ปิ่นแก้วนครา

101│¾ÃÔ µÔ Òนนั่ เป็นสิ่งที่เธอเห็นต้งั แตเ่ ขา้ มาในบริเวณเรือนหลงั น้ี คือมีบ่าวไพร่พลุกพล่าน และเป็นผหู้ ญิงแทบท้งั สิ้น ขณะท่ีกงั สดาลกาํ ลงั มองหาใครบางคน ร่างคุน้ ตาของเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองซ่ึงรออยไู่ ม่ไกลกร็ ีบกา้ วมาหา และบอกเตวนิ ใหร้ ออยขู่ า้ งล่างก่อนที่เจา้ ราชบุตรจะพาหญิงสาวเดินลึกเขา้ ไปในเรือนหลงั ใหญน่ ้นั พอถึงหนา้ ห้องหน่ึง เจา้ ราชบุตรก็กระซิบบอกเธอวา่ ขา้ งในมีใครบา้ ง แลว้ จึงพากงั สดาลเขา้ ไปในหอ้ งท่ีกวา้ งใหญ่เหมือนเป็ นท้งั หอ้ งพกัผอ่ นและหอ้ งรับแขกในคราเดียวกนั ภายในหอ้ งไดร้ ับการตกแตง่ ดว้ ยตไู้ มแ้ กะสลกั เงางาม ใส่ของใช้จาํ พวกพาน ขนั ท่ีทาํ จากเงิน ไม้ เครื่องเขิน รวมท้งั เครื่องกระเบ้ือง หีบไม้ขนาดต่างๆ และหนงั สือท่ีทาํ จากกระดาษสา ตรงกลางหอ้ งมีตงั่ ที่ดา้ นหนา้ ประดบั ดว้ ยแผน่ เงินสลกั ลวดลายออ่ นชอ้ ย เทวีเจา้ ตนยา่ จนั ทรานง่ั พงิ หมอนสามเหลี่ยมอยบู่ นตง่ั ตวั น้นั ดา้ นหนา้ มีเชี่ยนหมากท่ีเตม็ ไปดว้ ยตลบั เล็กๆ สาํ หรับใส่เครื่องหมากต่างๆ อยดู่ า้ นใน ทุกชิ้นลว้ นแลว้ แตท่ าํ มาจากเงิน และกระโถนบว้ น

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│102น้าํ หมากวางอยบู่ นพ้ืนซา้ ยมือ โดยมีเจา้ นางนอ้ ยปิ่ นดารานงั่ อยกู่ บั พ้นืหนา้ ตง่ั กาํ ลงั เตรียมหมากเป็ นคาํ ใหเ้ จา้ ยา่ ถดั จากน้นั มีตงั่ ลกั ษณะเหมือนกนั อยอู่ ีกตวั คนท่ีนงั่ อยคู่ ือเทวเี จา้แวน่ ทิพยน์ นั่ เอง เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองนงั่ ลงคุกเขา่ ตรงหนา้ เจา้ ยา่ และเจา้ แม่แลว้ จึงกม้ ลงกราบคนท้งั สอง กงั สดาลจึงทาํ ตาม “หลานพาสร้อยแสงดามากราบเจา้ ยา่ กบั เจา้ แม่ ตามคาํ สง่ั แลว้ ”เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองกล่าว หญิงชราเพง่ มองหญิงสาวนาม ‘สร้อยแสงดา’อยา่ งไมว่ างตา พอๆ กนั กบั เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยท์ ี่มองอยา่ งสาํ รวจตรวจตราเช่นกนั “เจา้ เปลี่ยนไปมากเหลือเกินสร้อยแสงดา ก่อนน้ีตอนเป็นเดก็ เจา้ตวั โต แขง็ แกร่ง หา้ วหาญ ราวกบั ผชู้ าย ดูเอาเถิด เวลาน้ีเหตุใดเจา้ ถึงเปลี่ยนไปราวกบั คนละคน สาํ เนียงก็แปลกแปร่งอยา่ งท่ีไม่เคยไดย้ นิ มาก่อน” เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราต้งั คาํ ถามอยา่ งไม่วางใจจนเห็นไดช้ ดั แมจ้ ะได้ยนิ หญิงสาวตรงหนา้ พดู ไม่กี่คาํ ตอนเผชิญหนา้ กนั คร้ังแรกในหอ้ งหบั ของหลานชาย แตม่ นั ก็แปลกหูนกั สาํ หรับหญิงชรา ขณะท่ีกงั สดาลกาํ ลงั หนั ไปมองสบตาคนตวั โตท่ีนงั่ เคียงกนั อยู่อยา่ งไมร่ ู้จะตอบอยา่ งไรดีนนั่ เอง เสียงใสก็ดงั ข้ึนเสียก่อน

103│¾ÃÔ µÔ Ò “ไมเ่ ห็นแปลกเลยเจา้ เจา้ ยา่ นางนอ้ ยตอนยงั เด็กกต็ วั อว้ นกลมตากแดดตวั ดาํ มะเมี่ยม *1บ่เลิงบ่เลา เหมือนกนั ” เจา้ นางนอ้ ยหลานรักทว้ งพร้อมหวั เราะคิกคกั ในใจอดคิดเปรียบเทียบตวั เองในตอนเดก็ กบั ตอนน้ีไม่ได้ เพราะมนั ดูราวกบั คนละคนเลยทีเดียว “เจา้ ยา่ จริงอยา่ งที่นางนอ้ ยวา่ ส่วนเร่ืองสาํ เนียงการพดู น้นั สร้อยแสงดาติดมาจากชนเผา่ หน่ึงที่อยรู่ ายรอบสาํ นกั พอ่ ครูที่ชานเมืองเหราฯแลว้ นางก็ใชภ้ าษาน้ีมาตลอด ต้งั แต่โตมา” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองไดท้ ีจึงรีบเสริม “มิน่าเล่า นางนอ้ ยกว็ า่ อยู่ วา่ เหตุใดพ่นี างสร้อยถึงมีสาํ เนียงแปลกกวา่ ตอนเป็นเด็กนกั ที่แทเ้ ป็ นเช่นน้ีเอง” เจา้ นางนอ้ ยปิ่ นดาราเชื่อคาํ ท่ีพช่ี ายอธิบายสนิทใจ พร้อมกนั น้นั ความคลางแคลงใจของเทวเี จา้ ตนยา่จนั ทรากจ็ างลงไปเช่นกนั “เวลาผา่ นไปเพียงแค่สิบกวา่ ปี เจา้ กลบั กลายมาเป็นหญิงสาวที่งดงามสะโอดสะองไดอ้ ยา่ งไม่น่าเช่ือ มิน่าเจา้ นอ้ ยถึงไดพ้ าตวั เจา้ กลบั มาดว้ ยเช่นน้ี” เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยท์ ี่นง่ั ฟังถอ้ ยสนทนาอยนู่ าน ไดท้ ีจึงเอ่ยข้ึนดว้ ยน้าํ เสียงชื่นชม ใบหนา้ ฉายแววเมตตา

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│104 “เอ่อ... ความจริงแลว้ ... ” กงั สดาลพยายามจะอธิบาย แตเ่ จา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองรีบตดั บทข้ึนมาเสียก่อน “อยา่ อายเลยสร้อยแสงดา ส่ิงที่เจา้ ยา่ กบั เจา้ แมพ่ ดู เป็นความจริงโดยแท้ ทุกคนยงั จาํ เจา้ ที่ทโมนไดด้ ี มาตอนน้ีคงไม่มีใครอยากเชื่อเป็นแน่ท่ีเห็นเจา้ เปล่ียนแปลงไปมากถึงเพียงน้ี” ถอ้ ยคาํ น้นั คนอ่ืนอาจจะฟังดูเป็นการหยอกเยา้ ตามประสาคนรักใคร่ ชอบพอกนั แตส่ าํ หรับหญิงสาวแลว้เธอเขา้ ใจทนั ทีวา่ เจา้ ราชบุตรหนุ่มกาํ ลงั บอกวา่ อย่าแม้แต่จะพดู อะไร “จริงสิเจา้ ตอนน้นั พี่นางสร้อยแสงดายงั เคยสอนนางนอ้ ยฟันดาบ ขี่มา้ เลย แถมยงั บอกวา่ ถา้ ไดเ้ รียนอาคมกบั ทา่ นพอ่ ครูสิงห์แกว้ มาคราวหนา้ จะสอนใหน้ างนอ้ ยดว้ ย หวงั วา่ พนี่ างสร้อยแสงดาคงยงั ไมล่ ืมนะเจา้ ” เจา้ นางนอ้ ยป่ิ นดารารีบแทรกข้ึน ดว้ ยจาํ เรื่องราวในอดีตไดเ้ ป็ นอยา่ งดี นนั่ ทาํ ใหก้ งั สดาลหนั ไปมองหนา้ เจา้ ราชบุตรเพอ่ื ขอความช่วยเหลืออีกคร้ังเช่นกนั “พีน่ างสร้อยแสงดาคงไม่ลืมหรอกนางนอ้ ย แต่วา่ ตอนหลงั มาน้ีทา่ นพอ่ ครูสิงห์แกว้ สัง่ หา้ มไม่ใหส้ ร้อยแสงดาฝึกอาวธุ และไม่ยอมสอนอาคมใหเ้ ลย เพราะสร้อยแสงดามกั ซุ่มซ่ามจนไดร้ ับบาดเจบ็ บ่อยๆ ตอนน้ี

105│¾ÔÃµÔ Òก็เลยไม่ไดฝ้ ึกอะไรและคงสอนใหน้ างนอ้ ยไมไ่ ด”้ และชายหนุ่มกต็ อบแทนเธอแบบไม่มีเคอะเขินแมแ้ ต่นอ้ ย เล่นเอาหญิงสาวแอบคอ่ นขอดในใจวา่ ถา้ เจา้ ราชบุตรคนน้ีเกิดในยคุ ของเธอ คงจะมีอาชีพเป็นดารานกั แสดงแน่ๆ เพราะค่าที่หนา้ ตาผา่ นอีกท้งั การแสดงกย็ อดเยย่ี มออกปานน้ี “วา้ ... เหตุใดจึงเป็ นเช่นน้นั เล่า แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเจา้ แค่พีน่ างสร้อยแสงดามาอยทู่ ่ีสีปันจาไดก้ ็ดีนกั แลว้ นางนอ้ ยยนิ ดีมากเลยนะเจา้ ”เจา้ นางนอ้ ยป่ิ นดาราร้องดว้ ยความผดิ หวงั ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยมิ้ แยม้ยนิ ดีอยา่ งรวดเร็ว “ขอบคุณเจา้ นางนอ้ ยมากเลยนะคะ” แมจ้ ะรู้วา่ เจา้ นางนอ้ ยหมายถึงสร้อยแสงดาตวั จริง แตต่ วั ปลอมอยา่ งกงั สดาลก็อดกล่าวขอบคุณเจา้ นางนอ้ ยผนู้ ่ารักไม่ได้ ความสดใสน่ารัก ไม่ถือเน้ือตวั ของเจา้ นางผนู้ ้ีทาํ ใหห้ ญิงสาวรู้สึกสนิทใจในทนั ทีที่ไดพ้ ดู คุย “แตถ่ ึงอยา่ งไรเราก็คงตอ้ งพูดคุยกนั ใหก้ ระจ่าง” เสียงเฉียบขาดของเทวีเจา้ ตนยา่ จนั ทราท่ีขดั ข้ึน ส่งผลใหก้ งั สดาลถึงกบั เยน็ สนั หลงั วาบ “วา่ อยา่ งไรเจา้ นอ้ ย ตกลงความสัมพนั ธ์ของเจา้ ท้งั สองเป็ นอยา่ งที่ยา่ เขา้ ใจใช่หรือไม”่ แมม้ าตอนน้ีจะคลายความเคลือบแคลงสงสัยในตวั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│106สร้อยแสงดาไปแลว้ แต่เร่ืองน้ีผสู้ ูงวยั กไ็ มอ่ าจปล่อยใหผ้ า่ นไปได้ ดวงตาคู่ที่ดูผาดๆ วา่ ขนุ่ มวั ฝ้ าฟางไปตามวยั แต่ยามหนั มาทางเจา้ ราชบุตรหลานชายกลบั เตม็ ไปดว้ ยพลงั อาํ นาจ เจา้ ของร่างบางหนั ไปทางเจา้ นอ้ ยทนั ทีท่ีสิ้นคาํ ถามของเจา้ ตนยา่จนั ทรา หญิงสาวหวงั จะไดย้ นิ คาํ ปฏิเสธ คาํ อธิบายอะไรสักอยา่ งที่มนักระจ่างแจง้ ท้งั เขาและเธอ แต่ดูเหมือนจะผดิ หวงั เมื่อเจา้ ราชบุตรหนุ่มแห่งสีปันจาไม่มองมาทางเธอเลยสกั นิด “เจา้ นอ้ ยเองก็รู้ดีมิใช่หรือวา่ การทาํ ผดิ จารีตประเพณีเป็ นเร่ืองน่าตาํ หนิติเตียนเพียงใด แลว้ ยงิ่ เป็นเรื่องน้ีดว้ ยแลว้ มนั ผดิ ผเี จา้ นอ้ ยเองกร็ ู้ดีอยู่แก่ใจ ยงิ่ ตวั เจา้ นอ้ ยเองเป็ นถึง *2เจา้ แกว้ แก่นไท้ ของไจยวงษส์ าดว้ ยแลว้ยงิ่ เป็นการไม่สมควรอยา่ งยง่ิ ” เจา้ นางหลวงเสริมข้ึน “ลูกตอ้ งขอสูมาอภยั เจา้ ยา่ เจา้ แม่ และเจา้ พอ่ เป็ นอยา่ งยง่ิ ที่ไดท้ าํการมิสมควรไปเยย่ี งน้ี ลูกขอยอมรับผดิ ทุกอยา่ ง” เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจากม้ หนา้ ดว้ ยความสาํ นึกผดิ เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราโบกมือ “เอาเถิดๆๆ แค่เจา้ สารภาพความจริงออกมาเช่นน้ีกพ็ อแลว้ ท่ีผา่ นมายา่ จะถือวา่ เร่ืองของพวกเจา้ ไม่เคยเกิดข้ึน ไม่วา่ เจา้ ท้งั สองจะมีใจ

107│¾ÔÃµÔ Òรักต่อกนั มากเพียงใด แต่ต่อจากน้ีไปพวกเจา้ จะตอ้ งทาํ ตามจารีตประเพณี” “เจา้ ยา่ หมายความวา่ ... ” “เรื่องการผดิ ผี ล่วงละเมิดต่อผบี รรพบุรุษน้นั แมจ่ ะจดั การขอสูมาใหก้ ่อน เพราะอยา่ งไรเสียตอนน้ีมนั คงแกไ้ ขสิ่งใดมิไดแ้ ลว้ ” เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยบ์ อกอยา่ งทาํ ใจยอมรับเร่ืองราวท่ีเกิดข้ึน “แต่นน่ั มิไดห้ มายความวา่ พวกเจา้ จะทาํ ตวั เหมือนตอนอยทู่ ่ีเหราดิถีไดอ้ ีก พวกเจา้ จะตอ้ งแยกกนั อยคู่ นละเรือน” เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราเสริมราวกบั ไดป้ รึกษาวางแผนกบั เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยม์ าเป็นอยา่ งดีแลว้ “เจา้ ยา่ ... เจา้ แม.่ .. ” เจา้ ราชบุตรหนุ่มราํ พึงดว้ ยความรู้สึกไมค่ อ่ ยเขา้ ใจมากกวา่ จะคดั คา้ น แต่นนั่ กลบั ทาํ ใหเ้ ทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราเขา้ ใจวา่ เขากาํ ลงั ลาํ บากใจ จึงอธิบายตอ่ ดว้ ยเสียงท่ีอ่อนลง “ยา่ กบั แม่เจา้ มิไดร้ ังเกียจเดียดฉนั ทส์ ร้อยแสงดา แตถ่ ึงกระน้นันางก็ตอ้ งถูกเค่ียวกราํ ให้เหมาะสมกบั การท่ีจะมาเป็นเจา้ นางของสีปันจาเพราะกาลเบ้ืองหนา้ คนที่เจา้ จะร่วมหอดว้ ยจะตอ้ งเป็ นถึงแมเ่ มืองแห่งสีปันจา แม่ญิงผนู้ ้นั จะตอ้ งเพรียกพร้อมสมบูรณ์ท่ีสุด ดงั แม่ของเจา้ ในเวลา

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│108น้ี เจา้ จะวา่ อยา่ งไรสร้อยแสงดา” ทา้ ยประโยคเทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราหนั มาทางกงั สดาล หญิงสาวจึงหนั ขวบั ไปมองคนตน้ เรื่องที่มองเธออยกู่ ่อนแลว้ “เอ่อ... คือวา่ ... ฉนั ... ” และกอ็ ีกคร้ังท่ีเธอพยายามจะอธิบาย แต่ทวา่ ... “สร้อยแสงดา เจา้ รีบกราบขอบพระคุณในความเมตตาของเจา้ ยา่เสียเถิด” เสียงออ่ นโยนของคนขา้ งตวั ทาํ ใหก้ งั สดาลตอ้ งกม้ ลงกราบตามอยา่ งไมร่ ู้จะทาํ อะไรดีไปกวา่ น้นั “ถา้ เช่นน้นั ก็ดีแลว้ ไม่วา่ ที่ผา่ นมาสัมพนั ธ์ของพวกเจา้ จะเป็นเยยี่ งไร แต่ตอนน้ีพวกเจา้ ตอ้ งมาเริ่มใหม่ ยา่ จะใหส้ ร้อยแสงดายา้ ยมาอยู่เรือนของยา่ มาอยใู่ กลๆ้ ยา่ เพ่ือจะไดอ้ บรมสอนสั่งกนั ตามสมควร ยา่ไมไ่ ดด้ ูถูกพ้ืนเพของสร้อยแสงดาที่อยปู่ ่ าเขา ไม่รู้ถึงขนบธรรมเนียมประเพณีแห่งเวยี งสีปันจา แต่ในเม่ือเจา้ ท้งั สองรักกนั และตอ้ งการจะอยู่เคียงคูก่ นั ก็ตอ้ งพยายามท่ีจะทาํ เพ่อื อีกฝ่ ายใหไ้ ด”้ เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราสรุป “หลานกบั สร้อยแสงดาแลว้ แตเ่ จา้ ยา่ กบั เจา้ แมจ่ ะเห็นควรทุกอยา่ ง หลานกราบขอบพระคุณเจา้ ยา่ เจา้ แม่ที่เขา้ ใจและใหค้ วามเมตตากบั

109│¾ÃÔ µÔ Òเราท้งั สอง” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองกม้ ลงกราบอีกคร้ัง พลางส่งสายตามาทางกงั สดาลเพอื่ ใหท้ าํ ตาม “เจา้ ก็รู้วา่ ยา่ กบั แม่เจา้ มิใช่คนใจร้าย แตค่ วามรักของพวกเจา้ต่างหากที่สาํ คญั มนั จะทาํ ใหพ้ วกเจา้ ผา่ นทุกอยา่ งไปได้ ไมว่ า่ จะตอ้ งเผชิญกบั อะไรหนกั หนา หรือร้ายแรงสักเพยี งใดกต็ าม” เทวเี จา้ ตนยา่จนั ทราทิง้ ทา้ ยไว้ ก่อนจะบอกใหส้ ร้อยแสงดาในความเขา้ ใจของตวั เอง กลบั ไปเตรียมตวั เก็บขา้ วของจากเรือนเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองมาพกั อยยู่ งั เรือนของตนในวนั พรุ่งน้ี *-*-*-*-*-* “อ้าว... แล้วเจ้าไม่ไปกบั แม่สร้อยแสงดาหรอกหรือ” เทวีเจา้ ตนยา่ถามข้ึน เม่ือเห็นหลานชายไม่ไดข้ ยบั ตวั ตามหญิงสาวซ่ึงตนคิดวา่ เป็ นคนรักของเขาไป ขณะมือก็หยบิ หมากที่เจา้ นางนอ้ ยหลานสาวเตรียมไวใ้ ห้เขา้ ปาก และเจา้ นางนอ้ ยป่ิ นดาราก็ตามเจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยไ์ ปยงั เรือนเจา้ หลวง เพ่ือช่วยมารดาดูแลบิดาท่ีป่ วย ตอนน้ีจึงเหลือเพยี งสองยา่ หลานที่ยงั นงั่ อยทู่ ี่เดิม

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│110 “มีเตวนิ ไปส่งนางอยแู่ ลว้ แต่ตอนน้ีหลานมีเร่ืองสาํ คญั เร่ืองหน่ึงอยากจะถามเจา้ ยา่ สักนิด” เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจาตอบ หลงั จากได้ตดั สินใจอะไรบางอยา่ ง “มีเรื่องอนั ใดหรือเจา้ นอ้ ย” เทวเี จา้ ตนยา่ เลิกคิว้ ปากที่กาํ ลงั เค้ียวหมากชะงกั ลง “เร่ืองปิ่ นแกว้ นครา เจา้ ยา่ เคยเห็นปิ่ นแกว้ และเคยรู้เรื่องปิ่ นแกว้บา้ งหรือไม่ หลานเคยไดย้ นิ มาวา่ ป่ิ นแกว้ เป็ นของตน้ ตระกูลไจยวงษส์ าของเรา” “ใช่แลว้ ล่ะ ปิ่ นแกว้ เป็นของตน้ ตระกลู เรา... ” เมื่อหลายร้อยปี ก่อนเจา้ หลวงองคแ์ รกของราชวงศไ์ จยวงษส์ า คือ‘พระองคเ์ จา้ ปันจา’ ไดท้ าํ การปราบดาภิเษกข้ึนครองราชบลั ลงั กแ์ ห่งสีปันจา พร้อมท้งั รวบรวมเมืองเล็กเมืองนอ้ ยเขา้ มาอยใู่ นการปกครองนอกจากพระองคเ์ จา้ ปันจาจะเก่งเรื่องการสู้รบ การปกครองแลว้ ยงั มีคาถาอาคมมากจึงเป็ นที่กร่ิ งเกรงไปทวั่ พระองคไ์ ดม้ ีนางแกว้ คู่บลั ลงั กท์ ี่รักมาก ช่ือ ‘มหาเทวเี จา้ สีลา’ จึงไดส้ ่งั ทาํ ป่ิ นแกว้ ใหก้ บั นาง ซ่ึงตอ้ งสรรหาดวงแกว้ เกา้ สีจากทวั่ ทุกสารทิศ

111│¾ÔÃµÔ Òทองคาํ เน้ือดี และช่างฝีมือประณีตมาทาํ จากน้นั ก็ลงอาคมเอาไวเ้ พอื่ ให้ปกป้ องคุม้ ครองนางอนั เป็ นท่ีรัก จนกระทง่ั เมื่อถึงเวลาท่ีพระองคเ์ จา้ ปันจาใกลส้ วรรคต ในขณะท่ีเจา้ ราชบุตรยงั เล็ก มหาเทวเี จา้ สีลาจะตอ้ งข้ึนเป็นผสู้ าํ เร็จราชการแผน่ ดินแทนจนกวา่ เจา้ ราชบุตรจะโตพอ ดว้ ยเกรงวา่ บา้ นเมืองอาจระส่าํ ระสาย จึงลงอาคมปิ่ นแกว้ เป็นคร้ังสุดทา้ ย เพือ่ ใหช้ ่วยปกป้ องคุม้ ครองบา้ นเมืองใหอ้ ยเู่ ยน็ เป็ นสุข พร้อมกบัลงอาคมป้ องกนั เมืองจากศาสตร์มืดท้งั หลายอีกทางหน่ึงดว้ ย หลงั จากน้นั มหาเทวเี จา้ สีลากไ็ ดป้ กครองบา้ นเมืองอยา่ งสงบสุขร่มเยน็ และส่งมอบใหก้ บั เจา้ ราชบุตรไดอ้ ยา่ งราบรื่น พอมหาเทวเี จา้ สีลาสวรรคต ปิ่ นแกว้ กไ็ ดห้ ายไปจากเวยี งสีปันจาอยา่ งไร้ร่องรอยเช่นกนัจนกระทง่ั บดั น้ีก็ยงั ไมม่ ีใครรู้วา่ หายไปไดอ้ ยา่ งไร “ปิ่ นแกว้ มีลกั ษณะเป็นเช่นไรหรือเจา้ ยา่ ” คนเป็นหลานชายถามหลงั จากฟังเรื่องราวเก่ียวกบั ปิ่ นแกว้ จบลง “ยา่ เองก็ไม่เคยเห็นกบั ตา แต่มีภาพเก่าแก่ท่ีวาดเอาไวส้ ืบทอดต่อกนั มา” วา่ แลว้ เทวีเจา้ ตนยา่ ก็เรียกบา่ วรับใชค้ นสนิท ท่ีรอรับใชอ้ ยหู่ นา้ธรณีประตูใหไ้ ปหยบิ หีบใบหน่ึงมาให้

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│112 ก่อนจะเปิ ดออกนาํ เอาแผน่ หนงั ผนื หน่ึงซ่ึงมีภาพวาดปิ่ นออกมามนั มีลกั ษณะเหมือนปิ่ นท่ีชายหนุ่มไดม้ าจากผหู้ ญิงแปลกหนา้ คนน้นั ไม่มีผดิ เพ้ยี น ท้งั รูปร่าง สีสนั ท่ีลงอยา่ งละเอียดบนผนื หนงั “เป็นปิ่ นเจดียท์ าํ จากทองคาํ แกะลวดลายวจิ ิตร มีพจู่ ากสายสร้อยหอ้ ยระยา้ ตรงปลาย ตรงยอดของปิ่ นประดบั ดว้ ยแกว้ สีขาวใสวา่ กนั วา่ประมาณคา่ มิได้ ช่อช้นั รายรอบประดบั ดว้ ยแกว้ แปดสี งดงามนกั ” หญิงชราวยั ใกลแ้ ปดสิบบอกเล่าต่อถึงสิ่งที่เคยไดย้ นิ มาต้งั แตย่ งั เดก็ “แลว้ เป็นไปไดไ้ หมวา่ คนท่ีเคยเห็นรูปแบบ จะสามารถปลอมแปลงปิ่ นน้ีใหเ้ หมือนกนั ได”้ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองเพง่ พินิจภาพวาดน้นั พร้อมเอ่ยถาม “ไมห่ รอกเจา้ นอ้ ย ปิ่ นน้ีมีดวงแกว้ เกา้ สีอยา่ งท่ีคา่ วฮ่าํ ไวว้ า่ ... ‘อันว่าป่ิ นแก้ว งดงามเจ้นแล้ว เก้าอย่างความดี สีขาววาววับ ส่งเสริมศักดศ์ิ รี อํานาจบารมี เอกองค์ใหญ่กว้าง สีแดงอ่อนนั้น อย่าได้ทง้ิ ขว้าง ปกป้ องกนั โรค โพยภัย เขียวมรกต เลอ่ื มพรายสดใส ป้ องกนั เขี้ยวภยั จากสัตว์ใหญ่หน้อย

113│¾ÔÃµÔ Ò สีเหลอื งทอแสง ก้าวหน้าจ๋าถ้อย แถมอายมุ ่ันเป๋ นร้อย พนั ปี สีแดงกา่ํ เข้ม ร่มเยน็ สุขี ไปไหนก่มี คนนอบน้อมไหว้ สีเมฆหมอกนิล นั้นดแี ต๊ไบ้ ช่วยหือ้ สุขใจ๋ เจ้นลาํ้ มุกดาหม่นมวั นั้นยงั ช่วยกา้ํ กน๋ั สัตว์ร้ายกรายกลํา้ แลงูพษิ เพทายแดงสลวั มีอิทธิฤทธ์ิ ขับไล่คณุ ไสย มนต์ดาํ สังวาลย์ไพทรู ย์ สายผ่ากลางยา้ํ มีชัยเหนือล้ํา ศัตรูมนตราเก้าอย่าง รวมไว้หื้อสู ปกป้ องผ่อดู เต้าวนั ไปหน้า เต้าวนั ไปหน้า.’ “บา้ นเมืองเรา หรือเมืองใดท่ีสามารถไปมาหาสู่กนั ได้ มิไดม้ ีดวงแกว้ เหล่าน้ีทุกสี ยงิ่ แกว้ สีขาวใสแวววาวท่ีเป็นเอกองคเ์ ลอค่านน่ั ดว้ ยแลว้บา้ นพเี่ มืองนอ้ งไหนๆ ก็มิมีหรอกเจา้ นอ้ ย” “เช่นน้นั ที่องคเ์ จา้ ป่ ทู วดปันจาสรรหามาได้ ก็ดว้ ยเวทมนตใ์ ช่หรือไม่เจา้ ยา่ ” เจา้ ราชบุตรคาดเดา เจา้ ยา่ พยกั หนา้ นอ้ ยๆ “ใช่แลว้ เจา้ นอ้ ย เพราะเหตุน้ีจึงไม่มีใครปลอมแปลงมนั ได้ น่าเสียดายที่คนรุ่นหลงั ไม่มีโอกาสไดเ้ ห็นมนั อีกแลว้ นอกจากภาพวาดเช่นน้ี

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│114คนแต่ก่อนแตห่ ลงั บา้ งกว็ า่ ปิ่ นแกว้ เป็นของแม่ญิง จึงเปรียบเสมือนแม่ที่คอยโอบกอด ปกป้ องลูก ซ่ึงกค็ ือทุกชีวติ ในสีปันจา “นอกจากปิ่ นแกว้ จะช่วยปกปักรักษาบา้ นเมืองแลว้ ยงั สามารถใชใ้ นการขบั ไล่สิ่งชว่ั ร้ายมนตด์ าํ ไดอ้ ีกดว้ ย ยา่ เองก็เชื่อในพลงั อาํ นาจแห่งความเป็นแมท่ ี่มีอยใู่ นป่ิ นแกว้ นครา แมว้ า่ จะไม่ไดเ้ กิดร่วมยคุ สมยั น้นั ก็ตาม” “ถา้ เช่นน้นั กห็ มายความวา่ มีแตเ่ พยี งแม่ญิงเท่าน้นั ท่ีจะใช้ปิ่ นแกว้ นคราได”้ “ถูกแลว้ แตก่ ม็ ิใช่แม่ญิงคนไหนกไ็ ดห้ รอกนะเจา้ นอ้ ย ท้งัปิ่ นแกว้ กบั แมญ่ ิงคนน้นั ตอ้ งสามารถสมั ผสั เชื่อมโยงถึงกนั และกนั ไดด้ ว้ ยเล่ากนั วา่ นอกจากเจา้ ของคือมหาเทวเี จา้ ตนยา่ ทวดสีลาแลว้ ไม่มีใครสามารถสื่อสารกบั ป่ิ นแกว้ ไดเ้ ลย” หญิงชราบอก “แลว้ อยา่ งน้ีถา้ เรามีปิ่ นแกว้ นคราอยใู่ นมือกม็ ิมีประโยชน์อนั ใดเลยเช่นน้นั หรือเจา้ ยา่ เพราะไม่วา่ อยา่ งไรมนั ก็ไมอ่ าจใชก้ ารอนั ใดได”้ชายหนุ่มอดผิดหวงั อยลู่ ึกๆ ไมไ่ ด้ “กฎเกณฑข์ อ้ กาํ หนดทุกอยา่ งยอ่ มมีขอ้ ยกเวน้ เจา้ นอ้ ย เร่ืองน้ีก็เช่นกนั ป่ิ นแกว้ อาจจะสื่อสารกบั เจา้ ของไดเ้ พยี งคนเดียวก็จริง แตค่ นอื่น

115│¾ÔÃµÔ Òท่ีมีพลงั ทางดา้ นดีมาก ไมค่ ิดร้าย มีใจท่ีบริสุทธ์ิพอกอ็ าจจะสามารถส่ือสารกบั ป่ิ นแกว้ ไดบ้ า้ ง แต่ก็ไมน่ าน เพราะเป็ นการฝื นธรรมชาติ และก็เช่นกนั คนอ่ืนสามารถใชพ้ ลงั อาํ นาจของปิ่ นแกว้ ไดห้ ากไดร้ ับอนุญาตจากเจา้ ของ “แตก่ ็ตอ้ งเป็นอยา่ งๆ ไป หลายคร้ังท่ีมีคนบาดเจบ็ ถูกมนตด์ าํ ในสมยั มหาเทวเี จา้ ตนยา่ ทวดสีลาเป็นผสู้ าํ เร็จราชการฯ ท่านกไ็ ดอ้ นุญาตให้คนสนิทนาํ มนั ไปรักษาดว้ ยเหมือนกนั วา่ แต่เจา้ นอ้ ยถามยา่ มากมายเพยี งน้ีทาํ ไมรึ แตก่ ่อนยา่ ไมเ่ ห็นเจา้ จะสนใจเรื่องพวกน้ีนอกจากเรื่องราชการบา้ นเมือง หรือการต่อสู้” เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราถามหลานชายในตอนทา้ ยดว้ ยความแปลกใจไม่นอ้ ย “เออ้ ... มิมีสิ่งใดมากหรอกเจา้ ยา่ หลานแค่คิดวา่ ถา้ ไดป้ ิ่ นแกว้ มารักษาเจา้ พอ่ กค็ งดีไมน่ อ้ ย” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองตอบดว้ ยรอยยิม้ บาง ในใจวาดหวงั บางอยา่ ง “นน่ั สินะ อาการของพอ่ เจา้ แปลกประหลาดนกั หากเป็นดว้ ยฤทธ์ิเดชแห่งมนตด์ าํ จริง ยา่ ก็อยากใหม้ ีปฏิหาริยเ์ ช่นน้นั เกิดข้ึน” เทวเี จา้ตนยา่ จนั ทรารําพงึ เสียงเศร้าสร้อย เม่ือคิดไปถึงเจา้ หลวงผเู้ ป็นบุตรชายก่อนจะหนั มาทางหลานชายตอ่

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│116 “แตช่ ่างเถอะ ตอนน้ียา่ วา่ เจา้ ไปดูแมส่ ร้อยแสงดาก่อนเถิด แลว้อธิบายใหน้ างเขา้ ใจดว้ ยวา่ เหตุใดตอ้ งมาอยทู่ ี่เรือนยา่ การที่นางอยกู่ บั เจา้มานานอาจจะทาํ ใหร้ ู้สึกไม่ดีก็เป็นได”้ ชายหนุ่มรับคาํ ก่อนจะรีบกลบัเรือนตวั เองในท่ีสุดหมายเหต:ุ *1บ่เลิงบเ่ ลา แปลวา่ ไมส่ วยงามไมน่ ่าดู *2แกว้ แก่นไท้ เป็ นคาํ ท่ีใชเ้ รียกลกู รักและสาํ คญั อนั ยงิ่ ใหญ่

117│¾ÃÔ µÔ Ò บทที่ ๕ ป่ิ นแก้วนครา เจ้าของร่างบางยนื เคว้งอย่ใู นห้อง ภายในเรือนของเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง ไมร่ ู้จะทาํ อยา่ งไรดีกบั เร่ืองราวที่เกิดข้ึน ตกลงเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจะให้เธอไปอยทู่ ่ีเรือนของเจา้ ยา่ ของเขาจริงๆ อยา่ งน้นั หรือ? ใจหญิงสาวไมอ่ ยากไปเลยสกั นิด กงั สดาลไม่ตอ้ งการปรากฏตวัใหเ้ ป็นที่รู้จกั ของใครๆ ไมอ่ ยากขอ้ งเก่ียวกบั ใคร เพราะอีกไม่นานเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจเธอกต็ อ้ งไปจากที่น่ี ไมม่ ีอะไรตอ้ งคุน้ เคยหรือผกู พนั กนั หญิงสาวคิดวา่ ถึงยงั ไงก็จะไมย่ อมไปเดด็ ขาด และจะตอ้ งคุยกบัเขาใหร้ ู้เรื่อง แตป่ ่ านน้ีตวั การของเรื่องกย็ งั ไมย่ อมกลบั มา ไม่รู้ไปไหน

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│118 “แม่นางสร้อยแสงดา เป็นอยา่ งไรบา้ งเจา้ เทวเี จา้ ตนยา่ วา่ อยา่ งไรบา้ งเจา้ ” บวั นวลซ่ึงนงั่ อยขู่ า้ งธรณีประตูดา้ นนอกตามธรรมเนียมของบ่าวไพร่ท่ีปฏิบตั ิกนั มา ถามข้ึนดว้ ยความอยากรู้ “อา้ ว... บวั นวล เขา้ มาใกลๆ้ สิ” กงั สดาลหนั ไปทางตน้ เสียง แลว้จึงเรียกบวั นวลใหเ้ ขา้ มาใกล้ บวั นวลกา้ วขา้ มธรณีประตูเสร็จกย็ อบกายลงนงั่ แลว้ ใชเ้ ขา่ เดินเขา้ มา “ลุกข้ึนเดินก็ไดบ้ วั นวล ไม่ตอ้ งมีพิธีรีตองหรอก ฉนั ไม่ใช่เจา้ นางไมใ่ ช่เจา้ นอ้ ย” หญิงสาววา่ อยา่ งขดั ใจข้ึนมาตงิดๆ “มิไดห้ รอกเจา้ มนั เป็นการตีเสมอเจา้ นาย แมต้ อนน้ีแม่นางสร้อยแสงดาจะมิใช่เจา้ นาง แตอ่ ีกไม่นานก็คงไดเ้ ป็นเจา้ นางอยา่ งเตม็ ตวั อยดู่ ีเจา้ ” บวั นวลสั่นหนา้ ปฏิเสธ ดว้ ยทา่ ทางจริงจงั “ฉนั คงไมไ่ ดเ้ ป็นหรอก แต่ช่างเถอะ พดู ไปบวั นวลกค็ งไม่เขา้ ใจเออ... จริงสิบวั นวล เทวีเจา้ ตนยา่ จนั ทราจะใหฉ้ นั ไปอยทู่ ่ีเรือนของทา่ นแตฉ่ นั ไม่อยากไปเลย” กงั สดาลโอดครวญกบั บา่ วเพยี งคนเดียวที่มีอยู่และเธอก็รู้สึกวา่ บวั นวลเป็นเพ่อื นมากกวา่ คนคอยรับใชด้ ว้ ยซ้าํ “ทาํ ไมเล่าเจา้ ทุกคนอยากไปอยทู่ ี่เรือนเทวเี จา้ ตนยา่ กนั ท้งั น้นัแม่ญิงเราถือกนั วา่ ท่ีนน่ั เป็ นท่ีฝึกการเรือนการฝีมือตา่ งๆ ใครที่ไดไ้ ปอยู่

119│¾ÃÔ µÔ Òแลว้ ออกมาจะตอ้ งเป็ นคนท่ีมีฝีมือทางการบา้ นการเรือนไม่ดา้ นใดก็ดา้ นหน่ึงเลยนะเจา้ ” บวั นวลทาํ ท่าแปลกใจ “นน่ั ล่ะปัญหาล่ะ ฉนั ไม่เคยทาํ อะไรแบบน้นั มาก่อนเลยในชีวติ ”หญิงสาวนงั่ ลงบนเตียงอยา่ งคนหมดอาลยั ตายอยาก แตบ่ วั นวลกลบั ขมวดคิ้วมุ่น “น่าแปลกนกั เจา้ แม่ญิงเราถึงจะเป็นชาวป่ าชาวดอย อยา่ งนอ้ ยก็ตอ้ งรู้จกั ทาํ กบั ขา้ ว หุงหาอาหารไดต้ ามอตั ภาพของตน นี่แม่นางสร้อยแสงดาไมเ่ คยทาํ เลยหรือเจา้ ” กงั สดาลส่นั ศีรษะกบั คาํ ถามน้นั “ที่บา้ นเมืองของฉนั ฉนั ทาํ งานอยา่ งอ่ืน เรื่องอาหารการกินกซ็ ้ือกินเป็นม้ือๆ ไป พเิ ศษหน่อยกพ็ ีช่ ายกบั พ่ีสะใภท้ าํ ใหก้ ิน ตอนเดก็ ก็คุณแม่ทาํ ใหก้ ิน” เธอพดู ใจกระหวดั ไปถึงพ่ชี าย พส่ี ะใภข้ ้ึนมา แต่คนฟังกลบั ทาํตาวาวดว้ ยความต่ืนเตน้ ระคนประหลาดใจ “โอ.้ .. มีเมืองแบบท่ีวา่ ดว้ ยหรือเจา้ แสดงวา่ แมน่ างสร้อยแสงดาคงเป็นเศรษฐี มีเบ้ียอฐั มากเลยสิเจา้ ก็ไหนวา่ แมน่ างสร้อยแสงดามาจากเมืองเหราดิถี เป็นศิษยค์ รูเดียวกนั กบั เจา้ ราชบุตร ท่านเตวิน ท่านนนั ตา “แลว้ ก็เป็นหลานพอ่ ครูสิงห์แกว้ อยา่ งไรเล่าเจา้ และเท่าที่รู้พอ่ ครูสิงห์แกว้ ก็อาศยั อยทู่ ี่สาํ นกั ชานเมืองเหราดิถี แมจ้ ะมีช่ือเสียงและสาํ นกั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│120ใหญโ่ ต แต่พ่อครูก็ใชช้ ีวติ แบบสมถะมากมิใช่หรือเจา้ ออ้ ... แลว้ ก็อีกอยา่ ง แมน่ างสร้อยมีพอ่ แม่ พี่ชายดว้ ยหรือเจา้ บวั นวลนึกวา่ มีแต่พอ่ ครู”ก่อนต้งั คาํ ถามเอากบั คนเป็ นเจา้ นายตอ่ ยาวเหยยี ด ดว้ ยความงงหนกั เขา้ ไปอีก นนั่ จึงทาํ ใหเ้ จา้ ของร่างบางนึกข้ึนไดว้ า่ ตอนน้ีเธอคือสร้อยแสงดาหลานพอ่ ครูสิงห์แกว้ ไม่ใช่กงั สดาล นกั ขา่ วสายการเมืองของหนงั สือพิมพช์ ื่อดงั ในเมืองไทยสกั หน่อย “เอ่อ... เฮอ้ ! พดู ไปบวั นวลคงจะไม่เขา้ ใจหรอก เอาเป็นวา่ ช่างมนัเถอะ เออ... จริงสิบวั นวล อะไรคือการ ‘ผดิ ผ’ี เหรอ” “แม่นางสร้อยแสงดาไม่รู้จกั การผดิ ผหี รอกหรือเจา้ ” และก็อีกคร้ังที่บวั นวลประหลาดใจ “ฉนั หมายถึงความหมายท่ีเวยี งสีปันจาน่ะ ไมร่ ู้วา่ เหมือนท่ีบา้ นเมืองฉนั หรือเปล่า” กงั สดาลรีบกลบเกล่ือนอยา่ งที่คิดวา่ เนียนท่ีสุด “อ๋อ... บวั นวลเขา้ ใจแลว้ เจา้ ท่ีเวยี งสีปันจาน้ีการผดิ ผกี ็คือการท่ีชายกบั หญิงไดถ้ ูกเน้ือตอ้ งตวั กนั อยรู่ ่วมหอ้ งหอเดียวกนั หรือทาํ การมิควรแบบหนุ่มสาวโดยมิไดผ้ กู ขอ้ มือแต่งงานอยา่ งถูกตอ้ งตามประเพณีอยา่ งไรเล่าเจา้ ” บวั นวลอธิบาย นน่ั ทาํ ใหค้ นฟังตอ้ งร้องออกมาอยา่ งตกใจ

121│¾ÔÃµÔ Ò “ถา้ อยา่ งน้นั ฉนั กบั เจา้ นอ้ ยกเ็ ขา้ ขา่ ยผดิ ผเี ตม็ ๆ น่ะสิ มิน่าเทวเี จา้ตนยา่ กบั เจา้ นางหลวงถึงวา่ ผดิ ผี เออ... แลว้ ถา้ ผดิ ผแี ลว้ จะตอ้ งทาํ ยงั ไง ผีจะมาบีบคอเราไหม” ตอนทา้ ยน้าํ เสียงของหญิงสาวหวาดๆ ข้ึนมาเสียอยา่ งน้นั “โอะ๊ ! คงไมก่ ระมงั เจา้ บวั นวลก็ไมเ่ คยไดย้ นิ มาก่อนวา่ ผจี ะมาบีบคอเราจริงๆ เพราะผที ี่วา่ ก็คือผบี รรพบุรุษของเรา ท่านอาจจะมาเตือนเราหรือญาติของเราใหท้ าํ ถูกตอ้ งตามประเพณี ถา้ หนุ่มสาวคู่ใดผดิ ผกี ต็ อ้ งเซ่นไหวด้ ว้ ยเคร่ืองเซ่น หรือท่ีเราเรียกกนั วา่ สูมาผปี ่ ยู า่ แลว้ กแ็ ตง่ งานอยู่กินกนั เจา้ ” “แตง่ งาน!! ถา้ เราไมแ่ ต่งไดไ้ หมบวั นวล” ยงิ่ ไดย้ นิ คาํ อธิบายกงั สดาลก็ยงิ่ สติแตก “เอ่อ... เร่ืองน้ีก็แลว้ แต่เจา้ แม่นางสร้อย แตส่ ่วนมากพวกเขาตอ้ งการแต่งงานกนั อยแู่ ลว้ เจา้ แตบ่ างคูก่ ม็ ิไดแ้ ต่งเพราะเหตุบางอยา่ งกม็ ีนะเจา้ แต่ถึงอยา่ งไรการเซ่นไหวข้ อขมาที่ทาํ ผดิ ผี ผดิ จารีตกต็ อ้ งมีเจา้ ” คาํ ตอบน้นั ทาํ ใหก้ งั สดาลแอบถอนหายใจโล่งอก และภาวนาขอใหร้ ะหวา่ งตนกบั เจา้ ราชบุตรเป็ นกรณีส่วนนอ้ ยน้นั ดว้ ยเถิด เมื่อคิดไปถึงเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองใจก็เกิดอาการร้อนรุ่มข้ึนมาอีกคร้ัง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│122 “แลว้ น่ีทาํ ไมเจา้ นอ้ ยถึงยงั ไม่มาอีกนะ ไมร่ ู้หรือไงวา่ คนรออยู่ไมไ่ ดก้ ารล่ะฉนั ตอ้ งไปตามเสียแลว้ จะไดพ้ ดู ใหร้ ู้เร่ืองกนั ไปเลย” ก่อนหญิงสาวจะเปรยออกมา พลางลุกข้ึนหมายจะกา้ วออกไปขา้ งนอก แต่พอดีร่างสูงสง่าของเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองกา้ วเขา้ มาในห้องเสียก่อน “เจา้ นอ้ ย ทาํ ไมพ่ึงมาล่ะคะ ฉนั รอต้งั แต่เม่ือก้ีแลว้ นะ ฉนั มีเรื่องจะพดู กบั ท่าน ถา้ ไมร่ ู้เร่ืองฉนั จะไม่ทาํ อะไรท้งั น้นั จริงๆ ดว้ ย” “เราตา่ งหากที่มาตามตวั เจา้ ไปกบั เราเดี๋ยวน้ีเลย” ชายหนุ่มวา่พลางฉวยขอ้ มือบาง ก่อนดึงใหก้ า้ วตามออกจากห้อง แมจ้ ะตกใจและพยายามขืนตวั แตด่ ว้ ยเร่ียวแรงท่ีนอ้ ยกวา่ ทาํ ใหก้ งั สดาลไมอ่ าจขืนเอาไว้ได้ “วา้ ย! เดี๋ยวก่อนเจา้ นอ้ ย ทา่ นจะทาํ อะไร? ฉนั ไมไ่ ปนะ เราตอ้ งคุยกนั ก่อน” ปากของหญิงสาวโวยวาย พอดีกบั มือขา้ งที่เป็ นอิสระควา้กรอบประตูเอาไวไ้ ด้ เธอจึงมีโอกาสต้งั ตวั อีกคร้ังกค็ ราวน้ี “มีสิ่งใดเอาไวค้ ุยกนั ทีหลงั เรื่องน้ีเร่งด่วนและสาํ คญั มาก เจา้จะตอ้ งมากบั เรา” เจา้ ราชบุตรหนุ่มยนื ยนั ความต้งั ใจเดิมดว้ ยสีหนา้ จริงจงั

123│¾ÃÔ µÔ Ò “เรื่องอะไร ทาํ ไม? หรือวา่ เจา้ ยา่ ของทา่ น... ” ในสมองของกงั สดาลมีภาพหญิงชราผสู้ ูงศกั ด์ิอยเู่ ตม็ ไปหมดโดยเฉพาะท่าทางน่าเกรงขามเตม็ ไปดว้ ยอาํ นาจน้นั “ไม่เกี่ยวกบั เรื่องเจา้ ยา่ เจา้ อยา่ ไดถ้ ามอะไรอีก ออ้ ... บวั นวลเด๋ียวเจา้ ไปหานนั ตา แลว้ ช่วยกนั ไปหาเส้ือผา้ ขา้ วของเคร่ืองใชใ้ หส้ ร้อยแสงดาดว้ ยนะ ต้งั แต่เส้ือผา้ ของใชส้ ่วนตวั ทุกอยา่ งของแมญ่ ิง แลว้ กลบั มาให้ทนั เชา้ วนั พรุ่งน้ี เขา้ ใจหรือไม”่ ชายหนุ่มหนั ไปทางบา่ วเพียงคนเดียวของหญิงสาวพลางส่งั การ “เจา้ เจา้ นอ้ ย” บวั นวลรับคาํ แลว้ ก็รีบกม้ หนา้ ไปอีกทาง พอเจา้ราชบุตรหนั มาทางกงั สดาล เธอก็ยง่ิ เกาะกรอบประตูไวม้ นั่ ราวกบั รักมนัเสียนกั หนา “ปล่อยมือจากประตูนนั่ ไดแ้ ลว้ ” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองเห็นดงั น้นั จึงออกคาํ สง่ั เสียงเรียบ พลางดึงมือขา้ งท่ีเขาจบั ไวอ้ ยู่ แต่อีกฝ่ ายสนั่ ศีรษะพรืด ออกแรงเกาะกรอบประตชู นิดตุก๊ แกยงั อาย “ไม!่ ฉนั บอกทา่ นแลว้ ไงวา่ ฉนั จะไม่ทาํ อะไร ไมไ่ ปไหนท้งั น้นัถา้ เรายงั คุยกนั ไม่รู้เร่ือง” และประกาศกร้าวถึงเจตนาอยา่ งไม่เกรงกลวัอาํ นาจของอีกฝ่ ายเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│124 “อยา่ ร้ันกบั เราสร้อยแสงดา” คราวน้ีน้าํ เสียงของเจา้ ราชบุตรหนุ่มเยน็ เยยี บไปถึงข้วั หวั ใจ “ฉนั ไมใ่ ช่สร้อยแสงดา ฉนั ชื่อกงั สดาล และขอยนื ยนั คาํ เดิมวา่ ...ไม่! ” แต่หญิงสาวไมส่ นใจกลบั แหวใส่เสียงสูง “เจา้ แน่ใจหรือวา่ ตอ้ งการเช่นน้ี” และนนั่ ก็ทาํ ใหช้ ายหนุ่มเร่ิมหมดความอดทน เขาเข่นเข้ียวถาม พอกงั สดาลเชิดหนา้ รับ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจึงตวดั เอาร่างบางข้ึนมาอุม้ ในทนั ที “วา้ ย! เจา้ นอ้ ย อยา่ นะ” ส่งผลใหม้ ือท่ีจบั กรอบประตพู ลิก หญิงสาวรู้สึกเจบ็ จึงตอ้ งปล่อยมือโดยอตั โนมตั ิ “ปล่อยนะคนบา้ ! ” นาทีท่ีร่างของเธอถูกพาดวางไวบ้ นบา่กงั สดาลกอ็ อกแรงทุบแผน่ หลงั กวา้ งน้นั สุดแรง แต่กเ็ หมือนแรงมด เพราะคนตวั โตกลบั พาเธอเดินดุ่มผา่ นโถงกวา้ ง ชานเรือน และลงบนั ได พวกบ่าวไพร่ที่กาํ ลงั ทาํ งานกนั อยปู่ ระปรายขา้ งล่างต่างก็หวั เราะคิกคกั

125│¾ÔÃµÔ Ò ช้ีชวนใหก้ นั ดูเหมือนเห็นเป็ นเร่ืองสนุก แต่ดูเหมือนเจา้ ของร่างงามสง่าไม่นาํ พาสกั นิดวา่ จะมีใครมองอยู่ หรือเห็นเป็นเรื่องน่าขบขนัเพยี งใด กงั สดาลรู้สึกใบหนา้ ร้อนวบู วาบดว้ ยความอบั อาย เมื่อตระหนกัถึงสภาพของตนกนั เจา้ ราชบุตรหนุ่ม และกอ็ ีกคร้ังกบั การแนบชิดในแบบทุลกั ทุเล ฉุกละหุก หรือไม่ต้งั ใจ แตม่ นั กลบั ส่งผลใหห้ วั ใจแกวง่ ไกวอยา่ งยากจะหา้ ม “ปล่อยฉนั ลงก่อนไดไ้ หมเจา้ นอ้ ย ฉนั อายคนจะแยแ่ ลว้ นะ” ในที่สุดหญิงสาวกเ็ ปรยข้ึนเสียงเบา กลวั พวกคนที่มองอยจู่ ะไดย้ นิ ร่างสูงสง่าจึงหยดุ เดินตรงตีนบนั ได ก่อนจะขยบั ตวั เธอลงมาอยู่ในท่านอนหงายในออ้ มแขนแขง็ แกร่งของเขา จนคนถูกอุม้ ตอ้ งรีบกอดคอเขาเอาไวใ้ นฉบั พลนั ดว้ ยกลวั ร่วงลงไปกระแทกพ้ืน “เรานึกวา่ เจา้ ชอบแบบน้ีเสียอีก พดู ดีๆ ไม่ยอมฟัง หรือวา่ เจา้ มีเล่ห์กลอนั ใด” ตอนทา้ ยไม่วายหรี่ตามองเธออยา่ งระแวง “เปล่านะคะ ฉนั ไมเ่ คยมีเล่ห์กลอะไรท้งั น้นั มีแต่ท่านเองนน่ั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│126แหล่ะที่เจา้ เล่ห์ โอเค. ฉนั ยอมไปกบั ท่านดีๆ ก็ได้ แตป่ ล่อยฉนั ลงก่อนเถอะนะคะ” ร่างบางเร่ิมดิ้นขยกุ ขยกิ สายตาไมว่ ายมองไปรอบขา้ งใบหนา้ งามละมุนเริ่มซบั สีระเรื่อ จนคนท่ีจอ้ งดวงหนา้ งามน้นั อยตู่ อ้ งหวั เราะออกมากบั อากปั กิริยาน้นั พลางนึกอยากจะสมั ผสั พวงแกม้ สีระเรื่อน้นั อีกสักคร้ังวา่ นอกจากจะนุ่มมือแลว้ มากกวา่ น้นั คือ... จะหอมสกั เพียงใด แต่ทวา่ เจา้ ราชบุตรก็ชะงกั ความคิดไวเ้ พียงแคน่ ้นั ดว้ ยออกจะตกใจกบั ความคิดของตวั เองไม่นอ้ ย น่ีเขาเป็นอะไรไปนะ? ทุกคร้ังท่ีอยใู่ กลเ้ จา้ ของร่างบางน้ี เขามกั จะควบคุมความคิดของตวั เองไมไ่ ด้ ราวกบั ความคิดมนั มีปี กแลว้ ก็บินไปไดด้ ว้ ยตวั ของมนั เองจนยากจะควบคุม เขาตอ้ งสติไมส่ มประดีไปแลว้ เป็นแน่แท้ เจา้ ราชบุตรหนุ่มคิดก่อนจะรีบปล่อยหญิงสาวลงสู่พ้ืนดว้ ยกลวั ใจจะคิดอะไรเลยเถิด แต่เพราะไม่ไวใ้ จอีกฝ่ ายวา่ จะไมว่ งิ่ หนีไป มือหนาจึงรีบจบั มือบางเอาไวก้ ่อนพาออกเดิน *-*-*-*-*-*

127│¾ÃÔ µÔ Ò เรือนไม้กาแลแฝดหลงั ใหญ่โตด้านหน้า หากรวมหมูเ่ รือนท่ีกระจายรอบดา้ นแลว้ ดูใหญ่กวา่ เรือนเทวเี จา้ ตนยา่ เกือบเทา่ ตวั แต่เป็นเรือนยกพ้นื สูงเหมือนกนั เพียงแตต่ ้งั อยคู่ นละทิศ ความสวยงามในแบบของตวั มนั เองกินกนั แทบไม่ลงในความรู้สึกของหญิงสาว และเรือนน้ีกม็ ีบา่ วไพร่ท้งั หญิงชายเดินกนั ไปมาขวกั ไขว่ “เรือนใครกนั คะ ทาํ ไมถึงท้งั ใหญท่ ้งั สวยอยา่ งน้ี” กงั สดาลถามข้ึน สายตามองกวาดไปทวั่ ดว้ ยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจกบั หม่เู รือนกาแลที่อยตู่ รงหนา้ ขณะเดินตามร่างสูงที่จบั จงู มือเธอไมย่ อมปล่อย “เรือนของเจา้ หลวงแสนเมืองจายไจยวงษส์ า เจา้ พอ่ ของเราเอง”ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ “เจา้ หลวงเหรอคะ มิน่า แต่... ทาํ ไมฉนั ถึงไมเ่ คยเจอเจา้ หลวงเลยท้งั ท่ีเจอเจา้ ยา่ เจา้ แม่ของทา่ น และเจา้ นางนอ้ ยแลว้ หรือวา่ ท่านติดราชการ” เสียงเจ้ือยแจว้ กบั สายตาท่ีจอ้ งมองเจา้ ราชบุตรหนุ่มราวกบั รอคอยคาํ ตอบน้นั เป็ นเหตุใหเ้ ขาชะงกั ไปนิดหน่ึง เหมือนอยากจะพดู อะไรมากมาย

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│128 “ตามเราข้ึนมาเถอะ เรากาํ ลงั จะพาเจา้ ไปเฝ้ าเจา้ หลวงอยพู่ อดี”แตก่ ็เปล่ียนใจตอบส้ันๆ แทน ภายในหอ้ งขนาดใหญ่ มีแท่นบรรทมท่ีแกะสลกั ลวดลายวจิ ิตรติดผา้ มา่ นต้งั อยตู่ รงกลาง ขา้ ราชบริพารที่นงั่ อยรู่ ายรอบ บา้ งก็ทาํ งานเลก็ ๆ นอ้ ยๆ บา้ งกน็ ง่ั เฝ้ าอยจู่ ริงๆ ตา่ งรีบแสดงความเคารพเมื่อเจา้ ราชบุตรเดินผา่ น ขา้ งแทน่ บรรทมท่ีติดผา้ มา่ นนนั่ เองมีชายชราผมหงอกหลงังองุม้ คนหน่ึงนง่ั อยู่ พร้อมชายอายสุ ่ีสิบเศษๆ อีกสองคน “เจา้ นอ้ ย” ชายท้งั สามยกมือข้ึนไหวส้ า “ตามสบายเถิดทา่ นหมอหลวง แลว้ นี่อาการเจา้ พ่อวนั น้ีเป็ นอยา่ งไรบา้ ง” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองถาม หมอหลวงท้งั สามไดแ้ ตส่ บตากนั ไปมา ดว้ ยสีหนา้ กงั วล “ไม่ดีข้ึนเลยเจา้ ดูเหมือนพระอาการของเจา้ เหนือหวั จะทรุดลงกวา่ ทุกวนั ขา้ นอ้ ยเกรงวา่ ... ” ก่อนท่ีหมอหลวงสูงวยั จะเอ่ยข้ึนอยา่ งไม่เตม็ เสียงนกั “ขอเราอยกู่ บั เจา้ พ่อตามลาํ พงั เถิด เราอยากใชเ้ วลาท่ีเหลือใหม้ ีคา่ท่ีสุด ระหวา่ งน้ีใหท้ ุกคนออกไปจากหอ้ งน้ีใหห้ มด อยา่ ใหใ้ ครเลด็ ลอด

129│¾ÔÃµÔ Òเขา้ มา หากเจา้ แมห่ รือใครมาก็บอกใหร้ ออยดู่ า้ นนอก จนกวา่ เราจะออกไปหาเอง ทา่ นเขา้ ใจไหม” หมอหลวงท้งั สามรับคาํ ก่อนจะพาบริวารท้งั หมดออกไปจากหอ้ ง ปล่อยใหเ้ จา้ ราชบุตรอยเู่ ฝ้ าเจา้ ฟ้ ามหาชีวติ ผเู้ ป็นบิดา พร้อมหญิงสาวแปลกหนา้ ท่ีรู้สึกไดถ้ ึงกระไอแห่งความทุกขโ์ ศกกาํ ลงั หอ้ มลอ้ มเจา้ ของร่างสูงสง่าและบรรยากาศน้นั เอาไว้ “ฉนั ไม่คิดมาก่อนเลยวา่ เจา้ หลวงท่านจะ... ” กงั สดาลพดู ออกไปไดเ้ พยี งแค่น้นั ลาํ คอก็ตีบตนั กบั ภาพท่ีเห็นอยตู่ รงหนา้ “เจา้ ตอ้ งช่วยเรา” เจา้ ราชบุตรปิ่ นเมืองบอก ทาํ ใหค้ นกาํ ลงั ต้ือๆในอก หนั ขวบั มามองเขาอยา่ งไม่เชื่อหูตวั เอง “อะไรนะ ฉนั เนี่ยนะ!! ” เจา้ ของร่างบางร้องข้ึนเสียงหลง ช้ีหนา้ตวั เอง ดวงตาเบิกกวา้ ง ก่อนจะรีบปิ ดปากเม่ือรู้สึกวา่ เสียงดงั รบกวนคนไข้ “ฉนั ไมใ่ ช่หมอซะหน่อย” และลดเสียงลงเป็นกระซิบโดยอตั โนมตั ิ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│130 “แต่เจา้ นาํ ปิ่ นแกว้ มา เจา้ จะตอ้ งรู้ถึงวธิ ีใช้ หากน่ีคือปิ่ นแกว้ ของจริง และเรื่องที่เจา้ พดู มาท้งั หมดมิใช่เรื่องโกหก” เขาพดู พร้อมหยบิป่ิ นแกว้ ออกมาจากกระเป๋ าเส้ือนอก “ปิ่ นแกว้ เหรอ แลว้ ปิ่ นน่ีทาํ อะไรได้ มีแต่นาํ พาฉนั มาเจอเร่ืองเดือดร้อน” หญิงสาวบ่นอุบ ทาํ หนา้ ง้าํ “เจา้ เองกค็ งรู้มาก่อนแลว้ วา่ ปิ่ นแกว้ มีอิทธิฤทธ์ิมากมายเพยี งใด”กงั สดาลพยกั หนา้ “ก็แค่รู้วา่ มีพลงั อาํ นาจเหนือธรรมชาติ แต่ก็ไมร่ ู้วา่ ใชท้ าํ อะไรได้บา้ ง หรือวธิ ีไหน แต่ที่แน่ๆ พอฉนั เดือดร้อนป่ิ นอนั น้ีก็ไม่เคยแสดงอิทธิฤทธ์ิหรือพลงั ปกป้ องอะไรเลย นนั่ แหล่ะที่ฉนั เห็นความวเิ ศษของมนั ” หญิงสาวค่อนป่ิ นแกว้ เขา้ ใหอ้ ีกคร้ังราวกบั มนั มีชีวิต และความรู้สึกกระน้นั แต่ถึงอยา่ งไรกงั สดาลกเ็ ช่ือในเร่ืองพลงั อาํ นาจพิเศษของมนั อยดู่ ีเพราะชีวติ ของเธอตอนน้ีข้ึนอยกู่ บั ปิ่ นแกว้ อนั น้ีเทา่ น้นั อีกท้งั ใจหน่ึงกค็ ิดวา่ บางทีปิ่ นแกว้ อาจจะแสดงอิทธิฤทธ์ิและปกป้ องเฉพาะผทู้ ี่เป็นเจา้ ของมนั กเ็ ป็นได้

131│¾ÃÔ µÔ Ò “แลว้ ทา่ นพอจะรู้วธิ ีใชบ้ า้ งไหมล่ะคะ” ดวงตากลมโตมองเจา้ราชบุตรอยา่ งรอคอยคาํ อธิบาย “เราเองกไ็ มร่ ู้แน่ชดั แต่เจา้ ติดต่อกบั คนท่ีขอร้องเจา้ ใหม้ าที่น่ีได้อยา่ งไรกน็ ่าจะลองใชว้ ธิ ีน้นั ดู เจา้ จะไมล่ องดูหน่อยหรือ” ชายหนุ่มถามพร้อมกบั ส่งป่ิ นแกว้ ใหก้ บั เธอ กงั สดาลมองอยา่ งชง่ั ใจ ก่อนหนั ไปมองร่างผอมกะหร่องท่ีนอนแน่นิ่งอยบู่ นแทน่ บรรทมสลบั กบั ใบหนา้ หล่อคมคายของคนตรงหนา้ มาตอนน้ีใบหนา้ น้นั เตม็ ไปดว้ ยความวติ กกงั วลและทุกขเ์ ศร้าอยา่ งเห็นไดช้ ดั หญิงสาวคิดไปถึงตอนที่ตนตอ้ งสูญเสียบิดา มารดา ไปดว้ ยอุบตั ิเหตุทางรถยนต์ ท้งั คู่เสียชีวติ หลงั จากถูกนาํ ตวั ส่งโรงพยาบาลเพียงไม่ก่ีชว่ั โมง ตอนน้นั เธอไมม่ ีโอกาสแมแ้ ตจ่ ะลองหาวธิ ีช่วยชีวติ พอ่ และแม่เช่นน้ี กงั สดาลเคยคิดเล่นๆ วา่ หากมีปฎิหาริยห์ รือพรวเิ ศษใหข้ อ เธอจะขอใหพ้ อ่ แม่กลบั มา แลว้ มาตอนน้ีเธอจะปฏิเสธคนที่อยตู่ รงหนา้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั หญิงสาวเอ้ือมไปหยบิ ปิ่ นแกว้ มาจากมือเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง ก่อนนาํ มนั มาแนบกบั อกและหลบั ตาลง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│132 ‘ท่านผ้เู ฒ่าขา ป่ิ นแก้วนครา ฉันมาอย่สู ีปันจาแล้ว ฉันเตม็ ใจที่จะช่วยบ้านเมืองของท่านและบรรดาลูกหลานของท่าน แต่ตอนนีไ้ ด้โปรดช่ วยเจ้ าหลวงแสนเมืองจายให้ ฟื้ นกลับคืนมาเป็ นดังเดิมด้ วยเถิดค่ ะ’ สิ้นคาํ พลงั เช่ือมโยงจากปิ่ นแกว้ ท่ีมากมายกวา่ ปกติก็แล่นเขา้ สู่ร่างบาง พร้อมสายลมอ่อนเอ่ือยพดั มาวบู หน่ึง แลว้ ภาพหน่ึงก็ปรากฏในมโนสาํ นึกของกงั สดาล หญิงวยั กลางคนคนหน่ึงที่เห็นหนา้ ไม่ชดั แตง่ องคท์ รงเคร่ืองราวกบั เจา้ นางหลวงไดท้ าํ การแช่ปิ่ นแกว้ ในน้าํ ท่ีอยใู่ นขนั เงิน แลว้ เอาน้าํ ท่ีได้ใหค้ นท่ีนอนอยบู่ นเตียงดื่ม ‘แล้วจงใช้นา้ํ แช่ป่ิ นแก้วเช็ดท่ัวทั้งตวั เช้าเยน็ จากน้ันจงนาํปิ่ นแก้ววางบนหัวนอนทั้งวนั ทั้งคืน ทาํ เช่นนีค้ รบเจด็ วนั เขาจึงจะหาย’เจา้ ของเสียงเปี่ ยมเมตตาน้นั ไดห้ นั มาบอกกล่าวกบั คนขา้ งตวั กงั สดาลซ่ึงอยตู่ รงน้นั แต่ไมม่ ีใครมองเห็น ไดเ้ กบ็ จาํ วธิ ีการคาํ พดู น้นั อยา่ งสุดความสามารถ และกาํ ลงั จะอา้ ปากถามถึงบางส่ิงท่ีขอ้ งใจ แต่ทวา่ ... ภาพที่ปรากฏตรงหนา้ ไดเ้ ลือนหายไปเสียแลว้ “เจา้ นางคะ เด๋ียวสิคะเจา้ นาง” หญิงสาวร้องออกมาเสียงดงั ก่อนจะสะดุง้ ต่ืนลืมตา

133│¾ÔÃµÔ Ò “เจา้ เป็ นอยา่ งไรบา้ ง” เสียงทุม้ นุ่มเจือกระแสห่วงใยดงั ข้ึนใกลห้ ูกงั สดาลจึงรู้ตวั วา่ กาํ ลงั นอนอยบู่ นตงั่ เต้ียๆ โดยมีร่างสูงสง่ากาํ ลงั ประคองอยู่ เธอรู้สึกงุนงงเล็กนอ้ ย “เมื่อครู่จ่ๆู เจา้ กล็ ม้ ลงไป โชคดีที่เรารับไวไ้ ดท้ นั จึงพาเจา้ มานอนพกั ตรงน้ี” เจา้ ราชบุตรบอก แตต่ อนน้ีในใจหญิงสาวติดอยกู่ บั สิ่งท่ีได้ประสบเมื่อครู่มากกวา่ “เจา้ นอ้ ย... เจา้ นอ้ ยคะ มีทางรักษาเจา้ หลวงแลว้ ค่ะ” กงั สดาลจึงรีบร้องข้ึนเมื่อไดส้ ติ ดวงตาของเจา้ ราชบุตรเองกม็ ีแววตื่นเตน้ ดีใจไม่แพก้ นั หญิงสาวจึงรีบบอกเขาถึงสิ่งท่ีพ่งึ เห็นมา ส่ิงท่ีจะเรียกวา่ ฝันก็ไมใ่ ช่ จะวา่ ความจริงก็ยงิ่ ไมใ่ ช่ไปใหญ่ “แต่... ฉนั ไม่รู้วา่ จะไดผ้ ลอยา่ งท่ีหวงั หรือเปล่านะคะ” กงั สดาลเอ่ยเสียงอ่อยตบทา้ ย เม่ือเห็นอีกฝ่ ายเงียบไปราวกบั ครุ่นคิด “ถึงอยา่ งไรเราก็ตอ้ งลองดู ผลลพั ธ์ท่ีไดจ้ ะพิสูจน์วา่ ป่ิ นแกว้ อนั น้ีเป็นปิ่ นแกว้ นคราท่ีแทจ้ ริง” และพิสูจน์ตัวเจ้าเองด้วย ทา้ ยประโยคเจา้นอ้ ยปิ่ นเมืองพดู อยเู่ พียงในใจ ก่อนเอ่ยต่อ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│134 “เราอยากใหเ้ จา้ ปิ ดเร่ืองน้ีเป็ นความลบั ใหร้ ู้กนั เพียงเรา เตวนินนั ตา และเจา้ เท่าน้นั ” “ไม่มีปัญหา จะทาํ อะไรก็รีบทาํ กนั เถอะคะ่ ขืนชา้ ไปเจา้ พอ่ ของทา่ นจะแยไ่ ปกวา่ น้ีนะคะ” หญิงสาวรีบบอก มาตอนน้ีกงั สดาลลืมความข่นุ ขอ้ งหมองใจ และปัญหาตา่ งๆ ไปเสียหมดสิ้น ที่สาํ คญั น่าแปลก ลึกๆ ในใจเธอไม่ปรารถนาใหเ้ จา้ ราชบุตรคนน้ีเผชิญกบั ความรู้สึกสูญเสีย อยา่ งเช่นที่ตวั เองเคยเจอเลยแมแ้ ต่นอ้ ยหญิงสาวจึงเตม็ ใจช่วยเหลือเขาทุกอยา่ ง โดยที่เจา้ ตวั เองก็ไม่รู้ตวั เลยถึงความรู้สึกอนั น้ี *-*-*-*-*-* ยามเช้าทแี่ สนสดใส อากาศอบอุ่นพอดี ดว้ ยดวงตะวนั เร่ิมส่องแสงราํ ไร เจา้ ของร่างบางที่นอนอยบู่ นเตียงกาํ ลงั หลบั สบาย “ตื่นไดแ้ ลว้ สร้อยแสงดา” เสียงทุม้ นุ่มดงั ข้ึนริมหู ทาํ ใหห้ ญิงสาวขยบั ตวั แต่กเ็ พื่อที่จะพลิกไปอีกทาง ตาก็ยงั ปิ ดอยเู่ ช่นเดิม

135│¾ÔÃµÔ Ò “ทาํ ไมเจา้ ถึงนอนเซาเป็นแมวแบบน้ีเล่า ต่ืนเดี๋ยวน้ีเลย” คราวน้ีไมใ่ ช่แค่เสียง แต่ร่างบางถูกเขยา่ จนเจา้ ตวั ตอ้ งลืมตาตื่นข้ึนมาอยา่ งงวั เงียสุดขีด “อะไรนกั หนาเล่าพีก่ อ้ ง ก้งั ง่วงจะตายอยแู่ ลว้ ” พลางบ่นอุบอิบพอสายตาปรับเขา้ กบั รอบกายได้ กงั สดาลก็ตอ้ งตกใจกบั ใบหนา้ คมคายท่ีลอยอยตู่ รงหนา้ “นี่... ไม่ใช่ท่ีบา้ นหรอกเหรอ ฉนั ยงั ติดอยทู่ ี่สีปันจาอยอู่ ีกเหรอเน่ีย” เธอยกมือกมุ ขมบั นึกอยากหลบั ใหลลงไปอีกคร้ังโดยไม่ตอ้ งตื่นข้ึนมาเผชิญกบั เร่ืองราวน่าปวดหวั ท่ีรออยู่ “ใช่ น่ีคือเวยี งสีปันจา และนี่ก็คือเรือนของเรา แลว้ ตอนน้ีก็เชา้แลว้ เจา้ จาํ ไดห้ รือไมว่ า่ ตอ้ งทาํ สิ่งใดตอ่ ไป” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองตอกย้าํ ความจริงพลางถามอยใู่ นที หญิงสาวจึงนึกข้ึนไดถ้ ึงเรื่องสาํ คญั “อ๋อ... ใช่สิ เจา้ หลวงเป็นยงั ไงมงั่ เจา้ นอ้ ย รู้สึกตวั หรือมีอะไรผดิ ปกติหรือเปล่า” กงั สดาลถามอยา่ งตื่นเตน้ แต่เจา้ ราชบุตรส่ายหนา้นอ้ ยๆ เธอจึงไดแ้ ตถ่ อนหายใจเฮือกใหญ่ “หากจะมีปฏิหาริยเ์ กิดข้ึนจริง ก็คงไมใ่ ช่ภายในวนั สองวนั น้ีหรอกกระมงั เจา้ เองกร็ ู้ดีมิใช่หรือ ที่สาํ คญั กค็ ือตอนน้ีเจา้ เตรียมตวั ไปยงั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│136เรือนเจา้ ยา่ ไดแ้ ลว้ ” จุดประสงคท์ ี่แทจ้ ริงของชายหนุ่ม ทาํ ใหค้ นฟังถึงกบัเบิกตากวา้ ง “หา!! อะไรนะ น่ีเจา้ ยงั ไมเ่ ลิกลม้ ความต้งั ใจจะใหฉ้ นั ไปเขา้คอร์สอบรมมารยาทหญิงสีปันจาอีกเหรอเนี่ย” และตามมาดว้ ยเสียงบน่กระปอดกระแปด เจา้ ราชบุตรส่ายหนา้ “พดู จาอะไรของเจา้ ไม่เห็นรู้เรื่อง แตห่ ากเจา้ ยงั อยใู่ นเวยี งสีปันจาถึงอยา่ งไรเจา้ ก็ตอ้ งไปอยเู่ รือนเจา้ ยา่ ” ก่อนจะยนื่ คาํ ขาด “ทาํ ไมตอ้ งทาํ เร่ืองใหย้ งุ่ ยาก ฉนั อยไู่ มน่ านก็ตอ้ งไปแลว้ ทาํ ไมตอ้ งทาํ ใหฉ้ นั ตกอยใู่ นฐานะผหู้ ญิงของเจา้ แบบน้ีดว้ ยเล่า เจา้ เองก็มีคู่หมายอยแู่ ลว้ ไม่ใช่เหรอไง” กงั สดาลคิดไปถึงเจา้ นางคาํ ผกาย และไม่เขา้ ใจที่เขาปิ ดบงั เรื่องของเธอท้งั ที่กม็ ีคูห่ มายอยแู่ ลว้ เช่นน้ี “คู่หมาย? เจา้ หมายถึงใครรึ” แตค่ นฟังกลบั ทาํ หนา้ งงงนั หญิงสาวทาํ เสียงจ๊ิกจก๊ั ในปากอยา่ งหมน่ั ไส้ข้ึนมาตงิดๆ “อา้ ว... ก็เจา้ นางคาํ ผกายอะไรนนั่ ไง เธอเป็นคนบอกฉนั เอง”

137│¾ÃÔ µÔ Ò “อยา่ งน้นั รึ แต่เรากบั คาํ ผกายมิไดเ้ ป็นอยา่ งที่นางบอก เราบอกเจา้ ไดเ้ พยี งเทา่ น้ี” เขาปัดไปอยา่ งไม่เห็นเป็นเรื่องสาํ คญั นนั่ ช่างขดั ใจคนฟังนกั “แลว้ ทาํ ไมท่านไมบ่ อกความจริงเร่ืองของฉนั กบั ทุกคนไป ให้ทุกอยา่ งมนั จบๆ ไปเสียกส็ ิ้นเร่ือง” กงั สดาลถามเสียงขนุ่ อารมณ์เร่ิมปะทุ “ความจริงเช่นน้นั รึ? เจา้ ลืมไปแลว้ หรือวา่ ความจริงท่ีเจา้ พดูออกไปเป็นภยั เกือบถึงชีวติ มาแลว้ คร้ังหน่ึง” คาํ ตอบของชายหนุ่มทาํ ให้คนที่กาํ ลงั งุ่นง่านดว้ ยอารมณ์คุกรุ่นถึงกบั พดู ไม่ออก “เจา้ คิดหรือวา่ ส่ิงท่ีเจา้ บอกเรา หากไปบอกคนอื่น คนเหล่าน้นั จะปกป้ องคุม้ ครองเจา้ ไมค่ ิดวา่ เจา้ มีสติไม่สมประดี หรือไม่ก็เป็นพวกสิขะปุระ” “สิขะปุระ? ทาํ ไมเมืองน้ีถึงเลวร้ายสาํ หรับสีปันจานกั ทาํ ไมทุกคนรังเกียจคนสิขะปุระ” “กเ็ พราะสิขะปุระเป็นเมืองไม่น่าไวใ้ จ เตม็ ไปดว้ ยผคู้ นที่หมกมุน่อยกู่ บั อาคมมนตด์ าํ มิใช่เพียงแค่รังเกียจแต่มากกวา่ น้นั คือความกลวัต่างหาก เจา้ ไม่เห็นหรอกหรือวา่ ความกลวั ของมนุษยผ์ ลกั ดนั ใหเ้ ขาทาํ สิ่ง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│138ท่ีเป็นอนั ตรายตอ่ ชีวติ คนอื่นไดม้ ากมายเพียงใด แมแ้ ตก่ บั ผหู้ ญิงบอบบางเยยี่ งเจา้ “เพราะเหตุน้ีหากเจา้ พดู จาเพอ้ เจอ้ พสิ ูจนใ์ ดๆ ไม่ไดอ้ อกไป กไ็ ม่วายกลายเป็นคนสิขะปุระอยา่ งแน่นอน และนนั่ ก็อนั ตรายนกั เจา้ ไม่คิดเช่นน้นั หรอกหรือ” ขณะที่หญิงสาวกาํ ลงั ครุ่นคิดตามคาํ พูดของเขา เจา้นอ้ ยปิ่ นเมืองกเ็ อย่ ตอ่ “เจา้ ไปอยกู่ บั เจา้ ยา่ จะเป็นการดีท่ีสุด เพราะช่วงน้ีเราเองก็ตอ้ งดูแลเจา้ พอ่ อยา่ งใกลช้ ิด เราไม่มีเวลามาดูแลเจา้ แมแ้ ต่เรือนน้ีเรากจ็ ะไมม่ ีเวลากลบั มาเหยยี บดว้ ยซ้าํ เราไม่อยากพลาดสิ่งใดไปแมแ้ ตว่ นิ าทีเดียว” “ถา้ เหตุผลมีเพียงแค่น้นั กใ็ หฉ้ นั ไปเฝ้ าเจา้ หลวงกบั เจา้ กไ็ ดน้ ี่คะฉนั สญั ญาวา่ จะไมท่ าํ ตวั เป็ นภาระของท่าน จนกวา่ ภารกิจของฉนั จะเสร็จสิ้น รับรอง” กงั สดาลยกมือข้ึนเป็นการสาบานสัญญาดว้ ยหวงั วา่ อีกฝ่ ายจะใจออ่ น แต่นนั่ ไมใ่ ช่เจา้ ราชบุตรแห่งสีปันจา เพราะเขารีบสั่นศีรษะทนั ที “ไม่ไดห้ รอก มนั ดูไมง่ ามสาํ หรับเจา้ ” “ไมเ่ ป็นไร ฉนั ไม่ถือ” หญิงสาวตอบในทนั ใดอยา่ งไม่ตอ้ งคิดเช่นกนั

139│¾ÔÃµÔ Ò แตน่ นั่ กลบั สร้างความตกใจใหก้ บั คนฟังไดไ้ ม่นอ้ ย เจา้ ราชบุตรผู้ไม่เคยพบเจอหญิงใดที่กลา้ บา้ บิ่น อีกท้งั พดู จาหมิ่นเหม่แบบน้ีถึงกบั อา้ปากคา้ งไปชว่ั ครู่ ราวกบั กาํ ลงั เจอกบั สัตวป์ ระหลาดหรืออะไรที่น่าตื่นตระหนกพอกนั “น่ีเจา้ ... เป็นแมย่ า่ แม่ญิง พดู จาเช่นน้ีไดอ้ ยา่ งไรกนั ” ก่อนจะโพล่งออกมาเม่ือไดส้ ติ “อา้ ว! กเ็ ร่ืองของเรามนั ไม่ใช่ความจริงซกั หน่อยท่านกร็ ู้ อีกอยา่ งฉนั ไม่ใช่คนที่น่ีดว้ ย ไม่เห็นตอ้ งแคร์ เพราะอีกไมน่ านฉนั ก็จะไปจากท่ีนี่แลว้ ” กงั สดาลวา่ “เรื่องน้นั เราไม่เถียง แต่หากเจา้ ไม่ไดไ้ ปจากที่นี่ในเร็ววนั มิกลายเป็นเรื่องเส่ือมเสียหรอกหรือ มิใช่แตเ่ จา้ เทา่ น้นั แต่เป็นตวั เราครอบครัวของเราดว้ ย” เหตุผลท่ีไดย้ นิ จากเจา้ ราชบุตร ทาํ ใหค้ นฟังทาํหนา้ ยอู่ ยา่ งไมช่ อบใจ “ออ้ ... ท่ีแทก้ ็กลวั เสียหนา้ ” แลว้ เปรยข้ึนพร้อมตวดั คอ้ นเขาให้หน่ึงที เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองเห็นท่าทางน้นั ก็ไดแ้ ต่โคลงศีรษะอยา่ งอ่อนใจก่อนวา่

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│140 “เจา้ จะเขา้ ใจเช่นน้นั ก็ตามแต่ใจเจา้ เถิด แต่ไมว่ า่ อยา่ งไรเจา้ ก็ตอ้ งทาํ ตามที่เราบอก” “ก็ได.้ .. ไปก็ได้ คอยดูนะฉนั จะป่ วนเรือนเจา้ ยา่ ท่านให้ดู” มาคราวน้ีหญิงสาวฮ่ึมฮม่ั ตาขวาง แมอ้ ีกฝ่ ายจะอ่อนใจ อีกท้งั มีเร่ืองวติ กกงั วล ทุกขร์ ้อนมากมายเพียงใดในใจ ก็อดระบายยมิ้ บางแตม้ ริมฝีปากไมไ่ ด้ เมื่อเห็นร่างบางกา้ วลงจากเตียงยา่ํ โครมๆ ไปควา้ เอาชุดนอนลายประหลาดตาที่เธอใส่ตอนมาโผล่ที่สีปันจาอยา่ งกระฟัดกระเฟี ยดพลางบ่น “ฉนั น่าจะเป็ นชาวสิขะปุระจริงๆ นะ จะไดส้ าปอีตาบา้ น่ีใหเ้ ป็นหินไปซะเลย” “เจา้ เป็ นชาวสิขะปุระมิไดห้ รอก อยา่ งแรกชาวสิขะปุระไมม่ ีใครสวมใส่เคร่ืองแตง่ กายน่าขนั แบบเจา้ เป็นแน่” ชายหนุ่มทาํ ปากบุย้ ใบม้ าทางชุดนอนลายโดราเอม่อนตวั โปรด ซ่ึงเป็ นสมบตั ิติดตวั เพยี งชิ้นเดียวของเธอ ที่มาตอนน้ีไดร้ ับการซกั จนสะอาดเอ่ียมออ่ งดีแลว้ อยา่ งขนั ๆ “อะไรนะเจา้ นอ้ ยป่ิ นเมือง ทา่ นกลา้ มากท่ีมาวจิ ารณ์ชุดนอนตวัโปรดของฉนั ” หญิงสาวกระทืบเทา้ อยา่ งแสนขดั ใจราวกบั เด็กๆ แต่อีกฝ่ ายกลบั หวั เราะนอ้ ยๆ ท้งั ขบขนั แกมเยาะเยย้

141│¾ÃÔ µÔ Ò “มนั จริงไหมเล่า หรือเจา้ จะบอกวา่ ลวดลายบนเส้ือผา้ ของเจา้ ขรึมขลงั และน่ากลวั แตพ่ ดู กพ็ ดู เถอะยงิ่ มองเทา่ ไหร่กย็ ง่ิ น่าหวั ร่อ” “หยดุ นะ อีตาบา้ พอแลว้ ไมต่ อ้ งมาวพิ ากษว์ จิ ารณ์คนอื่นเลย”กงั สดาลสะบดั หนา้ ใส่อยา่ งแสนงอน พอดีกบั บวั นวลมาหยดุ ยนื อยหู่ นา้ประตู จนคนหวั เราะพยายามกล้นั เอาไว้ แลว้ ป้ันหนา้ ขรึมตอ่ “บวั นวลจะเป็นคนคอยติดตามดูแลรับใชเ้ จา้ เป็นการส่วนตวัตลอดเวลาที่เจา้ อยใู่ นเวยี งสีปันจาน้ี” “ฉนั ไม่ไดต้ อ้ งการคนรับใชอ้ ะไรหรอก แตก่ ็เอาเถอะที่น่ีฉนั ก็ไม่มีใคร มีเพ่ือนท่ีคอยอยใู่ กลๆ้ สักคนกค็ งดี” “บวั นวลไดจ้ ดั เตรียมเส้ือผา้ ขา้ วของเครื่องใชม้ าให้เจา้ แลว้ และเจา้ ก็จงนาํ สิ่งเหล่าน้นั ติดตวั ไปยงั เรือนเจา้ ยา่ ตอนน้ีไปลา้ งหนา้ ลา้ งตาแลว้จงไปยงั เรือนของเจา้ ยา่ เถิด” ชายหนุ่มบอกพร้อมกบั ท่ีกงั สดาลสังเกตเห็นห่อผา้ สีน้าํ ตาลขนาดเขื่องสองห่อวางอยขู่ า้ งตวั บวั นวล พอเธอทาํ ธุระส่วนตวั เสร็จเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองก็นาํ ออกไปจากหอ้ งนนั ตากม็ าช่วยบวั นวลหิ้วห่อผา้ ท้งั สองตามไปยงั เรือนเทวเี จา้ ตนยา่จนั ทราอยา่ งแขง็ ขนั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│142 *-*-*-*-*-* เรือนรับรองกติ ติมศักด์ิหลงั หนึ่งภายในคุ้มหลวง ร่างระหงที่นง่ัอยบู่ นตงั่ ซ่ึงทาํ จากไมล้ วดลายสวยงาม ในหอ้ งนอนส่วนตวั ถึงกบั ลุกพรวดพราดข้ึนทนั ทีที่ฟังคนสนิทรายงานความเคลื่อนไหวของคนที่ตนหมายปองจบ “เป็นไปไดอ้ ยา่ งไร อีนางสร้อยแสงดาคนป่ าโง่เขลา มนั กาํ ลงั จะข้ึนมาเป็นคูห่ มายของเจา้ พี่ปิ่ นเมืองแทนขา้ ” เจา้ นางคาํ ผกายแผดเสียงดงัลนั่ ดว้ ยโทสะท่ีกาํ ลงั โหมกระพือ นางอินคนรับใชท้ ี่พ่งึ รายงานเร่ืองราวท่ีไปสืบเสาะมาใหเ้ จา้ นายฟังรีบฉวยพดั ใบลานมาโบก เพื่อใหค้ ลายอารมณ์รุ่มร้อน “แตม่ นั ก็ยงั มิใช่คู่หมายนี่เจา้ มนั ยงั ตอ้ งพสิ ูจน์ตวั เองอีกต้งั มากเจา้ นางอยา่ พ่งึ ตีตนไปก่อนไขเ้ ลยเจา้ ” ปากก็พยายามปลอบไป “เจา้ จะไมใ่ หข้ า้ ร้อนใจไดอ้ ยา่ งไรนางอิน แตไ่ หนแต่ไรมาเจา้ พมี่ ิเคยสนใจใยดีแมญ่ ิงคนไหนถึงขนาดน้ี แลว้ น่ียงั เขา้ ทางเจา้ ยา่ อีก มนัหมายความวา่ อยา่ งไร เจา้ ตอบขา้ มาซิ” มีแต่ความเงียบสงดั บา่ วคู่ใจเองก็กม้ หนา้ หลบสายตาวาววบั ดว้ ยความโมโหของเจา้ นางคาํ ผกาย

143│¾ÃÔ µÔ Ò “แมแ้ ต่ตวั ขา้ ท่ีเป็นหลานของท่านลุงพญาจองคาํ ผสู้ าํ เร็จราชการแทนเจา้ หลวงเวลาน้ี เทวเี จา้ ตนยา่ กย็ งั ไม่เคยเอ่ยปากใหไ้ ปพาํ นกั อยใู่ นเรือนหลงั น้นั เลย” “นน่ั เป็นเพราะเจา้ นางของบ่าวเป็นถึงธิดาแห่งเมืองเก่ิง ไม่มีความจาํ เป็นอนั ใดท่ีจะตอ้ งไปอยเู่ กลือกกล้วั กบั บ่าวไพร่พวกน้นั การที่นางสร้อยแสงดามนั ไดไ้ ปอยทู่ ่ีนน่ั ก็เพราะมนั เป็นไพร่อยา่ งไรเล่าเจา้ ปกติเจา้ นางกม็ ิไดค้ ิดอยากไปอยเู่ รือนน้นั อยแู่ ลว้ มิใช่หรือเจา้ ” นางอินพยายามหาเหตุผลมาปลอบใจเจา้ นายอยา่ งสุดความสามารถ “มนั ก็ใช่ แตน่ นั่ มนั ก่อนหนา้ น้ี ก่อนท่ีอีนางสร้อยแสงดาจะเขา้ มาในคุม้ หลวงสีปันจาแห่งน้ี” เจา้ นางคาํ ผกายสะบดั เสียงตอบดว้ ยแรงอารมณ์ “มีสิ่งใดกนั หรือเจา้ เจา้ นางคาํ ผกาย” เสียงของบ่าวอีกคนทาํ ให้เจา้ นางคาํ ผกายกบั นางอินหนั ไปมองประตูหอ้ งพร้อมกนั นางอวนซ่ึงเป็ นขา้ รับใชอ้ ีกคนท่ีติดตามกนั มาจากเมืองเกิ่ง และเป็นพ่ีสาวของนางอินนน่ั เอง “นางอวน ขา้ ร้อนใจเหลือเกิน เร่ืองท่ีเจา้ พ่ีปิ่ นเมืองพาอีนางคนบา้ นป่ านน่ั เขา้ คุม้ มา คราแรกขา้ นึกวา่ เทวเี จา้ ตนยา่ จะรังเกียจและกีดกนั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│144มนั แต่ตอนน้ีมนั กลบั ไดย้ า้ ยไปอยทู่ ี่เรือนเทวเี จา้ ตนยา่ มนั หมายความวา่อยา่ งไร ถา้ มิใช่มนั กาํ ลงั จะแยง่ เจา้ พ่ีไปจากขา้ ” “ใจเยน็ ๆ เจา้ เจา้ นาง อยา่ พ่งึ คิดไปไกล ถึงอยา่ งไรเสียตอนน้ีเจา้นอ้ ยก็ยงั มิไดห้ ม้นั หมายกบั มนั แถมยงั ถูกจบั แยกกนั เช่นน้ี เรายงั คงพอมีหนทางแกไ้ ข” นางอวนผเู้ ขา้ ใจสถานการณ์และความรู้สึกของเจา้ นายเป็นอยา่ งดีเอย่ ข้ึน หากเป็นเรื่องใชม้ นั สมองนางอวนมกั จะมีความคิดเป็นท่ีถูกอกถูกใจเจา้ นางคาํ ผกายเสมอ ไม่เหมือนนางอินท่ีเด่นในทางรับใชต้ ิดตามและเอาใจป้ อยอเสียส่วนใหญ่ เช่นในเวลาน้ี “แกไ้ ข? แกไ้ ขอยา่ งไรรึ ต่อจากน้ีไปอีนางสร้อยแสงดามนั จะถูกอบรมบ่มนิสยั เยยี่ งแม่ญิงชาวเวยี งสีปันจา ไม่แคลว้ จะเตรียมมนั ใหพ้ ร้อมสาํ หรับตาํ แหน่งแม่เมืองในภายภาคหนา้ ” คนเป็นเจา้ นายร่ําระบายออกมาดว้ ยความกงั วล ตรงขา้ มกบั นางอวน ซ่ึงกลบั ยมิ้ เหมือนไม่มีสิ่งใดทุกข์ร้อน ก่อนวา่ “ถา้ เช่นน้นั ก็ยงิ่ ดีสิเจา้ เราจะไดใ้ ชโ้ อกาสน้ีทาํ ใหม้ นั ไปไม่ถึงตาํ แหน่งน้นั ” ถอ้ ยคาํ ของบ่าวคนสนิทท่ีแนะมาทาํ ใหค้ าํ ผกายตอ้ งหยดุ คิด “จริงดว้ ยสิ” แลว้ หญิงสาวก็ร้องออกมาดว้ ยความดีใจ

145│¾ÃÔ µÔ Ò ภาพบางอยา่ งฉายชดั อยใู่ นหวั ตาํ แหน่งเทวีเจ้า หรือเจ้านางหลวงแห่งสีปันจาองค์ต่อไปจะต้องเป็ นเจ้านางคาํ ผกายคนนี้ ผิดจากนีแ้ ล้วเป็นไม่มี ธิดาแห่งเมืองเก่ิงคิด ดวงตาเปล่งประกายวาววบั ดว้ ยความหมายมาด

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│146 บทท่ี ๖ แกงเคย่ี วและวถิ ีแห่ง‘แม่ญิงสีปันจา’ ภายในห้องบรรทมของเจ้าหลวงแสนเมืองจาย ร่างสูงสง่ากาํ ลงัง่วนอยกู่ บั การเช็ดตวั ใหก้ บั ผเู้ ป็นบิดา เป็นวนั ที่สามแลว้ ท่ีเขาไดเ้ ขา้ มาดูแลเจา้ พอ่ ใกลช้ ิดตลอดเวลาเช่นน้ี โดยไดใ้ หเ้ หตุผลกบั มารดาวา่ อยากใชช้ ่วงเวลาน้ีใหม้ ีคา่ ท่ีสุดและอยากแบ่งเบาภาระของมารดา เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยจ์ ึงไม่ไดค้ ดั คา้ นแตก่ ค็ อยดูแลอยไู่ มห่ ่างดา้ นนอก เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจาทุ่มเทเวลาและทุกสิ่งทุกอยา่ งเพอ่ื ใหเ้ จา้ หลวงแสนเมืองจายฟ้ื นคืนกลบั มา ชายหนุ่มเช่ืออยลู่ ึกๆ วา่ มี

147│¾ÃÔ µÔ Òความเป็นไปไดม้ ากที่เจา้ พอ่ ของเขาจะฟ้ื น เขายงั เช่ือในถอ้ ยคาํ ของพอ่ ครูสิงห์แกว้ ท่ีบอกเอาไวล้ ่วงหนา้ แมล้ ึกๆ จะไม่แน่ใจนกั วา่ ป่ิ นทองคาํ อนั น้ีคือปิ่ นแกว้ นครา และหญิงสาวผสู้ ่ือสารกบั ป่ิ นแกว้ ไดม้ าจากที่อนั ไกลพน้ ซ่ึงเรียกกนั วา่ อนาคตในอีกเกา้ ร้อยปี ขา้ งหนา้ แต่อาการบิดาของเขาแปลกประหลาดนกั แมจ้ ะยงั ไม่รู้สึกตวั แต่กร็ ู้สึกไดถ้ ึงพลงั ชีวติ อีกท้งั ร่างกายท่ีซูบผอมหนงั ติดกระดูกก็เหมือนจะมีเลือดเน้ือข้ึนมาทีละนิดอยา่ งเห็นไดช้ ดั แมจ้ ะต่ืนเตน้ ดีใจมากแคไ่ หนเจา้ ราชบุตรหนุ่มกต็ อ้ งระงบั เอาไว้ และไม่ยอมใหใ้ ครเขา้ ใกล้ แมแ้ ตห่ มอหลวง “เช็ดตวั เจา้ พ่อแลว้ กม็ าทานขา้ วกบั แมเ่ ถอะเจา้ นอ้ ย แม่จะใหค้ นต้งั โตกในหอ้ งน้ี” เจา้ นางหลวงท่ีพ่ึงเขา้ มาบอกเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง ชายหนุ่มรับคาํ พร้อมท้งั จดั การเกบ็ ป่ิ นแกว้ ไวใ้ ตห้ มอนท่ีเจา้ หลวงหนุนนอน ก่อนเจา้ แมจ่ ะทนั เขา้ มาเห็น “ช่างน่าแปลกนกั น่ีแม่ตาฝาดไปหรือไมเ่ จา้ นอ้ ย ท่ีเจา้ พอ่ ของลูกดูเหมือนจะดีข้ึน หรือเจา้ พอ่ จะรับรู้ไดว้ า่ มีลูกมาคอยดูแลตลอดเวลาเยย่ี งน้ี” เจา้ นางหลวงเอ่ยข้ึนดว้ ยความประหลาดใจระคนยนิ ดี

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│148 เม่ือเห็นร่างของพระสวามีดูดีข้ึนจากวนั ก่อนๆ เหลือเกิน พอเอ้ือมมือไปแตะร่างที่ยงั ไม่ไหวติง ก็รู้สึกไดถ้ ึงความอุ่นและชีพจรเตน้ แรงข้ึนกวา่ ท่ีเคยเป็น นบั จากวนั ท่ีเจา้ หลวงลม้ ป่ วยลง “คงจะเป็นเช่นน้นั กระมงั เจา้ แม่ ลูกจึงตอ้ งการอยกู่ บั เจา้ พอ่ ตามลาํ พงั ใหม้ ากท่ีสุด แลว้ ลูกก็อยากใหเ้ ก็บเร่ืองน้ีเป็นความลบั ไปก่อน” เจา้นางหลวงแวน่ ทิพยม์ องหนา้ บุตรชายดว้ ยความประหลาดใจ “ทาํ ไมหรือเจา้ นอ้ ย เร่ืองอาการของเจา้ พอ่ เป็นท่ีสนใจของทุกคนนะลูก ที่สาํ คญั มนั หมายถึงขวญั และกาํ ลงั ใจดว้ ย” “ขอใหล้ ูกมนั่ ใจกวา่ น้ีหน่อยเถิดเจา้ แม่ อีกไมน่ านนกั หรอก” “ถา้ เจา้ นอ้ ยเห็นสมควรเช่นน้นั ก็ตามใจเถิดลูก แค่เจา้ พอ่ ดีข้ึนแม่กด็ ีใจนกั แลว้ ” เสียงของเจา้ นางหลวงสัน่ เครือ ทอดสายตามองร่างของพระสวามีดว้ ยน้าํ ตาคลอเอ่อ แมเ้ วลาท่ีเจา้ หลวงลม้ ป่ วยจะไมน่ านเป็นปี แตเ่ หมือนช่างนานเนิ่นเหลือเกินในความรู้สึกของผเู้ ป็นที่รัก และไดผ้ า่ นการร้องไหม้ ามากเสียจนแทบไมม่ ีน้าํ ตาจะไหล

149│¾ÔÃµÔ Ò แต่น้าํ ตาท่ีกาํ ลงั เออ่ ทน้ ในคร้ังน้ีช่างแตกตา่ ง เพราะมนั เตม็ ไปดว้ ยความหวงั ซ่ึงถูกจุดข้ึนมาในหวั ใจของเจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยอ์ ีกคร้ัง *-*-*-*-*-* ขณะทเ่ี จ้าราชบุตรปิ่ นเมอื ง ใชเ้ วลาท้งั หมดกบั เจา้ หลวงแสนเมืองจาย ฝ่ ายกงั สดาล หรือ สร้อยแสงดา ในสายตาของคนสีปันจาก็กาํ ลงัใชเ้ วลาท้งั หมดกบั การเรียนรู้วถิ ีแห่ง ‘แมญ่ ิงสีปันจา’ ท้งั กิริยา มารยาทและการบา้ นการเรือน วนั แรกท่ีสร้อยแสงดาในความเขา้ ใจของคนในคุม้ หลวงแห่งสีปันจา ไดเ้ ขา้ ไปอาศยั ชายคาเรือนของเทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทรา หญิงชราผสู้ ูงศกั ด์ิเห็นวา่ เรื่องแรกที่สร้อยแสงดาควรเรียนรู้กค็ ือกิริยามารยาทของความเป็นกุลสตรี และการพดู จา ทาํ ใหก้ งั สดาลไดเ้ รียนรู้อีกเช่นกนั วา่ คนท่ีสีปันจาพูดจาน่าเวยี นหวั มากแคไ่ หน เพราะมีแตค่ าํ วา่ ‘เจา้ ’ ‘ขา้ เจา้ ’ ‘ขา้ นอ้ ย’ เตม็ ไปหมด แต่ท่ีเธอจาํ ไดแ้ ม่นยาํ ก็คือผหู้ ญิงตอ้ งเรียกตวั เองวา่ ‘ขา้ เจา้ ’ และขานรับวา่ ‘เจา้ ’กบั คนที่มีศกั ด์ิหรืออายมุ ากกวา่ หญิงสาวจึงต้งั ใจวา่ จะใชค้ าํ พดู น่าเวยี นหวั เหล่าน้นั กบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่น่าเกรงขามอยา่ งเทวเี จา้ ตนยา่ เจา้ หลวง เจา้นางหลวงเทา่ น้นั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│150 เพราะกบั คนอื่นๆ ขอเธอพกั หายใจหายคอดว้ ยการเป็นตวั ของตวั เองอยา่ งท่ีเป็ นอยนู่ ี่เถอะ แมจ้ ะดูเป็นคนแปลกๆ สาํ หรับท่ีน่ีไปหน่อยแต่กงั สดาลคิดวา่ กย็ งั ดีกวา่ อกแตกตายดว้ ยความอึดอดั เพราะแคก่ าร ‘เขา้คอร์สอบรมเป็ นแม่ญิงสีปันจา’กห็ นกั หนาสาํ หรับคนนิสยั ไมอ่ ยสู่ ุขอยา่ งเธอแลว้ ส่วนในเร่ืองการเรียนรู้สิ่งตา่ งๆ แมเ้ ทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราจะไม่ได้ออกโรงสอนเอง แต่กม็ ีผเู้ ช่ียวชาญในงานแต่ละดา้ นมาเป็ นผฝู้ ึกสอน และตอ้ งใหเ้ ทวเี จา้ ตนยา่ คอยตรวจสอบในข้นั ตอนสุดทา้ ย ต้งั แต่วนั แรกนอกเหนือจากเรื่องกิริยามารยาทแลว้ กงั สดาลก็ขลุกอยกู่ บั หมอ้ ขา้ วหมอ้ แกงในครัวเลก็ ของเรือนท่ีเธอพกั อยทู่ ุกวนั จนแทบไมไ่ ดเ้ งยหนา้ ไปไหน แต่จนแลว้ จนรอดฝีมือการทาํ อาหารตาํ รับเวยี งสีปันจาของเธอก็ยงั ไม่ผา่ นเกณฑม์ าตรฐานของเทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราเลย “แม่นางสร้อยแสงดาเจา้ แกงน้ีจะตอ้ งเค่ียวไฟอ่อนๆ ไปจนครบส่ีชว่ั ยามนะเจา้ ” ผเู้ ช่ียวชาญดา้ น ‘แกงเค่ียว’ บรรยายถึงท่ีมาที่ไปและวธิ ีปรุงแกงชนิดน้ี ซ่ึงเป็นอาหารสาํ หรับงานเล้ียงฉลองหรือเทศกาลพิเศษสาํ หรับเจา้ นาย ประกอบไปดว้ ยเน้ือกบั เคร่ืองเทศหอมประจาํ เวยี งสีปันจาหลาย