ปิ่นแก้วนครา

51│¾ÃÔ µÔ Ò ขณะทหารคูใ่ จอีกคนท่ีชื่อ เตวิน ช่วยพาร่างไร้สติของหญิงสาวเขา้ มาภายในหอ้ งส่วนตวั ของเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง ร่างมอมแมมน้นั ถูกวางลงบนเตียงกลางหอ้ ง ซ่ึงปูดว้ ยฟูกผา้ ทอลายดียดั ขา้ งในดว้ ยนุ่นอ่อนนุ่ม “เจา้ ไปตามแม่ญิงดา้ นนอกมาช่วยดูแลนางทีเตวนิ ลาํ พงั พวกเราเองคงทาํ อะไรไดไ้ ม่ถนดั นกั ” “เจา้ เจา้ นอ้ ย” เตวินรับคาํ ก่อนจะรีบกา้ วออกไปจากหอ้ งหบั จากน้นั ไมน่ านก็มีบ่าวรับใชห้ ญิงสองคนเขา้ มาดูแลจดั การต่อก่อนที่หมอหลวงจะตามมาในเวลาไล่เลี่ยกนั เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจึงรีบสาวเทา้ ตามหมอหลวงเขา้ มาในหอ้ งทนั ทีหลงั รับการเคารพเสร็จ “เป็นอยา่ งไรบา้ งทา่ นหมอหลวง นางยงั ปลอดภยั ดีอยหู่ รือไม่”เขาถามทนั ทีท่ีหมอหลวงทาํ การตรวจร่างแน่น่ิงไร้สติ แต่ยงั คงหายใจสม่าํ เสมอ และมาตอนน้ีเจา้ ของร่างบอบบางน้นั อยใู่ นชุดหญิงสาวชาวสีปันจาเป็ นที่เรี ยบร้อยแลว้ “เท่าที่ขา้ นอ้ ยไดต้ รวจดู นางบอบช้าํ ก็จริงแตไ่ มส่ าหสั มาก ที่เป็นไปเช่นน้ีคงเป็นเพราะความต่ืนตกใจ คงจะตอ้ งรออีกสกั ชวั่ เวลาหน่ึงนางถึงจะฟ้ื นคืนสติเจา้ ”

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│52 “ถา้ เช่นน้นั เราคงตอ้ งฝากทา่ นใหช้ ่วยรักษานางก่อน เราเองจะไดเ้ ขา้ เฝ้ าเจา้ พอ่ เสียที” เจา้ ราชบุตรหนุ่มเอ่ยดว้ ยความรู้สึกเบาใจข้ึนอยา่ งเห็นไดช้ ดั ในเร่ืองน้ี หมอหลวงรับคาํ ก่อนท่ีเขาจะสัง่ ใหบ้ า่ วหญิงคอยดูแลใหค้ วามสะดวกกบั หมอหลวงและหญิงสาวนิรนามท่ียงั ไม่ฟ้ื น แลว้ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองพร้อมคนสนิทจึงยา่ งลงจากเรือน ตรงไปยงั เรือนของเจา้ หลวง ซ่ึงเป็นท่ีพาํ นกั ของบิดา มารดา ขณะเดียวกนั น้นั เอง ราวกบั ความหนกั อ้ึงท่ีมีมาตลอดหลายวนั มาน้ี จะเขา้ เกาะกุมหวั ใจของเจา้ ราชบุตรหนุ่มอีกคร้ัง *-*-*-*-*-* หมู่เรือนกาแลยกพนื้ สูง สร้างดว้ ยไมส้ ักทองสิบกวา่ หลงั คาเรือนมีเรือนแฝดหลงั ใหญ่เป็นประธานอยดู่ า้ นหนา้ สุด ส่วนเรือนที่มีขนาดยอ่ มกวา่ อยทู่ างดา้ นหลงั ท้งั หมดเป็นหมู่เรือนซ่ึงแยกส่วนตา่ งๆ ออกจากกนั อยา่ งชดั เจนแต่ตวั เรือนสามารถเชื่อมต่อถึงกนั ไดจ้ ากบริเวณส่วนที่เป็ นชาน ซ่ึงเปรียบเสมือนสะพานท่ีเช่ือมตอ่ ทุกเรือนเขา้ ดว้ ยกนั จากเรือนหน่ึงไปยงัเรือนหน่ึงและอีกเรือนต่อๆ กนั ไป

53│¾ÃÔ µÔ Ò ทุกหลงั คาเรือนมุงดว้ ยไมแ้ ป้ นเกล็ด ตรงยอดจว่ั ประดบั กาแลไม้แกะสลกั อ่อนโคง้ งดงาม เชิงชายเองก็แกะสลกั ลวดลายฉลุรายรอบ ตวั เรือนบางดา้ นประดบั ดว้ ยรูปแกะสลกั สตั วช์ ้นั สูงอยา่ งชา้ งราชสีห์ฯ เพ่ือบง่ บอกยศถาบรรดาศกั ด์ิเจา้ ของหมู่เรือนน้ี ตามแบบช่างฝีมือประณีตของเวยี งสีปันจา ร่างสูงสง่าของเจา้ ราชบุตรกา้ วมาถึงข่วงบา้ น บ่าวไพร่ที่กาํ ลงั เดินผา่ นไปมายอบตวั แสดงความเคารพ จนกระทงั่ เขากา้ วข้ึนบนั ไดของเรือนแฝดหลงั ใหญ่ ชานหนา้ เรือนที่เปิ ดโล่งมี *3ฮา้ นน้าํ อยดู่ า้ นขา้ ง ส่วนของเติ๋นหรือโถงเรือนท่ีเปิ ดโล่งเช่นกนั แต่อยภู่ ายใตช้ ายคา พ้ืนไมย้ งั คงวาววบั เพราะไดร้ ับการดูแลเป็นอยา่ งดีจากบ่าวไพร่ สิ่งที่ปรากฏในสายตาของชายหนุ่มยงั คงงดงามไมเ่ ปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่หวั ใจหวนั่ ไหวร้อนรุ่มของเขาในวนั น้ีต่างหาก ที่มนั ทาํ ให้ทุกอยา่ งดูแปลกตาไป “เจา้ ราชบุตรมาถึงแลว้ หรือเจา้ ” หมอหลวงที่พ่ึงออกมาจากหอ้ งบรรทมของเจา้ หลวง ซ่ึงอยดู่ า้ นในรีบยอบตวั ลงขณะเอ่ย

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│54 “เจา้ พอ่ เป็นอยา่ งไรบา้ ง ท่านหมอหลวง” เจา้ ของร่างสูงสง่าถามขณะชะลอเทา้ “เอ่อ... ขา้ นอ้ ยวา่ เจา้ นอ้ ยเขา้ ไปดูเองจะดีกวา่ เจา้ ” หมอหลวงตอบอยา่ งกริ่งเกรง พลางกม้ หนา้ หลบสายตาคมกลา้ เพยี งเท่าน้นั เจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองก็เร่งสาวเทา้ กา้ วเขา้ ไปยงั หอ้ งท่ี เจ้าหลวงแสนเมืองจายไจยวงษ์สา ทรงพาํ นกั อยใู่ นทนั ที ในหอ้ งบรรทมขนาดใหญ่ มีหนา้ ตา่ งรายรอบเปิ ดไวเ้ พ่ือถ่ายเทอากาศ แทน่ บรรทมขนาดใหญต่ ้งั อยกู่ ่ึงกลางหอ้ ง ผา้ ม่านบางเบาทิง้ ตวั ลงมาจากบนเพดานคลุมแท่นใหญน่ ้นั เอาไว้ ก้นั กลางระหวา่ งผซู้ ่ึงนอนสงบน่ิงอยบู่ นแท่นกบั ผคู้ นที่คอยเฝ้ าไขอ้ ยรู่ ายรอบขา้ ง ตรงโตะ๊ ขา้ งแท่นบรรทมมีสตรีร่างค่อนขา้ งอวบ วยั ประมาณหกสิบกวา่ ปี ตน้ ๆ สวมเส้ือแขนยาวสีน้าํ เงิน สาบเส้ือป้ ายไปทางดา้ นขวาปักดว้ ยไหมทองเป็ นรูปดอกไม้ นุ่งผา้ ซ่ินไหมลายดอกยาวกรอมเทา้ ห่มสไบปักลวดลายงดงามไมแ่ พก้ นั ผมเกลา้ มวยไวต้ รงทา้ ยทอยประดบั ดว้ ยปิ่ นทอง อีกท้งั เครื่องประดบั บนลาํ คอ หู ขอ้ มือ และนิ้วกด็ ูมีราคาไมต่ า่ งกนั บ่งบอกถึงสถานะท่ีเป็นอยกู่ บั ผทู้ ี่พ่ึงพบเห็นไดเ้ ป็นอยา่ งดี “เจา้ แม”่ เจา้ ราชบุตรเรียก

55│¾ÃÔ µÔ Ò เจา้ ของร่างที่ง่วนอยกู่ บั การจดั ขา้ วของบนโตะ๊ หนั มามองทนั ทีท่ีไดย้ นิ เสียงเรียกอนั คุน้ เคย บ่าวไพร่ซ่ึงนงั่ อยบู่ นพ้ืนตา่ งแสดงความเคารพผมู้ าใหม่ ก่อนท่ีเจา้ ราชบุตรจะยกมือเป็ นสญั ญาณใหก้ บั คนสนิทท้งั สองช่วยพาบ่าวไพร่เหล่าน้นั ออกไปจากหอ้ งจนหมด เพราะตอ้ งการอยเู่ พียงลาํ พงั กบั มารดานนั่ เอง “เจา้ นอ้ ย... เจา้ นอ้ ยลูกแม”่ ร่างคอ่ นขา้ งอวบของ เจ้านางหลวงหรือ เทวีเจ้าแว่นทิพย์ ตรงมาตอ้ นรับเจา้ ราชบุตรของตนดว้ ยความดีใจเป็นยงิ่ นกั เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองเองก็รีบรุดสาวเทา้ เขา้ ไปหามารดา ทรุดตวั ลงกราบแทบเทา้ เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยร์ ้ังร่างของบุตรชายใหล้ ุกข้ึน แลว้ ท้งัคูก่ ็โอบกอดกนั “แมด่ ีใจเหลือเกินที่เจา้ นอ้ ยกลบั มาเสียที” ผเู้ ป็นมารดาเอ่ยเสียงเครือ “ลูกก็ดีใจนกั ท่ีไดก้ ลบั มาบา้ นเรา แลว้ น่ีเจา้ พอ่ เป็ นอยา่ งไรบา้ งเจา้ แม”่ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองถามถึงอาการผเู้ ป็นบิดาในตอนทา้ ย

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│56 “ไม่มีอะไรดีข้ึนเลยเจา้ นอ้ ย แม่เองใจไม่ดีเลย” เจา้ นางหลวงที่คอยเฝ้ าอาการพระสวามีอยา่ งใกลช้ ิดมาโดยตลอดเอย่ ข้ึน ดวงตาคู่น้นั แดงก่าํ น้าํ เสียงสั่นเครือดว้ ยความรู้สึกหวาดหวนั่ นบัแตเ่ จา้ หลวงแสนเมืองจายลม้ ป่ วยลงอยา่ งไม่ทราบสาเหตุเป็นเวลาเกือบสองเดือนแลว้ ภายในคุม้ หลวงจึงมีแต่กระไอความวิตกทุกขร์ ้อนครอบคลุมไปทวั่ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองผละจากอกมารดา ค่อยๆ สาวเทา้ เขา้ ไปยงั แทน่บรรทมที่ต้งั อยกู่ ลางหอ้ ง เขาแหวกผา้ มา่ นออกอยา่ งเบามือ ภาพตรงหนา้ทาํ ใหเ้ จา้ ราชบุตรหนุ่มถึงกบั น่ิงงนั เจ้าพ่อ ของเขานอนหลบั ตานิ่งไมร่ ับรู้สิ่งใดๆ อยบู่ นน้นั ปกติเจา้ หลวงแสนเมืองจายมีรูปร่างค่อนขา้ งสูงใหญ่ มาบดั น้ีกลบั ผอมกะหร่องจนเห็นกระดูก ใบหนา้ ที่เคยเตม็ อิ่มสมบรู ณ์ ดงั คนกินดีอยดู่ ีทว่ั ไป กลบั ซูบตอบไมม่ ีเคา้ โครงเดิมเหลืออยเู่ ลย ผมยาวสีดอกเลาน้นักแ็ หง้ ดงั ซงั หญา้ ในฤดูแลง้ “เจา้ พอ่ ลูกกลบั มาแลว้ ” เสียงที่เปล่งออกมาสน่ั ไหวตามแรงอารมณ์ส่นั สะเทือนขา้ งในอก เจา้ ราชบุตรหนุ่มพนมมือกราบลงบนอกของเจา้ พอ่ ก่อนเอ้ือมไปจบั มือผอมเกร็งท่ีไม่ไหวติงแลว้ บีบเบาๆ

57│¾ÃÔ µÔ Ò “เจา้ พอ่ อยา่ พ่งึ เป็นอะไรไปนะ ลูกจะหาหนทางมาบาํ บดั รักษาเจา้พอ่ ใหจ้ งได้ เจา้ พอ่ ตอ้ งอยตู่ อ่ ไป ไดโ้ ปรดอยา่ ทิง้ ลูก อยา่ ทิ้งเจา้ แม่ อยา่ ทิ้งชาวเมืองสีปันจาไป แขง็ ใจเอาไวน้ ะเจา้ พอ่ ” พร้อมราํ พนั น้าํ ตาของลูกผชู้ ายรินไหลลงมาอยา่ งไมอ่ าจกล้นั เอาไวไ้ ด้ “แมไ่ ม่รู้จะทาํ อยา่ งไรดีแลว้ เจา้ นอ้ ย แม่กลวั นกั กลวั เหลือเกินวา่เจา้ พอ่ จะจากเราไป... ” เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยเ์ อย่ ข้ึนผสมเสียงสะอ้ืนไห้ ทาํ ใหเ้ จา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองตอ้ งรีบปาดน้าํ ตาทิง้ และบอกกบั ตวั เองวา่เขาจะตอ้ งเขม้ แขง็ ใหม้ ากที่สุด เพราะตอนน้ีเขาเทา่ น้นั ที่เป็ นความพ่ึงพงิของทุกคน ก่อนจะหนั มาทางมารดาและโอบกอดร่างสน่ั เทาน้นั เอาไวอ้ ีกคร้ัง “เจา้ แม่ทาํ ใจดีๆ เอาไวเ้ ถิด ลูกเขา้ ใจดีวา่ ท่ีผา่ นมาเจา้ แม่ตอ้ งแบกรับสิ่งตา่ งๆ เอาไวม้ ากมายเพียงใด ลูกกราบขอสูมาอภยั ท่ีมิอาจแบ่งเบาเจา้แม่ได”้ เขาปลอบพร้อมขออภยั อยใู่ นที ดว้ ยเขา้ ใจดีวา่ มารดาตอ้ งเผชิญกบัสิ่งใดบา้ งตลอดเวลานบั จากบิดาลม้ ป่ วยลง “อยา่ โทษตวั เองเลยเจา้ นอ้ ย แมต่ า่ งหากท่ีผดิ ไมย่ อมใหค้ นส่งขา่ วไปบอกเจา้ นอ้ ยต้งั แตแ่ รก แม่ไมค่ ิดวา่ เร่ืองมนั จะเลวร้ายลงไปเร่ือยๆจนถึงตอนน้ี” เจา้ นางหลวงใชผ้ า้ สไบเช็ดน้าํ ตาที่รินไหล

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│58 “ลูกเขา้ ใจการตดั สินใจของเจา้ แมแ่ ละทุกคนดี ตอนน้ีสิ่งสาํ คญัคือการหาหนทางบาํ บดั รักษาเจา้ พอ่ ลูกจะพยายามหาหนทางใหไ้ ดใ้ นเร็ววนั น้ี เจา้ แม่อยา่ ไดก้ งั วล” เจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยพ์ ยกั หนา้ ดวงตาคูน่ ้นั ของเจา้ นางหลวงมีประกายแห่งความหวงั ข้ึนมา ไม่วา่ ส่ิงท่ีบุตรชายกล่าวมาจะเป็ นไปไดห้ รือไม่ แต่หวั ใจกอ็ ุ่นข้ึนมากนกัเพราะมีคนร่วมแบ่งเบาความทุกขก์ งั วลเพิ่มข้ึนมาอีกคนนนั่ เอง “แลว้ น่ีเจา้ ยา่ กบั เจา้ นางนอ้ ยไปไหนเสียเล่า” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองถามถึงคนสาํ คญั ในครอบครัวอีกสองคน ท่ีเขายงั ไม่เห็นหนา้ เลยต้งั แตเ่ หยยี บยา่ งเขา้ มาในคุม้ หลวง และมนั ก็เป็นเร่ืองผดิ ปกติยงิ่ นกั “ไปทาํ บุญที่อารามหลวงกนั เห็นวา่ คืนน้ีจะคา้ งที่นน่ั ดว้ ย คงจะกลบั มาตอนสายๆ พรุ่งน้ี ท่ีพ่ึงทางใจของเรากม็ ีเพียงเท่าน้นั แหล่ะลูกเอ๋ย” “ลูกเขา้ ใจ วนั หนา้ เราหาเวลาไปทาํ บุญร่วมกนั ที่อารามหลวงหรือไม่กน็ ิมนตพ์ ระมาเทศน์ที่คุม้ หลวงดว้ ยดีกวา่ จะไดต้ ่อบุญกศุ ลใหก้ บัเจา้ พอ่ ไปดว้ ย” เจา้ นางหลวงยมิ้ นอ้ ยๆ ใหเ้ จา้ ราชบุตรอยา่ งเห็นดว้ ย เพยี งแค่เห็นรอยยมิ้ บางของมารดาก็ทาํ ใหเ้ จา้ ราชบุตรหนุ่มรู้สึกเบาใจข้ึนมาได้บา้ ง

59│¾ÃÔ µÔ Ò จากน้นั ท้งั สองแม่ลูกก็เรียกหมอหลวง และคนสนิทเจา้ ราชบุตรเขา้ มา ร่วมพดู คุยกนั ถึงเรื่องราวการลม้ ป่ วยของเจา้ หลวง ผเู้ ป็นเจา้ ฟ้ ามหาชีวติ ของเวยี งสีปันจา พร้อมท้งั ปรึกษาหารือเร่ืองแนวทางการรักษาต่างๆ *-*-*-*-*-* เดมิ ทนี ้ันเจ้าราชบุตรแห่งสีปันจา ไดเ้ ดินทางไกลไปศึกษาวชิ าตา่ งๆ ตามหลกั สูตรของลูกกษตั ริยท์ วั่ ไปยงั ต่างเมืองต้งั แต่ยงั เดก็ จากเมืองหน่ึง ไปยงั อีกเมืองหน่ึง จนกระทงั่ เติบใหญไ่ ดป้ ักหลกัร่ําเรียนวชิ าการตา่ งๆ อยทู่ ี่บา้ นพเ่ี มืองนอ้ งอยา่ ง เหราดิถี แลว้ จึงกลบั มาช่วยงานเจา้ หลวงอยรู่ ะยะหน่ึง แตเ่ พราะตาํ แหน่ง ‘เจา้ ราชบุตร’ ผทู้ ี่จะสืบราชสมบตั ิและราชบลั ลงั กข์ องสีปันจาองคต์ ่อไป ทาํ ใหเ้ ขาตอ้ งถูกส่งตวั ไปยงั เมืองเหราดิถีอีกคร้ัง เพื่อศึกษาวชิ าทางดา้ นการปกครองตา่ งๆ เม่ือสองปี ท่ีผา่ นมา กบัครูบาอาจารยซ์ ่ึงเก่งกาจที่สุดในเมืองน้ีก็วา่ ได้ ก่อนจะถูกเรียกตวั กลบั มาในคร้ังน้ี เพราะเจา้ หลวงแสนเมืองจายไดล้ ม้ ป่ วยลงเมื่อเกือบสองเดือนท่ีแลว้ ดว้ ยอาการหมดแรง เบื่ออาหารและประคองตวั เองแทบไมไ่ หว ร่างกายก็ซูบโทรมไปจนแทบไม่เหลือเคา้โครงเดิม

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│60 ทางเจา้ นางหลวงแวน่ ทิพยไ์ มย่ อมส่งขา่ วใหบ้ ุตรชายต้งั แต่แรกเพราะคิดวา่ คงไม่ร้ายแรง อีกท้งั เจา้ หลวงเองตอนที่ยงั มีสติก็ไดห้ า้ มเอาไว้เพราะกลวั บุตรชายจะเป็นห่วงจนเรียนไม่สาํ เร็จ แต่พอเจา้ หลวงสิ้นสติไปเม่ืออาทิตยก์ ่อน ทุกคนจึงเห็นพอ้ งตอ้ งกนั วา่ ตอ้ งรีบส่งข่าวไปถึงเจา้ ราชบุตร เพอื่ ใหช้ ายหนุ่มรีบกลบั มาในวาระสุดทา้ ยของเจา้ พอ่ ซ่ึงอาจจะมาถึงในวนิ าทีใดวนิ าทีหน่ึงกไ็ ด้ เจา้นอ้ ยป่ิ นเมืองจึงรีบเดินทางกลบั มาในที่สุด แมส้ ภาพของบิดาจะทาํ ใหเ้ จา้ ราชบุตรหนุ่มใจหาย เพราะอาการของเจา้ พอ่ แปลกประหลาดเกินกวา่ หมอใดๆ จะวินิจฉยั ได้ ต่างไดแ้ ต่เพียงนงั่ เฝ้ ากนั ไปจนกวา่ จะถึงวนั สุดทา้ ย แตท่ วา่ ในความมืดมนเจา้ ราชบุตรหนุ่มยงั จุดไฟใหก้ บั ความหวงัของตวั เอง เขาจะไม่ยอมแพ้ เนื่องจากก่อนหนา้ น้ีชายหนุ่มไดเ้ สวนากบัพ่อครูสิงห์แก้ว อาจารยผ์ เู้ ก่งกาจ ซ่ึงเคยประสิทธ์ิประสาทวชิ าตา่ งๆ ใหก้ บั เจา้ หลวงแสนเมืองจายบิดาของเขา และตวั เจา้ ราชบุตรปิ่ นเมืองเองที่เมืองเหราดิถี พอ่ ครูสิงห์แกว้ บอกวา่ เจา้ พอ่ ไม่ไดเ้ ป็ นโรคร้าย แตถ่ ูกบดบงั ดว้ ยอาคมร้ายแรงจากผู้ไม่หวงั ดี

61│¾ÃÔ µÔ Ò แตห่ ากแกไ้ มท่ นั จะทาํ ใหถ้ ึงแก่ชีวติ ได้ เจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองไดร้ ้องขอพอ่ ครูท่ีเคารพรัก ซ่ึงมีความหยงั่ รู้ และมีบางอยา่ งท่ีพิเศษกวา่ คนอื่นให้ช่วยหาหนทางรักษา แต่พอ่ ครูของเขาไดแ้ ตถ่ อนหายใจพลางบอกวา่ ‘ข้าเองกก็ าํ ลงั พยายามอยู่ เรื่องนีม้ นั ซับซ้อนเกินกว่าที่จะอธิบายได้ในตอนนี้ เอาเป็ นว่าข้าจะพยายามทาํ ให้ดีท่ีสุดในส่วนของข้า เจ้ากลับไปดูแลเจ้าพ่อของเจ้าก่อนเถิด หากหนทางใดสามารถรักษาเจ้าพ่อของเจ้าได้ มนั จะปรากฏตรงหน้าเจ้า ‘จงมองให้เห็นแล้วเปิ ดใจรับ มนั จะย่ิงใหญ่กว่ามนตราใดๆ อย่างที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน มันคือความรัก จิตวิญญาณของบรรพบุรุษของเจ้านั่นเอง ท่ีจะปกป้ อง คุ้มครองตวั เจ้า ครอบครัวเจ้า ประชาชน บ้านเมืองของเจ้า จงจาํ เอาไว้’ ชายหนุ่มไมร่ ู้วา่ สิ่งที่พอ่ ครูสิงห์แกว้ พดู ถึงคืออะไร และไม่รู้ดว้ ยซ้าํ วา่ มนั จะเกิดข้ึนหรือไม่ แต่ถอ้ ยคาํ เหล่าน้นั ก็ทาํ ใหเ้ จา้ ราชบุตรหนุ่มมีความหวงั ซ่ึงเขาก็จะหวงั ไปจนถึงวนิ าทีสุดทา้ ย หากที่สุดไม่สามารถทาํ ส่ิงใดได้ แลว้ เจา้ พ่อของเขาจากไปจริงๆ เจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองจึงจะยอมรับทุกสิ่งที่เกิดข้ึน

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│62 *-*-*-*-*-* ดึกแล้ว... เจ้าของร่างสูงสง่าผ่าเผย กา้ วไปตามทางเดินเทา้ ปดู ว้ ยกอ้ นศิลาแลง มายงั เรือนส่วนตวั ซ่ึงอยดู่ า้ นหลงั พร้อมกบั คนสนิทท่ามกลางแสงสวา่ งจากคบไฟท่ีตามไวเ้ ป็นจุดๆ ตรงริมทางเดิน กลิ่นดอกไมก้ ลางคืนกรุ่นอยใู่ นบรรยากาศ เสียงแมลงกลางคืนกาํ ลงั ร้องแขง่ กนั แตพ่ อคนเดินผา่ นมนั กเ็ งียบเสียง ก่อนจะต้งั หนา้ ต้งั ตากรีดเสียงต่อเม่ือคนเดินผา่ นไปแลว้ พอถึงบนั ไดเรือนยกพ้ืนสูงเพียงแค่ระดบั เอว บ่าวหญิงคนหน่ึงก็ปร่ีเขา้ มาเพื่อทาํ หนา้ ที่ลา้ งเทา้ ให้ แต่ชายหนุ่มยกมือหา้ ม “ไมต่ อ้ ง เราทาํ เองได้ เจา้ ไปพกั ผอ่ นเสียเถิด นนั ตา เตวนิ คืนน้ีพวกเจา้ ไมต่ อ้ งคอยเฝ้ าเวรยามหรอก มอบหมายใหพ้ วกทหารคนอ่ืนทาํแทนเสีย วนั น้ีเหนื่อยกนั มานกั แลว้ แยกยา้ ยกนั ไปพกั เถิด” ตอนทา้ ยหนัมาทางคนสนิทท่ีรอรับใชใ้ กลช้ ิด ซ่ึงพาํ นกั พกั พงิ อยใู่ นเรือนบริวารของตนนนั่ เอง ท้งั สองจึงรับคาํ จากน้นั เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจึงจดั การตกั น้าํ จากตุม่ขา้ งบนั ไดมาลา้ งเทา้ แลว้ กา้ วข้ึนบนั ไดไป

63│¾ÃÔ µÔ Ò ร่างสูงสง่ากา้ วผา่ นชานเรือนท่ีเปิ ดโล่ง ไปยงั โถงเรือนดา้ นในเรือนพกั ของเจา้ ราชบุตรหนุ่มค่อนขา้ งเงียบ เพราะเขาไม่อยเู่ รือนเสียนานจึงมีแต่พวกบา่ วไพร่ผชู้ ายเพียงไมก่ ี่คนที่เฝ้ าอยอู่ ีกดา้ น จนกระทง่ั ถึงหอ้ งนอนซ่ึงอยดู่ า้ นในสุด ในห้องน้นั จุดเทียนเล่มใหญ่ และตะเกียงน้าํ มนั มะพร้าวใหแ้ สงสวา่ งอยหู่ ลายจุด บา่ วหญิงท้งัสองยงั คงนงั่ เฝ้ าร่างที่อยบู่ นเตียงตามคาํ สง่ั “นางฟ้ื นข้ึนมาหรือยงั ” เจา้ ราชบุตรหนุ่มถาม “เจา้ นางฟ้ื นเมื่อหน่ึงชวั่ ยามท่ีผา่ นมา แต่กม็ ิไดพ้ ดู คุยอนั ใด ขา้เจา้ ไดแ้ ตป่ ้ อนน้าํ ให้ แลว้ นางกห็ ลบั ลงไปอีกคร้ังเจา้ ” “เช่นน้นั รึ ดึกแลว้ พวกเจา้ ไปนอนเสียเถิด เด๋ียวทางน้ีเราจดั การเอง คืนน้ีนางคงไมฟ่ ้ื นข้ึนมาอีกหรอก ออ้ ... แลว้ อยา่ ไดแ้ พร่งพรายเร่ืองแม่ญิงคนน้ีกบั ผใู้ ดเป็นอนั ขาด” ชายหนุ่มสั่งหมายเหตุ: *1 เรียบเรียงมาจากบทความ ‘วฒั นธรรมการกินหมากของไทย’ จากเวบ็ไซด์ http://www.samunpri.com และ http://baanmaha.com/community แต่การกินหมากทางภาคเหนือส่วนหน่ึงจะใชห้ มากแหง้ และพลูน่ึง นาํ มาห่อเคร่ืองหมากต่างๆ เป็นคาํ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│64 *2 ข่วงบา้ น มีลกั ษณะเป็ นลานดินกวาดเรียบกวา้ ง เป็ นลานอเนกประสงค์ใชท้ าํ กิจกรรมต่างๆ เป็ นลานที่เช่ือมเสน้ ทางสญั จรหรือทางเดินเทา้ เขา้ สู่ตวั อาคารบา้ นเรือน (ในท่ีน้ีผเู้ ขียนหมายถึงลานโล่งท่ีอยตู่ รงหนา้ บา้ น) *3 ฮา้ นน้าํ (หรือร้านน้าํ ) คือ หิ้งสาํ หรับวางหมอ้ น้าํ ดื่ม ส่วนมากมกั มีท่ีแขวนกระบวยไวพ้ ร้อม สูงประมาณ 80-100 เซนติเมตร หากหิ้งน้าํ อยทู่ ี่ชานโล่งแจง้เจา้ ของบา้ นจะทาํ หลงั คาคลมุ ลกั ษณะคลา้ ยเรือนเลก็ ๆ เพอ่ื ไม่ใหแ้ สงแดดส่องลงมาท่ีหมอ้ น้าํ

65│¾ÃÔ µÔ Ò บทที่ ๓ สร้อยแสงดา พอบ่าวทง้ั สองออกไปจากห้องแล้ว เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองก็สาวเทา้ เขา้ไปยงั เตียงกลางหอ้ ง ทรุดกายนงั่ ลงขา้ งเตียง ทา่ มกลางแสงละมุนของเทียนไขที่จุดไวบ้ นเชิงเทียนทรงสูงขา้ งหวั นอน เขาทอดสายตามองใบหนา้ ใส ท่ีมาเวลาน้ีไดร้ ับการชาํ ระจนสะอาดสะอา้ นแลว้ อยา่ งสงสัย แม่ญิงคนนีเ้ ป็นใครกัน? เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจาต้งั คาํ ถามกบั ตวั เอง ดูผาดๆ นางช่างแตกตา่ งจากผหู้ ญิงสีปันจาและผหู้ ญิงบา้ นพ่ีเมืองนอ้ งท่ีเขาเคยพบเจอยงิ่ นกั ผวิ พรรณขาวนวลเนียน หนา้ ตาแมจ้ ะดูแปลกตาแตก่ ป็ ฏิเสธไมไ่ ดเ้ ลยวา่ งดงามนกั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│66 ดวงหนา้ น้นั ประดบั ไปดว้ ยคิ้วเรียวไดร้ ูป พาดผา่ นบนดวงตาคู่ที่ปิ ดสนิท ขนตายาวงอนจนน่าไลม้ ือเล่น หากจมูกเล็กน้นั ก็ดูโด่งร้ัน รับกบัริมฝีปากสีระเรื่อ ท่ีมาตอนน้ีตรงมุมปากปรากฏรอยช้าํ ชดั เจน อีกท้งั แกม้เนียนกป็ รากฏรอยแดงเป็นป้ื นเช่นกนั และโดยไมร่ ู้ตวั มือหนาเอ้ือมไปแตะรอยช้าํ ตรงมุมปาก ไลผ้ า่ นมายงั แกม้ เนียนนุ่มแผว่ เบา ราวกบั สมั ผสั น้นั ของเขาจะสามารถทาํ ให้ร่องรอยฟกช้าํ เหล่าน้นั หายไปไดก้ ระน้นั ดวงตาคมกลา้ ทอประกายออ่ นแสงลง ริมฝีปากหยกั ลึกคลี่ยมิ้ บางอยา่ งเผลอไผล แตท่ วา่ ... สมั ผสั น้นั กลบั ทาํ ใหเ้ จา้ ของร่างท่ีกาํ ลงั หลบั ใหลสะดุง้ตื่นข้ึนมา ดวงตากลมโตเบิกกวา้ งขณะสบกบั ดวงตาคูค่ มของชายหนุ่ม “วา้ ย!! คุณเป็นใคร จะทาํ อะไรฉนั อยา่ นะ ไอบ้ า้ !! ” หญิงสาวกรีดร้องข้ึน พร้อมกบั ผลกั ร่างสูงจนผงะไปขา้ งหลงั “เดี๋ยว... เจา้ !! ” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองพดู ออกมาไดเ้ พียงแคน่ ้นั กต็ อ้ งรีบตวดั เอาร่างบางที่กาํ ลงั จะลุกข้ึนเอาไว้ “ปล่อยฉนั นะ! ไอบ้ า้ ไอโ้ รคจิต แกจะทาํ อะไรฉนั ปล่อยๆๆๆ ”แลว้ เสียงโวยวายสูงปรี๊ดกแ็ ปรเปล่ียนเป็นอูอ้ ้ีในทนั ทีที่ปากถูกปิ ดไวด้ ว้ ยมือใหญ่ ร่างบางยงั พยายามดิ้นรนอยา่ งไม่ยอมแพ้

67│¾ÃÔ µÔ Ò “หยดุ ตะเบง็ เสียงแสบแกว้ หูไดแ้ ลว้ แลว้ ก็เลิกดิ้นรนเสียที หากเจา้ ไม่หยดุ เราจะรัดเจา้ ใหข้ าดใจตายเลยทีเดียว” ไม่พดู เปล่า แต่ชายหนุ่มรัดร่างที่ดิ้นขลุกขลกั แน่นข้ึนเป็นการยนื ยนั วา่ เอาจริง ส่งผลใหค้ นดิ้นถึงกบั ชะงกั ในทนั ที “ฉะ...ฉนั หยดุ กไ็ ด้ ปล่อยก่อนไดไ้ หม ฉนั หายใจไม่ออก” หญิงสาวพยายามอุทธรณ์เสียงหอบ เจา้ ราชบุตรหนุ่มจึงคลายออ้ มกอดออก แต่กเ็ พียงเลก็ นอ้ ยเพื่อให้อีกฝ่ ายหายใจคล่องข้ึนเท่าน้นั ภาษาที่ผหู้ ญิงคนน้ีใชเ้ ขาพอฟังเขา้ ใจได้แตท่ ี่ไมค่ ่อยเขา้ ใจกเ็ ห็นจะเป็ นบางถอ้ ยคาํ ที่นางสาดออกมา แต่กพ็ อเดาจากท่าทีไดว้ า่ ตอ้ งมิใช่คาํ สรรเสริญเป็นแน่ ชายหนุ่มทอดถอนใจ ดว้ ยเห็นเคา้ ของความยงุ่ ยากข้ึนมารางๆใครจะรู้วา่ ไดส้ ติข้ึนมาแลว้ ฤทธ์ิจะมากถึงเพยี งน้ี ไมเ่ ช่นน้นั เขาแอบเอามืออุดจมูกใหส้ ิ้นใจไปต้งั แต่เมื่อครู่แลว้ หรือไม่อีกทีปล่อยใหช้ าวบา้ นรุมสกรัมใหส้ ิ้นใจต้งั แต่แรกกส็ ิ้นเร่ือง เจา้ ราชบุตรคิดอยา่ งใจร้าย “เอาล่ะ จงบอกมาซิวา่ เจา้ เป็นใคร มาจากท่ีใด เหตุใดจึงพดูสาํ เนียงแปลกแปร่งเช่นน้ี” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจอ้ งดวงตาคู่กลมโตอยา่ งคน้ ควา้ ขณะที่เจา้ ของร่างบางน่ิงอ้ึงไป

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│68 กงั สดาลสบตาคู่คมกลา้ ของอีกฝ่ ายดว้ ยความหวาดหวนั่ ไหนจะตระหนกั ถึงสภาพของตวั เองในตอนน้ีที่กาํ ลงั หมดท่าอยใู่ นออ้ มกอดของเขา แลว้ ยงั จะทา่ ทางจริงจงั น้นั ดว้ ย ที่สาํ คญั หญิงสาวเร่ิมตระหนกั ไดว้ า่ตวั เองยงั อยใู่ นเวยี งสีปันจาแน่ๆ เนื่องจากเหตุการณ์ที่ผา่ นมาเล่นเอาเธอตอ้ งเจบ็ ตวั เจบ็ ใจ ส่งผลใหก้ งั สดาลไม่กลา้ พดู ความจริงออกไปในตอนน้ี โดยเฉพาะต่อหนา้ ใครก็ไม่รู้ เธอไมอ่ ยากเสี่ยงเจบ็ ตวั อีกแลว้ “หรือเจา้ มาจากเมืองสิขะปุระจริงๆ ” คงเห็นเจา้ ของร่างบางน่ิงเงียบผดิ ปกติ เจา้ ราชบุตรหนุ่มจึงเอย่ ถามอีก พร้อมกบั หรี่ตาอยา่ งจอ้ งจบั ผดิ เตม็ ท่ี แต่เจา้ ของดวงหนา้ งามกลบั ส่ายหนา้ โดยเร็ว “ฉนั ไมไ่ ดร้ ู้จกั เมืองท่ีคุณ เอย๊ ! ทา่ นวา่ สกั นิด ฉนั ไมใ่ ช่คนท่ีนนั่แลว้ ก็ไม่ใช่คนท่ีน่ีดว้ ย” คาํ ตอบของเธอสร้างความแปลกใจใหก้ บั เจา้ ของดวงหนา้ คมคายจนคิ้วหนาขมวดมุ่น “จะพดู ยงั ไงดี คือ... ฉนั มาจากท่ีๆ ทา่ นไมร่ ู้จกั แตไ่ ม่ใช่เมืองสิขะอะไรนน่ั แน่นอน” หญิงสาวพยายามจะอธิบายและปฏิเสธอยา่ งสุดความสามารถ

69│¾ÃÔ µÔ Ò ดว้ ยนึกรู้จากเหตุการณ์ท่ีผา่ นมาวา่ เมืองชื่อ ‘สิขะปุระ’ น้ีเป็ นภยัอนั ใหญห่ ลวงต่อตวั เอง เธอจะไมม่ ีวนั เอาตวั ไปพวั พนั ดว้ ยเป็นแน่ “เช่นน้นั รึ เราไดย้ นิ มาวา่ เจา้ ตอ้ งการพบเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองแห่งเวยี งสีปันจาใช่หรือไม่ เจา้ มีกิจอนั ใดหรือ” ชายหนุ่มหร่ีตามองคนในออ้ มกอดอยา่ งคน้ ควา้ อีกคร้ัง “ฉนั จะคุยกบั ตวั เจา้ นอ้ ยเองเท่าน้นั จะไมค่ ุยกบั คนอื่นอีกแลว้ ”ทา้ ยประโยคกงั สดาลเอย่ ดว้ ยน้าํ เสียงหวาดหวนั่ ระคนเหนื่อยหน่าย “ถา้ เช่นน้นั หากเราบอกวา่ เราคือเจา้ นอ้ ยแห่งเวยี งสีปันจาเล่า เจา้พอจะเอ่ยธุระของเจา้ มาไดห้ รือยงั ” ถอ้ ยคาํ ของเขา ทาํ ให้คราวน้ีหญิงสาวตอ้ งเป็ นฝ่ ายหร่ีตามองคนตวั โต ที่ยงั ตะกองกอดตวั เองอยอู่ ยา่ งประเมินเตม็ ที่ แตก่ ็พบเพยี งดวงตาจริงจงั และรอยยมิ้ นอ้ ยๆ ท่ีแตม้ มุมปากของอีกฝ่ าย ดวงหนา้ เรียวของเขาไม่ไดข้ าวจดั จนซีด แต่ขาวพอประมาณทาํ ให้ดูคมคาย คิว้ หนาโก่งรับกบั ดวงตาคมกลา้ เป็นประกาย จมูกโด่งสวย และริมฝีปากบนหยกั ลึกรับกบั ริมฝีปากล่างท่ีค่อนขา้ งหนา แต่พอรวมกนั แลว้กลบั ไดร้ ูปสวยราวกบั ปากผหู้ ญิง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│70 แมร้ อยแยม้ ยมิ้ เพียงบางๆ ก็ทาํ ใหค้ นมองถึงกบั หายใจสะดุดได้ยงิ่ สบตาคู่คมท่ีจอ้ งมองมาอยา่ งไมย่ อมหลบน้นั เขา้ ดว้ ยแลว้ ก็ยง่ิ ทาํ ให้กงั สดาลหวั ใจเตน้ แรงข้ึนมาอยา่ งไมอ่ าจหา้ มได้ “วา่ อยา่ งไร เจา้ เชื่อแลว้ ใช่หรือไม่วา่ เราคือเจา้ ราชบุตรปิ่ นเมือง”เสียงของชายหนุ่มทาํ ใหส้ ติของกงั สดาลกลบั คืนมา สมองประมวลผลเร็วรี่ จะวา่ ไปหนา้ ตา ผิวพรรณและทา่ ทางของเขาก็น่าเช่ือถือดีอยู่หรอก อีกท้งั การแต่งกายกป็ ฏิเสธไม่ไดเ้ ลยวา่ ดูต่างจากชาวบา้ นธรรมดาที่เธอเคยเห็น ดว้ ยสวมเส้ือแขนยาวสีน้าํ ตาลเขม้ ทบั กบั ดา้ นในที่เป็นเส้ือตวัยาวสีขาว โพกศีรษะและคาดเอวดว้ ยผา้ สีน้าํ ตาลเขม้ ดูเป็ นกิจจะลกั ษณะ แตท่ วา่ เหตุการณ์ชุลมุนท่ีเกิดข้ึนกบั เธอจนทาํ ใหต้ อ้ งมาซุกตวั อยู่ท่ีนี่พร้อมร่างกายฟกช้าํ ดาํ เขียว ทาํ ใหห้ ญิงสาวตอ้ งขบั ไล่ความคิดคลอ้ ยตามออกไปจากหวั อยา่ งรวดเร็ว “จา้ งใหก้ ็ไมเ่ ช่ือ ถา้ ท่านเป็ นเจา้ นอ้ ยนะ ฉนั กค็ งเป็นเจา้ นางแลว้ล่ะ” กงั สดาลรีบปฏิเสธแกมประชด คนเราไม่ควรมองหรือตดั สินกันแต่เพียงหน้าตา ผิวพรรณภายนอก ถ้าไม่อยากตายอย่ทู ่ีเวียงสีปันจานี้ เธอตอกย้าํ กบั ตวั เองอีกคร้ัง

71│¾ÃÔ µÔ Ò “เจา้ วา่ กระไรนะ” ใบหนา้ หล่อคมคายน้นั ฉายแววงงงนั กบั ส่ิงท่ีเธอพดู “เอาตรงๆ เลยนะ แมท้ า่ นจะหล่อดูดีมีสง่าราศีขนาดไหน แต่ขอโทษ... ฉนั โดนจนอ่วมไปท้งั ตวั แบบน้ีถา้ ยอมเช่ือทา่ นง่ายๆ กค็ งไมใ่ ช่ยยัก้งั แลว้ ” หญิงสาวพยายามอธิบาย แตอ่ ีกฝ่ ายกลบั ส่ายหนา้ พลางถอนหายใจ “เจา้ น่ีพดู จาพิลึกแท้ แตถ่ า้ เราเขา้ ใจไม่ผดิ เจา้ คงไมย่ อมเชื่อสิ่งที่เราพดู ใช่ไหม” “แหงอยแู่ ลว้ ” กงั สดาลเชิดหนา้ ตอบ แตพ่ อเห็นใบหนา้ ที่แสดงถึงความฉงนของอีกฝ่ ายอีกคร้ัง จึงรีบอธิบายต่อ “ฉนั หมายความวา่ ฉนั ไม่เชื่อที่ท่านพดู และไม่วา่ ยงั ไงฉนั กจ็ ะหาทางไปเจอเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองใหไ้ ด้ ปล่อยฉนั ไดแ้ ลว้ ” แลว้ สัง่ ในตอนทา้ ย ยง่ิ อยใู่ นออ้ มกอดน้ีนานเท่าไหร่ ความคิดของกงั สดาลก็คอยแต่จะเตลิดไปถึงไหนต่อไหน ก็ในชีวติ สาวเคยถูกผชู้ ายแตะเน้ือตอ้ งตวั ถึงเพยี งน้ีที่ไหนกนั เล่า

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│72 “ถา้ เช่นน้นั ก็ตามแตใ่ จเจา้ ” วา่ แลว้ เขากป็ ล่อยร่างบางออกจากออ้ มกอด แลว้ จึงลุกข้ึนเตม็ ความสูง “แตน่ ี่เป็นเวลาดึกดื่นแลว้ ไม่วา่ เจา้ จะคิดทาํ การใดกร็ อให้ถึงพรุ่งน้ีเชา้ เถิด ตอนน้ีเจา้ จงพกั อยทู่ ่ีน่ีและอยา่ ไดอ้ อกไปนอกเขตหอ้ งน้ีโดยเด็ดขาด ไม่เช่นน้นั เราจะไม่รับรองความปลอดภยั ของเจา้ ” เจา้ ของร่างสูงสง่าทิ้งทา้ ยไวเ้ พียงแคน่ ้นั ราวกบั ล่วงรู้ถึงความคิดคาํ นึงของเธอ ก่อนจะดบั ตะเกียงและเทียนบางส่วน จนเหลือเพยี งเทียนบนเชิงเทียนสูงขา้ งหวั นอนเพยี งเล่มเดียว แลว้ จึงกา้ วออกจากหอ้ งหบั ไป กงั สดาลถอนหายใจหนกั หน่วง มองตามบานประตูที่ปิ ดลงแน่นอนล่ะ... วา่ เธอไมเ่ ช่ือเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย หญิงสาวจึงลุกข้ึนจากเตียงแมร้ ่างกายจะมีความเจบ็ และปวดเม่ือยอยู่ แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็มีมากกวา่ เจา้ ของร่างบางค่อยๆ สาวเทา้ ไปยงั ริมหนา้ ตา่ งท่ีเปิ ดทิง้ ไว้ แต่ก็เห็นเพียงแสงสวา่ งจากคบไฟซ่ึงจุดขบั ไล่ความมืดอยรู่ ายรอบเรือน แถมยงั มีชายฉกรรจห์ ลายคนถือดาบยาวปลายโคง้ เดินไปมาเพ่ือเฝ้ าเวรยามอีกตา่ งหาก

73│¾ÃÔ µÔ Ò ท่าทางอีตานี่จะไม่ธรรมดาแฮะ แต่ตอนนีจ้ ะทาํ อะไรได้ล่ะ ทั้งมืดท้ังเวรยามหนาแน่นขนาดนี้ กงั สดาลไดแ้ ตย่ นื คอตก อยากใหท้ ุกอยา่ งที่เกิดข้ึนตอนน้ีเป็นเพยี งความฝันเหลือเกิน ท่ามกลางแสงไฟจากเทียนเพยี งเล่มเดียวท่ีส่องสวา่ ง หญิงสาวมองเห็นชุดนอนตวั โปรดท่ีใส่มาวางอยตู่ รงโตะ๊ ขา้ งเตียง กงั สดาลรีบไปฉวยมนั ข้ึนมา ก่อนกม้ ลงสาํ รวจสภาพตวั เอง ตอนน้ีเธอสวมเส้ือแขนยาวสีทึม คอป้ าย ติดกระดุมผา้ ดา้ นขา้ งตรงเอวใหก้ ระชบั กบั ลาํ ตวั และสวมผา้ ซิ่นทอลายขวางสลบั สียาวกรอมเทา้ ท่ียดึ ไวด้ ว้ ยเขม็ ขดั เงินเส้นเลก็ ๆ แล้วป่ิ นล่ะ? หญิงสาวรีบคน้ กระเป๋ าชุดนอนท่ีใส่มา ก็พบวา่ มนัยงั นอนน่ิงอยทู่ ี่เดิม และยงั คงรู้สึกถึงพลงั เชื่อมโยงของมนั อยู่ แต่ก็ไมม่ ีอะไรมากไปกวา่ น้นั และมนั คงรอเวลาที่จะกลบั ไปสู่เจา้ ของท่ีแทจ้ ริงสินะ นนั่ เป็นภารกิจที่เธอตอ้ งทาํ ใหส้ าํ เร็จลุล่วง หญิงสาวคิดพลางซุกปิ่ นทองคาํ อนั น้นั เอาไวใ้ ตห้ มอน แมส้ ่ิงที่ปะติดปะตอ่ กนั ไดจ้ ะตอกย้าํ ใหร้ ู้วา่ ทุกสิ่งที่เธอกาํ ลงัเผชิญคือความจริง แตถ่ ึงกระน้นั คนท่ีไม่อยากยอมรับความจริงก็ยงั สะบดัหวั พยายามขบั ไล่ความฟ้ ุงซ่านต่างๆ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│74 ก่อนลม้ ตวั ลงนอนบนเตียงอีกคร้ัง ดว้ ยความหวงั วา่ พรุ่งน้ีเธอจะตื่นข้ึนมาในหอ้ งนอนสีชมพูของตวั เอง และเจอพช่ี ายกบั ครอบครัวที่ร้านลายครามตามปกติเช่นทุกที *-*-*-*-*-* เสียงของยามเช้าวนั ใหม่ดังเข้ามาในโสตประสาท เสียงไก่ขนัเสียงสัตวจ์ าํ พวกคร่ึงบกคร่ึงน้าํ และแมลงดงั ผสานกนั น่าแปลกท่ีมนั ไมใ่ ช่เสียงรถรา เสียงอึกทึกครึกโครมอยา่ งท่ีเคยคุน้ แถมดว้ ยกลิ่นควนั ไฟและอาหารบางอยา่ งปนเปในบรรยากาศ ดว้ ยความสงสยั วา่ ตวั เองนอนอยใู่ นคอนโดฯ ท่ีพกั หรือที่ร้านลายครามซ่ึงเป็นบา้ นอีกแห่งหน่ึง หรือวา่ เธอยงั ติดอยใู่ นความฝัน?ความคิดน้นั ส่งผลใหร้ ่างบางดีดตวั ลุกข้ึน แตก่ ็ตอ้ งหนา้ เบด้ ว้ ยรู้สึกเจบ็บริเวณทอ้ งและชายโครง แมอ้ าการน้นั จะตอกย้าํ ใหก้ งั สดาลรู้วา่ สิ่งที่กลวั มนั น่าจะเป็นความจริง แตห่ ญิงสาวก็อดไม่ไดท้ ี่จะมองสาํ รวจตวั เองอีกคร้ัง ที่เธอกาํ ลงัสวมใส่อยมู่ นั เป็นชุดเดียวกบั ก่อนที่จะหลบั ตาลงไปเมื่อคืน และบดั น้ี... ปิ่ นแกว้ อนั น้นั ยงั วางอยใู่ ตห้ มอน แน่นอนแลว้ ... นี่คือเวยี งสีปันจา เธอยงั ติดอยทู่ ี่น่ี เจา้ ของร่างบางมองป่ิ นแกว้ อยา่ งเจบ็ ใจ

75│¾ÃÔ µÔ Òข้ึนมานิดๆ เพราะแมจ้ ะรู้สึกถึงพลงั ที่เช่ือมโยง แต่เวลาหนา้ สิ่วหนา้ ขวานป่ิ นแกว้ อนั น้ีกลบั ไมเ่ คยช่วยอะไรไดเ้ ลย ฉันเช่ือเลยว่าป่ิ นนีว้ ิเศษจริงๆ หญิงสาวอดคอ่ นป่ิ นแกว้ อนั น้นัไม่ได้ ก่อนจะพยายามหาที่ซ่อนมนั ภายในเส้ือผา้ ที่ตวั เองสวมใส่ แต่เส้ือก็ไม่มีกระเป๋ า ซิ่นนุ่งก็ยง่ิ ไปใหญ่ แตต่ รงชายซ่ินท่ีรัดดว้ ยเขม็ ขดั เงินมีส่วนท่ีเหลือหยอ่ นลงมาเลก็ นอ้ ยเป็นท่ีเดียวที่จะสามารถซ่อนเอาไวไ้ ด้ กงั สดาลจึงดึงชายซิ่นให้หยอ่ นลงมามากกวา่ เดิมอีกนิด แลว้ จึงนาํ ป่ิ นแกว้ มาซุกไวแ้ ลว้ จบั ชายซิ่นเหน็บเขา้ กบั เขม็ ขดั ตรงเอวเป็ นอนั เสร็จสิ้น กงั สดาลมองชุดที่สวมใส่กบั ชุดนอนของตนในมือ ฉุกคิดไดว้ า่ตอนต่ืนข้ึนมาคร้ังหน่ึง หญิงสาวจาํ ไดร้ างๆ วา่ มีผหู้ ญิงสองคนแต่งตวัคลา้ ยกนั กบั เธอในตอนน้ีไดเ้ อาน้าํ มาใหด้ ่ืม คงเป็นสองคนน้ีที่จดั การกบัเคร่ืองแต่งกายของเธอ หญิงสาวมนั่ ใจเช่นน้นั แสงตะวนั เลด็ ลอดช่องเลก็ เขา้ มาในหอ้ ง เทียนมอดดบั ลงไปนานแลว้ ภายในหอ้ งขนาดใหญ่ก้นั ฝาดว้ ยไม้ ดูเรียบง่าย แต่หนาแน่น อีกท้งัยงั คงความเงางามเหมือนไดร้ ับการเอาใจใส่เป็ นอยา่ งดี

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│76 มีหนา้ ต่างอยดู่ า้ นบนหวั นอนและดา้ นขา้ ง รวมท้งั ประตูที่ทาํ เป็นสองบานปิ ดเขา้ หากนั ท้งั ประตแู ละหนา้ ต่างลว้ นมีกลอนหรือดาลทาํ จากไมท้ ้งั สิ้น ตรงธรณีประตมู ีไมส้ ูงประมาณฝ่ ามือกาง ก้นั ไวเ้ พ่อื ใหค้ นขา้ มผา่ นเขา้ มายงั ส่วนในหอ้ ง ภายในหอ้ งวางตูไ้ มแ้ กะสลกั ลวดลายอ่อนชอ้ ยไวต้ รงขา้ งฝาคนละดา้ น ขนาดลดหลนั่ กนั ไป ส่วนใหญต่ ูเ้ หล่าน้นั บรรจุของจาํ พวกสมุดใบลาน สมุดที่ทาํ จากกระดาษสา เป็นปึ กๆ แผน่ หนงั ท่ีใชบ้ นั ทึกขีดเขียน และหีบใส่ของทาํ จากไม้ รวมท้งั ท่ีเป็นเครื่องเขินขนาดต่างๆ มีเพยี งตซู้ ่ึงอยปู่ ลายเตียงนอนเท่าน้นั ที่มีประตปู ิ ดมิดชิดเหมือนเป็ นตเู้ ส้ือผา้อีกตูข้ นาดเลก็ กวา่ เพ่ือนอยตู่ ิดกบั โตะ๊ ตรงหวั เตียง แต่ที่ทาํ ใหห้ ญิงสาวตอ้ งเขมน้ ตามองก็คือขา้ วของที่แขวนอยตู่ รงฝาเรือนดา้ นหน่ึง เพราะมนั บ่งบอกถึงความเป็นผชู้ ายแทบท้งั สิ้น ไมว่ า่ จะเป็นดาบ มีดส้ันหลายขนาด หลายแบบ พร้อมฝักที่เป็ นไม้ โลหะ ลว้ นแลว้ แตถ่ ูกแกะสลกั เป็นลวดลายท้งั ดา้ มจบั และตวั ฝัก แมแ้ ตธ่ นูกบั กระบอกใส่ลูก และหอกดา้ มยาวก็ยงั ถูกแขวนไวย้ งัมุมเดียวกนั พร้อมดว้ ยโล่ขนาดใหญท่ าํ มาจากโลหะสลกั ลวดลาย และ

77│¾ÃÔ µÔ Òเส้ือหนงั หนาลกั ษณะเหมือนเส้ือกก๊ั ติดโลหะเป็ นบางจุด ซ่ึงอาจเป็ นเส้ือเกราะก็เป็ นได้ ท่ีขาดไม่ไดค้ ือหมวกใบใหญ่ที่ทาํ จากไมส้ านเคลือบดว้ ยยางไมส้ ีดาํ ๆ หรือวา่ เจา้ ของหอ้ ง หรือผชู้ ายคนน้นั จะเป็ นทหาร หรือไม่กเ็ ป็นคนมีตาํ แหน่งใหญ่โตจึงสามารถมีสิ่งเหล่าน้ีในครอบครองได้ แตจ่ ะเป็ นอะไรกไ็ ม่ใช่เร่ืองท่ีเธอจะตอ้ งใส่ใจนี่นะ สิ่งที่ตอ้ งทาํคือไปจากท่ีน่ี พยายามหาหนทางไปพบเจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองใหไ้ ดต้ า่ งหาก แมจ้ ะไมร่ ู้วา่ ตอนน้ีตวั เองอยสู่ ่วนไหนของเมืองสีปันจา แต่เธอก็ตอ้ งรีบทาํ หนา้ ท่ีท้งั หมดใหจ้ บลงโดยเร็ว แลว้ จะไดก้ ลบั บา้ นไปหาพช่ี ายพ่ีสะใภแ้ ละใชช้ ีวติ ตามปกติเสียที กงั สดาลคิดพลางขยบั ตวั ลุกข้ึน เจา้ ของร่างบางเปิ ดหนา้ ต่างสาํ รวจรอบขา้ งของเรือนอีกคร้ัง ก่อนจะพบวา่ ชายฉกรรจท์ ่ียนื อยเู่ วรยามเบ้ืองล่างเมื่อคืนหายไปแลว้ เรือนน้ีปลูกอยทู่ ่ามกลางตน้ ไมส้ ูงสลบั ซบั ซอ้ น บนพ้นื มีหญา้ สีเขียวสดปกู วา้ งราวกบั พรมช้นั ดีอยโู่ ดยรอบ อากาศสดสะอาด จนตอ้ งสูดเอาความบริสุทธ์ิน้นั เขา้ เตม็ ปอด แต่... ‘จะมวั เอ้อระเหยให้ได้อะไรขึน้ มาเล่ายยั ก้งั เธอต้องหาทางออกจากเรือนนีเ้ พื่อไปพบเจ้าน้อยน่นั ต่างหาก’

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│78 หญิงสาวบอกตวั เองอยา่ งขดั ใจ ท่ีมกั จะถูกความแปลกใหม่ชกัจงู ใหเ้ บนความสนใจไปจากเป้ าหมายง่ายดายอยเู่ ร่ือย ก่อนจะตดั สินใจเดินไปยงั ประตู ซ่ึงไมไ่ ดล้ น่ั ดาลเอาไว้ พอเธอออกแรงผลกั มนั กลบั เปิ ดไม่ออก เพราะถูกปิ ดล็อกจากทางดา้ นนอกนนั่ เอง ไม่วา่ จะพยายามโถมแรงลงไปสกั เทา่ ไหร่กไ็ ม่อาจเปิ ดประตนู ้นัได้ ทาํ ใหก้ งั สดาลนึกหวน่ั ไปวา่ ผชู้ ายคนเมื่อคืนจะมีเจตนาร้าย และบางทีอาจจะเป็ นเร่ืองเลวร้ายกวา่ กลุ่มชาวบา้ นที่รุมทาํ ร้ายเธอก็เป็นได้ ดูเอาเถอะ อาวธุ ยทุ โธปกรณ์เขามากมายขนาดน้ี ดว้ ยความที่สติเริ่มแตกกบั จินตนาการของตวั เอง ส่งผลให้กงั สดาลปราดไปยงั หนา้ ต่างดา้ นตรงขา้ ม ความสูงของหนา้ ต่างไม่มากอยา่ งท่ีนึกกลวั ดว้ ยเรือนหลงั น้ีเองกย็ กพ้ืนไม่สูงนกั หญิงสาวถลกผา้ ซิ่นข้ึนสูงจนถึงโคนขา ยกเทา้ ขา้ งหน่ึงข้ึนไปเหยยี บขอบหนา้ ตา่ ง พอดีกบั หูไดย้ นิ เสียงบางอยา่ งแวว่ เขา้ มาใกลๆ้ ทาํ ให้เธอพยายามรีบปี นข้ึนไปตรงขอบหนา้ ต่างอยา่ งร้อนรนระคนทุลกั ทุเล แต่ทวา่ ... “ผลวั๊ ะ!! ” ประตูเปิ ดออกพร้อมกบั เสียงกรีดร้องของผหู้ ญิงคนหน่ึง

79│¾ÃÔ µÔ Ò “กร๊ีด!! ” ตามมาดว้ ยเสียงหล่นดงั ตุบ๊ ! และเสียงร้องดว้ ยความเจบ็ ดงั ข้ึนขา้ งหนา้ ตา่ งในฉบั พลนั แตไ่ ม่ใช่บนพ้นื ดินเบ้ืองล่าง กลบั เป็นบนพ้นื หอ้ งที่เดิมต่างหาก “เจา้ เป็ นใคร เหตุใดจึงมาอยใู่ นหอ้ งเจา้ พี่ปิ่ นเมืองได!้ ” เจา้ ของเสียงที่เปิ ดประตูเขา้ มา ตรงร่ีมาหาร่างบางที่นอนงอก่องอขิงอยบู่ นพ้ืนหอ้ ง ดว้ ยทา่ ทีคุกคามจนเห็นไดช้ ดั ไม่สนใจอาการเจบ็ ปวดของอีกฝ่ ายสกันิด กงั สดาลพยายามต้งั สติข่มความเจบ็ ต่างๆ ก่อนจะลุกข้ึนนง่ั พลางมองหญิงสาวผเู้ ขา้ มาใหม่ ท่ีมาตอนน้ีมีผหู้ ญิงอีกสองคนตามเขา้ มาติดๆ ผหู้ ญิงท้งั สามอายอุ านามคงมากกวา่ กงั สดาลไมก่ ี่ปี อยใู่ นชุดเส้ือแขนยาว และผา้ ซิ่นยาวกรอมเทา้ เหมือนกบั เธอ แตกต่างกนั ท่ีลวดลายเท่าน้นั หญิงสาวคนท่ีโวยวายมีหนา้ ตาสะสวย เส้ือและผา้ ซ่ินท่ีสวมใส่ดูสวยงามแปลกตา อีกท้งั ผมที่มวยเกลา้ ไวก้ ลางหวั ประดบั ตกแตง่ ดว้ ยปิ่ นเงิน เคร่ืองประดบั ท้งั คอ หูและขอ้ มือ รวมท้งั เขม็ ขดั กเ็ ป็ นเครื่องเงิน

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│80 ซ่ึงตา่ งจากหญิงสาวอีกสองคนที่ใส่เส้ือและซิ่นเรียบๆ เหมือนกงั สดาล แตโ่ พกหวั ดว้ ยผา้ สีชมพู ทาํ ใหเ้ ดาไดไ้ ม่ยากวา่ คนหน่ึงเป็ นนายอีกสองคนน้นั ตอ้ งเป็นบา่ วแน่ “นางตอ้ งเป็นพวกหวั ขโมยแน่เลยเจา้ เจา้ นาง นี่คงแอบเขา้ มาตอนเจา้ นอ้ ยไมอ่ ยเู่ พ่ือลกั ของมีค่าแน่ๆ ” บ่าวคนหน่ึงรีบออกความเห็นทาํ ใหค้ นเป็นนายมีท่าทางไมพ่ อใจมากข้ึนกวา่ เดิม “แต่ขา้ เจา้ วา่ นางผนู้ ้ีตอ้ งเป็นแม่ญิงท่ีคิดจะมาทอดกายใหเ้ จา้ นอ้ ยมากกวา่ เจา้ ดูสภาพนางสิเจา้ ” บา่ วอีกคนออกความเห็นบา้ งเหมือนไม่ยอมนอ้ ยหนา้ กนั พลางมองกงั สดาลต้งั แต่หวั จรดเทา้ ทาํ ใหค้ นถูกมองพ่ึงรู้ตวั วา่ เธออาจจะใส่เส้ือผา้ เรียบร้อย แต่ผมเผา้ ยงั คงปล่อยยาวตามปกติ และมาตอนน้ีที่พ่งึ ตื่นนอนก็ดูยงุ่ เหยงิ แถมกระเซอะกระเซิงน่าดู ไม่แปลกใจนกั หากคนท่ีพบเจอจะเขา้ ใจผดิ ไปอยา่ งน้นั “เปล่านะ ฉนั ไมไ่ ดเ้ ป็นขโมย ไมไ่ ดท้ อดกงทอดกายอะไรท้งั น้นัแหล่ะ วา่ แต่พวกทา่ นเถอะเป็ นใคร” กงั สดาลรีบปฏิเสธพลางถามกลบั ในคราเดียวกนั

81│¾ÃÔ µÔ Ò “นี่เจา้ ไม่รู้จกั เจา้ นางคาํ ผกาย วา่ ที่คู่หมายของเจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองหรอกหรือ แตก่ ็น่าจะเป็นเช่นน้นั เพราะดูเจา้ คงมิใช่คนสีปันจา คาํ พดูสาํ เนียงเจา้ ก็ประหลาดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง เป็นพวกบา้ นป่ าบา้ นดอยก็ไม่รู้” บ่าวคนหน่ึงรีบตอบ พร้อมทาํ ท่าหม่ินแคลนเสียเตม็ ประดา แต่กงั สดาลกลบั เบิกตาโต “ทา่ นเป็นคู่หมายของเจา้ นอ้ ยป่ิ นเมืองอยา่ งน้นั เหรอ” ก่อนถามข้ึน คิ้วเรียวขมวดมุ่น “ถา้ อยา่ งน้นั หอ้ งน้ีกเ็ ป็นของ... ” ก่อนจะเร่ิมเดาออกรางๆ “ใช่ น่ีคือห้องเจา้ พป่ี ิ่ นเมือง อยา่ บอกนะวา่ เจา้ เขา้ มาที่นี่โดยไมร่ ู้”คนที่ถูกเรียกวา่ เจ้านางคาํ ผกาย พดู ข้ึนดว้ ยน้าํ เสียงเยาะๆ ดวงตามองมาทางกงั สดาลแสดงความไมเ่ ช่ือในสิ่งท่ีเธอพดู อยา่ งเห็นไดช้ ดั แต่คนฟังกาํ ลงั ตะลึงกบั คาํ ตอบ สมองเริ่มคิดทบทวนไตร่ตรองเร็วร่ี ถ้าห้องนีเ้ ป็นห้องของเจ้าน้อยป่ิ นเมือง กแ็ สดงว่าอีตานน่ั กค็ ือ....ก่อนท่ีจะทนั เอ่ยอะไรออกไปเสียงฝีเทา้ หนกั ๆ กด็ งั ข้ึนเรือนมา “เกิดอะไรข้ึน” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองนนั่ เองท่ีกา้ วเขา้ มาในหอ้ ง เขาเปล่ียนเครื่องแตง่ กายเป็ นเส้ือสีแดงก่าํ ที่ทบั เส้ือสีขาวดา้ นใน และโพก

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│82ศีรษะดว้ ยผา้ สีขาวข่นุ ดวงตาคู่คมกวาดมองหญิงสาวท้งั สองซ่ึงกาํ ลงัเผชิญหนา้ กนั อยู่ “เจา้ พ่ี เจา้ พไ่ี ปอยไู่ หนมาเจา้ นอ้ งรู้ข่าววา่ เจา้ พกี่ ลบั มา นอ้ งกร็ ีบมาหาที่หอ้ งเลยเจา้ ” เจา้ นางคาํ ผกายรีบกา้ วเขา้ ไปประชิดตวั ชายหนุ่มในทนั ทีท่ีเห็นเขา แต่กไ็ มไ่ ดแ้ ตะเน้ือตอ้ งตวั แต่อยา่ งใด “คาํ ผกาย เจา้ ไมค่ วรลาํ บากมาหาพ่ีถึงท่ีน่ีเลย อยา่ งไรเสียเชา้ น้ีเรากต็ อ้ งเจอกนั อยแู่ ลว้ ” เจา้ ราชบุตรบอกเสียงเรียบไมแ่ สดงความรู้สึกใดๆ “มิไดห้ รอกเจา้ นอ้ งคิดถึงเจา้ พ่ี อยากเจอเจา้ พีเ่ ร็วๆ แต่ท่ีนอ้ งไม่เขา้ ใจก็คือแม่ญิงผนู้ ้ีเป็นใคร เหตุใดนางถึงมาอยใู่ นหอ้ งเจา้ พ่ไี ดเ้ จา้ ” ทา้ ยประโยคเจา้ นางคาํ ผกายปรายตามาทางกงั สดาลอยา่ งหม่ินหยาม แต่คาํ ถามน้นั เป็นเหตุใหช้ ายหนุ่มถึงกบั ทาํ หนา้ ไมถ่ ูก “เอ่อ... คือ... นางเป็น... ” ขณะที่เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจากาํ ลงั อึกอกั เพราะหาคาํ ตอบไมไ่ ดอ้ ยนู่ น่ั เอง เสียงเรียกก็ดงั ข้ึนจากหนา้ประตูห้อง “เจา้ นอ้ ย เจา้ นอ้ ยของยา่ กลบั มาแลว้ รึ” เจา้ ของเสียงเป็นหญิงชราอายปุ ระมาณเจด็ สิบกวา่ ปี ปลายๆ ร่างผอมสูง

83│¾ÃÔ µÔ Ò “เจา้ พปี่ ิ่ นเมืองเจา้ ” ตามมาดว้ ยหญิงสาวที่วยั คงอ่อนกวา่ กงั สดาลสักปี สองปี ซ่ึงติดตามหญิงชราเขา้ มา ท้งั คู่เรียกความสนใจจากทุกคนในหอ้ งจนลืมเร่ืองท่ีกาํ ลงั คุยกนั ไปชว่ั ครู่ หญิงสาวหนา้ ตางดงามน่ารัก รูปร่างอรชร แตง่ กายไม่ต่างไปจากเจา้ นางที่ช่ือคาํ ผกาย เพียงแต่มีผา้ สไบสะพายเฉียงบนบ่า คนที่ชรากวา่ ใส่เส้ือรูปแบบเหมือนกนั แต่เป็ นสีขาวและห่มสไบเช่นกนั บนเกลา้ ผมของท้งั คูป่ ักปิ่ นเงินรูปร่างเหมือนร่มแนบกบั มวยผมและดอกไมส้ ดสีเหลืองเป็นช่องดงาม แมจ้ ะดูเรียบง่าย แต่ก็มีสง่าราศีตามแบบฉบบั ของคนเป็นเจา้ นาย “เจา้ ยา่ เจา้ นางนอ้ ยนอ้ งพี่” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองมีสีหนา้ ดีใจจนเห็นไดช้ ดั ยามเอ้ือนเอย่ ทกั ทายบุคคลท้งั สอง พร้อมกบั รีบกา้ วเขา้ ไปทรุดตวัลงกราบแทบเทา้ หญิงชรา ซ่ึงกก็ ม้ ลงลูบหวั เขาเบาๆ “กราบพระเถอะลูก ยา่ ดีใจยงิ่ นกั ท่ีเจา้ กลบั มาแลว้ เช่นน้ี” หญิงชราเอย่ ดว้ ยรอยยมิ้ ใจดี “เจา้ พ่ี นางนอ้ ยคิดถึงเจา้ พี่มากเลยเจา้ ” เจ้านางน้อยป่ิ นดารา รีบกราบลงบนอกพช่ี าย ท่ีกล็ ูบหวั นอ้ งสาวเบาๆ เช่นกนั

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│84 “พ่กี ค็ ิดถึงนางนอ้ ย คิดถึงเจา้ ยา่ เจา้ พอ่ เจา้ แมเ่ หมือนกนั น่ีพ่งึกลบั จากอารามหลวงกนั มาหรือ” เจา้ ราชบุตรถามนอ้ งสาวตามที่ไดร้ ู้มา “เจา้ พอเจา้ ยา่ รู้วา่ เจา้ พี่กลบั มา ใส่บาตรเสร็จกร็ ีบกลบั มากนั เลยเจา้ ” เจา้ นางนอ้ ยป่ิ นดาราจีบปากจีบคอบอกเล่า “วา่ แต่ยา่ เจา้ เองก็ต่ืนเตน้ รบเร้าจะกลบั คุม้ ต้งั แต่เมื่อคืน ท่ีรู้ข่าวจากเตวนิ วา่ เจา้ พ่ีกลบั มามิใช่หรือ” เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราดกั คอเขา้ ให้ ดว้ ยความหมน่ั ไส้แกมเอ็นดู “แหม... เจา้ ยา่ ละก”็ เจา้ นางนอ้ ยไดแ้ ตค่ อ้ นเจา้ ตนยา่ อยา่ งแสนงอนที่รู้ทนั ขณะคนท่ีถูกพาดพิงถึงทาํ ลบั ๆ ล่อๆ อยอู่ ีกดา้ นของประตู เจา้ราชบุตรจึงรู้วา่ หลงั จากแยกกนั กบั เตวินและนนั ตาเม่ือคืน แมจ้ ะเป็นเวลาดึกด่ืนแต่ทหารคู่ใจอยา่ งเตวนิ คงตามไปส่งขา่ วกบั เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราเจา้ นางนอ้ ยปิ่ นดารา นอ้ งสาวของเขาถึงท่ีอารามหลวง และพ่งึ กลบั มาพร้อมกนั ในเชา้ น้ี ชายหนุ่มถึงกบั ยมิ้ ออกมา “อา้ ว... เจา้ พ่นี างคาํ ผกายมาทาํ อะไรท่ีห้องเจา้ พี่เล่าเจา้ ” ก่อนท่ีเจา้นางนอ้ ยป่ิ นดาราจะสงั เกตเห็นคนอื่นๆ ภายในหอ้ ง และสายตาพลนั

85│¾ÃÔ µÔ Òสะดุดกบั หญิงสาวแปลกหนา้ ที่ยนื หวั ยงุ่ หวั ยี อา้ ปากหวอ มองคนน้นั ทีคนน้ีทีอยา่ งไม่เกรงใจมารยาทกุลสตรีอยไู่ ม่ไกล “อะ๊ ... แลว้ นนั่ ใครรึเจา้ ? ” คาํ ถามต่อมาทาํ ใหเ้ จา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองอึกอกั เป็นรอบท่ีสองในเชา้ น้ี “นน่ั สิ เจา้ นางนอ้ ย เจา้ ยา่ เจา้ แม่ญิงคนน้ีเป็นใคร เจา้ พีเ่ ทา่ น้นั ท่ีจะเป็นคนตอบได”้ เจา้ นางคาํ ผกายแทรกข้ึน เมื่อเห็นเทวีเจา้ ตนยา่ จนั ทราหนั ไปมองหญิงสาวแปลกหนา้ อยา่ งไมว่ างตา “ขา้ เจา้ เขา้ มาก็เจอนางอยใู่ นหอ้ งเจา้ พ่ีป่ิ นเมือง ไม่รู้วา่ มาอยตู่ ้งั แต่เมื่อใด มาอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร เจา้ วา่ อยา่ งไร” ทา้ ยประโยคหนั มาทางกงั สดาลท่ียงั อ้ึง ก่อนจะยกมือเกาหวั แกรกๆ “เอ่อ... คือฉนั นอนท่ีน่ีต้งั แต่เมื่อคืน แตว่ า่ ... ” พร้อมตอบออกไปอยา่ งพาซื่อ อีกท้งั พยายามจะอธิบายต่อ แต.่ .. “นอนท่ีหอ้ งเจา้ พ/่ี เจา้ นอ้ ยต้งั แต่เม่ือคืน!! ” เสียงประสานกนั ดงัลน่ั หอ้ งดว้ ยความตกใจ แลว้ ตามมาดว้ ยบรรยากาศนิ่งสงดั ไปชว่ั ครู่ ราวกบั โลกหยดุ หมุน

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│86 “เร่ืองมนั เป็ นอยา่ งไรกนั รึเจา้ นอ้ ย แมญ่ ิงคนน้ีเป็นใคร เกี่ยวพนัอนั ใดกบั เจา้ กนั แน่” ก่อนเสียงเยน็ เยยี บของเทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราจะทาํ ให้เจา้ ของหอ้ งทาํ สีหนา้ ไมถ่ ูกมากข้ึนกวา่ เดิม พลางหนั ไปมองหาความช่วยเหลือจากทหารคูใ่ จท่ีตอนน้ีเขา้ มายนื ตวั ลีบอยขู่ า้ งเจา้ นางนอ้ ย และเทวเี จา้ ตนยา่ แลว้ “เอ่อ... เทวเี จา้ ตนยา่ เจา้ ความจริงแลว้ นางคือ ‘สร้อยแสงดา’ ศิษย์สาํ นกั เดียวกนั กบั เจา้ ราชบุตรและตวั ขา้ นอ้ ยกบั นนั ตาเองเจา้ ” ที่สุดเตวนิ ก็โพล่งออกมา ทาํ ใหเ้ ทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทราเลิกคิว้ อยา่ งแปลกใจ “สร้อยแสงดารึ? ท่ีเป็นหลานของพอ่ ครูสิงห์แกว้ ตอนเดก็ ๆ เคยมาสีปันจาน่ะหรือ” แลว้ จึงหนั มาเขมน้ ตามองเจา้ ของร่างบางตรงหนา้ อีกคร้ัง “ใช่แลว้ เจา้ ” และก็เป็นเตวนิ อีกเช่นเคยท่ีรีบรับคาํ “แลว้ เหตุใดจึงตอ้ งพานางมาอยใู่ นเรือนของเจา้ หรือพวกเจา้ มีสมั พนั ธ์อนั ไมธ่ รรมดาต่อกนั เช่นน้นั รึ? ” จากท่ีมองดว้ ยสายตาธรรมดาก็แปรมาเป็ นสาํ รวจหญิงสาวท่ีถูกแนะนาํ ตวั วา่ ชื่อ สร้อยแสงดา ต้งั แต่หวัจรดเทา้

87│¾ÃÔ µÔ Ò “เอ่อ... ไมใ่ ช่เช่นน้นั เจา้ ยา่ หลานกบั นาง... ” เจา้ ราชบุตรหนุ่มพยายามจะปฏิเสธ แตส่ ภาพหญิงสาวแปลกหนา้ ตอนน้ีทาํ ใหไ้ ม่มีใครฟังเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เพราะเจา้ ยา่ หนั ขวบั มาทางหลานชายก่อนจะทนั พดู จบดว้ ยซ้าํ “เจา้ นอ้ ย เยน็ น้ีจงพานางไปพบยา่ ท่ีเรือน ยา่ ตอ้ งพดู เรื่องน้ีพร้อมกบั แม่ของเจา้ ” สิ้นคาํ ส่ังอนั เตม็ ไปดว้ ยอาํ นาจ เทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทรากห็ นัหลงั ออกไปจากห้อง โดยมีเจา้ นางนอ้ ยป่ิ นดารามองหนา้ เจา้ พี่อยา่ งเห็นใจก่อนจะกา้ วตามผเู้ ป็นยา่ ไป “นอ้ งเองก็คงตอ้ งขอตวั ก่อนนะเจา้ ” เจา้ นางคาํ ผกายเองกเ็ อย่ กบัเจา้ ราชบุตรอยา่ งนอบนอ้ มเช่นกนั พอพน้ จากสายตาชายหนุ่ม เธอกลบั ปรายตามองกงั สดาลท่ียงังุนงงกบั เหตุการณ์ต่างๆ อยไู่ มห่ าย พลางแสยะยมิ้ อยา่ งสะใจ ก่อนพาบา่ วรับใชท้ ้งั สองจากไป

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│88 บทท่ี ๔ เจ้าแก้วแก่นไท้ “ขอสูมาอภัยด้วยนะเจ้าทต่ี ้องโกหกไปเช่นน้ัน หากพดู ความจริงออกไปคงไมด่ ีแน่” เตวนิ รีบเอย่ ข้ึนเมื่อคลอ้ ยหลงั เจา้ นางคาํ ผกาย ซ่ึงออกไปเป็นกลุ่มสุดทา้ ย “เราไม่วา่ เจา้ หรอก เราตอ้ งขอบใจเจา้ มากกวา่ หากพดู ความจริงเรื่องคงวนุ่ วายไมเ่ ลิก แลว้ ตอนน้ีเราก็ไม่อยากใหเ้ กิดเร่ืองราวอนั ใดใหญโ่ ต เพราะเร่ืองของเจา้ พ่อกห็ นกั หน่วงนกั แลว้ วา่ แต่... เราควรทาํอยา่ งไรต่อไปดีเตวนิ ” เจา้ ราชบุตรผไู้ ม่เคยอบั จนปัญญาในเร่ืองใดมาก่อนมาตอนน้ีกลบั หนั มาถามคนสนิทอยา่ งสิ้นทา่ “ขา้ นอ้ ยคิดวา่ เราควร... ” เตวนิ กาํ ลงั จะตอบแตก่ ็ตอ้ งชะงกั กบัเสียงใสท่ีดงั ขดั ข้ึน

89│¾ÃÔ µÔ Ò “เด๋ียวๆๆ นี่พวกท่านจะทาํ อะไรกข็ อใหเ้ ป็ นหลงั จากท่ีฉนั ไปจากท่ีนี่แลว้ ก่อนเถอะนะคะ แตว่ า่ ตอนน้ีฉนั มีเร่ืองตอ้ งคุยกบั ท่านคะ่ เจา้ นอ้ ยป่ิ นเมือง” หญิงสาวหนั มาจิกตาใส่เจา้ ของร่างสูงสง่าในทา้ ยประโยค “เจา้ เชื่อแลว้ รึ วา่ เราคือเจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจา” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองถาม มีแววประชดเลก็ นอ้ ยในน้าํ เสียงและรอยยมิ้ บางของเขา “ก็แหม... นะ อารมณ์น้นั ใครจะไม่ระแวงล่ะ ฉนั เกือบตายก็เพราะเร่ืองของท่านมาแลว้ นะคะ” กงั สดาลโอดในตอนทา้ ย อดคิดไปถึงเหตุการณ์เลวร้ายท่ีเกิดข้ึนกบั ตวั เองไม่ได้ มนั ช่างฝังใจเธอไม่เลือนหายจริงๆ “ถา้ เช่นน้นั เจา้ จงบอกเรามาซิวา่ เจา้ เป็ นใคร ชื่อเรียงเสียงไร มีจุดประสงคอ์ นั ใดถึงตอ้ งการพบเรา เพราะการท่ีเราไดพ้ ดู ปดคนในครอบครัวของเราไปแลว้ เรากต็ อ้ งการรู้ถึงตวั ตนและเจตนาที่แทจ้ ริงของเจา้ ” ชายหนุ่มมองมาทางเธอดว้ ยแววตาคน้ ควา้ ระคนจริงจงั “ถา้ ฉนั พดู ไปเจา้ ตอ้ งรับปากนะวา่ จะเช่ือ และไมจ่ บั ฉนั สาํ เร็จโทษอยา่ งท่ีชาวบา้ นพวกน้นั บอก” กงั สดาลยงั ห่วงความปลอดภยั ของตวั เองไม่สร่าง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│90 “เจา้ กล็ องพดู มาก่อนสิเล่า” เตวนิ ท่ียนื ฟังอยดู่ ว้ ยโพล่งออกมาเพราะเขาเองก็อยากจะรู้เตม็ ทีวา่ หญิงสาวคนน้ีเป็นใคร มาจากไหนกนั แน่ถึงไดม้ ีทา่ ทีแปลกประหลาดเช่นน้ี “ใช่แลว้ เจา้ ควรพดู ออกมาก่อน เอาเป็ นวา่ ถา้ ไมใ่ ช่เรื่องคอขาดบาดตายเป็นภยั ต่อบา้ นเมือง เราใหค้ าํ มนั่ วา่ จะไม่สาํ เร็จโทษเจา้ ส่วนเร่ืองท่ีจะเช่ือหรือไม่น้นั เราขอคิดดูก่อน” แมจ้ ะไม่ไวใ้ จในคาํ มน่ั ของเจา้ ราชบุตรหนุ่ม แต่กงั สดาลก็ไม่เห็นทางเลือกอ่ืน “เด๋ียว... ขา้ ขอถามสักอยา่ งเถิด ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจ เหตุใดเจา้ จึงเรียกตวั เองวา่ ฉัน หรือวา่ นนั่ เป็นช่ือของเจา้ แลว้ คาํ ต่อทา้ ย คะ ค่ะ นนั่ เล่าหมายถึงสิ่งใด เหตุใดมนั จึงฟังดูพิลึกนกั ” เตวนิ อดรนทนไม่ไดจ้ ึงแทรกข้ึนอยา่ งสงสัยเตม็ ที่ “ไมใ่ ช่ค่ะ คือฉนั ขออธิบายง่ายๆ กแ็ ลว้ กนั นะคะ คาํ วา่ คะ ค่ะเป็นคาํ ขานรับเหมือนกบั ท่ีพวกท่านพดู วา่ เจ้า ในทา้ ยประโยคนนั่ แหล่ะคะ่ ส่วนคาํ วา่ ฉัน เป็นสรรพนามที่เรียกตวั เอง ความจริงฉนั ช่ือกงั สดาลและมาจากอนาคตในอีกเกา้ ร้อยปี ขา้ งหนา้ ”

91│¾ÃÔ µÔ Ò “อะไรนะ?!! ” สิ้นคาํ บอกเล่ายาวเหยยี ด ชายหนุ่มท้งั สองก็ร้องข้ึนเกือบพร้อมกนั หญิงสาวรีบหยบิ ปิ่ นแกว้ โบราณอนั น้นั ออกมาจากชายพก แลว้ ส่งใหเ้ จา้ ราชบุตรปิ่ นเมือง “โดยมีปิ่ นแกว้ อนั น้ีนาํ ทางมา” ชายหนุ่มท้งั คู่ยงั คงมองนิ่งอยดู่ ว้ ยความงงงนั “ฉนั ไดร้ ับปากทา่ นผเู้ ฒ่าคนหน่ึงใหม้ าช่วยทา่ น เอาปิ่ นแกว้ น้ีมาช่วยเวยี งสีปันจา ท่านบอกวา่ เวยี งสีปันจาจะถึงกาลล่มสลายในไม่ชา้ ดว้ ยความแคน้ และความโลภของคนผหู้ น่ึงที่ตอ้ งการแยง่ ชิงอาํ นาจไปจากราชวงศไ์ จยวงษส์ า “จากน้นั ก็จะพาบา้ นเมืองไปสู่ความล่มสลาย เวยี งสีปันจารวมถึงผคู้ นก็จะสูญสลายไปไมเ่ หลือซาก” กงั สดาลบอกเล่าตามที่ไดร้ ับรู้มาจากผเู้ ฒา่ คนน้นั “เจา้ เอาอะไรมาพูด เป็นไปไดอ้ ยา่ งไรกนั ” เตวนิ ร้องออกมาอยา่ งไมพ่ อใจ แต่สายตาของเจา้ ราชบุตรที่ปรามมาทาํ ใหเ้ ขารีบเกบ็ อาการในทนั ที เพราะดูเหมือนคนเป็นเจา้ นายจะไม่ตื่นตระหนกกบั สิ่งที่ไดย้ นิ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│92อยา่ งท่ีควรจะเป็น กลบั ควา้ ปิ่ นจากมือหญิงสาวมาพิจารณา นน่ั ทาํ ใหค้ นสนิทรู้สึกแปลกใจอยคู่ รามครัน “เจา้ จะเอาแคป่ ิ่ นอนั น้ีมาอา้ งใหเ้ ราเช่ือเช่นน้นั หรือ” เจา้ ราชบุตรหนุ่มเพง่ ความสนใจไปยงั เรื่องปิ่ นแกว้ ในมือ “ทา่ นจะเชื่อหรือไมเ่ ชื่อก็แลว้ แตเ่ ถอะนะคะ ฉนั ถือวา่ ฉนั ไดท้ าํหนา้ ท่ีของตวั เองเสร็จแลว้ และหมดหนา้ ที่แลว้ ฉนั ก็จะไดก้ ลบั บา้ นของฉนั เสียที” นาทีน้ีกงั สดาลไดบ้ รรลุวตั ถุประสงคแ์ ลว้ เธอจึงไมใ่ ส่ใจอะไรอ่ืนอีก “เจา้ คิดวา่ จะไปง่ายๆ เช่นน้ีรึ หากเร่ืองที่เจา้ พดู ไมเ่ ป็นความจริงเราจะไปเอาความกบั เจา้ ไดจ้ ากท่ีใด เจา้ เขา้ มาสร้างความป่ันป่ วนใหก้ บัเราแลว้ จะจากไป ทิง้ ความกงั ขาเอาไวเ้ ช่นน้ีไดร้ ึ” ชายหนุ่มแคน่ เสียงถามเจา้ ของร่างบางถึงกบั ถอนหายใจอยา่ งเหนื่อยหน่าย เม่ือเร่ืองมนั ทาํ ทา่ จะยงุ่ ยากกวา่ ท่ีคิด “แลว้ ท่านจะใหฉ้ นั ทาํ ยงั ไงล่ะคะ ฉนั ไม่ใช่คนของที่นี่ และหนา้ ที่ของฉนั มีเพียงแคม่ าส่งปิ่ นอนั น้ีใหแ้ ก่ทา่ น และฉนั ขอบอกความจริงเกี่ยวกบั เร่ืองน้ีหน่อยเถอะวา่ ในยคุ ของฉนั ที่ทุกสิ่งทุกอยา่ งเจริญรุ่งเรือง ทุกเมือง ทุกประเทศส่ือสารกนั ไดแ้ ค่เพียงปลายนิ้วแตะ

93│¾ÃÔ µÔ Ò “แตท่ ่านเชื่ออะไรไหม? ไม่มีขอ้ มลู ของเมืองทา่ นเลยแมแ้ ต่นอ้ ยนน่ั มนั ก็หมายความวา่ สีปันจาไดล้ ่มสลายไปแลว้ จริงๆ จึงไมม่ ีอยใู่ นยคุของฉนั ” คาํ ตอกย้าํ น้นั ทาํ ใหเ้ จา้ ราชบุตรกบั ทหารคูใ่ จหนั มามองหนา้ กนัดว้ ยความตื่นตะลึง “เป็นไปไม่ไดเ้ ด็ดขาด ทุกสิ่งทุกอยา่ งในสีปันจายงั คงสงบสุขร่มเยน็ ยกเวน้ เพยี งแต่เจา้ หลวง... ” เตวนิ พดู ยงั ไม่ทนั จบ เจา้ ราชบุตรก็แทรกข้ึน “ช่างเรื่องน้นั เถิดเตวนิ เอาเป็ นวา่ เราไม่ปักใจเชื่อในส่ิงที่เจา้ พดูแลว้ อยา่ หวงั วา่ จะไปไหนได้ จนกวา่ เจา้ จะพิสูจนใ์ หเ้ ราเห็นวา่ ส่ิงที่เจา้ พดูมาท้งั หมดเป็นความจริง” ในตอนทา้ ยชายหนุ่มหนั มายน่ื คาํ ขาดกบั หญิงสาวแปลกหนา้ ที่เบิกตากลมโตอยา่ งตกใจ “อะไรนะ! จะบา้ เหรอไง มนั เรื่องอะไรที่ฉนั จะตอ้ งยงุ่ กบั เร่ืองของพวกทา่ นดว้ ยล่ะคะ ในเม่ือฉนั กช็ ่วยนาํ ปิ่ นแกว้ มาส่งใหแ้ ลว้ อยา่ งน้ี”แลว้ ก็ตามมาดว้ ยเสียงโวยวาย ทา่ ทางเหมือนอยากจะตรงเขา้ ฟัดใครสกัคนใหจ้ มเข้ียว แตเ่ จา้ ราชบุตรหนุ่มกลบั ยกั ไหล่ไมย่ หี่ ระ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│94 “เรื่องน้นั เราไม่รู้หรอก เรารู้แต่วา่ ตอนน้ีเจา้ จะไปไหนไมไ่ ดเ้ ป็นอนั ขาด มิเช่นน้นั เราจะไม่รับรองความปลอดภยั ของเจา้ ออ้ ... ตอนเยน็ เจา้จะตอ้ งไปพบเจา้ ยา่ พร้อมกบั เรา “จงสงบปากสงบคาํ ใหม้ ากทส่ี ุด หากเจา้ ยา่ หรือคนอ่ืนรู้วา่ เราเจอเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร ทุกคนตอ้ งปักใจเช่ือวา่ เจา้ มาจากเมืองสิขะปุระ และคงหนีไม่พน้ โดนเครื่องประหารเป็ นแน่” กงั สดาลไดแ้ ต่อา้ ปากคา้ ง ไม่อยากเชื่อวา่ การทาํ ดีจะกลบั กลายมาเป็นความเดือดร้อนไดข้ นาดน้ี ขณะเดียวกนั น้นั เองเจา้ ราชบุตรกเ็ กบ็ปิ่ นแกว้ อนั น้นั เอาไว้ ก่อนจะกา้ วออกไปจากหอ้ งหบั พร้อมคนสนิท “อะ๊ ... เด๋ียวสิเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง ทา่ นจะทาํ อยา่ งน้ีกบั ฉนั ไมไ่ ดน้ ะ...อีตาบา้ ! ” หญิงสาวกาํ ลงั จะบริภาษอีกหลายคาํ แตต่ อ้ งชะงกั เมื่อประตูหอ้ งเปิ ดออกอีกคร้ัง และมีหญิงสาวคนหน่ึง ท่ีคงมีอายมุ ากกวา่ เธอสักปี สองปี เห็นจะได้ แตง่ ตวั คลา้ ยกนั กบั บ่าวของเจา้ นางผกายคาํ โดยมีผา้ สีชมพโู พกศีรษะ กา้ วเขา้ มาพร้อมถาดสาํ รับกบั ขา้ ว “กินขา้ วก่อนเถิดเจา้ แมน่ าง ขา้ เจา้ ชื่อบวั นวล เจา้ นอ้ ยสั่งให้ขา้ เจา้นาํ ขา้ วปลาอาหารมาใหท้ ่าน แลว้ กอ็ ยเู่ ป็นเพื่อนท่านที่เรือนน้ีดว้ ยเจา้ ”

95│¾ÃÔ µÔ Ò “อีตาเจา้ นอ้ ยนนั่ คงใหบ้ วั นวลมาคอยเฝ้ าฉนั ล่ะสินะ” กงั สดาลเปรยข้ึนอยา่ งฮึดฮดั ขดั ใจไมห่ าย จนบ่าวที่ช่ือบวั นวลส่งยมิ้ แหยๆ มาให้ “เอ่อ... จะวา่ อยา่ งน้นั กไ็ ดเ้ จา้ อยา่ พ่ึงพดู ส่ิงใดเลย สายแลว้ กินขา้ วก่อนเถิดเจา้ ” *-*-*-*-*-* ทโี่ ถงเรือนเจ้าราชบุตรป่ิ นเมือง ร่างสูงสง่านง่ั อยบู่ นตง่ั ไมก้ ลางหอ้ ง โดยมีเตวนิ คนสนิทนงั่ อยบู่ นพ้นื เพือ่ รอรับใชต้ ามปกติ เจา้ ของร่างงามสง่ามองป่ิ นในมืออยา่ งครุ่นคิด ปิ่ นทองคาํ ที่มีดวงแกว้ อญั มณีประดบั อนั น้ีดูแปลกแตกต่างจากท่ีเขาเคยเห็นมาท้งั ชีวติ แมจ้ ะมีปิ่ นรูปแบบคลา้ ยเจดียม์ ากมาย แตร่ ายละเอียดการแกะสลกั เสลาช่างประณีตแปลกตา แถมดว้ ยดวงแกว้ ท่ีประดบั ประดาดว้ ยแลว้ ยงิ่ ไมเ่ คยผา่ นตาเลยสักคร้ัง เจา้ นอ้ ยนึกไปถึงวนั ที่เขาไดพ้ ดู คุยเรื่องอาการของเจา้ หลวงแสนเมืองจายผเู้ ป็นบิดา กบั พอ่ ครูสิงห์แกว้ อีกคร้ัง ตอนหน่ึงพ่อครูไดเ้ อ่ยถึงการล่มสลายของเมืองๆ หน่ึง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│96 ‘เจ้าน้อยจาํ ตาํ นานท่ีทาํ นายถึงการล่มสลายของเมืองๆ หนึ่งได้ไหม’ ‘เมอื งแห่งความบาปมนต์ดํา จะกลนื กนิ เมืองแห่งศีลธรรมเรืองรุ่ง ดวงเมอื งเฟื่ องฟ้ ุง จักต่อชะตาเมืองทขี่ าด คือเหตุแห่งการล่มสลาย เมืองสูงส่งกลายเป็ นฝ่ ุนผง ดงั ความสว่างเส่ือมลง พ่ายแก่แสงแห่งความมืดดาํ .’ ‘พ่อครูตาํ นานท่ีเล่าขานกนั มานี้ คือเวียงสีปันจาเช่นนน้ั หรือ’ เจา้ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจาถามข้ึน ‘ใช่แล้ว ทีแรกข้ากไ็ ม่คิดว่าจะเป็นจริง อย่างน้อยกค็ งไม่ใช่ยคุสมยั ของเจ้า แต่มันกาํ ลงั จะเกิดขึน้ เจ้าน้อย’ พอ่ ครูสิงห์แกว้ บอกดว้ ยใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความวติ กกงั วลอยา่ งเห็นไดช้ ดั ‘มนั จะเกิดขึน้ ได้อย่างไร แล้วมีหนทางใดที่จะยบั ยง้ั สิ่งที่จะเกิดขึน้ ได้เล่าพ่อครู’

97│¾ÃÔ µÔ Ò ‘จงต้งั สติให้ดี ข้าเองกไ็ ม่แน่ใจนักว่าจะเป็นเช่นไร และกาํ ลังพยายามหาทางช่วยอยู่ แต่กไ็ ม่รู้ว่าจะเป็ นไปได้มากน้อยเพียงใด แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึน้ เจ้าจงทาํ ทุกส่ิงที่อย่ตู รงหน้าให้ดีที่สุด จงใช้สติปัญญาและพละกาํ ลังที่เจ้ามีให้เป็นประโยชน์ท่ีสุด” ถอ้ ยคาํ ของพอ่ ครูสิงห์แกว้ ยงั กอ้ งอยใู่ นหวั คราวน้นั พอ่ ครูได้บอกกบั เขาเพยี งคนเดียว ก่อนที่จะบอกถึงสาเหตุการลม้ ป่ วยของเจา้ หลวงแสนเมืองจายในคร้ังน้ี และวธิ ีการรักษาท่ีชายหนุ่มไม่เขา้ ใจ จนกระทงั่ตอนน้ี ‘เจ้ากลับไปดแู ลเจ้าพ่อของเจ้าก่อนเถิด หากหนทางใดสามารถรักษาเจ้าพ่อของเจ้าได้ มนั จะปรากฏตรงหน้าเจ้า จงมองให้เห็นแล้วเปิ ดใจรับ มนั จะยิ่งใหญ่กว่ามนตราใดๆ อย่างที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ‘มนั คือความรัก จิตวิญญาณของบรรพบุรุษของเจ้าน่ันเอง ท่ีจะปกป้ อง คุ้มครองตวั เจ้า ครอบครัวเจ้า ประชาชน บ้านเมืองของเจ้า จงจาํเอาไว้’ หรือน่ีจะเป็ นสิ่งท่ีผเู้ ป็นอาจารยข์ องเขาไดบ้ อกกล่าวเอาไว้ เพราะเหตุน้ีเจา้ ราชบุตรหนุ่มจึงไมไ่ ดต้ ่ืนตกใจกบั สิ่งที่หญิงสาวแปลกหนา้ บอกเท่าคนสนิท

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│98 และเขากใ็ หค้ วามสนใจกบั ปิ่ นแกว้ ท่ีหญิงสาวนาํ มามากกวา่ แม้เรื่องมนั จะดูเป็นไปไดย้ ากยง่ิ นกั แตเ่ ขาก็แอบหวงั อยใู่ นใจ เพราะมนั ดูสอดคลอ้ งกนั อยา่ งน่าอศั จรรยใ์ จ “คิดสิ่งใดอยหู่ รือเจา้ เจา้ นอ้ ย” เตวนิ ท่ีมองทา่ ทางครุ่นคิดของเจา้เหนือหวั มาไดส้ กั ครู่เอ่ยถามข้ึน “เราไม่เคยเห็นปิ่ นแกว้ นครามาก่อน และเรากไ็ ม่รู้วา่ จะใช่สิ่งที่พอ่ ครูบอกหรือไม”่ เจา้ ราชบุตรหนุ่มตอบ สายตายงั คงจบั จอ้ งปิ่ นแกว้ ในมืออยา่ งเพง่ พจิ ารณา “พอ่ ครูไดบ้ อกสิ่งใดกบั เจา้ นอ้ ยหรือเจา้ แลว้ เกี่ยวขอ้ งอนั ใดกบัป่ิ นแกว้ หรือแม่นางคนน้ี” เตวนิ รู้สึกไดว้ า่ เจา้ นายเหนือหวั ของตนมีบางสิ่งบางอยา่ งท่ียงั ไม่เขา้ ใจ และไดเ้ กบ็ งาํ เอาไวค้ นเดียว “เราไม่แน่ใจหรอกเตวนิ ” เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองกล่าว แลว้ จึงไดเ้ ล่าเรื่องที่คุยกบั พอ่ ครูสิงห์แกว้ ใหค้ นสนิทฟัง ความท่ีเป็นคนสนิทเจา้ ราชบุตรมาต้งั แต่เดก็ ไมว่ า่ จะไปไหน ทาํอะไร เตวนิ กบั นนั ตามกั ติดสอยหอ้ ยตามเจา้ นอ้ ยเสมอ รวมท้งั การไปใช้ชีวติ ในตา่ งบา้ นตา่ งเมืองดว้ ย ท้งั สามเติบโตมาดว้ ยกนั จึงเป็นศิษยอ์ าจารย์เดียวกนั

99│¾ÃÔ µÔ Ò ตา่ งก็รับรู้ทุกเรื่องในชีวิตของกนั และกนั นอกเหนือจากการเป็นคนติดตามผจู้ งรักภกั ดี ท้งั เตวินและนนั ตาจึงเป็นเสมือนพ่ีนอ้ ง เพ่ือนสนิทของเจา้ ราชบุตรหนุ่มไปในตวั ดว้ ย การปรึกษาหารือกนั ถึงเร่ืองราวตา่ งๆจึงเป็ นสิ่งปกติธรรมดา “แมท้ ี่มาที่ไปและทา่ ทีของแมญ่ ิงคนน้ีจะแปลกประหลาดนกั แต่ขา้ นอ้ ยกร็ ู้สึกวา่ นางมิไดค้ ิดร้ายต่อพวกเราแต่อยา่ งใด ท้งั คาํ พดู และแววตาของนางดูไมม่ ีเล่ห์กลอนั ใดเลยนะเจา้ ” เตวนิ ออกความคิดเห็นหลงั จากฟังเรื่องราวตา่ งๆ จากเจา้ นายจบลง “เรื่องน้นั เราก็รู้สึกไดเ้ ช่นกนั แตม่ นั กแ็ ปลกประหลาดเกินไปเพือ่ ใหท้ ุกอยา่ งกระจา่ งเราควรจะหาที่มาที่ไปของปิ่ นอนั น้ี รวมท้งั ที่มาท่ีไปของแม่ญิงคนน้ีดว้ ย” จากน้นั เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองจึงไดส้ ่งั การใหค้ นสนิทออกหาเบาะแสของปิ่ นและผหู้ ญิงแปลกประหลาดคนน้ีในทนั ที *-*-*-*-*-* เยน็ วนั น้ันเตวนิ ได้มาตามตัวกงั สดาล ไปยงั เรือนของเทวเี จา้ ตนยา่ จนั ทรา กลุ่มเรือนไมช้ ้นั เดียวใตถ้ ุนสูงโล่งหลงั ใหญ่ ประมาณเกือบสิบหลงั ตวั เรือนประกอบดว้ ยไมส้ ักทองท้งั หมด

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│100 หลงั คาสูงตรงจวั่ ติดกาแลลวดลายเถาวลั ยอ์ ่อนชอ้ ย ตอ่ จากจวั่เป็นหลงั คาทรงสามเหล่ียมมุงดว้ ยแป้ นเกล็ด รองรับดว้ ยหลงั คาส้ันๆ อีกช้นั ตอ่ ลงมาเป็ นชายคา กงั สดาลมองสาํ รวจอยา่ งตื่นตาต่ืนใจกบั สถาปัตยกรรมโบราณอนั น่าท่ึงท่ีอยตู่ รงหนา้ และรู้สึกไดว้ า่ เรือนหลงั ใหญ่โตน้ีมีรูปร่างลกั ษณะคลา้ ยกนั กบั เรือนของเจา้ ราชบุตรปิ่ นเมือง ท่ีเธออาศยั นอนเม่ือคืน ดว้ ยตา่ งก็ทาํ จากไม้ มุงดว้ ยแป้ นเกลด็ เหมือนกนั จะแตกต่างก็เพียงแต่ใตถ้ ุนเรือนหลงั น้ีสูงกวา่ จนเป็นส่วนใชส้ อยไดอ้ ีกช้นั อีกท้งั เรือนเจา้ ราชบุตรมีหมู่เรือนบริวารเพยี งสี่-หา้ หลงั เท่าน้นั และยงั ดูใหมก่ วา่ เรือนกลุ่มน้ี ถึงแมด้ า้ นนอกจะดูเก่าแก่ไปตามอายุ แต่พอหญิงสาวกา้ วตามเตวนิ ข้ึนบนั ไดมา กลบั เห็นไดว้ า่ พ้นื ไมก้ ระดานที่ปูทุกตารางนิ้วยงั คงวาววบั จากการขดั ถู ราวกบั วา่ กาลเวลาท่ีผา่ นไมอ่ าจทาํ อะไรมนั ไดเ้ ลยกระน้นั จากบนั ไดกเ็ ป็นชานโล่งไมม่ ีหลงั คาคุม้ แดดฝน ตอ่ ไปยงั ส่วนพ้นื ที่โล่งดา้ นในร่มใตช้ ายคา มีบา่ วไพร่ผหู้ ญิงนง่ั ทาํ งานกนั เป็นกลุ่มๆ