8_BTS Theory. - HYYH The NOTES [2020]

花樣年華 THE NOTES THE MOST BEAUTIFUL MOMENT IN LIFE @FemmiiTA 1

The Notes The Notes อัลบั้ม Love Yourself ; HER อัลบม้ั Love Yourself ; TEAR คำอธิบำย The Notes The Notes อลั บ้ัม Love Yourself ; ANSWER อลั บ้ัม Map of The Soul ; Persona The Notes อัลบ้ัม Map of The Soul ; 7 คำแนะนำในกำรอำ่ น : บำงเหตกุ ำรณ์มกี ำรซ้อนทบั กนั ระหว่ำงควำมคิด ควำมจรงิ และควำมฝนั และมีบำงเหตกุ ำรณข์ ดั แย้งกนั รำวกับเดินเรื่องในโลกคู่ขนำน ดังน้ัน ควรต้ังสตแิ ละมีสมำธใิ นกำรอ่ำน เพอื่ ปอ้ งกันกำรสบั สนและงนุ งงนะคะ ^^ --แปลแบบไมล่ ะเอียดมำกนกั หำกมีข้อผดิ พลำดตอ้ งขออภัย-- X Do not Re-upload X 2

โฮซอก [ Ver. 2 ] 30 สิงหำคม ปี 9 ผมทำเสียผงมเงลียืมบตๆำตแลื่นะพตรำ้อมมพขวยก้ีตเขำตำไัวปเอทง่ีจรทิง่ำผทมำองขยอำกงเจหะลน่ำอฮนยตอ่องมคำลก้ำกยวต่ำ้อแงตก่ผำรมใกห็้ ปกคเชร่อว่ือ่ำะนฟตตขูโังอำ้ลพงนหมนวะดื ก้ีทเลเ่ีสผขย่งมำเเวสสเลรงียสำำงอนยั ดออวังกน่ำตฮจขอยำอกนงอผหนงห้อี้มเปงยไ็นปไุดปเแวเยลคลัง้วลำท่ืกอพำน่ีโงวมไเกงดหแเิวนรลเอำพ้วปยนรีน่ำำะงบะแเตันงตียกไ่ผดบใจมขๆกึ้นกับทไ็ไปมุเกสบ่มอียนีทยงหำ่ำทงลงรี่ดรังู้อัองคะขบำไอรแๆมงลตปำะัวกเรผปะไิดตมปู เหลก็ ผมเองก็หยุดนง่ิ ตำมพวกเขำ พวกเรำหนั ไปมองรอบๆ เรำทกุ คนน่งั อยู่ดว้ ยกันบนหลังคำ “เรำมำทีน่ ที่ ำไม?” ผมเอย่ ถำม ฮยองคนที่โตท่ีสดุ ตอบผมว่ำ “รอเดยี๋ วนะ จองโฮซอก” แบปลรำงะว้ กคมำนอยงโสหไใปดน่รย้อใขสงังณทผแอ้ะมลนงตะฟ้ันฮกำ้ ยผใจผอมจมงไนคดไดห้นย้ยลทินบัินี่โเตตเสสำียทยี ลี่สงงงคุดรกละบเ้ลำบอยน่ิดิกรกอใะห็คกี เบ้เลคขิดำ้รำยงั้เทงกแีย้อบั ลบงมะฟลมบี ง้ีดำำทงวผสงำมดงง่ิ ลถทำืมวิูศกปตเเผหรำำำขนกไ้ึนือหฎมมมบำีแ้ นเ“สลวทง็ก้ำ้อเวนปงวฟ้อลวย่ง้ำ” “มันไมใ่ ชด่ วงดำวหรอก ดอกไม้ไฟตำ่ งหำกละ่ ” ฮยองบอก ดฮยออกงไหมย้ทดอ่ีรกะอเลกบอ้ิดไมผใน้ไมฟท้อยงังฟคง้ำร“ะจเบอิดงโฮผซมอนกอรน้อบงไนหร้ ะเขเบำียร้องงแไลหะ้ดม้วอยงลด่ะูด”วผงมดไำดว้ยไินฟเสแียลงะ ผมยกแขนเส้ือขึ้นมำเชด็ น้ำตำ แตน่ ้ำตำก็ยงั คงไหลไม่หยดุ คำวำ่ ดอกไม้ไฟ 불꽃 (พลุ -กด) ในภำษำเกำหลี เป็นกำรรวมกันของคำ วในำ่ ทไอ้ฟงฟ(불ำ้ ”) กบั คำวำ่ ดอกไม้ (꽃) ซง่ึ เปน็ ทมี่ ำของคำวำ่ “ดวงดำว ไฟและดอกไม้ ENG Tran : @papercrowns 3 TH Tran : @FemmiiTA

แทฮยอง [ Ver. 1] 28 กุมภำพนั ธ์ ปี 10 ด“พเลนังย่น่ันนำก้ันใยคับผำรทมม”งอจมอยผึงบี ี้ ม่ำมเำงขอสงหำงคอนลไนปดักูบนขมทหัง่ ้ำือีจ่ัวองะเแหยซขลน่ขูอ่้ำะไ้ำน้ำปปงอ.้อน.ใย.นน.อ่ำกบกงรตำระงำ้ กเอนปใยซจ๋ำเุแ่ำแปงลลอทะะรเ่ีคจด์มัลบินำ้ำถเจกยุงำ็ขตพกนไลนปมำ่ีเปปสผัง็นตมใคิหกซร่้อมท้ังนันี่บแตรรเัวรรกอจำทสุแย่ีผบฮู่ใมนมตเตแหำรกล็นอันะฮกขเยปแนอ็นลมง้วคปแเรังขอ้ังปำทบกิ้งี่มสำผออลมงงัง “โอ้ แทฮยองอยทู่ ่นี ่ดี ้วย นำยทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มำเล่นกับทงอี้ละ่ ” รู้จกั เงยหนผ้ำมขเ้ึนดแินลอะอมกอมงำมอำยท่ำ่ีผงมปรทะั้งหหลมำดดเใปจ็นเเขพำรคำือะผเจู้ช้ำำขยอเงจร้ำ้ำขนอซงุเรป้ำอนรค์มนำนเกี้ ท็ตี่ทฮำใยหอ้ผงมทถ่ีผูกมจไับม่ ได้และต้องมำยนื ตอ่ หนำ้ ฮยองตอนนี้ “คุณเป็นใครฮะ” ผมถำม “ฉนั เหรอ” เขำมองมำที่ผมรำวกับว่ำเขำไม่รจู้ ะพดู อะไร “ทำไมคุณถึงเล่นกับทงอี้” “อะไรนะ” อีกครั้งท่เี ขำไมพ่ ูดอะไรเลย ออยย่ำู่ในแมบแ้้ำนตนหจ่ ั่นะลคเังปิดใน็หอวญยิธำที่กผผี่ ไมดมก้มเร็สนั ิ่มไำพปมอูดำยรกถูด่ ับว้เเลขย้ียำนงะ“ฮสพยุนอ่ อัขขงไอด”ง้ ผจมำกบนอ้ันกวผำ่ มเกม็ต่ือ้ังเขใจำจมะีเรงับินทมงำกอี้แพลอะแเลล้ียะยง้ำดยูมไันป ฮยองพยกั หนำ้ “ฟงั ดดู นี ะ” “เป็นคนจนทำไมถงึ จะเลยี้ งสุนขั ไมไ่ ดฮ้ ะ” “เงนิ มั้ง”ฮยองพูด เขำมองมำทผี่ มแล้วสำ่ ยหัว “ฉันเลี้ยงสุนัขไม่ได้หรอก” “ลองถำมพ่อก่อนสฮิ ะ แมข่ องผมเคยบอกวำ่ พอ่ จะใจอ่อนถำ้ เรำยนื ยนั หนกั แน่น” ฮยองพยกั หนำ้ และยงั คงเลน่ กบั ทงอ้ตี ่อไปเรอ่ื ยๆ แล้วเขำกบ็ น่ วำ่ “ฟงั ดดู นี ะ” ผมถำมอกี คร้งั “งนั้ คุณเปน็ ใครฮะ ฮยองชอื่ อะไร” ฮยองตอบกลับโดยไม่เงยหนำ้ ขึน้ มำมองผม “ฉนั เหรอ....คิมซอกจิน” ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 4

โฮซอก [ Ver. Y U R ] 23 กรกฎำคม ปี 10 เม่ือผมนับเลขได้ถึงสำม อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงหัวเรำะรำวกับเสียง หลอน ในเวลำต่อมำ ตวั ผมในช่วงวัยเดก็ กำลงั จบั มือใครบำงคนแล้วเดินผ่ำน ไป ผมรีบหันกลับไปมอง แต่ไม่มีใครอยู่ตรงน้ัน มีเพียงเพื่อนร่วมช้ันของผม ทีต่ ำ่ งจ้องมองมำที่ผม “โฮซอกอำ่ ” คุณครูเรียกชื่อผม ผมจึงรู้ตัวว่ำผมอยู่ท่ี ไหน ผมมำทัศนศึกษำท่ีโรงเรียนจัดให้ ผมกำลังนับจำนวนผลไม้ท่ีเป็น ภำพวำดในหนังสือเรียน ห้ำ..หก...ผมยังคงนับต่อไป แต่ในขณะที่ผมนับน้ัน เสียงของผมก็เริ่มสั่นและมือก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ควำมทรงจำในช่วงเวลำน้ัน ยงั คงปรำกฏชัดเสมอ ผมแทบจำไม่ได้แล้วว่ำใบหน้ำของแม่ในวันน้ันเป็นอย่ำงไร ผมจำได้ แต่ช็อกโกแลตทแี่ มใ่ ห้ผมไว้ ขณะท่ีเรำอยู่ท่ีสวนสนุกด้วยกัน “โฮซอกอ่ำ นับ หนึ่งถึงสิบแล้วค่อยลืมตำนะ” แต่เม่ือผมเริ่มนับจำกหน่ึงถึงสิบและลืมตำ ข้ึนมำ แม่ของผมก็หำยไปแล้ว ผมได้แต่ยืนรอแล้วก็รอ แต่แม่ก็ไม่เคย กลับมำ ผมนับถึงเก้ำ จะนับต่ออีกครั้ง แต่เสียงของผมกลับหำยไป ผมรู้สึก หูอ้อื และรอบๆตวั กม็ ืดลง คุณครูยงั คงบอกให้ผมนับต่อไป เพื่อนๆต่ำงจ้อง มองผม ผมจำหน้ำแม่ไม่ได้ ดูเหมือนว่ำถ้ำผมยังนับต่อไป แม่ของผมจะไม่ กลบั มำหำผมอกี แล้ว แล้วผมกล็ ม้ ลงไปกบั พ้นื เหมอื นเชน่ เคย ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando 5 TH Tran : @FemmiiTA

6

แทฮยอง [ Ver. L O E ] 29 ธนั วำคม ปี 10 ผมถอดรองเท้ำออกและวำงกระเป๋ำลง ก่อนจะเดินเข้ำไปใน บ้ำน ซึ่งคุณพ่อของผมก็อยู่ข้ำงในบ้ำนน้ัน ช่ัวขณะหน่ึง ผมนึก ย้อนกลับไปถึงเหตกุ ำรณ์ที่เกิดขึ้นเม่ือนำนมำแล้ว ผมจำไม่ได้ว่ำมัน ผ่ำนมำนำนแค่ไหนแล้วท่ีผมเคยวิ่งเข้ำไปในอ้อมกอดของพ่อ กระโดดกอดพ่อด้วยควำมดีอกดีใจ ผมไม่รู้ว่ำมันเริ่มต้นต้ังแต่ เม่ือไหร่ที่ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ ได้ยินเขำสำปแช่งและลงไม้ลงมือ ทำร้ำยผม ผมไม่รู้ว่ำมันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ เขำถึงเป็นคนติดเหล้ำท่ี ร่ำงกำยเตม็ ไปด้วยกล่ินของแอลกอฮอล์เหม็นคลุ้ง ดวงตำที่แดงก่ำ และลมหำยใจของเขำท่ีหอบแรง ครั้งหน่ึงเขำเคยยกผมขึ้นกลำง อำกำศ ดวงตำท่ีเต็มไปด้วยเส้นเลือดของเขำช่ำงน่ำกลัว จนผม อยำกจะร้องไห้ออกมำ รำวกับว่ำเขำไม่ใช่พ่อของผม ไม่สิ เขำเป็น พ่อของผม แต่เขำไม่เหมือนพ่อคนเดิมท่ีผมเคยรู้จัก ขำของผม ยังคงแกว่งไปมำกลำงอำกำศ และทนั ใดนัน้ หัวของผมกก็ ระแทกเข้ำ กับกำแพง และผมก็ตกลงบนพ้ืน ผมรู้สึกรำวกับว่ำหัวของผมจะ ระเบิด ควำมมืดมิดค่อยๆปกคลุมผม ส่ิงเดียวท่ีหลงเหลืออยู่ในหัว ของผมตอนนั้นคอื เสียงลมหำยใจหอบแรงของพ่อ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 7

8

จีมิน [ Ver. O U R ] 6 เมษำยน ปี 11 ผมเดินออกจำกสวนพฤกษชำติเพียงลำพัง อำกำศใน วนั นน้ั ไมค่ ่อยดเี ท่ำไหร่นัก มีเมฆปกคลุมเต็มไปหมดและค่อนข้ำง หนำวเย็น มนั เปน็ ช่วงเวลำท่ีผมมำปิกนิกกับทำงโรงเรียน แต่พ่อ แม่ของผมกลับยุ่งอยู่กับงำนของท่ำน น่ันเป็นส่ิงเดียวที่ทำให้ผม รู้สึกเศร้ำ แต่เม่ือผมนึกถึงคำชมที่ผมได้รับตอนท่ีประกวดวำด ภำพ แมข่ องเพื่อนชมว่ำผมเก่งและดูเป็นผู้ใหญ่ท่ีสำมำรถพ่ึงพำ ได้ ในชว่ งเวลำนัน้ ผมรสู้ กึ วำ่ ตวั เองก็เทเ่ หมือนกันนะ “จีมินอ่ำ รอครูอยู่ท่ีนี่นะ เด๋ียวครูกลับมำ” คุณครูพูด กับผม เรำกำลังเดินออกจำกสวนพฤกษชำติ แต่ผมไม่ได้รอ คุณครู ผมมั่นใจว่ำผมสำมำรถไปด้วยตัวเองได้ ผมจึงสะพำย กระเป๋ำเป้และเดินอย่ำงภำคภูมิใจ ดูเหมือนว่ำจะมีผู้คนมองมำที่ ผม ผมยืดไหล่ตรง ทำเป็นไม่สนใจใคร ฝนเร่ิมตกลงมำแล้ว เพ่ือนของผมและพ่อแม่ของพวกเขำ ไม่มีใครอยู่ท่ีน่ันแล้ว ไม่มี ใครเห็นผมทีก่ ำลังเจ็บขำอยู่ ผมใช้กระเป๋ำบังศีรษะไว้และหลบอยู่ ใต้ตน้ ไม้ ฝนเร่ิมตกหนักข้ึน ผมไม่เห็นแม้แต่บ้ำนหรือร้ำนค้ำใดๆ และไม่มีใครเดินผ่ำนมำเลย ผมจึงตัดสินใจวิ่งฝ่ำสำยฝน จนผม มำถึงด้ำนหลงั ของสวนพฤกษชำติ ซ่งึ ประตูดำ้ นข้ำงเปดิ อยู่ ทำให้ ผมพอเหน็ ว่ำมันเป็นสถำนท่ที ค่ี ลำ้ ยกบั หอ้ งเก็บของอยู่ดำ้ นในน้ัน ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 9

10

จองกุก [ Ver. 3] 30 กันยำยน ปี 12 ผมเดนิ ไปท่ีฝูงชน เกิดอะไรขึ้นนะ? ผมคิดว่ำมันเป็นคร้ังแรกท่ีผมได้ เห็นผู้คนมำกมำยมำรวมตวั กันในสถำนทท่ี ีไ่ ม่ใช่โรงเรียนหรือสวนสนุก เสียง สนทนำของพวกเขำน่ำกลัว “นี่คืออะไรกัน ฉันไม่สำมำรถใช้ชีวิตแบบน้ีได้ หรอกนะ ฉนั กลัวจรงิ ๆ” มคี นพดู ขณะท่เี ขำเดนิ ผ่ำนไป ผมพยำยำมแทรกตัว ไประหวำ่ งขำของผู้คนเพื่อไปด้ำนหน้ำ ผมกลวั แตผ่ มกอ็ ยำกรอู้ ยำกเหน็ มันเป็นหลุมขนำดใหญ่ท่ีอยู่ลึกลงไปในโลก พวกเขำเรียกมันว่ำ ปล่องภูเขำไฟ ผมเขยิบตัวเข้ำมำใกล้ๆ ผมอยำกดูว่ำมีอะไรอยู่ในหลุมน้ัน แม้ว่ำจะเป็นตอนเท่ียง แต่ผมก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ข้ำงในเลย ท้ังหมดท่ีผม เห็นคือรำกต้นไม้ และสิ่งต่ำงๆท่ีโผล่ข้ึนมำจำกโคลนที่มันยุบตัว ผมขยับเข้ำ ไปใกล้หลุมอีกก้ำวหน่ึง “ระวังหน่อย” มีคนตะโกนข้ึนมำ ปลำยรองเท้ำ เทนนิสของผมเหมือนจะลื่นลงไปในหลุม รำวกับโลกทรุดลงและผมสูญเสีย ควำมสมดลุ ผมรีบก้ำวถอยหลังด้วยควำมตกใจ ในขณะน้ัน ผมเห็นบำงส่ิง ท่ีเปล่งประกำยอยู่ภำยในหลุมน้ัน มันดูเหมือนแสงบำงอย่ำงและยังมีอีกรู หนึ่งท่ีอยู่ภำยในหลุมน้นั อีกที ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 11

นัมจุน [ Ver. 2] 21 พฤษภำคม ปี 15 ผมเดินเข้ำไปในทำงเข้ำเงียบๆ ในขณะท่ีผมค่อยๆหมุนที่จับ ผมก็ มองหำสัญญำณของบำงสิ่งท่ีผิดปกติ ผมไม่ได้ยินสักเสียงเดียว ผมชะโงก หน้ำเข้ำไปและมองดรู อบๆ แต่บ้ำนมืดมำก ผมค่อยๆก้ำวเข้ำไปในบ้ำน “แม่” ผมเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมำ ผมเร่มิ มองหำสวิตซ์ แต่เมื่อผมมองไป รอบๆอกี ครั้ง มันเลยสำมทุ่มมำแล้ว ไม่มีทำงพบใครที่บ้ำน “แม่” ผมตะโกน เรียกอกี ครงั้ แตท่ กุ อย่ำงก็ยงั เงยี บเหมอื นเดมิ ผมกลับถึงบ้ำนในเวลำไม่นำน เช่นเคย ผมต้องช่วยแม่ทันทีที่ โรงเรียนเลิก แต่ผมก็อยำกเล่นกับเพื่อนอย่ำงน้อยสักครั้ง ด้วยเหตุน้ีเองที่ ผมมำถึงช้ำ แต่ไม่มีใครอยู่ที่บ้ำน ควำมรู้สึกเย็นยะเยือกพัดผ่ำนผมไป ผม เอำมอื กอดอกและนงั่ พักในห้องนง่ั เลน่ ทม่ี ืดมิด ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่ด้วยเหตุผลบำงอย่ำง ผมรู้สึกว่ำผม ไมค่ วรรับโทรศัพท์ ผมมีควำมรูส้ ึกกังวลรำวกับว่ำถ้ำผมตอบรับ ทุกอย่ำงจะ เปลีย่ นไป – รำวกบั วำ่ ผมจะไม่สำมำรถกลบั ไปและเปน็ คนที่ผมเปน็ ในขณะน้ัน แต่โทรศัพทก์ ย็ งั คงดงั อยู่ และในทส่ี ุดผมกร็ ับสำยโทรศัพท์ ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 12

ยุนกิ [ Ver. 1] 25 กรกฎำคม ปี 15 “ยนุ กิอำ่ ” ผมน่ังลงหนำ้ เปยี โนทันทีท่ีผมเข้ำมำในห้องน่ังเล่น ไม่มเี วลำแม้แต่จะ เช็ดเหงื่อ ผมเช็ดมือบนเสื้อตัวเอง แม่ของผมเปิดโน๊ตเพลง ผมมองเห็นไม่ ค่อยชัดจึงกระพริบตำสองถึงสำมครั้ง ผมใช้เวลำช่ัวโมงสุดท้ำยวิ่งไปรอบๆ ท่ำมกลำงแสงแดดที่ร้อน หัวใจของผมเต้นแรงจนไม่ได้ยินเสียงลมหำยใจ ของตวั เอง เหง่ือไหลไปตำมกระดูกสันหลังจนทำให้หลังเปียก น้ิวของผมส่ัน เทำ “มินยุนกิ ลูกยังไม่สำมำรถเล่นโชแปงได้ ลูกคิดว่ำมันเป็นเวลำท่ี เหมำะสมในกำรเริม่ แต่งเพลงเหรอ?” แม่ช้ีไปที่โน๊ตเพลง ผมเคยเล่นอะไรมำ ก่อน ผมจำไม่ได้ “อีกครั้งต้ังแต่ต้น” แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ผมเล่น หน้ำเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก ร่ำงกำยของผมยังคงร้อนและยังคงมีเหงื่อออก ในใจ ของผมว่ำงเปล่ำและผมต้องกำรโยนมันทิ้ง บำงทีน่ันอำจเป็นเหตุผลที่ผมไม่ สนใจแม่ และเล่นในขณะที่อำรมณ์ของผมเหมือนจะระเบิดจำกภำยใน แม่ดึง มอื ของผมออกจำกเปยี โน “นี่ไมใ่ ชอ่ ำรมณค์ วำมรู้สึกทถ่ี ูกต้อง” เธอพูด “หยดุ เถอะ” ผมตะโกนขณะทผี่ มลกุ ขน้ึ จำกที่น่ัง แม่จ้องมองมำท่ีผม รำวกับถูกแช่แขง็ “พอแลว้ หยุดเถอะ” ผมคำยคำพูดออกมำทุกคำที่ผมเจอ ในท่ีสุดผมก็คว้ำถ้วยรำงวัลของแม่และโยนมันไปที่เปียโน หน่ึงในคีย์บน เปียโนแตกและกระเด็นมำโดนแก้มของผม ENG Tran : @papercrowns 13 TH Tran : @FemmiiTA

ยนุ กิ [ Ver. O U R ] 19 กันยำยน ปี 16 เปลวไฟสแี ดงกำลังลกุ โชน บำ้ นที่ผมเคยอำศัยอยู่ตอนนี้ถูก ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง คนที่พอจำผมได้ว่ิงมำหยุดผมไว้ เพ่ือน บำ้ นต่ำงกระวนกระวำยใจ รถดับเพลิงยังมำไม่ถึง และไม่มีทำงจะเข้ำ มำได้ เพรำะถนนทำงเข้ำแคบเกินไป ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่เคล่ือนไหว ใดๆ มนั เปน็ ชว่ งปลำยฤดูรอ้ น และเปน็ จุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟำ้ เปน็ สีฟำ้ สว่ำง และอำกำศค่อนข้ำงแห้ง ผมไม่รู้ว่ำผมควรคิด ควรรู้สึก หรอื ควรลงมือทำอะไร ผมไมร่ ู้อะไรสกั อย่ำง ทันใดนั้น ผมก็ คิดถงึ “แม”่ จำกน้ัน บ้ำนของผมที่ถูกไฟไหม้ได้พังทลำยลงมำ เหมือน บ้ำนที่สร้ำงจำกทรำยและถูกคล่ืนทะเลซัดจมหำยไป มีใครบำงคน ผลักผมออกมำ และตะโกนบอกว่ำ รถดับเพลิงมำถึงแล้ว มีคนหนึ่ง คว้ำผมมำถำม “มีใครอยู่ที่น่ันไหม” “แม่ของเธออยู่ท่ีนั่นหรือเปล่ำ” “ไม่มใี ครอยู่ที่นนั่ เลยเหรอ” “แมข่ องเธออยทู่ ี่ไหน” เขำคำดคั้นจะเอำ คำตอบจำกผม แต่ผมกลบั ไมม่ ีคำตอบใดๆให้เขำได้ ENG Tran.: @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 14

จมี ิน [ Ver. 3] 20 สิงหำคม ปี 17 วันนั้นยังคงชัดเจน ท้องฟ้ำเป็นสีฟ้ำและอำกำศก็สดใส พ่อ แม่และ ผมน่ังรถออกจำกบ้ำน เพลงท่ีเปิดในรถช่ำงน่ำต่ืนเต้น ผมเปิดหน้ำต่ำงรถ และย่ืนมือออกไป มีใบแปะก๊วยสีเหลืองร่วงหล่นลงพ้ืนรำวกับสำยฝน ผม เอ้ือมออกไปพยำยำมจะจับมันไว้ แต่ผมก็ไม่ได้เข้ำใกล้เลยสักนิด “จีมิน เด๋ียวก็ได้รับบำดเจ็บหรอก” แม่พูดและมองกลับมำท่ีผม “ลูกจะทำอย่ำงไร ถ้ำลูกบำดเจ็บและไม่สำมำรถขนึ้ เวทีได้” ผมขนึ้ ไปบนเวที แสงสขี ำวส่องลงมำท่ผี ม พน้ื สั่นสะเทือนตำมจังหวะ เพลง ผมเต้นในหมู่เพื่อนๆหลำยคน เรำลุกข้ึนและลงไปด้วยกัน เรำขยับไป ทำงซ้ำยและคอยมองดูกันและกัน เพ่ือนและผมแทบเหมือนหมดลมหำยใจ แตเ่ รำยังคงยมิ้ เมอ่ื หันมำมองหน้ำกัน ด้วยเสียงปรบมือท่ีดัง เรำจึงหันไปหำ ผูช้ มและโค้งคำนับ มองจำกระยะไกล ผมเห็นพ่อและแม่ยืนพร้อมกับปรบมือ ให้ พวกเขำย้ิมเม่อื เห็นผม เม่ือผมลืมตำขึ้นมำ ผมมองเห็นเพดำนห้องของโรงพยำบำล น้ำตำ ของผมก็ไหลออกมำ ผมรู้ว่ำมันเป็นแค่ควำมฝัน แต่ผมไม่ต้องกำรตื่น ผม ต้องกำรอยภู่ ำยใต้เสยี งปรบมอื นนั้ ภำยใต้ใบแปะก๊วยสีเหลืองท่ีร่วงหล่นรำว กับสำยฝน แต่ไม่ว่ำอะไรจะเกิดขึ้น ในทุกๆเช้ำท่ีต่ืนขึ้นมำ ควำมฝันจะสลำย หำยไปอยู่เสมอ ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 15

นมั จุน [Ver. 1] 2 พฤษภำคม ปี 18 เม่ือผมกับพ่อเดินเข้ำไปในซอย ผมเห็นเฟอร์นิเจอร์และของใช้ในบ้ำน กองอยู่บนถนน “นัมจุนอ่ำ เกิดอะไรขึ้นท่ีนั่น” พ่อพูดขึ้นมำและหำยใจด้วยควำม ยำกลำบำก เรำทั้งคู่เพ่ิงกลับมำจำกโรงพยำบำล ระยะทำงเพียง 100 เมตรจำก ป้ำยจอดรถโดยสำรประจำทำงก่อนถึงบ้ำนของเรำ ผมรีบว่ิงไปยังบ้ำนของเรำ แม่ ซึง่ นง่ั หลบอยขู่ ำ้ งๆกำแพงทำงด้ำนหลังของเฟอร์นิเจอร์ ลุกขึ้นยืนเม่ือเห็นผมและ พ่อ แม่รีบตรงมำที่ผม “นัมจุนอ่ำ พวกเรำจะทำยังไงดี” เธอบอกว่ำเธอได้ทะเลำะ กบั ลกู ชำยของเจ้ำของบำ้ น คนท่ีมำเกบ็ ค่ำเช่ำท่นี ้องชำยของผมค้ำงจำ่ ยไว้ ผมพำพอ่ ไปท่ีห้องเกบ็ ของหลังซูเปอร์มำร์เก็ตแถวๆบ้ำน ในขณะท่ีผม ทำกำรย้ำยเฟอรน์ ิเจอร์ แม่กำลังล้ำงจำนและเตรียมอำหำร ไม่นำนห้องเก็บของก็ เต็มไปด้วยส่ิงของจำกอพำร์ทเมนท์สองห้องของเรำ มีบำงสิ่งที่ผมอยำกจะทิ้งไป แตก่ ท็ ำแบบนนั้ ไม่ได้ พวกเรำตอ้ งกำรเงิน ผมขนย้ำยสิ่งของทั้งหมดตลอดคืน จน ผมร้สู กึ ปวดหลังและเหงอื่ ไหลทว่ มตวั แมย่ นื่ ตะเกยี บใหผ้ ม และบอกให้ผมทำนอะไร สกั เล็กน้อย แต่ในตอนน้นั ผมกลนื อะไรไม่ลงจริงๆ ผมรสู้ กึ เบ่ือที่ต้องอย่ใู นห้องเกบ็ ของ ผมจึงออกไปน่ังเล่นที่ม้ำนั่งใกล้ๆ ซูเปอร์มำเก็ต แม่ถำมผมว่ำ “นัมจุนอ่ำ นัมฮยอนไปอยู่ท่ีไหนแล้วล่ะ” ผมตะโกน กลับไปด้วยควำมโมโหว่ำ “ผมจะไปรู้ได้ยังไง” นัมจุนอ่ำ นัมจุนอ่ำ นัมจุนอ่ำ เสียง เรยี กของแม่ บ่อยครั้งผมอยำกทำเปน็ ไม่สนใจ เรำต้องทนใช้ชวี ิตอยู่ในหอ้ งเกบ็ ของ นอี้ กี สกั 2-3 วัน แล้วหลงั จำกนั้นเรำควรทำอย่ำงไรตอ่ ไปดี ผมคิดอะไรไม่ออกเลย จนเจำ้ ของรำ้ นซูเปอร์มำเกต็ วำงกระปอ๋ งเบยี ร์ทง้ิ ไวแ้ ละเดินกลับเข้ำไปด้ำนใน ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V TH Tran : @FemmiiTA 16

จีมนิ [Ver. 3] 10 ธันวำคม ปี 18 ผมใช้แขนเสื้อเชด็ ไอนำ้ จำกหมอกท่ีเกำะบนกระจกหน้ำต่ำงของรถ เมื่อแม่บอก ว่ำพวกเรำใกล้จะถึงแล้ว ผมมมองผ่ำนกระจกหน้ำต่ำงก็เห็นป้ำยที่เขียนว่ำโรงเรียน SongjuJeil แม่บอกผมว่ำไม่มีโรงเรียนใน Munhyeon ท่ีผมสำมำรถเข้ำเรียนได้ นอกจำก โรงเรียนมัธยม SongjuJeil แห่งน้ีเท่ำนั้นที่ยินดีรับผมเข้ำเรียน น่ันเป็นเพรำะผมต้องย้ำย โรงเรียนอยูบ่ ่อยๆ เพรำะตอ้ งเข้ำ-ออกจำกโรงพยำบำลอยูห่ ลำยครง้ั ผมจะอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ นำนแค่ไหนกนั นะ ในขณะท่ีผมกำลังคิด พวกเรำก็ขับรถเข้ำไปในโรงเรียนและผ่ำนลำนออก กำลังกำย บำงทีอำจเป็นเพรำะว่ำอำกำศค่อนข้ำงหนำวเย็นจึงไม่มีใครอยู่ที่นั่น แม่ของผม จอดรถไว้ตรงมุมหน่ึงใกลๆ้ กบั ชงิ ชำ้ และชดุ เครอื่ งเล่นบำรโ์ หน เมื่อผมลงจำกรถ ผมมองไปยังชิงช้ำ เม่ือตอนท่ีผมยังเป็นเด็ก ผมจำช่วงเวลำ นัน้ ได้อย่ำงชัดเจน ควำมทรงจำทีม่ ีท้องฟ้ำคลำ้ ยกบั หลุดมำจำกเทพนิยำย มีก้อนเมฆสีขำวท่ี ลอยอยู่คล้ำยว่ำมันกำลังเคล่ือนตัวเข้ำมำหำผมอย่ำงรวดเร็ว ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นที่สวน พฤกษชำตินั้น ผมชอบมำเล่นที่สนำมเด็กเล่นมำก แม่เคยบอกกับผมว่ำผมมักจะชอบออก จำกบ้ำนแต่เช้ำเพื่อมำเล่นที่สนำมเด็กเล่น และกลับบ้ำนอีกทีก็ตอนมืดค่ำเลย ส่ิงที่ผมชอบ มำกที่สุด คือกำรแกว่งชิงช้ำไปมำโดยที่เท้ำลอยเตะกับอำกำศ ผมพยำยำมออกแรงแกว่ง เพ่ือพำตัวเองเข้ำใกลก้ ับท้องฟำ้ ใหม้ ำกท่ีสุด แมจ้ ะร้สู กึ เวียนหัว แต่ผมก็รู้สึกถึงควำมต่ืนเต้น แมม้ นั อำจจะดูนำ่ กลัวสกั เล็กนอ้ ยก็ตำม วันหนึง่ ด้วยควำมอยำกร้อู ยำกเห็น ผมจึงบอกให้เพอ่ื นของผมออกแรงทั้งหมด ท่ีเขำมีผลักให้ผมลอยข้ึนสูง และตัวผมเองก็พยำยำมดันตัวเองไปข้ำงหน้ำด้วยเช่นกัน ผม อยำกรู้ว่ำผมจะสำมำรถข้ึนไปสูงได้แค่ไหน ในตอนที่ผมลอยอยู่จุดสูงสุด ผมรู้สึกเหมือนว่ำ ทอ้ งฟำ้ และเมฆสขี ำวลอยเข้ำมำหำผม แต่ต่อมำผมก็ตกลงพื้น เมื่อผมลืมตำตื่นข้ึนมำ ผมก็ นอนอย่บู นพนื้ ทรำย และมีทรำยจำนวนหน่ึงอยู่ในปำกผม หัวเข่ำมีรอยแผลและมีเลือดออก แตแ่ ปลกท่ีผมกลบั ไมไ่ ด้ร้สู ึกเจบ็ เลย ผมแคโ่ มโหตวั เองทผ่ี มไม่สำมำรถเล่นต่อไปได้ ผมได้ยินเสียงแม่ตะโกนเรียก ผมจึงเดินเข้ำไปในโรงเรียนมัธยม SongjuJeil โรงเรียนท่ี 5 แล้วสำหรบั ผมทผี่ มยำ้ ยเขำ้ มำ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 17 TH Tran : @FemmiiTA

ซอกจนิ [ Ver. L O V ] 2 มีนำคม ปี 19 ผมเดินตำมคณุ พอ่ ไปยังห้องผู้อำนวยกำรของโรงเรียน ซึ่งภำยใน ห้องมีกลิ่นเหม็นอับชื้น ผมเพ่ิงย้ำยมำจำกอเมริกำได้ 10 กว่ำวัน วันนี้เป็น แวันตกแรตกำ่ งทกี่ผนั มทยำ้ำใยห้ผมมำเตรอ้ียงนเรทยี ี่โนรงชเำ้ รลียงน1ขปอี งเกำหลี ด้วยระบบกำรศึกษำที่ “โปรดดูแลเขำด้วยนะครบั ” คุณพ่อของผมพูด พร้อมจับไหล่ของ ผมจนผมสะด้งุ เพรำะไม่ทันได้ตั้งตัว ผู้อำนวยกำรจ้องมองหน้ำผม และพูด ปผผกำับอู้ิวกทำผนี่เมหววี่ยย่ำกว“ยำเรพ่นพรบูดำระพิเโวรรณง้อเรมแียจกนอ้ ้มเงปแมน็ลอสะงปถมำำำกนยขทังอผ่ีทงม่ีนเ่ำขทกำุกสลค่ััวนรกจง้ั รึงทะตเ่ี เข้อพำงพื่อมมดูีกทฎผุกรมคะสเรบงั ้ังียเทกบ่ีเตขบเำังหขค็นยับวับ่”ำ จพน่อผขมอรงู้ผส“ซึมกอกเจกด็บจไกหินลลเ้ำ่ขธมออเงกนผ็ค้ือมิดบใแหรบิเ้หวบนณเักดตขีย้ึ้นนวคกกอับำรรฉำกันวดใกชนับ่ไ้ำหกหมรน”ะักดผขูกมอขลงอพังงเ่อลผแทมขี่จจ็งะะตแแรอตงบกมหจำกักน “ผมเช่ือว่ำเขำจะปฏิบัติตำมได้ดี” พ่อพูด ผู้อำนวยกำรยังคงจ้องมองมำที่ ขผอมงแผลมะพสั่น่อแเรล่มิ ะผเต่อ็มนไแปรดง้วทยี่กเดหงลือ่ง ผมกำหมัดแนน่ ดว้ ยควำมเจบ็ ปวด รำ่ งกำย “เธอต้องบอกฉันด้วยควำมสัจจริงนะว่ำเธอจะเป็นนักเรียนท่ีดี” คผนผรู้ส้ำูู้้อวอตกึำำำมนกนำลเวลวจขยยัว็บอกกสปงำำ่งิควรรเดดุณพผทียูดมพี่เวคพไท่อมย่ผีร่กแ้มอมลลีมกส้ำะ็จคัมเรง้ออ่อผยงงยัสหมเๆไทนอดห้ำ้ำง้คสขำผือยีด้ึนมไมำผอปขำมยอมผร่ำงอู้สมงผงึกไไู้อรดสว้ำป้่ยำิ่งนผรเินวดำู้อเยณียสำกนวียี ำทว“งรยคี่ผหทกรมัว่ีขับำเเัดหรร”นำ็จนะผน่ำคขกมมืออลตันรงัวออวพรำงบ่ำอวเวทแแกผ้ำลลับสมะะี ปศี ำจ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 18

ยนุ กิ [Ver. 1] 15 มนี ำคม ปี 19 สำหรับผม อำหำรกลำงวันในวันนั้นอร่อยมำกกว่ำปกติ ท้ังๆที่มันก็เป็นแค่ อำหำรกลำงวันของโรงเรียนธรรมดำๆ ผมไม่ได้แสดงควำมรู้สึกใดๆออกมำ เพรำะน่ัน ไม่ใชน่ สิ ัยของผม เหมือนทุกๆครงั้ ผมน่ังลงบนเก้ำออี้ ยำ่ งไม่ระมดั ระวัง และถือช้อนส้อมไว้ อย่ำงคนไร้อำรมณ์ควำมรู้สกึ ในขณะท่ีแทฮยองกับจองกุกกำลังเถียงกันเร่ืองที่นั่งท่ีโดน แดดสอ่ ง แลว้ ลุกขึน้ ไปปดิ ผ้ำม่ำนและสลับท่ีน่ังกันให้วุ่น จนมีฝุ่นคลุ้งในอำกำศ นัมจุนจึง ตะโกนบอกให้แทฮยองและจองกกุ เงยี บลงและนงั่ ทำนข้ำวได้แล้ว มันนำนแค่ไหนแล้วนะที่ ผมจะไดท้ ำนข้ำวอย่ำงสบำยใจแบบน้ี นำนเท่ำท่ีผมพอจำได้ มันไม่เคยมีบทสนทนำใดๆในครอบครัวของผม ระหวำ่ งท่กี ำลงั ทำนข้ำวด้วยกนั ไมม่ ีใครพูดข้ึนมำว่ำอำหำรรสชำติดีนะ หรือพูดเรื่องอื่นๆ หรือพูดว่ำ ทำนให้อร่อยนะ สำหรับครอบครัวของผม กำรทำนข้ำวไม่มีอะไรมำกไปกว่ำ กำรเป็นสิ่งที่พวกเรำต้องทำเป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว “มินยุนกิ อย่ำพูดระหว่ำงทำน ข้ำว” ผมจำไม่ค่อยได้แน่ชัดว่ำพ่อพูดแบบน้ีกับผมตอนไหน มีแต่เสียงกระทบของ ช้อนส้อมกบั จำนขำ้ วเบำๆเท่ำนั้น พอ่ ไมไ่ ดต้ อ่ ว่ำหรือโกรธ ไมแ่ ม้แต่จะหันมำมองท่ีผมด้วย ซ้ำ ถึงอย่ำงนั้น ผมเลือกจะไม่พูดอะไรจะดีกว่ำ ในระหว่ำงที่ทำนข้ำว ผมเผลอกัดกระพุ้ง แก้มตัวเอง ผมจึงได้ล้ิมรสเลือดที่มีรสชำติคล้ำยทองแดง ผมรู้สึกเจ็บปวดเหมือนน้ำตำ จะไหลออกมำ แตผ่ มก็ไม่ได้บอกพ่อว่ำผมเจ็บ ผมพูดอะไรไม่ได้ในโต๊ะอำหำร ผมจึงทำได้ แคบ่ ังคับตัวเองให้เคีย้ วข้ำวทีม่ เี ลอื ดและกลนื มนั ลงไป มีใครบำงคนขโมยเครื่องเคียงจำกถำดอำหำรกลำงวันของผม ปกติผมเป็น คนทชี่ อบทำหน้ำนิง่ อย่แู ล้ว แต่ไม่ได้หมำยควำมว่ำผมไม่มีควำมสุขหรือรู้สึกรำคำญอะไร แต่มันเป็นเพียงท่ำทำงปกติของผมกับทุกส่ิง โฮซอกพูดข้ึนมำว่ำ “ยุนกิฮยองโกรธนำย แล้วนะ แทฮยอง นำยทำอะไรของนำยน่ะ” ส่วนแทฮยองทำหน้ำและท่ำทำงเหมือนสำนึก ผดิ และขอโทษ ผมจงึ บอกไปว่ำ “ฉนั ไม่เปน็ ไร นำยทำนไปเถอะ” แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ ยินคำพดู ของผม เพรำะทกุ คนตำ่ งพดู คุยและหัวเรำะกันเสียงดงั ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 19 TH Tran : @FemmiiTA

จองกุก [ Ver. S E F ] 28 พฤษภำคม ปี 19 “ฮยอง ควำมฝันของคุณคอื อะไร?” คำถำมของผมทำให้พวกเขำหันมำ มองผม “มันเปน็ เพรำะผมต้องเขียนเก่ียวกับควำมฝันหรือสิ่งท่ีคำดหวังในอนำคต” ผมพมึ พำ ซอกจนิ ฮยองเริม่ พูดก่อนวำ่ “อมื มมม ฉนั ไมร่ ู้ ฉันไมค่ ดิ วำ่ ฉนั ต้องมีควำม ฝัน บำงทีถ้ำฉันแคห่ วงั ว่ำจะเปน็ คนท่ีดีล่ะ?” เขำพูดออกมำอย่ำงเคอะเขิน แล้วยุนกิ ฮยองคนท่ีกำลังยืดตัวอยู่บนเก้ำอ้ีเปียโนพูดด้วยน้ำเสียงเอ้อระเหย “ก็ไม่เป็นไรนะ ถ้ำไม่มคี วำมฝนั ฉันยงั ไม่มเี ลย ฉันจะกลำยเป็นอะไรกไ็ ด”้ แลว้ ทกุ คนกห็ ัวเรำะออกมำ เม่ือแทฮยองพดู อะไรบำงอย่ำงออกมำ “ฉันอยำกเป็นซูเปอร์ฮีโร่ ฉันจะปกป้องโลกจำกคนเลวๆ” แทฮยองยืน บนเกำ้ อีแ้ ละทำทำ่ ทำงประกอบ เขำเหยียดแขนข้ึนไปบนท้องฟ้ำ โฮซอกฮยองตะโกน บอกแทฮยองให้ลงมำจำกเก้ำอ้ี และพูดว่ำเขำจะบำดเจ็บได้นะ ถ้ำยังเล่นอยู่แบบน้ัน แล้วโฮซอกก็พูดข้ึนมำว่ำ “ฉันอยำกเจอแม่และอยู่ด้วยกันอย่ำงมีควำมสุข เป็น ควำมสุขหน่ึงท่ีอยู่ในควำมฝันของฉันมำนำนแสนนำน” โฮซอกฮยองย้ิมอย่ำงมี ควำมสขุ ตอนท่ีเขำกำลังพูด “ตอนนีฮ้ ยองไม่มีควำมสุขเหรอ” จีมินเอ่ยถำม โฮซอก นิ่งไปและทำท่ำเหมือนคดิ หนกั แลว้ ถำมจมี นิ กลับวำ่ “แลว้ ควำมฝนั ของจมี นิ คอื อะไร” จีมนิ ทำท่ำเหมือนตกใจ “ผมเหรอ...ตอนที่ผมเรียนอยู่โรงเรียนอนุบำล ผมอยำกจะ เปน็ ประธำนำธบิ ดนี ะ แต่ตอนนผ้ี มไมร่ ู้วำ่ ผมอยำกเป็นอะไร” ตอนนี้ เหลือเพียงนัมจุนคนเดียว บำงทีเขำอำจรู้สึกตัวว่ำทุกคนกำลัง มองเขำอยู่ ฮยองยกั ไหลแ่ ละพดู วำ่ “ฉันอยำกจะพูดถึงสิ่งท่ีดีๆนะ แต่ฉันไม่มีควำม ฝนั จรงิ ๆ ฉันเพยี งแคต่ อ้ งกำรคำ่ จ้ำงท่ดี จี ำกงำน part-time ที่ฉนั ทำอยู่” ผมมองไป ทแี่ ผน่ กระดำษที่ผมถืออยู่ กระดำษสำหรับเขียนเกี่ยวกับควำมหวังหรือควำมฝันใน อนำคต โดยถกู แบง่ ออกเป็นสองช่อง ช่องหน่ึงสำหรับ “นักเรียน“ และอีกช่องหน่ึง สำหรบั “ผูป้ กครอง” ผมคิดไม่ออกจริงๆ วำ่ ผมจะเขยี นอะไรลงไป ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns 20 TH Tran : @FemmiiTA

ยุนกิ [ Ver. Y ] 12 มิถุนำยน ปี 19 วันน้ผี มโดดเรียน ผมไม่รู้จะไปที่ไหน อำกำศค่อนข้ำงร้อน ผมไม่มีแม้แต่เงินติด ตวั และผมก็ไมม่ อี ะไรท่ีอยำกจะทำ นัมจุนเสนอว่ำ พวกเรำควรไปเท่ียวทะเลด้วยกัน น้องๆใน กลมุ่ ที่เด็กกว่ำดูต่ืนเต้นกว่ำปกติ ตัวผมเองไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น หรือไม่ชอบควำมคิดน้ี ผมถำม กลับไปว่ำ “พวกเรำมีเงินเหรอ” ทุกคนจึงหยิบกระเป๋ำของตัวเองมำเขย่ำ มีเหรียญเพียง เลก็ น้อยร่วงลงมำจำกกระเปำ๋ “แค่น้ไี ม่พอหรอก เรำคงไปไมไ่ ด้” มีคนหนง่ึ พูดขนึ้ มำวำ่ “บำงที เรำเดนิ ไปท่นี ั่นได้” แทฮยองน่ันเอง นัมจุนพยกั หน้ำอย่ำงเหน็ ด้วย เสียงเดก็ ๆ หัวเรำะออกมำอยำ่ งสนกุ สนำน ขณะทีพ่ วกเรำเดนิ อยบู่ นถนน ผมได้ แตเ่ ดินตำมหลังพวกเขำไป มันเป็นช่วงเวลำเที่ยงวัน แม้แต่ต้นไม้ก็ไม่สำมำรถให้ร่มเงำกับเรำ ได้ และรถท่ีแล่นผ่ำนไปก็พัดฝุ่นเข้ำมำหำเรำ ในขณะท่ีพวกเรำเดินผ่ำนถนนที่ไม่มีแม้แต่ทำง เท้ำ “ไปทน่ี ่นั กนั ” ผมไม่แน่ใจวำ่ ใครเปน็ พดู ระหวำ่ งแทฮยองหรอื โฮซอก ผมไม่ได้สนใจ ผมเดิน ไปเรอ่ื ยๆและเกอื บชนกับใครคนหนึ่งเข้ำ เม่ือผมเงยหน้ำข้ึนมำมอง ก็เห็นจีมินท่ียืนน่ิงรำวกับ ถกู แชแ่ ขง็ กล้ำมเนือ้ บนใบหนำ้ ของเขำสัน่ รำวกบั ว่ำเขำเห็นอะไรบำงอย่ำงทน่ี ่ำกลัว เขำจอ้ งมอง ไปยงั ปำ้ ยที่เขยี นว่ำ สวนพฤกษชำติ (Flower Arboretum) ระยะทำง 2.2 กโิ ลเมตร “ผมไม่อยำกเดินแล้ว” ผมได้ยินเสียงจองกุกพูดข้ึนมำ เหง่ือไหลเต็มหน้ำจีมิน ใบหน้ำของเขำซีดรำวกับว่ำจะล้มลงได้ทุกเมื่อ มันหมำยควำมว่ำอย่ำงไร? ผมรู้สึกแปลกใจ “ปำร์คจมี ิน” ผมเรยี ก แต่เขำไม่ขยับตวั เลย ผมจึงไดแ้ ต่ยนื มองไปยังปำ้ ยนั้นเหมือนเขำ “อำกำศคอ่ นขำ้ งร้อน ทำไมเรำถึงตอ้ งเดินไปทำงสวนพฤกษชำตดิ ว้ ยล่ะ เรำจะไป ที่ทะเลกันไม่ใช่เหรอ” ผมพูดข้ึนมำ ผมไม่รู้หรอกว่ำสวนพฤกษชำติเป็นอย่ำงไร แต่มันดูไม่ เหมอื นสถำนท่ีท่ีพวกเรำอยำกจะไป อกี อยำ่ งกำรแสดงออกของจีมินก็ดูแปลกๆ “เรำไม่มีเงิน นน่ั เป็นเหตุผลทเ่ี รำต้องเดนิ ” โฮซอกตะโกนตอบกลับมำ แทฮยองพูดขึ้นมำว่ำ “ถ้ำเรำเดินไป ถงึ สถำนีรถไฟ บำงทีเรำอำจจะทันขบวนรถไฟ ที่ไปทะเลได้” จำกนั้นนัมจุนก็พูดว่ำ “เรำจะอด อำหำรเย็นด้วยไหม” จองกุกกับแทฮยองแกล้งทำท่ำเหมือนจะร้องไห้ และซอกจินก็หัวเรำะ ออกมำ จีมินเริ่มขยับตัว เมื่อทุกคนตัดสินใจได้แล้วว่ำเรำจะเดินไปตำมถนนเพื่อไปยัง สถำนีรถไฟ จีมินเดินตำมหลังมำ เขำดูเหมือนเด็กน้อย ผมเงยหน้ำข้ึนมำมองป้ำยอีกครั้ง ตวั อกั ษรท่สี ะกดคำว่ำ สวนพฤกษชำติ คอ่ ยๆหำ่ งออกไป ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando 21 TH Tran : @FemmiiTA

ซอกจนิ [ Ver. S E L ] 25 มถิ นุ ำยน ปี 19 บนหนำ้ ต่ำงของหอ้ งเรียนมกี ระถำงดอกไมว้ ำงอยู่ ผมไม่รู้ว่ำใครเป็นคนซื้อมำ มันคอ่ นขำ้ งกินพ้ืนที่ ใครคนน้ันท่ีอำจจะเป็นหนง่ึ ในเหล่ำน้องชำยของผม ผมหยิบโทรศัพท์ ออกมำ ในห้องน้นั ไมม่ ีไฟฟำ้ แตผ่ มสำมำรถมองเห็นตน้ หญ้ำสีเขียวไดแ้ มห้ อ้ งเรียนจะมืดก็ ตำม แสงสว่ำงท่ียังพอมีอยู่บ้ำงส่องผ่ำนเข้ำมำยังหน้ำต่ำงที่สกปรก ภำพท่ีถ่ำยได้จำก โทรศัพทเ์ คร่อื งน้ีออกมำไม่ดีนัก มันอำจไม่ได้เป็นเพรำะโทรศัพท์หรอก ผมมีควำมคิดอยู่ เสมอว่ำรูปภำพท่ีถ่ำยได้ไม่สำมำรถถ่ำยทอดเรื่องรำวออกมำได้ดีเท่ำกับสำยตำของคนที่ มองเห็น เมื่อผมเดินเข้ำมำใกล้กระถำงดอกไม้ ผมเจอตัวอักษร “H” ผมยกกระถำง ดอกไม้ขึ้น ก็เห็นข้อควำมที่เขียนว่ำ “กระถำงดอกไม้ของโฮซอก” มันทำให้ผมย้ิมออกมำ ถ้ำมีใครคนหนึ่งท่ีจะนำกระถำงดอกไม้มำ ก็คงมีเพียงแค่โฮซอกเท่ำน้ัน ผมวำงกระถำง ดอกไม้ลงและมองไปรอบๆ จนกระทั่งไม่สำมำรถมองเห็นตัวอักษร H ได้ ผมยังสังเกตเห็น อกี ว่ำหน้ำต่ำงของห้องเต็มไปด้วยกรำฟฟิตี้ ไม่เพียงแค่หน้ำต่ำง แต่รวมถึงผนังห้อง และ บนเพดำนก็มีกรำฟฟติ ด้ี ว้ ย มันเตม็ ไปดว้ ยรำยช่อื มำกมำยที่ค่อนข้ำงจำงลงจนบำงรำยชื่อ ก็ไม่สำมำรถอำ่ นได้ ห้องเรียนนี้ไม่ได้เป็นห้องเก็บของมำตั้งแต่แรก บำงทีมันอำจเป็นห้องที่ นักเรียนเคยใช้สำหรับทบทวนบทเรียน และห้องมักจะว่ำงในช่วงตอนบ่ำยเป็นต้นไป และ ว่ำงในช่วงฤดูร้อนท่ีโรงเรียนปิดเทอม แต่เม่ือโรงเรียนเปิดเทอม ห้องน้ีอำจจะเต็มไปด้วย นักเรียนและเสียงดังจำกกำรพูดคุยกัน อำจจะมีนักเรียนเหมือนอย่ำงผมที่มีปัญหำเข้ำ เรยี นชำ้ และขำดเรียนไป มีคุณครูท่ีค่อนข้ำงเข้มงวดและดุร้ำยคอยบังคับนักเรียนให้สอบ และทำกำรบ้ำนอย่ำงไม่มีท่ีส้ินสุด และมีคนอย่ำงผม คนที่คอยพูดคุยกับผู้อำนวยกำร โรงเรียน เก่ียวกบั เพ่ือนๆของผม ในช่วงกลำงๆของรำยชื่อทั้งหมด ผมสงสัยว่ำจะมีช่ือพ่อของผมรวมอยู่ด้วย โรงเรียนนี้เป็นเหมือนบ้ำนของพ่อผม พ่อเป็นคนที่เชื่อว่ำกำรเข้ำเรียนในโรงเรียน มัธยมศึกษำเดียวกัน วิทยำลัยเดียวกัน รุ่นแล้วรุ่นเล่ำ จะนำมำสู่ควำมดีงำมตำมธรรม เนยี มประเพณีของครอบครัว หลังจำกมองรำยช่ือผำ่ นคร่ำวๆ ผมก็เจอชื่อของพ่อ อยู่ทำง ด้ำนซำ้ ยของกำแพง ด้ำนใต้ช่ือมีข้อควำมหนึ่งเขียนวำ่ “ทั้งหมดเร่มิ ตน้ ข้นึ จำกทีน่ ่ี” ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns 22 TH Tran : @FemmiiTA

จีมิน [ Ver. L ] 30 สงิ หำคม ปี 19 ระหวำ่ งทำงที่เดินกลับบ้ำน โฮซอกฮยองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ส่วน ผมก็เดินไล่เหยียบเงำของฮยอง เขำหัวเรำะและหันมำพูดกับผมว่ำ “จีมินอ่ำ นำยโตขึน้ เยอะเลยนะ” ถึงเรำจะรดู้ วี ำ่ กำรเดนิ จำกโรงเรียนถึงบ้ำนในเส้นทำงนี้ จะใช้เวลำรำวสองชั่วโมง แต่ถ้ำข้ึนรถโดยสำรประจำทำง จะใช้เวลำเพียง 30 นำที แต่มันจะใช้เวลำสั้นลงอีก 20 นำที หำกเดินไปตำมถนนสำยหลัก แตฮ่ ยองก็ยงั คงพำผมเดินคดเคยี้ วผำ่ นเนินเขำต่ำๆ ลัดไปตำมตรอกซอยและ ขำ้ มสะพำนเลก็ ๆ พวกเรำมกั ชอบเดินลดั เลำะไปเรอ่ื ยๆ ผ่ำนมำหน่ึงปีแล้วที่ผมออกจำกโรงพยำบำลและย้ำยมำเรียนท่ีนี่ โรงเรียนอยู่ไกลจำกบ้ำน และผมก็ไม่ค่อยรู้จักใครมำกนัก แต่ผมคิดว่ำไม่ เป็นไรหรอก เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไร ผมก็ต้องย้ำยโรงเรียนอยู่บ่อยคร้ังอยู่แล้ว และผมกไ็ ม่ร้วู ำ่ ผมจะตอ้ งแอดมดิ เขำ้ โรงพยำบำลอีกตอนไหน ผมจงึ ไมค่ ่อยคิด มำกกบั เรอ่ื งนเ้ี ท่ำไหร่นกั ช่วงเวลำที่ผมได้เจอกับโฮซอกฮยอง ไม่นำนนักหลังจำกท่ีโรงเรียน เปดิ เทอม ฮยองเดินมำทกั ทำยผมอย่ำงไม่เป็นทำงกำรและอยู่กับผมเป็นเวลำ สองชั่วโมง ไม่นำนหลังจำกนั้น ผมก็รู้ควำมจริงว่ำ บ้ำนของเรำไม่ได้อยู่ทำง เดียวกัน ผมไม่รู้ว่ำทำไมเขำต้องทำอย่ำงน้ัน ผมไม่ได้ถำมฮยองว่ำทำไม ผม หวังว่ำกำรเดินไปพร้อมๆกัน ภำยใต้ดวงอำทิตย์ที่สำดส่องจะยำวนำนกว่ำน้ี ผมแค่รสู้ ึกวำ่ อยำกใช้เวลำท่ีมอี ยู่กบั โฮซอกฮยองใหม้ ำกที่สุด ผมยังคงเดินตำมโฮซอกฮยองและไล่เหยียบเงำของเขำ เมื่อเขำวำง โทรศัพท์ลง ฮยองวิ่งไล่ผม ผมจึงรีบวิ่งหนีเขำ ภำยใต้ควำมร้อนของดวง อำทิตย์ ท่ีสำมำรถทำให้ไอศกรีมละลำยได้ ผมได้ยินเสียงจักจั่นร้อง ผมกลับ รู้สึกกลวั ชว่ งเวลำเหล่ำนี้จะอยกู่ ับผมไปอีกนำนแค่ไหนกนั ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 23

แทฮยอง [ Ver. Y U R ] 20 มีนำคม ปี 20 ผมเดินผ่ำนโถงทำงเดินท่ีค่อนข้ำงเงียบ จนแทบได้ยินกระทั่งเสียง “เรไรปหอยี ใ้องกกเงลมทขน้ ั้นำอัมขวงจ่อำพนุ ง“วฮผหกยม้อเอรงเงอำข”งอหงไวผมพงั มจ่มวะหีใกแคยเกรรุดลำรเง้”ู้ชดใื่อหมินน้นีผ้ีหเมัมมรจ่ือพอนุ กเฮวหกย็เนพฮอนยงรัมตอำกจะงผุนใแจมฮลเยปะจอ็นองคงกนกำตุกล้ังังผชยมื่อืนคขอึ้น่อยมยู่หำๆเนเอด้ำงินหเผ้อขม้ำง ซนกอั้นำกลเัจงสคนิ ียฮุยง“ยอนผอย้ันอู้งู่กคำเอับลนย่ ้ำวผถยยู้องึๆกำชกำนอ่ืรับวผ”ยเมสผกแียมำลงเรดะขอยนิอยุนไงด่ำกซง้ไฮิอมนยก่ถั้นอจงึเงินห5ฮผรกอยม้ำอสทวงงั ำเกกผไ็ไมตมดลเห้ยห่ะนิย็นจเุดนสำนัมียกิ่งจงนกดุนั้นับังฮผทอยมี่ออซกกงอ็ไมหกดำำ้จยจยินินำใกจฮเเสหยขีย้ออ้ำง-งง ฮใอผนยอมมกอแืองออยยบซกดำ่ องมพู กเอืปวจหน็กิน้ำกเฮมขังำยวแอลอลยงะทูต่ พมนั รีสูดใงดีหวนน่ำนัน้ ้นั้“ำซไซสมออับ่เกกปสจจ็นนินนิ ไฮรฮแหยยตรออ่กองงับเกกหนเ็มฮดัมือยนิ จนออุนจงอฮะคกพยงมดูอมำอีงเพหะผไรตรอ้มุผบมเลำหกงท็นับอี่จยหถำำ่อืนเปงโ้ำท็นเแรข”ตศำ่นนไัพมััมมท่ชจจ์ไัดุุนนว้ ฮอเรยยอ่ื อ่ำงงงทขเผ่ีดอมินงทเพขะำ้เวลไกปำเะใรนวำิวหใำหอ้ ทง้ผกู้อผบั ำมนนไักมวเอ่ยรียยกำนำกรคจรนะู้ อเทชนื่ั้งอ่ื เเแรล่ืตอยงน่ วทัมำ่ ี่ผจซุนมอฮกโดยจดนิอเงฮรกยียลอนับงกจพับะูดบยแอุนคกก่วคิฮำ่ วไยำมมอ่เปลงน็บั แไทรลุกะ โฮซอกฮย“นองำแยลมะำจทีมำินอะโฮไรซทอี่นก่ี”ฮยผอมงสแะกดลุ้ง้งอทยำ่ำเปง็นตวก่ำใเจขำผตมกหใจันทก่ีเหล็ันบผไปมกม็เำจกอกกวับ่ำ แซกตอล่ำอมกะนเซจดบอิฮินอกยเกจอขินแ้ำงฮคกมย่วำำ่ำอลโอมงังบีตธยุรลไืนหะอคสลดุยำ่ผเคกวมัญลันไำอวทย้แี่ตพลู่ ้อพระงอ้วอไยกปม่ๆู เทพขำนำำหมัเผดยจมินนุุดสเฮคังขยเุย้ำกอไแตปงลกเใหะนห็ซ็นหวัอวเ้อกร่ำงำจนนะินัมอั้นฮจอยุนกนอฮมัมงยำจกรอุน็ขำงวฮอคกยตอับอัวยวกงม่ำกลอไัมับบง่ เทบมรี่ีำนอยี งี่เะกอปไวรย็นำ่ผำ่ หงิรด้ออฮปงยยกขยออต้ิมงงิเทรกพปูัง้ ิดวเสกกขี่เ่งหึ้นเรลมำใี่ยีเนหมผตตมผุผอจมลนึงคนเเดิดป้ันินว็น่ำผเผขมผู้ใ้ำหมไไญดปค้แง่แแตไลมล่คะ่บะิยดผอิ้มว่ำก่นำรใำอคนวะรัไกมรวัจบม่ำุนคำผมฮนมำยโไกงดอ่ ก้ยหงวินคร่ำืบองผมททมีี่สบเหเนำพตงทรคุผนำนลำะ ทง้ั หมดแลว้ ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 24

นมั จนุ [ Ver. L O E ] 15 พฤษภำคม ปี 20 ผมเดนิ เขำ้ ไปยังหอ้ งเกบ็ ของ สถำนท่ีที่เรำเรียกว่ำฐำนลับและ เป็นสถำนที่ท่เี รำมักจะมำอย่หู ำกไม่รู้จะไปท่ีไหน วันน้ีไม่มีใครอยู่ท่ีน่ันมี เพยี งโต๊ะเก่ำๆ และเก้ำอ้ีท่ีล้มลง ผมจัดกำรโต๊ะที่ล้มอยู่ให้เข้ำที่ และใช้ มือปัดฝุ่นท่ีอยู่บนโต๊ะออกเบำๆ สำหรับมนุษย์ กำรจำกลำมักเต็มไป ด้วยควำมรู้สึกเสมอ วันน้ีเป็นวันสุดท้ำยท่ีผมจะมำโรงเรียน และอีก สองอำทิตย์ท่ีผมจะย้ำยไปอยู่ที่อ่ืน ผมไม่รู้ว่ำผมจะได้กลับมำท่ีนี่อีก เมื่อไหร่ หรือผมจะได้เห็นฮยองและเหล่ำน้องชำยของผมอีกไหม ผม พับกระดำษให้เหลือคร่ึงหนึ่งและวำงลงบนโต๊ะ แม้ว่ำผมจะมีดินสออยู่ ในมือ แต่ผมก็ไม่รู้ว่ำผมจะเขียนอะไรลงไป เวลำผ่ำนไป หลังจำกได้ เขียนคำบำงคำท่ีมีควำมหมำย ดินสอก็หักลง คำนั้นคือ “เธอต้องอยู่ รอด” กระดำษเปือ้ นไปด้วยรอยดินสอ ผมจึงวำดม่ัวๆลงไปและนึกถึง เร่ืองรำวต่ำงๆ ทั้งควำมยำกจน พ่อแม่ น้องชำย กำรย้ำยบ้ำน เพือ่ นๆ และหลำยๆอยำ่ งท่ีสับสนรบกวนจติ ใจของผม ผมตัดสินใจขยำกระดำษแผ่นนั้น ยัดใส่กระเป๋ำและลุกขึ้นยืน ผมผลักโต๊ะออกจนฝุ่นคลุ้งกระจำยไปทั่ว ผมพยำยำมสลัดควำมคิด เหล่ำนั้นออกไป และเดินไปยังกระจก ผมเป่ำลมหำยใจบนกระจกจน เกดิ เปน็ ฝำ้ แล้วเขียนประโยคหนึง่ ลงไป เป็นคำท่ีไม่มีควำมหมำยพิเศษ อะไร แต่สำมำรถสื่อถึงทุกคนได้ ‘เรำจะต้องพบกันอีกครั้ง” ผมหวัง เพียงว่ำน่ีจะเป็นคำสัญญำระหว่ำงพวกเรำ ที่จะต้องกลับมำเจอกันใน สกั วันหนึง่ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 25

26

แทฮยอง [Ver. 3] 7 มิถุนำยน ปี 20 “เจำ้ สุนขั แสนโงเ่ ง่ำ” ผมเช็คเวลำ 20 กว่ำนำทีแล้วที่มันหำยตัวไป ผม แทบรอให้มนั กลบั มำเองไม่ไหว ผมจงึ ออกตำมหำมันทว่ั ท้ังเมือง แต่ก็ไม่พบเจ้ำดูบู ลูกสุนัขอำยุ 2 เดือนท่ีหำยไป ผมจะไปตำมหำมันได้ท่ีไหน เพรำะเป็นฤดูร้อน อำกำศจึงค่อนข้ำงร้อนอบอ้ำว และทำให้เหง่ือไหลอำบท่ัวตัวได้ คอของผมก็เจ็บ จำกกำรต้องตะโกนเรียกหำเจ้ำสุนัขดูบูไปตลอดทำง ในตอนนั้น ผมมัวแต่คุย โทรศพั ท์ มนั หลุดออกจำกสำยจงู ไปตอนไหนไม่รู้ เมื่อผมหันกลับมำมอง เจ้ำดูบูก็ หำยไปแล้ว ผมพยำยำมมองหำมันในทุกตรอกซอย และเช็คในทุกๆที่ที่ประตูเปิด อยู่ “ดบู ู” ผมตะโกนเรยี กมันอยำ่ งดัง แต่กม็ ีแตผ่ คู้ นเทำ่ นนั้ ทมี่ องกลับมำทผ่ี ม ผมวิ่งไป และเรียกช่ือ “ดูบู” ไปตลอดทำง เจ้ำลูกสุนัขแสนโง่เง่ำ ผม รสู้ ึกโกรธ มันก็แคล่ กู สนุ ขั พนั ธ์ทุ ำงตัวหนงึ่ เทำ่ นนั้ แต่ในตอนน้ี ผมเข้ำใจแล้วว่ำมัน ไม่ใชค่ วำมผิดของเจ้ำดบู ู แตท่ งั้ หมดเป็นควำมผดิ ของผมเอง เพรำะผมไม่สนใจมัน ปลอ่ ยใหม้ นั หลดุ หำยไป ผมมวั แต่หัวเรำะใหก้ ับบทสนทนำทไี่ ม่สำคญั และไม่ร้วู ำ่ เจำ้ ดูบูหลุดไปตอนไหน ผมมำหยุดคิด ดูบูหำยไปเพรำะอะไรนะ บำงทีดูบูอำจจะไม่ อยำกอยู่กับผมหรือเปล่ำ หรือบำงมีมันอำจจะอยำกหนีไปจำกครอบครัวของผม แต่สำหรับผม กำรท่ีมเี จำ้ ดบู ูอยูข่ ำ้ งๆผม เป็นส่ิงท่ดี ีทีส่ ดุ สำหรบั ผม เวลำตอ่ มำ ผมได้เสียงว่งิ และเสียงเหำ่ ของเจ้ำดบู ู ในตอนแรกผมคิดว่ำ ผมคงคิดไปเอง แต่มันไม่ใช่ท้ังภำพหลอนหรือจินตนำกำร เพรำะผมเห็นเจ้ำดูบู กำลังวิ่งมำหำผม พรอ้ มเห่ำเสยี งดงั ผมคุกเข่ำลง มันวิ่งเข้ำมำในออ้ มแขนผม “แก หำยไปไหนมำ แล้วแกกลับมำได้ยังไง แกจำกล่ินของฉันได้ใช่ไหม” เจ้ำดูบูเอำแต่ เลียแก้มผมท้ังที่มันยังอยู่ในอ้อมกอดผม ผมรู้สึกว่ำผมเป็นคนเดียวท่ีเจ้ำดูบู สำมำรถพึ่งพำได้ แล้วสำหรับใครบำงคน ผมสำมำรถทำให้ใครเชอื่ ใจและพึ่งพำผม ไดไ้ หม ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 27 TH Tran : @FemmiiTA

จองกุก [ Ver. O ] 25 มิถนุ ำยน ปี 20 นมเทปัมำำียใจห1โนุน0้มฮทือวย่ีดขันผออังแมงองลแไผอป้วลมกททะเโมฐี่ี่ยลฮำำุนอซแนอะกตลไกิฮปกับฮยดตทยอ้ว่ำน่ีอยงงัน่งไฝจมไมำุ่นม่ไกเี ด่ไปผดเ้มสียพ้มำียโกนโดู งรดตอเงปั้งปะเไีอรยลรียยโำนแนู่ยผทลนวมะ่ีย้ิวผันใุนชลมนก้มงเ้ีผอบิอืฮมงนลยกไูบคอดไ็ คีงยม้ยเยี์บ่ริคนู้จ์บอวยะอร่ำพเล์ดรเขดูด์่นเำปอเใถปีหยะไูกีย้ฟโรนไโนังลเพเเ่อผสบรอ่ีำยำำกนๆงะ ขผหขออนัมงงกกคพลลุณวับวั กทมคเี่จำรระมูำไแอดมลงย้ ีเผะินพผมคมียำเกงขตผ็ไำอมยมบ่อังแนยคล้ันำงะกเยเลมเุน่นข่ือก้ำเปิหฮ2ีย้อยอโงอนำเงทรอแียติ ยลนยู่ใะ์กนผผ่อหมมน้อกจง็นึงคนมอุณ้ันำนอคเวลยรัน่นไูู่ทนดอ่ีน้ัน้คย่ี เน้ยู่บปพุน็นนกบโวติฮสัน๊ะยถตทอำร่ีวนงวำไจทงมเต่ีลว่ไ่อัดบร้ กทกำับันไสเมปอียแงโตตน่กัวแำทผรบมไดจเฝ้ยะร้ำนิ วมเมสอเียงปดง็นเูยปหุนียนกโึ่งนิฮเดทย่ีียยอนุวงกกเลันิฮ่นยแเอปลงียะเไลโมนน่ ่เอคทยยำ่ำใหหง่ำตผ้ งั้งมจใอำจกยจกำะกันวร่เำลอ้ไปยงไยหผุนอ้ มกอไิฮมกย่รมอู้วำ่ำง เสียงเปียผโนมหรยู้สุดึกลว่งำนผ้ำมตถำูกขตอบงผอมยไ่ำหงแลรองอจกนมลำ้มลแงตบ่แนลพ้ว้ืนปรผะตมูทกำ็ถไูกดเ้แปคิด่นอั่งออยกู่ คเคตหรุณุณ็นงยนคคุ้ันนรรูทูแกผี่จลิฮมอ้ะยฟเงอหมงั ง็นอเผสแงลยีมตักงำ่แตยคผ่องัุณ่นยวห่ำคนุ ขลกรอังูอฮิ งขอยคอกอณุงงยแอคุนลยรกะู่ำเทิงฮอนัชยำดัใตอดเัวงจนเนขน้ัแำเตสม่กียำลปงับขกอเปหง้อ็นคงสุณผีหมคนไรว้ำูก้โเก็หขยรำธุดจจ้อลัดงงมขผออมงง ฮแแลยล้้วอวใงชแเค่ไตหย่ถผมเ้ำลมแไน่กมมใด่ให้ยชคฟ้ ุน่เียพงัก์บริฮยอำยุนระอกผ์ดงิฮมเจยปะฮอียเคงยโถนยอกูอบงไีกอกลคก็คอ่ วรงอ่้ัำงไกมเขพแ่ทำลยำเ้วครำจ้ยยำรยถำิงมคูๆกเุณเทลหุบ่นรคตอใรหีมู ผ้ไถำดมห้ำ้เจไลหมะำมไ่ใยมชือค่เ่เนจพรอทั้งรเ่ียจขำนุนำะอผชกีกินมิ- ฮผยมอเองงกท็จ่ีทะยำใังหคฮ้ งยเลอ่นงเตปอ้ ียงโถนูกอไยลูต่ ่อรองกนจี้ เำขกำโทรำงเเพรยี ื่อนปกป้องผม แต่กลับกลำยเป็น ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 28

ยุนกิ [ Ver. L V E ] 25 มิถนุ ำยน ปี 20 อโยอนกคมียำ์เปใผนียมตโเนอปทนิดี่มทปีร่ีผรอมะยตกไูแฟำลลไะังหเพดมิ้ลลนิงกเขถซ้ำังอไขปงยจในะดหแห้ลอมงะำลยด้มึงอตลยัว้ินลู่ๆชงคักนียเอ์เพปน่ือียบหโนนยเตกิบี็ยตซงกอลงคจงวดพำมหื้นรมู้สผำึกมย ของผมในตอนนคี้ ือผมหำยใจได้ชำ้ ลง และน้ิวมือของผมเปอื้ นไปดว้ ยเขม่ำ ลจดนำวพแงทอังบำเจทมำคิื่อตไรมผย้ัง่ไม์ทหดเ่ีสน้ขผ่ึ่้งำอมไหงปทลเใรขังนดุ้ำจหลมำ้องกำงบใกขนนลอพหับง้อน้ืจแงำมแก่กลทง็เะำำหนใน็นงั่หศอเ้ผปยพมียตู่ รผโรนู้สงมทนึกกี่ถัน้ รลูกำับทไว่ำมฟกมำไักบบหล้ำวมน่ำำ้แงคททแี่ีถยบสูก์เไงปมไสฟีย่เุดหไโทลหนำ้ ือมกยช้ตำขิ้นำลอมดังงี ตเทเควี่แัวลลหมำ่อื น่กทนึง่ ำ่ียไลหเำกังกวบ็เลลคใำส่นียบก่เเ์ ำปปรกีียยะเสโโปนนำำ๋ เหแหพรลลับยะ่ำเผำนดยม้ีเินคำอผมยอมนสกตึกง่ จเัดถสำสึงกยี เินหงสตใ้อียจองดงนนเึงปั้นบคียไรียปรโ์เนเปลทียง่ีแไโดมนอ้่ทเคย่ีอยำ่ยงเู่ตลไรร่นงผใกหม้ลฟนำังึกงถอมอึงันตกเปอม็นนำ 4 ปีหลังจำกน้ัน บ้ำนที่ผมอยู่ก็เต็มไปด้วยควำมเงียบงัน มันเงียบจน พ4ผจำมวทกรกุ่มไสู้ เปทรึกำุกผอแคมยทรรำบสู้ั้กงจกึจะยไะเ่ิงมหเปทไ่นด็นำื่อบ้คใยห้ำยุ ท้บอค่ตี ระุณอ้รไรยงพกรำันับอ่กเมขำลออืศยงกเผงับผียมคมบจวทะลำกนมงอลไเปงยับยี อู่กมบีกับำเทคพนี่บวยี่ีเ้ำำปงนม็ลนเำแกงพียลฎบะงั ขเนขอแ้ำ้ันลงนคนะสอัรบน่ิงอตทตบ้ัง่ียอแคำนตรกเั่วทวแเ่ีแลรลมำำะ่ ลชฟลีวำำังพิตบคขำงัำก้ำบผงใ่นจนมดทจอี่่สงึำกทจุดำแำกไคตดพือ่ผเ้ พกม่อำียกจรง็ไนทมแี่ผผ่มคมมีค่คมยดิวำีังคเทมทว่ำกนำนมลอ้นั ้คำยมิดู่ในำอกบยพ้ำำนอกหทหล่ีจนังะีอนอออ้ี ยกกังจไคปำงกใชรบับ้ช้ำีวเนงิตินขเจพ้ำำง่ือกนอพออก่อกเพคไปอียใยงช้ 10 วันแล้วที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน เพรำะผมกำลังถูกไล่ออกจำก ลแโเพรมำงรพ้แเรำตังะยี ผ่เนผสมมียผจไะงมมไคมไ่แมียเ่ นลร่ ์เู้่จ่นใปจะเียไปวปโ่ำียนทกโทนี่ไำหี่ผรอนไกีมดตโจ้ยยึงอ่ ินนไไดปขล้แองตงพ่ผเก้ืนม็บมผตันมัวแคอยยง่ลจู่ในะงไหหม้อร่ไืงอดเ้ยอปินยลเู่ก่ำสับียทคงำวขใำหอม้ผงเมงเปียไีมยบ่ไโเดนพ้ยอียีิกนง ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 29

ซอกจนิ [ Ver. Y O U ] 17 กรกฎำคม ปี 20 กเสำียลงังดวง่ิังเจลขน่นณแอทะยทบำ่ ี่ผงบสมำนกดุกำแลสกังน้วเำหดนูินสรอนำอวำกกมจบักำวีฬก่ำำทอเุกำตคค็มำนไรปกขดำอล้วงังยโตรเสื่นงีเยเรตงียน้ หนกัวับเเรสกำียำะรขงเจอรักง่มิ เจตด่ันน้ ็กรใหๆ้อมทง่่ี ขผอมพงวยันำหยำยมุดเรชง่่วฝงีเฤทด้ำเูรพ้อือ่ นออผกมไปกจ้มำหกนโร้ำงตเร่ำยี ลนงน้ีใแหล้เระว็รทีบี่สเดดุ ินผ่ำนกลุ่มนั้นไป โดฮวซงอตกำทแีเ่ล“ตะฮม็จยีไมปอินดงนว้”ั่นยเเคงอวำงำขพมอซวงกุกใคซเขนรำบแมบำองบงคเมดนำ็กโทผๆ่ีผลม“่อวดอัน้วกนย้ีเมรปอำ็นยผวยันม้ิมหเทงยย่ีแุดสหแนนตบ้ำ่ฮขริยสึ้นุอทมงธำจิ์มแะอรลีบงะ กแลละับพเนูด่ียปนระะโ”ยคโฮทซจ่ี อบั กใจพคูดวใำนมขไมณไ่ ดะทอ้ ่ีดอึงกแไปขนผมไว้ ผมพยักหน้ำอย่ำงเห็นด้วย ผโรมงไเรมีย่คนิดสสว่ิงง่ำสทยัยี่เุนกวกิด่ำิกผขับ้ึมนจกในอำวงลันกังนุปกั้นกจะเปปอ้อ็นยงู่ใเเหนพตหื่อุ้กอนงำๆนรขณ้ันอใง์ทนผ่ีผชม่มวงไเขมเวำ่ไลบดำ้อตนก้ังั้นใวจ่ำผใหเู้อข้มำำันนสเวำกยมิดกำขรำึ้ถนร บจคโรงึอิดงตกวเ้อ่เำรรงจีย่ือพะนงมูดนีใอคโี้ใดหะรไ้คยรอบณุยทำู่่ีทยพงี่นังออ่ ั่นไยขม่ำอแ่มงงตอีใผ่คเอมหกรทตรไรุกปู้วำำเ่ำบกรว่ียณคำ่ วผว์คกำมรับมไั้งมสจน่ใถรชั้นิำงน่กนแกั ลทลเับร่ีแ้วยีทหผนำ่งมใทนหม่ีั้ดน้ยีสีขอุน่อยวกงน่ำิถพงเทกูกวี่พ่ีกไยลเ่อวร่อรขำอับ้อกผรงจมู้ กผำไับมมก่ เหตกุ ำรณใ์ นครั้งนั้น เสอขอำ้ำมกใจำจรคำถวกพำ“โมรขูดเงองอเียใระหไียบร้เขนไปดอ็นผ้งไวผมมันมจ่มหำีอเไยขะดไุำดร้วปทท่ำลวี่ผ่ีด่อันมีนยแสะมรฮำือกมยอๆำอรอทงถกี่ผพไมแวูดมล้ผอะำมกอโรจลดงะ่ำมโเวรทำลียไรดำนหผ้ นหำม้ีพลแอังี่”มจีก้วำเค่มกำรทื่ทอ้ังุก่ีผโทฮคม่ีผซนกมอม้ำไมกวำ่ โครวงำเรมยีสนขุ สำยและถกู ลงโทษด้วยกนั แต่เรำกลบั หวั เรำะออกมำดว้ ยกนั อยำ่ งมี แตผ่ มกลับเปน็ คนทำลำยควำมทรงจำเหลำ่ นนั้ เสียเอง ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 30

โฮซอก [ Ver. L ] 15 กนั ยำยน ปี 20 เธอตรวจผสมอไดบ้แชต่ือ่ยบืนนดหูแัวเมต่ขียองงจจนีมแินนเด่ใจินไแปลมะถำอุงยนู่้หำเนก้ำลหือ้อองยฉู่ใุกนเตฉำินแหถนัด่งมทำี่ ปจเเโธหรำ้ะงอมยบพหำรอะันยถสกมำมอกบำยมัำบเธูๆ่อลเอจงไธดผมีปอ้มินัดมดรกเันศีำไ็เเกวหษกกิดหมิดับเญปขววึ้นน็ำ่ ้ำ่ำเลตทธทมอ่ีตอำชนเิดไพกั ทมอขิง่่ีเยจรนน้ึ ู่ีบมำกึมยนินอำืนไะถหคไรรึลงุณอบ่มขรำแอถำงมงออโ่ขดจยยีอมย่ำู่ทงินสงจ่ีหออำีมร้อออินปกกงสรเฉบผังะุจกเำมกำๆไเทตมฉผำเ่รินหงมู้ว็อนข่ำคยผผอวู่ทมมรง่ี วคำ่ วร“จขะอทบำอคะณุ ไร”ดแังลนะั้นเธผอมกจ็หึงนั แกคล่ยับืนไอปยหู่ตำจรีมงินนั้น แม่ของจีมินพูดเพียงแค่ อีกครั้งท่ีแม่ของจีมินมองมำท่ีผม คือตอนท่ีคุณหมอและ พยำบำลทำกำรเคล่ือนย้ำยเตียงของจีมินออกจำกห้องฉุกเฉิน และผม ก็ขยับตัวเพ่ือจะเดินตำมไป แต่ถูกคุณแม่ของจีมินผลักไหล่ของผม รอถแะลอูกหะกตวหม้อ่ำนงำงักเคคบแณุ ือำนๆแ่นเธมเธมอ่ขอันอแพงเคปจดู่แ็นีมคตเนิ ำสะกวไ้นหำ่ับทขลตี่อผ่ผัวบมมผคไเมมบุณ่สมำอำๆนั มีกเปำคแร็นรตถเ้ัง่สผข้นมม้ำมทันรไู้สช่ีไปมดัึกไ่เเดวชจ่ำิง้นผมกแมีเับลสเผะค้นมลยบน่ัักอำคงำถงศๆ้ำเักยพย้ัอน็ูนดยอชใู่ทยหำีู่่้ สถำนเลีย้ งเดก็ กำพรำ้ เปน็ เวลำนำนหลำยปี สำยตำแบบนั้นผมเคยเห็น มใจอบีมยำหกิน่ำนง่อมด้ำนอที ผง่ีสผมมวมำคยคทอ่งุ้น่ีผำยชมมๆินดถแก้ตวอับยย่ไสหสหำลำลย่ขยงั ตอแตำงตำทเไ่ทธ่ีผม่ีอวู้คท่ ่ำกันนงวไเม้ำปดงอล้รแงะ่ำลมวะังำเดธยจอูสนังเเงผปด่ำม็น็กเลผมก้มื่อู้ำหลพผญงมรบิง้ำเนงตอยพัยวหเื้่นำลงน็กแผ้ำมแขมึ้น่ลขเปอมะม็นงำี ผมก็ไม่เห็นเตียงของจีมินแล้ว หลังจำกวันน้ัน จีมินก็ไม่ได้กลับมำท่ี โรงเรียนอกี เลย ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 31

จีมนิ [ Ver. O V E ] 28 กันยำยน ปี 20 ผมอยู่โรงพยำบำลมำนำนแค่ไหนแล้ว ผมก็จำไม่ได้ เพรำะ ผมเลือกท่ีจะไม่นับจำนวนวันแล้ว กำรนับจำนวนวันเป็นส่ิงที่คนเรำ มักจะทำเพ่ือหวังจะออกจำกโรงพยำบำลเร็วๆ ต้นไม้และใบไม้ท่ีอยู่ ไกลออกไปนอกหนำ้ ต่ำง และเสอ้ื ผ้ำของผคู้ นเปลย่ี นแปลงไปในแต่ละ วัน ผมไม่แน่ใจว่ำเวลำผ่ำนไปนำนแค่ไหนแล้ว ในทุกวันที่ผ่ำนไปไม่มี อะไรเป็นพิเศษ แต่เต็มไปด้วยควำมน่ำเบ่ือ ไม่รู้ว่ำเป็นเพรำะยำหรือ เปล่ำ แม้ว่ำวันน้ีจะดูเหมือนเป็นวันพิเศษ วันที่จะต้องเขียนอะไร บำงอย่ำงลงในสมุดบันทึก เพ่ือบันทึกเรื่องรำวท่ีเกิดขึ้นในวันน้ี แต่ ผมกลับไม่รู้จะเขียนอะไร และไม่มีปัญหำอะไรท่ีผมจะต้องเขียนลงไป วนั นี้ผมโกหกเป็นครงั้ แรก ผมมองไปท่ดี วงตำของคณุ หมอ ผมแกล้ง ทำเป็นหดหู่และเสียใจ และพูดกับคุณหมอว่ำ “ผมจำอะไรไม่ได้เลย ครบั ” ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 32

33

จองกกุ [ Ver. Y O R ] 30 กันยำยน 20 “จอนจองกุก เธอไม่ได้ไปที่น่ันแล้วใช่ไหม” ผมไม่พูดอะไร ผมได้ แนเมนขตน้น่ััันำ่ยโเปดแผืนน็มยมนห้วบจิ่ง่ำ้องัึงมพเถงออท่ีๆูกงิญี่ผจไแปจะมฟไทำเม้มคก่ีเ่ชรเกยอู้เือรำอกกร่ือยสผทงู่กำีผู่นกับร้ีมรตมเอเหีทดีบงล่ีหนิำเ่ทำงัตวฮ้ำคำยขแรมอตอ้ังหงง่ผทลผข่ีมฮงั อมยกฮงเอย็ยอผงอังงมไไงมมเไตมป่ม่เ่ือ้ัองำไแ่ผยมเตปมพม่ ่วำไีวรมันกันำ่ตทพะไ่ีผหพอูดบนมวอคทคกะ่ีผไำ้นเรขถมพอำำไยบอมมุ่งกหข่ไกปม้ออับทงงำ่ี ยตหแกลงั้่อำอรไะงใมซหทน่มอ้วำ้ันำกกันทิจจวนุกนักิน้ีพวถรฮันวรดัยกมแๆอเอขมไงป่ืนำไ้บมไพๆำม่มงว่มหำวกำทรันเขือี่หพจำไ้อะกมรไงมุ่ง่็ตกนน่เ็อ้ยั้นจ้ีพงุ่งอมมกวใำำคกับหรเผกลขกมำำำ็ตรยจกทำงึว็ตมคำัน้องิดแแงำวลมนต่ำ้วำ่กมPแ็ไหนั aมตไรr่มเ่สือtป-เ่ ถำป็นtหi้ำน็ไmรรพไับรหeรผรุ่งยอนมุนกี้พผกวเมิฮพกมยรเำขอำทำงะ่ี ไแถมลูก่ดะตอี”ีอดผีกทม“นผเถไพมวูก้รยตผำังีอมะจเีกไธำมควอ่อันรอย้ังทยำี่ยู่กผกุนับพมกคเูดงิฮนโยกยพหหอวนกงก้ำถวขน่ำูกึ้น้ันผคมมมุณำำไแมกคล่ไเดกระจูท้ไินป้อำไทงปรม้ี่ำหเยอ้อธไงงอดคนถ้ดุณ้ันึงี แไผคดลมร้เ้วรูกกียทัลดน้ังับฟทรันู้ผแ่ีคแตมวน่สำจม่นึงิ่ง จริงผมยงั คงไปที่นนั่ อยู่ ไป ผมจะตเจออนกนับีผ้ ฮมยยอนื งออยย่หูู่ขน้ำง้ำใหน้อนง้ันนน้ั พอวกี กคเขรง้ัำจผะหมันคมิดำวม่ำถอ้ำงผผมมเปแดิลปะถรำะตมูเผขม้ำ ฮแว่ำทยฮอทยงำแไอมลงผะฮจมยมี ถอินงึ งฮมกยำำสอลำงังยกเลำซล่นองัเกกซจมอ้ นิมสฮเ์ ตยยนุ้นอกงแิฮลยะอนงมั กจำนุ ลฮังยเลอ่นงคเปงียกโำนลังสอ่ว่ำนนโหฮนซอังสกือ- แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้ำไป สิ่งที่ผมเห็นคือ โฮซอกฮยองกำลัง เผกม็บขแอลงะโทอี่เบหไลหือลอผ่ ยมู่ใไนวห้ “้อไปงกผันมเยถืนอะจ”ับเปขรำะพตำูอผยมู่ตเดรงินนอั้นอกฮไยปอขงำ้ งเดนินอเกข้ำมำหำ เม่ือประตูห้องปิดลง ผมเข้ำใจแล้วว่ำ วันเวลำเหล่ำนั้นได้หำยไป แล้ว และพวกเรำจะไมก่ ลับมำเป็นเหมือนเดิมอีก ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 34

โฮซอก [ Ver. O V E ] 25 กุมภำพนั ธ์ ปี 21 ผมชอบใช้เวลำไปกับกำรเต้น เพรำะผมรู้สึกรำวกับว่ำผมเป็น อิสระ ทุกคร้ังท่ีเคลื่อนไหวไปตำมดนตรีและเสียงเพลง ผมแทบละ สำยตำจำกกระจกไม่ได้เลยตอนท่ีผมกำลังเต้นอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่ำงดู เงยี บสงบ แค่เพียงได้เคล่ือนไหวไปตำมเสียงดนตรี ถ่ำยทอดควำมรู้สึก ของผมออกมำ สว่ นที่นอกเหนือจำกน้ี ผมคิดวำ่ มันไม่สำคญั เทำ่ ไหรน่ ัก คร้ังแรกที่ผมเตน้ คอื ตอนท่ผี มอำยุ 12 ปี มันเป็นชว่ งเวลำท่ีผม ต้องเตน้ เพอ่ื ทำกำรแสดงบำงอยำ่ ง ผมไดย้ ืนตอ่ หนำ้ เพ่ือนๆของผม สิ่ง หนึ่งทผี่ มจำไดด้ หี ลงั จำกกำรแสดงในวันนั้นคือคำชมเชยและเสียงเชียร์ และเปน็ ครง้ั แรกที่ทำให้ผมค้นพบสิ่งท่ีทำใหผ้ มเปน็ ตวั ของตัวเอง นั่นคือ กำรเต้น หลังจำกน้ันผมก็ทุ่มเทให้กับกำรเต้น ควำมสุขน้ันไม่ใช่เพรำะ เสียงปรบมอื หรือเสียงเชียร์ แต่ข้ำงในตวั ผมต่ำงหำกทร่ี สู้ กึ ถึงควำมสขุ แต่ตัวผมที่อยูน่ อกกระจกนั้น รู้สึกไมม่ ีควำมสุขกับอะไรหลำยๆ อยำ่ งท่ีเกิดขนึ้ ผมไม่ชอบเวลำท่เี ทำ้ ของผมไม่ได้แตะลงบนพน้ื แม้จะเป็น เพียงเวลำสั้นๆ หรือแม้บำงครั้งผมจะเกลียดแต่ผมก็ต้องย้ิมออกมำ ถงึ แม้ผมจะเศรำ้ ผมกต็ ้องฝืนย้ิมออกมำ ผมไม่ชอบตัวเองท่ีต้องเป็นลม ในสถำนที่ต่ำงๆโดยไม่รู้ตัว ผมต้องกินยำที่ไร้ประโยชน์อยู่เป็นประจำ น่ันเป็นเหตุผลท่ีว่ำ เวลำท่ีผมเต้นผมจึงไม่อำจละสำยตำไปจำกตัวผม เองทอ่ี ยู่ในกระจกได้ เพรำะมันเป็นช่วงเวลำที่ผมเป็นตัวของตัวเอง รำว กับว่ำได้โผบิน และปลดภำระที่หนักอ้ึงทั้งหมดทิ้งไป ผมหวังว่ำผมจะ กลำยเป็นคนทม่ี คี วำมสุข ผมเฝ้ำรอชว่ งเวลำเหลำ่ นนั้ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 35

36

จองกุก [Ver. 2] 2 พฤษภำคม ปี 21 ในตอนที่พระอำทิตย์ใกล้ตกดิน ผมกำลังปั่นจักรยำนผ่ำนแม่น้ำ Yangji Cheon ผมเร่งปั่นจักรยำน ท่ำมกลำงท้องฟ้ำที่ผสมผสำนกันระหว่ำง สชี มพกู ับสมี ่วง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลบหนีจำกชีวิตที่หนักอึ้ง ครั้งหนึ่ง เมือ่ ผมปนั่ จกั รยำนมำถงึ บำ้ น ก็ไดย้ นิ เสยี งแม่ทเี่ ตรยี มอำหำรเยน็ รอไวแ้ ลว้ ผมไม่ อยำกพบเจอใครทั้งนัน้ แม้จะเป็นบำ้ นของผมก็ตำม สถำนท่ีแห่งน้นั ไม่มใี ครยิ้มให้ ผม พวกเรำอยดู่ ้วยกันก็จริงแต่เรำกลับทำเหมือนไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน หำก ผมออกไปจำกท่บี ำ้ นจริงๆกค็ งไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก พี่ของผมจำกไปทีละ คน และแมว้ ่ำเรำจะอำศยั อยใู่ นเมืองเดยี วกนั แต่มนั ก็นำนมำกแล้วท่ีเรำจะติดต่อ หำกนั ในตอนนที้ ง้ั ในบำ้ นและนอกบำ้ นไม่มใี ครสักคนท่ียิม้ ให้กับผมเลย เมอ่ื ดวงอำทิตย์ลับหำยไป แต่กลับไม่มีดวงจันทร์โผล่ออกมำ ควำม มดื มดิ ปกคลมุ ทั่วบริเวณฝงั่ แม่นำ้ ทิวทศั น์เปลีย่ นไปตำมท่ผี มปัน่ จกั รยำนผ่ำนไป ถนนเปลยี่ นเป็นสวนสำธำรณะ มีสถำนท่ีแห่งหน่ึงท่ีเต็มไปด้วยขยะ ซำกรถยนต์ รถจกั รยำนยนต์ และยำงรถที่ถูกทิ้งร้ำง ผมพิงจักรยำนไว้กับเสำใต้สะพำนแล้ว เดนิ ลงไปตำมริมแม่น้ำ อกี ฝ่ังหนง่ึ ของแม่นำ้ มกี ลมุ่ เด็กๆที่กำลังจุดไฟและน่ังด่ืม ด้วยกัน และแกว่งไม้ไปมำ แต่ฝั่งท่ีผมยืนอยู่ตอนนี้กลับไม่มีใครสักคน ไม่มีใคร มำอยู่ในสถำนท่ีท่ีถูกทิ้งร้ำงเช่นนี้ น่ันอำจเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครมำหำผมเช่นกัน ผมกลับรสู้ ึกสบำยใจทผ่ี มมำอยู่ในสถำนทแ่ี ห่งนี้ ทๆ่ี จะไม่มใี ครตำมหำผมเจอ กำร อยู่เพยี งลำพงั ทำ่ มกลำงควำมมดื มิด ผมคิดวำ่ มนั คงจะดีถ้ำหยุดเวลำชว่ งนเ้ี อำไว้ ได้ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 37 TH Tran : @FemmiiTA

ซอกจนิ [Ver. 4] 9 สงิ หำคม ปี 21 ผมลงจำกรถแล้วเดินไปท่ีชำยหำด ผมเดินถ่ำยภำพทิวทัศน์ไปเร่ือย และ น่ังลงบนหำดทรำย มองดูรูปภำพท่ีผมเคยถ่ำยเอำไว้เม่ือนำนมำแล้ว สถำนท่ีและเวลำ แตกต่ำงกัน แต่ภำพของพวกเขำที่มีพ้ืนหลังเป็นท้องฟ้ำและทะเลยังคงปรำกฏชัดเจน เหมอื นเดมิ เป็นเวลำหน่ึงปีแล้วที่ผมย้ำยจำก Songju ไปยัง LA ท่ีน่ันเป็นบ้ำนท่ีผม เคยอำศยั อยู่เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก แม้จะไม่ค่อยคุ้นชินและรู้สึกไม่สะดวกสบำยเท่ำไหร่ นัก แต่ผมก็ตอ้ งเก็บซอ่ นควำมร้สู ึกเอำไว้ หนทำงที่ผมจะกลำยเป็นคนท่ีดีท่ีผมได้เรียนรู้ จำกพ่อ ซ่งึ มีประโยชนก์ บั ผมเป็นอยำ่ งมำก และนคี่ ือสถำนกำรณ์เดยี วกัน หลังจำกกลับมำที่น่ี ผมหยุดถ่ำยรูปผู้คน ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษ ผมแค่ อยำกถ่ำยภำพบำงอย่ำงที่ไม่สำมำรถเปล่ียนแปลงได้อย่ำงทะเลและทิวทัศน์ต่ำงๆ เม่ือ มองย้อนกลับไป ไม่ได้เป็นเพรำะเพื่อนของผมที่เปล่ียนไป และไม่ใช่ตัวผมที่เปล่ียนไป ด้วย ผมเปน็ คนแบบนม้ี ำตลอดและตอนนี้ผมเพิ่งถกู จับได้ ผมไดน้ ำภำพถ่ำยจำนวนมำก ติดตัวมำด้วยในตอนที่ผมออกจำกโรงเรียนมัธยมศึกษำตอนปลำย ผมในตอนนั้น แตกต่ำงจำกผมในตอนน้ีมำกเกินไป ผมไม่ได้เก็บซ่อนควำมรู้สึกเหมือนอย่ำงตอนนี้ ใน ตอนน้ันผมย้ิมออกมำด้วยหัวใจท่ีเต็มเป่ียมไปด้วยควำมสุขอย่ำงแท้จริง แต่ในตอนนี้ กลับเตม็ ไปดว้ ยรอยย้มิ ที่นำ่ อึดอัด ผมยกกลอ้ งขึน้ ถ่ำยรปู ท้องทะเล วันนี้มีเมฆสีขำวลอยอยู่จำนวนมำก ทะเล กับท้องฟ้ำมีสีเดียวกัน จำกภำพทั้งหมดท่ีผมถ่ำย ไม่มีภำพไหนเลยที่เหมือนกัน ท้ัง สภำพอำกำศท่ีเปลี่ยนไป แสง ลม สำยตำ หรือหัวใจของผมที่ผิดแผกแตกต่ำง นี่เป็น ควำมจริงของภำพถำ่ ยทผ่ี มถ่ำยในวนั นี้ สว่ นรูปภำพมำกมำยที่ผมถ่ำยตอนเรียนมัธยม ภำพถ่ำยท่ีปรำกฏว่ำมีใบหน้ำกำลังจ้องมองมำที่ผม ผมกลัวท่ีจะมองไปยังคนท่ีอยู่ใน ภำพโดยตรง ผมกลัวว่ำผมจะคิดถึงคนที่อยู่ในรูปภำพน้ันๆ พวกเขำเป็นยังไงกันบ้ำงนะ พวกเขำคดิ ยงั ไงกับผม ผมตัดสินใจเกบ็ รปู ภำพเหล่ำนน้ั ลงในกลอ่ งและปิดฝำไว้ตำมเดมิ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 38 TH Tran : @FemmiiTA

นัมจุน [ Ver. Y O R ] 17 ธันวำคม ปี 21 กอบระอเปุ่น๋ำแไกว้แ่ผรน่ำู้คง่นนกทผำี่ยมยืนพจรำยอกำรอยถำำโกมดำไยมศส่สทำบ่ีรหตปนำรำใะวคจเรำยทม็นำันงผตเปม่ำ็นงมถเอมูมงือือไงปขเลทอ็ก่ีพงพๆื้นวทขก่ีรณเถขะโำทดไี่ปมยื-อสมจำำรับปเสพรำะื่อยจใสำหทะ้คพำวงำำจยมะ ขับผ่ำนมำเพียง 2 คร้ังต่อวัน ไกลออกไป ผมเห็นรถโดยสำรประจำทำงคันแรกกำลัง แล่นใกลเ้ ขำ้ มำ ผหพหตวลอม้ ยำงบจำดกะหยหรำนำะลรแีมอดุ แวะหผพงลไรนมะ้นคบผีเมจดวำมำำำินงเโกมกอดขมโยอืึ้นหยัน่บำมยตงไำหลดบผำอ้มนมแดนั รจลมจถะะำะไคพสมควรู่หญรำ้ออันมเมบกกปผคลลลู้ครับวั่ำอนไหงกปผำมแำกมรตอผไหต่งมมมันอ่ไสัดนนกำ้อนหลมีกีผ้ันับำรมไไเปถปพไมมเสรอ่เอำหำำงะหชลดถรนือ้ำ้ำับะอนผสผะหมิ่งไมรลหตแจังัน่ำลึงงกมห้ๆวลีบเมนหับำำองลไยปอก่ำถยนจสึง่ำ้ัำน่ิงงคกมททวกำี่ผี่ผำไำมดมมร้ รถโดยสำรประจำทำงเคล่ือนตัวออกไป ผมไม่มีแผนกำรใดๆ ไม่มีอะไรสัก อยำ่ งท่ีผมอยำกจะครอบครองไว้ มแี ต่กำรวิง่ หนีอะไรสักอยำ่ งที่ไรเ้ หตุผล ใบหน้ำของแม่ ท่ีดูเหน่ือยล้ำ น้องที่ชอบสร้ำงแต่ปัญหำ และพ่อที่กำลังเจ็บป่วย ด้วยสถำนกำรณ์ใน คตอ่รอไปบคแลรัวะสท่วี่แนสในหยญำท่ กีผ่ ลมำหบลำกบนห้ีนจอี ึงยเปู่ ค็นอืสิ่งคทวี่ผำมมยอำยกำจกนละนเลั่นยเอไงม่สนใจ พยำยำมมีชีวิตอยู่ แมตัน่มทนัำใเหป้สน็ ถิ่คงทำ้ำมตี่เคใีอคยบรมทถีค่ถี ำ่ำกูมกตคล้อุณับงไวแร่ำล้คค้ว่ำวเไหำดมร้ อยทำำใกในหจเ้คมนื่อนเปคท็นวี่เคำสมย่ิงยทอำ่ียผกิำดจกไนหเอมมำันชหแนลฝะำกงยอลคยับนู่กตคับ้องทงจยุกะตอสอม่ิงบทแวุกพ่ำอ้ไไดยม้ใ่ำ่ในชง่ เวลำต่อมำ และทำให้คนตอ้ งเรมิ่ หวำดกลวั และยอมแพ้ในท่สี ดุ ภำยในเวลำไม่กี่ช่ัวโมง รถโดยสำรประจำทำงก็หยุดท่ีป้ำยจอดรถโดยสำร ปททเผผหรี่นมมำมะอ่ีอคจจือะึงกี่อำนไไทคยรมเำๆรกด่สงั้งใัินมำทชมผไอม้ค่ี ดำมยอืุ้นร้ไพู่เหนถเขคยมะมียยำอพนเยงหนควำเนื่อหำมก่งึหง็นนเปจนขทกึ ำีแึง่ำัศถกลวจนงึมำ่้วะใียดทีหบ“ภี่ผีใมเหจธำมอนอพไจก้ำหตภำขปมอ้กอำกทงยทงอคี่ไเนี่นพดยลอ่ีไ้เปู่รอ่ืุมกหอนไไโ็นปดดดๆหท”้อยทนั่วยไผ่ีม้ำำ่ ทม่มงผำชไแี มใมัดมห่ไเพ้แ้ดกจต้รตวนค่ะกิดจแำตเกเลรออ่ หำะ่ยมเนจหลำะ้ำนนสำตำือำ่ำแนกมงลขรำพะะอรผวจถงมกกรยกเนถข้ิม็ก้ันเำกใลขกหิดับ้ึนำ้กฝมลไันป้ำำัง ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 39

ซอกจิน [ Ver. 4] 1 กุมภำพันธ์ ปี 22 มีประกำศขึ้นมำว่ำเคร่ืองบินจะลงจอดในไม่ช้ำ ผมไม่สำมำรถ มองเห็นอะไรได้นอกจำกกลุ่มเมฆท่ีอยู่นอกหน้ำต่ำง ผมนึกถึงช่วงเวลำท่ีอยู่ ในลอสแองเจลิส (LA) มันเจ๋งมำกเลย มีชำยหำด แต่ถึงอย่ำงน้ันก็ไม่มีอะไร นำ่ จดจำเป็นพิเศษ เคร่ืองบนิ เลย้ี วและทำให้มองเหน็ เมืองชดั เจนได้ กำรกลบั มำท่ีซองจู (Song Ju) เกิดข้ึนโดยฉับพลัน พ่อโทรมำบอก ผมและบอกแคว่ ำ่ “กลบั มำ” แน่นอนว่ำมีเหตุผล พ่อของผมไม่ใช่คนประเภท ท่ีทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลหรอก เขำไม่ได้บอกว่ำเหตุผลน้ันคืออะไร และผมก็ ไม่ได้ถำมเขำเช่นกัน เพรำะผมจะเข้ำใจทันทีท่ีผมมำถึง บำงทีกำรกลับมำท่ี ซองจกู ็ไม่ได้เกิดขึ้นกะทันหนั ซะทเี ดียว บำงทีทุกอย่ำงได้รับกำรตัดสินใจแล้ว และผมก็ไม่รอู้ ะไรเลย ผมไดย้ นิ เดก็ ทอ่ี ยูแ่ ถวหนำ้ ของผมถำมวำ่ “น่ันคือบ้ำนของเรำเหรอ” ผมมองออกไปยงั นอกหนำ้ ตำ่ ง “ไม่ใช่ บ้ำนของเรำอยู่ฝั่งตรงข้ำมแม่น้ำ” มีบำงคนพูดข้ึน เหมือนจะ เปน็ พอ่ ของเดก็ คนนัน้ บำ้ น ผมพดู ซำ้ คำนนั้ กบั ตวั เอง ผมไม่รู้สึกเหมือนว่ำผมกำลังจะกลับ บ้ำน ทงั้ ลอสแองเจลสิ และซองจู ทัง้ คูเ่ ปน็ ที่อยู่ของผม แต่ไม่ใชบ่ ำ้ นของผม ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 40

โฮซอก [Ver. 2] 25 กุมภำพนั ธ์ ปี 22 โลกทั้งใบของผมเปลี่ยนไปอีกครั้งหลังจำกครบรอบวันเกิดปีที่ 19 ของ ผม ผมไม่ได้อยู่ในกำรดูแลของรัฐและไม่สำมำรถอยู่ในสถำนเล้ียงเด็กกำพร้ำได้อีก ต่อไป ผมจึงต้องมองหำสถำนท่ีท่ีผมจะสำมำรถอำศัยอยู่ได้ด้วยเงินทั้งหมดท่ีผมหำ มำได้จำกกำรทำงำน Part-time และเงินท่ีผมได้จำกสวัสดิกำรของรัฐ ด้วยเงิน ทั้งหมดทผ่ี มมี ผมคงไม่สำมำรถหำบ้ำนท่ีอยู่ใกล้ๆกับร้ำน Two Star Burger (ร้ำน ที่ผมทำงำนอยู่) ได้ ผมพยำยำมมองหำบ้ำนที่อยู่ใกล้ๆกับสถำนี SongJu แต่ก็ไม่ ตำ่ งกนั มำกนกั ในท่สี ุดส่ิงที่ผมทำได้ คอื เดินขึน้ ไปบนเนิน มนั เปน็ ห้องบนชัน้ ดำดฟำ้ ท่ี ตง้ั อยตู่ รงทำ้ ยสุดของถนนเส้นน้ี ผมลำกกระเป๋ำเดนิ ขน้ึ บนั ไดเหล็ก ผมใชช้ ีวติ ในสถำนเลีย้ งเด็กกำพร้ำมำ นำนกว่ำ 10 ปี แต่ผมมีสิ่งของท่ีติดตัวมำไม่มำกนัก ส่ิงที่ผมทำคือแค่จัดระเบียบ เสือ้ ผ้ำทีม่ ีอยเู่ พียง 2-3 ช้ิน และรองเท้ำไมก่ ี่คู่ จัดตู้เฟอร์นเิ จอร์และข้ำวของเครื่องใช้ ทีผ่ มซ้อื มำจำกศนู ยร์ ีไซเคลิ ให้เขำ้ ที่เข้ำทำง จนเวลำล่วงเลยถึงตอนกลำงคืน ผมก็ยังคงจัดของอยู่ และมีเหงื่อไหล เตม็ ตัว เม่ือผมเปิดประตูเหล็กออก สำยลมอันหนำวเย็นก็พัดเข้ำมำด้ำนใน ผมเดิน ออกไปที่ระบียงด้ำนนอกและเอนตัวกับรำวระเบียงนั้น ผมมองไปท่ี Song Ju ผม พยำยำมมองหำสถำนเลยี้ งเดก็ กำพรำ้ ท่ผี มเคยอำศัยอยู่ว่ำมันตั้งอยู่ตรงไหน ผมไล่ มองไปตำมฝ่ังด้ำนซ้ำยของแม่น้ำ ท่ีมีรูปร่ำงคล้ำยใบโคลเวอร์ มันมีแต่แสงไฟและ แสงนีออน ผมจึงมองไมเ่ หน็ สถำนเลยี้ งเดก็ กำพร้ำ ผมเงยหน้ำข้ึน และมองไปท่ีหอ้ งบนดำดฟำ้ มนั เปน็ ห้องเล็กๆ ทไี่ ม่ไดม้ แี ค่ เพยี งหอ้ งเดยี ว สภำพค่อนขำ้ งทรดุ โทรม ในฤดูรอ้ นก็คงรอ้ นเหมอื นอบซำวน่ำ ในฤดู หนำวก็คงเยน็ ยะเยือกเหมือนถกู แช่งแข็งไว้ แต่มันเป็นสถำนท่ีเดียวในโลกท่ีเป็นของ ผม ที่ที่ผมสำมำรถเป็นตัวของตัวเอง ที่ท่ีผมสำมำรถหัวเรำะและร้องไห้ได้เท่ำท่ีผม ตอ้ งกำร ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V TH Tran : @FemmiiTA

โฮซอก [ Ver. S L F ] 2 มีนำคม ปี 22 ผมชอบอยู่กับผู้คน เมื่อตอนที่ผมเป็นอิสระจำกสถำนเล้ียงเด็ก กำพร้ำ ผมเริ่มต้นทำงำน part-time ในร้ำนอำหำรฟำสฟู้ด มันเป็นงำนท่ีผมต้อง ตดิ ตอ่ กบั ผูค้ น ต้องย้ิมและร่ำเริงอยู่เสมอ ผมชอบงำนน้ีนะ แต่ถ้ำพูดตำมจริงแล้ว ไม่มอี ะไรในชีวติ ของผมทท่ี ำให้ผมยิม้ ได้ หรือทำให้วันน้ันเป็นวันท่ีสดใส เพรำะในแต่ ละวัน ผมมักเจอคนท่ีแย่มำกกว่ำคนที่ดี บำงทีนั่นคงเป็นเหตุผลที่ผมชอบงำนนี้ เพรำะผมตอ้ งคอยบังคับตัวเองให้ย้ิมและบำงครั้งก็พูดคุยเสียงดัง ผมเข้ำใจผิดมำ โดยตลอดว่ำกำรท่ีผมหัวเรำะเสียงดังแสดงว่ำผมมีควำมสุข แต่ไม่ใช่เลย..ผมต้อง ทำเปน็ สภุ ำพ กเ็ พอื่ แสดงใหค้ นอืน่ ๆเข้ำใจว่ำผมเปน็ คนสุภำพตำมสิ่งที่พวกเขำเห็น มีหลำยวันท่ียำกลำบำก เม่ือผมต้องทำควำมสะอำดร้ำนและมุ่งหน้ำกลับบ้ำนท่ีอยู่ ไกลออกไป มันยำกท่จี ะเคลื่อนตัวจำกร้ำนถึงบ้ำนแค่เพียงก้ำวเดียว มีหลำยครั้งท่ี ผมเจอกบั ลูกค้ำทที่ ำหยำบคำยกับผม แต่หำกย้อนกลับไปตอนที่ผมอยู่กับเพ่ือนๆ มนั ก็งำ่ ยกวำ่ ตอนน้ีมำก บำงเวลำท่ีผมมองลูกค้ำที่เข้ำมำในร้ำน ผมก็คิดถึงเพื่อนๆของผม ซอกจนิ ฮยองคนท่ยี ำ้ ยโรงเรียนโดยไมม่ กี ำรบอกกล่ำวกันสักคำ นัมจุนคนที่หำยไป ในเช้ำวันหนึ่ง ยุนกิฮยองคนที่ขำดกำรติดต่อหลังจำกถูกไล่ออกจำกโรงเรียน แทฮยองคนท่ีผมไม่รู้ว่ำเขำกำลังหนีหรือมีปัญหำอะไร และจีมินคนที่ผมเห็นคร้ัง สดุ ท้ำยคือตอนทีเ่ ขำเขำ้ ห้องฉกุ เฉินและไมเ่ คยกลบั มำทโี่ รงเรียนอีกเลย จองกุกคน ท่ีผมเห็นเม่ือไม่นำนมำนี้ระหว่ำงเดินกลับบ้ำน โดยยังสวมชุดนักเรียนอยู่ แต่เขำ ไมไ่ ดเ้ ข้ำมำท่ีรำ้ น ผมคิดวำ่ เวลำของพวกเรำคงจบลงแล้วจรงิ ๆ ผมกล่ำวต้อนรับลูกค้ำท่ีเข้ำมำในร้ำนอย่ำงเสียงดัง พร้อมส่งย้ิมให้ และยืนมองไปยงั ประตทู ำงเขำ้ รำ้ นเหมือนทุกคร้งั ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 42

แทฮยอง [ Ver. E L F ] 29 มีนำคม ปี 22 เจ้ำของปั๊มน้ำมันถ่มน้ำลำยลงพ้ืนเมื่อเขำเดินจำกไป ผมล้มลงอยู่บน พ้ืน ขดตัวเหมือนเป็นลูกบอล ผมถูกจับได้ว่ำแอบไปพ่นกรำฟีตี้บนกำแพงหลัง ปมั๊ นำ้ มนั จึงถกู เจำ้ ของปั๊มน้ำมันทุบตีและตะโกนถำมผมว่ำ “นำยนึกยังไง ถึงไปพ่น สเปรย์บนกำแพงของคนอน่ื ” กำรถกู ทุบตีเป็นสิ่งที่ผมเคยเจอมำแล้ว แต่ก็เป็นสิ่งที่ ผมไม่คนุ้ ชนิ เป็นเวลำไม่นำนท่ีผมเร่ิมต้นทำกรำฟฟิต้ี ผมหยิบสเปรย์ของใครบำง คนมำและพ่นลงบนกำแพง ผมเพง่ิ จะพน่ สีเหลอื งลงไปบนกำแพงที่มีพื้นสีเทำ ทำให้ กลำยเปน็ สเี หลืองสวำ่ ง ผมหยบิ สเปรย์ขวดอ่ืนๆข้ึนมำ และฉีดลงบนกำแพงอีกครั้ง อยำ่ งไมต่ ง้ั ใจ ผมหยุดพ่นเมอ่ื สีสเปรย์ในขวดหมดลง ผมขว้ำงกระป๋องสเปรย์ทิ้งและ พ่นลงไปอีกคร้ัง ผมถอยหลังออกห่ำงจำกกำแพงเพ่ือสูดอำกำศหำยใจเร็วที่สุด เท่ำที่ผมจะทำได้ ผมไม่รู้ว่ำสีบนกำแพงเหล่ำน้ันมีควำมหมำยว่ำอย่ำงไร ผมทำอะไรอยู่ ทำไมผมต้องทำ ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่ำมีคนหนึ่งท่ีคิดว่ำสีที่ผมพ่นบนกำแพงทั้งหมดมำ จำกควำมรู้สกึ ข้ำงในของผม ครัง้ แรกภำพท่ีผมพ่นได้ มันดูน่ำเกลียด สกปรก ดูโง่ เขลำ ไม่มีประโยชน์ ดูน่ำสงสำร และผมก็ไม่ชอบมันเท่ำไหร่ ผมใช้มือลูบสีที่พ่นบน กำแพง ผมต้องกำรลบทุกสิ่งทุกอย่ำง ผมยืนพิงกำแพง มันไม่ใช่ปัญหำว่ำชอบ หรอื ไม่ชอบ มันไม่ใช่ปญั หำวำ่ มนั ดูสวยงำมนำ่ มองหรือไม่ แตป่ ญั หำคอื ตวั ผมเอง ในขณะท่ีผมยืนอยู่ ผมเกิดไอออกมำ มือของผมเลอะไปด้วยเลือดจำก ปำกของผม แล้วผมก็เห็นใครบำงคนหยิบกระป๋องสเปรย์ข้ึนมำ ในขณะที่ผมมอง ตำม ผมเห็นใบหน้ำของนัมจุนฮยอง ผมหัวเรำะออกมำเบำๆ คล้ำยกับว่ำผมกำลัง เหน็ ภำพหลอน เขำย่นื มือออกมำ ผมเงยหนำ้ ขนึ้ มอง เขำดงึ มอื ผมไว.้ ..มอื ทีอ่ บอ่นุ ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 43

44

ยุนกิ [ Ver. O ] 7 เมษำยน ปี 22 บเปนลถำ่ นในนยเพผำมมียคงหล่ำยคำุดพืนเังดมินผีเสเมพียรื่องู้สปฟึกะคังทเุ้นุขสวอีย่ำงเงเสขปียอลงงวนเไป้ันฟียเทปโ่ีใน็นคเรทสบ่ียำำมงงเกคปลนียำจโงนุดตทไึกวี่ผ้กมแ่อลเคสะผยรเม้ำลงย่นทืนี่วผอ่ำยมงู่ ไผจเมดำมำแ้กจขตใึงอน่เหงงตลยี่ผวั ับหมขตฟูเอรำงัง่ิมทผวจำำ่มำเเปงสผห็นียมำไงยมยเปัง่สไปคียนงโในไจดแน้ยล้ันินะมเเดำสจินียำไงกปเปทเรีย่ีไื่อหโนยนๆลแมแตตห่ท่ผนำไมำมวก.พ.ล..ัดับตผรอู้ส่ำนนึกนไถปี้ผึงทมคำกวใำหำลม้คังรวเ้อำมมนำ ผมลมื ตำทันทที ไ่ี ด้ยินเสียงแตรรถ รถคันหน่ึงขับผ่ำนผมไปในระยะ กผดผรม่ำมผะรไชดมสู้ ั้น้ยกึ ชผินอิดมเอ่ อสนผยียแมำงอกเเแหปตล็นียะะโเโคกพนวนยีทบก่งำคแลมุมสบักตงไลปสัวำเะงแอทเตงส้อไ่กีนยม็อจงไ่ ด่อเำปก้นผลไลมฟว้ำยไหเฟกืนนินทน้ำี่กลง่ิรอุถกวย่ำโเจชู่ตพะนรพรงสำูดนะักั้นเผสพมคียักกนงกำดขล็เบัังงังอรียเอถมบกตำไทไปะปโำกไใไมหดน่้้ สมีคำมนำเรลถน่ ไเดปย้ียนิโนเสจยีรงิงเเหปรียอโนอกี ดูเหมือนว่ำจะหยุดเล่นไปแล้ว ทำไมถึงหยุดล่ะ เเปส็นีย่ สงๆ่ิงทแผี่ ตในม่ตตตรอั้งงใหนจนนท้ำั้นำเตปผั้งยี แมโตนอแ่นอรัน้กกปแอรรยำงกูแ่วลิ่งฎว้วว่ำ่ิงผมไมปีคเตหนำ็นนมก่ังเอรสะยียจู่ กงคเหนปนทียำ้ี่ผโรนมำ้ นนจ้ันำเปไดรยี ำ้ดโวนีไกมแับ่วต่ำวกเ่ำวเมปลัน็นำ สจเคกะำำผีย่มด่ำวำหนอรวไถะปไังทรนวกำ่ำำตบั นผำเแขมมำคสจอ่ไัญะหีกเปนญผ็นอมำคทยไมนผ่ีู่ๆไ่ ทมผด่ีจมม้ปะีคกลป็อรวก้อบำปมงโ้อยไหหงนเม้ ขเกขำำำำยแหใลนกมะยับอัดำเยไมขวู่เทำ้คแม่ีเนยี ขำ่นงำกขเผจ้ำมงอมำเปไขยมัญำข่อเอนหยำำำำไดกวผ้ไนเดมขี้ ้ำ้ไผผมไปม่มเคยไไมยมุ่ง่่ เคยคดิ ทำร้ำยเขำหรือแมแ้ ต่จะทำร้ำยตวั ผมเอง ไผหดนิด้เจีไจปออจกงำนักกผหกุตมลหรคังันงจ่อนมำยี้ซำกๆมะเรกอแยี ง้ำตนผว่ผจขมมบำแกเเลดลละินยยับไนิ้มเปละใ”ขหือ้ำ้กพงจหระน้อเด้ำมินพทเ้ัขงดู ท้ำวไี่ใำ่ ปน“พใฮจรยข้อออมงงชผนี้จมี่เุดปมท็นันี่เคขบรำอเั้งกลแใ่นรหเก้ปผทียมี่เโวรน่ิำง ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 45

46

ซอกจิน [ Ver. F ] 11 เมษำยน ปี 22 เมื่อผมลืมตำข้ึนมำ มันคือวันที่ 11 เมษำยนอีกครั้ง แสงแดดสำดส่องเข้ำมำในห้องผ่ำนม่ำนท่ีถูกเปิดออก เมื่อผมดันตัว ลุกขึ้น ผมรู้สึกเวียนหัว ผมจึงหลับตำลงอีกครั้ง สภำพแวดล้อม รอบๆตัวผมเปล่ียนเป็นสีแดง และแทฮยองก็เข้ำมำในควำมคิดของ ผม เขำยืนอยู่เพียงลำพังอยู่ด้ำนบนสุดของหอสังเกตกำรณ์ท่ี ชำยหำด มันเกิดข้ึนในวันท่ี 22 พฤษภำคม มันเป็นทั้งอดีตและ อนำคต บำงอย่ำงเกิดขน้ึ กอ่ นแลว้ และจะเกิดขน้ึ ในอนำคต เรื่องรำวที่ เกดิ ข้นึ ทงั้ หมด ผมคิดวำ่ ทกุ สงิ่ ทกุ อย่ำงจะถกู แกไ้ ขได้ ชว่ งเวลำท่ีพระอำทิตย์กำลังจะตก ผมสังเกตเห็นแทฮยอง ปีนข้ึนไปบนดำดฟ้ำของหอสังเกตกำรณ์ ท้องฟ้ำยังคงเป็นสีฟ้ำ แต่ บรรยำกำศสีแดงเข้มก็เร่ิมคืบคลำนเข้ำมำ ผมมองไปรอบๆและเห็น แทฮยองกำลังปีนขึน้ ไป เมื่อแทฮยองมำถึงด้ำนบนสุด เขำมองลงมำที่ พวกเรำเพียงแค่ช่วงเวลำส้ันๆ แล้วเขำก็โดดลงมำ เขำดูเหมือนกับ นก เขำบนิ เหมอื นกบั วำ่ เขำมปี ีก เขำลอยอยู่กลำงอำกำศเพียงครู่หนึ่ง แลว้ ต่อมำมเี สียงคล้ำยแก้วแตกละเอียด ลมหนำวพัดเข้ำมำผ่ำนม่ำน ทถ่ี กู เปิดออก แล้วผมก็ลืมตำขึน้ มำ มันคอื วันที่ 11 เมษำยน เหมือนเดิม ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 47

48

ซอกจนิ [ Ver. E ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมไปท่ีทะเลเพียงลำพัง เฝ้ำมองดูทะเลท่ีเหมือนโอบล้อม ผมอยู่ เม่ือมองผ่ำนเลนส์กล้องถ่ำยภำพ ทะเลสีฟ้ำช่ำงกว้ำงใหญ่ และทอดยำวไกลแสนไกล แสงจำกดวงอำทิตย์ท่ีสะท้อนลงบนผิว น้ำทะเล และสำยลมที่พัดผ่ำนต้นไม้ สิ่งเหล่ำน้ีดูเหมือนเดิมไม่ เปลี่ยนไปจำกเม่ือก่อนเท่ำไหร่นัก ถ้ำคณุ ถำมผมวำ่ ทุกสิ่งเปลี่ยนไป จำกเดิมไหม ผมกจ็ ะตอบไปว่ำ ส่ิงท่ีเปล่ียนคือตัวผมเอง ขณะท่ีผม กดถ่ำยภำพ ภำพทิวทัศนท์ อ่ี ยตู่ รงหน้ำผมกเ็ ปล่ียนไปเป็นช่วง 2 ปี 10 เดือนทแ่ี ล้ว ก่อนท่ีภำพเหล่ำน้ันจะหำยไป วันนั้นพวกเรำน่ังอยู่ ตรงขอบสะพำนริมทะเล โดยท่ีหัวไหล่ชนกัน นั่งมองท้องฟ้ำและ ทะเลด้วยกัน แม้ว่ำตอนนั้นเรำจะรู้สึกเหนื่อย และไม่รู้ว่ำอนำคต ของพวกเรำจะเป็นอยำ่ งไรแตอ่ ยำ่ งน้อยพวกเรำก็ยงั อยู่ด้วยกนั ระหว่ำงทำงท่ีผมขับรถกลับ ผมขับผ่ำนป๊ัมน้ำมันและ โรงเรียนท่ีผมเคยเรียน ผมลดกระจกลง และสัมผัสได้ถึงลมท่ีพัด ผ่ำนเข้ำมำ มันเป็นช่วงฤดูร้อน ดอกไม้เร่ิมโรยรำและค่อยๆร่วง หล่นลงพื้น ผมขบั รถไปเรอื่ ยๆ จนถึงทำงแยก และผมก็เห็นไฟของ ปมั๊ นำ้ มนั ที่นัมจนุ ทำงำนยังคงสว่ำงอยู่ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 49

ซอกจิน [ Ver. 1 2 3 4] 11 เมษำยน ปี 22 ผมลืมตำตนื่ อีกครั้งหันหน้ำไปทำงแสงแดดที่แผดเผำ ภำพของไฟไหม้ในตู้ คอนเทนเนอร์ และร่ำงของนัมจุนที่ตำยไปแล้วยังคงอยู่ในตำของผม เป็นอีกหน่ึง ควำมลม้ เหลว ผมยกแขนข้ึนมำปิดดวงตำของผม อย่ำงที่ผมคิด จะมีหนทำงใดที่จะ รักษำนัมจนุ ไวไ้ ด้ ผมนึกกลบั ไปยงั เหตกุ ำรณเ์ มอ่ื ตอน 30 กนั ยำยน ผมไม่มีอำรมณ์ ควำมร้สู ึกรว่ มใดๆ และไม่ไดร้ ้สู ึกรอ้ นใจหรือกลวั เลยดว้ ยซำ้ หลงั จำกเกิดอบุ ัติเหตุในเขตชุมชนที่เต็มไปดว้ ยคอนเทนเนอร์ ผมนึกอยำก กลบั ไปที่เดมิ หลำยคร้ัง ผมก็ไม่เข้ำใจวำ่ ทำไมผมถงึ อยำกทำอย่ำงน้ันและไม่รดู้ ว้ ยซำ้ ว่ำผมควรทำอะไรเพ่ือแก้ไขสิ่งต่ำงๆ ไม่.. ผมยังไม่พร้อมท่ีจะค้นหำว่ำ “แผนท่ีแห่ง จิตวิญญำณ” (Map of the soul) คืออะไร เบำะแสท่ีขำดหำยไปเพ่ือยุติเรื่องรำว ทงั้ หมด “แผนที่แห่งจิตวญิ ญำณ” คร้งั แรกที่ผมได้ยินคำพูดนนั้ หลงั จำกทผี่ มไดท้ ำ สงิ่ ทีผ่ ิดพลำดมำหลำยครง้ั แลว้ “ค้นหำแผนทีแ่ ห่งจิตวิญญำณ มนั จะชว่ ยให้คณุ จบ เรือ่ งรำวทัง้ หมดได้” “แผนทแี่ ห่งจิตวิญญำณเหรอ? มันอยู่ท่ีไหนบนโลกน้ี?” ผมพยำยำมกด คน้ หำ แต่กไ็ ร้คำตอบ คำเหลำ่ นย้ี งั คงอยู่ “คำบอกใบ้ทง้ั หมดลว้ นมีค่ำใช้จำ่ ย” ผมเห็นปมั้ น้ำมนั ของนมั จนุ อยู่ไมไ่ กล ผมเปิดไฟหนำ้ และเปลีย่ นเลน ผมคิด ไดเ้ พยี งอยำ่ งเดียว ต้องหยดุ อุบตั เิ หตใุ นวันที่ 30 กนั ยำยนและจบกำรวนซำ้ ผมเพิง่ จะเข้ำใกล้เป้ำหมำย แม้ว่ำจะมีปัญหำเกิดข้ึนระหว่ำงท่ีทำอย่ำงน้ัน หรือมีใครต้อง ไดร้ บั บำดเจบ็ หรอื เกดิ ควำมบำดหมำง ผมไมส่ ำมำรถทำอะไรได้เลย แต่ถำ้ ผมปลอ่ ย ให้ตัวเองอยู่ใต้อิทธิพลหรือถูกครอบงำจำกส่ิงเหล่ำน้ัน ผมก็ไม่สำมำรถบรรลุ เป้ำหมำยได้ ส่ิงสำคัญกว่ำ คือกำรที่ผมจะช่วยใครสักคนให้เขำมีชีวิตรอดและ หลบหนีได้ นนั่ คือบทเรียนของกำรวนซำ้ ไม่รจู้ บท่สี อนผม ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 50