story-small

มเี ร่อื งอ​ยากเ​ลา ใ​ห​ฟ ง

ม​ีเรื่องอ​ยาก​เลา ​ใหฟ​ ง เสียงจ​ากผ​ ูหญิงท​ ​ต่ี ง้ั ทองเ​ม่อื ​ไม​พรอ ม เ​ลข​มาตรฐาน​สากลป​ ระจำ​หนังสอื 974-91961-2-0 พิมพ​คร้ัง​ที่ 1 มนี าคม 2547 พิมพค​รง้ั ท​ ี่ 2 กันยายน 2551 ผ้เู รียบเรยี ง ณฐั ย​า บุญภ​กั ดี บรรณาธิการ​ จิต​ติม​า ภาณุเต​ชะ คณะทำงาน ด​ุสิ​ตา พ่ึง​สำราญ วรรณา ทอง​สม​ิ า สุมาลี โตก​ทอง ศลิ ปกรรม S​ister Print & Media ภาพ​ปกแ​ละภ​ าพประกอบ อรพมิ ว​รโสพ​ รรณ​ 2 มเี รอื่ งอ​ยากเลา​ให​ฟง

จดั ​พิมพโ​ ดย มูลนิธิ​สรางค​วาม​เขา ใจ​เรื่อง​สขุ ภาพ​ผูห ญิง (สคส.) 12/22 ถ.เทศบาลส​ งเคราะห แขวงล​าดยาว เขต​จตุจักร กรงุ เ​ทพ 10900 โทรศพั ท ๐ ๒๕๙๑ ๑๒๒๔-๕ โทรสาร ๐ ๒๕๙๑ ๑๐๙๙ อีเมล [email protected] เวบ็ ไซต์ www.whaf.or.h สนบั สนุน​การจ​ัดพ​ มิ พโ​ ดย แผนงานส​รางเสริม​สขุ ​ภาวะ​ทางเพศ มลู นธิ ิสรา้ งความเขา้ ใจเรอ่ื งสขุ ภาพผูห้ ญงิ (สคส.) สำนกั งานกองทนุ สนับสนนุ การสร้างเสรมิ สุขภาพ (สสส.) มเี ร่อื ง​อยากเลา​ใหฟ​ ง 3​

คำนำ​ “มเ​ี รื่อง​อยาก​เลาใ​หฟ​ ง” คอื เรื่องราว​ของผ​ ูหญิงท​ ่ี​ ตง้ั ทอ ง​เมอ่ื ​ไมพ​ รอ ม 7 คน พวก​เธอเ​ปน เ​พียง​สวนหนึง่ ข​อง​ ผูหญิง 77 คน ที่​แบงปน​ประสบการณ​ของ​เธอ​ใน​งานวิจัย “บนั ทกึ ป​ ระสบการณข​ องผ​ ูหญิงท​ ต​่ี ั้งทอ งเ​มื่อ​ไม​พรอม” เร่ืองราว​ท่ี​เลา​สะทอน​บริบท​ท่ี​หลากหลาย​ของ​ผูหญิง​ ท่ี​ต้ังทอง​เม่ือ​ไม​พรอม มี​ทั้งที่​ถูก​ขมขืน​จาก​พอ จาก​นายจาง คมุ กำเนดิ พ​ ลาด สามไ​ี มย​ อมใหก​ นิ ย​าเมด็ ค​มุ กำเนดิ หรอื แ​มแ ต​ เร่ืองราว​ของ​เด็กผูหญิง​ที่​ถูก​รบเรา​จาก​คน​รัก​ให​มี​เพศสัมพันธ ... การต​งั้ ทอ งเ​มอื่ ไ​มพ​ รอ ม จงึ ไ​มไ ดเ​ กดิ ขนึ้ ใ​นก​ลมุ ว​ยั รนุ เ​ทา นนั้ และ​แมวา​ผูหญิง​เหลานี้ จะ​ตั้งทอง​โดย​ไม​พรอมดวย​สาเหตุ​ที่​ แตกตางกัน​ไป แต​ทุกคนก​ลบั ม​​ชี ะตาช​วี ติ แ​ทบ​ไม​แตกตา งกัน คือ​การ​เผชิญกับ​แรงกดดัน​และ​สายตา​ดูถูก​ดูแคลน​จาก​สังคม​ รอบขา ง แมก ระทงั่ ครอบครวั และบ​คุ ลากรก​ารแ​พทย เราจ​งึ ไ​ด​ รบั ร​ปู ระสบการณ​อัน​เจบ็ ปวดจ​ากพ​ วกเ​ธอ ต้งั แต​การพ​ ยายาม​ พา​ตัวเอง​ให​หลุดพนจา​กการ​ทอง​ไม​พรอม​ใน​ทุก​รูปแบบ ท้ัง​ ทำราย​ตัวเอง ทำแทงอ​ยาง​หลบๆ ซอนๆ หรอื ​การ​ออนวอน​ ขอให​แพทยท​ ำแทง​ให​กต็ าม 4 มเี ร่อื งอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

ในก​ารต​พี มิ พเ​ รอ่ื งราวค​รง้ั แรกใ​นป​  2547 ทางเลอื ก​ ของผ​ ูหญิง​เหลา น​ี้ยงั คงม​ืดมน แตใ​นป​  2551 ท​ม่ี ​กี าร​พิมพ​ ครั้งท​ ่ี 2 นี้ เราเ​ร่ิม​เหน็ ก​าร​ทำงานใ​นจ​ดุ ​เล็กๆ ของเ​ครือขาย​ สนบั สนนุ ท​ างเลอื กข​อง​ผหู ญิง​ทท​่ี อง​เมื่อ​ไม​พ รอม ซึ่งเ​ปนการ​ รวมตัวกัน​ระหวาง​ผู​ใหบริการ​ใน​หนวยงาน​ภาครัฐ​และ​องคกร​ พัฒนา​เอกชน รวมท้ัง สถาบัน​วิชาการ โดย​มี​หลักยึด​ที่​ คำนึงถึง​สถานการณ​ชีวิต​ของ​ผูหญิง​แตละคน​ท่ี​แตกตางกัน​ ไป จงึ ต​อ งม​ท​ี างเลอื กห​ ลากหลายร​ปู แบบ ทผ​่ี หู ญงิ จ​ะต​ดั สนิ ใจ​ เลือก​ดวยต​ ัวเอง ทาย​เลม​ยังคงเปน​ปาฐกถา​ของ รศ.ดร.กฤตยา อาชว​นิจ​กุล วาดวย​ประวัติ​ศาสตร​ของ​การ​เคล่ือนไหว​เพ่ือ​ แกไข​ปญหา​การ​ต้ังทอง​เมื่อ​ไม​พรอม​และ​การ​ทำแทง​ของ​ สังคม​ไทย ซ่ึง​มี​บทสรุป​ชัดเจน​วา​สังคม​ไทย​ทุก​ภาค​สวน​ตอง​ รว มมอื กนั แ​กไ ขป​ ญ หาบ​ นฐ​านข​องอ​งคค วามรท​ู ร​ี่ อบดา น และ​ ผา น​มมุ มองข​อง​เจา ของ​ปญหา ทายสุด ขอ​ขอบคุณ​เจาของ​ประสบการณ​ที่​มี​คุณคา​ เหลาน้ี และ​หวัง​วาการ​รับรู​ประสบการณ​ของ​ผูหญิง​ควบคู​ ไปกับ​การ​เคล่ือนไหว​ใน​ประเด็น​การ​ต้ังทอง​เม่ือ​ไม​พรอม​และ​ การ​ทำแทง ข​องส​งั คมไ​ทย จะช​วยใ​ห​ผอู าน​ได​ร บั รูป​ ระเด็นด​ว ย​ สมอง​และ​หวั ใจไ​ป​พรอ มๆ กนั มลู นธิ ิสรา้ งความเขา้ ใจเร่อื งสขุ ภาพผหู้ ญิง กนั ยายน 2551 มีเร่อื งอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง 5​

6 มเี รื่องอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

สารบัญ คำนำ​ 4 ดาว 9 กอ ย 15 แหมม​ 25 ​จนั ทร  35 เ​ตอื น 41 มกุ 46 ปลา​ 53 มารว มกันสรางประวตั ศิ าสตรที่ไมซำ้ ซาก ของการตง้ั ทองไมพ รอม 61 รจู้ กั สคส. มลู นิธสิ รา้ งความเขา้ ใจเรอ่ื งสขุ ภาพผูห้ ญงิ 98 มีเรือ่ งอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 7​

... พอ โกรธจดั ตบจนฉนั กองลงไปกบั พ้นื ฉันมองนิ่งเขาไปในตาของเขา แววตาพอ เร่ิมรับรู แตมนั เบกิ โพลงดวยความรสู กึ อะไรบา งน้นั ฉนั เองก็ตอบไมไ ด ... 8 มเี รือ่ งอ​ยากเลา ​ให​ฟง

​จะท​ ำ​อยางไร​ด​ีถาท​ องข​ ึ้นมา ดาว ฉันจ​ ะ​มลี​ ูกก​ บั พ​ อไ​ด​อยางไร มีเรื่องอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 9​

ทามกลาง​ความ​มืด ฉันน​ อนห​ ลบั ตา เงีย่ ห​ ฟู ง เ​สียง​ พอ ก​ บั แ​ มท​ ะเลาะก​ นั ทใ​่ี ตถ นุ บ​ า น พอ เ​มาท​ กุ วนั เมาท​ งั้ เ​หลา แ​ ละ​ ยา ไมย อมท​ ำงานเ​อาแตข​ อเงนิ แ​ มไ​ ปซ​ อื้ เ​หลา ซอื้ ย​ าบา สงสาร​ แม ทำงานเ​หนือ่ ย​กลบั มาบ​ า นย​ งั ต​ อง​มาเ​จอ​สภาพ​แบบน้ี “กไู​มอ ย​แู ลว ” น่นั ​เสียง​แม “เออ! จะไ​ป​ไหนก​ ไ็​ป เรอ่ื ง​ของม​ งึ ” พอ ​โตตอบ เปน ​ บทพูด​เดมิ ๆ​ของ​ทั้งคู​ในย​ าม​ทท่ี​ ะเลาะกัน ฉัน​พลิกตัว​มา​อีก​ดาน มอง​ไปยัง​มุง​ท่ีอยู​ติดกัน คืนน้ี​จะ​มี​แต​พอ แม​คง​เดิน​ไปนอน​บาน​ยาย ฉัน​หลับตา​ลง นกึ ไมอ อก​วา ว​ ันขา งหนาช​ ีวติ ​จะ​เปน อยางไร ปนอ้ี​ ายุ 16 เต็ม เพิง่ จะ​เรียน ม.3 กศน. จบ ยังไ​มเคยอ​ อกจากบ​ า นไ​ปท​ ำงาน​ ทีไ่ หน แม​บอกใ​ห​อย​บู า น​เล้ยี ง​นอ งไ​ปกอ น นนั่ … เสียงพ​ อ​เดินข​ ึ้น​บันได​มาแลว ฉันห​ ลบั ตา ไม​ อยาก​รับรูอ​ ะไรท​ ัง้ สน้ิ 10 มเี ร่อื งอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

ฉนั ​หลบั ไ​ปน​ าน​เทาไหร​ไมรู แต​ตกใจต​ ่ืนเ​พราะ​สัมผัส​ แปลกๆ แ​ ละก​ ลน่ิ ​เหลา​คลุง​กระจาย​ของพ​ อ “มงึ เ​งยี บเ​ลย​นะ ถา​เสยี ง​ดังก​ูจะอ​ ดั ใ​หน​ ว ม​เลย” พอ​พดู แ​ บบน​ท้ี ำไม พอ จ​ ะ​ทำอ​ ะไร หรอื วา … ความต​ ระหนกส​ ดุ ขดี ไ​หลบา เ​ขา ท​ ว มใ​นใจฉ​ นั รวบรวม​ แรง​ทั้งหมดที่มี​ขัดขืน​เต็มกำลัง​โดย​ไมสงเสียง นองชาย​นอน​ อยห​ู อ ง​ใตถุน​บาน ถา ต​ น่ื ​ขึน้ มาเ​ดยี๋ วจ​ ะ​เปน ​เรื่องใหญ ให​แมร​ ​ู ไมได ใหใ​คร​รู​ไมไดท​ งั้ นนั้ แต​แลว​ความ​เจ็บปวด​ท่ีสุด​ใน​ชีวิต​ก็​แปลบ​เขา​ทั่ว​ รา งกายและจิตใจ ฉัน​พลิกตัว​ไป​อีก​ดา น ค​เู ขา​ขน้ึ มา​แนบอก เจ็บ​จน​น้ำตาไหลพ​ ราก ฉันก​ ลนั้ ​สะอ้ืน​ไว​สุดกำลัง แมจ​ า ทำ​ อยา งไร​ดี เสยี ง​พอ ถ​ อนหายใจ​ยาว ตาม​มา​ดวย​เสยี งก​ รน​แผวๆ ฉัน​นอน​นำ้ ตาไหลอ​ ยอ​ู ยา ง​นน้ั จ​ น​เกือบส​ วาง​กอ นจ​ ะห​ ลับ​ไป เชา​ข้ึนมา​พอ​ทำ​เหมือน​ไมมี​อะไร​เกิดขึ้น ฉัน​ขม​ ทุก​ความรูสึก​ให​จม​กลับ​เขาไปใ​นใจ ทำ​ทุกอยาง​เหมือน​ที่​เคย​ ทำ​ใน​ชีวิตประจำวัน แม​กลับ​เขามา​อาบน้ำ​แลว​ออกจาก​บาน​ ไป​ทำ​งานกอสราง​ตามปกติ นองชาย​ว่ิงเลน​กับ​เด็ก​ขาง​บาน​ สง เสยี งดงั มเี รอ่ื งอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 11​

เวลาผา นไปเ​รื่อยๆ ฉัน​พยายามข​ อแ​ ม​ออกไ​ปหา​งาน​ ทำ แม​ไมย อม เพราะจ​ ะ​ไมมีใครช​ วย​เลยี้ ง​นอง สองเ​ดอื นถัด​ มาพ​ อ ท​ ำก​ บั ฉ​ นั แ​ บบ​เดมิ อ​ กี ในห​ วั ฉ​ นั ม​ นึ งง ไมร จ​ู ะห​ าท​ างออก​ อยา งไร มองใ​บหนา ห​ มน หมองท​ เ​ี่ ตม็ ไปดว ยฝ​ า แ​ ดดข​ องแ​ มแ​ ลว ​ ก็ได​แต​กลืน​ความรูสกึ ท​ ง้ั มวลล​ งไ​ป แมจ​ ะ​เสยี ใจข​ นาดไ​หนถ​ า​ได​รู บา น​จะแ​ ตกส​ าแหรก​จะ​ ขาด นอง​จะ​รูสึก​อยางไร แลว​ญาติพ่ีนอง​และ​คนใน​หมูบาน​ นลี้​ ะ เหตุการณ​แบบเดียว​กับ​คืน​น้ันว​นก​ลับ​มา​เหมือน​ ฉายหนัง​เกา​แทบ​ทุกเดือน ฉัน​อยาก​ถาม​พอ​วา​ทำไม แต​ก็​ ไมกลา เขาเ​หมือน​คนเ​มา​อย​ูตลอดเวลา ฉนั ​เรม่ิ ​นึกถึงป​ ญ หา​ เรอื่ งท​ อ ง เหน็ แ​ ผงย​ าคมุ ท​ แ​่ี มว​ างไว​บ นต​ เู ยน็ แ​ ตก​ ไ​็ มก ลา ​ลกั ก​ นิ แม​ก ิน​ทกุ วัน ถาห​ ายไป​แมแ ต​เม็ดเ​ดยี ว​แมต​ อ งร​ ท​ู ันที สองป​ ต​ อ มาแ​ มค​ ลอดลกู อ​ กี ค​ น ฉนั ย​ ง่ิ อ​ อกไปไ​หนไ​มไ ด​ เพราะต​ อ งเ​ลย้ี งน​ อ ง สวนพ​ อก​ ็​ยงั คงท​ ำ​กบั ฉ​ นั ​เหมือนเดมิ พอ​นอง​คน​เล็ก​อายุ​ได​เกือบ​ขวบ คืนหนึ่ง​แม​ยอมให​ ฉัน​ไปเท่ียว​งานวัด​กับ​ญาติๆ ​แลว​เลย​ได​รูจัก​ผูชาย​คน​หน่ึง เขาอ​ ยู​หมูบา นถ​ ดั ไป หา งกันส​ ัก 15 กิโลเ​ห็นจะ​ได ความคิด​ บางอยาง​แวบ​เขามา​ใน​หัว​ฉัน​เมื่อ​ผูชาย​คน​น้ี​เขามา​จีบ ถา​เขา​ จรงิ จัง ฉนั จ​ ะ​ไดแ​ ตงงานอ​ อกจากบ​ าน​น​้ีไป​เสยี ที แตไ​ มท นั ไ​รส​ งิ่ ท​ ฉ​ี่ นั ก​ ลวั ม​ ากทสี่ ดุ ก​ เ​็ กดิ ขนึ้ เลอื ดข​ าดไป​ สองอ​ าทติ ยแ​ ลว ผดิ ปกตม​ิ าก ฉนั ไมเ่ คยเปน็ อยา่ งนมี้ ากอ่ น จะ​ 12 มีเร่ือง​อยากเลา ​ใหฟ​ ง

ทำ​อยางไร​ด​ถี า ​ทอ ง​ขึน้ มา ฉัน​จะ​มีล​ ูกก​ บั พ​ อ ​ได​อ ยา งไร ทอง​เริ่ม​ใหญ​ขึ้น​เรื่อยๆ จน​แม​สังเกตเห็น เม่ือ​แม​ คาดคน้ั น้ำตาฉ​ นั ​ก็​ทะลกั ทลาย ยอมรับก​ บั แ​ ม​ว า ใ​ช ฉัน​ทอ ง และ​พอ​เด็ก​ก็​คือ​ผูชาย​คน​นั้น แม​โมโห โวยวาย​เรียก​พอ​มา​ รับรู พอ ​โกรธจดั ตบ​จน​ฉัน​กองล​งไ​ปกับ​พืน้ ฉนั ม​ อง​น่งิ ​ เขา ไปใ​นต​ าข​องเ​ขา แววตาพ​ อ เ​รมิ่ ร​บั รู แตม​ นั เ​บกิ โพลงด​ ว ย​ ความรูส ึกอ​ะไร​บา ง​นนั้ ฉันเ​อง​กต​็ อบ​ไมได พอ​หยุด​ทุบตี หันหลัง​เดิน​ออกไป​เงียบๆ แม​ รอ งไหฟูมฟาย บอกใ​หฉ​ ันพ​ าไปบ​ า น​ผชู าย​คนน​ ั้นเ​ด๋ยี วนี้ ฉนั บ​ อกใ​หแ​ มร​ ออยใ​ู ตถ นุ บ​ า น สว นฉ​ นั เ​ดนิ ข​ นึ้ บ​ า นเ​ขา​ ไปค​ นเ​ดยี ว ฉนั บ​ อกเ​ขาว​ า ไมไ ดท​ อ งก​ บั เ​ขา เขาไ​มต​ อ งพ​ ดู อ​ ะไร​ ท้ังน้ัน ไม​ตอ ง​ลงมาเ​จอ​หนา​แมฉ​ ัน​ดวย พอก​ ลบั ล​ งมา​ฉนั บ​ อก​ แมว​ า เขา​ม​เี มยี ​แลว ฉนั ​ไมอ​ ยากย​ งุ ​กบั เ​ขา​อีก พอ เ​กบ็ ตวั เ​งยี บ แมก​ ไ​็ มพ ดู ไมจ าก​ บั ใ​คร สว นฉ​ นั ก​ ท​็ อ ง​ ใหญ​ขน้ึ จ​ น​คน​รกู นั ท​ ั่ว​หมบู า น ไมม ใี ครก​ ลาถ​ าม วนั หนง่ึ ​ม​ีคน​มาจาก​ในเมอื ง เขา​บอกวา ​เปน เจา หนา ท่ี ประ​ชาส​ งเคราะห ม​เี พอื่ นบา นโ​ทรศพั ท​ไ ป​แจง สงสยั ​วา ​ฉนั ท​ อ ง​ กบั ​พอเ​พราะไ​มเคยอ​ อก​ไปเท่ยี วไ​หน ฉนั ​เลยย​ อมรบั แ​ ต​ขอรอ ง​ ไม​ให​เขา​บอกใ​คร โดย​เฉพาะ​แม สว น​พอ​ซ่งึ ​อยู​บา น​ตอนเ​ขา​ มาหาพ​ อดี รีบ​ปฏิเสธ บอกวาฉ​ ัน​ทอง​กบั ค​ น​บานอ​ ื่น​แลว ​เขา​ ไมร ับ มเี รอื่ งอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 13​

เจาหนาท่ี​ก็ดี เขา​ไม​พูด​อะไร​อีก น่ัง​รอ​จน​แม​กลับ​ มาแลว บ​ อกวา อ​ ยากข​ อตวั ฉ​ นั ไ​ปพ​ กั ท​ บ​ี่ า นส​ งเคราะหใ​ นต​ วั เมอื ง คลอด​แลวค​ อยว​ า​กันอ​ ีกที แม​ตกลง คงเ​ปน​เพราะอ​ บั อายช​ าวบา น หรือ​อาจจะ​ เพราะ​ไม​อยาก​เหน็ ​หนาฉ​ ันก​ ็ได ท่ี​บานพัก มี​คน​ที่​ทอง​อยาง​ฉัน​อยู​หลาย​คน เขา​คุย​ กัน​เร่ือง​ทำแทง ​ทำให​ฉัน​รู​เปนคร้ังแรก​ใน​ชีวิต​วา​ถา​ทอง​แลว​ ไม​ตองการ​ทอง​ตอก​ ต​็ อ งทำแทง้ แตท่ กุ คนพากนั สา่ ยหน้าเม่ือ ฉนั ถามว่าพาฉนั ไปทำหนอ่ ยไ​ดไ​หม ฉันค​ ลอดลูกห​ ลัง​จากไปอ​ ยบู​ า นพกั ไ​ด​เกือบ 3 เดอื น ตอนแรกแ​ ม​จ ะ​ยกใหค​ นอ​ นื่ แตแ​ ลว กเ​็ ปลย่ี นใจ​เอาก​ ลบั มาเ​ลยี้ ง​ เอง พอ​ถึง​บา น พอ เ​ดนิ ​เขามาม​ อง​หนา เ​ด็ก แลวห​ ลงั จากนั้น​ ก็​ออกจาก​บาน​ไป​ทำงาน​ที่​จังหวัด​อ่ืน แทบจะ​ไม​กลับมา​บาน​ อกี ​เลย ฉัน​อยู​บาน​กับ​แม เล้ียงลูก เล้ียง​นอง ชีวิต​ดำเนิน​ ไปเร่ือยๆ วันขางหนา​จะ​เปนอยางไร​ยัง​ไมรู ฉัน​ไม​อยาก​ คิดฝน​อะไรไ​ปไกล​กวา ​น้ี ภารกจิ ​ท่​ยี ่ิงใหญ​ที่สุดใ​นช​ วี ิตข​ องฉ​ นั ​ ท​่ีเหลอื อย​มู ​ีเพียง​ตองร​ กั ษาความลับน​ ี้ไ​ว​ให​ด ที ่ีสุดเ​ทาน้นั มนั ค​ ือ​ความ​ลบั ​ท่ีวา พอ ​แทๆ ของฉ​ ัน​คอื พ​ อ แ​ ทๆ ของ​ลกู ฉ​ นั ​ดวย • ​ 14 มเี รอื่ งอ​ยากเลา​ให​ฟง

คนื น้ันฉนั นอนรอ้ งไห้ ในใจหนึง่ ร้สู ึกสงสารเด็กเพราะเร่ิมดนิ้ แล้ว กอ ยใจหนง่ึ กก็ ลัวไปตาย มีเรื่องอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 15​

ม​ขี ดี ส​ อง​ขีดป​ รากฏ​ชัดข​ ้ึนมา​บน​แผน ท​ ดสอบ ฉนั ​ รองไหโฮ อยากต​ ายไ​ปเ​สีย​ให​รูแลวรูรอด เปนไปไดอ​ ยางไรท​ ่​ี ฉนั ​ทอง ฉนั ​ถกู ไ​อ​คนใ​จ​ช่ัว​ขมขืนแ​ คค​ รง้ั เดยี ว​เทานนั้ วันท่ี​พอ​ดาทอ​อยาง​รุนแรง​และ​ไล​ฉัน​ออกจาก​บาน เพื่อน​คนห​ น่ึง​พา​ฉัน​เขา​กรุง​เทพฯ เพื่อ​ฝาก​ทำงาน​ในร​ าน​ขาย​ อาหาร​ยาน​ฝงธนฯ ฉัน​มี​หนาที่​เสริฟ​อาหาร​และ​เครื่องด่ืม​ให​ ลกู คา ส่วี​ นั แรก​ทุกอยาง​ผานไป​อยางร​ าบรนื่ ฉัน​เรมิ่ ท​ ำงาน​ได​ คลองแคลว ม​ ากข้ึน แต​ใจก​ ย็​ ังอ​ ยาก​กลับบ​ าน คดิ ถึงแ​ ม และ​ หายโกรธ​พอแ​ ลว อยากร​ วู า ​ถา​กลับไ​ปบ​ า น พอจ​ ะย​ งั ​โกรธ จะ​ ไล​ฉนั ​อกี ไ​หม วันที่​หา​ของ​การ​ทำงาน อยูๆ ลูกคา​คน​หนึ่ง​ก็​ถาม​ ขึ้นมา​วา​คืนนี้​ไปนอนก​ ับ​เขา​ได​ไหม เขา​กระเปาหนัก​นะ ฉัน​ ส่ันหนา​ดวย​ความ​ตกใจ ไมเคย​คิดวา​เหตุการณ​แบบน้ี​จะ​เกิด​ ข้นึ กบั ​ตัวเอง รบี ​กลบั เ​ขา ​หลังร​ าน สกั พัก​เฮยี ​เจาของราน​เดนิ ​ เขา มาต​ าม เขาบ​ อก​ใหฉ​ นั ​ไปกับล​ กู คา หา มป​ ฏิเสธ เด็กเ​สรฟิ ​ 16 มเี ร่ืองอ​ยากเลา ​ให​ฟง

ทกุ คนต​ องท​ ำงาน​นท้​ี งั้ นัน้ ฉนั ไ​มยอม เฮยี ​ไมไ ดบ​ อก​ฉัน​กอ น และถ​ า ฉ​ นั ร​ ​ฉู นั จ​ ะ​ ไมทำงาน​รา น​นี้อ​ ยา ง​แนน อน “หน​ูออก​ก็ได” ฉัน​โพลง​ออกไป​เพราะ​หัวเด็ดตีนขาด​ฉัน​ก็​จะ​ไม​ทำ​ อยา งน​ ี้ “ใจเยน็ ๆ กอน เดีย๋ วป​ ด ​รานแ​ ลว ​คอย​คุยก​ ัน” เฮยี เ​สยี งอ​ อนลง​กอ น​เดิน​กลับไ​ปห​ นา​รา น เทย่ี งคืนก​ วา รา นป​ ดแ​ ลว เฮยี น​ ัง่ ด​ ื่ม​เบยี รร​ อ​คยุ ก​ บั ฉ​ นั พอ​ฉนั ​นัง่ ลง​ปปุ เดก็ ​ใน​ราน​คนห​ นง่ึ ​กว็​ างแ​ กว เ​บียรใ​ห​ตรงหนา “ใจเย็นๆ จิบเ​บยี ร​เยน็ ๆ แ​ ลว ​คุย​กนั ​ไปเร่อื ยๆ เรอ่ื ง​ ทกุ เ​รอ่ื งต​ กลง​กนั ​ได” เฮยี พ​ ดู ฉนั เ​คยล​ อง​กินเ​บยี ร​กบั เ​พื่อนๆ ไมคอ ยช​ อบเ​พราะม​ ัน​ ขมม​ ากกวา อ​ รอ ย แตก​ ย​็ กแกว ข​ น้ึ จ​ บิ ด​ ว ยค​ วามเ​กรงใจ เฮยี ช​ วน​ คุย ถาม​เร่ืองท​ างบาน เร่ืองโ​นน​เรื่องน​ ี้ เวลาผานไป​แค​เด๋ียวเดียว​ฉัน​เริ่ม​รูสึก​งวงนอน​อยาง​ รุนแรง เสียง​เฮีย​บอกวา​งวง​ก็​ไปนอน​กอน​แลวกัน จะ​เดิน​ไป​ สง ​หอ งพัก​ซึ่ง​อยู​หลังร​ าน ฉัน​กาว​เขาไป​ใน​หองพัก เฮีย​เดินตาม​มา​ประชิด​ตัว แลว ห​ วั ฉ​ นั ก​ ห​็ มนุ ตวิ้ มองอ​ ะไรไ​มเ หน็ สตด​ิ บั ว​ บู พอเ​รมิ่ ร​ สู กึ ตวั ​ ลมื ตาข​ ้นึ มา เฮยี น​ ัง่ ​อยูป​ ลายเ​ตียง มีเร่อื งอ​ยากเลา ​ให​ฟง 17​

เขา​บอกวา​เพิ่ง​รูวาฉ​ ัน​ยัง​บริสุทธิ์​อยู ขอโทษท​ ่ี​ทำลาย​ ฉนั ขอร​ ับผิดชอบท​ กุ อยาง แลว​เขา​กล็​ กุ ข้นึ บอกวา เ​ด๋ียวจ​ ะ​ กลับ​เขามา ฉัน​ฉุกคิด​ขึ้น​ในใจ ถา​เขา​กลับมา​พรอม​คน​อ่ืนๆ​ อกี ​ละ ฉนั ก​ ำลังจ​ ะ​ถูก​รมุ โทรมห​ รอื เปลา เรอื่ งราวท​ ​ี่เคย​อาน​ใน​ หนงั สอื พิมพ​แวบ เ​ขามาใ​นห​ ัว สตก​ิ ลบั คนื ม​ าอ​ ยา งร​ วดเรว็ ฉนั ร​ บี ล​ กุ ขนึ้ ใ​สเ สอ้ื ผา แ​ ลว ​ เดนิ เ​ลาะออกไ​ปทางห​ ลงั ร​ า น มอเตอรไ​ ซดร​ บั จา งว​ ง่ิ ผ​ า นมา ฉนั ​ รบี เ​รยี กใ​หไ​ ปส​ ง ห​ นา ป​ ากซอย ฉนั โ​ทรไ​ปหาล​ กู พลี่ กู นอ งท​ ส​่ี นทิ ​ กัน เขา​ยาย​มาอ​ ยูก​ รุงเ​ทพฯ นาน​แลว แต​บานอ​ ยู​ไกล​เกอื บถ​ งึ ​ พระประแดง เขาบ​ อกทางใ​หฉ​ นั ​ขน้ึ ร​ ถเมล​ไปหา ฉนั ​อยูก​ บั ​เขาไ​ด​เกอื บเ​ดือน ก​เ็ ดินทาง​กลบั ​บา น​เพราะ​ ญาต​สิ ง ขา วม​ าว​ า พ​ อ ห​ ายโกรธ​แลว ฉนั ก​ ลบั ไ​ปเ​รยี นหนงั สอื ต​ อ ​ เพราะ​เปดเทอม​พอดี ทุก​เย็น​พอ​เลิก​เรียน​ก็​ไป​เรียนพิเศษ​ตอ​ เหมอื นเดิม ชีวติ ก​ ลบั ​เขา สค​ู วามป​ กต​อิ กี คร้งั มเ​ี พยี ง​ลูกพ่ลี ูกนอ ง​ ที่​กรุง​เทพฯ ​คน​เดียว​เทาน้ัน​ท่ี​ฉัน​เลา​ให​ฟง​วา​เกิด​อะไร​ข้ึนกับ​ ฉัน​บาง เรา​สัญญา​กัน​วา​จะ​เก็บเปนความลับ เรื่อง​ท่ีผานมา​ แลวก็​ให​มัน​ผา นไป ฉัน​กลับ​บาน​ได​เกือบ​สอง​เดือน เพ่ิง​สังเกต​วา​เมนส​ ไมมา​นาน​แลว พยายาม​นึก​ทบทวน​ถึง​คร้ังสุดทาย​ท่ี​เมนส​มา นา จะส​ อง​สามเ​ดอื นม​ าแลว หรอื วา ​ฉนั ​จะ​ทอ ง 18 มเี รอื่ งอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

ฉัน​กมลง​มอง​ขีด​สอง​ขีด​บน​แผน​ทดสอบ​อีกคร้ัง ความคิด​หมุนต้ิว ถา​ฉัน​เขา​กรุง​เทพฯ ไป​บอก​เฮีย เขา​จะ​ ยอมรับ​หรือเปลา​วา​เปน​ลูก​ของ​เขา เขา​จะ​เชื่อ​หรือวา​ฉัน​ ไมมีแฟน ไมเคย​ยุง​เกี่ยวกับ​ใคร แลว​ฉัน​จะ​ตอง​ออกจาก​ โรงเรียน หมด​อนาคต​ไป​เลย​หรือเปลา น้ำตา​เริ่ม​ไหล ฉัน​ตั้งใจ​จะ​เรียน​ให​สูง พอแม​ก็​ตั้งใจ​ อยาง​น้ัน​เพราะ​เขา​เหลือ​ลูก​เพียงคนเดียว พ่ีชาย​สอง​คน​ตาย​ จากไป​เพราะ​รถชน​กัน​เม่ือ​ป​ที่แลว พอแม​ตั้งใจ​ทุมเท​ให​ฉัน​ เตม็ ท่ี ฉันจ​ ะ​ทำ​อยางไร​ดี ตอนน​้ีฉัน​ทอง​สามเ​ดือนแ​ ลว ใ​ชไหม สารพัด​คำถ​ ามว​ งิ่ วนอ​ ย​ใู น​หวั หลาย​วัน​ตอมา ฉัน​ตัดสินใจ​เด็ดขาด​วา​ตอง​เอาออก ตอง​หยุด​การ​ทอง​นี้​ให​ได ฉัน​ไป​ที่​รานขายยา​ที่​เคย​ซื้อ​แผน​ ทดสอบ ดูเหมือน​ไม​ตอง​พูด​อะไร​มาก​คน​ขาย​ก็​จัด​ยา​มา​ให​ เปนชุด เขา​บอกใ​ห​กินจ​ น​หมดท​ ั้ง 6 เม็ด ถาย​ ัง​ไม​ออก​ให​ กลับ​มาหา​ใหม ฉัน​กิน​ยาท​ กุ อยางต​ ามทร​ี่ านขายยาแ​ นะนำ เริ่ม​ตั้งแต​ ยาอ​ ะไรไ​มร จ​ู ำนวน 6 เมด็ ตอ ด​ ว ยย​ าส​ ตรก​ี บั เ​หลา ขาวอ​ กี ห​ นงึ่ ​ อาทิตย ตาม​ดว ย​ยา​แผงล​ ะ 100 บาท​ท​ี่มแี​ ผง​ละ 10 เม็ด​อกี 1 แผง ก​ย็ ัง​ไม​อ อก ในที่สุดฉ​ ัน​ตัดสินใจเ​ลาเรื่อง​ให​อาจารย​คน​หน่ึง​ที่​สนิท​ กนั ​ฟง ตอนแรก​อาจารย​อยาก​ใหไ​ ปแ​ จงความ จะ​ได​ไปข​ อให​ มีเร่ือง​อยากเลา ใ​ห​ฟง 19​

หมอ​ทโ​ี่ รงพยาบาล​ทำแทง ใ​ห​ได แต​ฉัน​ไมกลา ฉนั ไ​มอ​ ยากใ​ห​ ใครม​ าร​ วู า ฉ​ นั โ​ดนข​ ม ขนื ในทส่ี ดุ อ​ าจารยร​ บั ปากว​ า จ​ ะค​ ดิ ห​ าทาง​ ชว ยเหลือแ​ ต​ยงั อ​ ยากใ​หฉ​ ัน​ลอง​คุย​กบั แ​ ม ฉัน​ยัง​ไมกลา ​อย​ดู ี เพ่อื น​ใน​กลมุ ก​ พ​็ ยายามห​ าทางช​ วย ครั้งหนึ่งเ​พ่ือนใ​ห​ ไป​ยืน​บน​สะพานสงู ส​ กั 10 เมตร​เหน็ จะไ​ด​แลวก็​ถบี ​ฉนั ​ตกน้ำ บางครง้ั ก​ ใ​็ หซ​ อ นม​ อเตอรไ​ ซดแ​ ลว พ​ าไ​ปทางท​ เ​่ี ปน ห​ ลมุ เ​ปน บ​ อ อกี ค​ นแ​ นะนำใ​หส​ บู บหุ รี่ จากทไ​ี่ มเ คยส​ บู ฉ​ นั ก​ ลายเปน ค​ นส​ บู ไ​ด​ คลอ ง แตส​ ูบไ​ปเ​ปน​สิบๆ ซองก​ ็ย​ ัง​ไมมอี​ ะไร​เกิดขึ้น หลังจากนั้น​อาจารย​ใหเงิน​มา​สี่​พัน​บาท ฉัน​เอา​ เงินเก็บ​ของ​ตัวเอง​มา​สมทบ​อีก​สอง​พัน​รวมเปน​หก​พัน​บาท เพื่อ​เดินทาง​ไป​อีก​อำเภอ​หน่ึง​ที่​เพ่ือน​ไป​สืบมา​วา​มี​บาน​ที่​รับ​ ทำแทง คนื น​ นั้ ​ฉนั น​ อน​รอ งไห ในใจ​หนึ่งร​ สู กึ ​สงสาร​เดก็ ​เพราะ​ เร่ิม​ดิ้น​แลว ใจ​หน่ึง​ก็​กลัว​ไป​ตาย ยัง​ไมไดค​ ุย​กับ​แม แลว​ถา​ ตายไ​ปพ​ อ แมจ​ ะท​ ำอ​ ยา งไร เขาจ​ ะไ​มเ หลอื ล​ กู ไ​วด​ แู ลย​ ามแ​ กเ ฒา ​ เลย อกี ใ​จ​หนง่ึ ก​ ร​็ สู กึ ฮ​ ดึ ​วา ​ตอ ง​รอด ตอ ง​ไดก​ ลบั ​มาเรยี นจ​ นจบ​ พรอ มเ​พื่อนๆ ในท่สี ดุ ​ฉันก​ ​็ตัดสินใจว​ า ต​ อ ง​เสี่ยง ตาย​เปน​ตาย ยังไง​ก็ต​ อ ง​ลองดู ราวกับ​อยู​ใน​ฉาก​หนัง​ไทย​สมัยกอน บาน​น้ัน​เปน​ บา น​ไมโ​ทรมๆ มีย​ ายแกๆน​ งั่ อ​ ย​ใู นบาน แกถ​ ามว​ า ​กเ​่ี ดือนแ​ ลว ฉนั บ​ อก​จะห​ ก​เดอื นแ​ ลว แก​บอกส​ บายม​ าก แปดเ​ดอื นย​ ังเ​คย​ ชว ยม​ าแลว 20 มีเร่อื ง​อยากเลา ใ​ห​ฟง

ยาย​ใหฉ​ ัน​เปลี่ยนไป​ใส​ผาถุง นอน​บน​เส่ือ​เกาๆ ชัน​ ขา​ขึ้น แลว​แกก​ ​็ใช​มือ​ลวงเ​ขา ไปใ​น​ชอ งคลอด ถุงมอื ​กไ็​มได​ใส แต​ตอนนั้น​ฉัน​ไม​นึกถึง​ความ​สะอาด​หรือ​สกปรก​อะไร​ทั้งส้ิน​ ทั้งปวง ยาย​บอกวา จ​ ะ​ใส​สายยาง​เขาไป​ใน​มดลกู ​และ​ฉีด​น้ำยา​ อะไร​สัก​อยา ง แต​เวลา​ก็​ผาน​ไปถึง​ส่ี​ชั่วโมง​โดย​ยัง​ไม​สามารถ​สอด​ สายยางเ​ขา ไ​ปได ฉนั เ​รม่ิ เ​จบ็ ม​ ากขน้ึ เ​รอ่ื ยๆ ตลอดเวลาม​ เ​ี ลอื ด​ ไหลไ​มย อมห​ ยดุ ยายใ​หเ​ พอ่ื นฉ​ นั ค​ อยห​ น่ั ม​ ะนาวจ​ มิ้ เ​กลอื ใ​หฉ​ นั ​ กนิ ​ท้ัง​เปลือก ในทสี่ ดุ ก​ บ​็ อกวา ส​ ายยางเ​ขา ไ​ปไดแ​ ลว แกเ​รมิ่ ฉ​ ดี น​ ำ้ ยา​ กลิ่นเหม็น​อยา งก​ ับ​ยาฉีดศ​ พ ฉนั ​เรม่ิ ​รูสกึ ร​ อ น​ภายในท​ อ ง ยาย​ บอกวา ใ​ห​ล กุ ขน้ึ ​ได ใสผ​ า อนามัย​เอา​ไว​กนั เ​ลอื ดแ​ ละ​น้ำยา​ไหล​ ออกมา​เลอะเทอะ หลังจากนี้​จะ​แทง​เอง แต​ถา​ยัง​ไม​แทง​ให​ กลบั มาจ​ ะร​ บั ผิดชอบท​ ำต​ อ ให ฉัน​ออนเปล้ีย​ไป​หมด​ท้ัง​รางกายและจิตใจ พยายาม​ ไมคิด​อะไร​มาก มุง​อยู​อยาง​เดียว​วา​ตอง​แกปญหา​ให​ได คืน​ น้ันฉ​ นั ​ไมกลา ​กลบั บ​ า น ไปนอน​ทบ่​ี าน​เพ่ือน วันรุงข้ึน​มี​เลือดออก​มาจาก​ชองคลอด​เต็มไปหมด กลิ่นเหม็น​เหมือน​กลิ่น​น้ำหนอง ฉัน​กลัว​แทบขาดใจ​รีบไป​ท่ี​ โรงพยาบาล พอห​ มอม​ าด​ ปู​ ุบ ก​ ​็ดา ฉ​ ัน​เสีย​ใหญโ ต ฉนั ​ยอมรบั ​ กับ​หมอ​วา​ไป​ทำแทง​มา ออนวอน​ให​ชวย​ฉัน​ที ในที่สุด​หมอ​ กย​็ อม​ฉดี ยาใ​ห มเี ร่ือง​อยากเลา​ใหฟ​ ง 21​

ฉัน​ตอง​ฉีดยา​ทุก 4 ชั่วโมง วันรุงขึ้น​เขา​พา​ฉัน​ ไป​อัลตรา​ซาวน ปรากฏ​วา​เด็ก​ยังอยู​ปกติ​ดี​ทุกอยาง หมอ​ บอกวา เ​หมอื น​ปด ประต​ฉู ดี น​ ำ้ ไม​เ ขาใ​นม​ ดลูกเ​ลย แต​เขาไป​ ใน​ชองทอ ง ทำลายอ​ วยั วะ​ทกุ ส​ ว น ถา​มาชา​กวา น​ จ​้ี ะ​ตกเลอื ด​ จน​ชอ็ ค ตายไ​ดเ​ ลย หมอบ​ อก ฉนั น​ อนอ​ ยโ​ู รงพยาบาลร​ วมส​ ามค​ นื ไมม ใี ครม​ าเ​ฝา แม​ รู​แลว​เพราะ​ให​ลูกพี่ลูกนอง​ไป​บอก แต​แม​คง​ไมกลา​มา​เพราะ​ กลัว​พอ​จะ​รู เปน​ชวงเวลา​ท่ี​ใจ​มัน​ช้ำ​ที่สุด เห็น​คนไข​คน​อ่ืน​ มี​ญาติ​มา​ดูแล พยาบาล​ก็​พูดจา​ดีๆ​ดวย สวน​ฉัน พยาบาล​ แทบจะไ​มมาจ​ ับตอ ง​ตวั ​เลย พอ​ออกจาก​โรงพยาบาล ฉัน​กลับ​เขา​บาน ใส​สเตย​ รัด​ทอง​เอา​ไว บอก​พอ​วา​จะ​เขา​กรุง​เทพฯ ​มาหา​ญาติ พอ​ อนุญาต “กลบั มาค​ นเ​ดยี ว​นะ” แมก​ ระซบิ บอกก​ ำชบั จากนนั้ เ​พอื่ นค​ นห​ นงึ่ ก​ พ​็ าเ​ขา ก​ รงุ เ​ทพฯ ตามค​ ำแ​ นะนำ​ ของ​อาจารย​ที่​อาน​เจอ​ใน​นิตยสาร​วา​มี​บานพัก​ฉุกเฉิน​อยูที่​ ดอนเมอื ง ตอนนีฉ้​ นั ​ยังพ​ ักอยูท ีบ​่ านพ​ ักน้ี ยังไมแนใจ​นักว​ า จ​ ะ​ ยก​เดก็ ห​ รอื ​จะ​เลย้ี งเ​อง ชว งแรกๆ ​ทร่ี​ ูว า ​ทอ ง ฉนั ​เคย​ดุดา ไล​ ใหเ​ขาอ​ อกไ​ปจากท​ อ งฉ​ นั เคย​ทบุ เคยต​ ี จนต​ ัวเองเ​จบ็ แต​ หลงั ๆ​มา​น่ี ฉนั ​เริ่มส​ งสาร พดู จาด​ ๆี ก​ บั เ​ขา ยังไง​ก​็อมุ ​เขา​ มาเ​จด็ ​แปด​เดือน​แลว 22 มเี รอื่ ง​อยากเลาใ​ห​ฟง

ฉัน​นึก​ยอนกลับไป​ดู​ปญหา​ทั้งหมด​ที่​เกิดข้ึน มัน​ ไมนาเชื่อ​เลย​วา​ฉัน​จะ​มี​ชะตา​ชีวิต​อยาง​น้ี ฉัน​ไมเคย​เท่ียวเตร​ ออกน​ อกลนู อกทาง ไมเ คย​คบเ​พ่ือนชาย เปนเ​ดก็ เ​รียน ชว ย​ อาจารยท​ ำ​กิจกรรมม​ าตลอด มาท​ บทวนดู จรงิ ๆ​แลว ส​ งิ่ ท​ ท​ี่ ำใหฉ​ นั ต​ ดั สนิ ใจท​ ำแทง ​ มนั ​มาจาก 2 อยา ง อนั ดบั แรกเ​ลย​ฉนั ​กลัวพ​ อแมอ​ ับอาย​ขาย​ ขห้ี นา ช​ าวบา น อยาง​ที่สอง​ก็​คือ​อนาคต​ของ​ฉัน​เอง ถา​เก็บ​เด็ก​ไว ฉัน​ก็​ตอง​หยดุ ​เรยี น เพ่ือนๆ เ​รียนก​ ัน​จบ แต​ฉ ัน​กลับ​เรียนไ​ม​ จบ จะ​กลายเปนต​ ัวประหลาดท​ ่ี​ถูกช​ าวบานจ​ ับตามองแ​ ละ​ ซุบซบิ นนิ ทา • มีเร่ืองอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง 23​

...วินาทนี ัน้ ฉันอยากใหผูชายคนนั้นมันไดเหน็ ฉันอยากพูดใหมันฟง มนั อาจไมคดิ อะไรกไ็ ด แตจะพูดใหม นั ไดย นิ วาแกมีสวน ทำใหช วี ิตหนึง่ ทีเ่ ขาอยากเกดิ ข้ึนมา ตอ งไมไดเ กดิ บาปคร้ังนีแ้ กกบั ฉนั รวมกนั ทำ... 24 มีเร่อื งอ​ยากเลาใ​ห​ฟง

ฉันไมร่ ู้ว่า ​แหมม ​กำลังจะเกิดอะไรข้นึ กบั ตัวเองบ้าง มเี รื่อง​อยากเลา​ให​ฟ ง 25​

หก​ป​ท่ีแลว​ตอนที่​ฉัน​เขา​โรงพยาบาล​รัฐ​แหง​หน่ึง​ เพื่อ​คลอด​ลูกชาย​คน​เล็ก หมอ​พบ​วา​ฉัน​ติดเช้ือ​เอชไอวี​เลย​ บอกใ​หฉ​ นั ท​ ำหมนั ห​ ลงั ค​ ลอดไ​ปเ​ลย ฉันล​ งชอ่ื ย​ ินยอมท​ ำหมนั และใ​ชช วี ติ ​ตอมา​อยางร​ ะมดั ระวงั พยายาม​ดูแลส​ ุขภาพ ดูแล​ ลูก​อยางด​ ี ตรวจรา งกาย​สม่ำเสมอ หลังจากนั้น​ไมนาน​ฉัน​ไดงาน​ทำ​จึง​สง​ลูกชาย​ไป​ให​ แมส ามเ​ี ลย้ี ง ตวั เองก​ เ​็ ฝา พ​ ยาบาล​สามม​ี าจ​ นถงึ ว​ าระสดุ ทา ย​ใน​ ชวี ติ ข​ องเ​ขา เมอื่ เ​หลอื ต​ วั ค​ นเ​ดยี ว ฉนั ย​ งั คงท​ ำงานแ​ ละใ​ชช วี ติ ​ อย​ูกับ​เพื่อนฝงู ไปเย่ียม​ลูกชาย​ตามว​ าระโ​อกาส ไมมีใคร​รวู า​ ฉัน​ติดเช้ือ​เอชไอวี วนั หนงึ่ ​เมื่อไมน านมานี้ ฉัน​ไปเยีย่ ม​เพอ่ื นสนิทท​ ​่ีบาน แตพ​ บเ​พยี งส​ ามข​ี องเ​พอ่ื นท​ ก​ี่ ค​็ นุ เคยก​ นั ด​ ี ฉนั น​ งั่ ค​ ยุ ก​ บั เ​ขาเ​พอื่ ​ รอ​เพ่อื น​กลบั มา แตกลบั เ​กิดเ​หตกุ ารณ​ไ มค าดคิด​เมอื่ จ​ ูๆ ​ เขา​ เขามา​ทำรายรางกายแ​ ละ​ขมขนื ​ฉนั 26 มเี ร่ืองอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

ฉัน​นึกไมออก​วา​ตอง​ทำ​อยางไร กลัว​อยู​อยาง​เดียว​ วา​เพื่อนจ​ ะ​กลับมา​และ​เขาใจฉ​ นั ​ผดิ ฉัน​รีบก​ ลับบ​ า น ลา ง​เนื้อ​ ลางตัว และเ​ขานอน บอกก​ บั ต​ ัวเองใ​นใจ​วาช​ า งมัน หลงั จากน้ี​ คอย​คิด​หาทาง​วา​จะ​บอก​เพื่อน​อยางไร​ให​รูวา​สามี​เปน​คน​ เลวมาก ไมน านต​ อ มา​ปรากฏว​ า​ฉัน​ทอง หมอท​ ค​่ี ลนิ ิกเ​ปน ค​ น​ ตรวจ​ปสสาวะ​ให และ​แนะนำ​วา​ให​กลับ​ไปหา​หมอ​คน​ที่​ผา​ คลอด​และ​ทำหมัน​เพ่ือให​เขา​ชวย​ทำแทง​ให คง​เปน​เพราะ​เขา​ ทำหมัน​ใหไ​ มด​ีพอ ฉัน​จงึ ท​ อ งไ​ด​อีก ฉันก​ ลบั ไ​ ปท​ โ​ี่ รงพยาบาล​รฐั แ​ หงนัน้ เขา​ยังมีป​ ระวัต​ิ ฉนั อ​ ยู หมอ​คนห​ นง่ึ ​ตรวจ​ทอ งฉ​ นั ​และ​ยืนยัน​วา ​ทองจ​ ริงๆ ฉนั ​ บอก​เขา​วา​ตอง​ชวย​เอาออก​ให​ฉัน​ดวย​เพราะ​ฉัน​มี​ลูก​อีก​ไมได​ แลว หลงั จากนน้ั ฉ​ นั ถ​ กู เ​รยี กเ​ขา ไปใ​น​หอ งท​ ม​่ี อ​ี าจารยห​ มอแ​ ละ​ หมอ​ฝกหดั น​ ่งั ​กนั ​อยเู​ต็มไปหมด “เกดิ อ​ ะไรข​ นึ้ ล​ ะ ทำไมถ​ งึ ก​ ลบั มาท​ อ ง” คนท​ ฉ​ี่ นั เ​ขา ใจ​ วา​นาจะเปน ​อาจารยห​ มอ​ถาม​ขึน้ มา ตลกด​ ี​นะ ฉนั ต​ า งหาก​ท​่ี นาจะ​ถามคำถาม​น​้ีกับเ​ขา “ไม​ทราบเ​หมอื นกนั ค​ ะ ก​ ท​็ ำหมัน​ไปแลว” “ม​ลี ูก​กี่ค​ น​แลว ” “สองค​ น​คะ” “ผูหญิงห​ รือ​ผชู าย” มเี รอ่ื งอ​ยากเลา ​ใหฟ​ ง 27​

“ผชู ายท​ งั้ สอง​คน​คะ” “ทอง​น​ี้อาจจะ​เปนผ​ หู ญงิ ​ก็ได​นะ ไมเ อา​ไว​เหรอ” ตลกอ​ ีกแลว​ไหม​ละ ฉันค​ ิดในใจ รูท​ ้ังร​ วู า ​ฉนั ต​ ดิ เ​อดส ฉนั ​ทำหมนั ​แลว แลวย​ งั ม​ า​ถามคำถาม​แบบน​ไ้ี ดย​ งั ไง ฉนั เ​หลยี วมอง​ไปร​ อบๆ หมอ​ฝก หดั น​ ง่ั ก​ นั ห​ นา สลอน​ รอฟง​คำ​ตอบ​จาก​ฉัน ดานหลัง​ยังมี​คนไข​อีก​หลาย​คน​น่ัง​รอ​ คิว​อยู ฉัน​ระงับ​ความรูสึก​ตอบกลับ​ไป​วา​ไมเปนไร​แลว​รีบลุก​ เดนิ อ​ อกมา ฉัน​ขอพ​ บ​นัก​สังคมสงเคราะห เลาเร่ือง​ให​ฟง​คราวๆ เขาบ​ อกวา จ​ ะร​ บั เ​รอื่ งไ​วใ​ ห หลงั จากนนั้ ฉ​ นั ร​ ออ​ กี เ​กอื บเ​ดอื นจ​ น​ ทอ ง​เขา เ​ดอื นที่ส​ าม ทาง​โรงพยาบาล​แจง ว​ า ใ​หไ​ ป​ตรวจรา งกาย ฉัน​ตอง​ผาน​กระบวนการ​ตรวจรางกาย​และ​ถูก​ซัก​รายละเอียด​ อีกห​ ลายร​ อบ ในทีส่ ดุ ​เขา​บอกวา อ​ กี ​สองอ​ าทติ ย​จ ะต​ ิดตอ ก​ ลบั ​ ไป ฉัน​รอ​ดวยค​ วาม​กระวนกระวายใจม​ าก จะอ​ อกจาก​บาน​ไป​ ไหน​ก​ไ็ มก ลา กลวั ว​ า ​ถา ​ทาง​โรงพยาบาล​โทรศพั ท​มาแลว ​เพอ่ื น​ ที่อยบู​ า น​เดยี วกัน​เปนค​ นร​ บั ความจ​ ะ​แตกกนั ​พอดี ในท่ี​สุดทาง​โรงพยาบาล​ก็​โทรศัพท​มา​แจง​วัน​ให​เขาไป​ รับ​การ​รักษา เมื่อ​ไปถึง​โรงพยาบาล เจาหนาท่ี​คน​หนึ่ง​ถือ​ใบ​ ประวัติข​ องฉ​ ัน​และพ​ าเ​ดิน​ไป​ขน้ึ ​ลฟิ ท เขาก​ มลงอ​ า นใ​บ​ประวัติ​ ของฉ​ นั “ทำไมถ​ ึง​เอาออก” 28 มเี รอื่ ง​อยากเลา ใ​ห​ฟ ง

ใจหายวาบ ฉนั ​ไม​นกึ ​วา เ​ขา​จะ​ถาม​ออกมา​ในล​ ฟิ ท​ซึง่ ​ ม​คี น​ยืนอ​ ย​เู ตม็ ฉนั ​หันหนา ​ไปทางอ​ ่ืน ไม​มองห​ นา เ​ขา​และ​ไม​ ตอบ พอไ​ปถึง​แผนก​สูตกิ รรม หมอ​คน​หนึง่ เ​รียกฉ​ นั ​เขา ไปค​ ยุ เขาอ​ ธิบายว​ ิธีการท​ ำแทง ​ทเ​ี่ ขา​จะ​ทำใหฉ​ นั ​ซง่ึ ค​ อื ​การ​เหนบ็ ​ยา ตอนน้ัน​ฉัน​อยาก​รูมาก​วา​จะ​ทำ​อยางไร จะ​เกิด​อะไร​ ขนึ้ กับ​ตัว​ฉนั ​บา ง แต​กไ​็ มก ลา​ถาม หมอท​ ำห​ นา ย​ งุ ต​ ลอดเวลา​ และ​สงั่ งาน​พยาบาลด​ ว ย​น้ำเสยี งห​ ว นม​ าก หลังจากนนั้ พยาบาลใ​ห​ฉ นั ​นอน​บนเ​ตียง หมอเ​ขามา​ เหนบ็ ​ยาใ​ห “นอน​น่ิงๆ​ซัก​สอง​ช่ัวโมง​นะ อยา​เพ่ิงลุก​เดิน​เด๋ียว​ ยา​มัน​หลุด มัน​อาจจะ​มี​ปวดทอง​เหมือนจะ​มี​ประจำเดือน​ นิดหนอย​นะ ถาป​ วด​มากห​ รือ​มี​เลือดออก​ก็ก​ ด​เรียกพ​ ยาบาล​ เลย ถาย​ งั ​ไมมี​อะไรเ​กดิ ขน้ึ พ​ รุง นี​้เชา ​หมอจ​ ะ​เหนบ็ ​เพ่ิมให” หมอ​พูดรัว​เร็ว​กอน​จะ​เดิน​ออกไป​โดย​ฉัน​ไมมี​โอกาส​ ได​ซ ักถาม หมอ​เหน็บ​ยา​ตอน​ประมาณ​บาย​สาม​โมง ราวๆ​ ส่ี​ ทุม​ฉัน​เร่ิมป​ วดฉ่ี ลุกเ​ขาห​ องน้ำ​ไป​ฉี่​ก​็รูสึก​เหมือนม​ ีก​ อน​อะไร​ บางอยางถ​ วงๆ​ หนกั ๆ​ อย​ูตรงท​ องนอย ฉนั ลกุ ​ไป​ฉ​ี่แทบจะ​ ทุกย​ สี่ บิ ​นาที แต​กย​็ ัง​ไมมีอ​ ะไร​ออก​มาจากช​ อ งคลอด ฉัน​นอน​ คิดวา ค​ งจะ​ตอ ง​เหนบ็ ​ยา​อี​กรอบแ​ นๆ แต​แลว​ความรูสึก​เหมือน​มี​น้ำไหล​ริน​ออก​มาจาก​ ชองคลอด เปน​เลือด​จางๆ ฉัน​รีบ​กด​เรียก​พยาบาล ผูชวย​ พยาบาลค​ น​หนง่ึ ​เดนิ เ​ขา มา​ดู มเี รื่องอ​ยากเลาใ​หฟ​ ง 29​

“เปน​อะไร” “เลอื ด​มัน​ออก” ผูชวย​พยาบาล​เดิน​ออกไป​และ​กลับ​เขามา​ใหม​ พรอมกบั ​แผนซ​ ับ “ถา​มีอ​ ะไรอ​ อกมา​ก​ก็ ด​เรียกน​ ะ” ฉนั เ​ริม่ ​ปวด กระสับกระสาย ยกข​ า​สอง​ขา งข้นึ ​ชันเขา รสู ึกวาเ​ลือดเ​รมิ่ ​รนิ อ​ อกมา​อกี น​ ดิ หนอ ย ประมาณ​ตีหนงึ่ ความป​ วดเ​ริ่ม​แผ​ซานม​ ากขนึ้ มี​ลม​ เบง​มา​เปนระยะๆ ​เหมือน​รางกาย​อยากจะ​เบง​อะไร​สัก​อยาง​ ออกมา จะ​หลุด​ก็​ไม​หลุด กระวนกระวาย​มาก สักพัก​ก็​ เหมอื นกับ​ม​ีน้ำ​ออกมา​เยอะ​มาก ฉนั ​ตกใจร​ ีบ​กด​เรยี ก​พยาบาล​ อ​ีกรอบ พยาบาล​เขามา​ดู​บอกวา เ​ปน น​ ้ำคร่ำ “ยงั ​ไมใช​นะ” วา แ​ ลว กเ​็ ดนิ ก​ ลบั อ​ อกไป ใจจรงิ ใ​นตอนนนั้ ฉ​ นั อ​ ยากใ​ห​ เขาน​ ั่งอ​ ยู​ดวย​เพราะฉ​ ัน​ไมร​ ูวา ​กำลังจ​ ะ​เกดิ อ​ ะไร​ขึ้นต​ วั เอง​บาง ราวๆ ​ตีสอง เร่มิ เ​จ็บ​จนท​ นไมไ หว สองม​อื ​ลบู ท​ อ ง​ เบาๆ “อยา ​ให​ท รมาน​เลย แม​คงไ​มมีบ​ ุญ​ให​เกดิ ห​ รอก​นะ ไว​ ชาติหนา​ก็แลวกนั ชาต​ินแ้​ี ม​จะท​ ำบุญไ​ป​ให​ตลอด​นะ ไม​ตอ ง​ กลวั ” 30 มเี ร่ือง​อยากเลา​ให​ฟง

ราวปาฏิหาริย์ อะไร​บางอยาง​ลื่นๆ​เหมือนว​ นุ ​เคลื่อน พน​ชองคลอด​ออกมา แผน​ซับ​เปยกชุม ฉัน​กดออด​เรียก​ พยาบาล “เอา ออกม​ าแลว น​ ่ี แต​รกย​ งั ​ไม​ออก นอน​รอ​อกี เ​ด๋ยี ว​ นะ ใหร​ กห​ ลดุ อ​ อกมาก​ อ น อาจจะ​เจบ็ อ​ กี น​ ดิ หนอ ย ถา ​รกอ​ อก​ มาแลว ก​ ด​เรยี ก​เลย​นะ” วา​แลวก็​เดิน​กลับ​ไป ฉัน​หมดแรง​จน​ไม​อาจ​อาปาก​ เรียก​เขา​ได​ทัน อยาก​ให​เปลี่ยน​แผน​ซับ​ให​หนอย​เพราะ​มัน​ เปยกชุม​และ​เหม็นคาว​มาก นอนห​ มดแรง​อยส​ู กั พกั ความ​ปวด​เบาลง​ไปเ​ยอะ เรมิ่ ​ ปวดฉ่ี ฉันก​ ดเ​รียกพ​ ยาบาล เขาไ​มใ​หล กุ แต​เ อา​กระโถนม​ า​ รองใ​ห​ฉท่ี​ งั้ ๆ ท​นี่ อน​อยอ​ู ยา งน​ นั้ พยาบาลป​ ระคองส​ ะโพกฉ​ นั ​ ไว พยายาม​ไม​ให​ว นุ ​กอนน​ น้ั ​กระทบกระเทือน “รก​มนั ​ยงั คาอ​ ยู” เขา​บอก ฉัน​พยักหนารับ น้ำตา​ซึม​ดวย​ความรูสึก​บางอยาง​ท่ี​ เร่มิ ท​ วมทน​หัวใจ ฉ่ี​ไม​ออก กใ​็ นห​ อ ง​น้ันม​ นั ไ​มไดม​ ี​แต​ฉ ัน​คน​ เดียว คนไข​หลายค​ น​นอน​กนั ​เรยี งราย พยาบาล​เดิน​ออกไป​กัน​จน​หมด ฉัน​นอน​นิ่ง​อยู​กับ​ ความ​เงียบ ขา​สอง​ขาง​ที่​ชัน​ขึ้น​ไว​เร่ิม​สั่น​ลา ปวดหลัง​อยาง​ รุนแรง​บวก​กับ​ความ​ที่​อยากจะ​เห็น​เขา ฉัน​ชัน​ตัว​ขึ้น กมลง​ ไป​ดู มีเรื่อง​อยากเลา ​ใหฟ​ ง 31​

โธ​ลูก หนู​อาจจะ​เกิด​จาก​ใคร​ก็​ไมรู แต​หนู​ก็​เปน​ลูก​ แม ทำไมห​ นู​ไม​ไปเ​กดิ ก​ บั ค​ นท​ เี​่ ขา​พรอม คนท​ เ​่ี ขา​ไม​เปนโ​รค​ อยา งแ​ ม พยาบาลส​ องค​ นเ​ดนิ ​เขา มา​ดู “อุย ยังไ​ม​ออก​อกี เ​หรอ นี่​ผชู าย​นะเ​นยี่ ” พยาบาล​ กมลง​ดู​ใกลๆ ฉัน​ถอนหายใจ​แผว​ยาว ได​แ ต​พรำ่ พูดอ​ ยใ​ู นใจ “ยกโทษใหแ​ มน​ ะ แมไ​ มต งั้ ใจ ตอ งเ​ขา ใจน​ ะว​ า เ​กดิ อ​ อก​ มาแลว ห​ นจ​ู ะม​ ช​ี วี ติ ไ​ดย​ าวนานแ​ คไ หน มนั จ​ ะเ​ปน บ​ าปก​ วา ไ​หม หนม​ู า​ใหมช​ าตหิ นาน​ ะ​ลูก มา​ตอนท่ี​แม​สุขภาพด​ ีกวาน​ ้ี” วินาที​น้ัน​ฉัน​อยาก​ให​ผูชาย​คน​นั้น​มัน​ได​เห็น ฉัน​ อยาก​พดู ใ​ ห​มนั ฟ​ ง มัน​อาจไ​ มคิด​อะไรก​ ็ได แต​จะพ​ ูด​ใหม​ นั ​ ไดย นิ ว​ า แกม​ ส​ี ว นท​ ำใหช​ วี ติ ห​ นงึ่ ท​ เ​ี่ ขาอ​ ยากเ​กดิ ข​ นึ้ มา ตอ ง​ ไมไดเ​ กดิ บาป​ครง้ั นี้แ​ ก​กับ​ฉัน​รว มกนั ​ทำ อีก​ใจ​หน่ึง​ฉัน​หวนนึก​ไปถึง​สามี​ท่ี​ตาย​จากไป ถา​คุณ​ รูจัก​พอ คุณ​คง​ไมเอา​โรค​ราย​มา​ติด​ลูก​ติด​เมีย ฉัน​คง​ไม​ตอง​ มาเ​จอ​วนั ท​่ีชวี ิตม​ ันโ​หดรา ย​อยาง​น้ี หก​โมง​เชา หมอ​คน​หน่ึง​เดิน​เขามา ฉัน​ใจช้ืน​ขึ้นมา​ หนอ ย เดยี๋ วห​ มอค​ งด​ งึ เ​อาร​ กอ​ อก หมอใ​สถ​ งุ มอื แ​ ลว ล​ ว งเ​ขา ไป​ ในม​ ดลูก เขาอ​ อกแ​ รงดึงอ​ ยช​ู ว่ั ​อดึ ใจ “ไมอ​ อก เดยี๋ วจ​ ะใ​หน​ ำ้ เกลอื ก​ บั ย​ าเ​รง น​ ะ” เอาเลย ฉนั ​ คดิ อ​ ย​ใู นใจ อะไร​ก็ได ขอใหช​ ว ย​ฉนั ​ที 32 มีเร่ืองอ​ยากเลา ​ให​ฟง

ยา​เริ่ม​ออกฤทธิ์ ฉัน​ปวดทอง​แต​ยัง​ไมมาก​เทาไร จน​สิบเอ็ด​โมง ยัง​ไมมี​อะไร​ออกมา รอบตัว​มี​แต​กลิ่นคาว​ คละคลงุ หมอ​คน​ใหม​เดิน​เขามา เขา​สายหนา​เมื่อ​เห็น​สภาพ​ ของฉ​ นั ไมร​ วู า เ​ขา​คดิ ​อะไร​อยู หมอใ​ส​ถ ุงมือแ​ ละ​เริม่ ​ลว งเ​ขาไป​ ในช​ อ งคลอด อกี ม​ อื ​กก็​ ดห​ นา ทอ งฉ​ นั ​เปนจงั หวะ​ซำ้ ๆ อะไรบ​ างอยา ง​หลดุ ผ​ า นช​ อ งคลอด​ออกมา หมอ​ยงั คง​ กด​หนาทอ ง​และ​ทำทา ​เหมือน​โกย​อะไรอ​ อกจากต​ วั ฉ​ นั “นา จะห​ มดแลว ยงั ​เจ็บอ​ ยไู​หม” ฉนั ​สา ยหนาช​ าๆ ไมม ีแรง​จะ​เปลงเสยี ง​ออกมา “นอน​น่ิงๆ​ สักพัก​นะ ถา​ปวด​ก็​กด​เรียก​พยาบาล” หมอ​พูดก​ อนจ​ ะ​เดิน​ออกไป ผชู ว ยพ​ ยาบาลเ​ขา มาท​ ำความสะอาด เปลย่ี นแ​ ผน ​ซบั ​ แผน ​ใหม และบ​ อกใ​หฉ​ ันลุก​ไปเ​ขา ห​ อ งนำ้ ช​ ำระรา งกาย “เออ หนอ มนุษยเ ราช​ า งไ​มม ีน​ ้ำใจ​เอาเ​สยี เ​ลย” ฉัน​ได​แต​อัดอั้นตันใจ​และ​รวบรวม​เร่ียวแรง​เทาท่ีมี​อยู ชว ยตัวเอง​ใหม​ ากที่สุด เปนเวลา​หา​คืน​หก​วันที่​ฉัน​อยู​โรงพยาบาล พยาบาล​ บางคนพ​ ดู จาด​ ม​ี น​ี ำ้ ใจ เขา มาช​ ว ยป​ อ นข​ า วใ​ห ในขณะทบ​่ี างคน​ ถากถาง​ท้ัง​ดวย​แววตา น้ำเสียง​และ​ถอยคำ รวมไปถึง​การ​ กระทำ มีเรื่องอ​ยากเลา​ใหฟ​ ง 33​

เหตุการณค​ รง้ั นัน้ ​ผา นไป แตใ​ นใจฉ​ นั ทุกอยา ง​ยงั คง​ แจม ชดั สง่ิ ท​ ไ​ี่ ด​เ หน็ ไดย นิ สมั ผสั แ​ ละ​รบั ร​ อู ยใ​ู นใจ ใคร​บอกวา ​ หลดุ อ​ อกมา​แลวกส็​ น้ิ เร่อื ง สำหรับ​ฉัน มัน​คือ​ความ​สะเทือนใจ​ทุกคร้ังท่ี​ผุด​ ขึ้นมา​ใน​ความทรงจำ ทั้ง​ส่ิง​ที่​คน​กระทำ​กับ​ฉัน และ​สิ่ง​ท่ี​ ฉันไ​ ดท​ ำล​ ง​ไป • 34 มเี ร่อื งอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง

ฉนั เคยคดิ ว่าพวกท่ที ำแท้งกนั เยอะๆ จ​นั ทรคอื พวกเด็กวยั รุ่นที่ใจแตก มีเรื่อง​อยากเลาใ​หฟ​ ง 35​

ฉัน​เคย​คิดวา​พวก​ท่ี​ทำแทง​กัน​เยอะๆ คือ​พวก​เด็ก​ วัยรุน​ที่​ใจแตก เท่ียว​สนุก​โดย​ไมคิด​หนาค​ ิด​หลัง แต​พอ​เกิด​ เหตุการณข​ ้ึนกับ​ตวั ​ฉัน ทง้ั ๆ ทแ่​ี ตง งาน มีล​ กู ม​ ี​เตา​แลว ​หลาย​ คน มนั ท​ ำใหฉ​ ัน​ไดค​ ิดวา ของ​อยา งน​ ี้ มนั ไ​มแน​ไมน​ อนจ​ รงิ ๆ เกือบ​สอง​ป​ได​แลว​ท่ี​ฉัน​อยูกิน​กับ​สามี​คน​ที่สอง​ น้ี เขา​ไมเคย​แตงงาน​มา​กอน​แต​รับ​เด็ก​คน​หน่ึง​มา​เล้ียง​เปน​ ลูกบุญธรรม สว น​ฉันก​ ็ม​ ล​ี กู ต​ ดิ ​มาส​ องค​ น เรา​ท้ังคู​ได​งาน​รับจาง​ดูแล​สวน​และ​ทำความ​สะอาด​ ใน​โรงเรียน​แหง​หน่ึง ทั้ง​ครอบครัว​ก็​เลย​ไดที่​พักอยู​ใน​บริเวณ​ โรงเรียน​ซึง่ ​ชว ย​ใหท​ ุนค​ า ​เชาบาน​ไปได​เยอะ เพราะ​แค​คา เรียน​ หนังสือ​ของล​ กู ส​ ามค​ น​เรา​กแ​็ ทบจะช​ ักหนาไ​มถ ึง​หลงั ​แลว สาม​ใี หม​เปน ค​ น​ทีต่​ ิดเหลาม​ าก กินท​ ุกวัน เมา​แลวจะ​ อาละวาดท​ บุ ตฉ​ี นั ป​ ระจำ ทแ​่ี ยม ากๆ ​ คอื ท​ ำลายข​ า วของใ​นบ​ า น สาเหตุ​หน่ึง​ท่ี​เงิน​ไมคอย​พอใช​ก็​เพราะ​ตอง​ซ้ือ​หมอ​ขาว ซ้ือ​ 36 มีเรื่อง​อยากเลา ​ใหฟ​ ง

ของใชใ​ นบ​ า นท​ เ​ี่ ขาท​ ำแ​ ตกหกั เ​สยี หายน​ แ​่ี หล​ ะ ฉนั ต​ อ งไ​ปก​ เู งนิ ​ รอยละ​บาท​แทบ​ทกุ เดือน​เพราะไ​มพ​ อใ​ชจา ย​ภายในบ​ า น ความ​ทสี่​ ามี​เมาเหลา เ​ปน ประจำ ทำให​หนา ทก่ี​ าร​งาน​ ของ​เรา​ท้ังคู​ถูก​กระทบ​กระเทือน​ไป​ดวย เพราะ​วัน​ไหน​ท่ี​เขา​ เมา​ออกไป​ทำงาน​ไมได ฉัน​ตอง​ทำงาน​เพ่ิมเปน​สอง​หนาที่ ไม​อยาง​นั้น​ก็​จะ​ถูก​เพ่ง​เล็ง​และ​อาจ​ถูก​ไลออก​ได​งายๆ ​เพราะ​ คน​ตกงาน​มี​อยู​เยอะแยะ ทาง​โรงเรียน​จะ​ไม​งอ​เรา​เลย​ถา​เรา​ ทำหนาท่บี​ กพรอ ง มาถึง​เรื่อง​ท่ี​ฉัน​ทอง​ท้ังๆ ที่​ไม​นาจะ​เกิดขึ้น​ได​เลย เพราะ​นับต้ังแต​เร่ิม​เปน​สาว ฉัน​ก็​คุมกำเนิด​มาตลอด​ไมเคย​ ขาด ฉัน​แตงงาน​เร็ว พอ​มี​ลูก​สอง​คน​ก็​เร่ิม​คุมกำเนิด​มา​ เรื่อยๆ ท้ัง​กินย​ า ทั้งฉ​ ีดยา สลับกนั ไ​ป และ​ไมเคย​พลาด​มที อง​ อีก​เลย จน​มา​อยู​กับ​สามี​คน​ท่ีสอง​น้ี​ก็​ยังคง​กิน​ยา​ทุกวัน จน​ เม่อื ​สองเ​ดือน​ทแี่ ลว เขา​บอกวา ​เลกิ ​กนิ ​เถอะ กนิ แ​ ลวอ​ วน เขา​ ไมช อบ และ​ท่​สี ำคัญ​เขา​เอง​เปนหมนั ม​ าน​ านแ​ ลว ยงั ไง​กค​็ ง​ไม​ ทอ งห​ รอก ไม​ตอ งก​ ลวั ฉัน​เลย​เช่ือคำพูด​ของ​สามี หยุด​กิน​ยา​เพราะ​ใจจริง​ ก็​เบ่ือ​เหมือน​กันที่​น้ำ​หนักขึ้น​เรื่อยๆ​ ท้ัง​ท่ีทำงาน​ออกแรง​ ทกุ วัน เดือน​แรก​ท่ี​หยุด​กิน​ยาคุม ปรากฏ​วา​ประจำเดือน​ มเี ร่ือง​อยากเลา​ใหฟ​ ง 37​

หายไป ทุก​เชา พ​ อต​ ื่นขึ้น​มาก​ ม็​ ​อี าการ​คลืน่ ไ​ส สายๆ​หนอ ย​จะ​ เพลียม​ าก ไมม แี รง​ทำงาน ฉนั ​เคยม​ ล​ี ูก​มาแลว รู​เลย​วา อ​ าจจะ​ ทอ ง แตก​ ย​็ ัง​รีๆ รอๆ ด​ ​อู าการ​ตวั เอง​กอน “พอ นถี​่ า ​ทอ งขึ้น​มาจ​ ะ​ทำ​ยังไง” ฉัน​แกลงถ​ าม​สามี “มึงจ​ ะไ​ปท​ อง​กับใ​ครไ​ด​หา กู​เปน หมนั บอกแ​ ลว มึง​ ไปนอน​กบั ใ​คร​มา!” แทนท่ีจะ​เปน​ที่พ่ึง ชวยกัน​แกปญหา​เขา​กลับ​โมโห​ โกรธาข​ น้ึ ​มา​ทนั ที “ถา ห​ นา ​เหมอื นกู ก​จู ะร​ บั ” เขา​พมึ พำ อาว แลว​ถา​ลูก​ออกมา​หนา​เหมือน​ญาติ​ขาง​ฉัน​เขา​ ละ จะ​ทำ​ยังไง หลังจากน้ัน ฉัน​เลย​เงยี บ ไม​พ ูดเ​ร่ือง​นก้ี​ บั เ​ขา​อกี คดิ ​ อยูค​ น​เดียว​ในใจว​ า เออ พูด​อยา ง​น้​ใี ชไ หม ไม​รบั ผิดชอบ​อะไร​ ซกั ​อยา ง ห น่ึ ง ​เ ดื อ น เ ต็ ม ๆ ​ห ลั ง จ า ก ที่ ​ป ร ะ จ ำ เ ดื อ น ​ไ ม  ม า​ ตามกำหนด อาการ​แพท อ ง​ของ​ฉนั ​ก​ย็ ่ิงช​ ดั เจน​มากข้นึ เหมน็ ​ ทกุ อยา ง กนิ ข​ า วไ​มไ ด ฉนั ต​ ดั สนิ ใจแ​ อบไปต​ รวจท​ ส​่ี ถานอี นามยั ปรากฏ​วา ​ทอ ง​จริงๆ คดิ ​ฟงุ ซานไ​ปห​ มด จะท​ ำ​อยา งไร​ดี ถา ​เพยี งแต​ส ามจ​ี ะ​ พดู ซ​ กั ​คำ​วา เออ มีล​ กู ข​ องเ​รา​เองก​ ็ดี​นะแ​ ม​น ะ ในทส่ี ดุ ฉ​ นั ต​ ดั สนิ ใจเ​ลา ใ​หค​ รใ​ู นโ​รงเรยี นท​ เ​ี่ คารพน​ บั ถอื ​ 38 มเี รือ่ ง​อยากเลา ใ​ห​ฟง

กันฟ​ ง ครู​ชวย​พา​ไปพบห​ มอ​ท​เี่ ปนเพ่ือน​กัน หมอ​ซกั ไซไ​ ล​เ ลยี งวา ท​ ำไม​ฉนั ถ​ งึ ​เอาท​ อ ง​น​ไ้ี วไ​ มไ ด จะ​ ใหเ​ อา​ไว​ไดอ​ ยางไร ลูก​สองค​ น​ท่ก​ี ำลังเ​รยี น​หนงั สอื ​ละ แลว​ยัง​ ชีวิตคูท​ ่ีย​ ัง​ไมรู​จ ะไ​ปได​สักก​ ี่​น้ำ เมาแ​ ลว​ตีฉ​ ัน​ประจำ ไมถูกใจ​ ก็​ไล​เ หมือน​หมู​เหมอื นห​มา อาชพี ​การง​ านก​ ​็งอ นแงน ไ​มม่นั คง รายไดก​ ไ็​ม​พอ​ชกั หนา​ใหถ​ งึ ​หลงั หมอ​กด็ ี​นะ พอห​ มดเร่อื ง​สงสัยก​ ย็​ อมท​ ำ​ตามท​่ีฉนั ข​ อ หมอเ​ขยี นใ​บอ​ ะไรส​ ง ใหใ​ บห​ นง่ึ ฉนั อ​ า นไมอ อก​เพราะไ​มไ ดเ​ รยี น​ หนงั สอื แตห​ มอบ​ อกใ​หถ​ อื ใ​บน​ ไ​้ี ปท​ ค​ี่ ลนิ กิ แ​ หง ห​ นง่ึ ใ​นเ​มอื ง ซงึ่ ​ ฉันเ​คยร​ ูม​ า​กอ นว​ า​คลนิ กิ น​ ​้ีรับท​ ำแทง ด​ ว ย เจา ของค​ ลินกิ ก​ ็เ​ปน ​ หมอ​ใน​โรงพยาบาลน​ ีแ​่ ห​ละ พอไ​ปถึงค​ ลินกิ หมอก​ ​ม็ าค​ ลำท​ อ ง เสรจ็ แ​ ลว พ​ ดู ส​ น้ั ๆ​ หว นๆ ว​ า มา​พรุงน​้ีตอน​หา ​โมงเ​ย็น เตรยี ม​เงิน​มาส​ องพ​ ัน ไม​ ตอง​พาญ​ าต​ิมานะ กลับ​ไป​บาน บอก​สามี​วา​พรุงน้ี​จะ​ไปหา​หมอ มัน​ยัง​ หัวเราะ​ขำว​ า​อยูๆ ​ จะ​ไปนอน​ให​หมอด​ูทำไม ถงึ เวลาน​ ดั ฉัน​ไปท​ ่​คี ลินกิ ด​วยใจต​มุ ๆ​ตอ มๆ ถา​ม​ี ใครม​ าเ​ปนเพ่ือน​กค็​ งจะด​ ี ยัง​ไมรู​เลยว​ า​จะ​เจ็บแ​ คไหน จะ​กลบั ​ บา น​ไหวห​ รอื เปลา ถาลุกไ​มข​ ึน้ ​เดิน​ไมไ ด​ละ จะ​ทำ​ยงั ไง อยาก​ถาม​หมอ​วา​จะ​ทำ​อะไร​บาง แลวฉ​ ัน​จะ​มี​อาการ​ อยางไรบาง แต​ก็​ไมกลา​ถาม หมอ​ทำ​หนาเฉย​เหมือน​ไมมี​ อารมณ​ความรสู กึ ใ​ดๆ มีเรือ่ ง​อยากเลา​ใหฟ​ ง 39​

แตแ​ ลว ท​ กุ อยา งก​ ผ​็ า นไปอ​ ยา งร​ วดเรว็ หมอใ​ชเ วลาแ​ ค 15 นาที มนั ​ไมเ​จ็บ​มากอ​ ยางท​ คี่​ ดิ ก​ ลัว พยาบาล​พยุง​ฉัน​ไป​เขา​หองน้ำ เขา​บอกวา​ให​ใส​ ผาอนามัย​ทุกวัน​เพราะ​จะ​มี​เลือดออกกะปริบกะปรอย แต​จะ​ เปน ไ​มเ​กิน​หน่ึง​อาทิตย ให​ยาแกปวดม​ า​ซอง​หนง่ึ ​ดว ย ฉนั ก​ ลบั ​มาถงึ บาน เท่ยี ง​พอดต​ี ามทบี่​ อกส​ ามี​ไว กลบั ​ มาถึง​ก็​มา​นั่ง​กิน​ขาว คุย​กับ​เขา ทำตัว​ให​เปนปกติ​แมวา​จะ​ เพลยี ​มาก แตว​ นั รงุ ขนึ้ ​กร​็ ูสกึ ป​ กต​ิดี มีเ​ลอื ดออก​นิดหนอ ยอ​ ยู​ ประมาณ 5-6 วัน​อยางท​ ่พ​ี ยาบาลบ​ อก​จริงๆ หลังจากน้ัน​ฉัน​ไป​ซ้ือยา​สตรี​มา​ชง​กิน​กับ​น้ำรอน กนิ อยอ​ู าทติ ยห​ นงึ่ ก​ ร​็ สู กึ วา ด​ ขี น้ึ มดลกู ค​ งจะเ​ขา อ​ ู นฉ​ี่ นั ค​ ดิ เอา​ เองน​ ะ หลงั จากเ​หตกุ ารณผ​ า นไป ฉนั ม​ าน​ งั่ ต​ รกึ ตรองด​ ู คงจะ​ ไม​บ าปม​ าก​นกั ห​ รอกเ​พราะ​กอ น​เลอื ด​คง​ยงั ไ​ม​เ กาะต​ วั กอ น​ทำ​ ฉนั ​ยัง​พดู ใ​นใจว​ าเ​ดย๋ี วจ​ ะท​ ำ​สังฆทานไ​ป​ให ไป​อยก​ู บั ​คนท​ เ​่ี ขาพ​ รอ ม​เถอะน​ ะ • 40 มีเรือ่ ง​อยากเลา ​ให​ฟง

ในท่ีสดุ ฉ​ นั ย​ อม​ทำหมัน เพราะถ​ า ​ ​เตือน ไมยอม กต็​ องไ​ปหาท​ ท่​ี ำแทงเ​อา​เอง มเี ร่อื ง​อยากเลา ​ให​ฟง 41​

ถึง​หมูบาน​ท่ี​ฉัน​อยู​จะ​เปน​หมู​บานเล็กๆ​ แต​พวก​ ผหู ญิง​ในห​ มูบา น​กม​็ คี วามรู​เรื่อง​การ​คมุ กำเนดิ ​ด​ีเพราะอ​ นามัย​ ออกมา​ให​คำแ​ นะนำอ​ ย​ูบอยๆ ตอนท่ี​ฉัน​จะ​แตงงาน แม​ยังเปน​คน​บอก​ให​ฉัน​ไป​ฉีด​ ยาคมุ ท​ อ​่ี นามยั ล​ ว งหนา เ​อาไ​วก อ น สรา งเ​นอื้ ส​ รา งตวั ก​ นั ส​ กั พกั ​ คอ ย​ปลอ ยใ​ห​มี​ลูก ฉัน​ไป​ฉีด​ยาคุม​ตามที่​แม​แนะนำ​แต​ปรากฏวา​ฉัน​อวน​ ขน้ึ ​เร็วมาก พอ​ฉดี ​ได​สอง​เขม็ ​กเ​็ ลย​หยุด ปลอ ย​ใหม​ ​ีทอ งแรก​ ซงึ่ ก​ ​็คอื ​ลูกชายค​ น​โตท​ ​่ีทุกวนั น้ีอ​ าย​ุแปด​ขวบ​แลว พอค​ ลอดล​ กู คนแรกแ​ ลว พยาบาล​ทท​่ี ำคลอดก​ แ​็ นะนำ​ ให​ฉ นั ใ​สหว ง​คุมกำเนดิ ฉันม​ าค​ ิดดู มัน​ไมแพง​เลยน​ ะ แค​ห า ​ สบิ บ​ าทแ​ ตค​ มุ ไ​ดห​ ลายป​  สดุ ทา ยก​ เ​็ ลยต​ ดั สนิ ใจใ​สห ว งแ​ ละท​ กุ ป​ ฉัน​ตอง​ให​หมอ​ตรวจดู​วา​หวง​ยังอยู​ดี​หรือเปลา ฉัน​ใสหวง​อยู​ หกป​  เปน ห​ กป​ ท​ ร​่ี สู กึ ส​ บายใจว​ า ไ​มต​ อ งก​ ลวั ท​ อ งเ​พราะพ​ ยาบาล​ 42 มเี ร่อื ง​อยากเลา​ให​ฟง

บอกวา ว​ ิธีน​ ี​้ดีกวาว​ ธิ ​ีอนื่ ๆ สามก​ี ​ช็ อบ เพราะ​เวลาท​ ​หี่ ลบั นอน​ กนั ​กเ​็ หมือนปกติ​ทกุ อยาง จนกระทั่ง​ลูกชาย​โต​พอท่ีจะ​ดูแล​ตัวเอง​ได​และ​เร่ิม​ไป​ โรงเรยี น ปน​ ั้น​เปน ป​ ท​ ่​ฉี นั อ​ าย​ุยี่สิบ​เกา พรอ มที่จะ​มี​ลูก​อกี ค​ น​ ตามที​่คดิ ก​ ัน​ไวก​ บั ส​ ามี ฉันจ​ งึ ​ไป​เอา​หว ง​ออกท​ ีโ​่ รงพยาบาล​ใน​ เมือง หลังจากน้ัน​ก็​คลอด​ลูกสาว​คน​ท่ีสอง ฉัน​ดีใจ​มาก เพราะไ​ดล​ กู ชาย​หนง่ึ หญงิ ​หนง่ึ เพ่อื นบาน​บอกวาโ​ชคดจ​ี ริงๆ หลงั ค​ ลอด หมอบ​ อกวา ท​ ำหมนั เ​ถอะ แตค​ นแ​ ถวบ​ า นฉ​ นั ห​ ลาย​ คน​เคย​ทำหมัน​แลว​ปรากฏ​วา ไมมีแรง​ทำงาน ดู​อยาง​ลุง​ฉัน​ เปนตน แก​บอกวา​แก​หมดอารมณ​เพศ​ต้ังแต​ทำหมัน​มา แก​ ชอบย​ ำ้ น​ ัก​ยำ้ ห​ นาว​ า มี​ลูกส​ อนล​ ูก มหี​ ลาน​สอนห​ ลาน วา​อยา ​ ไป​ทำหมนั ฉนั ​คดิ ​ไป​คิด​มา​อยู​หลาย​ตลบ ในทส่ี ดุ ​ก็ต​ ดั สนิ ใจ​ บอกห​ มอ​วา ข​ อ​ใสห ว ง​อยา ง​เดมิ ​ดกี วา เพราะถ​ งึ จ​ ะไ​มถ าวร แต​ ก็​หายหวงไ​ปไดห​ ลายป​  หลังจากนั้น​อีก​เพียง​สาม​ป​ตอมา ฉัน​เริ่ม​รูสึกวา​ ตัวเอง​มี​อาการ​แพทอง ประจำเดือน​หายไป​เกือบ​สอง​เดือน ตอนแรกก​ ส​็ งสยั ว​ า ​ตวั เองเ​ปน อ​ ะไรก​ นั แ​ น พอเ​รม่ิ เ​ฉลยี วใจ ฉนั ​ ก​็รีบไปท​ ี่​โรงพยาบาลเ​ดมิ ​ทนั ที หมอ​ตรวจ​แลวก็​ยืนยัน​วา​ฉัน​ทอง​แนนอน ไม​นาเชื่อ​ มีเร่ืองอ​ยากเลา ใ​ห​ฟง 43​

เลย​โรงพยาบาลน​ ้ี​เปน​ของหลวง​ดวยน​ ะ ไมใช​เอกชน ฉัน​จะ​ เอา​เงิน​ที่ไหน​มา​เลี้ยง​ลูกตั้ง​สาม​คน เล้ียง​แบบ​พอ​ไม​ให​อด​นะ​ ก​็ทำได แตค​ นเ​ราพ​ อม​ ล​ี กู แ​ ลว กอ​็ ยากเ​ลยี้ งใ​หด​ ที สี่ ดุ อยา งน​ อ ย​ กต​็ อ งส​ ง เ​รยี นจ​ นจบ​ปรญิ ญา แตถ​ า ม​ ล​ี กู ตงั้ ส​ ามค​ น โอกาสท​ จี่ ะ​ สง​เรยี นส​ งู ๆ ​ให​ครบ​ทุกคนค​ งเหลอื ​นอ ยมาก ทุกวนั นท้​ี ​ที่ ำนา​ กไ็ ด​ไมมากเ​ทาไร​นัก หมอ​นิ่ง​คิด​เปน​พักใหญ เขา​พลิก​ใบ​ประวัติ​ของ​ฉัน​ดู​ ไมร ก​ู ร​ี่ อบ แลว ​บอกวา​จะ​เอาออกใ​ห​เอง แตวา ​ฉนั ​ตอ งท​ ำหมัน​ ไป​เลย ถาไ​ม​ทำหมนั ก​ไ็ ม​ทำแทง ​ให ฉัน​ถอนหายใจ​เฮือก​ใหญ ทำไม​หมอ​ตอง​ย่ืน​เง่ือนไข​ แบบน​ด้ี ว ย​นะ จะท​ ำแทง ก​ ​ท็ ำไ​ป​เลยไ​มไ ด​หรือย​ ังไง ทำไม​ตอ ง​ ใหท​ ำหมัน​ดวย ก็ม​ นั ​ยังม​ีวธิ คี​ ุม​อกี ​ตั้งห​ ลาย​วิธี ฉนั พ​ ยายาม​ตอรองข​ อ​ฉีด​ยาคุมแ​ ทนท​ ำหมัน แตห​ มอ​ ก็​ไมยอม ฉัน​รูสึก​แยมากๆ หมดแรง มือ​ไมออน ใจหวิว​ เหมอื นจะ​เปน ลม เรา​อตุ สา ห​เ ชอ่ื ค​ ำ​แนะนำข​ อง​เขา​ทกุ อยา ง เรอื่ งใ​สห ว ง ก็​เขา​น่ัน​แห​ละ​ที่​แนะนำ หวง​มัน​ก็ดี​อยู​แลว ขอ​แค​ใส​ให​ดีๆ อยา​ให​มัน​มี​บกพรอง เพราะ​ฉัน​ก็​เคย​ใสหวง​มา​ได​ตั้ง​หลาย​ป​ ตั้งแต​ท อ งแรก แต​คราวน้ี​เรา​รูวา​เขา​นั่น​แห​ละ​พลาด เขา​ใสหวง​ไมดี เพราะ​หว งม​ ัน​ยังอยู ฉัน​ไมไ ด​ทำ​หลุด อลั ตรา​ซาวนด​ ูแ​ ลว มัน​ 44 มีเร่ือง​อยากเลา ใ​หฟ​ ง

ก็​ยังอยู สรุปวา​เรา​ทองคา​หวง แต​เรา​ไมมี​สิทธิ​บอกวา​เขา​ใส​ ไมดี พูดไ​ป​หมอ​กจ​็ ะ​โกรธ ในทสี่ ดุ ​ฉนั ย​ อมท​ ำหมัน เพราะถ​ าไ​มย อม กต​็ อ งไ​ปหา​ ที่​ทำแทง ​เอาเ​อง ทไี่ หน​ม​บี างก​ ​ไ็ มร ู ทำ​แลว จะ​ปลอดภยั เ​หมอื น​ ทำ​ใน​โรงพยาบาล​หรือเปลา​ก็​บอก​ไมได​อีก ฉัน​ไม​เสี่ยง​ดีกวา ไหน​จะล​ กู อ​ กี ​สองค​ น แฟนอ​ ีกล​ ะ พอแมก​ ​็ยัง​ตองด​ ูแล โชค​ยัง​ดี​ที่​มี​พยาบาล​อีก​คน​หนึ่ง​เขามา​เลา​เร่ือง​การ​ ทำหมนั ใ​หฟ​ ง แกใ​จดแ​ี ละอ​ ธบิ ายด​ มี าก มร​ี ปู ภาพ รปู ปน อ​ วยั วะ​ ภายใน​ของ​ผูหญิง​มา​ช้ี​ให​ฉัน​ดู​ดวย ฉัน​รูสึก​สบายใจ​ข้ึน​และ​ คิดวา ห​ ลงั ท​ ำหมัน​แลว รา งกายค​ งจะ​เปน ​เหมือนเดิม ฉนั ไ​มเ คย​คดิ วา ใ​นช​ วี ิต​น้ี​จะ​ตอ ง​มาท​ ำแทง แต​เมอ่ื ​มนั ​ เกดิ ขน้ึ แ​ ลว ฉ​ นั ก​ ค​็ ดิ วา ม​ นั เ​ปน ก​ รรมข​ องฉ​ นั เ​อง ตายไ​ปก​ ค​็ งต​ อ ง​ ใชก รรม แต​ตอนที่ย​ งั อยน​ู ีก่​ ย​็ ัง​ดีกวา​ปลอ ยใ​ห​ม​ีลกู อ​ ีกห​ นึ่งค​ น ฉนั ก​ บั ส​ ามป​ี รกึ ษาก​ นั ห​ ลายร​ อบแ​ ลว เราค​ งจะไ​มม ที าง​ ทำมาหากนิ ​ได​ร่ำรวยก​ วาน​ ้ี เรา​ดู​แลว​วา​ฐานะ​อยาง​เรา​คงจะ​เล้ียงลูก​ได​อยาง​ ดีที่สดุ แ​ ค 2 คน​เทา นั้น • มีเร่ือง​อยากเลา ​ใหฟ​ ง 45​

เวลาผ​ า นไป ฉัน​ยังคงน​ อนจ​ ม​กอง​ผา เ​ปอนเ​ลอื ด​ มกุ ท่ยี​ ังคงไ​หลไ​มห​ ยุด 46 มีเรอ่ื ง​อยากเลาใ​หฟ​ ง

เสียง​คน​ตะโกน​โหวกเหวก​โวยวาย​อยู​รอบตัว ฉัน​ พยายามล​ มื ตา​ข้นึ ​ดูแ​ ต​กห็​ นกั อ้ึง​ไป​หมด ความ​ปวดช​ วงก​ ลาง​ ลำตวั ค​ อย​แผว ล​ งแ​ ลว อะไร​บางอยาง​ยงั ​เคลื่อนไหวเ​บาๆ อยู บ​นอก “เด็กอ​ ยตู​ รงนั้น​นะคะ” เสียงพ​ สี่ าวฉ​ นั ​ตะโกนบ​ อกใ​คร​บางคน “มเี​ดก็ อ​ ย​บู นต​ วั ​เคาน​ ะคะ” ใช​แลว เดก็ ลกู ข​ อง​ฉนั ​เอง แต​แลว​ผา​ผืนใ​หญก​ ถ​็ ูก​ โปะล​ ง​บน​ราง​ฉัน เสยี งพ​ สี่ าวว​ ่ิงตา​ มก​ ระหืดกระหอบ บอกใ​ห​ รวู า ม​ เ​ี ดก็ ​วางอยบ​ู น​ตวั ฉ​ นั แตเ​หมอื นร​ อบๆ ตวั ม​ นั ​วนุ วายเ​กนิ ​ กวา ​จะม​ ี​ใครไ​ดย นิ ​เสียงร​ อ งตะโกน​น้ี ฉนั ค​ งถ​ กู ​เขน็ ข​ น้ึ ไ​ปบ​ นต​ วั ตกึ รา งท​ งั้ ร​ า งเ​หมอื นถ​ กู จ​ บั ​ เขยา พยายาม​นึก​ทบทวน​วา​เกิด​อะไร​ขึ้น ฉัน​ปวดทอง​อยาง​ รนุ แรงต​ งั้ แตห​ กโ​มงเ​ชา เพอื่ นท​ นี่ อนห​ อพกั เ​ดยี วกนั เ​ขา มาช​ ว ย​ มีเร่อื ง​อยากเลาใ​ห​ฟ ง 47​

ดู เอา​ยาดมใ​ห มีเสยี ง​อะไร​บางอยาง​แตก เหมือนล​ กู โปง มี​ เลอื ด​ไหลอ​ อก​มาจากช​ องคลอด ตามด​ วย​น้ำใ​ส​ทะลัก​ออกมา ความ​ปวด​แลน​ขึ้น​มา​เปน​ร้ิวๆ เสียง​เพ่ือน​ตะโกน​หาม​วา​อยา​ เบง อยา เ​บง ไมไหว​แลว ฉัน​ทนไมไหว​แลว แรง​เบง​มหาศาล​มา​ จากไหนไ​มร ู พรวดเ​ดยี วค​ วามป​ วดผ​ อ นคลายล​ ง เสยี งเ​ดก็ ร​ อ ง​ จา เพอื่ นร​ บี ก​ ระโดดไ​ปท​ ว​่ี ทิ ยุ เรง เ​สยี งเ​พลงใ​หด​ งั ก​ ลบเ​สยี งเ​ดก็ สักพัก​เสียงเ​ดก็ ก​ เ​็ งยี บไ​ป “สาย​รก​ยงั อยู ไมเ ปน ไรน​ ะ เดย๋ี วถ​ งึ โ​รงพยาบาล​แลว ” เพอ่ื นบ​ อก​ที่​ขางห​ ู ฉนั ​พยายามป​ ระคองส​ ติ ไม​ให​หลบั “ถาม​ซวิ​า ม​ัน​ใสย า​อะไร​มา สมใจม​ ันแ​ ลว ล​ ะ​สิ ทำ​จน​ เดก็ ต​ ายแ​ ลวน​ ่ี” เสยี ง​น​ดี้ ดุ ัน ถากถาง ฉัน​พยายาม​ลืมตา​ข้ึน แต​ทำ​ไมได มัน​เพลีย​ เหลือเกิน “เอา ชันข​ าข​ ึน้ ” ฉัน​ทำ​ตามที่​เขา​บอก เจ็บระบม​ไป​ท่ัวตัว เขา​คง​ ทำความ​สะอาด รสู กึ เ​ย็นเ​หมอื น​ถกู ​เช็ด​ดว ย​แอลกอฮอล เวลา​ผานไป ฉัน​ยังคง​นอน​จม​กอง​ผา​เปอน​เลือด​ท่ี​ ยังคง​ไหล​ไมหยุด พยาบาล​คน​หนึ่ง​เอา​ยาแกปวด​มา​ให​กิน หลังจากนนั้ ​ไมม ีใคร​มาด​ อู​ าการ​ฉนั ​อกี ​เลย 48 มีเร่ือง​อยากเลา ใ​ห​ฟ ง

รงุ เชา ​ของอ​ กี ​วัน หมอ​เดิน​เขา มา​พรอ ม​พยาบาล ยืน​ ดฉู​ นั ​กนั ​อยู​หา งๆ คยุ ​อะไรก​ นั ​ไมร ู สักพกั ​หมอ​พดู ​เสยี งด​ งั ขึ้น​ อกี หนอ ยว​ า ใ​หอ อกไ​ด แลว เ​ดนิ อ​ อกไปโ​ดยไ​มไ ดต​ รวจห​ รอื ถ​ าม​ อาการ​ฉันเ​ลย​แมแ ตน​ ิดเดียว ฉนั ​หันหนา ​เขา ขางฝ​ า นำ้ ตาร​ ้ืน​ อยเู​ตม็ ตา ฉัน​ยังเ​สียใจไ​ม​พอห​ รอื อ​ ยางไร นับตั้งแต​รูตัว​วา​ทอง ฉัน​มี​โอกาส​ได​ดีใจ​แค​สอง​คร้ัง ครัง้ แรกเ​ม่ือ​รูวา ​กำลงั ​จะม​ ​ลี ูก คร้งั ​ทสี่ องเ​ม่อื ​รวู า ม​ ​ที างเลอื กอ​ ื่น​ นอกเหนอื จ​ าก​การ​ทำแทง ฉัน​อยู​ใน​กลุม​เพ่ือน​ท่ี​แตละคน​มี​ประสบการณ​ มีแฟน ทอ ง และ​ทำแทง ​กนั ​มา​ทง้ั นนั้ แตพ​ อ​ถงึ คราว​ของ​ ฉนั บ​ าง ทันทีที​่รูว า ​ทอง ฉัน​กลับ​ดใี จ จะต​ องถ​ูกไ​ลอ​อกจาก​ โรงเรียน​แนนอน แต​ไมเปนไร ฉัน​รูสึกวาแฟน​คน​นี้​เปน​ คน​ดีมาก ถา เ​รา​ม​ลี กู ​ดว ยกันก​ค็​งจะเ​ปน ช​ีวิตค​รอบครัว​ที่ม​ ี​ ความ​สขุ ​ดี พอ​โทรศัพท​ไปหาแฟน​ซ่ึง​เรียน​หนังสือ​อยู​อีก​จังหวัด​ หนงึ่ เขา​ไมด​ ีใจ​แตบ​ อกวา ​เอาออกเ​ถอะ เขา​บอกวา ​รักฉ​ ัน​แต​ ยัง​ไม​อยากม​ ​ีครอบครัว​ในต​ อนน้ี ฟง​แลวกร​็ ูส กึ ส​ ับสน พอ​กลับมา​คุย​กับ​เพ่ือน​ใน​กลุม ทุกคน​ตาง​พูด​เปน​ เสียง​เดียวกัน​วา​ตอง​เอาออก จะ​เลี้ยง​ได​ยังไง ยัง​เรียน​ไม​จบ อาชีพ​กไ​็ มม ี พอแม​จะร​ ับได​ไหม สารพัดค​ ำ​ถามท​ ี​ฉ่ นั ​เองก​ ็​ไมรู​ จะต​ อบ​ยงั ไง มเี ร่อื ง​อยากเลา ใ​หฟ​ ง 49​