03เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

558 มนั ตกลงมาไหวกระจดั กระจาย หญงิ สาวลดลําไฟตามติดลงมาทนั ที แลวก็จับอยทู ภ่ี าพอันชุลมนุ ภาพหน่งึ ในกองเถาเครือท่ไี มทบึ นัก สัตวสองชนิดลักษณะใกลเคียงกนั กําลังฟดกนั กลมอยา งดเุ ดือด หลอนอทุ านออกมา อยา งตนื่ เตน “ตัวอะไรนะ?” “หัวขโมยประจําปา ดวยกนั ทงั้ คทู เี ดยี ว” รพินทรบอกปนหวั เราะ ชว ยสาดไฟไปจบั อีกดวงหนึ่ง อารมณด ุเดือดโกรธแคนของการ ววิ าท ทาํ ใหท งั้ สองสตั วย ังไมไ ดสนใจกบั แสงสวางอนั จูโจมนัน้ คงต้งั หนา ตงั้ ตาฟด กนั ตดิ พันอยู เชนนัน้ “ชะมดแผง กับแมวปา สงสัยวาจะข้ึนไปเจอเอาไขนกหรือลกู นกออนๆ ในรงั บนกงิ่ มะกอกนั่นเขา พรอ มๆ กนั แลวก็ทําสงครามแยงเหย่อื ” ดารนิ ขยับปนลกู กรดดว ยสญั ชาตญาณ แตแลวกช็ ะงกั ลง จองมองดภู าพการตอสขู องสอง สัตวเลก็ นัน่ เฉย อดึ ใจเดียวมนั ท้งั สองก็รูตวั ถึงการถูกไฟฉายสอ งมาจับ ผละออกจากกันหนั มามองสู ไฟ เห็นดวงตาแดงเรืองดว ยกนั ทงั้ คู แลวกแ็ ยกกนั เผนหนี หลบหายเขาไปในพุมไมตวั ละทางอยา ง รวดเรว็ “ใจหายหมด ทแี รกไดย ินเสยี งบนก่ิงไม นกึ วาเสือดาว” หญิงสาวพดู ปนหวั เราะตน่ื ๆ แลวถอนใจเฮอื ก “เราต้งั แคมปก นั อยทู น่ี ่ี มนั ไมน า จะกลา เขา มาปวนเปย นใกลๆ เลย” “เจา พวกชะมด นางเหน็ แมวปา หมาไม หรอื สตั วป ระเภทกินเน้ือตวั เล็กๆ ทปี่ นตน ไม เกง มันไมคอยจะกลวั คนนกั หรอกครบั เพราะนสิ ัยข้ีขโมยของมนั นน่ั แหละ มันรวู า มนั ยองไตไ ป บนตน ไมค งไมมใี ครทําอะไรมันได เผลอๆ เขา มาขโมยเนือ้ ท่ีรมควนั ยางบนรานในแคม ปก็เอา ถา อยากจะยิงละกส็ ง ไฟตามก่ิงไมใหด ี ประเดย๋ี วกไ็ ดย ิง แถวนี้ชุมมาก แตย งิ ไดก ็ไมม ีประโยชนอ ะไร” หลอนสองไฟเลนอยา งปราศจากความหมายอีกครัง้ กราดสูงตา่ํ ไปรอบๆ แลวกไ็ ปพบกับ ดวงตาอีกคหู นง่ึ สะทอนตอบแสงไฟมาจากซมุ ระดับเดยี วกนั กบั พนื้ ดนิ อีกตอนหน่งึ หา งออกไป ประมาณ 30 เมตร ตาคูน ้นั จอ งสไู ฟอยเู ชน นัน้ เปน เวลาอดึ ใจใหญโดยไมขยบั เขย้อื น “นกกินยุง” เสียงรพนิ ทรบ อกมาเบาๆ เมอื่ หลอนชาํ เลอื งมาทางเขาเหมอื นจะถาม “ตวั ไมโตนกั หรอก ขนาดนกเขาใหญเทา นน้ั ทีใ่ นเวลากลางคืนเดอื นหงายๆ มันชอบเกาะ ก่งิ ไม รอง ‘จก ๆๆ’ เปน จังหวะยงั ไงละครบั ” “ตาสตั วท่สี ะทอนแสงไฟใหเราเหน็ พอจะมหี ลกั สังเกตไดบางไหมวา มนั ควรจะเปน สัตวอะไร ชนดิ ใด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

559 “ก็พอมหี ลกั ใหส ังเกตไดกวา งๆ อยา งนคี้ รับ คอื ถา สตั วประเภทกินหญา เชนววั หรือเกง ตาของมันจะออกเขยี ว หรอื ฟา สว นสตั วป ระเภทกนิ เนอ้ื ก็มกั จะสะทอ นตอบแสงไฟเปนสแี ดง สวนทจ่ี ะคะเนใหช ดั ออกไปวาเปน สตั วอะไรนั้น ก็อาศยั ความชาํ นาญและลักษณะพนื้ ท่ี หรอื ระดบั ทเี่ ราสอ งไปพบ ตลอดจนชว งกวางของลูกตา สมมตงิ ายๆ เชน ถาตาแดง ชว งตากวา งพบในระดบั พ้ืนดนิ สูงประมาณไมเกินสฟ่ี ตุ เรากส็ ันนษิ ฐานไดท นั ทวี า มนั เปนเสือ กอ นอื่นกค็ วรคิดวาเปน ลายพาดกลอน เพราะนสิ ัยของมนั ชอบเดนิ อยูตามพนื้ ดนิ แตถาพบบนทีส่ งู เปน ตน วากิง่ ไม ก็ สันนิษฐานวาเปนไอด าํ หรอื ไอดาว ตาในลักษณะเดยี วกัน ทดี่ วงเลก็ กวา ชว งแคบกวาก็อาจเปน พวกชะมด อเี หน็ หมาไม ลงิ ลม แมวปา หรอื เสือขนาดเล็กสองสามชนดิ ตาสเี ขยี วฟา ถา เตยี้ มากก็ ควรจะเปน กระจง สงู ขึ้นมาอีกนดิ กเ็ ปนเกง หรือลูกกวาง และถา สงู มาก ถาไมววั แดงกก็ ระทงิ นกที่ หากนิ กลางคืน ทุกชนดิ ตาลวนสะทอนแสงตอบไฟฉายทัง้ นั้น ถา ไมส ังเกตใหด อี าจเขา ใจเปน สตั วส ่ี เทาไปกไ็ ด” “แลว วธิ ีฟงการเคลือ่ นไหวของมันละ ไดย ินเฉพาะการเดินหรอื เคลื่อนที่ของมัน เราจะรู ไดยงั ไงวา มนั เปน สตั วอ ะไร” “อนั น้อี ธบิ ายยากครบั ใครกต็ ามท่ีตองการจะจับเสยี งการเคล่อื นไหวของสตั ว เพื่อจะใหร ู ชนดิ ของมันชดั ออกไปนน้ั ตอ งมีประสบการณอ ยูบอยๆ จนเรียกวากลายเปนสัญชาตญาณไปทเี ดยี ว จะต้ังเปน กฎหรือเปน หลักตายตัวลงไปไมไ ด ยกเวน สัตวบ างชนดิ เปน ตน วา ชา ง เพราะชางตัวโต เวลาเดินกม็ ักจะระกิ่งไมลเู ปน ทางไปทีเดยี ว มเี สียงใหฟง ไดช ดั เจน ถงึ งน้ั ก็ตามปะเหมาะบางทีชา งก็ เดินยองเขา มาทางดานหลงั เราโดยไมรตู วั เหมือนกนั ในกรณที ภี่ ูมิประเทศเปนปาโปรงไมม พี มุ ไม หนาแนน และเปน พน้ื ดินแข็งเกล้ยี งๆ โดยไมมเี ศษกงิ่ ไมร ว งอยู ตามปกติแลว ชา งเปน สัตวทม่ี ีฝเ ทา เดินเบามาก นอกจากตวั ของมนั ที่ไประกง่ิ และพมุ ไม อนั เนอ่ื งมาจากความใหญโตเกะกะ สว นสตั ว ประเภทท่ีเทา เปน กบี เวลาวง่ิ ถา หชู ํานาญก็พอจะบอกไดว าเปน สัตวก บี ประเภทไหน โดยอาศัยฟง จากเสยี งหนักเบา และเสียงควบของมัน เสยี งขบเคย้ี วอาหารอยา งหนงึ่ เสยี งกนิ นํา้ อีกอยางหนง่ึ นอกจากนน้ั ก็เปน เสียงหายใจ เสยี งสะบดั ตัว แกวงหาง หรือเอาลําตัวเสียดสีกับตน ไมเ หลานี้ ลว น บอกชนิดของสัตวไ ดท ง้ั สิ้น แตต อ งหมายถึงวา ผูฟง เคยชินเสียจนเปน สญั ชาตญาณอยา งที่ผมบอก แลว แตถงึ อยา งนั้นกย็ งั ไมร อ ยเปอรเซน็ ตน กั ผมเองกเ็ คยคะเนชนิดของสัตวผิดอยบู อ ยๆ โดยอาศัย จากการฟงเสยี งนี้ เรอ่ื งของการลาสตั ว หรือวิชาพรานสอนกนั โดยทฤษฎีไมไดผ ลนักหรอกครบั นอกจากประสบการณที่คุนเคยอยูบ อยๆ อยา งคุณหญิงเปน ตน ถามีโอกาสเขาปา ลาสัตวร วมอยกู ับ พรานทชี่ าํ นาญดีดว ยตนเองแลว ผมก็กลาทา พนันไดว า คุณหญิงไมม ีทางท่ีจะเขยี นออกมาเปน วทิ ยานิพนธหรือตาํ ราสอนใครโดยทฤษฎใี หไดผลได นอกจากจะโมเมโกหกเอา” หลอนหัวเราะออกมาเบาๆ พยกั หนา เนบิ ๆ “ถาจะจรงิ นะ มา ยงัน้ ใครๆ ท่คี ิดจะเดนิ ปาหรือลา สตั ว ก็ควรจะเรยี นเอาไดจ ากตาํ รา แลว กไ็ มจาํ เปน จะตองจางพรานใหเสียเงนิ เปลา ๆ แตน กี่ เ็ หน็ ตอ งพงึ่ พรานกนั ทุกครั้งไป แปลวาทบี่ รรดา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

560 ผูอวดอางตนเปนพรานใหญท ง้ั หลาย เขยี นตําราการลา สัตวไว เปนตน วา ลาเสอื จะตอ งทาํ อยางนน้ั ลาชางจะตอ งทาํ อยา งนี้ อปุ นิสัยใจคอของสตั วปาแตล ะประเภท และอะไรตออะไรจิปาถะก็ลวน เปน เรอ่ื งไมจ รงิ ทัง้ นัน้ สิ คุยโมกนั ไปงน้ั เอง?” “มันกพ็ ดู ยาก มีความจริงอยขู อ หน่ึงท่ผี มกลารบั รองไดก็คอื ไมเคยมีพรานอาชีพแทๆ คน ไหนเปน นกั เขยี นตํารา แมจ ะเปน ตําราลา สตั ว, เทา ๆ กบั ทีน่ กั เขยี นอาชีพแทๆ กไ็ มเคยเปน พราน สวนมากเปน เพยี งแตน ักนยิ มไพรสมคั รเลน ทเ่ี ขยี นกันขนึ้ ไวเกย่ี วกบั เรอ่ื งน้ี เพราะฉะนนั้ จึงไมม ี ตําราเก่ียวกบั สตั วป า หรอื วธิ ีลา สตั วปาทีถ่ กู ตอ งสมบูรณเ กดิ ขึน้ ได อยางผมเปน พรานอาชีพ จะให ผมเขยี นเปนตาํ ราขน้ึ ผมกเ็ ขยี นไมไ ด เพราะไมรจู ะเขยี นยังไง ไมร จู ะวางหลกั เกณฑแนน อน ออกเปนทฤษฎตี ายตัวไดอ ยา งไรในเรือ่ งของปา อยา งไรกต็ าม เทา ๆ ท่ีเขาเขยี นๆ กนั ไวเ ปน สว นมาก ก็พอจะใกลเคยี งความจรงิ อยบู างเหมือนกนั ครบั จะถอื เปน เรือ่ งเหลวไหลเสยี เลยกไ็ มได ในทาํ นอง เดยี วกันกไ็ มส ามารถจะนํามาเปนบรรทัดฐานตายตวั ลงไป อยา งท่ผี มบอกมาแลวคือ มนั ลว นมี ขอยกเวน หรอื กรณีพเิ ศษไดท ง้ั น้นั ” แลวเขากห็ ัวเราะ “ยกตวั อยา งงายๆ อยา งเสือทจี่ ดั วา เปน สัตวร า ยนากลัวทส่ี ดุ สําหรับนักเดนิ ปาทัง้ หลาย บางตัวโผลมาเจอะกนั ประจนั หนา ผมตวาดทเี ดยี วเปด อา วไป บางตัวทงั้ ๆ ทข่ี ดั หา งนอน มนั กย็ งั พยายามจะไตข ึน้ ไปเลน งานผมใหได อยา งนเี้ ปนตน แลว เราจะถอื เปน กฎแนน อนลงไปไดอยางไร วา เสอื เปน สัตวข ้ีขลาดหรือสตั วท ี่กลา หาญกันแน พรานชาํ นาญทกุ คนไมก ลาท่จี ะยนื ยนั ให หลักเกณฑตายตัวลงไปหรอกครับ มันแลว แตภ มู ิประเทศเหตกุ ารณและแตละกรณีไป หลักทีจ่ ะยดึ ไดอยา งเดยี วกนั คอื สตอิ นั แนว แนมน่ั คง และปนเทย่ี งเทา นั้น นอกเหนือไปจากน้ี ก็ใหถ อื เปนความ ชาํ นาญเฉพาะตวั ที่อธิบายกนั ไมไ ด ผมเองกไ็ มใ ชว า จะกลาหาญชาญชัยอะไร อนั ทจ่ี รงิ ผมกลัวสตั ว รายทกุ ชนดิ นนั่ แหละ แตอาศัยทีถ่ ามนั จะเลน งานผม ผมมักจะรูตวั หลกี หลบ หรอื มฉิ ะนน้ั ก็สกัดกน้ั มนั ไวไ ดท นั กอ นทม่ี นั จะทาํ อันตราย และไมวามันจะหนีไปทางไหน ถาตอ งการจะเอาตัวมนั ผมก็ สบื เสาะแกะรอยเอาจากหลกั ฐานที่มนั ท้งิ ไวต ามธรรมชาติของมัน วา กันตามจริงแลวก็ไมใ ชเ รอื่ ง ลึกลับพิสดารอะไรเลย เปน ตรรกศาสตรธรรมดานเี่ อง ความจาํ เจทําใหเ คนเราเกดิ ความชํานาญ” ดารินไอติดๆ กันอีกสองสามครง้ั หลอนเรม่ิ เปน หวดั แลว “ฉันเหน็ จะตองไปนอนกอนละ” “เชญิ ครบั ” หญงิ สาวเดนิ กลับเขาไปในกระโจม รพนิ ทรกย็ อนกลบั ไปทกี่ ลมุ พรานพื้นเมอื งของเขา ประมาณเทยี่ งคนื กวา เลก็ นอย เขาก็บอกแงซายใหไปปลกุ เชษฐากบั ไชยยนั ต ลุกขึ้นมากิน ขา วตมกบ นายจา งท้งั สองออกมาสมทบดวยความเตม็ ใจ และรว มกนิ พรอ มท้งั สนทนาอยดู ว ย แต ไมปรากฏเงาของดารนิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

561 “ปลุกนอ ยแลว เหน็ บอกวา ไมค อยสบาย และไมห วิ ขอนอนตอ ” พ่ชี ายของหลอ นบอก เม่อื รพินทรถามถงึ “นา เสยี ดาย อตุ สา หเปน คนลงมอื ปรงุ ขา วตม เอง ไมลกุ ขน้ึ มาทานดว ย” “ขาวตมกบหมอน้ี นอ ยเปน คนทําเหรอ?” ไชยยนั ตซ ดโฮกๆ ดวยความเอรด็ อรอย เลิกค้ิวถามอยา งแปลกใจ “ครับ ฝมือคุณหญิง ไมส งั เกตหรือครบั เครอ่ื งเคราออกครบ รสกเ็ ย่ยี ม ถาพวกผมทาํ กนั คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตเ หน็ จะกนิ ไมล งแน” “เอ! นอ ยลุกมาชว ยทําขาวตม กบตอนไหนนี่ ก็ตอนหวั ค่ําเขา นอนพรอมๆ กนั นี่นา” เชษฐากะพรบิ ตางงๆ “พอคณุ ชายกบั คณุ ไชยยันตเ ขานอนสักครู ตอนที่พวกผมกําลังถลกหนงั กบกันอยู คุณ หญิงควา ปน ออกมาไลยงิ บางครบั เหน็ บอกวา ราํ คาญเสยี งของมัน นอนไมหลบั แทนทจี่ ะยงิ ถูกบา ง กลับสอยเอานกทึดทอื รวงลงมาตวั หนง่ึ ทา ทางหงดุ หงดิ ผมกเ็ ลยชวนใหม าชว ยทาํ ขา วตมกบ อากาศมนั ชืน้ มาก คงจะถูกละอองฝน เลยทาํ ใหไมสบาย ชวยทําขา วตม เสรจ็ ก็เขานอนเลย” “ผมกับไชยยนั ตหลบั สนทิ ไมไ ดย นิ เสียงปนเลย” “ลูกกรดนะครบั ” “ดีไมด ี คนื นีเ้ ลยจับไขใหญเสยี ก็ไมรู แลว พรงุ นี้ก็เสียฤกษ แทนทจ่ี ะตามไอแ หวง กนั ได ตามท่ีกะไว” ไชยยนั ตบ นอยา งวติ ก “ตวั เปนหมออยูเ องปลอยใหไ มสบายมากกแ็ ยเตม็ ที แตอ ากาศท่นี ีค่ นื น้มี นั เลวจรงิ ๆ” เชษฐาพดู เบาๆ ขณะนนั้ ฝนเรมิ่ พราํ เปน ละอองหนายงิ่ ขน้ึ มเี สยี งลมพดั ปารอบดา นโยกไหวอยคู รืนครนั และคอ ยๆ เขา ใกลมาเปน ลําดับ ก่งิ ไมร ว งหกั อยเู ปนระยะนาเกรงวา จะเกิดพายุ พวกลกู หาบถูกปลกุ ใหต่ืนขนึ้ เพือ่ ยา ยขา วของสัมภาระเขาไปในทป่ี ลอดภัยและผูกควายไวใ หแ นน หนา อดึ ใจตอ มาฝนก็ ตกหนกั ชนิดลมื หลู มื ตาไมข นึ้ ฟาแลบคะนองกองอยูต ลอดเวลา เชษฐาและไชยยนั ตควา เส้ือฝนออกมาคลมุ ตวั ชว ยพรานใหญค วบคมุ สง่ั งานพวกลกู หาบ จนเปน ที่เรยี บรอ ยพอใจแลวกก็ ลับเขา ไปนอนตอ ไฟทุกกองทพ่ี ยายามกอ ไวร อบนอกถกู ฝนดบั หมด นอกจากไฟสายฝนกองใหญกองเดียว ซง่ึ บัดน้กี ็เพยี งแตคกุ รนุ เปน ถานแดงๆ เทา นั้น ทุกคนหอตวั อยบู นเกวยี นที่คลุมไวดว ยผา ใบและพลาสตกิ นอนกนั อยา งเบียดเสียดยัด เยยี ด พ้ืนดินปนหินเบือ้ งลา งนองเจง่ิ ไปดว ยนา้ํ บรเิ วณแคม ปทัง้ หมดถูกปกคลุมไปดวยความมดื มดิ นอกจากภายในกระโจมเองก็ขลุกขลกั ไมน อยเหมือนกนั เพราะนาํ้ นองเจงิ่ เขามา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

562 กวาฝนทก่ี ระหน่ําหนกั จะหยดุ ลง กเ็ ปน เวลาประมาณตสี อง ทุกคนหลบั สนิท นอกจาก พวกอยเู วรยาม กอนทพ่ี รานใหญจ ะลมตวั ลงนอนหลับไป เขาเหน็ เงาตะคมุ ของแงซายมายนื ยิงฟน ขาวอยทู ายเกวยี น “โขมดดงคงไมมาคนื น”ี้ ความเหน็ ของแงซายตรงกนั กบั ของเขา รพนิ ทรย กมอื ปด ปากหาว “อยา ประมาท แตแ กไปนอนไดแ ลว แงซาย ตอนนี้เปนยามของจนั ” แงซายผละหายไปในเงามืด คนื นั้นทุกสง่ิ ทุกอยา งผา นไปอยา งปกตเิ รียบรอยโดยไมเ กิด อะไรขน้ึ จนกระทัง่ รงุ เชา กวา จะเร่มิ ตน ออกเดินทางได กล็ วงเขาไปสามโมงเชา เพราะความขลกุ ขลกั อนั เกดิ จาก ฝนเมื่อคืน และอากาศท่มี ดื สลวั มองไมเ หน็ แสงตะวัน นอกจากละอองหมอกหนาทปี่ กคลมุ ไปท่ัว มองเห็นเบอ้ื งหนา ออกไปไดใ นระยะไมเ กิน 30 เมตร ดารนิ เหมาะสมแลวท่ีเปน แพทยด ว ยตวั เอง เชาวันนส้ี ุขภาพของหลอนเรยี บรอยเปนปกติดีเหมอื นเดมิ แมว าในตอนกลางคืนทีแ่ ลวมา ทําทาจะ ไมส บาย ทิศทางเดินบายหนา ขนึ้ สงู เปน ลําดบั ท่ีสุดกม็ าเดินอยูบนสันเขาอยา งยาวเหยียด หมอกคง ปกคลุมอยหู นาทึบเชน นั้น จนกระท่งั เกอื บเทีย่ งจึงเบาลงบาง พอจะสงั เกตเหน็ ภมู ิประเทศไดช ดั รพนิ ทรสงพรานของเขาสองคนออกเดนิ นาํ หนา สํารวจทางไป เวน ระยะหางประมาณ 200 เมตร เพราะอาศยั ดานชา งเปน ทางเดนิ ความทหี่ มอกลงจดั จนสังเกตเหน็ อะไรไมไดมาตลอดเวลาจนใกล เทีย่ ง เกรงวา จะเดนิ สวนกบั โขลงชางเขา ในระยะกระชนั้ ชดิ เกนิ ไป ตลอดระยะทางไมป รากฏว่ีแวว รอ งรอยของสัตวใ ดๆ ท้งั สิ้น นอกจากนกยูงที่ชุมมากเปนพเิ ศษ ซงึ่ มันจะตน่ื ตนใจเมือ่ ขบวนเกวยี น เคลือ่ นผานเขาไปใกล บินพรวดพราดขนึ้ มาจากลานดนิ ในซมุ ไมทึบ ข้ึนไปเกาะอยบู นยอดไมสูงสง เสยี งรอ งลนั่ เสียงไกป าขันแซไ ปหมด แตม องเหน็ ตวั นอกจากเสียงกระพอื ปกพบ่ึ พั่บอยูในพงทบึ รอยเทาสัตวต า งๆ ตั้งแตหมปู า ขน้ึ มาจนกระทง่ั กระทงิ แลเหน็ กลาดเกล่อื นไปตลอดทาง ซง่ึ เปน รอย ยา่ํ ไวเ มือ่ คืน แตรอยชางเปนรอยเกา ปาสองฟากทางเต็มไปดว ยรวงผึง้ และกลว ยไมประเภทเอือ้ งและหวายสีสนั แปลกๆ ตา ขึ้นอยูต ามคาคบไมใ หญแ ละซอกหนิ ผา งามสะพรง่ั ผิดไปจากปา ทุกตอนที่ผานมาแลว สลบั ไปกบั เฟรน และเถาเครืออันสวยสด ราวกบั จะมใี ครมาแกลงแตง ประดับไว คณะนายจางทง้ั สามพากันชม ภูมปิ ระเทศรอบดา นน้นั ดวยความต่ืนตาตนื่ ใจ แชมช่ืนเบิกบานข้นึ “ทาํ ไมตาพรานของเราไมตงั้ แคม ปในภมู ปิ ระเทศอยา งนบ้ี างนะ จะไดมีความสุขหนอ ย เพราะธรรมชาตงิ ามเหลอื เกนิ น่หี ยดุ พกั ตง้ั แคม ปแตล ะที หายใจแทบไมออก” ดารินบนเบาๆ ขณะสูดลมหายใจเขา เตม็ ปอด เหลียวมองไปรอบดา นดวยอารมณท สี่ ดช่ืน เปนครงั้ แรก นบั ตัง้ แตเ ขา ปา มา นกและผีเสอื้ หลากๆ สีพากันบนิ อยูก ลาดเกลอื่ น มธี ารนํา้ ตกเล็กๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

563 พุงออกมาจากเวงิ้ ชะวากผาทเี่ ห็นเขยี วชอุม สลบั ไปกับสี เหลอื ง แดง และมว งของดอกวา นชชู ออยู สะพรั่ง ระหวา งทขี่ บวนเกวยี นท้ังหมดกําลงั ลุยขา มลําธารตน้ื ๆ ใกลผาน้าํ ตก ดารินผใู ชกลองสอง ทางไกลกราดดนู กกบั ผเี สื้อและกลวยไม ก็มาสะดดุ ชะงกั จบั ภาพนิง่ อยทู เ่ี งามดื คร้ึมทีค่ าคบไทรใหญ ตนหนง่ึ ซึ่งเออื้ งผึง้ ออกชอ เหลืองอรามหา งประมาณ 80 เมตร ขณะนัน้ เกวยี นทกุ คนั หยดุ พกั ช่ัว ระยะเวลาส้นั ๆ เพ่อื ใหควายหยุดด่ืมน้าํ เสยี งอุทานเบาๆ ของหลอน ทําใหเ ชษฐากบั ไชยยันตผ ยู ืนอยบู นแอกเกวยี นใกลๆ หัน ขวับมา “อะไร นอย!” ท้งั สองเสียงถามเปนเสียงเดยี วกนั “กลองอนั นคี้ งไมหลอกตาแน...ในเงามดื ทคี่ บไมสูงรมิ ผานํ้าตกโนน นอ ยเห็นปากแดงๆ แลว ก็ตาเขยี วๆ คูหน่งึ ” “ฮา!” ไชยยนั ตรองควากลอ งประจาํ ข้ึนมาสอ งตามโดยเรว็ เชษฐาก็เอากลองของตนสองดว ย เปน เวลาเดียวกบั รพนิ ทรเดนิ ลยุ น้ําเขามาหา “อะไรหรอื ครับ?” “เสอื ดาํ !” เชษฐาบอกดวยเสียงแผว เบา แลว เอากลอ งออกจากตา พยายามเพงดดู ว ยตาเปลาอกี คร้ัง พลางสงกลองมาใหพ รานใหญ รพินทรจ อ งไปทางดา นทช่ี ้บี อกนน้ั ดว ยตาเปลา แลว ยม้ิ ออกมา “ครับ! เขาละ ใครเปน คนเหน็ กอ นครบั นี่ ตาดีเหลอื เกนิ ระยะไกลออกอยา งนน้ั ” “นอยสองกลองไปพบเขา โดยบังเอิญนะ หมอบน่งิ อาปากแดงแจอ ยูนน่ั เอง ไมยกั เผน หน”ี “ระยะมนั หา งมากครับ และมนั ไมค ดิ วา มนั ซอ นอยอู ยา งนั้น เราจะเห็นมัน นถี่ า ไมช้ีใหด ู ผมก็ไมหนั ไปเหน็ เหมือนกนั เพราะไกลลิบบงั อยใู นความมดื ดว ย จะไมลองซอ มมือดหู รือครับ” ประโยคหลงั เขากลาวขึน้ ลอยๆ มองไปยงั ทั้งสาม เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ หันมามองดูตา กันเอง “ใครจะยงิ ก็ยิง ฉันนะไมห รอก” เชษฐาคงเปน ผใู หญอยูเ สมอ “นอ ยเปน คนเห็น นอ ยก็ควรยงิ ” ไชยยนั ตบ อก “เธออยากลองยิงเสอื มานานแลว ไมใ ชเ หรอ เอาซิ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

564 ดารนิ เกยี่ ง เพราะเห็นวา ระยะมนั ไกลออกไปมาก และเหน็ ตวั ไมถนัด มือประกาศิตอยา ง หลอ น ในขณะทีส่ ายตาของพรานใหญรพนิ ทรเฝาเปน สกั ขพี ยานอยูเชนขณะนี้ ถา ไมแ นใ จวา สามารถจะยงิ มนั รวงลงมาไดด ว ยกระสนุ นัดเดยี ว หลอนกไ็ มค ิดทจี่ ะลองใหเสียเชิง “มะ! ฉันยิงเองก็ได แตเ หน็ ไมถ นดั นะ ไมร จู ะไดตวั หรอื เปลา ” ไชยยนั ตพดู เบาๆ ลบู มือไปมาแลวหยบิ .270 วนิ เชสเตอรติดศูนยก ลองของดารินข้ึนมา เจา ของปนสองกลอ งจับอยทู ภ่ี าพเสือดาํ ตวั น้ัน พูดย้ิมๆ “ไมต อ งมาออกตวั พนันกไ็ ดว าผิด” “เธอละ แนใจวา ควาํ่ มนั ลงไดไ หม?” ดารนิ ยกั ไหล “ฉนั บอกแลววา ฉันไมตอ งการยงิ ” “เพราะรูว าไมถ กู กเ็ ลยไมอยากยิง?” “อยามายว่ั นะ จะยงิ ก็ยงิ เถอะ ถึงผดิ กไ็ มมใี ครเขาวา อะไรหรอก อตุ สา หใ หยิงแลวยังมาทํา พูดมากอยไู ด” ไชยยนั ตยกปน ข้นึ ประทับบา แตแ ลว กล็ ดปนลงยกมอื ขยต้ี าพยายามเพง เปา หมายอกี เชษฐาเห็นทา ไมเปนเรอื่ ง กร็ องหา มมาวา “ถาคิดวาจะยิงมันไมอ ยลู ะก็ อยา ยิงดกี วาเปลอื งกระสุน หนวกหู ปาแตกเสียเปลาๆ ดไี มด ี กลายเปนเสือลาํ บากเดอื ดรอ นชาวปาทหี ลงั ” อดตี นายทหารปนใหญถ อนใจเฮอื ก ลดปน ลงเปนความหมายวา ไมย ิงดีกวา เพราะไม แนใ จ ทันทีนนั้ เอง ดารินกฉ็ วยปน กระบอกน้นั มา “ไมไ ด! ” หลอ นบอกหนาตาเฉย “งา งนกแลว ตอ งยงิ ! เมอ่ื ไมมใี ครยิง พรานใหญกต็ อ งยงิ แทน เอา! น่ปี น ยิงใหถกู นะ แลว ก็ยิงดว ยปน ของฉันกระบอกนี้ ดีกวา ปนของคณุ อกี เพราะตดิ กลอ งขยายสเี่ ทา อยา ใหผดิ เปน อนั ขาด เปนคนบอกเองไมใ ชหรือวาใหลองซอ มมอื คณุ น่ันแหละ ซอมใหเราด”ู รพินทรห ัวเราะขันๆ เขา ใจเจตนาเพือ่ จะลองดขี องหลอ นไดเ ปน อยา งดี รบั ปน มาโดยไม ตอ ความยาวสาวความยดื อะไรท้งั ส้ิน วางปน ของตนพงิ เกวยี นไว ยกข้นึ ประทบั เลง็ ในศนู ยก ลอ ง ความจรงิ เขากเ็ ห็นไมถ นดั เหมอื นกนั และกลอ งที่ตดิ .270 กระบอกนน้ั ก็ไมไ ดใหค วามกระจา งชดั อะไรมากนกั เพราะเงาใบไมบ งั นอกจากอาศัยคํานวณเอาวาศรี ษะมนั อยูตรงไหน อึดใจเดียว กแ็ ตะไก ลั่นกระสนุ เปรียงออกไป มเี สียงรอ ง “อา ว!” แผดกอ งมา พรอมกัน ทกุ คนกเ็ หน็ เงาอะไรชนิดหนง่ึ พลิกรวงลงมา จากคาคบอนั มืดครึม้ นนั้ ปะทะก่ิงไมล ูเปน ทาง แลวหลนพลกั่ ลงมากระทบโขดหินริมลําธาร ดิน้ เปนวงกลม หางยาวปดกวาดไปมาราวกบั งู แลว ก็แนน งิ่ ไป ทามกลางเสยี งรองกระหึม่ ของพวก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

565 ลูกหาบทจี่ องมองดู จอมพรานหันมาขยบั ปก หมวกใหห ญงิ สาวผูยนื คอแข็งอยู แลว สงปนกลับคนื ไปให เชษฐากับไชยยันตไมม ปี ฏกิ ิริยาอะไรท้ังส้ิน เพราะเชอื่ ม่ันและแนใจอยูกอ นแลว เพยี งแตอ ม ยิม้ มองมายงั พรานใหญดว ยประกายตาแจม ใส หวั หนา คณะเดินทางหนั ไปตบไหลน อ งสาวหัวร้ัน “เม่อื ไหรก เ็ มอื่ น้นั แหละ นอย อยา ไปลองมอื รพินทรเ สยี ใหยาก มา ยงนั้ เราก็ดูถูกตวั เอง ในกรณีท่ีจางเขามา” หญงิ สาวหวั เราะจืดๆ “ไมใชไ มเชือ่ หรอกคะ แตอ ยากดูมากกวา เมอ่ื มอื ดีจรงิ กต็ องพรอ มที่จะแสดงใหเ หน็ ได ทกุ ขณะ ความจริงในระยะขนาดน้ี พวกเรากพ็ อจะยิงไดทกุ คน เวน ไวแ ตว าความเสยี เปรยี บของเรา อยตู รงท่เี ราไมส ามารถจะมองเห็นเปาหมายไดถนัดเทาเขา กะไมถ ูกวา ควรจะวางกระสุนตรงไหน นอ ยยอมรบั วา กลวั จะยงิ มนั นัดเดยี วไมอ ยู ถงึ ไมกลา ยงิ แตถ า จะเอาเพยี งใหย งิ ถูกนน้ั ถึงยังไงๆ กไ็ ม ผิดแน” แลวหลอ นกห็ นั ไปทางรพินทร ถามหนาตาเฉยวา “อยา งน้ีใชไ หม ท่เี คยพูดตดิ ปากอยเู สมอวา ‘ปนเทยี่ ง’ นะ?” จอมพรานไมต อบ เปนแตย มิ้ ๆ เชษฐาสงั่ ใหพ วกลูกหาบไปหามเสอื ดาํ ตัวน้นั มา มนั เปน เสือหนุมขนาดโตเตม็ ท่ี รอยกระสนุ สงั หารแทนทีจ่ ะเขาศีรษะตามทท่ี กุ คนเขาใจ กลบั พบวา เจาะ ทะลุกานคอ ตดั กระดกู คอหกั “เอะ !” ดารินรอ งอยา งสงสัย “ฉันคดิ วา คุณคงเล็งหวั มันมากกวานะ ใชไหม มนั ผดิ ทเ่ี ลง็ แลวก็พลาดไปเขา กา นคอพอดี รายการน้ีฟลกุ กระม้ัง?” “ผมเลง็ หางตะหาก แตม นั พลาดไปถูกกานคอพอดี” รพินทรบ อกเรยี บๆ หนา ตา ดารนิ คอน แตเ ชษฐากับไชยยนั ตพ ากันหวั เราะชอบใจ ขณะนนั้ มันเปน เวลาเทยี่ งเศษเลก็ นอย ตามกําหนดเดิมของรพินทร ขบวนเกวยี นทั้งหมด จะตอ งไปถงึ หบุ ชะมดในเวลาเท่ยี ง แตอนั เนอื่ งมาจากทก่ี ารออกเดนิ ทางในเชาวนั นเ้ี สียเวลาไปมาก เพราะฉะนัน้ จงึ คลาดเคลื่อนทหี่ มายไป เชษฐาสอบถามเขาถึงระยะทางทจี่ ะไปถึงหบุ ชะมด ซงึ่ พราน ใหญประมาณไววา ระยะทางเดนิ อกี รว มสองชัว่ โมงเตม็ ๆ หวั หนาคณะเดินทาง จึงสั่งใหหยดุ พักหา อาหารกลางวนั กินกอน ขบวนเกวยี นทงั้ หมด ลุยขามลาํ ธารนาํ้ ไปหยดุ พกั ในบริเวณปา รมร่ืนฝง ตรง ขามเพอ่ื หุงหา ระหวา งท่คี ณะนายจาง น่งั กินอาหารแบบงา ยๆ กันอยรู ิมธารนา้ํ พรานใหญก เ็ ดินตรงเขา มา พูดหารืออะไรกบั เชษฐาและไชยยนั ตส องสามคาํ แลว ก็หันมาทางดารนิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

566 “คุณหญิงอยากจะเหน็ ตวั จรงิ ของบา งมานานแลว ไมใ ชห รอื ครับ ขนาดเมือ่ คืนนีอ้ ุตสาห ลงทุนออกมาสอ งไฟแลว กย็ งิ นกทึดทอื ลงมาแทน” “ทาํ ไม?” “ตามผมมาทางน้ซี คิ รับ แลวคุณหญิงจะไดเ ห็นตวั จรงิ ของมันชัดออกไปเสยี ที คราวหลงั ในเวลากลางคนื ไดย ินเสียงมันรองจะไดไมต อ งสนใจอกี ” หลอนไมพดู อะไรอกี ผดุ ลกุ ขึ้นยืนโดยเรว็ เดนิ ไปท่เี กวยี นควา ปนลูกกรดข้นึ มา แลว พยัก หนากับเขาเปน ความหมายใหนาํ รพินทรห วั เราะเบาๆ ออกเดินนําเลาะฝง ลาํ ธารนาํ้ ตรงไปท่ีตน ตะเคยี นใหญตน หนง่ึ ไมห า งออกจากบรเิ วณทีห่ ยดุ พกั เทา ไรนัก ไชยยนั ตเดินตามมาดว ยแลวเขาก็ช้ี ไปทีป่ ลายก่งิ มดื คร้ึมตอนหนงึ่ ของตะเคยี นตนนน้ั แวดลอ มไปดวยกงิ่ ไมใ บเถาวลั ยท ี่ปกคลุมอยเู ปน ซุม หนา มนี กกะลิงกับนกเปลาฝูงใหญเกาะอยยู ัว้ เยี้ย สง เสียงรองแซด นกเหลา นนั้ พากันมาจกิ กนิ ลูก ไทรท่ีขนึ้ อยูใ กลๆ “ไหนกนั บาง ไมเ ห็นสักหนอ ย เห็นแตนกเปลา กับนกกะลิง” หลอ นพยายามจอ ง แลว รอ งถามมาเบาๆ “ดูใหดซี ิครบั ทีป่ ลายกิง่ ใตซ มุ ทึบน่ันยังไง คลา ยๆ ถงุ ดาํ ๆ ทีห่ อ ยอยนู น่ั ” “นน่ั นะเหรอ บา ง? ฉันมองไมเ ห็นวา มันจะเปน ตวั สตั วอ ะไรเลย นอกจากใบไมแ หง หรือ ใยเถาวัลยแ หงๆ ทีห่ อยอยู ดอู ีกทคี ลา ยๆ กาบมะพราวงน้ั แหละ” “นนั่ แหละครับ มนั ละ มันออกหากินเฉพาะกลางคืนเหมือนคางคาว กลางวันเอาปก หอ ตัวมดิ ชดิ เกาะหอ ยกับก่งิ ไมนอน มองดเู หมอื นถุงนาํ้ เกา ๆ หรอื กาบมะพราวอยางนนั้ ละ อยากจะ เห็นใหช ัดก็ลองสอยมันลงมาซิครบั ” ดารินชําเลืองมองดูเขาอยางเช่อื คร่งึ ไมเช่อื คร่ึง แลวตวดั ปนลูกกรดข้นึ ประทับบาเล็งไปท่ี เจา ส่งิ อนั มีลกั ษณะเหมอื นถงุ ดาํ ทห่ี อ ยอยนู น้ั เหนยี่ วไกปลอ ยกระสุน .22 ออกไป เปา หมายทเี่ หน็ แกวง ไกวเลก็ นอย แสดงวา หัวกระสุนทะลุผา นไป หลอ นเอียงคอดแู ลว หนั มาจอ งหนาเขาอีกครงั้ อยา งไมวายกังขา แตแ ลว ก็อทุ านออกมาเบาๆ เม่อื รูส ึกวา จะมหี ยดนํ้าอะไรชนดิ หน่ึง ไหลรินออกมา จากถงุ นํ้าอันนน้ั หลนลงกระทบพืน้ ใบไมแ หง ดงั แมะๆ เมอื่ เดินเขา ไปดูใกลๆ ก็พบวา มนั คือเลือด สดๆ อดึ ใจนนั้ เอง หลอนกป็ ระทบั ปน ข้นึ อกี ครง้ั อยา งรวดเรว็ ปลอ ยกระสุนซ้าํ ไปอกี นดั คราว นเ้ี จา สง่ิ นน้ั รว งผล็อยจากก่ิงไมล อยละล่วิ ลงมากระทบพน้ื ดงั ตุบ พลิกตัวดน้ิ เพยี งเบาๆ สองสามครั้ง กส็ งบนิง่ สัตวลักษณะประหลาดชนดิ หน่งึ ซ่งึ หลอนไมเคยรจู กั มากอน รปู รางครึง่ คา งคาว ครงึ่ กระรอกหรอื หนู ตัวเกือบเทา แมวเข่อื งๆ นอนตายอยใู หเห็นชัดกับตา รพนิ ทรก ม ลงจับมันนอน หงายขึ้น และแผปกอันเปน หนงั บางๆ ทีข่ งึ อยรู อบตวั ของมันออกไปเพือ่ ใหห ลอนและไชยยนั ตได เหน็ ถนัด ดารนิ ครางออกมาอยางประหลาดใจ เขา มากมดูใกลๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

567 “นี่นะเหรอ ไอต วั ทร่ี องกวนประสาทในเวลากลางคืนทเี่ รียกกนั วา บาง” “นี่แหละครับ ดูไวเสยี ใหรูจกั คราวหลงั จะไดไ มต องมามวั ประสาทเสยี อยูอกี สตั วช นิดน้ี เปนการจดั สรรพิสดารอยางหน่ึงของธรรมชาติ ทน่ี ําเอานก คา งคาวและหนูเขา มารวมเขาไวดว ยกนั ปก ของมันแทนท่ีจะเหมอื นคา งคาว กลบั เปนแผน รอบตวั เหมือนรม ชชู ีพ เวลาเกาะตน ไมท ม่ี นั ตอ งการไดแ ลว มนั จะไตขนึ้ ไปดว ยความรวดเร็วแคลว คลองเหมือนกระรอกไมม ผี ิด ไมก ระพอื ปก บินแบบนกหรอื คา งคาว แตจ ะข้ึนไปบนตนไมส งู ๆ แลว ถลารอ นกางหนงั ปกออก รอ นลงมายังท่ี หมายซ่ึงอยูตํ่ากวา และไปไดไ กลๆ เหมอื นกัน พอตอนกลางวันก็เอาปก ซึง่ เปน แผน หนงั หมุ ไว รอบตวั เกาะนอนตามก่ิงไม จะออกหากินเฉพาะกลางคืนเทานน้ั บางมอี ยูหลายชนดิ แตไ อตัวนีค้ ือ ‘บางควาย’ ตัวใหญห นอ ย แลวก็รองเสยี งวกิ ลวกิ ารดีนกั ใครขวัญไมดเี วลาเดนิ ปา ไดย นิ กน็ กึ วา ผหี ลอก ความจรงิ มนั เปนสตั วเล็ก กนิ พชื และผลไม ไมไ ดเ ปน ภยั อนั ตรายอะไรมากไปกวาพวก กระรอกหรอื คา งคาวเลย เสยี งรองของมันเทา นั้น ที่ฟง แลว ไมคอ ยจะจาํ เริญหู” “ผมก็เพง่ิ จะเหน็ ตัวจรงิ ของมนั นีเ่ อง” ไชยยนั ตว า จอ งมองดซู ากบา งควายอยางสนใจ สว นดารนิ ถอนใจออกมาโลง อก ชําเลือง มองดูหนา พรานใหญ ยม้ิ กรอยๆ “ขอบใจมากทแี่ นะนํามนั ใหเ หน็ และรูจกั ไว มา ยงน้ั ฉนั กข็ อ งใจอยูนนั่ เอง เวลาไดย ินเสียง มนั รอ งตอนกลางคืน ดูรูปรางมนั แลวเทยี บกับเสียงทม่ี ันรอ ง ไมนาจะเปน ไอต วั ชนิดนเ้ี ลยนะ” “อยาวาแตคณุ หญงิ เลยครบั ชาวปา เองบางกลุมเขายังกลวั เสียงบา งกัน ถือเปนลางรายถา ไดย นิ เสียงมนั รอง สว นมากเขาเรียกกนั วา ‘บา งผี’ ถาไอบา งนท่ี ําเสียงขึ้นใหไดย นิ เมอื่ ไหร กเ็ ชอื่ กนั วา ตองมีภยั พบิ ัตหิ รอื การตายเกดิ ขึน้ มันเปนความเชอ่ื กนั อยา งงมงายมานานแลว ความจริงมันรอ ง ตามธรรมชาติของมนั แทๆ เพียงแตว า มันไมค อ ยจะรอ งบอยนกั เทา นนั้ ” แลวทั้งสามก็เดินกลับมาทข่ี บวนเกวยี น ซ่ึงขณะนี้ทกุ คนกนิ อาหารกลางวันกันเรยี บรอ ย แลว และพรอมทจี่ ะออกเดนิ ทางตอไปได ดารินหว้ิ เอาบา งตัวนนั้ มาดวย พอพี่ชายเหน็ ก็จปุ ากเบาๆ “นอย มือซนจรงิ ไปยงั มนั มาทาํ ไม มันไมไ ดเ ปนภยั อะไร เนื้อหนังกใ็ ชประโยชนไ มได” “ทศั นศกึ ษาคะ พใี่ หญ อยากเห็นชดั ๆ และรูจกั มันไวว า รปู รา งหนาตามันเปนยงั ไง ถึงได รอ งกวนประสาทนกั ในเวลากลางคืน ฟง แลว นอนไมหลบั ขอยังมันเปนตัวแรกและตัวสุดทา ย” เชษฐาไมสนใจอะไรอีก พยกั หนาเรยี กรพนิ ทรเ ขา มาพลางควกั เอาแผนทซ่ี งึ่ พรานใหญท าํ ไวใ หครา วๆ เมือ่ คืนนี้ข้ึนมาดู “ผมตกลงใจแลว รพินทร เมือ่ ถงึ หบุ ชะมด เราจะแยกจากขบวนเกวียนใหญอ อกตามรอย ไอแ หวง ทันที ปลอ ยใหเกวยี นมงุ หนา ไปพกั แรมหว ยยายทองสาํ หรบั คืนน้ี สว นพวกเราไปกันตาม ลําพงั แลว แตท ศิ ทางไอแ หวง จะนาํ ไป บอกพวกเกวยี นเสียใหรวู า ไมต อ งเปน หว ง เพราะถึงอยางไร เรากจ็ ะไมยอ นไปสมทบกบั เขาท่หี ว ยยายทองแนส ําหรับคืนนี้ พอรงุ ขนึ้ ก็ใหบ า ยหนาขน้ึ ปา หวาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

568 และเมือ่ ไปถึงที่น่ันแลว ใหเ ขาหยดุ พักอยทู น่ี ัน่ รอเราจนกวา เราจะไปถงึ ไมว าจะสักก่ีวนั พดู งา ยๆ ก็ คอื เราจะไมย อ นไปหว ยยายทอง แตจะตามไปพบทีป่ า หวายเลย” “ฉนั ก็กําลงั คิดอยา งนเ้ี หมือนกนั ” ไชยยนั ตเสรมิ ตามองจับอยูในแผนที่ “วา แตเราจะไปสมทบเกวยี นท่ีโปงผสี งิ เมือ่ ไหร พรงุ น้ีหรือมะรืน” เชษฐาเหลอื บตามองดพู รานใหญเหมอื นจะหารอื แลว วา “อนั นเ้ี หน็ จะตอ งแลว แตเหตกุ ารณก ระมงั อาจเรว็ หรือชา ไปบางตามกรณี แตถ งึ อยา งไรก็ คงไมเกนิ 3 วนั เพราะเกี่ยวกบั เสบยี งทีเ่ ราจะเอาตดิ ตวั ไปได หรือยงั ไง รพนิ ทร? ” “ถกู ของคุณชายแลวครับ มนั แลว แตเหตกุ ารณ แลวก็เสบยี งเทาท่ีเราจะเอาติดตวั ไปดวย ได แตนนั่ เหน็ จะไมเ ปน ปญ หาอะไรนกั ในเมื่อเรารูแนอ ยแู ลววา แคมปใ หญเ ราอยทู ไ่ี หน ถา การตาม รอยกระช้ันชดิ ตดิ พนั เขา ไปเต็มทชี่ นิดท่ที ง้ิ ไมได เราก็อาจสง พวกเราคนใดคนหนึง่ แวะไปเอา เสบยี งเพ่ิมเติมโดยไมจําเปนตองบายหนากลับแคมปก ันทงั้ หมดกไ็ ด แตสําหรบั ความเหน็ ของผม แลว ผมอยากจะใหพวกเราทง้ั หมดทีจ่ ะไปในคราวนี้ เอาสมั ภาระตดิ ตวั ไปใหน อ ยท่ีสดุ เพอ่ื ความ คลอ งแคลว รวดเร็วสะดวกตอ การติดตาม เพราะฉะนนั้ เสบยี งทน่ี าํ ไปไมค วรจะเกนิ กวา ขนาด 3 วัน เปนอยางสูง ขาดเหลืออยางไรกค็ ดิ กันทหี ลัง” “ถา ง้นั เตรียมการกันเสียใหเ รยี บรอ ยที่นเ่ี ลย พอไปถึงหุบชะมด จะไดเ รมิ่ ตนออกเดนิ ทาง ไดโดยไมเสียเวลา” หัวหนา คณะเดินทางส่งั รพินทรก็เรยี กพรานของเขาทงั้ สี่คน แงซาย และนายเมยหวั หนาลกู หาบเขา มาประชมุ พรอ มกันในทนั ทนี ้ัน และสงั่ การกาํ หนดหนา ท่ใี หร ตู ามแผน ผูจะตดิ ตามไปกบั ฝายแกะรอย ถกู คัดเลอื กเพียงสองคนเทา นน้ั คอื เกดิ และแงซาย สวน บญุ คํา จนั และเสยพรอ มดว ยลกู หาบทุกคนจะออกเดินทางตามเสน ทางเดมิ ไปพรอมกับขบวน เกวยี น โดยมอบหมายใหบ ญุ คําซง่ึ อาวโุ สกวาทกุ คนเปน หวั หนา รบั ผิดชอบควบคุมดูแลขบวน เกวยี น และมีจนั กับเสย รว มอยดู วยอกี สองคนพอจะไวว างใจได หลงั จากมอบหมายหนา ท่ีซกั ซอ มกนั เปน ที่เขา ใจดแี ลว ฝา ยทจ่ี ะไปกจ็ ัดการตระเตรียม เสบยี งและส่ิงจาํ เปนติดตวั บรรจุเตรยี มพรอมลงเฉพาะในยามเครอ่ื งหลงั ของแตล ะคน โดยไม เกะกะหรอื ถวงหนักเกนิ ไป สําหรับเคร่อื งเวชภณั ฑท ดี่ ารนิ เตรยี มไปในยา มหลังสว นตวั ของหลอ น มีแตเพยี งยากนิ และยาฉีดสองสามชนิดเทา นัน้ ไมกนี่ าทหี ลงั จากนัน้ ทกุ ส่งิ ทุกอยา งกพ็ รอมเสรจ็ ขบวนเกวยี นกเ็ ร่ิมเคลือ่ นทร่ี ดุ หนาตอ ไปในวาระนน้ั พรานใหญเดนิ ลวงหนาสาํ รวจไป เร่ือยๆ เหมือนเคย หนทางทไี่ ตม าบนสนั เขาโดยตลอด เร่ิมจะเทลาดต่ําลงเปน ลาํ ดับ ในทส่ี ดุ ก็ลงสู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

569 ปา โปรงสลบั ไปกบั ทงุ หญา คา ระหวางชองเขาใหญส องลกู ปากทางอนั จะนาํ เขา สูหบุ ชะมด อดุ ม สมบูรณไ ปดว ยตนมะขามปอ ม มะกอกปา และมะหวดทลี่ ูกกําลังดก เห็นรองรอยของชา งโขลงลง หากินหักโคน ตนไมไวกลาดเกล่ือน เปน รอยทผี่ า นมาแลว ประมาณ 2 วัน โคนไมใ หญและจอม ปลวกบางแหง มีรอยลงงาไวอ ยา งคะนอง ทันทที ข่ี บวนเกวยี นเหยยี บยา งลงสบู ริเวณปา ทงุ ตอนนัน้ ทกุ คนก็ไดย นิ เสยี งสตั วป ระเภท ตีนกีบนาํ้ หนกั ตวั มาก พากนั ตะบงึ แตกตนื่ เสยี งสนั่นทงุ ทางดา นซายมือประมาณไมตํา่ กวา สบิ ตวั แตมองไมเ ห็นตัว นอกจากจะไดย ินเสียงควบหนหี างออกไปอยางรวดเรว็ บา ยหนา ไปยงั ดงทบึ รมิ เขาดานหนา และมองเหน็ พรานใหญผเู ดินนาํ อยเู บ้ืองหนา ระยะหางประมาณ 50 เมตร ขณะนท้ี รดุ ตัวลงนง่ั คกุ เขา อยูรมิ ซมุ ละเมาะ กาํ ลังเพง ดอู ะไรอยู แลว กค็ วกั บุหรอ่ี อกมาจดุ สูบนั่งอยตู รงนน้ั จนกระท่งั เกวยี นของนายจางเคลื่อนทเ่ี ขามาถึงจงึ ลกุ ขึน้ ยนื “เมื่อตะกีน้ ้ีอะไรนะ วัว หรอื กระทงิ ?” เชษฐาถาม “กระทงิ ครับ ผมเกือบจะเดนิ ไปชนมันเขา ใหแลว บังเอญิ ลมแปรทศิ มนั ไดกลน่ิ เสยี กอน สัก 14-15 ตวั เหน็ จะได” พรานใหญบอก แลว กา วเขา มาขวางหนา เกวยี นไวโบกมอื เปน สญั ญาณใหขบวนท้ังหมด หยดุ “เตรยี มตัวไดแ ลวครบั เราจะแยกกับขบวนเกวยี นทน่ี แี่ หละ” แลว กห็ นั ไปตะโกนสั่งความอะไรอยกู ับบญุ คาํ อดึ ใจใหญตอ มา เชษฐา ไชยยนั ต และดา ริน ก็กระโดดลงจากเกวียนพรอ มท่จี ะออกเดนิ ทางได แงซายและเกดิ กก็ า วออกมารวมกลมุ สมทบ ทกุ คนมยี า มเคร่ืองหลงั ที่เตรียมไวล ว งหนา ตดิ หลังพรอ ม ตา งสํารวจตระเตรยี มตนเองอกี คร้ังเพอ่ื ความแนใ จ เชษฐาถอื .458 แม็กนัม่ ไชยยันตส ะพาย .600 ไนโตร ดารนิ นั้นคงใช .470 รกิ บ้ี อนั เปน ปน ขนาดหนักท่สี ุดเทาท่ีหลอ นจะคอนได เกิดกบั แงซายมีไรเฟล ทไ่ี ดร บั แจกจากคณะนายจา งขนาด เดียวกนั คอื .375 เอชแอนดเอชแมก็ นม่ั คนละกระบอก เมื่อทุกคนพรอ ม รพนิ ทรกเ็ ดนิ ไปที่เกวยี น ควา ยามเครอื่ งหลงั ของเขา เหวย่ี งสายข้นึ สะพายไหล ฉวย .458 ของเชษฐาอีกกระบอกหนงึ่ ซ่งึ มอบใหเขาไวเ ปนไรเฟล คมู อื สําหรับการ ตดิ ตามไอแหวง โดยเฉพาะ ขนึ้ มาสํารวจดูกระสนุ อีกครง้ั เพือ่ ความแนใ จ แลว กระแทกลกู เลือ่ นสง นดั แรกขน้ึ ประจาํ รังเพลิงพลางลดนก “เรยี บรอ ยหรอื ครบั ?” เชษฐาโบกมอื แทนคาํ ตอบ พรานใหญก เ็ บย่ี งทางหลบใหแกเ กวียนคนั หนา ตะโกนบอก กับบญุ คําเปนประโยคสดุ ทา ย “คอยอยทู ี่ปาหวาย ใหล ูกหาบทกุ คนปฏิบัตติ ามคําส่งั โดยเครง ครดั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

570 บุญคาํ จนั และเสย โบกมอื ใหแกเ ขาและคณะนายจาง แลว ขบวนเกวยี นก็เร่มิ เคลื่อนบาย หนา ไปทางหบุ เขาทะมนึ ทเี่ ห็นลบิ ๆ อยูเบือ้ งหนา ทัง้ หมดยนื รวมกลมุ กันอยทู ่นี นั่ มองดขู บวน เกวยี นทเี่ ดินหา งออกไปจนเกอื บจะลับตา และบหุ รท่ี ีจ่ ดุ สูบหมดมวนพอดี รพินทรจ งึ หันไปสบตา คณะนายจางเขาอกี คร้งั ทกุ คนดเู หมอื นจะมองจับอยทู เ่ี ขากอนแลว ประกายตาอึดอดั ใจและวิตก กงั วลเรนลับปรากฏที่แววตาของพรานใหญ เม่ือเบนสายตามาจับอยูที่ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธิ์ หลอนจอ งตาเขาอยา งรูท นั ในความรสู ึกและไมพอใจนกั แตสงบน่งิ เผชญิ สายตากราวๆ จับเปงอยทู ี่ เขาเชนนน้ั รพนิ ทรเปนฝายเมินหลบโยนกน บุหร่ลี งกบั พนื้ แลวเหยยี บดบั เขย่ี ใบไมแ หง กลบไว “สําหรบั วันนี้ เราเหลอื เวลากนั อีกเพยี งไมเกิน 4 ช่ัวโมงกอ นคา่ํ ไปกันเถอะครบั ” ท้ังหมดเริ่มออกเดินเงียบๆ ภายใตก ารนําของเขา พรานใหญท วนยอนเสนทางเดนิ ของ เกวยี นไปประมาณอึดใจใหญ กแ็ ยกทางลงทงุ สลบั ไปกับละเมาะทางดา นตะวนั ออก สาํ รวจไปตาม ตนไมเ ล็ก และจอมปลวกตลอดจนพืน้ ดนิ ที่มรี อยเหยยี บยาํ่ สับสนเหลา น้นั แลว มาหยดุ พจิ ารณาดทู ่ี ดอนสงู ลูกหนงึ่ เบอ้ื งบน ปกคลมุ ไปดว ยพมุ ไมเ ลก็ และเถาวัลย มีรอยกระชากหกั กิ่งลงมากนิ และที่ ตนี ดอย มรี อยงาแทงงดั ดนิ ไวก ระจยุ กระจาย ราวกับใครเอาจอบหรอื เสยี มมาพรวน เขาตรวจดอู ยู เพยี งครเู ดยี วกเ็ ดินผานไป กระซิบบอกกับเชษฐาและไชยยนั ตทเี่ คียงไหลม าขา งๆ วา นน่ั เปน รองรอย ของชางปา โขลงอื่นซ่ึงไมใชไ อแ หวง ทัง้ หกคนในคณะไมม ใี ครพดู กบั ใครโดยไมจ าํ เปน เชษฐา ไชยยันต และดาริน เดนิ ตามหลงั รพนิ ทรไปเปน กลุม สวนเกดิ และแงซาย แยกกัน ออกเปน ปกรัง้ ทาย ดผู าดๆ คลายๆ จะเดนิ ชมนกชมไมไ ปอยางธรรมดา แตโดยทแ่ี ทจ รงิ ประสาท พรานอนั คมกรบิ เฉียบไวของท้งั สองใชง านอยา งเต็มที่ ประสานสมั พันธกบั พรานใหญผ รู ดุ นาํ ไป เบอื้ งหนา...จะสังเกตเห็นไดจ ากการท่เี กดิ เดนิ เรง ฝเ ทาขึน้ ไปเคียงขา งรพนิ ทร และพดู ซุบซบิ หารอื อะไรดว ยอยูเสมอ แลว ก็แยกลงมาเดนิ สาํ รวจดานหลงั ตามเดมิ สวนแงซายก็หยุดพนิ จิ พิจารณาอะไร อยูบ อ ยๆ คร้งั แตไ มป ริปากพดู หรอื แสดงปฏกิ ริ ิยาเชน ไร นอกจากเงยี บๆ นงิ่ ๆ อยูเชนเคยอันเปน ปกตนิ สิ ยั เชษฐา และไชยยันต พยายามอยางเต็มทท่ี ี่จะศกึ ษาอา นรอยเหลา น้นั และพยายามตามให ทนั ความคิดของพรานใหญ โดยไมจาํ เปน ตองเอยปากถามพรา่ํ เพรือ่ แตท ้งั สองกไ็ มแนใ จนกั วา ตน จะสามารถเขาใจอะไรไดตรงกับรพินทรห รือไม นานๆ กถ็ า ยทอดความรสู กึ ของกนั และกนั หารอื กนั เองเสียครง้ั หนึ่งรวมทั้งทายความคิดของพรานใหญ สวนดารินไมส ามารถจะเขา ใจอะไรไดเลยทั้งสิน้ แลว กบ็ อกตนเองวา ไมจ ําเปน จะตอ งไป สนใจอะไรกบั รอ งรอยเหลานัน้ ใหยุงยากปวดสมอง หลอนมพี รานนาํ ทางอยแู ลว พรอมอยปู ระการ เดยี ว คอื ถา วิกฤตกิ ารณเ กดิ ขึ้นเม่ือใด หลอ นเผชิญหนา ไดเมื่อนั้น ขณะเดียวกนั ก็บังเกดิ ความ หงุดหงดิ กรุนๆ อยใู นใจ ตาพรานไพรใจกราวคนน้เี กก ทา กวนประสาท ขวางลกู ตาอยา งนท้ี กุ ครัง้ ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

571 หลอ นคิด...ขณะทนี่ ําออกตดิ รอยตามลา หรือขณะเดนิ ทางครั้งไร เปน สาวจํา้ พรวดๆ ไมม ีการร้งั รอ หรอื เหลยี วมาใหค วามสนใจกบั ใครท้ังส้นิ ไมยอมพดู ไมยอมปรปิ ากบอกอะไรถาไมซ ัก ตองคอย งอถามโนนถามนี่อยูเรอื่ ย และถามคํากต็ อบมาคํา นาหมน่ั ไสพ ิลึก ดูใจยากเหลือเกนิ คนอะไรยังงก้ี ็ ไมรู ดูเอาเถอะตัง้ แตเ รม่ิ ออกเดนิ ทางมา จะลดฝเทา ลงมาเดนิ รวมกลุมอธิบายอะไรใหฟง ม่ังกไ็ มม ี ใหต้ังหนาตัง้ ตาเดินตามหลังตอยๆ ไปเหมอื นบาใบกนั ไปหมดงัน้ แหละ ดารินเกบ็ ความ ‘ขวาง’ ไวใ นใจ ไมย อมปริปากพดู คําใดออกมากับใครเหมือนกนั แมแ ต พช่ี ายหรอื ไชยยนั ต ฮดึ กดั ฟน เดินไปดว ยอารมณเ ครียดมวั หน่งึ ชวั่ โมงผา นไป กลางละเมาะสลับไปกบั ทุงโลงอนั รอ นระอุนัน้ หลอนเริม่ หิวน้าํ แต ไมยอมเปดกระติกออกดม่ื บดหมากฝร่ังเยิบๆ อยูในปาก เหงอ่ื ชุมโชกใบหนา และเปย กเส้อื เดนิ ปา จนรดั แนบเนอื้ ราวกับชบุ น้าํ ความทรหดอดทนอนั เปนธรรมชาตพิ ิเศษทเี่ หนอื เพศของตนเองมีอยู กอ นแลว เมือ่ มาผสมกบั ทิฐมิ านะและความขนุ ใจทีส่ ุมอยูกรนุ ๆ ดารนิ วราฤทธิ์ ก็กลายเปน ผชู ายอก สามศอกไปคนหน่ึง จนแมแ ตร พนิ ทรเอง ผลู อบชําเลอื งสังเกตมาทางเบ้อื งหลงั บอยๆ ก็ยังอดท่จี ะ ประหลาดใจเสยี มไิ ด ผา นละเมาะลงสทู ุงหญา คา เน้อื สมนั อันเปน กวางชนดิ ทห่ี ายากทีส่ ดุ จนเช่อื แนก ันวา ได สญู พนั ธไุ ปหมดแลวตวั หนงึ่ กระโจนพรวดพราดตดั หนา ทั้งหมดไปในระยะไมเ กิน 20 กา ว กระโดดตวั ลอยไปในพงหญา คาและตน ออขนาดสูงทวมหัว เหน็ แตสว นลาํ คออันยาวระหง และ ศรี ษะท่มี ีก่งิ เขางดงามของมันเคลือ่ นผานไปอยางรวดเรว็ รพินทรยนื ชะงักมองดมู นั ว่งิ หนีไปซง่ึ ๆ หนา ดว ยอาการสงบ สวนเชษฐากับไชยยนั ตจ อ งมองอยา งตนื่ ตะลึง เพราะไมคดิ ฝน มากอ น และพรบิ ตานน้ั เอง ...ความตน่ื เตน จนลมื ตัวทําใหไชยยนั ตตวดั ปน ข้ึนบา แตเ ชษฐาไวกวา ตบลาํ กลองปนของไชยยนั ต เงยสูงข้ึนเสีย พรอมกับรองหามเรว็ ปรื๋อ เพ่อื นของเขาจงึ ชะงกั กอ นทจี่ ะล่ันไก อึดใจตอมา ภาพกิง่ เขางดงามน้ันก็หายลับไป “โอโ ฮ! ตาฝาดไปหรอื เปลา น่ี นนั่ มนั สมนั ใชไ หม? พบั ผาซิ! เชษฐา นถี่ าแกไมห า มไวก็ ไดต วั แลว” ไชยยนั ตครางออกมาอยางไมว ายตนื่ เตน “เรากําลังตามไอแหวง ลงแรงเหนือ่ ยยากกนั มาถึงเพยี งน้ีแลว แกจะเลิกลม เสียกบั เพยี ง สมนั ตวั นน้ั รึ?” หัวหนาคณะเดินทางพูดตาํ่ ๆ ไชยยันตถ อนใจเฮือก ยิม้ แหง ๆ “ขอโทษที มันลืมตวั ไปหนอ ย ไมน กึ ฝน วา จะไดม าพบไอต วั เขางาม ทเี่ คยเหน็ แตเ ขาของ มนั ในพพิ ธิ ภณั ฑเทา นนั้ ถาเราไดต ัวหรอื แมแ ตเ ขาของมนั ไปโชว โลกของสตั วศาสตรคงจะตื่นเตน งงงวยกนั ไมใ ชนอยทีเดยี ว กไ็ หนเขาวากันวา ไอก วางชนิดนี้มันสญู พนั ธุไปจากโลกนีม้ าตงั้ หลาย สิบปแลวไมใชเ หรอ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

572 ประโยคหลังอดีตนายทหารปน ใหญ หันมาถามรพินทร “ก็อยางทผ่ี มเคยบอกแลว ยงั ไงเลา ครับ สัตวป า หลายตอหลายชนิด ทนี่ ักสัตวศาสตรผ ูน ่งั เขียนตําราหรอื บันทึกอยใู นเมอื งเขาใจวา มันสูญสนิ้ หมดพันธไุ ปแลว แตค วามจรงิ มันก็คงพอมี เหลอื อยูบาง ในปาทีเ่ ขาสาํ รวจไมถ ึง เวน ไวแ ตป ริมาณอาจลดนอยลงมากเทานัน้ เอาเถดิ ครบั เมอ่ื เดินลึกเขาไปกวานใี้ นหนทางขางหนา ของเรา พวกคณุ จะไดเหน็ อะไรทไี่ มคดิ วาจะไดเ หน็ อีก มากมายนกั ” “คุณเคยไดต วั มนั บางหรอื เปลา เจากวางประเภทนี?้ ” เชษฐาถามอยา งสนใจ เขาเองก็ท่ึงไมน อ ยไปกวา ไชยยนั ต “ปาแถบอืน่ ที่ผานๆ มา ผมไมเคยพบ เพ่ิงจะมาพบครัง้ สองคร้ังในดงแถบน้ีแหละครบั แต อันเนือ่ งมาจากทีเ่ ขาวา กันวา หายากที่สดุ และบางกว็ า สญู พันธไุ ปแลว ผมจึงไมค ดิ ท่จี ะยิงมนั เลย เพยี งแตพ ยายามจะดกั จบั เปน ใหไ ด เพอื่ สง ไปใหสวนสตั ว แตก ย็ งั ดกั มันไมส ําเร็จสักที กําลัง พยายามอยู มนั เหลืออยูนอ ยเต็มที ไมค อยจะไดพ บ วนั นฟี้ ลกุ ยงั ไงไมท ราบ” แหวกไปตามพงหญาสูง ตามรอยเดินของโขลงชางที่เปนชองราวกบั ใครมาทําไวใ ห เกดิ กับแงซายไดไขน กกะทาดงคนละหลายใบ ซกุ ซอ นอยใู นกอหญา แหง หอผา ขาวมา ใสยามหลงั ไป สาํ หรบั เปน เสบยี ง ดารินนกึ สนุก เดนิ กมหาไปตามกอหญาทีผ่ า นไปบาง พอเจอไขเ ขากองหน่ึง กม ลงจะเก็บดว ยความดีใจ แงซายผูเดินตามมาเบ้ืองหลงั กค็ วา ขอ มือไว “อยาครบั นายหญิง ไขง !ู ” ดารนิ หดมือโดยเรว็ กระโดดถอยหา งออกมาอยา งตกใจ แลวจากนั้นหลอนก็เขด็ ไมค ดิ ที่ จะกมลงมองหาไขน กออีก นอกจากกวาดสายตาหวาดๆ ไปตามพื้นหญารกทีเ่ ดินผา นไปรอบดาน อยา งระแวง ย่งิ หวาดเสียวขนลุกขนชันมากขนึ้ เมือ่ รพนิ ทรผูเดินนาํ ไปเบื้องหนา ใชซ นรองเทา คอมแบต็ กระทืบงกู ะปะไฟตัวหนึ่ง หวั แหลกเหลวอยใู นหลุมรอยตีนชา ง แลว ช้ีใหด ู ตลอดทางทฝี่ า ไปในปา หญา นกตอยตวี ิดตนื่ ตกใจ พากนั บนิ พรขู ึ้นมาจากสองฟากหญา รก สง เสยี งรอ งลนั่ ใหเ ห็นเปน ระยะ สลบั ไปกบั กระทาดงที่ชุมเปนพเิ ศษ ใบอนั สากคมของหญา สลับไปกบั แฝกเกย่ี วใบหนาของหลอนเปนร้วิ รอยคนั ยบิ ไปหมด สองแกมแดงปลั่งเกาะพราวไป ดวยเหงอ่ื เพราะความเหน่อื ย แตดวงตาฉายแสงบกึ บึนทรหดโดยไมยอ ทอ เกือบจะสดุ บริเวณทุง หญา คาอนั สูงทวมหวั นนั้ พรานใหญผ ูเ ดนิ นาํ อยูเ บื้องหนากห็ ยุด ชะงกั เล็กนอ ย และทันทนี นั้ เอง ทกุ คนไดย ินเสียงอด๊ี อาดดังแซต ามลมมา จากชายละเมาะท่เี ห็นเปน ทวิ อยเู บ้ืองหนา เสียงเหลา นน้ั ครง้ั แรกก็ไดย นิ เบาๆ เหมอื นหูจะแวว ไปกอน แตแ ลวมนั กด็ งั ชัดเจน ถนัดข้นึ ไดย นิ แมแตเ สียงลงเกลอื กกล้ิงในปลักนา้ํ และเสียงทะเลาะเบาะแวงกันอนั เปนสนั ดานของ เจา พวกหมูปา ที่รวมกลมุ กนั อยูเ ปน ฝูงใหญ เกิดกบั แงซายคอยๆ บุกแหวกพง แยกจากรอยชาง ออกไปอยางเงยี บกริบ ในขณะที่ เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ก็จรดฝเทา ขึน้ มาเคียงไหลรพนิ ทร แต [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

573 ในขณะน้.ี ..พงหญา และตน ออ เปนฉากบังอยูเบอ้ื งหนา ทาํ ใหไ มส ามารถจะมองเหน็ ออกไปไดไกล เกนิ กวา 10 กา ว พรานใหญเงย่ี หจู บั เสยี งและสงั เกตไปทางปลายยอดหญา คนหาทางลมอยอู ดึ ใจ กเ็ คลอ่ื น นําตอ ไปอยางแผว เบา ไมก น่ี าทหี ลังจากนนั้ เขากน็ ําคณะนายจางมาทรุดคุกเขา อยใู ตซมุ ออพงหนึง่ บุยปากออกไปเบื้องหนา อนั เปนบริเวณทงุ ราบกวา งใหญ ไมท บึ เหมอื นที่ตา งซมุ อยใู นขณะน้ี หาง ออกไปประมาณ 200 เมตร หมูฝงู ใหญจ าํ นวนไมน อ ยกวา 70-80 ตวั มตี ้ังแตต ัวผขู นาดใหญกํายํา เขยี้ วแหลมโผลพ น ออกมาจากปากและลกู เด็กเลก็ แดง พากนั นอนเกลอื กกล้งิ อยใู นหลมโคลน และ เอาจมูกคดุ คนุ คน หาอะไรกินงวนอยูตามพ้นื ดนิ ใกลๆ บางขณะกก็ ดั กนั เพอื่ แยง อาหารดคู ลาคลํา่ ชลุ มุนไปหมด มหี มูใหญเขยี้ วโงง เดนิ ลอมวงอยูเบอื้ งนอกเหมอื นจะเปนยามระวังเหตุ พวกมนั ไมม ี การระมัดระวงั เสยี บา งเลย สง เสยี งรองกนั ตามประสาลนั่ ทุง ทุกคนซุมดมู ันเงียบๆ อยูค รู เกิดกค็ ลาน เขา มาทรี่ พินทร “เลอื กตัวออนๆ ไปเปนเสบียงสําหรับอาหารคํา่ น้ีสักตัวไหมครบั นาย?” “เราไมตอ งการใหมีเสยี งปน โดยไมจ ําเปน และก็ไมต อ งการมขี องหนักเพ่ิมขึ้นดวย” รพินทรสัน่ ศีรษะ กระซิบหาม เกิดจปี ากออกมาอยา งสุดเสยี ดาย แลวทนั ทีนั้นเอง หมูท้ัง ฝงู ทกี่ าํ ลังสง เสยี งอยูกพ็ ากนั หยดุ เสียงเงยี บสนิทลง ราวกับนดั กันไวอ ยางปจ จุบนั ทนั ดว น พวกที่ เกลอื กกล้ิงแชอ ยูในปลักพรวดพราดลกุ ขน้ึ ยืน สว นพวกทเี่ ดนิ หากนิ อยรู อบนอกกห็ ยุดชะงักกับที่ ชู จมกู สดู กล่นิ ตอ มาอกี วนิ าทีเดียว พวกมนั ท้ังหมดก็พากนั วิง่ พรูเปนขบวนอยางรวดเร็ว ผละออกจาก บริเวณนนั้ บา ยหนาเขา มาทางพงหญา คารกที่มนุษยซ มุ กันอยู โดยเฉยี งหางออกไปประมาณ 300 เมตร เจา ตวั ใหญๆ ก็ว่งิ ร้งั ทายคมุ อยูหลงั ขบวน ชว่ั พรบิ ตากห็ ายกนั ไปหมด “เอะ! ลมแปรทศิ มนั ไดกลนิ่ พวกเรากระมัง?” ไชยยนั ตอทุ าน “เรายงั อยูใตลมมนั ครับ และถา พวกมนั ไดก ล่ินหรอื เหลอื บมาเห็นเรา มนั จะไมว ิง่ หนมี า ทางดา นท่เี ราหลบอยเู ปน อนั ขาด ผมคิดวา มันไดก ลนิ่ อะไรจากดงดา นตรงขา มนัน่ มากกวา” ไมท นั จะขาดเสยี งของรพนิ ทร ทกุ คนกไ็ ดค ําตอบทแี่ นช ดั มเี สียงคาํ รามกระห่มึ แวว มา จากชายดงดานน้ันเบาๆ มนั เปน เสยี งเสอื ใหญท ก่ี ําลงั งนุ งา นจัดเพราะความหิว จอมพรานจดุ บหุ รี่ สูบเปนตัวแรกนับแตเร่มิ แยกจากขบวนเกวยี น แหงนหนาขนึ้ สงั เกตตะวนั ทเ่ี ร่ิมจะบา ยคลอยลงทุก ขณะ แลวทําสัญญาณใหทกุ คนออกเดนิ ตอไป โดยตรงไปท่ปี ลกั กลางทงุ ทเี่ หน็ ฝงู หมูลงเกลอื กอยู สกั ครูน้ีสํารวจรอบๆ ปลักอยูค รู กม็ ุงหนา เขา สูด งใหญอนั เปน ที่มาของเสียง “อาว-ฮ่ึม” เมื่อหยกๆ เสียงนกกระยางรอ งแซดอยตู ามยอดไม และฝูงคา งจ๊กิ คลอกวง่ิ พลา นกนั อยูไ ปมาแตกต่ืน ไปทง้ั หมด พอเหยยี บยา งเขา มาถงึ ชายดงเทา น้นั ปา ทั้งปากส็ งบเงยี บเชยี ว ไมม สี ง่ิ ใดไหวตงิ เลย มัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

574 เปน ปา โคกไมเ บญจพรรณพนื้ ทีส่ งู ตา่ํ เปนลอน เตม็ ไปดว ยมอและมาบ ฝนท่ีตกทว่ั ไปเมื่อคนื วาน ทาํ ใหพ ้นื ชมุ ชน้ื อากาศอบอาว ระหวางทท่ี กุ คนกําลังไตตนไมลม ตน หนึง่ เพือ่ ขา มลําหว ยแคบๆ ซ่งึ มนี าํ้ ไหลอยตู นื้ ๆ จอมพรานกช็ ใ้ี หค ณะนายจา งของเขาดรู อยตนี ของไอลายทปี่ รากฏอยูร ิมหวยใกลกบั ตน ไมล ม มัน เปน รอยใหมเอ่ยี ม สดๆ รอนๆ เพง่ิ ผานมาไมก ่อี ดึ ใจนเ่ี อง รอยนนั้ ใหญเ อาการ มนั จะตองเปนตวั เดียวกบั ท่รี อ งเม่ือครนู ี้ และเปนตน เหตใุ หห มูปาท้งั ฝงู ที่เกลือกปลกั อยชู ายทงุ พากนั เคลอื่ นหนไี ป ทุกคนดเู งยี บๆ แลว ก็ผา นไปโดยไมป ริปากคําใด ตอ มากม็ ีเสียงนกยูงรอ งสะทอนกอ งไป ท้ังปา บนเนินสูงดา นหนา พวกคา งทกั กนั เกรียวกราวข้นึ อีก ยอดไมไ หวอยยู วบยาบ “มนั ขึน้ ไปบนเนินนนั่ แลว ” เชษฐากระซิบ พยายามกวาดสายตาคมไวไปทุกพุมรกและโคนไมใหญ แตร พินทรเ ฉยๆ ไมไ ดพ ดู อะไรทั้งสน้ิ คงพาเดินออ มไหลเนินน้ันไปดว ยอาการปกติ ไมนานนกั ก็ไตลงบริเวณลาด ชัน ในระหวางตนี เนินสองลกู ซ่ึงขนึ้ อดุ มไปดวยกระทือปาบอน และตะไครน ้ํา ตําแหนง น้ันตน ไม เล็กหลายตนมรี อยถอนโคนหักราพณาสรู ไปทงั้ แถบ รอยตนี ชางเปรอะไปหมด เปนรอยใหม พราน ใหญห ยุดชะงกั กวาดสายตาสาํ รวจอยูค รเู ดยี ว กม็ องมาทางเชษฐากับไชยยนั ต “นึกไมถึง เมือ่ คนื นม้ี ันลงกนิ ทน่ี เ่ี อง!” “โขลงไอแ หวง แนหรอื ?” ไชยยนั ตก ระซิบถาม และแทนคาํ ตอบ รพนิ ทรก า วเดนิ เขา ไปในดงกลว ยปา ใกลๆ ทีห่ ัก ยบั เยนิ เหลานน้ั เม่ือทุกคนเดนิ ตามเขา ไปก็พบกองมูลสดี าํ สดๆ ถา ยไวก ลาดเกลื่อน “ขา มโตรกนี่ไปฝง โนน อกี นดิ เดยี วกจ็ ะถึงดนิ โปง เปนโปง ชนั้ ดีมาก เมอ่ื วานน้ผี มลมื นึก ถงึ โปง นีไ้ ป เลยไมไ ดม าสํารวจทนี่ ี่ บริเวณนี้อาหารสมบูรณส ําหรบั มนั เหลือเกนิ มที ้ังกลวยปา ทงั้ ดนิ โปง ” “ถางั้นเรามีหวงั ตามพบเร็วกวา ที่กะไว” หวั หนา คณะเดนิ ทางพูดอยางตนื่ เตน กอ นทร่ี พินทรจะเอย เชน ไรนั่นเอง แงซายกบั เกิดท่ี แยกกนั ตรวจรอยไปทางซมุ ไมอีกดา นหน่งึ ก็รองเรยี กมาเบาๆ เมอื่ ทุกคนตรงเขาไปสมทบอยา งรบี รอน ตา งกพ็ ากนั อุทานออกมาพรอ มกัน เสอื ลายพาดกลอนตัวหน่ึง ตัวขนาดเกอื บเทามา ไทย นอนตายรา งแหลกเหลวแทบไมมี ชน้ิ ดอี ยใู นพงรก บริเวณซุมไมตอนนน้ั แหลกยับ ซากน้นั มีทงั้ รอยถกู กระทบื และรอยลงงา ขาด กะรงุ กะร่ิงแทบจะดไู มรูวา เปนสตั วอ ะไร นอกจากสังเกตเหน็ ไดจ ากลายของมนั และสว นหาง เทา นนั้ มีเลือดกองใหญท่ีไมใ ชเ ลือดเสอื กองอยเู ปน หยอมๆ รอยเลือดนน้ั หยดเปน ทางไปยังชายตล่ิง ดา นตรงขา ม อันเปน ทิศทางทโ่ี ขลงของมนั บา ยหนา ไป ซากเสือและรอยเลอื ดยงั สดอยู แสดงวา เหตุการณเ กดิ ขน้ึ เม่ือคืนน้ีเอง “หมายความวา ยงั ไงกนั น่ี พวกมันกาํ แพงหาญจนถงึ กับรุมเลนงานเสือทีเดยี วหรือ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

575 ดารนิ รองออกมางงๆ “ไมใ ชอ ยา งนน้ั หรอกครับ สงิ่ ท่เี ห็นอยนู บ้ี อกไดชดั วา ขณะทีโ่ ขลงของมันลงหากนิ อยู ทนี่ ี่ เจาเสอื ใหญทหี่ วิ จดั ตวั น้ี คงตามโขลงของมันมาทุกระยะเพือ่ รอโอกาสทจ่ี ะเลนงานชา งเลก็ ใน โขลงของมนั ตวั ใดตวั หน่ึง พอไดจงั หวะกเ็ ผนเขาใส บังเอญิ เหลือเกนิ ทีม่ ันเปนโขลงของไอแหวง แทนทพี่ วกมนั จะหนีเอาตวั รอดในขณะท่ีพวกมนั ไดรับภยั ไอต วั รายๆ หลายตัวกค็ งวิง่ เขา ใสเสอื เพ่ือชวยลูกโขลงของมัน และขนึ้ ช่อื วา ชา งแลว ถา สามารถรวมหวั กนั เขา สโู ดยไมคดิ หนลี ะก็ ศตั รู ของมันก็ไมมที าง แมเ สือจะขยา้ํ อยูบนคอของอกี ตัวหนง่ึ อกี หลายๆ ตัวก็ชว ยกันกระชากลงมาได เสือตวั นแ้ี ทนทจี่ ะกนิ พวกมนั ไดอ ยางทคี่ ดิ ไว กเ็ ลยเปนฝา ยเละไป” เชษฐากับไชยยนั ตค รางออกมาอกี ครง้ั หร่ตี ามองดซู ากเสือใหญตัวนนั้ อยางสยองใจ “ไอขา งโขลงนน้ี ่ีรา ยกาจเอาเรือ่ งจรงิ ๆ นะ ไมหว่นั หนา อินทรหนา พรหมทั้งนั้น ขนาด เสอื มนั ยงั เอาเสยี อยู ตามปกติชา งกลัวเสือไมใ ชหรอื ?” “ครับ โดยทว่ั ๆ ไปกม็ ักจะเปน อยา งนนั้ เสือจะเลอื กจองตะครุบชา งตวั ทมี่ นั เห็นวา ตวั เลก็ หรอื ออนแอทส่ี ุด เปน ตน วาชา งพิการ พอมนั โฮกเขา ใส เจาตวั อนื่ ๆ กม็ กั จะเตลดิ หนเี อาตวั รอดปา ราบไป ปลอยใหต วั ทถี่ ูกตะครบุ ตกเปน เหยอ่ื นอยนักท่จี ะเขามาชว ยเหลอื กนั เพราะตบะเสือแรง มาก ยกเวน ชา งแมลกู ออนท่ีหวงลกู ซง่ึ จะพยายามตอสเู พือ่ ปองกันลูกไปเพยี งตวั เดยี วตามลาํ พัง โดยไมมชี า งโขลงเขา ชวย และสวนมากกต็ อ งเสียลูกไปทกุ ที เพราะเสอื ฉลาดมเี ลห เหลยี่ มเหนอื กวา ผมกเ็ พิง่ เหน็ โขลงไอแหวงนแี่ หละ ท่ชี ว ยกนั รุมท้ึงเสือเสยี เละไปทัง้ ตวั ” “นแี่ ปลวา เปน รอยใหมท่ีสุดของโขลงไอแ หวง ทีค่ ณุ พบใชไ หม?” “ครับ ตอนท่ผี มเดินกลับแคมปท โี่ ปง นา้ํ รอนเม่อื คืนนี้ ไอแ หวงกพ็ าโขลงเดินออมเขาอกี ดา นหน่งึ อาจเปน เวลาเดยี วกนั กับทีเ่ รากนิ ขา วตม กบกนั กลางดึก พวกมันกพ็ ากนั มาถอนปา กลว ย แถวน้ี แลวปะทะกบั เจาเสอื ตวั นั้น” “ถางั้นกเ็ หมาะท่ีสดุ เราเรมิ่ ตามรอยมนั โดยถอื ที่น่ีเปน จดุ เรม่ิ ตนเลย วา แตวา ...” เชษฐาพูดเบาๆ ควักผา ขนหนูออกมาเชด็ เหงื่อตามลําคอ และกวาดสายตาไปยังพนื้ รอบ ดา น ท่เี ปนหลุมรอยตนี อนั ใหญโ ตอยูท่ัวไป “ถามเี จา ควายโทนตวั หนง่ึ คอยตดิ หลงั โขลงไอแ หวง ไปทกุ ระยะอยา งทค่ี ุณบอกเมอ่ื วาน น้ี เทาทต่ี รวจดรู อยนี่ ผมยงั ไมเห็นรองรอยเลย” “เทาท่สี ังเกตเหน็ มา มันไมตามหลงั โขลงไอแหวง กระชั้นชิดนกั หรอกครบั มักจะ ปวนเปย นอยใู นระยะหาง ถา ไปถงึ โปงเชื่อวา เราคงจะไดร องรอยอะไรบาง หากมันยงั คอยติดตามไอ แหวงอยอู กี ผมอยากจะเชือ่ ดว ยซ้ําวา เจา มหิงสาตัวนนั้ ตอ งมากนิ ดนิ โปง เม่ือคนื นด้ี ว ย” กลา วจบ รพนิ ทรก า วรดุ หนา กระโดดเหยยี บกอนหินเลก็ ๆ ทงี่ อกอยกู ลางแอง น้ําใส ไต ตล่งิ ของฝงตรงขา มขนึ้ ไปตามลําหว ย ดารนิ ทรดุ ตัวลงวกั น้ําในแองนน้ั ขึ้นลบู หนากอ นท่จี ะตามไป เปนคนสดุ ทาย โดยมแี งซายคุมอยเู บ้ืองหลงั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

576 ทั้งหมดปน ตดั จากลําหว ยข้ึนบรเิ วณเชิงเขาตอนหน่ึง แลว เดนิ เลาะตามหนทางอันเอยี งชนั รกไปดวยเถาวลั ยแ ละพงหนาม รองรอยของชางโขลงที่นําไปกอ นแลว มองเหน็ อยา งถนัดเพราะปา โหวโวงเปน ทางซํ้ายังมีรอยเลือดของชางเจบ็ จากเขย้ี วเลบ็ ของเจา เสือตัวนน้ั ทิ้งไวใ หเ ห็นเปน ระยะ รอยเลอื ดน้คี อ ยๆ จางลงเปนลาํ ดับ ในท่สี ุดกข็ าดสนิทไป คงเหลือไวแ ตร อยเทา ของพวกมนั ในท่ีสดุ ทศิ ทางนน้ั กน็ าํ เขา สดู งเถาวัลยข นาดใหญ แตล ะเถาท่ีเลอื้ ยคดเค้ียวไปมา มลี าํ ตน ใหญขนาดหนา แขง ประสานพนั เก่ยี วกัน ราวกับโครงอะไรสกั อยา งหนงึ่ ท่มี นษุ ยม าประดิษฐไ ว บรเิ วณนนั้ พนื้ ราบโลงเตยี นเหมอื นใครมาวาดทางไวเ ปน เวิ้งถ้าํ อาณาเขตกวางใหญไ พศาลไมน อย กวายส่ี ิบตารางกโิ ลเมตร โดยไมมตี น ไมชนิดอน่ื ใดขนึ้ กีดขวางเลย เบ้อื งบนปกคลมุ ทึบไปดว ย หลังคาใบเถาวลั ย แตล ะตอนของพนื้ ทเ่ี บอื้ งลา งนัน้ มลี ําตน เถาวลั ยข น้ึ อยเู ปนระยะๆ แบงอาณา บรเิ วณอนั กวางใหญใ หแลดูเหมอื นตรอกซอกมมุ และหอ งหบั ตางๆ จากหองน้ที ะลุไปหองโนน หรอื บางทกี ็เปน ทางเดินยาวตลอด พาดสลับกนั ไปมาราวกบั เขาวงกต งามอยางนา อัศจรรย ซง่ึ รพนิ ทรอธบิ ายวา เปน ‘วงั ชา ง’ หรืออีกนัยหน่ึง ท่พี ักนอนของพวกมนั ไมมวี ีแ่ วววา เจา ชางเกเรโขลง นน้ั จะมาพาํ นกั กนั อยูทนี่ ่ี นอกจากเดนิ ผาน นกเคา แมวสองตัวเกาะอยบู นกงิ่ เถาวลั ยอนั มดื ทบึ ทาํ ตัว พองตาปะหลบั ปะเหลือกหลอกลงมา ในขณะทท่ี กุ คนเดินลอดซมุ ผา นไป พอพนจากบริเวณ ‘วงั ชา ง’ ก็ถึงโปงที่รพินทรบอกไว รอยสตั วป า นบั สิบๆ ชนดิ ย่ําทับ กนั สับสนอยทู น่ี ัน่ แทบจะแยกไมถกู วา เปน รอยอะไรตอ อะไรบา ง ยกเวน รอยชา งซ่งึ สังเกตเหน็ ได งายชดั เจนกวา อยา งอนื่ โปงแถบนัน้ เปนรอยรว นซุยไปหมด ราวกบั ใครเอาแทรกเตอรม าไถพรวน พรานใหญ เกดิ และแงซาย แยกกนั ออกตรวจอยา งถ่ีถวน นอกจากรอยชางและสัตว ประเภทกวางแลว ก็เห็นมแี ตร อยกระทงิ ฝงู ใหญย าํ่ ไวเปน เทือก เม่อื ตอนเชา มดื ทีผ่ านมาน่เี อง “เอ...ไมม วี แ่ี ววของไอทรพตี ัวน้ันเลย หรอื มันจะแยกทางกบั ไอแหวง เสยี แลว ” จอมพรานพมึ พําเหมอื นจะบน กบั ตนเอง “มันแยกทางไปเสยี ไดก ด็ ี เราไมส นใจมนั เลย” เชษฐาพูดอยูในลําคอ “จะรูไ ดย ังไงวา มนั เปนรอยกระทงิ หรือรอยควาย ในเมือ่ มันเปนสัตวตนี กบี ขนาดใหญ เหมือนๆ กัน” ดารนิ ถามอยา งอดรนทนไมไ ด ภายหลงั จากที่พยายามจะกมลงสํารวจรอยเหลานนั้ โดย ไมไดค วามสวา งอะไรขึน้ มาเลย “ตอบยากในเรอื่ งนี”้ พรานใหญบอกมาแผว เบาแตห ว น เขาไมไ ดมองมาท่ีหลอ น สายตา สอดสา ยไปรอบดา นสีหนา มกี งั วลเรน ลับยากทใ่ี ครจะเขา ใจ “บางคนอยูใ นปา มาต้งั แตเกดิ ยงั แยกไมถ ูกวารอยไหนเปนรอยววั แดง กระทงิ หรอื ควาย ปา ควายบาน บางคนไปเจอเอาควายบา นท่ีเล้ยี งไว บงั เอิญหลุดเขา ปา อยา งท่เี รยี กกันวา ‘ควาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

577 เพริด’ กย็ งั นกึ วาเปน ควายปาแทๆ ไป ความเคยชนิ หรือความชาํ นาญเทา นั้นทีจ่ ะบอกได ถึงแมม ัน จะละมายใกลเคยี งกันทส่ี ดุ สว นปลีกยอ ยเลก็ ๆ นอยๆ ของมันกแ็ ตกตา งกนั ออกไป รวมท้ัง สิง่ แวดลอ มประกอบอ่นื ๆ อกี ดว ย ยากจะอธบิ ายใหเขา ใจไดงายๆ” หญงิ สาวลกุ ขนึ้ ยนื พน หมากฝรงั่ ออกจากปาก หนีบดับเบล้ิ ไรเฟลไวในซอกแขน “อยาหาวาสรู หู รอื อวดดอี ะไรเลยนะ นายพราน คดิ เสยี วาเรามาปรกึ ษาหารอื กนั ดกี วา ที่ คุณพบรอยซง่ึ คณุ แนใ จวาเปน ควายปา เดนิ ตามหลังโขลงไอแ หวง ไปนน่ั นะ มนั อาจเปน กระทงิ โทน ไดไ หม” ยังไมท นั จะขาดเสยี งพดู ของดารนิ ก็ปรากฏเสียง ‘ฟาด’ สนน่ั ข้นึ ทา มกลางความเงยี บ สงัด และพรบิ ตาน้ันเองปารกบนเนนิ เหนอื บรเิ วณปา โปง หางไมเ กนิ ยสี่ บิ วา กห็ กั โครมครนื ลูระเนน ลงมาชนิดแผน ดนิ สะเทือน เงาทะมึนสดี าํ สนทิ มองดยู งั กับภเู ขาทงั้ ลกู ควบตะบงึ ลงมาอยา งรวดเร็ว จนทกุ คนดไู มท ัน เหน็ แตเ พยี งเขากวา งใหญโคงแหลมบนศีรษะ พงุ ดง่ิ ใกลเ ขามาเหมอื นสายฟาแลบ แวบเดยี วท่รี พนิ ทรเ หลือบตา เขากต็ ะโกนสดุ เสยี งประสานกันข้นึ กับเสียงเอะอะโวยวาย ของเกิด ซงึ่ อทุ านออกมาไมเปน ภาษาดวยความตกใจ “หลบเร็ว!” ดารนิ อยูเบ้ืองหนา เขาใกลก วาคนอน่ื ท่ีสดุ หลอ นเหน็ พรอมเขาและตวัดไรเฟลขึ้นแตถ กู กระชากกลางลาํ ตัว ปลวิ ลม ฟาดลงรมิ จอมปลวกใหญ ไรเฟลในมอื ที่ยกข้ึนกระเด็นหลดุ ไป เชษฐา ดดี ตัวดวยสัญชาตญาณหลบภัย ลอยขา มซมุ ไมไ ปกล้งิ อยใู นพงรกตอนหน่งึ สว นไชยยันตกระโจน เขาหาโคนไมใ หญดา นตรงขา ม แงซายและเกิดกเ็ ผน หวือแยกออกจากกันไปคนละทาง ดวย ธรรมชาตอิ นั เจนไพร ภเู ขายอ มๆ ลกู ท่ีควบตะบึงปานพายบุ แุ คมลงมานน้ั ผา นเกิดและแงซายไปอยางหวดุ หวดิ ผานรมิ ดา นสองดา นที่เชษฐากบั ไชยยันตแ ยกกนั หลกี หลบ แลว กพ็ งุ เขา ใสจ อมปลวกทร่ี พนิ ทรกับ ดารนิ ลมลงนอนหมอบอยดู ว ยกนั ขณะน้ี ปลายเขาโคงแหลมดา นซายตวดั ขวบั เฉยี ดสันหลงั ของ พรานใหญ ผหู มอบครอ มทับรา งของนายจา งสาวไปคืบเดียว ตกั โครมเขา ไปท่ีดินจอมปลวกแตก ทลายพงั พนิ าศไปทง้ั แถบ เศษดินกอ นเขอื่ งๆ ถลมพรลู งมาท่ีทั้งสองเหมือนถูกขวานจาม พรอมๆ กบั ทผ่ี ดิ เปาหมาย เจาทรพียักษตัวน้ันก็โลดตะบงึ พงุ เลยเขาปา รกเบอื้ งหนา เสียง กง่ิ ไมหกั โครมครามตามแรงปะทะทว่ี ิ่งตะลุยไปของมนั และเสยี้ ววนิ าทีนน้ั เอง .458 ของเชษฐากบั .600 ไนโตรของไชยยนั ตก ร็ ะดมกนั แผดสะทานดงจนกลบเสียงฝเ ทา ควบของมนั ไชยยนั ตยงิ ไล หลงั ไปทั้งสองลํากลอ ง แตเชษฐามโี อกาสยงิ ไดเพยี งนดั เดยี วเทา นนั้ กง่ิ ไมอ นั ขนาดหนา แขง หัก สะบ้ันดว ยอํานาจกระสนุ ขนาดหนกั วิถกี ระสนุ ปลิวขนึ้ สงู เพราะอารามตกใจรีบรอ น และประทบั ปนยังไมถ นดั ของทั้งสอง เพราะเหตฉุ ุกละหกุ กะทันหันเตรยี มตวั ไมทนั เสียงมันวง่ิ ปะทะกงิ่ ไมด งั หา งออกไปอยา งรวดเรว็ พรอ มกนั ก็มีเสยี งชางรองแปรน แซ สนั่นแวว มาจากดงทบึ ดา นทีเ่ จามหิงสาตวั นนั้ จูโ จมลงมา แตห า งไกลออกไปประมาณสกั กิโลเศษ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

578 แลวก็มีเสยี งปา แตกอู เสยี งตนไมเ หมอื นเกิดพายุ เสยี งนน้ั ดงั หา งออกไปเปน ลําดับ ชางโขลงหน่งึ ต่ืนเสยี งปน และกาํ ลงั เคล่ือนโขลงหนอี ยา งจา ละหวน่ั หญิงสาวนอนตะลึงอยูใตแ ผน อกของเขา รสู ึกตัวคลา ยจะตกอยใู นฝนรา ย แลว ก็มาไดส ติ เมอ่ื แวว เสียงกระซิบขา งหู “ไมใ ชก ระทิงหรอกครบั ทตี่ ามรอยไอแ หวง แตเปน กระตายนะ กระตายตวั โตหนอ ย แลวกม็ ีเขาโงง ชนดิ ท่เี กอื บจะเสยี บรอ ยพวงเอาคณุ หญิงกับผมรวมเขาไปดวยกัน!!” พรอ มกนั หลอ นกถ็ ูกประคองใหลกุ ขน้ึ กอ นทเ่ี ชษฐาและไชยยันต จะวิ่งกระหืดกระหอบ เขามาถึง ทั้งสองรอ งถามเร็วปรื๋อเมอื่ เห็นพรานใหญกบั ดารนิ ปลอดภัยเรยี บรอ ย ตางกถ็ อนใจออกมา โลงอก “ควายยกั ษ! ...โอโ ฮ! เกดิ มาไมคิดวา จะไดพ บไดเ หน็ มนั ใหญโตมโหฬารอะไรยังงน้ั ก็ไม ร”ู ไชยยนั ตล ะลา่ํ ละลัก อา ปากหอบ “ไมทันระวงั ตวั กนั กอน มวั แตตะลีตะลานเลยยิงผดิ มา ยงน้ั ก็ไดแ ลว เสยี ดายเหลือเกนิ ” เชษฐาพดู พยายามระงบั อารมณตนื่ เตน อยา งเต็มท่ี สว นดารินยนื สะกดกลนั้ ลมหายใจอยเู ต็มชว ง หนาซีด แตแลวอดึ ใจตอ มานน้ั เอง สหี นา ของหลอนกเ็ ปน ปกตเิ หมือนเดิม หลอ นอาจจจู จี้ กุ จกิ แบบผูหญงิ แตค วามกลาหาญเดด็ เดยี่ วและสติ อนั มนั่ คงไมไ ดด อยไปกวา อกสามศอกเลย หันมาทางพรานใหญ...หัวเราะใหเ หมือนไมเ กิดอะไรขน้ึ บอกเรยี บๆ วา “ขอบใจ ท่ชี ว ยไวไ ดอยา งหวุดหวดิ และหวงั วา คงไมโ กรธนะทเ่ี มือ่ ตะก้หี ยกๆ ที่ฉนั แยง คณุ วา มนั อาจเปน กระทิงกไ็ ดที่ตามหลังไอแ หวง ก็บอกไวลว งหนา แลววาไมใ ชอวดดสี ูรู เพียงแต อยากออกความเหน็ เทา นนั้ เมื่อตะกน้ี เี้ องก็เหน็ มนั ไมถนัดหรอก เหน็ แตว ามนั ใหญเหลือเกนิ และ เขาของมนั ขวดิ เฉยี่ วสนั หลังคุณไปแคฝ า มอื เทานน้ั ตอนทม่ี ันพงุ ลงมา ฉันจะยงิ สวนหนา แลว พอดี คุณกระชากลมลงเสยี กอ น ทาํ ไมคุณไมป ลอ ยใหฉ ันยิง” “ระยะกระชัน้ ชิดจวนตวั อยา งน้นั อยา วา แต .470 เลยครบั ตอให .600 ไนโตร คุณหญิงก็ มีหวังแหลกเหลวไปกอนทจ่ี ะหยดุ มันได” แลว เขากห็ ันมาทางเชษฐาและไชยยนั ต ถอนใจยาว “ไอทรพีเจา กรรมนนั่ ทําลายพิธขิ องเราเสยี แลวครับ ความจรงิ ไอแ หวงอยหู างจากเรา ขางหนา น่นี ดิ เดียวเทา น้ัน ถา มันไมพงุ เขา เลน งานเราเสยี กอน ดไี มด กี อนคาํ่ นเ่ี ราอาจตามไอแหวง ทัน นีม่ นั รูต วั เสยี แลว เปด อาวไปโนน ” “เราก็เพงิ่ รวู าไอแหวงอยใู กลๆ เรา เพราะไอควายปาตวั นแี้ หละ ตรงตามท่คี ณุ คะเนไวท กุ อยา ง เพียงแตไ มน กึ วา เราจะพบมนั รวดเร็วถงึ เพยี งนีเ้ ทา นนั้ ผมชกั เอะใจแลว เพราะสงั เกตเหน็ คุณมี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

579 ทาสาๆ อะไรสกั อยา งหนง่ึ ปามนั ทึบเสียจนเรามองอะไรไมเ ห็น พรวดพราดมนั กถ็ งึ ตัวเสยี แลว แสดงวา มนั เหน็ เราและจองคอยจังหวะอยกู อ น” “นิสยั ควายปา เปนอยา งนแี้ หละครับ ชอบลอ ใหคนเขา ไปในปา รก แลว ซุม น่ิงรอจังหวะ พุงเขา ใส มันรูวาในทรี่ กทบึ คนกลบั ตวั ไมท ัน ผมวาจะเตือนใหร แู ลวแตก น็ กึ ไมถึงเหมอื นกนั วาจะ พบมันรวดเรว็ ถงึ เพยี งนี้ คลบั คลา ยคลบั คลาอยเู หมอื นกนั วา พงบนเนนิ น้ันไหวนิดๆ พอจะเพง ให แน มันกฟ็ ด ลงมาใส สําหรับไอแ หวงนะ สบายแลว ครับ ลงไดต ดิ หลงั กระช้นั ชิดมาแบบน้ี ไมพรงุ นี้ ก็มะรืนเปน ไดพ บแน ตามไดอ ยางสบายไมต องรบี รอ นจนเกนิ ไปนกั ” “ไอค วายยกั ษต ัวน้นั เหอะ มนั จะเผน ไปเลยหรือวาจะยงั ปวนเปย นอยอู ีกก็ไมรู ผมนะไม หนักใจไอแ หวง หรอก หนักใจเจา ทรพนี ่ีมากกวา ” ไชยยนั ตคราง หอ ไหลล งอยา งสยดสยอง รพนิ ทรห รต่ี ามองไปทางปา ดา นทมี่ หิงสาตวั นัน้ โลดแลนหนหี ายไป “ถึงยังไง เสยี งปนที่คุณไชยยนั ตกับคณุ ชายยงิ ไลหลังมันไป ก็ทําใหมนั ตอ งคิดเหมอื นกัน แหละครบั คงไมห าญเขาจโู จมเราอีกไดงา ยๆ นัก ผมเองกไ็ มแ นใ จวา มันจะเปดเปง ไปเลย หรอื วา คอยตามเรา ตามไอแ หวง อยอู กี แตรเู อง” “มันก็แปลกนา คิดไมใ ชน อ ยทเี ดยี วนะ ชา งโขลงอ่ืนมีอยตู งั้ เยอะแยะมนั ไมต าม ดนั มา คอยตามโขลงไอแหวง ตอนท่คี ุณบอกผม ผมยงั ไมค อ ยจะเชอ่ื นกั มาเจอะเอาของจริงกับตาเดย๋ี วน้นี ี่ แหละ” เสียงเกิดสบถสาบานพมึ อยา งอกสนั่ ขวัญแขวนอยูคนเดยี ว สวนแงซายเฉยๆ ระหวางทพี่ รานใหญแ ละคณะนายจา งพดู กนั อยู ทง้ั สองชวนกันออกตามรอยไปใน ระยะใกลๆ ครใู หญกม็ เี สยี งเกิดรอ งโวยวายอยางตนื่ เตนออกมาวา “นายครับ มรี อยเลอื ด ตะกีย้ งิ ถกู มนั แนๆ !” “ฮา !” เชษฐากับไชยยันตรอ งล่นั ออกมา แลวทนั ทนี ั้นทั้งหมดกพ็ งุ ตรงเขา ไปยงั พงเสอื หมอบ ที่ เกดิ กับแงซายนัง่ มงุ อะไรอยกู ับพืน้ สง่ิ ทที่ กุ คนเหน็ ก็คอื เลือดสดๆ สแี ดงคลํ้าหยอ มหน่งึ เปอ นเลอะ อยูท่ีใบเสือหมอบและหยดลงกองกบั พ้ืน ตามทิศทางรอยตีนทมี่ นั ควบไป รพินทรห นั หนามามองดู ตากันเองและกะพริบอยปู รบิ ๆ เกิดกบั แงซายก็ผละออกตามรอยเลอื ดนั้นตอไป...ราวกบั หมาบลัด ฮาวด ดารนิ หนาแดงเรือ่ ดวยความตน่ื เตน ยนิ ดีรอ งออกมาเบาๆ “เอะ ! นี่ท้งั สองคนไมร ูตัวเลยหรอื วา ยงิ ถูกมัน” “ไมน า จะถกู เลยสําหรบั ของพี่ พอเหวย่ี งปากกระบอกปน ไปทางทีม่ นั ว่งิ กเ็ หนย่ี วไกโครม ไมไ ดป ระทับดว ยซา้ํ วา แตของแกเถอะไชยยันต” เชษฐาหนั มาถามเพ่ือนงงๆ ไชยยันตท าํ หนา ต่นื สน่ั ศีรษะโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

580 “ฉันก็ไมแ นใจเหมอื นกนั ไอท ี่แนใจก็คอื มันตองผดิ แหงๆ ยงั ไมท ันจะเหน็ ศูนยกย็ งิ ออกไปทั้งสองลาํ กลอ ง รูสึกวาจะกินสูงไปมาก กง่ิ ไมห ักอยโู นน ไมเหน็ หรอื ” “ไมร ูละ ในสามนัดที่ระเบดิ ออกไปของทั้งสองคน กต็ อ งมนี ดั ใดนัดหน่งึ ถูกมนั มา ยงน้ั จะมเี ลือดไดยงั ไง” ดารนิ พดู เรว็ ปรือ๋ พรานใหญเ มมรมิ ฝปากตรวจดูรอยเลือด และรอยเทา ที่วงิ่ ไปเหลา น้นั ตอไปอีกสองสามชว ง แลว ยกมอื ข้นึ ดดี โดยแรงเรยี กเกดิ กบั แงซายกลบั เขามารวมกลุม “ถูกสะโพกหลังครับ” เขาบอกเสยี งตาํ่ ๆ “วถิ ีกระสุนคงจะแฉลบไปถกู กระดกู และไมฉกรรจนกั สงั เกตดจู ากรอยตีนท่ีมนั ใชไ ด เปน ปกติสม่ําเสมอทัง้ ส่ขี าง เลือดก็ออกไมม ากนกั ผมคดิ วากระสุน .458 ของคณุ ชายมากกวา ถา เปน กระสุน .600 ไนโตร แผลควรจะฉกรรจก วานี้ นา เสยี ดายเหลือเกนิ เบยี่ งอกี นดิ เดยี วเทาน้นั มหี วัง คว่ําอยูกบั ท”ี่ หัวหนาคณะเดินทางเปา ลมออกจากปาก “ถา ถกู ของผมก็แปลวาฟลกุ อยา งท่สี ดุ เพราะไมค ดิ เลยตอนยงิ ออกไปก็รๆู อยูวา สงเดช เต็มที กเ็ ห็นวา มันควบลวิ่ เปน พายไุ ปดวยอาการปกติ ไมม สี ะทกสะเทอื นอะไรเลยจนนดิ เดยี ว น่ดี วี า เกิดกับแงซายตามมาดูจึงเหน็ รอยเลือดเขา ไมงัน้ ก็ไมร”ู ไชยยนั ตเ อ้ือมมอื ไปตบไหลเ ชษฐาหนกั ๆ แลว จับมอื เขยา “มือแกฉมงั ตามเคยเชษฐา ขนาดไมคิดวาจะถูกยังถูกได ดเี หลอื เกนิ ท่ีมนั หมายเขา เลน งาน โดยทเี่ ราไมไดท ําอะไรมนั มากอนแลวมนั กไ็ ดเ ลอื ดไป แตค ราวนล้ี ะมันเตรยี มคิดบัญชเี รานาชม ทเี ดยี ว ฉันเคยตามกระทิงลําบากกับรพนิ ทรม าแลว คราวนน้ั รูร สชาตซิ าบซึ้งดี แตนีม่ ันเปน เจา มหงิ สา รา ยกวา กระทิงเจ็บหลายเทานกั ” “จะตามไหมครับเจานาย รอยเลอื ดพอมใี หต ามไดส บายทเี ดียว และลงถาถกู เจ็บเขาแบบ น้ี มนั ก็จะไปหาปลกั ลงแชโ คลน ตามไมย ากนัก” เกิดถามข้ึนอยา งกระหาย เชษฐายกมือขนึ้ ลบู คาง ชาํ เลืองไปทางรพนิ ทรเ หมือนจะขอความเห็น ไชยยันตก ับดารนิ ก็ สนบั สนุนลงความเหน็ ใหตามเปน เสียงเดยี วกนั ในเหตผุ ลที่วา ตอ งการจะกําจดั มันใหห มดกงั วลไป เสียงเปลาะหน่ึงกอ น โดยไมต อ งมาหวงหนาพะวงหลงั แตพ รานใหญย งั ไมอ อกความเหน็ เชน ไร มองสบตาหวั หนาคณะเดนิ ทางอยูเชนนนั้ เชษฐาจงึ ถามวา “คงไมง า ยเหมอื นทค่ี ิดไวไ มใ ชหรอื ถึงตามก็คงไมไ ดต วั กอ นคา่ํ วนั น้ี หรือยังไงรพินทร” “บาดแผลไมฉกรรจน ัก กําลงั มันยังดี และน่ีกใ็ กลค า่ํ เต็มทแี ลว ถา ไมคดิ วาจะตองเอาตวั ใหไ ดภ ายในระยะช่วั โมงสองชวั่ โมงขา งหนา นี่ เปนไมต อ งหวงั ” พรานใหญตอบเปน กลาง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

581 “จดุ หมายสาํ คญั ของเราคือไอแหวง” อดตี นายพนั โททูตทหารบก กวาวอยา งใครครวญ “ไมใ ชเจามหิงสาตัวนี้ การตามลา มันโดยเฉพาะทาํ ใหเ สยี เวลาไปโดยใชเ หตุ มันอาจนํา เราเตลิดเปด เปง หางจากไอแ หวงออกไปถงึ ไหนตอ ไหนยงั ไมรไู ด การทม่ี ันเลนงานพวกเราและถกู ยิงเจ็บไปแคนี้ นบั วา เหมาะสมแลว ถา มันเข็ดไปเลย โดยไมแ ผว พานเขา มาเกะกะยมุ ยา มอีก ก็นบั วา เปน การดสี าํ หรับมันและเรา แตถา มันยงั คงปวนเปย นอยใู กลไ อแ หวง เราก็จะพบมนั เองโดยไมต อง ตามใหเสยี เวลา มุง ตามแตเ ฉพาะไอแ หวง กแ็ ลวกนั หรอื ใครมเี หตุผลทด่ี กี วา น?้ี ” ดารนิ กบั ไชยยนั ตน งิ่ คิดอยคู รู กต็ อ งยอมจํานนตอเหตุผลอนั รอบคอบรดั กุมของเชษฐา “ปลอยมันไปกอน รพินทร เปน อนั วา ติดหลังไอแหวงตอ ไปตามแผนเดมิ !” ไชยยนั ตห นั มาตบไหลจอมพราน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

582 26 บกุ ขนึ้ ไปตามรอยเดินของชา งท่ีเปน ทางอยกู อ นแลว สองฟากทบึ ไปดว ยปาเถาวลั ยและ ไมใหญ แลวก็ยดึ ดานใหมซ งึ่ ไมสูจะกวา งใหญนกั ลกั ษณะเปน เสนทางอพยพของสตั วม ากกวา จะใช เปน เสน ทางเดนิ หากนิ โดยปกติ ลกึ ลงไปสหู ุบอันยิ่งทึบขน้ึ ทุกขณะ เพียงไมถงึ ครงึ่ ชัว่ โมงหลังจากนนั้ ทั้งหมดกม็ าถงึ ตาํ แหนง อนั รอ งรอยพิสจู นไ ดช ดั วา เมื่อย่สี บิ นาทีทแ่ี ลว มาน้เี อง กอ นทีเ่ จา มหงิ สาจะจูโ จมเขาใสต รงบรเิ วณดินโปง และกอนท่เี สียงปน จะระเบดิ ขึน้ โขลงของไอแหวง ไดมาชมุ นุมพักพลกนั อยูท่ีน่ี รอยถา ยและรอยยืนพงิ พกั โคนไมยงั อนุ ๆ อยู ปา ทางดานตะวนั ออกมีรอยหกั ลูเ ปน ทาง ยับเยนิ อันเกดิ จากการรุดหนอี ยางกะทนั หนั ของมัน พอเขาไปตรวจบริเวณไดช ดั พรานใหญก จ็ ปุ ากเบาๆ อยางสุดเสียดาย “ไอค วายเวรตวั นน้ั ทเี ดยี ว...” เขาสบถพมึ พําออกมา แลวหนั มาฝน หวั เราะกบั เชษฐา และไชยยนั ต โคลงศรี ษะชาๆ “นา เสยี ดายเหลอื เกนิ ครบั เราพลาดโอกาสครั้งสาํ คัญท่สี ุดไป เพราะไอท รพีตวั น้นั แทๆ ” “ทาํ ไม?” “ที่น่เี ปนท่ีพกั นอนชว่ั คราวของมันนะซคิ รับ พวกมันพากนั มาหลบซมุ พักน่งิ ๆ กันอยใู น หบุ ตรงนเ้ี อง จะไมมกี ารเคลอ่ื นไหวไปไหนท้ังสิน้ จนกวาจะมดื จากรอยทเี่ ห็นนยี้ นื ยันชดั วา หลังจากท่พี วกมันไปหกั กลว ยปากินตอนดึกเมื่อคนื นแ้ี ลว ตอนใกลรงุ ก็มากนิ ดนิ โปง พอตะวนั เรม่ิ ขึน้ กม็ านอนกนั อยูตรงน้ี จะออกหากนิ อกี ครั้งกต็ อนค่ํา ทิศทางที่เราคนพบรอยครง้ั แรกตรงโตรก นน้ั และทแี่ กะรอยตามหลังมามนั ปลอดทีส่ ดุ เพราะอยใู ตลมพอดี มนั ไมมีโอกาสรถู ึงการตามมา ของเราเลย ถาควายตัวนนั้ ไมก อ เรื่องข้นึ เสียกอ น เราจะมาพบพวกมันทงั้ หมดทนี่ ีใ่ นลักษณะรวม โขลงพกั นอน ปา นนีก้ ไ็ ดย งิ กันถลม ปาไปแลว เสยี งปน ท่ียงิ ควายตวั นน้ั เทากบั เปน สญั ญาณเตอื น มันใหรตู วั ปลกุ ใหม นั ตน่ื จากหลบั ความจรงิ มนั คอยเราอยทู ่นี ่แี ลว ทีเดยี ว” สองชายผเู ปนนายจา ง พากนั บนพึมดว ยความเสียดายโอกาสไมนอ ยไปกวา เขา ตางกวาด สายตาไปรอบๆ บริเวณอันเปน รอ งรอยพกั นอนของชางโขลงนั้น “โชคของมันยังดอี ยู ปลอยใหม ันรอดไปอกี ทกี อ น” เชษฐาบอก “แตโอกาสท่เี ราจะตามพบแหลง หลบพักนอนของมันอยา งนี้ คงหาไดยากเต็มทีพับผา ซิ มา ยงัน้ รเู รื่องกนั ไปแลว” ไชยยนั ตถอดหมวกออกเกาหัวสบถพํา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

583 แงซายออกไปยืนหางจากกลุม มอื ท้งั สองปอ งหู สกั ประเด๋ยี วหนง่ึ กท็ รดุ พับพาบลงกับ พื้น เอาหแู นบลงกบั พืน้ ดนิ ประเด๋ียวหนึ่งกล็ ุกข้นึ ปองหฟู ง ใหม แลว กก็ ระโดดเขามา “พวกมนั ยงั ไปกนั ไมไ กลนกั หรอกครับผูกอง แลวกไ็ มไ ดร บี ไปกนั นัก มนั เดนิ กันไป เร่อื ยๆ เหมอื นจะลอ ใหต าม ถา เราตามกนั กลางคืนไดก ม็ หี วงั ทัน” “แงซาย สาํ หรบั แก ฉัน และเกิดจะตามกนั กลางคนื เลยกค็ งได แตน ายของเราละ ?” หนมุ กะเหรยี่ งพเนจรนง่ิ เงยี บ เชษฐายิม้ หนั มาตบบา แงซาย “มนั เสยี่ งเกนิ ไปแงซาย พวกฉันสามคนพอตะวนั ตกดนิ แลว กเ็ หมอื นกับคนตาบอดนนั่ แหละ พวกเราทัง้ หมดหกคน สามคนมองเห็น อีกสามคนตามืด แทนทเี่ ราจะลามนั มนั กลับจะลา เรา” พลางหวั หนาคณะเดนิ ทางกย็ กนาฬกิ าขอมอื ข้ึนดู ขณะนั้นมนั เปน เวลาเกอื บ 17.00 น. แลว อากาศเรมิ่ ขมกุ ขมวั เยน็ เยอื กลงอยางรวดเรว็ แทบไมร ูเนื้อรตู ัว” “หาที่พกั นอนกอนเถอะ พรงุ น้คี อยวา กนั ใหม ชกั จะมดื เต็มทีแลว ” “ดเี หมือนกัน กําลงั หิว” ไชยยนั ตวา เปดกระตกิ บรนั่ ดอี อกจิบ แลวสง ไปใหเชษฐา สวนดารนิ ดืม่ นํา้ ทา ทางของ หลอ นออ นเปลยี้ ไปไมน อ ย เพราะเดนิ หนกั มาตลอดสามชวั่ โมงเต็มๆ แตแ ววตาอนั แกรงอยู เหมอื นเดิมเจอื ไปดวยประกายของความสุขในรสชาตเิ ผชิญภยั ที่แวดลอ มอยู หลอนชา งผดิ ปกติ ผูหญงิ เอาเสียจรงิ ๆ...รพินทรอ ดที่จะฉงนในใจเสยี ไมไ ด ขณะท่ีลอบชําเลอื งมอง “ถางน้ั เราเดนิ กันอกี สกั หนอ ยเถอะครับ ใหพ นบรเิ วณหุบนี่ อากาศในนม้ี ันไมค อ ยจะดี” จอมพรานบอก แลว โบกมือใหทกุ คนเริ่มเคลอ่ื นท่ตี ามเขา ซ่งึ บา ยหนาไปตามเสน ทางทีม่ ี รอยโขลงไอแ หวง บกุ เบิกไวก อ น ครเู ดยี วกไ็ ตขนึ้ ปา โคกท่อี ุดมไปดว ยโขดหินใหญแ ละหนา ผา ขณะท่ีผา นบรเิ วณชะงอ น ผาตอนหนึง่ พืน้ ดินปนหนิ บริเวณนั้นเปน ลานเรียบราบเกลี้ยงเกลา ราวกบั ใครมาปด กวาดไว ดผู ดิ แปลกไปกวาตอนอ่นื เศษใบไมส กั ใบหนงึ่ ก็ไมป รากฏอยูท ่นี นั่ ทงั้ ๆ ทร่ี อบดา นหางออกไปในรัศมี วงกลมประมาณ 5 เมตร เกล่ือนรดไปดวยใบไมแ ละกิ่งไมแหงอนั เปน ธรรมดาของปา ดารนิ หยุดชะงักจองมองไปท่ลี านเกล้ยี งนน้ั อยางสงสัย ตามนสิ ัยทร่ี อบคอบชางสังเกตของหลอน แลวก็ เดินตรงเขา ไปพิจารณาดู พลอยพาใหค นอื่นๆ ชะงักและเดนิ ตามหลอนเขามาดว ย หญิงสาวกวาด สายตาไปรอบๆ “เอะ ! แปลกจริง ดูนี่ซยิ งั กะใครมากวาดไวง ัน้ แหละ” “เออ จริงดวย” ไชยยนั ตอ ุทานขึน้ อกี คนอยา งงงๆ สว นเชษฐาพอมองเหน็ ลานเกลย้ี งบริเวณนัน้ กแ็ หงน มองคนหาขนึ้ ไปบนยอดไมร อบดา นซึง่ เงียบสงัด แลวมองไปทางรพินทร [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

584 “ผมเคยรูมาบา งวา นกหวา ตวั ผมู ักจะทาํ ลานไวสําหรบั รําแพนเรยี กตวั เมยี บุกมาหลายปา แลว อยา งมากกแ็ คย งิ ไดตวั มัน แตไมเคยพบลานของมนั อยา งทเี่ ขาบอกไวเลย ไมรนู ีจ่ ะเปน ลานนก หวาหรอื เปลา ” พรานใหญข ยบั ปก หมวกใหเ ชษฐาอยา งคารวะและเลอื่ มใส “คณุ ชาย มคี วามรใู นเร่อื งสตั วป า ไมน อยทเี ดียวครับ ถูกแลวนี่คอื ลานนกหวา ไมม ีสัตว ชนดิ ใดจะทําลานเกลี้ยงเกลาราวกบั คนมาปด กวาดไวอยา งน้ี นอกจากมนั เทา นน้ั ” “หมายความวา ยงั ไงกนั ?” ดารนิ หนั มาถามโดยเรว็ พช่ี ายอธิบายแทนมาวา “ก็เจา นกหวา รูปรา งเหมอื นนกยูง แตข นสีนํา้ ตาลทเี่ ราพูดกันถงึ เมอื่ เยน็ วานนยี้ งั ไง มนั เปนนกที่มีธรรมชาตแิ ปลกอยูอยา งหนง่ึ โดยเฉพาะตวั ผู มักจะทําลานของมนั ไวโดยเฉพาะ สาํ หรับ ลงมากรีดกรายราํ แพนและนอนพกั มนั จะหมน่ั ดแู ลลานของมนั ใหส ะอาดอยเู สมอ ขนาดใบไมตก เขา ไปสักใบ มนั ก็จะจกิ หรอื คุยเข่ียออกใหพ น บรเิ วณทนั ที จนดูสะอาดสะอานเกลีย้ งเกลา เหมือน คนมากวาดไว จะไมย อมใหอะไรเขาไปเกะกะอยูในลานของมันเปน อนั ขาด แลว ก็ทําลานไว เฉพาะตวั ของใครของมัน ลานเกล้ียงท่ีเราเหน็ อยนู ก่ี ค็ อื ลานของมัน” “ประหลาดดนี ี่คะ” หลอนรอ งเสียงใสออกมาพรอ มกบั หัวเราะ จองมองดลู านน้นั อยางท่ึงๆ “แลว น่ตี วั มนั ไปไหนเสียแลว ?” “นจี่ วนคาํ่ เต็มทีแลว มันคงบินข้ึนไปนอนบนยอดไมส งู ใกลๆ แถวนแ้ี หละ แตเ รามองไม เห็นมนั เอง” “แปลก!” หลอนครางอยเู ชนนัน้ ดูจะตดิ อกติดใจไมน อ ย “ทาํ ไมมันถงึ เปนนกมวี ฒั นธรรมในการอยูอยา งนี้ จริงหรือคะ ทวี่ า มันจะคอยดแู ลรักษา ความสะอาดของลานมนั ขนาดใบไมห ลน เขา ไปใบเดียว มนั ก็พยายามจกิ ออกเอาไปทิ้งใหพ น ลาน ของมนั ” “ไดย ินเขาวากนั วา ยงั งนั้ กน็ า จะจรงิ นะ มา ยงนั้ ลานของมนั จะเกล้ยี งเกลาอยางท่ีเหน็ อยูน ่ี ไดยงั ไง” “แหม! ถา งัน้ คงจะนาดูมากทเี ดยี วนะคะ อีตอนท่ีมนั เหน็ ใบไมรวงลงมารกลานมันทลี ะ ใบสองใบ แลว มนั กต็ งั้ หนาต้งั ตากวาดออกไปไมรูจ บสน้ิ ในทศั นะของมนุษยแ ลวจัดวา มนั เปนสตั ว มีวฒั นธรรมเปน อยูส ูงมาก แตในทัศนะของสตั วดวยกนั เอง กต็ อ งถอื วามันเปน นกทโี่ งพิลึก ไมรูจกั อยูตามประสานก มามัวเมียเวลาปด กวาดทาํ ความสะอาดพ้นื อยูได” แลวหลอ นกห็ วั เราะออกมาอกี ตาเปน ประกาย หนั มาทางพรานใหญ “จริงหรอื เปลา นายพราน หรอื วาพี่ใหญแกลง หลอกฉันเลน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

585 “ความจริง ผมตั้งใจจะบอกคณุ หญิงอยวู า พวกกอ็ งกอยมันมาชวยกนั ปด กวาดลาน เตรียม ไวส าํ หรับจดั งานลีลาศคืนนี้ กพ็ อดคี ุณชายรทู ัน บอกความจรงิ เสยี กอ นเลยโกหกไมได” รพนิ ทรพ ดู หนาตาย “เปน ความจรงิ ครับ ถา มีเวลา พรงุ นเ้ี ชาคณุ หญงิ ลองยองมาแอบซมุ คอยดอู ยู แลวกจ็ ะเห็น จรงิ อยางทีค่ ณุ ชายพดู ทกุ อยา ง มนั จะลงมาคอยรกั ษาดแู ลความสะอาดลานของมัน ธรรมชาติของมัน เปนอยางนน้ั ไมใชว า มนั มีวัฒนธรรมในการเปนอยูอะไรอยางทีค่ ณุ หญิงวาหรอกครับ การถนอม หวงแหนลานสาํ หรบั รําแพนของมันน้ี คณุ หญิงคงไมอ ยากเชื่อ ถา ผมจะบอกวา มนั จะรกั ษาดูแลไว ดวยชวี ติ ของมนั ทีเดยี ว จดุ ออ นของมันในขอ นีแ้ หละ ทีพ่ รานผทู ่รี สู ญั ชาตญาณของมนั ฆา มนั ได อยา งงา ยดายทส่ี ดุ โดยแทบจะไมตองลงทนุ ลงแรงอะไรเลย ขอเพยี งใหเ ขาพบลานของมนั เทานน้ั ” “ไหนอธิบายใหล ะเอยี ดซิ ฉนั ไมเขา ใจทค่ี ณุ พูด” “พรานปาทุกคน เมือ่ พบลานรําแพนของนกหวา ถา เขาตอ งการจะไดต วั มัน เขามวี ธิ จี ะเอา ตวั มนั ไดโ ดยไมจ ําเปน จะตองทาํ บว งแรว ดกั หรือเสยี ลกู ปนเลยครับ โดยอาศัยสญั ชาตญาณรกั ษา ความสะอาดลานของมันนี่แหละเปนเครอื่ งฆา ตัวมนั เอง คอื เขาจะเอาไมไผย าวสกั สองสามคบื มา เหลา วิธเี หลากเ็ หลาเฉพาะคร่ึงหนงึ่ ของไมไ ผนนั้ ใหบางและคมราวกบั ใบมีดทัง้ สองคม ขนาดกวาง ประมาณหน่งึ เซนตเิ มตร สวนอกี ครึง่ ไมต อ งเหลา แลวเอาดานทีไ่ มไดเ หลายองไปปก แนน ไวก ลาง ลาน ในเวลาท่ีมันออกไปหากินหางจากลาน โดยใหใบอนั เหลาไวอ ยางคมกริบนน้ั โผลพนดนิ ขึ้นมา ราวๆ คบื กวาๆ พอมนั กลับมาถึงลาน เห็นไมไ ผป ก ระเกะระกะรกลกู ตาอยูกลางลาน อันแสนหวง แหนของมันเชนนนั้ มนั กจ็ ะพยายามหาวิธเี ข่ียออกไปใหพ น แตไ มไ ผอ นั นน้ั ปกแนน เกนิ กวา ทม่ี ัน จะจกิ หรือคุยใหอ อกไปได ในทส่ี ุดมันก็จะใชลาํ คอยาวของมนั พันเขากับไมไผอ ันคมกรบิ นั้น เอา เทายนั พน้ื แลว กระชากถอนขน้ึ โดยแรง เพอ่ื จะใหหลุดตามประสาของมนั ...” รพนิ ทรหยดุ ลงเพยี งแคนนั้ อันเปนเวลาเดยี วกบั ท่ี ม.ร.ว.หญิงดาริน รองอุทานอะไร ออกมาคําหนง่ึ ยกมอื ขึน้ ลบู ลําคอตวั เองอยา งหวาดเสยี ว สีหนา สยดสยอง “คณุ พระชว ย!...” “นึกออกหรือยงั ครับ นกหวา เจากรรมนัน่ จะมีสภาพเปน อยางไร” “จริงหรอื น่ี โธ!...” “ตัวไหนตวั นนั้ แหละครบั ไมมรี อด พรานก็ไมต องมานัง่ จบั เชอื ดคอใหเ สียเวลา ถอนขน ลงหมอ แกงไดเ ลย” “แหม! รา ยกาจจรงิ มนุษยห นอมนษุ ย...” หลอ นทําหนา เหมือนจะรอ งไห “ไมเ ชื่อเดยี๋ วผมจะใหเกดิ ปก ไมไผอยา งวานไี่ ว พรงุ นี้สายๆ หนอยคณุ หญิงมาดูได” “ขอใหคณุ ตกนรกอยา รูผุดรเู กิด ถาคุณเคยฆามันมาดว ยวธิ ีนีม้ าแลว ” “อา ว! ไหงไปแชง เขาอยา งนลี้ ะ ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

586 ไชยยนั ตสะกดิ หลังเพือ่ นสาวรองทว งมา “ไมเปน ไรหรอกครับ เพราะผมไมเคยทําอยา งนนั้ แมแ ตครัง้ เดียว” พรานใหญห นั ไปบอกยมิ้ ๆ กบั ไชยยนั ต เกดิ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ อกึ อักอยใู นลาํ คอ แลวก็ยิม้ แหงๆ ยกมือข้นึ ไหวด ารนิ ทวมหวั บอก ออ ยๆ “เกดิ เคยทาํ คร้งั นงึ นายหญงิ อยา แชงเกิด” ทุกคนยกเวน ดาริน และแงซายซ่ึงยนื หา งออกไป พากนั หวั เราะครนื ขึ้น หญิงสาวจุ ปากเบาๆ ยกมอื ขึน้ ชี้หนา พรานพื้นเมอื งของรพนิ ทร “ออ! เรารึ ตาเกดิ ใจคออาํ มหิตเลือดเยน็ เหลือเกนิ นะ คราวหลงั อยา ทาํ อยางนี้อีกนะ รู ไหม?” “ครบั เกดิ ไมทาํ แลว พรานใหญกห็ ามเกิดไมใ หท ํา” ใกลๆ กบั บริเวณลานนกหวา เปน ซอกถ้าํ เล็กๆ ในหลบื หนิ ใหญส องลกู ชัยภูมิมองดวย สายตาผาดๆ เหมาะอยา งยิง่ สาํ หรบั จะใชเ ปนทพ่ี กั แรม แตรพนิ ทรบ อกคณะนายจา งที่สนใจกบั ตาํ แหนงนัน้ ใหเ ดินผานไปเสีย โดยอธิบายใหท ราบวา การนอนพกั กลางปา ไมค วรจะเลือกบริเวณท่ี ใกลชดิ กบั โพรงหรอื ซอกถํา้ ท่ีไมสามารถจะสํารวจเขา ไปใหเห็นภายในไดต ลอด โดยเฉพาะอยา ง ยิ่ง ถา ถาํ้ นนั้ ไมใ ชถ าํ้ ใหญ เพราะโพรงซอกลกั ษณะเชน น้ัน สวนมากเปน ท่ีอยขู องงู พน จากบรเิ วณปา โคกตอนนนั้ มาอีกอึดใจใหญๆ ก็ถงึ ดงรวกและปาหนาม มันมืดลงทุก ขณะ พรานใหญเลือกไดก อรวกทมี่ ีลําตน ขึน้ เบียดเสยี ดแนน ทบึ ตอนหนึ่ง สาํ หรบั อาศยั แทนผนัง ดานศีรษะ เกดิ จดั การปผู า พลาสตกิ ชนิดหนากวา งลงกบั พืน้ แทนเส่ือปนู อนผนื หนง่ึ อกี ผนื หนึ่งขงึ มมุ สี่ดานกนั นาํ้ คาง แลว จัดการถากถางบรเิ วณทรี่ กใหร าบเรียบ พออาศยั เปนแคม ปพ ักชัว่ คืน แงซาย ออกไปหาฟน สวนรพินทรจดั การกอไฟ พรานใหญ พรานพ้นื เมืองและหนมุ กะเหรยี่ งพเนจร ชวยกันต้งั แคม ปอยางแคลว คลองวองไว โดยไมจ าํ เปน ตอ งออกปากบอกกนั ใหเ สียเวลา เพราะตา ง จัดเจนดีอยแู ลว เชษฐากับไชยยันตพยายามจะมสี วนรวมมือชวยเหลอื ดวย แตก ไ็ มถ นัดนกั และไมมี ความจาํ เปนแตอ ยา งไร เพราะเพยี งแคส ามคนการตง้ั แคม ปก ็เรียบรอ ยลงดว ยดใี นเวลาอันฉับไว พอมดื สนิท ทกุ คนก็นั่งลอมวงกองไฟรอคอยขาวและกาแฟในหมอสนามท่กี าํ ลังจะสกุ ไมกน่ี าทหี ลังจากนนั้ ทั้งหมดกก็ ินอาหารเย็นกนั รมิ กองไฟ ในสภาพของการเดินปา แทจ รงิ เปนครงั้ แรก โดยเฉพาะกลมุ นายจา ง สําหรับเชษฐากบั ไชยยนั ตไ มเปนปญหา เพราะชีวติ ของ ลูกผชู ายแบบกรานๆ ทาํ ใหท้ังสองผานเหตกุ ารณช นิดนีม้ าบางแลว และเขาใจไดดีตลอด จน สามารถทาํ ตวั ใหกลมกลนื สง่ิ แวดลอ มไดอ ยา งสนิท สว น ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ขลกุ ขลกั เลก็ นอย เพราะไมคนุ มากอน พรานใหญล อบชําเลืองมองดูหลอนดว ยความสมเพช ท่ตี อ งมาเผชิญ กับสภาพอันแทจ ริงของอยา งทีเ่ รยี กกนั วา ‘นอนกลางดนิ กินกลางปา ’ เชนนี้ แตแ ลว ก็ปลอดโปรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

587 ใจขนึ้ เล็กนอย เม่อื สังเกตเห็นหญงิ สาวไมปรปิ ากบนหรือแสดงขอ รังเกียจใดๆ ทง้ั สิ้น ตรงขาม หลอนพยามทาํ ไดอยางสนทิ โดยไมสอพริ ธุ อะไรออกมาทัง้ ส้นิ รพนิ ทรซ อนยมิ้ ลอบพินิจดรู าชสกุลสาวสวยอยตู ลอดเวลา ใบหนางามนน้ั ขะมกุ ขะมอม ไปดวยฝนุ และคราบเหง่อื น่งั ชันเขากบั พนื้ ปรู องไวดว ยใบไม หลังพงิ กอไผ มือหนง่ึ ถอื ถาดขาว พลาสติก อีกมอื หนึ่งถอื ชอนตักเขา ปากเคย้ี วตยุ ๆ ไรเฟล วางอยขู างๆ ตัว สภาพของหลอ นยามนีผ้ ดิ กันไปแทบจะเรียกวาคนละคนกบั ทีเ่ ขาเคยเห็นในครั้งแรก มองดไู มผ ดิ อะไรกบั ลกู ผชู ายจอมทรหด นัก ใชชีวติ สมบกุ สมบันคนหน่งึ ตง้ั แตอ อกเดนิ ทางเขา ปามา ผิวของหลอ นกเ็ ร่มิ เขมลงเปน ลาํ ดับ แตทวีความคมเกข ึน้ อีกอยางประหลาด เม่อื มาประกอบกับสิง่ แวดลอมและการเปน อยูอ ยางกราก กราํ เชนในคนื นี้ บอ ยครั้งที่หลอนมองไปพบตาเขาแลวจองนง่ิ เหมือนจะคอยระแวงวา เขาจะคอยสงั เกต จบั ผิดอะไรหลอ นอยู พรานใหญรีบเมนิ หลบไปเสีย คณะนายจา งทง้ั สามกินกนั ไดม าก เพราะเหนด็ เหนอ่ื ยมาท้งั วนั และบรรยากาศทีผ่ ดิ ไปจากทเ่ี คยกนิ กนั ตามปกตใิ นแคม ปใหญ ซง่ึ สุขสบายมีอะไร พรอม ท้ังๆ ท่ีอาหารก็มแี ตเ พียงขา วนํ้าพรกิ ปา และเครือ่ งกระปองเทา นน้ั หลงั อาหาร ตา งด่ืมกาแฟและสูบบหุ รล่ี อ มวงสนทนากนั เบาๆ ภายในเพงิ พักนอน ซงึ่ ความจริงกม็ ีเพยี งผา พลาสติกสองผนื ผืนหนงึ่ ปพู ืน้ อกี ผนื หนงึ่ ขงึ กนั น้ําคางเทาน้นั เกดิ กับแงซาย จัดการขยายกองไฟท่ใี ชห ุงหาเมือ่ สกั ครนู ้ี ใหกลายมาเปน ไฟสมุ โดยกอ ไวสามดา นแทนกาํ แพงหรอื ผนัง สวนอกี ดา นหนงึ่ น้นั ตดิ กับกอรวกอันหนาทบึ อยแู ลว คณะนายจางเพ่ิงจะสังเกตเหน็ ศิลปะของการกอไฟตามหลักของพรานปา อยางถนดั ทัง้ เกิดและแงซายชวยกันลากเอาไมแหง ทอ นใหญๆ เขา มา เอาสว นปลายหันเขา ชนกนั โดยหนั ปลาย อกี ทางหน่ึงชอ้ี อกไปรอบดา นท้งั แปดทศิ ติดไฟใหคุกรนุ ขึน้ ทต่ี ําแหนง ปลายไมช นกนั นน้ั พอให เกิดควนั และไฟกินลามเขา ไปทีละนอ ย เมือ่ ทอนใดทอนหนึง่ ถูกไฟกนิ หดส้นั เขา ไปก็ขยบั เล่อื นให เขามาชนตดิ กนั อีก ซึ่งพรานใหญอธบิ ายวา ไฟชนดิ น้ชี าวปาเรียกวา ‘ไฟรุง’ สะดวกในการกอ ไฟไว ใหติดอยูไดต ลอดทงั้ คนื โดยไมจ ําเปน ตองลุกขึน้ มาพะวงคอยเฝาเติมเชื้อบอ ยๆ ไฟรงุ ชนดิ นจี้ ะคุกรนุ กนิ ลามไปทลี ะนอย โดยไมเ กดิ เปน เปลวขนึ้ อนั เปนลกั ษณะ เดียวกบั ไฟสมุ ขอน ใชป ระโยชนเฉพาะกอไวเปน เพอื่ นและปอ งกนั สตั วร ายที่จะแผว พานมาใกล เทานนั้ แตถาตองการเปลวแสงเม่ือใดก็ทาํ ไดโ ดยไมยาก คอื นาํ ก่ิงไมแ ละใบไมแ หง หรือเช้อื เทาที่จะ หาไดเ ขา ไปสมุ แลวเปาลม เปลวไฟกจ็ ะลกุ ตดิ สวางขึ้นมาทันที เม่อื ตอ งการจะดับ ก็เพยี งแตล าก ขอนไมใ หห างออกจากกนั และโกยฝุนหรอื ดินกลบเทานัน้ เชษฐาศึกษาและสอบถามถึงวธิ ีกอ ไฟในลกั ษณะตางๆ ของพวกพรานปา อยางสนใจ ซึง่ รพินทรก็อธบิ ายใหฟ งอยางละเอียด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

588 บรรยากาศในบริเวณแคม ปช ว่ั คราวเตม็ ไปดว ยความมืดสลัว อาศยั เพียงไฟบางๆ ท่แี งซาย เติมเชื้อไวจ ากกองไฟหาเม่ือครนู ี้เทา นัน้ ปารอบดา นถกู กลืนอยใู นมา นสดี ําสนิทอันนา ระแวง และ เงยี บสงดั ผิดไปจากการพกั แรมท่ีแคม ปใ หญไ ปเปนตรงขา ม เพราะมองเหน็ หนา กันเพยี งหกคน เทาน้ัน และนอนกนั กลางพน้ื โลง ปราศจากเตน็ ท ไมม ีกองเกวยี นหรอื พวกลกู หาบอนั นอนอุนคับค่ัง ที่เคยรายลอมรอบดาน อนั ตรายอนั มองไมเหน็ และทาํ นายไมถกู มนั สามารถจะมาไดรอบทศิ ใน เวลาใดก็ไดท ้งั สน้ิ แมจะเต็มไปดว ยความกลาหาญเด็ดเดยี่ ว ดารินก็อดจะพร่นั เสยี มิได เมื่อกวาดสายตาไป รอบดา น บรรยากาศมันไมผดิ อะไรกบั คนื ทหี่ ลอนไปน่ังหา งอยกู บั พรานใหญเมอ่ื คราวยิงกระทิง อบอุนนิดท่ยี งั มีกองไฟสมุ และมจี ํานวนคนนอนรวมกนั อยถู งึ หกคน แตก็นา จะเส่ียงยง่ิ กวา นอนหาง เพราะนอนอยกู บั พนื้ ดนิ กลางดา นสัตว หลอ นถามตนเองวา คนื น้หี ลอ นจะเกิดอปุ าทาน มองเหน็ หรือไดยนิ อะไรตอ อะไรเหมือนเม่ือคืนทน่ี อนหา งอีกไหมหนอ เพราะถงึ อยา งไรเสีย มนั กเ็ ปน การ พกั นอนอยกู ลางปา โดดเดย่ี ว ไมเหมอื นกบั ความอบอุน ท่ไี ดรบั จากกระโจมเตน็ ทอ นั แขง็ แรง ซง่ึ เปรียบเสมือนบา นทมี่ ผี นังบงั รอบดาน ยงิ่ คิดหลอ นกย็ ิง่ ต่ืนเตน ระทกึ ใจพกิ ล แตเกบ็ ความรสู ึกไวอ ยา งมดิ ชดิ ไมแสดงออกมา บรรยากาศอนั ชวนตื่นเตน ระทึกใจเชน นแ้ี หละ ทีห่ ลอนตอ งการเพือ่ ฝก ประสาท จติ ใจ และความเคย ชินไวส าํ หรับเตรียมรับการเดินทางทุรกันดารเบือ้ งหนา ภายหลังออกจากหลม ชา งไปแลว เพราะ นบั ต้ังแตอ อกเดนิ ทางเขา ปา มา การนอนอยใู นแคม ปใหญ ที่เพยี บพรอ มไปดว ยความสะดวกสบาย และอบอนุ นานาประการมนั ก็เหมือนกับการเทยี่ วปก นิกธรรมดาเทานนั้ หลอ นบอกตนเองวา ยังไมไ ดส ัมผสั กบั บรรยากาศของปาดงพงไพรแทจ ริงนัก ผิดกบั คนื นีม้ าก พรานใหญพ ดู ไวถกู แลว คอื เมื่อผละออกจากแคม ปใหญม า ความสะดวกสบายทกุ ชนดิ เปน อันไมตองพดู ถงึ กนั ปากค็ อื บา น!! ช่วั แวบหนงึ่ ของความนึกคิด หลอนรูสึกขอบใจพรานใหญอยนู ดิ ๆ ทต่ี ลอดเวลาเขาแสดง ความเปน หวงกงั วลไปกับหลอ น และความหวงกงั วลชนดิ นั้นเอง ทีเ่ ปนตน เหตใุ หเ กดิ การขดั ขวาง ไมเตม็ ใจทจ่ี ะใหหลอนรว มทางมาดว ย กถ็ กู ของเขาแลว ชวี ติ สมบกุ สมบนั กลางดงเชนนี้ มนั เหมาะสมแตเฉพาะชายชาตรีอกสามศอก ท่มี ีนสิ ัยรักในการผจญภัยสดุ ยอดเทานน้ั หาเหมาะควรกบั ผหู ญงิ ไม เพราะมันเต็มไปดว ยความลาํ บากลาํ บนรอ ยแปดพนั ประการ หาความลําบากทรมานใดๆ เสมอเหมือนมไิ ดอกี แลว เมอ่ื ไดเผชิญกับตนเองจึงรรู สถอ งแท และเจาความลําบากยากแคน ชนดิ นี้ แหละ ทท่ี าํ ใหคนเราหย่ังซง้ึ ถงึ จิตใจของกนั และกัน รวมท้งั เขา ใจกันได ราคาของชีวติ มนั เสมอ เหมอื นทัดเทยี มกนั หมด แตถึงอยางไร เขาผูนก้ี ป็ ระมาณการหลอ นผิดไปถนดั ...ตอ ไปนเี้ ขาจะได เห็นชัดเสยี ทวี า ผูหญงิ อยา งหลอนเปนอยางไร ดาริน วราฤทธ์ิ ไมใชผ ูห ญงิ ตามฉบบั ที่เขาเคยรจู ัก!! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

589 หลอนคดิ ... เสียงนกฮกู รองอยบู นยอดไผส งู ตอ มากม็ เี สยี งเหา หอนของพวกหมาจิ้งจอกแวว มาแต ไกลเย็นเยือก กวางมายนื รอ งอยหู ลังดงรวกไมห า งออกไป แลวก็มเี สยี งวงิ่ ตะลุยลงไปในหนองนาํ้ โครมครามบกุ พงผละไปอยา งรวดเรว็ เหมอื นจะตนื่ ตนใจอะไรสกั อยาง ทุกคนคุยกนั เบาๆ พลางกเ็ งยี่ หอู นั เฉยี บไวคอยสดบั รหสั ปา รอบดา น ดารินนอนตะแคง สบู บุหรีอ่ ยตู รงกลาง ทนี่ อนของหลอนถกู ขนาบอยใู นระหวางเชษฐาและไชยยันต ถดั ไปเปนทนี่ อน ของรพินทร แงซายนัน้ แยกไปนอนชิดรมิ กองไฟ สกดั ดา นปลายเทาของนายจา งไว แมจ ะอดิ โรย ออ ยเพลียกนั สกั เพียงใด กย็ ังไมม ีใครนอนหลบั ในขณะนี้ เพราะเพงิ่ จะสองทุม เทา น้นั ปนทุก กระบอกวางอยใู กลม อื ของเจาของพรอ มไฟฉาย ขนึ้ ลาํ พรอ มเพยี งแตห า มไกไวเทา นน้ั ทันใดน้ัน แงซายผูน ั่งเหงาไมไผอ ยหู า งออกไปทางกองไฟ ก็หูชนั ขึ้นเหมือนจะคอยจับ ฟง เสียงผดิ ปกติอะไรชนดิ หนึง่ ดารินสะกดิ เชษฐากับไชยยันต ใหม องดูอาการของหนมุ กะเหรยี่ ง พเนจร ทกุ คนก็ไหวตัวจบั รหัสเสยี งท่ีเกดิ ขึน้ แผวเบาอยา งประหลาดนนั้ ไดพ รอ มกนั หมด มันเปน เสียงคลายๆ น้ํากระฉอกเบาๆ อยใู นแองทใี่ ดทห่ี นึ่ง เบอ้ื งหลงั กอรวกทต่ี ั้งแคม ป พักกันอยใู นขณะนี้ ซงึ่ หางออกไปไมไ กลนักราวกบั สตั วอ ะไรชนิดหน่ึง ลงไปเกลือกปลักเลน ครั้ง แลว ก็เงยี บหายไป “หม!ู ” ไชยยนั ตก ระซบิ “อาจเปนสมเสร็จ” เชษฐาแยงแลว ตางกม็ องไปทางพรานใหญเ ปน ตาเดยี ว เหมือนจะขอความเหน็ รพนิ ทร กัดริมฝปาก ตะแคงหจู บั เสยี งอยางระมดั ระวัง สีหนา ของพรานใหญม แี ววฉงนกงั ขาอยางไรพกิ ล คณะนายจา งทงั้ สามกข็ ยบั ลกุ ข้นึ จากการนอนพกั กนั อยูอยา งผอนอารมณน น้ั พรอ มกนั หมดโดย เงยี บกรบิ อึดใจใหญต อมาเสยี งแผว เบานั้นกแ็ วว ดงั มาอกี แตใ นคราวน้มี ันดังแปลกออกไป เชษฐา กับไชยยนั ตก ะพรบิ ตาถีๆ่ หนั ไปมองหนา กันเองแลว เปลยี่ นไปจอ งรพินทรอีกครัง้ “เหมือนใครมาวิดนาํ้ อยใู นหนอง” หวั หนาคณะเดินทางกระซบิ เบาท่ีสดุ จรงิ ตามทเี่ ชษฐาพูด เสียงนน้ั เปนเสียงเหมอื นใครเอาพวย หรอื ภาชนะอะไรสักอยางหนง่ึ วักนาํ้ ในแองข้ึนสาด เสยี งดงั ซา ๆ อยเู ปนจังหวะสมา่ํ เสมอ จะวา เปน การดาํ ผุดดาํ วายของสมเสรจ็ หรือการพลิกตัวเกลอื กปลักของหมปู าก็ใชท ี่ แงซายกบั เกดิ ก็ผดุ ลุกขน้ึ ยนื ในบดั นน้ั ราวกับนดั กันไว แตพรานใหญโ บกมอื เปน สัญญาณใหท้งั สองนงิ่ เฉยไวก อ น แลว หนั มาทางคณะนายจา งพูดดวย อาการย้มิ ๆ สีหนาไมมแี ววตน่ื เตน ใดๆ ทง้ั สิ้น “ฟงใหดซี คิ รบั แลวลองทายใหมว า มนั เปน เสยี งอะไร ขณะนเ้ี กดิ กบั แงซายรแู ลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

590 นายจางทง้ั สามยิง่ งงจัด “ชา งมนั มาสูบน้าํ พน เลน กระมัง มา ยก็เจา หมีควาย” ดารนิ พยายามเดา พรานใหญส ั่นศรี ษะ หวั เราะเบาๆ “ตามผมมาซคิ รบั แลวจะไดเ หน็ ถาพวกคณุ เคยไดยนิ ไดฟ ง มากอ น พอเห็นเขา กจ็ ะรอ ง ออกมาวา ‘ออ’ แตถา ไมเคยรมู ากอนเลยกอ็ าจงงไปทเี ดยี ว” คําพดู เปน ปรศิ นาของจอมพราน ทาํ ใหค ณะนายจางยง่ิ เตม็ ไปดว ยความตื่นเตน กระหายท่ี จะรู ทัง้ หมดฉวยปน ลกุ ขนึ้ ในทันที รพินทรพยักหนา กบั แงซายและเกดิ ... ทัง้ หมดยอ งดว ยฝเทาแผวเบา ออ มหลังกอรวกแลว เดนิ ไปตามดา นเลก็ ๆ ซ่งึ เทลาดไปสู แอง นํ้า ในระหวางโขดหินที่งอกอยูสลับซบั ซอ น โดยการนาํ ของพรานใหญ ตางมไี ฟฉายพรอ มอยู ในมอื ทุกคน แตป ลอ ยใหร พินทรฉ ายไฟนําทางแตเพยี งดวงเดยี ว ซึง่ เขากดต่าํ จํากดั ลาํ แสงเฉพาะ สองใหเ หน็ ทางเดินเทาน้ัน เสยี งวดิ น้าํ ซาๆ น้นั ยงั คงดงั อยเู ปนจังหวะ และยิง่ ไดยนิ ชัดเจนขึน้ ทกุ ขณะ เมอ่ื ตางเดิน เลาะพงไมเ ขา มาใกลแองนํา้ นน้ั จนกระทง่ั เมือ่ รพินทรหยดุ เดนิ ก็รสู ึกเหมือนกับวา เสยี งวิดนาํ้ จะดงั อยเู บอื้ งหนา หา งออกไปไมเ กนิ 15 กา วนน่ั เอง ปนไปกบั เสียงปลาที่แตกตน่ื ดน้ิ อยโู ผงผางในหนอง น้าํ จอมพรานสาดลําไฟฉายไปยังตาํ แหนงที่มาของเสียงในทนั ทนี ้นั จากลําแสงของไฟลาสตั วแ ปดทอ น สิ่งกลมยาวของอะไรชนดิ หนึ่ง มองเหน็ ชดั อยใู น ระหวางตน ไมส องตน เหนือแองน้าํ แสงไฟกระทบเกล็ดผวิ อันมสี ีเหลอื งสลบั ดําแดงแลเปน มัน ระยบั ลําตวั ของมันอวบใหญขนาดทอนขาออ น ปลายดา นหนงึ่ โยงไปรดั อยูกบั กงิ่ มะคา อกี ขางหนงึ่ พนั อยกู ับก่งิ สยา ทอดลาํ ตวั สว นกลางอนั ยาวเหยยี ดเหมอื นเชือกตกทอ งชา ง หรือชงิ ชา หลอ นลง มายงั บรเิ วณแองน้าํ แคบๆ ตอนหน่งึ ซึ่งมอี าณาเขตติดตอ อยูกับแองน้ํากวางใหญ โดยมรี ากไทรใหญ ขวางก้ันเปน ทาํ นบแบงออกเปน สองตอน เจา สิ่งนั้นเทา ทเี่ หน็ อยูใ นขณะน้ี มนั กาํ ลังโยนตัวแกวง ไกวไมผดิ อะไรกบั เปลญวน ทกุ ครั้งท่มี ันแกวง ลําตวั นนั้ จะกวาดเอานา้ํ จากแองเลก็ ใหก ระจายพน ทาํ นบรากไทรหลน เขา ไปในบรเิ วณแองกวา ง เปน ไปในลกั ษณะเหมอื นวดิ น้ํานนั่ เอง แมก ระทง่ั ไฟ ฉายกราดจบั ไปในขณะนี้มนั ก็ยังแกวงวดิ นํ้าอยูโครมๆ เปน จงั หวะ นํ้าในแอง เล็กมรี ะดบั เหลืออยสู งู เพียงคบื เศษๆ เทา นั้น และขนุ คลกั่ เพราะการแกวงลาํ ตวั วดิ ของมนั “งเู หลือม!” เสียงไชยยนั ตอ ทุ านออกมาอยา งอัศจรรยใ จ “เอะ ! นนั่ มันทําอะไรนะ แกวงตวั วดิ นา้ํ ใหญ มนั จะวดิ ไปทําไม ประหลาดจริง!” เชษฐาจองดว ยความตื่นเตน ไมน อ ยไปกวาเพ่อื นของเขา สว นดารนิ อุทานอะไรออกมาคาํ หนึ่ง คณะนายจางพากนั จอ งตะลงึ ดอู าการกระทาํ อยางแปลกประหลาดของเจางูเหลอื มใหญต ัวนนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

591 อยางทายอะไรไมถูก ชว ยกนั สองไฟฉายจบั ภาพไวเ ปน เปา เดยี ว สวางจา ไปทัว่ บริเวณ แตถึงกระนน้ั มันกย็ ังไมย อมหยดุ การไกวตัวอยูเ ปน จังหวะสมา่ํ เสมอ ไมส ามารถจะกาํ หนดไดวาดา นไหนเปน สว นหวั ดา นไหนเปน ทางหาง เพราะความยาวของลําตวั ทีต่ ระหวดั โยงพันไวยงั กง่ิ ไมท ั้งสองดาน มองเห็นเปน กอ นโต คงใชแ ตลาํ ตวั สว นกลางซ่งึ มคี วามยาวเพยี งหนงึ่ ในสามของความยาวทัง้ หมด เทา นน้ั เปน ทแ่ี กวง พดั น้ําแทนระหดั “จะเปนความโงหรอื ความฉลาดของมนั กไ็ มท ราบ มนั กาํ ลงั ต้ังหนาต้งั ตาวดิ นาํ้ จากใน แอง เล็กน่ัน เพอื่ จะหาทางลงไปจับปลาในแอง กินโดยสะดวก” พรานใหญบ อก “ครั้งแรกมันคงลงไปพยายามไลจบั ปลาในนาํ้ ดกู อนแลว ตอนทเ่ี ราไดย นิ เสยี งเหมอื นหมู ลงเกลอื กปลักนะครบั ทีน้นี า้ํ คงมากพอทท่ี าํ ใหมนั จับปลาไมถนัด มนั ก็เลยเปลยี่ นกลยุทธใหม เอา ตวั พนั กงิ่ ไมไวส องดา น ไกวตวั วิดน้าํ จะใหนํ้าแหงหรอื มายก็ตื้นลง จะไดจ ับปลาไดง ายๆ ขึ้น” “พิสดารจรงิ ! นีไ่ อง เู หลอื มมันรูจกั วดิ นาํ้ เพื่อจับปลาดว ยหรอื นี่ ผมเพิง่ จะเคยเหน็ น่ีเอง แลวก็โอโ ฮ! ดซู ิ ตัวยงั กะเสาตอมอ ” ไชยยนั ตค รางอยา งไมหายงง แลว หวั เราะตน่ื ๆ ดารนิ ก็ทง่ึ ไมนอ ยแทบไมเชื่อสายตา “พิกลอยนู ะ รพนิ ทร ผมไมเ คยรมู ากอ นวางูเหลือมมนั มีวธิ ีจบั ปลาไดแ บบนี้ นถ่ี า ไปเจอ เอาบอหรอื แอง ใหญๆ มันมวิ ดิ กนั เปนเดอื นเปน ปห รือ กวา จะไดก ินปลา” เชษฐาถามต่าํ ๆ ในลําคอ “มนั กฉ็ ลาดพอตวั ทจี่ ะคํานวณไดเ หมือนกนั ครบั วา ระดบั นา้ํ ท่มี นั จะวดิ เพือ่ จบั ปลานน้ั มี อยขู นาดไหน ถา เหลือความสามารถของมนั มนั กจ็ ะไมว ดิ ถา เห็นวา พอจะวิดไดมนั กเ็ อา ดูซคิ รบั นาํ้ ในแอง ทม่ี นั กําลังวิดอยูน น่ั เหลอื อยูอีกนดิ เดยี วเทา นน้ั มันวดิ อยา งนีอ้ กี สกั 2 ช่วั โมง กล็ งไปจบั ปลากินไดอยางสบายแลว รสู ึกวา ปลาตรงนัน้ จะชุมดเี สยี ดว ย ดิ้นกันออกพลานไป” ไชยยนั ตว า หนั มาเบกิ ตาโตกับพรินทร “ไอเ สาตอมอ ตวั นดี้ นั มาวดิ นํา้ หาปลาอยูใกลๆ ที่นอนของเราเสยี ดว ย ปลาทม่ี นั จะจับกนิ ได จะมีอยูส กั เทา ไหรเชยี ว ผมวาไมค ณาทองมนั หรอก สาํ คัญอตี อนจับปลากนิ หมดแลว ทอ งยังเบา อยู เลอื้ ยไปพบพวกเรานอนหลบั กันอยู มนั จะไมเ หมาะนกั หรอื ยังไง?” “กร็ บั รองไมไ ดเหมอื นกนั แหละครบั ในขอ น้ี” พรานใหญบ อกปนหวั เราะเบาๆ “ถางน้ั กป็ ลอ ยไวไมไ ด” เชษฐาบอก รพนิ ทรหันไปพยกั หนาบอกกบั เกดิ และแงซาย ใหด ําเนนิ การสาํ เรจ็ โทษเจางูเหลือมใหญ ตัวนน้ั เสยี ทงั้ สองซึ่งก็รอคาํ สง่ั อยูแลว ชกั มดี เดินปา เลม ยาวที่ขดั หลังออกมาทันที ดารนิ กร็ องเตอื น มาเบาๆ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

592 “ระวงั หนอยนะ ตัวมนั ใหญเ หลอื เกนิ ตอใหทง้ั สองคนน่นั กเ็ หน็ จะไมพออ่มิ มันหรอก ฉนั วาจดั การมนั ดวยลูกปนไมดีกวาหรอื ?” ประโยคหลัง แมหลอนจะพดู ขึ้นเปรยๆ ก็มีความหมายไปยังรพนิ ทร พรานใหญพ ูด เรียบๆ มาโดยไมหันมาวา “เปลอื งลกู ปน แลวก็เสียงดังหนวกหูเปลาๆ เพยี งแคด าบ เกิดกบั แงซายสองคนกถ็ มเถไป แลว เราคอยชว ยเขาก็แลว กนั ...ถา พลาด งูเหลือมไมมีพษิ สงอะไรนอกจากรัดเทา นน้ั ” ท้ังหมดชวยกนั ฉายไฟใหแ กทง้ั สองเพื่อใหเ ห็นถนดั ข้ึนอีก เกดิ ถือดาบเดินปา ยองเขาไป ทางดา นท่ีมนั รัดอยูกับตนมะคา อันดูเหมอื นจะเปน ดานศีรษะ สว นแงซายกป็ รี่เขาไปอกี ดาน ไมก ี่ นาทีหลงั จากนัน้ จากการชว ยกนั กระหนํ่าฟน อยา งรจู ดุ และชํานาญของทัง้ สองชว ยกนั คนละดาน เจางูเหลอื มใหญต ัวน้ันก็หมดฤทธเ์ิ ดช ถูกบนั่ ขาดออกเปน ทอน เลือดนองกอนทีจ่ ะทนั คลายตวั จาก การมัดโยงอยกู บั ก่งิ ไมท ้ังสองดา น เสร็จสรรพการสาํ เร็จโทษเจา งูเหลอื มใหญต ัวนน้ั ทกุ คนกก็ ลบั ขน้ึ มายงั บริเวณทพ่ี ัก ตามเดมิ เกิดกบั แงซายชว ยกันจับปลาในแองท่มี นั วดิ นํ้าไวกอ นแลว มาได 7-8 ตวั เอาหมกโคลน โยนเขา ไปเผาในกองไฟ ทุกคนรว มกนั กนิ ปลาเผาหมกโคลนอยางสนุกสนานออกรส พอสามทุม พรานใหญก บ็ อกกบั คณะนายจางของเขา “นอนเสยี เถดิ ครบั เอาแรงไวส ําหรบั พรุงนี้ โปรดนอนหลบั ใหสบาย อยา งเปน หว งอะไร เลย ผมรับรองความปลอดภยั ใหเ อง” ไชยยนั ตเ อาหมอนยางออกมาเปาลมแจกจายใหเ ชษฐากับดารินคนละใบ อากาศเย็นเยือก จนส่นั สะทาน ทกุ คนไมม ีผา หม นอกจากเสอื้ กนั หนาวแบบแจก็ เกต ทบี่ รรจุใสยา มหลังติดตวั มา เทา นั้น ดารนิ แจกยาตามนสิ ัยปกติประจําวันของหลอนใหทุกคน แลวตางก็เขา ประจําทขี่ องตน เตรียมตวั นอน ซ่ึงเปน แถวหนา กระดานเรยี งเดย่ี ว สว นศีรษะหนั เขาทางกอรวกทบึ พ้ืนทบี่ ริเวณนนั้ เทลาดนอ ยๆ ตามธรรมชาตอิ ยกู อ นแลว ทศิ ทางดา นศรี ษะในเวลานอนจึงสงู กวา ระดบั ปลายเทา เลก็ นอ ย จดั วาเปน ทน่ี อนทเี่ หมาะย่งิ เพราะในทนั ทที ลี่ ืมตา กส็ ามารถมองกวาดไปรอบตัวอยา ง สะดวก โดยไมจ าํ เปน ตองผงกคอหรือขยบั เขยือ้ นลกุ ขน้ึ เชษฐากบั ไชยยันตตรวจดคู วามเรียบรอ ยของไรเฟล ประจาํ ตวั อีกครัง้ พรอ มกับไฟฉาย แลววางขวางไวบนดา นศีรษะในระยะทีส่ ามารถจะเอื้อมหยิบไดใ นฉบั พลัน ไมขลุกขลัก สว นปน สัน้ น้นั ไมมใี ครถอดออกจากเอว หวั หนาคณะเดนิ ทางกวาดสายตาไปรอบๆ อีกครั้งกอ นทีจ่ ะเอนตวั ลงนอน เขาอยากจะเอย ปากถามรพินทรถ งึ เรอ่ื งเวรยาม แตแลวก็ลมเลกิ ความตัง้ ใจเสยี เพราะเชื่อมือ อยูเตม็ เปย ม ถึงอยางไรการพกั แรมในคืนน้ีก็มีพรานใหญนอนเคียงขา งอยูด วยท้งั คน การซักถาม หรอื แสดงความถี่ถวน โดยไมจ าํ เปน เกย่ี วของกบั ขอ กงั ขาระแวงภยั มันจะเทา กับสาํ แดงความ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

593 หวั่นไหวของตนเองเสยี เปลา ๆ หนา ที่ในการพทิ กั ษค มุ ครองเปนของรพินทรอ ยโู ดยตรงแลว เขาอาจ จดั เวรยามนดั แนะกนั เองในระหวางเขา เกดิ และแงซาย โดยไมจาํ เปน ตอ งเกีย่ วของกับคณะนายจา ง ซ่ึงควรจะถอื โอกาสนอนพักกันใหม ากที่สดุ “นอนหูไวเปน พเิ ศษหนอ ยนะ ทน่ี ไ่ี มใ ชแคม ปใหญของเรา” เชษฐาหนั ไปเตือนเพ่อื นและนอ งสาวเบาๆ ไชยยันตข ยกี้ น บหุ ร่ดี บั ลงกับพ้ืน แลว อาปาก หาว แหงนหนา มองดหู ลงั คาใบรวกทแ่ี ผป กคลมุ อยูตามธรรมชาติ “ถาฝนซัดคืนน้ี กง็ ามไปเทา น้นั ” “คงไมหรอกครบั คนื นี้ฟา โปรง” พรานใหญตอบมาหา วๆ มีเสียงพูดอะไรกันอกี คําสองคาํ ระหวางคณะนายจา งของเขา เสียงพลกิ ไหวตัวเพื่อจะขยบั หามมุ นอนใหถ นัด แลวไมก ี่อึดใจหลงั จากนน้ั ทกุ สง่ิ ทุกอยา งก็ถกู ปก คลุมอยใู นความเงยี บของพงไพรนามรตั ตกิ าล นอกจากส่ําสําเนียงของดุริยางคป า ซึ่งบรรเลงไปตาม ธรรมชาติปกติของมัน เยน็ ยะเยือกสะทานวงั เวงจบั ใจ รพนิ ทรล กุ ข้ึน เดนิ ไปรนิ กาแฟท่ีแงซายตม ใสก ระติก แขวนอยูท่ีหลกั ไมงามรมิ กองไฟ ข้ึนดม่ื แลว หยดุ ยนื ปลอยอารมณอ ยูท่นี น่ั หนั หนา ออกไปยังราวปาใหญ เดอื นขางขึน้ จดั ลอยตวั โผล พนทิวเขาขน้ึ มาแลว ทอดแสงรางๆ สอ งลอดใบไมลงมาจับอยตู ามพน้ื และพุมไมเตยี้ รอบดา น เหน็ เปนแถบจางๆ อยูท ั่วไป ความมืดดจุ สีดาํ สนทิ ท่คี รอบคลุมไวน บั ตงั้ แตต ะวันตกดนิ เร่ิมจะสดใสมี ชีวติ ชีวาขนึ้ ไกลออกไปเบอื้ งหนา ทางดา นเหนือ มองเห็นเกาะละเมาะสลับไปกบั ทงุ โลง เปน เงา รางๆ อยใู นรศั มีเงินยวง ประหนง่ึ อสรู ซ่ึงนง่ั เรยี งรายอยูในลกั ษณะตา งๆ ไกลลบิ ออกไปอกี เทาที่ สายตาจะสง ไปไดใ นแสงราตรอี ันอําไพนนั้ คอื ทิวของขนุ เขาตระหงา นพงุ ยอดขนึ้ ไปเสยี ดฟา ลมปาระรวยอยแู ผวๆ ก่ิงไมใ บพฤกษไหวกระทบกนั มเี สยี งเหมอื นคนกระซิบกระซาบ ระคนไปกบั สาํ เนียงเพรยี กของลองไรเรไรปา นานๆ จะแวว เสยี งชางรอ งลอยตามลมมาจากชายเขา หางไกล กลนิ่ ดอกไมด งโชยขจรมาอบอวล บางขณะกเ็ จอื จาง บางขณะกต็ ลบไปหมดตามทิศทาง ของลม เคลา มาดว ยไอละอองหมอกและนาํ้ คา ง มันเปนคนื ท่รี บกวนอารมณอ ยางประหลาดลํ้า รพนิ ทร ไพรวัลย ครนุ คดิ ตรองหาสาเหตุ แลวกห็ งุดหงดิ ตวั เอง มีเสียงกรก๊ิ ดงั ใกลๆ ตัวขน้ึ ทางเบื้องหลงั พรอมกบั เปลวไฟดบั พรบึ เบาๆ น่ันเปนเสยี ง ไลทเ ตอรแ บบ ‘ซปิ โป’ จากมือคนใดคนหนึง่ ในคณะนายจางของเขาแนน อน “คุณชายหรอื ครับ?” ถามมาเบาๆ โดยไมห ันหนา “รูอยูแ ลว แตก แ็ กลงถามไปงนั้ เอง!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

594 เสียงเบาเหมอื นกระซบิ ดังตอบมา พรานใหญย กถว ยกาแฟขึน้ จิบอกี ครั้ง โดยไมหันหนา กลบั มาเชนกัน “ฝเทาดีเหลือเกนิ ผมสาบานวาไมไ ดยนิ เสยี งแมแ ตน ิดเดียว จนกระทั่งไดยนิ เสยี งไลท เตอร ถาเปน เสอื ปานนี้รพนิ ทร ไพรวัลย กค็ งหนังหวั ถลกไปแลว ” “อาจจะรายยิง่ กวาเสือกไ็ ดน ะ” “ทราบมานานแลว ตง้ั แตเ หน็ หนา คร้งั แรกทเี ดยี วแหละ” “ทําไม ฉันเปน พิษเปน ภยั ตอ คุณมากนกั หรือ?” “ในดานหัวใจ-ยงุ ! ในดา นอารมณ- พร่ัน! ในดา นภาระรบั ผดิ ชอบ-หนกั !” “ตอ งการคําอธิบายใหช ดั สกั หนอ ยเกย่ี วกบั ‘ยุง’ และ ‘พรั่น’” “ไมมคี าํ อธิบาย!” เงาโปรง งามเหมอื นนางไมจ ําแลง กา วลํา้ จากเบื้องหลงั ของเขา เฉยี ดไหลไปหยุดยนื อยู เบอ้ื งหนา ทอดสายตากราดแลไปในความเรอื งของแสงจันทรท ี่ฉาบปา สดู ลมหายใจลกึ “พระจันทรเ พงิ่ ขึ้น ปาคืนนีส้ วยเหลือเกิน” เปนเสยี งทเ่ี หมอื นกับจะราํ พงึ “ขณะนเี้ ปน เวลานอน ไมใ ชเ วลาชมปา ในแสงจันทร!” “จะมีลกู จางทไ่ี หนในโลกนอี้ กี ไหมนะ ที่ใชว าจาเปน การออกคาํ สัง่ บีบบงั คบั นายจางอยู เปนประจําเชน น”้ี “แนะนําไมใ ชอ อกคาํ สงั่ บบี บังคับ และถึงแมจะเปน ลูกจา ง กถ็ ูกจางมาอยูในฐานะคลา ยๆ ครูผูฝกสอน ถาลูกศษิ ยผูเ ปน นายจางอวดดกี ับครูผูเ ปน ลกู จาง ก็ไมจ าํ เปน จะตอ งจา งครูมาใหเ สียเงิน เสียเวลา” “คิดวาจะเปน ครไู ปเสยี ทุกอยางง้ันหรอื ?” “ทกุ อยา ง อันเกี่ยวกับปา” “แตฉ นั ไมใชเ ด็กทารกอมมอื นะ” “แตก็เปน ผหู ญิงท่เี อาแตใ จ หนักยง่ิ กวาทารกอมมอื เสยี อกี ” หลอนหวั เราะ “นานๆ ไป ฉันชาชินกับวาจากาวรา วสามหาวของคณุ จนเหน็ เปน เรอ่ื งขบขันไปเสียแลว ละ” “ก็คงจะพอๆ กบั ความชาชนิ ของผม เกย่ี วกับเร่อื งอวดดีเอาแตใ จตวั เองของคุณหญิงนน่ั แหละ” ตางามคนู น้ั หรล่ี ง เงยหนา ขนึ้ สูดรับกับลมเยน็ เยือกทพี่ ดั มาแผวๆ ไมส นใจจริงจงั กบั การ โตต อบนัก ผดิ ไปจากทกุ ครั้ง “ไดกล่ินอะไรหรือเปลา ? หอมๆ หวานๆ อยา งไรบอกไมถ ูก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

595 หลอ นเปรย พยายามสดู กลนิ่ อนั หอมซา นทลี่ อยมาจางๆ พรอมกบั ไอนาํ้ คา งนัน้ พราน ใหญไ มต อบ แตเ ดนิ สวบๆ ตรงเขา ไปทพ่ี งรกดา นหนึ่งไมหา งออกไปนัก ใชไฟฉายสองเด็ดดอกไม ปาท่ชี ชู อ ขางสลางชนิดหน่ึงมาสองสามชอ แลว นาํ กลับมายื่นสง ใหหญงิ สาวโดยไมพ ดู อะไร ดารนิ หอปากเบกิ ตาโตอยางดใี จ รบั มายกขึน้ สดู กลิ่นแลว หวั เราะออกมา เขาเหน็ ความงามอนั แจมใสของ ใบหนา น้ันเปน ครั้งแรก...มนั เปนไปตามธรรมชาตขิ องเพศแทจ ริง! “อวู ! หอมจงั ขอบใจมากนายพราน ดอกอะไรนี่ ใชแ ลว มนั เปน กล่นิ ที่ลอยมากบั ลมใน ขณะน”ี้ “คณุ หญิงไมร หู รอกหรือ วา ดอกอะไร?” “ฉนั เปน หมอกับนักมานษุ ยวทิ ยาไมใ ชนกั พฤกษศาสตร” “พิจารณาดดู อกของมัน กลนิ่ ของมัน แลวลองทาย” หลอ นกระพรบิ ตาถ่ี จองมองดดู อกสีขาวเล็กๆ กลบี ชนั้ เดียวคอนขางแข็ง ปลายกลีบเรยี ว แหลมเหลา นน้ั แลวยกข้ึนดมอกี “เอะ! ทําทา จะคลายๆ มะลนิ ะ กลิน่ ก็ละมายกัน เวน ไวแ ตห อมหวานและฉุนกวา กลีบก็ เรยี วเลก็ กวา” “มะลปิ า!” เปน คาํ บอกสนั้ ๆ “นนี่ ะเหรอ มะลปิ า ...” ดารนิ รอ งเบาๆ หวั เราะเสยี งใสสดชื่น ประคองข้ึนดมแลว ดมอกี อยเู ชนน้ัน “ไดย ินแตช ่ือ เพ่งิ จะเคยเหน็ นเ่ี อง นา รกั จัง แตแปลกนะ กลิ่นของมนั ลึกลับ และรนุ แรง อยา งไรบอกไมถูก ผดิ กบั พวกมะลิบานทหี่ อมสภุ าพเยือกเย็น” “ของปา ทุกชนิดก็มกั จะเปน อยางน้ี แมแ ตพวกดอกไม ถาสนใจกับกล่ินดอกไมป า พรุงนี้ ตอนใกลๆ รงุ เร่อื ยไปจนกระท่ังแดดสาย ในดงน้ีจะตลบอบอวลไปหมดดว ยกล่ินของดอกไมอ กี ชนดิ หนึ่ง ไอนํา้ คาง ละอองหมอก อากาศในยามเชา และแสงแดดออ นๆ ระคนไปกบั เสียงนกรอง กลิน่ ดอกไมชนดิ นแ้ี ทบจะทาํ ใหล มื โลกอารยธรรมหมดสิ้น คุณหญิงจะรสู ึกอยา งนั้นหรอื เปลาไม ทราบ แตผ มคลุกคลจี าํ เจกบั มนั มาแตไ หนแตไ ร และท้งิ มนั ไปไมได” ตาวาววามของหลอ นเปน ประกาย “ดอกอะไร?” “ชาวปา เขาเรยี กกันวา ‘ดอกปด’ แตช าวเมอื งดเู หมือนจะเรียกวา รสสคุ นธ รูจกั หรือเปลา ครบั ?” หลอนสนั่ ศีรษะ หวั เราะออกมานอยๆ สีหนาแชม ช่นื เปน สขุ “เคยไดย ินแตช อ่ื เหมอื นกนั แตไ มเคยเหน็ หรอก ชวี ติ ของฉันสวนมากอยูในตางประเทศ เสยี จนแทบจะไมคอ ยรูจักอะไรในบา นเมอื งของเราเหมือนคนอ่นื ๆ เขา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

596 “ดอกปด หรอื ดอกรสสุคนธ เปน พวกไมเลอื้ ย ลําตนเปนเถาคลา ยๆ เถาวลั ย ชอบขน้ึ พัน อยตู ามพมุ ไม ใบเลก็ ๆ สากเหมอื นใบขอย ลกั ษณะดอกคลายๆ ดอกกระถนิ จะหอมมากในเวลาเชา กลนิ่ ของมนั สมควรท่ีจะอาบชโลมอยูในปา มากกวาทจ่ี ะไปสง กลิ่นอยใู นเมอื ง ซึ่งเตม็ ไปดว ยแสงสี และตามปกตชิ าวเมอื งก็ไมค อ ยนยิ มปลูกนกั เขาถือเปนดอกไมปา โดยตรง พรงุ นเ้ี ชา คุณหญิงกค็ ง ไดกล่ินฟงุ ไปหมด” ม.ร.ว.สาวคนสวยพยกั หนา ชาๆ อารมณระรื่นของหลอนงามพศิ วง ผดิ กนั ไปเปน ตรง ขามกบั ทว งทา อนั เคยกราวกระดาง นา เสียดายท่ลี ักษณะชนดิ นขี้ องหลอน จะเหน็ ไดนานๆ ครงั้ เทาน้นั “ความจรงิ ปามันมเี สนห อาถรรพณอยใู นตวั ไมใ ชน อยทเี ดยี วนะ สงั เกตมานานแลว ใครก็ ตามทเ่ี คยมาเทยี่ วปามาแลว จะตอ งหาโอกาสกลับไปพบกับมันใหไ ดอกี ครัง้ แลว ครั้งเลา แมก ระทั่ง ตัวฉนั เองกเ็ หมอื นกัน ถงึ จะไมช ํานาญในเร่ืองปา ฉนั ก็เคยผา นมาบา งแลว อยา งทเี่ คยบอก เวน ไวแ ต มนั ไมเ หมือนครงั้ น้ีเทานนั้ วาแตคณุ เถอะ?” “ทาํ ไมหรือครับ?” “จะฝงชวี ติ อยใู นปา ดงพงไพรเชน นตี้ ลอดไปง้ันหรอื ?” “ปา ดงพงไพร เปน บา นของผม” “ไมคิดทจ่ี ะไปใชช ีวิตอยูในเมืองเลย ในอนาคตขางหนา!” พรานใหญย ้ิม สหี นา กรา นเกรยี มเครงขรึมอยูตลอดเวลานั้นมแี ววออ นหวานนา ดูขน้ึ ใน สายตาของหลอน หลอ นเองกเ็ ชนกนั คดิ อยูวา...ถาบุรุษผนู ี้จะปฏบิ ตั ิตนใหเปน คนยม้ิ งา ยสักหนอ ย ความหงดุ หงดิ ขนุ มัวและคอยขวางของหลอนก็คงจะหมดสนิ้ ไป “อนาคตเปน ส่งิ มองไมเ ห็นครับ คุณหญิง ไมมใี ครทํานายอนาคตไดถ กู แตส ําหรับใน ดานความคดิ และเชอื่ ม่นั ของผมเองนั้น ผมแนใ จวา ผมคงจะหมกตวั อยูในปา เชน นไี้ ปจนตาย” ดารินเลิกคว้ิ นอ ยๆ ยักไหล พดู ลอยๆ “นาเสยี ดายวิชาความรูนะ เสียแรงร่ําเรียนมาสงู ใหม นั มาไรประโยชนคณุ คาอยใู นปา ดง น่เี อง” “อุดมคตแิ ละแนวทางดาํ เนินชีวิตของคนเราแตล ะคนไมเ หมือนกนั หรอกครบั ทกุ สิ่งทกุ อยางมันขึ้นอยกู ับความพอใจเฉพาะตวั เปน หลกั ใหญ” หลอนยิ้มมุมปาก มีแววไวต วั นดิ ๆ “จริงนะ อยา งฉนั เหมือนกัน ชอบปา แตช อบเฉพาะการทองเทย่ี วชว่ั ขณะเทานั้น ถา ใหอ ยู ประจาํ คงแทบเปนบา ตาย...” แลว กก็ วาดสายตาไปรอบๆ หวั เราะออกมาอีกคร้ัง “อากาศที่นี่ ดีกวาโปง นํา้ รอ นทีเ่ ราตงั้ แคม ปกนั เม่อื คนื วานมาก ถา เราอยูก นั เปน แคมป ใหญ ลกู หาบกองเกวียนครบ ฉนั คงจะหลบั อยางสบายทีเดยี ว นีพ่ อลมื ตาข้นึ ก็มองเหน็ ปาแวดลอม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

597 อยูแคปลายจมกู นเี่ อง หวาดเสียวต่ืนเตน ดพี ลิ ึก แตเช่ือวา อีกหนอยคงชนิ ไปเอง ดเี หมอื นกนั สนกุ กวา นอนบนเตยี งสนามในเตน็ ทท่ีแวดลอมไปดว ยลูกหาบมากๆ เสียอกี ” “รูสึกหรือเปลา ในขอทีว่ า รยู งั งีไ้ มมาดว ย นอนทีแ่ คมปใหญย งั จะดีกวา ” “เปลา เลย เอ...จะพดู หวานลอ มเพ่ือหาทางกีดกนั กําจดั ฉนั อีกหรือน”่ี “ลาํ บากไหมครบั วันนี?้ ” “ลําบากแตทนไดอ ยา งสบายๆ” “เดินเหน่อื ยทง้ั วนั กนิ ขา วรมิ กองไฟ นอนกบั พ้นื กลางดิน ไมมกี ารอาบนาํ้ แปรงฟน คืบก็ ปา ศอกก็ปา พอๆ กบั ทหารในสนามรบ” “มาพูดรบกวนประสาท ทาํ ลายความมานะพยายามกันอยแู บบนเี้ พื่อประสงคอ ะไร ตรง ขา ม ควรจะชว ยใหฉนั เคยชนิ ทรหดอดทนกบั ภาวะเชน นขี้ ้นึ ไปอีก เพราะถึงอยา งไร ฉนั กร็ วมทาง มากบั คณะดว ยแลว โดยไมม ีวนั หนั หลังกลับหรอื ย่หี ระอะไรท้งั สิน้ ถามจรงิ ๆ เถอะ ในสายตาของ คุณฉนั เปราะนกั หรอื ?” พรานใหญก ม ศีรษะคํานับ “อกสามศอกเราดีๆ คนหนง่ึ ทีเดยี วครับ ผมยอมรบั นับถือจากใจจรงิ ไมเ ชือ่ มากอนวา คณุ หญงิ จะสมบุกสมบนั กับพวกเราไดอ ยางเคียงบา เคียงไหลเชนน้ี เหน็ แลว อดสงสารไมได” “อยากจะพดู วา เหน็ แลวอดทเุ รศไมไดอยา งนน้ั กระมงั ” “อยาแปลความบรสิ ุทธ์ใิ จของผมไปในทางรา ยซิครบั คณุ หญงิ โปรดไปนอนเสยี ดกี วา พรงุ นจี้ ะไดม แี รงเดนิ หลกั ของนกั เดนิ ปา ทด่ี กี ็คือ พยายามกนิ ใหไ ดเ ม่อื ถงึ เวลากนิ พยายามนอนให หลบั เมอื่ ถึงเวลานอน แตทั้งกนิ และนอนตอ งระวงั ตวั ไวท ุกขณะเทา นน้ั ” “เอาละ ฉันจะเช่ือคณุ แตกลวั จะนอนไมห ลับไดงา ยๆ นะซิ และหวงั วา คงจะไมเห็นหรอื ไดย นิ อะไรพสิ ดารๆ เหมือนตอนท่นี ่งั หางกับคณุ อีกนะ” “ลืมคาถามหานางไมท ่ผี มใหไวคนื นัน้ เสยี แลวหรือ มนั จะชว ยคณุ หญงิ ทุกครง้ั ไปแหละ เวลาใดก็ตามทีร่ สู กึ วาประสาทจะไมปกติในปา อยา งนอ ยกค็ ดิ อนุ ใจไวเ ถิดวา คณุ ชาย คณุ ไชยยันต ผม เกดิ และแงซาย อยแู วดลอ มคณุ หญงิ อกี ตง้ั 5 คน” หลอนหวั เราะอยางขันๆ ในตัวเอง เพราะรูวา พรานใหญอ านความรูส กึ ของหลอ นถูก ไม กลา วเชน ไรอกี หมุนตวั กลบั ชา ๆ เดินตรงไปยังทขี่ องหลอ นซงึ่ เปนชอ งวา ง ขนาบอยใู นระหวา ง เชษฐาและไชยยนั ต ทรุดตวั นั่ง รดู ซปิ แจก็ เกตขึน้ มาติดลาํ คอ แลว เอนตัวลงนอนใชห มวกครอบปด หนา ไว จอมพรานยงั คงยืนนง่ิ อยกู บั ท่ีอีกครูใหญ ก็เดินมาทกี่ องไฟทางดา นปลายเทา ของคณะ นายจา ง ซงึ่ มีแงซายนอนคูตวั หนนุ ยา มเครื่องหลงั เอาผาขาวมา หม ตวั อยู เขากําหนดเวรยามไว เรยี บรอ ยแลว ตวั เขาเอง แงซาย และเกดิ จะผลดั กนั อยูยามคนละ 3 ชว่ั โมง ยามแรกน้ีเปนของเกิดไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

598 จนกระทง่ั ถึงเท่ียงคนื ยามสองเปนของเขาไปจนถึงตสี าม และยามสดุ ทายจนถงึ สวางเปน หนา ทขี่ อง แงซาย ขณะนเ้ี ปน ยามแรกของเกดิ หนุมกะเหรยี่ งพเนจร ลม ตวั นอนกอ นคณะนายจา งเสียดว ยซํา้ เตรียมตวั ไวสาํ หรับรบั ยาม สดุ ทา ยตามหนา ท่ี พรานใหญมาหยดุ ยนื ดอู ยูที่รา งนนั้ เงยี บๆ เหน็ หลบั ตาน่งิ ในลักษณะหลบั สนทิ ก็ โยนกง่ิ ไมแ หงอันเล็กขนาดนวิ้ กอ ย ไปตกอยบู นพน้ื ทางดานเหนือศรี ษะหางออกไปประมาณศอก เศษ เสยี งก่งิ ไมเ ล็กๆ อันนน้ั หลนลงกระทบพื้นเบาแสนเบา เปลอื กตาของรางน้นั คอยๆ เผยอเปดขน้ึ ในลักษณะหรี่ จนรพินทรผ เู ฝา สํารวจดูอาการอยู ก็แทบจะไมเ หน็ นอกจากจะสงั เกตไดจ ากขนตายาวทีส่ นั่ กระดกิ นอ ยๆ เทานั้น และก็คงเปดแคบอยู ในลกั ษณะเชน นัน้ ดผู าดๆ เหมือนจะหลบั ธรรมดา จอมพรานซอ นยมิ้ เจากะเหรี่ยงผลู กึ ลบั อดตี นายทหารกองโจรผูนม้ี ันชาติเสอื ซอนคมรา ยกาจทเี ดียว การทดสอบเพอ่ื พสิ ูจนด ูวา หมอน่นี อนไว ขนาดไหนปรากฏชัดออกมาเปนผลนา พอใจ และท่ีอดขาํ ระคนหงดุ หงดิ ไมไ ดก็คอื ทง้ั ๆ ท่หี มอ รสู กึ ตวั แลว แทนที่จะลืมตาขึน้ เปนสัญญาณใหเขารชู ดั หมอกลับทาํ เปนนอนหรตี่ าแคบนดิ เดยี ว ทํา ทปี ระหนงึ่ หลบั อยเู ชนนัน้ อดตี เสอื รา ยแหง กองโจรกะเหรย่ี ง กับอดตี จอมสมงิ แหง กองตาํ รวจตระเวนชายแดนไทย ยอ มทันกันอยเู สมอ! รพนิ ทรใ ชปลายรองเทา คอมแบ็ต สะกิดเขีย่ คอ นขา งแรงที่หวั เขา แงซายจงึ สะดงุ ลมื ตา โพลงเหมอื นจะเพงิ่ รูส ึกตวั ตนื่ ผดุ ลุกข้นึ นัง่ ถามโดยเรว็ วา “ผูกองปลุกผม?” จอมพรานหวั เราะหึๆ “เทา แลว เทา รอดฉนั ก็ยังดูแกไมอ อก แงซาย แกเปนส่ิงลึกลับพอๆ กับเทอื กเขาพระศวิ ะ!” เขาพดู ตํา่ ๆ แลวกเ็ ดนิ ตรงไปที่เกดิ ผูนงั่ มวนบหุ รใี่ บตองแหง อยู สง่ั ความอะไรสองสาม คํา จากนน้ั ก็เดนิ มายงั ทนี่ อนของเขา อนั ชดิ อยกู ับเชษฐา ลมตวั ลงนอนแลวหลับไปอยา งงายๆ ตาม นิสยั เคยชนิ มาตืน่ ขึน้ อีกครง้ั เม่ือเกิดเปน คนมาสะกดิ ปลกุ ผลดั ยามสอง สาํ รวจดูกองไฟ เห็น เรียบรอยดอี ยทู ง้ั สามกอง กเ็ อนตวั ลงนอนตอ หลบั ตาพกั แตบงั คบั ใหป ระสาทต่นื พรอม ฟง เสยี งดู รสู ึกวา เชษฐากับไชยยนั ตจ ะหลบั ไดด ตี ามสภาพ ไมเ ดอื ดรอนอนาทรอะไรนัก ในการท่มี านอนอยู กบั พ้ืนดนิ แขง็ ๆ ท่ีมีผาพลาสตกิ ปรู องเพียงผืนเดยี ว และทามกลางอากาศอันหนาวเยน็ จบั กระดกู นานๆ จะมเี สียงขยบั ตวั สกั ครั้ง สว นดารนิ ผูน อนอยูต รงกลาง พลิกตัวอยูบ อยๆ เวลาผานไป ในลกั ษณะเคล้มิ ๆ ครึ่งหลับคร่งึ ตื่น...โสตประสาทสาํ เหนยี กเสยี งกง่ิ ไมหัก และเสยี งยํ่า ใบไมก รอบแกรบอยางแผว เบา มันดงั ๆ หายๆ อยูเปนระยะ ใกลเขามาทางจอมปลวกเย้ืองปลายเทา ดานซายอันเปน ดา นท่ีเขานอนอยูริมสดุ หางออกไปประมาณ 20 กา ว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

599 นทิ รารมณอ นั กาํ ลงั จะยา งเขา ครอบคลุม กถ็ ูกขจดั หายไปในบัดน้ัน ประสาทหตู ่ืนพรอ ม มา นตาขยายขนึ้ ขณะน้นั กองไฟถกู ไฟกินจนกระท่ังปลายทอ นไมท่ตี ดิ ไฟแดงท้งั แปดดา นของไฟรงุ ผละแยกหางออกจากกนั มแี ตค วนั กรนุ ๆ และถา นมอดแดง เสียงเหยยี บก่ิงไมลน่ั ใกลเ ขา มาเปน ลาํ ดับ ในฉากความมืดทะมนึ อันคลุมเครือน้ัน พอจะขยบั ตัว ฝามือของเชษฐากเ็ ขยา เบาๆ มาที่ตน แขนของเขา หวั หนา คณะเดินทางนอน ไวเอาเร่อื งทเี ดยี ว แสดงวารสู กึ ตัวและกําลงั ผดิ ปกติอยใู นเสียงนัน้ อยเู หมอื นกนั ทงั้ ๆ ทีเ่ ขาก็รสู กึ วา เชษฐานอนหลับอยแู ทๆ พรานใหญบ ีบมอื ตอบเปนความหมายวารสู ึกตวั แลว พลางเอือ้ มมือไปหยบิ ไฟฉาย ในขณะที่หวั หนาคณะเดนิ ทางควา ไรเฟล หัวนอนปลดเซฟออก “ถาจะเสอื ” ราชสกลุ หนุมกระซบิ กับเขาเบาทสี่ ุด ยกปน ขึน้ ประทบั บา เตรยี มพรอ ม มองจอ งไปยงั เงา มดื อนั เปนท่ีมาของเสียงนน้ั เสียงแกรกกราก แสกสาก เรมิ่ ดังข้ึนอกี ในความเงยี บ ไดย นิ อยา งถนดั “นาจะเปน หมมี ากกวา ครับ เพราะมันเดนิ ลากๆ” จอมพรานกระซบิ ตอบ แลวยกไฟฉายขน้ึ “เอาละครับ ระวงั ใหด ี ผมจะฉายให” “โอเค!” รพนิ ทรสาดแสงไฟแปดทอนขึ้นสูง แลวฟาดตํ่าลงมายงั ตาํ แหนงทไี่ ดย นิ เสยี งยองเหยยี บ ใบไมน น้ั ทนั ที เชษฐาก็เลง็ ตามแสงไฟนว้ิ แตะรออยูท่ไี ก แตแลว ทง้ั สองกเ็ ตม็ ไปดว ยความงุนงง เพราะไมปรากฏวามดี วงตาสะทอนแสงคใู ดสอ งตอบมาใหเ ห็นเลย พรานใหญก ราดลาํ ไฟฉายอยาง รวดเร็วไปมา ก็ไมพ บตาคูใดทง้ั สิ้น “ถามันจะไหวทนั หลบเสียกอ นแลวละครบั ” พรินทรแ ผว เสยี งกระซบิ เชน เดิม แลว ท้งั สองก็คอยๆ ผุดลุกขึ้นยนื พรอมกัน สบื เทา เตรยี มพรอ มออกจากบริเวณทีน่ อน สาดแสงไฟคนหาไปรอบๆ อึดใจนนั้ เองไฟฉายอีกสดี่ วงจากมอื ของไชยยนั ต ดารนิ เกดิ และแงซาย กส็ าดประสานกราดสายอยไู ปมา แสดงวาทง้ั สจี่ ับสง่ิ ผดิ ปกตนิ ี้ ไดไลเล่ียกนั หรอื อยางนอยกอ็ าจรูสกึ ตัวตอนทเ่ี ชษฐากบั รพนิ ทรผดุ ลกุ ขึ้น แตไมปรากฏวาไฟฉาย ดวงใด คนพบเปา หมายอะไรทั้งส้นิ นอกจากสุมทุมพมุ พฤกษ ทงั้ หมดลุกขน้ึ ยนื เงยี บๆ เตม็ บริเวณแคม ปพ กั ปน พรอ มอยูในมอื เชษฐากับรพนิ ทร ยอ งเดนิ ล้าํ หนา เขา ไปในดงรวก และพงหนาม ทนั ใดนนั้ เอง กต็ อ ง สะดงุ ขึ้นทง้ั ตวั เพราะเสียงสวบๆ ดังขึน้ อยา งจูโจม มนั ดงั อยใู นพงรมิ จอมปลวกเบอ้ื งหนา หา งกนั แคสามวานนั่ เอง เชษฐาขยบั จะล่นั ไกโดยสญั ชาตญาณ แตพ รานใหญรอ งหา มข้นึ โดยเรว็ “อยา ยิงครับ!” เชษฐาชะงกั ไวไ ดอยางหวดุ หวดิ ทง้ั ๆ ทยี่ ังไมสามารถเขา ใจคาํ หา มของพรานใหญไ ดใ น ขณะนน้ั ขณะเดียวกนั กย็ งั มองไมเ หน็ เปาหมายใดท้งั สน้ิ นอกจากเสยี งเคล่อื นไหวทดี่ ังอยนู ้ัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

600 รพินทรก า วลุยในพง สองไฟแหวกหาอะไรอยคู รูหน่งึ อดึ ใจเดยี วกก็ มลงควา หางของเจา สัตวชนดิ หนึ่ง ซ่งึ ขณะนขี้ ดมว นตวั เปนกอนกลมอยูภายในหนงั อนั เปน เกล็ดแขง็ ชขู ้นึ ใหทกุ คนเหน็ “โธ! ไอเวรลิ่นน่ีเอง ใจหายหมด!” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา พรอมกับถอนหายใจเฮือกอยางโลง อก ลดปน ลง ไชย ยนั ตก บั ดารนิ ซ่งึ ถอื ไรเฟลคุมเชงิ พรอมอยใู นขณะนี้ ก็คลายความตงึ เครียดในทางประสาทลงดวย บนกันพมึ พรานใหญหวิ้ หางตวั ล่ินหรือนิม่ นาํ มาวางไวใหท กุ คนเหน็ ชัดริมกองไฟ ซึง่ ขณะนี้เกดิ กบั แงซายชว ยกนั ซุนเชือ้ ใหต ดิ คุกขน้ึ ตามเดิม ทั้งหมดตาสวางข้นึ ดว ยเหตุการณอนั ชวนตน่ื เตนนนั้ “ตอนท่ีมันสวบสาบคร้ังหลังสดุ ใกลก ับท่ีเรายืนอยนู ิดเดียวตรงน้ัน ผมนึกวา มนั คงเผน เขาควาคอเราสองคนแลว ไมค ุณก็ผม ใจตกลงไปอยูที่ตาตมุ ” เชษฐาพูดอยา งขนั ๆ โคลงหวั ดกิ ๆ เมอ่ื มายืนพจิ ารณาดเู จาสัตวล ักษณะคลา ยตะกวดตวั น้นั ” “ทแี รกผมก็เขา ใจอยา งเดียวกบั คณุ ชายเหมอื นกนั ไดย นิ เสียงมันเดนิ คิดวาถาไมไ อล ายก็ หมีแนๆ แตแ ลว ก็คิดวาหมมี ากกวา เพราะมนั เดนิ ลากแสกๆ ไปกบั พน้ื ถาเสอื จะยอ งกริบ มีเสยี ง เฉพาะเวลาท่มี ันวางเทา แตละขา งลงเทานนั้ แตฉ ายไฟไมพ บ ผมก็แนใ จวามนั ไมใ ชส ัตวใ หญ ถา เสอื นะหรอื ครบั ตอนทผ่ี มกบั คณุ ชายเดนิ ไปใกลมันแคนน้ั ไมใครกใ็ ครคงถูกขยา้ํ คอเขา แลว” “ระยําจริง ทาํ เอาเสียเสน กนั ไปหมด กาํ ลังนอนหลบั เพลนิ ๆ” ไชยยนั ตส บถออกมา จุป ากลั่น “วา แตแ กรสู กึ ตัวตอนไหน?” เชษฐาหนั ไปถามย้มิ ๆ “ฉันไมไดย นิ เสยี งอะไรหรอกกําลังหลับสนทิ นอ ยสะกิดปลกุ พอลืมตาขน้ึ มากเ็ หน็ รพนิ ทรถ อื ไฟฉาย แกถือปน กําลังเดินยอ งกนั อยทู ่ีโคนรวกโนน ก็เลยเผนขึน้ ” “แลว นอ ยละ ?” “นอยนอนไมค อยหลับนักหรอกคะ รสู ึกตัวตอนพใ่ี หญข ยบั ตัวลกุ ขนึ้ กเ็ ลยสะกิดไชยยนั ต พอดีเกดิ กับแงซายตื่นขึ้นพรอ มกัน” หลอนตอบพชี่ าย หางเสียงนนั้ แสดงอาการตน่ื เตนเลก็ นอย “ดีเหมอื นกนั ไอล่ินเจากรรมตัวนม้ี ันชว ยมาเปน สญั ญาณฝกซอมทดสอบประสาทของ พวกเรา ทกุ คนรูส ึกตัวกนั ไดไ วดีมาก” หวั หนา คณะเดนิ ทางเอยอยางพอใจ “วาแตตวั น่มิ นเ่ี ถอะ จะทํายังไง?” ไชยยนั ตบ ุยปากถาม “ปลอ ยมนั ไปเถอะ อยา ไปทาํ อะไรมันนะ” ดารินรบี บอกมาโดยเรว็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

601 “ผมกต็ ง้ั ใจวา จะปลอยมันไปเหมือนกนั แตสําหรบั คนื น้ี ตองขอผูกมนั ไวทน่ี ีก่ อ น รุงเชา คอยปลอยมนั ไป ขนื ปลอยตอนนมี้ นั กไ็ ปเดนิ ทาํ เสียงแสกสากอยูใกลท ีพ่ กั ของเรา ทําใหประสาท เสียกันอกี ” พรานใหญบอก แลวกส็ ั่งเกดิ ใหเ อาเชอื กผกู ตัวลิน่ มดั ทิง้ ไวข างๆ กองไฟ ซึ่งยงั ขดตวั กลม ซอนหัวไวภ ายในวงขดอยเู ชน นัน้ “ไอต วั ชนดิ นม้ี ันหากนิ กลางคนื เหรอ รูปรางก็พกิ ล เหมอื นสตั วส มัยโลกลานป” “ครบั ผมเขา ใจวา มันคงจะเดนิ มาขุดจอมปลวกนั่นหาตวั มดปลวกกิน มนั เปนสตั วก นิ มด โดยเฉพาะ” พดู กนั อกี สองสามคาํ เขากบ็ อกใหท ุกคนนอนตามเดมิ ตนเองนง่ั สูบบุหรี่อยูที่ตอไม เพราะยงั อยใู นระยะยามของเขา เหตุการณผ า นไปอยา งปกติ ปา เร่ิมเงยี บสงดั ไมไ ดย นิ เสียงรอ งชกุ ชุมเหมอื นตอนหัวค่ําอีก ทกุ คนเขา ภวงั คหลับตอไปดว ยความออนเพลยี และรา งกายตอ งการพัก พอตสี ามรพินทรก เ็ ดินไปยังรางของแงซายท่ีนอนขดอยู เพ่อื จะปลุกขน้ึ อยูย ามผลดั สดุ – ทายรบั ตอจากเขา ทนั ทที เ่ี ดนิ เขามาถึง หนุม พเนจรกล็ กุ ขนึ้ น่งั โดยไมจ าํ เปน ตองปลุก ดไู มออกวา หมอกาํ หนดเวลาต่นื เตรียมพรอ มเพอื่ รับเวรยามจากเขาอยกู อ นแลว หรอื วา ตืน่ ขึ้นเพราะประสาทหู อนั วองไวขณะที่เขาเดนิ เขามา “ผกู องไปนอนเถิดครบั ” เสียงหา วมีกังวานนน้ั บอกมาเบาๆ “ระวังไฟทกุ กองอยา ใหมอด แลวแกจะนอนก็ได แตต อ งตนื่ ใหทนั ตอ เหตรุ ายถามนั จะ เกิดมีข้ึน!” สงั่ แลว พรานใหญก ผ็ ละไปนอน มันจะเปน เวลาสักเทาใดไมท ราบได จอมพรานสาํ นกึ ตนเองอยางเลอื นรางคลา ยๆ คนท่ี ถกู ผอี าํ ไมแนใจวาขณะนป้ี ระสาทสมั ผัสเปนของเขาโดยครบถวนบริบรู ณ หรอื วา ฝนไป พยายาม เรียกช่อื ตวั เอง พยายามจะกระดกิ แขนขา แตม นั หนกั อึง้ ออ นเปล้ยี หมดเรยี่ วแรง ประหนึง่ มีอะไรมา ยึดไว โสตประสาทไมไดย นิ เสยี งอะไร นอกจากเสียงลนั่ กรง่ิ ของลมที่ออกจากหูตนเอง ลมหายใจ ขัด สมองหนกั ถวงเควงควาง รพนิ ทรพยายามเปน ครงั้ สุดทา ย ที่จะเปด เปลอื กตาอนั แสนหนกั ข้ึน มนั ยากเยน็ เหลอื ประมาณ เรียกความรูสกึ รวบรวมสติสมั ปชัญญะเตม็ ที่ พอมา นตาขยายออก ส่งิ แรกท่ีเหน็ กค็ อื ความมดื สนทิ เหมือนปา ท้ังปา จะถูกคลมุ ไปดว ยผา สดี าํ ครั้นแลว ตอ มาก็ปรากฏดวงแสงอนั แดงกํา่ ประดจุ สเี ลือด เปลง รัศมีสวา งวูบเร่ือเรืองข้นึ เหมือนกระสอื หรอื หิง่ หอ ยยกั ษ ดวงไฟลกึ ลับดวงนน้ั ในขณะนี้ลอยอยูหางทางดานปลายเทา เหนือระดบั พน้ื ดนิ ประมาณ 2 เมตร [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

602 เขาอาปากลมื ตาโพลง ประสาททกุ สว นเหมือนจะถูกยึดชวั่ ขณะ ไมม เี สยี งใดๆ หลุดลอด ลาํ คอออกมาไดนอกจากเบกิ ตาจองตะลึงอยเู ชน นนั้ มนั ลอยต่ําลงมาอกี อยางแชมชา หรแ่ี สงลงจนมองเหน็ เพยี งรางๆ ราวกบั ถานไฟ ครนั้ แลว กเ็ ปลง สวา งแดงจาสลับกนั อยเู ปน ระยะ เปน ไปในลักษณะกะพริบแสงของหิ่งหอ ยไมมผี ิด เวนแต ดวงใหญก วา หลายรอ ยเทา และแสงทเ่ี ปลง ออกมาเปน สที ับทมิ สลับไปดว ยรงุ งามลานตา แลว ก็ลอยลอดชายคาผาพลาสตกิ ทีข่ ึงกนั นา้ํ คา งไว ตรงเขามาทีร่ างของคณะนายจางทงั้ สาม ที่กาํ ลงั นอนเรยี งรายกนั อยู กลิ่นหอมเอยี นๆ เหมอื นกล่นิ ดอกลําเจยี กตลบอบอวลไปหมด รพนิ ทรร วบรวมกาํ ลังเทาทมี่ ีอยูทง้ั หมด ตะครบุ ปนท่ีวางอยูข างตวั ขึ้นมาปลดเซฟอยาง รวดเร็ว แตแลว พรบิ ตาน้ันเอง เสียงไรเฟล นัดหนึ่งกแ็ ผดระเบิดขนึ้ กกึ กอ งทา มกลางความเงียบสงดั มันดงั ราวกบั จะถลม ปา เสียงหวั กระสนุ วิ่งแหวกอากาศผานศีรษะของทุกคนทีน่ อนเรียงกันอยูใน ขณะนีไ้ ปอยา งหวุดหวิด ซึ่งเปา หมายก็คงจะเปน เจาดวงไฟลึกลบั ดวงนัน้ น่นั เอง และผรู ะเบิดกระสุนจะเปนใครไปไมได นอกจากแงซาย! ทันทที ่กี มั ปนาทปนดังข้นึ ไฟลกึ ลับดวงนั้นเปล่ียนอาการลอยเคลอ่ื นทอ่ี ยางแชม ชาของ มัน ซ่ึงมีทาเหมือนจะลงไปเกาะยังใครคนหน่ึงในระหวางสามคนของคณะนายจา ง กลายเปนฉับไว รวดเร็วขนึ้ จากเดมิ เล็กนอย มันวบู ไปทางดา นศรี ษะ ซ่ึงพบกบั กอรวกทส่ี กัดเปน กาํ แพงไวอ อกไมได แลว กว็ กกลบั เปลงแสงวบู ๆ ลอยออกไปทางดา นปลายเทาอนั เปนทางเดิมกบั ที่มนั ลอยเขา มา พอ หลดุ พนบรเิ วณท่ีขงึ ผาพลาสติกกน้ั ไวเ ปน หลงั คาก็เร่มิ ทะยานขนึ้ เบ้อื งสูง รพินทรก ระโจนขนึ้ ทง้ั ตวั พงุ ปราดติดตามออกมาจากบรเิ วณทนี่ อน แงซายกเ็ ผนมาจากอีกทางหนง่ึ ตะโกนลน่ั “ผกู อง ระวงั ! ไอโขมดดง!” จอมพรานปลอ ยกระสุนไรเฟล อยางชนิดแขงกับเวลา หมายไปยงั รศั มีทีเ่ ปลง วูบฟอง ตาํ แหนงเปนระยะน้นั พอเขาลัน่ ตูม แงซายก็ระเบิดติดตามมาอีกอยา งสนั่นหวนั่ ไหว มันลอยสงู ข้ึน ไปอกี อยางตะลตี ะลานผละหนี แตก ็ไมอ าจจะไปไดรวดเรว็ นกั ความเรว็ ของมนั ในการเคล่ือนที่ เทา กับการบินของหิ่งหอ ยเทา น้นั ระหวา งทเี่ ขากบั แงซายว่ิงตดิ ตามและชวยกนั ระดมยงิ อยสู นัน่ ลนั่ ดงน้ี คณะนายจา งทงั้ สาม และเกิด ก็ถูกปลกุ ดว ยเสียงปน พรอ มกนั ทัง้ หมดพรึ่บขึน้ ยืน แลว กรกู ันออกมาอยา งเดาอะไร ไมถ ูกในครั้งแรก แตแลว พอพนบรเิ วณผา พลาสตกิ ก้ันหลงั คา ทกุ คนก็เหน็ และอานเหตกุ ารณออก ซึ่งในครง้ั น้เี อง...ไรเฟลทกุ กระบอกก็ระดมกนั แผดประสานขน้ึ หดู บั ตบั ไหม ทั้งหมดวง่ิ กระจายแยกยายกนั ออกไปสกัดยงิ อยางดเุ ดือด เสียงตะโกนรองบอกกนั ฟง ไมไ ดศ ัพท ทามกลางความมืดมดิ พอจะสังเกตเปา หมายไดเฉพาะเวลาท่ีมันเปลง แสงสวางวาวขึน้ และทุกคนตา งก็อาศัยเปา หมายเลง็ ยงิ จากการเปลงแสงของมันเทา นน้ั ทัง้ ๆ ท่มี องเหน็ ศูนยป น ไมได ถนดั นอกจากจะเดาสมุ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

603 “ไฟฉาย เร็ว!” รพินทรรอ งตะโกนข้นึ สุดเสยี ง ทกุ คนจึงนกึ ข้ึนมาได ตา งวง่ิ เขา ไปในเพิงพกั นอน ควา ไฟ ฉายออกมาโยนแจกจา ยกนั แลว เปด สวทิ ชส องจา จบั ดวงไฟนนั้ ทุกส่งิ ทุกอยา งเต็มไปดว ยความ ชลุ มุนสบั สนแขง กับเวลา ตา งระดมยงิ กนั จนหมดกระสุนท่ีบรรจเุ ต็มอยใู นไรเฟล แตละกระบอก แลว รีบบรรจใุ หม นับไดไ มต า่ํ กวา 20 นัด แตจ ะหยดุ หรือทําลายเจา ผีโขมดอันเปน ดวงไฟลอยวูบๆ ผละหนีอยูดวงนนั้ ลงก็หาไดไ ม ทัง้ ๆ ทีม่ ันก็ลอยในลกั ษณะเชื่องชา และไมอ าจลอยข้ึนสูงเกินไปนกั ในขณะนม้ี นั วบู เรี่ยๆ ไปตามยอดไผ เชษฐา ดาริน และไชยยนั ตบ รรจุไรเฟล ไมท ัน กก็ ระชากปนส้นั ทตี่ ดิ เอวขนึ้ มาคอยจอ งยิง ในทันทีทีม่ นั วบู ขึน้ ฟอ งตําแหนง การทมี่ องเหน็ เปา หมายเพยี งแคด วงไฟแสง ซงึ่ จะเปลงเปนจงั หวะ แตละครง้ั และการท่ีมองไมเ ห็นศนู ยป น นอกจากจะยิงออกไปโดยสัญชาตญาณ ไมรูวา ลกู ปนแตล ะ นัดปลวิ ไปทิศทางใดบา ง เจา ผโี ขมดคงวบู ๆ ผละหนีไปไดเร่ือยๆ เม่ือไฟฉายสาเขา ไปทีด่ วงของมัน มนั กห็ รแ่ี สงหายวับไปจนมองไมเห็นอะไรท้ังส้นิ แลว กเ็ คล่อื นไหวไปสวางเรืองอยใู นตาํ แหนงพน แสงไฟ เปน อยูเชน น้ที กุ ครัง้ ราวกับการเลนเอาเถดิ เอา ลอ “อยา เพ่งิ ยิง คอยชวยกันเอาไฟฉายจับไว! ” เชษฐาเรม่ิ จะไดสติจากการตนื่ เตน ขดี สดุ นนั้ รอ งตะโกนสั่งมา ขณะน้เี จาโขมดดงคง กะพรบิ แสงเลาะลดั แอบแฝงอยูตามยอดไมซ ง่ึ ไมส ูงจนเกนิ ไปนกั รสู ึกวามนั พยายามจะหลบกาํ บงั ตนจากลกู ปน ทรี่ ะดมยงิ มาราวกับหาฝน ไมผ ิดอะไรกบั สญั ชาตญาณธรรมดาของสัตวทถี่ กู ตามลา รพนิ ทรเองกจ็ บั เคล็ดอา นมันไดใ นทนั ทนี ั้น ภายหลังจากที่ตัวเขาเองกระหนํ่ายิงอยา งไมย ้งั ออกไป ถึง 2 ชดุ ตดิ ๆ กัน “มันไปไมไดเ รว็ นักหรอกครับ เทา ห่งิ หอ ยธรรมดาเทา น้นั เอง” เขาพดู เรว็ ปร๋อื เต็มไปดว ยความหวงั “แลวก็คงจะลอยไมไ ดส ูงเกนิ ไปนัก ดบั แสงหลบอยไู ดก ไ็ มนาน ประเดยี๋ วก็ตอง เปลง แสงวบู ฟอ งตําแหนง เราพอมีทางตามมนั ไดจ นถงึ ท่ีสุด ถงึ ยังไงมนั กไ็ มพน สายตาไปได เอามนั ใหอ ยูม ือ!” ไชยยนั ตต ะโกนออกมาอกี ดานหนงึ่ ของกอรวก ซ่ึงเขากบั ดารินสกดั คุมเชิงกันอยู คอยใช ปน ส้นั ยงิ ดกั ไวเปน ระยะ “แบบนม้ี ีหวังแลว ตามมนั ใหถ ึงทส่ี ุดเลย!” หัวหนา คณะเดินทางรองบอกรพนิ ทร พรานใหญก ็สง่ั โดยเร็วใหแ งซายและเกิด วง่ิ ยอ นกลับไปทบ่ี ริเวณแคมปช ่ัวคราว ขนเอาเฉพาะกระสุนปนสํารองมาเพม่ิ เติม หวั หนาคณะเดนิ ทาง รองสัง่ ไปทางไชยยนั ตกับดารินไมใหย ิงอีก เพราะเกรงจะเปลืองกระสุนเปลา จดุ ประสงคของเขาซึ่ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

604 ตรงกันกบั การตดั สินใจของพรานใหญใ นขณะนก้ี ็คอื ...จะคอยเฝา ติดตามมนั ไปทกุ ระยะ โดยอาศยั จากความจรงิ ท่จี ับไดว า มนั ไมสามารถจะเคลอื่ นลอยไปไดเ ร็วนัก พอจะตามไดทนั และก็ไม สามารถจะดบั แสงหลบซอนตวั อยไู ด ไมว าจะเคลอื่ นไปทางไหน จะตอ งฟองตาํ แหนงตนเองอยู ชดั เจนทกุ ระยะ การถูกสะกดดว ยไฟฉายกเ็ ชนกัน สัญชาตญาณของมนั เกรงลําไฟฉายไมนอย ทกุ ครงั้ ทฉ่ี ายไฟสาดจบั มนั จะเชอ่ื งชา ลงอีกและแสงในตัวเองก็หรี่จางลง พยายามหลบแฉลบอยูไปมา อดึ ใจเดยี ว แงซายกับเกดิ กว็ ง่ิ กลับมาสมทบ และทกุ คนกเ็ ริม่ จะเขาใจวา ควรจะเฝาตดิ ตาม มนั ไดโดยวธิ ีใด ความเชือ่ งชา และแสงสวา งในตวั ของมันนั่นเอง ที่จะเปน สือ่ นาํ ทางใหต ามไดอยาง สะดวกท่ีสดุ ไมวามันจะลอยหนีไปทางไหน “นา เสยี ดายเหลือเกนิ เราไมม ีปน ลูกซองมากนั สักกระบอกเดยี ว มายงนั้ ก็รูชัดกนั ออกไป แลว ไรเฟล หรอื ปนส้นั ยงิ เปาหมายท่ีมลี ักษณะเปน ดวงแสงอยางนล้ี าํ บากมาก เราไมรจู ะกะ ตรงไหน” รพนิ ทรพมึ พาํ อยใู นลําคอ กราดไฟฉายคอยดกั ไปยงั ตําแหนง ยอดไผหนาทบึ ท่เี ห็นดวง ของมนั หรี่ดับหายเขา ไปเมือ่ อดึ ใจน้ี เชษฐาหันไปรอ งส่ังการใหไชยยนั ตแ ละดารนิ คอยออมไปสกัด อยดู า นหนึง่ กก็ ระโจนเขามาทเ่ี ขา “ถงึ วา ซิ ไดลกู ซองกระบอกเดยี วเทาน้นั รเู รื่องกันไปแลว เราลืมนึกถงึ ปนลูกซองไปถนดั ตอนท่เี ริ่มตามรอยไอแ หวง อยา งนอยใหเ กดิ หรอื แงซายถอื ติดมอื มาบา งก็ดี นน่ั มันหายไปไหน แลว?” “ยงั ไมไ ปไหนหรอกครบั หรี่แสงแอบอยตู รงยอดไผบรเิ วณทผี่ มจับไฟอยูน แ่ี หละ โอ! โนนแนะ ครับ! มันเปลงแสงเรอื งออกมานิดหนึ่งแลว รสู ึกวาจะเกาะนิ่งอยูกับยอดไผต รงนั้น เหน็ ไหม?” พรานใหญรอ งดังขึ้นในประโยคหลัง พรอ มกับชี้ใหเชษฐาดูรัศมีจางๆ ทีว่ ูบขน้ึ นดิ หนึ่ง ตรงปลายยอดอันเปน ซมุ หนาทบึ แลว กม็ ดื หายไปตามเดมิ “ดบั ไฟซิรพนิ ทร ผูรูสึกวาแสงไฟฉายของเราจะรบกวนมันมากทเี ดยี ว และมันคอยจอง จะหลบแสงไฟอยู ถาเราดบั ไฟมืดเฉย มนั อาจมีการเคลอื่ นไหวใหเหน็ ชัดอีกกไ็ ด” จอมพรานดับไฟในมือของเขาลงทันที เชษฐาตะโกนส่งั ไปทางไชยยนั ตแ ละดารนิ ดว ย ไฟฉายทุกดวงจึงมืดลงหมด คงมีแตเสยี งตะโกนพดู โตตอบกัน “เห็นหรอื เปลา ?” เสียงดารินตะโกนถามมา “ยงั ! ทางดา นโนน ละ” “ยังเหมือนกัน รสู ึกวา มนั จะพยายามซอ นแสงหลบเรา” ไชยยนั ตป อ งปากตอบมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

605 “คอยสงั เกตไวใ หด ีครบั ซมุ ไผยอดสูงท่ีเดมิ น่นั แหละ มนั คงหร่ีแสงซอนตวั อยไู มไ ดนาน นักหรอก” อดึ ใจใหญๆ ทามกลางความมืดสนทิ ปราศจากรอ งรอยอะไรทั้งสิน้ ราวกับวาเจา ผโี ขมด จะอันตรธานสูญไปแลว อยา งลกึ ลบั สายตาทุกคนที่รายลอ มอยูรอบกอไผใ หญ จบั นิง่ สงั เกตไปยงั ที่ หมายตาํ แหนง นั้นเปนตาเดยี ว คร้ันแลว แสงเรอื งๆ เหมือนถา นตดิ ไฟกป็ รากฏข้นึ ยงั ยอดไผตรงนั้นอกี แตไ มเ ปลง รศั มี สวา งวบู ๆ เหมอื นเคย มนั รบิ หรขี่ ึน้ มาพอใหสงั เกตเห็นไดรางๆ ในฉากของความมดื สนทิ ประเดีย๋ ว กด็ ับหาย ประเดย๋ี วกเ็ รืองขนึ้ มาอยางเบาบาง รพินทรส ะกดิ เชษฐาใหดูปรากฏการณลลี้ ับประหลาด นนั้ “ผมวามนั จะตอ งเปน เจาสัตวม ีปก และมแี สงอยูใ นตัวของมันเองชนดิ หนึง่ ประเภท เดียวกนั กับหงิ่ หอยนน้ั แหละ และธรรมชาติของมันจะตอ งขับแสงออกมาอยเู สมอ อาจตามจงั หวะ ของการหายใจหรอื ระบบเซลลหมุนเวยี นเหนอื บังคบั ของมัน ขนาดท่มี นั พยายามจะหลบเราอยู เชน น้ี มนั ยงั มแี สงเรอื งเบาๆ พอใหเ ราสงั เกตเหน็ ไดแ ทบทกุ ระยะ” เชษฐาออกความเห็นแผวตาํ่ จอ งเขม็งอยทู จ่ี ุดแสงจางๆ ดวงนั้น “ผมก็เขาใจอยา งเดียวกบั คณุ ชายน่นั แหละครบั ” “ลองไฟฉายดใู หมซ”ิ เขาฉายไฟไปทแี่ สงเหมอื นกอนถา นรบิ หรด่ี วงนน้ั ตามคาํ สง่ั พอไฟฉายพุงปราดออกไป กระทบกอ นถา นแดงๆ กด็ บั หายไปอกี มองไมเ ห็นอะไรนอกจากก่ิงใบไผ จอมพรานดับไฟอกี ครัง้ ครูเ ดียวมนั กแ็ ดงเรอื งใหเ ห็นขึ้นมาอกี “ออื ม แปลกแฮะ พอกระทบแสงไฟ แสงในตวั ของมันเองก็ดับ” “ผมคดิ วา มันตกใจแสงไฟมากกวา ครบั แลว พยายามหรี่ดบั แสงในตวั ของมันเสยี เพ่อื หลบ” เสยี งไชยยนั ตแ ละดารนิ ตะโกนถามมาอีก เพราะทางดา นโนนสงั เกตไมเ หน็ อะไรเลย เปน มุมบังซมุ ใบไผอ นั หนาแนน เชษฐาจึงเรยี กใหทั้งสองเขามาสมทบ แลวชใี้ หส ังเกตทางดานท่ีเขา พรานใหญ เกดิ และแงซาย เฝาสงั เกตอยูเงยี บๆ กอ นแลว ครเู ดยี ว ทั้งสองก็มองเห็นเชนเดียวกบั อกี ส่คี นที่เหน็ อยกู อน ตา งเตม็ ไปดว ยความงงงนั และขบคิด แสงประดจุ ถา นไฟกอนน้นั มีอาการเหมอื นจะไตช าๆ ไปตามกิ่งไผอยา งซอ นเรน มนั คง ริบหรเ่ี รอื งๆ อยเู ชนนนั้ ไมย อมเปลงแสงเปนดวงสวา งวบู ขน้ึ อกี เหมอื นจะสําเหนยี กอยใู นภยั และ ทกุ ครงั้ ถา ฉายไฟขึ้นไปกจ็ ะดับตวั เองมดื สนิท [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

606 “รูส ึกวามนั จะคลานหรอื ไตอยบู นกง่ิ ไผน นั้ โดยพยายามหรแ่ี สงใหน อ ยทส่ี ุด เพ่ือหลบไฟ ฉายกับลกู ปน แตมันก็ดบั แสงในตัวใหม ดื สนิทอยูนานๆ ไมได ลกั ษณะเดยี วกันกบั ตัวห่งิ หอ ยทกุ อยาง!” ดารินรองออกมา ภายหลงั จบั ตาสังเกตอยา งพินจิ “วาแตจ ะเอากนั ยงั ไงดีน?ี่ ” ไชยยนั ตถามขนึ้ อยางกระสบั กระสา ย “มันไมม ีทางจะหนเี ราไปไดแ ลว และมันตอ งรตู วั เองดีวา ถาออกจากกิง่ ซุม ไผนั้น เมือ่ ไหร มนั กต็ อ งเปน เปา ของเราทนั ที เพราะมันไปไมไ ดเรว็ แลวก็ไมสามารถจะลอยขึ้นสูง จนเกนิ ไปนกั เฝา ไวอ ยา งนี้แหละ มันผละออกจากยอดไผน ั่นเมอื่ ไหรเ ราก็ตามมนั เมือ่ นน้ั ถึงไหนถึง กนั ” เชษฐาวา ควักบหุ รี่ออกมาจดุ สบู อยางใจเยน็ “คณุ คิดยงั ไง รพนิ ทร?” ไชยยนั ตห นั มาถามพรานใหญ “ผมคิดอยางเดยี วกับคณุ ชายครับ ขณะน้ตี หี า แลว ใกลสวางเขา ไปเต็มที เรารจู ุดออนของ มนั แลววา มันจะมีฤทธิเ์ ฉพาะเวลากลางคืนเทาน้ัน และไปก็ไมไ ดเ รว็ มหิ นาํ ซํ้ายังมีแสงคอยฟอง ตําแหนง ตวั เองอยูทกุ ขณะ ถึงยังไงเสีย กค็ งไมพ น จากการสังเกตเหน็ ของเราไปได เราจะเฝามันอยู อยางน้แี หละ ถา ลอยเคล่อื นที่เมือ่ ไหรกต็ ามกนั ถงึ ทสี่ ุด เพราะการไปอยา งชา ๆ ของมันทาํ ใหเราตาม ไดอยางสะดวก เชอื่ วา คงไมค ลาดแนๆ อกี ชว่ั โมงเดยี วพระอาทติ ยก จ็ ะขึ้น แสงตะวนั มาเมื่อไหร เรา กค็ งจะเหน็ ชดั กนั ออกไปวามนั คืออะไร ส่ิงทเ่ี ราตอ งระวงั อยา งเดียวเทา นัน้ คือกล่นิ ที่เปนแกส พษิ คลายๆ ยาสลบจากมนั ผมคดิ วา ขณะนมี้ นั คงพยายามปลอ ยแกส พษิ เตม็ ท่ีเพ่ือเลนงานเรา สงั เกตไหม ครับ กล่ินมนั ฉนุ ตลบไปหมดทาํ ใหเ วยี นศรี ษะ ประสาทมนึ ชายงั ไงบอกไมถกู ” จริงอยา งพรานใหญว า ทกุ คนรสู กึ ตวั ไดด ีวา เต็มไปดว ยความวงิ เวยี นโผเผ อยากจะลม ตัว ลงนอนเปน ทส่ี ุด แตความตืน่ เตนตอ เหตกุ ารณว กิ ฤตทิ ําใหต างฝนความรสู ึกเตม็ ที่ ดารนิ ยืนกดั รมิ ฝปากคิดอะไรอยูอดึ ใจ กอ็ อกคําสั่งเร็วปรื๋อ “แงซาย ว่งิ ไปเอากระติกบรน่ั ดีมาเร็ว” ยงั ไมมใี ครเขาใจความหมายของหลอ น จนกระทง่ั แงซายไปเอากระตกิ บร่นั ดีทแ่ี คม ปพ กั นอนมาให หญงิ สาวเรียกผา เช็ดหนา มาจากทุกคน เทบรนั่ ดีในกระตกิ ราดจนชุมผาเช็ดหนาแตล ะผืน แลว บอกใหใ ชผาเชด็ หนานนั้ ปด ปากปด จมกู ไว สาํ หรับเกดิ กับแงซาย หลอนเทราดลงไปบน ผาขาวมา ประจาํ ตวั ของทั้งสองคน บอกใหป ดจมูกไวใ นลกั ษณะเดยี วกนั “แอลกอฮอลจ ากบรัน่ ดี จะชว ยกรองแกส พษิ จากมนั ไวไ ดม ากทเี ดยี ว” หลอ นบอก ทงั้ หมดปฏบิ ตั ิตามคําสง่ั ของหลอนทันที แลว ตา งก็รสู ึกวาไดผลอยา งยิ่ง สาํ หรบั ไชยยนั ตไมเพยี งแตเ อาผา ชุบบรัน่ ดีปดจมกู อยางเดียว ยังเทกรอกเขา ปากอีกหลายอกึ แลว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

607 ถอนลกู ปนสน้ั จากเขม็ ขดั ทเี่ อาขนึ้ มาบรรจุปน จนครบจํานวนทย่ี ิงไปแลว จากนน้ั ทกุ คนกเ็ ฝารอ คอยกันอยูด ว ยใจเตน ระทกึ ไมยอมใหถ านแดงบนยอดไมกอ นน้ันลับตาไปได มนั เคล่อื นไปเรอ่ื ยๆ อยา งเชอื่ งชาเหมือนจะพยายามคน หาทเ่ี รนตวั อนั ปลอดภัย “สมมติวา มันเปนสตั วป ระเภทมปี ก อะไรชนิดหนงึ่ ทบ่ี ินได ทําไมมนั ถงึ ไมบ นิ ข้ึนสูงไป เร่อื ยๆ ไมตองมากหรอก ขึน้ เพดานบนิ ใหไ ดสัก 200 ฟุต พวกเรากต็ ามไมท นั แลว และมนั กจ็ ะลอย หนีไปไดอ ยางสบาย” ไชยยนั ตต้งั ขอคิด “ผมเชอื่ วา แสงไฟฉายของเรา ท่คี อยสอ งสะกดมนั ไวนแี่ หละครบั เปน อุปสรรคสําคัญทํา ใหมนั ไมก ลาบนิ ผสมกบั ความเชอ่ื งชา ของมันดว ย ถา มนั บนิ ไดเ รว็ เหมอื นนก ปานนีม้ นั กห็ ายลิบ ไปแลว การบนิ ชา ทาํ ใหตกเปน เปาถนัดถน่ี ถงึ ลูกปนของเราจะยงิ ไปยงั ไมถ กู แตก จ็ ะตอ งเฉยี ดอยาง ใกลชิด สว นไฟฉายนัน้ กระทบตวั มนั ไดทนั ที มันตอ งกลัวไฟฉายเปน อยา งมาก จนทําใหไมก ลาบนิ นอกจากหาทแี่ ฝงตวั หลบ แลว เขากห็ ันไปทางเชษฐา “ผมอยากจะทดลองอะไรอกี สกั ครัง้ ” “อะไร?” “ยิงดูอกี สกั นดั แลว สงั เกตปฏกิ ริ ยิ าของมนั ” “เอาเลย คุณยงิ เองก็แลวกัน พวกเราจะชว ยสอ งไฟให” “อยา สอ งครบั ถาลาํ ไฟฉายพุงจบั ไปทีม่ ัน แสงเรืองๆ ทีพ่ อใหสงั เกตเห็นไดของมนั จะดบั ลงทนั ที แลวจะมองไมเ หน็ อะไรเลย...คณุ หญงิ ครับ โปรดมายืนตรงทีผ่ มน่ีหนอย...” ดารินกา วไปยนื ตรงตาํ แหนง ทพ่ี รานใหญช บี้ อกทนั ที “พอจะสงั เกตเห็นไดไ หมครบั เหมือนกระดาษสะทอ นแสงสแี ดงทเี่ รืองๆ อยใู นระหวา ง พุมทบึ ทางดา นขวามอื นี่ หรๆ่ี ดับๆ อยนู ั่น” “เหน็ แลว ” “เอาละ ผมจะสอ งไฟเฉพาะใหคณุ หญิงเหน็ ศูนยป น เทาน้ัน ตวั ของมนั มแี สงพอใหส งั เกต เปน เปาไดอยแู ลว” “ก็ได แตฉันไมรับรองวาจะถกู หรือเปลา นะ เพราะถงึ อยา งไรมันกเ็ ปน เปา ทเี่ ลง็ ยากมาก รสู กึ วา จะมใี บไผบังอยูทบึ ไปหมด” “ไมเปนไร เอาเพียงใหก ระสุนเฉยี ดเขาไปใกลชิดกับมนั ทส่ี ดุ เทา นน้ั ” หลอนพยกั หนา เหยยี ดแขนดานท่ีถอื ปน นนั้ .357 ออกไปสุดชวง ในลกั ษณะยิงเปา แลว ยกขึน้ “สอ งไฟใหเหน็ ศูนยซ”ิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])