03เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

608 รพินทรเอามือปอ งหนากระจกไฟฉายไว กดสวิทชเปดไฟ บังคบั แสงใหส อ งไปท่ีเฉพาะ ปนของหลอน วัตถุธาตุสะทอนแสงทฝี่ งติดไวย งั ยอดศนู ยห นาและบาก ศนู ยห ลังของปน สัน้ กระบอกนน้ั กป็ รากฏแสงเรอื งขนึ้ ใหสังเกตเห็นไดชดั ดารนิ เล็งอยา งประณตี เทาทห่ี ลอ นจะมองเหน็ เปา อนั คลมุ เครอื นั้นได อึดใจใหญก ็แตะไกปลอยกระสุนแรงสงู ระเบดิ ผานลาํ กลองออกไปดงั สะเทือนปาอกี คร้งั ยอดไผก ิ่งหนง่ึ ขาดผล็อยรวงลงมา พรอ มๆ กับดวงแสงอนั โชตแิ ดงก่ํากส็ วางวูบๆ ใหเห็น ทามกลางความมดื อกี คร้งั รูสึกวามันจะพลัดหลุดจากก่งิ ทเ่ี กาะแฝงตวั อยนู ั้นตกลงมาประมาณ 4-5 วา แลวก็พยงุ ลอยตัวไวได บินผละจากซมุ ไผก อน้ัน บา ยหนา หนเี ลาะลดั ไปตามยอดไมอ ื่นๆ เร็ว ทสี่ ดุ เทา ที่อตั ราความเรว็ ของมนั จะอาํ นวยใหไ ด และในครง้ั นี้ดเู หมอื นจะไมเกาะอยูยังยอดไมใ ด นอกจากจะมงุ หนีรุดหนาโดยฉวัดเฉวยี น อาศยั ยอดสมุ ทมุ พุมไมแ อบกาํ บงั ไป “ตามเรว็ !” เชษฐารอ งลนั่ ออกมา ท้งั หมดกอ็ อกพรตู ิดตามไปอยา งรวดเรว็ ในทนั ทนี ้ันโดยไมล ดละ รพนิ ทรเตือนใหคณะ นายจา งทง้ั สามของเขาเกาะกลมุ เดนิ ตามไปทางดา นเขา มิใหใ ครแตกแยกออกไป สว นเกดิ กบั แง ซาย แยกกนั ออกโอบไปคนละดา น บางขณะกบ็ กุ ไปในพง และบางขณะกไ็ ปตามทางดา นสตั ว โชค ดีที่ปา บรเิ วณน้นั ไมท ึบจนเกนิ ไปนกั การตดิ ตามจงึ ไมเกดิ อปุ สรรคจนเหลอื ความสามารถ เชษฐาตะโกนสง่ั เกดิ กับแงซายไมใ หย งิ หรอื สอ งไฟไปจบั ท่ีมนั อีกตอไป คงใหก ระจาย ออกเฝาติดตามไปเรื่อยๆ เทา น้นั เพราะเกรงวาการยงิ หรอื การสอ งไฟจะไลม นั ใหเตลดิ เปดเปงไป เรว็ ขึน้ อีก อัตราการลอยเคลือ่ นที่ของมัน เทียบแลว ขนาดคนเดินอยา งชนดิ เรง ฝเ ทาเทานน้ั แต ไดเ ปรียบกวา เพราะมันลอยไปไมมีการสะดดุ ชะงักตดิ ซมุ ไมหรือพงหนาม ลอยขา มไปไดอ ยา ง สะดวก ซ่ึงกลมุ มนุษยต องเสียเวลาออ ม หรอื หาทางบกุ เพอ่ื กระช้นั ชิดเขาไป จะอยางไรกต็ ามแสงท่ี เปลงอยวู บู ๆ ในจงั หวะถ่ขี องมนั ทาํ ใหมนั ไมอาจพนไปจากสายตาได ทกุ คนวิ่งบาง เดินบาง แลว แตภ มู ิประเทศ สาวรอยอยางกระชนั้ ชดิ เขาไปอยางชนดิ ถึง ไหนถึงกนั โดยลืมความเหนด็ เหน่อื ย ทัง้ เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ถกู กิ่งไมและหนามเกยี่ วไป หมดท้งั ตวั แตไ มมใี ครรูส กึ คํานงึ ถึง สายตาทง้ั หกคชู ว ยกนั สังเกตแสงของเจา ผีโขมดไวจากมมุ ตางๆ กนั ไมย อมใหค ลาดไปได เพยี งสิบนาทแี รกของการติดตาม พรานใหญกจ็ ับเคล็ดไดอ ีก “ใจเยน็ ๆ ไวค รับ ไมต อ งตามกันอยางผลผี ลามอะไรนักหรอก มนั ไมม ที างจะหนีเราไป ได เพราะความชาของมนั นแ่ี หละ น่ีกใ็ กลส วางเขา ไปเตม็ ทีแลว ไอผโี ขมดตอ งอยมู อื เราแน” “รูสกึ วาแสงกะพริบของมนั จะถีข่ น้ึ นะ ในเวลาที่มนั ตองการลอยไปใหเ ร็วขึน้ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

609 เชษฐาตง้ั ขอ สงั เกตอนั รอบคอบ “ถาง้นั ก็พอจะเดาไดเลยวา ถามันลอยตวั หรือบินอยู มนั จะซอนแสงของมันไวไ มไ ดเ ลย ตองกะพรบิ อยตู ลอดเวลา ยกเวน เวลาทม่ี นั เกาะอะไรอยกู บั ท่ี ซงึ่ พอจะพรางแสงไดบาง โชคดี เหลือเกนิ ถามนั สามารถดบั มืดไดสนทิ เลยในขณะลอยหนี ปา นนเี้ รากง็ งกนั ไปหมดแลว ไมม ที าง ตามไดถ ูก” ไชยยนั ตค ํารามออกมาอยา งลิงโลด เขาอยากจะยิงอยูหลายครั้งในระหวา งการตดิ ตาม ท่ี เหน็ ดวงแสงอยา งถนัด ตดิ ขบั ที่เชษฐากับรพนิ ทรคอยยับย้ังไว ทกุ คนรอความหวงั สดุ ทา ย โดยการ รอใหร งุ สวางพระอาทติ ยข นึ้ ซง่ึ เช่ือมั่นวา ผมพิสูจนท้งั หลายมันจะกระจา งชดั ออกมาใหเห็น เจา สิง่ ลล้ี บั ดูดเลือดมนษุ ยแ ละสตั ว ซึง่ ในขณะนกี้ ลายเปน เปา หมายถกู ตามอยา งกระชนั้ ชิดดุเดอื ดของกลุม มนุษย ยงั ไมม ที ที า วา มนั จะเรงอัตราเคล่ือนหนขี องมันใหเ รว็ ข้ึนไปไดก วา เดมิ เทาๆ กบั ทไ่ี มสามารถจะลอยขน้ึ สงู จนเกนิ ไป แตท าทขี องมันกส็ อ ใหเ หน็ ชดั วา พยายามจะรุดหนไี ป อยา งสดุ ฤทธ์ิ และมสี มั ผัสท่รี ูตอภัยอนั จะมาถงึ ตัวไมผ ิดอะไรกับสตั วธรรมดาสามัญ บางครัง้ มนั ลอยซอกซอนลงตํา่ แอบแฝงอยูต ามกลมุ เถาวัลยแ ละพุมไมเ ตย้ี ๆ พอถูกตามชิดเขามาจนเกอื บจะถงึ ตวั ก็ลอยหนขี ้นึ สูงในระดบั ยอดไมทไ่ี มเ กิน 30-40 ฟตุ ทิศทางผละหนบี ายหนา ไปยังหบุ ลึกดา นท่ี คณะทง้ั หมดปะทะกบั มหงิ สาเมือ่ เยน็ วานน้ี เสียงเกิดกับแงซายซ่งึ แยกกนั ออกตามเปนหนากระดาน รองเตือนมาใหร ู พรานใหญเต็มไปดว ยความหนกั ใจ ยกนาฬกิ าพรานนํ้าขน้ึ ดูขณะนนั้ เปน เวลา 05.25 น. ฟากลางดงยังมดื สนิท เสียงไกป า ทีต่ ามปกตจิ ะตองเจือ้ ยแจว ไปรอบทิศแลวในเวลาเชนน้ี แตข ณะน้ี มนั เงียบกริบ ไมม เี สยี งสตั วใ ดกระโตกกระตากขึ้นเลยแมแ ตพวกนก “เอ...มันบา ยหนา ไปทางหุบครบั ถา เขาเขตปาทึบ การตามของเราอาจจะชะงกั ดไี มด ีมัน หนีรอดไปได โดยเฉพาะเม่อื ถึงบริเวณทเี่ ปนพงรกชัฏจนเกนิ กวา ทเ่ี ราจะแหวกตามเขา ไปได หรอื มายง้นั กบ็ รเิ วณชะงอ นเขาชนั ” “ทําไงดี ถา งัน้ ? เราพยายามออ มไปสกัดหนา มนั ไวห รือ? ไลต อนใหมนั กลับไปบริเวณปา โปรงท่เี ดมิ ” ไชยยนั ตถามขึ้นโดยเรว็ “ไมมีประโยชนห รอกครบั วธิ ีนั้น แงซายกบั เกดิ ในขณะนี้กพ็ ยายามดกั อยูท างดานนน้ั อยู แลว แตมนั กพ็ งุ จะเขาดงใหไ ด สงสยั วารงั พกั ของมนั จะอยใู นดงนั่นแนๆ ” “เอาไฟฉายจับแลว กช็ ว ยกนั ยงิ อกี ครง้ั รพินทร เรารกู นั แลว วามันกลัวแสงไฟฉาย พอถูก แสงไฟฉาย – ถูกระดมยงิ เขา มนั กจ็ ะตองหลบเขาหาทแ่ี อบตามยอดไมไ มก ลา เคลอื่ นไหว เราลอ ม ลว งเวลามันไวจนกวาตะวันจะขน้ึ เหลอื อกี คร่งึ ช่ัวโมงฟา กจ็ ะสางแลว ขนื ปลอ ยใหม ันเขาดงลึกได เรากห็ มดหวังเทาน้นั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

610 ความคิดของหวั หนาคณะเดนิ ทางผูสุขุมรอบคอบแยบยลเปน ทส่ี ุด จนกระทง่ั เขาเองก็ลืม นึกไปถึง ดารนิ กบั ไชยยันตเห็นจรงิ ดว ย สนับสนนุ มาเปน เสยี งเดยี ว พรานใหญจ ึงปอ งปากตะโกน ส่ังการใหเ กดิ กบั แงซายทราบ และแลว จากนน้ั ไฟฉายทกุ ดวงก็สาดจา ออกไปอีกพรอมกบั เสียงปน ท่รี ะดมแผด สะเทอื นไปทัง้ พงไพร จริงตามทเ่ี ชษฐาคาดคะเนไวท กุ อยา ง พอถกู ไฟฉายถูกยงิ เขา เจา โขมดดงกเ็ ปลย่ี นทศิ ที่ กําลังมงุ หนาอยูแ ฉลบวบู วาบลงเบ้อื งตํา่ อยางลนลาน แลว พุง ปราดหายเขาไปในบรเิ วณพมุ หนามอนั หนาทบึ กวางใหญซึ่งขนึ้ อยเู ปนละเมาะ เชษฐาสั่งใหห ยุดการฉายคน หาลงอีกคร้งั แลว ใหกระจาย กาํ ลังออกลอมเฝา ดูไวร อบดา น ความรกทบึ หนาแนนของพงหนามบรเิ วณนั้นทําใหไ มสามารถจะ มองเหน็ รองรอยอะไรของมนั ทั้งสนิ้ จุดเรอื งแสงในตวั ของมันทีม่ ีลักษณะเหมือนกอ นถานติดไฟ ก็ ไมป รากฏใหส ายตาคน หาคใู ดคนพบ “เอะ ! ถกู ลกู ปนแหลกไปเสยี แลว กไ็ มร!ู หายไปเลย” ดารนิ รอ งข้ึน “คงไมห รอกครบั ตามสามัญวินจิ ฉยั ถามนั ถูกลูกปน แตกสลายหรอื ทาํ ลายไป มันกจ็ ะตอ ง ยอ ยยบั ไปในทันทีทพี่ วกเราระดมยิง นก่ี อ นทีม่ นั จะพงุ ลงไปในปาหนาม กย็ ังเหน็ แสงของมนั อยู ลกู ปนตองไมถ กู มนั แน มนั เขาไปในปาหนามโดยเจตนาท่ีจะหลบเทา น้นั ” พรานใหญบ อก “แลวทําไมเราถงึ มองไมเห็นแสงเรอื งๆ ในตวั ของมนั เลย ถงึ มนั จะหลบไมก ะพรบิ แสง รศั มเี รอื งๆ ในตวั ของมนั กห็ ลบตาเราไปไมไ ดนนี่ า” “ปา หนามนี่มนั ทึบเกนิ ไป มันคงหลบเขาไปซอนกําบังอยใู นมุมทพี่ วกเรามองไมเ ห็นกไ็ ด อยูในนีแ้ นๆ ครับ ระวังกันไวอ ยา งใหคลาดตากแ็ ลว กนั มันลอยตวั เมอ่ื ไหรก ็จะสังเกตเหน็ รัศมถี นดั เมือ่ น้นั พอสวา งเราคอยบุกเขา คน เช่ือวาไปไหนไมร อด” ขบวนลา โขมดดงทงั้ หกคน นง่ั พัก คอยระวงั ลอ มปาหนามบริเวณนนั้ ไว เปนการพัก เหนอ่ื ยไปในตวั พรอมกบั หารอื กนั ไปพลาง นานๆ คร้ังก็ฉายไฟกราดสองไปมา เปนการบีบบังคบั ใหมนั ซอ นตวั อยนู งิ่ ในบรเิ วณปาหนามแหง นน้ั โดยไมก ลา ทีจ่ ะลอยตัวขึน้ หนี ตางเตม็ ไปดว ยความ กระสับกระสาย พยายามดนู าฬิกาเรงแสงตะวนั ใหข นึ้ เสยี โดยเรว็ ...แตล ะนาทที ่ีผานไป...ดมู ันชาง เช่อื งชา เสยี เหลอื ประมาณ ในบรรยากาศอนั เครง เครยี ดเขาดา ยเขาเข็มน้ี ไมมีใครรูสกึ ตอความหนาว เยน็ ของอากาศหรอื วา ความเหน็ดเหนอ่ื ยทบี่ ุกตามกันมาอยางไมค ิดชวี ติ เวลาผานพน ไปเปน ลําดบั ในท่ีสดุ เข็มนาฬกิ าขอ มอื ของทุกคนกช็ บ้ี อก 05.45 น. ฟา เริ่ม ปรากฏแสงรางๆ และทันทีน้นั ระหวา งทค่ี ณะนายจา งท้งั สาม กําลงั สูบบหุ รีฆ่ า เวลากันอยกู ็ตอง สะดุงลุกพรวดข้ึนยนื ทนั ที เพราะเสยี งตะโกนเอะอะของแงซายกับเกิด ซงึ่ เฝา ดักอยอู กี ดานหน่ึง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

611 “นาย! มันไปแลว ลอยขนึ้ มาน่ัน” พรอ มกัน ก็มีเสียงปนระเบดิ กกึ กองขึน้ สองนดั จากทางดา นนัน้ ในความมดื ทกุ คนมองเหน็ รัศมีทบั ทิมสวา งโรจนข ึ้นอกี ครง้ั หน่งึ ลอยตัวเหนือยอดพง หนามใจกลางละเมาะขน้ึ มาอยา งรวดเรว็ แลวก็ลิ่วอยา งเร็วทสี่ ุด หรอื เรว็ กวา ความเรว็ ของมันทกุ ครงั้ พงุ ไปทางดงทบึ ดา นขวามอื อันเปนทศิ ทางเดิมท่ีมนั จะบายหนา ไปกอนที่จะถกู ยงิ สกดั เมื่อยีส่ บิ กวา นาทีที่แลว มา “ตามยงิ ! เอาไฟฉายสอ งไวด ว ย!” รพินทรร องตะโกนบอกทกุ คนสดุ เสยี ง แลว ออกวง่ิ กวดไปอยางกระช้ันชิด ตวั เขาเอง ไมไดยิง แตใ ชไฟฉายในมอื สองสะกดไว ไชยยันตแ ละดารนิ กก็ วดตดิ ตามมาอยา งกระชน้ั ชิด ทง้ั สามใชป น สั้นประจําตัวระดมยงิ กนั สนนั่ หวัน่ ไหว สว นเกิดกบั แงซาย กส็ ง เสียงโหร อ งเอะอะเอากงิ่ ไมตีปาไลตอ นสกัดเปน ปก มาท้ังสองดาน เจาผีโขมดลอยวูบๆ ไปเบอื้ งหนา เหมอื นจะเปน การตัดสนิ ใจหนคี รง้ั สดุ ทายของมัน หลบหลีกแสงไฟฉายเปน พัลวัน มุงเขาสูดงลกึ ขึ้นทุกขณะ คณะลาท้งั หมดกก็ วดตามคดิ ไปอยาง ทรหด เสียงตะโกนบอกกนั เสยี งโหต ะเพดิ ไลแ ละเสียงปน ดังลั่นไปทั้งดงทึบยามเชาตรู ฟาก็เริม่ จะ สางขึ้นทกุ ขณะ เกดิ กับแงซายใชไ ฟฉายสอ งสกัดไว เปน การตอ นไมใ หมันลอยหนเี ขาบรเิ วณทเี่ ปน ปารกทบึ โขมดดงหลบแสงไฟลอยเลยี ดตํา่ ไปตามพมุ ไม สงู จากพื้นดนิ ไมเ กนิ 1 เมตร เลีย้ วเลาะ ซอกซอนอยางสุดฤทธขิ์ องมนั แสงในตัวก็ยิ่งกะพริบในจังหวะท่ีถี่ข้นึ ทกุ ขณะ เหน็ สวางโร ราวกบั ไต ท้งิ หางแสงไวเ ปนทางยาวในทกุ ครง้ั ทม่ี ันวาบไปเบ้อื งหนา มงุ ขน้ึ เนนิ ไหลเ ขาลกึ เขา ไปสบู ริเวณ หุบเขาตามลาํ ดับ... ในทส่ี ดุ มันก็เปลงแสงสวา งเปน รัศมีรงุ ครัง้ สุดทาย พุง เปนทางยาวหายวบู เขาไปในซอก หินผาตอนหนงึ่ เหนอื กลุมโขดหินท่งี อกอยสู ลับซับซอน พรานใหญก วดตามเขา มาถึงตาํ แหนงน้ันเปนคนแรก ใชไฟฉายกราดสองสํารวจ แลว ก็ พบซอกหินผาตอนหนง่ึ มีรอยราวแตกเปน ชอ งเผยออกจากกนั ประมาณฝา มือ เมือ่ สอ งไฟดูเขา ไป ในรอยแตกนนั้ กร็ ูส ึกวาเปน โพรงลึกสลบั ซับซอนคดเค้ยี ว ตําแหนง ท่ีเขาสองไฟเขา ไปตดิ อยูเพยี ง แคร ากไมท่ีชอนไปในระหวางซอกหนิ เทานน้ั ไมสามารถจะแลทะลเุ ขา ไปลกึ โดยตลอด เพราะบงั เหลยี่ มอยู ทกุ คนก็ปราดตามเขามาถึงในเวลาไลๆ กนั ขณะนน้ั ฟาสางจนพอจะมองเหน็ หนากนั เอง ไดร างๆ “มนั หายเขาไปในรอยแตกของหนาผาน่ีแหละครบั สงสัยวาขา งในจะเปน โพรง” จอมพรานบอกโดยเรว็ ชักมีดโบวอี่ อกมาทดลองเคาะและแงะเปด ปากทางออกไป แต เชษฐาควาขอมอื ของเขาไว รอ งบอกอยา งยนิ ดี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

612 “อยาเพง่ิ รพนิ ทร! รอใหส วา งกวานเ้ี สียกอ น มันอยมู ือเราแลวไปไหนไมพน หรอก มนั จะตอ งจนมุมอยใู นน้ีแหละ คอยใหตะวนั ข้นึ เหน็ อะไรชดั ๆ แลว คอ ยหาทางแงะปากโพรงนอ่ี อก ตอนนี้ใจเยน็ ไดแลว” “เสรจ็ ละมึง ไอผโี ขมด คราวนีจ้ ะไดร ชู ดั กนั ออกไปเสยี ทีวา มนั คืออะไร ออ หนีเขาไป ในซอกหนิ นเี่ อง สงสัยจะเปนรงั ของมัน พอตะวนั จวนจะข้ึนมนั กพ็ ยายามหนีใหญ มนั คงรตู วั วา สวา งเมือ่ ไหรม ันก็เสร็จเมอื่ น้นั ถึงไดร ีบแจวอาวกลับรงั ใหไ ดกอ นสวาง ชว ยกันเฝา ไวใ หดี อยาให มนั โผลออกมาได” ไชยยนั ตคาํ รามออกมาอยา งหมายมัน่ “วา แตตรวจดใู หด ีซิ มที างออกดานอืน่ อกี หรือเปลา ” ดารนิ พูดหอบๆ สหี นา ของหลอน แสดงอาการตน่ื เตนยนิ ดไี มน อยไปกวา คนอ่นื ๆ รพินทรฉ ายไฟฉายสํารวจดจู นทว่ั “เชอ่ื วาคงไมมหี รอกครบั ปญ หามันอยูท ี่ซอกขางในนเ่ี ทา นั้น มันจะเปนโพรงถ้าํ ลกึ สกั แคไหน คดเคย้ี วซอกซอนไปถึงไหนบางก็ยงั ไมทราบ” แลวเขากห็ นั มาสั่งแงซายกับเกดิ ใหยอนกลบั ไปยังแคมปทีพ่ ักนอนชวั่ คราว เพือ่ ใหข น สัมภาระตดิ ตวั ของทกุ คนทย่ี งั ท้ิงไว ในขณะที่ฉกุ ละหกุ ออกตดิ ตามนํามาท่ีนี่ ซ่ึงความจรงิ ระยะทาง มันกไ็ มห า งออกไปเทาใดนกั ทัง้ สองผละไปตามคาํ ส่งั โดยเรว็ “เอาละครับ เราคอยเฝามันอยทู ่ีนี่แหละ ประเด๋ยี วแงซายกับเกดิ มาถึง ตมกาแฟเชากนิ กนั สักมื้อกอนกไ็ ด แลวหลังจากน้ันคอ ยจดั การกบั มัน ฟา สางขึ้นทุกขณะแลว มันคงไมม ีทางหนีไป ไหนไดอีกหรอก แลวเรากจ็ ะไดรูกับตาวา ไอตัวลึกลับทีม่ แี สงราวกบั ทับทมิ ดดู เลอื ดลูกหาบเราตาย ไปคนหนง่ึ แลวนีน่ ะ รูปรา งหนาตามนั เปน อยา งไร” รพินทร ไพรวลั ย หนั มาบอกกบั คณะนายจางของเขา แลว กท็ รุดตัวลงนง่ั กบั พน้ื หนิ ใต หนาผาน้นั อยา งผอ นคลายอารมณ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

613 27 สิบหา นาทีหลังจากนน้ั เกดิ กบั แงซายกพ็ ากันกลบั มาถงึ หอบเอาสัมภาระของคณะ ท้งั หมดในบริเวณทีพ่ ักนอนชัว่ คราวมาดวย รวมท้งั การเก็บร้อื ถอนแคมปเ รียบรอ ยโดยไมจ ําเปน ท่ี จะตองยอ นกลบั ไปทีน่ นั่ อกี ฟา ในดงยามนนั้ ก็สวา งเหน็ หนากันชดั พอดี ทุกคนไมมีใครไดน อนกัน เตม็ ตน่ื นัก สาํ หรบั เมอื่ คืนทผ่ี านมา แตกไ็ มม ใี ครงงั เงียงว งเหงาเลย รพินทรก อไฟไวค อยทากอ นแลว พอเกดิ กบั แงซายมาถงึ เขากต็ ง้ั น้ําตม กาแฟ ระยะเวลา ระหวางนี้ ทง้ั หมดนง่ั พกั รายลอมอยูตรงบรเิ วณหนา ผาอันแตกระแหงเปนชองเขา ไปในนนั้ ภมู ิ ประเทศรอบดา นเร่ิมจะมองเหน็ ไดถนดั ขึ้นเปนลําดบั ตําแหนง นั้น ขณะทีต่ ามรอยเจา ผีโขมดกนั ข้ึนมาอยางกระชั้นชดิ คณะนายจา งทง้ั สามไม รูสึกตัวเลยสักนดิ วา มันเปนการไตเนินสงู ชันของไหลเขาตอนหนึง่ ข้นึ มา และเนินนัน้ มาสะดดุ ชะงักเอาทห่ี นา ผาตัดอนั สงู ลบิ ทต่ี ั้งยอดตระหงานเง้อื มข้ึนไปเบือ้ งบน ตรงบรเิ วณหนา ผาตดั แลเหน็ เน้ือหนิ โลง เตยี น บางแหงกแ็ ซมไปดว ยพมุ ไมเ ต้ียๆ ประเภทเครือเถา ปราศจากตน ไมใ หญ เพราะ พ้ืนทสี่ ว นใหญเปนหิน โขดหนิ รปู ลักษณะตางๆ กองอยเู ปนหมวดหมูสงู ตา่ํ และรปู รางแปลกๆ กัน ออกไปราวกับจะเนรมิตไวด ว ยมือเทพเจา บางครง้ั ดูคลายคนนั่งกอดเขา และบางกอ นก็ดเู ปนรูป สงิ สาราสตั วตางๆ งดงามยิง่ ตรงทผ่ี ีโขมดวูบแสงหายเขาไปในซอกรอยหินแตกนัน้ มีโขดหินมหึมา กอ นหนงึ่ ตงั้ สกัดอยูเบ้ืองหนา เหมือนหลืบกาํ บงั มีชองวา งระหวา งโขดหิน กับเชงิ ผาเปนพืน้ ราบ เตียนหา งประมาณเมตรครึ่ง ท้งั หมดตา งซกั ถามกันถึงนาทีวกิ ฤตทิ ่เี กดิ ขน้ึ ขณะท่ตี างฝา ยตางรสู ึกตัว สาํ หรบั คณะ นายจา งท้งั สามน้ัน ไมเปน ปญหา ทกุ คนยอมรับเปนเสียงเดยี วกนั วา ขณะนั้นตางหลบั สนทิ และ ตกใจลกุ พรวดพราดขึ้นดว ยเสียงปน เกดิ กอ็ ยูในลักษณะเดียวกัน รพินทรเลาถงึ เหตกุ ารณท เ่ี ขาลืมตา ข้ึนมาเห็นปรากฏการณประหลาด จนกระท่ังเสียงไรเฟล จากแงซายระเบิดข้ึนเปน ปฐมฤกษ และน่ันคือสญั ญาณปลุกทกุ คนใหรูสึกขึ้นพรอมกนั หมด ความจึงปรากฏชัด จากการไตส วนไลเ ลยี งเปน รายตัวออกมาวา หนมุ กะเหรีย่ งพเนจร นนั่ เอง เปน คนสําเหนยี กภัยคนแรกทีส่ ุด “ผมรับยามสดุ ทา ยกอ นจะถงึ เชา ตอจากผกู อง...” แงซายเลาดว ยเสียงลึก เม่อื ถกู ใหอ ธบิ ายถึงเหตกุ ารณต อนนนั้ “ผมนอนหลับๆ ต่ืนๆ เพราะผูก องส่ังใหนอนไดแ ตตอ งหูไว ผมจะเผลอหลับไปหรอื เปลา ก็ไมท ราบ เหน็ พระธดุ งคอ งคทีเ่ คยเล้ียงผม มายนื อยตู รงหนา สะดงุ ลมื ตาต่นื ปางพักเวลานน้ั มืดไปหมดเพราะไฟมอด และเดอื นตกลบั ปา ไปแลว ไดก ลนิ่ หอมฉุนวงิ เวยี นไปหมด มันเปนกลิ่น แบเดยี วกับท่ีผมเคยไดใ นคนื สดุ ทายทีเ่ ราตงั้ ปางพักกนั อยทู ่ีโปงกระทิง ผมพยายามกระดกิ ตวั มนั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

614 หนักไปหมดเหมือนมีอะไรมาทับ พยายามอยอู ยา งนนั้ นานสกั เทาไหรไมท ราบ จึงลกุ ขึ้นนง่ั ได แลว กเ็ หน็ ดวงไฟอยา งทเ่ี หน็ กนั แลว ลอยสวา งวบู ๆ เปน จงั หวะอยทู างดา นปลายเทา ทีเ่ จานายนอนอยู รสู กึ วาทกุ คนจะหลบั หมด มนั ลอยวนเวยี นอยูครใู หญ จงึ ผานผาทีข่ ึงเปนหลังคาเขาไปชาๆ ตรงเขา ไปทางดา นหวั ผมไดสตอิ กี ครั้งในตอนนนั้ ...” “แลว แกก็ยงิ ?” พรานใหญต อประโยคให เมอ่ื แงซายหยดุ ชะงัก กลํ้ากลืนอะไรชนดิ หนึ่งลงคออันแหง ผาก “ครบั แลวก็เหน็ ผูก องถลาออกมาเปนคนแรก จากน้ันทุกคนกต็ น่ื พรอ มกนั หมด” “คุณอาจรสู กึ ตวั ขึ้นและเหน็ มันหลังแงซายเพียงเลก็ นอ ยเทา น้นั ” เชษฐาพูด ภายหลงั จากปะตดิ ปะตอ เหตกุ ารณ “โชคดีเหลือเกนิ ทถี่ ึงแมม นั จะมาดอดเลน งานเราอีกคร้ัง พวกเรากร็ สู กึ ตัวตนื่ ขน้ึ รับมอื ไดเ สียกอนที่ใครจะตกเปน เหยื่อ ดแี ลว ท่ีมนั หมายมาเลนงานกลุมของพวกเราหกคนนี่ ถา มนั มงุ ไปท่ี กองเกวยี นใหญของเรา ยังไมรวู า ใครจะตายบา ง” “กอนจะลม ตวั ลงนอนเม่อื คนื นี้ ฉันไมไ ดค ดิ ถึงเจาผโี ขมดน้ีเลย ลืมเสยี อยางสนิท กลบั ไปมัวเสยี วไอพ วกเสอื นกึ ไมถ งึ เลยวา มันจะลงเลนงานเราคนื น”้ี ไชยยนั ตบ น พรอมกบั สบถเกร้ียวอยใู นลาํ คอ มันจรงิ ตามท่อี ดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญ วา เมือ่ คืนทแี่ ลวดูเหมือนจะไมมใี ครคิดเฉลียวถงึ เจาผโี ขมดกันเลย แมแ ตรพินทรเอง ตา งมวั ไป ระแวงสัตวป ระเภท เสอื หมี หรอื ไอแหวง กนั เสยี มากกวา หรือมฉิ ะนน้ั ก็เจามหิงสาทถี่ ูกยงิ เจ็บไปตวั นน้ั อนั เนอื่ งมาจากทโ่ี ขมดดงเวนระยะไมปรากฏวแ่ี ววรองรอยเสยี คืนหนึง่ ขณะที่ทกุ คนยงั รวมกลุมแรมคืนกนั อยูทโ่ี ปง น้ํารอ น “ถาโพรงทมี่ ันหนีหายเขาไปตรงน้ีเปน รงั ของมนั การทเ่ี ราไปพักนอนกันตรงดงรวกเมื่อ คนื ก็เทา กับมานอนรอคอยเปน เหยื่อมนั อยูแคป ลายจมกู นี่เอง เพราะฉะนน้ั ไมมีปญ หาเลยท่ีมันจะ ไมไ ปเลน งานเรา” ดารินเอย ขรมึ ๆ ขณะทมี่ องจบั ไปยงั ตําแหนง นัน้ ดว ยความรูส กึ อันไมอ าจบอกถกู “คณุ คิดยงั ไง รพนิ ทร โพรงหนิ ตอนนนั้ เปนรงั ถาวรของมนั หรือวา ทหี่ ลบภยั ชว่ั คราว เทาท่ีมันจะหาได เพราะถกู กวดกระช้นั จวนตวั เขา มา?” หวั หนา คณะเดนิ ทางขอความเห็น พรานใหญเ มม รมิ ฝปากตาหร่ลี ง “ผมเชื่อวา มนั ควรจะเปน รงั ถาวรของมนั มากกวาครับ กลางวนั มันหลบซอนตัวอยใู นน้ัน พอกลางคนื กอ็ อกหากิน อาจเปนประจาํ ทกุ คืนไป หรืออาจเวนหลายๆ คืนจึงออกสักคร้ัง เปนส่ิงที่ เราจะตอ งศึกษากนั ตอไปเมอ่ื ไดต ัวมนั แลว ” “อะไรทําใหคณุ เช่อื อยางนั้น” ไชยยนั ตถาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

615 “ลักษณะทาทกี ารบายหนา หนีของมนั ครบั ถาโพรงหนิ ตอนนีเ้ ปนเพยี งท่ขี วนตวั เทาทีจ่ ะ หาไดของมันเพ่อื หลบช่ัวคราว มนั จะไมสอ เจตนาถงึ การมงุ หนามาอยางน้ี สังเกตไหมครับ พอพวก เราเริม่ ตาม มนั ก็พยายามจะบายหนมี าทางดงทบึ แหงนี้ พอสกัดยิงและฉายไฟกเ็ ขา ไปแอบซอนใน พงหนาม ทีนพี้ อใกลรุงเขา มาเต็มท่ี มนั กพ็ รวดพราดออกจากท่ซี อ นอีกครัง้ บา ยหนา ลิ่วมาทางนโ้ี ดย ไมยัง้ นําทางตรงดิ่งมาทีเดยี ว ไมมีการเปะปะออกนอกทาง พอถึงท่กี ห็ าบวูบเขา ไปเลย มนั นาจะ แปลสัญชาตญาณของมนั ไดช ดั แลว วา กอนตะวนั ขึ้นมนั จะตองซอกซอนกลบั ไปถึงรงั ใหไ ด โดยถอื วานัน่ เปนแหลง ปลอดภัยของมนั ท่ีสดุ ถา ฟา สางข้นึ กอนทีม่ ันจะถึงรัง มันกเ็ สรจ็ เราแนๆ ผมอยากจะ เชอ่ื เหลอื เกินวา พอพน เขตกลางคืนไปแลว มนั คงเปนอะไรชนดิ หนงึ่ ท่ีไมม ีฤทธเ์ิ ดชอะไรเลย ซ่งึ มนั ตอ งรูตัวมนั เองดี แตถ งึ อยางไรกต็ าม คราวนีม้ ันหนีเราไมพน แลว คาหนงั คาเขาเลย บังเอิญภมู ิ ประเทศเหตกุ ารณมันชว ยเรามาก คือปา ไมทึบจนเกนิ ไปนกั พอใหเราตดิ ตามมันทนั และระยะเวลา ทีม่ นั มาก็ใกลส วางเต็มที จงั หวะท่มี ันจะหนเี ราโดยอาศยั กลางคนื เขา ชว ยมีอยูในระยะสั้นๆ ทาํ ใหเ รา ไมต อ งตามกนั นานนกั ” “วาแตเราจะมที างเปดปากชอ งรอยแตกนน่ั ตามเขา ไปถงึ ตัวมนั ไดห รือเปลากไ็ มร ู เสียม หรอื ชะแลง เราก็ไมม ีติดกนั มาดว ย อยทู แี่ คม ปใหญหมด” ดารนิ เปรยขน้ึ อยา งเปน หว ง ระหวางทเ่ี ชษฐากับรพินทรข บคิด ไชยยนั ตก โ็ พลง ออกมาวา “จะยากเยน็ อะไร ถา มนั เหลือบากวา แรงนกั เราก็ลอมเฝามนั ตอ ไป ใหเ กิดหรือแงซายแยก ไปพบกับกองเกวยี นใหญข องเรา ขนเอาไดนาไมทม า ยดั เขาไปตมู เดยี ว จะใหภ เู ขาหายไปทง้ั แถบก็ ยังไหว” “ไอเ ร่ืองทีจ่ ะถลมภูเขาทาํ ลายทกุ สง่ิ ทกุ อยา งใหพ นิ าศยอ ยยบั ไปดว ยระเบดิ หนิ นะ ไมย าก หรอก...” เชษฐาผรู อบคอบลกึ ซึ้งกวาสหายของเขา แยงมาเครง ขรมึ “แตเ ราตอ งไมล มื วา เราตอ งการไดต วั มันในสภาพทเ่ี รียบรอ ยท่ีสุด ตองการพสิ จู นให เหน็ ชัดปรโุ ปรง ไปกับตา วา มนั คืออะไรแน การที่ใชร ะเบิดหนิ เขา ชว ย มนั อาจทาํ ใหเ ราสูญเสีย วัตถุประสงคที่ตองการยิ่งยวดในขอนไ้ี ป ยดั ไดนาไมทต ูมเขา ไป หนาผาพงั ลงมาทัง้ แถบ แลว อะไรๆ มันก็สูญหายไปภายใตกองหนิ ทลายนั้น เราก็มดื มนอยูน นั่ เองวา เจาดวงไฟทล่ี อยมาสบู เลือด มนษุ ยห รอื สตั วไดอยา งลึกลบั น้นั มนั คืออะไร อยูท่ีไหน” “ถกู ของคณุ ชายแลว ครับ เราตองการพิสูจนม ันใหไ ด ไมใ ชต อ งการเพยี งแคทําลาย เทานนั้ ” พรานใหญเ หน็ พอ งดว ยกับคาํ พดู ของหวั หนา คณะเดนิ ทาง “ผมคิดวาพอมที างเปด ปากชอ งเขาไปไดโ ดยไมตอ งใชร ะเบิด หรือใหค นของเรากลับไป เอาเคร่ืองมือทีแ่ คมปใ หเ สยี เวลา” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

616 ท้ังหมดดืม่ กาแฟและกนิ อาหารกระปองกนั อยา งเรงรบี พอใหห นักทอง พอเสร็จสรรพก็ พรอมทจี่ ะดําเนินการตอ ทนั ที รพนิ ทรเขามาสํารวจรอยแตกทีเ่ ชิงผาดานนน้ั อยางพเิ คราะหอ กี คร้งั ทกุ คนตามเขา มาราย ลอมชว ยกนั แยกสํารวจบรเิ วณขา งเคยี ง แลว ตางกพ็ บกับความมหศั จรรยใจ งงงวยกันไปอีกครั้ง จาก โขดหนิ ทง่ี อกอยเู ปน แงตะปมุ ตะปารอบดา นของบรเิ วณนั้น ขณะนนั้ มันเปนเวลา 7 นาฬกิ าเศษ เลก็ นอ ย มองเหน็ ทกุ สิ่งทกุ อยา งไดอยา งถนดั ชดั เจนกวาความสลวั รางของตอนใกลร งุ ท่ีมาถงึ กันใน ครัง้ แรก ทุกคนพากันตะลงึ ไปช่ัวขณะ “เอะ! แปลกจริง ทาํ ไมหนิ เหลาน้จี ึงมีสีสันราวกับลกู แกว ตา งสีอยา งนนี้ ะ” เสียง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน อุทานแหลมออกมาอยางตนื่ เตน แวดลอมรอบกายของทกุ คนในขณะนี้ วาววามวจิ ิตรตระการตาไปดว ยกอ นหินหลากๆ สี ราวกับแกลง เอากอนแกวมาประดับไว ลกั ษณะของมนั แกรง ใสเหมอื นผลึก บางกลุม เปนสีดําสนทิ เงาวบั ประดุจนิล บา งกอ็ อกแดงจางๆ หรอื ไมกแ็ ดงจัดเหมอื นทับทิม เหลืองนํ้าออยเหมอื นบษุ ราคมั และเขียวขาบประหน่ึงมรกต สวยสดงดงามแลลานตาไปหมด บางแงห นิ ก็เปน เกล็ดขาวใสประหนงึ่ พลอยมกุ ดาหาร สีสันของกลุมหนิ เหลานน้ี นั้ มีทงั้ ออนและแก มที ้ังสว นทย่ี ังแยกกนั อยเู ปน ชน้ั ๆ ขุน มวั และสว นทใ่ี สเปนแกผ ลึกแลว กระจัดกระจายฝง พราวอยูตามพน้ื และแงโ ขดรอบดานของปาก แอง โพรงผาบริเวณน้นั พรานใหญเ องกง็ นั ไปเชน กนั ทง้ั หมดหนั มาสบตากนั แลวก็แยกยา ยกม ลงพิจารณาดหู นิ สี ประหลาดเหลา นน้ั อยางตนื่ ใจ “ใหตายซ!ิ นม่ี นั อะไรกนั น่ี ใครเคยเหน็ หินมีสปี ระหลาดๆ อยา งนม้ี ากอนบาง มนั คือ อะไรกัน ใครจะบอกได?!” เสยี งไชยยนั ตค รางออกมา เชษฐาเมมรมิ ฝป ากแนน ใชส นั มดี โบวค่ี อยๆ บรรจงตอยแงหนิ สีชมพใู ส มีเสน แดงเรื่อๆ เปน แกนอยใู จกลางกอนหนง่ึ หลุดออกมาจากโขดหนิ ใหญ แลวหยบิ ขน้ึ สองพจิ ารณาดดู ว ยสหี นา อนั เครงขรึม สวนดารนิ กบั ไชยยนั ตก พ็ ยายามแงะแงห ินสีขาวและเขยี วขนึ้ มาคนละกอนตรวจดู อยา งสดุ พศิ วง แลวแลกเปลยี่ นกนั ดู จากนนั้ คณะนายจา งทง้ั สามก็สงสายตาเปนคําถามมายงั รพินทร เปนเปาหมายเดยี ว “ผมก็นกึ ไมถงึ มากอ นครบั วา เราจะมาพบกบั ผลึกของหินสีตางๆ เหลา นี้ ผมเองกไ็ มเ คย พบมนั มากอนเลย แมจะเคยไดย ินไดฟ ง มาบาง” จอมพรานพดู ขน้ึ แผวเบา รบั เศษหินสีชมพทู เี่ ชษฐาสงไปใหพลิกไปมาอยูใ นมือ เชษฐา จอ งตาเขานงิ่ อยูเชน นน้ั พดู เกอื บเปน เสยี งกระซิบ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

617 “รพินทรเ ปน ไปไดไ หมในขอ ท่วี า ขณะนพี้ วกเราทกุ คน มายืนอยเู หนอื บอ พลอยอันมคี า พจิ ารณาใครครวญดูใหด ซี ิ ไอท่ีผมสงใหคุณดูนน่ั อะไร แลว ก็ทไ่ี ชยยนั ตและนอยอกี ” ไชยยนั ตและดารนิ ก็สงสะเกด็ หนิ ทแี่ งะขน้ึ มาไดใ หเ ขาเงียบๆ พรานใหญเ พงพศิ แตล ะ กอ นเหลานน้ั อยูเปนครู แลว กราดสายตาไปรอบๆ อีกครง้ั “ท่ีคุณชายแงะขน้ึ มานี่มนั ทําทา จะเปน ทบั ทิมครบั สว นของคณุ หญงิ น่ีก็มที างวา จะกลาย เปนมุกดาหาร และของคณุ ไชยยนั ตก็ควรจะเปนมรกตตอ ไป...แตจ ะอกี สกั กรี่ อ ยกพี่ นั ปไมท ราบได เทา ทีเ่ ราพบนี่ มนั เรม่ิ จะแปรสภาพเทานน้ั ยงั ไมถ ึงขน้ั ท่ีจะเปนตัวจริงของมนั แตถ งึ อยา งนัน้ มันกน็ า อัศจรรยไมใชน อยท่ีเรามาพบแหลง ของมนั เขา อยา งบงั เอญิ โดยไมค ดิ ฝนอยางน”ี้ “คุณคดิ แตเ พียงแคน ี้เองหรือ?” ดารนิ ถามมาโดยเรว็ “กค็ ณุ หญงิ กาํ ลังคดิ อยางไรเลาครบั ?” “นีม่ นั เปน แตเ พียงเปลือกผิวนอกของมนั ทเ่ี ราเหน็ เทา นั้น หนิ เหลา นกี้ ําลงั แปรสภาพ กลายตวั ไปเปน อะไรสกั อยา งหนึ่ง ยนื อยใู นระหวา งกลางของเพชรพลอยอนั มีคา จรงิ อยู มันจะตอง อาศัยกาลเวลาอีกนานพอดู อาจนบั เปนพนั ๆ ปข างหนา กอนทม่ี ันจะเปน ตวั จรงิ ทนี ถี้ าลกึ ลงไปใน ภูเขาหนิ ลูกนลี้ ะ สมมติวามนั ถูกระเบดิ หรอื ขดุ คน กันลงไป เจา สว นที่มนั อดั ตัวแนน จนกลายเปน ของจริงไปแลว จะไมม ีอยูบา งทีเดียวหรอื ” รพนิ ทรยกมือขางหน่งึ ข้ึนลบู ปลายคาง “กน็ า คิดมากเหมือนกนั ครบั ในขอ นี้ บางทคี ุณชายอาจพดู ถูกแลว ในขอ ท่วี าขณะน้พี วก เราทุกคนยนื อยเู หนือบอ พลอยอนั มคี า หากวา เราจะมีเวลาสาํ รวจขุดคนมันไดพ อ มนั เปน สิง่ นาสนใจนา เกบ็ ไปคิด แตค งไมใ ชระยะนีแ้ น” “เราเหน็ จะตอ งทาํ แผนทตี่ าํ แหนงนีไ้ วเสียแลว สาํ หรับโอกาสขา งหนา ของเรา หากวา เรา ไมตายกนั เสียกอ น” ไชยยนั ตพดู อยางกระตอื รือรน “ไมจ าํ เปน ตอ งทําแผนทหี่ รอกครบั ลงเจอะตําแหนงแนน อนลงไปแบบนี้แลว มนั ไมมวี นั เคล่ือนยายหนหี ายไปไหนไดห รอก มาเมอื่ ไหรก็พบเมอื่ น้ัน” แลว เขากส็ ง เศษหินอนั สวยงามตา งสเี หลานั้น กลับคืนไปใหเ จาของผูอตุ สาหแ งะมนั ออกมา พรอมกบั บอกวา “เก็บไวด ูเปนท่ีระลกึ ซคิ รบั เผอื่ มโี อกาสเจอะผูช าํ นาญโดยเฉพาะ กล็ องใหเ ขาตรวจดูวา มนั จดั อยูใ นลําดบั ไหนของหนิ อันมีคา สําหรับการคนควา กนั ตอไป ผมเองกไ็ มช ํานาญในเรือ่ งนน้ี กั รแู ตเ พยี งวา มนั ยังไมถ งึ ข้ันเทานั้น แตมันก็อาจใกลเคยี งเขาไปมากแลว กไ็ ด วาไมไ ดเหมอื นกันครับ หลังจากที่คณะของเราหมดธุระเรอื่ งการติดตามคนหาคณุ ชายอนชุ าแลว และยงั มชี วี ิตรอดปลอดภัย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

618 อยูไ ด พวกคณุ อาจหวนมาสาํ รวจแหลงน้ี แลวพบวา มนั กลายเปน ขุมพลอยมคี า มหาศาลไปกไ็ ด ใคร จะร”ู “อยา ใชคาํ วาพวกคณุ แตจ งใชคําวา ‘พวกเรา’ อันหมายถึงตวั คุณเองดว ย” เชษฐากลาวอยา งหนกั แนน “ถา เราเสรจ็ ธุระ ถาเรายงั มีชวี ิตรอดอยรู ว มกนั เราจะเอาเร่อื งนี้มาพจิ ารณารว มกนั อกี ครง้ั และเมอื่ นน้ั ตองมีคณุ รวมอยใู นคณะของเราดว ย เอาละ ขอใหเ ราผา นเรอื่ งนีไ้ ปเสยี กอ น มนั ยงั ไมถ ึง เวลา วากนั ถึงไอผีโขมดทม่ี ันเขา ไปติดกับอยูใ นนั้นกอ นอ่ืนเถอะ” รพนิ ทรก ับแงซายและเกิด กห็ นั ไปสํารวจรอยแยกของหนา ผาอีกครั้ง แลวก็พบวามนั ไม แข็งแรงอะไรนกั สวนตํ่าทสี่ ุดของมนั เปนหินปนู ชนิดเปราะ ปนกบั ดนิ รวมซ่ึงยดึ เหนย่ี วกนั ไวดว ย รากไม พรานใหญก็ออกคาํ ส่ังใหแงซายกับเกิดไปตดั ไมสาํ หรับจะใชง ดั ทะลวงเพอื่ เปด ปากชอง ออกไปในบดั นน้ั ครเู ดียว ท้ังสองกแ็ บกแกน ไมแข็งทอ นขนาดหนา แขง เส้ียมปลายเปน ปากฉลาม ยาว ประมาณสองวาทอ นหนง่ึ เขา มา รพนิ ทรใ ชส นั มีดโบว่ีกะเทาะบริเวณรอยแยกใหขยายเปน ชองกวาง ออกไปพอทจี่ ะสอดไมอ ันนน้ั เขา ไปได แลวบอกใหท งั้ สองทมิ่ ปลายดา นที่เสี้ยมลึกเขา ไปประมาณ ศอกเศษ จนกระท่ังหลืบกัน้ ขางในไมสามารถสอดเขาไปไดอ กี แลว จงึ ออกคําสั่งใหช วยกันงดั ทดลองหนว งหาความมัน่ คงของผนังโพรงหินตอนน้ัน ทั้งเกิดและแงซาย ชวยกนั ออกแรงงัดเตม็ ท่อี ยสู องสามครั้ง รสู ึกแตเ พยี งวา แผนหนิ บรเิ วณนั้นไหวสะเทือนเล็กนอ ยเทานนั้ เขาขยบั จะเขา ไปชวยอกี คนหนง่ึ แตไชยยันตจ ับไหลไ ว “อยาเพ่ิง! ลําพงั เกดิ แงซาย และคณุ อกี คนหนึง่ รวมเปน สามคนนะเห็นจะไมมที างหรอก แตถามผี มกับเชษฐาเพมิ่ อีกสองแรงมนั กน็ า คิดเหมือนกนั ไมท อนน้สี ั้นไปหนอย ใชแ งซายไปตัดมา อกี สักทอ นหนงึ่ เถอะ ใหญข นาดเดยี วกนั แตคราวนเี้ อาใหย าวสักสามวา เราจะไดช ว ยกันดนั พรอม กันทั้งหา คนไดถ นดั ” “จรงิ ของแกไชยยันต! ” เชษฐารองออกมาอยางเหน็ ดว ย พรานใหญเ มม ริมฝป าก เขายังไมไดพ ูดคําใดท้งั สิน้ ใชส นั มีดเคาะตรวจดบู รเิ วณใกลเ คียง กับจดุ ทงี่ ดั ครง้ั แรกนน้ั เชษฐากบั ไชยยนั ตก็ชว ยกนั สํารวจพรอมกับหารอื กนั เบาๆ อึดใจเดียว รพนิ ทรกม็ าพบกบั จุดออ นเขา อกี จุดหนง่ึ อยูคนละดา นกับจุดทเ่ี กดิ กบั แงซายงดั เมื่อสกั ครูนี้ เวน ระยะหา งกนั เพียงวาเศษแตร ะดบั ต่ํากวา เลก็ นอย ตาของพรานใหญเ ปน ประกายดว ยความหวงั ชี้ให คณะนายจางของเขาดภู ายหลังจากการกะเทาะเปน ชอ งเขา ไปมองเหน็ เปนโพรงขนาดเดียวกบั ชอง แรก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

619 “เราชว ยกนั งัดพรอ มกันสองดานดกี วาครบั ใชไมขนาดเดียวกันอกี ทอ นหนึง่ ปก เขา ตรงน้ี ในขณะทอ่ี ันเดมิ งดั ตรงโนน แรงงดั ทงั้ สองดา นจะไปรวมกันอยตู รงกลางพอดี มนั ควรจะหลดุ ออกมาทัง้ กะบิ ดกี วา จะใหแ รงงัดไปหนกั อยดู า นเดยี ว เพราะไมอ าจทานไมไหวหกั เสียกอน” เชษฐาและไชยยันตย มิ้ ออกมาได “เราโงกันอยไู ดต ง้ั นาน เพราะไมร วู า มนั จะมีชองใหงดั ไดอ ีกชองหนง่ึ ถา งัน้ กเ็ อาเลย แบง กาํ ลงั ออกเปนสองดา น ดานหนึ่งสองคน อกี ดานหนึง่ สามคน” “นอยชว ยดว ยก็ไดค ะ ดกี วา จะยนื อยูเฉยๆ ถึงแมเ ทยี บอตั ราสวนแลว กาํ ลังจะมีเพยี งแค ครึง่ เดียวของผชู ายกย็ งั ดี แบง ขางละสามเทา ๆ กนั ” ดารนิ บอกพ่ชี ายมาโดยเรว็ อยา งชนดิ เอาไหนเอาดว ย แตร พินทรส ่ันหนาบอกมาวา “งดั หนิ กระบนิ ้ีหาคนก็สบายแลวครบั คุณหญงิ ยนื ถอื ปน คมุ เชิงไวด กี วา เรายังไมร ูวา อะไรมนั จะสวนพรวดพราดออกมาในทันทที ่หี ินกระบนิ ม้ี ันหลุดออก พวกเราหา คนมัวแตก าํ ลงั ออกแรงงดั กนั อยู อยางนอ ยที่สุดมีคนถอื ปน คอยระวงั สักคนหน่งึ กย็ ังด”ี พ่ีชายพยักหนา บอกมาอีกคนหน่งึ ตามการแนะนาํ ของพรานใหญ หญงิ สาวจึงรบั คาํ โดยดี แงซายและเกดิ ไปตดั ไมมาอีกทอ นหนึ่งยาวกวา อนั แรกเล็กนอ ย สําหรับดา นทจ่ี ะใชง ดั สามคน แลว การงดั กเ็ ร่มิ ขนึ้ ในทนั ทีนัน้ เกิดกับแงซายประจําอยทู างดา นเดมิ สวนสองชายผเู ปนนายจางและ พรานใหญช ว ยกันทางดานซา ยมือท่เี พ่งิ จะพบใหม พอทงั้ สองดา นเขา ประจาํ ที่เรียบรอ ย ดารนิ กช็ กั ปน สัน้ ขางเอวอกมาถอื ไว เบย่ี งตัวไปหลบกําบงั อยทู ม่ี ุมโขดหนิ กอ นหน่งึ อยาไมป ระมาท ไชยยนั ตเปน คนนบั จังหวะ เพ่ือใหส ญั ญาณชว ยกนั ออกแรงพรอ มกนั หมดทุกคน ครั้งแรก แผน หนิ ตรงนน้ั ลน่ั ครดื อยางเหน็ ผลทนั ตา ยงิ่ เปน กําลงั ใจใหท ุกคนระดมแรง อยา งเตม็ ท่ี ครง้ั ทีส่ องสว นท่บี อบบางก็เร่มิ แตกรว งพรูเปนสะเกด็ คร้งั ท่ีสามมนั ก็เรมิ่ คลอน และ คลอนไหวเพมิ่ ขนึ้ ทุกทตี ามจังหวะของการงดั พอครงั้ ทแ่ี ปด หินเปราะบรเิ วณนัน้ ก็หลดุ ผลัวะออกมาทง้ั กระบิเปน กอนขนาดโองยอ มๆ กลงิ้ ลงไปตามพน้ื เทลาดเปด ใหเหน็ ปากโพรงถํา้ แคบๆ เปนชองกวางประมาณวาเศษ และสูงใน ระดับทรวงอก ทงั้ หาคนชวยกันโหมแรงงัดเสยี หลักชนปะทะกัน ลมลกุ คลกุ คลานอยกู ับพน้ื แลว รบี เผน ลกุ ข้ึนโดยเรว็ กระจายกนั ออกยนื รายลอ มปากถํ้าน้ันไว เชษฐากบั ไชยยนั ตกระชากปน จากเอว ขน้ึ มากระชับไวในมอื สวนดารินผหู ลบฉากเตรยี มพรอ มอยูก็เผนเขามาสมทบ ท้งั หมดพงุ สายตา คนหาเขาไปในบรเิ วณโพรงถา้ํ น้ันดวยใจอนั เตนระทกึ ลกั ษณะของมนั เปน เหมือนหอ งทีย่ าวลกึ เขา ไปใตห นาผาประมาณ 7-8 เมตร แสงสวาง ของเวลากลางวนั สาดเขา ไปไดเพยี งรางๆ ไมส ามารถจะมองเห็นอะไรไดถนัดนกั นอกจากเงาสลัว ตะคุมของหินงอก หินยอย และรากไมท โ่ี ผลอยูระเกะระกะ หินหลากๆ สีทฝ่ี ง พราวอยยู งั บริเวณ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

620 ปากถาํ้ ราวกบั ใครเอาเพชรพลอยมาประดับกรุไว แตล ะแกงกอนของมนั ท่มี ีทง้ั เขียว แดง เหลือง ดาํ และขาวเหลานน้ั แลดูสกุ ใสงดงามยง่ิ กวา ที่มองเห็นกนั ตามโขดหนิ เบอื้ งนอกหลายเทา นกั พรานใหญข ยบั จะกมตวั ลอดเขา ไป เชษฐาก็ปาดแขนกนั หนา อกเอาไว “อยาเพง่ิ รพินทร! ” หวั หนาคณะเดนิ ทางรอ งหา มดว ยเสียงกระซบิ ไชยยนั ตก ็สะกิดแงซายผยู นื อยูใ กลๆ “ไฟฉาย เรว็ !” แงซายกระโดดผลงุ ลงไป พรบิ ตาเดยี วกก็ ลบั มาพรอมกับไฟฉายสองอัน สงไปใหไชย ยันตและดารนิ คนละอนั ทั้งสองก็เปด สวติ ซฉ ายกราดเขาไปในถ้าํ อันมืดสลัวคลุมเครอื น้ันทนั ที สิ่งแรกทส่ี ะทอ นแวววาวตอบแสงไฟออกมา ก็คอื แงห นิ หลากๆ สีเหลา น้นั เปลงประกาย ลอไฟลานตาไปหมด เพดานเปน หนิ ยอ ยสลับไปกบั รากไม ไมเชงิ จะรกทึบเกนิ ไปนกั สว นพื้นดํา สนิทเปน มันปลาบ ราวกบั มใี ครมาทําไว โลงเตยี นปราศจากซอกมุมลบั หรอื ชอ งทางท่ีจะนําทะลุไป ยังสวนอืน่ ใดทง้ั สน้ิ คูหานนั้ จํากดั และตนั อยูเ พยี งแคอ าณาบรเิ วณประมาณไมเ กนิ 15 ตารางเมตร ครน้ั แลว ท่ซี อกหลืบในระดบั ลางตอนหนง่ึ นัน่ เอง ลําไฟฉายทัง้ สองอนั ก็กวาดไปกระทบ กับอะไรชนดิ หนง่ึ เขา มนั สะทอ นเปน ดวงแดงกาํ่ สุกปล่ังตอบแสงไฟออกมา ราวกบั ทับทมิ ทา ย รถจกั รยาน มีความเรืองสกาวยงิ่ กวา หินสีตา งๆ ทีฝ่ งประดบั พราวอยรู อบดานในขณะนแ้ี ลเห็น เดน ชัด นนั่ เปนภาพในพรบิ ตาแรกท่ีทุกคนเหน็ ตามลําแสงไฟยามเม่ือกวาดไปพบ ครนั้ แลวตอมา เมอื่ สายตาปรับไดท ก่ี ม็ องเหน็ ออกไปอกี วา เหนือดวงทบั ทิมอันสกุ ปลั่งกอ นเข่อื งนั้น ยังมีดวงทบั ทมิ สะทอ นแสงเลก็ ๆ อยอู ีกคูหนง่ึ วาวจาสแู สงไฟ อะไรชนิดหนงึ่ ตวั มสี ณั ฐานคลายแมงมมุ ดํามะเม่ือมเปนเจาของดวงตาทบั ทมิ คนู น้ั สว นทบั ทมิ ดวงใหญทีเ่ ปน เปา สะทอ นแสงมองเห็นถนดั ทสี่ ดุ ทนั ทที ไี่ ฟกระทบตดิ อยูใตตวั ของมนั ลกั ษณะเหมือนมนั จะครอ มกกเอาไวค ลายๆ เปน ไข หรือมฉิ ะนัน้ กเ็ ปนสวนหน่ึงของแผนทอ งท่แี นบ ตดิ อยูก ับพนื้ ทั้งหมดจองตะลึงพรงิ เพริด อยา งชนดิ ทายอะไรไมถกู ไปยงั ภาพทปี่ รากฏเห็นอยนู นั้ เปน ตาเดยี ว เสยี งเชษฐากบั ไชยยนั ตอ ทุ านออกมาแผว เบาอยางมหศั จรรยใจ มันเร่ิมไหวตวั งุมงาม แชมชา พยายามจะหลบแสงไฟทส่ี องสะกดอยขู ณะน้ี ระยะทมี่ ัน อยหู ลืบมมุ นน้ั หา งจากปากถ้าํ ประมาณ 5 วา เหน็ ผาดๆ ในปจ จุบนั ทนั ดวนนี้ เหมอื นเสอื แมลงวนั แตตัวเขอ่ื งขนาดซองบหุ รี่ ขนตามตวั เปน มนั ระยบั ราวกับนลิ มนั เคลอ่ื นถอยหนา ถอยหลังอยาง งนุ งง บางขณะกไ็ ปขา งๆ พยายามจะถอยหนหี าทีห่ ลบตวั ทพ่ี ้นื ผนังถาํ้ ทกุ ดา นตันไมม ชี องทางให ไปได ความตืน่ เตน อศั จรรยใจ ทําใหทกุ คนยนื งนั อยกู ับที่ จองตาไมก ะพรบิ ไปยงั เจา สตั ว ประหลาดนนั้ ทาํ อะไรไมถูกไปช่วั ขณะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

621 “ไอม หาวายรายนเ่ี อง คอื ไอผโี ขมด...” เสยี งไชยยนั ตค รางออกมาดงั ไมเกินกระซบิ “มนั เปน ตวั อะไรกนั แน แมงมมุ กไ็ มใ ช ปกู ไ็ มเชงิ ” ดารินพึมพาํ จอ งตาเบิกโพลง “พยายามจบั เปน ใหไ ด เราตอ งการตวั มันเพ่อื พิสจู นอะไรหลายอยาง” เชษฐาพูดดว ยเสียงสนั่ ดวยความต่ืนเตน ยนิ ดี พรานใหญห ันไปออกคําสัง่ กบั เกดิ สองสามคาํ พรานพ้นื เมอื งคูใจของเขากว็ ่งิ ไปยงั กอง สมั ภาระทว่ี างรวมกนั ไว อดึ ใจเดยี วกก็ ลับมา ในมอื มถี งุ แปงชนิดหนาใบยอ ม ซง่ึ ใชแ ทนยา มบรรจุ สิง่ ของตดิ ตวั นาํ มาสง ให รพินทรค ล่ีขยายปากถุงออกเต็มสว นกวา งของมนั แลว ถอื กระชบั ไวใ นมอื โดยเอาปากถุงคว่าํ ลง ทุกคนกพ็ อจะเขาใจไดในทนั ทีนนั้ “ผมจะยองเขา ไปตะครุบมนั เอง ชว ยฉายไฟจับไวด วยนะครบั แลวกค็ อยระวังใหด เี ผือ่ มนั จะพรวดพราดสวนออกมาทางปากทาง” “จะเหมาะหรือรพินทร เรายงั ไมร พู ษิ สงฤทธ์เิ ดชของมันแนช ดั เลย มนั อาจเลนงานคณุ ใน แบบทเ่ี ราคาดไมถงึ ตอนทคี่ ุณเขาไปชดิ ตวั มันกไ็ ด” เชษฐาเตือนมาอยางไมแนใจ จอมพรานปาดแขนเส้ือข้นึ เชด็ เหงอ่ื บนใบหนา ตาจับนงิ่ อยู ทีเ่ จา สตั วป ระหลาดนั้น ย้ิมออกมาเครยี ดๆ “เช่อื วา คงไมเปนไรหรอกครบั ถงุ แปงน่หี นาพอ ผมจะใชวธิ ีจบั มันแบบจบั แมงปอง หรือ ปู พวกเราคอยระวังไวอ ยา งท่ีผมบอกกแ็ ลว กนั ” “เด๋ียวกอน” หวั หนา คณะเดินทางบอกเรว็ ปรอื๋ ส่ังใหไ ชยยนั ตกบั ดารนิ คอยจบั ไฟไวเชน นัน้ ตนเองวิ่ง ไปควา เศษทอนไมอ ันหน่งึ ใหญข นาดเหมาะมือมาถือกระชับเตรียมพรอ ม สว นเกิดกบั แงซายกช็ ัก ดาบเดนิ ปา ออกมาเตรยี มสกดั หากเจาโขมดรายจะวิง่ สวนออกมาทางปากถํา้ แลว เชษฐากพ็ ยักหนา กับรพินทร พรานใหญถ ือถุงแปง ไวมั่นในมอื ทัง้ สอง คอ ยๆ กม ลงลอดปากถํา้ ยองทลี ะกา วตรงเขาไป อยา งระมดั ระวงั ทกุ คนท่เี ฝา ดูอยแู ทบจะไมย อมหายใจ พออีกสามกา วจะถงึ ตวั มนั เจา ผโี ขมด ซ่งึ เปน สัตวป ระหลาดทท่ี กุ คนไมเคยเหน็ หรือกําหนดสณั ฐานของมนั ถกู มากอ นกเ็ รม่ิ ขยับตัวอีกคร้งั อยางสาํ เหนยี กภยั อาการเคลื่อนไหวของมนั ครง้ั นด้ี ูเหมือนจะคลองแคลว ฉับไวขน้ึ แตย ังงงๆ ไม สามารถจะมองเหน็ อยเู ชน นนั้ คลา ยสัตวต าฟาง เสียงไชยยนั ตและเชษฐารองเตือนเขามาอีกอยาง ระแวง รพนิ ทรห ยดุ นง่ิ อยกู ับท่ี กะคํานวณระยะวา ถา เขากาวอกี กาวเดยี ว กจ็ ะตอ งเอาถุงแปง ครอบตะครุบตัวมนั ไดอ ยางแมนยํา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

622 พริบตานั้นเอง เขากเ็ ผนเขา ตะปบเปา หมาย! ทนั ทที ี่รูสกึ วา ถุงแปง ครอบลงกระทบพ้ืน ทกุ คนกไ็ ดยนิ เสียงดงั พึ่บ! ปรากฏขนึ้ พรอ ม กับกลุมควันเขยี วมวั พุงตลบ พรานใหญผ ละหลังกน จาํ้ เบา ลมตะแคงลงกบั พน้ื ทามกลางความ ตะลึงของทุกคนท่ีเหน็ ปจจุบนั ทันดว นนนั้ เจา สตั วป ระหลาดก็วง่ิ สวนปากทางออกมาอยา งรวดเรว็ ชนผนงั เปะปะแลวมงุ หนาโดยสัญชาตญาณออกมาทางปากถาํ้ ทท่ี ้งั หมดยนื ลอ มกนั อยู ทกุ คนรอ งบอกกนั เอะอะ และเคล่อื นไหวกันอยางจาละหวนั่ เกิดกระโจนเขา ฟน ดว ยดาบเดนิ ปา แตพลาดไปนิดเดยี ว มันแฉลบไปทางไชยยนั ตซ ่ึงก็ กระโดดตวั ลอยดวยความตกใจ ชนดารนิ เซไปทางหน่ึง แงซายว่ิงกวดเขา มากระหน่าํ ฟนอกี คนหน่ึง แตก ผ็ ดิ อกี มนั พุงตะลีตะลานมาทางเชษฐาผกู ําลังเตน อยู หัวหนา คณะเดนิ ทางจะตดี วยไมก็ไมท นั เสียแลว อารามตกใจตน่ื เตน เกรงวามนั จะหลุดพน ไปได เขากก็ ระทืบรองเทา คอมแบต็ ลงไปโดยแรง ถกู มนั อยางจังหงกิ งอดน้ิ ปดอยตู รงนนั้ แลวเตะกระเดน็ ไปกระทบโขดหนิ ใหญกอ นหนง่ึ กองน่งิ หมดฤทธเิ์ ดชอยทู ่นี ัน่ เหน็ แตเ พยี งขาอนั มขี นรงุ รังทั้งหกขาง สน่ั พลว้ิ เหตุการณทง้ั หมด มนั เกดิ ขนึ้ ภายในชวงอึดใจเดยี วทา มกลางความอลหมานและเสยี ง เอะอะล่นั ไชยยันตวง่ิ ปราดเขาไปในถํ้าพรอมกับเกดิ หว้ิ ปกประคองพรานใหญผ นู ง่ั จา้ํ เบาอยกู บั พืน้ แลวพยงุ ลากออกมาโดยเรว็ ทกุ คนละความสนใจกบั เจา สตั วประหลาดซึง่ หมดฤทธ์ไิ ปแลว ชวั่ ขณะ ปราดเขามารุมลอ มเขา...รพินทรไ อจามและสาํ ลกั อยูค รหู นึ่ง กล็ มื ตาขนึ้ สดู อากาศบรสิ ทุ ธเิ์ ตม็ แรง กล่ินฉนุ เอียนชวนหนามดื วงิ เวียนตลบคลุง ไปหมดทง้ั บริเวณปากถา้ํ อันเกดิ จากแกส พิษที่มันปลอย ออกมา “รพินทร! เปน ยังไงบา ง?” เชษฐา ไชยยนั ตรอ งถามลําล่ําลาํ ลักเปนเสียงเดียวกนั เขาจามอีกสองสามคร้งั ควกั ผา ขนหนูออกมาเช็ดหนาซง่ึ มนี าํ้ ตาไหลพราก ทรดุ ตวั ลงน่ัง กบั กอ นหนิ ตอนหนึง่ ดารนิ ก็รินบรัน่ ดีสงมาให ภายหลงั จากดื่มเตม็ อึก พรานใหญก ็ถอนใจออกมา โลงอก สะบัดหัวขับไลค วามมนึ งง “ไมเ ปนไรหรอกครับ คอ ยยังชว่ั แลว ผมโดนมันปลอยแกสเขาเต็มทที่ เี ดียว หนามดื เลย ไดตัวหรอื เปลาครับ” “อยหู มดั แลว แตน า เสยี ดายเหลอื เกิน ตอนมนั วงิ่ สวนออกมา อารามตกใจกลัวมนั จะหลบ เขา ซอกหนิ ไปไดอ กี ผมเลยกระทบื เสียบี้แบนเละไปท้งั ตวั กองอยโู นนแนะ ” พรานใหญลกุ ขน้ึ ปราดเขาไปที่ซากของมันโดยเรว็ ทกุ คนก็พรูเขาไปรายลอ ม ดารินใช กิง่ ไมเล็กๆ เขย่ี ซากของมันซง่ึ บดั นต้ี ายสนิทแลว พลิกกลับไปมา ทั้งหมดมโี อกาสไดพ จิ ารณามนั ได อยางถนัดตาทสี่ ุดดว ยความตนื่ เตนประหลาดใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

623 ลักษณะของมนั นาจะเปน แมลงชนิดหนึง่ แตค งไมปรากฏอยใู นสารบบของกฏี ะวทิ ยา ตัว ปอมกลมขนาดซองบุหร่ี มขี าหกขา ลกั ษณะคลา ยแมงมุมมีพษิ ตาโปนสีแดงยน่ื ออกมาเหนือหัวซ่งึ เรียวเลก็ ลักษณะเหมือนตาปู แตมงี วงหรอื ปากอนั แหลมยาวคลา ยยงุ สว นปก เหมือนปกแมลงวนั รา งอนั แหลกเละกะรุงกะรง่ิ เพราะการกระทืบทะลกั ไปดว ยเลือด สีดาํ คล้าํ คลายเลอื ดยงุ ตลอดทั้งตัว เต็มไปดว ยขนนา ขยะแขยง ส่ิงทีท่ าํ ใหท ุกคนงงงนั อัศจรรยใจอยางขดี สดุ ก็คอื ทับทมิ ลักษณะสณั ฐานแบนกลมเมด็ หน่ึง ขนาดดวงทบั ทมิ สะทอ นแสงที่ติดอยูยังบงั โกลนหลงั ของรถจกั รยาน ซ่งึ แนบตดิ อยูใ ตแผน ทองของมัน ไมผ ิดอะไรกบั ไขท ี่ตดิ ทอ งแมงมมุ อนั มองดเู หมอื นจะเปน สว นหนึง่ ของตวั มัน สแี ดงคลา้ํ เปน สีเลือดขนชดั ๆ เชษฐาใชมดี แหวะออกจากตวั มนั เขยี่ ออกมาพจิ ารณาดอู ยา งพเิ คราะห ดวยความประ- หลาดใจเหลอื ท่จี ะกลา ว แลว คอยๆ เอือ้ มมอื ทสี่ วมถงุ หนงั ไปหยิบมันขน้ึ มาสองดูกบั แดด “ใหตายเถอะ! นีม่ ันรูบ!ี้ ...ทับทมิ ชัดๆ น่ี!! นา้ํ งามเสียดวย!!” หัวหนาคณะเดินทางรอ งล่ันออกมา “ดใู หแ นซ ิคะ พ่ใี หญ! ” ดารนิ รอ งบอกมาเสยี งส่นั พช่ี ายเมม ริมฝปากแนน สหี นา ต่ืนเตนงุนงงอยเู ชน นน้ั “ไมมีปญ หาอะไรเลย ทบั ทมิ แนนอน เพียงแตวามนั เปน สีเลือดเทา นั้น!” วัตถุอันเปน หนิ ผลกึ กอ นนนั้ ถูกสง เวียนไปยังไชยยนั ต ดารนิ แลว ก็รพนิ ทรทีละคน ความเงยี บปกคลมุ ไปชัว่ ขณะ ทกุ คนเตม็ ไปดวยความขบคิดมึนงง เหมอื นตกอยูในความฝน อนั จะ เชอื่ เสียมไิ ด “คุณวา มันเปน อะไร?” เชษฐาถาม ภายหลังจากพรานใหญเ พงพศิ อยูเปนเวลานาน สีหนาของรพินทรเครงขรึม ตาหรลี่ ง เขาขยี้ตาอยหู ลายคร้งั มองไปท่ีซากเจา สตั วป ระหลาดแลว สองดูวัตถุนน้ั สลับกันไปมาอยู หลายคร้ัง ในทสี่ ุดก็กม ศรี ษะลงรบั เสียงแผวต่าํ “ใชครับ ทับทมิ รอ ยเปอรเซ็นต อยา งนอ ยก็ไมตํา่ กวา รอยกะรตั ประมาณราคาไมถูก มัน หมายความวา ยังไงกนั นี่ มันเปนอะไรของเจา ผีโขมดตัวน”้ี ท้ังหมดตะลึงงันนง่ิ เงยี บไปอกี ครั้ง ไดแตจ อ งหนา กนั “ไขมันกระมัง?” เสยี งไชยยนั ตก ระซบิ ข้ึน ทกุ คนยงั อ้งึ รพนิ ทรหนั ไปสบตา ม.ร.ว.หญงิ ดาริน เหมอื นจะขอความเหน็ ในฐานะที่ หลอ นเปนนกั วทิ ยาศาสตรเหนอื กวา ทกุ คน หญิงสาวกดั รมิ ฝปากแนน “ไขส ัตวอ ะไรในโลกนี้ ถงึ จะเปน ทบั ทิม?” หลอ นพูดเหมอื นจะราํ พึงกับตนเอง แลว หนั ไปพจิ ารณาซากเจาสัตวประหลาดอกี ครงั้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

624 “กอนอื่น เรามาวเิ คราะหตวั มนั กอ นดกี วา อะไรตออะไรในตัวของมนั ลึกลบั เกนิ กวา ท่ี เราจะคนพบไดในสายตาผาดๆ มันดูดเลอื ดมนษุ ยและสตั ว มนั มีพษิ ทีท่ ําใหเ หยือ่ ตายภายหลังจาก ดูดเลอื ด แลว ก็มแี กส พษิ ทที่ ําใหค นมนึ งงหรือหมดสตไิ ด ยิง่ กวานน้ั ยงั มีแสงในตวั เวลากลางคนื แลว ท่สี าํ คญั ทสี่ ุดคือ มีไขเปน ทบั ทมิ สเี ลอื ด อนั เปนสเี ดยี วกับเลือดที่มนั ดูดเขาไป ส่งิ เหลานีน้ า จะ สัมพันธกันเปน สายโซทเี ดยี ว” ส่ิงทีท่ ุกคนชวยกันวิเคราะหอ อกมาก็คือ ลกั ษณะของปาก ทเี่ ปนงวงแหลมเหมือนปากยงุ คือเครือ่ งมือสําหรับเจาะเขาเสน เลือด เหยอ่ื ของมัน ดดู เลือดกนิ พรอ มทงั้ ปลอ ยพิษ ดวงตา เปน ลักษณะของตาสตั วกลางคนื ซ่งึ จะมวั ฟาง ในเวลากลางวนั และระคายเคอื งเมอื่ ถกู แสงไฟ ปกบางช้นั เดยี วของมนั ทาํ ใหเ ปน สตั วท่ีแมจ ะบนิ ไป ไดก็จริง แตก ็เพยี งแคพยงุ ตัวไปไดอ ยา งชา ๆ เทา นัน้ ไมส ามารถจะไปไดเ ร็วนกั สวนแกสพษิ ที่ ปลอยออกมาเปนกล่นิ สาํ หรบั สะกดสตั วท ว่ั ไป ดารินคน พบวา เปน ตอ มทอ่ี ยใู ตกน ซ่ึงสนั นิษฐานวา มันจะปลอ ยออกมาเปน ระยะขณะทบี่ นิ ใหก ลนิ่ โชยออกไปเพ่อื การสะกดเหยอ่ื เพราะมนั จะลงดดู เลอื ดได ก็ตอเมอื่ คนหรือสัตวน ั้นๆ อยใู นภาวะถูกสะกดเทา นั้น สําหรับแสงสวา งเปน ดวงไฟสแี ดง ทีเ่ ปลง เปนระยะทม่ี ันออกหากนิ น้นั ภายหลังจาก วนิ ิจฉยั กนั อยเู ปนเวลานานกม็ เี หตผุ ลพอจะสรุปไดวา ทใ่ี ตแ ผน ทอ งของมันมลี ักษณะเปน ตอ มผลิต ไฟฟาลกั ษณะเดียวกันกบั กน ของหง่ิ หอ ย ตอ มนีจ้ ะเปลงแสงออกมาดวยตัวเองตามจงั หวะของการ บนิ แสงสะทอ นกับเม็ดทบั ทมิ ท่ตี ดิ อยูก บั อกของมนั ทาํ ใหด วงแสงปรากฏเปน สแี ดง ตอ มแสงกบั เมด็ ทับทมิ น้ัน แมจะดแู ทบจะเปนสว นอนั เดยี วกนั กจ็ รงิ แตม ันไมไดม เี ซลลต ิดตอกันเลย แสดงวา ทบั ทมิ เม็ดนั้นไมไดเ ปน สวนของอวัยวะของมนั เปนแตเ พยี งสิ่งที่มนั กกหรืออุมตดิ อกอยูเ ทานน้ั ปญ หาสดุ ทา ยมาชะงกั อยูท ที่ บั ทิมเมด็ นน้ั ไมม ีใครคาดคะเนหรอื ตัดสนิ ใจลงความเห็นได ถกู วา มันเปน อะไรของเจาสัตวประหลาด จึงตดิ แนน อยูกับอกของมนั ตลอดเวลาเชน นนั้ แมแต ขณะที่มนั ถูกฆา ตาย! “ถงึ อยา งไรมันก็ไมม ที างจะเปนสวนของอวยั วะของมนั แนๆ ไมวาจะเปนไขหรอื อะไร ทั้งส้นิ ” ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ยนื ยันอยางมั่นใจ “ไขมันแนๆ ครบั นายหญิง” เกดิ แสดงความเห็นตามความรสู กึ ประสาชาวปา ผูไ มเ คยรูจ กั คําวาวทิ ยาศาสตร ไมวาจะ แขนงไหน “มันกินเลือด แลว มนั กไ็ ขอ อกมาเปนกอ นเลอื ด เปนทบั ทิม...ทบั ทมิ เมด็ นเ้ี ปน ของ อาถรรพณศักด์สิ ทิ ธิข์ องมัน ทับทิมเม็ดนอ้ี าจกลายเปน ผโี ขมดมาดูดเลอื ดเราอีกเม่ือไหรก ็ได” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

625 คณะนายจางหวั เราะในคําพูดของเกดิ ไมมใี ครถือสาหรอื สนใจ รพินทรคงมสี ีหนาเครยี ด อยเู ชน นน้ั เขาเองก็ไมอาจลงความเห็นใดๆ ไดทง้ั ส้นิ ตาจับน่งิ อยูทนี่ ายจางสาว ถามอยา ง ระมดั ระวงั “คณุ หญงิ เหน็ ตัวมันชัดแลวเชน นี้ พอจะบอกไดไ หมครับ วามันเปน ตวั อะไร สตั ว ประเภทไหนกนั แน? ” “ฉนั ก็ไมก ลาลงความเหน็ อะไรแนนอนลงไปนักหรอกนะนายพราน เพราะในเร่อื งของ ปา แลว มนั อาจมอี ะไรทป่ี ระหลาดมหัศจรรยผิดกฎเกณฑ ทห่ี ลักวิชาการทงั้ หลายกาํ หนดไวก ไ็ ด แต ถา จะใหแ สดงความเหน็ ตามหลักวชิ าการแลว กอ็ ยากจะบอกวา มันควรเปน สตั วประเภทแมลงแนๆ การมขี าหกขา และมีปก ของมนั เขา ทฤษฎีของแมลง สว นจะเปน แมลงอะไรนัน้ ฉันไมร ูเ หมือนกนั และเชอ่ื วา ไมป รากฏอยูในสารบบกีฏะวทิ ยา มนั อาจเปน แมลงลึกลบั นาขนพองสยองเกลา ที่มอี ยตู ัว เดยี วในโลกกไ็ ด แตสงิ่ ทมี่ ันอมุ ตดิ อกอยนู ่ีเปน ทบั ทิม ฉนั ไมค ิดวา มันจะใชร างกายของมนั ผลติ ทบั ทิมเม็ดนข้ี น้ึ มาไดเ องหรอก” “ถึงมันจะเปนทับทิมนํา้ งามสักขนาดไหน มันกเ็ ปนทบั ทมิ เมด็ ทีน่ าขนหัวลุกทเี ดยี ว ฉัน อยากจะเชือ่ เสยี ดว ยซาํ้ วา เจา ทับทมิ ผเี มด็ นี้ มีสว นกนิ เลอื ดมนุษยและสัตวรวมกับเจา ผีโขมดนนั่ ดว ย มันนาจะเปนสว นประกอบของกันและกนั โดยแยกกันไมออก มา ยงน้ั จะตดิ อยกู บั ตัวมนั ตลอดเวลา ทาํ ไม” ไชยยนั ตพูดขนึ้ หอ ไหลลงอยางสยดสยองเมือ่ จองมองดูทับทิมเมด็ นนั้ ทกุ คนเงียบงนั ไป อกี วาระหนง่ึ ...แนละ...สง่ิ ทไี่ ชยยนั ตพ ูด เปน สิง่ ที่ทุกคนกอ็ ยากจะคิดเชน นั้น! “ในเวลากลางคนื ทับทมิ เม็ดนอ้ี าจเปลง แสงแลว ลอยข้นึ มาอีกกไ็ ด! ” เกิดกระซบิ ขนึ้ อีก ทา ทางหวาดๆ “ผมคิดวา วธิ เี ดยี วทจ่ี ะทําไดด ีทสี่ ุดก็คือ เกบ็ ทบั ทมิ เม็ดนไ้ี วอ ยา งดี เม่อื มีโอกาสก็สง เขา หอ งทดลอง คนควาพสิ ูจนก นั ใหแ นน อนอกี ครงั้ วา มันเปน ทับทิมหรืออะไรกนั แน” พรานใหญพ ดู เบาๆ แลวหันมาทางไชยยนั ต ยักไหลย้มิ กรอ ยดวย “จะเปน อุปาทานหรอื อะไรกไ็ มทราบ ผมรสู ึกวา จะมองเหน็ เลอื ดสดๆ อยใู นทบั ทมิ เมด็ นี้ ย่งิ เวลากระทบกับแสงยิ่งรศั มพี ราว ผดิ กบั ทบั ทิมทว่ั ๆ ไป ถา เราไมใ ชคนที่ไดร บั การศึกษากนั มา อยา งดีแลว ผมเองก็อยากจะคิดเหมือนคณุ ไชยยนั ตเหมอื นกนั ในขอท่วี า มันกินเลอื ดมนษุ ยไ ด พบั ผาซิ! พอตะวนั ตกดนิ เจาทับทิมมฤตยูนี่เกดิ สอ งแสงวูบๆ เหาะไดอกี เปน ยุงกนั พลิ ึกละ” ประโยคหลงั เขาพดู พลางหวั เราะพลาง คณะนายจาทั้งสามพลอยหวั เราะไปดว ย แตไ มมี ใครเห็นเปน เรอ่ื งขบขนั ชวนหวั นกั เพราะเสียวๆ หวาดๆ กันทง้ั นัน้ ตลอดเวลาแงซายไดแตฟ ง และมองทับทมิ กับเจา สัตวป ระหลาดตวั นัน้ เงยี บเฉย ไมปริ ปากคาํ ใดท้ังสน้ิ สวนเกิดแสดงทาหวนั่ ๆ ไมสบายใจอยู “เผา หรอื มายงัน้ กท็ ุบใหแหลกละเอยี ดเสียไมด กี วาหรอื ครับ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

626 พรานพื้นเมอื งผูเช่ือในอาํ นาจลลี้ บั ของอาถรรพณและภตู ผปี ศาจแนะนาํ เสียงสนั่ ๆ เชษฐา หวั เราะ หันมาตบทศี่ ีรษะเกิด “ไมตองกลวั นา เกิด ฉนั จะเปน คนเก็บมนั ไวเอง ถามนั สาํ แดงเดชขนึ้ มาอีกเมอื่ ไหร เราก็ จะไดเหน็ กันชดั ออกไป จะตอ งกลวั อะไรนะ เมอ่ื คนื มันจะไปดดู เลอื ดพวกเรา เรากย็ ังตามมาเอาตัว มนั ไดอ ยา งนแี้ ลว มันไมว ิเศษไปกวา เราหรอก” แลว เขากห็ ันมาทางพรานใหญ เอยอยา งใครค รวญขณะทเี่ ดาะทบั ทมิ นน้ั อยใู นมือ “สําหรับผมอยากจะคดิ วา เจา นี่เปนโครตทบั ทิมหรือมิฉนั นน้ั ก็ ‘ตัวแม’ ของพวกเพชร พลอยซึ่งอาจมีอยูในเขาลกู นี้ สนั นิษฐานจากหินผลึกสีตา งๆ ทเี่ ราเห็นกนั อยูน ่ซี ่งึ นา จะบอกไดช ัดอยู แลววา มนั ควรจะเปน บอ พลอยนั่นเอง แตม นั จะมคี วามสมั พนั ธกบั เจา ผีโขมดตัวนี้อยางไร กเ็ หลือที่ จะเดาไดถ ูก เฝาพทิ ักษด แู ลไมผดิ อะไรกบั ไขของมัน และไมว าจะไปไหนกเ็ อาตดิ ตวั ไปดว ย เร่ืองน้ี มคี วามล้ีลับพสิ ดารแฝงอยดู ว ยแนๆ เปน ความล้ีลับทวี่ ิเคราะหก ันในแงข องวิทยาศาสตรไ มได! เอา ละ ผมจะเกบ็ รกั ษามนั ไวเ อง เพอ่ื รอเวลาพิสจู นเ มอ่ื มีโอกาส เปนอันวาเราเห็นจะโลง อกนอนตา หลับกนั ไดแลว เพราะกําจดั เจาผโี ขมดน่ลี งได หมดเร่อื งหนกั ใจไปอกี เปลาะหนึง่ ละ ” “นาเสยี ดายจรงิ ๆ ถาเราสามารถจับตวั มนั ไวไ ดในลกั ษณะเปนๆ เอากลับไปสูโลก ภายนอกได กจ็ ะเปน ประโยชนแกก ารศกึ ษาคนควาไมใ ชนอยทเี ดยี ว น่แี กกระทืบตวั มันเสียแหลก” ไชยยนั ตโ คลงตวั บน พาํ ขณะทีม่ องจับอยทู ี่ซากเจา แมลงลกึ ลบั ตวั นนั้ “ชวยไมไ ด ไมไ ดเ จตนาเลย กําลังตกใจ ใหมันแหลกยบั ไปเสยี ยงั ดกี วาทจ่ี ะใหม นั หลดุ หนีไปได เราไมมีโอกาสจะศกึ ษามนั ไดล ะเอียดก็จรงิ แตเราทําลายมนั ไดแ ลว น่นั เปน สงิ่ ท่เี รา ตอ งการทส่ี ุด” หวั หนา คณะเดนิ ทางวา เชษฐาหอทับทมิ ประหลาดเมด็ น้ันไวดว ยพลาสตกิ จนแนนกระชับ และใชย างรัดรอบ อยางแนน หนาอีกครัง้ ซ่งึ เขากไ็ มส ามารถจะบอกกบั ตนเองไดว า เหตใุ ดจงึ ตอ งหอ มดั มันอยางมน่ั คง ถึงขนาดนั้น แลว ใสไ วใ นยา มเครอ่ื งหลัง สว นเกดิ ใชดาบเดินปา สบั เจา สัตวประหลาดนั้นเสยี จนแหลกยบั เกอื บจะเปนผยุ ผงแลว เอากิ่งไมมาสมุ กอไฟเผามอดไหมเปน เถา ดานไปชนดิ ไมยอมใหเ หลือซาก เพราะกลวั มันจะมี โอกาสฟน ขึ้นมาไดอ กี นอกเหนือไปจากความมหัศจรรยใ จในตัวเจา สัตวประหลาดทคี่ น พบ ทกุ คน รสู กึ ปลอดโปรงใจเปน อยา งย่งิ เพราะกาํ จดั มนั ลงไปได “หวงั วา คงจะไมม ไี อผโี ขมดมากกวา หนึง่ ตวั นะ” ไชยยนั ตเ ปรยขึ้น แดดเรม่ิ แรงขนึ้ เปน ลําดบั อากาศโปรงแจมใส รพินทรบอกใหค ณะนายจา งของเขาทราบ วา ต่ําจากหนา ผาลงไปทางทิศใตเลก็ นอย เปน ลาํ ธารเล็กๆ อยูในระหวา งซอกเขา พอจะอาศยั เปน ที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

627 อาบนา้ํ ชาํ ระรา งกายไดถ าตอ งการ ม.ร.ว.หญิงดาริน ไดย นิ เขา ก็ตาเปน ประกาย ขยบั ตัวอยางอดึ อัด พชี่ ายรูใ จกพ็ ยกั หนาบอกกับพรานใหญว า “ดเี หมือนกนั ถาพอจะหานาํ้ ไดใ กลๆ กน็ าอาบ จะไดม ีแรงขึน้ ไมเสยี เวลามากนกั ไมใ ช หรือ?” “เราไปพักกนั ท่ีลาํ ธารนน่ั อีกช่ัวโมง คอ ยออกเดินทางตอ ก็ยังไหวครับ ไมจําเปน ตองรบี รอ นนกั ” แลว เขากช็ าํ เลอื งไปทางหญงิ สาว เหน็ หลอ นลอบถอนใจออกมาอยางโลง อก สิง่ ทีห่ ลอน ตองการอยางยง่ิ ในขณะนเ้ี หนอื กวา ใครกค็ อื การอาบนํ้า เพราะสมบกุ สมบนั หมกั หมมมาต้งั แตเ มื่อ วาน เวน แตไมกลา จะบอกออกมาเทานัน้ ในตอนกลางคืน อากาศหนาวเย็นจดั พอจะบรรเทาความ เหนอะหนะตวั ลงไดบ า ง แตพ อรงุ เชาแดดเรม่ิ แรงเชน น้ี หลอ นกก็ ระสับกระสายอยางยิ่ง อบอา วไป หมด ยิ่งเหงอื่ ออกกย็ ิ่งรําคาญตัว เพราะฉะน้ันขอ เสนอแนะอนั เหมอื นกบั จะอานใจไดถูกของจอม พราน จงึ ทําความพอใจใหเ ปน อยางยิ่ง และนจ่ี งึ เปน ครั้งแรกที่ รพินทร ไพรวัลย มองเห็นย้ิมของ ดารนิ วราฤทธิ์ ท่มี ใี หแ กเขา ผดิ ไปจากอาการย้ิมเยาะหรือยมิ้ หย่งิ ๆ ที่เคยเหน็ อยูเปน ประจํา สายตาท่มี องมายังเขาผดิ ไปกวาทกุ คร้งั แตก ไ็ มพ ดู อะไรออกมา เดนิ ลงปา โคกมาเพยี งไมถงึ สิบนาที ก็ถงึ ซอกเขาอนั มีลาํ ธารไหลผา นรนิ ๆ อดุ มไปดวย กรวดหนิ และโขดแกง ทั้งหมดเดนิ ลงไปตามดานชา งเกา ๆ ท่ีตดั ลงสลู ําธารนัน้ และหยุดพกั กอไฟ หงุ หาอาหารเชา ข้ึนทน่ี ั่นอีกคร้ัง เพราะเมอื่ ตอนเชา ตรูท ุกคนด่ืมกนั เพยี งกาแฟเทานนั้ ระหวา งทพี่ กั อยใู ตร ม เสลี่ยงใหญเพ่อื รอขา วสุก ดารินก็เดนิ ตรงไปทโ่ี ขดหนิ ใหญริมธารทนั ที “ตองมีไรเฟล สักหนงึ่ กระบอก น่ังคุมอยใู กลๆ กับที่คณุ หญงิ อาบนํา้ ดว ยครบั ” รพินทรห นั ไปบอกเชษฐาโดยเร็ว สหี นา ของเขามีแววอดึ อดั ลาํ บากใจอยา งไรพกิ ล “ผหู ญิงมาปา มันกล็ าํ บากอยา งนี้แหละนะ” ไชยยนั ตบ นอยางออนใจ “พบั ผาซ!ิ การเดินปาน่ีมนั ไมเ หมาะกับผหู ญิงสกั นดิ พวกเราผชู ายนะอะไรๆ กไ็ ด ผา ขาวมาคนละผนื หรือไมมีเลยก็ยังไหว นผ่ี า ผอ นจะผลัดอาบนา้ํ ก็คงไมมีมา จะใหไ ปอาบลับหลู บั ตาคนเดียวกไ็ มได เฮอ ! ยุงพลิ กึ ” หวั หนาคณะเดนิ ทางหวั เราะเบาๆ และโดยทพ่ี รานใหญไมค ิดไมฝน เลย เชษฐาพยกั หนา กบั เขา มคี ําสัง่ มาวา “คุณนน่ั แหละ รพินทร ชวยไปนัง่ เปนเพื่อนนอยหนอย ผมจะขอเอนหลังสักงบี กอนเวลา ทีข่ าวจะสกุ นปี่ ระเด๋ียวกนิ ขาวเสรจ็ แลว กว็ า จะอาบเหมือนกนั ขอโทษดวยทม่ี ีนอ ยมาเพม่ิ ภาระ หนกั ใจใหคุณ แตไมร ูจะทํายังไง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

628 พรานใหญอกึ อกั ในลําคอ แลว พดู ออมแอม “งา ...ผม ผมคิดวา คุณชายไปเปน เพื่อนเธอเองจะเหมาะกวากระมงั ครบั ” อดตี นายพันโททตู ทหารบก โบกมือ “ไปเถิดนา จะเปนใครก็ไมเหน็ แปลกอะไร ถาจะพูดถงึ การคุมกนั แลว ใครกไ็ มเหมาะ เทากบั คุณ บอกใหเ ขารวู า ผมวานใหค ุณมาใหน ่ังเปนเพอ่ื น แลว กใ็ หเ ขาอาบนํ้าอยูในบริเวณทมี่ ดิ ชดิ ลับตาเสยี หนอ ย ในรัศมที ่คี ณุ จะดแู ลระมดั ระวังไดเทานนั้ เอง” รพนิ ทรหันไปมองดูไชยยนั ต นายทหารปน ใหญก ็โบกมืออกี คน “ไมต อ งมาเก่ยี งผมหรอก คณุ น่ันแหละเหมาะแลว คุณยงิ ปน ไดแ มน กวาผม หูตาก็ไวกวา ทาํ ยงั ไงไดละ มี ‘สภุ าพสตรีนกั เดินปา ’ ติดมาดว ยคนหนึ่ง หนาทรี่ บั ผิดชอบทั้งหลายมันกต็ กหนัก อยทู ่ีคุณนนั่ แหละ สาํ หรบั ผมเองกไ็ มไ ดส นบั สนุนใหเ ขามาทําความหนักใจใหค ณุ เลย พบั ผา!...วา อันทจี่ ริง มนั ควรเปนหนาท่ีของพ่ีชายเขา แตพอ พีช่ ายกข็ เ้ี กยี จโยนไปเปน ภาระของคณุ เสียแลว อยา ไปมัวทะเลาะกนั อยลู ะ แลวกใ็ หอ าบนาํ้ เรว็ ๆ อยาใหไถลแชน ํา้ เลนอย”ู พรานใหญถอนใจเบาๆ ควา ปนออกเดนิ ดมุ ๆ ตามหลัง ม.ร.ว.สาวคนสวยไป มาทนั กนั ที่ มมุ โขดหนิ กอนใหญ ใตรมหลมุ พอ ขณะนนั้ หลอนน่งั อยูทหี่ ินกอ นหนง่ึ กาํ ลงั ถอดบตู และเข็มขัดปนส้ัน พอเหน็ เขาโผลเ ขา มา ก็เงยหนาขนึ้ มองเงยี บๆ ไมมปี ฏกิ ิริยาเชน ไร “ความจริงหนา ท่ีถอื ปน คุมกนั ในระหวา งท่ีคุณหญงิ อาบน้ํานนี่ ะ ควรจะเปน ของคณุ ชาย พช่ี ายของคณุ หญงิ เอง หรอื มา ยงัน้ ก็คณุ ไชยยนั ตเพือ่ นสนิทของคุณหญิง” เขาพูดหว นๆ ดารินเลกิ ค้ิวขน้ึ มองดูจอมพรานอยางขนั ๆ “ก็แลว ใครใชใ หค ุณอาสามาแทนละ ?” “ผมไมไดอ าสา แตผมถกู ท้งั สองคนนั่นบังคับใหมาตามหนาทขี่ องลกู จา ง” “ออ แลวมาหวั เสียเอากะฉันงัน้ รึ” “เปลา! เรียนใหทราบเทา นัน้ วา ผมถกู ใชม า” “กด็ ีแลว นี่ คุมกันฉนั ไวด ว ย ในระหวางท่ฉี นั อาบนาํ้ ” หลอ นพดู เรือ่ ยๆ อยา งอารมณดี ย้มิ นอยๆ ไมส นใจอะไรนกั รพินทรเ ปา ลมออกจากปาก เสยปก หมวกขน้ึ ไปกองอยูบนกลางศีรษะ กวาดสายตาไปยัง ธรรมชาตพิ งไพรอันงดงาม แตก ็นา หวน่ั ระแวงน้นั อกี คร้งั แลว เปลี่ยนมาจับอยทู รี่ า งงามของนายจา ง สาว หลอนกาํ ลังปลดกระดมุ เส้อื ลา สตั วอ อกทีละเมด็ และกระชากชายเส้อื ลยุ ออกมาจากขอบเอว กางเกง “วา แตค ณุ หญงิ จะอาบยงั ไงกนั น?่ี ” “ถามพิลกึ คนอาบน้าํ นะ เขาอาบกนั ยังไงละ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

629 “ผมหมายถึงวา ...มผี าใสผลัดหรือเปลา?” หลอ นลกุ ข้ึนยนื เทาเอว “ออ! คุณคิดวา ฉนั ควรจะตองขนผาสําหรับผลดั อาบนา้ํ มาดวยงน้ั ร?ึ ” “ทีน่ ่ีไมม หี อ งน้ํา แลว อะไรก็ไมสาํ คัญเทา กบั วา จาํ เปนตอ งมผี มนง่ั เฝาอยูดวย” ดารนิ เลกิ คว้ิ “กค็ ุณอยา ดเู สยี ซิ ไมเหน็ เปน ปญหาอะไรเลย” “พดู งาย แตท ํายาก” พรานใหญเ กาตน คอแกรกๆ จุปาก หนานวิ่ คว้ิ ขมวด “ผมมีหนาท่คี ุมกันคณุ หญิง ถาผมไมเ ห็นคุณหญงิ และบรเิ วณแวดลอมรอบตัวคุณหญงิ รอบดานแลว ผมจะคุมกนั ใหไ ดย งั ไง” “นี่อยา มาหงดุ หงดิ หวั เสียอะไรนะ กําลงั นึกชมอยูทเี ดยี ววา หมูนนี้ ารกั ขนึ้ มาก ฉนั เอง ไมไดขอรอ งใหคุณมานง่ั เฝาแลว ก็ไมไ ดค ดิ ท่จี ะทาํ ใหค ุณเดือดรอ นใจ เม่อื คุณจะมาทาํ หนา ทคี่ มุ กนั ให จะโดยคาํ สัง่ ของพชี่ ายฉนั หรืออะไรกต็ าม คุณไมมปี ญญาทีจ่ ะหาวิธคี ุมกนั ในทางท่คี วรหรอก หรอื ” หลอ นพดู เนบิ ๆ “ผมจนปญ ญาจริงๆ” เขาสารภาพ ถอนใจอีกเฮอื กใหญ แลว ปลดผาขาวมา ที่คาดเอวออกสง ใหหญงิ สาว พดู ออยๆ “ถาคุณหญงิ ไมรงั เกยี จ” “บา !” หลอ นรอ งออกมาปนหวั เราะ คอนขวบั ขยุม ผา ขาวมาปาคืนไปโดยแรง “ฉันไมใ ชผ ูชายนี่ จะไดน ุงผาขาวมา แลว กผ็ ืนเทา กระแบะมือแคน้ีเอง” “แตก็ดกี วา ไมม อี ะไรเลย” “หวั ใสมากนะ ในการที่จะใหฉนั นงุ ผา ขาวมา บางๆ ผืนน้ี แลวลงไปแชใ นน้ําใหค ณุ ด”ู “ถางั้นผมไปดีกวา” วา แลวรพนิ ทรก ็หมุนตวั กลบั แตแลว ก็ชะงกั “เด๋ยี วกอน!” ดารินรองเรียกมาเบาๆ พรานใหญเอ้ยี วคอกลบั มา ก็เหน็ หลอ นยิ้มมุมปาก “คณุ ขึ้นไปนั่งอยบู นโขดหนิ กอ นใหญ ลกู สงู รมิ ตลง่ิ นน้ั ฉันจะอาบตรงกอ นหินลูกนี้ แหละ เพยี งคณุ หนั หนา ไปทางโนน เทา นนั้ อยา เหลียวกลับมาจนกวาฉันจะอาบนํา้ เสร็จหรือฉันรอง เรียกหากเกดิ อะไรขึน้ ตกลงไหม? “แลว ผมจะเหน็ ไดย ังไงวา อะไรมันยอ งมา ตอนท่ีคณุ หญงิ อาบนํ้าเพลนิ อย”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

630 “ฉันไมใ ชคนตาบอดหหู นวกน่นี ะ อะไรมันโผลพ รวดพราดมา ฉันกใ็ หเ สยี งบอกคณุ ทนั แลว กร็ ะยะแคน ีเ้ อง คณุ หนั ขวับมากค็ วบคมุ สถานการณไวไ ด สําคญั อยา เหลยี วหรอื ชําเลืองมาอี ตอนท่ฉี นั ไมไ ดเ รยี กกแ็ ลว กนั ” “เอาง้นั เหรอ?” “ดกี วาใหฉ ันนุง ผา ขาวมานอนแชนํา้ แลว คณุ กห็ นั หนา มาจองแนๆ” “คุณหญงิ ลองแหงนมองไปท่ยี อดไมใ กลๆ นัน่ ซิ เห็นอะไรหรอื เปลา ” หลอ นแหงนมองตามชบ้ี อก แลวหวั เราะ “ออ ไอจ อ ตัวเลก็ ๆ 7-8 ตวั ...ทําไม?” “มนั กาํ ลังจอ งมองดคู ุณหญงิ อยู” “ลิงดนู ะ ไมเ ปน ไรหรอก อยา ใหค นดูกแ็ ลว กัน ดเี สยี อกี ฉนั จะไดอ าศยั เจา ลิงฝูงนั้นเปน ท่ี สงั เกตภยั ถา อันตรายมนั ใกลเ ขามาลิงมนั จะแตกตน่ื หนี เตือนใหร ูล ว งหนา ” “เดี๋ยวนีเ้ กง ในเรือ่ งปา ข้นึ มากนะ” “กไ็ ดครูดสี อน” “ยอมรับแลว หรอื วา ด?ี ” “ท่ีดกี ว็ า ดี ทีเ่ ลวกว็ า เลว มันคนละสวน คนละเรื่องกัน” “เอาละ ผมจะไปนั่งทโ่ี ขดหนิ กอ นนน้ั ” “แลวอยา ลืมหนั หนาไปทางโนน โดยไมต อ งเหลยี วกลบั มาเลยตามที่บอก” “แลวจะเอาอะไรมาเปน หลักประกัน วา จะไมห ันมา?” ดารนิ ยม้ิ อกี ครงั้ กม ลงไปท่เี ข็มขดั ซองปน ที่ถอดกองอยกู บั พน้ื หนิ กระชากปน ส้ัน .357 จากซองเอวขนึ้ มาควงในมือ “นี่ยงั ไงละ หลกั ประกนั ปน กระบอกนีจ้ ะใกลชดิ กับมอื ฉนั ทกุ ขณะท่ีฉันอาบน้าํ ถาตาฉัน พบตาคุณเมอื่ ไหร ฉนั จะสมมตวิ า มนั เปน ตาของสัตวรายท่ีโผลออกมาใหเหน็ ระยะขนาดนี้คณุ กร็ วู า มือขนาดฉันมนั ตองเจาะแสกหนา ไมใชรึ จะลองดูกไ็ ดน น่ี ะ” “เอางั้นเชียวเหรอ?” “เอาง้แี หละ!” “แลวทีวนั นน้ั ทีล่ ําธารเขาโลน ตอนทช่ี างแมลูกออนมันไลไมเห็นดุอยา งน้”ี “บา!” หลอนรอ งเอด็ ข้ึนมา หนาแดง กระทืบเทา โดยแรง “ดูซิ มาหาเรอ่ื งย่วั อยูได โมโหแลว นะ คนยงิ่ กาํ ลงั รอนๆ อยดู ว ย ประเดยี๋ วบังคบั ใหน งั่ ดู อาบน้าํ เสยี เลย เอารึ?” พรอมกับพดู ม.ร.ว.สาวคนสวยถอดเส้ือออกโดยเรว็ พรานใหญส ะดงุ โหยง ไมตอลอ ตอ เถียงอะไรอกี รีบหันหลงั กลบั เดินโหยงๆ กระโดดเหยยี บแงห ินทเี่ รยี งรายอยูข้ึนไปบนยอดของโขด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

631 หินกอ นใหญท รุดตัวลงนั่ง หันหนา ไปทางปากดาน ไรเฟล พาดไวกับตกั ควกั บุหรีอ่ อกมาจดุ สูบ เชษฐากับไชยยันตผนู ัง่ นอนอยูตรงบรเิ วณเนินใตรม เสล่ยี ง หนั มาเห็นเขาอยา งถนดั ตา งโบกมอื ให รพนิ ทรโบกมอื ตอบ ระยะทรี่ พนิ ทรนงั่ เปน เพ่อื นรอหลอนอยูนน้ั หางเพยี งไมเกิน 15 เมตร โดยมีโขดหนิ เลก็ อีกลกู หนึง่ คนั่ เปน ฉากไว เขานัง่ หนั หลังใหห ลอน ดารินสง คอนไปยงั แผน หลังนนั้ แลว ถอดเสือ้ ออกทีละช้นิ จนกระทง่ั รา งเปลอื ยเปลา ผดุ ผองประหนึ่งนางไม ยนื นงิ่ ๆ สังเกตดแู ผน หลงั ของ รพินทรอ ยอู ีกอึดใจ กถ็ อื ปน เดนิ ลยุ ลงไปในลําธารนา้ํ จนถึงบรเิ วณทรี่ มร่นื ไปดว ยตน บอน ดง ตะไครนํ้า และหมแู กง หนิ เลก็ ๆ ใตรม ไมท ปี่ กคลุมไปดว ยเถาวัลย ระดบั นาํ้ ลกึ ขนาดเอว จึงวางปน ไวท่รี ากไมต อนหนึง่ ...หยอนกายลงดาํ ผดุ ดําวา ยอยา งสบายใจ ตาสงั เกตระแวดระวงั ไปรอบดา น กระแสนํา้ เยือกเยน็ สดช่ืน ชมุ ฉ่าํ หวั ใจ หลอนแชน าํ้ แลวกข็ ้ึนมานอนคว่าํ ผงึ่ แดดอยบู นพืน้ หนิ ราบเรียบที่โผลพน ระดับนํา้ โดยมี ฉากหินบงั ไวร ะหวา งพรานใหญผ นู ่งั เปนยามระวังภยั อยู แลวกล็ งไปแชน ้าํ อีก สลบั กนั อยูเชน นด้ี ว ย อารมณอนั เบกิ บานแชม ชนื่ มองดูฝูงนกและลิงท่ไี ตย วั้ เยย้ี บนกิง่ ไทรอยา งเปน สุข หมาไมต วั หน่ึง พยายามไลกวดกระรอกอยูบนซมุ เถาวลั ยเปรยี งและนกหัวขวานเกาะลาํ ตนไมผุ เอยี งคอมองดหู ลอ น เหมอื นจะฉงนสนเทหใ จ สรรพสงิ่ รอบดา นดปู ระหนงึ่ จะถกู สะกดใหเ ชื่องดว ยเรือนรา งอนั เปน ธรรมชาติปราศจาก อาภรณปกปด น้นั ผเี สือ้ หลากสีตวั ใหญๆ ก็บอนมาโฉบ เฉยี่ วคลอเคลียอยใู กลๆ ณ บดั น้ี ดูเสมือนวา หลอนจะเปน นางพญาไพรผูปรากฏรา งขน้ึ เพื่อใหส รรพสตั วไ ดช นื่ ชมโสมนสั รา งสีครมี ตดั กับพน้ื หินสีดาํ ทน่ี อนพังพาบอยูราวกบั ภาพแกะสลกั ใบหนาหนนุ อยกู บั ทอ นแขน ปลอ ยโคนขาอวบทงั้ คู แชจ มอยใู ตน า้ํ ครึง่ ตวั ตามระดบั เทราบของแผน หินงอก รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเหน็ เพราะนัง่ หนั หลัง ให แตฝูงลิงนอ ยบนยอดไทรเห็น พวกมนั พากนั หยดุ การเคลอ่ื นไหว จอ งนิง่ ลงมาอยา งสุดพศิ วง รพนิ ทรร องเตือนมาเบาๆ โดยไมห ันหนา ภายหลงั จากเหน็ วา เวลาผานไปนานพอสมควร แตหลอนทําเปน ไมไ ดย นิ เสยี ชนื่ ฉ่าํ หรรษาอยูกับความเยือกเยน็ ของสายธารและบรรยากาศรอบ ดา น ความรสู กึ บอกกบั ตวั เองวาอยากจะนอนหลับ...นอนแชน้ําหลบั ไปเชน น้ี “คุณชายกบั คณุ ไชยยันตเ รยี กแลว ข้ึนเสียเถิดครับคณุ หญิง!” เงยี บ ไมมเี สยี งตอบ พรานใหญดดี กนบุหร่ตี วั ทส่ี องกระเดน็ ขึน้ ไปบนฝง บนอะไรพําอยใู นคอ แลวกบ็ อกมา อีก “แลว กนั บอกวาใหข นึ้ ไดแ ลว แชน า้ํ นานๆ เดย๋ี วก็จับไขเทา นนั้ นาํ้ ลาํ ธารในปาไมเ หมอื น น้าํ ในอางนะจะบอกให” ไมมีการเคลอ่ื นไหว นอกจากเสยี งลมพดั ไมไ หวและนกรอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

632 “ผมจะนบั หนงึ่ ถงึ สบิ ...ถาคุณหญงิ ยังไมข นึ้ ผมจะหนั กลบั ไปละ” เงยี บตามเคย รพนิ ทรนบั ดังๆ จากหนงึ่ ไปจนกระทงั่ ถงึ สบิ แลวกห็ ันกลับมา พรานใหญก ็พลันตะลึงพรึงเพริดไปในวาระนัน้ รา งงามอันเปลาเปลือย นอนควา่ํ หนนุ ทอนแขนผึ่งแดดทีส่ องทะลกุ ง่ิ ใบไมล งมาเปนจดุ พราวจบั อยบู นผวิ อรา ม ราวกบั ทอ นงาสลกั กลึง เกลานัน้ เทพธดิ าไพรถา มีจริงกค็ งไมง ามเทา เลอื ดในกายของรพนิ ทรเยน็ เฉยี บประหน่ึงจะจบั เปน กอ น ความตะลึงของเขามใิ ชอ ยทู ี่เรือนรางอนั สวา งโพลนหมดจนน้ัน หากแตเปนสงิ่ หนึง่ ซงึ่ ณ บดั น้ี อยูห างจากตะโพกกลมกลงึ เพยี งสองวา สีของมันดาํ เปน มันปลาบ ขดไปมาเหมือนเชอื กขนาดใหญท เ่ี อามาโรยไว ลําตวั เทาหนา แขง สว นศีรษะตั้งชขู ้ึนสูงจากพ้นื ศอกเศษ ตรงคอแผบ านใหญเทาสองฝา มือ มองเห็นดอกจันทรสี ขาวอยา งถนดั ล้นิ สองแฉกพงุ แผล็บๆ ราวกบั สายฟา แลบ มันคอื งเู หาดงตัวมหมึ า!! รพนิ ทรใจเตน แรง สติกลบั คนื มาในพริบตานัน้ ดว ยสญั ชาตญาณพรานผเู จนภยั คอ ยๆ เปล่ยี นอิรยิ าบถจากการนง่ั ราบอยกู ับพน้ื หนิ มาเปน คุกเขา ขา งหนง่ึ ลงกบั พ้ืน อีกขา งหน่งึ ต้ังยันไว ตวัดแขนซายพันสายสะพายของไรเฟลใหแนน กระชบั ตงึ เปนองศาตั้งฉากรองรบั กระโจมมือไวใ น ทา คุกเขา เล็งอยา งประณตี ทสี่ ดุ ชีวติ ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธิ์ ยอ มฝากไวกับกระสนุ นดั น้ขี อง เขา ถา มันพลาด หรอื เพยี งแตค ลาดเคลือ่ นไปจากจุดตายอันเฉียบขาดฉบั พลัน แพทยสาวคนสวยนกั มานุษยวทิ ยาผนู ีก้ ห็ มดโอกาสท่จี ะมีชีวิตรอดอกี แลว เส้ียวของวนิ าทีแหง การสะกดกลั้นลมหายใจของรพินทรน ัน่ เอง ดารนิ ผเู ปลอื ยเปลานอน ควํา่ อยูอยางเผลอเขาภวงั คเคล้ิมๆ ไปช่ัวขณะเพราะความสบาย ก็ลืมตาชนั อกขึ้น หลอนมองเหน็ มจั จรุ าชผแู ผแ มเบ้ยี อยา งประสงคร ายในทนั ทีทเี่ ปดเปลอื กตา ดวงตาใหญแ วววามของมันจอ งน่ิงมา ที่หลอ นในระยะใกลเ หมือนจะสะกด ล้ินแลบแปลบๆ อยูเชนนนั้ พรอมกบั สงเสยี งฟอ เหมอื นแมวขู เพยี งแตมันจะฟาดหวั ลงมาฉกเทานน้ั อวสานกเ็ ปน ของหลอน! หญิงสาวหวั ใจแทบหยดุ เตน ตวั แขง็ ราวกบั ทอ นหิน หลอ นอา ปากจะรองแตไมม ีเสยี ง ใดๆ ผานลาํ คออนั ตบี ตนั ออกมาได นอกจากจะนอนลมื ตาโพลง จองประสานดวงตาของมันอยู เชน นน้ั “อยา พยายามกระดกิ ตัวแมแ ตนิดเดยี ว” เสียงต่ําๆ รองบอกลงมาจากโขดหนิ เบือ้ งสงู จาํ ไดว าเปน เสียงของพรานใหญร พินทร แต ไมจาํ เปน ที่เขาจะตองเตอื นหรอก เพราะขณะนี้หลอ นกก็ ระดกิ ตัวไมไ หวอยแู ลว ระยะเวลาขณะน้ัน รสู กึ เหมอื นตวั เองจะถกู กดจมดง่ิ ลงสูหว งนรก มนั จะนานสักเทาใดไม ทราบได มารสู กึ ตัวอกี คร้งั เม่ือเสยี งปนแผดระเบิดขึน้ ดงั อ้อื ไปทง้ั สองหู ศรี ษะอันดาํ มะเม่อื มนา เกลียดนากลวั ซ่ึงกําลังแผหลาอยูนัน้ สะบดั วูบไปเบอ้ื งหลังพรอ มกับลาํ ตวั บดิ ควงเปน เกลยี ว ฟาด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

633 กระทบพ้ืนดนิ ดงั สนนั่ ซงึ่ กเ็ ปนเวลาเดยี วกับท่ดี ารินพลกิ ตัวอยา งรวดเรว็ จากแทน หินราบเรยี บที่ นอนอยูนนั้ หลนตมู ลงไปในธารนํ้า หลอนโผตรงเขา ไปท่ีรากไมซ ่ึงวางปนสัน้ คูมือไว ควา ขนึ้ มาโดยเรว็ อสรพษิ รา ยซง่ึ บัดน้ี สวนหวั แถบหนึ่งแหลกละเอยี ดขาดหายกระเดน็ ไป ยังมว นดนิ้ เปน เกลยี วอยเู ชน นนั้ เลอื ดแดงฉาน ไปทัง้ แผน หนิ หลอ นยืนแชอ ยใู นน้ําครง่ึ ตวั ยกปน ขึน้ ดว ยมืออนั สั่น พยายามจะเล็งยงิ ซาํ้ ไปยังลาํ ตวั ที่มว นกลมเปน กอนอยนู ้นั ยงั ไมทันจะลน่ั ไก...เสยี งเรยี บเหมือนไมไ ดเกดิ อะไรขน้ึ ก็ดงั มาจากโขด หินเบอ้ื งหลงั “ไมม ปี ระโยชน อยา เสียลกู ปน เลย” หลอ นชะงกั หันขวบั กลบั มากเ็ หน็ พรานใหญย ืนสหี นา เฉยๆ อยบู นโขดหินกอ นนนั้ ดา รนิ รีบลดกายลงจมผวิ นา้ํ จนถงึ ระดับคอ แตม นั กไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไรนัก เพราะน้ําใสเหมือนแผน กระจก ความตกใจงผู สมกบั ความรูสึกอนั ไมอาจกลา วถกู ในยามน้ี ทาํ ใหเลือดว่ิงแรงไปทว่ั สรรพางค กาย “ขน้ึ เถดิ ครบั คุณหญิงเลน นา้ํ นานเกนิ ไปแลว!” บอกเรียบๆ มาอกี คร้งั แลว ก็หมนุ ตวั กลับหนั หลงั ใหหลอ นตามเดมิ ควกั บหุ รี่ออกมาจุด สูบอีกตวั เสยี งไรเฟล ทร่ี ะเบดิ ตูมกึกกองขนึ้ ทําใหทกุ คนที่นง่ั พักกนั อยใู ตรม เสลยี่ งบนปากดา น เหนือธารน้ํา พากนั ลุกพรวดควาปน ขึ้นมาอยา งตกใจ ตางกเ็ หน็ พรานใหญเปน ผูล ั่นกระสุนออกไป นัดหนึง่ และหลังจากนน้ั กอ็ ยใู นอาการเฉยๆ ปกติเหมอื นไมไ ดเกดิ เรอ่ื งรายแรงอะไรขึ้น เพราะเหน็ จุดบุหร่สี บู อยา งผอ นอารมณตามสบาย และหนั มาโบกมอื ดวย เชษฐา ไชยยนั ต เกดิ และแงซาย จงึ คลายความตระหนกตืน่ เตนลงแตยงั ไมว ายสงสยั “อะไรนะ รพนิ ทร! ” หัวหนาคณะเดินทางตะโกนถามมา “งเู หาครบั ” เขารองบอกมาดวยนํา้ เสียงเรอ่ื ยๆ เพื่อระงับความสนใจของสองชายผูเปนนายจา งเสีย เชษฐากับไชยยนั ตถ อนใจออกมาอยางโลงอก คดิ วา รพนิ ทรค งซอมมือเลน ไมต ิดใจอะไรอีก ทรดุ ตัวลงน่ังตามเดิม ครใู หญตอมา เขาไดย นิ เสยี งฝเทา ไตโขดหินเขา มาใกล หลอนคงจะแตงกายเสร็จ เรียบรอยแลว และเขา มายนื อยูทางเบื้องหลังใกลๆ นเ่ี อง เพราะไดย นิ เสยี งไลทเตอรพ รอ มกบั ควัน บุหร่กี ลุม หนงึ่ ท่ีพดั กระจายมาทางเขา แตร พินทรค งน่งั เฉยไมไดเ หลียวกลวั มา “ปา มันเปน ใจใหฉนั ตองงอนงอ และตกเปน หนี้บญุ คณุ ของคุณเหลอื เกินนะ...” เสยี งเบาๆ เปรยมา “ขอไดรบั ความขอบใจจากฉนั อีกครั้ง ที่ชวยไวไ ดทัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

634 “คิดมากไปเอง ลูกจา งกับนายจา ง ระหวางการปฏิบัติหนาทตี่ ามสญั ญาจาง ไมถ อื วาเปน บุญคุณตอ กนั ” “ฉันกพ็ ยายามจะคดิ อยา งนน้ั เหมือนกนั ...วา แตคณุ หนั ไปเห็นมันเม่อื ไหร ฉนั ไมรูสึกตวั เลย พอลมื ตาข้นึ กเ็ หน็ มันแผแมเ บี้ยอยใู กลต ัวฉนั นดิ เดยี วเทา นนั้ ” “ผมเรยี กใหคณุ หญงิ ข้นึ ตัง้ หลายครัง้ กไ็ มเหน็ มเี สียงตอบ สงสัยกเ็ ลยยอมเสีย่ งผดิ ขอตกลงหนั กลบั ไปมอง คดิ วา ถา จะยงิ กย็ อมใหย ิง” “แปลวา คณุ เหน็ ฉนั ...” เสยี งของหลอนเบาเหมอื นกระซบิ เขาไมเ ห็นสหี นาเพราะยงั นง่ั หันหลงั ให “คุณหญงิ อยยู งั ไง ผมก็มองเหน็ ยงั งน้ั แหละ เพ่มิ เติมอกี นดิ หนง่ึ กค็ อื ไอง เู หา ตวั นน้ั มนั กําลังฉกจวกั อยใู กลๆ ตวั คณุ หญงิ กเ็ ลยตดั สินใจยิง พอดกี บั ทค่ี ณุ หญงิ รสู ึกตัวข้ึน” คนทีย่ นื อยูขางหลงั น่งิ เงยี บไปครูใ หญ รพนิ ทรค วักยาอมจากตลับมาเทใสป าก ถามเรื่อยๆ ตอ มาวา “คณุ หญิงนอนหลับหรอื ครบั ?” “ก็...ไมถ ึงกบั หลบั หรอก มนั เคลิ้มๆ เผลอตวั ไปหนอยเทา น้นั เมอ่ื วานนเ้ี พลยี มาทง้ั วนั เมื่อคืนกน็ อนไมเ ตม็ ท่ี ตอนใกลรงุ ยังตองเพลยี เพราะตามไอผโี ขมดกันอีก มนั เล้อื ยเขา มาเกือบถึงตัว เมื่อไหร ไมย ักรสู ึกตวั ” “ไหนบอกไวว าจะระวงั ตวั เองยงั ไงละ เหน็ ถือปนลงอาบนาํ้ ดวย” เสียงหวั เราะจดื ๆ ดังมา “ทแี รกก็ระวังอยหู รอก แตเ หน็ วาไมมวี แี่ ววอะไรเลย แลว อีกอยา งหน่ึงกอ็ นุ ใจที่จาวปา พทิ กั ษรักษาอยใู กลๆ” “จา วปา ทีไ่ หนกัน?” “กจ็ าวปา ทนี่ ั่งปน ทา ยโส แตก เ็ กไ มห ยอกอยูบนโขดหนิ นยี่ งั ไงละ!” รพินทรหัวเราะอยูในลาํ คอ เปาควันบหุ รีเ่ ปน ทางยาว “ไมใ ชจา วปา หรอกครบั ขี้ขา ปา มากกวา ถา จะมี ‘จาว’ อยูในปา น้ี จาวตนนน้ั เหน็ จะเปน นางไมทล่ี งเลน ธารแสนสบายอารมณเ ม่อื ตะกน้ี ้ี โดยมบี ริวารองครักษเ ฝาพทิ ักษภ ยั ให ถูกบงั คับให คอยเฝา พิทักษโ ดยใชต าขา งหลงั เสยี ดว ย เคราะหดที ฝ่ี น คาํ ส่งั หันไปเมอื่ ตะกนี้ ้ี มอี นั ตรายเขา แทรก ซงึ่ จะตอ งแกไ ขในทนั ทีจงึ พอรอดตวั ไปได ถาไมมงี เู จา ชูต ัวนน้ั นางพญาแหงลําธารก็คงจะสง ลูกปน มาเจาะลูกตาองครกั ษค นนเ้ี สียแลว ” “คงไมห รอก เพราะนางพญาแหงลําธารเผลอตัวอยูอยางนนั้ ทีไ่ หนจะสง กระสนุ มาได ถงึ รตู ัวก็คงไมใ จรา ยถึงขนาดนนั้ หรอก อยางดีก็ดา เทา นั้น” “จะดา วา ยังไง?” “ยงั นกึ ไมออก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

635 “ไอง่ัง หรือไอโง? ” “คุณไมใ ชไ องงั่ หรอื ไอโ ง ท้ังๆ ทพี่ ยายามจะเปน” “ถางัน้ กไ็ อท มึ่ ไอบ องตัน?” “อาจใชก ไ็ ด ทมึ่ แบบชนิดทที่ ่มิ หัวใจคนบอ งตนั ท่บี รรจุเตม็ ไปดว ยระเบิดทีเอ็นท”ี “นกั มานุษยวทิ ยา อานผมเลยเถดิ ไปถงึ ขนาดนั้นเชยี วหรอื ” “นกั มานุษยวทิ ยาอยางฉนั มักจะอา นมนษุ ยไ มผ ิดนกั หรอก กเ็ หมือนๆ กับนักสตั วศาสตร อยางคณุ ทอ่ี า นสัตวนน่ั แหละ...วา แตฉ นั ไมเขา ใจเลย ฉนั นอนอยเู ฉยๆ นิง่ ๆ ทาํ ไมไองเู จากรรมตวั นัน้ ถึงเจตนาเขา ไปกดั ฉนั ” “สญั ชาติอสรพษิ ชื่อมันกบ็ อกอยูแลว โดยเฉพาะอยางยง่ิ งูเหา แลวก็เปนชนิดเหาดงเสีย ดวย ตัวนอ งๆ จงอาง ผมเช่อื วาตรงท่ีคุณหญิงนอนผึง่ แดดอยูนน่ั อาจใกลก บั โพรงหรอื รขู องมันกไ็ ด และมนั กอ็ าจเปนตวั ท่ีกาํ ลังวางไข อะไรเขาไปใกลม ันเลนงานไมเลอื ก ขนาดนก้ี ัดชา งก็ลม เซรุมที่ คณุ หญงิ เอามาเห็นจะแกไ มท นั แนถาถูกมันกดั เขา ” “ฉนั ถกู มันกดั ตายเสยี ไดก็ดเี หมือนกนั นะ คุณจะไดห มดภาระไมตองมาคอยกังวลรับผิด- ชอบหนกั อกหนักใจอย”ู “อาว! ไหงพดู ให รพนิ ทร ไพรวลั ย ตองเสยี ใจอยา งนนั้ ละ ” “ทําไมจะตองเสยี ใจ?” “หมดภาระตองมาคอยกังวลรับผดิ ชอบกับนายจางแสนสวยคนนี้ ผมกร็ สู กึ หมดภาระส้นิ ทกุ สิง่ ทกุ อยาง คนอยางผมมีชีวติ เกดิ มาในโลกน้ดี ว ยภาระ ไมวา จะเปน ภาระจํายอมหรอื ภาระอน่ื ใด และบางภาระกต็ อ งแบกมนั ไวก็มีความสุขเหมือนกนั เปน ความสขุ และความตอ งการทอี่ าจเกดิ ขน้ึ โดยไมร สู ึกตวั กไ็ ด” ตาของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เปน ประกายแจม จรัสขึน้ อยางประหลาด แตอ ดีตนายรอ ย ตาํ รวจตระเวนชายแดนไมเ หน็ เพราะนั่งหนั หลังให รูสกึ แตเ พียงวา เสยี งของตนมนั ปราพราส่นั พลวิ้ ไป ทงั้ ๆ ท่ีพยายามบงั คบั ใหเ ปนปกติ ตางเงียบกนั ไปนาน “น่ีจะเอาหลังพูดกับฉันอยา งนนี้ ะร?ึ ” ในทส่ี ุดเสียงออ นเบารืน่ หกู ด็ งั มา “ก็ยังไมไ ดร ับอนญุ าตใหห นั หลังกลับไป” “เรื่องโย หรือรวนน่ี เห็นจะไมมวี นั แกห ายนะ” “เรอ่ื ง ‘กลาวหา’ น้ี กเ็ ห็นจะไมม ีวันแกห ายเหมอื นกนั กระมงั ” “กม็ อี ยางหรือนง่ั พดู หนั หลังใหฉ ันอยูไ ด เห็นฉนั เปน ตน ไมห รือโขดหนิ หรอื อะไรกัน นะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

636 “กค็ ณุ หญิงเองเปน คนออกคําส่งั ใหผ มนง่ั หนั หลงั อยา งน้ี จนกวาจะไดร ับอนุญาตใหห นั กลบั ” เสียงถอนใจบา ง “ยักทา เอาแงเ อางอนเหลอื เกนิ คนอะไรยงั ง้กี ไ็ มร ู...หนั มาไดแ ลวเจา คะ พอ คนเถรตรง แสนจะซ่อื สตั ยเ คารพตอ คาํ สง่ั !” รพินทรถ อนใจบา ง “กแ็ คน ้ันเอง มอี ยา งหรือ ออกคําสั่งหามไวเอง ยังไมถอนคาํ สั่งนน้ั ผปู ฏิบัตติ ามคาํ สง่ั จะ ฝาฝน ไดอยางไร” แลวเขากห็ มนุ ตัวกลบั มา ดารนิ ยืนอยูบนโขดหินลกู เดยี วกันกบั เขาแตต รงแงทีม่ รี ะดบั ตา่ํ กวา ผิวพรรณและแววตาสดชืน่ แจม ใสขน้ึ เพราะไดน าํ้ หลอ นสวมชดุ เดมิ เรยี บรอ ยแลว กําลงั เอนตวั พิงหินสูบบหุ รอี่ ยู ลมปายามสายเปาเสนผมที่เปย กปอนปลวิ กระจาย กอ นทีท่ ้ังสองจะเอย เชน ไรตอ ไป รพนิ ทรก็จอ งขา มศรี ษะของหลอ น สายตาลุกวาวลงไป ยังลาํ ธารและหมูแ กงหินเบอ้ื งลาง หญงิ สาวเฉลยี วใจรีบหนั กลับไปตามเขาโดยเรว็ แลว อทุ าน ออกมาเบาๆ บนแผน หนิ ทม่ี ีซากของอสรพษิ รายนอนตายอยนู นั้ บัดน้เี จา งูชนดิ เดยี วกัน ขนาดเทา กนั ทกุ อยางราวกบั จะเปนแฝด เวนเสียแตสอี อกนํ้าตาลไหม วายออกมาจากพงตะไครน ํ้าฝง ลาํ ธารตรง ขาม ตรงมาที่แทนหนิ บริเวณน้นั แลว เลอื้ ยข้ึนไปขดตวั รอบศพเพือ่ น หรอื มฉิ ะนนั้ กค็ ขู องมันอยา ง งุนงานเกรยี้ วกราด ยกลําคอต้ังชันแผแบนออกสา ยไปมา เหมอื นจะคน หาศัตรูผมู าทาํ ใหคูของมนั ตาย “ถาคุณหญิงขึ้นจากธารนั่นชา กวานี้อกี นดิ เดียว เหน็ จะแย เห็นไหมครบั นั่น!” ขนของหลอนลกุ ชนั อยา งสยดสยิว กระซิบ “เอะ ! มนั มาจากไหนอกี ตวั หนึ่ง...” “คขู องมันครับ ถา ไมใ ชตวั เมยี ก็ตวั ผู ประเดีย๋ วพวกเราก็จะลงมาอาบน้ํากนั ทนี่ ี่ เหน็ จะ เอาไวไ มไ ด นม่ี นั ยังมองไมเ ห็นเรา ถาเหน็ ก็พงุ เขา ใสเ ลย” ดารนิ ชกั ปนจากซองเอวงางนกกรกิ รพนิ ทรผ ขู ยบั ไรเฟล จงึ ชะงักปลอยใหเ ปน หนาที่ ของหลอ น เพยี งแตก ระซบิ เตอื นมาอยา งรอ นรนวา “ระวงั นะครับ เลง็ ใหเทย่ี งทส่ี ดุ ถา มันลดหวั ลงเลอื้ ย เราจะยิงถกู มนั ไดย าก ลูกซองเราก็ ไมมีมาดว ย กะกึง่ กลางของแมเบีย้ ทม่ี นั แผอยูน น่ั แหละ ถา ไมถูกตรงกลางตัดกระดกู มนั ไมอ ยูหรอก เพราะทเ่ี หน็ แผกวางนนั่ เปนแผน หนัง” หญงิ สาวปลอ ยกระสุนกกึ กอ งไปกอนที่เขาจะทันพดู จบประโยค งเู หา ยกั ษพ งุ สวบไปใน ลาํ ธารนา้ํ ลูกปนนดั นนั้ จะถูกสว นไหนของมนั ไมท ราบได เหน็ แตเพยี งน้ําบรเิ วณนั้นพรายไปดว ยสี เลือดสด มนั ก็เลอ้ื ยปราดๆ น้าํ แตกกระจายลนลานจะขนึ้ ฝง อกี ดานหนง่ึ ดารินปราดกระบอกปน ตาม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

637 พอสว นหวั ของมนั แตะถงึ รากไทร หลอ นก็กดเขาใหอ กี สองนัดซอน ดิ้นพลั วนั มว น พันรากไทรอยู ตรงนัน้ เอง สวนหางท่โี ผลพ นนา้ํ สะบัดไปมา เลอื ดทะลกั ปนไปกบั สายนาํ้ ท่ไี หลอยูรนิ ๆ “นัดแรกทาํ ไมพลาดไดกไ็ มร ู สงสยั มอื สั่นเกนิ ไป” หลอ นพึมพําอยา งต่นื เตน แตพรานใหญระบายลมหายใจลึก ตาเปนประกายจบั น่ิงอยูท่ี ใบหนาขาวซีดของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย ฝม ือยงิ ปนของหลอ นยังคงใหความอบอนุ ม่ันใจแกเ ขาอยู เสมอ เม่อื ไหรก เ็ มอ่ื นน้ั ถา หลอ นไมต ่นื เตน ตกประหมาจนเกนิ ไปนกั เสยี งปนสัน้ ทล่ี น่ั ติดๆ กันถึงสามนดั ทาํ ใหพวกทน่ี ัง่ หงุ ขาวกันอยใู ตรม เสลย่ี ง พากนั หนั ขวบั มาอกี คร้ัง เห็นรพนิ ทรก บั ดารนิ ยนื อยูบนยอดโขดหินดวยกันในลกั ษณะปกตธิ รรมดา กไ็ ม สนใจอะไรดว ยนัก “อะไรอกี ละ?” ไชยยนั ตเ ปนคนปอ งปากตะโกนถามมาปนหวั เราะ รพนิ ทรต อบไปวา ดารนิ ซอมมือเลน แลว กห็ นั มาพยกั หนา ชวนหลอน “กลบั ขึ้นไปสมทบกบั พวกเราเถิดครับ ปา นน้ีขาวคงสกุ แลว ” หลอนปฏิบตั ติ ามคําของเขาโดยดี พอทงั้ สองเดินมาถงึ บริเวณทพ่ี รรคพวกนงั่ ลอ มวงอยู ขา วก็สกุ พอดี ตางรบั ประทาน อาหารรว มกนั และสนทนากนั ไปพลาง ทัง้ รพินทรแ ละดารนิ ไมมใี ครปริปากพดู ถงึ งเู หาสองตัวนน้ั และเชษฐากบั ไชยยนั ตก ็ไมส นใจทจ่ี ะถาม หลงั จากกนิ เสร็จ ทุกคนกเ็ คลอ่ื นขบวนลงมาทลี่ ําธารเพอื่ อาบนํา้ คงมแี ตด ารินคนเดยี ว เทา นัน้ ที่นง่ั คอยอยูบนโขดหิน เพราะหลอนอาบกอ นทุกคนแลว เชษฐาและไชยยนั ต พอมองเหน็ ซากงเู หาที่รพนิ ทรกับดารนิ ยงิ ท้ิงไวก อ็ ทุ านออกมาดว ยความตกใจ เพราะมันใหญโ ตมโหฬารอยา ง ชนดิ ไมเ คยเชอ่ื มากอ นวา งเู หาจะใหญไ ดถงึ เพยี งนี้ แงซายกับเกิดชวยกันลากซากงูท้งั สองขึน้ ไป กองไวร ิมฝง อกี ดานหนึง่ และจากการสํารวจของแงซาย กพ็ บวาโพรงที่อยูอาศยั ของมนั กค็ อื ในหลืบระหวางซอก โขดหนิ หนาแทน เรียบทดี่ ารินนอนผึ่งแดดอยเู มื่อตอนทห่ี ลอ นอาบนํ้านัน่ เอง พอรดู งั นนั้ หญงิ สาวก็ กลนื นาํ้ ลายลงคอฝดๆ ชาํ เลอื งมองไปทางรพินทร เห็นเขามองยิม้ ๆ อยทู หี่ ลอนกอนแลว “ถาเปนจงอางละก็จะไมส งสยั เลย แตนีง่ เู หา แทๆ ทาํ ไมถงึ ใหญอยา งน”้ี เชษฐาคราง ใชไมเ ขี่ยดดู อกจนั ที่กา นคอของมันอยางตืน่ เตนประหลาดใจ “อยา งน้กี ระมงั ทีเ่ ขาเรยี กกนั วา งเู หา ดง?” ไชยยนั ตห นั มาถามจอมพราน “ครับ งูเหาในปา ตามปกติแลว ไมคอยจะมี แตถามีก็ตวั มกั จะใหญๆ อยา งนเ้ี สมอ นอ งๆ จงอางเขาไปทเี ดียว ธรรมชาติของมันก็คลายๆ กบั งูเหาตามทงุ นาน่ันเอง ผิดกันตรงทม่ี นั ตัวใหญกวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

638 มากเทา นนั้ และถาเหน็ คนหรือสัตว มันจะเขาโจมตมี ากกวา จะหนี เพราะมันถือวา ตวั มนั ใหญ โชคดี ท่เี ราเห็นมนั และฆามันตายเสยี กอ นท้ังสองตัว มายงนั้ ตอนที่ลงมาอาบนํา้ กันคงยุงแน บริเวณน้เี ปน รงั ของมนั เสียดว ย” “ตอนท่คี ณุ ตะโกนบอกไปวา ยงิ งูนะ หมายถึงไอน ก่ี ระมัง” เชษฐาเริ่มซักไซอยางสนใจขน้ึ มา พรานใหญหัวเราะเบาๆ “ครบั ตัวแรกผมยิงดว ยไรเฟล เปน ตัวทนี่ อนอยบู นกอนหินแผนนี้ สว นตัวหลังทพ่ี นั คา อยกู ับรากไทรน่ัน คุณหญิงยงิ ดว ยปนสน้ั สามนัด ตอนทผี่ มรองบอกไปวา คณุ หญงิ ซอ มมือน่นั แหละ ครบั ” “ดีจรงิ ทนี่ อ ยลงมาทาํ หนา ทส่ี ํารวจเสยี กอน!” ไชยยนั ตหนั ไปบอกเพอ่ื นสาวอยา งพาซอ่ื หลอนยกั ไหลย ม้ิ จืดๆ ชาํ เลืองแวบไปทาง รพินทรอ ีกครง้ั หน่ึง ไมป รปิ ากเชน ไร ยังนึกหวาดเสยี วอยูไ มหาย เมอ่ื มารตู วั วา ตนเองนอนเปลอื้ ง ผา ผง่ึ แดดมอยหลับอยปู ากโพรงของมฤตยูน่ันเอง ยังเคราะหด ที รี่ พนิ ทรห ันมาเหน็ เสยี กอ น ไมงน้ั ปานนีห้ ลอนจะเปนอยางไรบา งก็เดาไมถ กู ” “ตอนที่คณุ ยงิ ตวั แรก นอยอยทู ่ไี หน?” พ่ชี ายถามอยา งรอบคอบ พรานใหญอกึ อักไมรจู ะตอบอยา งไร กพ็ อดเี จาตวั คนท่ตี อง ปกปดความเอง รบี แกมาแทนวา “นอ ยกาํ ลังจะเตรยี มอาบน้ําอยูทก่ี อบอนดา นโนนคะ เหลอื บมาเหน็ มนั พอดี กเ็ ลยรอง บอกพรานใหญ พอเขายิงมว นอยกู ับท่ี นอ ยกอ็ าบนํ้า รบี ๆ อาบ พอเสรจ็ ขึ้นไปบนกอ นหินลกู นนั้ พอดอี ีกตวั หนงึ่ มนั เลื้อยออกมาจากพงตะไครน าํ้ มาทีซ่ ากคูของมัน พรานใหญใ หนอยยิง นอ ยกเ็ ลย ยงิ ” โลงอกไปที รพินทรบอกกับตนเองในใจ...มันคงไมเ หมาะแนท จี่ ะใหพ ชี่ ายของหลอนรู วา นอ งสาวคนสวยหัวร้นั ของเขา นอนผง่ึ แดดเปนนางเงอื กอยบู นแผน หนิ ปรากฏโลง แจงอยกู ับ สายตาของเขา ในขณะทเี่ ขาล่นั กระสุนเขาสงั หารอสรพษิ รายท่เี ตรียมจะเลนงานหลอ นอยู โดยเลง็ ขามตะโพกอวบกลมกลึงอนั เปลาเปลอื ยไปเพียงองคุลเี ดียว! โชคดีท่เี จาตวั เองกลบเกลื่อนเงือ่ นงาํ อยา งแนบเนียน เมอื่ คราวที่ชางแมล ูกออนไลขบั ใน ลาํ ธารเขาโลน กท็ ีหน่งึ แลว เหตุรายฉุกละหุกมนั มกั จะมาทําพิษเอาอีตอนที่หลอ นเปลอื ยรางกาย อาบนํา้ ทกุ ที...แลวไมรูจกั เข็ดหลาบเสียที เชษฐาไมตดิ ใจสงสัยอะไรอกี ย่ีสบิ นาทีหลงั จากนัน้ ทั้งหมดกพ็ รอมที่จะออกเดนิ ทางตอ ไปได เชษฐาและไชยยนั ตง ัด เอาแผนท่แี สดงเสน ทางเดินของไอแหวง ทร่ี พนิ ทรท าํ ไวใหขนึ้ มาพจิ ารณาอกี ครงั้ พรอมกบั สอบ ซกั ถามหารอื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

639 “หลงั จากท่ีพวกเราปะทะเจา ควายปาตวั นน้ั เม่ือเย็นวานนแี้ ลว เสียงปน ของพวกเรามนั ระเบดิ ขน้ึ หลายสิบนดั เหลือเกิน เทา กบั เปน การไลมนั โดยตรง” ไชยยนั ตว า “ไมแ นเสมอไปนักหรอกครบั ในขอ ทีว่ าเสยี งปนจะเปน การขับไลส ตั วท ี่เรากาํ ลงั ติดตาม หากวา ไมใ ชเ ปนการติดตามอยางกระชน้ั ชิด เสียงปน มนั ดังกจ็ รงิ แตถ า ระยะระหวา งมนั กับเราหา ง กันมาก และเราอยใู ตลม มนั กไ็ มไดย ิน” “เราจะรไู ดย ังไงวา เราจะตองอยใู ตล มมันเสมอไป” “ธรรมชาติของสัตวปาทกุ ชนดิ มกั จะหากนิ หรือเตลดิ หนีภยั สวนทางลมเสมอ เพราะมัน อาศัยสูดกลน่ิ ที่มันสาํ รวจได การมุงสวนทางลมกแ็ ปลวา มนั รูทิศทางสังเกตภยั ท่จี ะมาถงึ ตวั ไดอ ยู ตลอดเวลา แตถ าเดนิ ตามลมแลว ก็เทา กบั มันตาบอดนนั่ เอง สญั ชาตญาณหลบภยั ของมนั จึงบังคบั มนั ไวเชน นี้ ในกรณไี อแหวงเราเดนิ ตามรอยของมันกห็ มายถงึ วา เราตองอยใู ตลมมนั ตลอดเวลา ยกเวน แตใ นกรณีทมี่ นั รูสึกตวั และทาํ อุบาย วกออมมาอยใู ตทางลมของเราเทานนั้ ซง่ึ ถา เปนเชนนน้ั กต็ อ งอยูในระยะกระชั้นชดิ ตดิ พัน” “จะเอายังไง ตามรอยของมันตอ ไปง้ันหรอื หรือวา จะใชว ิธีคํานวณทศิ ทางของมัน แลว สกดั ดักหนา ” เชษฐาขอความเห็น “ผมวาแกะรอยเดนิ มนั ไปสกั พักหนง่ึ กอ นดีกวา ครบั ไมจ ําเปน ตองใจรอ น แลว คอยดซู ิวา มนั จะบายหนา ไปทางไหน คอยไปวางแผนกนั อีกขา งหนา ศกึ ไอแ หวง เปน ศึกยืดเยื้อเสียแลวอยา ง ชวยไมไ ด เพราะสตั วอืน่ มนั ทําพษิ ใหเราเสยี โอกาสไปหลายครงั้ ” “เอายงั ไงก็เอากัน ยงั ไอทรพียกั ษน ่นั อกี ตวั หนงึ่ ไมร วู า มนั จะแยกทางกบั โขลงไอแ หวง หรอื จะคอยเปน กองระวงั หลงั อยอู กี ปญ หาหนกั ใจไมใ ชเ ลนรองลงมาจากไอผโี ขมด” “ระหวา งแกะรอยไอแ หวง พวกเราตอ งระมัดระวังกันใหมาเปน พิเศษครับ ควายปา ไม เหมอื นสัตวอ น่ื ชอบดกั เลน งานในบริเวณปา รกที่พนื้ ทจี่ าํ กดั โดยไมเปดโอกาสใหศ ตั รขู องมนั กลับ ตวั ทนั เวลาผา นเขาไปในปา รกทบึ อยา เผลอตัวเปนอนั ขาด คดิ ถึงมนั ไวเสมอ แมว าเราจะไมพ บ รองรอยของมนั กต็ าม ขนาดทีเ่ รายงั ไมไ ดท าํ อะไรมันกอ นเลย มนั ยังดักเลน งาน ยง่ิ ถกู เจ็บไปดว ย แบบนก้ี ไ็ มม อี ะไรตอ งสงสยั เลย ถึงไมเ จอกบั เรา เจอใครเขามันก็พงุ เขาขยีท้ ันท”ี เขาส่งั การนัดแนะอะไรกบั เกดิ และแงซายอกี สองสามคาํ ก็นําออกเดนิ ยอ นลงสูปา รวกที่ อาศยั พกั นอนเม่อื คนื นี้ ดารินนึกอะไรขน้ึ มาไดกบ็ อกวา “อยา ลืมเดินผา นกอรวกทเี่ ราต้งั แคมปก ันเมอื่ คนื นดี้ ว ยนะ” “ทาํ ไม? แงซายกับเกิดลมื ของอะไรของเธอท้งิ ไวท ่ีนน่ั หรอื ?” ไชยยนั ตถ ามขึน้ อยา งสงสัย “เปลาหรอก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

640 “อา ว! แลว จะยอ นไปทน่ี นั่ ทาํ ไมใหเ สยี เวลา” หลอ นหันไปมองรพินทร “ลมื อะไรเสียอยา งหนึง่ แลว หรือนายพราน” “เอะ! อะไรครบั ?” พรานใหญงง “ถา คุณไมยอนกลบั ไปยงั ทตี่ ง้ั แคม ปเ มื่อคนื ของเรา และไมทาํ อะไรสกั อยา งหนง่ึ ทค่ี ณุ สัญญาไวล ะก็ คุณมเี วรตดิ ตวั อยางมากทีเดยี ว ลืมเสยี แลวหรือ เม่อื คนื น้ี กอนหนาที่โขมดดงจะลงมา เลนงานพวกเรา คุณจับตวั นม่ิ ผกู ไวท โ่ี คนรวกโดยอา งวา ถาปลอ ยมนั ไปในเวลากลางคนื มนั ก็จะ คลานทําเสียงสวบสาบใหเกดิ การเขา ใจผดิ จงึ เอามาผกู ไวเ สียกอ น แลวบอกวาจะปลอยมันไปใน ตอนเชา เรายา ยมาตงั้ แคม ปก ันอยางกะทนั หันกอ นสวา ง เพราะตดิ ตามไอผีโขมด เจา น่ิมตวั นน้ั ก็ จะตอ งถกู ผูกลา มพันธนาการอยูทเ่ี ดิมนน่ั แหละ ถาเราท้ิงมนั ไปมนั กค็ งตายอยางทรมานเพราะอด อาหาร เคลื่อนไหวไปไหนไมไ ด” ทกุ คนเพงิ่ จะนกึ ข้ึนมาได เพราะคําเตือนของหญิงสาว รพนิ ทรหันไปทางแงซายกบั เกดิ โดยเร็ว “ตอนทแี่ กสองคนยอนกลบั ไปท่แี คม ปต อนเชา ตรู ขนเอาสมั ภาระของเรา แกจดั การยงั ไง กับเจา ตวั นิม่ ตวั นั้น?” แงซายกบั เกิดมองดหู นา กัน เกิดยิ้มแหง ๆ เปน คนตอบวา “ผมกับแงซายลืมอยางสนทิ เลยครบั นาย เพราะกาํ ลงั รีบ...ไมไดส ังเกตมนั เสยี ดว ยซํา้ ” “เสียเวลาเปลา นา กะเพยี งแคไอต ัวนมิ่ ตวั เดียวเทานั้น ปลอ ยมนั ตามยถากรรม มนั อาจ หลุดรอดไปเองได ดกี วา จะเดนิ ยอนไปทน่ี นั่ กะเพียงแคเหตุผลแคจะชว ยมนั แกม ดั ปลอยมนั ” ไชยยนั ตตดั บทมา แตดารินส่ันศีรษะ พดู เฉยี บขาด “ไมไ ด! ฉนั ไมยอม ใจรา ยเกนิ ไปแลว แบบน้ี มีอยา งหรือไปมัดทรมานมนั ไวอ ยางนน้ั สตั วชนิดใดท่ีเราเจตนาจะฆากใ็ หม นั รชู ัดลงไป สวนเจา นม่ิ ตวั นเ้ี ราไมไดต ง้ั ใจจะฆา มันเลย เร่ือง อะไรจะปลอยใหมนั ตองตายเปลาแบบน้ัน ถึงแมม นั จะเปน ชวี ติ เลก็ ๆ ชีวิตหน่ึงทไ่ี มม ีความหมาย อะไรเลยก็ตาม ถา ไมไดเ หน็ มนั ถูกปลอยเปน อิสระไป ฉันไมสบายใจอยนู ั่นเอง” “ตกลงครบั เราจะเดินผา นทแี่ คม ปเกาของเราเพอ่ื ปลอยนมิ่ ตวั นั้น” พรานใหญพ ดู ออนโยน แลว หนั ไปทางเชษฐากับไชยยนั ตบ อกยิ้มๆ วา “ไมเสยี เวลาอะไรนักหรอกครบั ทางเดนิ ของเราก็เฉียดใกลท ่นี น่ั อยแู ลว แวะเขาไปนิด หน่ึงเทา นน้ั ” “ยายนอยน่จี อมยงุ เลย พับผา !” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

641 เสยี งพ่ชี ายบน พํา แตไ มม ีใครขัดเจตนาของหลอ น เพยี งไมก ี่นาทหี ลงั จากนน้ั ทง้ั หมดก็ มาถึงบรเิ วณทต่ี ้งั แคมปเ มอ่ื คนื น้ี เจา สัตวก นิ มดหนังเปนเกล็ดหนาท่ีรพนิ ทรจบั ผกู ไวก บั โคนรวกยัง เปน เชลยอยูทเ่ี กา นนั่ เอง เขาสงั่ ใหเ กดิ ตดั เถาวลั ยที่มดั ตัวมันไวอ อก แลว ใหโ ยนเขาไปในปา รก หญงิ สาวถอนใจ ออกมาอยา งปลอดโปรง พอสบตาพรานใหญ เขาก็ขยบั ปก หมวกให “ขอบคุณครับ ทเี่ ตือนขึน้ ผมลมื เสยี อยา งสนทิ มา ยง้ันบาปกรรมแย” “ฉนั ไมก ลวั คณุ จะบาปหรอก เพราะถงึ อยา งไรคณุ ก็บาปมากอยูแลว ท่ีเกดิ มาเปน พราน แตฉ ันสงสาร มีอยางหรือจบั มนั มามัดทิง้ ไวใ หอ ดอาหารตาย ทารณุ หยอกเมอื่ ไหร” “ทาํ ไมไมป ระแปง ทาน้ําอบใหมนั กอนปลอยละ?” ไชยยนั ตหนั มาแหย ดารินแหวเขาใส “กฉ็ นั ไมไดม แี ปง กะน้าํ อบตดิ มาดว ยนนี่ ะ ถามกี จ็ ะทาใหเหมอื นกนั แหละ เรานะ ใจดาํ อํามหติ นกั จะลา สัตวรายก็รจู กั แผเมตตาใหแ กส ัตวท ไ่ี มร ายบางซ”ิ “ออ! แมค นใจดมี ีเมตตา” ไชยยนั ตย านคาง “วันแรกๆ ทีเ่ ขา ปา ฉันเหน็ เธอยงิ แมก ระทง่ั กระจอ น กง้ิ กา อเี หย่ยี ว เห็นอะไรเปนซอม มือดะ งเู ขยี วกย็ ังยงิ เลย” “กน็ ัน่ ฉันเจตนาจะฆามนั เพ่ือจดุ ประสงคท ดสอบทางปน นน่ี ะ แตส าํ หรับนิม่ ตัวนที้ ุกคน ก็ยอมรับอยแู ลว วาไมมใี ครตอ งการจะฆา มนั เพอื่ อะไร แลว ธรุ ะอะไรจะตองใหมนั ถูกมดั อดตายอยู อยา งน”้ี หนุมสาวผูม ีความสนทิ สนมกนั มาแตห นหลงั และรักใครก ันเหมือนพนี่ อ งทคี่ ลานตาม กันมา เปดศกั ราชทะเลาะเพราะอกี ฝา ยหนึง่ แกลง ยวั่ เลน บรรยากาศครื้นเครงข้นึ บา งเล็กนอย สาํ หรบั อีกสค่ี นทรี่ ว มคณะอยดู ว ย แลว กเ็ ลกิ รา เงยี บเสยี งกนั ไปเอง เม่ือรพนิ ทรน าํ ออกเดนิ ตอ จากปา รวกนนั้ นาํ ออกสูทุง ที่สลบั ไปกับละเมาะตดิ รอยของโขลงชา งเกเรท่ีท้งิ ไวเ มื่อเย็น วานนไ้ี ปตามลาํ ดับ ประเดยี๋ วขึ้นเนนิ ประเดยี๋ วลงหุบ ผานปาแดงเมอ่ื เท่ยี งวนั พอตกบายกเ็ ริม่ จะไต ข้ึนสูไหลเขาเตีย้ ๆ ลกู หนง่ึ ตลอดระยะทางปาเงียบสงบ ไมมีว่แี ววของสตั วใ ดๆ ใหป รากฏเลย ทัง้ หมดสาวรอยตอ ไปไมลดละ ในลกั ษณะบกุ บั่น สาํ หรับคณะนายจา งทง้ั สาม เรม่ิ คุน ตอการเดินแกะรอยขน้ึ ทกุ ขณะ ไมม ีอปุ สรรคใดๆ ท่ี ตอ งทําใหรพนิ ทรร สู ึกหนักใจนกั โดยเฉพาะอยา งยิ่ง ม.ร.ว.สาวคนสวย พรานใหญอ ดรสู กึ ประหลาดใจไมไดในขอที่ตระหนกั วา หลอนเรียนรแู ละเคยชนิ กับการตดิ ตามรอยไดอ ยางรวดเร็ว ไมนา เชอื่ มากอ น เต็มไปดวยความทรหดอดทนเกนิ ตัว ไมมกี ารลาหลงั ไมมที า ทอ ถอยออ นแรงหรอื [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

642 ปริปากอุทธรณ แตเหน็ ชัดวา เหนือ่ ยนกั และด่ืมนาํ้ บอ ยกวาทกุ คน เนอ้ื ตัวและสองแกมแดงปลัง่ เตม็ ไปดวยรอยขดี ขวนของกิ่งไมแ ละหนาม ขามหวยลกึ ชนั ระหวา งซอกของตอนหนงึ่ ขึน้ สูด งทึบอกี คร้งั ทันทนี น้ั เอง ทกุ คนกช็ ะงัก อยกู ับที่ ดว ยเสียงชนดิ หนงึ่ ทแ่ี ผดสะเทอื นกองไปท้งั ดง ระคนไปกบั เสียงพงไมท ล่ี นั่ หักลูระเนนดัง มาจากปากดา นเลก็ ๆ ทางดานซายมอื ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

643 28 โดยไมจ ําเปน ตอ งใหสัญญาณนัดแนะอะไรกนั เลย ทั้งหมดเบยี่ งเขา หาทก่ี าํ บังอยางรวด เร็ว ดว ยสญั ชาตญาณระวงั ภยั จอ งสายตาไปยังปา รกเบอื้ งหนา ทเ่ี หน็ ไหวยวบยาบ พรอมกับเสียง กระหึม่ ทีแ่ วว มา “เสอื ! คงกาํ ลงั ฟด กบั อะไรอยู” เชษฐากระซบิ พรานใหญต ะแคงหูจบั เสียงขคู ํารามนน้ั ซึง่ บางขณะกก็ ระห่ึมอยใู นลําคอเบาๆ และ บางขณะก็แผดกกึ กอ งแสดงถงึ โทสะ ตลอดจนเสยี งของการพลกิ ไหวตวั สีหนา ของเขาออกจะมีแวว งงๆ เลก็ นอ ยเหมือนจะไมแนใ จ ตําแหนง ทีม่ าของเสยี งนน้ั อยูในระดับเหนอื ลม “จะวา กัดกันเองก็ไมใ ช เพราะไดย ินเสยี งคาํ รามอยูต ัวเดยี ว หรอื วากาํ ลงั ตอ สูอยูก บั สัตว อน่ื ก็ไมไ ดยินเสยี งคูต อสขู องมันเลย” รพนิ ทรกระซบิ บอก เมมปาก ตรวจทศิ ทางลมเพือ่ ความแนใจอกี ครง้ั จงึ ยองกรบิ ออกจาก โคนไมใ หญ บา ยหนา ตัดลงลําหวยแหง ดานหนง่ึ ใกลๆ โบกมือใหท กุ คนตามเขาไป อดึ ใจใหญต อมา ของการเดินยอ งไปตามลําหว ยอนั คดเคี้ยว เบ้อื งบนปกคลุมทึบไปดวยพงเถาวลั ยแ ละก่งิ ไมใ หญนนั้ คณะนายจา งทง้ั สามก็รูสึกวา เสียงขคู ํารามของเจาเสือราย ดงั อยูย ังบรเิ วณเหนอื ลาํ หว ยไมห างออก ไปนี่เอง พรานใหญห ยุดชะงักหันมามองเปนความหมายเตือนอีกครั้ง แลว ก็คอยๆ เหนย่ี วกายไต ตามรากไม โผลศ ีรษะพนขอบหว ยขนึ้ ไป ทั้งหมดปฏบิ ัตติ ามเขา ในระยะหา งเพยี งไมเกนิ 15 กาว ทล่ี าํ ตนไมลมซ่งึ ทอดขวางอยใู นระหวา งพงหนามพงุ ดอ และกอเลบ็ เหย่ียวสลับไปดว ยตน กระดาษ ภาพอันเปนที่มาของเสียงกพ็ ลันปรากฏชดั กบั สายตาของ ทกุ คนซ่ึงลอบแอบดูอยูข ณะนี้ เสอื ดาวหนมุ ฉกรรจเตม็ ทีต่ วั หนึง่ กาํ ลังเลน เอาเถิดเจา ลอ อยางดเุ ดือดอยกู บั งูเหลือมขนาด ตน หมากอวบๆ เจา สัตวทไี่ มมีตีนพยายามทจ่ี ะเลอ้ื ยหนเี ขา ไปในพงรก แตเ จาดาวเผน เขาสกัดหนา สกัดหลัง ใชต บกระชากทีล่ าํ ตวั บริเวณใกลเ คยี งกบั สวนหวั แลว ขยาํ้ สะบดั พยายามลากเหย่ือของมัน ออกมาจากพงรกคร้ังแลว ครงั้ เลา งเู หลือหดหวั ซอนไว บางขณะกอ็ า ปากพงุ เขา กดั แลว กเ็ ปลย่ี น ทศิ ทางหมายจะเลือ้ ยเบนไปอีกทางหนึ่ง ซง่ึ เสอื กเ็ ผน เขาดกั หนา ไวท กุ ครั้ง เสียงงเู หลือมขูอยฟู อ -ฟอ แตไ มดงั นัก ทาทางมนั ไมห วาดหวน่ั พรนั่ พรงึ ไอด าวนกั เวน ไวแ ตจ ะคาํ รามและพยายามหลกี หลบ จากการรบกวนน้นั เสือจองทจี่ ะขย้ําคองใู หไดก ็กดั ไมถ นดั เพราะงูไวในการสายหวั หลบ ครัน้ แลว ในทันทนี ้ันเองคลายจะเปน การตัดสินใจคร้ังสดุ ทายของเจาดาวผูกระหายเหย่อื มันโฮกเขาขยา้ํ กานคองูเหลอื มไวแนน พรอ มกบั เทาหนา ท้ังสองทตี่ ะกยุ ลงไปสดุ แรงงับตดิ สะบดั ไป มา ตา งพลกิ กลิ้งไปดวยกนั อยา งคลกุ คลี ตําแหนงท่มี นั งับตดิ นนั้ ตาํ่ กวา กา นคอของงลู งไปเลก็ นอ ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

644 และความอวบใหญข องลําตวั ปรปกษ มขี นาดเกนิ กวาทกี่ รงเข้ียวของมนั จะฝง เขาไปสรา งจุดตายอนั เฉียบขาดฉับพลันได งูแวงมางับตอบติดแนนอยูท่ชี ว งไหลข องมัน ฟด กันคลุกคลีเปนพลั วนั พมุ ไม หกั ยับเยนิ เสอื ไมม ีโอกาสเฉลียวคิดเลยวา บัดนลี้ าํ ตวั อนั ยาวเหยยี ดของคตู อ สูถูกลากขมวดเขามา อยา งแชม ชา แลว ปจ จบุ ันทนั ดวนนัน้ พอไดจ งั หวะก็ตวดั รัดหมบั เขาใหร อบลาํ ตัวเสอื ตรงบรเิ วณอก อยางแนน หนามนั่ คง แลวพนั รอบซาํ้ เขามาอยา งรวดเรว็ อกี หลายทบ เสอื ดาวรตู ัวอา ปากปลอยเสียงแผดรองอยา งตกใจ พยายามจะดิ้นสะบัด แตมันสายเสีย แลว ไมม ที างที่มันจะดน้ิ พน ไปจากวงรดั อนั แขง็ แรงของงไู ด ลม กลงิ้ ตะแคงลงกบั พน้ื ขาทงั้ สตี่ ะกยุ ตะกายพืน้ ฝนุ ฟงุ รอ งกกึ กองไปทั้งปา วงรดั ของงูซงึ่ บัดนี้เปน ฝา ยไดเปรยี บซอนทบเขา มาเปนลาํ ดบั จากบริเวณสวนอกลงไปจนกระทงั่ ถงึ ทอ ง เหน็ ตวั เสือแตเ พยี งสวนหวั เทา และหางทแี่ กวงสะบัดตี ดินอยไู ปมาเทา น้นั เสยี งกระดกู ซ่ีโครงของมนั ลน่ั ไดยนิ อยา งถนดั ดวยพลังรัดอนั มหาศาลของงู เหลอื ม ซ่งึ แตแรกมนั คิดวานาจะเปนเหยอ่ื ของมนั รา งของเสือรา ยกระแดว ดน้ิ ทรุ นทุราย เสียงท่แี ผด คํารามน้ันคอ ยลงทุกขณะ จนกระท่งั ในทสี่ ดุ ก็เงียบหายไปพรอมกับอาการด้นิ กย็ ตุ ิ ออ นเปยกไปทง้ั ตัวทามกลางสายตาของทุกคนท่เี ฝา ดูอยแู ทบไมห ายใจในขณะน้ี “เสรจ็ มัน! เสร็จไปแลว ไอดาว!” เสียงไชยยนั ตค รางออกมาแผวเบาโดยไมร สู กึ ตัว งูเหลอื มรดั เคน เจา ดาวจนดบั ดิน้ สน้ิ ชพี ไปตอ หนาตอตา และสงบนิง่ อยูเชน นนั้ อึดใจ ใหญ รางของมันกเ็ ริ่มเคลือ่ นไหวชา ๆ คอ ยๆ ฉดุ ลากซากเสือท่ยี งั ติดอยใู นเปลาะรดั ของมัน เขาไป ในพงรกอนั หนาทบึ ทลี ะนอ ย “เอะ! นั่นมันลากเสอื ไปไหน?” ดารนิ อทุ านอยา งประหลาดใจ “กติกาของปา มอี ยูวา ใครแพก ็ยอ มเปน ฝายถกู กิน” เปนคาํ ตอบหา วต่ําของจอมพราน “งมู นั กนิ เสือดว ยรึ?” “มันกินทกุ อยา งทมี่ ันจะสามารถเขมือบเขาไดน ่ันแหละครับ ตามปกตแิ ลว งูเหลือมไมม ี ปญญาจะไปจบั เสือกนิ เปนอาหารไดเ ลยเพราะเสือไวกวา แตทเี่ ห็นอยูเ ปนผลพลอยไดม าจากการ ตอสขู องมนั เจา เสือโจมตหี มายจะจบั มนั กินกอ น แตบงั เอญิ ตัวมนั ใหญม าก และเสอื พลาดทา ถูกมนั รัดตาย มันก็ไดก ินเสือเปน เหยอื่ ” “เจา เสอื นม่ี นั ชา งรา ยกาจเหลือเกนิ นะ จะกินไมย อมเลอื กแมกระท่งั งเู หลอื มตวั ใหญม ันก็ ยงั กลา จนกระทั่งในทส่ี ดุ ตวั เองกลับเปนฝา ยถูกกนิ แทน” หญิงสาวครางออกมา รพินทรหัวเราะเบาๆ “ผมเคยบอกมาหลายครัง้ แลว ยังไงครับ วา เสอื นะ ลงมนั หวิ แลวละกม็ นั ไมเ ลอื กหรอก น่ี เปนครัง้ แรกทผ่ี มเห็นเสือเสยี ทา งู แลว ถกู งเู ขมอื บแทน ผมเคยเห็นเสอื จบั งเู หลอื มใหญๆ อยา งนีก้ นิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

645 มาแลวครั้งหนง่ึ แตม ันชว ยกนั สองตัวผวั เมยี ตวั เมียเปน เสือดาว ตวั ผูเ ปนเสือดาํ และถามันชวยกนั สองตัวแบบนน้ั งูกไ็ มม ที างรอดไปไดเลย นอกจากจะกลายเปน ฝา ยถูกพิชิตและเปน เหยอ่ื ไป มนั ชว ยกนั อยางมเี ลห เ หลยี่ มและฉลาดมาก ตวั หนึ่งกดั หวั อีกตวั หนง่ึ กดั หาง งูก็ไมม ที างสู แตค ราวน้ี เปนการสูกนั แบบตัวตอ ตวั เสือก็เลยพลาด เพราะลงวาถาเผลอใหงูรดั ไดกเ็ สรจ็ เทา นนั้ ” “ไหน? คุณวา ยงั ไงนะ เสือดาํ กะเสือดาวนะหรือชว ยกนั กัดงู?” ไชยยนั ตหนั มาถามโดยเร็วอยางสงสัย “ครบั ” “แปลกจรงิ มนั จะมาชว ยกนั ไดยงั ไง ในเมอื่ มนั เสอื คนละชนิดกนั ไมใ ชหรือ?” “เปลาเลยครบั คนสวนมากยงั เขาใจผดิ อยเู ก่ยี วกบั เสือดาํ กับเสือดาว ความจรงิ มนั เปน เสอื ชนดิ และประเภทเดยี วกันนนั่ แหละ เวนไวแตว าตวั ไหนจะออกเปน สดี ํา หรอื ตัวไหนจะเปน ดาว เทาน้ัน ซึง่ เปน ผลมาจากตอ มในตวั ของมนั ลกู เสอื ดาํ หรอื เสือดาวครอกหน่งึ ๆ กม็ ีสปี ะปนกันอยู สองประเภท บางตวั เปนดํา บางตวั เปน ดาว เพราะฉะนนั้ อยาประหลาดใจ ถาหากวา จะเห็นเสอื ดํา กับเสอื ดาวสมสูกัน หรืออยดู วยกันเปน คู เพราะมนั เปน ประเภทเดยี วกันน่ันเอง เมอ่ื สมัยทีผ่ มเปน พรานฝก หัดใหมๆ ผมก็เขา ใจผดิ เหมอื นกนั นกึ วา มันเปน คนละชนดิ กนั ถึงพวกพรานอาชพี เองอยู ปา มาเปน เวลานาน สว นมากก็ไมร ู เขา ใจวา เปน คนละชนิด คณุ ไชยยนั ตไมส งั เกตหรือครับ ไอตวั ดาํ ทผ่ี มยงิ ท่ีลาํ ธารรมิ ผานาํ้ ตกเมือ่ วานซนื พน้ื ตัวมันดูไกลๆ ดาํ ปรอทไปท้ังตวั กจ็ รงิ แตถาไปดใู กลๆ จะเหน็ เงาของวงดาวเปน ดวงจางๆ อยใู ตผ วิ เห็นถนดั ทเี ดียว นน่ั แปลวา มนั ยืนอยใู นระหวา งดํากับ ดาว สว นบางตวั ก็ดาํ สนิทเลยไมมวี งดาวใหเ ห็น” “ออื ม ความรใู หมท เี ดยี ว นถี่ า คณุ ไมบ อกผมกโ็ งอยนู ่นั เอง นกึ วาไอด ํากไ็ อดํา ไอดาวกไ็ อ ดาว ไมเก่ียวขอ งกัน” อดตี นายทหารปน ใหญพดู อยา งทึ่งๆ ขณะนนั้ งูเหลือมลากไอดาวผูป ราชยั เขยือ้ นหายลับ ตาเขา ไปในพงรกแลว เหน็ แตปลายพงไหวเลก็ นอ ยเพราะการเคลื่อนไหวอยเู บ้อื งลา งของมนั เกิดก็ โพลงออกมาวา “จัดการกบั ไอเ หลอื มตวั น้ันเสียไหมครบั ?” หวั หนา คณะเดินทางแตะมาทไ่ี หลพ รานพน้ื เมอื ง แลวสนั่ ศีรษะยม้ิ เลก็ นอย “อยา ไปทําอะไรมนั เกิด ปลอยใหกฎของปาเปน ไปตามกติกาของมนั ตราบใดก็ตาม ท่ี พวกเราไมไดร ับอนั ตราย มนั ชนะเสือตวั นน้ั มนั ก็ควรมีสิทธไ์ิ ดกินทกุ สง่ิ ทุกอยางมนั ยตุ ธิ รรมทส่ี ุด แลว” พลางเขากห็ ันมาทางพรานใหญ “ผมสงสยั มาตัง้ แตไ หนแตไ รแลว เก่ยี วกบั การกนิ อาหารของไอส ัตวประเภทงเู หลือมนี่ คณุ ชว ยอธบิ ายหนอยไดไ หม?” “คณุ ชายสงสัยอะไรหรอื ครบั ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

646 “เวลามันกนิ สตั วใหญ กระดกู แขง็ ๆ นะซิ ถึงแมต วั มันใหญพอที่จะกลนื สตั วเ หลา นนั้ เขา ไปไดจรงิ แตม ันกต็ องกลนื เขา ไปทัง้ ตวั ทีนส้ี ว นกระดกู ทต่ี ิดเขา ไปในทองมนั ดว ย มันจะทํายังไง แปลวา มันสามารถยอ ยไดห มดงัน้ หรือ?” ตามปกตแิ ลว อดีตทตู ทหารบกเช้อื พระวงศห วั หนาคณะเดินทางผูน้ี ไมค อยจะมคี าํ ถาม อะไรนกั เก่ียวกับเรื่องของปา เพราะมคี วามรอบรแู ละชํานาญมาพอสมควรทเี ดียว ซงึ่ ถาจะมปี ญหา ถามข้ึนแตละคร้ัง ก็ลวนเปน ปญหาที่ลึกซึง้ ควรคาแกการรแู ละมีประโยชนในทกุ คร้ังไป ผิดกบั ขอ สงสยั ไปแทบทกุ ระยะของไชยยันตแ ละดาริน ซงึ่ บง ถงึ ความไมป ระสปี ระสามากกวา เขาใหคาํ อธิบายอยางเตม็ ใจวา “การกินอาหารของงเู หลอื ม พเิ ศษกวา การกินอาหารของสตั วอ ืน่ ๆ ท่ัวๆ ไปครับคุณชาย คอื ลาํ ไสห รือเคร่ืองยอยอาหารของมนั มคี ณุ ลกั ษณะทพ่ี สิ ดารตางกวา สตั วอ่นื ไมนอ ยทเี ดยี ว ภายหลงั จากมนั กลนื เหย่ือของมันเขา ไปแลว มนั จะยอ ยสว นเนื้อออกไป สว นที่เปน กระดูกยอ ยไมไ ด มันก็ จะสํารอกคายทิง้ ออกมาทหี ลังเมอ่ื ยอ ยเน้อื หมดแลว นก่ี เ็ ปน เรื่องที่คนทั่วๆ ไปไมรู ขอนยี้ งั ไมนา สงสัยเทา ไหรน ะครบั สงิ่ ทน่ี า พิศวงกวา นคี้ ือ สมมติวา มนั ไปกนิ สตั วท ีม่ ีเขายาวเกะกะประเภทกวาง หรอื ววั ถึงแมมันจะสามารถขยอกเอาลําตัวเขา ไปอยูในทอ งมนั หมดแลว ทนี ีต้ อนสว นหวั ของเจา กวางหรือววั อนั เปนเหย่อื ของมนั นั้น มันจะขยอกเขา ไปไดยงั ไง ตอ ใหปากมนั กวางสกั ขนาดไหน ก็ ไมม ที างจะขยอกเอาเขากวางเขา ไปดว ยไดแ นๆ ...” “จรงิ ดวย! แลวมันทาํ ยังไง หรอื มีวธิ ีกนิ ยงั ไง?” ดารนิ กบั ไชยยนั ตซกั มาพรอมกันราวกับนดั กนั ไว “มันจะกลนื ตวั สตั วช นดิ นน้ั เขาไป จนถงึ สว นท่ีมนั ไมส ามารถจะกลนื ไดอ กี ตอ ไป แลว ก็ ปลอ ยใหต ิดคาไวเชน นั้น อาจนบั เวลาเปน สิบๆ วนั ทเี ดยี ว ทีป่ ลอ ยซากใหติดคาปากอยูเชน น้นั จนกระทัง่ ซากเนา เปอยและหลุดไปเองในทสี่ ดุ ” “โอโ ฮ! นาสยดสยองเหลอื เกิน!” หญิงสาวอทุ านออกมาทาํ ทาขนลุกขนพองสะอดิ สะเอียน “มแิ ปลวา กอ นท่ีซากจะเนาเปอ ยหลุดไปเอง มันจะตอ งนอนนง่ิ คางเต่ิงอยูก บั ท่ี เคลือ่ น ไหวไปไหนไมไดหรอกร”ึ “ก็ตอ งเปนอยา งนั้นนะซิครบั งูทุกชนดิ เปนสตั วเลือดเย็นอยแู ลว ยง่ิ เฉพาะงูเหลือมดว ย แลว สญั ชาตญาณของมันชวนใหขนลกุ เปนทส่ี ดุ จดั เปนสตั วโ บราณดึกดาํ บรรพไ ดป ระเภทหนึ่ง ทเี ดียว มันสามารถจะอดอาหารอยไู ดเ ปนป และกินอะไรเขาไปแตละครง้ั ก็อ่ิมอยูไดน านนับเดอื นๆ โดยไมจ ําเปน จะตอ งเดอื ดรอ นหาอาหารเพม่ิ เติมใหมเ หมือนสัตวอืน่ อายุกย็ ืนชนดิ ทีไ่ มอ าจคาํ นวณ กันได ย่ิงอยนู านไปกย็ ิ่งใหญข้ึนใหญข น้ึ ทกุ ทไี มมีขดี จาํ กัด พรานรนุ เกา ๆ ทีพ่ อจะเชอ่ื ถอื ไดเคยเลา ใหผมฟงวา เขาเคยพบงเู หลือมบางตัวใหญ ตวั มโหฬารเสียจนขน้ึ ไปนอนพักและหงุ หาอาหารกนิ บนลําตวั ของมนั โดยท่ีตนเองก็ไมรู เพราะเหน็ พมุ ไมขึ้นปกคลุมจนดเู หมอื นเปน สวนหนึง่ ของ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

647 พ้ืนดิน มารูตวั เอาอตี อนไฟท่หี ุงหามนั เกิดรอ นไปถึงผวิ หนังของมันเขา และมนั เกดิ เคลอ่ื นไหวตวั ดว ยความตกใจนน่ั แหละ ราวกับแผนดนิ ถลม ทีเดียว ตอนทม่ี ันออกเล้ือย เทจ็ จริงอยา งไรมันก็อยทู ่ี พรานคนทีเ่ ลาใหผ มฟง ผมเองก็ไมไดเ หน็ ชดั กับตาถึงขนาดนนั้ อยา งขนาดใหญทส่ี ดุ เทาที่เคยเห็น มาในดงดบิ ใกลๆ กับหลมชาง ตวั ก็ขนาดตน มะพราวเทา นนั้ ” ทุกคนนิง่ เงยี บกนั ไป ครนั้ แลวเสยี งหา วๆ ของแงซายผพู ดู นอยท่ีสุด ก็ทําลายความเงียบ มาขรึมๆ วา “พรานท่ีเลาใหผ ูก องฟงไมโ กหกหรอกครับ” “แปลวา แกเคยเหน็ มาแลว งน้ั ร?ึ ” ไชยยนั ตหนั มาซกั โดยเรว็ หนุมกะเหรยี่ งพเนจรยกั ไหล “ผมเห็นแตร อยของมัน เลอ้ื ยตดั ทุงหญาคาบายหนาขนึ้ เขาใหญติดกบั เขตดงดบิ ทเี่ ราจะ ตอ งผานเขาไปในหนทางขา งหลังท่อี อกจากหลมชา งแลว รอยทีม่ นั เล้อื ยปาหญา คาราบเปนทางไปมี สว นกวา งถงึ หา วา พระธุดงคท่ีเลีย้ งผมมาก็เคยบอกผมไวว า งใู หญขนาดตน รงั สิบโอบ มีจรงิ ในดง ดิบเทาน้ัน” ไชยยนั ตกับดารินหนั มามองดูตากัน แลว เบปาก หอไหลลง เชษฐายกมอื ขน้ึ ลูบปลายคาง “ก็มเี หตผุ ลที่นา จะทาํ ใหเชอ่ื ไดเหมือนกนั นะ เพราะงูเปนสัตวอายยุ ืน ถามันมอี ายุอยู มาแลวเปน รอยปพ นั ป ตวั มนั กค็ วรจะโตขน้ึ เปน ลําดับ เอาเถอะเมอ่ื เราเดนิ ทางผา นเขา ไปถงึ ทนี่ ั่น คง จะไดเ หน็ เอง” “อยาใหเห็นไดเลยจะเหมาะกวา !” ไชยยนั ตพ ดู พรอ มกับหวั เราะเสยี งพกิ ล พลอยพาใหท กุ คนหวั เราะกนั ไปดวย เชษฐาพยกั หนา กบั พรานใหญพ รอ มกบั บอกวา “ไป! บกุ ตอ” ไตขึน้ จากลาํ หว ย บรเิ วณทแี่ อบซุมดูภาพการประจัญระหวางงูเหลอื มกบั เสอื ดาวนนั้ แยก เขาสูดานกระทิงท่มี ีรอยของโขลงไอแ หวงท้งิ ไวใ หเหน็ ชดั ผานไปอีกหลายทงุ หลายหุบ ทา มกลาง อากาศรอนระอุอา ว รอยเหลา นัน้ นาํ วกลงทศิ ใตทกุ ขณะ สองชวั่ โมงเต็มๆ ทท่ี กุ คนต้ังหนาตัง้ ตาเดนิ โดยไมปรปิ ากพดู คาํ ใดกนั เลย รพินทร เกิด และแงซาย อา นรอยและสง่ิ แวดลอ มรอบดานไปทกุ ระยะ ดว ยความจดั เจนชํานาญของแตล ะคน สว นคณะนายจา งท้งั สามไมก งั วลในเรือ่ งรองรอยนกั เพราะไวว างใจในพรานนําทางดอี ยแู ลว เพยี ง แตค อยระวงั เตรยี มตัวโดยไมป ระมาท สาํ หรบั เหตกุ ารณฉุกเฉนิ ทจี่ ะจโู จมมาถึงตนเทาน้นั ขณะท่ผี า นรมิ ดงแหงหน่ึง นอกจากรอยววั ที่เหน็ ย่ําเปรอะไวเ ม่ือคนื ทผ่ี านมานี้ ท้ังเชษฐา และไชยยันตเ หน็ รอยเทาของสัตวอกี ชนิดหนงึ่ ยาํ่ ไวสดๆ รอนๆ ซึง่ ทั้งสองอา นตรงกนั ดว ยความ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

648 อศั จรรยใ จวา มนั นาจะเปน รอยเทาของแรด แตสงั เกตเห็นรพินทรม องดูอยา งผา นๆ แลว กไ็ มไ ดป ริ ปากพดู หรือแสดงความสนใจอยางไร คงมุงออกเดินทางตอ ไปเร่ือยๆ แงซายซง่ึ เดนิ อยใู กลนายจา ง ท้ังสองทีส่ ุด และไดย นิ ท้งั สองคนหารอื กนั เบาๆ ก็แกค วามสงสัยมาใหว า “ไมใ ชแรดหรอกครบั นาย สมเสรจ็ นะ สมเสรจ็ ขนาดใหญ” “สมเสร็จกต็ อ งมีสเ่ี ล็บซิ ทเ่ี หน็ อยนู ี่สามเล็บเทา น้นั แลว กข็ นาดใหญไ มใ ชเลน” ไชยยนั ตก ระซบิ แยงอยา งไมว ายกงั ขา หนมุ กะเหรีย่ งพเนจรหวั เราะ “ดินบริเวณนม้ี ันแขง็ มากครบั นิว้ กอยของมนั อยูส ูงกเ็ ลยไมปรากฏทงิ้ ไวใหเ หน็ จงึ เหลอื ใหเ ห็นเพยี งสามเลบ็ เทานน้ั ดเู ผนิ ๆ ก็คลายแรดเหมือนกัน ตอ งอาศยั ดทู ล่ี ักษณะเลบ็ ครับ เล็บของ สมเสรจ็ เรยี วแหลมกวา เลบ็ แรด ถา เปนรอยแรดจรงิ ปา นนผ้ี ูก องไมเ ดนิ อาวไปอยา งนน้ั หรอก” “จริงของแงซาย ถาเปนแรดอยา งที่เราสงสัย รพินทรค งบอกใหรแู ลว” เชษฐาเห็นดว ย ไชยยนั ตจ งึ หมดขอของใจ และท่ขี อบดง ขณะทพ่ี รานใหญนําเดนิ เลาะเพ่ือจะหาดานทางเขา นัน่ เอง ตา งกพ็ บกบั ซาก ของหมหู ริ่งตวั หน่ึงถกู เสอื กนิ ไว เหลือแตสว นศรี ษะและขาหนา ภายหลงั จากตรวจอยูอ ดึ ใจเดยี ว จอมพรานกก็ ระซิบบอกใหค ณะนายจา งของเขาทราบวา มันเปน เสือไฟอนั เปน เสือขนาดยอม ซาก นัน้ เปนซากเกา เพราะกาํ ลงั เนา สง กลิ่นคลงุ แมลงวนั ตอมหึ่ง ขณะนั้นตะวนั คลอ ยตาํ่ ลงทุกที เสยี งนก ระวงั ไพรรองกอ งอยใู นดงแววมาแตไ กล รพินทรควักผา ขนหนอู อกมาเช็ดเหงอื่ และยนื ใครค รวญ ซบุ ซิบอะไรอยูกบั เกดิ เหมือนจะลังเลอะไรสกั อยา งอยูปากหว ยแหง เชษฐากก็ า วเขา มาถงึ “มอี ะไรหรอื ?” “รอยไอแ หวงนาํ เราวกลงสูใตทกุ ทีครับ ผมเกรงวามันจะบายหนา ไปทางโปง ผีสิงมาก กวาทจ่ี ะมงุ ข้นึ ปา หวายอยางทเี่ ขา ใจไวแตแ รก” รพนิ ทรตอบเสียงต่าํ เบา รว้ิ รอยกังวลปรากฏข้ึนบนสหี นากรานเกรียม ขณะน้นั ดารนิ และไชยยันตก ก็ าวเขา ลอ มวงสมทบและไดย ินคําพูดของเขา “วาแตใ นขณะนี้เราอยูทีไ่ หน?” “ถา ยังตดิ รอยมันไปเรอื่ ยๆ เชนน้ี เราจะไปค่ําทบี่ รเิ วณหวยยายทอง” ไชยยนั ตลว งเอาแผนท่ีมคี ล่ดี อู ีกครัง้ แลวขมวดคิว้ เงยหนา ขนึ้ โดยเร็ว “เอะ! ยงั ไงกนั นี่ ไปๆ มาๆ แปลวาเรากําลงั จะเดนิ ตามหลงั ขบวนเกวยี นใหญข องเราเสยี แลวหรือ” “ครบั ไอแหวง มนั นําเราใหก ลายเปนเดนิ ตามหลงั ขบวนเกวยี น” “แลว พอจะคาํ นวณถกู ไหมวา ขณะนี้ กองเกวยี นของเราอยทู ไ่ี หน ระยะหา งเทาไหร? ” หวั หนาคณะเดินทางถามเรว็ ปร๋อื รพนิ ทรช ใ้ี หดใู นแผนที่ “คงอยูในระหวางเขตหว ยยายทองกบั โปง ผสี ิงน่ีแหละครบั เพราะคํา่ นีเ้ กวียนจะตอ งไป พักนอนที่โปงผสี งิ ตามเสน ทางท่ีกาํ หนดไว ถาเราเดนิ กวดตามหลงั เกวียนไป อกี สองคนื ถงึ จะถึง แต [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

649 ถาตดั ทางดกั หนา พรุง นเี้ ย็นกค็ งจะพบทที่ งุ ชาง หมายถงึ วา ตอ งตัดขน้ึ ตะวนั ออกเฉียงเหนือ เรายงั ไม รูเลยวาไอแ หวง มนั จะแยกไปทางไหน” “เอ ถามันจะไมเ ขา ทีเสียแลว ทไี่ อแ หวงวกเขาเสนทางตามหลงั กองเกวยี นของเราแบบนี้” เสยี ง ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา “วางแผนกนั ใหด นี ะวา จะเอากันยังไง?” ไชยยนั ตพ ูดเครียดๆ รพินทรม องสบตาเชษฐาอนั เปนหวั หนา คณะเหมอื นจะขอความเห็น “คุณคดิ ยงั ไง รพนิ ทร? ” “คุณชายละครบั ?” “ผมวา กอนจะพักนอนค่ําน้ี เราตามรอยมันไปเรื่อยๆ ใหรูแ นช ดั พอพรงุ นค้ี อยทิ้งรอย ออกสกัดดกั พบเกวยี นของเรากอนดีกวา มนั เปน เวลาสองคนื แลว ทีเราแยกจากกองเกวยี นมา ควร จะไปบรรจบกนั เสียทกี อ น โดยเฉพาะอยา งยงิ่ เมือ่ ทศิ ทางของไอแหวง มนั ไมชอบมาพากลแบบนี้ หรอื คุณจะเหน็ อยางไร?” “กด็ ีเหมือนกนั ครับ” ทัง้ หมด ตัดเขา ดงใหญอ ีกครงั้ โดยยดึ เสน ทางหวยแหงอนั ขนานไปกบั ทางดา นเสน ใหญ ครเู ดยี วก็ไตข น้ึ โคกเลาะไปตามเสนทางระหวา งดานชางและขอบหว ย ผานแหลงนํ้าซับที่ไมมีรอ ง รอยของสัตวใ หญช นดิ ใดลงกินในระยะ 24 ชั่วโมงทีผ่ านมา นอกจากรอยเกาๆ แลว กผ็ า นโปง ที่ดนิ เริม่ จดื แลว สาํ รวจอยา งระมดั ระวงั ไปทุกระยะ ขณะนนั้ เอง รพินทรผูก ม ๆ เงยๆ เดนิ นาํ งดุ ไปเบือ้ งหนา ราวกับเงาผี กห็ ยดุ ชะงกั เลก็ นอ ย สอดสา ยสายตาไปยงั พงทึบเบ้ืองหนา ที่มีดา นสตั วเ ลก็ พาดตัดกนั ไปมา เมอ่ื ทกุ คนมองตามก็เหน็ นก อะไรชนดิ หนง่ึ สสี นั วจิ ิตรตระการตาราวกบั ใครจะมาแกลง ระบายไวห ลากสี กระโดดโหยงๆ อยู กบั พน้ื ดารนิ เหน็ เขากอ็ ทุ านออกมาเบาๆ ดว ยความลืมตัวเพราะความสวยงามของมนั แตเชษฐา เปน คนชา งสงั เกตเหน็ พรานใหญจับตาดูทน่ี กตวั นนั้ อยางระมดั ระวงั เปน พเิ ศษ และใชค วามสนใจ ผิดปกติไป กม็ องดหู นาเหมอื นจะถาม อนั เปน เวลาเดยี วกับท่รี พินทรทรุดตัวลงนงั่ คกุ เขา กวาด สายตาไปรอบๆ พลอยพาใหท ุกคนน่ังตามกนั ลงหมดราวกับนัดไว ดารินและไชยยนั ตใจเตน แรงเพราะไมทราบความหมาย จอ งหนา พรานใหญ ทวาเห็นสี หนาเฉยๆ ไมบ อกเคาวา จะมีเร่อื งรา ยอะไร นอกจากยกนิว้ ขนึ้ แตะริมฝปากเปนความหมายใหทกุ คน สงบเสยี ง นกตวั นั้นเตน อยกู บั พืน้ อยสู องสามชวง ก็กระโดดไปตามพุม ไมเ ตี้ยๆ บา ยหนาไปทาง ดานแยกขวามอื อันเปนทางลาดลงตาํ่ รพินทรจ งึ หันมาทางเชษฐาผูอ ยใู กลเขาที่สดุ ทํามอื เปนกง่ิ เขา แทนความหมายภาษาใบใหท ราบวา เบื้องหนาในระยะใกลม ีกวางตัวหนงึ่ ปว นเปย นอยู คณะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

650 นายจา งมองภาษาใบน นั้ กเ็ ขา ใจโดยตลอด เพยี งแตย งั ไมเ ขาใจวา เหตใุ ดพรานใหญถึงรวู า มกี วางอยู ใกลๆ และเกยี่ วของอะไรกบั นกสสี วยประหลาดตาตวั นน้ั เขาตภี าษาใบถ ามมาอีกวา จะเอากวางตวั นน้ั หรือไม เชษฐาส่นั ศรี ษะ รพินทรจงึ ลุกขนึ้ ยนื และทันใดนนั้ เองดารินก็เหยยี บก่งิ ไมแ หงเกดิ เสยี งดังขน้ึ พรอมๆ กับท่ีลมแปรทศิ ทกุ คนจงึ ไดย นิ เสยี งบบี รองอยา งตกใจ และเสยี งฝเ ทาวิ่งโครมครามไปทางปา เบื้องหนา อยางรวดเรว็ “ทําไมถึงรวู า กวางอยขู างหนา เรา ท้งั ๆ ท่มี องไมเหน็ ตวั หรือรอ ยรอยอะไรสกั นิด” ดารนิ หันไปจอ งหนา ถามเขาอยางเก็บความพศิ วงเอาไวไ มไ ด “นกตวั ทเี่ ราเหน็ สสี วยๆ นัน่ แหละครบั เปน สัญญาณบอกใหรไู ด” “เอะ! มนั เกย่ี วอะไรกนั ดวย ระหวางนกกับกวาง แลว นัน่ นกอะไร” “นกแตว แรว ครับ นสิ ยั ของนกชนดิ นมี้ ักจะชอบเดนิ หาของกินตามหลังกวางเสมอ ถา เห็นนกแตว แรว ชนดิ นอ้ี ยูที่ไหน พยายามสะกดตามมนั ไปใหดเี ถอะครบั มหี วังไดกวาง เพราะเวลา มนั หน.ี ..มนั จะหนไี ปทางทกี่ วางอยเู สมอ ชาวปา เขาเรยี กมนั วา ‘นกเตน ตามกวาง’ มันจะเปน สัญลักษณเ ตือนใหร ู และนําเราไปพบกวางโดยท่ีมันเองกค็ งไมไ ดต ้งั ใจ ผมเห็นวาเราขาดเนอ้ื สดมา หลายม้อื แลว ก็เลยนกึ วาเผื่อพวกเราจะอยากเปลี่ยนอาหารกระปอ งคา่ํ นบี้ า ง” “อาว แลว ทาํ ไมไมยิง?” ไชยยนั ตลืมตาโต รองถามมาโดยเร็วดว ยความกระหาย เพราะไมรมู ากอ นวาเชษฐาสะกิด หามรพนิ ทรไ ว สหายของเขากห็ ันบอกแทนใหว า “ฉนั เปน คนหา มรพินทรไ วเองแหละ เนื้อสดนะอยากไดอยดู อก แตร สู ึกวา มนั จะไม เหมาะนกั ถาเสียงปนมันลน่ั ข้นึ โดยไมจ ําเปน ในภาวะเชน น้ี เราไมรวู า ไอแหวงมนั อยใู กลห รือไกล เราแคไ หน เดยี๋ วพลาดโอกาสอีก” อดีตนายทหารปนใหญบนพาํ อยางสดุ เสยี ดาย ภายหลงั จากท่กี วางตัวนน้ั เตลดิ ไปแลว ดง ทง้ั ดงกส็ งบเงยี บ ไมม ีวแี่ ววรอ งรอยอะไร แมแ ตน กเลก็ ๆ สกั ตัว ลมสงบ อากาศระอุ ประมาณสโี่ มงเย็น ก็พน ดงลงสูละเมาะสลบั ไปกบั ทงุ หญาระบัดในวงลอมของเขาลูกเต้ยี หลายลูก เกดิ พบรอยของสตั วป ระหลาดตีนกบี ขนาดใหญโดดเดย่ี วรอยหนงึ่ ตรวจดจู ากผวิ ของดนิ ที่ มนั เหยียบพลกิ ไว นา จะสนั นษิ ฐานไดว าผา นลวงหนา ไปเมอื่ เชา ตรขู องวันน้ี ระหวางทท่ี กุ คนกําลงั ใครค รวญอยวู า มันจะเปนรอยตีนของเจา มหงิ สาตัวนนั้ หรอื ไม พรานใหญก ก็ ม ลงใชป ลอกมีดซึ่งทําดว ยหนัง วดั จากความกวา งของมนั แลว ส่ันศีรษะ “กระทงิ โทนธรรมดาครับ รอยของมันถงึ จะใกลเ คยี งกบั ควายตวั น้นั ก็จริง แตแ คบกวา เล็กนอย” “รอยเลอื ดกไ็ มเหน็ ม”ี ไชยยนั ตวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

651 “เรอื่ งเลือดไมสาํ คัญหรอกครับ หากแผลไมฉกรรจเกนิ ไปนัก หลงั จากถูกยิงไปแลว มนั ลงไปนอนแชโ คลนหรอื เกลอื กปลกั เลือดก็หยุดไดเหมอื นกนั แลว ระยะเวลามันกผ็ า นมาหลาย ชว่ั โมงแลว ” รอยของโขลงไอแหวง ที่ผานทงุ ระบดั นี้ แสดงใหเหน็ วามันรดุ หนา ผา นไปโดยไมห ยุดย้ัง หากินเลย ถึงจะไมม หี ลกั ฐานอืน่ ๆ ท้งิ ไวใ หเหน็ เดน ชดั กย็ งั พอจะแยกรอยตนี โขลงของมนั ออกไป จากโขลงอื่นๆ อกี หลายโขลงท่ียาํ่ ไวส ับสนไปหมด สิ่งท่ชี ว ยใหส ังเกตไดน กี้ ็คือ รอยตีนหลงั ดานขวาของลกู โขลงตวั หนงึ่ ของมัน ซง่ึ เดนิ ลากๆ ไปกับพืน้ อันเปน เพราะความพกิ ารซึ่งพรานใหญ สันนษิ ฐานวา คงเนอ่ื งมาจากถกู ฝร่งั นักสาํ รวจยงิ ไวเ มื่ออาทติ ยก อน ขณะทพี่ วกมนั ยกโขลงเขาทํา ลายแคม ปของพวกฝร่งั นกั สํารวจชดุ นน้ั เจา ตวั ทขี่ าหลงั เจ็บตวั นี้ เดินลาหลงั อยูท า ยโขลงเสมอ สังเกตจากรอยเทารสู ึกวาเปน ชางรุน อีกคร่ึงชว่ั โมงตอมา แสงตะวันออ นลงเปน ลําดับ การตดิ ตามแกะรอยและอา นกนั ไปทุก ระยะ นําเขา มาสูปา ไผใ นระหวา งเชิงเขาเตย้ี สองลูก ลมเริ่มพดั ทวนกลับไปมาอยางไรพกิ ล รพินทร หยดุ ดอ มๆ มองๆ ไปตามทางดา นทเ่ี หน็ เปนเงาตะคุม รางเลือนอยู ภายใตห ลงั คาอโุ มงคใ บไผหนา ทึบ แลวออกเดนิ ยองผอนฝเทา ลง อาการชนดิ นน้ั ของจอมพรานทาํ ใหคณะนายจา งทง้ั สามต่นื ตวั ระวงั พรอ ม โดยไมจ ําเปน ตองเตอื น ตา งปลดไรเฟล ทีส่ ะพายไหลม าถอื กระชบั ไว พงุ สายตาคน หาไปรอบดา น ในทสี่ ุดกเ็ หน็ จอมพรานกบั เกดิ ทรุดตวั ลงนง่ั ยองๆ อยูขา งจอมปลวกใหญ เงยี่ หเู หมอื นจะ คอยจับเสียงอะไรอยูอยางตั้งใจ โดยแยกออกมาจากเสยี งลมพดั กิง่ ไผเ สียดสกี ันอยใู นขณะนี้ อยางเบาแสนเบา มีเสยี งคลายลมหายใจหนักๆ แวว มาครง้ั หนงึ่ อดึ ใจตอ มา ก็เปนเสียง สะบดั หวั ดารนิ เลย่ี งเขาหาตอไมใ หญกอ นอยา งเร่ิมชาํ นาญตอเหตกุ ารณ สวนเชษฐาและไชยยนั ต ลากปน คลานเขาไปสมทบกบั รพินทร แงซายน้นั แฝงโคนกอไผเตรียมพรอ มระวังอยูทางเบ้ืองหลงั ของแพทยห ญงิ คนสวยอันเปน เจา นาย ทุกคนไมม ใี ครเอย ปากเชนไร นอกจากพดู กันดวยสายตา และอาการเทานั้น สีหนาของ รพินทรบ อกความลงั เลเหมือนจะยงั ไมแนใ จอะไรสกั อยาง สวนเกิดคอ ยๆ ใชฝา มอื กอบฝนุ ขา งตวั ขึ้นมา โปรยทดสอบทางลมอยูส องสามครง้ั แลว ทาํ หนายยู ห่ี นกั ใจ ลมในดงไผขณะน้ผี ันผวน วกกลบั ไปมาเอาแนไมไ ด ครน้ั แลว กอ นทใี่ ครจะมกี ารเคลอ่ื นไหวเชนไรตอไปนนั้ เอง ตางกไ็ ดยินเสยี งฝเทา ตะกยุ ยนั พนื้ เหมอื นสัตวใหญช นดิ หน่งึ จะลกุ ขนึ้ จากอาการนอนอยางกะทนั หนั เสยี งลมหายใจดังฟาด แลว ปา ไผท่สี ลบั ซับซอนอยูเ บ้ืองหนา ก็ถกู ระผานไปอยา งรวดเร็ว ฝตนี ทีโ่ ขกไปกับพนื้ สะเทอื นไป หมด รพินทรเ งยี่ หูสดับฟง เสยี งทว่ี งิ่ ไปนั้น จนกระทง่ั เงยี บสนิทจึงลกุ ขนึ้ “กระทงิ โทนตวั นน้ั กระมงั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

652 เชษฐาเอย ปากคาํ แรก ภายหลังจากสะกดกลั้นลมหายใจอยูเปนเวลานาน รพนิ ทรโ คลงหัว ชา ๆ อยางไมแนใจ “ไมท ราบเหมอื นกนั ครับ ความจริงรอยกระทงิ ไมไ ดผา นทางน้ี มันไปทางเขาดานขวามอื และเรากไ็ มไ ดต ามรอยมัน อาจเปนววั โทนหรือไมก ็กระทงิ อีกตัวหน่ึง ไมใชรอยตนี ท่ีเราพบ” วาแลว เขาก็ตรงไปยังตนเสยี งทมี่ าครง้ั แรกในทนั ที ทกุ คนตดิ ตามมาอยางรวดเรว็ อึดใจ เดยี ว กม็ าถึงบรเิ วณซุม ขอยใหญที่เปนพุมดกหนา แผก งิ่ ใบลงแทบจะปกคลมุ พืน้ ดนิ ภายในเปน ลาน เรยี บ แดงเปนมนั ราวกับใครมากวาดไว ตาํ แหนง น้ันเปน รอยนอนของสัตวขนาดยกั ษช นดิ หนง่ึ กลน่ิ สาบและไอตวั ของมันที่ทง้ิ ไวกบั ลานที่นอนยังฉนุ กกึ มีรอยโคลนหมาดๆ ตดิ อยูท่โี คนตน ขอ ย และพ้ืนทมี่ นั นอนเกลื่อนไปหมด และแลว ไชยยนั ตก ็รอ งออกมาอยางลมื ตวั เมือ่ สงั เกตเหน็ โคลนท่ี ติดอยกู ับพืน้ ตอนหนงึ่ มีรอยเลอื ดกรงั สคี ลํา้ ตดิ อยดู ว ย พวกแมลงหวต่ี อมหงึ่ “มันน่ันเอง ไอค วายมหากาฬตวั นั้น!!” เชษฐาหนั ไปจอ งตารพนิ ทรอ กี ครงั้ เหมอื นจะขอความยนื ยนั พรานใหญก ัดริมฝป ากเบาๆ กมศรี ษะลงแทนคาํ ตอบรบั อดีตทูตทหารบกพดู โดยเร็ว “น่ีพิสูจนไ ดช ดั แลววา มันยงั คงปว นเปย นตามหลงั ไอแ หวง อยูเปน เงาตามตัวทเี ดยี ว โขลงไอแหวงก็คงอยไู มไกลจากเรานกั ” “ลมเจา กรรม ลมรยิ ํา!” เสียงเกิดสบถอยา งหวั ฟดหวั เหว่ียง “มา ยงัน้ กอ็ ยแู ลว มันมานอนอยูห า งเราแคน เี้ อง” “ก็ไหนวาไอค วายตวั น้ีไมเคยหนใี ครยงั ไงละ ทาํ ไมถงึ เปดอาวไป ทาํ ไมไมวิง่ สวนอยาง เม่ือวาน” ดารินสอดขึ้น หางเสียงไมว ายสัน่ เล็กนอย มองไปทางพรานใหญ รพนิ ทรตอบเบาๆ มา ในขณะทย่ี ังกม สํารวจอยู “มนั แลว แตจงั หวะและโอกาสของมันครบั ควายปา ไมใ ชจะดรุ า ยอยา งเดียว ยังฉลาดเตม็ ไปดวยเลหเหล่ียมสารพัดอยา งท่ีผมเคยบอกไวแ ลว มนั อาจลอ ใหเ ราตามก็ได อยางนอยลูกปน ของ คณุ ชายเม่อื วานนี้ ก็จะตอ งสอนใหมนั ฉลาดและมีเลหมากขน้ึ อกี ” “พวกเรายงั ไมร ูสกึ อะไรเลย สังเกตเหน็ แตเ พยี งคุณกบั เกดิ มที าเอะใจอะไรสักอยา งหน่ึง แลว ยอ งมาหมอบทจ่ี อมปลวกนี่ คุณไดกลนิ่ สงสยั อะไรหรอื ?” “ผมไดยนิ เสยี งมนั หายใจ ทแี รกกน็ กึ วากระทิงเหมอื นกนั ...สาวรอยมนั เถดิ ครับ อยา มอง แตขา งหนา มองรอบตวั !” ฝนุ คอนขา งหนา ในบริเวณปา ไผท่ีแลงฝนมาหลายวัน รับรอยเทาของเจาควายยกั ษต วั น้นั ไวใหส ังเกตไดอยา งถนัดถนี่ ลักษณะของมันในคร้ังแรกทล่ี กุ จากทห่ี ลบนอนกอ็ อกวง่ิ ตอ มาก็หยดุ ทาํ ทาจะแยกวกไปทางดา นตะวนั ออก แตแ ลวก็ชะงกั เหมือนจะมกี ารชั่งใจ และกอ็ อกเดินทางไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

653 ตะวนั ออกเฉียงเหนอื ตามเดมิ หยุดๆ เดนิ ๆ รรี ออยา งไรชอบกล ราวกบั จะคอยฟงเสยี งศตั รขู องมนั และเตรยี มแผนอะไรสักอยางหนึง่ อนั ผิดไปจากธรรมชาตขิ องสตั วป าสามัญทว่ั ไป มนั เยน็ ใกลค าํ่ ลงทกุ ขณะ...ทง้ั หมดสาวรอยมนั ไปดว ยความระวงั ตนเตม็ ท่ี กวาดสายตา ออกไปรอบทิศ หเู ปดพรอ มที่จะรับฟงเสยี งทุกชนิด ไชยยนั ตห วนคดิ ไปถงึ วนั ท่เี ขากับรพนิ ทรอ อกตามรอยกระทงิ ลําบากวนั น้ัน แลว กบ็ อก ตนเองวา มันไมช วนสะบดั รอ นสะบัดหนาว ใจส่นั ระทกึ เหมือนการแกะรอยเจา มหงิ สาตวั นี้ มนั ไมใชสตั วป าธรรมดา แตเ ปน สัตวปา ประเภททเี่ หมอื นมีวิญญาณผรี ายเขาสิง และคอยบงการไมผ ดิ อะไรกับไอก ดุ หรือไอแ หวง! เชษฐาระงบั ความต่นื เตน ของเขาไวไ ดภ ายใตอากปั กิรยิ าทขี่ รึมสงบ เพยี บพรอ มไปดวย สติม่นั คง สวนนอ งสาวคนสวยนกั ผจญผดิ หญิงของเขา มือทถี่ อื ไรเฟล .470 ส่ันนอยๆ เหงอ่ื ออกเตม็ มอื หลอนตอ งการเผชิญหนา กับมนั แตก ไ็ มอ าจรับรองกบั ตนเองไดเ หมือนกันวา ถา มันโผลออกมา ใหเหน็ หลอนจะยิงมนั ไดเ หมอื นใจคิดหรอื เปลา แตล ะกาวที่ทกุ คนเหยยี บยา งลงไป ความรูสึกอันเครยี ดเตอื นใหสาํ นกึ วา ชวี ติ ถกู วางไว เปน เดิมพัน ระหวา งการหมายลากับถกู ลา ! ในทสี่ ดุ ก็ทะลอุ อกทุงแฝกแคบๆ แลวรอยตนี นนั้ กน็ ําหายเขา ไปในปา หนามอนั รกทบึ ท่ี อยูตรงขามกบั ทุง แฝกน้นั พรานใหญห ยดุ ชะงกั หันมามองดูหนา เชษฐากับไชยยนั ตอยา งหนกั ใจ ทุกคนเรม่ิ ชง่ั ใจ อยา งหนกั หนว ง ทุกสิ่งทุกอยา งมันตรงกบั การคาดคะเนของรพินทรไมม ีผิด กลยทุ ธของเจา มหงิ สา ตัวนัน้ กค็ อื พยายามลอมนษุ ยอันเปนศตั รูของมัน ใหบกุ ตามเขาไปในปาหนามซึ่งเตม็ ไปดว ยความ คบั แคบ และเปน มุมอันยากในการหลกี หลบระวังตนใหถนดั ไมม ีปญ หา ภายในปา หนามอันแนน ทึบแหงนี.้ ..คอื สถานท่ีหรอื อีกนยั หน่งึ ยุทธภูมทิ ีม่ นั ทา ทายใหผ ลู ามันบกุ เขา ไปเผชิญหนา “คุณทายไวไมผ ดิ เลย ยุทธศาสตรของไอค วายตัวน้รี ายกาจเอาการ” ไชยยนั ตค รางแหบๆ ปาดแขนเสื้อเช็ดเหงอื่ “แบบน้ีมันทาเราแลว ครับ นาย! มนั ทาใหเ ราตามเขาไป” เกิดคาํ รามออกมา “ก็บกุ ตามเขา ไปซิ ถงึ ยงั ไงมันก็คงไมฉลาดไปกวาเราหรอก มัวแตล ังเลอยทู าํ ไม” ดารินโพลง ขนึ้ ดวยอารมณห า วอันเปนนสิ ัยประจํา บวกกับความไมเดยี งสา รพินทรกบั เชษฐามองหนากันนิง่ อยเู ชน นนั้ อึดใจใหญใ นทสี่ ุดหวั หนา คณะเดนิ ทางก็สา ย ศีรษะชา ๆ “ถอยกอน! รพนิ ทร เราไมม เี หตผุ ลที่จะตอ งเสยี่ งเกนิ ความจําเปน และนี่กใ็ กลค าํ่ เตม็ ที แลว พรุงน้คี อยวากันใหม” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

654 “อนญุ าตใหผ มเหมือนเมื่อคราวไอกดุ เถิดครับ” “ยังไง?” “ทกุ คนคอยผมอยูขา งนอกนี่ ใหผมตามมนั เขา ไปคนเดยี ว” ราชสกุลหนุมวางมือบนไหลของจอมพราน แลวตบเบาๆ ยม้ิ ใหข รึมๆ “ผมไมไ ดป ระมาทมือคณุ หรอกนะ แตผมก็มีสิทธิท่ีจะหว งคุณได เช่อื ผมดีกวา รพนิ ทร ไหนๆ เรากบ็ กุ บั่นมาดว ยกนั 6 คนแลว นี่ อยา แยกกนั ดกี วา ถา ยงั วนั กวา นีส้ ักนดิ พวกเราทั้งหมดกจ็ ะ ตามมันเขาไปชนิดถึงไหนถงึ กนั แตน ีอ่ กี ไมกีน่ าทเี รากต็ อ งพึง่ ไฟฉายแลว ไมเหมาะแนส ําหรบั ไอ ควายเจาอบุ ายตวั น”ี้ ไชยยนั ตเหน็ ดว ยกับคาํ ทกั ทว งของเชษฐา สวนดารนิ สงบเฉยไมอ อกความเหน็ อะไร ปลอ ยใหเ ปน หนา ที่ของพช่ี าย ถา ตาม หลอ นก็พรอ มเสมอ หรือถา ยุตกิ อน หลอนกไ็ มค ัดคา น เพราะ ทราบดีวา ภาวะเชน น้ี หลอนจะเปนไดก แ็ ตเ พยี งผูตามเทาน้ัน รพินทร ไพรวลั ย เปน ลูกจา งทด่ี เี สมอ เขาไมก ลา วอะไรอีก นอกจากจะปฏบิ ตั ิตามคาํ ส่งั ของนายจาง โบกมอื เปน อาณตั ิสัญญาณกบั เกดิ และแงซายใหเ ลิกลมการติดตามลงช่ัวคราว แลว ออก นาํ แยกจากแนวปาหนามตดั ไปทางตะวันตก กอ นค่าํ เล็กนอยกข็ า มลาํ ธารตืน้ และหยดุ พักตงั้ แคมป ข้นึ เหนอื ลําธารแหง นั้น พอกินอาหารเสร็จ ทกุ คนกล็ ม ตัวลงนอนอยางออนเพลียกลางวงลอ มของไฟรุง “ท่ีนกี่ ระมังทคี่ ุณบอกวาเปน หวยยายทอง” ไชยยนั ตเ อย ถามเหมือนจะเพง่ิ นกึ อะไรมาได ขณะน้ันเขากําลงั เอาปลาสเตอรปดบรเิ วณ สน เทาทถ่ี ูกรองเทา กดั จนพอง และสาละวนอยกู บั การเอาทิงเจอรแ ตม แผลรอยขดี ขวนอนั เกดิ จาก หนาม รพินทรย ม้ิ เล็กนอ ย กม ศรี ษะลง “ครับ เราถงึ หว ยยายทองแลว ” อดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญผ วิ ปากเบาๆ กวาดสายตามองไปยังความมดื ทะมนึ รอบดาน สหายของเขาพาซ่อื กซ็ กั มาวา “ทาํ ไม?” “ส.สระเออื ช.สระอมุ ลืมเสียแลว หรือ พรานใหญเคยบอกเราไวก อ นแลว ” คําพดู อันมกั จะสออารมณขนั อยูต ลอดเวลาของไชยยนั ต ทําใหท ุกคนหวั เราะ ยกเวน เกิด กับแงซายผูส าละวนอยกู บั กองไฟทีอ่ ยหู างออกไป “ไมต องเปนหว งหรอกครับ โปรดนอนใหห ลับสบาย” รพนิ ทรใ หคํารับรอง “เพ่ือความยตุ ธิ รรมสําหรบั พวกเราทง้ั หมดเอายงั งเ้ี ถอะ...” เชษฐาพูด ขยบั ตวั ลกุ ข้นึ น่ัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

655 “นบั จากคืนนเ้ี ปน ตนไป พวกเราท้งั หาคนจะผลดั กนั อยูยามครบหมดทุกคน จะไดเ ฉลยี่ เวลานอนไดเทา ๆ กนั มผี มกบั ไชยยนั ตร ว มอยดู ว ย ไมใ ชปลอ ยใหคณุ เกิด และแงซาย มหี นาทอี่ ยู ยามกนั เพียง 3 คนเทา นั้น” จอมพรานขยบั ปากจะทกั ทว ง แตห วั หนา คณะเดินทางผูเปน นายจางโบกมอื พูดมาเสยี ง เฉยี บขาดจรงิ จงั “อยาคดั คานผม รพินทร ผมเจา ใจคณุ ดี ในภาวะเชนนีอ้ ยากจะทาํ ความเขาใจไวเ สียดว ยวา เราถือเสมอื นเพอื่ นรวมชวี ิตรวมภาวะเดยี วกัน ไมม ใี ครเปน ลูกจางนายจาง ไมใ ชว า ผมกลวั วาฝาย พวกเราจะเอาเปรียบอะไรคณุ หรอก แตเ ราตอ งมหี นา ท่ีรบั ผิดชอบเทา ๆ กันตะหาก” รพินทรม องดเู ชษฐาดว ยประกายตาเคารพนา้ํ ใจ แนน อนทส่ี ุด มนั ไมมปี ระโยชนอ นั ใดท่ี เขาจะคดั คานนํ้าใจอนั กวา งขวางและมน่ั คง ของสภุ าพบุรุษผเู ปน นายจางของเขาผนู ี้ นิสัยใจคออัน เพียบพรอมไปดว ยความเปน ลกู ผูชายแทจ รงิ ของคนคนู ี้ เขาก็ดเู หมือนจะหยง่ั ทราบมาแตต นแลว และลึกซึ้งขนึ้ เปน ลาํ ดับ นับแตใ ชช ีวติ ผจญภยั คลกุ คลอี ยูดวยกนั “สุดแตคณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตจ ะเห็นควรเถิดครบั ” “เอาละ เรากําหนดหนา ที่ตายตัวกนั เสียเลย ตอ ไปน้ีจะไดไ มตองมานดั แนะอะไรกนั อกี เกีย่ วกบั เวรยามน่ี สําหรับผมถนดั ยามตอนหวั รงุ ” “ผมก็เหมือนกนั เราสองคนรับเหมาเวลาใกลร ุงติดตอ กนั ไปก็แลว กัน” ไชยยนั ตเสรมิ มา “ตกลงครับ ผม เกิด แงซาย จะรบั ยามจากหวั ค่ําน่ีไปถงึ ตอนดึกเอง ถา นับจากเวลาสอง ทมุ เปน ตน ไปกวาจะสวา งกอ็ กี 10 ชั่วโมง พวกเราหาคนแบงเวรกนั ไดค นละสองชว่ั โมงพอดี สําหรบั ยามแรกน่ีจะเปนของเกิด ยามสองเปน ของแงซาย ยามสามเปนของผมจนถึงตีสอง และจากตี สองถงึ รุงเชา เปนหนาท่ขี องคุณชายกับคณุ ไชยยนั ต” “เหมาะ! ถางน้ั ฉันรับยามตอ จากรพินทร คอื เวลาตีสองถึงตีส่ีกแ็ ลว กนั สว นแกตีสถ่ี ึงรุง เชาเลย แกจะไดมีเวลานอนรวดเดยี วตลอด” ไชยยนั ตห นั ไปบอกกบั สหายของเขา เชษฐากพ็ ยกั หนาทันทนี ้นั ดารนิ ผนู อนชนั เขา เอา ศรี ษะพิงยามเครอ่ื งหลงั เงียบๆ อยู กถ็ ามมาเบาๆ วา “จะไมใ หน อยมหี นาทบ่ี างหรือคะ พี่ใหญ” สามชายหนั ไปมองดูหญงิ สาว ผูเปนภาระหนักอยใู นขบวนผจญภยั ผเู ปนพช่ี ายส่นั ศรี ษะ ไชยยนั ตบอกมาดวยเสียงต่ําๆ วา “นอยมอี ภิสิทธเิ์ ปน พิเศษ ยกเวน เสียคนหน่งึ นอนหลับใหส บายดกี วา ไมต องมากงั วลถึง หนาทีเ่ วรยามหรอก มันเปนเรอ่ื งของผูชายเขา สําหรบั เรานกึ อยากจะตนื่ เม่ือไหรก ต็ ามใจ แตท างทด่ี ี พยายามนอนเอาแรงไวจะดกี วา ” หลอนเปา ควันบุหร่ีลงต่ํา พลางถอนใจเบาๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

656 “ขอใหเขาใจไวดว ยวา ฉนั ไมต อ งการเปน ‘ไขแ ดงในวงลอม’ นะ การขีดคน่ั หรอื จํากดั หนา ท่ี หรือยกเวน อะไรตางๆ มันทําใหฉ นั ไมสบายใจอยา งไรพิกล รสู ึกวา ตนเองจะตองเปนภาระ ใหส ําหรับคนอ่นื เราควรมีความเสมอภาคทัดเทยี มกนั หมดถึงจะถกู หรือวาไมไ วใ จฉนั วาจะเฝา ดแู ลความปลอดภยั ใหไ ดใ นขณะท่ที กุ คนหลบั ” “ไมใชอยางนนั้ หรอกครับ...” รพินทรพ ดู นา้ํ เสียงออ นโยนเอาใจ “ถึงอยา งไรคณุ หญงิ กเ็ ปน ‘สุภาพสตร’ี หนา ทอี่ ยางน้ขี อใหเปน เรอ่ื งของพวกเราผชู ายจะ เหมาะกวา และมนั กย็ ังไมจาํ เปน อะไร เอาไวใหเกดิ ความจาํ เปนสดุ ยอด คณุ หญงิ กค็ งมีโอกาสชวย พวกเราแนๆ อกี อยา งหนึง่ คณุ หญงิ ก็มหี นา ทพ่ี ิเศษสาํ หรบั คณะพวกเราท้ังหมดอยแู ลว คอื เปน แพทย ประจําคณะ พวกเราเปน อะไรลงไปกต็ อ งพงึ่ คุณหญิงอยูวันยงั ค่ํา ไมม ีใครชวยไดเสยี ดว ย นอกจาก คณุ หญิงคนเดยี ว ความจรงิ มนั ก็ยุติธรรมดที ีส่ ดุ แลว” “รพนิ ทรพูดถูกแลว อยา ทาํ อะไรที่ไมใชห นา ท่ีของเราเลยนอย” พี่ชายหนั มาหา มอีกคนหนงึ่ หลอนจึงไมพ ูดอะไรอกี หันไปตรวจไรเฟลประจํามอื อนั เปนนิสัยท่ีฝก ไวเคยชินแลว เมอ่ื เวลากอนนอน แลวก็เอนตวั ลงนอนตะแคง ใชห มวกปดหนา ไวอยา ง วางา ย รพนิ ทรก ็ดดี น้ิวเรยี กเกิดกับแงซายเขามากําหนดหมายหนา ทใี่ หท ราบ เมอ่ื เปน ที่เขาใจ เรียบรอย เขากห็ นั ไปทางนายจา งทัง้ สอง “ขอซอมความเขา ใจหนอ ยนะครับ” “วามา” “ทัง้ คุณชายและคณุ ไชยยนั ต ในขณะที่อยยู าม หากเห็นหรือไดยนิ อะไรผดิ ปกติ อยา เพ่ิง ตดั สนิ ใจทําอะไรดว ยตนเองนะครับ กรณุ าปลุกผมดวย” “ออ แนนอน มีอะไรผมตองปลุกคณุ แน” “กรณุ าอยาเดนิ ออกไปนอกเขตลอ มของกองไฟทั้งสามดา นของเราดวย” “ไมตองหว ง เราจะปฏบิ ตั ิตามคําส่งั ของคุณอยางเครงครดั ” ท้ังสองรับปาก จากนั้นทกุ คนก็เขาประจําท่ีนอน นอกจากเกดิ คนเดียว ซ่ึงรับหนาทรี่ บั ยามเวรแรก เชษฐานกึ อะไรข้นึ มาไดในขณะนน้ั รีบลว งยา มหลงั หยิบถุงพลาสตกิ หอทับทมิ ทแ่ี กได จากเจาผีโขมดออกมาอยางระมดั ระวงั รพนิ ทรและไชยยนั ตเหน็ เขาก็เคลื่อนเขา มาลอมดูอยูดว ย ท้ัง สามมองดูตากนั เองนดิ หน่งึ แลว เชษฐากบ็ รรจงแกห อ นนั้ ออกชา ๆ “ใหตายซิ ถา มนั เกดิ ลอยวูบๆ ขน้ึ มาไดอ ีกละกส็ นุกกันละ” เสียงไชยยันตก ระซิบเบาทสี่ ุด เชษฐาหัวเราะหๆึ ในลําคอ “ถามันบินได แกกค็ อยจอ งตะครบุ ไวก แ็ ลวกัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

657 ทบั ทิมเมด็ นน้ั ยังอยูเปน ปกตเิ รียบรอยดีทกุ อยา ง เหมอื นเชนท่ถี กู หอ มัดไวใ นคร้งั แรก ไชยยนั ตท ดลองเอาไฟฉายสองดู แสงของมนั ก็สะทอนวาวข้นึ อยา งมหศั จรรย เปน ดวงแสงแดงกาํ่ เสมือนดวงไฟทปี่ รากฏรัศมีในขณะท่โี ขมดงลอยเปลงประกายไมม ผี ิด ซง่ึ ผิดไปจากคณุ ลกั ษณะของ ทับทมิ ทั่วๆ ไป นอกจากสิง่ ประดษิ ฐทางวทิ ยาศาสตร เพอื่ วัตถปุ ระสงคใหเกดิ สะทอนแสงเทาน้นั “ลองวางไวเ ปน อิสระดไู หม อยาไปหอมดั อะไรมัน แลว คอยสงั เกตปฏิกิริยามัน วา จะเกิด อะไรข้นึ บา งคนื น”้ี ไชยยนั ตพูดเปรยๆ ขน้ึ “มนั จะเกดิ อะไรขนึ้ ได ในเมอ่ื มันเปนแตเ พยี งวตั ถุเทา นนั้ แลวถาจะลองอยา งน้นั กต็ อ งมา คอยกงั วลเฝา มนั อยู เสียเวลานอนเปลาๆ” วา แลว เชษฐากจ็ ดั การหอ เอาลงยามตามเดมิ เหว่ียงยา มไปทางดา นศรี ษะของเขา ตางสูบ บหุ รีน่ อนคยุ กนั อีกสองสามคาํ กผ็ ลอ็ ยหลับไปดว ยความเพลยี รพินทรรสู ึกตวั ขึน้ มาคร้งั หน่งึ เมื่อเกดิ เปล่ยี นยามกับแงซาย ปาเงยี บสงดั ปราศจากเสยี ง สัตวใ ดๆ นอกจากพวกแมลงที่ขบั กลอมไพรสลบั ไปกับเสียงกบเทยี นในลาํ ธารเบือ้ งลาง ลมื ตาขึ้นก็ เห็นแงซายน่งั เปนเงาตะคมุ อยูร มิ กองไฟ จงึ หลับตาตอ เวลาผา นไปเทา ใดไมทราบได พรานใหญส ะดุงตน่ื ขึ้นมาอีกครง้ั เพราะไชยยนั ตผ นู อนอยู ชดิ เขา ปา ยแขนมากระทบหนาอก ลืมตาผงกศีรษะขึ้นเลก็ นอ ยมองดอู ดตี นายทหารปน ใหญ คร้ัง แรกนึกวาไชยยนั ตป ลกุ แตก ็เหน็ นอนหลบั สนทิ เปน ปกตอิ ยูจึงขยบั จะวางศีรษะลงพาดยามตามเดิม ทวาในขณะนน้ั เองสายตากเ็ หลือบไปยังขอนไมที่แงซายน่งั อยยู ามโดยบงั เอญิ แลว ก็พบกับความ ประหลาดใจอยคู รามครัน เพราะไมปรากฏรางของหนุม กะเหรย่ี งพเนจรอยูท น่ี น่ั เขาดึงตวั เองขนึ้ นง่ั อยา งแผวเบา กราดสายตาไปรอบๆ ปางพักซึ่งมองเหน็ ส่ิงตา งๆ เปน เงาตะคุมอยดู ว ยแสงไฟซง่ึ แลบเลียขอนไม ไฟทุกกองคกุ รนุ และมเี ปลวอยเู ปน ปกติ แสดงวาไดรบั การเติมเชอื้ อยา งสมํ่าเสมอ ครน้ั แลว กเ็ หน็ รา งสงู ตระหงานและดทู ะมึนในเงาสลวั ของกะเหรย่ี ง หนุมรางยกั ษ เคล่อื นไหวราวกับเงาผีอยทู ่ีโคนตน ไมใ หญท างดา นเหนอื ของปางพัก ระยะหา ง ออกไปประมาณ 15 กาว ในมือมไี ฟฉายและไรเฟลพรอมแตไมไดสองไฟฉายแตอยา งใด คงแฝงตวั เงยี บอยใู นเงามดื รพินทรข มวดคิ้วจองอยทู ่ีรา งของแงซายอยอู ดึ ใจหนง่ึ เหน็ ยอ งออกจากโคนไมมา หยดุ ทโ่ี ขดหินกอนหนง่ึ คอ ยๆ ทรดุ ตวั ลงนั่ง และในที่สดุ ก็นอนพังพาบลงกับพื้นดิน เอาหูขางหน่ึง แนบพืน้ เหมอื นจะสดบั ตรบั ฟง รหสั อะไรสกั อยางหนง่ึ ทามกลางความเงียบสงดั วังเวงนน้ั รพนิ ทรค วาไฟฉายกับไรเฟล คูมอื ลกุ ข้ึนอยา งเบากริบ เดนิ ตรงเขา ไปดว ยอาการเคลอื่ น ไหวที่ปราศจากเสียงเชน กัน เมอ่ื เขามาถงึ เปนเวลาเดยี วกบั ทีแ่ งซายยนั ตวั ขน้ึ นง่ั มองดูเขาดว ยสายตา เงียบๆ ตามเคย พรานใหญท รุดตวั ลง และโดยที่ไมจ ําเปน จะตอ งเอย ถามอะไรกันเลย จอมพราน พยายามเง่ียหู สว นตาก็อา นสายตาของแงซายนงิ่ อยเู ชน นัน้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])