01เพชรพระอุมา เล่ม1 ไพรมหากาฬ

101 จะอยา งไรก็ตาม หลอ นเปลีย่ นชุดนอนอนั หรหู รามาอยใู นแสล็คผาเสริ จสดี ํา สวม สเว็ตเตอรส ชี มพเู ขา นอน อากาศเรมิ่ จะหนาวเยน็ ขึน้ เปนลําดับ ไชยยันตกับเชษฐาก็หรไี่ ฟและเขา นอนเชน กนั ไมนานนกั ท้งั สองก็หลบั สนทิ แตห ญิงสาวคงนอนลมื ตาโพลงอยูเชน นน้ั บรรยากาศและส่ิงแวดลอมที่ใหม แปลกไปจากทหี่ ลอ นเคยพบ ทาํ ใหบงั เกิดอารมณ ตื่นเตน ประหลาด ไมอาจหลบั ลงโดยงาย เวลาผานไป เสยี งเอะอะเฮฮาของพวกลูกหาบขางนอก เร่มิ จะซาลาเปน ลาํ ดับ จนกระท่งั เงยี บหายกลายเปน ความสงดั เงยี บเชยี บวงั เวง ไดย นิ แตเสยี งไมทสี่ มุ ไฟไวป ะทุแตก นานๆ จะแวว เสยี งหมาปาเหา หอนแวว มาแตไกล หลอนไมง ว งเลยสักนิด หญงิ สาวสลัดผา หมขนสตั วท ี่คลุมกายออก ลุกขน้ึ จากเตียงสนาม ควา เข็มขัดปนส้นั ท่ีวาง อยูห วั เตยี งขนึ้ มาคาดเอว สวมแจก็ เกตหนงึ่ ทับ ถือไฟฉายลา สัตวข นาด 8 ทอนตดิ มอื แลวก็เดนิ ออกมาจากเตน ท อากาศเบอ้ื งนอกยงิ่ เยน็ จดั ไฟกองใหญทีส่ มุ อยูหนา เตนทลุกโพลง สองแสงสวา ง เรอื งรอง รา งใหญฉกรรจข องแงซาย หนมุ ชาวดงพเนจร นั่งกอดเขา อยูหนา กองไฟ กาํ ลังเสือกดุน ฟน เพิ่มเตมิ เขาไป เม่ือเห็นหลอ นเดนิ ออกจากเตนทก ็ลุกขน้ึ ยืนยมิ้ รับ “นายหญิงยังไมนอนอกี หรอื ครบั ?” เสยี งหา วๆ มีกงั วานทกั ออกมาเบาๆ ดารินยม้ิ ใหคนรับใชพ เิ ศษ ทีม่ าอาสาสมคั รลาสดุ กอ นการเดนิ ทาง “ฉันยังไมอ ยากนอนหรอก แงซาย” หลอนพูดเสยี งนุม กวาดสายตาไปรอบดา นทม่ี องเหน็ กองไฟเรยี งรายอยูเ ปนระยะ และ ภาพเงาตะคมุ ของพวกลกู หาบซง่ึ นอนกันอยเู กะกะ ไกลออกไปกวา น้ัน เปนความดํามดื อันนา สะพรงึ กลวั ของปาสูงรอบดานในยามวกิ าล “พวกเรานอนกันหมดแลวหรอื ?” “ครับ นอกจากพวกอยยู าม” “พรานใหญอ ยูไ หน?” หญิงสาวถามออกมาโดยไมต ัง้ ใจ แงซายชีม้ อื ไปทางดา นเหนือ ปลายรอบนอกทสี่ ดุ ตดิ กบั บริเวณทใี่ ชค วายผูกไว ทน่ี ่ันมเี กวยี นคันหน่ึงปลดแอกจอดอยู ไมม กี องไฟสุมเหมอื นบรเิ วณอนื่ ๆ “ผมเหน็ ผูกองเดินไปทางโนน เมือ่ ตอนหวั คาํ่ ครบั ” หลอนทอดสายตาตาม แตม องไมเห็นอะไรนอกจากเงาสลวั วับแวม เสยี งแงซายกลา ว ตอ มา “นายหญิงออกมาทําไมครบั ดกึ มากแลว นา้ํ คา งปาแรงเดยี๋ วไมสบาย” ดารินหวั เราะนอ ยๆ มองดหู นุมกะเหรีย่ งพเนจรดว ยสายตาแสดงความปราณี “ไมเปน ไรหรอกแงซาย ฉนั เปน หมอเอง ฉนั รูเกย่ี วกบั สุขภาพดี อยากจะเดนิ เลน สกั หนอย เธอจะไปกบั ฉนั ไหม?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

102 “โอ เดินเลน ในเวลาอยางน”้ี “ฉันไมอ อกไปนอกบริเวณแคม ปข องเราหรอก จะเดนิ อยใู นเขตกองไฟทพ่ี วกเรานอนอยู นีแ่ หละ” แงซายลงั เลอยอู ึดใจ กไ็ มพูดอะไรอีก กม ลงควา .44-40 คูชพี ข้นึ มาถือไว ดารินเร่ิมออกเดนิ ทอดนอ งไปชา ๆ หนุมกะเหรยี่ งรา งยกั ษ เดินตามไปเบอ้ื งหลงั อยา งสงบ จะพดู ดวยกต็ อ เมื่อถกู ถามเทาน้นั หลอ นเดินตรวจไปทั่วบริเวณทพี่ วกลกู หาบนอนกนั อยูเปนระยะ แลวก็มาหยดุ ยนื กอดอกอยทู ี่เกวยี นคนั หน่งึ อันเปนเปาหมายที่แงซายชใ้ี หดเู มือ่ ตะกนี้ ี้ ริมฝปากงาม มีรอยย้ิมนดิ ๆ ใตเ กวียนท่ีใชแ ทนหลงั คากนั นาํ้ คาง รพินทร ไพรวลั ย นอนอยูกบั พืน้ ดิน โดยมีกระสอบ ปา นปรู องไว มันเปนลกั ษณะการนอนไมผ ิดอะไรกบั พวกพรานหรอื ลกู หาบทงั้ หลายน่ันแหละ รา ง นั้นนอนกอดอก มีเสอ้ื แจก็ เกตชนดิ หนาสวมอกี ชัน้ หนึง่ ศีรษะพาดอยกู บั ถุงขาวสาร หมวกสกั หลาด ใบที่เหน็ สวมอยูเปน ประจาํ ครอบปด อยทู หี่ นา สว นเทา หนั ออกไปทางดานปา และสวนศีรษะหันไป ทางแคมป ไรเฟล คูมอื วางแนบตวั อยทู างดา นขวามอื “ผูก องมานอนอยูน่เี อง” เสียงแงซายพมึ พําออกมาเบาๆ ดารินแกลงใชไ ฟฉายแปดทอ นท่ถี ืออยใู นมอื สองจา เขา ไปที่ใบหนาอนั มีหมวกครอบปด อยนู น้ั ก็ไมเ หน็ เขาไหวตงิ อะไร ลมหายใจอยูในจงั หวะเร่ือยๆ ไดร ะดบั อันหมายถงึ วาหลบั สนิท ดู เหมอื นจะมเี สยี งกรนเบาๆ หญิงสาวหัวเราะหๆึ “ทาํ ไมเธอเรียกเขาวา ผกู อง” หลอนถามเบาๆ “ผมเคยเรยี กเขาเชนน้มี ากอนครบั เขาเปนผบู ังคับกองรอ ยหนว ยหมดี าํ ตาํ รวจตระเวน ชายแดนไทย” “ผกู องคายแตกเดนตายนะ เหรอ ไหนลองเลาซิ เธอเคยชว ยชวี ิตเขาไวย งั ไง” ดารินพูดขันๆ “ผมไมไ ดช ว ยชีวิตเขาโดยตรงหรอกครบั นายหญงิ ผมเพียงแตล ะโอกาสท่ีจะฆา เขาเสีย เทา น้นั คา ยหมีดําถกู ลอมดว ยโจรกะเหร่ยี งทีเ่ หนือกวา ทั้งคนและอาวุธ ผูกองตีฝาหนอี อกมา ทางดานผมพอดี ผมสงั่ ใหพลประจําปน กลหยุดยงิ จนกระทั่ง เหน็ เขาหลบพน วิถีกระสนุ ไป” “กแ็ ลวทําไมเธอถงึ สัง่ ใหหยดุ ยิง มเี หตผุ ลอยางไรในการที่เธอปลอยใหเ ขารอดชวี ติ ไป ทงั้ ๆ ท่ีขณะนน้ั ตางฝายตา งกเ็ ปนศตั รูท่ีจะตองฆากนั ” แงซายหวั เราะกวางๆ ส่ันศีรษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

103 “ผมบอกไมถ ูกครับนายหญงิ ท่ผี มเขารวมรบเปน ทหารกะเหรย่ี งอสิ ระในคร้ังนน้ั ก็ เปนไปตามหนา ท่ีจาํ เปน เทาน้ัน ผมไมไดค ดิ เปน ศัตรูกบั ใคร แทจ ริงไมไ ดม ีอดุ มการณอะไรยดึ มน่ั แรงกลา พอที่จะสังหารชีวิตมนษุ ยชนดิ ท่มี องเห็นกนั ซ่งึ ๆ หนาไดลงคอโดยไมจ ําเปน ผมเพียงแตถกู บังคับใหร บเทา น้นั อีกอยางหน่ึงเทา ท่ีผมสบื ทราบมากอน ผกู องเปน คนดมี าก” “ดียงั ไง?” หลอ นซกั อยางนึกสนุก โดยทผ่ี ูถกู ลาวขวญั ถงึ นอนกรนอยูเ บ้ืองหนาเมหอื นจะไมร สู กึ ตนวา มใี ครมายืนสนทนาคาํ้ ศีรษะอยู เสยี งกรนของเขาไดระดบั อยเู หมอื นเดมิ “ผูก องเปน คนยุตธิ รรม และมีวาจาเปน สัจจะนา นับถอื ไมโ มโหรายทารุณเหมอื น นายตํารวจตระเวนชายแดนบางคน ตาํ รวจเหลานน้ั แมจ ะเพยี งสงสัยวาใครเปนสายของโจรกะเหร่ียง กจ็ ะยงิ ทิ้งทันที หรือมฉิ ะนน้ั กท็ าํ ทารุณ ไมเพียงแตพ วกกะเหรีย่ งผชู ายเทา นนั้ มนั เดือดรอ นไปถงึ หมูบ านกะเหรย่ี งท่เี ปนผูหญงิ ดว ย ผูกองไมเ คยทาํ อยางน้ัน ใครจํานนยอมแพ ผกู องก็จะจบั โดยดีไม เคยฆา ใครบรสิ ุทธ์ไิ มเกี่ยวขอ งกับกองโจร ก็จะไตสวนแลว ปลอ ย ไมเ คยอสัตยห ลอกลวงกะเหรยี่ ง คนใด ในครั้งนัน้ ผูกองไมเ คยรจู ักผม แตผ มสืบทราบประวตั ผิ กู องมาไดท กุ ระยะเปน อยางดี และผม ก็มีโอกาสไดค ยุ กบั ผูกองในวนั กอนหนา ที่จะเขา ตีคายหมดี ํา ผมเตือนใหผกู องทราบวา คา ยจะถกู โจมตีดวยอาวธุ หนักจากกําลงั ทหารโจรเปนกองพัน แตผ ูกองไมเ ชอ่ื ผม เพื่อนของผูก องคนหน่ึงชกั ปนจะยิงผมทง้ิ โดยอา งวา ผมจะตองเปน สายโจร แตผ ูกองเปน คนหามไว และไลผมไป ผูกองก็ ชวยชวี ิตผมไวเ หมอื นกนั ” “ฮือม. ..” หญิงสาวครางพยกั หนาชาๆ ย้มิ ละไมอยใู นสหี นา สายตาจับนิ่งอยทู ่ใี บหนา อนั คมสัน ของหนุมกะเหรยี่ งผูลึกลบั “ก็เรยี กวาตา งคนตางเคยมบี ญุ คณุ ตอ กันมากอ นนะ แตฉ นั สังเกตดูตง้ั แตว นั แรกที่เธอมา ขอสมัครเดนิ ทางไปกับเราแลว เขาทาจะไมไวใ จเธอนกั แตเปน เพราะเกรงใจพชี่ ายของฉัน จึงตอ ง รบั เธอไว” แงซายหวั เราะออกมาอกี เปน หวั เราะท่บี รสิ ทุ ธ์ิเปดเผย “ผกู องเปน คนฉลาดและรอบคอบมากครบั นายหญิง สญั ชาติเสือยอ มจะไมย อมไวว างใจ สง่ิ ใดเปน อันขาด ถงึ ในขณะนผ้ี กู องกย็ งั ไมไ วใ จผมสนิทนกั ผกู องทาํ ถูกแลวครบั แตผมถอื ความ บรสิ ทุ ธ์ใิ จเปนท่ีต้ัง ถาผมทุจรติ ผมกไ็ มก ลาเขา มาเผชญิ หนาเขา ผมรูว าไมมวี นั จะหลีกหลบซอน ความทจุ รติ ไวไ ดจ ากสายตาอนั คมยิ่งกวา พญาเหยย่ี วของเขา” หญงิ สาวยกั ไหล “รสู ึกวาเธอจะศรัทธาเชอ่ื มั่น และเกรงเขาเหลอื เกนิ นะ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

104 “ทกุ คนในปา นีศ้ รทั ธาเชอ่ื มั่น และเกรงเขาครบั ไมใ ชด ว ยอํานาจ แตด ว ยความสามารถ และความดี คณะของนายหญงิ มีสายตาอันฉลาดแหลมคมแลว ที่เลอื กเอาเขาเปน พรานนาํ ทางคร้ัง น”ี้ “ฉันไมเห็นจะเลอ่ื มใสสกั นิด กอนท่เี ราจะออกเดนิ ทาง เรามองไมเหน็ พรานคนไหน นอกจากเขา และคนที่เราเชอื่ มน่ั ไวใ จกส็ นบั สนนุ ใหจา งเขา ถาฉนั พบเธอเสียกอ น และรูวา เธอ ชาํ นาญการเดนิ ปา แถบนไ้ี มด อยไปกวาเขา ฉนั กค็ ดิ วา ใหเธอเปน พรานนําทางดจู ะดีกวา ตอ งมางอ งอนคนคนนีเ้ สียอกี รไู หมเราตองออนวอนเขาสารพัด แทบจะเรียกวา กราบไหวทเี ดียว แลว เขาก็ เรียกคาจา งแพงลิบ มหิ นําซาํ้ บางขณะเขายงั ทําตัวเหมือนเปน นายของเรา แทนทจี่ ะเปน ลูกจา ง ออก คาํ สงั่ โนน คาํ ส่ังนอี่ ยตู ลอดเวลา ฉนั บอกตรงๆ ไมช อบหนาเขาเลย” แงซายโคลงศรี ษะชา ๆ ตาเปน ประกายแจม ใส มองทด่ี ารนิ แลวเหลือบไปท่ีรางอันกาํ ลงั หลบั ของคนท่ถี กู นินทา “นายหญงิ เขาใจผิดครับ เร่ืองปา แถบน้ีแลว จะไมมใี ครชาํ นาญเทา ผูก องอีกแลว ผมขอ เรยี นยนื ยนั อกี ครงั้ วา เปน การเลือกไมผ ิดแลว สําหรับพรานนําทาง ผมไมอ าจนาํ ทางใหคณะของ นายหญิงได จะเปนไดก แ็ ตเพียงคนใชต ิดตามทซี่ ือ่ สตั ยเ ทา นัน้ ” “เธอรูขาวไดยงั ไง วาเราจะเดนิ ทางแลว มาสมัคร” หลอนชวนคยุ ตอไปอยา งถกู อธั ยาศยั “ผกู องใหค นประกาศรับสมคั รคนทีจ่ ะอาสาเดนิ ทางรวมไปดวย ขาวนีก้ ระจายไปทวั่ บา น ปาทั้งใกลทัง้ ไกล ผมไดข า วผมก็มา” “แลวเธอมาสมัครเปน คนใช เดนิ ทางไปแดนทุรกันดาร เสย่ี งชวี ติ กบั เราในครั้งน้ี โดยไม ขอคาจา งเลย เธอมีจดุ ประสงคอ ะไร” “ผมตองการเพียงตดิ ตามไปดว ยเทานน้ั ” “นั่นนะ ซิ เพ่ืออะไร?” แงซายย้มิ บางๆ แววตาเปน ประกายประหลาด มองฝา ออกไปยังความดํามดื ของปา เบ้ือง หนา เสียงแผว ตํ่าเกือบจะเปน กระซบิ “บางท.ี ..อาจเปน เพราะชวี ิตทเ่ี กดิ มาเพื่อเรรอ นพเนจร ผจญภัยไปเรือ่ ยๆ ของผมก็ได กระมงั ครบั นายหญงิ อกี ประการหนง่ึ อยางที่ผมไดเ รยี นแตแรกแลว ถ่ินเกดิ ของผมอยูทางภาพโพน ...ดนิ แดนท่ีคณะนายหญงิ กาํ ลงั จะมุง หนา ไป ผมอยากจะกลบั ไปเหน็ แผน ดนิ อนั เปน ปตภุ ูมิของผม” “มนั คืออะไร อยทู ไ่ี หนกนั แน บอกใหชัดหนอ ยซ”ิ ดารินขมวดคว้ิ อยางสงสัยซักมา แตห นมุ พเนจรผูลกึ ลับกลับหัวเราะเฉยเสีย “เธอจะไมเลา ประวตั ขิ องเธอใหละเอยี ดกวา ที่บอกกบั เราไวแตแ รกหนอ ยหรอื ความ เปน มาของเธอ พอ แม ญาตพิ ี่นอ ง ถิน่ ฐานแหลง กาํ เนดิ ฉันดูเธอจะเปนคนลึกลบั ยงั ไงชอบกลนะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

105 รปู รางหนาตาของเธอ มนั กไ็ มใ ชกะเหรยี่ งอยางทเี่ หน็ ๆ กนั ท่ัวไป พมา กไ็ มช ดั เง้ยี วหรอื ทวายกไ็ ม เชิง เธอเปน เผา อะไรกันแน” “นายหญงิ เปน นกั มานษุ ยวทิ ยาไมใชห รือครับ ชว ยบอกผมหนอ ยไดไหมวา ผมเปน ชน เผา ไหน” ดารนิ ยิง่ ประหลาดใจเพิ่มขนึ้ ในคาํ พูดของแงซาย “เอะ !” หลอนอทุ านสูง จองหนา กะพรบิ ตาถ่ีๆ “แปลกน่ี เธอรดู วยหรือวาฉนั เปน นกั มานษุ ยวิทยา ถกู แลวฉนั เปน แตฉันบอกไมถ กู เลย วาโครงรางและลกั ษณะหนา ตาอยางเธอเปน ชนเผา ไหน คลา ยจะเปน พวกไทยนา นเจา หรือพวก เจาของถิน่ สุวรรณภมู เิ ดิม หรืออะไรฉันกย็ งั ไมแ นใ จ เธอยังไมไ ดต อบคําถามของฉนั เลย” “เทา ทผี่ มจําความได. ..” เสียงหาวมกี งั วานนน้ั กลา วตอ มา “ประมาณ 5 ขวบ ผมตกอยูในความคุมครองของพระธดุ งคองคหนง่ึ ทานเปน ชาวพมา ทา นจารกิ ไปยงั ท่แี หงใด ผมก็เปน ลูกศษิ ยต ัวนอย ตดิ ตามทา นไปทุกแหง เม่ือทานใกลจ ะมรณภาพ อายขุ องผมไดแ ปดป ทานนําผมเขาไปฝากไวทวี่ ดั หน่งึ ในเมาะลําเลิง ทา นสมภารวดั รับหนาท่ี อุปการะผมตอจากหลวงปูอ งคน ้นั ผมเติบใหญแ ละไดรา่ํ เรียนมาอยา งเด็กวดั ท่นี น่ั จนกระทงั่ สงครามโลกคร้ังท่ีสองเกิดขึ้น ตามเรือ่ งทผี่ มไดเ รยี นใหฟ งกอ นแลว ผมไมม พี อ ไมม แี ม ไมม แี มแต พนี่ อ ง รูแตเพยี งวา ถน่ิ ฐานบา นเดิมของผมอยูท ่ีไหน ผมก็กระหายทจ่ี ะไปใหถงึ เทา นนั้ ” หญิงสาวไมตดิ ใจท่ีจะซักถามอะไรอกี หนั ไปทางรา งอนั นอนกรนอยขู องพรานใหญ ใช ไฟฉายสอ งอีกครั้งแลว พึมพาํ เหมือนจะพูดกับตนเอง “ดเู ขานอนซิ ทุเรศ-ทเุ รศ นนี่ ะ เหรอ อดีตนายรอ ยตาํ รวจเอกตระเวนชายแดน นักเรยี น การทหารจากเยอรมนี ปจจุบนั นายพรานใหญชอื่ กอ งหลบั ไมรเู รอ่ื งเลย นีถ่ า เสือมา ยองมาคาบก็คง ยงั นอนกรนอยูนีเ่ องกระมงั พอเห็นตอนนอนแลว ไมอยากจะเชื่อเลยวา จะเปน พรานไดย ังไง ขี้เซา ชะมดั ” “อยา วาแตเ สือเลย มดสกั ตวั ถาคลานมาอยา งศตั รกู ต็ อ งรูสกึ แตถา คนมายืนนนิ ทาอยลู ะก็ ไมรูสึกหรอก ครา นจะฟง!” เสยี งตอบเบาๆ กระแสเสยี งแจมใสรอดออกมาจากใบหนาทคี่ รอบหมวกสักหลาดอยู เสยี งกรนคงไดระดับอยูเชน เดมิ ม.ร.ว.หญงิ ดารินลืมตาโต รอ งอุทานออกมาอยา งตกใจ หันไปจองรางทนี่ อนเฉยกรนอยู นนั้ “เอะ ! ยังไงกนั นี่ เร่ืองลกึ ลบั เสยี แลว หูฉนั ฝาดไปหรือเปลา ” “คงฝาดไปละมง้ั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

106 เสยี งตอบเบาๆ ดงั มาอกี แงซายยมิ้ นอยยม้ิ ใหญ เมนิ หนาไปทางอ่นื ดารนิ เมม ริมฝปาก หนา แดง หนั ไปทางแงซาย พยักหนา บอกวา “นแ่ี งซาย เธอกลบั ไปเฝา หนา เตน ทไดแ ลว ไมตอ งเปน หว งฉันหรอก” แงซายผละไปตามคาํ สงั่ ในทนั ที พอรางของหนมุ กะเหรยี่ งหา งออกไป หญิงสาวก็เทา เอวพยกั หนา เนบิ ๆ กับใบหนาทีมี หมวกครอบอยนู นั้ “ฮึ! ลกู ไมม ากนกั นะนายพราน กรณุ าลุกขน้ึ มานง่ั พดู กนั หนอ ยซ”ิ “กําลงั หลับสนิท อยากวนใจ” เสยี งตอบมาจากคนกรน ดารินเหลียวซา ยแลขวา แลว กาวฉบั ๆ เขาไปทก่ี องไฟกองหนง่ึ สมุ ไว กระชากฟน ตดิ ไฟ ออกมา เดินถอื กลับมา “เอาละ ถายงั หลับสนทิ อยลู ะก็ เปน โดนไฟเย็นแน ดซู จิ ะตืน่ ข้ึนมาไหม ลองดูนะ” หลอนขยับทอนฟนตดิ ไฟ จะโยนลงใสเขา รางนน้ั จึงคอยๆ ผงกตัวในลักษณะแขง็ ทอื่ มา นงั่ เสยหมวกท่ีปดหนา ใหไ ปครอบอยูบนศีรษะ ควกั บุหรอ่ี อกจากกระเปาเสื้อข้ึนมาจุดสบู “จะไมใ จรายเกนิ ไปหนอยรึ คณุ หญิงดาริน วราฤทธ”ิ์ “ไมห นอ ยละ พอดทู เี ดยี ว โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สําหรบั คนท่เี ตม็ ไปดวยเลห เ หลีย่ มลกู ไม พราวอยางน้ี มีอยางรึ นอนกรนอยอู อกครอกๆ ฉนั จะรูไดย งั ไงวาคณุ ไมหลบั หลงพูดอะไรนินทา เสียใหญ” หลอ นพูดปนหัวเราะอยางถอนฉวิ คร่ึงยม้ิ คร่ึงบ้ึง แตรพินทรหนาเฉย “ทฤษฎอี ะไรๆ ในโลกนี้ มนั ลว นมีขอ ยกเวน ท้ังนั้น วชิ าแพทยสอนใหค ุณหญิงทราบวา คนกรนก็คือคนหลับ แตทฤษฎีของนกั สูส อนผมไววา อยาไปเชอ่ื คนกรนวา จะนอนหลับเสมอไป” “ออ ! งนั้ ก็แปลวา กรนเอาเชงิ งั้นส”ิ “กไ็ มไดเอาเชงิ อะไรหรอก มนั เปน ธรรมชาติของผมอยา งนี้เอง ถากรน ไมหลบั ถาหลับ ไมกรน” “คุณไมไ ดห ลบั เลย” “จะหลบั อะไรลงละ มายืนคํ้าหัวนนิ ทาอยแู จวๆๆ” “ออ! กอเลยกรนตอไป ดักฟง ดวู า จะนนิ ทาอะไรมั่ง” “ไมใ ชงนั้ หรอก ไมอยากจะลุกข้นึ มาขดั คอตะหาก” “ไดย นิ หมดทกุ อยา งท่ีฉันพดู กับแงซาย?” “ถึงไมไดยินโดยหู ก็ไดย ินโดยพรายกระซบิ ” “เอาละ ไดย นิ ก็ดีแลว รูสึกยงั ไงบาง?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

107 หลอนยม้ิ เยอะ ถามอยางเจตนาจะหาเรือ่ ง จอมพรานยกั ไหล “เฉยๆ” “หมายความวา ยังไงท่ีวา ‘เฉยๆ นะ’ ในเมอื่ คณุ ก็ไดย ินหมดแลว วา ฉันพดู ถงึ คณุ อยางไร” “กเ็ ฉยๆ นะซ”ิ “จะโกรธหรือจะเกลียดฉนั กย็ ังไดน ะไมขอรอ ง และไมขอโทษหรอื แกต ัวอะไรท้ังสนิ้ ” “กไ็ มเ หน็ จะตอ งขอรอง หรือขอโทษอะไรเลยน”ี่ “ทาํ ไม?” “คนท่วี า จา งผมดว ยราคาสองแสนบาท ยอ มมสี ิทธใิ นการทจี่ ะนนิ ทาอะไรผมไดโ ดยเสรี จะวิจารณใ นงานรบั ใชข องผมวาเลวหรอื ไม เหมาะสมยังไงกไ็ ดท ้ังสน้ิ ไมม สี ิทธ์อิ ยูอยา งเดยี ว เทา นัน้ คอื เรยี กเงนิ คา จางคนื ” หลอ นปนหนาบง้ึ แตแลวก็อดหวั เราะออกมาไมไ ด กระฟด กระเฟย ดพาลรพี าลขวาง “รา ยนักนะ แกลง ทําเปน นอนหลบั ที่แทก น็ อนฟง เหลีย่ มจดั พิลกึ ” “เปลา ผมนอนของผมอยทู น่ี ีด่ ๆี คณุ หญิงก็มาพูดคา้ํ หวั ผมเอง” “ฉันไมไดคํ้ายะ ฉนั ยนื หา งๆ จากหวั คณุ ต้งั สามสวี่ า จะบอกใหรตู วั สกั นิดก็ไมมี ปลอ ยให พูดอยไู ด” “ปลอยใหพดู เสียไดโดยเสรี ดีกวาจะเก็บเอาไว” “น่ี! นายพราน” เสยี งของหลอ นออ นลงฝนยมิ้ “ความจริงฉันไมไดน นิ ทาอะไรคณุ หรอกนะ ฉนั แกลง พูดกับแงซายไปงั้นเองแหละ อยากจะจบั พริ ธุ ของเขาวา เขามีความรูสกึ อยา งไรกับคุณ ทีฉ่ นั พดู ออกไปเชน นน้ั เปนการทดลอง คนนะ แตกเ็ หน็ เขาเคารพเลอ่ื มใสยกยอยคณุ ดี ซงึ่ คุณกค็ งจะไดยนิ แลว” “อา ว! ไหนบอกวา จะไมแ กตวั ยงั ไงละ ” “ฉันพูดความจริงตะหาก” “งา นเหรอครบั แหม! ถางน้ั ผมก็ปล้ืมใจมากนะซทิ ี่คณุ หญงิ ไมไดน นิ ทาผม เพียงแตเ พอ่ื จะลองใจเจา แงซายของเราเทานัน้ แตค ณุ หญงิ อยา เปน หวงเลยครบั เรอ่ื งนั้น เจาหมอนัน่ ...” รพนิ ทรช ้มี ือไปทางดา นทแ่ี งซายเดินผละไป “รดู ีตลอดเวลาวา ผมไมไดห ลบั และหมอกเ็ ปนนักจิตวทิ ยาชัน้ สงู พอทจ่ี ะโตต อบอะไร กับคุณหญิงเกย่ี วกับผมเพ่อื ใหผมไดยนิ เปน การเรยี กคะแนนไวว างใจจากผมเพ่มิ ขึ้น” “ตาย! อะไรกนั น่ี คุณรไู ดย ังไงวาแงซายรวู า คณุ ไมไดห ลบั ” “ถาผมไมรู ผมก็ไมใ ช รพนิ ทร ไพรวลั ย เทาๆ กบั เจานน่ั ไมรูโดยคิดวา ผมหลบั หมอก็คง ไมใชแงซาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

108 “กแ็ ปลไดอกี ครัง้ หนง่ึ วา คนทไ่ี มรูอ ะไรเลยกค็ วรจะเปน ดาริน วราฤทธิ์ คนนี”้ หลอนครางออกมา ยม้ิ จดื ๆ จอมพรานลกุ ข้ึนชา ๆ บิดขี้เกียจปด ปากหาว “ไมม ใี ครฉลาดรอบรไู ปทุกอยา งหรอกครบั ผมไมรูอะไรเลยในเร่อื งแพทยศาสตรห รอื มานษุ ยวิทยา แตคณุ หญิงเปน ผูชํานาญในวิชาสองแขนงนี้ ถาเกดิ มารอบรูในดานสอดแนมระวงั ตน ของวชิ าเสอื พรานมันก็ผิดไป คดิ เสียวา เรอ่ื งน้ีเปน เรือ่ งขําขนั เสยี ก็แลว กันครับ” หลอนจุปาก โคลงศีรษะ ครางออกมา “แงซายไมยกั เตือนใหฉ นั รูสกั นดิ วา คุณไมไ ดห ลับ” “ถาหมอฉลาดจริง มนั เร่ืองอะไรที่หมอจะตอ งบอกใหค ณุ หญงิ รู ผมบอกมาตั้งแตไ หนแต ไรแลววา ไอห มอน่ีมนั ลึกลบั ท่ีสุด” “แตฉ ันไมเ ชือ่ เลยวา เขาจะมอี ันตรายอะไรกบั เรา หรอื คณุ คดิ ยงั ไง” “เวลาและเหตกุ ารณเทานนั้ ครับทจ่ี ะพิสจู นไ ด ขณะนกี้ เ็ ทา กับเราคบคนจรไมรจู ักหวั นอน ปลายตีน มิหนําซํา้ ยังมีประวัติไมน า ไวใ จ แตการเดนิ ทางของเราคร้ังนี้ เปนการเดนิ ทางมหาวบิ าก คลายๆ จะไปสูความมรณะอยูแลว ผมถงึ ไมแครวาแงซายจะมาไมไหน ออกจากหลม ชา ง เราจะรูไ ด แนชดั วาหมอนจ่ี ะเปน พษิ เปน ภัยอะไรหรอื เปลา” แลว จอมพรานก็หนั มาจองหนาหลอน เสยี งที่ถามเกอื บจะหว น “ทําไมไมนอน?” “ฉนั นอนไมหลับ” หลอนสารภาพเบาๆ ถอยไปนั่งทโี่ ขดหนิ เตีย้ ๆ กอ นหนง่ึ อนั เปนธรรมชาตริ าวกับจะมีมอื ใครมาวางเปนแทนไว ทอดสายตาออกไปยังแนวปา ท่เี ปน ฉากดํามืดเบอื้ งนอก แสงไฟวอมแวมจาก กองไฟทกี่ อไวห า งๆ สาดจบั ผิวหนา แดงเรอื่ เปน เงารางๆ สายตาของรพนิ ทรจบั อยทู ่ีใบหนา งามนนั้ น่ิง “แลวคณุ ชายกบั คุณไชยยันต” “หลบั หมดแลว ” “ทาํ ไมไมเ ขยี นวิทยานพิ นธอ ยใู นเตน ท ทาํ ไมไมฟ งจานเสียงสเตอรโิ อทีเ่ ตรยี มมา” หลอ นยม้ิ เนือยๆ หนั มาสบตา “เม่อื ไหรถงึ จะเลกิ ประชดฉันเสยี ท”ี “เปลา แนะดวยความรูสกึ แทจ รงิ ไมค วรจะออกมาเดินตากน้ําคางอยางนี้” ดารนิ สั่นศรี ษะ “ฉนั กําลงั อยใู นอารมณตืน่ เตน ในสิง่ แวดลอ มท่ใี หมแ ละแปลก นอนก็ยงั ไมห ลบั เขียน วทิ ยานิพนธก ไ็ มม สี มาธิ ฟง เพลง ฉนั กเ็ พ่ิงจะมารสู กึ เอาเดีย๋ วนี้เองวา มันไมมีคาอะไรเลยในภาวะ เชน น้ี ฉันมาปา ดงพงไพร ฉนั ควรจะอภิรมยกับธรรมชาติของปา ซ่งึ มันนาจะใหความสขุ มากกวาที่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

109 จะฟงดนตรจี ากจานเสยี ง ถกู ของคุณแลว นายพราน เจาสงิ่ รกรงุ รังทฉี่ นั หิ้วตดิ ตัวมาดว ยเหลานนั้ มนั คงไมใหป ระโยชนอ ะไรฉันในปานหี่ รอก” เปน ครัง้ แรกทห่ี ลอนเหน็ รอยย้มิ อีกชนดิ หนง่ึ จาก รพนิ ทร ไพรวัลย หลอนไมเคยเห็นย้มิ ชนิดนมี้ ากอ นจากชายผนู ้ี ถา เขาจะย้มิ เชนนีต้ ลอดไปมันกน็ า ดูไมใ ชน อ ย อนุสตขิ องหลอนกระซิบ กบั ตนเอง นาํ้ เสียงของเขาออนโยนคลายความกระดางลง “คุณหญงิ ชอบสิ่งอันเปน ธรรมชาติโดยบริสุทธิ์น้เี หมอื นกนั หรือครบั ” “คณุ พูดเหมือนจะดถู กู ฉันงน้ั แหละ ทําไมฉันจะไมเ ขาใจกับมัน สง่ิ แวดลอ มเหลาน้ีมนั ทาํ ใหฉ ันเปน สุข ทาํ ใหฉ นั ตนื่ เตน ฉนั นา จะมีความสุขมากกวา น้ี ถา การมาของเราในครง้ั นี้เปนการ เท่ยี วปา โดยเฉพาะ แตน ี่เม่อื นึกขึน้ ไดวาฉนั มาก็เพ่อื จะตดิ ตามคน หาพช่ี ายทหี่ ายสาบสญู ไป มันบ่นั ทอนความสุขของฉันลงเกือบหมดส้ิน ไมร ูปา นนเี้ ขาจะเปน ตายรา ยดีอยา งไรบาง” นํ้าเสียงในตอนทา ยของหลอ นเศราไป สําหรบั จอมพราน เขาก็คิดวา ถาสตรีผนู ้ีตกอยใู น อารมณเ ยอื กเยน็ ออนโยนเชน น้ีตลอดไป หลอ นก็จะเปน คนงามไมใชน อ ย “สวรรคเ ทา นั้นทีจ่ ะรไู ด ผมคิดวา วิธที ดี่ ที ส่ี ุด คุณหญงิ อยา เพิง่ วติ กกงั วลอะไรไปดีกวา เรา มุงม่นั ตอเจตนาเดมิ ของเรา ในการจะไปตดิ ตามเขา และเรากด็ ําเนนิ การเปน ลําดบั ไปจนถึงขัน้ น้ี แลว” หลอนควักบหุ รี่ออกมาจากกระเปา เส้อื แจก็ เก็ต พรานใหญจ ดุ ไลทเ ตอรส งไปให หญิง สาวกมลงจดุ พน ควนั “คนื น้คี ณุ ไมค วรจะใหพวกเรานอนกนั วางๆ เลย อยางนอ ยท่สี ุดพาไปนง่ั หา งหรือสอ งไฟ ก็ยังดี ฉันไมงว งเลยสักนดิ พ่ีใหญก บั ไชยยันตก เ็ หมอื นกนั แตท ั้งสองคนนน่ั เปน คนวา งา ย เขาถอื วินัยทหารนน่ั แหละ พอคณุ บอกใหน อนเขากน็ อน และกห็ ลับไปงายๆ เหมือนเดก็ ” “ผมเหน็ วาเดนิ ทางกันมาเหนื่อยแลว ครบั และเมอื่ บายนก้ี ส็ นกุ กนั พอสมควรแลว อยากจะ ใหพ กั ผอน เพราะพรุงนี้กจ็ ะตองยิงสตั วก นั อีก” ดารินพยกั หนา ลุกขึน้ เดินทอดนอ งชาๆ มายนื อยโู คนตน มะคาใหญร มิ หนา ผาหนิ เกลยี้ ง กอดอกมองออกไปยังแนวปาทะมึนเบ้อื งนอก รพนิ ทรเดินตามมาหยดุ อยขู างๆ “น่ันเสียงอะไร?” หลอ นเง่ียหู แลวถามแผว เบา “ชางแมล ูกออ น เรยี กหาลูก ระยะหา งมาก” “แลว นั่นละ ลอยตามลมมาเหมือนคนหวั เราะ” “หมาในมนั รอง อาจกาํ ลังจบั ฝูงลอ มกวางหรือเกงอย”ู น่ิงเงียบกนั ไปครู กิรยิ าของหลอนกําลงั เคลม้ิ ภวงั คดืม่ ดาํ่ อยูกบั สรรพสําเนียงไพรทด่ี ัง แทรกลมดกึ มา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

110 “นัน่ เสียงอะไรอกี ” “เกง ยงั ไงละครับ รองอยหู า งแคม ปเ ราไมเกนิ 200 เมตรน่ีเอง” หลอ นพยกั หนา แตแ ลว อกี เสียงหนงึ่ กก็ ระหม่ึ มาทา มกลางความเงยี บ มนั ดงั อยูท างลําธาร เบอ้ื งลางนน่ั เอง หญิงสาวถอยโดยไมรูส กึ ตัวมาปะทะกบั แผนอกของรา งที่ยืนอยเู บอ้ื งหลงั หลอน เงยมองดหู นาเขา จอมพรานยมิ้ กระซิบเบาๆ “เขาละครับ ไอลาย ทา ทางจะหวิ จัดและกําลังงนุ งา น” “ปาน่ี มันมที ้งั ความนา รกั และนากลวั นะ” หลอ นเปรย หอ ตัวดว ยความหนาวเยอื ก “ก็เหมอื นกบั ผหู ญงิ น่นั แหละ” ตาตอ ตาสบกันอีกครงั้ ดารนิ หนั หนา เมนิ หลบ ปน หนาขรึมขนึ้ มาอกี ตางเงียบกนั ไปนาน รพินทรต อบหุ ร่ีตวั ทีส่ อง หญิงสาวเปดไฟฉายในมือขึน้ อยาง ปราศจากความหมาย แลว สอ งกราดเปะปะเปน การซอ นอารมณออกไปยังแนวปา ในทนั ทนี ั้น ลําไฟ ฉายขนาดแปดทอนของหลอ นกส็ าดไปพบกบั ดวงตาแดงสุกปลง่ั ราวกบั ทบั ทิมเขาคหู น่งึ ทโ่ี คนไม ใหญดานซายมือ หางออกไปประมาณ 60 เมตร หญงิ สาวอุทานออกมาเบาๆ อยา งตกใจ ดวงตาคูน้ัน สูไฟน่งิ ไมม ีการเคลื่อนไหว หลอ นเอ้ือมมอื มาจับแขนรพนิ ทร โดยไมร สู ึกตัว กแ็ วว เสียงกระซิบปนหวั เราะตํ่าๆ “อเี หน็ นะ ครับ” “เสือ!” หลอ นเถยี งดว ยเสยี งเบาที่สดุ “ผมยงั ไมเ ถียงคณุ หญงิ เกยี่ วกับเรอ่ื งยาเลย ทาํ ไมคณุ หญงิ ถึงเถยี งผมในเรอ่ื งสัตวป า” “คุณเอาอะไรเปน เครือ่ งหมาย ก็ตาของมันแดงแจอ อกยงั งนั้ ดซู ิ ยังไมห ลบอีก ไรเฟล อยู ในมอื คณุ ถอื ไวท าํ ไม ยิงซิ ฉนั จะสองให” “ตาอเี หน็ กบั ตาเสือสะทอนแสงไฟในลักษณะใกลเคียงกนั มากครับ โปรดจําไวด วย ยง่ิ ใน เวลานง่ั หา งมนั เลยี กนิ น้ําในหนองละก็ เปนเสียงเดยี วกบั เสยี งเสือไมม ีผิด เราจะสังเกตเหน็ ความ แตกตางงายๆ จากสามัญวนิ จิ ฉัย ชว งตาเสอื จะหา งกวา ตาอีเห็นมาก เพราะหัวเสอื ใหญกวาหวั อีเหน็ แลว คุณหญิงเห็นไหม น่ันตาคูน แี้ คบนดิ เดยี ว ไมเชอ่ื ผม คณุ หญิงกล็ องใชปนส้ันท่ีตดิ เอวอยนู ั่นเลง็ ดซู ิครบั ยิงตามแสงไฟอยา งนงี้ า ยจะตาย เปนเปา นิง่ ทีไ่ มม ีการเคลอ่ื นไหว แลว ฝมอื ปนส้นั ของ คุณหญิงกอ็ อกเย่ยี ม ลองดูซิครับ” หลอ นยม้ิ ต่ืนๆ ถอนหายใจออกมาได สน่ั ศรี ษะ “ฉนั เชื่อคุณ ชา งมันเถอะ ฉันไมอยากจะยงิ มันหรอก ถึงยงิ มาเราก็ไมไ ดก นิ เน้ือมนั บาปกรรมเปลาๆ ปลอ ยใหม นั ประดบั ปา ตอ ไป” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

111 หลอนกระดกแสงไฟฉายขนึ้ ลง ตาคูนน้ั ก็หลบแวบแลว เผน แผล็ว ขนึ้ ไปบนตน ไมอ ยาง รวดเร็ว พอสองตามกย็ งั ไมว ายท่ีจะจองตอบมาอกี “เนื้ออเี หน็ พวกบานปาเขากก็ นิ กนั เหมอื นกัน แตมนั ไมด ีนัก คาวจดั และวาทจี่ รงิ มนั ก็ ไมใ ชส ตั วท ่ีเราจะลาเปนอาหารเลย มนั ไมม อี ันตรายอะไรกับเรา เวนไวแตชอบทาํ ความราํ คาญ หงุดหงดิ ให” “ทําความหงดุ หงิดยังไง?” จอมพรานหวั เราะเบาๆ “ชอบปว นเปย นเขามาใกลแ คม ป จองจะขโมยเนอ้ื ทเ่ี ราข้นึ รา นยางไว หรอื บางทเี รายิง สตั วเ ล็กจาํ พวกกระจงท้งิ ไวใ ตห าง ยงั ไมท ันจะลงมาเกบ็ และเผลอนอนหลับไป มนั ก็ดอดมาขโมย ลากเอาไปกนิ เสยี ผมเคยยิงกระจงท้งิ ไวต งั้ 6-7 ตัวในตอนเยน็ แตม ีความจําเปน ท่จี ะตองนงั่ หา ง ตอ ไปจนถึงเชา พอเชา ขึน้ มา กระจงพวกนนั้ หายไปหมดแลว อเี หน็ ลากเอาไปหมด” หลอนพลอยหวั เราะออกมาดว ย ความเปน อรถิ ูกลมื ไปชัว่ ขณะ “ดนี ะคอยๆ ไดค วามรูเร่อื งปาจากคุณไปทีละอยาง ความจริงคุณควรจะเปด เลกเซอรพ วก เรา ในเรื่องเกย่ี วกับปา เปนเวลาสกั 1 เดอื น กอ นหนาท่ีเราจะออกเดนิ ทาง เราจะไดร เู ปน ทนุ ไวบ า ง ไมโงอ ยางน”ี้ “จะเปด เลกเซอรไ ดยงั ไงครบั กับทานนกั เดนิ ปา ทผ่ี า นแอฟรกิ าหรือลุมนา้ํ อะเมซอน มาแลว” อารมณข องหลอนเปลี่ยนวบั ข้ึนมาในบดั นั้น ตาควํา่ ขนึ้ มาอกี “กบ็ อกมาตงั้ หลายครงั้ แลววา โมเลนไปงั้นเอง เอามาพูดบลฟ๊ั อยูได โมโหอกี แลว รูมั๊ย” “อยาโมโหบอ ยๆ ซิครับ คณุ หญิงเปน นายจา ง ผมเปน ลูกจา ง นายจา งโมโหลกู จาง ลกู จา ง ก็ไมสบายใจ” ดารนิ ย้ิมคร่ึงบงึ้ อีกครั้ง ตวดั หางตา “คณุ นีเ่ ปนนักยว่ั ตวั ยงทเี ดยี วนะ เหน็ ขรึมๆ นงิ่ ๆ ยังงเ้ี ถอะ” “ผมวาคณุ หญงิ ไปนอนดกี วา ครับ ดกึ มากแลว” “เออแนะ ดูซิ บทจะไลก ไ็ ลข น้ึ มาเฉยๆ งั้นแหละ ฉันไมชอบอะไรทมี่ นั ดเู หมอื นเปน การ ออกคําสง่ั หรอื บงั คบั กันนะ จะบอกให” “ไมไ ดบ ังคบั หรอื ออกคําสงั่ หรอกครบั แตเ ปน การแนะนาํ ” “อวดดยี งั ไงถงึ จะมาแนะนาํ ในเม่อื ฉันเปน แพทย ฉันรูเรอื่ งสขุ ภาพสว นตวั ฉันดี เหน็ ยก ยอ งใหเ ปนครเู รื่องการเดินปา จดั แจงเอาใหญ เรอื่ งการนอนหรือไมน อนนนี่ ะ มนั ไมใ ชพิชาน เกีย่ วกับเรอื่ งปา หรอกนะ แตม ันเรื่องของแพทยแ ลว ” “แตว ชิ าแพทยค งไมไ ดสอนไวไ มใ ชห รือครบั วา คนเราเม่ืออดนอนหรอื นอนไมเตม็ ตา จะทาํ ใหย งิ ปน ไมไ ดแมน ยําเทาทค่ี วร และการยิงที่ไมด พี อยอมจะเปนนกั ลาสัตวทดี่ ีไมไ ดด ว ย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

112 หลอ นน่ิงไปครู “เปนอันวาฉนั แพค ุณ” “ไมแพห รอื ไมชนะหรอกครบั เพราะเราไมไ ดเ ปด การตอสหู รอื แขงขันอะไรกนั ข้ึน ผม เพียงแตแสดงความรสู กึ ทด่ี ตี อ คณุ หญิงในฐานะลูกจา งจะพึงมตี อนายจา งเทานัน้ ” “คุณน่ีพูดเกง เหมือนกนั นะ เลย้ี วลดไปไดต า งๆ จะใหฟ ง แลว ยิ้ม หรอื ฟงแลวอยากจะตบ หนา กไ็ ด แลว แตค ณุ จะตอ งการ” “ผมไมเคยคิดจะพดู ใหต ัวเองถูกตบหนา เลย นอกจากคนฟง จะมอี ารมณว ิปริตผิดอาเพศ ขึ้นมาเอง” “กพ็ ูดแบบน้ียงั ไงละ ที่คิดอยากจะตบฉบั พลนั ขนึ้ มา” “สรปุ ไปนอนดีกวา ครับ ผมงว งแลว” “คุณเดนิ ไปสงฉันส”ิ “ปโู ธ แคน ีเ้ อง เหน็ เตน ทอยโู นน แงซายกน็ งั่ กอกองไฟอยทู นโท ผมจะนอนละ” “ไมใ หน อน ตอ งไปสงฉันจนถงึ หนา เตน ท นเี่ ปน คําส่งั เขาใจ อยาลืมนะสองแสนบาทรับ ไปเรียบรอยแลว จะไมบ รกิ ารใหคมุ คาจา งงน้ั ร”ึ “ขอรบั กระผม เม่ือเปน พระราชเสาวนีย กระผมก็จะปฏิบัติตามคําสง่ั เชิญเจาหญงิ เสร็จ ยุรยาตรได ทาสจะตามเสร็จขา งหลงั ” หลอนยม้ิ อยา งมีชัย สะบดั ผมเดินนาํ หนา ไปอยา งมสี งา รพนิ ทรเ ดินจปุ ากโคลงหวั ตามไปสง จนถงึ หนาเตน ท “ขอบใจ” หลอนหนั มาบอกสน้ั ๆ รพินทรตวัดมือขนึ้ แตะขอบปก หมวก เหมือนจะทาํ วนั ทยหตั ถให ดารนิ ยม้ิ ดว ยมมุ ปากนิดหนึ่ง กอนทจี่ ะกา วเขา ประตเู ตน ทไ ป เขายนื อยกู ับทอี่ ดึ ใจหนง่ึ ดดี กนบหุ รี่ทงิ้ แลวหมนุ ตวั กลบั พลันสายตาของใครคนหน่งึ ก็ ประสานกับเขาพอดี เหมือนจะเฝามองอยกู อ นแลว พอสบกันกห็ ลบ โยนฟนเขา ไปในกองไฟ จอม พรานสาวเทา เนิบๆ เขามาหยดุ ยนื อยใู กลๆ รา งทนี่ ่งั อยบู นขอนไมรมิ กองไฟนั้น เขาถามตํา่ ๆ “แกยังไมนอนอกี รึ แงซาย” หนมุ ชาวดงพเนจรแลขน้ึ สบตาอีกคร้งั ยมิ้ น้นั สยายกวา ง แตเปน ประกายลึก ชนดิ ที่ สญั ชาตญิ าณพรานของรพนิ ทรไมอาจหยัง่ ได “เจาจงต่ืนในยามทีโ่ ลกทง้ั หลายหลับสนทิ ...น่ีคือคาํ พูดคร้งั สดุ ทายของพระธุดงคองคท ี่ เลยี้ งผมมาแตน อ ย กลา วกับผมไวก อ นท่ที า นจะมรณภาพ” “น่ันมันปรัชญาของภูตพรายสมิงราย ที่คอยสบู เลือดมนษุ ย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

113 “แตมีอะไรนาวิตกเชยี วหรือ ในเมือ่ ผกู องยอ มอุปมาประหน่ึงหมอพรานผกู าํ ราบปวงภูติ สมงิ อยูแลว ” “แกคงรูวา ฉนั ไมชอบความลกึ ลับของแกเลยแงซาย” “และผมก็รดู ว ยวา ทา นก็ไมไดหวัน่ เกรงกังวลเลย ในการทจี่ ะอนญุ าตใหผ มติดตามมา ดวย” จอมพรานย้มิ แยกเขยี้ ว ตาเพง นงิ่ อยทู ผี่ วิ หนาสีทองแดงเปน เงาวบั แวมอยใู นแสงของกอง เพลงิ นน้ั ไมก ะพรบิ “อาณาจักรปา ในยา นนีต้ ลอดไป จนกระทง่ั หมูบานหลม ชาง แกเห็นจะชาํ นาญปรโุ ปรง มาเปนอยางดแี ลว ซินะ” “ถา ผมปฏเิ สธ ผมกเ็ จตนาทจุ รติ ตอทา น ถูกแลว ผมทอ งเที่ยวอยยู า นนมี้ านานพอ อาจ นานไมนอยไปกวาทาน” “แกฉลาดทไี่ มป ฏิเสธในสง่ิ ที่แกกร็ วู าปฏิเสธไปไมไ ด ฉนั ทนั แกเสมอเทา ๆ กับทแ่ี กก็อาจ ทันฉันอยูท กุ ฝก าวยา ง วาแตน ี่แนะ ” เขาเวน ระยะ หยิบปนวินเชสเตอร .44-40 แบบโบราณของแง ซาย ซึง่ วางพงิ อยูกับกองฟน ข้ึนมาเดาะในมอื แลว สลัดคานเหวย่ี งออกสํารวจดกู ระสนุ อยา ง ปราศจากความหมาย ปากกพ็ ูดตอ “ในระหวา งหลมชา งกบั จดุ หมายปลายทางที่เรากําลังจะมุงไป แกเคยสาํ รวจมากอนบา ง แลว หรอื เปลา ?” อดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยงสายศีรษะแชมชา มองตาเขานิ่งไมห ลบ “เกนิ ความมานะพยายามโดยสองเทา พเนจรของผมจะบกุ บ่นั ไปได แตผ มกจ็ ะไดเคย ทดลองดบู า งแลว เหมอื นกนั มนั ไมสาํ เรจ็ ” “แลว แกคดิ วา เราจะไปกนั ไดถ ึงไหน?” เสยี งหวั เราะแผวตาํ่ ดงั ออกมาจากลําคออวบใหญ เตมิ เชือ้ ไฟเขาไปอีกดนุ หน่งึ ตา เปล่ยี นไปจบั อยูที่เปลวเพลงิ ซึง่ แลบเลยี อยใู นกอง “อยา งที่ทา นเคยพูดเสมอนน่ั แหละ สวรรคเทา น้นั ที่จะรูได ทา นเปนนกั เผชญิ ภยั ทม่ี เี ลอื ด ขนมากในการกลารบั จา งนาํ ทางครงั้ นี้ เพราะทานยอ มตระหนกั ดอี ยแู ลว วามนั หมายถงึ อะไร” “กแ็ ลว ตวั แกละ ทหี่ าญอาสาสมัครเขา มา?” “ชวี ิตพเนจรอยา งผม มีคาตาํ่ กวาชวี ติ ของทา นมากนกั ” “ความจรงิ ฉันไมใ ชค นกลาหาญอะไรเลยแงซาย” เขาบอกหว นๆ เครงขรึม “แตฉนั ตองทํางานเพือ่ ยังชพี แมว าการทาํ งานบางอยา ง มันจะเสย่ี งกบั การเอาชวี ิตตนเอง ไปท้งิ ฉนั ก็ตอ งยอม ถาฉันพจิ ารณาวา ไดร บั ผลประโยชนตอบแทนเหมาะควรแลว แกซแิ งซาย แก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

114 เปนคนกลา มาก กลา เสย่ี งเขามาโดยไมห วงั ผลตอบแทนอะไรเลยแมแ ตคา จา ง ซ่งึ ฉนั กไ็ มเ ขา ใจ เหมือนกนั วา อะไรเปนจดุ มงุ หมายแทจ รงิ ของแก” กลาวจบ รพนิ ทรว างปน ของหนมุ ชาวดงผูล ึกลบั ลงที่เดมิ แลวออกเดนิ ผละไปยังทน่ี อน ของเขา ยงั ไมทนั จะลม ตวั ลงนอน บุญคาํ กบั เกิดกเ็ ดินตรงเขามาดว ยอาการรบี รอ นผดิ ปกติ ตา ง ทรุดตัวลงน่ังยองๆ ใกลเ ขากระซบิ “นายครบั ทามนั จะไมไดก ารเสยี แลว ” รพนิ ทรขมวดค้ิว จอ งหนา พรานพื้นเมอื งคชู พี ของเขาทั้งสอง “ทําไม? มีอะไรหรือ บญุ คาํ ?” “ไอกดุ ! มนั ยอ งตามหลังพวกเราตั้งแตตอนทีเ่ ราผา นหุบเม่ือบา ย จนกระทั่งเดยี๋ วนมี้ ันก็ยงั ปว นเปย นอยูใ กลแคม ปของเรานเ่ี อง” จอมพรานตาสวา งวาบข้ึนในบัดนน้ั ‘ไอกดุ ’ ท่พี รานของเขาเอยถงึ คอื เจา ลายพาดกลอนขนาดแปดศอก วายรายแหงปาหนอง นํา้ แหง กิตติศพั ทชอ่ื เสยี งระบือกองไปในบรรดาพรานและชาวปา ทง้ั หลาย ในดา นความเฉลยี ว ฉลาด เลห เ หล่ียม และอาฆาตพยายาทอยา งรุนแรง ดจู ะเปน พเิ ศษผิดไปจากธรรมชาตสิ ามญั ของ เสือทั่วไป จนกระทั่งพวกบานปาทง้ั หลาย เรยี กมันวา ‘สมิง’ เพราะเช่ือวาจะตองมวี ิญญาณของภตู ิ รายเขาสิงคอยชกั นาํ สาเหตทุ ่พี รานทงั้ หลายขนานนามมนั วา ‘ไอกุด’ กเ็ พราะเมือ่ ปเ ศษที่แลว มา พราน พ้นื เมอื งเกา แกของนายอําพลคนหนึง่ ถกู มนั ขยํ้าและลากเอาไปเปนเหย่อื ในขณะทเี่ ดินสอ งเกงอยู ในทงุ โลงบรเิ วณใกลเ คียงกบั สถานกี ักสัตวของรพนิ ทรเ อง ในคืนเกิดเหตสุ ยองนั้น เพอ่ื นอกี คนหนงึ่ ทแี่ ยกกันสอ งเกงอยไู มห างออกไปนกั ไดย ิน เสียงรอ งแสดงความเจบ็ ปวดและตกใจของพรานผนู ้ันอยางถนดั วงิ่ หนาต่นื มาตามเขา รพนิ ทร พรอ มกบั พรานคูใ จของเขา ออกตามรอยในคนื นัน้ พบแตศ พชายผเู คราะหร ายถกู ลากเขาไปซกุ ที่ โขดหนิ ซับซอ นบรเิ วณหน่ึง หางจากตาํ แหนงเกดิ เหตุเกือบหนึง่ กิโลเมตรเต็มๆ ทองของศพ เหวอะหวะ เคร่อื งในถูกลากออกไปกินหมด เขาแจงขา วรา ยไปใหนายอําพล ผอู ํานวยการบริษัท ไทยไวลด ไลฟ อันเปนเจานาย โดยตรงของผตู ายใหทราบ นายอาํ พลโกรธแคน มาก แสดงความจํานงกบั เขา ขอทจี่ ะเปน ผูฆามัน ดว ยมอื เอง เพยี งแตขอรอ งใหรพนิ ทรเปนผูน าํ ทางเทานน้ั เขาไมอยากจะขดั ใจนายอาํ พลผูกาํ ลงั เตม็ ไปดวยโทสะ และความเคยี ดแคน จึงนํานายอําพลไปนงั่ เฝา ซากศพของพรานผนู ัน้ ตามประสงค ดึกของคนื ถดั มา ระหวา งทน่ี ั่งซมุ เฝา กันอยูเพยี งสองคน ระหวางเขากบั นายอําพล เจา เสอื รา ยก็ยอนกลับมาท่ีซาก รพนิ ทรเปน คนสองไฟและนายอาํ พลเปน คนยงิ แตจะเปน เพราะมอื ท่ีไมเ คย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

115 ชินมากอ น หรอื จะเปน เพราะความตน่ื เตน อยางใดไมท ราบได ภายหลงั จากกระสุนปนของนายอํา พลระเบดิ ออกไป เจา ลายผีสงิ ผละจากเหยอ่ื เผน พรวดหายเขา ไปในดงทึบ เมื่อเขา ไปสาํ รวจ กพ็ บวา นวิ้ ขา งหนง่ึ จากอุงตีนใหญโตทางดา นขวาของมันขาดตกอยูให เหน็ กระสุนไรเฟลแฝดของนายอําพลเพียงแตต ัดน้วิ ของมนั ขาดออกเทาน้ัน ผลของการดกั สงั หาร ในครง้ั นน้ั ลม เหลวโดยสน้ิ เชงิ ไมวาจะเพยี รเฝา หรอื แกะรอยกันสักขนาดไหนในเวลาตอมา มนั จึงไดร บั สมญาวา ‘ไอก ดุ ’ มาตง้ั แตบ ดั นั้น และตอจากนนั้ มาอกี เพยี งเดอื นเศษ ภายหลงั จากการถูกดักยงิ พวกชาวปาตัดหวาย พวก ตัดไมของนายอาํ พล ตลอดจนกระทง่ั พวกท่อี าศัยอยตู ามดง ถกู รงั ควานชนดิ นอนตาไมหลบั ดู เหมอื นอีกครั้งสดุ ทา ยนับไดศ พท่ี 13 โดยไมร วมถึงพวกววั ควาย สตั วเ ลีย้ งท่ีถกู ลากเอาไป มันไมแ น นักวา ‘ไอกดุ ’ จะเขาจโู จมชวี ิตคน และสตั วเลีย้ งเหลา นน้ั เพื่อเฉพาะเปน อาหารประการเดียว เพราะ ปรากฏอยบู อยๆ วา มันเคยขยา้ํ พวกตดั ไมของนายอาํ พลเสยี สองศพซอนภายในวันเดยี วกนั เวลา หางกนั ไมก ีช่ ว่ั โมง แพะและววั ควายของชาวดงทเ่ี ล้ียงไว ก็ถูกกดั ตายเสยี เฉยๆ โดยไมมีรอยแทะกนิ พรานทุกคนถอื มนั เปนอาชญากรราย และตามลา มัน แตยงั ไมม ใี ครพบกบั ความสาํ เร็จ สองคนพลาดลงอกี คนหนึง่ ถูกกดั ตาย และอกี คนหน่งึ รอดมาไดอ ยา งหวดุ หวิด แตก็ตอ งเขา โรงพยาบาล ไมเ พยี งแตค นเทา นน้ั ทแี่ กะรอยลา มนั ‘ไอก ุด’ ก็ถือวา คนเปน ศตั รูทมี่ ันจอ งอาฆาต ดว ย เลห เ หล่ียม ไหวพรบิ อนั ฉลาดลํา้ อยางชนิดทกี่ น็ าจะเชอ่ื ตามที่ชาวบา นพดู กันเหมอื นกนั วา มันเปน ‘เสือสมงิ ’ รพนิ ทรเ องเคยติดตามมนั มาเปน เวลาแรมเดอื น ‘ไอกดุ ’ เหมือนจะมสี ัญชาตญิ าณรดู วี า การเผชิญหนากับจอมพรานอยางรพินทร เปน ภยั กับมนั เชน ไร เพราะฉะนนั้ เขาจึงพบแตร อย และ ผลของความยอยยบั ลมตายทม่ี ันสรา งไวเทา น้นั นเ่ี ปน เหตผุ ลอกี ขอ หนึง่ ท่ีพรานพื้นเมืองยนื ยันวามันเปน เสอื ผีสงิ นายอาํ พลตั้งสนิ บนไวเ ปนเงนิ หมื่น สาํ หรบั พรานทกุ คน ไมวา จะไดม นั มาชนดิ เปน หรือ ตาย เพราะคนของเขาหลายคนตองเสียชีวติ ไปเพราะ ‘ไอก ดุ ’ ตลอดเวลารพนิ ทรเ พยี งแตเ ฝา รอโอกาสเทานั้น เพราะการมุงหนาตดิ ตามอยางจังของเขา ไมไ ดผล มันคอยหลีกหลบเขาเหมอื นนกรู และระยะหลงั ประมาณ 3-4 เดอื นท่ีแลว มา ขาวของมนั ก็ ดจู ะสรางซาไป ไมแ ผวพานเขา มาอาละวาดในเขตหนองนํา้ แหง อกี บัดนี้ เปน ไปไดหรอื ที่ ‘ไอก ุด’ วายรา ยนน่ั เขามาแผวพานปว นเปย นอยใู กลเ คยี งกับคณะ เดินทางของเขา “แกแนใจหรอื วา เปน ‘ไอก ดุ ’?” รพินทรถาม บญุ คาํ กบั เกิดมองดหู นา กัน “ไมผ ดิ หรอกครับ มนั แนๆ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

116 เกิดเปน คนตอบ “จาํ ไดไ หมครับ ตอนทผี่ านหุบ ผมกบั เสย เดินคุยอยูขา งหลัง ตะโกนบอกนายวาเสือดาํ มัน กระโดดผา นไปทางดา นหลงั ความจรงิ มนั ไมใชเสอื ดําหรอกครบั มนั เปน เสือโครงใหญ แตผมยงั ไมอ ยากจะบอกนายตอนน้ัน เพราะสงสยั อยวู า มันอาจเปน ไอก ดุ พอเดนิ มาอกี สักสองชวั่ โมง กอ นทพ่ี วกเราจะพบจงอาง ผมกบั เสย กเ็ หน็ มนั หมอบดกั ดูขบวนเกวียนของพวกเราอยูรมิ จอมปลวก ใหญ ขางตนไมล ม มนั หมอบเฉยโผลหัวมานดิ เดยี วเกอื บจะมองไมเห็น เสยสงสัยยกปนขึ้น พอตอน ยกปนนนั่ แหละครบั มนั จึงหลบแวบลงหว ยลกึ ไป ผมกบั เสย เขาไปตรวจรอย เห็นรอยตนี ของมันที่ ยาํ่ ไวต รงแองนํ้าแฉะก็แนใจ น้ิวมนั หายไปขางหนึ่ง พวกเราเคยแกะรอยมันไปกบั นายหลายคร้งั ทาํ ไมถึงจะจํารอยมนั ไมได น่ีแปลวา มนั จะตอ งยอ งตามพวกเรามาตลอดเวลา และไอท่ีเห็นกระโดด ผา นทางคร้ังแรก ก็คือมนั นนั่ แหละ ไมใ ชค นละตัวแนๆ ” จอมพรานเมม ริมฝป าก บญุ คาํ ก็บอกเสริมมาอกี วา “สักเม่อื 2 ทุม นกี่ เ็ หมือนกัน ผมสองไฟออกไปทางดานดงทบึ โนน เจอตามนั พอดี ยงั ไม ทันจะขยับปนมนั ก็หลบ แลว เมื่อหยกๆ นเ้ี อง ควายมนั เพิ่งสะบัดฮึดฮดั ดึงเชอื กผิดปกตยิ งั ไงพกิ ล ผมสองอกี เห็นแตต อนบน้ั ทายของมนั ลากหางยาวหายเขา ไปในพงทางดานลาํ ธารขางลา ง ผมกบั เกิดเลยตามกนั ออกไปดู ไมม ีอะไรสงสัยอกี เลยครับนาน รอยของมันทย่ี ํา่ นาํ้ ในลาํ ธารแลวเหยยี บไว บนโขดหนิ ชดั เจนทีเดยี ว ตอนทผี มกับเกดิ ไปตรวจดู ยงั มนี ้ําหยดเปนทางอยูเลย เราลอกหนังเลียงผา และพวกเครื่องในทง้ิ เกล่อื นไวฝ ง โนน เขาไปตรวจดู กไ็ มเห็นวา มันจะไปกนิ มแี ตร อยหมาปา กบั อเี ห็น แสดงวามันไมไดเ ขา ไปยุงกบั ของทจ่ี ะเปนอาหารของมันเลย” รพนิ ทรควาปน กับไฟฉายในทันที ผุดลกุ ขนึ้ ยนื ไมม ปี ญ หา เขาเชอื่ สายตาพรานของเขา วา มันคงไมค ลาดเคล่อื นไปแน เพราะคนเหลานั้นก็ลว นเคยรว มตดิ ตามรอย ‘เสือรา ยผสี งิ ’ ตวั นี้มา กับเขาท้งั สนิ้ “เสย กบั จันก็รูเรื่องแลว ใชไ หม?” “ครบั ” “สองคนน้นั อยูท ่ีไหน?” ยังไมท ันจะขาดคาํ พรานพื้นเมอื งของเขาอกี สองคน ก็พากนั เดนิ ตรงเขามา แสดงวาไมม ี ใครหลบั นอนกันเลย ทั้งๆ ทเี่ วลาตอนน้เี ปน กาํ หนดยามผลดั เปลย่ี นของบุญคํากบั เกิดเพียงสองคน “ทําไมไมบอกใหร ตู งั้ แตต อนหัวคํ่า วาไอก ดุ มันยอ งตามเรามาตัง้ แตบาย” “พวกเราก็ไมค ิดเหมอื นกันครบั วา มันจะตามเรามาถึงท่ีนี่ ทีแรกคดิ วาอาจเปน การพบโดย บงั เอญิ ระหวางทาง เพ่งิ จะมาแนใจเอาตอนทเ่ี ราพบรอยของมนั เมอื่ หยกๆ นเี้ อง เปน การยนื ยนั ชัดเจนวา ไมใ ชตัวอ่นื ” บญุ คําวา “เมื่อครใู หญ ฉันไดย นิ เสยี งคาํ รามมาจากดานลาํ ธาร” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

117 “มนั นัน่ แหละครับ” “เสยกบั จนั อยทู ่ีน่แี หละ เฝาแคมปไ ว บุญคํากับเกดิ ไปกบั ฉัน” รพินทรส งั่ แลว ออกเดนิ ผานแนวกองไฟทสี่ มุ ไวร อบดา น บา ยหนา ลงไปยังลาํ ธาร บญุ คํา กับเกดิ เดินเรยี งหนากระดานตามเขามาติดๆ ใชไฟฉายสอ งนําทาง และกวาดวอบแวบไปมาโดยรอบ เกดิ สองไฟไปท่ีโขดหนิ กอ นหนึ่ง งอกอยใู นนา้ํ มีระยะหางจากฝง อันเปนพนื้ กรวด ประมาณ 3 วา บอกใหเขาทราบวา โขดหนิ กอนนนั้ เปน ทซ่ี ่ึงสาํ รวจพบรอยตีนของมัน ชนดิ ทเี่ หยยี บ ลยุ ขน้ึ จากธารนํา้ ยังมรี อยน้าํ หยดสดๆ รอ นๆ อยูเมอ่ื ตะกี๊ รพนิ ทรตรงเขา ไปในทันที แลวก็พบวา ส่งิ ท่ีพรานของเขาบอกไวเ ปน ความจรงิ ทุกอยา ง แมน ้ําคางปาจะลงจดั และจบั ซุม อยูบนโขดหนิ กย็ ังสามารถทีจ่ ะสังเกตเห็นรอยอุงเทา ขนาดจานรอง ถว ยน้ําชา ทป่ี รากฏไดอยา งถนดั มันเกิดจากการยาํ่ น้ําเปยกชมุ แลว ข้ึนมาเหยยี บไว สง่ิ ทจ่ี ะ สังเกตเห็นไดช ัดกค็ ือ รอยเลบ็ จากเทา ขา งหนงึ่ ขาดหายไป และมนั ก็เปน เทา หนา ดานขวา! “ฮอื ม มนั จริงๆ นัน่ แหละ!” เขาครางออกมาดวยเสียงกระซิบ ภายหลงั จากกม ลงพิจารณารอยตนี คนู นั้ อยางถถ่ี วนดว ย ลําไฟฉาย แลว เงยขนึ้ กราดไฟสองผา นไปรอบๆ บญุ คาํ และเกดิ กส็ อ งกราดอยไู ปมาดวยความรสู ึก อนั ไมเ ปนสุขนัก “คืนนี้ ถาไมใ ชควาย ก็คงจะเปน ลูกหาบของเรา” เกดิ พมึ พาํ “มันไมไ ดห ิว มันไมต อ งการอาหาร แตม ันตองการชวี ติ ผีทีล่ งมนั แรงเหลือเกนิ ” เสยี งบุญคาํ สบถสาปแชงอยูในลาํ คอ รพินทรยอมรับกบั ตนเองวา เรมิ่ เตม็ ไปดว ยความหนกั ใจอยางไรพิกล หลักฐานทีเ่ หน็ อยูน้ี มันบอกใหท ราบวา เจา เสอื รายแสนรู สะกดตดิ ตามคณะเดนิ ทางของเขามาตลอดระยะดว ยความ เพียรพยายามอยา งยงิ่ ยวดผดิ วิสัยสามญั สัตว คณะเดินทางของเขาใชเ วลาไมตาํ่ กวา 6-7 ชัว่ โมง นับตัง้ แตออกจากหนองน้ําแหง ผา น หลายทงุ หลายดง กนิ ระยะทางไมต ํา่ กวา 20 กิโลเมตร ตลอดระยะเวลาและระยะทางอันยาวไกลน้ี เจาสมิงรายวนเวยี นดกั หนา ดกั หลังมาทุกระยะ โดยไมย อมเบนเข็มไปทางอ่นื มันยอมสอเจตนารายอยูช ดั แจง ในชวี ิตจอมพรานอยางเขา เคยผจญกบั เสอื มาแลวนบั ไม ถวน ท้งั วิธีจบั เปน และจบั ตาย เขาสามารถจะรสู ัญชาตญาณ และจาํ แนกนสิ ยั ถูกวาเสอื ธรรมดาเปน อยา งไร และเสอื ท่กี นิ คนมนั รายแคไหน แตใ นบรรดาเสอื กินคนที่ถือกันวารา ยกาจยิ่งนนั้ กไ็ มเ คย รอดมอื เขาไปไดเ ลยแมแตส กั ตัวเดยี ว อยา งเกง ก็ไมเ กินสองอาทิตยเปน ตองไดตวั ทวา ไอกดุ ตวั นี้ มนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

118 ผิดไปกวาเสือกินคนทกุ ตวั ทเี่ ขาพบมาแลว มนั ฉลาดรูทันไปหมด ทกุ อยา งราวกับจะมีวิญญาณผตี าย โหงเขา สิงสมตามท่พี รานปา รํ่าลอื การเฝา ตดิ ตามคณะเดนิ ปา ในการควบคุมของเขามาอยางเงียบกริบของมนั ประหนงึ่ วา จะมมี ันสมองชั่วรา ยและฉลาดเฉลียวคอยบงการ จะใหเ ขาใจวา อยางไร จรงิ อยา งทบี่ ญุ คําพดู มนั ไมไดห วิ และมนั กไ็ มต อ งการอาหาร แตม นั ตองการรอโอกาสท่จี ะเอาชวี ิตไมใครก็ใครสกั คนหน่งึ ตามแตจงั หวะอันเปนนิสยั ของมนั ซึ่งเกดิ ข้นึ นบั ต้งั แตน้วิ ของมนั ถกู ลกู ปนของนายอาํ พลตดั ดว น หายไป เปรียบไมผ ดิ อะไรกบั ฆาตกรรายแหงไพรกวา ง ลาํ พงั ตัวเขาเองและพรานมอื ดีของเขาส่คี น รพินทรยอ มจะไมม ีอะไรตอ งกงั วลเลยจนนิด เดยี ว ซงึ่ ถาไมค ดิ เสียวา เขามหี นาท่ใี นการนําทางและใหค วามปลอดภัยแกค ณะนายจา งในคร้ังนี้ ก็ ย่งิ เปน การดเี สยี อกี ท่ไี อกดุ บงั อาจแผว พานกรายโฉมมาใหเ หน็ แตน ี่เขาไมมีโอกาสจะมุงหนา จัดการกับมนั ไดถ นัดนกั เพราะหว งหนา พะวงหลัง โดยคาํ นงึ ถึงความปลอดภัยของคณะนายจา ง และลูกหาบทงั้ หลายในคุมครองเปนทตี่ ั้ง อีกท้ังยังจะตอ งมุงอยูในการเดนิ ทางรุดหนา ไอกุดมนั จะตอ งมสี ญั ชาตญาณพเิ ศษ สามารถรไู ดวาในคณะเดนิ ทางน้ี มเี หยอื่ ใหมนั สังหารไดโ ดยงายอยเู ปน จาํ นวนมาก และคงจะตอ งตามหาโอกาสอยตู ลอดเวลา มันเปน การแนน อนเหลือเกนิ ในขอท่วี า ถา มันยังมาปว นเปย นวนเวยี นอยูเ ชน น้ี หากเขา ยงั ไมส ามารถจะกาํ จัดมันลงได กต็ อ งมใี ครสักคนหน่ึงแนท ่ีตกเปน เหยื่อของมัน ไอก ุดทาํ ตวั เปน อปุ สรรค และศัตรูรา ยในการเดนิ ทางของเขาเสียแลว ถงึ ในขณะน้ีก็เหมอื นกนั ระหวางทเี่ ขา บญุ คํา และเกดิ กาํ ลังมาสาํ รวจรอ งรอยของมนั รพินทรกเ็ ช่ือวา ไอก ุดคงยังไมไ ดห ลบไปไหนไกล อาจซมุ ดูอยใู นระยะใกลๆ ตามสัญชาตสิ มิงรา ย ของมัน เวนไวแตว า มนั ฉลาดพอท่ีจะไมจ โู จมออกมาเส่ยี งกบั ลกู ปน ของพรานอยางเขาเทาน้ัน เสือผี สิงอยา งมนั ตอ งรวู าอะไรเปน ภยั และอะไรเปน เหยือ่ ไมเ ชน นน้ั มันคงไมห ลบรอดเงอื้ มมือเขามาได ถึงปานนี้ รพนิ ทร ไพรวัลย หวั เราะหึๆ ออกมาจากลาํ คอ เดนิ ลยุ นํา้ สองไฟเขาไปสาํ รวจทร่ี ิมฝง แลวกพ็ บรอยชัดอกี กลุมหนงึ่ ทบ่ี ริเวณพน้ื แฉะในหมูตน บอนที่ข้ึนรกทบึ ริมธารนํ้า เปนรอยตนี ของ ไอกุดท้งั สน้ิ บญุ คาํ และเกดิ ตามเขากระชน้ั ชดิ ไปทุกระยะ จอมพรานชวนคนของเขาลยุ ขา มลําธารไปยังฝงตรงขาม ตรวจตราดูโดยรอบแลว มา สํารวจตรงบรเิ วณทพ่ี วกลกู หาบลอกหนังหมูปา กวางและเลียงผา ตลอดจนพวกเครอื่ งในทง้ิ ไว มี รอ งรอยของไอกุดมาเดนิ วนเวียนอยบู างเหมือนกัน แตไ มไ ดแตะตอ งกบั อาหารอยา งดีเหลา น้ัน คงมี แตรอยแทะกนิ ของพวกอเี หน็ และหมาปา บา งเลก็ นอ ยเทา นั้น และในขณะทสี่ าดไฟไปรอบดา น กไ็ มป ระสบกับตาสตั วช นิดใดในละแวกใกลเ คียงเลย ปาทั้งปาสงดั เงียบเชยี บ มันหมายถึงวา สตั วเ ล็กเหลา นนั้ เตลดิ หนเี ปด เปงไปหมดสน้ิ ในการยา ง กรายเขา มาของเจาสมงิ ราย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

119 “เราตามมนั มานาน แตเ ดยี๋ วนม้ี นั เปนฝายตามเราบา งแลว!” พรานใหญพ ดู เหมอื นจะใหด เู ปนเร่อื งขบขัน พรอมกับหวั เราะ แตบ ญุ คํากับเกิดหวั เราะ ไมอ อก เพยี งแตย ิม้ ฝดๆ กราดไฟสอ งไปมาโดยไมย อมหยดุ นิ่ง “มนั ไมไดตามเราหรอกครับ แตมันตามควาย 16 ตวั ลกู หาบ 16 คน แลว กน็ ายจา งของเรา อกี สามคน มนั รูวา นนั่ คือเหยอ่ื !” บุญคาํ ตอบหางเสยี งสะทาน ฟงไมอ อกวา เปน เพราะความหนาวเย็นหรอื เพราะความ สยองใจ “กเ็ หมือนกันนั่นแหละ เรารบั ผดิ ชอบตอ ชีวิตเหลานน้ั ” “มึงเกง จรงิ โผลอ อกมาเดยี๋ วนซ้ี ิวะ ไอก ุด ผสี างทสี ิงมงึ อยกู ็เชิญยกโขยงออกมาดว ย” เกิดผูเลือดรอน สบถผรสุ วาทออกมาดงั ๆ “เพราะมันเกง จริงนะ ซิเกดิ มนั ถงึ ไมโผลอ อกมาเดยี๋ วน้ี ตามคาํ ทา ของแก แตมันจะโผล ออกมาอตี อนที่แกไมไดทา และแกกไ็ มทนั รูตัว ไป! กลบั แคมปก ันเถอะ รบั รองวาคนื นี้มนั ไมเ ขาไป ใกลแ คม ปของเราหรอก มันรแู ลววาเรารตู วั ” เขาบอกเรียบๆ แลวก็เดนิ ตดั ลําธารกลับมายงั แคม ป ซง่ึ จนั กบั เสยรอคอยอยู เม่ือถึงกส็ ัง่ ใหพรานท้งั สข่ี องเราเติมฟนในกองไฟท่สี ุมไวโดยรอบ ซ่ึงขณะนก้ี ําลังจะมอดใหลกุ โชติขนึ้ อกี ปลุกลูกหาบบางกลมุ ท่ีนอนอยูในทิศทางอนั ไมน าจะปลอดภัยใหเ ปลี่ยนทนี่ อนใหม โดยไมจาํ เปน จะตองบอกเหตผุ ลใหทราบ ซง่ึ คนเหลานนั้ ก็ไมไ ดสนใจซักถามอะไรนัก เม่อื ตน่ื ขน้ึ มาและรวู า เปน คําส่ังของพรานใหญ ใหจ ดั ท่ีนอนใหมก ป็ ฏบิ ัตติ าม แลวก็ลมตัวกนั ลงนอนหลบั ตอ ไป รพนิ ทรเ รียกบญุ คาํ จัน เกิด และเสย เขามากระซิบสัง่ ความ “อยา แพรงพรายบอกอะไรกบั พวกลกู หาบและนายจางของเราทกุ คนเกยี่ วกบั เร่ืองน้ีเลย อยางเด็ดขาด มนั จะทําใหเกดิ การขวญั เสยี โดยเฉพาะอยางยง่ิ พวกลกู หาบเหลานน้ั แลว พรงุ นี้ บญุ คําสง่ั เตือนพวกลูกหาบทกุ คนไว แมจ ะเปนเวลากลางวันก็อยา ใหล ูกหาบคนไหนเดินเทีย่ วคนเดยี ว ออกไปหา งบรเิ วณแคมปน กั ” “แลวนายจะเอายังไงครับ ไอก ดุ มนั ตามสะกดวนเวียนอยใู กลๆ เราอยางน้?ี ” บุญคําผูอ าวุโสกวาทุกคน ถามข้ึนเบาๆ “กต็ อ งระมัดระวังกันหนอยซิ อยา เผลอ ถา มนั ยังเฝา ตามอยูอ ยา งน้ี กม็ อี ยูส องทางเทา นัน้ ไมมันกพ็ วกเรา พวกนายจา งเราพอจะชว ยกันคุมกันได แตพวกลกู หาบมันอยูที่วา ใครจะเครงครดั ปฏบิ ตั ติ ามคาํ สงั่ หรอื ใครจะฝน ถามนั เชอ่ื ฟง เรา กค็ งไมเปนอะไร พรงุ นี้เรียกหัวหนาลกู หาบมาสั่ง ใหเ ขากําชับพวกเขาใหดี อยา ลมื ละ ไมต อ งบอกอะไรเกยี่ วกบั เรอื่ งนี้ บอกแตเ พยี งวา ปานไ้ี ม ปลอดภัยนกั ” “นายคดิ จะเลน มนั ใหอยูไหมครับ หรือจะเพยี งแตเตรยี มปอ งกนั อยา งเดยี วเทา นนั้ ความ จริงเรากแ็ กะรอยมนั มานานแลว ปลอ ยไวก เ็ ปนอันตรายกบั คนอน่ื ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

120 “ก็ตองแลว แตโ อกาส อะไรกไ็ มสําคญั เทา กับวา เราตอ งปฏิบตั ิตามคําสงั่ ของนายจาง เกี่ยวกับการเดนิ ทาง และการนาํ เที่ยว เราไมม ีเวลาท่ีจะหันไปจดั การกบั มันไดโ ดยเฉพาะ และเราก็ ไมตอ งการบอกใหพ วกนายจา งของเรารู เราอาจใหเขารูเร่ืองเสอื มาปวนเปย นอยูใกลแ คม ปคืนนีไ้ ด แตจ ะใหรไู มไ ดเ ปน อนั ขาดวา เสือตวั นี้กนิ คนมาแลว 13 ศพ และเปน เสอื ตวั ทเ่ี รากําลังตามลา มนั อยู” แลว เขากไ็ ลคนเหลา น้ันใหไ ปหลบั นอน โดยเหลือไวแ ตค นทม่ี ีหนา ทเี่ ฝา ยามและเตมิ เชื้อ ไฟ รพนิ ทรเ ดนิ ตรงไปท่ีหนา เตน ท อันมแี งซายน่งั คลมุ ผา อยบู นขอนไมริมกองไฟ แสงไฟ วอมแวมสาดจบั เปนเงาตะคมุ เหมอื นภาพปน “แกจะนอนหรอื ไมไ มสําคัญแงซาย แตทสี่ ําคญั ท่ีสุดก็คือ อยา ใหไฟหนาเตนทก องนมี้ อด เปนอนั ขาด” “แตผกู องก็รูดไี มใ ชหรือครบั วา ไฟจะมอดหรือไม ไมส ําคญั มันสําคัญอยทู ่วี า คนจะ หลบั หรือไมเ ทานน้ั สําหรับเสอื กินคน” “นแ่ี กเหน็ จะรอู กี ละซวิ า มีอะไรเกดิ ข้นึ รอบๆ แคมปข องเรา” “ระหวางท่ีทานและพรานของทา นทั้งหมดนาํ พวกเจานายไปลาเลียงผาเมอ่ื บา ย ผมลอก หนังหมูปา อยรู ิมธารนํ้า ผมเหน็ มันในดงตนบอน รอยทีม่ นั ย่าํ ไว เลบ็ ตนี ขา งหนงึ่ ขาดหายไปใหญ มาก” รพนิ ทรอ ึง้ จอ งหนา หนุมชาวดงผูพเนจร บดั นเี้ ขามนั่ ใจแลว วา เจา หนมุ แงซายมีสายตา และประสาทสมั ผสั ในเร่ืองของปา เฉยี บไวแคไหน หมอทันและพรอ มตอเหตุการณท กุ ชนดิ ไมได ดอยไปกวาจอมพรานอยางเขาเลย “แกไมไดบ อกใหฉันรเู ลยแมแ ตน ดิ เดยี ว” “ผมไมบงั อาจ ผมรวู า พรานใหญอ ยางทา น ยอ มจะตอ งรดู กี วาผม” “พวกลูกหาบของเราเห็นดว ยหรอื เปลา ?” “พวกนน้ั กําลงั คยุ เลน กันอยู ไมมีใครสนใจ” “ทาํ ไมแกไมย งิ ?” แงซายยม้ิ นดิ หน่ึง แบมือใหญแ ข็งแรงทัง้ สองออกไปอังผิงไฟ “มันไวและรูมาก ผมยิงมนั ไมท นั เพยี งแตไ หวตวั มนั กห็ ลบแลว อีกประการหนึ่ง ถา ผม ไมแนใ จวา จะยิงมันได ผมจะไมยิงมนั เปน อันขาด ไมว า จะเปน สัตวช นิดใด” “แกเคยรขู า วมนั มากอ นบา งหรือเปลา สาํ หรับไอตวั น”้ี “ผมเคยไดขาวมาบา ง แตก เ็ พิ่งเหน็ ตวั และรอยของมนั เปนคร้ังแรก พวกของทา นเอง ไมใ ชห รอื ทยี่ งิ มนั เจ็บไวกอ นเม่อื ปเศษมาแลว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

121 รพินทรนง่ิ กมลงหยิบกากาแฟทวี่ างอยบู นพื้นข้ึนมารนิ ใสขันเลก็ ๆ ยกขึน้ จิบ แงซาย กลาวตอ มา “เร่ืองน้ี ผมไดข าวมา ทา นมโี อกาสท่ีจะฆามันไดแลว แตท านกใ็ หเ พ่ือนของทานคนหนึ่ง ทาํ หนาที่แทน เขายงิ มนั เจ็บแทนทจ่ี ะตาย มันกเ็ ลยรายยิง่ ขึน้ ถา คร้ังน้ันทา นเหนยี่ วไกปนเสยี เอง อกี หลายๆ คนกค็ งจะไมตายเพราะมนั ในเวลาตอมา และทา นกค็ งไมล ําบากใจจนถึงเพียงนี้ เสือยิง่ เจบ็ ยงิ่ ฆา คนไดมากเทา ไหร มนั ก็ย่งิ ดุรา ยขึ้นเพยี งน้นั เหมอื นผสี ิง มนั จะจองกวนคนไปจนกวา มนั จะ ตาย คณะเดนิ ทางของเราอาจไมปลอดภยั นกั ลําพงั ตวั ทานและพรานส่คี นของทานไมกระไรนกั ดอก แตพวกลกู หาบ 16 คน และเจานายอกี 3 คน เปน เร่ืองท่ีทานจะตองหนักใจ ยกเวน แตท านจะฆา มันไดเสียกอ น” “แกรูอะไรไดล ะเอยี ด และอา นใจฉันออกทกุ ระยะทีเดยี วนะแงซาย ฉนั วิตกกังวลในเร่อื ง แกเสียยงิ่ กวาไอเสือสมิงตวั นน้ั เสยี อกี ” “อกี ครั้งหน่ึงทผี่ มขอปฏญิ าณวา ผมไมไ ดเปน ภยั ใดๆ ตอทา น หรือคณะเดนิ ทางของทา น เลย” “แกรูเ ร่ืองเสือตวั นกี้ ด็ ีแลว ฉันอยากจะขอรอ งแก อยา พูดอะไรใหคณะเจา นายและพวก ลกู หาบของเราร”ู “คาํ สั่งทุกชนดิ ของทานในการเดนิ ทางครง้ั น้ี เปน ส่งิ ท่ผี มเคารพ” “ดีมาก! แลวตง้ั แตนเี้ ปน ตนไป แกรหู รอื เหน็ อะไรผิดปกติในระหวางการเดนิ ทางของเรา อยา งน่ิงอมพะนําเงียบเฉยทาํ เปน ทองไมร ูรอน เหมือนอยา งทแี่ กปฏบิ ตั มิ าแลว แตจ งบอกใหฉันรู ในทันที มฉิ ะน้นั ฉันจะพิจารณาวา แกมแี ผนการรายตอคณะเดนิ ทางของเรา” แงซายไมตอบ แตเงยขนึ้ ยิ้มอวดฟนสองแถว รพินทรจ อ งใบหนาน้นั อยอู กี อดึ ใจ กผ็ ละ ไปอยางหงดุ หงิด คนื นน้ั ผานไปอยา งราบรื่น โดยไมม อี ะไรเกดิ ขึน้ เชา รงุ ข้นึ คณะนายจางทงั้ สามต่นื ข้นึ มาดวยความสดชน่ื กระปรีก้ ระเปรา กอ นตะวนั จะ ขึ้นเลก็ นอย พรานใหญอ อกเดินสาํ รวจรองรอยในละแวกใกลเ คยี งกับแคม ปท พี่ กั อกี คร้ังในเวลาใกล รุง พอกลับมาถงึ แคมป ก็เหน็ ม.ร.ว.ดารนิ แตง ตวั งามเกต ามเคย คนละชดุ กับเมอื่ วาน มอื ถอื ปนลูก กรดยาวแมก็ นมั่ กระบอกกะทัดรดั เดินเกรอ อกไปนอกบรเิ วณแคม ปค นเดยี ว สวนกบั เขาพอดี หลอนทาํ ทาเหมือนจะไมเ หน็ เขา เดนิ หลกี ทางจะเขาดง แตรพนิ ทรพรวดเขาไปสกดั หนา อยางกะทนั หนั สีหนา ของเขาเครงขรมึ เสยี งท่พี ูดเกอื บจะไมมหี างเสยี ง “นั่นจะไปไหน?” ดารนิ หันมาทางเขาชา ๆ วางปน พิงพงไมร มิ ทาง แลวยกมือข้นึ เทา เอว มองตง้ั แตศ รี ษะ จรดเทา ของเขาสลบั กันสองสามครง้ั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

122 “ขอโทษ! คณุ เปนลกู จางชนดิ ไหนไมทราบ เวลาพดู กับนายจา งถึงวางอาํ นาจอยา งน้ี เอ... มนั ชกั จะบอยครงั้ เขา จนกลายเปนธรรมเนยี มไปแลว รึน”ี่ “ขอโทษ! ผมเองก็ไมเ คยมีนายจา งซง่ึ เปนสภุ าพสตรที ่ตี ามใจตวั เองจนเคยตวั มากอ น แมก ระทัง่ เวลาอยกู ลางปา เชน นี้ คณุ หญิงยงั ไมไ ดตอบผมวา จะไปไหน” “ดฉิ นั อยากจะออกไปเดนิ เทยี่ วหนอ ยเจา คะ ทานนายพราน” หญงิ สาวบีบเสียงประชด จอมพรานไมส นใจกบั ทา ทเี ยาะเยยนัน้ พดู หวนๆ ตอมา “ทาํ ไมคณุ หญงิ ไมบอกใหผ มรกู อ น อยูไ มอ ยกู เ็ ดนิ ออกมาอยางน”ี้ “ถา งน้ั ดิฉนั กเ็ ลยขอกราบเรียนประทานอนญุ าณจากทานเสยี ดว ยเจาคะ ” หลอนเนน กระแทกเสยี ง รพินทรโ คลงหัวชาๆ สง .375 ท่ีถืออยูในมือไปใหบญุ คาํ พรานพืน้ เมอื งของเขาท่ียนื อยู ใกลๆ ออกคําสัง่ ใหทําหนา ทเ่ี ดนิ คมุ กนั หญงิ สาว แลว หันมาทางนองสาวคนสวยหัวร้นั ของนายจาง พูดตํา่ ๆ “เอาละ คณุ หญิงจะเดนิ เทย่ี วกไ็ ด แตจ ะตอ งมพี รานไปดวย โปรดทราบไวใหถ องแทเ สยี ทวี า ที่น่ีไมใ ชส วนสตั ว ไมใ ชปารค สําหรับเดนิ หยอนใจ แลว ก็ไมใ ชถ นนราชดาํ เนนิ ” กลา วขาดคํา เขากห็ นั หลังกลับ เดินดุม ๆ บายหนา จะกลบั แคม ป คงทิง้ ใหบ ุญคาํ ยนื อยกู บั หญงิ สาวเพยี งสองคน แตแ ลว พรานใหญอ อกเดินไปไดเ พียงไมก กี่ า ว ก็ตองหยดุ ชะงักนง่ิ อยูกับที่ เสยี งปน แผดระเบิดเปรี้ยงมาจากเบอ้ื งหลงั หมวกทคี่ รอบอยูบนศีรษะของเขา กระเดน็ ลงไปตกอยู กับพ้ืนพรอมกบั ลมแรงทพี่ ดั วูบผานเสน ผม เขากลัน้ หายใจ คอ ยๆ หมุนตัวกลบั มา ม.ร.ว.ดารินยืนจังกา ถอื ปนอยู หวั เราะแหลม ตะโกนมา “นแ่ี นะ ! หมน่ั ไสน กั เมอ่ื ไหรจ ะเลกิ สรา งสถานการณส รางตวั เองใหเ ปนคนสําคญั เกิน กวาเหตุเสยี ทนี ะ ไปซิ จะไปไหนก็ไป ยังมาทํายนื จอ งหนา อยูอีก” รพนิ ทร ไพรวลั ย กาวเนบิ ๆ กลบั มาดว ยแววตาแขง็ กระดา ง ม.ร.ว.ดารนิ กระชากลกู ขน้ึ ลํา กลอ งอีกครง้ั เม่ือเขาเดินเขามาชดิ ก็ใชป ากกระบอกปนแหยอกไว ยม้ิ ดๆุ “อะไรมันจะเกิดข้ึนบาง ถา ปนกระบอกนม้ี ันล่นั เปร้ยี งขน้ึ อกี ครงั้ !” จอมพรานปดปากกระบอกปน เฉไปในพริบตานน้ั พรอ มกบั กระชากหลดุ ออกมาจากมอื ของหลอนอยา งงายๆ “อะไรจะเกิดขนึ้ นะรึ คณุ หญงิ เกา ะกลายเปน ฆาตกรไปดว ยความเยอหย่ิงอวดดี เทา ๆ กบั ท่ีคณะของคุณหญงิ ก็หลงปาตายกนั อยูน ีเ่ องนะ ซิ จะขอเตือนใหทราบไว นกั เลนปนทีด่ ี ไมใ ชส ักแต วาสามารถใชอ าวุธปน ไดด หี รอื ยงิ ปน แมน เปน จับวางเทานั้น จะตองมมี รรยาทในการใชป น ดว ย ไมใชเอาปนมาเลนในลักษณะเชน น้ี นด่ี ีวา คุณหญงิ เปน นองสาวของคุณชายเชษฐา ผเู ปน นายจาง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

123 ของผมนะ ถาเปนคนอ่ืน ตอ ใหโฉมงามหยาดฟา ลาวลั ยส กั ขนาดไหน ถาทาํ กับผมอยา งนี้ ผมจะไม ส่งั สอนเพยี งแคคําพูดเทาน้ัน” นาํ้ เสียงของเขาหว นกวา ทกุ คร้ังทีห่ ลอ นไดย นิ “ออ จะทําอะไรกับฉนั กเ็ ชิญ...เชิญเลย!” หลอ นทา ยดื อกตระหงานขน้ึ รพนิ ทรหวั เราะหๆึ อยใู นลําคอ โยนปนคนื ไปใหไมกลา วเชนไรอกี เดนิ ผละมา พอถงึ ตาํ แหนงทหี่ มวกถูกยิงตกอยู กม หยิบขน้ึ มาสะบัดฝนุ เสยี งตะโกนแจว ๆ ของดารนิ ดังมาอีกวา “ปนมันกนิ สงู ไปหนอ ย ความจรงิ กะใหเ จาะขมองนะ มนั พลาดไปถกู หมวก” พรานใหญไมโ ตต อบ หรือหนั กลบั มามองใดๆ ทง้ั สิน้ ควาหมวกท่คี รอบหวั แลว สาวเทา ดุมๆ แยกไปโดยเรว็ ดารินเทาเอวจองกระทั่งลับตา แลวหนั มาทางบุญคาํ ผยู ืนยิ้มๆ อยู “ฉนั เกลยี ดจนบอกไมถ กู พรานใหญเ จา นายของบญุ คําคนนี้ น่ีถาลาํ พังฉันละก็ ฉันไมจ าง ใหปวดหวั หรอก” “ถา นายหญงิ ไมจา งเจานายของผม นายหญิงก็ไมม ีทางจะจางพรานคนไหนไดอ กี แลว ครบั เพราะไมม ใี ครกลารับจา งนําทางครั้งน้ี อาจมีคนอนื่ มาอาสารบั จางบา ง แตมันกต็ องโกง ไวใ จ ไมได อยา งเกง พอรับเงนิ แลวกเ็ อาไปท้งิ เสียกลางปา หนีกลบั ” “เขาขางกนั ดจี ริงนะ! ออ ลืมไปวานายบญุ คาํ เปน คนของเขา” หลอ นพูดอยา งฉุนๆ พรานพืน้ เมอื งผูมีอายหุ ัวเราะรวนอยเู ชนนนั้ “โธ ไมไ ดเขาขา งหรอก ครับ ผมพดู ตามจรงิ นายรพินทรเหน็ นายหญิงเดนิ ออกจากแคมปม าคนเดียวกเ็ ปน หว งไมใ ชอ ะไร หรอกครบั ” “จะตอ งเปนหว งอะไรนกั เทยี ว กะอแี คเดินอยใู กลๆ แคนเี้ อง ฉนั คุมครองตัวฉันได หรอกนะ แลว มอี ยา งเรอะ มาขน้ึ เสยี งทาํ หนาตาดฉุ นั เสยี ยังกะฉันเปนเดก็ เลก็ ๆ ในปกครองของเขา งนั้ แหละ บญุ คาํ จะไปไหนก็ไปเถอะ ไมต องเปนหว งฉนั หรอก ฉนั จะเดนิ หาไกป าหรอื นกใกลๆ แค นเ้ี อง ไมต องมาลําบากเดนิ ถอื ปนกระบอกโตๆ คมุ กนั ฉนั ใหเมื่อย ไมเหน็ จะมีอะไรนา กลวั สกั หนอ ย แถวน”ี้ “โอ! ไมไดหรอกครบั ” บุญคํารอง สน่ั ศรี ษะ “คุณรพินทรสั่งใหผ มไปกับนายหญงิ ไมใ หคลาดสายตา” “ทําไม คาํ สง่ั ของเขาเปน ประกาศิตนกั หรอื ?” “ไมใ ชอยา งนน้ั หรอกครับ” บญุ คําพดู ปนหวั เราะอยางอารมณด ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

124 “ปา มันไมเหมอื นในเมือง ไวใจอะไรไมไดท้ังน้ัน ขนาดไมมีอะไรเลย นายหญิงเดนิ หา ง แคม ปอ อกไปนิดเดยี ว อาจหลงกลับไมถ กู กไ็ ด ใหผ มไปดวยเถิดครับ อยา งนอยชว ยนาํ ทาง ชวยเก็บ ไกปา ทีน่ ายหญิงยงิ แลว ชว ยแบกใหก ็ยงั ด”ี ดารนิ พยกั หนา ตวัดปนขน้ึ พาดบา “เอาตามใจ ดเี หมอื นกนั พาฉันไปหาไกป า หนอ ยซิ เม่ือก้ีไดย ินมนั ขนั อยูแถวๆ นแี้ หละ” บุญคาํ สะพายปน เดนิ นําหนาหญงิ สาวไปตามดา นสตั ว อนั เปน ทางพาดสลบั กนั ไปมา เหมือนมมี นษุ ยม าทําทางไว รพนิ ทรก ลับมาถึงแคมป เปนเวลาท่ีพวกลกู หาบท้งั หลายกาํ ลงั สาละวนอยกู ับการหงุ หา เชษฐาและไชยยนั ตเ ปลีย่ นเครือ่ งแตงกายเปนเวลากลางวันเรียบรอยแลว เดินสบู กลอ งออกมาจาก เตนทพ อดี พอเห็นเขากโ็ บกมือทกั และเดินเขามา “ตอนเชามดื ผมออกมาเดนิ ไมเ ห็นคณุ แงซายบอกวา คุณออกไปสาํ รวจปา ” เชษฐาวา เดินเขา มาตบไหลเขาอยา งสนทิ สนม “ครับ ผมเดนิ อยใู กลๆ น่เี อง คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตรับประทานอาหารเชาเรยี บรอ ยแลว หรือครบั ” “เรยี บรอ ย แงซายบริการดีมาก เปนทง้ั คนมาปลกุ และเทยี บสํารับใหเราเสรจ็ เปนอาหาร เชา ท่ีวิเศษไมใชยอ ย ซุปเนอ้ื สันกวาง กบั สเตก็ หมูปา ฝม อื พอครบั พเิ ศษของเราไมเ ลวเลย วาแตคณุ เถอะ ทานอาหารเชา แลว ยงั ” ไชยยนั ตถาม ใชม ดี โกนหนวดอัตโนมตั ซงึ่ ใชถ า นแบตเตอร่ลี บู อยทู ่ปี ลายคาง “ผมทานเมือ่ ไหรก ็ไดครับ ไมเ ปน เวลา มนั ชนิ เสยี แลวในเวลาเดินปา เปน ไงครับ นอน หลบั ดหี รอื เปลา ?” “สบายมาก รวดเดียวตะวันข้นึ เลย ถาชามันบุกกค็ งไมร สู ึกตัว วาแตเม่ือกีค้ ุณเดนิ สวนกับ นอ ยหรอื เปลา เห็นพอกนิ เสรจ็ ก็จัดแจงควา ปน บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ ใหรอสกั ประเดย๋ี วกไ็ ม ยอม” “พบกนั ปากทางน่เี องครับ เหน็ บอกวาจะไปหาไกป า” รพนิ ทรต อบเรียบๆ “เอ...จะเดนิ เรอ่ื ยเจ้ือยไปถงึ ไหนกไ็ มร ู เดก็ นี่มนั อวดดเี สยี ดว ย ประเดี๋ยวกห็ ลงเสีย เทาน้นั ” พ่ีชายบนออกมาอยางกงั วล กราดสายตาออกไปยังความสลบั ซับซอ นของดงทึบรอบดา น รพนิ ทรกต็ อบมาวา “ไมเปนไรหรอกครบั ผมใหบ ญุ คําเดนิ ไปดวยแลว ประเดย๋ี วก็คงจะกลบั คงไมไ ปไกลนกั หรอก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

125 “โลง อกไปที เหน็ บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ แคมปแ ถวน้ี แตผ มก็ไมไวใจเลย นอ ยไม เคยชนิ กับปา มากอ น แตชอบอวดเกง” ไชยยนั ตพดู มาอกี คนหน่ึง แลว ก็กลา วปนหวั เราะตอมาวา “เมอื่ กนี้ ี้ไดย นิ เสียงปน คงจะซัดไกป า หรอื มา ยก็นกเขาสกั ตวั แลว กระมงั ” “ยงิ ยอดไมเ ลน ตามประสาเดก็ มอื คันมากกวา” พช่ี ายผูรอู ุปนสิ ยั ของนองสาวดี แยง มา แตร พินทรก ลนื นาํ้ ลายฝด ๆ เกอื บจะหลดุ ปากออก มาแลววา เสยี งปน ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ทดี่ งั เมือ่ ครูนี้ไมใ ชไกป า นก หรอื ยอดไมอยางที่เชษฐาหรอื ไชยยนั ตเขา ใจหรอก แตแทท ่จี ริงเปาหมายคอื หมวกในขณะทย่ี ังครอบอยบู นศรี ษะของเขาตางหาก หากกเ็ ฉยเสีย “วนั นีค้ ณุ วางโปรแกรมยงั ไงไวใ หเรา?” เชษฐาถามขึน้ ย้มิ ๆ ประทับมนั ลิเคอรข นาด .30-06 กระบอกงามข้ึนสอ งศูนย “เราจะเรมิ่ กนั ตัง้ แตบ ายครับ” รพนิ ทรบ อก รนิ กาแฟของพวกลกู หาบท่ีใสก าวางอยกู บั ขอนไมใสข ันดมื่ “สักประเดยี๋ ว ผมจะออกเดนิ สํารวจ แลวจะขัดหา งไวใ หเ รยี บรอย พวกเกง กวางนะ เหน็ จะไมม ีปญหาแน” “วนั นี้ เกมของเราเพียงแคช น้ั เกงกบั กวาง เทาน้ันเองหรือ?” ไชยยนั ตผูคกึ คักในการลา อยูตลอดเวลา รอ งถามมา “กย็ ังไมแ นนกั ครับ ถา โอกาสดี อาจมรี ายการววั แดงดว ยกไ็ ด ผมจะเลยสาํ รวจไปทางหลงั เขาฟากโนนดว ย ตามปกตมิ นั เคยมี ถา พบรอยกแ็ บง กันออกไปไดเ ปน สองทาง คอื ใครจะน่ังหา งยิง เกงกวางกน็ ่งั ใครอยากจะเดนิ ตามรอยววั แดงกเ็ อา เวลากลางคืน ถา ยงั ไมเ หนื่อย จะเดินสอ งไฟใน ทุงที่เราเคยยงิ เลยี งผาก็คงไมผ ิดหวงั ” ไชยยนั ตก ระโดดขน้ึ ไปบนชะงอ นหนิ สงู ใชกลองสอ งทางไกลทค่ี ลอ งคออยู สองสาํ รวจ ออกไปยงั บริเวณปา โปรงทางดา นเหนือทเี่ ห็นอยูล ิบๆ “รสู ึกวา สตั วในปาแถบนจี้ ะชมุ เหลอื เกินนะ มนิ า คณุ รพนิ ทรถงึ ไดดาํ เนนิ กจิ การจบั สตั ว สง ขายใหบ รษิ ทั ของคุณอําพลเปน ลา่ํ เปนสันได” “ก็เปนธรรมดา มันเปน ปา ทบึ กันดารทีน่ กั ลา สตั วช าวกรงุ ยงั บกุ มาไมถ งึ และคุณรพนิ ทร กเ็ ปน ผูบกุ เบกิ ปาแถบนอี้ อกไปเปนคนแรก” ม.ร.ว.เชษฐา เปนผตู อบแทนให หางเสียงชน่ื ชมยกยอง “กพ็ อจะมบี า งตามสมควรครบั ไมถ งึ กบั ชมุ หรอื ไมถ งึ กบั หายากนัก บางวนั เดนิ ทง้ั วนั ไม พบอะไรแมแ ตน กสักตวั และบางวนั อาจพบสตั วชนดิ หลกี ไมพน มาดอ มๆ มองๆ อยใู กลๆ แคม ปท ่ี พักกย็ ังเคย ปะเหมาะกเ็ ยยี่ มเยียนทกั ทายถึงตัวเอง ผมหมายถึงเสอื หมี แลว กช็ า ง” จอมพรานตอบพรอมกบั หัวเราะเบาๆ ไชยยนั ตห ดคอลง ครางออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

126 “เอาเรื่อง ยงั ง้คี ณุ ยังบอกวาไมคอยจะชมุ อกี หรอื วา แตพอขยบั ขึ้นจากเกงกวางแลว คณุ มี อะไรจะใหเ ราตื่นเตนบาง” “ยา ยแคม ปจ ากทีน่ ่ี เดนิ กนั อีกสักวันเตม็ ๆ กล็ องกระทงิ ดเู ปนไงครบั ถาจะใหต่นื เตนมาก หนอ ยกแ็ กะรอย ขีเ้ กยี จเดินกใ็ ชนงั่ หาง จากนน้ั อกี สกั สองวันกจ็ ึงหว ยยายทอง เสอื ลายพาดกลอนชมุ เหมือนแมวบา น อาจเดนิ ลากหางมาใหเ หน็ เฉลย่ี แลว ทกุ ๆ 4 ชว่ั โมง พอข้นึ ปาหวายเราจะหลีกชาง ไมพ นเลย ไมวา เราจะเจตนาพบมนั หรอื ไม บางทีอาจตองออกกําลงั วิ่งกันบา ง พอยืดเสน ยดื สาย โดยเฉพาะมีโขลงพิเศษอยูโขลงหน่งึ ประมาณ 30 เหน็ จะได เปนชางงาอยูในราว 6-7 ตัว ชาวปา ใน ละแวกน้ีเรยี กมันวา ‘โขลงไอแ หวง’ เพราะตัวจา ฝูงหขู างขวาแหวงไปขา งหนึ่ง เปน ชางโขลงท่ีดรุ า ย อันตรายที่สดุ สถติ ิของมันเทาท่ผี มรู เคยยาํ่ หมบู า นกะเหร่ียงราพณาสูรมาแลว 4 หมบู าน ร้อื แคม ป นักสาํ รวจปา ในขณะทีเ่ จาของแคม ปนอนหลับไมท นั รูตวั 3 ครั้ง คนท่ีตายทงั้ หมดรวมๆ กันแลว จากกองทพั ของมันไมต ่ํากวา 40 ศพ ไดก ลิ่นคนแทนที่จะหนี กลับบายหนา เขา ใส ผมเองตามโขลง ของมันมาเปนเวลา 7 เดือนแลว และถาไมติดงานนาํ ทางในครัง้ นีม้ าขดั ไวก อ น เขา ปาคราวน้ผี มก็ ต้งั ใจจะตามมนั ใหไ ด ถาคณุ ไชยยนั ตก บั คณุ ชายไมค ดิ วา มนั จะเสี่ยงเกนิ ไป อยากจะตืน่ เตน ผจญภัย ใหถ ึงขดี สดุ ของการลา จะถือโอกาสนี้ลองตามโขลงไอแ หวงดกู ็ไดน ่คี รับ นอกจากเราจะหวงั งาแลว ยงั เปนการดสี ําหรับนักเดนิ ปาหรอื ชาวดงในแถบนี้ท้ังหลาย จะไดน อนตาหลบั กันไดบ าง ไอแ หวง มนั เปนอันธพาลใหญระรานไปท่ัว” จอมพรานพูดพลางหัวเราะพลางอันดูเหมอื นจะเปน เร่ืองขบขันกจ็ รงิ แตนายจางทง้ั สอง ของเขาหันมามองดตู ากนั ไชยยันตผ ิวปากหวอื ออกมา “รื้อหมบู า นมาแลว 4 หมบู าน กระทบื แคม ปนักเดนิ ปา มาแลว 3 ครั้ง” อดีตนายพันตรอี ุทานออกมา “โอย โหย! วา ยงั ไงเชษฐา จะรบกบั มนั ไหวเหรอ แตเดมิ เรากค็ ึกคกั กนั ดีอยหู รอก ต้งั ใจไว วา เดนิ ปา ครั้งนี้ ตอ งยงิ ชา งงาใหไ ด แตพอมาไดยนิ คณุ รพนิ ทรบอกยงั ง้ี หวั เขาออนเลย แหม! คณุ รพนิ ทรนี่เกบ็ เงยี บเชียวนะ ไมยอมบอกอะไรลวงหนาเลย พอเดินเขา มาในปาแลว ถึงจะคอยขยาย ออกมาทลี ะนดิ ” “อาว! ก็ไหนแกฟต นกั ไมใ ชเหรอ อยากจะยงิ ชางง้ี แรดยงั ง้”ี ม.ร.ว.เชษฐา กลาวพรอ มกบั หวั เราะหึๆ “พอคณุ รพินทรจะหาชา งใหย ิงจริงๆ กป็ อดแหก เหมาะทีเดยี ว ยิ่งดุรา ยเทา ไหน ยงิ่ ลา สนุก เราจะลาเขาก็ควรเปด โอกาสใหเ ขาเปน ฝายลา เราบางถงึ จะยุตธิ รรมดี ความจริงถาไมจ าํ เปน จรงิ ๆ ผมไมเ คยยงิ ชา งเลย คุณรพนิ ทร แตฟง ตามคุณเลา นีก่ เ็ ปนอนั ตกลง เราจะตามฝูงไอแหวง กัน เปนรายการสดุ ทา ยของการลา” “เอาครบั ขอใหสัง่ มาเทา น้ัน ผมนําไปใหพ บไดทกุ อยาง ความจริงนา จะลองดู เพราะปน ท่คี ุณชายขนมาดๆี ทง้ั นนั้ ไมต อ งถึงกับ .600 ไนโตรเอกซเปรส หรอกครบั .458 ทีค่ ุณไชยยันตชอบ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

127 สะพายกเ็ หลือแหลแลว อยใู นข้ันปลอดภยั ไวว างใจไดท เี ดียว ถา ไมข วญั เสียจนเกินไปนัก ผมเองแต ไหนแตไรมากใ็ ชเ พียงแค .375 เทานั้น ปะเหมาะบางที 30-06 หรอื ลูกซอง ผมกเ็ คยยิงมันมาแลว เวลาจวนตวั เขา จรงิ ๆ อาศยั การวงิ่ เร็วเขา ชว ยบางเทานน้ั ” จอมพรานพูดขันๆ ดวยนิสยั ถอมตวั เปน ประจาํ ของเขา ไชยยนั ตทําตาเหล ครางออ ยๆ “เอา! เอายงั ไงกเ็ อากนั แตบ อกกลาวกอนนา ถา จะโรมรนั กบั ฝงู ไอแ หวงอยางวาละก็ ตอ ใหผมถอื .600 ผมกข็ อเลือกเอาวิธเี ดินอยูขา งหลงั คุณรพนิ ทร อยา ทิง้ ผมกแ็ ลวกนั ” ทงั้ สามตางหวั เราะกนั อยา งครกึ ครืน้ สนุกสนาน รพนิ ทรท ราบดีวา นนั่ เปน การพดู แบบ ติดตลก และเปนกนั เองตามนสิ ยั ของไชยยันตเ ทา นนั้ เอง เขาชอบสรางบรรยากาศใหค รึกคร้ืนอยู เสมอ ไชยยนั ตไมใ ชคนขลาด หรอื ระยอ ตอ สิ่งใดเลยทั้งสนิ้ มีสัญชาตญาณของความเปนนักผจญภัย ไมดอ ยไปกวาเชษฐาเลย เวนไวแ ตจะเปน คนตลกคะนองและเปดเผยอยตู ลอดเวลาเทานั้น ผดิ กบั เชษฐาทีล่ ึกซ้ึงรอบคอบกวา ท้งั สองชายผูอยใู นฐานะนายจางของเขา เปนบคุ คลท่รี พินทรเช่ือมัน่ ไวว างใจไดวา สามารถจะรว มผจญทกุ สิง่ ทกุ อยา งกับเขาไดอ ยา งดที เี ดียว จอมพรานอธบิ ายใหคณะนายจางของเขาทราบวา นอกจากรายการลาสตั วใ หญ ซ่งึ กาํ หนดชนดิ ใหเปน ขัน้ ๆ ไปแลว พวกเสอื ดาํ เสอื ดาว หมี และสตั วข นาดเล็กตางๆ จะพบตามราย ทางไปอยางไมจ ํากัด อันหมายความถงึ วา จะตองใชค วามระมัดระวงั อยูเ สมอ ประมาทไมไ ด พวก ละองละมงั่ สมนั หรือฟานทเี่ ขา ใจกันวา รอยหรอสูญพนั ธไปหมดแลว ตามคาดคะเนของนักลา สตั วชาวกรุงทว่ั ไป กจ็ ะมโี อกาสไดพ บเหน็ เมอื่ ใกลหลม ชา งเขาไป “แลวถาเลยหลม ชา งไปแลว ละ ระหวา งท่เี ราจะมงุ ไปยงั ขนุ เขาพระศวิ ะ” ไชยยนั ตถ ามอยา งเต็มไปดวยความกระหาย รพนิ ทรยิ้มขรึมๆ ตาหร่ลี ง “ผมไมอ าจบอกไดครบั วา หลงั จากหลมชา งไปแลว เราจะพบหรอื เผชญิ กับสตั วช นิด ใดบา ง ผมเคยเดินลึกออกไปเหมือนกนั ในรศั มไี มเ กิน 10 กโิ ลเมตร ไมเ คยพบสัตวอะไรเลย พบแต รอยตนี ชาง ขนาดทีค่ นลงไปนง่ั ขัดสมาธไิ ดอยางสบาย เปนชา งโทนไมใ ชชา งโขลง แลวก็พบรอย ของควายชนดิ หนง่ึ ท่ีเรยี กกนั วา มหิงสา ซึ่งเชือ่ กันวา หมดพันธไุ ปนานแลว ในชวี ิตพรานอยา งผม เคยเหน็ มหงิ สาทวี่ า นี่เพยี งครัง้ เดยี ว สมัยอายุเพียง 11 ขวบ ครง้ั น้นั ตามคุณพอ เขา ปา ไปทางดา น เขมร ตงั้ แตนนั้ เดนิ ปานับเปน สิบๆ ปต อมากไ็ มเ คยเห็นอกี นอกจากรอยท่ีเลยหลมชา งไปแลว อยา ง ท่ีบอกเมอื่ ตะกี๊ แรดทีใ่ ครๆ วา ปาเมืองไทยไมม แี ลว ผมกไ็ ดม าตัวหน่ึง เม่ือคราวท่แี ลว นเี่ อง เอาไป สงใหคณุ อาํ พล ผมไดใ นบรเิ วณใกลเ คยี งกบั หลมชา ง ตอนทงุ โลงที่ติดตอกบั ตะเคยี นทอง เทือกเขา พระศิวะ...ไมเ คยมเี ทาของมนุษยเ หยยี บยางไปถงึ ครบั เมือ่ เราพยายามจะไปใหถึง เราก็อาจไดพบ เหน็ กบั สิง่ ที่เราไดคาดคิดวาจะไดพบมนั มอี ะไรบา งก็เหลือทจ่ี ะเดาได เพราะมนั เปน ดนิ แดนทไ่ี ม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

128 เคยมีการสาํ รวจมากอ นเลย และดนิ แดนนนั้ แหละครับ เปน ดนิ แดนทคี่ ณุ ชด ประชากร หรือคุณชาย อนุชาไดลวงหนาเขาไปกอนแลว” เชษฐาและไชยยันตเงยี บงนั กันไป ตา งตกอยใู นหว งคิดคํานึงไกลเกนิ กวาทต่ี า งคนตา งจะ อา นกันออก “ถกู ของคณุ รพินทรแลว ทกุ ส่ิงทุกอยา งอนั ล้ีลับมดื มน มันรอเราอยขู างหนา และเราก็ กาํ ลังจะไปพบเหน็ ดว ยตาตนเอง ปวยการที่เราไปคดิ มนั ในขณะน้ี ท่ีสาํ คญั ทีส่ ุดคอื เราตา งคนตาง ฝากชวี ิตไวแ กก นั เทา นน้ั ” รพนิ ทรขอตวั ไปรับประทานอาหารเชากบั คนของเขา พอเสร็จสรรพเรยี บรอย กถ็ อื ปน เดินมาทเ่ี ชษฐากบั ไชยยนั ต “ผมจะกลบั ในราวสกั 11 โมงครับ ระยะเวลาระหวางน้ี อยากจะใหพ กั ผอนออมแรงไว เพราะกอ นจะไปนัง่ หา งก็ตอ งเดนิ กนั เหนอื่ ยเหมือนกนั ” “ตกลง เราจะรอคณุ อยทู ่ีนแ่ี หละ ไมไถลไปไหนหรอก” “ออ ! แลว อกี อยางหนึ่ง ท่ีผมอยากจะขอรองคณุ ชายกค็ อื ” สหี นาของรพินทรเครงลง “เรื่องคณุ หญงิ ดารินครับ กรณุ าเตือนๆ หนอย อยาใหเ ธอเดินเทย่ี วออกไปนอกบริเวณ แคม ปของเราโดยไมมพี รานคมุ กัน ลาํ พังผมพูด เธอไมค อ ยจะเชื่อเลย” ใบหนาของ ม.ร.ว.เชษฐา พลอยขรมึ ลงดวย พยักหนา “เอาละครบั ผมจะกาํ ราบนอยลง เด็กนี่วา ยากเสียจรงิ พบั ผา ! ชกั หนกั ใจแลวซ”ิ รพินทรผละไปพรอมกบั เกดิ เสย และลูกหาบอกี สองคน เพอ่ื สําหรบั ใหเ ปนลกู มอื ตัดไม ขัดหาง ทง้ิ จันไวใหเปน พรานคอยควบคุมเตน ท พอแดดเรม่ิ แรงขึ้น ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็โผลก ลับมาถงึ แคมป มีบญุ คาํ เดนิ หว้ิ ไกปา และนก เงือกมาพวงใหญ เดนิ ตามหลงั มาดว ย หญิงสาวหนาแดงดว ยความเหนื่อย เหงื่อชุม โชก พ่ชี ายกับ เพอ่ื นหนุมกาํ ลงั น่ังเลน หมากรุกกนั อยูท ่กี อ นหินหนาตัดเกล้ยี งเหมอื นโตะ หลอ นเดินเขาไปน่ังและ ทอดกายลงนอนอยูข า งๆ อยา งหมดแรง “เปน ไง เดนิ ไปถึงไหน?” พชี่ ายถาม “ไกลลบิ เลยคะ พี่ใหญ สนกุ จงั ” “ไดอะไรมามง่ั ละ?” ไชยยนั ตถ ามบาง มองไปทางบญุ คาํ ผูหิ้วพะรงุ พะรงั อยู “ไดไกมาตวั เดยี ว ยิงมันไมคอ ยทนั ไวจงั แลวกน็ กเงือกสองตัว กระทาดงอกี สามตัว หมู ปาวง่ิ ตดั หนาไปสองตัว ตรงหวยแหง โนน มัวแตตกตะลงึ ยงิ ไมท ัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

129 หลอนพูดพรอมกบั ผงกตวั ขน้ึ มาน่ัง บงการใหบุญคํานําไปจดั การถอนขน แลว หันมาทาง ม.ร.ว.เชษฐา ถามเปรยๆ “อีตาพรานไพรไปไหนแลว น่ี ไมเหน็ ” “รพนิ ทรน ะ เหรอ เขาไปเตรยี มขัดหางใหเ รายิงกวางตอนบา ยนี่ เดยี๋ วกค็ งมา ทําไม?” หลอ นควักผาเช็ดหนาออกมาซบั เหงอื่ แลวโบกสะบัดไลค วามรอน ทําตาปะหลับปะ เหลือก “เม่อื เชาน้เี กดิ เรอื่ งกับนอ ย รไู หมคะ ถาไมค ดิ วา จะตองไปตามพ่กี ลาง แลวตอ งอาศยั ตานี่ เสียอยา งเดยี ว นอยตองบอกใหพ ใ่ี หญไลออกจากการเปน ลกู จา งแนๆ ” “เรอื่ งอะไรกันอีกละ” พี่ชายถามเสียงต่าํ ๆ ขมวดควิ้ “กม็ ีอยา งรึคะ เหน็ นอ ยเดนิ ออกไปนอกแคม ปนิดเดยี วเขา มาตะคอก ตวาดเอา พูดจาจะหา สมั มาคารวะสกั นิดก็ไมมี ปา เถอ่ื นจรงิ ๆ นี่นะเหรอคนไดร ับการศึกษาดมี าแลว ดูทๆี เหมอื นไอโจร ปา ” ม.ร.ว.เชษฐา จปุ ากเบาๆ มองดูนองสาวดว ยสายตาตาํ หนิ “เออแนะ นอยน่ี เปน ยงั ไงนะ พ่เี หน็ รบกับรพินทรมาตลอดทางตัง้ แตตน ทเี ดียว” “พีใ่ หญไมเ หน็ น่ีคะ เวลาเขาพดู กบั นอ ย พูดยงั ไง ตอ หนา พ่ใี หญก็พนิ อบพเิ ทาดอี ยหู รอก พอลับหลงั หางเสยี งก็ไมมี สะบดั แพรดๆ เขาควรจะรบู างวา เวลาพดู กบั สภุ าพสตรนี ะ พูดยงั ไง มิหนําซาํ้ สภุ าพสตรคี นนนั้ ยงั มฐี านะเปน นายจางเสยี อกี ” “ไอเ รามนั คอยรวน คอยหาเรื่องเขาอยตู ลอดเวลานนี่ า” ไชยยนั ตล ากเสยี ง ชว ยวามา “แลว เร่ืองของเร่ืองก็ไมเหน็ มอี ะไร เรามนั หวั รัน้ ดื้อ เขาหวงั ดกี บั เราแทๆ ยังไปอวดดีกับ เขาอีก นเี่ ขากม็ าบอกเหมอื นกนั วา เราไมย อมเชื่อฟงอะไรเลย เวลาเขาเตือน” “ออ! นด่ี อดมาฟองกอ นแลว งั้นรึ” “ก็ไมไดฟอ งหรอก ท้ังฉนั และเชษฐากเ็ หน็ วา เปน ความจรงิ เราจะออกเดนิ เทย่ี วนอก แคม ปค นเดยี วใชไหมละ แลว เขาก็คงจะทว งหา มไว เรากเ็ ลยทะเลาะกับเขา รพินทรน ะไมไ ดม อี ะไร กับเธอเลยสกั นดิ เดยี ว เธอตะหาก ตัง้ ขอ เขมนเขามาแตไ หนแตไ ร หาเหตุผลไมไดดว ยวาเปนเพราะ อะไร” ดารินลุกข้นึ สะบดั หนา เดนิ ฉบั ๆ เขา เตนทไปเสีย กอ นเท่ียงเล็กนอย รพนิ ทรก็กลับมาถงึ แคมป กราดสายตาไมเ ห็นคณะนายจางของเขา เห็นแตเพยี งพวกลูกหาบน่งั นอนเลน กนั อยูเ ปน กลมุ ๆ กเ็ ดินตรงไปท่ีเตนท เหน็ แงซายกําลังน่งั ชําระ ลางปน ของ ม.ร.ว.ดารนิ อยหู นาเตนท [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

130 “นายผูชายสองคนอยูไหน?” “นอนอานหนงั สอื อยใู นเตน็ ทค รบั ” “แลวนายผูห ญิงละ กลบั มาแลว ไมใชเ หรอ” “ครับ กลบั มาแลว” “อยูขา งใน?” แงซายส่ันหวั “ไมอยคู รับ นายหญิงไปอาบนํา้ ทธ่ี ารขา งลา งโนน” รพินทรขมวดคิว้ ถามเรว็ ปรอื๋ “หา! ไปอาบน้าํ ” “ครบั ” “ไปยังไง ไปกบั ใคร?” “ไปคนเดยี ว” พรานใหญอทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ ลมื ตาโพลงรอ งเรว็ ปร๋ือ “แลวกนั ! แกอยูยงั ไงหา แงซาย ปลอยใหน ายหญงิ ไปอาบน้าํ ทล่ี ําธารน่นั คนเดยี ว” “ผมหามแลวครบั นายหญิงไมเ ชื่อ ผมตามไปดวย นายหญงิ ไลผ มกลบั มา” “ไปนานแลว ยงั ” “สักครนู ีเ้ อง” รพนิ ทรไ มไดก ลา วอะไรอีกแมแ ตค าํ เดยี ว ควา ไรเฟลทเ่ี พ่ิงจะวางลงหยกๆ ขนึ้ มา แลว สาวเทา พรวดๆ ตัดทางเดนิ ลงไปสลู าํ ธารเบอ้ื งลา งโดยเรว็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

131 8 เมื่อกาวลงมาถึงลาํ ธาร อันอดุ มไปดว ยกรวดและโขดหนิ ทีง่ อกอยรู ะเกะระกะ จอมพราน กวาดสายตาอยางรวดเรว็ ในบรเิ วณธารนาํ้ เขามองไมเห็นอะไร ในอาการกวาดตาผา นอยา งครา วๆ นน้ั เพราะตาํ แหนงนนั้ สลบั ซบั ซอ นไปดว ยกอ นหนิ ใหญ และกอไมน าํ้ สงัดเงยี บ วังเวง ไดย นิ แต เสียงนกรอ ง และน้ําทไ่ี หลเซาะแกง หินอยรู มิ ๆ หนั มาตรวจบริเวณรมิ ฝงทางดา นขวามอื ก็มาสะดดุ ชะงกั อยทู ีโ่ ขดหินเกลี้ยงกอนหนงึ่ ใตร ม พญาใหญ เสอ้ื ผากองหนึ่งวางอยทู ี่นนั่ รพนิ ทรก ระโดดสองสามครั้งก็ถงึ หินกอนนัน้ เส้ือเชิรต กางเกง เข็มขดั ปน สน้ั บูต วาง กองรวมกนั อยทู นี่ นั่ รา ยกาจที่สุดก็คอื ซบั ในทงั้ สองช้ินวางซอนอยเู บอ้ื งบน แสดงวา ปลดออกไป เปนครัง้ สดุ ทา ย ไมมปี ญหา เจา ของลงไปในธารนํ้าโดยไมม อี ะไรติดตวั แมส ักช้นิ เดียว กอนท่ีจะอาปากตะโกนเรียก เสยี งน้าํ แตกอยูหลังตนบอน พรอมกับเสียงรอ งแหลม ออกมาอยา งตระหนก ระคนฉุนเฉียวเรว็ ปรดี๊ ฟงแทบไมไ ดศพั ท “บา! คนไมมมี ารยาท! มายืนอยูทําไมทนี่ นั่ หา! ดซู มิ าจอ งอยไู ด คน...ฯลฯ” รพนิ ทร ไพรวลั ย เสยปก หมวกขึน้ ไปเลก็ นอ ย ปาดแขนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา พรอมกบั ถอนหายใจออกมาอยา งโลง อก นกึ ขอบใจเจา ปาเจาเขา ที่ ม.ร.ว.ดารนิ ไมมอี ันเปน ไปเสยี กอ น จนกระทัง่ เขาตามมาพบทนั นา้ํ ในธารใสแจว ราวกบั กระจก และก็ไมล ึกเลย กอตนบอนก็ใชว าจะขนึ้ หนาแนน ทบึ อะไร นกั รางผิวสนี า้ํ ผง้ึ วบั แวมอลา งอยหู ลงั กอบอนน้ัน ทง้ั ๆ ทีเ่ จาของพยายามเบยี ดหอ ตวั ใหแคบเขามา ท่ีสดุ จอมพรานหนบี ไรเฟลไวในซอกแขน ควกั บหุ รี่ออกมากมจดุ สบู เสยี งของเขาเรียบก็จริง แต เครียด “ขอพูดจากความจริงใจสกั ครัง้ เถอะ คณุ หญงิ ทาํ ความหนักใจใหผมเหลอื เกิน และถา คณุ หญิงยังขนื ดอ้ื ดงึ ไมยอมฟง คําเตือนของผมบางเลย การเดนิ ทางของเราคงเตม็ ไปดว ยอุปสรรค” “ฉันไปทําอะไรใหค ณุ หา! ฉันรอน ฉันกม็ าอาบน้าํ อยากจะรนู กั มนั หนกั อะไรคณุ ไม ทราบ” เสยี งตะโกนแผดเอ็ดออกมาจากหลงั กอบอนท่ีเปน ฉากบางๆ กนั้ อยู แสดงวา เจา ของเสียง อยูในโทสะขดี สดุ “ผมไมม ีเวลาจะมาอธิบายอะไรกบั คณุ หญงิ อกี แลว แตจ ะขอออกคาํ สั่งเปนทางการวา ขึน้ จากนา้ํ นน่ั เดยี๋ วน!ี้ เอาละผมจะถอยไปยนื อยูท่ีหนิ กอ นโนนหนั หลังให คณุ หญิงจดั การสวมเส้อื ผา ใหเรียบรอยโดยเรว็ ท่ีสดุ !” วาแลว รพนิ ทรก็หมนุ ตวั กลับ กระโดดไปยืนอยทู ่ีกอนหิน หนั หลงั ให ดารนิ ตะโกน บรภิ าษเอ็ดอึงอยเู ชนนน้ั ดูเหมอื นกอ นหนิ เขอื่ งๆ หลายกอนจะปลวิ ตามหลังเขามาดว ย แตไมถูก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

132 “อวดด!ี วางอาํ นาจไปหมดทุกอยา ง ถา ฉนั ไมข ึน้ จะเกดิ อะไรขึน้ บา ง เอาละ อยากลอง เหมอื นกนั ” จอมพรานหนั กลบั มาอกี คร้ังอยางหมดศรัทธา แตแ ลว ทันใดนัน้ เอง กอ นทีเ่ ขาจะ ตัดสนิ ใจอยางใดถูกในภาวะยงุ ยากปวดหวั น้ี เสยี งแปรแ ปรน กแ็ ผดกองออกมาจากพงทึบของลําธาร ฝง ตรงขาม ระยะหา งเพยี งไมเ กิน 30 เมตร พรอมกบั ปา หกั ลู รางมหึมาทมี่ องดเู หมอื นภูเขาเคลื่อนที่ โผลท ะมนึ ออกมา ชงู วงรา สองหใู หญกางผ่ึง โบกวาดอยูไ ปมา วง่ิ เหยา ๆ ลงมาท่ธี ารน้าํ รพนิ ทรตะลึงไปเพียงเส้ียวของวินาที เลอื ดของพรานกต็ นื่ พรอมในฉับพลัน เพยี งกา ว เดียว สงเขามายนื อยกู ลางธารน้ํา เปน เวลาเดยี วกับที่ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ผวาวิ่งสวนเขามาอยา งลมื สติ ทัง้ ๆ ทต่ี ลอดท้ังรางงามสวางโรเ พราะปราศจากอาภรณแ มแ ตช้นิ เดยี ว ความตกใจทเี่ กดิ ขึ้นอยา ง กะทนั หัน ทาํ ใหหลอนลมื คดิ ถึงสิ่งใดทัง้ ส้นิ และก็ทําอะไรไมถูกนอกจากว่งิ มาเกาะเขาไว จอม พรานใชแ ขนปาดหญงิ สาวไปไวขางหลงั รอ งส่ังเรว็ ปรอ๋ื “ไปหลบอยหู ลังไทรใหญโนน เรว็ !” หลอ นวิง่ แจนเขาไปที่ไทรตนนน้ั นางชา งพังตรงปราดมาถงึ ริมนํ้า กห็ มนุ ตวั หนั รหี ันขวางและชงู วงสงเสยี งรองกอ งอยู เชนนน้ั รพนิ ทรย ืนขวางหนาดกั อยสู วนกลางของลาํ ธารจอ งตาไมก ะพริบ ขยบั ปนเตรียมพรอ ม เด๋ยี วน้ีเขาพอจะเดาตน เหตุถกู แลว เพราะเห็นลกู ออ นของมันโผลปว นเปย นตามแมอ อกมาขางๆ ความดรุ า ยของมนั ยอมจะขน้ึ อยกู ับการหวงแหนหว งพะวงอยใู นลกู ตามสัญชาตญาณของชา งแมลกู ออนนัน่ เอง เปนนางพังท่ีมลี ูกตดิ มาเพยี งโดดๆ ไมม โี ขลงดวย หรือมฉิ ะนั้นโขลงกอ็ าจอยหู า ง ออกไป มนั ทาํ ทาหว งหนา พะวงหลัง หมุนควางอยเู ชนนน้ั คลา ยๆ จะตดั สินใจไมถกู วา จะปรีเ่ ขา ใส หรอื จะถอยลา ไปดี ชะตาของมนั ยอมจะขนึ้ อยกู ับลูกของมันนั่นเอง ถาลูกของมันหลีกไปทางอนื่ นังแมก ค็ งจะถอย แตถาลกู แลนปราดเขา หาเขา อนั เปน ธรรมชาตขิ ีเ้ ลน ของลูกชา งทงั้ หลาย กห็ มายถึงวา นงั แมจ ะตอ งโลดเขามา และ นน่ั คือจุดจบของมนั ! รพนิ ทรก ็อานใจของมนั อยเู หมอื นกนั เขาไมอ ยากจะฆามนั โดยไมจ าํ เปน และถา ฆา แม ก็ จาํ เปนตองฆาลูกดวย น่ันไมใ ชสิง่ ท่พี รานใหญอ ยา งเขาตอ งการ เวนแตจ ะเลี่ยงไมไ ด! ความเคยชนิ และจดั เจนอยใู นสญั ชาตญาณสตั วปา ทุกชนิด ทําใหส ายตาอันตื่นเบกิ โพลง ของดารนิ ท่จี องออกมาจากโคนไทรทหี่ ลบอยู ไมสามารถจะเขา ใจอะไรไดทง้ั สน้ิ นอกจากจะเห็นวา รพนิ ทร ไพรวัลย เปน จอมพรานทีใ่ จเย็นและหาวท่สี ดุ เขายนื ประจนั หนาชางแมล กู ออนในระยะ แทบจะเรียกไดวา กระชนั้ ชดิ เหมือนใชเวทมนตร ปน ในมือก็ไมไดป ระทบั ขึน้ จรงิ จงั อะไรนกั จอ ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

133 มองดูมนั อยเู ฉยๆ เชน นนั้ เอง หลอ นคดิ วา เขาคงจะยงิ และยงิ จนกวาจะลม ลงหรอื มฉิ ะน้ันมนั กว็ ง่ิ เขา ถงึ ตวั แตเ ปลาทงั้ สิ้น พรานใหญย ืนเฉย มันเปนภาพทห่ี ลอ นจอ งตะลงึ อกสัน่ ขวญั บนิ นางชา งรรี อ โบกหู ชูงวงอยอู ีกอดึ ใจ กเ็ ดนิ ถอยหลังอยา งระมดั ระวงั ตอนลกู ของมันเขา ดงทบึ หายไปอยางชาๆ พอลบั ตาก็มีเสยี งปา แตกเปน ทางอไู ป รพนิ ทรผอนลมหายใจยาวออกมาอกี ครั้งหมุนตวั กลบั เดนิ มาท่ีฝงเดิม มาหยดุ ยืนอยทู ีต่ น ไทร ซง่ึ ดารินหลบหนาซีดตวั ส่นั อยยู งั อีกดานหนงึ่ แกลง พูดขึ้นลอยๆ “ถายังไมห ายรอ น คณุ หญิงจะลงไปแชนํา้ อกี กเ็ อา ผมรสู ึกตัวเหมอื นกันวาผมเปน คนไมมี มรรยาท เห็นจะตอ งหลบไปกอน เชญิ คณุ หญิงอาบนาํ้ ใหสบายเถอะ” วา แลว กอ็ อกเดนิ จะผละข้ึนไป “คนใจราย! เกิดมาไมเ คยพบ...อยากรูน ักทาํ ไมถึงทมิฬหนิ ชาตอิ ยางน!้ี ” เสยี งสั่นอนั เกดิ จากคางที่สัน่ กระทบกนั ดงั ออกมาเบาๆ จากหลงั โคนไทร ไมแผดแหลม เกร้ียวกราดเหมอื นครูน ้ี พรานใหญซอนยมิ้ หยุดรีรอ วางหนา เฉย เสยี งส่นั เครอื นั้นดงั มาอีก “น่ีจะทิ้งฉนั ไวค นเดียวยงั ง้นี ะ เหรอ” “อา ว! แลวกนั กต็ ะเพิดไลอ ยหู ยกๆ นเี่ อง” “หยุดพดู หรอื ทําอแี บบ ‘ไดทขี ่ีแพะไล’ เสียทีเถอะ ถงึ ยังไงฉันก็ตอ งงอคณุ อยูดนี น่ั แหละ” “กไ็ มเ หน็ จาํ เปน จะตอ งงอ น”ี่ “คณุ รูมย๊ั !...” เสียงของหลอ นสะทา น ดังขนึ้ มาเหมอื นจะรองไห “ขณะน้ี ฉนั ยนื อยูตวั เปลาๆ ไมม ผี า แมแตส ักชิ้น” “ก็แลวทําไมคณุ หญิงถงึ ไมส วมเสียใหเรียบรอ ย” “บา! ฉนั จะออกไปเอาไดย ังไง เสอ้ื ผากองอยูทางโนน” “กน็ ่นั นะซิ ผมถงึ บอกวา ใหผมไปเสียกอน” “ยงั ไปไมได! ” “เฮอ! จะเอายงั ไงกันแน อยกู อ็ ยูไมได ไปกไ็ ปไมได” “คณุ ไปเอาเสอื้ ผา มาใหฉ นั ซิ แกลงโยอยไู ด คนผีทะเลอะไรยงั งกี้ ็ไมร ”ู “ถา จะเปนผีกผ็ ปี า ไมใชผีทะเล” เสียงเตนซอยเทาอยา งแสนจะขดั อกขัดใจ อยหู ลงั โคนตน ไทร พรอ มกับรอ งกรดี ออกมา ดงั ๆ รพินทรส ะดงุ โหยง ตอ งยอมจาํ นน เดินบนพมึ พาํ เขา ไปหวิ้ เส้อื ผาของหญงิ สาวทถ่ี อดกองไว นาํ มาทาํ เปนถอื เกๆ กังๆ อยทู ี่โคนตนไทร “ไมต อ งโผลเขา มานะ!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

134 ดารินรอ งเสียงหลง “อาว! แลว จะสงใหย ังไง” “วางไวท ก่ี อนหินนน่ั แหละ แลวกลับหลงั หันเดนิ ออกไปสิบกา ว อยา หันกลบั มาจนกวา ฉนั จะเรยี กคณุ ” รพนิ ทรเ ปา ลมพรอู อกจากปาก วางเส้อื ผา ไวใ หห ลอ น แลวถอยออกไปยนื หนั หลงั ให มี เสียงเคลือ่ นไหวอยเู บือ้ งหลงั อึดใจใหญๆ กม็ เี สียงรองเทา ยํา่ กรวดเขามาใกล “เรยี บรอยแลว ยังละ?” ไมม ีเสียงตอบ จอมพรานเหลยี วกลบั มา กเ็ หน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย แตง กายเรยี บรอ ยแลว กาํ ลังคาดเข็มขดั ปนสัน้ อยู พอประจนั หนา สบตา ใบหนาของหลอ นกแ็ ดงจัด หลบตาทางหนงึ่ ดว ย ความรสู ึกอนั ไมอ าจบรรยายได นึกถงึ ภาพตนเองท่ีวงิ่ พรวดพราดขนึ้ มาจากธารนา้ํ โผเขา มาหาเขาดว ยรา งอนั เปลา เปลือยเพราะความตกใจ ในขณะทีช่ างปาโผลออกมา ความอายทําใหแทบจะตอ งแทรกแผนดนิ เกิด มาหลอนยังไมเ คยตกอยูใ นภาวะเชน นี้ใหใครเห็นมากอ น ดีหนอ ยทข่ี ณะนัน้ เขาไมไ ดส นใจจอ งมอง หรอื พนิ ิจพจิ ารณารา งกายของหลอนเลย ความสนใจของเขาอยทู ี่ชา งปา ตวั น้นั เทา น้ัน และในขณะ นี้ เขาก็ตหี นาขรึมเฉยๆ แววตากระดางๆ เหมอื นเดมิ ไมม ีอากัปกิรยิ า หรอื ทาทีอยา งใดในการทีจ่ ะ เนน ใหหลอนรูสกึ อับอายเพมิ่ ข้ึนอกี แทนท่ีเขาจะวางทาแบบ ‘ไดท ขี ี่แพะไล’ อยางทห่ี ลอนคดิ เขากลบั พูดมาดว ยนาํ้ เสยี ง เรยี บๆ ชนดิ ทที่ าํ ใหหลอ นโปรง ใจและลดความอายลงวา “ความจริงผมใหล กู หาบทาํ หองนํ้าไวใ หท ี่เตน็ ทแลว เมื่อเย็นวานนีค้ ุณหญิงกอ็ าบน้าํ อยู ในเต็นท ทําไมวันนถ้ี ึงตอ งลาํ บากลงมาอาบทล่ี าํ ธารนด่ี วย” “มนั รอ นเหลือเกิน ฉนั อยากจะลงมาแชน้าํ เยน็ ๆ ในลาํ ธารนี่ อาบในหอ งน้าํ ช่วั คราวท่ที ํา ไวใ นเตน็ ท มนั ไมเหน็ สบายสกั หนอย” ดารนิ ตอบออมแอม ไมยอมสบตา ทายโสอวดดหี ายไปเกอื บหมด “มันอันตรายครบั อยา งนอ ยที่สดุ ถา คุณหญิงอยากจะมาอาบน้ําทน่ี ี่ ก็ควรจะตอ งมปี น ขนาดอยา งตํา่ ที่สดุ .375 คุมมาดวยหน่งึ กระบอก ไมค วรจะแอบออกมาคนเดียวอยา งนี้ ชวนแงซาย มากย็ งั ดี ผมถามเขาแลว เขาบอกวา เขาจะตามมาดวยแตค ณุ หญงิ ก็ไลเขากลบั ” หลอ นหนา แดงซานขน้ึ มาอกี ยมิ้ เจื่อนๆ “คุณคิดวา ฉันลงไปอาบน้าํ ในลําธารนี่โดยไมมผี า ผอนแมแ ตสักช้นิ แลว ก็ควรจะชวนใคร ใหมาน่งั ดูอยดู ว ยงนั้ เหรอ นายพราน” “ผมไมไ ดหมายความวายงั งนั้ ผมหมายถงึ แตเพยี งวา การกาวออกจากแคมปข องคุณหญิง ควรจะมีคนถอื ไรเฟล คมุ มาดว ยทกุ ครง้ั ไป ไมใชม าเดย่ี ว และคนท่ีจะทําหนาทน่ี ไ้ี ดก เ็ ลอื กเอาไดคน ใดคนหนึ่ง ระหวางพรานของผมสีค่ น หรอื แงซาย เหตกุ ารณท เ่ี กดิ ข้นึ เมอื่ ก้ีนี้ คงจะเปน คําตอบทด่ี ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

135 แลววา ทาํ ไมผมถึงหา มไวน กั หนา เมอื่ เชา นี้ก็เหมือนกนั คุณหญิงกลบั โกรธหาเร่ืองทะเลาะกบั ผม เสียอีก ขณะนเ้ี ราอยใู จกลางปาลกึ คืบกป็ า ศอกก็ปา ไวใ จอะไรไมไดทง้ั สน้ิ อันตรายจากสัตวรา ยมนั มีมาไดเสมอ โดยท่เี ราไมรตู วั ประมาทไมไ ดเลย อยานกึ วา เพยี งแตเ รามาต้งั แคมปข ้ึน มนั จะทําให ปา กลายเปน เมอื งข้ึนมาได” “เอาละ ฉนั เขา ใจแลว และยอมรับวา ฉันรูเทา ไมถ งึ การณ คิดวา มนั ใกลๆ แคมปของเราแค น้ีเอง คงไมเ ปน อะไร แลว มนั ก็เปนกลางวนั ...” ม.ร.ว.หญิงดารินพดู ออ ยๆ ฝน ยิ้ม ยกมือข้นึ ลูบเสนผมงามที่ถูกนาํ้ เปย กลู ชาํ เลือดมองดู หนา เขาไมส นทิ นกั ผวิ หนา ยงั ซดี ๆ แดงๆ สลับกนั อยเู ชน นนั้ กลาวออ มแอม ตอมา “คณุ อยา ไปบอกพ่ใี หญ หรอื ไชยยนั ตนะ วาเกดิ อะไรขนึ้ เมอื่ ตะก”้ี “ผมไมใชค นชา งฟอ งหรอกครบั ” หลอนเกอื บจะคอน “มันไปไหนแลว ไอต วั โตๆ เมื่อตะกน้ี น้ี ะ” “เปดเขา ปา ไปแลว” “ทาํ ไมคุณไมย งิ ฉันเหน็ คณุ ยนื ขวางหนา มัน ระยะใกลกันนดิ เดยี วเทา นัน้ ใจฉันหาย หมด” “ผมไมต องการจะยิงสัตวท ีผ่ มไมไ ดเ จตนาลาโดยไมจ ําเปน หรอก เมื่อกนี้ เ้ี ปน ชางแมล ูก ออนดว ย ถา ยงิ แมมนั กต็ อ งยงิ ลูกดว ย เพราะปลอยไวกท็ เุ รศ ลูกมันตองตายอยา งทรมาน ถา ไมมีแม โชคของมนั ดที ่มี ันลังเลไมก ลา ขา มลาํ ธารมา ผมเองกน็ กึ ภาวนาอยาใหม นั กลา มากกวา นน้ั เพราะไม อยากฆา มนั มนั ก็อานใจผม ผมกอ็ า นใจมนั เลยยนื มองหนา กนั อยูพ กั ใหญ ในทสี่ ดุ มันกเ็ สีย่ งไปเอง ซึง่ กเ็ ปนการดดี ว ยกนั ท้ังสองฝา ย” “คณุ ใจเยน็ เหลอื เกินนะ ฉนั ทายอะไรไมถ ูกเลยในขณะนั้น สงสยั อยวู าทําไมคุณถึงรรี อ ไมย ิงมนั ยนื ประจนั หนากับมนั เฉย ฉันไมเ ขาใจวธิ กี ารของคณุ เลย และกไ็ มเ ขา ใจจนเด๋ียวนว้ี า เรอ่ื ง อะไรมันถงึ ถอยไป ยังกะคณุ เปน ผวู เิ ศษรา ยคาถาใสมนั ไปงั้นแหละ” “สัตวมนั ก็มีจติ สาํ นกึ หรอื จติ สัมผัสของมันเหมอื นคนน่ันแหละ ถาไมเขาตาจนหรือ โกรธแคนจริงๆ แลว การท่มี นั จะเขา จโู จม มันก็ตอ งชัง่ ใจเหมือนกนั เราจะตอ งรจู ติ วทิ ยาของมนั อยา งเม่อื กี้น้ี ผมไมไดทําอะไรมันกอ น แตก ็ไมไดห นหี รอื ทําทากลวั มนั ยนื เตรยี มพรอ มอยู มนั เหน็ วา ยงั ไมจ ําเปน ท่ีมันจะเสย่ี ง มนั ก็เลยเอาวิธถี อยหลังหลีกทางไปเองโดยสันตวิ ิธี กก็ ะอยูเหมอื นกันวา ถา มนั ลยุ ลาํ ธารลงมาอีกสัก 3-4 กาว ผมกต็ อ งยงิ แตน ี่มนั ถอยกป็ ลอ ยมนั ไป มันเปนเร่อื งของ กําลงั ใจ และศลิ ปะของวชิ าพรานโดยเฉพาะ ไมเ กยี่ วกบั วา ผมเปนผวู ิเศษมีคาถาอาคมอะไรหรอก” ดารินถอนหายใจเฮอื กออกมา ลอบชาํ เลอื งมองดเู ขาดว ยประกายตานิยมเลื่อมใสอนั ซอ น เลน เดี๋ยวนห้ี ลอ นพอจะรจู ักกับความหมายของคาํ วา ‘พรานใหญ’ อยางรพนิ ทรไดด ีพอ เวน ไวแ ต ไมตอ งการแสดงออกมาเทา นนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

136 “แลวคณุ แนใ จหรอื วา ในระยะประชิดแคน ้ันถา มันจูเขามา คณุ จะลมมันทนั กอ นทมี่ นั จะ ทาํ อันตรายคณุ ” “การยิงชางทีถ่ ูกหลกั ทีส่ ุด กค็ อื การยงิ อยา งเผาขนและยิงเขา จดุ สําคญั ย่งิ เขาใกลไ ด เทา ไหร ความแมน ยาํ และความฉกรรจของบาดแผลกจ็ ะเพม่ิ มากขึน้ เทา น้นั เวนไวแ ตคนยงิ จะไม กลาเขาใกลเ องเทาน้นั มันก็เส่ยี งอยเู หมอื นกนั ถาผิดที่ แตส าํ หรับผมชนิ เสยี แลว ยิง่ ใกลเปนไดต วั ทกุ ที หากยงิ ไกลกลับลาํ บาก ตองตามกนั เปนวนั บางทีก็ตามไมพบ ในระยะที่ผมยนื ประจนั กับมนั เมอื่ ตะก้ี อยาวาแต .375 เลย ขนาดลกู กรดแมก็ น่มั ของคณุ หญงิ กย็ งั ไหว ขออยางเดียวใหเ จาะเขาเนนิ น้ําเตาเหนือโคนงวงขนึ้ ไปเล็กนอ ยเทา นั้น ตูมเดียวถา มนั ไมท รุด เราก็เละ มีอยสู องอยางเทานน้ั ” กลา วจบเขากห็ ัวเราะเฉ่อื ยๆ และพยกั หนา บอกตอ มาวา “รบี กลับขน้ึ ไปแคมปดีกวา ผมไปสาํ รวจทีแ่ ละขัดหา งเตรยี มไวใ หแ ลว ประเดีย๋ วจะพา ไปนง่ั หา ง” ดารินไมพ ูดอะไรอีก มองเผนิ ๆ ไมกลาสบตาเขา แลวออกเดนิ นาํ หนา ไตทางลาดชนั ของ ดา นสัตว บา ยหนา ไปยังแคม ป จอมพรานเดนิ ตามหลังทอดระยะหา งพอสมควร อนั เนื่องมาจากบริเวณทตี่ ั้งแคม ป อยูสงู กวาลําธารและอยูใตล ม เสยี งรองของชางแมลกู ออนทโ่ี ผลออกมาจากฝง ตรงขามเมือ่ ครูนี้ จงึ ไมด ังมาถงึ พวกท่ีอยใู นแคม ป และไมมีใครรูว า เกอื บจะเกิดเรอ่ื งสยดสยองอะไรขน้ึ เมื่ออดึ ใจทีแ่ ลว เมอ่ื เหน็ ดารนิ เดนิ อาวขนึ้ มา และเห็นรพนิ ทร เดินตามมาเบอื้ งหลัง ทุกคนกเ็ ขาใจวา เขาไปตามดารนิ ขึ้นมาจากลําธารโดยไมไ ดเ กิดอะไรผดิ ปกติ ขน้ึ อาหารเทย่ี งมอื้ น้นั รพินทรร วมรบั ประทานพรอมกบั คณะของนายจา ง กอ นที่จะออก เดนิ ทางไปน่งั หาง เชษฐา ไชยยนั ต ซกั ถามและสนทนากับเขาเปน ปกติ แตดารินกม หนากม ตากนิ เฉย ไมพดู อะไรทัง้ ส้ิน ไมยอมแมแ ตจ ะมองหนา รพินทร จอมพรานลอบย้มิ เหน็ หลอ นสงบเฉยผิด ไปกวาเคย กห็ นั ไปถาม “คณุ หญงิ จะไปนงั่ หา งดว ยหรอื เปลาครบั หรือจะเฝาแคม ป” “ไป” หลอ นตอบเบาๆ สนั้ ๆ โดยไมมองหนา เชน เคย “เปน ไง พบรอยววั แดงบา งไหม?” ไชยยนั ตถ าม ยิม้ ยอ งอยา งกระตอื รอื รน “ก็รูส กึ วาจะพอมหี วังครบั แตผมไมก ลารับรองแนนอน ถา คุณไชยยันตน กึ สนุก ผมก็จะ พาไป แตต อ งเดินไกลหนอ ยนะครับ ตอ งออ มไปทางหลังเขาโลน เดนิ รว มๆ สองชัว่ โมง” “วายงั ไง ลองตามรอยววั ดไู หม?” ไชยยนั ตหนั มาปรกึ ษาเชษฐา อดตี นายพนั โททูตทหารบกสน่ั ศีรษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

137 “แกอยากจะเดนิ ยิงวัวกับคณุ รพินทรก็เอาเถอะ สาํ หรับวนั นจ้ี ะขอน่ังหา งกอน” แลว กห็ ันมาทางพรานใหญ “วา แตเราจะนงั่ หางกนั แบบไหน ตลอดท้งั คืนหรือเปลา ?” “ไมจ ําตอ งถงึ กลางคนื หรอกครับ ทรมานโดยไมม ปี ระโยชนอะไร เพราะเราหวังเพยี ง สัตวไมเ กนิ กวางเทา นน้ั ข้ึนนง่ั สักบายๆ พอตะวนั ตกดนิ กก็ ลบั ระยะทางมนั กไ็ มไกลอะไรนกั แต ละหางท่ีผมขัดไว เดนิ สกั ไมเ กนิ ชว่ั โมงกถ็ งึ แลว ผมขัดไวท ั้งหมด 3 แหง ตง้ั ใจวาจะใหค ณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต และคุณหญิงข้นึ นง่ั คนละแหง ตามแตจะเลือก โดยมพี รานของผมน่งั เปน เพือ่ นดว ยแหงละ คน แตถ า คณุ ไชยยันตอ ยากจะตามรอยวัว อกี หางหน่งึ กใ็ หพ รานของผมไปนัง่ แทนเสยี แลวคณุ ไชย ยันตก ไ็ ปกับผม” “แลว วิธีไป เราไปกนั ยงั ไง แยกกนั ไปคนละทางหรอื ?” “เราเดนิ กนั ไปท้งั หมดพรอมๆ กนั นแ่ี หละครบั เพราะทศิ ทางทีผ่ มขัดหางไว มันเปน ทาง เดยี วกนั อยแู ลว เพยี งแตใ กลห รอื ไกลเทา นนั้ พอถึงหางกส็ งขน้ึ ประจาํ ไปจนครบ ผมกบั คุณไชยยนั ต จะตองเดนิ ไกลกนั ออกไปอกี สวนขากลบั กข็ อใหคณุ ชายกับคุณหญิง ซ่ึงนัง่ หา งประจํากันอยูคนละ แหงพรอ มกับพรานทน่ี ั่งอยดู วยรอผมกอน ผมจะกลบั ก็ในราวคาํ่ และจะเดนิ แวะรับสมทบกัน ทั้งหมด กลบั ถงึ แคม ปพรอมๆ กนั หรอื ถา ผมชาผดิ ปกตินัก ข้เี กยี จจะรอ จะใหพ รานนํากลบั แคม ป กอ นกไ็ ด” “ตกลง เอาอยา งคณุ วา” เชษฐาตดั สนิ พอเสรจ็ เวลาอาหาร ทกุ คนก็เตรยี มตวั อยา งรวดเร็ว ไชยยันตผ กู ระเหย้ี นกระหายจะแกะ รอยวัวแดง ควา .375 เอชแอนดเอช แม็กน่ัมแบบศนู ยเปดของเอฟเอน เชษฐาถือ .30-06 มัลลเิ คอร กระบอกที่เตรยี มไวก อ นแลว สว นดารนิ เลอื กเอา .270 วนิ เชสเตอรป ระจํามือกระบอกเดมิ ของ หลอ น จอมพรานเตือนใหค ณะนายจา งทงั้ สามของเขานําไฟฉายและแจ็กเกตกนั หนาวตดิ ตัวเผ่ือไป ดวย โดยใหเ หตผุ ลวา การเดนิ ทางกลบั อาจเปนเวลากลางคืน นอกจากคณะนายจางสามคนแลว คนทรี่ พินทรจ ะเอาไปดวยกค็ อื บุญคํา จัน และลกู หาบ แข็งแรงทเี่ ลือกแลว สองคน สวนเกดิ กับเสย ไดร บั คําส่งั ใหค วบคุมเฝา แคมป และจดั หงุ อาหารเย็น เตรียมไว เมอ่ื ทุกคนพรอ มทีจ่ ะออกเดนิ ทาง ไชยยันตเ หลอื บไปเหน็ แงซายหอบฟน นาํ มากองไว สําหรบั เพ่อื ทีจ่ ะใชส มุ หนาเตน ทใ นเวลากลางคนื เขาพยกั หนา เรียกยิม้ ๆ แงซายเดนิ ตรงเขามา “เราจะไปดรู อยววั แกจะไปดวยไหม แงซาย?” ไชยยนั ตช วนอยา งอารมณดี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

138 หนุมชาวดง นกั พเนจรผมู าสมคั รเปน คนใชข องคณะเดนิ ปา ยิ้มยงิ ฟน หนั ไปมองดเู ชษฐา อดีตนายพนั โท หัวหนา คณะเดนิ ปากก็ ลา วชวนมาอีกคนหนง่ึ แตแ งซายยงั รรี ออกึ อกั ชายตาชาํ เลือง ไปทางรพนิ ทรผมู องดอู ยูเงียบๆ เหมอื นจะรอขออนญุ าตอีกคนหนงึ่ อาการนีค้ ณะนายจางทงั้ สาม ไมไ ดเ ฉลยี วคดิ แตจอมพรานยอมจะรูท ันและเขา ใจดี “ไปดวยกนั แงซาย!” รพนิ ทรเ อยปากต่าํ ๆ แงซายไมป ริปากพดู คาํ ใด เดนิ ไปทป่ี น คมู ือซึง่ วางอยูห นา เต็นท ฉวยติดมอื แลว ก็ออกเดิน ตามหลงั มาอยา งสงบ รพนิ ทรอ อกนาํ ตดั ทางเขา ไปในดงประมาณ 20 นาที กท็ ะลุออกบริเวณปา โปรงสลบั กับทงุ หญา คา มาถึงหา งแหงแรกทข่ี ดั ไวบ นซมุ ไผคู ชัยภมู เิ หมาะเพราะบรเิ วณน้นั เตม็ ไป ดวยดอกมะคาโมง และลกู หมาดท่หี ลนอยเู กลอ่ื นกลาด เปนอาหารโปรดของเกง กวาง มรี อยใหมๆ ยา่ํ ไวเ ปรอะไปหมด เขากาํ หนดใหด ารินข้ึนประจําหางนี้ โดยใหบ ุญคาํ น่ังเปน เพอ่ื นดว ย หลอนไมไดโ ตเถยี ง หรอื ขดั แยงอะไรเหมอื นเคย จัดแจงปนบนั ไดท่ีทาํ ไวข นึ้ ไปโดยดี บุญคาํ ไตตามข้นึ ไปทหี ลัง พชี่ าย กาํ ชับนอ งสาวใหปฏิบตั ิตามคาํ ตักเตอื นแนะนําของพรานผูคมุ กนั และรพินทรก ็สั่งอะไรบุญคําอยู สองสามคํา แลว กน็ าํ เชษฐากบั ไชยยนั ตอ อกเดินตอ ไป โดยวกเขา ดงทบึ อกี ครงั้ อาศัยเดนิ ไปตาม ดา นสัตวซ ่งึ กลาดเกลื่อนไปดวยมลู ชา ง ทั้งเกาและใหมช นดิ หลกี แทบไมพน แงซายคงเดินเปนคนรัง้ ทา ยตามเคย สําหรบั เชษฐากบั ไชยยนั ต เมือ่ มาเดินอยใู นดงเคยี งคูรพนิ ทรอยเู ชนน้ี จึงสงั เกตเหน็ ไดช ดั วา จอมพรานเดินไดค ลองแคลว วองไวและรวดเร็วอยางประหลาด ชนดิ ท่ีเรงฝเ ทาแทบจะไมท นั ทกุ ฝก า วยา งของเขาไดร ะดบั สมา่ํ เสมอและเบากริบอยางนาอศั จรรย และยิ่งเดินก็ดเู หมอื นจะย่งิ เรว็ ขน้ึ ทุกขณะ ผดิ กบั เชษฐาและไชยยนั ตซง่ึ เรมิ่ จะลาลงเปน ลาํ ดบั เทา ยางสวบๆ ไป ตากก็ ราดไปรอบดา น อาจหยดุ ชะงกั เล็กนอยเหมอื นจะคะเนทศิ หรอื สาํ รวจทางเพอ่ื ตดั สนิ ใจ แลว ก็ออกเดนิ นําตอ ไป ไม สามารถจะบอกไดว า เขามที ีห่ มายหรือขอ สังเกตอยา งไรในการเดิน ดมู ันเปนอตั โนมัตไิ ปหมด เชษฐาสะกิดใหไชยยนั ตด ู แลว ยม้ิ ออกมาอยางพงึ พอใจ กระซิบ “เม่ือพบกนั ในเมือง เราไมมที างจะเหน็ ชัดไดเ ลยวา เขาจะเปนพรานใหญไ ดอยางไร แต เมอ่ื มาเดินกันอยูในปา เดี๋ยวน้ี เราถงึ ไดร ู เขาเปนยอดของพรานจริงๆ” “ฉันประหลาดใจในขอที่วา เขาเอาอะไรมาเปน ที่สังเกตนะ ตนไมห รือดา นสตั วมนั ก็ เหมอื นกนั หมดทั้งนัน้ ไมว าจะมองไปทางไหน เหน็ รพนิ ทรด อู ยูสี่ทางเทานนั้ คอื ซาย ขวา สูง ตํ่า แลวก็พาเราจ้าํ อา ว สาํ หรับเราตอใหพ าเดินอยางนี้สกั สบิ เทีย่ ว แลว ใหเ ดนิ มาเองก็หลงแหงๆ “รพินทรเ ดนิ ดว ยสัญชาตญาณ ความเคยชนิ และประสาทสัมผัส เขาอาจมีวิธีสังเกตจดจาํ ตามวิธีของเขาซง่ึ ถึงจะบอกเรายงั ไงเราก็ไมม ีทางจะเขาใจ พรานทกุ คนก็อยา งน้ีแหละ มา ยง้นั เขาจะ มอี าชพี เปน พรานอยูไดห รอื ฉันก็เคยเทย่ี วกบั พรานมอื เยย่ี มๆ หลายคนมาแลว เมอ่ื มาเปรียบกบั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

139 พรานของเราคนนไ้ี มมที างเทียบติด ไมนา เชื่อนะ คนหนมุ ทนั สมัย มกี ารศึกษา ผา นโลกเจรญิ ขดี สุด มาแลว จะมาใชชีวิตอยเู ชน น”ี้ คนถูกกลา วขวญั ถึง ไมไดย นิ และไมส นใจกับอะไรทงั้ สิน้ นอกจากจะทําหนาท่ีเดนิ นาํ รุดหนา ไปอยางเดยี ว เชษฐากบั ไชยยนั ตเ รง ฝเทาเขา ไปเดนิ เคยี ง ท้งั คูพ ยายามจะเดนิ ใหเ คียงไปเชนน้ี แตเดนิ ๆ ไปก็ตกไปอยขู า งหลงั ทกุ ที รพินทรห นั มายม้ิ ให เมอ่ื ทงั้ สองเบียดกระทบไหลเ ขา มาใน ขณะทเี่ ขาหยดุ สงั เกตลูท างอีกครั้ง “เรอื่ งแผนทห่ี รือเข็มทิศ เหน็ จะไรประโยชนสาํ หรบั คณุ กระมงั ” ไชยยนั ตชวนพดู พรานใหญย ้ิมกวางๆ ตอบในขณะทนี่ าํ เดนิ ตอไป “เม่ืออยใู นแถบทเี่ คยชนิ ท้ังสองอยางก็ไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ แตถาเลยหลม ชาง ไปแลว เราตองพึง่ ทงั้ แผนทแี่ ละเข็มทิศอยา งเลย่ี งไมไดเ ลย” “แผนทีซ่ ึง่ เขยี นขึน้ เม่ือสร่ี อ ยปมากอน โดยมังมหานรธาอันน้นั นะ หรอื ?” เชษฐาถามเรียบๆ กไ็ ดร ับคาํ ตอบสั้นๆ เบาๆ แตหนักแนน วา “ครบั !” แลวกด็ ูเหมอื นจะไมมโี อกาสไดพ ดู อะไรอกี เพราะรพินทรเดินเร็วเหลอื เกนิ และนายจา ง ท้ังสองกม็ ัวพะวงทจ่ี ะเรง ฝเ ทาใหอ ยใู นระดบั เดียวกนั พอมาถงึ ไมต น ใหญท ีล่ ม ขวางทางอยู และ เบือ้ งหนาเปน พงทึบ ดานสัตวท่เี ดนิ มาดเู หมอื นจะหมดทาง สะดดุ ชะงกั อยูเ พยี งแคน ้นั จอมพรานก็ เลยี้ วซา ยบกุ พงข้นึ ไปบนบริเวณเนินอันมลี กั ษณะเหมือนเชงิ เขา ทางเริม่ ชัน และเดินลาํ บากขึ้น ตอ งไปในลักษณะเรยี งเดี่ยว เขานําอยูเบื้องหนา ถดั มาก็ ไชยยนั ต เชษฐากบั ลกู หาบอีกสองคน และแงซายซึ่งรง้ั ทายตามเดมิ ท้งั หมดเคลอื่ นไปในลกั ษณะ การปนปา ยตามทางลาดชันขึ้นมากกวาจะเรยี กวาเดนิ อาศยั มือท้งั สองเกาะกอ นหนิ หรอื ยึดกิ่งรากไม เหนย่ี วตวั ข้นึ ไป ทันใดน้นั รพนิ ทรห ยดุ ชะงกั การเคลื่อนไหว พลอยใหไ ชยยนั ตผ ูกระชั้นชดิ มาเบื้องหลงั และคนอนื่ ๆ ท่เี รยี งกนั ลงไปตามลาํ ดับ กระทบชนกนั เองชะงักไปหมด “อะไร?” เชษฐาผเู รียงอยเู ปนคนทีส่ ามรอ งออกมาเบาๆ กราดสายตาขึ้นไป พรานใหญไมตอบแตชี้ มอื ครนั้ แลวทงั้ หมดก็มองเหน็ เปา หมายการชพ้ี รอ มกันในบดั นนั้ บนกิ่งไมเ อนเตีย้ ๆ เหนอื จากระดับของรพินทรข้นึ ไปไมเกนิ 5 เมตร งูหลามตวั ขนาดหนา แขงเขอ่ื งๆ พันอยกู บั กิง่ ไมตนนนั้ หอ ยหวั ลงมายาวหนึ่งชว งแขน ตาของมันเพง จับนิ่งมายังคน ทง้ั หมด พรอ มกับล้นิ ท่แี ลบแปลบปลาบเปน จังหวะ ทศิ ทางทม่ี ันพงิ กิ่งไมอ ยสู กดั กน้ั เสน ทางเดนิ ของรพนิ ทร ราวกับจะเปน นายทวารทักทายอยู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

140 “ใครถอื ลูกซองอยูบ าง?” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ รูส กึ วา เขาจะจาํ ไดใสใจเหลือเกนิ วา ปน ทป่ี ราบเจาสัตวไมม ตี ีน น้นั ไมมีชนดิ ใดที่จะวเิ ศษไปกวา ลูกซองดงั ทีเ่ คยเหน็ ผลมาแลว แตร พนิ ทรท วงมาต่าํ ๆ วา “อยา ครับ ประเดี๋ยวปาแตก มนั ทาํ อะไรเราไมไ ดห รอก ถาเราไมเขา ไปชดิ มัน” “แลวเราจะผานไปไดย ังไง มนั ดกั ทางอยูย งั งั้น” รพินทรเหลยี วซา ยแลขวา เขาไมมีทางที่จะเล่ียงผา นไปทางอนื่ ได นอกจากจะผานทางน้นั เพราะสองฟากเปนทีร่ กทึบ เตม็ ไปดว ยเถาวัลย “นดั เดยี วเทา นน้ั รพินทร ลอมนั ดว ยไรเฟล ก็ได ระยะขนาดนี้ ตอ ใหล กู นยั นตามนั กไ็ ม ผิด” เชษฐากระซบิ บอกมาอกี คน “ไมเ หมาะหรอกครบั ขา มเนนิ ลูกน้ลี งไปฟากโนนก็จะถึงที่ท่ีผมขดั หา งไวใหค ณุ ชายแลว เดินอยา งมากไมเกินอีกสบิ นาที ถาเสียงปน มันดงั ข้ึน คณุ ชายจะขน้ึ นงั่ หางเปลา ไมม ีโอกาสไดยงิ อะไรเลย” “นายถอยลงมากอนเถดิ ครับ ผมจะลอ มันดว ยดาบเอง” จนั วา ชกั ดาบพื้นเมืองทีส่ ะพายหลงั อยูออกมา ไตทางแทรกเชษฐากบั ไชยยนั ตขนึ้ ไป แต รพินทรเหนยี่ วไหลไ ว “อยา ! ท่มี นั ชนั เราอยูตํา่ กวา มัน กวาแกจะไตขน้ึ ไปไดร ะยะฟน มนั มนั กพ็ ุง มาเลน งานแก กอนแลว” พรอ มกบั พูด จอมพรานเหลยี วลงมาขางลาง เหน็ แงซายพักตวั อยทู โี่ ขดหินกอนหนง่ึ มองดอู าการเขาอยเู งยี บๆ กช็ กั มดี โบว่ีซ่ึงแขวนตดิ เอวอยอู อกมาจากซองหนงั โยนลงไปให หยกั หนา บอกวา “แกรูว ิธีท่ีจะจดั การมนั ไมใ ชห รอื แงซาย” คาํ พูดและอาการของรพนิ ทรที่โยนมดี สน้ั ของเขามาใหแ งซาย ไมม ใี ครสามารถเขาใจ ความหมายได แตท กุ คนเห็นอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกม ลงหยบิ มีดโบว่ขี องรพินทรข้นึ เดาะ ตวัดกลับ เปลีย่ นจากการจับดา มมาเปน จับทางปลายมดี ไว หนว งขนึ้ ลงเหมอื นจะคะเนหาน้ําหนกั ปากก็บอกมาหวนๆ วา “ผกู องหลบหวั ลงหนอย!” รพินทรแ นบศรี ษะลงกับรากไมท ีเ่ กาะอยูในทนั ทนี ัน้ เชษฐากบั ไชยยนั ตตะแคงหนา ลง ไปชาํ เลอื งดู กเ็ หน็ แงซายเง้ือมีดท่ถี ืออยูในมอื สุดแขน และเหวย่ี งหวือขน้ึ ไปในพริบตานน้ั เสยี งมดี สัน้ ตดั อากาศผานศรี ษะทกุ คนไป และกม็ ีเสยี งดบั ควับ ท้ังหมดผงกหวั เงยขน้ึ แลว จองตะลึง ยกเวนรพนิ ทรเพยี งคนเดยี วทอ่ี ยูในอาการเฉยๆ เปนปกติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

141 มีดของรพนิ ทรข ณะน้เี ลยขน้ึ ไปปก อยกู ับโคนไมใหญตน หน่ึง แตเ จา งหู ลามตัวนน้ั หัว หลุดกระเด็นหายไปทางไหนเสยี แลว คงมแี ตลาํ ตวั ทีร่ ดั พนั อยกู ับกง่ิ ไม บดิ ทรุ นทุรายเปนเกลยี ว และเลอื ดแดงฉานทไ่ี หลปรเ่ี ปนสายออกมาจากรอยท่ถี ูกตดั ตา่ํ กวา บรเิ วณคอลงมาเล็กนอย! พรานใหญไ ตน าํ ทางขึ้นไปในทนั ทีนั้น เหมอื นไมไดเกดิ อะไรขึ้น เขาเลย่ี งผา นซากงู หลามทยี่ ังคงรดั ติดคา งอยกู บั กิ่งไมและมเี ลือดหยดอยู โดยพยายามไมใ หเ ลือดหยดลงมาถกู เสื้อ พอ ถึงโคนตนไมท ่มี ดี ปก อยู ก็กระชากข้ึนมา ใสฝกไวต ามเดมิ คนอ่นื ๆ ก็เรม่ิ เคล่ือนทีต่ ามตอไป “คณุ รไู ดย งั ไงวาแงซายมฝี มอื ในการขวา งมดี ไดเย่ยี มยอดถึงขนาดน้ี เชษฐากับไชยยันตลอบกระซบิ ถามอยา งไมวายงนุ งงต่นื เตน “ทหารโจรกระเหรยี่ งตองขวา งมดี ไดดีทุกคนครบั ” เปน คําตอบเรยี บๆ ทรี่ ะงบั ขอกงั ขาและความตื่นเตนของทัง้ สองลงเพียงแคนัน้ พอลงจากเนนิ หรือเขาเตย้ี ๆ ลกู นั้น ก็ลงไปสูแอง ลึกตอนหนงึ่ เปน บริเวณอันทึบชุม ชื้น มี หนองนํ้าสีดาํ คลํา้ อยหู นองหน่งึ ไมใ หญโ ตอะไรนัก รอยสัตวใหญท กุ ชนดิ นบั ตง้ั แตช า งลงมาย่ําไว เปนเทอื ก ดวงตะวันสองลอดใบไมล งมาไดเพยี งรางๆ เทานั้น หา งไดถกู ขัดไวบ นกงิ่ ไมเหนอื ชะงอ นหนิ ที่ลํ้าออกไปอยูกลางหนองนัน้ บรรยากาศและสิ่งแวดลอมดนู ากลัวกวาหา งทด่ี ารนิ ขน้ึ น่ัง มากนกั เพราะอยใู นหุบกลางดงทบึ ซ่งึ รพินทรก ็เลือกไวเหมาะสมแลว ในการท่ีจะกาํ หนดใหเชษฐา เปน คนนั่ง เพราะหา งนไ้ี มเ หมาะสําหรบั ผหู ญิงอยาง ม.ร.ว.ดารินแนๆ เชษฐาและไชยยนั ตก ม็ ี ความรูสกึ เชน น้ัน “กไ็ มแนน ักวา อะไรท่ีมันนา ดูกวากวาง จะผา นมาใหแ กเห็นหรอื เปลา ” ไชยยนั ตค รางออกมา ขณะท่ีกมลงสาํ รวจทีย่ ํ่าอยเู ปรอะเหลานน้ั เชษฐามองดหู า งน้นั อยางพอใจ “ถารแู นน อนวา คณุ จะแวะกลบั มารบั อยางนลี้ ะก็ ผมข้ึนนั่งคนเดยี วกไ็ ด” เขาหันมาบอกกบั จอมพราน ขณะทเ่ี ตรยี มตวั จะข้นึ หา ง ภายหลงั จากด่ืมนา้ํ ในกระตกิ แต รพนิ ทรยิ้มส่ันศรี ษะ “เราเลือกทางทีป่ ลอดภัยท่ีสดุ ไวก อนดกี วา ครับคณุ ชาย พรานท่ผี มจะใหข ึน้ นงั่ คูก บั คุณชาย โดยแทจ ริงแลว มไิ ดมคี วามหมายวา จะใหคอยคมุ กนั อะไรคุณชายหรอก เพราะผมก็เช่อื ใน ฝม อื ของคุณชายอยูเต็มเปย ม แตที่ใหอยดู วยกเ็ พื่อเปนหลกั ประกนั ไวว างใจวา ไมวา จะเกดิ เหตุ ฉุกเฉินใดๆ ขึ้น พรานของผมก็ยังนําคณุ ชายกลบั แคม ปเราไดถกู เอาเขาไวส าํ หรบั เปนผูนาํ ทางใน กรณีพิเศษทีม่ นั อาจเกดิ ขึน้ โดยเราคาดไมถ งึ มากอ นเถอะครับ ผมเองก็จะไดอนุ ใจไปดว ย” เชษฐาเห็นจริงดว ย ในเหตผุ ลของเขา “เห็นหางที่คณุ ขัดเอาไวใ หน ่ี ทําใหผมรสู ึกวา .30-06 ท่ีถือมา มนั ชักจะเลก็ ไปเสยี หนอ ย แลวกระมงั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

142 “จนั ท่ีผมใหน งั่ เปน เพ่ือนคณุ ชาย ถือ .375 ครบั ” “คอยยงั ชว่ั หนอ ย วาแตข อความเหน็ นดิ ถา บงั เอิญชา งมันเขา ?” “ก็แลว แตการตัดสินใจของคณุ ชายเถอะครับ แตสาํ หรบั ผมคิดวา ถาไมใ ชช า งงากท็ ําเปน ไมร ูไ มช ้ีเสยี ดกี วา ยกเวน แตม นั เกิดจะนึกอยากร้อื หางของคณุ ชายขนึ้ มา กเ็ ปนอกี เรือ่ งหน่งึ ” เชษฐาปน ขน้ึ หางพรอ มกับจนั รพนิ ทรย นื ดูอยจู นเรียบรอยดแี ลว ก็ยกมอื ข้ึนแตะปก หมวก “ขอใหโชคดคี รับ คณุ ชาย!” “ขอบคณุ มาก ผมเรยี บรอยแลว ไปกนั เถอะ” รพินทรนําพวกที่เหลอื อยอู อกเดนิ ทางตอ ไป คราวนีก้ ค็ งเหลือไชยยนั ต แงซาย ลกู หาบ อีก 2 คน รวมเปน 5 คน เขาเดนิ ขามหนอง ตดั ไปยังอกี ฟากหน่งึ และอาศยั ดานชา งเดินไปโดยไม จําเปน ตอ งบกุ พงเหมอื นตอนทตี่ ัดทางกอนจะถงึ หางของเชษฐา ในคร้งั นไ้ี ชยยนั ตเ ดนิ เคยี งคมู ากบั เขาอยางใกลช ดิ ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวอยา งเตรยี มพรอ ม เพราะภูมิประเทศอันไมน า ไววางใจทเ่ี หน็ อยูรอบดา น พวกลูกหาบสองคนเดนิ อยตู รงกลาง ไมม ปี น มีแตม ดี ปะแดะขดั หลังคน ละเลม แงซายเปนคนร้ังทายตามเคย พอออกเดินมาไดเพยี งไมกนี่ าที ก็ผา นฝงู ลิงนับรอ ย ทําเสยี งยวบยาบโครมครามอยูบน ยอดไมเ หนอื ศรี ษะ มันไมก ลัวมนุษยเ หมือนฝูงคา ง แตเ พยี งตื่นเตน สงสยั และอยากรูอ ยากเหน็ บา ง ตามสันดาน “เมอ่ื ยแลว ยังครบั คุณไชยยันต” จอมพรานหนั มาถามยิ้มๆ “เอานา ถึงไหนถงึ กัน วา แตห ยอนฝเทารอๆ ผมม่งั เทานั้น” “ตดั ดงน่อี ีกเดย๋ี วเดียวกจ็ ะออกทงุ ผหี ลอก ดานหลงั เขาโลนแลวครบั ” เขาบอกแลว ชใ้ี หดูรอบกีบววั ทเ่ี รมิ่ จะมองเหน็ ประปรายและกองมลู ทีถ่ า ยไวสดๆ ไมท นั จะขา มวนั มานเี่ อง เด๋ียวเดยี วของรพินทร ก็คอื ระยะทางทไ่ี ชยยนั ตแอบบน กบั ตนเองวาเดินเสียสะบา แทบ หลุด! พวกลกู หาบแลว แงซายจะรสู กึ อยา งไรเขาไมร ู แตก็เห็นแตล ะคนเดนิ ตวั ปลวิ อยูเ หมอื นเดมิ อยางคนทเี่ คยชินมากอ น ผานมาอกี หางหนงึ่ เปน หา งดนิ โปง รพนิ ทรช ใ้ี หดู บอกวา นั่นเปน หางทเ่ี ขาเตรยี มไว สําหรบั ไชยยนั ต ในกรณที ถ่ี า ไมไปตามรอยววั “ถาไมมใี ครขน้ึ นงั่ ก็ตอ งทง้ิ วา งไวเ ฉยๆ แตนาเสยี ดายเหลือเกินครบั คุณไชยยันต หา งนี้ ผมวา เหมาะกวาทกุ หา ง ถาข้นึ นัง่ ไมม วี ันผดิ หวงั แน ไมอะไรกอ็ ะไรสักอยางแนๆ ตอนตะวนั จวน คํ่า” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

143 “ผมฟตทจี่ ะเดนิ แกะรอยกบั คณุ มากกวา” ไชยยนั ตสั่นศรี ษะ ยนื ยนั เจตนาเดิม รพินทรห นั มาทางแงซาย “วา ไงแงซาย แกจะลองน่ังหา งนีด้ ูไหมละ?” “สุดแลว แตผูก องครบั ” ไชยยนั ตกส็ ะกดิ แขนแงซาย คะยน้ั คะยอมาวา “อยาไปหว งหา งอยูเ ลยนา เดนิ ยงิ กนั ดกี วา ถึงจะไมไ ดอะไรเลยก็ชางมนั เร่อื งนงั่ หา ง น่ัง เม่อื ไหรก ็ได” เปนอันวาทง้ั หมด ผา นหา งนนั้ มา ระหวางทเ่ี ดินเรยี งสองกนั อยใู นหว ยแหง เสียงโครมครามชนิดหนงึ่ กด็ งั ออกมาจากปา ริม ทาง เปนเสยี งสตั วเข่อื งทต่ี ื่น วิ่งปาราบไปในระยะกระช้ันชดิ ไชยยนั ตว าดปน ตาม ทงั้ ๆ ท่ียังเหน็ เปา ไมถนดั แตร พนิ ทรใ ชแขนเสยปากกระบอกปนของไชยยนั ตใ หเ งยสูงขนึ้ เสยี เปน ความหมายหา ม “สมเสรจ็ นะ ครบั !” แลวเขาก็ถือโอกาสในระหวา งทเ่ี ดนิ ไปดวยกนั อธิบายใหไ ชยยันตฟง เบาๆ ถึงวธิ เี ดนิ ยงิ สัตว “ระหวา งทเ่ี ราเดินไปตามดาน ถามีสตั วเ ลก็ วง่ิ ตนื่ กระเจงิ ตดั ทางผานหนา มาใหเ หน็ ถา ยงิ ทันก็ยิง แตถ ายงิ ไมทนั อยา เพง่ิ พะวงในการทจ่ี ะตามรอยไป ควรจะหาทห่ี ลบ และคอยดูใหรอบคอบ เสียกอน” “ทําไมหรือ คณุ รพนิ ทร? ” “สว นมาก สตั วทีว่ ง่ิ ตน่ื กระเจงิ ตดั หนา เราไป มกั จะหนภี ยั จากการตดิ ตามของสตั วใหญ อันตรายมา อาจเปน เสือ จงอาง ฝงู หมาปา ถาเราไมระวงั พรวดพราดไปขวางทางเขา เรากอ็ าจเจอะ กับมนั เขา โดยไมท นั รูตัว และแกไ ขไมทนั ก็ได เพราะฉะนนั้ ถา เหน็ สัตวเ ล็กว่งิ ตดั หนา ตองคอย ระวังใหด ี ถงึ แมเราจะยิงตวั แรกทผี่ า นหนา ไปไมท นั ไอต วั ทก่ี วดตามมาขา งหลัง อาจโผลออกมา เปน เปาใหเ รากไ็ ด ถาเราไหวทนั เสยี กอน” จากดงทบึ เร่ิมจะโปรงขึ้นเปน ลาํ ดับ และระดบั การเดินกด็ ูเหมอื นจะลาดเทลงสพู ้ืนราบท่ี ตํา่ มองเหน็ เอื้องผง้ึ เหลืองอรามอยูตามคาคบไมใ หญร อบดานสะพรบึ ไปหมด บรรยากาศรมรืน่ ชุม ฉ่ํา เพราะใกลธ ารน้ํา ซ่ึงรพินทรบ อกใหทราบวาเปน ธารสายเดยี วกบั ทไ่ี หลผา นแคม ป แตอ ยเู หนือ ข้ึนมา ปจจุบันทันดวนน้นั เอง ไชยยันตผ ูมัวแตเ ดินดูพวกเอ้ืองและเฟร นอนั เขยี วชอมุ อยบู นคบ ไมเ พลินอยู กไ็ ดยนิ เสยี งลูกเลื่อนของไรเฟล จากมอื ของรพินทรขยับดงั กรกิ๊ เขากห็ ันมาบัดนัน้ และก็ เดนิ ชนปะทะหลังรพินทรเ ตม็ แรง เพราะจอมพรานหยดุ ยนื น่ิงอยกู ับท่ี เสยี งลกู หาบอกี สองคนทเี่ ดนิ อยขู างหลัง ครางกันออกมาอยา งตระหนก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

144 “ฮยึ ! หม!ี ” เบ้ืองหนาบนกลมุ โขดหนิ ใหญติดกับดงหลมุ พี กอนดาํ ทะมึนหลายกอ น ชมุ นุมกนั อยูท่ี นั่น ตัวหนึง่ ไตลงมาจากโขดหินและยนื สองขาหนั มาพอดี ทางสีขาวเปน รูปตัว ‘ว’ี มองเห็นชดั อยู กลางอก นัน่ คือหมีควาย ฝงู เบอ เรอ ทีเดียว และพวกมนั ท้งิ หมดกส็ าํ เหนียกในกลิน่ ไอของมนุษยได ทนั ๆ กนั กบั ที่มนษุ ยกลุมนี้เหลือบไปเห็นมัน โดยเฉพาะอยางยง่ิ เจาตวั จา ฝูงใหญทส่ี ุด ซ่ึงเกาะกอ น หนิ ยนื สองขาอยูใ นขณะนี้ สว นสงู ของมนั ถาไมถึง 6 ฟตุ กเ็ ฉยี ดๆ ไป ระยะมันหา งออกไปเพยี งไม เกนิ 60 เมตรเปน อยา งมาก! โดยไมตองเตอื นเลย เจาลูกหาบสองคนเผน หวือ ปน ขน้ึ ไปบนตนไมใ หญเร็วยงั กะลงิ ดวยสัญชาตญาณหลบภยั เอาตัวรอด ซ่งึ มันกน็ า จะเปนเชน นั้น เพราะทงั้ สองไมมอี ะไรเลย นอกจาก มดี ปะแดะคนละเลม แตก โ็ งพ อกนั เพราะคดิ จะหนหี มีขน้ึ ตน ไม “หลบกอนครบั คุณไชยยนั ต! ” จอมพรานกระซิบเร็วปร๋อื ในขณะท่ีตนเองปกหลกั น่ิงอยกู บั ที่ ใครคนหนึ่งกก็ ระชาก แขนไชยยันตท างเบอ้ื งหลัง เซเขา ไปอยหู ลังกอ นหนิ กอ นใหญ คนคนนัน้ คอื แงซาย ไชยยนั ตป ลด เซฟ .375 ในขณะทแี่ งซายกส็ ลดั คานเหวย่ี งสง .44-40 ขึน้ ลาํ กลอ ง “ซัดเลย หรอื ยงั ไง?” ไชยยนั ตกระซิบรอ นรน ประทบั ปน ขน้ึ แตแ งซายแตะไหลไ ว “เดย๋ี วครับเจา นาย อยา เพง่ิ ดูผูกองกอ น หมคี วายรายมาก รายกวา เสอื เสยี อีก ถาเรายิงมนั ลม ตัวเดยี ว มนั จะแหเขามาทัง้ ฝงู ” รพนิ ทรก ม ลงหยิบกอนหนงึ่ ข้ึนมา ขวา งโดง ไปยังหมีควายฝูงนั้น พรอมกบั ตบขากางเกง เสยี งดงั ตะโกนตะเพดิ เจาจาฝงู เอียงคอ แหงนหนา ขึน้ สงู เหมอื นจะสดู กล่ินแลว แยกเขย้ี วขาว สง เสียงคาํ ราม ตอบมาอยา งดรุ าย ลดตัวลงมายนื สขี่ า เจา ตวั อนื่ ๆ กพ็ ากนั แยกเขย้ี วสลอด เดินจับฝงู งนุ งา นไปมา ทง้ั หมดเห็นจะไมตา่ํ กวา 6 ตวั ไมม ีทาวาจะหลีกหลบเลี่ยงไป เขาสงเสียงตะโกนไลอีกครั้ง ยังไมทนั จะสนิ้ เสียง จาฝูงตวั ใหญท่สี ดุ กค็ วบปเุ ลง ปรี่เขามาอยางรวดเร็ว จอมพรานตวัด ไรเฟล ขึ้นประทับบา ในพรบิ ตานัน้ กอ นท่ไี ชยยนั ตหรอื แงซายจะทนั เหนยี่ วไก .30-06 ในมือของ เขากแ็ ผดสะทา นปา หวั กระสนุ ซิลเวอรท ิป น้ําหนกั 200 เกรน วงิ่ เขา ทะลวงแสกหนา ของมนั ในขณะท่คี วบเขา ใสอยางแมน ยํา รางใหญโตน้นั พลิกตลี งั กาสองทอด แลวฟบุ นิ่งอยกู บั ที่ ทัง้ ฝูงระส่ําระสาย แลว ไอต ัวใหญๆ อกี สองสามตวั ก็ปร่ีเขา มาอีกอยางไมสะทกสะทา น กับเสยี งปน และภาพการวายปราณของเจา ตัวแรก บดั นนั้ เอง .375 และ .44-40 ของไชยยนั ตกับแง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

145 ซาย กร็ ะดมกนั แผดกกึ กอ งชนดิ ปา แตก ในขณะทร่ี พนิ ทรกระชากลูกเลื่อนสลัดปลอกกระสุนเกาทงิ้ และตนเองเผนเขาหาโคนไมใ หญอกี ตน หนึง่ กระสุนแมก็ นม่ั ของไชยยนั ตน ดั แรก ตัดไหลของเจาตวั หนึ่งหกั สะบ้ันไป มนั หมนุ ควาง สงเสยี งรอ งล่นั แลว กต็ ะกายแยกเขยี้ วเขา มาอีก แงซายก็ยงิ ตวั ทางดา นขวามือลงไปดนิ้ พราดอยกู ับ พ้ืน แลว หนั มาสกัดอกี ตวั หนึง่ ทวี่ ่ิงล้าํ หนา ใกลเขา มาทีส่ ดุ แตร พนิ ทรร ะเบดิ นดั ท่สี องของเขา ทะลุ ซอกไหลร อ ยพวงออกมาไปยังตะโพกดา นหลงั ซ่งึ กพ็ อดกี บั กระสุน .44-40 หัวตดั แบบโบราณของ แงซายจับเปาะเขา ดั้งจมูกซํ้า มันผงะผงึ ลงไปกองแผดเสยี งรอ งสนน่ั ปา ไชยยนั ตยงิ อยา งมนั มอื ระคนไปกับอาการตืน่ เตน .375 ของเขา ไมไดเ ขาจุดตายเหมอื น รพินทรห รอื แงซายทีย่ ิงออกไป แตเนือ่ งมาจากอานภุ าพของกระสนุ ทีห่ นกั หนว งและรนุ แรงกวา มนั กไ็ มผ ิดหวังนกั ซึง่ แมจะไมล มในทนั ที แตส องสามตวั กป็ ดเป ชกั ดนิ้ ชักงอไปดว ยแรงปะทะขนาด สองตนั ครึ่งของไรเฟลในมอื เขา ปาท้ังปาแตกครนื ราวกับจะเกิดสงครามขึน้ เพราะเสียงไรเฟลสาม กระบอกทซ่ี ัลโวออกไปอยางไมย ้งั สามสี่ตวั ทเ่ี หลอื เบนทิศวิ่งปาราบไป ในขณะที่ตวั มหึมาสี่ตวั นอนกลิง้ จมกองเลือดอยู ไชยยนั ตยังยงิ ไลหลังไปอกี สองนัด ทง้ั หมดออกมาจากทีห่ ลบ เขามายนื มุงอยทู ซี่ ากหมคี วาย เหลา น้นั รพนิ ทรโคลงหวั จปุ ากเบาๆ “เสร็จกัน ปาแตก เสียพิธีหมด เห็นจะตอ งเดินเหนอ่ื ยเปลา เสียแลว ครับคณุ ไชยยนั ต” “ทํายงั ไงละ เราไมอ ยากจะพบมนั ก็ดนั มาพบเขา ไลก ไ็ มหนี ซาํ้ ยังเขาโจมตเี ราเสียอกี ผม เพง่ิ เหน็ ฤทธิ์หมคี วายชัดๆ นีเ่ อง แลว กไ็ มเคยเหน็ หมีควายทีไ่ หนใหญเ ทา ปาน้ี ไมเจอะวัวกไ็ มเปน ไร นกึ วาลา หมีแทน พบั ผา ซิ ผมบอกตรงๆ วา มนั ต่นื เตน ไปหมด น่ถี าเราถอื ปนอยูกระบอกเดียว คงยงิ มันไมทันแนๆ” ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ ควกั ผา ขนหนูออกมาซบั เหงื่อ มองดเู จา พวกหมคี วายท่ีตกเปน เปา กระสนุ เหลานน้ั อยา งหวาดเสียว ผลของการสาํ รวจรอยกระสุน นอกจากตัวแรกทร่ี พินทรยิงตัด สมองแลว อีกสามตวั ถกู กระสนุ .375 และ .44-40 ของไชยยันตกบั แงซายตวั ละหลายตดั ตวั สดุ ทา ย ทีล่ มลงคราวหลงั และใกลก บั ตําแหนงหลบซอ นของรพินทรม ากท่สี ดุ ดเู หมอื นเจอะกระสนุ เขาไป ทัง้ สามขนาด สถิติในการยงิ ทง้ั หมด ไชยยนั ตล ั่นกระสุนออกไปมากทส่ี ดุ เพราะบรรจุซ้าํ ถึงสองชุด สว นรพนิ ทรย งิ ออกไปเพยี ง 3 นัดเทานนั้ เขาสงั่ ใหพวกลกู หาบและแงซาย ชว ยกันลากซากหมีท้ังสี่ตวั เขามากองรวมกนั ไวท าง หน่ึง “เราจะจดั การยังไงกับไอห มพี วกน?้ี ” ไชยยนั ตถ าม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

146 “เน้ือมันเหน็ จะไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ ตราบใดก็ตามทเ่ี รายงั มีเน้ือท่พี อจะเลือก กินไดด กี วา น้ี ท้ิงมันไวน ก่ี อ น กลบั ไปถงึ แคม ปค อ ยสง ใหพวกลกู หาบมาถลกหนงั เอาไป เผอ่ื คุณ ไชยยนั ตจะสงไปฟอกแลว ปไู วใ นหองรบั แขกทบ่ี านเวลากลับกรุงเทพ” “แปลวาเนือ้ มนั เหน็ จะตองทงิ้ ” “กแ็ ลวแตพวกทเ่ี ราสงมาถลกหนังเถิดครบั มนั นกึ จะกนิ เน้ือหมี มันกค็ งชาํ แหละขนกัน ไปเอง วาอันท่จี ริง พวกบานปา ก็ดูเหมือนจะกนิ กนั ไมเ ลอื กอยแู ลว นา้ํ มันหมีกไ็ มเ ลว เจยี วดีๆ ดูไม ออกวา เปนนาํ้ มันหมูหรอื นํา้ มันหมีกนั แน ทอดอะไรกินแทนนํา้ มันหมไู ดสบาย อุงเทาหมกี เ็ ปน อาหารช้ันพิเศษในภัตราคารช้ันพิเรนทร อกี อยางหนง่ึ ทชี่ าวปาและรา นขายยาจนี ชอบมากกค็ ือ ดี ของมนั ดหี มกี นิ แกชํ้าใน มพี วกรานขายยาในกรงุ เทพสง่ั มาท่ผี มบอ ยๆ เหมอื นกัน ใหห าดหี มใี หม แตต ามปกตแิ ลวผมไมอ ยากจะฆามัน นอกจากดกั จบั เปน ขายใหบรษิ ทั คุณอาํ พลอยา งท่ีทาํ ทุกวนั น”ี้ ไชยยนั ตห วั เราะ จดุ บหุ รสี่ บู และสง ใหเ ขาตวั หน่ึง “น่มี นั ตกเปน เหยื่อลูกปนของเรา และเรายังพูดกันถงึ เรอื่ งเน้อื หนังมงั สาของมนั สมมติ เปน ตรงขา ม ถาเราตกเปนเหยอ่ื ของมนั บา งละ ไอตัวจา ฝงู ที่คุณยงิ คว่าํ เปน ตวั แรกนน่ั แหละ เข้ยี วอนั ขนาดหวั แมมอื ทีเดียวนะ แลว กย็ าวต้ังสามนวิ้ ” “ผมเคยเห็นศพคนท่ีถูกหมกี ัดตาย” รพินทรต อบเรื่อยๆ น้าํ เสยี งปกติ “กะโหลกหวั แหลกเหลวไมม ีชนิ้ ดี กระดูกกระเดยี้ วมนั กัดปนหมด อยาวาแตเนอื้ หรอื กระดกู คนเลย ก่ิงไมใหญๆ เวลามนั มันเขย้ี วข้นึ มา มันกย็ งั กัดขาด ผมเคยชใ้ี หด ูกงิ่ ไมท ห่ี มกี ัดมาแลว เม่อื วานตอนทเี่ ราผานปากดง เปน ไงครบั เคยปะทะกับหมอี ยา งนม้ี ากอ นหรือเปลา ?” ประโยคหลังเขาหันมาถามยม้ิ ๆ อดีตนายพนั ตรที หารปนใหญส ่นั ศีรษะ “ยงั ไมเ คยเลย ครั้งนเี้ ปน ครง้ั แรกทผี่ มเห็นหมียกฝูงเขาเลน งานคน เขา ปามาหลายครง้ั ไม เคยเจอะหมีซึ่งๆ หนาเสยี ที เสือยังเคยบาง เสือกไ็ มเ คยเหน็ มนั จะปร่เี ขา เลน งานเราชนดิ ยกทีมแบบนี้ วา ยงั ไง แผนการเดมิ ของเราท่ีจะตามรอยววั ?” “ก็ลองเสีย่ งดซู คิ รับ เวลามันยังเหลืออีกแยะกวาจะค่าํ ลองเดินดตู อไป กฎอะไรในปา หรอื ในเมอื ง มนั ก็ลวนมีขอ ยกเวนพเิ ศษทง้ั นัน้ ปา ขา งหนาเรามนั แตกไปแลว เพราะเสียงปน ราวกบั ประทดั ตรษุ จนี แตก ็วา ไมได อาจมีสตั วห ูหนวกหรืออยเู หนือทางลมของเราไมไ ดย นิ เสยี งอยูบา งก็ ได” จอมพรานพูดขนั ๆ แลวเขาก็ออกนําตอ ไป โดยท้ิงซากหมีไวย งั ตาํ แหนง นนั้ กอ น ขามลาํ ธารเบ้ืองหนา เลาะ รมิ หว ยแหงตามรอยเดนิ ของววั แลวกโ็ ผลอ อกทงุ ผีหลอก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

147 อกี สองชว่ั โมงเต็มๆ ทรี่ พินทรนาํ ไชยยันตเ ดนิ แกะรอยอยใู นทุง หลังเขา นอกจากมูลและ รอยเทาแลว ไมมีวแี่ วววาจะไดพ บววั แดงเลย ไมว าเดีย่ วหรอื ฝูง นอกจากเกงตวั เดยี ว ทีว่ ิ่งตัดหนา ไป ในระยะไกล ซง่ึ ไชยยันตก ย็ งิ ดว ยความโมโหและกผ็ ิดดว ย “จรงิ ของคณุ ปา มันแตกเสียแลว เดนิ กันเหนอื่ ยเปลา” ไชยยนั ตบอกอยา งหงุดหงดิ ในขณะทที่ ้งั หมดนง่ั พกั อยใู ตต นมะขามปอ มภายหลงั จาก แกะรอยไมม ีผล “พรงุ น้ี ถา เรายายแคมปไ ปถงึ เขาเจา ผมรับรองวาไมผ ิดหวังหรอกครับ เร่อื งววั แดงยิงกนั ไมไ หวทเี ดยี ว” “เอาละ ถงึ ยังไงพวกเราทอี่ ตุ สาหเ ดนิ มานก่ี ็ไมผดิ หวังเสยี ทีเดยี วนัก อยา งนอ ยทส่ี ดุ กไ็ ด รบกบั ฝงู หมเี บอ เรอ ต่นื เตน ไมใ ชนอยเลยทเี ดยี ว เชษฐา หรือนอ ย คงไมออกรสเหมอื นพวกเรา หรอก” พอตะวนั คลอยต่ํา รพินทรก ช็ วนกลับ โดยบอกวา ระยะเดนิ ไกล กวาจะแวะรบั เชษฐาและ ดารินกค็ งคาํ่ พอดี เขานํากลับโดยยอนรอยทางเกา ผา นซากหมใี หญท ่ยี งิ รวมกนั ไว แลว ชใี้ หไ ชยยนั ต ดูรอยหมาปาทม่ี าวนเวียนอยรู อบๆ ซากหมเี หลานนั้ บางตัวก็มรี อยถูกกดั แทะหนงั เวอ เขา ไปบาง แลว “หยกๆ น่ีเอง กอนหนา ทเ่ี ราจะผา นกลบั มาไมถงึ อึดใจ พวกมนั ไดกลน่ิ และไดย ินเสยี งเรา เสียกอ น จึงเผน หลบไป แตค งไมไปไหนไกลหรอก คงจะซุมอยใู นละแวกน้แี หละ พอเราเลยไปมนั ก็ออกมาทึ้งอกี ” “ถาดักเฝา ก็คงจะไดต ัวซ?ิ ” “ไดย งิ แนครบั แตจะมีประโยชนอ ะไร นอกจากยงิ ทิง้ หมาปา ชะมด อเี ห็น หรอื เสอื ขนาด เล็ก ประเภทเสอื ไฟ เสอื ลายเมฆ มนั กเ็ ปรียบไมผ ิดอะไรกบั นกั ยองเบา หัวขโมยประจําปาไมม ี อนั ตรายสาํ หรบั เรา แตช อบลกั ขโมย กอความรําคาญและยวั่ โมโห ถาเรายิงอะไรไดท ิ้งไวก อ นโดย ไมจ ัดการขนยา ยในทนั ที และไมม กี ารเฝา เวลายอนกลับมาเอาอกี คร้ัง เร่ืองจะครบสมบูรณเ ปนไม ตองหวงั มันตอ งตอดแทะและเลม็ ไปเสมอ ถาสตั วเ ล็กหนอ ย ประเภทกระจง หรือเกง มนั กข็ โมยทงั้ ตวั เลย ใครไมร นู ึกวาผปี าแรง ยงิ สตั วต ายทงิ้ ไว พอคลอ ยหลงั กห็ ายไปได” พอเดนิ เขา หบุ ลึกใกลบ รเิ วณหา งของเชษฐาเขา มาเปน เวลาขมุกขมัวใกลค ํา่ เต็มที มองเห็น อะไรไดเ พียงรางๆ ขณะนนั้ เสยี งปน กร็ ะเบดิ กอ งไปทงั้ ปา ในความเงยี บและในหบุ เชน น้ี กัมปนาท ของมนั สะเทอื นเล่ือนลัน่ มนั ลั่นขน้ึ เพยี งนดั เดยี ว แลว ก็เงยี บหายไป ทงั้ หมดหยดุ ชะงกั นดิ หนึ่ง หัน มามองดูหนา กัน “เสยี งปนหางของคณุ ชาย คงจะลออะไรเขา ใหแ ลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

148 จอมพรานบอก เง่ียหู ทุกสงิ่ ทกุ อยา งสงบเงียบเหมอื นเดมิ ไมมีอะไรกระโตกกระตาก เขา กอ็ อกเดนิ นาํ ไปโดยเร็วบา ยหนาไปยังบริเวณหนองนาํ้ ทขี่ ดั ไว ไชยยันต แงซาย และลูกหาบสองคน เดินตามไปโดยเรว็ “ไมใชน ่ังหางนานๆ ชกั เบื่อ ไมเหน็ มีอะไรเขา ก็เลยลอชะนี หรือคา งเขา ใหน ะ” ไชยยนั ตเปรยอยา งอารมณขนั “ผมคิดวาอยา งนอยกค็ งเปน กวางครับ” รพนิ ทรต อบอยา งม่นั ใจ เพราะพอจะรูฝม ือและชัน้ เชงิ ในการลาสตั วข อง ม.ร.ว.เชษฐา อยู พอเดินเขา มาใกลไ ดร ะยะ เขาก็ปองปากกเู รยี ก สงเสียงเขาไปกอ นเพื่อปอ งกันการเขา ใจ ผดิ มเี สยี งกูอ อกมา และผกู กู ค็ อื จนั พรานของเขาท่ีใหนง่ั เปนเพอื่ นของเชษฐานน่ั เอง พรานใหญเ รง ฝเทาขึ้นอกี เม่อื มาถึง ทุกคนกเ็ หน็ จากแสงขมุกขมัวนนั้ วา ทั้งเชษฐาและจนั ขณะน้ีลงจากหา งแลว มายนื อยทู ีโ่ ขดหินใหญก อ นหนึง่ รมิ หนอง ใกลๆ กบั โขดหินกอนนนั้ รา งใหญโตของอะไรชนดิ หนง่ึ มองดใู นความมดื สลัวเห็นเปน สีกลืนมืด ลมตะแคงอยทู ่นี น่ั สว นตวั เกยอยูบนพนื้ ดิน สว นหวั อันมเี ขาโงงคะมําลงไปจมุ นาํ้ ในหนอง ทัง้ หมดกว็ ิ่งพรูกนั เขา ไปโดยเรว็ พรอ มกับสง เสยี งถาม ทกั ทายอยา งตนื่ เตน ทแี รก รพนิ ทรเ องก็เขาใจวา เปนกระทิง แตเ มือ่ เขา มาถงึ จึงเห็นวาเปน วัวโทน ตัวใหญ เตม็ ท่สี ีตาลโตนด รอยกระสนุ .30-06 ของเชษฐา เจาะกระดกู สันหลังของมันอยา งประณีต แสดงให เห็นถึงฝม ือการยิงช้นั เยย่ี ม ระยะทว่ี วั เคราะหรา ยลงมากนิ นํ้า และเชษฐาผูนั่งอยบู นหา ง มันไมห า ง ออกไปนัก ถา จะเปน การเลง็ ยิงอยา งทวั่ ไปตามหลักสามัญ ผยู งิ ทกุ คนกค็ งจะตอ งเล็งสวนศรี ษะ ซ่งึ จะไดผ ลแนนอนและวางใจไดท ี่สดุ แตหลกั ฐานรอยแผลท่ีเหน็ อยนู ้ี แสดงใหเหน็ ชัดวาเชษฐาเจตนา ที่จะเล็งยงิ ใหต ัดกระดกู สนั หลงั อันเปน การยงิ ทลี่ ําบากกวาแตก ใ็ หผลการประหารที่เทยี่ งตรง เหนือกวา การเลง็ หวั เสยี อกี ถา กระสุนเปาหมายไดดงั เจตนา เพราะสตั วจะลม ลงในทนั ที และตายอยู กบั ทอี่ ยา งไมมกี ารทรมานเลย แทบจะเรียกวาไมม ีการกระดกิ เสยี ดว ยซา้ํ ววั แดงตวั นี้ ถกู ยิงลม อยูก ับท่ตี รงที่มนั ยนื อยคู รัง้ สดุ ทา ยเหมอื นถูกเปา ดวยเวทมนตร โดย ไมมกี ารดิน้ รนแมแ ตน ดิ หนง่ึ มันเปนการยงิ ของนกั ลาสตั วช ั้นสงู ! “ไอน่เี อง ฉนั กบั รพินทรเ ดนิ ตามแทบขาหลุด ในทสี่ ุดกเ็ ดินเขามาหาใหแ กยงิ อยางสบาย โดยไมตอ งเดนิ สักนดิ !” ไชยยนั ตรอ งล่ันออกแทบจะเตน แลว กต็ รงเขา มาจบั มอื เชษฐาเขยา โดยแรงอยา งปติยนิ ดี รพินทรยิ้มพรายมองดู ม.ร.ว.เชษฐา ดว ยประกายตาเลื่อมใสและแนใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

149 “ตอนที่ไดย นิ เสยี งปน ผมประมาณไวว า คงเปนเพยี งแคก วางเทาน้ัน ไมน กึ วาคณุ ชายจะ โชคดีในการลา ถงึ ขนาดน”ี้ เชษฐาตอบพรอ มกบั หวั เราะ สีหนา ของเขาแชมชื่นแสดงความตนื่ เตน ปต ใิ จ แตก ็ไมท ง้ิ การถอมตัวอนั เปน นสิ ยั ประจําตวั “ทีแรกผมนกึ วาฟาวลห มดแลว นัง่ ต้ังหลายช่ัวโมงไมเ ห็นมีอะไรโผลมาใหเ หน็ นอกจาก กระจงสองสามตวั พอตะวนั ตก เจา นก่ี เ็ ซอ ซาโผลเ ขามา ชะตามันจะถึงทต่ี ายมากกวา โทนเสยี ดว ย” “ตูมเดยี วไมไดก ระดกิ เลยครบั หงายทองครนื ” จันยิ้มยอ งบอกมา พรอ มกบั ยกหวั แมมือขนึ้ อยางชนิดเลือ่ มใสยอมรับนับถือ เพราะเหน็ กบั ตาตนเองในขณะทเี่ ชษฐายิง ไชยยนั ตต รงเขาพนิ ิจพจิ ารณารอยบาดแผลอยางไมว ายกงั ขา แลว หนั มาถามปนหวั เราะ “แหม! น่ีเรียกวา ยิงกนั แบบมอื ช้นั ปรชั ญาทีเดียวนะเชษฐา ทําไมแกถงึ ไมย ิงหวั มนั เห็น ใกลๆ แคนเ้ี อง” “ทแี รกกจ็ ะเลง็ หวั เหมอื นกนั แตอ ยากจะลองทฤษฎขี องการทาํ ลายกระดูกสนั หลงั ดูวา ศักดิส์ ิทธแิ์ คไ หน มันเขามาเปน เปา ใหใกลๆ แคนี้ ก็เลยลองทดลองดูกไ็ ดผลนี่ มนั ลม ถลม อยกู ับท่ี ไมด ้นิ ไมชกั ไมมแี มแ ตเ สยี งรอง ผงกหัวขนึ้ มาสองทเี ทา นน้ั ก็นิง่ ยงิ สตั วม ากม็ ากไมเ คยมโี อกาสได ยิงตัดกระดกู สันหลงั เลย สวนมากระยะมันไกลกะลําบาก หมายกระดกู สันหลงั ผา ไปเจาะลาํ ตัว สว นบน ตามกนั ไมไ หวทเี ดยี ว ตวั น้ีเปน ตวั แรกทเ่ี ขา เปา ตรงเผง เพราะมนั ใกล” “แกตัดหนาฉนั เสมอนะ เชษฐา” ไชยยนั ตจุปากลัน่ หนั ไปตอวา อยา งสัพยอก ท้งั หมดพากนั หัวเราะขน้ึ อยา งแจม ใส สนุกสนาน “ขอโทษที ไมไดเ จตนาเลย วา แตแ กกับคณุ รพนิ ทรเ ถอะ พอสงฉันขน้ึ หา งแลว เหน็ เงียบ หายไปรว มชว่ั โมง ก็ดเู หมอื นจะแวว ๆ เสยี งปนถย่ี บิ ทเี ดยี ว จะวา หฝู าดก็ใชท ่ี จนั บอกกบั ฉันวา คง จะเจอชา งเขา ฉนั ยงั นงั่ ใจไมด ีอยูน”ี่ ไชยยนั ตเปน คนบรรยายเรือ่ งตื่นเตนเกีย่ วกบั การเผชิญหนากับฝูงหมใี หเ ชษฐาฟง ม.ร.ว. หนมุ หวั หนา คณะเดินทางซักถามอยา งตน่ื เตน ไปดว ย ท้ังหมดยนื คยุ กนั อยเู หนือซากววั แดง จนกระท่งั มดื สนทิ มองอะไรไมเ ห็น ตอ งใชไฟฉาย รพินทรก็เตือนขนึ้ วา “มืดแลว เรารบี กลบั เถิดครับ ยงั ตองแวะรับบุญคํากบั คุณหญิงอีก กวา จะถงึ แคมปกเ็ หน็ จะไมห นสี องทุม ถึงแคมปเ ราแลว ผมจะสงเกวยี นใหมาชําแหละ ลาํ เลยี งววั ตวั นไ้ี ป ขณะนี้ทงิ้ มนั ไว ทน่ี ่กี อ น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

150 อากาศเยน็ เยือกกะทนั หนั รอบดา นมืดหมดราวกบั เหวนรก เต็มไปดวยความนา ระแวง และสะพรงึ กลัว รพนิ ทรใหเ ชษฐา ไชยยันต เดินรวมกลมุ กบั เขาไปเบอ้ื งหนา ลกู หาบสองคนใหเดนิ อยกู ลาง สว นจนั ไดร ับคําส่ังใหเปน กองระวังหลังอยกู ับแงซาย การเดนิ ใชไฟฉายขนาดแปดทอนทีเ่ ตรียมมาสอ งทาง แมตอนกลางวนั ทีเ่ ดนิ กันมา ทงั้ เชษฐากบั ไชยยันตก็งงไมรูจะสงั เกตที่หมายอะไรไดอยแู ลว ย่งิ ในเวลากลางคืน ในดงอันมืดสนทิ เชน น้ี ยง่ิ มองไมเห็นอะไรเลย นอกจากจะเดินตามการนําและฝากความไวว างใจทกุ สิ่งทกุ อยางไวแ ก พรานใหญเ ทานั้น ทกุ คนถือปน ในลกั ษณะเตรยี มพรอม ทง้ั สองอดกังขามิไดวา ในความมดื เชนน้ี รพินทรเดนิ ไปไดอ ยา งไรอยางคลอ งแคลว ชนดิ ไมกลัวหลงเลย แตกไ็ มม ีใครปรปิ ากพูดคําใดออกมาในเรือ่ งนเ้ี พราะเชอื่ ฝม อื อยู นอกจากเชษฐาผมู ี ความจาํ ดจี ะเปรยออกมาวา “เอ เทย่ี วขามา คณุ รพนิ ทรดเู หมอื นจะตดั พง ขนึ้ เนนิ หนอ ยไมใ ชเหรอ ตอนทเี่ ราเจองู หลามนะ ผมจาํ ไดว า พอลงจากเนินนน้ั กถ็ งึ หา งทีผ่ มน่งั เลย นเ่ี ราเดินกนั รวมครง่ึ ช่วั โมงแลว ยังไมไ ด ข้ึนเนนิ นนั้ เลย” จอมพรานหวั เราะเบาๆ “ผมไมไ ดย อ นกลับทางเกานนั่ หรอกครับ นัน่ เปนทางลัดเหมาะสําหรับเดินทางกลางวัน เทา น้ัน เพราะตองบกุ พง นผ่ี มพาออ มหนอย แตก ็เดนิ สะดวกกวา” เชษฐาถอนใจออกมาโลง อก หมดสงสยั “คุณบอกวา จะสง เกวียนมาเอาวัว กับหมีพวกนนั้ ในคนื นเ้ี ลยทีเดยี ว มนั จะสะดวกหรือ เพราะเปน เวลากลางคืน” ไชยยนั ตแสดงความเหน็ อยา งเปน หว ง “ไมเ ปนไรหรอกครบั กลางคนื เดินสบายกวา กลางวนั เสยี อีก เดย๋ี วผมจะใหจนั ยอ นกลับ มากับเกวยี นและพวกลกู หาบอีกครง้ั พรานของผมทกุ คนชาํ นาญปา แถบน้ี หลับตาเดนิ ไดท้งั นนั้ ขอ เพียงใหบ อกทหี่ มายแนนอนเทานน้ั ” “ปา นน้ยี ายนอ ยคงบนอไู ปแลวกระมัง” พชี่ ายเอย ขนึ้ เบาๆ “หรือมา ยงัน้ ก็คงรบเราบุญคําใหพ ากลับแคมปไ ปแลวกไ็ ด เพราะพวกเรานัดจะยอ นไป รบั ตอนเย็น แตน ่มี นั ทมุ กวา เขา ไปแลว” “ผมส่งั บุญคําไวแ ลว ครับวา จะอยางไรเสยี กใ็ หรอ ยงั ไมใ หพ ากลับกอน” รพนิ ทรบอกมา “ไมไ ดย นิ เสียงปน จากดา นหา งของนอ ยสกั นดั เดียง คงไมม อี ะไรเขากระมัง” เชษฐาบนตอไป แตรพนิ ทรก ต็ อบวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])