แสนชัง 4 จบ-500-897

แ ส น ชั ง | 5 0 1 “งนั ร”ึ นางรบั คาํ อยา่ งสงบแต่กลบั ทําใหซ้ นุ กงกงรสู้ กึ กลวั ในใจ “ขา้ ประกาศเรอื งการประชวรออกไปแลว้ จะไดไ้ มม่ ี คนอนื มารบกวนฝ่าบาทอกี ใหเ้ จา้ ตงั ใจดแู ลรกั ษาฝ่าบาท ใหด้ ”ี “พะ... พ่ะยะ่ คะ่ ฮองเฮา” ซุนกงกงรบั คาํ “ขา้ จะอยใู่ นหอ้ งทรงพระอกั ษร ถา้ มอี ะไรกไ็ ปทนี นั ” เหลยี วฮองเฮามองฮ่องเตท้ นี อนนิงไมไ่ หวตงิ อกี ครงั กอ่ น จะกา้ วออกจากหอ้ งบรรทมชา้ ๆ “น้อมสง่ ฮองเฮา” ตราบจนแผน่ หลงั ของเหลยี วฮองเฮาพน้ สายตาซนุ กงกงถงึ รสู้ กึ โลง่ อก เนียเถยี นชงิ ใหห้ วงั เซยี วเตรยี มรถมา้ มาให้ ดงั นนั หลวิ จา้ วเวย่ เลยนงั ในรถมา้ กลบั โดยรอบรถมา้ มคี นของเนีย เถยี นชงิ คอยขมี า้ คมุ้ กนั ไปตลอดทาง หญงิ สาวเอนกายพงิ อกเนยี เถยี นชงิ อยา่ งเบอื หน่าย หลงั จากตนื ขนึ มาอกี ครงั เนยี เถยี นชงิ เหน็ นางทาํ ทา่ จะ นอนอกี กช็ วนคุย “เจา้ คดิ อะไรอย?ู่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 2 หญงิ สาวจบั นิวของเขาทมี ว้ นผมนางเลน่ ไวแ้ ลว้ เงยหน้า มองปลายคางเขา “หากทา่ นแตง่ งานกบั ขา้ หลวิ เฉยี น จะตอ้ งหาทางใชป้ ระโยชน์จากทา่ นแน่” “เรอื งนีปลอ่ ยใหข้ า้ จดั การ เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งกงั วล” “ทา่ นจะวางใจไมไ่ ด้ หลวิ เฉยี นเป็นคนฉลาดเรอื ง ผลประโยชน์ของตวั เองมาก ทา่ นทาํ งานใกลช้ ดิ ฮอ่ งเตถ้ า้ เขาสรา้ งความราํ คาญใหท้ ่านมากๆ อาจทาํ ใหฝ้ ่าบาทไม่ พอใจทา่ นไปดว้ ย วา่ กนั วา่ อยใู่ กลฮ้ อ่ งเต้กเ็ หมอื นอยกู่ บั เสอื ไวใ้ จไมไ่ ด”้ “ยามนีฮอ่ งเตท้ รงพระประชวรยงั ไมไ่ ดส้ ต”ิ เนียเถยี นชงิ คดิ วา่ นางยงั ไมร่ จู้ งึ เลา่ ใหฟ้ ัง “เป็นฝีมอื ใครกนั ?” หลวิ จา้ วเวย่ ถาม “เจา้ ลองทายดสู ”ิ “ถา้ ใหข้ า้ ทาย ขา้ ขอทายว่าเป็นเหลยี วฮองเฮา” เนียเถยี นชงิ มองนางอยา่ งประหลาดใจเมอื นางเอย่ ชอื ออกมาไดอ้ ยา่ งแมน่ ยาํ “ทาํ ไมเจา้ ถงึ คดิ วา่ เป็นฮองเฮา” นยั น์ตาของหญงิ สาวเกดิ หลุมลกึ “เพราะถา้ ขา้ เป็นนางขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 3 กจ็ ะทาํ พษิ รา้ ยทสี ดุ คอื ใจสตรี ท่านไมเ่ คยไดย้ นิ ร?ึ ” “ขา้ จะจาํ ไวว้ า่ อยา่ ทาํ ใหเ้ จา้ โกรธ” เนียเถยี นชงิ หวั เราะใน ลาํ คอ “อูเ่ หอตใี ชส้ ตรมี ากมายเป็นหมากเบยี เพอื ใหไ้ ดอ้ าํ นาจ ไม่ แปลกทเี ขาจะตอ้ งยอ่ ยยบั เพราะสตร”ี หญงิ สาวกลา่ ว อยา่ งมคี วามนยั นางนกึ ถงึ การทเี ฉนิ จงิ สง่ ออี ไี ปทสี กุลอู่ ทงั ๆ ทรี อู้ ยแู่ ลว้ วา่ ทนี นั จะกลายเป็นนรกสาํ หรบั ออี แี ต่เขา กย็ อม ชาตนิ ีเขาใชว้ ธิ รี บั สนมมากมายเพอื สรา้ งฐาน อาํ นาจ ใชฮ้ องเฮาควบคมุ สนมแต่กลบั เหยยี บบา้ นเดมิ ฮองเฮาเอาไวไ้ มใ่ หเ้ งยหน้า พอลกู นางตายยงั บงั คบั นาง ใหอ้ อกเล่นงวิ ตอ่ หน้าคนมากมายเพอื รกั ษาฐานะตนเอง ใหม้ นั คง แมแ้ ตค่ วามยุตธิ รรมกไ็ มม่ อบให้ เขายงั ใช้ ใบหน้านางลอ่ ลวงฮเู จยี เล่อทงั ทตี ่อหน้านางกลบั แสดง ความเสน่หารกั ใครเ่ สยี ขนาดนนั สดุ ทา้ ยแมจ้ ะเป็นรกั ลกึ ซงึ โปรดปรานเหนอื ฝ่ายใน หงสค์ บู่ ารมี หรอื รกั แท้ ก็ ลว้ นไรค้ ่าตอ่ หน้าบลั ลงั กข์ องเขา หากคนเช่นนีไมต่ ายเพราะสตรตี า่ งหากถงึ จะแปลก... “เจา้ วา่ ป่านนีคณุ หนูใหญจ่ ะเป็นอยา่ งไรบา้ ง หายไปตงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 4 หลายวนั คนของกรมอาญาหาไปทวั ทงั เมอื งแลว้ ยงั ไมเ่ จอ แมแ้ ต่เงา” “จะอยา่ งไร ขา้ ละ่ กลวั จะเป็นขา่ วรา้ ยมากกวา่ ขา่ วดี หายไปทงั วนั ทงั คนื กบั ผชู้ ายมากมายขนาดนนั คณุ หนู ใหญ่กง็ ามแสนงาม” “งามมากกเ็ ป็นภยั จรงิ ๆ แตเ่ พราะความงามนีอาจจะ ชว่ ยชวี ติ นางกไ็ ด้ หากพวกโจรคดิ จะฆา่ นางกค็ งเสยี ดาย ความงามอยบู่ า้ ง” “แตถ่ า้ ตอ้ งเป็นเมยี พวกโจรถอ่ ยเชน่ นนั สตู้ ายเสยี ไม่ ดกี ว่าร”ึ “พวกปากพลอ่ ย!” อาหนิงทยี นื ฟังอยนู่ านแลว้ โยนตะกรา้ เขา้ มากลางวงสนทนาของพวกบา่ วซกั ลา้ ง “พวกเจา้ กลา้ ดอี ยา่ งไรมาสาปแช่งคณุ หนูของขา้ ” พวกบา่ วทนี นิ ทารวู้ า่ ตวั เองผดิ แตก่ โ็ กรธทถี กู เดก็ อยา่ ง อาหนงิ มาตะโกนใสจ่ งึ ถกคอขนึ เถยี ง “หรอื ทพี วกขา้ พดู มนั ไมจ่ รงิ คณุ หนูของเจา้ หายไปตงั หลายวนั ไมร่ เู้ ป็นตาย รา้ ยดอี ยา่ งไร คนขา้ งนอกเขาลอื กนั ไปทวั วา่ นางถกู คนยาํ ยไี ปแลว้ ดว้ ยซํา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 5 “ผเี จาะปากพวกเจา้ มาพดู หรอื ไร! ปากเหมน็ คลุง้ สมแลว้ ทตี อ้ งทาํ งานอยแู่ ต่ในทแี บบนี ไมไ่ ดอ้ อกไปเจอหน้าใคร เขา” อาหนิงตะโกนดว้ ยความโกรธ “นงั เดก็ นีกลา้ ดา่ ขา้ งนั ร!ึ ” “ใช่ รอทา่ นหญงิ ของขา้ กลบั มาขา้ จะทาํ มากกว่าดา่ ดว้ ย ขา้ จะใหท้ า่ นหญงิ ขายบา่ วสารเลวทสี าปแชง่ นายอยา่ ง พวกเจา้ ออกจากจวนใหด้ ”ู “ฮ่าๆ ถา้ อยา่ งนนั กร็ อใหเ้ จา้ นายเจา้ กลบั มาใหไ้ ดก้ อ่ น เพราะถา้ นางไมก่ ลบั มา เจา้ จะโดนขา้ ตบปากใหฟ้ ันรว่ ง” อาหนงิ ไมอ่ ยรู่ อใหโ้ ดนรมุ นางเดนิ ลงสน้ เทา้ ดว้ ยความ หงดุ หงดิ พลางปาดนําตาป้อยๆ กลบั ไปทเี รอื นจวิ ฮวา มฝี ่ ู เหน็ นางตาแดงเถอื กกร็ บี เขา้ ไปประคอง “เกดิ อะไรขนึ เจา้ รอ้ งไหท้ ําไม?” “พวกบ่าวในหอ้ งซกั ผา้ พวกมนั ปากพลอ่ ยถงึ กบั กลา้ สาปแชง่ ทา่ นหญงิ ” อาหนิงกลวั เหลอื เกนิ ทถี งเยยี นนาง ไมม่ ที พี งึ อกี แลว้ นอกจากหลวิ จา้ วเว่ยทนี างตดั สนิ ใจ ตดิ ตามมารบั ใช้ ถา้ หลวิ จา้ วเวย่ เป็นอะไรไปพวกนาง อาจจะถูกขายทงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 6 “ขา้ เกลยี ดพวกบา่ วในจวนนนี กั ตอนทา่ นหญงิ อยพู่ วกมนั คอยพะเน้า พะนอเอาใจเรอื นเราไมข่ าด นที า่ นหญงิ หายไปไมก่ วี นั ทา่ นดอู าหารทพี วกมนั สง่ มาใหเ้ รอื นเราสิ มแี ต่เศษผกั แถมรสชาตยิ งั เหลอื รบั นีมนั จงใจรงั แกกนั ชดั ๆ” อาหนิง ยงั คงเชด็ นําตาไปพลางบ่นไปพลาง มฝี ่ถู อนหายใจพลางหนั ไปมองอาเจนิ ทนี งั นิงเงยี บแตส่ ี หน้าเตม็ ไปดว้ ยความเครยี ด “คงไดแ้ ต่ภาวนาใหท้ า่ น หญงิ รบี กลบั มา” ฝ่ายกรมอาญาเลกิ คน้ หาไปตงั แต่เมอื วาน แตค่ นของสกลุ หลวิ ยงั ออกคน้ หาอยู่ เพราะหลวิ หาน เป็นคนสงั “ขอใหท้ า่ นหญงิ ปลอดภยั กลบั มากพ็ อแลว้ ” “ทางปานเก๋อหวั ไมม่ ขี า่ วบา้ งเลยร?ึ ” มฝี ่ถู ามอาเจนิ “สบื ไปไดเ้ จอแคร่ ถมา้ เกา่ ทพี วกมนั ใชก้ อ่ นจะเปลยี น หลงั จากนนั กต็ ามต่อไมไ่ ดแ้ ลว้ ” ปานเกอ๋ หวั เองกโ็ กรธ ตวั เองมากทไี มไ่ ดอ้ ยคู่ มุ้ กนั หลวิ จา้ วเวย่ ในเวลาคบั ขนั เขา ทุม่ เทหาทางสบื หานาง แตด่ ว้ ยตวั คนเดยี วทาํ ใหท้ ุกอยา่ ง ไมง่ า่ ย ดงั นันตลอดหลายวนั ทผี า่ นมาเขาจงึ แทบไมไ่ ด้ นอน จะกลบั มาทจี วนนีเพอื ถามขา่ วหลวิ จา้ วเวย่ เทา่ นนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 7 “ถา้ คณุ หนูไมก่ ลบั มา เราจะทาํ อยา่ งไรด?ี ” อาหนิงรสู้ กึ หวนั ใจเหลอื เกนิ “เจา้ อยา่ เพงิ คดิ ไปไกล คุณหนูของเราฉลาดแคไ่ หนพวก เจา้ กร็ ดู้ ี นางตอ้ งหาทางกลบั มาไดแ้ น่” อาเจนิ สดู หายใจ ลกึ เพอื ตงั สติ “ยามนีเราตอ้ งอดทนใหม้ าก เจา้ นายไมอ่ ยู่ ปกป้องเชน่ นี อยา่ ออกไปทะเลาะมเี รอื งกบั ใคร เพราะจะ ไมม่ ใี ครในจวนนชี ว่ ยเจา้ ไดอ้ กี แลว้ ” อาหนิงหน้าซดี กอ่ นจะกม้ หน้ายอมรบั ผดิ นางใจรอ้ น เกนิ ไปและคดิ ไมร่ อบคอบ หากนางกบั พวกนนั ทะเลาะ เบาะแวง้ เรอื งไปถงึ พอ่ บา้ น ในเวลาเชน่ นนี างอาจถกู โบย จนตายกไ็ ด้ “ยามนีเราต้องหนักแน่นอดทนเอาไว้ รอแคค่ ุณหนูกลบั มา ไมว่ า่ ความ คบั ขอ้ งใจใดๆ ถงึ ตอนนีคณุ หนูตอ้ งช่วยเราชาํ ระแน่” “ขา้ เขา้ ใจแลว้ ” “อกี ครงึ ชวั ยามจะถงึ ประตเู มอื งถงเยยี น เราตอ้ งไปตอ่ ดว้ ยมา้ ” เนีย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 8 เถยี นชงิ บอกนางขณะประคองมอื นางลงจากรถมา้ หลวิ จา้ วเวย่ เขา้ ใจความคดิ ของเนียเถยี นชงิ เขาตอ้ งการใหค้ น ในเมอื งเหน็ วา่ เขาพานางเขา้ เมอื งอยา่ งใกลช้ ดิ เพอื บงั คบั ไมใ่ หห้ ลวิ เฉยี นมที างเลอื กเรอื งการแต่งงาน “พอเขา้ เมอื งแลว้ อาจมคี นพดู จาไมเ่ ขา้ หอู ยบู่ า้ ง เจา้ ทน ไมก่ วี นั ขา้ จะจดั การเรอื งนีใหเ้ รว็ ทสี ดุ ” “ทา่ นอยา่ ทาํ เหมอื นขา้ เป็นคนไมม่ คี วามอดทนถงึ เพยี ง นนั ” นางปรายตามองเขาอยา่ งละเหยี ใจ “ขา้ ไมอ่ ยากใหเ้ จา้ ตอ้ งทนกบั อะไรเลยต่างหาก” เนียเถยี นชงิ เอย่ พรอ้ มรอยยมิ กวา้ ง หวงั เซยี วเหน็ ภาพนีแลว้ รูส้ กึ เหมอื นตวั เองตาฝาด เนีย เถยี นชงิ ตอ่ หน้าผอู้ นื มกั สุภาพเป็นมติ ร มรี อยยมิ น้อยๆ ประดบั หน้า แตเ่ นยี เถยี นชงิ ในเวลาสว่ นตวั แทบไมเ่ คย แสดงสหี น้าอนื เลยดว้ ยซํา ดงั นนั รอยยมิ สวา่ งไสวเชน่ นี ชา่ งทาํ ใหน้ ่าขนลุกจรงิ ๆ หวงั เซยี วเงยหน้ามองฟ้าและ แอบสวดภาวนาอยใู่ นใจ หลวิ จา้ วเว่ยขนึ มา้ ไปกบั เนยี เถยี นชงิ สองคน เวลานีเขาจง ใจทาํ ใหผ้ มนางกระเซอะกระเซงิ และทาํ ใหด้ คู ลา้ ยวา่ นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 9 บาดเจบ็ จนตอ้ งกอดรดั เอาไวไ้ มใ่ หต้ กมา้ หญงิ สาวเองก็ เลน่ งวิ เรอื งนีอยา่ งสมบทบาท ดงั นนั ในยามบา่ ยวนั นนั ผคู้ นบนถนนหน้าประตเู มอื งจงึ ไดเ้ หน็ วา่ จว้ งหยวนสกุล เนียเป็นคนพาท่านหญงิ ซนิ หลงิ ทสี ลบไสลกลบั เขา้ ถง เยยี น เนียเถยี นชงิ ไมไ่ ดพ้ านางกลบั จวนสกุลหลวิ แตพ่ านางไป ทรี า้ นขายยาแทน เพอื เพมิ คนทจี ะเหน็ ความสมั พนั ธข์ อง พวกเขา และใหห้ มอชว่ ยกอบกูช้ อื เสยี งของนาง ไมน่ านหลวิ หานทกี าํ ลงั คราํ เครง่ กบั ตํารากไ็ ดร้ บั รายงาน เรอื งหลวิ จา้ วเว่ย นนั เป็นครงั แรกทเี ขาเสยี มารยาทอยา่ ง ลมื ตวั เดก็ ชายรบี ออกจากจวนทนั ที พอๆ กบั อาเจนิ มฝี ่ ู และอาหนิง ทวี งิ ออกจากเรอื นทนั ทที ไี ดย้ นิ ขา่ วจนลมื ใส่ รองเทา้ ปานเก๋อหวั เองกร็ บี มงุ่ หน้าไปทรี า้ นขายยา แมแ้ ต่หลวิ เฉยี นกร็ บี ไปทนี นั “ทา่ นหมออาการลูกขา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง?” หลวิ เฉยี นขมวด ควิ มนุ่ ขณะ ทถี าม เขาไมแ่ น่ใจว่าควรดใี จหรอื เสยี ใจทหี ลวิ จา้ วเวย่ ก ลบั มา นางอาจจะทาํ ใหช้ อื เสยี งของจวนสกลุ หลวิ ฉาวโฉ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 0 เพราะเรอื งนี “ทา่ นหญงิ ถกู ทาํ รา้ ยทาํ ใหม้ บี าดแผลฟกชาํ ไมน่ ้อย คนรา้ ยลงมอื หนกั เพอื เอาชวี ติ นาง โชคดที ยี งั รอดมาได”้ หมอโกหกตามทเี นียเถยี นชงิ นดั แนะ “เอาชวี ติ งนั รึ พวกสารเลวกลา้ ลงมอื กบั ลกู สาวขา้ เชน่ นีได้ อยา่ งไร” หลวิ เฉยี นแสรง้ ตะโกนอยา่ งขนุ่ เคอื ง “ใตเ้ ทา้ เนีย ขอบคุณทา่ นทชี ว่ ยเหลอื พสี าวขา้ ” หลวิ หาน ประสานมอื คาํ นบั เนยี เถยี นชงิ อยา่ งจรงิ จงั “ทา่ นหญงิ เป็นคนดี ขา้ ไมอ่ าจละเลยไมช่ ว่ ยเหลอื ได้ ตอ้ ง ขอโทษสกลุ หลวิ ของพวกทา่ นแลว้ ทขี า้ ล่วงเกนิ เชน่ นี” เขา หมายถงึ อากปั กริ ยิ าใกลช้ ดิ เกนิ งามของชายหญงิ ทไี มไ่ ด้ แต่งงาน “ยามนีสาํ คญั คอื อาการจา้ วเว่ย เรอื งอนื ยงั ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง พดู ถงึ ” หลวิ เฉยี นคลา้ ยรวู้ า่ เนียเถยี นชงิ มคี วามนัยแอบ แฝงในคาํ ขอโทษ แต่เขาตอ้ งการยอื เวลาเพอื พจิ ารณา ผลไดผ้ ลเสยี ใหร้ อบคอบ หลวิ หานเหน็ วา่ บดิ าตอ้ งการเปลยี นเรอื งกห็ นั ไปถามเนีย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 1 เถยี นชงิ “ใตเ้ ทา้ เนีย ทา่ นพบพสี าวขา้ ไดอ้ ยา่ งไร?” “พสี าวของเจา้ ใจเดด็ นางถูกพวกโจรไลต่ อ้ นมาตลอดทาง นางเลอื กจะกระโดดลงจากหน้าผาเพอื รกั ษาความบรสิ ทุ ธิ ของตน ตวั ขา้ ไดย้ นิ เกยี วกบั สมุนไพรวเิ ศษชนดิ หนึงที งอกหลงั มา่ นนําตกเทา่ นนั ... ฝ่าบาททรงพระประชวร ในชว่ งนี ขา้ ไมอ่ าจทนนิงเฉยอยไู่ ด้ จงึ ตงั ใจออกไปหา สมนุ ไพร แต่กลบั ไดเ้ หน็ ท่านหญงิ กระโดดลงมาพอดี จงึ ไดช้ ว่ ยเหลอื นางและพาหนีจากคนรา้ ยพวกนนั ” เรอื งเลา่ นีมชี อ่ งโหวม่ ากมาย แตเ่ หน็ ไดช้ ดั วา่ เนียเถยี นชงิ ตอ้ งการ ป้องกนั คาํ ครหาใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ คนสกุลหลวิ ไมเ่ หน็ ว่าเสยี ประโยชน์จงึ พยกั หน้ารบั แมจ้ ะมขี อ้ สงสยั ยามนันพวกบ่าวของหลวิ จา้ วเว่ยมาถงึ พวกนางกร็ บี ขอ เขา้ ไปปรนนิบตั ผิ เู้ ป็นนายดา้ นในหอ้ งตรวจดา้ นหลงั รา้ น ขายยา ทนั ทที เี หน็ หลวิ จา้ วเวย่ พวกนางกต็ รงเขา้ ไปกอด แลว้ รอ้ งไหอ้ ยา่ งโลง่ ใจ หญงิ สาวแสรง้ ว่าเพงิ ฟืนใหพ้ วก บ่าวพยงุ ขนึ นงั หลวิ หานไดย้ นิ ว่าพสี าวฟืนแลว้ กร็ บี เขา้ ไปดู เหน็ ใบหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 2 ซดี เซยี วกบั ชดุ ทมี รี อ่ งรอยเปือนกร็ สู้ กึ แคน้ ใจพวกทกี ลา้ ทาํ รา้ ยนาง “มานีส”ิ หลวิ จา้ วเว่ยกวกั มอื เรยี กหลวิ หานทยี นื นงิ อยู่ เดก็ ชายกา้ วเขา้ ไปหาพสี าวอยา่ งลมื ตวั หลวิ จา้ วเว่ยจงึ ควา้ ตวั เขามากอดแลว้ ลบู หลงั อยา่ งปลอบใจ “พขี อโทษ ทาํ ใหเ้ จา้ ตกใจแลว้ ” หลวิ หานอยากจะคา้ นวา่ ตนไมไ่ ดต้ กใจและไมไ่ ดห้ ว่ ง กงั วลเกยี วกบั นาง แต่เมอื ถูกกอดอยอู่ ยา่ งนนั นําตากซ็ มึ ออกมาทหี างตาโดยไมร่ ตู้ วั เมอื คนไปหอ้ งดา้ นหลงั กนั หมด ดา้ นหน้าเหลอื แคห่ ลวิ เฉยี นกบั หมอเขาเลยกดเสยี งตําถามหมออยา่ ง เครง่ เครยี ด “ทา่ นหมอ ลกู สาวของขา้ ไมไ่ ดถ้ กู คนขม่ เหง ใชห่ รอื ไม?่ ” เนียเถยี นชงิ ทกี าํ ลงั จะเดนิ จากไปไดย้ นิ คาํ ถามนีกช็ ะงกั เขาแน่ใจวา่ หลวิ เฉยี นไมไ่ ดถ้ ามคําถามนีเพราะเป็นหว่ ง หลวิ จา้ วเวย่ แต่เพราะกลวั นางจะทาํ ใหเ้ ขาอบั อาย ต่างหาก ชายหนุ่มรสู้ กึ ขยะแขยงบดิ าอยา่ งหลวิ เฉยี น จรงิ ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 3 หมอเฒา่ มสี หี น้าลาํ บากใจ เขาสา่ ยหน้าทนั ที “ไมม่ เี รอื ง เช่นนนั ท่านเจา้ กรมวางใจได้ ทา่ นกไ็ ดย้ นิ ใตเ้ ทา้ เนียแลว้ ว่าทา่ นหญงิ พยายามหนแี ละรกั ศกั ดศิ รขี องตนแคไ่ หน ... อกี ครหู่ นึงขา้ จะจดั ยาให้ ทา่ นสามารถพาทา่ นหญงิ กลบั จวนไดเ้ ลย” หมอเฒา่ พดู ตดั บทแลว้ เลยี งไป แต่สหี น้าหลวิ เฉยี นยงั ไมว่ างใจ ปกตสิ ตรที ถี กู ฉุดไปหรอื หายไปกบั ผชู้ ายขา้ มวนั ขา้ มคนื ตอ่ ใหไ้ มถ่ กู ขม่ เหงแตช่ อื เสยี งกพ็ งั พนิ าศยอ่ ยยบั อยดู่ ี พวกนางมกั จะตอ้ งฆา่ ตวั ตายเพอื พสิ จู น์ความบรสิ ทุ ธขิ อง ตน ถา้ เขาอยากรกั ษาชอื เสยี งของจวนเอาไวก้ อ็ าจจะตอ้ ง บงั คบั ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยตาย แต่หลวิ จา้ วเว่ยเป็นสตรที มี บี รรดาศกั ดแิ ละชอื เสยี งเดมิ ของนางโดง่ ดงั ไปทงั เมอื ง หากจะลงมอื อะไรกค็ งไมง่ า่ ย ผนวกกบั เรอื งของเจนิ ฮุย่ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวกี อ่ นหน้านี การทหี ลวิ จา้ วเว่ยมชี วี ติ อยคู่ วรจะมปี ระโยชน์มากกวา่ ตาย หลวิ เฉยี นจมอยกู่ บั ความคดิ ตวั เอง เยน็ นนั คนสกุลหลวิ รบั หลวิ จา้ วเวย่ กลบั จวน เนียเถยี นชงิ ตอ้ งการเบยี งเบนขา่ วลอื ทวี า่ หลวิ จา้ วเว่ยถูกโจรขม่ เหงจงึ ใหค้ นกระพอื ขา่ วเรอื งความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 4 สมั พนั ธค์ ลมุ เครอื ระหว่างเขากบั หลวิ จา้ วเว่ยแทน บา้ งก็ พูดไปว่าระหว่างพานางหนีคนรา้ ยเขากบั หญงิ สาวไดค้ า้ ง ในป่าดว้ ยกนั สองต่อสอง เนียเถยี นชงิ เป็นทรี จู้ กั เพราะ ตําแหน่งจว้ งหยวนและสรา้ งผลงานหลายครงั หลวิ จา้ วเว่ ยเองกเ็ ป็นสตรที โี ดดเดน่ ทสี ุดในถงเยยี นในชว่ งทผี า่ นมา ความสมั พนั ธค์ ลมุ เครอื และการเตมิ แตง่ จนิ ตนาการ ชว่ งเวลาในป่าของคนทงั สองดนู ่าสนุกกว่าการพูดเรอื ง โจรอยา่ งสนิ เชงิ สาวใชท้ งั สามราวกบั ตนื จากฝันรา้ ย พวกนางจอ้ งนายสาว ไมใ่ หค้ ลาดสายตา ขอเพยี งหลวิ จา้ วเว่ยขยบั กายแค่ เลก็ น้อยพวกนางกพ็ รอ้ มจะรบั ใชท้ นั ที หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ออ่ นใจกบั ทา่ ทางเป็นกงั วลคลา้ ยกลวั วา่ นางจะหายวบั ไป ถา้ หากไมจ่ บั ตามองเอาไว้ เลยปลอ่ ยเลยตามเลย แต่ หลงั จากกลบั มาถงึ จวนไมน่ านหลวิ เฉยี นกไ็ ล่บา่ วออกไป ขา้ งนอกแลว้ เปิดปากคยุ กบั นางตามลาํ พงั “เกดิ อะไรขนึ กนั แน่?” “ใตเ้ ทา้ เนียน่าจะอธบิ ายใหท้ า่ นพ่อทราบหมดแลว้ มใิ ช่ หรอื เจา้ คะ?” หลวิ จา้ วเว่ยตอบอยา่ งไรอ้ ารมณ์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 5 “ขา้ อยากรเู้ รอื งจรงิ เกดิ อะไรขนึ กนั แน่ ใครเป็นคนสงั ให้ จบั ตวั เจา้ ไป” หลวิ จา้ วเว่ยกุมถว้ ยชาเอาไวเ้ พอื อุ่นมอื ครหู่ นงึ ถงึ เงยหน้า ขนึ มาตอบ หลวิ เฉยี น “ทา่ นอยากทราบชอื เขาจรงิ ๆ หรอื เจา้ คะ” นาง มองบดิ าอยา่ งบบี คนั “ชอื ของคนผนู้ นั หากทา่ นทราบ อาจจะทําใหท้ า่ นเป็นอนั ตรายถงึ ชวี ติ ทเี ดยี ว แตถ่ า้ ทา่ น พอ่ หว่ งใยขา้ จนไมส่ นใจวา่ ต้องพบกบั อนั ตรายขา้ กย็ นิ ดี จะเลา่ ใหฟ้ ัง” หลวิ เฉยี นจอ้ งนางอยา่ งไมช่ อบใจ แต่ดทู า่ ทางทไี มค่ ลา้ ย โกหกของหลวิ จา้ วเวย่ แลว้ เขากไ็ มอ่ ยากเสยี ง หลวิ เฉยี นกดตามองใบหน้างามพลิ าสลาํ ของบุตรแี ลว้ กค็ าดเดาอยู่ ในใจ รปู โฉมลกั ษณะนีไมแ่ ปลกทจี ะดงึ ดดู สายตาคน อนั ตรายทงั หลาย คนทลี งมอื ทาํ เรอื งนีอาจจะเป็นคนทเี ขา ไมอ่ าจแตะตอ้ งได้ “ถา้ อยา่ งนนั กไ็ มต่ อ้ งบอกขา้ ” หลวิ จา้ วเว่ยยมิ หยนั ความเหน็ แกต่ วั ของหลวิ เฉยี น บดิ าที ไรร้ กั ต่อนาง ไมก่ ลา้ แมแ้ ต่จะฟังชอื คนลงมอื ดงั นนั นางไม่ หวงั ว่าเขาจะชว่ ยเรยี กรอ้ งความยตุ ธิ รรมใหน้ าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 6 “แต่เนียเถยี นชงิ ไปชว่ ยเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร ขา้ ไมเ่ ชอื วา่ เขาจะ เขา้ ป่าไปหาสมนุ ไพร” “ขา้ พบใตเ้ ทา้ เนียในป่าจรงิ แตเ่ ขาเขา้ ป่าไปทาํ ไม สตรี อยา่ งขา้ จะกลา้ สอดเหน็ เรอื งของขนุ นางไดอ้ ยา่ งไร” หลวิ เฉยี นจอ้ งนางอยา่ งจบั ผดิ แต่คดิ ว่าคนอยา่ งเนียเถยี นชงิ ทที าํ งานรบั ใชใ้ กลช้ ดิ ฝ่าบาทคงไมโ่ งข่ นาดเปิดเผย ความลบั ใหค้ นแปลกหน้าทราบ “หลงั จากนีเจา้ ทําตวั สงบเสงยี มใหม้ าก อยา่ ใหม้ ปี ัญหา เช่นนีอกี ” หลวิ เฉยี นสงั แลว้ เดนิ ออกไป หลวิ จา้ วเว่ยเบะปากอยา่ งดแู คลน คนลงมอื จบั ตวั นางเป็น คนอนื แต่บดิ ากลบั บอกว่านางเป็นคนสรา้ งปัญหา หาก นางมใี จรกั ใครผกู พนั กบั หลวิ เฉยี น สกั หน่อยคงอยากผกู คอตายจรงิ ๆ หลงั กลบั มา “คณุ หนู ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ สง่ เหด็ หลนิ จอื มาใหเ้ จา้ คะ่ ” อาเจนิ เขา้ มารายงาน “เกบ็ ไวใ้ นคลงั เถอะ ดา้ นนอกเป็นอยา่ งไรบา้ ง” หลวิ จา้ ว เว่ยจบิ ชาแลว้ ถามนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 7 “พวกเรอื นอนื ดอู ยากรอู้ ยากเหน็ กนั มาก แตด่ ที ฮี หู ยนิ ผู้ เฒา่ สงั ไวว้ า่ หา้ มรบกวนคณุ หนู ไมเ่ ชน่ นันพวกคณุ หนู ทงั หลายคงแหก่ นั มาทนี ีแลว้ ” “คงอยากจะมาดใู หแ้ น่ใจว่าขา้ ยอ่ ยยบั ขนาดไหนกระมงั ” หลวิ จา้ วเว่ยพดู อยา่ งไมย่ หี ระ “ตอนขา้ ไมอ่ ยใู่ นจวนเกดิ อะไรขนึ บา้ ง” “ลว้ นเป็นเรอื งเลก็ น้อย พวกบา่ วเหยยี บยาํ คนตกตํา ประจบเอาใจคนอยสู่ งู อาหนิงกเ็ คยไปทะเลาะกบั บ่าวที หอ้ งซกั ลา้ งเพราะพวกนันปากพลอ่ ย หรอื พอคณุ หนูไม่ อยอู่ าหารทสี ง่ ใหเ้ รอื นเรากไ็ มด่ เี ทา่ แต่กอ่ น” “ลําบากพวกเจา้ แลว้ ละ่ ” หลวิ จา้ วเวย่ ถอนหายใจ “ไมน่ บั วา่ ลาํ บากอะไร” อาเจนิ ขยบั มาจบั มอื นายสาว เอาไว้ “แคไ่ ดเ้ หน็ วา่ คุณหนูกลบั มาอยา่ งปลอดภยั จะให้ พวกบา่ วลําบากกวา่ นกี ไ็ ด”้ “กอ่ นถูกจบั ไปขา้ เหน็ พวกมนั ทาํ รา้ ยเจา้ หายดแี ลว้ ร?ึ ” “คุณชายหกสงั ใหเ้ รยี กหมอมารกั ษา หายดแี ลว้ เจา้ คะ่ ” อา เจนิ เอย่ ยมิ ๆ “ทา่ นรองเจา้ กรมกบั ฮหู ยนิ กส็ ง่ คนมาถาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 8 ขา่ วบอ่ ยๆ ทงั ยงั ใหค้ นชว่ ยตามหาอกี แรง คณุ หนูกลบั มาแลว้ อยา่ ลมื ไปขอบคุณทางนนั ดว้ ยนะเจา้ คะ” “ไมร่ ทู้ า่ นตาทราบขา่ วแลว้ จะเป็นกงั วลหรอื ไม่ เจา้ เอาของ ดๆี ไปสกลุ เถาแลว้ ขอบคุณทา่ นน้าแทนขา้ สกั รอบ บอก วา่ ขา้ สบายด”ี “เจา้ คะ่ คุณหนู” อาเจนิ ออกไปหลวิ จา้ วเวย่ กส็ งั ใหป้ านเกอ๋ หวั เขา้ มา ชาย หนุ่มมสี หี น้าถมงึ ทงึ อยา่ งรสู้ กึ ผดิ เขามองนางแลว้ รบี คกุ เขา่ อยา่ งลุแกโ่ ทษ “เป็นความผดิ ของบา่ ว” “ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเจา้ หรอก ขา้ ใชเ้ จา้ ไปทาํ งานเองจะ เป็นความผดิ ของเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร อกี อยา่ งคนพวกนนั ฝีมอื สงู สง่ หากเจา้ อยอู่ าจจะไมไ่ ดม้ าคยุ กนั แลว้ กไ็ ด”้ คนของ ซอื ฟังลว้ นเป็นทหารเดนตาย ถา้ ปานเกอ๋ หวั ขวางพวกเขา อาจจะทาํ ใหส้ ญู เสยี ถงึ ชวี ติ “ระหวา่ งทขี า้ ไมอ่ ยเู่ กดิ อะไรขนึ บา้ ง?” “สกุลหยถู กู จบั ไปแลว้ ทางกรมอาญากก็ ําลงั เรง่ สบื สวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 9 ไดย้ นิ ขา่ วลอื วา่ สกุลกวนกบั สกุลป๋ ายจะถูกตดั สนิ ในไมช่ า้ ” หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ แลว้ กม็ องปานเก๋อหวั “เช่นนนั เจา้ กใ็ กลไ้ ดช้ าํ ระแคน้ แลว้ ” หลวิ จา้ วเว่ยวา่ ปาน เก๋อหวั ไมไ่ ดต้ อบแต่ยอมรบั วา่ ตนกาํ ลงั เฝ้ารอเวลานนั อยู่ “ตอนนีราชสาํ นกั ประกาศออกมาแลว้ วา่ ฝ่าบาททรงพระ ประชวรงดว่าราชการ แมแ้ ตป่ ระตวู งั หลวงกป็ ิดไมใ่ หค้ น ภายนอกเขา้ ออก ตอนทสี กุลหยถู กู จบั อนั อ๋องยงั ถูกขวาง อยดู่ า้ นหนา้ ประตวู งั ” “ดูเหมอื นฮองเฮาจะทาํ ตวั ลแุ กอ่ ํานาจจรงิ ๆ” การทําเชน่ นี นบั วา่ เป็นขอ้ ดใี นการปราบปรามคนทแี ขง็ ขนื ชวั คราว ทุก อยา่ งจะชะงกั งนั เพราะต่างฝ่ายตา่ งรอดทู ศิ ทางลมก่อน แตไ่ มน่ านพวกขนุ นางจะเรมิ กล่าวโทษนาง อาจรนุ แรงถงึ ขนั ถูกปลดและลงโทษอยา่ งหนกั ทวา่ เหลยี วฮองเฮาคง เลอื กแลว้ “จบั ตาดอู นั อ๋องใหด้ ี เขาตอ้ งหาวธิ ดี นิ รนชว่ ยสกลุ หยแู น่” “ขอรบั ” * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 0 หลวิ จา้ วเวย่ กลบั มาแลว้ แตข่ า่ วลอื ดา้ นนอกไมใ่ ช่เรอื ง ความโชครา้ ยของนาง แต่ผคู้ นกลบั คาดเดาวา่ ระหว่าง หนุ่มหลอ่ สาวสวยทา่ มกลางอากาศหนาวเยน็ กลางป่าจะ ทาํ อะไรกนั บา้ ง บางคนจนิ ตนาการไปไกลและพดู กนั ราว กบั วา่ เป็นเรอื งจรงิ สหี น้าหลวิ เฉยี นเมอื รขู้ า่ วครมึ ลง ดว้ ยฐานะเนยี เถยี นชงิ เหมาะสมจะเป็นลกู เขยของเขาจรงิ ๆ แต่รากฐานวงศ์ ตระกลู กลบั เทยี บกนั ไมไ่ ด้ แตย่ ามนีคนขา้ งนอกเอาแต่พดู กนั ราวกบั วา่ หลวิ จา้ วเว่ยกบั เนียเถยี นชงิ กลายเป็นคู่หมนั คหู่ มายกนั ไปแลว้ หลวิ เฉยี นหงดุ หงดิ ใจจรงิ ๆ แต่เขา หงดุ หงดิ ไดอ้ ยแู่ คส่ องวนั กม็ แี มส่ อื มาทปี ระตจู วน ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กบั หลวิ เฉยี นออกไปรบั หน้า กเ็ หน็ วา่ เป็นคน ของเนียเถยี นชงิ สง่ มาเพอื สขู่ อหลวิ จา้ วเวย่ เพอื รกั ษา ชอื เสยี งของนาง ทงั ยงั เตรยี มการผา่ นหกพธิ เี อาไวพ้ รอ้ ม ขอเพยี งพวกเขาพยกั หน้า หลวิ เฉยี นไมไ่ ดต้ อบทนั ทแี ละ ใหแ้ มส่ อื กลบั ไปก่อนสว่ นตวั เขากป็ รกึ ษากบั มารดา “ทา่ นแมเ่ หน็ วา่ เรอื งนขี า้ ควรจะทาํ อยา่ งไรด?ี ” “ยงั จะทาํ อะไรไดอ้ กี ขา้ งนอกลอื กนั ไปถงึ ไหนตอ่ ไหน อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 1 อยา่ งยามนีเนียเถยี นชงิ เป็นถงึ รองราชเลขาแลว้ แม้ ตระกลู จะดไู มม่ นั คงอยบู่ า้ ง แตล่ กู สาวเจา้ มเี รอื งงามหน้า เชน่ นี ต่อใหแ้ ตง่ ใหค้ นอนื กไ็ มแ่ น่จะไดค้ นทมี ฐี านะเทา่ เขา” ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เอ่ยเรยี บๆ “ถงึ เขาตวั คนเดยี วกม็ ใิ ชจ่ ะมี แต่ขอ้ เสยี เมอื ตวั คนเดยี วกจ็ ะทาํ ใหใ้ กลช้ ดิ กบั เรามากขนึ ถงึ ตอนนนั เจา้ ต้องการอะไรกแ็ คใ่ หล้ ูกสาวเจา้ ไปพูดสกั หน่อย มหี รอื เขาจะแลง้ นําใจไมช่ ว่ ยเหลอื ญาต”ิ “เป็นทา่ นแมท่ คี ดิ รอบคอบ” หลวิ เฉยี นไดย้ นิ วา่ งานแต่งนี จะมปี ระโยชน์กบั ตนกพ็ ยกั หน้ารบั “เรอื งสนิ สอดทองหมนั ของจา้ วเว่ยกไ็ มม่ ปี ัญหา ตงั แต่ ลกี ยุ้ เฟยเรยี กนางเขา้ ไปพบ ในจวนกจ็ ดั เตรยี มเรอื ง สนิ สอดและตรวจนบั สนิ เดมิ ไวแ้ ลว้ แมจ้ ะฉุกละหกุ ไปสกั หน่อย แตใ่ หพ้ วกบ่าวมนั ช่วยกนั ทาํ งาน อยา่ งไรก็ สามารถยา้ ยได”้ “นางเป็นท่านหญงิ ทฝี ่าบาทแต่งตงั หากจะแตง่ งานคง ตอ้ งทลู ขออนุญาตกอ่ น” หลวิ เฉยี นเพงิ นกึ ไดว้ า่ ฮ่องเต้ ทรงพระประชวร เรอื งนีอาจจะต้องรอลา่ ชา้ ออกไป “เรอื งนนั ใหฝ้ ่ายเจา้ บ่าวเป็นคนไปจดั การเถอะ หาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 2 ลว่ งเกนิ จนฝ่าบาทไมพ่ อใจกใ็ หโ้ ทษว่าเพราะเขาไมร่ ู้ ความ ไมเ่ กยี วอะไรกบั สกลุ หลวิ เรา ถา้ เขาอยากแตง่ กบั ลกู สาวเจา้ กใ็ หเ้ ขาเป็นคนออกหน้าแลว้ กนั ” “ยงั เป็นท่านแมท่ คี อยชแี นะขา้ ไดเ้ สมอ” หลวิ เฉยี นประ สานมอื คารวะในความคดิ อา่ นรวดเรว็ ของฮหู ยนิ ผู้ เฒา่ “เช่นนนั พรุง่ นีขา้ จะใหค้ นไปตอบความพวกเขา หาก พวกเขาทลู ขออนุญาตได้ เรากจ็ ะตกลงใหแ้ ตง่ ” “เอาแบบนันแลว้ กนั ” หลวิ เฉยี นทุบกาํ ปันกบั ฝ่ามอื อยา่ งพอใจ ไมน่ านหลวิ จา้ ว เว่ยทถี กู ตามมาพบกม็ าถงึ เรอื นหลกั “คารวะทา่ นยา่ คารวะทา่ นพ่อ” “รบี เขา้ มานังเถอะ รา่ งกายเจา้ ดขี นึ บา้ งหรอื ไม?่ ” ฮหู ยนิ ผู้ เฒา่ ถามดว้ ยนําเสยี งหว่ งใย “ดขี นึ มากแลว้ หลานอกตญั ทู าํ ใหท้ า่ นยา่ ตอ้ งเป็น กงั วล” หลวิ จา้ วเวย่ เอย่ ดว้ ยสหี น้ารูส้ กึ ผดิ “แคเ่ จา้ ปลอดภยั กพ็ อ” ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ โบกมอื อยา่ งไมถ่ อื สา กอ่ นจะเขา้ เรอื ง “ทยี า่ กบั พอ่ เจา้ เรยี กมาวนั นี เพราะมเี รอื ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 3 อยากจะถามเจา้ เมอื สกั ครมู่ แี มส่ อื มาหาผอู้ าวโุ ส อยากสู่ ขอเจา้ ใหใ้ ต้เทา้ เนียเถยี นชงิ ขา้ กบั บดิ าเจา้ ปรกึ ษากนั แลว้ เหน็ วา่ บุรษุ ผนู้ ที งั การงานทงั รปู โฉมนสิ ยั ใจคอไมม่ ขี อ้ ดา่ ง พรอ้ ย นบั ว่าเหมาะสมกบั เจา้ เลยอยากถามเจา้ ว่ายนิ ดี หรอื ไม่ หรอื หากมขี อ้ ตําหนิอนั ใดกบ็ อกเสยี กอ่ นทฝี ่ายเรา จะตอบกลบั ไป” คาํ พูดนิมนวลนีถอื วา่ เป็นธรรมเนียมเพอื แจง้ ใหท้ ราบเท่านนั แมห้ ญงิ สาวจะปฏเิ สธจรงิ ๆ แตถ่ า้ ผู้ อาวุโสตกลงนางกไ็ มอ่ าจคา้ นไดอ้ ยดู่ ี “เรอื งแต่งงานหลานแลว้ แตท่ า่ นยา่ กบั บดิ าจะจดั การเจา้ คะ่ สว่ นใตเ้ ทา้ เนียนันเขามพี ระคุณชว่ ยชวี ติ หลาน หลานไมม่ ขี อ้ ตําหนิผู้ มพี ระคุณใหเ้ ป็นความอกตญั แู น่นอน” หลวิ จา้ วเวย่ แสรง้ กม้ หน้าเอยี งอายเลก็ น้อย ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ดทู า่ ทางหลานสาวเหน็ ว่านางพอใจกบั การ แต่งงานครงั นีกค็ ลายใจ “แตเ่ รอื งนียงั ไมน่ บั วา่ เรยี บรอ้ ย ตอ้ งรอดวู ่าฝ่ายสกุลเนยี จะทลู ขออนุญาตสมรสใหเ้ จา้ ได้ หรอื ไม่ หากขอได้ งานแตง่ อาจจะเร่งรดั ไปสกั หน่อย เจา้ เองกค็ งไดย้ นิ ขา่ วลอื ดา้ นนอก...” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 4 “หลานไดย้ นิ มาบา้ งเจา้ ค่ะ” “เพอื รกั ษาชอื เสยี งของเจา้ เอง ควรแต่งงานใหเ้ รว็ ทสี ดุ ชาวบา้ นจะไดเ้ ลกิ พดู เพอ้ เจอ้ ” “หลานเขา้ ใจเจา้ ค่ะ” หลวิ จา้ วเวย่ ซอ่ นรอยยมิ รา้ ยกาจ เอาไว้ นางเองกอ็ ยากยา้ ยออกจากจวนสกลุ หลวิ ใหไ้ ว ทสี ดุ เชน่ กนั * เหลยี วฮองเฮาแปลกใจเลก็ น้อยทเี นียเถยี นชงิ มาพบนาง อกี ครงั เพราะเรอื งแตง่ งาน ตามปกตผิ มู้ บี รรดาศกั ดหิ าก จะแต่งงานจะมกี ารทลู ขออนุญาตเพอื เป็นการใหเ้ กยี รติ ราชสาํ นกั โดยปกตฮิ อ่ งเตจ้ ะทรงอวยพรและไมเ่ คย คดั คา้ นเรอื งของขนุ นางพวกนีอยแู่ ลว้ แต่ในยามนีฝ่าบาททรงพระประชวร ตามปกตไิ มค่ วรจดั งานมงคลใหเ้ อกิ เกรกิ แต่เพราะขา่ วลอื หนาหทู าํ ใหเ้ รอื งนี กลายเป็นเรอื งเรง่ ดว่ น “ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ งนั ร?ึ ” เหลยี วฮองเฮาแปลกใจ นางนึก ไปถงึ คนทนี อนนิงอยใู่ นหอ้ งถดั ไป หากเขาตนื ขนึ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 5 พบวา่ นางสนมลบั ๆ ทเี ขาแยง่ มาจากลกู ชายแตง่ งาน ออกไปแลว้ เขาจะทาํ สหี น้าอยา่ งไร? “ขอฮองเฮาประทานอนุญาตดว้ ยพ่ะยะ่ คะ่ ” เนียเถยี นชงิ ทลู “เรอื งมงคลเช่นนีขา้ ยอ่ มไมข่ ดั ขอ้ งอยแู่ ลว้ หากทนี ีเป็นฝ่า บาท ฝ่าบาทเองกค็ งไมข่ ดั ขอ้ ง เจา้ เป็นผมู้ ผี ลงานตอ่ บา้ นเมอื งมากมาย ทา่ นหญงิ เองกเ็ คยช่วยเหลอื บา้ นเมอื ง ไมน่ ้อย นบั ว่าเป็นคยู่ วนยางทฟี ้ากาํ หนดมา วนั งานเราจะ สง่ ของขวญั ไปอวยพรใหพ้ วกเจา้ ดว้ ย” เหลยี วฮองเฮา กลา่ วยมิ ๆ นางไมแ่ น่ใจว่าเนียเถยี นชงิ รใู้ บหน้าทแี ทจ้ รงิ ของหลวิ จา้ วเวย่ หรอื ไม่ แต่นนั ไมใ่ ชธ่ ุระกงการอะไรของ นาง หากเขาจะโงน่ นั กเ็ ป็นเรอื งของเขาเอง “ขอบพระทยั ฮองเฮาทที รงเมตตา” เนียเถยี นชงิ คกุ เขา่ ลง คาํ นบั นาง “ตอบแทนขา้ ดว้ ยการดแู ลสภาขนุ นางใหด้ กี พ็ อ” “เรอื งนนั เป็นหน้าทขี องกระหมอ่ มอยแู่ ลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” “เจา้ ออกไปไดแ้ ลว้ ” เหลยี วฮองเฮาไลเ่ ขาเพราะเรมิ รสู้ กึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 6 เหนือย เนยี เถยี นชงิ ทลู ลานางแลว้ ออกมาจากหอ้ งทรง พระอกั ษรกพ็ บกบั ซุนกงกง “ใตเ้ ทา้ เนียทา่ ทางยมิ แยม้ เชน่ นี มเี รอื งยนิ ดอี ะไรหรอื ขอรบั ” ซนุ กงกงทกั เขา “เป็นเพราะกาํ ลงั จะแตง่ งานกระมงั ” “แตง่ งานหรอื ขอรบั เรอื งมงคลจรงิ ๆ ยนิ ดกี บั ใตเ้ ทา้ ดว้ ย แต่วา่ คุณหนูจวนไหนกนั ทโี ชคดไี ดเ้ ป็นเจา้ สาวของใต้เทา้ เนีย” ซุนกงกงถามอยา่ งสนใจ “เป็นคุณหนูหลวิ จา้ วเว่ย ท่านหญงิ ซนิ หลงิ ” “ทะ-ทา่ นหญงิ หรอื ขอรบั ?” ซุนกงกงอดสบั สนไมไ่ ด้ ใน เมอื เขารคู้ วามสมั พนั ธข์ องฮ่องเตก้ บั หลวิ จา้ วเวย่ ดี เนีย เถยี นชงิ เหน็ สหี น้าเขาจงึ อธบิ ายพรอ้ มระบายยมิ จางๆ “จรงิ ๆ เป็นเรอื งบงั เอญิ ท่านหญงิ ถกู คนรา้ ยจบั ตวั ไปและ ขา้ มโี อกาสไดช้ ว่ ยเหลอื นาง แต่พอกลบั มาถงเยยี นผคู้ นก ลบั ลอื ไปไกล กงกงกร็ วู้ า่ เรอื งเช่นนีไมด่ สี าํ หรบั ผหู้ ญงิ ตวั ขา้ เป็นบรุ ษุ เงยหน้าไมอ่ ายฟ้ากม้ หน้าไมอ่ ายดนิ จะปล่อย ใหส้ ตรดี ๆี ถูกทาํ ลายชอื เสยี งไดอ้ ยา่ งไร” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 7 “ทแี ทเ้ ป็นเชน่ นี สวรรคค์ งกําหนดมาแลว้ จรงิ ๆ” “ใช่ สวรรคก์ าํ หนดมาแลว้ ” เนียเถยี นชงิ เอย่ ปากราวกบั มี ความหมายแอบแฝง แต่กวา่ ซนุ กงกงจะรสู้ กึ แคลงใจเขาก็ เดนิ จากไปแลว้ ซุนกงกงหน้ามดื ลง เมอื นกึ ถงึ หลวิ จา้ ว เวย่ เขากน็ กึ ไปถงึ ภาพของสตรที ไี ดม้ าจากสกลุ เฉนิ ที เกอื บลมื ไปแลว้ เมอื ไดร้ บั คําอนุญาตจากฮองเฮาทยี ามนีเป็นตวั แทนของ ฝ่าบาท เยน็ นนั การสขู่ อกเ็ กดิ ขนึ อยา่ งเป็นทางการและทวั ทงั เมอื งกไ็ ดท้ ราบถงึ เรอื งมงคลของสกุลหลวิ กบั สกลุ เนีย อกี ทงั กาํ หนดการทเี รง่ รบี ของพวกเขาทตี อ้ งการจดั งาน แต่งงานในอกี ครงึ เดอื นเท่านนั พวกบา่ วในจวนต่างก็ ทาํ งานกนั หวั หมนุ เพอื เตรยี มงาน “เนียเถยี นชงิ งนั หรอื เนียเถยี นชงิ !” หลวิ จา้ วอวที ซี บู ผอม และซดี เซยี วเนืองจากแพท้ อ้ งทวนถามอยา่ งไมเ่ ชอื หู แมน้ างจะไมไ่ ดร้ กั ใครเ่ นียเถยี นชงิ ลกึ ซงึ แต่เขากเ็ ป็น ผชู้ ายทนี างเคยฝันหา อยา่ งไรคนอยา่ งหลวิ จา้ วเว่ยกไ็ ม่ คคู่ วรกบั ผชู้ ายทดี เี ชน่ นี พอไดย้ นิ ขา่ วการแตง่ งานของ หลวิ จา้ วเว่ยนางกร็ สู้ กึ รบั ไมไ่ ด้ มนั ควรจะไดแ้ ตง่ กบั พวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 8 พ่อมา่ ยแก่และอปั ลกั ษณ์ ไมใ่ ชค่ นอยา่ งเนียเถยี นชงิ ! “ไดย้ นิ วา่ เป็นการแตง่ งานเพอื รกั ษาชอื เสยี ง” หลวิ ช่างองิ แอบอจิ ฉาทหี ลวิ จา้ วเวย่ วาสนาดี “รกั ษาชอื เสยี งอะไรกนั ขา้ ว่านังจงิ จอกนนั จงใจวางแผน เพอื จบั ผชู้ ายมากกวา่ ” หลวิ จา้ วอวเี อย่ อยา่ งหงดุ หงดิ เสยี วชงิ สบตากบั หลวิ ชา่ งองิ เงยี บๆ แตไ่ มค่ ดิ จะออก ความเหน็ เพมิ หลวิ จา้ วอวคี วา้ จอกชามาดมื ดบั อารมณ์แต่ จๆู่ กลบั ปวดแปลบในชอ่ งทอ้ ง “ทอ้ งขา้ ทอ้ งขา้ ---” “พระชายาเกดิ อะไรขนึ เพคะ พระชายา ตามหมอ ตาม หมอมาเดยี วนี!” เรอื นของหลวิ จา้ วอววี นุ่ วายขนึ มาทนั ที รา่ งซูบผอมของนางถกู อุม้ ไปวางไวบ้ นเตยี ง หลวิ จา้ วอวี กุมทอ้ งรอ้ งโอดโอยตลอดเวลา เหงอื กาฬผดุ ขนึ เตม็ หน้าผาก ไมน่ านหมอในตาํ หนกั กเ็ รง่ เขา้ มาตรวจ เขาสงั ยาตม้ บรรเทาอาการปวดของหลวิ จา้ วอวใี หก้ อ่ น “ทา่ นหมอพระชายาเป็นอยา่ งไรบา้ ง?” หลวิ ชา่ งองิ ถาม อยา่ งใจรอ้ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 9 หมอชราขมวดควิ มนุ่ สหี น้าไมด่ นี กั “ชพี จรเชน่ นีแปลก มาก ขา้ ไมเ่ คยพบสตรตี งั ครรภค์ นไหนมชี พี จรเชน่ นี” “ทา่ นหมอนีหมายความวา่ อยา่ งไร?” “ขา้ เองกไ็ มแ่ น่ใจ แต่ดเู หมอื นเดก็ ในครรภจ์ ะอ่อนแอมาก ทางทดี หี ลงั จากนีตอ้ งบํารุงพระชายาใหด้ ี อกี อยา่ งขา้ คดิ วา่ พระชายาควรจะนอนอยบู่ นเตยี งดกี วา่ ” “รา้ ยแรงขนาดนนั เลยหรอื เจา้ คะ” “ตอ้ งโทษทขี า้ ความรนู้ ้อย ชพี จรเชน่ นีแปลกมากจรงิ ๆ ขา้ เองกเ็ พงิ เคยพบจงึ พูดอะไรมากไมไ่ ด้ มแี ต่ตอ้ งใหพ้ ระ ชายาระวงั ทางทดี อี ยา่ เคลอื นไหวเกนิ จาํ เป็นจะดที สี ดุ ” “หรอื วา่ พระชายาจะถูกยาพษิ ?” หลวิ ชา่ งองิ คดิ ถงึ เลห่ ์ เหลยี มของสตรใี นวงั บางทอี าจจะมคี นตอ้ งการใหห้ ลวิ จา้ วอวแี ทง้ “เขม็ เงนิ ไมเ่ ปลยี นสี แปลว่าไมม่ พี ษิ ขา้ คดิ วา่ เรอื งนี อาจจะเป็นเพราะอาการเจบ็ ป่วยในตวั พระชายา เอง” เสยี วชงิ ไดย้ นิ เช่นนนั กห็ น้าซดี นางจาํ วนั บวงสรวง ฟ้าดนิ ได้ หลวิ จา้ วอวปี วดทอ้ งใจจะขาด รอ้ งเหมอื นถูก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 0 เชอื ดอยทู่ งั คนื นางเคยคดิ ว่าเรอื งนนั อาจจะสง่ ผลกบั ผู้ เป็นนาย แตพ่ อหลวิ จา้ วอวที อ้ งกเ็ ลกิ กงั วลไป ทวา่ เมอื ได้ ยนิ หมอพดู ภาพทหี ลวิ จา้ วอวกี ุมทอ้ งกรดี รอ้ งอยใู่ นหอ้ งก็ หวนกลบั มาอกี “ขอบคุณทา่ นหมอมาก” “พวกเจา้ อยา่ ลมื ทลู อนั ออ๋ งเรอื งนี” หมอชราเตอื นพวกนาง “ขา้ ทราบแลว้ ” เสยี วชงิ เดนิ ไปสง่ หมอออกจากเรอื นกอ่ น จะหนั กลบั มาดว้ ยสหี น้าไมด่ ี “เจา้ จะไปทลู อนั ออ๋ งหรอื ไม?่ ” หลวิ ชา่ งองิ รสู้ กึ ว่าเรอื งนีไม่ ควรใหอ้ นั อ๋อง ทราบ หากหลวิ จา้ วอวแี ทง้ ลกู ฐานะของนางจะไมม่ นั คง อกี ต่อไป เสยี วชงิ เองกค็ ดิ เหมอื นกนั “รอพระชายาตนื แลว้ คอ่ ยถามนาง หากพระชายาอยากให้ ไปทลู คอ่ ยวา่ กนั ตอนนนั ” เสยี วชงิ หาทางเอาตวั รอดซงึ หลวิ ชา่ งองิ กเ็ หน็ ดว้ ย ชว่ งสายของวนั ถดั มา มเี รอื งใหญ่ในเมอื งหลวง นนั คอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 1 การตดั สนิ คดสี กุลกวนและสกุลป๋ าย สกลุ กวนและสกลุ ป๋ ายรว่ มกนั เลยี งโจรป่า ขม่ เหงผคู้ น มี โทษเทา่ กบฏแผน่ ดนิ ทงั ยงั ฉอ้ โกงและคา้ กาํ ไรจากสนิ คา้ ผดิ กฎหมาย ผชู้ ายสกุลกวนทงั หมดถูกประหารชวี ติ สว่ น ผหู้ ญงิ ถูกขายเขา้ ซอ่ ง สว่ นทางสกลุ ป๋ ายยงั พอมเี สน้ สาย ชว่ ยเหลอื อยบู่ า้ ง ดงั นนั นอกจากผนู้ ําตระกลู คนสาํ คญั ที ถูกประหาร สตรแี ละเดก็ จะถูกเนรเทศไปชายแดน สว่ นของสกุลเจนิ กบั สกลุ หยนู นั เนอื งจากเกยี วพนั ถงึ ตําแหน่งเสนาบดี และยงั มขี อ้ ขดั แยง้ ในราชสาํ นักอกี มาก ดงั นนั จงึ ไมอ่ าจพพิ ากษาไดง้ า่ ยๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 8 64 writer.dek-d.com แสนชัง [ ทยอยปด ตอนเลม 3 ] - _____ แสนชงั _____#64. แตงงาน 100% 33-42 นาที อาจเพราะไมก ลา ลงมือกับสกลุ หยูอยางเดด็ ขาด กรมอาญาจึงอยากแสดงบางสง่ิ ใหดเู หมือนวาตน ไดท าํ งานอยา งเต็มทแี่ ลว เพอ่ื บรรเทาความไม พอใจของเหลียวฮองเฮา ดงั นนั้ การประหารคน สกุลกวนกบั สกลุ ปา ยจงึ ถกู ดําเนินการในวัน ถดั ไปหลงั มีการพิพากษา บรุ ุษในสกลุ กวนหลายสิบชวี ิตบา งรองไห บา ง ตกใจจนเลอะเลือน บางคนรองตะโกนขอความ เมตตาไมหยดุ หยอ น นายทานใหญต ระกูลกวนมี ใบหนาซดี เผอื ดตวั สั่นขณะที่ถูกทหารลากข้ึนไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 9 บนแทน ประหาร เนอ่ื งจากทาํ ผิดขอหารุนแรงดงั นนั้ จึงมกี ําหนดให ประหารดว ยการตัดเอว มีทหารอา นประกาศ ความผิดของนกั โทษและขานช่อื เรยี กคนขนึ้ ไป สาํ เรจ็ โทษตามลาํ ดับ ปานเกอ หวั อยูใ นฝงู ชน เขามองคนสกลุ กวนกาว ข้ึนแทน ประหารทลี ะคน ใบหนาคนุ เคยท่เี ขาเคย เหน็ ในวยั เยาว ใบหนาเหลา นท้ี เ่ี คยนับเปน ญาติ สนทิ ลกู พี่ลกู นอ ง บาวรับใชข องกวนเย่ยี จิน ใบหนา เหลานีท้ ี่รุมฉกี ท้ึงทรพั ยสมบตั ทิ ี่สกลุ ว่ันทงิ้ ไวใหกวนเย่ียจิน คนสกุลกวนถูกตดั เอวตายอยางทุกขท รมานทลี ะ คนทีละคนจนเลอื ดนองเตม็ ลานประหาร แตช ื่อ ถดั ไปก็ยงั ถกู ขานราวกบั จะไมม ีวนั ส้นิ สดุ ผคู นท่ี มงุ ดเู ร่มิ เบอ่ื หนายและขาดความตืน่ เตน แตปาน เกอหวั ยงั จอ งใบหนา กอนตายของคนพวกน้นั และจดจาํ เอาไวอยางแมน ยาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 0 ในมอื ของชายหนมุ มหี ยกทีเ่ ขานาํ มาจากโลงศพ ของกวนเยยี่ จิน เขาลบู มนั เพือ่ บอกกลา วคนรัก วา คนทท่ี ําใหเขาตายกําลงั ชดใชกรรมของพวกมนั ยามที่นายทา นใหญส กุลกวนขน้ึ มาบนลาน ประหาร ปานเกอหัวแทรกตัวข้นึ ไปดา นหนา “ไวช ีวิตดวย ไดโปรด ขายงั ไมอยากตาย ไวช วี ติ ขาดว ย” เขาตกประหมาและตะโกนซาํ้ เมือ่ ถกู จบั ใหคุกเขาลง ชายรางใหญต ัวสั่น คดิ ถงึ ความมัง่ คง่ั รงุ โรจนของสกลุ กวนในวนั วานราวเพ่ิงถกู ปลุกให ตื่นจากฝน หวานอนั ยาวนาน เขามองไปรอบๆ คลายจะเหน็ ผูค นหวั เราะกับทา ทางของเขา เดก็ บางคนชี้มาทเ่ี ขาแลว เอาหนิ ปาใส เขาไมก ลาเงย หนา ขนึ้ มอง คิดสาปแชงสกุลเจินกับสกลุ ปา ยท่ีพาสกลุ กวนลม จมเชน น้ี หากพวกเขายังอยู ทเ่ี จียงหนาน วนั นี้เขาอาจจะไมตาย ขณะทจ่ี มอยู ในความคดิ เขากเ็ หลือบไปเหน็ ชายหนมุ ผูห นึ่งทีด่ ู คนุ ตาเหลอื เกิน แตเ ขากลบั นกึ ไมอ อกวาอีกฝา ย เปน ใคร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 1 ปานเกอ หวั แสยะยม้ิ พรอ มเปด หยกในมือออกให นายทานสกุลกวนดู หยกของนอ งชายทเ่ี ขาฆา เองกบั มือ ตอใหผ านไปกีป่ ก็ไมค วรลืม นายทา นใหญม องตามมอื เขาอยา งงงงวยกอนจะ เบิกตาโพลง กวนเยยี่ จนิ ! หยกนั่นเปน ของกวนเยยี่ จนิ เขาเงย หนา มองปานเกอ หวั อกี คร้ังกอ นจะนึกไดวา ทําไม ถงึ คุน หนานกั ชายหนุม ผูน เ้ี คยเปน เพอื่ นเรียน ของนอ งชายเขา เปน บาวทีเ่ คยตามตดิ นองชาย เขาเปนเงากอ นจะถกู ไถตวั ออกไป นึกถงึ ตรงนน้ี ายทา นสกุลกวนก็ขนลุกเกรยี ว เม่อื นึกถึงหายนะและจดหมายปลอมที่ทาํ ใหส กลุ กวน แตกหกั กับสกุลปา ยเขาก็เริ่มเชื่อมโยงได นไ่ี มใช เพราะโชครา ยแตเ พราะคนมีเจตนา “เจา---” แตนา เสยี ดาย กอ นท่เี ขาจะไดพดู อะไร เพชฌฆาตกล็ งมอื ปลิดชีพเขาเสยี แลว เลอื ดสาดกระจายไปทวั่ ดวงตาของเขายงั คงเบงิ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 2 คา งอยางตกตะลึงแมจะตายไปแลว ปานเกอ หัวรสู ึกราวกับภเู ขาบนบา ทีแ่ บกมานาน ถูกถอนออก ยามนีค้ นท่ีสังหารคนรกั ของเขาลง ไปปรโลกแลว สว นพวกที่เคยเสพสุขบน ทรัพยสนิ ของสกลุ วั่นลวนลมจม บา งถูกประหาร บางถูกเนรเทศ ทําใหค วามแคนทต่ี ิดตามเขามา จากเจยี งหนานถกู ถอนออกไดเสยี ที ชายหนมุ ไมสนใจจะดูการประหารคนสกุลปา ยตอ เขากา วออกมาจากฝงู ชนอยา งเงยี บเชยี บ ดวงตาคูนัน้ ออ นโยนลงเล็กนอ ยขณะทีล่ บู บนผิว หยก เขาจรดมันกบั ริมฝปากเบาๆ กอนจะสอด เกบ็ เอาไวใกลห วั ใจดังเดิม “ครรภข องนางไมม น่ั คงงัน้ ร?ึ ” ฮูหยนิ ผูเฒาสกลุ หลวิ รูสึกตกใจเม่ือเส่ยี วชิงมาขอพบนางในชวง บา ยวันนี้เพราะเปน หวงพระชายาจงึ ตั้งใจมาขอ ความชวยเหลอื จากฝงสกุลหลวิ “เกิดอะไรขน้ึ ?” “ทา นหมอบอกวาครรภของพระชายาออ นแอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 3 กวา ปกติ จึงใหพระชายา นอนอยบู นเตียงไมใ หขยับไปไหน แตเ มื่อวานนี้ กลบั พบวา พระชายามเี ลอื ดออกตรง...” “แทงงั้นรึ?” “ทานหมอมาตรวจแลว บอกวา ยงั ไมไดแทง เจาคะ เพียงแตอันตรายเหลอื เกิน ยามนี้พระชายาตอง กินยาทกุ สองชวั่ ยามและนอนน่งิ ๆ อยา งเดยี ว แตก ย็ งั มีเลอื ดออกมาเปน ระยะ ทานหมอกังวล มาก” เส่ยี วชิงเหงอ่ื กาฬผุดเตม็ ขมบั ดวยความ กลัว “นางจะแทงไมได นางตอ งมลี ูกชายคนแรกให ทานอองใหได” ฮูหยินผูเ ฒาทบุ พนักเกา อีอ้ ยา ง หงุดหงิดใจ “ชอ่ื เสยี งนางขางนอกเลวรา ยเกินไป ไหนจะมีพระชายาเอกอีกคนคอยเปรียบเทยี บอยู หากนางคลอดเด็กคนน้ีไมได ฐานะของนางใน ตาํ หนกั อองจะมนั่ คงไดอยางไร นางตองคลอด ลูกคนนี”้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 4 เสี่ยวชงิ กม หนา ลงอยา งขมขืน่ “ทา นหมอยังบอก ดวยวา หากพระชายาทรงแทงอาจจะทองไมได อกี ” “ประเสรฐิ ! ทําไมตระกูลหลิวของขาถงึ โชครา ยถงึ เพียงน”ี้ ฮหู ยินผเู ฒา สูดหายใจลกึ ดวยความ โกรธ “อันออ งรูเ รอื่ งพวกนห้ี รอื ยัง?” “ยงั เจาคะ พระชายาไมใ หบ อก อีกอยา งชว งนม้ี ี เร่อื งตระกูลหยู ทานอองไมคอ ยไดก ลบั ไปท่ี ตาํ หนัก” “ดี พวกเจา ไปเตรียมตัว ขาจะไปเยยี่ มพระชายา สักหนอย” ฮหู ยนิ ผูเ ฒาส่งั เสยี่ วชงิ เงยหนาขนึ้ มองฮหู ยนิ ผเู ฒา อยา งไมแนใจ เพราะนอยมากท่ี นางจะยอมออกจากจวน แตเมอ่ื เหน็ ทาทาง จริงจังของหญงิ ชรากร็ สู ึกกงั วล ไมร ูวา หลิวจา วอวีจ้ ะทาํ หนา อยา งไรตอนที่ฮูหยนิ ผเู ฒาไปถึง ตาํ หนักออ ง ไมเกินหนึ่งชวั่ ยามรถมา จากสกุลหลวิ กม็ าถึง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 5 ตําหนักอันออง ซง มามาคอยพยงุ ชว ยฮูหยนิ ผู เฒา อยเู สมอ เส่ียวชงิ เดนิ นําหญงิ ชราเขา ไปยงั เรอื นของหลวิ จา วอว้ี อีกฝง หนง่ึ บา วของหลานไฉ ซน่ิ กส็ งั เกตเหน็ ความเคล่อื นไหวทางนแี้ ลวเอาไป รายงานนาง “คนจากสกลุ หลิวง้นั รึ?” “ใชเ พคะ นาจะเปนฮูหยินผเู ฒาที่มา” “สองสามวนั น้ีไมเห็นหลิวจา วอว้ีออกมาดานนอก ท้ังยงั มีหมอเขาออกเรอื นไมขาด หรอื วานางจะ ปวยหนัก” หลานไฉซิ่นวเิ คราะห “ถาเปน อยางนัน้ อาจจะดีกไ็ ดนะเจาคะ” ถา หลิว จา วอว้แี ทง เดก็ ในครรภโ ชคกจ็ ะกลายเปน ของ เจานายของนาง “เจา ลองไปสบื ดูวา เกิดอะไรขนึ้ ทเ่ี รือนทางนนั้ กัน แน” “เพคะพระชายา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 6 ทางฝง เรือนของหลิวจาวอว้ี หญงิ สาวท่ซี ูบผอม กาํ ลงั นอนหลบั อยบู นเตียง ดา นขางมีหลิวชา งอิง กบั บา วไพรค อยเฝา ดูแลอยูอยางใกลช ิด เมอ่ื ฮู หยินผูเฒา เขา มาพวกนางกต็ กใจ “ทานยา” หลิวชางองิ รีบคารวะผูอ าวโุ ส นางรบี ไลบ าวคนอ่ืนออกไปขา งนอกทนั ที “พระชายาเปน อยางไรบา ง?” ฮหู ยินผเู ฒาถาม ดว ยน้าํ เสยี งเยน็ ชา “เมอ่ื สกั ครูบน วาปวดทอ ง เพิ่งจะด่มื ยาแลว หลบั ไปอกี ครงั้ เจา คะ” “ขาพาหมอมาดวย ใหห มอชวยจับชีพจรนาง” ฮู หยนิ ผูเ ฒาโบกมอื ใหห มอทต่ี ดิ ตามมาไปตรวจ หลวิ จาวอวี้ หมอใชผ ารองกอนจับชีพจรนางครู หนึง่ กอนจะหนั มาซกั ถาม “พระชายามเี ลอื ดออกอยูหรอื ไม?” หลวิ ชางอิงรูส กึ อับอายเลก็ นอ ยแตก็ยอมพยัก หนา “มเี จาคะ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 7 “ลกั ษณะเลือดเปน อยา งไร สดเหมือนเลอื ดจาก แผลหรอื เปน เลือดระดู” “คอ นขางสดเจาคะ” ไดย นิ เชนนัน้ หมอก็หนั ไปสายหนากบั ฮหู ยินผูเ ฒา สหี นา ไมดีนัก “เรียน ฮูหยินผูเ ฒา บอกตามตรงวา ชพี จรของพระชายา ประหลาดมาก ขาไมเคยพบชีพจรเชนน้ี แตดจู าก อาการแวดลอ มแลวไมดตี อนางจรงิ ๆ ครรภน ี้ ออ นแอเกนิ ไป อาจจะอยไู ดไมถ งึ หาเดอื น” “อะไรนะ!?” “พระชายา!” เสยี่ วชิงตกใจเมื่อเห็นหลวิ จา วอว้ี ตะโกนเพราะคาํ วินิจฉยั ของหมอ “ทานหมอทา นพูดอีกครงั้ ” หลิวจา วอวไ้ี มสนใจ พวกบา วทเ่ี ขา มาปลอบนาง นางชีน้ ้ิวทีห่ มอแลว สั่ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 8 เขาถอนหายใจแลวบอกตามตรง “ครรภนพี้ ูด ตามตรงวาเปน พษิ หากเก็บเอาไวพ ระชายา จะตองเจ็บปวดมาก เลอื ดคงไมห ยดุ ไหลงา ยๆ จนกวา จะพบสาเหตุ อาจเปน อนั ตรายทง้ั แมท้ัง ลกู ขา ขอบังอาจแนะนาํ วา ควรจะรีบจดั การกับ เด็กเสยี ตอนที่ยังมีเวลา ไมเชนนนั้ สุขภาพพระ ชายาคงทรุดโทรมจนยากจะกคู นื หลังจากน้ี” “เชน นนั้ กร็ บี จดั การ” หลวิ จาวอวีก้ ลวั ความตาย เม่ือไดย นิ คําพดู หมอ แตฮ หู ยินผูเ ฒา สีหนามืดลง และเอยคานทันที “ไมได ทา นหมอหากกาํ จดั เดก็ คนนี้ นางจะ ตั้งครรภไดอีกหรือไม?” หมอมีสีหนาหนกั ใจ “เรื่องนีค้ งเปน ไปไดย าก” ฮูหยนิ ผูเ ฒาไมพอใจมาก ในขณะที่หลวิ จาวอวนี้ งิ่ อง้ึ ไป “แมไ กท ่อี อกไขไ มไ ด อนาคตจะไมเ ปน ตวั ตลกใน ตาํ หนักอองหรอกรึ ไมได กาํ จัดเด็กคนนีไ้ มได ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 9 เด็ดขาด” ฮหู ยินผูเฒา เอยขึน้ “ทานหมอมีทางท่ี จะรักษาเดก็ ไวไดห รือไม” “เร่อื งนั้น...” “มหี รอื ไม?” “หากตองการรกั ษาเดก็ ไว มีสมุนไพรบางตวั ที่ ชว ยได แตอาการเจบ็ ปวยของพระชายาจะยงิ่ รุนแรงข้นึ อาจจะตอ งทุกขทรมานไปจนกวา จะ คลอด ทาํ ใหเสยี พลังชอ่ี าจอนั ตรายถงึ ตายไดน ะ ขอรบั ขา ไมแนะนาํ ทางนี”้ “ทา นยา ” พอไดยินวา ถา เก็บเดก็ ไวนางจะตอง ทุกขท รมานถึงตายได หลิวจา วอวีก้ ็ตระหนก ทนั ที นางยงั ไมอ ยากตาย นางยงั ไมทนั ไดเสพสขุ กบั ตําแหนง พระชายาที่ความาไดเลย นางจะไม ยอมตายเพอื่ เด็กโงๆ คนหน่ึงแนๆ ฮูหยนิ ผูเ ฒามองหลวิ จาวอว้นี ิง่ นางคาํ นวณ ผลประโยชนใ นใจ หากนางไดหลานชายที่มเี ชอื้ สายราชวงศ หากอนั อองไดข้นึ ครองราชยเดก็ คน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 0 นั้นอาจไดเปน รชั ทายาท นางจะกลายเปนทวด ของฮอ งเตในอนาคต แตถ า เด็กคนนีเ้ สยี ไปก็ไมม ี หวังอีกแลว เพราะหลิวจา วอวจี้ ะต้ังครรภไ มได อกี นี่ไมเ ทากบั ย่ืนโอกาสใหพ วกสกุลหลานชบุ มือ เปบหรอกร?ึ “เจาตอ งอดทนเอาหนอย ผูเ ปน มารดายอ มตอ ง เสยี สละเพือ่ ลกู ” ฮหู ยนิ ผูเ ฒาเอย เสยี งเย็น ในขณะท่หี ลวิ จา วอว้ีเบกิ ตาโพลง คนสกุลหลิวถึงกับยอมใหนางตายเพอื่ ใหไดเด็ก คนนี้! “ทา นยา ขาไมอ ยากตาย” “อยา พดู เรือ่ งไรส าระ แคคลอดลกู จะมีใครตาย ไดอยางไร?” ฮหู ยินผูเฒาเอยตดั บทไมส นใจสี หนา เหมือนเหน็ ผขี องหลิวจา วอวี้ นางหันมาถาม หมอ “ทานหมอทานตองรักษาเด็กคนน้ีเอาไวให ดี” “ฮหู ยินผเู ฒา อยา งที่ขาพูดไปแลว ยาที่จะใช ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 1 รักษาเดก็ เอาไวน้ันแรงมาก มดลูกจะถกู บีบรดั ปากชองคลอดจะถกู บังคบั ปด เพอื่ ไมใหเกิดการ แทง พระชายาจะตองทุกขทรมานมากไปจนกวา จะคลอด เรื่องนี.้ ..” ในฐานะหมอ เขาไมอยาก ทรมานทง้ั สองชวี ติ เด็กคนนี้มแี ววจะไมรอดอยู แลว เขาจงึ ไมเหน็ ใจ แตก บั หลิวจาวอวที้ ซี่ บู ซดี ขนาดนีเ้ ขาอดสงสารไมได “รกั ษาตามท่สี มควร เราจะเสียเดก็ คนนไี้ มไ ด เด็ดขาด” “ทา นยา ...” หลิวจา วอวีไ้ มคดิ เลยวาฮหู ยนิ ผเู ฒา หลวิ จะอํามหิตขนาดน้ี “บอกพวกนางวา ตองจัดการเตรยี มอะไรบา ง” ฮู หยินผูเฒา ไมส นใจสีหนาโกรธจัดของหลิวจาวอว้ี “พระชายาจะตอ งหามเคล่อื นไหวนบั จากนี้ นาง ตอ งนอนอยูบนเตียง และไดร ับอาหารผสมยา เพอ่ื บาํ รุงดวย” “ทานสามารถจดั ทุกอยา งใหเรียบรอ ย สว นพระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 2 ชายาหลังจากนขี้ า จะใหซง มามาชว ยดแู ลอกี แรง พวกเจามีแตบ าวอายนุ อยคงไมเคยดแู ลคน ตัง้ ครรภ มามาจะไดช วยจดั การ” หลวิ จาวอว้ี รูสกึ เหมือนถูกบบี คอ ซง มามาผนู ี้ไมไดอ ยเู พื่อ ดูแลนางแน แตอ ยเู พื่อคมุ นาง ไมใหน างหาทาง กําจัดเด็กไปไดม ากกวา “สวนพวกเจา หบุ ปากใหส นิท เรื่องนีจ้ ะใหอันออ ง รไู มไ ดเด็ดขาด หากทา นออ งมาเยี่ยมนางกใ็ ห บอกไปวา จา วอวี้รางกายออนแอมาตง้ั แตเ ด็ก พอ ต้งั ครรภเ ลยออ นเพลยี มากกวาปกต”ิ “เจาคะ ฮูหยนิ ผเู ฒา ” ฮูหยนิ ผูเ ฒา หนั ไปมองหลวิ จาวอวีท้ จ่ี อ งนางตา ขวาง หญงิ ชราเอย ดว ยน้าํ เสียงออนโยนแตคน ฟง รสู กึ เสยี ดไปถึงกระดกู “สตรมี ีหนาท่ใี หกาํ เนดิ ลกู เจา เองก็ควรจะทาํ หนาท่นี ีใ้ หดี คลอดลกู ชาย คนแรกใหท านออง วันขางหนา ขาเชอื่ วาเดก็ คนนี้ จะนําความรุง โรจนม าใหเ จา อยา ปลอ ยใหค นอนื่ ชุบมือเปบควา โอกาสนี้ไปได สกุลหลวิ ยงั ตอ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 3 พึง่ พาเดก็ ในทอ งเจา” หลวิ จาวอวีไ้ มเ คยรูสึกเกลียดและขยะแขยงยา ของนางมากขนาดนี้ เมื่อกอ นนางรูวา ฮหู ยินผู เฒาลาํ เอยี ง รกั ผชู ายมากกวา ผูห ญงิ แตเ พราะ นางมมี ารดาท่ีคอยเตมิ เตม็ ทกุ อยา ง ทําใหนางไม รูสึกถงึ ผลกระทบเรอ่ื งนีน้ ัก แตย ามนีพ้ อคนเปน ยา กลาพดู จานมุ ซอนเขม็ บงั คับใหน างยอม ทรมานเพอ่ื เด็กที่ยังไมลมื ตาเพื่อผลประโยชน ของสกุลหลวิ หลิวจาวอวี้รสู กึ อยากจะอาเจยี น จรงิ ๆ “ทนี่ ตี่ ําหนักออง ทานไมมีอํานาจมาสงั่ ” หลวิ จา วอวกี้ ลนั้ ใจเอย “งนั้ รึ แตยามนต้ี ระกูลหลวิ เปน ที่พ่ึงเดยี วของเจา วนั น้ีสกลุ ปา ยเพงิ่ ถกู ประหาร อีกไมก ีว่ ันสกุลเจนิ บา นทา นตาของเจาก็คงถูกลงโทษ มารดาของเจา กว็ ิปลาสไปแลว หากขา เดนิ ออกไปแลว ประกาศ วาเจาเปน คนอกตัญลู ะก็ เจายงั คิดวาตําแหนง พระชายาเอกนเี้ จา ยังนัง่ อยูไดอ กี หรือไม?” ฮู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 4 หยินผเู ฒาตบหนานางอยางแรงดว ยคําพูด “ชอ่ื เสียงของเจาเนา เฟะไปแลว สกลุ หลวิ ไม สิน้ เปลอื งแรงกบั คนไรป ระโยชน หากเจา คิดวา จะกอดตําแหนงพระชายาเอกไดด ว ยตวั คนเดยี ว ก็เชิญจัดการกบั เด็กในทองเจา ไดเ ลย แตใ หถือวา เจา ตัดขาดกบั ตระกลู บิดาแลว อันออ งรกั ถนอม เจามาก คงไมย อมใหเจาลาํ บากหรอกใชไ หม?” ฮู หยินผเู ฒายม้ิ อยางดูแคลน เพราะนางรูวา หลวิ จาวอว้ไี รห นทางแลว ยามนี้ทห่ี นุนหลงั นางอยูมี แตสกลุ หลวิ เทานนั้ หากสกุลหลวิ ทง้ิ นาง แลว นางไรเ ดก็ ในครรภ อกี ไมน านอนั ออ งก็ตอ ง หาทางทง้ิ นางไมต า งกบั ขยะไรป ระโยชน หลวิ จาวอวี้พดู ไมออก นางจองผูเ ปน ยา อยา ง ชงิ ชัง แตนางรดู วี า สิง่ ท่ีอกี ฝายพดู เปนความจริง หากไรสกุลหลวิ นางจะยืนอยูในตําหนกั ออ งอยา ง มั่นคงไดอ ยา งไร “เอาละ อยาเสยี เวลา ใหทา นหมอชวยจดั การ เรือ่ งพวกนใี้ หเรยี บรอ ย พวกเจา ตองดูแลพระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 5 ชายาของเจาใหเขม งวดอยาปลอ ยใหนางตามใจ ปาก อยาใหน างเคล่ือนไหว หากเด็กในครรภเกดิ อะไรขึ้นขา จะจดั การกบั พวกเจา กอ นใคร” “เจาคะฮหู ยนิ ผูเฒา ” เสย่ี วชงิ หนา ซดี รีบโขกหวั ยอมรบั “สวนเจาชา งองิ เจา ดแู ลพระชายาใหด ีรอทา น ออ งนอยคลอดออกมา ยา จะชว ยดูแลเรือ่ งงาน แตงงานใหเจา เอง” “ทานยาเมตตาแลว ” หลวิ ชา งอิงเอยขอบคณุ แต รูสกึ หนาวลกึ จับใจ ซง มามาพยงุ ฮหู ยนิ ผูเฒา ออกไปสง หลวิ ชา งอิง เองก็ตามไป หลวิ จาวอวม้ี องตามคนพวกน้นั แลว อยากจะกรีดรอ งเพราะโทสะในอก แตรสู ึกยิง่ ขยับยิ่งปวดทองนอยจงึ ทาํ ไดแ คจ ิกผา หมเอาไวขม อารมณ “พระชายา...” “ไหนนักพรตบานนั่ ใหเครอื่ งรางมงคลมาไง ทาํ ไม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 6 ขา ถงึ อยใู นสภาพนี!้ ” นางกดเสียงตะคอกใสเ สย่ี ว ชิงเบาๆ “นนั่ เปนเพยี งเคร่อื งรางสาํ หรบั ใหคลอดสําเรจ็ บาวไมแนใ จ...” “อยางนั้นกไ็ ปหาทางมา ขา ไมย อมทนทุกข ทรมานเพ่อื มารหัวขนเชน นี้ นงั แกนัน่ กลา ใชช วี ติ ขา เพ่อื จะใหสกลุ หลิวไดป นก่งิ ไมส งู ฝน ไปเถอะ ตราบใดทีข่ ายงั อยู สักวันขา จะตองแกแ คนแน” “พระชายา...” “ไป! ไปพบเขาแลว ใหเ ขาหาทางชว ยขา ขา จะไม ยอมตายงายๆ” เสีย่ วชงิ สะดุง ดดู วงตาแดงเถอื กของหลวิ จาวอว้ี แลวรีบคอ มกายออกไปจากหองทันที หลวิ จา วอวี้ หอบหายใจเรว็ แตเ พราะขยับไปไหนไมไดจงึ ทาํ ได แคกุมทองและนอนซมอยกู ับเตียงดงั เดิม หกพิธีของงานแตง ถูกจัดการอยางเรงรบี แตไ มม ี สงิ่ ใดขาดตกบกพรอ ง พวกบา วในเรอื นจวิ่ ฮวาที่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น