คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป8

ท่านเซียวเปลี่ยนท่าทาง นง่ั บนขอบเตียงในแนวทแยงมมุ เอียงตวั มองเธอ ริมฝีปาก แอนน่ากระตุก “แบบน้ีไม่คอ่ ยดีม้งั คะ?” ท่านเชียวพยงุ ตวั ข้ึนจากเตียง นยั น์ตายากเกินบรรยาย ออกมาได้ เขา หวั เราะออกมาเบาๆ “คุณลืมไปแลว้ เหรอวา่ ผมเคยพดู วา่ อะไร? เรา สองคนคือคู่ท่ีสมบูรณ์แบบที่สุด ผม รอคุณเขา้ มาในออ้ มกอดของ ผม” เชอะ! นึกไม่ถึงเลยวา่ เขาจะมาขใู่ นตอนน้ี แอนนามองคอ้ นใส่เขา “พอเถอะ นอนลงไดแ้ ลว้ ผมไม่ไดอ้ ารมณ์ตีแบบน้ีทุกวนั นะ เขาปิ ดไฟในหอ้ ง ร่างน้นั ซ่อนตวั อยใู่ นหอ้ งมืด มีเพียงแสง ท่ีสาด ส่องดว้ ยแสงจนั ทร์ ส่องสะทอ้ นแผน่ หลงั ของเขา

แอนน่าหลบั ตาลง เพราะรู้วา่ มีคนอยขู่ า้ งๆ เลยรู้สึก สบายใจข้ึนไม่ นอ้ ย ฟังเสียงลมหายใจของเขา รู้สึกถึงเสียง หวั ใจเตน้ แรงของเขา หลงั จากน้นั ไม่นานกห็ ลบั ไป หลงเชียวคอ่ ยๆ ลูบหนา้ ผากของเธอ เธอไม่ไดไ้ ม่สบาย จริงๆ หลงั จากรอเธอหลบั สนิท เมื่อเห็นเธอหลบั ใหล ท่ามกลางแสงจนั ทร์ เขากห็ วั เราะออกมา นี่เขากาลงั ทาอะไร?

ตอนท่ี 207 ถ้าหากตกหลุมคุณขึน้ มาจะยงั ไง ต่ืนจากความฝัน ทอ้ งฟ้ากส็ วา่ งแลว้ เงยหนา้ ข้ึนจากหมอน เห็นแสงแดดส่องเขา้ มาจาก หนา้ ต่าง แสงแดดไม่แรงมาก แต่วา่ หลงั จากหลบั ไปตลอด คืน กร็ ู้สึกไม่สบาย ตา เลยยนื่ มือออกมาบงั แสงแดดสาด ส่องผา่ นนิ้วมือ อบอุ่นเขา้ ไป ในหวั ใจ จู่ๆ กน็ ึกถึงฝันร้ายเม่ือคืน ในใจกส็ น่ั ไหว เมื่อคืนเธอหลบั ไปจริงๆ เหรอ? ผา่ นมากวา่ สองปี แลว้ หลงั จากท่ีเธอนอน หลบั ฝันร้ายกน็ อน ไม่หลบั ท้งั คืนอยา่ งไม่มีขอ้ ยกเวน้ เมื่อคืน เขาไดท้ าลายมนั ลงไป แลว้ ? จิตแพทยเ์ คยบอกวา่ ฝันร้ายของเธอเกิดจากความกลวั ที่ มากเกินไป หากสามารถหาสิ่งที่ทาใหส้ บายใจได้ กไ็ ม่ตอ้ ง ทนทุกขก์ บั ฝันร้าย อีกต่อไป

ในตอนแรก เธอคิดวา่ คนคนน้นั คือเควนิ แต่วา่ ถึงแมว้ า่ เขาจะอยขู่ า้ ง เตียงเธอท้งั คืน เธอกย็ งั คงนอนไม่หลบั ทาได้ แค่หลบั ตาลงและ แกลง้ สงบจิตสงบใจ เธอคิดไมถ่ ึงเลยวา่ คนคนน้นั จะเป็นหลงเซียว หรือวา่ มนั จะเป็นความผกู พนั ระหวา่ งเขาท้งั สองคน แต่ ความจริง พวกเขากไ็ ม่ไดเ้ พิง่ รู้จกั กนั สักหน่อย? ถา้ หากตดั สินใจจากจิตใตส้ านึก มนั จะเป็นไปใดแ้ บบน้นั ไหมนะ ในความทรงจาที่เธอสูญเสียไป มีหลงเขียวอยใู่ นน้นั ดว้ ย? แต่วา่ ทาไมนะ หลงเชียวกลบั จาเธอไม่ได?้ เขาจาไดแ้ ค่ ภรรยาของ เขา เพยี งเพราะน้าเสียงของเธอและภรรยาของ เขาคลา้ ยกนั เขาถึงได้ สนใจเธอ? ในสมองสบั สนวนุ่ วาย แอนน่าสายหนา้ เดินเหยยี บพรม เทา้ เปล่า มาถึงดา้ นหนา้ หนา้ ต่าง นิ้วมือถึงมมุ ของผา้ ม่านเปิ ด ออก กม้ หนา้ ลง ไปมองกเ็ ห็นหลงเชียวที่กาลงั วง่ิ อยทู่ ี่หนา้ ลานบา้ นพอดี

ชายหนุ่มหนั หนา้ วง่ิ ไปทางดวงอาทิตย์ สวมชุดกีฬาสีขาว ผมพลิ้ว ไหวเลก็ นอ้ ยตามการเคลื่อนไหวจากการวิ่ง ใต้ เสน้ ผม มีเหงื่อที่ถูก สาดส่องจากแสงแดด เขาสวมใส่เส้ือผา้ เรียบๆ แต่กย็ งั ดูดีและมีเอกลกั ษณ์ เฉพาะตวั ขายาว ตวั สูง แผน่ หลงั กายา่ คนท้งั คนเหมือนเจา้ ชายท่ีเดินอยใู่ นเงามืดของ ดอกไมแ้ ละตน้ ไม้ เอ่อ…แอนน่าตกใจการเปรียบเทียบของตวั เอง เธอมีวธิ ี คิดท่ีแปลก ประหลาดแบบน้ีไดย้ งั ไงกนั นะ? เขากแ็ ค่หลงเชียวไม่ใช่เหรอ? ผชู้ ายเลือดเยน็ ไร้ความ รู้สึก เธอปล่อยผา้ ม่านลง แอนน่าไปลา้ งหนา้ บวั นปาก เปล่ียน เส้ือผา้ พอ เดินลงไปช้นั ล่างกไ็ ดก้ ลิ่นขนมปังปิ้ งผสมกบั แสงแดดยามเชา้ หลง เชียวทาอาหารเขา้ อีกแลว้ ? เธอเดินยอ่ งๆ จนถึงหนา้ ประตูหอ้ งครัว แอนน่าแอบดูหลง เชียวที่ กาลงั ยงุ่ อยู่ ระยะห่างแค่ไม่ก่ีเมตร แผน่ หลงั ของคนตวั สูงในเส้ือเชิ้ต สีขาว ผมดาขลบั หนาและมีสไตล์ ไม่รู้วา่ เขา กาลงั วนุ่ กบั อะไรอยู่ มือท้งั สองขา้ งเปล่ียนกนั ขยบั ไม่หยดุ

แอนน่าควกั โทรศพั ทอ์ อกมา “แซะ” ถ่ายรูปดา้ นหลงั ของ เขา หลงเชียวไดย้ นิ เสียง กร็ ีบหนั หนา้ กลบั มาทนั ที ใบหนา้ ไร้ ความรู้สึก เขาทาตวั ไม่ถูก และเลิกคิว้ ข้ึน ริมฝีปากบางกาลงั ขยบั กม็ ีเสียงดงั ข้ึนอีกคร้ัง “แชะ!” แอนน่าเขยา่ โทรศพั ท์ “ผชู้ ายท่ีทาอาหารเชา้ มีเสน่ห์มาก ค่ะ ฉนั ช่วย คุณเกบ็ ความทรงจา ไม่จาเป็นตอ้ งขอบคุณคะ่ ” หลงเชียวขมวดคิ้ว “อยากจะถ่ายรูป ผมกไ็ ม่ ปฏิเสธ.คนท่ีชอบตาม คนอื่น” แอนน่าปฏิเสธ “หลงตวั เองใหน้ อ้ ยๆ หน่อย ใครตามคุณ คะ่ ? ! ฉนั ….ฉนั กแ็ ค่รู้สึกวา่ สลดั ดูน่าทานดี!” หลงเชียวยกสลดั ที่ทาเสร็จแลว้ สีสนั สดใส ผกั และผลไม้ นน่ั ได้ สดั ส่วนและสวยงาม สลดั หลากสีกบั เส้ือเชิ้ตสีขาวบริสุทธ์ิของเขา มนั กลายเป็นงานศิลปะ

ขมวดคิว้ เขาดูผลงานชิ้นเอกของเขา แต่เขากลบั ไม่สนใจ “ผมคิดวา่ ใบหนา้ ของผมคู่ควรกบั ภาพของคุณมากกวา่ สลดั น้ีจะอีก” เขาเบะปาก แสดงถึงความมนั่ ใจของเขา แต่มนั เป็นความ จริงที่วา่ คนเราไม่สามารถพดู อะไรมาหกั ลา้ งได้ “หลงตวั เอง!” แอนน่ายกั ไหล่ เธอถือโทรศพั ทอ์ อกจากหอ้ งครัวไป เปิ ดหนา้ จอ กเ็ ห็นรูปแผน่ หลงั ของหลงเชียวอยกู่ ่ึงกลาง เอวที่ แขง็ แกร่ง แมว้ า่ เส้ือจะผกู เขา้ กบั กางเกงขายาว แต่ก็ ไม่มีร่องรอยของ ไขมนั ที่เอว นิ้วมือล่ืนรูปถดั ไป รูปภาพดา้ นหนา้ ของหลงเชียว เธอ เหลือบมอง กลบั ไป ความข้ีเกียจในแววตาและความจนใจ กลบั มีความน่ารัก แอนน่ามองอยา่ งมีความสุข ทานขา้ วเสร็จ หลงเชียวข้ึนไปขา้ งบน เลือกสูทและเนกไท ท่ีจะใส่ ในวนั น้ีในหอ้ งเส้ือผา้ ตอนท่ีกาลงั เตรียมผกู เนกไท แอนน่ายนื่ หนา้

ออกมาอยา่ งไม่รู้ไม่ช้ี หลงเขียวตกใจเมื่อ หนา้ ของเธอโผล่ออกมา อยา่ งกะทนั หนั “คุณอยทู่ ่ีน้ีไดย้ งั ไง? ” แอนน่ายกั ไหล่ “คุณไม่ไดป้ ิ ดประตู ฉนั กเ็ ลยเขา้ มาเลย และ หนา้ ประตูหอ้ งของคุณกไ็ ม่ไดเ้ ขียนป้ายติดไวว้ า่ คนวา่ ง งานหา้ มเขา้ นะ คะ” ใหอ้ ภยั แอนนาเถอะ เธอท่ีไดร้ ับบาดเจบ็ ตอนน้ีกร็ ู้สึกเบ่ือ หน่ายจน กลดั กลุ่ม และเธอกว็ างแผนมาโดยตลอด วา่ จะเอา คาตอบออกมา จากปากเขาไดย้ งั ไง เพื่อแสดงวา่ เมื่อก่อนท้งั สองคนรู้จกั กนั หลงเชียวขมวดคิ้ว ส่องกระจกและผกู เนกไท หนั หลงั ให้ เธอ แต่ใน กระจกกม็ องเห็นเธอพอดี แอนน่าลองคิดดูอีกที กล็ ูบคางและพดู วา่ “หลงเชียว ฉนั รู้สึกวา่ สูท ตวั น้ีกบั เนกไทสีน้าตาลแดงคอ่ นขา้ งเขา้ กนั ถึงแม้ ตาขา่ ยสีฟ้าในมือ ของคุณจะดูไม่เลว แต่มนั แสดงเอกลกั ษณ์ ของคุณไม่พอค่ะ”

เธอหยบิ เนกไทสีแดงเขม้ ไวท้ ่ีมีอของเธอ หวั เราะสบาย ๆ รู้สึกมี เสน่ห์เลก็ นอ้ ย หลงเชียวขมวดคิว้ แน่น เขาไม่ไดร้ ับมนั มา “คุณอยา่ ไม่เช่ือฉนั ฉนั คิดวา่ ถา้ หากภรรยาของคุณยงั อยู่ กค็ วรจะ เลือกเนกไทเส้นน้ีเหมือนกนั เส้ือเชิ้ตสีขาวเหมาะกบั เนกไทสีสดใส บรรยากาศจะไม่หดหู จะพดู อีก ผวิ ของคุณ ขาวขนาดน้ี ใชส้ ีน้าตาล แดง กพ็ อแลว้ ค่ะ” สีผิว? หรือวา่ มนั ไม่ไดอ้ ารมณ์? หลงเชียวรับเนกไทมา นิ้วมือผกู ไปผกู มาอยา่ งคล่องแคล่ว มอง ผหู้ ญิงท่ีอยใู่ นกระจก “คุณสนใจภรรยาผมมากขนาดน้นั เลยเหรอ ครับ? ” พดู ความจริง กใ็ ช่ “หลายๆ คนบอกวา่ เสียงของฉนั และเธอเหมือนกนั มาก แต่ฉนั อยาก รู้มากกวา่ นอกจากน้าเสียง พวกเรายงั มีอะไร เหมือนกนั อีกไหมคะ? หรือวา่ พวกเราเคยรู้จกั กนั มาก่อน ไหม? ”

หลงเชียวผกู เนกไทเสร็จ มนั แตกต่างกนั จริงๆ เมื่อเนกไท เปรียบเสมือนลิปสติกของผหู้ ญิง สีท่ีเลือก มนั จะส่งเสริมใหด้ ู ดีข้ึน “พวกคุณรู้จกั กนั ไหม คุณน่าจะรู้ดีกวา่ ผม” เขาขวา้ งเส้ือ คลุม ไม่ นาน สูทสีดากถ็ ูกสวมเขา้ ไป และค่อยๆ ติดกระดุมที ละเมด็ ทีละเมด็ นิ้วเรียวยาว กระดูกขอ้ มือมีความล่อตาล่อใจ แอนน่าเมม้ ริมฝีปาก กม้ หนา้ ลง และ ท่าทีกอ็ ่อนลง “พดู แบบไม่ ปิ ดบงั คุณเลยนะคะ ฉนั เคยไดร้ ับบาดเจบ็ มีบางเรื่อง ท่ีจาไม่ไดแ้ ลว้ ดงั น้นั ฉนั อยากรู้วา่ พวกเราเคย.รู้จกั กนั ใช่ ใหม” นิ้วมือ สุดทา้ ยหยดุ การกระทาที่ติดกระดุมทุกอยา่ งลงเห็นหญิงสาว เงยหนา้ ข้ึนมองผา่ นกระจกบานใหญ่ หวั ใจอนั บริสุทธ์ิ บริสุทธ์ิดุจ น้าแขง็ และหิมะ มนั คือความสวยงามที่อยู่ ภายใน “คุณเคยไดร้ ับบาดเจบ็ ? เคยสูญเสียความทรงจา? ” เขาถาม และหนั หนา้ ไปมองเธอ สายตาประสานกนั เกิด ประกายไฟ

แอนน่าพยกั หนา้ รับ ช้ีนิ้วมาท่ีหวั “เหมือนวา่ ตรงน้ีจะมี ปัญหา ตอน ท่ีแดด็ ด้ีหาฉนั เจอ ฉนั อยใู่ นอาการโคม่าแลว้ หลงั จากต่ืนข้ึนมา กจ็ า เรื่องต่างๆ ไม่ไดเ้ ลย” เส้นเลือดที่หลงั มือของเขากเ็ ต่งข้ึนทนั ที แต่วา่ หลงั จากมี ประสบการณ์ไม่ก่ีคร้ัง เขาไม่กลา้ ล้าเส้นเธออีก เขาระงบั ความ เจบ็ ปวดในหวั ใจและถามวา่ “ที่….ท่ีไหนครับ ? ” “เทือกเขาแอลป์ แดด๊ ด้ีของฉนั ชอบออกไปผจญภยั ขา้ ง นอก ตอน น้นั ฉนั กบั เขาไปปี นเขาดว้ ยกนั แคค่ ร่ึงทางฉนั ก็ ตกลงไปในหนา้ ผา ดงั น้นั ดงั น้นั ฉนั มกั จะพวั พนั กบั ฝันร้าย และกเ็ ป็นเพราะอุบตั ิเหตุ คร้ังน้นั ความทรงจามากมายของ ฉนั กส็ ูญเสียไป” เทือกเขาแอลป์ .. เปลวไฟในใจของหลงเชียวดบั ลงอีกคร้ัง หลบั ตาลงและ บงั คบั ตวั เองใหฟ้ ้ื นคืนสติ ลว่ั ลวั่ ตายไปแลว้ เขาจะกอดภาพลวงตาไวไ้ มไ่ ด้ อีกแลว้ ไม่ไดแ้ ลว้ “บางทีพวกคุณอาจจะรู้จกั กนั แต่ผมไม่รู้จกั คุณ” เขามนั่ ใจ

แอนน่าพยกั หนา้ รับอยา่ งผดิ หวงั “ฉนั คิดวา่ เมื่อก่อนเรา เคยรู้จกั กนั ” “มนั ไม่ใช่ แน่ๆ ครับ” สวมเส้ือผา้ เสร็จแลว้ หลงเชียวกห็ มุนตวั เดินออกจากหอ้ ง ไป แอน น่าเดินตามไปถึงหนา้ ประตูหอ้ ง แกลง้ ทาเป็นยมิ้ และ พดู วา่ “สีแดง เหมาะกวา่ จริงๆ ” ชายหนุ่มหนั หนา้ กลบั เห็นเธอยมิ้ ใหเ้ ขายนื อยทู่ ี่ดา้ นบน สุดของ บนั ได วางขอ้ มือบนราวบนั ได หวั เราะออกมาเหมือน ความอบอ่นุ แรกในตอนเชา้ “อยบู่ า้ นเบื่อๆ กอ็ อกไปขา้ งนอก ผมใหห้ ยงั เซินมารับ คุณ” แอนน่า ยมิ้ “หลงเชียว จู่ๆ ฉนั กก็ งั วลข้ึนมาเร่ืองหน่ึง” เขาหยบิ กุญแจรถ เอียงหนา้ มาถาม “อะไร? ” คนหน่ึงอยขู่ า้ งบนอีก คนอยดู่ า้ นล่างบนั ได มองกนั ผา่ น ความวา่ งเปล่า อากาศลอยอบอวลไปดว้ ยกลิ่นหอมของดอก กหุ ลาบ ในหอ้ งนงั่ เล่น

“กงั วลวา่ ตวั เองจะตกหลุมรักคุณค่ะ” เธอเลิกคิว้ อยา่ งข้ี “นน่ั คือ ทางเลือกท่ีชาญฉลาด ผมรอคอยวนั น้นั อย”ู่ เขา เล่น มนั่ ใจ และใจเยน็ แอนน่ากลบั ขมวดคิว้ ยมิ้ ผดิ ๆ “นน่ั ไม่ใช่เรื่องท่ีดี ในใจ ของคุณรัก ภรรยาแคค่ นเดียว เอาคนอื่นเขา้ ไปไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ หลงเชียว ผหู้ ญิงคน ไหนที่ตกหลุมรักคุณคงไม่เจอสุดจบที่ดี ไม่วา่ จะดีแค่ไหน กเ็ ป็นแต่ ตวั แทนของเธอ” เธอพดู จบ กเ็ ดินลงจากตึก กหุ ลาบช่อใหญ่บานเตม็ หอ้ ง นง่ั เล่น ไม่ ทนั ไร เควนิ กส็ ่งมาเยอะขนาดน้ีแลว้ “แต่ฉนั ล่ะ ไม่ อยากเป็น ตวั แทน ฉนั แคอ่ ยากเป็นที่หน่ึงของใครสกั คน หน่ึง เตียว ต้งั แต่ตน้ จนจบ” เธอยมิ้ ใจกวา้ งจนทาใหเ้ ขาพดู ไม่ออก หลงเชียวไม่ไดโ้ ตเ้ ถียง ที่เธอพดู คือเรื่องจริง ณ รีสอร์ทต้ีจึง บา้ นพกั ตระกลู เกา

เกาจึงอานเตรียมตวั ออกจากบา้ น เธอถูกเกาหยงิ่ จือขวาง ทางไว้ “สุดทา้ ยเป็นยงั ไง? บอกพี่” เกาหยง่ิ จือยนื อยตู่ รงหนา้ เกาจิงอานพร้อมกบั กอดอก แววตาจอ้ งมอง เธออยา่ งไม่ลงั เล เกาจึงอานสะบดั พวงกญุ แจท่ีอยบู่ นมือ “พีค่ ะ พจี่ ะสงสยั ทาไม? เธอ เป็นแคห่ มอคนหน่ึงไม่ใช่เหรอ? ” “พดู เรื่องไร้สาระนอ้ ยๆ หน่อย เธอสูญเสียความทรงจาใช่ ใหม จาไม่ไดแ้ ลว้ ไขไ่ หม? ” “พี่ ฉนั รีบไปบริษทั นะ พ่เี ลิกขวางไดร้ ึยงั คะ? ” เกาหยงิ่ จือปิ ดประตูดงั “ป้ัง” “เธอยงั อยากปกปิ ดความ คิดพวกน้นั กบั พีอ่ ีกเหรอ? บอกมาเถอะ คุยอะไรกบั เธอ? บอกฉนั ” เกาจึงอานสู้เธอไม่ไหว เธอเลือกประเดน็ ท่ีสาคญั และพดู วา่ “ฉนั พดู จบแลว้ คะ่ ใหฉ้ นั ไปไดร้ ึยงั คะ? ” ความจาเส่ือมจริงๆ

เกาจิงอานขบั รถออกจากคฤหาสนไ์ ป เสียงโทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึน “ท่านประธาน ร้านอาหารท่ีคุณจองไวพ้ ร้อมแลว้ สองทุ่ม” “ครับ” เกาจิงอานมองนาฬิกาขอ้ มือ เกา้ โมงเชา้ แอนน่านะแอนน่า ผมไม่เช่ือวา่ คุณจะต้งั ใจจริงขนาดน้ี ผม ไม่เช่ือวา่ ผหู้ ญิงท่ีเกาจึงอานชอบ จะบินหนีไปได?้ โรงพยาบาลหวาเซ่ีย Lisaกอดเอกสารของผปู้ ่ วยเขา้ มาในหอ้ งท่างานของผอู้ า นวยการ ช่วยหายใจหอบและพดู วา่ “หวั หนา้ คะ จู่ๆ ผปู้ ่ วยกซ็ ์ ant “ผปู้ ่ วยท่ีถูกส่งมาเม่ือคืนวาน? ” “คะ่ ! เขาเป็นผปู้ ่ วยในโครงการน้ี สถานการณ์วนุ่ วาย

มาก Curretและหมออีกสองคนกาลงั ไปป้ัมหวั ใจค่ะ แต่วา่ ผู้ ป่ วย ตอ้ งรีบผา่ ตดั เร็วที่สุด! ผอู้ านวยการช่ายผลกั เกา้ อ้ีออกและรีบไปที่หอ้ งฉุกเฉิน กา้ วเทา้ เดินไปกถ็ ามไปวา่ “บอกรายละเอียดผมหน่อย” Lisaบอก อาการอีกรอบ ผอู้ านวยการช่ายกไ็ ม่เดินต่อไป เขาหนั ดวงตาสีฟ้ามามองLisaอยากพดู อะไร เขาถอน หายใจ แต่ก็ ไม่ไดพ้ ดู ออกมา “หวั หนา้ อยากถามฉนั ใช่ไหมคะวา่ ตอนน้ีแขนของแอนน่า เป็นยงั ไง บา้ ง? ผา่ ตดั ไดไ้ หม? ” “อึม เธอเป็นยงั ไงบา้ ง? ” Lisalส่ายหนา้ หนา้ ผากมีรอยยน่ ข้ึนเป็นช้นั “แอนน่ายงั รักษาอาการ บาดเจบ็ อยู่ แทบจะทาการผา่ ตดั แบบน้ีไม่ไดเ้ ลย ใชเ้ วลามากเกินไป แขนของเธอเสียหาย” คะ่ การผา่ ตดั ชนิดน้ี แต่เริ่มกป็ าเขา้ ไปเจด็ แปดชวั่ โมงแลว้

ค่ะ ทายงั ไงดี? ผอู้ านวยการช่างเคาะหวั ตวั เอง “ไป ไปหอ้ งผอู้ านวยการ โรงพยาบาลกบั ผม!” “ทาอะไรคะ? ” เม่ือLisaถามผอู้ านวยการช่ายดึงแขนเธอและข้ึนลิฟตไ์ ป หายใจเขา้ ลึกๆ “วิธีการเดียวในตอนน้ีกค็ ือใหผ้ อู้ ่านวยการ ไปตามถงั จิ้นเหยยี น กลบั มา” “เขา? ” ถงั จิ้นเหยยี นที่มีข่าวลือวา่ เลิกผา่ ตดั ศลั ยกรรมแลว้ ? แคผ่ อู้ านวยการช่ายต่ืนเตน้ เขากพ็ ดู ภาษาองั กฤษไม่ออก ซะแลว้ “ตอนน้ีมีแค่ใหผ้ อู้ านวยการหาวธิ ีตามถงั จิ้นเหยยี น กลบั มา เขาตอ้ ง กลบั มาแน่ ผปู้ ่ วยตอ้ งการความช่วยเหลือ แต่วา่ …ถงั จิ้นเหยยี น ไอ้ คนน้ี ตอนน้ีกไ็ ม่รู้วา่ บา้ คลง่ั อยู่ ไหม? ”

“ไม่สนแลว้ ดูวา่ ผอู้ านวยการจะจดั การยงั ไงเถอะ คร้ังน้ี เขา จาเป็นตอ้ งกลบั มา! ใช่แอนน่าใหแ้ อนน่าติดต่อเขา ” Lisaขอ้ งมองผอู้ านวยการช่ายนอกจากชื่อออกแอนน่า เร่ืองอ่ืนเธอก็ ฟังไม่เขา้ ใจสกั ประโยค

ตอนท่ี 208 พานพบทะเลชางไห่ ทะเลอื่นกไ็ ม่อาจ เปรียบปาน แอนน่าไดร้ ับโทรศพั ทจ์ ากคณบดีเฉิน ปฏิกิริยาแรกที่รู้สึกก็ คือ “คุณ ลอ้ เล่นอะไรเน่ีย” คณบดีเฉินขอร้องไหวว้ านอยทู่ างน้ี “แอนน่านิสยั ของถงั จิ้นเหยยี น คนน้ีน้นั ตรงไปตรงมา โผงผาง ถา้ เขาตดั สินใจที่จะ ยอมแพแ้ ลว้ ก็ จะไม่หนั หวั กลบั มาอยา่ งง่ายๆ แน่ คลี่คลาย กบั ปัญหาตรงหนา้ ก่อน ผมกไ็ ดแ้ ต่ขอความช่วยเหลือจาก คุณแลว้ ” ใหเ้ ธอย้อื ถงั จิ้นเหยยี นกลบั มาผา่ ตดั ใหค้ นไขเ้ หรอ เธอใชฐ้ านะอะไร จุดยนื อะไร จะเร่ิมเอ่ยปากอยา่ งไรดี อีกท้งั ไม่ตอ้ ง พดู วา่ เธอกไ็ ม่แน่ใจวา่ คนท่ีเพง่ิ รีบกลบั มา จากอเมริกาใช่ถงั จิ้นเห ยยี นหรือไม่ ถึงแมว้ า่ เขาจะใช่ แลว้ เธอจะเริ่มเอ่ยปากยงั ไงดีล่ะ คณบดีเฉินไหวว้ านต่อไป กข็ าดแค่คุกเขา่ ต่อแอนน่าผา่ นทาง โทรศพั ทแ์ ลว้ แอนน่าเอาเป็นวา่ ผมขอร้อง คุณแลว้ กนั พวกเราไม่มี วิธีเชิญเขามาไดจ้ ริงๆ” หือ?

“คุณถงั ท่าน น้ี หรือวา่ กเ็ ห็นชีวิตคนเป็นแค่อากาศหรอกเห รอ ถา้ จะ อธิบายใหล้ ะเอียดหน่อย เขาจะไม่ทาเป็นไม่เห็น ใน เมื่อเขากเ็ คย เป็นหมอท่านหน่ึง ตอนน้ีกไ็ ม่น่าจะจู่ๆ เปล่ียน ไปจนไม่มี ความสมั พนั ธ์กบั ใครท้งั สิ้น” * โถ่เอย๊ คุณไม่เขา้ ใจสถานการณ์นะแอนน่า ในปี น้นั จริงๆ ก…็ เพราะวา่ เกิดเรื่องข้ึนนิดหน่อย โถ่ สรุปวา่ คุณก็ ลองสกั ต้งั ไดม้ ้ยั ” อดทนไม่ไหวกบั การขอร้องของผอู้ านวยการเฉิน แอนน่า กไ็ ดแ้ ต่ ตอบตกลงไป บนมือถือแสดงเบอร์มือถือท่ีคณบดีเฉินส่งมา ค่าข้ึนตน้ มี ถงั จ้ี เหยยี น สามตวั ท่ีน่าแปลกใจกค็ ือ ตวั ของถงั จิ้นเหยยี นน้นั อยทู่ ่ีอเมริกา แต่เบอร์น้ี กลบั ข้ึนตน้ ดว้ ยรหสั ประเทศจีน +86 มีเงินกท็ า อะไรตามใจตวั เอง เหรอ อยอู่ เมริกากใ็ ชโ้ รมม่ิงระหวา่ ง ประเทศ แอนน่าทิง้ ตวั ลงบนโซฟา คิดบทเกร่ินน่าอยสู่ กั พกั แลว้ จึง โทร ออกไป

ถงั จิ้นเหยยี นท่ีอยใู่ กลโพน้ ทะเลอยอู่ ีกฟากน้นั กาลงั ปรึกษาหารือกบั กลุ่มวจิ ยั เกี่ยวกบั เร่ืองของการทดลองอยู่ โทรศพั ทส์ ่วนตวั ในกระเป๋ า กางเกงดงั ข้ึนมา ใชเ้ บอร์ โทรศพั ทข์ องประเทศจีนมาโดยตลอด ไม่ อยากจะใชห้ ลาย รอบแลว้ แต่นึกถึงที่วา่ นี่เป็นช่องทางการติดต่อ เพยี งหน่ึง เดียวระหวา่ งท่ีตอนจู่ลว่ั หาน ยงั มีชีวติ อยกู่ บั เขา เลยเก็บมา ไวโ้ ดยตลอด นบั วา่ เป็นการคิดถึง ลึกๆ เขา้ ไปขา้ งในจิตใจน้นั กย็ งั คง เฝ้ารอมา โดยตลอด ตอ้ งมีสกั วนั หน่ึงที่เกิดเรื่องอศั จรรยข์ ้ึน จู่ๆ จู่ลวั่ หานก็ โทรมาหาเขา เบอร์ที่ปรากฏอยบู่ นหนา้ จอเป็นเบอร์โทรจีนที่แปลกหนา้ ถงั จิ้นเหยยี นสไลดป์ ่ ุมรับสาย “สวสั ดีครับ” ว แอนน่าถอนหายใจออกมาเชือกหน่ึง เธอยงั นึกเสียอีกวา่ จะไม่มีคนรับสายซะ แลว้ “คุณถงั สวสั ดีค่ะ ฉนั คือ…”

ลว่ั หาน! ทนั ใดน้นั ถงั จิ้นเหยยี นกล็ ุกข้ึนมายนื เกา้ อ้ีโดนเขาปัดจน ลม้ “ต้ึง” กระเบ้ืองพ้นื แตกออก ทาใหส้ ่งเสียงดงั สน่ั สะเทือน “ลว่ั หานคุณคือลวั่ หาน ใช่หรือไม่” เส้นต่างๆ บนใบหนา้ ของถงั จิ้นเหยยี นดึงข้ึนมาเนื่องจาก ต่ืนเตน้ มาก เกินไป การแสดงออกทางสีหนา้ กบั ความรู้สึก นึกคิดภายในจิตใจ น้นั ต่างจะบา้ คลงั่ ไปพร้อมๆ กนั สองมือ กาโทรศพั ทแ์ น่น ต้ืนตนั จน แทบอยากจะหลุดเขา้ ไปอยใู่ น หนา้ จอโทรศพั ท์ หลุดเขา้ ไปอยใู่ น สาย แลว้ ดึงผหู้ ญิงในสาย คนน้นั เขา้ มากอดไวใ้ นออ้ มอก ลว่ั หาน! เขารอมาสองปี กวา่ ในที่สุดกม็ าถึงแลว้ พระเจา้ ประทานสิ่งมหศั จรรยส์ ่ิงหน่ึงมาใหเ้ ขา! นกั วิจยั ในหอ้ งประชุมต่างตะลึงจนเบิกตาโพลง ดวงตาสี ฟ้าสิบกวา่ คูเ่ ห็นสภาพที่ถงั จิ้นเหยยี นควบคุมตวั เองไม่อยู่ ภาพลกั ษณ์ของถงั จิ้น เหยยี นท้งั หมด ไดพ้ งั ทลายหายไปโดยพลนั

เขากจ็ ะมีตอนที่ต่ืนเตน้ ดว้ ยเหมือนกนั เหรอ? เขาไม่ไดม้ ีแค่หนา้ เดียวท่าเดียวหรอกเหรอ? แอนนาเกาหวั เบาๆ กร็ ู้วา่ เขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบ น้ี ควรไป ตายซะ เมื่อสกั ครู่น่าจะปรับเสียงหน่อย เล่นทาเอา เธอจะอธิบายวา่ ตวั เองไมใ่ ช่ฉู่ลวั่ หาน กร็ ู้สึกจะใจดาไป หน่อย แอนน่ายมิ้ แหยะๆ ไปเลก็ นอ้ ย ไดย้ นิ เสียงของถงั จิ้นเหยี ยนตอนน้นั อยา่ งชดั เจน เสียงหนกั แน่นยงิ่ กวา่ เดิม ความเร็ว ของเสียงเตน้ ของ หวั ใจเขา พงุ่ ข้ึนไปถึง150 เจา้ หมอน่ีใจเตน้ ข้ึนมาน้ี น่ากลวั ยง่ิ กวา่ หลงเชียวอีก “คุณถงั ฉนั คือแอนน่า เราเคยเจอกนั ในมหาวิทยาลยั ฮาร์ วาร์ดนะ ไม่ทราบวา่ คุณยงั พอจะจาไดบ้ า้ งม้ยั ” แอนน่าหลบั ตา สูดหายใจเขา้ ลึกๆ กลวั วา่ จู่ๆ ถงั จิ้นเหยี ยนจะเป็นลม ลม้ ไปจริงๆ อเมริกาท่ีไกลโพน้ สนั หลงั อนั กายาของถงั จิ้นเหยยี น ทนั ทีทนั ใดก็ ลม้ ลงไปแลว้ ร่างกายที่หลงั จากอยู่ ในอาการตื่นเตน้ ช้นั สุด จู่ๆ กล็ ม้

ลงมาหน่ึงท่อน มือขา้ งเดียว ที่ไม่มีเร่ียวแรงยดึ โตะ๊ เอาไวถ้ ึงจะสงบ สติอารมณ์ไวไ้ ด้ ไดย้ นิ เสียงแหบแหง้ จากทางน้นั แอนน่าถามอยา่ งไม่ สบายใจวา่ “คุณหมอถงั คุณเป็นอยา่ งไรบา้ ง ไม่เป็นอะไรใช่ ม้ยั ” ถงั จิ้นเหยยี นหลบั ตา ปรับการหายใจสกั ครู่ “ไม่เป็นอะไร คุณหนู แอนน่า ไม่ทราบวา่ มีอะไรครับ” แอนน่าตบๆ อก ไม่เป็นอะไรกด็ ีแลว้ กลวั จริงๆ วา่ จะ ทาเอาเขา ตกใจจนหวั ใจวายข้ึนมาน่ะสิ “เป็นแบบน้ีนะ…” นาจุดประสงคท์ ี่ตนเองโทรศพั ทม์ าพดู ไปหน่ึงรอบ จากน้นั กร็ อการ ตอบกลบั ของเขา เพือ่ ที่จะลดช่องวา่ ง เธอไดท้ า เตรียมใจกบั การ ปฏิเสธของเขาไวแ้ ลว้ ถงั จิ้นเหยยี นกไ็ ม่ไดป้ ฏิเสธโดยตรง “คุณบอกวา่ โปรเจ คน้ี คุณเป็น คนรับผดิ ชอบเหรอ”

“กใ็ ช่ แต่วา่ ตอนน้ีฉนั ไดร้ ับบาดเจบ็ อีกท้งั อาการของคนไขก้ แ็ ย่ มากๆ ถา้ หากวา่ หาคุณหมอที่เหมาะ สมไม่ได้ ฉนั กจ็ ะไม่รบกวนคุณ หวงั วา่ คุณจะเขา้ ใจ” ถงั จิ้นเหยยี นคิดแลว้ คิดอีก ใชภ้ าษาองั กฤษพดู กบั คนใน หอ้ งประชุม เบาๆ ไม่กี่ประโยค ทางน้นั ตอบอะไรไป จากน้นั ถึงจะพดู ใส่ไมค์ ใหม่ “ชา้ สุด3ชวั่ โมงผมจะใหค้ าตอบคุณ” “ไม่ได้ คุณตอ้ งตอบฉนั มาในตอนน้ี คนไขร้ อไม่ได้ คุณ เป็นหมอ คุณควรรู้วา่ เวลาสาคญั กบั พวกเขามากแค่ไหน มา ถึงตอนน้ีแลว้ ฉนั หวงั วา่ คุณถงั วางอารมณ์ส่วนตวั ท้งั หมดลง ก่อน เพื่อคนไข้ ถอยมา หน่ึงกา้ วไดไ้ หมคะ” เธอบงั คบั ไปหน่อย ตอนน้ีกเ็ ขาโดนปิ ดทางที่จะถอยแลว้ แอนน่ากไ็ ดท้ ี่ขี่แพะไล่อีกคร้ัง ไล่ถึงความลงั เลสุดทา้ ยใน ใจเขา “ทฤษฎีที่คุณหมอถงั กาลงั วิจยั ในขณะน้ี เหมาะสมกบั โปรเจคน้ี พอดี ถา้ ไดล้ ่ะก็ ฉนั หวงั วา่ จะไดร้ ่วมงานกบั คุณ เขา้ ไปอีกข้นั คุณถงั ฉนั รอคุณที่ประเทศจีน”

พรวดเดียว เธอพดู จบแลว้ กว็ างสายไป “ฉนั รอคุณที่ประเทศจีน” ประโยคน้ี สะกิดเขา้ ไปในความยนื หยดั สุดทา้ ยของถงั จิ้น เหยยี น “Caseyจองตว๋ั ไปเมืองหลวงไฟลท์ ที่เร็วท่ีสุดใหผ้ มหน่อย ผมตอ้ งกลบั ประเทศด่วน” โรงพยาบาลหวาเซ่ีย “คุณพดู วา่ อะไรนะ ถงั จิ้นเหยยี นจะกลบั ประเทศ จริงๆ” เกาหยงิ่ จือเกาะแขนของซุนเจียลี่แน่น บีบจนทาแขนเธอ แทบจะ แตก ซุนเจียลี่กดั ฟันจนปวด “ใช่…คุณปล่อยมือฉนั ก่อน เจบ็ ” เกาหยง่ิ จือปล่อยแขนของเธอออก ดีใจจนแทบเป็นบา้ ดีใจ ตื่นเตน้ ความดีใจมากมายพลุ่งพล่านออกมาอยใู่ นใจ เธอเป็นบา้ ไปแลว้ เรียบร้อย

ถงั จิ้นเหยยี นจะกลบั มาแลว้ เธออดทนรอเขามาเป็นเวลา สองปี กวา่ คิดวา่ จะไม่ไดเ้ จอเขาอีกแลว้ ไม่นึกวา่ เธอจะคิด อยา่ งไรกค็ ิดไม่ถึง ถงั จิ้นเหยยี นยงั คงจะกลบั มาได้ จะวา่ ไป ระหวา่ งพวกเขาสองคนกย็ งั มีโอกาสพรหมลิขิตของเธอกบั ถงั จิ้นเหยยี น ยงั ไม่ไดส้ ิ้นสุดลง ซุนเจียลี่เห็นความดีใจบนใบหนา้ ของเธอ อดไม่ไดท้ ี่กวน ซ้ายงั อด ไม่ไดท้ ่ีจะเดือน “ผอู้ านวยการเกา ถงั จิ้นเหยยี นถูก แอนนาเชิญกลบั มานะ คุณรู้ม้ยั วา่ นี่มนั หมายความวา่ อะไร” จู่ๆ สายตาของเกาหยงิ่ จือกจ็ อ้ งเฉียบไปยงั ซุนเจียลี่ หร่ี ดวงตาลง ครุ่นคิดถึงพายเุ ฮอริเคนสีดาอยอู่ ยา่ งลบั ๆ แอน นา…คูล่ ว่ั หาน เป็นคนเห้ียน้ีอีกแลว้ คนเห้ียที่วญิ ญาณยงั คงไม่ไปไหน “หรือวา่ ถงั จิ้นเหยยี นจะรู้สถานะของแอนน่าแลว้ หรอกเห รอ” เกา หยง่ิ จือกาแขนของซุนเจียลี่แน่นอีกคร้ัง การเจบ็ ปวด คร้ังน้ี โหดมาก ยงิ่ ข้ึน

ซุนเจียลี่เจบ็ จนน้าตาแทบจะไหล “ฉนั กไ็ ม่แน่ใจ แต่ เหมือนวา่ จะ ไม่ใช่ ถา้ หากรู้วา่ แอนน่ากค็ ือฉู่ลว่ั หาน เขากต็ อ้ ง บินกลบั มาทนั ที แน่ๆ” ใช่ ใช่แลว้ ดูจากความรู้สึกท่ีถงั จิ้นเหยยี นมีต่อจู่ลว่ั หาน เขาตอ้ งบิน กลบั มาทนั ทีแน่ๆ เกาหยง่ิ จือนง่ั บนเกา้ อ้ือยา่ งเหี่ยวเฉา ไม่ได้ เธอจะใหถ้ งั จิ้นเหยยี นรู้ สถานะที่แทจ้ ริงของแอนนาไม่ได้ จะตอ้ งใหพ้ วก เขาจากกนั และกนั ไม่ได้ บริษทั MBK หอ้ งทางานท่านประธาน จีดงหมิงนาเอกสารฉบบั หน่ึงส่งใหห้ ลงเชียว พดู อยา่ ง นอบนอ้ มวา่ “ท่านประธาน น่ีขอ้ มูลท้งั หมดที่เก่ียวขอ้ งกบั คุณ หนูแอนนาท่ีสืบ ไดใ้ นขณะน้ี ขอ้ มูลของตระกลู เฉียวท้งั หมดก็ อยขู่ า้ งในแลว้ ” ซองจดหมายกระดาษหนงั ววั หนาๆ ซองหน่ึง เพยี งพอ สาหรับการ สืบคน้ ตระกลู เฉียวสามรุ่นก่อนใหท้ ะลุปรุโปร่ง หลงเชียวลบู ๆ ซองจดหมาย พยกั หนา้ “ฉนั รู้แลว้ แกออก

ไปเถอะ” ศีรษะเจบ็ ท่ีอๆ ท่ีจริงแลว้ แมว้ า่ ไม่ดูส่ิงขา้ งใน จากการที่ ไดร้ ู้จกั และ เขา้ ใจในช่วงหลายวนั มาน้ี เขากแ็ ทบจะตดั ความ คิดท่ีวา่ แอนน่าคือ คูล่ ว่ั หานไปแลว้ บนตวั ของพวกเธอมีส่ิงที่เตม็ ไปหมด ถา้ หากแอนน่าคือจู่ลว่ั หาน จริงๆ ทาไมเธอถึงจะไปเรียนรู้อะไรท่ีไม่ได้ เก่ียวขอ้ งกบั สิ่งท่ีเรียน มาภายในเวลาสองปี มากขนาดน้นั ได้ อยา่ งไร รถแขง่ ? วชิ าแพทย?์ ทกั ษะการใชช้ ีวิตท้งั หมด? อีกท้งั ยงั ปรับเปลี่ยนหนา้ ตาไปอยา่ งสิ้นเชิง เปล่ียนลายมือ ไปจนหมดสิ้น เขาไม่กลา้ เช่ือ คนคนหน่ึงจะเปล่ียนไปไดโ้ ดยสิ้นเชิง ขนาดน้ี

แบกเอาความสงสยั และพะวงไว้ เขาเปิ ดซองจดหมายออก ขา้ งใน เป็นรูปต้งั แต่แอนน่าเลก็ จนโต ต้งั แต่เกิดจนถึง ประถม มธั ยมปลาย มหาวทิ ยาลยั ผใู้ หญ่ ตอนน้ี สมบูรณ์แบบไร้ท่ีติ หาตวั จบั ไดย้ าก กเ็ ป็นใบหนา้ ท่ีร่าลือกนั ทวั่ ท้งั เมือง ไม่เคยเกิดการ เปล่ียนแปลง ในแฟ้มยงั มีขอ้ มูลท่ีแอนน่าเคยเขา้ โรงพยาบาล เวลาน้นั ตรงกนั พอดี กบั ที่ลว่ั หานเกิดอุบตั ิเหตุข้ึน แต่สถานท่ีเขียนไวว้ า่ ท่ีไดเ้ ทือกเขา แอลป์ หลงั จากที่เกิด อุบตั ิเหตุข้ึน เธอถูกส่งไปท่ีโรงพยาบาลเซนต์ เมรี่ สหรัฐอเมริกา ไดร้ ับการรักษายาวนานกวา่ 300วนั ขอ้ มูลแมแ้ ต่เครื่องมืออุปกรณ์การรักษากร็ วมอยขู่ า้ งใน อยา่ ง ครบถว้ นและถูกตอ้ ง หลงั จากน้นั ยงั มีรูปท่ีแอนน่าหม้นั กบั ตูห้ ลิงเซวยี น ท้งั สอง เดินจูง มือกนั บนสนามหญา้ อยทู่ ่ีคฤหาสนส์ ่วนตวั ในนิวยอร์ก รอบขา้ งเป็น ญาติสนิทของท้งั สองฝ่ าย

แอนน่าเป็นคนท่ีต่างกบั คู่ลว่ั หานโดยสิ้นเชิง มีโบกของตวั เอง ก้นั อยกู่ บั เขาคร่ึงซีก โลก ใชช้ ีวติ อยา่ งเรียบง่ายมาโดย ตลอด ดงั น้นั .ความคิดที่วา่ แอนนาคือคู่ลวั่ หาน กไ็ ดต้ ดั ทิ้งไป อยา่ งสิ้นเชิง เวลาน้ีเอง โทรศพั ทข์ องหลงเชียวกด็ งั ข้ึน กเู้ ยนเซินโทร เขา้ มา หลงเชียวลูบหนา้ ผาก เขาปวดหวั มาก “ทาไมหรอ” “ประโยคน้ี ควร เป็นฉนั ที่ถามแกปะ? เสียงเที่ยวแรง แกเป็นอะไรไป? ออ้ ใช่ เห็น ขอ้ มูลของแอนน่าแลว้ หรือไม่? ฉนั กบั แฮคเกอร์ทางน้ีสองสามคน ร่วมมือกนั หานะ อีกท้งั ยงั มีผชู้ ่วยของแก คร้ังน้ี นาขอ้ มูลของ หญิง งามผนู้ ้ี ชุดออกมาท้งั หมดไดจ้ ริงๆแลว้ พอใจม้ยั ” พอใจ ถึงจะแปลก “ไม่ใช่ ฉนั ควรถามแกรู้สึกเสียใจภายหลงั ม้ยั ? ตอนน้ีรู้ แลว้ วา่ แอน นาไม่ใช่เมียของแก ยงั ไม่รู้ซะยงั ดีกวา่ …” หลงเชียวอารมณ์ไม่ดีเป็นอยา่ งมาก “พดู ภาษาคนไม่เป็น กว็ างสายละ”

“อยา่ สิ อยา่ สิ ฉนั ต้งั ใจมากนะ ฉนั วา่ นะ คุณชายใหญ่หลง คุณชาย ของผมน่ะ คุณนายของท่านจะไม่ใช่ชีวิตอยา่ งเดด็ เดี๋ยวหน่อยไมไ่ ด้ เหรอ? เม่ือก่อนคุณพลาดลว่ั หานไปแลว้ ตอนน้ีล่ะ ยงั คิดจะพลาด แอนน่า? ถา้ หากวา่ ชอบจริงๆ ไม่ ตอ้ งสนใจวา่ เธอคือใคร ไม่ตอ้ งไป สนวา่ เธอจะแต่งกบั ใคร จีบมาไดก้ ไ็ ม่ใช่วา่ จบแลว้ เหรอ ไม่ตอ้ งมา วางมาดเป็นเทพ มงั กรอะไรแลว้ ใชค้ วามจริงใจทาใหเ้ ธอไดใ้ จไป ตรงๆ เลย โอเค?” กเู้ ยนเซินจะทนดูต่อไปไม่ไดแ้ ลว้ พน่ี อ้ งของตวั เองจะโง่งมงายใน ความรัก แทบจะเป็นตาย ไม่ง่ายท่ีจะมี ชีวิตอยไู่ ปได้ กม็ าเจอกบั แอน น่า เจา้ หมอนี่ท่ีหวั ร้ันกจ็ ะไปรัก คนท่ีเขาไม่ไดร้ ัก เร่ืองน้ีวนุ่ จนเจบ็ ไข้ ท่านเซียวกมุ ขมบั ทิ้งน้าหนกั ลงไปบนพนกั พิงเกา้ อ้ี “แกรู้ ม้ยั วา่ อะไรที่เรียกวา่ พานพบทะเลชางไห่ ทะเลอ่ืนกไ็ ม่อาจ เปรียบปาน” กเู้ ยนเซินไม่รู้ไม่ช้ี ไม่เขา้ ใจ และกไ็ ม่เห็นดว้ ย “ฉนั รู้แค่วา่ ผา่ น หมู่บา้ นน้ีไป กไ็ ม่มีร้านน้ี อีกอยา่ ง ถึงจะเผยขอ้ มูลที่ใหม่ ที่สุด พวก เพอ่ื นๆ ฉนั ท่ีอยศู่ ูนยก์ ลางการวิจยั มหาวิทยาลยั ฮาร์วาร์ด บอกวา่

วนั น้ีถงั จิ้นเหยยี นรับโทรศพั ท์ จะบินกลบั มาเลย โทรศพั ทน์ ้นั ใคร เป็นคนโทร ฉนั ไม่รู้ แต่วา่ ขอ้ มูลมีผล ท่ีท่ีถงั จิ้นเหยยี นจะไป เป็น โรงพยาบาลหวาเซี่ยในมือของ แก” หลงเชียวผละมือออกจากหนา้ ผาก นิ้วยาวๆ กดไปที่มุม โตะ๊ โทรศพั ทท์ ี่ทาใหถ้ งั จิ้นเหยยี นกลบั มาท่ีโรงพยาบาลอีก คร้ัง กม็ าจาก หวาเซ่ีย จะเป็นใครท่ีโทรไปไดล้ ่ะ? แอนน่า…

ตอนที่ 209 ใช้จูบเป็ นการพสิ ูจน์ สถานะของเธอ แอนน่า? ลว่ั ลวั่ ? เล่นเปี ยโน เป็นเสียงเดียวกนั โดยสิ้นเชิง ตกหนา้ ผาเหมือนกนั สูญเสียความทรงจา.. ระหวา่ งพวกเธอไม่ไดม้ ีความพวั พนั อะไรกนั เลยเหรอ? ไม่ ไดม้ ี ความเก่ียวขอ้ งใดๆ เลยเหรอ? หนา้ ตาไม่เหมือนกนั โดยสิ้นเชิง ลายมือกห็ าร่องรอยไมไ่ ด้ มือขวา ฟ้ื นฟูความมีสญั ชาตญาณ. ตกลงวา่ อนั ไหนถึงจะเป็นความจริง? แอนน่าคือคนรักที่เขาสูญเสียไป? ใช่ไม่ใช่ นิ้วมือที่แบ่งขอ้ ต่อกระดูกไวข้ องหลงเชียวกดทบั ไปยงั ขมบั อยา่ ง โหดเห้ียม เพราะวา่ ใชแ้ รงมากเกินไป ขอ้ ต่อนิ้วมีสีขาว ซีดบาดตายน่ื

ออกมา เสียงสองชนิดลน่ั ดงั ข้ึนมาท่ีหนงั ศีรษะพร้อมกนั ราวกบั วา่ แรงสองแรงน้ีดึงย้อื เชือกเสน้ ไวอ้ ยู่ เอา ตวั เขาเป็นจุดศูนยก์ ลาง แลว้ ดึงไปสองทาง ราวกบั วา่ เอาคนมารัดเอวแลว้ สบั ทิ้ง กเู้ ยนเซินไม่ไดย้ นิ เสียงตอบรับของหลงเชียวมาโดย ตลอด จึง กระแอมออกมาดว้ ยความไม่สบายใจเลก็ นอ้ ย “คุณชายใหญ่หลง นี่ เป็นอะไรไปเน่ีย? ไดย้ นิ วา่ ศตั รูหวั ใจคน ก่อนจะกลบั มา ต่ืนเตน้ เหรอ? ต่ืนเตน้ อะไร? พวกคุณท้งั สอง เคยเป็นศตั รูกนั นน่ั กเ็ พราะวา่ มีเป้าหมายการแขง่ ขนั ร่วมกนั ตอนน้ีกไ็ ม่มีแลว้ ไม่ใช่เหรอ? ดงั น้นั พวกคุณท้งั สองกค็ วรจะ กลายมาเป็นเพ่ือนสนิทรู้ใจกนั สิถึงจะถูก” สติปัญญาของหลงเชียวโอนเอนไปอีกคร้ัง ถงั จิ้นเหยยี น เคยต้งั ปณิธานไวว้ า่ จะไม่กลบั ประเทศ ตอนน้ีกลบั ทาลาย การตดั สินใจ ของตนเอง ตอ้ งเป็นเพราะวา่ ในประเทศมีพลงั แรงที่ทาใหเ้ ขา เบี่ยงเบนการตดั สินใจ หากวา่ โทรศพั ทเ์ ป็นแอนนาท่ีโทรไป ถา้ อยา่ งน้นั เสียง ของเธอก็ ตอ้ งเป็นการโจมตีถึงข้นั ปางตายสุดๆ คร้ังหน่ึง

เสียงที่หนกั แน่นดงั่ คล่ืนกระทบโขดหินของหลงเชียว พดู เป็นคาๆ วา่ ฉนั สงสยั วา่ “แอนน่ากค็ ือลวั่ ลวั่ ” คาพดู คาเดียวกจ็ ุดชนวนกลายเป็นเร่ืองราวใหญ่โตได้ กู้ เยนเซินรู้สึก วา่ ตวั เองกลืนแมลงวนั ไป ติดคอจนไอออกมา เสียงดงั หลายคร้ังถึง จะรู้สึกโล่งหน่อย “ไม่ใช่หรอก พี่สุด หล่อของผม บิ๊กบอส ท่าน ประธาน คุณชายใหญ่ ขอ้ มลู ก็ บอกไวอ้ ยา่ งชดั เจนแลว้ เธอช่ือเฉียว แอนน่า โอเค? คุณหนู มงั่ คง่ั จากตระกูลเฉียวแทๆ้ อาศยั อยทู่ ี่อเมริกา มายสี่ ิบกวา่ ปี ต้งั แต่เกิดจนถึงปัจจุบนั แมแ้ ต่ขอ้ มูลท่ีตรวจคนเขา้ เมืองยงั มี อยู่ เธอไม่เคยมาจีนเลยแมแ้ ต่นอ้ ย โอเค? รายละเอียด ท้งั หมดไดร้ ะบุไวอ้ ยา่ งชดั เจนแจ่มแจง้ แกยงั สงสยั วา่ เธอเป็น เมียแก เหรอ? แกคิดถึงเมียแกจนเป็นบา้ ไปแลว้ ม้งั ?” เขาไม่ไดบ้ า้ แมว้ า่ เอกสารท่ีวางไวอ้ ยตู่ รงหนา้ ที่มีกระดาษ สีขาว ตวั หนงั สือสีดาเขียนแยกไว้ แต่ในใจเขากม็ ีความคิดท่ี สลดั ทิ้งไป ไม่ไดอ้ ยตู่ ลอด ทุกคร้ังท่ีเขาจะปฏิเสธความพวั พนั ระหวา่ งแอนน่า และลว่ั ลวั่ มกั จะรู้สึกกระวนกระวายใจ กระวนกระวายอยา่ งเป็น ที่สุด

“ผมมีสติมาก ขอ้ มูลสามารถปลอมแปลงข้ึนมาได้ แต่บาง ความรู้สึก ไม่มีทางปลอมแปลงข้ึนมาได”้ กลบั ไปนึกยอ้ นตอนท่ีอยกู่ บั แอนน่าทีละเลก็ ทีละนอ้ ย แมว้ า่ ร่างกาย ของเธอเกิดการเปล่ียนแปลงมากเกินไป แต่ ทุกคร้ังที่เขา้ ใกลเ้ ธอ มกั จะมีความรู้สึกปลอดภยั อยา่ งบอก ไม่ถูกเสมอๆ ตอนที่กินขา้ ว ดว้ ยกนั กบั เธอ บรรยากาศก็ เปล่ียนเป็นสนิทสนม สบายๆ ข้ึนมา อยา่ งไม่รู้ตวั แมแ้ ต่ตอน ท่ีทะเลาะกบั เธอ เขากไ็ ม่มีแมแ้ ต่จะรู้สึกเบื่อ หน่าย เขา สามารถท่ีจะนอนหนุนในออ้ มอกของเธอ แลว้ เกิดปฏิกิริยา ทางร่างกายอยา่ งดุเดือด ยงั มี ปางตายเลก็ นอ้ ยก็คือ จูบของเธอไม่มีทางหลอกเขาได้ กเู้ ยนเซินแอบด่าในใจไปประโยคหน่ึง “ฉนั บอกวา่ …ฉนั บอกวา่ หลงเชียว ท่านเชียวแกมีสติหน่อยสิ ฉนั หวงั อยากให้ แกไดพ้ บกบั ผหู้ ญิงท่ีตวั เองรักจริงๆสกั ที แต่ไม่ได้ หมายความวา่ คนตายจะฟ้ื น คืนชีพมาไดน้ ี่ ผา่ นไปสองปี กวา่ แลว้ แกลองคิดดูเอง นี่กส็ องปี คร่ึง แลว้ สินะ?”

หลงเชียวเซยบิ เกา้ อ้ีออกแลว้ ลุกข้ึนยนื ฝ่ ามือกาเศษกระจกแกว้ ที่ตก ลงบนพ้นื ไวอ้ ยู่ มองดูเมืองเมือง น้ีท่ีไดต้ ายไปในใจของเขามาสองปี กวา่ แลว้ หลบั ตาลง เสียงต่าลงไปแปดเท่า “คนตายไม่มีทางคืนฟ้ื นขี พไตอ้ ยา่ ง แน่ๆ แต่วา่ เธอตายไปแลว้ จริงๆ เหรอ? หาศพไม่พบ นอกจากส่ิงท่ีเธอพกติดตวั ไป กไ็ ม่มีส่ิงใดที่เป็นหลกั ฐานวา่ เธอได้ ตายไปแลว้ ” กเู้ ยนเซินแหงนหนา้ มองฟ้า ลูบหนา้ ผากของดนเองเบาๆ ไม่ใช่วา่ หลงเชียวไขข้ ้ึนหรอก ง้นั กต็ อ้ งเป็นตวั เขาที่ใชข้ ้ึนแลว้ “แกรีบเอา ทะเลไกลโพน้ พนั ล้ีพลิกมาเด๋ียวน้ี ที่กวา้ งๆ พ้ืนน้นั กค็ งโดนแกท่า เละเทะไปแลว้ สินะ? ถา้ หากวา่ เธอยงั มีชีวติ อยู่ จริงๆ จะหาไม่เจอ เหรอ? จะวา่ ไปอีก ขนาดน้นั ยงั หาไม่เจอ ตวั เธอยงั มีชีวติ อยไู่ ด้ อยา่ งไร?” ไอห้ มอน่ีบา้ ไปแลว้ บา้ ไปแลว้ แน่ๆ หลงเชียวกลบั ยนื หยดั มากข้ึนกบั การคาดการณ์ของ ตนเอง ไม่สนใจ การโยงประเดน็ ท่ีน่าสงสยั ขอกเู้ ยนเซินอีก ต่อไป แทบจะพดู อยา่ ง หวั ร้ันและจาใจตอ้ งฟังอยา่ งไม่มี เงื่อนไขวา่ “ฉนั สามารถพิสูจนไ์ ด”้

“เฮย้ เฮย้ แกจะพสิ ูจน์ยงั ไง? ไม่ใช่วา่ แกคิดอยากจะแหกสมองของ เธอออกหรอกนะ? แกอยา่ รนไปสิ เชย้ เฮย้ เฮย้ พดู สี พดู ” กเู้ ยนเซินยงั คงร้องเสียงโหยหวน หลงเชียววางสายไป อยา่ งรีบร้อน กากญุ แจรถบนโตะ๊ แลว้ พงุ่ ออกไปขา้ งนอก “ท่านประธาน ไดเ้ วลาประชุมแลว้ ” เลขาฯ กอดแฟ้มเอกสารอยแู่ ลว้ เดินเขา้ มาเดือนใหห้ ลง เชียวประชุม พอดี หลงไม่แมแ้ ต่จะเหลียวมอง “ยกเลิก” เลขาฯ มองดูหลงเชียวท่ีพงุ่ ไปยงั หนา้ ประตูลิฟตร์ าวกบั พายหุ มุน ผมกม็ ว้ นข้ึนใหเ้ ขาราวกบั ถูกลมพดั มาแลว้ แปะไว้ บนใบหนา้ มอง จนอ้ึงไปเลย ท่านประธานน่ีเป็นอะไรไปเน่ีย? สีหนา้ เมื่อก้ี ราวกบั วา่ …ราวกบั วา่ จะกลืนกินคนลงไปได้ เลย เขารอไมไ่ ดแ้ มแ้ ตน่ าทีเดียว ตอนน้ี ขณะน้ี ทนั ที เขาตอ้ งแน่ใจวา่ แอนน่าเป็นใครกนั แน่ เธอเป็นใครกนั แน่ ในสมองมีภาพที่จูบกบั เธอลอยเขา้ มา ทุกๆ รายละเอียดถกู ขยายอยา่ งบา้ คลงั่ เรื่องเลก็ ๆ

นอ้ ยๆ ที่ไม่ใด้ สาคญั ฝังลึกลงไปในกระดูก นอกจากเธอแลว้ ยงั จะ เป็นใคร ไปได?้ ลว่ั ลว่ั รอผม รอผมก่อน Rolls-Royce คนั สีดาดง่ั หนงั Sci-fi พงุ่ ออกจากลานจอด รถไปแลว้ สามแยก ขบั แซงรถไปไม่รู้กี่พนั คนั เหมือนกบั บา้ ไปแลว้ พงุ่ ไปยงั ไฟแดง เสน้ เลือดบนหนา้ ผากของหลงเซียวค่อยๆ ขมวดข้ึน เส้นเลือดแทบ จะแตกทะลุออกมาจากผวิ หนงั เลือดกาลงั ไหล ข้ึนลง เผาไหม้ ความ ทรงจายง่ิ เป็นรูปเป็นร่าง เผาไหมย้ ง่ิ บา้ คลงั่ ยงิ่ ไปคิดถึงเรื่องต่างๆ นานาของเธอ ความสงสยั ในใจ กย็ ง่ิ เพ่ิมเป็นทวีคูณ บนั ทึกบนกระดาษสีขาวตวั หนงั สือสีดา รูปภาพวดิ ีโอท่ี เป็น หลกั ฐานประกอบ การขดุ คน้ ที่ไม่ไดห้ ยดุ พกั ตลอดสอง ปี กวา่ ที่ผา่ น มา.พวกน้ีกส็ ูต้ อนท่ีเขาไปพบหนา้ เธอแลว้ เกิด ความรู้สึกไม่ได้ หรอก

ถอยมาหมื่นกา้ ว ถึงแมเ้ ธอจะไม่ใช่ลวั่ ลวั่ ผหู้ ญิงที่ทาให้ เขาแทบจะ สูญสิ้นสติปัญญาใจร้อนแบบน้ี เขาก็จะไม่รามือ ง่ายๆ แลว้ แอนน่า ลวั่ ลว่ั ช่ือสองชื่อ การรับรู้เป็นสองเท่า ท่านเซียวจะระเบิดแลว้ – โทรไปหาถงั จิ้นเหยยี นเสร็จแลว้ แอนน่ากางกระดาษออก หยบิ พกู่ นั มาคดั ลอกโคลงกลอนที่หลงเชียวฝึกเขียนอกั ษร ฝึกเขียนอกั ษรเร่ือง น้ีเปลืองแรงกายแรงใจ เธอเขียนไปสกั พกั แขนที่ไดร้ ับบาดเจบ็ ก็ รู้สึกจะรับไวไ้ ม่ไหวแลว้ ตลอดท้งั บ่ายเอาแต่นงั่ อ่านหนงั สืออยใู่ นหอ้ งรับแขก พอ เบื่อแลว้ ก็ ไปเดินเล่นในสวนหยอ่ มดา้ นนอก หรือไม่กน็ ง่ั อยู่ หนา้ เปี ยโนแลว้ ใชม้ ือเดียวเล่นเพลงท่ีเกือบจะโดนหลงเชียว ไอสารเลวนี่บีบคอจน ตาย

เล่นไปเล่นมา นิ้วของกแ็ อนน่าหยดุ เล่นลง ในสมองมีภาพ ที่หลง เชียวเสียสติลอยเขา้ มา วนั น้นั ตอนท่ีเขาไดย้ นิ เพลงน้ี กลายเป็น สิงโตตวั หน่ึงไปเลยอยา่ งสิ้นเชิง ไม่มีสติปัญญา เลยแมแ้ ต่นอ้ ย ไม่มี ความคิดท่ีปกติ เพลงเพลงน้ี เกี่ยวขอ้ งกบั ภรรยาของเขา ท่ีตายไปแลว้ เป็นช่องโหว่ ในชีวิตเขาจุดหน่ึง ตอ้ งมีความหมาย เป็ นพิเศษแน่ๆ แต่วา่ เธอจะเป็นอีกคร้ังไดอ้ ยา่ งไรล่ะ? ในความทรงจาท่ีเหลืออยขู่ องเธอน้นั ทาไมถึงมีเพลงเพลง น้ีล่ะ? หรือวา่ มนั จะเป็นความบงั เอิญ? เธอบงั เอิญซอบเพลง เดียวกนั กบั ภรรยาของเขาพอดี? คู่ลว่ั หานเป็นแพทยศ์ ลั ยกรรมหวั ใจ ในความทรงจาของ เธอกม็ ี ความรู้เกี่ยวกบั การศลั ยกรรมภายใน แมว้ า่ จะลืมไป พอสมควรแลว้

แต่เธอกจ็ าศพั ทเ์ ฉพาะทางศลั ยกรรมภายใน มากมายไดแ้ ม่น หรือ วา่ … แอนน่าหลบั ตาลง มือท้งั สองกดลงบนแป้นเปี ยโน ในหวั สมอง สบั สนไปจนเป็นโจก๊ ไปหมดแลว้ คิดจนหวั แทบจะระเบิด ปิ ดฝาครอบเปี ยโนแลว้ เดินไปที่ หอ้ งรับแขก หลงเซียวจอดรถลง กางเกงสแลค็ สีดา สกั พกั กโ็ ดนลมพดั เขา้ มาใน หอ้ งโถงคฤหาสน์ “ปิ้ ง” ผลกั ประตูไมห้ นาๆ หนกั ๆ ออก แอนนาเงยหวั มาอยา่ งตะลึง ลูกตามองทะลุเขา้ ไปในสายตาที่วิตก กงั วลของหลงเชียวพอดิบพอดี กา หนงั สือในมือแน่นข้ึนมาอยา่ งไม่ รู้ตวั ริมฝีปากส้นั ทาไม ผชู้ ายคนน้ีถึงกลายมาเป็นเสือดาวท่ีดุดนั อีก แลว้ ล่ะ? “หลงเชียว…”

เธอเพิง่ จะตะโกนเรียกชื่อเขา หลงเชียวยา่ งกา้ วใหญ่มา อยตู่ รงหนา้ ของเธอแลว้ ขายาวๆ ยอ่ เลก็ นอ้ ย แลว้ โนม้ ตวั ลง เขา้ มาใกลใ้ บหนา้ ของเธอ “ลวั่ ลว่ั ใช่เธอหรือเปล่า?” เสน้ ดาๆ แถบหน่ึงบนใบหนา้ ของแอนน่า “หลงเซียว นาย จะพอได้ หรือยงั ? ไม่ตอ้ งมาทาบา้ แลว้ ไดม้ ้ยั ?” เนน้ ไปไม่รู้ก่ีรอบแลว้ เธอคือแอนน่า! แอนน่า! หลงเชียวกลบั ยนื กรานจบั หวั ไหล่เธอไวม้ นั่ นิ้วทีละนิ้ว ค่อยๆ ไล่ฝัง ไปตามกระดูกหวั ไหล่ของเธอ พริบตาน้นั กส็ ะกด สายตาของเธอไว้ ได้ แลว้ พลิกมือมาดึงฝ่ ามือของเธอประทบั ไวท้ ่ีหวั ใจของตวั เอง “ความถี่แบบน้ี ยงั จ่ไดม้ ้ยั ?” ใตฝ้ ่ ามือน้นั อตั ราการเตน้ หวั ใจของเขา.. หวั ใจเตน้ อยา่ งบา้ คลงั่ ถา้ ไม่ใช่วา่ เจอคนรักแลว้ หวั ใจเตน้ กค็ ือตอ้ งเป็นโรคหวั ใจร้ายแรง หรือไม่กต็ กใจสุดขีด เห็นไดช้ ดั วา่ สองอนั หลงั น้นั ต่างไม่ใช่

แอนน่าดิ้นรนกระวนกระวาย “หลงเชียว โรคพฤติกรรม ด้ือต่อตา้ น ทางจิตของนายกาเริบหนกั เกินไปแลว้ คิดถึงเมีย กไ็ ปหาคุณโมส่ ิ แลว้ มาเป็นบา้ อะไรต่อหนา้ ฉนั ?” “คิดไม่ออกเหรอ? ได้ ผมสามารถพสิ ูจนไ์ ต”้ มือใหญ่ๆ ผลกั ทา้ ยทอยของเธอไวแ้ น่น แทบจะใชแ้ รงข้ึน ใหร้ ิม ฝีปากของเธอประทบั ลงริมฝีปากของตนเอง คอ่ ยๆ บดขย้ตี าม อาเภอใจ ฉกฉวยจนราวกบั มลายหายไปจนหมด สิ้นเสมือนพายุ หอบเอาเศษปุยเมฆ คาดวา่ ตอ้ งการทิ้งรอย ประทบั ท่ีเป็นของตวั เอง บนริ มฝี ปากของเธอเป็ นแน่ รอยฟันบนหนา้ อกหายไปแลว้ ส่ิงที่เก่ียวขอ้ งกบั ความทรง จา ท้งั หมดไดห้ ายไปแลว้ แต่เขาเชื่อวา่ อยา่ งนอ้ ยกม็ ีส่ิงท่ี เหมือนกนั สามารถพิสูจนไ์ ดว้ า่ เธอคือใคร ฟัน กดั ริมฝีปากของเธอ ไม่วา่ จะเป็นการหายใจหรือลม หายใจ ไม่ วา่ จะเป็นอตั ราการเตน้ ของหวั ใจที่ไม่สม่าเสมอหรืออาการใจร้อน ความรู้สึกท่ีเธอมีใหเ้ ขาน้นั

เหมือนกนั ไม่มีผดิ ปากท่ีกกั ขงั เธออยา่ งรุนแรง ไม่สนใจการตา้ นทานของ เธอ การ รุกรานท่ีทารุณ เพม่ิ ทวีคูณไปตามแรง มือที่มีแรง เห้ียมโหด เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ปากท่ีกดั กร่อนกก็ ลายเป็นมี การช้ีนาเป็นข้นั เป็นตอน ค่อยๆ วาดเคา้ โครง พรรณนา ผหู้ ญิงท่ีตวั แขง็ ที่อเป็นท่อนไมไ้ ปแลว้ ในออ้ มกอด ในที่สุด กอ็ ่อน ยวบลงไปอยา่ งหมดแรง แอนน่าลม้ ลงไปในออ้ มกอดของเขา ไดร้ ับไฟที่ร้อนกรุ่น ของเขาเขา้ ไป คอ่ ยๆ ถูกความอ่อนโยนของเขาแทรกซึม เขา้ ไป ความหอมกรุ่น ที่อบอวลออกมาจากปาก คลา้ ย เหมือนฝันไป รสชาติท่ีไม่เคยไดส้ มั ผสั มาก่อน เหมือนกบั วา่ ถูกยาพิษ เขา้ ไปแลว้ มือท่ีดิ้นรนร่วงหล่นลงไป หลบั ตาท่ีโกรธลงไป เธอถูกเขา ตอ้ ง มนตร์สะกดจนสูญเสียความมีเหตุผลท้งั หมดไป ไดแ้ ต่ พ่ึงความ ตอบสนองของร่างกาย ค่อยๆ ลดลงไป

นานเขา้ ปากบวมๆ แดงๆ ถูกเขาปล่อยออก ลมหายใจ หอบแฮกๆ เกินไป ใบหนา้ นอ้ ยๆ ซีดหมองไปท้งั หนา้ หลงเชียวยมิ้ แลว้ รอยยมิ้ ที่ไม่ไดเ้ ห็นมานานนบั พนั วนั กก็ ลบั มาปรากฏบน ใบหนา้ ของเขาอีกคร้ัง ไม่ตอ้ งพิสูจน์ระบุตวั ตนอีกแลว้ เขา สามารถเช่ือมนั่ ไดว้ า่ ผหู้ ญิงที่น่าสงสยั มากๆ ขา้ งหนา้ คนน้ี ก็ คือคนที่เขาตอ้ งรอ แอนน่าถกู เขาจูบจนตะลึงไปหน่ึงนาทีเตม็ เห็นเขายมิ้ อยู่ เห็นเขายมิ้ อยจู่ นน้าตาแทบจะไหลออกมา แม่ง ผชู้ ายแบบน้ี สมองทึบไปแลว้ หรือไง? ในท่ีสุด เธอกไ็ ดส้ ติกลบั มา “เพ้ยี ะ” สะบดั มือตบไปหน่ึงคร้ัง แอนนารวบรวมแรงท้งั หมดแลว้ สะบดั มือ ฟาดเขา้ ไปท่ีหนา้ ของหลงเชียว “หลงเชียว แก ไอ สารเลว แกท่า อะไรนะ”

ท่านเซียวท่ีโดนตบเขา้ ไปท่ีบอ้ งหูไม่โกรธแต่หวั เราะ หวั เราะอยา่ ง สาราญใจ ใช่ ฉนั มนั สารเลว ฉนั ควรโดนตบ” ใช่ เขาควรโดนตบ กลา้ เสียเวลามากมายขนาดน้ีถึงจะจาเธอได้ เขา สมควรโดนตบจริงๆ แต่ฝ่ ามือเดียวไม่พอ ดว้ ยซ้า ท่านเซียวรวบมือของเธอข้ึนมา แลว้ มาจ่อไวท้ ่ีหนา้ อีกขา้ ง ของ ตวั เอง “ตบแรงๆ ไม่ตอ้ งเกรงใจ ไม่ตอ้ งออมมือ ตบจน หายโกรธถึง จะพอ” แอนน่า: “…แก… โรคจิต” เขายกมือของเธอข้ึนมา มาวางไวข้ า้ งริมฝีปากแลว้ จูบลง ไป ผมมนั โรคจิต ผมตาบอดไป ดูคุณไม่ออก ผมมนั ใจไม้่ใส้ ระกา ไม่รู้สึกเลย วา่ เป็นคุณ ผมสมองมีนไปหมดแลว้ ท่ีแทก้ ็ ไม่กลา้ เช่ือมาตลอดวา่ เป็ นคุณ” แอนน่าถูกเขาพดู พิจารณาตวั เองอยา่ งลึกซ้ึงแบบน้ีจน ตะลึงไปสกั พกั “หลงเชียว นาย…ไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ม้ยั ?”

“ลว่ั ลว่ั คิดมาโดยตลอดวา่ หากไดพ้ บหนา้ คุณอีกคร้ัง จะ ดีมากแค่ ไหน คิดไม่ถึงเลยวา่ จะมีวนั น้ีข้ึนมาจริงๆ ผมไม่คิด เลยวา่ จะไดพ้ บ หนา้ คุณอีกคร้ัง” แม่ง หรือวา่ เธอจาคนผดิ ไปแลว้ ผลวั ะ แอนน่ายกมืออีกขา้ งข้ึนมา แลว้ ฟาดเขา้ ไปท่ีหนา้ ของเขา หน่ึงท่ี “ฉนั ไม่ใช่ลวั่ ลวั่ ฉนั คือเฉียวแอนน่า แอนน่า ! ” “ปล่อยนะ” เป็นไปไม่ได้ เขาจะไม่ปล่อยอีกต่อไปแลว้ ตบเม่ือตะก้ี ฉนั ตบเพราะนายบงั คบั จูบฉนั ตบคร้ังน้ี ฉนั ตบเพราะแกตาบอดไปจริงๆแลว้ มองใหช้ ดั ๆ ฉนั คือแอนน่า ถา้ เอาฉนั เป็นภรรยาของนายท่ีตายไปแลว้ ฉนั กจ็ ะไม่เกรงใจ เธอ โตแ้ ยง้ ไปไม่รู้ก่ีประโยค แต่กย็ งั คงเป็นเช่นน้นั อดทนรอถึงเธอหายโกรธ ริมฝีปากท่านเซียวขมุบขมิบเลก็

นอ้ ย ท่านเซียวโดนตบไปสองที โดนตบจนในใจกลบั รู้สึกสะใจ ไปแลว้ แต่สติปัญญากก็ ลบั มาแลว้ ไม่ผดิ ถึงแมว้ า่ เธอจะเป็น ถว่ั ลว่ั แต่วา่ เธอที่สูญเสียความทรงจาไปท้งั หมดแลว้ ในตอน น้ี อีกท้งั นิสยั องอาจกลา้ หาญ องอาจจนเหมือนกบั มา้ ตวั หน่ึง จะใหเ้ ธอฟ้ื นคืน สถานะเดิมของตวั เองมาใหไ้ ดภ้ ายในคร้ัง เดียวคงเป็นไปไม่ไดอ้ ยา่ ง แน่นอน เอาชนะใจเธอได้ มีแคส่ องวิธีเท่าน้นั หน่ึง ช่วยเธอฟ้ื นฟคู วามทรงจา แต่ระดบั ความยากสูงมาก สอง เอาชนะใจเธอใหม่อีกคร้ัง ใหเ้ ธอตกหลมุ รักเขาใน ฐานะ แอนน่า แต่ระดบั ความยาก เหมือนวา่ จะยงิ่ ยากไปอีก เขาท้งั ร่ารวย อดทน และมีความมน่ั ใจ ท่านเชียวจะไป กลวั ระดบั ความยาก สูงๆ ไปทาไม? หลงเชียวชมวดคิ้ว ยมิ้ เลก็ นอ้ ย ได้ แอนน่ามองผชู้ ายตรง หนา้ ของ คุณใหช้ ดั ๆ ต้งั แต่บดั น้ีเป็นตน้ ไป เตรียมตวั เป็นผู้ หญิงของเขาใหด้ ี”