กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม3

กลยทุ ธเ์ ดด็ เสพตดิ ภรรยาของผม 3

“แลว้ นายจะใหฉ้ นั รอ？ตอนน้ีเวลาผา่ นไปยงิ่ นาน ยงิ่ ไมด่ ีต่อเธอ！” เสน้ เลือดสีแดงรวมตวั อยทู่ ่ีกลางลูกตาของเขา เผยสีแดงสด เหอรุ่ยหลินเคยพยายามที่จะชนหลินซินเหยยี นใหต้ ายในอุบตั ิเหตุรถยนต์ ถา้ หากวา่ คร้ังน้ี ถูก เธอจบั ตวั ไป เขาไมก่ ลา้ นึกถึงผลขา้ งหลงั ที่จะตามมาเลย ตอนน้ีไดแ้ ต่บีบใหค้ นตระกลู เหอส่ง ตวั ออกมา เสิ่นเผยซวนอ้ึง แลว้ ค่อยๆ ปลอ่ ยมือ ความรีบร้อนของจงจ่ิงหา้ ว เป็ นวงิ่ ที่เขาไมเ่ คยเห็นมาก่อน เขาพดู เบาๆ “ความสมั พนั ธ์ิของพวกเราคืออะไร？เร่ืองหนกั แบบน้ีปล่อยใหเ้ ป็ นหนา้ ที่ฉนั เอง” พดู เสร็จ เส่ินเผยซวนถีบไปที่ประตู ป้ังดงั ทีหน่ึง ทาํ ใหส้ ิ่งมีชีวติ รอบๆ แตกต่ืนข้ึนมาทนั ที เหอเหวนิ หวยท่ีหลบั สบาย ถูกเสียงที่ดงั น้ีทาํ ใหส้ ะดุง้ ตื่น เซี่ยเจินหยลู กุ ข้ึนมาเปิ ดไฟท่ีหวั เตียง “เม่ือก้ีมนั เสียงอะไรกนั ？” เหอเหวนิ หวยไม่ขยบั ตายงั ไม่ลืมเตม็ ท่ีเหมือนวา่ ยงั ง่วงอยู่ ถกู เสียงที่ดงั น้ีรอใจ พดู อยา่ ง คลุมเครือวา่ “เสียงฟ้ บกวนจนทาํ ใหต้ ่ืนแลว้ ไม่พาผา่ ม้งั ” พดู เสร็จก็หลบั ตานอนตอ่ เซ่ียเจินหยรู ู้สึกวา่ ไมเ่ หมือนเสียงฟ้ าผา่ ตอนกลางวนั แสงแดดจา้ ขนาดน้นั ตอนกลางคืนจะฟ้ าผา่ ไดย้ งั ไงกนั ？ “ไม่ตอ้ งคิดแลว้ นอนเถอะ จะมีคนกลา้ มาถีบประตูหรอ” เซี่ยเจินหยคู ิดแลว้ กใ็ ช่ ดึกขนาดน้ีไม่น่ามีคน และยงิ่ ไม่มีโจรที่ไหนกลา้ บุกรุกที่นี่ ตอนน้ีเทคโนโลยลี ้าํ หนา้ การป้ องกนั ตา่ งๆ ทาํ ไดด้ ีมาก

เซี่ยเจินหยปู ิ ดไฟแลว้ ก็นอนลง ดึงผา้ ห่มเสร็จแลว้ กม็ ุดเขา้ ไปในออ้ มอกของเหอเหวนิ หวยแลว้ หลบั “คนบา้ นน้ีเป็ นหมกู นั รึไง？” คร้ังน้ีเสิ่นเผยซวนใชแ้ รงเยอะกวา่ เมื่อก้ี ป้ัง！ นกที่พกั อยกู่ ส็ ะดุง้ จนบินหนีไปหมด ทกั ษะของเส่ินเผยซวนฝึ กมาหมดเลย กาํ ลงั กเ็ ลยเยอะ “น่ีไม่ใช่ฟ้ าผา่ ” คร้ังน้ีเซ่ียเจินหยไู ดย้ นิ อยา่ งชดั เจน ลกุ ข้ึนแลว้ เปิ ดไฟหวั เตียง “เหมือนวา่ เสียง ประตูกาํ ลงั ดงั อย”ู่ เหอเหวนิ หวยเองกล็ กุ ข้ึน ผา้ ห่มไหลไปอยบู่ นทอ้ ง “ดึกขนาดน้ีแลว้ ทาํ ไมถึงยงั มีคนอีก？” “ฉนั ลกุ ไปด”ู เซี่ยเจินหยลู งมาจากเตียงแลว้ เดินลงบนั ไดไปช้นั ล่าง เหอรุ่ยสิงก็ตื่นแลว้ เห็นเซ่ีย เจินหยกู เ็ ลยถาม “เธอก็ไดย้ นิ เสียงประตใู หญด่ งั ใช่ไหม？” เซี่ยนเจินหยพู ยกั หนา้ “เธอไปนอนเถอะ ฉนั ไปดูเอง” เหอรุ่ยสิงใส่เส้ือกนั หนาวไปดว้ ยเดินออกไปทางประตูดว้ ย เปิ ด ประตเู ดินออกไปขา้ งนอก ไปในสวนไม่ไดส้ วา่ งมาก เพราะเป็ นสีเหลือง เหมือนจะเห็นคนยนื อยหู่ นา้ ประตรู างๆ เขากเ็ ลยรีบเดินเร็วข้ึน เขาเดินมาถึงหนา้ ประตใู หย่ เปิ ดกรอนประตู ยงั ไมท่ นั มองชดั เจนวา่ คนที่อยหู่ นา้ ประตูคือใคร ก็ ถูกถีบอยา่ งไมท่ นั ต้งั ตวั ถอยหลงั ไปหลายกา้ วแลว้ ก็ลม้ ลงกบั พ้นื ในท่ีสุด เสิ่นเผยซวนวา่ จะถีบประตู แตใ่ ครจะไปรู้วา่ จู่ๆ ประตกู ถ็ ูกเปิ ดออกซะอยา่ งน้นั

ก็เลยถีบไปใส่บนตวั ของเหอรุ่ยสิง เหอรุ่ยสิงจบั ทอ้ งไว้ โกรธมาก ไม่วา่ ใครก็ตามอยๆู่ กถ็ ูกถีบอารมณ์กต็ อ้ งไมด่ ีอยแู่ ลว้ “พวกแกเป็ นใคร อยากตายหรอ รู้ไหมวา่ ท่ีน่ีเป็ นที่อะไร ยงั กลา้ มาทาํ อะไรตามอาํ เภอใจ？” เขาจบั ทอ้ งไวแ้ ลว้ ลกุ ข้ึนจากพ้นื จอ้ งเงาของสองคนท่ียนื่ อยตู่ รงจุดยอ้ นแสง เสิ่นเผยซวนเดินออกมา เหอรุ่ยสิงเห็นหนา้ ของเขาชดั แลว้ ขมวดคิว้ พวู า่ “ทาํ ไมเป็ นนาย？” เขาหล่ีตาแลว้ พดู ต่อวา่ “อยา่ คิดวา่ นายเป็ นเจา้ หนา้ ที่รัฐแลว้ จะบุกรุกพ้ืนท่ีส่วนบุคคลแบบน้ีได้ กลนั่ แกลง้ เป็ นการฝ่ าฝื น กฎหมาย รู้กฎหมายแลว้ ทาํ ผิดกฎหมาย อยากจะตกงานใช่ไหม？” เสิ่นเผยซวนหวั เราะหึทีหน่ึง “ฉนั แค่ทาํ ตามหนา้ ท”ี่ ฐานะของเส่ินเผยซวนเขากร็ ู้อยู่ เขาพดู แบบน้ี เหอรุ่ยสิงกเ็ ริ่มรู้สึกไม่สบายข้ึนมา เขาหมายความ วา่ ยงั ไง？ เสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนธรรมดา ปฏิกิริยาตอบรับเร็วมาก เอาโทรศพั ทอ์ อกมาเปิ ดคลิปใหเ้ ขาดู “คนในน้ีเป็ นนอ้ งสาวของนายใช่ไหม？” เหอรุ่ยสิงมองดู ใส่ผา้ ปิ ดปากไว้ แต่วา่ รูปร่างและตาน้นั คลา้ ยกบั เหอรุ่ยหลินอยู่ “นายกาํ ลงั ลอ้ ฉนั เลน่ ？” เหอรุ่ยสิงไม่ยอมรับอยแู่ ลว้ “ใส่ผา้ ปิ ดปากไว้ ฉนั จะไปรู้ไดย้ งั ไงวา่ เป็ นนอ้ งสาวของฉนั ฉนั บอกวา่ เป็ นนอ้ งสาวนายยงั ไดเ้ ลย ใส่ร้ายใครทาํ ไมเ่ ป็ น？” เสิ่นเผยซวนกไ็ ม่ไดค้ ิดท่ีจะเปิ ดคลิปใหเ้ ขาดูแลว้ เขาจะยอม น้าํ เสียงอยา่ งทางการ“ผหู้ ญิงท่ี นอ้ งสาวนายไปเยยี่ มชื่อวา่ เสิ่นซิ่วฉิงเสียชีวติ แลว้ ตอนน้ีทางเราสงสยั วา่ นอ้ งสาวของนายเป็ น คนทาํ ตอนน้ีพวกเราจะพาคนไปสอบสวน เรียกนอ้ งสาวของนายออกมาเถอะ”

“นายอยา่ คิดจะมาเล่นตลก แค่เอาคลิปมาคลิปเดียวกจ็ ะใส่ร้ายกนั เลยหรอ？” เหอรุ่ยสิงไมย่ อม ยอมรับวา่ คนในคลิปน้นั ก็คือเหอรุ่ยหลินอยา่ งแนวแน่ “ในเมื่อไมใ่ ช่ กเ็ รียกนอ้ งสาวของนายออกมาพบเจอกนั หน่อย” เสิ่นเผยซวนไม่ยอม “ตอนน้ีคนหลบั กนั หมดแลว้ นายกาํ ลงั รบกวนคนนะ” สีหนา้ ของเหอรุ่ยสิงน่ิงเฉย แตว่ า่ ในใจ กลบั ถกู คาํ พดู ของเส่ินเผยซวนทาํ ใหร้ นแลว้ เหอรุ่ยหลินไปทาํ อะไรมาอีกเน่ีย？ “ทาํ ไม จะใหฉ้ นั ทาํ เร่ืองใหใ้ หญโ่ ต บอกทุกคนวา่ ตระกลู เหอมีฆาตกรอีกคนแลว้ ？” ขม่ ขู่ นี่มนั ข่มข่กู นั ชดั ๆ ตระกลู เหอเห็นความสาํ คญั ของช่ือเสียงเป็ นอยา่ งมาก เรื่องของเหอรุ่ยเจ๋อยงั ไม่เงียบหายไป ถา้ ยงั มีฆาตกรโผล่มาอีก ตระกลู เหอไม่วา่ จะแกต้ วั ยงั ไงกแ็ กไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ “นายรอก่อน” เหอรุ่ยสิงหนั หลงั แลว้ เดินเขา้ ไปในบา้ น หนา้ ประตเู สียงดงั ขนาดน้นั เหอเหวนิ หวยเองก็ลงมาต้งั นานแลว้ “เกิดเรื่องอะไรข้ึน？” เหอเหวนิ หวยสีหนา้ บ้ึงตึง “ไปเรียกเหอรุ่ยหลินลงมาเดี๋ยวน้ี！” เหอรุ่ยสิงยงั โกรธไมห่ าย และยงิ่ โกรธกวา่ เมื่อก้ี ตะโกน ใส่คนใชท้ ่ียนื อยขู่ า้ งๆ “วนั ๆ เอาแต่จะหาเรื่องใหฉ้ นั อยไู่ ด！้ ” “มนั ไปทาํ อะไรอีก？” เหอเหวนิ หวยหล่ีตา ใชม้ ือขา้ งเดียวจบั ที่ราวบนั ไดไว้ “เสิ่นเผยซวนบอกวา่ มนั มีส่วนร่วมเกี่ยวกบั การฆาตกรรม”

“อะไรนะ？” ตวั ของเหอเหวนิ หวยส่ายไปส่ายมา โกรธยงิ่ กวา่ เหอรุ่ยสิงอีก เขาใชแ้ รงในการตบไปท่ีราว บนั ไดทีหน่ึง จนฝ่ ามือชาไปหมด “ไอล้ กู อกตญั ย”ู ทาํ ไมเขาตอ้ งยอมรับมนั ดว้ ย！ เหอรุ่ยหลินถกู คนใชป้ ลุกใหต้ ่ืน บนตวั ยงั ใส่ชุดนอนไว้ เห็นพอ่ กบั พีช่ ายท่ีอยใู่ นหอ้ งรับแขกสี หนา้ ดูไม่ดีเลย ก็เลยถามวา่ “เกิดเร่ืองอะไรข้ึนหรอ？” “แกยงั มีหนา้ มาถาม？” เหอรุ่ยสิงหึทีหน่ึง “คนอยขู่ า้ งนอก แกออกไปอธิบายเองเถอะ” เหอรุ่ยหลินสงบนิ่งมาก “ฉนั ไปก็ฉนั ไป วา่ แต่ พ่กี ็บูดบ้ึงเกินไป แคน่ ้ีก็ทาํ ใหพ้ ่โี กรธแลว้ หรอ ？” “แกพอไดแ้ ลว้ ！” เหอเหวนิ หวยตะคอก “หวงั วา่ คร้ังน้ีจะไมเ่ กี่ยวอะไรกบั แก ถา้ แกยงั ก่อเรื่อง อีก ฉนั จะหกั ขาแกซะ！” “พี่คงอยากจะฆ่าฉนั ใหต้ ายเลยสินะ” เหอรุ่ยหลินเยาะเยย้ แลว้ หนั หลงั เดินออกไปทางประตู “พอ่ พอ่ ดูสิท่าทีอะไรของมนั ？” เหอรุ่ยสิงโกรธจนหนา้ แดงไปหมดแลว้ “ฉนั ไมโ่ กรธหรอ？” เหอเหวนิ หวยหายใจแรง “ถา้ ฉนั รู้วา่ มนั จะนาํ พาเร่ืองร้ายๆ มาให้ ตอนที่ มนั เกิด ฉนั ก็บีบมนั ตายแลว้ ไม่ ฉนั ไมม่ ีทางปล่อยใหม้ นั เกิดออกมาไดห้ รอก！” เหอรุ่ยหลินฟังเสียเหอเหวนิ หวยท่ีโมโหในหอ้ ง แลว้ แสยะยมิ้ ผิดหวงั ต่อพวกเขาต้งั นานแลว้ แต่พอไดย้ นิ คาํ พดู แบบน้นั ใจกย็ งั คงรู้สึกเจบ็ ปวด ตระกลู ใหญ่โตเห็นผลกาํ ไรเป็ นหลกั จริงๆ ดว้ ย

อะไรที่วา่ สายเลือดเชื่อมโยม เป็ นอะไรท่ีไร้สาระท้งั น้นั คืนที่มืดมิด เหอรุ่ยหลินเดินมาถึงประตู มองสองคนท่ียนื อยหู่ นา้ ประตู ถึงแมว้ า่ จะยอ้ นแสง แต่เหอรุ่นหลิน กย็ งั มองออกวา่ คนท่ียนื ในท่ีมืดคือจงจ่ิงหา้ ว เธอมองสีหนา้ ของเขาไม่ชดั เห็นแค่โครงหนา้ ที่มวั ๆ น่ีคือรู้วา่ หลินซินเหยยี นหายตวั ไป ไมส่ นภาพลกั ษณ์ของตวั เอง ไม่สนเวลา ก็จะมาถามเธอหรอ ？ ชอบผหู้ ญิงคนน้นั มากขนาดน้นั เลยหรอ จู่ๆ เหอรุ่ยหลินก็หวั เราะ ฮา่ ฮา่ ฮ่า ข้ึนมา เสิ่นเผยซวนขมวดคิว้ “เธอหวั เราะอะไร？” ตอนที่ 156 ไม่ต้องสอบสวนฉัน เหอรุ่ยหลินเหมือนรู้วา่ พวกเขามาท่ีน่ีทาํ ไม เธอรู้วา่ วนั น้ีสกั วนั ก็ตอ้ งมาถึง แคไ่ ม่รู้วา่ จะมาถึงเร็ว ขนาดน้ี “นายจะยงุ่ ทาํ ไมวา่ ฉนั จะหวั เราะอะไร”เธอหยดุ เสียงหวั เราะ อยๆู่ เสิ่นเผยซวนก็รู้สึกวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีเหมือนคนบา้ เลย “หลินซินเหยยี นอยไู่ หน？”น้าํ เสียงท่ีอึมครึม ไดส้ ่งออกมาจากที่มืด

“ฉนั จะไปรู้ไดย้ งั ไงวา่ มนั อยไู่ หน？”เหอรุ่ยหลินแสยะยมิ้ “ทาํ ไม นายหาตวั มนั ไมเ่ จอหรอ？ เป็ นไปไดไ้ หมวา่ หนีไปกบั ผชู้ ายคนไหน……..” เธอยงั ไมท่ นั พดู จบ กร็ ู้สึกไดแ้ คว่ า่ มีลมที่แรงพดั ผา่ น มือที่แขง็ เหมือนกบั เหลก็ ก็ไดม้ าบีบคอ ของเธอไว้ เธอยงั ไมท่ นั พดู จบ คาํ พดู ที่เหลือจุกที่คอหอย เธอแทบจะหายใจไม่ออก กล้นั จนหนา้ แดงไปหมด “บอกมา คนอยไู่ หน？”นยั นต์ าของเขาเตม็ ไปดว้ ยเสน้ เลือดแดงๆ จากการหายตวั ไปของหลิน ซินเหยยี น เขาเจบ็ ปวดที่ไมร่ ู้ตวั เลยวา่ ตอ้ งปกป้ อง มองสีหนา้ ของจงจ่ิงหา้ วที่โกรธเพราะหลินซินเหยยี นแลว้ เหอรุ่ยหลินอยากหวั เราะ แตแ่ ลว้ เสียงหวั เราะท่ีบีบออกมาจากคอ เหมือนกบั ลาํ โพงแตกเสียง ส่งเสียงแหบ ‘โฮ่ โฮ่ ’ที่ไม่ น่าฟังออกมา จงจ่ิงหา้ วออกแรงบีบ แทบจะไม่เหลือพ้ืนท่ีในการหายใจใหเ้ ขาเลย เหมือนกบั วา่ ถา้ เธอไม่พดู ก็ จะบีบเธอใหต้ ายเลยอยา่ งน้นั เสิ่นเผยซวนเห็นท่าไมด่ ีแลว้ น่ีจะบีบใหต้ ายจริงๆหรอ เขารีบพดู โนม้ นา้ ววา่ “ตอนน้ีหคนสาํ คญั ท่ีสุด เธอเป็ นพยานคนสาํ คญั ถา้ ตาย พวกเราจะไปหา คนที่ไหน？” “ตายแลว้ พวกเราก็จะหาคนไม่พบแลว้ จริงๆนะ”ไมเ่ ห็นเขาผอ่ นแรง เสิ่นเผยซวนก็พดู ตอ่ ตอนท่ีจงจิ่งหา้ วจะเสียสติ คาํ พดู ของเส่ินเผยซวนกย็ งั ฟังเขา้ หูอยู่ ตอนน้ีท่ีสาํ คญั คือตอ้ งหาหลิน ซินเหยยี นใหเ้ จอก่อน เขาใชแ้ รงในการสะบดั ตวั ของเหอรุ่ยหลินเหมือนกบั เสน้ พาราโบลา ลม้ ลงตรงข้นั บนั ได หนา้ ผากโขกใส่ตรงมุมบนั ได หลงั จากที่รู้สึกเจบ็ แลว้ เธอก็รู้สึกวา่ มีของเหลวร้อนๆไหลลงมา จากหนา้ ผาก

การกลบั มาของออกซิเจน ทาํ ใหเ้ ธออา้ ปากไว้ แลว้ หายใจเขา้ ออกอยา่ งแรง เสิ่นเผยซวนไมไ่ ดใ้ หเ้ วลาการบรรเทาอาการเจ็บปวดจากการขาดอากาศตอ่ เธอ ยนื่ มือไปดึงตวั ข้ึนมา โยนเขา้ ไปในรถ “ฉนั จะดูวา่ เป็ นปากของเธอแขง็ หรือวา่ ขอ้ มือของฉนั แขง็ กวา่ ” นกั โทษแบบไหนที่เสิ่นเผยซวนไมเ่ คยสืบมาก่อน เขาเช่ือวา่ จะงดั ปากของผหู้ ญิงคนน้ีไมไ่ ด้ คร้ังน้ีเสิ่นเผยซวนขึนรถเร็ว “ฉนั ขบั รถ” เขาไม่กลา้ นงั่ รถที่จงจ่ิงหา้ วขบั อีก น่ากลวั เกินไปแลว้ จงจ่ิงหา้ วสีหนา้ อึมครึม ไมพ่ ดู อะไร ตอนน้ีเขาคิดแตเ่ พยี งจะตามหาตวั ของหลินซินเหยยี นให้ เจอ “หวั หนา้ เสิ่น”ตอนท่ีเส่ินเผยซวนจะพาคนไป เหอเหวนิ หวยก็เดินออกมาจากในบา้ น “คุณจะพา คนในของบา้ นฉนั ไปแบบน้ีไม่เหมาะสมม้งั ครับ？เธอทาํ อะไรผดิ เอาหลกั ฐานออกมาใหผ้ มดู หน่อย” โกรธเพราะเหอรุ่ยหลินเอาแต่ก่อเร่ือง แต่จะใหด้ ูเธอถกู พาไปต่อหนา้ ตอ่ ตาแบบน้ี ถา้ อยา่ งน้นั ก็ การตบหนา้ ของตระกลู เหอ เขามาไม่ใช่เป็ นห่วงความปลอดภยั ของเหอรุ่ยหลิน แต่เป็ นเพราะวา่ เห็นแก่หนา้ ของตระกลู เหอ “ประธานเหอวางใจไดค้ รับ ผมจะไม่จบั ผิดคนดี และแน่นอนวา่ จะไมป่ ลอ่ ยคนร้ายไปแมแ้ ตค่ น เดียว ถา้ ผมจบั ผิด วนั หลงั ผมจะมาขอโทษดว้ ยตวั เองครับ” พดู จบเสิ่นเผยซวนกเ็ หยยี บคนั เร่งไป รถวงิ่ ไปเหมือนกบั สายลม พดั ผา่ นหนา้ ของเขาไป หายไป จากสายตาของเขาอยา่ งเร็ว เหอรุ่ยสิงยนื อยขู่ า้ งกายเหอเหวนิ หวย “คร้ังน้ี จะเป็ นไรไหม？”

เขาเองก็ไมแ่ น่ใจ เหอเหวนิ หวยเองกไ็ ม่แน่ใจ “นายไปสืบดู คร้ังน้ีเพราะอะไร？” เขาเหมือนกบั วา่ ไมม่ ีแรงที่จะโกรธแลว้ “ได้ ผมจะพยายามสืบใหล้ ะเอียดท่ีสุด”พดู จบเหอรุ่ยสิงก็เขา้ ไปในหอ้ งเพอ่ื เปลี่ยนเส้ือผา้ และอีกฝั่ง เหอรุ่ยหลินกถ็ กู พาเขา้ ไปในหอ้ งสอบสวน หลอดไฟสีขาวที่ติดอยบู่ นเพดาน ในหอ้ งที่ไมก่ วา้ งมาก วางโตะ๊ ไวห้ น่ึงใบหน่ึง เหอรุ่ยหลินถูก คุมตวั อยอู่ ีกฝ่ัง เสิ่นเผยซวนใหเ้ ธอดูคลิปท่ีเธอไปเยย่ี มเส่ินซิ่วฉิง “บอกมา เธอไปหาเขาทาํ ไม？” “คนในคลิปใส่ผา้ ปิ ดปากไว้ นายมีสิทธ์ิอะไรมาบอกวา่ เป็ นฉนั ？”เหอรุ่ยหลินใจเยน็ ผิด แปลกๆ เสิ่นเผยซวนหึทีหน่ึงแลว้ พดู วา่ “ช่างเทคนิคของเราไดท้ าํ การวเิ คราะห์แลว้ วา่ คนในคลิปกค็ ือ เธอ” “เป็ นฉนั แลว้ จะทาํ ไม？” “เธอไปหาเขาทาํ ไม？” “ฉนั ไปเยยี่ มเพอ่ื นไมไ่ ดห้ รอ？”เหอรุ่ยหลินถามกลบั เสิ่นเผยซวนหร่ีตา เห็นท่าทางของเธอแลว้ น่าจะเตรียมความพร้อมไวแ้ ลว้ ถามแบบน้ีคาดวา่ น่าจะอะไรก็ถามไม่ออกแน่

เขาพยกั หนา้ “ได”้ เขาชูนิ้วโป้ งใหเ้ หอรุ่ยหลิน “เมื่อก่อนทาํ ไมถึงดูไมอ่ อกวา่ เธอพดู เก่งขนาดน้ี นะ” เม่ือก่อนเธอตามจงจิ่งหา้ ว เสิ่นเผยซวนกต็ อ้ งรู้จกั เธอเป็ นธรรมดา แตว่ า่ เมื่อก่อนยงั รู้สึกวา่ เธอ เป็ นคนดี แต่ไม่รู้วา่ ทาํ ไมถึงเปล่ียน เปล่ียนเป็ นขยะแขยง ทุกอยา่ งในหอ้ งสอบปากคาํ ปรากฏอยใู่ นจอหอ้ งกลอ้ งวงจร จงจ่ิงหา้ วนง่ั อยหู่ นา้ จอ เขาสามารถเห็นทุกอยา่ งที่เม่ือก้ีเกิดข้ึนในหอ้ งสอบปากคาํ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั วา่ เหอรุ่ยหลินไดเ้ ตรียมตวั ไวอ้ ยา่ งดี ไมอ่ ยา่ งน้นั ไม่มีทางนิ่งไดข้ นาดน้ี ต่อหนา้ การสอบสวนของเสิ่นเผยซวนกส็ ามารถตอบไดอ้ ยา่ งไหลลื่น คาํ พดู น้ีของท่ีจริงแลว้ คือกาํ ลงั ทดสอบท่าทีจงจ่ิงหา้ วอยู่ มาไมอ้ อ่ นไมไ่ ด้ เขายงั มีไมแ้ ขง็ รออยู่ แตว่ า่ เมื่อก่อนเหอรุ่ยหลินเคยอยกู่ บั จงจ่ิงหา้ ว เขาจะเห็น แก่ความสมั พนั ธน์ ้ีไหม “ไมต่ อ้ งมาลองฉนั ” พดู เสร็จเขากพ็ ดู ดว้ ยน้าํ เสียงท่ีอนั ตรายวา่ “อยา่ บอกฉนั นะ วา่ นายงดั ปาก ของผหู้ ญิงออกไม่ได”้ เสิ่นเผยซวนรู้สึกโลง่ มีคาํ น้ีของจงจ่ิงหา้ ว เขาก็ไมต่ อ้ งสนอะไรแลว้ เสิ่นเผยซวนกลบั ไปท่ีหอ้ งสอบปากคาํ อีกคร้ัง “รู้ไหมวา่ เม่ือก้ีฉนั ไปทาํ อะไรมา？” ไมร่ อใหเ้ หอรุ่ยหลินตอบเขาก็แยง่ ตอบเองซะก่อน .”ฉนั ไปเจอจงจิ่งหา้ วมา ฉนั ถามเขาวา่ ยงั เห็น แก่ความสมั พนั ธ์เก่าของพวกเธอไหม ถา้ ยงั มี ฉนั ก็จะออมมือต่อเธอ แตถ่ า้ ไมม่ …ี …” คาํ พดู ขา้ งหลงั ถึงจะไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา แตว่ า่ ทุกคนกร็ ู้กนั ดี เหอรุ่ยหลินรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วไม่ไดช้ อบตวั เอง ตอ่ เธอมีแค่ความโหดร้าย

แตว่ า่ พอไดย้ นิ คาํ พดู ของเสิ่นเผยซวน ก็ยงั แอบหวงั อยู่ มือของเธอกาํ แน่นอยา่ งไม่รู้ตวั เสียงท่ีสนั่ พดู วา่ “เขาบอกวา่ อะไร？” เสิ่นเผยซวนยมิ้ “ฉนั แคร่ ู้สึกวา่ เธอมนั น่าสงสาร” “เห็นไดช้ ดั วา่ เธอคบกบั เขาก่อน แตท่ าํ ไมถึงตอ้ งทาํ ใหต้ วั เองเป็ นแบบน้ีดว้ ย？” ใช่สิ เธอเป็ นคนรู้สึกจงจิ่งหา้ วก่อน ทาํ ไมถึงเดินมาถึงวนั น้ีไดล้ ะ่ ？ “เคยไดย้ นิ คาํ พดู หน่ึงไหม？”เสิ่นเผยซวนถาม “คาํ พดู อะไร？” “ถา้ ไม่อยากใหค้ นอ่ืนรู้กไ็ มต่ อ้ งทาํ ความจริงเธอสามารถจบั ตวั ของเขาไวไ้ ด้ แตว่ า่ สิ่งท่ีเธอทาํ เขาสามารถทนไดค้ ร้ังหน่ึง สองคร้ัง สามคร้ัง แตว่ า่ ความอดทนของคนก็มีจาํ กดั พอเธอเหยยี บ โดนจุดตายของเขา เขากจ็ ะทิ้งเธอไปโดยไม่ลงั เล” “นายอยากพดู อะไรกนั แน่？”สีหนา้ ของเหอรุ่ยหลินเปลี่ยนไป “ฉนั อยากจะบอกเธอวา่ เป็ นคนตอ้ งเมตตา คน ไมว่ า่ จะสวยแค่ไหน ถา้ ใจดาํ ผวิ หนงั จะสวย ยงั ไง ก็ไม่มีคนช่ืนชม” เหอรุ่ยหลินหวั เราะ หวั เราะอยา่ งบา้ คลง่ั “เสิ่นเผยซวน อยา่ เลย นายกาํ ลงั ทาํ ใหส้ บั สน กแ็ คอ่ ยาก ใหฉ้ นั พดู เร่ืองของหลินซิงเหยยี นออกมาเท่าน้นั ไม่ใช่หรอ” พดู ไปเธอก็เงยหนา้ มองไปที่กลอ้ งวงจรปิ ดท่ีติดไวบ้ นกาํ แพง เธอรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั ดูทุกอยา่ ง อยใู่ นหอ้ งแน่นอน รู้วา่ เขาตอ้ งไดย้ นิ สิ่งที่เธอแน่นอน เธอจอ้ งกลอ้ งวงจรแลว้ พดู ทีละคาํ วา่ “ฉนั ไมร่ ู้วา่ มนั อยู่ ถึงแมว้ า่ จะรู้ ฉนั กไ็ มบ่ อก ฉนั เกลียดมนั เกลียดจนอยากใหม้ นั ตาย บางที ตอนน้ีมนั อาจจะตายไปแลว้ กไ็ ด”้

เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “ไวห้ นา้ แต่ไมร่ ับใช่ไหม？” เหอรุ่ยหลินหวั เราะ “นายไม่มีหลกั ฐาน นายกลา้ ยงุ่ ฉนั แมแ้ ต่นิ้วเดียว ฉนั ก็จะฟ้ องนาย” “เหอรุ่ยหลิน เธอรู้จกั ฉนั นอ้ ยไปแลว้ ”สีหนา้ ของเส่ินเผยซวนก็เปล่ียนไปทนั ที ป้ัง ประตหู อ้ งสอบปากคาํ อยๆู่ ก็ถูกถีบออก ตอนท่ี 157 นายกอ็ ย่าคดิ ทจี่ ะได้ เสิ่นเผยซวนและเหอรุ่ยหลิน แทบจะมองไปทางประตพู ร้อมกนั จงจ่ิงหา้ วยนื่ อยหู่ นา้ ประตู แสงไฟส่องจากขา้ งบนลงมา บงั สีหนา้ ของเขาแทบหมด นิ้วมือที่ขอ้ กระดูกแบ่งกนั อยา่ งชดั เจน กระดุมขอ้ มือที่ติดไว้ แขนท่ีแขง็ แรงเผยออกมาจากการมว้ นแขน เส้ือ สีหนา้ ของเขาน่ิงเกินไป ใจของเหอรุ่ยหลินเยน็ ไปหมด เธอรู้ดีวา่ จงจิ่งหา้ วจะทาํ อะไร หวั ใจสนั่ แรงมาก “นายทาํ ฉนั ใหต้ าย นายก็อยา่ ท่ีจะรู้วา่ มนั อยไู่ หนเลย” จงจ่ิงหา้ วแสยะยมิ้ “เผยซวน นายออกไป” เสิ่นเผยซวนไม่กลา้ ขยบั ถา้ เขาววู่ ามแลว้ ทาํ ใหค้ นตาย เรื่องน้ีกย็ งุ่ เขา้ ไปอีก “คือวา่ ……” “ออกไป！”

“ฉนั ขอพบทนายของฉนั ！”เหอรุ่ยหลินรนแลว้ อยากจะหนีไปจากท่ีน่ี แต่วา่ มือท้งั สองของเธอถูกลา่ มไว้ คนก็ถกู มดั ไวก้ บั เกา้ อีก ขยบั ไปไหน ไมไ่ ดเ้ ลย “นายไม่มีหลกั ฐาน ฉนั เป็ นคนจบั หลินซินเหยยี นเอง นายตีฉนั กค็ ือทาํ ผดิ กฎ！”เหอรุ่ยหลิน ร้องอยา่ งตะลีตะลาน “เสิ่นเผยซวน นายรีบมาลากตวั เขาออกไป” เสิ่นเผยซวนยกั ไหล่พร้อมแบมือท้งั สอง “ขอโทษนะ ฉนั เองก็ทาํ อะไรไมไ่ ด”้ พดู จบกเ็ ดินออกจากหอ้ งสอบปากคาํ เห็นไดช้ ดั วา่ ถา้ ไม่ทาํ อะไรสกั อยา่ งก็ยากที่จะทาํ ใหเ้ ธอ เปิ ดปากพดู ได้ เสิ่นเผยซวนเดินออกมาจากหอ้ งสอบปากคาํ แลว้ ปิ ดประตู “จิ่งหา้ ว นายใจเยน็ ก่อนนะ”เหอรุ่ยหลินรนอยา่ งเห็นไดช้ ดั กลวั วา่ เขาจะทาํ ใหเ้ ธอตายไดจ้ ริงๆ จงจ่ิงหา้ วยนื อยตู่ รงหนา้ ของเธอแลว้ มองเธอจากดา้ นบน ยน่ื มือจบั คางของเธอแลว้ ต้งั ใจมอง อยา่ งละเอียด สายตายงิ่ อยยู่ ง่ิ เยน็ ชา “คืนน้นั เธอบอกวา่ เป็ นเธอ” หวั ใจของเหอรุ่ยหลินรนหนกั มาก “นาย นายพดู อะไร ฉนั ไมร่ ู้เรื่อง” เขา เขาไม่มีทางรู้ความจริงของคืนน้นั คนที่รู้ตายหมดแลว้ ถึงแมจ้ ะไมต่ าย ก็ตอ้ งช่วยเธอเกบ็ เป็ นความลบั เขาไมร่ ู้หรอก ไมม่ ีทางรู้ “ไมร่ ู้เร่ือง？”จงจิ่งหว้ หวั เราะเยาะแลว้ พดู วา่ “ถา้ อยา่ งน้นั ฉนั จะบอกให้ ฉนั ไม่เคยเตะตอ้ งตวั เธอ”

เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยเขาไว้ เขาก็เลยเลือกท่ีจะเช่ือคาํ พดู ของเธอในตอนน้นั ก็เลยไม่ไดไ้ ปสืบ เร่ืองของคืนน้นั แต่ก็เพราะอยา่ งน้ี เขาก็เลยพลาดกบั หลินซินเหยยี นไปเลย การพลาดคร้ังน้ีกเ็ ป็ นเวลา 6 ปี นิ้วมือของจงจิ่งหา้ วมีแรงมาก เหอรุ่ยหลินทนไมไ่ หว เจบ็ จนตวั สนั่ เขามองเธออยา่ งชวั่ ร้าย นิ้วยงิ่ อยยู่ ง่ิ บีบแน่นข้ึน เหอรุ่ยหลินเรียกช่ือของเขาดว้ ยน้าํ เสียงที่ร้องไห้ พ่ึงเรียกไปตวั เดียว เขากอ็ อกแรงท้งั หมดในการบีบ ทนั ทีน้นั ปากที่เปิ ดกถ็ กู ปิ ดลง “เธอปลอมตวั เป็ นใคร？” ตาที่กลมๆของเหอรุ่ยหลินเบิกโต เขารู้แลว้ ？ รู้ไดย้ งั ไง？ ทาํ ไมเขาถึงรู？้ น้าํ ตาไหลออกมาจากตาของเหอรุ่ยหลิน เธอหวั เราะอยา่ งคลง่ั ไคลท้ ีหน่ึง “ในเมื่อนายรู้แลว้ ฉนั ก็ไมป่ ิ ดบงั นายล่ะ ใช้ คืนน้นั ไม่ใช่ฉนั เป็ นผหู้ ญิงที่ฉนั หามา” เธอมองจงจ่ิงหา้ วอยา่ งเกลียดชงั “ฉนั รู้จกั นายก่อน ตอนเดก็ กเ็ คยช่วยชีวติ นายไว้ ต่อมานายกเ็ อา ฉนั ไวข้ า้ งกาย แต่กลบั ไม่เคยใหฐ้ านะอะไรฉนั เลย นายรู้ไหม ฉนั ก็เป็ นผหู้ ญิงท่ีปกติ ฉนั ตอ้ งการคนท่ีรักฉนั เป็ นห่วงฉนั แต่นาย ไมเ่ คยใหฉ้ นั เลย” “หลงั จากน้นั นายโดนวางยา ฉนั ก็รู้แลว้ วา่ โอกาสฉนั มาแลว้ แต่วา่ ตอนน้นั ฉนั ไมใ่ ช่ผหู้ ญิง บริสุทธ์ิฉนั ก็เลยยอมเสียเงินกอ้ นหน่ึง หาผหู้ ญิงในพ้ืนที่ที่ยงั ไมเ่ สียตวั ส่งไปในหอ้ งน้นั รอให้ มนั ออกมา ฉนั คอ่ ยเขา้ ไป ทาํ เป็ นวา่ ก็คือฉนั ต้งั ใจทาํ ใหน้ ายคิดวา่ นายไดพ้ รากคร้ังแรกของฉนั ไป แลว้ รับผิดชอบตอ่ ฉนั ”

เธอยมิ้ แลว้ พดู ต่อวา่ “ความจริงก็คือ ฉนั เดิมพนั ถกู นายรู้สึกผดิ ตอ่ ฉนั มีความรับผดิ ชอบ ดีตอ่ ฉนั มาก จนสญั ญาวา่ จะแตง่ งานกบั ฉนั ” สีหนา้ ของเธอเศร้า “ฉนั คิดยงั ไงก็คิดไมถ่ ึงวา่ ผหู้ ญิงคนน้นั ไมใ่ ช่คนประเทศA แตก่ ลบั เป็ นคน ในประเทศ และยงิ่ ทาํ ใหฉ้ นั คาดไมถ่ ึงคือ เธอยงั เป็ นผหู้ ญิงที่มีสญั ญางานแตง่ กบั นาย เพราะฉะน้นั ฉนั ก็เลยรน ฉนั กลวั วา่ นายจะรู้ถึงตวั ตนของเธอ กเ็ ลยแกลง้ บอกวา่ ฉนั ทอ้ ง สร้าง เหตุการณ์อบุ ตั ิเหตรุ ถยนต์ แลว้ บอกวา่ ตวั เองแทง้ เป้ าหมายกค็ ือใหน้ ายหยา่ กบั เธอ” เธอมองผชู้ ายไวแ้ ลว้ ยมิ้ อยา่ งหลงใหล “นายรู้ไหม？เพอ่ื ใหม้ นั หายไปจากโลกของนายอยา่ ง สมบูรณ์ ฉนั ก็จดั ฉากอบุ ตั ิเหตรุ ถใหม้ นั เหมือนกนั ความเจ็บปวดท่ีฉนั เคยโดน มนั กต็ อ้ งลอง ความจริงฉนั อยากใหม้ นั ตายไปในอุบตั ิเหตุคร้ังน้นั เลย แตว่ า่ มนั โชคดี เลยหนีมาได้ แต่ วา่ ……” เธอหวั เราะอยา่ งบา้ คลง่ั “คร้ังน้ี มนั ไม่มีทางโชคดีขนาดน้นั แลว้ ” เพ้ียะ！ เร็วจนต้งั ตวั ไม่ทนั เร็วเหมือนกบั สายฟ้ าตบลงไปที่หนา้ ของเธอ หนา้ ของเธอบวมข้ึนมาแทบจะ ในทนั ที เหอรุ่ยหลินเอียงหวั ไว้ เจบ็ เหมือนกบั ถูกไฟช็อต จงจ่ิงหา้ วจบั คางของเธอไวอ้ ีกคร้ัง แทบจะถอดกรามของเธอ “บอกมา เธออยไู่ หน？” “ฉนั ไม่รู้！”เหอรุ่ยหลินกดั ฟันแน่น “ในเม่ือฉนั ไม่ได้ มนั เองก็อยา่ คิดท่ีจะได！้ ” เธอแสยะยมิ้ บนฟันติดเตม็ ไปดว้ ยเลือด “นายเองก็อยา่ คิดท่ีจะได”้ พดู จบ เธอกห็ วั เราะฮา่ ฮ่าข้ึนมา บา้ คลง่ั จนทาํ ใหค้ นไม่รู้จะทาํ ยงั ไงตอ่

ตอนน้ีเอง ประตูหอ้ งสอบสวนถกู เปิ ดออก เส่ินเผยซวนรีบเดินเขา้ มา“มีเบาะแสแลว้ ” “ลูกนอ้ งของฉนั หาร่องรอยของเธอเจอท่ีบริเวณSoulmate bar และหาโทรศพั ทข์ องคุณหลิน เจอ” จงจ่ิงหา้ วปล่อยเหอรุ่ยหลิน เสิ่นเผยซวนรู้ตวั วา่ ตอ้ งส่งทิชชู่ใหเ้ ขา เพราะวา่ บนมือของเขามี คราบเลือดติด จงจ่ิงหา้ วเชด็ นิ้วมือ แลว้ มองไปทางเหอรุ่ยหลินดว้ ยสายตาที่อึมครึม “ถา้ เขามีอนั ตรายอะไรละ ก็ แกเองก็อยา่ คิดท่ีจะมีชีวติ ต่อเลย” พดู เสร็จเขาก็หนั หลงั เดินจากไป เสิ่นเผยซวนมองเหอรุ่ยหลินแลว้ ถอนหายใจ “เพ่ืออะไร？” ทาํ ไมใจถึงบิดเบ้ียวไดข้ นาดน้？ี เหอรุ่ยหลินร้องไห้ กล่ินน้าํ ลายที่ผสมเลือดไปทีหน่ึง “เขาเป็ นคนทาํ ใหฉ้ นั ผิดหวงั ก่อนเอง” เสิ่นเผยซวนไมร่ ู้วา่ ควรอธิบายใหเ้ ธอยงั ไง จงจ่ิงหา้ วเอาเธอไวข้ า้ งกาย แค่รู้สึกวา่ เธอเคยช่วยเขา อยากใหง้ านเธอทาํ เพ่อื ตอบแทน แตท่ าํ ไมเธอถึงเขา้ ใจผิดวา่ เป็ นรักไปไดน้ ะ？ เฮอ้ เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ ใหค้ นขงั ตวั เธอไวก้ ่อน เขารีบตามจงจ่ิงหา้ วไป ข้ึนรถขา้ งนอก เห็นท่าทางท่ีบา้ คลง่ั ของเหอรุ่ยหลิน เสิ่นเผยซวนเตรียมพร้อมสาํ หรับเรื่องเลวร้ายท่ีสุดในใจ อยากจะเปิ ดปากหลายคร้ัง แต่กลบั ไม่กลา้ ถาม

“แคห่ าเบาะแสเจอ ไม่ใช่หาคนเจอ”เสิ่นเผยซวนบอกเขาไวก้ ่อน สายตาที่จงจิ่งหา้ วมองมา เหมือนกบั มีดที่คมมาก “คุณหลินตอ้ งไมเ่ ป็ นอะไรแน่ คนดีพระคุม้ ครอง พวกเราตอ้ งหาตวั เธอเจอแน่ๆ และตอ้ ง ปลอดภยั ” เสิ่นเผยซวนรีบเปล่ียนคาํ พดู เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซินเหยยี นเป็ นขอ้ หา้ มท่ีเขาเตะตอ้ งไม่ได้ ไมก่ ลา้ พดู อะไรท่ีไม่ดีต่อหนา้ ของเขา ยงั มีอีกระยะ กเ็ ห็นลกู นอ้ งของตวั เองแลว้ เขาจอดรถแลว้ เปิ ดประตูลงมา ทางน้นั เห็นวา่ พวกเขามา ลูกนอ้ งท่ีเป็ นผนู้ าํ ก็วง่ิ เขา้ มา “ประธานจง หวั หนา้ เสิ่น น่ีเป็ นโทรศพั ท์ ที่พวกเราหาเจอตรงมมุ ” พดู ไปดว้ ยยนื่ โทรศพั ทไ์ ปดว้ ย แลว้ กห็ นั หนา้ จอคอมที่อยบู่ นมือไปทางพวกเขา“นี่เป็ นภาพ กลอ้ งวงจรปิ ดที่ผมไปเอามาจากแถวน้ี มีแค่อนั น้ีท่ีถา่ ยโดน” คนน้นั ช้ีไปตรงกลอ้ งวงจรปิ ดท่ีติดไวต้ รงทางเล้ียว “ขา้ งบนน้ีแสดงวา่ เธอไดข้ ้ึนรถตูค้ นั หน่ึง เกรงวา่ จะสืบหารถตูน้ ้ีคนั น้ียากหน่อย กวา้ งเกินไป แลว้ ก…็ ….” “ยงั ไงกต็ อ้ งสืบ รีบไป”เสิ่นเผยซวนขดั คาํ พดู ของลกู นอ้ ง คนน้นั เองก็ทาํ อะไรไมไ่ ด้ “ครับ ผมไปเดี๋ยวน้ี จะเพิ่มกาํ ลงั คนในการหาครับ” ทอ้ งฟ้ าเริ่มสวา่ ง หน่ึงคืนแลว้ ยงั หาร่องรอยของหลินซินเหยยี นไมเ่ จอเลย

จงจ่ิงหา้ วพิงไวท้ ี่รถ กม้ หนา้ มองโทรศพั ทใ์ นมือ นี่เป็ นโทรศพั ทข์ องหลินซินเหยยี นไมผ่ ิดแน่ เขาใชน้ ิ้วเลื่อนเบาๆ หนา้ จอสวา่ งข้ึนมา เธอไมไ่ ดต้ ้งั รหสั ผา่ น เพราะฉะน้นั จงจิ่งหา้ วกเ็ ลยเขา้ สู่ หนา้ หลกั ไดง้ ่ายมาก เขาตรวจสอบวแี ชท Mis QQ ไม่มีจุดท่ีน่าสงสยั เลย จนเขาเปิ ดกลอ่ งขอ้ ความของเธอ……… ตอนท่ี 158 เธอท้องก่อนแต่งงาน เน้ือหาคือขอ้ ความที่เหอรุ่ยหลินและหลินซินเหยยี นติดตอ่ กนั และยงั มีภาพท่ีเหอรุ่ยหลินส่งใหห้ ลินซินเหยยี น ขอ้ ความแรก น่าจะเวลาตอนท่ีLEOเดินแบบ เน้ือหาคือ 【อยากรู้วา่ ผชู้ ายเมื่อ 6 ปี ก่อนคือใคร ไหม？】 มือของจงจิ่งหา้ วสน่ั เลก็ นอ้ ย ตอนน้นั เธอวงิ่ ไปร้องไหท้ ่ีช้นั สองคนเดียว เป็ นเพราะวา่ ไดร้ ับ ขอ้ ความน้ีรึเปล่านะ？ ขอ้ ความท่ีสองเป็ นตอนกลางคืน น่าจะตอนที่เขามารับเธอ เขานึกไดว้ า่ หลินซินเหยยี นนง่ั ข้ึนมาบนรถแลว้ ไดร้ ับขอ้ ความ สีหนา้ ไม่ปกติ ยงั โกหกเขาดว้ ยวา่ ฉินยาส่งขอ้ ความมาใหเ้ ธอ เขาเล่ือนลงไปทีละนิด 【เธอรับเงิน ทรยศร่างกายตวั เองแลว้ เกิดทอ้ งโดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ เธอไม่รู้วา่ พอ่ ของลูกเป็ นใคร ดว้ ยซ้าํ ใช่ไหม？】

【คุณคือใคร？มีเป้ าหมายอะไร ทาํ ไมถึงรู้เรื่องน้？ี 】 【คนในเหตกุ ารณ】์ 【อยากเจอฉนั ตอนไหน ก็ติดตอ่ ฉนั ไดท้ ุกเมื่อ ไดย้ นิ วา่ วนั น้ีเธอเปิ ดร้านใหม่ ยนิ ดีดว้ ย】 【ลูกของเธอน่ารักมาก เหมือนกบั เธอ และยงิ่ เหมือนพอ่ ของพวกเขา】 ดูขอ้ ความจนหมด เขารู้แลว้ วา่ ทาํ ไมหลินซินเหยยี นอยๆู่ ถึงหาขอ้ อา้ งวา่ มีงานแลว้ จากไป รู้วา่ เธอน่าจะเดาไดว้ า่ เป็ นหลุมพราง แตก่ ย็ งั โดนอีกฝ่ ายหลอก อีกฝ่ ายรู้จกั เธอดี รู้วา่ เธอเห็นความสาํ คญั ของลกู ท้งั สองคน เพราะฉะน้นั พออีกฝ่ ายพดู ถึงลูกสองคน เธอก็เลยลนลานไป มือของเขาสนั่ ไมห่ ยดุ เสิ่นเผยซวนไม่กลา้ ส่งเสียง เดินไปขา้ งๆแลว้ โทรออก “เพม่ิ กาํ ลงั คน และขยายพ้ืนที่ในการหา ใชเ้ วลาใหน้ อ้ ยที่สุดในการหารถตคู้ นั น้นั ใหเ้ จอ” “ครับ” ทางน้นั ตอบรับ เสิ่นเผยซวนวางสาย หนั กลบั มามองจงจิ่งหา้ ว ทอ้ งฟ้ าคอ่ ยๆสวา่ ง แสงไฟนีออนกะพริบไมห่ ยดุ ถนนที่เงียบ บรรยากาศปกคลุมไปดว้ ยหมอก เขาเดินเขา้ มาเบาๆ “นายจะกลบั ไปก่อนไหม ทางน้ีฉนั เพิ่มกาํ ลงั คนในการหาแลว้ นายไมก่ ลบั ไปท้งั คืน ฉนั กลวั วา่ คนท่ีบา้ นจะเป็ นห่วง”

เสิ่นเผยซวนไมอ่ ยากพดู วา่ หามาท้งั คืนแลว้ กลบั ไปก่อน กเ็ ลยพดู ออ้ มเลก็ นอ้ ย “เดก็ สองคนกอ็ ยู่ ท่ีบา้ น ไม่เจอแม่ท้งั คืนจะร้องโวยวายไหม” นึกถึงหลินลยุ่ ซีและหลินซีเฉินจงจิ่งหา้ วกก็ ม้ ตวั ลง เขารู้สึกวา่ ตวั เองแทบจะหายใจไมอ่ อกแลว้ หวั ใจถกู กอ้ นหินทบั ไว้ ไม่เหลือพ้ืนท่ีในการหายใจไวใ้ หเ้ ขาเลย เสิ่นเผยซวนเป็ นห่วง “จิ่งหา้ ว…..” จงจ่ิงหา้ วยกมือเพ่อื ไม่ใหเ้ ขาพดู ตอ่ เขาไม่ไดเ้ งยหนา้ เสียงท้งั ต่าํ และเบา“ขอโทษท่ีรบกวน นาย” “ไม่รบกวน พวกเราใครกบั ใคร ฉนั จะทาํ ใหเ้ ตม็ ท่ีที่สุด จะหาตวั ของเธอใหเ้ จอใหเ้ ร็วที่สุด” จงจ่ิงหา้ วปิ ดหนา้ จอโทรศพั ทแ์ ลว้ ใส่เขา้ ไปในกระเป๋ า หนั หลงั ข้ึนรถ หลินซีเฉินเด็กนี่ละเอียดออ่ นและออ่ นไหว หลินซินเหยยี นไม่กลบั มาท้งั คืน ตอ้ งเป็ นห่วงแน่ เพราะฉะน้นั เขาตอ้ งกลบั ไปจดั การกบั เด็กท้งั สองคนก่อน เวลาน้ี บนถนนยงั เงียบมาก ร้านอาหารเชา้ ขา้ งถนนพ่งึ จะเปิ ดร้าน น้าํ คา้ งยามเชา้ บางเบา รู้สึกเยน็ เลก็ นอ้ ย ตอนท่ีรถใกลข้ บั มาถึงวลิ ล่า เขาก็หนั หวั รถกลบั ไป ไปโรงแรมที่พกั อาบน้าํ แลว้ เปล่ียนเป็ นชุด ที่สะอาด ทาํ ใหต้ วั เองดูดีข้ึน ถึงจะกลบั ไปที่วลิ ล่า รถจอดอยหู่ นา้ วลิ ลา่ เขามองเวลาทีหน่ึง ตอนเชา้ 4.30 ตอนน้ีทุกคนยงั ไม่ตื่น น่าจะยงั นอนอยู่ เขาเดินเขา้ ไปในสวนเบาๆ เปิ ดประตทู ่ีใหญแ่ ละหนา ในหอ้ งเงียบมาก แสงไฟรางๆ เขาเดินเขา้ มา เตรียมจะไปเปิ ดประตหู อ้ งเพอ่ื ไปดูเดก็ ท้งั สองคน กเ็ ห็นวา่ บนโซฟามีเงาเลก็ ๆนอนอยู่

เขาเดินไป เห็นวา่ เป็ นหลินซีเฉิน บนตวั ไมม่ ีอะไรคลุมไวเ้ ลย ร่างท่ีเลก็ ๆหดตวั นอนอยบู่ นโซฟา เขากม้ ลงตวั เพ่อื จะลองอุม้ ตวั ของเขาข้ึนมา แต่พ่ึงเตะโดนตวั เขาก็ต่ืนแลว้ “หม่าม๊ีผมละ่ ？”คาํ แรกท่ีหลินซีเฉินตื่นข้ึนมาก็คือถามถึงหลินซินเหยยี น ตาของเขาไมไ่ ดล้ ืมข้ึน เสียงออ่ นนุ่มและแหบ ลกู กระเดือกของจงจิ่งหา้ วกลิง้ ข้ึนลง เหมือนกบั ใจของเขาในตอนน้ี “…….เธอไดร้ ับงาน ออกแบบ ลูกคา้ รีบเอามาก เธอก็เลยตอ้ งทาํ โอที ฉนั อยกู่ บั เธอท้งั คืน ตอนน้ีเธอหลบั อยทู่ ี่ร้าน ใหฉ้ นั กลบั มาดูพวกเธอ” หลินซีเฉินขย้ตี า “จริงหรอครับ？” “จริงสิ”จงจ่ิงหา้ วอุม้ ตวั เขาข้ึน “ฉนั อมุ้ เธอไปนอนท่ีหอ้ ง” หลินซีเฉินเพื่อรอใหห้ ลินซินเหยยี นกลบั มา แทบจะไมไ่ ดน้ อนเลย ตอนน้ีก็เลยง่วงมาก พงิ อยู่ ในออ้ มแขนของจงจ่ิงหา้ วแลว้ หลบั ไปโดยไมร่ ู้ตวั ท่าน้ีสบายกวา่ พดู พึมพาํ วา่ “หม่ามี๊ไม่วา่ จะ ยงุ่ แคไ่ หน ก็ไม่มีทางมีกลบั บา้ นหรอก เธอบอกวา่ ตอนกลางวนั เธอยงุ่ ตอนกลางคืนก็ตอ้ งหา เวลากลบั มา เพือ่ อยกู่ บั ผมกบั นอ้ งสาว คร้ังน้ีกลบั เป็ นขอ้ ยกเวน้ ” จงจิ่งหา้ วตวั แขง็ ท่ือไปเลย เขากม้ หวั ลง มองใบหนา้ ท่ียงั ออ่ น เขาหลบั ตาไว้ คาํ พดู ที่พดู ออกมาเหมือนจะไม่รู้ตวั แต่กลบั จ้ี โดนใจของเขา เสียงของเขาแหบ “ใช่หรอ？” “ใช่ครับ หม่ามี๊ไม่เคยบอก แตว่ า่ ผมรู้ หมา่ ม๊ีรู้สึกวา่ พวกไม่มีพอ่ ก็เลยใหค้ วามรักผมกบั นอ้ ง เยอะมาก เธออยากจะทดทนความรักของพอ่ ”

มือของจงจิ่งหา้ วจู่ๆก็บีบแน่น “อา๊ เจบ็ ” จงจ่ิงหา้ วรีบปลอ่ ยมือ เมื่อก้ีเขาเสียสติไปหน่อย มือก็เลยทาํ ใหห้ ลินซีเฉินที่หลบั อยเู่ จ็บ เสียง ของเขาสน่ั เลก็ นอ้ ย “ขอโทษ” หลินซีเฉินไม่ไดใ้ ส่ใจ สกั พกั กห็ ลบั ตานอนต่อ เขาง่วงแลว้ จงจ่ิงหา้ วเอาเขาไปวางไวบ้ นเตียง หลินล่ยุ ซีที่อยใู่ นหอ้ งก็ไมเ่ จอแลว้ เตียงที่ใหญ่ โล่งๆไว้ จงจ่ิงหา้ วเอาเขาวางลง ห่มผา้ ห่มใหเ้ ขา หลินซีเฉินขยบั สกั พกั หาท่าทางที่นอนแลว้ สบาย จงจ่ิงหา้ วยน่ื อยขู่ า้ งเตียงมองเขาไว้ เขาเหมือนจะง่วงมาก หนา้ เลก็ ๆน้นั มุดเขา้ ไปในหมอน เผย โครงหนา้ ท่ีชดั เจนคร่ึงหน่ึง หนา้ ที่ขาวใส จมูกท่ีโด่ง ริมฝี ปากสีชมพเู ปิ ดไวเ้ ลก็ นอ้ ยเพ่อื หายใจ ดูท่าทางแลว้ เหมือนจะหลบั ลึก เขายน่ื มือไปจบั หนา้ ของเขา ออ่ นโยนมาก เอ๊ียด……. ประตหู อ้ งถกู เปิ ดออก จวงจื่อจินอยอู่ ยหู่ นา้ ประตู “ฉนั จะคุยกบั นายหน่อยไดไ้ หม？” จงจ่ิงหา้ วพยกั หนา้ เกบ็ มือ หนั หลงั แลว้ เดินออกจากหอ้ ง จวงจื่อจิ่นนง่ั อยบู่ นโซฟาท่ี หอ้ งรับแขก “เหยยี นเหยยี นไมก่ ลบั มาท้งั คืน อยกู่ บั นายใช่ไหม？”จวงจ่ือจิ่นถาม

“ใช่”เพอ่ื ไม่ใหจ้ วงจ่ือจ่ินสงสยั สีหนา้ ของเขาน่ิงเฉยมาก เหมือนวา่ ไมม่ ีเร่ืองอะไรเกิดข้ึนเลย “ฉนั แปลกใจมาก”ถึงตอนน้ีจวงจ่ือจิ่นกย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจ หลินซีเฉินและหลินล่ยุ ซีทาํ ไมถึงเป็ นลูก ของจงจิ่งหา้ วไดล้ ะ “ตอนน้นั ฉนั กบั ลูกชายเกิดอบุ ตั ิเหตทุ างรถ สาหสั มาก พวกเราไมม่ ีเงิน หลงั จากน้นั เหยยี นเห ยยี นไปหาเงินมาไดก้ อ้ นหน่ึง ช่วยชีวติ ของฉนั ไว้ ลกู ชายของฉนั ช่วยไวไ้ มท่ นั เสียชีวติ ไปใน อุบตั ิเหตคุ ร้ังน้นั แลว้ ……หลงั จากน้นั ฉนั ถึงรู้วา่ เงินกอ้ นน้นั ของเธอเอามาจากไหน เธอบอกวา่ เธอเคยสืบดูแลว้ คนในคืนน้นั เป็ นคนในนพ้นื ท่ี ฉนั ไม่อยากใหเ้ กิดการเขา้ ใจผดิ อะไร นายจะ ลองตรวจใหม่ใหม้ น่ั ใจไหม…..” “ไมต่ อ้ ง”เขาขดั คาํ พดู ของจวงจ่ือจ่ิน น้าํ เสียงแน่วแน่มาก “ไม่ตอ้ งตรวจใหม่ พวกเขาเป็ นลกู ของผม” ตอนน้ีเขารู้แลว้ วา่ ตอนน้นั หลินซินเหยยี นทาํ ไมถึงตอ้ งการเงิน ท่ีแท…้ .. เขากม้ หนา้ ไว้ “ขอโทษ ท่ีใหเ้ ธอเล้ียงดูเด็กท้งั สองคนนานขนาดน้นั ” จวงจื่อจิ่นน้าํ ตาซึม “ฉนั เองกเ็ คยเตือนเธอแลว้ วา่ ทอ้ งก่อนแตง่ สาํ หรับผหู้ ญิงคนหน่ึงแลว้ มนั …….” จวงจื่อจิ่นทาํ อะไรไม่ถกู ไมร่ ู้วา่ จะบรรยายยงั ไง “ฉนั เคยบงั คบั ใหเ้ ธอไม่ตอ้ งเอา แตว่ า่ เธอไม่ ยอมฟัง ฉนั เถียงเธอไมไ่ หว ก็เลยตอ้ งตกลง ฉนั เป็ นแม่ที่ไมด่ ีเลย ทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งคอยลาํ บากกบั ฉนั …..” เธอปิ ดปากแลว้ สะอ้ืน ไหล่กระตุกเลก็ นอ้ ย “นายเตรียมจะทาํ อะไร”

เธอไม่รู้วา่ จงจิงหา้ วรู้สึกยงั ไงตอ่ ลกู สาวตวั เอง ชอบไหม หรือวา่ มีความคิดอยา่ งอ่ืน ถึงแมว้ า่ ลูกจะเป็ นของพวกเขา แตเ่ ธอก็ยงั คงหวงั วา่ ลกู สาวจะไดม้ ีความสุข หวงั วา่ ลูกสาวจะได้ ใชช้ ีวติ กบั ผชู้ ายท่ีรักตวั เอง และเป็ นผชู้ ายท่ีเธอรัก แบบน้นั ถึงจะมีความสุข ถา้ พวกเขาสองคนอยดู่ ว้ ยกนั เพ่ือเด็ก ไม่มีทางมีความสุขได้ “เหยยี นเหยยี นเล้ียงดูพวกเขาเติบโต พวกเขากช็ ินกบั การติดตามอยเู่ คียงขา้ งเหยยี นเหยยี น….” “คุณอยากพดู อะไร？”จงจิ่งหา้ วเงยหนา้ ตอนที่ 159 ตรงไหนคดิ ถงึ จวงจื่อจิ่งไมอ่ อ้ มคอ้ มแลว้ เอาคาํ พดู ในใจพดู ออกมาหมด “ฉนั ไมร่ ู้วา่ ความสมั พนั ธ์ของนายกบั เหยยี นเหยยี นเป็ นยงั ไง ฉนั แคค่ ิดวา่ ถา้ พวกนายอยดู่ ว้ ยกนั ไมไ่ ด้ ฉนั หวงั วา่ สิทธ์ิเล้ียงเดก็ จะเป็ น ของฉนั และเหยยี นเหยยี น” จวงจ่ือจิ่นคิดยาวไกล คิดเยอะ ถา้ หลินซินเหยยี นสามารถสร้างครอบครัวกบั จงจ่ือหา้ วได้ ก็ตอ้ งดี แตถ่ า้ ไมไ่ ด้ เธอหวงั วา่ จงจ่ิง หา้ วจะไม่มาแยง่ สิทธ์ิเล้ียงลูกกบั พวกเขา ถา้ จะแยง่ จริงๆ เธอกบั หลินซินเหยยี นแยง่ เขาไม่ไหว เพราะฉะน้นั เลยบอกไวก้ ่อน

“ผมไม่ไดท้ าํ เรื่องหยา่ กบั เธอ”นี่ไม่ใช่การแกต้ วั แต่ยง่ิ กวา่ การแกต้ วั “ตามกฎแลว้ พวกเรายงั เป็ น สามีภรรยา ผมชอบลูกสาวคุณ ไม่ใช่เพราะเธอคลอดลูกใหผ้ ม แตช่ อบท่ีเป็ นเธอ” จวงจ่ือจิ่นโลง่ ใจทนั ที แบบน้ีก็ตอ้ งดีอยแู่ ลว้ แตว่ า่ ไมร่ ู้จะไปตอบรับการตรงไปตรงมาของเขายงั ไง “ผมจะไปทาํ งานที่เมืองA เธอจะไปกบั ผม สองสามวนั น้ีน่าจะกลบั มาไมไ่ ด้ เส่ียวซีเสี่ยวล่ยุ ยงั ตอ้ งรบกวนคุณกบั ป้ าหยดู ูแดว้ ย ผมกลวั วา่ จะไมป่ ลอดภยั นอกบา้ นไดเ้ รียกคนมาคอยเฝ้ าดู ถา้ จะออกไปขา้ งนอก พาพวกเขาไปดว้ ย”จงจ่ิงหา้ วพดู ตอนน้ีหลินซินเหยยี นยงั หาไมเ่ จอ เขากลวั จวงจื่อจิ่นเป็ นห่วง และกลวั วา่ ลกู ท้งั สองจะถามหา กเ็ ลยแกลง้ บอกกบั จวงจ่ือจิ่นวา่ เธอจะไปทาํ งานกบั เขา “ได้ ฉนั เขา้ ใจแลว้ ” พดู เสร็จ ในใจของจวงจื่อจ่ินสวา่ งข้ึนมาก “เส่ียวล่ยุ ……” “อยใู่ นหอ้ งฉนั ”จวงจื่อจิ่นเหมือนรู้วา่ เขาจะถามอะไร กเ็ ลยรีบตอบ “เม่ือคืนตื่นมากลางดึก บอก วา่ จะหาเหยยี นเหยยี นอยา่ งเดียว ช่วยไมไ่ ดฉ้ นั ก็เลยอุม้ เธอไปนอนในหอ้ งของฉนั ปลอบไป นานกวา่ จะยอมหยดุ ตอนน้ีน่าจะยงั หลบั อย”ู่ คาํ พดู ของจวงจื่อจิ่นยงั ไมข่ าด กไ็ ดย้ นิ เสียงที่ออ่ นนุ่ม “หม่ามี๊ แด๊ดด้ี” เธอใส่ชุดเป็ ดสีเหลือง ผิดขาวนุ่ม ผมยงุ่ ไปหมด เผยหนา้ ที่สะอาด วงิ่ มาทางจงจ่ิงหา้ ว เรียกอยา่ ง หวานๆ “แดด๊ ด้ีจ๋า…” จงจ่ิงหา้ วกอดเธอเขา้ ออ้ มกอด

ยยั หนูนี่กอดคอของเขาไวแ้ ลว้ จูบไม่หยดุ เหมือนวา่ เป็ นเพราะที่เมื่อวานหลินซีเฉินไม่ใหเ้ ธอเขา้ ใกลพ้ อ่ วนั น้ีกเ็ ลยจะเอาคืนมาใหห้ มด “หนูคิดถึงพอ่ แลว้ ” แตท่ ่ีจริง เธอกลวั วา่ พอ่ จะโกรธแลว้ ไมเ่ อาเธอ ในน้าํ เสียงซอ้ นการเอาใจ จงจ่ิงหา้ วเกบ็ ผมที่บงั หนา้ ของเธอไว้ เผยหนา้ ท้งั ใบออกมา หนา้ ผากท่ีเตม็ อ่ม ตาที่โต หนา้ ที่ ออ่ นนุ่ม น่ารักมากเลย นิ้วโป้ งของเขาค่อยๆเช็ดแกม้ ของเธอ “ตรงไหนคิดถึง？” หลินล่ยุ ซีคิดสกั พกั แลว้ จบั ท่ีหนา้ อกแลว้ พดู วา่ “ใจคิดถึง” “หม่าม๊ีไม่ไดก้ ลบั มาดว้ ยหรอ？” ไมเ่ ห็นหลินซินเหยยี น หลินล่ยุ ซีมองซา้ ยมองขวาไปทวั่ คอของจงจิ่งหา้ วเกร็งเลก็ นอ้ ย สีหนา้ นิ่งเฉย “หม่ามี๊ของเธอติดงาน ก็เลยไมไ่ ดก้ ลบั มา” กริ๊ง กริ๊ง…. ตอนน้ีเองโทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าของจงจิ่งหา้ วก็ดงั ข้ึน เขาเอาโทรศพั ทอ์ อกมาดู เสิ่นเผยซวนเป็ นคนโทรมา เขาไมไ่ ดร้ ีบรับทนั ที แตว่ างตวั หลินลุย่ ซี ลงแลว้ จบั หวั ของเธอ “เด๋ียวพอ่ ไปรับโทรศพั ทก์ ่อนนะ” หลินลยุ่ ซีเช่ือฟังมาก จวงจื่อจิ่นมาพดู วา่ “ฉนั พาเธอไปลา้ งหนา้ เปล่ียนเส้ือผา้ ก่อนนะ” “แบบน้ีก็ได”้ จงจ่ิงหา้ วพยกั หนา้ มองดูจวงจ่ือจิ่นพาหลินล่ยุ ซีกลบั เขา้ หอ้ ง จงจิ่งหา้ วเดินไปหนา้ กระจกแลว้ รับสาย

สายติดแลว้ “คนหาเจอแลว้ ” มีกระแสไฟไหลผา่ นในใจของเขา กระตนุ้ ทุกส่วนในร่างกายของเขา เสิ่นเผยซวนบอกวา่ คนหาเจอแลว้ ？ ตาของเขาดาํ สนิท คิดวา่ ตวั เองใจเยน็ มาก กลบั พดู อยา่ งไมใ่ จเยน็ วา่ “ตอนน้ีอยทู่ ี่ไหน？” “ชานเมือง ฉนั ส่งโลเคชน่ั ใหน้ าย” วางสาย จงจิ่วหา้ วก็ไดร้ ับโลเคชนั่ ท่ีเส่ินเผยซวนส่งมา เขาเดินไปเปิ ดโลเคชน่ั ไป ตอนน้ีหลินลยุ่ ซียน่ื หวั ออกมาจากหอ้ งนอน “พอ่ จะออกไปหรอ？” จงจิ่งหา้ วหยดุ ลงหนั ไปมองเธอ “ใช่ พอ่ จะไปออกไป” “จะกลบั มาตอนไหน？”หลินลุย่ ซีถาม “ยงุ่ เสร็จกก็ ลบั มาแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดใ้ หเ้ วลาที่แน่นอนกบั เธอ ตอนน้ีเขาเองก็ไม่รู้วา่ เป็ นยงั ไง เพื่อไม่ใหเ้ ธอผดิ หวงั “จะกลบั มากบั หม่ามี๊ไหม？”หลินล่ยุ ซีถามต่อ “อ้ืม”เสียงเหมือนออกมาจากอกของเขา น่าเบ่ือแตก่ ลบั แน่วแน่มาก หลินลยุ่ ซียมิ้ เผยฟันที่เรียงกนั เป็ นแถว ตาโคง้ เหมือนกบั พระจนั ทร์เส้ียวที่สดใส“ถา้ อยา่ งน้นั หนูจะรอพอ่ กบั หม่ามี๊กลบั มาดว้ ยนะ” จงจ่ิงหา้ วเงียบไปสองวแิ ลว้ พดู วา่ “ได”้ เขาเดินมายอ่ ตวั ลงตรงหนา้ เธอ มองหนา้ ของเธอ แลว้ จบั หวั ของเขาอยา่ งอิ่มอกอิ่มใจ

หลินล่ยุ ซีเอียงหวั กระพริบตาแลว้ พดู วา่ “เส่ียวลุ่ยสวยใช่ไหม？” เสียงท่ีแหบของเขา “ลูกสาวของพอ่ สวยอยแู่ ลว้ ” “เหมือนหมา่ มี๊มากหวา่ หรือเหมือนพอ่ มากกวา่ ？”หลินลุ่ยซีจบั แขนของเขาไว้ หาเรื่องมาพดู เพราะอยากใหเ้ ขาอยกู่ บั ตวั เองนานหน่อย ต้งั ใจมองหนา้ ตาจมกู ปากเหมือนเขา ตาเหมือนหลินซินเหยยี น โดยเฉพาะตอนท่ีหวั เราะ ตาโคง้ ๆ “เหมือนหม่ามี๊กบั พอ่ ” “เอาละ”จวงจื่อจิ่นรู้วา่ เด็กน้ีกาํ ลงั คิดอะไร อมุ้ ตวั เธอข้ึน “พอ่ ของเธอจะไปทาํ ธุระ เธอไปเปล่ียน เส้ือผา้ กบั ฉนั ดีกวา่ ” รอยยมิ้ บนหนา้ ของเด็กสาวหายไปทนั ที เบะปาก “หนูแค่อยากอยกู่ บั พอ่ นานหน่อยเอง” “ไม่ใช่วา่ จะไม่กลบั มาแลว้ นิ”จวงจื่อจิ่นปลอบเธอ จงจ่ือหา้ วมองเขา้ ไปในหอ้ งทีหน่ึงแลว้ หนั หลงั เดินออกมาจากบา้ น ข้ึนรถ เอาโทรศพั ทเ์ ชื่อมบลู ทูชบนรถเพ่ือเช่ือโลเคชนั่ บนรถ เขารีบสตาร์ทรถ ขบั ตรงไปทางเป้ าหมาย ทอ้ งฟ้ ายง่ิ อยยู่ ง่ิ สวา่ ง รอเขามาถึงที่ พระอาทิตยก์ ็โผลอ่ อกมาแลว้ เมฆทางตะวนั ออกเป็ นสีแดง เหมือนกบั ถกู ไฟเผา หมอกไดส้ ลายตวั ไป ทุกอยา่ งเหมือนกลบั มามีชีวติ ชีวาข้ึนมา ไมน่ านรถก็ขบั มาถึงจุดหมาย เขาเห็นที่ร้างในแถบชานเมือง มีรถตทู้ ี่ถกู เผาจอดอยู่ รอบๆลอ้ ม ดว้ ยสายสีเหลือง ไมร่ ู้วา่ ทาํ ไม ยงิ่ เขา้ ใกล้ ใจของเขายงิ่ อยไู่ มเ่ ป็ นสุข เหอรุ่ยหลินไดท้ าํ ลายเธอไหม เธอไดร้ ับบาดเจ็บรึเปลา่ ？

เขาไมร่ ู้อะไรเลย ปกติกา้ วท่ีมน่ั คงกเ็ ริ่มยงุ่ เหยงิ ข้ึนมา เส่ินเผยซวนดึงวงลอ้ มข้ึนแลว้ มุดออกมาจากดา้ นล่าง “นาย มาละ” “คนละ่ ？” “อยบู่ นรถของฉนั ”เสิ่นเผยซวนเดินไปทางรถของตวั เอง เปิ ดประตูดา้ นหลงั รถมีร่างตวั เลก็ ๆหด ตวั นอนอยู่ ผมของเธอยงุ่ มาก บนหนา้ ยงั มีคราบฝ่ นุ จุดที่ตาสามารถมองเห็นไมม่ ีแผลเลย จงจิ่ง หา้ วโล่งใจข้ึนมา “ยงั ดีที่คนไม่เป็ นอะไร”เสิ่นเผยซวนรู้สึกโชคดี “น่าจะเหนื่อย ตอนน้ีหลบั แลว้ ” เขาปิ ดประตู เหมือนกลวั วา่ จะรบกวนผหู้ ญิงท่ีหลบั อยใู่ นรถ “นายขบั รถของฉนั เถอะ เดี๋ยวฉนั ขบั รถของนาย” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดร้ ับ แต่ถามกลบั วา่ “ตอนน้ีเหตกุ ารณ์เป็ นยงั ไง？” “ตอนท่ีพวกเราหามาถึงที่น่ี รถก็กาํ ลงั ลุกไฟ เธอขาพลิก ลม้ อยตู่ รงไม่ห่างจากรถมาก ตอนที่เธอ ต่ืนข้ึนมา บอกวา่ มีคนจะเผาเธอใหต้ าย มดั ตวั เธอไวใ้ นรถ เธอหนีออกมา กเ็ ลย…..” มือของจงจ่ิงหา้ วกาํ แน่น น้าํ เสียงต่าํ “ตอนน้นั ท่ีนี่ไมม่ ีคนหรอ？” “ไม่มี น่าจะวางไฟแลว้ คนก็ไปเลย ฉนั ใหค้ นไปสืบแลว้ ดูวา่ ระแวกน้ีจะหาคนเจอไหม”เสิ่นเผย ซวนรู้ ไม่รู้วา่ คนหนีไปตอนไหน จะหาใหเ้ จอน่ีน่าจะเป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ “ยงั ดีที่คนไม่เป็ นอะไร เหอรุ่ยหลินดอ็ ยใู่ นมือของพวกเรา ถือวา่ ไมเ่ กิดเร่ืองอะไรใหญ่โต” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย ในใจเหมือนยงั มีขอ้ สงสยั “หรือวา่ จะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อดูแผลบนขาก่อน？”เสิ่นเผยซวนยน่ื กญุ แจรถใหเ้ ขาอีก คร้ัง “ตอนน้นั เธอบอกวา่ ตวั เองไมเ่ ป็ นอะไร ฉนั ก็เลยไม่ไดเ้ รียกรถพยาบาล”

คร้ังน้ีจงจ่ิงหา้ วรับกญุ แจมาแลว้ เปิ ดประตขู ้ึนรถ พาหลินซินเหยยี นไปโรงพยาบาลทาํ การตรวจ ตอนท่ี 160 ผ้ชู ายคนื น้นั คอื ใคร หม่บู า้ นแห่งหน่ึงในชานเมืองเมืองB ขา้ งเนินเขามีช้นั วางของวางเป็ นแถวๆอยู่ เถาวลั ยอ์ งุ่นปี น ตามช้นั วางของข้ึนไป ใบไมส้ ีเขียวในฤดูร้อน กเ็ ริ่มเหลืองแลว้ ผลไมท้ ่ีเตม็ ตน้ ไม่มีอีกแลว้ ตามสวนองุ่นไปขา้ งใน มีตึกสองช้นั อยู่ ร้ัวสีขาวลอ้ มเป็ นลานเลก็ ๆ สดชื่นน่าอยู่ เหมาะแก่การพกั ฟ้ื น หอ้ งบนช้นั สอง เตียงไมท้ ่ีไม่กวา้ งมาก ขา้ งบนมีผหู้ ญิงที่สลบนอนอยู่ ขนตาของเธอขยบั เลก็ นอ้ ย ไม่นาน เธอก็คอ่ ยๆลืมตาข้ึนมา ทุกอยา่ งท่ีเขา้ ตาเป็ นสิ่งที่แปลกตาท้งั น้นั ใจของเธออยๆู่ ก็กระชบั ข้ึนทนั ที มีคนส่งขอ้ ความให้ เธอ ขา้ งในพดู ถึงหลินซีเฉินและหลินลุย่ ซี เธอกลวั วา่ อีกฝ่ ายจะขม่ ข่ถู ึงลูกของเธอ เธอกเ็ ลย ติดต่อกบั คนที่ส่งขอ้ ความใหเ้ ธอเองเลย อีกฝ่ ายเรียกเธอพบท่ีหอ้ งเช่าแห่งหน่ึง….. “ยาน้ีสามารถทาํ ลายประสาทของคนได้ หลงั จากฉีดแลว้ จะทาํ ใหค้ นเกิดภาพหลอน ความทรง จาํ สบั สน” จู่ๆก็มีเสียงผชู้ ายแทรกเขา้ มาในหูของเธอ เธอหนั ไปมองทางตน้ เสียง ก้นั ไวด้ ว้ ยผา้ มา่ น เธอ มองเห็นร่างคนสองคนยนื อยหู่ นา้ ระเบียบอยา่ งราๆง มองจากส่วนสูงและเสียงแลว้ น่าจะเป็ น ผชู้ ายท้งั สอง เธอกาํ ผา้ ปูท่ีนอนไวแ้ น่น พวกเขาเป็ นใคร？คิดจะทาํ อะไร？

ช้นั สอง มีผชู้ ายกบั หมอท่ีใส่ชุดสีขาวยนื อยหู่ นา้ ระเบียง เหอรุ่ยเจ๋อมองไปทางภูเขาที่ไมไ่ กลมาก เหมือนวา่ กาํ ลงั สบั สน หมอเห็นวา่ เขาลงั เล พดู วา่ “ถา้ นายอยากใหเ้ ธอลืมเร่ืองเม่ือก่อน กต็ อ้ งทาํ แบบน้ีอยา่ งเดียว” เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปสกั พกั เหมือนวา่ ตดั สินใจแลว้ พดู วา่ “ได้ ฉีดใหเ้ ธอเลย” เสียงน้ี……. จากน้นั ก็มีเงาของคนสองคนขยบั ไปมา เปิ ดประตรู ะเบียงแลว้ เดินเขา้ มาในหอ้ ง หลินซินเหยยี นไมท่ นั คิดมาก หลบั ตาแลว้ แกลง้ นอน มือท่ีอยใู่ นผา้ ห่ม กลบั สนั่ ไมห่ ยดุ เม่ือก้ีพวกเขาบอกวา่ ฉีดยา ใหเ้ ธอ？ หลงั จากที่ฉีดความทรงจาํ จะซบั ซอ้ น จนลืมเร่ืองเม่ือก่อน？ ไม่ ไม่ เธอเสียความทรงจาํ ไปไม่ได้ เธอรู้สึกไดว้ า่ บนแขนมีคนใชแ้ อลกอฮอลม์ าเชด็ ท่ีผิวของเธอ ความกลวั ลึกลงไปเรื่อยๆ อยๆู่ เธอกล็ ืมตาข้ึนมา ภาพท่ีเขา้ ตาเธอเป็ นใบหนา้ ท่ีคุน้ เคยและ ซบั ซอ้ น เหอรุ่ยเจ๋อ เขาอยใู่ นคุกไม่ใช่หรอ？ ทาํ ไมถึงมาอยทู่ ่ีน่ีได？้

เธอมีขอ้ สงสยั มากมาย แต่ก็ถามออกมาไมไ่ ด้ ตอนน้ีท่ีเธอตอ้ งทาํ คือ ไม่ถูกฉีดยา เหอรุ่ยเจ๋อคิดไม่ถึงวา่ อยๆู่ เธอก็ต่ืนข้ึนมา รู้สึกทาํ อะไรไม่ถกู ข้ึนมา “เหยยี นเหยยี น….” เธอมองไปทางผชู้ ายที่จบั เขม็ ยน่ื อยขู่ า้ งเตียงไว้ มือท้งั สองกาํ แน่น มองพวกเขาดว้ ยสีหนา้ ที่น่า กลวั “พวกนายเป็ นใคร？” เหอรุ่ยเจ๋ออ้ึง “เหยยี นเหยยี นฉนั เอง” “นาย นายรู้จกั ฉนั ？”หลินซินเหยยี นหดตวั อยบู่ นหวั เตียง เห็นไดช้ ดั วา่ ท่าทางเป็ นการป้ องกนั เหอรุ่ยเจ๋อมองไปทางหมอ เหมือนวา่ กาํ ลงั สอบถามวา่ นี่มนั เกิดอะไรข้ึน？ ยาของเขายงั ไม่ทนั ไดฉ้ ีด ทาํ ไมหลินซินเหยยี นถึงมีปฏิกิริยาของการสูญเสียความทรงจาํ ？ หมอเองก็ไมร่ ู้วา่ เกิดอะไรข้ึน “อนั น้ีตอ้ งใหฉ้ นั ตรวจสอบก่อนถึงจะรู”้ เหอรุ่ยเจ๋อกม้ ตวั ลง มองหลินซินเหยยี น “เธอจาํ ฉนั ไมไ่ ดแ้ ลว้ หรอ？” หลินซินเหยยี นกลวั “นาย นายเป็ นใคร นายรู้จกั ฉนั หรอ？” “ฉนั รู้จกั เธอ เธอเรียกฉนั วา่ พี่ตลอดเลย เธอลืมแลว้ หรอ？” หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นจาํ ไมไ่ ด้ ส่ายหนา้ “จาํ ไมไ่ ด”้ เหอรุ่ยเจ๋อยน่ื มือไปลบู ผมท่ียงุ่ ของเธอใหเ้ รียบ “ไมต่ อ้ งกลวั ฉนั เป็ นญาติของเธอ เธอบาดเจ็บ เลก็ นอ้ ย ใหห้ มอคนน้ีดูหน่อยไดไ้ หม？”

หลินซินเหยยี นหนั หนา้ หนีจากการแตะตอ้ งของเขา เห็นไดช้ ดั วา่ ตอ่ ตา้ นมาก มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยดุ อยกู่ ลางอากาศ พดู ตอ่ วา่ “เหยยี นเหยยี น ฉนั เป็ นญาติของเธอ ทาํ ไมเธอ ถึงไม่ใหฉ้ นั แตะตอ้ งเธอเลยละ่ เมื่อก่อนเธอเช่ือฟังคาํ พดู ของพ่ชี ายคนน้ีมากเลยนะ เดก็ ดีนะ ให้ หมอดูแผลขอลเธอหน่อย” มือของเขาลดลงมา ลูบผมของเธอ หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ ขนลกุ ไปหมด ตวั สนั่ อยา่ งหยดุ ไม่ได้ “นาย นายเป็ นญาติของฉนั จริงๆหรอ？” “จริงสิ”เหอรุ่ยเจ๋อตอบอยา่ งแน่วแน่ ลูกตาของหลินซินเหยยี นหมุน ใส่ซ่ือเหมือนกบั กวางมูส เธอเริ่มผอ่ นคลายเลก็ นอ้ ย “ถา้ อยา่ ง น้นั กเ็ ร็วหน่อย” เหอรุ่ยเจ๋อเห็นเธอยอม แลว้ ยมิ้ “เดี๋ยวก็เสร็จแลว้ ”เขาจบั แขนของหลินซินเหยยี น “เดก็ ดี นอนลง แบบน้ีหมดถึงจะตรวจไดง้ ่าย” เขาส่งสายตาใหห้ มอ เพือ่ กนั ไวก้ ่อน ไม่วา่ หลินซินเหยยี นความจาํ เส่ือมจริงหรือเปล่า เขากจ็ ะ ฉีดยาน้ีใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี นนอนลง หมอจะฉีดยาใหเ้ ธอโดยผา่ นการตรวจร่างกายใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี น ไหวพริบของหลินซินเหยยี นเร็วมาก ผลกั หมอออกไปทนั ที “ฉนั ไมอ่ ยากฉีดยา” หลอดเขม็ ตกลงไปบนพ้ืนแลว้ กลิ้งไปอยตู่ รงปลายเทา้ ของเหอรุ่ยเจ๋อ เขามองหลิซินเหยยี น“เธอ ไม่สบาย ไม่ฉีดยาแลว้ จะหายไดย้ งั ไง？” หลินซินเหยยี นกล่ิงลงมาจากเตียง เพือ่ ดึงระยะห่างออกจากพวกเขา ไม่ยอมฉีดเขม็ “ฉนั ไม่ อยากฉีดยา ฉีดยาเจบ็ ฉนั ไม่เอา”

“เหยยี นเหยยี น…..” “ฉนั ไม่เอา”เธอยนื อยบู่ นดว้ ยเทา้ เปลา่ เยน็ จนหนาว หลบอยตู่ รงมุมตวั สน่ั “ฉนั ไม่อยากฉีดเขม็ ” อารมณ์ของเธอรุนแรงเกินไป ถา้ อยากใหเ้ ธอใหค้ วามร่วมมือน้นั มนั เป็ นไปไมไ่ ด้ คงตอ้ งมาไม้ แขง็ อยา่ งเดียว หมอมองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจบั เธอไว？้ ” เหอรุ่ยเจ๋อกม้ ตวั ลงไปเก็บเขม็ ที่ตกอยบู่ นพ้นื ข้ึนมา วางไวบ้ นมือ “คนคนหน่ึง จะความจาํ เส่ือม ไดอ้ ยา่ งไร้สาเหตดุ ว้ ยหรอ？” เขาไมร่ ู้วา่ ลืม ของหลินซินเหยยี นเป็ นจริงหรือปลอม หมอเงียบไปสพั กั “ความจาํ เส่ือมเป็ นไปได้ อยา่ งเช่นเจอเรื่องที่ร้ายแรง เมื่อก่อนผมเคยเจอ คนไขค้ นหน่ึง เป็ นเดก็ นกั เรียน ต้งั แตป่ ระถามจนถึงม.ปลายคะแนนมาโดยตลอด ทุกคนต่าง บอกวา่ อนาคตเขาตอ้ งสิบเขา้ มหาลยั ท่ีดีๆแน่นอน แตว่ า่ พอสอบเสร็จเขากลบั ไม่ไดเ้ ขา้ มหาลยั ดีๆ เหมือนวา่ จะรับความเป็ นจริงน้ีไม่ได้ คนกเ็ ลยบา้ ไปเลย” พดู ไปเขาก็มองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณเองกเ็ ป็ นหมอจิตแพทย์ น่าจะรู้ การแบกรับของคนเรามี จาํ กดั ถา้ มีเรื่องท่ีสาํ หรับเธอแลว้ เป็ นเรื่องท่ีรุนแรง กจ็ ะเกิดความจาํ เสียหาย แต่วา่ เหตกุ ารณ์ แบบน้ีไมแ่ น่ไม่นอน อาจจะไม่ดีไปตลอดชีวติ หรืออาจจะผา่ นไปไม่กี่วนั กด็ ีข้ึน” “ฉนั รู้แลว้ วนั น้ีนายกลบั ไปก่อนเถอะ มีเรื่องฉนั คอ่ ยโทรหานาย”เหอรุ่ยเจ๋อเอาเขม็ ยน่ื ใหเ้ ขา หมอรับมาแลว้ ลงั เลไปสกั พกั ถาม “คุณแน่ใจนะวา่ จะไม่ฉีดยาใหเ้ ธอแลว้ ？” เหอรุ่ยเจ๋อลงั เลไปสกั พกั แลว้ พยกั หนา้ หมอเกบ็ เขม็ เขา้ ในกระเป๋ ายา “อยา่ งน้นั ก็ได้ ผมไปก่อน ถา้ ตอ้ งการคุณก็โทรหาผมนะ”

“อ้ืม” หมอมองหลินซินเหยยี นที่หลบอยตู่ รงมมุ คร้ังสุดทา้ ยแลว้ ปิ ดประตหู อ้ ง ใจของหลินซินเหยยี นเตน้ แรง ตามดว้ ยประตหู อ้ งที่ปิ ด ยงิ่ ระวงั ไปใหญ่ “เธอดู หมอไปแลว้ พวกเราไม่ฉีดยาแลว้ นะ”เหอรุ่ยเจ๋อพดู ไปดว้ ยแลว้ คอ่ ยๆขยบั ขาเขา้ มาใกล้ เธอ “นาย นายอยา่ เขา้ มา”หลินซินเหยยี นตกใจหนกั มาก เธอมีขอ้ สงสยั มากมาย ทาํ ไมเธอถึงมาอยทู่ ่ีนี่ แลว้ เหอรุ่ยเจ๋อมาอยทู่ ่ีน่ีไดย้ งั ไง หรือวา่ น่ีจะเป็ นแผนของเขากบั เหอรุ่ยหลิน？ เธอไดเ้ จอเหอรุ่ยหลินท่ีหอ้ งเช่า ตอนน้ีเธอยงั จาํ สีหนา้ ที่ตกใจของเหอรุ่ยหลินตอนน้นั ได้ “แปลกใจใช่ไหมวา่ ทาํ ไมถึงเป็ นฉนั แลว้ ฉนั ทาํ ไมถึงรู้เรื่องเมื่อก่อนของเธอ？” เธอเหมือนเตรียมพร้อมมาทุกอยา่ ง ทุกคาํ พดู ของเธอ มีความมน่ั ใจมาก หลินซินเหยยี นลนแลว้ มองเธอไวแ้ ลว้ ถาม “เธอรู้เรื่องของฉนั ไดย้ งั ไง ยงั รู้ละเอียดขนาดน้”ี เร่ืองเม่ือ 6 ปี ก่อน เหอรุ่ยหลินแสดงเป็ นตวั ละครอะไรในน้นั ？ “ฮ่า ฮา่ ……”เหอรุ่ยหลินหวั เราะใหญ่ “ฉนั รู้ไดย้ งั ไง？เพราะเงินที่เธอชายตวั ตอนน้นั ฉนั เป็ น คนออกยงั ไงละ” เสียงหวั เราะที่น่ากลวั ของเธอ โดยเฉพาะอยใู่ นหอ้ งเช่าท่ีมืดและสลวั ๆ

ใจของหลินซินเหยยี นคอยหวาดระแวงอยตู่ ลอดเวลา คืนน้นั เหอรุ่ยหลินเป็ นคนออกเงิน ถา้ อยา่ งน้นั ผชู้ ายในคืนน้นั เป็ นใคร？ ตอนที่ 161 เรื่องราวความรักของเรา “อยากรู้มากใช่ไหม วา่ พอ่ ของลกู แกเป็ นใคร?” เหอรุ่ยหลินเดินเขา้ ไปใกลๆ้ หลินซินเหยยี นเผลอกา้ วถอยหลงั อยา่ งไมร่ ู้ตวั ในตอนน้ีเอง หนา้ ประตกู ม็ ีผหู้ ญิงคนหน่ึงใส่ แมสก์ สวมหมวกแก๊ปเดินเขา้ มา ท่ีบอกวา่ เธอเป็ นผหู้ ญิง เพราะวา่ ชุดท่ีเธอใส่ การแตง่ ตวั กค็ ือสไตลข์ องผหู้ ญิง เพยี งแค่มองเห็นหนา้ เธอไมช่ ดั เท่าน้นั เสียงดงั ปึ ง ประตูร้ัวเหลก็ โทรมๆถกู ปิ ดตาย หลินซินเหยยี นยนื อยขู่ า้ งหลงั บา้ น ต้งั แต่ที่ผหู้ ญิงคนน้ีเดินเขา้ มา มือของเธอกเ็ หง่ือออกไปหมด เมื่อประตถู ูกปิ ดลง ใจเธอกส็ น่ั แรง แมว้ า่ หลอ่ นจะไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตห่ ลินซินเหยยี นกร็ ู้สึกไดว้ า่ หล่อนไม่ไดเ้ ป็ นมิตรกบั ตน เป็ น ศตั รูดว้ ยซ้าํ เหอรุ่ยหลินหนั หนา้ ไปมองครู่หน่ึง ท้งั สองดูเหมือนจะสนิทกนั มาก“มาแลว้ หรอ” ผหู้ ญิงคนน้นั ตอบอืมเบาๆ สายตากลบั จอ้ งมายงั หลินซินเหยยี น

แสงไฟสลวั ทาํ ใหห้ ลินซินเหยยี นเห็นสีหนา้ ของหลอ่ นไม่ค่อยชดั ซ้าํ ยงั ใส่แมสกอ์ ีก แตด่ วงตาคู่ น้นั ตอนมองมาที่เธอเตม็ ไปความเกลียดชงั หลินซินเหยยี นรู้สึกร้อนรนอยา่ งมาก พยายามควบคุมสีหนา้ ไว้“คุณเป็ นใคร?” ผหู้ ญิงคนน้นั ไมไ่ ดต้ อบกลบั เธอ เพียงแค่ยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “แกไม่จาํ เป็ นตอ้ งรู้หรอกวา่ ฉนั เป็ นใคร รู้แคว่ า่ จากวนั น้ีเป็ นตน้ ไป ทุกอยา่ งท่ีเป็ นของแกมนั จะกลายเป็ นของฉนั ท้งั หมดก็พอ เพยี งแต…่ ” เธอเปลี่ยนบทสนทนา ยมิ้ อยา่ งเยอื กเยน็ ข้ึนอีก “วนั น้ีแกตกอยใู่ นมือฉนั แลว้ ฉนั ก็จะไมป่ ลอ่ ย แกไปง่ายๆหรอก ไมอ่ ยา่ งน้นั ฉนั จะเทียบกบั แกไดย้ งั ไง ส่งแม่ฉนั เขา้ ไป กดดนั ฉนั ไม่ใหไ้ ปจาก เมืองB คิดไมถ่ ึงล่ะสิวา่ ฉนั จะกลบั มาได?้ ” พอสิ้นเสียง เธอและเหอรุ่ยหลินกเ็ ขา้ มาลอ้ มหลินซินเหยยี นไว้ หลินซินเหยยี นมองสาํ รวจผหู้ ญิงท่ีอยตู่ รงหนา้ ดว้ ยแววตาหวาดกลวั “คุณคือ หลินหยหู่ าน?” “ฮา่ ๆ ยงั ไม่โง่ซะหมดหนิ ยงั จาํ ฉนั ได”้ หลินหยหู่ านยมิ้ หยนั มองไปทางเหอรุ่ยหลินที่อยขู่ า้ งๆ “ดว้ ยกนั ม้ยั ?” เหอรุ่ยหลินกระตุกยมิ้ “วนั น้ีมนั ตกอยใู่ นมือของฉนั แลว้ ฉนั ไมป่ ลอ่ ยมนั ไปแน”่ หลินซินเหยยี นจอ้ งไปท่ีประตทู ี่กาํ ลงั ปิ ดอยู่ ดูวา่ จะมีโอกาสหนีออกไปไดม้ ้ยั หลินหยหู่ าน เหมือนจะดูออกวา่ เธอคิดจะทาํ อะไร “ไม่ตอ้ งคิดท่ีจะหนี แกหนีไม่พน้ หรอก พวกฉนั วางแผน มาอยา่ งดิบดี ไมง่ ่ายเลยที่จะหลอกแกมาได้ แกคิดวา่ พวกฉนั จะปล่อยแกหนีไปง้นั หรอ? ” “ทาํ ไมพวกเธอถึงอยดู่ ว้ ยกนั ได?้ ” หลินซินเหยยี นต้งั ใจท่ีจะพดู ถ่วงเวลา ลว้ งมือควานหามือถือ ท่ีอยใู่ นกระเป๋ า ถึงพบวา่ มือถือไม่รู้ตกหายไปต้งั แตเ่ มื่อไหร่ “ไมเ่ คยไดย้ นิ ประโยคประโยคหน่ึงรึไง? ศตั รูของศตั รู กค็ ือมิตร” หลินหยหู่ านเชยคางเธอ “เพ่ือ วนั น้ี ฉนั ใชเ้ วลาสี่ปี เพื่อมาแกแ้ คน้ แก ถา้ หากแกไมก่ ลบั ประเทศมาซะแตแ่ รก ฉนั ก็คงเป็ น

คุณหนูใหญ่แห่งตระกลู หลิน ไขม่ ุกของคุณพอ่ ลูกรักของคุณแม่ แตท่ ้งั หมดน้ีกลบั เปลี่ยนไป ต้งั แตแ่ กกลบั มา แกวา่ ฉนั จะปล่อยแกไปง้นั หรอ?! ” หลินซินเหยยี นสะบดั มือเธอออก “ตอนน้นั ท่ีบริษทั ของหลินกว๋ั อนั ประสบปัญหาในตอนแรก คุณนน่ั แหละท่ีบริจาคเงินหนีไป จะมาโทษฉนั ไดย้ งั ไง ถา้ จะโทษกโ็ ทษท่ีคุณมนั ไมซ่ ่ือสตั ย์ เอง… ” เพ๊ยี ะ! หลินหยหู่ านใชม้ ือตบเขา้ ไปบนหนา้ ของหลินซินเหยยี น เธอคิดท่ีจะตบกลบั เหอรุ่ยหลินกอ็ อ้ ม เขา้ มาจบั มือท่ีงา้ งข้ึนของเธอไว้ หลินหยหู่ านหร่ีตาเพง่ มองไปท่ีเธอ ราวกบั โมโหถึงขีดสุด ทาํ ใหเ้ ธอถึงกบั หายใจไมอ่ อก เพลิง ไฟทะลุผา่ นนยั น์ตาของเธอ ทิ่มแทงไปยงั หลินซินเหยยี น ริมฝี ปากเผยรอยยมิ้ ยมิ้ เยย้ หยนั ยมิ้ อยา่ งโหดร้าย “จะตายอยแู่ ลว้ ยงั จะขดั ขืนอีก กลา้ โตก้ ลบั ง้นั หรอ?!” “อยา่ มวั พดู ไร้สาระกบั มนั อยเู่ ลย” เหอรุ่ยหลินรู้สึกคนั ไมค้ นั มือมาต้งั นานแลว้ อยากที่จะลงมือ กบั หลินซินเหยยี นแลว้ แคน่ ึกถึงภาพของมนั นึกถึงจงจิ่งหา้ วทาํ ดีกบั มนั นึกถึงเด็กสองคนที่มนั คลอดออกมา เหอรุ่ยหลินกเ็ กลียด เกลียดจนอยากใหม้ นั ตาย เจบ็ ! หลินซินเหยยี นไม่รู้วา่ เหอรุ่ยหลินใชอ้ ะไรตีที่เอวของเธอ รู้สึกแค่เพียงเจบ็ แปลบ๊ เผชิญหนา้ กบั ผหู้ ญิงบา้ สองคน ไมม่ ีช่องวา่ งใหเ้ ธอโตก้ ลบั เลย พวกหล่อนไมม่ ีหลกั เกณฑ์ ราวกบั แมค่ า้ ปากตลาด มือไมต้ บตี ปากด่าทอ ดึงผม ตา่ งๆนาๆลง บนร่างของหลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นคิดจะวงิ่ หนีอยหู่ ลายคร้ัง แต่กถ็ กู จบั ไว้

หลินหยหู่ านไม่รู้วา่ เอากระบองไมท้ ่อนหน่ึงมาจากไหน ตีเขา้ ท่ีหวั ของเธอ ตรงหนา้ เธอมืดสนิท ร่างกายร่วงลม้ ลงไปกองกบั พ้ืน จากน้นั เธอก็ไม่ไดส้ ติอีก ก่อนท่ีจะสลบไป ไดย้ นิ เหอรุ่ยหลิน พดู วา่ “หยดุ เถอะ อยา่ ใหม้ นั ตายเลย” “ไม่ทาํ ใหต้ าย น่ีมนั ระเบิดเวลานะ เธอแน่ใจง้นั หรอวา่ มนั จะไม่มาโผล่เมืองBอีก ไมม่ าปรากฏ ต่อหนา้ จงจิ่งหา้ วอีก?” “ฉนั รับรองวา่ ไมแ่ น่นอน” “พี่ชายเธอเป็ นพวกหลงจนโงหวั ไม่ข้ึนนี่.. ” แลว้ เธอกส็ ลบไป พอฟ้ื นข้ึนมาก็อยใู่ นหอ้ งน้นั แลว้ ไดย้ นิ เสียงพดู คุยของเหอรุ่ยเจ๋อกบั คุณหมอ แลว้ กเ็ ร่ืองท่ีเขาจะทาํ กบั ตน ตอนน้ีเธอพอจะเขา้ ใจเร่ืองราวท้งั หมดแลว้ ท่ีเธอไมโ่ ดนทาํ ร้ายจนตาย เป็ นเพราะวา่ เหอรุ่ยหลินรู้วา่ เหอรุ่ยเจ๋อชอบเธอ กเ็ ลยไวช้ ีวติ เธอ แต่ กก็ ลวั วา่ เธอจะกลบั มาเมืองBอีก ก็เลยใหเ้ ธอฉีดยานนั่ ซะ ใหเ้ ธอสูญเสียความทรงจาํ จากน้นั ก็ ใชช้ ีวติ อยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ หายไปจากสายตาของจงจิ่งหา้ วนบั จากน้ีไป แมว้ า่ ตอนน้ีเธอจะยงั ไมร่ ู้แน่ชดั วา่ หลินหยหู่ านมาร่วมมือกบั พี่นอ้ งตระกลู เหอไดย้ งั ไง แตท่ ่ีเธอ รู้ท้งั หมดน้ีคือหลินหยหู่ าน เหอรุ่ยหลิน เหอรุ่ยเจ๋อ พวกเขาร่วมมือกนั วางแผน “อยา่ กลวั ไปเลยเหยยี นเหยยี น ฉนั ไม่ทาํ ร้ายเธอหรอก” เหอรุ่ยเจ๋อค่อยๆเขา้ มาใกล้ หลินซินเหยยี นควา้ ผา้ มา่ นไวแ้ น่น บงั ร่างตนเอาไว้ เพ่อื เวน้ ห่างจากการเขา้ ใกลข้ องเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณ คุณอยา่ เขา้ มานะ”

“เหยยี นเหยยี น.. ” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดส้ นใจคาํ พดู ของหลินซินเหยยี นแมแ้ ตน่ อ้ ย เดินเขา้ ไปใกล้ เรื่อยๆ พอเห็นเขาจะเดินเขา้ มาจบั เธอ หลินซินเหยยี นกค็ อ่ ยๆขยบั ฝี เทา้ แลว้ วง่ิ หนีออกไปทางดา้ นขา้ ง เธอรีบเปิ ดประตอู ยา่ งลนลาน แตว่ า่ เปิ ดไม่ออก เธอยงั คงไม่ยอมแพ้ พยายามใชแ้ รงบิดประตู ต่อไป “เธอเปิ ดไมอ่ อกหรอก” เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มาอยา่ งชา้ ๆ สายตาสงบนิ่ง “ฉนั รับรองวา่ เธอจะไม่ตาย แลว้ กร็ ับรองวา่ เธอ หนีไปไหนไม่พน้ หรอก ท้งั หมดที่น่ีอยใู่ นการควบคุมของฉนั ไม่มีฉนั เธอก็ออกไปไม่ได”้ หลินซินเหยยี นกาํ มือท้งั สองขา้ งไวแ้ น่นอยา่ งไมต่ ้งั ใจ “เหยยี นเหยยี น เธอยงั ไมไ่ ดล้ ืมใช่ม้ยั ? ” เหอรุ่ยเจ๋อจอ้ งมองสีหนา้ ของเธอ “ฉนั ไมร่ ู้วา่ คุณพดู เร่ืองอะไร” หลินซินเหยยี นขม่ ความกลวั ไวใ้ นใจ มองตาเขาอยา่ งสงบน่ิง ถาม ดว้ ยน้าํ เสียงเคร่งขรึม “คุณบอกวา่ ฉนั เรียกคุณวา่ พชี่ าย ถา้ ง้นั คุณก็เป็ นญาติของฉนั ทาํ ไมตอ้ ง บงั คบั ฉนั ฉีดยาดว้ ย?” “ฉนั หวงั ดีกบั เธอนะ เธอป่ วยอย”ู่ “ฉนั ไม่ไดป้ ่ วย!” “ได้ เธอไมไ่ ดป้ ่ วย ฉนั ไมใ่ หเ้ ธอฉีดยาแลว้ เธอมาหาพ่ตี รงน้ีสิ” เหอรุ่ยเจ๋อผายมือออก ยน่ื ไป ดา้ นหนา้ ฝ่ ามือท่ีมีรอยยน่ พนั กนั เตม็ ไปหมด หลินซินเหยยี นจอ้ งมองมือของเขา ถา้ หากเธอยงั ตอ่ ตา้ นตอ่ ไป เหอรุ่ยเจ๋อจะตอ้ งสงสยั แน่วา่ เธอ ไมไ่ ดส้ ูญเสียความทรงจาํ ถา้ อยา่ งน้นั เขาจะตอ้ งใหเ้ ธอฉีดยาอีก เธอจะฉีดยาไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด เธอจะใหค้ วามทรงจาํ หายไปไม่ได้

เธอบีบมือท้งั สองขา้ งไปมา ระงบั ความกลวั ในใจ ค่อยๆแบมือออก แลว้ วางลงบนมือของเขา เหอรุ่ยเจ๋อจบั มือเบาๆ พร้อมท้งั กมุ มือของเธอไว้ ยมิ้ กริ่ม“เช่ือฟังแบบน้ีสิ แบบน้ีถึงจะเป็ น นอ้ งสาวที่ดีของพีช่ าย” หลินซินเหยยี นรู้สึกสะอิดสะเอียน แตจ่ ะแสดงออกมากไ็ มไ่ ด้ ไดแ้ ตฝ่ ื นทาํ ตามเขาไป “ที่นี่ คือบา้ นของเราหรอ?” เธอหลบุ ตาต่าํ ลง พดู เสียงแผว่ เบา “ไมใ่ ช่” ท่ีนี่ห่างจากเมืองBใกลม้ าก เพือ่ ไมใ่ หจ้ งจิ่งหา้ วหาเธอเจอ ท่ีน่ีไม่ใช่ท่ีพกั ระยะยาวแน่นอน เอาตวั เธอมาจากหอ้ งเช่า บนร่างของเธอไดร้ ับบาดเจ็บ จาํ เป็ นตอ้ งรักษา อีกอยา่ งจะใหเ้ ธอเอา ความทรงจาํ เก่ียวกบั ที่น่ีไปดว้ ยไม่ไดเ้ ดด็ ขาด ดงั น้นั ที่นี่เป็ นเพยี งแค่ท่ีพกั ชว่ั คราวเท่าน้นั รอเธอรักษาบาดแผลหายดีแลว้ ฉีดยาแลว้ เขาก็จะพา เธอออกไปจากท่ีน่ี และไม่กลบั มาอีกตลอดไป “ถา้ ง้นั บา้ นของเราอยทู่ ่ีไหน?” หลินซินเหยยี นลองถามหยง่ั เชิง “อยไู่ กลมาก” เหอรุ่ยเจ๋อยงั ไมเ่ ช่ือสนิทใจวา่ เธอสูญเสียความทรงจาํ ไปแลว้ จริงๆ เลยไมบ่ อก เธอวา่ หลงั จากน้ีจะไปท่ีไหน ที่ไม่ไดบ้ งั คบั ใหเ้ ธอฉีดยา เพราะเขามนั่ ใจวา่ เธอหนีออกไปไมพ่ น้ หรอก เขากมุ มือหลินซินเหยยี นไวแ้ น่น นาํ เขา้ มาใกลร้ ิมฝี ปากแลว้ ประทบั จูบลงไป “บา้ นของเรา อยู่ ไกลมาก ไม่กี่วนั น้ีรอแผลเธอหายดี ฉนั จะพาเธอไปจากท่ีนี่ กลบั บา้ นของเรา ” หลินซินเหยยี นอยากจะดึงมือกลบั มา แตก่ ลบั ถกู เหอรุ่ยเจ๋อจบั ไวแ้ น่นกวา่ เดิม “เหยยี นเหยยี น เธอไมพ่ อใจจูบของพ่ีชายหรอ?”

หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ลง เพ่อื ไมใ่ หเ้ ขาเห็นความรู้สึกของตน “คุณเป็ นพีช่ ายของฉนั ไมใ่ ช่หรอ แบบน้ีมนั ดูจะสนิทสนมกนั เกินไป ไม่คอ่ ยด”ี เหอรุ่ยเจ๋อลูบผมของเธอ “เด็กโง่ เราไม่ใช่พี่นอ้ งแทๆ้ กนั เราเป็ น…คนรักกนั ฉนั รักเธอ เธอก…็ รักฉนั พวกเรารักกนั มาก เธอลืมไปแลว้ หรือ? ” หลินซินเหยยี นส่ายหวั เหอรุ่ยเจ๋อโอบเธอเขา้ มาในออ้ มแขน “ไมเ่ ป็ นไร ฉนั ไมล่ ืม ตอ่ ไปฉนั จะค่อยๆเลา่ ใหเ้ ธอฟังนะ เรื่องราวความรักของเรา” ตอนท่ี 162 นายกาํ ลงั สงสัยอะไร โรงพยาบาล ‘หลินซินเหยยี น’ถกู ส่งตวั เขา้ หอ้ งตรวจ จงจิ่งหา้ วนง่ั อยบู่ นเกา้ อ้ีแถวตรงระเบียงทางเดิน สายตา มองไปยงั ประตูหนา้ หอ้ งตรวจเป็ นระยะๆ ไมน่ าน ประตูหอ้ งตรวจกเ็ ปิ ดออก ‘หลินซินเหยยี น’มีพยาบาลช่วยพยงุ ออกมา จงจิ่งหา้ วลุกข้ึน แลว้ เดินเขา้ ไป ผายมือออกไปพยงุ เธอไว้ แลว้ ถามคุณหมอท่ีตามออกมาวา่ “เธอเป็ นยงั ไงบา้ ง?” คุณหมอถอดหนา้ กากอนามยั ออก “ไมเ่ ป็ นไรมาก สภาพจิตใจยงั ดูไม่คอ่ ยดีนกั น่าจะเพราะ ตกใจ ขอ้ เทา้ เคลด็ นิดหน่อย ไม่ไดร้ ้ายแรงอะไร แค่พกั ฟ้ื นไมก่ ี่วนั ก็หาย” ‘หลินซินเหยยี น’ถือโอกาสซบเขา้ ที่ออ้ มอกของจงจิ่งหา้ ว พดู อยา่ งเคอะเขินวา่ “ฉนั ไมเ่ ป็ นไร ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง” ทนั ใดน้นั จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้วแลว้ กม้ ลงมองเธอ เสียงของเธอ…

“ออ้ ตอนที่รถตไู้ ฟไหม้ ฉนั สาํ ลกั น่ะ เพราะง้นั เสียงก็เลยแหบ” ‘หลินซินเหยยี น’รีบอธิบาย เธอ จบั ท่ีแขนของจงจิ่งหา้ ว “เรารีบกลบั บา้ นกนั เถอะ ฉนั คิดถึงซีเฉินกบั ลยุ่ ซีแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วยนื น่ิง รู้สึกวา่ มีบางอยา่ งผิดปกติ ต้งั แต่เสิ่นเผยซวนหา‘หลินซินเหยยี น’จนเจออยา่ ง ราบร่ืน เขาก็รู้สึกวา่ มีอะไรผดิ ปกติ แตว่ า่ ผดิ ปกติตรงไหน เขากบ็ อกไมถ่ ูกเหมือนกนั โดยรวม คือ‘หลินซินเหยยี น’ใหค้ วามรู้สึกท่ีตา่ งไป “สาํ ลกั ควนั ใช่ม้ยั ?” คุณหมอถาม มือของ‘หลินซินเหยยี น’สน่ั เลก็ นอ้ ย หมอท่านน้ีไมใ่ ช่คนที่เธอจะใชเ้ งินซ้ือตวั มาได้ ดงั น้นั เธอ เลยกลวั วา่ หากหมอพดู อะไรที่ไมเ่ ป็ นผลดีกบั เธอ ตอนน้นั คงคิดไม่ออกวา่ จะตอบอะไร “ถา้ สาํ ลกั ควนั หนาแน่น ง้นั ก็เป็ นไปไดท้ ี่จะมีผลตอ่ ลาํ คอทาํ ใหเ้ สียงเปล่ียน พกั รักษาตวั สกั ระยะกจ็ ะหายดีเป็ นปกต”ิ คุณหมอไม่สงั เกตเห็นความผดิ ปกติของเธอ แตจ่ งจ่ิงหา้ วที่อยใู่ กลเ้ ธออยา่ งมากกลบั สงั เกตเห็นท่าทางตื่นเตน้ ร้อนรนชว่ั ขณะหน่ึงของเธอ เธอร้อนรนอะไร? ทาํ ไมถึงตอ้ งร้อนรน? ลาํ คอไดร้ ับบาดเจบ็ มีอะไรที่บอกไม่ไดง้ ้นั หรอ? “ขอบคุณค่ะหมอ” ‘หลินซินเหยยี น’ ถอนหายใจ แบบน้ีก็ดี ไดฟ้ ังหมอพดู แบบน้ี เชื่อวา่ จงจ่ิง หา้ วคงจะไม่สงสยั เร่ืองเสียงของเธอแลว้ ละ่ ถึงหนา้ ตาจะศลั ยกรรมได้ แต่เสียงน้นั ยากท่ีจะทาํ ใหเ้ หมือนกนั ได้ “ไม่ตอ้ งขอบคุณหรอก เป็ นหนา้ ที่หมออยแู่ ลว้ คนไขท้ ่ีประธานจงพามา พวกเราตอ้ งพยายาม อยา่ งสุดความสามารถ” โรงพยาบาลแห่งน้ีอปุ กรณ์การแพทยส์ ่วนมากลว้ นไดร้ ับความ ช่วยเหลือมาจากวา่ นเยว่ เลยมีใจเคารพยาํ เกรงตอ่ จงจ่ิงหา้ ว

คนรวยน้นั มีมากมาย แตจ่ ะมีสกั เท่าไหร่ที่จะยนิ ยอมทาํ เพื่อสงั คมโดยไม่หวงั ผลตอบแทน? เพราะวา่ ไดร้ ับความช่วยเหลือจากวา่ นเยว่ ทาํ ใหพ้ วกเขาประหยดั เงินกอ้ นโตที่ไวใ้ ชซ้ ้ืออปุ กรณ์ การแพทย์ เวลาพวกเขารักษาคนไข้ ก็สามารถลดคา่ รักษาไปไดเ้ ยอะเลย ช่วยเหลือครอบครัว ยากจนที่ไม่มีเงินมารักษาไปไดไ้ ม่นอ้ ย ‘หลินซินเหยยี น’ดูออกถึงความเคารพของหมอท่ีมีตอ่ จงจ่ิงหา้ ว แมแ้ ต่เธอเองกไ็ ดร้ ับ ความสาํ คญั ไปดว้ ย ความรู้สึกน้ีดีจงั เธอเขา้ ไปควงแขนจงจิ่งหา้ ว “จิ่งหา้ ว เรากลบั บา้ นกนั เถอะ” จงจ่ิงหา้ วคิดบางอยา่ ง คิดจนใจลอย พอไดย้ นิ เสียงของ‘หลินซินเหยยี น’ ถึงไดส้ ติกลบั มา เขากม้ หนา้ ลงมองที่เทา้ ของเธอแวบหน่ึง “เดินไดร้ ึเปล่า?” “เจบ็ นิดหน่อย” ‘หลินซินเหยยี น’ถือโอกาสท่ีอยใู่ นออ้ มอกของเขาออดออ้ น “เอาง้ีดีกวา่ คุณอุม้ ฉนั ละกนั ฉนั ออกจะผอมไมห่ นกั ดว้ ย” จู่ๆก็ออดออ้ นข้ึนมาอยา่ งกะทนั หนั จงจ่ิงหา้ วจะใจเตน้ สกั นิดก็ไม่มี เม่ือก่อนเพยี งแค่เขากบั หลินซินเหยยี นอยใู่ กลก้ นั หรือสมั ผสั โดนตวั กนั เขามกั จะใจเตน้ ไม่เป็ นจงั หวะเสมอ แตว่ า่ วนั น้ี เธอเป็ นฝ่ ายรุกซะขนาดน้ี เขากลบั ไม่รู้สึกอะไรเลยสกั นิด เขามองหนา้ ‘หลินซินเหยยี น’ เหมือน อยากมองออกอะไรสกั อยา่ ง แต่วา่ ใบหนา้ น้ีมนั กค็ ือ ‘เธอ’ อยา่ งแน่นอน ท้งั จมกู ก็เหมือน ปาก ก็เหมือน ดวงตากเ็ หมือน …… “เป็ นอะไรไป หนา้ ฉนั มีอะไรติดอยงู่ ้นั หรอ?” ‘หลินซินเหยยี น’แบมือจบั หนา้ ตวั เอง ถามอยา่ ง ระมดั ระวงั “คุณเป็ นอะไรรึเปลา่ ?” จงจ่ิงหา้ วส่ายหนา้ “เปล่า”

เขาพดู พร้อมกบั โนม้ ตวั ลงไปอุม้ เธอข้ึนมา ‘หลินซินเหยยี น’โอบคอของเขาไว้ สายตามองไป ทางใบหนา้ ของเขา เยน็ ชาไร้อารมณ์ คิ้วโก่งสูงเรียวงามดงั่ กระบ่ี สนั จมกู สูงโด่งเป็ นเสน้ ตรง ราวรูปป้ันช้นั สูง ริมฝี ปากบางปิ ดสนิทเกบ็ งาํ ความรู้สึกและมน่ั คงแขง็ แกร่ง สมบูรณ์แบบทุกมมุ จนไมน่ ่าเช่ือ ‘หลินซินเหยยี น’มองจนหลงเสน่ห์ ขณะที่จงจิ่งหา้ ววางเธอลงบนรถ‘หลินซินเหยยี น’กย็ งั คงมองเขา จงจ่ิงหา้ วคิ้วขมวด รู้สึกไม่ ชอบท่ีถูกเธอมองแบบน้ียงั ไงไมร่ ู้ เขาวางเธอแรงนิดหน่อย จน‘หลินซินเหยยี น’ไดส้ ติ ทาํ ท่าทางออดออ้ นใส่เขา “คุณทาํ ฉนั เจบ็ นะ” ท้งั ๆที่ดูเป็ นคู่รักกนั มาก ดูออดออ้ นอยา่ งสนิทสนม แต่วา่ จงจ่ิงหา้ วกลบั ไม่รู้สึกอะไรเลย ความรู้สึกแบบน้ีมนั แปลกเกินไปแลว้ เขามองลึกเขา้ ไปใน‘หลินซินเหยยี น’ คาํ พดู ปลอบโยนติดอยทู่ ่ีลิน้ แต่ไมไ่ ดพ้ ดู มนั ออกไป เขา ข้ึนรถอยา่ งน่ิงขรึม แลว้ ขบั รถออกไป “เรากลบั บา้ นกนั ใช่ม้ยั ?” ‘หลินซินเหยยี น’ถาม บา้ น? จงจิ่งหา้ วเอียงหวั มองเธอ เธอส่งยมิ้ ใหเ้ ขา “มีอะไรรึเปลา่ ?” “เปล่า” พอพดู คาํ น้ีจบ จงจ่ิงหา้ วกไ็ ม่ไดส้ ่งเสียงอะไรอีกเลย

‘หลินซินเหยยี น’รู้สึกไดว้ า่ จงจ่ิงหา้ วเหมือนจะไม่อยากพดู ดว้ ย เพ่อื ไม่ใหเ้ ขาสงสยั เลยไม่ไดป้ ริ ปากพดู ออกมาก่อนอีก จนถึงรถจอดลงที่โรงแรม ‘หลินซินเหยยี น’รู้สึกวา่ มีอะไรผิดปกติ พวกเขาไม่ใช่วา่ ควรจะกลบั บา้ นพกั หรอ? “เรามาทาํ อะไรที่นี่.. ” แตเ่ หมือนเธอจะนึกบางอยา่ งข้ึนมา เธอรีบหุบปากทนั ที แกม้ แดงระเร่ือ อยา่ งเคอะเขิน หรือวา่ จงจิ่งหา้ วอยากจะทาํ แบบน้นั กบั เธอ… ยง่ิ คิดกย็ ง่ิ ตื่นเตน้ พ่ึงจะมาถึงวนั แรก จงจิ่งหา้ วก็อยากท่ีจะสนิทสนมแนบแน่นกบั เธอ จะไมใ่ ห้ ตื่นเตน้ ไดย้ งั ไง จงจิ่งหา้ วลงจากรถ เปิ ดประตรู ถฝั่งของเธอ ก็พบวา่ เธอแกม้ แดงแจ๋ “ทาํ ไมคุณหนา้ แดง?” ‘หลินซินเหยยี น’กม้ หนา้ ต่าํ ลง พดู อยา่ งเขินอาย “คุณพาฉนั มาโรงแรม ยงั จะมาถามฉนั ทาํ ไม น่า เกลียด” ถา้ มาโรงแรมเปิ ดหอ้ ง ไมใ่ ช่มานอนหรอ? พวกเขาชายหน่ึงหญิงหน่ึงจะทาํ อะไรกนั ล่ะ? จงจ่ิงหา้ วต่อใหโ้ ง่กวา่ น้ีก็น่าจะรู้วา่ ท่ีเธอพดู หมายถึงอะไร หลินซินเหยยี นเปิ ดเผยแบบน้ีต้งั แต่ เม่ือไหร่? อีกอยา่ งเธอก็ไมใ่ ช่วา่ ไม่เคยมา ทาํ ไมมาคร้ังน้ีถึงคิดอะไรแบบน้ี? เขาไม่ไดร้ ู้สึกดีใจ แตก่ ลบั รู้สึกสกปรก

ความรู้สึกต่อตา้ นน้ีมาอยา่ งไม่ทนั ต้งั ตวั เม่ือก่อนเขารู้สึกหวงั ใหเ้ ธอมาพ่งึ พิงเขาเป็ นอยา่ งมาก แตต่ อนน้ีเขากลบั รู้สึกตอ่ ตา้ นซะเอง เขาขมวดคิ้ว ‘หลินซินเหยยี น’สงั เกตเห็นสีหนา้ ท่ีเปล่ียนไปของจงจิ่งหา้ ว รีบถามข้ึนวา่ “ฉนั พดู อะไรผดิ ไป ใช่ม้ยั ?” เขาเก็บอารมณ์แลว้ ตอบเบาๆวา่ “เปล่า ที่น่ีท่ีพกั ของผม” ท่ีพกั ของเขา? ในใจของ‘หลินซินเหยยี น’กระวนกระวาย ที่นี่จะเป็ นที่พกั ของเขาไปไดย้ งั ไง? เขาไม่ไดพ้ กั อยทู่ ี่บา้ นพกั ง้นั หรอ? แลว้ อีกอยา่ งเม่ือก้ีเขาพดู วา่ หลินซินเหยยี นเคยมาที่นี่มาก่อน? ‘หลินซินเหยยี น’เหง่ือออกหลงั เธอระงบั ความกระวนกระวาย กลา่ วอยา่ งน่ิงเรียบ “นนั่ สิ สงสยั สมองฉนั จะไม่ค่อยดี ลืมไปแลว้ น่ะ” จงจ่ิวหา้ วยกมุมปาก ไมไ่ ดต้ อบกลบั พยงุ เธอลงจากรถ “ไปกนั เถอะ” ‘หลินซินเหยยี น’ถามข้ึน “ทาํ ไมพวกเราถึงพกั ท่ีน่ี ไมใ่ ช่กลบั บา้ นละ่ ?” “ตอนท่ีคุณหายตวั ไป ผมบอกกบั แม่ของคุณวา่ พวกเรามาดูงานกนั เพราะง้นั พกั อยทู่ ี่น่ีสกั สอง วนั ก่อนค่อยกลบั ไป” “ออ้ ”

พอถึงท่ีพกั จงจิ่งหา้ วกเ็ ปิ ดประตหู อ้ ง พยงุ เธอเดินเขา้ มา เขาผลกั ประตหู อ้ งนอนออก“คุณรีบ พกั ผอ่ นเถอะ” “คุณไมอ่ ยกู่ บั ฉนั หรอ?” ‘หลินซินเหยยี น’ในใจรู้สึกหดหู่ เขาไม่ใช่วา่ รักหลินซินเหยยี นมากง้นั หรอ? หลินซินเหยยี นป่ วยอยู่ เขาน่าจะควรอยเู่ ป็ นเพอื่ น นางไมใ่ ช่รึไง? “ผมมีธุระนิดหน่อย ตอ้ งไปขา้ งนอก” น้าํ เสียงและท่าทางของเขาเรียบเฉยอยา่ งท่ีสุด ไม่ไดเ้ ร่าร้อนหรือลุม่ หลงกบั หลินซินเหยยี น ‘หลินซินเหยยี น’ก็ไม่กลา้ ไปเกาะติดเขามาก กลวั เขาจบั จุดผดิ ปกติได้ “ง้นั คุณรีบกลบั มานะ” “อืม รีบพกั เถอะ” พอพดู จบจงจิ่งหา้ วก็หนั หลงั เดินออกประตไู ป เยน็ ชาจนทาํ ให‘้ หลินซินเหยยี น’คิดวา่ เขาไม่ไดร้ ักหลินซินเหยยี นสกั นิด พอเดินมาถึงช้นั ล่าง จงจิ่งหา้ วหนั กลบั ไปมองแวบหน่ึง ไม่พบอะไรผิดปกติ เขาถึงควกั มือถือ ออกมา โทรหาเสิ่นเผยซวน โทรติดอยา่ งรวดเร็ว “อยไู่ หน?” “ฉนั อยบู่ า้ น” วง่ิ วนุ่ ท้งั คืน พอวา่ งเขากก็ ลบั ไปอาบน้าํ เปล่ียนชุด จงจ่ิงหา้ ววางสายแลว้ ข้ึนรถ ขบั ไปทางท่ีพกั ของเส่ินเผยซวน เสิ่นเผยซวนพ่ึงอาบน้าํ เสร็จพอดี บนตวั สวมชุดคลุมอาบน้าํ สีขาว คอเส้ือกวา้ งลงมาเลก็ นอ้ ย เผย ใหเ้ ห็นแผงอกกาํ ยาํ พอไดย้ นิ เสียงกดกริ่ง เขาพนั สายคาดเอวเสร็จก็เดินไปเปิ ดประตู ตอนรับโทรศพั ทเ์ ขากร็ ู้วา่ จงจ่ิงหา้ วจะตอ้ งมาหาแน่ ดงั น้นั เลยไม่ไดต้ กใจ เพียงแค่รู้สึกแปลก “อาการของคุณหลินเป็ นยงั ไงบา้ ง ตอนน้ีนายควรจะอยเู่ ป็ นเพื่อนเธอไม่ใช่รึไง?”

ทาํ ไมถึงมีเวลาวา่ งมาหา? ขณะน้นั เขาพ่ึงสงั เกตเห็นวา่ บนหนา้ ของจงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดม้ ีความรู้สึกดีใจที่เจอหลินซินเหยยี น เลย “เกิดเรื่องอะไรข้ึนง้นั หรอ?” จงจ่ิงหา้ วเดินเขา้ ไป พดู อยา่ งน่ิงขรึมวา่ “เล่ารายละเอียดตอนเจอเธอใหฉ้ นั ฟังอยา่ งละเอียดท”ี “นายกาํ ลงั สงสยั อะไร?” ตอนท่ี 163 หล่อนไม่ใช่เธอ “นายกาํ ลงั สงสยั อะไร?” เสิ่นเผยซวนรู้สึกงงนิดหน่อย ตอนน้นั เพ่ือตามหาหลินซินเหยยี นเขา รีบร้อนมาก ตอนน้ีทาํ ไมถึงน่ิงเฉย? จงจ่ิงหา้ วเดินไปตรงหนา้ ต่าง ยอ้ นกลบั ไปนึกถึงตอนท่ีใชช้ ีวติ ดว้ ยกนั กบั หลินซินเหยยี นทีละ อยา่ ง ท่าทางของเธอ รอยยมิ้ ของเธอ น้าํ เสียงของเธอเวลาพดู ตอนน้ีเธอกค็ ือเธอ แต่วา่ เขากลบั รู้สึกวา่ มนั ไม่ใช่ “หลอ่ นไมใ่ ช่เธอ” เสิ่นเผยซวน “…” “ลอ้ ฉนั เลน่ รึไง?” เขานง่ั ลงบนโซฟา ควา้ น้าํ แร่ท่ีวางอยบู่ นโตะ๊ เปิ ดฝาขวด แลว้ ยกด่ืมหน่ึงอึก “นางไมใ่ ช่เธอ ง้นั หล่อนเป็ นใคร คงไม่ใช่วา่ มีคนศลั ยกรรมหนา้ ตาเธอแลว้ ปลอมเป็ นเธอหรอก นะ…” ศลั ยกรรม?