10เพชรพระอุมา เล่ม10 จอมผีดิบมันตรัย

2109 “ทีไ่ หน?” “สวติ เซอรแ ลนด เทือกเขาแอลป คณุ ละ?” “ฉนั ไมไ ดเ ลน แตจาํ เปน ตอ งใชม นั ขณะตามรอยหมีขาวในโคทเซบู อลาสกา กลางฤดู หนาว” หลอ นเลา ขาดเปนหว งเพราะความเหนือ่ ย “คงสนุกมาก” “กต็ ่ืนเตน ดี นานคู ดจู ะเปน สัตวร า ยกาจชนดิ เดยี วที่ไมก ลวั คน และกลาในการ เผชญิ หนา ผลู าจะตอ งมีประสาทอนั มั่นคง และเลอื กตาํ แหนง วางกระสนุ อยางถูกตอ งที่สดุ มิฉะนน้ั ตวั เองจะเปน ฝา ยถกู ลา อยา งสยดสยองทส่ี ดุ ” “นานูค?” “เปน ภาษาพ้ืนเมืองท่เี รยี ก ‘หมขี าว’ รมู ัย้ ตัวแรกและตวั เดยี วในชวี ติ ทฉ่ี นั มีโอกาสลา ได ถลกหนังออกมาวดั ไดย าวถงึ 11 ฟุต 4 นิ้ว นา้ํ หนกั ตวั 1,200 ปอนด” “นา อจิ ฉาคณุ ท่ีมโี อกาสไปไดท ่ัวถึง ในทกุ หนทกุ แหงของโลกน้ี โลกมนั แคบไปเสยี แลว สาํ หรบั คณุ ” “แตมันกก็ วางอยางไมม ีขอบเขต ขณะทเี ดินอยกู ลางทุงมรณะแหงนี้ มันกวางเสยี จน ชวี ิตไมม ีทหี่ วงั ” ขาดเสยี ง หลอ นซวนเซจะลม ลงอกี ครั้ง แตไชยยันตโอบกอด หวิ้ ปก ประคองไวไ ด แหมม สาวย้ิมใหอ ยางเลอ่ื นลอยปราศจากความหมาย “เราเห็นหบุ อยขู างหนานแ่ี ลว เมย ไมห างออกไปนัก” เขากระซิบ “คุณรมู ้ัย ในโคทเชบู อุณหภูมเิ ทาไหร? ” “ผมไมเคยผานไปทนี่ ัน่ ” “ลบ 30 องศาเซลเซยี ส! เราตอ งใชเครอ่ื งทําไออุนตดิ ตวั ไปดวย” “คิดถึงความหนาวเยน็ ทน่ี น่ั ในคร้ังนั้น เมย” “ฉนั กําลังพยายามอย.ู ..” พอหันมาเหน็ พรานใหญ ซึ่งขนาบมาขา งๆ เอ้อื มมือมาแตะไหล รองทักวา “สเตลเกล เดยี ร! ผสมมารตนิ ีใหฉ ันหนอ ยนะคะ ดรายมารต นิ ี...เวร่ีดราย! พลสี ...” ขาดคาํ โดยไมม ใี ครคาดฝน มาเรีย ฮอฟมนั กร็ ว งฟุบลงไปหมดสตแิ นน ่งิ อยกู ับพน้ื ท้ังๆ ทีไ่ ชยยนั ตห วิ้ แขนไวข า งหน่ึง สว นรพินทรค วาตัวไวไ มทัน ทั้งขบวนหยดุ ชะงักลงอยา งกะทนั หัน ในนาทีนัน้ พรอมกบั เกดิ ความชุลมุน กําลงั อนั ออนเปล้ียของทุกคน ถกู อํานาจความตนื่ เตนตกใจตอเหตกุ ารณ ปลกุ ใหค นื มาโดยฉับพลนั ดารนิ ถลนั ปราดเขา ถึงตัวเพอ่ื นสาวตางผิว ซ่งึ รพนิ ทรแ ละไชยยนั ตช วยกันประคองอยใู นขณะน้ี ตรวจดู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2110 โดยเรว็ เชษฐาก็เผนเขามาในเวลาติดๆ กนั ดวงตาท้ังคขู องแหมมสาวปดสนทิ หนาซีดราวกบั ศพ กายออ นปวกเปยกปราศจากความรูสึกทง้ั มวลโดยส้นิ เชงิ “เปน ลม หมดสต!ิ ” หมอดารนิ รอ งลน่ั ออกมา เงยหนามองคณะพรรคทกุ คนทแี่ วดลอ มอยอู ยางตอ งการ ความชว ยเหลอื บัดนีห้ ลอ นกลบั กลายเปน คนทีค่ ลอ งแคลว วอ งไว และแข็งแรงทีส่ ดุ เพราะความ ตกใจในอาการของเพือ่ นสาว ผนวกกับสญั ชาตญาณของหมออนั มีหนา ทชี่ วยเหลือ และมนั ก็ผดิ คาด สําหรบั ทุกคนไปหมด ดทู าทีแตแ รก ตางกพ็ ะวงเปนหว งกันวา ราชสกลุ สาวจะมีอันเปนไปกอนคน อ่นื ๆ ตรงกนั ขา มกับมาเรียซงึ่ ไมส อปฏกิ ริ ิยาอยางใดทง้ั สนิ้ นอกจากความทรหดอดทนสดุ ยอด แต แลว ในทส่ี ดุ กก็ ลับเปนฝา ยพบั ฐานไปกอ น เพราะสุดทจ่ี ะทนทานตอ อาํ นาจความรอนกลาของตะวนั และความเหนด็ เหนื่อยออ นเพลียตอไปได “ชว ยกนั กอ นเรว็ พยายามหาทรี่ ม กอ น!” รพนิ ทร ไพรวลั ย เอง ในขณะนั้นก็ตะลงึ งนั ตดั สนิ ใจอยา งไรไมถกู เขากระโดดลกุ ขนึ้ ยืน หันไปรอบๆ แลว กส็ ้ินศรทั ธาอาลัยท่ีรมซ่งึ หมอดารินตองการ จะไปหาไดท ไี่ หน ทามกลางทงุ นรกอันรอ นระอปุ านจะนึง่ ทกุ ชีวติ ใหสุกเกรยี มไปในขณะนี้ มองไปทางใดก็เห็นแตไ อแดดอัน ระยบิ ระยบั ราวกบั มองผา นไปเหนอื กองไฟ และตนไมใ บหญา ก็กรอบเกรยี มไปทว่ั ทกุ แหง ระหวาง ทเ่ี ขายืนหมนุ กระสับกระสายอยู เชษฐาก็ตดั สนิ ใจในทันทีนั้น “ขึงผาใบ ก้นั เปนหลังคาขน้ึ เร็ว หยดุ กนั ทนี่ ก่ี อ น!” นน่ั เปน การตดั สินใจทถ่ี กู ตอ งทีส่ ุดแลว สําหรับเหตุการณเฉพาะหนา จอมพรานโบกมือกับพวกลกู หาบ รอ งเรง ใหป ฏบิ ตั ิตามคําบญั ชาของหัวหนาคณะ โดยเรว็ พวกนนั้ ปลงหาบทก่ี าํ ลงั แบกหามอยู และชว ยกนั อยางชลุ มุนแขง กบั เวลา เพียงชวั่ อดึ ใจเดยี ว ผา ใบผนื ใหญก ถ็ กู ขึงเปนหลงั คาขึน้ ครอมบรเิ วณทมี่ าเรยี ลม ลงสิ้นสติ ชว ยปลดเปลวแดดอนั แรง กลา ทแ่ี ผดจาดเุ ดอื ดลงมาใหบ รรเทาลงบา ง โดยอาศัยทย่ี ดึ ตดิ กบั กิง่ ไมแ หงที่ตดั มาปก เปนหลกั สี่ หลัก ทําใหต ําแหนง นนั้ เกดิ เปนเงารมขน้ึ ตามมีตามเกิด มนั กวางขวางพอทั้งคณะ 11 คน จะเขามา รวมกลุม อาศยั หลบอยูภายใต อกี ผนื หนึง่ ปลู วกๆ ลงไปกบั พื้นใบไมแ ละหญาแหงทร่ี อ นระอุ รางของแหมมสาวถูกอมุ ข้นึ วางบนผา ท่ปี พู ้ืนนน้ั การปฐมพยาบาลเปน ไปอยา งรบี ดว น ชลุ มุน “โธ เมย. ..” ดารนิ ครางออกมาอยา งสงสาร ประคองศรี ษะเพื่อนสาววางไวบ นตัก เขาปลุกเรียกถ!่ี แลวสัง่ เร็วปรอื๋ ใหไ ชยยนั ตช ว ยคลายเข็มขดั ตลอดจนเสือ้ ผา ทร่ี ดั อยูขยายออก ทุกคนแทบจะลืม ความเหนด็ เหนอื่ ยกระหายนํา้ ของตนเองลงหมดสนิ้ “ไมทนั รตู วั เลย...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2111 ไชยยนั ตพดู สหี นา ของอดตี นายทหารเต็มไปดว ยความตระหนก “เห็นเดนิ คุยอยูเปน ตอยหอย พอหนั มาอกี ที พบั ฐานเสยี แลว ยงั สงสยั เลย ไดย นิ เสยี งพูด รองขอมารต ินี แลว กเ็ อย เรยี กช่อื สามี ทแี รกยังนกึ วาเมยเกดิ มีอารมณข ันอะไรขน้ึ มา คณุ ได ยนิ หรือเปลา ?” ประโยคหลังเขาหันไปถามพรานใหญ ผูยนื หนาคลํา้ อยู รพนิ ทรต อบแหบพรา ในลําคอ “ไดย ินครับ หลอนหันมาทางผม แตเ รียกชือ่ สเตลเกล อันเปนชือ่ สามขี องหลอน ประโยคทพ่ี ูด กเ็ ปนประโยคคลา ยๆ ท่ีเคยใชพ ดู ในขณะที่เคยใชช วี ิตมีความสุขดวยกนั อยูบา น มนั คงออกมาดว ยอาการเพอมากกวา ตอนนน้ั เมยก าํ ลังจะหมดสตอิ ยแู ลว” ทง้ั หมดจอ งมาทแี่ หมม สาวดว ยความสมเพชและเปน หว งเหลือทจ่ี ะกลา ว “เปน ยงั ไงบา ง นอย?” หวั หนา คณะถามนองสาวโดยเร็ว เอื้อมมอื มาคอ ยๆ เผยอเปลอื กตาอนั ปดสนทิ ของมา เรยี ข้ึนดดู ว ยความรอ นใจ เคา หนา ของหมอดารนิ บอกแวววติ กชดั “เฟนท! เหนอ่ื ยมาก หวั ใจสบู ฉีดโลหติ ไมท นั แลวก็อากาศท่ีรอ นจดั เมยท นตอ ความ รอ นไมได ภูมติ า นทานในดา นนี้มีนอยกวา พวกเรา ฝรง่ั มจี ุดออนอยใู นขอนท้ี กุ คน แตถา หนาวเขาจะ ทนทานไดด ีกวา พวกเรา” “ระวังนะ นอย ระวังหวั ใจจะหยดุ ทํางานไปเฉยๆ!” ไชยยนั ตละลํา่ ละลักเตอื นมา กลุ กี ุจอเขา ผายปอด แตดารนิ จบั แขนไวหา มโดยเรว็ “อยา! ไมมีประโยชนห รอก การกระตุนใหร า งกายทํางานจะย่ิงทาํ ใหห นกั ลงไปอีก ใน ภาวะเชน นี้ สง่ิ ท่จี ะชว ยไดมีอยูอยางเดยี วเทา นั้น น้าํ !” “นํา้ !...” เชษฐาครางออกมาอยา งขมขน่ื ขบกรามแนน หร่ีตามองฝา เปลวแดดออกไปอยา ง ปราศจากจดุ หมาย “ใชซิ พวกเราบายหนา มานี่ ก็เพราะตอ งการนํ้า แลวพวกเราคนหน่งึ กข็ าดนา้ํ จนลมพบั ไปกบั ตา เราหวงั ทจี่ ะไดน ้าํ แตส วรรคเ ทานน้ั ท่ีจะบอกไดว า เราจะไดม นั มาเมอื่ ไหร บางที...มนั อาจ สายไปกไ็ ด” ความเงียบปกคลุมไปชวั่ ขณะ ดารินกบั ไชยยันตก ระดกิ ปลายลน้ิ ออกมาเกล่ยี รมิ ฝปากท่ี แหงผากเปน คราบขาว บดั นต้ี อใหส มบัติพสั ถานสักกี่โกฏิลา นกต็ าม มาวางกองใหเห็นอยูต รงหนา ทกุ คนกย็ อมทจ่ี ะสละได เพอ่ื แลกกบั น้าํ แมแตเพยี งอกึ เดียว ราคาของชวี ติ ราคาของความตองการ มันทัดเทียมเสมอกันในสภาวะเชน นแ้ี หละ ไมว า พระราชา หรอื กระยาจก จกั รพรรดิ ไมว ิเศษไปกวาขอทาน ถาหากท้ังคมู าตกอยใู นสถานการณ เดียวกนั นี้ และคนตา งชนั้ ตา งวรรณะ ทรี่ วมคณะกันอยใู นขณะนี้ ก็ประจกั ษใ จแลว เยย่ี งสตั วโลกที่ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2112 สภาพของชีพชนมเสมอกัน ปา ดงพงไพร และความวิบากลาํ เคญ็ เปน แหลงเดยี วเทา น้ัน ที่จะ สรางสรรคสมภาพ และความเหน็ อกเหน็ ใจซง่ึ กันและกนั ในหมูมนุษย อา!...น้ํา! ทุกคนตอ งการมันอยา งท่สี ุด แตไ มม ใี ครปรปิ ากบนรอ งอุทธรณออกมาแมแ ต คําเดียว นนั่ เปน ดวยจติ ใจอนั แขง็ กรา ว ทรหดอดทน ทฝี่ ก ปรือกนั มาแลว เปนอยา งดี ทุกคนเผชญิ กบั ความทรมานอนั แสนทารุณนอ้ี ยา งชาตินกั สแู ละเพ่ือนรว มตายคนหนง่ึ ก็ไดสแู ลว อยา งนา สรรเสริญ นํ้าใจ มาเรยี ฮอฟมนั ! ไมมใี ครเห็นความออนแอของหลอนเลยจนวนิ าทสี ดุ ทาย เมื่อหลอนลมส้นิ สติลงเพราะรางกายทนทานตอไปไมไหว “คะหยนิ่ ตะวนั ตรงหัวแลว นายแหมม ก็สลบลงแลว แตน ้าํ ของเอ็งอยูไหน?” ทา มกลางความเงยี บงันนั้น เสียงหา วๆ ของบญุ คาํ ดังข้นึ อดตี นายบานหลม ชา งสบตาทุกคน แลว ยม้ิ ยิงฟน ในอาการเดิมของมนั ตอบเสยี งลกึ ใน ลําคอ “นาํ้ อยขู างหนา ไมไ กลนีเ่ อง ถาไมพ บน้าํ ทกุ คนเอาเลอื ดคะหยนิ่ แทน!” “แตเราจะเดินตอ ไปไดอยางไร ในเมอ่ื เพื่อนของเราคนหนง่ึ กําลังจะตาย” ไชยยนั ตถามขนึ้ “เอางเ้ี ถอะครบั ...” ในทส่ี ุด พรานใหญก ก็ ลา วขน้ึ เปนประโยคแรก “ทุกคนพักรออยูท น่ี ่ชี ั่วคราวกอน ผมกบั คะหยน่ิ จะไปหานาํ้ มาให พอใหปะทะปะทงั แกสถานการณอ บั จนอนั เปน ปญหาเฉพาะหนา พลางๆ ผมจะพยายามหาใหไดแ ละนาํ กลับมาให โดยเร็วทส่ี ุด ลาํ พงั ผมกบั คะหย่นิ เดนิ กนั ตวั เปลา ยอมจะชวยใหร วดเรว็ ขึน้ ” ไชยยนั ตกบั ดารินมองไปทางเชษฐา ไมม คี วามเหน็ อะไรทั้งสิน้ ปลอยหนา ทก่ี าร ตดั สนิ ใจใหแ กหัวหนา คณะ ภายหลงั ชง่ั ใจอยูค นเดยี ว เชษฐากพ็ ยักหนา “ไมม ที างเลอื กอยา งอ่ืน ตกลง รพินทร ขอใหโ ชคดีนะ!” จอมพรานฉวยไรเฟล .485 ประจําตวั เหวยี่ งขนึ้ ไหลโ ดยทง้ิ อีกกระบอกหนง่ึ ท่ตี องเปน ภาระถือติดมือมาตลอดไวกบั คณะ แลวโบกมอื เปนสญั ญาณกบั คะหยนิ่ ทันทีนน้ั สา งปาก็ลกุ พรวด พราดฉวยปน ประจาํ ตวั แลนเขามาสมทบ “ใหสางปาไปดว ยคน นาย! สา งปาจะไปเอานาํ้ ใหน ายแหมม ถึงไมไดน้ํา สางปากม็ ี ทางแกจนไดน น่ั แหละ” พรานใหญห ันไปจองหนา “เจาเองกห็ มดแรงเต็มทีแลว สา งปา รออยูท ีพ่ กั น่ดี กี วา ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2113 เจา ตอ งสสู ัน่ หนา พดู ซอ่ื ๆ ตามประสามนั “สางปาตายไมว า ขอใหส า งปาไดช วยนายแหมมของสางปาเทา น้ัน” รพินทรยิ้มออกนดิ หนึง่ ตบไหลค นคูใ จของมาเรยี หนกั หนวง “เจา รักและซอื่ สตั ยตอนายของเจา เจา เปน คนคบไดส า งปา ไป! เราไปดว ยกนั ” ทั้งสามรดุ ออกจากท่ี ตัดทงุ หญา คาสลบั ไปกับเตง็ รงั อันรอ นแรงไปอยา งรวดเร็ว การ ไปกันตามลําพังปราศจกสมั ภาระถว งชว ยใหเ ดนิ ไดตวั ปลิว ไมกี่อดึ ใจก็หายลบั ไปจากสายตาของ ฝายทห่ี ยดุ พักอยู ภายใตกระโจม ทัง้ หมดทเี่ หลอื ลงน่ังกอดเขา รอคอยกนั อยดู ว ยความหวงั อันเลือนราง ลอ มรางอนั นอนเหยยี ดยาวหมดสติของมาเรีย ฮอฟมัน คอแหงเปนผงราวกับมที รายเขาไปฉาบอยู ไอรอ นจากเปลวแดดลอยวบู หน่ึงเขามารอบดา น เหมือนเอากองไฟมากอ ไวทกุ ทศิ ตางนิง่ ซึมกนั ไป หมด เพราะไมม เี สยี งที่จะพูด สามคนทมี่ งุ ตรงไปยงั หบุ ที่เห็นเปนทวิ อยลู ิบๆ พอตัดโคกเตยี้ ๆ ก็เห็นปาไผตายซาก เหลืองอรา มไปทงั้ ดง อยทู างดานขวามอื รพนิ ทรกส็ ะกดิ หลงั คะหยิ่นซ่งึ ‘เดินเปน ตามควายหาย’ อยู เบือ้ งหนา บยุ ปากเปน สญั ญาณใหเ ลยี บเลาะเขาชิดแนวปา ไผ เพราะไดย นิ เสยี งนกกระทาทุงรอง แวว ๆ อยูแถวนน้ั และนน่ั เปน สญั ลกั ษณข องชีวิตท่ีเพิง่ จะแผว พานเขามาใหเ หน็ นบั ตั้งแตกราํ หนัก มาตลอดครึง่ วนั “ไผเ หลืองไปหมดท้ังปา ฝนไมต กเปน แรมเดือน หานํ้าทนี่ ่นั ไมไดหรอก นาย” คะหยนิ่ ทว ง “ลองเขาไปดูกอน มนี กรองอยทู ่ีน่ัน อาจมหี นองน้าํ อยูแถวนั้น” เขาบอก ครเู ดียว ทงั้ สามเลาะลดั กนั ไปตามกอไผที่สลดั ใบเหลืองอรา มไปหมดทง้ั ปา ลมพดั โอนเอนเสยี ดสีกันดงั อยูออดแอดไมขาดระยะ พนื้ ดนิ แหงผาก แตกระแหงเปน ฝุน นานๆ จะมเี สยี ง ปลองไผระเบดิ ดังเหมือนใครมาจดุ ประทดั ตางชว ยกนั สํารวจไปตามพน้ื อยา งหมดหวงั เพราะ ปราศจากรอ งรอยใดๆ ที่จะสอใหเ หน็ วา บรเิ วณน้ันจะมีน้ําแมแ ตสกั หยด เสียงนกกระทาท่ีรอง แวว ๆ อยูเม่ือครู ก็เงียบหายไปเสยี แลว ไมม วี แ่ี ววอะไรทงั้ สิน้ “ผีปา มนั หลอกนาย” สางปากระซิบ รพินทรเมมริมฝป ากแนน ไมย อมละความพยายาม คงออกเดินตรวจลกั ษณะของกอไผ เหลานั้นตอ ไป แตแ ลว ทนั ทนี น้ั เอง ระหวา งไตข้นึ โคกสูงตอนหน่งึ เขาก็ตอ งสะดงุ ขนึ้ สดุ ตัว เพราะ สา งปากบั คะหยนิ่ ทไ่ี ตนาํ อยเู บอ้ื งหนา รอ งอะไรออกมาคาํ หนง่ึ อยา งตกใจ ถอยผงะลงมาปะทะเขา พอเงยขน้ึ ภาพที่เหน็ ทาํ ใหเ ขาตะลงึ ไปชว่ั ขณะจติ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2114 เบ้ืองบน หางข้ึนไปประมาณ 50 เมตร ระหวางซอกไผท ี่แยกหา งจากกันเปนงาม รา ง หนึ่งปรากฏยนื ตระหงานทะมนึ อยกู ลางชอ งงา ม โผลใหเหน็ ครึ่งตวั ดวงตาวาวทง้ั คู จอ งมายังคนทัง้ สาม ใบหนานั้นแสยะยม้ิ ! “แงซาย!” เขาตะโกนออกไปสุดเสียงอยา งลมื ตวั ปนสองกระบอกจากคะหยนิ่ และสางปา วบู ขนึ้ ไหล แตก ็ถกู ตบโดยเร็วจากมอื ของ รพินทรท่ีฟาดออกไป ทงั้ สองกระบอกทิ่มลงดนิ กอ นทจ่ี ะระเบดิ ตูมขึ้นเปน เสยี งเดยี วกนั ฝนุ และดนิ บนเนินกระจายวอ น และพรอ มกนั ใบหนา น้นั กห็ ลบวบู หายวบั ไปกบั ตา “อยา ยงิ กวดตามมนั ใหไ ด! ” จอมพรานรอ งส่ังคนทงั้ สอง แลวรวบรวมกาํ ลงั ว่งิ ขึ้นเนนิ ไปอยางเร็วทสี่ ดุ คะหย่นิ และ เจาตองสูกห็ อ ไลห ลงั มา เขากระโจนแหวกขึ้นไปยังกอไผท่แี ยกเปนงา ม ซง่ึ เหน็ ใบหนา นน้ั โผลอยู หยกๆ รอยเทาแลนลงไปยังเนนิ ตํา่ เบ้อื งลาง อันสลบั ซบั ซอนไปดว ยกอไผเ ปนฉากกําบังตาอยู เงาของตวั ลึกลบั หายไปเสียแลว เส้ยี ววินาทที เ่ี ขากม ลงหารอย เพอ่ื จะกวดตามตอไปนน้ั เอง สา งปาก็ ควาแขนเขยา โดยแรง “ดนู ่ัน นาย!” หนั ขวบั ตามคาํ ชี้บอก จอมพรานกต็ ะลึงงนั ไปอีกครัง้ ดว ยความมหัศจรรยใ จเหลือท่จี ะ กลาว ทโ่ี คนเงาไผตรงหนา หา งจากทเ่ี ขายนื อยูเ พยี งสามสกี่ าว กระบอกไมไ ผสดเขยี ว อันหนง่ึ อวบใหญข นาดขาออ นยาวประมาณศอกเศษตั้งพงิ ไวท น่ี ่นั บรรจุนาํ้ เตม็ เปยม มใี บไผล อย สะไว ลกั ษณะกนั กระฉอก “กระบอกนํา้ !” พรวดเดยี ว ทัง้ สามก็ถลาเขา มาทรุดคกุ เขา เอาหัวมงุ ชนกนั ลอมอยทู ีก่ ระบอกไมไ ผน ั้น จอ งนา้ํ ท่ียงั มีรอยไหวกระเพอื่ มอยูนอ ยๆ ในกระบอกปากกวา ง แลวมองตากันเองเหมอื นจะไมเ ชอื่ สายตา กระเซน็ นา้ํ ทก่ี ระฉอกออกจากกระบอกไมไผ ยังเปนดวงเปยกชุม อยูก บั พืน้ อนั แหง ผา กรอบๆ “นา้ํ จริงๆ นาย เราไมไ ดต าฝาดไป!” สา งปาครางออกมาดว ยเสียงส่นั เครือ จอมพรานคอยๆ เอื้อมมอื ไปประคองกระบอกอันหนกั อง้ึ น้ันขนึ้ มาดว ยมืออันสน่ั เทา กวาดสายตาไปรอบๆ อกี คร้ัง พึมพาํ ออกมาเหมอื นจะพดู กับตนเอง “กระบอกน้ํา มนั มายงั ไงกันนี.่ ..” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2115 “เมอื่ ก้ี ไอแงซายมนั ลอ หนา อยตู รงน้ี รวึ า เปนน้ําของมนั พาหนไี ปไมท ันเพราะเราไล กวดมนั เสยี กอ น” รพนิ ทรเ ตม็ ไปดว ยความมนึ งง ควิ้ ขมวดเกอื บจรดกนั ตาหรล่ี ง แนน อนทสี่ ุดจาก หลักฐานเทาทเ่ี หน็ น้าํ กระบอกน้จี ะมาจากใครไมไดเปนอนั ขาด นอกจากแงซาย! แตมนั ไปยังไงมายงั ไงกนั แน ถึงอยา งไรกต็ าม เขาไมเ ห็นดว ยกับปญ ญาคิดอยา งชยุ ๆ ของคะหยนิ่ ในขอท่วี าแงซายผละหนไี ปอยา งกะทนั หนั แลว ลืมนํ้ากระบอกนไ้ี วเ พราะเอาไปดว ย ไมท ัน ลกั ษณะของกระบอกนาํ้ ถกู วางทง้ิ ไวใ หพ บมากกวา ประการหน่งึ การโผลอ อกมาใหเ หน็ มัน หมายถงึ ถา ไอตวั ลกึ ลบั นัน่ ตอ งการจะหลบ ท้งั เขา คะหยนิ่ และสา งปาจะไมม โี อกาสมองเห็นมนั ได เลยเปนอันขาด เพราะไมร ตู วั หรือระแคะระคายมากอ น จะเปนไปไดหรือไม ในการท่ีแงซายโผลข น้ึ มาใหเ หน็ เพ่อื ลอ และผลแหง การลอ น้นั ก็ ใหม าพบเขากบั สิ่งที่ทุกคนตอ งการทส่ี ุด? ท่ีสําคัญที่สดุ เหนอื ปญ หาอน่ื ใดกค็ อื นํา้ ในกระบอกเปน น้าํ บรสิ ทุ ธิ์ หรือวา มเี ลห กลพษิ รายใดๆ เจือปนอยู? “ระวงั นะ นาย มนั อาจเอาน้าํ พิษมาวางลอ เราไวก็ได” สา งปา ฉลาดในความคิดมากกวา คะหยนิ่ ทว งขนึ้ จอมพรานยกข้ึนดมอยา งใครครวญ แลวเอาน้วิ เขยี่ ใบไผ งนั ไปอีกครั้ง น้ําน้นั มีสขี าว มวั ๆ เหมือนสนี มจางๆ ทงั้ สองพอเหน็ เขากล็ ืมตาโพลง รองออกมาพรอมกัน “นํ้าพิษแนนาย!” รพนิ ทรกัดริมฝป ากแนน มองหนา คะหยน่ิ และสางปาแลวคอยยกขน้ึ แตะชมิ กบั ปลาย นวิ้ ในทสี่ ุดกด็ ม่ื เขาไปเล็กนอ ย บัดดล สีหนา ของเขาก็แชม ชื่นข้นึ ในทนั ที ตาเปน ประกายไปดว ย ความปต ิ มันจดื สนิทและเยน็ เฉยี บ “นํ้าสะอาด กนิ ได มนั เปนนา้ํ มวก!” วาแลว เขากส็ งใหส า งปากอ น เจา ตอ งสทู ําหนาฉงนลงั เล แตเม่อื เขาพยกั หนา มา ก็ คอ ยๆ ดืม่ ชิม แลว ในทส่ี ุดกแ็ ทบจะลกุ ขน้ึ เตน ดวยความดใี จเหลอื ทจ่ี ะกลา ว “นํา้ กนิ ไดจริงๆ นาย! พวกเรารอดตายแลว !” ท้งั สามยังไมอ าจกลาวอะไรตอกนั ไดใ นขณะนัน้ ผลดั กนั แบง น้าํ ดม่ื จนเตม็ กระหาย แลว มองหนากนั เองอยไู ปมา กะพริบตาปรบิ ๆ พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ เง่ียหูสะกดลมหายใจสดบั ฟงเสยี งใดๆ ทจ่ี ะเกิดขน้ึ นอกจากเสียงลมพดั ก่งิ ไผแ หงเสยี ดสีกนั ดังอยูออดแอดแลว ทุกสงิ่ ทกุ อยา งเงยี บสงบ ไมมสี ําเนียง ใดกระโตกกระตากท้ังสนิ้ “ถา นายกบั คะหยิ่นจะตามแงซาย สางปาจะเอาน้ํากลับไปท่พี วกเรากอน” พรานตองสูก ระซบิ ขน้ึ มันมาจากความภคั ดีและหว งใยตอนายสาวเปน สวนใหญ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2116 “เอาละ เอง็ เอาน้าํ ไป สา งปา ขา กบั พรานใหญจะตามแงซายแลวจะหาน้าํ กลบั ไปสมทบ เพมิ่ อกี นํ้าของขา จะอยใู นดงโนน ขายงั ไปไมถึง ขาจะตอ งไปเอามาใหไ ด” คะหยนิ่ บอก แลว เคลือ่ นท่ี แตร พินทรเ หนยี่ วไหลไ ว “ถอยกอ น คะหยน่ิ เราจะกลับไปยังพวกของเรา พรอมกนั ท้งั สามคน เรื่องแงซายและ เร่ืองนา้ํ ของเจา เอาไวท หี ลงั ขณะนเี้ ราไดน าํ้ พอจะยืดชวี ิตไปไดชว่ั คราวแลว พวกเรากาํ ลงั รออยู” สางปาสะพายกระบอกน้ําขนึ้ หลงั แลว ทงั้ สามก็รดุ กลับมายงั กลางทงุ อนั คณะพรรค ทง้ั หมดกางกระโจมชัว่ คราวรอคอยความหวงั อยูดว ยอาการกระวนกระวาย และใกลจ ะส้ินแรงกนั เตม็ ที ทางดา นเชษฐา ระหวา งทนี่ ่งั กระสับกระสา ยรอคอยกนั อยูน น้ั กไ็ ดย ินเสยี งปนลน่ั กกึ กองขึน้ มนั ไมหางออกไปนัก ท้ังหมดพรวดขน้ึ ยนื ดว ยความตกใจ และทายอะไรไมถกู บุญคํา ขยับจะแลนตามเสียงปนออกไป แตเ ชษฐาจบั แขนไว “อยาดีกวา รออยูท่ีนแี่ หละ ถึงอยางไรพวกนน้ั กไ็ ปกนั สามคน มีรพนิ ทรเ ปนหวั หนา อยู อีกทง้ั คน คงไมม อี ันตรายอะไรหรอก” ทุกคนน่งิ “พวกนน้ั ยิงอะไร...” ไชยยนั ตพ มึ อยูในลําคอข้นึ ลอยๆ แลว กไ็ มม ีใครพูดอะไรอีก ตอมาอีกไมก อ่ี ึดใจ ฝา ยทรี่ อคอยก็มองเหน็ ท้งั สามพากนั จาํ้ เรยี งแถวหนากระดาน ตัด ทงุ อันแหงผากรอนระอมุ าอยา งรบี รอน ยงั ไมท นั ถงึ หลายเสียงตะโกนทกั ถามแซดออกไป สามคน ทีค่ ร่ึงว่งิ คร่งึ เดนิ กลบั เขา มาถงึ ยังไมตอบคาํ ถามใดๆ ขึ้นท้งั สนิ้ สา งปาประคองกระบอกนา้ํ ปลดออก จากหลงั ทกุ คนก็อุทานออกมาดว ยความปต ิยนิ ดเี หลอื ทจี่ ะกลาว ตาอันแหง ผากเปน ประกายแจม ใส ขน้ึ “นาํ้ !” “ครบั น้าํ ” พรานใหญร ับคาํ พรอมยมิ้ ใหคณะนายจา งของเขานดิ หนง่ึ ประคองสง กระบอกนน้ั ยน่ื ไปใหห วั หนาคณะเปน คนแรก “ดืม่ กันเสยี กอน แลว เดี๋ยวผมจะบอกใหทราบวา เมอื่ ครูนี้เกิดอะไรข้ึน” เชษฐา ในฐานะหวั หนาคณะ รับนํา้ มาดวยอาการสงบรินถายใสกระบอกสาํ รอง แบง ไปใหพ รานพนื้ เมอื งแจกจา ยกันดม่ื ครึ่งหนึง่ ทเ่ี หลือในกระบอกเดมิ สงไปใหน องสาวเปนคนแรก ดารินรบั มาถือไวด ว ยมืออนั สนั่ เทา หลบั ตาทงั้ สองลงพึมพาํ ขอบคุณสวรรค แลว ยกขึ้นด่ืมอยา ง กระหายอยากทสี่ ุด ไมเคยมคี รัง้ ใดในชวี ิต ทีห่ ลอ นจะมคี วามรูสกึ ตองการนา้ํ เทากับครงั้ นี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2117 “ระวงั นะครับ คอ ย ๆดืม่ อยาเพงิ่ ใหเ ตม็ ทน่ี กั กลั้วคอเสยี กอ น พกั อกี ครแู ลว จึงดม่ื ให เตม็ อมิ่ ทีหลงั มิฉะน้นั มนั จะเกดิ อนั ตรายขนึ้ ” เสยี งจอมพรานเตอื นสติมาเบาๆ หญิงสาวดืม่ ประมาณส่อี กึ ตามคําแนะนํา แลว สะกดกลนั้ ไวส งตอไปใหไชยยันต และ เชษฐาซ่ึงด่มื เปน คนสุดทายของคณะนายจา ง ทง้ั สามดม่ื กันเพยี งเล็กนอยกอนในขนั้ แรกนี้ และจากนัน้ หมอดารนิ กบั ไชยยนั ตก็ชว ยกนั แกไ ขมาเรยี ทันที ใชผาขนหนรู าดน้ําจน เปยกชมุ เชด็ ไปตามใบหนาและศรี ษะ ประคองตนคอขนึ้ คอ ยๆ บรรจงหยดน้ําผานรมิ ฝป ากอันแหง ผากแตกเปน สะเกด็ นั้นเขาไปทีละเล็กละนอ ย พอไดค วามชมุ ฉาํ่ ของหยาดนํ้า นกั นิรกุ ตศิ าสตรเลือดผสม ก็เริม่ ขยับเขยอื้ นกายข้นึ ไดท ี ละนอย รมิ ฝป ากเผยอสน่ั ไหวระรกิ และทันทีนน้ั กอ็ า ปากออกด่มื อยา งกระหายขีดสดุ ไชยยันตซ่งึ เปนคนประคองกระบอกนํ้าให รีบถอนกระบอกออกจากปากของแหมม สาวทันที เมอื่ เหน็ หลอนดมื่ เขา ไปไดส ามสีอ่ กึ “สเตลเกล น้ํา! ขอน้ําอกี ...” เสยี งพมึ พําแผว เบา ดังลอดออกมาจากริมฝปากของใบหนา ที่ยงั หลบั ตาอยูนน้ั พรอ ม กบั ลมหายใจทถ่ี อนเฮอื ก “เมย! ...” ดารินกม ลงไปกระซิบเรยี กขา งหถู ีๆ่ กนั หลายคร้งั มาเรีย ฮอฟมนั คอยๆ ขยายมา นตาขน้ึ ทีละนอย และแลว ก็ลมื สวา งโพลง ผงกหัวจะลกุ ขนึ้ แตไ ชยยันตกดไหลไวใ หน อนพาดตกั เขาตามเดิม “นอนน่ิงๆ กอน เมย ยังไมตอ งลุกขนึ้ มา!” เชษฐาเอย ข้ึนดว ยเสยี งกรณุ า พรอมกับยมิ้ ให มาเรียเหลยี วไปรอบๆ จอ งหนา ทุกคน มอื ยกขึ้นกุมหนา ผาก ทมี่ ผี า ขนหนชู ุบหนาวาง ปด อยู รอ งออกมาแหบๆ “น่ีฉนั ...ฉนั เปน อะไรไป?” “เธอเปน ลม หมดสติไปพักหนึ่ง” ดารินบอก จอแอมโมเนยี ไปใหท ่ีชอ งจมกู มาเรยี ปด มือออกไปขยบั จะลกุ ขน้ึ อีกครง้ั แต ติดทไ่ี ชยยันตร ัง้ กายไวใหน อนอยูใ นทาเดมิ หลอ นรองออกมาอยา งตกใจ ระคนประหลาดใจ “เปนลม! โอ ก็อด! กฉ็ นั กาํ ลังเดินอยกู ับพวกเราทกุ คนไมใชหรือ อะไรกนั นี่ เราหยดุ พักกันตง้ั แตเมอื่ ไหร? ” “เราเดนิ อยดู วยกัน...” ไชยยันตตอบ “คณุ กาํ ลังเลา ใหผ มฟง ถงึ การลา หมขี าว ในโคท เชบู ทม่ี ีอณุ หภูมลิ บ 30 องศาแลวคณุ กล็ ม ลงไปหมดสติ พวกเราหยดุ กนั อยทู ี่นีป่ ระมาณครึง่ ชวั่ โมง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2118 พรานใหญ สา งปา และคะหย่ินเดนิ ลวงหนา ไปหาน้าํ เราทกุ คนรอดตายไดช วั่ ขณะ เพราะเขากลบั มา ทนั เวลาพรอ มกบั นา้ํ กระบอกหนง่ึ ” มาเรยี เบกิ ตากวา ง อาการของหลอ นตะลงึ แลไปยงั ทกุ คนอกี คร้งั แลว มาหยดุ อยูท ่ี พรานใหญ “เปนความจรงิ หรือ ไพรวัลย?” แทนคาํ ตอบ จอมพรานย้ิมใหน ดิ หนึ่ง กม ศรี ษะลง มาเรยี หลับตาลงอกี ครั้ง กระเดอื ก นา้ํ ลายลงคอ “ฉันออนแอลงถึงเพียงนที้ ีเดยี วหรอื ไมน า เชอื่ เลย ฉันเสียใจมากทที่ ําใหท ุกคนตอ งเปน ภาระ และขอบคุณทช่ี ว ยเหลอื ” “เธอพูดเหมือนกบั วา พวกเราเปน คนใจดาํ ...” ดารนิ ตอวา “เราไมไ ดช วยเหลอื เธอมาโดยตลอด และเธอกไ็ มไ ดช ว ยเหลอื เราดอกหรือ ถงึ ไดเอย ในเรือ่ งน”ี้ มาเรยี ยม้ิ เศรา ๆ เจอื่ นๆ ลมื ตามองดดู าริน แลวจบั มือเพ่อื นสาวไปกมุ “ฉนั ขอโทษ ถา พูดอะไรทที่ ําใหเ ธอไมพ อใจ ฉันรูตวั ดี ชวี ิตของฉนั เปนหนบ้ี ุญคณุ ของ ทุกคนเกนิ กวาทจี่ ะตอบแทนได เธอไมโกรธฉนั ไมใ ชห รอื ท่ีรัก?” อกี ฝายหนง่ึ ยิม้ ออกมาได บีบมือตอบหนกั หนวง “เธอไมไ ดเปนคนออ นแอหรอก เมย ฉันเองลม ลงหลายคร้งั และเธอเปน คนฉุดฉนั ข้ึนมา ถา เธอไมลมสิ้นสตไิ ปเสยี กอน คนทจ่ี ะลม กค็ ือฉนั รสู ึกเปน อยางไรบา ง?” ประโยคหลังหลอ นถามอาการ มาเรียเปาลมออกจากปากเบาๆ แลว ดงึ กายจากออม ประคองของไชยยันต ในครง้ั นก้ี ําลงั ออนเปล้ยี ของหลอนดเู หมือนจะกลบั คนื มาแลว “ฉนั สบายดแี ลว เมื่อสกั ครนู ้ี กอ นท่ีฉนั จะลืมตาขน้ึ มาเหน็ พวกเราทกุ คน คลบั คลาย คลับคลาวาฉันกาํ ลังเดินอยกู ลางทะเลทราย แลว อยูไ มอ ยูกพ็ บสเตลเกลยนื ดกั หนา ในมือของเขาถอื กระติกสง ใหฉ นั ฉนั เปด ออกด่มื ดว ยความกระหาย ปรากฏวา มนั มีนา้ํ มาสมั ผสั ลนิ้ ของฉนั เพียงสาม หยดเทา น้นั ไมว า ฉนั จะเขยา และดดู กนิ มนั เชนไร” “เธอฝน ไปขณะทห่ี มดสติ และระหวา งทฝี่ น เชน นนั้ คงเปนเวลาท่ไี ชยยนั ตกรอกนํ้าใส ปากเธอนัน่ เอง แตเ ราไมกลา ใหเธอดืม่ รวดเดยี วมากนัก เกรงจะเปน อนั ตราย” มาเรียน่งั ชนั เขา เอาผา ท่ีเปย กน้าํ ปด น่ิงอยทู ใี่ บหนาครูห น่ึงกส็ ะบัดผมเงยหนา อาการ กระปร้กี ระเปรา ขึน้ แลไปยงั จอมพราน “ไพรวลั ย คณุ ไปไดนํา้ กระบอกนม้ี าอยา งไร พระเจาองคไ หนประทานใหแกคณุ มา?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2119 ทุกคนมองไปยังรพินทร ไพรวลั ยเปน ตาเดยี ว ความสงสัยในเสียงปนที่ตา งไดย นิ ตลอดจนการกลบั มาพรอ มกับนํ้าเพ่ือยดื ชีวติ เกดิ ขนึ้ อกี คร้ัง ภายหลังเมื่อปญ หาเฉพาะหนาเกย่ี วกบั อาการของมาเรยี ฮอฟมันหมดสิ้นไป แลว ตา งกเ็ ห็นใบหนาอนั กรานเกรยี มเปนมนั น้ัน เตม็ ไปดว ย ริ้วรอยแหง ปริศนา “กอ็ าจเรยี กวาพระเจา ก็ได สาํ หรับภาวะเชน น้ี แตพ ระเจา องคน ัน้ มีลกั ษณาการประดจุ ภูตปศาจ ขณะทีว่ างนา้ํ กระบอกน้ีไวใหเ รา มนั คอื แงซาย!” “แงซาย!” ท้ังหมดอทุ านออกมาพรอมกนั อยางตะลึงพรึงเพริดและงงงนั ขดี สดุ และโดยทต่ี างยังตนื่ ตะลงึ จบั ตน ชนปลายไมติดนน้ั พรานใหญก็บอกใหท ราบวา เขา คะหยน่ิ สา งปา ไดเ ผชิญพบเหน็ กับส่งิ ประหลาดมหัศจรรยเ ชน ไรบา ง ดารินฟง ถงึ กบั น้าํ ตาคลอดวยความตน้ื ตันใจ ครางออกมาเสยี งสน่ั เครือ “โถ!...ดูเอาเถอะ ในภาวะอบั จนวนิ าทีสุดทายของเรา แงซายก็ยังอุตสา หเขา มา ชว ยเหลอื ไว แมจะไมใชโดยตรงนกั กต็ าม สองคร้งั มาแลว ทปี่ รากฏการณแ สดงออกของแงซาย เปน ไปในดา นชวยเหลอื เรา คร้งั แรก นาํ ไปใหพบกบั อาหาร และครั้งนี้ ก็ทง้ิ น้ําไวใ ห” ตา งนิง่ เงยี บกนั ไปชว่ั ขณะหน่ึง ดวยความวุนวาย เดาสิ่งใดไมถูก “สงั เกตดลู ักษณะทาทแี งซายเปนอยางไรบาง เหน็ กนั ระยะหา งสกั แคไหน?” ในทีส่ ดุ เชษฐาก็ถามข้นึ อยางเครงขรมึ เตม็ ไปดวยความคดิ หนักหนว ง “ประมาณ 30 เมตรครบั บนเนนิ สงู ชนั ขึน้ ไป ยืนโผลครึง่ ตัวอยใู นระหวา งตนไผทแ่ี ยก จากกนั เปน งาม หนา ตาของมนั ก็เหมือนกับคนผีสิงอยา งเดิมนน่ั แหละ มนั จอ งแสยะแยกเข้ียว จับ มองลงมาท่ผี ม สางปา และคะหยิ่นอยกู อนแลว พอเงยหนาก็พบกนั พอดี” “คุณตามไปหรอื เปลา ขณะท่คี ะหยน่ิ กบั สา งปาปน ขึน้ แลว แงซายหลบหายไปอยาง ท่วี า” “ผมกวดตามขน้ึ ไป จนถึงตาํ แหนงทเ่ี ห็นมนั ยืนอยู แตย งั ไมทนั จะตามตอ ไป กเ็ หลือบ ไปเห็นนาํ้ กระบอกนเี้ ขาเสียกอน เมือ่ เหน็ วา เปน นํา้ บริสทุ ธิ์ กนิ ได กเ็ ลยรบี เอากลับมาชว ยพวกเรา กอ น ไมไ ดอ อกตามตอ แตม ันหายไปไดร วดเรว็ มาก และไมแ นใ จเหมอื นกันวา ถา ตามในขณะนนั้ จะพบหรอื ไม” “แลวเราจะวนิ จิ ฉยั อยางไร แงซายเอาน้าํ กระบอกนม้ี าเตรยี มตัง้ ไวใ หเ ราโดยเจตนา หรือวาเปน นาํ้ ท่มี นั เกบ็ สาํ รองไวสําหรบั ตวั เอง แตพาหนไี ปดวยไมท ัน เพราะคณุ ไลก วดกระชน้ั ชิด” พรานใหญม ีสหี นา ยุงยากลาํ บากใจท่สี ดุ โคลงหวั แลว ถอนใจยาว “ผมสารภาพวา เดาอะไรไมถกู เลย ถา แงซายมเี จตนาทดี่ ตี อเรากแ็ ปลวา มันควรจะมสี ติ กลับคืนมาเปน ตัวของตวั เองแลว และเมอื่ เปน เชน นนั้ มนั กไ็ มควรจะหนีเราตอไป อกี อยางหนึ่ง สงั เกตดหู นาทา ทางในขณะน้นั แงซายไมไ ดเ ปนแงซายเลย สภาพของมันกค็ อื ไอผีปา ทีห่ ลอกหลอน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2120 แลวก็ลอ เราอยตู ามเดมิ คะหยนิ่ กบั สางปายิงเพราะความตกใจทเี่ งยไปพบอยา งกะทนั หัน ไมคาดฝน โชคดีทผ่ี มปดเสียทัน ขณะนน้ั ก็ไมไ ดค ดิ อะไรมากไปกวา จะกวดจับมนั ใหไ ด และเขาใจวามนั มา ลอ ใหไล” “ไมใชใ หไ ลห รอก แตล อคนทก่ี ําลงั จะอดนาํ้ ตายใหไดพบกบั น้ํา ท่ตี กั ใสก ระบอกมาตง้ั เตรยี มไวใหเ รียบรอ ยแลว ...” ดารนิ พูดอยางแชมชาชดั เจน และมน่ั คงในน้ําเสยี ง “จากลกั ษณะท่คี ุณเลา รปู การมนั พสิ ูจนใ หเ ห็นชัดเจนไดเ ชนนนั้ โดยไมมีทางจะให เขา ใจอยา งอน่ื เลย จงคดิ ดวู า ทําไมแงซายจงึ โผลหนา มายนื ลอใหค ณุ และอกี สองคนนนั่ เหน็ นน่ั เปน เจตนาชัดแจง ทส่ี ุด ในการทจ่ี ะใหคณุ ตามเขาข้ึนไป และผลจากการตามนั้น คณุ กไ็ ดพ บกับนาํ้ ทวี่ าง ตั้งไวให ไมเ ห็นมอี ะไรจะตอ งคิดคลางแคลงเปนอยางอืน่ เลยสักนิดเดียว เปน การดที ่สี ดุ แลว ทคี่ ุณ ปด ปนของเจา โงส องคนน่ันเสียทัน มฉิ ะนน้ั เราจะพบกบั ความเสยี ใจอยา งท่สี ดุ ” พรานใหญน ่ิง อกี หลายคนกต็ กอยใู นหว งขบคิด แลวไชยยันตก ็ทว งมาเบาๆ วา “แตเธอตองไมลมื ทว่ี า รพนิ ทรบอกอยา งหนึ่งเสยี ดว ย คอื เมือ่ ใดก็ตามที่แงซายคดิ ชว ย เรา เม่อื นน้ั เขาจะตอ งมสี ติสัมปชญั ญะ สํานกึ ผิดชอบกลบั คืนมาอยางเดิม มันอาจเปน การบงั เอญิ ก็ ไดน ะ และการบังเอญิ ชนดิ นี้ กลายมาเปน โชคของเรา” ดารนิ สั่นศีรษะ ไมเ หน็ ดว ยอยา งเด็ดเดย่ี ว ยืนยนั วา “ไมจ ําเปน ! ปรารถนาของแงซาย ทีม่ ตี อ คณะเราทั้งหมด ไมจ ําเปน จะตอ งเกิดขนึ้ ภายหลังเมอื่ เขารสู กึ สติดีเหมอื นเดมิ แลว แตม นั อาจเกดิ ขนึ้ จากอนุสติของเขากไ็ ด จําไวว า ต้งั แตเ ขา แยกจากพวกเราไป เขาไมไดก ระทําการใดเปนศัตรหู มายที่จะลางผลาญเราเลย เพยี งแตอ ยใู น ความหมายประการเดยี วเทาน้ัน คอื ชักจงู ใหต าม ครัง้ ทเี่ รากาํ ลงั จะอดอาหาร เขาก็นาํ ไปใหพ บกับ อาหาร สวนครงั้ นเ้ี รากําลงั จะตายเพราะขาดนา้ํ กช็ ว ยยืดชีวติ เราตอไปอกี คนคนน้ีไมว าจะมสี ติ ในขณะเปนตวั ของตวั เองหรือวา สญู เสยี สติไป ฉนั กลารับรองไดว า เขาจะไมเ ปน พิษเปนภยั ใดๆ ตอ เราเลย” “กท็ ุมเอารพินทรของเรา เกือบคอหกั ตายไปแลว แหละ!” “นนั่ เปน การปองกนั ตัว เปน การสกดั ก้ันยบั ยั้งไมใหพ รานใหญจบั ตวั เขาได กท็ าํ ไมเขา ถงึ ไมฆ า พรานใหญเสียละ ทง้ั ๆ ทีม่ โี อกาสแลว” “ฉันเห็นดว ย กบั ขอวนิ จิ ฉัยของนอย...” มาเรยี เอยขึน้ บา งอยา งใครครวญ “แงซายเจตนาวางนํ้ากระบอกน้ไี วใหพวกเรา เพอื่ ใหร อดพนวกิ ฤตกิ ารณชวั่ ขณะหนึ่ง เขาตอ งรดู วี า พวกเรากําลงั จะตายอยูรอมรอ และที่โผลใหเ ห็นกเ็ พือ่ ลอ พรานใหญก ับสองคนนน่ั ให พบกับกระบอกน้าํ ทเี่ ตรยี มไวให แตถ งึ อยา งไรกย็ งั เปน เรอ่ื งลึกลบั อยูต ามเดิม” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2121 เชษฐาเปนเพียงคนเดียวในคณะ ทยี่ ังไมไ ดแ สดงความคิดเหน็ ใดๆ ท้ังสิ้น เขานงั่ หรีต่ า มองดกู ระบอกน้าํ ซง่ึ เปรียบเสมือนทพิ ยว ารเี ก้ือกูลชีวิตของทกุ คนไวอ ยางเพงพนิ ิจ เหมอื นจะ พยายามตปี ริศนาออกไปใหไ ด และชวั่ ขณะหนงึ่ กพ็ บสายตาของพรานใหญ ทมี่ องมากอ นแลว “เปน ความจรงิ ในขอ ทวี่ า ตลอดเวลา แงซายไมไดอยูหา งจากเราเลย แตวนเวยี นอยใู น รัศมีใกลเคยี งมาทกุ ระยะ...” อดตี ทา นทตู ทหารบกกลาวเสยี งตํา่ ลึก “และลว งรถู ึงการเคล่อื นไหว ตลอดจนสถานการณของพวกเราดีที่สุด บางขณะก็เดนิ ลอ ใหเราตาม และบางขณะกเ็ ดนิ ตามหลังเรา ผมเขาใจเชนนี้ ตรงกบั คณุ หรอื เปลา ผกู อง?” “ผมกเ็ ช่อื วา เปน เชนนน้ั ครับ” “กอ นทจี่ ะพบแงซายและนํ้ากระบอกนตี้ ง้ั อยู อนั เชือ่ วาควรจะเปน นํา้ ท่ีแงซายทงิ้ ไวใ ห คณุ พบรอ งรอยของแหลง นาํ้ บางไหม?” “ยงั ไมพบ คะหยิ่นยืนยนั วา น้ําควรอยใู นดงทบึ ขา งหนาออกไปประมาณกโิ ลเมตรเศษๆ แตบ ังเอิญผมไดย ินเสยี งนกกระทาทงุ รอ งอยูในปา ไผต ายซาก เลยแวะเขา ไปดกู อนเพราะใกลก วา แตก พ็ บกับความแหง แลง แลวกพ็ บกับกระบอกไมไ ผส ดทบ่ี รรจนุ ํ้ากระบอกนเ้ี ขา” เชษฐาหยิบกระบอกบรรจุนาํ้ ไปพิจารณาดสู สี นั อนั ขาวมวั ของมนั อีกครั้ง “ลกั ษณะของมัน ควรจะเปน นํ้ามวก” “ใชค รับ” “ถา เชน นัน้ ก็ควรจะมแี หลงน้ํามวก อยใู นละแวกไมหา งออกไปนกั นีเ่ อง นาํ้ กระบอกน้ี ถูกสงเขา มาใหเปน การประทังชีวติ กอนทเี่ ราจะไปพบแหลง ของมนั ” ระหวางทพ่ี รานใหญนง่ิ ไชยยนั ตกข็ ดั มาวา “นนั่ ไมใชป ญหาท่เี รางงหนกั กนั อยู ปญหาน้ัน มันอยูทว่ี าการหมายชว ยชวี ติ เราในครั้ง น้ี มันเกดิ ขนึ้ จากอะไร” หวั หนาคณะมองไปทางยอดสหายของเขา ย้ิมขรึมๆ “กไ็ มนางงอะไรนกั แงซายกด็ ี หรือไอผ กี องกอยก็ดี มีความตอ งการสอ ใหเ หน็ ชดั อยู ตลอดเวลาแลว วา จะใหเราติดตามมนั ไป สวนจะไปไหน ไปเพ่อื อะไร นน่ั เปนอีกเรื่องหนึง่ ทเี่ รา กาํ ลังคน หากนั อยู ถาพวกเราตายกันเสียหมดกอน วตั ถปุ ระสงคทม่ี ันตองการก็จะสะดดุ ชะงกั ไป ดวย เพราะฉะน้นั ขอใหแ นใ จเสยี เถดิ วา การเกอ้ื กูลปะทะปะทงั หรือ ‘พยุง’ ใหพวกเรามชี ีวติ รอดอยู ตอไป จงึ ควรเปนหนาทีข่ องมัน ไปมวั งงกบั ปญหาทีว่ า แงซายมเี จตนา หรือสตสิ มั ปชญั ญะแลว หรือไมอยทู ําไม แงซาย ขณะนี้เราใหสมมตฐิ านวา ถูกชกั นาํ หรือครอบงําโดยผีกองกอย การกระทํา ใดๆ กต็ ามของแงซาย นบั ต้ังแตจากเรามา ควรจะเปน การกระทําของไอผกี องกอยทัง้ น้นั แงซาย ไมไดว างนํ้าไวใ หแ กเ รา แตผ กี องกอยท่ีอาศยั อยใู นรา งแงซายตะหาก ทท่ี าํ เชนนน้ั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2122 ทกุ คนเร่มิ ตาสวา งขนึ้ ดว ยอาการฉกุ คิด ตามคาํ พูดของเชษฐาผรู อบคอบถ่ีถว น และมี สขุ ุมคมั ภีรภาพเหนือกวา คณะพรรคพวกทุกคน ไมมีใครโตเถยี งขดั แยงแนวความคิดเห็นนน้ั ได แมแ ตรพนิ ทร ไพรวัลยเ อง เชษฐาหนั ไปทางจอมพราน กลาวตอ ไปวา “และคุณกต็ ัดสินใจไดถ กู ตอ งแลว ที่รบี นาํ นํา้ กระบอกนีม้ าใหพวกเรากอน โดยไม พยายามจะคดิ ตดิ ตามแงซายไปในขณะนนั้ พวกเราสวนใหญจ ะมกี ําลงั เดินบุกบน่ั กันตอ ไปได หรือไม ข้ึนอยกู บั น้ําท่ีจะมาชว ยประทังกระบอกนเ้ี ทา นน้ั ” “นแี่ ปลวา ที่เจา คะหยนิ่ คุยโววา มันจะพาไปใหพ บแหลง นา้ํ เปน เรื่องเหลวไหลท้งั นน้ั สิ หลอกใหเ ราเดนิ มาถูกยา งสดอยูก ลางทงุ นรกน”่ี ไชยยนั ตวา จอ งตาขนุ ๆ ไปทางอดตี นายบา นหลม ชา ง ผูยืนหนาเซอไมร ูเรื่องอยู จอม พรานยิม้ เลก็ นอ ย ชําเลอื งมองคะหยนิ่ “ผมคดิ วา คะหยน่ิ คงไมเ หลวไหล ยกเมฆเกนิ ไปนกั หรอกครับ คงจะมนี ํา้ อยใู นดงโนน จริงของมัน แตเรายงั ไปกนั ไมถงึ และไดน ้าํ จากแงซายกระบอกนีม้ าชวยแกไขเสยี กอน ซึง่ ก็นบั วา วเิ ศษสดุ เพราะมันจะเปนตน ทุนใหเราบกุ บ่ันตอไปได ตอ ไปน้ีเราพอมกี าํ ลงั จะเดินหาน้ําตอ ทุนได อกี แลว ไหนๆ เรากบ็ ุกบ่ันกนั มาแลว มาลองดกู นั สกั ครง้ั วา คะหย่นิ พดู จรงิ หรือเท็จ” เชษฐาหวั เราะหึๆ มองดูเจา นักเลงโตหลม ชางดว ยอารมณขันมากกวา ท่ีจะโกรธเคือง หรอื เดอื ดเนือ้ รอนใจเกนิ ไปนัก ผดิ กับพวกลกู หาบทง้ั หลาย ท่สี บถดาคะหยน่ิ กนั พํา และทวีเพ่มิ ขนึ้ ทุกขณะ ยามเม่อื ระยะเวลาผา นไปดว ยความออนเปลยี้ เพลยี แรง โดยยังไมพบแหลง นา้ํ สกั ที “มนั กต็ อ งเปน อยางที่คณุ วานน่ั แหละ ผูกอง เพราะไมมที างเลือกอยางอ่นื แตพ ับผา เถอะ ผมก็สงสยั อยเู หมือนกนั เมือ่ คืนมนั บอกกบั ผมวา มันไดกล่นิ เกสรวานเสนห จ ันทรตน แหลง กระทบจมกู และเชาวันน้ีเปน ตน มา เรากเ็ ดนิ คน หาตน แหลงของกลน่ิ นนั้ โดยการนําของมัน ผมนกึ ไมอ อกเลยวา วา นเสนห จันทรห รอื กลนิ่ ดอกไมใ ดๆ ในโลกนม้ี ันจะสามารถโชยกล่ินไดไกล จนถงึ ขนาดเดนิ คน หากนั ตดิ ตอ 3 – 4 ชัว่ โมงมาแลว กย็ งั ไมพ บ คํานวณระยะทางเดนิ ไมต าํ่ กวา 20 กโิ ลเมตรแบบน”ี้ จอมพรานกอ็ ดหัวเราะออกมาไมไ ด หนั ไปสง ภาษาถามความคะหยน่ิ แลวบอกกับ คณะนายจา งวา “มนั บอกวา จมูกคนยอมไมเ หมือนกนั ครบั ความจรงิ เสนห จันทรโ ชยจากตน แหลงตาม ลม มาถึงทีพ่ กั ของเราเมื่อคืนรศั มหี างเพยี งไมเ กนิ 5 – 6 กิโลเมตรนี่เอง แตท ่ตี องเดินไกลกนิ เวลานาน กเ็ พราะสภาพของปาและเขา ซงึ่ ทําใหตอ งเดนิ ออ ม มนั ยงั ยนื ยนั อกี ดว ยวา น้ําที่แงซายใส กระบอกนํามาท้ิงไวใ ห จะตองเปน น้าํ จากแหลงท่เี สนห จ นั ทรข น้ึ และมันกาํ ลังจะนําเราเขา ไป น่นั เอง” “กเ็ ขาเคา นาจะสมจริงอยเู หมือนกัน เราอาจเขามาใกลแ หลง นํ้าเต็มทีแลว ไมงั้นแงซาย จะเอานาํ้ มาใหเ ราไดจ ากไหน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2123 ดารินออกจะคลอยตาม ทุกคนดืม่ นํา้ กนั จนเต็มอม่ิ ไดรับความแชม ช่นื และมกี ําลงั ขึ้น นา้ํ ในกระบอกนัน้ ภายหลังดืม่ กนิ กันเตม็ กระหายแลว ยังพอมเี หลือบรรจุกระตกิ ขนาด 1 ลติ รไดอกี สองกระติก และ นัน่ คือทนุ สํารองที่ทง้ั คณะจะเดนิ หนกั กันตอไปไดอ ีกจนกวา ตะวนั จะตกดนิ มันพอเพยี งสําหรับการ ทีจ่ ะแสวงหามาเพิ่มเติม ถาคาํ พดู ของคะหยนิ่ ไมเลื่อนลอยเกินไปนกั ความขาดแคลนจากเสบยี งกรงั ที่มตี ิดตวั มาอยา งจํากดั ทาํ ใหทกุ คนเลกิ สนใจกับอาหาร กลางวนั และเลยผานมันไปเสยี เพือ่ ไปรวบยอดเอาในมอ้ื เยน็ การไดนา้ํ มากลว้ั คอประทงั ตายก็นบั วา วิเศษสุดแลว พอกําลังกลบั คืนมากเ็ ก็บของ มานะกดั ฟน เดนิ ตอ ทามกลางแสงแดดอนั แผดเปร้ียงใน ยามบา ย ปานจะหลอมทุกส่ิงทุกอยางใหม อดไหมก ลายเปนจณุ ไป ความรอ นทาํ ใหบ ่นั ทอนกาํ ลงั ออ นเปล้ยี ลงอยางรวดเรว็ และเหนด็ เหน่ือยกวา การเดนิ ในทุกคร้งั ท่ีผา นมา แตก ระนั้นกก็ ราํ กันไป อยา งทรหดสุดยอด ครั้นแลว ก็บรรลุขอบดงดาํ ตน ไมเริ่มเขยี วสดขน้ึ เปนลําดับ เต็มไปดวยกงิ่ ใบทแี่ ผปก สอดประสานกนั จนแลดูเหมือนหลงั คามหึมาทสี่ น้ิ สุดมไิ ด ปกคลมุ อยเู บ้ืองบน มเี ถาวลั ยใหญน อ ย ทอดเลือ้ ยเกยี่ วกนั และเช่อื มโยงติดตอกนั เตม็ ไปหมด จนไมสามารถกาํ หนดตน หรอื ปลายของมนั ได บางแหงกก็ อดเก่ยี วประสานกันเปนรูปลักษณะตา งๆ ราวกับจะมใี ครมาประดษิ ฐไ ว นอกจากไมด กึ ดําบรรพย ืนตน แหงนคอตัง้ ขนาดตาํ่ ก็ 3 – 4 คนโอบขึน้ ไปแลว กล็ ว นเปนปา เถาวัลยท งั้ ส้ิน แลไปก็ เหมอื นปาโลกลานปในภาพวาด รพนิ ทรหยดุ พจิ ารณาดปู า รอบตัวอยางถี่ถว น เหมือนจะชั่งใจอะไรบางอยาง คะหยน่ิ ก็ เงยจมกู สดู รอนไปในอากาศ ทกุ สิ่งทกุ อยางเงียบกรบิ ไดยินแตเสียงลมหายใจหนกั ๆ ของแตละคน ดารินเปด กระตกิ ออก จบิ นํ้าอีกครง้ั ดว ยความกระหายจนสดุ ทน แตแ ลว ขณะทห่ี ญิงสาวแหงนหนา กรอกกระติกเขา ปากนน่ั เอง ก็ตอ งชะงกั จอ งตะลงึ อยใู นทา นน้ั หลอ นจะอยูในอาการเชนนนั้ นานสักเทาใดไมมีใครสังเกต ตอเม่อื คะหยน่ิ โบกมอื ทํา สญั ญาณใหอ อกเดนิ ตามทศิ ทางชี้บอกของมนั ตอ ไป และทุกคนเริ่มเคล่อื น เชษฐาถงึ หันมาพบ อาการของนองสาว เพราะดารินไมไ ดขยบั เขย้ือนกายเหมอื นคนอน่ื “นอย!” พ่ชี ายจองหนา กระซิบเรยี กอยางแปลกใจ ดารินยังคงจองนิง่ ไปยังทศิ ทางเดิมไมเ ปลี่ยน ดวยดวงตาเบกิ กวา ง แตก ระซบิ ตอบมาวา “ท่ซี ุม เถาวัลยบนโคกน่นั ...” “อะไร ทําไม?” เชษฐาถามเร็วปรอ๋ื หนั ไปมองตามสายตาของดาริน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2124 หางจากตําแหนงที่ทกุ คนรวมกลุมเขาขบวนกนั อยู ขึน้ ไปทางขวามอื ประมาณ 30 เมตร เปนเนนิ ปลวกใหญถ กู ลอมพนั หนาแนนดวยลําตน เถาวัลย ซึง่ ปราศจากใบขนาดเทา ลาํ แขน ลักษณะ เหมือนใครมาถักกระเชายักษค รอบเนินบริเวณน้นั ไว ดอู ีกทีกเ็ หมอื นวงเสนขมวดพันท่วี าดไวด ว ย ศลิ ปแบบแอบสแตรกตของจติ รกร และนน่ั คือเปา หมายการจองมองของดารนิ ในขณะน้ี นอกจากความหนาทึบ แนนขนดั ของวงรดั พนั ของเถาวลั ยท ีก่ อดเกย่ี วประสานกนั ยุง เหยิง เชษฐาคน ไมพ บความผิดปกตใิ ดๆ “เมอ่ื หยกๆ นเ่ี อง...” เสยี งดารนิ เกือบไมผา นลาํ คอออกมา ริมฝปากทีพูดเผยอขมบุ ขมบิ จนเชษฐาแทบจะ ไมไ ดยนิ ตอ งเอยี งหนา เขา มาใกล “นอยเหน็ คนยนื อยใู นซุมเถาวลั ยนั้น โผลหนา ออกมาเหน็ ถนัดทสี่ ดุ มนั จองและยิ้มมา ที่นอ ย อึดใจใหญๆ ทีเดยี วทน่ี อ ยจองมันอยู พอพวกเราเร่มิ เคลื่อนไหว มนั ก็หลบแวบไป” “แงซาย!” ดารนิ ส่นั หนา กัดรมิ ฝป ากแนน ตายังไมยอมเปลย่ี นทอ่ี ยเู ชนน้ัน “ไมใ ชคะ! ใครก็ไมร ู ไมเคยเห็น หรือคดิ วา จะเห็นมากอ น หนาตอบ ผิวตดิ กระดกู ตา ลกึ ใหญ หัวโลนเกลย้ี ง รูส กึ วา จะหม ผายอ มเปลือกไมสีคลํ้าๆ เหมือนพระธุดงค มีอะไรดําๆ เปน พวงแขวนคอดวยคลา ยลูกประคํา...มนั ...มนั จอ ง และยกมอื ขน้ึ กวกั มาทางนอ ย!” เชษฐาหนั ขวบั ไปทางน้นั อีกครัง้ โดยเรว็ จังหวะนเี้ องคณะท้ังหมดกเ็ รม่ิ รูส กึ ถงึ อาการ อันผดิ สงั เกตของพน่ี องทง้ั สองเหลียวกลบั มามอง รพนิ ทรท าํ สัญญาณใหหยุดเดนิ ตนเอง ไชยยนั ต และมาเรยี กย็ องเขามาสมทบกบั เชษฐา ดารนิ ผูยนื อยทู เ่ี ดมิ “มอี ะไรผิดปกตหิ รือครับ?” พรานใหญถ าม ดารินนง่ิ ทรุดตัวลงนั่งตาํ่ กบั พน้ื พยายามสอดสายตามองคน หาในมมุ ตางๆ โดยไมสนใจกับการมองอยางสงสยั ของพรรคพวกคนใดทง้ั สนิ้ เชษฐากบ็ อกใหค ณะพรรค ทราบในสง่ิ ท่ีนองสาวบอก อีกสามคนจึงหันขวบั ไปยังดา นนน้ั โดยเรว็ ประสาทตื่นชนั จอมพรานจอ งนายจางสาวอยางคลางแคลง “ไมใ ชภ าพหลอนหรือครบั ?” “กลางวนั แสกๆ นะ นายพราน แลว อกี อยางหนึ่ง ตรงน้นั มันก็ไมใ ชม ุมมดื อะไรนกั จน ควรจะทําใหคดิ วา ตาฝาด” ดารนิ ตอบอยา งมั่นใจ กดั รมิ ฝป ากแนน ลกุ ข้นึ อกี คร้งั ขยบั ตัวจะจรดฝเ ทา ยองเขาไปดู แตไชยยนั ตค วา แขนไวเ สียกอ น “อยา เพ่งิ นอ ย!” “ทาํ ไมเธอถึงเห็น?” มาเรยี กระซิบถามขน้ึ บาง ปลดไรเฟล จากไหลล งมาถอื ไว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2125 “บังเอญิ ฉนั เงยหนา ขน้ึ ดม่ื นา้ํ แลไปเจอเขาพอดี สาบานไดว า มันจะตอ งยงั หลบอยหู ลัง พุมเถาวัลยนนั่ แหละ” “สตั วอ ะไรสกั อยา งหนงึ่ กระมงั ?” เพอ่ื นชายซาวเสียง นักมานษุ ยวิทยาสาวสน่ั ศีรษะ ยนื ยนั ในเสยี งแนว แนเ ชนเดิม “คน! ไมใ ชส ัตวอะไรทั้งสนิ้ ” “ถานอกจากแงซายแลว หากจะมคี นอยใู นนรกดาํ แหงนี้ ก็เห็นจะเปนพวกเราแค 11 คน น้เี ทานน้ั ” รพินทรกวาดตา เงยี่ หแู ลว ยอ งกริบไปยังเปาหมายทรี่ าชสกลุ สาวชบี้ อกในทนั ทีนนั้ คณะนายจา งทงั้ หมดกส็ ืบตามหลงั มาดว ยอยางแผว เบา ทกุ คนกระชับปน พรอ มอยูในมอื ออมเลาะไปทางเบอ้ื งหลงั เนินปลวกเต้ยี ๆ ลูกนัน้ จอมพรานกม็ าหยดุ ยืนตาลกุ โพลงอยู ทีก่ ิ่งเถาวลั ยอ นั หนงึ่ ขนาดเทาแขนทอดสงู กวา ระดบั พื้นประมาณ 3 ฟตุ ขณะน้ีมนั กําลงั ไกวแกวง พะเยบิ พะยาบเปนจังหวะอยู เหมือนกับวามอี ะไรมากระทบและผละจากไปอยา งรวดเรว็ กอนหนา ท่ี เขาจะเขา มาถงึ เพียงเลก็ นอ ย แรงสปริงของการแกวงนน้ั ยงั เหลืออยูเลก็ นอย และคอยๆ ชาลงเปน ลําดับ เขากเ็ งยพรวดข้ึนโดยรวดเรว็ คน หารอ งรอยไปรอบๆ แตน อกจากรอยเถาวัลยท ีถ่ ูก กระทบไวแลว กไ็ มปรากฏอะไรใหเ หน็ เปน ที่สงั เกตไดอกี คนอนื่ ๆ กต็ ึงเครียดขึ้นในบัดนี้ ชว ยกนั มองคน ไปท่ัวๆ “นอ ยตาไมฝาด มีอะไรปว นเปย นอยูแถวนจี้ รงิ ๆ มันผละจากไปกอนที่เราจะเขา มาถงึ เพียงครเู ดยี วเทานั้น!” มาเรยี พูดตน่ื เตน จอมพรานกา วพรวดๆ เลาะลัดไปตามซมุ เถาวัลยอ นื่ สอดตามองไปทุกดานเทาทจี่ ะ สามารถ แลวก็เผน กลบั เขา มารวมกลุม “คดิ ดูใหด ีซคิ รบั คณุ หญงิ ทเี่ ห็นนน่ั นะ แงซายหรอื เปลา” “ฉันขอยืนยนั อีกครัง้ วา ภาพคนที่เหน็ เมอ่ื อึดใจท่ีแลว ไมใ ชแ งซาย ลกั ษณะไมมีอะไร ใกลเคยี งกนั สกั อยางเดยี ว แมแตเส้ือผา ที่นงุ หม หนา ตา ตลอดจนรปู รา ง” “แลว มนั เปน ใคร?” ไชยยนั ตโ พลง ออกมา ตางนิง่ งัน จองตากนั เองอยไู ปมา “เห็นอยเู ปน เวลานานสกั เทา ไหร นอ ย?” มาเรยี กลา วถามตอ มาอยา งรวดเรว็ ภายหลงั จากนง่ิ อง้ึ ไป [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2126 “ประมาณ 5 หรอื 6 วินาที เห็นครงั้ แรกมันโผลอ อกมาคร่งึ ตัวยืนจอ งฉนั อยูก อ นเฉยๆ ตอ มาก็แสยะยมิ้ และตอ มากย็ กมือขนึ้ โบกกวกั คลา ยๆ จะเรยี ก เปนปฏิกริ ิยาตดิ ตอกนั สามชว ง จังหวะการเคลอ่ื นไหว จะเรยี กวา ตาฝาดไดยงั ไง หลักฐานทเ่ี ห็น เถาวลั ยน ี้ไหวพะเยบิ พะยาบอยนู กี่ ็ พสิ จู นชัดแลว ” “ทําไมนอยไมเ รียก หรอื บอกพวกเราใหร ใู นทนั ทที ่ีเหน็ ครงั้ แรก” เชษฐาเขามาจบั แขนนองสาวไว ทุกคนเริม่ รูส กึ ไมส บายใจขน้ึ อยางไรชอบกล นอก เหนอื ไปกวาความกงั วลในรอ ยแปดพนั ประการที่มอี ยูเดมิ “นอ ยก็บอกไมถูกเหมอื นกนั คะ มนั ตะลงึ ไปหมด รสู ึกคลา ยคอตบี จะรองบอกอะไรก็ ไมม ีเสยี ง ประสาทมนั แขง็ คา งชาไปหมดเหมือนถกู ผีอํา” หวั หนาคณะหนั ไปทางพรานใหญ “ไดรองรอยอะไรบางไหม?” “ไมม เี ลยครับ นอกจากรอยเถาวลั ยแ กวงท่เี ห็นอยนู ่ี พน้ื แขง็ มาก และถา มนั เปนคนจรงิ มนั ก็ไปไดเร็วเทา ๆ กบั อาการของสัตวปา” “ชกั ไมเ ขา ทแี ฮะ!” ไชยยนั ตพ ึมพาํ แยกเขีย้ วออกมา “ใหม ันเปน สัตวม หศั จรรย รูปรา งแปลกประหลาดพิสดารอะไรเสียยงั ดกี วาทจ่ี ะใหม ัน เปนคน เพราะคนบา บอทไี่ หนจะมาเดนิ อยูใ นดงนี้ แลว ทาํ อาการพิลกึ อยางทนี่ อยบอก ความจริง นอ ยเปน คนมอื ไวทีส่ ดุ ทาํ ไมไมล องซัดเขาใหสักเปรย้ี งตอนที่เหน็ ” “ก็บอกแลววา ฉนั ตะลงึ ไปชว่ั ขณะ ทาํ อะไรไมถ กู นอกจากมองดมู นั เฉยๆ มารูสึกตวั เคลื่อนไหวไดก ต็ อนที่พีใ่ หญส ะกดิ ใหอ อกเดินนั่นแหละ” พรานใหญส อบซกั ถึงรปู ลักษณะอกี ครัง้ อยางถี่ถว น ดารินกอ็ ธิบายใหเ ขาทราบเทา ที่ สายตาของหลอนจะมองไปเห็น “ไมใชค นปา ประเภทตองเหลอื ง หรือสางเขยี ว ไมใ ชล งิ ใหญหรือผกี องกอย และ ลกั ษณะเหมอื นพวกชีปะขาว หรอื นกั พรตนกั บวชอะไรทาํ นองน้ีแหละ รูปรางผอมสูง เหมอื นผตี าย ซาก กะอายุไมถ กู ...” แลวหลอนกห็ นั ไปช้ที ่กี ลมุ เถาวัลยต อนหนึง่ พูดหนักแนน จริงจงั วา “น่ี! มันลอหนามาใหเ ห็นคร่ึงตัวตรงเถาวลั ยซุมนีแ้ หละ พอพใี่ หญเ ขามาเรียกฉัน มนั ก็ หลบแวบ บงั มมุ ตนไมร ก ยงั จาํ หนา ไดต ดิ ตา” รพนิ ทร ไพรวัลย หนา เกรียมไปดว ยริว้ รอย ทกุ คนไมไ ดย นิ เขาเอยอะไรข้นึ อกี ใน ขณะนน้ั ริมฝปากแหง ผากทง้ั คูเปด เผยอออก แลเหน็ ฟน หนา ทั้งสองทีเ่ นน เขา หากนั ขณะนน้ั พวกลกู หาบที่ยนื เขาขบวนรอกันอยไู มหางออกไปนกั เห็นคณะนายจางเขามา รวมกลมุ คน หา และซบุ ซบิ อะไรกันอยนู านผดิ สงั เกต กป็ ลงหาบลงจากบา ถือปน เขา มาสมทบ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2127 “ควรจะใหพ วกนั้นรูดว ยไหมวา นอ ยพบสงิ่ ประหลาดพิสดารอะไรเมอื่ หยกๆ นี่?” เชษฐากระซิบถาม “เดีย๋ วนี้ พวกเรามีกันอยู 11 ชวี ิต รว มเปน รวมตายกนั ในทุกสถานการณ. ..” ไชยยนั ตใ หค วามเห็นแทนมาเครง เครยี ด “อะไรก็ตาม ที่มันมาอยใู นรูปไมช อบมาพากล การท่ีจะปกปดอาํ พรางพวกนนั้ ไว มนั มี แตอ นั ตราย ควรจะใหรบั รไู วดว ยในทกุ สง่ิ ทกุ อยาง เพ่ือพวกนัน้ จะไดเ ตรียมตวั ระวงั ไมป ระสาท สวนทเี่ กรงวา พวกนีจ้ ะเกิดการรวนเรเสยี ขวัญ มันกไ็ มม เี หตผุ ล ทง้ั 6 คนนน่ั เปน มอื ชน้ั หัวกะทิ ทง้ั สนิ้ รว มผา นเหตกุ ารณร นุ แรงรา ยกาจสารพัดชนิดเคยี งคกู บั เรามาแลว จึงไมม ีอะไรทพี วกเขาไม ควรจะร”ู จอมพรานกมศรี ษะลงนดิ หน่ึง “คุณไชยยนั ตพ ูดถกู ครบั เราควรใหพวกนน้ั รูไวดว ย” ดงั นน้ั เมอ่ื บญุ คํากบั พวกกรูเขามาถงึ จึงไดร ับทราบโดยไมป กปด วา เกิดอะไรขนึ้ เมอ่ื ก้ี ทุกคนมีอาการต่นื เตน ตระหนกระคนประหลาดใจไมน อ ยไปกวากลมุ นายจา ง “ผี!” คะหยน่ิ กบั สางปารองออกมาเปน เสยี งเดยี วกัน “ถามันเปน ผี พวกเราก็จะโลงอกไปไดม าก เพราะผไี มม ตี วั ตนมแี ตภ าพหลอน สําคญั มนั จะเปน อะไรท่มี ากไปกวา ผนี ะซ”ิ หัวหนาคณะตอบเสียงหนกั ในลาํ คอ แลวแลไปทางจอมพราน “เอายงั ไง?” “สง่ิ ท่ีเราจะทําในขณะนกี้ ค็ ือ ตงั้ เปน ขอ สังเกตรับรแู ละระวงั ตนไวอีกเรอื่ งหนงึ่ แตไ มม ี ความจําเปนทจ่ี ะเกบ็ เอามาสนใจ เดนิ ตามแผนเดิมของเรา มุงหาแหลง นาํ้ และตดิ ตามแงซายเพ่ือเอา แผนทคี่ นื ตอ ไป เราไมเ กย่ี วของกับส่ิงอน่ื ใดทั้งสิน้ เวน แตม ันจะมาเกยี่ วขอ งกบั เราเอง ซ่งึ จะแกไข ปญ หาไปทีละเปลาะสดุ แตสถานการณ แลว เขากช็ วนใหเ ดนิ ตอ ตามเสน ทางคะหยน่ิ เวลาผานไป กย็ ิ่งลกึ เขาไปในทา มกลางปา เถาวลั ยอนั มลี กั ษณะแปลกๆ สญั ญาณหรอื รอ งรอยของสัตว ยงั เงยี บเชยี บอยเู ชน นน้ั ดรู าวกบั วามนั จะเปนปาท่ปี ลอดจากชวี ิตทั้งมวล เวน ไวแ ต พืชดึกดาํ บรรพ ซึ่งมาเรียกระซิบบอกดารนิ วา แมแ ตน ักพฤกษศาสตรเอง ถา เขามาเห็นก็คงจะ จําแนกไมถกู และบนเสยี ดายทีส่ ามีของหลอ นซงึ่ เปนผเู ชย่ี วชาญทางพฤกษศาสตรโ ดยเฉพาะ หมด โอกาสท่ีจะมาเหน็ ดว ย “จะอปุ าทานหรือเปลากไ็ มรู แตฉ นั สงั เกตเหน็ เถาวัลยบางชนดิ มีอาการคลายจะกระดกิ เคล่อื นไหวไดเ หมือนง”ู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2128 แหมมสาวกระซบิ กระซาบ แตดารนิ ไมสนใจเพราะความเหนด็ เหนอ่ื ย และสภาพของ ปา ท่แี ลรอบดานเปน ลายเสน พนั ยุง เหยิงไปหมด ชวนใหตาลายวงิ เวยี นเหมือนเดนิ อยูในเขาวงกต กม หนากม ตาเดินแตอ ยา งเดยี ว ไมมเี วลาพอทจี่ ะสาํ รวจจดจาํ หรอื ตรวจตราภูมปิ ระเทศท่ีผาน สาํ หรบั เชษฐาและไชยยนั ต สังเกตเหน็ พรานใหญส อ ทา อึดอัดกังวลผดิ ไปกวา ทกุ ครั้ง ขณะท่ีผานเขาไปในดงลกั ษณะแปลกประหลาดนี้ ทกุ ฝกาวยางของเขาเต็มไปดว ยความระมดั ระวัง ยง่ิ ยวด และใชส ายตาตลอดจนความสงั เกตอันรอบคอบมากที่สดุ ในทีส่ ดุ กโ็ ผลอ อกมาพบกบั เว้ิงตอนหน่งึ อาณาเขตราบโลง ประมาณ 100 ตารางวา ราวกบั จะเปนหอ งโถงลอมรอบไปดวยผนงั และหลงั คาเถาวลั ยท ุกทิศ มกี อนหนิ ขนาดใหญ โผลงอก อยใู นกลางสองกอ น แลเหน็ จับเขยี วไปดวยตะไครน ํ้าและเฟรน ตลอดจนพวกไมลม ลุกทอี่ าศยั ขนึ้ อยใู นบรเิ วณใกลแ องนํ้าชอุมเปนหยอ ม คะหยน่ิ ก็ช้มี อื และรองล่ันออกมาอยา งดใี จ “พบแลวนาย! แหลง นํ้าซบั อยูโนน !” ทงั้ คณะทก่ี ําลงั อีบัดอีโรยกะปลกกะเปล้ีย ก็ต่นื เตน ยนิ ดขี น้ึ ในบัดนัน้ คะหยนิ่ ลากบญุ คําซง่ึ แบกหามคูกนั พาว่ิงล่ิวตรงเขา ไป คนอ่ืนๆ กพ็ ลอยว่งิ ตามเขา มาดว ยราวกับจะแลเหน็ ขุมทรัพย มหาศาล เสียงเจา กะเหรย่ี งหลม ชางหัวรอรา ชี้โบช้เี บใ หท ุกคนดวู านเสนห จ ันทรท ่ีขนึ้ อยรู ิมๆ ขอบ แองนา้ํ ใส มขี นาดกวา งประมาณสามสตี่ ารางวา ในระหวา งแนวขนาบหนิ สองลกู ราวกับจะเปน หลกั ปกไวใ หเหน็ สลบั ไปกับดอกกระทอื อันมสี ีแดงคลาํ้ ตัดความเขยี วสดของใบ คะหยนิ่ ผแู ลนเขามาถงึ กอนเปนคูแรกพรอมบญุ คาํ ไมฟง เสยี งวางหาบลงทิง้ กายลง นอนพงั พาบ จมุ หนา ลงไปในแองนา้ํ ตนื้ ๆ นัน้ ทันที บญุ คาํ กับพวกลกู หาบอ่นื ๆ กป็ ราดเขาไปทาํ อาการอยางเดยี วกันดว ยความกระหายนํา้ แตแลว ทนั ทนี น้ั เอง ขณะทร่ี พินทรและกลมุ นายจางเรง รดุ เขามาถงึ คะหยนิ่ ผูจุมหนา ลง ไปในน้ํากอ นคนอืน่ ๆ ก็เงยพรวดกระโดดโหยงรอ งวากลน่ั ออกมาอยา งตระหนกตกใจขดี สดุ ชมี้ อื โวยวายไมเ ปน ภาษาลงไปในแองนาํ้ แคบๆ มรี ะยะนํา้ ลกึ เพียงศอกเศษน้นั ทกุ คนจอ งมองลงไปตามอาการช้ีบอกอยางลนลานของอดตี นกั เลงโตหลมชา ง แลว แทบผงะหลัง ความกระหายตองการนาํ้ จากแองทแ่ี ลเหน็ อยนู ั้น สะดดุ ชะงักลงชว่ั ขณะ เพราะความใสประดจุ ตก๊ั แตนของนา้ํ ในแอง และเพราะระดบั อนั ตน้ื เพียงนดิ เดยี ว ทํา ใหม องทะลุลงไปเหน็ พื้นหนิ ปนกรวดเบ้อื งลา งไดอยางถนัด อะไรชนิดหนงึ่ นอนเงยี บสงบนงิ่ อยู ภายใตแ อง นีน้ นั้ สัณฐานลักษณะของมัน...เปนรางกายของสิง่ ท่ีเคยเปน มนษุ ย! มองผาดๆ รา งน้นั เปนสีนํ้าตาลคลํ้า กลนื กับสีพ้นื ของหนิ ใตแองนา้ํ หรือมฉิ ะน้ันกค็ วร จะเปนสว นหนงึ่ ของกนแอง หนั ศีรษะไปตามแนวยาวของรูปแอง ทางดา นตะวนั ตก ปลายตีนช้ไี ป ทางตะวนั ออก มอื เหย่ี วหนงั หุมกระดกู ท้ังสองประสานไขวก ันวางไวบ นอกอยา งสงบ “ศพคน!” ใครคนหนง่ึ หลุดปากออกมาเบาที่สดุ จากลาํ คออนั ตบี ตนั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2129 “พระเจา ไปยงั ไงมายังไงกันนี.่ ..ศพใคร มาแชจมอยใู นแอง นไี้ ดอยางไร ตง้ั แต เม่อื ไหร?” มาเรยี อุทานอยา งลมื ตวั จองตาไมก ะพรบิ เชษฐากบั รพนิ ทรก ท็ รดุ ตัวลงกมจอ งผานผิว น้ําลงไปอยางพินจิ พจิ ารณา “ชว ยกนั ดใู หด ี ซากศพ หรอื วา กอ นหนิ ท่มี ลี กั ษณะใกลเคียงกันแน” หัวหนาคณะกลาวโดยเรว็ คนอ่นื ๆ ที่แตกผงะไปแตแ รก ก็เขา มามุงลอ มอยูร อบขอบ แองทกุ ดา น “ศพแนๆ ไมมที างจะเปน อยา งอื่น ศพตายซาก!” ไชยยนั ตร องลัน่ ขณะทกี่ ม ลงไปดูเกอื บจดผวิ นํา้ พรานใหญไมเ อยคาํ ใดท้ังสิ้น คอยๆ จุมมอื ทง้ั สองลงไปในนํ้าทางดานปลายตีนของรา ง นนั้ แลว จบั ขอ เทาทง้ั สองไว เหลอื บตาเมม ปากดหู นา คณะนายจาง อง้ึ ไปกึง่ อึดใจ ทกุ คนอา นสีหนา เขามาเปน ตาเดยี วเหมือนจะถามและแทนคําตอบ...จอมพรานคอ ยๆ ออกแรงลากซาก โดยการฉดุ จากขอ เทา ทงั้ สองขึ้นมานอนแข็งท่อื ใหทกุ คนเหน็ ถนัดอยูบนพน้ื รมิ แอง มันเปน ซากศพของมนษุ ยจริงๆ! แมจะถูกลากข้ึนมาแลว กค็ งนอนแขง็ เปน ทอ นไมอ ยู ในลกั ษณะอาการเดมิ กบั ที่จมแชอยใู นแอง รางนั้น เปน ชายในวยั 50 เศษ สงู ประมาณ 6 ฟุต หนงั สนี าํ้ ตาลคลา้ํ หุมกระดกู เหมือน ศพท่ที ํามัมมไี่ ว หนา ผากสงู แกมตอบ ทกุ สว นสดั ของรางกายยงั อยคู รบถวนไมมีสว นใดบุบสลาย ไปทั้งสิ้น นงุ หมดว ยผา เปลอื กไมสคี ลํ้า มีลูกประคาํ และสรอ ยตาเสือคลองอยทู ค่ี อ ศีรษะโลนเกลยี้ ง ทกุ สว นประกอบหรือผิวกาย อยใู นสภาพเกราะแกรง ราวกับจะกลายเปนหิน หรอื มฉิ ะนนั้ ก็ไมเ นื้อแขง็ ทห่ี มกดนิ มานานนบั ศตวรรษแบบเดยี วกับซากฟอสซิล ดารนิ ดเู หมือนจะเปนคนสุดทา ยท่เี ดนิ ออมจากดา นศีรษะไปทางปลายเทา เพ่ือพิจารณา ใหเหน็ ถนัดขน้ึ พอสายตาแลไปพบใบหนา นน้ั แพทยส าวนักมานษุ ยวทิ ยาก็เขา ออน ตาเหลอื กกวาง ซวนเซถอยผงะออกมามอี าการเหมือนจะเปนลม รพนิ ทรบังเอญิ หนั ไปเหน็ สีหนา อันบอกอาการ ช็อกเชนนน้ั กค็ วา แขนประคองไวทันกอนท่หี ญงิ สาวจะลมลง “คุณหญงิ ! เปนอะไรไป?” หลอนหลบั ตา มอื หน่ึงจับไหลของเขาไวแ นน พยงุ ตวั ไวไมใ หลม อกี มือหนง่ึ ชีบ้ ยุ ใบ ไปทางซากศพนัน้ กระซบิ ออกมาเหมอื นคนกําลังจะสน้ิ ใจ “ไอค นคนนน้ั ...ไอศ พ หรอื ไอผ ีน่นั ...” “ทําไมครบั ?” “มันเปน คนเดยี วกบั ทีโ่ ผลหนาออกมาใหฉ ันเหน็ เมื่อก้ีน!ี้ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2130 รพินทร ไพรวลั ย ตัวแขง็ ทื่อแทบจะรอ งอะไรออกมาดงั ๆ หันไปทางศพตายซากลกึ ลบั ทีค่ ณะพรรคพวกทกุ คนกาํ ลงั มงุ ดอู ยู แลวหนั กลบั มาจองหนาหลอ นอกี ครง้ั ระหวางน้ี คนอ่นื ๆ ยงั ไมท ันหันมาสงั เกตอาการของท้งั สอง “เขาไปพิจารณาดูใหแ นซ คิ รบั มันจะเปน ไปไดอ ยา งไร” “ไมจาํ เปน ถงึ จะดยู ังไง มันก็เปน คนเดยี ว หรือศพเดยี วกนั นแ่ี หละ ผดิ กันแตเ มอ่ื กี้นม้ี ัน เดินได มนั กวักมอื เรียกฉนั ได ฉนั บอกแลว วาจํามันไดต ิดตาทีเดยี ว จําไดแ มกระทง่ั ลูกประคําท่ี แขวนอยบู นคอ รปู รา ง ลักษณะ ใบหนา อนั เดยี วกนั ทุกอยาง!” หลอนบอกดว ยเสยี งสะทานส่ัน ยกมือปด หนา ไมย อมหนั ไปดอู ยเู ชน นัน้ จอมพรานมี ความรูสกึ อนั ไมอ าจกลาวไดถ กู ในขณะนี้ หันไปรอ งเรียกเชษฐาเบาๆ หวั หนาคณะผละความสนใจ จากศพ หนั มาพรอ มๆ กับไชยยนั ตและมาเรยี กเ็ หน็ พรานใหญพยักหนาเปน สัญญาณเรียกมา จึงพา กนั เดนิ ตรงเขา มาดว ยความแปลกใจ ทิ้งใหก ลมุ พรานพ้นื เมอื งหอ มลอ มศพตายซากอยตู ามลําพงั “นอยเปน อะไรไป?” พี่ชายถามอยา งแปลกใจ เมอื่ เหน็ นอ งสาวน่งั เอามือปด หนา กายสั่นเทาอยู โดยมีจอม พรานยืนอยูใ กลๆ ดารินยงั ไมอาจพดู คําใดไดในขณะนนั้ รพินทรจ งึ กระซิบแผวเบาบอกใหค ณะ พรรคพวกทราบถงึ ส่งิ ทีน่ กั มานษุ ยวทิ ยาสาวบอกกบั เขา ไชยยนั ตถึงกบั ตาเหลอื กรอง “เฮย ” ออกมา อยางลืมตัว สว นเชษฐาและมาเรยี ยนื ตะลึง หวั ใจแทบจะหยดุ เตน ลงในบัดน้ัน มาเรยี กรากเขาเขยา ตวั เพอื่ น สาวซักถามเรว็ ปรอื๋ “เปน ความจรงิ หรือ นอย?” ดารนิ เอามือออกจากการปด หนา นง่ั น่งิ เหมือนจะสาํ รวมสติสมั ปชัญญะ หนา ของ หลอนซีดเผอื ด ขณะน้ันเชษฐากับไชยยนั ตก็ประคองปก พยงุ ใหลกุ ขนึ้ ยนื ไชยยนั ตเ อามือองั ที่ หนาผากและซอกคอของเพื่อนสาว ถามมาอยางเปน หว ง “นอ ยไมส บายไปหรือเปลา รสู กึ เปน ยังไงบา ง” “ฉันไมไดเปน อะไรไปเลย เพยี งแตตกใจมากเทานน้ั และเด๋ยี วน้ีกร็ ูสกึ เปนปกตดิ แี ลว” หลอ นตอบเสียงแหบพรา ขอกระตกิ บรน่ั ดีจากไชยยนั ตไ ปดื่มหลายอกึ เหมอื นจะปลกุ เลอื ดอนั กาํ ลงั จับเปนกอ นแขง็ และกระตนุ ประสาทใหม ่ันคงขนึ้ แลว กา วเดนิ อาดๆ อยางบังคบั ใจ ใหก ลาหาญมาหยดุ ยนื จอ งพจิ ารณาศพตายซากน้นั อกี ครงั้ แตแลว กต็ อ งถอยหางออกมาอีกอยา ง ขวญั เสยี พรน่ั ใจเกนิ กวา ทจี่ ะระงับได ทกุ คนจอ งดูอาการของหลอ นเปน ตาเดยี ว “นอ ยตาฝาดไปใชไ หม?” เชษฐาเอย ข้นึ อยางระมดั ระวัง “ภาพของคนลึกลับทโ่ี ผลออกมาใหเ หน็ มนั หลอนติดตาอยู พอมาเหน็ ศพตายซากนเี่ ขา กเ็ ลยเหน็ ไปวา มันเหมอื นกนั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2131 แลว ทกุ คนก็ตวั เยน็ เฉยี บไปอีกครั้ง เม่อื นกั ผจญภยั สาวเลอื ดราชสกลุ ยืนยันดวยเสียงอัน ชดั เจนมน่ั คงทสี่ ดุ วา “ทแี รกก็คิดวาตาฝาดอยางพใี่ หญว า เหมือนกนั นน่ั แหละคะ แตเ ดย๋ี วน้ยี ง่ิ แนใจทสี่ ุด ดวง หนา ชนดิ นแ้ี หละ ที่โผลใ หนอ ยเหน็ เม่ือครใู หญนีต้ รงซมุ เถาวลั ย ยกเวนแตคนลกึ ลบั คนน้ันจะมี หนาตา และเครือ่ งแตง กายเหมือนกับศพซากนแ้ี บบเดียวกบั ลูกฝาแฝด” ทั้งคณะเงยี บกริบ บงั เกดิ อาการสะบัดรอ นสะบดั หนาวข้ึนมาเหมือนจะจบั ไข แลว เชษฐากห็ วั เราะข้นึ เบาๆ ทําลายความเงยี บ สน่ั ศรี ษะชาๆ อยา งไมเหน็ ดว ย “มันจะเปน ไปไดอยา งไรนอย นม่ี ันเปนศพตายซากทต่ี ายมานานแลว คนท่ีไมมคี วามรู ในทางแพทยห รอื มานษุ ยวทิ ยาอยางพี่ หรือใครๆ พวกเรา กจ็ ะบอกไดวามันตายมานาน จนกระทงั่ เนอ้ื หนังตลอดจนสวนประกอบอืน่ ๆ แทบจะกลายเปน หนิ ไปหมด ลักษณะของมนั แบบเดยี วกับ มมั ม่ี อาจเปน รอยหรือพันปขน้ึ ไป สวนคนลึกลบั ท่โี ผลอ อกมาใหน อยเหน็ มนั จะตอ งเปน คนมี ชวี ิต” “นอยกบ็ อกไมถูกเหมือนกนั คะ พใี่ หญ แตย นื ยันไดอยางเดยี ววา ลกั ษณะหนา ตาและ สว นประกอบอื่นๆ มนั เปน อนั เดียวกนั ทุกอยา ง แมแ ตลูกประคาํ ทแ่ี ขวนอยนู นั่ ” “เธอคงไมเขาใจวา ศพตายซากท่ลี กุ ขนึ้ มาจากท่ีใดทห่ี นง่ึ เดินไปปรากฏรา งใหเ ธอเห็น แลว หลงั จากนนั้ ก็หลบหนมี านานแชอยใู นแอง น้าํ น่ี งนั้ ไมใชหรอื ” มาเรยี ถามมาเสยี งปราๆ สหี นาปน ยาก รวิ้ รอยของความขนลุกขนพองปรากฏใหเหน็ อยู ในแววตาสีหนาอันเบกิ โพลง “กอนอื่น ขอ แรกทีส่ ุด เราควรจะมาวนิ จิ ฉยั กนั วา ศพน้ีมาแชอยใู นแองน้าํ น้ไี ดอ ยา งไร ต้งั แตเ มอ่ื ไหร และมันเปน ศพท่ตี ายนกั สักแคไหน” เสยี งหา วๆ ของไชยยนั ต รพนิ ทรตรงเขาไปสํารวจดบู รเิ วณโดยรอบของแองน้ําแหง นัน้ อยา งละเอยี ดถถี่ ว นทสี่ ดุ พรอมกับคนของเขาทชี่ ว ยกนั ตรวจคน รองรอย แตก ็ไมไ ดห ลกั ฐานใดๆ ทั้งสน้ิ บริเวณโดยรอบเปน พื้นแหงแข็ง ทางดา นคณะนายจาง ดารนิ ก็ใชความรใู นทางแพทยแ ละผเู ชยี่ วชาญทางดานฟสิกส กบั มานุษยวทิ ยาของหลอน ตรวจศพอยา งระมัดระวัง เมอื่ รพนิ ทรกับพวกพรานยอนกลบั เขามา รวมกลมุ เขากเ็ ห็นแพทยสาวนักมานษุ ยวทิ ยา กาํ ลังใชม ดี โบวี่ของเชษฐา ทดลองขดู ทบ่ี รเิ วณปลาย ตนี ศพ ซ่งึ มันมีลกั ษณะไมผ ดิ อะไรกับขดู ไมท อ น อันมเี นอ้ื ไมเหนียวแขง็ แกรง เคา หนา และแววตา ของดารินสอใหเห็นชดั ถึงความประหลาดใจระคนพรนั่ ใจอยางไรบอกไมถ ูก “พบอะไรบา งไหม?” เชษฐาหนั ไปถามพรานใหญ รพนิ ทรปาดแขนเส้อื ปายเหง่อื สน่ั ศีรษะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2132 “ไมไดรอ งรอยอะไรเลยครบั ” “แลวคุณมีความเห็นอยา งไรเก่ยี วกบั ศพท่เี ราพบแชอยใู นแอง นาํ้ แหง น”้ี “ผมอยากจะทราบสภาพของศพน่ีกอน” เขาพดู ขรึมๆ จอ งไปทางดารนิ เหมอื นจะขอความเหน็ นักมานษุ ยวิทยาเคาะสันมดี แรงๆ สองสามคร้ังไปทหี่ นาแขง ของศพ เสยี งมันดงั โปกๆ เหมอื นเคาะทอนไม แลว หลอ นก็ยนื ขน้ึ เมม ปาก “พ่ใี หญเ ขา ใจถูกแลว ศพตายมานาน อาจเปนพันป ความแกรงและคงรูปของศพอาจมา จากกลวิธีอาบยาแบบมมั ม่ี มตี ัวยาชนิดหนึ่งซึมซาบอยใู นศพ ทําใหส ตั วใดๆ ไมก ลาเขาแตะตอ ง แมแ ตพ วกแมลงหรอื ปลวก ลักษณะของศพกลายเปนหินไปเสยี แลว มนั จะมคี ณุ คาในทางฟส ิกส และวทิ ยาศาสตรอีกหลายตอ หลายแขนง ถาเราสามารถสงซากนี้เขาหอ งแล็บได ฉันกไ็ ดแ ต สนั นษิ ฐานเทา นน้ั เพราะปราศจากเครื่องมอื ตรวจสอบ บอกไดอยางเดยี ววามนั เปน ลักษณะของศพ ตายซาก ท่ีผดิ แปลกไปจากศพมมั ม่ขี องอียปิ ตอ ยา งทีเ่ คยเห็นมา” “พันป! ” มาเรียอทุ าน หอ ไหลล ง กวาดมองไปรอบๆ แอง “ฉนั ไมมีความรูใ นทางฟสิกส ไมรูเร่ืองมานุษยวิทยา แตฉ นั กพ็ อจะมีความรใู นภูมิ ประเทศของปา รับรองไดว า แอง น้ํานม้ี ีอายเุ พยี งไมถ ึงรอยปเทาน้นั มนั เปนส่ิงท่ธี รรมชาตทิ ําให เกดิ ขึน้ และเปลีย่ นแปลงไดในชว งระยะสน้ั ๆ เพราะฉะนัน้ มันจะตอ งไมเปน แหลงดัง้ เดมิ ทศ่ี พนี้ นอนอยแู นๆ ศพเกา แกโ บราณจริง แตมนั จะตอ งมอี ะไรชนดิ หนงึ่ เพิง่ จะเคลอ่ื นยายศพใหม าวางอยู ในน้ีเม่อื ไมน านนักนเ่ี อง มิฉะนั้นมนั จะไมน อนแชนา้ํ ตน้ื ๆ ใหเราเหน็ อยา งน้ี เพยี งแค 5 – 6 สบิ ปก็ จะตองจมดินหายไปแลว อยากจะยนื ยนั เสยี ดวยซา้ํ วา มนั เพง่ิ จะอยใู นแอง นา้ํ น่เี พียง 2 – 3 วันเปน อยางชา มิฉะนน้ั ตะไครนาํ้ ก็ควรจบั ศพบา ง หรือคุณคดิ อยา งไร ไพรวลั ย? ” ประโยคหลงั หลอนหันไปถามพรานใหญโ ดยเร็ว สหี นา งงงันไปหมด รพนิ ทรเ องก็ตก อยใู นอาการเดยี วกัน พูดเสยี งแหบตํ่า “ผมมคี วามเหน็ เชนเดยี วกบั คุณ เมย? ” “แลว ศพน้ีมาอยใู นแอง น้ํานไ้ี ดอ ยางไร?” ไชยยนั ตถามโพลง ขน้ึ กับทกุ คน ความเงยี บชนดิ แทบไดย ินเสียงหวั ใจเตนอีกครั้ง ใน ท่สี ดุ รพนิ ทรก ไ็ หวตวั ควกั บหุ รีอ่ อกมาจุดสบู เปนตวั แรก “ผมอยากจะทายตามความเหน็ ของผมวา เดมิ ทีศพอาจอยทู ี่ใดทห่ี นึ่งในละแวกใกลเคยี ง นี้ บางทอี าจเปนสุสานของคนสมัยโบราณท่ีเคยอาศยั อยูใ นถนิ่ น้ี แลวสัตวมันไปพบเขากค็ าบมาที่นี่ อาจคาบมาหมายที่จะแทะกิน แตเ มอ่ื กินไมไ ดจ ึงท้ิงซาก กเ็ ลยกลงิ้ ตกลงไปในแองนาํ้ ” “หรอื ไมงน้ั กเ็ ดินลงไปนอนแชเอง เมอื่ สกั ไมกน่ี าทกี อนหนาทเ่ี ราจะเดนิ มาถึง!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2133 เสียงดารนิ พึมพาํ ออกมาอยา งแผว เบาท่ีสดุ เหมอื นจะพดู กับตนเอง หอไหลลงอยา ง สยดสยองพองขนท่ีเกดิ ขนึ้ อยางลึกลับ “เหลวไหล นอ ย!” พช่ี ายหนั มาดุ “คะ พ่ใี หญ นอยเองกร็ ตู วั วา เดย๋ี วนี้ นอ ยพดู เหลวไหลหรือคิดเหลวไหลไปสารพัด อยาง เกี่ยวกบั ทกุ ส่งิ ทุกอยา งในดงดาํ ทเี่ ราเผชญิ กนั อยู และนับวนั นกั วิทยาศาสตรอยางนอย ก็อาจ กลายเปน บญุ คําหรอื คะหยน่ิ ไปอีกคน สงิ่ แปลกประหลาดมหศั จรรยต า งๆ ทม่ี ันเกดิ ขนึ้ ใหเ ห็น นอกเหนอื พิสดารไปกวา กฎของดารวนิ มนั กาํ ลงั ทําใหน อ ยตองถอยหลงั เขาคลอง เดย๋ี วนไี้ มม คี วาม มนั่ ใจอะไรสกั อยาง ออกซเิ จนหนึง่ สวนกับไฮโดรเจนสองสวน อาจจะไมใชน้ํา อยางที่เราเรยี นมาก็ ได” แพทยส าวราชสกลุ ตอบมาออยๆ อยา งนาสงสาร ทาํ หนา เหมอื นจะรองไห และทกุ คนก็ ไมม ใี ครสามารถเห็นคาํ พูดของหลอนเปนเรอ่ื งขบขัน โดยไมจ ําเปน จะตองเตอื นกนั เลย ทกุ คนยอมตระหนักดวี า นาํ้ ในแอง น้าํ นั้นไม ปลอดภัยสําหรบั ท่ีจะดื่มกนิ เสียแลว เพราะศพตายซากทลี่ งไปนอนแชอ ่มิ อยู “วาแตจะทํายังไงกันดี นํ้าน่เี ห็นจะใชป ระโยชนอ ะไรไมไ ดเสยี แลว ” เชษฐาถามขึ้น รพนิ ทรส งภาษากบั คะหยนิ่ สองสามคําก็บอกวา มีแหลง นาํ้ อยูใ กลๆ นี่อีก “เอา! บุกตอ ไป” หัวหนา คณะพดู เสียงหนกั ๆ พวกพรานพ้นื เมืองสาปแชง สบถสาบานกันพึม ดวยความ ผิดหวงั “แลว ไอผ ตี ายซากนี่ละ จะทาํ ยังไง?” ไชยยนั ตถาม มองดูซากน้ันอยางไมสูจ ะสบายใจนกั “ทงิ้ มนั ไวน ีแ่ หละ เราไมม ีเวลาพอท่ีจะจัดการยงั ไงกับมนั ไดท ง้ั ส้ิน” ทง้ั คณะผละจากแอง น้ํานั้น รุดหนาตอไปอยา งเสียดาย คะหยนิ่ คงทาํ หนาที่นาํ ทาง คน หาตอ ไป แตแลวออกเดนิ กนั มาไดเ พยี งครูเดียว พรานใหญผูเดนิ ตามหลงั อดตี นายบานหลม ชาง กร็ อ งทกั บอกมาอยา งสงสยั วา “คะหยน่ิ ! ปนของเจา ไปไหนเสยี แลว ?” คะหยน่ิ หยดุ ชะงกั กกึ เอามอื ปายไปท่ไี หลอีกขางหนง่ึ ทําหนา เลกิ ล่ัก แลว รองออกมา อยา งตกใจวา “ตายละนาย! คะหยน่ิ วางปน ลมื ไวท กี่ อนหนิ รมิ แอง น้ําน่นั เอง!” “ไอค ะหยิ่น ไอช ิบหาย เอง็ ลมื ปนกเ็ หมือนเอ็งลืมหวั ของตวั เอง!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2134 บญุ คาํ ดาเอด็ เหวย่ี งหาบลงจากไหล ถบี พลก่ั เขาใหท ก่ี ระเบนเหน็บ เชษฐากบั ไชยยนั ต ผเู ดินอยูเ บือ้ งหลงั เห็นอะไรเอะอะโวยวายกนั ลัน่ กร็ องถามมาดวยความสงสยั แลว กร็ ูเ รอ่ื งดวยความ หวั เสยี ครึ่งเดอื ดคร่ึงขัน “ไป! วิง่ กลบั ไปเอามา โชคดเี หลือเกนิ ที่เดมิ มายังไมหางนัก บญุ คําไปเปน เพอื่ นมนั ดว ย พวกเราจะหยดุ รออยทู นี่ ่แี หละ” หวั หนา คณะออกคาํ ส่งั คะหยน่ิ หนา มอ ยเกาหวั ยิกๆ ดา ตัวเองแลวออกเดนิ ยอนรอยกลบั ไปยงั ทางเดมิ โดยมี บุญคาํ ดาโขมงโฉงเฉงเดินเปน เพ่อื นไปดว ย ทงั้ ขบวนหยุดพกั รอกันอยทู ่ีเดิม ครูใหญต อมา ก็ไดย นิ เสียงฝเ ทา วง่ิ หอ แขง กนั มาชนิดปาแตก พรอ มกับเสียงตะโกน โวยวายล่นั ทุกคนสะดุงหนั ขวบั ไป เห็นคะหยนิ่ กับบญุ คาํ กวดแนบตรงเขา มาอยา งไมคิดชวี ิต หนาตาแทบไมเ ปนผูเปน คน รพนิ ทรก ับเชษฐาเผนพรวดออกไปสกดั หนา ควา ตวั ไวไ ดค นละคน “อะไรกัน เกดิ อะไรขึน้ ?” “นาย ไอผีตายซากนั่น...” ท้งั สองกระหดื กระหอบ ฟง แทบไมเ ปน ภาษา มอี าการเหมือนจะช็อก “ทาํ ไม?” รพินทรตะโกนสุดเสยี ง เขยา ตวั โดยแรง “มนั มันลกุ ขนึ้ เดินหายเขา ปาไปแลว รอยตนี เปย กนาํ้ ของมนั เห็นยาํ่ เปนทางเขา ดงไป มันเดนิ ไปแนๆ นาย!!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2135 77 ช่ัวขณะหนงึ่ ทค่ี ณะทงั้ หมดยนื นง่ิ เหมอื นถกู สาปใหเปนหนิ แทบไมเ ชอ่ื หูตนเอง จาก เสยี งโวยวายบอกเลาฟง ไมเปน ภาษานัน้ ทกุ คนมาไหวตัวกต็ อ เม่ือมาเรยี ผไู มร เู ร่อื งถามเร็วปร๋อื ขน้ึ ดารินอธบิ ายใหแหมมสาวฟง ในคาํ บอกเลาของบญุ คํา กับคะหย่นิ แหมม สาวรองล่นั “อิมพอสซิเบิล!!” และหลงั จากนน้ั ตัวมาเรยี เองกย็ ืนตะลึงไปเชน เดียวกับคนอืน่ ๆ เชษฐาเขา มาจบั ไหลบญุ คํา ผกู ําลังหอบตัวโยนกดแนน ดวยมอื อนั แขง็ แรง เหมือนจะ สะกดใหตาพรานเฒาหายตน่ื เตนตกใจลง แลวถามดวยเสียงอันหนกั แนนม่นั คงเปน ปกตทิ ีส่ ุด “บุญคาํ เราเปน ผูใ หญแลวนะ แลวกเ็ ปน พรานใหญทส่ี ุดรองลงมาจากรพนิ ทร เอาละ ระงับความตกอกตกใจลงเสยี และตง้ั สตใิ หด ีท่สี ุด...” “ครบั นายใหญ ครับ...บญุ คํารสู ึกดแี ลว ...” แกพยักหนา สาํ ลักออกมา เหน็ แตตาขาวที่ลอกแลกอยไู ปมา “ศพตายซากนน่ั หายไปแลว ง้ันหรอื ?” “คะ – ครับ มัน ปะ – ไปแลว” เสียงของแกตดิ อา งกุกกกั ไมเ คยมีครงั้ ใดที่บุญคําจะตกอยใู นอาการเชน น้ี “เขา ไปพจิ ารณาดูใหถ ถี่ วนหรอื เปลา วา มนั หายไปไดอ ยางไร หรอื พอมองไปไมเ หน็ มันนอนอยูทเี่ ดิม กว็ ิ่งตาแหกมาน”่ี “บุญคําเขาไปดูจนใกลเ ลยครับ นายใหญ ดตู รงท่ีมนั นอนอยูแ ตแ รกแลวกม็ องหารอย ไปทวั่ ๆ ใหบ ญุ คาํ ตายอยาใหเ ห็นพระเถอะ! รอยมันลุกข้นึ แลวเดินหายเขา ปา ไปจรงิ ๆ” หวั หนา คณะสน่ั หนา อยา งเดด็ เดยี่ ว “เปนไปไมได บญุ คํา ไอผ ีตายจะมาเปน พนั ปนน่ั จะลกุ ขึ้นมาไดอ ยางไร ถาแมวา หายไปจากทนี่ นั่ จรงิ กต็ อ งแปลวามอี ะไรชนดิ หนึ่งมาเคล่อื นยา ยมนั ไป อาจเปน สตั วอะไรยอ งมา คาบไปตอนทพ่ี วกเราคลอ ยหลงั มานี่ ทําไมไมด ูใหท่วั ทาํ ไมถงึ ว่งิ ตาแหกมาอยา งน”ี้ “ถามคะหยิน่ !...” ตาพรานเฒา เสยี งส่นั ไปหมด ชมี้ อื ไปทางเจา นายบา นหลม ชาง ซ่ึงบัดนหี้ นาตาแทบไม เปนผเู ปนคน “บุญคํากพ็ ดู อะไรไมถ ูกแลว บุญคําตรวจดจู นทว่ั ตรวจดีที่สดุ แรกกน็ ึกวา เสอื มันยอ ง มาคาบ แตไมม ีรองรอยเลยมีแตรอยดนิ เปย กน้าํ ของมนั ยา่ํ เปนทางไป นายใหญรูดคี นอยางบุญคาํ ไม เคยพดู โกหก ไมเคยกลวั อะไรมากอน แตค ราวนบ้ี ุญคาํ หัวใจกาํ ลงั จะหยุดเตน” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2136 วา แลวแกก็หลบั ตาลง ทาํ หนา เหมอื นจะตายเอาจริงๆ เชษฐาเมม ปากแนน ขมวดคว้ิ ยน หนั ไปจอ งหนา พรานใหญ ผูบดั นี้ยังยนื นง่ิ เหมอื นปราศจากชีวติ เอยเรียกนามเขาดว ยเสยี งหนกั ลกึ พรานใหญไ หวตัว แลวบอกสนั้ ๆ วา “ไปดูกันเถอะครบั ” ขาดคํา เขากส็ าวเทา โดยเรว็ นําหนา ลว่ิ ไปกอ นอยา งรีบรอ น ทุกคนกว็ ่งิ ตามหลังมาหมด ท้ังคณะ พวกลกู หาบทงิ้ กองสัมภาระไวตรงน้นั เอง มแี ตป น ทีต่ ิดมือกนั มาเทานัน้ แลว ตางกห็ ยดุ ชะงกั กกึ อยกู บั ทไ่ี ปอีกครั้งเมือ่ มาถึงบรเิ วณแอง น้ําทเี่ ดมิ ทกุ สายตาทพ่ี ุง ปราดไป แลไมเ หน็ ศพตายซากอันจําไดวา รพนิ ทรลากขนึ้ มานอนอยบู นพ้นื รมิ หนิ ใหญด านซา ยมอื แลว กว็ ิง่ พรูกนั เขา มาทง้ั คณะ ชว ยกนั พจิ ารณาหารอ งรอยตามพน้ื บรเิ วณน้นั อยาง ละเอียดถี่ถวนทสี่ ดุ ดว ยใจเตน ระทึก ทกุ สิ่งทกุ อยางตรงตามคาํ บอกเลา ของบุญคํากบั คะหยน่ิ ไมมี ว่ีแววของอะไรจะแทรกแซงเขา มาทงั้ ส้นิ รอยเปยกนาํ้ ของซากศพที่พรานใหญลากข้นึ มาแตแ รกมี รอยเคลื่อนจากที่ พอเหลอื ใหเ ห็นจางๆ แตก็ไมอ าจวนิ ิจฉยั ไดว า มันเคล่อื นท่ีดว ยตวั ของมนั เอง หรอื วา มอี ะไรมาแตะตอ ง พ้นื รอบดานแข็งแหง เสยี จนไมทง้ิ อะไรไวใ หส ังเกต รพินทรกม ลงพิจารณาที่รอยน้นั อยา งพยายามใชความใครครวญ และความสามารถ ของเขาท้ังหมด หนาผากยน เต็มไปดว ยรวิ้ รอยกังขาสุดทจี่ ะกลา ว และทุกคนมองมาทเ่ี ขาเปนตาเดยี ว เพอ่ื รอการวนิ จิ ฉัย ตอ มาเขากโ็ บกมอื เปนสัญญาณใหค นอ่นื ๆ แอบรวมกลมุ กนั อยเู ฉพาะทห่ี นงึ่ เพือ่ สะดวกในการคนหารอย ตนเองกวาดมองชา ๆ ไปตามพื้นรอบดา นแลว ถอยหางออกมา อึดใจตอ มา กพ็ ยกั หนา เรยี กบญุ คํากับคะหยิ่นเขา ไปถามวา “ตรงไหนที่เหน็ วารอยตนี เปย กนาํ้ ของมนั เดินไป” สองคนหนั ไปพดู ปรกึ ษาหารอื กัน แลวบญุ คํากช็ ีต้ รงพื้นบรเิ วณเบอื้ งหนา เขา “นี่แหละครับ ตรงนแ้ี หละ ตอนท่บี ุญคาํ กบั คะหยน่ิ มาดู มันยงั เหน็ ไดร างๆ แตต อนนี้ มันคงแหง ไปเสียแลว เพราะพื้นแหง ผากมาก...” แลว แกกช็ ี้เลยตอ เขาไปในดงเถาวลั ย “โนน มนั บา ยหนา ไปทางโนน ” จอมพรานทรดุ ตัวลงอกี คร้ัง เอาน้วิ แตะดนิ คลาํ ดแู ลว สัน่ ศีรษะชาๆ อยา งมนึ งงไปหมด “ไมเห็นมีเคาเลย บญุ คํา” “แลวมนั กห็ ายไปละนาย” บุญคาํ ยอนถามมา พรานใหญค อ ยๆ ลุกข้ึนยนื เอาหลังมือเชด็ รมิ ฝป าก ขณะนั้นคณะนายจา งและลกู หาบ อื่นๆ ท่ียืนหลกี ทางรวมกลุมกนั อยูท างหนงึ่ กเ็ คล่อื นตรงเขามา “มีรอยเคลอื่ นไหว ตรงตําแหนงท่ีมันนอนอยูคร้งั แรกนนั่ เทา น้ัน...” เขาพมึ พํากบั ทกุ คนข้นึ เบาๆ ตายงั กวาดไปรอบๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2137 “แตรอยตนี อนั จะยนื ยันวา มนั เดนิ ไปเองตามที่บญุ คําวายงั หาไมพบ ไมมหี ลักฐานอน่ื ใดทจ่ี ะใหส ันนษิ ฐานไดท ง้ั สิน้ มันลึกลบั เหลือเกนิ ” “แลว จะใหเ ขา ใจไดอยา งไร?” ไชยยนั ตพูดเหมอื นกระซบิ “ก็ยังไมมีเหตผุ ลอะไรมากไปกวาทีค่ วรลงความเหน็ วา สัตวม าเคล่อื นยายมันไป อาจ เปน เสือเขามาคาบ...” เขาพดู เหมือนจะไมมอี าการต่ืนเตนพศิ วง หรือสนใจอะไรมากนัก แตน น่ั มนั เปน อาการ เสแสรงเพ่อื ตดั กงั วล ขอ คดิ อยา งไมส บายใจของทกุ คนเสีย แลวก็แทบจาํ นนเมื่อมาเรยี แยงเสยี งสัน่ เครือวา “ไพรวลั ย ฉนั เชือ่ วาคณุ คงเหน็ ลกั ษณะการคาบเหยอื่ ของเสอื มานับไมถว นแลว ศพตาย ซากศพนนั้ ไมใ ชก อนเนื้อเลก็ ๆ ที่หนกั เพยี ง 2 – 3 กโิ ล ชนดิ ทมี่ นั จะคาบตดิ ปากนาํ ปลวิ ไปไดโ ดยไม ทงิ้ รองรอยอะไรไว กะประมาณคราวๆ วา นาํ้ หนกั ของซากไมต ํา่ กวา 60 กิโลกรัม สวนสงู รว ม 6 ฟตุ เสอื มนั เอาไปได แตม นั กต็ อ งลากไป เราควรเหน็ รอยของซากทถ่ี ูกลากไปกบั พืน้ ดวย จอมพรานฝนย้ิมแคนๆ “เมย บางทีคณุ อาจยังไมร ูวา เสือใหญมวี ิธเี อาเหยื่อของมนั ไป โดยไมท ้ิงรอ งรอยไวใ ห พบไดโดยวิธอี ันแยบยลท่สี ดุ การพาเหยอ่ื ของเสอื ผดิ กบั สงิ โตมาก เพราะสงิ โตจะใชวิธคี าบลากไป กบั พน้ื ธรรมดา แตเสอื ที่ฉลาด...ถา ไมต องการจะท้งิ รอ งรอย มันจะใชว ิธนี าํ เหย่อื ไปในลกั ษณะครง่ึ คาบครง่ึ แบก อยา วา แตศ พตายซากท่คี ณุ คํานวณนา้ํ หนักไวเ พยี งแคน น้ั เลย ววั หนมุ ฉกรรจท ง้ั ตัว น้ําหนกั 400 – 500 กโิ ล มคี อกกัน้ สูงต้ัง 6 ฟตุ มันยังสามารถนาํ ซากววั กระโจนขา มรว้ั หายออกไป ได โดยรั้วไมพ งั เลยแมแ ตน ดิ เดียว น่ยี อ มแสดงใหเ หน็ วา เสอื มวี ธิ ีเอาเหยอื่ ของมนั ไปไดใ นแบบทเ่ี รา แทบจะเชือ่ เสยี ไมได” “อะไรกัน ไมจ ริงมั้ง ทีค่ ณุ วา นั่นนะ ” แหมมสาวรอ งเสียงสงู “ถาคณุ ไมเชื่อผม แลวคุณจะเช่ือใครในเรอื่ งเชนน้ี ลองถามบญุ คาํ หรอื สางปาคนของ คณุ ดูวา เสือมีความสามารถในการนําพาเหย่อื ไดน า อศั จรรยเพยี งไหน” มาเรียหนั ไปซกั เพ่ือจะหาขอเท็จจรงิ ใหไดใ นคาํ บอกเลา อันหลอนไมเ คยพบเหน็ หรือ ไดยนิ มากอนน้ี ท้ังบุญคําและสางปายืนยนั เปนเสียงเดียวกนั “จรงิ นายแหมม เชอ่ื พรานใหญเถอะ สางปาเคยเหน็ เสอื ตวั หนงึ่ คาบควายตวัดขน หลงั พาเดนิ ไป” คนของหลอ นยืนยนั สนบั สนุนมา “ถามจรงิ ๆ เถอะ นายพราน คณุ แนใ จทส่ี ดุ หรือวา เสือคาบซากเจาผตี ายซากนนั่ ไป” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2138 ดารนิ กระซิบถาม นํ้าเสยี งจริงจงั ทุกขร อน จอ งหนาเขาโดยไมย อมเปลย่ี นสายตา เหมือนจะพยายามอานความรูสึก “ก็มันไมเปน เหตุทคี่ วรสนั นษิ ฐาน ดีกวา ทีจ่ ะคดิ วาเจา ผตี ายซากนน่ั ลุกขึน้ มาแลว เดิน ไปดวยตวั ของมันเอง งั้นไมใ ชหรอื ? หรอื คณุ หมอดารนิ กลาทจี่ ะมคี วามเหน็ วา มนั เดนิ หนไี ปเอง ภายหลังจากทพี่ วกเราคลอยหลงั ” หญงิ สาวนง่ิ งนั กลาวอะไรไมถูก เหตกุ ารณท่ีเกดิ ขึ้นเรียกไดว าหลดั ๆ นเ่ี อง หา งไมเ กิน 10 นาที นบั ตัง้ แตท ุกคนผละจากซากของมนั เพื่อจะเดนิ ทางตอ ไป พอยอนกลบั มาพบกับเหตกุ ารณ อนั ไมค าดฝน เหตุมหศั จรรยแปลกประหลาดมนั เกิดขนึ้ สดๆ รอนๆ และมาพบเหน็ หรอื รตู ัวตอส่งิ อันผดิ ปกติธรรมชาตชิ นดิ นี้ กเ็ พราะความบังเอิญที่คะหยน่ิ ถูกใชใหย อ นกลบั มาเอาปน ซึ่งมันลืมตง้ั ทิ้งไว หาไมเ ชน น้นั ทุกคนกจ็ ะไมรตู วั วา ศพตายซากมีอันเปนไปใหถ ูกเคลอ่ื นยา ยหายไปจากทเ่ี ดิม อยางลกึ ลับทสี่ ุด เชษฐาผจญกบั ปญ หาเพ่ือสรุปขอวินจิ ฉยั จนเสนข้นึ โปนทขี่ มบั สว นไชยยันตย อมรบั สารภาพกับตนเอง บังเกดิ อาการหนาวๆ รอนๆ ผดิ ไปกวา ทกุ ครง้ั พยายามจะทาํ ใจใหค ลอยตาม คาํ พดู ของพรานใหญ แตก ็โกหกตวั เองไปไมได สําหรบั พรานพ้ืนเมอื งทกุ คนไมตอ งสงสัย ตางพา กนั ขวัญเสยี ไปหมด สงั เกตเห็นไดจ ากแววตามองหนากนั เองลอกแลก “มันปรากฏรา งนอนแชนํ้าใหเราเหน็ อยูในแอง น้าํ ที่เราหวังจะพึง่ ...” ใครคนหนึ่งในกลุมนายจา ง ครางออกมาเบาๆ ท่ีสดุ เหมือนจะพดู กบั ตนเอง “แลว ถา สมมติวา ในแอง น้าํ ขา งหนา ดนั พบมนั ไปดักนอนแชนา้ํ อยอู กี อะไรจะเกดิ ขน้ึ บา ง “ขอใหเ รามาพบมนั อีกเถอะครบั ปญหาทเ่ี ราสงสัยท้ังมวลมันจะไดหมดสน้ิ ไป เพราะ ถา พบมนั อีกเม่ือไร เราก็ควรไดหลักฐานแนชดั ลงไปไดวา ท่มี ันหายไปจากท่ีนนี่ น้ั โดยวธิ ีใด ผมกลัว แตเพยี งมันจะสูญหายไปเสียเฉยๆ ท้ิงใหเ รางงเปน การบา นอยูนี่เอง” พรานใหญว า ดารนิ ครนุ คดิ กังวลหนักกวา ทกุ คน หลอ นขยบั ปากเหมอื นจะเอย อะไรออกมาอกี แต แลวกร็ ะงับเสีย เพราะเหน็ วาไมม ปี ระโยชน คงไมมใี ครหันมาสนใจกับถอ ยคําหรอื ความรสู ึกอนั รอนรุมกระสบั กระสายของหลอ นในขณะน้ีนัก เพราะทกุ สง่ิ ทกุ อยางอนั เปนความนา สะดงุ ใจคดิ นนั้ หลอนเปนผูร ูเ ห็นอยูคนเดยี ว ขณะที่หลอ นเหลือบไปเหน็ ชายลึกลับคนหนึง่ โผลหนา ออกมาจากซุม เถาวลั ย หลอ นเห็นอยูคนเดยี ว โดยไมม ีใครรวมเหน็ ดว ย จะยืนยันสกั เพียงใดวา ...มนั เปน ใบหนา เดียวกันกับศพท่ที ั้งคณะมาเหน็ นอนแชอยูคราวหลงั กย็ อมไมม ใี ครเช่ือ นอกจากเหมาวา หลอ นตา ฝาดจําคลาดเคล่ือนไปเอง ทั้งๆ ทีห่ ลอ นกลายนื ยันสาบานได มีเหตผุ ลทหี่ มอดารินจะเชื่อกับตนเองอยา งมั่นคงวา ศพน้นั เคลือ่ นไหวดว ยตัวของมนั เองได กค็ ือการมาพบมันสูญหายไปจากที่เดิมน่ันเอง เหตผุ ลขอ น้ียนั ตรงกันไดกับการทห่ี ลอน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2139 มองเหน็ มันโผลห นา เปนครงั้ แรก กอนทจ่ี ะมาพบนอนอยใู นแอง นา้ํ ถาแมวา มันเปน ซากดจุ ทอ นหนิ ตามสภาพอนั ควรเปนไปของมัน ไฉนเลยเลา มันจะโผลใ หหลอนเห็นในครง้ั แรก แลว กเ็ คลอื่ นตัว หายไปในครง้ั หลงั สดุ นไี้ ดอ ยางไร ขณะเดียวกนั หลอนก็ยอ นถามตนเองวา กถ็ า เปน อยางทห่ี ลอนระแวงหวั่นจริงไซร ไอ ผตี ายซากพนั ปต วั นน้ั มนั จะเคลอ่ื นไหวตวั ไดด ว ยระบบอะไร? ลกั ษณะทม่ี นั มาปรากฏตัว นอนแขง็ ท่ืออยใู นแองนาํ้ นนั่ ก็เหมือนกัน ทําไมถึงจะตอง เปน เชน นน้ั ทอ่ี ่นื มอี ยูถมไปทาํ ไมไมไ ปนอน ดนั มานอนในแองนา้ํ ที่ทุกคนมุงหาเพ่อื ด่ืมกนิ จะ เปนไปไดไ หม ท่ีน่ันเปน เจตนาประสงคร า ย แกลง ใหท กุ คนไมก ลาใชแ องน้ํา ท้งั ๆ ทกี่ าํ ลังอับจน ตองการนา้ํ เปน ที่สุด “มาตกลงกนั ไวกอนดกี วา ...” ในท่ีสุดหลอ นกเ็ อยขน้ึ พยายามบังคบั เสยี งไมใ หส น่ั “ถาเราพบมันอกี ในหนทางขา งหนา จะทํากันอยางไร?” “ก็ไมเหน็ จะยากเยน็ อะไรเลยน.่ี ..” พ่ชี ายเปนคนตอบ ย้ิมใหอ ยางปลอบใจ เขาเขา ใจความรูส กึ ของนอ งสาวไดดี “ถาเห็นมันกําลังเคล่ือนไหวไดอ ยา งทน่ี อ ยระแวง กก็ รอกลูกปน เขาไป ถา มันนอนแข็ง ทื่ออยางท่ีเราพบในแอง นํา้ นอยเปน หมออยแู ลวลองตรวจมนั ดใู หแ นๆ อกี คร้ังวา อะไรบางทท่ี าํ ให มนั เคลือ่ นไหวได แลวหลงั จากน้ันเรากฌ็ าปนกจิ เผามนั เสียใหเ ปนขี้เถา จะไดห มดกังวลวามนั จะ ยอ งไปนอนดกั หนาใหเราเหน็ อยอู ีก” “คะ ก็งายดี แตบ อกกลาวกอ น ถาพบเหน็ มนั อกี นอ ยอาจช็อกเปนคนแรก” หลอนกระซิบ ไมไดพดู เลน มาเรยี โอบแขนมาประคองหลงั กอดเบาๆ “ไมห รอก ทรี่ กั เธอไมใชคนขวัญออนถงึ เพยี งนน้ั ฉนั และพวกเราทุกคนรูดี” อยางคนุ เคยและตายดา นตอเหตกุ ารณอ ันเลวรา ยท่ีจะมาในรูปตา งๆ สารพดั ชนิด ไมมี ใครปรปิ ากถกเถียงหรอื วิตกวจิ ารณใ ดๆ ตอ ไปอีกใหเสยี เวลา สิ่งเดียวทจ่ี ะคาํ นงึ ถึงก็คอื ความ ปลอดภัยเฉพาะหนาเทาน้ัน ทงั้ หมดผละจากที่นนั่ ยอนกลับมายังตําแหนงสมั ภาระทท่ี ้งิ กองอยูแ ลว ออกเดนิ ทางตอ ไป แตแ นละ หลายตอ หลายคนอาจฟุงซา นอยใู นความคดิ ภายในตามลาํ พัง แมแต รพนิ ทร ไพรวัลย เอง ยกเวน แตว าจอมพรานใจเพชรอยา งเขา รางกายและจติ ใจ ถูกหลอหลอมมาเปนอันดแี ลวเทา นนั้ เชษฐา วราฤทธ์ิ เดนิ คุมอยูทา ยขบวนตามเคย เวลามนั จะผานไปนานสกั เทาใดเขาก็บอก ไมถกู เหมือนกนั ในสภาพของรางกายทเี่ คล่อื นไหวเหมือนจกั รกลนนั้ คร้ังแลว จะเปน ดว ยประสาท สวนท่ีหกหรือสงั หรณก ต็ าม หัวหนาคณะเงยหนา จากอาการทเี่ ดินกม อยนู ัน้ ขึ้นทันที เขารูส ึกเหมอื น หัวใจหยุดเตน ลงในบัดดล [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2140 ไชยยนั ตเ ปนคนรองร้งั ทา ย และบัดนหี้ า งจากเขาไปเบ้อื งหนา ประมาณ 10 กวา กา ว กาํ ลงั จะพน หนิ กอ นใหญที่งอกอยรู มิ ทาง สว นตวั เขาเองขณะนเ้ี ดนิ มาเพิ่งจะมาถึงขอบของโคกหิน อันปกคลมุ ดวยพุมไมเตยี้ ๆ ลกู น้นั ก็จงั หนาประสานตากนั เขา พอดีกับศีรษะของอะไรชนิดหนง่ึ ใหญขนาดกระบุงเข่ืองๆ ดําสนทิ แยกตะหากออกไปจากพุมพงสีเหลืองฟางทีป่ กคลมุ อยู ดวงตา เขียวเขมขนาดผลสมคูน้ันจอ งเขาอยูก อนแลว หา งขน้ึ ไปเพยี งไมเ กิน 20 ฟุต ปา ก็ดเู หมือนกบั วา จะ มดื วบู ลงในบดั นั้น ดงั่ วาตะวนั ดบั รางกายทํางานไปกอ นที่สมองจะทนั ส่งั มันมาจากสัญชาตญาณหลีกหลบภยั มากกวา สตบิ งั คบั หรอื โดยเจตนาต้ังใจใดๆ ท้ังส้นิ อดีตทา นทูตทหารบก พุงหลาวสดุ แรงเกดิ ขนานกบั พ้ืนไปเบ้อื งหนา พน จากตาํ แหนงท่ี ยืนอยู ทนั ทีทรี่ ูสึกวาอกกระแทกดนิ กป็ รากฏเสียงโฮกสนนั่ หวนั่ ไหว อานภุ าพแหง คํารนเสียงนนั้ แทบทาํ ใหประสาททงั้ หมดขาดวายโยงออกจากกนั พรอ มกบั รางขนาดมา ลกู ผสมซ่งึ เปนสดี ําปลอด ก็กระโจนพรวดถากแผน หลงั ของเขา ไดยนิ เสยี งลมอันเกดิ จากนํ้าหนกั ตวั พดั ผา นศรี ษะอยา งถนดั อุง เลบ็ ตีนมหมึ าคหู นา และกรงเขย้ี ว ตะปบขยา้ํ ไปบนแผน ดนิ ทร่ี า งกายของเขายนื อยเู มอ่ื พรบิ ตาท่ี แลว ฝุนฟงุ ตลบแผน ดินสะเทอื นเฮือก เขาพลกิ สะบัดเหวย่ี งตวั เอง ดวยกาํ ลงั ทีม่ อี ยูท ั้งหมดเพ่ือยา ยตําแหนงตวั เองใหเ รว็ ท่ีสุด อีกครงั้ โลกทัง้ โลกหมนุ ควา งไปหมด ทันทีท่มี นั รูแนวาตะปบเหยอื่ ผิด ไอโครง ดําไมไดแ วงกลบั แตเผนกระโจนไปเบ้อื งหนา และทา มกลางความอลหมานของคณะทัง้ หมดทห่ี นั มาเหน็ เหตุการณ ไชยยนั ตเ ปนบคุ คลแรกที่ มองเห็นภาพน้ันอยางถนดั ตา เพราะอยใู กลชิดกวาทกุ คน เขาฟาดไรเฟล ท่กี ําลงั แบกอยลู ง พรอมกับเหนีย่ วพรอมกนั ออกไปทั้งสองไก .600 ไน โตรฯ ระเบดิ ข้นึ เปนเสยี งเดยี วกนั ราวกบั ปน ใหญร ถถัง แลวคนยงิ กต็ ลี งั กาพลกิ ทอง ปน กระเด็น หลดุ จากมอื ไปทางหนึ่งกระสนุ ขนาด 900 เกรน ท้งั สองนดั ตดั พงเถาวลั ยและตน ไมข นาดทอ นแขน ขาดวนิ าศหกั พบั ลงระเนนดะเปน ทวิ ไป มนั ลอดชองทองของเสือใหญย ักษต วั นน้ั ไปหางฝา มือเดยี ว อํานาจแรงอัดของกระสุนทําใหมนั ซวนตวั เสียจังหวะกลางอากาศ ถลมลงมากลิ้งอยบู นพมุ เถาวลั ย ดว ยอาการชอ็ กชวั่ ไมถ ึงกลนั้ ใจ ดารินเหวย่ี งปน จากไหล แตส ายสะพายตดิ กระติกนา้ํ มาเรยี วาด .375 ของหลอน แลว ใครคนหนงึ่ ในจาํ นวนพรานพน้ื เมอื ง ก็รวนเรกระเจดิ กระเจงิ ผงะเขา ปะทะทาํ ใหพ ลอยเสยี จังหวะ รพินทรป ระทบั .460 แลวเขาก็รองสบถลั่นออกมาไมเปน ภาษา เพราะบงั ตดิ แผน หลังของคะหยนิ่ ชว งระยะเวลาอันแสนสั้นนี้ ทง้ั คณะเต็มไปดว ยความฉกุ ละหกุ ตั้งตัวไมท ัน ไอดํามหากาฬ ผงาดพรวดข้นึ มาไดอ กี ครัง้ พรอ มกบั กัมปนาทเสยี งที่ดังสะเทอื นดง และประหนง่ึ จะมีอะไรคอยบงการใหม นั ตระหนกั ไดด วี า การเผน หนีอยางรวดเรว็ ประการเดยี ว เทา น้นั ทจ่ี ะทาํ ใหม ันรอดพน จากปนของพรานใหญ รพนิ ทร ไพรวลั ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2141 มันกระโจนสุดพลงั ฤทธ์ิ กรวดดนิ และใบไมแหงอันเกิดจากตีนหลงั ทย่ี นั ตะกยุ กระจายสวนเขา ใสค ณะทัง้ หมด ราวกับใครเขวีย้ งดนิ ทง้ั กําเขา ใส เชษฐากระชากปน ส้นั ออกจากซองขางเอว แตมันเปน รวี อลเวอร .44 แมก็ นม่ั แบบซงิ เกิ้ลแอค็ ช่นั เขาจึงชา ไปอีกหน่ึงในสบิ ของวนิ าที สาํ หรับโอกาสอนั สําคัญยิง่ ดงั นนั้ กระสนุ ท่ีระเบดิ กกึ กองออกไป จึงหาเปา หมายท่แี นน อนไมไ ดเสียแลว มนั หา งพวงหางอนั ยาวเหยยี ดทก่ี าํ ลงั พุงหนี ราวจรวดไปอยางนอยกไ็ มตา่ํ กวา 3 วา จอมพรานถีบคะหยน่ิ คะมําไปเบือ้ งหนา แลว โจนสดุ ฝเ ทา กวดไลต ามหลงั ในขณะท่ี บญุ คํา มาเรีย และจนั ก็ทะยานออกจากทีด่ ว ยความหมายเดยี วกนั ทามกลางเสยี งโวยวายฟงไมไ ด ศัพท รพนิ ทรเ ปนคนเดยี วท่ปี ระทบั ปน คา ง เพราะหาเปาหมายไมไ ดเสยี แลว สวนใครตอ ใคร อีกหลายคนทก่ี วดตามตดิ ๆ มาเบ้ืองหลงั สาดประสานกนั เปน ประทดั แตกไลห ลังไป ก่ิงไมใ บ เถาวัลยและเนนิ ดินกระจายวอ น หดู บั ไปดว ยเสยี งปน ใครคนหน่งึ ออกแลน ลํา้ หนา เขา จะกวดตามตอไปอยา งดเุ ดือดเอาเปน เอาตาย แต รพนิ ทรควา คอไวก ระชากกลบั “อยา ! ไมมปี ระโยชน มนั ไปแลว!!” เขาตะโกน บคุ คลผูนัน้ คอื บญุ คาํ บดั นีก้ ายแกส่ันเท้ิมราวกบั เจาเขา ลมื ตาโพลง มือยัง กระชบั ปน แนน อึดใจเตม็ ๆ ที่พรานใหญย นื น่ิงอยกู บั ท่ี จอ งตามทศิ ทางที่เสือใหญต วั น้ันกระโจนปา ราบไป แลวหนั กลบั มา พรรคพวกคนอนื่ ๆ กําลังกรเู ขาไปชวยฉดุ ประคองเชษฐาขน้ึ มา “เรียบรอ ยหรอื เปลาครับ คุณชาย?” หัวหนาคณะหวั เราะกราวๆ ตายังจับนง่ิ ไปยังทิศทางทเี่ สอื แมลงภูต ัวนนั้ พงุ หายไป “เรียบรอย พวกเราทุกคนละ ?” “ไมมใี ครเปน อะไรเลยคะ นอกจากพ่ใี หญค นเดยี วเทา นั้น มันไปยงั ไงมายังไงกันคะน่ี พวกเราไมท นั เหน็ กนั เลย” นองสาวถาม หอบถเี่ รว็ ดว ยความตื่นเตน เชษฐายนื ขบกรามนิง่ อยูอดึ ใจ ก็ย้ิมใหก ับทุก คนท่หี อ มลอมซักถามอยู “มนั หมอบซมุ อยูบนยอดกอนหนิ ลูกน้นั รสู กึ วา เจตนารอใหขบวนพวกเราผาน และดกั เลน งานคนสุดทา ย เคราะหดที เ่ี งยข้นึ ไปพบเสียกอน โดยหลบไปไดอยางหวุดหวดิ มนั กโ็ จนสวนลง มา” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2142 “มนั กะทนั หนั และรวดเร็วเหลือเกนิ ทาํ ใหพ วกเรายิงไมท นั คะหยนิ่ เจา กรรมกเ็ ขามาบัง ทางปนผมเสียอกี ผมนึกไมถงึ เลยวามันจะกลา ดกั เลน งานเราซึ่งๆ หนาแบบน้ี แลวฉลาดมีเลห  เหล่ยี มผิดวสิ ัยสตั วดริ ัจฉานทว่ั ๆ ไป พอตะครุบคุณชายผิดก็เผน หนีทนั ที” พรานใหญก ลา วอยา งเดอื ดแคน เจบ็ ปวดใจเหลือที่จะกลา ว มาเรียก็โพลงออกมาดังเอ็ด วา “ฉันก็เหมือนกัน ถาไมใชเพราะเจาสา งปาขล้ี ิงนี่ ถอยหลังมาชน ฉันไดยิงมนั แลว เจบ็ ใจเหลือเกิน มนั นาจะถกู ลูกปน ของไชยยนั ตเขา บางนะ เพราะเห็นลงไปนอนกลงิ้ อยกู ับพืน้ ” ไชยยนั ตสนั่ ศรี ษะ สบถพรู “ไมถูกหรอก ไมท ันเล็งเลย ไดย ินเสยี งโฮก พอหนั กลบั มากก็ ดตมู ออกไปทั้งสองลํา กลองดว ยความตกใจ รูสกึ วาจะถากใตท อ งมันไป แรงอดั ของกระสนุ ทําใหมันช็อกไปช่ัวขณะ เทาน้นั ...” แลว กห็ นั มายมิ้ แคน ๆ กบั สหายของเขา จบั แขนบบี แนน “เกงมาก เชษฐา ที่เอาตัวรอดไดเ ม่ือตะก้ี เสนยาแดงผา แปดทีเดยี ว ถา เปน ฉนั ปา นนี้ ขมองเละไปแลว ” “พวกเราเห็นมนั ถนดั ตากนั หมดทกุ คนแลวไมใชหรือครบั ” เสยี งพรานใหญถามข้นึ แหบๆ “เหน็ แลว เหน็ อยางถนัดทสี่ ุด! ขนาดไอก ุด กลายเปนแมวไปเลย ถา เทียบกับไอเ สือ แมลงภูตัวนี้ หรือยังไงนอย?” ไชยยนั ตหนั ไปถามเพ่ือนสาว ดารนิ พดู อะไรไมออก ไดแ ตยืน่ หนาขาวเปนกระดาษ มา เรียตรงเขาไปดูรอยท่มี นั ตะปบขยํ้าไวก บั พ้นื ดนิ แลวทาํ หนาเบ หร่ีตาลงอยา งสยองใจ พวกพราน พน้ื เมอื งทง้ั หลายก็ไมม ีใครเอย ปากคาํ ใดออกมาได ยืนหนาซดี กันไปหมดทกุ คน “มีขอ ควรสงั เกตอยอู ยา งหนงึ่ คณุ รูสกึ บางไหม?” หวั หนา คณะกระซบิ กบั พรานใหญ “อะไรหรอื ครับ?” “มันจะเลนงานขบวนของเรา ตอนท่ีหางจากคณุ ทส่ี ุด คณุ เดนิ อยขู า งหนา มนั เลย่ี งเสยี จองตะครบุ ผมหรือใครก็ตาม ท่หี า งไกลจากคณุ ออกไป เพราะฉะนน้ั ขอใหร เู ถดิ วาถาคณุ ลงมาคุมอยู หลงั ขบวน มนั คงตองโจมตหี นาขบวนแนๆ แปลวา มนั รอู ยตู ลอดเวลา ดานไหนเปน จุดออ นของ คณะเรา “มันอาจไมม แี ผนฉลาดลกึ ถึงเพียงนน้ั กไ็ ดค รบั เพราะจะวา มันกลวั ผมกไ็ มเชงิ นัก ขนาดผมเอง มนั ก็ยังยองสะกดตามหลงั อยางเมือ่ วานน”ี้ “แตคุณก็รูถ ึงการยอ งตามของมัน และเตรยี มรบั มือมนั อยู เมื่อวานน้อี าจทาํ ใหม นั สาํ นึก กไ็ ดว า การทีจ่ ะหมายเลนงานคุณ มันไมใ ชของงา ยนัก เลยหนั มาเลอื กคนอ่ืนแทน” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2143 รพินทรก ระดกล้ินออกมาเลยี ริมฝปากอันแหงผาก มองดปู ารอบดา นอยางหนกั ใจ “ถา งั้นจะเอายงั ไงกนั ดีครับ ปา ขางหนาท่ีเราจะผา นไปมนั ย่งิ รกทึบข้นึ ทกุ ที ชัยภมู ิเปน ความไดเปรยี บของมัน ถา มันเลน จูโจมอยา งตะกอ้ี ีกจะลาํ บาก” “นั่นซิ ไมต อ งทาํ อยางอนื่ หรอก เพียงแตค อยดกั ขยา้ํ พวกเราทีละคน แลวเผนหนไี ป กอนทเ่ี ราจะยงิ มันทันกม็ หี วงั แยก นั หมด ถกู เขย้ี วหรือเลบ็ มันทเี ดยี วเทา น้นั เปน เสรจ็ ” อดีตนายทหารปนใหญพ ดู อยา งวติ ก “แยกกนั คอยคมุ พวกลกู หาบไว เพม่ิ ความระมดั ระวังขนึ้ อีก ฉนั จะอยูคมุ ทา ยขบวน ตามเดมิ เอง” เชษฐาสงั่ พรานใหญลังเลอยคู รู แตแลวก็มองไมเ หน็ ทางเลอื กอยา งอน่ื สําหรับคณะนายจา งทง้ั หมดแลว เขาก็มองไมเหน็ ใครควรแกก ารไวว างใจยิ่งไปกวา เชษฐา ในขณะท่ตี นเองมีภาระท่ีจะตอง เดนิ นําไปเบ้อื งหนาพรอมกบั คะหยน่ิ การเดินในระยะตอ ไป ยกเวนจากพวกแบกหาม ทกุ คนปลดไรเฟล จากไหลลงมาถอื กระชับไวใ นมอื จอมพรานคงสืบเทา ตามหลงั คขู องคะหย่ินและบญุ คาํ อยูในลักษณะเดมิ ระวงั เฉพาะในรัศมเี บื้องหนา ไชยยนั ตคุมคูของสางปากบั จัน สว นสองหญงิ อารักขาเกดิ กบั เสย ปดทาย หัวหนา คณะ ซง่ึ ทุกคนตระหนกั ดวี า เส่ียงอันตรายมากทสี่ ุด เพราะเดินหนา แตตอ งระวังหลงั ไป พรอมกนั ตา งชว ยกนั ใชสายตาสอดสายระแวดระวงั ไปทกุ ฝกาว เสอื โครง ดาํ ตวั นนั้ หรือเปลาทเ่ี ปนตน เหตใุ หไอผตี ายซากพนั ปอ ันตรธานหายไป ปญหา นสี้ ะกิดใจของทุกคนทั่วกนั แตกไ็ มมใี ครปริปากเอยกับใคร! เมอ่ื เต็มไปดว ยการเตรยี มพรอ มทีจ่ ะรับมอื ทกุ สิง่ ทกุ อยา งก็เงยี บเชยี บสงบราบคาบ ไม มีว่แี ววกระโตกกระตากใดๆ ท้ังส้ิน แนล ะ ภยั รายจะจโู จมมาก็ในยามเผลอเทา นนั้ การโจมตคี รงั้ แรกของมนั ลม เหลวลง อาจเตรียมแผนใหม ซ่ึงจะมาเมื่อไร อยา งใด ก็สดุ ทจ่ี ะคะเนได ณ บัดนี้ เบื้องหนาในเชิงผา เต็มไปดว ยกอ นหนิ ใหญน อย แลเหน็ จากปาเถาวลั ยท บี่ งั โปรงอยู ตนกระดาษเฟร น และพันธไุ มใ กลน้ําหลายชนดิ แลเหน็ เขียวเปน ทิวอยทู นี่ นั่ หา งออกไปไม ไกลนัก หนทางท่ที อดคดเคี้ยวเขาไปยังเชงิ ผาแหงนั้นราบเรียบ มันนาจะเปน ดานสตั วท อี่ าศยั เดินอยเู ปนประจาํ ซง่ึ ผดิ ไปกบั สภาพพนื้ ดนิ ทั่วๆ ไปของดงแถบน้ี เพราะไมเคยปรากฏพบเหน็ ทาง ดา นมากอนเลย ตลอดระยะทบ่ี กุ บัน่ กนั มาหลายชวั่ โมง รพนิ ทรมสี ีหนา ฉงน ทุกคนเห็นเขากม ลง ตรวจทางนน้ั อยางถี่ถว น พิจารณาแลวอยูในอาการงง คะหย่ินพอมองเหน็ ทางเชนนน้ั กแ็ สดงความ ยนิ ดตี นื่ เตนอกี ครงั้ หาบนําหนาฉดุ บุญคําใหลิว่ รดุ เขา ไปโดยเร็ว “พบดา นแลว ไมใชห รอื ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2144 ไชยยนั ตตามมาทัน กระซบิ ถาม “ยงั สงสยั ครบั มันจะเปน ดานสัตวหรือเปลา ก็ไมร ู ทางเรยี บโลงกจ็ รงิ แตค นไมพ บรอย ของสัตวชนิดใดเลยทั้งสิน้ ” “อาจเปนดานเกา ท่สี ตั วม นั เลกิ เดินแลว กไ็ ด” จอมพรานไมต อบ แววตาเต็มไปดวยความคลางแคลงกังขาลึก เรงฝเ ทา ตามติดคะหย่นิ ที่ลว งหนา ไปกอ นประมาณ 15 เมตร หนทางอันเลย้ี วลดนนั้ นาํ ผา นเขา ไปยังสายเถาวัลยทห่ี อ ยยอ ยจากเบ้ืองบนลงมาเปน รยางค ราวกบั ไทรยอย ซง่ึ กนั้ เปน มานบงั ทางอยู แลดปู ระหลาด รอบดา นมีสกดั กั้นอยูร ิมทางเบอื้ ง หนานน้ั เปน ลาํ ตน ของตน ไมข นาดสองคนโอบ ซง่ึ มหี นามแหลมยาวใหญร าวกบั ตน งิ้ว โผลออกมา รอบลําตนย่นื เรยี งรายกนั อยเู ปน ระยะ เสนเถาวัลย หรือสายรยางคท ่ีหอ ยเปนมา นอยเู หลา นี้ปกคลมุ ไปทวั่ บางเสน ยาวลงมาระพ้ืนดนิ และบางเสนกห็ อยอยูสงู ๆ ตํ่าๆ เปนเถาวลั ยท ี่อาศัยขึ้นอยกู ับ ตน ไมมีหนามเหลาน้นั แลวทอดลําลงมา หรอื จะเปน รากยอ ยของตน หนามอนั มีลักษณะพกิ ลนนั้ รพนิ ทรก ย็ งั ไมมโี อกาสท่จี ะสังเกตไดถนดั และก็ไมม ใี ครในคณะเฉลียวคดิ ใดๆ ท้ังสนิ้ ตางเคล่ือนใกลเ ขามาเปน ลําดบั เมอ่ื เดินผานสายเถาวลั ยทที่ อดหอยเปนมานทะลุออกไปยังเชงิ ผาท่ี เหน็ อยู ไชยยนั ตเ รงฝเทา กระชัน้ ชิดตดิ ตามจอมพรานมาเบอื้ งหลงั ขณะทค่ี นอนื่ ๆ กเ็ ขา มาจับกลมุ เพราะหนทางเดนิ สะดวกขนึ้ ประมาณ 15 กาว หางจากมา นเถาวลั ย รพินทรก็หยุดชะงกั กกึ ดว ยความเอะใจบางส่ิง บางอยาง ขณะนน้ั ลมชงัดทีส่ ดุ แตมานเถาวัลยเ บ้ืองหนา บริเวณท่คี ะหยนิ่ กบั บญุ คํากําลังจะ เคล่อื นผานเขาไป ไหวกระดกิ อยูนอ ยๆ เขาเบิกตาจองทแี รกนึกวาตาพราแลเห็นไปเอง แตแ ลว กใ็ จ หายวาบ เยน็ ไปหมดจากเสน ผมถึงปลายเทา เมื่อจบั ไดช ดั วา...การเคลือ่ นไหวนอ ยๆ เหลา น้นั เปน ไป ในลักษณะผิดธรรมชาตขิ องลมพัด แตมนั เปน การเคล่ือนไหวดุจสง่ิ มชี วี ติ คลายๆ หนวดปลาหมึก “คะหยน่ิ หยดุ กอน!” จอมพรานรอ งลั่นออกไป เสยี งของเขาชาไปเสยี แลว คะหยน่ิ เดนิ อา วเขาไปถงึ บริเวณมานเถาวลั ย เอามอื ปาด แหวกออก พรบิ ตานน้ั เอง ทกุ คนก็มองเห็นภาพพรอมกนั หมดดว ยหวั ใจแทบหยดุ เตน สง่ิ ทมี่ องเหน็ ในลักษณะเถาวลั ย ในละแวกใกลเคียงกับตวั คะหยิ่นและบญุ คาํ มว นตวัด อยางรวดเรว็ ราวกับอาการกระหวดั รดั ของงู พริบตาเดยี วมันมดั เอาแขนขาตลอดทัง้ ตวั ของเจา นกั เลง โตหลม ชางกบั ตาพรานเฒาไวอยา งแนน หนาเกินกวา ทจี่ ะทันรสู ึกตวั หรอื หลบหลกี ปองกันทนั แลว ฉุดกระชากพยายามจะมวนดงึ คนทงั้ สอง รวมทง้ั สัมภาระที่หาบอยู ขนึ้ ไปสเู บอื้ งสูงทามกลางเสยี ง รองแหลมกองของคะหยนิ่ และบญุ คาํ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2145 รพนิ ทรท้งิ ไรเฟล ลงในเสยี้ ววินาทนี นั้ กระชากมดี เดนิ ปาพุงเขา ไปดว ยกาํ ลงั ทั้งหมดที่มี อยู ขณะน้ันขาของคะหยน่ิ ซ่งึ อยูเบอื้ งหนา กาํ ลงั จะลอยพนพน้ื แตต ดิ ท่หี บี สัมภาระและนาํ้ หนกั ตวั ของบุญคาํ ยังถวงอยู เพราะเสน เถาวัลยม ฤตยูยงั มดั พันไมถ นัดนกั เขาก็ปะทะเขากับสองสามเสน ท่ีมวนแกวง เขา ใสอยา งนา ขยะแขยง กระหนา่ํ ฟน ซา ย ฟน ขวา ขาดตกลงกบั พ้ืน โจนเขา ตัดเสนทก่ี ําลังมัดพนั อรี งุ ตงุ นังอยูกบั รอบกายคนท้ังสอง ในขณะที่ เสน อนื่ ๆ กต็ วดั เขา เลน งานเทาท่ีรัศมีความยาวของมันจะทอดถงึ “ชว ยกนั เรว็ !” รพนิ ทรตะโกนเสยี งหลง ทกุ คนไดส ติขน้ึ มาอกี คร้งั เพราะเสยี งนน้ั ไชยยนั ตหลวมตัว เผน ตามเขามาก็ถกู รวบเขา อยางถนดั ถนดี่ วยเสน ขนาดขอมือสามสเ่ี สน มดั ตัดแตอ กลงไปถงึ เอวยกลอยขึน้ เกดิ จนั เสย และ สา งปาทง้ิ หาบกระชากมดี ดาบเดนิ ปาว่งิ เขา มาชวยกันฟาดฟน เปนจักรผัน เสยี งเอะอะโวยวายดงั แซ ไปหมด พวกทถี่ ลาํ ตวั เขา ไปชดุ แรกดนิ้ สะบัดไมห ลุด เพราะถกู รมุ ลอ มรอบดาน รพนิ ทรเ องยามน้ีกเ็ สยี หลกั เซตะแคงลงกับพน้ื ขาขางหน่ึงลอยอยบู นอากาศ จงั หวะ อนั ด้นิ รนสุดฤทธน์ิ ั้นเอง สา งปาก็ถาเขา โจนฟน เถาวลั ยเ สนนนั้ ขาดสะบน้ั รา งของจอมพรานหลน ลงมากล้งิ อยกู บั พื้น พอเขากระโดดขน้ึ ยนื ก็เห็นเจา พรานตอ งสหู มนุ ควางเสียหลกั เพราะอกี สาม เสน รมุ มดั ติดกบั ลําตัว ด้ินอยกู ระแดว ๆ มาเรียแลน เขา มาอยางลมื ตาย เพื่อชว ยเหลอื คนของหลอ นท่ี ตดิ ตาขา ยมรณะเขา อกี คน ถกู รดั ทีโ่ คนขา ลม กล้งิ และมว นฉดุ ลอยขน้ึ ไปจากพืน้ ราวกบั ใครชกั รอก แหมม สาวรอ งหวีดสดุ เสียง พยายามด้นิ สะบดั เตม็ ที่ แตจ ะหลุดจากวงมดั อนั แขง็ แรงของเสนเถาวลั ย ขนาดทอ นแขนน้ันไม เสน เล็กเสน นอยอกี หลายเสนก็ยง่ิ ขมวดพันเพม่ิ เติมเขาอกี ดารนิ พะวา พะวัง ขยบั จะวง่ิ เขา ไปชวย แตแ ลว ก็ถกู เชษฐากระชากไหลไว “อยาเขาไป! ยงิ เร็ว! ยิงตดั เสน มนั !” สองคนพี่นอ งเทา นัน้ ทีข่ ณะน้ีอยพู น รศั มีอนั ตรายและมองเห็นภาวะวกิ ฤติ ในลกั ษณะ ตา งๆ ของเพื่อนผรู ว มคณะทกุ คน ตูมแรก เปนไรเฟล .458 ของเชษฐา เขาเลง็ ยงิ ไปยังเสน ใหญทีก่ าํ ลังกวานรางของมา เรยี ข้นึ ไปทีละนอย มันขาดผงึ ออกจากกนั ในพรบิ ตา สวนปลายขาดทต่ี ิดอยูก ับตอนบนมว นตวดั หด หายข้นึ ไป สวนลางท่มี ัดพันกายมาเรยี ทงิ้ ชวงลงมาดว ยนา้ํ หนกั ตัว เสน เลก็ ขนาดยอ มๆ ทร่ี มุ มัดอยู ทานนํ้าหนักไมไ ด กพ็ ลอยถกู รา งของแหมม สาวถวงคลายลงมาถงึ พ้ืน จังหวะนเ้ี อง ดารินกร็ ะเบดิ ไร เฟล ของหลอนออกไปถีย่ บิ เทาทีก่ ระสุนจะอาํ นวย เปา หมายสดุ แตวา หลอ นจะเห็นใครกาํ ลังถูกมดั โยงตัวชักรอกขนึ้ ไป เชษฐากร็ ะดมประสานออกไป อยางแขงกบั ความเปนความตาย ไชยยนั ตเปน บคุ คลทีส่ อง ซ่ึงหลน พลก่ั ลงมากระทบพื้น เพราะอาํ นาจลกู ปน ของเชษฐา ชว ยตดั เขากม ตวั ลงควา มดี ดาบของสา งปาขึน้ มา โจนเขาฉะสายที่กลมุ รุมรพนิ ทรอ ยู ฟน ขาดดว น ยอ ยยบั ลงมาหมด จอมพรานหลดุ รอดเปน อสิ ระออกมาไดแ ลว ท้ังคกู เ็ ผน เขาไปชว ยแกไ ขคะหยนิ่ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2146 กบั บญุ คาํ ดว ยมีดเดินปา อนั คมกริบ ลกั ษณะการณไ มผ ิดอะไรกบั ตกอยูทา มกลางหนวดปลาหมกึ ยกั ษ เชษฐาปราดเขา มาฉดุ มาเรยี ซึ่งนั่งพบั เพียบอยูกบั พนื้ พาว่ิงออกนอกรัศมี เขาสง แหมม สาวพนออกมาได แตต วั เองถกู มดั ติดขอ เทา ซาย คะมาํ หนา ลม ใกลเคยี งกบั บุญคาํ ซ่งึ คลานส่ีตนี ตา พรานเฒา โผนเขาตะครุบตัวนายใหญไวย ื้อยุดฉุดรง้ั ตวั เหมอื นชักคะเยอ เกิดกแ็ ลน เขามาถึง ฟน เต็ม เหนย่ี วขาดผึง ลากเอาทง้ั สองถูลถู กู งั ออกไดอ ยา งหวดุ หวิด ทามกลางเสน มฤตยทู แี่ กวง ไกวขมวดไล ไขวค วา ควานหาเหยอื่ ดูพัลวันยมุ ยามไปหมด พอเสนเถาวลั ยม หาประลยั ถกู ฉะขาดวนิ่ เบาบางลงในบริเวณนั้น รพินทรก ับไชยยันตก็ เคลื่อนไหวตวั ไดถนัดขึ้น ทงั้ สองชว ยกนั ระดมฟน ไปรอบดานอยางบา เลอื ดเดอื ดแคน คะหยน่ิ ทรง ตวั ขึน้ มาไดอ กี คนกป็ ราดเขา ชว ยเปน พลั วนั รองตะโกนสบถคาํ สาปแชง ไปพลาง แลวจันก็รอดพน จากมฤตยูไดอกี คนหนง่ึ อยางจวนเจยี น เพราะถูกมดั คอเสยี จนตาเหลือกหนาเขยี ว เสยเปนคนสดุ ทา ยทีโ่ ชครายกวา คนอนื่ ๆ บัดนร้ี างของพรานหนุม ถูกชกั รอกลอย สงู ขึน้ จากพนื้ ประมาณ 10 ฟตุ กาํ ลงั ดิ้นรนสง เสียงรอ งขอความชวยเหลือไมเปน ภาษาตาเหลือกลาน มือขางหนึง่ ถือมีดกระหน่าํ ฟน เสน เถาวัลยนับสิบทร่ี ุมมดั อยู แลวในทสี่ ดุ มือขา งนั้นก็หมดกําลงั มีด หลดุ ตกลง รพินทรก ับไชยยนั ตก ําดาบ ยนื แหงนมองพะวา พะวังทาํ อะไรไมถ ูก จะกระโจนขึ้นชวย ตดั ก็พนระยะ รางของเสย ถูกห้ิวสงู ขน้ึ ไปทกุ ที เสยี งไชยยนั ตตะโกนรอ งใหช ว ยกนั ตนเองกเ็ ตน อยู กบั พื้นอยางทาํ อะไรไมถ กู อีกหลายคนกม็ ัวยนื ตะลงึ เชษฐาหลุดพน ออกมาได เงยขึน้ ไปเหน็ รบี ตา ลตี าเหลือกบรรจกุ ระสนุ ไรเฟลของเขาโดยเรว็ รพนิ ทรก แ็ ลนถลามาท่ี .375 ของมาเรยี ท่ตี กอยู รอ ง ล่นั กรอกชอ งหดู ารนิ ผูยนื ตะลงึ มองเฉยอยู “ชวยกนั ยิงตดั เร็ว!” เม่ือนัน้ เอง หลอนจงึ ไดสตขิ ึน้ มาอกี ครง้ั ประทับไรเฟล ขนึ้ แตก ช็ ากวา พรานใหญแ ละ พ่ีชาย ซงึ่ ระเบดิ กระสนุ ขน้ึ พรอมกนั ดงั สนนั่ หวนั่ ไหว สองเสนใหญใ นจาํ นวนนนั้ ถกู ลูกปน อันแรงฤทธิ์เฉือนขาดปลิดออกจากกัน แตอ ีก หลายเสนกย็ ังมัดโยงอยู ดารินกเ็ ลง็ ตดั ขาดออกไปอกี ทลี ะเสน ดวยฝม ืออนั แมนยาํ แขงกบั อาการท่ี ถูกชักรอกใหส ูงข้นึ ไปเปนลําดบั จงั หวะน้ี มาเรียฉวยไดไ รเฟล ของใครคนหนึง่ ทห่ี ลนอยู สอยเด็ด ขว้ั ข้นึ ไปอกี คนเปนปนส่กี ระบอกทผี่ ลดั กนั แผดเสยี งถยี่ บิ สะทา นดง เสยี งเชษฐายิงพลางรอ งเตอื นละลํา่ ละลักไปพลาง ใหทกุ คนระวงั วิถกี ระสุนอยางท่สี ดุ เพราะเกรงจะพลาดไปถกู เสย เขา รา งของพรานหนมุ บดั นถี้ กู แขวนโยนหอ ยรอ งแรง อยูดว ยแรงยึดของเถาวัลยผ เี พยี ง เสนเดยี ว ขนาดเชือกมนลิ าเสนเข่ืองๆ ซึง่ พนั อยใู ตรกั แร หลายตอหลายนัดทีป่ ระดังสาดขน้ึ ไปพลาง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2147 อยางหวุดหวิด เพราะความลนลานรบี รอ นของคนยิง ดารินผูฉมงั ท่สี ุดในคณะ กไ็ มส ามารถจะเลง็ ไดถ นดั จากศนู ยกลอ งเวเธอรบ ขี องหลอ น เพราะเปาหมายอนั แกวงไกวอยไู ปมา แตแลว ชั่วพริบตา ตอ มา มันก็ขาดแหวงกระจายไปคร่ึงเสน ดว ยฝมอื ของมาเรีย และยงั ไมทนั จะซํา้ น้ําหนักตวั ของเสย ที่ถวงอยูทาํ ใหห มดพลงั มดั คลายวงรัดออกอยา งรวดเรว็ รา งของพรานหนุมหลน วูบลงมาพ้ืนดิน ไชยยนั ตผ ูคอยจงั หวะอยแู ลว รับไวทันกอนทจ่ี ะกระทบพนื้ คอหักลมกลง้ิ ลงดวยกนั ไอเ ถามรณะยังไมยอมหมดฤทธ์ิลงงายๆ ทงั้ ๆ ที่ลูกปน ของมาเรยี เฉือนว่ินเขา ไปครึง่ เสน มนั ชนั สว นปลายรอ นรา เหมอื นหวั งู หรือมิฉะนัน้ กง็ วงชา ง พงุ เขา หาไชยยนั ตก ับเสยท่ยี ังกลิง้ ขลกุ ขลกั กันอยูอยางนาขยะแขยง ไชยยนั ตผงะหนา หลบแลวเอนหงายหลงั ไปกบั พนื้ เพอ่ื ใหพ น รัศมไี ขวค วา ดว ยความ อกสนั่ ขวัญแขวน คะหยิ่นกป็ รี่เขา มากระหนํ่าฟน ดว ยดาบสุดแรงเกิด เสียงฉบั สนน่ั เสน ของมนั ขาด ดวน ปลายดา นลางหลน ตกลงกบั พน้ื และสวนท่เี หลือกพ็ ลิกตวดั แกวง เปน เกลียดหดถอยกรดู ข้ึนไป แลวทง้ั คณะกล็ าถอยอยา งตาลตี าเหลอื กออกมาพนรัศมสี ายใยมฤตยู โดยไชยยนั ตแ ละ คะหยนิ่ ชว ยกนั หามเสย ผูหมดสตแิ นน่ิงไป พาวิ่งเขามารวมกับพรรคพวก ทกุ คนมีความรสู ึกเหมือนตกอยูในความฝน สยอง ยนื ลืมตาโพลงจอ งดูมานเถาวลั ย เหลา นั้น เหมอื นจะเชื่อในเหตุการณท เ่ี ผชญิ อยสู ดๆ รอนๆ เสียมิได ที่ถกู ฟนขาดเกลอื่ นกลาดอยกู บั พื้น ก็สนิทนง่ิ เหมือนวชั พชื ทถี่ ูกเด็ดขาดออกจากตน สวนที่ยงั เปน สายหอยอยูก็เคล่ือนไหวกระดบุ กระดบิ แชมชา อยทู ัว่ ไป สงั เกตใหช ดั ซ่ึงมนั ตรงขามกับอาการตวัดมดั อยางรวดเรว็ ทันทที ่มี นษุ ยเ ขา ไปใกลร ัศมีหรอื กระทบแตะตองมนั เขา เฉพาะบริเวณที่กลุม มนุษยถ ลําตวั เขา และเกิดพนั ตูกนั ข้นึ เสนเถาวลั ยหรือหนวดผี เหลาน้ัน ถกู ตดั ขาดโปรง โลง ออกไปสวนหนึ่ง เสยไมไดรับอนั ตรายอะไรมากไปกวา ความตกใจจนเปน ลมหมดสติ และรสู กึ ตวั ขึน้ มา อกี ครั้งอยา งรวดเรว็ เพยี งแคช วยกนั เขยา ปลุก “นาย! นี่เสยยงั ไมตายหรอกรึ?” คําแรก พรานพนื้ เมอื งของรพินทรส ําลักออกมา “ไมตองกลัว พวกเราไมต ายกนั งา ยนักหรอก!” เชษฐาพูดอยา งปลอบใจ รพนิ ทร ไพรวลั ย ขณะนี้ลงนั่งกอดเขากบั พ้นื แหงนจอ งไปยังลักษณะของเสน เถาวลั ย ประหลาดเหลา น้นั เขาเพ่งิ สงั เกตไดชัดเดยี๋ วนเี้ องวา เสนท่แี ลผาดๆ วา เปน เถาวลั ย กค็ ือสาขา สวนประกอบของตนหนามท่ยี ืนตน เรียงรายอยู ลกั ษณะเหมอื นรากไทรยอยนน่ั เอง ดารินกับมา เรยี ยืนตัวแขง็ พดู อะไรไมออกอยเู ชนนนั้ พรานพน้ื เมอื งทกุ คนกห็ นาตาแทบไมเ หลือความเปน คน อยู ตางไดร บั กบั ความตกใจหว่ันสยองขดี สดุ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2148 “มนั เปนอะไรกนั แน ผูกอง? พชื หรือวา สัตว?” ทามกลางความเงียบนนั้ หวั หนาคณะถามขนึ้ แหบพรา ในลาํ คอ ใชป ลายมดี เขี่ยเขา มา พจิ ารณาดูอยางถีถ่ ว น ลักษณะของมันหยนุ ๆ เหมอื นยาง มีปมุ ปมอยูทว่ั ไปตลอดทง้ั เสน ลักษณะ เหมือนหนวดปลาหมึกไมมผี ิด เม่อื ใชมดี ตัดแหวะเขาดูภายใน สภาพของมันดจุ เดยี วกบั วานหาง จระเข เยอื่ หรือเซลลเปนสีแดงคล้าํ มเี มือกชมุ คลา ยเยลลี่หรือวนุ สงกลนิ่ เหมน็ ขืน่ เขียวจดั ชวน อาเจยี น ทกุ คนเขามามุงดูอยา งอัศจรรยใจเหลอื ท่ีจะกลา “มันเปนกิ่งกานของไอต น ไมน รกทีเ่ ราเหน็ อยูนแ่ี หละครับ ทแี รกผมนกึ วา เถาวัลย ธรรมดา ผิดสังเกตเอาวินาทสี ุดทาย กอ นท่คี ะหยิ่นกับบญุ คาํ จะเดนิ ฝา เขา ไป เพราะเห็นมัน เคลอ่ื นไหวกระดุบกระดิบไดพิกลอยู พอสองคนนัน่ กระทบเขา เทานนั้ มนั กม็ ดั ทันท”ี “ตน ไมกินคน” มาเรียอุทานออกมาแทบไมม ีเสียง จองอยา งพรนั่ พรงึ ไปยงั เสน หนวด ท่ยี งั เห็นทอด ยอยเปน มา นปกคลมุ ลงมาอยูทั่วไป ท้งั หมดงนั ไปอกี ชว่ั ขณะหนงึ่ “มันจะกินเราโดยวธิ ไี หนน?ี่ ” ไชยยนั ตพึมพาํ ออกมา ขนลกุ ขนชนั ดว ยความสยดสยอง “สงั เกตไหมครับ มันมัดพนั เรา แลวพยายามจะดงึ ร้ังข้นึ ไปขางบน...” พรานใหญพดู อยา งระมดั ระวัง กัดรมิ ฝป ากแนน “การรัดของมันไมผดิ อะไรกับงู เหยอ่ื อาจตายเพราะอาํ นาจการรดั หรือมิฉะนน้ั กอ็ าจ ปลอ ยพษิ ใหซ ึมเขาผิวหนังโดยวงเหลานนั้ แลว คงใชว ิธีดดู เลอื ดอยางปลงิ โดยอาศยั หลอดดดู จากปมุ ปม อนั มลี ักษณะคลายหนวดปลาหมกึ น้ี พอดดู เลือดหมดก็ปลอยซากท้งิ มนั เปน สองอยา งใน ขณะเดียวกนั คอื ทง้ั พืชและสัตว ลําตน ที่ยนื ติดอยูกบั พ้นื คอื ลักษณะของตนไมอ ันเปนพืช แตว ง หรือรากทเ่ี คล่อื นไหวจับส่งิ มชี ีวิตกินได เปน ลกั ษณะของสัตวรา ย ไมส ามารถจะเคล่อื นทีไ่ ปไหนได นอกจากรอคอยใหเ หย่ือหลงผา นเขามาในรศั มีเทา นั้น” “มนั เปน ตนไมผ ี นาย! เกดิ มาบุญคําไมเ คยพบเหน็ ไมเ คยไดย นิ ใครเลา ใหฟง ปา นี้ อาถรรพณนกั เราถอยหลบไปเสียทางอน่ื เถอะ” ตาพรานเฒา พดู ปากสน่ั ในกลุมพรานพ้ืนเมือง พากันขวญั เสียไปหมด เพราะความวกิ ล วิการผิดประหลาดน้ัน “ถาถอยกอ็ ดนาํ้ ตาย นํา้ จะตองมอี ยตู รงหนา ผาที่เหน็ นน่ั ไมใ ชรึคะหยนิ่ ” หัวหนาคณะพดู หนกั แนน ประโยคหลงั เขาหันไปถามกะเหรยี่ งหลมชาง ซง่ึ ยนื หนา เขยี วอยู “มีนํา้ รออยขู า งหนา แนนอน นายใหญ แตเราจะผานตน ไมผนี เ่ี ขา ไปไดย ังไง มันดัก หนาเราไวหมดทกุ ดา น” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2149 เชษฐาหนั ไปมองจอมพราน เหมือนจะหารอื ขอการตัดสนิ ใจ รพินทรย นั ตวั ลกุ ขน้ึ ยนื ชา ๆ หยิบขอนไมผ อุ ันขนาดโคนขา ยาวประมาณ 2 ฟตุ ขึน้ มาดวยทอ นหนงึ่ ทดลองเหวยี่ งขวางเขา ไปยังสายหรอื รากของตนไมป ระหลาดท่หี อ ยอยู ทันทที ี่ขอนไมปลวิ เขาไปกระทบ มันถกู ตวดั ไว อยา งรวดเรว็ ราวกับงวงชา ง แลวมวนชนิดชกั ดึงเขา ไปยังกงิ่ เบื้องสงู ท่เี ตม็ ไปดว ยงวงชนดิ เดียวกัน แตอวบใหญแ ละส้นั กวา คอยดักตวัดรับอยูเพยี งชว่ั พรบิ ตาเดียว ขอนไมอ นั นน้ั ก็ถกู บงั มดิ หายดว ย การรุมรัดพนั ของเถาวลั ยม ฤตยู และเหน็ เปนกอนกระจกุ นา ขนลกุ ทกุ คนเฝา จับมองอยู เบหนา อยา ง สยองใจ “โชคดเี หลอื เกนิ ท่ีพวกเราดนิ้ หลุดออกมาจากงวงขนาดยอ มๆ ที่ทอดยาวลงมาระดนิ น่ันไดเ สียกอ น ถาถูกดึงตวั ปอ นเขาไปสงู วงใหญๆ ขา งบนเห็นจะเสรจ็ แน ไมม ที างดน้ิ หลุด เสน เลก็ ๆ ที่ทอดยาวลงมาคงทาํ หนา ทค่ี วานหาเหย่อื ปอ นข้นึ ไปสูเสน ใหญ อนั มีลกั ษณะเหมอื นปาก นน่ั เอง” ไชยยนั ตครางออกมา แลว เขาก็ประทบั .600 ไนโตรฯ ขนึ้ กระดกิ ไกลัน่ นัดแรกทดลอง ยิงเขา ไปตรงบรเิ วณมว นกระจุกของหนวดปลาหมึกท่ีรุมพันขอนไมไ วเ ปนกอนโต ทั้งกลุมอันแล เหมอื นกระเชา นนั้ ไหวสะทา นเล็กนอ ย ขณะทก่ี ระสุนทะลวงผานเขา ไปดว ยความเร็ว สะเกด็ ช้ินสวนบางอนั ฉกี ขาดปลวิ กระเดน็ เปน ฝอย แตมันไมไ ดผ ลอนั ใดขึ้นมาทงั้ สนิ้ กระจุกอันหนาแนน ที่รดั พันขอนไม ยงั คงรวมกลุม ของมนั อยูในลกั ษระเดิมไมม ีทา ทวี าจะมปี ระสาทรับรูตอ อํานาจ ลกู ปน หรอื คลี่คลายวงรดั ออก นัดท่สี องจากลาํ กลองซาย ไชยยนั ตยิงเขา ใสลําตน ระดบั สูงจากพ้นื ราว 6 ฟุต เสียงหัว กระสนุ นาํ้ หนกั 900 เกรน แลน เขากระทบเนือ้ ไมด ังไดยินถนดั หนามตรงบรเิ วณทก่ี ระสุนพุง เขา เจาะ ปลิวหัวกระเดน็ ออกไปพรอมกับเปลือกหยาบชนิ้ โตกวาฝา มือ และเหน็ แกนสคี ล้ํา อึดใจตอ มา ก็มียางสีแดงเหมอื นเลอื ดสดไหลซึมออกมาเปนทางจากรอยแผลนัน้ แตก ็ไมม ีปฏกิ ิริยาอะไรท้ังสนิ้ เหมือนยิงเขา ไปในตนไมใหญธรรมดานัน่ เอง ไชยยนั ตแ ยกเขีย้ ว คํารามออกมาเบาๆ วา “ถามนั รอง ‘โอย ’ ออกมาได หรือวาเคล่ือนลาํ ตนว่ิงหนไี ด ฉันจะไมแ ปลกใจเลย แตท ี่ แปลกใจกค็ อื ลักษณะของมนั เหมอื นตน ไมธ รรมดาเรานีเ่ อง” “ลําตน ของมนั มลี ักษณะเปนตน ไมธรรมดาครับ เฉพาะงวงหรอื รากยอ ยนัน่ เทา นน้ั ทม่ี ี สภาพเหมอื นสัตวมชี ีวติ คงจะแบบเดยี วกบั ตนไมยราบ หรือสาหรา ยทะเลบางชนิด” พรานใหญต อบดว ยเสยี งกระซิบ “เราจะรูแ นไ ดอ ยา งไรวา มนั เปนตน ไมท ก่ี นิ สัตวห รือเปลา หรอื เพยี งแตม เี ซลลบังคับ ใหร ดั ตวั อยา งเดียวเทา นั้น ขณะทีม่ ีอะไรไปกระทบเขา แบบตนไมยราบ” ดารนิ ถามขนึ้ อยา งพิศวง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2150 กอนท่ใี ครจะเอย ตอบขอสงสยั ของหลอ นอยางไร ทนั ใดนน้ั เอง ทอนไมท ี่รพนิ ทร เหวย่ี งทดลองเขาไปทอนน้ัน กถ็ ูกกลุมงวงท่รี ดั พันเปนกระจกุ ที่อยเู บอื้ งบนคอยๆ คลายวงรดั ออก ปลอยใหหลดุ ตบุ ลงมากับพนื้ เปนชว งเวลาที่มันรดั เอาไวเพยี งไมเ กิน 2 – 3 นาทเี ทา นั้น ทุกคนมอง ตากนั เองอยไู ปมาดว ยความรูสกึ อนั ไมอาจกลา วถูก มาเรยี หอไหลส ยิวกายนอยๆ “มันปลอยไมท อ นนนั้ ของไพรวลั ยแลว มนั คงเพงิ่ สัมผสั ไดวาน่นั เปนเพียงทอ นไม ไมใชส ิง่ มีเลือดเน้ือและชวี ิต ท่จี ะเปนอาหารของมนั ได ไมม ปี ญหา มนั ตองกินสัตวแ นๆ ไมใ ชเ ซลล บงั คับใหรัดไวเ ฉยๆ หรอก “เราจะพิสูจนก นั ดอู กี ครั้ง ทุกคนรวมกลมุ อยูที่นี่ ไมตอ งตามผมเขามา ชว ยยิงตัดสาย ของมนั ใหดว ย ถาผมพลาด” จอมพรานสัง่ วางไรเฟลลง ฉวยดาบของสา งปาขนึ้ มาถือกระชบั มัน่ ไวในมือ แลว จรด ฝเทาอยา งระมดั ระวงั เดนิ ยอ งเขา ไปยงั สายรยางคทหี่ อ ยอยูนน้ั อีกครงั้ เชษฐาควา ดาบยาวของ คะหยนิ่ อกี เลม หนงึ่ สาวเทา ตามหลังเขาเขา มาตดิ ๆ รพินทรเหลือบมาเหน็ กก็ ระซบิ เตอื นใหระวังตวั พรรคพวกทยี่ นื รออยเู บ้ืองนอก ขยับไรเฟล เตรียมพรอ มสาํ หรับนาทวี กิ ฤติ ซ่ึงอาจเกิด ขน้ึ กบั บคุ คลทง้ั สอง ซง่ึ วิธีแกไขกค็ ือใชลกู ปนตัดงวงของมนั ใหข าดสะบั้นลง อยางทเ่ี คยใชไดผ ล กันมาแลว เม่อื หยกๆ น้ี สว นพวกพรานพน้ื เมืองกถ็ ือมดี อยูในมือ ตามเขา มายืนคอยระวงั ใหในระยะหา งพอ สมควร พวกนนั้ อยากจะตามเขา ไปดว ย แตเ ชษฐาส่ังใหห ยดุ รออยเู พียงแคน ัน้ ท้งั สองเดนิ ยองอยางแผว เบาตามรอยโปรงโลง ที่เกดิ การโรมรันกันเมอื่ ครูน้ี ลาํ้ ลึกเขา มายนื อยตู รงหนา แนวรากไมม รณะทห่ี อ ยเปน มา นกน้ั อยหู า งประมาณวาเศษ จองสํารวจเสนของมนั เหลานัน้ อยา งพนิ ิจพจิ ารณา แลวเงยตามสายขน้ึ ไปยงั ลาํ กงิ่ ไมใ หญเบ้อื งบน รากหรือหนวดเหลาน้ี ทอดยอยลงมาจากกิ่งที่ทอดแผออกไปรอบทิศน้นั มันเปน ตน ไม ทปี่ ราศจากใบ มีแตก ่ิงและรากซงึ่ งอกออกจากกง่ิ ทิ้งเปนสายลงมาเทานั้น บางเสน ยาวแทบจรด พ้ืนดิน บางเสน ก็อยูในระดบั สูงๆ ต่ําๆ สลบั กัน ไมม รี ะเบยี บ เสน เลก็ จะยาวกวาเสน ใหญ และ บรเิ วณทีต่ ดิ ใกลช ิดกับกิ่งเบอ้ื งบน ลวนเปน รากเสนอวบใหญท ้งั ส้ิน ยาวเพยี งแคว าสองวาเปน อยา ง มาก เมือ่ มาเหน็ ในระยะใกลเชน น้ี เชษฐาก็แยกเขยี้ วออกดวยความขนลกุ ขนพองอกี ครั้ง ลักษณะของมนั เปน เสนกลมมีขนเสนเลก็ ๆ งอกปกคลุมอยทู วั่ ไป ดไู ปอกี ทีกค็ ลา ยบุงยกั ษ แลว เขาก็ ขยบั ตัวถอยผงะหลังออกมาเลก็ นอย พรอมกบั เหนยี่ วไหลรพินทรใหถ อยตามออกมาดวย เมอ่ื เห็น เสน ทหี่ อยอยตู รงหนา ใกลทสี่ ุด เรม่ิ มอี าการเคลอ่ื นที่กระดุบกระดบิ จากตอนปลายของมนั เหมอื น ไสเ ดือนหรอื งทู ีแ่ ขวนหอ ยอยู [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2151 รพินทรข ยบั ดาบพรอ ม คอ ยๆ เคลือ่ นตวั เขาไปใกลอีกทลี ะนอย จอ งสงั เกตดมู นั ตาไม กะพริบทกุ ระยะ ปลายงวงทีช่ ีล้ งดินเปน เสน ตรง บัดนม้ี ีอาการยกเงยขน้ึ เลก็ นอย สายรอ นรา ไปมา แชมชาเหมือนงวงชา งสดู กลน่ิ แลว คอยๆ เบนทศิ ทางมาท่ีเขากับเชษฐา “มันสูดกลนิ่ เรา! มันไมไดม ปี ระสาทสําหรับในดานสัมผสั อยา งเดยี วเทานั้น แตสดู หา กลิน่ ไดอีกดวย ไมมปี ญหา! มนั ตองกินสตั วไ ดแ นๆ !” อดตี ทา นทตู ทหารบกรอ งออกมาอยางรอนรน จอมพรานเงยขึ้นไปมองบนยอดตอนปลายของเถาวัลยเ สนน้นั อกี คร้ัง เพ่อื หาระยะ แนน อนวา มนั มีระดบั ความยาวเทาใด ขณะท่ีมนั หอยอยเู ดยี๋ วนี้ ปลอยยาวทอดตา่ํ ลงมาในระดับเขา ของเขา แลว ก็พบวา...ระยะความยาวของมันเฉพาะเสนนัน้ ก็มีอยูเพยี งแคน น้ั เอง เพราะเห็นสว นท่ี ตดิ อยูก ับกิ่งใหญช ดั และระดับการหอยของมนั ก็เปน เสนตรง ไมม สี ว นเหลืออื่นๆ ซอ นอยูตรงไหน ทง้ั สิ้น เขาขยบั ใกลเ ขา ไปอกี เพ่อื จะลอ ดปู ฏกิ ิรยิ า เจาเถามรณะกม็ อี าการโนม ตวั เอง โยกลําเขา มาใกลอ ยางแชมชาดจุ อาการดดู ของ แมเหลก็ “ถอยหางออกไปกอ นครับ คณุ ชาย!” รพนิ ทรก ระซบิ จอ งมนั เขมง็ เชษฐากเ็ คลื่อนถอยหลงั ออกไปสามสก่ี าว ทงิ้ ใหเ ขายนื อยู ท่ีน่ันโดดเดนคนเดยี ว เพอื่ การเคลื่อนไหวตัวไดอ ยางคลอ งแคลว พอหวั หนา คณะเคลอื่ นหางออกไป พน ระยะ พรานใหญก ค็ อ ยๆ ยนื่ ปลายดาบไปเขีย่ ลอ ใกลๆ กบั เสน ของมนั หย่งั ดูปฏิกริ ิยาตอ ไป มัน คงทอดสายสงบนง่ิ เปนดษุ ณอี ยเู ชน นน้ั ไมร ับรสู นใจกับปลายดาบอันเปนโลหะทีย่ นื่ แหยเ ขาไปใกล และแลว ทนั ทนี ้นั เขากแ็ ตะปลายดาบฉบั กระทบมันเบาๆ ดวยอาการรวดเร็วฉบั ไวราวกบั สายฟา แลบ เถามฤตยูตวดั เสน ของมัน ไมผิดอะไรกบั อาการแวง รัดของอสรพิษ พุงเขา มาท่รี พินทรจนดไู มทนั แตน ่ันไมเรว็ ไปกวาจอมพราน ผู เตรยี มพรอ มรับอาการอยแู ลว เขากระโดดถอยหลบออกไปพนรศั มอี ยางรวดเรว็ ทันกัน พรอมกบั เสียงรอ งอทุ านอยางตกใจของพรรคพวกทยี่ ืนจอ งเหตกุ ารณอยู จอมพรานทรดุ ตวั ลงนัง่ คกุ เขา แหงนมองดงู วงเสนนนั้ ซ่งึ ดิ้นไขวค วาเปน เกลยี วอยู เหนอื ศีรษะ พอมันตวดั รดั ผดิ เปาหมาย อาการอนั รวดเร็วฉบั ไวกห็ มดสน้ิ คงปลอ ยใหส ายไกวเนบิ นาบอยไู ปมา และคอ ยๆ ชาลงเปน ลําดบั เสยี งใครตอใครเบื้องหลัง ตะโกนเตอื นใหเ ขาระวังตวั และ ถอยหางออกมาแซดไปหมด จนฟงไมไ ดศพั ท “ระวงั มนั จะยดื ลงมาถงึ ตวั !” เชษฐารอ งบอกมา ยอ กายลงตํา่ คลานเขา มาท่เี ขา “ไมหรอกครบั ! เสนมนั ยาวแคไ หน ก็มีรศั มที าํ การอยูเพยี งแคนน้ั ยดื ออกมาไมไดอกี ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2152 “ถอยเถอะ ไมไ ดการแลว มนั ไมใชต น ไม แตส ตั วร ายชดั ๆ” “เดี๋ยวครับ ผมตองการทดลองอะไรสักหนอ ย บางทีเราอาจพบจดุ ออ นของมนั ” “คณุ จะทาํ ยงั ไง?” รพินทรไ มต อบ พินิจดมู นั นงิ่ ไปอึดใจ กช็ ปู ลายดาบขนึ้ กาํ ไวแนน กระชบั ท่ีสดุ ยนื่ ไป แตะเถาของมนั อกี ครง้ั พรบิ ตาเดยี วทกี่ ระทบ มนั กแ็ วง ตวัดอยางรวดเรว็ อกี คร้งั เชน กัน คร้งั นพี้ ราน ใหญไมหลกี หลบ แตส งปลายดาบใหม ันรดั อยา งถนัดทสี่ ุด พอมนั เรม่ิ ฉดุ มว นขน้ึ เขาก็ดึงรง้ั ดาบลง มา ใชสวนคมเฉือนกับเถาของมันอยางแชม ชาเยือกเย็น มีรอยบาดแผลเหวอะหวะเวอ จากความคมของดาบ แลวใบดาบกห็ ลดุ ลงมาจากการรัด มันไมมีปฏิกิรยิ าสะดงุ สะเทอื นหรือเจ็บปวดอยา งส่งิ มชี ีวติ ใดๆ เม่ือดาบถกู ดึงหลดุ ออกไป กค็ ลายวง รดั ทอดปลายหอ ยลงมาตามเดมิ รพินทรทดลองทําเชน นน้ั อยสู องสามครง้ั “ไมมีประโยชน มันคงไมม ปี ระสาทรบั รคู วามเจ็บปวดเหมอื นกบั สัตวท ้ังหลายหรอก มนั ไมม ีเลือด ไมม ีสมอง มีแตสญั ชาตญาณและเซลลบงั คับเทานัน้ ” เสียงดารนิ รองบอกเขามา ขยบั จะตรงเขามาสมทบ แตเ ชษฐาโบกมือหา ม ไลใหกลบั ไป อยูทเี่ ดมิ คราวนพ้ี รานใหญคอ ยๆ ลุกขึ้นยนื แลวกดั ฟน กระหนาํ่ ดาบฟน ลงไปสดุ แรงเกดิ เสียง คมดาบกระทบเถาของมันดังฉวั ะ แลว มนั ก็ขาดสะบ้นั ไปในพริบตา กระเด็นตกลงกบั พ้นื ทันทีทีส่ ว นปลายอนั ยาวประมาณวาเศษขาดไป สวนท่เี หลอื กต็ วดั มวนหดขึน้ ไปพนั อยู บนกิ่งเบื้องบน ระหวางทแ่ี หงนดอู ยางสนเทห  จอมพรานกต็ อ งสะดงุ เพราะเสยี งรอ งของเชษฐา ยัง ไมรสู ึกตวั กพ็ บวา มอี ะไรรดั หมบั เขา ใหทสี่ ะเอว มันแรงราวกับมีใครมาเอาเชอื กรดั แลว ชกั คะเยอ เขาดน้ิ สดุ กาํ ลงั เสยี หลกั ตวั หมนุ อยไู ปมา แลเหน็ เถาอกี เสน หนึง่ รั้งกายไว จึงเอาดาบเฉอื นเพอ่ื ชว ย ตวั เอง แลว ก็เหน็ เชษฐากระโจนเขา มาพรอ มกบั ดาบในมือ ชั่วพรบิ ตาเดียว รา งของเขาก็หลน กองอยู กับพ้ืน เพราะเถารัดทพี่ ันอยถู กู หวั หนา คณะฟนขาดลง มนั มีอาการอยางเดียวกบั เสนแรก สว นปลาย ทรี่ ดั พันรอบกายเขาหมดกําลงั เหมอื นเอาเชอื กมาพนั ไวเ ฉยๆ แตส ว นบนหดมว นหนขี น้ึ ไปอกี เชษฐากมลงฉดุ เขาข้ึนมาอยา งใจหายใจคว่ํา “มนั นา จะมีประสาทรบั รตู อความเจบ็ ปวดบางเหมือนกนั ไมง ัน้ พอถกู ฟน ขาด มนั จะ หดหนไี ปทาํ ไม?” เขาพดู อยางใครครวญ พยายามจะคนหาความจรงิ ออกมาใหไ ด โดยไมส นใจนาํ พาตอ การชวนใหถอยกลบั ออกไปเชษฐา “ไพรวลั ย! ไมม ปี ระโยชนท ีจ่ ะเขาไปเลนกับความตาย ถอยกลับออกมาเถอะ ฉนั ไม เขาใจวา คณุ จะเขาไปพสิ ูจนอ ะไร” มาเรยี ปอ งปากตะโกนลัน่ มา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2153 “เราไมมีทางเลือกอยางอืน่ นอกจากจะตองผานมันไปใหได และตองหาทางรใู หไ ดว า เราจะผา นไอเถาวัลยน ่ไี ปโดยวธิ ใี ด” รพินทรร อ งตอบไป แลวทงิ้ กายลงนอนควํ่าหนาราบกบั พ้นื ใชขอศอกคืบลากตวั เอง เขาไปนอนอยใู ตง วงมฤตยูอกี เสนหนง่ึ ซงึ่ ทอดปลายลอยอยหู า งศรี ษะประมาณศอกเศษ ทา มกลาง สายตาของพวกพองที่จอ งมาอยา งหวาดเสยี ว และไมเ ขา ใจความคิด พลางคอยๆ พลกิ ตวั นอนหงาย ข้ึน ลวงซปิ โปออกมา ขดี ไฟใหมันลกุ พรึบตดิ ข้นึ แลว กค็ อยๆ ยกขึน้ ลนเปลวเขา กบั ปลายสว นลา งสดุ ของมนั ซ่ึงบัดนหี้ อ ยอยเู หนอื ใบหนาของเขาหางเพยี งฟตุ เศษ พรรคพวกทุกคนจอ งตาไมกะพริบ แลวคราง ออกมาดวยความประหลาดใจพรอ มกนั หมดในสิง่ ท่เี หน็ มันมว นปลาย หดหนเี ปลวไฟทีจ่ อ ลนของพรานใหญ ไมผ ิดอะไรกบั ตวั ทากหดเมอ่ื กะ สาไอรอน “มนั กลวั ไฟ! มันมปี ระสาทรับรตู อความรอ น!!” มาเรยี อุทานตนื่ เตนออกมา เมือ่ นั้นเอง เชษฐากร็ อ งเรงใหพ วกลูกหาบคนหีบหอสมั ภาระหยิบไตข ึน้ มา แลวเขาก็ โยนไตทอนหนึ่งเขาไปใหร พินทรผ ยู งั นอนอยทู ่ีเดิม พรานใหญรับไวตาเปนประกายดว ยความหวัง จุดไลทเตอรล นตดิ กบั ไตลกุ โชนแลว ชูขึน้ ไปลนอีก เมอื่ น้ันเองเขากแ็ ยกเขยี้ วยมิ้ ออกมาไดอ ยา ง มองเหน็ ลูทาง เถามฤตยู เรงกนั หดหนเี ปลวไฟของเขาสงู ขนึ้ ไปอกี อยางลนลาน แสดงวามันเกรงไอ ไฟเปน อยา งยง่ิ จอมพรานกระโดดลกุ ขน้ึ ยนื ทนั ที กวาดไตอ นั ติดไฟโพลง แกวง เขา ไปยงั บรรดา หนวดมรณะรอบดา นท่ีหอ ยเปนมานอยู ทกุ เสนมว นตัวหดหนีข้นึ ไปในทนั ทที ีไ่ อรอ นวบู เขา ไปใกล จนกระทง่ั บรเิ วณน้นั โปรง โลงเพราะเถาของมนั หดหนีขน้ึ ไปหมด “มที างแลวครบั ไอเถาอุบาทวน ี่กลวั ไฟแน มันกเ็ หมือนสตั วร า ยธรรมดานัน่ เอง ถกู เปลวไฟเขาก็ถอยหนหี มด!” พรานใหญร องลั่นออกมาอยา งยนิ ดี กวัดแกวง ไตไลเถาวัลยนรกเหลาน้ัน ใหถอยหด ขนึ้ ไปอยูก รดู ๆ ไมวา เขาจะบุกเขาไปทางดานใด ดา นนนั้ ก็หดโลงลนลานขึ้นไปเปน แถบๆ “สาํ เร็จ! ยอดเยย่ี มเลย ผูก อง!...” เชษฐารอ งอุทานดว ยความสมหวงั ดใี จเหลอื ทจ่ี ะกลา ว แลวหนั ไปรองส่งั พรรคพวกเรว็ ปรือ๋ “แจกไตค นละอนั จดุ ไฟถือไว! ” ทงั้ หมดมองเหน็ ทางอันมืดมนน้ัน ใสกระจางขน้ึ ในทนั ที ตางถือกระชับไวใ นมือ จดุ ไฟลกุ พรึบขน้ึ แลวไมก อ่ี ึดใจนัน้ การเดนิ ทหี่ ยุดชะงักกเ็ รม่ิ ตนตอ ไป พวกลูกหาบถกู กาํ หนดใหเ ดิน รวมกลมุ อยตู รงกลาง อีกหา คนเดนิ รายลอ มถอื ไตกวดั แกวง เสมอื นใบเบกิ ทางตะลุยเขา ไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2154 ทุกคนเริ่มขวญั ดขี น้ึ เพราะคน พบจดุ ออนของเถามรณะพวกนนั้ ไดแ ลววา ไฟเปนสง่ิ ที่ มนั กลัวไมบ งั อาจทจี่ ะกลา เขา มาตอกรดว ย มา นมฤตยกู ็พลันแหวกลูเปน ชองทาง ปลอยใหทั้งคณะผานไปอยา งสะดวกท่สี ุด ทกุ คนอดเสียมไิ ดท จ่ี ะนกึ ชมเชยในเชาวนปฏิภาณของจอมพราน ซง่ึ สามารถแกป ญหานไ้ี ดตก ท้งั คณะ เดินเกาะกลุม รวมหมกู ันเขาไปทา มกลางสงิ่ อนั นาสยดสยอง ดว ยประสาทอันเขมง็ เกลียวเครียด ใจเตน ระทึกไมเปนส่าํ เตม็ ไปดวยความหวาดเสยี ว เมื่อหนั มองกลบั ไปเบอ้ื งหลัง กเ็ หน็ งวงทห่ี ดหนี ขนึ้ ไปเหลานน้ั คอ ยๆ ทอดลงมาตามเดมิ ปด บังทางทผ่ี านเขามาไวห มดทกุ ดาน เหมอื นมีใครมาชัก ฉากลงดอู กี ทกี ็เหมอื นทกุ ชวี ิตท่ีลวงลํ้าเขา มา ถกู หอ มลอมกักขงั ไวภ ายใน “พบั ผาเถอะ! หวงั วา มนั คงไมล ูกไม ทาํ อบุ ายหลอกใหเ ราถลาํ เขา มาถกู ลอ มอยูในกลาง ของมันนะ” เสียงใครคนหน่ึงพดู ลอดไรฟนออกมา “ถือไตส ํารองไวอ กี คนละอนั อยา ใหม นั ดบั ลงได! ” เชษฐาบอก หลายตอ หลายเสน ทําทาเหมอื นจะดกั รอเลนงานเมือ่ ไดก ลนิ่ มนษุ ยโ ชยใกลเ ขา มา แต พอโดนไฟกวาดออกไปเปน เกราะกําบัง กต็ กอยูใ นอาการเดยี วกนั หมด คือหดหนี มากนอยเพียงไรก็ สดุ แตร ศั มีไฟจากปลายไตจ ะสง ความรอนเขา ไปถงึ รพินทรแหวกทางนาํ ไปเบ้ืองหนา ดว ยประสาท อนั แนว แนม่ันคง “ไมตอ งสนใจกบั ขา งหลัง ระวังอยา ใหไ ฟดับเทาน้นั มันทําอะไรเราไมไ ดแน ตราบใด ท่เี รามไี ฟเปนเกราะกําบังอยอู ยางน”้ี เขารองเตอื นทกุ คนมา ลึกเขา ไปเปน ลาํ ดับ...ในใจกลางอาณาจกั รมฤตยูน่ัน! ผา นไปในระหวางลาํ ตน ใหญน อ ย ทข่ี น้ึ รวมกลมุ กันอยเู ปนดง โดยไมมีพนั ธไ มชนดิ อ่นื ปะปน! อาณาบริเวณท้ังหมดมันจะกวา งใหญ สักเทาใดไมท ราบได แตเฉพาะเทา ทีร่ พนิ ทรตงั้ เข็มเปน เสน ตรง เพอื่ แหวกทางใหท ะลอุ อกไปยัง หนา ผาซงึ่ เหน็ อยูข า งหนา ระยะทางประมาณไมเ กิน 200 เมตร บางแหง ก็เปนบรเิ วณโลง โดยที่กงิ่ เถาของตน ไมม รณะซ่งึ แผเปน รศั มีไปรอบดานน้นั ไมส ามารถจะปกคลมุ เขามาชนถงึ กัน แตบ าง แหง กแ็ นน ทึบถก่ี ระชัน้ อันเนอื่ งมาจากตนยนื ใกลเคียงกนั คร้ันแลว ทนั ทนี ัน้ มาเรีย ผูเ ดินอยูเบื้องหลังไชยยนั ตท างดา นซาย กห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลง อยา งกะทนั หนั สะกิดหลังอดีตนายทหารปน ใหญโดยตรง เม่อื หันกลบั มา เขากเ็ หน็ แหมมสาวกําลงั จองเขมง็ ไปยังโคนตนแหง หนึง่ หา งออกไปราว 30 กา ว พอมองตามไชยยันตก็เกือบสะดุง ภายใตม านยอ ยของงวงแหง ความตายนัน้ มีกระดกู กลุมหน่ึง กองอยูขาวโพลน “รพนิ ทร!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2155 ไชยยนั ตเรยี กพรานใหญห นกั ๆ ในลําคอ ยืนนิง่ อยูกบั ท่ี รพนิ ทรหันกลบั มาและทุกคน ทก่ี าํ ลงั เดนิ รวมกลมุ กนั อยู กพ็ ลอยชะงักในสง่ิ ท่ีผดิ ปกตินดี้ วย หนั มาเหน็ พรอ มกันหมด “กองกระดกู !” พวกพรานพ้ืนเมอื งอทุ านออกมาเปน เสียงเดยี ว แมจ ะเหน็ ในระยะหาง และภายใตเ งาสลวั อันคลุมเครอื น้นั ความรสู กึ ชนิดหนง่ึ กแ็ ลน เขา ไปจบั ประสาทของทุกคน เพราะโครงกระดูกเหลา น้นั มนั ไมน า จะเปนของสัตวใ ดๆ นอกจาก มนษุ ย! คร้ังแรก รพินทรเองกเ็ กือบจะเลยผานความสนใจไปเสยี ถาไมใชเ พราะเหลอื บไปเหน็ สณั ฐานท่ีมองคลายกะโหลกคน เขามองสบตาคณะนายจา งแวบหนง่ึ ไมเ อย อะไรทง้ั ส้ิน เปลย่ี นทิศเดนิ ถือไตตดั ทางตรง เขา ไปยังกองกระดูกเหลานั้น ทกุ คนเคลื่อนตามมาทั้งขบวน เจางวงนรกก็เปดชองทางใหฝา ยมนษุ ย ผา นไปโดยดษุ ณี ดว ยอํานาจเปลวไฟที่ถืออยใู นมือของแตล ะคน พอใกลเ ขามา ทกุ คนกใ็ จเตนแรงดว ยสงั หรณที่เกดิ วูบขึ้นกลางใจ เพราะมองเหน็ ชัดวา มันเปนโครงกระดูกของมนษุ ยส องคน กลงิ้ อยูห า งจากกนั ประมาณสวี่ า โดยมกี ระดกู ของสัตวบ าง ชนิดอกี เจด็ แปดโคลงกลงิ้ ปะปนอยดู ว ย ไชยยนั ตอ ทุ านอะไรออกมาคาํ หนงึ่ ในขณะท่ีดารนิ ตวั สน่ั เทา เบกิ ตากวาง สว นเชษฐาหนา เผอื ด พอทง้ั คณะเขามาถึงบริเวณนน้ั มานเถาวลั ยก็ชกั รอกตวั เองหนีขึน้ ไปหมด เปด ทกุ สิง่ ทกุ อยางภายใตใหเ ห็นชดั ขน้ึ รพินทรอ อกคําสั่งใหพวกลกู หาบวางของลง และชว ยกันถอื ไตราย ลอ มคอยปองกนั ไวรอบบริเวณนน้ั เขาเองกบั นายจา งพรูกนั เขาไปยงั โครงกระดูกอยา งตน่ื เตน รอน ใจ “อนชุ าเอย สวรรคท รงโปรดเถอะ ขออยา ใหเ ปน แกเลยนะ!...” เสยี งไชยยนั ตค รางออกมาเบาท่สี ุด ดารินน้นั ความตกประหมาทําใหหลอนทาํ อะไรไมถ กู ไปชั่วขณะหนง่ึ นอกจากยนื จอ ง ตะลงึ งันไป เชษฐากบั ไชยยนั ตก น็ ง่ิ ขึง หนา เครยี ดเครงหมน หมอง คงมแี ตรพนิ ทรแ ละมาเรยี เทา นน้ั ทที่ รุดกายลงสาํ รวจโครงกระดกู ของมนษุ ยท ง้ั สองน้ันอยา งถถี่ ว น “พช่ี ายของเธอ...มากับพรานนาํ ทางเพยี งสองคนเทา น้ันไมใ ชหรือ?” เสยี งมาเรยี เอย ถามดารนิ มาเบาๆ ขณะท่ใี ชป ลายมดี เดนิ ปา เขย่ี ที่กะโหลกหนึ่งขน้ึ มา จากฝงจมดนิ อยูค รึ่ง แตราชสกุลสาวมอี าการเหมอื นไมไ ดย นิ คําถามนนั้ จิตใจของหลอ นฝอ เหีย่ วไป หมด จนกระทง่ั พรานใหญก า วเขา มาหยดุ ยนื อยูตรงหนา “ไมม พี วกเราคนใดทีจ่ ะบอกไดห รอกครับวา โครงกระดกู ทั้งสองนีเ่ ปนของคุณอนชุ า กับหนานอินหรอื เปลา นอกจากคณุ หญงิ คนเดยี วเทา นน้ั โปรดอยามวั แตย นื ตะลึงอย”ู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2156 เมื่อน้ันเอง หมอดารนิ จึงไดสติ และทกุ คนก็เพง่ิ จะนกึ ข้ึนมาไดต ามคาํ พดู ของจอม พราน แนล ะ คนทพี่ สิ ูจนโ ครงกระดูกท้ังสองนไ้ี ดอ ยางถกู ตองใกลเ คียงทีส่ ดุ กค็ วรจะเปน ผูเช่ียวชาญทางมานุษยวิทยา และชีววิทยา ซง่ึ กไ็ มใ ชใ ครอ่นื คือแพทยห ญงิ หมอ มราชวงศดารนิ วรา ฤทธิ์ นั่นเอง ราชสกลุ สาวแขง็ ใจบงั คับสติ ซึง่ กาํ ลังคลอนแคลนหว่นั ไหวใหม ั่นคงแนว แนข น้ึ ทรดุ กายลงตรวจดโู ครงกระดกู ทงั้ สองอยา งถถี่ วนทีส่ ุด ครใู หญต อมา ทกุ คนที่เงยี บกริบจอ งจับดูอาการ ของหลอ น ก็เห็นดารนิ มีสหี นา ดีข้นึ หลับตาลงพรอมกบั ผอ นลมหายใจยาวยกมอื ขนึ้ เสยเสน ผม “ไมค วรจะเปน อนุชาใชไ หม?” เชษฐาถามมาเสียงแหงๆ “ซากทางดา นซายมือน่ี เปน คนเอเชยี อายปุ ระมาณ 45 ถึง 50 ป สงู 5 ฟตุ 3 นวิ้ สวน ทางขวาเปน คนยโุ รป อายรุ ะหวาง 35 – 40 ป สูง 6 ฟุต 1 นว้ิ เปน โครงกระดกู ท่ีตายมาแลวกวา 40 ป” ทกุ คนถอนใจเฮอื กออกมาพรอมกันอยา งโลงอก “ชื่ออะไร?” เสียงเบาๆ ของใครคนหน่ึงถามสวนมาโดยเรว็ นักมานษุ ยวิทยาหันขวับไปทางเจาของเสยี ง จอ งหนา อยา งพินิจ คน หาก็เห็นใบหนา ขรึมเปน ปกติ จนดูไมออกวามันหลุดออกมาโดยไมตัง้ ใจ หรอื เจตนายว่ั อารมณ และทกุ คนทแี่ วดลอมอยู ก็เปลยี่ นอารมณไ ปอยา งกะทันหันทีส่ ุด โดยไมคาดคิดกนั มา กอน พากนั หวั เราะข้นึ คนคนนั้นกเ็ ลยมหี นาต่ืนเลกิ ลก่ั เลก็ นอ ย แลว ออ มแอมปนหวั เราะเกอๆ มาวา “ขออภัยท่ถี ามโงๆ ความจริงวิชามานษุ ยวทิ ยาหรือชวี วทิ ยานี่ ถาสามารถจะทําใหผ ู ศึกษาไดอานลกึ ลงไปถงึ กับรไู ดวา เจา ของโครงกระดกู ช่อื อะไร คงจะดไี มนอ ย มนั จะทําความ สะดวกใหแกง านคน ควาข้ึนอีกมาก” “ความจริงจะโทษนอยก็ไมถกู นะคะ พีใ่ หญ ที่ไมไ ดถ กู ชะตากบั พรานนาํ ทางคนนเี้ ลย” นอ งสาวหนั ไปบอกเรียบๆ กับพี่ชาย หางเสยี งไมไ ดม คี วามหมายอะไรมากนกั เชษฐา กับไชยยนั ตห วั เราะลัน่ มาเรียหนาเหลอหราไมรูเ รือ่ งหนั มาถาม เมื่อดารินอธิบายใหท ราบหลอนก็ เบกิ ตาโต รองออกมาวา “สติวปด !! ถามโงๆ จริงๆ แหละ แตฉ ันวามสิ เตอรฮ ันเตอรลอ เธอเลนมากกวา” “อยางนไี้ มเ รยี กวา ลอ หรอก เขาเรยี กวา ยวั่ โทโส ความจรงิ หายไปนานแลว โรคน้ี แต ทําไมอยไู มอ ยถู ึงโผลข้นึ มาอีกกไ็ มรู ทา มกลางหนาสิ่วหนาขวาน จะตายมติ ายแหลอ ยางนี้ ฉนั ไมม ี อารมณข ันดว ยหรอก ประเดยี๋ วก็เอามดี นเี่ ฉาะหนา ใหเ ทา นั้น” หลอนชมู ีดโบวข่ี ้ึน คนถกู คาดโทษทาํ เปนไมเห็นเสีย วางหนา เฉย กม ลงตรวจดโู ครง กระดกู สตั วทก่ี ลาดเกลอ่ื นอยใู นระหวา งกระดกู มนษุ ยท งั้ สอง แลวกวาดสายตาไปรอบๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2157 เชษฐาไมส นใจกับการเบาะแวง กระทบกระท่ังเล็กๆ นอ ยๆ นัน้ จอ งดโู ครงกระดกู อยาง พนิ จิ ใครค รวญ เมอื่ เปนทีร่ ูแ นน อนดว ยความสบายใจขนึ้ วา ทัง้ สองซากไมไดเปน โครงกระดกู ของ ม.ร.ว.อนชุ า วราฤทธิ์ และหนานอิน พรานคใู จทเี่ ดนิ ทางมาดวยกนั ปญหาใหญท ี่มันตดิ ตามขนึ้ มาในความรูสกึ ของทกุ คนทนั ทใี นขอ ทีว่ า ทัง้ สองคนท่ีพา กันมาจบชีวิตลง ณ ที่นเี้ ปนใคร มคี วามเปน มาเชนไร “ไอต น ไมผีนกี่ ินคนและสตั วแนน อน จากหลกั ฐานทีเ่ หน็ อยนู ี่ ท้งั สองคนจะเปนใคร มาจากไหน เพือ่ อะไรกต็ าม ไดกะเลอกะลา ผา นเขามาทางน้ี จงึ ถกู งวงนรกของตน ไมน ี่รัดสูบกนิ เลอื ดโดยไมส ามารถจะด้นิ รนชวยตัวเองได พอตาย...มนั กป็ ลอ ยซากท้ิงลงมา กลายเปน โครงกระดูก ตามกาลเวลาทผ่ี า นมา หรอื วา คุณวายงั ไง ผกู อง?” ไชยยนั ตสนั นษิ ฐาน จอมพรานกม ศรี ษะลงนิดหนึ่ง “ก็คงเปนเชนน้ันแหละครบั สวนโครงกระดูกที่เหน็ เกลอื่ นปะปนอยู เปน กระดกู ของ เสือ หมี อีเหน็ และเมน เจา พวกน้คี งเหน็ ศพท่ีถกู ทิ้งลงมานอนอยกู บั พ้ืน จงึ ยองเขา มาจะกนิ ก็เลยติด กับ พลอยถูกเถาวลั ยจับกนิ ดว ย กระดกู เลยกองทับถมกนั อยูอยางที่เห็น” มาเรยี แลไปรอบๆ ตัว ประกายตาครุนคดิ กงั ขา “บริเวณทที่ ง้ั สองคนมาพบจดุ จบตรงน้ี มนั เปน ใจกลางดงของเถาวลั ยก นิ คนทเี ดยี ว เขา ไมนา จะบกุ เขา มาพบวาระสดุ ทายจนถงึ ท่ีนเ่ี ลย ถาเขาจะตายเพราะเถานรกน่ีอยางทเี่ ราเขา ใจ เราก็ ควรจะพบซากโครงกระดูกของเขาอยูแถวรมิ ๆ ดงดา นนอกไมใ ชห รอื รวมท้ังซากสัตวพ วกนดี้ ว ย จะผา นเขามาจนถงึ นไี่ ดอยา งไร” ทุกคนพลอยฉงนไปกับขอคดิ ของหลอ น แตพ รานใหญต อบมาวา “คณุ ลมื นกึ ถึงกาลเวลาไปเสยี แลว เราไดคาํ ยืนยนั จากขอพิสูจนของหมอดารินวา โครง กระดกู ท้งั สองน่ี ตายอยา งนอ ยไมต่าํ กวา 40 ป ในระยะเวลาท่ีลว งมานี่ สภาพของตนไมก ับคน เหลา น้ี เปลยี่ นแปลงไปไดม ากทเี ดยี ว แตเดมิ ตรงนีอ้ าจเปน บริเวณชายดงของมันกไ็ ด ตอมากม็ ี ตน ไมอ ื่นๆ งอกเจรญิ เติบโตออกไปรอบๆ ทาํ ใหขยายอาณาเขตดงของมันออกไป เจา ตนท่จี บั เขากนิ เปน อาหารนกี่ เ็ ลยกลายเปน ตน ที่เราดใู นขณะนว้ี า ข้ึนอยใู จกลาง หรอื มฉิ ะนนั้ คนเคราะหรายท้ังสอง ก็อาจหลวมตวั เขา มา และถูกรุมเลนงานเหมอื นอยา งทพี่ วกเราโดนเขา แตแรก แลวเขากด็ ้ินรนตอสู ทาํ นองเดียวกบั ที่เราสเู มื่อตะกี้ จนกระทั่งในทส่ี ุดกม็ าพบวาระสดุ ทา ยเอาตรงนโ้ี ดยดิ้นไมหลุด “จริงของคณุ แตป ญหามนั กม็ าอยูที่คาํ ถามทท่ี ําใหหมอดารนิ โมโหเม่ือตะกีน้ น้ี นั่ เอง คอื ท้งั สองคนเปนใคร” ไชยยนั ตว า [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2158 ระหวา งท่ีคนอนื่ ๆ พยายามอา นรูปการ รพนิ ทรเ ดินตรวจคนหาหลกั ฐานไปตามกอง กระดกู ขาวโพลนเหลา นัน้ ไมถ งึ อึดใจเขากพ็ บปน สองกระบอกจมดินปรมิ่ ๆ อยู โดยมกี องกระดกู สตั วท ับไวอ กี ทีหนง่ึ หนา ตาของมันไมเหลอื ความเปน ปน อยูอกี แลว นอกจากสัณฐานเทานัน้ เชษฐากับไชยยนั ตก ก็ าวเขามา รับเอาไปตรวจพิจารณาดูคนละกระบอก สาํ หรบั กระบอกของไชยยันต มองเหน็ ไดชดั วามนั เปนลกู ซองแฝดแบบลกู เลอ่ื น สนิมและขดี้ ินจับเสยี จน ไมสามารถจะขยบั ลูกเล่อื นได ลาํ กลองและโครงเหลก็ กผ็ กุ รอน จนมองไมเหน็ ตวั อกั ษรใดๆ ทงั้ สน้ิ อกี สามคนกเ็ ขา มามงุ ดูอยางงงๆ เชษฐาควกั มีดพบั สปรงิ ออกมา ขดุ ดนิ และสนิมตรงบรเิ วณปากกระบอกออก เพือ่ ให เหน็ รลู ํากลอ งไดถ นดั “ปน อะไรน่.ี ..” หวั หนา คณะพมึ พาํ พยายามใชส ายตาวัดดูจากขนาดของปากลาํ กลอง “.404 รมิ เลส ไตโตร เอสซเปรส หรอื วา .405 วนิ เชสเตอร? ” “.45 – 70 กฟ๊ั เวอรเมนทกระมงั ” ไชยยนั ตเ ดา “อาจเปน .577/450 ไซลดิ มารตนิ ี เฮนรีก็ได ชวงของลกู เล่ือนไมยาวมากนัก” มาเรยี ออกความเห็นมาบาง เมื่อเหน็ ขนาดชว งของลกู เลอื่ นท่เี ชษฐาเอามีดพบั ขูดสนมิ ออก แตด ารินแยง วา “กระสนุ .577/450 เทาทเี่ ห็นสว นมากเปน ไรเฟล แฝด แตน ่ีมนั เปน แบบลกู เลอ่ื น เคยมี ไรเฟลแบบโบล ทแ อ็คชนั่ ผลิตโดยโรงงานใดสมยั ใด เพอ่ื ใชก บั กระสุนชนดิ นห้ี รือ” เชษฐาเหลอื บไปทางจอมพราน เหมอื นจะหย่ังความเหน็ ก็ไดย ินเสยี งบอกมาต่ําๆ วา “10.75 มม.เมาเซอรค รับ คงเปน ปนประจาํ มือของฝรง่ั สวนลกู ซองแฝดน่ันกน็ าจะเปน จากพรานพน้ื เมอื งทม่ี าดว ย” น่นั เปนการตัดสนิ ขอโตเ ถียง และกงั ขาของทกุ คนลงเพยี งเทานนั้ เกย่ี วกับชนดิ และ ขนาดของไรเฟลกระบอกนนั้ เชษฐาใชส นั มดี โบวเี่ คาะจนลกู เล่อื นหลุดออก มองเหน็ รังเพลงิ อนั เกรอะกรังไปดว ยสนมิ นัน้ ไดถนดั แลว กย็ อมเห็นดว ยกบั สายตาอนั ชํานาญของพรานใหญ สตั วอยาง หน่งึ ไรเฟลอกี อยางหน่งึ คนอยางรพินทร ไพรวัลย จะไมมีวันอา นคลาดเคลื่อนผดิ ไปเลย “ฝรัง่ คนหนง่ึ พรานพ้ืนเมอื งอกี หนงึ่ บกุ บนั่ ผา นมาถงึ ทีน่ กี่ อนหนาเราประมาณ 40 ป และไดม าพบวาระสุดทายเอาในดงตน ไมกนิ คนน่.ี ..ทํายังไงเราถงึ จะรูไ ดว า เขาเปน ใครมาจากไหน และเพ่ืออะไร?” เสยี งพมึ พําเหมือนจะราํ พงึ กบั ตนเองแผวเบา ดวงตาหร่ลี งขณะทีม่ องจับนิ่งไปยงั หัว กะโหลกของชายชาวยุโรป ซ่ึงสัณฐานผิดไปจากอีกกะโหลกหนึ่งอยา งเห็นชดั ทันทนี ้ัน อะไรชนดิ หนงึ่ ผานแวบไปในความคิดของไชยยันต [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)