10เพชรพระอุมา เล่ม10 จอมผีดิบมันตรัย

2159 “จํากนั ไดไ หม คะหยิน่ เคยบอกกับเราไวคร้ังหนึง่ วา สมยั ที่มันยงั เปนเด็กอยู มีฝร่งั นกั สํารวจกบั พมากลมุ หน่งึ ผา นมาทห่ี ลมชาง แลว ก็เขา นรกดาํ โดยมีเจตนาจะมงุ ไปเทือกเขาพระศวิ ะ จากนน้ั ก็หายสาบสูญไปทง้ั คณะ โดยไมไ ดข าวอกี เลย” “เรยี กคะหยน่ิ เขามาสอบถามเอารายละเอยี ดอกี คร้ังซิ รพนิ ทร” เชษฐาสั่ง พรานใหญดดี นิ้ว เรยี กเจา นายบา นหลม ชางเขา มาสมทบ ซักอะไรอยคู รู ก็บอกวา “คณะนน้ั มอี ยู 6 คนครับ เทา ท่ีมันจําได เปน คนผิวขาวสามคน พมา อกี สอง แลว กพ็ ราน นาํ ทางเปนชาวคะฉนิ่ ” “ถา งัน้ ก็ไมค วรจะเปนคณะน้นั แน เพราะเราพบโครงกระดูกเพียงสองคนเทาน้นั ” ดารนิ วา “กย็ งั ไมแ นน กั วา จะไมใ ช ระหวา งการเดนิ ทางรอนแรมมา ทัง้ คณะหกคน อาจคอยๆ ตายกนั ไปเปน ลาํ ดบั ทลี ะคนสองคนกไ็ ด และในวาระสดุ ทายเหลอื เพยี ง 2 คน ซงึ่ มาพบจุดจบพรอม กันทีน่ ”่ี เชษฐาแยงมาอยางใครค รวญลกึ ซงึ้ และมนั กม็ เี หตผุ ลนา คดิ อยูเหมอื นกัน ไชยยันตห ัน มาสะกิดแขนจอมพราน พยกั หนา ชวนมาวา “ชวยกนั คน อกี ดกี วา ผมเชือ่ เหลอื เกนิ วา เรานาจะไดห ลกั ฐานอะไรเพิ่มขึน้ เขามาตาย อยูตรงน้ี ส่งิ ของตดิ ตวั กอ นตายก็ควรจะตกหลนอยใู นละแวกนแ้ี หละ” ทั้งสองชวยกนั ใชม ีดขุดเซาะ คน หาไปตามกองกระดกู เหลานน้ั พรอมดวยสายตาอนั พเิ คราะห เชษฐาคงถือไตตดิ ไฟลุกโชนอยใู นมอื เชน เดมิ และรองสง่ั ใหพ วกลูกหาบคอยระวงั อยา ให ไตใ ครดับเปน อันขาด เพอื่ คอยคมุ กนั มฤตยูจากเถากนิ คนซ่งึ มวนหดอยเู หนอื ศีรษะของทกุ คนใน ขณะนี้ อึดใจใหญๆ ตอ มา ไชยยันตก ็พบมดี เหนบ็ สนมิ จบั เต็มอกี เลมหนง่ึ ลักษณะเปนมดี ของ พวกคะฉ่นิ และรพนิ ทรก ข็ ุดแซะยา มหนังแบนๆ ขนึ้ มาไดจากใตผ ิวดินไมล กึ เกนิ ไปนกั รูปราง เหมือนยา มใชผ กู ติดกบั อานมา ใบขนาด 8 คูณ 12 นว้ิ มรี อยเปอยขาดผพุ งั ดว ยกาลเวลาทีฝ่ งจมดนิ อยู พอคอยๆ บรรจงเปดออกดู มนั กข็ าดยุยออกจากกนั งายดาย สมดุ ปกหนังบอกสสี ันไมไดเ ลม หนึง่ หลุดรว งลงมา และนน่ั เปนสงิ่ เดยี วท่บี รรจอุ ยูในยามลูกนั้น อีกสามคนทยี่ นื ดูอยู ก็ถลนั พรวดเขา มาทนั ที เมือ่ เหน็ ชดั วา มนั เปน เอกสาร “ดใู หดีซิ สมดุ อะไร บนั ทึกประจาํ วนั หรอื เปลา ” เชษฐารองเร็วปรอื๋ อกมาดว ยนํา้ เสยี งตน่ื เตน จอมพรานกัดริมฝปากเบาๆ ตาเปน ประกาย คอยบรรจงเปด สมุดทมี่ สี วนหนาประมาณ 2 นวิ้ นัน้ ข้นึ อยา งแผวเบา ระมดั ระวัง ทา มกลางการมงุ ลอมดขู องทุกคน หนาตนๆ และในตอนทา ยๆ ซง่ึ หนาประมาณ 2 – 3 เซนตเิ มตร มสี ีแดงคล้ําและยยุ เหมือนกระดาษฟาง เกาะตดิ กนั แนนแทบจะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2160 เปน เนือ้ เดยี ว เพราะสภาพอนั จมดนิ ไมสามารถแกะออกจากกนั ได บางสวนกห็ ลุดรว งขาดออกจาก เลม คงมีแตต อนกลางๆ เลมเทา นนั้ ทย่ี ังพอพลกิ เปดได ในน้ันบรรจุรางเลือนดว ยตวั อักษรหมึกดาํ ไมเ พยี งแทบจะอา นไมเหน็ เพราะความลบ เลือนเทาน้ัน ภาษาทใี่ ชเ ขยี น รพนิ ทร ไพรวัลย กแ็ กะไมออก และเดาไมถ กู แมว า สว นมากของมนั จะเปนตวั โรมนั ไนซ “ลักษณะของมันเปน ไดอาร่ี หรอื สมุดบนั ทึกประจําวนั แน แตเ ขยี นดว ยภาษาอะไรกนั นี่ ไมใชภ าษาอังกฤษ ฝรงั่ เศส หรอื เยอรมนั ” ดารินกบั ไชยยนั ตก็งง ทันทนี ้นั ทุกคนก็หนั ขวบั มาเปน ตาเดยี ว เม่ือเสยี งตํา่ ๆ ของมาเรีย ฮอฟมันดงั มาวา “ขอใหฉนั ดูซคิ ะ พใ่ี หญ” ตางนึกมาไดบ ดั น้นั วา มาเรียเพียงคนเดยี วเทานนั้ ท่ีควรจะรูไ ดด กี วา คนอนื่ ๆ เพราะ หลอนเปน นกั นิรุกติศาสตร เช่ยี วชาญในรากฐานของภาษาอยแู ลว เชษฐาก็รบี สงสมดุ เกาครํา่ เลม นน้ั ไปใหโดยเรว็ ภายหลังจากเพงตัวอกั ษรลายมืออันพรา เลอื นเหลานั้นอยอู ดึ ใจเดยี ว ภรรยามายของ ดร. ฮอฟมนั ก็อทุ านออกมาเบาๆ “ภาษาดานชิ !...” “ดานิช!” ดารินรอ ง “กแ็ ปลวาเจาของลายมอื ผูบันทึกมัน หรืออีกนัยหนึง่ คนตายทีเ่ หลอื โครงกระดูกใหเหน็ อยนู น่ั เปน ชาวเดนมารก นะ ซิ” เพื่อนสาวกม ศรี ษะลง “ภาษาทเี่ ขาเขยี นไวเปน หลักฐานใหคน พบน่ี ควรจะบอกเชอ้ื ชาติของเขาไดชดั ทีเดยี ว” “ฝรง่ั เดนมารกหรอื ครับ?” เสียงพรานใหญรอ งถามมาเบาๆ “เมยบอกวา ยงั ง้ัน” ไชยยนั ตตอบหนาตาต่ืน ทกุ คนเหน็ มาเรยี พึมพาํ อานเปน ภาษาดานชิ ทาํ ปากขมบุ ขมบิ อยูครู ก็เงยหนา ขนึ้ โดยเรว็ “นอ ย! เธออานลักษณะของโครงกระดกู และทายชว งเวลาของมนั ไดอ ยา งแมนยํา เหลอื เกนิ ” “หมายความวา ยังไง?” “ในบนั ทึกนี่ เอย อางถงึ วนั เวลาทเ่ี ขาเขยี นขอความไวด วย มนั เปน วันท่ี 13 เดือน ธันวาคม คริสตศกั ราช 1926 นับยอ นหลังจากนไ่ี ปเปน เวลา 42 ป ตรงกนั เผงกบั ที่เธอกะไว” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2161 ทุกคนเต็มไปดวยความตน่ื เตนกระตอื รือรน ขนึ้ มาในทนั ทีนนั้ เม่ือทราบวา มาเรยี สามารถอานขอความในสมดุ บันทกึ ของคนตายไดออก “คณุ อา นมันไดเขาใจดหี รอื เมย?” ไชยยนั ตถ ามมาโดยเร็วอยา งกระหาย “ถามองตัวอักษรไดชัด ก็พอจะอานออก ฉนั เรยี นภาษาดานชิ ในมหาวทิ ยาลัย เปน ภาษา ทเี่ ลอื กเรยี นไดโ ดยสมคั รใจ แตพ ระเจา ทรงโปรดเถอะ ตัวอักษรทีเ่ ขียนไวเหลาน้พี ราเลอื นเตม็ ที บางประโยคจางจนมองไมเห็นเลย และสว นมากกข็ าดหายไป...” หลอนพมึ พําเหมือนจะพูดกบั ตนเอง พยายามพลกิ เปด ดอู ยา งระมดั ระวงั ทสี่ ดุ แลว ตอบ มาวา “ตอนตนๆ เลือนหายไปหมดแลว แตร สู กึ วา ตอนทายๆ น้อี าจพอคอยๆ แกะคลําไปได เพราะมนั เปน สว นท่ีตรงกลางของเลมสมดุ พอเหลือเคาใหเหน็ อยูบาง และตอนทายๆ นก่ี ร็ สู ึกวาจะ เปน บันทกึ ครง้ั ลาสดุ ในชวี ติ ของเขา กอนวาระสดุ ทาย” กอนท่ใี ครจะขยบั ปาก เอย ถามคําใดตอมานั่นเอง เชษฐาก็แทรกขดั ขน้ึ กลางคันวา “เก็บไวก อน เมย สมุดบันทกึ ของคนตายเลม นน้ั เราจะตองการรอู ยางทีส่ ุดวา เขาเขยี น ไวเ ชนไร และเปนหนาที่ของคณุ ทจ่ี ะตองแกะออกมาไดใหม ากท่ีสดุ แตไ มใ ชเดี๋ยวนี้ เราตอ งออก จากดงตน ไมกนิ คนนโ่ี ดยเร็ว ไปใหพน จากท่อี นั ตรายนเ่ี สยี กอ นเถอะ” มาเรียเก็บสมุดบันทึกเลมน้ันเขาเปห ลงั ยกมอื ทําอาเมนใหกับซากโครงกระดกู ท้งั สอง แลว ท้ังหมดกร็ ีบรุดตดั ทางเพื่อจะออกใหพ นจากบรเิ วณดงตน ไมน รก บายหนาไปยงั หนาผาอันเปน ทิวเขียวชอุมซึ่งเห็นอยูโ ดยเรว็ “เจาของบนั ทกึ บอกหรอื เปลาวา เขาเปน ใคร ช่ืออะไร?” ดารินแอบกระซบิ ถามเพื่อนสาว ขณะทเ่ี ดนิ เคยี งมาดว ยกนั มาเรียส่นั ศีรษะ “ยงั อา นไมพ บเลย ในบนั ทกึ เทา ทีเ่ หน็ เรยี กตวั เองวา ‘ขา พเจา ’ เขยี นลงเปน บนั ทึก ประจําวนั ชนดิ วนั ตอวนั พรรณนาถงึ ความยากแคน ทรุ กนั ดาร และมหนั ตภยั ท่เี ผชญิ เฉพาะหนา สองหนา ท่ีอานพบเปน การบอกไวแ ตเพยี งหวนๆ สนั้ ๆ เทา น้ัน ทันทีทีเ่ ราพกั ...ฉนั จะพยายามแกะ ออกมาใหล ะเอยี ดท่ีสดุ ฉันก็รอนใจกระหายทจี่ ะไดรูเหตุการณตางๆ ทเ่ี กิดข้ึนกับคนซงึ่ ลวงหนา มา กอนเราเมือ่ 42 ปก อ นอยเู หมือนกนั ” “ไมคิดเลยวา เราจะไดม าพบกับหลกั ฐานของนกั สาํ รวจรนุ กอนๆ ที่เอาชีวติ มาท้ิงเสียใน ดงนี้ เห็นโครงกระดกู ครงั้ แรกบอกตามตรง ฉันใจหายหมด นกึ วา เปน ซากของพ่ีชายกับพรานคใู จ ของเขา” ดารินพูดแผวเบา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2162 “คงจะตองมคี นไดเคยพยายามที่จะบกุ บน่ั ไปยงั เทือกเขาพระศิวะ มากอ นหนา พ่ีชาย ของเธอเสยี นกั ตอ นกั แลว และคงจะเปน ชว งเวลาทต่ี ดิ ตอ กนั มานบั ศตวรรษทเี ดยี ว แตไ มม ใี ครบอก ไดวา พวกเขาเหลานัน้ ใครบา งทท่ี ําไดส ําเร็จ ถาจะนบั เวลาสําหรบั รายฝรง่ั เดนมารก นี่ มนั ผานมา เพยี งแค 42 ปน เ่ี อง อาจเปนรายลาสุดท่มี ุงแสวงหาขุมเพชรพระอมุ ากอนหนาพี่ชายของเธอ” นักมานษุ ยวิทยาฝน ยิม้ กลํา้ กลืนอะไรชนดิ หน่งึ ลงสลู ําคออนั แหง ผาก “ไมใ ชห รอก นั่นไมใ ชร ายลาสุดกอ นหนา พีช่ ายฉนั จะหลงหายเขา ไปสชู ะตากรรมอนั ทายไมถ กู ยงั มรี ายลาสดุ เมอ่ื เร็วๆ น้เี อง หา งจากการไปของพ่ีชายฉันเพียงไมก ป่ี ” “ใคร?” “นักสํารวจชาวพมา ชื่อเนวนิ กับคณะของเขา คนท่ีซมซานกลบั มาตายตอหนาพราน ใหญร พินทรข องเรา และกอ นตายไดเ ปดเผยเรอื่ งนี้ พรอ มทง้ั มอบลายแทงใหพ รานใหดว ยลายแทง อันนแี้ หละทอ่ี ยูในมือของรพนิ ทร อนั เปนตน เหตใุ หพวกเราตอ งด้นั ดนมาวา จางเขาใหน าํ ทางให” “เชน นนั้ รึ? ฉนั ไมเคยรเู รอื่ งนีม้ ากอ นเลย” “รพนิ ทรอาจไมไดเ ลาใหเ ธอฟง แตเขาเลา ใหเ ราฟงเพราะมนั เปน เรอื่ งเก่ียวพันอยกู บั การเดินทางคร้ังน้ี” “ลายแทงอันนหี้ รอื เปลา ท่ีแงซายขโมยไป?” “อันน้ีแหละ พวกเราถึงตองกระเซอะกระเซิงตดิ ตามแงซายอยอู ยา งนี้ ไมม ีลายแทงนนั้ เสียอยา งเดยี ว เรากไ็ มร ทู จ่ี ะเดนิ ทางกนั ตอไปอยางไร” “ฉนั ยงั ไมเ ขา ใจอะไรกระจางชดั นกั นอย พช่ี ายของเธอเดินทางสญู หายไปในดงลกึ การติดตามถือหลักอยทู ลี่ ายแทงเกา แกช น้ิ น้นั มนั จะมีความหวงั ไดอยา งไร วา เราจะไดรอ งรอยของ เขา” “ถาจะพูดถงึ หลกั เกณฑแลว เราไมม อี ะไรเลย เมย เหมือนงมเขม็ ในมหาสมทุ ร แตเ ราก็ มคี วามหวงั อยเู พยี งรบิ หรี่คอื รแู นว า เขามงุ หนา ไปเทอื กเขาพระศิวะ เพราะที่นน่ั เปน แหลงขุมเพชรท่ี ฟงดูเหมอื นนยิ าย สว นลายแทงอนั นน้ั ก็เปน เครอื่ งชที้ างใหเ ราบา ยหนา ไปถงึ ที่น่นั ไดห ากไมต าย เสยี กอ น ในเมอ่ื จุดหมายปลายทางอยทู ีเ่ ดียวกนั เขาลวงหนา ไปกอน เราตามไปทีหลงั เราอาจจะได รอ งรอยอะไรของเขาบา ง นี่คอื ความหวงั นคี่ ือหลักเกณฑท่ใี ชในการติดตาม” “ถามจรงิ ๆ เถอะ...” มาเรยี เอยขึน้ ทอดระยะไปครหู นึ่ง “คณะของเธอติดตอเจรจากบั ไพรวลั ยเชน ไรนะ เขาถงึ ยอมตกลงรบั จา งนาํ ทางในครง้ั นี้ ทงั้ ๆ ท่เี ขากร็ ตู วั ลวงหนาอยแู ลววา ทางตายมันมากกวา รอด ทางลม เหลวมากกวา ทางสําเร็จ เหมอื น เอาชวี ิตเขา มาทิง้ เสียเปลาๆ” น่นั เปนการสนทนาอยางเปด ใจพดู ถอ ยทถี อยอาศยั ของสองหญงิ ผเู คยกนิ เหล่ียมสงวน คม และเชือดเฉือนช้นั เชิงกนั มาโดยตลอด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2163 ดารนิ ยกั ไหล มองไปยงั รางประเปรียวของจอมพรานรพินทร ผูเ ดินดมุ รดุ นาํ ไปเบอื้ ง หนาราวกับวญิ ญาณและรา งกายจะประกอบขน้ึ ดว ยเหลก็ เพชร ดวงตาทงั้ คขู องหลอนเปน ประกาย สกุ ใสขึน้ “ฉนั ก็ไมรเู หมอื นกัน ครงั้ แรกทเี่ จรจา พวกเราผดิ หวังกนั หมด เพราะเขาปฏเิ สธทนั ที แตแ ลวพอวันรุง ขึน้ เขากต็ กลงรับนาํ ทาง ฉันกค็ ิดอยูเหมอื นกนั ถา เขาไมต กลงรับนาํ ทางเราในครงั้ น้ี เขาก็ไมค วรจะเปน รพนิ ทร ไพรวลั ย ดงั เชน ที่กติ ตศิ พั ทระบอื กอ ง มนั เก่ียวกับศกั ดศ์ิ รีอันยิง่ ใหญ ของเขาดวย นน่ั สําคญั กวา เงนิ คาจางหรือเงอ่ื นไขตอบแทนท้งั ปวง” มาเรียพยกั หนา อยางเขาใจ ทสี่ ดุ เพียงไมน านนกั ตางกพ็ น ดงตน ไมม หัศจรรย บรรลุถึงหนา ผาท่ีหมายตาไวโ ดย สวัสดภิ าพ ไตขึ้นไปบนเนนิ ลาดประมาณ 30 องศา ในระหวา งหมไู มแ ละกอนหินทีข่ น้ึ เรยี งรายอยู เปน หยอ ม พอพนแนวบงั ของหนิ กอ นใหญ สัณฐานคลายๆ ชา งหมอบ รพนิ ทรผ นู ําขนึ้ เบื้องหนา เปนคนแรก กโ็ ผลก ลับออกมาโบกมอื ใหก บั พรรคพวกทกี่ าํ ลังทยอยไตตามกนั ขน้ึ มา พรอ มดว ย รอยยิ้มอนั แชม ช่นื “พบนา้ํ แลวครบั ! จริงของคะหยนิ่ มนั !!” ความกะปลกกะเปล้ยี แทบจะหมดกาํ ลงั ใจเดนิ ของทกุ คนกส็ ลายไปในบัดนน้ั พากัน กดั ฟนเรง กําลงั ไตขน้ึ มาโดยเรว็ มันเปน แอง นํ้ามวก อยใู ตหนิ ใหญล ูกนนั้ นั่นเอง ลกั ษณะกลมรีเหมอื นอา งรูปไขเ น้ือท่ี ประมาณ 5 ตารางวา นํา้ สขี าวมัวเหมือนเจอื ดนิ สอพอง แตเ ยน็ เฉยี บ ทกุ คนเตม็ ไปดว ยความปต ยิ ินดี เหมือนเห็นสมบัติ แตแลว กอ นทีใ่ ครในคณะจะตรงเขา ด่ืมกินใหส าสมกับความกระหายน้ันเอง ดา รนิ กร็ องทว งขน้ึ โดยเรว็ วา “เดยี๋ วกอน เราจะไดรวู า นํา้ นกี่ ินได” “คะหยน่ิ รบั รอง นายหญิง เสนหจ นั ทรข ้ึนเต็มไปหมดแถบน้ี น้ําตอ งกนิ ไดแ น” เจา นกั เลงโตหลมชา งยนื ยนั มาอยางลิงโลด จัดแจงจมุ หนา ลงไปกอ นเปนคนแรก “ฉันไมไดห มายความวา นํ้าจะเปน พษิ เพราะแรธ าตุหรอื พวกใบไม แตม นั อาจ เหมอื นกับแอง นํา้ แหง แรกทเี่ ราผิดหวงั มาแลว กไ็ ด” หลอนพดู อยางหวาดๆ ภาพของเจาผตี ายซากท่ลี งไปนอนแชอ ยใู นแหลง นา้ํ ซึง่ พบครง้ั แรก ยังตดิ ตาหลอกหลอนความรูสกึ อยู มนั เปน ความรสู กึ สังหรณท ่ีเกดิ กับตัวหลอนคนเดียวเทานนั้ ! ไชยยนั ตก ําลงั ทรุดตวั คุกเขา วักนา้ํ จะใสปากก็หยดุ ชะงกั เงยข้ึน “ทาํ ไมหรือ เธอกลัวอะไร?” ดารนิ ยิ้มเฝอนๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2164 “ใครจะรูไดว า ในกนแอง จะไมม ไี อตวั อะไรลงไปนอนแชอิ่มอยเู หมอื นอยา งทเี่ ราเจอ กันตอนนนั้ นา้ํ มันขนุ มัว มองไมเ ห็นกนแองเสียดว ย” “เหลวไหลนา นอ ย ไอผีนน่ั มันจะมานอนอยใู นแอง น้ํานี้อกี กใ็ หม นั รไู ป แตต อใหม นั มานอน ฉันกก็ นิ ละ ขนื หวังนํ้าบอหนา ตอ ไปอีกม็ หี วงั ตายกอน” “ลองดูกไ็ ดครบั วา มันจะมอี ะไรอยางทีค่ ณุ หญิงระแวงหรอื เปลา ” พรานใหญว า พรอมกนั เขากห็ ยอนตวั ลงไปในแอง น้าํ มวกนั้น มนั ลึกขนาดขาออ นของ เขา คอยๆ เดนิ ทองวนเวยี นเอามอื ควานงมไปรอบๆ แลวสปริงตวั ข้นึ มาน่งั บนขอบหินอีกดานหนง่ึ ถอนหมวกออก วกั น้าํ ใสศ รี ษะ มองหลอ นยิม้ ๆ ไมก ลาววาอะไรทัง้ สนิ้ ดารินจอ งเขม็ง ตอมาก็เหน็ เขาจมุ หนาลงไปดดู นํา้ ขน้ึ ดมื่ กินหนา ตาเฉย เม่อื นน้ั เอง ทุกคนทีร่ ้ังรออยูก ห็ มดอาการลังเล ปลด เคร่ืองหลังวางปนลง แยกยา ยกันพังพาบอยูรอบๆ ขอบแองเพอ่ื ดบั กระหาย ยกเวน ดารนิ เพยี งคน เดยี ว ซ่ึงยังยนื จองหนา พรานใหญอ ยเู ชน นน้ั ถามออ ยๆ มาวา “ไมมีอะไรลงไปนอนอยแู นน ะ นายพราน?” “ถามกี ด็ ซี ิครับ คณุ หญิง เรากาํ ลงั อตั คัดขาดแคลนอาหารอยูดวย จะไดล ากข้นึ มาตมซุป กินเสยี เลย สงสัยมันจะรแู กว เลยไมก ลา มานอนแชอ ยอู กี ” รพนิ ทรตอบหนาตาย อีกฝายหนงึ่ ยิม้ ไมสนทิ นกั คอ ยเบาใจแชมชน่ื ข้นึ สังเกตจากแสงตะวนั ทเี่ จือจางหรโี่ รยลงทุกที ทุกคนยอมตระหนกั ไดด วี า ไมมที างทจี่ ะ ขยับขยายเดนิ ตอไปไดเสียแลว นอกจากหยดุ พกั กนั อยทู ่บี ริเวณแองน้าํ มวกแหง นร้ี อวันใหม ประ กอบกบั ความออ นเพลียละเห่ียโหย จากการกรากกรําหนกั มาทั้งวนั ขณะน้ีทง้ั หมดนอนพกั เหยียด ยาวกนั อยรู อบๆ ขอบแอง มีความรูส ึกอยากจะหลบั ไปในทนั ที ยกเวน เชษฐาคนเดยี ว ภายหลงั จาก พักด่ืมน้ําอยูกเ็ ดินออ มตรงมายังจอมพรานผนู งั่ เหยียดเทา เอาศรี ษะพิงแงห ินอยทู รุดตัวลงใกลๆ ควกั บุหรอ่ี อกมาจดุ สูบ แลวสงใหต ัวหนึ่ง “เวลาเทาไหรค รับ?” “อกี 22 นาที จะหาโมงเย็น” “วนั น้เี ราเดินหาน้ําเสยี ทั้งวนั และเห็นจะตอ งสน้ิ สุดเอาชวั่ คราวที่นเ่ี อง ประเดยี๋ วก็มดื แลว” “เอาทน่ี กี่ ็เอา พวกเราหมดแรงกันเต็มทแี ลว ใหพ วกลูกหาบนอนพักพอหายเหนอ่ื ย สกั ครู แลว ส่ังใหจ ดั การวางแคมปข ึ้นที่นี่แหละ” “สังเกตอะไรหรือเปลาครับ?” “อะไรหรือ?” “น้าํ ทแี งซายใสก ระบอกนาํ ไปต้ังไวใ หผม กบั นาํ้ ในแอง น้ี มันเปนนาํ้ ชนิดเดยี วกบั นํา้ มวก!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2165 เชษฐาลืมตาโพลง “จริงซิ ผมเพ่ิงนกึ ออกเด๋ยี วนเ้ี อง นแ่ี ปลวาแงซายมาเอาน้ําจากทีน่ ีเ่ อง” “ยกเวน แตวา จะมแี หลง นํา้ มวกอยใู นละแวกไมเ กินรศั มี 2 กโิ ลเมตรนอ้ี ีก” “สมมตวิ า แงซายมาตักน้ําจากทนี่ ไี่ ป...” หวั หนา คณะกลา วต่นื ๆ มองไปรอบดานดว ยแววตาอนั เตม็ ไปดวยความพศิ วง “มันจะผานดงตนไมก นิ คนเขามาไดอ ยางไร?” “อาจมีทางมาถึงท่ีน่ไี ด โดยไมต องผานดงตนไมก นิ คนเหมอื นอยา งทเี่ ราผา นกนั มาแลว ก็ไดค รบั ประเด๋ียวผมจะลองเดนิ ตรวจด”ู กลาวจบ พรานใหญกย็ ันตวั ลกุ ขนึ้ ยืน ขณะน้ันเอง สางปาผทู าํ หนา ทตี่ ักน้าํ ใสก ระบอก และนาํ ไปราดตวั นายสาว ผนู อนคว่ําหนา เหยยี ดยาวอยบู นพน้ื หนิ หา งออกไปทางหน่ึงจนเปย กชมุ และเดนิ ขนน้าํ อยหู ลายเทยี่ ว กม็ าหยดุ ชะงกั ยนื ตาเหลือก ตัวแข็งเหมือนกลายเปน หินไปชั่วขณะ เมื่อ กม ลงไปมองทีพ่ ้นื ตรงตาํ แหนง ท่มี นั กาํ ลังจะกม ตวั ลงไปตกั น้าํ “นะ นะ นาย?” เสยี งเจาตอ งสหู ลดุ ปากออกมาส่ันกระเสา ปลอยกระบอกไมไ ผร วงลงพน้ื รพนิ ทรกับ เชษฐาหันขวับไปในทนั ทนี ั้น “นาย!...มามะ ดะดู อะไรนี่ ร ร ร เร็ว!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2166 78 พรานใหญโ จนผงึ เดียว ขา มขอบแองเขาไปถึงตัวสางปา เชษฐาก็เผนตามตดิ เขา มา ดา รนิ กาํ ลังนงั่ เหยียดเทา หลงั พงิ กอนหนิ หลับตาอยูข า งๆ ไชยยนั ตสะดุง ลมื ตาข้นึ ในขณะเดียวกนั มา เรยี ผนู อนเกลือกนา้ํ อยูก ผ็ งกศรี ษะเหลียวกลบั มา เพราะแววในสง่ิ ผดิ ปกตนิ น้ั ชัว่ พรบิ ตาตอ มา ทั้งคณะกก็ รูกนั เขามายงั ตาํ แหนงน้ันพรอ มกนั หมด บรเิ วณดนิ ปนกรวด ใตชะเวกิ หนิ อนั เปน บริเวณขอบแอง น้าํ มวกดานในสุด รอยตนี หนงึ่ เหยยี บประทับไว เพราะดนิ บรเิ วณนน้ั ออนนมุ กวาทกุ ตอน นํ้าหนักตวั อนั มากมายทาํ ใหม นั ปรากฏลึกชัดเจน เหน็ เปนเบาะองุ ครบหมดทกุ นิว้ ขนาดชามกะละมังยอ มๆ มันเปน รอยของไอด ํามหากาฬตัวน้ัน หรอื มิฉะน้ันก็อาจเปน ตัวอนื่ ท่มี ขี นาดใหญ มหมึ าเทา กนั ! พรานใหญก วาดตา ไลหารอยตนี นนั้ ไปในละแวกรอบดา นอยางรวดเร็ว พ้ืนตรงอน่ื เปน หินแขง็ หมด มเี ฉพาะท่ีออนนมุ ใตช ะเวกิ หนิ กอนนั้นเทา นนั้ และก็ปรากฏใหเ หน็ เฉพาะเทา คู หนา สองขาง ในลกั ษณะหมอบกินน้ํา “ใหมเ หลอื เกนิ !” เขาพมึ พาํ จอ งรอยน้นั เขม็งในขณะทีท่ กุ คนเงียบกริบ “รสู กึ วาจะไมก ีน่ าที กอ นหนา ทพ่ี วกเราจะมาถึงนี่เอง” “รอยลงกินน้าํ !” มาเรียพดู เหมอื นกระซิบกับตนเอง เหลยี วไปรอบๆ “ดใู หดีซิ ไอตวั เดยี วกับตัวนนั้ หรอื เปลา ?” เชษฐาวา “มันละ นาย! ถาเปน ตวั อื่นกแ็ ปลวา ขนาดมันจะตอ งเทา กัน” บุญคํารอ งออกมาเบาๆ “ถา เปนตัวเดยี วกนั มันจะมาจากทางไหน นี่พอตะครบุ เชษฐาผิด พวกเราไลย ิงเผนอา ว ไป มันกย็ อ งมาดกั หนากนิ นา้ํ ในแองทเี่ รากบ็ า ยหนามานนี่ ะรึ?” อดีตนายทหารปนใหญถามโพลงขึ้นลอยๆ “พนื้ แขง็ และแหงสนทิ จนไมท ง้ิ รอยอน่ื ๆ ไวเ ลย นอกจากเฉพาะตีนคูหนาที่มาหมอบ กนิ น้าํ อยนู ีเ่ ทา นนั้ แตทแ่ี นน อนท่สี ุดก็คอื มันลวงหนามากอ นเรา และไมไดผ านดงเถากินคน จะตอ ง มีทางอ่ืนอยา งทีค่ ดิ กนั ไวแ นน อน อาจเปน ทางเดียวกบั ทแี่ งซายมาตักเอานํ้าท่นี ี่ไปกไ็ ด” รพนิ ทรต อบ ระหวางนบ้ี รรดาพรานพ้นื เมอื งของเขากระหายกนั ตรวจรอยรอบดาน คง มแี ตสา งปาคนเดียวเทานน้ั ทย่ี ังยนื งนั อยกู บั ที่ “เห็นกนั ไดอยา งไรน่ี ทาํ ไมเมือ่ ตะกี้ ตอนที่เรามาถึงใหมๆ ถงึ ไมเห็น” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2167 ดารนิ ถามข้ึนบา ง “เราไมทนั สังเกตใหท วั่ ทกุ คนกระหายนาํ้ และเหนอื่ ยจัด อีกอยา งหนึ่ง รอยตนี มนั กไ็ ป ปรากฏอยทู ใ่ี ตเ วง้ิ หนิ นี่ พวกเราไมไดเขามาตรงนแ้ี ตแ รก จงึ ไมเ หน็ ” “นาแปลกทีม่ นั มากินน้าํ แอง นี้กอนหนาเรานดิ เดยี ว” มาเรยี พูดพรอ มกับพยายามสาํ รวจดูท่พี น้ื หิน ใกลเคยี งกบั บรเิ วณทป่ี รากฏรอยเทาของ มนั หมอบกนิ นาํ้ พลางกลา วตอมาวา “รอยทีม่ ันเหยยี บไว เปน ทเ่ี ปยกชื้น อยา งนอ ยทส่ี ดุ ตอนกนิ นาํ้ เสรจ็ และหวนกลับ รอย เปยกจากตีนของมันนา จะประทับไวท ห่ี นิ นบ่ี าง และควรปรากฏอยูพ อใหสังเกตได ถาระยะเวลามนั ไมห า งไปนกั อยา งพรานใหญว า แตน ไี่ มมเี ลย” คําพดู ของแหมม สาวผูชํานาญในการอานรอยไมแ พพ รานอาชีพ ทาํ ใหร พนิ ทรฉกุ ใจคดิ อะไรขน้ึ มาไดบ างอยา ง เขาจองดรู อยอันมนี ้าํ หนกั กดลกึ ลงไปในดินผดิ ปกติอกี ครงั้ แลว เดนิ ผละ จากพรรคพวกทจี่ ับกลุมกันอยู ออ มไปยงั ขอบแองฝง ตรงขาม ตรวจละเอียดไปตามพน้ื และทนั ใด นนั้ ก็ดดี นวิ้ เปน สัญญาณเรียกทกุ คน ท้งั หมดกระโดดขา มขอบแองตรงเขาไปทันที มีเศษกรวดดนิ บางๆ กระจายตดิ อยกู บั พนื้ หนิ เรยี บนนั้ พรอ มกับรอยช้ืนเปน หยอมๆ แลว ก็คอ ยๆ จางหายเมอ่ื หา งปากแองออกไป รอ ยรอยเหลา นน้ั เบาบางจนแทบสงั เกตไมเห็น หาก ไมไ ดห ลกั ฐานจากฝง ตรงขา มเปน เครอื่ งยนื ยนั อยูกอ น “มันกระโจนขา มมาฝงนี”้ ไชยยนั ตร อ ง ทกุ คนมองตามรอยกรวดดนิ อนั ตดิ จากองุ เทาหนา และหลนไวจนหมด ระยะสนั้ ๆ แลวจอ งสํารวจไปแนวเนนิ เบอ้ื งหนา ซึ่งสลบั ซบั ซอนไปดวยพมุ พง และกอนหนิ ใหญ นอ ยอนั แลดกู วางขวางปราศจากขอบเขต เพราะมนั เปน ตนี ลูกเขาใหญ มีทวิ สงู ลิ่วทะยานเย่ียมเมฆ “มาจากทางดา นโนน หมอบกนิ น้าํ อยูร มิ แอง น่นั เสร็จแลว กก็ ระโจนขา มแอง มาฟากน้ี เดนิ หายไปอกี ดา น” หัวหนา คณะอา นรปู การจากหลักฐานทค่ี นพบ “ฉันนกึ แลว มนั ไมมรี อยหวนกลับมาทางเกา และรอยเทาคหู นากดลึกมาก ลกั ษณะ กระโจนมากกวาจะมาเพยี งแคห มอบตัวกนิ นาํ้ อยเู ฉยๆ” มาเรยี วา พรานใหญข ยบั ตัว จะออกเดนิ ตามดูตอ ไป แตเ ชษฐาเหนยี่ วแขนไว “อยา เพิง่ เลย ไมม ีประโยชนอะไรหรอก จดั ทีส่ ําหรับพกั นอนคืนน้ี แลว หาอะไรบรรจุ กระเพาะกนั ไปตามมีตามเกดิ เถอะ ถา มีเวลาเหลือกอนมดื คอยออกสาํ รวจ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2168 รพินทรห ันไปบงการคนของเขา แลวตอ จากนน้ั เพยี งครเู ดยี ว ทแี่ รมคืนช่ัวคราวกถ็ กู กาํ หนดขึ้นในชยั ภมู อิ นั นาจะใหความปลอดภยั มากทส่ี ดุ ในระหวา งหมูหนิ ทมี่ ดี า นหนึง่ ติดอยกู ับผา ตัดสงู ชนั หางจากแองนา้ํ ออกมาประมาณ 50 เมตร และสามารถจะมองเห็นแองนํ้ามวกไดอ ยางถนดั “ทําไมเราไมเ ลอื กพกั ที่รมิ แอง นํา้ นน่ั เสยี เลย สะดวกสบายกวา ท่นี ่ีมาก ยายมาต้ังหลกั ตรงนที้ ําไม?” ดารินเอยถามเปรยๆ ขึน้ อยางสงสยั เพราะแตไ หนแตไ รมาหลอนสงั เกตเหน็ จอมพราน ตัง้ ที่พกั อยชู ดิ นาํ้ เสมอ ยกเวนพวกลาํ หว ยอันเปนแนวนาํ้ ไหล ซ่งึ เขามักจะหาทพี่ กั นอนใหอ ยใู น ระดบั สูงขน้ึ เพ่อื ปอ งกันนํ้าปาอันมักจะพรวดพราดไหลบามาไดโดยไมม ีเคาใหร ูม ากอน แตแ องน้าํ มวกอันเล็กนดิ เดียวไมม เี หตุผลทจี่ ะไดค ดิ ถงึ เรื่องนํา้ ทีจ่ ะทว มขน้ึ มาไดอ ยางกะทันหนั เชษฐากับไชย ยนั ตเองกฉ็ งนอยูเหมอื นกนั แตก ผ็ านความสนใจไปเสยี โดยไมป รปิ ากถามขนึ้ พรานใหญไ มต อบคําถามลอยๆ นนั้ ยงุ อยกู บั การขึงสายผาพลาสติกกันนา้ํ คา งอยา งแขง กบั เวลา ซ่งึ เปนลักษณะอนั คลองแคลวฉับไวของเขา ประกอบกับการไมพดู อะไรโดยไมจ ําเปน มา แตไหนแตไ ร มาเรียทรดุ ตวั ลงนัง่ ใกลๆ เพ่อื นสาว คงมแี ตสองหญงิ เทา นั้นทไ่ี มไ ดทําอะไรเลย นอกจากนั่งดเู ฉยๆ ในระหวา งทุกคนชว ยกนั ตวั เปน เกลียวคนละไมค นละมอื อยางเคยชิน “ฉนั คิดวา ไพรวลั ยรอบคอบแลว ท่ยี า ยมานอนกันทน่ี ”่ี “ทําไม?” “นนั่ อาจเปน แหลงน้าํ แหง เดยี วในดงมหากาฬนี่ ที่พอจะอาศยั ด่มื กนิ ได เราไมร วู า ใน เวลาตอนกลางคนื อะไรจะลงมากนิ บาง ดงนี้เตม็ ไปดวยสัตวรายกาจอันตรายสารพัดชนดิ ที่เราคดิ ไปไมถ งึ และทายกนั ไมถกู ถาเราไปตั้งแคม ปด ักแหลงนา้ํ เขา มนั ไมเ หมาะสม เพราะมันอาจจโู จม เขา เลนงานเราอยางต้ังตัวไมท นั สยู า ยหลบฉากมาอยทู นี่ ่ไี มได ถา มนั มาเมอ่ื ไหร เราก็เหน็ จะรับมือ กบั มนั ทัน ฉนั อานวาเขาคงกลวั เปนอยางมาก ถงึ ไดเลือกเอาสถานการณป ลอดภยั ท่ีสดุ ไวกอ น ซ่งึ มันกถ็ กู หลักแลว ปาดงท่ีเราไมเ คยชิน ไมเคยรจู กั มากอ น จะชะลา ใจไมไ ด” ดารินมองดูอกี ฝายดว ยความรูสึกท่ีนึกชมเงยี บๆ อยูในใจ มาเรยี มคี วามรอบรูและ ชาํ นาญในเรอื่ งการใชชีวิตอยูในปาเหนือหลอ นมากมายนกั แตก ไ็ มป รปิ ากคําใด เพยี งแตพ ยกั หนา เพราะหลอ นเองกเ็ พงิ่ จะมองเห็นตามเหตผุ ลท่ไี ดรบั คําอธบิ ายนนั้ จดั ท่ีนอนเสรจ็ ไฟฟน ถูกกอ ขน้ึ เงาแหงความมดื ก็เร่มิ คบื คลานเขา มา อาหารไมม ีอะไร มากไปกวาเนอ้ื ละม่งั ยางรมควัน ซึ่งไดมาจากวนั กอ น และเหลืออยเู พยี งเลก็ นอย และเหด็ โคนดอก ใหญที่มีเนือ้ และรสชาตเิ หมอื นไก กบั อาหารกระปอ งซง่ึ รอ ยหรอลดปรมิ าณไปตามลาํ ดบั แบง สัน ปนสวนกนั กนิ ไปตามมีตามเกิดเพื่อประทังชีวิต การรว มเปน รวมตายกนั อยา งแนน แฟน ผนึกทุก ชวี ิตใหก ลายมาเปนชวี ติ เดยี วกัน แคแบงรา งกายกนั ออกไปเทาน้นั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2169 กลมุ พรานไพรอันตา่ํ ศักด์ิ กลุมราชสกลุ อันสงู สง แหมมสาวอันเปนเลือดยุโรป คน เหลาน้ี นง่ั รายลอ มกองไฟไหลต อไหลเ บยี ดชิดกระทบกนั และแมวา ยามนอนเขาก็จะนอนแนบขาง กนั และกนั หรอื มิฉะน้นั ศรี ษะก็จะประสานชนกนั คนใดคนหนึ่งเจ็บปวด ที่เหลือทุกคนจะมี ความรสู กึ เจ็บปวดอันนั้นดว ย ยง่ิ กวา พนี่ อ ง ย่ิงกวา มติ รท่ีสาบานกนั ไวใ นทา มกลางแสงสีแหง อารย ธรรม พอกินอาหารเสรจ็ มาเรยี กง็ ดั เอาสมุดบนั ทกึ ของคนตายเมื่อ 42 ปข นึ้ มา พยายามแกะ ขอ ความอกี ครงั้ ทามกลางการเฝารอฟงผลของทุกคนทม่ี ุงลอ มอยู นักนริ กุ ตศิ าสตรสาวเลือดผสม พึมพําอา นขอ ความน้นั ไปในภาษาท่ีทกุ คนฟง ไมเขา ใจอยางตดิ ตะกกุ ตะกัก หวั ควิ้ ขมวดยน สูบบหุ ร่ี อัดควนั หนักๆ อยตู ลอดเวลา แลว หลอนก็บอกความยงุ ยากลาํ บากใจใหท กุ คนทราบวา ขอ ความ เหลา นั้นเลอะเลือนจนมองไมเ หน็ เสียเปน สว นมาก หลายตอ หลายหนาหลุดรวงออกมาจากเลม เหมือนใบไมเ ห่ยี วเนาทหี่ ลดุ จากขว้ั “พยายามเขา เมย แกะไปทลี ะตวั ถงึ มันจะขาดหายไปบา ง บางทเี รากพ็ อจะชวยกนั เดา ปะตดิ ปะตอขอ ความได หากจบั ไดต นประโยคและทา ยประโยค” ไชยยนั ตเ รง เรา ใหกาํ ลงั ใจมา หลอ นยิ้มออกมานิดหนงึ่ อยา งฝน ๆ ชําเลอื งแวบสบตาไชยยนั ตแลว กมลงอานตอไป ทา มกลางความนิ่งเงียบรอคอยของทกุ คนที่แวดลอ มจอ งมาเปน ตาเดยี ว ครัน้ แลว ตา งกเ็ หน็ มาเรยี มี อาการแปลกใจเลก็ นอ ย บอกมาทั้งๆ ทีห่ นา ตาจบั อยูท่ีหนา กระดาษครา่ํ คราน้ันวา “รูสึกวาเราพอจะรูชอ่ื เจาของบนั ทึกนแ่ี ลว เฉพาะตรงน้ีเขาเขยี นไววา “...ขา พเจา แจน เครเมอร กําลงั มองเห็นวาระสดุ ทายของตนเองอยใู นอนาคตอันใกลน แี้ ลว ...” แลวหลอ นกเ็ งยหนา ขึ้น แววตาขบคิดงุนงน “ชอื่ ของเขา ไมนา จะเปน ชาวเดนเลย แจน เครเมอร ฟงดูคลา ยๆ พวกดตั ช งัน้ แหละ” “แตเ ขาเขียนไวดว ยภาษาดานิชไมใชห รอื ?” “ใช” “เขาจะเปนดัตช เปนเดน หรอื เช้ือชาตอิ ะไรกช็ างเถอะ น่นั ไมสําคัญหรอก เรารูกนั เดย๋ี วนล้ี ะวา เจา ของบนั ทึกชอื่ แจน เครเมอร ส่ิงทเี่ ราตอ งการอยูอยางยง่ิ ก็คือ เขาบันทึกไวว า อยา งไร อานตอ ไปเรว็ เมย” มาเรียเบปาก เตม็ ไปดวยความอดั อั้นตนั ใจ “ขอ ความทตี่ อ กบั ตอนนี้ มนั จางหายไปหมดแลว คะ พใ่ี หญ มาพบรางๆ อีก 5 – 6 บรรทัดขางลา งน่ี รสู ึกวา เขาจะรําพันถึงความหวิ โหยอดอยากยากแคน ตอ งการนาํ้ ตองการอาหาร เด๋ียว! สองสามหนา ขา งตนน้ี ดูเหมือนจะไดความชดั หนอย...” กลา วจบ หลอ นกบ็ รรจงพลกิ กลับไปยงั ซกี ตอนตน จากนน้ั หา งไปประมาณ 7 – 9 หนา แลวกน็ ิ่งอา นคนเดียวไปถงึ รว ม 10 นาที ทา มกลางความรอคอยฟงอยา งกระสบั กระสา ยของทุกคน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2170 “พอจะสรุปจบั เคา ไดแลว ...” แหมม สาวบอกมาน้าํ เสยี งตน่ื ๆ “คณะของเขาออกเดนิ ทางกนั มา 6 คน กรูเยอรก บั อเลก็ ชสี ทีเ่ อยอา งถึง คงจะเปน เพอ่ื น ผิวขาวของเขา ทนิ อองกับเสง ลา เปนชอ่ื พมา สวนตเู ล นา จะเปน ชอื่ ของพวกคะฉิ่น” คณะของเชษฐา...แลสบตารพินทรในทนั ทีนัน้ แลว ตา งก็เปลย่ี นสายตาไปจบั อยูที่ คะหยน่ิ เปน ตาเดียว “ถา ง้นั ก็ใชแลว เขาจะตอ งเปน นักสาํ รวจคณะเดยี วกนั กบั ทีเ่ คยผา นหลมชาง และ คะหยน่ิ จําไดเ มือ่ เด็กๆ ตามท่ีมนั บอกนน่ั เอง แลวยงั ไงตอ ไป?” เชษฐาพมึ พาํ ออกมา ประโยคหลังหนั ไปซกั ถามโดยเรว็ อยา งกระหาย มาเรยี แปลโดยสรุปเปน หนา ๆ ใหทุกคนฟง วา “ทั้งคณะ หกคนเดินทางผานหลมชาง บายหนามาทางตะวนั ออกเฉียงเหนือของเขาหัว แรง ปาใหญส งดั เงียบเต็มไปดว ยความรกทบึ และกนั ดาร ไมพบสตั วช นดิ ใดเลยตลอดระยะการเดนิ สามวนั แรก เสบียงและนา้ํ ท่ีตดิ ตัวมาเรมิ่ หมดสิน้ ไป บา ยของวนั ที่ส่ี กรเู ยอร เสียชวี ิตเพราะไตเ ขา พลาด หลน ลงไปในเหวไมส ามารถจะคนศพได. ..” “หนึง่ ละ ทตี่ ายเสยี กอ นระหวางทาง อา นไป เมย ไมต อ งแปลออกมาชนิดคําตอ คํา หรอก อานใหเ ขาใจแลว สรุปเลา ใหเ ราฟง” ไชยยนั ตเ ตม็ ไปดว ยความกระตือรือรน อันเปนอาการเดยี วกับทุกคนท่ีจบั ตาเขมง็ มา “หนทางทวีความกันดารขึ้นทุกขณะ ทุกคนอดอาหารมาเปนเวลาสองวนั แลว คงเหลอื แตนาํ้ กระติกเดียวที่แบงกนั กล้ัวคอ พักนอนกันที่ปากถาํ้ แหงหนึ่ง เชา รงุ ข้ึนทนิ อองนอนตวั แข็งไป เสียแลว มบี าดแผลจากงูพษิ กดั ท่หี วั เขา” “อีกหนึง่ ละ รวมเปนสอง คราวนก้ี เ็ หลืออยูส ่”ี “เรากรํากนั ตอไปภายหลังเมอ่ื ฝงศพทินอองอยางลวกๆ นํา้ หมดในวันนเ้ี อง ตกสาย ระหวา งเดินตามดา นชา งเขา สหู ุบลึกแหงหน่ึง พบควายปา ตวั หนึง่ นอนตายอยูอยางประหลาด ซาก ยังสดอยู แสดงวา เพ่งิ ตายเมอ่ื คนื ที่ผานมา มีบาดแผลเปน รอยเข้ียวขนาดใหญฝ งลกึ บนกานคอ แตไม มีรอยฉีกเนอื้ กนิ พวกเราไดอ าศัยเนอื้ ควายตวั นั้นประทงั ชพี และนําตดิ ตวั ไปเปน เสบยี งสาํ รอง...” มาเรยี หยดุ เลาขอ ความตามบนั ทึกนั้นลงอยา งกะทนั หัน เงยหนาขน้ึ โดยเรว็ สะดดุ ใจ บางอยาง ทุกคนที่ฟงอยูกม็ าพบกบั จดุ สะดดุ ใจชนิดเดียวกันเขา ในทนั ทที ่ไี ดย ินคาํ เลาประโยคหลัง ของแหมมสาว “สงสยั เสียแลว ส่งิ ที่เครเมอรก บั คณะไดเผชญิ มา มันนาจะเปน ลกั ษณะการณเ ดยี วกบั ที่ พวกเราพบกนั มาแลวนนั่ เอง” ดารนิ พูดโดยเรว็ มองเหมือนจะขอความเหน็ ไปยังทุกคน “เกี่ยวกบั อาการตายอนั ลึกลบั ของควายปาตวั นน้ั กระมงั ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2171 ไชยยนั ตว า “ใช ลกั ษณะการตายของควายปา ตวั นนั้ เปนอาการเดียวกับท่เี ราไดพ บซากละมงั่ เม่ือ วาน ซง่ึ มันหมายถึงไอคางคาวผีตัวนนั้ เปน ตนเหต”ุ ทุกคนน่งิ กนั ไปช่ัวอดึ ใจ ตลอดเวลาจอมพรานไมไ ดเอย คําใดท้งั ส้ิน นอกจากนั่งฟง อยู ดวยอาการสงบขรมึ ปลอ ยหนา ท่กี ารคนหาความจรงิ จากบันทกึ ของคนตาย เมื่อ 42 ปกอน ใหเ ปน ของคณะนายจาง เชษฐาเตอื นใหมาเรียตดิ ตามขอความจากบันทึกตอ ไป คราวนนี้ กั นริ ุกติศาสตรส าว เลอื ดผสม นงิ่ อา นอยใู นใจคนเดียวเปน เวลานาน ทกุ คนเหน็ แววตาเขยี วเขม คูน ้ันเบกิ โพลง และรบี พลิกอา นดอู ยา งลุกลน มอื ส่ันเทา ครัน้ แลว หลอ นกอ็ ุทานอะไรออกมาคาํ หนงึ่ อยา งตระหนกตน่ื เตน เหลือทีจ่ ะกลาว “ทาํ ไม มอี ะไรหรือ เมย?” ไชยยนั ตก บั ดารนิ รอ งถามข้นึ พรอ มกนั “โอ! กอ็ ด!! เหตกุ ารณท เ่ี ครเมอรก บั คณะผานผจญมาเม่ือ 42 ปก อน เปน เหตกุ ารณช นิด เดียวกบั ทเี่ ราไดผ า นมาแลว และกําลงั เผชญิ อยูในขณะน้ี ไมม ีผิดสกั อยา งเดียว” มาเรียพูดละลาํ่ ละลกั เสยี งสน่ั “เลา ไปใหละเอยี ดซ”ิ ไชยยนั ตก ระวนกระวายแทบระเบิด เขยามาเรียโดยแรง “เขากลาวถึงตะขาบยักษที่เลอ้ื ยมาเหมือนเสยี งพายุ พวกเขาหนหี ลบเขา ไปอยใู นโพรง ถํา้ อยา งจวนตวั ที่สุด และเหน็ มนั อยางถนดั ตา ซมซานมดุ ลอดถ้าํ มาทะลุอกี ดานหนง่ึ ของเขาลกู ใหญ คืนนน้ั พวกเขาก็เหน็ ลิงผซี ง่ึ รองดวยเสยี งประหลาดมารายลอ มอยรู อบแคม ปท่พี ัก จะใชป น ยิงสัก เทา ใดมนั กไ็ มห นไี ป ไดอ าศยั กองไฟทก่ี อ ไวรอบๆ ปอ งกนั ไมใ หพ วกมนั ลว งล้าํ เขามาได เขาเขยี น เลาไวว า ยงิ มนั เทา ไรมันกไ็ มมวี แ่ี วววาจะลม ตายลง คงลอมแนนปารอบดา นอยูเ ชน นนั้ ” “ไอพ วกกองกอยน่นั เอง!” เชษฐาหลุดปากอุทานออกมา “เชา ถัดมา ฝนตกลงมาหาใหญ พวกเขาไดอ าศยั นาํ้ จากฝน อเลก็ ซีสซงึ่ ปวยอยกู อ นแลว เร่มิ มีอาการหนักขึ้น อกี สามคนชวยกนั ประคองไปเพื่อมุงหวงั ทจ่ี ะหาแหลง พาํ นกั ทป่ี ลอดภยั ข้ึน เดนิ กนั ไปไดอ กี เพียงสองกโิ ลเมตร ยึดไดช ายผาแหงหนง่ึ ไมอาจเดนิ ไปไดไ กลกวานนั้ เพราะอาการ ของคนปวย ตกดึก ทกุ คนตกใจตนื่ ข้ึนดว ยเสียงปกขนาดใหญก ระพอื อยูบ นอากาศเบอื้ งบน มนั เปน คา งคาวยกั ษ! !...” มาเรยี หยดุ ชะงกั กลนื อะไรชนิดหน่งึ ลงลาํ คอ เชษฐาหนั ไปทางจอมพรานผนู ่ังอัดควนั บุหรีอ่ ยูเ งียบๆ พูดแผวเบาเหมอื นกระซบิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2172 “เหตุการณเ ดยี วกนั กบั ท่ีเราเผชญิ ทกุ อยา ง รพนิ ทร” “ตอไป เมย มีเหตกุ ารณอะไรเกดิ ขึน้ หลังจากน้นั ” “มนั โฉบถลาลงโจมตี พวกเราตกใจสุดขดี ยิงปะทะออกไป แลว เผน หนีกนั ชนดิ ตวั ใครตวั มนั มอี เล็กชสี คนเดยี วเทา น้นั ซง่ึ ไมสามารถจะเคลือ่ นหนีหรือชว ยตวั เองได เพราะนอนแซว อยูกับท่ี ขณะน้นั จะเกดิ อะไรขน้ึ อยางใดตอ ไป เครเมอรเจาของบันทกึ บอกวาไมอ าจรูไ ดเ พราะเขา ว่งิ อยา งไมคดิ ชีวติ ไปหลบอยูในถ้าํ เล็กๆ แหง หนึ่ง พักใหญเมื่อไดย นิ เสยี งมนั บินไปแลวกก็ ตู ะโกน เรยี กหาพรรคพวกแลวกลบั มาท่ีพกั ส่งิ ท่ีเห็นกค็ ืออเลก็ ซสี สหายของเขานอนตัวซดี เซยี ว ตาเหลอื ก โพลง ตายเสียแลว ไมม ีเลอื ดเหลอื อยใู นรา งกายแมแตห ยดเดยี ว ที่ลําคอดานหนา ของคนเคราะหรา ย มีรอยเข้ยี วขย้ํา และดดู เลือดไปจนหมดสนิ้ ” ทุกคนรูส กึ วา ตวั เยน็ ไปหมดทกุ ระบบประสาท จากบันทกึ สยองของนักสาํ รวจชาว เดนมารก ในอดตี สิ่งทีแ่ จน เครเมอร กับคณะเผชิญมาในครง้ั นั้น แมว า มนั จะเปนเหตกุ ารณใ กลเ คยี ง กนั กบั ท่ตี างประสบพบเหน็ มาดวยตัวเองแลวกต็ าม แตก็ตองจดั วา พวกตนเคราะหด กี วา มาก ที่ ตอตา นและหลีกหลบมหาพบิ ตั ภิ ยั ทาํ นองเดียวกนั มาไดอ ยา งหวดุ หวิด อนั เน่อื งมาจากมจี าํ นวนคน อาวธุ และชัน้ เชิงในการตอ สไู ดเหนือกวา ทวามนั กย็ ังไมม ีส่งิ ใดจะมาประกันไดว า ในอนาคตขางหนา ทงั้ คณะ หรอื คนใดคน หนึ่ง จะไมต กอยูใ นฐานะเดยี วกนั กับนักสาํ รวจชดุ นนั้ หรือไม “คืนท่ีคางคาวตวั ใหญนั้นเขาเลนงานคณะของเครเมอร เหตุการณต รงกันกับคนื ทมี่ นั เลนงานพวกเราทกุ อยาง มพี วกเขาคนหน่ึงนอนเจบ็ ปว ยชว ยตวั เองไมไ ดอยูค นหนงึ่ และอัน เน่อื งจากทอ่ี กี สามคน ผละหนีเอาชวี ติ รอดอยา งตวั ใครตัวมนั คนเจ็บคอื อเล็กซสี จงึ ถกู ทิง้ ใหเ ปน เหย่อื ของมัน สาํ หรบั คนื ท่มี นั เขาเลนงานเรานน้ั ไชยยันตก็นอนคร่งึ เปน คร่ึงตายดว ยพษิ ตะขาบ โชค ดอี ยทู ่พี วกเราไมไ ดแ ตกหนที อดทงิ้ ไชยยนั ตไป ประกอบกบั ปน หลายกระบอกทีช่ ว ยซัลโว มันจงึ ทาํ อะไรพวกเราไมไดเ ลย และผลทส่ี ุดกล็ ม เหลวตองผละหนไี ปเอง” เชษฐาพึมพําออกมา “พวกเรานึกภาพเหตุการณตอนนั้นออกไหม ไอค างคาวอบุ าทวตวั นน้ั พยายามทกุ วิถีทางในอนั ทจ่ี ะสังหารไชยยันต แมไมไ ดทางตรง เพราะเราปอ งกนั ไวอ ยา งแขง็ แรงกจ็ ริง มันก็ทํา โดยทางออม คือจอ งจะโฉบเอาซากตะขาบตัวนั้นไปเสยี เนื้อตะขาบดงจะตองเปน ตวั ยาสว นหนงึ่ ที่ ใชพอกเพ่ือชว ยชีวิตไชยยนั ต ถา มนั เอาไปได ไชยยันตก ต็ องตายแน แตเราก็สกัดกนั้ ความพยายาม มงุ รา ยของมนั ไวไดทกุ อยาง คอื ไมป ลอยใหมนั ทําอะไรพวกเราได เทา ๆ กับที่กไ็ มส ามารถจะโฉบ เอาซากตะขาบตัวน้ันไปไดอ ีกดวย นีแ่ สดงใหเ ห็นชดั เหลอื เกนิ วา มันมีแผนการรา ยกับเราเกนิ กวา ที่ จะเปนสญั ชาตญาณสัตว ในดา นแสวงหาอาหารธรรมดา มันเปน เจตนาอันลกึ ลบั แบบภตู ผีปศ าจมงุ ท่ีจะทําลายลางเราโดยตรง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2173 ดารนิ เร่ิมลําดบั ภาพ และแสดงขอ คิดของหลอ นออกมาอยา งพรั่นใจ สมองของทุกคน หนกั ไปดวยความคดิ เมอ่ื หวนนกึ ถึงเหตกุ ารณท ่ผี จญมา โดยนาํ มาเปรียบเทยี บกบั พฤติการณท่ไี ดเ คย เกิดขนึ้ กอนแลวกบั นกั สํารวจในอดีต “ความจรงิ ฉันควรจะตายอยา งทนิ ออง หรอื อเลก็ ซีสไปแลว...” อดตี นายทหารปน ใหญย ิม้ กรา นเกรียม กลาวทําลายความเงยี บขน้ึ ดว ยเสยี งอันตํ่าเบา “สถานการณข องพวกเราไมไ ดม ีอะไรดไี ปกวาท่เี ครเมอร กบั พวกของเขาไดพ บมาแลว อาจเลวลงไปเสียยงิ่ กวาอกี แตท ี่รอดตายมาได ก็เพราะพวกเราทุกคนท่ีรว มทมี เตม็ ไปดว ย สมรรถภาพ และเชาวนป ฏภิ าณ ทกุ คนมฝี ม ือและชาญฉลาดกนั ไปคนละดาน ซ่งึ เมอ่ื นํามารวมกนั เขา แลว กจ็ ะสามารถแกไขอุปสรรคปญหาใดๆ ใหลุลว งไปไดตลอดมา ฉนั กลา พูดไดว า คณะของ เครเมอร ไมเพียบพรอ มเหมือนคณะของพวกเรา เขาจงึ พบกับหายนะวิบตั ิเสยี เพยี งแตร ะยะเดนิ ทาง ตนๆ” พรอมกบั กลาว ไชยยนั ตกวาดสายตาดว ยแววเช่อื มนั่ อบอุนไปยงั กลุม พรานหวั เหด็ ทกุ คน และมาจับนิ่งอยทู ี่จาวแหง พงไพร รพินทร ไพรวลั ย! เชษฐา ดารนิ และมาเรียกย็ อมจะมคี วามรูส กึ ดุจเดยี วกนั แนล ะ กลมุ ผรู วมคณะทกุ คน ท่ีมาดว ยกัน ไมม ใี ครไรป ระโยชนเลยสกั คนเดียว แตล ะคนมีความ ‘สันทัดและช่าํ ชอง’ ในวชิ าการ ตา งๆ ครบองค แมก ระท่ังสา งปา ซึ่งใครๆ เหน็ แตแ รกวา ชุยท่ีสุด ในบรรดาพวกพรานพน้ื เมืองดว ย กันเองท้ังหลาย แตเ มื่อถงึ คราวจาํ เปน สดุ ยอด มันกไ็ ดแ สดงความรอบรปู ญ ญาเขาชวยเหลือภาวะอับ จนของทกุ คน ใหลุลวงเปน ทปี่ ระจักษม าแลว ครัน้ แลว สะเกด็ หนงึ่ ของความคดิ คณะนายจา งทกุ คนทห่ี วนระลกึ วูบถึงแงซาย เจาคน พเนจรผูลึกลับคนนั้น ทมี ผจญภัยทมี นย้ี อ มท่จี ะเกรียงไกรยิ่งทีส่ ดุ และสามารถทจี่ ะตะลยุ เขาไปได ในทกุ ปา ใหญไ พรกนั ดาร ถา มาตรแมนวามคี นคนนัน้ รว มอยดู ว ย ระหวา งจอมพรานรพินทร กับเจาคนใชอ าสาสมคั รนามวาแงซาย ยงั ไมอาจเปน ที่ พิสูจนไดช ดั วา ใครจะเหนือกวา ใคร...ในอาณาจักรไพร แตท กุ คนรูวาเม่อื ใดกต็ ามท่รี พินทรอ บั จนตอ ปญญา เมอื่ น้นั แงซายจะเขา แกไข เทา ๆ กบั ทีย่ ามใดแงซายตกอยใู นหว งอนั ตราย เมื่อนัน้ กไ็ มม ใี คร เขา คล่ีคลายชว ยเหลอื ได นอกจากรพินทร ฝม อื และชน้ั เชงิ พรานคูค่กี ันมาตลอด กนิ กนั ไมลง! มาตราวาคณะผจญภัยชดุ นเี้ ปรยี บไดดว ยลาํ เรือซง่ึ มพี รานใหญเ ปน กับตัน โดยตําแหนง แงซายกค็ อื ตนหนโดยปริยาย ทุกปญ หาทเ่ี กดิ ข้ึน ทกุ คนยอ มจะเห็นวารพนิ ทรหันเขาปรึกษาหารอื แงซาย เพือ่ หย่ัง เสียงอยเู สมอ แทนที่จะหารอื กับคนของเขาเอง นั่นก็ยอมเทา กับเปนการแสดงใหเหน็ วา รพินทรเ อง กย็ งั ยอมรับและไมอาจมองขา มจอมพเนจรไปเสยี ได แมโดยพื้นหนา ทว่ั ๆ ไป พรานใหญจะมอี าการ ไมถกู ชะตากบั แงซายนกั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2174 แตอ นจิ จา! เดยี๋ วนแี้ งซายไมไ ดรว มคณะ รว มรับรูแ ละรว มผจญเหตกุ ารณก บั ทกุ คนเสยี แลว ตรงกนั ขา ม กลบั แปรเปลี่ยนกลายเปน อะไรไปกไ็ มทราบ เปนปญ หาอนั หนกั สมองสาํ หรบั ทุก คน แลวตางก็ตน่ื จากหว งคิดอนั วา วุน หนั มาเอาใจใสก บั บนั ทกึ ของนกั สาํ รวจชาวเดนมารก ตอ ไป เม่ือมาเรยี เปด สมดุ ออกคลําตอ “2 ธนั วาคม ขาพเจา เสงลา และตูเลบ ากบั่นกันตอ ไป ภายหลังจากชว ยกันขนหินกอ น ใหญๆ มาทบั สมุ ศพของอเลก็ ซีสไว กนั ไมใ หสตั วมาขดุ คยุ รางของเขาข้ึนมาได เรามุงทิศเดิมดว ย การนําของตูเล...” คราวน้ี มาเรยี ถายทอดขอ ความออกมาชนดิ คาํ ตอคาํ ตามตนฉบับ ท้งั คณะรอคอยฟง อยางแทบไมย อมหายใจ “ฝนท่ีตกเม่อื คนื เหมือนพระเจา จะประทานน้ํามาเพยี งแคใ หประทังชีพเราชั่วระยะ หนง่ึ เทา นนั้ เพราะเมือ่ ขามเขา ‘วงพระจนั ทร’ มาแลว เรากพ็ บแตค วามแหง แลงกนั ดาร มนั คอื มหา นรกในมนุษยโ ลก มองไปทางใดมีแตท ุงหญา แหงกบั เปลวแดดระยบั เราตดั สินใจแยกเขา ทาง ตะวนั ออกเฉยี งใตอ ันเปนปาเถาวัลยล ักษณะประหลาด ขา พเจา กาํ ลังจะหมดแรง เสง ลา ประคองปก ไว ตูเลเ ดนิ นาํ อยา งทรหดไปเบอ้ื งหนา ใหค วามหวงั ไวว า ในปา เถาวัลยเ บ้ืองหนา เราอาจไดอาหาร” “13 น.เศษ ในปา เถาวลั ย เสงลา ตดั สนิ ใจยิงสตั วเลื้อยคลานตัวหนึง่ ตวั เปนหนามสสี ัน นาสะพรึงกลวั ขนาดเทา จระเขตวั ยอมๆ ตูเลบ อกวาเขย้ี วของมันพิษเทา กบั งูเหา แตเนอ้ื มนั พอจะใช แทนอาหารไดถ ารจู ักทํา ตเู ลถ ลกหนังตัดเอาเฉพาะปอ งหางของมนั กอ ไฟยา งกนิ รสชาติมันเหมือน ปลากระเบน เราซมซานกนั ตอภายหลงั จากพกั ภายใตเงากอนหนิ ใหญป ระมาณ 2 ชว่ั โมง อกี สาม ช่ัวโมงตอ มา เราพักนอนในปาเถาวลั ยอ นั หาขอบเขตมิไดน ี้ อะไรจะเกิดขน้ึ กบั เราในคนื อนั หนาว เย็นและมดื สนทิ นบ้ี า ง พรงุ นี้ขาพเจาจะมีอากาสไดเ ขียนลงในสมดุ บนั ทกึ เลม นีอ้ ีกหรอื ไม พระเจา เทาน้ันทจี่ ะทรงรไู ด. ..” “3 ธันว เราผา นพนราตรีมาได เหมอื นพระเจา ยังประสงคท่ีจะยดื ชีวติ ใหต ลอดท้งั คืน อันหลบั ๆ ตน่ื ๆ เราไดย นิ เสียงเลอื้ ยของตะขาบใหญผ า นเขา มาใกลๆ ตนี นบั รอ ยๆ คูข องมัน กอ ใหเกดิ เปน เสยี งพายุ แตเ รากร็ เู สียแลววา เปนมนั กอไฟใหลกุ โชติ จบั ปน นั่งเฝาระวงั เราไมมที าง จะขยับขยายหนีมันไดเ สยี แลว ในความมดื มดิ เชนน้ี ตดั สนิ ใจวาเราจะสูจนวินาทสี ดุ ทายของชวี ติ หากมนั เล้ือยตรงเขา มา แตส วรรคทรงโปรด มันเลื้อยออ มข้นึ ทางดงดา นเหนอื ภายหลังจากเฉยี ด ใกลที่พักของเราหา งไมเ กนิ หนง่ึ รอยหลา แลวกห็ ายไปในความเงียบ คนื นีน้ อกจากตะขาบใหญต วั น้ันที่เขา มาปลกุ ใหเ ราสะดุงตืน่ ขนึ้ แลว ไมม ีอะไรเกดิ ขึ้นอกี เจา ฝงู ลิงปศ าจกไ็ มไ ดแ วะเวยี นเขา มา ใหเห็นอยางคนื กอนๆ คา งคาวสูบเลือดท่ฆี า อเล็กซสี กไ็ มปรากฏว่แี วว ชะรอยมันจะคนหากลน่ิ ของ เราไมพบ มิฉะนัน้ กอ็ าจจะไปพบเหย่ือทีอ่ นื่ เสยี กอ น..” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2175 “เรามองไมเหน็ ทางวา จะพน ปา เถาวัลยอ ันกวางใหญไพศาลนี้เมื่อไร นํา้ ทุกแหลง ท่พี บ เปน นาํ้ พษิ ! ตเู ลด สู สี ันของมันไดอ อก และเตือนเราไว...” “กอนเทย่ี งเล็กนอ ย ระหวา งโซเซกันไปในปาหนิ ชะตากรรมอนั สยอง และขา พเจา แทบไมเ ช่อื สายตา ก็บงั เกดิ ขึ้นกับเสงลา เขาเดินนาํ หนา ขา พเจาไปประมาณ 15 กาว กาํ ลังจะพน เถาวัลยซุม ใหญท่ีปราศจากใบแตท ึบไปดว ยกิ่งกา น อะไรชนิดหน่งึ กโ็ จนจากหลังซุม เถาวลั ยเ ขา ใส เขา เหมอื นแมวตะครุบหนู ขา พเจากบั ตเู ลผูเ ดนิ รง้ั ทายไมไดย นิ เสียงรองของเขาแมแ ตค าํ เดียว ได ยนิ แตเ สยี งคํารามเหมือนฟารองและปาเบอื้ งหนา กม็ ืดมดิ ไปหมด ประดจุ ปา ยไวด ว ยสดี ํา...พระเจา เปน พยานเถดิ ! เจาสัตวท ี่คาบเสงลาหอ ยรอ งแรงอยใู นปาก กําลงั เผนหนีไปตอ หนา นนั้ ขา พเจา อยากจะเขา ใจวามนั เปน มา แตทวามนั กลายเปนเสือท่สี ูงใหญ พวงพปี านกนั สีของมนั ดําเหมือน ถานไฟ เสอื ดาํ ขนาดยกั ษ มนั ตะครบุ และคาบเสง ลา ตดิ ปาก กระโจนหนีไปตอหนา ตอตา...” มาเรยี หยดุ อาน ลมื ตาโพลง กายสัน่ เทา พดู มาดวยเสยี งกระซิบ “สี่สิบกวา ปม าแลว ไอเ สือตวั นน้ั ไอคางคาวตัวนั้น และทุกสิง่ ทกุ อยา งท่ีเราพบลว น เปน ตวั เดิมหมดทกุ อยา ง สสี ิบปทีป่ า น้ีมีเสือดําใหญ คางคาว ตะขาบ ผีกองกอย คอยปวนเปยนรงั ควานชวี ติ ทีจ่ ะผา นพลดั เขา มา มนั คอื อะไร และเปนไปไดอยา งไร มันจะตองเปน สงิ่ อาถรรพณผ ดิ วิกลอะไรแนน อน ฉนั ...ฉันคดิ วา ฉนั ไมส ามารถจะอานบนั ทึกอนั สยดสยองน้ตี อ ไปได” แหมม สาวปด สมดุ หลบั ตาลง ไชยยนั ตร ินบรั่นดีใสฝ ากระติกสง ไปให พรอ มกบั บอกมาดว ยเสยี งบงั คบั กงึ่ ปลกุ ปลอบ วา “ตอ งได เมย! ด่ืมเสีย แลว แปลตอไป เราทุกคนอยากรูในสงิ่ ทเี่ คยเกดิ ข้นึ แลว จนแทบ จะเคน คอใหค ณุ รีบแปลมันออกมาโดยเรว็ ” ดารินกบั เชษฐาชวยกนั เรง เรา ปลอบโยนมาอีก นักนริ กุ ติศาสตรสาวรับบรน่ั ดีมากรอก ใสปากจนหมด น่งั เหมอื นจะบังคับจติ ใจอยูครกู ็อา นตอ “กวา ขาพเจากบั ตูเลจะต่นื จากตะลึง เราก็เห็นบน้ั ทายของมันกําลังลบั หายไปในพง เบอ้ื งหนา เราชว ยกนั ระดมยงิ ออกไปเทาทีเ่ ราจะสามารถทาํ ไดเ ร็วท่ีสุด มนั ลับหายไปแลว เราสอง คนตามมันอยา งบา คล่งั จนกระทง่ั ค่าํ พบแตรอยเลอื ดของเสงลา ซง่ึ คอ ยๆ จางหายไปเปนลาํ ดับ ใน ที่สดุ รอบตัวเราก็มีแตเถาวลั ยอ ันวา งเปลา สงิ่ ทเ่ี กิดขน้ึ ตอหนาตอตาเรา ราวกับความฝน ...” “4 ธันว เราไมล ะความพยายามทจี่ ะตดิ ตามเสือดาํ ยกั ษตวั น้นั ไมตอ งการท่จี ะมี ความหวงั ดานชว ยเสงลาใหรอด เพราะเรารแู นวา เขาตายในทันทีที่มันโจนเขา ขยา้ํ แตเ ราอยากจะพบ เหน็ มนั อกี สกั คร้ังเพ่อื การแกแคน อนิจจาแมแ ตกระดกู สกั ชน้ิ ของเสงลา เรากห็ าพบไม ตลอดระยะ ติดตามอันเคยี ดแคน พยาบาทของเรา...” “5 ธนั ว คืนที่ผา นมา ไอดาํ มหากาฬเขามาวนเวยี นอยใู กลปากถาํ้ ท่พี กั ของเรา ขา พเจา ภาวนาใหม ันโผลใ หเหน็ แตก ผ็ ดิ หวัง...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2176 “6 ธนั ว บดั น้ีเราสองคนไปกนั อยา งปราศจากจดุ หมายปลายทางเสยี แลว ประมาณส่ี คร้ังที่ขาพเจาและตูเลเหน็ มนั วนเวยี น โผลลับลอ ดกั หนา ดกั หลังอยตู ามพุมไมแ ละกอ นหินรอบตัว เรายงิ ทกุ คร้งั ทเี่ หน็ และมันกห็ ลบไป ไมม รี อ งรอยวามนั จะถูกลูกปน ของเราเลย ชีวติ ของเราประทงั อยูดวยสัตวเ ลื้อยคลานและน้ําจากโพรงไม กลางคนื นอนหลบนอนตามถ้าํ แคบและซอกหินหลบภยั จากคางคาว และตะขาบใหญที่เลือ้ ยมาดจุ เสียงพายุ...” “7 – 8 ธันว หลายวนั มาแลว เราพน จากการรบกวนของลงิ ผี ตะขาบ และคางคาว แต เจาเสอื ดาํ ใหญเปนศัตรูลึกลบั ท่ีจองเราอยทู ัง้ กลางวันและกลางคืน แตน ั่นก็ไมสาํ คัญเทากบั นา้ํ ซึ่งจะ ฆาเราไดเ รว็ กวา ...” มาเรยี หยุดชะงักการอานไปเฉยๆ อีกคร้งั หนา ขาวซดี ลกั ษณะของหลอ นไดรบั ความ หวาดหวัน่ ตื่นตระหนกขีดสดุ “นอย...” หลอ นครางแหบๆ เอื้อมมือไปสะกิดเขา ดารนิ “ทําไมหรือ เมย” เพือ่ นสาวผูค อยฟง อยู ซักมาเรว็ ปรือ๋ จับแขนไว “ไอ...ไอผ ตี ายพนั ปตัวนั้น...” “ทาํ ไม?” ทุกคนรอ งข้นึ เปน เสยี งเดยี วกนั อยางต่ืนเตน “มนั โผลข ึน้ มาในบนั ทกึ นีแ่ ลว มนั ทาํ ความอศั จรรยใจใหแ กเ ครเมอร และตเู ล ไมน อ ย ไปกวาทที่ ําใหเ รางงกนั มาแลว ” เสยี งของแหมม สาวสะทา นสัน่ และทา มกลางความตะลงึ ของทุกคน หลอนกอ็ าน ขอความชา ๆ ตอมาอยา งพยายามขมสติ “สงิ่ แรกสาํ หรับวันนเี้ ราจะทาํ ก็คือ แสวงหานํ้ากนิ ประมาณ 10 น.ในกลุมโขดหนิ รมิ เนนิ ผาแหง หนงึ่ เราพบสงิ่ ประหลาดที่ไมค าดฝนอีกชนิดหน่งึ มนั เปนศพตายซากของชายรางสงู ศรี ษะโลน เกลย้ี ง แตงกายในลกั ษณะนกั บวช มีลูกประคําแขวนคอ นั่งพงิ นิ่งอยูกบั กอ นหิน ดกั หนา ทิศทางท่เี ราจะเดนิ ผา นไป ขาพเจาตรวจดแู ลว อยากจะลงความเหน็ วามนั เปน ศพลักษณะอาบยา ตาย มาแลว นบั พนั ป แตส ณั ฐานโครงรูปไมมีสว นใดชํารดุ บบุ สลายไป สภาพของมันแกรง เหมอื นหนิ มันมาจากทใ่ี ด และมานง่ั พงิ กอ นหนิ อยไู ดอ ยางไร...ตง้ั แตเมื่อไหร. ..เปน ส่งิ ที่เราคิด ขา พเจากบั ตูเล พยายามคน หารอ งรอยรอบดา น เผ่อื จะพบวา มสี ัตวใ ดคาบมาจากท่ใี ด ก็ไมมีเคา เงอ่ื นท้ังสน้ิ ลักษณะ ของซากท่ีมาตง้ั อยู นา จะเปน รอยท่ีมาตงั้ อยใู หม ไมใชทเ่ี ดมิ อนั ควรอยขู องมันเปนนานป แตข าพเจา ก็อยากจะเชือ่ วา สัตวใ หญป ระเภทกินเน้ือคงลากมันมาจากสุสานโบราณที่ใดทหี่ นง่ึ อาจมีอาณาจกั ร หรอื นครในโบราณกาล ซึ่งถลมลมไปแลว เมื่อหมนื่ ๆ ปอยใู นละแวกใกลเคียงก็เปน ได...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2177 “ความหวิ โหย ความเรน แคนและเหนด็ เหน่ือยทําใหเ ราไมม ีโอกาสจะสนใจอะไรกบั มันมากนกั เราผา นมันไปเหมอื นผานตน ไมห รอื กอ นหนิ กอ นหนง่ึ ...” “14 น. เราพบแหลงน้าํ มวกในไหลผาของเขาอกี ลกู หนง่ึ ดานตะวันตก แตขา พเจา ! รมิ แหลงนา้ํ มวกนน้ั ซากศพแหงเกรอะของชายนักบวชท่ีเราพบมาเมอื่ 4 ชว่ั โมงท่ีแลว ในลกั ษณะที่นัง่ เชนเดมิ ตเู ลต กใจขดี สุด จะวง่ิ ไปอยางหมดสติ ขาพเจา ไวพอใชข าปดเขาลมลงและยดึ ตวั ไวมน่ั ใช เวลาอยูพ กั ใหญ กวา จะปลอบขวัญใหเจา พรานคะฉิน่ สงบลงได. ..” ดารนิ กับไชยยนั ตรองอะไรล่ันออกมาคําหนง่ึ ลืมตาโพลงในขณะทีเ่ ชษฐาก็อา ปากคา ง เพราะขอ ความทมี่ าเรยี แปลออกมา รพินทร ไพรวลั ย ขยบั ตวั จากทา ทน่ี ่ังพิงกอนหินขนึ้ เปน คร้งั แรกเคลอื่ นเขา มาใกลว ง ของนายจา ง แลว เขากเ็ ตอื นใหม าเรยี อา นตอ ไปดวยนํา้ เสยี งเรยี บสงบ “ปญ หาทเ่ี กดิ ขึ้นคอื ซากไดม าปรากฏดักหนาเราอยู ณ ทแ่ี หง ใหม อนั หา งไกลจากทีเ่ รา พบคร้ังแรกนไี้ ดอ ยา งไร บนั ทกึ เลมนจ้ี งเปนพยานเถดิ ขา พเจา ไดตรวจดูอยา งถถี่ ว นแลว มนั เปน ซากศพเดยี วกันแนๆ ขา พเจา เอาสนปนกระทงุ มันลงไปนอน ตะแคงกงโกอยกู ับพน้ื มันมสี ภาพเปน ไมทอ น หรอื แทงหินกอนหน่ึงแนแ ท หาใชส ่ิงมีชวี ติ หรือมีสิ่งใดท่จี ะทาํ ใหม ันเคล่ือนไหวพาตวั มา เองไดไม จะวา สัตวเ ปน ตน เหตุก็มองไมเ หน็ เหตผุ ล...” “เพือ่ ขจัดปญหาอันหาคาํ ตอบไมไดน ้ี ขา พเจาตัดสนิ ใจทีจ่ ะทําลายซากของมนั เสยี เรา ชวยกนั ไปหาไมเพอ่ื มากองสมุ เปนฟนเผาซากประหลาด เราเดินหาฟน หางจากซากของมันไปใน ละแวกไมเกนิ 50 เมตร เวลาหางประมาณ 10 นาที เมอื่ เรายอ นกลบั มาใหนรกสาปเถอะ ไอศพตาย ซากอนั ตรธานไปเสยี แลว มนั หายไปอยา งไมม รี องรอยใดๆ ทง้ั ส้ิน หายไปเหมอื นกับวา มันไดล กุ ขน้ึ ในระหวางเราผละไปหาฟน แลว ยอ งหนไี ปฉะนน้ั ” “เราชวยกนั คน สดุ ความสามารถ แตเ ราไมพ บมนั ไมไ ดคาํ ตอบใดๆ เลย!...” ดารนิ หนา ขาวซดี เหมือนจะเปนลม รมิ ฝปากหมุบหมบิ คลายจะพดู อะไร แตไ มมีเสียง ใดๆ ลอดออกมาได ไชยยนั ตแ ทบจะลุกขึ้นกระโดดดว ยความตกใจ เชษฐากับพรานใหญเทา นน้ั ท่ี ควบคุมสติระงับความตืน่ เตน ระคนสุดทจี่ ะอัศจรรยใจไวไดอ ยา งสงบ “บันทกึ ของเครเมอรใ หประโยชนแกเราอยางมากมายทเี ดยี วผกู อง อยา งนอยที่สดุ มนั ก็ ดูเหมอื นจะเปน การตอบขอ ปญ หาทพี่ วกเราพากนั งงอยู จากส่ิงที่เราเผชญิ มาแลว ” “คราวน้ีทุกคนเช่อื ฉันหรอื ยงั วา ไอผตี ายซากตัวนน้ั เคลอ่ื นไหวดว ยตวั ของมันเองได บนั ทึกของเครเมอรเ ปน การยนื ยันไดอยางดที ี่สุด!” ดารนิ พูดอยางยากเยน็ อาการของหลอ นหวาดสยองพรน่ั พรึงขดี สดุ จอมพรานอ้ึงมานตาหรลี่ ง หนาของเขาเตม็ ไปดวยรอยยน อันคร่ําเครยี ด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2178 “เรายังลงความเหน็ สรุปลงไปอยา งใดแนนอนไมไ ดห รอกครบั ตราบใดกต็ ามทยี่ ัง ไมไ ดพิสจู นชดั กับตาตนเองชนิดคาหนังคาเขา...” ในท่ีสดุ เขากเ็ อยขึ้นอยางระมัดระวงั “แตถ งึ อยางไรก็ตาม โดยสิ่งที่เราพบกันมาแลว เกยี่ วกับซากศพประหลาดนัน่ เพม่ิ เตมิ กบั รายงานของเครเมอรท ่ีเราคนพบโดยบังเอิญน้ี ผมก็ยอมเหน็ ดว ยในขอ ทวี่ า มันเปน เรือ่ งลกึ ลบั นา คดิ เหลอื เกนิ แวดลอ มรอบตวั เราขณะน.้ี ..มันลวนเตม็ ไปดว ยส่งิ อนั ผิดธรรมชาติ และกด็ ูคลายจะ เปนศตั รูตอเราทั้งนนั้ ” “ในสมยั ของเครเมอร มนั หายไปไดอยา งไร เพียงแคส องคนน่ันเดนิ คลอยหลัง เพอื่ จะ ไปหาฟน มาเผาซากของมนั ทง้ิ เสีย แลวกใ็ นสมยั เรา คือไมก ชี่ ่วั โมงทีผ่ า นมาแลวน่ีละ มนั ก็ไดแ สดง ปรากฏการณพ สิ ดารแบบเดยี วกันนน้ั ขึน้ อกี เราจะไมร เู ปนอันขาดวา ปรากฏการณล ึกลบั พิลึกพลิ ั่น ชนดิ น้ีไดเคยมขี ึ้นกอ นแลว ถา ไมไดพ บบนั ทึกของเครเมอรเลมน”้ี ไชยยนั ตว า ทุกคนอยใู นภาวะทจี่ ะตอ งชว ยกันขบปญหา เฉลยปรศิ นาออกมาใหไ ดวา สงิ่ ผดิ วกิ ล น้ันเกดิ ข้ึนไดในลกั ษณะไหน มนั เปนปญ หาทขี่ นหวั ลุก คร้นั แลวตา งกห็ วนนกึ ไปถึงความเช่ือม่ัน และขอ ยืนยันอยางแขง็ แรงของดาริน ในเรอื่ งท่ีวาหลอนไดเหน็ ชายลกึ ลับโผลห นา อยูใ นซุม เถาวลั ย และจาํ ไดวาเปน ใบหนา ชนิดเดียวกบั ซากทล่ี งไปนอนแชอ ยใู นแองน้าํ ท่พี บภายหลังหางกนั เพยี ง ชัว่ โมงเศษ เมอ่ื ช่ังนาํ้ หนกั เปรยี บเทยี บดกู ับบนั ทกึ ของนักสาํ รวจในอดีตท่ีเขียนเลา ความไว มนั ก็ ย่งิ เปน หลกั ฐานใหน า จะเชื่อไดวา ศพตายซากนน้ั มปี าฏหิ ารยิ เคลื่อนทไี่ ปไดดว ยตวั ของมนั เองอยาง ลึกลบั ที่สุด ระยะมันหางกันถึง 40 กวา ป ปรากฏการณชนดิ นีเ้ กิดซํา้ ขน้ึ อกี กบั กลุมนักสาํ รวจยุค ใหมทล่ี วงล้ําแดนเขามา มันคอื อะไรกนั แน! โชคดีเหลอื เกนิ ทีท่ งั้ กลมุ จําเปน จะตองใชภ าษาองั กฤษ และมมี าเรยี เปนบุคคลกลาง สาํ หรับการแปลขอ ความภาษาดานชิ ของผูต าย ดังนนั้ พวกพรานพ้ืนเมอื งทนี่ ัง่ เง่ียหคู อยจับฟงขอ สนทนาหารอื ของคณะนายจา ง จึงไมอ าจทราบขอความได หาไมเชน นน้ั คงจะเกิดความตนื่ เตน อลหมา นขวญั หนดี ีฝอกนั ไปหมด บุญคาํ ขยับเขามานง่ั ใกลพ รานใหญ อา ปากจะสอดถามเพราะความอยากรอู ยากเห็นใน บนั ทกึ ของคนตายนั้น แตก ็ตอ งหุบปากสนทิ ลง เพราะรพนิ ทรโ บกมือไลแ กใหถอยหางออกไปกอน ในระหวางทีถ่ กเถยี งกนั เองในกลุมหวั หนาอยา งเครงเครยี ดหนกั อง้ึ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2179 “คิดใหด ี เครเมอรกบั ตูเลเดนิ ผละไปเพ่อื ตอ งการจะหาฟน มาเผามันเสยี จะเปน ไปได ไหมท่มี ันจาํ เปน ตองหลบหนกี อ นทจ่ี ะถูกสองคนนน่ั ฌาปนกิจ” ไชยยนั ตพ ยายามคดิ คน คาํ ตอบ “กแ็ ลวถาเปน เชน น้นั มันไปนั่งดักหนา ใหเ หน็ อยูทาํ ไม?” เชษฐาขอคาํ อธิบายตอ “หลอกหลอนนะซิคะ พใี่ หญ ไอผีนัน่ มนั หลอก!” ดารินโพลง ออกมาดวยถอยคาํ ซึ่งหลอนเองก็ไมเ คยคดิ มากอ นวา จะพดู อะไรท่สี มยั กอ นตนเองเหน็ วา เปน เรอ่ื งเหลวไหลทีส่ ดุ “ศพตายซากนนั่ เปนวตั ถมุ ีตัวมีตน ไมใ ชป รากฏการณของวิญญาณ มนั จะหลอก หลอนไดอยา งไร พคี่ ดิ วา มันนา จะมีอะไรเกย่ี วพันกบั เสือใหญตวั น้ันแนๆ เราจะสังเกตเหน็ ไดว า ทงั้ เราและเครเมอรพ บซากน้ันในเวลาใกลเ คียงกบั ที่พบเสอื โครง ดํา เขามาวนเวยี นปว นเปย นอยูใ กลๆ ตอมาก็พบกับปรากฏการณล ึกลบั ของซากศพคนตายเกา แกซ ากนน้ั บางท.ี ..” หวั หนาคณะเวนระยะนิดหนึง่ เมม ริมฝปาก เปลี่ยนสายตาไปจบั อยูทจี่ อมพราน “เสือตวั นัน้ นาจะเปนตน เหตใุ หศ พเคลอ่ื นที่ก็ได เปน ตนวาตัวมนั คาบยาย หรอื ยังไง รพินทร?” ระหวา งทพี่ รานใหญน ิง่ เพราะจนตอคําถาม ไชยยนั ตกับมาเรียก็แยง สวนขน้ึ พรอ มกนั “เพ่ืออะไร...ทมี่ ันจะตองคาบยา ยศพอนั ปราศจากความหมายนั้น มาคอยต้งั ดกั หนา เรา และเครเมอร?” เชษฐาพยายามสันนษิ ฐานตอ ไป แตแ ลว กต็ อ งส่นั หวั อยางจนปญ ญา “เราก็ไดแตชวยกันเดาในทุกๆ ทางเทาทค่ี ิดวา มันควรจะเปนไปไดเ ทา นั้น เปน การ สมมตฐิ าน เพื่อนาํ ไปสคู ิวอีดี แตเ มอ่ื คดิ ไปถงึ คาํ ถามอยางน้กี ต็ อบไมถูกเหมอื นกนั อาจเปน การ บังเอิญกไ็ ดก ระมังท่ไี อเสือตวั นน้ั มนั เที่ยวไดค าบศพตายซากตระเวนไปท่ัวปา ” “บังเอิญหรอื ท่มี ันจะตอ งคอยคาบอยูอ ยา งนี้ จากส่สี บิ ปกอ น มาจนกระทั่งถึงเดย๋ี วน้ี ถา มันจะคาบมาเพ่อื กินเปนอาหาร มันกม็ โี อกาสอนั นานนมที่จะแทะซากนัน้ หมดสิน้ ไป ไมเ หลอื แมแตก ระดกู และถา แมว ามนั กินศพนั้นไมได อนั เนื่องจากสภาพทแ่ี กรง เปนทอนหิน มันกน็ า จะทิง้ ไมส นใจเสยี นานแลวเหมือนกัน เครเมอรเองกย็ ืนยันในบันทกึ ของเขาไว มองไมเ หน็ รองรอยวาจะมี สัตวใ ดเปน พาหนะนํามันเคล่อื นที่ทั้งการพบครั้งแรกและคร้ังทมี่ อง ที่เครเมอรพบน้นั ผดิ กับเรานดิ เดยี วอีตรงทม่ี นั ไมไ ดล งไปนอนแชอยูใ นแองน้ํา ซ่งึ เราหวังจะไดด ม่ื กนิ และเรากไ็ มไดม ีเจตนาทจี่ ะ ทําลายซากของมนั เพราะผานความสนใจไปเสีย ทมี่ าพบมนั หายไปกเ็ พราะเหตกุ ารณบงั เอญิ อยา งท่ี แลว สวนเครเมอรกบั ตูเลน้นั พอพบเขาอกี คร้งั ก็รสู กึ ในความผดิ ปกติธรรมชาตไิ ดทันทีจากเหตผุ ล ส่ิงแวดลอม จงึ คิดจะทําลายซากของมนั เสยี แตแ ลว กต็ องผิดหวงั อันเนอ่ื งมาจากมัน ‘นกร’ู ทาํ ตัวให หายไปเสยี กอ น การหายไปมองมันทําความประหลาดใจใหเครเมอรในคร้ังนัน้ เทา ๆ กบั เราในคร้ัง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2180 นีท้ กุ อยา ง พวกเรากไ็ มไดคิดวามนั จะเปน ปญหาอะไรนัก ถาไมใ ชเพราะมาพบบนั ทึกยนื ยนั ใน ประวตั ิศาสตรซ ํ้ารอยเขา” คาํ พูดของไชยยันต ชใี้ หเห็นชัดถึงความล้ีลบั ซอนเงอ่ื น แตก ไ็ มไ ดชว ยใหค ลคี่ ลาย อะไรออกมาเลย ถกู แลว ถา เสือตวั นน้ั เปน ตวั การคาบศพเคล่อื นยา ย (ซ่งึ มกั จะมาวางไวด กั คณะ เดินทางอยเู สมอ) มนั จะมีเจตนาอะไรทตี่ อ งการกระทาํ เชน นั้น จะวา มนั เปน เสอื ผสี งิ มเี จตนาทจี่ ะ หลอกหลอนเขยา ประสาทของคณะเดนิ ทาง โดยการลากเอาผีตายซากซึ่งไมเ กี่ยวขอ งกับกรณีมาคอย วางตงั้ ไวใ หด ู มันกจ็ ะตอ งทาํ เชนนัน้ เพือ่ ประโยชนอ ันใดขึน้ มา ในเมอ่ื มันเองก็จอ งท่ีจะแลนงาน กลุมมนุษยด ว ยเขยี้ วและเล็บอยูแ ลว โอกาสทีจ่ ะคอยมัวลากซากไปดกั หนา ตลอดจนระยะเวลา กระชั้นชิดตดิ พนั ท่ยี องมาคาบขโมยหนไี ปอกี เมอ่ื คลอยหลังเพยี งหลดั ๆ ยอมควรจะเปน โอกาสที่ มนั บกุ เขาจโู จมเสยี เลย...ไมด กี วา หรือ การท่มี นั ยองเขามาคาบศพไปได เม่อื เครเมอรก ับตเู ลคลอยหลังเลก็ นอ ยก็ดี หรือใน ระยะทคี่ ณะเดนิ ทางชุดนเ้ี ดนิ ผละไปจากศพเพียงเล็กนอย ตามเหตกุ ารณที่เกดิ ขึน้ เมือ่ ชั่วโมงทีแ่ ลว ก็ ดี นั่นคือจังหวะอนั ดเี ลศิ ที่มนั จะกระโจนเขา ใส ไมนาจะเพยี งแคยอ งเขา มาหวังคาบศพไปอยา งเดยี ว เทา นนั้ ซึ่งปราศจากเหตุผล จะถกเถยี งขบคดิ กนั เชน ไร คําตอบก็ยังมดื มนอยเู ชน นนั้ “เรามัวมาตกใจ และงงอยกู บั ปญหาลกึ ลับอันน้ี กท็ าํ ไมคุณไมอา นบนั ทกึ ของคนตาย ตอ ไป เมย เราอาจไดหลกั ฐานอะไรเพิม่ ขน้ึ กไ็ ด” รพินทร ไพรวลั ย เตือนข้นึ ดว ยเสยี งหาวลกึ มาเรยี ปฏิบตั ิตามคําสง่ั โดยเร็ว “เราผละออกจากแหลง นา้ํ มวกแหงนน้ั ภายหลงั จากนงั่ สงบสตอิ ารมณอยูพ ักใหญ แลว กเ็ ดนิ รุดหนาตอ ไปเพื่อแสวงหาทปี่ ลอดภยั สําหรบั พกั นอนในคืนน้ี ทา มกลางความหวาดวติ กและ ปริศนาอนั สุดทีจ่ ะขบไดน านาประการ ทส่ี ดุ กอ นมดื เลก็ นอย เรากเ็ ลอื กไดโพรงไมใ หญ กอไฟกนั ไวทีป่ ากทางเขา ดา นหนา ซ่งึ เราจะตอ งระวงั ภยั ทจ่ี ะเขา มาทางดานนน้ั ไดด านเดียว ตูเลหลบั ไปแลว ดว ยความออนเพลีย ขาพเจายงั น่ังบนั ทกึ ขอ ความนี้อยู และกจ็ ะสวดมนตขอพรคุม ครองจากพระผู เปนเจา ภายหลังเมอ่ื หยดุ เขียนบนั ทกึ ราตรีสวสั ดเ์ิ จาเพื่อนยาก ขอใหฉ นั ไดจบั ปากกาเขยี นขอ ความ ลงไปบนหนากระดาษของเจาไดใหมในคนื พรงุ น้ี...” อานจบ ภรรยามายของ ดร.ฮอฟมนั ก็เงยหนาขึน้ “ขอ ความครัง้ สุดทา ยในสมดุ บนั ทกึ นี่ หมดส้ินลงเพยี งแคน ้ีเอง นคี่ งจะเปน คนื สดุ ทา ย ทเี่ ขาและตเู ลม ชี วี ิตอยู สนั นษิ ฐานวา พอรุงขึน้ เขากเ็ ดนิ ทางหลงเขาไปในดงเถากินคนและจบ ส้นิ ชีวิตลง หมดโอกาสที่จะเขยี นอะไรไดตอ ไป” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2181 ทั้งกลุม นิง่ ขึงไปดว ยความสลดใจ การเขา ใจและรับรูไดจ ากขอความท่ีคนตายไดเ ขยี น ไว มันเหมือนกับวา ไดมองเหน็ ภาพของเครเมอรมาปรากฏใหเหน็ อยตู รงหนา มคี วามสนทิ สนม คนุ เคยและเปน กันเองย่งิ ประหนึง่ วาวญิ ญาณของนักสาํ รวจชาวเดนมารกที่ลวงลบั ไปแลวเมือ่ 40 กวา ป โผลขึ้นมาบรรยายขอความท่ีเขาไดเ ผชิญมาใหแ กค ณะนฟ้ี ง ดว ยตัวเอง “ขอใหเ พ่อื นจงไปสูส ุคตเิ ถดิ ขอความในบนั ทึกของเพอื่ นเราท้งั หมดไดร บั ทราบแลว เทาทีม่ ันจะเหลอื อยูแ ละอานออกไดอ ยา งนอ ยทส่ี ุด มันกใ็ หป ระโยชนแ กเ ราอยา งย่ิง พวกเราจะคน คําตอบในปญ หาลกึ ลบั ท่เี พอ่ื นไมสามารถเขาใจไดน ้ีเอง เพราะขณะน้ี เราก็กาํ ลังเผชิญกบั มนั อยแู ลว เชนกัน” เชษฐากลา วพมึ พาํ ทุกคนพากนั สงบนงิ่ เหมอื นจะไวอาลยั ใหแ กเ จา ของบนั ทึกและคณะ ของเขา ที่พากันสูญเสยี ชีวติ ไปหมด กอ นที่จะบรรลถุ งึ ส่งิ ปรารถนาอะไรสกั อยา งหน่งึ อนั เปน ตน เหตใุ หพวกเขาพากนั บกุ บัน่ ดั้นดน มาในครั้งกระนนั้ “ไมมีทางท่จี ะคน จากบันทกึ ตอนตนๆ ไดเ ลยหรือวา พวกเขาเดินทางมาเพอ่ื ประสงค อะไร และมาจากดา นไหน” จอมพรานถามเบาๆ มาเรยี พลกิ บันทึกตอนตน ๆ ทตี่ ิดกนั เปนปก แลวคอ ยแกะออกให เหน็ ทุกคนก็เขาใจวา มนั ไมส ามารถจะอานไดเลย เพราะสภาพของกระดาษดาํ คลาํ้ ข้นึ เตม็ ไปดว ยรา รพนิ ทรไ มเอยคาํ ใดอีกท้งั สนิ้ แหงนมองไปยังราวปาลักษณะประหลาดรอบตัว ซงึ่ อาบ สลวั อยูดวยแสงสนธยากาล ฉวยไรเฟลประจํามือลกุ ข้ึน พยกั หนาเปน สัญญาณนดิ หน่ึงกบั ตาพราน เฒาบญุ คํา แลว ท้งั สองกพ็ ากันเดนิ ดุมออกไปเงยี บๆ หยดุ ชะงกั เลก็ นอ ย เมื่อเสยี งทกั ของเชษฐา ตามหลังมาวา “จะไปไหนนะ ผกู อง?” “เหลอื เวลากอ นคํ่าเล็กนอย ผมจะเดนิ สํารวจดูรอบๆ หนอ ยครบั ” “ไปดวยคน!” หวั หนาคณะบอกสัน้ ๆ กระโดดขึน้ ตาหลงั เขามา แลวอกี สามคนก็พลอยสมทบมาดว ย เพราะตอ งการดภู มู ิประเทศใกลเ คียงรอบดา น กลายเปนคณะนายจา งทง้ั หมดสมคั รใจท่จี ะสํารวจ ละแวกใกลเ คียงพรอ มกับเขา โดยไมมใี ครยอทอเหนด็ เหน่อื ย ลางสงั หรณในเภทภยั อนั ทํานายไมถูก มันทําใหทกุ คนเต็มไปดว ยความตืน่ ตวั และเมื่อนัน้ เองคะหยน่ิ เสย และสา งปากต็ ามมาเปน พรวน คงเหลอื เพยี งเกดิ กบั จนั สองคนซึง่ แตแ รกก็อยากจะรว มไปดว ย แตก ็ไดรับคําสง่ั จากพรานใหญใ หอ ยู เฝาแคมป “ฉนั จะไปในละแวกไมไ กลนกั ระยะตะโกนไดย นิ เฝา ของและเตรยี มฟนไวใ หม าก เปนพเิ ศษคนื น้ี” เขาบอก [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2182 ทั้งชุดพากันเดนิ ยอ นลงทางเกา ตรงมายงั แอง นา้ํ มวกไดเ พยี ง 7 – 8 กา ว อาการสงั หรณ ประหลาดกเ็ กดิ ข้ึนในประสาทสมั ผสั ของเชษฐาเปนคนแรก เขาหยดุ ชะงักกึก ตอ มา ความรูสกึ ชนดิ น้ีก็กระทบใจของทกุ คนโดยไมไ ดเ อย บอกกนั เลย พากันหยุดไปหมด หันกลบั มายังบริเวณแคม ป ซึ่งขณะนี้มีเกดิ กบั จนั สองคนกาํ ลังมวนบหุ ร่ใี บตองแหงกันอยู อดีตทานทตู ทหารบก มองตาจอมพราน แลว กระซิบ “เอ...ผมวา จะไมเหมาะ ที่จะใหสองคนนนั่ อยแู คมปก ันตามลําพัง เอางี้ดกี วา เมยก ับ ไชยยนั ตจะไปกบั รพนิ ทรก เ็ อา ฉนั กับนอ ยควรกลับไปอยูกบั สองคนนน่ั เอง เกิดอะไรขน้ึ กจ็ ะไดร ู เหน็ ระยะน้เี ปน ระยะที่เราไมค วรจะแยกจากกันเลย โดยเฉพาะอยา งยิ่ง เมือ่ กลุมใหญท ิ้งกลุมนอ ยไว เบือ้ งหลัง” “ผมกค็ ิดอยา งคุณชายเหมอื นกนั ครบั ทางทด่ี ใี หผมไปกับบุญคาํ เพียงสองคนดีกวา ทกุ คนกลับไปพกั ทแี่ คม ป เดยี๋ วเดยี วเทา นัน้ ” “กไ็ มเขาทาอกี เหมอื นกนั เพราะเปน หว งนะ ซิ พวกเราถงึ ไดต ามคุณมาดว ยอยางน”้ี ไชยยนั ตขดั ขน้ึ โดยเรว็ ระหวา งทยี่ นื ลงั เลกนั อยู มาเรยี กย็ กตมุ ลกู เล่ือนของไรเฟลในมอื ทท่ี ําเปน รไู วข น้ึ เปา เปน เสยี งแหลมยาว เรยี กเกดิ กับจนั ทก่ี ําลงั นง่ั คุยกนั อยู ใหเงยหนาขนึ้ มา แลว โบกมอื เรียกพลางบอก กบั คณะพรรควา “ฉนั ตดั สินใจใหเ อง เรยี กสองคนน่นั มาดว ย เราไปดวยกนั ทั้งหมดน่แี หละ” “จริงดวย เอางน้ั ดีกวา” ดารนิ รีบสนบั สนนุ มาโดยเรว็ สองพรานวงิ่ ถอื ปน เหยาะๆ เขามาอยา งไมร ูเ ร่ือง หลอนก็ บอกวา “ไปกับพวกเรา ไมตองเฝาแคม ปหรอก นงั่ อยูสองคนประเดย๋ี วผหี ลอก!” เกิดกบั จันยิ้มแหยๆ แลว ท้งั คณะ 11 คนก็เกาะกลมุ เดนิ กนั ไปเปน ขบวน ไชยยนั ตอ ด หวั เราะไมไ ด “คดิ ๆ ดูกน็ าขาํ เหตกุ ารณม ันทาํ ใหพ วกเรากลายเปน คนตาขาวข้ีขลาดไปหมด แลว ก็ พบั ผาเถอะ ถา กลับมาไมเ ห็นขา วของของเราเหลืออยทู นี่ ่นั สกั ช้นิ เดยี ว มนั คงสนุกพิลึก” “ของหายไมเ ปน ไร อยาใหค นหายกแ็ ลว กนั ” เชษฐาตอบ จอมพรานเดนิ เลาะดแู องนํ้ามวกอกี ครัง้ แลว ตดั ไปตามปา หินสลบั พมุ ไมเ ตี้ยๆ อนั คํานวณไวว า เจาเสือยกั ษต ัวน้ันบายหนาไป หนทางเดินมันกวา งขวางไมจ ํากดั ทกุ คนเลือกเดิน กระจายแผเปน หนากระดานเพอ่ื ชว ยตรวจตรา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2183 ครัน้ แลว ไมเ กนิ 20 เมตรเบ้อื งหนา นัน้ เอง กถ็ ึงหนทางลาดชนั ขึ้นไปสูเ นินตอนหนง่ึ อุดมไปดว ยกรวดสดี ํากอนเขื่องๆ รพนิ ทรเดินเลยี บใกลเ ขา ไปสังเกตลาดเลาอยางไมแ นใจอะไรนัก อาการของเขาคร้งั แรกเหมือนจะเฉยี ดผานเลาะออมตอไปในระหวางปา หิน แตแ ลว ทนั ทนี นั้ สายตา อันคมไวของจอมพรานก็แลปราดไปพบกบั รองรอยอันชวนสะดุดใจเขา ชนดิ หนงึ่ เขาหยดุ ชะงัก แลว ตรงเขาไปดูโดยเรว็ กรวดอนั ปกคลมุ อยยู ังเนนิ เทลาดนนั้ ปรากฏเปน ทางไถลลื่นลงมาระยะยาวประมาณ ศอกเศษ จากระดบั แงห ินทีง่ อกสลับอยเู หมอื นขัน้ บนั ไดธรรมชาติ รอยที่บุมอยบู นดินตําแหนง สุดทายของรอยทางล่ืนนั้น เปนลกั ษณะสน เทาของมนุษย! กลมุ นายจาง และพรานพื้นเมอื งเขา มาถงึ ในเวลาติดๆ กนั และกจ็ อ งน่ิงอยูยงั หลกั ฐานที่ รพินทรทรดุ ลงนั่งพิจารณานน้ั สายตาเทา นนั้ ทเี่ ปนคาํ ถามกันอยไู ปมา พรานใหญย งั สงบนิ่ง คอ ยๆ เบนสายตาสาํ รวจทวนรอยเหลานนั้ ขนึ้ ไปยงั บริเวณไหลต อนหนึง่ อันไมส งู ขึน้ ไปเทา ไรนัก มกี อไผ ใหญข้นึ ปกคลมุ อยูกอหนงึ่ แลวซุบซิบกบั บุญคํา ซงึ่ น่ังยองๆ อยใู กลๆ ดารินสะกดิ แขนมาเรยี ในฐานะครํ่าหวอดกวา ในดา นการอานรอย แหมมสาวกร็ ูใจ เอียงรมิ ฝปากเขา มากระซบิ ขา งหู “มคี นคนหนงึ่ เดินลงมาจากเนนิ นน่ั เหยียบแงหนิ พลาดไถลลื่นลงมาชว งสัน้ ๆ ตรงรอย บมุ ทีจ่ กิ ติดพ้นื รูส ึกวาจะเปนรอยสนเทา ” ความหวาดอยแู ลว ทําใหราชสกลุ สาวสะบดั รอ นสะบดั หนาวใจหายวบู ขึ้นมาทันทีนนั้ “ใคร?” หลอนถามเบาๆ ทีส่ ดุ “ใครจะบอกได! ” ทกุ คนเหน็ รพนิ ทร คอยๆ เหยยี บแงห ินนาํ ขึน้ ไปกอ น ตามตดิ ดว ยบญุ คาํ ทางข้นึ มนั ไม ลาํ บากอะไรนกั เพราะมแี งห ินงอกใหเหยยี บขึ้นไปไดเปน ระยะ คณะนายจางสะกดความกระวน กระวายอยากทราบรหสั น้ันไว โดยไมม ใี ครเอยถามรพนิ ทรข้นึ ใหเสยี เวลา แตไ ตค บื ตามข้ึนไปอยาง เบากริบอยา งรชู น้ั เชงิ กันดีแลว อดึ ใจเดยี ว ตา งก็บรรลถุ งึ โคนกอไผใ หญ ซ่งึ สงู กวา ระดบั ยืนอยูเดมิ ขนึ้ มาเพยี งไมเกนิ 20 ฟุต ลาํ ไผตนหน่งึ มรี อยถูกมดี ตัดขาดลม อยกู บั พืน้ ทั้งหมดมองเห็นไดในทนั ทีท่ขี ึ้นมาถงึ แลวกพ็ รกู ันเขา ไปดูโดยเร็ว “ใครกันนี่ ใครมาตดั ตน ไผน ี่ไว รอยมนั ยงั ใหมๆ อยเู ลย!” ไชยยนั ตรอ งเร็วปรอ๋ื “นกึ ไมอ อกหรือครับ วาควรจะเปนใคร ทแี รกผมกไ็ มแ นใจเหมือนกนั แตเ ดีย๋ วนี้มนั ชัด แลว ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2184 จอมพรานพดู แผว เบา นัง่ ลงพจิ ารณาดตู น ไผต รงบริเวณทีถ่ กู ตัดกอออก เหมือนจะ คาํ นวณหาสวนอวบใหญข องลําตนมัน “คุณหมายความถงึ ...” “ครับ เจา แงซายของเราแน ถา เอากระบอกไมไ ผท บ่ี รรจนุ ้าํ มวกซ่งึ วางต้ังไวใ หเ รา กระบอกนนั้ มาเปรยี บเทียบดกู บั ขนาดของลําไผตนนี้ มันจะประสานกนั ไดพอด”ี เขาพูดชาๆ ขณะท่ีลกุ ขนึ้ มองกราดไปรอบๆ ระหวา งท่ีทกุ คนงันไปดว ยความ ประหลาดใจ “ผมนกึ แลว จะตอ งมีทางเดินมาถึงแองนาํ้ มวกนนั่ โดยไมจ ําเปน ตองผา นดงเถากินคน และแงซายเลือกเดินมาทางน้ันแหละ ผานกอไผก อน้ี แลว ตดั เอากระบอกไปตกั นา้ํ มวกไปคอยดกั วางไวใ หเ ราพบ เม่อื ตอนเท่ียงท่ีแลว รอยตนี ท่เี หยยี บกรวดไถลลนื่ ไวแ ทๆ ท่ที ําใหเ ราสวนรอย ขึ้นมาพบหลักฐานอนั ยนื ยนั ไดน ”่ี ชั่วขณะหนึ่งทท่ี กุ คนนิ่งเงยี บ ภาพของเจาคนใชช าวดง ผูกลายเปนตวั ปรศิ นาลกึ ลบั อยู ในขณะนผี้ ดุ ขน้ึ ในหว งคดิ ดารินพึมพาํ แผว เบาอะไรออกมาคาํ หน่งึ ปติยนิ ดขี น้ึ เมอื่ ไดเ หน็ รอ งรอย ขององครักษป ระจําตัวของหลอน แตแ ลวก็แปรไปเปน ความสลดเศราเงยี บขรึมไป เชษฐาเอาหลัง มือเช็ดเหง่ือทป่ี ลายคาง “แงซายมมี ีดตดิ ตัวไปดว ยหรอื ?” “มีแนนอนครบั มมี ีดเลม หนงึ่ ขดั หลังประจาํ ตัวมันอยูตลอดเวลา ขณะทม่ี ันหนีผละจาก เราไป อยางอนื่ ท้ิงไวห มดกจ็ รงิ แตมีดเลมนั้นตดิ อยกู บั ตวั ” “ถา เปนแงซายก็หมดปญ หาไป ถาไมใช มันก็เปนเรือ่ งทีจ่ ะตอ งคดิ สําคัญวาคุณแนใ จ หรอื ?” ไชยยนั ตถ ามอยางไมแ นใจนกั “จากเหตผุ ลและหลกั ฐานเทา ทีเ่ ห็นน่ี มนั บงชัดรอยเปอรเ ซ็นต นาํ้ มวกแหลง นแี้ หละท่ี แงซายมาตกั ไปใหเ รา ไผต นนี้กจ็ ะตอ งเปน ตน เดิมของกระบอกทใี่ ชใ สนํา้ และผมก็เชอื่ วา ถาเรา พยายามเดินสวนตน ทางขนึ้ ไป จะตอ งพบรองรอยท่แี งซายใชเดนิ มา โดยไมผานดงเถากนิ คน มัน จะตองมที างอยูบนเนนิ เขาลกู นแ้ี หละ” “มนั ละ นาย ไมมใี คร ถา ยงั ไมพบรอยตดั ไผนี่ บุญคาํ ก็ยังมเี สยี วอยวู าอาจเปน รอยตนี ของไอผหี ัวโลนนนั่ ” บญุ คํายนื ยนั หนักแนนอกี คนหนง่ึ “โธ ในปามรณะทีเ่ ปน ศัตรกู บั ทกุ ชวี ติ จะลวงลาํ้ เขามาเชนน้ี แงซายซอกซอนด้นั ดน ไป เสมอดวยสตั วป า ตวั หนึ่ง จากเราไปแลว แตก็ไมวายจะหว งใยผกู พัน คอยใหก ารชวยเหลืออยูเปน นยั ๆ เขาจะมชี วี ิตรอดอยใู นลกั ษณะของผปี า เชนนี้ไปอกี นานสกั เทาใดหนอ” ดารินปรารมภข ้นึ เศรา ๆ น้าํ ตาคลอ พรานใหญต อบคาํ โดยไมหนั มามองวา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2185 “เรื่องอนั ตรายที่จะเกดิ ขึ้นกบั แงซายไมต อ งหวง ถาจะหวงก็มีอยูอยา งเดยี วกค็ ือ เราจะ ไดตวั เขากลับคืนมาหรือไมเ ทา นน้ั นีเ่ ปน ปญ หาหนกั ทส่ี ุด โปรดรไู วดว ยวา ขณะนแ้ี งซายเปน สว นประกอบของปา อาถรรพณน ไี้ ปเสียแลว” “ไอบา เอย...” ไชยยนั ตราํ พงึ ขึน้ บา งในลักษณะดา กวาดตามองไปรอบๆ “มนั คนเดยี วแทๆ ท่ีทาํ ใหพ วกเราทั้งหมดยุง ยากกนั อยูแบบนี้ อยากรูเหลือเกนิ วา ตอนนม้ี นั ไปหลบหวั ซกุ โพรงอยูทไี่ หน ประเดี๋ยวพดั แชง ใหไอเสอื ใหญน น่ั เคย้ี วขมองเสยี เทา นั้น จะบาบอคอแตกแหกคอกหนีไป ก็ไมม ีใครเขาวา หรอก หนอยน่ีเสอื กขโมยเอาของสาํ คัญไปเสียดว ย มันนา เหยยี บคอตอนัก ว!ู แงซายโวยอยูไหน เอาแผนที่มาคนื โวย แลว เอง็ จะไปไหนก็ตามใจเอง็ !” ครนั้ แลว อยไู มอยู ไชยยันตก ็ปอ งปากตะโกนเอด็ อึงขนึ้ ไมท ันจะขาดเสียง อันเกิดขน้ึ จากอารมณห า วคะนองของอดีตนายทหารปน ใหญนน่ั เอง ก็ปรากฏเสยี งอาว ฮม่ึ มม ดงั สะทอ นกอ งไปหมดท้ังลกู เขา กัมปนาทแหง เสียงนนั้ ปานวา กอ นหนิ และพมุ ไมไ หวสะเทอื นไปหมด ประหนง่ึ เสือโครง 20 ตวั รองคํารามขึ้นพรอ มกนั พรานพ้ืนเมืองของรพนิ ทรทัง้ หมด รวมทงั้ คะหยน่ิ และสา งปา หงายหลงั กน กระแทก กบั พืน้ ราวกับถกู ใครผลัก ดารินกับมาเรยี ผงะปะทะกนั ไปชนกอนหิน เจาตวั คนตะโกนทําเสียงดว ย ความคะนองขนึ้ เอง บัดนกี้ ป็ น พลดั หลุดจากมอื ไปไมร ูส ึกตวั ผมบนศรี ษะแทบจะตงั้ ปลายชี้ชนั เชษฐา วราฤทธ์ิ ก็เย็นตั้งแตสมองลงไปถงึ ไขสันหลัง ยืนตัวแข็งตะลึงไปชวั่ ขณะจิต เหมือนหวั ใจจะหยดุ ทาํ งาน ทา มกลางความอกสนั่ ขวญั บนิ อนั เกดิ ขึน้ อยางกะทนั หนั ไมรเู นอื้ รูตวั นน้ั ทุกคนเห็นเงา ของพรานใหญกระโจนวบู ไตเนินขนึ้ ไปพรอมกบั ไรเฟล ในมอื ท่ีกระชบั ในทา พรอมตอ การประจัน หนา เรว็ จนเกอื บดไู มท นั “หลบกอ นหนิ ไวอ ยาตามขึ้นมา คอยยิง ถาเห็นตวั !” เสยี งจอมพรานตะโกนละลาํ่ ละลกั มาแทบฟงไมไดศ ัพท และชว่ั พริบตา รา งเพรยี วนัน้ กเ็ ผนลบั โขดหนิ ใหญลูกหน่งึ ซึ่งงอกอยูดา นบนหายขน้ึ ไปบนไหลตะพกั อันเปน ที่มาของเสียงนนั้ มาเรียกระชากแขนดารนิ ผูยงั อยูในอาการลมื ตวั หมดสติ ถลาเขา ไปกําบังอยูหลังกอ นหนิ กอ นหนึง่ ไชยยนั ตกมลงตะครุบ .600 ไนโตรฯ ขนึ้ อยา งลนลาน เผนขาส่นั เขายึดพมุ ไมเตยี้ ๆ เบอื้ งหนา เชษฐา ประทับแม็กนมั่ แอฟริกนั จอ งพรอ ม บังอยูหลังกอไผ สวนพวกพรานทั้งน้ันกว็ ่งิ กนั วนุ อลหมานไปหมด แนล ะเสียงนนั้ ดังมาใกลเหลอื เกนิ เหมอื นกับวามนั จะแผดเสยี งคํารนอยเู หนอื ศรี ษะขึ้นไปน่เี อง และไมมีปา ทึบอื่นๆ มาเปน ท่ีกําบงั อาํ พรางตา นอกจากหมหู นิ และพุมไมโปรงๆ ท่ขี ้นึ งอกเรยี งรายอยเู ปน ระยะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2186 รพนิ ทรส วนปราดขน้ึ ไปแลว ดวยวิญญาณของจอมพราน วนิ าทีใดวนิ าทหี น่งึ ขางหนา นีเ่ ขาจะตอ งลนั่ กระสุนขึน้ และถา พลาดกแ็ ปลวา มนั ควรจะตองโผลเ งาสวนออกมาใหทุกคนเหน็ โดยไมมที างหลบไปดานอน่ื อกี ทกุ คนจอ งปน ดวยมอื อนั ส่ันระรวั ตาเบิกโพลงแทบไมห ายใจ ทั้งสิบกระบอกในทีซ่ ุม ตางๆ พรอ มจะระดมแผดระเบดิ ขนึ้ ในทันทีทเ่ี หน็ อะไรพรวดพราดสวนออกมา กะซลั โวกันแค กระสุนหมดชดุ ท่ีบรรจุอยู รา งของพรานใหญล บั หายไปจากสายตาครใู หญ ระยะนม้ี ันยาวนานเหลอื เกิน สาํ หรบั ความรสู กึ ของอกี สบิ คนทค่ี อยอยูเบ้ืองลาง มนั เงยี บสนทิ ไมมเี สยี งกระโตกกระตากใดๆ ขึ้นทงั้ สนิ้ เหงอ่ื แตกพลั่กไปทั่วทกุ ขุมขน ของทง้ั คณะ คร้ันแลว เงาของรพินทร ไพรวลั ยก โ็ ผลอ อกมาใหเหน็ ในทกุ สายตาทเี่ ฝา จับมองอยู ดว ยความรอนรุมกระสบั กระสา ย แสงโพลเ พลย ามนนั้ ทาํ ใหภ าพเปนเงาพรา อยางไรพกิ ล ไมไ ด กลา วคําใดทงั้ ส้นิ แตโบกมอื เปน สญั ญาณใหท ุกคนตามขึ้นไป คณะนายจางไหวตวั ลดไรเฟล ลง แต เสยี งบุญคาํ ตะโกนหา มมากระหดื กระหอบ “อยา นาย! อยาเพ่งิ ขน้ึ ไป นนั่ พรานใหญหรือเปลาก็ไมร ูไ ด! ” เชษฐา ผกู ําลงั จะไตตามอาการเรยี กขึน้ ไปเปนคนแรก ชะงักกกึ “ทําไม บญุ คํา” ตาพรานเฒาจอ งตาไมก ะพริบ ไมต อบคาํ ของเชษฐา แตต ะโกนลัน่ ขึ้นไป “นาย! นัน่ นายหรอื เปลา!!” “ฉนั เอง บญุ คาํ ขึ้นมาเถอะ” ไชยยนั ตผ หู ลบอยใู กลๆ ขยบั ตวั แตบญุ คาํ กดไหลไ ว กระซบิ “อยา เพงิ่ นายทหาร...ขอไมข ดี ไฟแชก็ ใหบ ญุ คําหนอย” ไชยยนั ตงงไปหมด แตก ็ยงั ไมมโี อกาสที่จะปริปากถามคาํ ใดไดทง้ั ส้ิน ลว งซปิ โป ออกมาสง ให บญุ คาํ รบั มาแลว เผยอตวั ขน้ึ ขวา งซิปโปป ลวิ ข้นึ ไปตกทแี่ ทบเทา ของรา งนัน้ “นาย! ขดี ไฟแชก็ ขน้ึ หนอ ย ขดี ใหด ูซ!ิ ” แกตะโกนส่ังข้นึ ไปดว ยเสียงเหีย้ มๆ พรอ มกนั ก็ประทบั ปนจองเล็งอยา งเตรยี มพรอ ม กระซิบบอกไชยยันตม าวา “ระวัง จอ งปน ไว นายทหาร ถา ขีดไฟแชก็ ไดก พ็ รานใหญข องเรา ถามนั ไมย อมแตะ ตองไฟแชก็ อนั นัน้ กย็ งิ ทนั ท”ี ระหวา งทเี่ ชษฐากับไชยยนั ตย งั ตะลงึ ไมเ ขาใจความหมาย รา งนัน้ กก็ ม ลงเกบ็ ซิปโปที่ บุญคําโยนข้นึ ไปให ขดี เปลวไฟตดิ ขึน้ แลว โบกมอื เปนสัญญาณ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2187 ตาพรานเฒาแหง เขาอมึ ครึมถอนใจออกมาโลง อก และแกก็เปน คนแรกทแี่ ลนตะกายไต หนิ ข้นึ ไปถึงตวั เจา นายเปน คนแรก ตามตดิ มาดวยคณะทง้ั หมด “บุญคํานกึ วาไมใชน ายเสียแลว!” แกรอ งอยางดใี จ พรานใหญไ มสนใจอะไรกบั บุญคาํ เพราะเคยชนิ ตอการปฏิบตั ติ วั เพอ่ื ‘พิสูจน’ แบบพรานปา ของบญุ คําดอี ยแู ลว แตไหนแตไ รมาแลว ในเวลาเดนิ ปาดวยกัน ถา บังเกดิ อาการไมแ นใ จขนึ้ มาทไี ร แกเปนบังคับใหเ ขาจดุ ไมขดี ไฟหรอื ไฟแชก็ ใหด ูทุกที โดยเฉพาะอยางยิ่ง เมอ่ื ตา งคนตา งแยกกนั ไปคนละสาย แลว มาพบกนั อกี คร้ังยามวกิ าลกลางปา ซ่งึ นั่นเปน วิธีการ ทดสอบ ตามแบบของพรานปาพื้นบา นทวั่ ๆ ไป แตเขาเอง ไมเ คยบงั คับใหแ กตองจุดไมขดี ขนึ้ เพอื่ พิสูจนส กั ที แมว า แกจะรองตะโกน โหวกเหวกเดนิ มาตามเขา ในขณะท่นี ง่ั หา งหรือนั่งซมุ อยู อยางมากกเ็ พยี งแตเ อาไฟฉายสอ งดูหนา เทาน้นั คณะนายจางทงี่ งตอ อาการของบุญคําเมอ่ื ครนู ี้ กผ็ า นความสนใจทจี่ ะสอบถามไปเสีย เพราะมีเรื่องทต่ี น่ื เตนตองการรูมากไปกวานั้นหลายเทา ทง้ั หมดเม่อื ตามขึ้นมาถงึ รา งของรพินทรท ี่ยนื คอยอยู กม็ องเห็นปากถา้ํ หนิ ขนาดใหญ หางออกไปเพยี งไมก กี่ า ว เต็มไปดวยหนิ งอกและหนิ ยอ ย ซงึ่ เมือ่ อยขู า งลา งเมือ่ ตา่ํ ลงไป ไมอาจ มองเห็นไดวา มถี า้ํ อยบู นน้ี “วายงั ไง มนั อยทู ีไ่ หน?” ตางถามข้นึ เกอื บจะเปนเสียงเดียวกัน แลว ก็สังเกตเหน็ เคาหนา พรานใหญ เต็มไปดว ย ร้ิวรอยสนเทหเ หลือทีจ่ ะกลา ว “มปี ริศนาใหเ ราขบไมแตกเกดิ ขนึ้ อกี อยา งหนง่ึ แลว ละครับ โปรดตามผมมาทางน้ี ชวยกนั พจิ ารณาหนอย ผมเห็นกบั ตาของตวั เองก็ชกั จะคอยเชอื่ วาตาฝาดไปหรอื เปลา ” รพนิ ทรพ ูดเครง เครียด แลว เดนิ นําไปโดยเรว็ อีก 10 คนพรกู นั ไปในลกั ษณะครึง่ วง่ิ ครึ่งเดนิ ในมือยงั ถอื ไรเฟลในทา พรอมอยูเ ชนน้ัน พอพน ปากทางอนั บงั ระเกะระกะไวด วยกอ นหินใหญนอ ย สลับไปกบั พุมไมย อมๆ เชษฐาผูตดิ หลงั พรานใหญก ระชัน้ ชิดเขา ไปเปน คนท่สี อง กแ็ ทบผงะหลัง สญั ชาตญาณทําใหต วดั ปนขนึ้ ไหลใ น พรบิ ตานน้ั แตรพินทรด เู หมือนจะทายเหตกุ ารณถ กู อยแู ลว จบั ขอ มอื ไวโ ดยเร็ว อาการหยดุ อยา ง กะทนั หันของหวั หนาคณะทาํ ใหอกี หลายคนทสี่ าวเทาตามมาเบื้องหลัง ชนปะทะซวนเซกันไปหมด ท้ังขบวน เทา ๆ กบั ความตะลงึ พรงึ เพรดิ ในสภาพทป่ี รากฏตระหงา นอยกู บั สายตา คะหยนิ่ กบั สางปารองลั่นออกมาสุดเสยี ง ขยับจะเผนไปอยางหมดสตหิ วาดกลวั สดุ ขดี แตบญุ คํากับไชยยนั ตควาคอกระชากไวไดค นละดา น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2188 ดํามะเมอ่ื มราวกับถา นหินทง้ั แทง ท่ีปรากฏอยูยงั ซอกเวงิ้ รมิ คหู าน้ัน ทว งทีสงู ใหญเ ทา มา ลกู ผสม แตล กั ษณะของมันไมใ ชมา ทวา เปน เสอื รางนั้นสองขาหลงั ยนื อยกู ับพน้ื สองขาหนา เหยยี บเกาะอยบู นกอนหินเตย้ี ๆ ลกู หน่งึ ในลักษณะเอย้ี วคอหันศรี ษะมาทางดา นหลงั ทะมนึ มหมึ า แลดูกระดางหยาบเทา ๆ กับกอนหินทกุ กอ นอนั เปนสว นประกอบของปากคหู าถํ้า ประหน่ึงวามีใคร มาแกะสลกั หนิ ไวท้ังลกู และโดยแทท จี่ รงิ มนั ก็คอื กอนหนิ ลักษณะประหลาดที่สุด! ระหวา งทต่ี า งจอ งตะลงึ งนั กนั อยู ดวยเลอื ดในกายทแ่ี ทบจะจบั เปนกอ นแข็ง ฝูงคา งคาว ตัวเขอื่ งๆ พากันบนิ พร่ังพรอู อกมาจากสวนลึกอันมดื มดิ ของคูหาถา้ํ เฉยี ดโฉบศรี ษะไปพบึ่ พับ่ นบั ไมถวน พวกมันจะตกใจจากกมั ปนาทเสยี งคํารนทด่ี ังขึ้นอยา งลกึ ลับเมอื่ ครูนี้ ทาํ ใหเ กดิ อาการ แตกต่นื หรอื จะเปนเพราะเวลาโพลเพลใ กลค ่าํ ซึ่งเปนเวลาออกทองเท่ยี วหากนิ ก็ไมอ าจบอกได แสงสลวั รางของสนธยากาล สาดลอดปากถํา้ เขาไปจับอยูทร่ี างนั้น ทําใหปรากฏเงาละ เล่อื มชวนใหข นลกุ และบัดน้ีบางสิง่ บางอยา งยึดล้ินของทุกคนไว ทําใหพากันเปน ใบเ บ้ือพดู อะไร ไมออกไปชัว่ ขณะนอกจากหัวใจที่เตน แรง “พระเจา!” เสยี งใครคนหน่งึ ครางขนึ้ แทบไมม ีเสียง “มนั คอื อะไรกนั นัน่ ” รพินทรช กั มดี โบว่ีออกมาจากฝก ขา งเอว เดินเขา ไปจนชดิ รางน้นั ขณะที่เขาเขา ไปยนื เทยี บ ระดบั ศีรษะของจอมพรานยังไมถ ึงสนั หลังสวนตะโพกของภาพท่ีเห็นน่ิงแขง็ นัน้ เอาสันมดี กรีดใหทกุ คนดู เสียงเหลก็ สมั ผสั กับหินแกรง ดงั กรา ง “หิน!” ไชยยนั ตรอ งล่ันออกมา และพรบิ ตาตอมาน้นั ทงั้ หมดกเ็ คลอื่ นตรงเขาไปรายลอ มกอน หินอันมรี ูปรางพิสดารประหลาดลา้ํ นน้ั จอ งดใู นระยะใกล ตาไมกะพรบิ “หนิ จรงิ ๆ น่ันแหละ มนั เปน เสือหิน” ดารนิ อทุ านเสยี งสนั่ “อะไรกันน่ี แปลกเหลือเกนิ หินทั้งกอนทาํ ไมถึงมีลกั ษณะเปน รปู เสอื ชดั เจนอยางนี้ ยัง กบั มีใครมาสลกั ไวอ ยา งน้นั แหละ” มาเรยี กระเดือกน้าํ ลายลงคออยา งยากเยน็ ขณะทแี่ หงนมองอยา งพนิ จิ ไปยงั สว นศีรษะท่ี สูงชะเงื้อม แลว พูดเหมอื นกระซบิ เชษฐาเอ้อื มมอื มาจบั สัมผัสท่สี ว นขา แลว เมมริมฝปากแนน ตางพากันงงงวยไปหมด พรานใหญบ อกมาเรยี บๆ วา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2189 “ตอนท่โี ผลเขา มาพบมนั ครัง้ แรก ผมก็แทบชอ็ กเหมอื นกัน เกือบจะเหนยี่ วไกปน แลว แตเ หน็ มันมีลกั ษณะแข็งๆ อยางไรพกิ ล พอจอ งกเ็ หน็ ชัดวาที่แทม นั เปน กอนหนิ กอนหนึ่งเทานัน้ แต ทําไมถงึ ลกั ษณะรปู รางเหมอื นกบั ไอเ สือแมลงภูตัวนน้ั ราวกบั แกะอยา งนกี้ ็ไมร ”ู “ยังไงกันนี่ กเ็ ราไดย นิ ไอม หากาฬน่นั คํารามสะเทือนไปทัง้ ภูเขา แลวกใ็ หฟ าผา เถอะ! เสียงมันดังออกมาจากถํ้านแ่ี หละ” ไชยยนั ตร อ ง “ครบั ผมก็ไดย ินอยางน้นั และเช่อื แนว ามนั จะตองหลบอยูในถาํ้ นแี่ หละ ถงึ ไดต ามเขา มา แตแ ลว กม็ าพบกับส่งิ มหศั จรรยน ีเ่ ขา” “แลว เสอื ตวั นน้ั ละ ไมพ บรอ งรอยรึ?” “ผมตรวจดูอยา งละเอยี ดทสี่ ดุ แลวครบั ไมมีวแ่ี ววของเสอื ตัวนนั้ หรือสตั วอ ะไรเลย นอกจากคา งคาว” ไชยยนั ตค นเดยี วทีเ่ งยี บกริบ สีหนา และแววตาเตม็ ไปดว ยปรศิ นา เขาเดนิ วนพิจารณา กอนหนิ ประหลาดอันเปน รปู เสือใหญน ั้นไปรอบๆ แลว มาหยุดยนื อยขู างพรานใหญท างดา นศีรษะ ของมัน ซ่งึ หนั เบอื นออกไปทางหนา ปากถา้ํ “ถาไมใชก อ นหินเสยี อยางเดยี ว ผมก็กลาทจ่ี ะสาบานไดว า ไอตัวนแ้ี หละทีก่ ระโจนเขา ตะครุบผมเมอื่ บายน้ี ไมว า จะเปน รปู รางหรอื ขนาดของมนั ” ทกุ คนไดย ินคาํ พดู ของเชษฐาก็เยน็ จากเสน ผมลงไปถงึ ปลายเทา พรานใหญย ิม้ ปรา ๆ “แตเ ราก็เห็นอยกู บั ตาแลว มนั เปน กอ นหนิ แนนอนครับ คณุ ชาย” “ใช ผมกเ็ หน็ วามันคอื หนิ และถา เปนหนิ ที่ปรากฏเปน รปู รา งขึ้นเองไดโดยธรรมชาติ มันก็เปน หนิ กอ นทีม่ หศั จรรยท่สี ดุ ในขณะเดยี วกัน ถา มันเปนหนิ ท่มี นุษยย ุคใดยคุ หนึ่งแกะสลักข้นึ มันเปน เรื่องแปลกพิสดารพอดูกนั ใครเปนคนแกะสลักขึ้นตั้งแตเ มอื่ ไร อกี อยา งหนง่ึ ก็คอื เสียง คาํ รามกกึ กองเมื่อตะก้นี ้ี มาจากไหน?” ตางมองดูหนา กนั เอง นง่ิ ขึงไปอกี แสงสวา งเรม่ิ หมดสิน้ ลงไปทุกที ไชยยันตข ดี ไลทเตอรข นึ้ สองดใู นระยะใกล แลวลน เปลวไฟสัมผัสกับบรเิ วณอนั เปน ชว งขาหลงั เขาไมไ ดป ระโยชนอ ะไรขึ้นมา มากไปกวา เอาไปลน กอนหนิ ธรรมดา “แกคงไมไดห มายความถึงวา ไอเ สือหนิ ตวั นค้ี ํารามขึ้นไดน ะ” อดีตนายทหารปน ใหญพ ดู เหมอื นกระซิบ ราชสกุลหนุมหวั หนาคณะยักไหล ยม้ิ แคน ๆ “ฉนั ก็ภาวนา ขออยา ใหไอก อ นหินกอ นนคี้ ํารามขึน้ เลยไดเ ลย...” แลว เขากห็ นั ไปทางพรานใหญ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2190 “บางทไี อดําปลอด อาจหนหี ลบเขา ไปในซอกลกึ ของถ้ํานีก้ ไ็ ด อาจเปนแหลงหลบซอ น ของมัน หรอื มฉิ ะนน้ั กม็ ที างทะลอุ อกไปทอี่ น่ื ไดอีก” “ผมก็อยากจะเขาใจเชน นนั้ เหมอื นกนั ...” จอมพรานวา แลว บุยปากเขา ไปในถาํ้ อนั มดื มิด “แตสงั เกตนนั่ ซคิ รับ บรเิ วณถดั เขาไปน่นั พน้ื เปน ขี้คา งคาวออนยยุ ท้ังนน้ั ถามนั เขา ไป ในสวนลึกของถาํ้ รอยตีนของมนั จะตองปรากฏใหเหน็ ชัดทเี ดยี ว แตน ไี่ มม เี ลย บางทอี าจเปน ไดใ น ขอท่ีวา มนั คาํ รามอยทู ีอ่ ่ืน แตเสยี งมนั สะทอ นกองเขา มาในนี้ ทาํ ใหเ ราเขา ใจผดิ คดิ วามนั รอ งอยูใน นี้” “แตเ สยี งทเี่ ราไดย นิ มนั ใกลเ หลอื เกินน่ี ไมไ ดหางออกไปเลย” ดารินแยงโดยเรว็ เคา หนา หวาดหวนั่ พรัน่ ใจจนสุดทีจ่ ะบรรยายได “เสียงสะทอ น มันอาจลวงหเู ราได” เปนคําตอบอยา งไมสอ ใหเ หน็ ถึงความรสู กึ ใดๆ ทั้งสิ้น มาเรียสาํ รวจหนิ ประหลาดกอ นน้นั อยา งถถี่ ว น ดว ยความรูทางธรณวี ทิ ยาทีห่ ลอ น พอจะมีพนื้ ฐานอยบู า ง แลว บอกมาดวยนํา้ เสยี งไมสบายใจนกั วา “ธรรมชาตจิ ะไมส ามารถปน หนิ กอนนน้ั ข้ึนมาเปน รปู รา งชดั เจนไดถ งึ เพยี งนี้ ลักษณะ เทา ที่เหน็ เชอื่ แนวา มนั จะตอ งถูกแกะสลกั ข้นึ แนน อน มันย่ิงเปน ปญ หาใหเ ราตองปวดสมองคดิ วา ใครสลักมนั ไวต้ังแตเ ม่อื ไหร อยา งทพี่ ่ใี หญวา ตะกนี้ แี้ หละ เทา ทีส่ ังเกตดูเนื้อหนิ น่ี มนั เปน หนิ ใน แถบภูเขาไฟอายุไมต ่าํ กวาหา หม่นื ป ดงแถบนกี้ ็มองไมเหน็ รองรอยวา จะมภี เู ขาไฟมากอ นเลย หรอื อาจมแี ตย บุ หายหมดเคา ใหเ หน็ แลว ก็ได ลักษณะของมันตดิ กับหนิ ภเู ขาทุกกอ นในบริเวณน”้ี “ทา มันไมช อบกลยงั ไงเสยี แลว แฮะ” ไชยยนั ตพ ึมพาํ อยางสะบัดรอ นสะบดั หนาว พวกพรานพ้นื เมอื งไมมใี ครกลา วคําใดเลย แตสังเกตไดจ ากสีหนาอาการวา ตกอยใู นความพรัน่ ใจขวัญเสียขนาดหนกั ดารินเองก็ถอยหา ง ออกไปอยางหวาดๆ หลอนอยากจะออกไปจากท่ีนใ่ี หเ รว็ ท่ีสุด อากาศยิง่ มดื ลงไปทุกทอี ยา งรวดเรว็ ขณะนนั้ ทกุ คนเห็น รพินทร ไพรวัลย กม ลงดึงเชอื กผกู รองเทา ออกมาจากรองเทา ท่สี วมอยู ขงึ วัด เสน รอบวงของอุง เทาหนาของเสอื หนิ ทง้ั สองขางที่เหยยี บยนื อยูบ นกอ นหิน แลวทาํ เครอ่ื งหมายไว จากนนั้ ก็เงยขนึ้ บอกเรยี บๆ วา “กลับทพ่ี ักกันกอนเถอะครับ มืดเตม็ ทีแลว ไฟฟนเราก็ไมไ ดต ิดตวั มาดว ย พรงุ นีค้ อ ยมา ดมู นั ใหม” ทัง้ หมดพากนั ถอยออกมาจากปากถาํ้ นัน้ ดว ยความรูสกึ อันไมอ าจกลา วถกู ระหวางท่ี เดินแขงกับเวลาบายหนากลบั ทพ่ี กั บุญคํากเ็ บียดเขามาชดิ เขากระซิบเบาท่สี ดุ “นาย...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2191 “หอื ม” “เชอื่ บญุ คาํ ไหม?” “อะไร?” “มนั ไมใชก อ นหนิ อยางท่ีเราเหน็ !” “แลวบุญคําวา มนั เปน อะไร?” “มันละ ไอมหากาฬทีโ่ ดดเขา เลนงานนายใหญเม่อื บา ย แลวกม็ ากนิ นาํ้ ที่แองมวก แลว คาํ รามขึ้น” “ถาเหนื่อยมาก จิตใจไมดี คนื นีก้ ็นอนพกั เสียเถดิ ไมตอ งอยูยามหรอก” “โธ นน่ี ายเหน็ วา บญุ คําเสียสตไิ ปแลวหรือ” “ฉันรวู า บญุ คําเหน่อื ยมาก จติ ใจกไ็ มปกติ พวกเราทกุ คนก็เปนอยางนนั้ เหมือนกนั ทาํ ใจใหเ ขมแข็ง และจงมีเหตผุ ล ถา คิดอะไรไมอ อกก็อยาพยายามคิด ลมื มนั เสียดกี วา” บญุ คาํ ถอนหายใจเฮือก กระซิบกระซาบตอมา “นายเคยไดย ินคาํ วา ‘สมงิ พราย’ มากอนไหม?” “ไมเคย” “ถา เปน เสอื สมงิ กค็ ือวิญญาณตายโหงจากคนทม่ี ันฆา กินมากๆ เขา สิง ทาํ ใหเ หน็ รปู รา งตา งๆ ไดในเวลาออกลา เหย่ือเพือ่ ใหห ลงเขาใจผดิ น่ันมนั ไมยากนัก นายเองกเ็ คยปราบมาเสยี นับไมถว นแลว อยางไอก ดุ หรือไอตัวอ่ืนๆ แตถ า ‘สมงิ พราย’ มันไปอีกอยางหนงึ่ ...” จอมพรานขมวดค้ิว ถามเร่ือยๆ อยา งไมส นใจนกั ออมเสยี งสนทนาใหไ ดยนิ กนั เพยี ง สองตอสอง “มันเปน ยังไง?” “มันเปนวญิ ญาณท่ีผกู ดว ยอาคม หรอื ไมกเ็ ปนกฤติยามนตอ นั แรงฤทธอิ์ าถรรพณท ส่ี ดุ เชื่อมโยงระหวา งเสือกับคนเปนสงิ่ ท่ีผกู ขึน้ ดวยไสยเวท เหมือนๆ กบั พรายธนู นายคงเคยไดย ินได ฟงมาแลว หรอื นายอาจมีอยกู บั ตัวเองแลว กไ็ ด ควายธนปู น ดว ยขี้ผงึ้ หรือหลอดวยทองแดงตวั เลก็ นิด เดยี ว พอเสกดว ยเวทมนตร เอาวญิ ญาณของควายปาเขา สงิ เทาน้นั มนั ก็บนั ดาลเปนควายตวั ใหญ มหมึ า ไลขวดิ ทุกอยา งวอดวายพนิ าศ” เสยี งสนทนาใหไ ดย นิ เพยี งสองตอ สอง “มนั เปน ยงั ไง?” เขาถามดวยนํ้าเสยี งเรือ่ ยๆ “ไปตามแตเจา ของจะใช ‘สมิงพราย’ กอ็ ยา งเดยี วกับควายธนู นายไมคิดบา งหรอื วา เมือ่ อาคมหรือวญิ ญาณรา ยเขา สงิ ไอเสือหนิ ตัวนนั้ จะไมก ลายมาเปนเสอื ท่มี ชี ีวติ ขึน้ คอยจอ งทจี่ ะลา พวกเราไดอยา งทีพ่ บกันมาแลว แตถาถอนวิญญาณออก มันกก็ ลับเปน ทอ นหนิ แข็งทอ่ื ปราศจาก ชวี ติ ไอว ิญญาณรา ยทีส่ ิงเสอื นัน่ จะตองรแู นวามนั จวนตวั เตม็ ที ขณะทน่ี ายไลกระชัน้ เขาไปกเ็ ลย ถอดหนอี อก...ท้ิงรางเสือใหก ลายเปน หิน” จอมพรานหวั เราะออกมาเบาๆ ผิดกับแววตาจรงิ จงั ทกุ ขร อ นของบุญคาํ ในขณะน้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2192 “กส็ มมตวิ าถาเปนอยางบญุ คาํ วา เราจะแกไ ขยงั ไง” “ตอ งแกอ าถรรพณกัน อยา ใหว ิญญาณเขา มาสงิ รา งเสือหนิ ไดอกี แลวจะไมมเี สอื ใหญ ตัวนัน้ มาจอ งรงั ควานเราอกี ตอ จากนน้ั กค็ น ใหไ ดว า วิญญาณนนั้ สงิ อยใู นรา งไหน ฆา มนั ใหไ ด” “นนั่ ซิ แกอาถรรพณข องบุญคํานะ แกยังไง?” แกอกึ อกั อยูในลาํ คอ ชาํ เลืองไปยังคณะพรรคทกุ คนทเ่ี ดินกนั อยูขา งหนา โดยมพี ราน ใหญก ับแกรั้งทายอยเู พยี งสองคน “บญุ คําไมเคยพบกับสมิงพรายสกั ที เคยแตไ ดยนิ อาจารยทเ่ี ปน พระธุดงคพ มาเลาใหฟ ง แรกบุญคํากไ็ มอยากเชือ่ แตมาเห็นเขา อยา งนี้ทาํ ใหบุญคําแนใจวา ท่อี าจารยบ อกไวนา จะจริงเสีย แลว ทานบอกวาถาเขา ปาใหญพ บสัตวรา ยอะไรทีม่ ลี กั ษณะเหมอื นกอ นหิน และสงสยั วามนั อาจ กลับรา งมาเปนสง่ิ มชี วี ิตจองทําอันตรายเราภายหลัง กจ็ งกั้นอยา ใหว ิญญาณรา ยเขาสงิ มันไดอ ีก สงิ่ ที่ จะใชแ กอ าถรรพณก ค็ อื ...” เสียงแกเบาลงไปอกี “ใหเอาผาประจําเดอื นของผหู ญงิ ผกู คอมนั ไวเ สยี วิญญาณจะเขา รา งหนิ ไมไ ด” รพินทร ไพรวลั ย แทบสําลัก ชะงักกกึ ลงในทนั ทนี น้ั จองหนา บญุ คําตาโต ท้งั สองกเ็ ลย ยนื อยดู ว ยกนั ตรงน้นั ช่ัวขณะ เคาหนา ของพรานใหญป น ยากทสี่ ดุ “เหลวไหลนา บุญคาํ ” “โธ...” แกครางทาํ หนา เหมือนจะรอ งไห “ทาํ ไมนะ นาย ทาํ ไมถงึ ไมยอมเชื่อบญุ คาํ เสีย บางเลย ลองดูเปน ไรเชียววาอาจารยของบุญคําพดู ไวจ ริงไหม ไมเหลือบากวา แรงสกั นิด” “ยงั ไมมอี ะไรมายืนยนั ใหเราแนใจไดเ ลยวา ไอก อ นหนิ ลกู นน้ั คือเสอื ใหญทต่ี ามรงั ควานเราอยู และมนั เปน สิ่งท่เี ชื่อไปเสียไมไ ด” “นายจะรอใหแ นใจ อีตอนมนั โจนเขา ขบหวั พวกเราคนใดคนหนึง่ เสียกอ นงัน้ หรอื ?” จอมพรานกะพรบิ ตาปริบๆ เคาหนาปนยากอยเู ชนนน้ั “แลวเราจะไปเอาผา ประจาํ เดอื นผหู ญิงมาจากไหน?” บุญคาํ ขยับปาก แตแลว ก็ไมม คี ําพดู อะไรผา นออกมาได นอกจากทํารมิ ฝปากขมบุ ขมิบ ชําเลอื งตามหลงั คณะนายจางที่เดินลวงหนา ไปกอ น รพนิ ทรก พ็ ูดไมเ ต็มปากตอมาวา “บุญคํากลา ไหมละ ไปขอเอาจากนายผูหญงิ หรอื นายแหมม คนใดคนหนงึ่ ถาหากวา เขามสี ่ิงท่ีบุญคาํ ตองการ” ตาพรานเฒาตาเหลอื ก “นายจะหาเรื่องใหบญุ คําถกู กระทืบ!” “ออ! รตู วั เหมอื นกนั เหรอ เพราะฉะนน้ั ดแี ลว ระงบั ความคดิ อนั น้ีไวเ สยี แลวก็ไมต อ ง พดู อะไรพาดพงิ ไปถงึ เสอื หนิ ตวั นน้ั ใหนายจางของเราทกุ คนไดย ินอีก เฉยๆ ไว” “น่ีนายไมย อมเชือ่ บุญคําเลยหรอื ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2193 แกพดู ดว ยนาํ้ เสยี งจรงิ จงั ไมล ะความพยายาม “เราอยดู วยกนั มานานแลว บญุ คํา...” ในทสี่ ุดเขากพ็ ดู เร่อื ยๆ ดึงแขนแกใหออกเดินตอ เมื่อสงั เกตเหน็ เชษฐาเหลยี วกลบั มา มองลักษณะหยุดพดู ซบุ ซิบของเขาอยา งสงสัย “บุญคําเองกค็ งจะรนู ิสัยของฉันดี อะไรทพ่ี อจะเชอ่ื ไดฉ นั ก็เชือ่ ไมใ ชเ ห็นวาบญุ คําพดู เหลวไหลไปเสียหมดหรอก” “แลว ...เรอื่ งเสอื หนิ ?” “ถา บุญคาํ ยนื ยนั วา เคยพบในสิง่ ทเี่ ลา มาใหฟง นีก่ ับตาฉันก็จะเชอื่ หรอก แตนีไ่ ดฟงมา อีกที เพราะฉะนัน้ ใหเ วลามนั พิสูจนดกี วา จรงิ อยู สงิ่ ท่ีบญุ คาํ แนะนาํ ไมเหนอื บา กวา แรงอะไรถามัน เปนความจรงิ แตถา ไมจ รงิ บญุ คํากข็ ายฉันเสยี เทา นน้ั ” ตาพรานเฒาแหงเขาอึมครึมผูแ กอ าคม ก็สงบปากคําไปในบดั น้นั เคาหนา สอแวววติ ก กงั วลอยภู ายในคนเดียว ทาทางแกประหวนั่ พร่นั ใจผดิ ไปกวา ทกุ ครัง้ ซึง่ รพินทรก็รับวาตง้ั แตใ ชช วี ติ ผจญภัยรวมเปนรว มตายกนั มา เขาไมเ คยเหน็ พรานคูใ จตกอยใู นอาการชนดิ นี้มากอ น ทามกลางราวไพรอันขมุกขมัวพลบคํา่ นน้ั กลมุ ของพวกที่เดนิ ลวงหนา ไปถึงบริเวณ แคมปก อ น พากนั รอ งอะไรเอะอะแซดไปหมดฟงไมไ ดศ ัพท รพินทรใจหายวาบ นกึ วา เกดิ เหตุราย อะไรขึน้ เผน เตม็ ฝเทาหอแนว เขา มาโดยเรว็ เห็นพรรคพวกทกุ คนกาํ ลงั มงุ ลอมอยูทพี่ ้นื ตอนหนง่ึ เบ้อื งหนา บรเิ วณท่ีปูผา พลาสติกไวสาํ หรบั รองนอน พอเขาพรวดเขาไปเหน็ กร็ อ งออกมาดวยความ ประหลาดใจ “เกง มันมาจากไหนนี?่ ” “ไมรเู หมอื นกนั จๆู กลบั มาถึงแคม ป กเ็ หน็ มันถกู วางอยตู รงน้ีแหละ” เชษฐาบอกตน่ื ๆ ทา มกลางเสยี งจอกแจกของพวกลกู หาบทพ่ี ากันกวาดสายตาไปรอบๆ เสยกม ลงสาํ รวจท่ีซากเกงหนมุ เขางามตวั นน้ั แลวบอกวา “ตัวยงั ออ นอยเู ลยนาย มรี อยมดี เชือดคอ” จริงตามเสยบอก เกง ตวั นั้นมรี อยถูกมดี เชอื ดคอ ครบบรบิ ูรณห มดท้งั ตวั โดยไมมีสว น ไหนขาดหายชํารุดไป ตัวกย็ ังออ น แสดงวา เพงิ่ ตายไมน านนัก รพินทรเมม ปากแนน “ใครเหน็ กอ นเปน คนแรก?” “ก็เห็นพรอ มๆ กนั น่ีแหละ พอเดนิ ใกลเขา มา เห็นอะไรกองตะคุมๆ อยูหนาแคมป ที แรกก็นกึ วา กอนหนิ พอใกลเขามาจึงเห็นวา มนั เปนเกง” ไชยยนั ตเปน คนตอบ “ไมเหน็ วแ่ี วว หรือรอ งรอยอะไรบา งเลยหรอื ครับ” “กไ็ มเหน็ อะไรผิดปกตสิ กั อยา ง นอกจากเกงมาวางอยตู รงน้ีเงยี บๆ อยา งเดยี วเทา นน้ั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2194 “ถางัน้ มนั ก็เรว็ มากเหลือเกนิ ช่ัวระยะเวลาเพยี งแคเราคลอ งหลังไปไมถงึ 15 นาที นเ่ี อง” เขาพึมพาํ แลว ผละไปเดินสาํ รวจขาวของสมั ภาระทีก่ องอยู “ชวยกนั ตรวจดูซิครบั มีอะไรของเราหายไปบา ง?” ทุกคนตรงเขา ไปชว ยตรวจของ แตก พ็ บวา ทุกสงิ่ ทุกอยางอยใู นสภาพเรียบรอยเหมือน เดิม ไมมอี ะไรถกู เคล่ือนยา ยไปจากทเี่ ดิม “บอกซิ รพินทร นม่ี นั แปลวา อะไร แงซายหรือเปลาที่ยอ งเอาเกง ตวั นมี้ าทงิ้ ไวใ ห ขณะทพ่ี วกเราขึน้ ไปบนถ้าํ โนน ” ดารนิ รอ งถามมาอยางกระสบั กระสายรอ นใจ ระคนปติ “ไมมีขอ สนั นษิ ฐานอยา งอนื่ แงซาย หรอื อะไรชนดิ หนง่ึ ท่สี ิงอยใู นแงซายรูดวี าพวกเรา กําลังอดอาหาร จงึ หาทางชว ยยดื ชวี ิตให แบบเดยี วกบั ที่ไดเอาน้ํามาต้งั ไวใ หเม่ือเที่ยงนี้ ก็นบั เปน โชคดีของพวกเราทกุ คน ทไี่ ดประทังตายไปอกี อยางนอ ยกส็ องม้อื จากเกง ตวั น”้ี คณะนายจางนงิ่ งนั ไปดว ยความตันใจ ในปรากฏการณท างดที ีเ่ กดิ ขน้ึ พรานใหญไ ม กลา วอะไรอกี สง่ั ใหเ สย กบั เกิดลากเอาเกงตัวน้นั ไปถลกหนงั ชําแหละออก ทกุ คนกาํ ลงั ตองการเน้ือ สด อาหารมอื้ เยน็ ท่ผี า นไปแลว ดว ยเคร่ืองกระปองกก็ ินกันอยา งกระเบยี ดกระเสียรเพอ่ื ประทังความ หิวเทา น้นั การไดเนื้อสดมาเพิม่ โดยไมค าดฝน จึงเปน สง่ิ ท่ที ุกคนยนิ ดยี ง่ิ และสิ่งที่พิสูจนไ ดชดั กค็ อื แงซายไมไ ดหา งไกลออกไปเลย คงวนเวยี นปว นเปย นอยู ใกลเคียงกบั คณะเดนิ ทางทกุ ระยะ ระหวางทคี่ ณะนายจา งปรึกษาหารือกนั เกยี่ วกับพฤติการณข องแงซาย รพินทรไ มสนใจ ควา ไฟฉายไดก ็เดินยอ นกลบั มายังแอง น้าํ มวก ทปี่ รากฏรอยตนี เสอื ใหญป ระทบั เทา คหู นาอยตู รงหิน ออน แลว เอาเชอื กผกู รองเทา ท่ีวัดทาํ หมายไวก บั เทา ของเสือหนิ อนั พบในถาํ้ หยกๆ นี้ ขมวดเปนเสน รอบวง กะหาขนาดเปรียบเทียบ “เทากนั ไหม?” เสยี งแผวเบาเปน ภาษาองั กฤษดังมาจากเบอ้ื งหลัง ไมต อ งหนั ไปดูเขากร็ วู าเปน มาเรยี หลอ นเดินตามเขามาเพยี งคนเดยี ว กอนทจ่ี ะตอบเชน ไร แหมมสาวกเ็ ดนิ ออมมาเบ้อื งหนา ใชไฟฉาย ของหลอนอีกดวงหนง่ึ สองลงมายังบรเิ วณรอยตนี เสือ ทยี่ ังมเี ชอื กผกู รองเทาของรพินทรทาบวดั อยู “ถา ไอนั่นไมใชก อ นหิน ผมก็อยากจะพดู วา มนั เปนตวั เดยี วกนั ” “ฉันสังเกตเหน็ คุณถอดเชอื กผกู รองเทาออกมาวัดขนาด รอยตนี ของเจา เสือหนิ ท่เี ราพบ ในถา้ํ นนั่ ก็พอจะเดาถกู วา คณุ คงตอ งการเอามาเปรียบเทียบกับทม่ี นั เหยยี บไวน ี่ แตจ ะไมเ ปนการ พยายามทาํ อะไรทขี่ าดเหตุผลไปหนอยหรอื ไพรวลั ย?” “ขาดเหตุผล? ในขอ ไหน?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2195 “ก็รอู ยแู ลว วา เสอื ตวั ไหนกต็ ามทมี่ านอนหมอบกินนํา้ อยตู รงนี้ มันเปน สตั วม ีชวี ติ แตท ่ี เราไปพบบนโนนนะ มันกอนหิน จะเอามาเปรยี บเทียบกนั ทําไมใหเสยี เวลา” หลอนพูดยม้ิ ๆ ตาสมี รกตแลดเู ขาดวยประกายขบขนั ระคนสมเพช แตก เ็ ปย มไปดว ย ไมตรี และสนทิ ชดิ เช้อื เปน กันเองอยา งทเ่ี ขาเคยไดร ับมาแตไ หนแตไ ร จากภรรยาสาวสวยของอดตี นายจา งผบู ดั นห้ี าชวี ิตไมแ ลว รพนิ ทรย ้ิมกรา นๆ คงทรดุ ตวั คุกเขา ทอดสายตามองดูรอยตีนเสืออยูเชน นน้ั “ผมกน็ ึกไมออกเหมือนกนั วา ทาํ ไมผมถงึ ตองทําเชนนี้ บางขณะผมกไ็ มมีเหตุผล วาแต คุณเถอะ รสู กึ อยา งไรบาง ถา ผมจะบอกวา สมมติเราหกั ขาหนาของเสือหินตวั นน้ั มาได เอามา ประทับรอยลงมาตรงน้ี เราจะไดร อยขนาดเดยี วกนั พอด”ี มาเรียทาํ หนาเลย่ี นๆ หอ ไหลลงนดิ หนึง่ “มันเปนการบงั เอิญ ไพรวลั ย แตถ ึงอยา งไร โดยคาํ บอกเลาของคณุ น่ี มนั ทําใหฉ นั ไมส ู จะปลอดโปรง นกั ฉนั มาขอบใจคุณอกี ครงั้ ที่ชว ยเหลอื หานํ้ามาใหฉนั เมือ่ เท่ียงน้ตี อนท่ีหมดสติไป ถา ไมไดน้าํ กระบอกนนั้ ฉันคงตายไปแลว ” “ไมจาํ เปนจะตองพูดถงึ เลย และไมเพียงแตผมเทา นน้ั พวกเราทกุ คนมสี วนชว ยเหลือ คุณทง้ั นัน้ ในบรรดาพวกเราทกุ คนที่มาดว ยกัน ถา ไมมกี ารชวยเหลอื กนั เสยี อยา งเดยี ว เราท้งั หมดก็ ไมมีทางไปไดร อดแมแ ตผมเอง” “ก็ อาจจะจรงิ นะ!” หลอ นพดู หนกั ๆ ในลําคอ พรอมกันกก็ ระชาก .45 โคลทซงิ เกลิ้ แอค็ ชั่นทอ่ี ยูในซองขาง เอวขึ้นมา และพรบิ ตานนั้ เอง มันกแ็ ผดระเบดิ ข้ึนกึกกอง เปลวไฟอันแดงฉานแลบผานไหลซ ายของ รพินทรผูกําลงั คุกเขา อยู หลู ่นั กรง่ิ แทบจะแกว หูแตก เพราะปากลํากลอ งปนหางเขาไมถ ึงศอก จอม พรานทะลึง่ พรวดดว ยความตกใจ และเดาอะไรไมถูก เทาๆ กับทีท่ กุ คนในแคม ปอนั ไมหางออกไป นกั กต็ ระหนกกนั ไปหมด หนั ขวบั มาเปนตาเดียว เขากาํ ลงั จะระเบิดเสยี งผรสุ วาทเกรย้ี วกราดออกมา วานี่หลอ นบา ดีเดือดอะไรขนึ้ มา หรอื กพ็ อดีหันไปพบกบั อะไรอยางหน่งึ เบ้อื งหลงั ซ่ึงบดั นีไ้ ฟฉายในมอื ของมาเรยี สอ งจบั อยู เกล็ดของมันเปน เงาดําวับ กระทบแสงไฟราวกบั นลิ ลาํ ตัวยาวประมาณวาเศษ ดอกจัน ท่กี า นคอเปนรปู เกอื กมา สขี าวนวลเห็นไดอยา งถนดั แตศรี ษะถกู เดด็ ขาดหายไปทางไหนกไ็ มรู เหลอื แตเน้อื กดุ ดวนสแี ดง และหล่งั พรงั่ ไปดว ยเลือด งเู หา หมอ ! กอนที่ปน ในมอื ของมาเรยี จะระเบดิ ข้นึ มันคงจะตอ งชูแมเ บย้ี อยูหา งจากสนั หลงั ของเขาเพยี งไมก่ีคบื เทา น้ัน และไมแ นวามันจะฉกลงมา เสื้อเดินปา แบบบางเบาสําหรบั ใชส วม ใสในตอนกลางวนั ของเขา จะกนั เขย้ี วอนั แหลมของมนั ไวไดห รอื ไม ขณะน้ี มนั บดิ มวนเปน เกลยี วอยางนาขยะแขยง “ทแี รกฉันกน็ กึ วาก่งิ ไม มาเอะใจตอนท่ีมนั คอยๆ ชหู วั ขนึ้ ขางหลงั คณุ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2196 แหมม สาวบอกเรยี บๆ เหมอื นไมไ ดเกิดอะไรข้นึ กเ็ ปน เวลาเดยี วกบั ทที่ ุกคนว่งิ พรูกนั เขามาพรอมกบั ถามแซด ไมตอ งมีคําอธบิ ายใด เม่ือตางมองเหน็ งเู หา ตวั น้นั ถูกยงิ หวั แหลกดนิ้ พันอยูกบั พ้นื ดิน “ไมจ าํ เปน ตอ งขอบใจฉนั หรอก!” มาเรียกระซบิ หนา ตาเฉยตอ มาขณะทเี่ ขายงั ยืนตะลึงอยู แลว กเ็ ดนิ ผละสวนกลบั ไป แคมป กอ นทคี่ นอ่นื ๆ จะทนั เอยถามอะไรข้ึน รพินทรเ ปา ลมออกจากปาก นกึ ขอบคุณเจาปา เจา เขาท่ี ดลใจใหมาเรียเดนิ ตามเขามาดวย และชว ยยงิ สกัดไวไ ดทัน กอ นท่มี นั จะแอบเขา มาฝงเข้ยี วทาง เบอ้ื งหลงั “เปนยังไงบาง ทนั ฉกหรอื เปลา?” ไชยยนั ตถามอยา งเปนหว ง ทนั ทที แ่ี ลน เขามาถงึ และมองเห็น “กอ็ กี นิดเดียวเทานนั้ ครับ เมยตาไวเหลอื เกนิ ” ดารินจอ งทีศ่ รี ษะอันแหลกยอ ยยับของอสรพิษรา ย แลว มองตามหลงั เพอ่ื นสาวไปดว ย ความรูส ึกแปลกๆ พมึ พํากบั ตนเองเบาทส่ี ุด “ฮ!ึ ถอ มตัว ซอนคมนักนะ ไหนวาไมชํานาญปน สนั้ ยังไงละ ?” แลว ตา งกเ็ ดนิ กลับเขา บรเิ วณแคมป เหมอื นไมไดเกดิ อะไรข้ึน ไมมใี ครสนใจกบั เหตกุ ารณเล็กๆ นอ ยๆ น้นั เพราะเคยชนิ กนั มามากแลว สภาพของคํา่ คนื นี้ มันทวีความรา ยกาจหนกั ไปกวาทกุ คนื ทผ่ี า นกนั มาแลว เรมิ่ ดว ยยาม กลางวนั ทแี่ สนจะระอุอาว รอนราวกบั อยใู นเตานรก พอหมดแสงตะวนั ความหนาวเยน็ กจ็ โู จมเขา มาอยา งรวดเรว็ จนแทบปรับรา งกายรับไมท ัน เพยี งขนาดหัวค่ําอยเู ทานั้น ทุกคนกต็ อ งอาศัยไออนุ ของกองไฟเปน ท่พี ึง่ แลว ในความรูสึกของทกุ คนยามน้ี พนจากแนวกองไฟทก่ี อ ลอ มไวอ อกไป เพยี งกระเบยี ดเดียว ก็ลว นเปนแดนมหาภยั ซงึ่ เปน อนั ตรายเตรยี มพรอมท่จี ะจูโจมราวมี าไดทกุ ขณะ ชนิดทที่ ํานายเหตกุ ารณล ว งหนาไมถกู ถงึ แมจ ะใจกลางแคม ป ทต่ี า งนอนหนั ศรี ษะชนกนั ในขณะน้ี กต็ าม ไมเปนสง่ิ ที่เช่ือไดวา ...ชวี ติ ของใครจะไมป ลดิ ปลงลงจากมฤตยทู ี่กําหนดไมได เพยี งแตก าํ หนดเวรยาม แลว กไ็ มจ ําเปน จะตอ งซักซอมอะไรอกี ทั้งส้นิ เพราะตาง ตระหนกั ในหนา ที่และสภาพแวดลอมดีอยูแลว ความออ นเพลียอิดโรยทาํ ใหท กุ คนเครง ขรึม สรรพ ปญ หาท่สี ุมอยใู นสมองก็ทาํ ใหม นึ งงสุดทจ่ี ะมาขบคิดอยูไ ด นอกจากพวกเฝา ยามแลว ทุกคนพอ ศรี ษะถึงพน้ื กห็ ลับเปน ตายไปในทันที ไมอยากจะนกึ ไมอยากจะคดิ หรอื หวาดหวน่ั พรนั่ พรงึ กบั สรรพภัยใดๆ อกี แลว นอกจากฝากทุกสง่ิ ทกุ อยา งไวกบั โชคชะตาราศีของตนเอง อาจมดี ารนิ เพยี งคนเดยี วเทา นั้น ทหี่ ลับไปทหี ลังทุกคน แมจะพยายามขม จิต ขจดั ทกุ สิ่ง ทุกอยางใหออกพน ไปจากความกรง่ิ เกรงกงั วลในมโนภาพของหลอ น กย็ งั มองเหน็ อะไรอยสู องส่ิง ทร่ี บกวนเจตสกิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2197 ศพตายซาก ท่เี คลื่อนยายหายไปไดอยา งลึกลบั โดยการบอกเลาจากบันทกึ ของนัก สํารวจชาวเดนมารก และกอ นหินสีดาํ ท่ีเปน รปู เสอื โครง มหมึ า! ท้งั สองสงิ่ ผลดั กันหลอกหลอนอยใู นหวงคดิ อยา งยากที่จะขจดั เสยี ได [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2198 79 เวลามันจะลว งเลยไปสักเทา ใดไมทราบได รพินทรร ูส กึ ตัวตื่นข้นึ ดว ยการเขยา ปลกุ เบาๆ ของใครคนหนง่ึ ทนี่ อนอยทู างดา นขวาของเขา แลวกจ็ าํ ไดวาเปน เชษฐานน่ั เอง ผนู อนอยู ทางดา นนนั้ หวั หนา คณะยงั อยใู นลกั ษณะนอนหงายราบกบั พน้ื แตใ ชฝ า มือซายมาเขยา เบาๆ ท่ตี น ขาของเขา จอมพรานเปด เปลือกตาอนั หนกั อง้ึ ขน้ึ พยายามตอสกู ับอํานาจงวั เงยี อิดโรยเรียกประสาท ใหต่นื พรอม แลวจับมือนายจา งไปเปน สัญญาณบอกใหร ูโดยอาการวา รสู ึกตัวแลว ยงั ไมมอี าการ ใดๆ จากเชษฐาอีกท้ังส้นิ นอกจากความเงยี บสงัด พรานใหญผ งกศรี ษะขึน้ นดิ หนึ่งอยางเบากรบิ กวาดตาดูรอบๆ บรเิ วณแคม ปอันมแี สง สลัวรางจากกองไฟทล่ี อมรอบซง่ึ บดั นหี้ มดเปลว นอกจากเหน็ ถานคแุ ดงอยูในกอง เกดิ กบั จันนงั่ เอา ผาขาวมา พันหวั ตวั คลุมดว ยกระสอบปาน เอนพิงอยกู บั กอ นหนิ ขางกองไฟคนละดา น ลกั ษณะนั่ง หลับ เขาขยับตัวจะลุกขึ้นไปเติมไฟในกอง และต้งั ใจปลุกทง้ั สองใหต่ืนขน้ึ ระวังยามตาม หนาท่ี แตแ ลว ก็ตอ งชะงักลงอกี เพราะฝา มอื ของอดตี ทานทูตทหารบกเหนยี่ วแขนไวเ ปน สญั ญาณ ใหน่ิงอยูกบั ที่ จงึ น่งิ สงบตอไปอกี เชษฐาไมใชค าํ พูด รพนิ ทรจ งึ ไมจ าํ เปนจะตองเอย ถามอันใด ท้งั สิน้ นอกจากใชอาการสมั ผสั ตางๆ คนหาสาเหตเุ อาเอง รสู กึ วา เชษฐากาํ ลงั สะกดใจฟง อะไรอยู อยางหนงึ่ อดึ ใจใหญทีเดยี ว ท่ีตา งคนตางนอนลืมตาเฉยๆ ตอ มาหัวหนา คณะก็ถอนใจเบาๆ กระซิบขนึ้ วา “หผู มฝาดไปกไ็ ด ปลุกสองคนน่นั ข้ึนเตมิ ฟน แลว นอนตอเถอะ” “ไดยินอะไรหรอื ครับ?” รพนิ ทรถามอยางประหลาดใจ ยงั นอนลมื ตาโพลงอยูเชน เดมิ “คลา ยๆ พวกมโหระทกึ ลอยมาตามลม มพี วกกลองชนะ ปไฉน แตรสังข แลว ก็ฆอ ง คลา ยๆ กบั ขบวนแหพยหุ ยาตราของกษตั ริยในสมยั โบราณ...คงฝน ไปเองมากกวา ” เขาจะไมส นใจกบั คําบอกเลาชนดิ น้เี ลย ถาไมใชเพราะมันออกมาจาก ม.ร.ว. เชษฐา วรา ฤทธ์ิ ซง่ึ รนู สิ ยั และเชอ่ื ฝมือทสี่ ุดในบรรดากลุมของคณะนายจางทง้ั หมด อากาศอนั หนาวอยูแลว ณ บดั น้ี รพนิ ทร ไพรวลั ย ยอมรับวา มนั เยน็ ลึกเขาไปถงึ ขั้ว หวั ใจดว ยคาํ บอกเลาประโยคนัน้ และแนล ะ จะใชส ตู รสาํ เรจ็ เพ่อื กลบเกลอื่ นปลอบขวัญวา ‘หูฝาด’ กไ็ มมีประโยชน อะไรสําหรับคนอยางราชสกลุ หนมุ ใหญห วั หนาคณะ เพราะเจา ตวั ก็ออกตวั อยูกอนแลว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2199 จอมพรานดึงกายขึน้ น่งั กอดเขา เชษฐาก็เลยพลอยนง่ั ตามขนึ้ ดว ย “รสู กึ ตัวนานแลวหรอื ครับ?” “บอกไมถูกเหมือนกัน คนื นหี้ ลับๆ ตืน่ ๆ อยูต ลอดเวลา ไมเ คยเปน อยา งนี้มากอ น แทบ จะรสู กึ ตวั อยทู กุ ขณะก็วา ได คณุ ละ ?” “ผมหลบั ตามปกติ มนั ชนิ เสยี แลว ถา จะใหห ลับกห็ ลบั ไดเ สมอ” “ผมเองกฝ็ กไดอ ยางนน้ั มาทกุ ครัง้ แตค นื นม้ี ันแปลกไปอยา งไรพกิ ล ทง้ั ๆ ทีเ่ พลีย เหลือเกิน” “ไดยินอยนู านไหมครับ?” “ตามความรสู ึกของผม มันนาน และชดั เจน จนทนกระสบั กระสายฟงอยคู นเดยี วไมไ ด ถงึ ปลุกคณุ ขึน้ แตพอคณุ รูสกึ ตวั มันก็เงยี บหายไป” ขณะนน้ั ปาเงยี บ ไมมแี มแตเ สยี งแมลงหรอื ลมพัดใบไมไ หว ประหนง่ึ วา จะถกู ตดั ออก จากโลกทงั้ ปวงอยางหมดสนิ้ ยกเวนอยา งเดยี วเทานน้ั นาํ้ คางทีพ่ รมอยเู ปาะแปะตลอดเวลา จอมพรานลุกขน้ึ เดินไปเขยา ปลกุ เกดิ กบั จนั ใหรสู ึกตวั ชวยกนั ใสฟ น เพมิ่ เตมิ เขา ไปใน กองไฟทกุ อยาง จนมนั ตดิ เปน เปลวตามเดมิ แลวกลบั เขา ประจําที่ตามเดิม ตางเอนกายลงนอนไมไ ด พูดอะไรกนั อกี พอเคลม้ิ ๆ คราวนถ้ี ึงกับสะดุง เชษฐาสะกดิ ไหลเขาอกี ครงั้ แตเ ห็นจะไมตองสะกดิ บอก ก็ได เพราะประสาทหูของเขาสมั ผสั ไดแ ลว กบั คลนื่ เสยี งประหลาดทล่ี อยมาอยางลกึ ลบั “ไดย ินไหม?” หัวหนาคณะกระซิบ “ครบั ไดยิน” “อะไร?” “คลา ยๆ...ฆอ งใหญ! ” อดึ ใจตอมา กเ็ ปน เสียงรวั ของบัณเฑาะว อนั เปนกลองเล็กชนดิ หนึง่ ซึง่ พวกพราหมณ ใชขับ โดยวธิ ีแกวงลกู ตุมใหกระทบกับหนากลองท้งั สองขา ง มนั ฟงเยน็ สะทา นเขา ไปถึงทรวงใน อยา งบอกไมถ กู ประดุจเสียงบาํ บวงพธิ ีกรรมแหง อดตี กาลอนั เรืองรอง เสียงโหครางแทรกสลับไป กบั แตรสงั ข กลองชนะ สา่ํ สําเนียงเหลา นแี้ วว มาไกลแสนไกล แตก็ถนดั ชัดเจน ทวา กแ็ ยกไมอ อก วา มนั เปน เสยี งทลี่ อยตามคลน่ื อากาศ อนั มีตน แหลงแทจ รงิ หรือวา เปน ส่งิ ทเี่ กิดจากหว งอปุ าทาน หมยุ !! กงั วานฆอ งชยั สนั่ พลว้ิ สะเทอื นหัวใจมาอีก รพินทรกบั เชษฐาตกอยูในอาการเดียวกนั ขนลกุ เกรียว “เอ ถา หฝู าด ผมก็วา เราหฝู าดไปพรอมๆ กัน...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2200 เขากลาวขน้ึ พรอมกับหัวเราะแผว เบา เหมอื นจะไมย อมเช่ือหตู วั เอง “หรอื ไมง ้นั ผมกไ็ ดรบั อิทธพิ ลจากการบอกเลา ของคณุ ชายเมือ่ กี้ จนทาํ ใหพ ลอยไดยนิ ไปอกี คน” เชษฐาพลอยหวั เราะตามไปดว ย แตเ สียงของหัวหนาคณะแปรง ปราอยา งไรพกิ ล “ถงึ วาซนิ ะ ผูกอง เกดิ กบั จนั น่ังอยนู ่นั กําลงั ตืน่ ดว ย เรียกเขามาถามแกส งสยั ดีกวา สอง คนจะไดยนิ เสยี งเหมือนเราหรือเปลา ?” พรานใหญเ หน็ ดว ยกับคาํ พดู อันเตม็ ไปดวยสติชาญฉลาดของนายจา ง ดดี นว้ิ ขน้ึ แรงๆ สองพรานที่อยูยาม สะดงุ เหลียวขวับมายงั ที่พักนอน แลวลกุ ข้ึนเดนิ ตรงเขา มาโดยเร็ว เมื่อเหน็ รพินทรโบกมือเรยี ก “เราสองคนไมไ ดหลบั ไมใ ชหรอื ?” เชษฐาเปน คนถาม “เปลาครับ นายใหญ” “เมื่อหยกๆ นเ่ี อง ไดย นิ เสียงอะไรไหม?” “เสียงอะไร?” ทง้ั สองพรานยอ นถาม ทาํ หนา ตื่นเลิกล่ัก เชษฐาขมวดคว้ิ หนั ไปสบตารพินทรอ ยา ง แคลงใจ “เสยี งคลายฆอง ป แลวกแ็ ตร เหมอื นๆ มขี บวนแหนะ ” จอมพรานบอกแทนมาใหด ว ยเสยี งแผวตาํ่ เกดิ กบั จนั ย่ิงงงมากขน้ึ “ผมไมไดยนิ เสยี งอะไรเลยสักอยา งครับ นาย ใครทไี่ หนจะมาตีฆอ งเปาปอยูใ นดงลึก กลางดึกเชนน”้ี จันวา เชษฐาโบกมอื เปนสัญญาณใหทั้งสองกลับไปประจาํ เฝายามตามเดิม แลว ยม้ิ ปรา ๆ กบั พรานใหญ “นั่นซนิ ะ ใครทีไ่ หนจะมาตฆี อ งเปาปอ ยูในดงลกึ กลางดกึ อยางนี้ จรงิ อยางทีจ่ ันวา แต ทําไมเราสองคนถงึ ไดยินเหมอื นๆ กัน แปลกแฮะ” “ผมกบ็ อกไมถ กู เหมือนกนั แตย อมรบั วา ไดยนิ อยางทคี่ ณุ ชายไดย นิ ทกุ อยาง ตอนนม้ี ัน เงียบไปแลว” “ใช ตอนนผี้ มก็ไมไ ดย นิ จะวา สองคนนัน่ หลับกใ็ ชท่ี คณุ เพงิ่ ไปปลกุ ข้ึนมาหยกๆ นเ่ี อง ตอนทเี่ ราไดย นิ คร้ังหลังสดุ น่ี สองคนนน่ั จะตอ งตื่นอยูแนน อน รพินทรเองกอ็ ศั จรรยใจไปหมดเชนกนั ระหวางทีท่ งั้ สองซบุ ซบิ กันอยนู นั่ เอง ไชยยันต ผูนอนอยูรมิ สุดอีกดานหนงึ่ ก็หยดุ เสียงกรน ไหวตวั เบาๆ แลว ทนั ทีน้นั กผ็ งกศรี ษะขนึ้ เมือ่ ลืมตา มองเหน็ เงาตะคุมของรพนิ ทรก บั สหายของเขากําลังน่งั พดู อะไรพึมพํา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2201 “มอี ะไร” จากเสียงรองถามนน่ั เอง มาเรียกพ็ ลอยตนื่ ลกุ ข้นึ มานง่ั ดว ยอีกคน “เกิดอะไรขนึ้ หรือคะ พี่ใหญ?” “เปลา ไมม อี ะไรหรอก” เชษฐากลบเกลื่อน รพินทรเ อนตัวลงนอนเสยี แตอ ีกสองคนท่ตี ืน่ ขึน้ มาพบอาการ ผดิ ปกตนิ ั้น เตม็ ไปดว ยความสงสัยไมยอมผา นไปงา ยๆ จอ งมาทีเ่ ชษฐาเปนตาเดยี ว “ไมม ีอะไรแลว ลกุ ขึน้ มาน่งั ทําไม พอฉนั ลืมตาข้นึ มาก็เห็นแกกบั รพนิ ทรกาํ ลังมเี ร่อื ง หารือกันอยไู มใ ชห รือ” “มนั หนาวจนนอนไมห ลบั ก็เลยลกุ ขึน้ มานงั่ คุยกับรพนิ ทรเ ขา นอนเสยี เถอะ ทกุ ส่ิงทกุ อยางเรยี บรอยปกต”ิ ไชยยนั ตกับมาเรยี กวาดตาสาํ รวจไปยงั เงาสลัวบรเิ วณแคม ปรอบดา น ก็รูสึกวาอะไรตอ อะไรจะอยูในสภาพราบคาบปกตดิ ีตามท่เี ชษฐาวา เกิดกบั จัน อนั เปนยามในขณะนกี้ ็นง่ั หอ ตัวผงิ ไฟ กนั อยคู นละกอง นอนนั้นก็นอนขดตวั เรยี งรายเบยี ดกนั อยเู ปน วงกลมรอบๆ มีดารนิ เพียงคนเดยี ว เทาน้ันในกลุมของคณะนายจา ง ซึง่ ยงั นอนน่งิ อยใู นลักษณะหลับสนทิ “มนั เปน คนื ทเ่ี ย็นเหลอื เกนิ ...” เสียงแหมม สาวพึมพาํ หอไหลสะทา นสนั่ “กลางวนั รอนเหมือนจะดบั จติ กลางคืนกห็ นาวจนตวั แข็งไปหมด เมื่อไหรเ ราจะพน จากนรกดาํ นเ่ี สียท”ี แลวหลอ นกล็ ุกข้นึ เดนิ ออกจากใตเพิงไปน่งั เอามืออังไฟในกองทก่ี อ ไวใ กลก ับดาน ศีรษะ คนอ่นื ๆ กค็ างส่นั กระทบกันอยูเปน ระยะ ตระหนกั ดวี า ลงถาเลอื ดเมอื งหนาวของมาเรีย ฮอฟ มัน ปริปากอทุ ธรณอ อกมาเชน น้ี อณุ หภูมจิ ะตอ งลดลงสขู ดี ตํา่ ทารุณยงิ่ เพราะทุกคนตนื่ ขึ้นมาหมด เหลอื แตเ พียงดารินคนเดยี วในกลุมอันดผู ิดปกตไิ ป ไชย ยนั ตก ็ชกั เอะใจเพราะตามปกตแิ ลวราชสกลุ สาวเปนคนนอนไวท่สี ุด ไชยยนั ตเ อื้อมมอื ไปเขยาปลกุ เบาๆ พรอมกับเรยี กชือ่ ทนั ทนี น้ั เอง รางอนั นอนสงบน่งิ ของดารนิ ก็ลุกพรวดขนึ้ มาดวยอาการผวา หลอ นลืมตากวา ง จองพีช่ ายกับเพ่ือนซ่งึ นง่ั ขนาบอยขู า งๆ ดวยสหี นา ตน่ื ตระหนก “อะไรกันน่ี เกดิ อะไรข้นึ ?” หญิงสาวถามโดยเรว็ “เหน็ นอนหลบั เปนตาย ผดิ สงั เกตไปกล็ องปลุกขนึ้ มางน้ั เอง พวกเราส่ีคนตื่นข้ึนมา หมด แตเ ธอยงั นอนหลับไมรสู กึ เลยสงสยั ” ดารนิ ยกมือขนึ้ ลูบขยใี้ บหนา อาการยงั มึนๆ งงๆ สาํ รวจดรู อบตวั แลว หันไปทางพีช่ าย ซ่งึ นงั่ จองอยูเ งยี บๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2202 “พวกเราพากนั ตื่นขน้ึ ต้งั แตเ มื่อไหรค ะนี่ แลว ทาํ ไมถงึ ลกุ ขน้ึ มานง่ั กนั หมด” “ก็กอ นหนาไชยยันตจะปลกุ นอยครูเดยี วเทานั้น หลับสนิทดีหรอื ?” พชี่ ายถาม “คะ หลับไมร เู รอื่ งเลย คนื น้ีเพลียเหลือเกนิ แตน อยฝน แปลกอีกแลว” หลอนดเู หมอื นจะราํ พึงกบั ตวั เอง ขมวดคิ้วครุนคิด มือท้งั สองประคองแกมไวใ น ลักษณะน่ังชันเขา “ฝน อะไร?” “รสู กึ วานอ ยจะนอนอยูร วมกบั พวกเราท่ีนแ่ี หละคะ แตเ หน็ ภาพอะไรทแ่ี ปลกประ หลาดทสี่ ดุ ...มขี บวนพยุหายาตราเคล่อื นผา นตรงที่เราพักนอนน่ีเขามา พวกนกั รบแตง กายแปลกๆ ถืออาวุธเดนิ ดว ยเทา นาํ มาเบอ้ื งหนา ตอมากเ็ ปนขบวนเครอ่ื งดนตรีในสมยั โบราณ ทนี่ อ ยไมเคยเห็น หรือรูจกั มากอ น มพี วกฆอง ป และกลอง ถัดจากขบวนดนตรี กม็ นี กั รบรางสงู ใหญก าํ ยําแปดคน แบกเสลย่ี งคานหามมอี าสนะหรือบัลลงั กอ ยูบ นเสลย่ี งสงู นน้ั หญงิ คนหนึ่ง...น่งั เปนสงาอยบู น อาสนะ แตง กายและประดับดวยเพชรนิลจนิ ดาวูบวาบพราวตาไปหมด ลกั ษณะเปน นางกษัตรยิ  มี มงกฎุ เปนรูปงมู รกตรดั อยเู หนือศรี ษะ หลอ นเปน หญิงสาวทส่ี วยงามมากทง้ั ทรวดทรงและใบหนา ขบวนแหแหนกย็ าวเหยียดเตม็ ไปดว ยขา ทาสบรวิ าร และกองทหารเปนกองทัพทีเดยี ว...” “อือม เปน ตุเปน ตะดนี ”ี่ ไชยยนั ตผ ูไมระแคะระคายอะไรมากอน รอ งข้ึนเปน ตรงขา มกบั เชษฐาและรพนิ ทร ใน ยามนี้แทบจะสะดุงเอะใจในคําบอกเลา ของดารนิ ข้นึ มาในทันทนี ั้น หันขวบั มามองหนา กนั โดย ไมไดนดั สาํ หรับไชยยันตนนั้ อยา งไรกต็ าม ยงั ไมว ายตน่ื เตน อยเู หมือนกัน แตไปคนละความหมาย กับอีกสองคน กลา วตอ มาวา “เธอทาํ ใหฉันหวนนึกไปถงึ ความฝนของตนเองท่ีเคยเลาใหฟ ง ไวเมื่อ 2 – 3 คนื กอ น มนั นาจะตรงกนั อยา งหน่งึ นะ คอื หญงิ งามลกั ษณะเปน นางกษัตรยิ ห รอื นางพญา ผูมมี งกฎุ รปู งู ประดบั เศยี ร ไอทฉ่ี นั ฝนนะ เห็นนอนนิง่ อยใู นโลงแกว กองปราสาทอนั ปรกั หักพัง สว นท่เี ธอเหน็ น่ี กลบั เปนภาพที่หลอ นนง่ั มาบนเสลีย่ งทามกลางกองเกยี รตยิ ศท่ีแหแ หน เอะ! มันยงั ไงกนั นางพญา องคเดียวกันหรือเปลา?” “อยา เพ่ิงมองเหน็ เปนเร่ืองขบขนั ...” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวตงิ เบาๆ ใบหนาขรมึ จรงิ จงั ดวงตาทงั้ คหู รล่ี ง เหมอ มองออกไปยัง ความมดื ของปา เบ้ืองนอกอยา งพยายามทบทวนมโนภาพ “ฉนั บอกแลว วา มนั เปน ความฝน ท่แี ปลกมาก เพราะเปน ภาพทม่ี องเห็นอยา งเดนชดั ไม ผดิ อะไรกบั เหตุการณท ีเ่ ห็นในจอภาพยนตรท ีเดยี ว ฉนั เหน็ สวนละเอยี ดของเหตุการณน น้ั โดยตลอด และจําไดแ มน ยําท้ังหมดแมก ระทงั่ ลายของพัดโบก หรอื วิชนีขนหางนกยงู ทป่ี ก ประดบั อยเู หนอื วอ ทอง จาํ หนาของบคุ คล อันมีทง้ั พวกสาวสนมกํานลั ท่ีแวดลอ ม พวกนกั บวช และราชองครักษท หี่ อ ม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2203 ลอมเสลีย่ งอันน้นั มาไดชนิดทีใ่ ครปรากฏเปน คนจริง มายืนปะปนเรียงเขาแถวกนั ละก็ จะตอ งชตี้ วั ถูกวาใครเปน ใครบาง ตงั้ แตเ กิดมาไมเ คยมีความฝน ใด แจมชดั เทาคร้ังนี้ นางพญาองคนั้น ทรง ใบหนายาวเรียว ผมดําสนิทเปน ขนกานาํ้ ยาวจรดหลงั ปลอยสยาย ท้งั ใบหนาและเครอื่ งแตง กาย เปน เจาหญิงในเทพนิยายเราดๆี น่เี อง เคา หนา งามน้ันออนเยาว แตเครงขรมึ น่งั นิ่งมาเหมือนหุนปน รสู ึก คลายกับวาจิตใจครองไวด ว ยความกลดั กลมุ ทกุ ขเศราอยา งไรบอกไมถ ูก แตถงึ อยา งไร ลกึ ลงไปใน แววตาเหมอลอยซมึ เซอื่ งน้นั มแี ววแหงความรกั ความเสนห าแฝงซอ นเกบ็ งาํ อยมู ิดชิด...ถกู แลว หลอนกําลงั มคี วามรกั อันซอ นเรนอยกู บั ใครคนหนงึ่ ไมใกลไ มไกลออกไปนกั เดนิ ขนาบพทิ ักษอยู เบื้องขวา เปน บรุ ุษวยั หนุมฉกรรจรางสูงใหญในเกราะเงนิ อนั สวาววบั ซ่งึ สายตาท้ังสองสบกนั อยู บอ ยครั้ง ขณะทข่ี บวนยาตราเคล่ือนไป...” เสียงของหลอ นแผวจางหายไป มีอาการเหมอื นจะพมึ พํารําพึงกบั ตนเอง ลักษณะตกอยู ในหว งเคลิม้ ภวังค ราวถูกสะกด ทา มกลางความเงียบงันอยางพิศวงของอีกสามคนท่ีสดบั ฟง อยู เชษฐาเอ้อื มมอื มาจบั ปลายคางนอ งสาวเขยา เบาๆ เปน การปลกุ สติ นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวสะดุง ชนดิ หนง่ึ ลืมตาสวา งขน้ึ อีก ครั้ง แตย ังวกวนผนึกแนนอยกู ับมโนภาพในหวงคดิ “เลา ตอไปใหห มดซิ นอ ย เหน็ อะไรอีกบา ง?” “นอยเพอ เจอ ไปมากไหมคะ?” ดารนิ เอย เบาๆ ทส่ี ดุ เหมือนกระซบิ เชษฐายม้ิ ให บอกมาอยางปลอบใจวา “เราไมไ ดสนใจในประเด็นทวี่ า ความฝน ของนอ ยเพอ เจอไปแคไหน แตพวกเรา อยากจะรูวา ความฝนอันมองไดร าวกบั ตาเหน็ นน้ั มนั ดาํ เนนิ อยางไรตอไป” “นายพราน!” เสยี งหลอนเอย เรียกพรานรพนิ ทรเ บาๆ มองฝา ความมดื มายงั รา งอนั นอนฟงนิ่งของเขา “ครับผม” “หวังวา ถา คณุ บงั เอญิ ฟงอยกู ็คงไมห ัวเราะเยาะฉันนะ” “ผมกาํ ลงั ต้ังใจฟง ในสิ่งทค่ี ณุ หญิงเลา ดว ยความสนใจอยา งที่สดุ ” “มนั เปนความรักที่จะตองปด บงั และดเู หมือนจะถูกกดี กันหวงหาม ดวยอํานาจอะไร สกั อยางทีค่ วบคุมอยเู หนือเรา...” หลอนเลา ตอไปดว ยกระแสเสยี งเดิม เพอๆ ฝน ๆ อยา งคนทม่ี อี ะไรมาดลใจพดู “เบื้องหนาเสลี่ยงคานหาม เปน กลมุ ของเหลานกั บวชทที่ ําพธิ กี รรมอะไรบางอยา งเดนิ นาํ ไป และใจกลางของกลมุ นกั บวชเหลา น้นั มหี วั หนา ประธานอยูค นหนึ่ง ลกั ษณะเปนปุโรหิตเดิน สวดประพรมนํา้ มนตไ ปเบ้ืองหนา จากทา ทีเห็นชัดวาเตม็ ไปดวยอํานาจกฤตยิ ามนตม ายามดื เปน ชายวยั กลางคนรา งสงู ตาคมกวางกอปรไปดว ยมหทิ ธฤิ ทธิอ์ ยางพอมด หมอผี ศรี ษะโลนเกลยี้ ง ปโุ รหติ ผนู ัน้ เคลือ่ นไปเบื้องหนาในลักษณะถอยหลงั เดนิ หนา หนั ไปเผชิญกบั นางพญาบนเสล่ียง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2204 และจอ งนง่ิ อยตู ลอดเวลา ปากกส็ าธยายมนต และประพรมนาํ้ มนตในหมอสดี ําทีบ่ ริวารถอื ประคอง อยู อํานาจทงั้ หลายแหลใ นขบวนทัง้ หมดน้ไี มไดอ ยทู นี่ างพญาบนวอทอง แตดูเหมอื นวามนั ไป รวมอยูในชายนักบวชผนู จี้ นหมดสนิ้ นกั บวชผูน ้ันจอ งหลอ นดวยสายตาของงูที่สะกดนก และ วัตถุประสงคอ ันลล้ี บั สว นนกั รบหนุมในเกราะเงนิ กด็ จู ะเทา ทันในประสงคอนั ชัว่ รา ยน้นั กรามของ เขาขบนนู เปนสัน และมือแตะอยูท ดี่ ามดาบตลอดเวลา ลบั ลมคมในนรี้ ูกันอยเู พยี งสามคน ปโุ รหติ พอมด นางพญาผเู ลอโฉม และขุนทพั หนมุ คูใจคนนนั้ ” และแลวทนั ทนี ั้นเอง ดารนิ กห็ นั ขวับไปทางเชษฐาจับแขนเขยา โดยแรง ละลํา่ ละลัก ออกมาวา “นอยจาํ ไดแ ลว คะ ชายนักบวชในภาพฝน ทเี่ ดนิ อยูหนาวอของนางพญาเลอโฉม ลกั ษณะมันไมผ ดิ อะไรกับไอศ พผตี ายซากทน่ี อ ยเหน็ โผลอ อกมาจากซมุ ไม และลงไปนอนแชอยูใน แอง นํ้ากนิ ทพ่ี วกเราพบนัน่ เอง!” ความเงยี บงนั ปกคลุมไปชั่วขณะ... ระหวา งทเ่ี ชษฐากบั ไชยยนั ตง งงวยสดุ ทจ่ี ะขบคดิ ปญ หาใดๆ นัน้ รพนิ ทร ไพรวลั ย ก็ ผุดลุกขึน้ น่ังโดยเรว็ เสยี งไลทเ ตอรสวา งพรึบ เขาจุดบุหรข่ี ้นึ เปนตวั แรก “เลา ตอ ไปซิครบั คณุ หญิงเหน็ อยา งไรอกี ” เสียงหาวๆ ของเขาทาํ ลายความเงยี บขึ้น “ฉนั เหน็ เหตุการณเหลานน้ั เพียงแคน เี้ อง ก็พอดีตกใจตืน่ เพราะไชยยันตปลุก พอมา หลบั ตานึกทบทวน กเ็ พิ่งจะนกึ ออกเดีย๋ วนเ้ี องวา ปโุ รหติ ในฝนเหมือนกบั ไอศพผีตายซากลกึ ลบั ที่ กําลงั เปนปริศนาของเรา และกลมุ สาํ รวจของเครเมอรเ ม่ือ 40 กวา ปก อ นนีไ้ มมีผดิ เคา รูปรา งและ ใบหนา ของมนั เคร่ืองแตงกายของมัน ขาดอยา งเดยี วเทา นั้นคอื ดวงตา ถา มนั ลมื ตาใหเราดูได ฉันจะ บอกไดท ันทวี า มนั เปนคนเดยี วกันหรือเปลา เพราะในฝน จาํ ดวงตาอันเตม็ ไปดว ยจติ ตานุภาพของ มันไดอยา งแมน ยําท่สี ุด มันใหญว าวเหมือนตาเสอื !” “จําไดหรอื เปลา ครบั วา ขบวนพยุหยาตราของนางพญาองคน น้ั ผา นไปในภูมิประเทศ เชน ไร ในฝนวาคุณหญิงนอนอยตู รงท่ีเราพักอยูน่ี และขบวนนน้ั ผา นเขา มาใหเหน็ หรือวา ไปเหน็ จากท่ไี หนสกั แหง หน่งึ ?” ดารินนงิ่ ทบทวนอยูครู กดั รมิ ฝปาก “ฉนั รสู ึกวามนั เปน เหตกุ ารณ ขณะท่ีฉนั นอนอยูกบั พวกเราทงั้ หมดตรงนี้ แตท่ีไปเหน็ เหตุการณในขบวนแหอ ยา งใกลชิดนน้ั จะเปน การเหน็ จากสายตาทอี่ ยตู รงน้ี แลว แลออกไปพบ หรอื จะเปนการเหน็ ขณะทเ่ี จตสกิ ลองลอยไปยงั ที่ใดกไ็ มแ นใ จเหมอื นกนั เหตุการณหรอื ฉากมนั ควรจะ เปน กลางวนั เพราะเหน็ ทกุ อยางสวา งไสวแจมชัด...” แลวหลอนกค็ วา ไฟฉาย สองออกไปยงั ราวปาทแ่ี วดลอมรอบดาน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2205 “แต...ภูมปิ ระเทศ มนั ไมเ หมือนกับปา ท่ลี อมเราอยูในขณะนเ้ี ลย มนั เปนถนนสายหนึ่ง มองเห็นปราการและกาํ แพงเมอื งอยูทางดา นหลัง สวนทางดา นหนา เปน ทุงละเมาะ นําไปสอู าคาร ปลกู สรา งลกั ษณะเปน เทวาลัย ภาพเมอื งทีเ่ ห็นกด็ ี หรือลกั ษณะของเทวาลยั กด็ ี มนั แสดงใหเหน็ ถงึ อารยธรรมทีร่ ุงเรืองทเี ดียว มนั เปนภาพประวัติศาสตรซ งึ่ คํานวณไมถกู วายอ นกลับไปกี่รอยกพี่ ันป แตเปน ยคุ ทเี่ รอื งรอง สงั เกตไดจ ากลักษณะของผูคน เครอื่ งแตง กาย พธิ กี รรมและสิง่ แวดลอ มอนื่ ๆ” “คุณหญงิ เปนแพทยแ ละนกั วทิ ยาศาสตรอ ยูดวยตวั เอง พอจะวินจิ ฉยั ไดไหมวา ภาพท่ี เหน็ ในลกั ษณะฝน น้นั มนั เกิดขนึ้ จากหว งคดิ คาํ นึงสรา งมโนภาพขน้ึ เอง หรือวา มนั เกยี่ วกันกบั สภาวะเหนือธรรมชาติของจติ ซึง่ สงยอนหลังไปกระทบเขากับคลื่นของภาพจริงในอดตี ” หมอดารนิ ยกมือขึน้ กมุ ขมบั แลว สน่ั ศีรษะอยา งอัดอ้นั “ฉันกบ็ อกไมถ ูก วิเคราะหไ มไ ด แตส าบานไดว า ฉนั ไมเ คยคดิ ฝนถึงภาพเหตกุ ารณ อยา งนมี้ ากอนเลย มันเปน ไปไดเ หมอื นกนั ในขอ ทวี่ า คนเราอาจฝน เลอะเทอะไปในส่ิงท่ีตนไมเคย พบเห็น หรือมคี วามคดิ มากอน” “เอ ผมวามันเขาเคาอยเู หมือนกันนะ...” ภายหลังนิง่ คดิ งันอยูครใู หญ ไชยยนั ตกพ็ มึ พําข้นึ “ดงมหากาฬทเ่ี รากาํ ลงั มะงมุ มะงาหราอยนู ่ี เม่อื อดตี สักกหี่ มน่ื กี่พนั ปมาแลว กต็ าม มนั อาจเปนทต่ี ัง้ ของอาณาจักรใดอาณาจกั รหน่งึ การคนควาทางโบราณคดใี นยคุ ใหมน ่ี ก็สอนใหเ รารู กันแลว วา มนษุ ยเ ราไดเ กิดขึ้นมาแลว และดบั สูญหมดเผา พนั ธุแลว ตลอดจนเกดิ ข้ึนมาใหมอกี สบั เปล่ยี นกันเชน น้ีวนเวยี นอยสู กั ก่ีรอบ กี่สมยั กย็ งั ไมส ามารถจะกาํ หนดได การที่จะมองยอนหลงั และกาํ หนดลงไปไดชัดเจน มนุษยไ ดเ กดิ มาเจริญอยใู นโลกน้ี เพียงแคไมก หี่ มนื่ ป และสบื ทอด เผา พนั ธมุ าจนถึงพวกเราในปจจบุ ันน้ี มนั ลา สมยั ไปเสียแลว เพราะจากหลกั ฐานบางอยางทีค่ น พบ ปรากฏวา นับเปน ลานๆ ปกอ น ก็เคยไดมมี นษุ ยเ กดิ ขน้ึ และเจริญรุงเรอื งมาแลวเหมอื นกนั การทเี่ รา ไปคนพบหลักฐานอะไรเขาแตล ะชิ้น อนั เปนสญั ลักษณข องมนษุ ยชาตใิ นอดีต จึงยากทจ่ี ะคาํ นวณ ไดว า มันเปน หลกั ฐานในรอบวิวัฒนาการคร้ังทีเ่ ทาใดของมนษุ ยชาติ เพราะมนั ไมไ ดม อี ยูรนุ เดยี ว เหมือนอยางทเ่ี ขา ใจกนั แตแ รก ทีนีภ้ าพเหตกุ ารณท นี่ อยเหน็ ในฝน อาจเปนภาพทเี่ กิดขึน้ จรงิ ในอดตี กาลยุคใดยุคหนง่ึ หลงวนเวยี นปะปนอยใู นกระแสคลนื่ อากาศ พอไดจ งั หวะ ฤกษง ามยามดขี องมนั ซึง่ จะตองสมั ผัสไดกับภาวะทางจติ ของนอยเขา พอดี บนั ดาลใหกรองรบั ภาพนนั้ เขาไวแ บบเดยี วกับ จอโทรทัศน มาตรองพิจารณาดูอกี ท.ี ..มนั กเ็ ขา กันไดก ับทไี่ อผ กี องกอยมันเคยพดู กบั เราโดยผานแง ซายในคนื น้นั มนั บอกวาเราจะตองเดินเขา มาสนู ครแหง หน่ึงในอดตี กาล เด๋ยี วนเี้ ราอาจเหยยี บลํ้าเขา มายงั ดินแดน...ที่เคยเปนมหาอาณาจกั รใดอาณาจกั รหนึ่ง ท่กี าลเวลาไดผ า นมาหลายกปั หลายกัลป แลว ก็ได กาลเวลาและการหมุนเวยี นของโลกอันเปน ดาวนพเคราะหดวงหนงึ่ ทาํ ใหเ มืองกลายเปน ปาดงพงพีไป” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2206 “กอ็ าจเปน ไดเ หมือนกนั ตามทฤษฎขี องแก แตสําหรบั ฉันอยากจะคดิ วามนั มีอาํ นาจ อาถรรพณอ ะไรสักอยา งเขา มาชกั นาํ หรือสะกดใหน อยฝน เหน็ เหตุการณนน้ั ไปมากกวา” เชษฐาพูดแผวเบา แลวหนั ไปทางจอมพราน “เห็นจะไมจาํ เปนตองปดพวกนแี้ ลว กระมงั วาเมอ่ื ก้เี ราสองคนไดยนิ เสยี งประหลาด อะไร ผมรูสึกวา มนั จะเก่ยี วพนั กนั พอดีนะ กบั ความฝน ของนอ ย” คาํ พูดของเชษฐาทําใหด ารินกับไชยยันตจ อ งมาอยา งตนื่ ๆ “หมายความวา ยังไง?” สหายของเขารอ งถามมาเรว็ ปร๋ือ เชษฐากต็ ดั สนิ ใจ บอกตามความจริงใหนอ งสาวและเพอ่ื นทราบวา กอ นทที่ ุกคนจะตนื่ ขึน้ เขาและรพนิ ทรน อนฟง เสียงประหลาดอะไรอยกู อนแลว “มนั แปลกอยทู ่วี า มฉี ันกบั รพนิ ทรไ ดย นิ พรอ มกันอยูเ พยี งสองคนเทา นัน้ เรานอนเงย่ี หู จับฟง กนั อยู แตปรากฏวา เกดิ กบั จนั กลับไมไดยนิ เสยี งอะไรเลย” หวั หนา คณะบอกในตอนทา ย ไชยยนั ตห นั ขวบั ไปทางพรานใหญโ ดยเร็ว “จริงหรอื รพินทร ท่ีคณุ ไดย ินเสยี งอยา งเชษฐาบอก?” “เปนความจรงิ ครบั ” จอมพรานรับคําแผว เบา ดารินอทุ านอะไรออกมาคาํ หนง่ึ ในลําคอ ลมื ตาโพลง “ถา งัน้ ...มันกต็ รงกับความฝน ของฉันนะ ซ”ิ “คุณหญงิ ฝน เห็นภาพโดยถนัดชดั เจน แตส าํ หรับผมกบั คุณชายแวว มาแตเสียงเทานัน้ ถาจะผิดกนั ก็แตเ พยี งคณุ หญงิ ฝน สว นผมกบั คณุ ชายไดย นิ กบั หจู ริงๆ ขณะทยี่ งั ต่นื อยู แรกกเ็ ขาใจวา อุปาทาน แตพ อซักซอมกบั คณุ ชายกป็ รากฏวาเราไดยนิ ตรงกนั ทุกอยาง มันลอยๆ มาอยา งไรบอกไม ถกู กําหนดทศิ ท่ีมาไมได” ไชยยนั ตถ ูฝา มอื ทั้งสองเขา หากันแรงๆ เพอื่ ใหเกดิ ความรอน ความรูสึกของเขายามนี้ ยากทจ่ี ะบรรยายได สหี นาปน ยากที่สดุ ขณะน้ันมาเรยี ผแู ยกไปนั่งผงิ ไฟอยกู ็เดินกลบั เขามารวมพวก และไดรบั ทราบเรื่องราวโดยตลอด นักผจญภัยสาวเลอื ดยุโรป ตกอยใู นอาการงุนงงอัศจรรยใ จไม นอ ยไปกวา ทกุ คน “เรากาํ ลังหลงเขา มาในดินแดนแหงความลล้ี ับมหัศจรรยอ ยางทายอะไรไมถ กู สักอยาง ทุกสงิ่ ทุกอยา งรอบตัวเรา มันเปนคาํ ถามไปหมด” หลอ นรองออกมาเบาๆ บงั เกิดอาการหนาวส่นั ข้ึนมาอกี ท้งั ๆ ทไ่ี ดไ ออุนจากกองไฟ หยกๆ “ไมใชเพยี งแคค าํ ถามอยา งเดยี วเทานั้น กลนิ่ ไอของมนั สอความไมช อบมาพากล อยา งไรบอกไมถ กู มันเปนลางรายมากกวาเปนลางด”ี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2207 ไชยยนั ตว า ตากรา วกราน มองหรอี่ อกไปยังราวปา อันมดื มดิ เบ้ืองหนา ประดุจมา นดาํ ท่ี คลมุ หีบศพมาขึงกน้ั ไว “ฉนั สงสัยแตแ รกแลว ตนื่ ข้นึ มา เห็นไพรวลั ยก บั พใี่ หญน ั่งซบุ ซบิ อะไรกันอยู มันนา จะ มีอะไรผิดปกติเกดิ ข้นึ แตเ หน็ กลบเกล่อื นเสีย” “ผมกบั พรานใหญ พจิ ารณาคร้ังแรกวามนั อาจเปน สงิ่ ไรส าระจงึ ไมไ ดบ อกใหรู พอดี ไดยนิ นอยเลาถึงความฝน ซงึ่ เหตุการณบ างสว นตรงกัน นอ ยเหน็ ขบวนแหใ นภาพนมิ ติ สว นเราสอง คนไดย นิ เสียงจากประสาทหทู ัง้ สองขาง เวลามันกเ็ ปนเวลาเดียวกนั ” เชษฐาตอบเนบิ ๆ หยบิ กลองยาเสนข้ึนมาบรรจุสูบ แววงว งของทกุ คนหายไปเปน ปลดิ ท้ิง จุดสะดดุ สยองใจอยา งลล้ี ับ เกิดข้นึ ในใจของทกุ คนขณะน้ี มันไปอยทู ปี่ ระโยคบอกเลา ครัง้ สดุ ทายของดาริน วราฤทธิ์ ในขอท่ีวา นักบวชโลนที่หลอ นเหน็ ในภาพฝน น้ัน มรี ปู ลักษณะ เดียวกนั กับศพตายซากลกึ ลบั ท่ีพบเมือ่ ตอนกลางวัน สง่ิ ทจี่ ะตอ งมาวนิ จิ ฉยั ใครค รวญกนั ก็คือ ความ ฝนของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว เกิดขน้ึ เพราะอะไร จิตใตสาํ นึก อนั ประหว่นั หวาดเปน ทุนอยูกอนแลว ของหลอ น สรา งมโนภาพขน้ึ มาเอง หรอื วามนั มอี ะไรท่ีซอนเรนแอบแฝง เปน ตวั ‘บันดาล’ ชักจูงอยู เม่ือตางก็หนั หนา เขา ขบคิด ไตรตรองในประเด็นน้ี เชษฐาก็ถือโอกาสเปด เผยในสิง่ ท่ี ทง้ั เขาและรพนิ ทร รบั รกู ันไวเพยี งเฉพาะสองคน...ใหค ณะพรรคทราบโดยตลอด เกีย่ วกบั คําพดู ใน ลักษณะเพอภวังคของแงซาย ณ คืนที่ไอผกี องกอยปรากฏตนข้นึ ใหเ หน็ เปน คนื แรก น่ันคอื ... ‘มายา วนิ ’ คัมภีรอุบาทว ‘มนั ตรยั ’ ปโุ รหติ พอมดรา ย และ ‘พนั ธุมวดี’ นางพญาแหงนครหลับ! ส่งิ เหลาน้ี เมือ่ นาํ มาปะติปะตอเชือ่ มโยงกนั เขา มนั กเ็ รมิ่ จะเกดิ โครงรา งขึ้นไรๆ สาํ หรับ การหาสมมติฐาน แตก เ็ ปนภาพพราเลอื นสดุ ประมาณ ไชยยนั ตก เ็ พ่งิ จะมาทราบเอาบดั นเ้ี องวา ความฝนในคนื หนึ่งของเขา ที่เห็นภาพของ สตรสี าวสวยในอาภรณป ระดบั อันเปนลกั ษณะของนางกษัตรยิ ย คุ อดตี ซึง่ นอนอยใู นหบี แกว ผลกึ กลางปราสาทรา งนนั้ ก็คอื ภาพทแ่ี งซายไดเคยบอกไวก บั เชษฐาและรพินทรกอนแลว โดยท่ีเขา ไมไ ดยนิ ไมไดฟ ง หรอื รบั ภาพพจนน ัน้ มากอ น ทวา มนั ก็ตรงกันไดอยางแปลกประหลาด “โลงแกว นนั้ วางอยูบ นแทน หินใจกลางคหู าใชไหม?” เชษฐาถาม โดยยดึ ถอื คาํ บอกเลา ของแงซายเปนเครอื่ งสอบ ภายหลงั จากนงิ่ ทบทวนอยอู ดึ ใจ ไชยยนั ตก ็กม ศีรษะ “ใช มันยงั ตดิ ตาฉนั อยูจนเดย๋ี วน้ี เปน ภาพติดตาไมผิดอะไรกับท่นี อ ยไดพ บเหน็ และ อา งถึงเม่ือตะกีน้ ้แี หละ โลงแกว วางอยบู นแทน หนิ สูงขนาดอก เปน ฐานเรียบเกล้ียงสเ่ี หล่ยี มผนื ผา ลกั ษณะไมใ ชซ ากศพ แตเปน เหมือนคนนอนหลับ เพราะผิวพรรณอิม่ เอบิ เตงตึงมีนาํ้ มีนวลอยางคน ธรรมดาคนหนง่ึ หรอื มิฉะนนั้ กม็ ลี กั ษณะเหมือนหนุ ขีผ้ ง้ึ ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2208 “ในฝนแกเหน็ ลงไปยงั โพรงใตแทน หนิ นน่ั ดวยหรือเปลา ?” “ไมเ ห็น!” “แตแงซายเหน็ ! นนั่ เปนคาํ พดู ทมี่ นั ไดบ อกกบั ฉนั และรพนิ ทรไว ใตแ ทน หินนัน้ มีกรชิ เลม หนึ่ง ปกตรงึ ตดิ อยูกับคมั ภีรเ ลม หน่ึง ทําดวยหนงั มนุษย ในคมั ภรี จ ารกึ ไวด วยอกั ขระ ไอคัมภรี  อนั นัน้ มันจะเปน ไปไดไ หมท่มี ีชอ่ื วา มายาวนิ คมั ภรี อ บุ าทว ตามท่แี งซายเพอ พดู และนางทีห่ ลบั อยู ในโลงแกว กค็ อื พันธมุ วดี นางพญาแหงนครหลบั ” “แลว อกี ประโยคหนึ่งละ ทว่ี า มันตรัยปโุ รหิต พอมดรา ย?” ไชยยนั ตส วนมาโดยเรว็ เต็มไปดว ยความตน่ื เตน “กค็ วรจะเปนเจานักบวชโลน ท่นี อ ยมองเห็นในภาพฝนตามทเ่ี ลาใหฟ ง เมอ่ื ครูนนี้ น่ั เอง ถาหากวา ทกุ ส่งิ ทุกอยา งทพ่ี วกเราตา งสัมผสั กนั เขา มาโดยสญั ญาณประหลาดเหลานี้ ไมเปน เร่อื งท่ี บังเอิญมาประสานสมั พนั ธไดอ ยา งเปนเกลยี วโซ” “ถูกแลว เรารมู าวา มนั มคี วามสัมพนั ธก ัน แตจะสมั พนั ธกนั อยางไร?” “ใครจะบอกได มนั จะตองเกย่ี วของกบั ไอพ วกผีกองกอยที่ชักจงู เราใหเดินหลงทางมา เก่ยี วขอ งกบั ไอค า งคาวผี ศพตายซากประหลาด และเสอื ดาํ ตัวใหญตวั น้นั ผกู พันอยดู ว ยกนั ทัง้ หมด เพยี งแตเรายังไมร วู า อะไรมนั เปนอะไรเทา นน้ั ” “ไพรวัลย ทกุ คนกาํ ลังชวยกนั ใชความคดิ คณุ มวั แตทําอะไรอย?ู ” มาเรยี หันไปถามเบาๆ อยางขอความเหน็ จอมพรานยกฝามอื ทั้งสองขึ้นลูบใบหนา “ผมจนตอ ปญ ญาทจี่ ะคดิ อะไรไดทั้งสน้ิ รูแตเพียงวา พวกเราท้ังหมด กาํ ลงั ประสบ ความลําบากยงุ ยากกนั อยา งทส่ี ุด มนั มปี ญ หาอยูหลายชนดิ สลับซับซอนกันอยู และเราจะตองแกไ ป ทีละเปลาะ เอาเพียงแคเ ฉพาะหนาตามลาํ ดับไปเทา นนั้ การท่ีจะพยายามอา นอะไรใหต ลอดและ พยายามจะเขาใจในสง่ิ ทเ่ี กนิ ปญญาจะเขา ใจไดน น้ั มนั อาจทาํ ใหเราเปน บา” เสียงของเขาหว นเฉยี บ ลุกขึน้ ยนื บดิ กายอยา งเม่อื ยขบ แลว ออกเดนิ เกรไ ปรอบๆ ท่ีพกั ไมมใี ครอานใจถกู วา รพินทร ไพรวัลย กาํ ลังคดิ เชนไร ณ บัดน้ี เขายืนอยแู นวไฟกองสุดทา ยดานตะวนั ตก หนั หนา ไปยังแอง นํา้ มวก ซงึ่ ปก คลมุ อยใู นความมดื สนิท ลมดกึ โชยแผว มาวบู หนึ่ง กลน่ิ สางฉนุ กึกท่ีลอยมาตามลม ทําใหแ ทบผงะ สญั ชาตญาณของจอมพราน ทาํ ใหเราตองถอยหลงั พน แนวกองไฟกลบั เขา มายังแคมปโ ดยเรว็ ตาจับ จอ งฝาความมดื ไปยงั ทศิ ทางเดิมอยเู ชน นนั้ “สงไฟฉายกับไรเฟล ใหผม เร็ว!” เขากระซิบเรว็ ปร๋ือ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)