10เพชรพระอุมา เล่ม10 จอมผีดิบมันตรัย

2059 “เสอื แมลงภู นาย! พอ บญุ คาํ เคยเลาใหฟ ง เหมอื นกนั มนั ตอ งเปนเสือแมลงภแู นๆ” ตาเฒาบุญคําสอดข้นึ ดว ยเสียงกระหดื กระหอบ “เปน ยงั ไง เสอื แมลงภู? ” ไชยยนั ตถ าม “นนั่ แหละนาย อยา งท่พี รานใหญเ ห็นนน่ั แหละ เสือโครง ดําเขาเรียก ‘เสอื แมลงภ’ู มนั รา ยกวาเสือสมงิ สกั รอยตวั ขนาดเสอื สมิงกินคนมาแลว 20 – 30 คนยังไมก ลา ยงุ กับพรานใหญ รพนิ ทร มีแตจ ะเปด หนไี มย อมพบหนา แตไ อน ี่มนั จะขบขมองของนายของบญุ คําใหไ ด คิดดเู ถอะ!” ในที่สดุ หวั หนาคณะก็หวั เราะออกมาเบาๆ “แลวบญุ คาํ ไมค ิดบางหรอกหรือวา ไมว า มนั จะรา ยกาจสักแคไหน มนั น่ันแหละจะเปน ฝายเคราะหร ายทบี่ งั อาจมายงุ กับพรานใหญเ ขา ชะตาของมนั ยังดอี ยู ทเ่ี สยี งปนทางดา นเราไลม นั ไป เสียกอนทพี่ รานใหญจะทันลน่ั ไก” ตาพรานเฒายม้ิ แหง ๆ ตอบเสยี งออยในลาํ คอ “ถงึ วา ซิ นายใหญ ไมงน้ั เราคงไดล องกินเน้ือเสือแมลงภกู นั มัง่ แลว บญุ คําไมเ คยคิดวา สัตวป า ชนิดไหนมันจะทาํ อะไรนายของบุญคําไดนอกจากเสอื เมอื ง” ความจรงิ ตาเฒาพดู เปอยเฉื่อยไปตามประสาคนคลอ งปากอยา งแก โดยปราศจาก ความหมายใดๆ ทัง้ ส้ิน แลวก็เกือบจะสะดงุ โหยง เพราะแลไปพบกบั นยั นต าอนั คมปลาบของใคร คนหน่งึ จองมา แลวริมฝปากคนู นั้ ก็ปรากฏรอยย้มิ นอยๆ สอดมาแผวเบาวา “จรงิ ซนิ ะ บญุ คํา ฉันเช่อื อยา งนน้ั เหมือนกนั !” เจา ของดวงตา อนั เปนเจาของเดยี วกบั ประโยค คือ ดารนิ วราฤทธ์ิ แมจะอยใู นภาวะเครงเครียดสักเพยี งใดกต็ าม รพินทร ไพรวัลย ก็สาํ เหนียกไดกับหาง เสียงอนั เจือไปดว ยความหมายชนดิ นน้ั สมเจตนาของเจา ของคาํ พดู ซงึ่ คนอนื่ ๆ ฟงผา นไปเสยี เพราะเขาไมถ งึ รหัส พรานใหญเ หลือบตาข้ึนอยางไมต งั้ ใจ สบกนั เพยี งแวบเดยี วเทา น้นั เขากเ็ ปน ฝายเมินหลบไปเสียอยางสงบ คนอน่ื ๆ ยงั พะวงสนใจอยกู ับเสือใหญลกั ษณะประหลาดตัวนน้ั ตามท่ีไดรับการบอก เลา จากจอมพราน “ตามที่คณุ เหน็ แนใ จหรอื วา มันเปน สัตวป ระเภทเสอื ?” ไชยยนั ตกังขา “ถาไมใ ชเสือ จะเรียกมันวา แมวดาํ ขนาดยกั ษกไ็ ดครบั ” “ขา วทเ่ี มยไดรบั จากรพินทรพ บเหน็ มนั สอดคลองกนั ...” เชษฐาวา “คณุ ไมเคยไดร บั รายงานขาวมากอ นหรอื เกีย่ วกับเสือโครงดาํ ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2060 “เคยมีพวกพรานยะไข แลว กห็ นานไพรเลา ใหผมฟงอยบู า งเหมอื นกนั ท้งั สองคนนนั่ ยนื ยนั วามจี รงิ ในดงแถบเหนือของลมุ สาละวนิ แตน อ ยคนนักที่จะไดพ บมนั เพราะทง้ั สองคนท่เี ลา ใหผมฟงนน้ั กไ็ มไดเ ห็นกบั ตาตนเอง เกบ็ เอาคาํ บอกเลา มาเลาใหฟง อกี ตอหนงึ่ แตเ มอ่ื 5 – 6 ปท่ี แลว มานีเ่ อง ขณะทผี่ มเปน ตาํ รวจชายแดนประจําการอยูแถบแมฮอ งสอน ไดม ีโอกาสรจู กั กบั นกั สาํ รวจชาวอังกฤษคนหนงึ่ ซง่ึ แม็ทธวิ ดูลยี เ ลาใหฟ งวา เมอ่ื 15 ปม าแลว ระหวางทสี่ ํารวจลกึ เขา ไป ในปา สงู ของเขตวา ปาเถ่อื น พบเสอื โครง ตัวหน่งึ นอนตายอยู จะเปนเพราะถูกยงิ มาดว ยหนา ไมอาบ ยาพษิ หรือโรคอยางใดเขากค็ น ไมพ บแน เพราะซากกําลงั ข้ึนอืดสงกล่นิ ตายมาประมาณ 3 – 4 วนั แลว ส่งิ ที่แปลกประหลาดท่ีสดุ สําหรับเขาก็คอื เสือโครง ตวั นน้ั หนงั เปนสีดําสนทิ เขาบอกวา ไมไ ด เกิดขึ้นเพราะการเปลยี่ นแปลงของสภาพซากเนา แตยนื ยนั วาจะตองเปน สีเดมิ ของมนั เหน็ เพยี งคร้งั เดยี ว หลังจากนนั้ กไ็ มมโี อกาสไดเ หน็ อกี เขายังเอารปู ถา ยใหผ มดู แตผ มกล็ งความเหน็ อยา งใดไมได ถนัด เพราะภาพดําขาวธรรมดา ไมใ ชภ าพสีซงึ่ จะชวยใหว นิ ิจฉยั งายขนึ้ ” คณะนายจา งฟง ดว ยอาการอนั สนใจยงิ่ “ถา งน้ั ก็เหน็ จะไมมีปญหา เสือโครง ดาํ จะตองมจี ริงแน ขณะนีเ้ ราก็อยูในดงลึกตอน เหนือของลมุ สาละวินแลว ไมใ ชร ?ึ ” รพินทรส่นั ศีรษะตาจบั อยทู ่ีเชษฐาพรอ มกบั รอยยิ้มนอ ยๆ “ไมใ ชแคต อนเหนือของสาละวนิ หรอกครบั เรากําลังลวงเขาแดนนรกดาํ แลว ดวยซํา้ แตเ ปน คนละดานกับที่เราตง้ั เข็มไวแ ตเดมิ !” แมจะเตรยี มกายเตรยี มใจกนั ไวพ รกั พรอมลว งหนาแลว คาํ พดู ในแบบจูโจมของ รพินทร กท็ าํ ใหท ุกคนตะลึงไปชั่วขณะ ไมมีใครเอยอะไรออกมาในขณะนนั้ นอกจากความ เปลย่ี นแปลงของสีหนาไปในลกั ษณะตางๆ เหลยี วไปมองดดู งทะมนึ ทแ่ี วดลอมอยูรอบตวั แลวก็แล ตากันเองอยไู ปมา “พับผา ซิ น่เี ราไมรตู ัวกนั เลย ถา คุณไมบ อก!” ไชยยนั ตพดู เสยี งแทบไมผานลําคอ “แตเ ราก็ควรจะเฉลยี วคดิ ตง้ั แตเ ผชิญหนากับตะขาบยักษน ่นั แหละ ฉนั เองก็มี ความรสู กึ เชนนั้น เพยี งแตไ มไดถ ามรพนิ ทรข้ึนเทา นั้น ตะขาบ ตน พรกิ คา งคาวใหญ ก้งิ กา นํ้าทม่ี ี พษิ สง่ิ เหลา นมี้ นั บอกเราอยชู ัดเหลือเกนิ ” เชษฐาพึมพํา พรอมกับยม้ิ อยา งเดด็ เดยี่ วมน่ั คง ขณะนน้ั จอมพรานลกุ ขึน้ ยนื บอกมา เรียบๆ วา “มอี ีกอยางหนง่ึ ครับ ทผี่ มจะอวด...” พรอ มกับพูด เขาช้มี อื ไปทไี่ มใหญ ขนาด 5 คนโอบ ลําตนตรงแหนวสงู ชะลูดแหงนคอ ตง้ั ซึ่งยนื ตระหงา นแผก งิ่ ใบราวกบั พมุ ฉตั รอยรู ิมแองนา้ํ กวาจะมีกงิ่ กา นสาขาซึง่ แตกแยกออกไป [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2061 อยา งเปนระเบยี บงดงาม ก็สงู จากระดบั พ้นื ข้ึนไปราวกับตึกสักสิบชัน้ ท้ังหมดมองตามรองเปนเสียง เดียวกนั “อะไร?” “ตนสกั ครบั แตโ ลกเห็นกจ็ ะตองตะลงึ เพราะวา มนั เปน สกั ดํา!” พรอมพูด เขาใชมดี โบวีฟ่ น ถากเปลือกหนาบรเิ วณโคนตน กระเดน็ ออกมาช้ินหนงึ่ แลว พยักหนา ใหก ลุมนายจางดเู นือไมใ ตเปลือกที่กะเทาะออก ผิวของแกนมนั ดาํ สนิท ราวกบั ไมม ะเกลือ!! ตางพําอยใู นลําคอ และพจิ ารณากันอยูเปน ครูใหญ แลวกล็ ะความสนใจเสยี น่ันเปนแต เพียงตนไมเ ทา นัน้ มันจะมีคณุ คา มหาศาลเปน ท่แี ปลกประหลาดมหศั จรรยส กั เพยี งใด กห็ าไดเ รยี ก ความตนื่ เตน พศิ วงใดๆ ใหน ัก เพราะทกุ คนไมใชนกั พฤกษศาสตร ความสนใจพะวงหว ง มันจะ ขึ้นอยูก ับภัยอนั ตรายทจ่ี ะมาถงึ ประการเดยี วเทา นนั้ และนัน่ จะตอ งเห็นสัตวรา ยซ่งึ ยงั คาดคะเนไม ถูกวา มันจะเปน อะไรและจูโจมมาในรูปใด รพนิ ทรเ องกเ็ ชน กนั เขาเพียงแตช ใี้ หเ หน็ เทา นัน้ แลว กไ็ มไ ดไ ปชนื่ ชมประหลาดใจ อะไรกับมนั อกี “วาแตไ อโ ครง ดํานั่นเถอะ แนใจหรือวา มนั ผละไปแลวโดยไมเ ฝาเราอยอู กี ?” ดารินเอยถามขึ้นอยางกังวล “ผมก็ไมก ลา รับรองเหมือนกนั เสียงปน ดงั ข้ึน มันกไ็ หวตวั ผละจากการคอยจองเลน งานผม สว นผมเองกย็ งั ไมไ ดคิดจะตดิ ตามขับเค่ียวอะไรกับมัน เพยี งแตเ ตรียมพรอ มคอยปองกนั ตัวเองเทา นน้ั พอมันไป ผมก็นัง่ คอยพวกเราอยูท ่นี ”่ี “เรื่องเสือโครงดาํ ที่ปวนเปย นเขา มาใกลร พินทร คงไมเ ปน ปญ หาใหญอะไรหรอก เพราะถึงอยางไร เราก็เตรยี มพรอ มระมดั ระวงั กนั อยทู กุ ขณะแลว มนั ชะลาใจเขา ทางปนเมื่อไหร ก็ ยงิ เมือ่ นั้น วาแตคณุ ไดรองรอยอะไรหรือ จงึ ไดแ ยกตัดจากดา นชางลงมาในหบุ นี่?” ภายหลังท่ีนิ่งอยนู ิดหน่งึ พรานใหญกบ็ อกตาํ่ ๆ ในลําคอวา “ผมเห็นหลงั แงซายไวๆ แยกตัดดา นสายใหญล งมาทางน้ี” “ฮา! แปลวาแงซายยงั วนเวียนอยใู นระยะกระช้นั ชดิ กบั พวกเราตลอดเวลานะซิ” เชษฐาและไชยยันตอุทานออกมาพรอมกนั “เปน เจตนาโดยตรงท่ีจะลอ ใหต ามอยา งใกลช ิดทเี ดียวครับ ถาเปนสตั วท ่ีหมายลา ปานน้ผี มยงิ ควาํ่ ไปแลว ผมพยายามเรงฝเทากวดตามมนั แตแ ลว ก็ตอ งพะวาพะวังเพราะเสือใหญต ัว นั้นเขา มายุง ดว ยเสยี กอน ไอเ สอื นน่ั มันสะกดตามผม เลยเสียเวลาคมุ เชงิ กันอย”ู “ไอแงซายมันจะลอใหเ สอื ขยาํ้ นาย!” บุญคําโพลงออกมา แตแ ลว ก็ชะงกั หนา แหย เมอื่ ดารินหันมาตวาดเสยี งขุนๆ วา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2062 “เหลวไหล! บญุ คาํ หยดุ พดู อะไรทีจ่ ะใหร ายลงโทษแงซายเสยี เถอะ ประเดี๋ยวหาวาแง ซายจะกลายรางเปน ตะขาบกดั ไชยยนั ตเ มื่อเยน็ วานน้ี มานกี่ ็หาวา เขาเปนเสือโครง ดําอกี แลว ไอ คางคาวผีเลนงานพวกเราเมื่อคนื ก็แงซายอกี ซิ ไมวา อะไรที่มนั จะมารา ยกบั เรา ทําไมถงึ ตอ งคดิ วา เปนแงซายไปหมดทกุ อยาง ใชหวั เสียมัง่ อยา เอาแตงมงายนกั ” ตาเฒา หุบปากสนทิ ลง เลย่ี งหา งออกไป ไชยยนั ตกเ็ อย ขน้ึ โดยเรว็ วา “เอ ถางนั้ แงซายกน็ าจะไมปลอดภัยเสยี แลว เสอื ตัวนน้ั มนั อยใู นระยะใกลเคยี ง เหลอื เกิน เมือ่ มนั พลาดเปา หมายจากคณุ เพราะตกใจเสยี กอ น มันอาจไปหมายแงซายแทนกไ็ ด และ ไอน ่นั มนั ก็ไมม ีอะไรที่จะปอ งกนั ตวั ได มอื เปลาๆ” ทกุ คน นอกจากกลมุ พรานพน้ื เมือง เรมิ่ วิตกเพราะเหน็ ดว ยกับถอ ยคําของอดีต นายทหารปน ใหญ “ผมคิดอยา งนน้ั เหมอื นกนั ...” จอมพรานตอบอยางระมัดระวัง “แตมาคดิ อีกที กไ็ มสจู ะกังวลนกั สัมผสั และสงั หรณข องผมในขณะน้ี เชอื่ วา แงซาย ไมใชมนษุ ยธ รรมดาไปเสยี แลว มคี ณุ สมบตั อิ ะไรไมผดิ กับสตั วป า ซง่ึ ไมมอี ันตรายใดๆ จากปา แผว พานมนั ได พวกเราตะหากครบั ที่จะตองหว งกนั ใหม าก” “ในทีส่ ุด คุณกค็ ิดเหมอื นกบั บุญคํา!” ดารินตัดพอ พรานใหญส ่ันศรี ษะ “ผมไมไดคดิ อยา งบญุ คาํ ไปหมดทุกอยาง แตย อมรบั วา มีสว นเหมือนกันในบางขอ แง ซายซอกแซกอยกู ลางดงมหาภยั โดยไมไ ดร ับอันตรายใดๆ เลย แตอันตรายน้นั ๆ มุง มาที่พวกเราฝา ย เดียวเทา นน้ั เรื่องหวงนน้ั ก็หวงแน แตน อยกวา ทจ่ี ะตอ งหวงตวั เอง หรอื พวกเราท้ัง 11 ชวี ิตนี้ เหตุการณท ่ปี รากฏข้นึ และผา นมาแลว ยงั ไมเปน ขอพิสจู นเพียงพอหรอื วา แงซายนน้ั เอาตวั รอดได สวนพวกเราซกิ ลับทําทาจะไปกนั ไมรอด เพราะฉะนน้ั ในระหวางนอี้ ยา เพ่ิงคิดหว งแงซายใหมากไป กวา หว งตวั เราเองเลยครบั คุณหญงิ ” หญงิ สาวอง้ึ ไป “รพนิ ทรพดู ถูกแลว...” แลว เขากก็ าวเขา ไปหยดุ ยนื อยูตรงหนา เชษฐา “ยังมเี วลาอกี หลายชัว่ โมง ออกเดนิ ทางเถิดครบั เราจะตามมนั ตอไป “ไป!” เชษฐาตบแขนเขา แลว หนั ไปบงการกับพวกลกู หาบใหเ อาของข้ึนไหลเตรียมแบกหาม เคลอื่ นที่ โดยไมย อมเสียเวลา “ทราบแลวใชไ หมครับ ระยะจากนีเ้ ปน ตน ไป วิกฤตการณข องพวกเราเกยี่ วกบั เรอ่ื ง น้ํา” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2063 หัวหนา คณะยม้ิ กรา วๆ “นอ ยสาํ รวจและรายงานผมแลว พวกเราเหลอื นาํ้ รวมกนั แลว ท้ังหมดประมาณ 2 ลิตร เทา นั้น และมนั จะตอ งหมดกอ นคาํ่ วนั นี้แหละ” “ผม และคนของผมทง้ั หมด จะอดนาํ้ ไดป ระมาณไมต าํ่ กวา 15 ชัว่ โมง แมว าจะเดิน หนกั ” “สว นมากผม...” เชษฐาพูดคา ง กวาดสายตาไปยงั พรรคพวก แลว มาหยดุ อยทู นี่ อ งสาวเปน คนสุดทา ย แววกังวลเร่ิมเกิดขึ้นอยางยากท่จี ะขจดั เสยี ได แตด ารินย้มิ ตอบมา ชงิ บอกดว ยเสียงหนกั แนนเดด็ เด่ียววา “ถึงเวลาแลวคะ พ่ีใหญ ทน่ี อ ยจะทดสอบตนเอง ขอใหทราบแตเ พยี งวา นอ ยจะเดิน จนกวา จะหมดแรงลมไปเอง มนั จะถึง 15 ชวั่ โมงอยา งทพี่ รานใหญเ ขาวา หรือไม ก็ยงั ไมท ราบ เหมือนกนั ” จอมพรานหนั ไปทางนองสาวคนสวยของนายจาง แลว หลอนก็เห็นรอยยิม้ ออนโยน เปนครงั้ แรกจากใบหนา นน้ั ตลอดระยะเวลาอนั เครียดหนกั ติดตอ กนั มาสองวันเต็ม “พวกเรา ไมม ใี ครใจดาํ อาํ มหิตถึงเพยี งน้ันหรอกครบั คุณหญิง ผมเพยี งแตบ อก สมรรถภาพของพวกผมเปรยี บเทียบความทรหดอดทนของคณะนายจา งของเราทั้งหมด เพอ่ื จะ กําหนดอตั ราเฉลีย่ ในเสน ทางวิกฤตเบื้องหนา นเี่ ทา นนั้ พวกผมจะไมแ ตะตอ งนาํ้ อนั มอี ยจู ํากดั นอี่ ีก สงวนไวเ ปน อตั ราปน สว นของเจา นายโดยเฉพาะเทาน้ัน จนกวา จะหาน้าํ ใหมม าเพม่ิ เติมได การ เดินทางกเ็ หมอื นกนั เราไปกันไดแ คไหนก็เอาแคน นั้ แกปญหาเฉพาะหนาเปน คราวๆ ไป อยากจะ แนะนาํ ใหวา วิธีการลดหยอนการกระหายนํ้าก็คอื อยาพยายามสบู บหุ ร”ี่ “ออ! ไมตอ งเตอื น เหนอื่ ยจนตองหายใจทางปาก คอแหง อยา งนี้ ไมมใี ครคิดอยากจะ สูบบุหรหี่ รอก วา แต. ..” หลอ นหันลงไปมองดูแอง น้าํ ดาํ ทีป่ ราศจากรองรอยของสัตวใดลงกนิ น้ัน แลว พดู ออยๆ “ฉนั มยี าสําหรบั ใสน้ําฆาเช้อื มาดวย มันจะเปน ไปไดไ หมถา เราใชว ธิ ฆี าเชือ้ แลวเอามนั มาเปนประโยชนใ นยามแรน แคน เชน น”้ี รพนิ ทรโ คลงศีรษะชาๆ “ยาฆา เชือ้ ของคณุ หญิงเหน็ จะชวยอะไรไมไ ดหรอกครับ เราไมไดก ลวั เชือ้ โรคอันเปน พวกพยาธิท่ีปะปนอยกู บั นาํ้ แตเรากลวั พษิ ท่เี กดิ ขนึ้ จากพชื และแรธ าตซุ ่งึ ผสมอยู เพราะยาฆา เชอื้ ของคุณหญงิ แกพ ิษชนดิ น้นั ไมไ ดแน สัตวม ีความอดทนกวา เราหลายสิบเทาในเร่ืองนาํ้ พวกมันยงั ไมกลา แตะตอ ง จาํ ไวอ ยางเดยี วเทาน้ันครบั นํา้ อะไรกต็ ามที่สัตวก นิ ไมได คนกก็ นิ ไมไ ด ตรงขา ม [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2064 นาํ้ บางชนดิ แมส ตั วจะกินได คนจะกนิ กย็ ังตองคดิ แตโปรดอยากงั วลเลยครับ ผมเชื่อวา กอน 15 ช่ัวโมงจะตองหาแหลงนํา้ ทปี่ ลอดภัยไดบ า ง” ไชยยนั ตก็เอยี งหนาเขามาพดู ขา งหดู ารนิ วา “ไมเปนไร ไมต องกลัว หานา้ํ ทีไ่ หนไมไ ด ไชยยนั ตจะกรดี เลือดออกมาแทนนํ้าใหน อ ย ด่มื เอง” เพอ่ื นสาวควาคอหมับ อกี มือหน่ึงเอ้อื มไปกระชากมดี โบวท่ี ่ตี ิดอยซู องขา งเอวของ พรานใหญข ึน้ มาโดยเรว็ กดฉับเขา ไปใหก ระเดือก ไชยยนั ตผงะหนาหนี รอ งเสียงอยา งตกใจ ดาริน หวั เราะหๆึ “เอาเสยี เดยี๋ วนเ้ี ลยเปน ยังไง อยากกนิ เลอื ดแทนน้ํามานานแลว ตงั้ แตน ํ้าหมด” ทุกคนเพงิ่ จะหวั เราะกนั ขน้ึ ไดเปนครง้ั แรกของวัน ไชยยนั ตเ ปน เชนนเ้ี อง ตอ ใหเ หน็ ความตายอยเู บ้ืองหนา เขากย็ งั ทําใหคณะพรรคครนื้ เครงได แม รพนิ ทร ไพรวลั ย กอ็ ารมณป ลอด โปรงขน้ึ เขานึกไมอ อกเหมอื นกนั วา ทั้งคณะถาปราศจากนกั ผจญภัยหนมุ ผูมอี ารมณข ันขเ้ี ลน ตลอดกาลคนนี้เสยี แลว บรรยากาศมันจะขน หนกั สักเพยี งไหน แลว ก็สงั เกตเหน็ ตาเขยี วเปน ประกายของมาเรยี ลอบชาํ เลอื งอยทู ไ่ี ชยยนั ต อยางนยิ ม พอใจเงยี บๆ ในพงทบึ ลกั ษณะดงดบิ นน้ั กวาที่คณะผจญภยั จากเมอื งหลวงจะรูสึกตวั กพ็ บวาไดบ กุ บ่นั ซอกซอนกนั เขา ไปอยใู จกลางมันเสียแลว นานๆ จะเหน็ ลาํ แสงตะวันจบั อยูบ นยอดไมส ูงสักคร้งั แลวกง็ มกนั ตอ ไปในเงาครมึ้ สลัวเตม็ ไปดว ยกลนิ่ อับของใบไมเนา ทหี่ ลน ลงมาสะสมกนั อยนู านนับ ศตวรรษ ตนไม ตนไม และตน ไม จนกระท่ังตาลายไปหมด ความหวิ และกระหายนาํ้ ทําใหก าํ ลงั ของทุกคนลดถอยออ นระโหยโรยแรงลงเปน ลําดบั รพินทร ไพรวลั ย นําทั้งคณะเคล่ือนทไ่ี ปดว ยธาตุของลกู ไพรโดยสายกาํ เนดิ ฝเ ทา คงท่ี เสมอตน เสมอปลาย ประหนง่ึ วารางกายและพลงั งานของเขา จะประกอบขนึ้ ดวยจกั รกลอัน ปราศจากเลอื ดเน้อื ไมมใี ครสังเกตไดว า จอมพรานอาศยั หลักหรอื รองรอยใดๆ ตดิ ตามแงซาย แตก ร็ ู อยา งเดยี ววา เขาจะไมมวี ันผดิ ทาง สว นจะไปถึงไหนนนั้ ก็สุดท่จี ะทํานายถกู นอกจากพวกลูกหาบท่ีรอนแรมกนั มาเบอ้ื งหลงั แลว ทุกคนไมมีใครสะพายปนไวบ น ไหล หากแตถือพรอมอยูในมอื สภาพของปาอนั แวดลอ ม...มนั เตอื นสาํ นึกแตล ะคนไดดกี วา ใคร จะตองเตือนใคร ผานแอง นา้ํ เลก็ ๆ อีกสองแอง ซ่งึ สภาพของมันแลไมผ ดิ อะไรกบั ท่เี คยพบกันมาแลว และทนั ทนี น้ั ฝายท่เี ดินตามอยูเ บ้อื งหลงั ระยะหา งออกไปประมาณ 20 กาว ก็เห็นรพนิ ทรหยดุ ชะงกั อยูกับทอ่ี ยางกะทันหนั ประทบั ไรเฟลขนึ้ ไหลโ ดยเรว็ ทาํ ใหคณะนายจางทง้ั สซี่ ่ึงกาํ ลงั เดนิ ลากขา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2065 รวมกลมุ กนั มาอยางโผเผ ตองต่ืนกลัวกระจายแยกจากกนั เขา หาที่กาํ บงั กุมปนเตรยี มพรอ ม แตก ็ เหน็ รพินทรจ อ งปนเล็งไปทางหนง่ึ คางนิง่ อยูเชนนน้ั โดยไมไดลัน่ ไก อึดใจตอมาจงึ คอ ยๆ ลดปนลง ทกุ คนยองกรบิ เขาไปทเ่ี ขา ซึ่งยังยนื จองสายตาไปยงั พงรกเบอ้ื งหนา ตอนหนง่ึ ทาง ซา ยมือ “อะไร?” “ไอด าํ ปลอดตวั นน้ั ครบั ” พรานใหญตอบแผว เบา โดยยงั ไมเ ปลย่ี นสายตา ใชห ลังมือปาดเหงอ่ื บนหนา ผาก และ ยมิ้ กรานๆ ออกมานดิ หนง่ึ “มนั ดอดมาดกั หนาอยู โผลห นา ออกมาจากพุมไมโ นน พอยกปน มนั หลบแวบ ยงิ ไม ทนั ” “ยงั หลบอยตู รงน้นั หรือเปลา ?” “มันทบึ เหลือเกิน เดาไมถ กู หรอกครับ แตผ มคดิ วามันคงยองเลี่ยงหา งไปแลว ” “นแี่ ปลวา มนั ยอ งตามเรามาทกุ ระยะ?” ไชยยนั ตกระชบั .600 ไนโตรฯ แนบอยกู ับซอกไหล ศนู ยสองไปยงั บริเวณพงทบึ ตาํ แหนง นนั้ “ลองยิงสุม เขาไปดูสกั นัดไหม?” “ไมเห็นตวั อยา ยิงดีกวาครบั ” เขาตอบ แลว แกลงตบฝามือลงกับขากางเกง เสยี งดงั สนน่ั ในความเงียบ ดงรอบตวั คง สงบเปน ดุษณอี ยูเชนเดมิ ไมม ีวแี่ ววกระโตกกระตากใดๆ ทัง้ สิ้น “ไปตามเสน ทางของเรา” เชษฐาสั่ง “เพยี งแตคอยระวังตวั ไวก แ็ ลว กนั โผลใหเ ห็นเมอื่ ไหรก็ยงิ เม่ือนน้ั ” แลวหวั หนา คณะกห็ นั ไปมองดูอีก 6 คนทแี่ บกหามของอยูเ บ้ืองหลงั ดว ยความเปน หว ง พยักหนาชวนไชยยนั ต “แกกบั ฉนั สองคน ลงไปเดนิ หลัง คมุ กนั คนของเราไว ใหนอ ยกบั เมยอ ยูหนาขบวน ตามหลังรพินทร” สหายของเขารบั คาํ อยางเตม็ ใจ ขณะท่รี พนิ ทรเ ริม่ เคล่อื นท่ี ท้ังสองก็รอใหสามคูข อง พวกลกู หาบเดนิ ผา นหนา ไปกอนทงิ้ ทา ยลงมาปด หลัง เพราะคนเหลานนั้ ไมส ามารถทจี่ ะคุมครอง ตนเองไดถนดั ในขณะทก่ี ม หนา กม ตาแบกภาระหนกั อยเู ชน นนั้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2066 เวลาอันแสนจะยาวนานนั้น ผา นไปอยา งกรากกรําทรมาน เชษฐาและไชยยนั ตค อย สาํ รวจดเู บ้อื งหลงั อยูต ลอดเวลา ดารินกับมาเรียอีกคูห นง่ึ เดนิ อยเู บือ้ งหนาของลกู หาบ โดยมีพราน ใหญเ ปนเรือนาํ รอ งท้งิ ระยะหาง 20 กา ว หนทางลุมและดอนสลบั กัน มันผา นเขามาในความรสู กึ เหมือนฉากหมนุ รูปวงกลมอัน ปราศจากทส่ี น้ิ สดุ ไมว า จะเปนพวกจตบุ ททวบิ าทไมไ ดแผวพานเขา มาใหเหน็ หรอื ไดยนิ เสยี งเลย นอกจากพวกเลอ้ื ยคลานลักษณะแปลกๆ ที่นานๆ จะพบสกั คร้ัง ครั้นแลว ประมาณบา ยสีโ่ มงเศษ ปา เรม่ิ จะโปรงขึ้น ในทสี่ ดุ กโ็ ผลอ อกมายงั บริเวณชาย ทุง แฝกอนั กรอบเกรยี มเปน สนี ้าํ ตาลดว ยความแลง ไอระอโุ ชยมากระทบหนา ของทุกคน แมจ ะบาย ลงไปมากแลว ลมที่โชยมาจากทอ งทุงสัมผัสผิวรสู ึกแสบราวกบั พัดผา นมาจากทะเลทราย รมิ ฝปาก ของทุกคนแหง ผากแตกเปน สะเกด็ รพินทรห ยดุ มองไปรอบๆ เหมอื นจะคน หาทางแลวโบกมอื เปน สัญญาณ นําบกุ เลาะไป ตามชายทุง อนั มตี น เต็งใบรว งแดงโกรน ยนื อยูหางๆ กนั เหมอื นเสาเรือนทถ่ี ูกไฟไหม คณะนายจา ง ทัง้ ส่ดี ่มื นํา้ กลว้ั คอกนั อยางประหยดั คนละสองสามอกึ เบาใจขนึ้ เล็กนอ ยจากการที่ไมต อ งคอย ระมัดระวังตัวแจเมอื่ พน ดงทบึ ออกมา เพราะพอจะมองเหน็ อะไรรอบตวั ไดถนดั ชัดเจนข้นึ “ปา ท่เี ตม็ ไปดว ยเสียงของสิงสาราสตั ว มันทาํ ใหว ังเวงและนา กลัว แตปา ทไ่ี มไดย นิ เสียงอะไรเลย แมแ ตแ มลงสกั ตวั กลับทําใหน า กลวั ข้นึ อกี หลายเทา ” ไชยยนั ตพมึ พาํ แหบๆ เหมอื นจะราํ พงึ กับตนเอง ขณะท่เี ปาลมระบายความรอ นอาว ออกมาจากทรวงอก ทันใดนนั้ พรานใหญผนู าํ อยูเ บื้องหนา ก็หยดุ ชะงกั ลงอีกคร้งั อาการของเขาดูเหมอื นจะ พบกบั สง่ิ ทนี่ า สนใจอะไรบางอยาง จากนนั้ ก็เรง ฝเทาเลยี้ วลัดไปตามโขดหินเตยี้ ๆ ริมชายเนิน แลว หยุดลงตรงโคนตน เตง็ ตน หน่งึ หันกลับมาโบกมอื เรยี กอยางเรง รอน ทั้งหมดตามเขา ไปโดยเรว็ พอเหน็ สง่ิ ท่ีปรากฏอยเู บื้องหนา ก็ครางออกมาเปนเสยี ง เดียวดว ยความประหลาดใจ ละมงั่ หนมุ เขางามตวั หนึง่ นอนตายอยทู น่ี ัน่ อยา งสงบ ปราศจากรอ งรอยของการตอสู หรอื ดิน้ รนอะไรท้ังสิน้ นอกจากรอยวง่ิ มาหมดกาํ ลงั ลมและขาดใจตายอยูตรงนนั้ รพินทรกวาดตายตาไปรอบๆ อยา งรวดเรว็ แลวทรดุ ตวั ลงสํารวจซาก “ยังสดอยคู รบั คงเมื่อคืน ตอนใกลรงุ น่เี อง” “มันตายเพราะอะไร ดม่ื นํ้าทเี่ ปนพิษ หรอื วา ถูกสตั วมพี ษิ กดั กระมงั ” จอมพรานจับกานคอดานหลงั ของละมงั่ ตวั นน้ั พลกิ ขนึ้ ใหท กุ คนดู ท้ังหมดงงไปอีก ครั้ง เมื่อมองเห็นรอยเจาะลกึ ลงไปสี่รอย ลักษณะเข้ยี วสตั วใ หญข นาดเอาหัวแมมือยดั เขาไปได ตรง ปากแผลซีดแหง...ปราศจากคราบเลือดแมแตห ยดเดยี ว! “เสือกระมงั แตทําไมถงึ ไมกนิ เนื้อเลย แมแตกระแบะมอื เดยี ว” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2067 ไชยยนั ตรอ ง “นี่ไมใชร อยกดั ของเสอื ถาเสือก็ฉีกเนือ้ เละออกไปแลว ไมสังเกตหรือ ไมม ีรอยเลือด ใหเ หน็ เลย” “กแ็ ลว มันเปน อะไร?” รพนิ ทรเ มม ปาก เหลือบมองหนาทุกคนทม่ี งุ ลอมอยูแ วบหน่งึ ก็ชักมดี โบวอี่ อกมาเฉอื น ทีบ่ ริเวณขอ เทา ของซาก เปด หนงั ออกไปจนถงึ เน้ือและกระดูก แซะแหวะออกดู “ไมม เี ลือดเหลืออยูเ ลยแมแ ตหยดเดยี ว!” เขาพมึ พาํ ลอยๆ อดึ ใจนน้ั อกี ส่คี นกท็ รดุ ตัวลงนั่งลอ มซากโดยเรว็ พยายามตรวจดูจนท่ัวกไ็ มพ บ บาดแผล หรือรอ งรอยอะไรมากไปกวารอยเข้ยี วสีเ่ ขี้ยวทฝี่ งลึกลงบนกานคอดา นหลงั “มีรอยเขี้ยวถกู กดั แตไมป รากฏรอยเลือดท่คี วรจะมีท้งิ ไวใ หเ หน็ แมแ ตส ักหยด...” หวั หนาคณะพมึ พํา หรีต่ า “เน้ือกไ็ มถ ูกฉกี ออกมากินเปน อาหาร เหมอื นเชนสตั วป ระเภทกินเนอื้ ทงั้ หลายจะเลน งานเหยื่อของมนั ” ไชยยนั ตกลาวขน้ึ ลอยๆ เสรมิ ขน้ึ ในลกั ษณะคดิ หนัก “ผูกอง อะไรเปนความเห็นของคุณ?” รพนิ ทรบ ยุ ปากขึน้ ไปยังชายเนนิ ซึง่ ปกคลุมไปดวยตนหญาคาแหง ๆ เหนือซากละมัง่ ขน้ึ ไป “ดทู นี่ ่ันซิครับ!” เขาบอก ทั้งหมดหนั ขวบั ไปดูโดยเรว็ รอยหญาแหง ตําแหนงนัน้ เปน รอยแหวกลเู ปน ทางลงมาจากดา นบน อนั แสดงให เห็นชัดวา ละมงั่ เคราะหรา ยตวั น้ีกลง้ิ ลงมาจากทางดา นนั้น เชษฐาผดุ ลุกขึ้นโดยเรว็ กระโดดไตแ งห นิ ตามรอยขนึ้ ไปเบื้องบน ซ่ึงเปน บรเิ วณหนาผาสงู ขนึ้ ไปเพียง 15 ฟตุ ไชยยนั ตก เ็ ผน ตามขน้ึ ไปดว ย “พบอะไรบางไหม ไชยยนั ต? ” มาเรียรองถามข้นึ ไป ทงั้ สองชวยกนั กม มองพนื้ อยคู รู กต็ ะโกนลงมา “มรี อยดน้ิ เปนแปลงอยบู นน้ี แตก็ไมมีเลือด แลวกด็ น้ิ หลดุ ตามทางลาดน่ลี งไปถงึ ท่มี นั นอนตายอยนู นั่ แหละ มันถกู จูโจมครัง้ แรกที่นี่แลว ไปตายขางลางน่ัน!” รพนิ ทรไตต ามขนึ้ ไปอยางสงบ ภายหลงั จากพจิ ารณาดคู รูเดยี ว เขากเ็ หน็ วาการ สนั นิษฐานของนายจางทงั้ สองนาจะถูกตอง ตางกลับลงมายงั ซากละม่ังอกี คร้ัง มองหนา กนั เองอยไู ปมา แลวก็ดูเหมือนจะอา น ความคิดของกนั และกนั ไดถ กู หมดโดยไมจ ําเปน ตองปรปิ าก ไชยยนั ตเบปากอยางสยวิ ใจ เชษฐากอ็ ง้ึ มาเรยี พึมพําอะไรอยใู นลาํ คอ สว นดารินกม ลงตรวจบริเวณแผลซดี แหง นน้ั อยา งละเอยี ดทสี่ ุด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2068 “มนั ถกู ฝง เขีย้ ว แลวก.็ ..ดูดเลือดใชไหมครบั คุณหญงิ ?” เสียงรพินทรถามต่ําๆ ทาํ ลายความเงียบขนึ้ แทนทีจ่ ะตอบตรงคําถาม แพทยส าวนกั มานุษยวทิ ยายอ นถามมาแหบๆ วา “แลว คุณคดิ วา มนั ควรจะเปน อะไรละ?” “ผมไมเ คยเหน็ สตั วรายชนดิ ใด กินเหยอ่ื ของมันในลักษณะนีม้ ากอ น” “แลวคณุ กไ็ มเคยเหน็ สตั วร ายชนิดใด ท่มี นั บนิ เขาจูโจมคุณ ตอนไปเก็บพริกเมอื่ คนื น้ี กับสางปาและบุญคาํ ไมใ ชหรือ ถา คณุ กบั อีกสองคนนน่ั หลีกหลบตอ ตา นมันไมทนั อาจตกอยูใน ลกั ษณะเดยี วกนั กบั ละมงั่ ตวั นก้ี ็ได หรือวา ในพวกเราใครมเี หตุผลสงสยั ไปอยา งอ่นื ๆ” พรอมกบั พูด หลอ นกวาดมองไปยงั เชษฐา ไชยยนั ต และมาเรยี ที่พากนั นงิ่ งันอยูเหมอื น จะหย่งั ความเห็น ไมมีใครคัดคานขอ สนั นิษฐานของดาริน “ใช! มนั จะตอ งเปนคา งคาวผตี ัวนน้ั แหละ นอย พวกเราคิดอยา งเดยี วกบั เธอทงั้ นนั้ ” มา เรยี กระซิบ “มนั โจมตพี วกผมทีแ่ คม ปกอ น...” หวั หนา คณะพดู กับพรานใหญ “ตอ จากนนั้ กผ็ ละไปเลนงานคณุ แลว ในทสี่ ดุ ก็บนิ มาพบละม่งั เคราะหรา ยตวั น้ีเขา จะ ไลก นั มาจากไหนก็ไมร เู หมอื นกัน แตถ ลาลงโจมตีบนขอบเนนิ นนั่ กดั ตัดกา นคอแลว พลิกกล้งิ ลงมา ตามชายเนนิ ดว ยกนั ดดู เลือดกนิ จนหมด รอยหญาคาทย่ี บั ยลู งมานน่ั กเ็ ปนรอยใหญมาก ลาํ พังละมง่ั กลิ้งลงมาเพียงตวั เดยี ว มนั คงไมมีทางกวางใหญถึงขนาดนั้นหรอก” “ผมกเ็ ขาใจอยา งนัน้ ครบั คณุ ชาย” จอมพรานตอบออมๆ เสยี ง “คณุ เดินมาพบเขาไดยังไงน่ี บังเอิญหรอื วา เหน็ รองรอยอะไรกอ น” ไชยยันตถ าม “รอยของแงซายนาํ มาทางน้ี ผมไมเหน็ วแี่ ววละมง่ั ตวั นี้มากอ น...” แลวเขาชีไ้ ปตามพื้นอันรกไปดวยกอหญาแหง ซง่ึ คณะนายจา งดไู มออก “แงซายเดนิ ผา นซากละม่ังนไ่ี ปกอนแลว ตามรอยมาก็เลยพบไอน น่ี อนตายอยู นเ่ี ปน เน้ือตวั แรกทพ่ี บเห็นภายในสองวนั อนั วางเปลา นี้ อยางไรก็ตาม จดั วาเปน โชคของเราทพ่ี บมนั เขาใน ยามแรนแคน ท่ีสุด คา งคาวผีน่นั ฆา มนั ดดู เลือดไป สวนเน้อื ทิง้ ไวใ หเปน ผลพลอยไดข องเรา” “ถงึ วาซิ แงซายถงึ แมเ ดย๋ี วนีจ้ ะกลายเปน อะไรไปแลวก็ตาม มนั กย็ งั มสี ว นดอี ยู เหมือนกนั ทีน่ าํ ใหเ รามาพบกบั อาหารเขา ” ไชยยนั ตพดู อยางยินดี ทุกคนกําลงั หวิ โหยตองการอาหารอยางยิ่ง และผา นมือ้ กลางวนั มาโดยไมมีอะไรลงกระเพาะเลย จนกระท่ังบายส่โี มงเศษ รพินทรสั่งพวกลูกหาบหยุดพกั ชวั่ ขณะ จดั การกอไฟ ลอกหนงั ละมง่ั ออกแลเ นื้อยา งกนิ กนั ตรงนนั้ กําลงั ก็พอจะกลบั คนื มาบา ง เปน อนั วา ทงั้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2069 คณะไดอ าหารโดยไมค าดฝนทา มกลางความหวงั อันมดื มน อยา งนอยทีส่ ุดมนั กพ็ อประทงั ชีวติ ออกไปไดอกี สองมื้อ ตอ ไปก็เปนเร่อื งของนํ้า ซ่ึงความหวงั เลอ่ื นลอยเหลือประมาณ ตะวันเร่มิ ออนแสงลง เปน ลาํ ดับ แตภ ูมิประเทศเปนทงุ ราบ ฟา จงึ ยังสวางจา รพินทรสังเกตดภู ูมิประเทศโดยรอยอยา ง หนักใจ เขาตรวจสอบนํ้าอกี คร้งั แลว ก็คํานวณไดว า สาํ หรบั คณะนายจางอยา งมากเดินกันไดอกี เพียง ไมเกิน 6 ชวั่ โมงก็จะหมดสนิ้ กําลัง ถาไมไดม าเพมิ่ เตมิ และชั่วโมงของทางอันไมรอู นาคตนี้กย็ ังไมร ูไดวา รอยของแงซายจะนาํ ไปทางใด อีกประมาณ 2 ช่วั โมงกอนตะวนั จะลับฟา ท้ังคณะเคลือ่ นหนาตอ ไปอยา งแขงกับเวลา โดยมติตั้งมั่นไววา จะไมหยดุ จนกวาจะมองไมเ หน็ ทาง การพักเพอ่ื กินอาหารเกือบชว่ั โมง ถอื วา เปน การพกั ทมี่ ีคาพอแลวสําหรบั พลงั ท่จี ะรดุ หนา ตอ โพลเพลล งไปทกุ ที ทามกลางทงุ แฝกสลับไปกับหญาคาทแ่ี หง เกรียมน้ัน ใบอนั สาก คายและขนของมนั ทําใหคันยบิ ไปหมดท้งั ตัว แตไ มมใี ครคดิ หรือสนใจกบั มนั แลวกถ็ ึงพ้นื ราบโลง มีแตป า หนิ และซุมไมเล็กเต็มไปดวยหนิ ผาใหญนอย เปนทีข่ ึ้นของตน ไมแ หง แลง ประเภทสลดั ได และตะบองเพชร ระยะน้เี อง พรานใหญทิง้ ขบวนหางออกไปอกี เหมอื นจะพบจุดสนใจทท่ี ําใหต อง กระชน้ั ชดิ เขา ไป แลวไมนานนักนน้ั เอง รา งของจอมพรานก็หายไปเบอื้ งหนา ตามเคย คงปลอ ยให คณะทง้ั หมดตามรอยเขาไป ไมมใี ครเปน หวงหรอื กังวลอะไรนกั เพราะรเู ชงิ กนั เสยี แลว เพยี งแต พยายามเรงฝเทา ข้ึนมาเทา นน้ั บดั ดลระหวางทเ่ี ดนิ เรียงสองกันไป ตามทางเรียบเล็กๆ สองฟากเปนปา หนิ สลบั ตะบองเพชร ท้ังหมดก็สะดงุ ข้ึนสุดตวั เสียงไรเฟล นดั หน่ึงระเบิดกมั ปนาทขน้ึ สนนั่ หวนั่ ไหว สะเทอื นลกึ เขาไปถึงขั้วหวั ใจ มนั ดังอยูเบอ้ื งหนาทิศทางเดนิ ไปของคณะ ไมห างออกไปเทาไรนกั ยงั ไมท ันจะหมดเสยี งสะทอน ซากอ งอยูไปมานั้น กแ็ ผดข้ึนอกี ตมู ตดิ ตอ กนั โดยไมจาํ เปนตองพูดอะไรกนั แมแตคาํ เดยี ว พวกลกู หาบทกุ คนทง้ิ ของลงจากไหล ในขณะทีส่ ่คี นของนายจางวงิ่ ปราดออกจากท่ีอยางลืมความเหน็ดเหนือ่ ย อันแตเ ดิมแทบจะกาวขา ไมอ อกกนั แลว แลวกอ็ กี ตูม เปน นัดทีส่ าม!...ซึ่งนั่นประกาศใหท ราบชัดถงึ ความผดิ ปกติวสิ ยั ทมี่ ือ ขนาดรพนิ ทร ไพรวลั ยจะยงิ อะไรมากเกินกวา 2 นดั กาํ ลงั มอี ยูเทาใด ก็ประดงั กนั พร่งั พรอู อกมาทัง้ หมด มันดูเหมอื นจะมากมายเกนิ กวา สภาพปกตเิ สียอีก สําหรับอกี 10 คนทใ่ี จโลดเราเปน ไฟเผา “ไพรวัลย! พระเจา คมุ ครองเขาดว ยเถิด!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2070 เสียงมาเรียรองตะโกนออกมาอยา งลืมตัว เชษฐา วราฤทธ์ิ เปนบคุ คลแรกที่แลนมาถงึ หินใหญก อ นหน่งึ บรเิ วณผาเต้ยี ๆ ริมทาง แลวราชสกลุ หนุมหวั หนา คณะก็ยืนเบิกตาโพลงตะลึงไปชั่วขณะ เพราะสะดุดเขา กบั ส่งิ หนง่ึ มนั คือไรเฟล .460 เวเธอรบ ีแม็กนั่ม ทีท่ กุ คนเห็นจอมพรานถือประจํามอื มันตกอยทู ี่ น่ัน รพนิ ทร ไพรวลั ย อันตรธานไปอยา งลกึ ลับ! [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2071 75 คณะพรรคทงั้ หมดกพ็ งุ เขามาถงึ ท่ีนน่ั ในเวลาอดึ ใจตอ มา ทามกลางจิตใจอนั เตนไมเ ปน ส่าํ กอปรไปดว ยสังหรณรา ย ตางกวาดสายตาไปรอบๆ ดา นอยา งรวดเรว็ ในลักษณะลุกลนชุลมุน กลุมพรานพน้ื เมืองและมาเรียซ่ึงชํานาญตอ การแสวงหารอ งรอย กระจายกันออกคนหาหลกั ฐานใน ละแวกใกลเคียงโดยรีบดวน ลักษณะของแตล ะคนไมผ ดิ อะไรกบั หมาลา เนอื้ ทพี่ ยายามดมหากลิน่ และขณะนั้นเองไชยยนั ตกก็ ม ลงฉวยไรเฟล กระบอกทีต่ ก ข้ึนมาสาํ รวจดูโดยเรว็ “เอะ! ลํากลองเยน็ เฉยี บ ปนกระบอกนไี้ มไ ดยงิ เม่อื หยกๆ เลยน”่ี เขารองออกมาเรว็ ปรื๋อ เชษฐากก็ ระชากไปจากมอื อยางพศิ วง ดงึ ลกู เลอ่ื นเปดออก กระสนุ ขนาด .460 นัดหน่งึ ท่ปี ระจําพรอมอยูในรงั เพลงิ กระเดน็ หวือออกมา ราชสกุลหนุมกด สปริงล็อกของกระสนุ ใตป น ปลอยใหล กู ท่ีเหลอื อยใู นซองหลุดรวงลงมากบั พืน้ ปรากฏวา มนั อยู ครบตามอตั ราทม่ี นั บรรจุอยใู นปน ไมไ ดขาดหายไปเลย “ถูกแลว รพนิ ทรไ มไ ดใชป น กระบอกนี้ยงิ ” เชษฐาพดู อยา งรอ นรนพอๆ กัน และทุกคนกเ็ พิง่ จะนกึ ขนึ้ ไดเดยี๋ วน้ีเองวา รพินทรม ีไร เฟล ตดิ ตัวอยสู องกระบอก กระบอกหนึง่ คือ .460 เวเธอรบ ขี องแงซาย ซึง่ เขาถือตดิ มอื มาดวยใน ระหวางการเดนิ อกี กระบอกหนึ่งคือ .458 วินเชสเตอรแมก็ นั่ม อันเปน ปน ประจําตวั ซงึ่ สะพายไหล ไว บัดนี้ จากหลกั ฐานที่เหน็ ปนกระบอกทถ่ี อื อยูนน้ั หลน ทิ้งอยกู ับพื้น สว นอีกกระบอกหนงึ่ หายไป พรอมกับเจา ของดว ย และพสิ จู นไ ดว าท้งั 3 นดั ที่ระเบดิ กึกกอ งเมื่ออดึ ใจใหญๆ นี้เอง จอมพรานยงิ จาก .458 แมก็ น่ัม “มันหมายความวา ยงั ไงน?่ี ” ดารินรอ งขึ้น เสยี งสน่ั เชษฐากดั รมิ ฝป าก “รพนิ ทรจ ะตอ งท้งิ ปนกระบอกนโ้ี ดยเจตนา ขณะทีเ่ กดิ เหตฉุ ุกเฉินขน้ึ แลว กใ็ ชป น กระบอกทส่ี ะพายอยู ดว ยเหตุผลสองอยางคือ เพื่อไมใ หเกะกะและอีกอยางหนงึ่ .458 บรรจกุ ระสุน ไดม ากกวา .460 กระบอกนี้ เสยี งปนทเี่ ราไดยินจะตอ งไมไ ดดังขนึ้ ตรงนี้แนน อน รพนิ ทรจะตอง เคล่ือนทไ่ี ปยิงที่อ่นื ในระยะท่ีหางออกไปรศั มีไมเกนิ 100 เมตรนี่แหละ ตําแหนง ท่ีเราพบปน ตกอยู นี่ เปนตาํ แหนง เริ่มตนท่ีเขามองเห็นอันตรายและเตรยี มพรอ มขน้ึ ...” กลาวจบประโยคอนั เรว็ ราวกบั รถไฟดวนนน้ั เขาก็ตะโกนถามไปยังกลมุ ของมาเรยี และพรานพน้ื เมอื งทแี่ ยกกันตรวจดูตามพนื้ รอบดา น ขณะเดยี วกนั ไชยยันตก็กูต ะโกนเรยี กขนึ้ แตก็ ไมไ ดย นิ เสียงตอบ หรอื วแี่ ววอะไรทงั้ สนิ้ ทันใดน้ันสางปาผตู รวจรุดไปเบือ้ งหนา ในระหวา งปา หนิ อนั ทอดสูงข้ึนไป ก็ตะโกน เรียกมาอยางรอ นรนพรอมท้ังโบกมือ ทกุ คนท่กี ระจายกนั อยยู ังทีต่ า งๆ จงึ วง่ิ ตรงเขาไปอยางรวดเรว็ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2072 สิ่งทเ่ี จาพรานตอ งสขู องมาเรียช้ีใหด ูกค็ อื ปลอกของลูกปน .458 แม็กน่ัมปลอกหนงึ่ กลิง้ อยูกับพนื้ ในระหวางหมหู นิ เตย้ี ๆ พรอ มกับรอยปลายเทาของจอมพรานที่จิกไวก ับดินปนกรวด รว น อนั แสดงใหเห็นชดั วา เขาออกวิ่งอยางเรง รอน ทัง้ หมดตามรอยนนั้ ไปอยางทนั ที หางไมเ กนิ 10 กาวกพ็ บปลอกกระสุนชนิดเดยี วกันหลอ นอยูอ กี สองนดั ครบตามจํานวนที่ตา งไดย นิ เสยี ง “ไปทางนี้แน นาย!” เสยี งบญุ คําละลํ่าละลกั ช้ีมอื ไปยงั เนนิ ทส่ี งู ขน้ึ ไปเปนลําดบั มหี นิ ผางอกตระหงา น เกะกะอยู ราวกับจะเปน ร้วั กาํ แพงของเชิงเทิน แลวแกก็ออกหอ แนบนําหนา ไตเนนิ ชันขึ้นไปกอ น โดยมีคนอน่ื ๆ ตามตดิ มาเปนพรวน แลวทุกคนกใ็ จหายอกี ครั้ง เมือ่ เห็นไรเฟล .458 แม็กนม่ั กระบอกนน้ั หลนตกอยูใน ระหวา งหนิ ทรงชะลดู สองลูกท่ียนื่ อยรู ิมทาง แลไมผ ิดอะไรกับเสาประตู ขณะทบี่ ญุ คํากมลงเก็บ ข้นึ มา เชษฐาก็เผน ล้ําหนา บกุ ขึน้ ไปเปน คนแรกพรอมกบั ไรเฟลทก่ี ระชบั อยใู นมอื โดยมไี ชยยันต กระชั้นชิดมาตดิ ๆ ทางมันชนั ข้ึนไปประมาณ 45 องศา สงู ราว 30 ฟุต เหมือนหน่ึงจะเปน ทางนําข้นึ เชิง เทนิ ปราการธรรมชาติ ทแี่ วดลอมไปดว ยกําแพงกอนหนิ พอขึ้นมาถึงระดบั พื้นราบเรยี บในวงลอ ม ของหมกู อ นหนิ ใหญนอยนนั้ เชษฐาก็อุทานลั่นออกมาอยางตกใจ “รพนิ ทร! ” รมิ กอนหนิ ใหญ ทเ่ี ขาโผลพน ลบั มุมเขามาน่นั เอง รา งของจอมพรานนอนหงายแนน ิ่ง อยทู ี่น่ัน! เชษฐาท้งิ ปนลง โจนเขาไปประคองชอนศรี ษะขึน้ พริบตาตอ มาไชยยนั ต ดารนิ และมา เรีย กพ็ รวดพราดเขา มาถึง และเหน็ ภาพนน้ั พรอมกันดว ยความตระหนกเหลือทจี่ ะกลาว พรกู นั เขา ไปโดยเรว็ ชว ยกันตรวจไปทงั้ รางอนั แนน ิ่งน้นั “ไมมีบาดแผลอะไรเลย!” ไชยยนั ตร อ ง ทามกลางความชลุ มุนนั้น ดารินเหนย่ี วไหลไชยยนั ตออกมา แลวตรวจรางกายของจอม พรานอยางใจไมอยูกบั เน้อื กบั ตัว เตม็ ไปดว ยความรีบดวน “เขาหมดสติไป!” หลอ นละลา่ํ ละลกั ออกมา ขณะทจ่ี ับปลายคางอนั รกไปดวยเครานัน้ สนั่ เบาๆ อยูไ ปมา เชษฐาประคองรา งของพรานใหญข ้ึนมาอยใู นทานัง่ ระหวา งทช่ี ุลมนุ ปฐมพยาบาลกนั อยนู น่ั เอง รพินทร ไพรวลั ย ก็เคล่ือนไหวกายขนึ้ สงิ่ แรกที่ทุกคนเหน็ ก็คือ สีหนาอนั แยกเขยี้ วหลับตาแนน เหมือนจะตอ สกู ับความเจ็บปวดมึนงง น่งั เหยยี ดเทางอตวั กมศรี ษะลง คอ ยๆ ยกมอื ทัง้ สองขึน้ กุมท่ี ทายทอย ทุกคนท่ีแวดลอ มอยู เรยี กนามเขาแซด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2073 “หัวคงจะไปฟาดแงหนิ แลวนอ็ กสลบไป!” ดารินพดู เรว็ ปรือ๋ มาเรยี อยทู างดา นหลังกบ็ บี นวดที่บริเวณตนคอ และสะบกั ทั้งสองให อยางแคลวคลอ ง ลกั ษณะของหลอ นสันทัดชาํ นาญตอ การปฐมพยาบาลคนท่หี มดสตดิ วยวธิ ีนวด ปลุกประสาท เชษฐาและไชยยันต ก็ขยาํ นวดเฟนไปตามแขนขา และตรวจดวู า กระดกู เคล่ือนท่ไี ป บางหรือไม พบวา ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งอยใู นสภาพเรยี บรอย ดารนิ ควกั แอมโมเนยี ทม่ี ตี ิดประจาํ อยใู น กระเปา เสื้อ เปด จกุ ออกจอทจี่ มูก ทกุ คนชว ยกนั กลุ ีกุจอและฉบั ไวที่สดุ ครูใหญ จอมพรานกล็ ืมตาขึน้ ลกั ษณะของเขายังมึนงงและอดิ โรย พอแลเหน็ ทกุ คนที่ แวดลอมอยูดว ยสหี นา เปน หว งกไ็ ดแตจ องคาง ยังไมสามารถตอบคําถามใดๆ ไดทัง้ สน้ิ “บรั่นดี ไชยยนั ต!” เชษฐารองบอก ไชยยนั ตร บี เปด กระตกิ บรนั่ ดี ยน่ื สงไปใหมาเรยี โดยเรว็ แหมม สาวประคองตนคอ พรานใหญไว จอกระติกลงท่รี มิ ฝปากกรอกให เขาด่มื เขาไปสองสามอึกก็สําลักสะบัดหนาอยูไปมา ประสาทแหงการรบั รูเ ร่มิ จะกลบั คืนมา มือยังคงกุมปอ ยอยทู ท่ี า ยทอยเชน น้ัน แตม าเรยี จบั ออกกมลง ไปบอกวา “นิง่ ๆ เถอะ ฉนั นวดใหคณุ เอง เปน ยังไง รสู กึ ดีขน้ึ ไหม?” รพินทรถ อนใจเฮือก หนา นวิ่ อุทานดว ยความปวดระบมออกมาไดเปน คําแรก เมอ่ื ถกู นวดเฟน พยายามจะทรงตัวลุกขน้ึ แตเชษฐากดไหลไ ว “นง่ั พักกอ นเถอะ อยา เพิ่งลกุ ” “นผ่ี มหมดสตไิ ปนานสักเทาไหร?” “ประมาณ 5 – 6 นาที เราไดย ินเสยี งปน กวดตามมากพ็ บคุณนอนหมดสติอยูบนน้ี เกิด อะไรขน้ึ ” จอมพรานแยกเข้ียวครางเบาๆ ออกมาอกี ครงั้ ขยับตวั แตแ ลว กถ็ ูกมาเรยี ผูชว ยนวดอยู ทางเบ้อื งหลัง เหน่ยี วไหลก ระชากเบาๆ ศีรษะของเขาจึงถกู ร้งั หงายพิงลงไปบนทรวงอกอนั นุม นม่ิ เปนสปรงิ ราวกบั หมอนยางอยางดนี น้ั ในภาวะอันต่นื เตน ตระหนกตกใจเชนน้ี ไมม ใี ครสนใจกบั อาการชว ยเหลอื อยางสนิทสนม ปราศจากความเดยี ดฉนั ทข องแหมม สาว เพราะอยางนอ ยทสี่ ุดมนั ก็ พสิ จู นถึงความรว มนา้ํ ใจอนั ดขี องหลอน ซึง่ คณะทุกคนตองการ “ผมเรียบรอ ยดแี ลว เมย ขอบคณุ มาก” เขาพูดแหบๆ มือยันท่ีเขา ของหลอน ดงึ ตวั ออกมาชา ๆ แลว เอีย้ วดัดคอไปมา พลางสลัด แขนขาสํารวมตนเองวา มอี ะไรชํารดุ ไปบางหรอื ไม “แงซาย...” แลวจอมพรานก็หลุดปากออกมาอยางยากเยน็ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2074 “แงซาย ทําไม?” ทุกคนทแ่ี วดลอ มอยู รองถามล่ันมาเปน เสยี งเดยี วแทบไมห ายใจ “ผมตามมันข้นึ มาทนั บนน้.ี ..จะจับตวั มันใหไ ด เกิดสูกนั ข้ึน มนั จบั ผมทุม หัวไป กระทบแงห ินหมดความรสู กึ ไป” ตา งตะลึงพรงึ เพริดกนั ไปอกี วาระหน่ึง ในสงิ่ ทไี่ ดร บั ทราบ เชษฐาถามตอ มาโดยเรว็ วา “เรอื่ งมันเกิดขน้ึ ยังไง” “ผมเห็นหลังมนั อีกครงั้ เดนิ เล้ียวลดั นําอยขู า งหนาหางประมาณ 50 เมตร” พรานใหญเลา ขอบร่ันดีไปดม่ื อีกอกึ ใหญ “ผมกวดไลหลังมันไปติดๆ มันก็เรง ฝตนี หนี เลยยิงสกัดออกไปสามนดั เฉยี ดตวั มนั ไป ...เพอ่ื จะใหม นั หยดุ พอลกู ปนแลน ไปดกั เชน นน้ั มันก็เลยเปลยี่ นทศิ หนีขึน้ มาหลบอยบู นนี้ ผมก็ ตามขนึ้ มา พอโผลกป็ ระจันหนา กนั บนนพี้ อด.ี ..” เขาหยดุ เวน ระยะ กลนื นํา้ ลาย ทกุ คนจองเขมง็ มาอยางตน่ื เตน “มนั แสยะแยกเข้ยี วทะมึนทึง ดกั รอผมอยทู เี ดียว หางเพยี งสองวาเทา นน้ั แลว กพ็ ุง เขา ใสผ มราวกบั สัตวรา ย ผมหวดดว ยพานทา ยไรเฟล ถกู มันอยางจงั เซผงะออกไป ผมก็ตามเขา ไปตซี ํา้ หมายจะคว่าํ มนั ลงชวั่ ขณะ คราวนี้ มนั ถลนั เขา ถงึ ตัวแยง ปน เกดิ สกู นั ขึ้นในระยะประชดิ ผมไมค ดิ มา กอนวา เรยี่ วแรงของแงซายจะมากมายผิดปกติ ราวกบั ชางสารถึงเพยี งนัน้ มนั กระชากไรเฟล ไปจาก มือผมไดเ หวี่ยงไปทางไหนกไ็ มร ู แลว กจ็ บั ผมทุม ลงกับพ้ืน น่นั เปน เหตกุ ารณค รัง้ สดุ ทายที่ผมจําได” “ยกคุณขน้ึ ทมุ ท้ังตัว!” ไชยยนั ตร องเสยี งหลง “ครับ เหมอื นผใู หญจ บั เดก็ เลก็ ๆ งัน้ แหละ แงซายสูงใหญแข็งแรงกวา ผมก็จริง แตผมก็ ไมเ ชื่อวา มันจะมีกําลังจนถึงขนาดจะยกผมลอยข้ึนเหนอื หวั ได ตอนทถ่ี ูกทมุ ลอยลงมา ผมกค็ ิดวา ผมคงคอหักตายแลว ครง้ั แรกทีผ่ มตมี นั ดว ยพานทา ยปน กระทบสขี า งอยางจงั และก็ผมหวด สดุ แรงเกิด กะใหมนั จกุ หรอื ไมก็สลบไปเลย แตด ูมนั แทบไมสะเทอื นเอาเลย กลบั เลนเอาผมเสยี ยาํ่ แย หนาตาสารรปู ของมันตอนนัน้ กไ็ มเหมอื นกบั แงซายทผ่ี มเคยเห็น” “แงซายกาํ ลงั เสยี สติ เปนบา ไปแลว คนบา ยอมกําลังสว นพเิ ศษเหนอื กวา เวลาปกติเสมอ พวกเราดใี จเหลอื เกนิ ที่มาพบคณุ ไมเปนอนั ตรายอะไรมากนกั ” ดารนิ พูด นาํ้ เสยี งของหลอ นเตม็ ไปดว ยความตืน่ เตน หวน่ั ใจอยา งบอกไมถ ูก “เราพบปน .460 แม็กน่มั ตกอยูกลางทาง” เชษฐาวา “ผมทง้ิ ไวเองแหละครบั เพราะกาํ ลงั กวดตดิ ตามแงซาย ไมต อ งการใหเกะกะ คงใช .458 กระบอกเดียว ไมร ูแงซายฟาดหักปนปห รอื เปลา เพราะมนั แยง ไปจากมือผมได” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2075 “เรียบรอ ยดี เราพบตกกลงิ้ อยูขา งลา งใกลๆ น่เี อง แงซายคงโยนปน คุณท้งิ เฉยๆ และ ภายหลงั จากทท่ี ุมคุณลงไปนอนสลบแลว กค็ งหนไี ปโดยไมไ ดซ ํ้าเตมิ อะไรคณุ อีก” “เหตกุ ารณใ นคร้งั นี้ สวรรคชวยไวแทๆ ...” มาเรยี เอยข้ึนบา ง “เราใจหายกนั หมด นกึ วา คณุ ปะทะกบั เสือใหญดําปลอดนั่น และกย็ งิ่ ตกใจ เม่ือไดย นิ คณุ ยิงถงึ สามนัดซง่ึ ผดิ ปกติไป เรานึกวา คุณเสียทมี นั แลว เพราะขณะท่ีว่ิงตามมา กู เรยี กกไ็ มไดย นิ ตอบ” รพนิ ทรก ัดกรามแนน โคลงหัวชา ๆ “เจอเสือตัวนน้ั ยงั ดกี วา เจอแงซาย เพราะเสือผมฆา มันได แตแ งซายฆา ไมไ ด และการที่ หมายจะจบั มนั ดวยมือเปลาตามลําพัง ผลก็คือมันแทบจะหกั คอผมเสยี อยางท่เี หน็ กนั อยูน่ี ถาตอน น้นั พวกเราตามมาทัน เราคงไดตัวมนั ผมเองก็ใจรอ นไปหนอย ยงิ ไลม ันตาติดอยบู นน้ีแลว ถา คอย เอาลูกปน สกัดไวตอนท่ีมนั จะโผลอ อกมา และรอจนพวกเรามาถึงคงชวยกันลอ มไดตวั กน็ กึ วา ลาํ พังกําลังคนธรรมดาดวยกนั ผมนา จะเอามนั อยู ไมน กึ วา เรีย่ วแรงมนั จะผดิ ปกติไปเชน น”้ี เขาพดู พรอ มกบั ลุกข้ึนยนื อยางยากเยน็ เดนิ ลํา้ แนวลอ มของกลมุ โขดหิน อนั มีลักษณะ เหมอื นกาํ แพงน้นั ออกไป กวาดตาสาํ รวจดรู อบๆ สบถอะไรอุบอบิ อยูใ นลาํ คอ ขณะนน้ั ปาขมกุ ขมวั มืดมนลงทกุ ที ทกุ คนสังเกตเหน็ จอมพรานเตม็ ไปดวยความ ผิดหวังและหงดุ หงดิ เหตุการณที่เกิดข้ึนมันนาพิศวง รพนิ ทร ไพรวัลย กวดตามถึงตวั แงซายแลว แตในทสี่ ุดเขาก็ไมสามารถจะเอาตวั แง ซายได กลบั ถกู จับทุมจนสลบ และเจา น่ันกห็ ายตัวลกึ ลบั ตอ ไป เชษฐาเดนิ ตามเขา มา วางมอื ไวบนหลังจอมพรานยม้ิ ใหอ ยา งปลอบใจ “อยาคิดอะไรมากเลย รพินทร อยา งนอ ยท่สี ุดพวกเรากด็ ีใจแลวท่ีคณุ ไมไ ดรับอนั ตราย อะไรมากนกั ” “ฉันคดิ วา ถึงเขาจะบา เสยี สติไปเชนไร เขากย็ ังมอี นสุ ตพิ อทจี่ ะไมท ําอะไรรุนแรง เกินไปนกั เพยี งแตปอ งกันตัวเองเพื่อจะหนไี ปเทา นน้ั แงซายอาจฆา คุณเสียตอนนนั้ ก็ได ถา เขามี เจตนา” ดารินกลาวมาแผว เบาอกี คนหนงึ่ หลอ นเปน บุคคลเดยี วท่ีมองเจา องครกั ษพ ิเศษ ประจําตวั ในแงด ีมาจนตลอด พรานใหญช ําเลืองมองดหู นานองสาวคนสวยของคณะนายจา งนดิ หนึ่ง มือยงั ลูบคลาํ อยูทีต่ น คอ แตไ มก ลา วอะไรอีก นอกจากสีหนา และแววตาทดี่ ารินเห็นแลว อึดอดั ไมสบายใจ “คณุ กําลังมคี วามคดิ ท่จี ะจับตายแงซายกระมงั ตอไปน้?ี ” หลอ นถามเสียงเหมือนกระซิบตอ มา พรานใหญยมิ้ แคน ๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2076 “ผมไมม ีความสามารถทจี่ ะจบั ตัว หรือหยดุ คนใชพิเศษของคณุ หญิงไดด ว ยมอื เปลา เสยี แลว กอ นน้ีกห็ วังไว แตเ ด๋ียวนม้ี ันหมดหวงั และในระหวางชวี ติ ผมกบั แงซาย ขอเรยี นตามตรงวา ถา จําเปน ...ก็ขอเลอื กเอาชีวิตของผมเองไวกอ น” “ใช! ถาจาํ เปน แตถา ยงั ไมจ ําเปนละก็ ขอไวนะ อยางนอ ยกน็ กึ เสยี วาเขาเปน คนของฉนั โดยเฉพาะ ฉนั ขอวิงวอนตอ คณุ ” รพินทรยกมือกมุ ตน คอทยี่ ังรูส กึ ปวดแปลบๆ อยูอกี ครง้ั ...ไมตอบคําใดทั้งสนิ้ เดินไป นง่ั บีบขมับอยคู นเดียว ขณะนกี้ ลุม พรานพน้ื เมืองของเขากเ็ ขาไปหอ มลอมเจา นายอยางเปน หว ง ซักถามอะไรพมึ พําอยูในระหวา งกลุมกันเอง ลกั ษณะของคนเหลา นน้ั เตม็ ไปดว ยความวติ กใจและ เดอื ดแคน แตจ อมพรานตัดบทโดยการไลใ หไปชว ยกนั ขนของทก่ี องทิ้งไวขน้ึ มายังบรเิ วณนัน้ “ทา ทางพรานใหญข องเราสะบักสะบอมมาก” ไชยยนั ตพ ดู เบาๆ กับคณะของเขา เม่อื มองจบั ไปยงั รา งของจอมพรานซ่งึ ยังน่ังอยทู ีเ่ ดมิ แลว ทัง้ ส่ี ตางกพ็ ากนั เดินตามเขามาใกล “มดื ลงเต็มทแี ลว เราเหน็ จะตองพกั กนั ทน่ี กี่ อน ยดึ ทีม่ ่ันตรงนแ้ี หละ ชยั ภมู เิ หมาะมาก” เชษฐาพดู ขน้ึ พลางทรุดกายลงนัง่ ตรงหนา คนอนื่ ๆ จงึ นัง่ ตามลงดวย วางไรเฟล พงิ กอนหินไว รพินทรค งนงิ่ เงยี บอยูเชน นัน้ เพยี งแตก ม ศรี ษะลงรบั คําเชษฐาอยางมนึ ๆ ทอดกายเหยยี ด ขาราบไปกบั พื้น แลว ลวงกระเปาเสื้อหยบิ ยาหมอ งออกมา ควักออกเอื้อมไปขยท้ี าทท่ี า ยทอยและตน คอของตนเอง ดารนิ มองดูอยา งสมเพชยม้ิ ให ดึงตลบั ยาหมอ งไปจากมอื เขา “มา! จะชว ยทาให” หลอ นวา แลว เออ้ื มไปทางเบ้อื งหลังของเขา ผลกั หลังใหก ม ไปขางหนา พลางขยท้ี า นาํ้ มันหมองใหเบาๆ ทายทอยของรพนิ ทรบ ดั นปี้ รากฏรอยบวมชาํ้ ขน้ึ เห็นไดช ดั ดารินตรวจอยา งถ่ี ถวนอกี คร้งั ใชม อื กดไปยงั บริเวณรอบๆ แลวคอยสอบถามความรสู กึ เขาสะดงุ ...และเบนศรี ษะหนี อยสู องสามครั้งเมือ่ น้ิวของหลอ นกดลงไปยงั บรเิ วณทัดดอกไม “ดใู หแ นน ะ นอ ย เปน อะไรหรอื เปลา ?” เชษฐาถามมาอยางกังวล และไมส จู ะไวใ จอาการของรพนิ ทรนกั “เหน็ จะไมมอี ะไรมากนกั หรอกคะ คงกําลงั ระบมเทา นั้น ไมแตกเสียดว ยซํ้า สงสัยวา จะมพี ระด”ี ประโยคหลัง หลอ นกมลงมาพดู ขางๆ หูเขาเหมือนจะเยา แตเจา ตวั คนศรี ษะน็อกพ้นื ยิ้ม ออกมาไดเพยี งแคน ๆ ทกุ คนสังเกตเหน็ อาการของเขาออนเปล้ีย หมดความปราดเปรยี ววอ งไวลงไป มาก ผิดกวาในเวลาปกติทกุ คร้ัง ซมึ ซาเงียบขรมึ ไป คงเน่ืองจากความกระทบกระเทอื นทีศ่ ีรษะ มา เรยี จุดบหุ รีส่ ง มาให แตกไ็ ดร ับการสนั่ ศีรษะปฏเิ สธ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2077 ครตู อ มา พวกลกู หาบก็ขนของทยอยกนั ขน้ึ มาถึงอกี ครงั้ เชษฐาสัง่ หา มไมใหจ อมพราน ขยบั เขยือ้ นทาํ อะไรทั้งสน้ิ ตนเองและไชยยันตท ําหนาทค่ี วบคุมบงการในการวางแคม ป แลว ตอจากนน้ั ไมน านนกั ทพี่ ักนอนชว่ั คราวกเ็ สร็จเรยี บรอย ทามกลางแนวกองไฟ “กินเสีย แลว หลังอาการกน็ อนพกั ทันที ไมม ีหนาทจ่ี ะตอ งทําอะไรอกี แลวทัง้ ส้นิ ตลอด ทง้ั คืนน้ี นอกจากนอนอยางเดยี ว เร่ืองอ่นื ๆ เปน หนาทีข่ องพวกเรา” หลอนส่งั รพินทรน ง่ั ซึมกระทือพิงกองสัมภาระ จนั กบั บุญคํา ชวยกนั ปลดเข็มขัดของเขาขยายให หลวมออก โดยคาํ สง่ั ของเชษฐา แลว จดั การถอดรองเทากับถุงเทา แบงไฟมาสมุ ผงิ ใหท่ีเฝาเทา อนั ซดี เห่ยี วของเขา คะหยนิ่ กไ็ ปหากอนหนิ ลักษณะเหมอื นกอ นเสามาไดก อ นหน่ึง ยา งไฟพอใหอนุ ระอุ แลวหอพนั ดวยใบวาน ซ่งึ หาไดใ กลเคียงชวยประคบใหที่ตน คอ ตลอดเวลาพรานใหญดเู หมอื นจะพดู นอ ยคาํ ที่สุด แลว หลงั จากทกี่ นิ ซปุ กระปอ ง ท่ีไชย ยนั ตเปด อุนและสง มาใหพรอ มทัง้ บังคบั ...เขาไปไดเ พยี งเลก็ นอย เขากห็ นงั ตาหนกั ลง และในทีส่ ุดก็ ผล็อยหลบั ไปในทา ท่ียังนงั่ ตะแคงอยนู ้ัน ไชยยนั ตกบั เชษฐาชวยกนั ประคองใหน อนลงราบกบั พน้ื ตามสบาย โดยจดั ทน่ี อนใหเปน พิเศษอยตู รงกลาง พวกพรานพ้ืนเมอื งพากนั มองดเู จานายอยา งเปนหว ง “ไมตอ งตกใจไปหรอก ฉันใหยานอนหลับกบั เขา...” ดารนิ หันไปปลอบใจพวกนน้ั ใหคลายกงั วล “ฉนั ไมต อ งการใหเขาลุกขน้ึ มาทาํ อะไรอกี ทั้งส้ินตลอดคนื นี้ ถาไดน อนพกั ผอ นให เตม็ ท่ี พรุงนอ้ี าการของเขาจะดีข้ึน” “พรานใหญคงไมชอบใหนายหญิงวางยานอนหลบั ...” เสย พดู ออ ยๆ “ฉันทาํ เพอื่ ชว ยเขา และหวังดตี อ เขา” หลอ นอธบิ ายดวยเสยี งออ นโยน “เราอยูกันกลางดงรา ย...” เกิดเอย ขึ้นมาบา ง เคา หนา สอ แววอึดอัด วติ กกริ่งเกรง “นายหญงิ ทําใหจ าวไพรอยา งพรานใหญห ลับ พวกเราทุกคนกเ็ หมอื นอยกู นั ตามลําพงั เทา นนั้ ” “ถงึ ‘เจาไพร’ จะหลบั พวกเราก็สามารถจะดูแลปอ งกนั ตนเองได หรือเกดิ คดิ วาใน บรรดาพวกเราถึง 10 คนเหลา นี้ หมดสนิ้ ฝม ือกนั เสยี แลว ” ไชยยนั ตกลาวมาอยางหนกั แนน ปลุกปลอบใจ พวกนน้ั นิ่งงนั กันไป แลว บญุ คาํ กเ็ อยข้นึ วา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2078 “นายทหารพดู ถูก! ควรใหพรานใหญพกั เสยี คนื น้ี ถา ไมว างยานอนหลบั พรานใหญจ ะ ไมย อมนอนหลบั เหมอื นอยา งท่ีเขาเคยเปน มา และถึงแมพ รานใหญจะหลับ บญุ คาํ ก็ยังอยู คะหยน่ิ และสางปาก็ยงั อยู ไอเ กดิ ไอจ นั และไอเสย เอ็งไมตอ งหว ง” “และฉนั นายทหาร นายหญงิ กบั นายแหมมก็ยังอยู เราทง้ั หมดจะชว ยกนั ปกปอ งตวั เอง และปกปอ งเขาอยใู นระหวา งท่เี ขานอนหลบั ดวย!” หวั หนาคณะประกาศยาํ้ ขนึ้ อกี คน “เสยไมกลวั หรอก นายใหญ ไอเ กดิ ไอจ นั กไ็ มกลวั ” เจาเสยพรานหนุม เอย ออกมาเสยี งแหง พลางฝนย้ิม คณะนายจา งทกุ คนไมถือสาตอ พรานทั้งสาม เสยกด็ ี เกิดกด็ ี ยังออนพรรษาเกนิ ไปนกั ถงึ แมจ ะมีความทรหดบึกบนึ และฝม ือพอตวั แตก็เปนธรรมดาอยเู องท่ยี อมจะอดหวนั่ ไหวกังวลเสยี มิได เม่ือรสู กึ วา รพินทร ไพรวัลย ผูเปรยี บ เสมอื นสรณะยดึ มั่นของพวกเขา ตอ งตกอยูในภาวะสลบไสล ท้ิงความรับผดิ ชอบและหนา ทอ่ี ันเปน หลักประกนั ของทกุ คนไปชว่ั ขณะ โดยเฉพาะอยางยงิ่ ทามกลางสงิ่ แวดลอ มเชน น!ี้ ไชยยนั ตเ ปนคนร้อื ยา มสวนตวั ของรพนิ ทร งัดเสอื้ แจก็ เกต็ ของพรานใหญเ องออกมา คลุมให และเอาแบล็งเก็ตหม อกี ช้นั หน่ึง อากาศในดงมหาภยั เปน ไปตามสภาพของมนั คอื รอ นระอุ อบอาว ราวกบั อยูในเตานรกสําหรบั ตอนกลางวนั และทนั ทที ่ีหมดแสงตะวัน ก็จะกลับเยน็ เยอื กลง อยา งกะทนั หนั เหมือนอยูขวั้ โลกเหนือ แตทกุ คนกเ็ คยชนิ เสียแลว พรอ มทั้งภูมติ านทานของรางกาย ท่ีเกิดข้ึนเองโดยอตั โนมัติ ประกอบกบั ยาดขี องหมอดารนิ ซ่งึ จะแจกใหก ินเปน กจิ วตั รกอนนอน เชษฐาเปนคนกาํ หนดเวรยาม ใหอยคู ร้ังละสองคนและยามละ 2 ชัว่ โมง โดยไมเ วน แมแตพ วกเขาเองสีค่ น “ไมว าจะเกดิ อะไร มาในรปู ไหน จาํ ไวอยา งเดียววา เราจะตง้ั รับรวมกลุม อยูใ นแคม ปนี่ เทานัน้ และใหฝา ยท่อี ยูย ามปลุกพวกเราทกุ คนขึน้ ในทนั ทีทเ่ี กดิ สงิ่ ผดิ ปกติ ยกเวน พรานใหญคน เดียว ไมตองรบกวนเขา” หัวหนา คณะประชมุ ออกคําสงั่ เพอ่ื กันสตั วจาํ พวกเล้อื ยคลานมพี ษิ ไชยยนั ตไ มลมื ปฏิบตั ติ ามท่เี คยศึกษาเรียนรูจ าก จอมพราน โดยการเอานํ้ายาฆา แมลงอยา งแรงหยดโรยเปน รศั มีไวรอบดา น อยา งไรก็ตาม ทกุ คน รูสกึ อุนใจข้นึ บาง เพราะตําแหนงแรมคนื แหงนเี้ ปนบรเิ วณเนนิ สงู ขึ้นมาเหนอื กวาระดับกลางดง ซึง่ แวดลอมอยูเ ลก็ นอย มหิ นําซ้ํายังมเี นินหินข้นึ บงั เปนกาํ แพงอยรู อบๆ สตั วร า ยใดๆ กต็ ามที่จะมุงมา มนั จะตองไตข ึ้นมาตามทางลาดชัน และโลง พอทจี่ ะเปน เปาสายตาไดโ ดยงาย เพราะปราศจากพมุ ไม ทึบนอกจากกอ นหินเทานน้ั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2079 ภยั ในยามวกิ าลอ่นื ใดและจะมาในรูปไหน ก็สดุ ท่ีจะคาดคะเนได แตทีเ่ ปนความหวง กงั วลและรแู นๆ ลว งหนา ก็มีอยูสองอยา ง คอื เจา คา งคาวผีสบู เลือด กับเสอื โครง ดําปลอดตัวนนั้ ซึ่ง มันเตอื นใหค ณะทัง้ หมดเรง ระมดั ระวงั ตนอยทู กุ ขณะจิต วแ่ี ววของเจาสตั วอ ันตรายทัง้ สองชนดิ เทา ทีป่ รากฏใหเ หน็ แลว ทําใหประมาทไมไดเ ลย ตราบใดก็ตามท่ยี ังไมส ามารถจะกําจดั มนั ลงได มาเรยี ใชไ ฟฉายสอ งตรวจทศิ ทางขึ้นไปทางดา นบน ซึ่งมเี งาทะมนึ ของพญาไม อันยนื ตนอยูเบอื้ งลา งแผปกคลุมอยูบางๆ พอจะมองลอดขึน้ ไปเหน็ ดาว แลว กก็ ราดไปยงั แนวโขดหนิ ที่ แวดลอ มปางพกั รอบๆ เหมือนจะหาคาํ นวณสถานการณท างหนีทไี ล อีกสามคนกพ็ อจะอา นทที า ของแหมม สาวเลือดผสม เชื้อสายพรานใหญได “เราอยูในท่อี นั เหมาะทีส่ ดุ และ เพราะเปน ทอี่ บั ของการโจมตจี ากคา งคาวใหญตัวนนั้ ” เชษฐาบอกอยา งใครครวญ สองไฟตรวจตามดดู วย “หินที่ลอมรอบเหลา นั้น จะเปรยี บเสมือนรว้ั ก้นั เราไว ถา มันจะโฉบลงมาโจมตี ก็ตอง โฉบดิ่งเปน เสน ตรงจากดานบนลงมาเกอื บเกาสบิ องศาทีเดียว แลวกจ็ ะไมมที างเงยบินข้ึนไปได อยางรวดเรว็ ผดิ กบั ตอนทมี่ นั เลน งานเราเมอื่ คนื กอน เพราะทีน่ ั่นพื้นที่โลง แลในระดับราบ” “ฉันกค็ ดิ อยา งนนั้ คะ พใ่ี หญ. ..” สามผมทองตอบเบาๆ ตาแวววาวอยา งอาจองกลาหาญ อนั เปนบคุ ลกิ ประจําตัว “ภาวนาขอใหม นั มาราวีเราอกี คืนนีเ้ ปน ไดเ หน็ ดีกนั ละ ชยั ภมู ิของเราคราวนี้ดีมาก จะ ชวยใหเราสูมนั ไดถนดั ท่สี ุด” วาแลว หลอนก็พยักหนา เรยี กคะหยนิ่ เขา มาใกลพดู ดวยภาษาพมา แลกไรเฟล .375 ประจํามอื ไปใหเจา อดตี นายบานหลม ชา งถือไวช วั่ คราว โดยเปลยี่ นกบั ลูกซองแบบปม แอค็ ช่นั เรมงิ ตนั มาแทน พรอมกับกระสุนสาํ รองอกี สองกลอ ง เตรยี มรบั ศึกเจาคางคาวเต็มทอ่ี ยางหมายมน่ั “พรงุ น้ี ฉันจะคืนปน ของเจา กระบอกน้ี แตส ําหรบั คืนน้ไี วท ่ฉี นั กอ น เจา เอากระบอก ของฉนั ไป” หลอนบอกพรอ มกับตบไหลค ะหยนิ่ เจา กะเหรย่ี งหลม ชางยิงฟนย้มิ พยกั หนา รบั คํา โดยดี สาวผมทองกระแทกกระโจมมือ ถอดกระสนุ ท่ีคะหย่ินบรรจุไวท ้ังหา นดั ออกมาตรวจดูอยา ง รอบคอบ เม่ือพบวามนั เปน ลูกปราบแบบบัค๊ ช็อทบรรจุ 9 เม็ด ตรงกบั วตั ถปุ ระสงคท ี่ตอ งการ ก็ บรรจใุ สเขาไปใหมแ ลว ขน้ึ ลาํ หามไกไว ยกขึ้นประทบั วาดแกวง ไปมา ทดลองความแคลว คลอง พึมพําออกมาอยา งม่ันใจ “เอาละ ขอใหพ ระเจา หรอื ผีหา ก็ได สง เปา บนิ ตัวมหหึ าน่ันมา ขอใหยงิ ใหห มดทงั้ หา นดั ทบ่ี รรจุอยนู ่ี แลว มันจะเฉ่ยี วเอาฉันไปกไ็ มว า ” ดารินทอดสายตาจบั อยทู ีค่ แู ขงสาวตา งผิวเงยี บๆ หลอนตระหนกั ดวี า ชนั้ เชงิ ในการ เลอื กใชปน ของมาเรยี ฮอฟมนั ไมไดด อยไปกวา หลอ นหรอื ผูรว มคณะเลย และตรงกันขามในดา น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2080 การตอสเู ผชิญหนา กบั อนั ตรายคบั ขันแลว มาเรียดูเหมอื จะคลองตวั ฉับไวกวา หลอ น ผมู กั จะควบคมุ สตไิ วไมใ ครไดเ สียอกี แหมม สาวแลกปนลกู ซองกระบอกนีจ้ ากคะหยิน่ มา สาํ หรบั เตรยี มรบั กับไอคางคาวผี คนื น้ี จดั วา เปน การตดั สนิ ใจที่ถกู ตอ งทีส่ ดุ เพราะตวั หลอ นเองกเ็ พง่ิ จะมาเหน็ ประโยชนจากกระสนุ ลกู ปราย อันสามารถยิงกราดเปน มา นแผก วางออก โดยไมจ าํ เปน ตอ งอาศัยการเล็งอยางประณตี นน้ั เอาเมอื่ คืนท่ีไปติดลอ มและบุกเขา โจมตจี ากพวกสางเขยี ว บนถาํ้ หนา ผาน้นั เอง...ไมไ ดปนลูกซองยิง เร็วสองกระบอกเขาชวย ทง้ั หลอ นและรพนิ ทรก ค็ งหมดโอกาสทีจ่ ะเอาชวี ติ รอดมาไดแ นน อน เรมงิ ตนั กระบอกน้ี หากปลอ ยใหอ ยใู นมือของคะหยิน่ กย็ อมจะหาประโยชนอ ันใด ไมได เพราะไอค นดงนน่ั ถึงแมจะไดร บั การฝกหดั จนสามารถใชเปน แตก ย็ งั ไมเขา ข้นั นกั โดยเฉพาะอยางย่ิงสาํ หรบั เปา หมายอันเคล่อื นทบ่ี นอากาศอยา งรวดเรว็ เชน คา งคาวผตี ัวนนั้ จนั ผมู ีเอฟเอนกึ่งอตั โนมตั ิประจาํ ตัวก็ไหวทนั รีบสง ปนกระบอกนนั้ มาใหเชษฐาโดยดี หวั หนาคณะรบั มาแลว ชูขึน้ ถามในระหวางไชยยนั ตกบั ดารนิ “ใครจะเอาลูกซองกระบอกนไี้ ว” ดารนิ น่ิง ไชยยนั ตก ต็ ดั สนิ ใหวา “นอยเปนเหมาะท่สี ุด ไดคูกนั พอดีกับเมย เอาไวซิ .300 เวเธอรบ ี กระบอกนนั้ มันไมม ี ประโยชนอ ะไรสําหรับเธอหรอก สําหรบั จนั คืนนี้ใหใ ชไ รเฟลของรพนิ ทรแทนไปพลางๆ กอน” “ทําไมเธอไมใ ชเ สียเอง?” “ฉนั กบั เชษฐา ตกลงกนั ไวว า เราจะใชไ รเฟลหนกั สองกระบอก ลกู ซองอีกสอง กระบอกควรเปนของเธอกบั เมยแบงกนั คนละคู สําหรับรับมือกับไอแ วมไพรยักษนนั่ มนั ไมม ีอะไร จะเหมาะไปกวา น้ี หรือถา เธอคดิ วา เวลามนั มาเธอจะนอนดูเฉยๆ ฉนั กจ็ ะใหบุญคาํ แทน” ดารินยม้ิ ซดี ๆ รบั ปนกระบอกนน้ั มาจากไชยยนั ตอยางสงบ และตรวจดูความเรยี บรอ ย ทนั ทีนัน้ หลอนเงยหนาขน้ึ จอ งจนั จุปากออกมาเบาๆ “แยจรงิ ตาจนั น่”ี จันทาํ หนาตนื่ ไมร ูเ ร่ือง เชษฐาก็ถามมาโดยเร็ว “ทาํ ไม?” “บรรจุกระสนุ เตม็ อัตรา ขนึ้ ลําพรอม สะพายมนั มาตลอดเวลาพรอ มทง้ั หาบของ แต ไมไ ดใสห ามไก” จนั อาปาก กะพริบตาปรบิ ๆ ชะโงกหนาเขา มาดแู ลว เกาหัวยิกๆ บนอะไรพมึ พาํ อยกู บั ตนเอง บญุ คําก็สับมะเหงกโปกลงไปกลางกบาล “ชิ้บหายน่ี ไอจ นั ! ดีทป่ี นไมล ่นั ขนึ้ ” “ผมเดนิ อยขู า งหลงั นา จันดว ย ลําปนแหยห นา ผมมาตลอด!” เกิดรองขนึ้ สบถลั่น มองดเู พือ่ นอาวุโสดว ยตาขนุ ๆ จนั ยิม้ แหงๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2081 “คราวหลังอยา เผลออีก เถาวัลย หรอื ก่ิงไมเขาไปเกีย่ วมนั จะลั่นขึ้น” หวั หนา คณะเตือนเรียบๆ ดารินก็พยักหนาเรียกเขาไปดปู น ใกลๆ อบรมยา้ํ ใหร แู นอ กี ครง้ั วา กลไกของการหา มไกลูกซองก่งึ อัตโนมัติกระบอกนั้นเปน เชน ไร “จําไวใ หเขา หวั เลยนะ ผลักจากซายมาขวาคอื หามไก ผลกั คนื กลับไปอยทู างซาย กเ็ ปด ไกยงิ ได อยาจําสบั สนอีกละ มันไมล าํ บากอะไรสักนดิ เวลาขน้ึ ลําแลว หามไกไวทกุ ขณะ จะปลด ออกเฉพาะเมอ่ื ตอ งการยิงเทา นน้ั และเมอ่ื ยิงไปแลว กร็ บี หามไกทนั ท.ี ..จะไดเ คยเปน นิสัย โชคดี เหลือเกิน ทีข่ น้ึ เขาลงหว ยลม ลกุ คลุกคลานมาตลอดเวลา ปนไมไดลน่ั ขึน้ อยา ใหพ วกเราตองตาย เสียกอนเพราะอปุ ทวเหตุปน ล่ันถกู กันเองเลย” พรานพืน้ เมืองหวั เราะแหะๆ “จนั ลืมไป นายหญงิ ไมรหู า มไกผลักไปทางไหนแน มนั ไมเหมอื นเปน ปน ยาวลกู โดด ทีจ่ นั เคยใช คราวนผ้ี มไมล มื แลว” “ถาลืมอีก เปน ถูกกระทบื ” ตาพรานเฒา คาดโทษสําทับมา นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวถอดกระสนุ ออกมาดู แลวถอนใจเฮอื กอีกคร้งั ทงั้ หา นดั ทจ่ี นั บรรจุ ไว เปน ลูกไรเฟล สลั๊กของเบรนเนคเกทั้งนั้น น่ันเปนการเลอื กใชกระสุนตามใจชอบโดยนิสยั ของ พวกพรานพ้ืนเมือง คือมกั จะนยิ มเลือกลกู โดดเอาไวเสมอในการบรรจปุ น ลูกซอง ผดิ วัตถุประสงค ของปนทจี่ ดั ไวสาํ หรบั ทีมเปน อยางยง่ิ เพราะการทีใ่ หจ ันหรอื คะหยนิ่ ก็ดใี ชล กู ซองประจาํ มอื ก็ เพ่ือใหใ ชลูกปรายสําหรับอาหารซึ่งหวงั ไวว าหากพบสัตวเลก็ หรอื พวกสัตวมปี ก เมอ่ื สรู ูดันบรรจลุ ูกโดดเขาไป มนั ไมเ กิดประโยชนอะไรขนึ้ เลย ในเมือ่ คนอืน่ ๆ ก็ถอื ไร เฟล ลว นแรงฤทธ์ิประจํามืออยกู อนแลว หลอ นเพ่ิงจะนกึ ออกเดี๋ยวนเี้ องวา ทาํ ไมเม่ือ 3 – 4 วนั กอนนี้ จนั ใชปนลกู ซองนี้ยงิ คา งบนยอดไมผ ดิ “คราวหลงั ใสลูกแบบ 9 เมด็ ประจาํ ไวน ะ หรอื ไมก ็เบอร 1 อยาใสล กู โดดเปน อันขาด ยกเวนแตจ ันจะเดนิ แยกจากพวกเราไปตามลําพงั คนเดียว” หลอนส่งั และไมก ี่อดึ ใจหลังจากนน้ั เอฟเอนกระบอกนน้ั ก็พรอ มสรรพสาํ หรับหลอ น เชนเดยี วกบั เรมิงตนั ของมาเรีย ซึง่ เจาของวางประจําไวข า งๆ มอื พรอมไฟฉาย ทง้ั หมดนง่ั รวมกลุมรอบกองไฟสนทนากนั เบาๆ กอ นท่จี ะเอนตวั ลงนอน บรรยากาศ มนั เงยี บเหงาและบังเกดิ ความวาเหว ผดิ แผกไปกวา ทกุ คืน เม่อื ตา งตระหนกั ดวี า รพนิ ทร ไพรวลั ย จะนอนหลบั สนิทไมผดิ อะไรกับตายไปชวั่ ขณะ ดว ยฤทธย์ิ านอนหลับ มนั เหมือนกบั วาจอมพราน ไมไดอยูรว มคณะดวยในคนื นี้ ไมว า จะเกิดอะไรข้นึ ดารนิ ชําเลอื งไปยังรางทน่ี อนเหยยี ดยาวสนทิ นง่ิ หายใจรวยๆ อยูน้นั ดว ยแววกังวลพรน่ั ใจทีเ่ กดิ ขึน้ ในสวนลึก [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2082 ลักษณะของพรานใหญย ามน้ี ไมผดิ อะไรกับคนื ท่ีหลอ นขน้ึ ไปติดลอ มอยใู นดงมนษุ ย กินคนคนื นั้น รพนิ ทรหมดสติไมรูส ึกตัวไปในลกั ษณะเชน เดยี วกนั กบั ทีเ่ ห็นอยูในยามน้ี ปลอ ยให หลอนเผชญิ กบั ทุกสง่ิ ทกุ อยา งไปตามลําพังเพยี งคนเดียว มันไมม ีอะไรจะนาหวาดหวนั่ พร่นั พรงึ มากไปกวา น้อี กี แลว แตส ําหรับคนื นี้ยงั พออบอุนไดบาง เพราะมคี ณะพรรคทกุ คนอยรู ว มกันพรอ ม หนา สถานการณร ายเลา ณ บัดนมี้ นั ก็ทวขี น้ึ จนถึงจุดคับขนั ขีดสุด นอกจากสรรพปญ หาที่ จะประดงั รมุ ลอมจนไมร ทู ่ีจะเอาใจไปคิดหว งอะไรกอ นหรอื หลังอยูแลวนัน้ ปจจยั ในการดํารงชีพ อนั สําคญั ที่สดุ ของทุกคนกห็ มดสนิ้ ลงไปแลว นน่ั คอื น้าํ ด่มื ! มนั เกลี้ยงฉาดไปเม่อื หลงั อาหารมอ้ื ค่ํา นี่เอง ภายหลงั จากดม่ื กลว้ั คอกนั คนละเล็กละนอ ย สําหรบั ราตรอี นั หนาวเยอื กคืนน้ี ปญ หาเร่ืองนํ้าก็ พอจะยดึ ประวงิ ออกไปไดบาง และถาตะวนั ข้ึนและออกเดินทางเมอ่ื ไร เม่อื นัน้ ทุกคนรวู านรก สนั ดาปรอคอยอยเู บอ้ื งหนา นรกอนั ทรมานขีดสุด ความตายอันมองเห็นอยใู นอนาคตอันใกล หาก หนทางเบ้ืองหนา หาแหลง นา้ํ ไมพ บ “สองวันมาแลว เราไมพ บนา้ํ ทจี่ ะอาศยั กินไดแมแ ตสกั หยดเดียว” มาเรยี พมึ พําออกมาเบาๆ ตาเหมอมองอยางปราศจากจดุ หมายออกไปยังความมืดนอก กองไฟ ลกั ษณะของหลอ นบางขณะก็กระปรี้กระเปรา ฉบั ไว บางขณะเซอื่ งซึมเครงขรมึ ไป ซ่งึ กเ็ ปน อาการเชนเดยี วกบั ทกุ คน เพราะอาํ นาจความกันดารสมบกุ สมบนั ของปามรณะทแ่ี วดลอมอยู “เราหวังไววา พรุงนคี้ วรจะหาไดห รือยงั ไงบุญคํา?” เชษฐาผแู ข็งแกรง พดู มาดว ยน้ําเสยี งปลุกปลอบ ประโยคหลังเขาหนั ไปตบไหลถ าม ย้มิ ๆ กับพรานเฒา บญุ คําหวั เราะจืดๆ “กต็ อ งพยายามครบั นายใหญ บุญคําเองกต็ รวจหาเถาวัลยน า้ํ มาตลอด แตไมย ักพบ วแ่ี ววเลย...” แลว แกกม็ องไปทางรางอันนอนนงิ่ ของเจานาย “บางที ผมคดิ วาพรงุ น้พี รานใหญอาจตอ งเปล่ยี นทศิ ” “เปลี่ยนยงั ไง?” ไชยยนั ตสงสัย “ก็คงตอ งหานาํ้ กอ นท่ีจะตามแงซาย เราไมมกี ําลังจะตามมันไดอีกตอ ไปถาไมม นี าํ้ ผม สังหรณว ามนั จะหลอกเราใหม าอดนา้ํ ตายกนั กลางดงน่แี หละ ถา ยงั คดิ ตามมันไปเรอ่ื ยๆ ตอนนี้มนั ก็ อยูท่ีการตดั สนิ ใจของพรานใหญแลว ถาพลาดนดิ เดยี วพวกเราตายหมด ตายอยา งทรมานดวย!” คําพูดของบญุ คาํ ทาํ ใหค ณะนายจางน่งิ กนั ไปครูหน่งึ มาเรียหันไปซบุ ซิบ หารือกับ พรานตองสูประจาํ ตัวของหลอ น ไอน น่ั ไดแ ตแ บมือกรอกหนาอยูไปมา แสดงวามนั กจ็ นปญ ญาอยู เชนกัน “ฉนั คิดวามันไมน าจะมอี ะไรกังวลมากนกั เก่ียวกบั เร่อื งนี้...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2083 ในที่สดุ อดตี ทานทูตทหารบก หัวหนาคณะก็เอยขน้ึ “ถึงแมว าดงมรณะแบบน้ี เราจะเหน็ แลว วาเตม็ ไปดวยน้าํ พษิ แตอ ยางนอยทสี่ ดุ ก็ จะตองมีแหลง น้าํ กินไดอ ยูบา ง ในละแวกไมเกิน 10 กิโลเมตรรัศมีรอบตัวเรานแ่ี หละ ไอเ สือโครง ดํา กับละมัง่ ตัวนน้ั ควรจะเปน สญั ญาณบอกใหเ รารูไ ด ถึงอยา งไรมันก็เปนสัตวท จี่ ะตองอาศยั นํา้ กนิ อยา งเราเหมอื นกัน การท่เี ราพบเห็นมนั กแ็ สดงวา จะตอ งมแี หลง น้าํ อยบู า ง ไมใ ชห าไมไ ดเสียเลย ทเี ดยี ว ไมงนั้ มันจะอยูไ มไ ด” “นายใหญพ ูดก็ถกู เหมือนกนั ...” บญุ คาํ ยมิ้ ฝดๆ งดั ใบกระทอ มขนึ้ มาใสป ากอม “นํ้ากินไดมนั ตอ งมีแน อยูท ่ไี หนสกั แหง หนึ่งไมใ กลไ มไ กลนกั แตเ ราจะหามันพบ กอ นท่จี ะหมดกําลังหรอื ไมเปน อีกเรอ่ื งหนงึ่ ชวี ิตของบญุ คาํ เกิดและโตมาในปา แตกไ็ มเ คยพบปา ไหน มนั ดุรา ยเทา ปาทีเ่ ราเดนิ ผา นกนั มาสองวันนี่ ไอค ะหยิน่ หรือสา งปา เกิดและอยูใ นดงทีล่ กึ กวา บุญคําเคยอยู ลองถามมนั ดวู า มันรจู ักอะไรในปา นรกดํานี่บา งไหม พวกเราทกุ คนเปน คนแปลกหนา ของปา น้ี แมก ระทง่ั พรานใหญรพินทรเอง บญุ คํายอมรับวา บญุ คําขมปานี้ไมล ง” ไชยยนั ตจุปากลั่น แลว กระชากเสียงโพลง ออกมาอยา งฉวิ ๆ วา “ทอถอยหมดกําลังใจเสียแลวหรือ บญุ คาํ เสยี แรงเปน พรานใหญแกพ รรษาคนหนงึ่ วชิ าอาคมก็มีอยสู ารพดั ฉนั เหน็ พอพรานรพนิ ทรลมไปเสียคนเดยี วเทานนั้ พวกของบญุ คําก็ขวัญเสยี ไปหมด คิดกลวั ขน้ึ มาเสยี แลว ซ?ิ ” ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครมึ มองน่ิงมายงั อดตี นายทหารปนใหญด ว ยสายตาตรง แต แววตาคูน ้นั แหงผากเปด เผยใจ ทาทอี ันตลกคะนองตามวสิ ัยของแก บัดนไี้ มมีเหลืออยูเลย แลว ก็ หวั เราะเอ่ือยๆ อยูในลาํ คอ “บุญคาํ กับไอส ามคนน่ไี มกลวั หรอก นายทหาร คนเราเกิดไดก ต็ ายได เกดิ ในปา กต็ อ ง ตายในปา และทมี่ าดวยในครง้ั นี้ก็เพราะพรานใหญคนเดียว ท่ีพวกของบญุ คาํ รกั นบั ถือย่งิ กวา พอ เขา ตายทไี่ หน พวกเรากจ็ ะไปตายทน่ี ่นั หรือถา เขาจะตายทไี่ หน พวกเราเอาชวี ิตเขาแลกแทนไดเ รากจ็ ะ แลกให ทบ่ี ุญคาํ พดู ออกไปกพ็ ดู โดยจรงิ ใจใหร ถู ึงสงิ่ ท่ีเราจะพบ...ไมโ กหกปดบงั พวกเจานายไม รูจ กั พรานใหญด ีไปกวา บุญคําหรอก เขาจะไมแ สดงหรอื พดู อะไรใหเจานายวติ กกังวล แลวบญุ คาํ เองก็ไมต ง้ั ใจจะทาํ เชน นั้น” เชษฐายิ้มให เอ้อื มมือมาลบู หลังแกอยา งปราณรี ักใคร “เอาเถอะ อยา คดิ อะไรมากไปเลย เราไมไดว าอะไรบญุ คาํ หรอก แตบ ุญคาํ กบ็ อกอยแู ลว วารจู กั พรานใหญดีกวา พวกเราเสียอีก แลวทาํ ไมถงึ ไมรวู า พรานใหญยอ มจะหาทางแกไขปญหาทกุ ส่งิ ทกุ อยา งท่เี กดิ ขน้ึ ในปา ใหแ กผ ทู ีอ่ ยูภายใตคมุ ครองรับผิดชอบของเขาไดเ สมอ ฉันรูจ ักเขาทหี ลงั ฉนั ยงั มนั่ ใจในขอน้ี ถาบุญคําไมม น่ั ใจกแ็ ปลวา บญุ คาํ ยงั ไมร จู ักเขาดอี ยา งทีพ่ ูดนนั่ นะ ซิ เรอื่ งนาํ้ ไว คอยพูดกนั พรงุ น้ี เพราะตอนนีเ้ รายังอยูก นั ได เร่ืองที่เราตอ งระวังกนั เดย๋ี วนี้ก็คือคา งคาวกบั ไอโ ครง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2084 ดําตวั นน้ั มันจะลงมาเลนงานพวกเราเม่ือไหรกไ็ มร ู พรานใหญถ ูกพกั หนาทีไ่ ปเสยี แลว เชน นี้ พวก เรากม็ องเหน็ บญุ คําอยเู พยี งคนเดียวเทา นน้ั ทีจ่ ะทําหนา ท่ีแทน” สีหนาของพรานเฒา ดขี ึน้ รบั คาํ อยา งมนั่ คงวา “เรอื่ งนั้นไมต อ งกลัว ขอใหม ันโผลมาเถอะ ไมวา จะเปน ไอเ สอื แมลงภหู รอื คา งคาวตวั นนั้ เจานายทกุ คนนอนหลับเสยี กไ็ ด ไวเ ปน ธุระของบุญคาํ กบั ไอพ วกน้ีเอง” “เราตอ งชว ยกนั ทกุ คน และรับภาระเทาๆ กนั ไมใชจ ะไมไ วใ จบุญคําหรอก แตเพ่อื การ รว มเปนรวมตายอยา งเสมอหนาของพวกเราท้ังหมด ลมื เสยี แลวหรอื ตง้ั แตอ อกจากหลมชา งเปน ตน มา เราผูกชีวิตเขาไวด ว ยกนั ไมม กี ารแบง แยก ทุกคนลว นเปน เพือ่ นตาย ไมม นี ายไมม บี าว” บุญคาํ ยกมือขนึ้ ไหวดว ยความเคารพนับถอื ใจ “เจานายของบญุ คาํ ทกุ คนเปน คนกลา หาญ บุญคํานับถอื บญุ คํากับไอพวกน้ีจะรับใช เจานายจนถงึ ท่สี ุด โดยไมถอยหลงั แมแ ตก า วเดียว” เชษฐาสงั่ ใหทกุ คนตรวจสอบไฟฉายประจาํ ตัว ไฟของใครออนแสงลงกใ็ หเปล่ยี น แบตเตอรีใ่ หม จนใชก ารไดเ ต็มทต่ี ามประสิทธิภาพของมนั แลวตางก็เขานอน ยกเวน เกดิ กับสางปา ซง่ึ เปน ยามคแู รก ในกลุมของคณะนายจา งแปลนการนอนเปล่ียนแปลงจากทุกครั้ง เพราะรพินทรผตู กอยู ในฐานะไมผ ิดอะไรกบั คนปว ย ถกู กนั ไวตรงกลางในระหวา งขนาบของดารนิ และเมยค นละดาน หวั และทา ยคือเชษฐากบั ไชยยนั ต กอ นจะลมตวั ลงนอน แหมม สาวชะโงกเขาไปดแู ละใชม อื เขยา ตวั เบาๆ แตพรานใหญ ไมไ ดร ูสกึ ตวั เลย ลมหายใจออนรวยไดร ะดบั สมาํ่ เสมอ หลอ นมองขา มไปทางเพอ่ื นสาว ก็พบ ดวงตาคูน น้ั มองจบั มากอ นแลวในเงามืดสลวั “เขาไมรสู ึกตวั เอาเลย” “ก็ควรจะเปนเชน นั้น ยาทฉี่ ันให คอ นขา งแรงมาก ตอ ใหพยายามปลุกต่นื ข้นึ มาได ในตอนนี้ เขากจ็ ะอยใู นภาวะมนึ งงพดู อะไรกันไมร เู รอ่ื งหรอก” “ตามความเหน็ ทางแพทยของเธอ พรงุ น้ี ไพรวลั ยจ ะดีขน้ึ ไหม?” “การพกั ผอนอยา งเพยี งพอ ควรจะทําใหด ขี นึ้ ถา ไมมอี าการอยางอืน่ เขาแทรกแซง เปน หว งอยูแตโรคเกาเร้ือรงั ของเขาเทานนั้ ” “อะไร?” “มาลาเรีย!” ดารินตอบสนั้ ๆ หลบั ตาลง พลกิ ตะแคงหนั หนา ไปทางพช่ี ายผูน อนเอามอื กา ยหนาผาก อยูอ ีกดานหนง่ึ เสียงมาเรียลมตวั นอน และขยบั เคลือ่ นไหวกายเหมือนจะหาตําแหนงทถ่ี นัด แลว เสียงเบาๆ ก็ดงั มาใหหลอนไดยนิ วา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2085 “ถา งน้ั ฉันก็พอจะนกึ ออกแลว สมัยทเี่ ขาเปน ลกู จางของฉนั คืนหนึง่ ที่เขาโลน เราขน้ึ นง่ั หา งดว ยกนั เขาทาํ หนาทส่ี องไฟใหฉัน ประมาณ 3 ทุมเศษ เสอื เขา มาพรอ มกนั สองตัว จะกินซาก กวางทม่ี ันกดั ลมไวเมือ่ ตอนเยน็ เขาฉายไฟ แตฉ ันแปลกใจที่ลาํ ไฟของเขาสั่นวบู วาบไปหมด ไลไอ เสือคนู น้ั เผน อา วไปกอ นที่ฉนั จะทนั เหน็ เปา หมายถนดั พอหนั มาดมู สิ เตอรฮ นั เตอรของเราคนนีส้ ัน่ พ่ับๆ ทีแรกฉันนกึ วาเกดิ อะไรขน้ึ มาทที่ าํ ใหเ ขากลวั เสือ แลว กม็ ารวู า เขาตัวสนั่ ...เพราะฤทธิม์ าลาเรยี ท่ีมันเกดิ ขนึ้ อยางปจ จบุ นั ทนั ดว น” วา จะเอาหูทวนลม ทาํ เปนหลบั โดยไมเ อย อะไรอกี แลว แตก อ็ ดอยูไ มไ ด ถามมาเบาๆ ทั้งๆ ท่นี อนตะแคงหนั หลังใหเชน น้นั “แลวเธอทาํ ยงั ไง?” เสยี งหวั เราะดงั มาจากความมดื มนใกลๆ “ฉันจะทํายังไงได นอกจากนัง่ ดเู ขาเขยา ลกู หา งอยูครนื ๆ เหมอื นจะใหม นั ถลม ทลายลง ไป คอยระวังตัวเองไมใ หพลดั หลดุ ลงไปเทา นั้น อกี ชวั่ โมงเศษตอ มา อาการสนั่ ของเขาก็คอยๆ ทเุ ลา ลงไปเอง แลว กน็ ่ังฟาลวไปตลอดท้ังคนื จนรงุ เชา พลาดโอกาสอนั ดที ี่สดุ ไปเสีย เพราะหลงั จากน้ัน แลว เพยี รไปเฝา ตดิ ๆ กนั อยอู กี สองวนั มนั กไ็ มย อมเขา กนิ อีก” “สามเี ธออยทู ไ่ี หน ในคนื นนั้ ?” “ในแคมปห างออกไปประมาณ 2 กโิ ลเมตร นง่ั เขยี นวทิ ยานพิ นธ ไพรวลั ยชวนเขาไป น่ังเฝาซากกวางตัวนนั้ แตเขาอยากจะเขียนหนงั สือมากกวา เลยใหฉันไปแทน” “ถางัน้ ก็ตองนบั วา เธอโชคดมี าก ที่มโี อกาสเหน็ ไพรวลั ยใ นลักษณะเชน นั้น” “โชคดยี ังไง?” “ก็เหน็ คนทแ่ี ข็งแกรงทรหดที่สดุ ในยามทเี่ ขาออนแอนา ทเุ รศทสี่ ดุ นะซิ” “เปลา ! น่นั ไมใ ชโ ชคดีสาํ หรบั ฉันหรอก เปน ความเดือดดาลหงดุ หงิดเสียมากกวา ท่ที าํ ใหตอ งพลาดเสือคนู น้ั ไป ทงั้ ๆ ทคี่ วรจะไดอ ยูแลว ฉนั ดา เขาเสียไมม ีดี รํ่าๆ จะผลักใหตกหางตายไป เสียรูแลวรรู อด” “ใจดําถึงเพยี งนนั้ เทียวหรอื ?” “ใชซ!ิ พอเจา ประคุณสัน่ อยคู นเดยี วเมอ่ื ไร ดนั มากอดฉนั ไวเ สยี แนน ไมยอมปลอย จะ ด้นิ รนขดั ขนื อยางไรก็ไมไ ด ประเดย๋ี วหา งพงั หลน ลงไปดว ยกนั เทา นนั้ เขาดันมาเอาฉนั ทาํ ผาหม หรือไมก เ็ คร่ืองทาํ ไออุน! พอสรา งไขแทนท่จี ะสํานึกบุญคําสักนดิ ก็ไมม ี เตะ ทาวางเฉยทาํ เปนไมร ู ไมช้ี จะขอบใจสักคําก็ไมพดู ” ดารินลืมตาสวา งโพลงในความมืด รอ นผา วทสี่ องแกม บงั คบั เสยี งใหเ ปน ปกติ กลาวมา เรยี บๆ วา “กน็ าจะยนิ ดี ท่เี ธอสามารถชว ยเขาไดในขอ นั้น และควรจะชว ยอยางนนั้ อีก ถา บงั เอิญ เขาเกิดอาการชนดิ น้นั ขนึ้ มา” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2086 แลว ราชสกุลสาวกป็ ลาบเขาไปถึงหัวใจ ราวกับถกู ถานไฟจ้ี เมอื่ อกี ฝายหนึง่ กระซบิ ตอบมาเงยี บๆ ดว ยความหมายอนั กนิ นัยทนั ๆ กันวา “ถาไมขัดกบั หลักเยยี วยาในทางแพทยข องเธอละก็ ฉนั พรอมเสมอ!” แลว ตา งกไ็ มพ ดู อะไรกนั อีก ในความมดื มแี ตเ พยี งไชยยนั ตผูนอนอยใู กลๆ อีกดา นหนง่ึ เทา นน้ั ที่ลอบสงั เกตเห็นมา เรียยน จมูกยมิ้ อยคู นเดยี ว แลวก็พลิกตะแคงมาทางดานเขา จนสมั ผสั กบั ไออุนของลมหายใจทเี่ ปา รด ซอกคอจางๆ ความหนาวเยอื กของอากาศยามดึก ทําใหไ ชยยนั ตส่นั สยิวกายอยเู ปนระยะ เพราะเมื่อ รพินทรเขา มานอนแทรกกลางเพม่ิ ขน้ึ อกี คนหน่งึ เชน นี้ ทําใหบรเิ วณคลมุ ของผาแบลง็ เก็ตผืนใหญ ซ่งึ ปกติใชห มกนั สามคน ตองถอยรนไปมชี ายคลุมอยทู ่รี างของเขาเพยี งครึง่ เดยี วเทา นน้ั มาเรียดเู หมือนจะสาํ เหนยี กตอ อาการสนั่ นอ ยๆ ของเขา จอรมิ ฝป ากกระซบิ ถามที่ชอง หู “ไชยยนั ต คณุ เปน อะไรไป?” “มาลาเรยี ...เรอ้ื รงั ...” ไชยยนั ตก ระซบิ ตอบไปเบาทส่ี ดุ ซอ นย้ิมแลวกร็ ูส กึ วา รางอวบอดั ขา งกายนน้ั จะไหว นอยๆ ดว ยอาการกล้นั หวั เราะอยางทนั กัน “ไมเปน ไร ทคี นอน่ื ยงั ชว ยไดส าํ หรบั ไชยยนั ตท ําไมจะชว ยไมได” ขาดเสยี งกระซิบกระซาบนนั้ วงแขนภายใตผ าคลุมกโ็ อบกอดรา งของเขาไว แลว รง้ั เขา ไปแนบ พรอมๆ กบั ตนเองที่เบียดแนน กระแซะเขา มา ไชยยนั ตใ จหายวาบ นอนลืมตาโพลงตวั แขง็ ท่อื ไมกลากระดกิ ไมเ พยี งแตต วดั แขนมา กอดเทา นนั้ ใบหนาของหลอ นยังหนนุ ซบมาท่ีซอกไหลก วา งของเขา เหมอื นจะเอาแทนหมอนอยาง ดบิ ดี รา ยยิ่งไปกวานน้ั ทอนขาอนั เครยี ดครัด เตม็ ไปดว ยนาํ้ หนกั ภายใตกางเกงผารดั ยงั ปายเกยขน้ึ มา อยูทก่ี ลางลําตวั ของเขาในลกั ษณะกา ยกอด แมจะนอนชิดเรียงกนั อยบู นผาใบปพู นื้ ผืนเดียวกนั ถึง 5 คน อีกสามคนก็หารูถงึ อะไรท่ี เกิดขึ้นทางดา นน้ีไม คนกลางท่ีคน่ั อยไู มต อ งพดู ถึง เพราะหลับเปน ตายดว ยพษิ ยานอนหลับ สว น สองคนพน่ี อ งทางดานโนน ก็หลับไปเสยี แลว หรือมฉิ ะนั้นกไ็ มไ ดสนใจ บรรยากาศมนั ก็เตม็ ไปดวย ความมดื สลัว มหิ นําซํ้าทุกสง่ิ ทุกอยา งยงั ถกู ปด บังซอ นเรน อยูภายใตโ ปงคลมุ ของผา หม ผนื ใหญ เพราะหลอ นหนั ตะแคงพลกิ เขากอดกา ย และเพราะเขานอนหงายวางแบนราบไปขา ง ตวั ลําแขนดา นซายของเขาจงึ เบียดแนน กบั รางกายดานหนาของสาวเลอื ดเยอรมนั ผสมฝรง่ั เศสจาก ทรวงอก ตลอดลงไปตามแนวความยาว และบดั น้ีฝามอื ถูกเกย่ี วติดอยูกบั ซิปของเปา กางเกงเดินปา ดานหนา เลอื ดของไชยยนั ตรอ นฉาไปทง้ั กาย จนไมรูสกึ ตอ ความหนาวเย็นของอากาศอนั ทารุณยาม นี้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2087 มนั รอนเจยี นระเบิด! “เมย? ” สมมติวา ถาอกี สามคนยังนอนไมห ลับ กอ็ าจแวว เสียงพูดแบบใชลมลอดผา นริมฝป าก ออกมาแผว เบานั้นในลกั ษณะซบุ ซบิ แตต อ ใหเ งยี่ หูฟงกฟ็ งไมร เู รอื่ งอยางเดด็ ขาด นอกจากคนเพียง สองคนอันเปน คูกรณีทีม่ ีรมิ ฝปากหางกนั องคุลเี ดียว “หอื ม?” “ผมไมไดเ ปนมาลาเรียหรอก เยา คุณเลน เทานน้ั ” “ฉันกไ็ มไดบ อกคุณวา ฉนั เชอื่ นน่ี ะ” หลอ นใชร ิมฝป ากเนนทต่ี ง่ิ หเู บาๆ ไชยยนั ตขนลุกซู ใจเตน แรงเหมอื นจะหลดุ ออกมา นอกอก นด่ี ารนิ หรอื เชษฐาจะเหลอื บมาเหน็ หรือเปลาก็ไมรู อดตี นายทหารปนใหญค ดิ อยา งปนปว น อลหมานใจ “คุณกําลังทรมานผมอยางเหลือรา ย!” “ฉันคดิ วา ฉนั ชวยคณุ เสียอกี ” “ชว ยให ‘คง่ั ’ แลว ก็ ‘คาง’ นะซ!ิ ” ฝา มือกงึ่ กระดา งกงึ่ หยนุ เต็มไปดว ยพลงั ดงึ ดดู อนั รัญจวนนนั้ ลบู ไลเ บาๆ ไปท่ีใบหนา ของเขา แลวคอ ยๆ ระเปนปไู ตล งไปท่ที รวงอกตาํ่ ลงไปตามลําดบั ไชยยันตแยกเขยี้ วตะครุบมอื ขาง น้นั ของแหมม สาวไว กดใหน ิง่ อยูก ับท่ี ตาตอตาจองกันในความมืด เลอื ดแลน มาค่ังทีข่ มับของเขา “ถาคุณใหฉ นั ...ชวย...” “อิมพอสซิเบิล!” ไชยยนั ตหนา แดงกาํ่ กายส่นั เทา ไมเคยมคี รงั้ ใดในชวี ติ ลูกผชู ายทง้ั แทงเชน เขา ที่ จะตองตอสูก บั ความรสู กึ อันกดดนั รุนแรงถึงเพยี งนี้ เขาวางเวน ชวี ติ เย่ียงปุถุชนในเมืองมานาน เลอื ด หนมุ ฉกรรจอนั เรา รอนมันถกู ใชไ ปในการตอสผู จญภัยคบั ขันอยูตลอดเวลา จนทาํ ใหธ รรมชาติของ อารมณสามญั สัตวโลกชนดิ หนงึ่ สงบฤทธ์ขิ องมนั ลง แตบัดนม้ี ันกําลังถกู ปลกุ ขน้ึ และทวีรายกาจ รุนแรงเสยี ย่ิงกวายามเม่อื อยใู นเมอื งเสยี อกี เพราะหางเหนิ อดกลัน้ มาเปน เวลานาน มาเรีย ฮอฟมนั มีอสิ รเสรเี กนิ ไป และอาจเล็งเห็นวา ‘ธรรมชาต’ิ เปน ส่ิงสามญั ธรรมดา ทส่ี ดุ สําหรบั เขา ตอใหถ งึ จดุ เดอื ดสักเพยี งไหนก็ตาม เขากย็ งั เปน คนไทยไมใชฝ ร่ังอยางหลอ น อะไรมนั กไ็ มส ําคัญเทา กบั วา เพอ่ื นอีกสามคนนอนเรยี งกนั อยหู า งเพยี งแคคบื มาเรียจองเขาอยางฉงน แลวคอยๆ พลกิ ตวั กลบั ไปอยใู นทานอนหงายตามปกติ ปลดฝา มือเขาทีย่ งั กมุ ขอมอื หลอนไวออก “ตามใจ ถา คณุ ไมต องการ” ไชยยนั ตน ่ิงอยนู านเหมือนจะขม จติ ใจ แลว ก็คิดวูบวาบขน้ึ มาวา อยากจะใหเ ชษฐากับ ดารินหลบั ไปเสียทส่ี ุดเหมอื นๆ รพนิ ทร รแู ลว รรู อด และเมือ่ นน้ั มาเรยี จะไมมีโอกาสมองดูเขาดว ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2088 อาการหยนั ๆ เชน นี้เลย แตนี่มนั จนใจจริงๆ ตองสูทนปวดขมบั คับอกจนตาลาย อํานาจสองชนดิ ตอสูก นั อยางหนกั หนว งที่สดุ วนิ าทตี อมานน้ั เอง เขาก็หมดความยบั ยง้ั สติเหนย่ี วร้งั ดูเหมอื นจะปลิวหางกายไป ชวั่ ขณะ กวาจะรูสกึ ก็พบวา พลกิ เขา ไปกอดกายมาเรยี เสยี แลว แนน กระชับทสี่ ุด ฝามอื อันรอนผา ว ซอกซอนไปตามสัญชาตญิ าณ “อยาแรง ถาไมต อ งการปลุกสองคนพี่นอ งนน่ั ...” “เมย. ..” หลอ นเอียงหนา มาจบู ตอบเขาเบาๆ ลูบคลําตอบขานรบั รมิ หู “ชว ยผมดว ย...” “อยูนิ่งๆ อยาพยายามไหวตวั แลว ไมต องพูดอะไรอีก” มอื ของมาเรยี มไิ ดช าํ นิชาํ นาญตอการเหนย่ี วไกปน อยา งเดียวเทา นน้ั ไชยยนั ตก ัดรมิ ฝป ากแนน สกัดกลั้นเสยี งละเมอท่ีจะหลอดลอดจากลําคอออกมาดวยความรัญจวนปว นใจ หลอ น ปราณแี ละมีไมตรีตอเขาเหลอื เกิน ในภาวะเชนนเ้ี หมือนตกอยูในหว งฝน ไมก่ีอดึ ใจเทาน้ัน ไชยยนั ตก็แทบจะฟบุ หลับไปในทนั ทนี น้ั ตวั เบาหววิ เควงควา ง พมึ พําออกมาอยางลมื ตัว “เมย. ..คุณเกงเหลอื เกนิ ” “เหน็ หรือยัง วา มนั เปน ไปไดไ หม?” “ผมควรจะตอบแทนคุณบาง...” หลอ นจับมือเขาออก “โน!” “ทําไม?” “ฉนั ทําเสยี งดงั เสมอ เวลาลมื ตวั ...ไมต อ งหว งหรอก หลบั เสียเถอะ กดู บาย!” พรอ มกับกระซบิ หลอ นเอามือขยีศ้ ีรษะเขา แลวผลกั ออกไปเบาๆ ไชยยนั ตก ็ผลอ็ ย หลบั ไปโดยไมร ูสึกตวั เชษฐาหลบั ไปนานแลว ต้งั แตห ลังถงึ พ้นื เปน ครงั้ แรก น่ันคอื นสิ ัยทฝ่ี ก ไวอ ยางเคยชนิ ของเขา และจะต่ืนพรอมขึน้ ไดใ นทนั ทหี ากภยั อนั ตรายใดๆ บีฑาเขา มา แตจะไมต ืน่ เพราะสนใจ หรอื ราํ คาญเสียงคุยของใคร สวนดารนิ คนชา งคิดเจาอารมณหลบั ยากอยูเชนไรกค็ งเปน อยา งเชน น้ัน ทวาหลอ น บรสิ ทุ ธิ์ซ่ือเกินกวาทจ่ี ะเฉลยี วคดิ หรอื เทาทันวาเกิดอะไรข้นึ ยังทน่ี อนรมิ ดา นโนน หลอ นไมร เู อา จริงๆ อยางมากกค็ ิดวา สองคนนัน่ มเี ร่ืองคยุ อะไรกบั ซบุ ซบิ กุลสตรีในราชสกุลอยางหลอน ตอให ฉลาดเทา ทนั ในทุกสิง่ ทุกอยา งเชน ไร แตห ลอนก็เชอื่ เฉลียวใจในปรากฏการณชนดิ นนั้ เสียมไิ ด แลว ม.ร.ว.สาว กห็ ลบั ไปภายหลงั จากเสยี งซุบซิบสนทนาของคูนั้นเงยี บสงบลง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2089 เทย่ี งคนื พระจนั ทรเ สี้ยวสอ งลอดกิ่งไมม ายงั บรเิ วณทพี่ กั มองเหน็ โขดหิน และพมุ ไม เล็กๆ ทข่ี ึน้ อยบู างๆ อยูรอบดา นน้ันไดรางๆ สว นอนั หนาวเยน็ ที่สุดของทกุ คนกค็ อื ปลายจมูกและ ใบหู มันเยน็ จนรูสึกปวดชาไปหมด แมแตเทา ทสี่ วมถงุ และหุมพรอมดว ยรองเทาโดยไมยอมถอด ก็ ยงั หนาวเยน็ ราวกบั แชน้ําแข็ง เชษฐาลุกข้นึ มาดืม่ บรนั่ ดีอนุ เลือด กวาดสายตามองดูพรรคพวกทนี่ อนขดกนั อยู แลว ออกมาผิงไฟ ขณะนนั้ เปนยามของเสยกบั คะหยน่ิ นั่งคลมุ หัวสัปหงกกนั อยขู า งกองไฟ แตก ็รสู กึ ลมื ตาโพลงข้ึนเม่อื เขาเดนิ เขามาใกล “นายใหญ ลกุ ขึ้นมาทาํ ไม?” เสย ถาม “มันหนาวจนปวดกระดกู ...” เขาบอกทรุดตวั ลงนง่ั ใกลๆ พรานพื้นเมอื งทั้งสอง ถอดถุงมือหนังออก เอามืออังไฟ รสู ึกสบายขึน้ เล็กนอ ย “ผลัดยามนอนนานแลวหรอื ?” “สักพักใหญแ ลวละครับ” หวั หนาคณะเลกิ แขนเสือ้ ดนู าฬกิ าพรายนา้ํ แลว เอามอื ทอ่ี งั ไฟมาขยท้ี ่ีปลายจมกู และใบ หู แลไปทางคะหยน่ิ ผูก าํ ลงั จอ งมาทีเ่ ขา “คะหยน่ิ พรุงน้เี ราจะหานํา้ ไดทีไ่ หน?” เขาถามขึ้นในลักษณะชวนคยุ โดยใหเสย เปน ลาม “คะหยน่ิ ยงั ไมร ู แตค ะหย่ินเชื่อวาจะตอ งหาได” “เจา แนใ จร?ึ ” “คะหยนิ่ แนใ จ นายใหญ” “เจาคิดวาเราจะมที างหาไดโ ดยวธิ ใี ดบาง ในเม่ือก็เหน็ อยแู ลว วาน้าํ ทกุ แหลง ท่ีเราพบ เปน น้าํ พษิ ทัง้ สิ้น” กะเหรีย่ งหลม ชา งเงยหนา ขน้ึ เอาจมูกสายรอ นอยไู ปมา ในอากาศทเี่ ตม็ ไปดว ยละออง นํา้ คางอนั เยน็ ฉาํ่ เหมือนจะคน หากลนิ่ อะไรสักอยา งหนง่ึ “คะหยน่ิ ไดก ลิน่ มันแลว ไมไ กลจากที่นเี่ ทา ไรนกั อยูทางดานน้นี าย!” พรอ มกับพดู มนั ชี้มือไปทางเหนอื “ทดุ ! ไอค ะหยน่ิ เอ็งไดก ลนิ่ น้าํ เรอะ?” เสยรอ งขดั ขน้ึ คะหยนิ่ ย้ิมแสยะ สา ยหนา ชา ๆ “เอ็งมันโง ไอเสย โงเหมือนตาเฒาบุญคําลามก ลูกพเี่ อ็งนนั่ แหละ...” มันวาเยาะๆ “นาํ้ นะ มนั ไมโ ชยกลน่ิ ไดด อกวะ แตท วี่ าไดก ลน่ิ นน้ั ขา ไดกลน่ิ เกสรวา นเสนห จนั ทร” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2090 “อุวะ! นายใหญถ ามเอ็งถงึ เรื่องนาํ้ กนิ ไมไ ดถ ามถงึ วานพอ วานแมอ ะไรของเอ็ง” เจา นักเลงโตหลม ชางแหงนหนา หวั เราะ “ไอหมาโงเ สย นนั่ แหละ เอง็ จงรปู ระดับสตปิ ญญาไว แลว เกบ็ เอาไปบอกไอเฒา อาจารยของเอง็ ใหม นั ฉลาดขนึ้ เสียดว ย กลน่ิ ของวา นเสนหจ นั ทรอยทู ไ่ี หน กล่นิ น้าํ ด่มื กนิ ไดกอ็ ยทู ่ี น่ันดว ย วานชนดิ น้จี ะขน้ึ ใกลน ้ํา และน้ําแอง ใดก็ตามทเี่ สนหจนั ทรข ้ึนงอกงามได นาํ้ นน้ั ใสสะอาด ไมมพี ิษ จงเอาคาํ ของขา ใหนายใหญเขาใจ” เสยทาํ หนางงงนั แลว รบี แปลถอ ยคําของคะหยน่ิ ใหเชษฐาฟงโดยเร็ว หัวหนา คณะ ตนื่ เตนข้ึนมาทันทนี ัน้ จองหนาคะหยน่ิ เขมง็ โดยเรว็ “เปนความจรงิ หรอื คะหย่ิน?” “จริง นายใหญ ปสู อนพอ และพอ สอนคะหยิ่น ถาพบแอง นํา้ ท่ีใดมวี า นเสนห จนั ทรข นึ้ ดมื่ กนิ มีอนั ตรายใดๆ กต็ าม คะหยน่ิ ยอมใหต ัดคอ” เชษฐาตาเปน ประกายยม้ิ ออกมาได เตม็ ไปดว ยความกระตือรอื รน “แลวเจาวา เจา ไดก ล่ินวานชนดิ น้ัน?” “ใชแลว! ลมโชยมาจากดานนี้ มันตอ งไมห างออกไปนกั ” “เจา ไดกลน่ิ มนั ตง้ั แตเ ม่ือไหร และทาํ ไมไมบอกแตแ รกวาเจา พอจะรวู า แหลงนํา้ กินได อยใู กลๆ เรา พวกเราทกุ คน กาํ ลงั วิตกกันอยใู นเรื่องนี้ บญุ คําเองกย็ งั จนปญญา” คะหยนิ่ หวั เราะอกี ครั้ง เบป ากทําทาดหู มน่ิ ขณะที่ชําเลอื งไปทางตาเฒา บญุ คาํ คูปรับ ซ่ึง นอนคกู รนครอกอยู “ตาเฒาบญุ คํามันเกงแตไลผ ีสาวๆ มนั ไมเกงไปหมดทุกอยา งหรอกนายใหญ มันไมรวู า วา นเสนห จนั ทรห มายถึงน้ํากินไดอยา งไร คะหยน่ิ ไลผไี มเปน แตคะหยน่ิ ดมกล่นิ วา นรู คะหยนิ่ เพง่ิ จะโชยกลิน่ มนั เมอ่ื ต่นื ขน้ึ มาอยยู ามนเ้ี อง ลมดกึ มนั พดั ปางพักเราอยใู ตล มของตนวาน” “อยา ไปเช่อื มนั นกั ครบั นายใหญ ไอน ม่ี นั ขโ้ี ม” เสย ขัดมาอยางไมศ รทั ธา แตส าํ หรบั เชษฐาเขาจอ งมองดอู ดตี นายบานหลม ชา งอยา ง ท่ึงๆ “ก็นาคดิ เหมอื นกันนะเสย คะหยน่ิ มนั มอี ะไรดีๆ อยูในตวั ไมน อยเหมอื นกนั สิ่งที่พวก เราไมร มู นั อาจรกู ็ได ถงึ อยา งไรเราก็เหน็ จะตอ งลองเชือ่ มนั ดูแลว เพราะไมมีทางเลือกอยางอน่ื วาแต พวกของเสย ไมเ คยรูม ากอนหรือในเรอ่ื งน”ี้ เสย สนั่ หวั “ผมไมเคยไดย นิ มากอ นเลยครบั พรานใหญเ องกค็ งไมร ูเหมอื นกนั น่ผี มวา ถาลุงคาํ ตื่น นงั่ ฟง อยดู ว ย จา งไอน่ีกไ็ มก ลาโม” เชษฐาหวั เราะออกมา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2091 “ฉนั รวู าคะหยนิ่ มนั เข็ดเขย้ี วกลวั บุญคํา เพราะเคยขมขมู นั อยูเรื่อยๆ และถา สงิ่ ทม่ี ัน บอกมานีเ้ ปนความจรงิ ก็ตอ งนบั วา โชคดมี ากท่ีฉันบังเอญิ มาคุยกับมันเขา ถา ไมถามขึ้นมนั ก็คงไม กลา บอกหรอก เพราะกลวั จะถูกบญุ คําตอนเอา เลยทําใหพวกเราทง้ั หมดเสียผลประโยชนก นั ไป หมด” วาแลวเขากม็ องไปทางคะหยนิ่ ดวยนยั นต าอนั แจม ใส บอกวา “ฉนั เชอ่ื เจา คะหยน่ิ และก็เชอ่ื วาพวกเราทร่ี ว มชีวติ มาดวยกนั น่ีทกุ คน ลว นมดี ไี ปคนละ อยา งทัง้ ส้ิน เพียงแตว า จะมดี ีกนั ในดานใดเทานน้ั เราทง้ั หมดกําลังอบั จนตอปญ หาเรื่องนา้ํ กนิ ถา เจา ใชค วามสามารถของเจา แสวงหามาได กน็ บั วาเจาเปนผแู กปญหานตี้ ก ยามเมอื่ คนอืน่ ๆ กําลัง เขา ตาจน แตท าํ ไมเจา ถงึ ไมบ อกใหพ วกเราคลายกังวลเสยี แตแรก” “นายใหญไมไ ดถามคะหยิ่นแตถามบุญคํา คะหยนิ่ ไมก ลาบอก แลวอกี อยางคะหยน่ิ ก็ ยงั ไมไดก ลน่ิ วา นเสนห จ นั ทรจนกระทง่ั เดย๋ี วน”้ี “ถา เชนน้นั พรงุ น้ีเราจะมงุ หนาไปหานํา้ กอ น เจาเปนคนนาํ ” เชษฐาบอกโดยเร็ว เต็มไปดว ยความหวงั “คะหยน่ิ นาํ ไปได แตเ กรงวา พรานใหญจ ะไมเ ห็นดวย ถา เขาไมร อู ยา งท่คี ะหยิ่นรมู า กอน” “ฉนั จะลองหารือกบั เขาดู เมอื่ เขาตื่นข้นึ พรงุ นี้...” แลว อดตี ทา นทูตทหารบกกส็ ดู ลมหายใจเตม็ แรงเพ่อื จะคนหากลิ่น แตเ ขาก็ไมไ ดก ล่นิ อะไรมากไปกวาสาบดงและไอน้ําคา ง “ฉนั ไมไ ดกลน่ิ อะไรเลย เจา ยังไดก ล่ินมันอยหู รอื ไม? ” คะหยนิ่ ยิงฟน ยมิ้ รอนจมกู สา ยไปมาอกี ครงั้ “กลิน่ ของมนั ยงั โชยช่นื ใจอยใู นจมูกของคะหยิน่ นี่ แตจ มูกของนายใหญกับคะหย่ินไม เหมอื นกนั หะฮา ! เสนห จ นั ทร...” ประโยคหลงั คะหย่นิ พมึ พาํ ออกมาแผว เบา ตาเปน ประกายแวววาวประหลาด พรอมกบั ริมฝป ากกป็ รากฏรอยยิม้ ชนดิ หนง่ึ “กลิ่นของมันมีมนตอาถรรพนัก กลาวกนั วา ถา หนมุ สาวอยใู กลชิดกันทีใ่ ด หากเรณู ของมันขจรขจายไปถึงจะมกี ารเสยี ตัวเกดิ ขน้ึ ท่ีนัน่ !” เชษฐามสี หี นาประหลาดใจ เม่ือไดยินคําแปลจากเสย ในถอยคาํ ของคะหยน่ิ ชนดิ น้นั หวั เราะออกมาเบาๆ “แปลกมากนคี่ ะหยนิ่ ก็ถา มนั เปน ความจรงิ อยางวา น่ัน กลน่ิ มันโชยมาถงึ น่แี ลว มหี นมุ สาวคใู ดเสยี ตวั รึ? ฉันไมเ หน็ มีเลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2092 ถา มาตรแมน วา ไชยยนั ต อนนั ตรยั นง่ั อยดู ว ยและไดย ินคะหยน่ิ พดู เชน น้ี อดีตนายพนั ตรีหนมุ คงถงึ กับสะดุงวาบ นโี่ ชคดีเขาหลับไปเสียแลว หลบั อยางสนทิ ทสี่ ดุ และ...บางทอี าจหลับ ดว ยมนตส ะกดของเสนห จ นั ทรอยางท่เี จา กะเหร่ยี งหลม ชางวา คะหยน่ิ ส่นั หวั ชา ๆ ยังยิ้มพรายอยเู ชน นน้ั “คะหยน่ิ ไมรู คะหยนิ่ พดู ตามคําทีเ่ ขาวา” “จาํ ทศิ ทางทก่ี ล่นิ เสนห จันทรโชยมาใหถ ูกตอ งแมน ยาํ ทสี่ ดุ นะคะหยนิ่ พรงุ นีเ้ ราจะไป หามนั ใหพ บ เพอ่ื จะไดน ้ําอยา งที่วา” เชษฐากาํ ชบั แลว กอ นทเ่ี ขาจะลุกข้นึ ไปนอนตอ นัน่ เอง ท้งั เขา คะหยน่ิ และเสย ที่เปน สามชีวติ อนั ยังต่นื อยูก แ็ วว เสยี งชนิดหน่ึงลอยลมมา เปนเสียงทีค่ นุ หูดที สี่ ดุ มนั คือเสยี งของไอพ วกผกี องกอย!! ประสาทอนั ซมึ ซางวงเหงาตน่ื โชนขน้ึ ในทนั ทนี ัน้ ตางชนั คอหูผ่ึง “มาอกี แลว นาย ไอผไี พร!” เสยรอ งออกมาเบาๆ “เฉยไว ฟง มันไป” หัวหนา คณะเอานวิ้ แตะริมฝป าก ตาลุกโพลง ความงว งหายเปนปลดิ ทิง้ เสียงกอ ยๆ เหลา นน้ั ดังวงั เวงมาเหมอื นอยา งท่เี คยไดย ิน ครัง้ แรกมันหางๆ กอ น แลว กถ็ ี่ กระช้นั ใกลเ ขา มาเปนลําดบั จากหุบท่ลี ึกลงไปทางดานตะวนั ตก มชิ ามนิ านมันกร็ องกันแซดราวกบั ผีนรกรองขอสวนบุญอยูรอบๆ ชายเนิน เมื่อเชษฐาวิง่ เขา มาควา ปน คมู ือกบั ไฟฉาย ก็เปนเวลาเดยี วกับทดี่ ารนิ และมาเรยี พรวด พราดลุกข้นึ ไชยยนั ตนั้นตนื่ ขึน้ โดยมาเรยี เปน ผเู ขยาปลกุ แตรพินทร ไพรวัลย คงหลบั น่ิงเปนตาย อยูเชน นนั้ และไมม ีใครปลกุ เขา “เตรยี มพรอ ม! รูสกึ วามันจะลอมเราแลว!” หัวหนา คณะสง่ั เรว็ ปร๋อื แลวทง้ั หมดกแ็ ยกยา ยกันปลุกพวกพรานพน้ื เมืองขน้ึ อยาง รวดเรว็ อดึ ใจเดยี วทุกคนกพ็ รอมสรรพดว ยปน และไฟฉายในมือ กระจายกนั ออกยดึ ตามแนวโขด หนิ ทก่ี ําบัง สองไฟฉายจา ลงไป แววตาสะทอนแสงนบั รอยๆ คู กส็ าดพราวตอบแสงไฟข้ึนมาเต็มพืดไปหมดทัง้ ปา สง เสียงรอ งอยูระงมดงเยน็ แสยงไปทวั่ ทุกขมุ ขน ปน ทุกกระบอกจองพรอ มประทบั ข้นึ ไหล “อยา ยงิ นอกจากมนั จะไตเ นนิ ขึน้ มา!” เชษฐาสัง่ “เอ ทา มันพกิ ลอยูนะนายใหญ พวกมนั ยกโขยงมาลอ มเราไวทกุ ดานแบบนี้ ขนาดสอง ไฟยังไมห ลบ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2093 บุญคาํ ซึ่งซมุ กาํ บงั อยูใกลห วั หนาคณะกระซิบขนึ้ “มาดมี ารา ยเรากท็ ายไมถ กู แตเ ราอยาเพิง่ ไปทําอะไรมนั กอนท้งั สน้ิ ดมู ันไป อาจมีไอ ตวั หวั หนาของมันมาดวยและบางทมี ันอาจอยากจะตดิ ตอ อะไรกับเรากไ็ ด” ทกุ คนสงบนง่ิ ใชแ ตไ ฟฉายเทา น้นั ทําหนา ทีก่ ราดสํารวจไปรอบๆ อยางระมดั ระวงั ขบวนเจา ภตู ไพรทีย่ กกนั มาเปน กองทัพ มีการเคลอื่ นไหวพลุกพลานในระหวา งพวกของมนั เองอยู เบอื้ งลาง แตก ็ไมไดแ สดงทา วา จะบุกรกุ ล้าํ แดนขน้ึ มาบนเนิน อนั มฝี า ยมนุษยจอ งปน เตรยี มระเบดิ กระสนุ สาดลงไป เสียงรองของมนั ดังประสานกันแซข ้นึ แลว ก็คอ ยสรางซาเงยี บหายไปเปนระยะ ตอมากด็ ังข้นึ อีก และก็ซาไปอีกสลบั กันอยเู ชนนน้ั ...ชนดิ ทายอะไรไมถ กู ไชยยนั ตแ ยกเขีย้ วแกลงรอ งลอ เลยี นเสยี งของมนั ล่นั ลงไป แลวก็ตะโกนเอด็ วา “วา ยังไงโวย ไอพ วกหาดง มาดหี รอื มารา ย มีอะไรมาเจรจาก็สง ตัวแทนของพวกเอง็ ข้ึนมา อยา เสือกยกพหลพลพยุหเสนามาลอมอยอู ยางน!้ี ” ขาดเสียงของเขา พวกมันกป็ ระดังสงเสยี งอื้อองึ ขนึ้ อกี ทบั ทมิ นับรอ ยๆ คเู หลา น้ัน เคลื่อนไหวเปลี่ยนทสี่ ลับกันอยูไ ปมา และดเู หมือนจะทวเี พิ่มจํานวนนบั ไมถวน บดั นป้ี ระหนง่ึ วา ปา ใหญทัง้ ปา จะเตม็ ไปดวยพวกมนั นับหมนื่ นบั พัน ออแนน กนั เขามา แตก ค็ งยงั รกั ษาระดบั อยู เหมือนเดิมโดยไมม ตี วั ใดรกุ ลา้ํ กล้าํ แดน “ถา หากมนั บกุ ขึ้นมาพรอมกันหมด เรายิงไมท ันแนน ายใหญ” จันระเบดิ ความกระสับกระสา ยข้นึ แตเ ชษฐายังนิ่ง เขาจบั ตามองไอผ ไี พรอยางพนิ จิ ใครค รวญ แตก ็อานอะไรมนั ไมออก “ลองยงิ ไลดูไหม สกั ตูม” ไชยยนั ตร องถามมาทางสหาย ก็ไดร บั คําปรามอยางเด็ดขาด “อยา! สงบใจดูทาทมี นั ใหถงึ ที่สุด มนั อาจไมคดิ ทจ่ี ะมาเลนงานเรากไ็ ด ถา ไมงน้ั กน็ า จะ บกุ ขึ้นมาแลว ” “ปลกุ พรานใหญขน้ึ ไหม นาย!” เกิดวา “ไมตอ ง!” ดารนิ รองหา มมาโดยเรว กดไหลผ กู าํ ลังจะขยบั ลุกข้นึ ไว “ถึงปลกุ ข้นึ มาตอนนี้เขากช็ ว ยอะไรเราไมไ ดห รอก” แตว นิ าทที ่กี ระดกิ ผา นไปยามนี้ มันเปนความรอนรุม กระสบั กระสา ยของทกุ ชวี ติ ฝาย มนษุ ย ซ่งึ เตรยี มระวังอยูในทีม่ นั่ เหตกุ ารณมันไมผดิ อะไรกับท่ีเคยถูกโขลงไอแ หวงชา งรายเขา ลอ ม ไวใ นคร้งั น้ัน ซ่งึ ทุกคนจําไดอยางดี มนั จะเปน ดุษณีภาพเพ่ือทอดเวลาสาํ หรับทรมานประสาทอยชู ่ัวขณะ กอนหนา ที่ สงครามใหญจะระเบดิ ขนึ้ ระหวา งมนุษยกับดิรจั ฉานเจาของปา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2094 สําหรับกองทัพของพวกผกี องกอยเทา ที่เหน็ อยูน ่ีทายไมถ ูกเอาจริงๆ วามันจะมาไม ไหนกนั แน อยางไรก็ตามฝายมนุษยกย็ ังมคี วามคดิ ทจี่ ะเขา ขา งโชคชะตาของตนเองวา...มันไมน า จะ มาราย เพราะอยางนอยท่สี ดุ ตางก็เคยไดรบั สัญญาณมติ รจากเจา กองกอยตวั หนึง่ มากอ นแลว และดู เหมอื นจะเปนตวั หวั หนาใหญของพวกมันเสยี ดวย ถงึ จะไมแ สดงออกไปดา นมิตรอนั ชัดแจงนกั มนั กย็ ังสอ ไปในทางชว ยเหลอื เก้อื กูล เมอ่ื ชีวติ หนงึ่ ของคณะพรรคตกอยูในภาวะคบั ขันขดี สดุ ผี กองกอยหวั หนาตัวนนั้ เคยเขา มาดดู พิษตะขาบออกจากบาดแผลของไชยยนั ต และนาํ พรานใหญไป ใหพบกบั ‘ตัวยา’ สําหรับนาํ มาแกไ ข มหิ นาํ ซํ้า...ทา ทขี องมนั ยังแสดงวา สามารถเขาใจในคําพดู และ ความรูสึกนึกคิดของมนษุ ย แมวา มนั จะพูดภาษามนุษยไ มไดกต็ าม ณ บัดนี้ มันแหกนั มาเตม็ ดง แวดลอมคณะพรรคอยทู ่วั ไป จะมาดว ยจดุ ประสงคหมาย ตะลมุ บอนฉีกเนอื้ สูบเลอื ดกนิ อยางอาหารของมัน เหมือนเชนที่มันเคยทาํ กบั สัตวอ่ืนๆ หรือวา มาในความหมายใด? และไมม ีครั้งใดท่ีคณะผจญภยั จะแลเหน็ มนั รวมกลุม หอมลอ มเขามามากมายถึงเพยี งน้ี ซํ้ายังปรากฏสาํ แดงตนใหเ หน็ อยางเปด เผยไมค รั่นครามขามระยอ ตออาํ นาจปน “พับผาเถอะ ไอตวั หวั หนา ของมันอยทู ไ่ี หนนะ มนั นาจะโผลออกมาใหเราเห็น!” ไชยยนั ตค รางออกมา ทนั ทีท่ขี าดเสยี งของอดีตนายพันตรหี นุม เงาของเจาภตู ไพรตวั หนงึ่ ก็ปรากฏขน้ึ ท่ีหมู กอ นหิน ในระหวางซุมไมเตยี้ เบอ้ื งลา งคอ ยๆ ไตทางอนั สงู ชนั น้นั ขนึ้ มาอยางแชม ชา ไฟฉายทุกดวง ก็สาดจบั ไปรวมกลุมอยูที่มันเปนดวงเดยี ว “ใชแ ลว ไอก องกอยตวั นั้นเอง ตวั ที่ดูดพิษใหนายทหาร!” บุญคํากบั สางปาจําได รอ งขน้ึ พรอ มกนั อยา งตนื่ เตน “อยา ยิง ดเู หมอื นมนั กาํ ลังจะไตข้ึนมาหาเรา ปลอ ยใหม นั ขน้ึ มา!” หวั หนา คณะสง่ั เรว็ ปรอื๋ จาฝูงของสัตวประหลาดคอ ยๆ คืบไตข ึ้นมาในลกั ษณะอนั แชม ชา เชนเดมิ มมี ันตวั เดยี ว เทา นัน้ ที่แยกจากฝูงทง้ั หมดลาํ้ หนาโดดเดนมงุ ตรงข้นึ มา ซง่ึ อาการเชน น้นั ยอ มเทากบั เปนสัญญาณ เตือนใหม นษุ ยซง่ึ ระวงั ตนอยูเ ขาใจในดา นดีมากกวาดานราย ระหวางที่ตางจองตาไมกะพริบในการ เคลือ่ นไหวใกลข ้นึ มาของมัน พรอมทั้งไมอ าจทาํ นายอะไรถูกนัน่ เอง เหตกุ ารณอ นั เปลย่ี นแปลง กะทันหนั ชนดิ หน่งึ กแ็ ทรกเขามา มีกระแสลมแรงพัดกรรโชกวบู หนง่ึ มาจากยอดเขาดา นเหนือ พรอ มกบั เสียงเหมือนใคร เอาพดั ขนาดใหญมากระพือโบกลม มันดงั วบู วาบ แวว มาแตไกล ไอกองกอยชะงักกึกอยกู ับที่ ในขณะเดยี วกันกบั เสยี งรอ งแซดรับกนั ตอ ๆ ของพวกมัน ทแ่ี วดลอมอยดู งเบอ้ื งลา ง เปน สําเนยี งแหง การตน่ื ตระหนกอลหมา น แลว ปาก็ล่ันคก่ึ ดว ยการ เคล่อื นไหวอยา งชลุ มุน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2095 ชั่วพริบตาเทา นั้น ดวงทบั ทมิ นับพนั ที่สะทอนแววตอบแสงไฟมา กอ็ ันตรธานหายไป หมดสิ้น รวมทัง้ เจาตัวหัวหนา ซึง่ ในขณะนั้นไตข้ึนมาไดครึ่งทาง ทุกคนกเ็ หน็ มันกระโดดแวบลง ไปทปี่ า ชายเนนิ แลวก็กลนื ตัวเองหายในความมืดอนั ลีล้ บั ประหน่ึงวาจะละลายเปนอากาศธาตุ ฉะนั้น สญั ญาณภัยอนั จูโจมชนดิ ใหม กเ็ ตือนเขาสูประสาทของกลุม มนุษย โดยไมต อ งนดั แนะ กนั เลย ปนทกุ กระบอกท่ีจอ งลาํ กลองไปยังเบ้ืองลา ง บัดน้ีเงยขน้ึ สอู ากาศเบือ้ งบนพรอ มกับไฟฉาย “มนั ละ ไอยมทตู ตวั นน้ั !” เสียงไชยยันตรอ งขึ้น “ดบั ไฟกอน ลอ มนั ใหเ ขา มาใกลท่ีสุด!” เชษฐาสัง่ การ ทัง้ หมดเคล่ือนทอี่ ยางสับสนแขง กับเวลา เพือ่ รบั มือมฤตยูทจ่ี ะมาจากเบือ้ งบนศรี ษะ ตา งลืมพวกผกี องกอยไปชว่ั ขณะ นอกจากเหตุฉกุ เฉนิ เฉพาะหนาซง่ึ สญั ชาตญาณ บอกใหท ราบชัด วา ...มนั รายกาจเหนอื กวา ภัยทกุ ชนดิ เพียงใด แลว เจา สงิ่ นแี้ หละ ทท่ี ้งั คณะเตรยี มระวงั กนั อยทู กุ ขณะจติ นบั ตง้ั แตตะวนั ตกดินมาแลว เชษฐากับบญุ คําปราดเขามายืนระวังเตรยี มพรอมอยูขางๆ รางของพรานใหญซ งึ่ นอนหลับสลบไสล อยู ไมส ามารถจะชว ยเหลือตนเองใดๆ ไดทง้ั สน้ิ มาเรีย ดารนิ และไชยยนั ตย ดึ แนวกาํ แพงหนิ ธรรมชาติคนละดา น ในตาํ แหนงที่ สามารถจะยิงคุม กนั ใหก ันและกันได สดุ แตว าไอคางคาวผจี ะพงุ เขาโจมตีทางดา นใด สว นพราน พน้ื เมืองท่ีเหลอื กก็ ระจายกนั อยตู ามจุดตางๆ รอบดา น ทุกคนฉลาดพอทจ่ี ะเลอื กหาที่หลบกําบงั อนั ปลอดภัยของตนเอง โดยไมจ ําเปน ตอ งเตือนกัน เสยี งปก กระพอื ตดั อากาศ ดังมาจากยอดเขาสงู เหนือข้ึนไป ในความเงยี บสงัดเชนน้ี สามารถไดยินอยา งถนัดแลว ก็ใกลเ ขา มาอยา งรวดเรว็ วนไปรอบๆ ยอดไมสงู ในรัศมหี า งเหมือนจะ ฉวดั เฉวยี นบนิ วนลอ มรอบบรเิ วณ ที่ฝายมนุษยต้งั แคมปพ กั อยใู นขณะน้ี ตา งกระชบั ปนและไฟฉาย มน่ั คอยจับสงั เกตเสยี งรอใหแนใ จทส่ี ุดวา เม่อื สาดไฟข้ึนไป ตองอยูในระยะท่ีจะเห็นสังเกตจาก เสียงบินของมนั คลอ งแคลววอ งไวไปปานลมกรด นน่ั คอื ลกั ษณะตามธรรมชาตขิ องคา งคาว ซ่ึงเปน สัตวป ก ที่บินโฉบไดเ รว็ เหนอื กวา นกทุกชนดิ และเมือ่ เทยี บอัตราสวนอันใหญโตของมันในขณะน้ี เชษฐากพ็ อจะคํานวณไดด ว ยความหนักใจย่งิ วา ...อตั ราเคลอ่ื นที่ในอากาศของมัน จะตองไมนอ ยไป กวา 80 กิโลเมตรตอชั่วโมง “ระวงั ตวั ใหมากท่ีสดุ ! มนั บินเร็วราวกบั ลมสลาตันทีเดียว!” เขาตะโกนเตอื นพรรคพวกขน้ึ อยา งรอนใจ “เกง จรงิ มงึ โฉบลงมา ขอใหเหน็ ตวั หนอ ยเถอะวะ!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2096 เสียงไชยยันตก ัดฟน สบถอยา งหมายมั่น หนีบพานทา ย .600 ไนโตรฯ ไวใ ตซอกแขน แนน กระชับ ดารนิ กบั มาเรยี กป็ ลดเซฟปน ลูกซองประทับลาํ ไฟฉายเขากับกระโจมมอื เตรยี มทจ่ี ะกด สวติ ชส อ งจา ขึ้นไป วูบหนึง่ รูสึกคลายๆ วามนั จะโฉบอยูเ หนอื ยอดไมบนศรี ษะ อีกวูบตอ มาเสยี งปก กต็ ัด อากาศดงั หา งออกไป คร้นั แลวก็ถลาใกลเ ขามาอีก สลับกันอยูเ ชน นน้ั ดว ยปก อนั ทรงพลงั มหาศาล อาการของมันชนดิ น้ัน ฝา ยมนษุ ยไ มสามารถมองเห็นไดถนัด เพราะบริเวณอนั จํากดั ทมี่ กี อนหนิ งอก อยูร อบดา น แทนฝาผนังทงั้ สีท่ ศิ รวมทัง้ ยอดไมใ หญท่ีปกคลมุ อยูเ บ้ืองบน สวนเจามฤตยผู สู ูบเลือด เปนภกั ษาหารก็ไมสะดวกทจี่ ะโฉบถลาลงมาหาเหยอ่ื ซึง่ แนล ะคงโชยกล่นิ หอมหวนชวนใจมนั อยู เบื้องลา งทัง้ 11 ชีวิต มันบนิ ภายในรศั มวี งกลมระยะหา งออกไปกอ น ประหนง่ึ จะแสวงหาลทู างลาดเลา แลว กว็ นใกลเขามาเปนลาํ ดับจนไดก ลน่ิ สางจากลมปกท่ีกระพอื อยูเ หนือยอดไมส งู ทามกลางแสงจันทร ออ นๆ ทีส่ องลอดก่ิงใบลงมา ทง้ั หมดสะกดกลน้ั ลมหายใจ เพ่อื รอวนิ าทีท่ีสาํ คญั ทีส่ ุด...วินาทที ี่เงา ของมนั จะโผลอ อกมาใหเ ห็นไดถ นัด บัดน้นั เอง ยอดรังใหญท างขวามือของทีพ่ กั กถ็ กู พุงเขาโฉบเหมือนจะเปน การชมิ ลาง กาํ ราบขวัญศัตรูเสียงครืนสนนั่ หักกระจายราวกับขวานยกั ษจ าม กิง่ ไมอนั สูงชะเงอ้ื มแหงนคอต้ังส่ัน ไหวโยกคลอนไปหมด พรบิ ตาเดยี วกนั โดยไมต องอาศยั ไฟฉายเลย เรมงิ ตันในมือของมาเรียกร็ ะเบิดข้นึ เปน ปฐมฤกษ ถย่ี บิ เปน ปนกลดว ยการยิงอันรวดเรว็ ของหลอ น ประสานกนั ขน้ึ กบั เอฟเอนของดารินและ ปนนานาชนดิ จากคนอื่นๆ ทค่ี อยโอกาสอยแู ลว เงามหมึ าท่ีแถพนแนวยอดไมอ อกมานน้ั แฉลบวบู วาบอยางสะทา นสะเทือนเบน วกกลับ แลวเชิดตัวทะยานขึน้ สงู และเหน็ สว นทองอยา งถนัดชวั่ พรบิ ตาหนงึ่ ในแสงจนั ทร มาเรีย กระโจนออกจากทก่ี ําบัง กวดออกมากลางลานทพ่ี กั ซัดออกไปตมู สดุ ทายท่บี รรจุอยใู นตัวปน จังหวะนเี้ องไชยยันตก ็เหน่ียวไกไรเฟล ของเขาออกไปบา ง เปนนดั แรกสาํ หรับเขาเพราะเพง่ิ จะ มองเห็น มนั หายวบั ไปกับคลองจักษุ ไดย ินแตเ สยี งบนิ ทพี่ บึ่ พบ่ั วนไปอกี ดา นหน่งึ แลว ไฟฉาย หลายกระบอกก็สาดจา ข้นึ ไปพาดลาํ กนั อยไู ปมา ราวกบั ไฟฉายสองคนหาเคร่ืองบนิ แลว มันกป็ รีด่ งิ่ เขา มาอกี คราวน้ีจากแนวโปรงของยอดไมทางดา นใต ทเี่ ปน แนวขนาน กบั หุบลกึ ดารนิ มาเรยี เชษฐา และไชยยนั ตห ันขวบั ไปทางทศิ ทางนนั้ แตก ็มองไมเหน็ เพราะกําแพง หนิ บงั เสยี คงไดย นิ แตเ สยี งโวยวายอ้อื องึ ของพวกพรานพน้ื เมือง 4 – 5 คนท่ีอยูท างดานนั้น แลวกม็ ี เสียงไรเฟล ระเบดิ กกึ กอ งไมเ ปน สาํ่ ดูเหมอื นแตละคนทางดา นนน้ั จะยิงสวนสง เดชเขา ไปไดคนละ นดั เทา นน้ั โดยเปา หมายทีเ่ ห็นเปนเงามดื พงุ เขาใสในอตั ราความเรว็ จนดูไมท ัน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2097 ลมปกอันฉุกกกึ ปลวิ วาบ ผา นหวั ทกุ คนไปจนผงะ ผา กนั้ หลงั คากันนํ้าคา งซ่งึ มรี พนิ ทร นอนหลับไมรนู อนคไู มเ หน็ อยูในขณะน้ี ปลวิ กระจายวอ น เดชะบญุ เหลอื เกินระดับของโขดหนิ อนั เปน กําแพงกน้ั อยูจาํ กดั ระยะไมใหมนั บินเรยี ดตา่ํ ลงมากกวาน้นั ได และกลุมมนุษยก อ็ ยตู าํ่ ลงไปใน กลุมวงลอมของกําแพงธรรมชาตินน้ั มันจงึ เลยพน หวั มาเรยี ลม ลงไปนอนตะแคง กดั ฟน ยดั กระสนุ เขาปนของหลอนอยางรวดเรว็ สว นดารนิ เพง่ิ จะเงยศรี ษะข้นึ มาจากซอกหินทีผ่ วาเขา หลบ กมลงเกบ็ ปนทีต่ กอยู ขณะนนั้ เองเชษฐาก็กระหนาํ่ .458 แมก็ นม่ั ของเขาข้นึ ไปยงั ยอดรงั ตน เดมิ เพราะเงาของมนั ผงาดราตวี งอยูทางดานนั้น ผลกค็ อื กงิ่ รังอนั ขนาดหนา แขงหกั พบั ขาดสะบัน้ หลน ครืนลงไปยงั หบุ เหวเบอื้ งลา ง ระหวางนใ้ี ครตอ ใครตะโกนกันเอด็ องึ รอ งบอกกนั เชน ไร ฟงไมไดศ ัพทเสยี แลว มนั สับสนชุลมนุ ไปหมด ไชยยนั ตห ักลาํ กลองไรเฟล ของเขา ตาลตี าเหลอื กยดั ชดุ ใหมเ ขา ไปแทน แบบ ของปน ...ทาํ ใหเ ขาเช่อื งชากวาทุกคน กวา จะมองขนึ้ ไปพรรคพวกก็ซลั โวกนั แซส นนั่ จนแกว หแู ทบ แตก เสียงลูกซองดงั ไดถีก่ ระชัน้ กวาปน อ่ืนๆ ทกุ ชนิด แตมันจะถกู เปาหมายบางหรือไม กส็ ุดที่ใคร จะคาดคะเนได เพราะนาทนี ัน้ เปน นาทนี รกในความรูสกึ ของทุกคน มาเรียกับเชษฐาไมย อมเสยี เวลาใชไฟฉายอกี แลว แตใ ชว ธิ ียิงสุมในทนั ทีทเ่ี หลอื บเหน็ เงา และไดยนิ เสียงปกบนิ การยงิ ของทกุ คนยามนีจ้ งึ เปน การยงิ แบบกราดสง เดช เพ่อื สกัดกั้น มากกวาทจ่ี ะกาํ หนดเปา ชดั ลงไป เพราะไมม โี อกาสจะทําไดเลย อีกสองชวงอดึ ใจเตม็ ๆ ทม่ี นั ฉวดั เฉวยี นเขาโจมตีอยา งดุรา ยหา วหาญ และไดรับการ ระดมยิงสกดั กนั้ อยางเหนยี วแนน หนักหนว งท่ีสดุ จากปน ชนิดตางๆ ถงึ 10 กระบอก ไมผ ิดอะไรกบั ปน ตอ สูอากาศยานภาคพ้นื ดนิ ซึ่งสาดประดังขน้ึ ไปยงั เครื่องบนิ ขับไล ยอดและกงิ่ ไมรอบดานถกู มันบินชนขาดกระจัดกระจายอยา งนา กลัว มนษุ ยเปน ฝา ยเสยี เปรยี บ ในขอ ทว่ี าความมดื ของราตรี เสมือนมา นอําพรางตาไว ทาํ ใหไ มส ามารถมองเห็นเปา หมายซงึ่ เคลอ่ื นท่บี นอากาศอยา งรวดเรว็ นน้ั ได การเกะกะของกงิ่ ไมท ่ีปกคลมุ อยทู วั่ ไป กเ็ ปนอปุ สรรคสําคญั อีกอยางหนง่ึ ตอมา กไ็ ดย นิ เสยี งมนั บนิ ทะยานขน้ึ สูง แลว กผ็ ละจากไปทางยอดเขาดานตะวนั ออก หา งออกไปเปน ลาํ ดบั อยา งรวดเรว็ เหมอื นจะยอมลาทพั ภายหลงั จากโจมตปี ราศจากผล ขณะทที่ กุ คนว่งิ เขา มารวมกลมุ อยูกลางลาน สดบั ฟง เสียงบนิ ผละไปของมัน ทันใดนนั้ กไ็ ดย นิ เสยี งรองกรดี แหลมยาวแวว มาในคลนื่ อากาศ กระแสเสยี งน้นั ฟง ประหลาดลา้ํ มนั คลายๆ จะเปน เสยี งของผูหญิง ท่ีแผดรอ งออกมาอยางดรุ ายเกร้ียวกราด ระคนผดิ หวงั หรือมฉิ ะนั้นกเ็ สียงของผเี ปรตฉะนั้น ตางพากันขนลกุ ขน้ึ ทัง้ กาย ดวยความรูสกึ อันไมอ าจกลา วถูก สาํ เนยี งโหยหวนนั้น มนั ฟงเย็นยะเยือกไปทวั่ ทกุ ระบบประสาท “เสยี งของมนั ! เสียงรองไอคา งคาวนรกนน่ั !” บุญคํารองแหบๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2098 “ชว ยกนั ฟง ใหด ี มนั นา จะถูกลกู ปน ของพวกเราเขา ไปบา ง และอาจบนิ ไปตกท่ใี ดท่ี หน่งึ ไมห างออกไปนัก ถา รว งก็จะตองไดย นิ ถนัดทีเดียว เพราะตวั มันใหญม าก” เชษฐาบอกกับทกุ คน ตางสกดั กนั้ ลมหายใจ และชว ยกนั เงย่ี หูจบั ฟง สาํ เนียงใดๆ ทจ่ี ะเกดิ ขนึ้ ตอ ไป เสียงปก กระพอื อากาศไกลออกไปทกุ ทีแลว ในทส่ี ุดมนั กเ็ งยี บหายไปกบั ความมดื โดยไมม ีสรรพสาํ เนียง ใดๆ เกิดขนึ้ อกี “โอ กอ็ ด! มันไปแลว ไปเหมือนกับเครอื่ งบินเจท็ ไมม อี ะไรจะแสดงใหเ ห็นเลยวามนั ไดรบั บาดเจ็บ” มาเรีย ฮอฟมนั ครางออกมา สะบดั แขนอยา งขัดใจเดอื ดแคน ทกุ คนเต็มไปดวยความ ผดิ หวงั “ไมนา จะเปน ไปไดเ ลยวา ลกู ปน ของพวกเราไมถกู มันสกั นัด” ไชยยนั ตส บถสาบาน ลั่น “ก็ไมแ นน กั อาจถูกไปบา ง อยา งนอ ยก็ลกู ปรายจากลกู ซอง แตไ มฉ กรรจจ นถึงกบั จะ สอยมนั ลงมาได ถงึ อยางไรกต็ อ งถอื วา มันแพเ ราในการตอ สูครัง้ น้ี เพราะเปน ฝายเปด อาวไป” เชษฐากลาวเหมือนจะปลอบใจทุกคน แลวหันไปสอบถามสาํ รวจดูวา ใครไดรบั อนั ตรายบาดเจ็บเชนไรบาง แลวก็พอใจเมอ่ื ทุกคนปลอดภยั “เมอ่ื ไหรม นั จะมาเลนงานเราอีกน”่ี ดารนิ เปรยขนึ้ “นนั่ ไมเ ปนปญ หา มาเมอ่ื ไหรก็ยิงกนั เมื่อนน้ั อยา งนอ ยท่ีสุด สาํ หรบั คนื นเี้ ชอ่ื วาคงไม กลาหวนมาเลน งานเราซํา้ อีกแนๆ หรือยงั ไงบญุ คํา?” ประโยคหลงั หวั หนาคณะหนั ไปหย่งั เสยี งตาพรานเฒา “บุญคํากว็ าอยา งน้ันเหมือนกนั แตเสียงรอ งของมนั ตะกฟี้ ง พิกลอยนู ะนายใหญ. ..” พดู แลว แกก็เอามอื ลบู แขน ท่กี ําลังขนลุกเกรยี วอยูนั้น “ทาํ ไม?” “หบู ุญคาํ จะอปุ าทานไปเองหรือเปลา กไ็ มร ู มันรอ งเหมอื นคน เหมอื นผหู ญิง บางที ฟง เหมอื นเปรตนงั วันทอง” “ออ! บุญคําไดย ินเสยี งเปรตนังวนั ทองรองแลว รึ?” ดารนิ ถาม “เคย นายหญงิ ยเ่ี กมันเคยมาเลนทหี่ นองนา้ํ แหง ตอนนงั วนั ทองหามทัพ เปรตนังวัน ทองรองดังยังงแี้ หละ เสยี งกรด๊ี ....” คณะนายจา งอดยม้ิ ออกมาไมไ ด มคี วามรูสึกวา คําพดู ของตาเฒา บุญคํามคี วามหมายให คดิ อยูเหมือนกนั แมแ กจะเปรยี บเทยี บไปตามประสาของแก [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2099 “มันจะรอ งเปน เสยี งยงั ไงกช็ า งมนั เถอะ ปน ของเรารองไดด ังกวา คราวน้ีมนั โชคดี รอด ไปไดอ กี ชางหวั มนั คราวหนา ยงั มี เสยี ดายเหลือเกนิ ที่ไมไดเปาหมายถนัดๆ เลย ไมมอี ะไรจะตอง วติ ก สาํ หรบั ไอคา งคาวผีตัวน้ี ตราบใดทพี่ วกเรารูตวั รวมกลุมกนั อยู มนั จะไมมีวนั ทาํ อะไรเลย และ มันกไ็ มมที างจะมาไดเ งยี บๆ เสียงบนิ ของมนั ดังมาก เตอื นใหเรารูล ว งหนาไดเ สมอ” อยา งชาชนิ และเหน็ เปน เร่อื งธรรมดาเสยี แลว กบั เหตุการณตื่นเตน ฉกุ เฉินที่เกดิ ขน้ึ ไม มกี ารวติ กวิจารณอ ะไรกนั มากเม่ือแนใ จวา วนั อันตรายเฉพาะหนาผานพน ไปแลว ตางกน็ อนตอ ท้งิ ภาระเฝาไวใ หแ กผ ูไดรับยาม รพนิ ทร ไพรวลั ย ยังคงหลับสนทิ ไมขยับเขยอื้ นกายอยูต ามเดมิ แมวา เมอื่ หยกๆ ที่ผา น มาน้เี อง บริเวณแคม ปรอบตวั ของเขาจะเตม็ ไปดวยความสบั สนอลหมาน และเสยี งปน ท่แี ผดระรวั กกึ กองราวกบั เกิดสงคราม ทกุ คนอดไมไ ดท่จี ะคดิ เสยี ดายทจ่ี อมพรานถูกดารนิ สะกดดวยยา ใหล มื โลกแวดลอ ม รอบตวั ไปเสียช่วั ขณะ ถารพนิ ทรอยรู วมเหตกุ ารณด ว ย เขานาทจ่ี ะตดั สินใจทาํ อะไรสกั อยา งหนง่ึ ได เกยี่ วกบั เจา ยมทูตตัวนนั้ ในหนทางทมี่ ีสมรรถภาพกวา การเผชญิ กนั เองตามลําพัง มนั อาจจรงิ ตามท่ี เกิดไดพูดได นั่นคือเมือ่ ‘จาวไพร’ หลบั ไมร ูส ึกตวั ไปเสียเพยี งคนเดยี ว คณะทุกคนก็เหมอื นอยูก ัน อยางโดดเดีย่ วตามลําพงั สิ่งท่นี าสงั เกตอกี ประการหนึ่งกค็ ือ พวกผีกองกอยเหลานั้น มีความเกรงกลวั ตอ เจา คางคาวผไี มผิดอะไรเชนหนกู ลวั แมว พวกมนั พากนั แสดงความหวาดหวน่ั พร่นั พรงึ และเรน กายหนี หายไปโดยเรว็ เมื่อแวว ถึงการมาของคา งคาวใหญตวั นน้ั จะวามนั เกรงการตกเปนเหย่อื กใ็ ชท่ี เพราะ เทาทเ่ี ห็น ไอย มทตู เจาแหง ราตรีกาล มิไดแ สดงทา วา จะเปน อนั ตรายใดๆ กับพวกกอยกอยเลย ไมม ี วีแ่ วววา มนั จะจบั ไอพ วกนน้ั กนิ เปน เหยอื่ หรือสนใจอะไรดว ย ประการหนึ่ง สัตวพสิ ดารประเภทนี้ กเ็ ปนสัตวไ มม ีเลอื ด ตรงขามเปน สัตวทีแ่ สวงหาเลอื ดและเน้อื สดกนิ เปนอาหารเชน กัน มันนาจะมีอะไรผูกพนั กนั อยอู ยา งล้ีลับ! ภายหลังจากนน้ั ทกุ สิง่ ทุกอยาง ก็ผานไปอยางสงบจนกระทัง่ แสงแรกของปจ จุบนั ปรากฏรัศมีเยีย่ มเยอื นเขา มา รพินทร ไพรวลั ย รูสกึ ตวั ขน้ึ เปนคนสดุ ทา ย โดยการเขยาปลกุ ของเชษฐาและไชยยนั ต ทกุ คนเหน็ เขางวั เงยี อยเู พยี งชว่ั ขณะเดยี ว ก็คลองแคลวประเปรียวดีเหมอื นเดมิ เมอ่ื ไดรับทราบขา วเหตกุ ารณเ มอ่ื คืน จอมพรานกม็ องไปทางแพทยป ระจําคณะ “ผมเสยี ทา คณุ หญิงเสยี แลว ไมน า จะมอมผมดวยยานอนหลบั เลย!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2100 “นอยทําถกู แลว คณุ ควรจะนอนพกั ใหมากท่สี ดุ ในเม่อื คืนท่แี ลวมา เพอื่ จะไดเ ปน ปกติ ในเชาวันนี้ แตพวกเราก็ยอมรับวาเสยี ดาย ทเ่ี มอ่ื คนื คณุ ตองหลับไปเสยี ไมไ ดรว มเหตุการณก ับเรา ดวย” เชษฐาวา “ความจริงผมไมไดเปน อะไรมาก จนถงึ กบั ตอ งใชยานอนหลับสะกดผมเลย” พรานใหญบ น อาการของเขาเตม็ ไปดว ยความเสียดาย “คุณไมร ูอ าการของตวั คุณเอง ดีไปกวา หมอหรอก...” ดารินพูดเรยี บๆ “และถึงแมจ ะไมใ หห ลับสนิทไปเสยี คุณก็ไมม ีทางจะทาํ อะไรได อยา งดีกง็ งเงอะงะ เปนไกต าแตก ยง่ิ ผสมกับความอวดดี ก็จะย่ิงเปน ภาระใหพ วกเราเสียเปลาๆ เพราะจะตอ งคอยพะวง คมุ กันให สูใหน อนน่งิ ๆ เสยี ยังดกี วา ปอ งกนั ไดง า ยหนอ ย” “กอ็ าจจะจริง...” เขายอมรบั ยกมือขนึ้ กุมตนคอตําแหนงท่ถี กู จบั ฟาดกับแงห ิน แลว แหงนขนึ้ ดดั “แตค ราวหลัง ถาตองการใหผมหลบั เปน ตายไปละก็กรณุ าบอกใหร ลู วงหนาดว ย อยาง นอย กอนจะหลับ ผมจะไดม ีโอกาสสัง่ เสยี หรือเตอื นอะไรไวใ หท ราบบาง เก่ียวกบั ความปลอดภยั ของพวกเราทกุ คน” “รูสกึ เปนยังไงบาง ตื่นขึ้นมาตอนนี้?” จอมพราน กระโดดลกุ ขนึ้ ยนื “ดกี วาเมื่อวานน้มี ากครบั คณุ หญิง ขอบคุณมากท่ีใชเ หตผุ ลในทางแพทยชว ยผม การ ไดนอนหลบั สนิทมาตลอดคืน ชว ยใหผมสรา งงงและพอมีกาํ ลงั ขนึ้ แลว” “พวกเราทัง้ หมดทาํ ไดกแ็ ตเ พียงขับไลม ันไปเทา นั้น ไมส ามารถทีจ่ ะเอามันลงได” ไชยยนั ตบ อก ภายหลงั จากใหพ รานใหญร รู ายละเอยี ดในการปะทะกบั คา งคาวผีเมือ่ คืน รพินทรหนั ไปสอบถามกบั คนของเขาอยูสองสามคําก็บอกวา “กด็ ีท่ีสุดแลว ครับ ทเ่ี ราไลมนั ไปได กอ นท่ีมนั จะทําอนั ตรายอะไรพวกเรา ถึงจะยงั ไมไดต วั กช็ า งมันเถอะ มนั เปนสตั วป ก บนิ ไดว อ งไว และเหตกุ ารณต อ สู ก็เปนเวลากลางคนื ทําให เราเห็นไมถนดั มนั ไดเ ปรยี บเรา แตในทส่ี ดุ มนั ก็ตอ งเปด อาวไป อยา งอน่ื ผมไมเปน หวง หว งแตต ัว มันจะเขด็ ไมก ลา มาเลน งานเราอกี เทานนั้ แลว โอกาสท่เี ราจะไดตัวมันก็จะหมดไป แตถา ยงั กลา มา รงั ควานอยอู กี ละก็ ไมชากเ็ ร็ว มนั ตองเสรจ็ แน” ระหวางกนิ อาหารเชา กนั อยา งรีบเรง เพอื่ การออกเดนิ ทาง เชษฐานาํ เอาปญหาเรือ่ งนาํ้ ข้ึนมาหารือ รพินทรเองกย็ งั ไมมคี วามคิดเหมอื นกนั วา เขาจะเรม่ิ ตน การแสวงหานํา้ โดยวิธใี ด แลว ก็ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2101 มีสหี นาตน่ื ประหลาดใจ เมอ่ื หวั หนา คณะเลา ใหฟงถึงขอสนทนาระหวา งเขากับคะหยนิ่ ในเม่ือคนื ท่ี ผานมา รพินทรก พ็ ยกั หนาเรยี กคะหยนิ่ เขา มา สง ภาษาถามในทันทนี ั้นครูหน่ึง เขาก็หันไปทาง เชษฐา “ผมเองกไ็ มท ราบมากอนเหมือนกัน ในเรื่องน้ี แตคะหยนิ่ ยนื ยนั แนน อนวา วา นเสนห  จันทรข ึน้ ทไ่ี หน ทน่ี ัน่ จะตองมีนา้ํ บริสุทธิ์ใหดมื่ กนิ ได” “แลว คณุ คิดยงั ไง?” “กเ็ ห็นจะไมมที างเลือกอยางอน่ื หรอกครบั สําหรับในขณะน้ี นอกจากเส่ียงทดลองดู ตามคําบอกเลา ของมนั มนั บอกวา จากกลนิ่ ทโี่ ชยมากระทบจมกู มนั เม่อื คืนน้ี เสนห จันทรค วรจะ ข้นึ อยทู างดา นเหนอื และไมห างไกลออกไปนกั ” “เอ็งฝน ไปหรอื เปลาวะ คะหย่ิน?” บญุ คาํ ถามโพลง ข้ึนมา จอ งตาเขมง็ “ขาไมไดฝน ขา ไดก ลิ่นจริงๆ” “กถ็ าตามเอง็ ไป แลวไมพบน้าํ ละ ?” ตาพรานเฒาชห้ี นาคาดค้ันขงึ ขัง “ไมพบวันน้ี กต็ องพบพรงุ นี้ ไมพรุงนี้ กม็ ะรนื ” “พิโธ ไอช ิบหาย ใชซ ิ ถาไมม ะรนื ก็มะเรอื่ ง ไมม ะเรือ่ งกว็ ันตอ ไปอกี แลวพวกเรากค็ ง อดตายกนั หมดเสยี กอ น เสือกพดู ออกมาได เดย๋ี วพดั ...” “อดนํา้ ตาเฒา ไมไ ดต ายคนเดยี ว คะหย่นิ ตายดว ย” คะหยนิ่ พูดหนา ตาเฉย มาเรยี ฉุดแขนบุญคํา ดึงใหน่งั ลงตามเดิม พดู เปนภาษาพมา กับ แกยม้ิ ๆ วา “คนแกอ ยาเอาแตข ม ขู พรานใหญแ ละพวกเราสว นมากทกุ คนกเ็ หน็ อยแู ลว วา ไมมี ทางเลือกอยางอนื่ นอกจากลองเช่อื ตามที่คะหยน่ิ ขันอาสา เพราะเราไมม ีทางอะไรดีไปกวา นี้ หรอื บญุ คํามีความคดิ อะไรทีด่ กี วา ?” “บุญคาํ จนปญ ญาในเร่อื งน้ี แตอ ยากจะใหต รองใหดี นา้ํ เราไมมีเหลอื อยอู ีกเลยแมแ ต หยดเดยี ว ระยะทางที่จะเดนิ ตอ ไปนี้ อยางมากอกี ไมเ กิน 3 – 4 ชว่ั โมง ถาไมพบน้ําเรากเ็ สรจ็ พวก เจา นายนน่ั แหละ จะเดินกนั ไมร อดกอนพวกบุญคาํ ” “ถาเราไมยอมทาํ ตามคะหยนิ่ เราจะทําอยา งไร?” ดารินตั้งกระทมู าอกี คน บญุ คาํ น่ิงอยางจาํ นน “เอาละ คะหยน่ิ ...” ในที่สดุ พรานใหญก ็ตดั สินใจ กมลงเหวยี่ งเปหลงั ขึ้นสะพายไหล พยักหนาให [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2102 “เราจะเรม่ิ ตนวนั น้ี ดว ยการหาน้ํากอ นเปน อันดับแรก เจาเปน ผนู ําทาง และขอใหร ูไ ว ดว ยวา ชวี ติ ของพวกเราทัง้ หมด กําลังฝากไวก ับเจาคนเดียว!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2103 76 เมื่อทกุ สง่ิ ทกุ อยางเรียบรอย คะหยิน่ ผูหาบของคูอ ยูกบั บุญคาํ กอ็ อกนําหนาไปในบดั นน้ั โดยมีรพนิ ทรค น้ั ขบวนนาํ หนา ถัดไปเปน คูข องสา งปา เสย เกิด และจนั ซึง่ เดินรวมกลุมไปกบั คณะนายจา งทงั้ สี่ หนทางนาํ ของคะหยนิ่ แยกจากทิศทางเดมิ ของพรานใหญ ซงึ่ สาวรอยแงซายมาโดย ตลอด บุกปา รกชฏั ขึ้นไปทางตะวนั ออกเฉยี งเหนือ โดยเลยี บเลาะกันไปตามไหลเ ขา และหบุ เหวซงึ่ พบเห็นอยูส องดา น แทบจะหลีกไมพ น ทางเดินเต็มไปดว ยอนั ตรายอยา งยงิ่ และลําบากยิ่งกวา การ เดนิ เมอ่ื วนั ทแ่ี ลว บางขณะตอ งคอยๆ ไตพ ยุงกันไป โดยเฉพาะอยา งยง่ิ พวกลูกหาบทแ่ี บกของหนกั เมอ่ื ปนปา ยไปตามหนิ ผา หลายตอ หลายครั้งทตี่ อ งวางหาบลง แลวใชว ธิ ชี ักรอกของลว งหนา ข้ึนไป กอน ทั้งคณะเผชิญกับความวิบากลําเค็ญของทางเดนิ อยางเต็มกลืน พรานใหญต อ งทาํ งานอยา งหนกั ไหนจะคอยระวงั บงการในการขนลาํ เลียงสงิ่ ของ โดย พวกลกู หาบทง้ั สามคู และไหนจะตอ งคอยหันมาเตือนคณะนายจาง ใหค อยหลีกหลบจากเถาวลั ย และใบไมอนั มีพษิ ซง่ึ ข้นึ อยดู าษดน่ื รอบดานไปหมด สองสามคร้งั ที่จันกับเกดิ ซงึ่ หาบของอยูตรงกลางเสียหลกั ขณะท่ไี ตพ ยุงกันขนึ้ ไปตาม แงหนิ และดนิ ที่รวนไปดว ยใบไม ไถลลื่นหวดุ หวดิ จะกล้งิ หลนไปในเหวเบอ้ื งลา ง ปะทะคูของสา ง ปากบั เสย ทก่ี ระดืบตามมาเบอื้ งหลัง เซถลาลมลุกคลุกคลาน เชษฐาและไชยยนั ตช วยกนั ยันรบั นาํ้ หนกั ตัวไวไ ด ในที่คับขันหมิน่ เหม รพนิ ทรต อ งปลดเชือกประจาํ ตวั โยนลงมาใหค นเหลานนั้ อาศยั ไตนาํ ตวั ขึน้ ไปได “มึงนําดีนกั นะ ไอคะหยน่ิ ” บญุ คําบน อยา งหัวเสยี เพราะแกเองก็เต็มอดึ เหงอื่ ทว มไมน อยไปกวา คนอื่น “ตาเฒาอยา บน คะหยิ่นจะพาไปหาน้ํา” เจา นักเลงโตหลมชางยงิ ฟนตอบ ไตอ ดึ ๆ ไปตามท่ีชนั นน้ั อยา งทรหด ราวกับควายปา อันเปนคณุ สมบัติประจาํ ตวั ของมัน ลากบุญคาํ คหู าบ ซงึ่ อยูขา งหลังจนหอบซ่ีโครงบาน “เออ มึงพาไป ถาไมเจอนํ้ากอ นเท่ยี งวนั น้ลี ะก็ มึงโดนกระทบื !” การเดินในระยะน้ี ทกุ คนตอ งเอาปน สะพายไหลห มด เพราะตอ งใชม อื และเทา ทั้งสช่ี ว ย ตัวเองอยางเตม็ ท่ใี นการเหนย่ี วยดึ และโยนตัว การเคลื่อนที่เปนไปอยา งแชมชา เพราะหนกั ของและ ตองรอกัน ท้งั ปา รกและทงั้ ชนั หลายตอหลายคร้ังทต่ี อ งผา นไปในเถาวัลยหนาม และตอ งเสียเวลา ตดั ลิดถากถางไปเปน ระยะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2104 ทัง้ หมดจาํ เปน ตองเกาะหมูก นั ไปในระยะกระช้ันชิด และคอยชวยเหลือกนั อยตู ลอด เวลา พวกตอ ดง...ตวั ขนาดหวั แมม ือเขือ่ งๆ บนิ หง่ึ วนเวียนเขามาใกลๆ และชักจะเหน็ ถีข่ นึ้ รพนิ ทรเงยขนึ้ มองมนั อยางหนักใจ ตะโกนสง ภาษากบั คะหยน่ิ แลว หันมาทางคณะนายจางทค่ี ลาน กนั อยูเบ้ืองหลงั “ระวงั หนอยครับ อยาพยายามทําอะไรกระโตกกระตาก ถามนั เกาะอยูเ ฉยๆ เสยี ถา ตวั เดียวเขา เลน งาน ตัวอื่นๆ จะพรกู ันเขา มาทนั ท”ี เชษฐายกแขนเสอ้ื เช็ดเหงอ่ื บนใบหนา แลว เปา ลมออกจากปากเบาๆ มองดูตอดงทบี่ นิ ห่งึ ฉวดั เฉวยี นอยรู อบๆ ดวยความกงั วล “เอ ถาจะไมเหมาะกระมงั ผูก อง ตวั มนั โตเหลอื เกินน่ี โดนเขาทเี ดยี ว เหน็ จะไมต อ งไป แลว นอกจากนอนจบั ไขอ ยตู รงนเี้ อง คะหยน่ิ มนั พาเดนิ มายงั ไงนี่ ชกั จะไมช อบกลเสยี แลว ” “สงสยั วา จะมรี ังของมนั อยแู ถวๆ น้ี ผมบอกแลว ใหเล่ียงหางออกไปเสยี ” ไมทันขาดเสียงของเขา เสยี งดารินซ่ึงเกาะพงั พาบอยกู บั แงหนิ ผากร็ อ งอกึ อักอยใู น ลาํ คอ ทุกคนหนั ขวับไป กเ็ หน็ ตอใหญต วั หนึง่ กาํ ลังบินวน ดมดอมอยูท่ีใบหนาของหลอนหา งเพยี ง คืบเดยี วเทา นน้ั ทําทา เหมือนจะเกาะ นกั มานุษยวทิ ยาสาวเบนหนาหนี หลับตาแนนอยา งขยะแขยง “เฉยไวครับ คณุ หญิง อยา ปด !” รพินทรร อ งเตือนมาเรว็ ปรื๋อ “อย๋ึ ย! ชวยดวยซี่ มันจะเกาะฉนั แลว!...” หญงิ สาวรองเหมอื นคนกาํ ลงั จะขาดใจ ตวั สนั่ ขนลุกขนพอง ขณะน้ัน พรานใหญห ยุด พกั อยบู นชะงอ นตอนหนงึ่ เหนอื หลอ นขน้ึ ไปประมาณ 2 ชว งตวั คอ ยๆ ไตลงมา แตแ ลว มาเรียผู เกาะรากไมอยใู นระดบั ใกลเ คยี งกับดารนิ กวา คนอนื่ ๆ กค็ วกั ไลทเ ตอรอ อกมา ขีดเปลวไฟติดไสขึ้น แลวยน่ื เขา มาลนตรงเถาวัลยแหงเบอื้ งหนา ราชสกลุ สาว อันมีตอเจา กรรมตัวน้ันบินวนอยู ไฟจากที่ จุดบหุ รี่ตดิ เถาวัลยแหงลกุ วบู ขน้ึ พรอมกับมา นควนั ขบั ไลตอ ใหญต ัวนน้ั ใหบ ินผละหนีจากการ รบกวนตามบรเิ วณใบหนา ดารนิ ไปทันที จอมพรานถอนใจออกมาโลง อก พอสบตา แหมม สาวกล็ อบขยบิ ตาใหเ ขานดิ หนึง่ เหมือนจะเยา แลว เอือ้ มมือไปลบู หลงั นกั มานษุ ยวทิ ยา “ไมเ ปน ไร นอ ย มันไปแลว” ดารินลืมตาข้ึนมาได พึมพําขอบใจ ไฟทม่ี าเรยี ลนตดิ เถาวัลยแหง ลกุ ตามกิ่งข้ึนไปอยา ง รวดเร็ว สงควนั โขมง นนั่ เปน วธิ ีขบั ไลเ จา แมลงปก ทม่ี พี ษิ รา ยใหพ ากนั บินหนีผละไปหมดไดอ ยาง ฉลาดตามสายเลอื ดของพราน ซ่งึ ถา ยทอดมาจากบรรพบรุ ษุ “ระวัง ดบั ไฟเสยี ประเดยี๋ วมนั ลกุ ลามไปใหญ แลว กค็ ลอกเอาพวกเราเขา เอง ปาแถบนี้ แหงเปน เชอ้ื เพลงิ ท้ังนัน้ !” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2105 เชษฐาผไู ตคุมอยทู ายขบวน ตะโกนสงั่ ข้นึ มา รพินทรผ ูย ืนอยูในระดบั สงู กวา ชักมดี ออกมาตดั สายเถาวลั ยเ สนท่มี าเรยี ลนไฟไวข าด ตกลงไปกับพน้ื ปองกนั ไมใ หม ันลามตอ ไปยงั กงิ่ ไมใ บแหงอ่ืนๆ ไชยยนั ตไ ตต ามขึน้ มาทัน ก็ ชวยกันกับแหมมสาวเอารองเทา เหยยี บจนดับสนทิ ไอไฟกบั กล่ินควันชว ยแกไ ขปญ หาเรื่องตัว ตอไปไดช ว่ั ขณะ เพราะบดั น้ีมันบนิ กระจายหางออกไป ไมเขามาปวนเปยนอยใู กลเ คยี งอกี คะหยนิ่ หยุดหนั ไปมองรอบๆ เหมือนจะหาชองทาง แลวกเ็ บนออมไหลผ าตอนนั้นไป ทางดานซา ย เพ่อื พยายามหลีกรังตอ พรานใหญเ หน็ ทา ไมเ ปนการนกั กไ็ ตขึ้นไปจนทัน และออก เดินนาํ หนาเชน เคย แตคอยฟง เสียงแนะของคะหยน่ิ วาสมควรจะไปทางใด ขบวนคบื หนากันไปอยางแชม ชา และเกาะกลุม กัน โดยไมย อมท้ิงหาง เชษฐาผู รอบคอบ เตือนพวกลกู หาบทกุ คนเกย่ี วกบั เรอ่ื งหา มไกปนอกี ครงั้ เพราะหนทางเดนิ ไตชนั อยู ตลอดเวลา เปนการปน มากกวา เดิน บางขณะกต็ อ งฉดุ กันขน้ึ ไปทลี ะคน ซึ่งอาจเกิดอุปท วเหตจุ าก ปน ล่นั ขน้ึ ไดง า ยทส่ี ดุ หากไมร อบคอบพอ หอบหิว้ ฉดุ ดงึ กนั อยพู กั ใหญ คณะทง้ั หมดก็ข้นึ มาถงึ ไหลตะพกั พอจะทรงตัวไดถ นดั ขน้ึ เหน็ดเหนอื่ ยกนั แทบหมดแรง และบดั น้ีเอง เชษฐา ไชยยันต และดารนิ กพ็ บวา ความกระหายนาํ้ เร่มิ ทรมานหนกั คอแหง ผากเปน ผง อกี ชั่วโมงเต็มๆ ทร่ี อนแรมโซซดั โซเซกันไป ปารอบดา นเรม่ิ จะเปน สเี หลอื งในสายตา ของทกุ คน อากาศก็ยงิ่ ทวีความอบอา วขึน้ ถงึ ขดี สุด ส่ิงที่ทุกคนคาดคดิ และเตรยี มตวั รบั ไว ไดเ ขา มาถงึ เขาจรงิ แลว น่นั ก็คือ นรกสนั ดาป ยง่ิ เดนิ ไปกย็ ง่ิ พบกับความแหง ผาก ตน ไมยืนตน โกรน มีแต ก่งิ อนั กรอบเกรยี มปราศจากใบ และเหน็ โขดเขา กอ นหนิ และเปลวแดดเตนระยับเหมอื นจะแลผาน เตาไฟ ฟาเหนือศรี ษะสวางจา เหมือนตะวนั จะลอยหา งอยูเพยี งไมกกี่ โิ ลเมตร พน้ื เลา กเ็ ต็มไปดว ย หนามเสมาและพุงดอ ความแหง แลง ทําใหส ภาพของดงทึบ กลายเปน ดงโปรง ไปเสยี แลว บางแหง ดําเปน ถา น อันแสดงรองรอยของไฟปา มันจะเปน ละเมาะสลบั ไปกับทุงเต็งรงั บนระดับราบของ ยอดเขาลูกหนง่ึ “อนชุ า...” ไชยยนั ตพ มึ พาํ ข้นึ จากลําคออันแหบแหง ขณะที่เดนิ ลากขาเคยี งขา งสหายรกั ของเขา ปายแขนเส้อื ขนึ้ เชด็ เหงือ่ ทก่ี าํ ลงั ยอยเขา ตา “เขาไมน าจะมชี วี ติ รอดพน ปา นไี้ ปไดเ ลย” “ถาคะหย่ินนําทางผิด เราจะถกู ยา งสุกอยใู นทุง นรกนก่ี อ นตะวันตกดนิ ค่ําน”ี้ เชษฐาพดู เกอื บจะไมมีเสยี งผานลาํ คอออกมาเชน กัน บคุ คลทนี่ า สงสารทสี่ ดุ กค็ ือดาริน วราฤทธิ์ หลอ นไมไดป ริปากใดๆ แมแ ตค ําเดียว กัด ฟนเดนิ อยกู ลางกลมุ กระทบไหลม าเรยี เพื่อนสาว หลอ นเสียเปรียบในดา นกาํ ลังกายซงึ่ คนุ เคยตอ การ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2106 กรากกรํานอ ยกวา แตก ็ไมไ ดด อ ยไปกวา เลยในดา นกาํ ลังใจ สองหรอื สามครงั้ ที่ราชสกลุ เขาออ น ทรดุ ลงไปน่ังอยูก บั พื้น มอี าการเหมือนจะสลบแดดและไอความรอ น บวกกบั ความออนเพลยี กระหายนํา้ หนา ขาวซีดเปน กระดาษ แตพ อมาเรียกมลงฉุด ก็มุมานะแข็งใจลุกขนึ้ เดนิ โซเซตอ พช่ี ายกบั เพ่ือนก็เดินขนาบเขา มาทันประคองแขนไว ไชยยนั ตชวยปลดไรเฟลท่ีสะพาย ไหลไ ป เพอื่ จะชว ยถอื เปนการลดน้าํ หนักให แตด ารนิ กระชากคืนไปตามเดมิ “นอ ย เปน ยังไงบา ง?” หลอนฝนยิม้ ไมต อบคาํ ใดท้งั ส้ิน เพราะปราศจากเสียงกม หนา เดินตอ ไป แลว ท้ังสก่ี ็ ตอ งหยดุ ชะงกั เพราะไดย นิ เสียงสมั ภาระหลน ลงกระทบพน้ื ตุบตบั เมอื่ หนั กลับไปก็เหน็ คเู สยกบั สา งปาลมลกุ คลกุ คลาน ของท่หี าบหลุดจากบา ไปกลิง้ อยกู บั พน้ื ไมร วู าใครลมกอ น เลยพาใหอกี คน หน่งึ เสียหลักลงดวย ลกู ปาท้ังสองอันจัดวาอยใู นช้นั ทรหดเยยี่ มยอดทสี่ ดุ บัดนก้ี ย็ งั หมดส้นิ เรี่ยวแรง นงั่ ลมื ตาโพลง อาปากหายใจ เพราะนาํ้ หนกั ของทแ่ี บกมาตดั ทอนกําลงั ลงไปครึง่ คอน จนั กบั เกดิ ก็ ตปุ ดตเุ ปเ ดนิ ไปกนั ส่ีหา กาว กห็ ยอ นหาบลงจากบา เสียทหี นึง่ คงมีแตค ะหยนิ่ เทานนั้ ท่ีนําหนา บญุ คํา ลากล่ิวไปดว ยแรงควายปาของมนั รพนิ ทรเหน็ สถานการณอันเลวรา ยลงเปน ลําดับน้ันอยางถนดั เพราะสงั เกตอยตู ลอด เวลาดว ยความเปน หว ง เขาก็เตม็ ไปดว ยความกระสบั กระสา ยรอนใจยง่ิ รองสั่งคะหยน่ิ ใหห ยดุ ซักถามอะไรอยูครู กต็ รงเขา มาสมทบกบั คณะนายจา งสงั เกตดูสีหนาอาการของทุกคน ไมตอ งเอย ถามอะไรกพ็ อจะทราบไดว า ตกอยใู นหว งทรมานเพยี งใด “แข็งใจอกี สักพกั มีหุบอยูขา งหนา เราน่ี ทมี่ องเห็นเปน ทวิ เขยี วอยโู นน ในหบุ จะตองมี นาํ้ แนน อน คะหย่นิ รับรอง” “อยาเอยถึงนาํ้ เพราะมันจะทาํ ใหเราขาดใจตายเรว็ ขน้ึ อกี !” มาเรียวา ตาสีเขียวอนั เคยวาวงาม บัดนแี้ หง ผาก กระเดอื กนํ้าลายอนั เหนยี วหนืดลงคอ จอมพรานยม้ิ ปลอบใจใหทกุ คน แลว เปลี่ยนไปจับนิ่งที่ดารนิ ซึง่ บดั นี้ไมพ ดู และไมมองใครทง้ั สนิ้ เอาไรเฟล คอนไวบนไหลท ้งั สอง แหงนหนาดตู ะวนั อยางปราศจากความหมาย “ไมตอ งเปน หว งพวกเรา รพนิ ทร หว งลกู หาบเถอะ ลมลุกคลุกคลานกนั ไปเปน ระนาว แลว พวกนนั้ แบกของหนกั ดว ย และใหต ายเถอะ แดดท่ีนม่ี ันพอๆ กับทะเลทรายซาฮารา” “อยากใหห ิมะตก!” ไชยยนั ตโพลง ขึ้นลอยๆ ปนหอบ แลว กอ็ อกเดินตอ ไปเพยี งคนเดียว จนทนั คะหยน่ิ กบั บญุ คาํ ที่หยุดรอคณะอยู รพนิ ทรคงยมิ้ อยเู ชนนั้น เคา หนา ของเขายามนด้ี อู อ นโยนลงอยา งประหลาด หันไปตะโกนบงการกับคนของเขา พวกนัน้ ลุกขึ้นเอาของใสบ าตามเดิมอยา งชาตทิ รหด แลว ก็ออก เดนิ จ้ําอาวไดอ ีก จอมพรานหันมาพยกั หนากับคณะนายจางแทนคาํ ชวน แลว เดนิ ชะลอฝเทา รวมกลุมมาดว ยเพ่ือเปน กําลงั ใจ “เวลาปกตลิ ะก็ ทาํ หนา เหมอื นยักษม าร...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2107 ดารินพมึ พาํ ออกมาเปนประโยคแรก ขณะทีเ่ ขาเดินเขา มาใกล “ทีกาํ ลังจะตายกันอยรู อมรอยงั ง้ี ทาํ ยม้ิ ระร่ืน หมน่ั ไส! ” “อาว! ลมื เสยี แลวหรือครบั ...” เสียงกระซิบตอบมา กังวานนัน้ แจม ใส “ท่ีเขาวา ...เปน การงายยมิ้ ไดไ มต องฝน เมื่อชพี ชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค!...” “แตค นทจ่ี อมยวนกวนตะบนั มกั จะปน ย้มิ ไดเ มือ่ ตายเอย...” “ไมใ ชครับ เขาวา ‘แตคนที่ควรชมนิยมกัน ตองใจม่ันยมิ้ ไดเมื่อภยั มา’ ตะหาก” “ถามจรงิ ๆ เถอะ ไมห วิ น้ําเลยหรอื คณุ อูฐ?” “ผมช่ือรพนิ ทรครบั ไมใชช อื่ อูฐ” “นน่ั แหละ ชอ่ื อะไรก็ชาง แตเ ด๋ยี วนค้ี วรจะชื่อนายอฐู เพราะอดนํ้าไดทรหดนกั ” “ถงึ ผมจะหิวนา้ํ พอๆ กบั คุณหญิง ผมก็ไมงอแงหรอกครบั ” “ออ! แลวฉนั งอแงงัน้ รึ?” “ทีไ่ หนได ทรหดอดทนเสียยงิ่ กวา ใครจะเช่อื ไดเสยี อกี ” หลอนชําเลอื งมองดูเขาอยา งรูทัน แลวกเ็ หน็ รอยยมิ้ ซ่งึ ไมไ ดเ หน็ เสยี นานจากใบหนา นั้น จบั พรายอยบู นรมิ ฝปากอนั ครม้ึ ไปดว ยหนวดเครา อยา งไรก็ตาม มนั ชว ยไดเปน อยา งมากใน ดานกําลังใจ “ไมตองมาใชจ ติ วิทยาตืน้ ๆ หรอก ฉันบอกแลว วา ฉนั จะเดินจนกวาจะลม ลงขาดใจตาย บางที มนั อาจเกดิ ข้นึ กอ นที่จะถึงหุบขา งหนา นั่นกไ็ ด” “มาพนนั กนั ไหม?” “พนนั อะไร?” “ผมวาคณุ หญงิ ไมข าดใจตาย เอา ! แลวกไ็ มล ม ดว ย!” ขาดเสยี งของเขา มีใครคนหน่งึ ทเี่ ดนิ อยูเบอ้ื งหนาลมดว ยอาการเขาทรดุ ลง มาเรยี ฮอฟมัน! น้ันเปน สญั ลกั ษณแหงความหมดแรงเปนครง้ั แรกของหลอ น ดาริน กาวดว ยฝเ ทา อนั เท่ียงตรงทส่ี ดุ ตามเขามาถงึ ตวั และเปนฝา ยฉุดประคองเอาแหมม สาวขน้ึ มาบา ง ตา งย้มิ ใหแกก นั แตย ิ้มของมาเรยี เปน ย้ิมที่อดิ โรยเขียวซดี “ดงั เคอร! ...” หลอ นครางแหบๆ “น่ีฉันรวงลงไปเมอื่ ไหร ไมร ูส ึกตวั เลย” “เธอทนไดดีกวา ฉัน เมย! แตส ถานการณที่เราเผชิญอยูน้ี มนั รา ยกาจทารุณจรงิ ๆ!” สาวผมทองเงยหนา อนั ชมุ โชกไปดว ยเหงอื่ หร่ีตาแลทองฟา พมึ พําอยใู นลาํ คอ “พระเจา! ฉันอยากจะคดิ วา ฉันกาํ ลงั อยใู นหว งฝน รา ย ฝนอยา งท่ีเคยฝน มาแลว มนั ตรงกนั ทุกอยา ง ปาแลง ดทุ ะเลทรายเชน น้แี ละแดดทแี่ รงจา ดุจลกู ไฟดวงโตแผดอยูเหนอื ศรี ษะเชน น้ี ...โอ! สเตลเกล ขอใหเราไดพ บทีร่ ม และนาํ้ ภายในคร่ึงชว่ั โมงน้ีเถดิ ” พรานใหญส บื เทามาเคยี งขนาบอกี ขางหนง่ึ “เปน ยังไงบาง เมย?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2108 หลอนหันไปสบตา แลวยกั ไหล “ออ รมรืน่ ชืน่ อารมณ นน่ั เปน ความรูสึกของพวกเราทกุ คนง้ันมใิ ชร ึ?” แลวก็เรงฝเทา ลํ้าหนาออกไป เชษฐาผเู ดนิ ลาอยเู บ้อื งหลงั เพราะความเปน หวงลกู หาบสองคู บดั นีก้ ระชนั้ ขน้ึ มาทนั จอมพราน “พวกเราเหน็ จะแยก ันเตม็ ทีแลว ...” หวั หนาคณะเอย ข้นึ อยา งกงั วล “ผมวาพักสกั ครูด ีไหม โดยเฉพาะอยา งยงิ่ พวกลกู หาบ” พรานใหญสั่นศรี ษะ สายตาทแี่ ลมายังนายจางบอกถงึ การตัดสนิ ใจอันเฉยี บขาดแนว แน เตม็ ไปดว ยพลงั ใจอนั กลาแขง็ มนั ฉายแสงแขง รศั มอี ันแรงกลาของดวงตะวนั เหนอื ศรี ษะขณะน้ี “ไมไ ดห รอกครับ ขนื หยดุ เมอ่ื ไหร เปน เสร็จเมื่อนั้น ทกุ ตารางน้วิ ของทงุ นี้ รอ นราวกบั อยูใ นกระทะคว่ั ทราย ไมมที ก่ี ําบังรม เลย ตอ งกัดฟน เดนิ ผา นไปใหไ ดเร็วที่สดุ ยง่ิ ชาไปเทา ไรกย็ ่งิ บน่ั ทอนกาํ ลงั ลงไปเทานั้น” “พวกลกู หาบจะไปกนั ไมไ หว ผมกลัววาจะมีใครสลบหรอื หวั ใจวายลงเสียกอ น” เชษฐาบอก เพราะสงั เกตเหน็ ทั้งสองคูท่ีเดนิ อยูเบือ้ งหลงั หยดุ เอาของลงจากบา บอยคร้งั เดินไปไดสกั 10 – 20 กา วก็จะหยดุ ลงอา ปากหายใจสักทีหน่ึง และชว งระยะหยุดกถ็ ี่ กระชัน้ ขนึ้ ทกุ ขณะ แมคขู องคะหยน่ิ กบั บญุ คําอันจัดวา จอมทรหดทสี่ ุด ก็เริ่มปดเปลม ลุกคลุกคลาน ลงบางแลว สาเหตุเพราะถกู บญุ คําซงึ่ เดนิ อยเู บอ้ื งหลังหมดแรง พลอยดงึ คะหยิ่นใหลม ลงดว ย ตุปดตุเปซนซานไปทวั่ ทกุ คน “อยา หวงเลยครบั พวกนี้ชนิ กันมาดแี ลว มคี วามอดทนไดเ ปน พเิ ศษ ถงึ อยางไรก็ลาก ของตามเราไปไดจนถงึ ทส่ี ดุ แมจะหยดุ บอ ยกต็ าม นั่นมนั เปนหลักผอนแงของพวกเขา ผมรับรองวา จะไมม ีลกู หาบของเราคนใดสลบหรอื หัวใจวายไปกอ นพวกเราเลย” ทามกลางไอแดดอันเตน ระยบั ตา งพาสังขารอันกะปลกกะเปลยี้ เคลอ่ื นทีต่ อไป ฝาก ความหวงั ไวใ นอนาคตเบื้องหนาซ่งึ จะตดั สนิ โชคชะตา ในเวลาอันไมน านนนี้ กั ไชยยนั ต อนนั ตรัย บดั นีร้ สู ึกเหมือนวา ไรเฟล แฝด .600 ไนโตรฯ ของเขาทีส่ ะพายอยู กบั บา มนั หนักราวกบั ทอ นซงุ และมาเรยี ผตู ามกระชนั้ ชิดเขา มา กม็ ีความรสู ึกวา หลอนอยากจะ สลดั ทกุ ส่งิ ทกุ อยา งในรา งกายออกท้งิ แมก ระท่งั เสอ้ื ผา ทีส่ วมอยู การเดินแมจ ะอยูในพน้ื ท่รี าบกวา ง กป็ ราศจากแนวแถวอนั เปน ระเบยี บใดๆ ทั้งสน้ิ “เคยเลนสกไี หม?” แหมมสาวเอย ถามขน้ึ หอบๆ อยางไมมีปม ขี ลุย เม่ือไชยยนั ตหยอนฝเทา ลงมาคูข นาบ “เคยแตด ู ไมเ คยเลน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)