ปลูกรักปักข้างรั้ว ของ วาณี

วันนี้คุณบอกรักคนข้างบ้านหรือยัง อาหารมเี รอื่ งราว เรื่องราวของคนสองคนอาจจะเริ่มต้นด้วยอาหารหน่ึงจาน ซึ่ง หอมกรนุ่ ดว้ ยกลนิ่ และรสชาตอิ นั นา่ ประทบั ใจ หรอื ไมก่ เ็ ลวรา้ ยยากจะ กลำ�้ กลนื ลงคอ อยา่ งเชน่ พชิ ามลผอู้ ยากเรมิ่ ตน้ มติ รภาพกบั เพอื่ นบา้ น หนุ่มรูปหล่อ เพราะถ้าไม่หล่อ เธอคงไม่ถ่อเอาอาหารมาต้อนรับ หญงิ สาวมน่ั ใจในยทุ ธวธิ พี ชิ ติ ใจผา่ นฝมี อื ปลายจวกั นำ� อาหารจานเดด็ หรือก็คืออาหารจานเดียวท่ีเธอท�ำได้ส�ำเร็จไปฝาก ผลก็คือสีหน้า ประหลาดใจของคนรับ “ผดั มามา่ เหรอครบั ” ปฏกิ ริ ยิ าตอบรบั ของเขาชา่ งชวนกงั ขา จน เธอต้องก้มลงไปสำ� รวจจานอาหารในมอื ของตน “มนั มตี รงไหนไมเ่ หมอื นเหรอคะ” มเี สน้ มหี มู มผี กั มองอยา่ งไร กค็ อื ผดั บะหมกี่ ง่ึ สำ� เรจ็ รปู อดุ มเครอื่ งทเ่ี ธอภาคภมู ใิ จในฝมี อื ดแู ครร์ อต ที่เธอบรรจงเปล่ียนจากวงกลมธรรมดาเป็นดอกไม้นนั่ สิ แล้วยังหมูกบั ไข่ไก่ปรมิ าณมากทีเ่ ธอกระหน่�ำใส่โดยไม่แคร์สภาพเศรษฐกิจ “อ้อ...เปล่าครบั ดนู ่าอร่อยดนี ะครับ” ในที่สดุ เขากเ็ ออ้ื มมอื มา รับอย่างระมดั ระวงั เธอพยายามตคี วามวา่ เขาเปน็ สภุ าพบรุ ษุ เลยไมอ่ ยากใหม้ อื ของ วาณี 7

ทง้ั สองแตะโดนกนั แบบในนยิ ายทเี่ ธอชอบเขยี น ทวา่ สหี นา้ ของเขาบอก ว่าไม่ใช่แค่เพยี งการระวังตวั ตามปกติเท่าน้นั ต่อให้อยู่ในโลกส่วนตวั เป็นประจ�ำ แต่การกระทำ� ของอจลบอก พิชามลว่าค�ำชมของเขาเป็นการโกหก ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกปล่อย ผ่าน เพราะสาระสำ� คัญของอาหารอยู่ท่ฝี ีมอื ไม่ใช่รูปลกั ษณ์ภายนอก เธอยงั มนั่ ใจในตัวเองเช่นนั้น จนตอนทแ่ี นะนำ� ตวั เองแบบชดั ๆ “บมี อี าชพี เปน็ นกั เขยี นคะ่ ” ไมใ่ ชท่ กุ คนทพ่ี ชิ ามลแนะน�ำตวั เอง ด้วยชื่อเล่นและอาชีพ เธอรอให้เขาถามถึงนามปากกา แต่เขาอาจจะ เดาความต้องการของเธอผดิ เลยแนะนำ� อาชพี ของตนเองบ้าง “ผมเป็นเชฟครับ” พชิ ามลยงั มรี อยยม้ิ แขง็ คา้ งอยบู่ นใบหนา้ แตส่ ง่ิ ทส่ี มองของเธอ ก�ำลังประมวลผลคือจะหาทางเอาอาหารจานนี้กลับบ้านยังไง ตอนน้ี แคร์รอตรูปดอกไม้ดูไม่ค่อยจะสมเป็นดอกไม้สักเท่าไร ส่วนไข่ไก่ก็ใส่ เยอะไปจนทำ� ใหเ้ สน้ บะหมกี่ ง่ึ สำ� เรจ็ รปู แฉะ เธอกลวั ไขจ่ ะดบิ เลยเรง่ ไฟ จนบางส่วนไหม้ติดกระทะ เธอเลือกเอาส่วนที่ดีที่สุดมาแล้ว แต่มอง จากมมุ นม้ี ันยังมีชน้ิ ส่วนด�ำๆ ของสารก่อมะเร็งตดิ มาด้วย ทางฝ่ายผู้รับเองก็ส่งยิ้มแข็งๆ ไม่ต่างจากผู้ให้ แตกต่างตรง สายตาที่เขามองจานผัดมาม่า มันเต็มไปด้วยความเวทนาที่มอบแก่ วัตถุดิบทั้งหลายท่ีถือก�ำเนิดขึ้นมาสังเวยฝีมือท�ำอาหารอันไม่เข้าข้ัน อย่างไร้ค่า คาดว่าจุดจบของพวกมันคงมีถงั ขยะสดเป็นสุสาน “มีอะไรเหรออาร์ม” เสียงถามดงั มาพร้อมการเปิดตวั คนแปลก หนา้ ซง่ึ จะไมเ่ ปน็ ปญั หาตอ่ พชิ ามลเลยถา้ เธอคนนไี้ มไ่ ดม้ หี นุ่ เพรยี วลม เหมือนนางแบบ โดยสว่ นตวั พชิ ามลไมไ่ ดม้ ปี ญั หาอะไรกบั อาชพี นางแบบ ยกเวน้ ว่ามันเป็นอาชีพในฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงของเธอ หญิงสาวถูกจ�ำกัด ความสูงหนึ่งเมตรครึ่งเป๊ะๆ หรือก็คือแค่หน่ึงร้อยห้าสิบเซนติเมตร 8 ปลกู รักปักข้างร้วั

ไม่เกินแม้แต่มิลลิเมตรเดียว มีเอวกลมจากการนิยมบริโภคฟาสต์ฟูด เสพตดิ ปง้ิ ยา่ ง หนำ� ซำ�้ ยงั เสรมิ ดว้ ยสะโพกขนาดใหญ่ ซง่ึ เธอโทษวา่ เปน็ คา่ ตอบแทนของการนงั่ ทำ� งานหนา้ จอคอมพวิ เตอรม์ าสบิ ปี ไมใ่ ชเ่ พราะ ขนมหวานทท่ี �ำจากไขมนั ทรานส์และนำ�้ ตาล ด้วยนิสัยชอบปลอบประโลมใจตัวเอง พิชามลจึงตวัดสายตา มองช่วงบนของหญิงสาวแปลกหน้าแวบหนึ่ง เรียกความภาคภูมิใจ กลับมาให้ตวั เองบ้าง อย่างน้อยเธอก็หน้าอกใหญ่กว่าอกี ฝ่ายทีอ่ ยู่ใน ระดับไม้กระดาน หุ่นอ้วนเตี้ยก็มีข้อดีของมนั เหมอื นกนั “เพ่อื นบ้านของเราน่ะกัสจงั ชอ่ื คณุ บี เขาเป็นนกั เขยี น” “เก่งจังค่ะ กสั จังก็อยากจะเขียนเหมือนกัน ตอนน.้ี ..” มีคำ� พดู คำ� ถามเกยี่ วกบั งานเขยี น แตค่ นฟงั หนั พกิ ดั ไปมองชายอกี คนทต่ี ามมา “พ่ีชายของกสั จังเองค่ะ ช่ือพ่แี มน” คนชอื่ แมนไมไ่ ดด้ แู มนสมชอ่ื อยา่ งนอ้ ยกไ็ มใ่ ชส่ เปกของพชิ ามล เขาสงู ขาว เอวบางกวา่ ผหู้ ญงิ ทว่ั ไปเสยี อกี แลว้ ทเี่ ธอไมอ่ ยากจะเปรยี บ เทียบให้เจ็บปวดใจก็คือบางกว่าต้นขาของเธอหรือเปล่า หนำ� ซ�้ำจาก สภาพผวิ หน้าบอกได้ว่าเขาดแู ลมันดีกว่าเธอเยอะ เธอชอบผู้ชายหล่อ ล�ำ่ ก�ำย�ำสงู ใหญ่แบบชายหนุ่มเพ่อื นบ้านทแ่ี นะนำ� ตวั สั้นๆ ว่าช่อื อาร์ม และมอี าชีพน่าสนใจอย่างเชฟมากกว่า แต่ก่อนท่ีเธอจะต้องทนสงสยั ต่อคำ� ถามทวี่ ่า กสั จงั มีความสมั พันธ์อย่างไรกบั อาร์ม เขากข็ ยีค้ วาม ฝันของเธอให้เละเหมือนผัดมาม่าในมือของเขา “กัสจังเป็นแฟนผมครับ เธอจะมาช่วยดูแลบ้านนี้ตอนผมไป ทำ� งาน” “ยินดีท่ีได้รู้จักค่ะ” พิชามลเกร็งใบหน้าให้ฉีกย้ิม ซ่ึงเธอท�ำได้ ไมด่ นี กั เพราะมองออกวา่ หนมุ่ ขา้ งบา้ นกำ� ลงั ดใี จทที่ ำ� ความเขา้ ใจจดุ ยนื ในความสัมพนั ธ์ทไ่ี ม่ได้มอี ะไรมากไปกว่าค�ำว่าเพ่ือนบ้านได้สำ� เร็จ “ฉันขอตัวกลบั บ้านก่อนนะคะ” วาณี 9

พิชามลเปล่ียนคำ� แทนตัวจากชื่อเล่นไปเป็นฉัน เพราะเพิ่งรู้ตัว อย่างล่าช้าว่าการท่ีอยู่ๆ พาตัวมาใกล้ชิดกับผู้ชายข้างบ้านเป็นการ กระท�ำท่ีไม่เหมาะสม เหมอื นกบั การพยายามท�ำตวั สนทิ สนมกับยอด เขาเอเวอเรสต์ เป็นการหาเรื่องให้ตวั เองหนาวเหนบ็ และเจบ็ ตัว (ใจ) เรื่องราวระหว่างคนข้างบ้านกับอาหารที่น�ำไปฝากด้วยความมี น�้ำใจจงึ ปิดฉากลงในแบบทีพ่ ชิ ามลไม่ได้คาดคิด ความพยายามอ่อย ผู้คร้ังแรกในชีวิตของเธอจบลงแบบอเนจอนาถ หน�ำซ�้ำเมื่อเธอกลับ จากบ้านข้างๆ มากินผดั มาม่าทเี่ หลอื มนั กไ็ ม่อร่อยสกั นดิ เลย 10 ปลกู รกั ปักขา้ งร้วั

1 อาชพี นกั เขียน อาชพี หาเงนิ งา่ ย หยบิ ไดจ้ ากอากาศ พชิ ามลคดิ ถงึ ประโยค ทเ่ี พอื่ นรว่ มงานคนหนง่ึ เคยบอกแกมแขวะตอนเธอจะลาออกจากอาชพี ไอที (IT) หรอื อนิ ฟอร์เมชันเทคโนโลยี (Information Technology) ของ บริษทั เงนิ เดอื นดี มาเป็นนักเขยี นอิสระ ตอนน้นั เธอปราศจากค�ำพดู ไม่อยากจะเสยี เวลาอธิบายให้คน ท่ีไม่คิดจะเข้าใจความฝันของคนอื่นฟังว่ามีอะไรหลายอย่างมากกว่า อากาศส�ำหรับกระบวนการกลั่นกรองมาเป็นไอเดยี เขยี นหนังสือ ส่วน ตอนน้ีเธอมองอากาศขมุกขมัวเพราะค่าฝุ่นละอองเกินมาตรฐานตรง หน้า แล้วคิดว่าไม่ได้มีเพียง PM2.5 ท่ีท�ำให้สมองของเธอปราศจาก ไอเดยี เปน็ เวลาสามเดอื นแลว้ ทพ่ี ชิ ามลไมม่ ผี ลงานเขยี นออกมาเปน็ ชน้ิ เป็นอัน ทีจ่ ริงมนั กไ็ ม่ได้นานเท่าไร หากเธอไม่ได้มใี บแจ้งหนต้ี ่างๆ ให้ ต้องจ่ายทุกเดือน ถ้าเป็นนักเขียนท่ีมีช่ือเสียงติดอันดับขายดีทุกเล่ม ยงั อาศยั เงนิ จากงานชน้ิ เก่าๆ มายงั ชพี ได้บ้าง แต่เธอเป็นนักเขียนทม่ี ี ชอื่ เสียงในระดบั B+ กบั ผลงาน B+ อนั เป็นทจี่ ดจำ� ในวงแคบๆ ช่าง สุ่มเสีย่ งเหลือเกนิ กับคำ� ว่าอดตาย ‘กลบั ไปท�ำงานประจำ� ดีกว่าม้งั ลูก’ คำ� ถามจากแม่ วาณี 11

‘อาชีพนักเขยี นมันไม่ม่นั คงไม่ใช่เหรอ’ คำ� ถามจากพ่อ ‘ถ้ารู้สกึ ว่ามนั เครยี ด ลองทำ� เป็นงานอดเิ รกดีไหม’ คำ� ถามจาก พี่สาวฝาแฝดนุ่มนวลต่อหูท่ีสุดแล้ว แต่ท่ีแย่คือเป็นค�ำพูดของคนที่ เข้าใจเธอทส่ี ดุ ความเชื่อม่ันของคนในครอบครัวช่างท�ำให้รู้สึกดีเสียนี่กระไร พิชามลถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านพลางมองหาไอเดียเขียนเร่ืองใหม่ จากอากาศตรงหน้าต่อ แทนที่จะกลับเข้าไปเล่นโซเชียลแล้วริษยา เพอื่ นๆ นกั เขยี นทต่ี ดิ อนั ดบั ขายดี หรอื เขยี นงานปลี ะเลม่ กม็ เี งนิ ไปเทยี่ ว ตา่ งประเทศ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ เมอื่ เหน็ นกั เขยี นอายนุ อ้ ยไอเดยี กระฉดู ที่แค่ดูซีรีส์รักก็นำ� ความฟินมาเขียนงานได้ไวราวกับเสก ส่วนเธอท้ังท่ี อายยุ ังไม่มาก แค่เฉียดจะเหยียบคานไปก้าวเดยี วกลบั นึกถึงความรกั ใสๆ ใดๆ ไม่ออก รู้สึกสมองตบี ตนั ไปหมด แต่พอปิดอินเทอร์เนต็ เธอก็ไม่รู้จะทำ� อะไรดี เธอไม่ปลูกต้นไม้ ไมเ่ ลย้ี งสตั ว์ เพราะแคเ่ ลย้ี งตวั เองยงั จะเอาตวั ไมร่ อด ทงั้ ทไ่ี มไ่ ดม้ ภี าระ ต้องผ่อนจ่ายอะไรเหมือนหนุ่มสาวสมัยใหม่ บ้านหลังน้ีได้รับมาจาก พ่อแม่ รถก็ไม่ได้ซือ้ เพราะไม่มีปัญญาขับ ด้วยความว่างจนน่าเบ่ือ พิชามลเลยแอบชะเง้อไปบ้านข้างๆ ตอ่ ใหเ้ ชฟรปู หล่อไมอ่ ยู่ อย่างนอ้ ยกม็ สี ง่ิ มชี วี ติ อน่ื ให้เธอดแู กเ้ ซง็ อยา่ ง เช่นเจ้าหมาหน้าตาเซ่อซ่าชื่อเฉาก๊วย ที่กัสจังหรือกังสดาลเพิ่งรับมา เลยี้ ง ดว้ ยเหตผุ ลทว่ี า่ สงสารทมี่ นั โดนทงิ้ และเธอตอ้ งอยบู่ า้ นตามล�ำพงั เนื่องจากอาร์ม หรืออจล แฟนหนุ่ม ต้องเดินทางไปท�ำงานบนเรือ ส�ำราญนานหลายเดือน แต่พิชามลที่เฝ้าสังเกตกังสดาลมานานด้วย ความไรไ้ อเดยี เรอื่ งงานยอ่ มรดู้ วี า่ นางแบบสาวเอาหมาจรมาเลยี้ งเพยี ง เพอื่ สรา้ งภาพ เพราะอกี ฝา่ ยอมุ้ หมาเฉพาะเวลามกี ลอ้ งถา่ ยรปู อยตู่ รง หน้าถ่ายคลิปอัปช่องยูทวิ บ์ ใช้หน้าตาหากนิ ในฐานะเน็ตไอดอล ส่วน เธอซ่งึ ไม่อาจเอาหน้าตาระดบั B- ไปหากนิ ได้ อาศัยแอบเล่นกับหมา 12 ปลกู รกั ปักขา้ งร้วั

เป็นพกั ๆ แก้เซง็ ฉากเดด็ ของดี เป็นค�ำที่สมองเอื่อยเฉอื่ ยของพชิ ามลผุดข้นึ มา ขณะมองข้ามรัว้ ไปบ้านข้างๆ และสิ่งที่เธอเหน็ ไม่ใช่เจ้าเฉาก๊วย การเห็นหน้ากงั สดาลกบั มงคล หรอื แมน ไม่ใช่เรอื่ งแปลกใหม่ ตรงไหน เพราะนับจากเป็นเพื่อนบ้านกบั อจลมาได้สองปี พชิ ามลเหน็ หน้าสองพีน่ ้องมากกว่าหน้าเจ้าของบ้านข้างๆ เสียอกี บางครง้ั ยงั ถงึ ขนั้ ทกั ทายกนั ยามเดนิ ไปทง้ิ ขยะลงถงั เดยี วกนั หรอื ตะโกนถามวา่ ไฟฟา้ ดบั หรือเปล่า แต่เท่าท่ีเธอเหน็ ในยามนี้คอื ไฟสวาท ถา้ อยหู่ นา้ คอมพวิ เตอรห์ รอื ขอแคม่ ปี ากกาในมอื สกลิ การเขยี น บรรยายท่าทางในฉากเลิฟซีนของพิชามลคงพุ่งสูงยามเห็นสองพ่ีน้อง ทคี่ งไมใ่ ชพ่ น่ี อ้ งแทๆ้ ปลกุ ไฟใหก้ นั ดว้ ยรมิ ฝปี ากและเรอื นรา่ ง ค�ำวา่ บด จูบเบาไปเลยส�ำหรับใช้บรรยายการกระท�ำของทั้งคู่ มือข้างหนึ่งของ กงั สดาลขยมุ้ ลงไปบนเสน้ ผมของมงคล ขณะอกี มอื จกิ ลงไปบนบา่ สว่ น มือท้ังสองข้างของมงคลก็ไม่ย่ิงหย่อนไปกว่ากัน สองมือของเขาแทบ จะฝังลงไปบนเน้ือสะโพกงอนงาม ดันมันมาด้านหน้าขณะเดียวกับที่ เขาแอ่นเอวออกไปเสียดสีอีกฝ่ายในจดุ ทส่ี นิทชดิ เช้ือ เม่ือไฟสวาทร้อนถึงจุดเดือด หรือไม่อนุสติก็คงเตือนว่าตรงน้ี ไมใ่ ช่บรเิ วณทเ่ี หมาะจะสานต่อ กงั สดาลจงึ ผลกั ไหลม่ งคลใหอ้ อกหา่ ง ตามดว้ ยหนั ไปเปดิ ประตเู ขา้ บา้ น แลว้ ปดิ มนั หนสี ายตาสอดรสู้ อดเหน็ ทีเ่ ธอไม่รู้ว่ามตี าคู่หนึง่ ก�ำลงั แอบมองอยู่พร้อมจินตนาการบรรเจิด อกี ดา้ นของรวั้ ในมมุ ทคี่ นฝง่ั นน้ั ไมเ่ หน็ หญงิ สาวคนหนง่ึ เกาหวั แกรกๆ ใคร่ครวญว่าควรบอกเพ่ือนบ้านหลังข้างๆ ดีหรอื ไม่ ว่าพี่ชาย น้องสาวไม่ยืนจูบกันหน้าบ้านหรอก แล้วเธอก็เกาหัวอีกหลายแกรก ก่อนจะมองท่หี ัวไหล่ตัวเอง ได้เวลาเปลี่ยนไปใช้แชมพูขจัดรงั แคแล้วสนิ ะ ขจดั รังแค = กำ� จัดรงั แค = สงั หารรงั แค จากขจดั ไปเป็นสงั หาร วาณี 13

เป็นการท�ำงานของสมองท่ียากจะอธิบายเป็นคำ� พูดว่าเอาทั้งหมดมา เช่ือมโยงกันได้อย่างไร โดยเฉพาะเมื่อพิชามลเช่ือมโยงต่อไปถึงการ ฆาตกรรม สองพี่น้องไม่แท้ทำ� อะไรในบ้านท่ปี ิดประตู พิชามลไม่มีวนั ได้รู้ เพราะสมองของเธอกำ� ลังเปิดเรือ่ งราวทีม่ ีฉากพศิ วาสฆาตกรรม อาชีพนักเขยี นหยบิ เร่อื งได้จากอากาศจริงๆ แต่มันต้องรวมเข้า กับความสอดรู้สอดเหน็ และสมองทค่ี ิดแตกต่างจากคนทั่วไป อาชีพเชฟบนเรือสำ� ราญไมใชอ่ าชพี ทคี่ นทวั่ ไปคิดถงึ แต่ ไมใ่ ชอ่ าชพี ทยี่ ากเกนิ ความสามารถของอจลทจี่ ะน�ำพาตวั เองไปสคู่ วาม สำ� เร็จ แม้ว่ามนั จะตรงข้ามกบั ชีวิตส่วนตวั ของเขาก็ตาม อกี ไม่ถงึ เดอื นจะพ้นวัยย่สี บิ เก้าปี เป็นครงั้ แรกที่อจลรู้สึกถึงคำ� ว่ามรสมุ ชวี ติ เขาเกิดมาในครอบครวั มฐี านะ พ่อแม่รักใคร่กนั ดี มนี ้อง ชายน้องสาวซ่งึ ไม่เคยก่อความร�ำคาญ และเนอื่ งจากไม่มีพี่ชาย เขา เลยไม่เคยรู้สึกถึงการเปรียบเทียบ จ�ำความได้กิจการร้านอาหาร รมิ ทะเลของทบี่ า้ นกไ็ ปไดส้ วย เขากไ็ มม่ อี ารมณต์ อ่ ตา้ นการรบั สบื ทอด กิจการครอบครัวเหมือนเด็กยุคใหม่ไร้ความคิดบางคน ดังน้ันจึงเข้า เรียนบริหารในมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ในเมืองไทย โดยไม่มีความ ต้องการจะท�ำอาชีพอื่น เพียงแค่ลองไปท�ำงานบริหารในบริษัทช้ันน�ำ เพอื่ หาประสบการณ์เท่านนั้ แต่แล้วกม็ ที างแยกเขา้ มาในชวี ติ เมอ่ื เขา เกิดค�ำถามว่าแค่เรียนบริหาร ท�ำงานในต�ำแหน่งสงู มาหลายปี เพยี ง พอหรือไม่กบั การรับผิดชอบร้านอาหาร การที่นักศึกษาเกียรตินิยมอันดับสองจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ท�ำงานในบริษัทช้ันน�ำ ลาออกจากต�ำแหน่งที่ได้เงินเดือนดี เบนเข็ม เขา้ ไปเรยี นวชิ าชพี เพอื่ เอาประกาศนยี บตั รส�ำหรบั สมคั รงานทำ� อาหาร บนเรอื นา่ จะกอ่ ใหเ้ กดิ ปญั หาขดั แยง้ ในครอบครวั เพราะความเปน็ หว่ ง 14 ปลกู รกั ปกั ขา้ งร้ัว

ของพ่อแม่ แต่ไม่เลย ครอบครวั ของอจลเคารพในการตดั สนิ ใจของลกู ชาย หนำ� ซำ้� ยงั สง่ กำ� ลงั ใจเพอ่ื เขาจะไดท้ ำ� ตามความฝนั ทจ่ี ะเปน็ เชฟบนเรอื ส�ำราญ ได้ เดนิ ทางไปตามคาบสมทุ รต่างๆ และได้พบปะกบั นักกนิ ชาวต่างชาติ อาชีพท่ีอจลเลือกก็ไม่ใช่ปัญหาเช่นกัน ถึงเขาจะเริ่มหัดท�ำ อาหารอย่างจริงจังตอนอายุย่ีสบิ ห้าปี แต่เขามปี ระสบการณ์จากการ ช่วยงานที่บ้านยามคนงานขาดแคลนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ หลงั จากจบการศกึ ษาหลกั สตู รระยะสนั้ เขาเขา้ ไปเปน็ ผชู้ ว่ ยในครวั บน เรอื สำ� ราญอยู่สามปี ก่อนจะขยบั ขึ้นมาเป็นหัวหน้าเชฟในปีนี้ และน่ัน กลายเป็นปัญหาของชีวิตเขา หรือจะพูดให้ถูกก็คือปัญหาในชีวิตรัก ของเขา ‘ขอโทษนะอาร์ม เราเลิกกนั เถอะ’ เลิกกนั คำ� สนั้ ๆ แต่ซ่อนความหมายของอกี หลายๆ คำ� เอาไว้ ยืดยาว เช่นเหตุผลในการบอกเลิกทางสายโทรศัพท์ ซ่ึงกังสดาลไม่ อยากเอย่ แตอ่ จลอยากรู้ เพราะมนั ยตุ คิ วามสมั พนั ธข์ องทง้ั คทู่ กี่ นิ เวลา มานานกว่าสป่ี ีลงไป ท้ังสองคนอาจจะคบกันในฐานะคนรักไม่นาน เพราะอจลกับ กังสดาลเป็นเพียงเพ่ือนกลุ่มเดียวกันมาก่อนที่จะตัดสินใจคบกันหลัง จากเรยี นจบหลายปี แลว้ หลงั จากนน้ั เขากต็ อ้ งใชช้ วี ติ สว่ นใหญบ่ นเรอื มากกว่าเจอหน้าแฟน เพราะรอบการท�ำงานของพนักงานบนเรือ สำ� ราญอย่างที่เขาทำ� อยู่คือ แปดเดอื นทำ� งาน ก่อนจะได้พักสองเดอื น เมอ่ื ได้มเี วลาใคร่ครวญ เขากพ็ บว่าการครองรกั โดยมรี ะยะห่าง คงเป็นปัญหาระหว่างท้ังคู่ แม้ลึกๆ อจลจะรู้แก่ใจดีว่าสาเหตุส�ำคัญ ของการบอกเลกิ ไมใ่ ช่ ‘ไปกนั ไมไ่ ด’้ อยา่ งทก่ี งั สดาลอา้ ง แตเ่ ปน็ เพราะ ‘มือท่สี าม’ อย่างท่เี ธอพยายามปิดบังเขามาตลอด โทรศัพท์มือถือที่พึ่งพาสัญญาณอินเทอร์เน็ตของเรือส�ำราญ วาณี 15

ส�ำหรับใช้โปรแกรมสนทนาต่างๆ แจ้งเตือนการเรียกเข้าจากเพื่อนใน กลมุ่ มหาวทิ ยาลยั ท�ำใหอ้ จลขมวดคว้ิ ไมใ่ ชเ่ พราะเขาไมช่ อบหนา้ คนที่ ตดิ ตอ่ เขา้ มา เพยี งแตเ่ พอื่ นๆ ทพ่ี อจะเรยี กไดว้ า่ สนทิ สนมตา่ งรกู้ นั ดวี า่ งานของเขาหนกั และเหนอื่ ย มเี วลาสว่ นตวั นอ้ ย จงึ ไมค่ อ่ ยอยากรบกวน โดยไม่จำ� เป็น ที่ส�ำคัญเพ่ือนกลุ่มน้ีเป็นกลุ่มเดียวกับท่ีมีกังสดาลเป็นสมาชิก ในกลุ่ม เม่ือเพื่อนสองคนเลิกรากันแบบไม่ค่อยดีนัก แม้ส่วนใหญ่จะ เขา้ ขา้ งคนทถ่ี กู ทอดทงิ้ แตก่ ม็ บี างสว่ นทแ่ี สดงความเหน็ ใจคนผดิ เพราะ ความสนิทสนมที่มีมากกว่า เกิดเป็นความกระอกั กระอ่วนในหมู่เพ่อื น ท�ำให้ไม่อยากจะตดิ ต่อกับเขาเพ่ือคยุ เล่น “เดี๋ยวฉันจะส่งลิงก์นิยายไปให้” ประโยคบอกเล่าแบบไม่มีหัว มีท้ายท�ำให้คว้ิ คนฟังขมวดมุ่นขน้ึ ไปอีก “นยิ ายอะไร” อจลไมใ่ ชน่ กั อา่ น เขาชอบความบนั เทงิ ในรปู แบบ การท่องเทยี่ วหรือดูหนังฟังเพลงมากกว่านอนอ่านหนังสือ นิยายส่วน ใหญท่ เ่ี ขาอา่ นมกั จะเปน็ หนงั สอื ชดุ สบื สวนสอบสวน ซง่ึ กแ็ ทบจะไมไ่ ด้ แตะนานแล้วเพราะไม่สะดวกหอบหิว้ และเขาไม่ได้นยิ มอบี ุ๊ก “อา่ นแลว้ แกกจ็ ะร”ู้ นำ้� เสยี งลำ� บากใจอยา่ งนค้ี นพดู เคยใชเ้ พยี ง ครั้งเดียวตอนท่ีบอกข่าวร้ายว่าแฟนสาวของเพ่ือนนอกใจไปคบชู้ ท่ีส�ำคญั มนั ฟังดแู ย่กว่าครง้ั ก่อนเป็นไหนๆ ชวนให้คนฟังสงั หรณ์ร้าย ในบ้านแห่งรัก ช่ือนิยายไม่ได้กระตุ้นความสนใจเท่าไรนัก นามปากกา ‘พิมพ์นภา’ กไ็ ม่ได้คุ้นตาอจลเลยสกั นดิ เขาจำ� ไม่ได้ว่า มเี พือ่ นหรือคนรู้จกั ใช้นามปากกานี้ อจลกวาดตามองข้อมลู ในหน้าเวบ็ ไซต์อ่านนิยายออนไลน์ พบ ว่าอีกไม่นานจะจัดจ�ำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก ซึ่งจะสะดวกแก่การอ่าน ของเขามากกว่าการเปิดอ่านทีละตอน ราคารวมก็ย่อมเยากว่าด้วย ตามปกติเขาคงปิดมันแล้วรออ่านในภายหลังท่ีสะดวกกว่านี้ แต่ 16 ปลกู รักปักขา้ งรั้ว

ค�ำโปรยนิยายสะดดุ ใจเขาอย่างแรง ไม่มีอะไรท�ำลายหัวใจอรุชได้ดีไปกว่าการกลับบ้านหลังจาก ท�ำงานเป็นเชฟบนเรือส�ำราญมาพบกับสิ่งที่เขาไม่มีวันคาดคิดว่าจะ เจอ บ้านซ่ึงควรจะเปี่ยมไปด้วยความรักและการรอคอยของภรรยา กลบั กลายมาเป็นบ้านท่ีเตม็ ไปด้วยการหักหลังอย่างไม่น่าให้อภัย บ้านท่ีเขาสร้างขึ้นด้วยความรักกลับเป็นบ้านที่เธอมอบการ ทรยศ เขาจะท�ำอย่างไร ในเมื่อความแค้นนี้ไม่อาจจะจบลงเพียงการ เลิกรา พระเอกชือ่ อรุช ซ่ึงแปลว่า ผู้ไม่โกรธ มีอาชีพเป็นเชฟบนเรือ ส�ำราญ เขาใช้เวลาแค่เส้ียววินาทีก็เดาได้ว่าคนเขียนใช้ใครเป็นแรง บันดาลใจในการเขียนเรือ่ งนี้ อรชุ มคี วามคลา้ ยชอ่ื ของอจล ทง้ั พยญั ชนะและคำ� แปล ทส่ี ำ� คญั อจลไม่ใช่ชื่อที่พบเห็นได้ทั่วไป พ่อของเขาน�ำช่ือมาจากส่วนหน่ึงของ นาม พระอจลนาถ เพือ่ ให้เขาเตบิ โตมาเป็นคนมุ่งม่ัน ไม่หวัน่ ไหวกบั ความยากลำ� บากหรอื สง่ิ ไมด่ ี แตต่ อนนเ้ี ขาหวน่ั ใจวา่ จะเกดิ แรงกระตนุ้ ทไ่ี ม่ดหี ลงั จากได้อ่านนิยายเรอื่ งในบ้านแห่งรัก ถงึ จะคาดเดาไดจ้ ากนำ�้ เสยี งลำ� บากใจของเพอ่ื นวา่ เขาตอ้ งโกรธ มากหากอา่ นงานชนิ้ นี้ แตอ่ จลกย็ งั เปดิ อา่ นทลี ะตอน เสยี เงนิ ซอื้ เหรยี ญ เพอื่ เปิดอ่านในตอนทไ่ี ม่ได้เปิดให้อ่านฟรี ซ่งึ รวมๆ แล้วมรี าคาแพงยิง่ กว่าซ้อื หนงั สือเล่มเสียอกี จงึ เป็นหนึง่ ในสาเหตุทเ่ี ขาใช้เวลาเกอื บสอง เดือนก่อนหมดเวลาท�ำงานในทะเลไปกับการวางแผนฆาตกรรม คนเขียน อจลไมร่ จู้ กั นกั เขยี นทใ่ี ชน้ ามปากกาพมิ พน์ ภามากอ่ น แตเ่ ขาไม่ คดิ วา่ เป็นการยากเทา่ ไรในการตามล่าฆ่าคนเขยี น เพราะปมลกึ ลบั ใน วาณี 17

เรื่องถูกคลี่คลายโดยหญิงสาวข้างบ้าน ซึ่งมีอาชีพเป็นนักเขียนชื่อดัง แล้วบังเอิญเหลือเกินที่เขาก็รู้จกั ผู้ทท่ี ำ� อาชพี นอี้ ยู่คนหนึ่งพอดี การเปน็ นกั เขยี นทมี่ ชี อื่ เสยี งไมใ่ ชเ่ รอ่ื งดสี กั เทา่ ไร โดยเฉพาะ เมอื่ มีชอ่ื เสยี งในทางลบ และมีนสิ ัยชอบเปิดอ่านคอมเมนต์แย่ๆ ทพ่ี า ให้ใจตวั เองห่อเหยี่ ว ขยะในเว็บขายนยิ าย ควรมีช่องทางคนื เงนิ ให้คนอ่าน งานเขียนท�ำลายสังคม อยากจะอาเจียนกบั จนิ ตนาการของคนเขียน ยังจะกล้าเรียกของแบบนี้ว่านิยาย ไม่หน้าด้านก็ไม่มีจิตสำ� นึก หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง พชิ ามลเปน็ คนหนา้ ดา้ นพอประมาณ และมจี ติ สำ� นกึ อยบู่ า้ งเลก็ น้อย ตอนนห้ี ัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเลยห่อเหย่ี วเป็นอย่างย่ิง เธอก็สงสัยเหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เขียนนิยายเร่ืองนี้ หญิง สาวได้แต่หวังให้คนลืมมนั ไปตามกาลเวลา ขณะเดยี วกันความโลภก็ อยากให้มันอยู่ตดิ อันดับขายดไี ปนานๆ เพราะเธออาศยั แค่การดยู อด โหลดซอื้ นิยายเรือ่ งในบ้านแห่งรักหล่อเล้ียงจิตใจไม่ให้ทุกข์ระทมนัก การที่นิยายถูกสับแหลกเละคาหน้าจอไม่ได้แปลว่าจะไม่มีคน ซอ้ื ตรงขา้ ม บางครงั้ คนอา่ นกอ็ ยากจะรเู้ หตผุ ลในการถกู วจิ ารณใ์ นแง่ ลบ และยังมีนักอ่านบางกลุ่มที่นิยมสายฮาร์ดคอร์และพร้อมจะจ่าย เงนิ เพอ่ื เสพผลงานทม่ี นี กั วจิ ารณบ์ อกวา่ ไมค่ วรคา่ แกก่ ารเสยี เวลาอา่ น ผลจากกระแสทแี่ รงรอ้ นในอนิ เทอรเ์ นต็ สง่ ผลต่อยอดโหลดทส่ี งู จนคนเขียนยังไม่อยากจะเชื่อสายตา เงินที่เข้ามาทุกเดือนสูงกว่าห้า เท่าของเงนิ เดอื นจากงานประจ�ำในอดตี ของพชิ ามล มันทำ� ให้เธอเลิก ห่วงภาวะอดตายในอนาคตอันใกล้ เปล่ียนเป็นกังวลว่าจะเขียนงาน 18 ปลกู รกั ปักข้างรว้ั

ชิ้นใหม่อย่างไร ไม่ใช่ว่าเธอเขยี นไม่ได้ ทีจ่ ริงหลงั จากเรื่องในบ้านแห่งรกั พชิ า- มลเกิดไฟลุกเขียนงานได้อย่างสนุกสนานจนจบอย่างรวดเร็วได้หน่ึง เรือ่ ง และต่อเรอื่ งที่สองได้ในทนั ที ผลงานเรื่องแรกนนั้ ได้บรรณาธิการ ซ่ึงเคยร่วมงานกันมาน�ำไปอ่าน และพร้อมจะตีพิมพ์ในเร็วๆ นี้พร้อม ด้วยความคดิ เห็นในทางบวก แปลว่าอาชีพของพิชามลก�ำลังไปได้ดี ยกเว้นแต่เพิ่งรู้สึกว่า ผลงานชนิ้ เอกทค่ี รงั้ หนง่ึ เธอเคยภาคภมู ใิ จเปน็ ผลงานทผี่ ดิ พลาด และ สมควรแก่การละอายใจ มมุ มองความคดิ ของเธอทำ� รา้ ยคนอน่ื ตอนโดนวจิ ารณเ์ ธอกห็ อ่ เห่ียวว่าท�ำไมใครๆ รงั เกียจงานของเธอ มาตอนนีพ้ อใช้สติปัญญาคิด วเิ คราะห์ เธอกย็ งิ่ ห่อเห่ยี วยกกำ� ลงั สอง ด่าตัวเองในใจเป็นสิบๆ รอบ อาศัยเพียงแค่ความนิ่งสงบจากข้างบ้านปลอบใจตัวเองว่าอจลไม่ได้ อ่านนิยายของเธอ ไม่อย่างนน้ั เขาคงส่งคนมาฆ่าเธอแล้ว ในฐานะคน ที่ท�ำลายชอ่ื เสยี งของเขา หรอื บางทีเขาอาจจะรู้ แต่ไม่ใส่ใจ พชิ ามลหลอกตวั เองใหก้ ลบความรสู้ กึ ผดิ ไปซะ เพราะไมเ่ หมาะ จะยกธูปเทียนแพไปขอขมาอจลแล้วให้เขาจับได้ว่าเธอท�ำอะไรลงไป ต่อให้รู้สึกผดิ ต่อเขาแค่ไหนก็ย้อนเวลาไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่การ รวู้ า่ ควรเดนิ หนา้ ไมช่ ว่ ยเพม่ิ ศกั ยภาพในการเขยี น มแี ตจ่ ะดงิ่ ลงจนงาน ค้างอยู่กลางเล่ม โดยเฉพาะเมื่อเธอหันไปปรึกษากองบรรณาธิการที่ สนทิ กนั แล้วเขาแนะน�ำอย่างอ้อมค้อมว่า ‘ในบ้านแห่งรักพ่ีไม่ได้อ่าน แต่งานท่ีผ่านมาพ่ีว่าดีทีเดียว’ ฟัง แล้วเหมอื นเป็นค�ำปลอบใจ พิชามลจงึ ตอ๊ื จนอีกฝ่ายยอมขยายความ มากขึน้ ‘พวี่ า่ ฉากบรรยายเลฟิ ซนี ของบมี นั ยงั ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไรนะ ลองปรบั ดไู หม’ วาณี 19

จากนิสัยประนีประนอมและรักษาน้�ำใจของบรรณาธิการคนนี้ พิชามลตีความได้ว่าเลิฟซีนของเธอไม่ได้เร่ือง ท้ังที่งานเขียนสองช้ิน หลงั ของเธอเน้นฉากบนเตียง เสยี งจากคนอ่านก็เช่นเดยี วกับทีบ่ รรณาธิการตงิ บรรยายได้น่าเกลียดยิง่ กว่าหนงั สอื โป๊ พิชามลอยากจะเถยี งว่าไม่จรงิ ในฐานะผู้ครองความโสดอย่าง เหนยี วแนน่ เธอคดั ลอกฉากเลฟิ ซนี ในหนงั สอื โปม๊ าปรบั ปรงุ ค�ำบรรยาย ให้ดีขน้ึ อย่างน้อยเธอกไ็ ม่ใช้ค�ำแทนอวยั วะตรงๆ แต่เธอต้องยอมรบั ว่าการขโมยตัดต่อผลงานของนักเขยี นจากเวบ็ ไซต์ใต้ดนิ โดยตดั ส่วน อนาจารอันเป็นจุดขายท้ิง ส่งผลให้ท่วงท่าและลีลาของตัวละครของ เธอไม่หลากหลายพอ รวมความกค็ อื การบรรยายฉากเลิฟซนี ของเธอ ช่างแข็งทื่อและปราศจากความกระตุ้นเร้าอารมณ์ แต่เธอจะเอาอารมณม์ าจากไหน ในเมอ่ื ไมม่ ตี น้ แบบดๆี เข้ามา ในชวี ติ เลย พชิ ามลจำ� ไมไ่ ดว้ า่ ครง้ั สดุ ทา้ ยทเ่ี หน็ เพศชายแลว้ ใจเตน้ นนั้ เมอ่ื ไร นา่ จะเปน็ ตอนทเี่ หน็ อจลกอ่ นทเี่ ขาจะเดนิ ทางไปท�ำงานเมอ่ื แปด เดือนก่อน ผิวสีแทนของเขากับแววตาจริงจังชวนฝันคู่น้ันเป็นสิ่งน่า ประทับใจจนเธอเอามาใช้เป็นอิมเมจพระเอกนิยายได้สองเร่ืองติดต่อ กัน เล่มที่ก�ำลังเขียนอยู่นี้จึงต้องเปลี่ยนแนวให้เป็นชายสะโอดสะอง แนวเมโทรเซก็ ซช์ วลแทนหนมุ่ หลอ่ ลำ�่ ซงึ่ ไมร่ วู้ า่ ดว้ ยเหตนุ หี้ รอื เปลา่ เธอ ถงึ ปิดต้นฉบบั ไม่ได้สักที หญงิ สาวสงั หารเวลาใหเ้ สยี เปลา่ ดว้ ยการหยบิ มอื ถอื มาเลน่ เกม ปัญญาอ่อน เธอเล่นแต่ด่านเดมิ ซ�้ำๆ เพราะฝ่าด่านใหม่ไม่ได้ สักพกั ใหญ่ก็หันกลับไปท่องอินเทอร์เน็ตต่อ แล้วก็ไม่ได้ประโยชน์ใดๆ เลย เพราะหวั ข้อใหญ่ทเ่ี ธอใส่ใจคอื ประเด็นดรามาของนกั เขยี นด้วยกัน เขาลอกพลอตกันจรงิ เหรอ อนั นน้ี า่ สนใจจนเธอตอ้ งรว่ มวงวจิ ารณไ์ ปคอ่ นชวั่ โมง เพอ่ื พลอต 20 ปลกู รกั ปักขา้ งรัว้

เรอ่ื งท่ไี ม่ได้ก่อประโยชน์ใดๆ ต่องานของเธอเลย ปกโป๊เป็นบ้า อย่างนแ้ี หละท่ขี ายดี โดยส่วนตัวเธอชอบแนวเปลือยๆ กับท่วงท่าชวนคิด ทว่า อนาจารมันก็เกินไปนิด หัวข้อนี้เลยท�ำให้เธอเสียเวลาเข้าไปวิพากษ์ วจิ ารณอ์ กี หนง่ึ ชวั่ โมง ทงั้ ทตี่ วั เองไมไ่ ดม้ ผี ลงานทำ� มอื จะไปจา้ งนกั วาด ทำ� ปกด้วยซ�้ำ เลือ่ นทำ� มอื เพราะเป็นมะเร็งแหละ มะเร็งทไี่ หนล่ะ แค่ซีสต์ในมดลูก แต่จะว่าไปพวกเธอกไ็ ปตรวจ บ้างนะ อายุสามสบิ แล้ว ถ้ายงั ไม่มสี ามเี สีย่ งจะเป็นมะเร็งปากมดลกู จากประเดน็ งานไปยงั มะเรง็ ไดอ้ ยา่ งไร พชิ ามลไมอ่ าจทราบ แต่ การที่เดินข้ึนคานแล้วยังต้องมีความเส่ียงจะป่วยหนักช่างเป็นภาวะ สวรรค์ลำ� เอียงขั้นสดุ มโนภาพตัวเองไปนอนงอขาอ้าซ่าบนเตยี งตรวจ ยกขาสองข้างพาดสูงให้หมอก้มลงมองส่วนละเอียดอ่อนที่ไม่เคยมี ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้แล้วพิชามลก็รู้สึกอยากจะกรี๊ด ท่ีส�ำคัญคนท่ี แนะน�ำอายนุ อ้ ยกวา่ เธอหนง่ึ ปี มสี ามสี ดุ หลอ่ ทเี่ รยี นรว่ มคณะเดยี วกนั ปจั จบุ นั มลี กู ชายหญงิ สองคน มนั เลยเพม่ิ ระดบั ความเจบ็ ขนึ้ ไปอกี สอง เลเวล จึงตดั สินใจออกจากวงสนทนาทางอนิ เทอร์เน็ตเงยี บๆ แล้วไป หาแรงบันดาลใจท่อี ่นื คดิ งานไมอ่ อกใหอ้ อกไปนอกบา้ นเปน็ สงิ่ ทน่ี กั เขยี นหลายคนทำ� แลว้ ไดผ้ ล แตท่ พ่ี ชิ ามลยอมลกุ จากหนา้ คอมพวิ เตอรเ์ พราะเขม็ นาฬกิ า ช้ไี ปยงั เวลาห้าโมงเย็น ใครบางคนหรอื บางตวั ผดิ เวลาไม่ได้ “รู้แล้วน่าเฉาก๊วย จะร้องโหยหวนทำ� ไม” มอื ของพิชามลผสม อาหารเปียกเข้ากับอาหารเม็ด ส่วนปากก็ดุเจ้าหมาสีดำ� ให้เลกิ ครวญ ครางเหมือนโดนทารณุ กรรม หลังจากวางกะละมังอาหารให้สุนัขท่ีย้ายจากข้างบ้านข้ามร้ัว วาณี 21

มาอยบู่ า้ นของเธอ พชิ ามลกถ็ อนหายใจเฮอื กใหญ่ ระลกึ ไดว้ า่ เวรกรรม ที่แท้จริงในการเขียนนิยายเรื่องในบ้านแห่งรักอยู่ในรูปแบบหมาน่ีเอง เพราะเธอเป็นต้นเหตใุ ห้มนั ไร้ท่ีอยู่จนต้องมาเบยี ดเบยี นเธอ ‘เพื่อนที่กัสจังจะเอาเฉาก๊วยไปให้เป็นเพ่ือนของอาร์มด้วยค่ะ เขาโกรธกัสจงั เฉาก๊วยเลยไม่มีที่ไป ยงั ไงกฝ็ ากพ่ีบีเล้ียงมันเอาไว้ก่อน นะคะ’ เป็นค�ำขอร้องที่คล้ายกับคำ� กล่าวหา ขาดก็แต่กังสดาลไม่ได้ ชี้หน้าต่อว่าพชิ ามลเรื่องที่เอาความผดิ ของเธอไปแฉในอนิ เทอร์เน็ต สุนัขประเภทเดียวท่ีพิชามลจะเลี้ยงก็คือสุนัขท่ีสร้างจาก คอมพวิ เตอรก์ ราฟกิ ในเกมมอื ถอื แตเ่ มอื่ มองสนุ ขั พนั ธผ์ุ สมขนาดกลาง สดี �ำทมี่ ขี นสนี ้�ำตาลประดบั สข่ี า ปลายคาง หนา้ ท้อง โคนหาง กบั สอง หย่อมเหนอื ดวงตาเหมอื นคว้ิ รปู ร่างคลา้ ยสนุ ขั พนั ธด์ุ รุ อตไวเลอร์ผสม ลงิ แตน่ สิ ยั เหมอื นพดู เดลิ ทสี่ มองไดร้ บั ความกระทบกระเทอื น ขาดคน คอยดแู ลไมไ่ ด้ หนำ� ซำ้� ยงั ไรท้ ไี่ ป เธอเลยยอมเอามนั มาอยดู่ ว้ ยชว่ั คราว ทวา่ หลงั จากเฉากว๊ ยเขา้ มาอยใู่ ตช้ ายคาระเบยี งบา้ นพชิ ามลได้ แคไ่ มน่ าน มนั กร็ บั รถู้ งึ ความใจออ่ นของเธอ แสดงนสิ ยั เสยี ออกมาดว้ ย ความย่ามใจ เช่น กัดข้าวของกระจยุ ทสี่ ำ� คัญต้องกนิ อาหารตรงเวลา ทุกม้อื เธอเลยซาบซ้ึงใจกบั ค�ำว่าเจ้ากรรมนายเวรในรูปของหมา ให้ข้าวหมาเสร็จ พิชามลก็นึกได้ว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรจริงจัง มาตั้งแต่เมอ่ื วานเย็น หนำ� ซำ้� ยงั เป็นขนมขบเคยี้ วพวกช็อกโกแลตแท่ง ตอนรสู้ กึ วา่ สมองไมแ่ ลน่ แตห่ อ่ สดุ ทา้ ยหมดไปจากตเู้ ยน็ แลว้ และการ เดินออกไปยังร้านสะดวกซ้ือหน้าปากซอยก็กินแรงเกินคนข้ีเกียจจะ ท�ำไหว สองขาของพิชามลดูจะอ่อนแรงนิดๆ ตอนพาร่างกลับไปหน้า คอมพวิ เตอร์ ลงั เลวา่ ควรสงั่ อาหารออนไลนก์ อ่ น หรอื ควรเคน้ สมองใน ตอนท้องว่างดี บางทีการใกล้ตายเพราะขาดอาหารอาจจะช่วยปลุก ไอเดยี เธอไมต่ อ้ งลงั เลนานกม็ เี สยี งกดกรง่ิ ดงั ขน้ึ ขดั จงั หวะ และเพราะ 22 ปลกู รกั ปกั ขา้ งรัว้

ความอ่อนเพลียเธอเลยไม่สังเกตเสียงเห่าต้อนรับใครบางคนอย่าง ร่าเรงิ ของเฉาก๊วย ซ่งึ ไม่น่าจะเป็นคนส่งของ ประตูร้ัวท�ำจากเหล็กดัดแบบโปร่ง พิชามลจึงเห็นใบหน้าของ อจลท่ีอยู่อีกฝั่งของประตู เขายังเป็นอย่างทีเ่ ธอจำ� ได้ นิยามของคำ� ว่า หล่อล�่ำ เขายงั คงสงู กำ� ยำ� เหมอื นเดมิ แตผ่ วิ คลา้ มแดดดจู ะเขม้ ขน้ึ ทำ� ให้ ย่ิงดูดีในชุดเสื้อโปโลสีขาวปักลายโลโก้บริษัทเรือส�ำราญตรงกระเป๋า เส้ือเหนืออกซ้าย เธอตวัดสายตามองเขาทั้งตัว เพราะเขาเป็นภาพท่ี นา่ มอง จากชว่ งขายาวเหยยี ดในกางเกงสแลก็ สดี ำ� สะโพกแนน่ ๆ ขา้ ง ใต้ เอวเพรียวสอบเน้นยำ�้ ด้วยเข็มขัดหนัง บ่ากว้าง อกแน่นจนเสื้อตงึ และมนั ย่ิงตงึ เมอ่ื เขากอดอกป้องกันสายตาลวนลามของเธอ เพราะสมองเบลอพิชามลเลยท�ำไปตามความเคยชิน ยมิ้ หวาน หยบิ กญุ แจปลดลอ็ กประตรู ว้ั เดนิ ไปเปดิ ใหเ้ พอื่ นบา้ นเขา้ มา แลว้ คอ่ ย สังเกตเห็นอย่างล่าช้าว่าอจลก�ำลังส่งย้ิมเครียดๆ พร้อมแววตากรุ่น โกรธคลา้ ยอยากจะฆา่ ใครใหเ้ ธอ หญงิ สาวไมต่ อ้ งเดานานกพ็ อจะรวู้ า่ คนไหนเขา้ ขา่ ยเหยอื่ คดฆี าตกรรมมากทสี่ ดุ ในเวลาน้ี กอ่ นทเ่ี ขาจะเอย่ ถามด้วยน�้ำเสยี งประชดประชันเสยี อกี “ถ้าจ�ำไม่ผิด คณุ เป็นนักเขยี นใช่ไหมครบั ” วาณี 23

2 อาชพี เชฟบนเรือสำ� ราญ ขอ้ ดขี องการเปน็ เชฟบนเรอื สำ� ราญคอื รายไดง้ าม ไดท้ อ่ ง- เท่ียวโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย แต่ข้อเสียก็คือต้องท�ำงานตามสัญญาให้ ครบแปดเดอื น ข้ึนฝั่งกลบั บ้านไม่ได้ หรือในท่นี คี้ ือไม่สามารถเดนิ ทาง มาขา้ งบา้ นแลว้ จดั การเพอื่ นบา้ นใหส้ าสมกบั สง่ิ ทเี่ ธอไดท้ ำ� กบั ชวี ติ ของ เขา ขณะอจลกำ� ลงั ซมึ เศรา้ รอ้ งเพลง “เมยี พมี่ ชี ”ู้ เรอื่ งของเขากร็ ไู้ ปทว่ั เพราะมีนิยายออนไลน์ท่ีโดนสังคมประณามด้านศีลธรรมจนโด่งดัง เกีย่ วกับ ‘ชายที่ออกไปท�ำงานเป็นพ่อครัวบนเรือส�ำราญปล่อยแฟนสาว เอาไวก้ บั หมาทบี่ า้ น แลว้ โดนสวมเขา สดุ ทา้ ยชายหนมุ่ กฆ็ า่ ภรรยาและ ชู้รัก ข่มขนื ศพชู้ (?)’ พลอตมันไม่แค่ดาร์ก การบรรยายยงั เข้าข่ายอนาจาร แต่อ่าน แล้วเขากร็ ู้สกึ เดจาวู เพราะยกเว้นเรื่องฆ่าข่มขืนแล้วมนั ตรงกับเขาท้ัง ชอ่ื และอาชพี เขาไมต่ อ้ งเสยี เวลาใชส้ มองมากนกั กพ็ รอ้ มไปเคาะประตู รวั้ บา้ นขา้ งๆ ทใี่ นนยิ ายบอกวา่ เปน็ นกั เขยี นชอ่ื ดงั (?) เพอ่ื ถามหาความ รบั ผดิ ชอบ อจลใชเ้ วลาสองเดอื นทเี่ หลอื ในสญั ญาจา้ งงานคดิ กลบั ไปกลบั มาว่าควรจะท�ำอย่างไรกับพิชามลดี ซึ่งความคิดของเขาส่วนใหญ่ 24 ปลกู รกั ปกั ข้างรวั้

ผดิ กฎหมายอาญาขั้นรุนแรง ดงั นัน้ ทนั ทีทีข่ าของอจลเหยียบแผ่นดินไทย เขาจงึ เสยี เวลาแค่ โยนกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้านของตน ก่อนจะเดินมาเรียกร้อง หาความรับผิดชอบจากพิชามล น่าเสียดายที่กว่าจะเอ่ยปากได้ เขา ต้องรับการทักทายจากเฉาก๊วยท่ีร่าเริงเสียจนเขาหักใจไล่มันไปไกลๆ ไม่ได้ แม้เขาจะไม่โปรดปรานสัตว์หน้าขนที่กังสดาลทิ้งเอาไว้ให้เขา ชำ้� ใจ และเสยี เวลาไปพกั ใหญก่ วา่ จะมานงั่ ประจนั หนา้ กบั เจา้ ของบา้ น โดยไม่มีสิง่ มชี ีวติ ทส่ี ามคอยขดั คอ เธอยังน่ังส่งย้ิมร่าเริงแบบหลอกๆ ให้เขา ท�ำตัวเหมือนไม่รู้ สกั นดิ วา่ อาจจะถกู ฆาตกรรม ยกเวน้ ดวงตาทค่ี อยเหลอื บมองไปรอบๆ กบั การแอบผลกั ของทน่ี ่าจะใช้ทบุ หวั เธอได้ให้ย้ายไปอยู่ไกลๆ มือของ เขา สองคนนัง่ จ้องตากัน แล้วก็เป็นอจลทเี่ ปิดปากถากถางก่อน “คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอกับการมีความสุขบนความทุกข์ของ คนอืน่ นยิ ายทคี่ ณุ เขียนบ่อนทำ� ลายชีวติ ของผมรู้ไหม” ในทส่ี ุดอจลก็ ทำ� ใหพ้ ชิ ามลรสู้ กั ทวี า่ ตวั เองกอ่ เรอ่ื งอะไรเอาไว้ แลว้ เปลย่ี นยมิ้ ตอ้ นรบั ของเธอเป็นย้ิมแหยๆ “ฉันขอโทษ เอาง้ไี หม ฉนั จะแบ่งค่าต้นฉบับพาคณุ ไปเล้ียงหมู กระทะหน้าปากซอย เบคอนย่างอร่อยนะ” “...” ถา้ เบคอนยา่ งแกป้ ญั หาไดท้ กุ อยา่ ง สงครามมนั จะเกดิ ไหม ในฐานะเชฟมืออาชีพ อจลมองการแก้ปัญหาของพิชามลว่าท้ังชุ่ย ท้งั ไร้รสนยิ ม ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดเบคอนย่าง แต่เขาเร่ิมอยากจะจบั เธอ ไปย่างนดิ ๆ แล้ว มีคนเคยบอกว่าอจลใช้แค่สายตาก็สลายการวิวาทได้ คาดว่า คนท่ีพูดจะไม่เคยพบพชิ ามล เขาถลึงตาแทบหลดุ เธอก็ยงั ไม่รู้สึกถึง อันตราย ชายหนุ่มเลยใช้เวลาในการจ้องหน้าส�ำรวจเพื่อนบ้านที่รู้จัก กันมาหลายปี ทว่าไม่เคยได้นั่งคยุ กนั เป็นกิจจะลักษณะสกั ครงั้ หญิง วาณี 25

สาวตัวเล็กทรงป้อม ไม่เคยมีแรงดงึ ดดู ใดๆ ต่อเขามาก่อน อย่างเดยี ว ทอ่ี จลคดิ วา่ นา่ มองบนใบหนา้ ของพชิ ามลกค็ อื ฟนั เขยี้ วหนงึ่ ลกั ยมิ้ หนงึ่ ท่ีพอเธอย้ิมก็จะท�ำให้ดูอายุน้อยกว่าความเป็นจริงหลายปี แม้ว่าเธอ จะอายุมากกว่าเขาคร่ึงปีอย่างท่ีกังสดาลเคยเล่าให้ฟัง แล้วเรียกเธอ ว่าพน่ี ับจากครั้งแรกทเี่ จอ คิดถึงแฟนเก่าท่ีท�ำให้เขาเสียใจแล้วอจลก็เพิ่มแรงพยาบาท สง่ ตอ่ ไปทางสายตาใหพ้ ชิ ามลอกี ระดบั แตเ่ ธอคงเขา้ ใจไปวา่ เขาสนใจ นยิ ายทบ่ี ่ันทอนสขุ ภาพจิตเขา “ตกลงคุณอ่านนิยายของฉันใช่ไหม มันเป็นยังไงบ้างคะ” สายตาของเธอคาดหวังค�ำชม ซึ่งเขาไม่มใี ห้ “ความสมั พนั ธข์ องผมเพง่ิ จะพงั ผมเจบ็ ปวดจากการโดนทรยศ แตผ่ มมแี คน่ ยิ ายของคณุ เปน็ เพอ่ื นตอนท�ำงานอยกู่ ลางทะเล มนั ท�ำให้ ผมเข้าใกล้อาการซมึ เศร้าที่สุดต้งั แต่ผมเกดิ มาเลย” ลกั ษณะทเ่ี ธอปากอา้ ตาคา้ งเพราะคำ� บรรยายของเขาทำ� ใหอ้ จล รสู้ กึ ผดิ นดิ ๆ ตอ่ ใหน้ ยิ ายของพชิ ามลถกู นกั วจิ ารณส์ บั แหลกวา่ เปน็ ขยะ วรรณกรรม เขาก็ไม่ควรจะเอามันมาโยนใส่หน้านักเขียนอย่างนี้ น่า เสียดายทคี่ วามรู้สึกผิดของเขาอายสุ น้ั กว่าการกะพรบิ ตา “แสดงว่าฉันเขียนเข้าถึงความรู้สึกของคนอ่านมากใช่ไหม ขนาดตน้ แบบยงั เศรา้ เลย” คำ� ถามของเธอชา่ งนา่ อศั จรรยจ์ นเขาอยาก จะทึง้ ผม “เข้าถึงตรงไหนเล่า! ผมจะเปรียบเทียบให้ฟังนะ มันก็เหมือน กบั การทค่ี ณุ ทำ� สปาเกตตเี สน้ ดำ� ดว้ ยการใสส่ ี แทนทจ่ี ะใชห้ มกึ ด�ำจาก ปลาหมกึ สอี าจจะเหมอื น แตม่ นั กเ็ ปน็ แคก่ ารปลอมเปลอื กนอก เพราะ คณุ ไมอ่ าจเอารสชาตกิ บั รสสมั ผสั ของแทใ้ สเ่ ขา้ ไปได้ ในเมอ่ื เทยี บจาก ประสาทสมั ผสั ทง้ั หา้ ของมนษุ ยแ์ ลว้ คณุ ทำ� ไดแ้ คต่ าเหน็ คณุ เลยสอบตก เพราะขาดรส กลนิ่ เสยี ง สัมผสั ” 26 ปลูกรักปกั ข้างรวั้

คราวนี้แทนท่ีจะจ้องหน้าอจล พิชามลหันหน้าไปทางอื่น เขา เกือบจะคิดว่าเธอรู้สึกผิดจนไม่อยากสบตาเขาตอนเธอหันจากซ้าย ไปขวาเพ่อื หาของบางอย่าง “ขอฉนั หาปากกาจดกอ่ นนะ ฉนั วา่ ถา้ เอาคำ� พดู ตะกไี้ ปใสน่ ยิ าย เรอ่ื งใหม่ต้องดังระเบดิ แน่” “...” ระเบดิ แน่ เขาไงทจ่ี ะระเบดิ อารมณ์ อจลพดู ไดส้ ภี่ าษา ไทย อังกฤษ ฝรัง่ เศส กบั จนี อกี นดิ หน่อย แต่เขาหมดคำ� พดู เพราะเธอ ชายหนุ่มคิดว่าสมควรแก่การปิดประชุมว่าด้วยจิตส�ำนึก นกั เขยี นเสยี ที แตก่ ารขยบั ลกุ อยา่ งปบุ ปบั ของเขาทำ� ใหเ้ ธอตะลตี ะลาน ลุกตาม “ขอโทษนะคะ สมองของฉนั เบลอไปหน่อย ทจ่ี ริงฉันอยากจะ บอกว่าเสียใจ” เสยี งของเธอจบลงพร้อมกบั การย่อเข่าลงกระแทกพนื้ ด้วยความรนุ แรงพอจะท�ำให้สะบ้าเข่าอักเสบ “เฮ้ย! คุณไม่ต้องคุกเข่าขอโทษกไ็ ด้” เขาถลาไปจบั บ่าเธอให้ลุกข้ึนยืน แล้วจังหวะต่อมาร่างอุ่นๆ ก็ เซเข้ามาซบอกของเขา ก่อนอจลจะทันได้สงสัยในเจตนาของพิชามล ว่าจงใจอ่อยเขาหรือไม่ เธอกส็ ารภาพเสยี งอ่อย “เปล่าค่ะ ฉันแค่หิวมากไปเลยเข่าอ่อน” มหี ลายอย่างท่ีพิชามลควรท�ำนบั จากเหน็ หนา้ อจล อย่าง แรกคอื ยกมอื ไหวข้ อขมาลาโทษแลว้ ออ้ นวอนใหเ้ ขาโปรดอภยั ในความ ผดิ ของเธอ แตพ่ อสบตาทเี่ หมอื นกำ� ลงั เลอื กอปุ กรณฆ์ า่ หนั่ ศพอยใู่ นใจ ของเขา เธอก็โดนความหล่อแบบเหีย้ มๆ ท�ำให้ไขว้เขว พอเข้ามาใน บ้าน แทนทจ่ี ะรบี ทำ� สิง่ ทส่ี มควรท�ำ เธอกลับมองซ้ายมองขวาหวงั จะ ก�ำจัดอุปกรณ์การฆ่าก่อนจะได้เจรจาสนั ติ สรุปก็คือพิชามลเป็นคนที่เรียงล�ำดับความส�ำคัญไม่เป็น วาณี 27

นอกจากไม่รู้ว่าควรพูดอะไรก่อนหลัง เธอยังลืมว่าควรท�ำอะไรก่อน ตอนที่ก�ำลังเจรจาขอยอมความกับอจล หลังตาเธอก็ปรากฏเงาด�ำ วูบวาบ เธอไพล่คิดไปถึงวิญญาณอาฆาต อาการเนื้องอกในสมอง ซงึ่ ทงั้ สองอย่างนำ� มาต่อยอดลงไปในงานเขียนได้ แต่แล้วท้องของเธอ กส็ ง่ เสยี งโครกครากประทว้ งขดั แยง้ ความคดิ เขา่ ของเธอออ่ นเปลยี้ ลง หาพน้ื เป็นการพสิ จู น์ว่าเธอวินิจฉัยอาการป่วยของตนเองผิด และส่ิง ที่เธอควรทำ� ก็คือหาข้าวกนิ ก่อนจะเป็นลมเพราะความหวิ “ตามปกติฉันดูแลตัวเองดีกว่าน้ีนะคะ แต่พอดีงานมันจะ เดดไลน์แล้ว ฉันเลยลืมไปว่าควรกินข้าว ก็แค่ลืมไปสามส่มี อ้ื เท่าน้นั ” ถึงเข่าของพิชามลจะอ่อนแรง แต่ปากของเธอยังท�ำงานได้ดี ทว่าจากสายตาท่ีอจลตวัดมอง เธอคาดว่าเขาอยากให้เธอรับบท เจ้าของบ้านผู้เงียบงันมากกว่า แล้วปล่อยให้แขกส�ำรวจครัวว่ามีของ อะไรที่จะนำ� มาแปรรูปเป็นอาหารได้บ้าง แต่แค่กวาดตามองเขาก็น่า จะสรปุ ได้ว่ามนั เป็นครัวที่ขาดแคลนจนเข้าข่ายน่าสงสาร “เราโทร. สัง่ ของเข้ามาไหมคะ ฉันไม่ค่อยมีของสดติดตู้เย็น” เธอโกหก ทง้ั ทเี่ ขามองเหน็ ไดด้ ้วยตาตวั เอง เพราะของสดอยา่ ง เดยี วทเี่ ธอมคี อื ไขไ่ กส่ �ำหรบั ใสบ่ ะหมก่ี งึ่ สำ� เรจ็ รปู ซง่ึ ซองสดุ ทา้ ยเธอกนิ ไปเมอ่ื หลายวนั กอ่ น นอกนนั้ เปน็ ผกั สดทพี่ ชิ ามลเคยจนิ ตนาการวา่ มนั น่าจะเอาไปท�ำเมนูหรูเลิศ ก่อนความขี้เกียจจะครอบง�ำจนปล่อยให้ พวกมันสลายกลายเป็นปุ๋ยในตู้เย็น “ท�ำไมหม้อข้าวมาอยู่ในนี้” ของในมอื อจลคือด้านในของหม้อ หุงข้าวไฟฟ้าที่มีข้าวสุกบรรจุอยู่เกือบเต็ม ส่วนท่ีพร่องไปคือส่วนท่ี พชิ ามลน�ำไปกินกบั ปลากระป๋องซงึ่ เป็นกระป๋องสดุ ท้ายเมือ่ วาน “ฉันหงุ เมื่อวาน กลัวมันเสยี เลยใส่ตู้เยน็ เอาไว้” หม้อขนาดสามลติ รเป็นมรดกของครอบครวั พชิ ามลรู้ว่าขนาด มนั ใหญเ่ กนิ ไปส�ำหรบั คนทอี่ ยลู่ �ำพงั แต่ขเ้ี กยี จเกนิ กว่าจะไปเดนิ เลอื ก 28 ปลกู รกั ปกั ข้างร้วั

ซื้อหม้อขนาดเล็ก เลยอาศัยหุงครั้งหน่ึงเสร็จแล้วก็แช่ตู้เย็นเอาไว้กิน ทีหลังจนกว่าจะหมด ซึ่งส่วนใหญ่มักจะจบลงท่ีกลายเป็นอาหารให้ เฉาก๊วย อจลไม่ถามว่าสมองเพี้ยนๆ ส่วนไหนของเธอคิดว่าควรหุงข้าว ทีละเยอะๆ แล้วเอาไปแช่ตู้เยน็ แต่ก้าวยาวๆ เอามนั กลับไปยงั ทีท่ ม่ี นั ควรอยู่ ใช้ทพั พซี ุยข้าวก้อนๆ ให้กระจาย เสียบปล๊กั ไฟอุ่นข้าวเยน็ ให้ เปลี่ยนเป็นข้าวร้อน แล้วค่อยย้อนกลับไปยงั ตู้เยน็ หยบิ ไข่ไก่ออกมา ห้าฟอง “กว่าจะส่ังอาหารให้มาส่งก็เสียเวลาไม่ตำ�่ กว่าครึ่งช่ัวโมง ผม ทำ� ไดเ้ รว็ กวา่ นนั้ ทสี่ ำ� คญั ผมกห็ วิ ขา้ วเหมอื นกนั ” อจลตอบค�ำถามกอ่ น หน้าน้ี พร้อมกับอธิบายเสียงเรียบทแี่ ฝงความเยน็ เยียบเอาไว้ ซงึ่ เป็น การบอกพิชามลว่าความอยากจะฆ่าเธอยงั ไม่หมดไปจากใจเขา “เอ่อ...ก่อนหน้านี้คุณโมโหหวิ เหรอคะ” ขนาดอยู่ห่างกันกว่าเมตร พิชามลยังเห็นหนังตาอจลกระตุก ด้วยโทสะ เธอเลยคิดว่าบางค�ำถามอย่าได้อยากฟังคำ� ตอบจะดีกว่า เมอ่ื ไมม่ โี อกาสขยบั ปาก และอจลหา้ มขาดไมใ่ หพ้ ชิ ามลขยบั ตวั มาช่วยเขาปรุงอาหาร เพราะเกรงว่าเธอจะหน้ามืดจากความหิวแล้ว เอาหัวทมิ่ ลงเตา และทำ� ให้เขาเสียเวลาทำ� กบั ข้าว เธอจงึ เอาเวลามา สงั เกตความสามารถทางด้านการทำ� อาหารของเชฟมอื อาชพี แทน อจลวางหม้อแบบมีด้ามที่ใส่น้�ำลงไปบนด้านซ้ายของเตา ท�ำอาหารแบบสองหัว ส่วนเตาด้านขวาที่ติดกับเคาน์เตอร์เตรียม อาหาร เขาวางกระทะก้นแบนลงไป ระหว่างรอกระทะร้อนเขากเ็ อ้อื ม มือไปเด็ดใบโหระพาในกระถางเล็กซึ่งวางอยู่ข้างอ่างล้างจานมา ประมาณครึ่งก�ำมือ ท�ำให้พิชามลนึกได้ว่าเธอมีผักสดอยู่ในบ้านหน่ึง อย่าง แต่เธอไม่นึกภูมใิ จในฝีมือท�ำสวนครัวเท่าไรนัก เพราะทีม่ นั รอด ชวี ติ มาไดเ้ พยี งเพราะมนั อยขู่ า้ งอา่ งลา้ งจาน เธอเลยไมล่ มื วา่ ควรรดน�้ำ วาณี 29

รักษาชีวิตของมันเอาไว้ จวบจนวันนี้เจ้าใบเขียวๆ เพิ่งจะมีโอกาส ตอบแทนบญุ คณุ ของเธอ การเคลอื่ นไหวของอจลว่องไวมาก เขาล้างใบโหระพาแล้ววาง พักให้สะเด็ดน้ำ� หันไปเทนำ�้ มันพืชสองสามช้อนลงไปในกระทะ ตีไข่ สองฟองเสร็จ น้�ำมันก็ร้อนได้ท่ีให้เขาเทไข่ท่ีปรุงรสเล็กน้อยพร้อมกับ ใส่ใบโหระพาลงไปทอด ด้วยน้�ำมันที่น้อยและการเทที่ไม่สูงท�ำให้ไข่ หนา ไม่ฟู ระหว่างรอให้ด้านหนง่ึ เหลือง เขาก็เอ้ือมไปหยิบกระปกุ ใส่ เครื่องปรุงเพื่อเอาผงปรุงรสก้อนมาบิใส่หม้อท่ีน้�ำเดือดแล้วครึ่งก้อน ก่อนหรี่ไฟลง พชิ ามลมองแล้วอดถามไม่ได้ “พวกเชฟนเ่ี ขาใช้รสดีท�ำกับข้าวด้วยเหรอคะ” “คุณจะรอให้ผมเคีย่ วน้ำ� ซุปกระดกู หมสู องช่ัวโมงไหมล่ะ” เป็น อีกครั้งทเี่ สยี งเย็นๆ ของอจลทำ� ให้พชิ ามลเลอื กหุบปาก ขอ้ เสยี ของคนมอี าชพี ใชจ้ นิ ตนาการคอื หยดุ ความมโนในสมอง ไม่ได้ แล้วตอนน้ีหญิงสาวก็เร่ิมนึกภาพเขายกกระทะฟาดหัวเธอจน สมองไหลได้อย่างชัดเจน ยังดีท่ีเขาหันไปสนใจไข่เจียว ท�ำให้เธอ ไมต่ อ้ งกงั วลวา่ ตวั เองจะตายในสภาพไหน หรอื เขาจะเอามนั สมองของ เธอไปประกอบเมนูอะไรได้บ้าง อจลพลิกไข่เจยี วในกระทะด้วยความช�ำนาญ แล้วตดั เป็นชิ้นๆ พชิ ามลเลยเลกิ สงสยั ว่าเขาจะท�ำอะไรเปน็ มอ้ื เยน็ ใหเ้ ธอ แตก่ อ่ นทเี่ ธอ จะขยับไปคดข้าวรอกินกับแกงจืดไข่น�้ำ เขาก็ขยับตัดหน้าไปคดข้าว สวยใส่ลงในชามเปลพักไว้ แล้วตักไข่เจียวออกจากกระทะมาใส่หม้อ หันมามองอีกเตาแล้วเติมน้�ำมันพืชลงไปในกระทะสองช้อน ตอกไข่ สามฟองแบบทไ่ี ข่แดงแตกกระจายเต็มกระทะ รอจนมันจบั ตัวเป็นวุ้น เลก็ นอ้ ยกเ็ ทขา้ วลงไปคลกุ เคลา้ ทำ� ใหไ้ ขเ่ คลอื บบนผวิ ขา้ วโดยไมท่ ำ� ให้ ข้าวแฉะ เปิดกระปกุ เกลือป่นแล้วสาดลงไปสองช้อน ตามด้วยนำ้� ตาล อีกหน่ึงช้อน เขาผัดข้าวเร็วมากจนเธอมองแทบไม่ทัน ปิดท้ายด้วย 30 ปลูกรักปกั ขา้ งรั้ว

เหยาะซอี วิ๊ ขาวสตู รผสมเหด็ หอมเพอ่ื ชกู ลน่ิ ขา้ วผดั ไขร่ อ้ นๆ ให้หอมฟงุ้ เชฟหนุ่มแบ่งข้าวผัดไข่ออกเป็นสองจาน เช่นเดียวกับท่ีแบ่ง แกงจืดไข่น�้ำเป็นสองถ้วย จัดเป็นชุดอาหารมาวางตรงหน้านักเขียน สาวหนงึ่ ชดุ แลว้ หยบิ ชอ้ นกบั สอ้ มมาสองคู่ สง่ ใหเ้ ธอหนง่ึ คู่ กอ่ นจะไป น่ังกินฝั่งตรงข้ามเงียบๆ และส่งเสียงอือเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจนักตอน พิชามลกล่าวขอบคุณ กลนิ่ อาหารชา่ งยวั่ ใจจนพชิ ามลแทบจะเอาหนา้ จมุ่ ลงไป เธอตกั ข้าวผดั สเี หลอื งอมนำ�้ ตาลเพราะซอี ว๊ิ เขา้ ปาก รสชาตมิ นั อรอ่ ยเกนิ กวา่ จะเชื่อได้ว่าเขาใช้เวลาท�ำไม่ถึงสิบนาที และใช้วัตถุดิบเพียงหกชนิด ซงึ่ รวมนำ�้ มนั พชื เขา้ ไปดว้ ย ขา้ วไมแ่ ฉะและไมแ่ ขง็ กระดา้ ง รสชาตขิ อง มนั ลำ้� ลกึ ดว้ ยเกลอื ทะเลปน่ ตดั ดว้ ยหวานนดิ ๆ จากนำ�้ ตาลทราย ซอี ว๊ิ ขาวเหด็ หอมทใี่ สล่ งไปหลงั สดุ มผี ลทางดา้ นกลน่ิ มากกวา่ รสชาติ หญงิ สาวมนั่ ใจวา่ ตอ่ ใหเ้ ธอไมไ่ ดห้ วิ จนหนา้ มดื กค็ งจะกนิ ขา้ วผดั จานนอ้ี ยา่ ง เอรด็ อร่อยไม่ต่างกนั หญงิ สาวนกึ สงสยั วา่ เหตใุ ดเชฟหนมุ่ ถงึ ตอ้ งทำ� แกงจดื ไขน่ ำ้� ดว้ ย หรือเป็นเพราะอาชพี เขาเลยต้องจัดชดุ อาหารให้สมบรู ณ์ แต่เธอไม่มี ปญั หาอะไรกบั การตกั มนั ใสป่ าก ความอนุ่ รอ้ นเคลอ่ื นผา่ นคอกระจาย ลงสู่กระเพาะช่วยปลอบประโลมความว่างเปล่าของท้องให้มีชีวิตชีวา ยง่ิ เมอื่ เธอตกั ไขท่ ม่ี ใี บโหระพาเขา้ ปาก ทอ้ งของเธอกแ็ ทบจะเตน้ ระบ�ำ ด้วยความยินดี พิชามลไม่รู้ตัวว่าการย้ิมจนตาหยีช่วยให้ค้ิวที่แทบจะ ขมวดเป็นปมแบบถาวรของอจลคลายตัวลง “แกงจดื ไขน่ ้�ำใสใ่ บโหระพานมี่ นั สดุ ยอดจรงิ ๆ นะคะ เป็นต�ำรบั ลับของคุณใช่ไหมคะ” อย่างน้อยนี่ก็เป็นการชวนคุยอย่างเข้าท่า เพราะพิชามลเหน็ อจลยักไหล่ก่อนจะต่อบทสนทนา “ไม่เชิงเป็นต�ำรับลับอะไร เรียกว่าเป็นต�ำรายาดีกว่า คุณอด อาหารซะจนหนา้ มดื ควรมขี องรอ้ นๆ เขา้ ไปอยใู่ นทอ้ ง และใบโหระพา วาณี 31

กช็ ว่ ยในการยอ่ ยอาหาร เพราะกระเพาะของคณุ ตอ้ งยอ่ ยของหนกั ผม หมายถงึ ขา้ วผดั มนั หนกั กวา่ ขา้ วตม้ และแกงจดื ไขน่ ้�ำใสใ่ บโหระพาจะ ช่วยไม่ให้คุณปวดท้องทีหลัง” “คณุ เรยี กตม้ จดื วา่ แกงจดื เหมอื นฉนั เลย” เธอยมิ้ ขณะทเี่ ขาทำ� สีหน้าพิศวงเพราะการกระโดดจากเร่ืองอาหารไปยังเรื่องภาษาไทย วนั ละคำ� ของเธอ ถงึ อยา่ งนน้ั เธอกต็ อ้ งชมทเ่ี ขามมี ารยาทมากพอจะตอ่ บทสนทนา “ตอนผมยังเด็กเคยชินกับการท่ีคนแก่ๆ ท่ีบ้านเรียกต้มจืดว่า แกงจดื แลว้ สเี่ ทคนคิ พน้ื ฐานทำ� อาหารไทยกม็ าจากแกง ทอด ผดั ยา่ ง” “สโลแกนทว่ี ่า ต้ม ผดั แกง ทอด หอมอร่อยในพริบตาคู่ครัว รสดีใช้ไม่ได้แล้วสินะคะ” คราวนี้การกระโดดเปล่ียนบทสนทนาไป อกี เร่ืองของเธอไม่ได้รบั การตอบสนอง พชิ ามลรสู้ กึ กระอกั กระอว่ นใจนดิ ๆ กบั การมานง่ั กนิ กบั ขา้ วฝมี อื ผู้ชายท่ีเจอหน้ากันน้อยเสียจนแทบจะเรียกได้ว่าแปลกหน้า แต่ที่น่า หนักใจที่สุดก็คือการมาน่ังกินของที่อจลทำ� หลังจากที่เขาแสดงออก อย่างชัดเจนว่าผลงานเขียนของเธอท�ำร้ายความรู้สึกของเขาแค่ไหน ความรู้สกึ ผิดเกาะกนิ ใจ แต่เธอไม่อาจหยดุ มอื ที่ตักอาหารเข้าปากได้ เพราะเขาทำ� อรอ่ ยเหลอื เกนิ ทสี่ ำ� คญั การพดู คนเดยี วกอ่ ใหเ้ กดิ เดดแอร์ ทที่ �ำให้เธอหน้าร้อนผ่าว เรียกว่าความเคร่งขรมึ ของเขาทำ� เธอหุบปาก ได้นานหลายนาที ก่อนจะรวบรวมความกล้าชวนคุยอีก “แลว้ คณุ จะทำ� อะไรต่อคะ” การกนิ อาหารอย่างเอรด็ อร่อยโดย ไม่สนใจคนท�ำดูจะเป็นการเสียมารยาท พชิ ามลจงึ เอ่ยปากชวนคยุ “นอกเหนือจากการวางแผนฆ่าคุณน่ะเหรอ” “...” พิชามลคิดว่าการกินเงียบๆ น่าจะเป็นมารยาทบนโต๊ะ อาหารทีเ่ หมาะสมกบั ช่วงเวลานี้ 32 ปลกู รกั ปกั ขา้ งรั้ว

3 ชว่ ยมาเตมิ เตม็ ความรู้บนโต๊ะ (เตยี ง) ให้ที แมจ้ ะมอี าหารแคส่ องอยา่ ง แตร่ วมแลว้ กม็ ปี รมิ าณไมน่ อ้ ย ต่อหนง่ึ คน และถึงพิชามลจะหวิ มาก เธอกย็ งั เคยชินกบั การละเลียด กินของอร่อยช้าๆ ส่วนอจลก็ดูท่าจะมีนิสัยเค้ียวให้ละเอียดก่อนกลืน ท้ังคู่จงึ ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าอาหารชดุ เล็กตรงหน้าจะเกลี้ยงเกลา “ฉนั ลา้ งเองคะ่ ” พชิ ามลกระวกี ระวาดจดั เกบ็ จานชามไปยงั อา่ ง ล้างจาน หลงั จากกระเพาะถูกเติมเต็ม พลังงานของเธอกก็ ลบั มาเตม็ เปี่ยมอกี ครั้ง “เฉาก๊วยมาอยู่ทีบ่ ้านคณุ ได้ยงั ไง” การที่จู่ๆ อจลเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาสร้างความประหลาดใจ แก่พชิ ามล โดยเฉพาะเมอ่ื ค�ำตอบพาดพิงไปยังแผลใจของเขา “กัสจังบอกว่าเพ่ือนคนท่ีจะรับเลี้ยงเฉาก๊วยโกรธท่ีเกิดเรื่อง ระหว่างคุณสองคน เธอเลยต้องหาคนเลี้ยงใหม่ เธอเองก็ไม่สะดวก เลยี้ งมัน แต่ระหว่างน้นั มันต้องมีบ้านอยู่” พชิ ามลไมค่ ดิ จะอธบิ ายวา่ เธอเลยี้ งเฉากว๊ ยเพราะความรสู้ กึ ผดิ ทต่ี นนำ� เรอื่ งลบั ของอจลกบั กงั สดาลไปเขยี นอยา่ งเมามนั จนกลายเปน็ นยิ ายเรื่องดัง และท�ำให้ความลบั กลายเป็นไม่ลบั เพราะแค่น้ดี วงตา ของคนตรงหน้ากห็ รลี่ งด้วยท่าทางของหมาป่าทถ่ี กู แหยใ่ หโ้ กรธ โชคดี วาณี 33

ที่เขาปล่อยให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วยการเฉลยว่าเขาไม่ได้ โมโหเธอ “มันไม่ควรมาอยู่ท่ีน่ีต้ังแต่แรกด้วยซ้�ำ ผมเตือนกัสจังแล้วว่า ไม่ควรอาสาอุปถมั ภ์หมาข้างถนนระหว่างท่โี ครงการช่วยเหลือหมาจร หาเจ้าของถาวรให้มนั ถ้าเธอไม่ได้อยากเล้ียงจริงๆ เพราะมคี วามเป็น ไปไดว้ า่ จะไมม่ ใี ครขอมนั ไปเลย้ี ง คนสว่ นใหญไ่ มอ่ ยากรบั เลยี้ งหมาโต แล้วต่อจากคนอื่นหรอก ตอนมันมาก็อายุเกนิ ปีนงึ แล้ว สอนอะไรไปก็ ไมจ่ ำ� สกั อยา่ ง” นำ�้ เสยี งของอจลบง่ บอกวา่ ในความเหน็ ของเขาเฉากว๊ ย จดั เป็นหมาเกรดโง่ พิชามลค่อนข้างเห็นด้วยกับเขา แต่อยากปกป้องสิ่งมีชีวิตท่ีไร้ ปากเสียง “ทจ่ี รงิ มนั กไ็ มโ่ งซ่ ะทเี ดยี วนะคะ มนั จ�ำเวลากนิ ขา้ วได้ ตอนแปด โมงเช้ากบั ห้าโมงเยน็ ถ้าให้อาหารช้ามนั จะร้องล่ันซอยเลย” สายตาท่ีเขาเอ่ยแทนคำ� พูดบอกว่าสมองของเธออยู่ระดับเดียว กบั เจา้ สตั วห์ นา้ ขนนน่ั ทำ� ใหพ้ ชิ ามลเลกิ คดิ ทจี่ ะปกปอ้ งเฉากว๊ ยไปเลย แมว้ า่ นอกจากรเู้ วลากนิ ขา้ ว เฉากว๊ ยยงั มคี วามสามารถในการยอมนงั่ สองขาตอนเธอสั่งให้น่ังรอก่อนให้อาหาร เธอคาดว่าตามมาตรฐาน หมาฉลาดของอจลมันน่าจะกระโดดลอดบ่วงไฟเพื่อยังชีพได้ ซ่ึงเจ้า หมาด้อยไอคิวที่อาศัยระเบียงบ้านเธออยู่ตอนน้ีเกือบจะท�ำได้แล้วถ้า กลับชาตไิ ปเกดิ ใหม่ เพราะขนาดแมวจรจดั พลดั เข้ามาในบ้าน มนั ยงั สบั สนว่าควรวิง่ ไล่หรือวงิ่ หนีดี “นี่มันจะหกโมงแล้ว เฉาก๊วยกินข้าวหรอื ยัง” การที่ปากของอจลบอกว่าไม่ชอบเฉาก๊วย แต่ยังห่วงมนั ทำ� ให้ พิชามลยิ้มก่อนตอบ “กนิ แลว้ คะ่ ” ถงึ เธอจะไรร้ ะเบยี บในการดำ� รงชวี ติ แตเ่ ธอไมเ่ คย ทอดท้งิ ให้หมาตาดำ� ๆ อดข้าว ความจริงกค็ อื เฉาก๊วยไม่ยอมปล่อยให้ 34 ปลกู รกั ปักขา้ งรั้ว

พิชามลลมื มนั “คุณเป็นคนดีมากท่หี ่วงหมามากกว่าตัวเอง” มนั คงเปน็ คำ� ชมถา้ พชิ ามลมองขา้ มการเนน้ เสยี งตรงคำ� วา่ ‘คน ดมี าก’ กับค�ำห้อยท้ายท่เี ปรียบเทยี บเธอกบั หมา แต่นสิ ยั ชอบปลอบ ประโลมใจตนเองดว้ ยการพยายามมองโลกในแงด่ ี แมจ้ ะเปน็ โลกแบบ บดู ๆ เบย้ี วๆ สง่ ผลใหเ้ ธอละเลยการประชดประชนั ของอจลไปได้ และ การย้ิมรับอย่างไม่สะทกสะท้านท�ำให้เขาท�ำหน้าบึ้ง ตามด้วยถอนใจ ในท้ายท่ีสุด กระตุ้นให้เธอท�ำใจกล้าหน้าด้านลองถามเกี่ยวกับงาน เขียนของตนอีกครัง้ “ฉันขอโทษนะคะที่เอาเรื่องของคุณมาเขียนงาน แต่พลอตมัน ก็ต่างจากเรอ่ื งจรงิ ไปเยอะ ฉันอยากรู้ว่า...” เธอยังถามไม่ทนั จบกโ็ ดน ขัดคอเสยี ก่อน “ต่างเยอะเลยแหละ ผมแน่ใจว่าตัวเองมนั่ ใจในความเป็นชาย ของตวั เองเกนิ กวา่ จะขม่ ขนื ศพชายชู้ ดนี ะทค่ี ณุ ไมย่ ดั เยยี ดบทคนวปิ รติ ข่มขืนหมาให้ผมด้วย” จากสีหน้าของอจล พิชามลรู้สึกว่าไม่ควรบอกความจริงท่ีเธอ เองก็นึกถึงงานเขียนสายดาร์กทารุณกรรมสัตว์ทางเพศอยู่เหมือนกัน แตน่ อกจากเธอจะไมแ่ นใ่ จในกระบวนการทางกฎหมายวา่ เขาตอ้ งจา่ ย สามหม่ืนเป็นค่าปรับหรือไม่ การเขียนถึงจุดนั้นมันก็เกินขีดที่เธอจะ เขยี นถงึ ซ่ึงเป็นโชคดขี องท้ังคู่ “ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันม่ันใจว่าคุณมีความเป็นชายมากพอ” พชิ ามลหลดุ ปากยนื ยนั กอ่ นจะทนั คดิ อจลกต็ อบรบั โดยไมค่ ดิ ดว้ ยการ ย้อนถามเช่นกนั “จริงเหรอ แต่เรื่องชู้...” เขาละค�ำถามกลางคัน แต่สีหน้า กระอักกระอ่วนของอจลบอกพิชามลว่าสิ่งท่ีเขาสงสัยค้างคาใจคือ เรอ่ื งใด วาณี 35

จากนิยายใต้ดินที่เธอเคยอ่าน ปัจจัยหลักท่ีแฟนสาวนอกใจ คนรกั มกั มาจากเรือ่ งบนเตียง ฝ่ายชายไร้ความสามารถ หรือไม่ก็ลีลา ไม่ถึงอกถึงใจ ส่วนฝ่ายชายชู้นอกจากเครื่องมืออลังการแล้วยังมี เทคนคิ แพรวพราว “คณุ กอ็ า่ นทฉี่ นั เขยี นแลว้ เปน็ เพราะคณุ เออ่ ...ฉนั หมายถงึ อรชุ พระเอกในเรอื่ งเซก็ ซ์จดั เกินไป ลลี าเดด็ เกินไป เลยทำ� ให้นางเอกเสพ ติดเซ็กซ์ พอเขาไม่อยู่นานๆ เธอเลยหันไปหาชายชู้ ท่ีคุณข่มขืนศพ ขอโทษทีค่ะ ยืมอิมเมจมานานเลยเผลอไป ท่ีพระเอกข่มขืนศพชู้ กเ็ พราะอยากแสดงให้เห็นว่าความสามารถของเขาเหนือกว่า” “แล้วท�ำไมต้องข่มขืนศพชู้ คนตายมันท�ำอย่างน้ันไม่ได้หรอก นะครับ แล้วอย่าหาว่าผมสอนเลย ไอ้ทคี่ ุณบรรยายฉากเลิฟซีนน่ะมัน ผิด หลังจากตายแล้ว ศพคนมันจะ...เอาเป็นว่าผมไม่สามารถข่มขืน ด้านหลงั ศพได้แล้วกนั ถ้าคุณเขียนว่าผมข่มขนื แล้วฆ่าชู้น่าจะสมเหตุ สมผลกว่าอีก หรอื ว่าแบบน้ันพลอตมันจะไม่ดาร์กพอ” พิชามลไม่ตอบค�ำถาม เพราะทั้งเขาและเธอต่างรู้ดีแก่ใจว่า นิยายเร่ืองนี้คงท�ำเงินได้น้อย ถ้ามันไม่เกิดจากจินตนาการหลุดโลก แทบจะหาความสมจรงิ ไม่ได้ “เม่ือตะกี้คุณอยากจะถามอะไรผมครับ” “ขอถามคุณตรงๆ นะคะ นอกจากพลอตเรอ่ื งแล้ว งานของฉัน มนั แยข่ นาดนน้ั เลยเหรอ มคี นบอกวา่ เลฟิ ซนี มนั หว่ ยขนาดสหู้ นงั สอื โป๊ ไม่ได้เลย” “ผมจ�ำเป็นต้องตอบคณุ ไหม” อจลเกง่ ดา้ นประชดประชนั เสยี จนพชิ ามลอยากถอนใจใส่ แตน่ ่ี คือคนอ่านตัวเป็นๆ เพยี งหนึ่งเดียวท่เี ธอจะมโี อกาสสมั ภาษณ์สด เธอ เชด็ มอื ทเี่ ปยี กจากการลา้ งจานบนกางเกงลวกๆ จนเขาซงึ่ นา่ จะชนิ กบั ความสะอาดเป็นระเบยี บน่ิวหน้า ก่อนจะขยับมายืนตรงหน้าเขา 36 ปลกู รักปักข้างรั้ว

“ตะก้ีฉันไม่ได้เจตนาคุกเข่าขอโทษ แต่ตอนน้ีฉันยินดีคุกเข่า ขอร้องให้คณุ ตอบนะคะ” เขาโกรธ เขาเหน่ือย เขาหิว แต่เขายังต้องมาท�ำอาหาร และตอนนี้ยังต้องมาพยายามท�ำความเข้าใจกับนักเขียนท่ีดูจะมี แนวคิดแตกต่างจากเขาและมนุษย์ทุกคนบนโลก อจลไม่รู้ว่าเพราะ พชิ ามลเกลยี้ กล่อมเก่ง หรือเขาเพลยี สมองเพราะเธอจนหาข้อปฏิเสธ ไม่ได้กันแน่ แต่ท่ีแน่ๆ คือเขาหมดอารมณ์อยากฆ่าเธอไปแล้ว เพราะ คงยากที่จะฆ่าใครหลังจากช่วยชีวิตอีกฝ่ายให้รอดจากการอดอาหาร ตาย แต่ที่ส�ำคัญก็คงเพราะแววตาของเธอ อจลไม่เคยเห็นใครมอง เขาด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน พิชามลท�ำให้การผัดข้าวเป็นเหมือน ภารกิจยิ่งใหญ่ระดับเดียวกับการกอบกู้โลก หรือเขาเป็นคนส�ำคัญ ระดับเดียวกับประธานาธิบดีอเมริกา ดังนั้นเขาเลยยอมตามเธอเข้า ห้องท�ำงานเพ่ือช่วยให้ข้อมูลการเขียนนิยายอย่างว่าง่ายจนแปลกใจ ตัวเอง ระหว่างเธอหันไปหาอุปกรณ์จดบันทึก เขาก็ยื่นมือไปจับสัน หนงั สอื บนโต๊ะท�ำงาน พบว่าเป็นข้อมลู เกยี่ วกับงานในครัว เขาไม่รู้ว่า เธอวางเอาไว้ตั้งแต่เขียนเรื่องในบ้านแห่งรัก หรือจะใช้เขียนเรื่องใหม่ แต่เขาอยากจะแจกแจงข้อมูลบางอย่างให้เธอเข้าใจ “จริงๆ แล้วอาชีพของผมจะเรียกว่าหัวหน้าเชฟก็ได้ แต่ถ้าให้ เจาะจงก็ต้องบอกว่าเป็นหัวหน้าเชฟแผนกอาหารเอเชีย การเรียกว่า หวั หนา้ เชฟสนั้ ๆ อาจจะทำ� ใหค้ นอา่ นเขา้ ใจวา่ ผมเปน็ เอกเซกคทู ฟิ เชฟ” เอกเซกคูทิฟเชฟเป็นตำ� แหน่งท่ีเชฟทุกคนใฝ่ฝัน เพราะมีอำ� นาจท่ีสุด ในห้องครัว เขาจึงต้องท้วงติงเธอเพื่อกันไม่ให้ใส่ข้อมูลทอ่ี าจจะท�ำให้ คนอ่านเข้าใจผิด “อ้อ ขอโทษนะคะ ฉนั คงสอ่ื คำ� ไม่ชดั ” วาณี 37

“กไ็ มถ่ งึ กบั ผดิ หรอก เพราะคณุ บอกแลว้ วา่ ถา้ อยใู่ นโรงแรมหรอื ร้านใหญ่ๆ ผมจะมีต�ำแหน่งก�้ำกึ่งระหว่างเดม่ีเชฟกับเชฟเดอปาร์ตี จะว่าไปมนั ก็ใช่” ต�ำแหน่งงานในครัวเป็นเหมือนการดำ� เนินงานในประเทศเล็กๆ เดมี่เชฟที่เขาพูดถึงเป็นระดับย่อยสุดของหัวหน้าเชฟที่จะมีผู้ช่วยเชฟ คอยช่วยงาน สูงขึ้นไปคือเชฟเดอปาร์ตี ซึ่งท�ำหน้าท่ีควบคุมแผนก ใหญ่ๆ ในครัว หรือเป็นผู้ช่วยหัวหน้าเชฟ จึงเป็นตำ� แหน่งท่ีรองจาก หัวหน้าเชฟโดยตรง แต่ในบางท่ีก็จะเป็นซูส์เชฟท�ำหน้าที่เป็นผู้ช่วย หัวหน้าเชฟแทน ในครวั แตล่ ะทม่ี กี ารแบง่ แยกงานและแผนกแตกตา่ งกนั ไป ดว้ ย ฝีมือของอจล ถ้าท�ำงานในโรงแรมคงไม่อาจเป็นถึงหัวหน้าเชฟ แต่ เพราะการท�ำงานในเรอื สำ� ราญมีข้อจำ� กดั มากกว่าบนบก ทแ่ี น่ๆ กค็ อื พวกเขาตอ้ งมคี วามอดทนสงู กวา่ และทำ� งานแทนตำ� แหนง่ อน่ื ไดท้ ำ� ให้ อจลท่ีท�ำหน้าควบคุมแผนกอาหารเอเชียมีเงินเดือนสูงกว่าเชฟในร้าน อาหารทัว่ ไป และได้ชือ่ ว่าเป็นหวั หน้าเชฟคนหนงึ่ ไมร่ วู้ า่ ดว้ ยเหตผุ ลใด อจลถงึ ไมอ่ ยากใหพ้ ชิ ามลเขา้ ใจผดิ วา่ เขา เก่งกาจกว่าที่เขาเป็นจริงๆ แต่ดูเหมือนส�ำหรับเธอ ข้อมูลของเชฟ คนอน่ื ไมเ่ กย่ี วขอ้ งกบั เขา ราวกบั เขากค็ อื เขา พเิ ศษกวา่ คนอนื่ ชายหนมุ่ จงึ พยายามอธบิ ายความแตกตา่ งหวงั จะใหเ้ ธอเขา้ ใจลกั ษณะของเชฟ แต่ละระดับ แลว้ เธอกถ็ ามรายละเอยี ดปลกี ยอ่ ยตา่ งๆ หลายอยา่ ง แตแ่ ทนที่ จะจดใส่สมดุ ในมือ เธอก็เอาหนังสือทเ่ี ขาแตะเมือ่ ครู่มาเปิดให้เห็นว่า เธอใส่กระดาษโน้ตแทรกเอาไว้ ระหว่างพิชามลจดข้อมูลเพ่ิมเติมก็ สอบถามเขาทีละข้อ ทำ� ให้อจลต้องทึ่งกับความเข้าใจของเธอ ซึ่งย่ิง ท�ำให้เขาประหลาดใจว่าท�ำไมการสื่อสารด้วยค�ำพูดของเธอถึงไม่เก่ง เหมือนเวลาสื่อสารด้วยตัวอักษร คงเป็นเพราะเธอมีอาชีพนักเขียน 38 ปลกู รักปกั ข้างรัว้

น่ันเอง แต่เขาไม่กล้ายืนกรานความคดิ นี้ เน่ืองจากนักเขยี นทเี่ ขารู้จกั มีเธอเพียงคนเดียว และเขายังไม่รู้ว่าควรจัดประเภทเธอเป็นนักเขียน ท่มี ีความเพีย้ นสูงดหี รือไม่ “เอาละค่ะ คุณช่วยบอกข้อเสียในการบรรยายฉากเลฟิ ซนี ของ ฉันมาเป็นข้อๆ ได้ไหมคะ” พชิ ามลตัง้ ท่าพร้อม โดยมีกระดาษปากกา ในมอื บรรยากาศรอบตวั ทเี่ ปลย่ี นเปน็ จรงิ จงั เมอื่ เธอเขา้ สโู่ หมดท�ำงาน สง่ ผลใหอ้ จลพยายามทำ� ความเขา้ ใจในคำ� ถามและหาคำ� ตอบทเ่ี หมาะ สม ระหว่างนน้ั เขาก็กวาดตามองไปรอบๆ ห้องทำ� งานของเธอ ซงึ่ มนั บอกอะไรหลายอย่างแก่เขา พชิ ามลไม่ใช่คนเจ้าระเบยี บ ตรงข้ามเธอ เป็นคนไร้ระเบยี บแบบแผนทส่ี ดุ เท่าทเ่ี ขาเคยเจอ ห้องท�ำงานของพิชามลมีตู้หนังสือสูงจดเพดานเกือบทุกด้าน ยกเว้นตรงส่วนท่ีใช้วางโต๊ะท�ำงานกับโซฟาท่ีสามารถปรับเป็นเตียง นอนขนาดเลก็ แตบ่ นฟกู กย็ งั มหี นงั สอื วางระเกะระกะอยเู่ ตม็ จนหาชอ่ ง ว่างแทบไม่เจอ จะว่าไปแทบทุกส่วนในห้องน้ีเต็มไปด้วยหนังสือ ส�ำหรับคนท่ีจริงจังกับอาชีพของตนเช่นกัน อจลอดที่จะนับถือความ มงุ่ มนั่ ในการทำ� งานของพชิ ามลไม่ได้ อยา่ งน้อยเธอกร็ กั ในสงิ่ ทเี่ ธอทำ� แม้ว่าข้อมูลที่เธอใช้ในการเขียนจะไม่ได้มาจากข้อมูลจริงก็ตาม เห็น ได้จากบทบรรยายของเธอ “ผมใหข้ อ้ ใหญๆ่ ขอ้ เดยี วเลย คณุ เขยี นโดยใสจ่ นิ ตนาการลว้ นๆ ในเมอ่ื คณุ ขอใหผ้ มพดู ตรงๆ ผมกจ็ ะบอกวา่ ฉากเลฟิ ซนี พวกนนั้ มนั ขาย ให้แก่พวกทช่ี อบเพ้อฝันได้ แต่ถ้าเอาไปวิเคราะห์ มนั ก็จะพบความไม่ สมเหตุสมผลหลายอย่างที่ทำ� ไม่ได้จริง เอาง่ายๆ ถึงผมจะอดอยาก แค่ไหน ผมก็ท�ำไม่ได้ตลอดคืนจนแฟนสลบคาเตียงหรอก ไม่ต้อง พูดถึงอวัยวะใดๆ ท่ีไม่เอื้อเลยด้วย” เขายอมรับว่าวิจารณ์โดยใส่ อารมณ์ส่วนตวั ลงไปด้วย เลยไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นผลลพั ธ์เช่นนี้ วาณี 39

แกม้ สแี ดงทไ่ี มไ่ ด้เกดิ ขนึ้ เพราะความโกรธไมใ่ ช่สงิ่ ทอ่ี จลคาดวา่ จะได้เห็น คร้งั สุดท้ายทเี่ ขาพบผู้หญงิ เขินอายจนหน้าแดงคงเป็นตอน เขาอายุสิบสี่ ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเลยเป็นไปเช่นเดียวกับตอน วยั รุ่น “ผมไม่ได้พดู อะไรทะลึง่ ซะหน่อย” เขาออกตัวเสยี งดัง ก่อนจะ โพล่งคำ� ถามแบบไม่ผ่านสมองออกไป “อย่าบอกนะว่าคุณเขียนจาก จินตนาการ แต่ไม่เคยจริงๆ” ไม่ร้วู ่าอจลเดาถกู ได้ยงั ไง แต่พชิ ามลพยกั หนา้ กระตกุ ๆ เหมอื น ตกุ๊ ตาหนุ่ เชดิ พลอยท�ำใหช้ ายหนมุ่ หนา้ แดงตามไปดว้ ย คน้ พบวา่ การ สนทนาท่ีควรจะเป็นไปในเชิงวิชาการอย่างที่เขาคิดตอนแรกกระโดด ห่างไปจากจุดเดิมประมาณหนงึ่ ล้านปีแสง อจลเพงิ่ รตู้ วั วา่ อยใู่ นหอ้ งปดิ ประตสู องตอ่ สองกบั ผหู้ ญงิ ซงึ่ เปน็ สิ่งที่เขาไม่ได้ท�ำมาแปดเดือน แม้ว่าท่ีผ่านมารสนิยมของเขาจะเป็น นางแบบสงู ยาวเอวบาง ซึง่ มกั จะขาดแคลนหน้าอก หรอื ไม่กห็ ้ามจบั เพราะไปเสรมิ ขนาดห้าร้อย ซี.ซี. มาสองรอบแบบกังสดาล แต่เวลาน้ี การมองพิชามลทอี่ วบอิม่ ไปท้ังร่าง ซึง่ แทบจะนยิ ามได้ว่าเนือ้ นม ไข่ นา่ กอดนา่ กดั นา่ ฟดั ไปทง้ั ตวั ทำ� เอาเขานงั่ เกรง็ จนอยากจะเผน่ หนอี อก นอกห้อง เพราะเกรงว่าตนเองจะกระโจนเข้าใส่เธอ “ท่ีจรงิ การเขียนหนังสอื นักเขียนไม่จำ� เป็นต้องมีประสบการณ์ จรงิ กไ็ ด้” พิชามลอ้อมแอ้มแก้ต่างให้ตนเอง แต่อจลไม่นยิ มคนแก้ตัว “นั่นเท่ากับหลอกลวงคนอ่านไม่ใช่เหรอ ถึงที่จริงคงมีนักเขียน ท�ำอย่างน้ันก็เถอะ ไม่อย่างน้ันงานเขียนฆาตกรรมหรือสยองขวัญจะ เกิดข้ึนได้อย่างไร” แต่ขณะน้ีอจลไม่ได้คิดไปถึงเร่ืองพวกน้ัน เพราะ ปัญหาของพิชามลคอื การบรรยายออกมาได้ไม่โดนใจเขาสักนิด “ผมไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นเขาอ่านแล้วรู้สึกยังไง แต่ผมไม่อิน ผมไร้อารมณ์ร่วมกับมัน” 40 ปลกู รกั ปกั ข้างรว้ั

น่ันเป็นปัญหาใหญ่ของฉากเลิฟซีนจากนิยายเร่ืองในบ้านแห่ง รัก ส่วนปัญหาใหญ่ของอจลก็คือ ตอนน้ีเขาปฏิเสธไม่ได้ว่ากำ� ลังมี อารมณ์กับนกั เขยี นทีก่ ำ� ลงั นัง่ แก้มแดงอยู่ตรงหน้า “นักอ่านคนอื่นก็ว่าอย่างงี้เหมือนกันค่ะ ฉันรู้ว่าการเขียนงาน โดยอาศัยอ่านเอาจากหนังสืออย่างว่ามันไม่สามารถถ่ายทอดภาพให้ คนอ่านจนิ ตนาการตามได้ ฉนั คงจะไร้ความสามารถจริงๆ” การยอมรับด้วยน�้ำเสียงท้อแท้ของพิชามลส่งผลให้อจลสงสาร จนเผลอขยับไปตบบ่าเธอเบาๆ แม้ว่าในฉากที่เธอเขียนเขาจะเป็น ตัวเอกวิปริตท่ีใช้ท่วงท่าห่างจากมาตรฐานส่วนตัวของเขาไปไกล กระทำ� การต�่ำช้ากต็ าม และการสมั ผัสเบาๆ บนผวิ นุ่มๆ หลงั จากห่าง หายไปนานในการแตะต้องผู้หญิงก็ท�ำให้เขาต้องรีบถอยห่าง บอก ตนเองว่าเธอคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เขียนฉากเลิฟซีนให้เขาข่มขืนศพ ผู้ชาย นา่ เสยี ดายทร่ี ะหวา่ งเหน็ ใจพชิ ามล อจลลมื เรอื่ งชาวนากบั งเู หา่ ความเมตตามักชกั พาเรอ่ื งเดือดร้อนเข้าหาคนดมี ีนำ้� ใจ “ในเมอ่ื คณุ รปู้ ญั หาของฉนั แลว้ จะชว่ ยมาเปน็ วทิ ยากรใหห้ นอ่ ย ได้ไหมคะ” ค�ำถามของเธอท�ำเอาเขาเอนหลังหนี จ้องเขม็งด้วยความ หวาดระแวง “คณุ ไม่ได้หมายความตามทผ่ี มคดิ ใช่ไหมครบั ” แตเ่ ขาสงั หรณ์ ว่าเธอจะหมายความตามนั้นเป๊ะๆ สมองของเขาต่อต้านอย่างมาก ในขณะทร่ี ่างกายให้ความสนอกสนใจ “ไหนๆ คณุ กว็ า่ งอยู่ ชว่ ยมาเตมิ เตม็ ความรดู้ า้ นนนั้ ใหฉ้ นั หนอ่ ย ไดไ้ หมคะ ฉนั สญั ญาวา่ จะไมข่ อความรจู้ ากคณุ โดยไมม่ ขี องตอบแทน” “หะ! เด๋ยี วนะ เติมเต็มความรู้น่ีมัน...” “คะ่ ตามนนั้ เตมิ เตม็ ความรบู้ นเตยี ง” เธอพยกั หนา้ ราวกบั ก�ำลงั วาณี 41

ขอร้องให้เขาสอนเร่ืองท่มี ีเหตมุ ีผลแบบท่คี นทั่วไปพงึ เข้าใจได้ ตอนกา้ วขาเขา้ มาในหอ้ งท�ำงานแหง่ นี้ อจลมน่ั ใจวา่ เขาเพยี งแค่ อยากจะเตมิ เตม็ ความรบู้ นโตะ๊ ใหพ้ ชิ ามลเทา่ นน้ั แตเ่ ธอท�ำหนา้ จรงิ จงั แล้วขอไกลไปถึงเร่ืองบนเตียง “ผมมอี าชีพเป็นเชฟเท่านั้นครับ” อจลเน้นเสยี งบอก ท้งั ทร่ี ู้ว่า พิชามลไม่ได้ประสาทเสื่อมลืมเลือนอาชีพของเขาไป แต่อาการทาง ประสาทอื่นๆ ของเธอ เขาไม่แน่ใจ “อาชพี เชฟนเ่ี ขาไม่ได้ห้ามมีเซก็ ซ์กบั นักเขียนไม่ใช่เหรอคะ” 42 ปลกู รักปักข้างรวั้

4 ครฝู ึกสอนฉากเลฟิ ซีน “อาชพี เชฟนเ่ี ขาไมไ่ ดห้ า้ มมเี ซก็ ซก์ บั นกั เขยี นไมใ่ ชเ่ หรอคะ” พิชามลโทษว่าเป็นเพราะอาหารทอด อาหารมัน รวมไปถึง ข้าวผดั ไข่ของอจล ส่งผลให้เกดิ อาการไขมันอุดตันในสมอง ปากของ เธอเลยพูดออกไปโดยไม่ผ่านการคดั กรองทางสติและศลี ธรรม ท่ีจริงหลังจากแสดงความบ้าบ่นิ ผ่านไปหน่ึงสัปดาห์ หญงิ สาว กไ็ ด้สตกิ ลบั คนื มาท�ำการวเิ คราะหถ์ งึ ตน้ เหตขุ องการตดั สนิ ใจครงั้ นวี้ า่ มีปัจจัยหลักมาจากอะไรบ้าง ส่วนหน่ึงพิชามลไม่อาจเถียงว่าเป็น เพราะหน้าตาของอจล เขาคือผู้ชายที่เธอท�ำหน้าด้านผัดมาม่าไป แนะนำ� ตวั เพอ่ื สานสมั พนั ธ์ ผา่ นไปสองปแี ละการร้จู กั กนั ดขี น้ึ เขากย็ งั คงเป็นหนุ่มรปู หล่อน่าลุ้นรกั ในสายตาเธอเหมือนเดิม อกี ส่วนกเ็ พราะ ฮอร์โมนท่ีพลุ่งพล่าน ซึ่งมันบอกเธอว่าการปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่ใช่ เร่ืองผิดส�ำหรับผู้หญิงอายุสามสิบ แต่โดยส่วนใหญ่เป็นไปเพราะ วิชาชีพ ขนาดเขายำ้� ถามเปิดเส้นทางถอยให้ เธอก็ยังเดินหน้าต่อแบบ ไม่กลัวเสียหน้า น่ันเพราะไม่มีอะไรที่จะท�ำให้นักเขียนเจ็บปวดไปย่ิง กว่าประโยคทวี่ ่า ‘เขยี นได้ไร้อารมณ์ร่วม’ “ผมเคยได้ยินมาว่านักเขียนมักจะมีความเป็นศิลปินที่เข้าใจ วาณี 43

ยาก แต่คุณช่าง...” อจลขมวดค้ิวส่ายหน้าราวกับหาค�ำพูดมานิยาม เธอไม่ได้ พชิ ามลเลยย่นื มือไปช่วยเหลอื “มีแนวคิดแปลกใหม่ไม่เหมือนใครใช่ไหมคะ” อย่างน้อยค�ำ นิยามนก้ี ด็ กี ว่าค�ำว่า ‘บ้า’ “ประหลาดต่างหากล่ะ มีผู้หญิงท่ีไหนเสนอตัวให้ผู้ชายแปลก หน้าบ้าง” การส่ังสอนแบบหวั โบราณของเขาท�ำให้เธอส่ายหน้า “เรารู้จักกันมาสองปีแล้วค่ะ” เธอว่าน่ันไม่เรียกว่าแปลกหน้า แมว้ า่ จะเขา้ ใจความหมายทเี่ ขาสอื่ กต็ าม แตม่ นั คงจะดกี วา่ หากเธอจะ แสร้งโง่ “อย่ามาทำ� เป็นไม่รู้หน่อยเลยว่าผมหมายถงึ อะไร กใ็ ช่ทต่ี อนนี้ ผมว่าง และคุณก็ต้องการใครสักคนมาเป็นครูฝึกสอนเพศศึกษาให้ แต่เหตุผลแค่น้ันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครบั ” “ครฝู ึกสอนเหรอ อืม...เหมาะกว่าคำ� ว่าวทิ ยากร” พชิ ามลเปรยี บเทยี บความตา่ งของสองคำ� แลว้ พบวา่ ครฝู กึ สอน เปน็ การจำ� กดั ความทเ่ี ขา้ กบั สถานะทเ่ี ธอขอความรว่ มมอื จากอจลกวา่ คำ� ว่าวิทยากร เพราะอย่างหลงั ใช้เพียงปากพดู เป็นส่วนใหญ่ ในขณะ ทค่ี รูฝึกสอนจะต้องลงมือแสดงให้ลูกศษิ ย์เหน็ ด้วย หรอื จะใชค้ �ำวา่ ผชู้ ว่ ยในการเรยี นรู้ พชิ ามลก�ำลงั จะอา้ ปากถาม แต่พอเห็นสีหน้าท่ีพร้อมจะบีบคอเธอให้ตายคามือก็เปลี่ยนเป็นส่งยิ้ม ให้แทน “ขอโทษค่ะ เอาเป็นว่าเรามาเจรจากันต่อ” เธอเจตนามองข้าม อาการกลอกตาทเ่ี ขาบอกกลายๆ วา่ ไมไ่ ดอ้ ยากคยุ “ไมใ่ ชแ่ คท่ ค่ี ณุ พดู มา แต่คุณเป็นคนแรกทีฉ่ นั อยากจะให้ช่วยมาเป็นครูฝึกสอน และฉัน พร้อมจะตอบแทนความช่วยเหลอื ของคณุ ” พชิ ามลใสค่ วามจรงิ ใจลงไปในคำ� พดู อยา่ งเตม็ ที่ แตส่ ายตาของ อจลก็ยังไม่เปลี่ยนจากการมองเธอเหมือนมองคนเสียสติท่ีควรจะหนี 44 ปลกู รักปักข้างรว้ั

ไปให้ห่างเลยสักนิด หลังจากจ้องหน้ากันพักใหญ่ เขาก็ทอดถอนใจ อย่างอับจนปัญญา แล้วตั้งคำ� ถามส่งๆ ด้วยท่าทางท่ีบอกได้ว่าถาม เพ่ือจะจบบทสนทนา “ไหนลองบอกผมมาสิว่าคณุ จะตอบแทนผมยังไง” ผลตอบแทนเปน็ เรอ่ื งทพี่ ดู ยาก พชิ ามลมเี งนิ เกบ็ อยบู่ า้ ง แตเ่ ธอ ก็รู้มาว่าเงินเดือนของเชฟบนเรือสำ� ราญท�ำให้อจลห่างไกลจากค�ำว่า ขาดแคลนเงินทอง ค�ำว่า ‘ตอบแทน’ เป็นแค่ค�ำท่ีเธอยกขึ้นมาเพ่ือ เจรจากับเขาเท่านั้น และตอนน้ีเธอไม่เหลือค�ำพูดดีๆ ที่จะใช้เกล้ีย กล่อมเขาแล้ว ในเมื่อมาถึงจุดที่ไม่มีอะไรจะเสีย พิชามลจึงใช้โควตาใจกล้า หน้าด้านชนิดท่ียืมความหน้าหนาล่วงหน้าของทั้งชีวิตมาใช้ในคราว เดียว เธอยืนขึ้นแล้วใช้สองมือถกชายเส้ือยืดขึ้นมาถึงใต้คาง แสดง จุดเด่นที่เธอมใี ห้อจลดู ใบหน้าของอจลน่ิงค้างพอๆ กับความเงียบท่ีค้างเต่ิงระหว่าง ท้ังคู่ พิชามลเริ่มใจเสียว่าค่าตอบแทนของเธออาจไม่ดึงดูดใจพอ ครุ่นคิดว่าควรจะเปลี่ยนจากถกเสือ้ เป็นถอดกางเกงดหี รือไม่ ก็สงั เกต เหน็ ลกู กระเดือกของเขาขยบั ข้นึ ลงแบบฝืดๆ เหมอื นเจ้าตัวไม่ค่อยจะ เต็มใจ แต่ฝืนร่างกายไม่ได้ “คณุ เกล้ียกล่อมคนได้เก่งจรงิ ๆ” ไม่ว่าจะเป็นเพราะพิชามลเกล้ียกล่อมคนเก่ง หรืออจล ใจงา่ ย สดุ ทา้ ยทง้ั สองกต็ กลงท�ำสญั ญามาเปน็ ครฝู กึ สอนกบั นกั ศกึ ษา วิชาเขียนฉากเลิฟซีนด้วยประสบการณ์จริงด้วยกัน แต่ตอนน้ีผู้สอน ยกมอื ขวา ใช้นิว้ โป้งกับนิ้วกลางบบี ขมับทง้ั สองข้างของตนเพราะไม่รู้ ว่าจะเรม่ิ ต้นยังไง “ให้ฉันไปอาบน้�ำก่อนได้ไหมคะ เช้าน้ีฉันยัง...” ค�ำพูดท่ีเหลือ วาณี 45

ของพชิ ามลโดนสายตาของอจลดนั กลบั ลงไปในลำ� คอ “...ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ ชกั ช้าเด๋ียวคุณจะหมดอารมณ์เปล่าๆ” อย่างน้อยเธอก็มองออกว่าเขาตกลงเพราะมีอารมณ์ เร่ืองนี้ อจลไม่แน่ใจด้วยซ�้ำว่าควรดีใจหรือไม่ แต่เขาเร่ิมเสียใจนิดๆ แล้วท่ี ก้าวขาเข้ามาในบ้านหลังน้ี เขามองไปยังศีรษะท่ีอยู่ต�่ำกว่าระดับ สายตาไปกว่าคืบแล้วอยากจะถอนหายใจหนักๆ ด้วยความสูงร้อย- แปดสิบห้าเซนติเมตร เขาถึงชอบผู้หญิงหุ่นนางแบบหรือไม่ก็นักกีฬา เพราะพวกเธอสูงโปร่งพอฟัดพอเหว่ียงกับเขา ส่วนตุ๊กตาปุ๊กลุกตรง หน้าเป็นสิ่งมชี ีวติ ทเี่ ขาไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี เขาเหน็ เธอขยบั ขาสองขา้ งไปมาเพราะความประหมา่ เรอื นรา่ ง อวบนดิ ๆ ทว้ มหนอ่ ยๆ ในชดุ อยบู่ า้ นเสอ้ื ยดื ยว้ ยกางเกงเลขาสน้ั ไมค่ วร จะมเี สนห่ เ์ ลย ความจรงิ มนั กไ็ มม่ สี กั นดิ หากเขามองขา้ มหนา้ อกขนาด สามสบิ หกดไี ปได้ ผมของเธอหยกั ศกนดิ ๆ ถา้ ไมร่ วบเปน็ หางมา้ คงยาว ประบ่า คิ้ว ตาไม่มีอะไรโดดเด่น เรียกว่าถ้าเธอไม่ย้ิมเห็นเข้ียวกับ ลกั ยิ้ม เธอกค็ อื ผู้หญิงธรรมดาท่เี ขาจะเดินผ่านไปโดยไม่สะดดุ ใจ ความจรงิ ตอ่ ให้เธอยมิ้ เขากไ็ ม่สะดดุ ใจอะไร แต่พอเธอหนั มอง ตาแป๋วๆ เขาก็อ่อนใจ อยากจะอ่อนข้อให้เธอเลก็ น้อย “คุณจะอาบนำ�้ ก่อนก็ได้ แต่เรว็ ๆ หน่อยแล้วกัน ผมจะไปหยิบ ถงุ ยางทบี่ า้ น” อจลกลา่ วอยา่ งเปน็ การเปน็ งานแลว้ อยากจะถอนใจอกี เฮอื ก นีช่ ่างเป็นส่วนผสมทแี่ ปลกใหม่เป็นอย่างมาก เขาตอบตกลงมี ความสมั พนั ธท์ างกายกบั เธอ ขณะเดยี วกนั กอ็ ยากจะวงิ่ หนี มอี ารมณ์ เพราะเธอ นกึ แปลกใจกบั มนั แตก่ ย็ งั ไมห่ มดอารมณอ์ ยดู่ ี อจลครนุ่ คดิ ว่าหากเขาว่ิงไปซื้อถุงยางอนามัยจากห้างท่ีอยู่อีกฟากของเมือง หรือ หากพชิ ามลอาบนำ�้ ครงึ่ คนื เขาอาจจะยกเลกิ ขอ้ ตกลงกไ็ ด้ นา่ เสยี ดาย ที่เธอไม่ปล่อยให้เขาได้ใช้สมองวเิ คราะห์เร่ืองน้นี านพอ 46 ปลกู รักปกั ขา้ งรว้ั

“ไม่ต้องค่ะ ฉนั มีเกบ็ เอาไว้ในโต๊ะท�ำงาน” เธอเลื่อนเปิดล้ินชักใกล้มือ แล้วหยิบกล่องบรรจุถุงยางขนาด สามชิ้นที่แกะแล้วส่งให้เขาท้ังกล่อง ตามด้วยอีกกล่องต่างชนิดกัน กลอ่ งแรกมกี ลน่ิ สตรอวเ์ บอรร์ ี อกี กลอ่ งเปน็ แบบบางเฉยี บทโี่ ฆษณาวา่ เหมอื นไม่ได้สวมใส่อะไรเลย อจลชะโงกขา้ มไหลพ่ ชิ ามลไปสำ� รวจดว้ ยสายตา พบวา่ ยงั มอี กี หลายกล่อง สารพัดแบบ ราวกบั ขนชัน้ วางจำ� หน่ายถงุ ยางอนามยั มา ไว้ท่ีน่ี “ไหนว่าไร้ประสบการณ์ แล้วท�ำไมคุณถึงมีถุงยาง” เขาถาม ทง้ั ทรี่ วู้ า่ เธอไมไ่ ดใ้ ชง้ าน เพราะสงั เกตเหน็ อยา่ งรวดเรว็ วา่ ทง้ั สองกลอ่ ง ยงั มถี ุงยางบรรจุอยู่เต็ม “ซ้ือมาบิลด์อารมณ์เขียนงานค่ะ ฉันมีเจลหล่อล่ืนด้วยนะคะ” เธอควานมือเข้าไปในลิ้นชัก หยิบขวดพลาสติกสีฟ้าท่ีหน้าตาละม้าย คล้ายแท่งดลิ โด้จนน่ากลวั ส่งให้เขา “...” อจลคดิ วา่ ตอ่ ใหใ้ ชเ้ วลาชวั่ ชวี ติ เขากไ็ มม่ วี นั เขา้ ใจวสิ ยั ทศั น์ ของคนทป่ี ระกอบอาชพี นักเขยี น “ถุงยางมันไซซ์ใหญ่ไปเหรอคะ” พิชามลแสดงความกังวลใจ ออกมาดงั ๆ จนอจลต้องรีบปกป้องความภาคภูมิใจของตนเอง “ไซซ์มันเลก็ ไป” มีดีต้องโอ้อวดบ้าง ไม่งั้นจะมไี ปทำ� ไม เมอ่ื เห็นพชิ ามลยนื กระวนกระวายทำ� ตวั ไม่ถกู อจลก็คิดว่าการ เรง่ รดั จดั การเธอดจู ะเปน็ การกระทำ� ทใี่ จรา้ ยไปหนอ่ ย แมว้ า่ เธอจะเปน็ ฝ่ายปฏิบัติการเชิงรกุ ก่อน เขากค็ วรจะเผ่อื ทางถอยให้เธอบ้าง “เอาละ คุณอยากจะไปอาบน�้ำก่อนก็ได้ ผมจะรออยู่ในห้อง” เขามองไปรอบๆ หอ้ งท�ำงาน เหลต่ ามองโซฟาทป่ี รบั เปน็ เตยี งนอนเลน่ เล็กๆ ของเธอได้ ประเมนิ ว่าควรจะนัง่ รอดีหรือไม่ เธอกร็ บี เสนอขึ้นมา ก่อน วาณี 47

“ไปรอท่ีห้องนอนดีกว่าค่ะ” เป็นคร้ังแรกท่ีพิชามลเผยสีหน้า เอียงอายอย่างเหมาะสมให้อจลได้เห็นระหว่างแนะน�ำเสียงเขินๆ ว่า ท�ำไมต้องให้เขาไปที่น่นั “คุณไปนอนรอระหว่างทฉี่ ันอาบน้�ำก็ได้ จะได้มีแรง” “ผมไม่คดิ ว่าค�ำว่าอ่อนแรงจะเหมาะนำ� มาใช้กับผมนะ” อจลอดที่จะโอ้อวดตัวเองอีกรอบไม่ได้ ผลก็คือ พิชามลไม่ได้ ท�ำให้เขารอนานเท่าที่คิด ท่สี ำ� คัญเธอทำ� ให้เขาหมดเร่ียวแรงมากกว่า ท่ีคาด ... ‘เก้าส่งิ ควรท�ำก่อนเสียพรหมจรรย์’ เป็นช่อื หนงั สือคู่มอื ท่พี ชิ า- มลตง้ั ใจจะเขยี นหลงั จากจบเหตกุ ารณน์ ้ี เพยี งแตม่ หี ลายขอ้ ทท่ี ำ� ไมไ่ ด้ ข้อ 1. ลดหนา้ ทอ้ ง เปน็ สงิ่ ทเ่ี ธอไมอ่ าจท�ำไดใ้ นนาทเี รง่ ดว่ น หรอื ไม่กอ็ าจจะตลอดช่วงทเี่ หลอื ของชีวิต ข้อ 2. อาบน�้ำแร่ ข้อ 3. แช่น�ำ้ นม และข้อ 4. ขดั ผวิ สองข้อนี้กต็ ้องข้ามไปเช่นกนั เธอไม่คดิ ว่าอจลจะมีเวลารอเธอคร่ึงค่อนวนั แต่อาบน�้ำยังไงก็ต้องทำ� ข้อ 5. ขจัดสิว เป็นหน่ึงข้อท่ีเธอไม่ต้องท�ำ เพราะเนตรนภา พ่ีสาวของเธอลากเธอไปหาหมอดูแลผิวหน้าเพ่ือก�ำจัดสิวที่ผุดขึ้นมา เพราะความเครยี ด ซง่ึ รวมไปถงึ สวิ บนหลงั ทเ่ี กดิ มาจากสาเหตเุ ดยี วกนั ด้วย ตอนนนั้ เธอเสียดายเงินหลักหมืน่ แต่ตอนนเ้ี ธอคิดว่ามันถกู มาก ผา่ นไปหา้ รายการทไี่ มต่ อ้ งทำ� เหลอื รายการตอ่ มาทแี่ มเ้ สยี เวลา กต็ ้องทำ� ข้อ 6. สระผม พิชามลไม่มีเวลามากพอส�ำหรับท�ำทรีตเมนต์ แต่อย่างน้อยเธอควรสะสางความเหนียวเหนอะท่ีหมักหมมเอาไว้ สามวันออกก่อนจะกระโจนข้ึนเตียงกับอจล อีกสองข้อท่ีทำ� พร้อมกนั ไปได้ก็คือ ข้อ 7. และ ข้อ 8. กำ� จัดขน 48 ปลกู รกั ปักขา้ งร้วั

หน้าแข้งกับขนรักแร้ พิชามลไม่รู้ว่าอจลจะสำ� รวจท่อนขาของเธอหรอื ไม่ แต่เส้นขนขนาดยาวหนึง่ นว้ิ ทเ่ี ธอสะสมเอาไว้น่าสะพรงึ กลวั เกินไป มาถึงข้อสดุ ท้าย ข้อ 9. ซึ่งสำ� คัญท่ีสุด ทำ� ความสะอาดจดุ ซ่อน เร้น เธอพร้อมจะฆ่าตัวตายถ้ามาใครมาบอกว่าตรงน้ันเธอมีกลิ่น เหมือนปลาเคม็ ค้างปี มือข้างหน่ึงของพิชามลเปิดฝักบัวราดเรือนผม ขณะท่ีอีกมือ เอื้อมไปหาขวดแชมพูสระผม บีบมันใส่หัวแล้วฟอกให้ขึ้นฟองฟอด ระหว่างพกั รอให้มันทำ� ความสะอาดหนังศรี ษะ เธอก็หนั ไปหายาสีฟัน แล้วนึกว่าควรตัดข้อไหนไปจาก 9 ข้อข้างต้นเพื่อแทรกการท�ำความ สะอาดชอ่ งปากเขา้ ไป เธอเลอื กผนวกอาบน�้ำแรเ่ ขา้ กบั แชน่ ำ�้ นม จะได้ มีช่องว่างให้กลิ่นปากหอมสดชื่น จะเป็นอย่างไรถ้าสมมุติว่าอจล จูบเธอแล้วอาเจยี น แค่คิดเธอกต็ วั สนั่ แล้ว อาบน้�ำ สระผม แปรงฟัน ถูลนิ้ บ้วนปาก เธอใช้เวลารวมสัน้ กวา่ ทเ่ี คยใชท้ งั้ ชวี ติ ตามดว้ ยจดั การจนแนใ่ จวา่ ไมม่ ขี นเกนิ ในสว่ นทไี่ ม่ ควรมี ขณะหยบิ ผ้าเช็ดตวั ผนื เลก็ บนราวมาขยี้ผมให้แห้ง เธอก็ค้นพบ ว่าลืมอะไรไปอย่างหน่ึง นั่นคือลืมหยิบเส้ือผ้าท่ีจะสวมออกไปหลัง อาบน้�ำเสรจ็ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้�ำเธอถอดชดุ เก่าใส่เอาไว้ในตะกร้า ผ้าเปื้อน แล้วรีบกระโจนเข้ามาก่อนท่ีอจลจะเดินตามเข้ามาในห้อง นอน ดังน้ันส่ิงท่ีพอจะใช้ปกปิดร่างกายของเธอได้คือผ้าเช็ดตัวในมือ ท่ไี ม่ใหญ่พอจะห่อตัวเธอด้วยซำ้� ค�ำว่าต่ืนตกใจไม่เพียงพอจะใช้บรรยายความรู้สึกของพิชามล เธอเหลือบมองร่างกายของตนแล้วอยากจะกรีดร้อง ต้นแขนต้นขา ไม่เท่าไร เหตุใดหน้าท้องของเธอถึงได้คล้ายคนตั้งครรภ์เช่นน้ี ดูแล้ว น่าจะราวๆ สองสามเดอื น ไม่ถึงขนาดกลมโตเหมือนแตงโม แต่ป่อง น้อยๆ น่าเอน็ ดู ทว่ามนั ต่างจากหน้าท้องแบนราบของกงั สดาล อดีต แฟนสาวของอจลลิบลบั ไม่มกี ารเปรียบเทียบย่อมไม่เจ็บปวด แต่ถ้า วาณี 49

เขาเอาไปเทียบ เธอจะท�ำอย่างไร “ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยได้ไหมคะ” พิชามลร้องขอแบบ กล้าๆ กลัวๆ เพราะเกรงว่าอจลจะมองว่าเธอย่ัวยวน มันกใ็ ช่ท่เี ธอขอ ใหเ้ ขาตามมาขน้ึ เตยี งดว้ ย แตก่ ารโชวห์ นา้ อกทเ่ี ธอภาคภมู ใิ จไมเ่ หมอื น การโชว์พุง เงียบ ไม่มีสญั ญาณตอบรบั จากเลขหมายท่ีท่านเรียก พชิ ามล ไม่แน่ใจว่าอจลไม่เข้าใจค�ำขอ หาผ้าเชด็ ตวั ผืนใหญ่ไม่เจอ หรือกำ� ลงั หลบั เธอเลยขยับไปแง้มประตูห้องน�้ำแล้วเพ่ิมเสยี งให้ดงั ข้นึ อีก “ถ้าหาไม่เจอ ส่งตะกร้าผ้าเปื้อนตรงหน้าห้องน้�ำให้หน่อยก็ได้ ค่ะ” ยังคงเงียบ พิชามลใคร่ครวญว่าเป็นไปได้ว่าอจลอาจจะไม่ได้ เดินตามเข้ามาในห้องนอนของเธอ มีความเป็นไปได้อีกทางคือเขา ไดส้ ตขิ นึ้ มาและรบี ปนี รว้ั หนกี ลบั บา้ นตวั เองไปแลว้ ความนา่ จะเปน็ นน้ั ทำ� ใหเ้ ธอตระหนกจนเปดิ ประตผู างออกไปตามหาครฝู กึ สอนเพศศกึ ษา และพบว่าเขายืนอยู่หน้าห้องพร้อมผ้าห่มนวมผืนใหญ่ซึ่งคงลากออก มาจากเตียงของเธอเพราะหาผ้าเช็ดตวั ไม่เจอ วนิ าทแี รกเธอตกใจทเ่ี หน็ เขายนื อยใู่ นระยะประชดิ วนิ าทตี อ่ มา เธอตระหนกั ไดว้ า่ ตวั เองยนื หม่ อากาศตรงหนา้ เขา วนิ าทถี ดั มาพชิ ามล เลยพร้อมจะกรี๊ดสุดเสียง แต่อจลมือไว กั้นเสียงโหยหวนของเธอ เอาไว้ในอุ้งมือของเขา “อย่ากรดี๊ นะ เดยี๋ วชาวบ้านก็นกึ ว่ามขี โมยขน้ึ บ้านคณุ หรอก” อจลปดิ ปากพชิ ามลแนน่ แลว้ กลา่ วเตอื นเสยี งเบาทง้ั ทไ่ี มจ่ �ำเปน็ เลย ในเม่ือแขนข้างที่ว่างของเขากำ� ลังดึงตัวเธอมาแนบชิดชนิดที่เธอ เหน็ กระเดอื กของเขาทข่ี ยบั ขนึ้ ลง ตามดว้ ยเสยี งหวั ใจเตน้ ตมู ตามจาก แผ่นอกกว้าง ซึ่งเธอตีความว่ามาจากอาการรังเกียจหลังจากเห็นหุ่น ของเธอ 50 ปลกู รกั ปักข้างรัว้

พิชามลรู้สึกว่าความอยุติธรรมของทั้งโลกมารวมกันอยู่ท่ีเธอ หญิงสาวสังเกตจากดวงตาที่กวาดมองอย่างรวดเร็วของอจล คาดว่า เขาคงเหน็ ทกุ จดุ บกพรอ่ งของเธอหมดแลว้ น้�ำตารอ้ นๆ เออ่ คลอขน้ึ มา อย่างห้ามไม่ได้ ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง รีบเอามือออกจากปากของเธอเหมือนจบั ถกู ของร้อน “ร้องไห้ทำ� ไม” เขาท�ำท่าเหมือนอยากจะมองไปทางไหนก็ได้ท่ี ไม่ใช่เธอ น้�ำตาที่คลออยู่จงึ หยดแหมะลงพื้น ซึ่งเป็นส่งิ ที่พชิ ามลห้าม ไม่ได้เช่นเดียวกับสภาพเปลอื ยของตน หญงิ สาวอยากจะดงึ ผา้ หม่ ในมอื ของชายหนมุ่ มาหอ่ ตวั หรอื ไม่ ก็ผูกคอตาย แต่เขาดันก้าวถอยหลังไปสองก้าวพร้อมผ้าผืนน้ัน และ แขนเธอไมย่ าวพอจะยน่ื ไปแยง่ ของในมอื เขา ตวั ชว่ ยของเธอจงึ มเี พยี ง ผ้าเช็ดตัวผนื น้อยกับสามตัวเลือก ปิดหน้าอก ปิดช่วงล่าง หรอื ปิดพุง ยังดีท่ีเธอฉลาดพอจะเลือกข้อสามเพราะมันปิดตรงอื่นได้ด้วย แม้ สะโพกของเธอจะใหญ่เกินกว่าจะซ่อนก็ตาม ส่วนช่วงบนเธอใช้แขน อกี ขา้ งปดิ และเปน็ ครง้ั แรกในชวี ติ ทพี่ ชิ ามลตำ� หนสิ ง่ิ ทแี่ มใ่ หม้ าจนลน้ “คณุ รอ้ งไหท้ �ำไม” อจลถามยำ�้ อกี รอบ คราวนถี้ ามดว้ ยน้�ำเสยี ง ตำ� หนเิ หมือนเธอก่ออาชญากรรมด้วยนำ�้ ตา “ฉันโป๊” เธอเห็นสหี น้าว่างเปล่าของเขาที่บอกว่าไม่เข้าใจอะไร เลย ต่อให้พชิ ามลไม่อยากพดู ถงึ ส่ิงทีอ่ จลน่าจะเห็นชดั ๆ อยู่แล้ว แต่ เธอจำ� เป็นต้องอธบิ าย “และฉันอ้วน” อจลหันขวับมาจ้องหน้าพิชามลราวกับค้นพบสิ่งประหลาด มหัศจรรย์ และเขาต้องการให้พิพิธภัณฑ์ริบลีส์เอาตัวเธอไปจัดแสดง ภายใต้หมวดหมู่มนุษย์ทไ่ี ม่น่าเช่ือว่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบนีโ้ ดยเรว็ “คณุ ก็อ้วนอยู่แล้วน่ี” วาณี 51

5 บทเรยี นท่ี 1 บางครั้งคนเราก็ท�ำอะไรโดยไม่คิด ที่กระท�ำผิดบ่อยๆ ก็ คือพูดโดยไม่คิด และวันนี้อจลท�ำอะไรไปโดยไม่คิดแล้วหลายอย่าง เร่ิมจากเดินเข้ามาขอค�ำช้ีแจงจากนักเขียนที่เขาเคยตราหน้าว่าไร้ สามัญส�ำนึก หาข้าวให้ศัตรูหมายเลขหนึ่งกิน ตามด้วยปากไวตอบ ตกลงข้อเสนอของพิชามล ตอนนเ้ี ชฟหนมุ่ เลยมายนื เหมอ่ ดสู ถานทที่ เ่ี ขาจะตอ้ งรบั บทบาท ครฝู กึ สอนเพศศกึ ษาใหแ้ กน่ กั เขยี นทท่ี ำ� ลายสขุ ภาพจติ ของเขาดว้ ยการ เอาเขาไปเป็นต้นแบบตวั ละครโรคจิตในนิยายอโี รตกิ การสำ� รวจบา้ นของเธอไมส่ รา้ งความยงุ่ ยากอะไร เนอ่ื งจากบา้ น ของเขากับบ้านของเธอเป็นบ้านจัดสรรท่ีสร้างข้ึนโดยใช้แบบแปลน เดยี วกนั สองห้องนอน สองหอ้ งน้�ำ หนง่ึ ห้องครวั ด้านหนา้ เป็นห้องนง่ั เล่นผสมห้องรับแขก เพียงแต่พิชามลดัดแปลงห้องนอนเล็กเป็นห้อง สำ� หรบั ทำ� งาน และจากทอี่ จลสงั เกตเหน็ พชิ ามลแทบจะไมไ่ ดใ้ ชบ้ รกิ าร ห้องนอนของตนเลย ไม่ว่าจะดูอย่างไร อจลพบว่าห้องนอนบอกตัวตนของพิชามล ได้น้อยกว่าห้องทำ� งาน เตียงนอนถูกจัดเก็บเรียบร้อย ซึ่งไม่น่าจะมา จากความมีระเบียบ แต่น่าจะมาจากการท่ีเธอไม่ได้นอนมากกว่า 52 ปลกู รกั ปักข้างร้วั

สงั เกตได้จากหนงั สือทีว่ างระเกะระกะ ชายหนุ่มไม่ใช่คนจู้จี้ แต่เขาก็ ไม่นิยมให้มีอะไรทิ่มต�ำหลังระหว่างเล่นจ�้ำจ้ีเหมือนกัน จึงโยนกล่อง ถุงยางท่ีถือติดมือไว้บนหัวเตียง แล้วจัดการเก็บหนังสือบนฟูกไปวาง ในห้องท�ำงานแทน เพราะอย่างไรทีน่ นั่ กเ็ หมือนห้องสมดุ อยู่แล้ว ขณะเดินกลับเข้ามาในห้องนอน เขาก็ได้ยินเสียงเธอร้องขอ ผ้าเช็ดตวั ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา หาอย่างไรก็หาไม่เจอ เขาไม่ได้ มีนิสัยชอบเปิดตู้เสื้อผ้าใคร เนือ่ งจากแม่ของเขาชอบเก็บของมคี ่าเอา ไว้ในนน้ั จึงคิดจะหยิบผ้าห่มบนเตยี งแทน แล้วกไ็ ด้ยนิ เธอบอกว่าให้ เอาผ้าในตะกร้าผ้าเปื้อนก็ได้ เขาชะงักก้มลงไปเลือกว่าจะเอาอะไร ยน่ื ให้เธอดี ก็ปรากฏร่างเปลอื ยข้ึนมาในสายตาของเขา ร่างเปลอื ยท่ี อวบอัดน่าฟัดมาก เมื่อพิชามลท�ำท่าจะกรี๊ด อจลก็รีบตะปบปิดปากเธอตาม สัญชาตญาณ ก่อนจะพบว่าการมาอยู่กับเธอตรงน้ีเป็นความคิด อนั ตราย ผู้หญิงคนนเี้ ป็นนางในฝันของเขา โดยที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย วา่ มรี สนยิ มเชน่ น้ี หรอื อยา่ งนอ้ ยหนา้ อกของเธอกต็ อ้ งเปน็ ฝนั หวานของ ผู้ชายทุกคน เมื่อปราศจากชดุ ช้ันในเรียบร้อยคอยบีบรดั มันดูอวบอดั ขึน้ ไปอีก ยง่ิ เธอหอบหายใจด้วยความตระหนก มนั กย็ ิ่งกระเพื่อมไหว ท้าทายสายตาเขา อจลรู้สึกว่าน�้ำลายสอในปาก อยากด่ืมนมข้ึนมา ทนั ที กอ่ นจะถกู ความประหลาดของพชิ ามลดงึ กลบั มาสโู่ ลกแหง่ ความ จรงิ แบบเพี้ยนๆ ของเธอ ด้วยการสะอกึ สะอน้ื ท�ำลายอารมณ์หื่นกาม ของเขา อจลก็เหมือนผู้ชายปกติค่อนโลกที่รับมือกับน้�ำตาของผู้หญิง ไม่ไหว เขาจงึ ท�ำแบบเดยี วกับที่คนท่ัวไปควรท�ำ ตง้ั คำ� ถาม หาสาเหตุ แต่เขาลมื ไปว่าพชิ ามลไม่ใช่คนปกติ “และฉนั อว้ น” ประโยคเดยี วจากพชิ ามลสง่ ผลใหส้ มองของอจล วาณี 53

ท�ำงานพลาดแบบทไ่ี ม่ควรพลาด “คุณก็อ้วนอยู่แล้วน่ี” ชายหนมุ่ รตู้ วั วา่ พลาดกอ่ นจะเหน็ หญงิ สาวเบะปากเปลย่ี นจาก น้�ำตาคลอเป็นร้องไห้โฮเสียอีก อจลอาจจะไม่เคยคบศิลปินสาย วรรณกรรม แต่เขาเคยเผชิญชะตากรรมเวลากล่าวผิดหูสตรีมาเยอะ เขาควรจะใช้สมองมากกว่าน้กี ่อนจะวิจารณ์เรือนร่างของผู้หญิง ไม่ใช่แค่นางแบบหรอื นักกฬี าหญงิ ทเ่ี กลยี ดคำ� ว่าอ้วน “อย่าร้องไห้สิ ผมขอโทษ” “ไม่ต้องมาขอโทษเลย คุณบอกว่าฉันอ้วน” พิชามลเบะปาก ตำ� หนทิ งั้ น้ำ� ตา ท้ังท่ีเธอเป็นคนเริ่มค�ำนี้ก่อน พอเขาพูดบ้างกลายเป็นว่าเขา ผิดมหันต์ อจลอยากจะชี้ถึงประเด็นนี้ แต่พอเห็นพิชามลน่ังยองๆ พยายามปกปิดเรือนร่างของตนเองสุดความสามารถ แล้วช้อนดวงตา แดงกำ�่ คลอน้�ำตามองเขาเหมือนลกู หมาโดนรงั แก เขาก็พดู ไม่ออก ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตนโดนกล่าวหาว่าเป็นคนร้ายอุกฉกรรจ์ โดยไม่อาจอทุ ธรณ์ เพราะถ้าร้องเรยี นในศาลยุติธรรม เขาคงโดนสวน กลับว่าเดินโง่ๆ เข้ามาในสถานการณ์น้ีเอง ดังน้ันถ้าเขาไม่อยากวิ่ง ข้ามรั้วกลับบ้าน ซึ่งอจลไม่นึกอยากสักนิด เขาต้องหาคำ� พูดมาหยุด น้�ำตาของพิชามล “แล้วไงล่ะ หุ่นของคุณกด็ นี ”ี่ เขาชม เธอย้อนเสียงสูงปร๊ีด “ก็ดี?” น�ำ้ เสียงของเธอบ่งบอกว่านี่เป็น ค�ำพูดเลวร้าย “ก็ดี เป็นค�ำชมแกนๆ บางคร้ังใช้แทนการบอกตรงๆ ว่าแย่” ทีแ่ ย่กว่าคือมีน�้ำตาปริม่ ขอบตาเธออกี แล้ว อจลมน่ั ใจวา่ โลกใบนม้ี คี นเพยี้ นอยมู่ ากมาย แตเ่ ขามน่ั ใจยงิ่ กวา่ ว่าพิชามลอยู่อันดับต้นๆ ถ้ามีใครขอค�ำแนะน�ำเรื่องการซื้อบ้านจาก เขา กฎข้อแรกท่เี ขาจะสั่งห้ามกค็ ืออย่าซ้อื บ้านติดกับนกั เขยี น ปัญหา 54 ปลกู รักปักขา้ งรวั้

ตอนนีก้ ็คอื เขาเดินข้ามรัว้ เข้ามาอยู่ในบ้านนักเขยี นหน่งึ เดียวท่เี พีย้ น จัดที่สุดที่เขารู้จัก หนำ� ซ�ำ้ ยังยอมรับข้อเสนอท่ีเข้าข่ายพิสดารของเธอ ทสี่ ำ� คญั ขณะมองตวั กลมๆ ดนู มุ่ นม่ิ ของเธอ เขาไมม่ คี วามคดิ จะเปลย่ี น ใจสกั นดิ “เหน็ ห่นุ คณุ แล้วผมเกดิ อารมณ์” นเี่ ปน็ คำ� ชมเดยี วทอี่ จลคดิ ได้ เพราะมันมาจากความจริง “โกหก” พิชามลกล่าวหา แต่อย่างน้อยนำ�้ ตาเธอก็หยุดแล้ว อจลเลยสวนกลบั ได้ทนั ควนั “ดูหลกั ฐานใต้เขม็ ขดั ผมสิ” ปากของพิชามลห่อเป็นรูปตวั โอด้วยความประหลาดใจ อจลมี อะไรให้ท�ำกับปากแบบน้ีหลายอย่าง ซ่ึงไม่รวมถึงการพูด เพราะเธอ ยงิ่ จ้อง เขาก็ยง่ิ รู้สึกอดึ อัด ไม่ใช่ท่ีใจ แต่เป็นอะไรท่ีอยู่ใต้เขม็ ขดั “ตกลงคณุ จะให้ผมเรมิ่ หรอื จะให้ผมหยดุ ” เขาท�ำเสยี งดุ แต่ใน ใจอ้อนวอนให้เธอยอมเริ่มเสียที รอนานกว่าทอ่ี จลต้องการกว่าพชิ ามลจะยอมพยกั หน้า แต่เธอ ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่กับพ้ืนจนเขาอยากจะหิ้วตัวเธอข้ึนแล้วเขว้ียงไป บนเตียง ทว่ามันดูโหดไป เขาเลยได้แต่สัง่ เสยี งเข้ม “ลุกข้ึน!” พระเอกสายโหดอาจจะมีต้นก�ำเนิดมาจากอารมณ์ ห่ืนไร้หนทางระบายก็เป็นได้ “ไม่! ลุกข้นึ คุณก็เหน็ ฉนั โป๊ส”ิ ตุ๊กตาปุ๊กลุกเถยี งจากระดับเข่า หารู้ไม่ว่าจากมมุ สงู เขาเหน็ หมดว่าอกกับสะโพกของเธอใหญ่แค่ไหน ส่วนพุงที่เธอกังวลไม่ได้มีผลต่ออาการล้มหรือลุกของเขาเลย “คุณเป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้ผมเองนะ” อจลทบทวนความจำ� แต่พิชามลเบะปากใส่ ชายหนมุ่ อยากจะหนั หลงั เดนิ หนี ปลอ่ ยคนสตไิ มด่ อี ยตู่ ามลำ� พงั แตค่ วามกลมกลงึ ของพชิ ามลตรงึ สายตาเขาเอาไว้ ผมและผวิ เปยี กชน้ื วาณี 55