buttsaba

บษุ บารกั รอ้ ย

บษุ บารอ้ ยรกั ตอนท1่ี ................... “หลไี มย่ อม! ” เสยี งยนื กรานหนักแน่นดงั มาจากหญงิ สาวรา่ งเล็กในชดุ แซคสขี าว ผมยาว หยักศกสนี ้าตาลออ่ นยาวเคลยี ไหล่ ดวงตากลมโตฉายแววเกรยี้ วกราดอยา่ งเด็ก ทไ่ี ดร้ ับการตามใจมาตลอด จมกู โดง่ สดู ลมหายใจดังเฮอื ก ยดื อก รมิ ฝีปากนุ่มคง ดรู าวกลบี กหุ ลาบถา้ ไมข่ บเมม้ บง้ึ ตงึ แกม้ ระเรอ่ื ผวิ ขาวอมชมพนู วลผอ่ งราวพดุ ดงิ้ สตอเบอรร์ ี่ มเี รอ่ื งพพิ าททก่ี าลังเกดิ ขนึ้ เล็กนอ้ ยภายในครอบครวั ศรสี ภุ างค์ เมอื่ บตุ รสาวหวั แกว้ หวั แหวนเพยี งคนเดยี วของครอบครัวประกาศเสยี งแข็ง “แตว่ า่ คณุ สหัสเขาก็เป็ นคนดนี ะลกู ” รมั ภาพยายามโนม้ นา้ วจติ ใจโดยใชไ้ มอ้ อ่ น แตจ่ ะออ่ นจะแข็งก็เถอะทัง้ คโู่ ตแ้ ยง้ กนั เรอ่ื งนมี้ านานหลายวันแลว้ “แลว้ หนูจะตอ้ งรบั คนดที กุ คนเป็ นพอ่ ดว้ ยเหรอไงคะ” เดหลกี อดอก ใบหนา้ มล เชดิ เล็กนอ้ ย “จะยงั ไงแมก่ ็ตอบตกลงเขาไปแลว้ อกี อยา่ งงานก็จะจดั เดอื นหนา้ แมอ่ ยากให ้ ลกู แสดงความยนิ ดกี บั เรานะ” ผเู ้ ป็ นมารดาลกุ จากเกา้ อใ้ี นหอ้ งรับแขก เดนิ ไปหา รา่ งบางทห่ี ยดุ นงิ่ อยรู่ มิ ประตู “แมก่ าลังพดู เรอื่ งทผ่ี ดิ กบั พอ่ ไดห้ นา้ ตาเฉย” เธอกลา่ วหา “เดหล!ี ” คณุ รัมภาอทุ านอยา่ งตกใจ “ถงึ แมว้ า่ แมจ่ ะแตง่ งานใหม่ แตก่ ็ไมไ่ ด ้ หมายความวา่ จะไมร่ กั พอ่ ของลกู แลว้ นะลกู ตงั้ แตต่ อนทพ่ี อ่ ตายไป แมก่ ็ตงั้ ใจวา่ จะเลย้ี งลกู อยา่ งดที สี่ ดุ จนถงึ ตอนนีเ้ มอื่ เห็นวา่ ลกู เรยี นจบแลว้ แมเ่ ลยอยากจะพกั และใหค้ นอนื่ ดแู ลมาบา้ ง” “หนูก็ดแู ลแมไ่ ดน้ ”ี่ เดหลกี ระเงา้ กระงอด “มันไมเ่ หมอื นกนั ...สกั วนั หนง่ึ ถา้ ลกู มคี วามรัก ลกู ก็จะรเู ้ องวา่ การไดอ้ ยกู่ ับคนที่ รักเรามนั ดแี คไ่ หน” เดหลหี ันหนา้ กลับไปมองมารดา แววตาวาวโรจนอ์ กี ครงั้ ความนอ้ ยเนอ้ื ต่าใจถา โถมเขา้ มาในอก “แมก่ ็รักแตน่ ายสาหสั อะไรนั่นเทา่ นัน้ แหละ ไมเ่ คยคดิ ถงึ ความรสู ้ กึ ของหนูเลย! ” หญงิ สาวสะบัดหนา้ เดนิ หนีวงิ่ ขน้ึ หอ้ ง ทนั ทที ป่ี ิดประตู เธอก็หยบิ กรอบรปู ของ บดิ าขน้ึ มามองพลางปาดน้าตารอ้ งไหโ้ ฮ “พอ่ ขา...แมเ่ ขาไมร่ กั พวกเราแลว้ ...ฮกึ ฮอื ...”

เสยี งสะอนื้ ดังอยเู่ ชน่ นัน้ เนนิ่ นาน...ตามมาดว้ ยเสยี งขวา้ งปาขา้ วของดงั เป็ นระยะ ... การแตง่ งานถกู จดั ขนึ้ ในโรงแรมหรรู ะดบั หา้ ดาว แขกเหรอื่ ทม่ี างานสว่ นมากเป็ น คนรจู ้ ักฝ่ ายเจา้ บา่ ว ขณะทฝี่ ่ ายเจา้ สาวมเี พยี งเพอื่ นสนทิ และบรรดาญาติ ทกุ คน ลว้ นแลว้ แตม่ สี หี นา้ เบกิ บานแชม่ ชนื่ จนน่าคลนื่ ไส ้ เดหลยี นื อยมู่ มุ หนงึ่ ของงาน มองมารดาในชดุ ราตรสี ขี าวผดุ ผอ่ งสวยสมวัย ถงึ คณุ รมั ภาจะอายเุ ลยวัยสสี่ บิ ทวา่ ความงามทเ่ี คยมใี นอดตี ไมไ่ ดล้ ดนอ้ ยถอยลงเลย รงั แตจ่ ะเพมิ่ พนู ขนึ้ จนเพอื่ น เจา้ บา่ วหลายคนยงั มองแลว้ พดู กันดว้ ยความอจิ ฉา เดหลกี ระดกแกว้ แชมเปญขน้ึ ดม่ื รวดเดยี วสง่ สายตาอาฆาตแคน้ ไปยังคนทกี่ าลัง แยง่ แมไ่ ปจากเธอ นายสหัส หรอื นายสาหสั อยา่ งทเี่ ธอชอบเรยี กเป็ นพอ่ เลย้ี ง ใหญท่ างเหนอื มไี รช่ ากาแฟ และฟารม์ ปศสุ ตั วน์ ับพนั ไร่ ใครๆ ก็วา่ เธอนัน้ ชา่ ง โชคดที ไ่ี ดพ้ อ่ ใหมเ่ ป็ นมหาเศรษฐี แหวะ...ใครจะไปสนเงนิ ของคนพรรคน์ ัน้ เธอพมึ พาละสายตาจากบนเวทกี ราดมองไปรอบหอ้ ง พลนั สายตาก็เลอ่ื นไปจบั ยังบรุ ษุ หนุ่มรา่ งสงู คนหนงึ่ เขายนื อยอู่ กี ฟากหนงึ่ ของหอ้ ง สวมเสอ้ื เชติ้ สนี ้าทะเล ออ่ น ทับดว้ ยสทู สเี ขม้ และกางเกงสเี ดยี วกนั เธอรวู ้ า่ เขากาลงั ใหค้ วามสนใจกับ การกลา่ วสนุ ทรพจนข์ องคบู่ า่ วสาวบนเวที เมอื่ เบนสายตามองตามเดหลกี ็เห็น ภาพหยอกลอ้ อันบาดตาจนตอ้ งควา้ แกว้ เชมเปญอกี ใบขน้ึ มาดมื่ และกลบั ไปขบ คดิ วา่ เคยเห็นหนา้ ผชู ้ ายคนนัน้ ทไ่ี หน แตจ่ นแลว้ จนรอดก็นกึ ไมอ่ อก กอ่ นทจี่ ะทนั ไดก้ า้ วเดนิ เขา้ ไปมองใหแ้ น่ใจ เขาก็หายไปเสยี แลว้ ชา่ งเหอะ...จะเป็ นใครก็ชา่ ง ยังไงก็ไมไ่ ดม้ คี วามสาคญั อะไรอยแู่ ลว้ ... กวา่ ทบ่ี รรดาญาตๆิ จะตามมาถงึ ตวั เธอแลว้ ลากยอ้ื ขน้ึ ไปบนเวทไี ด ้ เดหลกี ็ซด กระหน่าเขา้ ไปถงึ แกว้ ทหี่ า้ “ตอ่ ไปขอใหค้ ณุ เดหลี ศรสี ภุ างค์ บตุ รสาวคนเดยี วของเจา้ สาวขน้ึ มากลา่ วอะไร เล็กๆ นอ้ ยๆ ดว้ ยครบั ” พธิ กี รกลา่ วพลางผายมอื ไปยงั หญงิ สาวรา่ งบอบบางใน ชดุ ราตรสี นั้ สชี มพทู กี่ าลงั ยนื โงนเงนเล็กนอ้ ยอยทู่ ท่ี างขนึ้ คณุ รมั ภามองมาอยา่ งกังวลใจ เมอ่ื เห็นธดิ าเดนิ มาควา้ ไมคไ์ ปจากมอื ผปู ้ ระกาศ แทนทจ่ี ะใชอ้ กี ตวั ซง่ึ วา่ งอยู่ เดหลหี นั ไปมองพอ่ เลย้ี งและแมข่ องตนเองเล็กนอ้ ยกอ่ นจะคลยี่ มิ้ เยาะ “คา่ ...ฉันดใี จจรงิ ๆ ทแี่ มต่ กถงั ขา้ วสาร และก็ไดพ้ อ่ เลย้ี งทเี่ ป็ นพอ่ เลยี้ งสมชอ่ื จรงิ ๆ มาเป็ นสามี ยังไงก็ขอใหก้ ารแตง่ งานอยา่ ไดล้ ม้ เหลวเร็วนัก...อกึ ...ใหม้ ัน ไดข้ ายขหี้ นา้ ญาตขิ องอดตี สามี ดฉิ าน...ซงึ่ เป็ นลกู ก็พลอยจะไดร้ บั ความอับอาย ไปดว้ ย...และ...” กอ่ นทหี่ ญงิ สาวจะทันไดก้ ลา่ วอะไรตอ่ ไป เธอก็ถกู ดงึ ลงจาก เวทดี ว้ ยมอื มากมายทเี่ ดาเอาวา่ น่าจะเป็ นเหลา่ ญาตๆิ ทที่ นระคายหไู มไ่ หว พธิ กี ร รบี กลา่ วเรอ่ื งขบขนั เพอ่ื กสู ้ ถานการณ์ ไมว่ ายซบั เหงอ่ื ไปดว้ ย ตงั้ แตร่ บั งานมาไม่ เคยมคี รงั้ ไหนทจ่ี ะใกลเ้ คยี งกบั งานลม่ มากอ่ นเทา่ ครงั้ น้ีเลย ฝ่ ายเจา้ บา่ วมอง

อยา่ งเขา้ ใจและปลอบภรรยาทย่ี นื หนา้ ซดี อยา่ งเสยี ขวัญ เคยไดย้ นิ กติ ตศิ ัพทว์ า่ เดหลนี ัน้ แสนรา้ ย แตก่ ็ไมน่ กึ เลยวา่ จะไดเ้ ห็นฤทธขิ์ นาดน้ี ดทู า่ เขาคงจะจดจาไปนานเลยทเี ดยี ว! เดหลีถกู ทง้ิ ให้น่ังลงบนเก้าอบี้ ุนวมใหห้ อ้ งแต่งตวั เจา้ สาว ฝา่ ยญาตติ ่างบน่ ขรมเกยี่ วกบั พฤตกิ รรมอนั ย่าแยข่ องเธอ หากแตห่ ญิงสาวไมส่ นหรอก เธอนงั่ ฟบุ่ ลงกับโต๊ะและรู้สึกพะอดื พะอม จนกระทง่ั รมั ภาเดนิ เข้ามาจับไหล่เธอ “ทา่ ไมทา่ อย่างนี้ ยัยหลี! ” มารดาดุเสยี งเกรี้ยว ไม่นึกวา่ ลูกสาวคนเดียวจะกล้าท่าให้เธอขายหน้าตอ่ สาธารณชน ได้ขนาดน้ี แล้วไหนจะยังคนรจู้ ักของคณุ สหัสเขาอกี ล่ะ ดีทีเ่ ขาไม่เอาความมเิ ชน่ นั้นเธอคงไดเ้ ป็นมา่ ยครง้ั ที่สอง เปน็ แน่ ที่ส่าคัญนางไมอ่ ยากใหใ้ ครคิดว่าเดหลเี ป็นเด็กทีไ่ มม่ ีสา่ มาคารวะกับผู้ใหญ่ “อยากใหพ้ ดู นักกพ็ ดู แลว้ ไง ยังจะเอาอะไรกับหนอู กี ” เดหลีเงยหน้าขึ้นมองนา่้ เสยี งกราดเกร้ียวไม่แพก้ ัน “นีเ่ ราอยากให้แมข่ ายหนา้ นกั เรอะ! ท่าไมถงึ เป็นเดก็ ไร้เหตผุ ลไดถ้ งึ ขนาดนีน้ ะ” “หนูคงไมเ่ ปน็ แบบนี้หรอก ถา้ พอ่ ยงั อย”ู่ น่า้ ตาเรม่ิ เออ่ รน้ื ในดวงตาผู้พดู “แต่หนูกก็ า่ ลังจะมีพอ่ แลว้ ไงลูก คุณสหัสเขายินดจี ะเปน็ พ่อให้หลนี ะ เขาไมม่ ลี ูกสาว ดงั น้ันจึงอยากท่าความร้จู กั คนุ้ เคยกบั หนูมาก จากน้ีเราจะยา้ ยเขา้ ไปอยู่บา้ นไร่กันนะลกุ นะ อากาศทน่ี ั่นดี ววิ ทิวทศั น์ก็สวย” น้า่ คา่ ที่เอ่ยจากปากมารดาประดจุ หน่ึงคมมีดท่ีกรดี รว้ิ ลงในใจหญิงสาว นา่ น้อยใจนักดเู หมือนวา่ แมท่ ีเ่ คยมแี ตเ่ ธอ จะมผี ู้ชายคนนน้ั เข้ามาแทนท่.ี ..จนเตม็ ในทส่ี ดุ “หลไี มม่ พี อ่ พอ่ ของหลมี คี นเดยี วเทา่ น้นั และหลจี ะไมไ่ ปไหนด้วย!!” “หลี...! ” หญงิ สาววงิ่ ถลนั ออกจากหอ้ งไป รา่ งบางเซปะทะเขา้ ใสใ่ ครบางคน หากแตเ่ ธอไม่สนใจ น่้าตาไหลอาบใบหนา้ กลบดวงตาจนพรา่ เลือน ไม่เหน็ ใคร ไม่เหน็ สงิ่ ใด มแี ตใ่ จท่มี ดื มน... เดหลโี ยนกระเปา๋ เดินทางคใู่ จลงบนเตียง กวาดทกุ สิ่งทกุ อยา่ งในต้เู สื้อผา้ และของใชป้ ระจ่าตัวยัดลงไป ก่อนจะ ขย่มปดิ ล็อคกระเปา๋ เอาไวอ้ ยา่ งยากเยน็ หญงิ สาวเดนิ ไปเปดิ ลนิ้ ชักโตะ๊ หยิบสมดุ บญั ชีซงึ่ เปน็ เงินฝากก้อนใหญ่ท่ี พ่อฝากไว้ในนามของเธอ จนถึงตอนน้ดี อกเบ้ียของมนั กท็ บตน้ ทบดอกจนมากพอทจี่ ะท่าให้เธออยูไ่ ดอ้ ยา่ งสบาย ไปสกั พกั โดยไมเ่ ดือดร้อน แนน่ อนวา่ ทกุ อยา่ งทีม่ าจากเงินของแม่ รวมถงึ บตั รเครดติ ตา่ งๆ น้นั เดหลที ง้ิ มันไวโ้ ดย ไม่แตะต้อง เธอไม่ตอ้ งการให้ใครตามตวั พบได้เร็วนกั สดุ ท้ายเมือ่ คว้ากุญแจรถคู่ใจได้ หญงิ สาวกห็ อบกระเป๋า แลน่ ฉวิ ออกจากบา้ น เรื่องอะไรจะตอ้ งยอมไปอยบู่ า้ นนายสาหัสดว้ ย ถ้าแม่คิดว่าจะเกลยี้ กล่อมเธอได้ เมนิ ไปเสียเถอะ...!

เดหลีขับรถไปบนถนนท่ที อดยาว แสงไฟดวงสม้ กระจ่างสาดสอ่ งแทนแสงจนั ทร์ ปา่ นนแี้ ม่กับพ่อเลีย้ งของเธอคง จะสง่ ตัวเข้าหอท่ีโรงแรมนั่นไปเรยี บรอ้ ยแล้ว และคงไม่เฉลียวใจสักนิดว่าเธอหนอี อกจากบ้านมา กว่าจะถึงพรงุ่ นี้ บางทีเดหลอี าจจะไปไกลกวา่ ทีใ่ ครๆ ตามหาตัวถงึ และลากกลับไปให้ใช้ชีวิตอยทู่ า่ มกลางส่ิงนา่ พะอืดพะอมท่ี เรียกว่า “ข้าวใหม่ปลามนั ” โดยเฉพาะของคู่แตง่ งานท่วี ัยเลยเลขสสี่ ิบ หญงิ สาวปาดน่า้ ตาทีเ่ อ่อร้นื ขึน้ มาบดบงั ทางเสียจนพร่า เธอบงั คบั พวงมาลยั ให้รถขบั เคลอื่ นไปยงั ทางท่ตี อ้ งการ มุ่งหนา้ ออกสู่นอกเมอื งทางถนนหลวง บางทกี ารไปพกั ผ่อนตา่ งจงั หวดั หามมุ สว่ นตัวอยคู่ นเดยี วสกั พักอาจจะท่า ให้อะไรดขี ้นึ เธอเพง่ิ เรียนจบมหาวิทยาลัยมาไดเ้ พยี งแคเ่ ดือนเดยี ว...เดอื นเดยี วยงั ไม่มีงานทา่ แต่แมเ่ ธอมงี าน (แต่ง) ใหญ.่ ..น่า หัวร่อจรงิ เดหลเี หยยี บคันเรง่ ใหเ้ รว็ ยงิ่ ขน้ึ ทวา่ รถญี่ปนุ่ กลางเก่ากลางใหม่ของเธอกลับไปไม่ได้เร็วดงั ใจนึก สองชั่วโมง ต่อมาหญงิ สาวกต็ ้องพบกับปญั หาใหญย่ ิง่ กว่า ดเู หมอื นว่าพระเจ้าจะไมไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งเด็กนอ้ ยผู้นา่ สงสารเช่นเธอเลย เหน็ ได้ชดั ว่าพระองค์ก่าลงั สมนา่้ หน้าด้วยซา้่ หมอ้ น้่าแหง้ เสียจนกระโปรงหนา้ รถเธอมคี วันขนึ้ โขมง! เดหลจี อดรถข้างทาง วิง่ ลงมาเปดิ ดูอย่างตกใจ มือบางกระตกุ เล็กนอ้ ยเม่อื สัมผัสโดนความร้อนของมนั หญงิ สาว สะบัดมอื พลางดูดน้วิ ท่โี ดนลวกร้อนไว้ “จะท่ายงั ไงดลี ่ะเน่ยี ” คนหนอี อกจากบ้านหนั ซา้ ยแลขวากพ็ บแตค่ วามเปล่ยี ว...ถนนสายออกต่างจงั หวดั อยา่ งน้นี านๆ จะมรี ถผา่ นมาสัก คัน แถมยังเป็นรถบรรทุกเสียดว้ ย เอาไงดี เธอยังไม่อยากถกู ขม่ ขืนตอนนี้นะ... รา่ งบางรก่ี ลบั เข้ามาน่ังในรถ ลอ็ คประตูแนน่ เธอหันไปหยิบโทรศพั ท์ พลางคดิ ไตต่ รองวา่ ถ้ากดมนั แล้ว ใครต่อ ใครก็ต้องรู้แนว่ ่าเธออยทู่ ไ่ี หน หว๋าย...เอาไงดี ขณะท่ลี ังเลอยู่น้ันกม็ แี สงไฟหน้ารถค่หู น่ึงสาดสอ่ งมา จากประสบการณท์ ่ีผา่ นมาบ่งบอกวา่ มนั ตาเพชร แพง...รวย ...และมตี งั คพ์ อจะไม่สนเงินของเธอ เผลอๆ อาจจะเป็นคนทมี่ ผี หู้ ญงิ รายล้อมมากพอทีจ่ ะไมล่ ากเธอไปข่มขนื ยาม นี้... หลงั จากทคี่ ดิ สะระตะดูแล้วก็ยงั ไม่กลา้ พออยู่ดที ีจ่ ะร้องเรยี กขอความชว่ ยเหลอื จากคนแปลกหน้า ทวา่ ราวกับ กระแสจิตของเดหลสี ่งไปถงึ เพราะรถคนนั้นจอดเลยรถหญงิ สาวไปเล็กนอ้ ย ไม่ช้าคนขบั ก็เปิดประตู และเดนิ มา หยดุ ทห่ี น้าตา่ งรถเธอซึ่งปดิ กระจกแน่น

มือบางไขมันลงเลก็ นอ้ ยพอเพียงแค่ให้อากาศหน่ึงอดึ ลอดผ่านมาเทา่ นน้ั ไดย้ นิ เสยี งเขาถามมาจากข้างนอกดว้ ย เสียงสุภาพนุ่มนวล “รถเสยี เหรอครับ มีอะไรใหผ้ มช่วยไหม? ” “คณุ เปน็ โจรหรอื พลเมืองดีละ่ ? ” เธอถามกลบั ไปใบหน้าบ้ึงเล็กนอ้ ย ระแวงระไว มองไปยังรา่ งสงู ท่ีรู้สกึ คุ้นตา แต่เห็นไมช่ ดั นกั เพราะถนนสายนี้มดื เหลือเกนิ มเี พยี งแสงไฟจากรถเขาเท่าน้ันที่ตดิ เคร่อื งอยู่ และมันก็สาดไปอีก ทางเสียด้วย สมัยนี้ซาตานในคราบนกั บุญมเี ยอะแยะ หยัง่ เชงิ ไวก้ อ่ นยงั ไงถา้ มีพริ ุธจะไดห้ นที นั “เปน็ คนทจ่ี ะทา่ ใหค้ ณุ ได้อยู่ในที่ปลอดภยั ” เขาตอบมาน้า่ เสยี งไม่ต่างจากประโยคแรก ถงึ จะมดื แต่ก็สงั เกตได้วา่ รา่ งสูงใหญน่ ั้นก่าลังยม้ิ อยู่ เอาฟะ...กย็ งั ดกี ว่านอนใหย้ งุ หามอยู่ในนี้ทงั้ คนื ก็แลว้ กนั อยา่ งมากก็สู้กันตายไปขา้ งหนึ่ง “ถ้าอย่างนน้ั กช็ ว่ ยดูหม้อนา่้ ใหห้ นอ่ ยเถอะคะ่ มันคงใกล้ระเบดิ เตม็ แก่แลว้ ฉนั ยงั ไม่อยากฆาตกรรมรถคู่ใจในคืน เฮงซวยอยา่ งนเี้ หมือนกัน” เธอตอบไปอย่างเซ็งๆ เอย่ บอกเขาท้งั ทไ่ี มย่ อมลงไปดดู ว้ ย “หากคุณจะกรณุ า ผมตอ้ งการผูช้ ว่ ยสอ่ งไฟฉายให้สกั หนอ่ ย” รา่ งสงู เดนิ ย้อนกลบั ไปหยิบไฟฉายในรถของเขา กลบั มาส่งใหเ้ ธอ เดหลีจา่ ยอมลงจากรถไปเปน็ ลูกมอื ใหเ้ ขา ก็รถของเธอเองน่ีหว่า... “น่าเสยี ดาย มนั แหง้ มากเลยครับ และผมกไ็ ม่มนี ้่ากลน่ั ตดิ รถมาเสยี ดว้ ย” เขากลา่ วหลงั จากท่สี ่ารวจดอู ยู่ครหู่ น่งึ ชวั่ แวบทเ่ี งยหนา้ ขึ้นมาตอ้ งกระทบแสงไฟฉายใหเ้ ห็นเคา้ หน้าเกล้ียงเกลา คิ้วเข้มพาดเฉยี งอยู่เหนือดวงตาดา่ ระยบั เรียวรี จมกู โด่งตรง รมิ ฝปี ากบาง ผมส้ันได้รบั การตดั แต่งไว้เป็นระเบยี บ ประกอบเป็นเคา้ โครงหนา้ ที่พอเหมาะ พอเจาะเสียจนเธอต้องเผลอมองไปชว่ั ชะงักหนงึ่ กอ่ นจะครางออกมาอยา่ งเผลอไผล “เรา...เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าคะ? ” “นกึ ว่าจะไมถ่ ามเสียแล้ว...เดหลี” เขาคลีย่ ้ิมเลก็ น้อย เป็นรอยยิ้มเจือเอน็ ดูแบบทีเ่ ธอเคยไดร้ ับเม่ือยามเด็ก แต่น่ัน มนั ก็นานมากแล้ว ภาพท่ีเหน็ ในยามนีซ้ อ้ นประทับกับเดก็ หนุม่ ผูเ้ คยอยขู่ ้างกายเธอในอดีต “...อาน้อย...?! ” “ครับผม” เดหลีโผเข้ากอดเขาทนั ทีด้วยความดใี จ หน่มุ ใหญเ่ ซไปเล็กนอ้ ย เช็ดมือท่ีเปอ้ื นกบั เศษผา้ ข้ีริว้ ก่อนจะโอบไหล่บาง พลางตบเบาๆ หากหญิงสาวกลบั เปลยี่ นจาก “ซบ” เป็น “ทบุ ” ตุบตับอาละวาดขึ้นมาเหมือนนึกขนึ้ ได้

“อาบา้ ท่าไมเพงิ่ กลับมาป่านนี้ แม่เขาแต่งงานใหม่ ท้งิ หนูแลว้ ร้ไู หม! ” “รแู้ ลว้ นอ่ี าก็เพ่งิ ไปงานเล้ยี งมาเหมือนกัน เหน็ เราวงิ่ น่้าหนู า้่ ตาไหลออกมาจากหอ้ งแตง่ ตัวกเ็ ปน็ ห่วงเลยสะกด รอยตามมาเน่ีย วา่ แตน่ ่ตี ัง้ ใจจะไปไหนหือ? ” ออ้ ...ท่ีเหน็ ในงานก็ไมไ่ ดต้ าฝาดไปหรอกรึ เปน็ เขาจรงิ ๆ “ทแ่ี ท้อานอ้ ยกเ็ ปน็ พวกแม่น่เี อง นจี่ ะมาตามตวั หลีกลับไปใช่ไหม หลไี มก่ ลับนะ จะหนอี อกจากบ้าน” เธอบอก จุดประสงค์ชดั แจง้ แน่วแน่ “หนไี ปไหน? ” “ไมร่ ู้! แต่ไม่อย่เู ป็นกา้ งใครแล้วกัน! อาอยา่ หา้ มดว้ ย” “ใครบอกว่าอาจะห้าม” การเตคลย่ี ้ิมรืน่ รมย์ “ถา้ จะหนกี ต็ ้องมีการวางแผนให้ดีกอ่ น ท่าทัง้ ทีอยา่ ครึ่งๆ กลางๆ ไม่อยา่ งนนั้ จะเป็นอย่างทีเ่ ห็น” เขาพยกั พเยิดไปทางรถ ซงึ่ เปน็ หลกั ฐานฟอ้ งชัดในการขาดประสิทธภิ าพดา้ นการ จัดการชีวติ ของเธอ “โอเคค่ะคณุ อา บอกมาสวิ า่ มีทางไหนท่ีมันจะดีกวา่ นี้” เดหลีเท้าแขนด้วยความฉนุ เร่อื งเจอเขากน็ ่ายินดีอยู่ แต่ เธอไม่อยากให้ใครมาขัดขวางน่ี “มีกแ็ ล้วกัน” รา่ งสูงคลยี่ ้มิ ตามแบบฉบับก่อนเสนอด้วยนา้่ เสยี งเรียบร่ืน เฮ้...อา...เปน็ ผู้ใหญ่แลว้ นะ ท่าอะไรอย่างนีเ้ นี่ย เดหลหี นั ไปมองร่างสงู ทเ่ี ดินไปหยิบสัมภาระเธอมาไวท้ ี่รถเขาและจดั การตามช่างให้มากรู้ ถเธอไปเรียบรอ้ ย มีอาท่ีไหนในโลกชว่ ยหลานสาวหนีออกจากบา้ นบ้าง...แถมสีหน้ายังไมท่ ุกข์ไมร่ อ้ นอีกตา่ งหาก “วา่ แต่อาได้กล่ินเหล้า น่ีเราดม่ื ไปเยอะเลยสิ” “แค่เบาะๆ หนยู ังดม่ื ได้กว่านอ้ี ีก” คนออ่ นวัยเชิดหนา้ ขนึ้ น่า้ เสียงถือดไี วเ้ ชงิ จะอย่างไรก็โมไ้ วก้ อ่ นเปน็ ดี “ถา้ งั้นฉลองการลงเรอื ล่าเดียวกัน ก่าลงั ขาดคู่ดมื่ อย่พู อดี” เขาชขู วดน่า้ สีอา่ พันตดิ แบรนดด์ งั ข้ึนมา รสชาตมิ ันคง นมุ่ พิลกึ ส่าหรับคอสุรา หากแตเ่ ธอมันคอไวน์ เลยแคม่ องก็แทบกลนื น่า้ ลายดว้ ยความขมแล้ว อาของเธอประหลาด... อาของเธอแปลก... อาของเธอมหัศจรรย์...

เดหลลี อบครางในใจ...หวังว่าเธอคงจะคิดไม่ผดิ หรอกนะท่คี ิดจะพ่งึ คนๆ น้ี ........................... ตอนที่ 2 พอ่ เคยบอกวา่ อานอ้ ยเปน็ คนแปลก เขาเป็นคนสดุ ท้องและสุขุมทสี่ ดุ ในบรรดาพี่น้องห้าคน ด้วยวัยที่แก่กวา่ เธอเพียงสบิ ปีท่าใหเ้ ขายงั ดูหนุ่มมากนกั หากจะเทียบกบั ศักด์ทิ ่ีได้รับ เดหลี จงึ เติมคา่ วา่ \"น้อย\" ตอ่ ทา้ ยใหฟ้ ังดูไมห่ ่างกันมากนัก เมื่อสมัยเดก็ ๆ เธอมกั จะติดเขาแจ จนกระทงั่ อานอ้ ยจบชั้นมธั ยมศกึ ษาตอนปลายเขาก็เดนิ ทางไปศกึ ษาต่อทอ่ี ังกฤษและใช้ ชีวิตอย่ทู ีน่ ่ันไมก่ ลบั มาอกี เลย เวลาผ่านไปหลายปีจนเหตอุ ศั จรรย์อยา่ งงานแต่งงานของ มารดาเธอนี่แหละทดี่ งึ ให้เขามาปรากฏตัวได้ นับวา่ เป็นขอ้ ดีเพยี งขอ้ เดยี วของการแตง่ งานบา้ ๆ น้ีก็ว่าได้ \"โอ้โห...อานอ้ ยอย่ทู ่ีนีจ่ รงิ ๆ เหรอคะ\" เดหลีอทุ านเมื่อมอื หนาเลื่อนไปเปิดสวิตชไ์ ฟ ทนั ทที ่ี มนั สวา่ งสาดแสงนวล เธอกเ็ ห็นหอ้ งชุดขนาดใหญ่ในคอนโดหรใู จกลางเมืองกรงุ เทพเป็น คร้งั แรก การตกแต่งบ่งบอกว่าผ้เู ปน็ เจา้ ของเปน็ คนรักบ้าน เพราะมกี ารจดั แตง่ อย่างเปน็ ระเบยี บ เน้นดา้ นประโยชนใ์ ชส้ อย หากแตก่ ็ไมล่ ะเลยความสวยงาม ประดับประดาด้วย กระถางต้นไมใ้ นรม่ โคมไฟคลาสสิกแลอบอ่นุ ตามแบบฉบับโทนหอ้ งสีคาราเมล ไม่ เหมอื นห้องสี่เหลี่ยมทอี่ ยบู่ นตกึ สงู โดยท่ัวไปท่ีจืดและน่าอึดอดั \"ทนี่ ม่ี สี องห้องนอน สองหอ้ งน่้า หอ้ งครวั ห้องนั่งเล่น\" การเตวางย้มิ เล็กน้อยเมือ่ เหน็ หญงิ สาวว่งิ ไปเปิดประตเู ล่อื นกระจกออกไปสเู่ ทอเรซกว้าง ทน่ี น่ั มชี ดุ โต๊ะแบบสบายๆ ต้ังอยู่ชดุ หน่งึ เขาเปิดประตหู ้องนอนห้องเลก็ ก่อนนา่ กระเปา๋ ของเธอเขา้ ไปเก็บให้อยา่ งเรียบร้อย และกลับออกมาหาเมอ่ื เดหลยี งั คงยืนรับลมอย่ทู เ่ี ดิม \"ทน่ี ่ลี มเย็นดีจงั \" หญิงสาวก้มมองลงไปขา้ งลา่ ง เหน็ แตแ่ สงไฟรถเคลอ่ื นไปตามถนนราว ฝูงหิ่งห้อยที่ไหลไปตามนา้่ แสงดาวแต้มดินหลากสีสนั บา้ งระยิบระยบั พราว บา้ งนงิ่ จรัส ร้สู ึกเหมือนตวั ของเธอกา่ ลังยนื อยบู่ นวมิ านแล้วกา่ ลังมองลงมายังโลก น่าหลงใหล และ อ้างว้างในขณะเดียวกนั \"ดกึ แลว้ เข้ามาขา้ งในเถอะ\" ชายหนุ่มยนื พิงประตูกล่าวเบาๆ

\"อานอ้ ยน!่ี ไม่โรแมนติกเอาซะเลย คนเขาก่าลังอนิ จะชมแสงชมสเี สียหนอ่ ย\" เดหลหี นั มา แขวะ หากแตก่ ารเตไมส่ ะดุ้งสะเทอื นเขากลบั คลยี่ ิ้มข่าขึน้ มา \"จะชมกไ็ ม่วา่ หรอก วนั หลงั ก็ยงั มี แตว่ ่านะ ถา้ เดก็ ดอื้ ไมน่ อนตอนนลี้ ะ่ ก็ พร่งุ นน้ี อนซมข้ี มกู ยืดไม่รดู้ ้วย จะหาวา่ อาไม่เตือนนะเอ้า\" \"เด๋ยี วน้หี ลแี ข็งแรงดีแล้ว ไมไ่ ดอ้ ะไรนิดอะไรหน่อยก็ไมส่ บายเหมือนแตก่ อ่ นเมอื่ ไหร่\" เธอ ขวบั คอ้ นใสเ่ ขา \"จะไปร้เู หรอ เหน็ แต่กอ่ นว่ิงตามอา เรียก อานอ้ ยๆ แถมขมี้ กู ก็ยืดดว้ ย นา่ เอ็นด\"ู๊ หนมุ่ ใหญ่ กลวั้ หวั เราะอยา่ งกล้ันไมอ่ ยู่เม่ือนึกภาพเด็กหญิงตัวผอมๆ ผมเหลืองออ๋ ย หน้าตาซีดๆ มอมแมมด้วยนา้่ มกู น่้าตา ตามตดิ เขาแจทกุ วัน \"หยดุ หวั เราะเลยนะ เดยี๋ วเถอะ! \" เดหลกี ระโดดขน้ึ ลอ็ คคอเขาทางดา้ นหลงั ทว่าไม่อาจ หยดุ เสียงหัวเราะจากอกี ฝ่ายได้ ดูเหมอื นเขาจะชอบใจเสียจริง มือหนาจบั แขนเธอท่ลี อ็ คเขา อยู่เอาไว้ และเดนิ กลบั เขา้ ไปในหอ้ งทง้ั อย่างนั้น ปล่อยให้รา่ งบางหอ้ ยตอ่ งแตง่ ติดหนึบอยู่ อยา่ งนัน้ \"โอย...เดยี๋ วอาก็ขาดอากาศหายใจกันพอดี ฮ่าๆ \" \"ดีขาดไปเลย หวั เราะจนตายไปเลย\" เธอสมน่า้ หน้าเขา หากแต่ยงั ไม่ยอมปลอ่ ย กระทัง่ รา่ ง หนาเดนิ ไปถงึ โซฟาเขากท็ ้งิ ตัวเดหลลี ง แถมยงั เกทับเสียอกี \"ยกั ษอ์ า๊ ...\" หญงิ สาวกลัน้ หวั เราะเอามือดนั แผ่นหลังหนา เมอื่ เขาท้ิงน้า่ หนักตัวลงมา \"โอ๊ย อาน้อยรงั แกแมแ้ ตเ่ ดก็ สตรีและคนชรา\" \"น้อยหน่อย เฉพาะกบั เราหรอก\" เขายิ้มกวา้ งเอามือยผี มนมุ่ สลวยเสียยงุ่ กระเจิง และพอผละ ออกห่างอกี ทเี ดหลีอย่ใู นสภาพเหมือนเพิง่ ไปฟดั กับหมามากไ็ มป่ าน \"ไปอาบน้า่ เปล่ียนเสอื้ ผา้ ซะไป๊ อาเอาของไปเก็บไวท้ ีห่ อ้ งหลีใหแ้ ล้วนะ\"

เดหลีท่าตามอยา่ งท่อี านอ้ ยบอกอย่างวา่ งา่ ย เพราะเธอเองก็ร้สู กึ เหม็นตัวเองขึน้ มา เหมอื นกนั ต้งั แต่ออกจากงานแตง่ งานมาเธอกม็ าทง้ั ชดุ น้ี สารรปู ไมต่ ้องบอก คงดูไมไ่ ด้... หญงิ สาวเปดิ กระเป๋าหยิบผ้าขนหนู เสื้อคลุม และอุปกรณอ์ าบนา่้ ขน้ึ มา เปดิ ประตูบานเลก็ เข้าไปห้องนา้่ สภาพภายในนับวา่ หรูหราพอควรส่าหรบั คอนโด อาของเธอตกแต่งเสยี ราว กับอยู่ในสปารีสอรท์ มีอา่ งอาบน้า่ พนื้ พูด้วยหินแม่น้า่ สขี าวก้อนกลมเกล้ยี งและแผ่นไม้ ประดบั ตกแต่งด้วยต้นไมใ้ นร่มเช่นเคย หลงั จากทส่ี ่ารวจอยพู่ กั หนงึ่ เธอกค็ ิดว่าประตทู ลี่ ็อค อยู่อกี บานคงเปน็ ห้องนอนใหญ่ของชายหน่มุ เปน็ ไปไดว้ ่าห้องนอนสองห้องน้ีใชห้ อ้ งนา้่ รว่ มกนั หงะ่ ...อาบนา่้ ทีต้องล็อคประตสู องบานหรือน่ี... เดหลีคลี่ยมิ้ เจา้ เลห่ ์ แหะๆ ถ้าอานอ้ ยเผลอ เราจะเปิดเข้ามาแกล้งซะให้เข็ด! (ทา่ ไมเปน็ คน แบบนีเ้ น่ยี ) \"ครบั พ่ีรัมภาไม่ต้องเป็นหว่ ง เดหลอี ยูก่ ับผมครบั ...\" \"พีร่ ้อนใจจริงๆ นะ เป็นเพราะพ่ีผดิ เองท่ีตามใจยัยหลมี าต้ังแต่เดก็ สงสารทแี่ กสุขภาพ อ่อนแอ แถมยังกา่ พร้าพ่ออกี ไมไ่ ด้แขง็ แรงและอยใู่ นครอบครัวที่อบอ่นุ เหมอื นเพอื่ นคน อื่น ไมน่ กึ เลยว่าโตขน้ึ มาจะเป็นเดก็ ทีเ่ วลาอะไรไมไ่ ด้ดังใจกเ็ อะอะอาละวาดปึงปงั เสยี คน รอบขา้ งกระเจงิ นกี่ ย็ งั เอาแตใ่ จตวั เองไปรบกวนคุณอาอกี พี่กลมุ้ ใจจริง \" คณุ รมั ภารา่ ไหม้ าตามสาย หลงั จากพิธสี ง่ ตวั เขา้ หอ นางกร็ บี เล่นล่ิวกลับไปทีบ่ า้ นเพือ่ หา บุตรสาว ทว่ากลับพลเพยี งความวา่ งเปลา่ ขา้ วของสว่ นตวั ในห้องเดหลถี กู เอาไปหมด เวน้ เสียแต่บตั รเครดติ ท่ถี ูกทงิ้ เอาไว้ ถงึ จะร้วู ่าเป็นความต้งั ใจทจ่ี ะหนอี อกจากบ้าน ในหวั อก มารดาก็ยงั หว่ งร้สู ึกใจหายวบู หนึง่ ขน้ึ มาราวกับดวงใจได้หลดุ ลอยไป คณุ สหัสสามีกเ็ ป็น ห่วงเด็กสาว เปน็ ธรุ ะโทรเชค็ ตามโรงแรมและโรงพยาบาลต่างๆ ใหว้ ่นุ แต่กไ็ ม่เจอตัว กระทั่งไดร้ ับโทรศัพทจ์ ากน้องชายอดตี สามี มิเช่นนั้นนางคงไม่อาจคลายใจไดจ้ ริงๆ \"ผมจะคอยดแู ลเธอเองครบั รออกี สกั พักถ้าแกเขา้ ใจอะไรๆ มากข้นึ แล้ว ก็คงจะยอม กลบั ไปเอง\" การเตเอย่ เครง่ ขรึม

\"แตพ่ ี่กลัววา่ แกจะกวนคณุ เอาน่ะสิ ถา้ อีกหนอ่ ยเกิดทนไมไ่ หว ระเบิดโตต้ อบแกไปมีหวงั ได้เตลดิ ไปไกลอีกแน่ อีกอย่างลกู สาวพีไ่ มม่ ีใครทนแกได้นานหรอก\" มารดาของหญิงสาว เอ่ยด้วยความจริงใจเตม็ เป่ียม \"มันจะไมเ่ ปน็ อยา่ งนนั้ แน่ครับ ผมสัญญา\" หนุ่มใหญย่ นื ยัน พลางปอบประโลมใหอ้ ดตี ภรรยาพ่ีชายเขาวางใจ \"แล้ว...แล้วมันจะดีเหรออยกู่ ันแคส่ องคน พ่ีเป็นหว่ ง\" \"เมื่อกอ่ นผมเคยร้สู ึกกบั หลอี ยา่ งไร เดี๋ยวนผี้ มก็ยังรู้สกึ อยา่ งนัน้ ไมไ่ ด้เปลยี่ นแปรไปเลย ครับ พี่เรม่ิ ตน้ ใช้ชวี ติ ใหม่อยา่ งเปน็ สุขรอใหแ้ กกลับไปหาเถอะครบั \" เสียงทมุ้ ตา่ นมุ่ นวล ทว่ามน่ั คงจนฝา่ ยทีล่ งั เลอย่คู อ่ ยผ่อนลมหายใจอยา่ งจา่ นน \"ตกลง พฝี่ ากดหู ลานดว้ ยก็แลว้ กัน ขอบใจมากนะ\" คุณรัมภากดปมุ่ วางสาย ริมฝปี ากอวบอม่ิ ขบเม้มแนน่ ด้วยความกระวนกระวายใจ ถงึ การเต จะไดช้ ือ่ ว่ามศี กั ด์ิเป็นอา แต่กไ็ ม่ใชอ่ าแท้ๆ ชายหนุ่มเป็นลูกติดของภรรยาคนที่สองของพ่อ สามี ซึง่ คณุ ปู่ของเดหลีมาแต่งงานอกี ทีกบั แมม่ ่ายลูกตดิ ตอนทม่ี ีอายุแลว้ และฝา่ ยท่านก็มี ลูกอย่แู ล้วถงึ ส่คี น ดังนั้นถงึ การเตจะมศี ักดเ์ิ ป็นอา แต่ก็ไม่ได้เก่ียวข้องทางสายเลือดกับหญงิ สาวเลย แล้วอยา่ งนี้ชาย หญงิ อยรู่ ่วมชายคาเดียวกันมนั จะสมควรหรือ... ความเปน็ มานเ้ี ดหลเี ธอยงั ไมร่ ู้ อย่างน้อยเธอกจ็ ะยงั คดิ อยู่เสมอว่าเขาเปน็ อา ไม่ใช่ชายหนมุ่ และการเตก็รับปากกับเธอแล้วด้วย ก็ยงั ดกี ว่าให้ลกู เรร่ อ่ นไปทไี่ หนกไ็ ม่รู้ละ่ นะ น่าปวดหวั จรงิ ลูกฉัน... \"อานอ้ ยทรยศ! \" เดหลจี ้องเขมง็ มายังหน่มุ ใหญท่ ี่เพง่ิ จะวางโทรศัพท์ลงพอดีกบั ทเี่ ธอเปิด ประตหู อ้ งออกมา \"ทรยศอะไร? \" การเตหันมาย้มิ ไม่มีสหี น้าตกใจหรอื ประหลาดใจที่เธอมาเห็นเข้า คนอะไรนิ่งชะมัด!

\"กโ็ ทรศัพท์ไปบอกแมไ่ ง อาอยากจะให้หนไู ปจากทนี่ ีจ่ รงิ ๆ ใชไ่ หม พวกเขาจะตอ้ งมาลาก หนไู ปอย่ทู างเหนอื ดว้ ยแน่ๆ! \" หญิงสาวกรีดเสียงแหลม \"เพราะโทร...ถึงไดไ้ มต่ อ้ งไปไง\" ร่างสูงเดินไปทรดุ นง่ั บนโซฟาตวั ยาว \"แตห่ นูหนีออกจากบา้ น ไม่ตอ้ งโทรไปบอกกไ็ ด้ อยา่ งน้มี ันกเ็ ท่ากบั ขออนญุ าตแม่มาค้าง บ้านอาเท่าน้นั นะ่ สิ โอ๊ย...ขายขีห้ น้าชะมดั เลย! \" เธอเขวย้ี งหมอนองิ ไปบนพ้ืน ก่อนจะ กวาดหนงั สือบนโตะ๊ รับแขกตกเร่ียกระจดั กระจาย \"อากไ็ ม่เห็นวา่ มนั จะเสียหายอะไร\" มอื หนาเออ้ื มไปหยบิ รีโมตทันก่อนทมี่ นั จะถกู กวาด รวมไปกับสิ่งอน่ื ๆ เขากดสวิตช์เปดิ โทรทัศน์ สบายอารมณ์ราวกบั ไมม่ เี ธออยู่ในหอ้ งด้วย เดหลียง่ิ อาละวาดหนกั ขนึ้ เป็นสองเทา่ \"พรุ่งนีห้ ลจี ะไป ไมอ่ ยู่ทน่ี ี่แล้ว! \" เธอประกาศเสียงแหลม หอบหายใจด้วยความเหนอ่ื ยและ โกรธเกร้ียว \"จะไปก็ตามใจ มันเป็นสิทธ์ขิ องหลี ลองนึกดูนะว่าหลีออกจากบา้ นเพ่อื อะไร ตอ้ งการที่ สงบจติ ใจสักพักใช่หรอื เปลา่ หรือแค่ตอ้ งการประชดแม่เท่านนั้ \" แน่นอน...ตอนนเี้ ธอตอ้ งการประชด อยากท่าให้แมเ่ จ็บและเป็นห่วง ทไี่ ม่ยอมตามใจเธอ ด้วยความร้นั หญงิ สาวจึงยังยืนยนั ตามเดมิ \"หลีจะไปแต่เชา้ ! \" เดหลีท้ิงทา้ ยกอ่ นเดินท้งิ สน้ เทา้ ปิดประตูปังหายเขา้ ห้องไป การเตเหลือบมองตามพลางคลย่ี มิ้ เล็กนอ้ ย หญิงสาวยงั รู้จักเขานอ้ ยไป... เดหลีผดุ ลุกออกจากหอ้ งมาในตอนเช้า ชา่ งเป็นวันทีอ่ ากาศดี แจ่มใส ทวา่ หญิงสาวกลับ รสู้ กึ เพลยี อยู่ หลงั จากทเี่ มอ่ื คืนกวา่ จะไดน้ อนก็ดกึ ดืน่ แถมอาละวาดไปอกี ท่าเอาหมดแรง กว่าทกุ ที เพราะผูช้ ายตัวใหญไ่ มย่ กั กะเหน็ สะดุ้งสะเทือน รา่ งบางเดินเซซงั ไปตามกลน่ิ หอม ทลี่ อยลอ่ งมาในอากาศ ไดย้ นิ เสียงทุ้มเอย่ ทกั มาจากในหอ้ งครัว

\"อรณุ สวสั ด์ิ รอเด๋ียวนะ จวนจะเสร็จแลว้ \" หญิงสาวยนื ตาค้างเมอื่ เห็นอาของเธอก่าลังยกกระทะลงจากเตา หยิบขนมปังอุ่นฉุยออกมา จากเตาอบ และถอดผ้ากนั เปือ้ นออก \"เป็นไง หลบั สบายไหมเรา\" เขากลา่ วทักอยา่ งอารมณ์ ดี ขณะท่คี นเปน็ หลานยนื เรยี บเรียงความคิด ผู้ชาย...ตน่ื แต่เชา้ ...ท่าอาหาร...ใสผ่ า้ กันเปอ้ื น... ขนาดเธอยังจุดเตาแกส็ ไมเ่ ป็นเลย มนั จะเกนิ หน้าเกินตาผูห้ ญิงไปหนอ่ ยแล้วอา \"เอ้าน่ังๆ กนิ ไดใ้ ชไ่ หม\" มอื หนากดบ่าเดหลใี ห้นั่งลงทีเ่ กา้ อี้กินขา้ ว กอ่ นจะรบี เดินอ้อม กลับไปนงั่ ตัวตรงขา้ ม หญงิ สาวมองอาหารเช้าแบบอเมริกนั ขนมปัง นม นา้่ ผลไม้ ไมใ่ ช่รังเกียจหรอกนะ แตป่ กติ เธอไม่เคยกนิ อะไรมากมายในตอนเช้ามากอ่ น อยา่ งมากก็แค่นมแกว้ เดียวกพ็ อแลว้ \"ทา่ ไมไมก่ นิ ละ่ หรือวา่ อาทา่ ไมน่ ่ากนิ \" เปลา่ เลย...ไขด่ าวเนยี่ กก็ ลมดิ๊กทอดไดไ้ รท้ ่ีติ สสี ดสวยงามแสดงวา่ ได้จากไกท่ เี่ ล้ียงด้วยดอก ดาวเรอื ง ฮอทดอกสธี รรมชาติทอดได้แตกดอกสวย ขนมปังอบไดเ้ นื้อน่มุ สกุ พอดที ัง้ นอก และใน สลดั ทนู ่ากส็ ุดแสนจะนา่ กนิ ไมเ่ ละ ใชส้ ีสนั ของผกั แตล่ ะอยา่ งไดอ้ ยา่ งพอดี หัน สวยงาม และที่ส่าคัญมนั มาจากทนู า่ แชใ่ นน้่าเกลอื แคลลอรี่ต่า ไหนจะน้่าส้มทคี่ น้ั สดเอง ด้วยมอื แว้ก...เขาตื่นมาตงั้ แต่กีโ่ มงกนั เนย่ี เดหลจี มิ้ ส้อมลงบนฮอทดอก ปอ้ นเข้าปาก โอว้ ...ต้งั แต่เม่อื วานแทบไม่มอี ะไรตกถึงทอ้ งเลยนอกจากแอลกอฮอล์ หญิงสาวตกั โน่น หยบิ นี่เขา้ ปากด้วยความเพลิดเพลนิ กว่าจะรตู้ วั อีกทกี ็กวาดสรรพอาหารตรงหนา้ เรียบวุธ \"เจริญอาหารอย่างนอ้ี ากด็ ีใจ\" ชายหนุ่มยิม้ นอ้ ยๆ ลกุ ขึน้ เกบ็ กวาดถ้วยจาน แถมยกไปลา้ ง

เองอย่างคล่องแคลว่ ปลอ่ ยใหห้ ญิงสาวน่งั องึ้ อยู่ทเี่ กา้ อต้ี วั เดมิ อ๊าก...ไมน่ า่ เหน็ แกก่ นิ เลยเรา ศกั ดิศ์ รขี องแกหายไปไหนหมดแลว้ ยัยเดหลี...แกจะตอ้ ง โกรธเขาแลว้ ก็เก็บกระเปา๋ ออกไปไมใ่ ชเ่ หรอ เออใช.่ .กระเปา๋ ๆ เราต้องไป... นางเอกเราเหมอื นจะเพ่ิงนกึ ถึงภารกิจสา่ คัญขึน้ ได้ รีบรี่กลบั เขา้ ไปเปลีย่ นเส้อื ผา้ ในหอ้ ง คว้ากระเปา๋ คู่ใจหมายจะกลับออกมา ทว่า... \"อานอ้ ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! \" เสียงแหลมสูงกรดี เรียกชอ่ื เขาลน่ั บา้ น \"ครบั ผม คุณหนแู ปดหลอด\" หน่มุ ใหญ่ขานรบั ทง้ั ทม่ี อื ยงั ไม่ละจากงานที่ทา่ อยู่ เขาล้างจาน เกอื บเสร็จแลว้ \"อาเอาไปไวไ้ หน?! \" เดหลียนื จังกา้ อยูต่ รงประตูห้องครัว แววตาบางบอกว่าฉุนสดุ ขดี \"อะไร?...อ๋อ...แชมพนู ่ะเหรอ หอมดนี ะกลนิ่ ดอกไม้ แตอ่ าใชไ้ ปจึง๋ เดียวเอง ทวงด้วย\" เขา คราง และมองเธอดว้ ยสายตาเหมือนจะบอกวา่ \"อะไรแคน่ ที้ ่างก\" \"ไมช่ า่ ย...! \" หญิงสาวขมวดค้ิวย่ิงขึ้น \"ออ้ ...ถ้างน้ั กค็ งจะเปน็ ผ้าเช็ดตัว โทษทๆี อาเหน็ มันแขวนอย่แู ล้วพอดีแชมพูมันเข้าตานะ่ เลยยมื เชด็ ไปหน่อย แต่ไม่ตอ้ งหว่ งแค่ชายมนั เอง\" \"ไม่ใชอ่ ันนา้ น....!!\" ยิง่ พูดยง่ิ ชกั เหลอื อด เดหลีกดั ฟนั กรอด \"งน้ั กค็ งจะเปน็ รองเท้าท่อี าเอาไปซกั ละ่ สิ นา่ เย็นนี้ก็แห้ง\" ตาเถร...นีเ่ ขาเอารองเทา้ ราตรีเธอไปซกั ดว้ ยรึเนี่ย... \"ไมใ่ ช\"่ เดหลหี วีดข้ึนอย่างเหลืออด \"อยา่ เฉไฉนอกเร่อื งหน่อยเลย ยงั ไงหนกู ็รูว้ ่าอาเอาไป ยอมรบั และคนื มาซะดๆี ! \"

\"ไม!่ \" ร่างสงู ตอบกลบั มายิ้มๆ ทวา่ เดด็ ขาด \"โถเ่ อ๊ย...ถา้ ไมม่ เี งินแลว้ หนูจะไปไดย้ งั ไง เอาสมดุ บัญชคี นื มานะ! \" \"โนเวยค์ รบั คณุ เดหลี\" กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........เจ็บใจ๊! เมือ่ ลงกบั ใครไมไ่ ด้ เธอกล็ งกับของแทน สภาพห้องนง่ั เล่นที่กลบั มาอยู่ในสภาพเรยี บร้อย ดงั เดิมดว้ ยฝมี ือชายหนุ่มกา่ ลงั กลับไปอยใู่ นสภาพดังเมือ่ คนื ด้วยฝีมือเธอเช่นกนั เดหลีกวาด ทุกสงิ่ ท่อี ยู่เหนอื พ้ืนห้องลงมา และร้อื ทกุ อย่างกระจัดกระจาย หวงั วา่ จะได้ยินเสยี งตวาด อย่างฟิวสแ์ ตกของอาหนุ่ม ทวา่ ผิดคาด เขาไมเ่ พยี งแต่ไมว่ า่ เธอเท่านั้น ยังเดนิ ไปหยิบบัวรด นา้่ มารดน่า้ ตน้ ไม้ดว้ ย กรด๊ี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........ใหม้ นั รู้ไปสิ รา่ งสงู เดินกลับไปหยิบปยุ๋ กร๊ีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..........จะไม่สนใจไปไดอ้ กี นานแคไ่ หนกัน เขาเริ่มฮมั เพลง กรดี๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...........ชกิ ลา้ อารมณ์ดไี ดย้ ังไงทั้งที่เธออารมณ์เสีย หน่มุ ใหญ่เรมิ่ คุยกับตน้ ไมแ้ ละจ๊ะจา๋ เรยี กมันวา่ ลกู คะลกู ขา กรีด๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............หันมาเซ.่ .... สองชวั่ โมงผา่ นไป เดหลีก็วีนไมอ่ อก ตอนน้นี อกจากเธอจะแสบคอไปหมดแลว้ ยงั ไม่ เหลืออะไรให้ท่าลายอกี แล้วด้วย อะไรท่ีรื้อไดก้ ร็ อ้ื ลงมาแล้ว อะไรทีป่ ดั ไดก้ ็ปัด อะไรท่ี ขว้างได้ก็ขวา้ งหมดแล้ว ไมม่ ีเหลอื หญิงสาวนัง่ หอบแฮ่กอยู่กลางท่มี ขี ้าวของเกลื่อนกลาด

การเตเดินไปหยิบน้า่ สม้ ค้นในตูเ้ ยน็ มารนิ ส่งให้ \"เหนอ่ื ยรึยงั \" เขาถามยม้ิ ๆ เดหลแี ยกเขี้ยวแทนคา่ ตอบ เมือ่ ไปไหนไมไ่ ดเ้ ธอกจ็ ะสิงสถติ เปน็ วญิ ญาณร้ายอยมู่ นั ทนี่ ่ี แหละ เกดิ อะไรขน้ึ อยา่ มาร้องขอให้เธอไปทหี ลังกแ็ ล้วกนั อาบ้า...เจ้าเลห่ ์ทส่ี ุดเล๊ย....! .............................. บษุ บารักร้อย ตอนท3่ี เดหลนี ั่งจมกองของรกๆ มานานสามชั่วโมงแล้ว เธอยังคงรักษาระดบั สีหนา้ บดู บึ้งเอาไว้ อยา่ งไมร่ สู้ กึ เมือ่ ยลา้ การเตเองกน็ ั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาเหมอื นกัน แถมไม่มที ที า่ ว่าจะ เดอื ดร้อนกบั สภาพหอ้ งสกั นิด หญิงสาวผุดลุกข้นึ เมอ่ื ความอดทนสุดทา้ ยหมดลง \"อา้ ว จะไปหอ้ งน้า่ เหรอ? \" เขาเงยหน้าข้นึ ถาม เดหลีชายตามอง คิ้วบางขมวด อารมณเ์ ดอื ดปุด สะบดั หน้าเดินกระทบื เทา้ หมายเดินไปท่ี หอ้ ง โอย๊ ...เอ๊ะ...หมอนองิ บ้านีเ่ กะกะจัง! หญงิ สาวหยิบมันโยนกลับไปบนโซฟาลอยข้ามหวั อาหนมุ่ ไปอยา่ งฉิวเฉียด พอเดินไปไดส้ องกา้ วก็กองหนังสอื อีก ฮ่มึ ...! เธอหยบิ มันเขา้ มาตอกเขา้ เป็นตั้งอยา่ งลวกๆ วางปึงลงบนโตะ๊ ดงั เดมิ ละพอหนั หน้าจะเดนิ กเ็ ตะเข้ากับของอย่างอื่นอกี จนต้องสบถไป เก็บไปจนเสร็จ ขณะท่อี าของเธอกย็ งั คงนงั่ เฉยๆ แถมยกเทา้ ขึ้นน่งั ชันเขา่ กอดตวั กลมอยบู่ น น้นั อ่านวยความสะดวกเปดิ ทางให้อกี แน่ะ เชิญค๊าบ...จะทา่ อะไรกท็ ่า แต่อย่าประทุษรา้ ยอากแ็ ล้วกนั กลวั แลว้ ...

หงุดหงดิ จริงเฟย้ .....! เม่ือครัง้ อยู่บ้าน ถ้าลงเธออาละวาดหนักแล้วไมเ่ คยเห็นมีใครทนได้สักคน จะมกี แ็ ตอ่ านอ้ ย น่แี หละไมย่ กั สนใจ ไม่หา้ ม ปลอ่ ยใหเ้ ธอท่าตามใจเตม็ ท่ี แต่ยิง่ ไมส่ นใจนีแ่ หละยงิ่ ท่าให้ อารมณ์เสียสดุ ๆ ป่านน้แี ม่เธอคงจะระรืน่ อย่กู บั สามีใหม่สนิ ะ น่เี ธอท่าอะไรไม่ได้เลยรึไงนะ หนีเพอื่ ประชด กไ็ มไ่ ด้ อาละวาดกไ็ ม่เปน็ ผลอกี ทุกอย่างเปน็ เพียงเพราะอานอ้ ยคนเดียว เดหลีเดนิ กลับเข้าไปในหอ้ งนอนของตวั เอง ใช้เวลาคดิ วางแผนการเนนิ่ นาน หลายหนทาง ทีจ่ ะสามารถออกไปจากทนี่ ี่ ถ้าเพยี งแตเ่ ธอมีเงนิ อะไรๆ มนั ก็คงจะดงู า่ ยขึ้น ใชแ่ ล้ว...สมดุ บญั ชี ถ้าเอาคนื มาไดล้ ่ะก.็ .. หญิงสาวเดินตรงเขา้ ไปในหอ้ งนา้่ ประตูอีกด้านหนงึ่ ของมันเชือ่ มตอ่ กบั หอ้ งของอาหนุ่ม เสยี ดายแต่เพียงมันมกั จะล็อคเอาไว้เสมอ จะให้เขา้ ดา้ นหนา้ ตรงๆ ก็ไมไ่ ด้ด้วยสอิ านอ้ ยนงั่ อย่ขู า้ งนอกตลอดต้องเห็นแน่ แลว้ กเ็ หมือนประกายความคิดหนึ่งจะผุดขึ้นมาทนั ใด เดหลีคลย่ี มิ้ เจ้าเล่หข์ ึ้นมาทันที หึหึ การเตกา่ ลังรสู้ กึ อยู่ทีเดยี วว่าหลานสาวของเขาเงียบไปอยา่ งผดิ ปรกติ ถา้ เธอไมห่ วดี รอ้ ง หรือวนี ขึ้นมาทุกๆ เร่ืองทีข่ ดั ใจอาจจะเปน็ เดหลีตัวปลอมกไ็ ด้ และน่ีเขาไม่เห็นเธอออกจาก หอ้ งมาสองช่วั โมงแล้ว คงไมไ่ ดค้ ิดอะไรแผลงๆ อยู่หรอกนะ ยง่ิ ไว้ใจไมไ่ ด้ใหญเ่ มื่อเหน็ หญงิ สาวเดินยมิ้ หวานออกมาจากห้อง จากนัน้ จึงเข้ามาเกาะแขนเขา เกยหนา้ กับพนักแขน โซฟา นา่ เอ็นดูพร้อมทา่ ตาปรบิ ๆ \"อานอ้ ยขา...หลีอยากกินไอตมิ อะ่ \" น้า่ เสียงออดออ้ นทอดมาให้หนุ่มใหญ่ใจออ่ น \"ตอนนีเ้ ลยเหรอ? \" การเตเลิกคว้ิ เล็กนอ้ ย \"คะ่ หลีจะไมด่ ้อื แล้ว\"

\"อืม้ ง้นั เราไปซอื้ กนั \" มอื หนาวางลงบนศรี ษะเลก็ \"อาออกไปซือ้ ให้หนอ่ ยสคิ ะนะ เอาอะไรกไ็ ด้ อยากก๊นิ อยากกิน\" กระพริบตาอีกสองปริบ แบบฉบับแผนพิฆาตท่ีส่าเร็จกบั พวกญาตๆิ มานกั ตอ่ นกั แล้ว ฮา่ ๆๆๆ \"เอา้ ก็ได้ วา่ แต่เราไมอ่ อกไปดว้ ยกันแน่เหรอ? \" เดหลีสา่ ยศรี ษะแทนค่าตอบ \"ไมด่ กี ว่า วนั นเ้ี หน่อื ยแล้ว\" \"ง้ันอาออกไปซอื้ ใหแ้ ปบ๊ เดยี ว เราก็อย่าออกไปเพ่นพ่านท่ไี หนละ่ \" เขาเดินกลบั ไปหยบิ กระเปา๋ เงนิ ในหอ้ งก่อนกลบั ออกมา ขณะสวมรองเทา้ ยงั ไม่วายสงั่ \"อย่าเปดิ ประตูให้คน แปลกหน้าดว้ ยนะ\" \"รับทราบฮับ\" เดหลียนื โบกมือส่งอยู่ตรงหน้าประตูดว้ ยรอยยมิ้ เรงิ ร่า ไปเลยอาน้อย...ไปนานๆ เลยยงิ่ ดนี ะคะ ทันทีท่ลี ับรา่ งของหน่มุ ใหญ่ เธอกห็ นั หลงั ขวับกา้ วปราดไปทห่ี ้องของเขาโดยทันที แถม ร้สู ึกลิงโลดอีกโขเมอ่ื พบว่ามันไมไ่ ด้ลอ็ ค อาน้อยรบี จนลมื เลย เสร็จเรา... เป็นคร้งั แรกทไี่ ดเ้ ห็นหอ้ งนอนของอานอ้ ย มันกค็ ล้ายๆ กับของนอนเล็กของเธอ ตเู้ สื้อผา้ กับชนั้ วางหนงั สือตดิ ผนงั หอ้ งโลง่ โปร่ง มีตน้ วาสนาวางอยู่มมุ หอ้ งสองกระถาง เตยี งของ เขามีขนาดใหญก่ วา่ และใชโ้ ทนหอ้ งสกี าแฟ น่ากนิ อกี แลว้ อาเรา... อ๊ะ...ไมใ่ ช่เวลาจะมายืนชนื่ ชม ตอ้ งรบี หาของส่าคัญของแกให้เจอสิยยั หลี (นางเอกของเราวญิ ญาณจะออกจากร่างบ่อยๆ -- --' ) ร่างบางเดินย่องเขย่งบนปลายเทา้ ไปทต่ี เู้ สือ้ ผ้าของเขา ร้อื ค้นในล็อคและช้ันตา่ งๆ กไ็ มพ่ บ สงิ่ แปลกปลอมที่ตอ้ งการหา ในช้นั วางหนังสอื ก็ไมม่ ี เธอเดินกลบั ไปหาตามทน่ี อนทั้งใต้ หมอน ผ้าปู ใตฟ้ ูกก็ไมพ่ บ เขาเอามนั ไปไวท้ ่ีไหนนะ หวั เตียงมหี นังสอื อา่ นค้างวางเอาไว้

เล่มหนงึ่ จิตวิทยาเดก็ ...อา่ นอะไรเน่ยี รา่ งบางวางมันลงทเ่ี ดิม หนั ไปกวาดสายตาสา่ รวจอกี ครั้ง ห้อง น้กี โ็ ลง่ เสยี เหลือเกิน ไมม่ ีอะไรที่พอจะค้นได้เสียแลว้ หญงิ สาวยนื คดิ หน้านวิ่ อย่กู ลางหอ้ งถึงที่ทางอนื่ ๆทพ่ี อจะใช้ซกุ ซ่อนได้ แต่ก็นึกไม่ออก นี่ เธอต้องมาเล่นเกมลา่ สมบตั ิอย่ใู นคอนโดอาน้อยเหรอน่ี \"เจอส่งิ ท่ีน่าสนใจบา้ งหรอื ยังครับ คณุ หนหู ลี? \" เสยี งท้มุ นุม่ ๆ ทว่ารู้สกึ ไดถ้ ึงความเยน็ เยือก ดังมาให้สะด้งุ หวั ใจนอ้ ยๆ หล่นวูบลงไปอยูต่ าตมุ่ เหงอ่ื เธอแตกพลัก่ ตงั้ แต่ท่ียังไมไ่ ด้หนั ไปมองหนา้ เขา \"ง่า...อาน้อยกลับมาแล้วเหรอคะ...ไวจัง\" เดหลหี ันกลับมายิ้มแหะ เห็นเขายืนพงิ ประตมู อง อยู่ \"อาเพ่ิงเปลี่ยนใจน่ะ ร้สู ึกว่าเราควรไปด้วยกันยังไงกไ็ มร่ \"ุ เขาย้มิ ตอบ หญิงสาวเดนิ ตวั ลบี เสออกจากหอ้ งพลางทา่ ตัวยืดปดิ ประตูใหอ้ ย่างเรยี บรอ้ ย จากนนั้ จงึ ยนื ประสานมอื กลบความประหมา่ \"หลี...หลีวา่ จะทา่ ความสะอาดหอ้ งให้อานะ่ ค่ะ ตอบแทนท่ีอาอตุ สา่ ห์ใหห้ ลพี ักดว้ ย\" เดหลี รู้วา่ น้่าเสยี งกบั สีหน้าไปคนละทาง แต่เธอกพ็ ยายามบงั คบั ใหม้ ันดไู ม่เสแสรง้ เกินไปนกั \"ไมด่ มี ง้ั หลมี าอยู่นีเ่ ปน็ แขกของอาแทๆ้ \" การเตยมิ้ ขณะเดนิ ตามร่างบางทเ่ี ดินมาหยุดยนื อยู่ เกือบถึงหอ้ งครวั \"ดีแนน่ อนเลยคะ\" เธอรบี ตอบ ยนิ ดที ี่เขายอมวางใจ และอีกอยา่ งเธอจะได้มโี อกาสใชเ้ ป็น ข้ออา้ งในการค้นบา้ นอย่างสะดวกโยธนิ ตอ่ ไป ล้าลา... \"ถ้าหลพี ูดถึงขนาดนอ้ี าก็ไม่ขดั ขอนอ้ มรับดว้ ยความหวังด\"ี มือหนายื่นเคร่ืองดดู ฝ่นุ ท่ปี ดั ขนไก่ และไมถ้ ูพืน้ กบั ถังนา่้ ใหค้ รบเซ็ทอยา่ งรวดเรว็ \"เร่ิมจากห้องนัง่ เล่นก่อนเป็นไง\" คลี่ ยม้ิ สะกดวญิ ญาณปิดท้าย

เดหลรี ับอุปกรณม์ าอย่างงงัน กวา่ จะร้ตู ัวการเตก็เดินหายเข้าไปในครัวและลงมอื ทา่ ของวา่ ง เธอบอกว่า \"จะท่า\" แต่ไมไ่ ดบ้ อกว่า \"ทา่ จรงิ ๆ \" น่นี า ฮือๆ... หญิงสาวลงมือท่าความสะอาดดว้ ยความเกียจคร้าน ไอติมก็ไมไ่ ดก้ นิ สมุดบญั ชกี ห็ าไมเ่ จอ แถมยงั มาถกู จบั ได้แล้วใชใ้ ห้ทา่ ความสะอาดอกี เซ็ง...เบือ่ ...ท่ีส่าคญั เธอทา่ งานบา้ นไมเ่ ป็น เอาซะเลย เร่ิมจากงานง่ายๆอย่างการปดั ฝ่นุ สบายน่า ชิหมๆู ... ปดั ๆๆ เอะ๊ ...กระถางตน้ ไมน้ เี่ กะกะ ปดั ๆๆ ต๊กุ ตาไมแ้ กะสลกั น่ีกเ็ กะกะ ปัดๆ โป๊ก...อะ๊ คอหัก \"เสียงอะไรน่ะ\" อาน้อยหูผงึ่ รอ้ งถามมาจากในครัว \"ป่าวค่ะ\" เดหลตี อบทันควนั หยบิ ตกุ๊ ตาไมเ้ สยี กบาลข้ึนมาวางไวอ้ ย่างเดมิ และเอาศรี ษะมัน วางบนตัวดังเดมิ สาธุ...อย่าโกรธกนั เลยนะ จากน้นั เธอก็หนั ไปท่างานตอ่ แตท่ ่ีน่าหนักใจ คือเจา้ เคร่ืองใชไ้ ฟฟ้าที่ไมเ่ คยใชม้ าก่อน เดหลมี องเครื่องดูดฝนุ่ หน้าตาประหลาดอยนู่ านจงึ ตดั สนิ ใจกดสวิตช์ และไมท่ ันทจ่ี ะได้เอา ถลู งพน้ื มันกลบั ดูดเอาบรรดาหนงั สอื นติ ยสาร วารสาร หนงั สอื พิมพท์ ว่ี างอยู่บนโต๊ะหน้า ทีวี ปลิวหวอื เข้ามายบั ย่นกระจกุ อยู่ตรงหัวดูด \"ตาเถรกะละมงั ...ปดิ ๆๆๆ สวติ ชๆ์ ๆๆ\" กวา่ ทีเ่ ดหลีจะปิดสวติ ชไ์ ด้หอ้ งกร็ กกว่าเดิมและเสีย หนงั สือไปอกี หลายหนา้ กระดาษ หญงิ สาวเบ้ปาก คราวนี้ลงมอื ด้วยความระมดั ระวังกว่าเดมิ จะเปดิ สวิตช์ก็ตอ่ เมือ่ แนใ่ จแลว้ ว่าหัวของมนั อยู่ บนพนื้ แลว้ เท่านน้ั และเธอจะไมล่ ากมันยกไปยกมาเดด็ ขาด

เมอ่ื รู้สึกว่านา่ จะสะอาดพอใชแ้ ล้ว (แค่พอใช้เท่านัน้ เองเรอะ) เดหลีกไ็ ปตวงนา่้ จากใน ห้องน้่า และยกมากลางบา้ นอยา่ งทุลักทเุ ล เธอจะต้องถพู นื้ ทางเดินสว่ นท่ีสว่ นที่ไมไ่ ด้ปู พรมให้สะอาดเอย่ี มจนอาน้อยจะตอ้ งแปลกใจ หหึ ึ เดหลลี งมือถูบา้ นพลางฮมั เพลง วาดภาพสีหน้าตกใจของอาเธอแลว้ กน็ กึ ขา่ คนอยา่ งเดหลี ซะอย่าง ไมม่ อี ะไรทท่ี า่ ไมไ่ ด.้ .. การเตยกถาดบรรจแุ กว้ สตอร์เบอร์รมี่ สู ใส่ในช่องฟรีสซ์ ลา้ งเก็บอุปกรณ์ แลว้ จงึ ออกมาดู หลานสาวทเี่ งียบเสียงอทุ านระคนสบถไปพักใหญ่ รา่ งสงู กา้ วออกสู่ทางเดนิ ไม่เท่าไร ก็รอ้ งลั่น \"...เด๋ียวน้นี ้่าไมแ่ คท่ ว่ มกรุงเทพ แต่ทว่ มถงึ คอนโดด้วยแล้วเหรอ\" เขายกเทา้ เดนิ ย่าพื้นนอง น้่า ไปไดส้ ามก้าวกเ็ กือบล่ืนหงายหลงั โชคดีวา่ ท่ีมอื ไว คว้าพนกั โซฟาเอาไว้ได้ทัน \"อะ๊ ...อาน้อย หลถี ูบา้ นเสร็จพอดีค่ะ\" เดหลีโยนไม้ถพู ้นื ลงถงั ดงั โครม ท่าใหน้ ้่าสกปรก กระเด็นข้นึ มาเลอะเทอะบนพนื้ รอบถงั เธอปัดฝ่ามอื สองสามทีเปน็ อนั เสร็จ \"เดีย๋ วสักพักเราคอ่ ยกินของว่างกนั นะอาทา่ เอาไวใ้ ห้แลว้ \" การเตยมิ้ ก่อนกวาดสายตาไป มองรอบๆ หอ้ ง บนชนั้ วางของมีคราบฝุน่ ที่ทงิ้ รอยจากการเช็ดดว้ ยผา้ เปียก นติ ยสารบน โตะ๊ กม็ ีรอยยบั พื้นเจง่ิ นองดว้ ยน้า่ ถูพื้นทไี่ มไ่ ดบ้ ดิ ให้หมาด ถงั ขยะไมไ่ ด้เท และกระจกก็ เตม็ ไปดว้ ยรอยน้วิ มอื \"แตก่ อ่ นหน้านน้ั เหน็ ท่า อายงั มีงานจะตอ้ งท่าอกี นดิ หนอ่ ย\" เอาสิ เขาจะทา่ อะไรเธอไมว่ า่ อยู่แล้ว ตามสบาย โอย๊ ...เหนอ่ื ยจัง ปวดเมอ่ื ยไปหมด รา่ งบางเดินไปด้อมๆมองๆ ในต้เู ยน็ เห็นสตอเบอร์ร่ีมูสก็หยิบมาน่ังขดั สมาธิตักกินที่โซฟา มองร่างสูงทกี่ ม้ ๆเงยๆถูบ้านอกี หลายรอบจนแห้งสนทิ เขาจัดการเกบ็ ของบนโตะ๊ และชัน้ วางเสียใหม่ มือหนาขยบั ไปโดนใสต่ ุ๊กตาไม้แกะสลกั จากแอฟรกิ าเข้า หวั มันก็หลน่ กระเด็น กลงิ้ หลุนกกึ ๆไปบนพื้น

เดหลีคาบช้อนมองคา้ ง การเตกม้ เก็บชน้ิ ส่วนของมันหันมามองหลานคนดี หญงิ สาวเสมอง เพดานมองหนา้ ต่าง แหมลมด.ี ..ของหวานก็อรอ่ ย... เพยี งแคพ่ กั เดียวห้องน่งั เลน่ ของบ้านก็กลับมาอยใู่ นสภาพสุดแสนเพอร์เฟค ราวจาก สถาปนกิ จากบ้านและสวนมาเอง ด้วยฝมี อื หน่มุ ใหญผ่ ้ใู จเยน็ ละเมียดละไมกระทัง่ ลิดใบไม้ แห้งในกระถางออกทลี ะใบ แล้วลงมือใชผ้ า้ ชบุ น่า้ เช็ดฝ่นุ ออก จากนั้นเช็ดซา่้ ด้วยออยอีกที จนใบขน้ึ เงางาม กระจกกส็ ่องประกายระยบั สะทอ้ นแสงราวกบั จะแยงตาได้ เหน็ วิวข้าง นอกชัดแจ๋วเหมอื นมองด้วยตาเปลา่ ท่าไมเวลาเธอทา่ มนั ไมเ่ ห็นออกมาเปน็ แบบน้ีเลย \"เอาไวว้ ่างๆ อาจะสอนงานพวกนีใ้ หเ้ รานะ\" เขาเอย่ อยา่ งใจดี เดหลียม้ิ ละเห่ีย ใครจะไปอยากเรยี นกันล่ะ...ฮึ วนั ทัง้ วัน สองอาหลานขลุกตวั อยแู่ ต่ในคอนโดดว้ ยความพยายามวางแผนทกุ วิธที างของ หลานตวั แสบเพ่ือทจี่ ะชิงของสา่ คญั คนื มาและหนอี อกไปจากทนี่ ่ี กบั คุณอาแสนดีผูไ้ ม่เปดิ ชว่ งวา่ งให้ง่ายๆ จนในที่สดุ หญิงสาวกเ็ ปรยข้ึนมาเม่ืออดรนทนไมไ่ ด้ เธอนอนอิงโซฟากอด หมอนองิ อยู่ตรงหน้าจอโทรทัศน์ โดยมเี ขานั่งอา่ นหนังสอื อยู่ขา้ งๆ \"อานอ้ ยยงั ไมไ่ ด้บอกหลีเลยวา่ กลับมาเม่อื ไร คงไม่ใช่แค่มางานแตง่ งานแม่เทา่ น้นั ใชไ่ หม คะ\" \"หืมม.์ ..กห็ ลีไม่ไดถ้ ามอานี่นา\" ชายหนมุ่ เลกิ คิว้ น้อยๆ หากยังไม่เงยหนา้ ขึ้นจากหนงั สือ \"ก็ถามอยู่นไ่ี งคะ อย่าเฉไฉนา่ \" เดหลดี งึ หนังสือออกจากมอื หนา \"อากก็ ลบั มาไดส้ ักพกั แล้ว\" การเตถอนหายใจมองส่งิ ทเ่ี ขาอ่านค้างซ่งึ ถกู มอื บางยึดไว้ \"สกั พกั นะ่ นานเทา่ ไรกนั เหน็ อยู่ชัดๆว่าอาอยูท่ น่ี ่ีมานานพอดู\" เดหลีกล่าวหา ครง้ั หน่งึ ท่ีเขา จากลาไปอยแู่ ดนไกล เธอร่าร้องจะตามไปด้วยปานจะขาดใจ และครน้ั พอเขากลบั มากไ็ ม่ ยอมแจ้งข่าวให้เธอทราบเสียนี่ ราวกับจะหนีกลบั มาอย่างนั้น

\"กแ็ ค.่ ..2ปี\" หนมุ่ ใหญ่ตอบเสยี งออ่ ย \"สองป!ี นานขนาดนั้นทา่ ไมหลไี ม่ทราบเลยละ่ คะ่ !\" หญิงสาวเบิกตากว้าง นา้่ เสียงตัดพ้อ \"กอ็ ามัวแต่ยงุ่ ๆทา่ งานอย่นู ่ะ แลว้ อกี อย่างเรากไ็ ปเรยี นทกุ วัน อาไปท่ีบ้านกเ็ ลยไม่เจอน่ะส\"ิ เขาลบู หวั อยา่ งปลอบโยน \"แม่กไ็ ม่เหน็ บอกหลเี ลย\" นา่้ ตาคลอร้นื ในดวงตากลมโต นกึ นอ้ ยใจที่ใครต่าใครกช็ า่ ง มองขา้ ม ไมเ่ ห็นความส่าคัญของเธอเอาเสียเลย \"แมเ่ ขาคงลมื นะ่ \" ชายหนมุ่ แก้ตวั แทนอดีตพ่ีสะใภ้ \"...อ้าว..เลยเป่าป่ีเลยดูส\"ิ มือหนาดงึ เสื้อ ยืดตัวเองมาเช็ดนา่้ ตาให้ร่างบางทกี่ ่าลังหน้าม่ยุ อยา่ เพง่ิ วีนนะ อาเพ่ิงท่าความสะอาดบ้านเสรจ็ ... \"หลีรวู้ า่ อาน้อยรา่ คาญหล\"ี เดหลสี ะบัดหนา้ หนี กระถดตัวนั่งกอดเขา่ อยอู่ ีกมมุ ของโซฟา ตวั ยาว \"เลยไมอ่ ยากให้รวู้ า่ กลับมาแล้ว เพราะกลัววา่ หลีจะไปเกาะตดิ อานอ้ ยแจอกี ใช่ไหม ละ่ \" \"เอาอะไรมาพูดอยา่ งนน้ั \" การเตอุทาน ตกใจอยา่ งยง่ิ กบั ความคดิ ของหลานสาว \"ถา้ หากวา่ อาร่าคาญหลี อาก็คงไม่ให้หลีมาอยทู่ นี่ ่หี รอก ร้ไู หม\" เขาแกะมอื เล็กออกมากอบกมุ ไว้ \"หลไี มม่ พี ่อ...\" เธอมองหน้าเขาแล้วเริ่มร้องไห้ \"...แม่ของหลีก็มีคนอนื่ \" นา่้ ตาเม็ดโตไหล หยดลงมาตามร่อองแกม้ \"หลไี ม่มใี คร...\" เสยี งคลอสะอน้ื \"หลยี งั มีอาอยนู่ ะ\" มอื หนาดึงศรี ษะนอ้ ยมาซบแผงอกกว้างพลางโยกโคลงไปมา \"อาสัญญา วา่ จะไม่ทอดท้งิ ใหห้ ลตี อ้ งโดดเดี่ยว เราจะยังเหมือนเมอื่ กอ่ นเสมอ\" \"เหมือนเมื่อกอ่ นเหรอคะ?\" เดหลีสะอนื้ ฮัก \"ใช.่ ..เหมือนเมื่อกอ่ น อาจะเปน็ เพอื่ นหลีเสมอ\"

เขากอดเธอไว้เนน่ิ นานกระทั่งเด็กสาวรู้สึกคลายใจและหยดุ รอ้ งไหอ้ ยา่ งสงบ นานมาแล้วท่ี เธอไมไ่ ดว้ างใจอยา่ งนี้ ไมม่ ใี ครเคยอยกู่ ับเธอตอนทีท่ ุกขใ์ จ ไม่มีใครเคยสอนวา่ ต้องทา่ อย่างไร หากแตค่ นๆนส้ี อนใหเ้ ดหลรี ูว้ า่ ความอบอุน่ และอ่อนโยนสามารถชว่ ยเยียวยา ความไมส่ บายใจใหเ้ ธอได้ ไมม่ ีเสียงดุวา่ ...ไม่มีการทา่ หนา้ เคร่ง...ท้งั หมดมีแตค่ วามนุม่ นวล... เธอคนเดียวทฉ่ี ันมี...คนดฉี นั เขา้ ใจ มีเธอเสมอไปไม่ว่าเปน็ เชน่ ไร ดังเรอื น้อยที่ลอยอยูไ่ มร่ ไู้ ม่เหน็ ใคร แต่เธอเหมอื นแสงไฟ...ทีส่ อ่ งใหห้ ัวใจ \"อานอ้ ยรูต้ ัวไหมคะวา่ เปน็ คนแปลก\" เธอตัดสินใจเอย่ ส่ิงทีค่ ดิ มานานอย่างอบุ อิบ หนมุ่ ใหญ่เลกิ คิว้ นอ้ ยๆ ดนั ร่างเลก็ ออกห่าง \"ยังไมเ่ คยมใี ครวา่ ง้ันสักคน เพิ่งมหี ลแี หละที่ บอกอา\" \"ก็แปลกจริงๆนนี่ า\" เดหลีคลีย่ ิม้ \"ว่าแตอ่ านอ้ ยยังไม่ได้บอกหลีเลยวา่ ทา่ งานอะไร ทไ่ี หน คะ\" \"อมื ม.์ ..อาเป็นจิตแพทยน์ ะ่ ช่วงนีล้ าพกั รอ้ นสองอาทติ ยเ์ ลยไมไ่ ดไ้ ปโรงพยาบาล\" \"อะ๊ ...หนังสอื จติ วทิ ยาเด็กนัน่ ก.็ ..\" การเตยิ้มเต็มดวงหน้า มอื หนาลูบลงบนหวั เธอขยี้เบาๆ

เดหลีท่าหน้าเหมอื นคนเพ่งิ ถกู สูบวญิ ญาณ ชกั ไมม่ ั่นใจแล้ววา่ ที่อานอ้ ยดีกับเธอเพราะหวังดี เหมือนญาติสนทิ ทเ่ี คยเลน่ กนั มา หรือในฐานะแพทย์ทท่ี นปล่อยเธอไปไมไ่ ด้ หวงั วา่ เธอคงไมไ่ ด้กลายเป็นคนไข้ใหเ้ ขามาบา่ บดั อยู่หรอกนะ! ....................... บษุ บารกั ร้อย ตอนท4ี่ - ตอนท4ี่ - บนคอนโดหรใู จกลางเมืองกรุงเทพมหานคร ยงั มจี ิตแพทย์กับผหู้ ญิงสตแิ ตกคูห่ น่ึงอาศัยอยู่ รว่ มกัน ฝ่ายชายน้นั คดิ อะไรอยกู่ ย็ ากจะรู้ ส่วนเธอรู้สึกเหมอื นอยทู่ า่ มกลางสมรภมู ิรบกไ็ ม่ ปาน ตอ้ งตื่นตวั ระแวงระไวอยู่ตลอดเวลา สมองนัน้ กใ็ ช่จะได้พักจากการวางแผน (ทไ่ี ม่ คอ่ ยจะสา่ เรจ็ เสียดว้ ยไมร่ ู้เปน็ ไง) คืนน้อี านอ้ ยคงหลบั แลว้ ...เดหลผี ดุ ลุกขึ้นจากทีน่ อนด้วยความเงยี บกรบิ ค่อยๆยอ่ งไปท่ี ประตูหอ้ งนา่้ ด้วยฝเี ท้าแผ่วเบา เม่ือแนบหูสดับเสียงจากอีกฟากหน่ึงของกา่ แพง กพ็ บแต่ ความสงดั ตอบกลบั มาเท่านน้ั มือบางจบั ลกู บิดประตพู ลางไขกญุ แจ เธอแอบงบุ งิบปลดเฉพาะดอกท่ีไขจากหอ้ งนา่้ มาสู่หอ้ งเขา ในขณะทอ่ี าหนุ่มอาบน้่าเม่ือ ตอนหัวคา่ แคด่ อกเดยี วเขาคงไม่ร้หู รอก...อดึ ใจมนั ก็เปิดออก เดหลยี อ่ งเบาเขา้ ไปในห้องนอนใหญข่ องอาหนุ่ม ภายในห้องมืดสลวั ไมต่ ่างจากห้องของ เธอ ท่าให้เดหลสี ามารถมองเห็นภาพตา่ งๆไดพ้ อสมควร การเตกา่ ลงั หลับอยู่บนเตยี ง เปน็ ไปไดว้ ่าเขาจะแอบซอ่ นสมดุ บัญชเี ธอเอาไว้ท่ีใดท่ีหนงึ่ ใน บ้านและเอามนั กลับมาเก็บไว้ใกลต้ วั ในตอนกลางคืน เพอื่ ปอ้ งกันไม่ให้เดก็ สาวค้นหามัน พบ และหนีออกไป ร่างเล็กเดนิ ไปหยดุ ยังข้างเตียง คอ่ ยคุกเข่าลงเพง่ มองเขา้ ไปในดวงหนา้ คมเขม้ เมือ่ เหน็ วา่ ดวงตาภายใตค้ ้วิ พาดเฉยี งคมเข้มยงั คงปดิ สนิทก็ค่อยเบาใจ มอื นอ้ ยกระดบ๊ึ ไตไ่ ปตามหมอน สอดเข้าไปข้างใต้เพ่ือคน้ หาของทีต่ อ้ งการ ใบนไ้ี มม่ ี...คอ่ ยๆเล่อื นไปใบต่อไป...แต่ก็ยงั ไม่

พบ...อยไู่ หนกนั นะ...อยุ๊ ! รา่ งหนาพลิกตวั วาดวงแขนแข็งแรงคว้าเอาเด็กสาวท่ีก่าลังเก้กังๆก้มครอ่ มรา่ งเขาอยไู่ ปดว้ ย เดหลีลม้ ตวั ลงไปนอนทบั อยู่บนรา่ งอานอ้ ยโดยมแี ขนของเขาล็อคเอวบางไวม้ ั่น การเตครางงมึ งา่ ในลา่ คอเล็กนอ้ ย... เธอไม่ใชห่ มอนข้างนา้ ...!! หญิงสาวพยายามแกะมอื หนาออก หยกิ กแ็ ลว้ งดั ก็แลว้ คนอะไรหลบั ลึก หลบั แล้วหลบั เลย แบบน้ีนะ ดูท่าจะไม่ร้เู ร่ืองเอาเสียดว้ ยสิ :-) ...อดื๊ ...โหย... เดหลพี ยายามทจ่ี ะนา่ ตัวเองออกมาจากกับดกั มรณะนน้ั ทัง้ คืนแต่กไ็ ม่เปน็ ผล จนเผลอหลับ ไปตง้ั แต่เมอื่ ไหรไ่ ม่ทันรูต้ ัว กระท่ังเชา้ ถึงเพ่งิ รู้สึกเมือ่ ลมื ตาต่ืนข้ึนดว้ ยความงวั เงยี รสู้ ึก เหมือนท่นี อนของเธอมันแขง็ ๆชอบกลแถมยังไมเ่ รียบสมา่ เสมออกี \"หนัก...\" เสียงทุ้มต่าอทุ ธรณ์ขน้ึ อย่างออ่ นแรงเสียงแผ่ว เดหลีกระพริบตาสองสามทีถงึ เพ่งิ รสู้ กึ วา่ น่นั เป็นเสียงของอาน้อย เธอกา่ ลังนอนขวางเตยี ง คว่าหนา้ ลงแผ่แขนขากางเตม็ ท่ี นอนนา้่ ลายยอ้ ยหันหัวไปผิดทศิ ผิดทาง หนา่ ซ้่าก่าลังนอน ทบั ล่าตวั เขาอยู่ เอ๊ะ...? เฮย้ ...! เด็กสาวผดุ ลุกข้ึนทนั ควนั เม่ือจา่ เหตุการณ์เมือ่ คืนได้ ตายแล้ว...นเี่ ธออยรู่ ะหวา่ งปฏบิ ัตกิ าร ลบั หมายเลข1นน่ี า (เจา้ หลอ่ นเรียกการจก๊ิ สมดุ บัญชีคนื ว่างัน้ ) การเตขยบั ตัวด้วยความเมอื่ ยขบ \"อรณุ สวัสดิ์ คุณหลาน\" ชายหนุ่มยันตัวขน้ึ ก่ึงนั่งกึง่ นอน ดว้ ยสหี นา้ งัวเงยี ระคนขบขนั มากกว่าจะประหลาดใจท่ีเหน็ หน้าเธอในหอ้ งเขา

\"งา่ ...คะ่ \" เดหลีรีบก้าวลงจากเตียงทันที โอ๊ย...ปวดเม่ือยไปทงั้ ตวั เหมือนกัน \"...แม่ลูกแมว ย่องเบาไปไดถ้ งึ ไหน เจออะไรใต้หมอนอาไหม\" เขาเอย่ ขนึ้ เรียบๆ ทวา่ เด หลกี ลับหัวใจกระตกุ วาบ ร้สู ึกว่าหน้าตวั เองระเรื่อขนึ้ ทันทีดว้ ยความกระดาก ระคนโกรธ ตวั เองขนึ้ มาครามครนั โธ่เอ๊ย...ยัยหลี ท่าไม่ส่าเร็จแล้วยังปล่อยใหเ้ ขาจบั ไดอ้ ีก แกนะแก... \"เปล่าสักหนอ่ ย...หลแี คน่ อนไม่หลับ ว่าจะมาปลกุ ชวนให้อาเปน็ เพ่ือนคุยด้วยตา่ งหาก\" เด หลไี มม่ ีวันยอมรับง่ายๆหรอก ตอ่ ใหจ้ บั ไดค้ าหนังคาเขาอีกสักกค่ี ร้งั เธอก็ไม่รับซะอย่าง \"ท่าไมไม่บอกเลา่ ...อาจะไดเ้ ข้าไปเลา่ นิทานให้ฟัง เอาเรือ่ งอะไรดีน้า...เรอ่ื งเดก็ เลย้ี งแกะ รึ วา่ เรือ่ งพนิ อ็ คคิโอ้ด\"ี การเตคลย่ี ิ้มแบบฉบบั คุณอาผสู้ ดุ แสนใจดี \"บา้ ! หลไี ม่พูดดว้ ยแล้ว!\" เด็กสาวค้อนสะบัดวิง่ ออกจากหอ้ งนอนไป ทง้ิ ให้หนมุ่ ใหญ่มอง ตามด้วยความขบขัน แกน่ แก้วแก่นกะโหลกอะไรอยา่ งนี้...หึ เสียงโทรศพั ท์ดังขึน้ ดงึ ความสนใจเขาใหห้ นั ไปรับ \"ยัยหลีเป็นยงั ไงบ้าง ดือ้ มากไหม?\" รัมภาโทรศพั ทม์ าหาน้องชายอดีตสามตี ้งั แต่เช้า ตาม วสิ ยั คนเปน็ แม่ทไ่ี ม่ใคร่วางใจทจี่ ะทง้ิ ให้บตุ รสาวเพียงคนเดียวอยรู่ ่วมชายคากับผูช้ ายนกั หรอก \"สบายดีครับพ\"ี่ การเตตอบกลบั ไปพลางกล้ันหัวเราะ เออแฮะ...แม่ลูกคู่นี้ ผลัดกันมาป่วน เขาไดถ้ กู จงั หวะจรงิ เชียว น่เี ขาจะตอ้ งถกู ไลเ่ ลียงทางโทรศพั ท์ทุกๆหลังอาหารสามมอื้ รึ เปลา่ \"แล้วแกบอกรึยังวา่ จะกลับเม่อื ไหร่?\" \"โธ.่ ..พ่คี รบั ไม่เร็วขนาดนนั้ หรอกครับ น่เี ดหลเี ขายงั งอนผมอยเู่ ลย ทโ่ี ทรรายงานแมแ่ กเม่อื

วานนี้\" \"ถ้างั้นใหพ้ ไี่ ปหาแกเลยไหม เผื่อวา่ จะเกลีย้ กล่อมใหแ้ กเข้าใจได้\" \"ผมก็อยากใหม้ านะครับ แต่พี่กร็ ้ดู นี ี่วา่ ยยั หลเี ป็นยงั ไง คงตอ้ งใช้เวลาหน่อยนะครบั สา่ หรบั เดก็ คนน้ี ผมคดิ ว่าจะสามารถชว่ ยด้านการพฒั นาอารมณข์ องแกได้ และอยากใหพ้ ใ่ี จเย็นๆ รอดูผลด้วย\" เขาถอนหายใจเลก็ น้อยเมือ่ คดิ ถงึ หลานสาว อารมณข์ องเธอรนุ แรงน่ากลวั ไม่นอ้ ย \"จริงสินะ พก่ี ใ็ จรอ้ นไปหน่อย งน้ั แคน่ กี้ ่อนแล้วกนั ขอบใจมากนะจ้ะ\" คุณรัมภาวางสายไปแล้ว หากการเตยงั ยนื ครนุ่ คดิ อะไรบางอยา่ งอยอู่ ดึ ใจก่อนเปลยี่ นเครือ่ ง แต่งกายจากชดุ นอนเปน็ ชดุ ล่าลองแลว้ เข้าครวั เดหลแี ตง่ ตัวออกมาจากหอ้ งของอกี ทีกพ็ บวา่ อานอ้ ยเตรยี มอาหารไวแ้ ล้ว เขาช่างท่าอะไร ได้รวดเร็วและไร้ทต่ี ิจริงๆ นึกสงสัยอยู่วา่ เวลาทา่ งานจริงๆ แลว้ จะเป็นอย่างไรบ้าง หมอ ไมใ่ ชอ่ ะไรทน่ี า่ พิสมยั เลยนะ ข่าวฆ่าหน่ั ศพกอ็ อกบ่อย ดีนะวา่ อานอ้ ยเปน็ ประเภทย้ิมแย้ม ใจดี ถามหากว่ายิ้มน้อยและดุขรึม เธอคงหือไมอ่ อกแน่ๆ \"วนั น้ีไปซอื้ ของกนั ไหม\" \"หืมม\"์ เดก็ สาวเงยหนา้ ขน้ึ ขณะท่มี อื ยงั สง่ ชอ้ นเข้าปาก \"เสบียงเรากา่ ลงั จะหมด และเราก่าลงั จะอดตาย อาคดิ วา่ คงจะดถี า้ เราจะหาทางไปยกั ยา้ ย ของสดของคาวมาไว้ในตู\"้ การเตเสรมิ เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักหรอกท่เี ห็นตเู้ ย็นและตเู้ ก็บอาหารแห้งโล่งขนาดนนั้ การมีหลานสาววัยก่าลังโตมาเพิ่มอีกหนง่ึ คนทา่ ใหก้ ารประมาณการของเขาต้องคณู สอง \"ก็ได้คะ่ แต่หลีไมม่ เี งนิ นะ\" เดหลตี อบขณะปรายมองด้วยหางตานดิ หนึง่ แล้วทานต่อ

\"สบายมาก อยู่กับอาท้งั คน\" รอคา่ นี้อยู่เชยี ว...แฮ่...เธอลอบยมิ้ ทง้ั สองเดินชอ้ ปปิ้งกนั ด้วยความเพลดิ เพลิน การเตเป็นฝา่ ยเขน็ รถ สว่ นเดหลีนั้นหยิบทกุ อย่างทผ่ี า่ นมือใสอ่ ย่างเมามนั ... และการเตอีกเชน่ กันทเ่ี ปน็ ฝา่ ยหยบิ ขึ้นมาพจิ ารณาชนิด ประเภท ราคา แลว้ หยิบออก \"เอ๊ะ...อานอ้ ยหยบิ ออกท่าไมอา๊ ...\" เดหลีโวยเสียงหลงเมื่อร่างสงู ยัดถงุ มันฝร่งั กลบั เขา้ ไป ในช้นั \"ของไม่มีประโยชนจ์ ะกินทา่ ไม\" อาหนมุ่ กวาดตามองสินค้าอน่ื ๆ ตอบโดยไม่หนั มามอง \"ก็มันอร่อยนีน่ า…แลว้ น่นั อะไร วา่ แต่คนอ่ืน อาก็พอกนั แหละ\" เดหลียอ้ นทันควนั เมอื่ เห็น เขาหยบิ เหล้าจีนข้ึนมา \"บ้า...นเ่ี ขาไวท้ ่าอาหาร\" ผเู้ ปน็ อายิม้ หวั \"อานอ้ ยทา่ อาหารไดห้ ลายอยา่ งเลยนะ อย่างนี้เปิดร้านอาหารไดส้ บาย\" \"เปดิ ครัวที่บ้านดีกว่า ท่าใหค้ นพเิ ศษกนิ เพียงคนเดียวตลอดชวี ิต\" เขากล่าวอย่างรนื่ รมย์ \"ฮ่นั แน.่ ..อานอ้ ยพดู อยา่ งนี้มีแลว้ ละ่ สทิ ่า\" เดหลีชะลอฝีเทา้ ให้ลงมาเดินเคียงขา้ งเขา \"ใคร กนั หนอจะเป็นคนทโี่ ชคร้ายคนนน้ั \" \"ร้ายมากไหม?\" หนุ่มใหญถ่ ามพลางหัวเราะ \"ก๊อไมม่ ากมง้ั ร้าย...อ่มิ อรอ่ ย\" เดหลีเดนิ ไปหยบิ ถุงขนมอกี หลายหอ่ ท้งิ ลงไปในรถ หันมา คลย่ี ิ้ม น่ีถ้าหากวา่ เขาไมเ่ ป็นจอมเจ้าเล่ห์ วางแผน และโค-ต-ร จะรูท้ นั เธอละ่ ก็ เดหลีว่าเขา คงเปน็ คนที่น่าอยู่ใกล้ให้ปน่ั หวั มากจรงิ ๆ

\"เด๋ยี วหลอี ยากได้พวกอโรมาทรพอี ่ะคะ่ \" \"อะไรนะ?\" การเตถามราวหฝู าด \"อโรมาเทอราฟ\"ี เดหลีลากเสยี งยานคางทวนหนา่ ยๆ...คนแกก่ ง็ ี้ ไมท่ นั วยั รนุ่ ซะเลย ที่เรยี ก งัน้ เพราะเพื่อนๆเธอหลายคนบ่นวา่ มนั ชา่ งทรพีจริงๆ อยา่ งพวกน่้ามันหอมระเหยซื้อมาก็ แพง จุดทีงีม้ นึ แทบอว้ ก เสียดายตงั ค์ แตส่ า่ หรับเดหลแี ล้วออกจะถูกโฉลกและชอบเปน็ พเิ ศษ แผนการตดั สนิ ใจหนีออกจากบ้านคราวน้ีไมไ่ ด้รวมการเอาเครอื่ งประทินอารมณม์ า เสียด้วย \"อ๋อ...ไดส้ \"ิ การเตพาหญิงสาวเดินไปช้อปขายเครื่องสา่ อาง ปลอ่ ยให้เธอเลือกเอาตามความ พงึ พอใจ ซงึ่ เดหลกี ็ไดน้ ่ามนั นวดตัว เจลอาบนา่้ นา้่ มนั หอมมาครบเซ็ท กลนิ่ ลาเวนเดอร์ ทัง้ หมด เมือ่ ออกจากร้าน ท้ังค่กู ็ไปร้านหนังสอื ตอ่ คุณหมอทา่ นอยากไดห้ นังสืออา่ นเล่น ประเทืองปัญญาสกั สองสามเลม่ เดหลีกเ็ ปิดหนงั สือนิตยสารแฟชน่ั ไปพลาง ดโู น่นอา่ นนไี่ ปพลาง กว่าทัง้ คู่จะจับจา่ ยเสร็จก็ ปาเข้าไปตอนบา่ ย หญิงสาวกลบั มาถงึ คอนโดแลว้ แทบเซถลาลงบนโซฟาทันที เธอดมื่ นา่้ ท่ี อาน้อยรินส่งให้ แล้วกต็ ัดคัทเอาท์ความรสู้ กึ ผลอ็ ยหลับไปทันที ทงิ้ ขา้ วของทุกอย่างไว้ให้ รา่ งสงู จัดเก็บเขา้ ท่เี พียงลา่ พงั (ตา๊ ย...หลอ่ นอยฟู่ รี กินฟรแี ล้วยังขเ้ี กียจอีก) เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง กระทัง่ งวั เงียตน่ื มาอีกทกี ็เห็นทอ้ งฟ้าเบอื้ งนอกถกู ย้อ,ด้วยสเี ทา มืดครึม้ ของกอ้ นเมฆ สายฝนกา่ ลังโปรยปรายลงมาอย่างไม่ลืมหูลมื ตาพรอ้ มดว้ ยเสียงรอ้ ง ครืนกกึ ก้อง เดหลีผดุ ลกุ ขนึ้ กวาดตามองไปท่วั หอ้ งเพ่ือหารา่ งของหน่มุ ใหญ่ ว่างเปล่า... อาน้อยไปไหนกนั ? เธอลุกจากโซฟาเดนิ ไปท่วั บา้ นแต่กไ็ ม่พบใครเลย ไม่ชอบความรู้สึกแบบน้ีเลย เด็กสาว กลบั ไปนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตวั เดมิ สายตากจ็ ับจ้องจดจอ่ ไปทปี่ ระตู น่ังน่ิง นานราวกับ จะเพ่งมองให้มนั เปิดออกดว้ ยแรงจิต

เสียงสายฝนตกกระทบเฉลยี งซา่ นซ่า บรรยากาศในหอ้ งค่อยๆถูกกลนื เข้าสคู่ วามมืดอย่าง ช้าๆ อาน้อยท่าไมไมก่ ลับมาสักท.ี .. เดหลซี บหนา้ ลงกับแขน จา่ ได้ว่าเมือ่ ครงั้ วยั เด็ก เขากจ็ ากไปโดยไมล่ ่าลาแบบนี้ เธอไม่อยาก ให้เป็นแบบนนั้ อกี แลว้ ... หยดนา้่ ใสๆคลอรน้ื ขึ้นมาในดวงตา เสียงประตเู ปดิ ออก เดหลเี งยหนา้ ข้ึนทนั ที การเตเดินเขา้ มา ปิดประตแู ล้วถอดรองเท้า หนุ่ม ใหญ่วางร่มผ่ึงไว้ ก่อนหิ้วถุงพลาสตกิ ใสข่ องทซ่ี อ้ื มาเดนิ เข้าบา้ น \"อ้าว...หลี มาอยทู่ า่ ไมมืดๆ ไม่เปิดไฟ\" เขาเปิดสวติ ช์ไฟทวั่ บ้านสวา่ งไสวในพรบึ เดียว เด หลีรู้สกึ วา่ มนั ขบั ไลค่ วามมืดในจติ ใจของเธอไปจนหมดสน้ิ ทดแทนด้วยความอบอนุ่ ที่อาบ ไลล้ งมา \"อะไรกนั นะ่ เรา ตาแดงเชียว ฝันร้ายรึไง?\" เขาเดินมาลบู หวั เธอ \"อานอ้ ยไปไหนมา?\" เดหลตี วัดสายตามอง เขียวป๊ดั ...เด็กสาวเร่มิ โกรธที่เขาไปไหนไม่บอก ไมก่ ล่าว ปลอ่ ยใหเ้ ปน็ หว่ ง ฝนก็ตกอย่างนีด้ ้วย \"อาลืมซ้ือนา่้ มนั กเ็ ลยไปซอ้ื มา นไ่ี ง\" การเตชูถงุ ใส่ขวดน้า่ มันพืชท่ซี ือ้ มาจากร้านขายของ ช่าให้ดู อยา่ งน้ันเองหรอกเหรอ...เขาแคอ่ อกไปซอ้ื ของนีเ่ อง...เดหลผี ่อนลมหายใจ แลว้ ก็พลัน กระดาก น่เี ธอเป็นอะไรไปแล้ว อันท่จี รงิ ถ้าเขาไม่อยู่กน็ า่ จะดใี จถงึ จะถูก เพราะจะได้หา สมุดบญั ชแี ล้วกร็ ีบหนีออกไปจากทีน่ ่เี สยี แตท่ ่าไมนะ พอเอาเขา้ จรงิ เธอกลบั เปน็ ฝา่ ยที่ กลวั การถูกทง้ิ มากกว่า ไม่เขา้ ใจเลย...

\"ป่ะไปช่วยอาเข้าครัวดกี วา่ เดี๋ยวท่าขา้ วเยน็ ไมท่ นั \" เดหลีผดุ ลกุ เดินไปหยิบผ้าขนหนมู าซับผมใหอ้ าเธอ \"แตอ่ านอ้ ยตัวเปยี กนี่คะ ไปเปลยี่ น เสือ้ ผา้ กอ่ นเถอะ\" \"งน้ั รอแป๊บนึงนะ\" เขาคล่ียมิ้ กอ่ นเดินหายเข้าไปในหอ้ ง เดหลีหวิ้ ถงุ ใสข่ องดินเข้าไปในครวั เปิดตเู้ ย็นดวู ่ามีอะไรท่าได้บ้าง ว่าไปเธอก็ท่าอาหารไม่ เป็นนนี่ ่ะ ไมร่ ู้ดว้ ยว่าอานอ้ ยจะทา่ อะไรวนั นี้ \"วันนีอ้ าว่าจะทา่ นา้่ พรกิ กะปิ ไขท่ อดชะอม ซี่โครงหมทู อดกระเทยี มพรกิ ไทย ผัดบวบใส่ ไข่ และต้มจืดเต้าหยู้ ัดไสห้ มสู บั \" การเตร่ายรายการยาวเหยียด \"โห...ทา่ ไมมนั เยอะอย่างนน้ั ล่ะคะ\" เดหลีรบั ซ่ีโครงทเี่ ขาย่ืนให้มาแช่นา้่ ละลายน้า่ แข็ง \"ไมเ่ ยอะหรอก\" เขาหยบิ ผกั ออกมาจากตูเ้ ย็น ลงมอื ลา้ งแล้วปอกเปลอื ก \"ปกตหิ ลีกนิ แคอ่ าหารจานเดียวเองคะ่ แม่ไม่ค่อยมเี วลาเพราะตอ้ งท่างาน เลยมักท่าข้าวผดั หรอื อะไรงา่ ยๆทิง้ ไวใ้ ห้\" เดก็ สาวเทน้่าออกจากกะละมงั การะเตหยุดนิ่งชะงกั มอื ทกี่ ่าลังเคลอ่ื นไหว หันไปมองเธอ \"เพราะวา่ หลี ไมค่ ่อยแข็งแรง แมก่ เ็ ลยไมเ่ คยยอมให้ทา่ อะไร ไมย่ อมใหอ้ อกไปเลน่ กบั เพอ่ื นนอกบา้ น\" เดหลีเอ่ยตอ่ เรอ่ื ยเปอ่ื ย \"มแี ค่ตอนทอ่ี านอ้ ยมาหาเทา่ นน้ั แหละ หลถี ึงดีใจ มาก\" เธอคล่ียิ้ม พลางหัวเราะน้อยๆ เธอไดแ้ ตน่ บั วันเฝา้ รอ เมอื่ ไหร่หนอจะถึงวันหยุด รอแลว้ รอเลา่ มาบา้ งไมม่ าบ้าง จาก บอ่ ยครัง้ เป็นเวน้ หา่ ง จากวนั เปน็ สัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนเป็นหลายเดือน กระท่ังวนั หนึ่งเขากห็ ายไป...

แก้ไขการเตนึกอยากจะลบู หวั น้อยๆนน้ั แตก่ น็ ึกไดว้ า่ มอื เขาเปียกอยู่ รา่ งสูงจงึ โอบแขน โนม้ ศรี ษะเธอลงมาแนบอกกวา้ ง \"โอ๋ๆๆ...แม่ดอกเดหลี สวยทน บวมน้่ามากๆ เดีย๋ วรากจะเนา่ นะเออ\" \"อานกึ วา่ หลจี ะร้องไหเ้ หรอคะ\" เดก็ สาวหัวเราะ พลางสา่ ยหน้าเอาหวั ถไู ถกบั เส้อื เชิ้ตเนือ้ นิ่ม \"ไม่หรอกคะ่ หลปี ฏิวตั ิตวั เองแล้ว\" ...ตั้งแตว่ ันทอี่ าไมม่ านั่นแหละ เธอก็ไดเ้ รียนรวู้ า่ แม่แทบหัวใจสลายเมือ่ เห็นลกู สาวตวั เล็ก ร้องไหฟ้ ูมฟายปานใจจะขาดจะหาผเู้ ป็นอาซึง่ จะไมม่ วี ันได้เจอ นอกนน้ั แลว้ ไมว่ า่ เอย่ ปาก อะไรกไ็ ดม้ าทกุ สิ่ง ...มีเพยี งเรือ่ งสดุ ทา้ ยทแ่ี ม่กลา้ ขดั ใจเธอ คอื แต่งงานกบั สาหสั นัน่ !! อารมณ์โกรธของหญงิ สาวเดอื ดดาลข้นึ มาอกี ครง้ั เดหลีตมี ือลงไปในกะละมังกระทง่ั น่า้ กระเซน็ ข้ึนมาโดนใบหนา้ อาหน่มุ \"เป็นอะไรไปอกี หืมม์\" เขากม้ ลงมองร่างเล็ก \"เพราะอาน้อยนั่นแหละ!\" \"อาทา่ ไม?\" หนุ่มใหญช่ กั ตามอารมณไ์ มท่ ัน \"ถ้าอาไมพ่ าหลีมา ป่านนี้หลีก็คงไปอย่ทู ่ีไหนสักแห่ง ไปไกลพอที่เร่ืองบ้าๆน้จี ะไม่มา รบกวนจิตใจได้อีก\" เดหลกี ระฟดั กระเฟยี ดเดนิ ออกจากครัวไปเสียด้ือๆ \"อ้าว?\" เสยี งโทรศพั ท์ดังขนึ้ ชายหนมุ่ ผอ่ นลมหายใจกอ่ นเดินไปรบั \"ครบั ?\"

\"ออ้ ...การเตเหรอ นพี่ เ่ี องนะ พอดีคุณสหัสเขาลงมาท่างานท่กี รุงเทพเราเลยจะแวะไปเย่ียม ลกู สักหน่อย พ่คี ดิ ถึงแกเหลือเกนิ \" \"เด๋ยี วสคิ รบั พภ่ี า....\" ยังไม่ทันท่ีเขาจะไดแ้ ยง้ อดตี พ่ีสะใภ้กเ็ อย่ สวน \"พี่มาถงึ ขา้ งล่างนแี่ ล้วนะ ก่าลังจะขน้ึ ลิฟตไ์ ป แคน่ ้ีนะจะ้ \" ตื๊ด....อกี ฝา่ ยวางหไู ปแลว้ การเตขมวดคว้ิ ดเู หมอื นวา่ แม่ลกู คนู่ ้ีจะนิสยั พอกัน...เขาคิดว่าคุณ รัมภาคงต้งั ใจมาเกล้ียงกลอ่ มให้ลกู สาวกลับไปดว้ ยเป็นแน่ หากแต่ตอนน้ีเดหลอี ารมณไ์ ม่ คงทน่ี กั ถ้าไม่อาละวาดขึน้ มาอีกกค็ งจะด.ี ...(ฝนั ไปส)ิ เดหลีเดนิ มาหยุดอยตู่ รงทางเดนิ ระหว่างห้องครวั และห้องนัง่ เลน่ ได้ยนิ เสียงกรงิ่ ประตดู งั ขนึ้ จงึ เดินไปเปดิ แลว้ เธอก็ตอ้ งชะงักตะลงึ ดว้ ยคาดไม่ถึง เมอ่ื อกี ฝ่ายก็ตะลึงมองตอบมา เช่นกัน \"เธอเป็นใครทา่ ไมถงึ มาอยู่ที่หอ้ งคารล์ !!\" การเตผละจากหอ้ งครวั ทันทที ไ่ี ดย้ ินเสียงแหลมสูงของผู้มาเยือน \"โรซ?ี่ \" \"เด็กน่ีเป็นใครคะคาร์ล\" โรซาลีนขมวดควิ้ เชดิ ใบหนา้ งามดวงตาประกายขนุ่ เคือง รา่ ง หลอ่ นสูงระหงอยูใ่ นชุดแซ็คหวาน เสน้ ผมสีดา่ สนิททงิ้ ลอนสยายถึงกลางหลงั ประดับคาด ดว้ ยหวีสบั แลเรียบร้อย เดหลีขมวดคิ้ว แลว้ หลอ่ นล่ะเปน็ ใครมาคาดคั้นอยไู่ ด้ \"เอ่อ...\" ยังไมท่ นั ที่ชายหนมุ่ จะตอบ เสียงของคนรู้จกั อนั คนุ้ เคยก็ดงั ขนึ้ เบื้องหลังรา่ งงาม ของหญิงสาวผู้มาเยอื น \"แหม...ฝนตกหนกั จริงๆเลย ดูสเิ ปียกไปหมด\" คณุ รมั ภากา้ วเขา้ มาในห้องพร้อมกับคุณ

สหสั คลีย่ ้มิ หวานโปรยมาถึงบุตรสาวซ่ึงยนื อยขู่ า้ งหลงั ประตูเปน็ อนั ดับแรก ก่อนจะเผ่ือไป ถึงนอ้ งชายอดีตสามีและหญงิ สาวที่ไมร่ จู้ กั เดหลีชะงกั เบิกตากว้าง การเตเท้าเอวผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อากาศข้างนอกว่าแย่แล้ว ขา้ งในนแี้ ยก่ วา่ ท่าจะมพี ายุ.... ...............เมือ่ 13 ส.ค. 46 15:30:39 บษุ บารักรอ้ ย ตอนท5ี่ ตอนท5่ี การเตเชญิ อดตี พ่ีสะใภแ้ ละสามีใหม่ให้เขา้ ไปน่ังในห้องรับแขก โรซีเ่ ดนิ ตามโดยไมต่ ้อง บอก ส่วนรายท่ีรากงอกไมข่ ยบั คือหลานสาวของเขาท่ีตอ้ งออกแรงตอ้ นแกมขืนใหเ้ ดิน กลับเขา้ ไปขา้ งใน เดหลีมาหยดุ ยนื อย่หู ่างออกไปจากโซฟาที่คุณรมั ภาและคุณสหัสนง่ั อยู่ เด็กสาวไมย่ อมขยับ เขา้ ไปใกล้กว่าน้นั อกี แมว้ า่ หนมุ่ ใหญ่จะคะยนั้ คะยออยา่ งไรก็ตาม \"นง่ั ลงสิลกู อยา่ ยืนคา้่ หัวผ้ใู หญ่ มนั ไมด่ ี\" คุณรัมภาปรามเลก็ น้อย หากแตย่ ิ่งทา่ ใหบ้ ตุ รสาว เชดิ รั้น หนา้ ตงึ ยงิ่ ขนึ้ \"มาถงึ ก็วา่ หลคี า่ แรกเลยนะคะ\" เด็กสาวประชด \"แคย่ ืนหลียงั ไม่ถูกใจคณุ แม่เลย ใครมันจะ ไปทา่ ได้เท่าสามีใหม่เล่า\" \"เดหล!ี \" คณุ รมั ภาแหวขน้ึ \"นา่ ...ใจเย็นๆนะคณุ คอ่ ยๆพดู กัน\" คุณสหัสแตะแขนภรรยาไว้ เขาไม่ไดโ้ กรธเคืองที่ ลูกเลยี้ งท่าอาการกระดา้ งกระเดื่องแตอ่ ย่างใด ตรงขา้ มออกจะสงสารแกอยไู่ ม่นอ้ ย คิดวา่ แก คงจะตอ้ งอาศัยเวลาอีกสักระยะเพือ่ ท่ีจะปรบั ตัวกบั ส่งิ ใหม่ๆทเ่ี ข้ามาในชวี ติ เขาเองอยากมี ลูกสาวน่ารกั ๆ มานานแลว้

\"นั่นสิครบั พภี่ ากบั คุณสหัสเพ่งิ มาถึง ยงั ไงกอ็ ยทู่ านข้าวเยน็ ดว้ ยกันเลยนะครบั \" การเตถือ ถาดใสแ่ กว้ นา่้ มาเสริฟ \"แหม...โรซก่ี ว็ า่ จะมาชวนคุณออกไปหาอะไรทานดว้ ยกันอยพู่ อดเี ชียว\" แขกสาวผู้มี ใบหนา้ อย่างลกู ครึ่งเอย่ ข้ึน \"กอ็ ยู่ทานทน่ี ด่ี ว้ ยกนั เลยสคิ รับ...เอ้อ...พ่ีภาคับ คุณสหัส หลี นโี่ รซาลีนครับ เปน็ ...\" \"แฟนค่ะ\" เจ้าหลอ่ นชิงเอ่ยแทน \"อดีตครับ\" การเตยิ้มอยา่ งสุภาพ ไมส่ นใจอาการค้อนเล็กนอ้ ยของหญิงสาว เดหลลี อบเบะ ปากหมน่ิ ๆ \"ส่วนน่ีคุณรมั ภาอดตี พส่ี ะใภผ้ มกบั คณุ สหัสสามี และน่นั ลกู สาวชือ่ เดหล\"ี \"คณุ มหี ลานโตเป็นสาวแลว้ เหรอคะนี่ โรซ่ีหึงเก้อเลย\" โรวาลนี พูดอย่างขา่ ขัน เรียกรอยยิ้ม จากผู้ใหญ่ท้ังสองได้ คนท่ยี ้ิมกร่ิมมากกวา่ ใครคอื คุณรัมภา เพราะถา้ อดีตนอ้ งสามีมีแฟนอยู่ แลว้ กเ็ ท่ากบั ไม่มายุ่มย่ามกับยัยหลแี น่นอน และวางใจไดม้ ากยง่ิ ขึน้ ทผ่ี หู้ ญิงคนน้นั ก็สวย น่ารกั แม้จะนอ้ ยกว่าลกู สาวของเธอกเ็ ถอะ แต่กข็ อใหก้ ารเตมองข้ามไปอย่าเห็นข้ึนมาก็ แล้วกนั \"เดี๋ยวผมขอตัวเข้าไปทา่ กับข้าวตอ่ กอ่ นนะครบั พวกพีด่ ูทีวไี ปพลางกแ็ ลว้ กนั \" ชายหนมุ่ เดนิ กลับเขา้ ไปในครัว \"หลจี ะชว่ ย...\" เดหลขี ยบั จะกา้ วตาม ท่ากับขา้ วยอ่ มดกี วา่ เสวนากับแม่และพอ่ เลย้ี งแน่ \"ไม่ตอ้ งหรอกจะ้ หนหู ลีอยู่คุยกบั คุณพอ่ คณุ แม่ดกี ว่านะ เดี๋ยวพีไ่ ปช่วยเอง\" โรซาลนี ผดุ ลุก ขน้ึ ตัดหนา้ เด็กสาว โดยไมท่ ันได้แยง้ หลอ่ นก็ตามไปสมทบอาเธอ และชว่ ยเขาอย่าง คลอ่ งแคล่ว ไม่สบอารมณ์เฟ้ย….! เมอื่ ไมม่ ีทไี่ ปเดหลจี งึ จา่ ตอ้ งกระแทกตัวน่ังบนโซฟาตัวเลก็ แยกหา่ งจากคนสูงวัยทั้งสอง

\"อยู่ที่นเ่ี ปน็ ไงบา้ งลกู \" มารดาเธอเรมิ่ ชวนคยุ \"สบายมากค่ะ ท้งั ใจท้ังกายเลยเชียวแหละ ดีกว่าอยู่กับแม่เยอะเลย\" เดก็ สาวท่าหนา้ ใสซ่อื ขณะ:-)ดัน คณุ รัมภาสะอกึ \"แตบ่ า้ นใหมข่ องเรากน็ า่ อยู่นะลกู บรรยากาศก็ดีเยน็ สบาย แมว่ า่ หลตี อ้ ง ชอบมากกว่าอยู่เมืองใหญพ่ ลกุ พลา่ นอย่างน้แี นๆ่ \" นางโนม้ น้าว เดหลีเชดิ หนา้ เหยียดตามองพลางเอ่ยเสียงข้ึนจมูก \"บา้ นใหมร่ คึ ะ? มนั ไม่ใชบ่ า้ นของหลี หรอกค่ะ แตเ่ ป็นบา้ นของแม่กับผ้ชู ายคนนน้ั ตา่ งหาก\" \"ทา่ ไมพดู อยา่ งน้ันละ่ มันเป็นบา้ นของหลแี นน่ อนนะลูก พอ่ ยนิ ดตี อ้ นรับลกู เสมอ\" คณุ สหสั แก้ \"หุบปากไปเลยนะ คุณไม่ใชพ่ ่อชนั้ !\" หล่อนแหว \"ทา่ ไมหยาบคายอยา่ งนลี้ ่ะหลี ทา่ ตัวไมน่ า่ รกั เลย!\" เดก็ สาวเมม้ ปาก กลน้ั ลมหายใจ เสียงสายฝนซาซัดโปรยปรายลงมาพร้อมเสยี งทอ้ งฟา้ คา่ รามดังครนื กกึ กอ้ ง กระแสไฟฟา้ ในอากาศรวมตัวกันเกิดเป็นเส้นแปลบปลาบ มองเห็น ทิวทัศนน์ อกหน้าต่างสว่างวาบขนึ้ มาเป็นระยะ บรรยากาศก็แย่ ความรสู้ ึกหลอ่ นกแ็ ย.่ ...อาน้อยกค็ งจะอ๋อี ๋ออยกู่ ับแม่นน่ั ในครวั เพลนิ ล่ะสิ ชิ ...อยากจะไปให้พ้นตรงน้ีจรงิ ๆ บ้าชะมัด! \"เสรจ็ แลว้ ตั้งโตะ๊ เลยนะครับ\" การเตบอกพลางจัดโต๊ะอาหาร โรซาลีนเป็นลกู มอื ชนั้ เยยี่ ม ดูเหมือนหญิงสาวจะร้ไู ปหมดวา่ อะไรอยู่ตรงไหน หยิบจบั ได้โดยไม่ต้องถามหา กอ่ นหนา้ น้ีเดหลียังไมร่ เู้ ลยวา่ ในตู้เย็นมอี ะไร ขวดน้่าอย่ตู รงไหน แตแ่ ม่นรี่ ู้หมด ไม่ ธรรมดาเลย

ท้ังหมดนงั่ ลงบนโตะ๊ ทานขา้ วดีซ่ึงออกแบบเปน็ วงกลม อาหารหนา้ ตานา่ ทานส่งกล่ิน หอมหวนมาตอ้ งจมกู อาน้อยทรดุ นั่งลงตรงซ้ายมือของเธอ สว่ นทางขวาของเขาเหน็ จะหนี ไม่พน้ โรซาลีนท่ีจับจองท่ีไว้ ถัดมาเป็นนายสาหสั และคณุ รมั ภาท่ีนั่งอยชู่ ดิ ทางขวามือ บุตรสาว \"ลงมอื กนั เลยค่ะ ไข่ทอดชะอมกบั ซี่โครงน่โี รซที่ ่าทอดเองเลยนะคะ รบั รองวา่ อรอ่ ย\" หญิง สาวเอ่ยเสียงหวานเรียบร้อย ช.ิ ..กะอแี ค่ทอด ไม่เห็นจะวิเศษวโิ สตรงไหน! \"คณุ โรซี่นีค่ งจะทา่ กบั ขา้ วเก่งนะคะ\" มารดาหล่อนเอ่ยขึ้นนา่้ เสียงชืน่ ชม ตกั ซ่โี ครงทอดซ่ึง กรอบนอกนุ่มในข้ึนมา \"ออ๋ ...คะ่ เมอ่ื กอ่ นก็ไมเ่ กง่ หรอกค่ะ แตค่ าร์ลสิ...สอนใหจ้ นโรซ่ีเป็น สมัยอยลู่ อนดอนเรา ทา่ อาหารทานทหี่ ้องดว้ ยกันบ่อยๆน่ะคะ่ \" เจา้ หลอ่ นท่าท่าขวยเขิน ชอ้ นตามองชายหนุ่ม เดหลเี ขี่ยจานข้าว เหลือบตาข้ึนมอง เหน็ อาหนุ่มเสยกแก้วน้่าขึน้ ดื่มเมอ่ื ไดย้ ินโรซเ่ี อย่ ถงึ เรื่องเกา่ ดว้ ยความสนทิ สนม ท่าทางฝ่ายน้ันตงั้ ใจจะกระพือถา่ นไฟเกา่ ให้คุเสยี จรงิ ๆ อานอ้ ยจะเล่นดว้ ยไหมหนอ ยังไง เธอกไ็ ม่อยากได้ผูห้ ญงิ คนนี้เป็นอาสะใภห้ รอกนะ อานอ้ ยแสนดี ควรจะได้คู่กบั ผหู้ ญิงทดี่ ีกวา่ นี้...เอาละ่ เธอตัดสินใจแลว้ วา่ จะขจดั แม่เหลอื บ ดูดเลือดนี่ไปใหพ้ ้นจากอาเอง! \"อย่างน้นั เหรอคะ แหม...แต่คงจะเปน็ แคอ่ าหารฝรง่ั เท่าน้ันกระมังคะทค่ี ุณถนัด นา่ เสียดาย ทอ่ี านอ้ ยชอบอะไรทเ่ี ป็นไทย แทม้ ากกว่า\" เด็กสาวเปดิ ปากแขวะหนา้ เฉยทนั ที จงใจเนน้ เสียงตรงค่าวา่ \"แท\"้ ใสห่ น้าแม่สาวลกู ครึ่งท่ไี มร่ จู้ ะผสมเชื้อไปชาตไิ หน สะใจเล็กนอ้ ยท่ี เห็นแมน่ นั่ นิ่งไปเล็กนอ้ ย การเตนั่งเค้ยี วข้าวไปเงียบๆ เหลือบมองสองสาวคนละที คณุ รมั ภาจุ๊ปากกบั ความปากเสยี ของบุตรสาว ส่วนคณุ สหัสลอบหวั เราะในล่าคอแทบไมท่ นั

เออ้ ...ลกู สาวเขาคนนน้ี ่ีร้ายจริง! \"เหรอคะ แต่การผสมผสานระหวา่ งหลายรสหลายชาติ กด็ ูจะเป็นอะไรทแ่ี ปลกใหม่นา่ ตนื่ เต้นล้มิ ลองกว่าไม่ใชร่ ึไงคะ\" โรซาลโี ต้กลบั ด้วยสหี น้ายม้ิ แยม้ แถมตกั เต้าหู้หมูสับใส่ จานใหช้ ายหนมุ่ อยา่ งเอาใจ \"ทานเยอะๆนะ คณุ ชอบไม่ใชเ่ หรอคะ\" \"ไมม่ ้งั คะ หลวี ่ามนั อาจจะเลยี่ นกไ็ ด\"้ เดก็ สาวตอบกลบั ไปทนั ควนั \"ยิง่ อะไรทมี่ นั ไดล้ องมา นานแล้ว คงยงิ่ จ่าเจจนแทบกลนื ไม่ลง\" หลอ่ นตวัดสายตามองอีกฝ่ายพลางยมิ้ เยาะ โรซาลนี ยังคงย้มิ ในดวงหน้า ไมแ่ สดงอาการโกรธ หากมอื ลอบขยุ้มชายผ้าปูโตะ๊ ไวจ้ นสน่ั ยยั เดก็ ปากเสีย ถ้าไมต่ ดิ ว่าอยตู่ อ่ หนา้ คารล์ หล่อนจิกหวั ตบหนา้ แหกไปแลว้ ! \"เอ้อ...ผมว่าเดยี๋ วทานของหวานกนั ตอ่ เลยดีกวา่ นะครบั มีผลไม้ทซี่ อ้ื มาเยอะเลย\" หนมุ่ ใหญ่ รบี ห้ามทัพ รูส้ ึกว่าอาหารมอื้ นชี้ ักจะรอ้ นจนเดือด \"ก็ดีครบั ผมอมิ่ แล้วเหมือนกัน หึหึ อาหารมอ้ื น้ีประทับใจจริงๆครบั \" คุณสหสั เอย่ อยา่ ง อารมณ์ดี เดหลีขมวดคิว้ หล่อนไม่ได้ตอ้ งการสรา้ งความร่นื รมยใ์ หใ้ ครนะ ผ้ชู ายคนนท้ี า่ ไม ไมโ่ กรธท้งั ท่เี ธออาละวาดในงานแตง่ ของเขาขนาดนั้น (มตี ่อ) หลังจากที่ทานอาหารเสรจ็ เดหลรี บี ปร่ไี ปช่วยอาน้อยลา้ งจาน คณุ รมั ภามองด้วยความ ประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นเด็กสาวจะหยบิ จับงานบา้ นอะไรเปน็ อนั ทจ่ี รงิ เด็กสาวจงใจอยู่เป็นก้างอาเธอกับแมโ่ รซซี่ อสมะเขือเทศในครวั ต่างหาก (นน่ั มันโรซา่ ต่างหากเล่า ---__---') เออน่ะ...จะอะไรมันกเ็ หมอื นกันนน่ั แหละ เดหลลี า้ งจานอยา่ งลวกๆ มอื ขยับ ตาก็เหลอื บไปมองอานอ้ ยท่ที ่าความสะอาดเคานเ์ ตอร์

และหยบิ กระทะกบั หม้อมากองไวข้ า้ งๆซิงค์น้่า \"มะ...อาชว่ ย\" หนุม่ ใหญ่ยืนเคยี งรบั จานที่ถนู ้่ายาไปลา้ งน้า่ รสู้ ึกลน่ื เหมือนยงั ติดคราบ น้่ามันกบั สากเม็ดข้าวที่ปลายนว้ิ ลบู ส่ารวจถกู \"อาวา่ เปล่ียนหน้าทีก่ ันดกี วา่ นะ\" เขายา้ ยร่างมาถูน้า่ ยาแทนเธอ และให้เดหลลี ้างนา่้ เปลา่ แทน \"ให้โรซ่ีช่วยดีกว่าไหมคะ จะได้เสรจ็ เร็วข้นึ \" แมส่ าวหวานเสนอตัว \"ไม่ตอ้ ง\" เดหลีตอบเสยี งเยน็ ปรายหางตามอง \"ไม่เปน็ ไรครบั เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ผมว่าโรซไี่ ปนงั่ สบายๆในห้องรับแขกรอดีกว่านะ อกี เดย๋ี ว ผมจะตามไป\" การเตยม้ิ นมุ่ นวลบาดใจอกี ฝา่ ยจนกระตกุ วาบ \"ก...ก็ได้ค่ะ\" ฮ.ึ ..อานอ้ ยนะอานอ้ ยหว่านเสนห่ ์อยู่ได้ อยากใหแ้ มน่ นั่ กลบั มาสานสมั พันธอ์ กี รไึ ง! เดหลีท่าเสียงจ๊จิ ะ๊ ในล่าคอ กระแทกจานกระทบกนั ดังแกรง๊ กรา๊ งกระทบใสแ่ ก้วจนแตก \"โอ๊ย....ซด๊ี ...\" เด็กสาวชกั มือออกทนั ที \"หล!ี แก้วแตกเหรอ เป็นไงบ้าง ไหนดูสิ เราน่นี ๊า...โดนบาดลกึ รึเปลา่ ?!\" เขาเชด็ มือกับผา้ แล้วคว้ามือเล็กขนึ้ มาดู เลอื ดไหลออกจากปลายนว้ิ เลก็ เรียวหยดลงน้่าแตกกระจาย \"มอื เปยี กแบบนเี้ ลอื ดยิง่ ออกเยอะ\" การเตมองหาผา้ สะอาดไมพ่ บ จึงดึงชายเสื้อตัวเองมาซับ ให้ \"เสอื้ เปอ้ื นหมดแลว้ ค่ะ อานอ้ ย!\" เดหลีนิว่ หน้าด้วยความเจ็บ \"ไมเ่ ป็นไร มาดแู ผลหลีดีกวา่ เดยี๋ วอาหายาใสใ่ ห้นะ\"

\"ไม่เป็นไรคะ แกว้ บาดแคน่ ที้ ้ิงไว้กห็ าย\" เธอดงึ มอื ออกสลัดไปมา การเตเอื้อมไปหยิบกล่องปฐมบนลอ็ คเก็บของเหนอื ศีรษะออกมา คว้ามือนอ้ ยมาใช้ส่าลี สะอาดกดซับเลือดตรงปากแผล แลว้ ก็โปะ๊ แอลกอฮอล์ตามลงมา เดหลีจะชักมอื ออกแตก่ ็ ถูกมอื หนาจบั ไว้แนน่ แทบจะแหกปากเพราะความแสบ \"อยู่นง่ิ ๆ เด๋ียวก็เสรจ็ แลว้ \" เขาเอย่ เสียงเรียบ ใส่ยาแลว้ จึงพนั แผลให้เธอ ใบหนา้ เกล้ยี งเกลา ก้มลง คว้ิ เขม้ พาดเฉยี งอยเู่ หนือดวงตาดา่ ระยับเรียวรีซึ่งหลุบต่าให้เห็นแพขนตาหนา ทอด เงาพาดอยู่ข้างจมกู โด่งตรง ริมฝปี ากบางเปน็ สรี ะเร่อื เพิ่งรู้นะเนย่ี ว่าอาเรานี่ก็หน้าตาดเี หมือนกนั มนิ า่ ...ยัยโรซ่ถี งึ ไดแ้ จน้ ตามนกั ตามหนา...(เอา ตาไปไร่ไปนามารึไงยะ) \"เอาล่ะเสรจ็ แล้ว หลีไปนงั่ รอขา้ งนอกนะ เดี๋ยวอาล้างจานเอง\" เขาเก็บของเข้าทแ่ี ล้วลงมือ ท่างานตอ่ \"หลีชว่ ยอาเช็ดจานดีกวา่ \" เดหลอี าสา ยิ้มแฉง่ เมือ่ เขาไม่ไดไ้ ลเ่ ธออกี ทัง้ คมู่ ิได้สังเกตหรอกว่าคุณรัมภายนื ชะงกั อยูท่ ีป่ ระตู พลางขมวดค้ิว ความคิดหลากหลาย ประเดประดังเขา้ มาในสมองจนว้าวนุ่ และน่ิงอ้งึ ไปอึดใจ นางขยับถอยกลับไปทางเดมิ ท่ี จากมาด้วยความรูส้ กึ ท่ีเบาโหวง กระทง่ั ทา่ ความสะอาดเครอื่ งใช้ในครวั เสร็จ ฝนขา้ งนอกก็ยงั ไม่มีเค้าจะหยดุ ตก กระเตจึง เชอ้ื เชิญให้คุณรมั ภาและสามีพักเสียทน่ี ี่คืนนี้ ใหเ้ หตุวา่ กว่าจะไปถงึ ดอนเมืองก็ไมแ่ น่วา่ จะ จบั เทย่ี วบินกลบั ได้หรอื เปล่า \"ไม่เปน็ ไรหรอก เดีย๋ วคณุ สหัสกบั พี่ไปเปิดโรงแรมเองก็ได\"้ คุณรัมภาเอย่ แมว้ ่าจะปฏเิ สธ แตใ่ จน้ันอยากจะอยู่คา้ งที่นเ่ี หลอื เกนิ เดหลที ่ีกา่ ลงั น่ังน่งิ ชันเขา่ กอดหมอนอิง \"อย่าให้ยุ่งยากเลยครบั พักเสียทน่ี ีก่ ไ็ ด้มตี ้งั สองห้อง\"

เด็กสาวหูผึง่ เฮ.้ ..สองหอ้ งแลว้ จะให้นอนที่ไหน ใหน้ อนกับแมไ่ มเ่ อานะ เธอยงั ไมห่ าย โกรธหรอก ลองใหอ้ ยรู่ ว่ มห้องตามล่าพงั สิ แมต่ อ้ งบน่ จนนอนไม่หลับแนๆ่ เลย \"ดีเหมอื นกนั ผมเองกข็ ี้เกยี จขบั รถออกไปตอนฝนตกหนักอยา่ งนี้เหมอื นกนั ให้ภรรยาผม กับลูกสาวเขานอนดว้ ยกนั ก็ได้ครบั สว่ นผมนอนท่โี ซฟาน่ีกไ็ ด\"้ คราวนีเ้ ธอหนั ขวบั ทนั ที นายสาหัสนท่ี า่ ทางจะเจ้าก้ีเจา้ การมากเกนิ ไปแลว้ ร่างบางแยก เข้ียว \"คุณเป็นแขก นอนในห้องดีกว่าครบั ให้เดหลเี ขานอนในห้องเดิมของตวั เองกไ็ ด้ ส่วนผม จะออกมานอนทีโ่ ซฟาด้านนอกเอง\" การเตเอย่ ขัดอยา่ งนุ่มนวล สงั เกตเหน็ แล้วว่า หลานสาวคนดีเขากา่ ลังตัวส่ันพรอ้ มจะแผลงฤทธิ์ไดท้ ุกเมอ่ื เดหลเี กบ็ เขากับเขีย้ วปศี าจทก่ี า่ ลงั จะงอกลงไปทนั ใด ดีว่าอาน้อยร้ใู จเธอนะเนี่ย ไมง่ นั้ ...แฮ่ แต่ถึงจะไม่ชอบอยา่ งไร เด็กสาวกไ็ ม่อยากให้แม่เดนิ ทางตอนฝนตกอยา่ งนเี้ หมอื นกนั เมื่อตกลงเป็นที่เรียบร้อย การเตจงึ จัดการเปล่ียนผ้าปูท่ีนอนกบั ปลอกหมอนให้คู่สามีภรรยา เสร็จสรรพ โรซาลนี พยายามจะเข้าไปชว่ ยแต่ก็ถูกปดั อยา่ งสภุ าพไมไ่ ดร้ ับอนญุ าตให้เขา้ ไป ถึงข้างในนั้น เดหลีปลอ่ ยหัวเราะคิกคกั ออกนอกหน้าจนหญิงสาวลกู ครงึ่ หันขวบั มามองตา เขยี วพลางเมม้ ปากขดั เคอื ง เดาวา่ หล่อนคงจะอยากฆ่าเดหลีมา๊ กมากละมัง้ ... \"นี่...ฝนตกหนักอย่างน้ี จะให้โรซข่ี ับรถกลับคนเดียวอยา่ งนน้ั เหรอคะ\" โรซาลีนเอย่ เสียง ออดออ้ นระคนนอ้ ยใจเรยี กรอ้ งความสนใจจากชายหน่มุ การเตปลอ่ ยเสยี งหวั เราะออกมาทันทีทไ่ี ด้ยนิ \"อะไรกันโรซ่ี...ตอนอยลู่ อนดอนทั้งฝนทงั้ หมิ ะ ผมกไ็ มเ่ หน็ คณุ เคยบน่ สักท\"ี ใชๆ่ อยา่ มามารยาเสยี ให้ยาก...เดหลสี นบั สนุนในใจ \"กแ็ หม...นนั่ มันลอนดอนนี่คะ ไมใ่ ชเ่ มืองไทยสักหน่อย โรซ่เี พิ่งกลับมาคุณก็รู้ ยงั ไม่ชนิ ทางเลย\" หล่อนอ้างเหตผุ ลจนเขาเริ่มคลอ้ ยตาม

ในทสี่ ุดกย็ อมใหห้ ญงิ สาวค้างในหอ้ งเดียวกนั กับเดหลี \"ไมเ่ อา!\" เด็กสาวเข่นเข้ยี วเมือ่ ถกู หนมุ่ ใหญ่ลากออกมาจากหอ้ งนัง่ เล่นก่อนที่จะไดโ้ วย \"น่า...นะเด็กดี แค่คืนน้ีคืนเดยี วเอง เด๋ยี วพรุ่งน้ีอาจะใหโ้ รซีเ่ ขาไปทันทีเลยนะ\" การเตย้มิ อยา่ งเอาใจ วางมอื ลงบนหัวเธอ \"แต่หลีไม่ชอบ ใหเ้ ธอกลบั ไปสคิ ะ\" เดหลงี อแง \"รึว่าอาคิดอะไรอย\"ู่ ร่างเลก็ เปลยี่ นเปน็ กลา่ วหา \"เซยี้ วจรงิ นะเรา...อาแค่กลวั เขาจะเจออบุ ตั ิเหตเุ ข้าต่างหาก โรซข่ี บั รถพวงมาลัยขวาไม่ คล่อง\" \"เปน็ หว่ งกันจริงนะ...ฮึ!\" เดหลกี อดอก ปรายมองด้วยหางตา \"อยา่ มวั งอนอยูเ่ ลย มะอาขอยืมชดุ นอนเราใหโ้ รซหี่ น่อยนะ\" บะ๊ ...มาแชรท์ น่ี อนแลว้ ยังตอ้ งใหย้ มื เสอ้ื ผา้ อกี (มตี อ่ )เดหลีหน้าหงิกเดินลงส้นเท้าปงึ ปังกลับเขา้ หอ้ งปิดประตกู ระแทกโครม แมโ่ รซาลีน ทา่ ทางกระดกี๋ ระด๋าเชยี วทไ่ี ดค้ า้ งในคอนโดของอาเธอ เจ้าหล่อนอาบน้่าแล้วกค็ ว้าชดุ นอน เด็กสาวไปสวมอย่างหม่นิ ๆ ระคนรงั เกียจ จากนัน้ โฉบไปโฉบมาอยู่ขา้ งนอกกบั อาน้อยจน ดกึ และในท่ีสุดกถ็ กู เขาบอกแกมบังคบั ให้เข้ามานอนเพราะพรุง่ นต้ี อ้ งตืน่ แตเ่ ชา้ สว่ นแม่ เธอกบั นายสาหสั นนั่ นะ่ เหรอ เขา้ นอนไปต้งั นานแลว้ หลงั จากท่ไี ฟในห้องนอนเธอดบั ลงทกุ อย่างก็คืนสคู่ วามเงยี บ เวลาตอ่ มาแสงไฟจาก หอ้ งน่ังเล่นทีล่ อดผ่านชอ่ งประตูจงึ ดับลง เสยี งฝนโปรยลงมาไมข่ าดสาย ขณะทอี่ ากาศเยน็ ฉา่ จนเกือบจะหนาว เดหลีนอนพลิกไปมาอยู่หลายตลบกลับนอนไม่หลบั แม่ซอสมะเขอื เทศเนา่ เสียอีกท่ีนอนทหี ลงั แต่ดันหลับกอ่ นสบายใจเฉิบ ไดย้ นิ เสยี งลมหายใจแผว่ ๆดังอยู่ ใกลๆ้ ...

โอย๊ ....รา่ คาญ! เดหลผี ุดลกุ นง่ั หันไปมองคนขา้ งๆตาเขียว กระฟัดกระเฟียดอยคู่ นเดียว กลางดึก นึกอยากถีบให้อีกฝา่ ยตกเตยี งไปเสียให้รู้แลว้ รรู้ อด ไมอ่ ยากจะนอนขา้ งแมน่ เ่ี ลย ให้ตายสิ เดก็ สาวนั่งนง่ิ เนิน่ นานกอ่ นจะลอบดึงผา้ นวมออกจากรา่ งสาวลกู ครึง่ คอ่ ยมว้ นพัน แขนหอบย่องออกไปยงั ขา้ งนอก อานอ้ ยนอนหลบั พรม้ิ นิ่งสนิทอยูบ่ นพืน้ พรม ถา้ หากวา่ นอนบนโซฟาอย่างท่ีบอกคงจะ เม่ือยน่าดูเพราะวา่ ชายหนุ่มนน้ั รา่ งใหญแ่ ขนขายาว เดหลนี ่งั ยองๆ กอดเขา่ มองเขา นึก สงสารวา่ เขาคงจะหนาวถึงได้นอนกอดอกแนน่ อยา่ งน้ี ผ้าห่มกบ็ างนดิ เดียว แมโ่ รซาลีนเสีย อกี นอนก็สบายแลว้ ยังหม่ ผ้าหนากวา่ อกี นีห่ ล่อนรกั อาของเธอจริงรเึ ปลา่ นถ่ี ึงไดย้ อมให้เขา ทรมานได้ขนาดนี้ เดก็ สาวคลผี่ ้าหม่ ลงคลุมรา่ งหนาเบามอื คว้าหมอนองิ ลงมาหนุนและแบ่งผ้าจากเขามาหม่ แหะ...สบายดีจงั พรมก็นมุ่ หมื ม.์ ..ฟุดฟดิ กลน่ิ แชมพนู ่นี า อานอ้ ยสระผมดว้ ย แต่ยงั ไมแ่ หง้ แลว้ นอนอยา่ งนี้จะดรี ึ...ดสู ยิ งั ช้ืนอยเู่ ลย เดหลีเออื้ มมอื ไปจับปอยปมเขาซึง่ ยงั มหี ยดน้่าเกาะอยู่เปน็ การพิสจู น์ มองไปมองมาใน ความมืดอย่างน้ี หนา้ อาน้อยอยา่ งกับหุน่ ทเี่ หน็ ตามห้างฯ ย่ิงเวลานอนนง่ิ ๆดูดียงั กบั ไมใ่ ช่ คนแนะ่ เฮ้อ...ท่าไมกรรมพันธุ์มันไม่ถา่ ยทอดมาถงึ เธอม่งั นะ ญาตกิ นั แท้ๆ แต่ไมเ่ ห็นจะได้ ความหนา้ ตาดอี ยา่ งนมี้ าบา้ งเลย ทัง้ ท่ผี มเขาดา่ ขลบั เงางาม แต่เธอกลับสนี า้่ ตาลออก ประกายแดง ทง้ั ท่ตี าเขาดา่ แตข่ องเธอสีชา ทัง้ ที่เธอผมหยกั ศก แต่ของเขาเหยียดตรงสลวย ไมเ่ หน็ เหมอื นกันเลย...เด็กสาวบ่นงมึ ง่า กระพรบิ ตาทหี่ นกั อ้ึงสองสามทกี ็ผล็อยหลบั ไป ในราตรีทเี่ ยียบเยน็ ทว่าอบอุ่นละมุนละไม เสยี งพริ ณุ โปรยและอสนบี าตดงั สลบั เป็นระยะ ละมา้ ยท่วงท่านองคตี าเห่กลอ่ ม การเตปรอื ตาข้ึนเมือ่ ร้สู ึกถึงร่างเล็กๆทเ่ี บยี ดเข้ามาซกุ ใกลๆ้ ชวั่ ขณะท่คี ดิ วา่ เป็นโรซาลีน ทา่ ใหเ้ ขาเกือบจะผลกั หลอ่ นออก ทวา่ เรือนผมท่ขี มวดเป็น ลอนนมุ่ ราวขนแมวซึ่งคลอเคลยี อย่ปู ลายจมูกนน้ั ทา่ ให้เขารู้วา่ ไม่ใช่ มอื หนาดงึ ผ้าหม่ ให้ คลมุ ร่างของหลานสาวมิดชดิ ย่งิ ขึน้ เมื่อแน่ใจว่าเธออนุ่ สบาย และปลอดภยั ดีแล้ว เขาจึงปดิ เปลอื กตาลงเพ่ือกา้ วเข้าสูน่ ิทราอีกครง้ั .....................................ตอนท6ี่

เสยี งกรีดร้องของโรซาลีนดงั ลั่นขึน้ ในตอนเชา้ สาวเจ้ายืนสน่ั พลางจามน่้ามกู ไหล พร้อมๆ กบั หวดี เสียงแหลมไดใ้ นขณะเดยี วกนั อย่างนา่ อศั จรรย์ คณุ รัมภาเปิดประตหู อ้ งนอนผวั ะ ออกมาด้วยอาการตื่นตกใจ มีคณุ สหัสสามตี ามตดิ ออกมา ทง้ั สองเดนิ มาหยดุ อยหู่ ลังร่าง ระหงผ้เู ปน็ เจา้ ของเสียงตน้ เหตุ ขณะที่โรซาลีนยืนส่นั อยูข่ า้ งโซฟาในห้องน่ังเลน่ มองลงไป บนพน้ื พรมหนาน่มุ คือร่างของอดีตครู่ กั หนุ่มและหลานสาวก่าลงั นอนซุกกายกนั กลม แล อบอนุ่ แสนสุข \"นม่ี ันอะไรกนั ทา่ ไมมานอนอยู่ด้วยกนั อยา่ งนี้ละ่ คะ! \" การเตต่นื อย่นู านแล้ว แตท่ เี่ ขาไมไ่ ดล้ กุ เพราะไมอ่ ยากขยบั ตวั ปลกุ ใหเ้ ดหลตี น่ื ทวา่ เสียง ของโรซาลีน มนั ราวกบั กา่ ลังกระชากคนทั้งค่ขู นึ้ มาตบๆๆให้ฟน้ื อยา่ งนัน้ ดสู เิ ลยทา่ ให้ หลานสาวเขาพลอยรสู้ ึกตวั เลย เดหลขี ยบั กายบิดไปมาดว้ ยความขเ้ี กยี จก่อนจะอา้ ปากหาวหวอด งึมง่าสองสามค่าแล้วจึง ลืมตาขึ้น ยยั โรซ่า แม่ นายสาหัส เห...ทา่ ไมใครต่อใครถงึ มายนื รุมเรากันหมดเลยละ่ เด็กสาวแหงนหน้าขึ้น เหน็ การเตกา่ ลังกม้ หน้ามองอยูก่ ่อนแลว้ เขามิได้ยิม้ เช่นท่เี ธอคาดว่า จะได้เหน็ เหมอื นเช้าวันกอ่ น หน่าซา่้ ในแววตายังสะทอ้ นความล่าบากใจอกี ดว้ ย \"เดหล!ี \" มารดาของเด็กสาวเดินอ้อมโซฟาตัวยาวมาถึงรา่ งของบตุ รสาว \"ท่าไมมานอนอยู่ ตรงนี!้ \" น้า่ เสียงของนางฟงั ตระหนกเช่นเดียวกบั สีหน้า \"หืมม?์ ...นอนตรงน้ีไมไ่ ดเ้ หรอคะ สบายดีออก\" คนถูกเรียกไมอ่ นาทรรอ้ นใจค่อยๆลกุ ขน้ึ นั่ง \"นี่เดหลี ทา่ ไมถงึ ไม่รจู้ ักกาลเทศะเสยี บา้ งเลยละ่ จ้ะ เปน็ สาวเปน็ นางมานอนอยู่กับผชู้ ายได้ ยงั ไง ถึงจะเปน็ ญาติกันก็เถอะ มันมองดไู มด่ ีรไู้ หม\" โรซาลีนสดู ลมหายใจกอดอกมอง เหยียด

\"อ้อ...อย่างนั้นเหรอคะ ง้นั ท่ีบา้ นคณุ ก็คงจะสอนให้มานอนค้างบ้านผู้ชายทไี่ มไ่ ด้มอี ะไร กนั นะ่ ส\"ิ เดหลีเบร้ มิ ฝปี าก:-)ดนั กลบั โรซาลนี ยนื ก่ามอื ส่นั กอ่ นจะหันไปเอย่ กับผู้มากวยั กว่าทัง้ สองทย่ี ืนอง้ึ อยู่ \"ดลู กู สาวคณุ สคิ ะ ดิฉันตักเตอื นดว้ ยความหวงั ดี เพราะเห็นวา่ มันไมเ่ หมาะไม่ควรเธอกลบั มายอกยอ้ น!\" \"โอ้ย...อยา่ ว่าแตเ่ ปน็ น้่าพริกถ้วยเก่าอย่างเธอเลย ตอ่ ให้เป็นเมียของอานอ้ ย รึแม่ของฉัน ฉัน ก็ยังไมเ่ คยไวห้ นา้ ไมเ่ ชื่อถามนายสาหสั น่ันก็ได้ จรงิ ไหม? \" เดก็ สาวยิ้มเยาะ \"อมื้ ...จริงสิ ก่อนทจี่ ะวา่ คนอ่ืนนะหดั ดตู ัวเองด้วยนะ บอกเองไมใ่ ชเ่ หรอวา่ สมัยตอนอยเู่ มืองนอกน่ะไป หอ้ งของอานอ้ ยบอ่ ยๆ นร่ี ึกุลสตรี เขา้ ห้องผชู้ ายเขาได้ กบั อาฉันคิดวา่ เขาคงไม่ทา่ อะไรเธอ หรอก แตอ่ ย่างว่าแหละไม่แน่ ของมันฟรีขนาดนจ้ี ะเหลอื ดีรึเปล่าป่านน้กี ็ไมแ่ น่ใจ\" \"พอแล้วเดหล\"ี การเตปราม เขาผดุ ลุกข้ึนเกบ็ หมอนไปไวท้ ี่เดมิ และพับผ้าห่ม โรซาลนี กดั ฟนั เต็มที่ นกึ อยากจะตบอเี ด็กตรงหนา้ ใหม้ ันสาแก่ใจแตก่ ท็ ่าไมไ่ ด้ ฮึย๋ ....เด็ก อะไรปากคอจดั จ้านยิง่ กวา่ แม่ค้าปากตลาดไม่เคยพบไมเ่ คยเห็น มนั จะลบู คมกนั มากเกนิ ไป ซะแล้ว คอยดเู ถอะชั้นไม่ปลอ่ ยเอาไว้แน่ ฮ่ึม! \"คาร์ลคะ วันนโี้ รซก่ี ลับกอ่ นดกี ว่า ไว้วนั หลงั จะมาเย่ยี มใหมน่ ะคะ\" หญงิ สาวเดินสะบัด กลับเขา้ ไปเปลยี่ นเสือ้ ผ้าในหอ้ งแล้วควา้ กระเปา๋ ถือออกมา จากไปดว้ ยความโกรธสดุ ฤทธ์ิ ด!ี อย่ากลับมาอกี เลยนะ ไปแล้วไปลบั เลย ชิว่ ๆ เดหลีท่าหน้าทะเลน้ ไล่หลัง เมอ่ื รสู้ ึกวา่ รอบตวั เงยี บผดิ ปกตจิ งึ คอ่ ยหันกลับมามอง เห็นมารดายนื หนา้ งา่้ มองมา รา่ งบางเสทา่ เปน็ มองไม่เหน็ บ่นลอยๆ เดนิ เขา้ ห้องไป การเตมองตามรา่ งหลานสาวถอนหายใจเบาๆ กอ่ นจะมองเลยไปสบสายตาของอดตี พส่ี ะใภ้ ท่ีเปลย่ี นเป้าเบนมาทางเขาเขมง็ \"มีอะไรจะพดู กับผมรเึ ปล่าครับพี่ภา? \" \"พีค่ ิดว่าเราพดู กนั รเู้ รอ่ื งแล้วเสียอีก แล้วทา่ ไมถึงยงั มาใกลช้ ดิ สนิทสนมกันแบบนอ้ี กี พไ่ี ม่ ชอบ\"

\"เดหลีเป็นหลานสาวผมนะครบั \" เขายนื ยนั ค่าเดิม \"ขอใหม้ นั จริงเถอะ\" คณุ รมั ภาเดินตามบตุ รสาวเข้าไปในห้อง ท้ิงสามซี ่ึงก่าลังพูดอะไรไม่ ออกไวต้ รงน้นั สหสั หันมามองหนา้ ชายหนมุ่ ดว้ ยความร้สู ึกเห็นใจ เขาไม่เข้าใจว่าทา่ ไม ภรรยาถงึ ไดซ้ ีเรียสนักหนากับอีแคอ่ ากับหลานมานอนดว้ ยกนั จริงอยทู่ ่ีท้งั คู่ต่างกโ็ ตแล้วจงึ แลดูไมส่ มควร แต่กใ็ ชว่ ่าจะไปนอนด้วยกันสองต่อสองในห้องเม่ือไร นมี่ นั กลางบ้านแท้ๆ จะไปมอี ะไรได้ อีกอยา่ งเดหลกี น็ สิ ยั เด็กออกขนาดนัน้ ไม่แปลกหรอกทกี่ ารเตจะเอน็ ดู มากกว่าปกติ เฮอ้ ... เดหลีล้างหนา้ แปรงฟันเสร็จแล้วกา่ ลงั เปลี่ยนจะเปล่ยี นชุด ก็พอดีกับทม่ี ารดาเดนิ เข้ามา สี หนา้ นางบ่งบอกวา่ ก่าลงั หงุดหงิดอย่างมาก เกอื บๆ จะเป็นโกรธเชียวแหละ \"เก็บกระเป๋าเดีย๋ วน!้ี !\" คณุ รมั ภาออกค่าสงั่ ทว่าเดก็ สาวนิ่ง ไม่สนใจ \"แมบ่ อกใหเ้ ก็บ กระเปา๋ เดี๋ยวนีไ้ ม่ไดย้ นิ เหรอไง!\" นางลากกระเปา๋ เดินทางของบุตรสาวมาวางไว้บนเตียง เปิดออกแลว้ จดั ข้าวของท่ีระเกะระกะให้เป็นระเบยี บอย่างรวดเรว็ \"อะไร! แม่จะใหห้ ลีไปไหน!\" เดหลเี ดินรีม่ าดึงกระเป๋าคืน \"ถา้ จะให้ไปบา้ นนายสหัสน่ัน หลไี มไ่ ปนะ!\" \"แต่เราตอ้ งไป อยา่ ด้ือ ยงั ไงก็ตอ้ งไป!\" ผเู้ ปน็ มารดาย่ืนคา่ ขาด \"ไม่ หลไี มไ่ ปไหนท้งั นน้ั หลจี ะอยู่ทนี่ ่ี !!\" \"อยไู่ มไ่ ด้!\" \"ทา่ ไมละ่ คะ ท่าไมถงึ อยไู่ ม่ได!้ \" เดหลแี หว ยิ่งเห็นคณุ รัมภายนื น่ิงเธอจงึ เอ่ยต่อ \"หลไี ม่ เข้าใจแม่เลย...ในเมอื่ แม่เลอื กทางทจี่ ะไปมีความสุขแล้ว ท่าไมต้องลากหลเี ข้าไปเกี่ยวใน ความสขุ ของแมด่ ว้ ย ท่าไมหลถี งึ เลือกความสุข เลือกทางของตวั เองไมไ่ ด\"้ \"จะอยูท่ ่นี ีน่ ะเหรอ เดหลี...ลกู เอาอะไรมาพดู อาเขาเปน็ ผชู้ ายนะลูก มาอยู่ดว้ ยกนั มนั ย่อม

ไมเ่ หมาะ ลกุ ก็ได้ยนิ แล้วไมใ่ ช่เหรอวา่ คนอ่ืนเขาจะมองเรายงั ไง\" \"หลีไมส่ นใจหรอกคะ่ วา่ ใครเขาจะอะไรยงั ไง แม่ก็เหมอื นกัน...\" เธอหยุดไปนดิ หนอ่ ยกอ่ น เอย่ เสยี งเย็นระคนขมขื่น \"แม่ไม่เคยสนใจวา่ หลีจะคิดยังไงท่ีแม่แตง่ งานใหม่ แตก่ ับ ความคดิ คนอนื่ แม่กลบั แครม์ ากกว่าหลีเสียอีก...\" ร่างบางกลา่้ กลนื ก้อนสะอ้ืนที่แล่นขนึ้ มา จุกอยู่ในลา่ คอ มารดาสะอกึ ไปเล็กนอ้ ยหากยังคงยืนยันด้วยค่าหนกั แน่น \"เรื่องน้นั มันจบไปแล้วหลี เราจะ ไมร่ ื้อฟื้นเร่ืองเกา่ กนั อีก แตต่ อนน้ลี ูกตอ้ งกลบั ไปกับแม่!!\" \"ไมค่ ะ่ หลไี มไ่ ป ยงั ไงหลกี จ็ ะอยทู่ ่ีน!่ี \" เดหลีวิง่ ผลุนผลันออกจากหอ้ ง สวนทางกับนาย สาหัสทย่ี ืนอยหู่ น้าหอ้ งนัง่ เล่น เด็กสาววง่ิ เลยไปกระทัง่ เจอการเตทีก่ ่าลงั ยนื ชงกาแฟอยู่ เธอ จึงโผเขา้ ไปกอดร่างสงู จากขา้ งหลัง โอบเอวเขาไวแ้ น่น การเตชะงกั มอื เอี้ยวตวั มามอง คุณ รมั ภารต่ี ามออกมาดว้ ยความเดือดปุด \"กลบั เดย๋ี วนเ้ี ดหล!ี \" \"ไม!่ หลีไมไ่ ป!\" คราวน้รี ัดเอวเขาแนน่ จนอึดอัดทเี ดยี ว ผเู้ ปน็ มารดาทนเหน็ ภาพบาดใจไม่ ไหวจงึ เข้ามาดึงแขนบตุ รสาวใหป้ ล่อยทนั ที หากรา่ งเล็กก็มือกาวนา่ ดู จงึ เกิดการยือ้ ยดุ โดย มรี า่ งของอาหน่มุ เปน็ เสาหลกั \"แมท่ า่ ตวั ไมม่ ีเหตผุ ลเลย...!\" เดหลรี ้องลัน่ \"เราน่ันแหละทา่ ตัวไมม่ ีเหตผุ ล โตแลว้ แท้ๆ\" \"น่าใจเยน็ ๆ กอ่ นเถอะคุณ ลูกไมไ่ ด้ท่าอะไรผิดสักหนอ่ ย ค่อยๆพดู กบั แกก็ได\"้ คุณสหสั เขา้ มาไกลเ่ กล่ยี การเตกม้ มองหลานสาวทไ่ี มม่ ีทที า่ วา่ จะยอมปลอ่ ยแน่แลว้ เขาจงึ ถอนหายใจ หันไปเอ่ยกับ คนมากวัยกวา่ \"ให้เดหลอี ยทู่ นี่ ตี่ ามเดิมเถอะครบั ตงั้ แตแ่ รกแกกอ็ ยู่ทนี่ ี่อยา่ งดี ไม่ไดม้ ปี ญั หาอะไร แล้วจาก

น้กี จ็ ะเปน็ อย่างนัน้ เหมอื นเดมิ ไม่เปล่ยี นแปลง รอใหเ้ ดหลีแกเข้าใจอะไรๆมากขึ้นกวา่ น้ี เมื่อไร ผมจะเป็นคนไปส่งแกทเ่ี ชียงรายถงึ ทเี่ อง\" \"น่ันสิคณุ บังคับขนื ใจอะไรไปกไ็ ม่มปี ระโยชน์ อกี อย่างเดหลีแกกโ็ ตเปน็ ผู้ใหญแ่ ลว้ ตัดสนิ ใจอะไรเองได้แล้ว คุณจะไปบังคับลกู ให้ทา่ ตามใจคุณไมไ่ ด้หรอก\" ผ้เู ป็นสามคี ่อยๆ แกะมอื ภรรยาออกจากแขนเด็กสาวมาถอื กมุ ไว้ คณุ รมั ภาคอ่ ยใจเย็นลงก่อนหันไปมอง บุตรสาวซ่ึงก่าลังซบหนา้ ลงกับแผน่ หลังหนา ไมย่ อมละมอื จากเอวอาหนุ่ม \"กไ็ ด\"้ นางเมม้ ปาก เดหลรี บี เงยหนา้ ขึ้นทนั ที ทวา่ ประโยคต่อมาถงึ กับทา่ ให้เด็กสาวแทบ อยากจะกรีดรอ้ งดว้ ยความขัดใจ \"แตแ่ ค่สองอาทติ ย์เทา่ น้นั นะ เมื่อถึงเวลาเราจะต้องตามแม่ ไปทันท\"ี \"ไมเ่ อา!\" ร่างบางสะบัดหน้า \"ถ้าไม่เอากก็ ลบั ดว้ ยกนั เดีย๋ วนี้นี่แหละ\" มารดากลา่ วเสียงเกร้ียวข้นึ จมกู \"ตกลงครบั ครบสองอาทติ ย์แลว้ ผมจะไปสง่ เธอเอง\" การเตเอย่ ขึน้ เบาๆ ให้ค่าม่ัน \"อานอ้ ย....\" เดหลีครางประทว้ ง หากชายหน่มุ ไมฟ่ งั เสียงหันไปคุยต่อกบั แม่เธอถงึ เร่อื งการ เดนิ ทางกลับของคูส่ ามีภรรยาทจี่ ะต้องไปข้นึ เครือ่ งทดี่ อนเมอื ง เด็กสาวคลายวงแขนที่กอด เอวเขาไวอ้ ย่างแรงจนเกอื บจะเป็นผลกั ทา่ ให้ร่างสงู เซไปนดิ หน่อย หากแต่เขากไ็ ม่ได้ สนใจหันมามอง เธอจงึ เดนิ กระทบื เทา้ ปึงปังเข้าห้องไปด้วยความรวดเร็ว ไม่ลมื ลอ็ คประตู ด้วย ฮ!ึ อาบ้า...คนผี คงอยากจะผลกั ไสเธอไปใหพ้ ้น ถงึ ไดร้ บั ปากแมไ่ ปอย่างน้ัน บา้ จริงเชียว! สายฝนโปรยปรายลงมาอีกคร้งั ตามสภาพอากาศทแ่ี ปรปรวนในระยะน้ี เดหลอี อกจากหอ้ ง อกี ครง้ั เมือ่ การเตมาเคาะประตู หลงั กลบั จากไปสง่ มารดาและพอ่ เลีย้ งของเธอมาแล้ว ห้อง ชดุ ของชายหน่มุ เงียบลงจับใจเมือ่ ปราศจากเสยี งผู้คน ทว่าความรู้สึกผอ่ นคลายเชน่ ที่เคยมี มาก่อนหนา้ นี้ไดก้ ลบั เข้ามาแทนที่ มันเปน็ ความละมนุ ทไ่ี มอ่ าจบรรยายมาเป็นค่าพูดได้ เพยี งแค่เห็นอาน้อยยืนอยู่ท่ามกลางห้องชดุ ทเี่ ธอคดิ ว่าไม่ต่างอะไรกบั บ้านหลงั หนง่ึ เทา่ น้ี

มนั ก็ราวกบั วา่ เธอได้ค้นพบทางแหง่ ความสุขของตัวเอง อันเป็นทๆ่ี เธอคิดวา่ จะพา่ นกั อยู่ได้ อยา่ งสบายใจ...แม้จะเปน็ ช่วงระยะเวลาสั้นๆก็ตาม สองหนมุ่ สาวลงมือทานอาหารเชา้ ยามสายกนั เงียบๆ มือ้ นต้ี า่ งจากทุกวนั เพราะการเตไมไ่ ด้ ทา่ เอง เขาซ้อื มาจากขา้ งนอก เปน็ บะหมี่เกยี๊ วหมูแดงเจ้าอรอ่ ย หอมน่าทานทีเดยี ว เดหลตี ักกระเทียมเจียวใส่จานเขา ขณะทีช่ ายหน่มุ เทนา่้ ซุปใสใ่ ห้เธอแค่พอขลุกขลิกเหมอื น ที่เคยชอบในวัยเยาว์ เดก็ สาวตกั พริกป่นใสถ่ ้วยตัวเองหนึง่ ชอ้ น และของเขาสองชอ้ น อา น้อยเทนา่้ ตาลใสถ่ ว้ ยเธอสามชอ้ น ขณะท่ีใส่ของตัวเองหนึ่งชอ้ น ไม่ลมื แถมเก๊ียวให้ด้วย เด หลีเลยคบี หมแู ดงตดิ มันสองแผน่ ให้เปน็ การตอบแทน (น่าน...ตัวเองไมก่ นิ กบ็ อกสิ) (มีต่อ)หลงั จากลงมอื ทานแล้วความเผ็ดกเ็ ข้าโจมตีลิ้นของเดหลีทนั ที เธอซดี๊ ซา๊ ดปากกนิ คา่ ดื่มน้า่ คา่ จนหมดแกว้ ดว้ ยความขเี้ กียจไปรินใหม่กข็ โมยยเอาดอื้ ๆจากแกว้ เขาครึง่ หนงึ่ โดย ชายหนุ่มก็ไมว่ ่าอะไร แถมยังยกทเี่ หลือใหจ้ นหมด (เปน็ คนดจี ริงๆคะ่ คุณขา...เลิกกับนงั น่ี เถอะ เสยี ดา๊ ย...) การเตจดั การเก็บกวาดเม่ือทัง้ สองทานเสรจ็ ชายหนมุ่ เดนิ ไปหยบิ ยาออกมาจากกลอ่ งปฐม พยาบาล มาเปล่ยี นผา้ พนั แผลให้เดหลอี ยา่ งใจเย็น มือหนาทา่ งานไปอยา่ งนมุ่ นวลจนเสร็จ \"เฮ้อ...อานอ้ ยนีเ่ กง่ ไปซะทุกอย่างจรงิ ๆ นา้ ท่าอะไรก็ได้ไปหมด\" เดหลีชนู ้ิวท่ที ่าแผลเสรจ็ แล้วขนึ้ ดู ชายหน่มุ เก็บอุปกรณ์ลงกลอ่ งแล้วนา่ กลับไปไวท้ เี่ ดิม \"แค่ก...อยู่คนเดียวจนชินก็แบบนี้ ฮดั ชวิ้ ...\" \"เห...ท่าจะเป็นหวัดแลว้ นะคะเนยี่ ทานยาดีกว่านะคะ\" เดหลวี ่ิงไปหยบิ ยาแก้หวดั ทีต่ ู้ยามา ให้ นัง่ จ้องตาเป๋งจนเห็นเขาทานแล้วคอ่ ยย้ิมออก \"นอนพกั ค่ะนอนพัก จะไดห้ ายไวๆ\" รีบ ลากคนตัวใหญย่ ัดปุลงไปบนท่ีนอน ดงึ ผ้าหม่ มาคลมุ ให้แล้วเด็กสาวกท็ รุดลงข้างเตียง ตบ มอื ลงบนผา้ นวมเบาๆ ติ๊งต่างวา่ กา่ ลังกลอ่ มเดก็ การเตอยากจะแย้งว่าเขาไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรมาก แตเ่ หน็ ท่าทางตงั้ อกต้ังใจของหลานสาว กบั สายฝนทีโ่ ปรยปรายลงมาแล้ว นอนตอ่ อกี นิดก็ดีเหมือนกนั วันนม้ี เี รอื่ งใหต้ อ้ งต่นื แตเ่ ชา้ เสยี ด้วย ชายหนุม่ ปดิ เปลือกตาลง ผล็อยหลับไปอย่างงา่ ยดาย เมอื่ เหน็ ว่าเขาหลับแลว้ เดหลีก็ไม่