Important Announcement
PubHTML5 Scheduled Server Maintenance on (GMT) Sunday, June 26th, 2:00 am - 8:00 am.
PubHTML5 site will be inoperative during the times indicated!

Home Explore 0ea943fa-f495-4c77-ab8f-a73ce71ea7cd

0ea943fa-f495-4c77-ab8f-a73ce71ea7cd

Description: 0ea943fa-f495-4c77-ab8f-a73ce71ea7cd

Search

Read the Text Version

๒ ม่านบงั ใจ ชวู งศ์ ฉายะจนิ ดา

๓ ในนิตยสารศรีสัปดาห์ รายสัปดาห์ ในนามปากกา ชูวงศ์ ฉายะจินดา ระหว่างปี พุทธศกั ราช ๒๕๐๔- ๒๕๐๗ พิมพค์ ร้ังท่ี ๑ โดยสาํ นกั พิมพบ์ าํ รุงสาส์น ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๐๗ พมิ พค์ ร้ังที่ ๒ โดยสาํ นกั พิมพบ์ าํ รุงสาส์น ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๐๗ พิมพค์ ร้ังที่ ๓ โดยสาํ นกั พมิ พผ์ า่ นฟ้ าพิทยา ใน ปี พุทธศกั ราช ๒๕๐๙ พิมพค์ ร้ังที่ ๔ โดยสาํ นกั พิมพค์ ลงั วทิ ยา ในปี พุทธศกั ราช ๒๕๐๑๒ พมิ พค์ ร้ังที่ ๕ โดยสาํ นกั พมิ พค์ ลงั วทิ ยา ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๑๔ พิมพค์ ร้ังที่ ๖ โดยสาํ นกั พิมพโ์ ชคชยั เทเวศร์ ใน ปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๑๗

๔ พิมพค์ ร้ังท่ี ๗ โดยสาํ นกั พมิ พโ์ ชคชยั เทเวศร์ ใน ปี พุทธศกั ราช ๒๕๒๒ พมิ พค์ ร้ังท่ี ๘ โดยสาํ นกั พิมพร์ วมสาส์น ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๒๙ พิมพค์ ร้ังที่ ๙ โดยสาํ นกั พิมพร์ วมสาส์น ในปี พุทธศกั ราช ๒๕๓๒ พมิ พค์ ร้ังที่ ๑๐ โดยสาํ นกั พมิ พเ์ พ่ือนดี ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๔๓ พมิ พค์ ร้ังท่ี ๑๑ โดยสาํ นกั พิมพเ์ พื่อนดี ในปี พทุ ธศกั ราช ๒๕๕๐ พมิ พค์ ร้ังท่ี ๑๒ โดยสาํ นกั พิมพแ์ สงดาว ในปี พุทธศกั ราช ๒๕๖๒ ภาพปก นงนภสั ซอตส์

๕ จากใจผู้เขยี น เป็นเวลากว่า ๖๐ ปี มาแลว้ ต้งั แต่เขียนนว นิยายเรื่อง ตาํ รับรัก เป็นเร่ืองแรก ลงตีพิมพเ์ ป็น ตอน ๆ ในนิตยสารศรีสัปดาห์ ซ่ึงเป็ นนิตยสาร ท่ีมีชื่อเสียงมากท่ีสุดในสมัยน้ัน จนถึงเร่ื อง หน่ึงรักนิรันดร นวนิยายเร่ืองสุดทา้ ย ลงตีพิมพ์ เป็ นตอน ๆ ในนิตยสารสกุลไทย แม้เน้ือหา ในนวนิยายแต่ละเร่ืองจะเปลี่ยนแปลงไปตามยคุ สมยั สังคม ความคิด สิ่งแวดลอ้ มรอบตวั และ แรงบนั ดาลใจ แต่สิ่งหน่ึงซ่ึงไม่เคยเปลี่ยนแปลง คือจุดมุ่งหมายในการเขียนทุกเร่ืองที่มุ่งใหค้ วาม สนุกสนานร่ื นรมย์แก่ท่านผู้อ่าน พร้อมท้ัง

๖ สอดแทรกแง่คิดเลก็ ๆ นอ้ ย ๆ ที่กลนั่ กรองออก มากจากประสบการณ์ของตวั เอง สําหรับเร่ือง ม่านบงั ใจ น้ันเป็นเร่ืองของ ความรัก ความผูกพันที่เกิดข้ึนอย่างช้าๆ ร ะ ห ว่า ง เ ฟื่ อ ง ล ด า ปั ฐ ย า วัฐ แ ล ะ ทัฬ ห์ พฤทธานนท์ ผูเ้ ขียนเช่ือว่าการที่จะรักใครสัก คนน้ันย่อมเป็ นท่ีแน่นอนว่าตอ้ งก่อกาํ เนิดข้ึน จากความผูกพนั ก่อน ที่ว่าผูกพนั น้ันก็อาจจะ เป็ นชนิดที่ผ่านทางตัวอักษร เป็ นลายลักษณ์ อกั ษร ผ่านสิ่งของแทนตาแทนใจ หรือแม้แต่ ผ่านจากผมู้ ีพระคุณไม่วา่ จะเป็นจากบิดา มารดา หรือแม้กระทัง่ ญาติผูใ้ หญ่โดยเร่งเห็นแลว้ ว่า ความผูกพนั น้ันจะงดงามและเกิดข้ึนไดเ้ องใน

๗ ระยะเวลาที่เหมาะสม ไม่ชา้ ไม่นานจนเกินไป จนในท่ีสุดแลว้ กก็ ่อกาํ เนิดเป็นความรักข้ึน ขอขอบคุณสํานักพิมพ์แสงดาวท่ีเป็ น สื่อกลางให้ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านทุกตวั อกั ษร ไปสู่ท่านผูอ้ ่านที่รักที่ติดตามผลงานให้กาํ ลงั ใจ ตลอดมา จนถึงวนั น้ี ชูวงศ์ ฉายะจินดา รัฐวกิ ตอเรีย นครเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย วนั องั คารท่ี ๑๐ กนั ยายน พ.ศ. ๒๕๖๒; ๑๐:๓๕:๓๑ น.

๘ บทที่ ๑ งานรื่นเริงประจาํ ปี ของโรงเรียน ‘ดรุณี วิทยา’ ปี น้ีครึกคร้ืนกว่าปี ก่อนดว้ ยเหตุว่า เป็ น งานฉลองครบรอบปี ท่ียี่สิบป้ าของการก่อต้ัง สถานศึกษาแห่งน้ี บริ เวณสนามใหญ่หน้า โรงเรียนตกแต่งดว้ ยไฟสีและกระถางไมด้ อก นานาพนั ธุ์ ด้านหน่ึงของสนามสร้างเป็ นเวที ชวั่ คราว สําหรับการแสดงรีวิวของนักเรียนช้นั ต่างๆ มีเกา้ อ้ีเหล็กเรียงเป็ นแถวๆ ตลอดความ กวา้ งยาวของสนาม ขณะน้ีผูป้ กครองและมิตร สหายของนักเรียนปัจจุบนั รวมท้งั นักเรียนเก่า กาํ ลงั นงั่ ชมการแสดงแต่ละฉากอยา่ งเพลิดเพลิน

๙ ทัฬห์ พฤทธานนท์ ก็เป็ นคนหน่ึงใน จาํ นวนผชู้ มท้งั หลายเหล่าน้นั ถา้ จะมีใครสักคน ถามเขาว่า เขามาในงานน้ีในฐานะผูป้ กครอง นักเรียนเก่า ทฬั ห์ก็คงจะตอ้ งตอบว่าไม่ใช่ท้งั สองอย่าง เขาไม่มีท้งั บุตรหรือหลานท่ีเรียนอยู่ ที่นี่ ตวั เขาเองกไ็ ม่ใช่นกั เรียนเก่าของโรงเรียนน้ี ยิ่งกว่าน้นั เขาไม่รู้จกั ใครในโรงเรียนสตรีแห่งน้ี แต่สักคน ชายหนุ่มมาน่ังกอดอก ขายื่นออกไป ขา้ งหน้านิดหน่อย ท่าทางของเขาสงบ สายตา มองทะลุแวน่ สีชาอ่อนไปยงั เวทีละคร เขาไม่ยิม้ เมื่อคนอ่ืนๆพากันหัวเราะขันบทบาทของตัว ละครบางตวั และไม่เปล่ียนสีหน้าเม่ือบทโศก บาง ตอนของ นักแสดงรุ่ นเยาว์ส ามารถเ รี ย ก

๑๐ น้าํ ตาจากผูช้ มที่ใจอ่อนไดเ้ ป็นจาํ นวนมาก ท้งั น้ี ก็เพราะสมองของชายหนุ่มจะรับรู้ต่อสภาพท่ี สายตาของเขาจบั จอ้ งอยู่ก็หาไม่ ภาพท่ีปรากฏ ในห้วงนึกของเขาน้ัน ผิดแผกแตกต่างกนั ไป จากภาพอนั สดช่ืนสวยงามที่ปรากฏอยู่เบ้ือง หนา้ เขาน้ีโดยสิ้นเชิง ทัฬ ห์ เ ห็ น ภ า พ ตัว เ อ ง ขับ ร ถ ค า ดิ แ ล็ ค สี เปลือกแตงของเขาไปตามถนนสายหน่ึงด้วย ความเร็วพอสมควร และผอ่ นเคร่ืองใหเ้ บาลงอีก เม่ือถึงหวั เล้ียว ทนั ใดน้นั ชายคนหน่ึงซ่ึงถือหีบ กระดาษแข็งใบใหญ่ บังหน้าตัวเองไวก้ ็ก้าว ออกมาจากขา้ งถนน ดว้ ยสัญชาตญาณ ชายหนุ่ม เหยียบเบรกทนั ที แต่ชา้ ไปเสียแลว้ เสียงโครม

๑๑ สน่ัน! เสียงร้องกวีดหวีดหวาดก็ดงั ข้ึน รถสะ เถือนไปท้งั คนั ดว้ ยแรงปะทะ!! ภ า พ ช า ย ค น ห น่ึ ง ซ่ึ ง ส ว ม ชุ ด ส า ก ล เ ก่ า ๆ นอนฟุบหนา้ อยู่ขา้ งถนน ปรากฏข้ึนในหว้ งนึก หีบกระดาษแข็งใบใหญ่กระเด็นไปนอนอย่บู น บาทวิถี ทฬั ห์หลบั ตาลงอย่างรู้สึกเสียวสยอง หู ของเขาไดย้ ินเสียงกระซิบ “ลูกดาของพ่อ...ลูก ดา...พ่อมาไม่ทนั ...พ่อจะรีบ...” ท่ีโรงพยาบาล เม่ือฟ้ื นจากสลบ คนเจบ็ เรียกหาเขา พอทฬั ห์เขา้ ไปพบ คนเจ็บก็ควา้ มือเขาไว้ ดวงตาข่นุ มวั ของ เขามองดูชายหนุ่ มอย่างวิงวอน กระซิ บ กระท่อนกระแท่นวา่

๑๒ “ไป ไปโรงเรียน...เอากระโปรงให้ลูกดา ไปใหไ้ ด.้ ..แทนผม...กรุณา...” ทัฬห์เงี่ยหูฟัง ก็ไม่ได้ยินคนเจ็บกล่าว อะไรต่อไป ชายผูน้ ่าสงสารหมดสติไปอีกคร้ัง หน่ึง ชายหนุ่มจึงขออนุญาตนายแพทยส์ าํ รวจดู ตามกระเป๋ าเส้ือนอกของชายสูงอายุคนน้ัน เขา พบซองบัตรเชิญเข้าซองหน่ึง หน้าซองมีชื่อ ‘นายเฟื่ อง ปัฐยาวัติ’ ทัฬห์จึงลองดึงการ์ดท่ี บรรจุอย่ใู นซองน้ันออกมาดู เป็ นบตั รเชิญของ โรงเรี ยน ‘ดรุ ณี วิทยา’ เชิญผู้ปกครองของ ‘นางสาวเฟื่ องลดา ปัฐยาวตั ิ’ ชมการแสดงของ นักเรี ยนเนื่ องในงานฉลองครบรอบย่ีสิ บห้าปี ของโรงเรียน วนั ที่กล่าวถึงในบตั รเชิญน้นั กเ็ ป็น วนั เดียวกับท่ีเกิดเหตุน้ีเอง ส่วนเวลาเร่ิมการ

๑๓ แสดงในบตั รน้นั กาํ หนดว่า 19.0 น. ทฬั ห์กม้ ลง ดูนาฬิกาขอ้ มือ “ทุ่มจะคร่ึงแลว้ ซี” เขารําพึงกบั ตวั เองอย่างไม่สบายใจ “กระโปรงอะไร อยู่ท่ี ไหนกไ็ ม่รู้” เขาเหลียวมองไปรอบๆทนั ใดน้ัน สายตาของเขาก็พบกบั หีบกระดาษแขง็ ใบใหญ่ มุมหกั ยบั เยินท่ีวางอย่บู นโต๊ะ ซ่ึงเมื่อแรกเขาไม่ ทนั นึกถึง ชายหนุ่มลองแกะเทปท่ีคาดมนั ออกดู ภายในกล่องน้นั เป็นผา้ โปร่งสีขาว ตดั เยบ็ เป็นเคร่ืองแต่งกายชนิดใดชนิดหน่ึง พบั หลวมๆ เพื่อกันยบั ทัฬห์ลองหยิบข้ึนมาคลี่ดู มันเป็ น กระโปรงชุดราตรีของสตรีสาว จีบจนฟูบาน เป็นวงกวา้ ง ปักเพชรเทียมเป็นระยะห่างๆทวั่ ตวั แลดูวูบวาบอย่ใู นแสงไฟ “คงจะเป็ นกระโปรง ตวั น้ีเอง” ทฬั ห์นึกในใจ เขารีบพบั มนั ลงวางใน

๑๔ กล่องอีกคร้ังหน่ึง ปิ ดกล่องและคาดเทปไว้ ดงั เดิม แจง้ แก่พยาบาลวา่ เขาจะนาํ ของไปใหแ้ ก่ ญาติของคนเจบ็ แลว้ กค็ วา้ กล่องลงจากตึกคนไข้ ข้ึนรถขับตรงไปยงั โรงเรียน ‘ดรุณีวิทยา’ ซ่ึง ช่ือเสียงของโรงเรียนน้ี เป็นที่รู้จกั กนั ทวั่ ไป เม่ือถึงโรงเรียน ทฬั ห์แจง้ กบั ครูสตรีคน หน่ึง ซ่ึงทาํ หนา้ ที่รับแขกวา่ “ผมขอพบคุณเฟื่ องลดาหน่อยครับ คุณ พอ่ เธอฝากของมาให”้ “เฟ่ื องลดาอย่หู ลงั เวที คงจะกาํ ลงั แต่งตวั เตรียมเล่นละคร ออกมาไม่ไดห้ รอกค่ะ” ครูสตรี ผนู้ ้นั ตอบอยา่ งอ่อนหวาน เธอมองดูหีบใหญ่ ใน มือของเขา และถามว่า “กล่องน้ีน่ะหรือคะท่ีจะ

๑๕ ฝากใหเ้ ฟ่ื องลดา? ดิฉนั จะใหเ้ ดก็ ถือไปใหก้ ไ็ ด”้ เธอเบือนหนา้ ไปจากเขา และเรียกเด็กหญิงรุ่น สาวคนหน่ึงที่เดินผ่านมา ส่ังว่า “กินรี หนูช่วย นํากล่องน่ีไปให้เฟ่ื อนลดาทีซิจ๊ะ เขาอยู่หลัง เวที” “เฟ่ื องลดา ห้องเตรียมสองน่ะหรือคะ? คุณครู” เด็กหญิงยอ้ นถามอย่างไม่แน่ใจ และ เม่ือครูพยกั หน้า หล่อนก็หันมาทางทฬั ห์ย่ืนมือ มาจะรับของ แต่ทฬั ห์ยงั ไม่ยอมส่งให้ เขาถามวา่ “หนูรู้จกั คุณเฟ่ื องลดาแน่หรือ? ฉันเกรง วา่ จะผิดตวั เพราะเป็นของสาํ คญั มาก” ขณะที่กาํ ลงั เจรจาอยนู่ ้ี ครูสตรีอีกผหู้ น่ึงก็ เดินเขา้ มาถามเพ่ือนของเธอวา่

๑๖ “เธอเห็นคุณพ่อของยายเฟ่ื องลดามาแลว้ หรือยงั จ๊ะ? ประภา แกทาํ ท่าจะร้องให้กลวั คุณ พ่อไม่มา เด๋ียวไม่มีกระโปรงนุ่งเต้นระบํา เพือ่ นๆเลยพากนั อลเวงใหญ่” ครูประภาพยกั หน้ามาทางทัฬห์พร้อม กล่าววา่ “พอดีทีเดียวแจ่ม คุณ...คนน้ีมาแทนคุณ พ่อของเฟ่ื องลดาจะ้ เชิญติดต่อกบั ครูละครนะ คะ ดิฉนั จะไปรับแขกอ่ืนๆ” เธอกล่าวตอนทา้ ย กบั ชายหนุ่ม แลว้ กเ็ ดินไปทางอื่น เดก็ หญิงท่ีช่ืน กินรีกเ็ ลยเดินเล่ียงไปดว้ ย ครูแจ่มมองดูชายหนุ่มอยา่ งฉงน ถามวา่

๑๗ “คุณพ่อของเฟื่ องลดาไม่มาเองหรือคะ? เห็นยายลดาแกยนื ยนั วา่ คุณพอ่ จะตอ้ งมาแน่ๆ” “คุณพ่อเธอ...เออ้ ...มีธุระด่วน เลยใชใ้ ห้ ผมเอากระโปรงมาให้เธอ...นี่ครับบัตรเชิญ” ทฬั ห์ตอบพร้อมกบั หยิบซองการ์ดส่งให้เธอ ครู แจ่มรับไปดู แลว้ กเ็ งยหนา้ ข้ึนยิม้ ส่งซองคืนให้ เขาและรับหีบไปถือไว้ กล่าววา่ “เชิญเขา้ ไปน่ังซีคะ คุณมาชา้ ท่ีเกือบจะ เตม็ หมดแลว้ ” “ผม...เอ้อ...ไม่ชมหรอกครับ มีธุระ จะตอ้ งรีบไป” ทฬั ห์ปฏิเสธ พร้อมกบั เหลือบดู ชุดสากลยบั ยู่ย่ีของตนเอง แต่ครูสาวคนน้ันก็ คา้ นวา่

๑๘ “อย่ชู มเสียหน่อยเถอะค่ะ เฟ่ื องลดาแกจะ ได้ดีใจว่า คุณอาอุตส่าห์มาดูแทนคุณพ่อ ช้ัน เตรียมสองเขาแสดงฉากที่สี่นี่เอง ไม่ดึกหรอก ค่ะ เพราะจะสอบไล่แลว้ อาจารยใ์ หญ่ท่านไม่ ตอ้ งการใหอ้ ยดู่ ึก” ทฬั ห์ยิ้มเป็ นคร้ังแรก ดว้ ยนึกขาํ ตาํ แหน่ง ‘คุณอา’ ซ่ึง ‘คุณครู’ ไดต้ ้งั ใหโ้ ดยที่ไม่ตอ้ งมีการ สอบถาม เขาเดินตามครูสตรีผูน้ ้ันไปที่สนาม อย่างว่าง่าย และลงนั่งท่ีเกา้ อ้ีตวั ริมขวาสุดของ แถวหนา้ ซ่ึงไม่มีใครนงั่ เพราะเหลืออยเู่ พียงเกา้ อ้ี เดียว “ดิฉันไปก่อนนะคะ” ครูแจ่มพูดอย่าง สุภาพ และเดินเลยเขา้ ไปทางหลงั เวที

๑๙ ทัฬห์น่ังใจลอย ไม่เอาใจใส่กับส่ิงรอบ ข้าง จนกระทั่งได้ยินเสี ยงหน่ึงดังข้ึนทาง ดา้ นซา้ ย เป็นเสียงพดู เบาๆแต่กงั วานเสียงแสดง วา่ มีอาํ นาจของชายผหู้ น่ึง “ไม่ไหว ไม่เห็นน่าดูเลย มีแต่เดก็ ๆ อว๊ั ไม่ ชอบ กลบั กนั ดีกวา่ ษิต” คร้ันแลว้ อีกเสียงหน่ึงก็ดงั ข้ึนถดั ไปจาก เสียงแรก เป็นเสียงดงั กวา่ กระซิบเพยี งเลก็ นอ้ ย “เดี๋ยวซีครับเสี่ย อีกฉากเดียวแหละถึง ระบาํ ของช้นั เตรียมสอง ผมเชื่อว่าเสี่ยตอ้ งชอบ และ...” เสียงเบาลงอีก “ถา้ เส่ียตอ้ งการคนไหน ผมรับรองวา่ สาํ เร็จทุกคน เพื่อนของนอ้ งสาวผม ท้งั น้นั ”

๒๐ “ทะล่ึง” เสียง ‘เส่ีย’ คาํ รามเบาๆ “เสือก พูดโจ๋งคร่ึมออกมาได้ เดี๋ยวไอแ้ ว่นท่ีนง่ั ขา้ งอว๋ั มนั ไดย้ นิ กอ๊ ...” “ไหนครับ” คนท่ีถูกเรียกว่า ‘ษิต’ ชะโงก ออกมานิดหน่ึง “ไม่มีไดย้ ินหรอกครับ ก็มนั น่งั หลบั นี่นา เสี่ยไม่ตอ้ งกลวั ” “ใครว่าอว๊ั กลวั ” ‘เส่ีย’ ตอบอย่างเย่อหย่ิง แต่เสียงดงั ข้ึนดว้ ยความโล่งใจ “แต่อวั๊ รําคาญ เผือ่ มนั เป็นพวกหนงั สือพิมพล์ ่ะปากมนั คนั ชิบ... ท้งั น้นั ” “ช่างหัวมนั เถอะครับ แน่ะ ฉากเปิ ดแลว้ ดู ละครดีกวา่ ”

๒๑ เสียงโฆษกประกาศว่า ฉากต่อไปน้ีเป็ น ระบาํ ชุด ‘เทพศิลปะ’ ของนกั เรียนช้นั เตรียมปี ท่ี สอง คร้ันแล้วม่านหน้าเวทีก็รูดออก บนเวที จดั เป็นป่ ามีตน้ ไมใ้ หญ่นอ้ ยแน่นขนดั ที่น่าดูเป็น พิเศษก็คือดอกไม้ในป่ า สมมติน้ีใช้เด็กสาว วยั รุ่น สวมเส้ือกางเกงลีบรัดรูปสีเขียวใบไม้ และที่ศีรษะสวมหมวกรู ปร่ างเป็ นดอกไม้ ประดิษฐข์ นาดใหญ่ มี กุหลาบ รักเร่ ทานตะวนั เป็นตน้ ดอกไมง้ ามๆเหล่าน้ี ยืนแทรกอย่ใู นหมู่ ไม้ใหญ่บ้างเล็กบ้าง สมมติว่าเป็ นดอกของ ต้นไม้เหล่าน้ันเหนื อค่าคบไม้ใหญ่ ดอก กลว้ ยไมด้ อกงามนง่ั ยิม้ แป้ นอยู่ เสียงคนดูตบมือ กราวดว้ ยความพึงใจในภาพที่ไดเ้ ห็น แต่สิ่งท่ีน่า

๒๒ ประหลาดก็คือดอกไม้ทุกดอกในป่ าน้ีล้วนมี กลีบสีเดียวกนั คือเป็นสีขาวบริสุทธ์ิ ดนตรีดงั ข้ึน เน้ือร้องเป็นเพลงไทยสากล มีใจความกล่าวถึงเทพธิดาองคห์ น่ึง ทรงนามว่า ‘เทพศิลปะ’ เสด็จลงมาชมป่ าในสมยั ที่ดอกไม้ ท้งั หลายยงั ไม่มีสีสันต่างๆเหมือนในปัจจุบัน ขณะน้ีเทพธิดาผมู้ ีดวงพกั ตร์งดงามบริสุทธ์ิสวม กระโปรงยาวสีขาว ก็เย้ืองกรายออกมาตาม จังหวะเพลง แสงเพชรเทียมท่ีประดับที่ กระโปรงของนาง แลดูวูบวาบเมื่อตอ้ งแสงไฟ แมจ้ ะมองในระยะไกล ทฬั ห์ก็เริ่มรู้สึกตื่นเตน้ เพราะคลับคล้ายคลับคลาว่า กระโปรงท่ี ‘เทพธิดา’ สวมอยู่น่ีจะเป็ นตวั เดียวกบั ที่เขาได้ หอบหิ้วมา

๒๓ ‘เทพศิลปะ’ มีไม้เท้าหัวเป็ นดาวอยู่ใน หัตถ์ นางแสดงอาการไม่สบอารมณ์ท่ีแลเห็น ดอกไม้ทุกดอกล้วนเป็ นสีขาว หัตถ์ซ้ายยก ชายกระโปรงข้ึน และหัตถ์ขวาชูไม้เท้าวิเศษ นางหมุนองค์คร้ังหน่ึงแลว้ แตะไม้เท้าลงบน ดอกกุหลาบ ทนั ใดน้นั กลีบสีขาวของกุหลาบก็ กลายเป็ นสีชมพูอ่อน ด้วยดวงไฟดวงนิดๆท่ี ซ่อนอยู่ระหว่างกลีบซ้อนกันน้ัน เสียงคนดู ปรบมือกราวทุกระยะท่ีเทพธิดาแตะไมเ้ ทา้ ลง บนดอกไม้ชนิดต่างๆ ขณะน้ีดอกทานตะวัน กลบั มีสีเหลืองสดใส ดอกรักเร่เป็ นสีแดง และ แมแ้ ต่ดอกกลว้ ยไมซ้ ่ึงอยสู่ ูงกย็ งั ถกู เทพธิดาเขยง่ ข้ึนใชย้ อดไมเ้ ทา้ แตะที่กลีบให้กลายเป็ นสีม่วง อ่อน

๒๔ ทาํ นองเพลงอนั เยอื กเยน็ มีลีลาอ่อนหวาน กเ็ ปล่ียนไป เป็ นจงั หวะร่าเริง ดอกไมท้ ุกดอกก็ แสดงอาการยินดีต่อสีสันอนั สดสวยท่ีเทพธิดา ประสาทใหด้ อกกลว้ ยไมก้ ระโดดลงจากตน้ ไม้ ใหญ่ และชวนเพื่อนดอกไมอ้ ่ืนๆมาเริงระบาํ ลอ้ มรอบเทพธิดา ภาพเทพธิดาสาวสวยสวม เครื่องแต่งกายสีขาวอยใู่ นหมู่บุปผชาติต่างๆสีท่ี แต่ละดอกก็มีใบหนา้ งดงามน้นั เป็นที่น่ารัก น่า เอน็ ดูของผูช้ มยิ่งนกั เสียงปรบมือก็ดงั กราวข้ึน อีก “เป็ นไงครับ เส่ีย เสี่ยสนใจคนไหน?” เสียงทางซา้ ยดงั ข้ึนอีก “คนที่เป็นดอกกลว้ ยไมก้ ็ สวยนะครับ ชื่อกานดา เสียแต่ผอมไปหน่อย คน

๒๕ ท่ีเป็ นดอกกุหลาบซีครับรูปร่างอวบดี ดูเหมือน จะชื่อ ชาํ มะนาด” “นอ้ งสาวล้ือคนไหน?” เสี่ยถาม “น้องสาวผมไม่ได้เล่นหรอกครับ ก็ หนา้ ตาแกไม่ค่อยสวย ใครเขาจะใหเ้ ล่น แต่พูด ถึงรูปร่างกไ็ ม่เลวนะครับ เอ ดูเหมือนเสี่ยจะเคย เห็นแลว้ ไม่ใช่หรือครับ?” “เคยเห็น แต่จาํ ไม่ได”้ “ว่าไงล่ะครับ เสี่ยสนใจคนไหน หรือไม่ ถูกใจสักคน” คนที่ช่ือ ‘ษิต’ เซา้ ซ้ี ‘เสี่ย’ เงียบ ไปอึดใจหน่ึงกก็ ล่าวดว้ ยเสียงคาดค้นั วา่ “วา่ แต่ไดท้ ุกคนแน่หรือ? อวั๊ กลวั ล้ือจะโม้ เท่าน้นั ”

๒๖ “แน่ซีครับ ท่ีเล่นอยู่บนเวทีนั่น ผมรู้จัก ทุกคนกส็ วยๆท้งั น้นั น่ีครับ คนไหนไม่สวยผมก็ ไม่สนใจ ผมมาหานอ้ งที่นี่บ่อยๆ กผ็ มเป็ นญาติ ของอาจารยใ์ หญ่นี่ครับ มาเม่ือไหร่ก็ไดเ้ ลยได้ รู้จกั กบั เดก็ พวกน้นั ” “อวั๊ สนใจคนท่ีเล่นเป็ นเทพธิดาน่ัน ช่ือ อะไร?” ‘เสี่ย’ เอ่ยข้ึนดว้ ยเสียงเรียบๆ ทฬั ห์รู้สึก ใจหายแทบลืมทาํ เป็นหลบั เขาเงี่ยหูฟังอย่างไม่ กระดุกกระดิกต่อไป “คนน้นั น่ะหรือครับ?” เสียง ‘ษิต’ พูดข้ึน อย่างไม่ค่อยเต็มปาก “เส่ียอย่าไปเล่นดว้ ยเลย ครับ แก่นแกว้ ที่สุด เห็นนิ่มๆเถอะครับตวั จริง ไม่ไหว ผมเคย...”

๒๗ “อวั๊ พอใจคนน้นั คนเดียว และยนิ ดีจ่ายเงิน อย่างไม่อ้นั ” ‘เส่ีย’ พูดเสียงแขง็ “บอกมาตรงๆ ดีกวา่ วา่ ล้ือจะเคลมหลอ่ นเสียเอง ล้ือจองไวแ้ ลว้ ง้นั รึ?” “ปละ...เปลา่ หรอกครับ โธ่ เส่ียก”็ นายษิต ทาํ เสียงออด “อย่าว่าแต่เพียงจองไวเ้ ลย ต่อให้ เป็นเมียผม ถา้ เส่ียจะตอ้ งการเม่ือไรกย็ งั ได”้ “ง้นั บอกมา หล่อนช่ืออะไร?” “ชื่อ เฟ่ื องลดาครับ เฟ่ื องลดา ปัฐยาวตั ิ” สมุนของเสี่ยจอบอย่างอ่อนๆ “เส่ียจะตอ้ งการ เมื่อไหร่ครับ?” “เดือนหน้าอว๊ั จะไปฮ่องกง ไม่รู้จะเสร็จ ธุระเมื่อไร ล้ือช่วยๆดูไวใ้ หด้ ว้ ยก็แลว้ กนั ฮึ! แต่

๒๘ อย่าเลย อว๊ั ไม่ไวใ้ จล้ือ อวั๊ จะเอาล้ือไปฮ่องกง ดว้ ย ขืนปล่อยไว้ ล้ือกช็ ิมเสียก่อนแน่ๆ” ช า ย ห นุ่ ม ลุ ก พ ร ว ด ข้ ึ น ยื น ด้ว ย เ ห ลื อ จ ะ อดทนฟังอยไู่ ด้ ชายท้งั สองกเ็ งยหนา้ ข้ึนมองเขา ดว้ ยความตกใจท่ีเห็นเขาไม่ไดห้ ลบั แสงไฟท่ี สนามไม่สว่างพอที่ทฬั ห์จะเห็นหนา้ ของ ‘เส่ีย’ ชดั เจนนกั แต่ส่วนตวั ‘เสี่ย’ เองแมใ้ นความมืด สลวั ทฬั ห์ก็จาํ ไดว้ ่า เป็ นคนเดียวกบั ‘เสี่ยนภ’ พ่อค้าใหญ่ผูม้ ีช่ือเสียง ซ่ึงภาพของเขาเคยถูก ตีพิมพ์ลงตามหน้าหนังสือพิมพ์ เกี่ยวกับคดี ฟ้ องร้องของเด็กสาวๆที่ถกู พล่าพรหมจรรยโ์ ดย ถกู ลอ่ ลว่ ง!

๒๙ ทฬั ห์กา้ วยาวๆออกจากบริเวณสนาม หู ของเขาชาดว้ ยความรู้สึกขยะแขยงต่อวาจาที่ได้ ฟัง เขาเดินตรงไปข้ึนรถ และขับออกนอก บริเวณโรงเรียนไป ทอ้ งเร่ิมร้องเตือนเพราะเลย เวลาอาหารค่ํามานานกว่าสามช่ัวโมงแล้ว แต่ทฬั ห์กม็ ิไดเ้ อาใจใส่ เขาขบั รถยอ้ นกลบั ไปยงั โรงพยาบาลท่ีไดน้ าํ คนเจบ็ ไปฝากไว้ “เมื่อไหร่ยมบาลถึงจะลากคอไอค้ นบ้า กามนนั่ ลงนรกเสียทีนะ” ชายหนุ่มนึกแช่งชกั หกั กระดูกอยใู่ นใจ “ยง่ิ นบั วนั เดก็ สาวๆที่จะตอ้ ง เสียทีมนั เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็จะตอ้ ง เพิ่มจาํ นวนข้ึนทุกที พอ่ แม่ที่ไหนจะคอยป้ องกนั หวาดไหว ในเมื่อคนเลวๆจาํ พวกน้ีมนั มีจาํ นวน

๓๐ ไม่น้อยกว่าพ่อแม่โง่ๆ และเด็กสาวๆท่ีใจแตก ท้งั หลายเลย” “น่าสงสารนายเฟ่ื อง” เขารําพึงต่อไป “ดู ท่ารักลูกเหลือเกิน นี่ถา้ เฟื่ องลดาตอ้ งพลาดท่า ไอเ้ ส่ียนรกนั่นจริงๆ แกจะเสียใจสักแค่ไหน... ป่ านน้ีนายเฟื่ องจะค่อยยังชั่วบ้างไหมก็ไม่รู้ บาดแผลก็ไม่เห็นค่อยมี แต่ทาํ ไมถึงสลบได.้ .. เมื่อไรแกหายดี เราจะตอ้ งไม่ลืมเตือนใหแ้ กรู้ตวั ว่า ลูกสาวแกไดถ้ ูก ‘หมายหัว’ ไวแ้ ลว้ ให้แก ป้ องกันของแกให้ดี แต่ก็น่ันแหละใครจะรู้ว่า นายเฟื่ องแกโลภเงินหรือเปล่า แลว้ ยงั แม่ของ เด็กคนน้ันอีก จะเป็ นคนอย่างไรเราก็พยากรณ์ ไม่ได้ ลูกของเขานี่ถา้ เขาไม่รัก เราเป็นคนอ่ืนจะ ไปช่วยอยา่ งไรได้ ลองเป็ น ‘เป๊ ปซี่’ กบั ‘โคล่า’

๓๑ ของเราซี เราไม่มีวนั ยอมให้ใครมาซ้ือง่ายๆ ถา้ กําแหงถึงกับมาล่อลวงลูกสาวเราละก็ ได้ กลายเป็นศพกนั ไปบา้ งหรอก” เมื่อถึงโรงพยาบาล ทฬั ห์ก็ข้ึนไปยงั ห้อง คนเจ็บ ท่ีนน่ั เขาพบสตรีสาวใหญ่อายปุ ระมาณ ส่ีสิบเศษคนหน่ึง กบั หญิงสาวในวยั เบญจเพส อีกคนหน่ึ ง นั่งน่ าเศร้าอยู่ข้างเตียง เสี ยง นายแพทยเ์ อ่ยข้ึนวา่ “คุณทฬั ห์มาแลว้ ครับ คุณเฟื่ อง” ทฬั ห์มองไปยงั คนไข้ นายเฟื่ องลืมตาข้ึน ทาํ ปากขมุบขมิบคลา้ ยจะพดู อะไร เขาจึงกา้ วไป หา เอียงหูลงไปฟังใกลๆ้ “พบ...ลกู ...ไหม?”

๓๒ “พบครับ” ชายหนุ่มตอบเร็ว “ผมนาํ เส้ือ ไปให้เธอเรียบร้อยแลว้ และเธอก็สวมแสดง ระบาํ ดว้ ย ลกู สาวคุณน่ารักมาก” ริมฝี ปากของนายเฟ่ื องเผยอยิ้มอย่างเป็ น สุ ข แววกังวลในดวงตาลดลง เขาคว้ามือ ของทฬั ห์ไวอ้ ีก กระซิบวา่ “ฝาก...ฝากลกู ...สงสาร...” ทัฬห์ รู้ สึ กใจ หาย เขาเ ง ยหน้าข้ึ น ดู นายแพทย์ ก็เห็นอาการส่ายหน้าเป็ นทาํ นอง หมดหวงั หญิงสูงอายุส่งเสียงสะอ้ืนดงั ๆ ส่วน หญิงสาวเพียงแต่น้าํ ตาคลอ ชายหนุ่มกม้ ลงไป หาคนเจบ็ ตอบเสียงเครือ

๓๓ “ไม่ตอ้ งห่วง ผมจะดูแล...คนท่ีอยขู่ า้ งหลงั ให้ไดร้ ับความสุข โปรดวางใจ นึกถึงคุณพระ รัตนตรัยเป็นที่พ่ึง ใจคุณจะไดส้ งบ” เสียงอือๆของหญิงผใู้ หญ่ดงั ข้ึน กลบเสียง ของทฬั ห์หมด ชายหนุ่มนึกเคืองก็เงยหน้าข้ึน มอง เมื่อเห็นริ้วรอยแห่งปริเทวนาการอนั สุดซ้ึง บนใบหน้า ที่ยงั มีเค้าสวยน้ัน ก็นึกเห็นใจจึง ปลอบวา่ “หกั ใจบา้ งเถอะครับ คุณนาย เสียงร้องไห้ ของคุณนายจะทาํ ให้คุณเฟื่ องเป็ นห่วงและจะ ไม่ไดไ้ ปสู่สุคติ” “หักใจยงั ไงกนั คุน้ ?” เธอเถียงเสียงเขียว สะอ้ืนดงั ข้ึนอีก “ผวั ฉันท้งั คนน่ีคา้ คุณเป็ นคน

๓๔ อ่ืน ซ้าํ เป็นคนฆ่าเขาเสียดว้ ย คุณจะไปเดือดร้อน อะไร คนเดือดร้อนก็คือฉันกะลูกๆ ใครจะหา เล้ียงเล่า เห็นจะตอ้ งอดตายกนั คราวน้ี อือๆ” “อย่าเอะอะซิคะ แม่ คุณพ่อจะย่ิงตกใจ” สตรีสาวที่น่ังอยู่ขา้ งๆหล่อนปลอบเสียงแผ่วๆ พลางหยิบผา้ ข้ึนซับน้าํ ตาท่ีกาํ ลงั ไหลซึมลงมา “แม่ไม่ตอ้ งห่วงเรื่องจะตอ้ งอดยากหรอกค่ะ ลูก ยงั อยู่ท้ังคน คอยฟังว่า คุณพ่อจะส่ังเสียอะไร ดีกวา่ ” มารดาของหล่อนคงจะเห็นด้วยกับคํา เตือนของบุตรสาว เสียงสะอ้ืนจึงค่อยเบาลง เธอ ลุกข้ึนจากเกา้ อ้ีกม้ ตวั ลงเหนือร่างของสามี ถาม เสียงสั่นๆวา่

๓๕ “มีอะไรจะพดู บา้ งไหมจ๊ะ? พ่ีเฟื่ อง พ่ีตาย แลว้ ลูกเมียจะทาํ ยงั ไง ขา้ วก็จะไม่มีกิน เงินค่า เช่าบา้ นกไ็ ม่มี เจา้ ของเขากจ็ ะไล่ออกจากบา้ น พ่ี คิดทางช่วยไวม้ ง่ั หรือเปล่า...ทาํ ไมไม่ตอบล่ะ โธ่พเี่ ฟ่ื อง” เสียงชกั จะดงั ข้ึนอีกเพราะรู้สึกขดั ใจ นายแพทย์จึงสั่งให้พยาบาลมาประคองเธอ ออกไปเสียจากห้อง สตรีสาวซ่ึงมีท่าทางสงบก็ เดินตามมารดาออกไปดว้ ย ทฬั ห์เหลียวตามคน ท้งั สองไปจนลบั ตาแลว้ จึงถามวา่ “ภรรยากบั ลูกสาวมาต้งั แต่เม่ือไรครับคุณ หมอ?” “พอคุณไปแลว้ ไดส้ ักหน่อย นายเฟ่ื องก็ ฟ้ื นข้ึน คราวน้ีพูดรู้เรื่องดี สั่งให้ตามลกู ตามเมีย

๓๖ มาจากบา้ น แต่ไม่เป็ นอนั ส่ังเสีย เพราะภรรยา เอาแต่ร้องไห้ ลูกสาวเสียอีกยงั ไม่ค่อยเศร้าโศก เท่าไร แต่สังเกตจากคาํ พูดท่ีพูดกนั ดูเหมือนจะ ไม่ใช่ลกู แทๆ้ ของคุณเฟ่ื อง” ทฬั ห์ขยบั จะซกั ถามอะไรต่อไป พอดีนาย เฟ่ื องลืมตาข้ึนอีก เมื่อแลเห็นทฬั ห์ก็กล่าวย้าํ อีก วา่ “ฝากลูกตา...เป็ นห่วง...ไม่...ไม่ไวใ้ จ... แม่” ...สั่งได้เพียงเท่าน้ัน เสี ยงก็เงียบไป นายแพทยล์ องจบั ชีพจรดู คร้ันแลว้ ก็ส่ายหน้า กับทัฬห์อีกคร้ังหน่ึง ชายหนุ่มคล่ีผา้ ห่มออก คลุมตลอดร่างของคนตาย กล่าวปฏิญาณในใจ วา่

๓๗ “เนื่องจากผมเป็นตน้ เหตุแห่งการเสียชีวิต ของคุณ ผมขอสาบานว่า จะช่วยป้ องกันภัย อนั ตรายท้ังหลายที่จะบังเกิดข้ึนกับเฟ่ื องลดา อยา่ งสุดความสามารถ และยินดีเอาชีวิตของผม เองเขา้ แลกกบั ชีวติ ของลกู สาวท่ีรักของคุณ” +++++++++++++++

๓๘ บทที่ ๒ “เปล่ียนเคร่ืองแต่งตวั เสร็จหรือยงั ล่ะดา? พี่ษิตคอยพบเธอน่ะ” สุดาดวงพดู พร้อมกบั โผล่ หนา้ เขา้ มาในหอ้ งแต่งตวั หลงั เวทีละครชวั่ คราว แต่เม่ือพบหน้าครูแจ่มซ่ึงกาํ ลงั ดูแลศิษยส์ าวๆ ให้เก็บเคร่ื อง ใช้บางชนิ ดท่ี ข อยืมมาจากทาง โรงเรียน เขา้ หีบห่อเดิมของมนั อยกู่ ท็ าํ อาการห่อ ไหล่และยกมือปิ ดปาก ผลุบหน้าหายแวบ็ ออก ไปทนั ที ครูแจ่มเหลือบมองคอ้ นๆไปทางประตู ทีหน่ึง แลว้ เหลียวกลบั มามองศิษยส์ าวซ่ึงมีช่ือ ลงทา้ ยดว้ ยพยางค์ ‘ดา’ ถึงสองคนถามเสียงดุๆ แต่ไม่ไร้กงั วานอ่อนโยนเสียทีเดียววา่

๓๙ “สุดาดวงเขากาํ ลงั เป็ นแม่ส่ือให้ใครจ๊ะ กานดา หรือเฟ่ื องลดา?” “เออ้ ...หนูเองแหละค่ะ คุณครู” เฟ่ื องลดา ตอบตะกุกตะกัก พลางชายตาคอ้ นกานดาซ่ึง หลิ่วตาลอ้ หล่อนเสียขวบั หน่ึง แกต้ วั วา่ “หนูไม่ ทราบหรอกค่ะว่าเขาคอยพบทาํ ไม หนูไม่ไดน้ ดั กบั เขา” “ง้นั รึ” ครูสาวพยกั หนา้ แต่มิไดแ้ สดงว่า เชื่อถือ “เอา้ เกบ็ ของไปพลางตอบครูพลางกไ็ ด้ นี่จ๊ะ วางมือเสียทาํ ไม เดี๋ยวจะดึก...ครูไม่ว่า อะไรหรอกเธอกโ็ ตๆกนั แลว้ ใครจะมีเพื่อนต่าง เพศบา้ งก็เป็ นเร่ืองธรรมดา ขอแต่ให้รู้จกั ระวงั เน้ือระวงั ตวั สักหน่อยเท่าน้นั เราเป็นผหู้ ญิง ง่าย

๔๐ นักก็มีแต่จะขาดทุน...เอ๊ะ หลอดไฟน่ีแตกเสีย แลว้ รึ ฝีมือใครล่ะ?” เธอยกข้วั ไฟดวงเลก็ นิด ซ่ึง ใชซ้ ่อนในดอกไมข้ ้ึนดู แลว้ เหลียวมองศิษยส์ าว สองสามคนในหอ้ งน้นั “เออ้ ...หนูเองค่ะ” กานดาตอบออ้ มแอม้ บา้ ง แอบเบะปากเม่ือสบสายตาเยาะๆของเฟ่ื อง ลดา “หนูถอดดอกกลว้ ยไมจ้ ากศีรษะ พอวางลง ไปมนั ก็ระเบิดดงั เปี๊ ยะ ไม่ทราบว่าเพราะอะไร คะ” “ก็เราวางมือเบานกั น่ะซี” ครูของหล่อน ประชดให้ “จดบญั ชีของเสียดายไวด้ ว้ ยซีจ๊ะ มี อย่างท่ีไหนทําของแตกแล้วอุบน่ิงเสียยงั ง้ัน

๔๑ แหละ ทางกองกลางเขาจะไดม้ าว่าฉัน เพราะ เป็นคนขอยมื ” แต่ระบาํ ฉากของเราน่าดูกว่าฉากอ่ืนนะ คะคุณครู” ชาํ มะนาดซ่ึงกาํ ลงั พบั เครื่องแต่งกาย ละครใส่ ถุงเพ่ือส่ งไปซัก พยายามเปลี่ยน บรรยากาศ “คนดูตบมือกราวๆอยเู่ รื่อย ระหว่าง ที่เล่นหนูนึกถึงคุณครูอยู่ตลอดเวลา ถา้ ไม่ได้ คุณครูช่วยออกความคิด ฉากของเรากค็ งจะเป็น ระบาํ พ้ืนๆ อายเขาตาย เพราะเป็นช้นั สูงสุดแลว้ ยงั แพเ้ ดก็ ” “อยา่ มายอเลย ฉนั รู้เท่าหรอก” ครูแจ่มดุ ซ้าํ ทาํ หนา้ บ้ึงแต่ตาออกจะยิ้มๆ “เร็วๆเขา้ เถอะ จะ้ อา้ ว เฟ่ื องลดา เม่ือไหร่เธอจะออกไปพบ...

๔๒ เพ่ือนของเธอล่ะจ๊ะ ปล่อยให้เขารอนานจะเสีย กิริยานะ ถา้ เธอไม่พอใจก็ควรจะพูดกบั เขาเสีย สกั คาํ สองคาํ แลว้ ขอตวั กลบั มาจะน่าดูกวา่ ” “เดี๋ยวค่ะ คุณครู หนูเก็บกระโปรงก่อน” เฟื่ องลดาเงยหน้าข้ึนยิม้ แลเห็นเข้ียวซี่เลก็ ๆขาว เป็นเงาที่มุมปาก หล่อนกุลีกุจอพบั กระโปรงใส่ หีบกระดาษใบเดิม ปิ ดฝา ใช้ปลายนิ้วขาวๆ เรี ยวๆลูบตรงมุมหี บท่ีเยินๆอย่างแปลกใจนิ ด หน่ึ ง แล้ว ยกหี บไป วางไ ว้บน โ ต๊ะ ควัก ผา้ เช็ดหน้าจากกระเป๋ าเส้ือนักเรียนช้ืนมารวบ ผมท่ีเป็นคล่ืนสีน้าํ ตาลเขม้ ยาวคร่ึงหลงั เขา้ ไวก้ นั รุ่มร่ามแลว้ เดินออกประตไู ป

๔๓ “ว่าไงยะพระเอก นางเอกของเราเขาไป หาพระเอกจริงๆแลว้ เราเห็นจะต้องกลบั เป็ น พระรองละซี” ชาํ มะนาดแอบกระซิบลอ้ เชิง ประชดกานดา ซ่ึงถกู ครูแจ่มดุเอาอีกวา่ “เสียมารยาทจริ ง ชํามะนาด อยู่ๆก็ทํา กระซิบกระซาบ ถา้ เรายงั ไม่อยากพดู ต่อหนา้ คน อ่ืนก็ควรอดใจไวพ้ ดู เมื่ออย่ดู ว้ ยกนั สองต่อสอง ซีจะ๊ ” เฟื่ องลดาเดินออกจากห้องแต่งตวั ออ้ ม ห ลั ง เ ว ที ล ะ ค ร ม า ก็ พ บ สุ ด า ด ว ง ยื น กระสับกระส่ายอยู่คนเดียว พอเห็นหน้าเพื่อน หญิง สุดาดวงกต็ รงร่ีเขา้ มาหา ซกั เร็วปรื๋อวา่

๔๔ “ครูแจ่มแกว่าไงมง่ั ดา ฉันไม่ทนั เห็นโผล่ พรวดเขา้ ไป แกคงเอด็ เธอใหญ่ซีท่า พอเห็นแก ฉนั ก็หัวหดแลว้ ละ พวกครูโอลด์เมดน่ีน่ะ คอย แต่จะอิจฉานกั เรียนที่มีค่รู ัก” “จุ๊ พดู อะไรยงั ง้นั นะดวง” เฟ่ื องลดาขมวด คิ้ว แมจ้ ะไดช้ ่ือว่าเป็นเด็กแก่นแกว้ เป็ นหวั โจก เอกอยใู่ นหม่นู กั เรียนประจาํ รุ่นใหญ่ หล่อนกไ็ ม่ พอใจที่ไดย้ ินเพื่อนพูดกา้ วร้าวครูท่ีหล่อนเห็น แลว้ ว่า แมจ้ ะเขม้ งวดแต่ก็มีความเมตตากรุณา ต่อนกั เรียนทุกคนโดยทว่ั หนา้ อยา่ งครูแจ่มคนน้ี หล่อนกล่าวต่อไปว่า “ครูแจ่มไม่ไดว้ ่าอะไรฉนั สักคาํ เพียงแต่เตือนวา่ ใหร้ ู้จกั ระวงั ตวั เท่าน้นั ”

๔๕ “ระวงั ตวั ? ระวงั ตวั ให้กลายเป็นสาวแก่ อยา่ งแกน่ะซี ฉนั ไม่เอาหรอก ทุเรศจะตาย” สุดา ดวงหัวเราะคิกอย่างขนั แกมสมเพช เฟ่ื องลดา ขมวดคิ้วอีก พดู เสียงข่นุ วา่ “ถา้ เธอขืนพูดถึงครูแบบน้ีอีก ฉันก็จะไม่ ออกไปหาพี่ชายเธอละ” “เอะ๊ ” สุดาดวงขมวดคิ้วบา้ ง “เธอจะเจบ็ ร้อนแทนแกทาํ ไม ครูแจ่มแกร้ายจะตาย แกทาํ โทษเธอออกไม่เวน้ แต่ละวนั เธอไม่รู้จกั โกรธ บา้ งหรือไงนะ?” “กฉ็ นั ทาํ ผิดจริงๆ จะไปโกรธทาํ ไม ทาํ ผิด แลว้ ไม่โดนทาํ โทษมันจะมีรสชาติอะไรเล่า” เฟื่ องลดาตอบขนั ๆ “แต่วนั น้ีเวรครูฉลวย แก

๔๖ อยากใจดีนัก ฉันเลยแอบซ้ือก๋วยเต๋ียวข้ึนไป ซ่อนไวบ้ นตึกนอนต้งั สิบสองห่อ ตอนดึกจะได้ ลกุ ข้ึนมากินกนั ใหเ้ ปรมไปเลย จะดูซิว่าแกจะทาํ โทษไหม แต่ถา้ แกยงั ไม่ทาํ โทษละก็ เรากจ็ ะเลิก ทาํ ฤทธ์ิเวรครูฉลวยเสียที ชกั ใจอ่อนแลว้ ” “แหมดีจริง” เพือ่ นของหล่อนหวั เราะและ ว่า “เรารีบไปกนั เถอะ ป่ านน้ีพี่ษิตแช่งฉันตาย แลว้ วนั น้ีคุณอามาดว้ ย พ่ีษิตเขาจะแนะนําให้ เธอรู้จกั คุณอา” เฟื่ องลดาชะงกั ฝี เทา้ ทนั ที อุทาน วา่ “อ้ือ แนะนํายงั ไง พี่ษิตจะแนะนําว่าฉัน เป็นอะไรกบั เขาล่ะ?”

๔๗ “คิดมากไปไดน้ ่า เขาจะแนะนาํ ยงั ไง ก๊อ แนะนําว่าเป็ นเพ่ือนฉันน่ะซี ทาํ ระวงั ตัวเป็ น ครูแจ่มดีไปเถอะจะโอลดเ์ มดอีกคน” “พูดยงั ง้ีอีกแลว้ ” เฟ่ื องลดาทาํ หน้าบ้ึง หล่อนเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่งเมื่อกล่าวประโยค ต่อไป “ฉันยินดีจะเป็ นโอลด์เมด เพราะรู้จกั ระวงั เน้ือระวังตัว ยงั ดีกว่าไม่ต้องเป็ นโอลด์ เมด แต่ชื่อเหมน็ ไปทวั่ ” “พี่ษิตเดินมาน่ันแลว้ ” สุดาดวงแกเ้ กอ้ และโบกมือเรียกพี่ชาย เมื่อเห็นเฟ่ื องลดายนื เฉย กจ็ บั มือหลอ่ นใหโ้ บกดว้ ย “สวสั ดีฮะ คุณลดา” โฆษิตทกั อย่างยิ้ม แยม้ เหลือบดูร่างอวบสมส่วนของเดก็ สาวที่ยืน

๔๘ อยู่ตรงหนา้ อย่างเสียดายเพียงใจจะขาด เม่ือนึก ถึงว่าอีกไม่กี่เดือนขา้ งหนา้ น้ี เด็กสาวผูบ้ ริสุทธ์ิ ผุดผ่องดงั ดอกไมบ้ ูชาพระคนดี จะตอ้ งชอกช้าํ เหลวแหลก เพราะตกอยู่ในอุ้งมือมารเช่น ‘เสี่ยนภ’ นายของเขา! “สวสั ดีค่ะ พี่ษิต ขอโทษค่ะที่ทาํ ให้คอย นาน ลดากาํ ลงั เกบ็ ของอย”ู่ เฟ่ื องลดาตอบพร้อม กบั ยิ้ม หล่อนมองเลยใบหน้าของชายหนุ่มไป ทางผูช้ มละคร ซ่ึงยงั ชมการแสดงฉากต่อไป อยา่ งเป็นกงั วล โฆษิตสงั เกตเห็นจึงถามอยา่ งเอา ใจวา่ “มองหาใครหรือฮะ? คุณลดา ผมจะไป เดินหาใหก้ ไ็ ด”้

๔๙ “ขอบคุณค่ะ ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ ลดาทราบ อยู่แลว้ ว่าคุณพ่อไม่มา ท่านคงติดธุระเลยตอ้ ง วานคนเอากระโปรงมาให้ลดา แต่ถึงรู้ยงั ง้ีแลว้ ลดาก็ยงั อดมองหาไม่ได้ แลว้ ก็แปล๊กแปลกค่ะ บางทีลดามองไปนึกว่าคุณพ่อนั่งอยู่แถวเกา้ อ้ี นน่ั แต่พอมองไปอีกทีไม่ยกั มีค่ะ” “เธอคงตาฝาดไปเองละจะ้ ดา ค่าที่คิดถึง คุณพ่อมาก อยากให้ท่านมาเตม็ แก่ เลยเห็นเป็ น ว่าท่านมาจริงๆ” สุดาดวงออกความเห็นและดึง มือเพ่ือนให้ออกเดิน “ไปกนั เถอะเด๋ียวคุณอา คอยแย”่ ท้งั สามออกเดินตรงไปยงั สนาม ขณะน้ี เป็ นเวลาหยดุ พกั คร่ึงเวลา มีดนตรีของนักเรียน

๕๐ สลบั นอกม่าน ชายหนุ่มและเดก็ สาวอีกสองคน จึงเดินตรงเขา้ ไปหา 'เสี่ยนภ' ซ่ึงนงั่ รออยทู่ ่ีเกา้ อ้ี ตวั เดิม โฆษิตแนะนาํ ข้ึนวา่ “น่ีครับคุณอา เฟ่ื องลดาเพื่อนของน้อง ดวง” เฟ่ื องลดายอ่ กายลงไหวอ้ ยา่ งนอบนอ้ ม ท่า ไหวข้ องหล่อนน่าดูเป็นท่ีพ่ึงใจ ‘เส่ียนภ’ ยิ่งนกั เขายิ้มแป้ นรับไหวห้ ล่อนดว้ ยมือขวาขา้ งเดียว แบบผใู้ หญ่รับไหวเ้ ดก็ ทกั วา่ “สวสั ดีจ้ะหนู เปล่ียนเครื่องแต่งตัวเร็ว จริง” เฟ่ื องลดาไดแ้ ต่ยิ้มนอ้ ยๆ หล่อนเหลือบดู โฆษิตเป็ นทาํ นองปรึกษาว่า หล่อนจะกลบั เขา้


Like this book? You can publish your book online for free in a few minutes!
Create your own flipbook