151 บทที่ ๑๖ เสียงไมเ้ ก่าปริแตกดงั เปร๊ียะ..พร้อมๆกบั ที่ตวั เธอเกือบจะพลดั ร่วงหล่นตกลงไปยงั เบ้ืองล่าง หากไม่มีวง แขนที่อบอุ่นถลาไปโอบบ้นั เอวเธอเอาไวเ้ สียก่อน สิธารใจหายวาบ..ท้งั ตกตะลึงและหวาดเสียวจนพูดอะไรไม่ ออก มือที่ควา้ ซองบุญเอาไวไ้ ด.้ .ส่ันระริกดว้ ยความเสียขวญั ... ภาพนายทหารญี่ป่ ุนหวั หนา้ อูท่ ี่อยใู่ นทา่ ทีท่ีละมา้ ยคลา้ ยกบั การกอดตระกองหลานสาวท่านเจา้ ของเรือน อยใู่ นรัศมีทาการ..สอดส่ายสายตาของพวกแม่คา้ สวนในชมรมปากเปราะ..ที่พากนั เดินมาถึงตีนบนั ไดพอดี “ ต๊าย.. ตายๆๆ..ตายแลว้ ...” ผเู้ ป็ นหวั โจกในกลุ่มจงใจแผดเสียงดงั สนนั่ ลน่ั ไปหลายคุง้ น้า “ น่ีพวกเรา มาขดั คอซินะ..หรือวา่ ..จะให้นงั่ เล่นรออยขู่ า้ งล่างก่อนก็ไดน้ ะ “ เกริ่นให้สมุนปากคอเราะรานขานรับเป็ นลูกคู่ เยาะเยย้ ไยไพกนั เป็นท่ีสนุกสนานเบิกบานในอารมณ์ “ แมวไมอ่ ยหู่ นูร่าเริง ข้ีรดหลงั คา..เตลิดเปิ ดเปิ ง.. “ “ ลงทุนขนาดยอมใหถ้ ึงเน้ือถึงตวั แบบน้ี มิน่าล่ะ..ทหารญ่ีป่ ุนถึงไดข้ ้ึนกนั ค่ึกๆ เชา้ ถึงเยน็ ถึง หวั บนั ได ไม่มีวนั แห้งซิน่า..บา้ นเราก็ไม่มีลูกสาวใจถึงแบบน้ีซะดว้ ย เลยไม่มีทหารญี่ป่ ุนไปขอเช่าบา้ นแถมซ่อมให้อีก แน่ะ..น่าอิจฉาซะจริง..จร๊ิง...” ท้งั หวั โจกและลูกสมุนต่างพากนั หวั เราะใส่แบบประชดประชนั นาทีแรกที่เกิด..อุบตั ิเหตุซ้าซาก..หญิงสาวก็รู้สึกอบั อายมิใช่นอ้ ยท่ีตอ้ งตกอยูใ่ นออ้ มแขนของเขาเป็ น คร้ังท่ีสอง แถมคราวน้ียงั ตกเป็ นเป้าสายตาของสมาชิกชมรมปากสว่าง ซ่ึงเป็ นหอกระจายข่าวที่รวดเร็วยิง่ กวา่ ไฟลามทุ่ง อีกเพียงแค่ชวั่ หมอ้ ขา้ วเดือด เรื่องของเธอกบั เขาก็คงเป็ นที่ร่าลือกนั ไปทวั่ ท้งั สามบางเป็ นแน่ จาก ความอาย..กลายเป็ นความรังเกียจชิงชงั พวกจิตอกุศล คิดจอ้ งแต่จะให้ร้ายป้ายสีสาดโคลนผอู้ ่ืนใหเ้ สียหาย.. เธอ กา้ วลงบนั ไดไปดว้ ยท่าทีที่เฉยเมย..ปราศจากอาการสะดุง้ สะเทือนใดๆ..ยน่ื ซองส่งให้แลว้ ก็หนั หลงั กลบั ข้ึนไป ในทนั ที ทาให้ร่างสูงซ่ึงกาลงั กม้ ดูเสาหวั บนั ไดท่ีเอียงอยู่ ตอ้ งรีบกา้ วตามเขา้ ไปอยา่ งฉบั ไวเช่นกนั ดว้ ยเกรงว่า เธอจะปิ ดประตูใส่หนา้ เขา “ เอา้ ..คู่หนุ่มสาวขา้ งบนน่ะ ขอใหส้ ุขีๆนะ แม่กบั ยายไม่อยู่ อีหนูเลยจูงญ่ีป่ ุนเขา้ หอ้ ง..” ถอ้ ยคาเสียดสีที่ ตะโกนไล่หลงั ตามดว้ ยเสียงร้องรับเหมือนหางเคร่ืองของสมาชิกชมรมปากกระโถน ทาให้หญิงสาวซ่ึงเซไปพิง ฝาขา้ งประตูดา้ นในตอ้ งยกมือข้ึนปิ ดหูดว้ ยความอิดหนาระอาใจ ดงั น้นั เมื่อมีเสียงทุม้ นุ่มนวลกระซิบอยใู่ กลๆ้ วา่ “ เป็นอะไรไป? “ สิธารจึงเงยข้ึนดว้ ยใบหนา้ แดงก่า ระบายความข่นุ เคืองภายในออกมาอยา่ งเหลืออด “ ออกไป..ออกไปใหพ้ น้ .. “ อีกฝ่ ายทาทา่ งงเป็นไก่ตาแตก..ไม่รู้วา่ ตวั เองทาผดิ อะไร.. “ มีอะไรท่ีผมพอจะช่วยบา้ งไดม้ ้ยั ? “
152 “ ไมต่ อ้ ง ! ไม่ตอ้ งการ.. “ สวนกลบั ทนั ควนั แต่ก็ดูเหมือนวา่ ผทู้ ี่ยนื เคียงขา้ งจะ..ไม่ระยอ่ มรสุม..อีกท้งั ยงั รู้จกั ใช.้ .น้าเยน็ ญี่ป่ ุน..เขา้ ลูบ เรือเอก ทานาบาตะ กม้ หนา้ ลงไปจนชิดแลว้ ถามย้าอีกคร้ัง “ คุณเป็นอะไรไปหรือ? “ ตาสบตา..ยงิ่ ไดเ้ ห็นหนา้ ตวั ตน้ เร่ือง..กย็ ง่ิ หมดความอดทน เธอระดมกาป้ันประเคนใส่เขาแบบไม่ย้งั ไม่ แปลมนั แลว้ ..ภาษาต่างชาติ ดน้ ภาษาแม่..ลุ่นๆไปนี่แหละ ” ไปใหพ้ น้ ! เลิกยุง่ กบั ฉนั ซะที “ หญิงสาวแทบสะอ้ืน ผไู้ ม่รู้อิโหน่อิเหน่จึงกุมมือท้งั สองของเธอไวแ้ นบอก..พลางถามดว้ ยน้าเสียงที่อ่อนโยน “ ผมทาใหค้ ุณยงุ่ ยากหรือเปล่า? “ แววตาที่ใสซ่ือบริสุทธ์ิ แมว้ า่ คิ้วท้งั คู่จะขมวดเขา้ หากนั ดว้ ยความไม่ รู้ตน้ สายปลายเหตุ ทาใหส้ ิธารลดความวา้ วุน่ ในใจลง ไดแ้ ต่ปลดมือออกจากการเกาะกุมของเขา เธอทรุดตวั ลง นงั่ กบั พ้ืนเรือนอยา่ งทอดอาลยั หนุ่มผทู้ ่ีปราศจากซามูไรจึงทาตาม..คุกเขา่ ลงขา้ งๆสาวเจา้ “ พวกท่ีอยขู่ า้ งล่างเม่ือครู่..ไม่ชอบผม..ใช่ม้ยั ครับ? “ พยายามใชภ้ าษาไทยลว้ นๆเพ่ือหาอุบายล่อใหเ้ ธอ มวั คอยจบั ผดิ คาพดู ของเขา จนลืมความทุกขไ์ ปไดบ้ า้ ง “ ผมเห็นพวกเขามองผม..แบบ..ไปแลว้ ..มาอีก.. “ ไดผ้ ล..คนรักภาษาอยา่ งเธอ ไมม่ ีวนั ปล่อยความผดิ พลาดใหผ้ า่ นไปได้ “ ไมใ่ ช่..ตอ้ งพดู วา่ ..มองแลว้ มองอีก..” เสียงเนือยๆ อยา่ งออ่ นใจ เจา้ ความคิดยมิ้ อยา่ งสมคะเน “ ผมผดิ ตรงไหน? หรือเพราะสงคราม.. “ “ นนั่ ก็เรื่องหน่ึง แต่อีกเหตุผลก็คือ..การที่ชายหญิงท่ียงั ไม่ไดแ้ ต่งงานกนั มาอยู่สองต่อสองในท่ีลบั ตา คนแบบน้ี คนไทยเขาถือ.. “ “ ถือ..ถืออะไร? “ คิว้ คมเขม้ ท่ีเพิ่งคลายออกไป..กลบั มาขมวดดงั เดิม “ ประเพณีไทยถือวา่ เป็ นความไม่ดีไม่งาม..เป็ นท่ีน่ารังเกียจของสังคม คนพวกน้นั ชอบนินทาวา่ ร้าย.. เดี๋ยวคงเอาไปโพนทะนาฉีกหนา้ แม่กบั คุณยายให้ลือไปทวั่ ทุกบาง..ทุกคุง้ น้าแน่ๆ..” สิธารโพล่งภาษาของตวั เอง ออกมาเป็นน้าไหลไฟดบั ลืมไปชวั่ ขณะวา่ ผฟู้ ังเป็ นใคร พอไดร้ ะบาย..ลมร้อน..ออกเสียบา้ ง ก็ค่อยรู้สึกโล่งข้ึน ตรงกนั ขา้ มกบั นายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝั่งน้ี..ซ่ึงทาทา่ นงั่ ทอดอาลยั บา้ ง พลางส่ายหนา้ ชา้ ๆ “ คุณเล่นพูดไทยเร็วเป็นรถไฟด่วน.. ผมฟังไม่ทนั เลย..โปรดพูดชา้ ๆ และกรุณาพดู ซ้าอีกคร้ัง..นะครับ “ ขอร้องไมพ่ อ ยงั นงั่ พบั ขา ฝ่ ามือท้งั สองทาบลงบนพ้ืนตรงหนา้ โคง้ คานบั เป็นเชิงขออภยั และออ้ นวอน.. อากปั กิริยาของเขาทาใหแ้ มแ้ ต่ผูท้ ี่ใจแข็งอยา่ งเธอก็ตอ้ งอ่อนลงโดยไม่รู้ตวั พลางนึกในใจ ‘ จริงซินะ.. เขาไม่ไดท้ าอะไรผิดสักหน่อย พวกน้นั ต่างหากท่ีจงใจให้ร้ายป้ายสีเธอกบั เขา ‘ พอคิดไดด้ งั น้ี..เธอจึงมีแก่ใจ แปลความใหเ้ ขาฟังดว้ ยน้าเสียงที่ราบเรียบ “ แต่เราสองคน..ไมไ่ ดท้ าอะไรเสียหายน่ี “ คราวน้ีหนุ่มญี่ป่ ุนเถียงเป็นภาษาไทยไดอ้ ยา่ งชดั เจน “ ก็ใช่..แต่พวกน้นั ชอบพูดใหร้ ้ายคนอื่นในท่ีสาธารณะ ทาใหเ้ ป็นที่เขา้ ใจโดยทวั่ ไปวา่ ..เป็นคนไม่ดี “
153 “ แต่ผมวา่ นะ..คนอ่ืนไมส่ าคญั หรอก ผมจะเรียนใหค้ ุณยายกบั คุณแมข่ องคุณทราบเอง หากท่านท้งั สอง เขา้ ใจ..กเ็ พยี งพอแลว้ “ คาพูดท่ีออกมาจากความจริงใจของเขา ทาใหส้ ิธารอ้ึง..เพราะคุณยายไดเ้ ตือนเธอไวล้ ่วงหนา้ แลว้ ราวกบั ทา่ นมีตาทิพย์ ไม่ใช่ความผดิ ของเขาแต่อยา่ งใดเลย สถานการณ์สงครามทาใหเ้ ขาตอ้ งมาทางานทางฝั่งน้ี โดยถือ อานาจเบด็ เสร็จ หลายคร้ังที่อยกู่ นั ตามลาพงั เขาจะใชก้ าลงั บงั คบั ข่มเหงเธอตามใจชอบก็ยอ่ มได้ มีเพียงแค่สอง คร้ังที่เขาจาเป็ นตอ้ งถูกเน้ือตอ้ งตวั เธอ คืออุบตั ิเหตุคร้ังแรกที่ท่าน้า กบั อุบตั ิเหตุคร้ังที่สองในวนั น้ีที่หัวบนั ได เรือน การท่ีเขาวงิ่ ตามเธอเขา้ มาในน้ี น่าจะเป็ นโอกาสทองของทหารที่หื่นกระหาย..ตะกรุมตะกรามใส่ผูห้ ญิงที่ บอบบางอยา่ งเธอ แต่เขาก็ไม่ไดส้ าแดงทีท่าท่ีน่ากลวั เช่นน้นั เลย ตรงกนั ขา้ มประกายตาซาบซ้ึงตรึงใจที่กาลงั ทอดมองเธออยู่ในขณะน้ี กลบั ทาให้สาวเรือนริมน้าของคุณยาย..เกิดความรู้สึกหวน่ั ไหวสั่นสะทา้ นอยา่ งท่ีไม่ เคยเป็ นมาก่อนเลยในชีวติ “ คุณ..คุณ..สิธาร.. “ เสียงเรียกช่ือเธออยา่ งออ่ นหวาน ทาใหส้ ิธารตอ้ งเงยหนา้ ข้ึนมองเขาดว้ ยความรู้สึก ที่ผสมปนเปสารพดั สารเพ..อยา่ งยากท่ีจะอธิบายออกมาเป็นคาพูดได้ เรือเอก มตั ซึริโยะ ทานาบาตะ โน้มตวั ลงประชิดเรือนผมของสาวเจา้ กล่ินหอมจางๆรวยรินเขา้ ไป สัมผสั ประสาทรับรู้ของเธอ “ คุณนง่ั พกั อยทู่ ี่น่ีก่อนนะ..ง่า..มวน..บุหรี่..ยงั ไม่เสร็จเลย ผมจะลงไปเอาเคร่ืองมือมาซ่อมหวั บนั ไดให้ ก่อนท่ีคุณยายและคุณแม่คุณจะกลบั เพราะมนั ..ง่อนแง่น..เกิดคุณยายไปจบั ไปยึดไว้ มีหวงั ไดร้ ่วงหล่นลงไป ขา้ งล่างแน่ๆ คุณเองกเ็ กือบไปแลว้ นะ..ผมใจหายหมดเลย..รู้ม้ยั ? “ ความห่วงใยทา่ นผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ ทาให้ศิษยเ์ อก พูดไทยไดค้ ล่องจนคุณครูเองก็แปลกใจ วา่ แลว้ เขาก็ว่ิงต๋ือลงไป ในขณะท่ีสิธารเพิ่งนึกออกวา่ เสาหวั บนั ไดเริ่ม โยกคลอนเม่ือวาน หากแต่เธอมวั ยุ่งรับ..แขกญ่ีป่ ุน..เลยลืมบอกลุงสนให้ข้ึนมาซ่อม ภาระจึงตกอยู่แก่เขาซ่ึง เอ้ือเฟ้ื อรับอาสาทาใหด้ ว้ ยความเต็มอกเตม็ ใจ จริงอยา่ งเขาวา่ .. ถา้ ไม่รีบซ่อม จะเป็ นอนั ตรายแก่ท้งั คุณยายและ มารดาของเธอ หญิงสาวนงั่ มวนบุหร่ีต่อดว้ ยความฉงนฉงายในหว้ งคานึงเหลือประมาณ เหตุใดชะตาชีวติ ของ เขาและเธอจึงมีอนั ตอ้ งประสบพบพานกนั อยา่ งจงั ..ในอุบตั ิเหตุที่ทาให้เธอตอ้ งตกอยูใ่ นวงแขนของเขาถึงสอง คร้ังสองครา หญิงสาวไมอ่ ยากนึกภาพเลยวา่ ..หากเขาไม่อยดู่ ว้ ยตรงน้นั และรีบถลากระโจนไปโอบตวั เธอเอาไว้ ไดท้ นั สิธาร..คงเหลือแต่ช่ือไปต้งั แต่เมื่อครู่น้ีแลว้ คุณยาย บิดา และ มารดา จะทุกขโ์ ทมนสั เพียงใด..คาพูดส้ันๆ ของเขาท่ีวา่ ...ผมใจหายหมดเลย รู้ม้ยั ?...กาลงั เวียนวนอยใู่ นภวงั คข์ องเธอ ถอ้ ยคาท่ีเป่ี ยมไปดว้ ยความเอ้ืออาทร ระคนกบั ความละมุนละไมในส่วนลึกท่ีเขามีต่อเธอ ค่อยๆหลอมละลายความแข็งขืนในหวั ใจของเธอใหล้ ดนอ้ ย ถอยลงเรื่อยๆเหมือน..น้าหยดลงหินทุกวนั หินมนั ยงั กร่อน..กระน้นั แล..ความมีแก่ใจและความกระตือรือร้นของ เขาในการเสนอตวั ช่วยซ่อมเสาระเบียงหวั บนั ได ทาใหห้ ญิงสาวตอ้ งลุกออกไปดู เมื่อไดย้ นิ เขาวง่ิ ตุบ้ ๆข้ึนมา
154 “ ผมเอาเครื่องมือมาพร้อมกบั ไมท้ ่อนส้ันๆ ประกบดามใหแ้ ข็งแรงข้ึน คุณเขา้ ไปมวนบุหร่ีต่อเถอะ ผม ทาไม่นานหรอก..เช่ือฝี มือซิ..” คนมีน้าใจฉีกยมิ้ กวา้ งพอใจที่เห็นสีหนา้ เธอสดใสข้ึน พอ..ช่างอาสา..เริ่มแสดง ฝีมือ เธอก็กลบั เขา้ ไปเร่งมือมวนบุหรี่จนครบตามจานวนที่พอ่ คา้ เรือเร่สั่งไว้ ก็พอดีไดย้ นิ เสียงเรียกที่หนา้ ประตู “ หนูสิธารเอย๊ ..หนูสิธาร.. “ ผทู้ ี่ถูกขานชื่อรีบลุกไปตอ้ นรับนอ้ มไหว.้ .เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวน..ซ่ึงคุน้ เคยกนั มาชา้ นาน “ สวสั ดีค่ะ ลุงกานนั “ ผมู้ าใหม่กบั นกั ซ่อมหวั บนั ไดตา่ งมองหนา้ กนั และแลว้ ผทู้ ี่ออ่ นวยั กวา่ กเ็ ป็นฝ่ ายโคง้ คานบั ทกั ทายก่อน “ ซา..หวดั ..ดี..ครับ “ “ จะ้ ..จะ้ ..สวสั ดี.. “ กานนั ยมิ้ ตอบนายทหารญ่ีป่ ุนก่อนที่จะกา้ วเขา้ ไปภายในเรือน นงั่ ลงใกลๆ้ ถาดบุหร่ี มองหนา้ หลานสาวท่านเจา้ ของเรือนแบบ..รู้กนั .. “ รอประเด๋ียวนะคะ..” สิธารเดินเขา้ ไปรินน้าลอยดอกมะลิลงในขนั เล็กๆสองใบ นามาวางลงตรงหนา้ ผอู้ าวุโสก่อน “ มาร้อนๆ จิบน้าแกก้ ระหายก่อนค่ะ “ จากน้นั ก็นาขนั น้าใบท่ีสองเดินออกไปใหเ้ ขาที่หวั บนั ได เรือเอก ทานาบาตะ ยมิ้ ไม่หุบ โคง้ หน่ึงทีก่อนยน่ื มือไปรับ “ คุณใจดีเหลือเกิน..ขอบคุณครับ “ กานนั มองภาพตรงหน้าท่ีหวั บนั ไดอย่างพิจารณา เมื่อหลานสาวท่านเจา้ ของเรือนกลบั มานง่ั จดั เรียง บุหร่ีที่ห่อไวเ้ ป็นชุดๆดว้ ยใบตองท่ีจีบเป็นรูปกรวยอยา่ งสวยงาม เจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวนจึงเอย่ เบาๆ “ จะปี เก่าปี ใหม.่ .จะวนั โกนวนั พระ..ชมรมสาดโคลนเจา้ เก่าก็ไมม่ ีเวน้ ..อยา่ ไปถือสาเลยนะหนู.. “ หญิงสาวเงยหนา้ ข้ึนทนั ที ‘ ยงั ไม่ทนั ไรเลย ‘ เธอคิด.. “ ตะก้ี..สวนกบั เรือพวกปากเปราะ..รีบกระจายเสียงแข่งกบั กรมโฆษณาการ ใส่ความหนูกบั พอ่ ทหาร ญ่ีป่ ุนท่ีกาลงั ซ่อมหวั บนั ไดเหยง็ ๆอยูน่ นั่ แหละ ตะโกนดงั คบั คลอง..หาวา่ กอดกนั กลมดิก..พอมีคนเห็นเขา้ เลยวงิ่ หนีไปไดเ้ สียกนั ในห้องหอ..แน่ะ..ดนั ถ้ามอง. .เห็นเป็ นตุเป็ นตะ..ให้ร้ายป้ายสีไดเ้ ป็ นฉากๆ..ถา้ ไม่ติดตาแหน่ง กานนั ค้าคออยลู่ ่ะก็.. เป็ นไดโ้ ดดถีบใหเ้ รือล่มกลางคลองไปแลว้ ..” ระบายธาตุไฟเสร็จ ก็หนั มาใชธ้ าตุน้าปลอบ ประโลมผูท้ ่ีเป็ นเสมือนลูกหลาน “ ลุงหวงั วา่ หนูคงไม่บา้ จ้ีตามพวกปากกระโถนนะ หนูอยู่ในครอบครัวท่ีดีมี คุณธรรม คุณยายรักษาศีลสม่าเสมอ พอ่ แมก่ เ็ ล้ียงดูมาอยา่ งสะอาดบริสุทธ์ิ ลุงเป็นพยานสาคญั ใหอ้ ยแู่ ลว้ “ “ ขอบพระคุณค่ะ “ ผูถ้ ูกกล่าวหายกมือข้ึนนบไหว้ รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกท่ีกานนั ผูซ้ ่ึงเป็ นท่ีนบั หนา้ ถือตาของลูกบา้ นท้งั สามสวนต้งั แต่หวั คุง้ ยนั ทา้ ยคุง้ ไดม้ ารู้เห็นเป็นพยานใหเ้ ธอ “ เร่ืองของเร่ืองกค็ ือ แมฝ่ ากซองงานบุญไว้ หนูไดย้ นิ เสียงคนเดินข้ึนบนั ไดก็ไปเปิ ดประตู กลายเป็ นเขา บงั เอิญลมกระโชกจนซองปลิว หนูไมท่ นั ระวงั ..ลืมไปวา่ เสาหวั บนั ไดโยกคลอนอยู่ ตามวั แต่มองซองแลว้ เลยถา โถมสุดตวั ควา้ ซองบุญเอาไวไ้ ด้ แต่ก็เซไปปะทะหวั เสาจนไมแ้ ตกเอียงกะเทเร่ ทาให้หนูเสียหลกั เกือบจะตกลง ไปขา้ งล่าง กพ็ อดีเขา..กระโจนร้ังตวั หนูเอาไวไ้ ดท้ นั คะ่ “
155 ผูร้ ับฟังพยกั หนา้ “ ลุงเขา้ ใจแลว้ ..นี่..นายช่างใหญ่..เลยกลายมาเป็ น..นายช่างเล็ก..อยูท่ ี่นี่ ดูซิ..ต้งั อก ต้งั ใจซ่อมย่งิ กวา่ ซ่อมเรือซะอีก.. “ ใบหนา้ หญิงสาวออกเป็ นสีระเรื่อโดยไม่รู้ตวั ‘ กานนั กระเซ้าเหมือนคุณยาย ไมม่ ีผดิ แปลกจริงๆ ‘ เธอนึกในใจ “ เขาก็ยมิ้ แยม้ แจ่มใสดีนี่ ช่วงตน้ ที่เกิดสงคราม ลุงเองกไ็ ม่วา่ งจะไปมาหาสู่เหมือนเคย มวั แต่วุน่ ขา้ มฝั่ง ไปๆมาๆเพราะทางการเรียกประชุมเจา้ พนกั งานทอ้ งที่ ตอกย้าหลายรอบให้สมานฉนั ทก์ บั ญ่ีป่ ุนตามบญั ชาท่าน ผนู้ า เขามีแก่ใจทาใหก้ ็ดีแลว้ ไม่อย่างน้นั ..ซกั วนั คุณยายเป็ นไดด้ ิ่งพสุธากนั บา้ งล่ะ..คิดในทางพระก็เหมือนที่ คุณยายเจริญพรคนประเภทน้ีไวว้ า่ ..เรายงั ไมท่ นั ไดบ้ อกบุญ..เขาก็อาสาควา้ เอาไวเ้ สร็จสรรพ.. “ ยงั ไม่ทนั ขาดคากานนั ...คนควา้ บุญ...ก็เขา้ มาบอกหญิงสาว “ ผมซ่อมเสร็จแลว้ รับรอง..แขง็ แรง..แน่นหนา..ใชไ้ ปไดอ้ ีกหลายปี .. “ “ เฮย้ ! พดู ไทยเก่งนี่หวา่ ..ตายห่า..แลว้ ..ตะกี๊ตูพูดอะไรไปบา้ งเน่ีย..” วา่ แลว้ ก็ระเบิดเสียงหวั เราะดงั คบั เรือน “ ไดค้ รูดี..ซินะ “ หยอกเยา้ ทีเดียวท้งั คู่ ศิษยญ์ ่ีป่ ุนยมิ้ แฉ่งอยา่ งภาคภูมิใจ ในขณะท่ีใบหนา้ ของคุณครูออก โทนสีเขม้ จดั กวา่ เม่ือครู่ “ ผมคงตอ้ งขอตวั ก่อนนะ ครับ “ วา่ พลางก็โคง้ คานบั แลว้ ทาท่าจะหนั หลงั กลบั แต่ก็ตอ้ งชะงกั เม่ือได้ ยนิ ..ประกาศิต..จากคุณครู “ แม่ส่งั ไวใ้ หแ้ วะไปดูท่ีทา้ ยสวนหน่อยวา่ ..ขาดเหลืออะไรบา้ ง..” “ นน่ั น่ะซิ ! ลุงก็อยากจะแวะไปดูเหมือนกนั ทางการยิ่งกาชบั นกั กาชบั หนาใหห้ มน่ั คอยตรวจตราดูแล ถอ้ ยทีถอ้ ยอาศยั กนั อยา่ งที่คุณแม่ทาน่ะถูกตอ้ งแลว้ ผูกมิตรพิชิตน้าใจเขาไว้ เป็ นถึงหัวหนา้ ฐานทางฝ่ังบางเรา อยา่ มวั แตค่ ิดต้งั แง่ต้งั มุม..จะบาดหมางใจกนั ไปเปล่าๆปล้ีๆ ทา้ ยที่สุดจะไมม่ ีใครไดป้ ระโยชนเ์ ลย..” คาพดู ของกานนั ทาใหห้ ญิงสาวร้อนตวั เหมือนตกั เตือนอยใู่ นที “ ญ่ีป่ ุนทาโรงพยาบาลสนามถือวา่ เป็ นเรื่องจาเป็ นในสงคราม แลว้ ก็จะตอ้ งมีโรงครัวโรงเล้ียงทหารท้งั ฝ่ ายช่างและฝ่ ายแพทยส์ นาม..ทหารเสนารักษ์ เพราะกองทพั ตอ้ งเดินดว้ ยทอ้ ง..รวมความวา่ คุณแม่หนูช่วยเหลือ เกือบครบปัจจยั สี่ ไม่วา่ จะเป็ น..ที่อยู่อาศยั โรงเล้ียงสาหรับประกอบอาหาร โรงพยาบาลสาหรับรักษาโรค..แค่ สามปัจจยั น่ีก็บุญโขอยูแ่ ลว้ ส่วนเส้ือผา้ เครื่องนุ่งห่มน้นั ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเรา หากสมคั รใจแกผ้ า้ ลง คลองเหมือนเปรตตอนค่าๆอยา่ งท่ีชาวเรือเขาแอบพายไปดู ก็ยอ่ มสุดแลว้ แตอ่ ธั ยาศยั ..” ศิษยญ์ ี่ป่ ุนขยกิ ๆขอใหค้ ุณครูช่วยแปล สิธารจึงตอ้ งทาหนา้ ที่ล่ามฉลองปี ใหม่ ยกเวน้ เน้ือหาช่วงสุดทา้ ย ท่ีไมผ่ า่ นการพจิ ารณาของกรรมการกลางฝ่ ายหญิง จึงถูกละไวใ้ นฐานที่ล่อแหลมตอ่ วฒั นธรรมประเพณีอนั ดีงาม “ หนูแนะนาลุงให้เขารับรู้ไวด้ ว้ ยวา่ ในฐานะที่เป็ นเจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลน้ี ลุงจาเป็ นตอ้ งเดินตรวจ ตราเช่นกนั ประเดิมดว้ ยโรงพยาบาลสนาม..ไปเยย่ี มๆมองๆมาแลว้ เมื่อตอนขามา ทีน้ีก็..โรงครัวญ่ีป่ ุนบา้ ง เขา จะไดไ้ ม่หาวา่ ลุงเป็นคนนอก..เที่ยวไดไ้ ปยมุ่ ยา่ มเดินทอ่ มๆสารวจอู.่ .สารวจจิปาถะ..ของกองทพั ญี่ป่ ุน “
156 เม่ือกานนั ตกลงจะไปเป็ นเพื่อนดว้ ย สิธารก็ยิ่งปลอดโปร่งโล่งใจข้ึน จึงแปลรวดเดียวอย่างเร็วปรื๋อจน เจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวนตาคา้ ง นึกในใจ.. ‘ มินาเล่า เจา้ หนุ่มญ่ีป่ ุนน่ีถึงไปไหนไมร่ อด ไดท้ ้งั ครูดีล่ามดี ที่สาคญั คือไดย้ ากระตุน้ หวั ใจขนานเอก..อีกดว้ ย ‘ “ ซา..หวดั ..ดี..ปี ..ใหม่..ครับ “ นายทหารหวั หนา้ อู่โคง้ คานบั กานนั อยา่ งงาม เม่ือรู้จากหญิงสาววา่ ลุง คนน้ีมีตาแหน่งแห่งหนใด.. “ “ สวสั ดีปี ใหม่ เช่นกนั นายช่างใหญ่ “ ผอู้ าวโุ สกวา่ ส่งยมิ้ ใหด้ ว้ ยไมตรี “ สบายดีอยหู่ รือครับ? “ ทกั ทายตามมารยาทอนั ควร “ สบายดี..ขอบใจนะ “ กานนั หนั ไปทางหลานสาวคุณยาย “ กม็ ีสมั มาคารวะดีน่ีนะ ลูกศิษยห์ นูน่ะ “ คุณครูหนา้ แดงอีกรอบ ดูเหมือนลุงกานนั กบั คุณยายจะมาตะเภาเดียวกนั ชอบกระเซา้ เยา้ แหยเ่ ธอ แถม คราวน้ียงั ตอ่ หนา้ เขาอีกดว้ ย ก็พอดีระฆงั ช่วย..มีเสียงเรียกท่ีหนา้ ประตู “ ลุงกานนั ครับ ลุงกานนั “ “ เออ..อยนู่ ่ี รอเดี๋ยว “ ส่งเสียงตอบพลางหนั มาทางหลานสาว “ คงเป็นพอ่ คา้ เรือเร่ มารับบุหร่ี “ สิธารจึงเดินไปส่งของให้ที่หน้าประตู พร้อมกบั รับสตางค์เขา้ ไปเก็บไวใ้ นห้องมารดา ก่อนท่ีจะตาม กานนั ลงไปขา้ งล่าง โดยมีบุคคลในเคร่ืองแบบรอ..อารักขา..อยา่ งใกลช้ ิด ทางดา้ นวดั บางสวนกลาง พอพระสวดถึงบทที่คุณสิรีจาไดว้ า่ ใกลจ้ บก็ใจหาย ไดย้ นิ เสียงสามีแวว่ ๆ “ ฉนั กาลงั ภาวนาให้ระเบิดลงหนกั ๆแถวอาคารกองบญั ชาการใหญ่ จะไดอ้ อกอุบายขอยา้ ยไปอยูใ่ น บา้ นพกั ทหารเย้อื งๆเรือนคุณป่ ู คราวน้ีพอระเบิดลงตูมๆเขา้ ทหารญี่ป่ ุนมวั โกลาหลกนั ฉนั จะไดห้ าช่องทางแอบ พายเรือขา้ มฟากมาหาเธอ ทาใจดีๆไว.้ .อยา่ มวั แตห่ ่วงฉนั ห่วงลูกให้มากๆ ป่ านน้ีไอห้ วั หนา้ อู่มนั จะข่มเหงรังแก ลูกสาวเราแค่ไหนกไ็ มร่ ู้..ฉนั นง่ั ไม่ติดแลว้ นะนี่ อยากรีบออกไปดูสัญญาณธงของเจา้ ยอด ส่งั ใหใ้ ชธ้ งสามเหล่ียม ปักเสียบท่ีโคนเสาระเบียงศาลาท่าน้า ฉนั จะขอให้เรือเร็วญี่ป่ ุนผา่ นไปทางน้นั อา้ งวา่ จะตอ้ งทาแผนท่ีคลองและ ร่องน้าส่งใหท้ า่ นแมท่ พั รหสั กค็ ือสี..ถา้ ธงสีส้มหรือสีเหลืองแสดงวา่ ปลอดภยั แต่ถา้ เป็นธงสีดาบ่งบอกอนั ตราย สูงสุด ฉนั กบั ชลพทั ธ์จะไดโ้ ดดถีบไอพ้ วกทหารญี่ป่ ุนที่คอยติดตามทุกยา่ งกา้ วให้มนั ตกน้า แลว้ เอาเรือเขา้ ไป ช่วยลูก..ขามาเราสามคนเขา้ ทางประตูหน้า ทหารญ่ีป่ ุนที่เฝ้าระวงั อยู่มนั รอรับกลบั ก็เลยตอ้ งออกไปทางเดิม พระสวดจบแลว้ ผูค้ นกาลงั ลุกข้ึนเตรียมจะประเคนภตั ตาหาร ฉนั ตอ้ งไปก่อนนะ..” วา่ แลว้ ก็หนั ไปพยกั พเยิดกบั ทา่ นครูและชลพทั ธ์ใหค้ ลานตามกนั ออกไป ปะปนกบั สาธุชนที่เนืองแน่นจนลบั หายไปจากสายตา การเคล่ือนตวั แบบสายฟ้าแลบน้ี ทาให้คุณสิรีไม่ทนั ไดย้ กมือไหวส้ ามีและคุณชอบ ได้แต่น่งั ทาตา ปริบๆ จนเมื่อลุงสนประเคนภตั ตาหารเสร็จ ถือตะกร้าภาชนะเปล่ามาแลว้ คุณสิรีจึงประคองมารดาให้ค่อยๆ คลานออกไปใส่รองเทา้ ที่ดา้ นหนา้ ก่อนจะพากนั ออกจากศาลาฟังธรรมซ่ึงเป็นหอฉนั ไปดว้ ยในตวั
157 ฝ่ ายกานนั เมื่อไปถึงโรงครัวก็ออกปากชมคนนาทาง “ สมกบั ที่เป็ นนายช่างใหญ่จริงๆ ขยายเรือนหอ ของลุงสนซะกวา้ งขวาง ไหน..โรงครัว ออ้ ..เขา้ ท่ีเขา้ ทางแลว้ “ ในขณะที่หญิงสาวหนั ไปทกั ทายกุ๊กทหาร เธอ อ่านเมนูบนกระดานดาเล็ก พลางไตถ่ ามอยา่ งสนใจ “ ไดเ้ รื่องแลว้ ค่ะ ลุงกานนั ยงั ขาดอยอู่ ีกหลายรายการท่ีกุ๊กจาเป็ นตอ้ งใช้ “ วา่ แลว้ ก็หนั ไปขออุปกรณ์ การเขียนจากหวั หนา้ ฐานที่ยืนเอ้ียมเฟ้ี ยมรอรับคาสั่ง..ราวกบั กาลงั อยตู่ ่อหนา้ ..จเรทหารท่ีมาตรวจงาน เขาหยิบ เคร่ืองเขียนไทยยน่ื ส่งใหเ้ ธอ “ บะ๊ ! รู้จกั กระดานชนวนซะดว้ ย..” ผอู้ าวโุ สชกั ท่ึง “ ไปเอาท่ีไหนมาล่ะ? พอ่ คุณ “ “ เด็กๆเอามาขายพ่อครัวครับ “ เรือเอก ทานาบาตะ อมยิม้ ท่าทางท่ีบ่งบอกในทีว่าเขาเป็ นคนรักและ เอน็ ดูเดก็ ๆ ส่งกระแสความอบอุ่นพงุ่ ปราดเขา้ ไปกระทบหวั ใจของเธอโดยที่เขาไมท่ นั รู้ตวั ยงั คงอธิบายตอ่ “ ผมเลยสัง่ ซ้ือเพม่ิ อีกหลายชุด..ไวใ้ ชท้ ่ีอูก่ บั ที่โรงพยาบาลสนาม จดบนั ทึกช่วยจา สะดวกดี ครับ “ “ แต่ฉนั ไม่สะดวก ! “ เสียงเขียวสวนกลบั ทนั ควนั .. ต้งั ใจกลบเกล่ือนความรู้สึกแปลกประหลาดเม่ือครู่ “ รายการท่ีพอ่ ครัวส่ังซ้ือยาวเป็นหางวา่ ว ขืนใชก้ ระดานชนวนกค็ งตอ้ งจดกนั เป็นต้งั ๆ พอลุงกานนั หอบลงเรือก็ มีหวงั เรือล่มแน่ๆ..” แกลง้ พูดไทยเร็วปรื๋อใหห้ นุ่มญี่ป่ ุนงงเล่น แลว้ ก็นึกขาอยูใ่ นใจที่เขาเลิ่กลกั่ มองหนา้ กานนั อยา่ งขอความช่วยเหลือ เน่ืองจากเขาอยทู่ ่ามกลางผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา ฉะน้นั ถึงแมว้ า่ จะขบขนั เมื่อเห็นท่าทีของนายช่างใหญ่ดูเล็ก ลงไปถนดั ตากต็ าม แต่กานนั กจ็ าเป็นตอ้ งกล้นั หวั เราะเอาไวก้ ่อนเพ่ือรักษาหนา้ ใหเ้ ขา “ กระดานชนวนน่ีเล็กไป ไม่พอจดหรอก มีกระดาษม้ยั ล่ะ..นายช่าง? “ วา่ แลว้ ก็ทาไมท้ ามือส่งภาษา ใบจ้ นเป็ นท่ีเขา้ ใจกนั เขาจึงหันไปสั่งพลทหารหยิบมาให้หญิงสาว สิธารนงั่ บนมา้ ยาวของโรงเล้ียง แปลใบส่ัง ของจนครบทุกรายการแลว้ จึงยน่ื ส่งให้กานนั “ นี่ค่ะ..ก็เยอะอยู.่ .ลุงกานนั จะไดป้ ่ าวประกาศใหล้ ูกบา้ นหามาส่ง โรงครัวที่น่ี การเงินจะไดห้ มุนเวยี นคล่องท้งั สามบาง “ กานนั อา่ นดูครู่หน่ึงก่อนจะถาม “ จะเอาฟื นช้นั ดีเลยเรอะ? ถ่านแรงๆ หินเหล็กไฟ เตาเสริม เอ..อยา่ งน้ี เห็นจะตอ้ งพายเรือไปท่าน้าวดั สมอราย.. “ “ หนูบอกพวกเขาไปแลว้ ค่ะว่า มีหลายรายการท่ีชาวสวนชาวเรือตอ้ งขา้ มฟากไปหาซ้ือมาจากฝั่งโน้น จึงควรมีค่าขนส่งเพิม่ ใหด้ ว้ ย “ สายตาคมกริบตวดั ไปท่ีผพู้ ร้อมจะรับบญั ชาจากเธอ “ ดีๆๆ ไดป้ ระโยชนท์ ้งั สองฝ่ ายนะ..นายช่างใหญ่ หนูช่วยแปลทีเถอะ..แกมีหนา้ ที่รับผิดชอบอยู่ จะได้ สบายใจวา่ เราไม่ไดเ้ อาเปรียบหรือโขกราคาเกินจริง และไมค่ าใจวา่ เราตกลงอะไรกนั ไม่ใหแ้ กรู้เรื่อง “ เมื่อหญิงสาวบอก..ใหร้ ู้เรื่อง.. นายทหารหวั หนา้ อู่กโ็ คง้ คานบั เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวนอีกคร้ัง “ ขอบคุณครับ “ ขากลบั เมื่อเดินมาถึงตีนบนั ไดเรือนแลว้ กานนั กข็ อตวั บอกลา
158 “ ลุงไปก่อนนะ จะตอ้ งลงเรือไปตรวจสวนนอกอีก ออ้ ..เกือบลืมแน่ะ ทางการเริ่มส่งเจา้ หนา้ ท่ีไปเฝ้าท่ี จุดตรวจฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ แลว้ นะลูก “ กานนั สบตากบั หลานสาวคุณยายเป็ นเชิงรู้กนั ไม่อยากเอ่ยอะไร มากไปกวา่ น้ี เพราะนายทหารหนุ่มท่ียนื ยมิ้ เผล่อยขู่ า้ งๆสาวเจา้ น้นั นบั วนั จะเก่งภาษาไทยมากข้ึนทุกที “ ท่านครู ฝากบา้ นไวก้ บั หนู วา่ งๆ กแ็ วะไปดูซะหน่อยวา่ เจา้ หนา้ ท่ีพลเรือนกลาโหมเขาจดั วางอะไรต่ออะไรเรียบร้อยม้ยั ? หมน่ั เยยี่ มหนา้ ไปใหพ้ วกเขารู้วา่ มีตวั แทนเจา้ ของบา้ นคอยจบั ตาดูอยู่ เขาจะไดเ้ กรงใจบา้ ง ไม่ทาบา้ นเสียหาย.. “ ผพู้ ดู พยายามเบนความสนใจของนายทหารญี่ป่ ุนผรู้ ่วมฟังไปทางอื่น “ ขอบพระคุณคะ่ ลุง พรุ่งน้ีหนูจะไป..ดู..คะ่ “ “ ยนิ ดีท่ีไดร้ ู้จกั ครับ “ หวั หนา้ อูโ่ คง้ พลางกล่าวลาผอู้ าวโุ ส “ เช่นกนั นะพ่อนะ “ แลว้ ก็นึกข้ึนมาไดว้ า่ ยงั สั่งความไม่หมด “ แก่แลว้ มนั ก็ไม่ดีอยา่ งน้ีแหละ ไดห้ น้า ลืมหลงั หนูบอกนายช่างใหญ่ทีเถอะว่า คืนน้ีมีราวงบนลานใกลๆ้ โรงครัวทา้ ยสวน ลุงขอเชิญทหารญี่ป่ ุนไป ร่วมสนุกสนานดว้ ยเป็นการพกั ผอ่ นหยอ่ นอารมณ์ ดว้ ยไมตรีจิตมิตรภาพตามนโยบายของท่านผนู้ า “ ทนั ที่ท่ีไดร้ ับทราบความทานองบตั รเชิญของกานนั ผูท้ ่ีมีตาแหน่งแห่งหนเป็ นถึงหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทาง ฝั่งน้ี ก็แทบจะลืมเคร่ืองแบบท่ีสวมอยู่ รีบตอบรับดว้ ยอาการตื่นเตน้ ยนิ ดีราวกบั เด็กๆท่ีรู้วา่ จะไดไ้ ปเท่ียวงานวดั “ ดว้ ยความยนิ ดีอยา่ งยง่ิ ครับผม ขอขอบคุณแทนทหารทุกนาย ผมจะอนุญาตใหเ้ ขาผลดั เปลี่ยนเวรกนั ไปร่วมราวงแบบไทยๆ...ฉลองปี ใหม่ ครับ “ “ ในนามของชาวสามสวน ก็ยินดีเช่นกนั นะ นายช่างใหญ่ เอาล่ะ..สั่งความหมดไส้หมดพุงแลว้ ฝาก บอกแม่กบั คุณยายว่า ว่างเม่ือไหร่..ลุงจะแวะมาคุยดว้ ย บุหรี่ใบตองน่ะ ยามสงครามก็ขยนั มวนกนั เถอะนะ ยงั ไงๆก็ขายไดเ้ ร่ือยๆแหละ..ไปซะทีจะดีกว่า ไม่ง้นั คงจะมีเรื่องส่ังเสียจนถึงค่ามืดแน่ๆ “ อาการออ้ ยอ่ิงทาให้ หญิงสาวอดยมิ้ ไมไ่ ด้ เพราะรู้ดีวา่ กานนั อยากจะถ่วงเวลาเป็ น..พยานบุคคล..ให้นานท่ีสุดเท่าท่ีจะเป็ นไปได้ “ ไม่ ตอ้ งไปส่งนะ ลุงจะเดินชมสวนเรือนริมน้าสักหน่อย มาทีไรก็ไดช้ ื่นใจกบั กล่ินดอกไมห้ อมสารพดั ลุงนัด หลานชายผใู้ หญ่ผนั ใหม้ าช่วยพายเรือ เลยจะไปนงั่ รอที่ท่าน้า.. “ บอกเป็ นความนยั กลายๆวา่ ยงั คอยเฝ้าระวงั อยู่ ไม่ห่าง..เพราะรับปากเป็นมน่ั เป็นเหมาะไวแ้ ลว้ วา่ จะทาหนา้ ที่แทนคุณยายและคุณสิรีอยา่ งสุดกาลงั .. “ ขอบพระคุณอีกคร้ังค่ะ ลุงกานนั “ หญิงสาวนอ้ มไหวด้ ว้ ยความเคารพอยา่ งจริงใจ “ กรุณาแปลใหผ้ มรู้เร่ืองดว้ ย..นะครับ “ น้าเสียงสุภาพเสมอตน้ เสมอปลายไม่วา่ จะอยตู่ ่อหนา้ ใคร หรือ อยกู่ นั ตามลาพงั ทาเอาคนฟังใจออ่ น ยอมแปลใหแ้ ต่โดยดีเฉพาะใจความท่ีเปิ ดเผยไดเ้ ท่าน้นั “ ผมเห็นดว้ ยกบั คุณลุงนน่ั ยง่ิ ในคืนน้ี..พระจนั ทร์เตม็ ดวง..แสงจนั ทร์คงจะส่องสวา่ งงดงาม ท่ามกลาง ดอกไมบ้ า้ นคุณที่ส่งกลิ่นหอมไปทวั่ ..ท้งั ร่มเยน็ และสดช่ืน..” คาพรรณนาของเรือเอกแห่งจกั รพรรดินาวที าใหส้ ิธารตอ้ งหนั ไปจอ้ งมองสีหนา้ ที่แช่มช่ืนเบิกบานระคน กบั น้าเสียงท่ีออ่ นหวาน แตเ่ ธอกย็ งั ไม่วายขอ้ งใจ
159 “ ทาไมพดู คายากๆไดย้ าวๆ แอบไปเรียนที่ไหน? บอกมานะ..” เสียงคาดค้นั ของสิธารน้นั ..ไม่ต่างจากที่ เธอเคยเอาเร่ืองชลพทั ธ์มาแลว้ เพียงแตเ่ ธอไมท่ นั รู้ตวั .. ศิษยเ์ อกยดื อก..อยา่ งสง่าผา่ เผยราวกบั ทางานชิ้นโบแดงสาเร็จ “ ผมแอบถามคุณยาย แลว้ ก็จดเอาไวท้ ่อง ก่อนนอน สองคืนก็จาไดห้ มดครับ คุณครู..” ความใส่ใจ ความมุ่งมนั่ พากเพียร และความละมุนละไมในส่วนลึกของเขาท่ีปรากฏออกมาให้เธอได้ สัมผสั และตระหนกั ในคุณค่ามากข้ึนเร่ือยๆ ทาใหส้ ิธารโพล่งประโยคน้ีออกมาได.้ .เป็นคร้ังแรก “ ..เออ้ ..กินกลางวนั กนั ..ม้ยั ? “ ผูร้ ับฟังแทบไม่เชื่อหูตวั เอง เกือบจะนึกวา่ เป็ นแค่ความฝัน แต่เม่ือหันไปเห็นรอยยิม้ ของเธอเป็ นคร้ัง แรกอีกเช่นกนั เขาจึงโคง้ แลว้ โคง้ อีกก่อนจะตอบรับดว้ ยความลิงโลดพลางฉีกยมิ้ กวา้ งท่ีสุดเทา่ ท่ีเคยทาสถิติมา “ ขอบคุณครับ..ขอบคุณมากๆ..มากที่สุด.. ผมดีใจเหลือเกิน..” สารภาพอยา่ งจริงใจ..หนา้ บานย่ิงกว่า จานเชิง หนุ่มผโู้ ชคดีจอ้ งมองสาวเจา้ แทบไมว่ างตา ประกายตาแบบน้ีอีกแลว้ ท่ีสิธารตอ้ งหลบ ดว้ ยความรู้สึกท่ีหวนั่ ไหวอยภู่ ายใน เธอนาเขาไปยงั นอกชาน บริเวณที่จดั โต๊ะเล้ียงเม่ือคืนท่ีผา่ นมา ซ่ึงคงดูไม่น่าเกลียดเพราะออกจะท้งั โล่งท้งั โปร่งจน ‘ ลมว่ิงไดแ้ ปดทิศ ‘ อยา่ งท่ีคุณยายเคยกาชบั ไวเ้ ป็ นเงื่อนไขเด็ดขาดที่ไม่อาจต่อรองได้ เมื่อสมยั ท่ีมารดายงั สาวแรกรุ่น หากจะนงั่ คุย กบั ..ผชู้ ายพายเรือ.. จะตอ้ งเป็นสถานที่ท่ีโล่งโถง..ลมโกรกผา่ นตลอดไดท้ ้งั แปดทิศ สะดวกสาหรับผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ ท่ีจะสอดส่ายสายตาไปควบคุมกากบั ดูแล..อยา่ งใกลช้ ิด ชายหนุ่มรู้งานดี เขาบอกใหเ้ ธอเขา้ ครัวไปก่อน ตวั เองรับหนา้ ท่ีจดั โตะ๊ ซ่ึงก็ทาไดอ้ ยา่ งวอ่ งไว จากน้นั ก็ รีบเขา้ ไปช่วยเธอ ลาเลียงขา้ วและกบั ออกมาจดั วางอยา่ งทะมดั ทะแทงราวกบั เป็น ‘ พอ่ บา้ นท่ีแสนดี ‘ ผทู้ ่ีไมเ่ ขา้ ใจมากท่ีสุดในวนั ปี ใหมน่ ้ี หาใช่ใครอื่นไกลไม่ เขาคือเรือโท ยอดยุทธ์ หวั หนา้ สายสืบนาวิกฯ ท่ีตอ้ งรีบแจวอา้ วจากวดั มาอยา่ งรีบด่วนตามคาส่ังผบู้ งั คบั บญั ชา วงิ่ ห้อไปกระโดดลงเรือแลว้ เร่งจว้ งฝี พายถี่ยิบ ชนิดท่ีแชมป์ ถว้ ยทองยงั ตอ้ งชิดซา้ ย พอถึงทา่ น้าล่ามโซ่เรือเสร็จ โดดข้ึนฝั่งไดก้ ็รีบโกยอา้ ววิง่ หนา้ ต้งั ไปนง่ั หอบ แฮ่กๆแอบซุ่มโป่ งชะเงอ้ คอสอดส่ายสายตาเหมือนเรดาร์เคล่ือนที่พุ่งเป้าจบั จอ้ งไปท่ีตวั หวั หนา้ อู่..พิกดั อนั ตราย สูงสุด..ที่ตอ้ งถูกเพ่งเล็งแบบตาแทบไม่กระพริบ แต่แลว้ ภาพท่ีชวนให้พิศวงก็ปรากฏให้เห็นตรงหน้า นน่ั คือ นายทหารญ่ีป่ ุนระดบั หวั หนา้ ฐานผถู้ ืออานาจเต็มอยทู่ างฝั่งน้ีกาลงั ทาหนา้ ท่ีช่างไมแ้ ทนลุงสน ซ่อมเสาหวั บนั ได เรือนอย่างขมีขมนั จนเสร็จในเวลาอนั รวดเร็ว จากน้นั ก็เดินตามคุณหนูตอ้ ยๆราวกบั เป็ นทหารคุม้ กนั ก็ไม่ปาน เม่ือเรือโท ยอดยทุ ธ์ เห็นกานนั เดินไปเป็นเพอื่ นคุณหนู เขาจึงวางใจ..รีบยอ้ นกลบั ไปที่ท่าน้า หยิบธงสามเหลี่ยม สีส้มและสีเหลืองซ่ึงหมายถึง..ปลอดภยั ไร้กงั วล.. ลอยคอไปเสียบไวท้ ี่โคนเสาศาลา เพ่ือท่ีผบู้ งั คบั บญั ชาซ่ึงแจง้ ทหารญ่ีป่ ุนใหแ้ ล่นเรือผา่ นมาโดยอา้ งวา่ ตอ้ งทาแผนท่ีร่องน้า..จะไดเ้ ห็นและสบายใจหายห่วง จากน้นั เลือดนาวี ผปู้ ิ ดทองใตฐ้ านพระจึงกลบั มาซ่อนตวั ที่เดิม เฝ้าสังเกตอากปั กิริยาของนายทหารหวั หนา้ อู่วา่ จะสาแดงทีท่าท่ีจะ
160 เป็ นภยั อนั ตรายต่อคุณหนูหรือไม่ แต่ก็ไม่ปรากฏความน่าสะพรึงกลวั ใดๆให้เห็น ครู่ใหญ่ๆต่อมาเขาจึงโล่งอก สุดๆท่ีเห็น คุณยาย คุณสิรี และ ลุงสน กลบั มาถึงซะที เขาจะไดไ้ ปทาอยา่ งอื่นที่เป็ นสาระมากกวา่ น้ี โดยเฉพาะ อยา่ งยง่ิ ภารกิจใหมท่ ่ีตอ้ งแปลงร่างเปลี่ยนไปใส่เคร่ืองแบบพลเรือนกลาโหมในตาแหน่งหวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ งานทา้ ทายที่รออยเู่ บ้ืองหนา้ กระตุน้ จิตวญิ ญาณนาวกิ โยธินของเขาใหพ้ ร้อมเดินหนา้ เตม็ ตวั เพ่ือชาติ.. “ อา้ ว..คุณทานาบาตะ.. “ คุณสิรียมิ้ ทกั ทายเมื่อเห็น..พนกั งานเดินโตะ๊ ..กาลงั ปฏิบตั ิภารกิจอยา่ งกลุ ีกุจอ “ ซา..หวดั ..ดี..ปี ..ใหม่..ครับ “ เด็กเสิร์ฟโคง้ คารวะท่านเจา้ ของเรือนและผูเ้ ป็ นมารดาของหญิงสาวซ่ึง ยกชามแกงออกมาพอดี “ คุณยายกบั แม่กลบั มาเร็ว แสดงวา่ ไม่ไดอ้ ยรู่ ่วมวงที่วดั ง้นั หนูจะเขา้ ไปอุ่นมาเพ่ิมอีก ซักสองอย่างนะคะ เผ่ือลงสนด้วย “ สิธารเหมือนยกภูเขาออกจากอก จะไดไ้ ม่ตอ้ งอยู่ตามลาพงั กบั เจา้ ของ ประกายตากรุ้มกริ่มหวานซ้ึงคู่น้นั ..นานกว่าน้ี.. ลุงสนรีบหาน้าหาท่ามาบริการท่านผูม้ ีพระคุณท้งั สอง ทาให้ บริกรอาสาซ่ึงถูกลุงสนแยง่ หนา้ ท่ี เลยยนื ควา้ ง..ทาตวั ไม่ถูก.. “ นายช่างใหญ่น่ังเถอะครับ ไวเ้ ป็ นพนักงานของผมเอง “ ลุงสนหายเขา้ ไปในครัวสักพกั ก็ยกถาด กบั ขา้ วออกมาตามดว้ ยสิธารซ่ึงถือหมอ้ ขา้ วตรงร่ีมาตกั ใหค้ ุณยายและมารดาก่อน เพราะเลยเวลามามากแลว้ หลงั อาหารหญิงสาวจึงรายงานภารกิจต่างๆเฉพาะเน้ือหา ไม่ไดล้ งรายละเอียดเรื่องอุบตั ิเหตุท่ีหวั บนั ได เพราะผเู้ กี่ยวขอ้ งยงั นงั่ ทาตาเยมิ้ อยไู่ ม่ห่าง “ คุณทานาบาตะ..” คุณยายจาเป็นตอ้ งสะกิดสะเกาเรียกหนุ่มญ่ีป่ ุนให้ตื่นจากภวงั ค์ “ เยน็ น้ีชวนหมอมา กินขา้ วดว้ ยกนั อีกนะ เม่ือคืนส่งทา้ ยปี เก่า คืนน้ีกฉ็ ลองรับปี ใหม่ใหค้ รบเครื่องกนั ไปเลย ดีม้ยั ล่ะ? “ ผทู้ ่ีกางหูเหมือนใบเรือคอยสดบั ตรับฟังและฝึ กแปลไปดว้ ยในใจ พอจบั ความไดก้ ็หูผ่ึงทนั ที ออกอาการ เน้ือเตน้ ขณะท่ีผใู้ หญ่ท้งั สองชกั ผดิ สังเกตที่สาวเรือนริมน้าดูเงียบๆไป ไมอ่ อกโขนพาลรีพาลขวางเหมือนเคย “ ขอบพระคุณครับ ผมยนิ ดีมากๆ หมอก็คงเช่นกนั วนั น้ีกานนั เชิญใหไ้ ปร่วม..รา..วง..ซ่ึงเป็ นความริเริ่ม ของผนู้ าไทยท่ีอยากให้กาลงั พลของกองทพั ญี่ป่ ุนไดเ้ รียนรู้วฒั นธรรมไทยบา้ ง ผมจะอนุญาตให้ทหารท่ีอู่และ โรงครัวรวมท้งั เหล่าเสนารักษป์ ระจาโรงพยาบาลสนาม ผลดั เวรเปลี่ยนกนั ไปร่วมงาน ส่วนผมอยากมาที่นี่ มากกวา่ ครับ “ พูดไปก็สบตาสาวเจา้ ไป.. “ วนั น้ีนายช่างใหญ่เก่งมากจะ้ “ คุณสิรีเอ่ยชม “ พดู ไทยไดย้ าวข้ึน อีกหน่อยก็คงไม่ตอ้ งใชล้ ่ามแลว้ “ แกลง้ ลองใจศิษยม์ ีครู “ ผมพอพูดไดเ้ ฉพาะคาง่ายๆ..เท่าน้นั ..ครับ แต่ถา้ ศพั ทย์ ากๆ ก็คงยงั จะตอ้ งขอรบกวนคุณครูไปเรื่อยๆ ครับ “ ศิษยร์ ีบลนลานออกตวั ดว้ ยความกลวั จะถูกลอยแพ..งดการเรียนการสอน..ทาใหผ้ หู้ ลกั ผใู้ หญพ่ ากนั อมยมิ้ “ คืนน้ีลุงสนจะยกขิมลงมา นกั ดนตรีจะไดเ้ ล่นบนยกพ้ืนช้นั ล่างสะดวกกวา่ แขกก็ไม่ตอ้ งถอดเกือกปี น บนั ไดข้ึนไปฟัง แลว้ จะไดเ้ ดินไปดูพระจนั ทร์ท่ีท่าน้า “ พอคุณยายเริ่มต้งั ท่า..ทอดสะพาน..ให้หนุ่มญี่ป่ ุน สิธาร กร็ ีบกม้ หนา้ กม้ ตาเก็บจานชามเขา้ ขา้ งใน..
161 บทที่ ๑๗ ลุงสนนง่ั กินขา้ วท่ีคุณหนูจดั แบ่งไว.้ .ยงั ไม่เสร็จ เพราะแกมวั แต่คอยออกไปดูแลรับใชเ้ ติมน้าให้ทุกๆ ทา่ น หญิงสาวจึงบอกใหแ้ กกินต่อ ตวั เองเดินไปท่ีมุมนอกชานซ่ึงมีโอ่งใหญ่ต้งั ไวพ้ ร้อมกะละมงั หลายขนาด ทา ให้แขกผูม้ ีเกียรติขา้ งนอกรีบพรวดพราดช่วยขนถว้ ยโถโอชามท่ีเหลือตามเธอเขา้ ไปในครัว หยิบขนั ตกั น้าใส่ กะละมงั ทาทา่ จะสมคั รเป็น.เด็กลา้ งจาน..อีกตาแหน่งหน่ึง สิธารเลยตอ้ งควา้ ชามจากมือเขาพลางสงั่ การเช่นเคย “ เดี๋ยวลา้ งเอง..ออกไปคุยกบั คุณยาย..กบั แม่..เถอะ “ “ ขอรับกระผม..คุณผหู้ ญิง..” อุตส่าห์นงั่ ท่องมาท้งั คืนเพื่อหาโอกาสลอ้ เลียนเธอพร้อมท้งั ยกั คิ้วหล่ิวตา ไปดว้ ย ทาให.้ .คุณผหู้ ญิง..อดแอบยมิ้ กบั ถว้ ยชามรามไห..ไม่ได้ เมื่อหญิงสาวไมร่ ับสมคั รเดก็ ลา้ งจาน เขาจึงกลบั ออกไปสมทบกบั คุณยายและคุณสิรีท่ีพาหนุ่มญ่ีป่ ุนเดิน ชมสวน ไมน่ านลุงสนกินขา้ วเสร็จ แตถ่ ูกไล่ออกมาอีกคน จึงเดินมารอรับคาสัง่ อยไู่ มห่ ่าง “ วนั น้ีข้ึนปี ใหม่สากลเป็นคร้ังแรก ไดฤ้ กษแ์ ซมตน้ ไมซ้ ะทีกด็ ีนะจะ๊ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเกร่ิน “ ขอรับ ผมว่าจะพรวนดินสับหว่างเป็ นช่วงๆ คุณๆจะให้ลงอะไรเพ่ิมบา้ งครับ ผมชาไวใ้ นทอ้ งร่อง หลายกลา้ หลายพนั ธุ์ ขอรับ “ “ ปลูกไปเถอะ ปลูกซ้าปลูกซ้อนก็ไม่เป็ นไร.. กระดงั งา ราตรี ราชาวดี เล็บมือนาง โมก จาปี ปี บ แกว้ พวงชมพู เทียนหยด คดั เคา้ มะลิวลั ย์ ชมนาด ลาดวน สายหยุด พุดตาน.. ถึงจะมีสงคราม แต่เรือนริมน้าของ เรากย็ งั คงหอมกรุ่นกล่ินดอกไมอ้ ยเู่ สมอ ใครจะรบรากนั ก็ช่าง ลูกระเบิดก็กาลงั จะมาเยอื น ก่อนตายขออยูอ่ ยา่ ง ร่มเยน็ เป็ นสุขช่ืนอกช่ืนใจหน่อยเถอะ.. “ คุณยายส่งภาษาไทยเจ้ือยแจว้ ยาวเหยียด พอหนั มาเห็นผูฟ้ ังจากแดน อาทิตยอ์ ุทยั ทาหนา้ เหลอหลา..ก็เลยหวั เราะออกมา “ ขอโทษทีเถอะ คุณทานาบาตะ ฟังไม่รู้เรื่องซินะ..ครูไปไหนซะล่ะ? “ “ ลา้ งจานอยู่ ขอรับ ผมจะช่วยก็ไม่ยอม ไล่ใหอ้ อกมาคอยดูแลคุณๆ ขอรับ “ ลุงสนออกตวั “ ไม่เป็นไร..เอาอยา่ งน้ี.. “ ท่านเจา้ ของเรือนหาวธิ ีใหม่ ช้ีไปท่ีเป้าหมาย..ใหห้ นุ่มญี่ป่ ุนนึกคาศพั ทเ์ อง “ ฮานะ..ดอกไม.้ .” นายทหารหวั หนา้ อู่เดินชมสวนตามท่านผใู้ หญ่ไปเร่ือยๆ “ น่ี..เรียกวา่ ..ดอกมะลิ..” แนะนาไมพ่ อ ยงั เดด็ ยนื่ ส่งใหด้ มอีกดว้ ย “ อาโน..ใช่แลว้ ..จาซูมิง.. “ ทว่ งทีเหมือนคุน้ เคยจนคุณสิรีตอ้ งเอย่ ถามดว้ ยความขอ้ งใจ “ ออ้ ..มี..มะลิญ่ีป่ ุน..ดว้ ยหรือจะ๊ ? “ “ ครับผม..หอม..เหลือเกิน..” รับดอกมะลิจากคุณยาย แลว้ ทาทา่ สูดกล่ินหอมอยา่ งช่ืนอกช่ืนใจ “ ดอกไมป้ ระจาชาติของญ่ีป่ ุนล่ะจะ๊ มีช่ือวา่ กระไร? “ คุณสิรีถามต่อดว้ ยความอยากรู้ “ ซากรุ ะ..ครับ ช่ือเดียวกบั เพลงพ้นื เมืองท่ีผมเคย..ตี..ขิม..ใหท้ า่ นฟังคืนก่อน “
162 “ อา้ ว..มาแลว้ คุณครู โล่งไปที.. “ คุณสิรีหนั ไปยมิ้ กบั บุตรสาวท่ีมาทนั ไดเ้ ห็นชายชาญทหารญี่ป่ ุนกาลงั ดอมดมกล่ินหอมของดอกไมไ้ ทยอยา่ งชื่นมื่น เดินย่อยอาหารพอสมควรแก่เวลาแล้ว แขกประจาก็หันมาโคง้ คานับด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานพอๆกับ ดอกไม้ “ โอยโตมะซาเซเตะ อิตะดะคิมสั ผมคงตอ้ งขอตวั ก่อน ขอบคุณสาหรับอาหารม้ือกลางวนั ท่ีแสนอร่อย พบกนั ใหมค่ ืนน้ีนะครับ “ ขากลบั เมื่อเดินมาจวนจะถึงตีนบนั ได จูๆ่ โดยไม่มีปี่ มีขลุ่ย คุณยายก็แกลง้ อุทานกระเซา้ หลานสาว “ เฮอ้ ..คิดถึงชลพทั ธ์จริงเชียว..” “ ทาไมคะ คุณยาย? “ สิธารเร่ิมร้อนตวั “ อา้ ว..กต็ ะกี๊..ศิษยญ์ ่ีป่ ุนของหนูเคา้ เอย่ ลาวา่ ไงนะ? “ สิธารนึกอยู่แวบ่ หน่ึง “ อ๋อ..โอยโตมะซาเซเตะ..” ยงั ไม่ทนั จะต่อความให้ครบ ก็โดนทะลุกลางปลอ้ ง ข้ึนมาเสียก่อน “ นนั่ แหละ..ถา้ ชลพทั ธ์อยูด่ ว้ ยก็คงจะแปลเป็ นไทยให้สนุกสนานอยา่ งเคยวา่ ..อยา่ เซมานะ..ไม่ง้นั กูจะ เตะใหแ้ ขง้ โตร้องโอยๆไปเลยเชียว..” ท้งั คุณสิรี ลุงสน และแมแ้ ตส่ ิธารเอง ตา่ งกห็ วั เราะข้ึนพร้อมๆกนั “ จะไมใ่ หค้ ิดถึงไดย้ งั ไงล่ะ ไม่อยซู่ ะคนเลยไม่มีใครแปลญ่ีป่ ุนเขา้ ทางไทยให้รื่นหูคร้ืนเครงกนั แบบน้ี “ แลว้ จึงหนั ไปทางบริวารเก่าแก่ “ อยา่ ลืมเสบียงกรังนะ เด๋ียวจะช่วยกนั ห่อกระบอกไมไ้ ผส่ ารับกบั ขา้ วช้นั ดีไวใ้ น ผา้ ขาวมา้ อีกที จะไดไ้ ม่เป็นท่ีน่าสงสยั “ “ ขอรับ พระคุณท่าน คุณหนูมีอะไรฝากไปอีกนอกเหนือจากอาหารแห้งก็ไดน้ ะครับ คุณหอยตลบั กระซิบบอกผมท่ีวดั ครับ “ “ ข้ึนไปพูดกนั บนเรือนดีกวา่ ตรงน้ีมนั โล่งโจง้ เกินไป.. “ ทา่ นเจา้ ของเรือนตดั บท เม่ืออยกู่ นั ในท่ีมิดชิดแลว้ สิธารเป็นฝ่ ายถามข้ึนก่อน “ ท่ีวดั เรียบร้อยดีม้ยั คะ..แม่ “ คุณสิรีจึงเล่าใหบ้ ุตรสาวฟัง “ ลุงกานนั กบ็ อกคะ่ ใหห้ นูคอยไปดูลาดเลาท่ีบา้ นคุณลุงบา้ ง ตกลงหวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ก็คือ หวั หนา้ สายสืบนาวกิ โยธิน..นน่ั เอง “ “ เพราะเป็นคนที่คุณพอ่ ไวว้ างใจที่สุด เช่ือฝีมือที่สุด..” คุณสิรีใหค้ วามเห็น “ น่าเสียดาย..ต่อไปก็เลยไม่มี..หมึกยกั ษ์ ฉลามขาว หอยตลบั เสฉวน มา้ น้า วา่ ยจากทะเลมาดาอึดดา ทนอยใู่ นคลองบา้ นเราอีก พอ่ เขาส่งกลบั ทะเลหมด.. “ เป็นความสุขของคุณยายที่ไดห้ ยอกลอ้ หลานสาว “ คุณพ่อให้คุณชอบแปลหนังสือคาส่ังแต่งต้งั เป็ นภาษาญ่ีป่ ุนไวแ้ ล้วจะ้ เขาชื่อเรือโท ยอดยุทธ์ กับ ลูกนอ้ งอีกจานวนหน่ึง ตอ้ งสวมเครื่องแบบพลเรือนกลาโหม ส่วนรายละเอียดอ่ืนๆหนูไปถามไถ่เอาเองก็แลว้
163 กนั นะลูก แม่ถามไม่ทนั จะ้ ..” คุณสิรีทาท่าอ่อนใจ “ คุณพอ่ มวั แต่ห่วงหนู..ที่ตอ้ งอยตู่ ามลาพงั กบั หวั หนา้ อู่ เลย รีบร้อนกลบั ออกมาดูธงสัญญาณของคุณยอด แมเ่ ห็นแลว้ จะ้ ยงั ช้ีใหค้ ุณยายดูที่โคนเสาท่าน้า ธงสามเหล่ียมสีส้ม กบั สีเหลืองไขวก้ นั อยู่ ซ่ึงเป็ นรหัสบ่งบอกวา่ ปลอดภยั คุณพ่อคงสบายใจข้ึน..แต่ก็ไม่มีวนั หายห่วงหนูหรอก.. แม่เลยใหล้ ุงสนดึงออกเก็บไปเผาทิ้ง เผอื่ คุณทานาบาตะไปเห็นเขา้ ..จะสงสยั เอาได.้ .แลว้ กจ็ ะซกั ไซไ้ ล่เรียงให้หนู ราคาญหูแลว้ ก็พาลเอด็ อึงเอาอีก..” คุณสิรีพดู มาถึงตรงน้ี..คุณยายก็พยกั หนา้ อยา่ งเห็นดว้ ย “ หอยตลบั ..คุณยอด..นดั หมายกบั ผมแลว้ ครับ คืนพรุ่งน้ีจะแอบโยงเรือลาที่คุณผูช้ ายพายออกไปคืน วนั ท่ีญ่ีป่ ุนข้ึน ทา่ นสั่งใหเ้ กบ็ ไวใ้ ตศ้ าลาท่าน้าบา้ นคุณชอบ ไม่ให้เอามาเก็บในลาประโดงสวนเราอยา่ งเคยเพราะ กลวั คุณหนูจะแอบพายขา้ มฟากไปฝ่ังกระโนน้ ขอรับ “ “ คุณพอ่ น่ะ..ห่วงหนูมากที่สุดรู้ม้ยั ลูก.. ยงั ฉุนแม่ท่ีปล่อยใหล้ ูกสาวเป็น..ลูกไก่ในกามือ..ของทหารญ่ีป่ ุน หนูจะทาอะไรก็ขอให้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบ คุณพ่อตกท่ีนง่ั หนงั หนา้ ไฟ..รับหน้าเสื่อแทนท่านผบู้ ญั ชาการ ตอ้ งตีบทสองหนา้ แมพ่ ดู แค่น้ีหนูคงเขา้ ใจ อยา่ หุนหนั พลนั แล่นจนความลบั แตก คุณพอ่ จะเดือดร้อนแน่ “ “ คุณยายกเ็ ลยท้งั ..ช้ีโพรงใหก้ ระรอก..ท้งั ..ทอดสะพาน..คืนส่งทา้ ยปี เก่าไม่พอ ยงั ต่อเน่ืองมาคืนน้ีฉลอง ปี ใหมอ่ ีก..เขาจะคิดยงั ไงคะ? “ แกลง้ บน่ ไปตามประสาหญิง สวนทางกบั ความรู้สึกท่ีแทจ้ ริงในส่วนลึก “ ก็ถา้ เราไม่หาวิธีดึงตวั ไว้ เผอ่ื เขาเดินไปตรวจที่คุง้ กาเหวา่ .. แลว้ เจอท้งั ลุงสนท้งั หมึกยกั ษล์ ่ะ ” ท่าน เจา้ ของเรือนเลิกแวน่ ข้ึนมองหนา้ หลานสาว “ ช่างถามได.้ .เขาคิดยงั ไง? ก็ไมเ่ ห็นเรอะ..หนา้ บานยง่ิ วา่ จานเชิง “ คุณยายกบั คุณหลานเถียงกนั ไดเ้ ถียงกนั ดี จนคุณสิรีตอ้ งส่ายศีรษะ “ แลว้ นี่..ถา้ เกิดเขาถามถึงคุณพอ่ หนูเตรียมคาตอบไวห้ รือยงั จะ๊ ? “ “ หนูจาเป็นตอ้ งแตง่ เร่ืองข้ึนมาคะ่ จะฝากบอกคุณยอดไปขอประทานโทษคุณพ่อดว้ ย เพราะไม่มีขอ้ แก้ ตวั อยา่ งอ่ืนสาหรับผชู้ ายที่ไม่ยอมกลบั บา้ น นอกจากไปมีบา้ นเล็ก..” สิธารขยบั เขา้ ไปลูบแขนมารดาดว้ ยความ เกรงใจ “ แมไ่ มโ่ กรธหนูนะคะ “ เธอเอียงคอถามเหมือนเม่ือคร้ังยงั เยาวว์ ยั เมื่อจะประจบขอสิ่งใดจากมารดา “ ไมเ่ ป็นไรหรอกลูก..ก็มนั ไม่ไดเ้ ป็ นความจริงนี่นา.. “ คุณสิรียมิ้ ปลอบใจบุตรสาว “ วิธีใดก็ไดท้ ่ีช่วย ไมใ่ หค้ ุณพอ่ ตอ้ งเดือดร้อน แม่กไ็ ม่ติดใจใดๆท้งั สิ้นจะ้ “ พอโล่งอกเรื่องสามี คุณสิรีก็เพิ่งนึกได้ “ มวั แต่ถกกนั เรื่องอ่ืนเลยยงั ไมไ่ ดถ้ ามหนูวา่ ..ช่วงที่คุณยายกบั แม่ไปวดั ..เหตุการณ์ทางน้ีเป็นยงั ไงจะ๊ ? “ ผเู้ ป็นบุตรสาวถอนหายใจเบาๆ “ เรื่องมนั ยาวคะ่ ..แม่ “ “ ยาวก่ีคุง้ น้าล่ะ? “ ผทู้ ่ีกาลงั เฉาะหมากอยกู่ ระเซา้ ข้ึนทนั ที..เพ่ือผอ่ นคลายอารมณ์ใหห้ ลานสาว ระหวา่ งที่สิธารรายงานสถานการณ์ที่เกิดข้ึน คุณสิรีหนา้ น่ิวคิ้วขมวดในตอนแรก แต่พอไดร้ ับรู้เรื่องราว ท้งั หมดจนจบกระบวนความ กร็ ู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก พลางรับสตางคค์ ่าบุหร่ีที่บุตรสาวยน่ื ส่งให้ “ ขอบใจลูก..” วา่ แลว้ กอ็ ดปรารภกบั มารดาไม่ได้ “ ดูซิคะแม.่ .น่าอ่อนใจกบั คนพวกน้ี บอกบุญมา เราก็ ..รับบุญ..แลว้ ยงั ไมว่ ายหาป้ันน้าเป็นตวั ใหร้ ้ายป้ายสีลูกจนได.้ . “
164 “ เราก็..รับบุญ..อย่างเดียวซิ.. บาปอกุศล..ก็ทิ้งมนั ไปซะ ไม่ตอ้ งรับมาให้เป็ นทุกข์ “ ท่านเจา้ ของเรือน อาศยั ธรรมนาทางและหล่อเล้ียงค้าจุนจิตใจลูกหลานเช่นน้ีเสมอมา ครอบครัวจึงอยูก่ นั อยา่ งร่มเยน็ เป็ นสุข เม่ือ เห็นบรรยากาศเร่ิมหดหู่ จึงเปล่ียนเร่ืองพูด “ กานนั มาคราวหนา้ จะตอ้ งขอบใจยกใหญ่ ตะกี๊..พอเห็นเรือเราแต่ ไกล หายห่วงยายหนูแลว้ เลยลงเรือให้หลานผูใ้ หญ่ผนั พายคงจะไปตรวจตราแถวสวนนอก ตอนที่เรือสวนกนั รีบตะโกนส่งเสียงรายงานแจว้ ๆ “ เรียบร้อยโรงเรียนกานนั แลว้ นะ คุณยาย สบายใจได้ คุณสิรีบอกท่านผบู้ งั คบั การดว้ ยวา่ ไม่วา่ จะมีกี่ห่วงก็ถอดโยนลงน้าลอยแพไปซะ กานนั อยูท่ ้งั คน..หายห่วง..ห่วงหาย..” พวกเราสามคน เลยมวั แต่ขากนั ไมท่ นั ได.้ .ขอบอกขอบใจ เรือกานนั กห็ ่างไปซะแลว้ “ “ หนูเพิง่ ทราบเด๋ียวน้ีเองวา่ ลุงกานนั ไปนงั่ เฝ้าอยทู่ ี่ทา่ น้า ไมท่ นั ไดม้ องออกไป นึกวา่ ลงเรือไปนานแลว้ ค่ะ “ หญิงสาวรู้สึกเตม็ ต้ืนในความเมตตากรุณาของผทู้ ี่เปรียบเสมือนญาติผใู้ หญ่ “ เจา้ ค่ะ..คุณผูห้ ญิง “ คาลอ้ เลียนของคุณยายทาใหท้ ้งั คุณสิรี ลุงสน และสิธารต่างก็พากนั หวั เราะดว้ ย ความขบขนั นานๆทีท่านถึงจะออก..มุขเดด็ ..เช่นน้ี ผเู้ ป็ นหลานสาวขามากกวา่ ใครเพราะในเวลาไล่เล่ียกนั ไม่ถึง ชว่ั เค้ียวหมากแหลกหรือแค่ชว่ั หมอ้ ขา้ วเดือดตามวิธีประมาณเวลาของชาวกรุงเก่า เธอโดนกระเซา้ แบบเดียวกนั ถึงสองคร้ัง ใบหนา้ คมสันที่ยกั คิว้ หล่ิวตาขณะท่ีลอ้ เลียนเธอลอยมาใหเ้ ห็น “ ขอรับกระผม คุณผหู้ ญิง “ “ พอยกใหเ้ ป็น..คุณผหู้ ญิง..เลยยิม้ ยอ่ งผอ่ งใสไม่ยอมหุบ อยา่ ลืมล่ะ ลุงกานนั มาคราวหนา้ ก็กม้ ลงกราบ ขอบพระคุณซะ มีน้าจิตน้าใจห่วงใยเหมือนเป็ นลูกเป็ นหลาน เที่ยวไดบ้ อกให้พอ่ แม่โยนห่วงทิ้ง แต่ที่ไหนได.้ . ตวั แกนน่ั แหละรับเอาไวท้ ุกห่วง..สมแลว้ ที่ไดเ้ ป็นกานนั ตาบลสามสวน..” ผอู้ าวโุ สสูงสุดเอ่ยชมจากใจจริง “ คะ่ คุณยาย หนูไมล่ ืมแน่ๆ ค่าน้ีลุงกานนั คงอยแู่ ถวๆลานราวงทา้ ยสวนค่ะ “ “ ว่าแต่หวั บนั ไดเจา้ กรรม..คุณทานาบาตะอุตส่าห์ว่งิ ไปหิ้วเครื่องมือจากอู่มาซ่อมให้ ตอนไต่ข้ึนมายงั ไมร่ ู้เรื่องน้ีเลยไม่ทนั ไดส้ งั เกตสงั กา สนแน่ะ..ไปดูใหท้ ีเถอะ..” ลุงสนหายไปครู่หน่ึงจึงกลบั มารายงานวา่ “ ฝีมือเชิงช่างแนบเนียนมาก ขอรับ ขนาดหาไมอ้ ื่นมาประกบดามใหแ้ ข็งแรงแน่นหนา ก็ยงั ดูกลมกลืน ไมข่ ดั ลูกตา แถมใชเ้ วลาซ่อมไม่นานอีกดว้ ย ช่างจ่อยเห็นคงชอบใจ ขอรับ “ ลุงสนเทคะแนนใหต้ ามที่เห็น “ ดีแลว้ จะ้ ที่ลูกเล้ียงม้ือกลางวนั ตอบแทนนายช่างใหญ่ของลุงสน การที่คุณยายเชิญเขามาอีกในคืนน้ี นอกจากเพ่ือให้หมึกยกั ษ์ของคุณพ่อไปรับของฝากท่ีท่าน้าบา้ นคุณชอบได้อยา่ งสะดวกโยธินแลว้ ยงั เป็ นการ ตอกย้าว่าผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ที่น่ีเห็นคุณค่าในความมีน้าใจของคนหนุ่มอยา่ งเขาที่อุตส่าห์เป็ นห่วงผูส้ ูงอายุ แมว้ ่าจะ เป็นคนต่างชาติตา่ งภาษา ไม่เคยรู้จกั กนั มาก่อนก็ตาม ประเด็นสาคญั ท่ีสุดท่ีพิสูจน์กมลสันดานของเขาก็คือวนั น้ี นี่แหละ แมว้ า่ กานนั จะอยเู่ ป็นกา้ งขวางคอก็ตาม แต่หากเขาจะล่วงเกินหาญหกั เอาก็ยอ่ มทาไดเ้ พราะถืออานาจอยู่ ในมือ คุณยายกบั แม่..ใชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบก็เพื่อให้เขาระแวงแคลงใจนอ้ ยท่ีสุด โดยเฉพาะท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ในวนั ท่ีคุณยอดรายงานตวั ถา้ หนูทาให้เขาเชื่ออยา่ งสนิทใจวา่ . .ผูท้ ่ีประจาฐานทุกๆนายเป็ นเพียงแค่พลเรือน
165 กลาโหม จากกรมประสานงานญี่ป่ ุน-ไทย ส่งมาเพอื่ ผลดั เวรหมุนเวียนกนั ทาหนา้ ที่เปิ ด-ปิ ดสัญญาณเตือนภยั ทาง อากาศ นนั่ ยอ่ มหมายถึงวา่ คุณพอ่ กบั สายสืบนาวกิ ฯจะสะดวกราบร่ืนในภารกิจต่างๆเพื่อประเทศชาติ ผลพลอย ไดก้ ็คือเราจะสามารถติดต่อกบั คุณพอ่ ไดต้ ลอดเวลา.. เขา้ ใจม้ยั ลูก? “ “ หนูเขา้ ใจแลว้ ค่ะแม่ “ สิธารกม้ ลงกราบที่ตกั มารดาก่อนท่ีจะลุกข้ึนเอ่ยต่อ “ คุณพ่อสวมบทบาทอยู่ ทางฝ่ังโนน้ หนูกจ็ ะสวมบทบาทอยทู่ างฝ่ังน้ีเช่นเดียวกนั คะ่ เช่ือมต่อขบวนการเสรีไทยท้งั ใตด้ ินใตน้ ้าใหร้ ุดหนา้ เคล่ือนที่ในทุกหนทุกแห่งอยา่ งเงียบเชียบเหมือนผวิ น้าท่ีไม่ปรากฏพรายน้าฟองอากาศของบรรดาสายสืบเหล่า นาวกิ โยธินท่ีดาอยขู่ า้ งใต.้ . แมว่ างใจเถอะคะ่ “ “ เห็นม้ยั ล่ะ..ผดิ คายายซะท่ีไหน? ไม่ใช่แคล่ อ้ เล่นนะท่ีวา่ ..แม่คนแก่รักชาติจดั ..น่ะ ไม่ไดม้ าจากใครอื่น ไกลหรอก..ก็สืบสายเลือดราชนาวีเขม้ ขน้ เตม็ ตวั มาต้งั แต่เล็กแต่นอ้ ย..พอยายกบั แม่พาไปนงั่ เล่นท่ีท่าน้า พอ่ เขา อุม้ ไปนง่ั บนบนั ไดข้นั สุดทา้ ยเอาตีนเท่าฝาหอยแหยล่ งไปในคลอง..ดูทีรึ..จะทายงั ไง? ปรากฏวา่ หนูนอ้ ยชอบอก ชอบใจเอาตีนพุย้ น้าเล่นเป็นนานสองนาน พอพอ่ อุม้ ข้ึนเทา่ น้นั แหละ..กลายเป็นนกั ร้องเสียงทอง ดงั คบั คุง้ น้าทุก คุง้ ใครพายเรือผา่ นไปผา่ นมาก็อดหวั เราะไม่ได้ ต้งั กะนนั่ ..พอคุณเธอเร่ิมกระจายเสียงแข่งกบั นกหวดี แม่เคา้ ก็ จะล่อหลอกวา่ ..เด๋ียวไปท่าน้ากนั ..แคน่ ้นั แหละ..หยดุ ร้องได้ เลยตอ้ งพาลงไปจริงๆ ไม่อยา่ งน้นั นกหวีดออกฤทธ์ิ ยาวอีกแน่ๆ..โตข้ึนก็วา่ ยน้าเหมือนปลา โดดน้าแบบทิ้งทะลายมะพร้าวลงมาจากคาคบไม้ ดาน้าอึด พายเรือ แข่ง เรือทวนน้าดว้ ยตะกาวส้นั หนูลูกน้าบางสวนกลางกช็ นะทโมนฝ่ ายชายไดท้ ุกคร้ังจนเป็นท่ีเลื่องลือ..” “ ไม่เห็นเคยมีปูมจดหมายเหตุเรือนริมน้าเรื่องน้ีเลย..ทาไมคุณยายจาไดห้ มดคะ..” สิธารยมิ้ สดใส “ ใครบอกล่ะวา่ ไมม่ ี..ตายแลว้ ..เผลอพูดความลบั ของพอ่ เขา.. “ ทา่ นเจา้ ของเรือนแกลง้ ทาเป็นตกใจ “ จริงหรือคะ.แม่..” เจา้ ของตีนเท่าฝาหอยจบั แขนมารดาอย่างคาดค้นั “ คุณพ่อจดบนั ทึกไวห้ รือคะ? ทาไมแม่ไมเ่ ห็นบอกหนูเลย..อยทู่ ่ีไหนคะ? ในลิ้นชกั โตะ๊ คุณพอ่ หรือเปล่า..ขอหนูอ่านหน่อยซิคะ..แม่ “ “ เสียใจจะ้ ..แมส่ ัญญากบั คุณพอ่ ไวแ้ ลว้ “ คุณสิรีพดู เทา่ น้ี..อาความไวก้ ่อนรอดูท่าทีของบุตรสาว หนูลูกน้าของคุณยายโผเขา้ ไปกอดมารดาทาท่าออเซาะอยา่ งเคย “ แหม..เร่ืองแค่น้ี ทาไมตอ้ งปิ ดบงั หนู ดว้ ยล่ะคะ หนูอยากเห็นลายมือคุณพอ่ และขอ้ ความที่บนั ทึกถึงหนูน่ีคะ นะคะแม.่ .” “ ไม่ตอ้ งมาประจบ..แมฝ่ ่ าฝืนคาสงั่ คุณพอ่ ไมไ่ ด้ ย้านกั ย้าหนาวา่ ตอ้ งรอฤกษง์ ามยามดีก่อน..” “ ฤกษอ์ ะไรหรือคะ? “ ผเู้ ป็นบุตรสาว แหงนหนา้ ถามดว้ ยความขอ้ งใจ “ ก็ฤกษแ์ ตง่ งานไงล่ะจะ๊ ..พอ่ เคา้ จะเก็บไวเ้ ป็นของขวญั วนั ส่งตวั ลูกสาวเขา้ หอ “ คุณยายตอบแทน ผเู้ ป็นหลานสาวทาท่าประหลาดใจแตก่ ็ยงั เถียงไมต่ กฟาก “ แลว้ ถา้ หนูไม่ไดแ้ ต่งกบั ใครล่ะคะ? “ “ ปากแขง็ ใช่ม้ยั ?..ดีล่ะ..สน..จาไวน้ ะ เตรียมอุปกรณ์และเครื่องมือช่างเอาไวด้ ว้ ย “ ประโยคน้ีของท่าน เจา้ ของเรือนที่สั่งบริวารเก่าแก่อยา่ งขึงขงั ทาใหท้ ้งั คุณสิรี สิธาร และ ลุงสน ต่างกม็ องหนา้ กนั แบบงุนงง
166 “ คอยดูนะ..สงครามยตุ ิวนั ไหน..ยายจะให้ลุงสนกบั ช่างจ่อยสวนในเร่งทาเวทีมวยที่ทา้ ยสวน แลว้ นดั หมายสองหนุ่มผูม้ ีใจเดียวกนั มาชิงชยั ให้มนั รู้แลว้ รู้รอด เปรียบเชิงมวยก็รูปร่างไล่เลี่ยกนั สมน้าสมเน้ืออยแู่ ลว้ ระหวา่ ง..ชลพทั ธ์ กบั เรือเอก ทานาตาตะ.. “ “ แน.้ .คุณยาย..” คราวน้ีสาวเรือนริมน้าส่งเสียงแข่งกบั นกหวีดอีกคร้ัง “ หนูไม่ใช่ถว้ ยทองรางวลั การ แข่งมวยนะคะ อยา่ ใหเ้ ขารู้เขา้ เชียว..” คนพดู หนา้ แดงเมื่อนึกถึงหนา้ นกั มวยมุม..อาทิตยอ์ ุทยั ..ไขแสงส่อง.. “ ใคร? “ ผหู้ ลกั ผใู้ หญท่ ้งั สองต่างถามข้ึนพร้อมๆกนั โดยมิไดน้ ดั หมาย “ กน็ กั มวยมีสองคนสองมุม “ คุณยายเร่ิมตีระฆงั เปิ ดเวที “ ถา้ เป็นลิเกกจ็ ะตอ้ งข้ึนตน้ วา่ ..สมมุตินามตาม ทอ้ งเรื่อง..นกั มวยมุมเขียวชื่อชลพทั ธ์ ตกลงจะเขา้ แลกหมดั กบั นกั มวยมุมแดงชื่อทานาบาตะ..แลว้ ฝ่ ายไหนล่ะท่ี ลูกสาววา่ ท่ีพอ่ ตากลวั นกั กลวั หนา..อยา่ ใหเ้ ขารู้เขา้ เชียว..น่ะ..เขาไหนจะ๊ ..แมค่ ุณทูนหวั ..” ฉากออกแขกลิเกของคุณยาย..นอกจากคุณสิรี ลุงสน แลว้ สิธารเองกลายเป็ นคนท่ีขามากที่สุด เธอหวั ร่อ งอหายจนน้าตาไหล เป็นนานกวา่ จะตอบโตอ้ อกมาได้ “ วนั น้ีคุณยายเป็ นอะไรไปคะ? อยๆู่ ก็จะยกหนูให้คนน้นั คนน้ีเหมือนขายเลหลงั คุณยายกบั แม่สามคั คีกนั แกลง้ อาหนู ก็ชลพทั ธ์เล่นกบั หนูมาต้งั แต่เด็กอยู่แล้วนี่คะ รู้ ตานานเกี่ยวกบั ตวั หนูหมดไส้หมดพุงแลว้ ..” “ ตกลงคาตอบสุดทา้ ยคือนกั มวยมุมแดง..เอ..ไมใ่ ช่ซิ..ตอ้ งมุมอาทิตยอ์ ุทยั ..เพราะมาจากญ่ีป่ ุนไงล่ะ..” “ คืนน้ีคุณยายคงนอนหลบั ฝันดี.. แสนจะมีความสุขนะคะ ที่ไดย้ ว่ั เยา้ กระเซา้ หนูหลายกระบุงโกย..” “ แน่ล่ะ สาวเรือนน้ีเล่นตวั เหลือกาลงั ลาก ขืนให้สนไปตามชา้ งมา..มีหวงั ชา้ งวิง่ เตลิดหนีกลบั เขา้ ป่ าใน วนั ในพรุ่ง หมดแรงฉุดกระชากลากคุณเธอ.. “ สิธารอดรนทนไม่ไดต้ อ้ งเขา้ ไปกอดเอวมารดาอีกรอบ “ แมด่ ูซิคะ..คุณยายขบั หนูจงั เลย..” คุณสิรีรู้สึกปลอดโปร่งใจที่แมว้ า่ บา้ นเมืองตกอยใู่ นภาวะสงคราม และสามีก็ติดภารกิจใหญ่หลวงทาให้ ยงั กลบั บา้ นไม่ได้ แต่ท้งั คุณยายและคุณหลานคู่น้ีก็มกั จะช่วยกนั เสริมสร้างบรรยากาศภายในครอบครัวให้แช่ม ช่ืนร่ืนรมยแ์ ละอบอุ่นอยเู่ สมอ แตแ่ ลว้ ก็แกลง้ ทาเป็นผลกั ไสบุตรสาวเบาๆ “ ออกไปขา้ งนอกมาเหงื่อซึมทว่ั ตวั จนแห้งแลว้ พาคุณยายไปอาบน้ากนั ก่อนดีกว่า แม่จะไดอ้ าบบา้ ง เสร็จแลว้ หนูค่อยลงน้านะลูก..” ในระหวา่ งที่ประแป้งรอบุตรสาวอาบน้า คุณยายไดโ้ อกาสตะล่อมหลานสาว “ น้าเยน็ ดี ค่อยสบายเน้ือ สบายตวั หน่อย วนั น้ีฤกษง์ ามยามดีวนั พระข้ึนสิบห้าค่าประเดิมข้ึนปี ใหม่ฝรั่งท่ีท่านผูน้ าช่ืนชมนกั หนาถึงกบั ส่ัง เลิกปี ใหม่ไทยหน่ึงเมษายน..หนูก็ทาใจให้สบาย..ให้ใจร่มๆให้ใจร่ืนๆ..เขา้ ไว้ “ ใหพ้ รเสร็จก็หนั วกเขา้ นกั มวย มุมอาทิตยอ์ ุทยั อีกจนได้ “ คุณทานาบาตะเป็นนายทหารในสงครามท่ีหาไดย้ ากนะลูก ยายกบั แม่พากนั สวดมนต์ ขออยา่ ใหแ้ กถูกยา้ ยไปที่อื่นเลย กลวั วา่ คนใหม่มาจะตรงกนั ขา้ ม..คุณพ่อเป็ นไดแ้ ล่นมาฆ่ามาแกงนองเลือดแน่ๆ หนูนึกถึงขอ้ น้ีไวใ้ ห้มากๆนะลูก ข้ึนชื่อวา่ สงคราม..ก็โหดร้ายมากพออยู่แลว้ ถึงแมว้ า่ แกจะเป็ นทหารฝ่ ายช่าง
167 ไม่ไดอ้ อกไปรบราท่ีแนวหนา้ แต่ก็อนิจจงั ไม่เที่ยง..ระเบิดก็เตรียมมาหย่อนแลว้ ลงท่ีอู่เม่ือไหร่แกก็อาจไม่รอด หนูไม่คิดบา้ งเลยหรือวา่ ..ถา้ แกตายไป..ถา้ ไมใ่ ช่เรือเอก ทานาบาตะ แต่เป็นนายทหารคนอื่นมาเป็ นหวั หนา้ อู่แทน เขาจะปฏิบตั ิ..กบั ยาย กบั แม่ กบั หนู..ดีเหมือนคุณทานาบาตะหรือเปล่า?..” ท่านเจา้ ของเรือนยิม้ ดว้ ยความเอ็นดู เม่ือเห็นคนฟังนิ่งอ้ึง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ เห็นม้ยั ?..หนูก็พอจะนึกอะไรๆออกบา้ งแลว้ ยามสงครามบา้ นเรา เจอแค่น้ีก็นบั ว่าบุญแลว้ นะลูก หนูเอะอะปึ งปังใส่เขาอยู่เร่ือย ถา้ เกิดเขาถูกระเบิดตายไปจริงๆ แล้วคนใหม่ ตรงกนั ขา้ มกบั เขา หยาบคายโหดร้ายป่ าเถื่อนหื่นกระหาย หนูจะน้าตาตกในนะลูก..เราไม่รู้วา่ ท้งั เราและท้งั ตวั คุณทานาบาตะ เหลือเวลามีชีวติ อยอู่ ีกซกั ก่ีมากนอ้ ย..ฉะน้นั ในยามน้ีที่ต่างฝ่ ายต่างถอ้ ยทีถอ้ ยสมาคมกนั เขาแยม้ ยมิ้ มา..หนูกย็ มิ้ ตอบบา้ งจะเป็นไรไป..ตอบแทนน้าใจดีและเอ้ือเฟ้ื อของเขาบา้ ง..” “ คุณพอ่ ทราบเร่ืองของเขาแคไ่ หนคะ..คุณยาย “ เสียงของสาวริมน้าเริ่มออ่ นลงจนผอู้ าวโุ สสัมผสั ได้ “ โอย้ ..ไม่มีเวลาเจรจากนั มากหรอกลูก แม่เคา้ เป็ นฝ่ ายฟังมากกวา่ อยากให้ธงทิวระบายออกมาใหม้ าก ท่ีสุด จะไดต้ วั เบากลบั ไป เลยวา่ กนั แต่เน้ือๆ..น้าไม่ทนั ท่วมทุ่งหรอก..ตอ้ งเห็นใจพอ่ ใหม้ ากๆ กลบั บา้ นก็ไม่ได้ ท้งั ๆที่ห่วงลูกสาวใจจะขาด ย่ิงรู้วา่ หวั หนา้ อู่เป็ นหนุ่มท้งั แท่ง พอ่ ที่ไหนจะอยูเ่ ป็ นสุขได.้ .เลยรีบส่งท้งั หมึกยกั ษ์ ท้งั หอยตลบั มาระแวดระวงั ภยั ..แจง้ ข่าวดว้ ยวธิ ีปักธงรหสั สีใหพ้ อ่ เขาเห็นที่โคนเสาศาลาทา่ น้า.. “ “ หนูคงต่ืนเตน้ น่าดูค่ะ..คุณยาย วนั ท่ีหวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ รายงานตวั กบั หวั หนา้ อู่ หนูจะไป ดว้ ยในฐานะเป็นผดู้ ูแลสถานท่ีแทนท่านเจา้ ของบา้ น แลว้ ก็จะแสดงบทบาทตีสองหนา้ เหมือนคุณพ่อ ทาเป็ นไม่ รู้จกั กนั มาก่อน แต่กเ็ ป็นคร้ังแรกจริงๆท่ีหนูจะไดเ้ ห็นหนา้ ชดั ๆของหมึกยกั ษห์ รือหอยตลบั ..คะ่ “ “ อา้ ว..แลว้ ทุกทีที่ผา่ นมาไมไ่ ดเ้ ห็นหนา้ ค่าตาของเขารึ? “ “ เห็นไม่คอ่ ยชดั คะ่ เพราะสายสืบนาวกิ ฯมกั มอมหนา้ ดว้ ยโคลนเลนเลอะไปหมดค่ะ “ “ ตอ้ งแปลงโฉมมุดน้าลงเลน ดาผุดดาว่าย แถมแช่อยู่เป็ นนานสองนานกวา่ จะส่งข่าวเสร็จแต่ละคร้ัง ตะคริวไม่กินก็บุญแลว้ น่ีแหละ..เหล่าผูก้ ลา้ ท่ีอาสาปิ ดทองใตฐ้ านพระ คราวน้ีค่อยยงั ชวั่ หน่อยท่ีพ่อเคา้ หาวิธี ใหม่ใหข้ ้ึนมาพกั บนบกบา้ ง “ “ หนูวา่ คงเพราะท่ีวดั คุณพอ่ เกรงใจท่านพระครู เทา่ ที่ส่งไปแฝงตวั ก็อยูค่ รบทุกกุฏิแลว้ ค่ะ มากกวา่ น้นั อีกไม่ได้ ญี่ป่ ุนจะสงสัยแน่ว่าทาไมศิษยว์ ดั มีมากกว่าพระ..” พูดไปก็ขาไป “ คุณพ่อเลยตอ้ งหาที่ใหม่ให้ลง เหมาะเจาะท่ีบา้ นคุณลุง..คุง้ กาเหวา่ พอดีค่ะ พวกเขาจะไดพ้ กั ผอ่ นกนั บา้ ง พวกที่ไม่ไดอ้ ยเู่ วรก็ออกไปปฏิบตั ิงาน ร่วมกบั พวกศิษยว์ ดั พอเสร็จภารกิจก็แยกยา้ ยกนั ไปนอนพกั ผอ่ น พวกอยวู่ ดั ก็กลบั วดั พวกอยูท่ ี่ฐานคุง้ กาเหวา่ ก็ กลบั มานอนที่เรือนป้าแจม่ คะ่ “ คุณสิรีอาบน้าแต่งตวั ประแป้งเสร็จ ออกจากห้องมาก็เห็นยายหลานและลุงสนกาลงั ช่วยกนั บรรจุของ ฝากลงกระบอกไมไ้ ผท่ ่ีลุงสนจดั เตรียมไวใ้ หแ้ ลว้ คุณสิรีจึงลงนงั่ ร่วมวงดว้ ยอีกคนจนเรียบร้อยทุกกระบอก
168 เยน็ วนั น้ันสิธารลงน้าเร็วกว่าทุกวนั เหลียวมองซ้ายขวาไม่เห็นว่ีแววนกั มวยมุมแดงของคุณยาย จึง ลอยคอไปเร่ือยๆผา่ นเรือนคุณป่ ูจนกระทง่ั เขา้ เขตอู่จึงไดย้ นิ เสียงคุน้ หูตะโกนส่ังงานอยา่ งขึงขึงเฉียบขาด “ อิโซอิเดะ เนะ ! (เร็วๆเขา้ ! ) โดวอินซูรุ ฮาไย ฮาไย ! (รวมพลใหไ้ วๆดว้ ย ! ) ตามด้วยเสี ยงท่ี เขม้ แขง็ ไม่แพก้ นั ของหวั หนา้ ตอน “ ชูอิ นิ ซูรุ ! (ระวงั ! ) อิดเซนิ จิคโคซูรุ (พร้อมปฏิบตั ิ) มดั ซูกุ เรซึ ! (แถว ตรง ! ) เคเรซูรุ ! (วนั ทยาหตั ถ์ ! ) “ จากน้นั จึงไดย้ นิ เสียงทานาบาตะปิ ดทา้ ย “ นนบิริ ซูรุ ! (พกั ได้ เลิกแถว ! ) หญิงสาวค่อยๆลอยคอกลบั ไปท่ีท่าของเรือนริมน้า แมว้ า่ วนั แรกของปี ใหม่สากลอากาศขา้ งบนยงั คง เยยี บเยน็ แต่ในน้า..เธอรู้สึกอุ่นสบาย..ชลพทั ธ์ไมไ่ ดล้ งแหวกวา่ ยดว้ ยกนั นานแลว้ ป่ านน้ีคงนง่ั ซึมที่ไม่ไดพ้ บเธอ ไมเ่ ป็นไรน่า..เธอนึกปลอบใจสหายเก่า คืนน้ีจะฝากเสบียงของอร่อยไปใหก้ ่อน ขากลบั สาวเรือนริมน้ากาลงั จะข้ึนไปผลดั ผา้ แต่กไ็ ดย้ นิ เสียงใครคุยอยกู่ บั มารดาบนยกพ้ืนช้นั ล่าง “ หนู..ยายหนู..อยา่ เพงิ่ ข้ึนลูก.. “ สิธารจึงจาใจตอ้ งเดินไปหาท้งั ๆที่ผา้ ถุงเปี ยกซ่กแฉะช้ืน แลว้ เธอก็เห็นผูท้ ่ีขยนั มาเป็ นแขกยส่ี ิบส่ีชว่ั โมง นง่ั คุกเขา่ ลงตรงหนา้ มารดาพร้อมดว้ ยอาหารญี่ป่ ุนหน่ึงถาดใหญ่ “ คุณทานาบาตะเพ่ิงมาถึงพอดี เอาอะไรมาวางใหแ้ ลว้ ก็ต้งั ทา่ จะรีบไปไหนไมร่ ู้.. “ คุณสิรีออกปาก ผูท้ ี่ยงั อยูใ่ นชุดกระโจมอกมีผา้ เช็ดตวั คลุมไหล่ลงมาอยา่ งมิดชิด จึงขวา้ งคอ้ นหน่ึงทีก่อนท่ีจะเอ่ยถาม ดว้ ยน้าเสียงเรียบเฉย ผดิ กบั ผฟู้ ังที่ยมิ้ แฉ่ง..เพราะไดพ้ บประสบหนา้ สาวเจา้ สมดงั ใจหมาย.. “ ผมนา..โอเซชิเรียวริ..กบั ขา้ วปี ใหม.่ .มาคารวะคุณยายกบั คุณแม่คุณ ตามธรรมเนียมญี่ป่ ุน..ง่า..เน่ืองใน โอกาส..ไทยนั ..วนั ฤกษด์ ี..โชวกาซึ..ข้ึนปี ใหม.่ .” “ ขอบใจนะจะ๊ แลว้ ไม่อยรู่ ับม้ือเยน็ ดว้ ยกนั หรือ? “ คุณสิรียมิ้ ใหศ้ ิษยเ์ อกของบุตรสาว คราวน้ียากเกินกวา่ จะแปลเป็นไทยเองได้ เรือเอก ทานาบาตะ จึงตอ้ งขอใหค้ ุณครูช่วยอธิบายแทน “ เขากบั หมอจะตอ้ งไปกินม้ือเยน็ ท่ีโรงครัว ค่ะ แม่ เพราะตอ้ งตรวจตราจดั เวรใหม่ช่วงส้ันๆเฉพาะใน คืนฉลองปี ใหมเ่ ท่าน้นั เพ่ือให้ทหารทุกนายไดม้ ีโอกาสผลดั เปลี่ยนกนั ไปร่วมงานราวงตามที่ลุงกานนั เชิญอยา่ ง ทวั่ ถึง และกาชบั หวั หนา้ ผคู้ วบคุมสถานการณ์คอยดูแลความเรียบร้อย ไม่ใหเ้ กิดเรื่องเกิดราว ค่าๆเขาถึงจะแวะ มาใหม่ คะ่ หนูขอตวั ข้ึนไปก่อนนะคะ.. “ แปลใหม้ ารดาเสร็จก็ปลีกตวั ข้ึนเรือนไปทนั ที เมื่อถึงเวลาอาหารเยน็ คุณสิรีกบั สิธารพาคุณยายลงมานงั่ บนยกพ้ืนช้นั ล่าง โดยมีลุงสนคอยลาเลียงท้งั กบั และขา้ วออกไปจดั วาง “ กานนั จองตวั นายช่างใหญ่ของลุงสนไปราวงซะแลว้ “ ท่านเจา้ ของเรือนเริ่มยว่ั เยา้ หลานสาวเช่นเคย “ มาตดั หนา้ เราได.้ .อุตส่าห์ท้งั ..ช้ีโพรงใหก้ ระรอก ท้งั ..ทอดสะพาน..ให้ “ พดู ไปกม็ องหนา้ ..ผเู้ ก่ียวขอ้ ง..ไป “ ไมม่ าก็ดีแลว้ นี่คะ หนูจะไดเ้ ล่นขิมใหห้ ิ่งหอ้ ยฟังเหมือนเดิม.. “
169 “ แต่ยายว่า.. ถึงจะมีธุระจาเป็ นช่วงพลบค่า แต่..กระรอกญ่ีป่ ุนของยาย.. ไม่มีวนั พลาดคืนน้ีอย่าง แน่นอน ไม่เช่ือกค็ อยดูซิ.. “ “ วา่ แต่..กบั ขา้ วปี ใหม่ตามเทศกาลของญ่ีป่ ุน..หนา้ ตาเป็ นยงั ไงนะ..” คุณสิรีตอ้ งตดั บทแทรกกลางการ โตว้ าทีระหวา่ งยายกบั หลาน “ มีอะไรพอที่คนยายจะทานไดบ้ า้ ง..ลูก ? “ หญิงสาวมองผา่ นๆแลว้ จึงจาระไนใหค้ ุณยายและมารดาฟัง “ กม็ ี..ซุบเตา้ หู้ เน้ือปลาน่ึงกบั เตา้ เจ้ียว ค่ะ แต่ดูท่าจะจืดชืดกวา่ ที่เราทากนั นะคะ แลว้ ก็มีแกงกะหร่ีกินคู่ กบั ผกั ดอง ถา้ เป็นบา้ นเราก็..อาจาด..แกเ้ ล่ียนไดด้ ีพอๆกนั คะ่ ถดั ไปเป็นผกั โขมตม้ ในซอสถวั่ เหลือง ตบทา้ ยดว้ ย ขนมไหวป้ ี ใหม่..ก็..โมจิ..สรุปวา่ สบายๆคุณยายเกือบทุกอยา่ งค่ะ แมผ้ กั โขมก็ตม้ จนเกือบเละ แหม..กระรอกเจา้ เล่ห์เอาใจคุณยายเกินหนา้ เกินตา..แลว้ นะคะ..” อดกระทบพาดพงิ ผทู้ ่ีกอดสะพานของคุณยายไวแ้ น่น..ไม่ได.้ . ท้งั คุณยาย คุณสิรี และ ลุงสน ต่างพากนั หวั เราะเมื่อนึกถึงหนา้ ..กระรอกเจา้ เล่ห์..ของสิธาร “ อา้ ว..แลว้ นี่..แกงส้ม กบั ผดั ผกั หวาน ของใครล่ะจะ๊ ? แค่อาหารญ่ีป่ ุนก็มากมายก่ายกองแลว้ ..” “ ของหนูคะ่ คุณยาย แม่ กบั ทานกนั เถอะค่ะ ยงั มีลุงสนอยอู่ ีกท้งั คน “ คนหมนั่ ไส้กระรอกเอ่ยส้ันๆ “ โธ่เอย๊ ..ชิมเขาหน่อยซิลูก..อุตส่าห์ยกมาเองเชียวนะ ใหล้ ูกนอ้ งรออยขู่ า้ งนอก เกิดแกถามเขา้ จะไดไ้ ม่ เสียน้าใจ “ คุณสิรีพยายามทาหนา้ ที่..เชิญชวนชิม.. ผทู้ ี่ไดส้ มญา..แม่คนแก่รักชาติจดั ..ไมพ่ ูดไมจ่ า เธอตดั ปลาน่ึงกบั เตา้ เจ้ียวใหค้ ุณยายก่อนอื่น “ แกงกะหรี่ ไวเ้ ป็นลาดบั ที่สองนะคะ แต่ผกั ดองสีจดั จา้ นจงั อยา่ ทานเลยนะคะ..จะเสาะทอ้ ง ส่วนผกั โขมเขาต้งั ใจตม้ ให้คุณ ยายโดยเฉพาะแน่ๆเลยค่ะ เป่ื อยจนแทบไม่ตอ้ งเค้ียวละมงั คะ..” ว่าแลว้ ก็ตกั ซุปเตา้ หู้แบ่งใส่ถว้ ยเล็กให้ผูห้ ลกั ผใู้ หญ่ท้งั สอง จากน้นั ก็หนั ไปทางอาหารไทยตามประสาชาตินิยมคอเดียวกนั กบั ทา่ นผนู้ า “ โบราณเคา้ มีแต่..เล่ียงบาลี.. นี่มาทาเป็ น..เล่ียงญี่ป่ ุน..จะรังเกียจรังงอนไปถึงไหน..ก็แค่กบั ขา้ ว..โธ่ถงั กะละมงั แตก..ทีภาษาของเขายงั ยอมร่าเรียนเขียนอ่านจนเก่งเป็นล่ามเป็นครูได.้ ..” “ ตกลงวนั ข้ึนปี ใหม่ พ.ศ.๒๔๘๕ คุณยายจะแปรพกั ตร์ไปเป็น..คุณยายของเขาหรือคะ? “ “ ดู..ดู๊..ลูกน่ี..” คุณสิรีเกือบสาลกั ขา้ วพอๆกบั ลุงสน “ แหม..หมน่ั ไส้เหลือกาลงั ขอซกั เผยี ะเถอะ..” วา่ แลว้ กเ็ อ้ือมไปตีเบาๆที่แขนบุตรสาวพลางคอ้ นควกั “ พดู จาพาลรีพาลขวาง..เหน็บคุณยายกเ็ อานะ..” “ หมออีโตม้ าคราวหนา้ เห็นทีจะตอ้ งขอยาแกโ้ รค..ข้ีอิจฉาใหค้ ุณหนูของลุงสนซกั หน่อย..” คุณยายก็ ไม่ลดราวาศอกเช่นกนั “ แปลกดีนะ ใหมๆ่ ก็เห็นทาท่าโกรธข้ึงเอด็ อึงปึ งปังใส่เขา ไปๆมาๆกลบั อิจฉาเหมือนที่ เคยทากบั ชลพทั ธ์ สงสยั หมอจะวงิ่ หนีไม่รับรักษาแน่ๆเลย.. “ “ ใครบอกวา่ หนูอิจฉาคะ..หมน่ั ไส้ต่างหาก.. “ ผถู้ ูกกล่าวหาเถียงไฟแลบ ลุงสนนงั่ ฟังไปอมยมิ้ ไป “ มนั ก็ครือกนั แหละ..หมน่ั ไส้เขาก็เพราะขวางหูขวางตา ขดั เคืองใจที่ยายชมเขาอยูเ่ รื่อย ก็บอกแลว้ ว่า เหมือนตอนท่ียายชมชลพทั ธ์ พอชกั ถ่ีข้ึน..เป็นไมไ่ ด้ ตอ้ งตีโพยตีพาย..ต้งั แตเ่ ดก็ จนเป็นสาว..แกไ้ มห่ ายซกั ที ”
170 การโตค้ ารมของยายกบั หลานชกั จะยดื ยาว คุณสิรีเลยตอ้ งแปรญตั ติ “ แหม..ของเขาอร่อยดีนะคะ แม่ เราชิมให้หมดทุกอยา่ ง เขาถามจะไดต้ อบถูก “ พลางตกั นน่ั ตกั น่ีให้ มารดาเป็นระยะๆ ช้ีชวนกนั ลิ้มรสอาหารฉลองปี ใหม่ของญี่ป่ ุนกนั อยา่ งสนุกสนาน ในขณะที่สาวใจแขง็ กม้ หนา้ กม้ ตากินแกงส้มกบั ผดั ผกั อยเู่ งียบๆคนเดียว ลุงสนไดแ้ ต่นง่ั คิดถึงคุณผชู้ าย..หากไดม้ านงั่ ร่วมโต๊ะดว้ ยก็คงจะทา แบบเดียวกบั คุณหนู..ไมม่ ีวนั ยอมลงให.้ .ศตั รูผจู้ ูโ่ จมเขา้ มายดึ ครอง.. หลงั อาหารเยน็ เป็ นยามปลอด ยงั ไม่มีว่ีแววของหัวหน้าอู่ สิธารจึงรีบไล่ลุงสนให้หอบของฝากใน กระบอกขา้ วหลามท่ีห่อไวด้ ว้ ยผา้ ขาวมา้ ไปศาลาทา่ น้าบา้ นคุง้ กาเหวา่ ปรากฏวา่ ลุงสนหนา้ ตาต่ืนกลบั มาบอกวา่ ทางกรมประสานงานแจ้งกบั เรือโท ยอดยุทธ์ ว่าเมื่อปลอมตัวอยู่ในชุดพลเรือนกลาโหมแล้ว ก็สามารถ เขา้ นอกออกในกองบญั ชาการใหญ่ของญี่ป่ ุนได้ เพื่อส่งเอกสารขอ้ มูลตารางวนั เวลาและจานวนฝูงบินท่ีบินเขา้ พระนครทางดา้ นทิศตะวนั ตก รวมท้งั ระยะเวลาในการทิ้งระเบิดและความเสียหายท่ีเกิดข้ึน ยื่นใหค้ ณะล่ามแปล เป็นภาษาญี่ป่ ุนแลว้ นาเสนอตอ่ รองแมท่ พั กลน่ั กรองก่อนจะถึงมือตวั แม่ทพั ใหญ่ ฉะน้นั สายสืบนาวกิ ฯกลุ่มที่อยู่ เฝ้าฐานคุง้ กาเหวา่ จึงสามารถนาของฝากและเส้ือผา้ ไปให้คณะล่ามและหวั หนา้ ผปู้ ระสานงานคือนาวาเอก ธงทิว ไดโ้ ดยตรง คร้ังแรกที่เขา้ ไปคือการรายงานตวั กบั รองแม่ทพั ญี่ป่ ุนเพ่ือทาบตั รผา่ นเขา้ ออก ส่วนกลยุทธ์ในการ ติดต่อกนั ในรูปแบบของพ่อคา้ เรือเร่น้นั ก็ให้กลุ่มสายสืบนาวิกฯท่ีปลอมเป็ นศิษยว์ ดั ยงั คงดาเนินการต่อไปได้ เผอ่ื กรณีที่มีขา่ วด่วนหรือเรื่องฉุกเฉินเกิดข้ึน “ งานเขา้ แลว้ ซินะ..ลุง ” เลือดในกายสูบฉีดดว้ ยความต่ืนเตน้ เร้าใจ “ ลุงอยขู่ า้ งล่างคอยดูลาดเลาไวน้ ะ จ๊ะ ถา้ เกิดเขามาเร็ว..ให้บอกวา่ ไปราวงซักรอบสองรอบก่อน เพราะฉันตอ้ งนวดให้คุณยายพกั ใหญ่ เดี๋ยวจะรีบ ข้ึนไปบอกแม่จดั เส้ือผา้ ใหค้ ุณพ่อ แลว้ ฉนั จะว่ิงไปจดั ของคุณลุงกบั ชลพทั ธ์วางไวใ้ กลๆ้ ห่อผา้ ขาวมา้ นะจะ๊ “ ว่า แลว้ กไ็ มร่ อชา้ สาวเสรีไทยรีบวงิ่ ข้ึนเรือนจนคุณยายร้องทกั “ หนีโขลงชา้ งที่ไหนมาล่ะ? “ แต่พอเห็นหนา้ หลานสาวขึงขงั กร็ ู้ทนั ที “ มีเรื่องอะไรอีกหรือ? “ คุณสิรีแสนจะดีใจ ท้งั ๆท่ีเวลามีอยนู่ อ้ ยนิดก่อนท่ีหัวหน้าฐานญ่ีป่ ุนจะมา รีบเขา้ ห้องจดั เส้ือผา้ ใหส้ ามี มือไมส้ ั่น ขณะท่ีบุตรสาวหายตวั ไปเรียบร้อยแลว้ เสร็จสรรพใชเ้ วลาไม่นานดว้ ยความเคยชินกบั ประสบการณ์ ทานองเดียวกนั น้ีมาหลายคร้ังหลายครา คร้ังล่าสุดตน้ ปี ก่อนก็ศึกอินโดจีน คุณสิรียงั เคยนอนคิดเล่นๆวา่ ตวั เองก็ น่าจะไดเ้ หรียญกบั เขาบา้ งในฐานะภรรยานายทหารที่กต็ อ้ งร่วมผา่ นศึกกบั สามีมาอยา่ งโชกโชนไม่แพก้ นั คุณสิรี รีบส่งใหล้ ุงสนวง่ิ เอาไปวางไวท้ ่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ ลืมนึกถึงเร่ืองแขกญี่ป่ ุนไปเสียสิ้น จนคุณยายตอ้ งเตือน “ อา้ ว..ยายหนู กบั สน เลยพากนั ไปเล่นวงิ่ ผลดั ..แลว้ ทางน้ีถา้ เกิดคุณทานาบาตะมาเร็วล่ะ จะวา่ ยงั ไง? “ คุณสิรีเลยกลุม้ อีกรอบ ลงนง่ั ถอนหายใจขา้ งๆมารดา “ จริงซิคะ..ทาไงดี. .” ท่านผอู้ าบน้าร้อนมาก่อนใคร..มองออกไปกลางลาคลองครู่เดียว ก็ดูเหมือนจะคิดขอ้ แกต้ วั ข้ึนมาได้ “ เอาอยา่ งน้ี..แม่จะออกหนา้ เองวา่ เป็นคนบอกใหส้ นไปเป็นเพื่อนยายหนูดูวา่ ทอ้ งฟ้าโปร่งม้ยั ? “
171 บทท่ี ๑๘ ท่านเจา้ ของเรือนแยม้ พรายอยา่ งใจเยน็ “ คืนน้ีจะดูพระจนั ทร์กนั เราก็ตอ้ งดูลาดเลาไวก้ ่อนวา่ จะมีเมฆ มาบดบงั บา้ งหรือเปล่า? ข้ึนสิบหา้ ค่าจนั ทร์กไ็ มไ่ ดแ้ จ่มทุกคร้ัง บางทีเมฆก็เอาไปซ่อนซะ ผลุบๆโผล่ๆ กวา่ จะ ใสสวา่ งก็โน่นคอ่ นดึกไปแลว้ แม่พูดญี่ป่ ุนไม่เป็นกจ็ ริง แต่จะใชภ้ าษาใบช้ ้ีโบช๊ ้ีเบใ๊ หเ้ ขามองไปท่ีทอ้ งฟ้า ถ่วง เวลาไปเร่ือยๆจนกวา่ คุณครูจะกลบั มาแปลใหศ้ ิษยเ์ อกฟัง ยายหนูทาอะไรรวดเร็วอยแู่ ลว้ จดั เส้ือผา้ เรื่องเลก็ เดี๋ยว กม็ า ไม่นานหรอก..ชอบนกั ล่ะ..เรื่องทา้ ทาย..เล่นเจา้ ล่อเอาเถิด..กนั แบบน้ี “ “ แมเ่ ขา้ ใจคิดค่ะ “ คุณสิรีไดฟ้ ังก็คอ่ ยเบาใจ ยมิ้ ออกบา้ ง ไมน่ านนกั กย็ งิ่ ใจช้ืนข้ึนเมื่อบุตรสาววง่ิ กลบั ข้ึนมาบนเรือนตามดว้ ยลุงสน “ มาเหน่ือยๆ นง่ั พกั ก่อน..ธาตุไฟกาเริบอย.ู่ . “ คุณยายเอย่ ข้ึนอยา่ งปรานี “ ไม่ไดค้ ่ะ..เดี๋ยวเขามา..หนูอยากรีบพดู ใหแ้ ม่รับรู้ก่อน..” สายสืบเสรีไทยฝ่ ายหญิงรีบรายงาน “ ตกลง คุณยอดนดั สายขา้ งในกองบญั ชาการญี่ป่ ุนท่ีนงั่ คดั สาเนาอยหู่ นา้ หอ้ งคณะล่ามคืนน้ีเลยคะ่ จะเอาของไปส่งใหเ้ ขา นาไปฝากใหแ้ ทนค่ะ เจา้ หนา้ ที่พลเรือนกลาโหมฝ่ ายงานสารบรรณคนน้ีเป็ นท่ีไวว้ างใจของคุณพ่อค่ะ เลือกให้ ติดตอ่ กบั คุณยอด ซ่ึงโดยปรกติเขาจะรับหนา้ ท่ีขนเส้ือผา้ ออกไปส่งซกั ให้อยแู่ ลว้ ค่ะ วนั แรกท่ีคุณยอดจะตอ้ งพา ทีมงานชุดท่ีเฝ้าฐานคุง้ กาเหวา่ ไปรายงานตวั กบั รองแมท่ พั เขาควรจะไปมือเปล่าค่ะ ไม่มีอะไรพะรุงพะรังใหเ้ ป็ น ที่น่าสงสยั เดือนหน่ึงผา่ นไปค่อยทาทีเป็นอาสานาเส้ือผา้ ที่ซกั รีดแลว้ ไปส่งค่ะ..” หมดประเด็นสาคญั แลว้ ก็ค่อย โล่งใจ เธอจึงจิบน้าในจอกที่มารดายนื่ ส่งให้พอแกก้ ระหาย “ หนูเต๊ียมกบั ลุงสนไวแ้ ลว้ ค่ะ ระหวา่ งท่ีเราดึงตวั เขาไวท้ ี่นี่ ลุงสนจะคอยวงิ่ ไปดูท่ีคุง้ กาเหวา่ วา่ คุณยอดกลบั ถึงหรือยงั ? ถา้ เรียบร้อยเขา้ ประจาที่หวั หนา้ ฐานแลว้ ก็ ใหล้ ุงสนซ่ึงทาทีไปคอยดูทอ้ งฟ้า มารายงานวา่ “ กาลงั สวยเลยครับ จนั ทร์เจา้ ขาของคุณหนู ไปขอขา้ วขอแกงได้ เลย..ครับ “ ซ่ึงหมายความวา่ ทางสะดวกปลอดโปร่งแลว้ พวกเราก็จะไดฤ้ กษเ์ คล่ือนพลไปนงั่ ที่ท่าน้า ช่วงดึก เขาจะเดินไปตรวจที่ฐานสญั ญาณคุง้ กาเหวา่ กไ็ มม่ ีอะไรน่าเป็นห่วงอีกต่อไป “ “ ดีแลว้ ลูก..แม่คอ่ ยหายใจทวั่ ทอ้ งหน่อย.. “ คุณสิรีเอ่ยไดแ้ ค่น้ีก็พอดี..แขกรับเชิญ..มาถึง ลุงสนหนั ไปมองแลว้ ยิม้ อยา่ งรู้ทนั นึกในใจ ‘ ยอ่ งเงียบมาคนเดียว เอาหมออีโตไ้ ปทิ้งไวท้ ี่ลานราวงแน่ เลย จะไดไ้ ม่มี..กา้ งขวางคอ..’ เรือเอก ทานาบาตะ กา้ วขา้ มธรณีประตูเขา้ มาอยา่ งเกรงใจดว้ ยปลายเทา้ ทรุดตวั ลงนงั่ คุกเข่าวางมือท้งั สองทาบบนพ้นื ทาคารวะอยา่ งสูง ออกตวั ราวกบั รู้วา่ ลุงสนคิดอะไรอยู่ “ หมอซูบาซะ ขอตวั ..ง่า..สืบสานวฒั นธรรมไทยท่ีลานราวง ครับผม “ “ ไม่เป็ นไรจะ้ เชิญเถอะ..” ท้งั คุณยายและคุณสิรีต่างพร้อมเพรียงกนั ประสานไมตรีกบั นายทหารจาก แดนอาทิตยอ์ ุทยั ตามแนวนโยบายของทา่ นผนู้ า
172 “ ตอนแรกกะวา่ จะให้ยายหนูไปนงั่ เล่นบนยกพ้ืนขา้ งล่าง แต่ดูวุ่นวายเปล่าๆ บา้ นน้ีถือวา่ คุณก็คือคน กนั เองแลว้ นง่ั ฟังบนระเบียงน่ีแหละ ลมเยน็ ดีดว้ ย “ ท่านเจา้ ของเรือนหยอดลูกยอ แต่แขกญี่ป่ ุนงงเพราะบาง สานวนยากเกินจะเขา้ ใจเองได้ ล่ามตอ้ งแปลความใหก้ ่อนท่ีจะเขา้ นง่ั ประจาที่ตรงหนา้ ขิมตวั เก่ง “ ขอบพระคุณครับ “ ‘ คนกนั เอง ‘ ยมิ้ กวา้ งอยา่ งพึงใจ “ ทาตวั ตามสบาย..นะจะ๊ ..รู้เร่ืองม้ยั ? พดู ส้ันๆแลว้ นะ.. “ “ พอเขา้ ใจครับ ทุกๆทา่ นใจดีมาก..” หนุ่มญี่ป่ ุนโคง้ คานบั อีกคร้ังตามประสาชนชาติ ‘ หลายหวั โคง้ ‘ นกั ดนตรีตดั บทการถ้อยทีถ้อยป้อนลูกยอให้แก่กนั และกนั ดว้ ยการเริ่มบรรเลงเพลงท้งั ๆท่ีความคิด คานึงกาลงั ล่องลอยไปถึงบิดา หากมีท่านนง่ั ร่วมวงอยดู่ ว้ ย เธอจะมีความสุขหาใดปาน.. ฟังไป..’ คนกนั เอง ‘ ก็ค่อยๆเพิ่มความเป็ นกนั เองมากข้ึนเร่ือยๆ ขยบั เขา้ ไปใกลๆ้ ราวกบั ถูกแม่เหล็กดูด พอหญิงสาวเล่นจบเพลงที่สอง ใบหนา้ ที่คมสันก็เกือบจะประชิดเรือนผมของเธอ นกั ดนตรีเลยชะงกั “ คุณเล่นได.้ .ง่า..ไพเราะ..มากๆ.. ขอโอกาส..ให้ผม..ง่า..ลอง..อีกคร้ัง..นะครับ..” เสียงออดๆเหมือน มอดกดั ไม้ การกระแซะเขา้ มาถึงตวั และอาการรบเร้าเซา้ ซ้ีของหนุ่มญ่ีป่ ุนตอ่ หนา้ คุณยายและมารดา สิธารเลยจน แตม้ ..ตอ้ งขยบั เลื่อนตวั ใหเ้ ขา ทานาบาตะโคง้ นอ้ ยๆใหส้ าวเจา้ ก่อนท่ีจะเขา้ ไปนง่ั แทนที่ แลว้ ลองไล่เสียงอยา่ งผู้ ที่มีหวั ทางดา้ นน้ี เขาเร่ิมตีจากความทรงจา เรียบเรียงออกมาเป็นทว่ งทานองเพลงไทยท่ีคุน้ หู “ เก่งน่ี..เล่น..หิ่งหอ้ ยครวญ..ได.้ . “ คืนน้ีคุณยายพกลูกยอไวล้ น้ เชี่ยนหมาก นึกโล่งอกที่กระรอกญี่ป่ ุน วงิ่ เขา้ โพรงตามท่ีคุณยายช้ี แถมยงั มีความสุขในการเดินบนสะพานท่ีทา่ นทอดใหอ้ ีกดว้ ย “ ผมจาไดค้ รับ..ตานานแห่งความเศร้า..คลา้ ยๆกบั ..เทพนิยาย..ง่า.. “ ยงั ต่อไม่จบก็โดนทะลุกลางปลอ้ ง “ เล่าไปแลว้ เมื่อวนั ก่อน ! ซ้าซาก ! “ คืนน้ีล่ามรวยแลว้ ไม่ตอ้ งทาโอที ขดั คอไปดว้ ยภาษาไทยลว้ นๆ แต่กด็ ูเหมือนแขกญี่ป่ ุนจะเขา้ ใจ ยมิ้ สดใส..ดว้ ยยทุ ธวธิ ี..ตื๊อเขา้ ไว.้ .ถึงไล่ก็ไม่เลิกจีบ.. “ โธ่..ลูกก็..ช่างแกเถอะ..” คุณสิรียงิ่ ห่วงสามีอยู่ หมึกยกั ษ์พายเรือไปถึงฝั่งโนน้ หรือยงั ก็ไม่รู้.. รีบหัน ไปเอาใจผทู้ ี่นง่ั ทาตาเยมิ้ ทา้ ทายแสงตะเกียง “ ไม่เป็นไรหรอกจะ้ เล่าไปเถอะ..ฉนั กบั แมข่ องฉนั ชอบฟัง “ เมื่อคุณครูนิ่งเฉย ทาเป็นทองไม่รู้ร้อน ศิษยเ์ อกเลยตอ้ งดน้ ภาษาไทยไปเองอยา่ งตะกุกตะกกั “ ตานานญี่ป่ ุนเล่าวา่ ..เจา้ หญิงทอหูก กบั หนุ่มเล้ียงแกะ รักกนั แต่ไม่..สมหวงั พอตายไปเป็ นดวงดาว สองดวงอยูท่ างทิศตรงกนั ขา้ มบนทอ้ งฟ้า..ง่า..เทวดาเลยสงสาร ให้พบกนั ได.้ .ปี ละหน่ึงคร้ัง..ในวนั ที่เจ็ดของ เดือนเจด็ .. ผมเกิดตรงกบั วนั แห่งความรักน้ีพอดี เทศกาล..ทานาบาตะ... คนญ่ีป่ ุนจะประดบั โคมคู่ไวบ้ นไมย้ าวๆ ดดั ใหโ้ คง้ เขา้ หากนั .. เอาใจช่วยความรักของดาวสองดวงน้นั ผมเลยไดช้ ่ือตามเทศกาลน้ี ครับผม “ “ แลว้ ปี ใหม่ล่ะจ๊ะ? ทาอะไรกนั บา้ ง? “ พอไดย้ ินกระรอกญ่ีป่ ุนของคุณยายเอ่ยถึงความรัก คุณสิรีเลย ตอ้ งรีบเบ่ียงเบนประเดน็ เกรงจะถูกสามีฉุนเอาอีกวา่ ‘ เปิ ดไฟเขียวอยเู่ ร่ือย ‘
173 “ อ๋อ..กไ็ ปวดั ..เหมือนท่ีนี่ แลว้ ก็..ชิเมคาซาริ..ง่า..นาเชือก..ศกั ด์ิสิทธ์ิ..ไปประดบั ไว.้ .หนา้ ประตูบา้ นเพื่อ เป็น..ง่า.. “ พอถึงตรงน้ี..สุดวสิ ยั ท่ีจะบรรยายเอง เลยตอ้ งหนั ไปโคง้ คานบั คุณครูอยา่ งออ้ นวอน “ สิริมงคล..” เสียงราบเรียบต่อใหอ้ ยา่ งเอาบุญ “ ขอบคุณครับ “ ศิษยห์ นั ไปปะลกๆโคง้ ใหค้ ุณครู..หนท่ีเท่าใดก็นบั ไมถ่ ว้ น “ เพอื่ เป็นสิริมงคลครับ “ “ คงเหมือนกบั ดา้ ยมงคลของเราที่ไดร้ ับจากพระสงฆ์ เพียงแต่นิยมผูกท่ีขอ้ มือมากกว่าดว้ ยความเช่ือ ท่ีวา่ จะไดร้ ับการปกปักรักษาใหป้ ลอดภยั และร่มเยน็ เป็ นสุข ยายหนูแปลใหย้ ายทีเถอะ “ ท่านเจา้ ของเรือนช่วย ต่อความยาวสาวความยืด ถ่วงเวลาให้หมึกยกั ษร์ ีบกลบั มาทนั ก่อนที่นายทหารหวั หนา้ อู่จะเดินไปตรวจช่วงดึก พลางทาทีหนั ไปสั่งบริวารเก่าแก่ “ สนเอ๊ย..ไปดูทีรึ..ทอ้ งฟ้าแจ่มม้ยั คืนน้ี ถา้ อีกสักพกั พอจะลงไปท่ีท่าน้าได้ ก็ เตรียมหาชุดข้ีไตแ้ ละตะไคร้ไวไ้ ล่ยงุ ดว้ ยนะ “ “ ขอรับ “ ลุงสนรับคาเบาๆ แลว้ ก็ค่อยๆถอยฉากออกไปอยา่ งเงียบๆ สิธารเห็น ‘ คู่ซอ้ ม ‘ มวั แต่ฝึ กภาษาไทยภาคค่ากบั คุณยายและมารดา เลยช้ีนิ้วใหเ้ ขาวางไมข้ ิมและเขยิบ ออกไป นกั ดนตรีกลบั เขา้ ประจาที่เดิม เปล่ียนเพลงให้ไกลตวั ท่ีสุด ระหวา่ งท่ีเล่นก็รู้อยูเ่ ต็มอกวา่ เขากาลงั จอ้ ง มองดว้ ยประกายตาท่ีทาใหเ้ ธอร้อนวบู วาบไดท้ ุกคร้ัง หญิงสาวจึงกม้ หนา้ กม้ ตาอยกู่ บั ขิม ไมย่ อมเงยหนา้ ข้ึนสู้กบั แววตาท่ีกรุ้มกร่ิมวาววบั คู่น้นั ในขณะที่ผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ต่างก็เฝ้าสังเกตและประเมินอาการของกระรอกญี่ป่ ุนอยา่ ง ใกลช้ ิด คุณสิรีลุกเขา้ ไปตกั ขนมเปี ยกปูนกบั ฟักทองน่ึงท่ีต่างก็โรยดว้ ยมะพร้าวคลุกกบั น้าตาลทรายและงาคว่ั ตามดว้ ยถาดกาน้ามะขามร้อนๆพร้อมถว้ ยเล็กๆ ออกมาตอ้ นรับอาคนั ตุกะคนสาคญั ซ่ึงก็สนองศรัทธาดว้ ยความ ช่ืนมื่นยนิ ดีปรีดา จนท่านเจา้ ภาพท้งั สองต่างกพ็ ยกั หนา้ ใหแ้ ก่กนั ท่ีสถานการณ์ราบรื่นสมดงั ความต้งั ใจ “ กินน่าเล้ียงจริงๆ ” คุณยายเอ่ยชม แตแ่ ขกไมท่ นั ไดย้ นิ มวั แตโ่ ซย้ ของวา่ งท้งั สองอยา่ งที่แสนอร่อย ส่วนลุงสนหายลงไปพกั ใหญ่ๆ ในท่ีสุดก็ข้ึนมาส่งขอ้ ความรหสั ตามท่ีไดต้ กลงกนั ไว้ “ กาลงั สวยเลยครับ จนั ทร์เจา้ ขาของคุณหนู ไปขอขา้ วขอแกงไดเ้ ลย ครับ “ ท้งั ท่านเจา้ ของเรือน คุณสิรี และสิธารเองต่างกพ็ ากนั สบายใจหายห่วง เม่ือรู้วา่ เรือโท ยอดยทุ ธ์ หมึกยกั ษ์ ชองคุณยาย กลบั คืนฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ เรียบร้อยแลว้ หญิงสาวเล่นต่อไปจนจบเพลงแลว้ ยกมือข้ึนไหวค้ รู “ บรรเลงมาหลายเพลง แขกกอ็ ิ่มทอ้ งแลว้ ลงไปดูพระจนั ทร์กนั เถอะ..” คุณยายบอกบท บนศาลาทา่ น้า เรือเอก ทานาบาตะ มองตามมือคุณยายซ่ึงช้ีชวนใหด้ ูแสงจนั ทร์ท่ีส่องทาบทาลงบินผวิ น้า “ สวย..มากๆ..ครับ แต่..เม่ือครู่..บนเรือน ลุงสนพูดถึง..ขอขา้ ว..ขอแกง..หมายถึงอะไรครับ? “ ท้งั คุณยาย คุณสิรี และ ลุงสน ตา่ งกพ็ ากนั โล่งใจที่สิธารคิดรหสั ขอ้ ความเกี่ยวกบั ดวงจนั ทร์ซ่ึงสอดคลอ้ ง กลมกลืนไปกบั คืนน้ีพอดี ไมม่ ีอะไรส่อพิรุธใหเ้ ขาจบั ไดเ้ ลย ท่านเจา้ ของสถานที่หนั ไปทางหลานสาว “ แปลทีละวรรคก็ไดล้ ูก เพราะคอ่ นขา้ งยาว “ จากน้นั จึงเฉลยคาตอบใหแ้ ก่หนุ่มญ่ีป่ ุนท่ีรอฟังอยู่ “ เป็ น บทกวีกล่อมเด็กของไทยมาแต่โบราณ เร่ิมจาก.. จนั ทร์เจา้ ขาขอขา้ วขอแกง ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องขา้
174 ขอช้างขอมา้ ให้น้องขา้ ขี่ ขอเกา้ อ้ีให้นอ้ งขา้ นง่ั ขอเตียงตง่ั ให้นอ้ งขา้ นอน ขอละครให้นอ้ งขา้ ดู ขอยายชูเล้ียง นอ้ งขา้ เถิด ขอยายเกิดเล้ียงตวั ขา้ เอง “ คุณยายพากยไ์ ป คุณหลานก็แปลไป ทีละวรรคทีละตอน ส่วนผถู้ ามไม่รู้ วา่ จะมีสมาธิฟังรู้เร่ืองหรือไม.่ .เพราะสายตามวั แตท่ อดมองไปท่ีผแู้ ปลราวกบั อยกู่ นั สองต่อสองในท่ีน้นั พฤติกรรมที่คงเส้นคงวาในการเฝ้าติดตามบุตรสาวอยา่ งใกลช้ ิดแทบไม่วางตาของนายทหารหวั หน้าอู่ ทาใหค้ ุณสิริตอ้ งเรียกช่ือเจา้ ของสายตาหยาดเยมิ้ ท่ีกาลงั เคลิบเคลิ้มไปกบั บทกว.ี . “ คุณทานาบาตะ..เลยไม่พูดไมจ่ า.. “ โดนผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงทกั เขา้ บุคคลในเคร่ืองแบบจึงไดส้ ติวา่ มิไดอ้ ยกู่ นั ตามลาพงั “ ขอประทานโทษครับ บทกวนี ้ีอ่อนโยนน่าฟังมาก มิน่า..ถึงใช.้ .กล่อมเด็ก.. ขนาดผมเองยงั ฟังเพลิน.. จนเกือบลืมไปวา่ .. กาลงั อยใู่ นสงคราม ครับผม “ ผมู้ ีสุนทรียภาพดา้ นบทกวีเอ่ยอยา่ งจริงใจ แต่เม่ือรู้ตวั วา่ กาลงั ถูกเพง่ เลง็ จากบรรดาสมาชิกเรือนริมน้าโดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ สายตาข่นุ เขียวของสาวเจา้ ที่พุ่งตรงด่ิงมาอยา่ งเอาเรื่อง ทาใหเ้ ขาตอ้ งเปลี่ยนประเดน็ หวั ขอ้ การสนทนาใหด้ ูเป็ นงานเป็นการข้ึน “ พูดถึง..สงคราม..หลงั ปี ใหม่..จะมีเครื่องบินมา..ง่า..ทิ้ง..ระเบิด..ไม่ทราบวา่ ที่บา้ นมี..ง่า..โบคูโก..หรือ ยงั ครับ? “ ศพั ทใ์ หมย่ งั ไม่เคยเรียน เลยแปลไม่เป็น..โยนกลองไปทางคุณครูท่ีนงั่ หนา้ บูดอยู่ “ ..คูโบ..คูโก..ที่ไหนกนั ลูก..บา้ นเรามีแต่ลาประโดง.. “ คุณสิรีทาใหบ้ ุตรสาวขา..ยมิ้ ออกมาจนได้ “ ไม่ใช่..คู..อยา่ งที่แม่เขา้ ใจคะ่ โบคูโก..หมายถึง หลุมหลบภยั ค่ะ “ “ วิทยุทางการก็แจง้ เตือนประชาชนให้เตรียมตวั โดยกานันผูใ้ หญ่บา้ นเรียกระดมชาวสวนชาวเรือ ช่วยกนั ..ลงทอ้ งร่อง..ผลดั กนั ขดุ หลุมหลบภยั บา้ นเรา..ยายหนูกบั ลุงสนกก็ าลงั หาทอ้ งร่องแหง้ ๆไว.้ . “ “ ผมพอช่วยไดค้ รับ..” ยงั ไมท่ นั ขาดคากโ็ ดนปฏิเสธแบบไมม่ ีเยอื่ ใย “ ไม่ตอ้ ง ! “ ลมปาดหาวตลบใบเรือข้ึนรังกาอีกแลว้ ร้อนรุ่มกบั การถูกจอ้ งมองแทนดูดวงจนั ทร์ “ หนูน่ี..” คุณสิรีติติงเบาๆ “ คืนเพญ็ เตม็ ดวง..คุณยายวา่ เป็นมหามงคลฤกษ์ แสงจนั ทร์ก็ส่องสวา่ งไสว ลมกเ็ ยน็ สบาย ทาใจใหร้ ่มๆเขา้ ไวซ้ ิจะ๊ ..คุณทานาบาตะก็หวงั ดี..คอ่ ยพูดคอ่ ยจากนั เถอะลูก..แม่ขอร้อง..” สิธารจึงยอมสงบปากสงบคา แตก่ ็ไมว่ ายแอบขวา้ งคอ้ นวงใหญ่ที่สุดไปยงั พิกดั เป้าหมายหลกั “ ลุงสนก็ไมไ่ ดท้ าคนเดียวหรอก เราจะจา้ งช่างจ่อยสวนใน..มาช่วยอีกแรง “ คุณยายออกตวั ดว้ ยความ เกรงใจ ใหห้ ลานสาวแปลอีกทอดหน่ึง แตผ่ รู้ ับฟังก็ยงั คงยนื ยนั ปณิธานเดิม “ ขออนุญาตใหผ้ มไปดู..ง่า..ทอ้ งร่อง..ก่อนเถอะครับ ทหารช่างท่ีอู่หลายคนทาเสร็จเร็วกวา่ บา้ นอื่นๆก็ คงตอ้ งการช่างไปช่วยเหมือนกนั ครับ “ เหตุผลของเขาทาใหผ้ หู้ ลกั ผใู้ หญ่ตอ้ งยอมจานน “ ถา้ ไม่เป็ นการรบกวนจนเกินไป ก็ตามแต่จะสะดวก เถอะจะ้ อยา่ ใหเ้ สียงานเสียการ..เดือดร้อนถึงคุณ..กแ็ ลว้ กนั “ ท่านเจา้ ของเรือนสรุป
175 “ ไม่เป็นไรครับ เพราะเหล่าทหารช่างซ่ึงเป็น..ง่า..ฝ่ ายสนบั สนุนกม็ ีหนา้ ท่ีทานองน้ีอยูแ่ ลว้ ท่านแม่ทพั เองก็..จบั มือ..กบั ..ผนู้ าไทยแลว้ วา่ จะช่วยเหลือชาวบา้ นเท่าที่จาเป็น ดงั เช่นกรณีน้ี..ง่า..โบคูโก..ครับผม “ “ จะ้ ๆ เขา้ ใจแลว้ แต่เพราะคุณช่วยขยายเรือนสองหลงั ให้โดยไม่คิดมูลค่า ก็เป็ นน้าใจท่ีมากโขอยูแ่ ลว้ พวกเราจึงพยายามทาอะไรตอ่ อะไรดว้ ยตวั เองบา้ ง ..” คุณสิรีพยกั พเยดิ ใหบ้ ุตรสาวแปลดว้ ย “ ไมเ่ ป็นไร..ครับ “ กระรอกญี่ป่ ุนทาท่ายนื กระตา่ ยขาเดียว “ ภารกิจที่ผา่ นมาผมไดช้ ้ีแจงและขออนุมตั ิ ท่านรองแม่ทพั เรียบร้อยแลว้ ซ่ึงท่านก็เขา้ ใจเหตุผลความจาเป็ นโดยเฉพาะอยา่ งย่ิงเจา้ ของบา้ นเช่าสองหลงั อยู่ กนั ตามลาพงั ผหู้ ญิงสามคน งานท่ีตอ้ งใชแ้ รงงานหนกั ไม่อาจกระทาได้ สาหรับ ..โบคูโก..ผมก็จะทาเรื่องเสนอ ขออนุมตั ิเช่นกนั ครับ ท่านวางใจได.้ .ครับผม “ ดว้ ยประการฉะน้ี ท่านเจา้ ของเรือนและคุณสิรี จึงกลบั ข้ึนบา้ นและเขา้ นอนดว้ ยความรู้สึกที่ผ่อนคลาย ในขณะท่ีสิธารออกไปนง่ั ที่ระเบียงต่อ ความงดงามของบรรยากาศที่ท่าน้าเม่ือครู่ ทอ้ งฟ้าท่ีใสสวา่ งกระจ่างแจ่ม ดว้ ยแสงจนั ทร์ในคืนเพญ็ ส่องกระทบผวิ น้าที่พลิ้วผา่ นระยิบระยบั จบั ตา ทาใหส้ าวเจา้ บทเจา้ กลอนอดขีดเขียน ออกมาไมไ่ ด.้ ..เธอจดบนั ทึกไวใ้ นปูมจดหมายเหตุเรือนริมน้า สาหรับเหตุการณ์ในวนั ข้ึนปี ใหม่ พ.ศ.๒๔๘๕ .....พระจนั ทร์แอร่มแจม่ เจิดจา้ จรัสโพยม สาดแสงโสมส่องสวา่ งกระจา่ งใส ธาราเอ่ือยเรื่อยละล่องละลิ่วไป โมกเขม็ ไพลรสสุคนธ์สนมณฑา แกว้ กาหลงกระดงั งาราตรีหอม พุดพะยอมพวงชมพูพลบั พลึงดาหลา เลบ็ มือนางมะลิวลั ยส์ ุพรรณิการ์ ปี บเฟ่ื องฟ้าสารภีบานบุรีลาดวน..... เชา้ วนั รุ่งข้ึน หญิงสาวถือถาดตามท่านผูม้ ีพระคุณท้งั สองไปใส่บาตรเช่นเคย พอเสร็จเก็บถว้ ยชามแลว้ ต้งั ทา่ จะพากนั เดินกลบั แต่กต็ อ้ งชะงกั เม่ือไดเ้ ห็นผทู้ ่ียนื ระวงั ตรงรออยอู่ ยา่ งเงียบๆ “ โอฮายโย โกไซมสั อรุณสวสั ด์ิ ครับ “ พยายามออกเสียงภาษาไทยใหช้ ดั กลวั คุณครูดุอีก “ สวสั ดีจะ้ .สวสั ดี...” ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ท้งั สองตอบรับเกือบจะพร้อมกนั “ อรุณสวสั ด์ิ ไดช้ ดั เจนมากนะจะ๊ เก่งข้ึนเรื่อยๆ..” คุณสิรีชมดว้ ย ดกั คอไปดว้ ย “ ไดแ้ ค่คาส้ันๆ ครับผม..” ศิษยญ์ ่ีป่ ุนรีบออกตวั “ อยา่ งเชา้ น้ี..ผมคงตอ้ งขอรบกวน..คุณครู อีกคร้ัง “ ส่งยมิ้ ไปออดออ้ นเธอผทู้ ่ียนื ทาเป็นไม่รู้หนเหนือหนใต้ ท้งั ๆท่ีรู้อยแู่ ก่ใจดีวา่ เขาจะมาชวนเธอไปไหน เรือเอก ทานาบาตะ ผายมือไปทางคุง้ กาเหวา่ “ ผมเดินไปตรวจตอน..ง่า..ส่ีนาฬิกา..ก่อนเชา้ พบวา่ ท่ีนนั่ ซ่ึงเป็นฐานสญั ญาณ..ง่า..เตือน..ภยั ..ของทางการไทย มี..ยาม..มาอย.ู่ .หลายคน..แตง่ เคร่ืองแบบแปลกตา...” “ ไมใ่ ช่..ยาม..“ คุณครูเอด็ เบาๆ “ เรียกใหถ้ ูกดว้ ย.. เจา้ หนา้ ที่ของทางการไทย “ สอนสั่งกนั แตห่ วั วนั “ ขอโทษครับ..ผมนึกไม่ออกวา่ จะใชศ้ พั ทอ์ ะไร?..ก็เพราะเหตุน้ี..ถึงตอ้ งขอใหค้ ุณครูไปกบั ผมดว้ ย..ง่า.. เจา้ หน้าที่ทางการไทย.. จะตอ้ งมีหนงั สือคาสั่งรายงานตวั กบั ผมซ่ึงคงคุยกนั ไม่รู้เร่ืองแน่ เพราะผมไม่ไดร้ ับการ ฝึกภาษาไทยเกี่ยวกบั คาศพั ทท์ ี่ไมใ่ ช่ทหาร..ครับ ยงั ไม่ทราบวา่ ชื่อทางการคือ..เจา้ หนา้ ท่ีประเภทใด? “
176 “ หากไม่ใช่ทหาร ก็ตอ้ งเรียกวา่ ..พลเรือน..และถา้ ช่วยงานกระทรวงกลาโหม ก็จะตอ้ งมีคาต่อทา้ ยวา่ .. เจา้ หนา้ ท่ีพลเรือนกลาโหม.. “ “ เจา้ หนา้ ที่พลเรือนกลา..โฮม.. “ ศิษยเ์ อกออกเสียงตาม..แต่กเ็ พ้ยี น..จนได้ “ ไมใ่ ช่..โฮม.. “ คุณครูแกลง้ พุง่ ความสนใจไปท่ีภาษามากกวา่ ประเด็นอื่น ” โฮม..ภาษาองั กฤษแปลวา่ ..บา้ น คุณตอ้ งข่มโคนลิ้นใหล้ งตวั ..ห..ใหไ้ ด้ ไมอ่ ยา่ งน้นั ฝร่ังจะนึกวา่ พูดไทยปนองั กฤษ.. “ นกั เรียนรอบเช้าตรู่พยายามเอาใจคุณครู เขาต้งั ท่าหายใจยาวๆลึกๆ ก่อนท่ีจะเปล่งเสียงลากยาวออกมา “..โหม..ม..ม.. “ เลยโดนตีเผยี ะเขา้ ท่ีตน้ แขน “ นี่แน่ะ ! ตะกี๊สอนวา่ ไง? “ คุณครูเร่ิมดุเหมือนเพ่งิ กินทองหยบิ ทองหยอดมา นกั เรียนหวั ร่อชอบใจ “ สอนวา่ ..เจา้ หนา้ ที่พลเรือน..กลา..ง่า...กลา..โหม..ครับ “ พอลงเสียงส้ันถูกตอ้ งไดก้ ็ยมิ้ อยา่ งภาคภูมิ “ ตกลงจะเปิ ดการเรียนการสอนกนั ตรงน้ีอีกนานม้ยั จะ๊ ? “ คุณสิรีตอ้ งขดั จงั หวะ “ ไปกินขา้ วเช้ากนั ก่อนเถอะ คุณทานาบาตะ..” ท่านเจา้ ของเรือนก็ร่วมทีมทาเป็ นไม่สนใจคุง้ กาเหวา่ เช่นกนั “ ลุงสนเตรียมไวแ้ ลว้ ขา้ วตม้ ปลาร้อนๆ รองทอ้ งให้อุ่นก่อนไปทางาน คุณครูก็ตอ้ งกินเหมือนกนั ไม่ ง้นั ยายไมใ่ หไ้ ป.. โบราณวา่ ม้ือเชา้ หลงั ใส่บาตรคือม้ือมงคล ม้ือสาคญั .. ยายหนูแปลดว้ ยนะลูก “ เมื่ออ่ิมทอ้ งแลว้ นายทหารแห่งจกั รพรรดินาวกี ็โคง้ คานบั ขอบพระคุณท่านเจา้ ของเรือนและท่านผเู้ ป็ น มารดาของสาวน้อยกลอยใจที่เขาจับพลัดจบั ผลูมาตกหลุมรักอยู่ในอาณาบริเวณเรือกสวนแห่งน้ี มวั แต่ เคลิบเคลิ้มจอ้ งมองจนเป้าหมายรู้สึกท้งั อึดอดั และราคาญ สิธารไม่พูดไม่จารีบลุกจากยกพ้ืนช้นั ล่างสวมรองเทา้ แล้วเดินนาล่ิวออกไป น่นั แหละหัวหน้าอู่จึงนึกออกถึงภารกิจที่รออยู่ เขาสวมรองเทา้ บู๊ตทหารอย่างฉับไว ก่อนท่ีจะสาวเทา้ กา้ วข้ึนไปเดินเคียงขา้ งคุณครูดว้ ยสีหน้าท่ียิม้ ละไม โดยมีคุณยาย คุณสิรี และ ลุงสน มองตาม ดว้ ยความรู้สึกที่คลา้ ยๆกนั คือ ความสมั พนั ธ์ของครูสาวชาวไทยกบั ศิษยญ์ ี่ป่ ุนยอดขยนั ..จะดาเนินต่อไปอยา่ งไร.. เขาจะ..รบกวน..คุณครู..ไปถึงไหน... เมื่อท้งั คู่เดินไปถึงบริเวณคุง้ กาเหวา่ เหล่าสายสืบนาวิกโยธินซ่ึงบดั น้ีแฝงตวั อยู่ในเครื่องแบบพลเรือน กลาโหม กพ็ ากนั ยนื ระวงั ตรงทาความเคารพนายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝ่ังน้ี “ กระผมเป็ นหวั หนา้ ชุดประจาฐานเปิ ดปิ ดสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศ โดยผลดั เปล่ียนเวรสามกะ กะ ละสามนาย เผอื่ มีเหตุฉุกเฉินกบั ชาวบา้ นละแวกน้ี จะไดช้ ่วยพาลงเรือไปรักษาพยาบาลที่อนามยั เม่ือกะสองเริ่ม เขา้ เวร กะแรกจะพายเรือกลบั ไปพกั และเปล่ียนเส้ือผา้ ท่ีกรมประสานงานฝั่งตรงขา้ ม ครับผม “ ทิ้งช่วงใหห้ ญิง สาวแปล จากน้นั จึงเอย่ ต่อ “ นี่คือคาสั่งจากกรมแตง่ ต้งั เจา้ หนา้ ที่ตามรายช่ือท้งั หมดท่ีปรากฏอยู่ ครับผม “ เขาส่ง เอกสารท้งั ภาษาไทยและภาษาญ่ีป่ ุนซ่ึงแปลโดยคุณชอบ ยน่ื ใหเ้ รือเอก ทานาบาตะ ซ่ึงรับไปอา่ นแตฉ่ บบั แปล เรือโท ยอดยทุ ธ์ เพ่งิ ประจกั ษว์ า่ บุตรสาวท่านผบู้ งั คบั บญั ชาน่ีเองท่ีเป็ น..คุณครู..ของหวั หนา้ อู่ แต่ขณะน้ี ท้งั เขาและคุณหนูจะตอ้ งเล่นละครตีบทใหแ้ ตกไปพร้อมๆกนั ดว้ ยการทาเป็นไม่เคยรู้จกั มกั จี่กนั มาก่อน
177 ขากลบั ..คนเคียงขา้ ง..หนั มาวงิ วอนดว้ ยน้าเสียงออ่ นโยน “ อนุญาตใหผ้ ม..ติวเขม้ ภาษาไทย..กบั คุณ..ทุกคืน..นะครับ ช่วงค่าๆ.. “ สายตาหนุ่มแดนอาทิตยอ์ ุทยั ท่ีส่งมา..ทาให้หญิงสาวเริ่มรู้สึก..แปลก..เหมือนชื่อท่านผูน้ า แต่ที่เขาร้อง ขอมาก็น่าจะเป็ นการดีสาหรับชุดสายสืบนาวิกฯท่ีคุง้ กาเหว่า ได้รู้ตารางเวลาของเขาซ่ึงจะเป็ น..ยามปลอด.. สาหรับชุดเสรีไทยใตน้ ้าวางแผนปฏิบตั ิภารกิจในท่ีตา่ งๆ “ ทาไมจะตอ้ ง..ทุกคืน? “ สิธารตอ้ งแกลง้ ทาเป็ นไม่พอใจ เพื่อไม่ใหเ้ ขาสงสัยวา่ ทาไมรีบรับปากทนั ที “ ค่าๆ คุณยายกอ็ ยากฟังขิมก่อนนอน..” เธอวางยาเขา แอบหนั ไปยมิ้ กบั ตน้ ไมข้ า้ งทาง “ ไม่เป็ นไรน่ี.. “ คราวน้ีคนเซา้ ซ้ีโมเมตีขลุม “ ผมก็..เรียนไปดว้ ย..ฟังดนตรีไปดว้ ย..ไงครับ “ หนั ไป มองหนา้ สาวเจา้ เห็นเธอทาหนา้ เรียบเฉย จึงเอ่ยความในใจ “ ฝูงบินกาลงั จะเขา้ พระนครแลว้ ..ผมเป็ นห่วง..หาก ผมอยดู่ ว้ ยตอนระเบิดลง จะไดช้ ่วยพยงุ คุณยาย.. ช่วงน้นั คงตกใจเลยรีบร้อนจนอาจจะพลาดตกบนั ได.. “ ภาษาไทยท่ีเร่ิมแตกฉานของเขา ยงั ไม่ทาใหส้ ิธารแปลกใจเท่ากบั น้าเสียงที่บ่งบอกความเอ้ืออาทรอยา่ ง ลึกซ้ึงประหน่ึงเป็ นครอบครัวของเขาเอง กระแสบางอยา่ งแผซ่ ่านเหมือนเยอ่ื ใยเขา้ ไปสัมผสั และผกู พนั ในส่วน ลึกของหวั ใจเธอโดยไมท่ นั รู้ตวั ความรู้สึกเตม็ ต้ืนทาใหห้ ญิงสาวอดถามเขากลบั ไม่ได้ “ แลว้ ..ท่ีอู่คุณล่ะ? ทิ้งมาไดห้ รือ? รองแมท่ พั รู้เขา้ จะวา่ ยงั ไง? จะมีความผดิ หรือเปล่า? “ เรือเอก ทานาบาตะ ทาท่าเหมือนผนื ดินที่แห้งแลง้ ไดร้ ับฝนแรกของฤดูกาล ทาใหช้ ุ่มฉ่าสดช่ืนสมกบั ท่ี รอคอยมานาน เขากาลงั สาลกั ความปล้ืมปิ ติ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไดแ้ ต่มองหนา้ สตรีผเู้ ป็นท่ีรัก “ ไมต่ อบ..แสดงวา่ .. “ สิธารตอ้ งทาลายความเงียบ เพราะเขาเล่นจอ้ งมองอยา่ งเดียวจนเธอรู้สึกวบู วาบ “ ตอบครับ..ตอบ..” นายทหารหวั หนา้ ฐานทางฝ่ังน้ีรีบลนลานขานรับ “ ผมมวั แต่..อบอุ่นใจ..ไม่คิดว่า คุณจะเป็นห่วง..ขอบคุณครับ “ เขายมิ้ ใหเ้ ธออยา่ งออ่ นโยนก่อนจะช้ีแจง “ ท่านรองแม่ทพั รับทราบรายงานของ ผมแลว้ เรื่องการฝึกซอ้ มหลบภยั ท่ีอูซ่ ่ึงนายทหารเวรจะดูแลรับผดิ ชอบตามลาดบั ข้นั ตอน ส่วนผมจะตอ้ งวิ่งไปมา ระหวา่ งอู่กบั โรงพยาบาลสนาม เผอ่ื หมอและทหารเสนารักษจ์ าเป็ นตอ้ งขนยา้ ยหยกู ยาเขา้ ไปเก็บที่ทา้ ยสวน ผม จึงเป็นหน่วยเคลื่อนท่ีเร็ว พร้อมจะมาช่วยท่ีบา้ นคุณซ่ึงมีแตก่ นั ผหู้ ญิง.. “ เม่ือสาวเจา้ ไมค่ ดั คา้ นประการใด หนุ่มญ่ีป่ ุนจึงสบช่องปลูกตน้ รัก..อยา่ งไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อย “ ง้นั ผมไปก่อนนะ..ค่าๆจะข้ึนไป.. “ ใชว้ าจาเหมือนพอ่ บา้ นที่ออกไปทางานขา้ งนอกเชา้ จรดเยน็ ..เขา ใชว้ ธิ ีท่ีแยบยลคอ่ ยๆรุกคืบเขา้ ไปในหวั ใจของเธอทีละเล็กละนอ้ ย ใชภ้ าษาเป็นขอ้ อา้ ง..ให้มีโอกาสไดใ้ กลช้ ิด ตี สนิทเขา้ หาผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ด้วยความนอบน้อมถ่อมตนจนเป็ นท่ีไวว้ างใจ และขนั อาสาเป็ นเกราะกาบงั คุ้มภยั สงครามที่กาลงั ใกลก้ รายเขา้ มาทุกที..สถานการณ์เอ้ืออานวยใหเ้ ขากลายเป็นหลกั พ่ึงพงิ ที่เธอไมอ่ าจปฏิเสธได้ เม่ือเรือเอก ทานาบาตะ แยกกลบั ไปอูแ่ ลว้ สิธารจึงยอ้ นกลบั ไปท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่
178 “ มีอะไรขาดเหลือก็บอกไดน้ ะคะ จะให้ลุงสนคอยมาถามไถ่.. “ หญิงสาวเพ่ิงมีโอกาสไดเ้ ห็นเรือโท ยอดยทุ ธ์ หวั หนา้ สายสืบนาวกิ ฯ แบบจะจะชดั ๆเตม็ ตาวนั น้ีเอง “ คุณพอ่ สัง่ ความอะไรมาบา้ งหรือเปล่าคะ? “ เลือดนาวผี แู้ กร่งกลา้ ชะงกั จากภารกิจตรงหนา้ ชะเงอ้ คอมองไปตามทางท่ีบุตรสาวผบู้ งั คบั บญั ชาเดินมา ความรอบคอบไม่ประมาทเป็นวนิ ยั ท่ีถูกฝึกมาอยา่ งเคร่งครัดจนติดเป็นนิสัย เขาเหลียวซา้ ยแลขวาอยา่ งกงั วล “ คุณหนูรีบกลบั ไปก่อนเถอะครับ ออ้ มไปตามแนวลาประโดงหลงั บา้ น อยา่ กลบั ทางเดิม อาจจะสวน กบั หวั หนา้ อู่ ผมไมแ่ น่ใจวา่ เขาจะระแวงแคลงใจหรือไม่? ถา้ ยอ้ นกลบั มาเจอคุณหนู จะจบั พิรุธไดค้ รับ “ “ ขอโทษทีค่ะ ไม่ทนั คิด.. “ สิธารสารภาพตามตรง รีบหนั หลงั กลบั ทนั ทีเมื่อเห็นสีหนา้ ส่อแวววิตกของ หวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ เธอสาวเทา้ อยา่ งรวดเร็วลดั เลาะริมลาประโดงจนไปถึงบริเวณดา้ นหลงั ของเรือน ริมน้า ทะลุผา่ นห้องเก็บของ ห้องลุงสน และครัวใหญ่ หญิงสาวถอนหายใจอยา่ งโล่งอกเม่ือไม่เห็นใครตาม ทางเดินระหวา่ งยกพ้ืนช้นั ล่างกบั นอกชาน เธอตรงไปลา้ งเทา้ ท่ีตีนบนั ไดเรือนเช่นเคย เมื่อข้ึนไปรายงานความ เคลื่อนไหวล่าสุด กถ็ ูกมารดาเอด็ เอาจนได้ “ หนูน่ีนะ..ทาไมใจร้อนอยา่ งน้ีล่ะลูก? เกิดคุณทานาบาตะ..กร่ิงเกรงอะไรข้ึนมา เดินยอ้ นกลบั ไปแลว้ จะ๊ เอ๋กบั หนูเขา้ ล่ะ.. จะวา่ ยงั ไง? “ คุณสิรีมีเร่ืองใหต้ อ้ งเส้ียวไส้อยเู่ ร่ือย “ แหม..แมค่ ะ..มือช้นั น้ีแลว้ .. “ สิธารรีบคิดหาทางแกต้ วั “ หนูมีขอ้ อา้ งที่มีน้าหนกั ค่ะแม่ ก็ท่านเจา้ ของ บา้ นมอบหมายใหห้ นูช่วยดูแล ระหวา่ งเดินกลบั บา้ น..เพ่งิ นึกออกวา่ ลืมเตือนเจา้ หนา้ ท่ีฐานสัญญาณหุงหาอาหาร กใ็ หร้ ะวงั ไฟไหมด้ ว้ ย จานชามของป้าแจ่มใชเ้ สร็จก็ใหร้ ีบเก็บเขา้ ตู้ อยา่ ทิ้งตากดายคาถว้ ยคาชาม จะสกปรกได้ อีกเร่ืองก็คือห้ามกางมุง้ บนระเบียงบา้ นใหญ่ ค่ะ หนูจะแกลง้ ช้ีแจงเป็ นภาษาไทยแบบเร็วปร๋ือจนเขาตามไม่ทนั จะไดค้ อยฟังหนูแปลอีกรอบ เบี่ยงเบนความสนใจไงคะ.. “ เธอยมิ้ เอาใจคุณยายและมารดา “ จา้ ๆ..ทาเก่งไปเถอะ..ระวงั เขาจะจบั ไดไ้ ล่ทนั ซกั วนั ..” คุณสิรีขไู่ ปคอ้ นไป “ ก็หนูอยากรู้น่ีคะวา่ คุณพอ่ มีขา่ วเพ่มิ เติมอะไรอีก? “ หญิงสาวเถียงเบาๆ “ การส่งของในฐานะที่เป็ นเจ้าหน้าที่สังกัดกรมประสานงานญี่ป่ ุน-ไทย คุณยอดยุทธ์ต้องแต่ง เครื่องแบบพลเรือนกลาโหมอยา่ งเป็ นทางการ โดยมีทหารญี่ป่ ุนคุมเชิงอยู่ แลว้ คุณพ่อจะหาจงั หวะส่งข่าวได้ ยงั ไงล่ะจะ๊ ..แมห่ นูใจไฟ.. “ ผเู้ ป็นมารดาประชดบุตรสาว ทาเอาท่านเจา้ ของเรือนอดขาไมไ่ ด้ “ พรุ่งน้ีก็ไปใหม่ซิ..พายายไปเดินเล่น..ตรวจตราบา้ นให้คุณชอบ อยากเห็นหน้า..หมึกยกั ษ.์ .ซะจริงๆ ออ้ ..ยงั มีอีกหลายตวั ไม่ใช่เรอะ..ท่ีวา่ ยจากทะเลมาส่งข่าวน่ะ..จาชื่อไมไ่ ดซ้ ะแลว้ .. “ “ ไมว่ า่ จะเป็นตวั อะไรต่อมิอะไร..กเ็ ป็นตวั เดียวกบั หมึกยกั ษข์ องคุณยายนนั่ แหละค่ะ “ สิธารหวั ร่อชอบ ใจเม่ือนึกไปถึงสารพดั ชื่อรหสั ของสายสืบนาวกิ ฯคนเก่งของบิดา “ อา้ ว..แลว้ กนั นึกวา่ จะแห่มาหมดท้งั ทะเล..” อาการลมดีของ..สาวรักชาติจดั ..ตามสานวนของคุณยาย ซ่ึงผดิ แผกไปจากช่วงแรกๆที่ไดป้ ระสบพบหนา้ ศตั รูผรู้ ุกราน มีหรือที่ผอู้ าบน้าร้อนมาก่อนใครจะไม่สงั เกตเห็น
179 “ ยงั ดีนะที่ออ้ มกลบั มาทางดา้ นหลงั เหมือนเล่นซ่อนหากบั คุณทานาบาตะ ” คุณสิริคอ้ นบุตรสาว “ แต่..เมื่อตะก้ี..ก่อนกลบั ไปอู่ ..พูดเองเออเองอีกแลว้ ค่ะวา่ จะมา..คืบ..ทุกคืน..แยเ่ ลย.. ” “ มาก็มาซิ..กลวั ไปไย? “ ท่านเจา้ ของเรือนจีบพลูไปก็ให้ทศั นะไปดว้ ย “ อยา่ แสดงปฏิกิริยาต้งั แง่กบั เขา อยา่ ออกอาการกระสับกระส่ายให้เป็ นพิรุธ เขาจะสงสัยเอาได้ แลว้ ต่อไปก็จะระแวงแคลงใจ..ปล่อยวางไป ตามเพลง..ให้เขาเชื่อมน่ั ว่าบา้ นเราไม่มีลบั ลมคมในอนั ใด.. ยายหนูไม่ตอ้ งกลวั ไปหรอก พอลูกระเบิดมาเยือน เม่ือไหร่? เขาก็คงจะหวั หมุน..ยงุ่ เป็นระวงิ ป่ันฝ้ายเชียวล่ะ ไหนจะอู่ ไหนจะโรงพยาบาลสนาม.. “ พอตกเยน็ สิธารลงน้าลอยคอไปดูลาดเลาแถวๆเรือนคุณป่ ู ชะเงอ้ คอมองหาผทู้ ่ีเธอนึกถึงอยู่ แต่ก็ไม่เห็น งานที่อู่คงติดพนั น่าจะเป็นอยา่ งท่ีคุณยายคาดไว้ สถานการณ์สงครามใกลค้ ืบคลานเขา้ สู่ความดุเดือดเลือดพล่าน เขาก็คงตอ้ งแบกภาระอนั หนกั หน่วงลน้ มือจนไม่มีเวลาที่จะขอมา..รบกวนครู..บ่อยๆอีก หญิงสาววา่ ยกลบั ไปที่ ท่าน้า กพ็ อดีไดย้ นิ เสียงคุน้ หูเรียกอยทู่ างดา้ นหลงั ของบนั ได “ คุณหนู.. ครับ “ สิธารหนั ขวบั ไปก็เห็น..หมึกยกั ษ.์ .ของคุณยาย โผล่แค่เส้ียวหนา้ ที่มอมไปดว้ ยโคลนเลนอยูใ่ ตถ้ ุนศาลา ทา่ น้า เธอจึงเหลียวซา้ ยแลขวา ค่อยๆเลื่อนตวั เขา้ ไปใกลข้ ้ึน “ ผมจะคอยตามคุณหนูลงน้า ส่งข่าวแบบน้ีปลอดภยั กว่าขา้ งบนท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ครับ ท่าน ฝากเรียนคุณผหู้ ญิงวา่ ไมต่ อ้ งห่วงเร่ืองอาหารการกินของพวกผมท้งั ที่นี่และท่ีวดั เพราะมีเบ้ียเล้ียงและเสบียงกรัง สนบั สนุนอยตู่ ลอดเวลา วทิ ยคุ ลื่นส้ันรายงานเขา้ มาวา่ .. ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจวนเจียนจะเร่ิมทิง้ ระเบิดแลว้ ครับ “ สาวเสรีไทยฟังไปก็สอดส่ายสายตาไปดว้ ยรอบทิศทาง รวมท้งั แหงนข้ึนไปส่องดูลอดช่องใตพ้ ้ืนท่าน้า ดว้ ยเกรงวา่ จะปะหนา้ ..ยาดา..ที่ชอบเขา้ มาแทรกบอ่ ยๆ “ ไม่มาหรอกครับ “ เรือโท ยอดยุทธ์ เอ่ยเบาๆแบบรู้กัน “ ผมส่งสายสืบไปซุ่มโป่ งเฝ้าดูความ เคล่ือนไหวของหวั หนา้ อู่ หากเห็นเร่ิมเดินขา้ มลาประโดงมาทางน้ี จะส่งสัญญาณเป็นเสียง..กาเหวา่ ..กาเหวา่ .. ” “ อา้ ว..แลว้ เกิดกาเหวา่ ตวั จริงร้อง จะแยกออกไดย้ งั ไงล่ะจะ๊ วา่ ตวั ไหนเป็นตวั ไหน? “ ความข้ีสงสัยของ บุตรสาวผบู้ งั คบั บญั ชา..ทาใหห้ ัวหนา้ สายสืบพรรคนาวิกฯตอ้ งกล้นั หวั เราะในน้าพร้อมกบั นึกในใจ ‘ สมเป็ น เลือดเน้ือเช้ือไขของท่านจริงๆ ‘ ก่อนที่จะไขขอ้ ขอ้ งใจให้ “ เรามีรหัสพิเศษเหมือนรหสั ตีธงของทหารเรือ ครับ นกตวั จริงจะร้องไปเรื่อยๆ..กาเหวา่ ..กาเหว่า.. กาเหวา่ ..ไม่หยดุ บางทีเป็นชวั่ โมงก็มีครับจนชาวสวนราคาญ แต่สายสืบของเราจะทิ้งช่วงส้ันๆทีละสามคร้ังแลว้ พกั นบั หน่ึงถึงห้า..เริ่มใหม่อีกสามช่วงส้ันๆ ถา้ ไม่ต้งั อกต้งั ใจฟังจริงๆ ก็จะคิดวา่ เป็ นลูกนกร้องหาแม่ เพราะ ออกอาการพกั เหนื่อยเป็นหว้ งๆ และเสียงจะเบากวา่ ..ครับ คุณหนู “ “ ข่าวเม่ือก้ี..แน่นอนแลว้ หรือจะ๊ ? “ หญิงสาววกกลบั มาเร่ืองคอขากบาดตาย “ ขบวนการเสรีไทยในอเมริกาประกาศไม่ยอมรับการตดั สินใจของรัฐบาลไทย ครับ เร่งวางเครื่องข่าย ศูนยว์ ิทยุคล่ืนส้ันเชื่อมโยงกระชับใกล้แผ่นดินไทยหลายจุด ท้งั ท่ีเกาะหมาก แคนด้ี และ เบงกอล ซ่ึงได้แจง้
180 แผนการโจมตีทางอากาศช่วงแรก พิกดั สาคญั คือแถวฐานไฟฉายยกั ษ์ท่ีต้งั ปื นต่อสู้อากาศยาน เพื่อปูพรมลงบน ตวั ตึกกองบญั ชาการใหญข่ องญ่ีป่ ุนทางฝั่งโนน้ .. ครับ “ “ ตายจริง ! “ เป็ นคร้ังแรกที่สิธารแทบหมดเรี่ยวแรงอยูใ่ นคลอง เธอรีบโหนตวั ข้ึนไปนง่ั บนบนั ไดข้นั ที่อยปู่ ร่ิมๆน้า พลางระร่าระลกั ดว้ ยความปริวติ ก “ คุณพ่อ คุณลุง ชลพทั ธ์ ก็แยน่ ่ะซิจ๊ะ ถา้ ระเบิดตรงเป้า “ ผทู้ ี่ อุทานออกมาแทบไมอ่ ยากจะนึกภาพเลยวา่ จะเกิดอะไรข้ึนบา้ ง.. “ ทา่ นวา่ ..ก็ตอ้ งเสี่ยง..ครับ ..หลงั จากระเบิดลงคร้ังแรก หากไม่ตาย..ก็จะไดใ้ ชเ้ ป็ นขอ้ อา้ ง ขอยา้ ยไปอยู่ ท่ีบา้ นพกั ทางการของท่านท่ีอยู่เย้ืองๆกบั เรือนคุณป่ ู แต่ท่านขอร้องให้คุณหนูอย่าแพร่งพรายเร่ืองพิกดั ตวั ตึก กองบญั ชาการใหญ่ ..ใหค้ ุณผหู้ ญิงทราบเป็ นอนั ขาด ระบุเพียงแค่ฐานไฟฉายยกั ษแ์ ละป้อมปื น ป.ต.อ.ของญ่ีป่ ุน ก็พอครับ “ “ พอจะประมาณไดม้ ้ยั จะ๊ วา่ วนั ไหน? “ “ ขา่ ววา่ ..หลงั ปี ใหม่หน่ึงสัปดาห์..ใหเ้ ตรียมระวงั ไดเ้ ลยครับ “ “ ง้นั ก.็ .ราวๆ..วนั ที่ ๘ ที่ ๙ มกราคม ๒๔๘๕ น้ีซิจะ๊ .. “ หญิงสาวคาดคะเนอยา่ งวอ่ งไว “ ทางทหารตอ้ งเผอื่ ไวล้ ่วงหนา้ พวกผมเตรียมพร้อมกนั ต้งั แต่วนั ท่ี ๖ ที่ ๗ เป็ นตน้ ไป ครับ ฝ่ังพระนคร ติดต้งั หอสญั ญาณเตือนภยั ทางอากาศไวห้ ลายจุดท้งั บนภูเขาทอง สนามเสือป่ า หวั ลาโพง กองสัญญาณทหารเรือ ตรงหวั มุมถนนวทิ ยุ ครับ ส่วนฝั่งธนบุรีก็เช่น วงเวยี นใหญ่ ตลาดพลู กรมอู่ทหารเรือ สวนมงั คุด แลว้ ก็ขา้ มมา ทางฝั่งน้ีที่คุง้ กาเหวา่ คุณหนูคอยให้ลุงสนทาทีไปปัดกวาดเช็ดถูบา้ นหลงั ใหญ่เป็ นระยะๆนะครับ ถา้ มีข่าวด่วน ผมจะไดร้ ีบกระซิบบอกลุงสนใหเ้ รียนคุณหนูทราบอีกที ผมไปก่อนนะครับ “ ว่าแลว้ ก็ดามุดหายลงไปใตน้ ้า อยา่ งเงียบเชียบเช่นเคย หญิงสาวรีบกลบั ข้ึนเรือน ผลดั ผา้ เรียบร้อยแลว้ จึงออกไปนั่งรายงานข่าวร้อนให้มารดาและคุณยาย ทราบ แต่กห็ ลีกเล่ียงพิกดั ที่น่าหวาดเสียวคือตึกกองบญั ชาการใหญ่ของญี่ป่ ุนซ่ึงเป็ นจุดยทุ ธศาสตร์สาคญั ในการ โจมตีทิง้ ระเบิดคร้ังแรกของฝ่ ายสัมพนั ธมิตร แต่แลว้ คุณสิรีก็ไม่วายเอ่ยถามดว้ ยความเป็ นห่วงสามี สิธารเกรงวา่ มารดาจะนอนไมห่ ลบั จึงตอ้ งพยายามหาเหตุผลมากลบเกลื่อนใหฟ้ ังแลว้ เบาใจข้ึน “ แหม..แมค่ ะ ไมไ่ ดอ้ ยตู่ ึกเดียวโดดๆนี่คะ ตึกบริวารรายลอ้ มอยรู่ ิมแมน่ ้า มองจากบนฟ้าลงมาคงลายตา ไปหมด ถา้ บินโฉบลงต่ามากก็มีหวงั เป็ นเป้าปื นต่อสู้อากาศยาน ยง่ิ มากลางคืนก็ย่งิ ลาบากค่ะ กองทพั ญี่ป่ ุนก็คง จะพรางไฟทุกตึกไว้ หาเป้ายาก อีกอย่าง..ไฟฉายยกั ษ์ของญ่ีป่ ุนก็คงจะส่องตามเคร่ืองบินทิ้งระเบิดของฝ่ าย สัมพนั ธมิตรอยา่ งไมล่ ดละ ไมใ่ ช่ง่ายๆหรอกคะ่ แม่ ตอ้ งรีบทิ้ง..แลว้ รีบบินหนีก่อนจะโดนสอยคะ่ “ “ อย่าวิตกทุกข์ร้อนไปก่อนไขเ้ ลย “ ท่านเจา้ ของเรือนตอ้ งออกโรงเตือนเม่ือเห็นสีหน้าของบุตรสาว หม่นหมองลง “ นกั บินเองก็เพ่ิงจะมาทิ้งระเบิดลงพระนครเป็ นคร้ังแรก ยงั ไม่ชานาญแผนท่ีทางอากาศ อีกอยา่ ง นะ..ริมแม่น้าลาคลองก็มีเรือกสวนไร่นากาบงั ทาใหม้ องหาอะไรไดย้ าก ยง่ิ ไปกวา่ น้นั ...”
181 บทท่ี ๑๙ ผอู้ าวุโสสูงสุดหยิบผา้ ผืนน้อยข้ึนซับน้าหมากที่มุมปากก่อนจะเอ่ยความต่อ “ ตึกกองบญั ชาการใหญ่ เป็ นท่ีมนั่ ที่พกั ของแม่ทพั ญี่ป่ ุน รวมไปถึงรองแม่ทพั และบรรดานายทหารเสนาธิการระดบั สูง ฉะน้นั ..มีรึที่ กองทพั ของพระจกั รพรรดิจะน่ิงดูดาย..ปล่อยใหข้ า้ ศึกถล่มป่ นป้ี วอดวายกลายเป็นจุณไปง่ายๆ “ “ หนูไม่ตอ้ งเป็ นเสนาธิการก็ยงั คิดไดเ้ ลยว่า อาณาบริเวณโดยรอบของตวั ตึกอนั เป็ นจุดยุทธศาสตร์ สาคญั ที่สุด จาเป็ นตอ้ งต้งั ฐานป้อมปื นต่อสู้อากาศยานพร้อมไฟฉายยกั ษ์ไวท้ ้งั ส่ีทิศ รักษาความปลอดภยั ใน ระดบั สูงสุด อาจจะโดนสะเกด็ ระเบิดบา้ ง แต่ที่แน่นอนก็คือ..ไม่สามารถบินไปหยอ่ นลงตรงๆเหมือนเวลาที่แม่ ทอดไขด่ าวหรือไข่เจียว..หรอกคะ่ “ ติดตลกบา้ งเพื่อคลายเครียด คุณสิรีจึงรู้สึกดีข้ึนเมื่อไดย้ นิ เสียงหวั ร่อชอบใจ ของท้งั มารดาและบุตรสาว “ แตย่ ายกลบั ห่วงสะพานเสาวภามากกวา่ เพราะถา้ ญ่ีป่ ุนจะขนสัมภาระไปสร้างทางรถไฟแถวบา้ นโป่ ง เมืองกาญจน์ สังขละบุรี ก็จาเป็ นตอ้ งอาศยั สะพานท่ีรถไฟแล่นขา้ มไปได้ หลกั ๆคือสะพานพระรามหกขา้ ม แม่น้าเจา้ พระยา สะพานเสาวภาขา้ มแมน่ ้าทา่ จีน ส่วนใจกลางพระนครที่น่าเสียวไส้ก็คือ โรงไฟฟ้าวดั เลียบที่ฝร่ัง ไดส้ มั ปทานอยู่ เรือบรรทุกฟื นจากปากน้าโพก็คงหวาดหวน่ั เช่นกนั เพราะตอ้ งแล่นเขา้ คลองโอ่งอ่างเสี่ยงภยั ไป ส่งฟื นป้อนให้ถึงโรงไฟฟ้าเป็ นประจา ยายหนูอยา่ ลืมจดบนั ทึกจดหมายเหตุสามจุดยุทธศาสตร์น้ีไวด้ ว้ ยนะลูก ส่วนทางฝั่งน้ีก็ไม่ควรประมาท ขนาดท่ีอู่เขาเป็ นทหารเขม้ แข็งกนั ยงั ตอ้ งเตรียมการ เรือนริมน้าเราก็น่าจะซ้อม หลบภยั เหมือนกนั นะ บนั ไดยงิ่ มีหลายข้นั ไม่ทนั ตายเพราะลูกระเบิด แต่จะพากนั กลิ้งตกบนั ไดเป็ นลูกขนุนกนั ไปซะก่อน.. “ ประโยคหลงั ทาใหท้ ้งั ลูกและหลานต่างหวั เราะข้ึนพร้อมๆกนั “ ง้นั เรามาตกลงกนั ก่อนดีม้ยั คะ..คุณยาย “ สิธารโล่งใจท่ีเห็นมารดายมิ้ ออกมาไดแ้ ลว้ “ พอไดย้ ินเสียง หวอข้ึน แมก่ ็หยบิ ตะกร้าท่ีจดั เตรียมไวข้ า้ งเตียง ใหล้ ุงสนถือตะเกียงนาทาง ส่วนหนูจะประคองคุณยายเอง “ “ ยายหนูถือตะเกียงนาหนา้ ดีกวา่ เอาผา้ คลุมไหล่กบั ผา้ ห่มบางๆคลอ้ งคอไปดว้ ย แม่จะดูแลคุณยายเอง ส่วนลุงสนหิ้วตะกร้ากับถาดชุดตะไคร้ไล่ยุง.. แล้วก็ยงั มีเส่ือท่ีมว้ นพิงไวข้ า้ งประตูดว้ ย “ คุณสิรีขอเปล่ียน แผนการซอ้ มหลบภยั ทางอากาศของเรือนริมน้า สิธารนึกสนุกจึงแกลง้ พมึ พาออกมาหยอกเยา้ มารดาเล่น “ นกั บินอยา่ ตาลาย..ทิ้งผดิ แทนที่จะเป็นอู่ กลบั พลาดมาลงที่น่ีกแ็ ลว้ กนั .. “ “ เอะ๊ ! ลูกน่ี.. พูดจาไม่เป็ นมงคลเลย.. “ คุณสิรีเอด็ พลางคอ้ นพลาง “ แลว้ ทาไมตอ้ งแช่งใหล้ ูกระเบิด ไปลงท่ีอู่? บา้ นเราจะตอ้ งสะเทือนเล่ือนลน่ั ไปดว้ ยแน่ๆ อยใู่ กลก้ นั แคน่ ้ีเอง หนูชอบพูดใหแ้ มใ่ จเสียอยเู่ ร่ือย “ “ ก็อูฝ่ ่ังน้ีเป็นฐานสารองส่งกาลงั บารุงของญ่ีป่ ุน..น่ีคะ แม่ “ ยงั ไมเ่ ลิกเขน่ เข้ียวแคน้ เคือง ‘ ผรู้ ุกราน ‘ “ สมยั อยธุ ยาเรียกวา่ ‘ เกียกกาย ‘ จะ้ “ คน ‘กรุงเก่า ‘ ที่มาเกิดใน ‘ กรุงใหม่ ‘ ยอ้ นอดีตใหห้ ลานรับรู้
182 เสียงใครข้ึนบนั ไดมา “ หนูไปดูซิลูก สงสัย ‘ หัวหนา้ เกียกกายญี่ป่ ุน ‘ มาละมงั๊ ? “ ท่านเจา้ ของเรือน หวั เราะหึๆ เหมือนมีสัมผสั พิเศษ.. แล้วก็จริงดงั คาด ผูถ้ ืออานาจเต็มประจาฐานทหารญ่ีป่ ุนทางฝ่ังน้ี เดินตาม หลานสาวข้ึนมานงั่ โคง้ คารวะผอู้ าวโุ สท้งั สองเช่นเคย “ แหม..วนั น้ีแตง่ ตวั ตามสบาย..ก็ดีจะ้ “ คุณสิรียมิ้ ทกั “ ผมเพง่ิ ข้ึนจากน้า เลยแตง่ แบบ..ง่า..ลาลอง..มาครับ ยนู ิฟอร์มใหท้ หารซกั อยู่ มีผลดั เปลี่ยนแค่สองชุด ครับ “ แขกญี่ป่ ุนผสู้ วมใส่เพียงเส้ือคอกลมกบั กางเกงขาส้ันกล่าวออกตวั “ ส่วนบู๊ต..ตอ้ งถอดผ่งึ แดดผ่ึงลมบา้ ง ครับ ระบายความช้ืนเหมน็ อบั นี่ก็ไดร้ องเทา้ แตะที่ฝากลุงสนซ้ือให้ หมอกบั ทหารเสนารักษก์ ็ใส่ทางานบนพ้ืน หอ้ งโถง ช่วยรักษาความสะอาดไดเ้ ป็นอยา่ งดี ครับ “ คนพดู ยมิ้ กวา้ ง “ ตกลงท่ีเขา้ สู่สงครามขา้ มน้าขา้ มทะเลมาถึงน่ี เขาให้แค่เคร่ืองแบบสองชุดเท่าน้นั เองหรือจ๊ะ? แลว้ ถา้ ตอ้ งบุกลุยลงน้าลงท่า ไมแ่ หง้ ท้งั สองชุดล่ะ..จะทายงั ไง? “ คุณสิรีเผอื่ แผค่ วามห่วงใยไปทวั่ แบบไม่มีฝักไม่มีฝ่ าย จน ‘ แม่คนรักชาติจดั ‘ ของคุณยายอดมองหนา้ มารดาไม่ได้ “ กต็ อ้ งทนใส่ไปก่อนจนกวา่ จะแหง้ ไม่กถ็ อดออกแลว้ ใส่ขาส้นั แทน ครับ “ “ เวรกรรม.. ขออีกชุดมาสบั เปล่ียนไม่ไดห้ รือจะ๊ ? ใหเ้ หตุผลวา่ ปอดจะช้ืน..จบั ไขเ้ จบ็ ป่ วยได้ “ สิธารตอ้ งข่มใจหนั ไปเล็งเป้าท่ีจิ้งจกขา้ งฝา คนั ปากยกิ ๆ อยากจะแทรกแบบทะลุกลางปลอ้ งข้ึนมาเสียนี่ กระไรวา่ .. ตกลงคุณสิรีเป็นแม่ของเขาหรือของเธอกนั แน่? ถึงไดอ้ อกอาการเอ้ืออาทรร้นใจถึงเพยี งน้ี.. “ “ ในยามสงคราม ผา้ หายาก กองทพั สามารถแจกจ่ายไดเ้ พียงเท่าน้ี ครับ ไม่วา่ จะเป็ นตวั ท่านแม่ทพั เอง นายทหารระดบั สูง ลงไปจนถึงพลทหาร ก็ไดร้ ับแค่คนละสองชุด เหมือนๆกนั ครับ นอกเสียจากวา่ มีทหารลม้ หายตายจากไป ทางหน่วยก็สามารถเก็บรักษาอีกชุดของทหารผูพ้ ลีชีพ สารองไว้เผื่อผูท้ ี่บาดเจ็บสาหัส เคร่ืองแบบฉีกขาด ไดม้ ีเครื่องแบบทดแทน ครับ “ คุณสิรีพยกั หนา้ ดว้ ยความเห็นใจ เช่นเดียวกบั สาวเสรีไทยที่เร่ิมใจอ่อนลง แตก่ ็ยงั คงสงวนทา่ ทีไวก้ ่อน “ แลว้ น่ี..กินขา้ วกินปลามาหรือยงั ? ถา้ ยงั ..เด๋ียวร่วมวงกนั เลยนะจะ๊ “ ท่านเจา้ ของเคหสถานออกปาก เช้ือเชิญอยา่ งเต็มอกเต็มใจ ทาให้หนุ่มญ่ีป่ ุนยมิ้ หนา้ บานรีบตกปากรับคาทนั ที ในขณะท่ี ‘ ฝ่ ายตรงขา้ ม ‘ อดทา ตาขวางใส่ไม่ได้ หลงั อาหารแลว้ เธอจึงประชดประชนั ดว้ ยการนากระดานชนวนพร้อมดินสอหินมาวางอยา่ งเอา งานเอาการเหมือนคุณครูท่ีกาลงั เตรียมการสอน “ อา้ ว..ยายหนู ไมต่ ีขิมใหย้ ายฟังหรือจะ๊ ? “ ผชู้ มและผฟู้ ังขาประจาทวงถามนกั ดนตรีเอก “ นน่ั ซิครับ..ผมกอ็ ยากฟัง..ดว้ ย.. “ หนุ่มหน่ึงเดียวออดออ้ นออเซาะ “ ไหนบอกวา่ ..ขอมาคืบ..ภาษาไทย..? “ ยอ้ นกลบั แบบมะนาวไมม่ ีน้า “ ก็ฟังไปดว้ ย เรียนไปดว้ ย ยงั ไงล่ะครับ..” นกั เรียนเร่ิมโมเม..แต่มิบงั อาจ..เกเรเกตุง “ ฮิโตะคุเซะ อารุ โมโนะ ! ..เจา้ เล่ห์นกั นะ ! “ คราวน้ีคุณครูเอด็ ตะโรแบบฉุนจดั
183 “ หนูก็.. ไม่เป็นไรหรอกน่า.. เมื่อตะก้ีแกก็ตอบแม่ไดย้ าวความ..เก่งจะ้ ..” คุณสิรีตอ้ งรับหนา้ ท่ีไกล่เกลี่ย เช่นเคย “ มาบ่อยๆเดี๋ยวกพ็ ดู เป็น..น้าไหลไฟดบั ..เองแหละจะ้ “ “ น้า..ไหล..ไฟ..ดบั ..” ไดส้ านวนไทยเพ่ิม ศิษยผ์ ไู้ ม่กลา้ พกพาซามูไรมาดว้ ย หนั ไปคานบั คุณครูเป็ น เชิงขอความรู้ เลยเขา้ ทาง..สตรีเหลก็ ..ที่ต้งั ท่ารอเหน็บแนมอยู่ “ คนั โยวคุ นิ นารุ..เป็นสานวน..อิมิ ซูรุ..หมายถึง..ริวโช นิ ฮานาซุ...พูดคล่อง พูดเก่ง..โยคุ ชาเบรุ...พูด มาก.. ปากมาก ! “ วลีสุดทา้ ยคุณครูเพิ่มเอาเอง แถมลงเสียงหนกั แบบเนน้ ๆ “ วา่ ยงั ไง? มโหรีเริ่มไดร้ ึยงั ? ยายรอ..จวนจะหลบั แลว้ นะ.. “ แกลง้ เยา้ ตดั บทโหดของหลานสาว “ รึวา่ จะตอ้ งเอากะลามาวาง แลว้ มีหนา้ มา้ คอยเอาตงั หยอดใส่ก่อน..เรียกแขก..” ถอ้ ยคาติดตลกของคุณยายทาใหท้ ้งั คุณสิรีและสิธารต่างหวั เราะออกมาจนได้ ศิษยญ์ ี่ป่ ุนทนอยากรู้ไม่ได้ รีบขยกิ ๆสะกิดคุณครูซ่ึงกาลงั ลมดี..จึงแปลใหฟ้ ัง ทานาบาตะยมิ้ อยา่ งสดใสใหท้ ่านเจา้ ของเรือน “ คุณยายมี.. คกเคนะ คนั โจว..ง่า.. อารมณ์ขนั .. “ สาวเจา้ ข้ีคร้านจะต่อปากตอ่ คาอีก จึงหนั ไปเริ่มเล่นขิมโดยมีผฟู้ ังท่ีอยใู่ นอิริยาบถแตกต่างกนั คุณสิรีนงั่ เฝ้ามองดูสายน้าในเงาสลวั ๆดว้ ยความคิดถึงสามี ส่วนคุณยายอยูใ่ นท่าเอกเขนกเช่นเคย หากแต่สายตาน้นั เพ่ง พินิจพิเคราะห์จบั จอ้ งไปท่ีชายหนุ่มซ่ึงหยบิ สมุดพกส้ันออกมาจากกระเป๋ า ดึงดินสอจิ๋วท่ีเหน็บไวข้ า้ งๆออกมา ขีดเขียนยกุ ๆยกิ ๆ เขาเขยบิ ตวั เขา้ ใกลร้ ัศมีของแสงตะเกียง เพ่ือให้อ่านเขียนไดส้ ะดวกข้ึน ชว่ั ไม่กี่เพลง พอเธอ วางไมข้ ิมพร้อมกบั ยกมือไหวค้ รูแลว้ ผูม้ ีใจรักบทกวจี ากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ก็ยื่นส่งให้ดว้ ยประกายตาที่หวานซ้ึง จนผถู้ ูกมองรู้สึกไดถ้ ึงกระแสบางอยา่ งที่วง่ิ พล่านรุมเร้าเขา้ ไปส่ันไหวอยใู่ นหวั ใจของเธอ “ ..ชิจิน..ง่า..บทกลอน..บุงกาคุซาคุฮิง โอะ๊ คาคุ.. ผมแตง่ เอง..เมื่อครู่.. “ ความเป็นนกั อกั ษรศาสตร์ ทาใหส้ ิธารยน่ื มือออกไปรับดว้ ยความสนใจ “ อะไรหรือลูก? “ คุณสิรีเพง่ิ ต่ืนจากภวงั ค์ “ บทกวีญ่ีป่ ุนค่ะ รอประเดี๋ยวนะคะ คุณยาย..แม่.. ขอเวลาให้หนูแปลออกมาเป็ นร้อยกรองไทยเลย ทีเดียว ฟังไพเราะกวา่ แปลออกมาเป็ นร้อยแกว้ ..ค่ะ “ วา่ แลว้ ก็กม้ ลงอ่านและพิจารณาใกลแ้ สงตะเกียง ไม่นาน ดว้ ยพรสวรรคแ์ ละทกั ษะทางฉนั ทลกั ษณ์ เธอก็แบมือขอยมื ดินสอจากเขา ขีดเขียนโตต้ อบเป็นเชิงกลอน .... ฟ้าแจม่ เลิศเพริศพราวสกาวพร่าง ส่องสวา่ งกระจ่างเช่นเพญ็ ดิถี โอด้ อกเอ๋ยหอมตรึงตาดอกราตรี กลิ่นเจา้ น้ีอบอวลใหใ้ จสราญ ฟังหวานพลิ้วแผว่ แผว่ วะแวว่ เสียง สรรพสาเนียงโสตเสนาะไพเราะหวาน บรรเลงกล่อมยอ้ มหทยั ใหช้ ื่นบาน ไขขบั ขานพาเพลิดเพลินเกินราพนั .... “ เก่งนี่ลูก...แม่ย่ิงคิดถึงคุณพ่อ.. ถา้ ได้มานงั่ อยู่ตรงน้ีคงปล้ืมใจในความเป็ นเจา้ บทเจา้ กลอนของหนู เหมือนท่ีคุณพอ่ เคยออกปากชมอยบู่ ่อยๆ “ คุณสิริหวงั อยอู่ ยา่ งเดียว..ขอครอบครัวท่ีอบอุน่ กลบั คืนมาในเร็ววนั
184 “ แลว้ ของคุณทานาบาตะล่ะ พอใชไ้ ดม้ ้ยั ลูก? “ คุณยายเป็นทนายหนา้ หอใหน้ กั กวญี ่ีป่ ุน “ เรียกวา่ ..โคลงไฮก.ุ . ค่ะ คุณยาย หนูเกบ็ ใจความมาร้อยเรียงใหม่ในรูปแบบกลอนไทยๆ.. “ อธิบายให้ ผมู้ ีพระคุณรับทราบ แตท่ าเป็นไมร่ ู้ไมช่ ้ี.. ไมย่ อมใหค้ ะแนนศิษยเ์ อก “ หายไปหลายวนั นะ งานยงุ่ หรือ? “ ทา่ นเจา้ ของเรือนชวน ‘ แขกญี่ป่ ุน ‘ ฝึกภาษาตอ่ “ เร่งฝึ กซ้อมหลบภยั ทางอากาศ ครับ ท่ีอู่ตอ้ งฝึ กเคล่ือนยา้ ย.. เทนิโมซึ.. ง่า.. สัมภาระ. .ยะ คิกุ.. และ อุปกรณ์เคร่ืองมือต่างๆดว้ ย ครับ “ “ พอทราบม้ยั ว่าระเบิดจะลงเม่ือไหร่? ที่เรือนน้ีจะได้เตรียมตวั “ คุณสิรีแกล้งออกปากถามแบบ ชาวบา้ นทว่ั ไปท่ีไม่รู้อิโหน่อิเหน่ใดๆ “ น่าจะประมาณตน้ สปั ดาห์ที่สองหลงั ปี ใหม่ ครับผม “ “ แลว้ ..จะทิ้งลงท่ีโรงพยาบาลสนามหรือเปล่าจะ๊ ? เพราะอยใู่ กลเ้ รือนน้ี “ ถามราวกบั คนตอบเป็นนกั บิน “ ทางกองบญั ชาการสั่งให้ต้งั ฐานปื นต่อสู้อากาศยานพร้อมไฟฉายยกั ษต์ ลอดริมเข่ือนฝั่งตรงขา้ มแลว้ ครับ เพือ่ ป้องกนั ท้งั โรงพยาบาลสนามใหญ่ฝั่งโนน้ กบั โรงพยาบาลสนามยอ่ ยทางฝ่ังน้ี ครับ “ “ พรุ่งน้ีจะไปท่ีเรือนป้าแจ่มสักหน่อย ดูวา่ เจา้ หนา้ ที่อยกู่ นั เรียบร้อยม้ยั ? “ คุณสิรีรีบถือโอกาสออกตวั เพอื่ ตีลูกกนั ไมใ่ หห้ วั หนา้ อูต่ ามบุตรสาวไปอีก “ เท่าที่ทราบมา..ฝงู บินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรมีสองเครื่องยนต์ เพดานบินไม่สูงมาก หากมากลางวนั จะเสี่ยง กบั การถูกยิงร่วงไดง้ ่าย จึงน่าจะบินมาโจมตีช่วงกลางคืนมากกวา่ เพื่อเล่ียงหลบปื นต่อสู้อากาศยาน ถา้ ไฟฉาย ยกั ษ์ส่องหาไม่พบก็รอดตวั ไป แต่ทหารที่ป้อมไฟฉายก็ไดร้ ับการฝึ กอย่างหนกั ให้กวาดส่องไปทวั่ ทุกทิศทาง นับจากคืนน้ีเป็ นตน้ ไปขอให้ทุกๆท่านเขา้ นอนในชุดท่ีพร้อมจะลุกข้ึนรีบลงไปท่ีหลุมหลบภยั ได้ทนั ที ยาม ฉุกเฉินไม่มีเวลาเปล่ียนเส้ือผา้ หรอกนะครับ อีกเรื่องก็คือขอใหเ้ ตรียมของใชจ้ าเป็ นใส่ตะกร้าไวเ้ พื่อหยิบฉวยได้ สะดวกรวดเร็ว โจมตีคร้ังแรก..เสียงระเบิดจะทาให้ตกใจมากจนทาอะไรไม่ถูก ดบั เทียนที่ตามไฟไวก้ ่อนจะลง จากเรือนด้วยนะครับ “ นายทหารหัวหน้าฐานญ่ีป่ ุนทางฝั่งน้ี สั่งเสียยืดยาวประหน่ึงเป็ นพ่อบ้าน เลยถูก ขวา้ งคอ้ นดอกโตๆจากสาวเสรีไทยที่อดคิดถึงบิดาไม่ได้ “ ขอบใจนะจ๊ะที่อุตส่าห์แนะนา คืนน้ีพูดศพั ทไ์ ทยยากๆไดค้ ล่อง แสดงวา่ การเรียนกา้ วหนา้ ข้ึนมาก “ คุณสิรีเอ่ยชมท้งั ๆท่ีก็ยงั นึกหวาดหวน่ั กบั ภยั อนั ตรายจากสงครามอยู่ คาชมทาใหศ้ ิษยญ์ ่ีป่ ุนหนา้ บาน ก่อนลงบนั ไดกลบั ไปยงั เรือนคุณป่ ูซ่ึงแปรสภาพเป็นโรงพยาบาลสนามไปแลว้ เรือเอก ทานาบาตะ หนั ไปโคง้ นอ้ ยๆใหค้ ุณครูพร้อมดว้ ยรอยยมิ้ และประกายตาเจา้ เสน่ห์ ที่ส่องกราดยงิ่ กวา่ ไฟฉายยกั ษเ์ ขา้ ไปวบู วาบทวั่ ทุกหอ้ งหบั ในหวั ใจของเธอจนทาใหเ้ กิดความหวน่ั ไหวอยา่ งไมอ่ าจหกั หา้ มได้ “ ขอบคุณสาหรับบทกวแี ละดนตรีท่ีแสนไพเราะ..ซ่ึงจะอยใู่ นความทรงจาของผม..ตลอดไป.. “ เมื่อ..แขกประจา..กลบั ไปแลว้ คุณสิรีจึงปรึกษากบั บุตรสาว
185 “ เห็นม้ยั ลูก..ข่าวตรงกนั ..ประมาณวนั ท่ี ๘ หรือ ๙ มกราคม พ.ศ.๒๔๘๕ น่ีแหละ แสดงวา่ ข่าวมาจาก ตน้ ตอเดียวกนั เหมือนที่หนูไดร้ ับจากหมึกยกั ษข์ องคุณยาย เหลือแตว่ า่ ..จะก่ีโมง..กี่ยาม..เทา่ น้นั .. “ “ ทานาบาตะ..ประมาณวา่ หลงั ยามสองไปแลว้ ค่ะ “ เป็นคร้ังแรกท่ีท้งั คุณยายและคุณสิรีไดย้ นิ สิธารเอ่ย ชื่อ..ศตั รูบา้ คลง่ั ..ศตั รูผูร้ ุกราน..อย่างคุน้ เคยโดยไม่รู้ตวั ท่านเจา้ ของเรือนจึงมิไดท้ กั ข้ึนให้เธอไดอ้ าย “ ถา้ ยาย เป็ นนกั บินก็คงใช้ช่วงตีสองตีสามนน่ั แหละ ดึกดื่นค่อนคืน..ทหารท่ีป้อมไฟฉายอาจเผลองีบหลบั เพราะความ ง่วง..ส่องผดิ ส่องถูก..เฮอ้ ..เวรกรรมจริงๆ..ทาไมตอ้ งรบราฆ่าฟันกนั ก็ไมร่ ู้.. “ “ คุณยายเขา้ นอนเถอะคะ่ ..ดึกโข..แลว้ หนูจะจดบนั ทึกตอ่ .. “ ยงั ไมท่ นั ขาดคาก็ถูกแทรกข้ึนก่อน “ อยา่ ลืมจดบทกวญี ่ีป่ ุนกบั กลอนไทยไวด้ ว้ ยล่ะลูก พอสงครามเลิก หนูกค็ ดั สาเนาให้เขาเป็ นท่ีระลึกนึก ถึงความสัมพนั ธ์ที่ดีระหว่างเรือนริมน้ากบั นายทหารจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ..” คุณยายลองหยงั่ ใจหลานสาวคน เดียว แลว้ ก็สงั เกตเห็นอาการครุ่นคิดปรากฏข้ึนบนใบหนา้ ที่ส่อแววกงั วล..น้นั เมื่ออยูต่ ามลาพงั คาพูดท่ีลองเชิงของผูม้ ีพระคุณทาให้หญิงสาวเหม่อมองออกไปทางท่าน้า มือท่ีถือ สมุดจดหมายเหตุสั่นระริก..เธอถามตวั เองอยใู่ นใจ...เป็ นอะไรไปรึ? สิธาร...เขาก็แค่..ศตั รูท่ีบงั อาจบุกรุกเขา้ มา ยึดครองบา้ นเกิดเมืองนอนของเธอ ฉะน้ันเธอควรจะยินดีมิใช่หรือ? ท่ีเขาจะไปเสียให้พน้ ๆจากเขตแดนไทย หรือไม่ก็..ไปตายซะ..ใหส้ ามสมกบั ความผดิ ที่เธอดูเหมือนจะยดั เยยี ดไปลงที่เขาอยคู่ นเดียวในกองทพั ญี่ป่ ุน.. เม่ือคุณสิรีพามารดาเขา้ ไปในหอ้ งแลว้ ผใู้ หญ่ท้งั สองก็มีประเด็นที่ตอ้ งนง่ั ถกกนั ตอ่ “ เห็นอะไรม้ยั ล่ะ? ตะก้ีน้ี.. “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเร่ิมก่อน “ เห็นค่ะ.. “ คุณสิรีตอบแทบเป็นเสียงกระซิบ “ ดูแกเปล่ียนไป..” “ ใช่แลว้ ..แรกพบก็ต้งั ท่าเป็ นเดือดเป็ นแคน้ ใส่เขาแบบไม่มีย้งั เอด็ ตะโรเป็ นฟื นเป็ นไฟ ยงั กบั เขาเป็ น แม่ทพั ญ่ีป่ ุนผกู้ ่อชนวนสงคราม แตท่ างเขากลบั ฉลาด..ใชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบ อา้ งเรียนภาษา..ตามติดเป็ นตงั เม ขยนั มา ใหเ้ ห็นหนา้ บ่อยๆ ท่ีสาคญั คือคุณทานาบาตะ..ช่างเจรจา..พูดภาษาดอกไม้ ไปๆมาๆเลยจุดไฟติด.. เรารึ..อุตส่าห์ ถือหางชลพทั ธ์มาต้งั แต่เพ่ิงแตกเน้ือหนุ่ม กลบั ไม่เกิดผล แต่พอสงครามปะทุข้ึนเท่าน้นั ..ท่ีเรือนริมน้าน่ีก็ทาท่า จะเกิด..รักระหวา่ งรบ..ข้ึนมา.. “ “ อะไรกนั คะ? “ คุณสิรีซ่ึงตามไมท่ นั ..ถามดว้ ยความประหลาดใจแทบจะเป็นเสียงตะโกน “ เบาๆ.. ยายหนูยงั ไม่เขา้ หอ้ ง นงั่ เพง่ ห่ิงหอ้ ยอยทู่ ่ีระเบียง.. “ “ แมว่ า่ ..จะถึงขนาดน้นั เลยหรือคะ? คุณทิวเป็นไดแ้ ล่นมาฆ่า..หวั หนา้ อู่.. “ “ อยา่ ทาเป็น..กระตา่ ยตื่นตูม..ไปซิ.. ตามดูไปก่อน.. ลูกระเบิดก็จะหยอ่ นลงมาเยือนอยรู่ อมร่อแลว้ ใคร จะตายก่อนใคร..ยงั ไมร่ ู้เลย คาดเดาไม่ได.้ . พยายามประคองจิตเอาไวใ้ หด้ ี เกิดสิ้นลมหายใจไปปุบปับ จิตที่สงบ จะได้พาไปสูสุคติ เราตอ้ งอาศยั หลกั ธรรมเป็ นตะเกียงวิเศษส่องทาง นาพาจิตวิญญาณไปสู่ภพภูมิท่ีเป็ นกุศล รอดพน้ จากอบายภูมิ.. จะตายวนั ตายพรุ่ง..ฉะน้ีแลว้ ใครจะรักใคร..กป็ ล่อยวางไปเถอะ.. “
186 “ คุณทานาบาตะ..ก็เสี่ยงตายกวา่ เรานะคะ เขาเป็ นถึงหวั หนา้ อู่ซ่ึงเป็ นจุดยทุ ธศาสตร์สาคญั ถึงยายหนู จะ..มีใจให.้ .กไ็ ม่น่าจะยง่ั ยนื .. “ เสียงคุณสิรีแผว่ เบาราวกบั จะปลอบใจตวั เอง “ กน็ น่ั น่ะซิ.. เรากส็ านสัมพนั ธ์กบั เขาดว้ ยดีมาตลอด หากเขามีอนั ตอ้ งมาตายเพราะสงครามคร้ังน้ี เขาก็ จะไดพ้ าดวงจิตท่ีไดร้ ับความอบอุน่ จากเรือนหลงั น้ีไปดว้ ย เป็นบุญเป็นกศุ ล..นะ..” “ แต่..เรื่องที่แกมา..ฝากรัก..เอาไว.้ .ล่ะคะ? “ หวั อกผเู้ ป็นแม่ ยงั คงคาใจกบั ประเด็นร้อนอยไู่ ม่วาย “ ก็อยา่ เพ่ิงด่วนวา้ วนุ่ ตีโพยตีพายไปซิ.. ยงั ไงๆก็อยใู่ นสายตาของเรา ไม่ใช่เร่ืองคอขาดบาดตายถึงกบั ตอ้ งหกั ดา้ มพร้าดว้ ยเข่า.. อีกอยา่ ง..ยายหนูเอง..ก็อาจจะไม่จริงจงั เหมือนท่ีแกรู้สึกกบั ชลพทั ธ์ก็ได้ ความจาเป็ น ของสถานการณ์สงครามบงั คบั ใหแ้ กตอ้ งตามน้าไปก่อน..ก็เป็นไปได.้ . ” ผอู้ าวโุ สสูงสุดแบง่ รับแบง่ สู้ รุ่งข้ึน ลุงสนอยู่โยงเฝ้าบา้ น คุณสิรีพามารดาค่อยๆเดินเล่นไปอย่างไม่รีบร้อน ส่วนสิธารล่วงหนา้ ไป ก่อนแลว้ พอไปถึงคุง้ กาเหวา่ หวั หนา้ ฐานสญั ญาณกร็ ีบรายงานขา่ วทนั ที “ ท่านพอมีทางใหค้ ุณชลพทั ธ์ไดพ้ บกบั คุณหนูแลว้ ครับ “ “ เหรอจะ๊ ..ดีใจจงั ..” คนพูดไมไ่ ดค้ ิดไปถึงเรื่องรักเรื่องใคร่แบบหนุ่มสาว เธอสงสารเพื่อนชายมากกวา่ “ ทา่ นใหผ้ มไปเรียนคุณหมอท่ีอนามยั ..ช่วยเล่นละครดว้ ย คุณชลพทั ธ์จะขออนุญาตรองแม่ทพั ญี่ป่ ุนไป ปรึกษาคุณหมอเรื่องโรคประจาตวั ของคุณชอบผเู้ ป็ นบิดา ทหารญ่ีป่ ุนจะคุมเชิงอยหู่ นา้ อนามยั ส่วนคุณชลพทั ธ์ จะเขา้ ไปในหอ้ งตรวจอาการของคุณหมอ ครับ “ “ เมื่อไหร่ล่ะจะ๊ ? “ สาวเรือนริมน้าใจร้อนตามเคย พอดีคุณยายกบั มารดาเดินตามมาสมทบดว้ ย รับไหว้ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของนาวาเอก ธงทิว ซ่ึงบดั น้ีแฝงตวั อยใู่ นเครื่องแบบพลเรือนกลาโหม “ อ๋อ..นี่น่ะหรือจ๊ะ? “ คุณยายชะงกั ไวไ้ ดท้ นั ก่อนที่จะเผลอหลุดรหสั ..หมึกยกั ษ.์ .ออกมา คุณสิรีเลย ตอ้ งช่วยกลบเกลื่อนให้ “ หวั หนา้ สายสืบนาวกิ ฯ หวั เรี่ยวหวั แรงสาคญั ของขบวนการใตด้ ินใตน้ ้าเสรีไทย ค่ะ “ สิธารเล่าแผนของบิดาใหม้ ารดาฟัง คุณสิรีหูผ่งึ ทนั ที “ ท่านวา่ น่าจะรีบก่อนระเบิดลง ไม่อยา่ งน้นั อาจจะโกลาหลกลางคลองได้ อีกสองวนั นะครับ ผมจะ แต่งเป็ นคนเรือจา้ งสูงอายุผมหงอกหนวดเคราสีดอกเลารุงรัง สวมหมวกหลุบบงั ใบหนา้ คุณหนูคอยที่ท่าน้า ตอนเชา้ รอใหห้ วั หนา้ อู่ไปก่อน สายกาเหวา่ เฝ้าติดตามจะส่งสัญญาณบอกครับ ถา้ ทางสะดวกรหสั สัญญาณจะ เป็นเสียงเหมือนนกตวั จริง กา-เหวา่ ยาวสามช่วง พกั แลว้ ต่ออีกสามช่วง พกั อีก สลบั กนั ไปนะครับ แต่ในทาง ตรงกนั ขา้ ม ถา้ หวั หนา้ อู่เกิดเดินยอ้ นกลบั มา หรือตรงมาทางคุง้ กาเหวา่ รหสั สัญญาณจะเป็ นเสียงลูกนกกาเหวา่ คือร้องเสียงส้นั ๆเป็นหว้ งๆ สรุปวา่ เสียงกาเหวา่ ส้ันๆบง่ บอกถึงอนั ตราย เหมือนกบั หวอเสียงส้ันซอยถ่ีๆเตือนภยั วา่ ฝูงบินกาลงั เขา้ พระนคร ส่วนเสียงกาเหว่ายาวคือปลอดภยั ปลอดโปร่ง เหมือนหวอเสียงยาวต่อเน่ืองแจง้ ว่า ฝงู บินกลบั ออกนอกราชอาณาจกั รแลว้ ผคู้ นจะไดข้ ้ึนจากหลุมหลบภยั ครับ “
187 “ จะ้ ๆ ฉนั จะต้งั ใจคอยฟังความแตกต่างของเสียงสัญญาณ ท้งั รหัสกา-เหว่า ส้ัน-ยาว และ เสียงหวอ เตือนภยั -หวอปลอดภยั “ หญิงสาวยิม้ ขอบคุณลูกนอ้ งคนเก่งของบิดา “ แต่ตอนน้ีขอข้ึนไปดูตูห้ นงั สือของคุณ ลุงก่อนนะคะ เป็นห่วง..กลวั แรงระเบิดจะทาใหบ้ านประตูกระจกแตกเสียหาย.. “ “ ผมใช้ผ้าใบคลุมไว้สองช้ัน เชิญคุณหนูข้ึนไปตรวจดูได้เลยครับ “ ว่าแล้วก็เดินนาบุตรสาว ผบู้ งั คบั บญั ชาข้ึนไปบนบา้ นคุณชอบ ในขณะที่คุณยายกบั คุณสิรีนง่ั รออยบู่ นมา้ ยาวใกลเ้ รือนเลก็ ของป้าแจ่ม “ หมึกยกั ษ.์ . น่ีท่าทางแขง็ แกร่งบึกบึนสมกบั เป็ นหวั หนา้ สายสืบ อยู่ในน้าก็อึดเหมือนพวกญวนดาแห แม่วา่ . .เขาคงตะแล็ปแกป๊ บอกฝงู บินใหข้ า้ มตรงน้ีไป เพราะเป็นจุดหาข่าวใหฝ้ ่ ายสัมพนั ธมิตร.. “ คราวน้ีคุณสิรีถึงกบั หนั มามองหนา้ มารดาดว้ ยความท่ึง อดขาไม่ได้ “ แม่เก่งจริงๆ..คิดไดย้ งั ไงคะ? สมกบั ท่ียายหนูให้สมญาวา่ เป็ น ..เสนาธิการริมน้า.. หนูยงั คิดไปไม่ถึง แง่มุมน้นั ของแม่เลยค่ะ สิธารสืบทอดความหลกั แหลมทางสติปัญญามาจากคุณยายน่ีเอง “ คุณสิรีบงั เกิดความ ปลอดโปร่งใจข้ึนเป็ นอยา่ งมาก ความซาบซ้ึงต้ืนตนั ทาให้ทรุดควั ลงกบั พ้ืนกม้ กราบมารดาท่ีตกั น้าตาหล่อร้ืน ข้ึนมาอยา่ งกล้นั ไม่อยู่ ไมท่ นั เห็นบุตรสาวที่ยอ่ งลงมาเห็นภาพที่ทาใหเ้ ธอต้ือข้ึนมาในอกจนตอ้ งกรากเขา้ ไปกอด คุณสิรีร่วมสัมผสั อารมณ์เดียวกนั ท่ีมีต่อท่านเจา้ ของเรือนริมน้า ในขณะที่หวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหว่าที่กา้ ว ลงบนั ไดตามมา ตอ้ งสะดุดหยดุ กึกกบั ภาพท่ีน่าประทบั ใจในส่วนลึก..เขานึกในใจ..ขณะท่ีผบู้ งั คบั บญั ชาซ่ึงเป็ น พ่อบา้ นตอ้ งเผชิญชะตากรรมล่อแหลมกบั บทบาทที่ตอ้ งเล่นตีสองหน้า โดยเฉพาะอยูใ่ นเง้ือมมือของกองทพั ญ่ีป่ ุน แต่สมาชิกในครอบครัวฝ่ ายหญิงสามวยั สามรุ่นท่ีอยแู่ นวหลงั ก็ร่วมใจกนั ต่อสู้กบั ภยั สงคราม ท้งั ที่อยบู่ น ดินและที่กาลงั จะมาจากบนทอ้ งฟ้า..โดยฝงู บินทิง้ ระเบิด..อยา่ งองอาจกลา้ หาญ ดว้ ยจิตใจท่ี..ไม่ระยอ่ มรสุม... ก่อนกลบั คุณยายก็ให้ศีลให้พรท้งั ..หมึกยกั ษ์..และพลพรรคสายสืบนาวิกฯทุกนายท่ีเสียสละปฏิบตั ิ ภารกิจเพ่ือประเทศชาติแบบ..ปิ ดทองใตฐ้ านพระ.. ถึงเรือนแลว้ สิธารขอตวั ไปเกบ็ ดอกไมไ้ วร้ ้อยถวายพระ ผอู้ าวโุ สท้งั สองจึงข้ึนไปนงั่ ถกกนั ต่อ “ คืนน้ีชลพทั ธ์คงตื่นเตน้ จนนอนไม่หลบั แน่ๆเลยนะคะ แม่ “ “ นนั่ น่ะซิ..ดูๆไปก็น่าสงสารนะ..คราวก่อนวนั ข้ึนปี ใหม่ก็ผดิ หวงั ไปทีนึงแลว้ เรามาช่วยกนั ภาวนาให้ หนุ่มบางสวนกลางของเราสมหวงั บา้ ง จะไดม้ ีกาลงั ใจตอ่ สู้ชีวติ “ “ หนูวา่ ..คุณทิวคงแกต้ วั ใหน้ ่ะค่ะ เห็นหนา้ ตาซึมเศร้าเหงาหงอย เคยถูกเอ็ดถูกอึงอยูเ่ ป็ นประจา พออยู่ ห่างกนั เลยรู้สึกวา่ ขาดอะไรไป.. “ พอตกบ่ายแก่ๆ หญิงสาวถูเรือนเสร็จ ก็มานง่ั ช่วยมารดานาบใบตองต่อ “ คุณยายคะ..กาเหวา่ ..ร้องยงั ไงคะ? “ “ ไม่ทนั สังเกตล่ะซิ..ช่ือก็บอกอยูแ่ ลว้ วา่ ..กาเหวา่ ..แลว้ จะให้ร้องวา่ ..สิธาร..สิธาร..ยงั ง้นั เรอะ? “ ไดท้ ี เป็นตอ้ งข่ีแพะไล่.. เล่นเอาท้งั ลูกท้งั หลานและลุงสนซ่ึงนง่ั ฟังอยดู่ ว้ ยพากนั หวั เราะออกมาอยา่ งพร้อมเพรียงกนั
188 “ นี่ถา้ ชลพทั ธ์อยดู่ ว้ ยคงตีปี กแน่ๆเลยคะ่ แหม.. มุขเด็ด..นะคะ คุณยาย “ สิธารตอบโตก้ ็ไปขาไป “ ก็ถามออกมาได.้ . นกเจา้ ปัญหานี่จะร้องเป็ นอยา่ งอื่นไดย้ งั ไง? ก็ตอ้ งร้องเรียกชื่อตวั เองน่ะซิ..เพียงแต่ ข้ึนเสียงสูงเหมือนเสียงดนตรีวา่ ..กาเวา้ ..กาเวา้ ..แถมเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนไม่รู้ ร้องต่อเน่ืองยาวเร่ือยไปเป็ น นานสองนาน จนชาวสวนตอ้ งตะโกนเอด็ ตะโรข้ึนไปยงั คาคบไม้ ถึงไดห้ ยุดไปพกั นึง เดี๋ยวเดียวก็ลากยาวอีก ไมร่ ู้จกั คอแห้งกบั ใคร พวกข้ีเมาเกะกะราคาญหูหนกั เขา้ ก็มกั พาลรีพาลขวาง เอาเรื่องกบั นก หาแขนงไมเ้ หมาะ มือขวา้ งเดาสุ่มข้ึนไปบนยอดไมก้ ม็ ี.. “ ลุงสนน้นั นง่ั ฟังไปก็ยมิ้ ไป..แมว้ า่ กาลงั เผชิญอยกู่ บั ภาวะสงคราม..แต่ท่านเจา้ ของเรือนริมน้าก็ยงั คงเป็ น เสาหลกั เป็นท่ีพ่งึ พิงทางใจใหล้ ูกหลานรวมท้งั บริวารเก่าแก่อยา่ งลุงสนไดเ้ สมอ..ดว้ ยสติและปัญญาที่ท่านส่ังสม มาเน่ินนานจากการปฏิบตั ิธรรม เตรียมกายเตรียมใจรับมือกบั เหตุเฉพาะหนา้ ท่ีใกลจ้ ะมาถึงในไม่ชา้ อยา่ งผูไ้ ม่ ประมาท ขณะเดียวกนั ก็หาเรื่องเบาสมองมาคลายเครียดให้ผูอ้ าศยั พกั พิงใต้ร่มไม้ชายคาของท่านได้หย่อน อารมณ์กนั บา้ ง ไม่ต่ืนตระหนกวา้ วนุ่ จนเกินเหตุ “ แต่..ทาไมคุณยอดถึงเลือกเสียง..นกกาเหว่า..ล่ะคะ คุณยาย “ สาวข้ีสงสัยถามต่อ “ นกอ่ืนมีต้งั เยอะแยะ นกกระจอก นกกระจิบ..นกแกว้ .. ออกถมถืดไป..คะ่ “ ทา่ นผอู้ าวโุ สสูงสุดหยดุ เฉาะหมากชว่ั ครู่ เลิกแวน่ ข้ึนมองหลานสาวอยา่ งเอน็ ดู “ แม่..มนุษยเ์ จา้ ปัญหา.. หนอย..สารพดั นก..ใช่ม้ยั ? ดีล่ะ..ไหนลองวิ่งไปท่ีท่าน้าแล้วส่งเสียงให้ยายได้ยินชดั ๆทีซิ..สมมุตินามตาม ทอ้ งเรื่องวา่ เป็ นสายสืบนาวกิ ฯกาลงั จะส่งรหสั ตามสายเสียงเป็ นช่ือนกสามยห่ี ้อ..ตะโกนให้ดงั ลน่ั คุง้ น้าไปเลย.. จอ๊ กๆๆ.. จิ๊บๆๆ. . แกว้ ๆๆ.. ส้นั ๆแบบน้ี..เพราะจะเรียกช่ือเตม็ มนั ก็ไม่ใช่เสียงธรรมชาติ.. “ การยกตวั อยา่ งของคุณยายทาให้สิธารตอ้ งยอมจานน เธอเพิ่งจะถึง..บางออ้ ในขณะท่ีคุณสิรีกบั ลุงสน อดขาวธิ ีแกล้ าของผอู้ าบน้าร้อนมาก่อนใครไมไ่ ด้ “ อ้ึงล่ะซิ.. หัวหน้าสายสืบเขาเลือกถูกต้องเหมาะสมแล้วสาหรับการสื่อสารทางลบั ในระยะไกล ไม่อยา่ งน้นั ..หากลูกนอ้ งมีเหตุฉุกเฉิน จะใหต้ ะโกนเรียก..หมึกยกั ษ.์ .หมึกยกั ษ.์ .หรือ..หอยหลอด..หอยหลอด.. กึกกอ้ งไปร้อยเอด็ เจด็ คุง้ น้า.. เรอะ? พอดีขา้ ศึกไดข้ ากลิ้ง.. “ ถอ้ ยคาติดตลกของท่านทาให้สมาชิกท้งั สามของเรือนริมน้าต่างพากนั หัวเราะเสียงดงั กวา่ เม่ือครู่ สิธาร น้นั ถึงกบั ตอ้ งเอามือกุมทอ้ ง “ หนูจะลงน้าไหวม้ยั คะเน่ีย..คุณยายทาหนูทอ้ งคดั ทอ้ งแขง็ อยา่ งน้ี.. “ “ ช่างซกั ช่างถามดีนกั “ คนพูดมีความสุขทุกคร้ังท่ีไดห้ ยอกเยา้ หลานรัก “ เจา้ ปัญหามาต้งั แต่ตีนเท่าฝา หอย.. ซกั ๆๆจนแมช้ ลพทั ธ์เองยงั ตอ้ งวง่ิ หนีเพราะไม่รู้จะสรรหาคาตอบไหนมาประเคนใหแ้ ม่เจา้ ประคุณ.. “ คืนน้นั หลงั จากบนั ทึกจดหมายเหตุรายวนั แลว้ หญิงสาวก็นง่ั เล่นขิม บรรเลงไปก็นึกแปลกใจวา่ ศิษย์ ญี่ป่ ุนหายไป.. รึวา่ ..จะข้ีเกียจเรียนซะแลว้ กระมงั ..เธอนึกในใจ
189 แต่สิธารหารู้ไม่วา่ ขณะที่ทานาบาตะเดินกลบั จากอู่ เสียงขิมที่แวว่ หวานทาใหเ้ ขายงั ไม่กลบั เขา้ ที่พกั ใน โรงพยาบาลสนามเรือนคุณป่ ู แต่สาวเทา้ กา้ วผา่ นไปราวกบั ถูกมนตส์ ะกด นายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝั่งน้ี ไปหยดุ ยนื ตะลึงแหงนมองสาวเจา้ อยใู่ กลพ้ มุ่ ไมท้ ี่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลบริเวณดา้ นหนา้ ระเบียง..นนั่ เอง ....พระจนั ทร์แจม่ แอร่มหลา้ นภาใส ชลาลยั งามระยบั จบั แสงโสม ระรวยลมห่มรอบปลอบประโลม ถงั่ ถาโถมเกลียวคลื่นระรื่นเรียง แมกไมใ้ หญย่ นื ตะคุม่ ซุม้ บุปผา สกุณานิทราสงบสงดั เสียง ช่ืนฤทยั ยามสดบั ตรับสาเนียง ขิมจาเรียงโสตเสนาะไพเราะเพลง.... คุณยายเป็นคนแรกท่ีเห็น “ อา้ ว..มีคนแอบตีตว๋ั ฟังอยขู่ า้ งล่าง.. “ คุณสิรีมองตามแลว้ ก็เลยลุกข้ึนยนื เกาะ ระเบียงกวกั มือเรียก นายทหารหนุ่มจึงเดินไปท่ีตีนบนั ได ถอดบูต๊ ออกแลว้ กา้ วข้ึนเรือนอยา่ งคนคุน้ เคย แขกยสี่ ิบสี่ชวั่ โมงกม้ ตวั ลงโคง้ คานบั ผทู้ ่ีเปิ ดประตูให้ “ ซาหวดั ดีครับ ผมมารบกวนหรือเปล่าครับ? “ “ ไมห่ รอกจะ้ ..เขา้ มาเลย คุณยายถามถึงอยพู่ อดี..” มารดาของสาวเจา้ เช้ือเชิญอยา่ งเป็ นกนั เอง ส่งผลให้ ความรู้สึกเสมือนเป็นสมาชิกในครัวเรือนน้ีแล่นเขา้ ไปอบอุ่นอยใู่ นหวั ใจของผทู้ ี่มาจากแดนไกล “ ขอบพระคุณครับ “ น้าเสียงอ่อนโยนซาบซ้ึง เขากา้ วเทา้ ตามไปนง่ั ลงคารวะท่านเจา้ ของเรือนอยา่ ง นอบนอ้ ม แมจ้ ะดูอิดโรยแตส่ ีหนา้ กย็ งั คงฉายรอยยมิ้ สดใสแช่มชื่นเหมือนทุกคร้ังท่ีไดข้ ้ึนมาร่วมวงบนระเบียง “ ผมมาชา้ ..เพราะติดซอ้ มหลบภยั ที่อูค่ รับ “ ต้งั ใจแกต้ วั ใหส้ าวเจา้ รับรู้ “ ก็ยงั พูดถึงกนั อยวู่ า่ คุณคงงานยุง่ ไม่มีเวลามาคืบ..ภาษาไทยต่อ “ ผอู้ าวุโสสูงสุดยิ้มตอบ “ สิธารได้ มรดกทางกวีมาจากฉนั ซ่ึงชอบขีดๆเขียนๆ เช่นเดียวกบั คุณ เลยจะขอมอบบทร้อยกรองอวยพรปี ใหม่แบบชาว พุทธ ลองฟังดูนะจะ๊ .. “ พลางหนั ไปขอความช่วยเหลือจากหลานสาว “ ..ช่วยอ่านใหย้ ายทีซิลูก..” นกั ดนตรีจึง ตอ้ งวางไมข้ ิมลงชวั่ คราว เอ้ือมมือไปรับแผน่ กระดาษส้ันสีเน้ือออ่ นส่องใกลต้ ะเกียงก่อนที่จะอ่าน ....สลดั ทิ้งบาศกบ์ ่วงหว้ งแห่งทุกข์ คดั สรรสุขพอเพียงเลี่ยงอกศุ ล รักษาศีลอานิสงส์ธารงดล สุขกมลสกลพฒั นส์ วสั ดี.... พออา่ นจบคุณครูก็อดขาไม่ได้ เพราะศิษยญ์ ่ีป่ ุนนงั่ งงเป็ นไก่ตาแตก “ คุณยายใชศ้ พั ทแ์ สงยากเยน็ แสน เขญ็ เขาคงเขา้ ใจแคห่ างอ่ึง..” วา่ แลว้ ก็แปลใหผ้ ทู้ ่ีหนั มาโคง้ คานบั แบบขอความช่วยเหลือ “ ขอบพระคุณครับ คุณยาย ที่กรุณาใหพ้ ร.. ผมขอแผน่ ที่เป็นลายมือคุณยายไวไ้ ดม้ ้ยั ครับ? “ “ ไดซ้ ิจะ๊ ..” เจา้ ของเพลงยาวตอบอยา่ งใจดี สิธารจึงยนื่ ส่งใหผ้ แู้ สดงความประสงค์ เรือเอก ทานาบาตะ กม้ ศีรษะขณะรับกระดาษที่มีคุณค่าน้นั มาจากมือของเธอ “ ผมจะเกบ็ รักษาไวเ้ ป็นอยา่ งดี ครับ “ นายทหารหนุ่มหยิบสมุดบนั ทึกส้ันเล่มเดิมออกมา..พบั แผน่ บท ร้อยกรองของคุณยายสอดเกบ็ ไวอ้ ยา่ งเรียบร้อย ก่อนท่ีจะหนั มาทางผทู้ ่ีเขาคิดถึงอยทู่ ุกลมหายใจ “ ขอบคุณท่ีช่วยแปลให้ ครับ “
190 “ แลว้ น่ีกินขา้ วกินปลามาหรือยงั จะ๊ ? “ คุณสิรียงั คงห่วงเรื่องปากทอ้ ง ไมว่ า่ ชนชาติไหนมาเยยี่ มเยอื น “ หมอซูบาซะ..รอทานพร้อมผม ครับ คงตอ้ งขอตวั ก่อน “ ออกตวั อยา่ งสุภาพ “ ทา่ ทางเหน็ดเหน่ือย..กลบั ไปพกั ผอ่ นซะเถอะ..” สุ้มเสียงของคุณยายน้นั บ่งบอกถึงท่วงทานองเสมือน ญาติผูใ้ หญ่ท่ีใส่ใจลูกหลาน..มากกว่าจะขบั ไล่ไสส่ง ซ่ึงคุณยายก็หวงั ว่าหลานญ่ีป่ ุนคงสัมผสั ได้กบั ความ ปรารถนาดีท่ีบริสุทธ์ิใจน้ี.. สองวนั ต่อมาเม่ือถึงเวลานดั หมาย สิธารก็ไปนงั่ รอ สักครู่ก็ไดย้ นิ เสียงละมา้ ยคลา้ ยนกกาเหวา่ ร้องดว้ ย จงั หวะจะโคนยาวเป็ นช่วงๆ..รหสั สัญญาณปลอดภยั ช่วงน้ีจึงเป็ นยามปลอด ชว่ั อึดใจเดียวเรือจา้ งลาหน่ึงก็เขา้ มาเทียบทา่ หญิงสาวรีบลงบนั ไดท่าน้า..แอบมองหนา้ ฝีพายแวบ่ หน่ึงก่อนจะกา้ วขา้ มไปนง่ั ในกระทงเรือหนั หลงั ให้มองไปขา้ งหนา้ เธอกล้นั หวั เราะแทบแยเ่ พราะภารกิจน้ี หมึกยกั ษข์ องคุณยายเล่นแปลงกายจนแทบจาไม่ได้ ถา้ ไม่รู้มาก่อนก็ตอ้ งคิดวา่ เป็ นชายวยั ใกลเ้ จ็ดสิบ สวมเส้ือผา้ ปุๆปะๆ หนวดเครารุงรังภายใตห้ มวกมอซอท่ีหลุบ ต่าลงจนแทบไม่เห็นซีกบนของใบหนา้ แต่ดูเหมือนกาลงั วงั ชายงั ดี.. เพราะไม่นานนกั ก็มองเห็นสถานีอนามยั ต้งั อยไู่ มห่ ่างจากท่าน้า คนเรือจา้ งกม้ หนา้ ลงเพ่ือไมใ่ หใ้ ครอา่ นริมฝีปากออก..ก่อนจะเอย่ เบาๆ “ คุณชลพทั ธ์รออยูใ่ นห้องหมอดา้ นใน ก่อนถึงห้องเก็บยา นะครับ ผมจะคอยระวงั หลงั ให้ อยูใ่ กล้ๆ หนา้ ต่างดา้ นนอก ถา้ ผมผวิ ปากเป็นรหสั ส้ันซอยถ่ีๆ.. คุณหนูรีบกลบั ออกไปลงเรือที่ทา่ น้าทนั ทีนะครับ “ สิธารใจเตน้ ต้ึกต้กั ดว้ ยความต่ืนเตน้ “ แลว้ ทหารญี่ป่ ุนที่ติดตามมาคุมชลพทั ธ์ล่ะจะ๊ ? “ “ ยนื คุมเชิงอยหู่ นา้ สถานีอนามยั ..ไม่ตอ้ งห่วงครับ พลพรรคนาวกิ ฯแฝงตวั ลอ้ มไวห้ มดแลว้ คุณหนูอยา่ เหลียวหนา้ เหลียวหลงั ใหเ้ ป็นพริ ุธซิครับ “ คนเรือจา้ งเตือน ก่อนท่ีผโู้ ดยสารจะกา้ วถึงพ้นื ศาลาท่าน้า สาวเสรีไทยข้ึนไปบนสถานีอนามยั ดว้ ยอาการที่..ตีบทแตก..ดูสมจริง..เหมือนคนไขท้ ว่ั ไปท่ีจาเป็ นตอ้ ง มาหาหมอ นน่ั คือ..ใจสั่น..มือเทา้ เยน็ เฉียบ..หนา้ ซีด.. พยาบาลที่คงนดั แนะกบั หวั หน้าสายสืบไวแ้ ลว้ พยกั หน้า นอ้ ยๆอยา่ งรู้กนั ก่อนท่ีจะเดินนาไปยงั ห้องคุณหมอ เวลามีไม่มาก เธอรีบผลกั บานประตูเขา้ ไปโดยลืมสนิทว่า ควรเคาะก่อนตามมารยาท ผลคือ..บุรุษสองนายที่น่งั กนั อยู่คนละด้านของโต๊ะแพทย์ ทะล่ึงลุกข้ึนด้วยความ ตกใจ แตพ่ อเห็นวา่ เป็นใคร หนุ่มบางสวนกลางกด็ ีใจแทบเน้ือเตน้ รีบปร่ีเขา้ ไปจบั มือเพือ่ นสาวทนั ที “ สิธาร.. สิธาร.. “ เขาไดแ้ ต่เรียกช่ือเธอดว้ ยความคิดถึง เจา้ ของช่ือค่อยๆปลดมือเขาออกจากการเกาะกุม เธอน้อมตวั ลงไหวห้ ัวหน้าสถานีอนามยั ซ่ึงยืนดูอยู่ อยา่ งพร้อมจะใหค้ วามช่วยเหลือ “ ขอประทานโทษดว้ ยค่ะที่ลืมเคาะประตูก่อน มวั แต่รีบร้อน กลวั จะไม่ทนั .. “ “ ไม่เป็ นไรจะ้ สถานการณ์บีบบงั คบั หมอเขา้ ใจดี รีบพูดจากนั ซะ หมอจะคอยดูลาดเลาให้ “ วา่ แลว้ เจา้ ของสถานที่ก็เลี่ยงไปยนื เมียงๆมองๆใกลห้ นา้ ตา่ งดา้ นหลงั แงม้ ม่านผา้ ลูกไมซ้ ่ึงเป็ นงานฝี มือ มองเห็นคนเรือ หลายคนทาทา่ รอรับผโู้ ดยสารกลบั ในยามสงคราม..หมอ..กท็ าหนา้ ท่ี..ยามเฝ้าระวงั เหตุ..อีกตาแหน่งหน่ึงดว้ ย
191 บทที่ ๒๐ “ ชลพทั ธ์..เป็นยงั ไงบา้ ง? คุณลุง คุณพอ่ ล่ะ? “ หญิงสาวเอ่ยถามเบาๆแทบเป็ นเสียงกระซิบดว้ ยความ เกรงใจผทู้ ่ียนื อยมู่ ุมหอ้ งคอยเฝ้าระวงั เหตุการณ์ดา้ นนอก “ สบายดีทุกคนแหละ แต่เราซิ..ไม่สบายใจ.. “ หนุ่มบางเดียวกบั สาว ทาหนา้ เครียด “ หวั หนา้ อู่ญี่ป่ ุน.. มนั ..ทาอะไรเธอหรือเปล่า? “ “ ถา้ ทา..ฉนั จะมายนื ทนโท่อยตู่ รงน้ีไดร้ ึ? “ ลมปาดหาวเร่ิมก่อตวั นี่ถา้ ไม่มีคุณหมออยใู่ นหอ้ งดว้ ย คง เอ็ดตะไรไปแลว้ วา่ ..อุตส่าห์ด้นั ดน้ เส่ียงภยั มา..กลบั ถามไม่เป็ นสาระ.. ขณะหนา้ ส่ิวหนา้ ขวานเช่นน้ี เธอไดแ้ ต่ ตอบอยา่ งฉุนๆ “ ฉนั ดูแลตวั เองได้ อีกอยา่ งคุณพอ่ ก็ส่งทีมมือฉมงั สายสืบนาวกิ โยธินมาครบชุด แฝงตวั อยูท่ ้งั ท่ี วดั และท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ เรือนเล็กของป้าแจ่ม เรียนคุณลุงวา่ ลูกนอ้ งคุณพ่อช่วยกนั ดูแลบา้ นหลงั ใหญ่ เป็นอยา่ งดี..ไม่ตอ้ งห่วง ฉนั กบั ลุงสนก็ไปคอยปัดกวาดเช็ดถูใหบ้ า้ ง..เวลามีนอ้ ย..เร็วๆเขา้ มีข่าวอะไรจากคุณพ่อ บา้ ง? “ ไมว่ า่ จะอยใู่ นสถานการณ์ใด ก็ดูเหมือนวา่ เธอจะตอ้ งเป็นฝ่ าย..กากบั การ..ยรู่ ่าไป “ เราอยากกลบั บา้ น ไปคุม้ ครองเธอ.. “ หนุ่มเหนา้ ยงั คงงอดๆเหมือนมอดกดั ไม้ พูดกนั คนละเร่ืองกบั เพื่อนสาว เขา้ ตารา..ไปไหนมา..สามวาสองศอก.. “ เขามีท้งั อาวุธ ท้งั ลูกนอ้ งเต็มอู่ จะสู้เขาไดย้ งั ไง? “ โดน..กวนลม..จนได้ แต่เธอก็จาเป็ นตอ้ งระงบั ยบั ย้งั ความร้อนรุ่มเอาไวก้ ่อน รีบรวบรัดประเดน็ สาคญั ..ชลพทั ธ์จะไดเ้ ล่าต่อให้บิดาเธอคลายกงั วลลงบา้ ง “ เขา ก็ไม่ไดโ้ หดเห้ียมกระด้างหยาบคาย คุณยายกบั แม่ก็ช่วยกันตะล่อม..ทาดีกับเขา..อีกอย่าง..เขานอนในห้อง เดียวกบั หมอทหารและเสนารักษท์ ่ีโรงพยาบาลสนาม “ เสียงผวิ ปากส้นั ๆเริ่มแวว่ เขา้ มาทางหนา้ ต่าง คุณหมอหนั มาพยกั พเยดิ ใหส้ ัญญาณ หญิงสาวจึงผละจาก เพือ่ นชายที่พูดเป็นอยเู่ ร่ืองเดียวซ่ึงเธอไมป่ รารถนาจะไดย้ นิ กรากเขา้ ไปส่งข่าวใหค้ ุณหมอทราบ “ ระเบิดใกลจ้ ะลงแลว้ นะคะ อีกประมาณ ๒-๓ วนั ทางอนามยั มีหลุมหลบภยั หรือยงั คะ? “ นายแพทยผ์ ูอ้ ุทิศตนเพื่อชาวประชายมิ้ อย่างสุขุม “ กานนั ผูใ้ หญ่เตรียมไวใ้ ห้เรียบนอ้ ยแลว้ บ่ายน้ีก็จะ ระดมคนมาช่วยขนยา้ ยหยกู ยาไปเก็บไวใ้ นท่ีปลอดภยั ยายิง่ หายากอยู่ แต่หมอก็จะมาทางานตามปรกติ สารอง ยาใส่ตะกร้ากะประมาณพอใชร้ ายวนั เชา้ หิ้วมาดว้ ยเยน็ ก็หิ้วกลบั ไปเติมที่หลุมเก็บยาในสวน “ “ หนูกราบขอบพระคุณคุณหมอมากนะคะ “ หญิงสาวนอ้ มตวั ลงไหวด้ ว้ ยความเคารพอยา่ งจริงใจ “ ไดข้ ่าวว่ามี..โรงหมอญี่ป่ ุน..อยูใ่ กลเ้ รือนคุณยาย ฝากเรียนท่านดว้ ยว่าตดั สินใจถูกตอ้ งแลว้ ที่ยนิ ยอม ใหญ้ ี่ป่ ุนเช่าเรือนคุณป่ ูทาเป็นโรงพยาบาลสนาม เพราะอนุสัญญาเจนีวาฉบบั ท่ี ๓ ค.ศ.๑๙๒๙ หรือ พ.ศ.๒๔๗๒ คุม้ ครองไว.้ .หา้ มนกั บินทิ้งระเบิดลงโรงพยาบาลไม่วา่ จะอยบู่ นบกหรือลอยน้า รวมท้งั สถานีอนามยั ดว้ ย “ “ แตถ่ า้ ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรบินมากลางดึกล่ะคะ? “ คนถามขมวดคิว้
192 “ เป็ นคาถามที่ดีมาก หวั หน้าสายสืบเล่าวา่ .. คุณพ่อของหนูไดใ้ ห้คาแนะนารองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนซ่ึงก็เป็ น เรื่องท่ีน่าแปลก เพราะนาวาเอก ธงทิว มีความเห็นตรงกบั ขอ้ เสนอของหัวหน้าอู่ฝั่งของหนูนั่นแหละ คือ จาเป็นตอ้ งติดต้งั ธงกาชาดยกั ษไ์ วบ้ นเสาธงสูง แลว้ ใชไ้ ฟฉายยกั ษ์ส่องใหน้ กั บินเห็นธงเฉพาะช่วงท่ีฝูงบินเขา้ มา ทิง้ ระเบิดกลางดึก จะไดบ้ ินเลี่ยงไปทางอ่ืนตามขอ้ กาหนดที่ระบุไวใ้ นอนุสัญญาเจนีวาฉบบั ที่ ๓ ซ่ึงทุกประเทศ ตอ้ งปฏิบตั ิตาม ท่ีสาคญั ก็คือโรงพยาบาลสนามท้งั บนบกและท่ีลอยอยใู่ นทะเลของฝ่ ายสัมพนั ธมิตรมีมากกวา่ ทางฝ่ ายญี่ป่ ุน ฉะน้นั ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรคงไม่กลา้ เริ่มฉีกอนุสญั ญาฉบบั น้นั ทิ้งก่อนญี่ป่ ุนเป็นแน่ “ เสียงผวิ ปากส้นั ๆกระช้นั ถ่ียบิ ข้ึนจนทาใหห้ ญิงสาวละลา้ ละลงั หนั ไปทางเพ่ือนสนิทท่ียนื ทาละหอ้ ยอยู่ “ ฉนั ตอ้ งรีบไปแลว้ นะ ชลพทั ธ์ ฝากเรียนคุณพอ่ วา่ ท่ีบา้ นคิดถึงมากโดยเฉพาะ..แม.่ .ขอใหค้ ุณพ่อไดย้ า้ ย ไปอยทู่ ่ีบา้ นพกั ไวๆ “ พดู จบก็ไม่รอใหอ้ ีกฝ่ ายอา้ ปาก หนั ไปไหวล้ าคุณหมอแลว้ กเ็ ปิ ดประตูออกจากหอ้ งไป ขากลบั ในขณะที่นงั่ อยใู่ นเรือรับจา้ งลาเฉพาะกิจ หญิงสาวทบทวนข่าวที่ไดจ้ ากคุณหมอเมื่อครู่เก่ียวกบั ขอ้ เสนอที่ตรงกนั ของนาวาเอก ธงทิว กบั เรือเอก ทานาบาตะ ทางฝ่ ายบิดาของเธอก็ยอ่ มแน่ล่ะวา่ คงตอ้ งเป็ นห่วง สมาชิกในครอบครัว จึงตอ้ งคิดหาวิธีป้องกนั ภยั ใหอ้ ยา่ งรอบคอบ แต่เขาล่ะ..หวั หนา้ อู่..ก็คงแค่ทาตามหนา้ ท่ี.. เธอตกอยใู่ นภวงั คแ์ ห่งความนึกคิด ไม่ทนั รู้วา่ เรือพาไปถึงไหนแลว้ จนกระทงั่ รู้สึกไดถ้ ึงความโคลงเคลงเพราะ ถูกคลื่นจากเรือลาที่ใหญ่กวา่ ..เร็วกวา่ ...กระแทกเขา้ อยา่ งจงั เป็นผลใหน้ าคลองกระเซ็นข้ึนมาโดนผา้ ถุงเธอ “ อุ๊ย..อะไรเน่ีย..” ผอู้ ุทานหนั ขวบั ไปทางเรือตน้ เหตุ..ทาท่าจะเอาเรื่อง ก็พอดีเห็นร่างสูงเจนตายนื เด่น เป็นสง่าอยทู่ ่ีหวั เรือ เขาสั่งใหล้ ูกนอ้ งชะลอความเร็ววาดเขา้ ไปประชิดกราบเรือจา้ ง แลว้ กม้ ลงถามผโู้ ดยสารหญิง “ คุณไปไหนมาแลว้ ..ผมไปส่งให.้ .นะ “ “ ไมต่ อ้ ง ! ไปใหพ้ น้ ! “ เอด็ ตะโรกลบั ดว้ ยอาการโมโหคา้ งกบั หนุ่มไทย แต่เหว่ียงมาระบายลงที่หนุ่ม ญ่ีป่ ุนแทน จากน้นั ก็หนั ไปส่ังคนเรือ “ ลุง..ไปต่อเถอะจะ้ .. “ แลว้ นง่ั คอแขง็ ไปจนเรือเทียบท่าเรือนริมน้า พอ ต้งั ท่าขยบั ตวั ก็ไดย้ นิ เสียงกระซิบเตือนเบาๆ “ คุณหนูอยา่ ลืมจ่ายตงั ค่าจา้ งให้ผมดว้ ยนะครับ เรือเร็วหวั หน้าอู่ ลอยลาอยใู่ กลๆ้ น้ีแลว้ .. คงสงั เกตการณ์อยคู่ รับ “ นน่ั แหละ..สิธารจึงไดส้ ติ ค่อยๆลุกข้ึน..ยน่ื สตางคส์ ่งใหค้ นเรือ..ก่อนท่ีจะกา้ วข้ึนบนบนั ไดท่าน้า เธอรู้ดี วา่ เขาจอ้ งมองดูอยู่ จึงแกลง้ เล่นละครหน่ึงฉากส่งทา้ ย..ตบมือเรียกคนเรือจา้ งซ่ึงกาลงั จะถีบหวั เรือออกจากทา่ “ เดี๋ยวจะ้ ..ลุง “ เธอยมิ้ ขาๆเม่ือเห็นหวั หนา้ สายสืบทาท่างงกบั การนอกบทของเธอซ่ึงไม่ไดเ้ ต๊ียมกนั มา ก่อน “ ถา้ มีธุระอีก..จะให้ลุงสนไปตามท่ีวดั นะจ๊ะ ลุง “ รู้สึกบนั เทิงเริมรมยข์ ้ึนมาโดยพลนั กบั การ..ตีบทแตก.. ชนิดท่ีสามารถควา้ รางวลั ตุก๊ ตาทองประเภทดารานาฝ่ ายหญิงมาครอบครองไดอ้ ยา่ งไม่ยากเยน็ ‘ นางเอก ‘ ชว่ั คราวยมิ้ เยย้ อยใู่ นทีเม่ือเห็น ‘ พระเอก ‘ สง่ั พลขบั นาเรือเขา้ เทียบท่า “ เด๋ียว..คุณ.. “ ผสู้ วมบทพระเอกโดยไมร่ ู้ตวั ตะโกนเรียกเมื่อเห็นดาราตุก๊ ตาทองเดินจ้าอา้ วหนีไปอยา่ ง ไม่แยแส แถมไม่เหลียวกลบั ไปดูดว้ ยซ้า เขาจึงสาวเทา้ พรวดเดียวไปเดินเคียงขา้ งเธอจนได้
193 สิธารต้งั ใจจะหนีข้ึนเรือน แตก่ ็ตอ้ งหยดุ ชะงกั เพราะมารดาถือพานเปล่าลงมาพอดี “ ออ้ ..ลูก..คุณทานาบาตะ..” คุณสิรีแปลกใจไม่นอ้ ยท่ีเห็นหวั หนา้ อู่ในยามน้ีที่บุตรสาวเพิ่งกลบั มาจาก การไปปฏิบตั ิภารกิจลบั แตก่ ็ยมิ้ รับการโคง้ คานบั ของเขาก่อนที่จะเอย่ ถาม “ ไปไงมาไงจะ๊ ? “ “ แม่จะลงมาเกบ็ ดอกไมห้ รือคะ ง้นั ส่งใหห้ นูเลยคะ่ ..หนูจดั การเอง “ คุณสิรีจึงส่งพานหลุมให้ แลว้ ก็ สงั เกตเห็นรอยเปี ยกบนผา้ ถุงของบุตรสาว “ อา้ ว..ไปตกน้าตกทา่ ท่ีไหนมาจะ๊ ? “ พดู พลางหวั เราะเพราะบุตรสาวไมเ่ คย..เสียทา่ ..ทางน้า..มาก่อน สิธารยงั ไม่ทนั เหวยี่ งลมปาดหาวอีกรอบ ผทู้ ี่ยนื อยขู่ า้ งๆกช็ ิงขอเวลานอกจากมารดาของเธอก่อน “ ขออนุญาตผมคุยกบั คุณสิธารสักครู่..นะครับ “ นายทหารหวั หนา้ อู่เอ่ยอยา่ งสุภาพ คุณสิรีจึงพยกั หนา้ เปิ ดไฟเขียวให้ ก่อนท่ีจะเดินกลบั ข้ึนไปบนเรือน “ คุณเป็นอะไรไป? โกรธใครมาหรือ? “ คาถามน้ีทาใหส้ าวเจา้ ซ่ึงกาลงั กม้ ลงจะเกบ็ ดอกไม.้ .เงยข้ึนมาทาตาเขียวแลว้ เลยถือโอกาสโยนกลองใส่ “ ก็อยดู่ ีๆเอาเรือใหญม่ าปะทะเรือเลก็ จนน้ากระเซ็นข้ึนมาเปี ยกผา้ ถุง ไดย้ นิ ม้ยั ตะกี๊..แม่ยงั ลอ้ เลียนเลย..” เสียงขุ่นมวั หากแต่ในส่วนลึกสัมผสั ไดถ้ ึงความอบอุ่นจากคนเคียงขา้ ง สิธารนึกประหลาดใจ..ความหอมของ สารพดั มวลดอกไมท้ ้งั สวนก็ไม่อาจกลบกลิ่นกรุ่นจางยามท่ีเขาโนม้ ตวั ลงประชิดเรือนผมเธอ “ ตอ้ งขอโทษดว้ ย.. พอเห็นคุณ..ผมกส็ ัง่ ใหท้ หารวาดเรือเขา้ หา ลืมไปวา่ คลื่นจะไปโยนเรือเล็ก.. “ หนุ่ม ผไู้ มก่ ลา้ พกซามูไรมา ถามคาถามเดิมอีกคร้ังดว้ ยเสียงเบาอยา่ งเกรงใจ “ คุณไปไหนมาหรือ? “ “ ไปอนามยั ..หาหมอ.. “ ตอบส้ันๆ แตไ่ ม่ถึงกบั หว้ น “ อา้ ว..หมอซูบาซะ..กร็ ักษาคุณได้ จะตอ้ งลาบากนงั่ เรือจา้ งไปทาไม? “ “ ...โรคผหู้ ญิง.. หมอคุณรักษาไดเ้ รอะ? “ เธอมีความสุขมากท่ีไดย้ ยี วนเขาเล่น.. ซ่ึงก็ไดผ้ ลดีเกินคาด นายทหารหวั หนา้ อูท่ าตาโตพร้อมกบั ขมวดคิ้วดว้ ยความขอ้ งใจสุดๆ “ กค็ ุณเป็นผหู้ ญิงน่ีนา..แลว้ จะเป็น..โรคผหู้ ญิง.. ไดย้ งั ไง? “ คาถามซื่อๆน้ีทาใหส้ ิธารตอ้ งกล้นั หวั ร่อจนใบหนา้ แดงก่า “ บา้ ! “ เอด็ เขาแลว้ กต็ อ้ งแอบหนั ไปยมิ้ กบั ดอกไมข้ า้ งทาง ก่อนที่จะหนั กลบั มาตีหนา้ ตาย “ ใครเขาจะหมายถึงโรคของพวกคุณ ฉนั ก็แคข่ ้ีเกียจพูดยาวๆวา่ ..สารพดั โรคของผหู้ ญิง.. ต่างหากล่ะ “ รู้สึก..ลมดี..ข้ึนเป็นกองสองกอง..ท่ียวั่ เยา้ ขาได้ เรือเอก ทานาบาตะ ถอนหายใจยาว “ โล่งอกไปที..ถา้ เช่นน้นั ก็หวงั วา่ คุณคงไม่ไดเ้ ป็ นอะไรมาก แต่ หากคุณยายหรือคุณแม่ของคุณไม่สบาย คุณตอ้ งยอมให้ผมพาหมอซูบาซะข้ึนไปดูอาการนะครับ จะไดไ้ ม่ตอ้ ง นงั่ เรือไปใหย้ งุ่ ยาก คุณยายอายมุ ากแลว้ ข้ึนๆลงๆเรือไม่ค่อยสะดวก แลว้ ถา้ ระเบิดลงเม่ือไหร่ ก็ยิง่ จะลาบาก “ เขากม้ ลงจอ้ งหนา้ เธออยา่ งคาดค้นั
194 “ เราไมม่ ีเงินจ่ายใหพ้ วกคุณหรอก..หยกู ยาในยามสงครามก็แพงลิบลิ่ว.. “ “ ใครบอกวา่ คุณจะตอ้ งจ่าย? “ เขาเลิกคิว้ ถาม “ ทาไมถึงจะไมต่ อ้ งจา่ ยล่ะ? ก็เราไม่ใช่คนญี่ป่ ุนนี่.. “ เสียงเขม้ ข้ึนมาทนั ที “ ก็เพราะคุณยายกบั คุณแม่ของคุณดีต่อผมกบั หมอ แลว้ ก็..อนุญาตใหเ้ ช่าเรือนสองหลงั เป็ นประโยชน์ ต่อกองทพั ผมมีขอ้ อา้ งโดยชอบธรรมที่จะดูแลท่านท้งั สองเพ่อื ตอบแทนไมตรีจิตอนั ดีของพวกท่าน “ พูดพลาง ก็ส่งประกายตาลึกซ้ึงไปดว้ ยจนสิธารตอ้ งหลบหนั เขา้ หาตน้ ไมอ้ ีก “ คุณรู้อะไรม้ยั ? “ เรือเอกแห่งจกั รพรรดินาวีชะงกั ไวเ้ พียงแค่น้นั เพื่อเรียกร้องความสนใจ จนสิธาร ตอ้ งหนั กลบั ไปมอง เลยถูกรุกรานอีกรอบ กลิ่นกรุ่นจางรวยรินอยขู่ า้ งๆแกม้ เธอ “ ท่านท้งั สองดีต่อผมจนผมนึก วา่ อยบู่ า้ นตวั เอง ยง่ิ นบั วนั กย็ ง่ิ เหมือนเป็นส่วนหน่ึงของท่ีน่ี อยากขออาศยั พานกั พกั พงิ ไปจนวนั ตาย... “ ประโยคเด็ด..พร้อมดว้ ยแววตากรุ้มกริ่มที่ส่งมาไม่หยดุ หยอ่ น ทาใหส้ าวเจา้ ตอ้ งรีบแปรญตั ติอยา่ งฉบั ไว “ จะเก็บดอกไมใ้ หแ้ ม่แลว้ .. ไวร้ ้อยมาลยั บูชาพระ.. “ “ ใหผ้ มไปดว้ ยนะ.. ผมก็ชอบตน้ ไม.้ .ดอกไม.้ .บา้ นคุณ.. “ สิธารไม่ตอบแต่ก็ไม่ไดห้ ้าม นายทหารหัวหน้าอู่จึงเดินตามไปในระหว่างหมู่ไม้ดอกท่ีเรียงรายอยู่ โดยรอบท้งั ประเภทท่ีมีสีสนั สวยงามและประเภทท่ีส่งกล่ินหอมตรลบไปทวั่ บริเวณระเบียงเรือน...ภาพที่ท้งั สอง เดินเคียงคูก่ นั ในสวนไมด้ อกยอ่ มไมม่ ีวนั รอดพน้ สายตาของผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ไปได้ “ ถา้ คุณทิวมาเห็นเขา้ ..จะวา่ ยงั ไงคะ? “ ต้งั แต่ถูกสามีฉุนใส่ที่วดั เรื่องบุตรสาวกบั พอ่ ทหารเอกของคุณ ยาย คุณสิรีกช็ กั วติ กเพิ่มข้ึนทุกวนั วา่ .. ในภายภาคหนา้ เร่ืองของคนคู่น้ี..จะลงเอยอยา่ งไร? “ จะวา่ กระไรได.้ .” ท่านเจา้ ของเรือนใหข้ อ้ คิด “ เขากย็ งั ไมไ่ ดท้ าอะไรใหเ้ ราตาหนิไดเ้ ลยนี่..สุภาพอ่อน นอ้ มต่อผูใ้ หญ่อยา่ งคงเส้นคงวา..ไปมาลาไหว้ มีแต่..แม่คนรักชาติจดั ..ของเราต่างหาก ท่ีดุเดือดเลือดพล่านใส่ เขาต้งั แตแ่ รกเจอ คงตอ้ งรอใหธ้ งทิวมารู้จกั จบั เขา่ คุยกนั ตามประสาลูกผชู้ าย..ใหถ้ ึงพริกถึงขิงกนั ไปเลย “ เมื่อสิธารเก็บดอกไมไ้ ดพ้ อสมควรแลว้ ก็แยกกบั เขาซ่ึงตอ้ งลงเรือไปตรวจแม่น้าลาคลองต่อ เธอข้ึน เรือนแลว้ จึงนาพานดอกไมว้ างบนยกพ้ืนท่ีมารดาและคุณยายนง่ั รอฟังข่าวอยู่ “ ไปจะ๊ เอ๋..กบั พอ่ นายช่างใหญ่ท่ีไหนล่ะ? “ ผอู้ าวโุ สสูงสุดเอย่ ถามก่อน “ ระหวา่ งทางขากลบั คะ่ โผล่มาใหใ้ จหายวาบ ยงั เคราะห์ดีท่ีไม่เจอตอนขาไป “ คนตอบทาหนา้ บูด “ แลว้ ท่ีอนามยั ล่ะ.. ชลพทั ธ์เล่าอะไรใหฟ้ ังบา้ ง? “ “ นน่ั ซิลูก..แมก่ ็อยากรู้.. “ คุณสิรีน้นั ใจจรดใจจ่ออยแู่ ตส่ ามี “ ไดแ้ ตข่ า่ วจากคุณหมอค่ะ “ “ อา้ ว.. เป็นยงั ง้นั ไป.. “ ผใู้ หญท่ ้งั สองต่างงง คุณสิรีเลยตอ้ งถามตอ่ “ ไม่ไดพ้ บชลพทั ธ์หรอกหรือ? “ “ พบคะ่ แตไ่ ม่ไดเ้ ร่ือง.. “ หญิงสาวส่ายหนา้ ชา้ ๆ อยา่ งอิดหนาระอาใจ ตอบดว้ ยเสียงอ่อยๆ
195 “ จะหนา้ ศึกหนา้ สงครามยงั ไง ชลพทั ธ์ก็เห็นแก่ตวั เหมือนเดิม..ค่ะ น่าเบ่ือน่าราคาญเป็ นท่ีสุด แทนท่ี จะเล่าถึงชีวติ ความเป็ นไประหวา่ งท่ีอยูใ่ นกองบญั ชาการใหญ่ญ่ีป่ ุนกบั คุณลุง คุณพอ่ กลบั เซา้ ซ้ีถามแต่เรื่อง.. ” เธอหยดุ กึกเม่ือนึกไปถึงใบหนา้ ของผทู้ ่ีกาลงั ถูกพาดพงิ ก่อนที่จะเฉลย “ เร่ือง..หวั หนา้ อู่.. คะ่ “ ท้งั คุณยายและคุณสิรีต่างก็หนั มามองหนา้ กนั ในขณะท่ีสิธารขา้ มเร่ืองชลพทั ธ์ไป “ เลยกลายเป็ นคนท่ี หนูพูดคุยดว้ ยมากท่ีสุดคือคุณหมอค่ะ เรื่องสาคญั ก็คือการติดต้งั ธงกาชาดยกั ษไ์ วเ้ หนือโรงพยาบาลสนาม และ ใชไ้ ฟฉายยกั ษส์ ่องระหวา่ งฝูงบินเขา้ มาโจมตีค่ะ “ เธอเล่าอยา่ งหมดเปลือกซ่ึงรวมถึงขอ้ เสนอแนะที่บงั เอิญมา ตรงกนั ระหวา่ งนายทหารเรือท้งั สองชาติ “ กแ็ ปลกดีนะ..คิดออกแบบไดอ้ ยา่ ง..ใจตรงกนั ..น่าจะเป็ นนิมิตรหมายท่ีดีนะลูก.. “ คุณยายทานายทาย ทกั อยา่ งผทู้ ี่มองโลกในแง่ดี สังเกตเห็นสีหนา้ หลานสาวดูอ่อนโยนลงเป็ นสัญญาณบ่งบอกความในใจ ส่วนคุณ สิรีน้นั อยากรู้แต่เรื่องสามี เลยอดบน่ ไมไ่ ด้ “ ชลพทั ธ์ไมน่ ่าทาเสียเรื่องเลย.. “ “ ความรู้หลากหลายภาษา..ก็เก่งอยูห่ รอก แต่เรื่องจีบหญิงนี่..ไม่เอาไหนเลย.. “ ท่านผูร้ ู้ดีทางโลกธรรม ปรารภ “ หวงนนั่ หวงนี่ คอยกนั ทา่ หนุ่มอ่ืน หารู้ไมว่ า่ ยง่ิ ทาใหส้ าวเจา้ เบื่อหน่าย..เอือมระอา “ “ แม่อยา่ วติ กไปเลยคะ่ หวั เสนาธิการอยา่ งคุณพอ่ ..พอละแวกใกลเ้ คียงกองบญั ชาการใหญ่ญี่ป่ ุนโดนทิ้ง ระเบิดโจมตี หนูมนั่ ใจคะ่ วา่ คุณพอ่ ตอ้ งออกอุบายหาขอ้ อา้ งยา้ ยไปท่ีบา้ นพกั ทหารฝ่ังเย้อื งเรือนคุณป่ ู ซ่ึงก็จะช่วย ใหแ้ อบติดตอ่ กนั ไดอ้ ยา่ งสะดวกโยธิน..ยง่ิ ข้ึนคะ่ แม่ คุณยาย...\" คุณสิรีจึงค่อยมีสีหนา้ ดีข้ึน “ ขอใหส้ าเร็จทีเถิด เจา้ ประคุณ..” ยกมือไหวท้ ่วมหวั ไปทางหอ้ งพระ “ แลว้ พอ่ ทหารเอกของยาย..ตามหนูมาถึงบา้ น ตอ้ งการอะไรไม่ทราบ.. “ ตุลาการเริ่มซกั ฟอก สังเกตสี หนา้ หลานสาวไปดว้ ยในขณะที่ตอบทุกประเด็นคาถาม “ น่าสงสาร..ลูกทะเล.. นะ จูๆ่ กโ็ ดนหางเลขที่หนูลูกน้าเอาลมร้อนจากหนุ่มไทยไปเหวี่ยงใส่หนุ่มญ่ีป่ ุน โดนลูกหลงเขา้ เตม็ ๆ ไม่รู้คืนน้ีจะมาติวเขม้ อีกม้ยั ? “ “ ไม่มาก็ดีซิคะ..แต่ไหนแต่ไรมาหนูก็เล่นขิมให้ห่ิงห้อยฟังอยู่แลว้ ไม่เห็นตอ้ งงอ้ ให้ใครมาฟังเลย.. มาแลว้ กย็ งุ่ ..ยมุ่ ยา่ ม..แยง่ ตี.. “ วา่ แลว้ ก็กม้ หนา้ กม้ ตาร้อยมาลยั ต่อ โดยไม่พูดอะไรอีก ท่าทางงอนตุ๊บป่ องๆท่ีเคย เห็นมาต้งั แตเ่ ลก็ แต่นอ้ ย ทาใหผ้ ใู้ หญ่ท้งั สองท่ีเล้ียงมากบั มือต่างก็หนั มาแยม้ ยมิ้ ใหก้ นั อยา่ งรู้..ทางลม.. นบั เป็นเวลาสองคืนแลว้ ที่ศิษยญ์ ี่ป่ ุนหายไป ทาให้คุณครูตอ้ งแอบวา่ ยน้าไปชะเงอ้ ดูแถวๆอู่ ก็ไม่ไดย้ นิ เสียงคุน้ เคยที่รอฟังอยู่ คงมีแต่เสียงโลหะกระทบกนั จากการทางานของทหารช่าง กบั เสียงทดสอบเครื่องยนต์ เรือที่กาลงั ซ่อมบา้ ง จนกระทง่ั เยน็ วนั ที่ ๙ มกราคม พ.ศ.๒๔๘๕ ครูข้ีเกียจไปตามล่าศิษยอ์ ีกแลว้ จึงลอยคออยู่ แถวๆบา้ นตวั เอง ไม่นานนกั ก็ไดย้ นิ เสียงรหสั กาเหวา่ ยาว-ยามปลอด ตามดว้ ยเสียงเรียกค่อยๆ “ คุณหนูครับ คุณหนู “ สิธารรีบโผไปเกาะบนั ไดทา่ น้า ใบหนา้ คล้าๆมอมแมมไปดว้ ยโคลนเลนโผล่ราไรขา้ งใตศ้ าลา
196 หญิงสาวรีบยกตวั เองข้ึนไปนงั่ บนบนั ไดล่างสุดข้นั ปริ่มน้า เหลียวซา้ ยแลขวาอยา่ งระแวดระวงั “ คุณหนูไม่ตอ้ งกม้ ลงมานะครับ.. ฟังผมอยา่ งเดียว.. คืนน้ีรีบเขา้ นอนกนั นะครับ ท่านฝากข่าวมาแลว้ วา่ ประมาณตีสองเป็ นตน้ ไป เตรียมตวั ไวใ้ ห้พร้อมดว้ ยนะครับ เสื่อกบั ตะกร้าของใชจ้ าเป็ นวางไวข้ า้ งประตูเรือน หวอเตือนภยั คร้ังแรกยงั ไม่คุน้ อาจทาให้ต่ืนตระหนก เพราะผมตอ้ งเปิ ดเสียงดงั กระช้นั ซอยถี่ๆเพื่อปลุกผคู้ นที่ นอนหลบั ใหลให้รีบต่ืน วิ่งหนีทนั ลงหลุมหลบภยั ครับ “ ส่งข่าวจบก็พอดีรหสั กาเหวา่ เสียงส้ันดงั ข้ึนติดๆกนั บอกเหตุวา่ หวั หนา้ อู่กาลงั มาทางน้ี หัวหนา้ สายสืบจึงรีบดามุดหายไป..หญิงสาวมองตามดูก็ไม่พบฟองอากาศ ของพรายน้าแมแ้ ต่ฟองเดียวปรากฏให้เห็น เธอกา้ วข้ึนบนศาลาหยบิ ผา้ มาเช็ดผมอยา่ งลวกๆ กาลงั จะออกเดินก็ พลนั ไดย้ นิ เครื่องยนตเ์ รือดงั ใกลเ้ ขา้ มา “ คุณ..คุณ.. “ เสียงที่เธออยากไดย้ นิ ดงั ข้ึน หญิงสาวพยายามปรับสีหนา้ ใหด้ ูเรียบเฉยก่อนที่จะหนั ไป “ อย่าเพ่ิงไป..” ร่างสูงในเครื่องแบบจกั รพรรดินาวีตะโกนเรียกก่อนที่จะกระโดดข้ึนจากเรืออย่าง วอ่ งไว สิธารรีบกระชบั ผา้ เช็ดตวั ใหล้ งมาคลุมไหล่อยา่ งมิดชิด ก่อนท่ีเขาจะเขา้ มาถึงตวั “ มีอะไรไม่ทราบ? “ เธอแกลง้ ทาเสียงเนือยๆ แบบ..ไม่สนใจใยดี.. “ ขอโทษครับ หลายคืนที่ผมหายไป.. สถานการณ์ไม่ดีเลย กองบญั ชาการฝั่งโน้นเรียกไปรับฟังการ ประเมินสถานการณ์สงคราม เพ่งิ กลบั มาเดี๋ยวน้ีเอง.. “ แววตาท่ีห่วงหาอาทรราวกบั จากไปนานแสนนาน ทาให้ สาวเจา้ ท่ียนื ฟังอย.ู่ .ตอ้ งทาเป็นเฉยเมย หากทวา่ ภายในหวั ใจกลบั ..เตน้ ไม่เป็นส่า.. “ เป็นคืนน้ีแน่ครับ ทางเราดกั ฟังวทิ ยคุ ลื่นส้ันจากฐานบินใกลอ้ ่าวเบงกอล “ แลว้ จู่ๆ โดยท่ีสิธารไม่ทนั ต้งั ตวั ผสู้ ่ือขา่ วญ่ีป่ ุนกก็ รากเขา้ มาจบั มือเธอมาเกาะกุมไวแ้ นบอก “ ผมเป็ นห่วงคุณเหลือเกิน..ถา้ เป็ นไปได.้ .คืนน้ียา้ ยลงไปนอนกนั บนยกพ้ืนช้นั ล่างก่อนจะไดม้ ้ยั ? เชื่อ ผมเถอะ..บนั ไดเรือนมนั สูงชนั ระเบิดลงคร้ังแรกคงจะตกใจมาก ผมกลวั คุณยายจะตกบนั ได..กาลงั ง่วงดว้ ย..” ความปรารถนาดีอยา่ งจริงใจที่เขาพรุ่งพรูออกมาอยา่ งกระหืดกระหอบ ประกอบกบั ข่าวที่ตรงกนั กบั ท่ี เธอไดม้ าเมื่อครู่จากหวั หนา้ สายสืบ ทาใหห้ ญิงสาวตกตะลึงไปชว่ั ขณะ จนเขานึกวา่ เธอโกรธ จึงรีบปล่อยมือ “ ขอโทษ..โปรดอภยั ใหผ้ มดว้ ย.. ผมไมไ่ ดต้ ้งั ใจ.. “ สายตาคมกริบคู่น้ีเองที่เขาถวลิ หาฝันใฝ่ ถึงอยทู่ ุกคืน “ จะข้ึนเรือนแลว้ ..” สิธารเอ่ยไดเ้ พยี งเทา่ น้ี ลาคอดูเหมือนจะตีบตนั ไปหมด นายทหารหนุ่มเดินเคียงขา้ งไปกบั เธออยา่ งเงียบๆจนถึงตีนบนั ไดเรือน “ ผมไปก่อนล่ะนะ..ระวงั ตวั ให้มากๆดว้ ย “ วา่ แลว้ ก็โคง้ ใหเ้ ช่นเคยก่อนท่ีจะหนั หลงั ว่งิ จากไป สิธาร มองตามดว้ ยความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไมเ่ คยเกิดข้ึนมาก่อนในหวั ใจของเธอ กระแสแห่งความอบอุ่นระหวา่ ง ที่ถูกเขาเกาะกมุ มือไว้ ยงั คงแผซ่ ่านอยสู่ ่วนลึก..ใหน้ ึกถึงความนุ่มนวลอ่อนโยนของสมั ผสั น้นั ไมส่ ร่างซา.. หลงั จากรับฟังสิธารถ่ายทอดข่าวท่ีตรงกนั จากสองแหล่ง รวมท้งั ขอ้ เสนอแนะดว้ ยความห่วงใยอยา่ ง จริงใจจากเรือเอก ทานาบาตะ ท้งั คุณยายและคุณสิรีตา่ งก็เห็นชอบดว้ ย
197 “ จริงดว้ ยซิ ระเบิดมาเยีย่ มเยือนช่วงแรกๆ ควรลงไปต้งั หลกั กนั ที่ช้นั ล่าง จะไดว้ ่ิงลงหลุมหลบภยั ได้ สะดวก เม่ือชินแลว้ กอ็ าจจะกลบั ข้ึนไปนอนช้นั บนตามเดิม ช่างคิดจริงๆนะ ทหารเอกของยาย..มาทาศึกสงคราม แทๆ้ ..กลบั รู้จกั นึกเป็นห่วงเป็นใยคนแก่คนเฒ่า..” ท่านเจา้ ของเรือนอดเอย่ ชมไมไ่ ด้ สิธารกบั ลุงสนจึงช่วยกนั ขนยา้ ยลงไปปูท่ีนอนหมอนมุง้ บนยกพ้ืนช้นั ล่าง รวมท้งั ตะกร้าใส่ของใช้ที่ จาเป็ น พร้อมท้งั เส่ือและผา้ ผวย ตะเกียง ชุดสมุนไพรไล่ยุง แมก้ ระทง่ั ..มือเสือ..ไวต้ ะกายในท่ีมืด ขบั ไล่งูเง้ียว เข้ียวขอนานาชนิด และทา้ ยที่สุดก็คือ..ขิม..เพือ่ ไวป้ ลอบประโลมหวั ใจของสมาชิกในครอบครัว เม่ือจดั การทุกอยา่ งเสร็จเรียบร้อย ลุงสนกอ็ อกปากขอตวั ไปช่วยยา้ ยของใหค้ ุณผชู้ ายที่ฝั่งโนน้ และอยรู่ ับ ใชเ้ สียเลย เผอื่ ไดห้ าช่องทางส่งข่าวมาใหค้ ุณสิรีทราบเป็ นระยะๆ ส่วนทางน้ีหวั หนา้ สายสืบส่งลูกนอ้ งสองนาย จากวดั มาคอยติดตามเฝ้าระวงั ทุกๆท่านตลอดเวลาอยแู่ ลว้ แลว้ ก็ยงั มีหวั หนา้ อู่..คอยหมนั่ มาดูแลอีกดว้ ย “ ก็ดีนะ สิรีกแ็ สนจะเป็นห่วงธงทิว..ถา้ มีการขนยา้ ยกนั กลางดึกก็คงตอ้ งการผูช้ ่วย ขอบใจนะสนที่กลา้ เส่ียงภยั ขา้ มไปยงั จุดยทุ ธศาสตร์สาคญั ..เพ่ือคุณผูช้ าย แลว้ จะไปยงั ไงล่ะ? สายสืบสน..” ท่านเจา้ ของเรือนยงั มี อารมณ์ขนั หยอกลอ้ บริวารเก่าแก่ “ อยากจะปิ ดทองใตฐ้ านพระกบั เขาบา้ ง.. สนองคุณแผน่ ดินไทยท่ีบรรพชน ทา่ นแลกมาดว้ ยเลือดเน้ือส่งต่อใหร้ ุ่นหลงั ปกปักรักษา เป็นบุญบารมีนะ..” “ ขอบพระคุณครับ “ ลุงสนกม้ ลงกราบลาท้งั น้าตา “ คุณยอดใหส้ ายสืบฯอีกนายพายเรือไปส่งครับ “ เมื่อ ..สายสืบสน.. อาสาไปปฏิบตั ิภารกิจลบั ที่ฝั่งโน้นแลว้ ครู่ใหญ่ๆ ขณะท่ีท่านเจา้ ของเรือนหนั รีหัน ขวางลากเชี่ยนหมากเขา้ มาใกลต้ วั กพ็ อดีไดย้ นิ เสียงฝีเทา้ หนกั ๆมาหยดุ ยนื ระวงั ตรง จึงหนั กลบั มาดู “ ออ้ ..พอ่ คุณ..ไปไหนมาล่ะ? นงั่ ก่อนซิ.. “ เช้ือเชิญเหมือนทุกคร้ัง เรือเอก ทานาบาตะ โคง้ คารวะ “ ขอบพระคุณครับ แต่ผมอยูน่ านไม่ได้ ยงั ตอ้ งไปตรวจหมู่เฝ้าระวงั อีก หลายจุดตลอดคืนน้ีครับ “ พูดพลางก็ยื่นซองยาวสีน้าตาลที่ถือมาดว้ ยส่งใหอ้ ยา่ งนอบนอ้ ม “ น่ีคือค่าเช่าเรือน สองหลงั ..ครับ “ “ ทาไมตอ้ งรีบร้อน.. คุณก็กาลงั หวั ปั่นอยู่ “ คุณยายรับซองน้นั ไว.้ .อยา่ งเกรงใจ “ ผมขา้ มไปกองบญั ชาการมา นายทหารฝ่ ายการเงินต้งั เบิกมาให้ตามคาสั่งของท่านรองแม่ทพั แต่ผม ไม่อยากเก็บไวก้ บั ตวั เกรงว่าช่วงที่ฝูงบินเขา้ มาโจมตีทิ้งระเบิด.. วิ่งไปวิ่งมาอาจจะตกหายไดค้ รับ “ คนพูด ชาเลืองมองไปทางหญิงสาวที่นง่ั จดั ของใส่ตะกร้าดว้ ยท่าทางเป็ นงานเป็ นการ ไม่สนใจใยดีศิษยญ์ ี่ป่ ุนซ่ึงอมยิม้ อยา่ งรู้แกว จึงใชว้ าทศิลป์ กระตุกต่อมความสนใจของเธอ “ อีกอยา่ ง..คืนน้ีผมอาจจะโดนลูกระเบิดเขา้ อยา่ งจงั ซ่ึงมีผลทาใหซ้ องเงินสูญหายก็เป็นไปได้ ครับผม เพอ่ื ความรอบคอบจึงรีบนามาใหท้ า่ นก่อน.. “ “ อา้ ว..อยา่ แช่งตวั เองซิจะ๊ .. คุณไม่เป็นอะไรหรอก ยายสวดมนตใ์ หเ้ ป็นประจา “ สิธารตอ้ งเงยหนา้ ข้ึนมองท่านเจา้ ของสถานที่ คนั ปากยิบๆอยากจะถามวา่ ท่านเป็ นยายของเธอหรือของ เขากนั แน่? ศิษยญ์ ่ีป่ ุนเลยถือโอกาสโนม้ ตวั ลงขมวดคิ้วถามไถ่คุณครู “ แช่..แช่..ง.. แช่ง.. แปลวา่ อะไรครับ? “
198 “ จิบุน เด๊ะ โนโรว.. “ คุณครูแปลใหเ้ อาบุญ..แลว้ กม้ ลงง่วนกบั งานตรงหนา้ ตอ่ “ ขอบคุณครับ “ ผรู้ ับฟังโคง้ ใหผ้ แู้ ปล แลว้ จึงหนั กลบั มาช้ีแจงผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ท้งั สอง “ ผมไม่ไดใ้ หร้ ้าย ตวั เอง แตใ่ นสถานการณ์สงครามที่..ง่า..คบั ขนั ..เช่นน้ี “ เรือเอกแห่งจกั รพรรดินาวยี ืดอกอยา่ งผ่ึงผายขณะที่เอ่ย อยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คา “ ทหารญ่ีป่ ุนทุกนายมีหนา้ ท่ีตอ้ งเตรียมพร้อมไวท้ ุกเร่ือง..แมก้ ระทงั่ ความตาย..ฉะน้นั หากผม มีอนั เป็นไปถึงแก่ชีวติ หมอ ซูบาซะ จะสั่งทหารไปเบิกมาส่งให้ท่านทุกๆ วนั ท่ี ๙ ของเดือน จนกวา่ หวั หนา้ อู่คน ใหมจ่ ะมารับหนา้ ที่แทน ครับผม “ คาพดู ที่ตรงไปตรงมาของเขา ทาให้หญิงสาวใจหายวาบข้ึนมาอยา่ งน่าพิศวง แลว้ เลยพาลฉุนตวั เอง..มนั เร่ืองอะไรของเธอที่จะตอ้ ง..รู้สึกรู้สา.. ก็เธอเป็ นฝ่ ายต้งั แง่ต้งั ป้อมมาต้งั แต่ตน้ ว่าเขาคือศตั รูผูร้ ุกรานยึดครอง แผน่ ดินอนั เป็นท่ีรักท่ีหวงแหน ฉะน้นั หากเขามีอนั ตอ้ งลม้ หายตายจากไป..เธอกน็ ่าจะดีใจเป็นลน้ พน้ .. มิใช่รึ? “ คืนน้ีคงไม่ไดห้ ลบั ไมไ่ ดน้ อนกนั ซินะ” อีกคร้ังท่ีคุณยายเอ่ยปากห่วงใยเหมือนเขาเป็นลูกเป็นหลาน “ ทุกฐานตอ้ งเตรียมพร้อมรับมือเต็มท่ีครับ สังเกตช่องทางที่ขา้ ศึกบินเขา้ มาเพื่อทารายงานเสนอท่าน รองแม่ทพั ต้งั แต่คืนแรกที่โดนโจมตี คณะเสนาธิการจะไดน้ าไปประมวลและวางแผนหายุทธวธิ ีต้งั รับและตอบ โตส้ าหรับระรอกตอ่ ๆไป ครับ “ “ แต่ยงั ไงๆ..คุณทานาบาตะ ก็ควรหาเวลางีบหลบั บา้ ง ฝูงบินคงไม่ไดม้ าแค่วนั เดียว สงครามยืดเย้ือ ยาวนานเท่าไหร่ การโจมตีทิ้งระเบิดก็คงทาลายลา้ งต่อเน่ืองเป็ นปี ๆ ร่างกายคนเราก็ไม่ใช่เหล็กไหล หากไม่ได้ หลบั ไมไ่ ดน้ อน ก็น่าจะหมดเรี่ยวหมดแรงตายก่อนโดนระเบิด.. “ “ ขอบพระคุณอยา่ งยง่ิ ที่กรุณาเป็ นห่วง “ พูดไปก็ชายตามองหลานสาวคุณยายไปดว้ ย “ ลุงสน..ไม่อยู่ หรือครับ? “ คนช่างสังเกตมองหาบริวารเก่าแก่ของท่านผูใ้ หญ่ไม่พบ จึงถามไถ่แบบไม่ไดค้ ิดต้ืนลึกหนาบาง แต่สิธารเตรียมคาตอบไวล้ ่วงหนา้ แลว้ สาหรับคาถามน้ีที่เธอเดาใจเขาถูก “ วนั ก่อนฝากซ้ือรองเทา้ แตะไวใ้ ชใ้ นโรงพยาบาลสนาม คืนน้ีคุณตอ้ งการพบลุงสนเร่ืองอะไรอีกรึ? “ “ ไม่มีธุระหรอกครับ ผมแคถ่ ามถึง..เพราะเคยเห็นแกอยแู่ ถวๆน้ีเสมอ.. “ คุณสิรีมองหนา้ คุณยายแวบหน่ึงก่อนที่จะตดั สินใจหาเหตุผลอธิบายเอง “ คุณพอ่ ของสิธาร..มีบา้ นอีกหลงั ..อยทู่ างฝั่งโนน้ ..ลุงสนจึงตอ้ งขา้ มไปดูแลบา้ ง..สลบั กบั ท่ีน่ีจะ้ “ เรือเอก ทานาบาตะ นิ่งงนั หมดปัญญาที่จะเขา้ ใจไดเ้ อง หญิงสาวจึงรับมุขจากมารดาเหมือนว่ิงไมผ้ ลดั ส่งตอ่ กนั ทนั ควนั เธออ่านออกในบดั ดลวา่ มารดาแกป้ ัญหาเฉพาะหนา้ ดว้ ยการเบ่ียงเบนประเด็นใหเ้ ขาเขา้ ใจไป ในทานองวา่ บิดาเธอมี..บา้ นเล็กบา้ นนอ้ ย.. เขาจะไดเ้ กรงใจ ไม่ถามลึกซอกแซกมากไปกวา่ น้ี “ เสียใจดว้ ยนะครับ มิน่า..ผมถึงไม่เคยพบเห็นท่านเลย.. “ คนพูดมีมารยาทพอ เมื่อเห็นท่านผใู้ หญ่นงั่ อ้ึง จึงเห็นสมควรแก่เวลา “ ผมคงตอ้ งขอตวั ก่อนนะครับ “ วา่ แลว้ ก็โคง้ คานบั ก่อนที่จะเดินจากไป เมื่อนายทหารหวั หนา้ อู่ลบั ไปจากสายตา คุณสิรีจึงบน่ พึมพาเพราะความท่ีรักษาศีลอยเู่ ป็นเนืองนิตย์
199 “ วนั พระแทๆ้ .. กลบั ตอ้ งพดู จาไขวเ้ ขวใหเ้ ขาเขา้ ใจผดิ .. มุสาวาท.. ศีลขอ้ สี่ขาดกระจุย.. “ ผูอ้ าวุโสสูงสุดหวั ร่อขาบุตรสาว “ ก็มนั จาเป็ นนี่นา..กาลงั หน้าส่ิวหน้าขวาน จะสารภาพไปโตง้ ๆได้ ยงั ไงวา่ ลุงสนขา้ มไปเตรียมหอ้ งหบั ที่บา้ นพกั นายทหารเรือไทยฝ่ังโนน้ เพราะพอ่ ของยายหนูเป็ นนาวาเอกที่อยู่ ในความควบคุมของรองแม่ทพั ญี่ป่ ุน เรากต็ อ้ ง..รู้หลบเป็นปี กรู้หลีกเป็ นหาง..บา้ งซิ..” วา่ แลว้ ก็หนั ไปทางหลาน รัก “ เอา้ ..หยิบสมุดจดหมายเหตุเรือนริมน้ามา..จดต่อ..วนั น้ีคือวนั ศุกร์ท่ี ๙ มกราคม พ.ศ.๒๔๘๕ เป็ นวนั พระ แรม ๘ ค่า เดือนยี่ ปี มะเมีย หลงั จากที่ไดถ้ วายดอกไมบ้ ูชาพระและสวดมนตแ์ ลว้ ก็พากนั ยา้ ยลงมานอนบนยก พ้ืนช้นั ล่างเป็นการชว่ั คราว เตรียมพร้อมตอ้ นรับการทิ้งระเบิดปฐมฤกษข์ องฝ่ ายสัมพนั ธมิตร ลุงสนขอตวั ไปฝ่ัง โนน้ ช่วยปฏิบตั ิภารกิจของสายสืบเสรีไทยฝ่ ายใตน้ ้า ทางการเริ่มสั่งให้พรางไฟแลว้ แมแ้ ต่ตะเกียงที่ใชส้ ่องนา ทางก็ตอ้ งใชผ้ า้ ขาวบางสีดาคลุมเอาไวช้ ้นั หน่ึงก่อน..” สภาพจิตใจของสิธารขณะน้ีวา้ วนุ่ ไปดว้ ยความห่วงใยบิดาสลบั กบั ท่ีบา้ น หลงั จากจดบนั ทึกแลว้ เธอ พยายามต้งั สมาธิเล่นขิมเหมือนทุกคร้ัง แมว้ า่ สายตาจะคอยชาเลืองไปทางพุม่ ไมท้ ี่ใครบางคน..แอบตีตว๋ั ยืนฟัง ตามสานวนคุณยาย ไม่ช้าเธอก็เห็น..ภาพท่ีรอคอย..ร่างตะคุ่มๆน้นั จะเป็ นใครอื่นไม่ไดน้ อกจากผูฟ้ ังเจา้ ประจา เธอจึงบรรเลงเพลงดว้ ยอารมณ์หวนั่ ไหว..รัญจวนใจ..อยา่ งท่ีไมเ่ คยเกิดข้ึนมาก่อน ยามหน่ึงผ่านไปมีคุณยายคนเดียวท่ีหลับสนิท แต่ท้งั บุตรสาวและหลานสาวต่างก็ครุ่นคิดกังวลไป สารพดั คุณสิรีน้นั หวั ใจโลดแล่นไปอยทู่ ่ีฝ่ังโนน้ ส่วนสิธารนอนทบทวนคาเตือนท่ีวา่ ถา้ หวอปลอดภยั เสียงลาก ยาวยงั ไม่ดงั ข้ึน หา้ มรีบลุกข้ึนจากทอ้ งร่องท่ีทาเป็ นหลุมหลบภยั เพราะพลปื นบนเครื่องบินมกั คึกคะนองยิงรัว กราดลงมาแบบสี่สุ่มหา้ ส่งทา้ ยขากลบั ..ลุงสนก็ไม่อยแู่ ลว้ เธอจึงตอ้ งเตรียมการคิดสะระตะไวล้ ่วงหนา้ มือขวา หิ้วตะเกียง มือซ้ายถือตะกร้าใส่ของใชท้ ่ีจาเป็ น ขณะเดียวกนั ก็หนีบเส่ือไปดว้ ย กวา่ ท่ีสองแม่ลูกจะผล็อยหลบั ไปเพราะความง่วงจดั ..ก็ดึกด่ืนค่อนคืนแลว้ ความเงียบสงดั ครอบคลุมไปทว่ั บริเวณ ไม่มีอะไรบ่งบอกเป็ นเคา้ ลางวา่ จะเกิดเหตุร้ายข้ึนในราตรีกาลท่ีเหมาะแก่การนิทราเช่นน้ี.. และแลว้ ..เสียงสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศคร้ังแรกก็ดงั ข้ึนระรัวถี่ยิบอยา่ งกระชากกระช้นั เม่ือเวลาสอง นาฬิกา ปลุกทุกชีวิตให้ต่ืนข้ึนพร้อมๆกนั คุณสิรีร้องหาบุตรสาว “ เร็วเขา้ ! ลูก “ พลางฉวยผา้ ผวยโอบตวั มารดาพยุงใหค้ ่อยๆลุกข้ึน สิธารต้งั สติให้มนั่ ..มือขวาหิ้วโกร่งตะเกียง มือซา้ ยหิ้วตะกร้าของใชพ้ ร้อมมว้ นเสื่อ หนีบไวใ้ ตร้ ักแร้ เธอคอยส่องทางใหม้ ารดาและคุณยาย สัญญาณเตือนภยั ดงั ข้ึนเป็ นคร้ังที่สอง คราวน้ีตามมาดว้ ยเสียงฝูงบินดงั กระห่ึมไปทว่ั ทอ้ งฟ้า จากน้นั ก็ เป็นเสียงระเบิดกึกกอ้ งอยา่ งต่อเนื่อง ยงั ผลใหผ้ ทู้ ี่ไดย้ นิ ไดฟ้ ังตา่ งเสียวสันหลงั วาบไปตามๆกนั .. ขณะที่หญิงสาม คนสามวยั กาลงั เร่งเดินไปยงั ทอ้ งร่องที่หลบภยั ..ก็ไดย้ นิ เสียงฝีเทา้ บูต๊ ทหารใกลเ้ ขา้ มา สิธารเหลียวไปดูก็พอดีร่าง สูงพรวดมาถึงตวั ควา้ โกร่งตะเกียงมาหิ้วส่องให้และทนั พอดีรับมว้ นเส่ือท่ีเธอหนีบร่องแร่งจวนจะหล่นลงพ้ืน มาถือไวด้ ว้ ย ปากกค็ อยบอกทางใหท้ ่านผอู้ าวโุ สท้งั สอง
200 “ ระวงั ขา้ งหนา้ จะลาดลงทอ้ งร่องแลว้ นะครับ เด๋ียวผมขอวางตะเกียงกบั เส่ือก่อน “ วา่ แลว้ ก็กระโดด ลงไปยนื ในทอ้ งร่อง ปูเส่ืออยา่ งรวดเร็ว รับคุณยายคอ่ ยๆนง่ั ลงเป็นคนแรกตามดว้ ยคุณสิรี จากน้นั ก็ยื่นมือไปรับ สิธาร..กระแสแห่งความอบอุ่นวงิ่ พล่านไปมาระหวา่ งหวั ใจสองดวง..เขาแหงนมองดูทอ้ งฟ้าก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ ทิ้งระเบิดคร้ังแรกยงั ไม่ชานาญเป้า ไม่ชินพิกดั คืนน้ีคงบินวนวงกวา้ งไปก่อน...รอฟังไปอีกซกั พกั นะครับ ถา้ สญั ญาณปลอดภยั เสียงยาวเป็นช่วงๆดงั ข้ึน จึงกลบั ข้ึนขา้ งบนไดค้ รับ “ “ แลว้ ท่ีอูล่ ่ะจะ๊ ..พอ่ คุณ..” คุณยายถามข้ึนดว้ ยเป็นห่วงภาระหนา้ ที่ของเขา “ บินเลยไปหมดครับ ผมนาขบวนเรือลาเลียงขา้ มไปหลบไวแ้ ลว้ แถวๆสวนมงั คุดซ่ึงเป็ นสวนทึบ ถึง ฝงู บินจะมาตอนกลางวนั ก็หาไม่พบ ท่ีอู่เหลือแต่เรือที่รอซ่อมข้ึนคานอยู่ คืนน้ีที่น่าจะโดนหนกั ๆก็เห็นจะเป็ น ตวั ตึกกองบญั ชาการใหญ.่ . ทางฝ่ังโนน้ ครับ “ คุณสิรีใจสนั่ ..หนา้ เสียในความมืด ทานาบาตะจึงไมท่ นั สงั เกตเห็นความผดิ ปรกติ “ เม่ือวานพอไดข้ า่ วแน่ชดั กม็ ีคาสั่งใหป้ ลดธงญ่ีป่ ุนออกท้งั หมด แลว้ ใชต้ าข่ายดาคลุมดาดฟ้าตึก พราง ไฟอยา่ งเคร่งครัด ขณะน้ีฐานไฟฉายยกั ษค์ งระดมส่องกวาดบนทอ้ งฟ้า ช้ีเป้าให้ ป้อมปื น ป.ต.อ. อยคู่ รับ “ ฝงู บินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรบินออ้ มวกกลบั มา..แผดเสียงคารามลนั่ ส่ันสะเทือนเขา้ ไปถึงหวั ใจของผคู้ นบน ดิน ตามดว้ ยเสียงรัวปื นกลถี่ยบิ ทานาบาตะ..ตะโกนแข่งกบั เสียงมหาภยั เหล่าน้นั “ หมอบครับ หมอบใหร้ าบ อยา่ เพง่ิ เงยหวั ข้ึน ! “ สิธารกรากเขา้ ไปกอดมารดาซ่ึงโอบคุณยายไวใ้ นออ้ มแขนอีกช้นั หน่ึง ไม่นานนกั ..สัญญาณปลอดภยั รหสั เสียงยาวก็ดงั ข้ึน นายทหารหวั หนา้ อูจ่ ึงไตข่ ้ึนขา้ งบนเอาตะเกียงวางบนพ้ืนดินก่อนที่จะกม้ ตวั ลงยนื่ แขนท้งั สองขา้ งใหค้ ุณยายเกาะเหนี่ยวตวั ข้ึน..ตามดว้ ยคุณสิรี..เขาเห็นหญิงสาวละลา้ ละลงั กม้ ลงคลาเสื่อ “ คุณข้ึนมาเถอะ เด๋ียวผมจดั การเอง..” วา่ แลว้ ก็ส่งมือให้.. อุง้ มือน้นั อบอุ่นเหมือนเมื่อตอนขาลง..ให้ ความรู้สึกมน่ั คงปลอดภยั ..ท่ามกลางภยนั ตรายรอบดา้ น เจา้ ของมือที่อบอุ่นกา้ วลงไปในทอ้ งร่องอีกคร้ัง กม้ ตวั หยิบเส่ือข้ึนมามว้ นอย่างฉับไว จากน้นั ก็ควา้ ตะกร้า เมื่อข้ึนไปยนื ใกลๆ้ หญิงสาวแลว้ จึงกระซิบบอก “ พรุ่งน้ีผมจะมาฟันเซาะทางข้ึน-ลงใหเ้ ป็ นร่องลึกกวา่ น้ี จะไดก้ า้ วเหยยี บสะดวก และจะต้งั เสาคู่วางคานไวใ้ ชโ้ หนเหน่ียวตวั ดว้ ย เผ่ือคืนไหนผมมาไม่ได.้ .หรือ..โดน ระเบิดเละ..ไปเสียก่อน.. “ วรรคหลงั เอ่ยอย่างผูไ้ ม่ประมาทในชีวิต แต่ก็ทาให้ผูฟ้ ังใจหายวาบข้ึนมาโดยพลนั มือไมส้ นั่ ระริกขณะช่วยมารดาพยงุ คุณยายไปตามทางเดินเลียบลาประโดง โดยมีนายทหารหวั หนา้ อู่ถือตะเกียง คอยส่องทางให้ เสียงระเบิดท่ีถูกหยอ่ นทิ้งขากลบั ดงั ประปรายไกลออกไปทางทิศตะวนั ตก...
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
