พลับพลึงธารกลางสายฝน

1

2 01 ปลายนิ้ว (พลบั พลึงธาร) เสียงเพลงรักหวานที่ใชประกอบในงานแตงทำใหฉันเพลิดเพลินจน แอบรองตามในใจ วันนี้เปนงานแตงงานของพี่ดา ปารหัสของฉัน ซึ่งคบกับ พี่ปอปมานานกวาสามป ฉันเดินถอื กลองของขวัญสแี ดงไปหาพี่ดาที่กำลังยืน ถายรูปกับเพื่อนฝูงอยู เธอหันมายิ้มทักทายฉันและสวมกอดดวยความคิดถึง ท่ีไมไ ดเ จอกันเกือบสามเดือน ฉนั อาศัยอยคู อนโดใกลกับพด่ี า เราจึงไปมาหา สกู นั บอ ย แตชว งน้ีพดี่ าตอ งฟตหนุ และเตรยี มงานแตงงานจงึ ไมไ ดเ หน็ หนาคา ตากันพกั ใหญ “คดิ ถึงจังเลยพลับ”

3 “คิดถึงเหมือนกันคะ ยินดีดวยนะคะ พี่ดา พ่ีปอป” ฉันยื่นของขวัญ ใหกับเจาสาว พวกเขากลาวขอบคุณ แลวหันไปยิ้มใหกับผูชายคนหนึ่งท่ี นาจะอายุเทากับพวกเขา พ่ีปอปยิ้มใหกับชายคนนั้นและคุยกันอยางสนิท สนม “ยนิ ดดี วยนะ” เขาคนนั้นหยบิ กลองของขวญั ออกมาจากกระเปาเป และสงใหพ ป่ี อ ป “ขอบใจนะกอลฟ มาๆ ถายรูปกัน” พวกเราถายภาพรวมกันสอง สามภาพ จากนั้นฉันกับชายคนนั้นก็เดินเลี่ยงออกมา หาที่นั่งวางๆ รอ รบั ประทานอาหารม้อื เย็น เขาจงใจนง่ั ตรงทวี่ า งขางฉนั ฉันเอยทักเขากอ น “สวัสดคี ะคณุ กอลฟ” “สวัสดีครับ มาที่งานคนเดียวเหรอ” เขาทักตอบพรอมกับอมย้ิม เลก็ ๆ “คะ” “พช่ี อ่ื กอลฟ นะ นองละ” “ชือ่ พลับคะ ” “สงสัยทบ่ี า นจะชอบกนิ ลกู พลับเนาะ” “มาจากช่ือพลับพลงึ ธารคะ เรยี กอีกอยางวา หอมน้ำ”

4 ฉันอดอมยิ้มกับความคิดของพี่กอลฟไมได เขาก็เหมือนคนอื่นๆ ท่ี มักจะเขาใจผิดเรื่องชื่อ ฉันหันไปสบตากับพี่กอลฟอีกครั้งและยิ้มใหกัน นั่น เปนจุดเริ่มตนที่ทำใหฉันกับพี่กอลฟรูจักกันและไดเปนแฟนกันในที่สุด จนกระท่งั เกดิ เร่อื งในวันนั้น วนั ท่ฉี ันตองสูญเสยี เขาไปตลอดกาล.... เสียงนาิกาปลุกในยามเชาทำใหฉันตื่นขึ้นจากความฝน ฉันยกมือ ขึ้นเช็ดหยดนำ้ ตาท่ีไหลออกจากตา กอนจะลุกขึ้นจากเตียง เอื้อมหยิบแวนท่ี วางอยูบนหนังสือนิยายรักที่อานกอนนอน กาวเขาไปจัดการธุระในหองน้ำ แลว ก็เปลย่ี นมาสวมชุดเสื้อยืดกางเกงยีนสดูกระฉับกระเฉงคลองตัว วันนี้ฉัน ตองไปทำงานเปนพิธีกรในงานอีเวนตเปดตัวบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสแกงกะหรี่ กงุ ทอดท่หี า งสรรพสินคา แหง หนึง่ ยา นรามอนิ ทรา ฉันชื่อวาพลับพลึงธาร เปนลูกสาวของพอพุดตานและแมพิกุล เนื่องจากแมชอบดอกไมมาก จึงตั้งชื่อลูกสาวทั้งสี่คนเปนชื่อดอกไม ไดแก พลับพลึงธาร อัญชัน หอมหมนื่ ล้ี และกาสะลอง ฉนั เปนพ่สี าวคนโต อายุ 27 ป เรียนจบจากคณะนิเทศศาสตร ทำทง้ั งานพิธีกร ถา ยแบบ ถายโฆษณา เลน มิวสิกวิดีโอ รองเพลง แมจะไมไดมีชื่อเสียงมากแตมีแฟนคลับนับหมื่นท่ี ติดตามฉนั ทางชอ งทางตางๆ ในสื่อโซเชยี ล

5 หลังจากจัดการขาวไขขนที่ลงมือทำดวยตัวเองเปนครั้งแรกจนหมด ฉันก็กาวออกจากคอนโดพรอมกับกลองคุกกี้ช็อกโกแลตชิพที่ตั้งใจจะนำไป ฝากทีมงานในงานอีเวนต ซ่ึงฉนั ทำเตรียมไวต ัง้ แตเมื่อวาน ฉันกาวขึ้นรถแท็กซี่ บอกจุดหมายปลายทางแลวกดเขาอินสตาแก รมของเรน คนทฉ่ี ันจะรว มงานดว ยในวนั นี้ เรน ลิปปกร นักแสดงดาวรุง พงุ แรงท่พี ฒั นาฝมอื จากบทตัวประกอบ จนมาเปนพระเอกซีรสี  เขารับบทตำรวจนกั สืบสดุ หลอทางชองออนไลน ดว ย ความหลอและเท รวมถึงอุปนิสัยที่ดี มีความสุภาพ ทำใหฐานแฟนคลับของ เขาเพิ่มมากขึ้นจนยอดติดตามในอินสตาแกรมพุงสูงถึงหลักแสนภายใน ระยะเวลาไมถึงเดือนที่ซีรีสออกอากาศ พวงดวยตำแหนงนักรองนำวง Lunar เจาของเสียงหวานอบอุน นอกจากนี้เขายังเปดแชนเนลในยูทูบ มี ผตู ิดตามอยูแสนกวา คน ฉนั เองก็กดติดตามเขาทั้งทางอินสตาแกรมและยทู ูบ รถแท็กซี่แลนมาจอดยังจุดหมาย ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเขาไปยังหองที่ถูก จัดใหเ ปน หอ งแตงตวั ช่ัวคราวขา งในหาง เพราะใกลจ ะถงึ เวลานดั แตงหนาทำ ผมแลว “สวัสดีจะนองพลับ” พี่ฟาใส ชางแตงหนาคูใจฉันเอยทักพรอมกับ ยนื่ มือมารับกลอ งคกุ กี้ในมือฉัน “ดีใจจัง ไดกินคุกกี้ฝมือของพลับอีกแลว พี่ละอิจฉาแฟนในอนาคต ของพลบั ทจี่ ะไดก นิ ของอรอยทุกๆ วัน”

6 ฉนั เพยี งแตย ม้ิ ไมต อบอะไร น่ังลงใหพี่ฟาใสแตง หนาเพิ่มเติมพรอม กับทำผม ฉันหลบั ตาคิดอะไรไปเรือ่ ยเปอ ยก็มีเสยี งผูช ายทักข้นึ มา ฉันลมื ตา ข้ึนมองก็เจอกบั เรนทน่ี ง่ั ขา งกัน เขาเผยรอยยิม้ หวานชวนใหสาวๆ ใจละลาย แตไ มใชก ับฉนั “สวสั ดีครับทุกคน ผมเรน ฝากตัวดว ยนะครบั ” “สวัสดีจะนองเรน ทานขา วมาหรือยัง ถาหิวก็ทานคุกก้ีนะ ฝม อื ของ พลบั รับประกันความอรอย” พ่ฟี าใสบยุ ใบมาทางฉันและสง กลองคุกกี้ใหเ ขา “ขอบคุณครบั ” เขาหยบิ ช้นิ หนงึ่ มากดั ชมิ พอเคยี้ วเสร็จกห็ ันมาชม “คกุ ก้ขี องคุณพลับอรอ ยมากเลย” “ขอบคุณคะ ” เขานำคุกก้ีทเ่ี หลือในมือใสป ากเคี้ยวจนหมด กอนจะลุกไปคุยกบั ผูจัดการสว นตัว พฟ่ี าใสหนั มาคุยกับฉัน “เรนเปน เด็กทนี่ ารักมาก เพ่ือนพที่ ่เี คยแตง หนา ใหบอกวาเรนชอบ ซอ้ื ขนมมาฝากทมี งาน วนั เกิดกพ็ าทีมงานทุกคนไปเล้ยี งบุฟเฟต ดีแบบนี้ไมร ู ทำไมถงึ ยังโสด” บทสนทนาจบลงพอดีกับท่ฉี นั แตง หนาเรยี บรอ ย ฉนั เอย ขอตัวไปเขา หองนำ้

7 เมื่อฉันกาวออกมาจากหองน้ำ เดินผานเรนที่ยืนคุยกับผูจัดการ สว นตัว เขาหนั มามองฉนั พรอ มกับสงย้มิ หวานมาให สายตาทเ่ี ขามองมามันดู ราวกบั มองคนคุนเคย ฉันคงขมวดคิว้ หนกั เขาจึงหันมาบอกฉนั “เราเคยเจอกันที่รานเคก นองสาวคุณเอาเคกมาใหผม เออ เคกที่ คณุ ทำอรอยมาก” “คณุ นีจ่ ำเกงนะคะ” ฉันยิ้มตอบใหกับเขาและกลับไปนั่งตรงที่เดิม หยิบสคริปตขึ้นมา อานเพื่อเตรียมความพรอม ฉันตองจูงใจใหคนมารวมงานทั้งที่มีกลุมแฟน คลับของเรนมานั่งชมจนเกือบเต็ม ชวนเลนเกมสักเล็กนอยกอนจะเชิญเรน ขึ้นมา ไฮไลตสำคัญของงานน้ีคือการทำอาหารจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของ เรนใหกบั ผโู ชคดสี องทานท่ลี งทะเบียนเขารวมงาน จากนัน้ เรนก็จะรองเพลง แลว ก็ปด งาน เมื่อถึงเวลาเริ่มงาน ฉันรับไมโครโฟนมาจากทีมงานกอนจะเดินข้ึน ไปบนเวที เสียงกรด๊ี ตอ นรบั ฉันดังมากจนฉันอดยิ้มกวางไมได “สวัสดีคะ ดิฉันมารับหนาที่เปนพิธีกรในวันนี้...” เสียงผูรวมงาน กรด๊ี อกี ครั้ง “ขอบคณุ สำหรับเสยี งกร๊ีดคะ กอนที่เราจะไดพบกบั คุณเรน เรา มาเลน เกมกนั สกั หนอ ยดีไหมคะ...”

8 ฉันคิดเกมมาเลนกับผูชมแลวแจกบะหมี่แพ็กรสชาติใหม ซึ่งไดรับ ความรวมมือเปนอยางดี จนเมื่อถึงเวลา ฉันก็เชิญเรนใหกาวขึ้นมาบนเวที กอนจะหลบฉากไปอยูขางเวที เสียงเพลงดังขึ้นมาพรอมกับเสียงนุมลึกชวน ฟงของเขา “พี่เรนรองเพลงเพราะเนาะพี่พลับ” น้ำ ชายหนุมหนึ่งในทีมสเตจก ระซบิ กับฉัน ฉนั พยักหนารบั ฟงคำตอ “สมแลวทีจ่ บเอกดนตร”ี จากประสบการณในชีวิตของฉัน ตั้งแตเด็กจนถึงอายุยี่สิบเจ็ดป ฉัน ก็ผูกพันกับดนตรีมาโดยตลอด ปูของฉันเปนนักรองรองเพลงตามงานตางๆ แมจะไมไดมีชื่อเสียงแตทานกภ็ มู ิใจในอาชีพน้ี และทานยังถายทอดความรกั ในเสียงดนตรีมาใหแกฉันดวย ฉันไดเรียนรองเพลงและเลนดนตรีมาตั้งแต เด็กๆ แมฉันจะทำไดไ มดีนกั ทานกม็ กั จะกลา วชมฉันอยูเสมอๆ “พี่พลับ” น้ำสะกิดบอกฉันใหพูดเขาสูชวงพูดคุยกับเรน เขาบอก เลาเรื่องราวเก่ยี วกับอาหารทีเ่ ขาชอบ “ผมชอบแกงกะหรี่มาก เพราะรสชาติเขมขนและกลิ่นหอม เฉพาะตัวของมัน แตข น้ั ตอนมันใชเ วลานาน บะหม่รี สน้เี หมาะกับผมมาก...” เขาพูดไปยิม้ ไปเรียกเสียงหวีดจากแฟนคลบั เปน อยางดี “โอเคคะ ตอนนก้ี ถ็ งึ เวลาท่ีทุกคนรอคอยแลว ...”

9 “ทำอาหารๆ” เสียงแฟนคลับตะโกนขึ้นมา ฉันฉีกยิ้มกอนจะสง สัญญาณใหพ วกเขาหยดุ เสียงกอ น “และชื่อผูที่ลงทะเบียนก็อยูในกลองนี้ทั้งหมดแลวคะ เราจะใหคุณ เรนจบั ขึ้นมาสองชื่อนะคะ ผโู ชคดีจะไดข ้ึนมาบนเวที ไดมารวมทำอาหารกับ คุณเรนดวยคะ พรอมไหมคะ” เสียงแฟนคลับตะโกนตอบวาพรอม ฉันจึง ขยับเขาไปใกลเรน กลิ่นหอมสดชื่นลอยเตะจมูก นาแปลกที่มันเปนกล่ิน เดยี วกับพก่ี อลฟ แฟนเกา ของฉัน “และผูโชคดีก็คือคุณบอลลูน หมายเลขลงทะเบียนเบอร 188 คา อกี ทานกค็ อื คุณพีช หมายเลข 92 คา เชญิ ท้ังสองทา นข้ึนมาบนเวทเี ลยคะ ” แลวผูหญิงรางผอมเพรียวที่สูงนอยกวาฉันประมาณสองเซนติเมตร กับผูชายตวั สงู โปรงก็กาวขน้ึ มาดว ยทาทีเขนิ อาย “สวัสดีคะคุณบอลลูน คุณพีช ขอถามหนอยคะวาพวกคุณมี ประสบการณด านการทำอาหารมามากนอ ยเพียงใดคะ” “บานฉันเปด รา นอาหารตามสัง่ คะ เลยไดเ ขาครวั ชวยแมบอ ย” “พชี ชอบไปรวมกลุม กบั เพอ่ื นทำอาหารกินกนั เมนขู า วผดั บะหมี่ท่ีพ่ี เรนทำลงยูทบู พีชก็เคยทำกนิ อรอ ยมากกก”

10 พดู คุยกนั อกี เลก็ นอ ยทั้งสามก็เร่ิมลงมอื ทำอาหารทนั ที เมนใู นวันน้ีก็ หนีไมพนแกงกะหรี่กุงทอดที่เรนบอกวาใชเวลาทำนานนั่นเอง ฉันทำหนาท่ี ชวนพวกเขาคุยไปในระหวา งทีห่ ัน่ วตั ถุดิบดว ย “คุณพลับทำอาหารบอยไหมครับ” เรนถามฉันขณะที่มือหั่นกอน แกงกะหร่ีและโยนลงในหมอ ในขณะที่บอลลนู และพชี กำลงั หน่ั ผกั “ทำบอ ยคะ ฉนั ชอบทำอาหาร” “แลวคณุ ชอบทำเมนไู หนท่ีสุดฮะ” “ฉันชอบขาวไขขนคะ” เขาอมยิ้มเล็กๆ กอนจะหันไปคุยกับแฟน คลับ เวลาผานไปกวาสิบนาที การทำอาหารก็ไดสิ้นสุดลง ทั้งสามคนก็หยิบ โทรศัพทอ อกมาถายรูปจนพอใจ จากนั้นเรนก็ทำหนาท่ปี อนอาหารใหกับทุก คน เขาตักกุงทอดโปะลงบนขาวและหนั มาปอนใหกบั ฉนั “ขอบคณุ คะ” ฉันบอก กอ นจะอา ปากชิม แกงกะหรจ่ี านนี้รสชาติดี เหมอื นกบั รา นดงั เลย “อาหารอรอยมากเลยคะ แตวางานของเราก็ดำเนินมาถึงชวง สุดทายแลวคะ เราจะใหคุณเรนโชวพลังเสียงปดทายสักหนอยนะคะ ขอยก เวทีนี้ใหคุณเรนเลยคะ” ฉันพูดจบก็ขยับเดินลงจากเวที พอไดฟงเสียงหวาน นุมชวนฝนฉันก็ตกอยูในภวังค ไมวาจะเปนเพลงชาหรือเพลงเร็วก็ทำใหคน

11 ฟงมีอารมณรวมไดอยางมาก หลังจากงานไดจบลงแลว ฉันก็เดินลงมาจาก เวทแี ละเลี้ยวเขา หองแตง ตัวทนั ที ระหวางที่ฉันนั่งพักเหนื่อยพลางหยิบโทรศัพทขึ้นมาดูอินสตาแกรม ของเพื่อนๆ ที่ฉันติดตาม เรนก็เอยเรียกฉัน ในมือเขาถือถุงอาหารซีฟูดเจา เดด็ ในออมแขนกม็ ีกหุ ลาบชอใหญ “คุณพลับครบั ” “คะ” เธอวางโทรศพั ทลงและย้มิ ใหกบั ผม “คณุ รอ งเพลงเพราะมาก เลยคะ ฉันฟง แลว ถงึ กับตกอยใู นภวังคเ ลยทเี ดยี ว” “ขอบคุณครับ แฟนคลับผมเอาของกินมาใหเยอะแยะเลย คุณแบง ไปกนิ บางนะครับ” ฉันรบั ถุงกระดาษมาจากมอื เขา “ดอกกุหลาบชอนี้ผมขอมอบใหคุณนะครับ ผมอยากใหคุณอารมณ ดี” “ขอบคุณมากๆ เลยคะ คุณถายรูปใหฉันหนอยสิ” ฉันบอกกับเขา สงมือถือไปให แตวามือถือฉันเกิดขัดของ ไมสามารถถายรูปได เรนจึงใชมือ ถือของตัวเองแทน “ขอผมถายรูปคูด ว ยไดไหม”

12 “ไดค ะ” ฉนั รับคำพลางขยบั ไปใกลเ ขา เขาขอชอ่ื แอคเคานตอินสตา แกรมของฉัน รวมไปถงึ ทวิตเตอรดวย ตอนน้ีเราก็ไดติดตามกนั และกันแลว “ขอบคุณสำหรับขนมและดอกไมน ะคะ หวงั วา เราจะไดเ จอกนั อีก” “ครับ เจอกนั คร้งั หนาผมขอคุกกอี้ กี ไดไหม” “ไดค ะ เอาเปนคกุ กี้ชอ็ กโกแลตชิพทค่ี ุณชอบนะคะ” “คุณรูด ว ยเหรอ” “ฉันหาอานประวัติคุณแลวก็เจอนะคะ ฉันอยากรูจักคุณ เวลาเจอ ตวั จริงจะไดคยุ กันงายหนอ ย” “ผมก็อยากรูจักคุณมากกวานี้นะ...” ฉันขมวดคิ้ว กำลังจะอาปาก ถาม เขาก็ตัดบทเสียกอน ฉันจึงโบกมือลาและกาวเดินออกไปพรอมกับ สมั ภาระ หลังจากอาบน้ำและรับประทานอาหารมื้อค่ำแลว ฉันก็ทิ้งตัวลงบน โซฟาตัวโปรดภายในคอนโด หยิบเอาโทรศัพทขึ้นมาเปดเฟซบุก การแจง เตือนภาพในอดีตโผลขึ้นมาเปนสิ่งแรก ภาพที่ฉันถายคูกับพี่กอลฟตอนไป เที่ยวที่เขาใหญทำใหฉันหวนนึกถึงความทรงจำวันเกา น้ำตาที่กลั้นมาพัก ใหญคอยๆ รินไหล ฉันปลอยตัวเองใหจมอยูกับความเศรา พอเสียงหายสั่น ฉันก็หยิบกีตารที่พี่กอลฟซ้ือใหขึ้นมาเลนและอัปเดตสตอรี่ในอินสตาแกรม

13 ดวย ไมลืมที่จะหันกลองไปทางมุมที่มองไมเห็นหนา ฉันเริ่มรองเพลง ปลาย น้ิวของ Tilly Birds เพือ่ ตอกยำ้ ความรสู ึกของฉันในตอนน้ี ไมอ ยากคิดถงึ เธอ เพราะรดู ี คงไมมีทางทเ่ี ราจะเปนด่ังฝน เบอ่ื หนายจะพรำ่ เพอ สักที คงไมมีทางใหเ ราไดอยูดว ยกัน แตดนั ไปเจอภาพเธอในกระจกสีดำ ทำใหฉ นั ตองพายแพ และยอมใหเธอทุกคร้งั ย่งิ ทนย่ิงฝน เทา ไหร ใหล ืมเธอไดส ักวนั ภาพเธอปรากฏอกี ครง้ั สอ งสวางข้ึนมา ใบหนา เธอ นน้ั ใกลแคปลายน้ิวมอื น่ีคอื ทางเดยี วท่จี ะไดเ จอ

14 ยงั แอบเผลอ คดิ ไป วา เราไดอ ยใู กลก นั เมอ่ื ปลายนิว้ ฉันไดอยูใกลเ ธอ ทำไดเพยี งแคเทาน้ี ใกลแ คป ลายนวิ้ มอื ทำไดเ พยี งแคเทา น้ี ไมม วี ันทเ่ี ธอเปนของฉัน

15 02 จำเกง (ลิปปกร) ผมกาวเขามาภายในตลาดนัดสวนรถไฟหลังจากถายละครเสร็จ ขณะนี้เปนเวลาหกโมงเย็น พี่เพิรล ผูจัดการของผมสะกิดเรียกใหผมดูที่รา น เคกใกลๆ ผมมองตามไปก็เห็นผูหญิงสองคนกำลังคุยกันหนาตูเก็บเคก คน หนึ่งเปนผูหญิงตัวเล็กนารัก หนาหวาน สวนอีกคนตัวสูงกวา สวมแวน ใบหนาคมสะดุดตา ผมเห็นเธอยิ้มผานกระจก ไมนานเธอก็หันมาสบตากับ ผม ผมละสายตาจากเธอไมไดเลย เธอสองคนกาวเดินออกมาจากราน ทำให ผมเห็นใบหนา ของเธอชดั ข้ึน

16 “เรนใชไหมคะ” ผูหญิงหนาหวานถามผม ผมพยักหนาพรอมกับ รับคำ เธอยื่นเคก ใหผม “ฉันใหคะ ฉันติดตามผลงานคณุ อยู นี่เปนเคกชิ้นแรกที่พ่ีสาวฉันทำ เลย กินใหอรอยนะคะ” “ขอบคุณครับ” ผมรับมากอนจะมองตามพวกเธอเดนิ กลับไปท่ีราน ผูหญิงตัวสูงกลบั ออกมาพรอมกับผูชายที่ดูออกวาเปนคนรักของเธอ ผมมอง แผนหลังทเี่ ดนิ จากไป สัญญากบั ตวั เองวา หากไดเ จออกี คร้ังจะเขาไปทำความ รูจกั กบั เธอ แมใ นฐานะเพอ่ื นก็ยังดี ผานเหตุการณน้ันมาหลายเดือน ผมไมไ ดคาดคิดเลยวาผมจะไดเจอ กับผูหญิงที่ผมจำไดอยางแมนยำแมจะเห็นผานตาแคครั้งเดียว ผมแอบสอง อนิ สตาแกรมของเธออยบู อยๆ พอไดเจอตัวจริงอกี ครั้งก็อดต่ืนเตนไมได โชค ดีท่ผี มเกบ็ อาการเกง พอตวั “คกุ กขี้ องคุณพลับอรอ ยมากเลย” “ขอบคุณคะ” ผมจัดการกับคุกกี้ท่ีเหลือกอนจะลุกไปคุยกับพี่เพิรล เกี่ยวกับสิ่งที่ผมตองทำในวันนี้ ผมตองทำอาหาร และรองเพลงปดทาย ผม สบตากับพลับหลังจากที่เธอกลับมาจากหองน้ำ ผมคงมองเธอดวยสายตา แปลกๆ เธอจึงขมวดคิ้วทำหนา งงๆ ผมเลยบอกออกไป

17 “เราเคยเจอกันที่รานเคก นองสาวคุณเอาเคกมาให เออ เคกที่คุณ ทำอรอ ยมาก” “คุณน่ีจำเกงนะคะ” เธอยิ้มตอบใหกบั ผมและกลับไปน่ังตรงที่เดมิ ผมจึงหยิบสคริปตของ ตนเองข้ึนมาอา นบาง ผมจำเร่ืองของคุณเกง แหละ เมื่อถึงเวลาเริ่มงาน เสียงเจื้อยแจวก็ดังขึ้นมาพรอมกับท่ีเจาตัวเดิน ขึ้นเวที ผมยัดคุกกี้ในมือเขาปากในจังหวะเดยี วกับท่ีทีมงานมาแจง ใหเตรียม ตัวขน้ึ เวที “ตอนนถี้ งึ เวลาทีท่ ุกคนรอคอยแลว เรามาพบกบั คุณเรนกันเลยคา ” ผมกาวออกไปพบกับผูชมพรอมรอยยิ้มกอนจะตั้งสมาธิกับเพลง เพลงที่ผมเลือกมาวันนี้เปนเพลงของวงของผมเอง มีเนื้อหาเกี่ยวกับผูชายที่ ตกหลุมรักผูหญิงหลายๆ คนแตไมเคยสมหวังสักครั้ง ใชแลวละครับ เพลงนี้ แตงขึ้นจากชีวิตของผมเอง แตงเนื้อรองโดย เมือง มือคียบอรด และแตง ทำนองโดย เอย มือกตี าร

18 เมื่อการรองเพลงจบลงไป ผมก็เปลี่ยนมานั่งพูดคุยกับคุณพลับ ผม มองรอยยิ้มของเธอแลว ใจเตนแรงมาก บางทีผมก็ไมเขาใจตัวเองนักวาทำไม ในชีวิตที่ผานมาผมมักจะชอบผูหญิงที่มีเจาของแลวเสมอ ก็เลยตองชอกช้ำ อยูทุกคร้งั ผมก็อยากจะพบเจอกบั ความรกั ทด่ี ีๆ บา ง ตามบรีฟที่ไดรับมา นอกจากรองเพลงแลว ผมก็ตองโชวฝมือ ทำอาหารกับแฟนคลบั ทง้ั สองคนก็คือ คุณบอลลูนและคุณพีช เมนูในวันนี้ก็หนีไมพนแกงกะหรี่กุงทอดที่ผมชอบทานเปนประจำ บางครั้งก็ทำดวยตนเอง บางครั้งก็ทานที่รานอาหาร ผมก็อยากจะลอง ทำอาหารใหเธอไดชิมสักครั้ง วันนี้ความปรารถนาของผมไดเปนจริงแลว ผม ตกั ขาวแกงกะหร่ีไปปอ นถงึ ปากเธอ เสยี งกรดี๊ จงึ ดังขน้ึ อีกครั้ง “ขอบคุณคะ” เสียงเล็กๆ ของเธอทำใหใจผมสั่นสะทานอยาง ควบคุมไมอ ยู “อาหารอรอยมากเลยคะ แตวางานของเราก็ดำเนินมาถึงชวง สุดทายแลวคะ เราจะใหคุณเรนโชวพลังเสียงปดทายสักหนอยนะคะ ขอยก เวทีนใี้ หคณุ เรนเลยคะ ” ผมสงยิ้มใหกับคุณพลับและขยับมายืนตรงกลางเวที เริ่มตนรอง เพลงอีกครั้ง ไมวาจะเปนเพลงของวงผมเองหรือวาเพลงของศิลปนทานอ่ืน ทุกคนในงานก็รวมรองตามอยางสนุกสนาน ผมเหลือบเห็นคณุ พลับแอบโยก หวั และรองตามเพลงของวงผมดวย เห็นแลวปลม้ื ใจจัง

19 “ขอบคุณมากๆ นะครับทุกคน” ผมพูดเปนประโยคสุดทายกอนจะ กาวลงมาจากเวที พบปะกับบรรดาแฟนคลับที่ถือของพะรงุ พะรังมาฝาก ทั้ง อาหารของหวานของคาว รวมไปถึงชอดอกไมและตุกตา ผมกลาวขอบคุณ ทุกๆ คนและแยกตัวมาที่หองแตงตัว คุณพลับกำลังนั่งเลนโทรศัพทของ ตัวเองอยูเพียงลำพัง ทาทางของเธอดูเหมอลอย ผมไมไดอยากจะวุนวายกับ เธอแตปากมนั ไวกวาความคดิ “คุณพลบั ครบั ” “คะ” เธอวางโทรศพั ทลงและย้ิมใหกับผม “คุณรองเพลงเพราะมาก เลยคะ ฉันฟง แลว ถงึ กบั ตกอยูในภวังคเลยทีเดยี ว” “ขอบคณุ ครบั แฟนคลบั ผมเอาของกินมาใหเยอะแยะเลย ผมกินไม หมด คุณแบง ไปกินบางนะครับ” ผมเลือกเอาของที่คดิ วาเธอนาจะชอบใสลง ในถงุ กระดาษพรอมกับชอ ดอกกุหลาบสแี ดงทใ่ี หญที่สดุ ใหกบั เธอ “ดอกกุหลาบชอนี้ผมขอมอบใหคณุ นะครับ ผมอยากใหคุณอารมณ ด”ี “ขอบคุณมากๆ เลยคะ คุณถายรูปใหฉันหนอยสิ” เธอบอก สงมือ ถือมาใหผม แตวามือถือเครื่องนั้นขัดของ ไมสามารถถายรูปได ผมจึงใชมือ ถอื ของผมแทน “ขอผมถา ยรูปคูดว ยไดไ หม”

20 “ไดคะ” เธอเอย ขยับเขามาใกลผมจนผมไดกลิ่นหอมๆ นาจะมา จากกลิ่นของดอกไมผสมกับผลไมท ่ีทำใหรูส ึกสดช่ืน “ขอบคณุ สำหรบั ขนมและดอกไมน ะคะ หวงั วาเราจะไดเจอกันอกี ” “ครบั เจอกันครงั้ หนา ผมขอคุกก้ีอีกไดไหม” “ไดค ะ เอาเปนคุกกีช้ อ็ กโกแลตชิพท่คี ณุ ชอบนะคะ” “คณุ รดู ว ยเหรอ” “ฉันหาอานประวัติคุณแลวก็เจอนะคะ ฉันอยากรูจักคุณ เวลาเจอ ตัวจริงจะไดค ุยกันงา ยหนอย” “ผมก็อยากรูจักคุณมากกวานี้นะ...” ผมบนกับตัวเอง เธอขมวดคิ้ว งงงวย ผมตัดบททันทีที่มีขอความเขามาในมือถือ แอบกลัวอยูเหมือนกันวา ถา ไดอ ยใู กลเธอจะหลุดพดู อะไรออกไปอีก ผมหยิบมือถอื ขึ้นมาและสงรปู ที่ถายวันนีใ้ หกับพลบั ผมเห็นสตอรีท่ ่ี เธออปั เดตทนั ที เสยี งรองของเธอดูหมนเศรา จนผมอดเศรา ตามไมไ ด แตเมอ่ื ไปเจอภาพเธอในกระจกสีดำ ทกุ ความทรงจำของเราก็หวนกลบั คนื ทุกครงั้

21 ย่ิงทนยงิ่ ฝน เทา ไหร ใหล มื เธอไดสักวนั ภาพเธอปรากฏอกี ครัง้ บนหนาจอของฉนั ใบหนาเธอ นนั้ ใกลแคป ลายน้ิวมือ นี่คือทางเดยี วที่จะไดเจอ ยังแอบเผลอ คิดไป วาเราไดอ ยูใ กลกัน เมื่อปลายนวิ้ ฉนั ไดอ ยูใกลเ ธอ ทำไดเพียงแคเทา น้ี ใกลแ คป ลายนว้ิ มือ ทำไดเ พียงแคเทา นี้ ไมม ีวันทเี่ ธอ เปน ของฉัน มแี คเพยี งขอความน้ี เขียนโดยปลายน้ิวมือ้ หวังแคเ พยี งขอ ความนี้

22 จะเขาถงึ ใจของเธอ เพียงสักครั้ง ผมรูในทนั ทวี าเธอหมายถึงพีก่ อลฟ คนรักเกาของเธอที่เลิกรากันไป ดวยเหตุผลบางประการ ผมรูจากขอความในอินสตาแกรมของเธอท่ีโพสตต ถงึ เขา เธอคงไมรูวาผมกร็ ูสึกเชนเดียวกับเธอ ผมกบั เธออยูใกลกันแตเหมือน มีกำแพงหนากั้นเราสองคนไว มีทางเลือกสองทางคือหันหลังใหกำแพงน้ัน หรือจะทำใหมันพังทลาย ซงึ่ ผมกไ็ มอ าจรูไดวา ผลทต่ี ามมาจะเปน เชน ไร ผมไมคาดคิดเลยวาสัปดาหตอมาจะไดเจอกับเธออีกครั้ง ภายใน บริษัท Lunar Entertainment ที่ดูแลนักแสดงและศิลปนที่ผมสังกัดอยู พวกเราสองคนถูกเรียกตัวเพราะมีงานเขามา ผมเจอเธอที่ล็อบบี้ของบริษัท เธอโบกมือทกั ทายผมอยางอารมณด ี “สวสั ดีคะคุณเรน” “สวัสดคี รับ ความจรงิ คณุ พลบั เรยี กผมวาเรนเฉยๆ ก็ไดนะ” “เรนก็เรยี กฉันวาพลับเถอะ คณุ เพิรล นดั คุยท่หี อ งไหนคะ”

23 “เดยี๋ วผมพาไปครับ” ผมเดนิ นำเธอไปทลี่ ฟิ ต ภายในลิฟตมเี พียงเรา สองคน ระหวา งทลี่ ิฟตก ำลังเคลื่อน คุณพลับกม็ องเงยขึ้นมามองตาผมพรอม กบั รอยย้มิ ที่ทำใหผ มใจพองโต “ฉันทำคุกกี้มาให แตเปนรสวานิลลา ฉันยังไมไดซื้อช็อกโกแลตมา เพ่ิงรูวามนั หมด” “ไมเปนไร ขอบคุณครับ” ผมยื่นมือไปรับถุงกระดาษ ปลายนิ้วของ เราสองคนแตะกัน แมจะเพียงแคระยะเวลาสั้นๆ ก็ทำใหใจผมสั่นไหว โชคดี ที่ลิฟตมาถึงชั้นที่ตองการพอดี ผมผายมือใหเธอเดินออกไปกอน เราสองคน เดนิ มายังหอ งทน่ี ดั หมายกพ็ บกับพเี่ พริ ล ทน่ี ่ังจดอะไรยุกยิกอยใู นกระดาษ “เชญิ น่ังเลยคะ คุณพลบั ...เขาเรื่องเลยนะคะ มคี นถา ยรูปคุณกับเรน ลงทวิตเตอร ทางเราจงึ อยากจะสรางกระแสคจู ้ินคุณกบั เรน” “ฉันกบั เรนเน่ยี นะ” “คะ คนสมยั นีช้ อบจนิ้ เราอยากใหค ณุ รวมงานกบั เรนอกี ” ผมขมวดค้วิ มองเธอท่ีมีสีหนาเครง เครียดเชน กนั “ใหเราสองคนเปนคูจิ้นกันจะดีเหรอครับ คุณพลับคงไมสะดวก” คนถูกพาดพงิ นง่ิ ไปครใู หญ

24 “ถาตองถึงเนื้อถึงตัวเกินไปฉันไมโอเค” เธอเลาถึงกระแสคูจิ้นท่ี แสดงออกเกินงามจนกลายเปน Sexual Harassment พี่เพิรลฉีกยิ้มกวางและพูดตอ “ฉันรับประกันคะวาเรนจะดูแลคุณ อยางดี ไมแตะตอ งตัวคุณพลับถา ไมไดร บั อนุญาต เนาะเรนเนาะ” “ครับ” ผมรบั คำสนั้ ๆ เพราะไมร จู ะพูดอะไร สหี นา ของพลบั ดสู บาย ใจขึน้ พีเ่ พิรลหยบิ เอกสารรายละเอยี ดงานคราวๆ ใหพวกเราและอธิบายตอ “อันนี้เปนตารางงานคราวๆ ที่เราคิดไวคะ จะมีรายการทำอาหาร ชื่อเรนพลับเขาครัว มีคลิป Vlog และทำเพลงในอัลบั้มหนาคะ...” พี่เพิรล หยิบสมดุ บนั ทกึ งานของตนเองมาจดตารางงานของพลบั เราคุยรายละเอยี ดงานกนั อกี สักพักใหญๆ พวกเราก็ออกมาจากหอง ของพี่เพิรล ผมไดรูวาชวงนี้เธอไมมีรถใชเพราะใหนองสาวที่เปนสัตวแพทย ยมื ขับไปหาแมท ่ีเชยี งใหม “พลับมีงานตอไหม ผมวาจะไปหาอะไรกินสักหนอย เดี๋ยวจะขับรถ ไปสง ” “ฉันก็หวิ เหมอื นกนั เราไปกนั เลยไหมคะ” ผมรบั คำกอ นจะเดินนำเธอไปท่ลี านจอดรถ ระหวา งทางผมไดรูเร่ือง เกี่ยวกับเธอหลายๆ เรื่อง ไมวาจะเปนเรื่องพี่นอง เรื่องงานที่ผานมา รวมไป

25 ถึงเรื่องความชอบทำอาหารของเธอ ใชเวลาไมถึงครึ่งชั่วโมงผมก็ขับรถมาถึง หางสรรพสินคาท่ีอยูไ มไกลจากบานของเธอ “วันนี้ฉันจะเลี้ยงขาวเรน ตอบแทนสำหรับของกินที่ใหมาคราวที่ แลว ไมตองปฏิเสธนะ” เธอพูดหามทันทีท่ีผมอาปากจะพูด แลวก็เดินนำผม เขาไปในรานอาหารสไตลเกาหลี เมนูเด็ดของรานคือไกทอด ผมมองใบหนา ของเธอที่ดตู ่นื เตนกบั เมนูใหมใ นราน “เรนถายรูปใหหนอยสิ” ผมหยิบมือถือมาจากมือเธอ เธอแยมยิ้ม กวาง ดวงตาเปน ประกายนน้ั ทำใหผมละสายตาไปไมไ ด “นา รกั ..” “อะไรนะคะ” “เปลาครบั ” “เรน เราลองเปลี่ยนมาเรียกกันและกันดวยชื่อไหม พลับวาแฟน คลับนาจะชอบ” เธอพูดพลางหันมาสบตากับผม มันทำใหใจผมเตนแรงจน ควบคุมไมอยูเ ลย “ก็ไดค รับ”

26 ภายหลงั จากที่เราทานอาหารจนเสรจ็ เราก็เดนิ ชมรานรวงตางๆ ทั้ง ผมและพลับก็ไดของมาเต็มรถเข็น ผมขับรถไปสงเธอที่คอนโด ผมเพิ่งไดรู ผมอาศัยอยูใ นคอนโดเดียวกับอดีตพ่ีรหสั ของเธอ “ขอบคณุ สำหรับวันน้ีนะเรน แลวเจอกนั คราวหนา บาย” ผมโบกมือตอบเธอและขับรถจากไป หัวใจพองโตแนนอก ผมวา กำแพงสูงหนาทีก่ ้ันขวางเรา มนั ต่ำลงนดิ หน่งึ แลว

27 03 ไมร ูสกึ (พลบั พลึงธาร) กลิน่ หอมกรนุ จากเตาอบพาใหอ ารมณของฉนั ท่ีดีอยแู ลว ย่ิงดีขึ้นไป อีก วันพรุงนเ้ี ปน วันแรกทีฉ่ นั จะไดไปถายคลิปในชองยูทูบของเรน วนั น้ฉี นั จงึ ต่นื ขน้ึ มาทำคกุ ก้แี ตเ ชา ตัง้ ใจวา จะทำหลายรสชาตไิ ปฝากทีมงานดว ย เสยี งโทรศพั ทด ังขน้ึ ขัดจังหวะการชมิ คุกกี้ คนท่วี ดิ ีโอคอลมาก็คอื หอมหมน่ื ล้ี นอ งสาวทถ่ี ายทอดวชิ าทำขนมใหฉ นั น่ันเอง ปจจบุ นั นีเ้ ธอเปด คา เฟท เ่ี ชยี งใหมใกลกับบานที่พอกบั แมใชช วี ติ ยามเกษียณ เพอื่ จะไดด ูแลพวก ทานอยางเต็มที่

28 “เจ มีหนุมคนใหมม าดามใจแลวไมบ อกนองนุงเลยนะ” “ดามใจอะไร ยังไมม ีใครสักหนอ ย” “นไี่ มไดด ทู วิตเตอรเ หรอ” “ไมไดเ ขาทวติ มาเปน อาทิตยแลว มีอะไรเหรอ” “เปด ดูเลยเจ อะ มีลูกคามา แคน ้กี อนนะ” ฉนั กดเปด ทวติ เตอรแลว ก็ตองตกใจเมื่อมีคนแท็กฉันมาพรอมกับรปู ถายหลายรูปจากงานเมอ่ื คร้ังกอน มีรูปตอนที่เรนปอนอาหารใหฉันและรูป ตอนที่ฉนั มองหนาเขา พรอมทง้ั ขอความที่บงบอกวา พวกเขากำลัง ‘จ้ิน’ ฉัน กับเรน ‘หวานมาก มองตากนั หวานมากแม’ ‘เปนแกงกะหร่ที ี่อรอ ยท่สี ดุ ในโลก เพราะเรนปอน’ ‘อิจมาก อยากสงิ รางผูหญิงคนนน้ั ’ ‘นารกั ไมไหว ตามไอจีไปโลด’

29 ฉนั อดอมย้ิมตามไมไ ด แมวา ส่งิ ท่ีพวกเขาจน้ิ จะไมใชค วามจรงิ ก็ตาม มกี ารแจง เตือนวาเรนสง รูปท่ีฉันอมุ ดอกกุหลาบชอโตนั้นพรอมกับฉกี ย้มิ มา ให มที ง้ั ภาพเดยี่ วและภาพคู “โพสตร ปู ดกี วา” ฉันเลือกรปู ทฉี่ นั ถายเด่ยี วและย้มิ กวา งท่ีสุด ตดิ แคปชนั นารักๆ โพสตม นั ลงในอินสตาแกรมและแชรลงเฟซบกุ และทวิตเตอร ดอกไมสวยมาก คนถายก็หลอ มากเชน กนั @rainlippakorn #lippakornofficial ฉันโพสตร ปู ไปไมถ ึงนาทีก็มีคนเขามาดู จำนวนคนกดไลคเริ่มจาก 1 ไปเร่ือยๆ จนถึงหลักพนั จำนวนคอมเมนตก ็ยาวเหยียด บางก็กลา วชมรูป บา งก็พูดถึงตากลอง บางก็โพสตฝ ากรา น เจา ของดอกไมชอ นั้นก็คอมเมนต แซวๆ วาเจา ของกหุ ลาบกส็ วยมาก คอมเมนตที่มีคนกรี๊ดกราดท่ีสุดกค็ งไม พนเรน Rainlippakorn เด๋ยี วเรนถา ยใหบ อ ยๆ นะพลบั

30 เพยี งเทา นนั้ การแจง เตือนกข็ ้ึนรัวๆ ฉนั หยิบคกุ กร้ี สชาเขยี วมากิน พรอมกบั อานคอมเมนทท ี่มาตอทา ยขอความของเรน อดย้ิมเลก็ ๆ ไมได เมื่อ คดิ ถงึ ใบหนาของเขายามท่ีไดชิมคุกกี้ของฉัน ฉนั หยบิ กลองมาใสคกุ กแี้ ลว จงึ มาน่ังหนาคอมพวิ เตอรและเปดยทู บู ดูคลิปในชองของเรน ปลอ ยใหเ วลาหมด ไปอยางชาๆ เชา วนั รุง ขึน้ ฉับหอบถุงคุกก้ไี ปฝากทมี งานถายทำคลิปลงในชอง Lippakornofficial คลปิ ท่เี ราจะถา ยในวันนกี้ ็คือคลปิ ทำอาหาร ฉนั เลือก เมนูซูชิ สว นเรนเลือกเมนูโซบะเยน็ การถายทำผา นพน ไปอยา งเรียบรอ ยไมม ี อุปสรรค ฉนั ยน่ื ถงุ คุกกรี้ วมรสใหก ับเรนท่ลี ากเกาอ้มี านัง่ จบิ ชาตรงเคานเ ตอร ทีเ่ ราใชถ ายทำ “ขอบคณุ นะ” “เดยี๋ วจะทำใหกนิ บอยๆ อยากกนิ อะไรก็บอกนะ” “พลบั ใจดีจงั นา อิจฉาแฟนคุณนะ” ฉนั ชะงักไปกับคำพูดของเขา หนา ฉนั คงจะดเู จื่อนมาก เรนกเ็ ลยเปลยี่ นเรือ่ งคุยทนั ที “ครัง้ ตอไปทำเมนูอะไรดี” “พลบั อยากทำยำ เรนชอบกินไหม”

31 “เรนกนิ ไดทกุ อยางแหละ วนั นพี้ ลบั จะกลบั ยังไง” “คงกลับแท็กซี่แหละ หรือวา เรนจะไปสง” “เรนมีซอ มดนตรีตอ ถา พลบั รอไดก.็ ..” “พลับรอได” หลังจากจิบชากินขนมเสรจ็ เรากอ็ อกมาจากสตูดิโอไปยังหองซอม ภายในตกึ ของ Lunar Entertainment ระหวางทางฉันฟงเพลงจากแอป พลิเคชัน Joox ในมือถือของของเรนท่บี รรจเุ พลงท่ีเขาชอบเอาไวท ้ังหมด ก็ เปน แนวที่คลา ยๆ กับฉัน เพลงบางเพลงก็ทำใหฉนั คดิ ถึงพี่กอลฟ รูสกึ ตัวอีก ทฉี นั กม็ นี ้ำตาคลอ “พลบั รองไหท ำไม” ฉันหยบิ กระดาษทชิ ชมู าซับนำ้ ตาทีไ่ หลอาบ แกม และเช็ดแวนใหม องเหน็ ชัดขึน้ “พลับคิดถึงพก่ี อลฟ ...” “ระบายกบั เรนไดน ะ” “แนใจเหรอวา อยากฟง” “เรนอยากฟง ทุกเรื่องที่พลับเลา ” ฉนั อมยิ้มใหเ ขาและเริ่มตนเลา เรอ่ื งราวทุกอยา ง ฉนั กบั พีก่ อลฟ เราสองคนเร่ิมคุยกับหลังจากงานแตงพ่ีดา กบั พ่ีปอป หลังจากนั้นสามเดือนเราก็ตกลงเปลีย่ นสถานะเปน แฟนกนั พ่ี

32 กอลฟเปน คนที่ขยันทำงานมาก ดว ยความที่เปน สถาปนกิ ทำใหมีเวลางานไม แนน อน บางวนั ตองโตร ุงแกงานใหล กู คาเลยทเี ดียว แตถงึ อยา งนั้นพเ่ี ขากย็ งั ใสใ จฉันเสมอ วนั หยดุ เรากม็ กั จะไปเทยี่ วกัน สถานทีโ่ ปรดของเราก็คือโรง ภาพยนตรแ ละรา นหนงั สือ “พี่กอลฟ โตรงุ อกี แลว เหรอ ทำไมไมบ อกพลับวา ไมไดนอน” “ถาบอกพลับจะวา ยังไง” “พลบั กจ็ ะบอกใหพนี่ อน ไมตองมาหาพลบั ไง” “พ่ีอยากเจอพลบั น่นี า ถึงไดน ่ังแทก็ ซ่ีมาไง” “ดแี ลวทพ่ี ่ีไมขับเอง ไมง นั้ พลับโกรธ” “โอๆ ไมงอนนะคนดี” ทุกการกระทำของพเ่ี ขายงั ตรึงใจฉนั ทกุ อยาง ไมเวนกระทั่งวนั ท่ีพ่ี เขาจากฉนั ไป ก็เปนวันเดยี วกับทฉี่ ันไดเจอเรนคร้ังแรกนัน่ แหละ “พลับ วนั นี้พ่ขี อไปดม่ื กับเพื่อนไดไหม” พ่ีกอลฟถามหลงั จากที่เรา เดินออกจากรา นเคกมาแลว “ได แตอยาดึกมากนะ ดูแลตัวเองดๆี ” “ครับท่ีรกั ” เขาหอมแกม ฉันหนงึ่ ทีแลวแยกตวั เดนิ จากไป

33 ในวันนัน้ พเ่ี ขาไปผับท่ีมีชื่อเสยี งแหงหนงึ่ และไดไปมีปากเสียงกับ ลูกคาอีกกลมุ ดว ยฤทธแิ์ อลกอฮอลท ่ซี มึ อยูในกระแสเลือด ทำใหฝ ายนั้น บันดาลโทสะหยบิ ขวดมาทบุ เปนปากฉลามแทงเขาบริเวณสีขางและกลาง ลำตวั หลายแผล ทำใหพ กี่ อลฟ เสียชีวิตในเวลาตอมา ดว ยหลกั ฐานทม่ี ที ำให ชายคนน้นั ถูกสั่งจำคุกตลอดชวี ิต หมดโอกาสทจ่ี ะไปพรากชีวติ ใครเขาอีก ฉันเงยหนา ขึน้ มองเรนทีฟ่ ง ฉันเลาจบ เขาตาแดงกำ่ และมนี ำ้ ตาคลอ ฉนั หยิบกระดาษทิชชซู บั น้ำตาใหเขา “เรนขอโทษทีร่ ื้อฟน เร่ืองน้ัน...” เขากล้นั สะอ้นื กอนจะพดู ตอ “ทั้ง ท่รี ูวา จะทำพลบั เสยี ใจ” “ไมเปนไร ไดร ะบายออกบางกด็ ี ขอบคณุ ที่รับฟง และเขา ใจพลับ นะ” ฉนั ยิ้มใหก ับเขา ดีใจท่เี ขามีอารมณรวมกบั เร่ืองท่ีฉันเลา แมจะไมได เกย่ี วขอ งกบั เขาแมแ ตน ิดเดยี ว “น่ถี า เปน นิยายรัก เรนตอ งเปนฝา ยซับนำ้ ตาใหพ ลับนะ” “นิยายรกั ของพลบั มนั จบลงไปแลว จบเศรามากดว ย” ฉันระบาย ความรูสึกออกมาเปน น้ำตาอีกครงั้ จนมาถึงหองซอ มที่อยูภายในตกึ บริษัท เราสองคนขึน้ ลิฟทไปท่ีชนั้ สบิ เพิง่ ไดรวู าภายในตึกนม้ี ีท้ังหองซอมดนตรี หองเรียนการแสดง หอ งอดั ออฟฟศ รวมไปถึงหองพกั ของทางนักแสดงและ

34 ทมี งานดวย ฉันไดทำความรูจกั กบั สมาชิกวง Lunar คนอน่ื ๆ มอื กีตารค ือเอย มือเบสคือโก มือคียบ อรด คือเมอื ง และหญิงสาวหนง่ึ เดียวในวงคือไอลนิ มือก ลอง รวมไปถึงทมี งานเบือ้ งหลงั ดว ย ทุกคนมีทา ทีเปน มิตร นอกจากจะนัง่ ดู การซอ มแลว ฉนั ยงั ไดร ว มรองเพลงอีกดวย “คณุ พลับเสยี งดมี าก นา จะลองทำคลิปลงยทู ูบบา งนะคะ” ไอลิน เอยกบั ฉนั หลงั จากที่พวกเราซอมเสรจ็ ไปหลายเพลง “ทำเลยพลับ เดี๋ยวเรนจะไปรวมดว ย” แมวา จะรองเพลงมาหลายป แตฉ ันก็ไมเคยคิดจะสรางชอ งยทู บู ของ ตนเองสกั ครัง้ ตงั้ แตวันท่เี รนกาวเขามา ฉนั ก็ไดเริม่ ตนทำสิ่งใหม เชนการได รอ งเพลงสดกบั วงเต็มรปู แบบแบบนี้ ปกติฉันจะรองเพลงกับกตี ารคูใจเทา น้ัน “ฉนั จะลองดคู ะ” สมาชิกวงอาสาจะมาเลนดนตรีใหเวลาทำคลิป ฉันกลาวขอบคุณทุกคน ถา ยรูปรวมกับพวกเขาแลวอปั ลงในไอจี มีคอมเมนต มาลนหลามอีกเชน เคย แถมยังมคี นกดติดตามเพ่ิมขึน้ เรือ่ ยๆ จนทะลหุ ลกั แสนไปแลว ฉนั กับเรนออกมาจากหอ งซอม กนิ อาหารทบ่ี รรดาแฟนคลับสงมา ใหโ ดยไมล มื ถา ยคลปิ ขอบคุณ เรนขบั รถไปสง ฉันคอนโดเหมือนเดิม “พลับอึดอัดไหมที่มีคนจิน้ เรา ลนุ ใหเ ราคบกนั เปนแฟนจริงๆ” “พลับไมรสู ึกอะไรอยแู ลว พลับกับเรนเปน เพื่อนกนั นีน่ า”

35 “นั่นสนิ ะ...” เรนหนา เจอ่ื นลง บนพึมพำอะไรบางอยา งท่ฉี นั ฟง ไม ถนดั ฉนั ไมไดคดิ ไปเองใชไหมวา เขาดเู ศราที่ไดย นิ คำพดู ของฉนั หรือวา เขาแอบมีใจใหฉันกันแน “เรน ขบั รถกลับดีๆ นะ” ฉันเกบ็ ความสงสัยเอาไวล ึกสุดใจและบอก ฝนดเี ขา ฉนั เหน็ ใบหนาดใี จของเขาก็อดท่จี ะหวั่นใจไมได หวังวาฉนั จะแคคดิ ไปเองเรอื่ งความรสู กึ ของเขา ฉันกาวออกจากหอ งน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ เลือกจะสวมเสือ้ แขน สามสวนสสี มคกู บั กางเกงสีดำ รองเทาก็เปน คัทชูสดี ำเรียบๆ ตรวจดูของใน กระเปา วา ไมลมื อะไรก็พาตัวเองออกมาจากหอง เดนิ ไปข้ึนรถตทู ่มี สี มาชิกวง Lunar รออยแู ลว ไอลนิ ที่ยืนพิงประตูดา นขางคนขับเอย ทักทายฉนั เปน คน แรก ตามมาดวย โก เมอื ง เอย และเรน ฉนั นงั่ บนเบาะแถวหลังคนขับโดย มเี รนน่งั อยทู างซายมอื วันนีเ้ รนดูเงียบกวา ปกติ เขาแทบไมพดู อะไรกบั ฉนั เลย นอกจากตอนที่ยนื่ ขนมปงมาใหฉ นั กนิ รองทองกอนมื้อเชา อดถามไถ ไมไ ด “เรนไมสบายหรือเปลา ” “เรนสบายดี” เขาตอบเสียงเรียบกอ นจะหยิบหูฟงข้นึ มาฟงเพลง

36 ฉนั เมมรมิ ฝปากแนน ขมความรสู กึ ทม่ี นั เออขน้ึ มาในอก ไมรูทำไม ฉนั ถึงไมพอใจท่ีเขาทำเยน็ ชาใสฉัน ฉันถอนหายใจแผว เบากอนจะหยิบ โทรศพั ทขน้ึ มาดูไอจีและทวติ เตอร จุดหมายของเราในวันนก้ี ็คือพิพธิ ภัณฑวฒั นธรรมดอกไม ซ่ึงกอตั้ง โดยคุณสกุล อินทกุล ผูเ ชี่ยวชาญเร่ืองดอกไม เขาปรับปรงุ บานเกา สไตลโ ค โลเนียลใหกลายเปนพพิ ิธภณั ฑทส่ี ามารถเขาชมไดทุกเพศทุกวัย ท่ีน่ตี งั้ อยบู น ถนนสามเสน ซอย 28 แขวงถนนนครไชยศรี เขตดุสติ เปน พิพิธภัณฑจ ดั แสดงความรูเกยี่ วกับดอกไมในดา นตา งๆ มีหลกั ฐานทางประวตั ศิ าสตรใ หช ื่น ชม มีมมุ ใหถายภาพหลายจดุ ในสวนทจ่ี ัดเรียงอยางสวยงาม นอกจากน้ียังมี รานเครอ่ื งด่ืมและของหวานช่ือวา Salon de la Rose ที่มเี มนหู ลากหลาย ใหล ้มิ ลอง และวนั น้ีก็มีการจดั เวริ ก ชอปรอยมาลยั พวกเราทกุ คนเลยไดลอง รอยมาลยั คนทร่ี อยมาลัยไดสวยทีส่ ุดก็คือเรน สวยจนเพื่อนๆ เอยชมไมห ยุด ปาก “ขอถายรปู มาลยั หนอยไดไหมเรน” “ไดส ”ิ เขายื่นมนั มาให ฉนั ถา ยภาพมาลัยของเราเคียงคูกนั และยนื่ กลอ งใหเ อยถา ยภาพฉนั คกู บั เรน จากนน้ั ก็อปั ลงไอจี

37 มาเวิรก ชอปรอ ยมาลัยที่พิพิธภัณฑว ฒั นธรรมดอกไม สนุกกวาทีค่ ิด @rainlippakorn #lippakornofficial เสร็จจากการเวิรกชอป พวกเรากม็ านงั่ จิบชาและกนิ ขนมหวานโฮ มเมด ทถ่ี ูกใจฉนั มาท่ีสุดก็คือเคก ช็อกโกแลตท่ีมสี ตรอวเ บอรร ลี กู โต ฉนั ยก ถว ยชากลีบกุหลาบสดขนึ้ มาจิบ “ชาทน่ี ่ีหอมมากเลยคะ เคกช็อกโกแลตก็มรี สชาตเิ ขมขน ...” ฉันหนั ไปพูดกับกลอง เอาใจชาวเรอื ‘เรนพลับ’ โดยปอนขนมใหเ รนทีน่ ั่งตรงขา ม เขายม้ิ กวางละอาปากรับ ดวงตาดสู ดใสกวา ตอนทอ่ี ยูในรถตู “อรอ ยมาก” ทา ทางของเขาราวกบั เดก็ นอยไดกนิ ขนมถกู ใจ ทำให ฉันยิ้มไดกวางมากๆ เลย เอยทเ่ี ปน คนรกั การถายภาพยกกลอ งขนึ้ มาถายรูป ฉนั แลวฉันกโ็ ดนแซวไปตามระเบียบ หลังทานขนมและจิบชาเสร็จ พวกเรากเ็ ดินทางกลับมาทบ่ี ริษทั วง Lunar ตอ งไปซอมดนตรีตอ ฉนั ท่ีวา งงานก็ขอตามไปดดู วย หลังจากซอมดนตรีเสร็จ ทกุ คนก็แยกยาย เหลือเพียงฉันกับเรน ฉัน เลยถือโอกาสถามในส่ิงทค่ี างคาใจ “เรนคดิ อะไรกบั พลบั หรอื เปลา”

38 ทา ทางเขาตืน่ ตกใจ พยายามปฏิเสธเสียงสน่ั “มะ..ไม” “พลบั ดูออกวา เรนชอบพลบั ใชไหม” “ใช เรนชอบพลบั ชอบต้ังแตวันทเี่ จอครง้ั แรก” คำตอบน้ันชวนอง้ึ เราเงยี บกันไปสกั ครใู หญกอนท่ฉี ันจะเอย ขึน้ มา “พลับยังลืมพีก่ อลฟ ไมได ยังเปดใจใหใครไมได เรนเขาใจใชไหม...” “เรนเขา ใจ...วาระหวางเราเปนไดแคเ พ่ือน” ฉันทิง้ ตัวลงนอนดวยความเหนอื่ ยออน ควา เอามือถือมาเปดเพลง เสียงเพลง ไมร ูสึก ของ Tilly Birds ดงั ข้ึนมา แลวฉนั กห็ ลับตาลง ปลอยให เนอื้ เพลงคอยๆ ซมึ สูใจฉัน เธอหามดวงอาทิตย ไมใ หส องแสงไมไ ด เธอหามฝนบนฟา

39 ไมใ หโปรยลงมาไมได ก็เหมอื นความรูสึกฉนั ท่ีเธอพยายาม ท่ีเธอพยายาม จะหามมัน เธอจะบังคับ ใหฉันฝน ไปทำไม ฝน ไดยงั ไง กเ็ พราะมนั มนั เปนไปไมไ ด ทีจ่ ะไมรสู กึ ไมร ูสกึ คิดถงึ เธอ เธอทำไมได มาหา มหัวใจ ฝน หัวใจ ฉนั ไมยอม เปน ไปไมไ ด ไมรูวาเปนเพราะฉันคิดถึงพี่กอลฟมากไปหรือเปลา ค่ำคืนนั้นฉันจงึ หลบั ฝนถงึ พ่เี ขา

40 แสงของดวงอาทิตยสองเขาในตาฉันจนรูสึกแสบ ฉันหันหลังใหกับ ดวงอาทิตยแลวกเ็ จอกบั พก่ี อลฟท่ยี ืนพงิ กำแพง ฉนั ขยับเขาไปใกลเ ขาและได รูว า พวกเรากำลังยืนอยบู นดาดฟาตึก “พ่ีกอลฟ ” ฉนั ยกสองแขนโอบกอดพี่เขาและซุกหนาเขากับแผนอก ท่ีคุน เคย ความรสู กึ เดมิ ๆ หวนคืนมา เรากอดกนั นานเทาไหรไมรู พี่กอลฟสง รอยยม้ิ อบอนุ มาใหฉนั และคลายกอดออก “คิดถงึ พลับจงั ” “พลับก็คดิ ถงึ พม่ี ากๆ เลย” “แตพ ่วี า คนทพี่ ลบั ควรคิดถงึ มากที่สุดในตอนนคี้ ือเรน” ฉนั เงยหนา มองเขา ในดวงตาของเขาบง บอกวาเขารูสกึ แบบน้ันจรงิ ๆ เห็นอยา งน้ันน้ำตา กเ็ ร่มิ คลอ “พจ่ี ะหามความคดิ ความรูสึกของพลับไมไ ดห รอก” “พลับกห็ ามความรสู กึ ของเรนไมไ ด หามไมใหเรนรักพลับไมไ ด” ฉนั ยกมือทบุ อกพเ่ี ขาดว ยแรงท่ีมที ้ังหมด แตฝา ยนัน้ ไมส ะทกสะทา นเลยสกั นิด “พ่กี อลฟ ใจราย ทงิ้ พลบั ไป แลวจะมาบงั คบั ใหพ ลบั ไปรกั คนอน่ื ”

41 “พี่ตายไปแลวนะพลับ พี่ดูแลพลับไมได คนที่ดูแลพลับไดก็คือเรน เขากร็ กั พลับไมแพพ หี่ รอก เผลอๆ จะมากกวาดว ยซำ้ ” “พี่รไู ดไง” “พี่เฝามองพลับอยูนะ” ฉันดึงเขาเขามากอดพรอมกับปลอยให ตัวเองสะอื้น หยาดน้ำตาไหลเปยกบนเสื้อของพี่กอลฟ เขาเช็ดน้ำตาดวย ปลายน้วิ อยา งออ นโยน “เรื่องของพี่ ปลอยใหเปนเพียงความทรงจำเถอะ ความทรงจำ ระหวา งเราทน่ี กึ ถงึ ทไี รกย็ งั คงสวยงามเสมอ” “พลบั จะพยายาม จะคดิ ถงึ พี่ใหนอยลง” “เกงมากคะ คนดี ถาพลับมีคนดแู ลแลว พี่ก็สบายใจ” พี่กอลฟแยมยิ้มใหฉันอีกครั้ง เขายกมือลูบศีรษะฉัน กอนที่รางกาย ของเขาจะคอยๆ เลอื นหายไป

42 04 แคพ่ีนอง (ลปิ ปกร) รถตูที่ผมนั่งกำลังมุงหนาสูจังหวัดกาญจนบุรี วันนี้ผมตองไปถาย ละครที่เปนแขกรับเชญิ รวมแสดงเพยี งหน่ึงฉาก ฉากในวันนี้อยูบรเิ วณน้ำตก ไทรโยค ตามบทแลวผมซง่ึ เปนตำรวจเพื่อนของพระเอก ตอ งตามพระเอกมา ชวยเหลอื นางเอกท่ีถูกจบั มาเปน ตวั ประกนั “เรน วนั นีน้ ายดเู หมอๆ ไมส บายหรอื เปลา” พ่เี พริ ลถามข้นึ สาเหตุ ทผ่ี มเหมอก็เปนเพราะคำพูดของพลับยงั วนเวียนอยูในหวั ผม สลัดไปเทาไหร กไ็ มห ลุดออกไปสักที

43 “พลับยังลืมพกี่ อลฟ ไมไ ด ยังเปดใจใหใครไมไ ด เรนเขา ใจใชไ หม...” ผมสั่นหัวบอกพี่เพิรลวาไมมีอะไร กอนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูไอจีไป เรือ่ ย เม่ือมาถึงกองถายผมกถ็ ูกลากไปแตง หนา ทนั ที พอแตง หนา แตงตัวตาม บทบาทแลวผมกม็ าซักซอ มบทกบั พ่ีๆ สตัน๊ ตแมน “เขาใจแลวใชไหมเรน” ผูกำกับอธิบายฉากบูใหผมฟงกอนที่จะเริม่ ถา ย สภาพอากาศวันนี้รอนมากจนผมคิดวาจะตองมีใครสักคนเปนลม อยางแนน อน แตไมไดค าดคดิ เลยวา จะเปนตัวเอง ขณะท่ีกำลังเลนไปตามบท ผมก็รูสึกปนปวนทอง เหงื่อไหลซึมตามรางกาย ใบหนาซีดเหลือง เลือด กำเดาไหลออกมา แตยังดที ี่ไมเ ปอนเสื้อ จนผกู ำกับตอ งบอกทมี งานวาขอพัก กอง ผมจึงไดพักจนอาการดีขึ้น ผมกัดฟนถายทุกฉากจนเสร็จไมวาจะอยูบน ฝงหรือในน้ำ หลังจากนั้นพี่เพิรลก็พาผมสงโรงพยาบาลทันที คุณหมอวินิจฉัยวา ผมเปนลมเพราะพักผอนนอยและอยูทา มกลางอากาศรอน ใหผมนอนพักใน โรงพยาบาลสกั สองวัน

44 พอกินขาวเย็นและยาที่หมอจัดไวใหแลว ผมก็หลับสนิท ตื่นมาอีก ครั้งเมื่อตอนสาย รูสึกวามือของผมถูกใครบางคนกุมไว ผมบีบมือนั้นเบาๆ แอบหวงั วา จะเปนมอื ของพลบั ผมคอยๆ ลืมตา พบกับพลับที่กำลังนั่งดูคลิปที่เราไลฟรองเพลงใน ไอจี เสียงเพลงแคพีน่ องดงั ขึ้นทำใหผ มอดจะหวน่ั ไหวไมได แคพี่นอง พูดมาไดไ งคำนี้ โอค นดี รูไ หมมนั ไมนา รกั แคพ่นี อง ที่ไหนเขาทำอยางนี้ อยากจะถามใหชัดๆ วา พนี่ อ งประสาอะไร “ตื่นแลวเหรอเรน” พลับพูดขึ้นกอนจะวางมือถือไวขางตัว และ ปลอ ยมอื ทีก่ ุมกันไวออก อดจะเสยี ดายไมไ ดแฮะ “คอยๆ ลกุ นะ” พลบั คอยๆ ประคองผมใหเ อนหลังพิงกับหวั เตยี ง “เปนยังไงบาง”

45 “ดีข้นึ แลว ละ พลบั มานานแลวเหรอ” “มาสักพักแลวละ หิวไหม พลับทำขาวตมหมูสับมาให” เสียงทอง รองดังขึ้นแทนคำตอบ พลับแอบหัวเราะกอนจะเปดปนโตบรรจุขาวตมและ ไขเจยี วสีสวยนา กนิ ผมลกุ ไปแปรงฟนและจัดการธรุ ะในหองนำ้ “นากินจัง” “กินเยอะๆ นะ เดี๋ยวพลับปอน” เธอตักอาหารแลวยื่นชอนมา ตรงหนา ผม “ไมไดอ ยตู อ หนา กลอ ง พลับไมตองทำดีกับเรนหรอก” เธอยังดึงดันจะปอนใหได ผมเลยตองปลอยเลยตามเลย เธอมองผม ดว ยสายตาเอ็นดู ทำเอาเขนิ รูสึกรอ นผา วๆ ทีใ่ บหนา “เรนเขิน นารักจัง” ยิ่งมาชมอยางนี้ผมยิ่งเสียอาการ คงจะแดงไป ทง้ั ตัวแลว แหละตอนนี้ “เรน” พลับพูดขึ้นหลังจากเก็บปนโตแลว “เรื่องที่เรนชอบพลับนะ ...” ผมพอจะเดาไดวา เธอจะพดู อะไร ชงิ พดู ออกไปกอ นดีกวา “เรนรูแลววาระหวางเราเปนไดแคพีน่ อง พลับไมตองย้ำหรอก เรน เจบ็ ”

46 “เม่อื หลายวนั กอนพลับฝนถึงพีก่ อลฟ เขาบอกใหพลบั ลมื เขาไดแลว ไมวาพลับจะรักเขามากแคไหน เขาก็ดูแลพลับไมไดอีกแลว” เธอเอนมาพิง ไหลผมและพยายามกล้ันความรูสึก น้ำเสียงของเธอส่ันไหวจนผมรูสึกเจบ็ ไป ดว ย “พลบั ...” “ตอนนี้เราเปน แคพ ี่นองไดไหม” คำนั้นทำเอาผมจุกในอก เธอบอก วา เปนแคพ่ีนอ ง แปลวา ผมหมดสิทธ์ใิ นตัวเธอใชไ หม “พลับไมไดหมายถึงแคพี่นองแบบในเพลงนะ เพื่อนก็ไมใช ไมรูวา จะใชค ำวา อะไรด”ี “เรนเปนใหพ ลับไดท กุ อยางแหละ” “จริงๆ พลับก็เริ่มชอบเรนแลวนิดนึง รอวันที่พลับรูสึกกับเรน มากกวา น้ี คอยเปลี่ยนจากพน่ี อ งมาเปน แฟนนะ” คำนั้นเปนคำที่ผมอยากฟงมานานแลว พอไดฟงหัวใจก็พองโตย่ิง กวาตอนทีไ่ ดคยุ กบั พลบั ครง้ั แรกเสยี อีก “เรนจะรอนะ” “พี่กอลฟ ฝากฝง ใหเรนคอยดูแลพลับดวย” “เรนจะดแู ลพลบั อยางดีเลย”

47 เรากมุ มือกันอีกคร้งั ผมหยิบมือถอื ขนึ้ มาถายเกบ็ ไวเ ปนความทรงจำ เรานั่งคุยกันไปไดสักครูโดยที่มือของเรายังไมแยกออกจากกัน สมาชิกวงของผมก็มาเย่ียม คนแรกทพ่ี ดู แซวกค็ ือไอลิน “มีคนมาดูแลแลว ของเยี่ยมของพวกเรากับแฟนคลับก็คงไมจำเปน แลวมั้ง” เธอยิ้มขำกอนจะวางถุงของเยี่ยมไว พลับรับอาสาไปจัดอาหารใส จาน เมอื งท่เี ปนเสมือนพอ ครวั ประจำวงก็ลกุ ไปชวยดว ยอีกคน “พี่โตบอกกำหนดการที่เราตองไปญี่ปุนแลวนะ วันที่ 20 มีนาคม อาทิตยหนาเราตองไปทำวีซา” เอย มือกีตารของวงบอก พี่โตก็คือผูจัดการ วงของผม ดแู ลงานของวง Lunar เปนหลัก “อมื ” “จะไปอยูญี่ปุนเปนเดือน จะคิดถึงคนทางนี้บางไหมนา” โก พี่ใหญ ของวงเอยขึ้น เขาอายุมากกวาผมสองปแตไมยอมใหผมเรียกวาพี่ พวกเขารู แลววาผมรูสึกกับพลับเกินเพื่อนตั้งแตวันที่พลับไปซอมดนตรีดวย พอเห็น หนา ผมกจ็ ะแซวตลอด “ไมมีวันไมคิดถึงหรอก” ผมตอบ ยิ่งไดฟงสิ่งที่พลบั พูด ผมยิ่งอยาก อยใู กลเ ธอ ดูแลเธอใหดดี ังที่กอลฟฝากฝง เอาไว “เราดีใจนะที่นายมีคนดูแล คุณพลับจะดูแลนายไดดีแนนอน” ไอ ลินพูดขนึ้ พรอมกบั ตบไหลผมเบาๆ

48 “เรากด็ ใี จ” ผมพูดจบและหนั ไปมองพลับท่ีเดินถือจานมาหาผม ผม ถายรูปจานอาหาร หนึ่งในนัน้ เปนแซลมอนรมควันของโปรดผมเพื่ออัปลงใน ไอจี ‘ขอบคุณสำหรบั อาหารอรอยๆ ฮะ’ ผมเปลี่ยนเปนโหมดวิดีโอและแพลนกลองใหเห็นสมาชิกวงคนอ่ืน รวมถึงพลบั ดวย ผมนงั่ กนิ ขา วและอานคอมเมน ทไ ปดวย เรือ #เรนพลับ เลน แลว งอื อออ นา รากกกก หายไวๆ นะคะพเี่ รน มีคนดูแลดี หายไวแนๆ

49 ผมเงยหนาขึ้นจากมือถือ มองหนาพลับท่ีกำลังคุยกับไอลิน สองคน สนิทกนั เรว็ มากๆ เลย เร่อื งท่คี ยุ กันกค็ อื เรือ่ งขนมและของกนิ สามคนท่เี หลือ พดู แทรกบางในบางที ไอลินสะกดิ พลบั ใหหนั มาหาผม “มอี ะไรเหรอเรน” “เดอื นหนา เรนจะไปทำอัลบม้ั ใหมท ญี่ ่ีปนุ นะ ” “ดีจงั เลย พลบั ก็อยากไป แตทำไมถึงตอ งไปทำทีญ่ ป่ี ุน ละ” “พอกับแมของเรนอยูที่นั่น ทานรูจักกับโพรดิวเซอรคนหนึ่ง คุยไป คุยมาเลยชวนผมไปทำงานกับเขา แนวเพลงของเราก็เปนแนวที่เขาชอบ ดว ย” “พลับจะรอฟงนะ” ผมพยักหนารับ กอนจะหันไปมองเอยที่ฉีกย้ิม กวา งและพูดสงิ่ ทีท่ ำใหผมเสยี อาการหนัก “คุณพลับรไู หมวา เรนแตง เพลงใหค ุณดว ย” “จริงเหรอ” “ใชค รับ เหน็ เหมอ บอย ก็คดิ แลว วาคงจะไปแอบรักสาวทไี่ หน” “หยดุ พูดเหอะ เขิน” “จะรอฟงเพลงของเรานะ”

50 ผมเอนตัวลงนอนพรอมกับยกมือปดหนา ตอนนี้ตัวผมไดกลายเปน คนคลง่ั รกั ไปแลว โดยสมบรู ณ ผมหลับไปอีกครั้งและตื่นขึ้นมาพรอมไดยินเสียงหวานๆ กำลังรอง เพลงอยู ผมจงึ ถามวาเพลงน้ันคอื เพลงอะไร “เพลง คนที่มีความหมาย ของ Tilly Birds พลับชอบเพลงนี้มาก ฟงแลวคิดถึงพี่กอลฟ...” เธอพูดพลางวางมือเธอลงบนมือของผม “ขอโทษ พลบั ไมควรคิดถึงเขาตอ หนา เรนเลย...” เธอถอนหายใจกอนจะกมหนามองมือถือ น้ำตาเธอหยดลงบนหลัง มือของผม ผมเขา ใจเธอดี หากผมเปน เธอกค็ งรูสึกไมตางกนั “ไมเปน ไร เรนรวู าพลบั รักเขามาก” ผมดงึ มือตัวเองออกมาและวาง บนศีรษะของเธอ ฉีกยิม้ กวา งๆ ใหกำลังใจเธอ “รองเพลงใหเรนฟงหนอยสิ” เธอปาดน้ำตาทิ้งและเลือกเพลงใน อัลบั้ม เพลงที่เธอเลือกก็คือเพลง Heart In A Cage เปนเพลงที่ตรงกับ ความรสู ึกของผมในตอนนี้ หัวใจของผมตอนน้ีอยูในกำมือของพลับแลว Do you remember the first day we met?