วรรณกรรม วันเก่าที่เราจำ

ห้วงแห่งรักหวาน \" เพยี งรู้สกึ ดว้ ยใจพไิ ลพิลาส สุดสะอาดในคำ�นงึ ซึง่ ล้นเอ่อ ช่ัวนาทที ี่ตระหนกั ...รกั ลำ้�เลอ นานเสมอรักกันนิรนั ดร\"1 \"ซาบซ้ึงจติ ชดิ ชมภิรมยร์ ่ืน อยากหยุดคนื และวันไว้นนั่ ก่อน ให้รักคงคณุ ค่าสถาพร หยุดโคจรจกั รวาลลิม้ หวานรัก\"2 \"ซึง่ หมดจดสดใสในร้สู ึก ดว้ ยส�ำ นกึ ใฝ่ฝนั อนั ตระหนัก ทงั้ ไม่มีขอ้ แม้ แค่ใจภักดิ์ แต่สลกั หนักแนน่ แม้นศลิ า\"1 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ที่เราจ�ำ 101

\"ปรารถนาเธออยู่คูเ่ คียงขวัญ ทุกวารวันเช้าเยน็ ได้เห็นหนา้ ช่วงชวี ิตแห่งรักปกั ตรงึ ตรา ไดเ้ พยี งเก็บรกั ษาไวก้ บั ใจ\"7 \"เก็บรกั งามยามรกั สลกั จติ เกบ็ รกั มติ รสนิทแนบแอบชิดใกล้ เก็บรักหวานวานวันผ่านผันไป แตห่ ทยั ใฝ่ฝนั ทกุ วันวาร\"2 102 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจ�ำ

สะล้อซอซึงคะนึงรัก \"ยนิ ดเี ป็นเพ่อื นเธอร่วมเพอ้ ฝนั เขียนกลอนเล่นท้งั วนั นน้ั ย่อมได้ แต่ถา้ ฟอ้ นคงจะเมอื่ ยเหนอ่ื ยเกนิ ไป แคร่ อบเดียวดไี หม..พอไหวนะ\"1 \"แสนช่นื ชอบขอบคณุ อบอุ่นย่งิ ฟ้อนสะวงิ ลงิ โลดเพลงโปรดน่ะ แมเ้ พยี งรอบปลอบเหงาหายเศร้าซะ ซ้งึ จังหวะสะลอ้ ฯ ไม่รอรี\"2 \"หากมีสามงามเด่นจะเต้นไหม มาด้วยใจใสสอ่ งท่องวถิ ี ชอบฟ้อนเซ้ิงเริงระบำ�รำ�กวี ท้ังดนตรลี ลี าศพีว่ าดงาม\"4 กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจำ� 103

\"แม้นมีมากสห่ี ้าฯย่งิ พามว่ น ขอเชญิ ชวนด่วนจไี๋ มม่ หี ้าม จะลลี าศวาดฟอ้ นซ้อนนยิ าม ล้วนแตต่ ามใจฝันสขุ สันตร์ �ำ \"2 \"ด้วยตวั พ่ีขี้เล่นเต้นลลี าศ จะเซิ้งมาดวาดลายพอคลายข�ำ มดี นตรที ่ใี จใครรอ้ งน�ำ พร่ี ่วมรำ�ทำ�นองเพรียกพร้องใจ\"4 \"เกินคลายขำ�ร�ำ ร่ายยกั ย้ายท่า ฟอ้ นลลี าร่าเรงิ เถดิ เทิงใส่ ตะแลบ๊ แกบ๊ แนบสนิทชดิ หทัย ร�ำ รุกไลไ่ ขวช่ เู้ คยี งคคู่ วง\"2 104 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทีเ่ ราจ�ำ

\"ข้าเจ้ารำ�มิเป็นเต้นมิได้ คนเขา้ ใกล้ต้องถอยพอ่ คอยหวง แต่เหตุผลจริงจังเหนอื ทง้ั ปวง ขา้ เจ้าดวงไมถ่ ึงจึงนง่ั ดู\"1 \"ชมช่างฟอ้ นออ่ นชอ้ ยใจลอยลวิ่ ปลดปล่อยปลิวหววิ หวามฟอ้ นงามคู่ คนเคยี งข้างชา่ งเก่ียงเล่ยี งลงรู พอ่ ขม่ ข่อู ย่ฟู อ้ นเจอคอ้ นบิน\"2 \"จะแอบส่งใจใหม้ ิได้ขาด ชมลลี าท่าวาดนาฎศลิ ป์ ขอร�ำ เคียงเรยี งควงด้วยดวงจนิ ต์ มมิ สี ้นิ ใจสวาทนาฏกา\"1 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจำ� 105

\"นาฏศิลปจ์ นิ ตภาพสุดซาบซ้ึง พอ่ มิหึงจึงควงดวงบหุ งา ฟอ้ นสะลอ้ ซอพลา่ มงดงามตา มิเลิกลาฟ้าแจง้ ยงั แสรง้ ฟอ้ น\"2 \"ตาปรือแตม่ อื ร�ำ น่าขำ�นกั ง่วงอยา่ งหนกั จนลา้ แขนขาออ่ น เสียงสะลอ้ ซอหวานปานกล่อมนอน นางรำ�ซ่อนอาการลบั \"รำ�หลบั ใน\"1 \"ร�ำ หลับยืนฝืนฟอ้ นซกุ ซ่อนจิต ราวนิมติ พศิ เพลินดำ�เนินใฝ่ ดงั่ เนาแคว้นแดนสวรรค์ฝนั อ�ำ ไพ แมห้ ลับใหลใจร่�ำ ร�ำ ซอ่ นทรวง\"2 106 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าท่เี ราจำ�

\"ปานนางฟ้าตาปรือมือรำ�ปอ้ เสียงสะลอ้ ซอซงึ ประหนงึ่ สรวง ดุจเทวามาตอ้ นฟอ้ นบ�ำ บวง(บูชา) ล่องลอยอย่ใู นห้วงสรวงคีตา\"1 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ� 107

พินิจช่อคิดถึง \"ชอ่ คิดถงึ ซึง่ เจาะจงส่งมาให้ จะเกบ็ ไว้ในฝนั อนั แหนหวง ทั้งเนือ้ หาค่าคุณอ่นุ แดดวง ดัง่ จิตหว้ งคดิ ถงึ พึงจำ�นง เปน็ ช่อดอกคดิ ถงึ ซึง่ วิเศษ หอมดอกเทศความคิดจิตคนส่ง จะเป็นช่อคิดถึงซ่งึ ยืนยง ให้พะวงคดิ ถึงตราตรงึ ทรวง\"1 \"ชอ่ คดิ ถงึ ...ดึงออกท่ลี ะกา้ น ประดับมา่ นอารมณ์ระทมถว่ ง เปิดเปลือกตาหาฝนั บรรจบดวง เกดิ การหน่วงเหนี่ยวหนักรักรอคอย\"8 108 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจ�ำ

\"ชอ่ คดิ ถงึ ดึงจากช่อก็ซาบซ้ึง และคิดถึงตรงึ ใจในนำ�้ ถอ้ ย ดจุ ชอ่ ฝนั บรรเจดิ เลอเลิศลอย ท่แี หงนคอรอสอยหากลอยลม\"1 \"ช่อคิดถงึ ตรงึ จิตลิขติ ถ้อย ใช่ลอ่ งลอยเพยี งพมุ่ หากอุ้มสม มิต้องสอยคอยคน้ ทกุ ขท์ นตรม คือค�ำ คมคนื คา่ บุปผา...รัก\"2 \"ชอ่ บุปผาคารมรกั ถักคิดถึง ใครคนหน่งึ ซ่งึ คงจงใจปัก ไวใ้ หใ้ ครอีกคนทนฟมู ฟกั แม้นานปีดดี ัก...มยิ กั โต\"1 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจำ� 109

จุมพิตแห่งคำ�รัก \"จมุ พิตรักปกั จติ สนทิ เนอื้ แก้มระเร่ือเอือ้ ไอสุดใฝห่ า ย่อมมลิ ืมปลืม้ จิตแมน้ ทิ รา เหมือนชวี ามีชวี ติ นิจนิรันดร\"์ 2 \"ใครจะซึง้ จมุ พิตแปลกเม่ือแรกรกั คนอกหักมิมใี จจะใฝฝ่ ัน มคิ ำ�นึงมิได้ใหส้ ำ�คัญ จุมพติ กลอนทุกวันสุขสนั ต์แล้ว\"1 \"จุมพิตค�ำ ร่ำ�รสแห่งบทเออ้ื น อาจรางเลอื นมิเหมือนคูพ่ ธแู จว๋ หอมใดเลา่ เลอเลศิ สุดเพรศิ แพรว ดั่งปรางเนตรเกศแกว้ หวานแวววาม\"2 110 กวนี พิ นธ์ : วันเก่าทีเ่ ราจำ�

\"จุมพิตด้วยถอ้ ยคำ�หวานล�ำ้ กวา่ ตดิ ตรงึ ตราห่างหายมคิ ลายหวาม ยิง่ กวา่ พ่ึงวาบวูบแหง่ รูปงาม ทั้งคงความชมุ่ ชน่ื อยู่ยืนยง แต่จมุ พติ ดว้ ยรปู ชวั่ วบู วาบ ยามดำ�่ ดืม่ ปล้ืมปลาบฉาบด้วยหลง พอไฟราพาฝนั ไม่มน่ั คง ยากด�ำ รงมนตจ์ มุ พิตให้ตดิ ตรงึ เพียงแคร่ อยจุมพิตตดิ หน้าผาก กย็ งั ยากเผลอจติ คดิ ฝันถึง อาจแสนไกลเกินจิตคิดคำ�นึง คำ�รกั ซง้ึ ชนื่ ใจกว่าใดปวง\"1 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเ่ี ราจ�ำ 111

\"ลองรสยม้ิ อ่มิ อนุ่ ละมุนจติ ราวจมุ พิตคิดเคยี งช่ืนเสียงสรวง จรงิ ไม่นอ้ ยร้อยเรยี งคำ�เคยี งควง สุขกวา่ ห่วงแหง่ รปู แนบจูบนวล\"2 112 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าท่เี ราจ�ำ

ตะลุงพยุงรัก (หนุมานรับสาสน์ จาก พระรามเดนิ ทางไปลงกา) \"หนุมานชาญชัยรับใส่เกลา้ รบี เร่งเท้าดุ่มเดนิ เหินเวหา ย่ืนสาส์นให้ยกั ษก์ าลีคนื สดี า องค์รามารับส่งั ด้วยหวังดี แม้นดอ้ื ดงึ ขงึ ขงั อยา่ หวงั สุข จะรบรกุ บกุ ประชิดอยา่ คิดหนี พลพลาวานรพรอ้ มตอ้ นตี ทัพยักษีปป้ี น่ หาพน้ มอื \"2 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจำ� 113

\"เออไยหนอเจ้ากล้ากล่าวหา ทศกณั ฐท์ �ำ ท่าหนา้ ใสซอื่ หรอื เจ้าไปยนิ ค�ำ ใครร�่ำ ลือ หลงเช่อื ถอื อา้ งองิ เป็นจรงิ จัง อนั สดี าทง้ั สวนล้วนข้าปลูก พอออกลูกออกผลเหมอื นมนตส์ ่งั ไยเจ้าจงึ พดู จาไม่น่าฟงั ถ้าจะหวงั กินฟรี..ไม่มีทาง\"1 \"นี่ เจา้ เล่นไขสอื หรอื เจ้ายักษ์! มิตระหนักว่าลักมาสีดาร่าง สดี าคนมิใชห่ มากยากอ�ำ พราง รบี คืนนางมาซะแลว้ จะด\"ี 2 114 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจำ�

\"เอะ๊ ! เจา้ ไยพูดพิกล ถ้าคนหาย มาวุ่นวายบา้ นขา้ มาผดิ ท่ี เจา้ ตอ้ งไปแจ้งความตามคดี เม่ือครบยสี่ ิบส่ชี ัว่ โมงทโ่ี รงพกั \"1 \"ขา้ ฯคือหนุมานทหารเอก ช่ัวโมงเลขคคี่ ่มู ริ จู้ กั ขอตรวจค้นเวยี งวงั ทุกรงั รกั เจา้ คอื ยกั ษจ์ �ำ เลยค่อยเผยค�ำ \"2 \"มหี มายคน้ ไหมหนอขา้ ขอถาม จะลามปามบา้ นผ้อู ่นื กลางคืนคำ่� ถา้ ไมม่ ีไรส้ ิทธิค์ ดิ กระท�ำ ข้าใช่ยกั ษค์ วามร้ตู ำ่�..จ�ำ ไว้ลิง\"1 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจำ� 115

\"อย่าโอหังบังอาจประมาทขา้ ฯ ยกั ษ์หยาบชา้ อาการเหมอื นมารสงิ อยากลองฤทธอิ์ ทิ ธังพลงั จรงิ จักแนน่ ง่ิ ลงิ จะปราบให้หลาบจำ� ยังลบหลู่ดแู คลนแสนโอหงั เจ้าจะรั้งยกั ษาวงศล์ งมาตำ�่ เพราะเจ้าเปน็ ตน้ ตอผู้กอ่ กรรม ยักษร์ ะย�ำ ย่ำ�ยีไมม่ ยี อม\"2 \"ขา้ จะจบั หางยาวของเจา้ เหวย่ี ง แล้วจะเขวยี้ งไปใหพ้ น้ จนหายต๋อม ด้วยพลังยักษา ขา้ ไมอ่ อม เจา้ ลงิ จอมขตี้ ู่ เด๋ยี วรู้กนั \"1 116 กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ

\"หนมุ านรา่ ยเวทยว์ ิเศษสทิ ธิ์ เขา้ ประชดิ จบั ยกั ษห์ มายหักหั่น รวบสองบาทฟาดหลา้ มิชา้ พลนั ทศกณั ฐย์ ี่สบิ กรลม้ นอนซม\"2 \"ทศกัณฐท์ ันใดหลบั ใหลลึก มริ สู้ กึ ไหวติงแมล้ ิงขย่ม มไิ ดต้ ้องคาถาหรอื อาคม ชว่ งบรรทมของยกั ษ.ี ..พอดเี ลย\"1 \"ยกั ษล์ ้มหลบั กับพ้นื ยากฟื้นชพี จงึ รวบรีบพนั ธนายักษาเอย๋ จบั สง่ ศาลสง่ั ขงั อย่าหวงั เชย พรากผเู้ ยาวน์ ะเว้ย เฮ้ยไอย้ กั ษ์!\"2 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจ�ำ 117

\"เราถอดใจใสธ่ นาคารต้งั นานแล้ว จึงคลาดแคลว้ จากเหตุเภทภัยหนกั ผ้เู ยาวอ์ ยู่ท่ีไหน ใครคนลกั เชอื กมดั จักขาดแน่ แคข่ ้าจาม (ฮดั เชย้ ! )\"1 \"น่ีแน!่ จามถามค้อนขา้ ก่อนซี กระหน�ำ่ ตียกั ษาไมห้ น้าสาม มันลม้ ลกุ คลกุ ฝ่นุ หมดหุ่นงาม ลิงเหยยี บม้ามหยามยกั ษเ์ สยี หนักตีน!\"2 \"ยกั ษาตดปลดแอกเข้าแลกยทุ ธ เป็นอมนุษย์ตดแรงฤทธไ์ิ มผ่ ดิ ศลี ลิงกระเดน็ ดีดผงึ ถงึ เมืองจีน ยกั ษาปีนข้นึ ภผู าทอดตามอง\"1 118 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจ�ำ

\"ยกั ษ์ดิ้นตายผายลมจนจมคูถ เกลือกน�ำ้ มตู รสูดเสลดน�้ำ เนตรหนอง ยงั มหี น้าวา่ เราเหม็นกระเดน็ ดอง พลางถีบถองสนองหนักยกั ษ์สอพลอ\"2 \"ถีบไปเลยอยา่ นงิ่ เจา้ ลงิ เจย๊ี ก! ข้าจะเรียกอย่าท้วงตงิ เจา้ ลิงจอ๋ ประเด๋ยี วเจา้ จะหนา้ มืดหดื ข้ึนคอ ข้าเปน็ ตอ่ ถงึ อย่างไรก็ไม่ตาย\"1 \"มวิ ายวางก็คางเหลอื งมิเปลืองเกือก ตาเถลือกเกลือกกล้งิ นง่ิ ด่ังหมาย พกิ ารหนกั ยักษ์หลบั ยง่ิ อับอาย ช้ันเชงิ ชายมิหมายฆ่านบั ว่า...ชยั \"2 กวีนิพนธ์ : วันเก่าท่ีเราจ�ำ 119

\"กลบั บอกเลา่ เจ้านายเถอะ! ไอ้ลิงซา่ ! ทีน่ ่ีขา้ ทศกณั ฐ์ น้ันเปน็ ใหญ่ ถา้ เขามีปัญหาหรอื คาใจ พร้อมเม่อื ไหร่ บอกไปวา่ ขา้ พร้อมเจอ!\"1 120 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทีเ่ ราจ�ำ

ในห้วงแห่งรัก \" กวีนพิ นธห์ น่ึงชว่ งหว้ งแหง่ รัก ทท่ี อถักสมั พนั ธ์ในวนั หวาน ที่บางหนหม่นเศรา้ และรา้ วราน เพื่อเป็นวทิ ยาทานคนอา่ นกลอน ความไหววาบซาบซ้ึงของหนง่ึ หญงิ เก็บรักจรงิ มาสลกั เปน็ อักษร ความรู้สึกไหลหลากในฉากตอน ซงึ่ สะทอ้ นจากหว้ งแห่งดวงมาน\"1 \"หว้ งแหง่ รักถกั ทอลออออ่ น พลว้ิ อกั ษรอ้อนคำ�ระบ�ำ หวาน ทกุ ข์โศกซมขมข่ืนสุขชืน่ บาน ร้อยตำ�นานจารจดรักหมดใจ\"2 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจ�ำ 121

\"รักงามงดสดสวยดว้ ยจติ ภกั ด์ิ มเิ คยรักร�ำ่ รอ้ งว่าตอ้ งได้ เพียงอาทรออ่ นละมนุ เอ้ืออุน่ ไอ หฤทัยรูส้ กึ ดี...เทา่ นพ้ี อ\"1 \"หว้ งแห่งรักสลกั ตรงึ คะนึงนจิ ราวลิขติ ลงหทัยเตมิ ไฟตอ่ รักอบอวลหวนหอมดอมพะนอ รกั ราวรอไรก้ �ำ ไรแตใ่ จเตม็ \"2 \"รกั ดว้ ยเอ้ือโอบอ้อมถนอมจติ มิไดค้ ดิ วาดหวงั แบบตั้งเขม็ มติ อ้ งปรงุ แตง่ เติมเสริมหวานเค็ม เพียงและเล็มอิงกรุ่นรกั จุนเจือ 122 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทีเ่ ราจ�ำ

ความรสู้ ึกโศกศลั ยว์ ันรกั หา่ ง เม่ือรกั รา้ งจางใจจนไมเ่ หลอื แตย่ งั ค้างบางมุมทค่ี ลุมเครือ มีโอกาสอาจเอ้ือเชน่ เชอ้ื ไฟ\"1 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าท่ีเราจ�ำ 123

คนใจดี การเปน็ คนใจดมี ีปญั หา บางเวลาคนมองเหมอื นของเหมน็ ดว้ ยการทอดสายตาอยา่ งชาเยน็ ใหเ้ ราเห็นเตม็ ตามาเนนิ่ นาน จงึ ไดเ้ ฝา้ เกบ็ งำ�แตจ่ ำ�แม่น เพอ่ื ตอบแทนใหห้ นักดว้ ยรักหวาน เท่าทีใ่ จเคยขมเศร้าซมซาน เคลอื บนำ้�ตาลหวานคอพะนอเธอ ให้ความหมายสายตาในครานั้น ไดแ้ ปรผนั สลายไปจากใจเสมอ ใหห้ ัวใจไหวหวำ�หมายบำ�เรอ ใหไ้ ผลเผลอเพอ้ คลง่ั ด่ังมึนเมา 124 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่เี ราจ�ำ

วนั น้ันจะจากไปแลว้ ไม่กลบั ใหเ้ ธอรับความทุกข์เรา้ รุกเผา คดิ ถึงแต่วันท่มี สี องเรา อยกู่ ับเงามัวมัวแทนตัวจริง จงรสู้ ึกปวดเจบ็ และเหนบ็ หนาว รรู้ านร้าวตรอมตรมขมทกุ ส่งิ ร้รู สชาตขิ าดคนรกั ไว้พกั พิง คนถูกท้งิ ท้งั หมดต้องอดทน สายตาชาเย็นจะเปน็ อดตี ไม่เหมือนมดี กรดี ใจในตอนต้น จะเหลอื เพียงรอ่ งรอยคอยเตือนตน ว่าเป็น \"คนใจดี\" มนี ้ำ�ตา กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจ�ำ 125

กำ�สรวลคนเฝ้าไข้ \"อยา่ ไดค้ ดิ หว่ งใยไม่ท้ิงรา้ ง นงั่ ตดิ เตียงเคยี งข้างเหมือนอยา่ งเกา่ จะจบั มอื ไว้ตลอดกอดเบาเบา ความรักเราคงครองห้องหทยั \"1 \"เกบ็ ก�ำ รกั พักพิงฤๅท้ิงห่าง เก็บก�ำ คำ�เอย่ อ้างรา้ งไฉน จับมอื คนเคียงข้างมิหา่ งไกล จบั จองใจไม่พรากแม้จากจร\"2 \"วิญญาณรกั จักมสี ัญญ*ี ภาพ แมก้ ายหยาบพลดั พรากจากไปกอ่ น สองดวงแห่งวญิ ญาณ์รกั อาทร ผ่านม้วยมรณ์เคยี งค่สู อู่ นันต\"์ 1 ( * มคี วามจำ�ได)้ 126 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ

\"คงจรจากพรากกายเสยี ดายรัก คงจำ�ผลกั หกั ลาสญั ญาหว่ัน คงระลึกละเมอเพอ้ ยนื ยนั รกั นริ นั ดร์วิสญั ญีมมิ ีจาง\"2 \"ถา้ รักดว้ ยหัวใจทใี่ ฝ่ฝัน รกั ยงั มั่นแมว้ นั ทไี่ มม่ ีร่าง จะยงั อยู่กับฝนั ใฝท่ ีไ่ ม่วาง ร่วมเดนิ ทางไปดว้ ยกันนิรันดร หากรักด้วยความฝนั อันยิ่งใหญ่ ตรงึ ประทบั จบั ใจไม่ถา่ ยถอน ถงึ สุดดนิ สิน้ ฟา้ ตามอาทร จติ อาวรณ์ไมว่ ายแมก้ ายไกล กวีนิพนธ์ : วนั เก่าท่เี ราจ�ำ 127

หวังคนทอ่ี ยบู่ นเตียงเพียงเคล้มิ เผลอ เพ่อื จะลมื วา่ เธอเปน็ คนไข้ ความเจบ็ ปวดท้งั หลายจงหายไป จติ แจ่มใสสนิ้ ทง้ั ห่วงกังวล อย่าอาวรณอ์ าลัยในร้สู กึ ในส�ำ นกึ ผดุ ผอ่ งมิหมองหมน่ ขอความรกั จากฤดีนีจ้ งดล หัวใจคนทีน่ อนจงผอ่ นคลาย\"1 \"รักงดงามยามยากเกินอยากหยดุ ไขท้ รงทรุดฉดุ ลากจ�ำ จากหาย อ่มิ ละมนุ อุ่นพิงเอ้อื อิงอาย แม้ชพี วายสายสวาทมขิ าดใย\"2 128 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจำ�

\"หากแม้ถงึ วันหมองกายต้องห่าง รกั จะยังเดนิ ทางดว้ ยกันได้ ถึงหนทางล�ำ บากยากอย่างไร รกั จะเดินทางไกลไปดว้ ยกัน\"1 \"รักเกาะจิตติดภพมิลบลบั แม้ชีพดบั ขับเคลื่อนมิเลือนผัน ดงั่ สายแนน*แดนเก้ียวกอดเก่ยี วพนั สรวงสวรรคน์ ั้นไซรฝ้ นั ใฝเ่ จอ\"2 (* อีสานหมายถงึ บญุ วาสนา) \"รักเดินคู่อยู่ข้างมิห่างจิต ยังอยู่ชดิ เช่นเงาเนาเสมอ รกั จะเปน็ จะดับไปกับเธอ ตามบำ�เรอปลอบปลุกทกุ ชาติภพ กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจ�ำ 129

พนั ธะของหวั ใจใครอาจห้าม รกั จะข้ามฝา่ ไปไม่รู้จบ หากสญั ญารกั มนั่ นั้นไมล่ บ ถงึ รา่ งกายนอนสงบไมล่ บพนั ธะ เมอ่ื ความรกั ยังอยรู่ ถู้ นอม บางทรี ักจักต้องพรอ้ มยอมสละ ข้นึ อยกู่ ับเหตุผลบนสภาวะ และจงั หวะนาทีของชวี นั หากความรักเป็นเหมือนเพื่อนใกล้ชิด กอ่ นชวี ิตเขาผละไปสวรรค์ กค็ วรตอ้ งเคยี งอย่ดู แู ลกนั เปน็ สามัญคนซ่งึ ต้องพ่ึงพา\"1 130 กวนี พิ นธ์ : วันเก่าท่ีเราจ�ำ

\"รกั มริ า้ งจางลบแม้จบรา่ ง รักมิหา่ งหดหายกายสดุ หา จติ ยงั จองจำ�รักหนกั อรุ า ดจุ สญั ญาทา้ (ว)ิ สญั ญมี ิมลี ืม\"2 \"รกั จะจำ�สัมพนั ธอ์ นั อ่อนหวาน ดุจอ้อยตาลหวานลิ้นไม่สนิ้ ปล้ืม ราวกับการทอผ้ายังคาฟืม รกั ใชย่ ืมมาชน่ื แลว้ คนื ใจ\"1 \"รักมิลืมปลม้ื นานเปีย่ มหวานจิต รกั สนทิ ตดิ พันมิหวนั่ ไหว รักยงั อยคู่ ูข่ วัญทุกวนั ไป รกั โยงใยไมข่ าดสวาทยงั \"2 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ 131

\"ในยามทีร่ ่างกายป่วยไข้หนกั ยามนั้นรกั ยง่ิ แกร่งเข้มแขง็ ขลงั เพือ่ เป็นหลักคอยเสริมเตมิ พลงั ควา้ ความหวังมอบให้คนอย่บู นเตียง แม้จะหนักแสนหนกั ไม่ผลกั ผละ รบั ภาระเตม็ ทไ่ี ม่มเี ลี่ยง รักยนื ยงคงอยเู่ ปน็ คเู่ คยี ง ดงั ตะเกียงแหง่ กมลท่ที นทาน เมอ่ื หวั ใจสตรีมีรักมน่ั จะบากบัน่ ฟนั ฝ่าอย่างกล้าหาญ พรอ้ มด้วยสต-ิ วิจารณญาณ เพ่อื คนรักพน้ พาลผ่านไพยภยั \"1 132 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจำ�

คิดถึง \"กลางวันคร้มึ ทมึ มืดพดื เมฆหย่อน ทนิ กรอ่อนแรงไร้แสงสี ฝนพรมพ้ืนช่ืนคลอธรณี ยามดนตรวี สนั ตบ์ รรเลงมนต์ ความคดิ ฮอดลอดผา่ นม่านฟา้ โคง้ มาผูกโยงความคดิ ถึงซ่ึงฝา่ ฝน ธรรมชาตพิ ลิ าสลำ�้ ของต�ำ บล จึงหวั ใจสองคนหลงมนตรา\"1 \"เกรงจะเปน็ คดิ ฮอดกอดบ่ได้ มวลหมู่ไมภ้ มรบินถวิลหา หอมสุคนธป์ นพร�ำ่ จำ�นรรจา รอ้ ยบุปผาสอดคิดถงึ ซ่านซ้งึ ทรวง\"2 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ 133

\"คงแคค่ วามคดิ ฮอด กอดในฝัน พอตนื่ พลันฝนั กลบั ลาลบั ลว่ ง แตอ่ รรถรสบทกวี ไมม่ ลี วง ซา่ นซึง้ ชว่ งน่งั อา่ นคอื งานกวี บทเรียงร้อยถ้อยตอบมอบคิดถงึ จากคนซ่งึ คิดถงึ กนั ทุกวันวี่ บรรยากาศฟ้าฝนเหมอื นดนตรี คลอวจีซงึ้ ซง้ึ คดิ ถงึ กัน\"1 134 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจ�ำ

มีรักที่ไม่มี ในปัญหาบางสิง่ การน่ิงเฉย ให้ลว่ งเลยพน้ ใจไปดีกวา่ การกล่าวโทษโกรธเคอื งเปลอื งเวลา อยอู่ ย่างอุเบกขา..ปญั หาลบ รักในใจยงั จ�ำ ลำ้�ความหมาย แตท่ างกายห่างกนั ไม่บรรจบ ยงั เป็นคนสำ�คญั อยคู่ รนั ครบ สขุ สงบดว้ ยสมัครรักเพยี งใจ ความรักดุจความฝันส�ำ คัญเสมอ ชว่ ยบำ�เรอความคิดจิตสดใส มแิ ย่งยอ้ื ถอื สทิ ธิเ์ ป็นพิษภยั เพยี งหว่ งใยกรณุ าเมตตาเตือน กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจำ� 135

รักคือความรูส้ ึกสงวนในส่วนลกึ ซงึ่ ร้สู ึกของใครกไ็ ม่เหมือน ต่างคนรักต่างจติ ตา่ งบดิ เบือน เปน็ รอยเปอื้ นหรือปอง..มองตา่ งกนั รักอาจใหท้ ้งั ทกุ ข์และสุขล�ำ้ เปน็ ความจำ� หวานหวาม เป็นความฝัน รู้สึกดีมคี ่าสารพนั รกั ยอ่ มปันความสุขทุกหทยั จึงยังมีคนในฝันให้ปนั รกั เป็นทพี่ ักคลายร้อนยามออ่ นไหว เป็นเหมือนผ้าหนานุน่ หม่ อ่นุ ไอ เป็นรม่ ใจไมเ่ ปียกปอนตอนฝนเท 136 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจำ�

เมอื่ หัวใจสมัครกร็ ักได้ รกั ที่ให้ฉ่ำ�เย็นเปน็ เสน่ห์ ให้โอบเอื้อเย่อื ใยไกวเปน็ เปล คอยกล่อมเห่เหมอื นเป็นรักเย็นทรวง จึงอยทู่ ่หี วั ใจใครจะรบั มกิ ำ�กบั จบั นา้ วหรอื ก้าวล่วง คนใหไ้ มต่ ้องตามไปถามทวง ถ้าถงึ ช่วงเขาต้องได้...ใหโ้ ดยดี ไม่กกั ขังไม่ทวงไม่หวงห้าม ไมต่ ้องลา่ มไมข่ ไู่ ม่จ้จู ้ี มอบแตร่ ักใหไ้ ปเท่าใจมี พลอยยนิ ดีเมื่อไมท่ กุ ข์..กส็ ุขพอ กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ท่ีเราจ�ำ 137

ทวิถวิลกับสินไซ \"สนิ ไซไปตามอาและฆา่ ยักษ์ ซ่ึงถูกลกั ขู่เขน็ ไปเป็นคู่ จงึ ความรกั ทเ่ี กิดและเชดิ ชู ระหวา่ งอยดู่ ้วยกนั พลนั ย่อยยบั ขอบคุณค่ะ ท่ีพากเพียรเขยี นใหอ้ า่ น ใหว้ ันวานบางส่วนไดห้ วนกลับ ใหย้ งั เหลือร่องรอยมลิ อยลับ ได้ซมึ ซบั รบั ร้.ู ..มอี ยูจ่ ริง\"1 \"ยักษล์ ้มตายเลอื ดอาบคงบาปหนัก เม่อื มีรักจ�ำ พรากยงุ่ ยากยง่ิ สงสารยามหัวใจไกลอุ่นองิ สรรพสิง่ สบิ กพร่องพรอ้ มผองภยั \"2 138 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจำ�

\"ความพอมกี บั บกพร่องตอ้ งกำ�้ ก่ึง ชวี ิตซ่ึงพอดหี าทไ่ี หน ส่วนมากพบความขาด..ซ่ึงบาดใจ แตน่ ่ันคือกลไกในชีวิต\"1 \"เหน็ ชวี ิตคือความขาดฉลาดนัก โลกปว่ ยหนกั เพราะรักพร่องประคองสทิ ธ์ิ ความเพียงพอในคนยากยลพิศ ยากหยง่ั จติ พษิ ความขาดระบาดลาม\"2 \"ความขาดของชวี มี ีแรงขับ ให้รรู้ ับปัญหามาคดิ ถาม ใหข้ ยันฟันฝ่าพยายาม เพอ่ื แกค้ วามขาดพรอ่ งของใจตน กวนี พิ นธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ 139

แตจ่ ะแกก้ ่ีคร้ังก็ยงั ขาด ธรรมชาติสรา้ งมาน่าฉงน ถมไม่เคยเตม็ ทั่วหัวใจคน ชีวติ วนอยู่กบั ขาดประหลาดจงั \"1 \"จะขาดพรอ่ งสง่ิ ใดช่างใจเถิด ส่งิ ประเสรฐิ คือรกั ถักทอหวงั อย่าใหข้ าดบาดหมางรักรา้ งพงั เมตตาดง่ั เดอื นสบิ สองนำ้�คลองเตม็ \"2 \"สิง่ พรอ่ งแรกคอื รักซง่ึ มักพราก จนหายากหาเยน็ เช่นงมเข็ม ในมหาสมุทรสุดแสนเคม็ พอและเลม็ ได้ทุกม้อื คอื เมตตา\"1 140 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ

\"ไม่สมเพชจงเมตตาประสายาก สู้ฝนั ฝากเฉกคนผู้คน้ หา เมตตาธรรมค้ำ�จนุ หนุนโลกา ทกุ ชีวาคณุ ค่าหนกั ความรกั คน\"2 \"ทุกสิ่งทเ่ี ธอวาดปรารถนา ฉนั เคย \"ปวารณา\" มาแตต่ น้ ถา้ บอกวา่ ลืมหลงคงพกิ ล ฉนั เป็นคนพากเพยี รเขียนไวเ้ อง\"1 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ 141

รักไม่ร้อน \"รักเพอื่ ช่วยเชดิ ชอู ย่างผูใ้ ห้ รักทไ่ี ด้กลับคนื คือชื่นฉ�่ำ คอื ความดีคลอ้ งโซ่มโนกรรม คุณค่าล�้ำ น�ำ สุขไรท้ ุกขท์ น\"1 \"คง...คุณคา่ ครบครนั แต่วนั รัก มิ...รูจ้ ักหกั งอซ่อนฉ้อฉล ลมื ...มิลงหลงใหลใฝ่กมล รัก...แยบยลใยเย่อื ตอ่ เชือ้ ไฟ\"2 \" เพราะ...มไิ ดผ้ ูกพันด้วยตัณหา รัก.........ดว้ ยความศรทั ธาคา่ ย่งิ ใหญ่ เพยี ง.....มจี ติ โอบเอ้ือและเยื่อใย รัก.........หมดจดสดใสด้วยใจภักด\"ิ์ 1 142 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ

\"เพียง...ตาหนั (ตัณหา)ฉันสบยากหลบล้ี เพอื่ ...พร้อมพลดี วงแดแท้ประจกั ษ์ เกือ้ ...การุญอุ่นทรวงหว่ งใยนัก กอ่ ...การหนกั รกั สูงคา่ กว่าตามอง\"2 กวีนิพนธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ 143

รำ�สวรรค์ 2 \"ท้องฟ้าเทน้ำ�ตาอาบหลา้ ล่าง เสยี งอึ่งอา่ งครางองึ ดังถึงสรวง ระบ�ำ ฝนั ตกนำ�้ ขังไปทงั้ ยวง อยู่ในช่วงมืดมิดเมอื งปิดไฟ\"1 \"เพลงวสนั ต์ผันผวนมกั ป่วนปน่ั แลง้ และทว่ มรวมกันมฝิ ันใฝ่ ตอ้ งฝืนรำ�ยำ�่ โคลนมิโดนใจ ทนร�ำ ไปไกลสวรรค์วสนั ตด์ นิ \"2 \"ตอนไฟดับขยบั ร�ำ ต้องคลำ�หนา้ จึงออกเกรงถูกวา่ คนบา้ บนิ่ ทิพย์คีตาฝ่าฝนคนยากยนิ ไมเ่ คยชนิ ร�ำ อย่างไรไฟบม่ ี\"1 144 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าท่เี ราจ�ำ

\"ร�ำ กลางแจง้ แสงจา้ อาจชาชืด รำ�มดิ มดื ยดื เหยยี ดอาจเสียดสี สาละวนชนลม้ เงยกม้ ที มดื ไม่ดี...แสงมีบ้างสกั รางเลือน\"2 \"พริว้ แทงโกโ้ ชว์ลลี ารัมบ้าหวาน ทอ่ งวิมานกรดี กรายหาใดเหมอื น โยกออฟบทิ ชา่ -ช่า-ชา่ พาเธอเยือน เหมือนลอยเล่อื นเพลนิ เพลงบรรเลงรัก\"3 \"ลอยละลอ่ งคล้องไหลใ่ นเพลง waltz เหน่ือยออ่ นกับ ragge เซกกุ กกั hip-hop อกี หลายรอบ หอบฮกั ฮัก จึงหยดุ พกั กลายรา่ งเปน็ นางอาย\"1 กวนี พิ นธ์ : วันเก่าท่เี ราจำ� 145

\"สโลวว์ อลท์ผอ่ นแรงแฝงรอยฝนั ใชบ้ ีกนิ ช่วยคัน่ พลนั เหน่อื ยหาย ร็อคแอลโรลเหวยี่ งผลกั ชกั ตาลาย มากรดี กรายดว้ ยรำ�วงสง่ สมั พนั ธ\"์ 3 \"หลังรำ�อยา่ งเงอะงะจงั หวะตะลงุ นัง่ รถมุ่งเชยี งใหม่เมืองในฝัน เทย่ี วเมอื งเหนือคราวนีส้ ่ีห้าวัน รำ�สวรรคถ์ ้ายังตอ่ ขอร�ำ วง ครง่ึ วนั นร้ี ่ายรำ�ระบำ�รถ ซง่ึ เล้ียวลดพลิกแพลงตามแรงสง่ พิษณธุ านีท่ีหมายตรง ตอ้ งประสงคข์ องอรอ่ ยคอยครบครนั 146 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจ�ำ

เชยี งใหมต่ อนไปถงึ หนง่ึ ท่มุ ตรง ญาตวิ งศ์นดั รบั ประทานปานสงั สรรค์ ด้วยอาหารล้ำ�เลอเยอรมนั จบหน่งึ วันอันเพลนิ กับเดนิ ทาง นอนไปแล้วหน่ึงตื่นฝนื รำ�ร่าย อย่างไวล้ ายนางรำ�ระบ�ำ บา้ ง แม้ครู่ �ำ ท�ำ เหมือนเงาเลือนราง ขอหวั ใจไมห่ ่างหว่ งนางรำ� ตรงฤกษต์ รงยามตามแนะนัด ไปชมวัดใหญน่ ้อยดอยสูง-ต่�ำ ด้วยนิยมพทุ ธศิลป-์ ถวลิ ธรรม ร่ายระบ�ำ วัดป่า\"ดาราภริ มย\"์ กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ� 147

\"ทว่ี ดั พระพทุ ธบาทส่รี อย\" ตอ้ งข้นึ ดอยหววิ ไหวใจเกือบล่ม พยายามท�ำ ใจเย็นไม่เปน็ ลม จนถึงวัดชนื่ ชมไดส้ มใจ ช่วงบ่ายสนทนาประสาญาติ วโรกาสชนื่ บานกับหลานใหม่ ทง้ั กอดทง้ั อมุ้ ชมุ่ หทยั กนิ ขา้ วตม้ ค่�ำ ร�ำ ไร แล้วไปนอน\"1 \"ขอบคุณทีท่ กุ ท่านแตง่ กานท์เต้น เนาแนบเน้นเซ่นสรวงดวงสมร ร่วมเรยี งร้อยกอ้ ยเก่ียวเทย่ี วตะลอน จินตกลอนฟ้อนรำ�ช่ืนฉ่ำ�จริง\"2 148 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ�

ขอเรื่อยเปื่อย \" เมื่อจวนตัวกลัวสามีทีไ่ ลค่ ว้า ฉางเอ๋อกลืนยาอย่างไมห่ ว่ัน ยาอายุวฒั นะคงส่งผลพลนั เปน็ เทพธิดาดวงจนั ทร์แตน่ นั้ มา\"1 \"จนั ทรเ์ อย๋ จันทร์เจ้า ขอขา้ วขอแกง ขอแหวนแพงแพง ผูกมือของขา้ ขอช้างขอม้า ใหข้ ้าขน้ึ ขี่ ขอยาดดี ี พอมไี หมล่ะ อายุวัฒนะ สวยสะผอ่ งเพ็ญ\"2 \"จนั ทรเ์ อ๋ยจนั ทรเ์ จา้ กินข้าวดีกวา่ อยา่ กนิ เลยยา เฒา่ ชรายากเข็ญ กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่เี ราจ�ำ 149

ขอใหเ้ ลา่ นทิ าน สนุกสนาน จะรอคอยอ่าน หลงั เลิกงานตอนเยน็ จนั ทรอ์ ยา่ หวงแหน แถมแหวนที่เห็น มิล�ำ บากล�ำ เค็ญ ถา้ เอน็ ดูข้อย\"1 \"จนั ทร์เอย๋ จนั ทรเ์ จา้ ใคร่เลา่ เร่อื ง พอประเทอื งแม้เรือ่ งเลก็ เปน็ เด็กจอ้ ย ทง้ั คนเล่าคนฟังน่ังรอคอย ความเป็นเด็กเหลอื นอ้ ยยิง่ ด้อยเชาว\"์ 2 \"จันทร์เอ๋ยจนั ทรก์ ระจา่ ง พอได้ทตี ๊ีต่างวา่ เหมาเหมา แตท่ จ่ี ริงรเู้ ท่ากระเซา้ เรา ว่าดอ้ ยเชาว์แนแ่ น่แมอ้ อ่ นเชงิ \"1 150 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ�