วรรณกรรม วันเก่าที่เราจำ

\"ใครจะร้หู วั ใจของใครหรอื ก็เป็นชอื่ ที่กมลตนสมัคร มอิ าจนัง่ ทางในไปทึกทัก ใครอาจจักรู้ล่วงถึงดวงมาน\"1 \"ลานร่มรนื่ คืนงามกามนติ วาสฏิ ฐีพลีจติ จมุ พติ หวาน คนนอกรม่ ขมข่ืนมิช่นื บาน ซง้ึ ต�ำ นานของเขา...แตเ่ ราตรม\"2 \"ยินค�ำ พอ้ ต่อวา่ นำ้�ตาเอ่อ ใชเ่ พยี งเธอท่กี มลทนข่ืนขม ฉนั ก็อยอู่ กี ดา้ นลานรน่ื รมย์ ยนื นอกรม่ ขมแดมแิ พ้กนั \"1- กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าทีเ่ ราจ�ำ 51

เป็นเพื่อนเยือนดาว \"คืนนั้นเธอชวนฉนั ฝันไกลลบิ ใช้กายทิพย์เคียงจินตบ์ ินประกบ ไปชมดาววาววามในยามพลบ จึงขา้ มภพเป็นเพอื่ นเธอเหมือนเคย\"1 \"เฉกเชน่ คนฝนั ไกลจะไปพบ มิหลีกหลบลวงใครใคร่เฉลย ณ ห้วงหาวดาวเดือนมเิ ชือนเชย เพยี งเพอื่ เผยเอย่ รกั ถกั ทอดาว\"2 \"ยามเราเยอื นนภาดาราระยบั จะลองจบั สักดวงในหว้ งหาว ถา้ บนนน้ั สวยมากอยากอย่ยู าว แต่จะหนาวหรือเปลา่ ...เราไมร่ ้\"ู 1 52 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าท่เี ราจำ�

\"ไม่รู้รอ้ นรหู้ นาวคราวมรี ัก เพียงพบพกั ตร์ส�ำ เนยี งอยู่เคียงคู่ ชมดาวเดือนเกล่อื นฟ้าคงนา่ ดู ไกลสุดก่แู หง่ ขอบรักจักรวาล\"2 \"อาจลมื ส่ิงพันพัวไดช้ วั่ ครู่ ช่ัวยังอยูไ่ กลลิบเนาทิพย์สถาน แต่เมอ่ื ลงจากแคว้นแดนวิมาน อาจหัวใจร้าวรานปานวางวาย\"1 \"ยามพลดั พรากจากกันส�ำ คญั นัก ใจประจกั ษร์ กั นัน้ เพราะมั่นหมาย รกั จึงอยู่ทจ่ี ติ ติดใจ-กาย รักมคิ ลายแม้กายพลัดยังมดั ใจ\"2 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ 53

\"เมอื่ เธอเขยี น...เอย๋ รักถักจติ ฝนั สรู่ าตรสี ีสนั อันสดใส ชวนกันลอ่ งลอยลมช่ืนชมไป ดาวดวงใดก็งดงาม...ยามมเี ธอ\"1 54 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ

บทกลอน \"หยบิ มาอ่านครง้ั ใดใจโหยออ่ น เมื่อบทกลอนซอ่ นขมแตอ่ มหวาน อา่ นแลว้ คล้ายตดิ คอ...ทรมาน มสิ งสารคนเขลาชอบเมากลอน\"1 \"คงกลนื กล้ำ�ค�ำ ประพันธอ์ ันกระด้าง จงึ เหมอื นกา้ ง ตดิ คอ พอใหถ้ อน หรอื หากเมา เหมือนเบยี ร์ เพลยี ก็นอน ไย(ใย)อกั ษรซ่อนจิตลิขิตใย(ไย)\"2 \"ทกุ ถอ้ ยถกั อักษรเหมือนหลอนจิต ที่เคยคดิ อยา่ งเดมิ เริ่มคดิ ใหม่ เคยคิดวา่ แตเ่ ก่าเราเขา้ ใจ แตต่ อนนี้ เหมอื นไมเ่ ขา้ ใจเลย\"1 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจ�ำ 55

\"กลอนกลอกกล้งิ จริง-ลวงทท่ี ว่ งท่า กลอนมารยาชาย-หญิงสุดนงิ่ เฉย กลอนหยอกเย้าเว้าเล่นกนั เช่นเคย แมเ้ ปิดเผยแตน่ ยั กลอนซ่อนความนยั \"2 \"อยากจะเชือ่ ว่ากลอนมิหลอนหลอก เขยี นเพ่ือบอกจะแจ้งมแิ กลง้ ไก๋ พอทีค่ นอ่านกลอนมหิ ลอนใด จะต้องรออีกเท่าไร....กลอนไมล่ วง\"1 \"กลอนกลง้ิ กลอกหลอกเลน่ ไมเ่ หน็ ยาก แม้กลอนอยากหลอนจติ อยา่ ติดบ่วง ลองแกลง้ อ่านมว่ั มัว่ ทำ�หวั กลวง กลอนท้ังปวงก็จะเลือนเหมอื นไมจ่ รงิ \"2 56 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจำ�

\"หวงั ไออนุ่ สนุ ทรยี ก์ วีกล่อม มากกวา่ หลอมกบั กลอนซอ่ นผีสิง ผ้เู จบ็ จกุ ทกุ ขห์ นกั ไดพ้ กั พงิ อาจแอบอิงอารมณ์กลอนหย่อนหทยั \"1 \"สนุ ทรยี ภาพกาพย์กลอนมซิ ่อนเร้น หากแต่เนน้ ตามคิดวินิจฉัย แรงถวลิ จินตภาพอันวาบไว เกดิ แรงใจไฟปลุกใหล้ กุ โชน\"2 \"จึงเปน็ ภาพกาพย์กลอนซอ่ นมมุ ตา่ ง ที่คัดง้างอ้างกลบเพ่อื ลบ-โคน่ ดว้ ยเหตุผลต่างฝา่ ยตา่ งถา่ ยโอน ซ่ึงอาจโดนตรงใจ...ใครบางคน\"1 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ที่เราจำ� 57

บทกวีกับความรู้สึก \"หลงเสนห่ เ์ ล่ห์ร้อยถ้อยลขิ ิต งามจริตพิษซ่อนดัง่ รอ้ นหนาว ชอบหวานขมสม้ ฝาดเปร่อื งปราดพราว รกั ดำ�ขาวราวรุ้งจรงุ ใจ\"2 \"กลวั เล่หห์ ลอนซอ่ นกลคนลขิ ติ มากกว่าพษิ กาพยก์ ลอนอันออ่ นไหว พิษกลอนกาพยว์ าบหวาน-ร้าวรานหทัย แพพ้ ิษภยั คนเขยี นเจบ็ เจียนตาย\"1 \"ใชห่ ัวใจในกวจี ะมีพิษ แทล้ ้ิมฤทธ์ิผิดชุดนอกจุดหมาย รกั ชงั ชอบกรอบกฎบทบรรยาย ลว้ นขยายข่ายลึกรู้สึกตาม\"2 58 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ�

\"อาจมีบางสำ�นวนชวนฉงน ใหก้ ังวล หงดุ หงดิ คิดคำ�ถาม ใหน้ �ำ ถอ้ ยกวีไปตคี วาม จนลกุ ลามเนยี นัวใจตัวเอง\"1 \"แมล้ ามลกุ คลกุ ในจนใจหมน่ หากรตู้ นตามปรบั กระฉบั เฉง บทกวลี ีลาถึงนา่ เกรง คงเพยี งเพลงฟังเสนาะไมเ่ กาะใจ\"2 \"บทกวีนี่หนอหลายขอ้ คิด สะเทือนจิตสะกดิ จัง รัก-ชังได้ อรรถรสบทกวีมีหลายนยั ถงึ อยา่ งไรพงึ ตคี วามตามรจนา\"1 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ 59

เคียงข้างและคำ�คนเคียง \"เคียงข้างเธอเสมอมาก่อนลาร้าง พออา้ งวา้ งเธอหวนครวญเสมอ อา้ งถึงสิ่งสำ�คัญฉนั ให้เธอ ว่าฉนั เผลอคว้าจบั กลบั คืนไป\"1 \"ฉันยกย่องมาเสมอเธอสงู คา่ \"2 \"เธอพรรณาด้วยตรมขมหมน่ ไหม้ เจ็บนั้นจะเบาบางลงอยา่ งไร ยามฉันอยหู่ า่ งไกลไม่อาจเจอ\"1 \"อยากเคียงขา้ งอยา่ งเคยเฝา้ เชยชิด ยากจะปดิ แผลใจแม้ไผลเผลอ ย่อมย้ำ�เจ็บเหน็บจิตคิดละเมอ จึงพรำ�่ เพอ้ เอ้ออ้าอุราครวญ\"2 60 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจ�ำ

\"ใจฉนั อยเู่ คยี งขา้ งอย่างมิ่งมิตร เพยี งแตก่ ายมชิ ดิ ติดสงวน เปน็ สมั พนั ธส์ วยงามตามสมควร ในซกี เสยี้ วของส่วนร่วมกว๊ นกลอน\"1 \"เหมือนเธออยู่เคยี งขา้ งมิวา่ งเว้น ราวซ่อนเร้นแนบกายมถิ า่ ยถอน ดจุ ดังเงาเฝา้ ตามแม้ยามนอน ให้อาวรณก์ ลอนกานทท์ กุ วารวัน\"2 \"มีกลอนเหมอื นมเี ราเนาชิดใกล้ รบั รู้ความเป็นไปในความฝนั แมห้ า่ งกายคล้ายมาเห็นหน้ากนั อยใู่ นความสุขสนั ต์....ฝนั เลอื นลาง กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจำ� 61

เปน็ ช่วงกอ่ นตอนเก่า เราเป็นคู่ แต่มเิ คยได้อยู่คเู่ คียงขา้ ง จึงสขุ ทกุ ขค์ ลกุ ท่วม ตอนร่วมทาง จนไห้หวนครวญครางเปน็ บางวนั \"1 ค�ำ คนเคียง \"อาจอยู่ห่างเกินไกลจกั ไขวค่ ว้า แตเ่ คียงครู่ ูค้ า่ ทุกคราฝนั บนเสน้ ทางแหง่ วถิ กี วีวรรณ คงมุง่ ม่ันรว่ มทางมิร้างรา 62 กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจ�ำ

ยังทอถกั สายรุ้งมุง่ เรยี งร้อย วิจติ รถ้อยมธุรสบทซา่ นซา่ ยังคล้องใจเจมิ ฝันทกุ วนั มา ร่วมมรรคาพากเพยี รคนเขียนกลอน\"3 \"อาจห่างหายเงยี บงันในวันเหงา ยามแผลเกา่ กำ�เรบิ พิษตามบิดบอ่ น เหมือนเลือนลางสรา้ งงานอันสนุ ทร มิจางจรจากเจา้ ไปเนานาน\"4 \"เขายังอยเู่ คยี งขา้ งแต่ตา่ งโศก อยู่รว่ มโลกแต่ห่างเพราะต่างด้าน บนเสน้ ทางสญั จรเขียนกลอนกานท์ คือสถานการอย่เู ปน็ คู่เคียง\"1 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ 63

\"ดว้ ยตา่ งรกั ถักถ้อยร้อยงานเขียน จงึ วนเวียนเพียรกานทค์ อื งานเที่ยง ตา่ งมุมโลกมุมใจอยใู่ กลเ้ พยี ง มีเสน้ เอยี งเคยี งพบจบทีใ่ จ\"4 \"เมือ่ ต่างคนก่นถอ้ ยร้อยงานเขยี น ตา่ งพากเพียรเวียนอา่ นร่วมขานไข ตา่ งดำ�รงวงกวีวิถีไทย ดังตวั แนบชิดใกล้ใจเคยี งกนั \"5 64 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจำ�

จันทร์อ้อน \"คืนพระจันทรน์ วลตาฟา้ กระจา่ ง เธอเคยสรา้ งจินตนามาชวนฝัน โดยเช้ือเชญิ ปลอ่ ยใจไปชมจนั ทร์ ดว้ ยกำ�นัลมธรุ สบทกว\"ี 1 \"น่มุ ละไมใยเยือ่ เอ้อื อ่นุ นกั จงประจกั ษภ์ ักดิ์ใจหทัยคลี่ ดุจแสงโสมโลมเล้าเคล้าคนดี สอ่ งรังสีแหง่ รกั ร่วมถักทอ จ่ึงเว้าวอนออ้ นแขอย่าแลลับ จงสดับรับรองคำ�รอ้ งขอ\"2 \"ดุจเธอเป็นกระต่ายเต้นหมายรอ จนั ทรท์ ี่หมายพะนอไปคลอเคียง กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าท่เี ราจ�ำ 65

แม้หา่ งไกลกันมากกงึ่ ฟากฟา้ ยงั หาญกล้าสง่ ใจออกไปเสี่ยง ด้วยการสรรทพิ ยถ์ อ้ ยร่วมร้อยเรียง ซง่ึ เป็นเพยี งวธิ ถี กั รักพิราม อวยพรใหใ้ นฝนั พบจนั ทรแ์ อรม่ เปน็ ของแถมคนื ท่ีมจี นั ทร์อรา่ ม ขอให้หยาดมธรุ พจนอ์ นั งดงาม อย่ใู นความรู้สกึ คนนึกรกั \"1 \"ศศิธรจรไกลจิตไหวหวน่ั ราวกางกั้นฉนั -เธอจนเพ้อหนัก รอลมิ้ ผึง้ พระจนั ทร์ฝนั ใฝน่ ัก หวานใดจักเสมอหยดรสรกั เอย 66 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ

โอ้ บุหลันลอยลอ่ งทอ่ งเวหา จ�ำ สัญญาชมจันทรฉ์ ัน-เธอเอ่ย พระจนั ทรออ้ นอดิ เฝ้าชิดเชย เธอเฉลยข้างขึ้น-แรมแยม้ ตำ�นาน\"2 \"เพอ่ื มิหลงละเมอจนเผลอไผล อิม่ อำ�ไพขณะพระจนั ทรห์ วาน อาจไม่ถงึ หม่นเศรา้ เทา่ นทิ าน แตม่ ีกาลมืดมดิ สะกิดใจ เม่อื แสงจนั ทรแ์ อร่มแต้มความฝนั อาจเสกสรรป้นั แต่งแสงแขไข เปน็ ประกายสายรุง้ ร่งุ พไิ ล เพื่อต่อไปสลายฝนั คืนจันทรแ์ รม\"1 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ท่เี ราจ�ำ 67

คนจน \"คนในบา้ นคอยหาจนหน้าเหีย่ ว มวั ท่องเทย่ี วอยู่ที่ไหนจงึ ไกลบา้ น หายไม่เหน็ รอยร่องนานสองนาน เขารออ่านบทกวีอยู่นค่ี ะ\"1 \"บทกวีคนจนต้องทนอา่ น อาจไมห่ วานอกั ษราวิสาสะ แตเ่ รียงร้อยจากใจแด่ใครนะ ในอรุ ะผา่ วรอ้ นกลัน่ กลอนกานท\"์ 2 \"จนสิง่ ใดกันหนอไมข่ อถาม ถา้ ดูตามเน้ือผ้าน่าจะผา่ น ทงั้ จนแล้วจนรอดตลอดงาน จะจนด้านอ่นื ใด ...ไมจ่ นมุม\"1 68 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจ�ำ

\"จนดุจเงาะงุ่มง่ามในยามยาก ใจกระดากปากใบด้ ้วยไฟสุม หวั ใจร้อนไร้หลกั ไฟรักรมุ จนกลัดกล้มุ ร้อยพจน์มา...รจนา\"2 \"จนด้วยเล่หเ์ ฉไฉไปจนได้ จนมิใกลค้ ำ�หม่นิ คนสิ้นท่า หรอื จะเคยขัดสนจนปญั ญา แคจ่ ะหาคำ�วจิ ติ รลิขติ กลอน\"1 \" จนดว้ ยจติ คิดคำ�เกรงพรำ�่ เพร่ือ ท่อี าจเอื้อให้อา่ นคำ�หวานออ้ น จนหาค�ำ แทน รกั ในวรรคตอน จนใจออ่ นลงวรรควา่ รกั อยูด่ \"ี 2 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจ�ำ 69

\"ชา่ งกระไรหนอคนไปจนได้ เล่นลกู ไมช้ วนขันทุกวันว่ี พอไมใ่ หเ้ หงาปากอยากพาที รกั รอรรี ีรอดักรกั หลดุ ลอย\"1 \"เกรง ปิรนั ย่า อ้างับขยับยาก ดิน้ ลำ�บากทรหดไม่ถดถอย เปน็ ปลากดั กดั ไปไมส่ ำ�ออย งับไมป่ ลอ่ ยรกั ลอยหลุดยื้อสดุ ตัว\"2 \"พอได้พูด พดู จัง ฟังทะแม่ง ไยจึงแกลง้ ซ่อนเร้นไมเ่ ห็นหัว ใหว้ ติ กกงั วลจนคดิ กลัว วา่ จะขาดคนย่วั คา่ ตัวแพง\"1 70 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทีเ่ ราจำ�

\"อพั โหลดกลอนบไ่ ด้มิใช่หยุด ข้อยสะดุดสุดปัญญาใครหนาแกลง้ ใครส่ ง่ กลอนวอนเวา้ ทกุ เซา้ -แลง ใช่อ่อนแฮงถักรอ้ ยถ้อยประพนั ธ\"์ 2 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ� 71

แดนปรารถนา 2 \"ขอใช้ความอาทรเขียนกลอนกานท์ อันออ่ นหวานจากในหัวใจข้า ดว้ ยน�ำ้ ผ้ึงสดสดหมดโลกา และน�ำ้ ตาลนานามาประพนั ธ์ เป็นบทกลอนอ่อนหวานใช้ขานขบั กล่อมเธอหลับอย่ใู นหัวใจฝนั เปน็ ล�ำ นำ�ทำ�นองร้องกำ�นลั แทนสขุ สันต์อ่นื ใดที่ใจปอง เธอมสี ิทธน์ิ อนหลับกับกลอนหวาน ดว้ ยดวงมานหวานเข้มเตม็ ทง้ั หอ้ ง ซึ่งเปน็ ส่วนท่ีจติ มีสทิ ธ์ิครอง เพราะเจา้ ของเขามอบโดยชอบธรรม\"1 72 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทีเ่ ราจำ�

\"โอ้ แดนดนิ ถนิ่ ใดวิไลลักษณ์ บุญน้อยนักหนักใจใฝถ่ ล�ำ ดุจพมิ านหวานร้อยรสถอ้ ยค�ำ แสนดืม่ ด�ำ่ ฉ่ำ�จนิ ต์เพยี งยินยล\"2 \"คอื ดินถนิ่ แควน้ แดนปรารถนา ท่ีถวลิ จินตนามาแตต่ ้น ซึ่งนิรมติ จากหวั ใจใครบางคน มอบอุทศิ จติ กุศลแดค่ นบางใคร\"1 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจำ� 73

รุ้งร้าวราน \"กาลเม่ือฟ้า-ดนิ ถวลิ สวาท นดั เครอื ญาตริ ว่ มพธิ ีววิ าห์ชื่น ฤกษ์สุขสองครองเคยี งคือเที่ยงคืน คนแตกตน่ื ไปร้องฟอ้ งเทวดา ด้วยเดอื ดร้อนจะไม่มีทใี่ หอ้ ยู่ ถ้าภาคนภครองคูก่ บั แหล่งหลา้ ดินอาจถกู นภพรากสู่ภาคนภา ปวงเทวาเห็นด้วยต้องช่วยกนั พอขบวนเจ้าบ่าวเคลื่อนถึงเรอื นหลา้ ไก่เทวาจำ�แลงจงึ แกลง้ ขัน โกลาหลอลหม่านท่วั บา้ นพลัน สว่างแลว้ ! ญาติหนุ หนั ชวนกนั ลา 74 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจ�ำ

จึงเหลา่ เทวญั พลนั ห้อมอ้มุ เอานภหน่มุ เจ้าเสน่ห์คืนเวหา ดินถือพวงมาลัยค้างรา้ งวิวาห์ เหว่ยี งข้ึนคลอ้ งคอฟา้ ...น�ำ้ ตานอง ท้งั คยู่ งั คงรักกันนกั หนา ยามใดฟ้าสวมมาลัยใจหมน่ หมอง เธอร้องไห้ดินโชกด้วยโศกครอง สงู -ต�่ำ ของความรักมักร้าวราน\"1 \"มาลัยรุง้ จรงุ จิตเพยี งพิศเพง่ รักเต็มเตง่ แต้มฟ้าวิวาห์หวาน รอวันแตง่ แหง่ ฤกษ์รักเบิกบาน คงไม่นานเกนิ ทนแคฝ่ นซา\"2 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ 75

\"ความรักคงมใิ ช่ไดช้ ่ืนชดิ พรหมลขิ ิตปดิ ชาติวาสนา ความรักของบางคู่มิสชู้ ะตา แม้แดดจ้าฟา้ -ดินส้นิ สมพงศ์ ความรกั ฉันรา้ วรานปานดนิ ต่ำ� ดังฟ้าร่ำ�ร้าวรานตำ�นานบง่ ฟา้ สงู -แผน่ ดนิ ต�่ำ คำ�ม่ันคง ยังด�ำ รงอยบู่ นถนนรัก\"1 76 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าที่เราจำ�

เป็นที่รัก \"เธอนนั้ เป็นทร่ี ักประจกั ษ์แลว้ ดั่งดวงแกว้ มณีอนั มคี า่ ดงั พระเจา้ ทรงปัน้ กำ�นัลมา อยากพูดว่ารกั เธอเสมอเอย \"เธอน้ันเป็นทร่ี ัก\"ประจกั ษแ์ จง้ เหมือนเธอแกล้งพดู จาตีหน้าเฉย เมอ่ื เธอพดู ฉนั ฟังยังงงเลย บอกฉันเอ่ยซ้อนซ�ำ้ ไปท�ำ ไม เป็นท่รี กั เสมอเธอหรือฉนั ถ้าพดู กนั คนละครง้ั ยงั สงสยั เธอมาบอกฉันทอ่ งจงึ ขอ้ งใจ ต้องมใี ครเป็นทรี่ กั ใครสักคน กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจำ� 77

ฉันจงึ ไมพ่ ูดตามขอถามก่อน เพราะคำ�ซอ่ นนัยกวนชวนฉงน เปน็ วลที ย่ี งั ฟงั พิกล ใครเร่มิ ตน้ ประจักษใ์ ครรักใคร ฉันกลับยงิ่ จงั งังฟังเธอตอบ ตามระบอบโมเมและเฉไฉ ตายงิ่ มีความหมายทฉ่ี ายนยั เหมอื นจะมอี ะไรทใ่ี จกลวั \"1 \"กท็ ้ังเธอและฉนั นเ้ี ปน็ ท่ีรกั เธอและฉนั พนั หลักใจปักขัว้ เราล้วนเปน็ ทีร่ กั ภักดีตัว แมน้ ควาย-วัวพันหลักยงั รกั กัน\"2 78 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ�

ดีที่สุด ย้อนอา่ นท่สี ุดสงิ่ ดี ฉันมีให้ เธอเขียนไว้หลายดีเมื่อปีกอ่ น สรรเอารักเมตตาเอื้ออาทร ชอื่ กระฉ่อนโดดเดน่ เชน่ เยซู ความคิดถึงในหวั ใจคนไกลบ้าน ความรา้ วรานสลดและหดหู่ การคร�ำ่ ครวญวิปโยคทโ่ี ลกรู้ ความฉลาดแหง่ ผู้ปราชญค์ ำ�นวณ ความงามแหง่ สรีระสตรีเพศ ความวเิ ศษไอสไตน์ในหลายส่วน ความเป็นผ้รู ู้กระจา่ งอย่างใคร่ครวญ เกือบครบถว้ นสง่ิ ดีทอ่ี า้ งอิง กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่เี ราจำ� 79

เก็บเอามาลองจดั หัดเรียงรอ้ ย แทนทิพยถ์ อ้ ยเอย่ อา้ งอยา่ งยากย่งิ เพอ่ื พสิ ูจน์ใหต้ ระหนกั ว่ารกั จริง ซ่ึงเป็นส่ิงแสนยากท่ีพากเพียร ทกุ ความดีท่อี า้ งเอ่ยเคยรบั รู้ แตท่ ่ีอยใู่ นกมลคนหดั เขยี น ย่อมล�้ำ ค่ากวา่ ดีใด ในสงั เวียน เม่อื ฉันเรยี นรู้คา่ วา่ ..รักแท้ 80 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจำ�

เด็กหญิงที่สถานี \"ฉันสวมหมวกโบกมอื ไหวรถไฟผ่าน ครง้ั นั้นเธอโดยสารผ่านทนี่ ่ี เม่ือตอนฉนั ยังเลก็ เด็กเจด็ ปี หา้ สิบสี่ผา่ นไปไม่เคยเจอ ยงั จ�ำ ภาพเหมอื นฝนั วันน้ันได้ ยงั เยอ่ื ใยคำ�นงึ ถงึ เสมอ เมื่อรถไฟผา่ นมามองหาเธอ ย้ิมเกอ้ เกอ้ ติดตายงั อาวรณ์ ฉนั ยังอยสู่ ถานีตรงที่เกา่ ตรงท่ีเราเห็นกันเมือ่ วนั กอ่ น ภาพเธอยงั อยใู่ นฝันนั้นแนน่ อน จงึ ฝากกลอนอ่อนหวานสานสมั พนั ธ\"์ 1 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ 81

\"เลยหลงใหลกลอนกานท์แวว่ หวานสอ่ื รถไฟคอื เครอ่ื งเตอื นเสมือนฝนั จะจำ�ไดแ้ น่เหรอเมอื่ เจอกัน อัศจรรย์เหลือเช่อื ราวเม่ือวาน\"2 \"มายนื มองรถไฟหัวใจเฉา เมื่อวยั เยาวห์ นั เจอเธอโดยสาร ห้าสบิ สีป่ ีล่วงใช่ชว่ งนาน ยงั ย้ิมหวานอยใู่ นใจ...ทไ่ี มล่ มื \"1 \"ฉนั ชอบไปท่เี กา่ ครง้ั เราพบ ภาพไม่ลบวันที่ฤดปี ลม้ื อาจคนื หมวกแก่เธอเคยเผลอยืม อยากเลีย้ งดื่มตอ่ ใยสานไมตร\"ี 2 82 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ

\"เพียงแค่สานอักษราภาษาศิลป์ จากดวงจนิ ต์หากนั ทกุ วนั วี่ เลศิ ย่ิงกวา่ ร้อยลา้ นอาหารดี ด่ืมกินรสบทกวอี ม่ิ ปรีดิเ์ ปรม\"1 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ที่เราจำ� 83

ทรายสะอื้นกับคลื่นครวญ \"เพยี งขอ้ ความในกลอนยงั ย้อนนึก ความร้สู ึกลึกจมคล้ายขมขื่น กับคำ�วา่ ไหลไปแล้วไหลคืน เรื่องของคลน่ื กล่อมทรายชายทะเล\"1 \"อากาศแสนสดใสใจชมุ่ ชื่น ระลอกคลื่นครวญเพลงบรรเลงเห่ กระทบฝงั่ ดงั ครนื ยามคลืน่ เท แสนฮาเฮ...กล่อมกมลคนสัญจร สนตอ้ งลมโลมเลา้ เจ้าเกดิ เสยี ง เริงระบำ�ส�ำ เนียง..เพยี งหมาย,ออ้ น ใบสนปลวิ พล้วิ สยายคลา้ ยแงง่ อน เพยี งเวา้ วอนผอ่ นแรงยามแกวง่ ใบ 84 กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าท่เี ราจำ�

แสงสสี ม้ อมเหลืองเมลืองมลงั ตะวันลาลับฝงั่ หวงั ขึน้ ใหม่ นกนางนวลชวนคูก่ เู่ รียกไว กลัวหลงใหลใจปลม้ื ลมื เวลา ทะเลงามยามค่�ำ ช่นื ฉ่�ำ นัก คนไร้หลกั พักพงิ ..ทง้ิ ปญั หา หวั ใจคนสญั จรแสนออ่ นล้า ขอหลบั ตา..สกั คนื ฟังคลน่ื ครวญ\"6 \"ไมก่ ลวั ถกู คล่ืนกล่อมตะล่อมหรือ หวั ใจซือ่ อยู่ชายหาดอาจผันผวน เคลม้ิ กับเสยี งคลน่ื เหจ่ นเรรวน ลมื ทบทวนเมื่อคลืน่ ยื่นอบุ าย\"1 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ 85

\"คล่นื กระทบพบฝง่ั ลาส่งั ซ้ำ� ทุกคืนค่ำ�ย้�ำ เยือนมเิ ลือนหาย พบแล้วจากพรากแล้วเห็นมิเว้นวาย มิเคลื่อนคลายสายสวาทซัดสาดใจ\"2 น่ันคือค�ำ ย้ำ�วา่ มิลาลับ แตจ่ ะกลบั หลังคนื ของคลนื่ ไหล ชว่ งคลนื่ หายทรายมริ ู้อยอู่ ย่างไร ยามหทัยไกลร่าง...ช่างทรมาน ยามสายตาไมเ่ ห็นเฝ้าเป็นห่วง เกรงลมลวงคล่ืนลับไม่กลบั บ้าน เกรงหลงหว้ งมหาชลาธาร คดิ ฟุง้ ซ่านเวียนวนจนตรมตรอม 86 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจำ�

เรื่องเกลียวคลน่ื กบั ทรายบนชายหาด คล้ายโอกาสทีเ่ ราถูกเขากลอ่ ม แต่หัวใจยังด้นิ มยิ นิ ยอม ถึงตะล่อมกย็ นื ยนั ....ดนั ทุรงั แม้จะใชก้ ลอนหวานมาหว่านลอ้ ม ใจมิยอมเป็นทรายแถบชายฝั่ง อยากจะหนีไปสดุ กูอ่ ยูล่ �ำ พัง มอิ ยากฟงั คลืน่ ไหลกลบั ไปกลับมา\"1 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทีเ่ ราจ�ำ 87

ชักเย่อกลอน \"ในสนามสยามรฐั จดั ชักเยอ่ ชิงเสมอสองข้างสรา้ งปัญหา ฉนั กบั เธอเยอ่ ถักอกั ษรา ตามประสากวียังมไี ฟ\"1 \"คงชกั เยอ่ แคเ่ ธอ-ฉนั ทุกวนั วี่ เพื่อโลกนีง้ ามงดสรา้ งสดใส อยา่ แกล้งปลอ่ ยคอยดึงพึงระไว ปลอ่ ยเมอ่ื ไหร่ฉันคะมำ�คงขำ�กนั \"2 \"จะคอยดงึ เทา่ ทม่ี แี รงเย่อ การมเี ธอดึงเล่นเปน็ สสี ัน ที่รูส้ กึ นึกเศร้าเหงาเงียบงนั แตล่ ะวนั ความเหงาก็เพลาลง\"1 88 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจำ�

\"ชกั เยอ่ เพอ้ พจน์ดว้ ยรสถอ้ ย ทง้ั ใหญน่ ้อย ดนิ ฟ้า ถงึ กาหงส์ ท้ังโศกเศร้า เหงาหงัก รกั พะวง หวังดำ�รงหลงรักท่ีพกั ใจ\"2 \"รักพจน์เพ้อเผลอหนักหลงรกั พจน์ ซึง่ ท้ังหมดคอื ฝันอนั เหลวไหล พอหยดุ ฝันพลนั พจนห์ ดหายไป ที่พักใดตรงน้ี...ไมม่ จี รงิ \"1 \"แม้เปน็ เพยี งลวงรกั ไว้พกั จิต แตล่ ขิ ติ คดิ ค�ำ คอื กรรมสงิ มโนนกึ มิว่างมีอา้ งอิง สงบนิง่ แนน่ หนกั ในรักน้นั กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ 89

ชกั เย่อเธอ-ฉันสุขสันต์ยิ่ง แตข่ องจริงถงึ ตายทำ�ลายขวัญ รกั กันนอ้ ยเกลยี ดมากล�ำ บากครนั ชักเย่อวนั ทุกขย์ ากไม่อยากเจอ\"2 \"ขอบคุณพระทคี่ นดมี คี วามสุข และสนกุ กับวจีทีเ่ สนอ เหมอื นกบั ไดก้ ำ�นัลของขวญั เธอ มิเลิศเลอเพียงเป็นมติ รไร้พษิ ภยั \"1 90 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเ่ี ราจำ�

จันทร์เพ็ญ \"เธอเขียนกลอนวา่ วนั พระจนั ทร์อม่ิ ชอบยนื ย้ิมกบั จนั ทร์อนั แจ่มจา้ ดว้ ยความรกั เอมอมิ่ ปริ่มอรุ า โรแมนตกิ หนักหนาจนั ทราเอย คนมรี กั ก็เห็นจนั ทรเ์ พญ็ ย้มิ เพราะเอมอิม่ กับจนั ทรเ์ พญ็ เชน่ อ้างเอ่ย คนเหงาหงิมย้มิ ทเี่ ห็นเช่นย้ิมเยย้ มอิ ยากเงยหน้ามองจนั ทร์ผอ่ งเพ็ญ\"1 \"มจี นั ทรเ์ สย้ี วกม็ วี ันพระจันทร์เปล่ง คืนจันทรเ์ ต่งเปล่งปลัง่ ใจหวงั เหน็ ถงึ แม้เหงาก็ใช่เศร้าทกุ เชา้ เยน็ วนั ผ่องเพ็ญคงมาเยอื นแทนเดอื นแรม\"2 กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าที่เราจ�ำ 91

\"ถ้าคนื ไหนจันทร์เพญ็ แล้วเห็นสวย ขอดดู ว้ ยสกั วนั ที่จนั ทรแ์ จม่ อาจจะพอรู้สึกนกึ แพลมแพลม วา่ พระจนั ทรย์ ิม้ แย้มจนแก้มพอง\"1 \"คืนไหนเพ็ญผ่องนวลจักชวนชี้ ในฤดีไมม่ ีเศร้าเพยี งเราสอง ราตรีเคล่ือนเดอื นคลอ้ ยจกั คอยมอง แสงจนั ทรส์ ่องผสานตาใต้ฟ้างาม\"2 \"นดั มาเลยว่าจะดูกนั วันไหน จะตระเตรียมหวั ใจไวไ้ หวหวาม กะเวลาดีดีสักกีย่ าม จะไดข้ ้ามขอบฟ้าไปหาเธอ\"1 92 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าทเี่ ราจำ�

อินถวาฮาเฮ \"จากตำ�นานพน้ื ถ่นิ ดอกอนิ ถวา มีความเหน็ นานามาเขียนต่อ บา้ งแกลง้ ทว้ งแกลง้ ทกั บา้ งดกั คอ ทง้ั เยา้ หยอกหลอกลอ่ พอเฮฮา\"1 \"ด้วยแรงรักกุมภา-ธดิ านอ้ ย บุญพาพลอยลอยเลศิ เกดิ บปุ ผา กลน่ิ หอมหวนถึงสวรรคใ์ นทนั ตา อนิ ทรถ์ ลา(อินถวา)เหาะดมภิรมยค์ รัน\"2 \"ในเมืองแมนแดนเทวะจะหอมทิพย์ มิต้องหยิบต้องดอมหอมสวรรค์ เปน็ ดินแดนสารพดั มหัศจรรย์ คนอยากเปน็ เทวญั กันมากมาย กวีนิพนธ์ : วนั เก่าทเ่ี ราจำ� 93

อาจจะเปน็ ดินแดนแสนพลิ ึก เพยี งแค่นกึ กไ็ ดส้ มอารมณ์หมาย มีแต่ความสนุกสขุ สบาย อา่ นนยิ ายมาเฉลย...บเ่ คยไป\"1 \"ขอเดินดุ่มเป็นกุมภาประสาแข่(จระเข้) รกั แน่วแน่เมตตาจะหาไหน จำ�กล�ำ้ กลืนฝนื กินจนส้ินใจ รกั นั้นไซรห้ อมมิส้ินดังกลิ่นผกา\"2 \"เวา้ อีหลีหรอื อีเลน่ กเ็ ป็นคน และไม่เคยหนีพน้ คนสองขา หมดโอกาสจะเป็นเช่นกุมภา เพ่มิ อกี สองตอ้ งคลานมา...ธิดาจึงรัก\"1 94 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจ�ำ

ลิขิตรัก \"อณรู กั ร้อยเรียงคู่เคยี งจิต ชบุ ชีวติ ชิดชืน่ ระร่ืนขวญั ดจุ โอสถหมดทุกข์สุขชีวัน รักผกู พนั วนั วารหวามหวานใจ\"2 \"ความรักหนักแน่นตามความเชอ่ื มั่น ตามความคิดความฝนั อันหวามไหว ตามศรัทธาช่ืนชอบท่ีมอบไป มกั จะมอบหทัยไปทัง้ ดวง\"1 \"แสงสุรียส์ อ่ งเสกเอนกสรร หฤหรรษ์วันเคยี งดัง่ เพยี งสรวง รกั นั้นไร้ขีดขน้ั มหิ วนั่ ทรวง จะกา้ วลว่ งทวงถามนยิ ามรกั \"4 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจำ� 95

\"สอ่ื จารจดรสรักเสย้ี วอักษร กลน่ั กานทก์ ลอนใหเ้ ห็นเพียงเน้นหนัก สว่ นท่เี หลอื เหนือจะนึกหรือทกึ ทกั มากมายนักเกนิ ลิขติ คิดจดจาร\"2 \"นิยามรกั มักอา้ งตา่ งและเหมอื น ทีเ่ ปน็ เงือ่ นทกึ ทักคือรักหวาน ทเ่ี ปน็ จรงิ คอื รักมักซมซาน หลากกลอนกานท์นยิ ามไวเ้ ป็นลายลักษณ์ รกั คือการยินยอมพรอ้ มจะให้ พรอ้ มรับใช้ภาระมิผละผลกั พรอ้ มห่วงหาอาทรมิผ่อนพัก ยินยอมพรอ้ มพทิ กั ษเ์ พื่อรกั งาม\"1 96 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ที่เราจ�ำ

\"รักประกันฝันสวยดว้ ยฟูมฟกั แมเ้ บา-หนกั ยอมแลกถึงแบกหาม เพยี งส่วนเดยี วเสยี้ วหนึ่งซงึ้ นิยาม สว่ นทเี่ หลือเหนอื นามยง่ิ งามงด\"2 \"รักคงเปน็ เช่นนิยามตามเอ่ยอา้ ง สวยสวา่ งกว่าพลงั ใดทั้งหมด คงซาบซา่ นหวานอน่ื เกินเทียบรส เปีย่ มดว้ ยบทห่วงหาและอาทร\"5 \"ทงั้ นยิ ามนอกนยิ ามงดงามนกั ใจสมัครรกั มหิ น่ายเกินถา่ ยถอน ติดตราตรงึ คะนงึ ด้วยจวบม้วยมรณ์ ดุจกานทก์ ลอนอมตะอักขระ...รัก\"2 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าท่เี ราจำ� 97

พิณสายกลาง \" ยินเสยี งพิณสายสเี่ ซ้าซี้ดีด เสียงหววิ หวีดกรดี ลกึ นึกด่มื ด่ำ� ไมอ่ าจขยบั เขย้อื นเหมือนผอี �ำ เพ้อพึมพำ�คนอะไร...กวนใจจัง\"1 \"เสียงพณิ พ่ายสายขาดสวาทหวนั่ คนโศกศลั ยฝ์ ันฝาดเฝ้าวาดหวงั สง่ เสียงพณิ จินต์แจมเผอ่ื แย้มฟัง คำ�ครำ�่ ครวญป่วนดงั เยือนหยงั่ ใจ\"2 \"กำ�ลังเริ่มเคล้มิ หลบั สดบั แวว่ เพลงพิณแผ่วแว่วฝากมาจากไหน เขากำ�ลังบรรเลงเพลงอะไร เลน่ กลอ่ มใคร ชา่ งเขาเราขอนอน\"1 98 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจำ�

\"กลอ่ มหนึง่ นางจางจรมิย้อนกลบั พิณอาภพั คับใจหทัยถอน สอื่ เสยี งสง่ หลงไหลแม้ไกลจร คนอาวรณบ์ รรเลงเพลงพิณครวญ\"2 \"ใครกนั หนอบรรเลงเพลงเก่าเก่า ไดโนเสารห์ ายลับไม่กลบั หวน ไยเพง่ิ มาอาวรณย์ ้อนทบทวน สง่ เสยี งกวนหวนกาลนับล้านปี\"1 \"เสียงระรืน่ คลนื่ ค้างระหว่างยุค ส่งปลอบปลุกทกุ กาลผา่ นวถิ ี ส่ือสร้อยสรวงหว่ งหาต่างกายี ตราบรกั มปี ่ีพาทย์ฤๅขาดพิณ\"2 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจ�ำ 99

\"ไดโนเสาร์เกา่ ไม่ถึงครึ่งนางจาก แคเ่ พลงฝากจากกมลคนถวิล หรอื จะเรียกนางคนื ฟ้ืนชีวิน ยามไดย้ นิ ทไี ร...ไกลเหลือเกิน คลา้ ยคลา้ ยเสยี งเพลงส้ินหรอื พิณตก ผวาฟืน้ ตนื่ ตระหนกจนงกเง่ิน มองหาคนเลน่ พณิ จนิ ต์ยบั เยิน เห็นเขาเดนิ หลังไวไว...กลับไปแล้ว\"1 100 กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจำ�