KUBETA 1
KUBETA TUNGKOL SA PABALAT “Kung naagnas na ang lahat, tayo’y mga kalansay. Ngunit habang na- titira pa ang laman, may isang lugar kung saan tayong lahat ay payak, pantay at walang pagkakakilanlan. Samu’t saring ala-ala, maraming kwento sa kubeta” Reserbado ang lahat ng karapatan walang anumang bahagi ng akdang ito ang maaaring gamitin o kopyahin sa anumang paraan, kahit na mimeograph o photo- copy, nang walang nakasulat ng pahintulot mula sa awtor at ng The Brahmans’ Journal 2
KUBETA KUBETA 3
KUBETA disclaimer Ang mga kwento sa akdang ito ay purong kathang isip lamang. Anumang uri ng pangalan, karakter, lugar, pangyayari, at mga insidente ay mula sa imahinasyon ng mga manunulat. Lahat ng pagkakahalintulad sa personalidad, lugar o mga pangyayari ay di sinasadya. 4
KUBETA PAUNANG SALITA Sa kubeta mag-uumpisa ang ating araw at dito rin ito magtatapos. Ito ang ating takbuhang sulok kung saan natin inilalabas ang lumiliyok na kahapon, upang bigyang daan ang panibagong araw. ‘Di kaila na marami sa atin ay partikular sa usaping kubeta, sensitibo naman kasi talaga ang paksang ito. Iyong tipong, mabusisi ang pagkilatis sa bawat ba- hagi - kung ang tiles ba ay enticing? Ang lighting ba sa loob ay selfie-worthy? May flush ba at mukhang komportableng upuan ang trono? At higit sa lahat, may bidet ba? Minsan nga’y sa sobrang sensitibo natin sa ganitong bagay ay tila pati ating puwitan ay namimili na kung saan niya gustong maglabas ng sama ng loob...pinipili niya kasi kung saan siya komportable. Dahil nga ba sa mga pisikal na mga bagay kaya tayo pumupunta rito? O may iba pang da- hilan kung bakit pinipili nating paulit-ulit na tumakbo sa apat na sulok na silid na ito? Mayroon kasing pagkakataon na nakakapagtaka kung bakit ang tagal ng iba sa kubeta. Minsan kasi patak lang ng gripo at mumunting ungot ang maririnig mo, wala namang naliligo. Mapapaisip ka, anong hiwaga na kaya ang nangyayari sa loob nito? Anong mundo na kaya ang pinapasok ng taong naglalagi sa likod ng pinto ng kwadradong silid na ito? Nilalakbay na kaya ang daan patungo sa kan- yang mga pangarap na wala ni isa mula sa totoong mundo ang nakakaalam? O baka ang kanyang nilalakbay ay ang daan patungo sa kanyang mga pantasya’t kaligayahan na walang iba pang dapat makaalam. O di kaya’y sa loob nito, binabaon na niya sa limot ang lahat ng kamaliang hindi na niya nais pang maalala. Pwede rin namang dito nya inilalabas ang lahat ng sakit...lungkot at pait na kanyang pasan sa reyalidad. Masyadong maraming posibilidad. Maraming mundo. Maraming hiwaga. Kung sabagay, ang kubeta naman ay iba’t-ibang tao. Hindi ba? Pribado, tipong ka- hit anong gawin mo sa loob, ikaw lang ang nakakaalam...na kahit ang su- sunod na gagamit sayo ay walang ideya kung anong mundo ang pinasok mo sa loob. Kaya naman, sige na. It’s your turn. Ikaw naman ang gumamit ng kubeta. Mag- ing mapayapa sana ang paglalakbay mo sa iyong mundo. Huwag kang mag-alala, walang makakaalam ng ginawa mo sa loob. Basta tandaan mo - Sit, Wipe, Flush. RHEA N. BABLES Literary Editor The brahmans’ journal 5
KUBETA NILALAMAN MAIKLING KWENTO Psychopath 8 Banal na aso 16 Popoy nambilog 22 a drop of magic 30 highschool teenage girls 38 pwdd 44 salamin sa aking silid 52 dumi sa katawan 60 tainted porcelain 66 the curse of the throne 72 invisible 82 microphone 88 Ginapang ko hanggang makalabas 96 hanggang saan aabot ang bawat gaano mo 100 film, needle and toile 106 magda 110 letter of despair 113 ex-tasy 118 julia 128 6
KUBETA 12 20 tula 28 36 Kleptomaniac 42 swirl and twirl 48 no homo pobo 56 behind a surgeon mask 64 rapist 70 lolo 78 lesbian 86 pananaw ng isang inidoro 92 attitude idinag’is 128 kahera bliss pangwakas na salita 7
KUBETA 8
KUBETA psychopath by: Kim Thereze M. Alarcos Evidence was wide and clear, good thing no one was there with him to witness it. He walked past everybody, with cold sweat and a grin on his face. People are busy looking down on a screen to even notice a difference. No one cared for the laughing man at all. His pupils shaking uncotrollably as he walked faster than the person next to him. The mall air conditioning smell didn’t help his condition as he can feel the fever slowing luring him in. He always goes to the end cubicle in the room, no urinals for him. He took off his leather gloves as he nervously observed his soiled hands. Every fin- gertip is covered in blood, every inch of his hands are gushing red and the grin on his face went wider. A bidet was nearby but he used the water from the toi- let instead to wash his red-handed commitment. He then closed the toi- let without flushing the now wine-colored water so he can peacefully sit down. “Your mother’s dead, can’t you hear me? She was killed on her hospital bed and security cameras are too old to see things.” that line from his co-worker kept on repeating itself in his mind. Nonetheless, he grabbed his worn out brown notebook and a stolen pencil as he turned through the pages of it. There were a list of jokes that were only funny to him, a collage full of woman’s heads from magazines and an unfinished poem. He turned to the next blank page and scrib- bled an image only he can understand. As he was drawing, he felt tears running down his cheeks refusing to give up on thinking of a new joke for tomorrow’s gig. 9
KUBETA “Please let me get this straight for once!”, “Just one punch line or I’m going to punch a seven year old at the children’s hospital!” his thoughts are in a serious war but his smile never faded. He then curled his right fist tightly as he shoved it into his stretched mouth. The subtle taste of toilet water satisfied him while he covered his deep sobbing with his sinful fist. His silent cries continued as he scribbled away until it becomes a portrait of a young boy, being happy in the arms of his loving mother. It was poorly drawn but the lines of constant lies are deafined as the boy was smiling and looking at his mother who looked beautiful, like a liar. The men in the restroom were slowly walking away and it was time for him to finally be alone. He stood up from his seat and released himself into the wide restroom. He ran to the door and successfully locked it so that he can finally do what needs to be done. Blood-stained button down shirts were all laid on the floor so he can wear a new outfit going home. He chose his favorite pas- tel yellow shirt with splashes of old blood stains on the stomach area. He took off his white shirt as he wore a fresh new shirt that smells like a living parent. He almost forgot to drink his prescription pills for anxiety so he had five pills ready on his leather wallet. All white circular pills were stacked together in a used condom and he had no choice but to shake it for the pills to come out. He quickly grabbed a bidet at his cubicle and sprayed the water to his mouth. Something about toilet water made his mouth water; every drop of the refreshing water made his insides clean and thirsty for more. The pain made him stronger and happier. Other people’s pain makes his heart flutter in delight. He feels tired being treated as a joke. He cried again as he gulped every drop of toilet water, remembering how his mother always told him not to waste water. So taking advantage of the son’s men- tal illness was a great excuse to not tell him the truth? That the now 50 year old female corpse was not his real mother and she was forced to adopt him anyway? No wonder he feels unaccepted everywhere he goes. He screamed on the top of his lungs as his crying never stopped. If only he could tell anyone his new joke, no one is just generous to lend ears. He thinks she deserved it, to be killed mercilessly with a soft pillow and rusty knife. He thinks she deserved it, to be fooled for the first time and actually convinced her to breathe one last time. Being a professional crazy man that he is, he still managed to clean up his mess in the rest room. He took a peak at his drawing one last time with a 10
KUBETA frown as he shut his notebook and placed it inside his backpack. It’s been a while since he frowned hard, probably because he laughs a lot. He quietly looked at the mirror and pointed at his reflection. The identical, dirty-looking men thrown by the society are finally face-to-face. He talked to it like it’s his own brother. “You’re not going to punch a sick kid tomorrow, okay? You just killed your fake mother so you deserve a cup of tea tonight.” He said while slowly choking at his own spit. The pills had a slow burn after all. “Make sure to bring your handy dandy gun to the children’s hospital, okay? A-and I guess our co-worker can’t shut up…and you know w-ware your punch line, of course!” He couldn’t egum and a gallon of blood. Curry lunch is expensive so he wasted no thought and ate the left- over meat from his vomit. This proves at his pills are slowly kicking in, his five pills by the way. For his final act, he finally unlocked the door to show the men his final form: an anxious comedian by day with a splash of a frustrated psychopath. All the men ran away because it was too violent to stay; in a place where it was meant for temporary comfort. He found comfort from their disgust, even from his own. Something about his thirst clear- ly satisfied him; the thirst for validation and acceptance that everyone would lovingly take. 11
KUBETA 12
KUBETA Kleptomaniac by: Jianne Carandang I enter the public toilet, the rain poured heavily. Suddenly, someone crept me, before I even pee. Pointing at the door, I gestured she’s mistaken. But as the wind blew harder, I saw her shoulders shakin’ “Can’t i feel comfort here?” Without waiting for an answer, she stripped off her sweater, rubbed her hands through wet hair. Lighted up a cigarette, and kicked sneakers off her feet, killing coldness from being soaked, she let go of the cigar’s smoke. While waiting for the rain to rest, our minds started to invest who and what became deep, ‘til we vent out secrets that we keep. Troubles, hostile sins and beers, all recklessness; even my fears. Let go of your weakness, she whispered through my ears As i speak out compulsive sexual behavior, I pictured her, running through the door 13
KUBETA But I felt comfort inside the room, as if she shares the same gloom. Our eyes met in flare, sympathy is all it bares. We are lost souls, tired of flee. Just for a night, we set our demons free. She touched my neck, her hands started to linger, moved in my wrist til i lost it’s peck playing soundless music with her finger Upon my waist, her legs kink lifted her through the sink. Hypnotic hands wildly circled my spine, our lips shared flavor of swine. My belt’s weight went gone naughty, tickles rumbled in my pocket, zipper smile wide by the fun, as it trigger heating of my rocket. Pushed me off the white throne, she placed the crown over the king’s head; heaven in sinister deed. Burning in turbulence, my body lost defense I woke up with throbbing head, in front of a cubicle instead of bed. I felt my necklace missing, no shimmering watch or my ring. Gone are my cards and money and so is she. 14
KUBETA 15
KUBETA 16
KUBETA Banal na aso By: Melvin Alvarez Nagising ang diwa ng isang matandang binata sa kalagitnaan ng gabi dahil sa malakas na ulan. Sa tantsa niya’y alas dies y media na ng gabi. May kalamigang hatid ang ihip ng hangin na tumatama sa kanyang mukha habang binabagtas ko ang madil- im na pasilyo patungo sa kwarto ng bahay-ampunan. Dahan-dahan man niyang binuksan ang pinto, ay gumawa parin ito ng tunog ng paglagitgit dahil na rin sa kalumaan. Maingat siyang naglakad papunta sa kama kung saan mahimbing na natutulog si Jacob, isa sa mga batang nakatira sa bahay-ampunan. “Jacob, gumising ka na.”, pabulong na sabi ng matanda malapit sa tainga ng binata. Marahan niyang pinararaanan ng haplos ang batak na katawan ng binatilyo gamit ang kanyang kamay. Sa laki ng kanyang bisig at laki ng hulma ng katawan, ‘di mo aakalain na siya ay labing-anim na taong gulang pa lamang. Bahagyang tumihaya ang kanina’y nakatagilid na si Jacob. Dahan-dahan niyang ibinukas ang kanyang mapupungay na mata na kalauna’y nabahiran ng pagkadismaya, takot at pagkasabik. “Father”, ani niya kasunod ng pagbulwak ng masasaganang luha sa kanyang mga mata. “Shhhh…shhh, tahan na. alam kong gusto mo rin ito. Bumangon kana at sumu- nod sa akin.”, sagot ng pari. Dala ng takot, wala nang nagawa si Jacob kundi ang magpatianod sa kagustu- han ng pari. Hindi niya magawang sumigaw at humingi ng tulong dahil sabi pa ng pari na papatayin siya nito. Bukod pa rito, lahat ng mga bata sa bahay-ampunan ay pinagsasamanta- lahan ng pari o ‘di kaya’y kinukuhanan ng litrato at bidyo. Sa loob ng halos tatlong taon ay ganito na ang kanyang nagging kapalaran. Sampung batang lalaki at limang batang babae ang ngayo’y nakatayo sa loob ng banyo na pinasadya pa ng pari. Dito ang lugar kung saan nagaganap ang kahindik-hindik at nakapang- hihilakbot na pangyayari sa loob ng ampunan. “Maghubad na kayo”, may awtoridad na utos ng pari sa mga bata. Sa loob ng banyo ay naroroon din si Helen, isang madre at si Jasper, ang ka- tiwala. Sila ang nagsisilbing taga-kuha ng larawan at bidyo habang pinapagawa ng malalas- wang gawain ang mga menor de edad. Ang mga nakuhang larawan at bidyo ay ipinapadala ang kopya sa mga parokyanong taga-ibang bansa at maging sa mga kasamahan nila sa iba’t 17
KUBETA ibang panig ng bansa. “Tiyak na marami na namang donasyon ang dadating sa atin pagkatapos ng gabing ito Father”, sabi ni Helen na abala sa pagkuha ng larawan at anggulo sa mga bata na ngayo’y hindi mapigil sa pag-iyak. Samantalang si Jasper naman ay inaatupag ang pag- e-edit ng mga bidyo at litrato kasunod ay ipapadala na nila ito sa mga cus- tomer. Bawat bidyo ay katumbas ng libo-libong piso. Matapos ang mahigit isang oras ay natapos na ang session. Isa-isa nang nag- balikan ang mga bata sa kani-kanilang silid habang naiwan si Jacob at Father sa loob ng magarang banyo. Si Jacob ang natatanging hindi kinukuhanan ng litrato at bidyo sa mga bata. Bukod sa siya ang pinakamatanda sa lahat, ay siya rin ang talagang natipuhan ng bastos na pari. Halos gabi-gabi ay ginagamit ng pari ang katawan ng bata para gawing parausan sa tuwing may tawag ng laman. Walang magawa ang bata kundi sundin ang kagustuhan ng pari. Sa bawat ulos at pag-indayog ay siyang daing at panalangin ng binatilyo na matapos na ang kanyang pagdurusa. Ang mga salitang paulit-ulit nyang sambit sa bawat gabing siya ay binababoy ay nag-iiwan ng marka, ‘di lamang sa kan- yang balat kundi maging sa kanyang mumunting kaisipan. “Ahhhhh, napakasarap mo talagang bata ka. Daig mo pa ang babae”, may kahinaang sabi ng pari matapos ang kanyang ginawang kahayupan. “Pinapaalala ko lang sa iyo, ‘wag na wag kang magsusumbong. Lalo na bukas at may mga darating na bisita”, dagdag pa ng pari na ngayo’y isinusuot na ang kanyang panloob na damit. Hindi naman sumagot si Jacob, sa halip ay mas isiniksik nito ang kanyang sarili sa sulok ng malamig na banyo. Napansin din niya sa sahig ay ilang patak ng dugo. Tanging pandidiri at pagkasuklam ang nararamdaman niya. “Sumagot ka!”, sigaw ng pari matapos na manahimik ang binatilyo. “Baka gusto mo na matulad sa sinapit ni Nina.” “Hayop kang pari ka. Naturingan kang alagad ng diyos pero mamamatay tao ka, manghahalay at kriminal”, sigaw ni Jacob matapos marinig ang pangalan ng nakatatanda niyang kapatid. “Buhay ka pa pero sinusunog na sa impyerno ang kaluluwa mo!” dagdag pa ng binata kasunod ang walang tigil na pagdausdos ng mga luha sa kanyang mga mata. Nanumbalik sa kanyang alaala ang pagsasama nila ng kanyang Ate Nina. Tatlong taon na ang nakakalipas magmula ng matagpuan itong patay sa kanyang kama kinaumagahan. Pinalabas ng pari na pagkalason ang sanhi ng pagkamatay nito. Subalit ang totoo, dala ng pagod at hina dahil sa sinapit na paulit-ulit na panghahalay ng mga parokyanong inimbitahan ng pari ang totoong sanhi ng pagkamatay niya. Mula noon, si Jacob na ang ipinalit ng pari bilang parausan. “Magpasamalat ka nga at buhay ka pa hanggang ngayon. Kundi dahil sa akin ay matagal ka nang patay kasama ng ate mo. Tandaan mo, ako ang kumupkop sayo, pagmamay-ari kita!”, bulalas ng pari habang patalikod nyang iniwan sa loob ng banyo ang binata. 18
KUBETA Nang masigurado ni Jacob na wala na ang pari, dali daling niyang kinuha ang telepono na ibinigay sa kaniya ng isang pulis noong kabilang linggo. Nai-record niya ang buong pangyayari gaya ng sinabi ng pulis na kailangan nila ang matibay na ebibensya para maku- long ang pari. “Ma’am Corpuz, nakakuha na po ako ng ebidensya. Matatapos na po ang paghihirap namin dito”, puno ng pag-asang sambit ng binata. 19
KUBETA 20
KUBETA SWIRL AND TWIRL By: Rhea Bables It was unbearable for you, I just want to see the world, Tiny, soft and delicate An angel made by love? Oh hypocrite. I used to swirl and twirl inside you, The joy I feel was a heavenward, I look at my fingers, I can count them five, I used them to hold on, but you pushed me too hard, We share the same blood, Skin, bones, flesh and heart, I thought you love me but, Holy crap! It was a lie, Well, I knew it all along, This life is not for too long, Sad, lonesome, too much of forlorn, I was made in bed, but I ended up in bathroom, Regretting? Yes you are, Love is not enough to cover-up the sin huh? To flush me in the toilet was the last resort you have, I swirl and twirl to the water, it’s time to wave goodbye, 21
KUBETA 22
KUBETA popoy nambilog By: Ire Lei Villalva Isinarado ko ang pinto ng apartment nung ako ay palabas na. Nagba-bye ako kay Patricia, aso ko. Papasok na akong trabaho. Tanghaling tapat na. “Intayin mo ako ha!” Sigaw ko habang naglalakad palayo at narinig ko ang isang tahol na naging tugon nang aking pinakamamahal na aso. Simple lang ako. Umaalis ng bahay nang 12:30 PM, kakaain , magbibi- his ng uniporme at sasakay nang bisikleta ng ala-una para pumasok. Ganyan ang takbo ng araw-araw ko, syempre bukod ang sabado na rest day ko. Ang pangalan ko nga pala’y, Paulo Nambilog, tinatawag ako ng aking mga katrabaho ko na “Popoy mambobola” o simpleng “Popoy” lamang. Ni-minsan ay hindi naman ako nambola kaya hindi ko alam kung san nila nakuha ang palayaw ko. Sweet lover kaya ako. Hindi naman kakaiba ang trabaho ko, huwaran na gwardiya lang na- man ako ng isang public restroom sa terminal. Kada araw na lumilipas iba’t ibang mukha ang aking nakikita at pag- karami-raming tao na ang aking nakakasalamuha.Higit sa lahat, iba’t iba din ang mga kababalaghan ang nangyayari sa pampublikong palikuran na ito. Tuwing sumasapit na ang gabi, kapag wala na masyadong tao at gawain, lagi akong nagmumuni-muni nang mga pangyayari na naganap sa maghapon, mga matatawag na highlights kumbaga. Kaninang umaga, may ale na pumasok, katamtaman ang itsura, naka dress na pormal, siguro galing sa bertdeyan. Tunay lang wala akong pakialam hangga’t hindi kaduda-du- dang tignan, may sixth sense ako pagdating sa mga ganyang bagay, marahil isa din sa dahilan kung bakit ako naging sekyu. Hindi naman ako mapangmata pero hindi talaga maiiwasang suriin ko ang mga pumapasok sa palikuran, trabaho ko yun eh. 23
KUBETA Tinitigan ko sya pagpasok nya sa pambabaeng palikuran at noong napansin nyang nakatitig ako, tinitigan nya ako at nagtitigan na lang kami. Nakaraan ang kaunting minuto. Nakarin- ig ako ng isang matinis na boses na nagsasalita sa harapan ko. “Ano ba yan, Popoy?! Kung makatitig ka kala mo tutunawin mona si ate!” Hinampas ako ni Basha sa aking bisig at pabalang nya akong sinabihan habang dala dala ang mop. Nabaling tuloy ang atensyon ko kay Basha at nung kami naman ang nagkatitigan. Si Basha, day-shift janitress, ang katrabaho kong patay na patay sa akin, di ako nagmamayabang pero nakakahibang, ni hindi ko alam kung ano ang nakita nya sa akin di naman ako kag- wapuhan, katamtaman lamang.. Kinilabutan ako. “Ako nalang titigan mo maghapon. Okay lang sakin.” Bulong nya sa harap ng mukha ko, sabay kindat at kagat labi. Diyos-miyo santisima. “Tigilan mo nga ako, Basha. Wag mong bigyang malisya.” Tinulak ko sya dahan dahan palayo at ipinasok sya palikuran ng mga babae. “Maglinis ka na dyan.” Maganda naman si Basha, Basilica ang tunay nyang pangalan, maputi at mahahaba ang pilikmata kung hindi nga lang kiri ay full-package na. Kung makadikit kala mo’y lin- ta.”Sungit mo, kakainlove.” Pahabol ni Basha nang may kasamang ngiting malagkit, na- kakapanindig. Nakaraan ang ilang saglit nang lumabas na si ate na katitigan ko kanina lamang at sa lak- ing gulat ko, hinarang ko sya para maprotektahan sya. “Saglit lang miss.” Sabi ko sa kanya. “Kuya, excuse me ha, pero di ako interasado at nagmamadali pa ako.” Inirapan nya ako, tinabig ang aking kamay at pinipilit na lumabas. “Miss, ano kasi- yung ano mo” tinuturo ko ang kanyang ibaba gamit ang aking nguso habang may kaunting pagtango ng aking ulo. “Manyak ka ba? Tumabi ka nga! Kadiri.” Bigla akong nasampal. Umalis syang namumula sa galit. Hindi na ako nakapagsalita, dire-diretso na sya. Nakakahiya kaya hindi ko nasa- bi agad. Gusto ko lang naman sabihin sa kanya na nakataas ang skirt nya at kita ko ang panty nyang kulay pula. --Iba-iba talaga ang mga nangyayari sa lugar na ito. Minsan ay hinahayaan ko na lang, kaya ang nangyayari si Bebang, ang janitress tuwing 24
KUBETA gabi, ay galit na galit. Laging galit. Marami atang pinagdadaanan. Pero kung ikukumpa- ra kay Basha,si Bebang ay may mas sense kasama. “Popoy, sobrang dugyot nung cubicle nang lalaki may nag-porn ata sa loob! Abot hang- gang kisame!” Sigaw sakin ni Bebang,galing sa loob ng palikuran ng mga lalaki, buti na lang at alas-onse na nang gabi at wala nang nakakarinig. Di ko lang masabi sa kanya na bago ko sya tawagin, kanina sa cubicle na iyon ay may nagwala’t nagdabog. “Sir, okay lang kayo?” Kumatok ako sa pinto at baka naaksidente na. “Okay lang po ako, masakit lang tiyan ko.” Sagot ng malaking boses galing sa loob ng cubicle. “Sige po, Sir.” Umalis na ako at para di na ako tuluyang makagambala. Hanggang maya-maya, di ko na nagustuhan ang mga sumunod na pangyayari. Kaya masasabi ko ring napakahirap pag kakaunti ang tao sa CR. Nakakarinig ako ng umuun- gol at malalakas na tunog na animo’y pagbangga sa plastik na pader ng cubicle. Parang lobong nakawala. Napakahiwaga at kakaiba. Pagsilip ko sa ilalim para kumpirmahin na walang masamang nangyari. Aba bakit apat ang paa? Tunay lamang, ayaw ko nang malaman. Napakamot nalang ako sa ulo. 30 minutos din ang nakalipas bago ang dalawang lalaki ay sabay na lumabas.Pero sa la- hat ng istorya na ikinwento ko heto ang hinding hindi ko makakalimutan. Walang tatalo at kailanma di matutumbasan. Isang gabi nang patapos na ang shift ko, hinihintay ko ang kapalit ko halos 2 oras nang late. Si Bebang lang ang kakwentuhan ko, hanggang sa siya ay umalis na para umu- wi, sa isip isip ko (Buti pa si Bebang matino kausap, kinabukasan si Bashang ulaga na naman ang makakwentuhan ko.) Naputol ang pagiisip-isip ko nang biglang may pumasok na babae sa Cr. Hindi ko nahagilap ang itsura nya pero mahaba ang buhok nya. Hang- gang bewang parang kay Bebang. Nakita ko lang ang pagpasok nya sa gilid na mga mata ko. Tumingin ako sa relo ko... 1:00 AM. Nakakabagabag at ala una ay may tao pa. Hindi ko naman sinasabing wala nang tao ng mga ganung oras pero madalang. Madalas ay binabati pa ako ng “magandang hatinggabi po” bago pumasok sa palikuran at mula sa desk ko ay imposibleng hindi ko nakikita ang mga pumapasok. Maya maya ay naririnig ko syang umiiyak sa loob. Nakakalungkot ang iyak nya. Para syang nawalan ng kung anuman. Sabi ko sa sarili ko babatiin ko nalang paglabas nya. Baka sakaling mapagaan ko ang loob nya. Para syang may kausap sa telepono. Hindi maintindihan ang mga sinasabi nya sa pagiyak nya kundi ang mga salitang... Anak ko. Anak ko... Tuloy ang pag iyak nya, palakas ng palakas at unti unting nagagalit. Nagtaka ako at 25
KUBETA tumahimik sa loob ngunit di pa rin lumalabas yung babae. ANAK KO!!!! Nanginginig ang boses nya. Nagulat ako sa biglang pagsigaw at nagmadali akong pu- masok sa loob. Biglang tumahimik. “Miss?” Sa huling cubicle… May dugo… Na tumatagas sa ilalim… Pinuntahan ko at pagbukas ko, naliligo sa dugo yung babae na nasa sahig. Hindi ko makita nang maigi kung paano sya napunta sa lagay na iyon. Baka sya ay nadulas. “Popoy, tulungan mo ako.” Nanayo ang balahibo ko. Di ako pwedeng magpanic emergency ito, kinumbinsi ko ang sarili ko. Dali-dali akong nag-isip, na kailangan nya ng ambulansya. Hindi ko alam ang pangyayari pero halata namang hindi gagana ang first aid. “Saglit lang, miss!” Tatayo na sana ako para tumakbo ako papunta sa desk, sa cellphone ko. Nang bigla nyang hinigit ang kamay ko ng sobrang higpit. Nakakapanakit. Sobrang bilis nang tibok ng puso ko. Hinila nya ako palapit sa mukha nya at sumigaw. “YUNG ANAK KO!!!!!!” Nanginig ang buong katawan ko at nagpanting ang tainga ko. Diyos ko sobrang sakit sa taingang sigaw nya. Umikot ang mundo ko at nagdilim ang paningin ko. Naalimpungatan ako kay Basha. “Poy, Bakit ka nakahiga dyan? Okay ka lang?” Parang nauubusan ako nang hangin paggising ko. Tinignan ko ang mga kamay ko. May bakat ng kamay at nagpa-pasa. Nabitawan ni Basha ang mop at tinignan ang braso ko. “Hala ka, Popoy! Tara sa office, ba’t ka puro pasa?!” Nabalitaan ko nalang, nung gabi ding iyon, nasagasaan si Bebang at namatay. Gayon lamang ay naiwan na nagiisa ang anak nyang lalaki. Walang kamag- anak at walang magaalaga. Kaya siguro ganon nalang ang iyak nya noong gabing yun. Kinupkop ko si Binito , bestfriend na sila ni Patricia, kami na din ni Basha. Maayos naman kami at may bahay. Sekyu pa rin ako sa CR. Iba’t ibang kababalaghan talaga ang nangyayari sa palikuran na iyon. Minsan makikita ko si Bebang sa CR. “Salamat, Popoy.” 26
KUBETA 27
KUBETA No Homo Probo By: Ira Lei Villalva Let me sing a song for you With the tints, colors and hue Oh! The senate is a farce Toilets even became harsh Did you see pink’s demeanor? Red is now a tough color Green might be propriety But yellow is gaiety Orange they always sought for Polished the lavender core Have you ever seen what’s wrong? I hope it won’t take too long. 28
KUBETA 29
KUBETA 30
KUBETA a drop of magic By: Denzel Montoya Most people are naturally drawn to beautiful things. People who shines brightly under the sun without a speck of imperfection brings out their confidence and beauty. It’s already past 10 in the evening. As I went in the room, I saw my little girl with an age of 6, lying on the bed still awake and were looking at me. “ I cannot sleep.”, she said. I get closer and sat on her bed, I brushed her hair to the side with my hand. “ Would you like me to tell you a bedtime story?”, I asked. “ That would be nice.”, she said. “ Now, what kind of story would you like to hear?”, I asked. “ Are there any story where a girl turns into a fairy?”, she asked. As I think of a story that would fit into her description, I cannot tell exactly if the story I’m going to tell her would be enough. “There was a time when a little girl was was abandoned by her parents. She doesn’t know where to go and so she just walk and walk until her feet couldn’t walk any longer. As she continues, a lot of people passed by her turned their way in disgust and said, “That girl looks like she’s cursed! Look at that hideous face!”, some say, “Do not look at her! You will get infected!”. The little girl got her half face burned by the fire and the people in town are mocking the little girl. As she felt embarrassment, she hid her face with a blanket. She passed through the houses and nobody wants to get close to her. Some people opened their windows and throws water to her. Hearing all the laugh of the people, the little girl cried as she run into the forest.” 31
KUBETA “I...I...Is she okay...?”, my little girl said as she almost cry but I comforted her. “Yes, she was.There, she come across a stairs, high enough where no one can see. She took the chance to walk on it so that she could escape from the people who bullied her. As she was climbing up the stairs where she cannot see the end of it, a lady suddenly appeared. “Oh my, aren’t you feeling cold?”,she said seeing her wet clothes covered her entire being. Then using her finger, the blanket turned into a beautiful dress. The girl was shocked as she does not have anything anymore to cover her hideous face. “Child, look up. Why are you hiding your face?”, the lady asked. “They said I was cursed and that it can infect other people”, the little girl replied as she cried while hiding her face. The lady took pity and so she used a drop of magic onto her. A magic where it can transform a person into perfection. The little girl was shocked when a mirror was was placed in the front of her and there she saw the power of magic that covers her face. The curse that they were talking be- fore disappeared as the little girl thanked the lady for turning her into a goddess, the mysterious lady flashed her beautiful smile. When the little girl went back to the town, a lot of people looked at her in awe. Other people’s beauty cannot be compared into this transformation. Guilty on what they have done, all of them kneel on the ground for forgiveness as they thought that the girl went back to punish them. To their eyes, the girl is now a living fairy blessed by the heavens, that they shouldn’t dare not to judge a person by its appearance again. All of them, including the little girl took the chance to change for the better. The story ended when the little girl was on her coming-of-age and a boy suddenly took her hand and got married. The little girl took off the spell that she was under and re- vealed the hideous face that they all feared. Scared that she was deceiving the boy, it was a better choice than lying to him. But even so, even for someone like her, he still smiled and said, “You look better with- out the magic. But if it will give you confidence to face people’s oppression then I have nothing to do. Your humility and kindness made me want to remain by your side forev- 32
KUBETA ermore. If you may, let me stay with you until you’re comfortable to be with me forever.” With that, the girl couldn’t be much happier when the boy accepted her as she was and they live happily ever after. “, as I ended my story, I saw my little girl’s face that’s already giving up her awake state. I bid her goodnight and kissed on her forehead. I went to our comfort room and sat on the water closet. Memories of my past began swirling into my mind. As I remember all the horror that I have experienced, I shouldn’t think all the depres- sions that happened in my late years in childhood. I stand up and looked at myself in the mirror. I can remember people praising me how beautiful I am. I opened the cabinet kit that was just above me and took a makeup remover. I washed my face on the lavatory then I applied the remover. There, it revealed a face full of imperfections. Half of my face displayed a burned color that’s unpleasant to look at. When father abandoned us, my late mother took the boiling water inside the kettle and throw at me when I was still a child. But it didn’t went straight to my face but to my shoulder. As I can covered it up with clothes that I wear, I can still feel the pain that inflicted me that time. I was born with a birthmark that almost covered half of my face. This is also called a Port Wine Stain which made my life hard while growing up. I remember when a lot of children throws water at me. Parents do not want to make their children close to me since they thought it could be contagious As I reminisce my old times, pathetic and crying inside the school’s bathroom, I couldn’t find anywhere to release my stress. The only way I see was sitting on the top of the toilet with my head sunken onto my knees, I felt comfortable knowing none of those people who went inside the bathroom knows who I am. When I was growing up, a beautiful lady with a kind heart offered me a session for makeup. She encourage me that everyone has their own beauty that might be on the outer or inside. But the most important thing was, what is your purpose in life? 33
KUBETA Is it to give superiority to others by using your looks? Or offering them a reason to why should we display the love that never fails? Growing up with a low esteem, the beautiful lady who had saved myself from my hideous past gave me so much self confidence. Until then, I was very addicted to makeup and use full coverage of foundation when meeting people outside. I was so addicted that I pursued the career of being a makeup artist. Now, I had made a name for myself. With the new life that I have acquired, I can proudly say, it was all in the past now and there’s nothing to fear. A famous makeup artist that can make everyone beautiful despite your tons of imperfection. When I got home, I can took all my makeup out as I have a lovely husband who doesn’t care about my appearance and simply love me as who I am and also a beautiful daughter who thinks highly of me. I cannot thank enough for all the blessings that I have gained. Makeup enhances what you already have. No picture can express the best part of beauty. I am now armed with the desire to spread beauty and radiance to an otherwise gloomy world. 34
KUBETA 35
KUBETA Behind A Surgeon’s Mask By: Rhea Bables Stained with blood, Both gloves and gown, Scalpel was sharp like his glance, A sinful saviour; hero yet miscreant, He locked the door, So no will ever know, Screams was a blast for hope, Patients are kept to howl until dawn, White surgical gown that full of disgrace, His awful smile flushes, Trembling knees, shoulder shivers, Inside the bathroom are poor souls and dead bodies, Toilet were meant to torture, Seemed a product of cult; anguish, misfortune, Rape, murder, patients were the tributes, His ability to save lives was an insult, 36
KUBETA 37
KUBETA 38
KUBETA highschool teenage girls by: Dessiree Anne Bitgue “Parating na siya” Ito ang mga salitang naririnig ko sa paligid ko sa tuwing dumadaan ako sa hallway ng school namin. Alam na nila agad na ako ang paparating dahil sa nag-iisang amoy na hu- mahalimuyak galing sa akin. Ako si Bea Corpuz o mas kilalang “Queen B.” Isa ako sa mga hinahangaan ng mga mag- aaral sa eskwelahan namin sa kadahilanang consistent honor student ako, maganda at mayaman pa. Parte ako ng isang grupo na sikat sa amin, kung tawagin ay “Perfect G”. Lima kami sa grupong Perfect G ngunit ako lang lagi ang napapansin ng mga kalalakihan. Dahil don, marami ring mga babae ang may ayaw sa’kin dahil sa akin lahat nagkakagusto ang mga crushes nila. Maraming nagsasabi sa’kin na mayabang, over-confident at narcissist daw ako ngunit di ko yun pinansin dahil alam kong inggit lang sila sa’kin. Maraming nagtatanong kung anong gamit kong pabango dahil sa akin lamang nila naaamoy ang halimuyak na nanggagaling sa’kin. Kailanman, hindi ‘ko sinabi ang pabangong gamit ‘ko dahil ako lang ang meron non at ‘di yun pwedeng malaman ng iba. Sa loob ng klase.. Isang araw, may nangyaring nakawan ng cellphone sa klase namin na humantong sa paghi- higpit ng mga security ng paaralan. Tumingin ako sa klase, nakita ko si Bern, isang anak mahirap na siya ang una kong naisip na gagawa ng pagnanakaw sa klase. Tumayo ako at sumigaw ako ng.. 39
KUBETA “Si Bern yon, Si Bern ang nagnakaw. Simula pa lang, alam ko nang makati ang kamay nyan” Nagtinginan lahat ng mga kaklase namin sa akin at agad tumayo si Bern at sinabing.. “Hindi ako ‘yon, hindi ko makakayang magnakaw. Oo, mahirap lang kami pero hinding hindi ko makakayang kuhanin ang isang bagay na hindi sa akin.” Natigilan ako sa mga salitang nasambit ni Bern ngunit ‘di ako nagpatinag. Pinandigan ko ang mga salitang sinabi ko na si Bern lang ang may kayang gawin ng mga bagay na ‘yon. Agad kong sinagot si Bern at sinabi sa mga kaklase ko na.. “Kapkapakan nyo si Bern, tingnan n’yo ang bag n’ya baka nandoon ang cell- phone” Habang kinakapkapan si Bern, patuloy pa rin ako sa pang-iinsulto kay Bern at sinasabi na.. “Amoy na amoy ka na Bern, umamin ka na” Agad kinapkapan si Bern, tiningnan ang bag nya at doon nakita ang cellphone. Kita ko ang reaksyon ni Bern, gulat na gulat. Hanggang sa nagsigawan ang mga kaklase namin ng.. “Bern, magnanakaw! Si Bern, magnanakaw!” Nakatingin lang si Bern samin habang iniinsulto namin sya hanggang sa nakita ko ang luhang umaagos na parang gripo sa mga mata n’ya habang naglalakad palabas ng room. Pinatawag sa guidance office si Bern at tuluyang na kick-out sa school. Sa mga nagdaang araw na wala si Bern, tuloy pa din ang nakawan sa school kahit wala na si Bern kaya’t marami ang nagtataka kung sino ang gagawa ng pagnanakaw bukod kay Bern ngunit walang nakakaalam kung sino ang gumagawa non. Alas-kwatro ng hapon, uwian namin. Dumaan ako sa CR ng school namin, sinilip ko muna kung may tao doon. Pumasok ako sa isang cubicle na sira ang flush at may kinuha sa flush tank. Kinuha ko ang mga cellphones. Kinuha ko ang mga cellphones na ninakaw ko sa mga kaklase ko. Oo, ako ang nagnanakaw sa mga kaklase ko. Si Bern, biktima lang siya. Ako ang naglagay ng cellphone na ninakaw ko noong una para mabaling sa kanya ang atensyon at siya lagi ang pagbintangan sa tuwing nagkakanakawan. Hindi ko lubos akalain na hahantong sa kick-out ang parusa sa kanya. Noong hawak ko ang mga ninakaw ako, napatingin ako sa salamin. Unti unting tumulo ang luha ko sa mukha ko hanggang sa napahagulgol ako ng iyak habang sinasabi ang mga katagang.. 40
KUBETA “Sorry, Bern” “Sorry, Bern” Ilang minuto ang lumipas, huminto na ako sa pag-iyak at pinunasan ang mukha ko at lumabas ng CR na parang walang nangyari. Bago ako umuwi, dumaan muna ako sa isang pampublikong palikuran malapit sa bahay. Halos araw-araw ko na itong ginagawa hanggang sa maging parte na ng routine ko bilang mag-aaral. Sinusigurado ‘kong malayo ito sa mga nakakakilala sa akin upang magpalit, hubarin at iwan ang pagkukunwaring bitbit ko sa tuwing papasok ako. Tanging ang CR na ‘yon lang ang nakakakilala sa dalawang taong ginagampanan ko sa loob halos ng tatlong taon. Katulad ni Bern, anak mahirap lang ako. Ang nakilala nilang Bea Corpuz as Queen B ay isang malaking kalokohan. Ang Queen ay nag-eexist lamang sa paaralan at hindi sa realidad. Walang Queen B. Katulad ni Bern, sa isang barong-barong, mabaho at masikip na tahanan ang mayroon kami ngayon. Sa madaling salita, mahirap kami sa mata ng mga taong nakapa- kiligid sa’min ngunit hindi sa mata ng mga kaibigan at kaklase ko sa pribadong paaralang pinapasukan ko. Paano nangyari ‘yon? Nabigyan ako ng scholarship ng isang bangko da- hil sa taas ng mga grado ko. Dahil don, nakapasok ako sa isang pribadong paaralan na walang binabayaran ngunit ako lang ang nakakaalam ng sikreto na ‘yon. Katulad ni Bern, isa lang rin akong mag-aaral na nais makapagtapos ng pag- aaral at mabigyan ng magandang buhay ang pamilya, ngunit nawala ‘yon ng isang iglap dahil sa nagawa ‘kong pagkakamali. Sa loob ng tatlong taon, puro pagpapanggap at kasinungalingan ang buong pag- katao ko. Hindi lilipas ang araw na hindi ako nakakapagsabi ng kasinungalingan hanggang sa mapanindigan ko ang nasimulan kong bersyon ng sarili ko. Tanging ang isang kwad- radong kuwarto ng banyo ang nakakakita, nakakakilala at nakakaalam ng buong pagkatao ko. Tinatanong ng karamihan kung ano ang pabangong gamit ko. Sa totoo lang, wala iyong pinagkaiba sa lahat. Sadyang iba lang talaga ang halimuyak ng taong mapagpanggap at puno ng kasinungalingan. Darating ang panahon na uusbong ang tunay na halimuyak ng pag-uugali ng isang tao. Kahit pa ibaon mo sa lupa ng ilang metrong lalim, para itong basurang nabubulok na unti-unting aasngaw ang baho. Ninais kong magpunta sa bahay nila Bern, magbabaka-sakaling makahingi ng ta- wad sa kanya. Noong malapit na ako sa pampublikong palikuran malapit sa bahay namin, may naaamoy akong masangsang na amoy na mula doon at noong makita ko ay iyon ang tuluyang nakapanlumo sa akin. Si Bern, ang taong isinangkalan ko sa maling ginawa ko ay isa ng malamig na bangkay. Ang mala ubeng kulay na mga paa niyang nakalutang sa sahig, lawit na dila, at lubid na nakabaludbod sa kanyang leeg ang aking namataan. Lumalagaslas ang tubig sa gripo, sa taas noon ay ang isang mensaheng “Ikaw ang babaeng una kong hinangaan, pero ikaw rin ang babaeng nagdulot sakin ng matinding kabiguan”. 41
KUBETA Rapist Based on a true to life documentary By: Ciel Screaming in frustration, the door slammed shut, Gripping a girl, along with his cruel thoughts and what not, Anger is creeping in, fist is closed, and in the head is a cut, The blood is dripping, beside the toilet bowl where he sat, Their faces, their dress and their laces, They’re all in a blur in countless places, Maybe ten or more than twenty regardless of their races, It’s pleasure in hesitation more like rolling the dices, The screams are melody, and blood is just a color, He pulled the poor girl, he’s about to stain her honor, His desires are blinded and abhorred, It’s an instinct by a man, perhaps an agreeable misdemeanor, The woman cries, leaning on the cold tiles, she is not sober, See, a person’s thirst is not so easy to cure with water, A hunger deep inside, a choice perhaps, it can’t just falter, Don’t trust a smile, it’s contagious, it hides a serial liar, He tightens his grip, whispering poisonous words so she can’t wisely think, A smirk plastered on his face, it’s funny somehow to rethink, He grins in triumph on her misery, it stinks, Once it’s done, the cubicle door opens, in his hell he sinks. 42
KUBETA 43
KUBETA 44
KUBETA pwdd by: xxxxxx *tik tok tik tok* The sound of the alarm clock breaks the silence inside my room. I opened up my eyes and look for my phone and checked if there’s someone had texted me. Unfortunately, I haven’t received any texts yet. I jumped out of my bed but I remember, I have no legs to do so. The most death-defying event in my life happened three years ago… “Hey Makki! Let’s hangout and have some fun” my friend said. And since it was Saturday, I was in a hurry to get my bike to come with him. Anyways, Reon is a good friend of mine, that’s why I can’t resist any of his favors. Actually, we rode on a bike every summer to unwind and chill but since the summer is over, it’s nice to be with him again. “How’s your first day of being a freshman?” he said while smiling. I was supposed to answer him but my vision gets blurry, I can’t move and I feel woozy. “Help us! Call an ambulance!” was the last thing I heard before I passed out. *tik tok tik tok* The sound of the alarm clock breaks the silence inside my room. I opened up my eyes and saw my mom. “Mom, why are you- Ahhhhhhh I can’t move! My body is aching and my- Whaaaaaat? Where’s my legs mom?” I’ve struggled in breathing because of the situation I’m into. I feel so terrified that both of my legs are gone now. She hugged me tight and tried to comfort me but she can’t do anything about it. “Mom, tell me what happened to my legs?” I histerically ask my mom about it but the only thing I got is a warm hugs while saying “Calm down my daughter, everything will be alright”. After my weeks of recovery, my mom told me everything. “I’m in the office when your friend texted me saying that you were hit by a truck. My body 45
KUBETA is shaking when I heard you were brought in the hospital. I’m crying while I drove fast as I could. When I reached the hospital, there’s a doctor standing outside the Emergency Room, she talked to me and said that they were sorry that they must cut off both of your legs to avoid the spreading of infection due to the severe dam- age.”My mom looked at me and said “Sorry Makki, I have no choice”. I can see the gloom and agony reflected in her eyes. I saw tears flowing down her cheeks. I wiped her tears her and told her it’s not her to be blamed for. Almost a year had passed and yet I still feel worthless. Each day that elapse makes me feel that I’m a burden not only for my mom but to everyone. The pain I feel emotionally is sometimes unbearable, worst from any kind of physical pain. And what hurt me the most is the feeling of abandonment I felt since the day of my accident, where Reon my good friend and my only bestfriend didn’t came to visit me at the hospital. I didn’t got to see him. Only if I could walk. “Makki, are you awake?” my mom said while she slightly open the door. It’s Satur- day and for sure, my mom will ask me to go to the mall with her. Maybe it’s just her way to help me forget. “Mom, can I just stay here?” I utter with a big smile. “Of course not! It’s mall day and it’s already 10 am in the morning.” she answered. Even though I have no legs to walk, my mom still wanted me to experience how to live a normal life, though I know in myself,I wouldn’t feel the way ever again. After an hour of trip, we finally reached the mall. “What do you want to buy?” my mom asked me while she’s pushing my wheel chair. Everyone that sees us in the mall will surely think that I’m a weight to my mom for being a person with disabilities. Well, it’s undeniable fact that I’m just a burden. After all, what can a man still do without his legs? “I’ll just go to the comfort room”. I can feel that my mom is hesitant to allow me cause I knew she also thinks that I can’t do things on my own. I didn’t wait for her to answer, I used my arms to push the wheels forward. I reluctantly went inside the comfort room.“I must have courage to continue even though they’ll belittle me” I whispered. As I enter the restroom, few of them stared at me. Just as I thought. I pushed my wheel chair using my arms to get inside the cubicle and there, I locked the door. I used my whole strength to lift up my body on to the toilet bowl, fortunately it was a success. I did it on my own. I stayed there for almost twenty minutes but it was the best twenty min- utes of my life. It’s where I feel that I’m still the old Makki before the accident. The back of the door is a mirror. There, I can see my clear reflection. In that very moment I realized that courage is a choice, it’s either you face it or you let the 46
KUBETA fears defeat it. I felt that I’m not anyone’s burden because I can carry it even on my own. And the moment I was sitting on the toilet bowl, I just realized everyone who are sitting on those toilet bowls are no different from me. Everyone who’s sitting there don’t need to use their legs. They just sat there, freely giving their whole weight. It’s the place where I feel the equality, the sense of belongingness. This is where I can deal with my imperfections without being afraid of being judge because everyone think that I’m just like them as long as I’m here inside this cubicle and the door remains locked. 47
KUBETA 48
KUBETA Lolo By: Denzel Montoya Natandaan mo ba? Nung minsan na akong nadapa Sa halip na magalit ka Binangon mo ako at tinulungan pa. Sa aking naging pag-iyak, Dahan-dahan mo akong niyakap Sabay sabi mo na, ‘ Apo, ika’y mag-ingat’. Isa, dalawa Sa pagbilang mo sa mga naging hakbang ko. Sa loob ng banyo kung saan Ako’y iyong pinatahan, Habang papalapit tayo sa lababo, Tatlo, apat Ang bilang mo habang inaalalayan ako. Sa pag-abot ng aking mga kamay sa malamig na tubig, Lima, anim Ang huling bilang mo sa paghugas ng mga ito. Natandaan ko Ikaw ang naging protektor Noong ako’y musmos pa Nung mga panahong ako’y nadapa Ikaw ang tumayong aking ama 49
KUBETA Ang nag-alaga sa akin At tinuring mong mahalaga. Sa mga problema kong binigay sayo, Pilit mo akong itinatayo At binigyan ng magagandang payo. Mistulang iyong hinuhugasan Ang lahat ng pagkakamali ko. Sa patuloy na paghugas mo Ng mga maduming kamay ko, Dama ko Ang pagmamahal mo. Habang sinasabunan mo Ang aking maduduming tuhod, Tuwing kasama kita Ang iyong tawa ang hindi ko makakalimutan. Ang iyong ngiti ay hindi napapalitan Parehas nating tatanawin. Titigil tayo at masisiyahan, Sa paligid na minsan na nating nilakaran. Sa pagtuyo mo ng mga basang kamay ko, Hindi natin namalayan Oras na mabilis dumaan Parang tulad tubig sa gripo Noong panahong hinugasan mo Ang mga dumi sa kamay ko. Sa pagkakataong ito Ngayon na hindi mo na kaya, Ikaw naman ang nanghina. Hindi mo kailangan mag-alala. Nandito ako sa tabi mo Handa at aalalayan ka. 50
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130