(12o Μέρος) - Απομαγνητοφωνημένες Ομιλίες - Αρχιμ. π.Σάββα Αγιορείτου

Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν», τῶν ἁγίων δηλαδή πού κατεξοχήν ὀνομάζονταινηπτικοί (θά ποῦμε ποιοί λέγονται νηπτικοί). Μέσα ἀπό αὐτό τό βιβλίο δηλαδή,φανερώνεται αὐτή ἡ ἀγάπη πού εἴχανε πρός τόν Θεό, τήν ὁποία τήν ἐκφράσανε στάκείμενά τους καί προτρέπουν καί παρακινοῦν κι ἐμᾶς ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό μέ τόνἴδιο πόθο.Εἴπαμε ὅτι δέν εἶναι ἕνα ρηχό συναίσθημα ἀλλά εἶναι μία ὀντολογικῆς ἀξίας ἐνέργειαἡ ἀγάπη στόν Θεό, δηλαδή εἶναι μία πράξη. Καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μας τόεἶπε ὅτι δέν εἶναι συναίσθημα.– Τί σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό;«Ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς» (Ἰω. 14,21).Αὐτός εἶναι πού ἔχει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, αὐτός πού ἔχει τίς ἐντολές Μου καί τίςτηρεῖ. Δηλαδή, δέν εἶναι ἕνα συναίσθημα ἀλλά εἶναι μία πράξη, ἡ ὁποία ἀγκαλιάζειτήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πράξη αὐτή, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀγκαλιάζειτό σύνολο τῆς ζωῆς, γιατί κάθε φορά πού κάνουμε κάτι, αὐτό εἴτε μᾶς τοποθετεῖμέσα στόν Θεό εἴτε μᾶς τοποθετεῖ ἔξω ἀπό τόν Θεό, ἀνάλογα ἄν εἶναι ἀντίστοιχατήρηση ἐντολῆς ἤ παρακοή καί παράβαση. Κάθε πράξη, κάθε ἐνέργεια πού κάνουμεεἴτε εἶναι σύμφωνη μέ τόν Θεό εἴτε εἶναι ἀντίθετη μέ τόν Θεό. Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριοςτό εἶπε: «Ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. 12,30). Αὐτός πού δέν εἶναιμαζί Μου, εἶναι ἐναντίον μου καί οὐσιαστικά οἱ ἄνθρωποι χωριζόμαστε σ’ αὐτές τίςδύο κατηγορίες, σέ ἀνθρώπους πού εἶναι μέ τόν Θεό καί σέ ἀνθρώπους πού εἶναιἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο, ἐνδιάμεσο, οὐδέτερο. Ἄν δέν εἶσαι μαζίΤου, εἶσαι ἐναντίον Του, τό εἶπε ὁ Ἴδιος. Ὅταν, λοιπόν, ἀγαποῦμε τόν Θεό, τότεεἴμαστε μέσα στό πνεῦμα αὐτό τῆς φιλοκαλίας.Ὁ τίτλος μάλιστα «Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν» συνοδεύεται ἀπό ἕνανὑπότιτλο, ὁ ὁποῖος στήν πραγματικότητα ἐπιχειρεῖ ἀκριβῶς νά γίνει ἐπεξηγηματικόςτοῦ τίτλου: «ἐν ἧ διά τῆς κατά τήν πρᾶξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦςκαθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται». Εἶναι στήν καθαρεύουσα, ὅπως τόν εἶχε βάλειὁ Ἅγιος Νικόδημος. Λέει δηλαδή, εἶναι ἡ Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν νηπτικῶν, ἐν ἧ, μέσαστήν ὁποία, διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας,χρησιμοποιώντας στήν πράξη καί τήν θεωρία τήν ἠθική φιλοσοφία, ὁ νοῦς τοῦἀνθρώπου καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοποιεῖται. Αὐτός εἶναι ὁ ὑπότιτλος. Μέἁπλά λόγια δηλαδή, μᾶς διδάσκει ἡ Φιλοκαλία, τί πρέπει νά κάνουμε καί πῶς νάφτάσουμε καί σέ θεωρίες, ὥστε νά καθαριστεῖ ὁ νοῦς μας, νά φωτιστεῖ καί νάτελειοποιηθεῖ, νά θεωθεῖ.Νῆψις, λέει ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος, στόν πρός Θεόδουλο ψυχωφελή Λόγοτου, «Περί νήψεως καί ἀρετῆς», μέσα ἀπό τή Φιλοκαλία, εἶναι μέθοδος πνευματικήδιά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος πάμπαν, δηλαδή ἐξ ὁλοκλήρου, ἀπαλλάττεται σύν Θεῷ,ἀπαλλάσσεται μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐμπαθῶν νοημάτων καί λόγων καί πονηρῶνἔργων, ἀπό τά ἐμπαθή νοήματα καί τίς σκέψεις πού εἶναι συνδεδεμένες μέ τά πάθη.151

Ὄχι μόνο ἀπό τά νοήματα ἀλλά καί ἀπό τούς λόγους καί ἀπό τά κακά ἔργα. Αὐτήεἶναι ἡ νήψη.Εἶναι λοιπόν ἡ νήψη, ξαναλέω μέ ἁπλά λόγια, μέθοδος, τρόπος δηλαδή, γιά νάἀπαλλαχτεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τίς ἐμπαθεῖς σκέψεις, ἀπό τούς ἐμπαθεῖςλόγους καί ἀπό τά πονηρά ἔργα. Καθαρισμός δηλαδή πλήρης, κάθαρσις πλήρης καίστόν νοῦ, στήν διάνοια, στίς σκέψεις καί στήν γλώσσα, στά λόγια καί στά ἔργα. Αὐτόἀκριβῶς πού θέλουμε. Ἡ κάθαρσις, ἡ ὁποία εἶναι προϋπόθεση γιά τήν ἐνοίκηση τοῦΘεοῦ στόν ἄνθρωπο. Γιά νά ἔρθει νά μείνει μέσα στόν ἄνθρωπο ὁ Θεός, πρέπει νάκαθαριστεῖ. Δέν εἶναι ἁπλό πράγμα νά σωθοῦμε. Γιά νά σωθοῦμε, πρέπει νά ἔχουμετόν Θεό μαζί μας ἑνωμένο. Νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. Δέν εἶναι τυχαῖο πράγμα.Καί γιά νά ἑνωθεῖ ὁ Θεός μαζί μας, θά πρέπει νά ἔχουμε καθαριστεῖ. Γιατί δένπλησιάζει, δέν μπορεῖ νά γίνει ἕνωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἀκάθαρτο ἄνθρωπο, μέ ἕνανἀκάθαρτο νοῦ.Ἡ λέξη νήψη παράγεται ἀπό τό ρῆμα νήφω, πού σημαίνει παρατηρῶ προσεκτικά,ἀγρυπνῶ καί σηματοδοτεῖ λεκτικά εἶδος πνευματικῆς ἐντάσεως, προσοχῆς,ἐγρήγορσης καί ἐγκράτειας, διά τῆς ὁποίας ὁ νοῦς ἐγγίζει πρός τόν Θεό ἀποκλείονταςτήν μετοχή σέ ἄλλες ἐνέργειες. Αὐτό εἶναι τό νόημα τῆς λέξεως νήφω καί νῆψις. Μίαἔνταση, μία ἀγρυπνία, μία ἐγρήγορση δηλαδή πνευματική, μιά αὐτοκυριαρχία, μιάἐγκράτεια διαμέσου τῆς ὁποίας ὁ νοῦς πλησιάζει στόν Θεό ἀποκλείοντας τήν μετοχήσέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐνέργεια. Δέν σκορπίζεται δηλαδή ὁ νοῦς ἀλλοῦ. Πολλές φορέςπροσπαθοῦμε νά προσευχηθοῦμε καί λέμε, φεύγει ὁ νοῦς μου. Γιατί φεύγει; Δένἔχουμε ἐγρήγορση, δέν ἔχουμε ἐγκράτεια, δέν ἔχουμε ἀγρυπνία πνευματική καίμετεωριζόμαστε, σκορπίζεται ὁ νοῦς μας. Καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας τό εἶπε, μήνμετεωρίζεστε, καί πάλι εἶπε «γρηγορεῖτε, νήψατε». «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε»(Ματθ. 26,41) εἶπε στούς Ἀποστόλους ἐκεῖ στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν, στόν κῆπο τῆςΓεθσημανῆ, λίγο πρίν γίνει ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα, ὁπότε καί Τόν ἐγκατέλειψαν οἱμαθηταί. Γι’ αὐτό τούς εἶπε νά νήφουν, νά προσέχουν δηλαδή. Νά προσεύχονται καίνά προσέχουν, γιατί μετά ἀπό λίγο θά εἶχαν πειρασμό. Ἡ προσευχή τονώνει τήνπροσοχή καί ἡ προσοχή εἶναι ἀπαραίτητο συστατικό τῆς προσευχῆς. Μιά προσευχήχωρίς προσοχή εἶναι σχεδόν ἀνώφελη, εἶναι ἕνας χρόνος θά λέγαμε χαμένος.Ἡ νήψη συνυφασμένη μέ τήν προσευχή στέκεται ἀνετρεπτική τῶν παγίδων τοῦδιαβόλου. Θυμηθεῖτε τόν Πέτρο πού ἔλεγε «κι ἄν ὅλοι Σέ προδώσουν, ἐγώ ὄχι», μετάδέν μποροῦσε νά ἀνοίξει τά μάτια του ἀπ’ τήν νύστα, οὔτε νά ἀγρυπνήσει μιά ὥρα!Καί τί ἔπαθαν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι; Γιατί καί οἱ ἄλλοι τό ἔλεγαν μαζί μέ τόν Πέτρο ὅτιδέν θά Σέ προδώσουμε, καί μετά ἀπό λίγο ἐπειδή δέν ὑπῆρχε νήψη, σκορπίστηκανὅλοι. Μέ τό πού συνελήφθη ὁ Διδάσκαλος, φύγανε ὅλοι, Τόν ἐγκατέλειψαν. Μόνο ὁἍγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἔμεινε κοντά Του. Οἱ ἄλλοι πῆγαν καί κρύφτηκαν,φοβήθηκαν, πού σημαίνει ὅτι ἔχασαν τήν ἀγάπη πού εἶχαν, τήν μικρή ἔστω ἀγάπη,τόν σύνδεσμο μέ τόν Κύριο καί τούς κυρίεψε αὐτό τό πνεῦμα τῆς δειλίας, τοῦ φόβου,τό ὁποῖο ὁπωσδήποτε δέν εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.152

Ἡ νήψη, λοιπόν, ὅταν εἶναι συνυφασμένη μέ τήν προσευχή, ἀνατρέπει τίς παγίδεςτοῦ διαβόλου, συνεργεῖ στήν κάθαρση ἀπό τά πάθη καί στήν ἕνωση μέ τόν Θεό.Εἶναι μέθοδος πνευματική, ἡ ὁποία τοποθετεῖ τόν ἄνθρωπο ἐνώπιον τῆς ζωῆς τοῦΘεοῦ καί τόν καταρτίζει «νηπτικό». Νά, τώρα, πῶς βγαίνει ἡ λέξη νηπτικός, ἀπό τόνήφω, δηλαδή ἡ νήψη κάνει τόν ἄνθρωπο μέτοχο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐφόσοναὐτή καθ’ ἑαυτή εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μέθεξις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,κατά τοῦτο ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νηπτικοί. Γιατί ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναιμέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καθόσον καί ἡ ἀσκητική αὐτή ὁδός συνιστᾶ κοινότόπο καί πάγιο τρόπο γιά τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή τῆς νήψεως δηλαδή, εἶναι ὁτρόπος τῆς ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία. Χωρίς νήψη, χωρίς ἐγρήγορση, δέν μπορεῖ νάζήσει κανείς σωστά στήν Ἐκκλησία, θά βγεῖ ἀπ’ ἔξω. Γιατί; Διότι, χωρίς ἐγρήγορση,θά τόν παραπλανήσει ὁ πονηρός. Εἶναι ὅπως ὁ στρατιώτης πού κοιμᾶται στήνσκοπιά. Ἔ.. ὁ ἐχθρός εἶναι ζήτημα χρόνου νά ’ρθεῖ νά τόν σφάξει καί νά μπεῖ μέσαστό στρατόπεδο.Εἶναι ἑπομένως προφανές, ὅτι τά νηπτικά κείμενα βρίθουν ἀνάμεσα στά κείμενα τῶνΠατέρων. Εἶναι πάρα πολλά τά πατερικά δοκίμια πού μᾶς διδάσκουν τήν νήψη. Ἡ δέπληθύς τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀσχολήθηκαν νά καταγράψουν τό περί νήψεωςκοινῶς βιούμενο μέσα στήν Ἐκκλησία, εἶναι πραγματικά δυσμέτρητη. Πάρα πολλοίΠατέρες ἀσχολήθηκαν μ’ αὐτό τό θέμα τῆς νήψεως.Εἶναι δέ προφανές, ὅτι ἡ συλλογή τῆς Φιλοκαλίας περιλαμβάνοντας κείμενατριανταέξι διαφορετικῶν συγγραφέων, οἱ ὁποῖοι ἐκτείνονται χρονολογικά ἀπό τόν 4οἕως τόν 15ο αἰῶνα, παρά τήν ὀγκωδέστατη ἔκτασή της καί τό ὑπερχιλιετές χρονικότης εὖρος, δέν περιλαμβάνει τό ὅλον τῶν νηπτικῶν κειμένων, οὔτε καί τό σύνολοτῶν νηπτικῶν συγγραφέων. Εἶναι ἕνα μέρος ἀπό τήν πατερική γραμματεία πού ἔχειἀποθησαυριστεῖ στή Φιλοκαλία. Παρά ταῦτα, οἱ Ἅγιοι Μακάριος καί Νικόδημοςἐπιμένουν νά τήν τιτλοφοροῦν «Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν» ἐπιδιώκοντας μέτόν τίτλο αὐτό νά μᾶς ἀφήσουν νά ἐννοήσουμε μιά ἐνυπάρχουσα πληρότητα στό ὅλοἔργο ἤ ἀκριβέστερα μία καθολικότητα. Παρόλο πού δέν εἶναι τό σύνολο τῶννηπτικῶν Πατέρων καί τῶν νηπτικῶν ἔργων, ὅμως ἔχουνε μία πληρότητα αὐτά τάἔργα πού διάλεξαν νά συμπεριλάβουν στό ἔργο τους οἱ Ἅγιοι Μακάριος καίΝικόδημος.Ἡ καθολικότητα, ὅπως εἶναι γνωστό καί τό εἴπαμε λίγο προηγουμένως, μέσα στήνἘκκλησία εἶναι ἀναφορική τοῦ πληρώματος τῆς ἀληθείας. Εἶναι καθολική ἡἘκκλησία, γιατί ἔχει τό πλήρωμα τῆς ἀλήθειας καί δέν ἔχει νά κάνει καθόλου μέ ἔτσιἤ ἀλλιῶς πεπερασμένα ἀριθμητικά μεγέθη. Δέν εἶναι θέμα ἀριθμοῦ, εἶναι θέμαἀλήθειας. Δηλαδή, μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας νά ἔχει 10 ἑκατομμύρια μέληἐνδεχομένως, τυπικά, πού εἶναι βαπτισμένοι, ἀλλά τό σύνολο τοῦ κόσμου ἔχει 7δισεκατομμύρια. Ἄν τό πάρουμε ἀριθμητικά, δέν ἔχουμε τό πλήρωμα, τό σύνολο τῆςἀνθρωπότητας μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔχουμε μόνο ἕνα μικρό κομμάτι ἀπό τόσύνολο τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅμως, αὐτό τό μικρό κομμάτι ἔχει τήν καθολικότητα ὡς153

πρός τήν ἀλήθεια. Γι’ αὐτό ἠ Ἐκκλησία μας εἶναι καθολική. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτιἔχει τό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλά ἔχει τό σύνολο τῆς ἀλήθειας, τήν πληρότητατῆς ἀλήθειας. Γι’ αὐτό λέμε ὅτι δέν ἔχει σχέση μέ ἀριθμητικά μεγέθη. Μπορεῖ τώρα,ἀπό τά 10 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων νά ἀπιστήσουν ὅλοι καί νά μείνει μόνο ἕνας – πούδέν τό εὐχόμαστε βέβαια. Ἀλλά μπορεῖ νά γίνει… καί ὅλοι οἱ ἄλλοι νά πᾶνε σέαἱρέσεις ἤ νά πᾶνε σέ ἄλλες θρησκεῖες – ὅ μή γένοιτο. Αὐτός ὁ ἕνας θά ἔχει τόπλήρωμα τῆς ἀλήθειας καί αὐτός ὁ ἕνας θά εἶναι ἡ καθολική Ἐκκλησία κι ἄς εἶναιἕνας! Καί μέσα στήν Ἑλλάδα. Ὁπότε καταλαβαίνουμε, νομίζω, τί σημαίνεικαθολικότητα. Νά γιατί ὁ πάπας, παρόλο πού λέγεται καθολικός καί ἡ «ἐκκλησία»του καθολική, δέν εἶναι καθολική.– Γιατί δέν εἶναι καθολική;Διότι δέν ἔχει τήν ἀλήθεια. Ἔχει ἀλλοιώσει τήν ἀλήθεια. Ὁπότε, κακῶς τούς λέμεκαθολικούς. Καθολικοί εἴμαστε ἐμεῖς πού ἔχουμε τήν ὀρθοδοξία, τό πλήρωμα τῆςἀλήθειας. Αὐτοί εἶναι ἁπλῶς μιά αἱρετική παραφυάδα τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἡκαθολικότητα, λοιπόν, δέν ἔχει νά κάνει μέ ἀριθμητικά μεγέθη. Ἔχει θεολογικόνόημα καί ἀναφέρεται στήν ὀρθότητα καί πληρότητα τῆς ἀλήθειας καί τῆς ζωῆς τῆςἘκκλησίας, πού εἶναι ὑποστατική πραγματικότητα. Δέν εἶναι μία ἰδέα ἡ ἀλήθεια,ἀλλά εἶναι μία ὑπόσταση, εἶναι τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἸησοῦΧριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6). Ὅταν λοιπόνλέμε ἔχουμε τήν ἀλήθεια, σημαίνει ἔχουμε τόν Χριστό. Ἡ καθολικότητα, ἑπομένως,εἶναι μία ὀντολογική ἑνότητα προσώπων ἐπί τῆς Ἀληθείας καί τῆς Ζωῆς, ἡ ὁποίαὄντας μία καί θεανθρώπινη -ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, ὁ Χριστός δηλαδή- ἑνώνει στόνἙαυτό της καί μεταξύ τους τά πρόσωπα τῶν θεωμένων ἀνθρώπων ξεπερνώντας τάχωροχρονικά στεγανά τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ καθολικότητα, λοιπόν, εἶναι μίαἑνότητα ὀντολογική προσώπων, ἡ ὁποία εἶναι μέσα στόν Χριστό καί ὁ Χριστός εἶναιπού τούς ἑνώνει. Ὁ Χριστός εἶναι πού μᾶς ἑνώνει. Γι΄ αὐτό εἶπα προηγουμένως ὅτιἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι εἴμαστε καθολικοί, ὅσο ζοῦμε ἑνωμένοι μέ τήν ἐνυπόστατηἈλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός.Στήν βάση αὐτή, ἑπομένως, καθολικότητα σημαίνει ἀπό τήν μιά τήν ἀκρίβεια καίἀκεραιότητα τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἄλλη τήνἁγιοπνευματική ζωή τῶν θεουμένων μελῶν της, ἀνεξάρτητα ἀπό χωροχρονικέςδιαστάσεις. Μέσα στήν Ἐκκλησία, λοιπόν, διασώζεται ἡ ἀκρίβεια στήν δογματικήδιδασκαλία, ἡ ἀκρίβεια στό δόγμα καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ σωστή ζωή, τό ἦθος, τό σωστόἦθος. Αὐτά τά δύο λοιπόν εἶναι τά στοχεῖα τῆς καθολικότητας καί αὐτά τά δύο εἶναιπού ἐξασφαλίζουν καί τήν ἀποστολική διαδοχή. Ἄν δέν ὑπάρχει σωστή πίστη καίσωστή ζωή, χάνεται ἡ ἀποστολική διαδοχή, ὅπως χάθηκε στήν λεγόμενη «ἐκκλησία»τῶν παπικῶν, τήν καθολική «ἐκκλησία»… λανθασμένα τό λέμε ἔτσι… οἱ ὁποῖοι δένἔχουνε καί ἀποστολική διαδοχή. Γιατί; Γιατί ἔχουν χάσει καί τήν ἀκρίβεια στό δόγμακαί τήν ἁγιοπνευματική ζωή.154

Αὐτό πού οἱ Ἅγιοι Μακάριος καί Νικόδημος θέλησαν νά μᾶς ποῦν ἀποδίδοντας τήν«Φιλοκαλία» ὡς συλλογή νηπτικῶν κειμένων, στούς Ἱερούς Νηπτικούς, τό σύνολοτῶν ὁποίων ταυτίζεται προφανῶς μέ ὅλους τούς θεοφόρους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας,εἶναι ὅτι τά κείμενα αὐτά ἀσχέτως τοῦ χωροχρονικοῦ τους πεπερασμένου εὔρους,διαφυλάττουν διακηρυγμένη τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό οἱἍγιοι λένε ὅτι ἡ Φιλοκαλία εἶναι τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν καί εἶναι ἡ μέθοδος μέ τήνὁποία μέ πράξη καί θεωρία, καθαρίζεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου καί φωτίζεται καίθεώνεται. Γιατί; Γιατί μέσα σ’ αὐτά τά κείμενα διαφυλάσσεται ἡ πληρότητα τῆςἀλήθειας καί ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.Ἐπίσης, ἀντίστοιχα, ὅτι παρά τίς ἀνυπέρβλητες τοπικές διαφορές καί τίςὑπερχιλιετεῖς χρονικές ἀποστάσεις ἡ χορεία τῶν Ἁγίων μέσα στούς αἰῶνεςἀποθησαυρίζει ἐπιβεβαιωμένο τό κοινό καί ἀναλλοίωτο ἁγιοπνευματικό βίωμα τῆςἘκκλησίας. Κοινό καί ἀναλλοίωτο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, μᾶςφανερώνουν μέσα στά κείμενά τους αὐτό τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο εἶναι τόἴδιο, εἴτε στόν 1ο αἰῶνα εἴτε στόν 21ο πού ἔχουμε τώρα. Εἶναι τό ἴδιο, γιατί εἶναι τόβίωμα πού ἐμπνέει καί προσφέρει τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δένἀλλάζει. Ὁ Θεός δέν ἀλλάζει. Ὅ,τι ζοῦσαν οἱ Ἅγιοι τόν 1ο αἰῶνα, ζοῦνε καί οἱ Ἅγιοιτοῦ 21ου αἰῶνος καί μποροῦμε νά ζήσουμε κι ἐμεῖς ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἐφόσονεἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί προσπαθοῦμε νά ζοῦμε πνευματικά σωστά.Ἐπιπροσθέτως, ἡ καθολικότητα τῆς Φιλοκαλίας καταδεικνύει, ὅτι τό περιεχόμενοτῆς βίβλου ἔχει ὡς ἀποδέκτες του, ἀνεξάρτητα ἀπό ὁποιαδήποτε ἐπί μέρους ἰδιότητάτους, ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅσους ἐπιποθοῦν νά πορευθοῦν τήν ὁδό τῆς σωτηρίας,ἡ ὁποία βαδίζεται φιλοκαλικῶς, δηλαδή μέ ἀπόλυτη προϋπόθεση τήν ἀγάπη στόνΧριστό, πού ἐμπράκτως σημαίνει τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Δέν ἀπευθύνεται,ἑπομένως, ἡ Φιλοκαλία μόνο στούς μοναχούς ἤ σέ κάποιους φιλομόναχους πούἔχουν κάποια ἰδιαιτερότητα καί τούς ἀρέσει νά διαβάζουν κείμενα μοναχικά,ἀσκητικά ἤ νηπτικά, ἀλλά ἀπευθύνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιατί ἀκριβῶς μᾶςφανερώνει τό πλήρωμα τῆς ἀλήθειας καί τῆς ζωῆς, τό ὁποῖο ἀφορᾶ σέ ὅλους φυσικά,δέν ἀφορᾶ μόνο στούς μοναχούς. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά θέλουν νά σωθοῦν καίὄχι μόνο οἱ μοναχοί. Καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ἔχουν ὡς πρῶτο στόχο τῆς ζωῆςτους τήν σωτηρία. Ἡ σωτηρία δέν μπορεῖ νά γίνει διαφορετικά παρά διά τῆς σωστῆςπίστεως καί τῆς ὀρθῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στήν Φιλοκαλία.Γι’ αὐτό καί ζοῦμε, καί πρέπει νά ζοῦμε, φιλοκαλικά, δηλαδή, ὅπως μᾶς διδάσκειαὐτό τό βιβλίο, ἀγαπώντας τόν Θεό. Καί πρέπει νά ξαναποῦμε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ«ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» καί λέεικατόπιν ὁ Κύριος «καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν» (Ἰω.14,21). Μετά ἔρχεται καί ὁ καρπός τῆς προσπάθειας. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖφιλοκαλικά, ζεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐμφάνεια τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅτανκαθαριστεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἤ ἄλλιῶς ἡ καρδιά, ὅπως τό λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες,155

τότε ὁ ἄνθρωπος ὁρᾶ τόν Θεό, βλέπει τόν Θεό. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτιαὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. 5,8).Στό χωρίο πού εἴπαμε προηγουμένως, πού μᾶς λέει ὁ Κύριος ὅτι ἐκεῖνος πού ἔχει τίςἐντολές Μου, ἐκεῖνος εἶναι πού Μέ ἀγαπάει καί Ἐγώ θά τόν ἀγαπήσω καί θά τοῦἐμφανιστῶ, βλέπουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τῆς δόξης μιλάει γιά τήν φιλοκαλία, ὅπωςμᾶς τήν παραδίδουν ὡς ἔννοια οἱ Ἅγιοι Μακάριος καί Νικόδημος. Δίδει τίςἔμπρακτες προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς ἀγάπης καί τό τέλος της πού εἶναι ἡ θέωση.– Ποιές εἶναι οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀγάπης; Πῶς ἀγαπᾶμε τόν Θεό;Τηρώντας τίς ἐντολές. Αὐτή εἶναι ἡ προϋπόθεση. Καί τί θά γίνει μετά, ὅταντηρήσουμε τίς ἐντολές; Θά ἔχουμε τό τέλος, τό ὁποῖο εἶναι ἡ θέωση, ἡ ἐμφάνισηδηλαδή τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Νά, λοιπόν, πού καί ὁ Κύριος μᾶς μιλάει γιά αὐτήντήν φιλοκαλία, γιά αὐτή τήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουμε γιά τόν Θεό, ἡ ὁποίαἔμπρακτα ἐκφράζεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν.«Ἡ κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθική φιλοσοφία», εἶναι ὁ ὑπότιτλος τώρα, «δι’ ἧςὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται».Αὐτός ὁ ὑπότιτλος τῆς Φιλοκαλίας εἶναι ἀπόλυτα καθοριστικός τοῦ περιεχομένου τηςκαί τῶν προθέσεων τῶν ἐκδοτῶν της. Γιατί τήν ἐκδίδουν τήν Φιλοκαλία; Γιά νά μᾶςδώσουν μιά μέθοδο διά τῆς ὁποίας ὁ νοῦς καθαρίζεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καίμάλιστα τήν μοναδική μέθοδο. Δέν ὑπάρχει ἄλλη μέθοδος νά ξέρετε. Ἡ τήρηση τῶνθείων ἐντολῶν, ὡς ἔμπρακτη ἀγάπη, ὡς Φιλοκαλία κατά τήν πρᾶξιν, καθαρίζει τόνἄνθρωπο ἀπό τά πάθη καί τόν κάνει «ἐπιτήδειο», ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁΠαλαμᾶς, δηλαδή κατάλληλο, γιά τήν ἕνωση μέ τόν Θεό. Νά τί χρειάζονται οἱἐντολές. Οἱ ἐντολές δέν εἶναι γιά τόν Θεό, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ὁ Θεός. Οἱ ἐντολέςεἶναι γιά μᾶς.– Καί τί κάνουν οἱ ἐντολές;Μᾶς καθιστοῦν ἐπιτηδείους, κατάλληλους δηλαδή, γιά νά μπορέσουμε νά ἑνωθοῦμεμέ τόν Θεό, νά σωθοῦμε δηλαδή. Γιατί, χωρίς ἕνωση μέ τόν Θεό, δέν ὑπάρχεισωτηρία. Εἶναι, θά λέγαμε, σάν τό ἐργαλεῖο πού σμιλεύει τόν ἀκατέργαστο βράχοκαί βγάζει ἕνα ὡραῖο ἄγαλμα. Ἔτσι εἶναι οἱ ἐντολές. Ἑτοιμάζεται ὁ ἄνθρωπος καίφτάνει στήν ὁμοίωση μέ τόν Θεό, στό καθ’ ὁμοίωση, τό ὁποῖο, βέβαια, δέν τό κάνειὁ ἄνθρωπος, τό κάνει ὁ Θεός. Τό δίνει ὅμως στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖοςχρησιμοποιεῖ τό ἐργαλεῖο, τή σμίλη κ.λ.π., γιά νά κατεργαστεῖ τόν ἑαυτό του, νάκόψει τά πάθη του, τό ὁποῖο βέβαια γίνεται πάλι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.Ἡ ἄσκηση τῆς πράξεως ἐντάσσει τόν πιστό στήν κατάσταση τῆς καθάρσεως. Εἶναιτό πρῶτο στάδιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ πράξη, οἱ πρακτικές ἀρετές, ἡ τήρηση τῶνἐντολῶν, βάζει τόν ἄνθρωπο, τόν ὁδηγεῖ στήν κάθαρση. «Πράξις δέ ἐπίβασιςθεωρίας», λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ πράξη, πούσυνδέεται ἄρρηκτα μέ τήν σωματική ἄσκηση καί τήν κάθαρση τῶν παθῶν, εἶναι τό156

ἀναγκαῖο θεμέλιο ἀπ’ ὅπου ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀνέλθει ὡς τήν θεωρία τοῦ Θεοῦἀνακαλώντας τήν ἐντός του καλυμμένη ἀπό τά πάθη Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος.Πρακτικά λοιπόν κάνοντας τήν σωματική ἄσκηση καί καθαρώμενος ἀπό τά πάθη,μετά μπορεῖς νά προχωρήσεις στήν θεωρία τοῦ Θεοῦ. Γίνεσαι ἱκανός, μέ τήν Χάρητοῦ Θεοῦ, νά θεωρήσεις τόν Θεό, ἀνακαλώντας τήν Χάρη πού ὑπάρχει μέσα σου ἀπότό Ἅγιο Βάπτισμα.Ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ δέν συνιστᾶ κατόρθωμα τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά δωρεά τοῦ Θεοῦ.Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος μόνος του νά θεωρήσει τόν Θεό, παρά μόνο ἄν ὁ Θεός τοῦ τόδώσει. Καί ὁ Θεός τό δίνει σ’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀσκοῦνε τήν πράξη. Κατά συνέπεια,ἐνεργοποιώντας ὁ ἄνθρωπος τήν ἐντός του ἄκτιστο θεία Χάρη, τήν ὁποία ἔλαβε διάτοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, δι’ αὐτῆς φωτίζεται. Ξεκινᾶμε, λοιπόν, μέ τήν πράξη, μέ τήνκάθαρση, ἐνεργοποιεῖται ἡ θεία Χάρις τοῦ Βαπτίσματος καί μετά ὁ ἄνθρωποςφωτίζεται. «Περιλαμφθείς τῷ ἀπροσίτῳ φέγγει», λέει πάλι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁΠαλαμᾶς, γίνεται καί ὁ ἴδιος φῶς, γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος φῶς, ἐπειδή καθαρίστηκεκαί ἐνεργοποίησε τήν θεία Χάρη πού εἶχε μέσα του.Εὐρύνονται οἱ ὀντολογικές του διαστάσεις καί βλέπει τόν Θεό ὡς φῶς σύμφωνα μέτόν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου λόγο: «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνόςἐστιν ὁ ἀγαπῶν με… καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν» (Ἰω.14,21). Ἀλλά ἡ θέα ἁπλῶς τοῦ φωτός τῆς θείας Χάριτος δέν σημαίνει καί ἕνωση μέτόν Θεό. Βλέπετε; Ἔχει διαφορά. Ἄλλο νά δῶ τήν θεία Χάρη, τό Φῶς καί ἄλλο νάἑνωθῶ μέ τόν Θεό. Ἡ ἕνωση τοῦ Χριστοῦ μέ τόν ἄνθρωπο πραγματώνεται μέ τήνθεία Χάρη μυστηριακῶς μέ τήν μετοχή στήν Θεία Εὐχαριστία, ὁπότε ἐνεργεῖται ἡσύγκραση Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὀντολογική ἑνότητα μέ τόν Χριστό, ἡ θέωση, τότρίτο στάδιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἄλλο ὁ φωτισμός, ἡ θέα τοῦ φωτός καί ἄλλοθέωση, πού εἶναι πλέον ἡ σύγκραση, ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό.Ἡ ἕνωση λοιπόν μέ τόν Θεό γίνεται μυστηριακά στήν Θεία Εὐχαριστία. Τότε ὁἄνθρωπος ἁγιάζεται, τελειοῦται, τελειοποιεῖται. Ἡ ἄκτιστη θεία Ζωή καί Χάρη ὡςἀνώτερες ἐπικρατοῦν μέσα του καί τόν μεταβάλλουν ἐν Χριστῷ, ὅπως μεταβάλλεταιμιά σταγόνα νεροῦ, πού πέφτει μέσα σέ ἄπειρο πέλαγος μύρου καί γίνεται κι αὐτήμύρο. Ἔτσι καί ἡ ἄκτιστη Ζωή τοῦ Χριστοῦ ἐπικρατεῖ στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πούκατεργάζεται τήν πράξη καί ἔχει φτάσει στόν φωτισμό. Ἡ ἑνότητα Θεοῦ καίἀνθρώπου, ἡ ὁποία πραγματώνεται ἀπό τήν θεία Χάρη μυστηριακῶς, εἶναι μιάσυγκεκριμένη συνειδητή ὀντολογική πραγματικότητα ἄφατη -ἀνείπωτη δηλαδή-στήν διάστασή της, πού ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Δέν μποροῦμε νά τό ποῦμε, τί θάπεῖ ἕνωση μέ τόν Θεό, τί θά πεῖ θέωση.Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς λέει σχετικά, ὅτι, ἐνῶ ἀσφαλῶς οἱ Ἅγιοι δένμετέχουν στήν θεία οὐσία, μέσω τῆς θεώσεως τούς παραχωρεῖται μία κατ’ ἐνέργειανταύτιση μέ τόν τριαδικό Θέο. Ταυτίζεται ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό κατ’ ἐνέργεια, ὄχικατ’ οὐσία, καί γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος ὅ,τι καί ὁ Θεός ἐκτός τῆς κατ’ οὐσίαν157

ταυτότητας. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο, στό ὁποῖο μᾶς ἔχει καλέσει ὁ Θεός. Αὐτή εἶναι ἡθέωση τοῦ ἀνθρώπου.Καί βλέπετε πῶς ὁ διάβολος ἔχει διαστρέψει τά πράγματα στίς ἀνατολικές θρησκεῖες,ὅπου κυριαρχεῖ, καί σοῦ λέει, εἶσαι θεός. Ἀπο ποῦ κι ὡς ποῦ εἶσαι θεός; Μπορεῖς νάγίνεις θεός, ἀλλά δέν εἶσαι θεός. Μπορεῖς νά γίνεις κατ’ ἐνέργειαν θεός. Αὐτό ναί,εἶναι ἡ ὀρθοδοξία. Ὁ διάβολος λέει κάτι παραπλήσιο, ἀλλά οὐσιαστικά προσπαθεῖ νάἀκυρώσει αὐτό πού λέει ὁ Θεός καί στήν πράξη τό ἀκυρώνει σ’ αὐτούς πούἀκολουθοῦνε τίς διδασκαλίες αὐτές. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του εἶναι ἕνα κτίσμα. ὉΘεός εἶναι ἄκτιστος. Πῶς εἶσαι θεός; Θεός μπορεῖς νά γίνεις, ὅταν ἀκολουθήσειςαὐτή ὅλη τήν διαδικασία πού εἴπαμε, τῆς κάθαρσης, τῆς πράξης, τοῦ φωτισμοῦ καίτελικά τῆς θέωσης.Καί ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἕνωση μετά τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία πραγματώνει ἡἄκτιστη θεία Χάρη, εἶναι Φιλοκαλία κατά τούς ἁγίους Πατέρες Μακάριο καίΝικόδημο, διότι τό «ἑννοῦν ἡ ἀγάπη ἐστίν». Ἐκεῖνο πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόνΘεό εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ ὑπότιτλος τοῦ ἔργου μᾶς μιλᾶ γιά κάποια ἠθική φιλοσοφία,πού ἐνεργεῖται κατά τήν πρᾶξιν καί θεωρίαν καί ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν νοῦ πρῶτον στήνκάθαρση καί δεύτερον στόν φωτισμό καί στήν τελείωση, δηλαδή στήν σωτηρία, στήθέωση. Ἡ λέξη νοῦς κατά τήν γλώσσα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀποκτᾶ εἰδικήσημασία, αὐτή τῆς νοερᾶς ἐνέργειας πού λειτουργεῖ στήν καρδιά. Ὅταν λένε οἱΠατέρες τήν λέξη νοῦ, ἐννοοῦν τήν νοερά ἐνέργεια, ἡ ὁποία λειτουργεῖ στήν καρδιά.Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς περιγράφει ἀκριβῶς καί λέει τό ἑξῆς: «Οὐκοῦν ἡκαρδία ἡμῶν ἐστι τό τοῦ λογιστικοῦ ταμεῖον καί πρῶτον σαρκικόν ὄργανονλογιστικόν. Ἐκεῖ τοίνυν δεῖ σκοπεῖν».Ἐκεῖ, λέει, πρέπει νά προσέχουμε, «εἰ ἐνέγραψεν ἡ Χάρις τούς τοῦ Πνεύματοςνόμους», ἐάν ἡ Θεία Χάρη ἔχει γράψει τούς νόμους τοῦ Πνεύματος, τοῦ ἉγίουΠνεύματος. Ἐκεῖ ποῦ; Ἐν τῷ ἡγεμονικῷ ὀργάνῳ, ἐν τῷ τῆς Χάριτος θρόνῳ, ὅπου ὁνοῦς καί οἱ λογισμοί πάντες τῆς ψυχῆς, ἐν τῇ καρδίᾳ δηλαδή». Ἐκεῖ πρέπει νάπροσέχουμε, στήν καρδιά, στό ἡγεμονικό ὄργανο, στόν θρόνο τῆς Χάριτος, ἐκεῖ πούεἶναι ἡ θεία Χάρις. Ὅταν παίρνουμε τήν θεία Χάρη μέ τό Βάπτισμα, μᾶς λένε οἱἍγιοι Πατέρες ὅτι πηγαίνει στήν καρδία, στό ψυχοσωματικό κέντρο τοῦ ἀνθρώπου.Ἐκεῖ, λοιπόν, θά πρέπει νά βλέπουμε, νά ἐξετάζουμε, ἐάν ἔχουν γραφτεῖ οἱπνευματικοί νόμοι, ἐάν τηροῦμε τίς θεῖες ἐντολές. Ἡ ἀναζήτησις, ἑπομένως, «τῆςἀρχῆθεν δωρειθείσης ἡμῖν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος τελείας Χάριτος τοῦΠαναγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος» γίνεται ἐντός τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ πρέπει νάψάξουμε, γιά νά βροῦμε τήν θεία Χάρη, πού μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀπό τήν ἀρχή μέ τό ἍγιοΒάπτισμα. Μέσα στήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «ἡβασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17,21). Εἶναι μέσα μας ἡ Βασιλεία τοῦΘεοῦ καί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν θεία Χάρη.158

Ἡ ἀναζήτηση αὐτή ἐπιβάλλει μία στροφή τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ του. Πρέπει νάστραφεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσα του, στήν καρδιά του. Κίνηση ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ μία μέθοδο,ἕναν «τρόπο»: πῶς θά μαζέψεις αὐτόν τόν ἀλήτη τόν νοῦ πού περιφέρεται σ’ ὅλο τόνκόσμο, σ’ ὅλη τήν οἰκούμενη καί θά τόν κάνεις νά στραφεῖ στήν καρδία. Θέλει μίαμέθοδο, ἕναν τρόπο, αὐτό τό πράγμα. Οἱ Ἅγιοι Μακάριος καί Νικόδημος μᾶς μιλοῦνγιά ἠθική φιλοσοφία. Ὁ νοῦς, ὁ ὁποῖος εἶναι τό κέντρο τῆς ὑπάρξεως καί ἑδράζεταιστήν καρδία, καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται, διά τῆς κατά τήν πρᾶξιν καίθεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας.– Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἠθική αὐτή φιλοφοφία καί τί πραγματικά κατορθώνει;Τό προοίμιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου γίνεται ἀπόλυτα διευκρινιστικό. Ὁ «τρόπος»αὐτός, «ὄντως ἀληθινά θαυμαστός καί ἐπιστημονικώτατος», λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημοςστό προοίμιό του εἶναι (τί σημαίνει ἠθική φιλοσοφία, γιά νά καταλάβουμε): «τό νάπροσεύχωνται οἱ Χριστιανοί ἀδιαλείπτως στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦΘεοῦ, ὄχι ἁπλῶς μόνο, μέ τόν νοῦ καί τά χείλη, ἀλλά ἀφοῦ ἐπιστρέψουν ὅλο τόν νοῦστόν ἐντός ἄνθρωπο», μαζέψουν ὅλο τόν νοῦ στόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο. «Κατ’ αὐτόντόν τρόπο ἐσωτερικά καί σ’ αὐτό τό βάθος τῆς καρδίας νά ἐπικαλοῦνται τό Πανάγιοντοῦ Κυρίου ὄνομα καί νά ἐκζητοῦν ἀπό Ἐκεῖνον τό ἔλεος, προσέχοντας σ’ αὐτά καίμόνα, στά ἁπλά λόγια τῆς προσευχῆς καί χωρίς νά δέχονται στόν νοῦ τίποτα ἄλλοκαθόλου οὔτε ἀπό μέσα οὔτε ἀπό ἔξω, ἀναλαμβάνοντας νά τηρήσουν τόν νοῦἐντελῶς ἀσχημάτιστο καί ἀχρωμάτιστο.Ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ὄντως καί πνευματική καί ἐπιστημονική ἐργασία, μαζί καίμέ τήν κατά τό δυνατόν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν καί τῶν λοιπῶν ἠθικῶν ἀρετῶν,ἐξαιτίας τῆς θέρμης, πού γεννᾶται μέσα στήν καρδιά ἀπό τήν ἐπίκληση τοῦ Παναγίουὀνόματος καί τῆς ἐν τῆ καρδία θέρμη, πνευματικῆς ἐνεργείας, τά πάθη ὄντωςἀναλώνονται. Καταστρέφονται τά πάθη, γιατί ἀναπτύσσεται μία θέρμη μέσα στήνκαρδιά τοῦ ἀνθρώπου πού ἐπικαλεῖται ἀσταμάτητα τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.Ὁπότε, ὁ νοῦς καί ἡ καρδία βαθμηδόν καθαρίζονται καί ἑνώνονται μεταξύ τους. Μέαὐτή τήν θέρμη καίγονται τά πάθη, τά ὁποῖα εἶναι τά μονωτικά, εἶναι τά ἐμπόδια πούἐμποδίζουν τόν νοῦ νά ἑνωθεῖ μέ τήν θεία Χάρη, μέ τήν καρδία.Ὅταν δέ αὐτά, ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά, ἔχουν καθαρθεῖ καί μεταξύ τους ἑνωθεῖ, ἀπό ἐκεῖκαί ὕστερα οἱ σωτηριώδεις ἐντολές κατορθώνονται εὐχερέστερα. Μετά, μπορεῖς πιόεὔκολα νά τηρήσεις τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τότε, οἱ καρποί τοῦ Πνεύματοςξαναεμφανίζονται στήν ψυχή καί ὅλο τό πλῆθος τῶν ἀρετῶν παρέχεται πλούσια. Ἀπότότε, εἶναι δυνατόν σέ μᾶς, συντομώτερα νά ἐπιστρέψουμε πρός τήν τέλεια Χάρη τοῦΠαναγίου Πνεύματος, πού μᾶς ἐδωρήθη ἀρχικά μέ τό Ἅγιο Βάφτισμα, ἡ Ὁποίαὑπάρχει ἐντός μας. Ἀλλά, ἐνῶ ὑπάρχει, εἶναι σκεπασμένη μέ τά πάθη, ὅπως ἕναςσπινθῆρας χωμένος μέσα στή στάχτη. Ὅταν ὅμως οἱ καρποί τοῦ Πνεύματοςξαναεμφανιστοῦν στήν ψυχή, τότε αὐτή, ἀφοῦ ἀναλάμψει ὁλόλαμπρα, θά μπορέσεινά ἐπαγρυπνήσει καί νά φωτιστεῖ νοερῶς καί ἑπομένως νά τελειωθεῖ καί ἀκολούθωςνά θεωθεῖ.159

Αὐτά λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό προοίμιο στήν Φιλοκαλία. Καί ἐδῶ τά πράγματαεἶναι πολύ σαφή. Ἡ μονολόγιστη εὐχή, τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ,ἐλέησόν με καί ἡ ἄσκησή της, ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἸησοῦΧριστοῦ, ἡ καθαρά προσευχή τῆς καρδίας, ὑπό τούς ὅρους καί τίς πρϋποθέσεις τῶνθεοφόρων Πατέρων ὅμως – ὄχι ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, ἀλλά ὅπως λένε οἱ ἍγιοιΠατέρες – ὑπηρετεῖ λειτουργικά τήν μυστηριακή ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡὁποία πραγματώνεται ἀκτίστως καί ἀνερμηνεύτως, μόνον ἀπό τήν ἄκτιστο Χάρη τοῦἉγίου Πνεύματος. Δέν γίνεται ἀπό ἐμᾶς ἡ ἕνωση, ἀλλά ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐμεῖςκάνουμε μόνο τήν προσπάθεια τῆς συνεχοῦς προσευχῆς.Ἡ ἄσκησις τῆς εὐχῆς καί «ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις», λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς,«ἥτις ἱερουργεῖ καί τελεσιουργεῖ τήν τοῦ ἀνθρώπου πρός τό θεῖον ἀνάτασίν τε καίἕνωσιν», αὐτή συνιστᾶ νευραλγικό ἄξονα τοῦ μεθοδικοῦ συστήματος, τῆς ἠθικῆςφιλοσοφίας, τό ὁποῖο μετῆλθαν οἱ θεοφόροι Πατέρες, γιά νά ἐπιτύχουν τήν ἕνωση μέτόν Θεό, δηλαδή τήν σωτηρία. Ὁ ἄξονας τῆς μεθόδου αὐτῆς, τῆς ἠθικῆς φιλοσοφίας,εἶναι ἡ αὐτή ἄσκηση τῆς εὐχῆς, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.Συγκεφαλαιώνοντας, λοιπόν, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἡ Φιλοκαλία εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦΧριστοῦ ἐμπράκτως ἐκφρασμένη μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του διά μιᾶςἀσκητικονηπτικῆς πρακτικῆς, τῆς ὁποίας ἡ ἀπαρχή καί τό κέντρο βάρους βρίσκεταιστήν ἐπίκληση τοῦ Θείου ὀνόματος καί τό τέλος στήν μυστηριακή ἕνωση μέ τόνΘεό, στήν σωτηρία καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ξεκινάει, λοιπόν, κανείς μέ τήνἐπίκληση τοῦ Θείου ὀνόματος καί, ἐφόσον τά κάνει σωστά ὅλα, φτάνει στή σωτηρίακαί στή θέωση.Ἡ ἀσκητική δε αὐτή καθολικῶς βιουμένη μέσα στήν Ἐκκλησία περιγράφεται σέ μιάσυλλογή Πατερικῶν κειμένων, τά ὁποῖα ἐμπεριέχουν τήν σοφία τῆς ἐμπειρίας τῆςἀσκητικῆς αὐτῆς, βιουμένης καί προσφερομένης ἀνεξάρτητα ἀπό χῶρο, χρόνο ἤἐπιμέρους ἀνθρώπινη ἰδιότητα. Καί αὐτή ἡ συλλογή πῆρε ἡ ἴδια τό ὄνομα«Φιλοκαλία», καθόσον ἡ ἀρχή, τό μέσο καί τό τέλος τῆς τῶν Χριστιανῶν πολιτείαςμέ προοπτική τήν σωτηρία εἶναι «Φιλοκαλία», δηλαδή ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ – φίλοςτοῦ Κάλλους, ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό – ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τήν ζωή τῆς μετανοίαςκαί χαρίζει τήν ζωή τῆς Βασιλείας.Αὐτά ἤθελα νά ποῦμε σήμερα. Ἴσως ἦταν λίγο δυσκολονόητα, ἀλλά προσπαθήσαμε,ὅσο μποροῦμε, νά ποῦμε ἁπλά τήν ἔννοια τῆς Φιλοκαλίας καί τό ἐπεξηγηματικό αὐτόπροοίμιο, τόν ὑπότιτλο τόν ἐπεξηγηματικό, πού βάζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, νά δοῦμεκαί τήν ἀξία τοῦ βιβλίου καί πόσο κανείς ὀφείλει νά ἐντρυφήσει σ’ αὐτό, ἄν ποθεῖτήν σωτηρία του. Κυρίαρχος ἄξονας τῆς μεθόδου, μέ τήν ὁποία καθαρίζεται ὁ νοῦςτοῦ ἀνθρώπου, εἶναι αὐτή ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ ἐπίκλησις τοῦ Θείου ὀνόματος,τήν ὁποία τήν χρησιμοποίησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί δέν εἶναι, ξαναλέω, μίαμέθοδος ἀπό τίς πολλές, ἀλλά εἶναι ἡ μέθοδος! Βέβαια δέν ἀπολυτοποιοῦμε μόνο τήνεὐχή, ἀλλά εἶναι πάντοτε συνδυασμένη καί μέ τήν τήρηση τῶν ὑπόλοιπων ἐντολῶν.160

Δέν μπορεῖς νά ἁμαρτάνεις, νά εἶσαι ἀνήθικος καί νά λές ʿἐγώ θά κάνω ἀδιάλειπτηπροσευχή καί θά σωθῶ᾽. Χρειάζεται νά τηρεῖς καί τίς ὑπόλοιπες ἐντολές. Ἀλλά,κατεξοχήν, ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόννοῦ τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτή τήν κάθαρση, στόν φωτισμό καί στή θέωση, πού εἶναι καίἡ σωτηρία μας.Ἄν θέλετε κάτι νά ρωτήσετε σ’ αὐτά ὅλα καί στήν ἔννοια τῆς καθολικότητας πούεἴπαμε… Νά εὐχηθοῦμε καλή Μεγάλη Ἑβδομάδα σέ ὅλους μέ συμμετοχήφιλοκαλική καί νηπτική στίς ἱερές ἀκολουθίες καί μέ βίωση τοῦ μυστηρίου τῶνΠαθῶν, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας καί τῆς νίκης κατάτοῦ θανάτου, ἡ ὁποία προαναγγέλεται σήμερα. Σήμερα, πού γιορτάζουμε τήνἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἄν προσέξατε, στήν ἀπόλυση πού κάνει ὁ ἱερέας λέει «ὁἈναστάς ἐκ νεκρῶν», παρόλο πού εἶναι Σάββατο. Τό Σάββατο στήν ἀπόλυση δένλέει ὁ ἱερέας «ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν», ἀλλά «Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν».Σήμερα λέμε «ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν» , διότι ἀκριβῶς προαναγγέλεται μέ τήνἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πανήγυρις τῆς νίκης κατάτοῦ θανάτου, πού ζοῦμε οἱ Χριστιανοί.Αὐτή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου βέβαια, δέν εἶναι μιά ἰδέα πολύ ὡραία, πού μᾶςἀρέσει, ἀλλά εἶναι ἕνα ὀντολογικό γεγονός, ἕνα βιωματικό γεγονός, πού τό ζοῦναὐτοί πού ζοῦν φιλοκαλικά, αὐτοί πού ζοῦνε ἀσκητικά καί νηπτικά. Αὐτοί ζοῦνε καίτήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Διαβάστε τόν π. Πορφύριο πού ἔλεγε ὅτι «δέν ὑπάρχειθάνατος γιά τόν Χριστιανό». Δέν ὑπάρχει, εἶναι ἕνα ἁπλό πέρασμα. Πῶς τό λέει αὐτόὁ Ἅγιος Γέροντας; Γιατί ἀκριβῶς βίωνε αὐτή τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήνθέωση, πού μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγοι Πατέρες ἐδῶ τῆς Φιλοκαλίας. Εὐχόμαστε,λοιπόν, καλή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί καλή Ἀνάσταση βιωματική σέ ὅλους μας καί,ἄν θέλει ὁ Θεός, θά τά ξαναποῦμε πάλι μετά τίς γιορτές.ΕΡΩΤΗΣΕΙΣἘρ. : Βρῆκα τήν Φιλοκαλία, ἀλλά εἶναι ὁλόκληροι τόμοι…Ἀπ. : Πέντε τόμοι.Ἐρ. : Πέντε τόμοι… ὑπάρχει κανένα πιό συνοπτικό βιβλίο νά μποροῦμε νάδιαβάσουμε… καί ἐκτός αὐτοῦ, εἶναι καί στήν καθαρεύουσα.Ἀπ. : Νομίζω εἶχα πεῖ στό πρῶτο μάθημα, ὅτι ὑπάρχει μιά καινούρια ἔκδοση. Εἶναικείμενο καί μετάφραση καί μπορεῖτε νά τό ἀναζητήσετε ἀπό τό μοναστήρι τῆςΜπούρας στήν Ἀρκαδία γιά νά βοηθηθεῖτε.Ἐρ. : Πατέρα Σάββα, εἴπατε ὅτι ἡ σωτηρία μας εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, μέ τόνΧριστό. Θά πῶ κάτι πού εἶχαν πεῖ καί οἱ μαθητές στόν Κύριο: Πῶς εἶναι δυνατόν νά161

σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος; Καί πόσοι εἶναι αὐτοί πού σώζονται, πού καταφέρνουν στήνπαροῦσα ζωή νά ἔχουν πετύχει τήν ἕνωση μέ τόν Θεό; Εὐχαριστῶ.Ἀπ. : Πόσοι, ἀριθμητικά δηλαδή;Ἐρ. : Ναί, ποσοστιαῖα… τό βλέπω ἔτσι πολύ δύσκολο καί σέ μικρό ποσοστό…Ἀπ. : Ἡ σωτηρία πράγματι εἶναι ἡ θέωση. Θά τό ποῦμε καί ἀργότερα. Τό πόσοι…ὅταν Τόν ρώτησαν τόν Κύριο, ξέρετε τί εἶπε; Δέν ἀπάντησε. «Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱσωζόμενοι;» (Λουκ. 13,23). Εἶπε: «Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης»(Λουκ. 13,24). Εἶναι λίγοι αὐτοί πού σώζονται; Λέει, μήν σᾶς νοιάζει ἄν εἶναι λίγοι ἤπολλοί, ἐσεῖς ἀγωνίζεσθε νά μπεῖτε διά τῆς στενῆς πύλης. Εἶναι στενή ἡ πύλη…Μετά βέβαια εἶπε ὅτι εἶναι λίγοι. «..Ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν» (Ματθ. 7,14).Γιατί εἶναι λίγοι; Πράγματι, εἶναι λίγοι. Διότι οἱ πολλοί εἴμαστε ράθυμοι, εἴμαστετεμπέληδες πνευματικά. Δέν νήφουμε. Δέν εἴμαστε σέ ἐγρήγορση. Ζοῦμε μέπερισπασμό καί πρέπει νά ἀνασκουμποθοῦμε καί νά ἀναζωστοῦμε, νά ἔρθουμε σ’αὐτή τήν κατάσταση τῆς νήψεως.Γιατί ὁ χρόνος περνάει, «συνεσταλμένος ἐστί» (Α΄Κορ. 7,29), ὅπως λέει καί ὁἈπόστολος Παῦλος καί τό σχῆμα τοῦ κόσμου κι αὐτό παράγεται, φεύγει, ὅλαδιαλύονται… καί ἐκεῖνο πού μένει εἶναι πράγματι ὁ Θεός καί ὅποιος ἑνώνεται μέ τόνΘεό. Γι’ αὐτό καί εἶναι σωτηρία, εἶναι διάσωση δηλαδή ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό, γιατί ὁΘεός εἶναι πραγματικά πού μένει καί πού ὑπάρχει. Ὅλα τά ἄλλα φεύγουν,διαλύονται, χάνονται. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ὄντως Ὤν, ὁ πραγματικά Ὑπάρχων. Καί ἄνἑνωθεῖς μέ τόν Θεό, τότε ὑπάρχεις κι ἐσύ.Τό ὅτι ἔχουμε τό βάφτισμα, εἶναι βέβαια ἕνα κορυφαῖο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναικρίμα, μετά ἀπό αὐτό τό δῶρο, νά χαθοῦμε, νά μή σωθοῦμε. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναιτό μέσο καί ὁ χῶρος καί ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας. Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας, οἱ ἀβάφτιστοι,εἶναι σέ τραγική θέση, γιατί δέν ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας. «Ὁ πιστεύσας καίβαπτισθείς σωθήσεται» (Μαρκ. 16,16), εἶπε ὁ Κύριος. Ἐμεῖς ἔχουμε τήν μίαπροϋπόθεση, τό βάφτισμα, ἀλλά πρέπει νά ἔχουμε καί τήν πίστη, τήν σωστή πίστηδηλαδή, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται μέ τά ἔργα. Ὄχι τήν θεωρητική πίστη πού ἔχουν καίοἱ δαίμονες, ὅτι ἁπλῶς ὑπάρχει Θεός. Ἔχουμε τό βάφτισμα. Ἅμα ἔχουμε καί τήνσωστή πίστη, τήν ἔμπρακτη ἐφαρμογή δηλαδή τῶν ἐντολῶν, τότε σωζόμαστε. Ἐκεῖπρέπει νά προσπαθήσουμε καί γι’ αὐτό ἡ Φιλοκαλία μᾶς βοηθάει, γιατί μᾶς δίνει τόντρόπο, ὥστε νά μπορέσουμε νά τηρήσουμε τίς ἐντολές.Στήν ἀνάγνωση τοῦ κειμένου, πού κάναμε προηγουμένως, λέει ὅτι στήν ἀρχή εἶναιπιό δύσκολο. Μετά γίνεται εὐχερέστερη ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Πότε; Ὅταν γίνειαὐτή ἡ ἕνωση τοῦ νοῦ μέ τήν καρδιά. Ὅταν ἐπιστρέψει ὁ νοῦς δηλαδή στόν ἑαυτότου, στήν καρδιά καί ἑνωθεῖ μέ τήν καρδιά. Ἐνῶ, ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι σκόρπιοςἤ ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι χυμένος στίς αἰσθήσεις, ζεῖ αἰσθησιακά, μέ τά πάθη του,162

αὐτός εἶναι πολύ δύσκολο νά σωθεῖ, γιατί δέν ἔχει μετανοήσει. Μετάνοια σημαίνειἀκριβῶς ἀλλαγή νοῦ. Ὁ νοῦς πού εἶναι χυμένος πρός τά ἔξω, συγκεντρώνεται καίβρίσκει τόν ἑαυτό του, βρίσκει τήν καρδιά καί τότε μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά βρεῖ τόνΘεό. Ἄν δέν βρεῖς τόν ἑαυτό σου πρῶτα, δέν μπορεῖς νά βρεῖς τόν Θεό. Γι’ αὐτόβοηθάει ἡ ἡσυχία. Καί βλέπετε, πάει κανείς στό Ἅγιο Ὄρος καί λέει, τί ὡραῖα εἶναιἐδῶ! Γιατί εἶναι ὡραῖα; Γιατί προσπαθεῖ καί βρίσκει ὁ νοῦς λίγο τόν ἑαυτό του καίμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσευχηθεῖ κάπως σωστά. Γι’ αὐτό ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος«ἡ ἡσυχία εἶναι ἀρχή καθάρσεως». Ἡ Φιλοκαλία, λοιπόν, μᾶς βοηθάει νάσυγκεντρώσουμε τόν νοῦ μας καί μετά νά προχωρήσουμε καί στήν ἕνωση μέ τόνΘεό, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πάντα.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης*Σημείωση: Διαβάστε άλλες 2 ομιλίες,περί Φιλοκαλίας,στο pdf [9o Μέρος] *************************************************************** Κατεβάστε τις συνέχειες της σειράς,όπως και μελλοντικά pdf με νέες απομαγνητοφωνημένες ομιλίες που θα αναρτούνται ανα διαστήματα,στην ανωτέρω ηλεκτρονική διεύθηνση,στην επίσημη ιστοσελίδα,στην στήλη του blog (πάνω-δεξιά). (hristospanagia3.blogspot.gr) *************************************************************** Λίστα και Σύνδεσμοι Απομαγνητοφωνημένων ομιλιών http://hristospanagia3.blogspot.gr/p/blog-page_27.html *************************************************************** Πώς θα Σωθούμε - (Σειρά ηχητικών ομιλιών) Κατεβάστε την σειρά ομιλιών σε pdf από εδώ: http://www.hristospanagia.gr/?p=61046 *************************************************************** Βιβλιογραφία π.Σάββα Αγιορείτη http://hristospanagiapsavvas.blogspot.gr/ ***************************************************************163