รากฐานการศรัทธาในเอกภาพของพระเจ้า

รากศรัทธาเตาฮีด 109 ระบบการทาํ งานของร่างกายมนุษยก์ บั ใบไมม้ คี วามสมั พนั ธก์ นั อยา่ งลงตวั ไ ดอ้ ยา่ งไร เพราะเหตใุ ด ความป่าเถอ่ื นโหดรา้ ยของบรุ ุษ จงึ ถกู ทดั ทานไวไ้ ดด้ ว้ ยความอ่อนโยนและความเมตตาของสตรที าํ ใหเ้กดิ คว ามสดดุล และทง้ั สองสามารถดาํ รงชวี ติ ร่วมกนั ไดอ้ ยา่ งมคี วามสุข ทา่ นเคยใคร่ครวญถงึ กลไกลทส่ี มดุลท่แี อบแฝงอยู่ในธรรมชาตบิ า้ งหรอื ไมว่ ่ า ทาํ ไมสง่ิ เหลา่ น้ีจงึ มกี ารทาํ งานทเ่ี ป็นระบบมคี วามสอดคลอ้ งและเขา้ กนั ไดอ้ ยา่ งลงตวั ท่านลองคิดซวิ า่ ถา้ หากผวิ โลกแขง็ ดุจดงั หนิ ผาเกษตรกร ชาวไร่ ชาวนา การขดุ บอ่ นาํ้ การสรา้ งอาคารบา้ นเรอื น การฝงั ศพและการงอกเงยของตน้ ไมจ้ ะเป็นอยา่ งไร ในทางตรงกนั ขา้ มถา้ พ้นื ผวิ โลกอ่อนนุ่มไมม่ คี วามแขง็ อยูเ่ ลยจะเป็นเช่นไร แต่เป็นเพราะทกุ อย่างมคี วามสมดุลกนั อยา่ งพอดิบพอดที ่านจงึ ไมไ่ ดใ้ คร่คร วญถงึ สง่ิ เหลา่ น้ี ความสมั พนั ธก์ นั ทงั้ ภายนอกและภายใน เพราะเหตใุ ดกระเพราะอาหารท่อี ยู่ภายในร่างกายกบั อาหารทอ่ี ยู่ขา้ งนอ ก จงึ มคี วามสมั พนั ธแ์ ละมคี วามเหมาะสมต่อกนั ซง่ึ จะเหน็ วา่ เมอ่ื มนุษยก์ ระหายจะมนี าํ้ เตรยี มไวข้ า้ งนอก เมอ่ื มนุษยม์ คี วามตอ้ งการทางเพศจะมสี ตรผี ูเ้ป็นภรรยาคอยใหค้ วามสุขแก่ เขา

110 รากศรัทธาเตาฮีด ธรรมชาตขิ องจติ วญิ ญาณมนุษย์ คอื ศึกษาคน้ ควา้ ชนิดทไ่ี มม่ ที ส่ี ้นิ สุด ความจาํ กดั ไมส่ ามารถทาํ ใหเ้ขาอ่มิ หนาํ สาํ ราญได้ เน่ืองจากภายในของมนุษยม์ กี ารพฒั นาไปสู่ความสมบรู ณ์ ดงั นน้ั ภายนอกจาํ เป็นตอ้ งมคี วามสมบูรณแ์ ทจ้ รงิ อยู่ ซง่ึ ความสมบูรณจ์ รงิ แทป้ ราศจากความบกพร่องและขอ้ ตาํ หนิต่าง ๆ มอี ยู่ประการเดยี วนนั่ คอื พระผูเ้ป็นเจา้ เท่านนั้ เมอ่ื ภายในของมนุษยม์ คี วามรกั จาํ เป็นตอ้ งมสี ง่ิ ถกู รกั อยู่ภายนอก แต่ใครคือคนรกั ทแ่ี ทจ้ รงิ ของมนุษย์ คนรกั ทไ่ี มจ่ รงิ แทเ้ปรยี บเสมอื นขา้ วของเครอ่ื งใชช้ วั่ คราวทใ่ี ชเ้พยี งครงั้ เดยี ว แลว้ โยนท้งิ ไป ทา่ นศาสดาอบิ รอฮมี (อ.) กลา่ วกบั บรรดาผูท้ เ่ี คารพสกั การะดวงอาทติ ยว์ า่ ครนั้ เมอ่ื ลางคนื ปกคลุมเขาเหน็ ดาวดวงหน่ึง เขากลา่ วว่า น่ีคือพระเจา้ ของฉนั แต่เมอ่ื มนั ลบั ไป เขากก็ ลา่ วว่า ฉนั ไมช่ อบบรรดาสง่ิ ท่ลี บั ไป (อลั -กรุ อาน บทอลั อนั อาม โองการท่ี 76) สญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ ของพระเจา้ พระมหาคมั ภรี อลั -กรุ อาน กลา่ วประโยค และจากสญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ ซาํ้ กนั หลายครง้ั จดุ ประสงคต์ อ้ งการใชป้ ระโยคดงั กลา่ วเป็นสอ่ื ประกาศแก่มนุษยว์ ่า ความสมั พนั ธแ์ ละระบบระเบยี บต่าง ๆ ทส่ี ูเจา้ มองเหน็ มใิ ช่ส่งิ ทเ่ี กดิ ข้นึ โดยบงั เอญิ หรอื เกดิ ข้นึ และเป็นไปดว้ ยตวั เอง ดงั นนั้ สง่ิ จาํ เป็นทต่ี อ้ งกลา่ วตรงน้ีคือ สญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ ของพระเจา้ ทป่ี รากฏอยู่ในธรรมชาติ แน่นอน

รากศรัทธาเตาฮีด 111 สญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ เหลา่ น้ีสามารถช้นี าํ เราไปสู่การรูจ้ กั พระเจา้ ไดอ้ ย่างดเี ยย่ี ม ดงั ทก่ี ลา่ วว่า เราจะใหพ้ วกเขาไดเ้หน็ สญั ญาณทงั้ หลายของเราในรายรอบโลกและในตวั ข องพวกเขา เพอ่ื จะไดเ้ป็นทป่ี ระจกั ษแ์ ก่พวกเขาวา่ อลั ลอฮนฺ น้ั ทรงสจั จรงิ (อลั -กรุ อาน บทฟุซซลิ ตั โองการท่ี 53) สญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ ของพระเจา้ ในธรรมชาติ ท่านเคยใคร่ครวญถงึ ขนุ เขาทงั้ หลายบา้ งหรอื ไม่ ขนุ ทงั้ หลายต่างทาํ หนา้ ทโ่ี อบอมุ้ นาํ้ และกระแสไฟฟ้าเอาไว้ ทาํ หนา้ ทย่ี ดึ พ้นื ผวิ โลกมใิ หส้ นั่ หวนั่ ไหวหรอื เกดิ แผ่นดนิ ไหวไดง้ า่ ย เป็นกาํ บงั ตา้ นลมพายุทพี ดั โหมกระหนาํ่ ดว้ ยความบา้ คลงั่ ขนุ เขาเป็นสง่ิ ดงึ ดูดจิตใจมนุษยใ์ หไ้ หลหลง เน่ืองจากหนิ แกรนิตราคาแพงและหนิ อ่อนไดถ้ กู นาํ มาเป็นวสั ดุก่อสรา้ งเพ่ือ ตบแต่งอาคารบา้ นเรอื นใหม้ คี วามสวยงาม อกี ทงั้ ยงั มแี ร่ธาตตุ ่าง ๆ อนั เป็นประโยชนท์ ่ชี ่วยขจดั ความตอ้ งการของมนุษยอ์ กี ต่างหาก ดวงตะวนั ทอ่ี ยู่ในทอ้ งฟ้าไดใ้ หแ้ สงสวา่ งและความรอ้ นแก่พ้นื ผวิ โลก เผานาํ้ ในมหาสมทุ รใหร้ ะเหดิ กลายเป็นไอนาํ้ ลอ่ งลอยไปสูเ่ บ้อื งบน รวมตวั กนั เป็นกอ้ นเมฆเมอ่ื ความเยน็ ถงึ จดุ เยอื กแขง็ กลมุ่ เมฆเหลา่ นน้ั ไดก้ ลนั่ ตวั กลายเป็นนาํ้ ฝนหรอื หมิ ะตกลงสู่พ้นื โลกอกี ครงั้ เพอ่ื ยงั ประโยชนแ์ ก่มนุษย์ สรรพสตั วแ์ ละพชื ทง้ั หลาย รากตน้ ไมต้ ่าง ๆ ไดด้ ูดซบั ธาตอุ าหารจากดนิ แปรสภาพเป็นสารอาหารลาํ เลยี งไปสู่ใบ ใบไมม้ หี นา้ ทก่ี องแสงอาทติ ยแ์ ละสง่ ลาํ เลยี งไปยงั รากอกี ครง้ั สง่ิ ต่าง ๆ

112 รากศรัทธาเตาฮีด เหลา่ น้ีทม่ี คี วามสมั พนั ธก์ นั อยู่ตามธรรมชาตยิ งั มใิ ช่เหตผุ ลทย่ี นื ยนั ใหเ้หน็ ถึ งอาํ นาจอนั ไรข้ อบเขตจาํ กดั ซง่ึ ทาํ หนา้ ท่บี ริหารโลกใหด้ าํ เนินต่อไปอยา่ งมรี ะเบยี บอีกหรอื สญั ลกั ษณต์ ่างๆของพระเจา้ ในการบนั ดาลสรรพสตั ว์ ระหว่างฝ่าเทา้ ของอฐู กบั พ้นื ทะเลทรายทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยกอ้ นกรวดและหนิ นน้ั มี ความอ่อนนุ่มทเ่ี ขา้ กนั ได้ อฐู เป็นสตั วพ์ าหนะท่ตี อ้ งขนสมั ภาระต่าง ๆ ฉะนน้ั บนหลงั อูฐจงึ มโี หนกท่แี ขง็ แรง มองเหน็ ไดช้ ดั เจนไมเ่ หมอื นกบั สตั วอ์ น่ื ๆ ทวั่ ไปประหน่ึงเกวยี นทใ่ี ชส้ มั ภาระ และเมอ่ื มองดูเป็ดกจ็ ะเหน็ วา่ เป็ดมขี นเป็นมนั เพอ่ื ว่าเวลาวา่ ยนาํ้ ขนจะไดไ้ มเ่ ปียกไมจ่ มนาํ้ และวา่ ยนาํ้ สะดวก สญั ลกั ษณข์ องพระเจา้ ต่อการมอี ยูข่ องมนุษย์ อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ ดวงตามนุษยว์ ่า เรามไิ ดบ้ นั ดาลดวงตาทงั้ สองขา้ งใหแ้ ก่มนุษยด์ อกหรอื (อลั -กรุ าอน 8) บทอลั บะลดั โองการท่ี ถา้ หากมนุษยพ์ จิ ารณาดูดวงตาทงั้ สองของเขาอย่างละเอียด เขาจะพบความจรงิ มากมายทแ่ี ฝงเรน้ อยูใ่ นดวงตา แมต้ ากลอ้ งดจิ ติ อลคุณภาพสูงในสมยั น้ียงั มไิ ดเ้ปรยี บไดด้ งั่ ดวงตา กลอ้ งแมว้ า่ จะบางและเบาขนาดใดแต่กย็ งั หนกั กวา่ ดวงตา กลอ้ งตอ้ งคอยเปลย่ี นฟิลม์ หรอื เปลย่ี นแผน่ หน่วยความจาํ ตลอดเวลา สวนดวงตาของมนุษยไ์ มจ่ าํ เป็นตอ้ งเปลย่ี นแผ่นหน่วยความจาํ กลอ้ งตอ้ งคอยจดั ระบบใหเ้ขา้ ปรบั แสงตลอดเวลาสว่ นดวงตาปรบั แสงเองโ ดยอตั โนมตั ิ

รากศรัทธาเตาฮีด 113 พระเจา้ ทรงสรา้ งเคร่อื งมอื คอยปกป้องรกั ษาดวงตาไว้ 6 ประเภท กลา่ วคอื สอ่ื ป้องกนั ภายในเรียกว่านาํ้ ตา เน่ืองจากดวงตาเป็นเสมอื นเน้ือเยอ่ื ไขมนั ดงั นน้ั สามารถดูแลรกั ษาไดด้ ว้ ยนาํ้ ทม่ี รี สเค็ม เช่น นาํ้ ตา สอ่ื ทส่ี องคอื ขนตา สอ่ื ทส่ี ามคอื หนงั เปลอื กตา สอ่ื ทส่ี ข่ี นค้วิ สอ่ื ทห่ี า้ คือรอยย่นบนหนา้ ผากซง่ึ จะคอยสกดั กน้ั มใิ หเ้หงอ่ื ไหลเขา้ ตาอย่างฉั บพลนั ส่วนสอ่ื ป้องกนั ตวั สุดทา้ ยคอื จมกู และโครงกระดูกทอ่ี ยู่รอบดวงตา หรอื ทเ่ี รียกวา่ ขอบตา ซง่ึ ดวงตาของมนุษยบ์ รรจอุ ยู่ภายในขอบนนั้ เหมอื นดงั่ หอยทถ่ี กู รกั ษาไวด้ ว้ ยเปลอื ก ดวงตามนุษยอ์ นั เปรยี บเสมอื นกลอ้ งถ่ายรูปชนิดพเิ ศษ โดยมแี กว้ ตาดาํ เป็นเลนชน้ั ดที ส่ี ามารถปรบั แสงใหเ้ขา้ กบั ตวั เองไดต้ ลอดเวล าไมว่ า่ จะเป็นแสงทส่ี ว่างจา้ หรอื มดื ทบึ เปลอื กตาทงั้ สองขา้ งมหี นา้ ทก่ี รองแสงในระดบั หน่ึงเพอ่ื ใหม้ คี วามเหมาะสม กบั ตาหลงั จากนนั้ จงึ สง่ ไปยงั แกว้ ตา ดวงตาของมนุษยถ์ กู รกั ษาไวใ้ นนาํ้ ทม่ี รี สชาตเิ คม็ ส่วนในช่องปากมนี าํ้ ยอ่ ยทม่ี มี รี สหวานเพอ่ื ช่วยในการยอ่ ยอาหารและทาํ ให้ อาหารมรี สอร่อย ล้นิ กอ้ นเน้ือเลก็ ๆ ในช่องปากแต่ตอ้ งรบั ผดิ ชอบหนา้ ทอ่ี นั ยง่ิ ใหญ่ ล้นิ ช่วยมนุษยช์ อิ าหารและช่วยย่อยขณะเค้ยี ว ทส่ี าํ คญั ไปกว่านนั้ ล้นิ ยงั มหี นา้ ทเ่ี ป็นสอ่ื ในการพดู สนทนา บทบาทของล้นิ เพยี งขยบั เขย้อื นไปมาจะทาํ ใหเ้กดิ เสยี งอกั ษรและรวมทงั้ เสี

114 รากศรัทธาเตาฮีด ยงต่าง ๆ เมอ่ื มกี ารขยบั เขย้อื นในจงั หวะท่พี อดจี ะทาํ ใหเ้กดิ คาํ และประโยคถกู ขบั ออ กมา อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ รมิ ฝีปากทงั้ ปากบนและปากลา่ งว่า โอ้ มนุษยเ์ อย๋ ขา้ ไดบ้ นั ดาลรมิ ฝีปากบนและลา่ งแก่สูเจา้ และบนั ดาลปากใหอ้ ยูร่ ะหว่างมนั ทงั้ สองเพอ่ื มนุษยจ์ ะไดพ้ ดู รบั ประทานและดม่ื ทางปาก เมอ่ื เราหายใจออกร่างกายจะขบั กาซคารบ์ อนไดออกไซนอ์ อกมา แน่นอน ถา้ ผูอ้ อกแบบร่างกายมนุษยป์ รึกษากบั นกั ออกแบบชาวโลกก่อนป่านน้ีร่างก ายมนุษยอ์ าจเตม็ ไปดว้ ยสง่ิ ประหลาดมากมาย เช่น ศีรษะอาจเป็นไปดว้ ยรูระบายอากาศเสยี เพอ่ื ขบั เอาอากาศเสยี ออกมา จมกู ขณะหายใจเขา้ ออกไดก้ ระทาํ งาน 3 อยา่ งในเวลาเดยี วกนั กลา่ วคือ ฟอกอากาศใหม้ มี คี วามสะอาด ปรบั อากาศใหม้ คี วามอบอ่นุ และเปลย่ี นอากาศทแ่ี หง้ แลง้ ใหม้ คี วามเปียกช้นื นอกเหนือจากน้ีแลว้ แสดงว่าปอดของตนมปี ญั หา หู สามารถปรบั คลน่ื เสยี งในอากาศใหม้ คี วามพอดีกบั ตนก่อนทค่ี ลน่ื เสยี งนนั้ จ ะกระทบกบั แกว้ หู ซง่ึ จะเหน็ ว่าพระเจา้ ทรงสรา้ งคลน่ื เสยี งกบั แกว้ ของมนุษยใ์ หม้ คี วามพอดกี นั นาํ้ นมมารดา พระผูท้ รงสรา้ งนาํ้ นมในอกมารดากบั สรา้ งทารกคนเดยี วกนั ทง้ั สองจงึ มคี วามพอดกี นั เมอ่ื มารดาคลอดบตุ รออกมาในทนั ทนี นั้ เตา้ นมทงั้

รากศรัทธาเตาฮีด 115 สองกจ็ ะเป่ียมไปดว้ ยนาํ้ นม เพอ่ื เป็นอาหารแก่ทารก แหลง่ นาํ้ นมคอื ทรงอกของมารดาซง่ึ อยู่ใตด้ วงตาทง้ั สองของมาดา ขณะด่มื นาํ้ นมจากอกแม่ทารกจะถกู โอบอมุ้ ดว้ ยมอื ทงั้ สองของมารดาแนบไ วก้ บั อก ไดย้ นิ เสยี งขบั กลอ่ มจากหวั ใจของมารดาอนั เป็นเสยี งทเ่ี ขามกั คุน้ เน่ืองจากข ณะทอ่ี ยู่ในครรภข์ องมารดาเขาไดย้ นิ เสยี งนน้ั นานถงึ 9 เดอื นเตม็ และเขาไดฟ้ งั เสยี งนน้ั อกี ครงั้ หน่ึงขณะดม่ื นาํ้ นมจากเตา้ ของมารดา นาํ้ นมของมารดาเป็นอาหารทด่ี ที ส่ี ุดสาํ หรบั ทารก และเป็นการผลติ โดยตรงจากโรงงานสูผ่ ูบ้ รโิ ภคโดยมไิ ดผ้ า่ นสอ่ื พ่อคา้ คนก ลาง มไิ ดผ้ ่านขนั้ ตอนการบรรจใุ สข่ วดแต่อย่างใด และมไิ ดต้ อ้ งตม้ ใหเ้ดอื ดก่อนดม่ื ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ นาํ้ นมมารดายงั มวี ติ ามนิ และธาตอุ าหารครบสมบรู ณส์ าํ หรบั ทารก ฉะนน้ั ในช่วงทท่ี ารกด่มื นาํ้ นมมารดาไมจ่ าํ เป็นตอ้ งรบั ประทานอาหารเสรมิ อย่างอ่นื ถา้ สมมตุ วิ ่าบนร่างกายมนุษยม์ เี ฉพาะกระดูกเทา่ นน้ั ทเ่ี จรญิ เตบิ โตข้นึ ทุ กวนั แต่อวยั วะส่วนอ่นื ไมเ่ จรญิ เติบโตอะไรจะเกิดข้นึ สมมตุ วิ า่ ศีรษะของมนุษยโ์ ตข้นึ ทกุ วนั แต่ลาํ คอเลก็ เทา่ เดมิ จะเป็นเช่นไร ถา้ ลาํ คอไม่สามารถเคลอ่ื นไหวไดแ้ ต่ศีรษะขยบั เขย้อื นหรอื สา่ ยไปมาได้ ถามวา่ เวลาพดู และรบั ประทานอาหารมนุษยจ์ ะมคี วามสะดวกสบายหรอื ไม่ ปจั จบุ นั นาํ้ ลายผลติ ออกมาอยูใ่ นค่าทพ่ี อดกี บั ความตอ้ งการแต่ถา้ วนั ใดผลิ ตนอ้ ยลงมนุษยม์ ติ อ้ งจดั หานาํ้ ลายเสริมดอกหรอื แน่นอน การมอี ยู่และกลไกลทค่ี รอบคลุมร่างกายอยูน่ ้ีย่อมแสดงใหเ้หน็ ถงึ การมอี ยู่

116 รากศรัทธาเตาฮีด ของพระเจา้ ผูท้ รงสรา้ งสรรค์ ผูท้ รงเป็นหน่ึงเดยี ว แน่นอน ดงั ทค่ี ดิ พจิ ารณาถงึ การมอี ยู่และความน่าอศั จรรยใ์ จในสรรพสง่ิ ถกู สรา้ งทง้ั หลาย ตลอดจนความอศั จรรยใ์ จต่อร่างกายของตนถา้ พจิ ารณาดว้ ยจติ ใจทเ่ี ป็นธร รม สง่ิ เหลา่ น้ีมไิ ดบ้ ง่ บอกใหเ้หน็ ถงึ พระผูส้ รา้ งผูท้ รงปรชี าญาณยง่ิ ดอกหรอื การราํ ลกึ ถงึ ความโปรดปรานทไ่ี มม่ ที สี ้นิ สุดของพระองคเ์ ป็นอีกวธิ กี ารหน่ึง ทน่ี าํ พามนุษยไ์ ปสู่ความรกั ทม่ี ตี ่อพระองค์ ซง่ึ วธิ กี ารน้ีเป็นวธิ ที พ่ี ระองคท์ รงบญั ชาแก่ศาสดามซู าหรอื โมเสส (อ.) ครนั้ เมอ่ื พระองคต์ รสั วา่ เจา้ จงทาํ ใหป้ ระชาชนรกั ขา้ มซู าทูลถามว่าจะใหข้ า้ พระองคท์ าํ อย่างไรหรอื ตรสั ว่า จงช้แี จงใหพ้ วกเขารูแ้ ละเขา้ ใจในความโปรดปรานของขา้ บางครง้ั ความขมขน่ื คอื ปจั จยั ท่ที าํ ใหส้ ตปิ ญั ญามกี ารพฒั นากา้ วหนา้ เช่น เมอ่ื พ้นื ใตฝ้ ่าเทา้ ขณะทย่ี นื อยู่รอ้ นข้นึ มามนุษยก์ จ็ ะตอ้ งกา้ วเดนิ หนีไปทอ่ี ่นื ไ มม่ ผี ูใ้ ดยนื อยู่กบั ท่ี เปรยี บเสมอื นความรูแ้ ละความโงเ่ ขลาของมนุษย์ ความรูข้ องมนุษยเ์ มอ่ื เปรียบเทยี บกบั ความโงเ่ ขลาทม่ี นุษยย์ งั ไมร่ ูเ้สมอื นหย ดนาํ้ กบั มหาสมทุ ร เน่ืองจากมคี วามล้ลี บั น่าอศั จรรยใ์ จอกี หลายลา้ นประเภทบนโลกน้ีทส่ี ตปิ ญั ญาของมนุษยห์ ยงั่ ไปไมถ่ งึ หรอื ยงั ไมส่ ามารถคน้ หาความจรงิ เหลา่ นน้ั ได้ มชี ายหนุ่มคนหน่ึงเพง่ิ จะอ่านออกเขยี นเป็น ซง่ึ ความรูเ้พยี งเลก็ นอ้ ยของเขาทาํ ใหเ้ขาแสดงความยโสโอหงั ออกมา เขาไดถ้ ามขา้ เจา้ ว่าทาํ ไมนมาซซุบฮจฺ งึ มเี พยี ง 2 เราะกะอตั ขา้ พเจา้ ตอบว่า

รากศรัทธาเตาฮีด 117 ไมร่ ู้ การไม่รูข้ องเรามไิ ดห้ มายความว่าพระเจา้ ผูท้ รงกาํ หนดนมาซไมม่ เี หตผุ ล แน่นนอน พระองคท์ รงมเี หตผุ ลแต่มนุษยไ์ มร่ ูว้ า่ เหตผุ ลของพระองคค์ ืออะไร และไมม่ คี วามจาํ เป็นตอ้ งรบั รูด้ ว้ ยว่าคาํ สงั่ แต่ละอย่างของพระองคม์ เี หตผุ ล อะไร มนุษยม์ หี นา้ ทป่ี ฏบิ ตั ติ ามพระบญั ชาของพระองค์ บนหลกั การดงั กล่าวจะเหน็ ว่าคาํ สงั่ บางอยา่ งเรียกรอ้ งใหป้ ฏบิ ตั ติ ามเทา่ นน้ั และน้ีเป็นความหมายหน่ึงของการยอมรบั พระเจา้ โดยดุษณี เช่น อลั - กรุ อาน กลา่ วว่าเจา้ หนา้ ทด่ี ูแลนรกมเี พยี ง 19 ทา่ น หลงั จากนน้ั กลา่ ววา่ การเลอื กจาํ นวน 19 เพอ่ื ตอ้ งการทราบวา่ จะมผี ูใ้ ดทกั ทว้ งบา้ ง หรอื อย่างนอ้ ยทาํ ไมพระองคไ์ มเ่ ลอื กจาํ นวน 20 ดงั ทต่ี รสั วา่ ในไมช่ า้ ขา้ จะโยนเขาเขา้ สูน่ รกทเ่ี ผาไหม้ และสง่ิ ใดเลา่ ทาํ ใหเ้จา้ รูว้ ่าสง่ิ ทเ่ี ผาไหมน้ น้ั คืออะไร มนั จะไมเ่ หลอื อะไรอีกเลย และจะไม่ปลอ่ ยผูใ้ ดใหค้ งเหลอื อกี ต่อไป นากจะเผาไหมผ้ วิ หนงั จนเกรยี มดาํ และ เหนือนรกมมี ะลาอกิ ะฮฺ 19 ทา่ นคอยดูแล (อลั -กรุ อาน บทอลั มดุ รั ซริ โองการท่ี 30) บางโองการตรสั วา่ พระองคท์ รงมบี ญั ชาใหเ้ปลย่ี นทศิ ทางนมาซสาํ หรบั มสุ ลมิ เพอ่ื ตอ้ งการดูวา่ บคุ คลใดบา้ งท่ปี ฏบิ ตั ติ ามคาํ สงั่ ของศาสดาและบคุ คลใดบา้ งทท่ี กั ทว้ งและกลา่ วตาํ หนิตเิ ตยี น ดงั กลา่ วว่า และเรามไิ ดต้ ง้ั ทศิ ซง่ึ เจา้ เคยหนั ไป เวน้ แต่เพอ่ื เราจะไดจ้ าํ แนกใหร้ ูถ้ งึ ผูท้ ป่ี ฏบิ ตั ติ ามเราะซูล

118 รากศรัทธาเตาฮีด จากผูท้ โ่ี ฉดเขลาทห่ี นั สน้ เทา้ ของเขากลบั (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการที 143) อลั -กรุ อาน มไิ ดก้ ลา่ วถงึ เร่อื งราวการเชอื ดพลศี าสดาอสิ มาอลี (อ.) ดว้ ยมอื ของผูเ้ป็นบดิ าคอื ศาสดาอิบรอฮมี (อ.) ดอกหรอื การทพ่ี ระองคท์ รงมบี ญั ชาเช่นน้ีเพอ่ื ตอ้ งการดูว่าใครบา้ งทจ่ี ะเสยี สละบนหน ทางของพระองค์ พระองคต์ รสั ว่า แน่นอน เจา้ ไดป้ ฏบิ ตั ถิ กู ตอ้ งตามฝนั แลว้ แทจ้ รงิ เราคอื ผูต้ อบแทนผูก้ ระทาํ ความดีทงั้ หลาย (อลั -กรุ อาน บทอซั ซอ็ ฟฟาต โองการ 105) หลงั จากนนั้ ขา้ พเจา้ ไดก้ ล่าวกบั เดก็ หนุ่มคนนน้ั ว่า โอ้ เจา้ เดก็ นอ้ ยเอย๋ เจา้ ไมร่ ูห้ รอื ว่าในโลกน้ีมคี วามเรน้ ลบั บางอยา่ งถา้ เราไมพ่ จิ ารณาใหร้ อบคอบ จะไมไ่ ดร้ บั บทสรุปอนั ใดเลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว ในโลกของจติ วญิ ญาณกเ็ ช่นเดยี วกนั มคี าํ สงั่ บางอย่าง เป็นสาเหตทุ าํ ใหม้ นุษยพ์ บกบั ความผาสุกอนั ถาวร ถา้ เราไมใ่ สใ่ จต่อคาํ สงั่ เหลา่ นน้ั เรากจ็ ะไปไมถ่ งึ เป้าหมายเดด็ ขาด กา้ ว มไิ ดม้ ผี ูก้ ลา่ วกบั เธอดอกหรอื วา่ จงเดนิ ไป 100 กา้ ว แลว้ เธอจะพบกรุสมบตั ิ ถา้ สมมตุ วา่ เธอเดนิ ไป 110 แมว้ ่าเธอจะขดุ ดนิ ลงไปลกึ มากเท่าใดเธอกจ็ ะไมพ่ บกรุสมบตั เิ ด็ดขาด ดงั นน้ั จาํ เป็นอย่างยง่ิ ทม่ี นุษยเ์ ราตอ้ งใสใ่ จต่อคาํ สงั่ บางอยา่ งทไ่ี ดส้ งั่ เราเพอ่ื ชวี ติ ทเ่ี ป็นสุขทง้ั โลกน้ีและโลกหนา้ เหมอื นกบั การหมนุ หมายเลขโทรศพั ท์ ถา้ เราหมนุ เบอรน์ อ้ ยหรอื มากเกนิ ไปหน่ึงตวั แน่นอน

รากศรัทธาเตาฮีด 119 เราจะไมม่ วี นั ต่อสายโทรศพั ทต์ ดิ เดด็ ขาด ลูกกุญแจไขเขา้ บา้ นหรอื กญุ แจรถยนตเ์ ช่นกนั ถา้ หากเข้ยี วมนั หกั ขาดหายไ ปเพยี งเลก็ นอ้ ยเราจะไมส่ ามารถเปิดประตูบา้ นหรอื ติดเคร่อื งรถยนตไ์ ดเ้ดด็ ขาด แน่นอน มนุษยไ์ มม่ หี นทางเลอื กอ่นื ใดเพอ่ื ไปใหถ้ งึ ยงั เป้าหมายอนั สมบูรณ์ นอกจากยอมจาํ นนต่อวะฮฺยูของพระเจา้ โดยดุษณี การประสานกนั ระหว่างระบบการสรา้ งสรรคก์ บั การกาหนดกฎเกณฑ์ นอกจากการประสานกนั อยา่ งกลมกลนื ระหวา่ งสรรพสง่ิ ทม่ี อี ยูใ่ นระบบ ของการสรา้ งสรรคแ์ ลว้ ในระบบของการกาํ หนดกฎเกณฑต์ ่าง ๆ กม็ คี วามกลมกลนื เช่นเดยี วกนั เช่น 1. ระบบการสรา้ งสรรค์ พระองคท์ รงสรา้ งสรรคส์ ง่ิ ทด่ี ที สี ุด อลั -กรุ อาน กล่าวว่า พระเจา้ ผูท้ รงบนั ดาลใหท้ กุ สรรพสง่ิ ถกู สรา้ งดงี าม และพระองคท์ รงสรา้ งมนุษยจ์ ากดนิ (32/7) ในระบบของการกาํ หนดกฎเกณฑ์ (อลั -กรุ อาน) เป็นการกาํ หนดกฎเกณฑท์ ด่ี ที ส่ี ุด อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ อลั ลอฮไฺ ดท้ รงประทานคาํ กลา่ วทด่ี ยี ง่ิ ลงมา อนั เป็นคมั ภรี ค์ ลอ้ งจองกนั (อลั -กรุ าอน บทอซั ซมุ รั โองการท่ี 23) 2.ในระบบของการสรา้ งสรรคพ์ ระองคเ์ ชญิ ชวนใหม้ นุษยใ์ คร่ควร อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ พวกเขามไิ ดใ้ คร่ครวญในตวั ของพวกเขาดอกหรือ (อลั -กรุ าอน บทอรั โรม โองการท่ี 8)

120 รากศรัทธาเตาฮีด และพวกเขามไิ ดม้ องดูการบริหารบรรดาชนั้ ฟ้าและแผน่ ดนิ และสง่ิ ใดสง่ิ หน่ึงทอ่ี ลั ลอฮไฺ ดท้ รงบงั เกดิ ข้นึ ดอกหรอื (อลั -กรุ าอน บทอลั อะอรฺ อฟ โองการท่ี 185) ในระบบของการวางกฎเกณฑ์ (อลั -กรุ อาน) ไดม้ คี าํ สงั่ ใหม้ นุษยใ์ คร่ครวญและตรกึ ตรองเช่นกนั อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ พวกเขามไิ ดพ้ จิ ารณาใคร่ครวญ อลั กรุ อานดอกหรอื แต่วา่ บนหวั ใจของพวกเขามกี ญุ แจหลายดอกลนั่ อยู่ (อลั -กรุ าอน บทมฮุ มั มดั โองการท่ี 24) 3.ในระบบของการสรา้ งสรรคไ์ ม่มขี อ้ ตาํ หนิใดๆทงั้ ส้นิ อลั -กรุ าอน กลา่ วว่า พระผูท้ รงสรา้ งชนั้ ฟ้าทง้ั เจด็ เป็นชนั้ ๆ สูเจา้ จะไมเ่ หน็ ความไมไ่ ดส้ ดั ส่วนในการสรา้ งของพระผูท้ รงกรุณาปรานีแต่อ ย่างใด ดงั นนั้ สูเจา้ จงมองดูอกี ซวิ า่ สูเจา้ เหน็ รอยรา้ วหรอื ช่องโหว่บา้ งไหม (อลั -กรุ าอน บทอลั มลุ กฺ โองการท่ี 3) ในระบบของการวางกฎเกณฑส์ ูเจา้ กจ็ ะไมเ่ หน็ ความแตกต่างแต่อย่างใด อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า พวกเขาไม่พจิ ารณาดูอลั -กรุ อานบา้ งหรอื ว่า ถา้ อลั - กรุ อานมาจากผูท้ ไ่ี มใ่ ช่อลั ลอฮแฺ ลว้ แน่นอน พวกเขากจ็ ะพบวา่ ในนนั้ มคี วามขดั แยง้ กนั มากมาย (อลั -กรุ าอน บทอลั นิซาอฺ โองการท่ี 82) 4.ความจาํ เรญิ และความยง่ิ ใหญ่ของพระเจา้ คือแหลง่ ทม่ี าของระบบสรา้ งสรรค์ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า ความจาํ เรญิ ยง่ิ แด่พระผูท้ รงบนั ดาลใหช้ นั้ ฟ้ามหี มดู่ วงดาว

รากศรัทธาเตาฮีด 121 ทรงบนั ดาลใหม้ ตี ะเกยี งและดวงเดอื นเรอื งแสงนวลผ่องระหว่างมนั (อลั - กรุ าอน บทอลั ฟุรกอน โองการท่ี 61) ความเจรญิ จงมแี ด่พระผูซ้ ง่ึ อาํ นาจแหง่ ชน้ั ฟ้าทง้ั หลายและแผ่นดนิ และสง่ิ ทอ่ี ยู่ในระหวา่ งทงั้ สองเป็นกรรมสทิ ธ์ขิ องพระองค์ (อลั -กรุ าอน บทอซั ซุครุฟ โองการท่ี 85) ในระบบของการวางกฎเกณฑก์ ม็ าจากความจาํ เรญิ และความยง่ิ ใหญ่ขอ งพระเจา้ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า ความจาํ เรญิ ยง่ิ แด่พระองค์ ผูท้ รงประทานอลั กรุ อาน แก่บา่ วของพระองค์ เพอ่ื เขาจะไดเ้ป็นผูต้ กั เตอื นแก่ปวงบา่ วทง้ั มวล (อลั -กรุ าอน บทอลั ฟรุ กอน โองการท่ี 1) การตอบแทนส่งิ ทข่ี าดหายในการสรา้ ง หน่ึงในแนวทางการรูจ้ กั พระเจา้ คือ การใคร่ครวญอย่างรอบครอบวา่ พระองคท์ รงตอบแทนสง่ิ ทข่ี าดหายไปไดอ้ ยา่ งไร เช่น เมอ่ื ร่างกายของมนุษยไ์ ดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั และมเี ลอื ดไหลออกมาจาํ นวนมา กทาํ ใหร้ ่างกายอ่อนแอ แต่พระเจา้ ทรงสรา้ งร่างกายมนุษยม์ าใหม้ รี ะบบเหนือธรรมชาติ และเหนือโรงงานซอกเลอื ดทวั่ ไปเพยี งแค่มนุษยร์ บั ประทานอาหารและนาํ้ ธ รรมดากส็ ามารถทาํ แทนเลอื ดทข่ี าดหายไป หรอื กระดูกท่แี ตกหกั หรอื ทดแทนพลงั งานทส่ี ุญเสยี ไปใหก้ ลบั มาแขง้ แรงเห มอื นเดมิ ได้

122 รากศรัทธาเตาฮีด นาํ้ ฝนทต่ี กลงมาจากฟากฟ้าไดช้ าํ ระลา้ งฝ่นุ ละอองใหอ้ ากาศใหค้ ืนสูส่ ภาพส ดใสเหมอื นเดมิ นาํ้ สกปรกโสโครกทงั้ หลายไหลซมึ ลงสูพ่ ้นื ดนิ ดนิ กเ็ หมอื นกบั เคร่อื งกรองชน้ั ดที ด่ี ูดซบั สง่ิ โสโครก และเช้อื โรคต่างๆไวใ้ นตวั หลงั จากนนั้ ดนิ ไดค้ ืนนาํ้ สู่สภาพเดมิ อกี ครงั้ ใบไมต้ ่าง ๆ มหี นา้ ทด่ี ูดซบั กา๊ ซคารบ์ อนไดออกไซนท์ ม่ี นุษยแ์ ละสตั วห์ ายใจออกมา และนาํ ไปฟอกเปลย่ี นเป็นกา๊ ซออกซเิ จนคืนสู่บรรยากาศอกี ครงั้ หน่ึงเพอ่ื ยงั ประโยชนแ์ ก่มนุษยแ์ ละสตั วต์ ่อไป ความอ่อนแอของทารกสามารถทดแทนไดด้ ว้ ยความรกั และความเอน็ ดู ของมารดา ความโศกเศรา้ เสยี ใจต่างๆสามารถทดแทนไดด้ ว้ ยการปลอ่ ยวางและลมื เลอื น การรูจ้ กั พระเจา้ จากสมมุตฐิ านท่ีขดั แยง้ หน่ึงในหนทางของการรูจ้ กั พระเจา้ ทส่ี ามารถคน้ หาไดจ้ ากอลั -กรุ อาน คอื การตง้ั สมมตุ ิฐานท่ขี ดั แยง้ หมายถงึ มนุษยท์ กุ วนั น้ีพบเหน็ หรอื ไดเ้ผชิญกบั เหตกุ ารณต์ ่าง ๆ มากมาย ต่อไปน้ีลองจนิ ตนาการถงึ สถานทแ่ี ละเวลาทไ่ี มม่ เี หตกุ ารณเ์ หลา่ นน้ั เกดิ ข้นึ สกั แห่งหน่ึง ในเวลานนั้ จะมสี ง่ิ ใดเกดิ ข้นึ บนสถานทด่ี งั กลา่ วและเราตอ้ งกระทาํ สง่ิ ใดบา้ ง การโคจรของโลกถกู จดั วางไวอ้ ย่างมรี ะเบยี บ ซง่ึ ผลของการโคจรของโลกทาํ ใหเ้กดิ กลางวนั และกลางคืน

รากศรัทธาเตาฮีด 123 ทน่ี ้ีทา่ นลองคิดถงึ เวลาทก่ี ลางคืนเพยี งอย่างเดยี วในสภาพเช่นนน้ั เราจะกระ ทาํ สง่ิ ใดบา้ ง อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า สูท่านเหน็ แลว้ มใิ ช่หรอื ว่า หากอลั ลอฮฺ ทรงทาํ ใหก้ ลางคอื มอี ยู่ตลอดไปสาํ หรบั สูเจา้ จนถงึ วนั แหง่ การส้นิ โลก แลว้ จะมพี ระเจา้ องคอ์ น่ื นอกจากอลั ลอฮนฺ าํ แสงสว่างกลบั คืนมาใหส้ ูเจา้ สูเจา้ ไมร่ บั ฟงั บา้ งหรอื (อลั -กรุ อาน บทอลั เกาะซอ็ ซ โองการท่ี 71) พ้นื ดนิ ทอ่ี ยู่ใตฝ้ ่าเทา้ ของมนุษย์ คอื เปลกวา้ งไพศาลมนั ไดแ้ กว่งไกวทล่ี ะนอ้ ย อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า และแผน่ ดนิ นน้ั เราไดแ้ ผข่ ยายมนั ออกไป ดงั นน้ั เราเป็นผูแ้ ผ่ขยายทย่ี อดเยย่ี ม (อลั -กรุ อาน บทอซั ซารยิ าต โองการท่ี 48) สมมตุ วิ ่าพระองคท์ รงใหพ้ ้นื ดนิ แกวง่ ไกวไปอย่างรวดเรว็ มนุษยแ์ ละสรร พสตั วต์ ลอดจนสรรพสง่ิ หลายสามารถเดินหรอื ดาํ รงอยู่บนผวิ โลกต่อไปได้ หรอื อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ พวกเขามเิ หน็ ดอกหรอื ถงึ สง่ิ ทอ่ี ยูเ่ บ้อื งหนา้ และสง่ิ ทอ่ี ยูเ่ บ้อื งหลงั พวกเขา ทม่ี อี ยูใ่ นฟากฟ้าและแผ่นดนิ หากเราประสงคเ์ ราจะใหแ้ ผน่ ดนิ สูบพวกเขาลงไปหรอื เราจะใหส้ ว่ นต่าง ๆ อนั หนกั อ้งึ จากทอ้ งฟ้าหลน่ ลงมาบนพวกเขายอ่ มเป็นไปได้ (อลั -กรุ อาน บทซะบะอฺ โองการท่ี 9)

124 รากศรัทธาเตาฮีด ตอนน้ีท่านลองพจิ ารณาถงึ บอ่ นาํ้ เหนือมหาสมทุ รอนั กวา้ งใหญ่ ถา้ สมมตุ วิ ่านาํ้ ไดเ้หอื ดแหง้ จนหมดส้นิ หรอื ไหลซมึ ลงสูก่ น้ บ้งึ ของแผ่นดนิ ผูใ้ ดสามารถนาํ นาํ้ ข้นึ มาใหท้ ่านไดบ้ า้ ง อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ จงกลา่ วเถดิ ว่า สูเจา้ จงบอกฉนั ซวิ า่ หากแหลง่ นาํ้ ของสูเจา้ เหอื ดแหง้ ลง ดงั นน้ั ผูใ้ ดเลา่ จะนาํ นาํ้ ท่ที ว่ มทนั มาใหส้ ูเจา้ ไดอ้ กี (อลั -กรุ อาน บทอลั มลุ กฺ โองการท่ี 30) สูเจา้ ลองคดิ ถงึ นาํ้ ด่มื ทม่ี อี ยูใ่ นมอื ปจั จบุ นั ถา้ สมมตุ วิ า่ นาํ้ เหลา่ นนั้ เปลย่ี นเป็นรสขมทงั้ หมดสูเจา้ จะทาํ อย่างไร อลั - กรุ อาน กลา่ ววา่ หากเราประสงค์ เราจะทาํ ใหน้ าํ้ เคม็ จดั แลว้ ไฉนเล่าสูเจา้ จงึ ไมก่ ตญั ํู (อลั -กรุ อาน บทอลั วากอิ ะฮฺ โองการท่ี 70) ท่านทง้ั หลายมองเหน็ ตน้ ไมแ้ ละพชื พนั ธต์ ่าง ๆ มสี เี ขยี วขจี ถา้ หากพชื เหลา่ นนั้ เปลย่ี นเป็นสแี ดงแหง้ เหย่ี วหมดสภาพลงทง้ั หมด สภาพของโลกจะเป็นอย่างไร อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า หากเราประสงคท์ าํ ใหม้ นั หกั เป็นช้นิ ๆ แลว้ แน่นอน เรากย็ อ่ มทาํ ได้ แลว้ สูเจา้ คงประหลาดใจย่ิง (อลั -กรุ อาน บทอลั วากอิ ะฮฺ โองการท่ี 65) ถา้ มนุษยล์ มื เลอื นหมดทกุ สง่ิ แมแ้ ต่ทอ่ี ยูบ่ า้ นของตนเองกล็ มื เวลานน้ั มนุษยจ์ ะเป็นเช่นไร และจะสามารถกระทาํ การใดไดบ้ า้ ง การรูจ้ กั พระเจา้ โดยการเปรียบเทยี บ หลงั จากอธบิ ายถงึ ตวั อย่างในการสรา้ งสรรคแ์ ลว้ พระเจา้ ทรงตรสั วา่ น่ีคือการสรา้ งของอลั ลอฮฺ ดงั นน้ั

รากศรัทธาเตาฮีด 125 พวกเจา้ จงแสดงใหข้ า้ เหน็ ซนิ อกเหนือจากอลั ลอฮแฺ ลว้ สง่ิ ใดทเ่ี ขาเหลา่ นนั้ ได้ สรา้ งข้นึ มา (อลั -กรุ อาน บทลกุ มาน โองการท่ี 11) จงกลา่ วเถดิ ใครเลา่ จะช่วยพวกเจา้ ใหพ้ น้ จากความมดื ทางบกและทาง นาํ้ ทง้ั ทพ่ี วกเจา้ วงิ วอนขอต่อเขาดว้ ยความนอบนอ้ ม (อลั -กรุ อาน บทอลั - อนั อาม โองการท่ี 63) หรอื ผูใ้ ดเลา่ จะตอบรบั ผูร้ อ้ งทุกข์ เมอ่ื เขาวงิ วอนขอต่อพระองค์ และทรงปลดเปล้อื งความชวั่ รา้ ยนนั้ (อลั -กรุ อาน บทอนั นมั ลฺ โองการท่ี 62) ยงั มอื พระเจา้ อ่นื ใดนอกจากอลั ลอฮฺ อกี หรอื ทค่ี ู่ควรแก่การเคารพภกั ดี หลงั จากนนั้ อลั -กรุ อาน กลา่ วการเจรญิ เติบโตและการงอกเงยของธญั พชื ทง้ั หลายว่า พวกเจา้ ทาํ ใหม้ นั งอกเงยข้นึ มา หรอื วา่ เราเป็นผูท้ าํ ใหม้ นั งอกเงยข้นึ มา (อลั - กรุ อาน บทอลั -วากอิ ะฮฺ โองการท่ี 64) โอ้ มนุษยเ์ อย๋ เจา้ สามารถสรา้ งสง่ิ ใดใหง้ อกเงยข้นึ จากดนิ ไดบ้ า้ ง เจา้ สามารถนาํ ดนิ แหง้ มากทาํ อฐิ ไดเ้ทา่ นนั้ แต่พระเจา้ ทรงใหธ้ ญั พชื งอกเงยจากจากดนิ เหลวยง่ิ ไปกวา่ นนั้ พระองคท์ รง สรา้ งมนุษยข์ ้นึ มาจากดนิ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า แลว้ เราไดท้ าํ ใหเ้ช้อื อสุจกิ ลายเป็นกอ้ นเลอื ด แลว้ ไดท้ าํ ใหก้ อ้ นเลอื ดกลายเป็นกอ้ นเน้ือ แลว้ ไดท้ าํ ใหก้ อ้ นเน้ือกลายเป็นกระดูก แลว้ เราหมุ้ กระดูกนนั้ ดว้ ยเน้ืออกี ทห่ี น่ึง หลงั จากนน้ั เราไดเ้ป่าวญิ ญาณไปบนเขาจงึ กลายเป็นอกี รูปร่างหน่ึง ดงั นนั้

126 รากศรัทธาเตาฮีด อลั ลอฮฺ ทรงจาํ เรญิ ยง่ิ ผูท้ รงเป็นเลศิ ในหมผู่ ูส้ รา้ งสรรคท์ งั้ หลาย (อลั - กรุ อาน บทอลั -มอุ มฺ นิ โองการท่ี 14) การรูจ้ กั พระเจา้ โดยการเพ่มิ ความโปรดปราน พระเจา้ ทรงขจดั ความตอ้ งการของมนุษยท์ งั้ หลาย ดว้ ยการประทานแหลง่ ความโปรดปรานใหอ้ ยู่ในครอบครองของพวกเขา แมว้ า่ จาํ นวนประชากรโลกจะเพ่มิ มากข้นึ ความโปรดปรานของพระองคก์ เ็ พม่ิ ตามไปดว้ ย ช่วงเวลาทโ่ี ลกมปี ระชากรนอ้ ยในฤดูหนาวประชาชนจะใชฟ้ ืนจดุ ไฟเพอ่ื ประ ทงั ความหนาว และหุงตม้ ดว้ ยฟืน เมอื ประชากรโลกเพม่ิ มากข้นึ วตั ถทุ ใ่ี ชใ้ นการหงุ ตม้ กเ็ ร่มิ เปลย่ี นจากฟืนมาเ ป็นถ่านหนิ หลงั จากนนั้ พระองคท์ รงสอนมนุษยใ์ หร้ ูจ้ กั การคิด เพอ่ื คน้ หาหนทางนาํ้ เอาความโปรดปรานของพระองคม์ าใชใ้ หเ้ป็นประโยชน์ แต่เมอ่ื ประชากรทวจี าํ นวนมากข้นึ การใชพ้ ลงั งานในการหุงตม้ ก็ยง่ิ เพม่ิ มาก ข้นึ ตามลาํ ดบั แกส็ จงึ ถกู นาํ มาใชใ้ นการหงุ ตม้ ต่อมาพลงั งานแสงอาทติ ยก์ ็ถกู คิดคน้ และนาํ มาใชเ้พอ่ื ทดแทนพลงั งานทไ่ี ม่ พอเพยี ง และปจั จบุ นั มนุษยไ์ ดค้ ดิ คน้ ถงึ พลงั งานนิวเคลยี เพอ่ื นาํ มาทดแทนพลงั งาน ทก่ี าํ ลงั จะสูญส้นิ ไปจากโลก แน่นอน ในยุคปจั จบุ นั ถา้ มนุษยย์ งั คงใชฟ้ ืนกระดูกและขนสตั วเ์ ป็นเช้อื เพลงิ อยู่ ถามวา่ จะเพยี งพอกบั ความตอ้ งการของมนุษยไ์ หม มนุษยเ์ มอ่ื อยู่คนเดยี วรายจ่ายก็จาํ กดั พอดสี าํ หรบั คนเดียว แต่หลงั จากแต่งงานรายไดข้ องเขากเ็ พม่ิ ข้นึ ในระดบั ทพ่ี อเพยี งกบั รายจ่าย

รากศรัทธาเตาฮีด 127 สง่ิ เหลา่ น้ีไดร้ บั การดูแลเอาใจใส่จากผูใ้ ด แน่นอน นอกจากพระเจา้ แลว้ ไมม่ ผี ูใ้ นสามารถเพม่ิ เตมิ ความโปรดปรานใหแ้ ก่มนุษย์ ไดเ้ดด็ ขาด สญั ลกั ษณค์ วามเป็นหนึ่งเดียวของพระเจา้ 1.การประทานศาสดา หน่ึงในเหตผุ ลของความเป็นหน่ึงเดยี วของพระเจา้ ดงั ทอ่ี มิ ามอะลี (อ.) กลา่ ววา่ ถา้ หากมพี ระเจา้ อน่ื ใดแลว้ แน่นอน พระองคต์ อ้ งประทานศาสดาลงมาดว้ ยเช่นกนั หรอื อย่างนอ้ ยตอ้ งมเี คร่อื งห มายท่บี ง่ บอกถงึ อาํ นาจของพระองค์ (นะฮํฺ ุลบะลาเฆาะฮฺ จดหมายท่ี 31) 2. ความไมต่ อ้ งการของพระเจา้ ถา้ หากมพี ระเจา้ สององคห์ รอื แหลง่ แหง่ การมอี ยู่ของอาํ นาจมสี องท่ี แน่นอน ทงั้ สองตอ้ งมขี อบเขตจาํ กดั และเมอ่ื มขี อบเขตจาํ กดั แสดงวา่ สง่ิ นน้ั มใิ ช่พระเ จา้ เน่ืองจากอาํ นาจทค่ี วามจาํ กดั หมายถงึ อาํ นาจซงึ ตอ้ งพบกบั จดุ สลายหรอื จดุ ส้นิ สุด และเป็นทร่ี ูแ้ น่ชดั วา่ อาํ นาจเช่นน้ีไมอ่ าจเป็นพระเจา้ ไดเ้ดด็ ขาด หรอื อาํ นาจทงั้ สองไมม่ ที ส่ี ้นิ สุด เมอ่ื อาํ นาจไมม่ ที ส่ี ้นิ สุดจงึ ไมอ่ าจเป็นสองได้ ตวั อยา่ ง เมอ่ื ท่านกลา่ วถงึ ช่างก่อสรา้ งนนั้ หมายถงึ การปลูกสรา้ งบา้ นหรอื อาคารหรืออยา่ งนอ้ ยสุดกม็ ที ด่ี นิ ไวป้ ลูกบา้ น ซง่ึ ทา่ นจะไมส่ รา้ งบา้ นเกนิ หน่ึงหลงั เน่ืองจากเน้ือท่ไี มพ่ อสาํ หรบั สรา้ งบา้ น 2 หลงั 3. ความเป็นสากลในการมอี ยู่

128 รากศรัทธาเตาฮีด ถา้ หากการมอี ยู่ นอกจากพระเจา้ องคเ์ ดยี วแลว้ ยงั มพี ระเจา้ องคอ์ น่ื อกี แน่นอน โลกตอ้ งพบกบั ความพนิ าศย่อยยบั ไมม่ ชี ้นิ ดี อลั -กรุ อานกลา่ วว่า หากในชน้ั ฟ้าและแผ่นดนิ มพี ระเจา้ หลายองค์ นอกจากอลั ลอฮแฺ ลว้ ยอ่ มก่อใหเ้กดิ ความเสยี หายอย่างแน่นอน อลั ลอฮฺ พระเจา้ แห่งบลั ลงั กท์ รงบรสิ ุทธ์จิ ากสง่ิ ทพ่ี วกเขาเสกสรรปน้ั แต่งข้นึ (อลั - กรุ อาน บทอนั บยิ าอฺ โองการท่ี 22) บทที่ 5 ประเภทของเตาฮีด ซาตยี ฺ 1. เตาฮดี (ความเป็นเอกะของพระเจา้ ) หมายถงึ สาํ หรบั พระเจา้ แลว้ ไมม่ สี ง่ิ ใดคลา้ ยเหมอื นหรอื เป็นหนุ้ ส่วนของพร ะองค์ 2. เตาฮดี ซฟิ าตยี ฺ หมายถงึ คุณลกั ษณะของพระเจา้ เช่น ความรู้ อาํ นาจ ชวี ติ และอ่นื ๆ คอื สง่ิ เดยี วกนั กบั ซาต (อาตมนั ของพระองค)์ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า จงกลา่ วเถดิ พระองคค์ ืออลั ลอฮผฺ ูท้ รงเอกะ อลั ลอฮฺ ทรงเป็นทพ่ี ง่ึ

รากศรัทธาเตาฮีด 129 พระองคไ์ ม่ทรงอุบตั ิและไมท่ รงถกู อบุ ตั ิ และไมม่ ผี ูใ้ ดเสมอเหมอื นพระองค์ (อลั -กรุ อานบทอลั อิคลาซ) หมายถงึ 3. เตาฮดี อบิ าดยี ฺ ไมม่ บี คุ คลคู่ควรต่อการเคารพภกั ดนี อกจากพระเจา้ องคเ์ ดยี ว อลั - กรุ อานกลา่ วว่า และเรามไิ ดส้ ่งเราะซูลคนใดก่อนหนา้ เจา้ ลงมา นอกจากเราไดว้ ะฮยฺ ูแก่เขาว่า “แทจ้ รงิ ไมม่ พี ระเจา้ อน่ื ใดนอกจากขา้ ดงั นน้ั พวกเจา้ จงเคารพภกั ดขี า้ (อลั -กรุ อาน บทอลั บยิ าอฺ โองการท่ี 25) 4. เตาฮดี อฟั อาล หมายถงึ ภารกจิ ทงั้ หมดบนโลกน้ีดาํ เนินไปตามการอนุญาตของพระเจา้ ทงั้ ส้ิ น นนั่ หมายถงึ ว่าไมม่ สี ง่ิ ใดกระทาํ การโดยไมไ่ ดร้ บั อนุญาต หรอื กระทาํ โดยพละการแต่อย่างใด ประเดน็ น้ีแบง่ ออกเป็นสองลกั ษณะกลา่ วคอื ก. เตาฮดี คลั ลากยี ะฮฺ หมายถงึ ภารกจิ การสรา้ งสรรคท์ ง้ั หมดเป็นหนา้ ทข่ี องพระเจา้ แต่เพยี งผูเ้ดยี ว อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า โอ้ มนุษยเ์ อย๋ พวกเจา้ จงราํ ลกึ ถงึ ความโปรดปรานของอลั ลอฮฺ ทม่ี ตี ่อพวกเจา้ ยงั มพี ระผูส้ รา้ งอ่นื ใดทจ่ี ะประทานปจั จยั ยงั ชพี แก่พวกเจา้ จา กฟากฟ้าและแผน่ ดินนอกเหนือจากอลั ลอฮอฺ กี หรอื แน่นอนไมม่ พี ระเจา้ อ่นื ใดนอกจากพระองค์ (อลั -กรุ อาน บทฟาฏริ โองการท่ี 3) นนั่ คอื อลั ลอฮฺ พระผูอ้ ภบิ าลของพวกเจา้ ไม่มผี ูค้ วรไดร้ บั การเคารพภกั ดอี น่ื ใดนอกจากพร

130 รากศรัทธาเตาฮีด ะองค์ ผูท้ รงบงั เกดิ ทกุ สง่ิ ทกุ อย่างพวกเจา้ จงเคารพภกั ดพี ระองคเ์ ถดิ และพระองคท์ รงเป็นผูร้ บั มอบหมายใหค้ ุม้ ครองรกั ษาในทุกสง่ิ ทกุ อยา่ ง (อลั -กรุ อาน บทอลั -อนั อาม โองการท่ี 102) ข. เตาฮดี เราะบูบยี ะฮฺ หมายถงึ การบริหารและการบริบาลโลกเป็นหนา้ ทข่ี องอลั ลอฮฺ (ซบ.) แต่เพยี งผูเ้ดยี ว ดงั อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ จงกลา่ วเถดิ ฉนั จะแสวงหาพระเจา้ อน่ื ใดนอกจากอลั ลอฮกฺ ระนน้ั หรอื ทง้ั ๆ ทพ่ี ระองคเ์ ป็นพระผูอ้ ภบิ าลของทกุ สรรพสง่ิ (อลั -กรุ อาน บทอลั - อนั อาม โองการท่ี 164) จงกลา่ วเถดิ ใครเป็นผูป้ ระทานปจั จยั ยงั ชพี จากฟากฟ้าและแผน่ ดนิ แก่พวกเจา้ และใครเป็นเจา้ ของ (สรา้ ง) หูและดวงตาทงั้ หลายและใครเป็นผูใ้ หม้ ชี วี ติ หลงั จากความตายและเป็นผูใ้ หต้ ายหลงั จากมชี วี ติ และใครเป็นผูบ้ รหิ ารกจิ การ พวกเขาจะกลา่ วเหมอื นกนั วา่ อลั ลอฮฺ ดงั นนั้ จงกลา่ วเถดิ พวกท่านยงั จะไมย่ าํ เกรงหรอื (อลั -กรุ อาน บทยุนุส โองการท่ี 31) คาอธบิ ายเกยี่ วคุณลกั ษณะของพระเจา้ 1. พระเจา้ ทรงเป็นหน่ึงเดยี วไมม่ หี นุ้ ส่วน ไมม่ สี ง่ิ ใดร่วมปนและไมม่ สี ง่ิ ใดเสมอเหมอื นพระองค์ อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ ไมม่ สี ง่ิ ใดเหมอื นพระองค์ พระองคท์ รงไดย้ ินทรงมองเหน็ (อลั - กรุ อาน บทอชั ชูรอ โองการท่ี 11)

รากศรัทธาเตาฮีด 131 2. พระเจา้ ไมม่ คี วามตอ้ งการ ขณะทส่ี ง่ิ อ่นื มคี วามตอ้ งการไปยงั พระองค์ อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ โอ้ มนุษยเ์ อย๋ พวกเจา้ เป็นผูข้ ดั สนตอ้ งพง่ึ อลั ลอฮฺ แต่อลั ลอฮฺทรงมงั่ มอี ย่างลน้ เหลอื ผูท้ รงไดร้ บั การสรรเสรญิ (อลั -กรุ อาน บทอลั ฟาฏริ โองการท่ี 15) 3. ไมอ่ าจมองเหน็ พระเจา้ ได้ ไมส่ ามารถมองเหน็ พระเจา้ ดว้ ยตาเน้ือธรรมดาได้ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า สายตาทง้ั หลายมองไมเ่ หน็ พระองค์ แต่พระองคท์ รงมองเหน็ สายตาเหลา่ นน้ั และพระองคก์ ค็ ือผูท้ รี งปรานีผูท้ รงรอบรูอ้ ยา่ งถ่ถี ว้ น (อลั -กรุ อาน บทอนั อาม โองการท่ี 103) 4. พระเจา้ ทรงลว่ งรูถ้ งึ ทกุ สรรพสง่ิ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า อลั ลอฮฺ ทรงใหเ้ครอ่ื งยงั ชพี อนั กวา้ งขวางแก่ผูท้ พ่ี ระองคท์ รงประสงคจ์ ากปวงบา่ วขอ งพระองค์ แทจ้ รงิ อลั ลอฮฺ เป็นผูท้ รงรอบรูท้ กุ สง่ิ ทกุ อยา่ ง (อลั -กรุ อาน บทองั กะบูต โองการท่ี 62) 5. พระเจา้ ทรงอานุภาพเหนือทกุ สรรพสง่ิ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า พระองค์ คอื ผูท้ รงอานุภาพเหนือทกุ สรรพสง่ิ (อลั -กรุ อาน บทอลั มลุ ก์ โองการท่ี 1) 6. พระเจา้ ทรงอยู่ทกุ ท่ี

132 รากศรัทธาเตาฮีด อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า ทง้ั ทศิ ตะวนั ออกและทศิ ตะวนั ตกเป็นสทิ ธขิ องอลั ลอฮฺ เพราะไมว่ ่าสูเจา้ จะหนั หนา้ ไปทางใด อลั ลอฮทฺ รงอยู่ทน่ี นั่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮฺ คือผูท้ รงไพบูลย์ ผูท้ รงรอบรู้ (2/115) 7. พระเจา้ ทรงรอบรูส้ ง่ิ ทซ่ี ่อนเรน้ พระเจา้ ทรงรอบรูส้ ง่ิ ทซ่ี อ่ นเรน้ อยู่ในใจของมนุษย์ อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ แน่นอน เราไดบ้ งั เกดิ มนุษยม์ าและเรารูด้ ยี ง่ิ ทจ่ี ติ ใจของเขากระซบิ กระซาบ (อลั -กรุ อาน บทอลั กอฟ โองการท่ี 16) 8. พระเจา้ ทรงใกลช้ ดิ พระเจา้ ทรงใกลช้ ดิ กบั พวกเขาย่งิ กวา่ เสน้ เลอื ดทล่ี าํ คอ อลั - กรุ อานกลา่ ววา่ และเราใกลช้ ดิ เขายง่ิ กว่าเสน้ เลอื ดชวี ติ ของเขาเสยี อกี (อลั - กรุ อาน บทอลั กอฟ โองการท่ี 16) 9. พระเจา้ ทรงยนื หยดั พระเจา้ ทรงยนื หยดั ดว้ ยอาตมนั ของพระองค์ อลั -กรุ อานกลา่ วว่า อลั ลอฮฺ ไมม่ พี ระเจา้ อน่ื ใดนอกจากพระองคผ์ ูท้ รงมชี วี ติ ทรงดาํ รง (ดว้ ยอาตมนั ของพระองค์ สว่ นสรรพสง่ิ อ่นื ดาํ รงอยูด่ ว้ ยพระองค)์ อยูน่ ิจกาล (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการท่ี 255) 10. พระเจา้ มทิ รงงว่ งเหงาหาวนอน อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ ความงว่ ง และการนอนหลบั ไมค่ รอบงาํ พระองค์ (พระองคม์ ทิ รงเผอเรอการบริบาลจกั รวาลแมเ้พยี งเลก็ นอ้ ย) (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการท่ี 255)

รากศรัทธาเตาฮีด 133 11. พระเจา้ คือผูส้ รา้ งทกุ สรรพส่งิ พระเจา้ คอื ผูส้ รา้ งทกุ สรรพสง่ิ ในโลกและจกั รวาล อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า อลั ลอฮฺ พระผูอ้ ภบิ าลของเจา้ ไมม่ ผี ูใ้ ดคู่ควรแก่การเคารพภกั ดี นอกจากพระองค์ ผทู้ รงบงั เกดิ ทกุ สง่ิ ทกุ อย่าง พวกเจา้ จงเคารพภกั ดพี ระองค์ (อลั -กรุ อาน บทอลั อนั อาม โองการท่ี 102) 12. พระเจา้ คอื ผูท้ รงกรรมสทิ ธ์ิทกุ สง่ิ พระเจา้ คอื ผูท้ รงกรรมสทิ ธ์ทิ กุ สง่ิ ทกุ อยา่ ง อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ ทกุ สรรพสง่ิ ในฟากฟ้าทง้ั หลายและแผ่นดนิ เป็นกรรมสทิ ธ์ขิ องพระเจา้ (อลั - กรุ อาน บทอลั มาอดิ ะฮฺ โองการท่ี 120) 13. การใหก้ ารเล้ยี งดูสรรพสง่ิ การใหก้ ารเล้ยี งดูสรรพสง่ิ ทง้ั หลายอยู่ในอาํ นาจของพระองค์ อลั - กรุ อานกลา่ วว่า ความยง่ิ ใหญ่ในชนั้ ฟ้าทงั้ หลาย และในแผน่ ดนิ เป็นกรรมสทิ ธข์ องอลั ลอฮฺเทา่ นน้ั และพระองคเ์ ป็นผูท้ รงอาํ นาจ ผูท้ รงปรชี าญาณ (อลั -กรุ อาน บทอลั ญาซยี ะฮฺ โองการท่ี 36) 14. ชวี ติ และความตายอยูใ่ นพระหตั ถข์ องพระเจา้ ชวี ติ และความตายอยูใ่ นพระหตั ถข์ องพระเจา้ อลั -กรุ อานกลา่ วว่า อลั ลอฮฺ ทรงใหช้ วี ติ และความตาย และอลั ลอฮฺ ทรงเหน็ ในสง่ิ ทพ่ี วกเจา้ กระทาํ กนั (อลั -กรุ อาน บทอาลอิ มิ รอน โองการท่ี 156) 15. ทกุ สรรพสง่ิ ยอมจาํ นนต่อพระเจา้

134 รากศรัทธาเตาฮีด โลกและจกั รวาลต่างยอมจาํ นนต่อพระเจา้ ดงั ทอ่ี ลั -กรุ อานกลา่ วว่า ผูท้ อ่ี ยู่ในชน้ั ฟ้าทง้ั หลาย และแผ่นดนิ ต่างนอบนอ้ มต่อพระองคท์ ง้ั ดว้ ยความสมคั รใจและฝืนใจ และพวกเขาจะถกู นาํ กลบั ไปยงั พระองค์ (อลั -กรุ อาน บทอาลอิ มิ รอน โองการท่ี 83) 16. พระเจา้ ไมม่ หี นุ้ สว่ น พระเจา้ ไม่มหี นุ้ สว่ นและไมม่ ผี ูใ้ ดเสมอเหมอื น อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า จงกลา่ วเถดิ การสรรเสรญิ ทง้ั มวลเป็นสทิ ธขิ องอลั ลอฮ ไมท่ รงมบี ุตรและไมม่ ภี าคใี ด ๆ ร่วมกบั พระองคใ์ นอาํ นาจ และไมม่ ผี ูช้ ่วยเหลอื ใด ๆ สาํ หรบั พระองคใ์ หพ้ น้ จากความตาํ่ ตอ้ ย (อลั - กรุ อาน บทอลั อสิ รออฺ โองการท่ี 111) 17. สรรพสง่ิ ทงั้ หลายตอ้ งพง่ึ พงิ พระเจา้ สรรพสง่ิ ทงั้ หลายตอ้ งการพระองค์ อลั -กรุ อานกลา่ วว่า สรรพสง่ิ ทอ่ี ยูใ่ นชน้ั ฟ้าทงั้ หลายและแผ่นดนิ ต่างขอพระองคท์ กุ ๆ ขณะ (อลั -กรุ อาน บทอรั เราะฮมฺ าน โองการท่ี 29) 18. เกยี รตยิ ศและความตกตาํ่ เกยี รตยิ ศและความตกตาํ่ อยูใ่ นพระหตั ถข์ องพระองค์ อลั -กรุ อาน กลา่ ว่า จงกลา่ วเถดิ โอ้ อลั ลอฮฺ ผูท้ รงอภสิ ทิ ธ์ิแหง่ อาํ นาจทงั้ ปวง พระองคท์ รงประทานอาํ นาจแก่ผูท้ พ่ี ระองคท์ รงประสงค์ และทรงถอดถอนอาํ นาจจากผูท้ ่พี ระองคท์ รงประสงค์ และทรงใหเ้กียรตแิ ก่ผูท้ พ่ี ระองคท์ รงประสงค์ และทรงยงั ความตาํ่ ตอ้ ยแก่ผูท้ พ่ี ระองคท์ รงประสงค์

รากศรัทธาเตาฮีด 135 ความดที ง้ั หลายนน้ั อยู่ในพระหตั ถข์ องพระองค์ แทจ้ รงิ พระองคเ์ ป็นผูท้ รงอานุภาพเหนือทุกสง่ิ ทกุ อย่าง 19. ทกุ สรรพสง่ิ มาจากพระองค์ ปจั จยั ยงั ชพี ของทกุ สรรพสง่ิ มาจากพระองคท์ งั้ ส้นิ อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮฺ คือ ผูท้ รงประทานปจั จยั ยงั ชพี อนั มากมากแก่ผูท้ รงพลงั ผูท้ รงมนั่ คง (อลั -กรุ อาน บทอซั ซารยิ าต โองการท่ี 58) และไมม่ สี ตั วต์ วั ใดบนแผ่นดินเวน้ เสยี แต่ว่าเคร่อื งยงั ชพี ของมนั เป็นภาร ะของอลั ลอฮ (อลั -กรุ อาน บทฮูด โองการท่ี 6) แบบอย่างเตาฮดี แบบอยา่ งของอลั - กรุ อานนอกจากจะกาํ ชบั ในความดแี ละหา้ มปรามความชวั่ แลว้ ยงั แนะนาํ โครงการและแบบอย่างใหม่ ๆ อกี ต่างหาก ภายใตห้ วั ขอ้ ทว่ี ่า แบบอย่างในอลั -กรุ อาน เช่น กลา่ ววา่ ภรรยาของฟาโรหค์ ือ แบบอยา่ งของผูศ้ รทั ธา เน่ืองจากแมว้ า่ นางจะอยู่ท่ามกลางตวั การท่ีทาํ ใหห้ ลงทาง แต่นางไมเ่ คยออกนอกแนวทางของนางเลย ตาํ แหน่งลาภยศและทรพั ยส์ นิ สฤงคารของฟาโรห์ กไ้ มอ่ าจหลอกลวงนางได้ ในทางกลบั กนั ความศรทั ธาของนางไดท้ วคี ูณเพม่ิ ข้นึ อลั -กรุ อานกลา่ ววา่ อลั ลอฮฺ ทรงยกอทุ าหรณแ์ ก่บรรดาผูศ้ รทั ธา ไดแ้ ก่ภรยิ าของฟิรเอานฺเมอ่ื นางไดก้ ลา่ วว่า ขา้ แต่พระผูอ้ ภบิ าลของขา้ พระองค์ ขอพระองคท์ รงโปรดสรา้ งบา้ นหลงั หน่ึงใหแ้ ก่ขา้ พระองค์ ณ

136 รากศรัทธาเตาฮีด ทพ่ี ระองคใ์ นสรวงสวรรค์ และทรงโปรดช่วยขา้ พระองคใ์ หพ้ น้ จากฟิรเอานฺ และการกระทาํ ของเขา และทรงโปรดช่วยขา้ พระองคใ์ หพ้ น้ จากหมชู่ นผูอ้ ธรรม (อลั -กรุ อาน บทอตั ตะฮรฺ มี โองการท่ี 11) ครนั้ เมอ่ื อลั -กรุ อาน ยกตวั อยา่ งของผูป้ ฏเิ สธผูด้ ้อื รนั้ ทรงยกตวั อย่างของภรรยานูฮฺ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า อลั ลอฮทฺ รงยกอทุ าหรณแ์ ก่บรรดาผูป้ ฏเิ สธไดแ้ ก่ภรยิ าของนูฮฺ และภรยิ าของลูฏ นางทงั้ สองอยู่ภายใตก้ ารปกครองของบา่ วทด่ี ใี นหม่ปู วงบา่ วของเรา แต่นางทงั้ สองไดท้ รยศต่อเขาทง้ั สอง แน่นอน นางทงั้ สองจะไมร่ อดพน้ การลงโทษาของอลั ลอฮแฺ ต่ประการใด (อลั -กรุ อาน บทอตั ตะฮรฺ มี โองการท่ี 10) แมว้ า่ นางจะอยู่ร่วมชายคากบั ทา่ นศาสดานูฮฺ (อ.) บา้ นแห่งวะฮยฺ ูแต่นางกย็ งั คงสภาพการปฏเิ สธไวเ้ช่นเดมิ อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ เร่อื งราวของศาสดาอบิ รอฮมี (อ.) (อบั ราฮมั ) ไวว้ า่ ขา้ จะแต่งตงั้ เจา้ ใหเ้ป็นผูน้ าํ (2/124) ตรงประเดน็ น้ีอลั -กรุ อาน จะนาํ พาไปสูป่ ระวตั ศิ าสตร์ และจาํ แนกรายละเอยี ดการงานของอบิ รอฮมี ใหด้ ูจนกระทงั่ เหน็ ความเด่นชั ดของทา่ นในดา้ นการยนื หยดั กบั ความเป็นหน่ึงเดยี วของพระเจา้ ท่านศาสดาอบิ รอฮมี (อ.) ยอมจาํ นนต่อพระเจา้ ในทุกกรณีและทกุ สถานการณ์ อลั -กรุ อานกลา่ วว่า

รากศรัทธาเตาฮีด 137 และจงราํ ลกึ ถงึ ขณะทพ่ี ระเจา้ ของอบิ รอฮมี ไดท้ ดสอบเขา ดว้ ยพระบญั ชาบางประการแลว้ เขากไ็ ดส้ นองตามพระบญั ชานน้ั โดยครบถว้ น (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการท่ี 124) 1. หลงั จากอบิ รอฮมี ไดร้ อคอยมานามประมาณ 100 ปี พระเจา้ ทรงประทนบตุ รชายแก่ท่านหลงั จากนน้ั ทรงกาํ ชบั ว่าจงนาํ บตุ รชาย (อสิ มาอลี ไปเชอื ดพล)ี ทา่ นไดน้ าํ อิสมาอลี บตุ รไปเชอื ดตามบญั ชาของพระเจา้ โดยไมม่ คี าํ ถามว่าทาํ ไ มหรอื เพอ่ื อะไร ท่านยดึ ถอื พระบญั ชาพระเจา้ เป็นสง่ิ สาํ คญั เหนือภาวะจติ ใจและความรกั ทม่ี ี ต่อบตุ รชาย ทา่ นไดน้ าํ บุตรนอนควา่ หนา้ ลงและเอามอื จ่อไวท้ ล่ี าํ คอพรอ้ มทจ่ี ะเชอื ด ทนั ใดนนั้ ไดม้ วี ะฮฺยูจากพระเจา้ ลงมาพรอ้ มกาํ ชบั วา่ ยงั้ มอื ไวก้ ่อน คาํ สงั่ ของเราเพยี งแค่ตอ้ งการทดสอบเจา้ เทา่ นนั้ เอง อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า แน่นอน เจา้ ไดป้ ฏบิ ตั ถิ กู ตอ้ งตามฝนั แลว้ แทจ้ รงิ เราจะตอบแทนผูก้ ระทาํ ความดที งั้ หลาย (อลั -กรุ อาน บทอซั ซอฟาต โองการท่ี 105) แน่นอน อบิ รอฮมี ประสบความสาํ เรจ็ ต่อภาวะจติ ทล่ี มุ่ หลงและผูกพนั อยู่กบั สง่ิ ทต่ี นรั ก 2. อบิ รอฮมี (อ.) ไดต้ ่อสูด้ ว้ ยสติปญั ญาและเหตผุ ลจนกระทงั่ สามารถเอาชนะศตั รูผูป้ ฏเิ สธใ นสมยั ของตนไดอ้ ย่างราบคาบ อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ เจา้ ไมเ่ หน็ (ไมร่ ู)้ ผู้ (นมั รูด) ทโ่ี ตแ้ ยง้ อบรมฮมี ในเร่อื งพระผูอ้ ภบิ าลของเขาดอกหรอื

138 รากศรัทธาเตาฮีด เน่ืองจากอลั ลอฮไฺ ดท้ รงประทานอาํ นาจแก่เขา เมอ่ื อิบรอฮมี กลา่ ววา่ พระผูอ้ ภบิ าลของฉนั คือ ผูท้ รงใหเ้ป็น และทรงใหต้ าย เขากลา่ ววา่ ขา้ กใ็ หเ้ป็นและใหต้ ายได้ อบิ รอฮมี กลา่ ววา่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮทฺ รงนาํ ตะวนั มาจากทศิ ตะวนั ออก (ถา้ เจา้ พดู จรงิ ว่าเป็นผูอ้ ภบิ าลโลกน้ี) ฉะนน้ั จงนาํ มนั มาจากทศิ ตะวนั ตก และผูป้ ฏเิ สธถูกทาํ งงงวย อลั ลอฮมฺ ทิ รงช้นี าํ ผูอ้ ธรรมทง้ั หลาย (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการท่ี 258) 3. อบิ รอฮีม เผชญิ หนา้ กบั บรรดาผูต้ งั้ ภาคีเทยี บเคยี ง และท่านไดท้ าํ ลายรูปปนั้ บชู าเหลา่ นนั้ จนกระทงั่ พบธาตแุ ทข้ องพวกเขา 4. อบิ รอฮมี ตดั ความสมั พนั ธก์ บั เครอื ญาตเิ น่ืองจากความเคารพภกั ดที ม่ี ตี ่อพระเจา้ องค์ เดยี ว อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ พวกเขาไมร่ ูด้ อกหรอื วา่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮ์ ทรงรบั การลแุ ก่โทษจากปวงบา่ วของพระองค์ และทรงรบั บรรดาสง่ิ ทเ่ี ป็นทาน (เซาะดะเกาะฮ)ฺ แทจ้ รงิ อลั ลอฮฺ คือ ผูท้ รงอภยั โทษ ผูท้ รงเมตตาเสมอ (อลั -กรุ อาน บทอตั เตาบะฮฺ โองการท่ี 104) 5. อบิ รอฮมี ไดพ้ าครอบครวั และทารกนอ้ ยของตนเผชญิ กบั ความยากลาํ บาก เพอ่ื เป็นบทเรยี นแก่ศาสนาและประชาชาตใิ นต่อมา อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า โอ้ พระผูอ้ ภบิ าลของเรา แทจ้ รงิ ขา้ พระองคไ์ ดใ้ หล้ ูกหลานของขา้ ฯพาํ นกั อยู่ ณ ทร่ี าบลมุ่ น้ีโดยไม่มพี ชื ผลใด ๆ ซง่ึ อยูใ่ กลบ้ า้ นอนั เป็นเขตหวงหา้ มของพระองค์ โอ้ พระผูอ้ ภบิ าลของเรา

รากศรัทธาเตาฮีด 139 เพอ่ื ใหพ้ วกเขาดาํ รงนมาซ ขอพระองคท์ รงใหจ้ ติ ใจจากปวงมนุษยม์ งุ่ ไปยงั พวกเขา และทรงประทานปจั จยั ยงั ชพี ทเ่ี ป็นพชื ผลแก่พวกเขา เพอ่ื ใหพ้ วกเขาจะขอบคุณ (อลั -กรุ อาน บทอิบรอฮมี โองการท่ี 37) 6. อบิ รอฮมี ถวายชวี ติ ของท่านเพอ่ื พระเจา้ ครน้ั เมอ่ื ทา่ นถกู โยนเขา้ กองไฟ อลั - กรุ อาน กลา่ วว่า เรา (อลั ลอฮ)์ กลา่ วว่า โอ้ ไฟเอย๋ จงเยน็ ลง และใหค้ วามปลอดภยั แก่อิบรอฮมี เถดิ (อลั -กรุ อาน บทอมั บยิ าอฺ โองการท่ี 69) สาเหตุของการปฏเิ สธความเอกะของพระเจา้ ปจั จยั สาํ คญั อนั เป็นสาเหตทุ าํ ใหม้ นุษยอ์ อกนอกแนวทางของพระเจา้ มหี ลายประการแต่ประเดน็ ท่สี าํ คญั อาจกลา่ วไดด้ งั น้ีวา่ 1. ความเกรงกลวั ทม่ี ตี ่อผูอ้ ธรรม ซง่ึ อาจกลา่ วไดว้ ่าเป็นปจั จยั สาํ คญั ทท่ี าํ ใหม้ นุษยส์ ว่ นใหญ่หนั เหชีวติ ออกจา กพระเจา้ อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า เขากลา่ ววา่ หากเจา้ ยดึ ถอื พระเจา้ อ่นื นอกจากขา้ ขา้ จะใหเ้จา้ อยู่ในหมผู่ ูต้ อ้ งขงั (อลั - กรุ อาน บทอชั ชอุ ะรออฺ โองการท่ี 29) เน่ืองจากประชาชนกลวั ฟาโรหพ์ วกเขาจงึ หนั เหชวี ติ ออกจากพระเจา้ ทแ่ี ทจ้ ริ งไปเคารพสกั การะฟาโรหแ์ ทน ความอคตชิ นิดไรเ้หตผุ ล 2. เน่ืองจากบางครงั้ ความรกั และความผูกพนั ทม่ี ตี ่อบางสง่ิ บางอยา่ ง หรอื กบั บคุ คลเป็นสาเหตสุ าํ คญั ทห่ี นั เหชวี ติ ของเราใหเ้บย่ี งเบนไปในทางสร

140 รากศรัทธาเตาฮีด รพสง่ิ หรอื บคุ คลทต่ี นหลงใหลและช่นื ชอบโดยมอบใหส้ ง่ิ เหลา่ นนั้ เป็นศูนยก์ ลางค วามหวงั สาํ หรบั ตน อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า พวกเขาไดย้ ดึ เอาบรรดานกั ปราชญข์ องพวกเขา และบรรดาบาทหลวงของพวกเขาเป็นพระเจา้ นอกเหนือไปจากอลั ลอฮฺ และยดึ เอาอลั -มะซฮี ฺบตุ รของมรั ยมั เป็นพระเจา้ ทง้ั ๆ ทพ่ี วกเขามไิ ดถ้ กู ใชใ้ หก้ ระทาํ เช่นนนั้ นอกจากเพอ่ื เคารพภกั ดตี ่อผูท้ สี มควรไดร้ บั การเคารพภกั ดีแต่เพยี งองคเ์ ดี ยว ซง่ึ ไมม่ ผี ูใ้ ดควรไดร้ บั การเคารพภกั ดี นอกจากพระองคเ์ ท่านนั้ พระองคท์ รงบรสิ ุทธ์จิ ากสง่ิ ทพ่ี วกเขาตง้ั ภาคีข้นึ (อลั -กรุ อาน บทอตั เตาบะฮฺ โองการท่ี 31) 3. การตงั้ ความหวงั ไมถ่ ูกท่ถี กู ทาง บางครง้ั มนุษยพ์ ง่ึ พงิ สง่ิ อน่ื นอกจากพระเจา้ โดยคาดหวงั ใหส้ ง่ิ เหล่านน้ั ช่วยเ หลอื ตน หรอื ตอ้ งการเกียรติยศจากสง่ิ เหลา่ นนั้ อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ ประเด็นดงั กลา่ ววา่ มบี างกลมุ่ ชนไดต้ ง้ั ความหวงั กบั สง่ิ อ่นื โดยหวงั ว่ าสง่ิ เหลา่ นนั้ จะช่วยเหลอื เขาได้ โดยกลา่ ววา่ และพวกเขาไดย้ ดึ ถอื เอาพระเจา้ มากหลาย (เป็นท่เี คารพสกั การะ) นอกเหนือไปจากอลั ลอฮฺ โดยหวงั วา่ พวกเขาจะไดร้ บั ความช่วยเหลอื (อลั - กรุ อาน บทยาซนี โองการท่ี 74) อกี โองการหน่ึงกล่าวว่า และพวกเขาไดย้ ดึ เอารูปปนั้ ต่าง ๆ เป็นพระเจา้ นอกเหนือไปจากอลั ลอฮฺ เพอ่ื ทจ่ี ะเป็นพลงั อาํ นาจแก่พวกเขา (อลั -กรุ อาน บทมรั ยมั โองการท่ี 81)

รากศรัทธาเตาฮีด 141 ผลของความศรทั ธาในพระเจา้ 1. ความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ ผูท้ รงสรา้ งสรรค์ ในสงั คมอสิ ลามก่อใหเ้กดิ ความเป็นพน่ี อ้ งและความสมานฉนั ท์ 2. ความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ ผูท้ รงเอกะ จะทาํ ลายความเทจ็ และสง่ิ จอมปลอมทง้ั หลายใหส้ ้นิ ไป โนม้ นาํ มนุษยไ์ ปสู่การเป็นบา่ วต่อพระเจา้ องคเ์ ดยี ว และอยู่ใตร้ ฐั ธรรมนูญเดยี วกนั 3.การาํ ลกึ ถงึ พระเจา้ การปกครองและบทบญั ญตั ขิ องพระองค์ ทาํ ใหจ้ ติ ใจเป็นสุขและอยู่ในระดบั ทม่ี คี วามประเสรฐิ สุขของสงั คม รูจ้ กั เสยี สละเร่อื งสว่ นตวั เพอ่ื สงั คมสว่ นรวม ซง่ึ การเสยี สละจะเกดิ ข้นึ ไดเ้มอ่ื บคุ คลนนั้ มคี วามมนั่ ใจวา่ สง่ิ ทต่ี นเสยี สละไป นนั้ ไมส่ ูญเปลา่ เน่ืองจากพระเจา้ จกั ทรงตอบแทนสง่ิ เหลา่ นนั้ ซง่ึ ความเช่อื ดงั กลา่ วน้ีอยู่ภายใตร้ ่มเงาของความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ องคเ์ ดยี ว 4. ความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ ผูท้ รงเกรยี งไกร ก่อใหเ้กดิ ความสมานฉนั ทใ์ นหม่ปู ระชาชาติ ความศรทั ธายงั ถอื วา่ เป็นสอ่ื ในการสรา้ งความเป็นเอกภาพท่ดี ที ่สี ุด ดงั เป็นทป่ี ระจกั ษว์ ่าความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ คือเกราะป้องกนั ทด่ี ีทส่ี ุต่อการบบี คน้ั ของผูอ้ ธรรม บุคคลที่มศี รทั ธาต่อพระเจา้ 1. ก่อใหเ้กดิ ความรกั และความอบอ่นุ เน่ืองจากบคุ คลทท่ี ราบวา่ ภารกจิ ทง้ั หมดของตนอยู่ภายใตก้ ารปกปกั ษร์ กั ษา

142 รากศรัทธาเตาฮีด และไมม่ วี นั จะถูกทาํ ลายใหส้ ูญส้นิ ซง่ึ ผูท้ ซ่ี ้อื ความเพยี รพยายามของตนคอื พระเจา้ พระองคท์ รงซ้อื สนิ คา้ ของตนดว้ ยราคาทแ่ี พงลบิ ลว่ิ ดว้ ยสรวงสวรรคแ์ ละความโปรดปรานและบางครงั้ มใิ ช่ความเพยี รพยายามเ ทา่ นนั้ เพยี งแค่ตนมเี จตนาดพี ระองคก์ จ็ ะทรงมอบรางวลั เป็นการตอบแทน แน่นอน บคุ คลทม่ี คี วามรูส้ กึ เช่นน้ีเขาย่อมใชช้ วี ติ อย่างมคี วามสุขและอบอ่นุ ยง่ิ นกั 2. ทกุ ภารกจิ ทงั้ หมดของตนจะกระทาํ เพอ่ื แสวงหาความโปรดปรานจากพระเจ้ า จะไมก่ ระทาํ สง่ิ ใดอย่างเหน็ แก่ตวั หรอื เพอ่ื การโออ้ วดและจะออกหา่ งจากเล่ หเ์ พทบุ ายต่าง ๆ เน่ืองจากบคุ คลทอ่ี ยู่ ณ พระพกั ตรข์ องพระเจา้ และรูด้ วี า่ พระองคค์ ือสกั ขพี ยานการกระทาํ ของตน ดงั นนั้ เขาจะไมใ่ ชเ้ลห่ ก์ ลในการหลอกลวงผูอ้ น่ื 3. ตนจะเป็นผูม้ เี กยี รตแิ ละมศี กั ด์ิศรี เน่ืองจากบคุ คลท่ยี อมรบั วา่ ตนเป็นบา่ วของพระเจา้ เขาจะไมย่ อมจาํ นนต่อตาํ แหน่งหรอื อาํ นาจอน่ื ใด ๆ ทง้ั ส้นิ และจะตระหนกั เสมอว่าบคุ คลอ่นื กเ็ ป็นบา่ วเช่นเดยี วกบั ตน ดว้ ยเหตนุ ้ี ตนจงึ จะไมเ่ กรงกลวั บคุ คลหรอื อาํ นาจอ่นื ใดนอกจากพระเจา้ เทา่ นน้ั ดงั อลั - กรุ อานกลา่ ววา่ สูเจา้ จงอย่าเกรงกลวั ผูใ้ ดนอกจากอลั ลอฮฺ (อลั -กรุ อาน บทอลั อะฮซฺ าบ โองการท่ี 39)

รากศรัทธาเตาฮีด 143 4. ตนจะมองวา่ มนุษยท์ กุ คนเป็นสง่ิ ถูกสรา้ งและเป็นบา่ วของพระเจา้ ดงั นน้ั ทกุ คนจงึ มคี วามเสมอภาคกนั อมิ ามอะลี (อ.) ขณะจดั แบง่ เงนิ ทอ้ งพระคลงั อสิ ลามแก่ประชาชน ท่านจะไมแ่ บง่ แยกว่าบคุ คลนนั้ เป็นชาวอาหรบั หรอื มไิ มอ่ าหรบั ท่านจงึ ตอบผูท้ ่ถี ามว่าว่าทาํ ไมทา่ นจงึ ไมแ่ บง่ แยกระหว่างชนชนั้ ว่า พระเจา้ ของพวกเขามหี น่ึงเดยี ว ในหมพู่ วกเขาจงึ ไมม่ คี วามแตกต่าง 5. ตนจะรกั ษาความยุตธิ รรมและสทิ ธขิ องบุคคลอ่นื เน่ืองจากบคุ คลทเ่ี คารพภกั ดตี ่อพระเจา้ องคเ์ ดียว จะไมใ่ ส่ใจต่อทรพั ยส์ นิ ของบุคคลอน่ื ดงั นนั้ ตนจะกระทาํ เฉพาะสง่ิ ทเ่ี ป็นหนา้ ทต่ี ามศาสนบญั ญตั ขิ องตนเทา่ นนั้ 6. ตนจะไม่ขายความยากจนดว้ ยการกระทาํ ทน่ี ่ารงั เกยี จ เน่ืองจากความหวาดกลวั เดด็ ขาด บคุ คลทม่ี คี วามศรทั ธาต่อพระเจา้ และเช่อื มนั่ ว่าพระองค์ คอื ผูป้ ระทานปจั จยั ยงั ชพี แก่ตนและครอบครวั ดว้ ยเหตนุ ้ี เขาจะไม่หลกี เลย่ี งการแต่งงานเพราะกลวั ความยากจนเดด็ ขาด อลั -กรุ อาน กลา่ วว่า ถา้ หากสูเจา้ ยากจนอลั ลอฮจฺ ะทรงทาํ ใหส้ ูเจา้ มงั่ คงั่ ดว้ ยความโปรดปรานของ พระองค์ (อลั -กรุ อาน บทอนั นูร โองการท่ี 32) 7. ตนจะไมก่ ระทาํ สง่ิ เลวรา้ ยอนั เป็นความเสยี หายเดด็ ขาด เน่ืองจากสง่ิ ทอ่ี ยู่ตรงกนั ขา้ มภารกจิ ทส่ี ูญสลายและวา่ งเปลา่ ของตน คอื ความยงั่ ยนื ถาวรตนจะไมพ่ ง่ึ พาอาํ นาจอ่นื ใดนอกจากอาํ นาจของพระองคเ์ ท่ านน้ั ดว้ ยเหตนุ ้ี ตนจงึ มคี วามสงบและความสนั ตพิ เิ ศษอยู่ในตวั

144 รากศรัทธาเตาฮีด ลาํ ดบั ต่อไปจะกลา่ วถงึ สาเหตุของความหวาดกลวั และความประหมา่ เพอ่ื จะไดร้ ูว้ า่ ความศรทั ธาในพระเจา้ สรา้ งความสงบและอบอ่นุ ใจไดม้ าก เพยี งใด ตวั การทีท่ าใหเ้ กดิ ความประหม่า 1. บางครงั้ ความประหมา่ หรอื ความกงั วลใจ เกดิ จากความกลวั ในความผดิ ทเ่ี คยก่อไวใ้ นอดีต ซง่ึ ความประหมา่ น้ีสามารถเปลย่ี นเป็นความสงบมนั่ ได้ ดว้ ยความศรทั ธามนั่ การวงิ วอนขออภยั และการราํ ลกึ ถงึ พระเจา้ ผูท้ รงเกรยี ง ไกร เน่ืองจากพระองคค์ ือผูท้ รงอภยั ในความผดิ และทรงตอบรบั การลุแก่โทษของปวงบา่ ว 2. บางครงั้ รากเหงา้ ของความประหมา่ และความกงั วลใจ เกดิ จากความรูส้ กึ โดดเด่ยี วซง่ึ ความศรทั ธาต่อพระเจา้ สามารถเปลย่ี นใหเ้ป็ นความอบอ่นุ ใจแทนได้ บคุ คลทม่ี คี วามศรทั ธาจะกลา่ ววา่ พระเจา้ ทรงใกลช้ ดิ และทรงใหค้ วามใกลช้ ดิ พระองคท์ รงไดย้ นิ คาํ พดู ของฉนั ทรงมองเหน็ และทรงเมตตาต่อฉนั 3. บางครง้ั ความประหมา่ และความกงั วลใจเกดิ จากความอ่อนแอ ความศรทั ธาต่อพระเจา้ ผูท้ รงมอี าํ นาจอนั ไรข้ อบเขตจาํ กดั การมอบหมายความไวว้ างใจต่อพระองค์ และการขอความช่วยเหลอื จากพระองคส์ ามารถทดแทนความกงั วลเหลา่ นน้ั ใหห้ มดไปได้ 4. บางครง้ั ความประหมา่ เกดิ จากความรูส้ กึ ทไ่ี รจ้ ดุ หมายปลายทาง ความศรทั ธาทม่ี ตี ่อพระเจา้ ผูท้ รงปรชี าญาณ

รากศรัทธาเตาฮีด 145 ผูท้ รงสรา้ งทกุ สรรพสง่ิ บนโลกน้ีข้นึ มาดว้ ยวทิ ยปญั ญาและมเี ป้าหมายอนั เฉ พาะเจาะในการสรา้ ง สามารถขจดั ความประหมา่ เหลา่ น้ีใหห้ มดไปได้ 5. บางครง้ั ความประหมา่ และความรูส้ กึ ไม่สบายใจ เกดิ จากการไม่ประสบความสาํ เรจ็ ในการทาํ ใหท้ ุกคนพงึ พอใจ ตนจงึ ไมส่ บายใจวา่ ทาํ ไมบคุ คลหรอื กลมุ่ ชนนนั้ ทฉ่ี นั ลาํ บากตรากตราํ เพอ่ื พ วกเขา แต่พวกเขากลบั มองไมเ่ หน็ คุณค่าหรอื ความดขี องฉนั แมแ้ ต่นอ้ ย แต่ถา้ เขาคดิ ไดว้ า่ ไมส่ มควรกระทาํ เช่นนนั้ ตนควรจะกระทาํ ใหพ้ ระเจา้ พงึ พอ พระทยั เท่านนั้ กเ็ พยี งพอ เพราะเกยี รตยิ ศและความตกตาํ่ อยูพ่ ระหตั ถข์ องพระองค์ แน่นอน ความกงั วลเหลา่ นน้ั จะหมดไปจากเขา 6. บางครง้ั ความพยายามและการโฆษณาชวนเช่อื ในทางไมด่ ขี องบุคคลอ่นื จะทาํ ใหค้ นเราไม่สบายใจและเป็นกงั วล ขณะทค่ี วามศรทั ธาทม่ี ตี ่อสญั ญาทพ่ี ระองคท์ รงใหว้ ่า สจั ธรรมจะขจดั และมชี ยั ชนะเหนือความอธรรมเสมอความไมส่ บายใจเหลา่ นนั้ จะหมดไปจากเขา 7.บางครง้ั ทรพั ยส์ นิ เงนิ ทองและการเยย้ หยนั ของผูอ้ ่นื จะเป็นสาเหตสุ รา้ งความไมส่ บายใหแ้ ก่ตน ขณะทค่ี วามศรทั ธาในพระเจา้ ไดส้ อนแก่เราะซูลของพระองคว์ ่า แทจ้ รงิ เราไดใ้ หค้ วามพอเพยี งแก่เจา้ และพวกเยย้ หยนั แลว้ (อลั -กรุ อาน บทอลั ฮจิ ํฺร์ โองการท่ี 95)

146 รากศรัทธาเตาฮีด ซง่ึ ความเพยี งพอดงั กลา่ วจะขจดั ความกงั วลและความไมส่ บายใจใหห้ มดไป จากเขา ดว้ ยเหตนุ ้ี ถา้ สูเจา้ พบวา่ อลั -กรุ อานกลา่ วว่า บรรดาผูศ้ รทั ธาจติ ใจของพวกเขาสงบดว้ ยการราํ ลกึ ถงึ อลั ลอฮ ฉะนน้ั จงรูไ้ วเ้ถดิ ว่าการราํ ลกึ ถงึ อลั ลอฮเทา่ นน้ั ทท่ี าํ ใหจ้ ิตใจสงบ (อรั เราะอดฺ ฺ โองการท่ี 28) ผลของการไม่มศี รทั ธา บคุ คลทไ่ี มศ่ รทั ธาต่อพระเจา้ ผูท้ รงปรชี าญาณคอื บคุ คลประเภท 1. ไมเ่ หน็ ความสาํ คญั ของตนเองและไม่มเี ป้าหมายในการดาํ เนินชวี ติ สง่ิ ทเ่ี ขาพงึ ปรารถนาคือความสุขทางโลกและชวี ติ การเป็นอยู่ทส่ี ุขสบาย ซง่ึ ไมแ่ ตกต่างอะไรไปจากวถิ ชี วี ติ ของปศุสตั วโ์ ดยทวั่ ไป 2. การเคลอ่ื นไหวของตนเป็นเพยี งการบงั คบั ทห่ี ลกี เลย่ี งไมไ่ ด้ มใิ ช่เป็นการขบั เคลอ่ื นเพอ่ื ความสมบรู ณ์ 3. อนาคตเบ้อื งหลงั ความตายคือความสูญเปลา่ เน่ืองจากตนไมเ่ ช่อื เร่อื งการมชี วี ติ เบ้อื งหลงั ความตาย 4. ผูช้ ้นี าํ ทางชวี ติ ของตนบางครง้ั เป็นผูอ้ ธรรมภายนอก หรอื อาํ นาจฝ่ายตาํ่ ภายใน 5. แผนการในการดาํ เนินชวี ติ ของตนอยูท่ ่ามกลางความเคลอื บแคลงสงสยั อยูใ่ นขอบเขตจาํ กดั เตม็ ไปดว้ ยความบกพร่องและความผดิ พลาด 6. ไมส่ ามารถหาคาํ ตอบใหแ้ ก่ตนเองไดว้ า่ ตนเกิดมาเพอ่ื อะไร ทาํ ไมตอ้ งจากไป และมเี ป้าหมายอะไรในการดาํ รงชวี ติ

รากศรัทธาเตาฮีด 147 ในทางตรงกนั ขา้ มความคิดทง้ั หมดของตนกลบั ทมุ่ เทวา่ จะดาํ รงชวี ติ อยา่ งไร มไิ ดค้ ิดวา่ มชี วี ติ อยูเ่ พอ่ื อะไร ความศรทั ธาท่ีถูกทว้ งตงิ อลั -กรุ อานกลา่ วถงึ ความศรทั ธาประเภทต่าง ๆ และคาํ ทว้ งตงิ 1. ความศรทั ธาชวั่ พกั ชวั่ ครู่ เน่ืองจากบางคนจะศรทั ธาต่อเมอ่ื ตนตกอยูใ่ นอนั ตราย หรอื เมอ่ื เรอื ทต่ี นกาํ ลงั โดยสารอยูน่ นั้ กาํ ลงั จาํ อบั ปรางลง เมอ่ื นนั้ ตนจะรอ้ งตะโกนวา่ โอ้ อลั ลอฮฺ แต่เมอ่ื รอดพน้ จากอนั ตรายตนก็จะลมื ทกุ อยา่ งและหนั ไปสู่สง่ิ อ่นื ทน่ี อกเหนื อจากพระเจา้ อลั -กรุ อานกลา่ ววา่ ดงั นน้ั เมอ่ื พวกเขาข้นึ ขเ่ี รอื พวกเขาต่างวงิ วอนต่ออลั ลอฮฺ ดว้ ยความบริสุทธ์ใิ จในการขอพรต่อพระองค์ ครนั้ เมอ่ื พระองคท์ รงช่วยพวกเขาใหข้ ้นึ บก พวกเขาก็ตงั้ ภาคเี ทยี บเคยี งต่อพระองค์ (อลั -กรุ อาน บทองั กะบูต โองการท่ี 65) 2. ศรทั ธาแบบลอกเรยี นแบผูอ้ ่นื เน่ืองจากความศรทั ธาของบางคนทม่ี ตี ่อพระเจา้ เกดิ จากการทาํ ตามบคุ คลอ่ื นอยา่ งไมม่ เี หตผุ ลและขอ้ พสิ ูจน์ ดงั เช่น ความเชอ่ื ของบรรดาพวกเคารพรูปปนั้ บูชาท่กี ลา่ วตอบต่อบรรดาศาสดาว่า พวกเราเชอ่ื ตามบรรพบุรุษของพวกเขา อลั -กรุ อาน กลา่ วตาํ หนิความเช่อื เช่นน้ีว่า

148 รากศรัทธาเตาฮีด พวกเขากลา่ ววา่ เราไดพ้ บบรรพบรุ ุษของเราปฏบิ ตั กิ นั มาเช่นนนั้ (อลั - กรุ อาน บทอชั ชอุ ะรออฺ โองการท่ี 74) 3. ความศรทั ธาแบบพ้นื ฐาน เน่ืองจากบางคนมคี วามศรทั ธาแบบพ้นื ฐานธรรมดาทวั่ ไป โดยท่คี วามศรทั ธาเหลา่ นน้ั มไิ ดห้ ลงั่ ไหลเขา้ ไปในจติ ใจของพวกเขาแมแ้ ต่น้ อย อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ ความศรทั ธาประเภทน้ีวา่ อาหรบั ชาวชนบทกลา่ ววา่ พวกเราศรทั ธาแลว้ จงกลา่ วเถดิ ว่า พวกเจา้ ยงั มไิ ดศ้ รทั ธาแต่จงกลา่ วว่า เราเขา้ รบั อสิ ลามแลว้ เพราะความศรทั ธายงั มไิ ดเ้ขา้ สูห่ วั ใจของพวกเจา้ (อลั -กรุ อาน บทอลั ฮจํฺรอต โองการท่ี 14) 4. ความศรทั ธาทป่ี ราศจาการปฏบิ ตั ติ าม ทงั้ ทต่ี นเป็นผูม้ คี วามรูแ้ ต่กลบั ไมป่ ฏบิ ตั ติ ามความรูข้ องตนเอง อลั - กรุ อานหลายโองการกลา่ วตาํ หนิความศรทั ธาประเภทน้ีวา่ มนุษยค์ ิดว่าเพยี งแค่กลา่ ววา่ เราศรทั ธาแลว้ พวกเขากจ็ ะปลอดภยั และจะไมถ่ กู ทดสอบกระนนั้ หรอื (องั กะบูต โองการท่ี 2) 5. ความศรทั ธาแบบสนั่ คอน เน่ืองจากบางคนมคี วามเคลอื บแคลงในความศรทั ธาของตน หรอื เกดิ ความลงั เลใจ ผูศ้ รทั ธาจาํ พวกน้ีจะรอดูวา่ ผลจะเป็นอยา่ งไรและตนจะโอนเอียงและเลอื กข้ างนนั้ อลั -กรุ อาน กล่าวถงึ บคุ คลประเภทน้ีวา่

รากศรัทธาเตาฮีด 149 มนุษยบ์ างคนท่เี คารพภกั ดีต่ออลั ลอฮบฺ นขอบทางของศาสนา หากความดมี าประสบพวกเขาก็จะแสดงความพอใจต่อสง่ิ นนั้ แต่ถา้ ความทกุ ขย์ ากมาประสบ พวกเขากจ็ ะผนิ หนา้ ของเขากลบั สู่การปฏเิ สธ แทจ้ รงิ พวกเขาขาดทนุ ทง้ั ในโลกน้ีและในโลกหนา้ และน่ีเป็นความขาดทุนอย่างชดั แจง้ (อลั -กรุ อาน บทอลั ฮจั ํฺ โองการท่ี 11) 6. ความศรทั ธาทว่ี า่ งเปลา่ ในหนงั สอ่ื อลั อุซูลอลั กาฟียม์ อี ยู่หมวดหน่ึงนามว่าความวา่ งเปลา่ เน่ืองจากศาสนาของพวกเขาคอื ความว่างเปลา่ ชนบางกลมุ่ ขณะมชี วี ติ อยู่บนโลกดูเหมอื นว่าจะมศี าสนา แต่ขณะทก่ี าํ ลงั จะตายกลายเป็นคนท่ปี ราศจากศาสนา เช่น บคุ คลทก่ี ารบาํ เพญ็ ฮจั ํฺเป็นขอ้ บงั คบั สาํ หรบั ตน แต่ว่าตนมไิ ดไ้ ปบาํ เพญ็ ฮจั ํฺ หรอื บคุ คลทไ่ี มไ่ ดบ้ รจิ าคทรพั ยส์ นิ ส่วนตวั อนั เป็นทานบงั คบั (ซะกาต) เมอ่ื ความตายกราํ่ กรายมาถงึ ตนจะมผี ูก้ ลา่ วกบั เขาว่า เขาจากไปเฉกเช่นบรรดายะฮูดยี ห์ รอื นซั รอนีย์ (วะซาอิลุชชอี ะฮฺ เลม่ ท่ี 9 หนา้ 33) วนั หน่ึงทา่ นศาสดามฮุ มั มดั (ขอพระเจา้ ทรงประสาทพรแด่ทา่ นและครอบครวั ) ไดเ้ขา้ ไปในมสั ญดิ และกลา่ วกบั ผูน้ มาซ 5 คนว่า พวกเจา้ จงลกุ ข้นึ และออกไปจากมสั ญดิ ของเราเดยี๋ วน้ีเพราะพวกเจา้ นมาซ แต่ไม่ยอมจ่ายทานบงั คบั (ซะกาต)

150 รากศรัทธาเตาฮีด 7. ความศรทั ธาแบบแบ่งชนชน้ั หรอื เลอื กสรร บางคนมกี ารเลอื กสรรในการปฏบิ ตั ติ ามอลั -กรุ อาน และอสิ ลามเฉพาะสวนท่เี ป็นประโยชนก์ บั ตนเองเท่านนั้ แต่สว่ นทไ่ี ม่ตรงกบั ความปรารถนาหรอื ไมต่ รงกบั เป้าหมายของตนพวกเขาจ ะละเวน้ ทงั้ หมด อลั -กรุ อาน กลา่ วตาํ หนิพวกเขาว่า และถา้ หากความจรงิ อยูข่ า้ งพวกเขาแลว้ พวกเขาจะรบี มาหาเขา (มฮุ มั มดั ) อย่างนอบนอ้ ม (อลั -กรุ อาน บทอนั นูร โองการท่ี 49) อลั -กรุ อานยงั กลา่ วถงึ บคุ คลพวกอกี วา่ แทจ้ รงิ บรรดาผูป้ ฏเิ สธอลั ลอฮฺ และบรรดาเราะซูลของพระองคต์ อ้ งการทจ่ี ะแยกระหวา่ งอลั ลอฮฺและบรรดา เราะซูลของพระองค์ จงึ กลา่ วว่า เราศรทั ธาในบางคนและปฏเิ สธบางคน (อลั -กรุ อาน บทอนั นิซาอฺ โองการท่ี 150) ในยุคแรกของอสิ ลามมชี นกลมุ่ ใหญ่ไดม้ าหาท่านศาสดามฮุ มั มดั (ขอพระเจา้ ทรงประสาทพรแด่ท่านและครอบครวั ) และกลา่ วว่า พวกเราขอศรทั ธาต่อทา่ นแต่มเี งอ่ื นไขว่าพวกเราจะไมน่ มาซ ทา่ นศาสดากลา่ วตอบพวกเขาวา่ ศรทั ธาโดยปราศจากนมาซเป็นไปไมไ่ ด้ 8. ศรทั ธาแบบมเี ลศใน เน่ืองจากผูน้ าํ ชาวยวิ ในนครมะดีนะฮจฺ าํ นวนหน่ึงวางแผนการว่าในตอนเชา้ พวกเราจะไปพบทา่ นศาสดาเพอ่ื ประกาศว่าพวกเราศรทั ธาแลว้ และในตอนบา่ ยของวนั เดยี วกนั พวกเราจะถอนศรทั ธาออกจากอสิ ลามและ กลบั ไปนบั ถอื ศาสนายวิ เหมอื นเดมิ เพอ่ื พวกเราจะไดก้ ลา่ วอา้ งไดว้ า่ อสิ ลามมใิ ช่ศาสนาถกู ตอ้ งและไมม่ คี วามจริ ง พวกเขาตอ้ งการใชว้ ธิ นี ้ีเพอ่ื

รากศรัทธาเตาฮีด 151 หน่ึง เพอ่ื ป้องกนั มใิ หช้ าวยวิ เขา้ รบั อสิ ลาม สอง เพอ่ื สรา้ งความเคลอื บแคลงสงสยั และความสนั่ คอนใหเ้กดิ ข้นึ ในหมมู่ สุ ลมิ เพราะอย่างนอ้ ยทส่ี ุดจะไดเ้หน็ วา่ ศาสนาของพวกตนเป็นศาสนาสมบรู ณแ์ บ บ เมอ่ื ถงึ เชา้ ของวนั ใหมเ่ หลา่ บรรดาผูน้ าํ ชาวยวิ ไดท้ ยอยกนั เขา้ รบั อิสลาม แต่พอตกเยน็ พวกเขาไดถ้ อนตวั ออกจากอสิ ลามจนหมดส้นิ พระเจา้ ทรงแจง้ เหตผุ ลผา่ นวะฮฺยูในศาสดาของพระองคท์ ราบและอธบิ า ยแก่บรรดามสุ ลมิ ว่า จงอยา่ ดใี จต่อการเขา้ รบั อสิ ลามของพวกเขาและจงอย่าเสยี ใจต่อการถอนตั วของพวกเขา อลั -กรุ อาน กลา่ วถงึ พวกเขาว่า จะมชี นกลมุ่ หน่ึงจากหมผู่ ูไ้ ดร้ บั คมั ภรี ก์ ลา่ วว่า ทา่ นทง้ั หลายจงศรทั ธาต่อสง่ิ ทถ่ี กู ประทานลงมาแก่บรรดาผูท้ ศ่ี รทั ธาในตอน เชา้ และจงปฏเิ สธในตอน เยน็ เพอ่ื ว่าพวกเขาจะไดก้ ลบั ใจ (อลั -กรุ อาน บทอาลอิ มิ รอน โองการท่ี 72) คุณสมบตั ิของความศรทั ธาทถ่ี ูกยอมรบั ความศรทั ธาทถ่ี กู ยอมรบั และถอื วา่ มคี ุณค่าตอ้ งมคี ุณสมบตั ดิ งั ต่อไปน้ี 1. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาทค่ี วบคู่กบั เหตผุ ล ดงั จะเหน็ วา่ อลั -กรุ อาน กลา่ วเรยี กรอ้ งเหตผุ ลจากพวกปฏเิ สธเสมอดงั กลา่ ววา่ บรรดาเราะซูลไดก้ ลา่ ววา่ ยงั มคี วามสงสยั ในอลั ลอฮพฺ ระผูส้ รา้ งชน้ั ฟ้าทง้ั หลายและแผ่นดินอกี กระนน้ั

152 รากศรัทธาเตาฮีด หรอื พระองคท์ รงเชญิ ชวนพวกทา่ นเพอ่ื ยกโทษในความผดิ ของพวกท่าน และทรงผอ่ นผนั พวกทา่ นจนกระทงั่ ถงึ วาระท่ถี กู กาํ หนดไว้ แต่พวกเขากลบั กล่าวว่า (เราไมร่ ูไ้ มเ่ ขา้ ใจอะไรทงั้ ส้นิ ) พวกทา่ นมไิ ดเ้ป็นอ่นื ใดนอกจากเป็นปถุ ุชนเยย่ี งเรา พวกทา่ นประสงคท์ จ่ี ะกดี กนั พวกเราออกจากสง่ิ ท่บี รรพบรุ ุษของพวกเราเค ยเคารพบชู า ดงั นน้ั พวกท่านจงนาํ หลกั ฐานและสง่ิ มหศั จรรยอ์ นั ชดั แจง้ มาใหพ้ วกเราซิ (อลั - กรุ อาน บทอาอบิ รอฮมี โองการท่ี 10) ในความหมายคือ ถา้ ท่านมเี หตผุ ลจงมานาํ ใหเ้ราดูซิ ซง่ึ เป็นเร่อื งธรรมดาเสยี เหลอื เกนิ สาํ หรบั มสุ ลมิ คนหน่ึงทจ่ี ะตอ้ งจดั เตรียมเ หตผุ ลไวส้ าํ หรบั ตน เพอ่ื เป็นคาํ ตอบในการปกป้องความศรทั ธาเมอ่ื มผี ูซ้ กั ถาม 2. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาทค่ี วบคู่กบั การปฏบิ ตั ิ จะเหน็ วา่ อลั -กรุ อานหลายโองการ เมอ่ื กลา่ วถงึ บรรดาผูศ้ รทั ธาจะกลา่ วต่อเช่นน้ีว่า โอ ้ บรรดาผูศ้ รทั ธาและปฏบิ ตั คิ ุณงามความดที ง้ั หลาย ซง่ึ ประโยคดงั กลา่ วใหค้ วามหมายถงึ การปฏบิ ตั คิ ุณงามความดที งั้ หมด เหมอื นกบั คาํ ว่า มสั ญดิ หมายถงึ มสั ญดิ หรอื สุเหร่า ส่วนคาํ วา่ มะซาญดิ หมายถงึ มสั ญดิ หลายหลงั แต่เมอ่ื กลา่ ววา่ อลั มะซาญดิ หมายถงึ มสั ญดิ ทง้ั หมดทม่ี อี ยู่ ฉะนน้ั คาํ วา่ ซอลฮิ ฺ เพยี งคาํ เดยี วหมายถงึ ความดเี พยงอย่างเดยี ว ส่วนคาํ วา่ ซอลฮิ าต หมายถงึ ความดงี ามหลายประการ สว่ นคาํ ว่า

รากศรัทธาเตาฮีด 153 อซั ซอลฮิ าต หมายถงึ ความดงี ามทงั้ หลาย อลั -กรุ อาน จงึ กลา่ ววา่ อามะนูวะอะมลิ ุซซอลฮิ าต หมายถงึ บรรดาผูศ้ รทั ธาและปฏบิ ตั คิ ุณงามความดที ง้ั หลาย หรอื อกี นยั หน่ึงหมายถงึ ภารกจิ การงานทง้ั หมดของพวกเขา คือ คุณงามความดี ดว้ ยเหตนุ ้ี จาํ เป็นอยา่ งยง่ิ ทก่ี ารงานทงั้ หมดของผูศ้ รทั ธาตอ้ งเป็นความดงี าม มใิ ช่การงานบางสว่ นของพวกเขา 3. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาทม่ี นั่ คงถาวร จะเหน็ ว่าอลั -กรุ อาน กลา่ วสรรเสรญิ บรรดาผูศ้ รทั ธาท่มี คี วามมนั่ คงในความศรทั ธา และแจง้ พวกเขาใหท้ ราบถงึ รางวลั อนั ไดแ้ ก่สรวงสวรรคแ์ ละความโปรดปรา นอ่นื ๆ ดงั อลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ แทจ้ รงิ บรรดาผูท้ ก่ี ลา่ วว่าอลั ลอฮฺ คอื พระเจา้ ของพวกเราแลว้ พวกเขากย็ นื หยดั ตามคาํ กลา่ วนน้ั มลากกิ ะฮจฺ ะลงมาหาพวกเขา (โดยกลา่ วกบั พวกเขาวา่ ) พวกทา่ นอยา่ หวาดกลวั และอย่าเศรา้ สลดใจแต่จงรอรบั ขา่ วดี คอื สรวงสวรรคซ์ ง่ึ ไดถ้ กู สญั ญาไวส้ าํ หรบั พวกเจา้ (อลั -กรุ อาน บทฟุซซลิ ตั โองการท่ี 30) 4. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาสมบูรณ์ รายงานกลา่ วว่าความศรทั ธานนั้ มี 10 ขนั้ ดว้ ยกนั ซง่ึ เป็นธรรมดาทว่ี ่าผูศ้ รทั ธาทกุ คนจะปฏบิ ตั ิตวั ตามความเหมาะสมของควา มศรทั ธาทต่ี นมี และเชอ่ื มนั่ ไปตามขนั้ ของความศรทั ธา

154 รากศรัทธาเตาฮีด มชี ายคนหน่ึงไดร้ บั มอบหมายหนา้ ทจ่ี ากท่านอมิ ามซอดกิ (ขอความสนั ตพิ งึ มแี ด่ท่าน) ใหเ้ดินทางไปยงั ทห่ี น่ึง หลงั จากเดนิ ทางกลบั มาแลว้ เขาไดเ้ขา้ พบทา่ นอมิ ามเพอ่ื รายงาน เขาไดเ้ร่มิ ทว้ งตงิ และกลา่ วตาํ หนิประชาชน ณ ทน่ี น้ั โดยกลา่ วหาว่าพวกเขาไมม่ ศี รทั ธาแมแ้ ต่นอ้ ย อมิ าม จงึ กลา่ วตอบเขาว่า ความศรทั ธานน้ั มี 10 ขนั้ ดว้ ยกนั บางคนอาจมเี พยี ง 2 ขนั้ บางคนอาจมี 4 ขน้ั บางคนอาจมี 6 ขนั้ และบางกลมุ่ ชนอาจมคี รบทงั้ 10 ขน้ั กไ็ ด้ รายงานกลา่ วว่าถา้ ตอ้ งการทราบว่าบคุ คลนน้ั มคี วามศรทั ธามากนอ้ ยเพี ยงใด ใหด้ ูวา่ ยามทเ่ี ขาสรรหารายไดเ้ขาจะทาํ บาปหรอื ไม่ อมิ ามอะลี (ขอความสนั ตพิ งึ มแี ด่ทา่ น) กลา่ ววา่ ขา้ ขอสาบานต่อพระเจา้ ว่า ถา้ หากใหส้ รรพสง่ิ ทงั้ หมดทม่ี อี ยู่แก่ขา้ โดยมเี งอ่ื นไขวา่ ขา้ ตอ้ งไปแยง่ เปลอื กขา้ วสาลจี ากปากมดมา แน่นอน ขา้ จะไมเ่ อาและไมก่ ระทาํ เช่นนน้ั อย่างเดด็ ขาด เร่อื งนีบง่ บอกใหเ้หน็ ถงึ ระดบั ความศรทั ธาของท่านอมิ ามอะลี (อ.) นนั่ หมายถงึ ว่าความศรทั ธาของทา่ นอมิ ามอะลี (อ.) มคี ่ามากกวา่ สง่ิ ใดทงั้ หมดบนโลกน้ี คาํ วงิ วอนขอพรในบทดุอาอมฺ ะการมิ ลุ อคั ลากวรรคน่ึงพรรณนาว่า โอ้ พระเจา้ ของขา้ โปรดทาํ ใหค้ วามศรทั ธาของขา้ เป็นความศรทั ธาสมบูรณข์ นั้ สูง สุดดว้ ยเถดิ 5. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาบริสุทธ์ิ

รากศรัทธาเตาฮีด 155 ในความเป็นจรงิ แลว้ คุณค่าของความศรทั ธาและการปฏบิ ตั ขิ องเรา ข้นึ อยูก่ บั ความบรสิ ุทธ์ิใจทม่ี อี ยู่ ถา้ หากมคี วามบรสิ ุทธ์ิใจมากเทา่ ใดการยอมรบั กม็ มี ากตามไปดว้ ย อลั - กรุ าอน กลา่ วสรรเสรญิ ยกยอ่ งบรรดาผูศ้ รทั ธาทม่ี ไิ ดน้ าํ เอาความศรทั ธาของตนไปเ กลอื กกลวั้ กบั ความอธรรมวา่ บรรดาผูศ้ รทั ธาทม่ี ไิ ดน้ าํ เอาความศรทั ธาของตนเขา้ ปะปนกบั การอธรรม พวกเขาจะไดร้ บั ความปลอดภยั และพวกเขา คอื ผูท้ ไ่ี ดร้ บั การช้นี าํ แลว้ (อลั -กรุ อาน บทอลั อนั อาม โองการท่ี 82) 6. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาทเ่ี กดิ บนพ้นื ฐานของการมเี จตนารมณเ์ สรแี ละการลว่ ง รูข้ องตน เน่ืองจากมนุษยท์ กุ คนนนั้ มเี จตนารมณ์เสรี มคี วามเคลอื บแคลงสงสยั มกี ารสาํ นึก มขี อ้ ทกั ทว้ ง มขี อ้ บกพร่องและมเี หตผุ ลในการเลอื กสรรเป็นของตน ดงั นน้ั ความศรทั ธาทม่ี คี ุณค่า คอื ความศรทั ธาทว่ี างอยู่บนพ้นื ฐานของความรอบรู้ ไมม่ กี ารบบี บงั คบั ใด ๆ ทง้ั ส้นิ ดงั ทอ่ี ลั -กรุ อาน กลา่ ววา่ ไมม่ กี ารบบี บงั คบั ใด ๆ ในศาสนา (อลั -กรุ อาน บทอลั บะเกาะเราะฮฺ โองการท่ี 256) 7. ตอ้ งเป็นความศรทั ธาทค่ี วบคู่กบั การใคร่ครวญตรติ รอง

156 รากศรัทธาเตาฮีด ในมมุ มองของอลั -กรุ อานกลา่ ววา่ ความศรทั ธาทม่ี คี ุณค่าอยา่ งย่งิ คอื ความศรทั ธาทม่ี กี ารใคร่ครวญและตระหนกั คดิ ตลอดอยู่ตลอดเวลา ดงั อลั - กรุ อาน กลา่ วว่า แทจ้ รงิ ในการสรา้ งชน้ั ฟ้าทง้ั หลายและแผ่นดนิ และการทก่ี ลางวนั และกลางคืนตดิ ตามกนั อยู่นนั้ แน่นอนย่อมมสี ญั ญาณต่าง ๆ สาํ หรบั ผูม้ ปี ญั ญา กลา่ วคือบรรดาผูท้ ร่ี าํ ลกึ ถงึ อลั ลอฮฺ ทงั้ ในยามยนื นงั่ และในยามนอนตะแคง พวกเขาพนิ ิจพจิ ารณากนั ในการสรา้ งบรรดาชนั้ ฟ้า และแผ่นดนิ (โดยกลา่ วว่า) โอ้ พระเจา้ ของพวกเรา พระองคม์ ไิ ดท้ รงสรา้ งสง่ิ เหลา่ น้ีมาโดยไรส้ าระ มหาบรสิ ุทธ์ยิ ง่ิ แด่พระองค์ โปรดทรงคุม้ ครองพวกเราใหพ้ น้ จากการลงโทษในไฟนรกดว้ ยเถดิ (อลั - กรุ อาน บทอาลอิ มิ รอน โองการท่ี 190-191) ในตอนแรกพวกเขาไดใ้ คร่ครวญถงึ การสรา้ งสรรคข์ องพระเจา้ หลงั จาก นน้ั พวกเขาจงึ กลา่ วว่า พระองคม์ ไิ ดสรา้ งสง่ิ เหลา่ น้ีมาอยา่ งไรส้ าระ บทท่ี 6 สาเหตุของการหันเหออกจากการรู้จักพระเจ้า

รากศรัทธาเตาฮีด 157 1. ไมไ่ ดใ้ สใ่ จต่อร่องรอยแห่งการมอี ยูข่ องพระเจา้ ถา้ หากกลา่ ววา่ ร่างกายของมนุษย์ คอื ความมหศั จรรยข์ องเซลลต์ ่าง ๆ ทก่ี ่อตวั กนั เป็นรูปร่างอะตอม 1 อะตอม หรอื ใบไม้ 1 ใบกส็ ามารถทาํ ความรูจ้ กั พระเจา้ ไดส้ าํ หรบั บคุ คลท่ถี วลิ หาการรูจ้ กั แต่สาํ หรบั บคุ คลทไ่ี มใ่ ฝ่ใจในการรูจ้ กั ต่อใหเ้ขาเหน็ สญั ลกั ษณแ์ ละร่องรอยต่ าง ๆ มากมาย เขากจ็ ะไมม่ วี นั รูจ้ กั พระเจา้ ไดอ้ ย่างแน่นอน โปรดพจิ ารณาตวั อยา่ งต่อไปน้ี ก. คนขายตบั ในวนั หน่ึง ๆ จะเชอื ดสตั วห์ ลายตวั เพอ่ื เอาตบั ไปเสยี บไมย้ า่ งขาย แต่เขาไมร่ ูจ้ กั การพจิ ารณาในสญั ลกั ษณเ์ หลา่ นน้ั เน่ืองจากเขามไิ ดอ้ ยูใ่ นฐานะทจ่ี ะทาํ การรูจ้ กั ข. คนขายกระจกเงาท่มี ที รงผมยุ่งเหยงิ ไมเ่ ป็นระเบยี บ ในวนั หน่ึง ๆ นบั ตงั้ แต่เชา้ จรดเยน็ เขาจะสอ่ งกระจกหลายครง้ั แต่เขาไมเ่ คยหวผี มใหต้ นเองแมส้ กั ครง้ั เดียว เน่ืองจากในความคดิ ของเขาเพยี งแค่ตอ้ งการขายกระจกเท่านนั้ เองไมใ่ ช่หวี ผม จากตวั อย่างขา้ งตน้ สรุปไดว้ ่าตราบใดทม่ี นุษยไ์ มค่ ิดทจ่ี ะทาํ การรูจ้ กั เขาจะไมม่ วี นั รูจ้ กั จะไมไ่ ดป้ ระโยชนใ์ ด ๆ ทงั้ ส้นิ ดงั นนั้ ถา้ บคุ คลหน่ึงรูจ้ กั สงั เกตร่องรอยการมอี ยูข่ องพระเจา้ และใคร่ครวญพจิ าร ณา แต่ไมย่ อมรบั และไมศ่ รทั ธา เน่ืองจากเป้าหมายในการศึกษามไิ ดเ้พอ่ื การรูจ้ กั พระเจา้ ถา้ บคุ คลหน่ึงมคี วามคดิ ตอ้ งการรูจ้ กั พระเจา้ เพยี งแค่เหตผุ ลเดยี วกส็ ามารถ

158 รากศรัทธาเตาฮีด รูจ้ กั และมศี รทั ธาได้ แต่สาํ หรบั บคุ คลทไ่ี มม่ คี วามคดิ ดงั กลา่ วแมว้ า่ จะมเี หตผุ ลสกั หน่ึงรอ้ ยหรอื หน่ึงพนั ประการเขากไ็ มส่ ามารถยอมรบั พระเจา้ ได้ 2. ความโปรดปรานอนั ต่อเน่ือง ถา้ หากวา่ ความโปรดปรานของพระเจา้ อยู่กบั มนุษยม์ าโดยตลอดตงั้ แต่เร่มิ แ รก สง่ิ นนั้ กจ็ ะไมเ่ ป็นสง่ิ ใหมส่ าํ หรบั เรา ดงั ทเ่ี ราไดเ้หน็ ร่องรอยของพระเจา้ แต่ไม่เคยราํ ลกึ ถงึ พระองค์ และไมเ่ คยเหน็ คุณค่าเป็นเพราะวา่ เราอยู่กบั ความโปรดปรานนน้ั มาตงั้ แต่เร่ิ มแรก ตวั อย่าง จนถงึ ปจั จบุ นั เรายงั ไมเ่ คยขอบคุณพระเจา้ แมแ้ ต่ครง้ั เดยี ว ทพ่ี ระองคท์ รงประทานน้ิวหวั แมม่ อื แก่เรา เน่ืองจากนบั ตง้ั แต่เกดิ มาสง่ิ น้ีกอ็ ยูก่ บั เรามาโดยตลอด แต่ถา้ วนั ใดน้ิวหวั แมม่ อื ไดร้ บั บาดเจบ็ หรอื ถกู ตดั ขาดไป จะเหน็ วา่ การไมม่ นี ้ิวหวั แมม่ อื เราไมส่ ามารถแมแ้ ต่จะติดกระดุมเส้อื สกั เมด็ เ ดยี ว (ซง่ึ ตอนน้ีท่านกส็ ามารถพสิ ูจนไ์ ดด้ ว้ ยตนเองลองตดิ กระดุมเส้อื โดยไม่ตอ้ ง ใชน้ ้ิวหวั แมม่ อื ช่วย) ฉะนนั้ การมคี วามโปรดปรานอยู่อย่างต่อเน่ืองเป็นสาเหตทุ าํ ใหม้ นุษยล์ มื เลอื นพระ เจา้ ดว้ ยเหตนุ ้ี จะเหน็ วา่ ปญั หาสาํ คญั ปญั หาหน่ึงในวชิ าปรชั ญา คือ การต่นื ตวั อยู่ตลอดเวลา อลั -กรุ อาน กลา่ วเตอื นสาํ ทบั มนุษยอ์ ยูเ่ สมอว่า พระเจา้ ทรงลงโทษชาวเมอื งดว้ ยความแรน้ แคน้ และการเจบ็ ป่วย เพอ่ื พวกเขาจะไดน้ อบนอ้ ม (อลั -กรุ อาน บทอลั อะฮรฺ อฟ โองการท่ี 94)