เรื่องจริงสอนใจ

เมือ่ กลาวจบก็พาอบซู ารไปยังบา นของเขาทนั ที ในคืนนนั้ อบซู ารจึงเปน แขกของชายหนมุ ผูนน้ั ในที่สดุ แตเ ขาก็ยังมิไดป ริปากพดู สง่ิ ใดกบั ชายหนุมผูน้นั เลย ชายหนมุ น้นั กม็ ิไดถ ามส่ิงใด จาก อบูซารเชนกนั เชา วันรุงข้นึ อบูซารไดขอลากลบั ทนั ทแี ละมุงหนา สูมสั ยดิ อัลฮะรอมอีกครั้ง เชาจรดคา่ํ อบูซารกย็ ังไม สามารถรถู ึงเบาะแสใดๆ เลย จากคาํ พดู ของประชาชนทัว่ ไป และเมื่อไดเวลาพลบค่ําไดส ักพกั ชาย หนมุ ผูนน้ั ก็มาที่มัสยดิ อัลฮะรอมอกี และนําอบูซารไปยงั บา นของเขาอกี คร้งั หนงึ่ แตค ราวนีช้ ายหนมุ ผู น้ันไดถามอบซู ารขนึ้ วา “ทา นจะบอกฉนั ไดห รอื ไมวา ทานมายงั เมอื งนดี้ ว ยธุระอนั ใด” อบูซาร “ถา หากทา นรับปากวาจะชว ยฉัน ฉนั ก็จะบอกทาน” ชายหนุม “ฉนั สัญญาวา จะชว ยทา นใหถ ึงที่สดุ ” อบูซาร “ความจรงิ มีอยวู า ในชวงระยะหลงั ๆ นี้ มกี ระแสขาวหน่งึ แพรห ลายขน้ึ ในเผา ของ ฉนั วา มีชายผูหนง่ึ ไดปรากฏกายขน้ึ ในนครมกั กะฮ และนาํ คาํ พดู ทแ่ี ปลกใหมม าประกาศ และยัง อางอกี วามนั ถกู ประทานมาจากพระผูเปน เจา แกเขา ฉนั จงึ เดนิ ทางมาทน่ี ีเ่ พ่อื พบเขา และคน หา ความจริงจากการกระทําของเขา แตอนั ดบั แรกเลยทา นมีความคิดเชน ไรตอตวั ของชายผนู น้ั ? และ เร่อื งทสี่ อง ทา นสามารถชแี้ นะแกฉ นั ไดห รือไมในการทจี่ ะไปพบกับเขา?” ชายหนมุ “ทา นจงมั่นใจเถดิ วา เขาผนู นั้ คือสัจธรรม และทกุ สง่ิ ทเี่ ขากลาวออกมานนั้ มา จากพระผเู ปนเจา พรงุ น้ีเชาฉนั จะนาํ ทา นไปพบกบั เขา แตดง่ั ท่ีทา นรดู ีอยวู า ถา หากประชาชน ชาวเมืองรวู า ฉนั กําลงั พาทา นไปพบชายผนู ้นั ชวี ิตของเราทั้งสองก็จะตกอยูในอนั ตรายทนั ที เอา อยา งนี้ พรุงนเี้ ชา ฉนั จะออกเดนิ ไปขา งนอกและทา นออกตามฉันมาหา งๆ และคอยสังเกตใหด ีวา ฉันเดินไปที่ใด ฉันจะคอยระวงั เหตกุ ารณระหวา งทางเอง ถา หากฉนั รสู กึ วา จะมอี ันตรายฉนั กจ็ ะ หยุดและกมลงเสมือนบคุ คลหนงึ่ กาํ ลังเทสิ่งของลงบนพนื้ ถา หากทา นเห็นฉันทาํ เชน นนั้ ก็เปน เคร่ืองหมายบอกถงึ อนั ตราย ขอใหท า นรบี แยกออกหา งทนั ที แตถ าหากฉนั ยงั คงเดนิ ตอ ไปเรื่อยๆ ทา นกจ็ งเดินตามฉันไปทกุ ท”่ี วันรุงขน้ึ ชายหนุม ผูนนั้ ซงึ่ จะเปนใครไปไมไดน อกจากทา น อะลี บุตรอบีฏอลิบ กอ็ อกจาก บานทนั ที โดยมอี บูซารออกเดนิ ตามมาหางๆ ตามแผน ถือวา เปน ความโชคดที ี่ไมม อี ุปสรรคใดๆ เกิดขึน้ เลย ทา นอิมามอะลจี งึ พาอบซู ารไปพบทา นศาสดามุฮัมมัดในทสี่ ุด อบซู ารเฝาพนิ จิ พิจารณาบคุ คลิกลักษณะของทา นศาสดา อยา งละเอียดถถ่ี วน พรอมทงั้ รบั ฟงโองการอลั กรุ อานหลายโองการดว ยกนั ทที่ านอา นใหฟง ยงั ไมทันทีก่ ารพบปะกันครั้งทสี่ อง จะมีข้ึน อบซู ารกน็ อมรับศาสนาอสิ ลามดวยความจรงิ ใจและมงุ ม่ันในทส่ี ุด และไดใ หส ญั ญากบั ทา นศาสดาวา เขาจะยนื หยัดตอสูและประกาศคําพูดที่เปนสจั ธรรม ถงึ แมว า จะอยใู นสภาพทข่ี ม ขน่ื สักเพยี งใดก็ตาม จนลมหายใจสดุ ทายของเขา ทานศาสดากลาวกับอบซู ารวา “จงกลบั ไปยงั เผา ของเจา และเชญิ ชวนพวกเขาเขาสู ศาสนาอสิ ลาม และคอยฟง คําสัง่ ข้ันตอนตอไปจากฉัน” อบูซารกลาววา “ครบั กระผม แตท วาขอสาบานตอ พระผูเปนเจา กอ นท่ฉี นั จะออกไปจาก เมอื งน้ี ฉนั จะเขา ไปในหมปู ระชาชนเพอื่ ประกาศคําขวญั แหงอสิ ลามดว ยเสยี อนั ดังเสยี กอ น ไมว า จะเกดิ อะไรขึน้ กต็ าม” 150

อบซู ารไดอาํ ลาจากทานศาสดามา และไปยงั ศูนยก ลางของนครมักกะฮน ่ันคือมัสยิด อลั ฮะรอม และรอง ตะโกนกองทา มกลางชาวกุเรชวา “ “ ประชาชนชาวมักกะฮเ มอื่ ไดย ินเสียงประกาศกอ งดงั กลา ว ตางกถ็ าโถมเขา ใสอ บซู าร ในทนั ที ทง้ั ทพ่ี วกเขาไมเ คยรูจักอบซู ารมากอนเลย ซงึ่ ถาหาก อบั บาส อบิ นิ อับดลุ มฏุ ฏอลิบ ไมไ ด เอาตัวเขา ไปขวางชาวมักกะฮไ ดทนั แนน อนอบซู ารกค็ งจะเหลือแตช อื่ เทา นน้ั อบั บาสกลา วแกช าวมกั กกะฮวา “ชายผนู ี้มาจากเผา ของบนี ฆอฟฟาร และเสน ทางการทาํ ธรุ กจิ ของชาวกเุ รชจากมกั กะฮสเู มืองชาม และจากเมืองชามสมู ักกะฮต อ งเดนิ ทางผา นแผน ดนิ ของ เผาของชายผนู ้ี พวกทา นคดิ ดสู วิ า ถา หากพวกทา นฆา ชายผนู ้ี พวกทานกจ็ ะเดนิ ทางผานแผนดนิ ของพวกเขาไดอ ยางปลอดภัยกระนนั้ หรอื ” อบซู ารจงึ รอดพนจากการรุมทํารายของชาวมักกะฮอ ยางหวดุ หวดิ แตหวั ใจของเขาก็ยงั รอนรมุ อยู เขาจงึ กลาวกบั ตนเองวา “ฉันจะกระทําเชนนอ้ี ีกครั้ง ฉันจะทาํ ใหป ระชาชนพวกน้ีไดร บั ฟง ในสิ่งทพี่ วกเขาไมพงึ ประสงค เพือ่ ใหพ วกเขาเคยชินในที่สุด” วนั ตอ มาอบูซารมาทนี่ อี่ ีกคร้ังหน่ึง และตะโกนคาํ ขวัญเมอ่ื วานอกี ชาวมกั กะฮจึง กรูเขา มาหาเขาอีกครั้งเชน กัน และอบูซารก็ไดร ับการปลอ ยตัวอีก โดยการชว ยเหลอื ของอับบาสอกี เชนเคย อบูซารเดินทางกลบั สูมาตุภมู ิของตนเองตามคําสง่ั ของทา นศาสดา และไดเชญิ ชวนประชาชนในเผาของ ตนเองเขา สูอสิ ลาม เมื่อทานศาสดาอพยพจากมกั กะฮสูมะดีนะฮ อบซู ารก็มาสมทบกับทา นศาสดาเชน กัน และอาศัยอยใู น เมอื งมะดนี ะฮจนอายเุ ขาสวู ยั ชรา และไดร กั ษาคําพดู ที่ตรงไปตรงมาโดยไมอ อมคอมของเขาจนลมหายใจสดุ ทาย ดวยเหตนุ ้เี องเมื่ออุศมานขนึ้ เปนคอลฟี ะฮ เขาจงึ ถกู ใหเ ดินทางไปยังเมืองชาม และหลังจากนัน้ ไดถูกเนรเทศไปยงั สถานที่หนึง่ ซง่ึ มีนามวา ‘รอบซะฮ’ ซง่ึ อยูน อกเมืองมะดนี ะฮ และสนิ้ ลมหายใจ ณ สถานท่แี หง น้ัน ทานศาสดาเคยกลาว วจนะบทหนึง่ เกี่ยวกับอบูซารวา “ขอพระองคท รงเมตตาตออบูซารดวยเถดิ เขาใช ชีวติ อยางโดดเดี่ยวและส้ินลมหายใจอยา งโดดเด่ียว และจะฟน คืนมาอยา งโดดเดี่ยว” .(1) 108 ราชสาํ นกั ของรุสตั้ม รุสตมั้ ฟารัคซาด มาถงึ เมอื งกอดซิ ยี ะฮพ รอ มกับกําลังทหารจํานวนมากมายมหาศาลเพ่ือบดขยี้มุสลิม เน่อื งจากเมอ่ื ครั้งกอ นกองทพั มุสลิมไดย ดั เยียดความพายแพอ นั ใหญห ลวงแกชาวอหิ รานมาแลว ฝา ยมุสลมิ ก็ เดินทางมายังเมืองกอดซิ ยี ะฮ และหยุดทัพอยูใกลๆ เมืองนั้นเชนกัน โดยการนําทัพของ ซะอ บุตรอบอี บวี กั กอส ซะอสง กองกาํ ลังจํานวนหน่ึงโดยมีผูน ําทพั ชือ่ ‘ซฮุ เ ราะฮ บุตรอับดุลลอฮ’ ไปลาดตระเวนดูความเคลอ่ื นไหวของ ฝายตรงขา ม หลงั จากทร่ี ุสตมั้ อยใู นเมืองนห้ี น่ึงคนื ผานไป รงุ ข้ึนเขาข้ึนมาและควบออกไปเพอ่ื ตดิ ตามดูความ เคลือ่ นไหวของฝายมสุ ลิม เขามาหยดุ อยูท เี่ ชิงเขาแหงหนง่ึ ใกลๆ กับทกี่ องทัพของมสุ ลิมตัง้ ทัพอยู เขาเฝา มอง สถานการณความเคลอื่ นในกองทพั ของมุสลิมอยางพนิ จิ พิเคราะห และเหน็ วาไมม อี ะไรทีจ่ ะสรางความวิตกแกเขา (1) อซุ ดุ ลุ ฆอบะฮ เลม 1 หนา 301 และเลม 5 หนา 186, อัล ฆอดีร หนา 314 พมิ พเบรตุ , เลบานอน. 151

ไดเ ลย เพราะไมวา จะเปน กาํ ลงั ทหารและอาวธุ ยทุ ธโธปกรณท่ีมีก็ไมไดมากมายอะไรนัก แตข ณะเดยี วกนั เขากลบั มีความสงั หรณใ จวา การทาํ สงครามกบั บคุ คลกลุม นจ้ี ะตอ งจบลงในทางที่ไมดีแน ในคนื นนั้ เองรสุ ตัม้ ไดส ง สาสนฉบับหนึ่งไปยงั ซุฮเราะฮ บตุ รอบั ดุลลอฮ ใหม าพบเขาและเสนอการทํา สนธสิ ญั ญาสงบศกึ สงคราม แตตอ งเปนไปตามเง่ือนไขน้คี ือ เขาจะจายทรพั ยสินใหจํานวนหนง่ึ และขอใหมสุ ลิม ท้ังหมดกลบั ไปเสีย รสุ ตม้ั กลา วแกซุฮเราะฮด วยความโอหงั อันเปน คุณลักษณะเดน เฉพาะของเขาวา “พวกทานเคยเปน เพ่อื นบา นของเรามากอ น เราปฏิบตั ิกบั ทา นดวยดี เคยชว ยเหลอื พวกทา นมาตลอด และในบางคร้งั อนั ตรายใดๆ ท่มี ายงั พวกทาน เรากค็ อื ผูที่คอยปกปอ งพวกทานจากภยั อนั ตรายเหลา นนั้ พวกทา นจาํ มไิ ดเ ลยหรอื ” เม่ือรสุ ต้ัมพดู มาถงึ ตรงน้ี ซฮุ เราะฮจึงกลาวขนึ้ มาทันทีวา “ทุกสิง่ ทกุ อยางท่ีทา นพูดในเรือ่ งเกากอนนน้ั ถกู ตอ งท้งั สิน้ แตท านก็ตองยอมรับความจรงิ ดวยที่วา วันนี้มใิ ชเมือ่ วาน เรามใิ ชประชาชาติที่ตองการโลกนี้และ โลกียวัตถุอีกตอ ไป เปาหมายตา งๆ ในโลกนเ้ี ราไดส ลัดท้งิ ไปแลว และเรามีเปาหมายเพียงเฉพาะโลกหนาเทานัน้ ใช เราอาจเปนด่ังทที่ านกลา วมาเมื่อกอ น แตน บั ตัง้ แตว นั ที่พระผูเปน เจา ทรงแตงตงั้ ศาสดาของพระองคม าใน หมูพวกเรา และเเชิญชวนพวกเราสคู วามเปนเอกะของพระองค เราไดนอมรับศาสนาของทาน พระองคท รงววิ รณ แกศาสนทูตของพระองควา ถาหากบรรดาผทู ป่ี ฏิบตั ิตามเจา ไดยืนหยัดปฏิบตั ิตามทกุ สิ่งทุกอยางท่ีมวี ิวรณม ายัง เจาแลวไซร พระผเู ปน เจา จะทรงทาํ ใหพวกเขาเหลา น้นั มชี ัยชนะเหนือทุกๆ ประชาชาติ บุคคลใดก็ตามทเี่ ขา มา สศู าสนานี้ เขาจะเปนทรี่ ักยง่ิ และบคุ คลใดก็ตามทเี่ ขาตอ ตานเขาจะตองตกตา่ํ ในทสี่ ดุ ” รุสต้มั “ไหนทา นลองอธบิ ายเก่ยี วกับศาสนาของทา นบางประการซ”ิ ซุฮเ ราะฮ “รากฐานแหงศาสนาของเราวางอยบู นสองส่ิงดว ยกนั สิง่ แรกคือการใหคาํ สัตยปฏิญาณตนวา ไมม พี ระเจาอนื่ ใดนอกจากพระผูเปน เจา และอยางที่สองคอื การใหคาํ สตั ยปฏิญาณวา มุฮัมมดั คือศาสนทูตของ พระองค และทุกสง่ิ ทุกอยา งทเี่ ขากลาวน้ันมาจากพระองค” รุสตั้ม “สงิ่ นี้ไมมีปญ หา ดมี าก! แลวมีอะไรอกี ?” ซุฮเ ราะฮ “ปลดปลอ ยบา วของพระผเู ปน เจา ใหรอดพนจากการเปนทาสของมนุษย เพราะเขากเ็ ปนบาว คนหนง่ึ เหมอื นกัน” รสุ ตัม้ “ส่งิ นี้กด็ ี ยังมสี งิ่ ใดอีก?” ซุฮเราะฮ “มวลประชาชาติบนโลกนม้ี าจากบิดามารดาคนเดียวกัน ทกุ คนคือบุตรของอาดมั และฮาวา ดังนนั้ ทกุ คนจงึ เปนพน่ี องกนั ” รสุ ตัม้ “สิง่ น้ีก็ดี! ถา หากเรายอมรบั ในสงิ่ ท่ที านกลาวมาทกุ อยาง ทา นจะยนิ ดีกลับไปหรอื ไม” ซฮุ เราะฮ “ใชแ ลว! ขอสาบานตอพระผเู ปนเจา เราจะไมลวงล้าํ ไปในดนิ แดนของทา นเลยนอกจากเพ่ือ การคาขายหรอื กจิ การงานอื่นๆ ทจี่ าํ เปน เชน การทําธรุ กจิ เรามิไดมีเจตนาอนื่ ใดนอกจากท่กี ลาวมาแลวทง้ั หมด” รุสตม้ั “ทานพูดถกู ! แตทวายังมีอกี ปญหาหนึง่ คือ นบั ตง้ั แตส มยั ของทานอรั ดชรี ในหมพู วกเรามี ขนบธรรมเนยี มหนึง่ ซ่ึงเปน ทแ่ี พรห ลายจนถงึ ปจ จบุ นั ซงึ่ อาจจะไมส อดคลองกับศาสนาของพวกทา น เปน ธรรม เนยี มประเพณที ี่มีมาตงั้ แตส มยั โนน น่ันคอื บุคคลชนชนั้ ตํา่ อาทิเชน ชาวไร ชาวนาและผูใชแรงงานท่วั ไป พวกเขา ไมม สี ิทธทิ์ ีจ่ ะเปลยี่ นแปลงอาชพี และไปประกอบอาชพี อ่นื ไดเลย ดังนนั้ ถาหากวาพวกเขามีสิทธ์ิในการ เปล่ยี นแปลงอาชีพหรือชนชน้ั ของตนเองหรอื บุตรหลานได และพวกเขาขึน้ มาอยูใ นระดับเดียวกับผูมีอนั จะกินทม่ี ี เกยี รตใิ นหมปู ระชาชน พวกเขากอ็ าจจะลําพองตนได และจะมีการปะทะกันเกิดข้ึนอยางแนนอนกบั บุคคลชน ชน้ั สูงในสังคม ดงั น้ัน จะเปนการดกี วา ท่ลี ูกชาวนา ชาวไรจ ะตองรวู า เขานน้ั คือชาวไร ชาวนาจะเปนอยางอน่ื ไป มิได บตุ รของชา งตีเหล็กกต็ องเปนชา งตเี หล็ก จะเปล่ยี นไปทําอาชีพอ่นื ไมไ ด” 152

ซุฮเ ราะฮ “แตท วาสําหรบั ประชาชนของพวกเรา (การปฏบิ ัติตอผูอื่น) น้ันเลอเลศิ กวา ทกุ ๆ ประชาชาติ เราไมสามารถท่ีจะเปน เหมอื นพวกทา นได ที่พวกทานอา งวา ในประชาชนมีชนชั้นตางๆ เรามคี วามเช่อื วาเรามี หนาที่ปฏบิ ัตติ ามคาํ สงั่ ของพระองคในเรอ่ื งของบคุ คลชัน้ ต่ําเทานนั้ อยา งเชน ที่ฉันกลา วไปแลวกอนหนานี้วา มนุษยท กุ คนถูกสรางมาจากพอ แมคนเดยี วกัน ทกุ คนเปน พ่นี องกนั และเทาเทียมกัน เรามคี วามเช่อื วา เราจะตอง ปฏบิ ตั ิหนาท่ีของเราในเรอ่ื งของผอู นื่ ใหดที ส่ี ุด และถาหากวา เราไดป ฏิบัติตามหนา ทข่ี องเราแลว การเพิกเฉยของ พวกเขาก็มไิ ดส รางความสญู เสียอันใดแกเ ราเลยแมแ ตนอ ย ในขณะเดยี วกัน เรากจ็ ะเปนผทู ่รี อดพน จาก ภาระหนา ที่ของเรา” ซฮู เราะฮ บุตร อับดลุ ลอฮ ไดก ลาวส่งิ ขา งตน และจากไป ฝา ยรุสตมั้ ก็เรียกผอู าวโุ สหลายคนมาประชมุ กนั และเลาถึงคําพดู ตา งๆ ของชายมุสลมิ (ซฮู เ ราะฮ) ผูนีใ้ หพ วกเขาฟง แตทุกคนในทน่ี ้ันตา งก็ไมสนใจใยดแี ต อยา งใดตอคําพูดของซูฮเ ราะฮท ี่รสุ ต้มั สาธยายใหฟ ง รุสตม้ั จงึ สงขาวไปยงั ซะอ อิบนิ อบีวกั กอส วา ใหซะอสง ตวั แทนอยางเปนทางการจํานวนหน่ึงสาํ หรับภารกิจนี้ แตทวา รอเบียะอ บตุ ร อามิร ซึง่ อยใู นทีน่ ้ันไมเห็นดว ย เขา กลาววา “ชาวอิหรา นมีนสิ ัยท่เี ฉพาะอยางหนึ่งคือ ถา หากมีคณะหน่งึ ๆ ซ่ึงเปน ตวั แทนอยางเปนทางการถูกสงไป หาพวกเขา พวกเขาจะรสู กึ สําคัญในตวั เองทันท่ี ตา งคดิ กนั วา เน่อื งจากพวกเขา (มสุ ลิม) ไดใหค วามสําคัญแก พวกเขามาก จนถึงกบั ตองสงตวั แทนมาเปน คณะเลยทเี ดียว ฉันคดิ วา สงตวั แทนไปเพียงคนเดยี วก็เพียงพอแลว” และในเวลาตอ มา รอเบียะอ ก็ไดร บั หนาที่เปน ตัวแทนในการเจรจา บัดนั้นเอง รุสตั้มกร็ วู า ซะอ บุตร อบวี กั กอส ไดสง ตัวแทนมาหาเขาแลว ซ่งึ รุสตัม้ และผูอาวุโสของเขา ตางปรึกษาหารือถึงแผนการในการตอนรับตวั แทนของฝา ยมุสลิมเอาไวเ รียบรอ ยแลว และตามแผนการก็คอื ในที่ ประชุมทุกคนลงความเหน็ วา พวกเขาไมควรใสใ จตอคาํ พดู ของฝายมุสลิม เพ่อื ใหเขาเขาใจวาพวกเขาไมแ ยแสกับ พวกเขาเทา ไรนกั และจะไดร ูว าพวกเขานน้ั ตํา่ ตอยเกนิ ไปสาํ หรับคาํ พูดเหลา นั้น รุสต้มั สั่งใหน าํ บัลลงั กทองคําออกมาตัง้ และเขาไดข ึ้นไปน่งั บนนน้ั เพ่ือสรางความอลังการแกช าวอหิ ราน (ตนเอง) พรมท่งี ดงามยง่ิ ไดถ ูกปูลงบนพน้ื หมอนอิงด้ินทองถกู วางลง และรอเบียะอตวั แทนของฝายมสุ ลมิ ซ่งึ ขม่ี า เขามาในสภาพที่มดี าบอยูใ นฝกอนั เกา คร่ําครึเลมหน่ึง (ฝก ดาบในสมยั น้นั สามารถบง บอกถงึ ฐานะของเจา ของ ได) และหอกอกี หนง่ึ เลมที่ผกู เอาไวดว ยเชือกหนัง เม่ือเขาไดเห็นทกุ อยางทอ่ี ยตู รงหนา ก็เขา ใจไดท ันทวี า สถานท่ีท่ี ถกู ตกแตง อยางเลศหรนู ้ีก็เพื่อความหรูหราของแขกท่ีมาเยอื นนนั่ เอง แตใ นทางตรงกนั ขา ม เพือ่ เปนการบง บอกให พวกเขาไดรับรูวา มุสลมิ มิไดใ หความสําคญั ตอ ความหรูหราเชนนเ้ี ลยสกั นดิ เดียว เพราะมนั เปนเพียงวัตถุ ดังนัน้ เมื่อเขาเขา ไปใกลกับท่รี ุสต้ัมนั่งอยู เขาไมรอชา รีบควบมาเขาไปในราชสํานักของรุสตมั้ ดวยมาของเขาทนั ที บรรดาทหารท่ีเฝาอยูดา นหนา ตางกลา ววา “ลงมาขา งลางเดีย๋ วน้!ี ” เขาไมฟ งเสยี งใครและขม่ี า จนไปถงึ บลั ลังกท่ีรสุ ตม้ั น่ังอยแู ละลงจากหลงั มาทนั ที เขาหยบิ หอกออกมาและแทงไปทหี่ มอนองิ ใบหนึง่ จนเปนรูโหว และ นาํ บังเหียนของมาลงมาผูกไว โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เขาหยิบผา ปานผืนหนง่ึ ซึ่งเปนอานมา มาคลุมบนตวั ของเขาเอง เปน ผาคลุมตวั ทุกคนตา งกลา วกบั เขาวา “จงเก็บอาวุธทุกชน้ิ ของเจา กอนเขาไปพบรสุ ตม้ั ” เขากลาววา “ฉันไมเ กบ็ เพราะพวกทานประสงคตัวแทนจากฝายเรา และฉนั ก็มาในฐานะตัวแทน ถา พวกทานไมพ อใจ ฉันก็ยนิ ดกี ลับ” รุสตั้ม กลาววา “ปลอ ยเขาเถิด! เขาจะเขา มาหาเราเชน ไรกต็ ามใจเขาเถิด” รอเบียะอ บตุ ร อามริ ไดเ ขา ไปดวยใจท่มี ัน่ คงเด็ดเดีย่ วดวยการกาวเทาทลี่ ะนอยๆ และถอื หอกเขาไป เพอ่ื เปนไมเทา และถอื โอกาสทมิ่ แทงพรมอนั มคี า เหลานนั้ ไปดว ยจนถงึ บลั ลังกทร่ี ุสตมั้ น่งั อยู และเม่ือเขาตอ งการ จะนั่งเขาไดข ยบั พรมออกไป และน่งั ลงบนพน้ื ท่ีปราศจากพรมทันที ตา งกลา วกันวา “เหตุใดทานจงึ ไมน งั่ บนพรม เลา ?” 153

เขาตอบวา “เราไมคอยชอบน่งั บนพรมที่หรหู ราเชนนี้” ลามขอรุสตั้มถามวา “ทา นมาท่ีนีเ่ พ่ืออะไร” รอเบยี ะอ “พระผเู ปนเจา ทรงสง เรามา พระองคสงเรามาเพ่อื ปลดปลอ ยใหบ า วของพระองคร อดพนจาก ปญ หาและความเคราะหรา ยตา งๆ และปลดปลอยประชาชาตทิ ่ีตกอยูภ ายใตก ารกดขี่ขมเหงของศาสนาตางๆ และนําทางพวกเขาเขาสรู ม เงาแหงความยตุ ธิ รรมของอสิ ลาม เรามานําเสนอศาสนาของพระองคซ ง่ึ เปน ศาสนาที่ เทย่ี งแทแกช นชาตอิ ่นื ๆ ถาหากวา พวกเขายอมรับ เขากจ็ ะใชชวี ิตอยูภายใตร ม เงาแหงศาสนานอ้ี ยา งมีเกยี รติและ ผาสุกยงิ่ ซ่ึงเราก็จะละมือจากเขา (จากสงคราม) และถาหากเขาไมยอมรับ เรากจ็ ะทาํ สงครามกบั เขา เมอ่ื ถงึ เวลาน้ันถา หากเราเสียชวี ิตในสงครามเราก็จะไดเ ขาสวรรค หรอื ไมก็จะมชี ัยเหนือพวกศตั รใู นท่ีสุด” รุสต้ัม “ไดเลย! เราเขา ใจคาํ พูดของทาน ถาเชน นั้นทานพอจะมีเวลาใหเ ราบา งหรือไม? เพื่อท่ีเราจะได คิดใครค รวญและตัดสินใจอยางเดด็ ขาดออกมา” รอเบยี ะอ “ทําไมจะไมได ทานตอ งการเวลากี่วันละ ! หนึ่งวนั หรือสองวัน?” รสุ ตั้ม “แควันสองวันคงไมพอหรอก เพราะเราตอ งทาํ จดหมายถึงผูหลกั ผูใหญ และพวกเขาตอ งประชุม ปรึกษาหารือกันเพือ่ การตดั สินใจ” รอเบียะอซ ึง่ เขาใจต้ังแตแรกแลววา เจตนาของการขอเวลากเ็ พ่ือที่จะยืดเวลาใหน านไปอีก เขาจงึ กลาว วา “สง่ิ หน่ึงที่ศาสดามุฮมั มดั ของเราวางแบบฉบับเอาไว และผนู ําของเราก็ปฏิบัติกนั เรือ่ ยมานั่นก็คอื ใน สถานการณเ ชน นีเ้ ราจะใหเ วลานอยกวาสามวนั มิไดเลย ฉนั จะใหเวลาแกทานเพียงสามวนั เทา น้ัน เพ่อื ใหท า น เลือกหน่งึ จากสามหนทางคอื หนึง่ ยอมรบั ศาสนาอสิ ลาม ในกรณีน้ีเรามสุ ลิมจะกลบั ไปในทางทีเ่ รามาทันที แผนดินของพวกทาน ความโปรดปรานทกุ ส่ิงทุกอยา งในแผน ดนิ ของพวกทานกย็ งั เปนของพวกทาน เรามไิ ดมี ความโลภตอทรัพยส นิ เงนิ ทองและแผน ดนิ ของพวกทานเลย สองยอมจา ยเงนิ ภาษีท่ีบรรดามสุ ลิมเกบ็ จากผทู ไ่ี มใช มุสลิมซ่ึงอาศยั อยูใ นประเทศมุสลมิ และสามเตรียมทาํ สงคราม” รสุ ตม้ั “ดูเหมอื นทา นจะเปนแมทัพผูมีอาํ นาจสูงสุดใชไ หม ถึงไดออกคาํ ส่งั แกเ ราเชนน้ี?” รอเบยี ะอ “เปลาเลย! ฉนั เปน บคุ คลธรรมคนหนึ่งเทานัน้ แตท วามุสลิมทง้ั มวลเปรยี บเสมือนเรอื นรา งอัน เดียวกนั ทกุ คนเหมือนกนั หมด ถาหากวาคนทตี่ ่ําตอ ยทสี่ ุดไดใ หความคุมครองแกผ ูหนึ่งผูใ ด ก็เสมอื นหนึง่ วา ทกุ ๆ คน ไดใหความคุมครองเชน กนั (1) พวกเขาจะยอมรับและใหเ กียรตติ อคําม่ันสัญญาของทุกๆ คนในหมมู สุ ลิม ดว ยกนั ” (1) รอเบยี ะอ กลาวประโยคน้อี อกมาโดยรวมแลว อา งอิงมาจากวจนะสองบทของทา นศาสดา ดงั นี้ ก. บรรดาผูศรัทธา ในดานของความรกั ความรสู ึก ความสัมพันธทีพ่ วกเขามีนน้ั เสมือนเรือนรางอนั เดยี วกัน เชน เมอ่ื สวนหน่ึงสวนใดของรางกายเจบ็ อวัยวะสวนอ่นื ๆ ของรางกายก็จะพลอยเจ็บไปดว ยเน่อื งจากพิษไขและ อดหลับอดนอน ซะอด กี ็ไดก ลา วบทกลอนเก่ียวกับเรือ่ งขางตน เอาไววา … และในธรรมเทศนาบทหน่งึ ที่อุมรั ไดกลา วเอาไวใ นชว งทเ่ี ขาสง กองกําลงั ทหารไปยังอหิ รานครง้ั นั้น ซงึ่ ความหมายโดยรวมแลวไดบ งชี้ยงั วจนะขา งตน เชนกนั วา “พระผูเปนเจา ไดท รงรวมบรรดามสุ ลิมเขา อยูในแกน แหงอลั อสิ ลาม ทรงทําใหหัวใจของพวกเขามีความรกั ซง่ึ กันและกนั ทรงทําใหพวกเขาเปนพีน่ องกนั ในระหวา ง บรรดามุสลมิ พวกเขาเปรียบเสมือนเรือนรางอันเดยี วกัน เมื่อมีส่ิงใดกระทบกับอวัยวะสวนหน่ึงก็เทา กับกระทบกับ อวัยวะทุกสว น สมควรอยางย่ิงทบี่ รรดามุสลิมท้ังปวงจะตองบริหารกจิ การงานของพวกเขาดว ยการปรกึ ษาหารือ 154

ภายหลงั จากจบการเจรจา รุสต้ัมจงึ ตกอยใู นภาวะทีล่ าํ บากใจยิ่ง เขาจึงปรึกษาหารอื กนั ในบรรดาผู อาวโุ สและแมท ัพของเขาเก่ียวกับพวกมุสลมิ รสุ ตมั้ กลา วกับพวกเขาวา “ทา นจะวา อยา งไรตอ เร่อื งน้ี ถามจรงิ ๆ เถดิ วา ทา นเคยไดยนิ สุนทรพจนที่สูงสง หนกั แนน และเขาใจงายกวาสุนทรพจนของชายผนู ีม้ ากอนหรอื ไม แลว ทานมคี วามคิดเหน็ อยางไร” พวกเขากลาววา “ไมม ีทางแนท ่ีพวกเราจะยอมรับศาสนาของสนุ ขั ตวั น้!ี ทา นไมเ ห็นเสื้อผาการแตงกาย ทเี่ กา ๆ ทเี่ ขาสวมอยูเลยหรือ” รุสตม้ั “ทานจะไปยงุ กับเสื้อผา ท่ีเขาสวมใสอ ยูท าํ ไม จงดูที่ความคิดและคาํ พูดของเขาสิ จงใครครวญใน การปฏบิ ตั แิ ละแนวทางของเขาเถิด” แตคาํ พูดของรสุ ตม้ั ก็เปลา ประโยชน พวกเขายังคงด้อื รน้ั ดว ยความยโสโอหังในตนเองจนไมสนใจตอสัจ ธรรมที่เทย่ี งแทน้นั แตอยางใด รุสตั้มจงึ เห็นวาไมมีใครสักคนเดียวทม่ี ีความคิดเหน็ เชนเดียวกบั เขา หลังจากน้นั การเจรจากับฝายมุสลมิ กเ็ ร่ิมขน้ึ อกี คร้ังหนึ่ง และมีการปรกึ ษาหารอื กันในหมูพวกเขาอกี รอบหนึง่ ซึ่งก็ยงั หาขอยุตไิ มไ ด ทั้งสองฝา ยจึงรวมกาํ ลงั พลทหารเพื่อทําสงคราม และในที่สดุ กไ็ ดรบั ความพา ยแพ อยา งนา อดสู ซ่ึงไมเคยมกี ลุมชนใดเคยพา ยแพเชนนม้ี ากอนเลย ตวั รุสตั้มเองเสียชีวิตลงในสงครามครง้ั นี้ ใน หนทางแหงความด้ือรนั้ ของผูอ่ืน. (2) 109 ผูลุกหนีจากเตยี งนอน ทา นศาสดาไดแ ตงงานกับอาอชิ ะฮ เมอ่ื ทา นมีอายไุ ด 55 ป เปน ภรรยาคนแรกของทา นคือทานหญงิ คอดิ ยะฮ ซง่ึ เคยแตง งานมาแลว สองครั้งกอนหนา น้ี และทา นยังมอี ายมุ ากกวาทา นศาสดาถึง 15 ป ดังน้นั ขณะที่ แตงงานทา นศาสดามีอายุเพียง 25 ป แตทา นหญงิ คอดิยะฮม อี ายุ 40 ป และทา นหญิงคอดยิ ะฮใชชวี ติ ในฐานะ ภรรยาของทานศาสดา ในบานของทานเปนเวลา 25 ป มีบตุ รดวยกันหลายคน และทานจากโลกนีไ้ ปเมอ่ื อายุ 65 ป จากนน้ั ทา นศาสดาไดแ ตงงานกบั หญิงหมา ยนางหนึ่ง ซง่ึ มีนามวา ‘เซาดะฮ’ และหลงั จากนั้นจึงแตงงานกบั อาอิ ชะฮซง่ึ เปน สาวพรหมจารี ทไี่ มเคยมชี ายใดแตะเนื้อตอ งตัวนางมากอนเลย หลังการแตงงานกับอาอชิ ะฮแลว ตอ มาทา นศาสดากไ็ ดแตงงานอีกหลายครั้ง แตท วา ไมม หี ญิงนางใดที่ ทา นแตงงานดว ยทีเ่ ปน หญิงสาวพรหมจารี ทุกคนตา งก็เคยมสี ามีมาแลวทัง้ ส้ิน และสว นมากจะมีอายมุ ากทกุ คน บางคนกม็ ีลูกๆ แลว อาอิชะฮมกั คยุ กับบรรดาภรรยาของทานศาสดาวา “ฉันคอื ผหู ญิงคนเดยี วทีไ่ มเ คยหลับนอนกบั ชายใด มากอน นอกจากทานศาสดาคนเดยี วเทา นั้น” นางรูส กึ ภาคภูมิใจในความสวยงามทั้งสรีระและหนาตาของนางย่งิ นกั ดวยเหตุผลสองประการขางตน นี่เอง ทาํ ใหน างทะนงตน ซงึ่ ทําใหท า นศาสดา ไมพ อใจมาก หรอื รบั ฟงความคิดเหน็ จากผทู ีแ่ สดงทัศนะ (ผูท่สี ามารถใหท ัศนะได) (หรือสมควรอยางย่ิงท่ีบรรดามุสลิมจะ บริหารงานของพวกเขาดวยการปรึกษาหารอื ซ่ึงกันและกนั ) : กาม้ิล อิบนิ อะซีร เลม 2 หนา 310. ข. โลหิตของบรรดามสุ ลมิ น้นั เสมอเหมือนซ่งึ กนั และกัน คาํ สญั ญาของพวกเขาในหมผู ทู ี่ต่าํ ตอ ยท่สี ุดถือเปน ส่ิงจําเปน ตองยอมรบั และใหเ กียรติ พวกเขาเปรียบเสมือนมืออันเดียวกันเมอื่ ยตู อหนาเหลาศัตรู. (2) กามลิ อบิ นิ อะซีร เลม 2 หนา 319-321, วกิ อเยยี ะอ ป ฮ.ศ. ท่ี 14. 155

นางคาดหวังวา ทา นศาสดา คงจะไมสนใจผูอน่ื นอกจากนาง ซงึ่ โดยธรรมชาตแิ ลว ผูช ายอยางเชนทา น ศาสดาท่มี ภี รรยาทง้ั สาวและสวยสด คงจะไมใหตวั เองตองทนกลา้ํ กลนื อยกู บั บรรดาหญงิ ท่ีมีอายุมากและไรความ สวยงามแนนอน แตส าํ หรับทา นศาสดา ทา นจะปฏิบัติและรักษาสทิ ธิของภรรยาของทา นทกุ คนอยางเทา เทียมกัน เพ่ือยังความยุติธรรมอันสมบูรณแ บบนน่ั เอง แตท วา การแตงงานหลายครง้ั ของทา นศาสดา ในชวงระยะเวลา 10 ปส ดุ ทายแหง ชวี ิตของทานนั้น อยู บนพ้ืนฐานของผลประโยชนทางสังคมและการเมืองของอสิ ลามในสมยั ของทา นเทา น้นั มิใชเรอื่ งอ่ืน นบั จากเวลา ดงั กลาวจนกระทั่งทานส้ินชีวิต ราว 10 ป ทา นแตงงานกับภรรยาหลายคน ซง่ึ เปนสตรที ีข่ าดผคู ุมครอง สามขี อง พวกนางเสยี ชีวิตในสมรภมู ิ และเหตผุ ลอนื่ ๆ เรอื่ งหนง่ึ ทบี่ างครัง้ สรา งความเบ่ือหนา ยใหอ าอชิ ะฮเ ปนยิ่งนักคอื ทา นศาสดาไมเคยนอนอยูบนเตียง ตลอดท้ังคืน แตทา นใชเ วลาหน่งึ ในสามหรือบางครั้งครงึ่ คนื หรือมากกวา เพือ่ การเคารพภกั ดพี ระผูเ ปน เจา อาน คมั ภีรอ ัล กรุ อานและขออภัยโทษตอพระองค (1) ในค่ําคืนหนึ่งเปนเวรของอาอิชะฮท ท่ี า นศาสดาจะมานอนคา งดว ย และในชว งท่ีทานศาสดาจะเขา นอน ทา นไดนํารองเทาและเสื้อคลุมมาตงั้ ไวป ลายเตียงและเขานอน หลงั จากผา นไปพักหน่งึ ซึ่งทานคดิ วาอาอิชะฮค ง จะหลบั แลว ทา นจึงลุกข้ึนจากเตยี งและสวมรองเทา กับเสือ้ คลุมอยา งชาๆ และเปด ประตูออกไปขา งนอกเงียบๆ แตท วาอาอชิ ะฮยงั ไมหลับ และการออกไปของทา นศาสดาอยางเงียบๆ เปน ส่ิงทีน่ าแปลกใจยงิ่ สาํ หรับนาง เพราะ เน่อื งจากวาในคืนกอนๆ ทานศาสดา จะลกุ จากเตยี งและมงุ ม่ันตอ การเคารพภักดีพระผูเ ปน เจาอยูในมมุ หนง่ึ ของ หอ งเพียงเทานัน้ ไมเ คยปรากฏมากอนเลย ที่เม่อื เปนเวลาของนางแลว ทา นศาสดาจะลุกจากเตียงนอนออกไป นอกหองเชนน้ี นางจึงกลาวกับตนเองวา : ฉันตองรใู หไดวา ทานศาสดากําลังจะไปไหน หรอื วาทา นจะไปหา ภรรยาคนอื่นทบ่ี านหน่งึ บานใด เปนไปไดห รอื ทีท่ า นจะไปหาภรรยาอ่นื ในเวรของฉัน นางยงั กลา วกบั ตนเองอีกวา : ภรรยาคนอนื่ ๆ ของทา นศาสดากไ็ มมใี ครอยใู นวัยสาวและสวยสด หรือ บา นของทา นกไ็ มไ ดเ ตม็ ไปดวยสาวๆ ท่ีมีความสวยงาม แตร อบกายทา นมีเพียงหญงิ แกท ีเ่ ปนหมา ย อยางไรก็ตาม ฉันจะตองสืบวา ทา นไปไหน ในเวลาทีย่ ังไมด ึกนัก ในขณะที่ฉนั ยังไมห ลับ อาอชิ ะฮรีบลกุ ขึ้นสวมเสื้อผาทันควนั และออกสะกดรอยตามทานศาสดาไปทนั ที นางเหน็ ทานศาสดา มุง ตรงไปยงั สุสานบาเกียะอในนครมะดีนะฮ ซงึ่ ถูกทําเปน สุสานโดยคําส่งั ของทา นศาสดา ทานหยุดยนื อยใู กลๆ กับสถานทแ่ี หง นน้ั อาอิชะฮจึงสะกดรอยตามไปอยางชา ๆ และหยุดซอนตัวอยูในมมุ หนงึ่ นางเห็นทานศาสดายก มอื ขึ้นสฟู ากฟาสามครงั้ เสรจ็ แลว ทานไดเ ดนิ เลี่ยงไปอีกทางหน่ึง อาอิชะฮจึงรีบออกตามไปทันที ทานศาสดา รบี เรงฝเทาเรว็ ขึน้ อาอชิ ะฮจ ึงเรง ฝเทาตามเชนกัน ทานศาสดาเริ่มวงิ่ กึง่ เดนิ อาอิชะฮจ ึงตอ งวิ่งตามบาง และเห็น วาทานศาสดากําลงั มงุ สูเสน ทางกลับบา น อาอชิ ะฮจึงตอ งวิง่ ดวยความเร็วสูงสุดเพือ่ ใหถงึ บานกอนทา นใหไ ด และรบี กระโจนขนึ้ บนเตียงนอนทันที และเม่ือทา นศาสดาเขามาในหองนอน ทา นไดยินเสยี งหายใจถี่ของอาอชิ ะฮ ทา นจึงกลา วขึ้นวา “ทาํ ไม เจา จึงหายใจถ่เี หมอื นกบั มา เพิ่งหยดุ จากการควบมาอยา งนน้ั ” อาอชิ ะฮ “ไมม ีอะไรหรอกทา นศาสดา” (1) แทจ รงิ พระเจาของเจาทรงรูดียิง่ วา เจายนื นมาซเกอื บสองในสามของกลางคนื และ (บางคร้งั ) ครงึ่ หนงึ่ ของมนั และ (บางคร้ัง) หนง่ึ ในสามของมนั พรอ มกับจาํ นวนหนึ่งของบรรดาผทู อ่ี ยูรว มกับเจา และพระผเู ปน เจา ผทู รงกําหนดเวลากลางคนื และกลางวัน (อัล มุซซัมมลิ อายะฮท่ี 20). 156

ทา นศาสดา “บอกมาเถิด ถาไมเชน นัน้ แลวพระผเู ปนเจา จะทรงบอกกับฉันเอง” อาอิชะฮ “บิดามารดาของฉนั ขอพลแี ดท าน เมอ่ื ตอนท่ีทานลกุ จากเตยี งนอนฉนั ยงั ไมไดห ลับเลย ฉัน เพยี งแคอ ยากรูวาทา นจะไปไหนในยามวิกาลเชนน้ี ฉันจงึ สะกดรอยตามทานไปและคอยเฝา ดูทานอยหู า งๆ ตลอดเวลา” ทานศาสดา “ถา เชน นั้นเงาดาํ ๆ ท่ฉี ันเห็นในระหวา งทฉ่ี ันกลับมาบา นกเ็ ปนเจาใชไหม?” อาอิชะฮ “ใชแลว โอทา นศาสดา” ทา นศาสดาจึงเอามือไปลูบทห่ี ลงั ของอาอชิ ะฮเบาๆ พลางกลาววา “สาํ หรบั เจาแลวยังจะมีความคดิ เชน นีอ้ กี หรอื วา พระองคแ ละศาสดาของพระองคจะลิดรอนสทิ ธิของเจาและนาํ เอาสิทธิอนั ชอบธรรมของเจาไปให บุคคลอน่ื ” อาอชิ ะฮ “โอทา นศาสดา ทกุ สิ่งทุกอยางท่ีทุกๆ คนปกปดทา น พระผเู ปนเจาทรงรูทรงเหน็ และจะทรง เปด เผยแกทานทงั้ สิ้น” ทานศาสดา “ใชแลว การออกไปยงั สุสานบาเกียะอข องฉันในคืนนี้ ก็เพราะเทวทตู ญบิ รออีลไดมาหา และรอ งเรียกฉัน ซ่งึ เสียงรอ งเรียกนัน้ ถกู ปกปด จากเจา และฉันไดตอบญิบรออีล และคาํ ตอบของฉันก็ถูกปกปด จากเจา และฉันคิดวา เจา คงจะหลับไปแลว จึงไมอยากท่จี ะปลุกเจา และฉันคิดวาการรับฟงวิวรณน้ัน ฉันจะตอง รับฟงเพยี งคนเดียว และอกี อยา งหนงึ่ ฉนั กลวั วา เจา จะตระหนกตกใจ ฉันจึงแอบออกไปขา งนอกเงยี บๆ ญบิ รออี ลบอกแกฉ นั วา ใหไปยังสุสานบาเกยี ะอและใหขออภัยโทษบาปแกผูท ีถ่ ูกฝงอยใู นสุสานบาเกียะอ” อาอชิ ะฮ “โอศาสดา ถาหากฉันประสงคที่จะขออภยั โทษใหผทู ี่ลวงลบั ไปแลว ฉันจะตองกลา วเชนไร” ทา นศาสดา “จงกลาววา “ขอความสนั ติจงมแี ดมุสลิมและบรรดาผูศ รทั ธา ซงึ่ อาศัยอยใู นสถานท่ีอัน นริ นั ดร ขอใหพ ระผเู ปนเจา ทรงเมตตาพวกทา น เราจะไดรว มอยูกบั ทาน ดว ยพระประสงคข องพระผเู ปนเจา” (1) 110 นโยบายการปฏิบัตงิ าน หลงั จากท่ีอศุ มานถูกฆาตกรรมและรากฐานแหงแหง การสนับสนุนสูหนทางแหงการปฏวิ ตั ิ คงไมมบี ุคคล ใดเหมาะสมท่ีจะขน้ึ มาดาํ รงตําแหนงคอลฟี ะฮ (ผปู กครอง) ของประชาชาติอสิ ลาม นอกจากทานอิมามอะลี ประชาชนตา งทยอยกันมาใหสตั ยาบันตอทา น ในวันท่สี องของการใหสตั ยาบนั ทา นอิมามอะลไี ดข ้นึ บนแทนกลาวสุนทรพจน หลงั จากการกลาว สรรเสริญแดพ ระผูเปนเจาและทานศาสดาแลว ทานเรม่ิ การปราศรยั ทนั ทวี า “โอม นษุ ยเอย ! หลงั จากทท่ี า นศาสดาจากโลกนี้ไป ประชาชนตางเลอื กอบบู กั รขึ้นเปนคอลฟี ะฮ หลังจากน้นั อบูบักรไดแ ตง ตัง้ อุมรั เปนคอลีฟะฮต อ จากเขา และอุมัรไดจ ัดต้ังคณะบุคคลขน้ึ มาหน่ึงคณะ และ ปลอยใหค ณะบุคคลดังกลาวเปนผูชขี้ าดวาใครจะเปน คอลีฟะฮคนตอ ไป คณะบุคคลดงั กลา วไดช ี้ขาดใหอุศมาน เปน คอลีฟะฮค นตอ มา และอศุ มานกไ็ ดปฏิบัติหนาท่อี ยใู นตาํ แหนง จนเกดิ การเรียกรอ งของพวกทานท้ังหลาย จน (1) มุซนดั อะฮหมดั ฮัมบัล เลม 6 หนา 221. 157

ในท่สี ดุ เขาตอ งถกู ปดลอ มอยูในบานของตนเองและถกู ฆาตกรรมในทสี่ ดุ อยางไรกต็ ามพวกทา นไดเ รียกรอ งและ ใหสัตยาบนั ตอฉันดวยความประสงคของพวกทา นเอง ฉนั เปนชายคนหน่ึงในหมูพวกทา นซง่ึ เสมอเหมอื นกบั พวก ทา น ทุกส่งิ ทุกอยางที่เปน สทิ ธขิ องพวกทา นก็เปนสิทธขิ องฉันเชนกนั และทกุ หนาทีท่ พ่ี วกทา นมี ก็มสี าํ หรบั ฉัน เชน กัน พระผูเปนเจา ไดทรงเปดประตูบานนีแ้ ลวในหมพู วกทานและมวลมุสลมิ ทั้งปวง และการกลาวรายตา งๆ จะถาโถมเขามาเสมือนเงามืดสลวั ๆ ในยามคํา่ คืนท่ีมดื มิด บคุ คลท่สี ามารถจะแบกรับภาระหนาทผ่ี ูนาํ น้ันตอ งมี ความรู ความสามารถ ความอดทนอดกล้ันและวิสัยทศั นท่ีกวางไกล แนวทางของฉันก็คอื การนาํ พวกทา นกลบั สู แนวทางของทา นศาสดา ฉนั จะทาํ ทุกสงิ่ ทกุ อยางทฉ่ี นั สญั ญาไว ซึ่งมขี อ แมขอ เดยี ว นนั่ คือพวกทา นตองยืนหยัด ตอสูเชนกัน กระน้นั ก็ตาม เรากต็ องประสงคค วามชวยเหลือจากพระองคเ ชน กนั พงึ รูไวเถดิ วา สาํ หรบั ทานศาสดา แลว ฉันเคยเปน อยา งไรในชว งการมีชีวติ ของทา น หลังการจากไปของทา นฉนั ก็ยังเปน เชนนน้ั พวกทานทั้งหลายจงปฏิบตั ิตามอยา งเครง ครัดในทกุ สิง่ ที่ฉนั พดู และออกคาํ ส่งั จงอยา ปฏเิ สธ และ ปลอยปละละเลยในสง่ิ ท่พี วกทา นเหน็ วาฉันกาํ ลังทํา แลว พวกทานไมสามารถยอมรับไดอยา งเด็ดขาด ฉนั จะไม ปฏิบตั แิ ละตัดสินสง่ิ ใดๆ ที่จะเปนผลใหฉนั ถูกลงโทษจากพระผูเ ปน เจา ได พระองคผ ทู รงรอบรูย ่งิ พระองคท รงเห็น พวกเราท้งั หมดและทรงรูในทุกสิง่ ที่เราปฏิบตั ิ ความจรงิ แลวฉันมิไดตอ งการท่ีจะขึน้ ดํารงตําแหนง คอลีฟะฮนักหรอก เพราะฉันไดย ินทานศาสดากลา ว เอาไวว า : บคุ คลใดกต็ ามที่ขึน้ เปนผูน าํ ของประชาชาตหิ ลังจากฉัน ในวนั แหง การฟน คนื ชีพ เขาจะถูกกักตวั ไวบ น สะพาน (ซิรอต) และบรรดาเทวทูตจะนาํ บัญชกี ารงานของเขามาเปดออกตอหนา เขา และถาหากเขาปฏบิ ตั หิ นา ท่ี ของตนอยางยุติธรรม เขากจ็ ะรอดพนเน่อื งจากความยตุ ิธรรมนัน้ และถาหากเขาคอื ผทู ีก่ ดข่ีและอยตุ ธิ รรม สะพานกจ็ ะส่นั ไหวในทนั ทีและเขากจ็ ะตกลงสนู รกอเวจใี นที่สุด ในเมื่อพวกทานเลอื กฉันอยางเอกฉันท ฉันจึงตองรับไว” ทา นอิมามอะลี ไดหันไปทางดานซายและขวาของเทนกลาวสุนทรพจน และกลาวตอวา “โอมนษุ ยเอย ! ฉันจะประกาศดังตอไปนี้วา บรรดาผทู ่ฉี กฉวยทรัพยส ินไปจากกระเปา ของประชาชนและ จากกองคลังกลางสูกระเปาของพวกเขาเอง ครอบครองทรพั ยสนิ และดินแดน ทําแมนํา้ ใหไ หลผานเขา ไป ขน้ึ ข่มี า ท่ีสวยงามยิง่ จัดซ้อื หาทาสีรับใชท ่สี วยงาม และจมปลกั อยูกับความหวานช่นื แหง โลกยี ะ ถาหากวา พรงุ น้ีฉนั ออกมาตรวจสอบพวกเขาและยึดทกุ สงิ่ ทุกอยางทพี่ วกเขาไดมาอยา งไมถ ูกตองคนื และจะเหลือไวแกพวกเขาซ่งึ สทิ ธทิ ่เี ขาพงึ ไดร ับเทานน้ั พวกเขาจะตอ งไมมาหาฉัน แะลกลา ววา อะลี บตุ ร อบีฏอลบิ หลอกลวง ตบตาพวกเรา ฉนั จะกลา วในวันน้ีใหรบั รูกนั อยางถวนหนา เลยวา ฉันจะยกเลิกการมีสิทธิพิเศษออกไป แมก ระท่ัง บรรดาผทู ่ีเคยอยรู ว มกบั ทา นศาสดา และเคยมีประวัตกิ ารรับใชอสิ ลามมากอ นกต็ าม บุคคลใดกต็ ามทเี่ ขาเคยอยู เคียงขางกับทา นศาสดา หรือเคยไดร บั โอกาสในการรับใชอิสลามมากอน รางวัลของเขานัน้ อยูก บั พระผเู ปน เจา วรี กรรมเกา กอนที่เขาเคยมมี ไิ ดเปน สิ่งบงชวี้ า เราจะตอ งยกใหเขาน้ันเหนอื กวาผูอน่ื ในหมูพวกเขา บคุ คลใดก็ ตามท่ีในวันน้ีเขาตอบรับเสยี งแหงสจั ธรรมและเขาสศู าสนาของเราและหันสทู ิศ (กิบละฮ) ของเรา เราจะยกยอง เขาและถอื วา เขามสี ิทธพิ เิ ศษเสมอเหมือนกบั บรรดามสุ ลิมทกุ คน พวกทานทกุ คนคือบาวของพระผูเ ปน เจา ทรัพยส นิ ตา งๆ คือทรัพยสนิ ของพระองค และจาํ เปน จะตองจัดสรรใหเ ทาเทยี มกันในหมพู วกทา นทกุ คน ไมมี บคุ คลใดที่จะพิเศษกวาบคุ คลอืน่ ในเรือ่ งดงั กลา ว พรุง นท้ี กุ คนจงมาพรอ มเพรียงกัน ทรพั ยสนิ ในคลังกลางทม่ี อี ยู จะตองไดรับการจัดสรรแบงกนั ” วนั รุงข้ึนประชาชนตางก็มาชมุ นุมกัน เมอื่ ทา นอิมามอะลี มาถึงกไ็ ดจ ัดสรรทรพั ยส นิ ของคลังกลางอยา ง เทาเทียมกันแกทกุ คน โดยไดร บั คนละสามดีนาร 158

ชายผหู นงึ่ กลาววา “โออะลี! ทานใหฉันสามดนี าร และทา นไดใ หทาสรบั ใชค นน้ีที่เพ่ิงมาเปน ทาสของฉนั เมอ่ื วานนส้ี ามดีนารเชนกนั ” ทานอิมามอะลี กลา ววา “ก็ใช เทาทเ่ี จาเหน็ น่นั แหละ” บุคคลหนงึ่ ที่เคยชนิ กับสทิ ธิพเิ ศษมานมนานอยางเชน ฏอลฮะฮ ซุเบร อบั ดุลลอฮ บุตรอมุ ัร สะอีด บุตร อาศ และมรั วาร บตุ รฮะกัม ทั้งหมดปฏเิ สธท่ีจะรับสวนแบงของพวกเขาในวันน้นั และออกมานอกมสั ยิดทันที วนั ตอ มาเม่ือมกี ารชมุ นมุ กนั ในมัสยิด บุคคลกลุมน้ีกม็ ารว มดวย แตจ ะแยกออกไปนง่ั เปน กลุมอยูในมุม หนึง่ และน่ังคยุ ซุบซบิ ปรกึ ษากนั อยู ตอ มาไมน านนกั วะลีด บตุ รอกุ บะฮ ก็ถูกเลอื กเปน ตัวแทนเพ่ือสงมาหาทานอิ มามอะลี เขากลา ววา “โอ อบุลฮาซัน ประการแรกทา นกน็ า จะรูต ัวดวี าในหมูพวกเราทน่ี ่ังอยูในท่ีนี้ ไมม ีใครสักคนที่พอใจในตวั ทา นสักเทา ไรนักตออดีตของทานในสงครามตางๆ ระหวางมสุ ลิมกับพวกปา เถ่ือน สวนมากคนในครอบครัวของ พวกเราคนหนึ่งหรือสองคนเคยถกู สงั หารดว ยนํ้ามือของทา นในสมยั นน้ั อยา งเชน บดิ าของฉนั ถูกทานสังหารใน สงครามบะดัร แตเอาเถอะ เรอ่ื งนนั้ เราจะยอมรับกรณีน้ไี ด ถา ทา นยอมรบั เงอ่ื นไขสองขอ ทเ่ี ราจะขอ และเราจะให สตั ยาบนั ตอ ทา น ประการแรก เราขอใหทานกลับคําพดู ของทา นเมื่อวานนเี้ สียกอ น เร่ืองทผี่ า นมาแลวทานไมตอ งนํา กลับมาร้อื ฟน จะไดไ หม มนั ผานไปแลว มนั เคยเปนเชน ไรกใ็ หเปน เชน นน้ั ตอไป ใครก็ตามท่มี วี ธิ ีการ ในการไดม า ซึ่งทรัพยส ินเงนิ ทองในสมยั คอลีฟะฮคนกอ นอยางไร ก็ปลอ ยใหเปน ไปตามน้นั ไมต อ งนาํ ตัวทานเองเขาไปรับรวู า มันไดมาอยา งไร สอดสอ งดูแลตัวทานเองอยาใหเ กดิ ความฉอฉลในการปกครองของทา นก็พอ ประการท่ีสอง ทานจะตอ งนาํ ตวั ผสู ังหารอุศมานมาใหเรา เพอื่ ทเี่ ราจะไดตัดสินลงโทษเขา และ ย่ิงกวาน้นั ถา หากเราจะไมม คี วามปลอดภัยจากแลว เราคงไมมหี นทางใดอีก นอกจากจะตอ งละท้งิ ทานไป และ มุงสเู มอื งชามเพ่ือใหสตั ยาบนั กับมอุ าวยิ ะฮ” ทานอิมามอะลีกลาววา “สําหรบั ประการแรกเกี่ยวกับเลือดที่ไดหลง่ั ลงในสงครามระหวา งมุสลิมกับพวก ปาเถ่อื นน้ัน สงครามในวนั นัน้ มิใชเปน สงครามของตัวบุคคล แตเ ปนสงครามระหวางสจั ธรรมและอธรรม ถาหาก ทานตอ งการเรียกรองสิ่งใดกจ็ งไปเรยี กรองเอากับอธรรมเถิดวา ใหท วงสทิ ธิน้ันคืนจากสัจธรรมใหแ กทาน ไมใช เรยี กรอ งจากฉนั และประการทส่ี องสทิ ธิซ่งึ ในเวลาทผ่ี านมามนั ถูกเหยยี บทับเอาไวในเวลาที่ผานมา ฉนั มหี นา ทท่ี ่ี จะตอ งนาํ สิทธทิ ่ีถกู เหยียบเอาไวน ั้นกลบั คืนมาสเู จา ของทแี่ ทจริงของมนั ฉันไมมีสิทธ์ิทจี่ ะเพิกเฉยทาํ เปน ไมรไู มชี้ ได และเกยี่ วกบั การสงั หารอุศมาน ถาหากฉนั สามารถท่จี ะตดั สินลงโทษผูกระทําผิดได ฉนั กจ็ ะจัดการไปตั้งแต เมื่อวานแลว ฉันไมป ลอยใหถ งึ วันนี้ดอก” หลงั จากที่วะลีดไดยินคาํ ตอบจากทา นอิมามอะลี จงึ รีบเขา ไปสมทบกับเพ่ือนฝงู และเลา เร่อื งทงั้ หมดให พวกเขาฟง พวกเขารูก อ นหนา น้ีแลววา การเมืองของทานอมิ ามอะลีนัน้ จะไมม ีวนั เปลย่ี นแปลงไดง ายๆ ดอก ต้งั แตนั้นเปนตนมาพวกเขากเ็ ริ่มสมคบกันและกอความวนุ วาย ผสู นบั สุนทานอะลไี ดเ ขา มาหา และกลา วกบั ทา นวา “ในไมช า นี้บุคคลกลุม นจ้ี ะนาํ เร่อื งการฆาตกรรม อุศมานขึ้นมาเปนขออาง เพ่ือกอ หวอดสรางความวุน วายอยางแนน อน แตว า เร่อื งการฆาตกรรมอุศมานก็เปน เพยี งแคข ออา งเทานั้น สาเหตหุ ลกั จริงๆ ของพวกเขากค็ ือ ความเสมอภาคกนั ที่ทา นนาํ มาปฏบิ ตั ใิ นหมูพ วกเขา กับอิหรา นและชนชาตอิ น่ื ๆ อกี จํานวนหนงึ่ ทเี่ พง่ิ เขา รบั อิสลาม ดังนัน้ ถาหากวาทา นยงั คงไวซึ่งสิทธพิ ิเศษของพวก เขาเอาไวเ หมอื นเดิม และทบทวนการตดั สนิ ใจของทา นอกี ครง้ั หนึ่ง ความวุนวายกค็ งจะจบลง” เม่ือมคี าํ ทกั ทว งอยา งมากมายเกดิ ข้ึนในหมูผ ูใ กลชิดของทานอมิ ามอะลี ท่ีวา ทําไมตอ งยืนหยัดนักกบั ความเสมอภาคน้ี ดว ยเหตุน้เี อง ในวันหนงึ่ ทา นอมิ ามอะลจี งึ ไปยังมัสยดิ โดยการสะพายดาบไปดวยหนง่ึ เลมและ 159

ผา อกี สองผืน ผืนหนง่ึ ผูกไวท่ีเอว อกี ผืนหน่ึงพาดบาเอาไว และขน้ึ ไปยืนบนแทน กลาวสนุ ทรพจน และไดโ คง ศรี ษะ พรอมกับกลาวแกป ระชาชนวา “ขอขอบคณุ แดพ ระผูเปนเจา ซึ่งพระองคค ือผูท่ีเราสกั การะ ความโปรดปรานตางๆ ทง้ั ท่เี รามองเห็นและ มองไมเ ห็นของพระองคน นั้ มีสําหรบั พวกเราทุกคน ทุกๆ ความโปรดปรานของพระองค เปน สงิ่ ท่ีดงี ามและ ประเสริฐยง่ิ นัก โดยบางคร้ังเราอาจจะไมมสี ิทธ์ิหรอื คคู วรกับสิง่ เหลาน้ัน เพอ่ื ทพ่ี ระองคจ ะไดทรงทดสอบพวกเรา วา พวกเราจะขอบคุณพระองคห รอื จะปฏเิ สธพระองค ประชาชาติทเี่ ลอเลศิ ที่สุด ณ พระผูเปน เจา คือบคุ คลที่ เชื่อฟง พระองคอยา งดที สี่ ดุ และปฏบิ ัติตามแบบอยา งของทานศาสดาไดดที ี่สดุ และรักษาไวซึ่งคัมภีรอ ลั กุรอาน อยางดที ่ีสุด เราไมไดย กยอ งใหเกยี รติผใู ดเหนือกวาผูใด นอกจากระดบั แหงการเชื่อฟง และปฏิบตั ิตามพระผูเปน เจา และศาสดาของพระองค ของเขาเทาน้ัน นี่คือคัมภรี แหงพระผูเปนเจาทีม่ อี ยูใ นหมพู วกเราและพวกทา น และ นั่นคอื แบบอยางอันชัดแจง แหง ทา นศาสดาของพวกทานทีพ่ วกทานรแู ละเห็น” และทา นอมิ ามอะลี ไดอา นอัล กุรอานโองการนข้ี ึน้ มา “โอมนุษยชาติทั้งหลาย! แทจรงิ เราไดสรางพวกเจา จากเพศชายและเพศหญิง และเราไดให พวกเจา แยกเปน เผาและตระกูล เพือ่ จะไดร จู ักกนั แทจรงิ ผูท่ีมีเกียรติยง่ิ ในหมพู วกเจา ณ พระผูเปนเจา น้นั คือผทู ่ีมีความยําเกรงยิง่ ในหมูพวกเจา แทจ ริงพระผูเปนเจา นนั้ เปนผูทรงรอบรอู ยางละเอียดถี่ถว น” (อัล ฮุจญร อต อายะฮที่ 13) หลังจากคาํ ปราศรยั ขางตนจบลง บรรดามิตรสหายและบรรดาศัตรูตางเขา ใจในทนั ทีวา การตัดสนิ ใน ของทา นอมิ ามอะลนี น้ั ไมมีวันเปล่ยี นแปลงได ทุกคนตางก็รบั รูถึงหนาท่ีของตนเองดี บคุ คลทปี่ ระสงคตอความ ซือ่ สัตยภ ักดี เขาก็จะอยอู ยา งซ่อื สัตยภ ักดี แตบุคคลทีไ่ มส ามารถยอมรับวถิ ที างการปฏบิ ตั ิดังกลาวได กเ็ หมือนกับ อับดลุ ลอฮ บุตร อมุ ัร ทป่ี ลีกตัวออกหางจากทุกคนไปใชช ีวิตอยคู นเดียว หรือจะเปนแบบฏอลฮะฮ ซุเบรและมัร วาน ทชี่ ักดาบข้ึนกอ สงครามและเสยี ชวี ิตในท่ีสุด.(1) 111 หลับหรือตนื่ ฮับบะฮ อรั นยี แ ละเนาฟ บะคอลี กาํ ลังนอนหลบั อยูในลานกวา งหนา บา นพกั ของคอลฟี ะฮ ในเมืองกฟู ะฮ หลังเท่ยี งคนื พวกเขาทง้ั สองเหน็ ทานอิมามอะลี เดินออกมาจากบา นพักสลู านหนา บา นอยา งชา ๆ ในสภาพทไ่ี มป กตนิ กั ความกลวั ระสาํ่ ระสายไดครอบงาํ ทา นจนทา นไมสามารถที่จะ บังคบั ตัวเองได ทา นไดเ อามือไปเกาะไวก บั กําแพงตัวงอลงและเดินไปขางหนา อยา งชาๆ ดว ยการ เกาะกาํ แพงเพอื่ พยงุ ตวั เอาไว และไดราํ พันอายะฮก รุอานโองการตา งๆ ในโองการสดุ ทายของซู เราะฮอ าลิอมิ รอนกับตนเอง (1) ชะเราะฮ อิบนิ อบลิ ฮะดดี พิมพเ บรตุ เลม 2 หนา 271-273, ชะเราะฮ คฏุ บะฮที่ 9. 160

“แทจ ริงในการสรา งบรรดาชน้ั ฟา และแผน ดิน และการท่กี ลางวันและกลางคืน ตามหลังกนั น้ัน แนน อนมีสญั ญาณอนั หลากหลายสําหรบั ผูท ม่ี ปี ญ ญา” (ซเู ราะฮอ าลอิ ิมรอน อา ยะฮท ี่190) “บรรดาผูท่รี าํ ลึกถงึ อัลลอฮทัง้ ในสภาพยนื และนง่ั และในสภาพทนี่ อนตะแคง พวกเขาพินิจพิจารณาในการสรางสรรบรรดาชัน้ ฟา และแผนดิน (โดยกลาววา) โอพระ เจา ของขาพระองค พระองคม ไิ ดท รงสรา งสง่ิ นมี้ าโดยไรส าระ มาหบริสทุ ธย์ิ ่งิ แดพระองค โปรดทรงคุมครองเหลา ขา พระองคใ หพ น จากการลงโทษของไฟนรกดวยเถิด” (ซูเราะฮอาลิอิ มรอน อายะฮท ่ี 191) “โอพระเจาของเหลา ขาพระองค แทจ ริงผใู ดทพ่ี ระองคทรงใหเขาเขา สูไ ฟนรก แนน อนพระองคก็ยังความอปั ยศแกเ ขาแลว และสาํ หรบั บรรดาผอู ธรรมน้ันยอมไมมี ผชู ว ยเหลอื ใดๆ” (ซูเราะฮอาลอิ ิมรอน อายะฮท่ี 192) “โอพ ระเจาของเหลา ขา พระองค แทจริงเหลา ขา พระองคไดย ินผูประกาศเชิญชวนผหู นง่ึ กาํ ลัง ประกาศเชญิ ชวนใหมกี ารศรทั ธาวา ทานทั้งหลายจงศรทั ธาตอ พระเจาของพวกเจาเถดิ และเหลาขา พระองคกม็ คี วามศรทั ธา โอพ ระเจาของเหลา ขา พระองค โปรดทรงอภัยแกเ หลา ขาพระองคดวยเถิดซึ่ง บรรดาโทษของเหลาขาพระองค และโปรดลบลา งใหพนจากเหลาขา พระองคซง่ึ บรรดาความผิดของ เหลา ขาพระองค และทรงโปรดใหเหลาขา พระองคส้นิ ชีวติ โดยอยูรว มกบั บรรดาผทู ีเ่ ปนคนดีดว ยเถดิ ” (ซเู ราะฮอ าลอิ ิมรอน อายะฮที่ 193) “โอพระผเู ปน เจา ของเหลา ขาพระองค ไดโ ปรดประทานแกเ หลาขา พระองคในสิ่งทพี่ ระองคได ทรงสญั ญาไวแ กเ หลาขาพระองค โดยผา นบรรดารอซูลของพระองค และโปรดอยา ไดทรงความอัปยศ แกเ หลาขา พระองคในวนั ปรโลกเลย แทจ ริงพระองคน้นั ไมท รงผิดสญั ญา” (ซเู ราะฮอ าลอิ ิมรอน อายะฮที่ 194) และเมอ่ื ทานอิมามอะลี ไดก ลาวโองการตา งๆ ขางตนจบ ทานไดเงยหนาขึ้นและเริม่ กลา วโองการตางๆ เหลานั้น (ในสภาพท่ไี มเ ปน ตัวของตวั เองเหมอื นกับจะเปน ลมลม พบั ) อกี ครงั้ ทั้งฮับบะฮและเนาฟ เฝา มองดูสถานการณอ ันแปลกประหลาดนั้น (อาการของอมิ ามอะลี) อยอู ยางเงยี บๆ ในทีน่ อนของพวกเขา ฮบั บะฮไ ดจองมองดดู ว ยความฉงนสนเทห  แตท วาเนาฟไ ม สามารถทจี่ ะกลั้นนา้ํ ตาของเขาไวไ ดอ ีกตอ ไป เขาจงึ เร่มิ รองไหออกมาจนกระทง่ั อมิ ามอะลี ไดเ ดิน เขามาใกลก ับท่นี อนของฮับบะฮ และกลา วข้ึนวา “ทานหลบั หรอื ต่นื ละ ?” ฮับบะฮก ลา วตอบวา “ฉนั ต่ืนอยู โออ มรี ลุ มุอม นิ นี ขนาดทา นยงั มคี วามเกรงกลัว ตออัลลอฮ (ซบ.) เยย่ี งน!้ี แลวนบั ประสาอะไรกบั ผนู อยอยา งพวกเราละ ” ทานอิมามอะลี ไดก มหนา มองพน้ื และรอ งไหออกมาและกลาวขึ้นวา “โอ ฮับบะฮ! ในวนั หนง่ึ พวกเราทกุ คนจะถูกนาํ ไปรวมกนั ณ เบอ้ื งพระพกั ตรของพระองค ไมมีการปฏิบตั ิใดๆ ของ พวกเราทจ่ี ะถกู ซอ นเรน จากพระองคไดเลย พระองคอ ยูใ กลก ับฉนั และทา นยง่ิ กวา เสนเลือดฝอยใน ลําคอเสียอีก ไมมสี ่ิงใดท่ีจะสามารถปดกน้ั ระหวางเรากบั พระองคได” ในขณะน้นั เองอิมามอะลี ไดหนั ไปทางเนาฟแ ละกลา ววา “ทานหลับอยหู รอื เปลา?” เนาฟต อบวา “เปลาครับ! โออมรี ุลมอุ ม ินนี ฉันรอ งไหอ ยสู กั พกั แลวครบั ” 161

ทา นอิมามอะลี กลาวแกเ นาฟวา “เนาฟเ อย! ถาหากวา ในวนั นเี้ จา รอ งไหอ ยา งมากมาย เน่อื งจากความเกรงกลวั พระองค ดวงตาของเจา ท้งั สองจะสวา งจาในวนั พรงุ น้ี เนาฟเ อย ! นาํ้ ตาทกุ ๆ หยดท่ีหลง่ั ออกมาเน่อื งจากความเกรงกลวั พระองค จะเปน ทะเล หนงึ่ ทจี่ ะดับไฟนรก เนาฟเอย ! บุคคลหนึง่ ซ่ึงเขามคี วามรกั ตออัลลอฮ (ซบ.) และมีความรกั ตอ ทุกๆ ส่งิ เพอื่ พระองค เขาจะไมท ําใหส งิ่ ใดอยูเหนือความรักทม่ี ีตอ อลั ลอฮ (ซบ.) และบุคคลซึ่งมคี วามจงเกลยี ด จงชัง (เปนศัตรู) เพือ่ อลั ลอฮ (ซบ.) แนน อน ความจงเกลยี ดจงชงั อันนี้จะนาํ มาซึ่งความดีงามแก เขาในท่ีสุด คราใดกต็ ามทที่ า นไดบ รรลสุ ขู ้ันนนั้ แลว ทา นก็จะไดพ บกบั ศรทั ธา (อีมาน) อนั สมบรู ณ แบบ (สงู สุด) แลว ” หลงั จากนั้นทา นอมิ ามอะลี กไ็ ดก ลา วคาํ ตักเตอื นอีกเลก็ นอ ยแกฮบั บะฮแ ละเนาฟ และ ประโยคสุดทายทที่ านอิมามอะลี ไดก ลา วก็คอื “จงเกรงกลัวอลั ลอฮเ ถดิ ! ฉนั ไดบ อกกลา วแกพวก ทา นแลว ” และทา นอิมามอะลี ก็จากคนทง้ั สองไปและกลับเขาสสู ภาพเดิมอกี ครงั้ และมงุ มน่ั อยูก ับ การรํา่ รองเรียกหาตอ อัลลอฮ (ซบ.) ทา นกลา ววา “โอพ ระองค! มนั คงจะเปน สิ่งดยี ง่ิ ถา ขา พระองคไดร ูว าชวงทข่ี าพระองคน ัน้ หลงลมื พระองค พระองคจะทรงเพกิ เฉยตอ ขา พระองค หรือจะยังทรงดแู ลขา พระองค และมันคงจะเปน สงิ่ ดียิง่ ถาขา พระองคไ ดร ูว าในชว งการนอนอนั ยาวนานนีข้ องขา พระองค และในชวงของการขอบคุณ ตอพระองคใ นชวงเวลาอนั สนั้ น้ีของขา พระองค ขา พระองคจ ะมสี ภาพเชน ไร ณ พระองค” ฮับบะฮและเนาฟ กลา ววา “ขอสาบานตอ อัลลอฮ (ซบ.) ทานอมิ ามอะลี ไดเ ดนิ ทางไป เดินทางมา และอยใู นอาการเชน นน้ั ตลอดท้ังคนื จนกระทัง่ เชา ” .(1) 112 สนิ สอดเลือด สงครามซฟิ ฟน กําลงั จะจบอยแู ลวเชียว ถา หากไมมกี ลลวง เลห เ หลี่ยมและแผนการของ อมั ร อิบนิอาศ และดว ยเลห เหลย่ี มกลลวงน้เี องไดทาํ ใหส งครามยุตลิ งทนั ควนั และปกปองกองทัพ ซีเรยี (ชาม) จากความพา ยแพอันนา อปั ยศไดอยา งหวุดหวิด หลงั จากท่เี ขา (อัมร อบิ นอิ าศ) เริ่มรถู ึงชะตากรรมของตัวเอง (จะพายแพสงคราม) เขาจึง ออกคาํ สง่ั แกท หารของเขาทนั ทีวา ใหน าํ อลั กุรอานมาผูกตดิ ไวท ปี่ ลายหอกเพอ่ื เปน สัญญาณบง บอกถงึ ความตองการของพวกเขาวา เราพรอ มและยนิ ดีท่ีจะใหคมั ภีรอลั กรุ อานมาเปน เครอื่ ง ตดั สนิ (ขอ ขัดแยง ) ระหวา งเรากับพวกทาน (1) บิฮารลุ อนั วาร เลม 9 พิมพตับรีซ หนา 589, อนั กนุ วี ลั อัลกอบ บท อัล บุกอลี. 162

ทุกคนท่เี ขาใจและบรรดาสหายผใู กลช ิดของทา นอมิ ามอะลี ตางรูดวี าน่ีเปน เพยี งเลห  เหล่ยี มกลลวงเทา นัน้ แตเปา หมายกค็ อื การยตุ ิสงครามเพ่ือใหรอดพน จากความพา ยแพใ นสงคราม เทา นนั้ เนือ่ งจากหลายตอหลายครงั้ ดว ยกันกอนทเ่ี รอ่ื งจะบานปลายมาถงึ จดุ น้ี ทา นอิมามอะลี ได เสนอสิง่ น้ี (นาํ อัล กรุ อานมาเปนส่ิงชี้ขาด) แตพ วกเขาไมย อมรับเอง แตพอมาตอนนท้ี าํ เปน ยกอัล กุ รอนขน้ึ มาเพอื่ เปน สงิ่ ช้ีขาด แตประชาชนกลมุ หน่ึงทไี่ มม ีความเขา ใจอยางลกึ ซ้ึง (โดยดูแบบผิวเผิน) พวกเขาเหลานไ้ี ม มีความเคารพในกฎกติกาของสงคราม นัน่ คอื การไมคอยฟงคาํ สงั่ อนั เด็ดขาดจากผบู ัญชาการ กองทพั สงู สุด โดยการยตุ กิ ารสรู บเสยี เฉยๆ ทนั ที เทา นนั้ ยงั ไมพ อพวกเขาทง้ั หมดตา งมุงมาหาอิ มามอะลี และขอรองแกมบังคับใหท า นอิมามอะลอี อกคาํ ส่ังยตุ ิการสรู บ (ถอยทพั ) ทง้ั หมดทนั ที เพราะพวกเขาเชอ่ื วา ในเวลานี้ถาหากผใู ดยังดอื้ ดงึ ท่จี ะสรู บตอไปกเ็ ทากบั ผนู น้ั กาํ ลงั สูร บอยูกับ คัมภีรอ ัล กุรอาน ทา นอิมามอะลี กลาววา “พวกทานอยา หลงกลอนั น้ีของพวกมนั น่ีคอื กลลวงซงึ่ ไมม อี ะไรเลยนอกจากเปน เลห เหลย่ี มเพทบุ ายทจี่ ะย้อื แยงชยั ชนะไปจากพวกเรา และทําใหพวกเขารอดพนจากความปราชัย เทาน้นั คําสง่ั ของอลั กรุ อานกค็ อื ใหเ ราทาํ สงครามตอไปอยาไดหยุด เพราะพวกเขาไมมวี นั ที่จะ ปฏบิ ตั ติ ามคาํ ส่งั ของคัมภรี อ ลั กรุ อานไดเลย เพราะความขดั แยง ระหวา งเรากบั พวกเขาท่ีเปน ประเด็นหลกั กค็ อื การปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่งของอลั กรุ อานน่นั เอง มนั ใกลจะถึงแลว ทพี่ วกเราจะไดร บั ชยั ชนะและขุดรากถอนโคนพวกเขาเสยี สงิ่ นน้ั คือกลลวงของพวกเขา” พวกเขาไดก ลา วแกท านอะลวี า “และทพ่ี วกเขาประกาศออกมาอยา งชัดเจนวา พวกเขา พรอ มทจี่ ะนาํ อัล กุรอานมาพพิ ากษาขอ ขดั แยง ระหวา งพวกเขาและพวกเขาละ ! ถาเปน เชน นนั้ การ สรู บกับพวกเขากถ็ ือเปน ส่งิ ทไ่ี มอ นุญาตเนอื่ งจากถา เราสรู บกับพวกเขาก็เทา กับพวกเรากาํ ลงั สรู บ กบั อลั กรุ อาน ดังน้ัน ถา หากทานไมอ อกคําสง่ั ประกาศการสงบศกึ เดย๋ี วน้ี เรากจ็ ะหนั่ ทา นเปน ชน้ิ ๆ เด๋ียวนเี้ ชน กัน” ทา นอิมามอะลี ยังรีรอแตก ร็ ดู วี า คงไมม ผี ลในการเผชญิ หนา กับการแขง็ ขอ ของบรรดาผู ทรยศเหลา นี้ ถา หากทา นยงั คงยนื กรานตอ ความคิดของทา นอยู เรื่องกค็ งจะเลวรา ยยง่ิ ขนึ้ แนน อน และในทสี่ ดุ กจ็ ะจบลงดว ยความพา ยแพแ ละเปน การหยบิ ย่ืนชยั ชนะใหแกศัตรนู ่ันเอง ทา นจงึ ตอง จาํ ใจออกคาํ สง่ั หยุดการตอสชู ั่วคราว และสัง่ ถอนกาํ ลงั กองทหารแนวหนาทันที อมั ร บินอาศ และมุอาวยี ะฮเ ห็นดงั นน้ั จงึ รูดีวาแผนการของพวกเขาไดผ ลแลว จึงเกดิ ความ ดใี จอยางลน หลามทีเดยี วเพราะแผนการเขา ตรงเปา เผงและไดผ ลเกินคาด ความขัดแยง กนั เองได เกิดขึ้นในหมสู หายของทา นอมิ ามอะลี ซง่ึ พวกเขาไมพ รอมทจ่ี ะทาํ ศกึ สงครามตอ ไป แตไ มใ ชแ ตม ุ อาวียะฮห รอื อมั ร บินอาศ หรือนกั การเมอื งคนใด (ถงึ แมเขาจะมวี สิ ยั ทัศนห รือมกี ารวิเคราะหท ี่ เจาะลกึ ) ก็จะคาดเดาไดเลยวาเรื่องเลก็ ๆ น้ีเองท่ไี ดสรา งลทั ธหิ นงึ่ และไดใ หก าํ เนดิ ความคิดหน่ึง ขึ้นมา โดยเฉพาะในกรอบแหง อัล อสิ ลาม ซงึ่ เปน ลทั ธทิ อี่ ันตรายทีถ่ อื กาํ เนดิ ขน้ึ มาในอิสลามจาก 163

เหตุการณใ นวนั นน้ั (การผูกกุรอานไวท ป่ี ลายหอกของทหารซเี รยี ) ซง่ึ พวกเขาเหลานน้ั กไ็ ดสราง ปญหาอยา งมากมายแกมอุ าวยี ะฮใ นเวลาตอมา และกบั คอลฟี ะฮหลายตอหลายคนหลงั จากมอุ าวี ยะฮ แนวทางความคิดนไี้ ดบังเกดิ ขนึ้ และใหกาํ เนดิ ลัทธิในอสิ ลาม บรรดาทหารทข่ี ดั ขืนคําสั่ง ของทานอมิ ามอะลี ในวนั นั้นถูกใหช ื่อวา ‘คอวาริจญ’ ประวตั ศิ าสตรในวนั นนั้ เหลาบรรดาผูที่เอาแตใ จตนเองและขัดขืนคําสั่งไดย ตุ ิการตอ สูใน สงคราม และมอบใหเ ปน การตัดสินช้ขี าดของอนญุ าโตตุลาการโดยเปน ท่ีตกลงกนั วา ทง้ั สองฝา ย จําเปน จะตอ งแตงตงั้ ตัวแทนขึ้นมา และตวั แทนทไ่ี ดรบั แตงตงั้ ท้ังสองจะทาํ การตดั สนิ ภายใต พน้ื ฐานแหงคมั ภีรอ ัล กุรอานเทา นนั้ ตวั แทนจากฝา ยมอุ าวียะฮค ือ อมั ร บนิ อาศ สว นทางดานของ ทา นอิมามอะลี นั้นทานเองประสงคท ี่จะให อับดุลลอฮ บนิ อบั บาส รับหนา ทนี่ ้ี เพราะอับดลุ ลอฮ อบิ นิ อบั บาส คือคปู รับเกา ของ อัมร บนิ อาศ แตพวกคอวาริจญไ มยนิ ยอมและไดอางวา คนท่ีจะไป เปน การการตดั สินความจําเปน จะตองเปน คนทเ่ี ปน คนกลาง แตอ บั ดลุ ลอฮ อิบนิ อับบาสนนั้ เปน ญาติสนทิ คนหนงึ่ ของทาน (อิมามอะล)ี พวกเขาจึงคัดคา นและไดเสนอชายคนหนง่ึ ทซ่ี ือ่ เบอ่ื และไม เหมาะสมอยา งยง่ิ (คอื อบูมูซา) ข้นึ มา การตดั สนิ ช้ีขาดของอนุญาโตตลุ าการในคร้งั นนั้ (ระหวา งตัวแทนท้ังสองฝาย) กล็ ม อยา ง ไมเปน ทา อีกครั้งดว ยเลห เ พทุบายของอัมร บนิ อาศ การตัดสินช้ีขาดโดยอนญุ าโตตลุ าการไดยดื เย้อื จนกลายเปน เรือ่ งตลกขบขนั และแนวทาง การแกไขปญ หาที่แทจ ริงก็ถกู ลบเล่ือนไป และผลลัพธข องกจิ การงานดงั กลาวก็มิไดย ังผลประโยชน อันใดแกสังคมมุสลมิ สักนดิ เดยี ว แตผลประโยชนอนั มาหาศาลนน้ั ตกอยูก ับมุอาวยี ะฮแ ละอัมร บนิ อาศ ตอเร่อื งดงั กลาว คือพวกเขาสามารถยุติสงคราม (ท่เี ขากาํ ลงั จะพายแพอ ยูรอมรอ) ได และได สรางความแตกแยกขน้ึ ในหมสู หายของทา นอมิ ามอะลี และอีกประการหนึ่งมันเปนโอกาสอันดี งามสาํ หรบั เขาในการสะสมพลังอํานาจใหแ ขง็ แกรงขึ้นไดอ กี คร้ัง สว นทางดา นของพวกคอวารจิ ญก เ็ พ่งิ พบกบั สัจธรรมทีแ่ ทจรงิ วา ทกุ สงิ่ ทกุ อยางทถ่ี ูก กระทําขนึ้ ตั้งแตแ รก (การนําอัล กรุ อานไปผกู ไวท่ีปลายหอกและการเสนอใหเอาอัล กรุ อานมาเปน เครอ่ื งตดั สินชข้ี าด) จนถงึ ขณะนค้ี อื กลลวงทง้ั ส้ิน พวกเขาเพิ่งเขา ใจวา พวกเขานั้นผดิ พลาดไปแลว แตทวาพวกเขาไดสารภาพความผิดของพวกเขาในรปู แบบนี้คือ มนษุ ยไมม อี ํานาจในการปกครอง อาํ นาจในการตดั สนิ เปน สทิ ธิเฉพาะแดพ ระผูเปนเจา และผูตดั สนิ ชข้ี าดคอื คัมภรี อ ัล กุรอานของ พระองค พวกเขาตอ งการทีจ่ ะทดแทน (แกตัว) ความผดิ ที่เขามี แตทวา พวกเขากลับถลาํ ลกึ ลงไปสู แนวทางท่ผี ดิ พลาดมหนั ตแ ละอนั ตรายย่งิ ข้นึ ไป ความผิดประการแรกคอื ความผิดทางดานการปกครองการเมอื ง แตถ งึ แมวา ความผดิ แรก ซ่งึ เกย่ี วกับการเมอื งการปกครองจะมมี ากมายเพียงใดกต็ าม แตก็ยังสามารถทจ่ี ะแกต วั ไดใ น 164

ภายหลงั เพราะมนั เปน ความผิดท่อี ยใู นชว งเวลาและสถานทที่ ่จี าํ กดั แตท วาความผดิ ประการท่ี สองน้ีซมิ นั เปน ความผิดทย่ี ากจะหาทางแกตวั ใหมได เพราะมนั เปน ความผดิ ในทางแนวความคดิ และนาํ มาซง่ึ ปรัชญาท่ผี ดิ ๆ ทเ่ี กิดขึน้ ในสงั คมแหง อัล อสิ ลาม ซ่งึ มนั เปนตวั สรางความสนั่ คลอน ใหกับรากฐานของอลั อสิ ลาม และคาํ ขวญั ของพวกเขาท่ีอยบู นพ้ืนฐานของแนวความคดิ ท่ีผดิ พลาดนนั้ ก็คอื ‘ลาฮกุ มะ อลิ ลาลลิ ลาฮ’ หมายถงึ ‘นอกจากพระผเู ปน เจาแลว ไมมผี ูใดมอี าํ นาจในการปกครองมนษุ ยไ ด’ ทานอมิ ามอะลี กลา ววา “คําขวญั นถ้ี กู ตอ ง แตพวกเขาเขา ใจผดิ นํามาใชไมถ กู ท่ีเทา นน้ั เอง ฮกุ ม หมายถงึ กฎหมายซงึ่ พระองคเ ปน ผูรา งขน้ึ มา ดงั นนั้ เปน สิทธขิ องพระผเู ปนเจา เพยี งผู เดียว และเปน สทิ ธิของบุคคลผซู ่งึ พระองคทรงอนญุ าตในอาํ นาจการปกครองใหแกเ ขาเทา นนั้ แต ทวา ในความหมายของพวกคอวารจิ ญจากประโยคขางตน คอื อาํ นาจการปกครองเปน สทิ ธิของ พระองค (โดยปราศจากความจาํ เปน ตอผบู ริหารกฎหมายทเี่ ปน มนุษย) แตอ ยางไรกต็ าม จาก ลกั ษณะทวี่ านใ้ี นสังคมหนงึ่ ของมนษุ ยกม็ คี วามจาํ เปน ตอผูบริหารในสงั คมน้นั ๆ เชน กนั ” (1) ตอ มา ไมนานพวกเขากห็ มดหนทางท่ีจะไป และหลายคนเริม่ ทจี่ ะเปลี่ยนแนวความคิดของตนเองใหม พวกคอวารจิ ญมคี วามเช่ือวาการยอมรับการตดั สินช้ขี าด (ของอนญุ าโตตลุ าการ) ที่ นอกเหนอื จากพระผเู ปน เจานั้นคอื การกระทําบาป และพวกเขาเคยกระทาํ บาปนมี้ ากอ นพวกเขาจงึ ตอ งสํานกึ ผิดตอบาปนนั้ และเมื่ออิมามอะลเี องกเ็ คยยอมรับในการตัดสนิ ชขี้ าดโดย อนญุ าโตตลุ าการ พวกเขาจึงขอใหทา นอิมามอะลี สํานึกผดิ เชน เดยี วกบั พวกเขา ทา นอมิ ามอะลี กลาววา “การยกเลกิ วางมือจากสงครามและกลบั ไปหาการตัดสนิ ชีข้ าดโดยอนญุ าโตตลุ าการน้นั เปน สง่ิ ทไ่ี มถ กู ตอ ง และผทู ส่ี นับสนนุ อยา งแข็งขันตอความไมถกู ตองนน้ั กค็ ือพวกทา นเองไมใ ชฉนั ! โดยที่การตดั สนิ ของอนญุ าโตตลุ าการทงั้ หมดคอื สิ่งที่ไมถ กู ตอ งและไมอ นุญาต ฉนั จงึ ไมเ หน็ ดว ย” แตพ วกคอวารจิ ญก ็ยังคงดงึ ดนั อยูกบั แนวความคดิ นน้ั ของตนเอง และไดปฏเิ สธคดั คา น ตอทา นอมิ ามอะลี โดยกลา วหาวา ทา นอิมามอะลี ยอมรบั และถือวาการตดั สินชี้ขาดของ อนุญาโตตุลาการเปน สง่ิ ท่อี นุญาต นานวนั เขาพวกเขาไดทําใหล ทั ธแิ นวความคิดนีแ้ ตกกิ่งกา นสาขาขึน้ มากมายจนกลายเปน นิกายหนง่ึ ในศาสนาอสิ ลามจนได โดยมีการเผยแพรและใหทศั นะตา งๆ ออกมาเหมือนกบั นกิ าย อน่ื ๆ ในศาสนาอสิ ลามเลยทีเดียว ลกั ษณะท่ีเหน็ ไดอ ยา งชดั เจนของพวกเขาก็คอื ความโหดเหย้ี ม ของพวกเขาและการยึดเอาแตเ ปลือกนอกของศาสนาโดยมิไดเ ขาใจถึงดา นใน (เปาหมายทแ่ี ทจริง) ของศาสนาเลยสกั นดิ และในเรอื่ งของการตกั เตอื นกนั ใหท าํ ความดี (อมั ริบลิ มะอรูฟ) ซง่ึ จะไมมี ขอ อางใดๆ เลย และจาํ เปนทีจ่ ะตองตอสแู บบไรซ ึง่ ความขลาดกลัวใดๆ (1) นะฮลุ บะลาเฆาะฮ คุฏบะฮท่ี 40. 165

สาํ หรับการยนื หยัดในแนวทางและความคดิ ของพวกเขาเพยี งอยา งเดยี วนนั้ ทา นอมิ ามอะ ลี ก็มไิ ดย งุ เกย่ี วอะไรกับพวกเขาเลย แมกระท่งั การปฏเิ สธตอ ตวั ทา นจากพวกคอวาริจญ ทา นกไ็ ม เคยใหค วามสาํ คัญแตอ ยางใด และไมเคยตดั สทิ ธขิ องพวกเขาจากเงนิ กองทนุ บยั ตุลมาน และยงั ได เปดโอกาสในการพูดคยุ โตเถียงกันเกย่ี วกบั แนวความคดิ และหลักความเชือ่ อยา งลกู ผูชายและให เสรีภาพแกพ วกเขาดวย แตทวาเม่อื เวลานน้ั มาถงึ ซง่ึ เปนเวลาแหง การสง เสรมิ กนั ทาํ ความดแี ละ ยบั ย้งั การทาํ ความชว่ั ซงึ่ พวกเขาไดประกาศตัวเปนกบฏอยางสมบรู ณแบบ ทานอมิ ามอะลี จึง ออกคําสง่ั ใหทาํ ลายลา งพวกเขาทนั ที สงครามระหวา งพวกคอวารจิ ญก บั ทา นอมิ ามอะลี ไดเกดิ ขึ้นในนะฮระวาน และทา นอิ มามอะลี ไดโจมตีและทําลายลา งพวกเขาอยางราบคาบเปนหนา กอง การทาํ สงครามกับพวกคอวาริจญเ ปน สง่ิ ทข่ี มข่นื ยง่ิ นกั เนอื่ งจากสวนมากของพวกเขาคอื ประชาชนผูศ รทั ธา การแสดงความรกั และความเกลยี ดชงั ของพวกเขาน้นั ออกมาจากใจจริง มี คําพดู ที่ตรงไปตรงมา เปน ชาวอบิ าดะฮ (อยกู บั การภักดตี อ พระผเู ปน เจาตลอดเวลา) รอ งรอยแหง การกราบกรานยังคงมใี หเหน็ อยบู นหนาผากของพวกเขา พวกเขาอยกู ับการอา นคมั ภีรอัล กรุ อาน และมุง มนั่ อยกู ับการอบิ าดะฮในยามคาํ่ คนื โดยมไิ ดหลบั ไดน อน แตท วาเปน หมชู นทโ่ี งเ ขลาเบา ปญญายงิ่ นกั พวกเขาไดรจู ักอสิ ลามและเผยแผอสิ ลามในลกั ษณะของความเหน็ แกต วั และไรจติ วิญญาณ นอ ยคนนักทจ่ี ะพาตวั เองและบุคคลอื่นๆ ออกไปเพอื่ เขน ฆา และนองเลอื ดกลมุ ชนเชน นน้ั ได (ลักษณะของพวกคอวารจิ ญ) ถา มิใชอมิ ามอะลี แลว ไซร คงจะไมม ีผใู ดเปน ทหารของเขาและ พรอ มทจี่ ะชักดาบขนึ้ มาฆาฟน บคุ คลเหลา นนั้ ไดลงคอเปน แน ทานอมิ ามอะลี ถือวา การทาํ สงคราม ของทา นกบั พวกคอวารจิ ญค ือหนงึ่ จากความภาคภมู ิใจตา งๆ ของทา นเอง ทา นไดก ลา ววา “ฉันคนนี้แหละ! ทไ่ี ดนําเอาดวงตาของฟต นะฮออกจากกะโหลกศีรษะ (เปรยี บการฟต นะฮ เปนเรอื นราง) นอกจากฉันคนน้ีแลว ไมม ีใครสักคนที่จะกลาหาญพอทจ่ี ะกระทาํ สิ่งน้ีได” (1) และกเ็ ปน เชน นั้นจรงิ ๆ ดงั ทที่ านกลา ว เพราะจะมกี ็เฉพาะแตท านอิมามอะลี เทานนั้ ท่ีมไิ ด ใหความสาํ คญั ตอความสวยงามภายนอกและความสงู สงของพวกเขาแตอยางใด และทา นถอื วา พวกเขาทง้ั หลาย (คอวารจิ ญ) เปน หมูช นทม่ี คี วามยาํ เกรงและมีการภักดอี ยางมากตอพระองคใน ภายนอก ซง่ึ ถอื เปน ศัตรตู วั ฉกาจของศาสนาเลยทีเดยี ว ทา นอิมามอะลี รูด วี าถา หากแนวความคดิ นีไ้ ดห ยง่ั รากลงในโลกแหงอสิ ลาม (ซึ่งโดยธรรมชาตขิ องมนษุ ยนนั้ จะมีสมัครพรรคพวกเพิม่ มาก ข้นึ ) โลกแหง อสิ ลามกจ็ ะพบกับความแข็งกระดางและไรซ ึ่งจิตวญิ ญาณอยางแนน อน ดงั นัน้ การ ทําสงครามกบั พวกคอวารจิ ญจงึ มิใชเปน เพยี งการทาํ สงครามกบั คนแคพันคนเทา นนั้ แตเปน การ ทําสงครามกบั แนวความคดิ ทีแ่ ขง็ กรา วและการวนิ ิจฉยั แบบโงๆ และเปนการตอ สกู บั แนวความคดิ (1) นะฮ ุล บะลาเฆาะฮ คุฏบะฮที่ 91. 166

ที่บิดเบอื นในสงั คมแหง อลั อิสลามทเี ดียว จะมีใครบางที่จะมคี วามสามารถเทียบเทา กับทา นอิ มามอะลี ทจี่ ะสามารถทาํ สงครามไดใ นสมรภมู ิเชน น!ี้ ? สงครามแหง นะฮร ะวานจบลงดว ยความพายแพอนั ยับเยนิ ของฝา ยคอวารจิ ญ ซงึ่ พวกเขา ไมสามารถทจี่ ะทําใหพวกเขาเอง (ลทั ธขิ องพวกเขา) ไดไ ปสูจุดหนึ่งในโลกแหงอสิ ลามตามที่พวก เขามงุ หวงั ไวไ ด การทําสงครามของทา นอมิ ามอะลี กบั พวกเขาคือบทอา งองิ ทด่ี ที สี่ ุดสําหรับผนู าํ หลงั จากทา นวา การญิฮาดกับคนกลมุ นเี้ ปนสง่ิ จาํ เปน และถูกตองย่ิงนกั แตทวา พวกคอวาริจญที่ ยังคงเหลืออยนู ้ัน พวกมนั กย็ งั ไมละมอื ของพวกมนั แตอยางใด ชายสามคนจากพวกคอวารจิ ญไ ดรวมตวั กนั ในนครมักกะฮ และไดร ว มกนั วเิ คราะหถงึ สถานภาพของโลกอิสลามตามความคิดของตนเอง และผลลพั ธท ่ีพวกเขาทง้ั สามสรุปออกมากค็ ือ ความยงุ เหยงิ และปญหาตา งๆ ทมี่ ีอยูใ นโลกอสิ ลามขณะนน้ั มีสาเหตมุ าจากบคุ คลเพียงสามคนคือ ทา นอิมามอะลี , มอุ าวียะฮ และอัมร บนิ อาศ ทานอิมามอะลี ก็คือผทู ี่พวกเขาเคยอยูภายใตการบงั คบั บญั ชามากอ น (เปนทหาร) สวนมุ อาวียะฮ และอมั ร บนิ อาศ กค็ ือผูท ่ีไดส รางเลห เพทบุ ายทางการเมอื งในกองทพั ของพวกเขา (ใน สงครามซฟิ ฟน ) ซึ่งเปนปฐมเหตขุ องลทั ธทิ ี่อันตรายยิ่งน้ี (คอวารจิ ญ) ข้ึนมานน่ั เอง ในผสู มทบทง้ั สามคนนี้ คอื อบั ดลุ ลอฮ อิบนิ มุลญมิ , บะรอกะ อิบนิ อับดุลลอฮ และอมั ร อิบนิบกั ร ตะมมี ีย พวกเขาทงั้ สามไดทาํ สญั ญาและสาบานรว มกนั ในสถานอัล กะอบะฮว า พวกเขา จะสังหารบคุ คลทง้ั สาม (อมิ ามอะล,ี มอุ าวยี ะฮ, อมั ร บินอาศ) ทเ่ี ปน ตนเหตขุ องปญ หาตางๆ ใน โลกอสิ ลาม (ตามความคิดของพวกเขา) พรอ มกนั ในคนื เดยี ว น่ันคือคา่ํ คืนที่ 19 ของเดอื นรอมฎอน อนั ทรงเกยี รติ (หรือ 17 ของเดือนรอมฎอนอันทรงเกยี รติ) และตกลงกนั วา อบั ดุรเราะฮมานจะเปน ผูร บั หนา ทีใ่ นการลอบสงั หารทา นอมิ ามอะลี และบะรอกะ บินอบั ดลุ ลอฮ จะเปนผรู ับหนา ที่ลอบ สงั หารมอุ าวียะฮและอมั ร บนิ อาศ และตา งคนตา งกแ็ ยกยายกันไปยังเปา หมายของตนเพือ่ ปฏบิ ตั ิ หนา ทข่ี องตนเอง อบั ดรุ เราะฮมานมงุ หนา สเู มอื งกูฟะฮซ ่ึงเปน ท่ีอยอู าศัยของทา นอมิ ามอะลี ในชว งการ ดํารงตาํ แหนงคอลีฟะฮ บะรอกะมงุ หนา ไปยังซเี รยี (ชาม) ซึ่งเปน ศนู ยกลางในการปกครองของมอุ า วยี ะฮ และอมั ร บนิ บกั รมงุ หนา สอู ยี ปิ ตซงึ่ อมั ร บินอาศเปน เจา เมอื งอยใู นขณะนนั้ แผนการของคนทง้ั สองคน คอื อัมร อบิ นบิ ักร และบะรอกะ บนิ อับดุลลอฮ ทจี่ ะลอบสงั หาร อมั ร บินอาศและมุอาวยี ะฮ ปรากฏวา ลม เหลวทง้ั สองคน คอื บะรอกะผซู งึ่ รับหนา ทเี่ ปน ผูสงั หารมุ อาวยี ะฮใ นคํา่ คนื แหง คาํ ม่ันสญั ญา (ที่พวกเขาตกลงกัน) มาถงึ เขาสามารถใชด าบฟนไปบนศรี ษะ ของมุอาวยี ะฮจ ากทางดา นหลงั ได แตม ุอาวียะฮกไ็ ดร บั การรักษาเยียวยาจากแพทยจ นหายในทส่ี ุด อัมร บนิ บกั รซง่ึ รบั หนาทเี่ ปนผลู อบสังหารอมั ร บินอาศ โดยสวนตวั แลว เขาไมรูจ ักหนาของอมั ร บนิ อาศ ผทู ่ีเขาจะตองสงั หารแตอ ยา งใด ดวยเหตบุ งั เอญิ เชนกนั ในคํ่าคนื นน้ั (คนื แหง คาํ มนั่ สัญญา) อัมร บนิ อาศปวยและไมไ ดม านมาซในมสั ยดิ แตเ ขาไดส งตัวแทนคนหนง่ึ ซงึ่ มนี ามวา ‘คอริญะฮ 167

บิน ฮะซาฟะฮ’ มานาํ นมาซแทน อมั ร บนิ บักรจงึ เขา ใจผดิ คิดวาเขาคอื อัมร บนิ อาศ จึงลงมอื สงั หาร เขาทนั ท่แี ตมารภู ายหลงั วา เปน การสงั หารผิดตวั จะมบี คุ คลเดยี วเทา นั้นคอื อบั ดรุ เราะฮม าน อิบนิ มลุ ญิม มรุ อดีย ทปี่ ระสบความสาํ เรจ็ ในการปฏิบตั หิ นาที่ นนั่ คือการสงั หารทา นอมิ ามอะลี ใน เมอื งกฟู ะฮ อับดุรเราะฮม านไดเ ขาสเู มืองกฟู ะฮโ ดยที่เขามิไดบอกกลาวแกผ ใู ดเลยถงึ จุดประสงคใน การมาของเขา และในใจของเขาระแวงคลางแคลงตอ การตดั สินใจของตนเองคร้ังแลว ครง้ั เลา เขา เคยคดิ ทจี่ ะลม เลิกความตัง้ ใจของตนเองคร้งั แลวครั้งเลา เชน กัน เน่ืองจากบุคคลเยี่ยงทา นอมิ ามอะ ลี น้ัน ตอใหผ ทู ่ชี วั่ ชา สามาลยแ ละใจหนิ สกั เพียงใดกต็ าม ก็ไมใ ชเ รอื่ งงา ยเลยสาํ หรบั เขาทจี่ ะลงมอื สงั หารทานอมิ ามอะลี แตทวา ความบงั เอญิ ตา งๆ ทีเ่ กิดข้นึ ในซเี รยี และอียปิ ตน น้ั จะชว ยใหม อุ าวี ยะฮและอมั ร บนิ อาศ รอดชวี ติ มาได และความบงั เอญิ เหลา นั้นก็ไดเ กดิ ขน้ึ อกี ในอริ กั แตเ ปนความ บงั เอิญอีกแบบหนง่ึ น่ันคอื ความบงั เอญิ ทท่ี าํ ใหอ บั ดรุ เราะฮม าน อิบนิ มลุ ญมิ ตัดสนิ ใจอยา ง เดด็ ขาดที่จะสงั หารทานอิมามอะลี ซงึ่ ถา หากวา ความบังเอญิ นมี้ ิไดเกิดข้นึ ตัวของอับดรุ เราะฮ มานเองกไ็ ดลม เลกิ ความต้ังใจท่อี ันตรายยง่ิ ของเขาไปแลว ทงั้ หมด นน่ั คอื เขาหลงใหลในความ งดงามของหญงิ นางหนงึ่ ในวนั หนง่ึ อบั ดรุ เราะฮมานไดไ ปพบกบั บคุ คลหนึง่ ท่อี ยูในอุดมการณเ ดียวกนั กบั เขา และ เขาไดร จู ักกบั หญิงสาวผหู นงึ่ ทม่ี ชี อื่ วา ‘กตุ ตอม’ (กตุ ตอมเปน เด็กสาวคนหนง่ึ ทเ่ี ปน คอวารจิ ญแ ละ บิดาของเขาถกู ฆา ตายในสงครามนะฮระวาน) กตุ ตอมเปนหญงิ สาวทส่ี วยงามชวนเสนหห ายงิ่ นัก อบั ดุรเราะฮมานถงึ กับหลงรกั นางตั้งแตแรกเหน็ และหลงลืมทกุ สง่ิ ทกุ อยา งแมก ระทง่ั คํามนั่ สญั ญา แหงมกั กะฮ (การสงั หารทานอมิ ามอะล)ี เขาตัดสนิ ใจทจี่ ะใชชีวติ ทเ่ี หลอื อยูข องเขากบั กุตตอบใหม ี ความสขุ ท่ีสุด เขาจงึ เอยปากขอนางแตง งาน กตุ ตอบกต็ อบรบั คาํ ของของเขาเชน กัน แตท วา เมื่อ นางไดเรยี กรองสนิ สอดทองหมน้ั ของนางกับอับดรุ เราะฮมานตา งๆ นานา และมสี ิ่งหนึง่ ทน่ี างเอย ปากขอจนทาํ ใหอบั ดรุ เราะฮม านตอ งหวั เสยี นางกลา วเชน นี้วา “สนิ สอดทองหมั้นของฉันมดี งั น้คี อื เงนิ สามพนั ดิรฮมั ทาสรบั ใชช าย หนง่ึ คน ทาสรบั ใชหญิงหนง่ึ คน และเลือดของอะลี บิน อบฏี อลบิ ” (1) อับดรุ เราะฮม าน กลา ววา “ไมวาจะเปน เงินทองทาสรบั ใชท ง้ั ชายและหญงิ เธอจะเอามาก เทา ไรฉันก็จะหามาให แตการสังหารทา นอะลี ไมใชเ รื่องงาย หรอื วา เราท้งั สองจะไมใ ชชวี ติ รวมกนั หรือ? เพราะวา ถา หากฉนั ลงมือสังหารทา นอะลี ไปแลว คิดหรอื วาฉนั จะเอาชวี ติ รอดกลบั มาได อยา งสมบรู ณ?” (1) เร่อื งดงั กลาวน้ี ซงึ่ หญงิ นางหนงึ่ ตองการเลือดของบุคคลหนึ่งเพือ่ เปน สินสอดทองหมัน้ และเลือดนน้ั คอื เลือด ของอมิ ามอะลี ซ่ึงเปน สิ่งทแี่ ปลกประหลาดย่งิ นัก จึงมีบทกลอนออกมาเกี่ยวกับเร่อื งนจ้ี ากนักแตงกลอน และ กลอนบทหน่งึ มใี จความวา ….. 168

กุตตอบ กลา ววา “สนิ สอดของฉันกค็ อื อยางท่กี ลา วนัน้ แหละ! การทีจ่ ะสงั หารอะลใี น สนามรบนั้นไมม ีทางแน แตในชวงการทาํ อิบาดะฮ (เขา เฝา อัลลอฮ) นัน้ มที างเปน ไปไดส ูง และถา หากเจาเอาชวี ติ รอดกลบั มาได เราทงั้ สองก็จะไดใชช ีวติ อยดู ว ยกนั ตลอดไปอยางมคี วามสุข แตถ า หากเจา ถูกฆา รางวัลอนั สงู สง ณ อัลลอฮ (ซบ.) ทเี่ จา จะไดรบั นน้ั ลาํ้ คา ยงิ่ และเดย๋ี วฉันจะสงคน ของฉันอกี คนหนง่ึ ไปรวมกับเจาเพอ่ื ทเ่ี จา จะไดไมต อ งเดียวดาย” อับดุรเราะฮมานซงึ่ หลงรกั และคลั่งใคลในกุตตอบอยางชนิดท่ไี มล มื หลู มื ตา และความรกั อนั น้เี องทไ่ี ดช กั จงู เขาใหเ ขาสูเ ปา หมายเดิมท่ีเขาเคยตัง้ ใจไวอ ีกครั้งหนง่ึ (การสงั หารอิมามอะล)ี ซ่ึง ความเคยี ดแคน พยาบาทตางๆ อันเกา กอ นไดถ กู จดุ ปะทขุ ึน้ จนถงึ กับวา เขาสามารถทีจ่ ะเผย ความลับอนั สดุ ยอดของเขาออกมา เขาไดกลา วแกก ตุ ตอบวา “อนั ที่จรงิ แลว ฉนั จะบอกใหกไ็ ดว า ฉันนน้ั คือผทู หี่ ลบหนจี ากเมอื งน้ี แตท ่ีมาอกี ในคร้ังนก้ี ็เพอื่ สังหารอะลีเพยี งเทา นน้ั เอง” เม่อื ไดยนิ เชน นั้น กุตตอบรสู กึ ยนิ ดเี ปน ยง่ิ นกั และนางไดส งชายอีกคนทชี่ อ่ื ‘วรั ดาน’ เพอื่ เขา รวมกบั อบั ดุรเราะฮมานในการเตรยี มพรอ มที่จะสงั หารทา นอมิ ามอะลี ตัวของอับดุรเราะฮมาน เองกเ็ ชน กนั ในวนั หนงึ่ เขาไดเ ขาพบกับ ชะบบี บนิ บะญะเราะฮ ซงึ่ เปนพวกเดียวกับเขาและเปน ผู ที่เขาไวใ จมากทสี่ ดุ เขาไดกลาวแกช ะบบี วา “ทานพรอมหรอื ไมท ี่จะรวมมอื กบั ฉนั เพ่ือปฏบิ ัติภารกจิ หนง่ึ ซ่งึ จะมเี กยี รติย่งิ ทง้ั ในโลกนแ้ี ละโลกหนา ?” ชะบีบ “ภารกิจอนั ใดหรือ?” อบั ดรุ เราะฮมาน “สังหาร อะลี บิน อบฏี อลิบ!” ชะบบี “ขออลั ลอฮ (ซบ.) ทรงประทานความตายแกเ จา! เจาไดพ ูดอะไรออกมารูหรอื ไม? สังหารอะลหี รอื ! ชายผนู ้มี ีความดงี ามอนั มากมายในศาสนาอสิ ลาม” อับดรุ เราะฮมาน “ใชแลว! หรอื วา เขามไิ ดเปน ผปู ฏิเสธในทศั นะของเจา ในเมือ่ เขาคอื ผูที่ ยอมรับการตดั สนิ ของอนุญาโตตลุ าการแลว ถึงแมว า เขาจะเคยมคี วามดงี ามในอิสลามมากอนก็ ตามเถอะ! และอีกอยางหนง่ึ เขาคือผทู ไ่ี ดสังหารพน่ี อ งผศู รทั ธาและมคี วามยาํ เกรงของพวกเราใน สมรภิมนะฮระวาน เราสามารถท่จี ะตดั สนิ ดว ยการประหารชวี ิตของเขาไดตามกฎขอบัญญตั ”ิ ชะบบี “แลวเจา จะเขา ถึงตัวอะลีไดอ ยางไร?” (สงั หารอะลีในชว งใด) อบั ดุรเราะฮม าน “งา ยมาก! เราจะไปคอยดกั ซมุ อยูในมัสยดิ กฟู ะฮ และเมื่ออะลมี านมาซ ซบุ ฮิ์เรากจ็ ะลงมอื สงั หารเขาทนั ทีดว ยดาบทเ่ี ราซอ นเอาไวใ นเสือ้ คลมุ กายของเรา” อบั ดรุ เราะฮมานพยายามยกแมน า้ํ ทงั้ หา มาเกลยี้ กลอมชะบบี จนกระท่ังชะบีบยอมตกลง ใหค วามรว มมอื กบั เขาในภารกจิ ครัง้ นจี้ นได และไดพาชะบบี ไปหากุตตอบที่มัสยดิ กูฟะฮซง่ึ กาํ ลัง สวมชุดนมาซและนง่ั อยูในมมุ หนง่ึ ของมัสยิด เขาไดแนะนําชะบีบใหน างรจู กั กตุ ตอบ กลา ววา “ดีมาก! วรั ดานกจ็ ะรว มมอื กบั ทา นอกี คน คราใดก็ตามทพี่ วกทาน ตัดสินใจไดแ ลววาจะลงมือเมอื่ ใด กจ็ งมาหาฉนั กอ น” 169

อับดุรเราะฮม านไดอ ดทนรอคอยวนั ที่ 19 (หรอื 17) ของเดอื นรอมฎอนอันทรงเกียรตซิ งึ่ เขา เคยใหสญั ญาไวกบั พวกอกี สองคนในนครมักกะฮ และวนั นน้ั ก็มาถงึ เขาพาชะบีบไปหากุตตอบ กตุ ตอบไดน ําผาทที่ าํ จากไหมผกู ไวท ห่ี นา อกของเขา วัรดานกเ็ ขามาหากตุ ตอบเชน กนั และทงั้ สามกไ็ ด รวมตวั กนั ทหี่ นาประตูซงึ่ ทา นอิมามอะลี เดนิ เขาออก ณ ประตนู น้ั เปน ประจาํ และพวกเขาไดเขา แฝงตัวอยูในกลมุ ผูท ่ีกาํ ลังมงุ ม่ันอยกู บั การอบิ าดะฮใ นคาํ่ คืนนนั้ เนื่องจากเปน คาํ่ คนื ทม่ี สุ ลิมไม หลบั นอนเพือ่ การอบิ าดะฮ (คํ่าท่ี 19 เดือนรอมฎอน) พวกเขาทงั้ สามคนตางก็ทาํ การนมาซ ดอุ าอว งิ วอนอยา งมากมาย เพราะพายทุ ่กี อ ตัวอยู ในหวั ใจของพวกเขาซงึ่ พวกเขาจะตองไมกระทําตวั ใหเปน ท่สี งสัยของผูอ่นื พวกเขาจงึ มงุ มนั่ ทาํ อิ บาดะฮอยา งมากมาย ท้งั ยนื ทง้ั น่งั ทั้งกราบกรานจนไมม ีทที า วา จะเหนด็ เหน่อื ยแตอ ยางใด จนทาํ ใหผ อู ื่นรูสึกประหลาดใจย่งิ นกั ทางดานของทา นอมิ ามอะลี นน้ั ทา นมีโปรแกรมพเิ ศษเฉพาะสาํ หรบั ตัวทานเองในเดอื น รอมฎอนอันทรงเกยี รตนิ ี้ ในทกุ คนื ทา นจะวนเวียนไปละศลี อดตามบานของบุตรสาวและบตุ รชาย ของทา น และไมมีสักคนื เลยทีท่ า นจะรบั ประทานอาหารมากกวาสามคํา บรรดาลูกๆ ของทานตาง กข็ อรอ งใหทา นทา นมากกวา น้สี กั หนอย ทานจงึ กลาววา “ฉันรกั ท่ีจะเขาพบกบั อลั ลอฮ (ซบ.) ใน สภาพทท่ี อ งของฉันหิวโหยมากกวา ” และยงั กลา วเพ่มิ เตมิ อีกวา “สัญลกั ษณหนึง่ ทีท่ า นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไดเ คยบอกกับฉนั เอาไว มนั ใกลเ ขา มาเตม็ ทีแลวทเี่ คราของฉนั จะเปรอะเปอ นไปดว ยเลอื ดจากศีรษะของฉันเอง” และในคํา่ คนื นั้นทานอมิ ามอะลี กไ็ ดไ ปเปนแขกของบตุ รสาวคือทา นหญงิ อมุ มุลกุลซมู อาการกะสบั กะสายและการรอคอยของทานอิมามอะลี ไดปรากฏออกมาอยา งเหน็ ไดช ดั ซ่งึ ตา ง จากคํา่ คนื อืน่ ๆ และเมือ่ ทกุ คนตางแยกยา ยกนั เขานอน ทานกต็ รงไปยังสถานทีอ่ บิ าดะฮของทาน และมุง มน่ั อยกู บั การวงิ วอนขอดอุ าอท นั ที เมื่อเวลานมาซซบุ ฮใิ์ กลเ ขา มา อมิ ามฮะซนั ไดเขา มาหาบิดาของทาน ทานอิมามอะลี ได กลาวแกบ ุตรชายของทานวา “โอลูกรกั ของฉัน! พอมไิ ดห ลบั นอนเลยเมือ่ คืนนี้ และไดปลกุ ทุกคน ในบา นขน้ึ มาเน่ืองจากคืนนคี้ อื คืนวนั ศกุ รแ ละตรงกบั คํา่ คืนบัดร (กอ็ ดร) แตในชวงขณะหนึง่ ท่ีพอ นง่ั อยพู อไดเ ผลอหลบั ไป ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดมาเขาฝน พอ พอจึงไดถ ามทานวา : โอร อซู ลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ฉนั รสู กึ ทุกขท รมานเสยี เหลือเกนิ จากประชาชาตขิ องทาน” ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดกลาวแกพ อวา “จงสาปแชง พวกเขาเถดิ !” พอ เลยสาปแชงพวก เขา และการสาปแชงของพอ มีดงั น้ี “โออ ลั ลอฮ! ไดโ ปรดทรงพาฉนั ไปจากหมชู นเหลานีโ้ ดยเรว็ ไว และไดโปรดทาํ ใหข าพระองคฟ นขน้ึ มากับหมูชนที่ดกี วา พวกเขาเหลา นี้เถิด และขอพระองคทรงสง มายงั พวกเขาซึง่ ผทู ีเ่ หมาะสมกบั พวกเขาเถิด บุคคลท่เี ลวทรามกวา ฉนั สาํ หรบั พวกเขาเหลา นน้ั ” ในชวงเวลานน้ั เอง ผูอ ะซาน (มอุ ัซซิน) ของมสั ยิดไดเขามาและบอกวาเวลานมาซซุบฮิใ์ กล เขามาแลว ทา นอมิ ามอะลี จงึ มงุ หนา สมู สั ยิดทันที หนา บานของทา นอิมามอะลี มเี ปดอยูจํานวน 170

หนง่ึ ซ่ึงเด็กๆ ไดน ํามาเลยี้ งไว เมอ่ื ทา นอมิ ามอะลี กาวเทาออกมาจากบาน เปด ทงั้ ฝูงตางสง เสียง รองแซงแซกนั ไปหมด หลายคนไดเขาไปไลและหา มปรามพวกมนั ทา นอมิ ามอะลี จึงกลาววา “ปลอ ยพวกมนั เถดิ ! พวกมนั กาํ ลงั สง เสียงรองแหง ความโศกเศราออกมา” สวนทางดา นของอับดุรเราะฮม านและสหายอกี สองคนของเขา ตา งรอคอยการมาของ ทานอมิ ามอะลี อยางใจจดใจจอ ไมม ใี ครรเู รื่องเกยี่ วกบั ภารกจิ ครง้ั นข้ี องพวกเขาเลยนอกจากกุต ตอบและอชั อัษ บนิ เกซ (ชายผูห นง่ึ ที่เลวทรามมากซงึ่ เขาไมเคยยอมรับแนวทางอนั ยตุ ธิ รรมของ ทานอิมามอะลี เลย และมกี ารติดตอ กนั อยางลับๆ กับมุอาวยี ะฮ) มเี หตกุ ารณเ ลก็ ๆ เกิดขน้ึ ซง่ึ เกือบจะทาํ ใหแ ผนการทั้งหมดเสยี หาย แตกม็ ีเหตุบังเอิญอันหนึง่ เกิดขน้ึ และสามารถยบั ยง้ั การ ลม เหลวของแผนการเอาไวไ ด กค็ อื อชั อษั ไดไปหาอับดรุ เราะฮม านอยา งรวดเร็วและไดกลา วแกเขา วา “ใกลจะสวา งเต็มทแี่ ลว รีบๆ ลงมอื เรว็ ๆ ซิ! เพราะถา หากวา สวา งข้นึ มาเมือ่ ไร เจาจะอดสูและ อบั อาย” ฮิจญ บนิ อดั ดีย ซง่ึ เปนสหายผูใกลช ดิ คนหนง่ึ ของทา นอิมามอะลี ไดแ อบเหน็ การสง สญั ญาณของอัชอษั แกอับดรุ เราะฮมาน ทําใหเ ขาคาดคะเนเอาวาพวกมนั จะตองมแี ผนการรา ย อะไรสักอยางแน ฮจิ ญไดผ กู มาของเขาไวห นา มัสยิดซง่ึ ดเู หมือนวาเขานา จะเพิ่งกลบั มาจากการไป ทาํ ภารกจิ มา และเขาตรงมายงั มสั ยดิ ทนั ทีเพือ่ นาํ ขา วคราวและรายงานภารกจิ ทเ่ี ขาไดไปปฏิบัติมา แกทา นอิมามอะลี หลังจากท่ฮี ิจญไดย ินคําพดู ของอชั อษั เมื่อสกั ครู ก็ไดเขาไปดดุ าเขาและรบี ออกจากมัสยิด โดยฉบั พลนั เพ่อื มงุ หนาไปหาทานอมิ ามอะลี เพื่อยับยง้ั อนั ตรายทจี่ ะเกิดขนึ้ แกท านอิมามอะลี แต ทวา ความบังเอญิ ก็คอื เมอื่ ฮิจญไปถงึ บานของทา นอิมามอะลี กป็ รากฏวา ทานอิมามอะลไี ดอ อกไป ยงั มัสยิดเสยี แลว โดยไปอีกทางหนง่ึ หลายตอ หลายคร้ังดวยกนั ที่บรรดาลกู ๆ และสหายผใู กลชิดหลายคนไดขอรอ งทานอมิ าม เพือ่ ใหพ วกเขาจัดหาคนคุม กนั แกท านแตทา นก็ไมอนุญาต ตง้ั แตไหนแตไ รมาทา นก็ไปไหนมาไหน คนเดยี วตลอดเวลา และคาํ ขอรองน้ีกถ็ กู กลาวแกท านอมิ ามอะลี อีกครัง้ หนึ่งในคนื นน้ั แตทา นอิ มามกย็ ังคงยนื กรานเชน เดมิ ทา นอมิ ามอะลี ไดเขามาในมสั ยิดและกลา วดวยเสยี งอนั ดงั วา “โอม นุษยเ อย นมาซ นมาซ!” ในขณะนนั้ เองประกายแสงของคมดาบสองเลม ไดส องประกายขน้ึ ในชว งเวลาไลเ ลยี่ กัน และมีเสียงตะโกนขึ้นวา “การปกครองสําหรบั พระผูเ ปน เจา โออะล!ี มใิ ชสําหรับเจา ” ดังกอ งไปทั่ว ดาบเลม แรกกระหนาํ่ ลงทนั ทีโดยชะบบี แตพลาดไปโดนกําแพงมสั ยดิ ดาบเลม ทีส่ องถกู ฟน ลงไป ทนั ควนั บนศรี ษะของทา นอมิ ามอะลี โดยอับดรุ เราะฮม าน สว นทางดานฮจิ ญเขารีบว่งิ กลับมายัง มัสยิดทนั ทีเมอ่ื ทราบวา อมิ ามอะลีไดม ามสั ยิดแลว แตท วา เขามาถงึ มสั ยดิ สายไปเสียแลว เขาได 171

ยนิ เสียงตะโกนของประชาชนออกมาจากมสั ยิดวา “อมีรุลมุอมินนี ชะฮดี แลว ! อมีรุลมุอมินีน ชะฮดี แลว!” ประโยคหน่งึ จากหลายๆ ประโยคที่เปลง ออกมาจากปากของทา นอมิ ามอะลี โดยทนั ที หลงั จากถกู ลอบฟน จากดาบของอบั ดรุ เราะฮม าน หนงึ่ ในนน้ั กค็ ือ “ขอสาบานตอพระผูอ ภบิ าลแหง กะอบ ะฮ ฉันประสบความสําเรจ็ แลว !” และอกี ประโยคหนงึ่ คอื “จงจับชายผนู ั้นเอาไวอยา ใหหนไี ป ได” อบั ดรุ เราะฮม าน, ชะบีบ และวัรดาน ตา งรบี หนีทนั ทหี ลงั เสร็จส้ินภารกจิ สําหรับวนั ดาน เขามไิ ดออกตวั มากมายนกั ในภารกจิ นจ้ี ึงไมมีใครจบั เขาได สวนชะบบี เขาไดหลบหนอี อกไปแตถกู จับไดโ ดยนํ้ามอื ของสหายคนหนงึ่ ของทา นอิมามอะลี เขาไดจ ับดาบของชะบบี ขน้ึ มาและนงั่ ลงบน อกของชะบบี เพือ่ ท่จี ะฆา ชะบบี เสยี แตบรรดาฝงู ชนจาํ นวนมากตา งกาํ ลังมุงหนา มายงั เขา เขาจึง เกรงวา ฝงู ชนจะไมรจู ักเขาและพลอยฆา เขาไปดว ย เขาจงึ ลุกขนึ้ จากอกของชะบีบกอ น แตช ะบบี ได ฉวยโอกาสวงิ่ หนที นั ทแี ละกลบั ไปยังบานของเขา ในบา นของชะบีบเองมีลกู ชายของอาของเขาอยู และเมื่อเขารูว า ชะบีบมีสว นรวมในการลอบสังหารทา นอิมามอะลี เขาจึงรบี วง่ิ ไปหยบิ ดาบและตรง มายงั บานของชะบีบและฆาชะบีบในท่ีสดุ สว นอบั ดรุ เราะฮมาน ประชาชนไดรว มกนั จบั ตัวเขาไวไ ดและมัดมือเขาเอาไวแ ละพาไปยงั มสั ยดิ ประชาชนทกุ คนรูสึกมีความโกรธแคน เดอื ดดาลเปน อยางมาก และพรอมทกุ เม่อื ทจี่ ะกัดอับ ดุรเราะฮมานดวยฟน ของพวกเขาใหออกเปน ชนิ้ ๆ ทานอมิ ามอะลี กลา ววา “จงนาํ ตัวอับดุรเราะฮม านมาหาฉนั ซ!ิ ” เม่อื อับดลุ เราะฮม านถกู นําตัวมา ทา นอมิ ามอะลี ไดกลาวแกเ ขาวา “ฉนั มเิ คยกระทาํ ความดีแกเ จา เลยหรือ?” อบั ดรุ เราะฮมาน “เคย” ทา นอมิ ามอะลี “แลว ทําไมเจาจึงทํากับฉนั เชน น?ี้ ” อับดรุ เราะฮมาน “อยา งไรกต็ าม ฉนั ไดช บุ ดาบเลม นขี้ องฉันดว ยยาพิษทรี่ า ยแรงถงึ 40 เชา ติดตอกนั และประสงคจากอลั ลอฮ(ซบ.)ใหสิง่ ถูกสรางทีเ่ ลวท่ีสดุ ของพระองคถูกฆา ดวยดาบเลม น”ี้ ทา นอิมามอะลี “ดอุ าอข องเจา ไดถ กู ตอบรับแลวจากพระองค เพราะในอกี ไมชา นี้ เจา กจ็ ะ ถูกฆา ดว ยดาบเลม นแ้ี หละ!” แลว ทา นอิมามอะลี ก็ไดห ันไปหาลกู ๆ หลานๆ และมติ รสหายทุกๆ คนทห่ี อมลอ มทา นอยู และกลา ววา “โอล ูกหลานแหงอบั ดลุ มฏุ ฏอลบิ ! ขออยา ใหเปน เชน นน้ั เลย ทีป่ ระชาชนจะหยบิ ยก เร่อื งการถกู สังหารของฉนั ข้นึ มาเปน ขอ อา ง เพอื่ ตงั้ ขอ หารว มกนั ฆา หรอื ขอ หาอน่ื ๆ แกผหู นง่ึ ผูใด และกอการนองเลือดข้นึ ” แลว ทานอมิ าม ไดหนั ไปทางบุตรชายของทา นคอื อิมามฮะซนั และกลาววา “โอลูกรกั ของ พอ! ถาหากพอ มีชีวิตรอด พอ รดู ีวา พอควรทําอยา งไรกับชายผนู ้ี (อบิ นมิ ุลญมิ ) และถาหากพอ ไม รอด เจาจงอยาฟน เขาเกินหนง่ึ ครัง้ เด็ดขาด เพราะเขาฟน พอ แคห นง่ึ ครง้ั เทา นนั้ ไมใชว า เจาจะทํา 172

ทารณุ กรรมเขาดว ยการตัดหู ตัดลิ้น และตดั จมูกของเขาออกเปน ช้นิ ๆ เนอ่ื งจากทา นรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ไดก ลา วเอาไวว า : จงหางไกลจากการทาํ มุซละฮ (การตดั หู ตดั ลิน้ ตดั จมกู หรอื อนื่ ๆ) แมก ระทงั่ กบั สุนัขท่ดี รุ า ย” ทา นอิมามฮะซัน ไดสง่ั ใหคนไปเรยี กแพทยทีเ่ ชยี่ วชาญคนหนึ่งซง่ึ มนี ามวา ‘อะซรี บินอมุ ัร’ มา เขาไดตรวจดูบาดแผลของทา นอมิ ามอะลี สกั พักหนึ่งและไดก ลาววา “ดาบถกู อาบยาพษิ ชนดิ รนุ แรงมาก ยาพษิ ไดแ ลน เขา สสู มองแลว คงไมม ที างรักษาไดอ ีก” นับตงั้ แตทา นอิมามอะลี ถกู ลอบฟน จนถงึ วาระสุดทา ยแหง ลมหายใจของทาน นบั เวลาได ไมน อ ยกวา 48 ชั่วโมงเหน็ จะได ถงึ กระนนั้ กต็ าม ทานอมิ ามอะลี กย็ งั ไมป ลอ ยโอกาสนน้ั ใหผาน เลยไปอยางไรคา ทา นไมย อมที่จะหยดุ น่ิงตอ การใหโ อวาทตกั เตือนแกป ระชาชาติเลย ทา นไดก ลาว คําสั่งเสยี เอาไวถึง 20 ขอ ดวยกัน ซึ่งถูกบนั ทึกเอาไวดังนี้ “ดวยพระนามของอลั ลอฮ ผูทรงกรณุ าปรานีเสมอ สิง่ นีค้ อื คําสัง่ เสยี ของบตุ รชายขอ งอบูฏอลบิ วา อะล!ี ขอใหค ําปฏญิ าณตนยอมรับความเปน เอกะของอัลลอฮ (ซบ.) และปฏิญาณ ตนวา มุฮัมมดั คอื บาวและศาสนทูตของพระองค พระองคไ ดส งเขามาเพอ่ื ทาํ ใหศาสนาของพระองค น้นั อยเู หนือศาสนาอน่ื ๆ ทัง้ ปวง แทจ ริงแลว การนมาซ การอิบาดะฮ การใชชวี ติ (การมชี วี ติ ) และ การตายของฉนั นนั้ มาจากพระองคแ ละเพอื่ พระองคเทานน้ั ไมม ีผูใ ดเสมอเหมอื นพระองค พระองค ไดท รงส่ังใหฉนั ปฏิบตั ิส่ิงเหลา นนั้ และฉนั คือผูท ย่ี อมสิโรราบตอพระองค โอฮะซนั ลกู รักของพอ ! เจาและลูกๆ หลานๆ ของฉนั ทกุ คน และอะฮล ุลบยั ตข องฉันทุกๆ คน น่คี อื ขอ เขยี นของฉนั ทมี่ มี ายงั เขา ฉนั ขอตกั เตือนสัง่ เสยี ในสงิ่ ตา งๆ ดงั ตอ ไปนี้ 1.จงอยา งหลงลืมตอความยําเกรง (ตกั วา) ยังอลั ลอฮ (ซบ.) อยา งเดด็ ขาด จงเพยี ร พยายามใหม ากทีส่ ุดเพอ่ื ใหต ัวเองอยูในศาสนาของพระองคจนลมหายใจสุดทา ย 2.จงยดึ มน่ั อยกู ับสายเชอื กของอัลลอฮ (ซบ.) ทงั้ หมดทกุ ๆ คน จงเปนหน่งึ เดียวกนั บน พนื้ ฐานแหง ศรทั ธา (อมี าน) และการรูจกั พระผูเ ปน เจา จงออกหางจากความแตกแยกเพราะทา น รอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดกลาวไวว า : การแกไขปรบั ปรุงใหดียงิ่ ขน้ึ ในหมูประชาชนนัน้ ประเสรฐิ กวา การนมาซและการถือศลี อดอยางสมํ่าเสมอเสยี อกี และส่งิ ๆ หน่งึ ทจ่ี ะลบลา งศาสนาไดน น้ั กค็ ือ ความโสมมและความขดั แยง 3.จงอยา หลงลมื ญาตพิ นี่ องของตน จงไปมาหาสแู ละทําความดซี ง่ึ กนั และกนั เนอื่ งจาก การทาํ ความดแี ละการชวยเหลอื ตอญาตพิ นี่ อ งนน้ั จะทาํ ใหก ารสอบสวนของมนษุ ยน ัน้ งายดายขน้ึ ณ อัลลอฮ (ซบ.) 4.จงเกรงกลัวอัลลอฮใหมากๆ เถดิ ! เกี่ยวกับบรรดาเดก็ กําพรา ขออยา ใหเปน เชน นั้นเลย ท่ีวา บรรดาเดก็ กําพราตองอยูอยางหวิ โหยและไรซ ่ึงทีพ่ งึ พา 173

5.จงเกรงกลัวใหมากๆ เถดิ ! เก่ยี วกบั เพ่ือนบานทง้ั หลาย ทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไดส ่ัง เสยี อยางมากมายแกเ พ่ือนบานทงั้ หลาย จนพวกเราคดิ วา ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ประสงคท จ่ี ะ ใหพ วกเขาเหลา นน้ั (เพื่อนบา นท้งั หลาย) มีสวนรวมในกองมรดกดวย 6.จงเกรงกลวั อลั ลอฮใ หม ากๆ เถดิ ! เก่ียวกับคัมภีรอ ัล กุรอาน ขออยา ใหเ ปน เชน นั้นเลย ทว่ี า บคุ คลอนื่ เขาไดลํา้ หนา พวกทา นในการปฏิบัตติ ามคมั ภีรอัล กรุ อาน 7.จงเกรงกลัวอัลลอฮใหม ากๆ เถิด! เกีย่ วกบั การนมาซ นมาซนน้ั คือรากฐานของศาสนา ของพวกทา น 8.จงเกรงกลวั อลั ลอฮใหม ากๆ เถิด! เกยี่ วกบั วหิ ารอลั กะอบะฮบ า นของอลั ลอฮ (ซบ.) ขอ อยา ใหเปน เชน นน้ั เลยทีว่ า พิธีฮัจญจ ะตองถูกยกเลิกไป ซึ่งถา หากพธิ ฮี จั ญถูกปลอ ยวาง (ไมมกี าร ปฏิบัติ) พวกทา นกจ็ ะไมม โี อกาสอกี แลว และผูอ ่ืนกจ็ ะมาทําลายพวกทาน (พวกทา นก็จะไมม ี ศาสนาอกี ตอไป) 9.จงยาํ เกรงอลั ลอฮใ หมากๆ เถิด! เกยี่ วกับการญฮิ าดในหนทางของพระองค จงอยา มัธยสั ถท งั้ ทรพั ยส ินเงนิ ทองและชีวติ ในหนทางนอี้ ยา งเด็ดขาด 10.จงเกรงกลวั อัลลอฮใหมากๆ เถดิ ! เกยี่ วกบั ซะกาต เพราะซะกาตจะสามารถดับไฟแหง ความพิโรธของอลั ลอฮ (ซบ.) ลงได 11.จงยําเกรงอลั ลอฮใ หม ากๆ เถดิ ! เกยี่ วกับลกู หลานของศาสนทตู ของพระองค ขออยา ใหเ ปน เชน น้ันเลยทว่ี า พวกเขาจะตกอยูภายใตก ารกดขท่ี ารณุ 12.จงยําเกรงอัลลอฮใหม ากๆ เถิด! เกีย่ วกบั ซอฮาบะฮแ ละผชู วยเหลือของรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ทา นรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดส ัง่ เสยี เก่ียวกบั พวกเขาเหลา นนั้ เอาไวแลว 13.จงยําเกรงอลั ลอฮใ หม ากๆ เถิด! เกี่ยวกับผยู ากไรข ดั สน จงทาํ ใหพ วกเขามสี ว นรว มใน การใชช วี ิตกบั พวกทา น 14.จงยาํ เกรงอัลลอฮใ หมากๆ เถิด! เกี่ยวกบั บรรดาทาสผูรบั ใช ซ่งึ คําสงั่ เสยี สดุ ทา ยของ ทานรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) น้นั เกย่ี วกับพวกเขานนั่ เอง 15.กจิ การงานใดๆ ทพี่ ระองคท รงพงึ พอพระทยั ทา นกจ็ งเพยี รพยายามปฏบิ ัติใหมาก และ อยาไปสนใจตอ คาํ พูดใดๆ ของประชาชน 16.จงปฏิบตั ิตอ ประชาชนอยา งดีทส่ี ดุ เหมอื นกบั ทีอ่ ลั กรุ อานไดบ ญั ญัติไว 17.จงอยา ละทิง้ การชกั ชวนกันทาํ ความดแี ละการหา มปราบการทาํ ความชวั่ (อมั ริ บิลมะอ รูฟ วะนะฮี อะนิลมงุ กรั ) ผลลัพธข องการละท้งิ สงิ่ นัน้ กค็ ือ ผูทชี่ วั่ รา ยและเลวทรามจะอยูเหนือพวก ทา นและกดขขี่ มเหงพวกทา น เมือ่ ถึงเวลานน้ั ไมวา ผทู ดี่ ใี นหมพู วกทา นจะวงิ วอนดุอาอส กั เพยี งใด ดุอาอข องพวกเขากจ็ ะไมถ กู ตอบรับจากอัลลอฮ (ซบ.) 174

18.จําเปนอยา งยง่ิ สําหรบั พวกทา นที่จะตองเพิม่ ความสมั พันธไมตรฉี ันทเ พ่อื นพอ งในหมู พวกทานเอง จงทาํ ความดีซงึ่ กนั และกนั จงออกหา งจากการแยกตัวออกไปอยอู ยางเดียวดาย การ ตัดความสมั พนั ธและแตกแยกซึง่ กนั และกนั 19.จงรว มมอื กนั ชว ยเหลอื ซ่งึ กนั และกนั ในกจิ การงานท่ีดงี ามตา งๆ จงออกหา งจากการ รวมมอื ในกจิ การงานทเี่ ปนบาปตางๆ และส่งิ ตางๆ ทเ่ี ปน เหตใุ หพบกบั ความมืดมนและการเปน ศัตรู 20.จงเกรงกลวั ตอพระผเู ปน เจา เพราะการลงโทษของพระองคน นั้ รนุ แรงย่ิงนกั ขออลั ลอฮ (ซบ.) ทรงรักษาพวกเจา เอาไวภ ายใตร มเงา (ปก ) แหงการคา้ํ จุนของพระองค ดว ยเถดิ และขอพระองคทรงประทานเตาฟกแกประชาชาติของทา นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ใหคงไว ซ่ึงการใหเกยี รตแิ กพวกเจาและแกทา นรอซลู ลุ ลอฮข องพวกเขา ฉันขอพึงพงิ พวกทานยงั อัลลอฮ (ซบ.) สลามและการสรรเสรญิ แหงสจั ธรรมจงมีแดพวกทาน” หลงั จากจบการส่งั เสียขางตน นอกจากคาํ กลา วทว่ี า “ลาอิลาฮะอลิ ลลั ลอฮ” (ไมม ีพระเจา อืน่ ใดนอกจากอัลลอฮ) ก็ไมมีคาํ กลา วใดออกมาจากปากของทา นอมิ ามอะลี อกี เลย จนกระทั่ง วญิ ญาณผละออกไปจากรา งของทา น (1) 113 บรรดาบตุ รชายของเจาเปนอยา งไร? หลงั จากทท่ี า นอิมามอะลี ไดรบั ชะฮีด (เสียชีวิตในหนทางของพระผเู ปนเจา ) มอุ าวียะฮ บิน อบีซฟุ ยาน กไ็ ดข น้ึ ดาํ รงตาํ แหนง คอลฟี ะฮแหง มวลมุสลิมอยา งเต็มรปู แบบ การปะทะกนั ระหวา งเขาและสหายของทานอมิ ามอะลี กเ็ กดิ ข้นึ อยา งหลกี เล่ยี งไมได มอุ าวยี ะฮพ ยายามทกุ วถิ ที างเพือ่ ที่จะใหพ วกเขาเหลานนั้ (บรรดาสหายของอมิ ามอะล)ี สารภาพกบั เขาออกมาวา การ ปฏบิ ตั ติ นอยูใ นแนวทางของทา นอมิ ามอะลี น้ัน พวกเขาไมไดรับคุณประโยชนอนั ใดเลยนอกจาก ความวา งเปลา และพวกเขาพายแพอยา งหมดรูปในหนทางนี้ มอุ าวยี ะฮพ ยายามอยา งมากทจี่ ะ ไดร ับฟงคําสารภาพขางตน จากผหู นงึ่ ผูใดในบรรดาสหายของทา นอิมามอะลี แตทวา ความหวงั อนั น้ขี องมอุ าวยี ะฮย ังไมม ที ีทา วา จะเปน ไปไดสกั คร้ังเดียว บรรดาสหายผปู ฏบิ ัติตามแนวทางของทา นอิมามอะลี พวกเขายืนหยดั อยกู ับความ ยง่ิ ใหญและเกยี รตยิ ศของทา นอมิ ามอะลีมากยง่ิ ขึน้ หลงั จากการจากไปของทา นอิมามอะลี พวก เขากลบั มีความเสียสละมากยิ่งกวาในชวงท่ีทา นอมิ ามอะลี ยงั มชี วี ติ อยูเ สียอกี พวกเขายอม เสยี สละทงั้ ชวี ติ และทรพั ยส นิ เพอ่ื แสดงถงึ ความรักและการรกั ษาไวซ งึ่ แนวทางของทา นอมิ ามอะลี (1) มะกอตลิ ุฏ ฏอลบิ ียีน หนา 28-44, กามลิ อิบนิอะซรี เลม 3 หนา 194-197, มุรูุซซะฮับ มซั อูดี เลม 2 หนา 40-44, อุซดู ุล ฆอบะฮ เลม 4, บฮิ ารลุ อันวาร เลม 9 พิมพต ับรซี . 175

ซ่ึงบางคร้ังถงึ กับทาํ ใหแ ผนการของมอุ าวยี ะฮตอ งพังราบคาบ เพียงอยางเดยี วไมพ อซํ้ายงั ทําใหต วั มอุ าวียะฮแ ละผูใกลชิดของเขารสู ึกซาบซง้ึ และตกอยูภายใตหลกั ความเชื่อของผทู ่ีปฏิบตั ติ ามทา นอิ มามอะลี เชน กัน อุดยั บตุ รของฮาตมั หนงึ่ จากผปู ฏิบัตติ ามทา นอมิ ามอะลี ท่มี ีความบริสุทธิใ์ จมคี วาม เสียสละและมโี ลกทัศนทกี่ วา งไกลของทานอมิ ามอะลี อดุ ัยเคยเปนหวั หนาเผา ทย่ี ง่ิ ใหญเ ชนเผา ฏยั มากอน เขามีบตุ รชายหลายคนดว ยกนั เขาและบตุ รชายของเขาและผูค นในเผา ของเขาคอื ทหาร หาญของทานอมิ ามอะลี บุตรชายสามคนของเขาซง่ึ มชี อื่ ตามลําดบั ดังน้ี ฎอรฟะฮ, ฎอรีฟและฏ อริฟ ไดรบั ชะฮีดในสงครามซิฟฟน เคียงขางทา นอมิ ามอะลี ทั้งสน้ิ เวลาผา นไปหลายปหลังจากเหตกุ ารณสงครามซฟิ ฟน ทา นอิมามอะลี ก็ไดร ับชะฮีดและ จนกระทงั่ มอุ าวยี ะฮข นึ้ ครองตําแหนง คอลฟี ะฮแหง ประชาชาติอิสลาม ดวยความบงั เอิญท่ใี นวัน หนง่ึ อุดัยไดพบกบั มอุ าวียะฮ มุอาวยี ะฮจงึ ใครท จ่ี ะไดยินคาํ สารภาพยืนยันถงึ ความหลงผิดทเ่ี คยเปน ผปู ฏิบตั ิตามและ อยใู นแนวทางของทา นอมิ ามอะลี เขาไดก ลา วถึงเหตกุ ารณในอดีตอนั เปนสง่ิ ที่ขมข่ืนยิง่ สาํ หรบั อดั ดยี  โดยกลา วแกอ ุดัย บนิ ฮาตัม วา “ไหนละ! บตุ รชายทัง้ สามของทา น ฎอรฟะฮ, ฎอรฟี และ ฏอริฟ มนั เกิดอะไรข้ึนกับพวกเขา?” อดุ ยั “พวกเขาไดร บั ชะฮีดในสงครามซฟิ ฟน เคยี งขางทา นอมิ ามอะลี เสยี แลว ” มอุ าวียะฮ “อะลีไมยุตธิ รรมตอ ทา นเลย” อุดยั “อยางไรละ !?” มอุ าวยี ะฮ “เพราะเขาไดส ง บตุ รชายทงั้ สามของทานไปออกรบในแนวหนา และถกู ฆา ใน ที่สุด แตเขาไมไ ดส งบุตรของเขาออกไปรบแนวหนา เลยใหอยแู ตแ นวหลงั ” อดุ ัย “ฉันเองกเ็ ชนกนั ! ไมยตุ ิธรรมตอทานอมิ ามอะลี เลย” มุอาวียะฮ “อะไรนะ !?” อดุ ยั “เพราะทา นอิมามอะลี ถูกฆา ไปแลว แตฉันยงั มชี วี ติ อยอู ีก ความจรงิ แลว ฉันตอ ง เสยี สละชีวติ ของฉนั ในชว งทที่ า นยงั มชี วี ติ อยู มใิ ชฉนั ยงั มชี วี ิตอยแู ตทา นไดจ ากไปเสียแลว” เมอื่ มอุ าวียะฮไ ดยินเชน นนั้ เขาจึงรไู ดท นั ทวี า แผนการของเขาคงไมเ ปนผลแน และโดย สวนตวั แลว เขาเองก็ประสงคท่ีจะไดร บั ฟง ถงึ คุณลกั ษณะของทา นอมิ ามอะลี จากปากของผทู ไี่ ด อยใู กลชิดกบั ทา นอิมามอะลตี ลอดเวลาทงั้ กลางวนั และกลางคนื สกั ครง้ั เขาจึงเอย ปากขอรอ งให อุดัยเลา ถงึ คณุ ลกั ษณะของทา นอมิ ามอะลี ทุกสงิ่ ทเ่ี ขาไดเ ห็นมาอยา งใกลช ดิ ใหเขารับฟง อุดยั ไดข ้นึ กลา ววา “ฉนั ตองขออภัยดว ยทไี่ มอาจจะเลา ใหท า นรับฟงได” มุอาวยี ะฮ “ทา นตองเลาใหฉ ันฟง เด๋ยี วน!้ี ” อุดัย “ขอสาบานตออลั ลอฮ (ซบ.) ทา นอมิ ามอะลี คือผทู ีม่ โี ลกทศั นทย่ี าวไกล เปน ผูทมี่ ี พลังอาํ นาจ ทา นจะกลา วดว ยความยตุ ธิ รรมและจะตดั สินดวยความเดด็ ขาด วิชาการและวทิ ย 176

ปญญาจะพวยพุงออกมาจากรอบๆ กายของทา น ทา นจะมคี วามรงั เกยี จตอสง่ิ ตา งๆ แหง ดนุ ยา ทานคอื ผูทมี่ คี วามคนุ เคยกบั ยามคาํ่ คนื และความโดดเดี่ยวในยามค่ําคนื ทา นคอื ผูท ี่รํา่ ไหอ ยา ง มากมาย ทานคอื ผูท ใ่ี ชความคดิ ตลอดเวลาในชว งท่ที า นมเี วลาวา ง ทานจะใครค รวญถึงสงิ่ ตางๆ ที่ ผานพนไปที่เกย่ี วกับตวั เอง ทา นพงึ พอใจในการใชช วี ติ แบบผูย ากไรแ ละสวมเสอื้ ผา ทสี่ ้นั ๆ (บง บอก ถึงความเรยี บงาย) ทา นจะใชชวี ิตอยูทา มกลางพวกเราเปรยี บเสมือนหนงึ่ จากพวกเรา (แตทานเปน ถงึ คอลฟี ะฮแหง ประชาชาตอิ สิ ลาม) ถา หากเราประสงคส งิ่ ใดจากทา น ทา นจะตอบรบั เราในทนั ที และถา หากเราไปเขาหาทา นตอ หนาทาน ทา นจะนาํ เราไปนั่งใกลๆ กบั ทา นและจะไมออกหา งจาก เราเลย ดว ยความสงู สงของทานจึงทําใหท า นดูนา เกรงขาม จนเม่อื เราเขา พบทา นพวกเราไมกลา ที่ จะกลาวส่ิงใดไดเ ลย และเราไมเคยกลา ทจี่ ะพดู จาหยอกลอกับทา นเลยเนือ่ งจากความนาเกรงขาม นั้นของทา น ในยามทท่ี านยิ้ม ฟน สีขาวท่ีสวยงามดง่ั ไขม กุ ไดถกู เผยออกมา ทานใหเกียรตแิ กผ ู ศรัทธาที่มีความยําเกรงอยา งมาก และไดแ สดงความเมตตาปรานีแกผ ยู ากไรขดั สนเปนพเิ ศษ ไม เคยมพี ลงั อาํ นาจใดสรา งความเกรงกลวั แกท า นได ไมเ คยมผี ูอ อ นแอคนใดสนิ้ หวงั จากทา น ขอ สาบานตออลั ลอฮ (ซบ.) ฉนั ไดเ หน็ ดว ยตาของฉันเองมาแลวในคนื หน่งึ ซง่ึ ทา นยืนอยใู นเมยี๊ ะอรอบ (สถานทที่ ําอบิ าดะฮ) ทา มกลางความมืดในยามค่าํ คืนนาํ้ ตาของทา นหลง่ั ไหลลงบนแกม และเครา ของทา นอยา งมากมาย เสมอื นผทู ่ีถกู งูฉก (ทรุ นทุรายปานจะขาดใจ) และเสมอื นผทู พี่ บกบั ความ โศกเศรา อาดูรยงิ่ นกั เสมอื นหนง่ึ วา ฉันกําลังไดย นิ เสยี งของทานอยใู นขณะน้ี ทานไดกลา วแกดนุ ยาวา : โอดุนยาเอย ! เจา ไดเ ขามารบกวนฉนั และหันหนา เขา หาฉัน ไป เสยี เถิดไปหลอกหลอนคนอน่ื เถดิ (หรอื เจาจะไมม โี อกาสทาํ เชนนน้ั อยา งเด็ดขาด) ฉันไดห ยา ขาด จากเจา สามคร้ังแลว เพ่ือจะไมมีการหวนกลับอกี ตอ ไป ความดงี ามของเจา นน้ั ไมม เี ลย และ ความสาํ คญั ของเจา นัน้ เพียงนอยนิด โอย …จากเสบียงอนั นอยนดิ จากการเดินทางที่ยาวไกลและ เพอ่ื นรว มทางทนี่ อ ยคน” เมื่ออุดยั ลา วถงึ ตรงน้ี นํา้ ตาของมอุ าวียะฮไดห ล่ังไหลออกมาอยา งไมร ูตวั เขาไดย กชาย ของแขนเสอ้ื ข้นึ มาเช็ดนา้ํ ตาจนแหง และกลาววา “ขออัลลอฮ (ซบ.) จงเมตตาเขา อะบลุ ฮะซนั เขา เปนเชน นน้ั จรงิ อยางทท่ี า นกลาวมา แลว ทา นละ ! บอกมาซวิ า สถานภาพของทา นในขณะท่ตี อ งเหนิ หางจากเขานนั้ เปน เชนไร?” อดุ ยั “เสมอื นกบั สภาพของมารดาคนหน่ึงทีผ่ ูเปน สดุ ท่รี กุ ของนางตอ งถูกตัดศีรษะในออม กอดของนางเอง” มุอาวยี ะฮ “เจา จะไมล มื เขาเลยหรอื ?” อดุ ัย “หรือวา วนั เวลาทผี่ า นเลยไปจะทาํ ใหฉ ันนนั้ ลมื อะลไี ดหรือ?”. (1) (1) อัล กนุ ีย วลั อัลกอบ เลม 2 หนา 105, กลา วจากหนังสอื อัล มะฮาซิล วัล มะซาวีย ของ อิบรอฮีม บิน มุฮัม มดั บิฮกั กี, ผรู ูแหง ศตวรรษที่ 3 ของฮจิ เราะฮ. 177

114 คําแนะนําจากอาจารย หลังจากท่ีมอุ าวียะฮ บตุ รของอบูซฟุ ยานไดขึน้ ครองราช (เปน ผนู าํ ประชาชาตอิ ิสลาม) ใน ปฮ ิจเราะฮท ่ี 41 เขาไดต ัดสินใจที่จะเผยแพรแ ละใชค าํ ขวัญขน้ึ มาเปน เครื่องมอื เพ่ือตอ ตา นและ ทําลายทา นอมิ ามอะลี โดยทําใหท านอิมามอะลถี กู รูจักในนามของชายผหู น่งึ ทน่ี าเกลียดนา ชัง ที่สุดในโลกแหง อิสลาม สอ่ื ตางๆ ไดถ กู นาํ ออกมาใชใ นหนทางขางตน ดา นหนงึ่ เขาไดใชด าบและ หอกเปน เครือ่ งมอื ในการยบั ยงั้ การเผยแผเกีย่ วกบั ความสงู สง ตางๆ ของทา นอมิ ามอะลี เขาไมเ ปด โอกาสใหแ กผใู ดเลยที่จะเปด ปากเพ่ือบอกเลา ถงึ ความประเสริฐหรือเร่ืองราวใดๆ เกี่ยวกบั ทา นอิ มามอะลี และอกี ดา นหนึ่ง เขาไดทมุ เงนิ ทองอยา งมหาศาลเพือ่ จา งผูค นบางสว น ผทู ลี่ ุมหลงในดุน ยาใหก ุฮะดษี เท็จแกทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ท่ที า นไดก ลา วไวเ กี่ยวกับอมิ ามอะลี ข้นึ มา แตทวา แผนการทง้ั หมดขางตน กย็ งั ไมเ พยี งพอสาํ หรบั มอุ าวียะฮ เขากลา ววา “ฉันจาํ เปน จะตอ งอะไรสักอยางเพอ่ื ท่ีจะทาํ ใหบรรดาเด็กๆ ทีเ่ ตบิ โตขึ้นมาพรอมกบั การชงิ ชังตอ อะลี และทาํ ใหพ วกทแ่ี กเฒาจะตองจากโลกนี้ไปพรอ มๆ กบั การตอ ตา นอะล”ี และในทสี่ ุดเขาก็ตัดสนิ ใจวา เขาจะตอ งทาํ ใหก ารสาปแชงอะลนี ั้นเกดิ ขึ้นในทวั่ ทกุ มมุ ของ อาณาจกั รแหง อิสลามในรปู ของคําขวญั แหงศาสนา เขาไดอ อกคาํ ส่ังไปยงั ทกุ ๆ ทท่ี ีม่ กี ารทาํ นมาซมุ อะฮว า ใหท าํ การสาปแชง อะลีในคฏุ บะฮของนมาซวนั ศกุ รทกุ ครัง้ และการปฏบิ ัติ ดังกลาวจงึ แพรห ลายไปทั่วทกุ มมุ เมืองทนั ที และมีเรอ่ื ยมาจนกระทั่งหลงั จากมุอาวยี ะฮค อลีฟะฮ คนอนื่ ๆ ของอมุ าวยี ท ่ตี อ งการจะยับยัง้ ลกู หลานของอมิ ามอะลี (บรรดาอะลาวียนี ) ใหถ งึ ทส่ี ดุ และ เพื่อขดุ รากถอนโคนความหวงั ท่จี ะเปน คอลีฟะฮแ หง ประชาชาติออกจากหวั ใจของพวกเขาชวั่ นิรนั กาล พวกเขาจงึ ดาํ เนินรอยตามความคดิ ของมุอาวยี ะฮต อ ไป บรรดาชนรนุ หลังที่เพง่ิ ถือกาํ เนิดมา เขาจึงมีความคนุ เคยกบั คาํ ขวัญแหง การสาปแชง อะลเี ร่อื ยมาหลายตอ หลายรนุ ทีเดียว และพวก เขาตา งกส็ าปแชงอะลีโดยอตั โนมตั ิ การกระทาํ ดังกลา ว (สาปแชงอะล)ี ถกู ฝง รากลกึ อยใู นสมองของปญ ญาชนผเู บาปญ ญา เรื่อยมาจนกระถึงกบั วา ในวันหนงึ่ ไดม ีชายคนหนงึ่ เขามาหา ฮจั ญาจ (ผูป กครองหวั เมอื งหนงึ่ ) เพอ่ื เรียกรองความเปนธรรมแกต นเอง เขากลา ววา “ญาตพิ ่ีนองของฉนั เขาไดห นหี า งจากฉนั และให นามฉนั วา อะลี (หมายถงึ เขานา รงั เกยี จย่ิงนกั ) ฉนั ไดม าหาทา นเพ่ือขอความชว ยเหลอื จากทา น และขอใหทานเปล่ียนชื่อของฉนั เสยี ใหมดวย” ฮัจญาจไดเ ปล่ยี นชอ่ื เขาและกลาวแกเ ขาวา “ดว ยความดีงามอนั น้ี (รูสึกรงั เกียจทเี่ ขามชี ่อื วา อะล)ี ของเจา ท่ีมาขอความชวยเหลือ เจาคือผูทถี่ กู รบั เลอื กแลว ฉนั จะแตง ตั้งใหเ จา มตี าํ แหนง และเจา ไปทาํ หนา ทีใ่ นตําแหนง นน้ั เถดิ ” 178

การเผยแพรไดถ กู ปฏิบตั ิเรื่อยไป แตท วา ใครจะไปรูไดวาเรอ่ื งเลก็ ๆ เรื่องหนึง่ จะสามารถ ทาํ ลายทกุ ส่งิ ทกุ อยา งจากการเผยแพรอนั ยาวนานกวา ครึ่งศตวรรษลงได และความเปน จรงิ ท้งั หมด ที่ถูกปกปดไดถกู เปดออกมาในทสี่ ดุ อุมรั บิน อบั ดุลอาซซี ซง่ึ ตวั เขาเองก็อยูใ นวงศข องบนอี ุมัยยะฮค นหนงึ่ ในชวงเวลาอัน เยาวว ยั ของเขา วนั หน่ึงเขาไดเ ลน อยกู ับเด็กคนอนื่ ๆ และนับเปน เรื่องธรรมดาท่คี าํ พูดของเดก็ ๆ ในขณะท่เี ลน รวมกนั นนั้ คอื คําสาปแชง อะลี บิน อบีฏอลบิ ในชว งทกี่ ารเลน อยา งสนกุ สนานได ดาํ เนนิ ไปอยางตอ เนื่องเมื่อถึงเวลาทีจ่ ะตอ งตอ วากนั เลก็ ๆ นอย ๆ กจ็ ะนาํ เอาคาํ สาปแชง อะลมี า กลา วซง่ึ กนั และกัน อุมรั บิน อับดุลอะซีซ กค็ อื หนง่ึ จากบรรดาเดก็ ๆ เหลา นน้ั ดว ยความบงั เอญิ ในชว งเวลา นั้นเองอาจารยของเขาซง่ึ เปน ชายคนหนง่ึ ผูหนง่ึ ทม่ี ีความยําเกรงและเครง ครดั ในศาสนาและมี วิสยั ทศั นม ากคนหนึง่ ไดเ ดินผานมาทางนน้ั พอดี เขาไดยนิ ลกู ศิษยผ ูเ ปน ท่รี กั ยง่ิ ของเขากําลงั ดา สาปแชง อมิ ามอะลี แตเ ขาก็มิไดก ลา ววาสิง่ ใดตอ ลกู ศิษยข องเขา เขาไดเดินผานเลยไปยงั มัสยดิ เม่ือเวลาเรียนใกลเ ขามา อมุ รั ไดไปยังมัสยิดเพือ่ เขา เรยี น แตทวา สายตาของอาจารยได จองมองมายงั เขา อาจารยข องเขารบี ลกุ ข้ึนเร่มิ กระทาํ นมาซทนั ที และกระทาํ อยนู านมากจนอมุ รั เองรูสกึ ไดว าอาจารยของเขาทํานมาซนานขนาดนต้ี อ งมสี ่งิ ใดผิดปกตแิ นนอน อุมัรจงึ คิดใครค รวญ ไปตางๆ นานา เขาเฝาอดทนรอคอยจนกระทง่ั อาจารยของเขาเสรจ็ สนิ้ จากการนมาซ หลังจากนมาซเสรจ็ อาจารยไ ดช าํ เลืองมองลกู ศษิ ยดว ยสายตาท่ไี มคอ ยจะพอใจนกั อมุ รั กลา ววา “จะเปน ไปไดห รือไมท ีอ่ าจารยจะชว ยอธบิ ายถงึ สาเหตใุ นการคุนเคอื งของ ทา น?” อาจารย “โอบ ตุ รของฉนั เอย! วนั น้เี จา ไดส าปแชง อิมามอะลี ใชไหม?” อุมัร “ใชแ ลว!” อาจารย “มนั เปนสงิ่ ทีก่ ระจา งแกเ จา ต้งั แตเ มื่อไรวา อลั ลอฮ (ซบ.) ไดทรงโกรธกร้วิ ชาว บัดร (ผทู เี่ ขารว มสงครามบดั ร) เสียแลว ทง้ั ๆ ท่ีพระองคท รงพึงพอพระทยั ตอพวกเขา (ชาวบดั ร) เปน ยง่ิ นกั และมนั เปน ทีก่ ระจางแกเ จา เมื่อใดวา พวกเขาคอื ผทู ่ีจะตอ งถูกสาปแชง ?” อุมัร “แลว อะลคี อื ชาวบดั รด ว ยหรืออาจารย? ” อาจารย “ชาวบดั รแ ละความภาคภมู ิใจตางๆ แหง บัดรนั้น นอกจากอะลีแลว จะมาจากผูใด อีกหรอื ?” อมุ ัร “ขาพเจา ขอสญั ญาวา ขาพเจา จะไมท าํ เชน นั้น (สาปแชง ) อกี ตอไป” อาจารย “สาบานซ!ิ ” อุมรั “ฉันขอสาบาน” 179

เดก็ ชายผนู ี้ (อมุ รั ) ไดท าํ ตามคําสาบานของเขาจริงๆ คาํ พดู ทเี่ ปน กนั เองและวิทยปญญา ของอาจารยของเขาไดผ ดุ ขน้ึ ในหวั สมองของเขาอยตู ลอดเวลา และตง้ั แตว ันนัน้ เปน ตน มาเขาไม เคยกลา วคาํ ดา สาปแชง อะลอี กี เลย แตท วา เขาก็ไดเหน็ วา เสียงกลา วดาสาปแชง อะลอี อกมาเปน เสียงเดยี วกนั ใหเ ขาไดย นิ ไดฟ ง จากทุกมมุ เมือง ไมว า จะเปนตรอกซอกซอย ตลาด มสั ยิด แมก ระทง่ั บนมมิ บรั จนกระทัง่ หลายปผ า นไป และในวนั หนึ่งไดม ีเหตุการณห นงึ่ เกิดขึน้ มนั ไดสรางความฉงน แกเขาจนทําใหเขาตอ งเปลย่ี นความคดิ ของเขาทง้ั หมดทันที บดิ าของเขาคอื ผปู กครองนครมะดนี ะฮ ตามปกตแิ ลว แบบฉบบั ทีป่ ฏบิ ัตติ กทอดกนั มาคอื ผูป กครองจะตอ งนาํ นมาซประจําวนั ศกุ รด วย และบดิ าของเขาก็จะมหี นา ทก่ี ลา วคาํ เทศนา (คุฏบะฮ) กอนการนมาซวนั ศุกรดวย และตามธรรมเนยี มประเพณที พ่ี วกอมุ าวยี รเิ ร่มิ สรา งเอาไวน ั้น ก็คอื การจบคุฏบะฮดว ยการสาปแชง ทานอิมามอะลี ในวนั หน่ึงอมุ รั เร่มิ สังเกตเห็นวา ในชว งของ การคุฏบะฮนน้ั บดิ าของเขาจะคฏุ บะฮดว ยโวหารท่สี มบูรณแบบยง่ิ เขาไดปราศรัยดว ยเสียงดงั ฟง ชัด แตพอถึงชวงท่ีตอ งสาปแชงอะลีแลว จะสังเกตเหน็ ไดว า บดิ าของเขาจะพดู แบบติดๆ ขดั ๆ อยางไรบอกไมถ ูก สงิ่ นี้ไดส รางความแปลกประหลาดใจใหแกอุมรั เปน ยงิ่ นกั เขาคดิ อยใู นใจวา ภายในหว งลกึ แหงจติ ใจของบดิ าของเขานา จะมอี ะไรแอบแฝงอยูเ ปนแน ซงึ เขาไมสามารถทจี่ ะ กลา วออกมาได ซึ่งสง่ิ เหลา นน้ั ไดมีผลอยา งเหน็ ไดช ัดตอ การปราศรัยของเขาอยา งหลีกเล่ยี งไมได จนทาํ ใหเขาพดู ตดิ ๆ ขดั ๆ ทันที ในวนั หน่ึงเขาจงึ หยบิ ยกเรอ่ื งดงั กลา วขา งตนมาคุยกบั บดิ าของเขา อมุ รั “โอคุณพอ ท่รี ัก! ลกู ไมทราบวา ทาํ ไมเวลาท่ีทา นกลา วคาํ ปราศรัยในชวงคฏุ บะฮต า งๆ ของทานในเรอื่ งหน่ึงเร่ืองใดก็ตาม ทานจะอรรถาธบิ ายไดอยา งชัดเจนและมคี าํ พูดทด่ี เี ยย่ี ม แตท วา เม่ือถงึ เวลาทท่ี า นตองกลา วสาปแชง ชายผหู นงึ่ เหมือนกับวา ความสามารถตา งๆ ของทานทีม่ ีถกู เปล่ยี นไป และล้นิ ของทานถกู มัดเอาไว” บิดา “โอลูกรกั ! เจา เหน็ อาการเชน นัน้ ของพอหรือ?” อุมรั “ใชครับคณุ พอ ! อาการดังกลาวนนั้ เหน็ ไดชัดเจนในชวงของการปราศรยั ของทาน” บิดา “โอลกู รักของพอ ! พอสามารถบอกเจา ไดแตเ พยี งวา ถา หากประชาชนเหลา นท้ี น่ี ง่ั อยู หนา มมิ บรั ในมัสยดิ ไดรบั รูในส่ิงทบ่ี ิดาของเจารูถ งึ ความสูงสง ของชายผนู ้ี (อะลี) พวกเขาจะหนหี าง จากพวกเราไปและจะมุง ไปยังลกู หลานของชายผนู ี้ (อะล)ี ทนั ท”ี หลังจากที่อมุ ัรนกึ ถงึ คําพูดของอาจารยข องเขาในชว งทเ่ี ขายงั เยาวว ยั อยซู ึ่งเขายังจดจําได บวกกบั ไดร บั ฟงคําสารภาพออกมาจากปากของบดิ าของตน จิตวญิ ญาณของเขาส่ันสะทานเปน ยิ่ง นัก จนเขาไดใ หคาํ มน่ั สญั ญากับพระองคว า ถา หากวนั ใดท่อี าํ นาจอยูในมอื ของเขา เขาจะขจดั ธรรมเนยี มอนั เลวทราม (ที่มอุ าวยี ะฮไ ดสรางไว) ออกไปทนั ที ในปฮ ิจเราะฮท ี่ 99 ซ่ึงหลังจากท่มี อุ าวยี ะฮไดสรางธรรมเนียมอนั ชวั่ ชานข้ี ้ึนมาและไดถกู ปฏิบตั มิ าเปนเวลายาวนานถงึ 60 ป ในชว งนีเ้ อง สุลยั มาน อิบนิ อบั ดลุ มาลิก ไดข น้ึ ดาํ รงตาํ แหนง 180

คอลฟี ะฮแหง ประชาชาตอิ สิ ลาม เขาเร่มิ ลมปว ยและรตู ัวเองดวี า คงถงึ เวลาแลว สาํ หรับเขา และ ตามคําสงั่ เสยี (วะซยี ะฮ) ของบดิ าของเขาคืออบั ดลุ มาลิก เขาจงึ จาํ เปน ตองแตงตง้ั ตําแหนง มงกฎุ ราชกุมารใหกบั นองชายของเขา คอื ยะซดี บิน อบั ดุลมาลิก แตทวา สลุ ัยมานไดแ ตง ตงั้ อมุ รั บนิ อบั ดลุ อะซีซ ข้ึนเปน คอลีฟะฮห ลงั จากเขาทนั ทเี น่ืองดว ยเหมาะสมทกุ ประการ และเม่อื สุลัยมาน เสียชวี ิตลงคาํ สั่งเสียของไดถ กู เปดอา นข้นึ ในมสั ยดิ หลังเสรจ็ สนิ้ การอานคาํ ส่ังเสียประชาชนตา ง ตกใจและประหลาดใจยงิ่ นกั อุมรั บิน อับดลุ อะซีซ ซงึ่ นง่ั อยแู ถวหลงั สดุ ในมัสยิดเมอ่ื ไดย ินวา ตาํ แหนง คอลฟี ะฮถ กู มอบ ใหแกเ ขา เขาจึงกลา ววา “อินนาลลิ ลาฮิ วาอินลาอลิ ัยฮิรอญีอนู ” (แทจริงแลวเรานน้ั มาจาก พระองค และเราจะหวนกลบั คนื สูพ ระองค) จากนัน้ ผคู นบางสวนไดเขา ไปหาเขาและประคองแขนทง้ั สองของเขา (ใหเกยี รต)ิ และนํา เขาไปยงั มมิ บรั และบรรดาประชาชนตา งก็มาใหสัตยาบนั แกเขาดวยความเต็มใจทกุ คน หนงึ่ จากภารกจิ ตา งๆ ในขัน้ แรกที่ อมุ ัร บิน อับดลุ อะซซี ไดปฏบิ ตั นิ น่ั กค็ อื การหามดา สาปแชงอมิ ามอะลี และออกคาํ ส่งั ใหอ า นอายะฮก รุ อาน …. (ซเู ราะฮน ะฮลิ อายะฮท ี่ 40) แทนการ ดาสาปแชง ทา นอมิ ามอะลี บรรดานกั กวีและนักปราศรยั หลายคนตางชนื่ ชมยินดีตอ การปฏิบัติสิ่งนข้ี องอมุ รั เปน อยาง ยิง่ และราํ ลกึ ถึงนามของเขาตลอดมา. (1) 115 สทิ ธขิ องพ่นี องมสุ ลมิ อบั ดุลอะอลา บตุ รของ อะอยัน จะออกเดนิ ทางจากเมืองกฟู ะฮสนู ครมะดนี ะฮ บรรดา สหายและผทู อ่ี ยใู นแนวทางของทา นอมิ ามญะอฟร ซอดิก ทอ่ี ยใู นเมอื งกฟู ะฮเหน็ วา เปน โอกาสอนั ดียิ่ง พวกเขาไดเขยี นถงึ ปญ หาตางๆ ทจ่ี ําเปนอยา งมากมาย และสง ใหก ับอับดุลอะอลาเพือ่ ทีจ่ ะได เอาไปสง ใหก บั ทา นอิมาม และนําคําตอบกลบั มาใหพ วกเขาพรอ มๆ กับไดข อรองเขาวา มปี ญหา อยูป ญหาหนงึ่ ท่ีเขาจะตองถามทา นอมิ าม ตอหนา และนําคําตอบมาดว ย และเปน เรือ่ งท่เี กย่ี วกบั สิทธิซงึ่ มุสลิมคนหนงึ่ พงึ จะไดร ับจากมสุ ลมิ อีกคนหนง่ึ อบั ดลุ อะอลาไดเขา สูนครมะดีนะฮและเขา พบทา นอมิ ามญะอฟร ซอดิก ทันที เขาไดม อบ ขอ ความปญหาตา งๆ ทนี่ ํามาจากพน่ี องทกุ คนในกฟู ะฮแ กท านอิมาม และไดถามปญหาเกย่ี วกบั สทิ ธิดว ยตัวเอง แตม นั ไมเ ปน ไปตามทเี่ ขาคาดหวงั ไว ทา นอมิ าม ตอบใหท กุ ปญ หา แตทวา ปญ หา เกยี่ วกบั สิทธิของมุสลมิ คนหนึ่งเหนือมสุ ลมิ อีกคนหนงึ่ นนั้ ทานอิมาม มิไดตอบเขาแตอ ยา งได อบั (1) ชะเราะฮ อบิ นิ อบลิ ฮะดดี พมิ พเบรตุ เลม 1 หนา 464, กามิล อิบนิอะซีร เลม 4 หนา 154. 181

ดุลอะอลาจงึ มไิ ดพดู อะไรและกลับออกไปในวนั นน้ั แตในวันตอ มาทานอิมาม กย็ งั มิไดพดู ถงึ เร่อื ง ดังกลา วอกี เชน เคย อับดลุ อะอล าจงึ เตรยี มตวั จะกลับไปยงั เมอื งกฟู ะฮ เขาจงึ เขา พบทานอิมาม อกี ครั้งเพอ่ื อาํ ลา เขาคิดเอาไววา จะถามทานอิมามอกี คร้งั เขาไดกลา ววา “โอบุตรแหง รอซูลลุ อฮ! คาํ ถามของ ฉนั ยังไมไดร บั คําตอบเลยครบั ” ทานอิมาม “ฉันตัง้ ใจทีจ่ ะไมต อบเอง!” อบั ดุลอะอลา “ทาํ ไมหรือครบั ?” ทา นอมิ าม “เน่อื งจากฉนั เกรงวา ถา หากฉันกลาวความจรงิ ออกไปและไมป ฏิบัติตามนนั้ ทา นอาจจะออกจากศาสนาได” มาถงึ ตรงนท้ี านอิมาม ไดก ลาวตอ ไปวา “อาทิเชน ภารกิจทห่ี นกั ทส่ี ดุ ณ อัลลอฮ (ซบ.) ที่ เก่ียวของกบั พนี่ องมุสลมิ ทง้ั หลายมีอยดู ว ยกันสามประการคือ 1.การรักษาไวซ ง่ึ ความยตุ ิธรรมและสมดลุ ระหวา งตนเองกบั ผูอน่ื จงปฏิบตั ิกับพน่ี อ งมสุ ลิม ของตนใหเทา กบั ทต่ี นเองประสงคและตอ งการใหเขาปฏบิ ตั ิกบั ตน 2.จงอยา มัธยสั ถใ นทรพั ยส นิ ของตนแกพ น่ี องมุสลมิ และจงปฏิบัตกิ ับพวกเขาดว ยความ เสมอภาคกัน 3.การราํ ลึกถงึ พระผเู ปนเจาในทกุ สถานภาพ แตค วามหมายของการราํ ลกึ นน้ั มใิ ช ความหมายวา เพียงการกลา ว ซบุ ฮานลั ลอฮ อลั ฮมั ดลุ ิลลาฮ อยตู ลอดเวลาเทานน้ั แต ความหมายของฉนั คอื การราํ ลึกตอ พระผเู ปน เจา ทีม่ อี ยใู นหวั ใจของเขานน้ั สามารถทจ่ี ะหยดุ ยง้ั เขา จากการกระทาํ ความผดิ บาปไดตางหากเลา!” .(1) 116 สิทธขิ องมารดา ซะกะรยี า บตุ รของ อิบรอฮีม บดิ า มารดาและญาติพน่ี อ งของเขาท้งั หมดเปน ชาวนัศรอนี และเชนเดียวกันเขากอ็ ยใู นศาสนาเดยี วกบั พวกขาในชว งหน่งึ เขารูสกึ ไดว า หวั ใจของเขามแี นวโนม ไปยงั ศาสนาอสิ ลาม จติ ใตสํานึกของเขาไดเรยี กรองเขาไปยงั ศาสนาอสิ ลาม และในที่สดุ เขาก็ได นอ มรับศาสนาอสิ ลามในเวลาตอ มา ซง่ึ ขัดตอ ความประสงคของบิดา มารดาและญาติพีน่ อ งของ เขาทต่ี องการใหเ ขาอยใู นศาสนาเดิมตอ ไป (1) อศุ ูลลุ กาฟย  เลม 2 หนา 170. 182

การประกอบพิธฮี ัจญใ นนครมักกะฮก าํ ลังจะเรมิ่ ข้ึน ชายหนุม อยา งซะกะรยี าจึงออก เดนิ ทางจากเมอื งกฟู ะฮท ันที และในนครมะดนี ะฮเ ขาไดพ บกบั ทา นอิมามญะอฟ ร ซอดกิ (อ.) เขา ไดเ ลาเร่ืองราวการเปน มสุ ลมิ ของเขาใหท า นอิมามรับฟง ทา นอมิ าม (อ.) ไดถ ามเขาวา “อะไรคือ เหตจุ งู ใจสาํ หรบั เจาในศาสนาอิสลาม?” เขาไดตอบแกท านอมิ าม (อ.) วา “ฉนั บอกไดแ ตเพยี งวา ตามพระดาํ รสั ของอัลลอฮ (ซบ.) ในคัมภรี อ ลั กุรอานท่พี ระองคไ ดทรงตรสั แกศ าสนทตู ของพระองควา : โอศ าสนทูตเอย ! เจาไม เคยรมู ากอ นเลยวา อะไรคอื คมั ภีรแ ละอะไรคอื การศรัทธา แตว าเราไดท ําใหอ ลั กรุ อาน เปน แสงสวา งเพอ่ื ชน้ี าํ ทางโดยนัยนน้ั แกผทู เ่ี ราประสงคจากปวงบาวของเรา (ซูเราะฮอัช ชูรอ อายะฮท ี่ 52) มนั เก่ียวเน่อื งกบั ฉันแนน อน” ทา นอมิ าม (อ.) จงึ กลา ววา “ฉนั ขอยืนยันวาใชแ นน อน! พระองคไ ดท รงช้ีนําแกเ จาแลว” ทานอิ มาม (อ.) จึงกลาวข้ึนทันที 3 ครั้งวา “โอพระองค ขอพระองคทรงนําทางแกเ ขาดวยเถิด!” แลวทานอิมาม (อ.) ก็ยังกลา วอกี วา “ลกู ชายตัวนอ ยของฉัน! เจามีอะไรกต็ ามก็จงถามฉัน มาเถดิ ” ซะกะรยี า ไดกลา ววา “บดิ า มารดาและญาตพิ น่ี องของฉนั เปน ชาวนศั รอนที ั้งหมด มารดา ของฉนั ตาบอด ฉนั นนั้ อยรู ว มกบั พวกเขา รับประทานอาหารรว มกนั กบั พวกเขา สงิ่ ทฉี่ นั จะตอง ปฏิบตั สิ าํ หรบั สิ่งนค้ี อื อะไร?” ทา นอมิ าม (อ.) “พวกเขารบั ประทานเนือ้ สกุ รหรอื ไม?” ซะกะรียา “โอบ ุตรแหง รอซูลลุ ลอฮ! ไมเลย พวกเขาไมแ ตะตองเนอื้ สุกรเลย” อิมาม (อ.) “การใชชีวิตของเจา อยรู วมกบั พวกเขานน้ั ไมเ ปนสิ่งตองหา มแตอยา งใด” แลวทานอิมาม (อ.) ก็กลาวตอ วา “จงเฝา ปรนนิบัติมารดาของเขาใหด ที ี่สุด จงทาํ ดกี บั นางใหม ากใน ขณะท่นี างยังมชี ีวติ อยู และเมอื่ เขาสน้ิ ลมหายใจลง จงอยามอบศพของนางใหกบั ผใู ด เจา จงจัดการพิธีศพของ นางดว ยตวั ของเจาเอง จงอยาบอกกลาวกับผูใดวา เจา พบกบั ฉนั ในทน่ี ้ี ฉันก็จะเดินทางไปยังนครมักกะฮ เหมือนกัน อินชาอลั ลอฮ (หากพระเจา ทรงประสงค) เราจะไดพ บกันอีกคร้ังในทุงมีนา” ซะกะรยี าไดพ บกับทา นอิมาม (อ.) อีกคร้ัง ณ ทุง มนี า เขาเห็นผคู นจาํ นวนมากมายราย ลอมทา นอิมามอยู ทกุ คนเปรียบเสมอื นเดก็ ๆ ที่ไดห อมลอ มอาจารยของพวกเขาอยูแ ละถามปญ หา กนั ตลอดเวลาโดยไมม กี ารเวน ชวงเลยสกั นดิ พวกเขาไดถ ามทานอิมาม (อ.) ทลี่ ะคนๆ และรบั ฟง คําตอบจากทา นอิมาม (อ.) การประกอบพธิ ีฮัจญไ ดเ สร็จส้ินลง และซะกะรียาก็ไดกลับสเู มืองกฟู ะฮพ รอมกบั คําส่ังเสยี ของทานอมิ าม (อ.) ทเี่ ขาจาํ ไดอยางขนึ้ ใจ เขาไดร บั ใชปรนนบิ ัตมิ ารดาของเขาอยา งดีทีส่ ดุ ซงึ่ เขา ไมไ ดปลอยใหเวลาไดผานไปเลยสําหรบั การแสดงความเมตตาปรานีและความรักตอมารดาทต่ี า บอดของเขา เขาไดปอ นอาหารแกม ารดาของเขาดว ยมือของเขาเองแมก ระท่งั การหาเหาบนศีรษะ ของมารดา หรือคนหาแมลงตางๆ ทเี่ ปน อันตรายทอี่ ยตู ามผาและเสื้อผาของมารดา สงิ่ ตา งๆ เหลานไี้ ดส รา งความแปลกใจแกมารกาของเขาเปน ยง่ิ นกั 183

วันหนงึ่ เขาไดถ ามบตุ รชายของเขาวา “โอลูกรัก! เม่อื กอ นทีเ่ จา เคยอยรู ว มในศาสนา เดียวกนั กบั เรามากอ น เจา ไมเคยแสดงความเมตตาปรานอี ยา งมากมายเชน นเ้ี ลย แลวมันเกดิ อะไรข้นึ เลา ! เจาถงึ ไดแสดงความเมตตาปรานีและปรนนบิ ตั ิแมอยา งมากมายในตอนน้ี ทง้ั ๆ ทเี่ รา ก็อยคู นละศาสนากนั ?” ซะกะรยี า “โอแ มจ า ! ชายผหู นง่ึ จากลกู หลานของทา นศาสดาของเราไดก าํ ชบั สงิ่ นกี้ ับฉนั ” มารดา “ชายผนู ้ันเปน ศาสดาดวยเชน กนั ใชไ หม?” ซะกะรียา “เปลา ! ทานไมใ ชศ าสดา ทา นคอื บตุ รแหง ศาสดา” มารดา “โอลกู รกั ! แมคดิ วา เขากน็ า จะเปน ศาสดาเชนกันนะ เนอื่ งจากการกําชบั และคาํ ส่ัง เสยี เหลา นมี้ ันจะไมม ีมาจากผูใด นอกจากผูท่ีเปนศาสดาเทา นน้ั ” ซะกะรียา “ไมใ ชครับแม! แมมนั่ ใจไดเ ลยวาเขามใิ ชศ าสดาแตเ ขาคอื บตุ รของศาสดา เพราะหลังจากศาสดาของเราแลว จะไมมศี าสดามายังโลกนีอ้ กี เลย” มารดา “โอลูกรัก! ศาสนาของลกู ชา งเปนศาสนาทีด่ เี หลือเกนิ ดียิ่งกวาศาสนาอน่ื ทกุ ๆ ศาสนา จงอธบิ ายถงึ ศาสนาของลูกใหแมฟ งหนอ ย” ซะกะรยี าไดส อนการกลา วชะฮาดะตัยน (คําปฏิญาณตนในการเปนมสุ ลิม) แกม ารดาของ เขา มารดาของเขาจงึ เปนมสุ ลมิ ในทสี่ ุด และซะกะรยี าไดส อนวธิ ีทาํ นมาซใหแ กม ารดาทต่ี าบดิ ของ เขา มารดาของเขาไดร บั เตาฟกในการปฏิบตั นิ มาซมัฆรบิ และอชี าออีกคร้งั และชวงดกึ ในคนื น้ันเองมารดาของเขาเกดิ ลม ปวยลงอยา งกระทนั หนั และตองนอนรักษาตัว นางไดเ รยี กบุตรชาย ของนางและกลา ววา “โอล กู รกั ! ไดโ ปรดสอนในสงิ่ ทลี่ กู ไดส อนแมอ ีกคร้งั เถิด” ซะกะรียาจงึ เร่มิ สอนชะฮาดะตยั นและบอกกลาวเก่ียวกบั อุศูล (รากฐาน) ของอิสลาม คือการมีความเช่อื ในทานศาสดา (ศอ็ ลฯ) และบรรดามะลาอกิ ะฮและคัมภรี แ หงฟากฟา และวันแหงการฟนคนื ชีพแกมารดาของเขา อกี คร้งั มารดาของเขาไดกลาวคําสารภาพและยอมรบั ออกมาจากปากของนางอีกครง้ั และก็จากโลกนี้ไปในทสี่ ุด วนั รุงขน้ึ บรรดามุสลิมตา งมารวมตัวกนั เพอ่ื จัดการพิธีศพของนางทบ่ี านของนางเอง และผูที่นมาซใหแ ก นางและนาํ รางของนางลงสูหลุมฝง ศพจะเปน ใครไปเสยี มิได นอกจากลูกชายผูเปน ทรี่ กั ของนางเองนั้นคือซะกะรี ยานนั่ เอง. (1) 117 เบือ้ งหนาผูร ู ชายผูหนึ่งจากชาวอนั ศอรไดม าหาทา นรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) และไดถามทานรอซูลลุ ลอฮวา “โอร อซู ลลุ ลอฮ! ถาหากมีศพของบคุ คลหนงึ่ อยใู นหมขู องพวกเรา และจําเปน ท่ีจะตอ งจัดการพธิ ศี พและจดั การฝง ใหเสร็จ สนิ้ และมีมัจญล สิ ทใี่ หค วามรูท างวชิ าการ (มกี ารเรยี นการสอน) ไดเร่ิมข้ึนซงึ่ เราตองเขา ไปรวมในมัจญล สิ นนั้ ดวย เพื่อที่จะไดรับวชิ าการความรูน ั้นๆ ทง้ั สองนเ้ี กดิ ข้ึนในเวลาเดยี วกัน และเรากค็ งมีเวลาไมท นั ท่จี ะเขา รวมในพธิ ีการ (1) อศุ ูล กาฟย เลม 2 หนา 160, 161. 184

ทง้ั สอง หรือถาจะกลา วกค็ อื ถา หากเราเขา รวมในทีห่ น่ึง เราก็จะพลาดการเขา รวมในอีกที่หนง่ึ ซึ่งถาเปนทา น ทานประสงคท ่ีจะเขารวมในพธิ กี ารใดจากสองพิธกี ารนี้ เพือ่ ท่ีฉนั จะไดเขารว มในพิธกี านน้ั ?” ทานรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) กลา ววา “ถา หากวามผี ูหนงึ่ ไดจ ัดการพิธีศพแลวกจ็ งเขารวมในการเรียนการ สอนเรอื่ งของวิชาการเถิด เนอื่ งจากการเขารวมในการเรียนการสอนเรือ่ งของวิชาการน้นั ดีกวา การเขารว มในพธิ ี ศพถงึ หน่งึ พนั ครั้ง และดีกวาการไปเยี่ยมผปู วยถึงหนึง่ พันครง้ั , การอิบาดะฮหนง่ึ พนั คืน, การถอื ศีลอดหน่ึงพนั วัน, และการบรจิ าคทานหน่งึ พันคร้งั เสียอีก ส่ิงตา งๆ ที่กลา วมาอยทู ่ีไหน? การเขา รว มในวงสนทนาของผูรอู ยูที่ไหน? หรอื วาเจาไมร วู าดว ยสื่อของความรูนเี่ องทจ่ี ะนาํ มาซึ่งการอิบาดะฮต อ อัลลอฮ (ซบ.) ความดตี า งๆ ในโลกนแี้ ละ โลกหนา จะมาพรอมกบั ความรู ซึ่งจะเสมือนกับความช่ัวรา ยในโลกน้แี ละโลกหนาทีจ่ ะมาพรอ มกับความโงเ ขลา”. (2) 118 ฮิชาม กับ ฏอวูซ ยะมานี ฮิชาม บนิ อับดุลมาลิก คอลีฟะฮแ หงราชวงศอุมาวีย ไดเ ดนิ ทางเขาสนู ครมักกะฮเพอ่ื ต้ังใจทจ่ี ะประกอบ พิธฮี จั ญใ นชวงสมัยของการดํารงตําแหนงคอลีฟะฮของเขา เขาไดสงั่ ใหไปพาใครก็ไดมาสักคนหน่งึ ทอี่ ยูในสมยั ของทานรอซลู ุลลอฮ (ศ็อลฯ) และไดเคยพูดคุยกับทา นรอซูลลุ ลอฮมาหาเขา เพอ่ื ทเ่ี ขาจะไดซักถามเก่ียวกบั สิ่ง ตางๆ ในชวงสมัยนั้น หลายคนไดตอบกับเขาวา “ในขณะนี้ไมม ซี อฮาบะฮคนใดมีชีวิตอยเู ลย พวกเขาไดจ ากโลกนี้ ไปหมดแลว ” ฮิชาม จงึ กลาววา “ถา เชน น้นั ก็จงไปพาตาบอิ นี (ผูท ่ีไมไดพบเห็นหรือพูดคุยกับทานรอซลู ลุ ลอฮ แตพ วก เขาไดรับรคู าํ พูดตา งๆ จากอัซฮาบของทา นรอซลู ุลลอฮ) สกั คนหนง่ึ มาหาฉนั เพ่ือท่ฉี นั จะไดซ กั ถามอะไรไดบา ง?” ดงั น้นั ฏอวซู ยะมานี จึงถูกเชิญตวั มาทันที เมื่อฏอวูซไดก า วเขามาขางใน เขาไดถอดรองเทาของเขาบนพรมตอหนา ฮิชามทันที และเมอื่ เขาไดก ลา ว สลามแกฮิชาม เขาไดส ลามผิดแผกไปจากคนอนื่ ๆ โดยสิน้ เชงิ จากทค่ี นอืน่ จะกลาวสลามแกฮ ิชามวา “อสั สะลา มอุ ะลยั กา ยาอมีรุลมุอมินนี ” เขากลบั กลา วสลามวา “อสั สะลามุอะลัยกา” เขาไมไ ดก ลาวคาํ วา “อมีรลุ มอุ ม ินีน” ตอ เตมิ เขาไปเลย และน่ังลงตอหนาฮชิ ามอยา งหนา ตาเฉยโดยไมคอยใหมีการเชือ้ เชญิ ใหนัง่ ใดๆ จากฮชิ าม ซึง่ โดยปกตแิ ลวผูท ่ีเขา พบคอลีฟะฮจะตอ งยนื ใหเ กียรตคิ อลฟี ะฮกอ นจนกวาคอลีฟะฮจ ะเชอ้ื เชิญใหน่ังถงึ จะนง่ั ได แต ทีย่ ิง่ ไปกวา นั้นอีก ในการพูดคุยถามไถท ุกขสุข ฏอวูซไดถามฮิชามหว นๆ วา “ฮิชาม! ทานสบายดีหรอื ?” กริ ยิ าทาทางท้งั หมดของฏอวซู ไดสรางความเดือดดาลแกฮชิ ามเปนยงิ่ นกั ฮิชามไดมองหนา ฏอวูซและก ลาววา “น่ีเจากําลงั ทําอะไรตอหนา ฉนั !?” ฏอวูซ “แลว ฉันทาํ อะไรลงไปละ !?” ฮชิ าม “เจาทําอะไรเจา ไมรูจริงๆ หรอื !? ทาํ ไมเจาถอดรองเทา ของเจา ตอหนา ฉัน? ทาํ ไมเจาไมขนาดนาม ของฉนั วา ‘โอ อมรี ุลมุอมินีน’ ? ทําไมเจา นงั่ ลงโดยที่ฉนั ยงั ไมอ นุญาต? และทําไมเจาถงึ ลบหลูเกียรติของฉันโดย การถามทุกขสุขจากฉันเชน น้ัน?” (2) บฮิ ารุล อันวาร พิมพใ หม เลม 1 หนา 204. 185

ฏอวูซ “เหตผุ ลที่วา ทําไมฉันจึงถอดรองเทา ของฉันตอหนาทาน ก็เน่ืองจากวาในวนั ๆ หนง่ึ ฉันไดถอดมัน ออกมาตอ หนา เบ้อื งพระพักตรของอลั ลอฮ (ซบ.) ถงึ วันละ 5 คร้งั ดว ยกัน และฉนั กไ็ มเห็นวาพระองคจ ะทรงพโิ รธ ฉนั เลยสกั นิด และเหตุผลท่ีวา ทําไมฉันจึงมิไดเรียกทานในนามของ ‘อมรี ุลมุอมินนี ’ กเ็ น่อื งจากวาทานมิใชห วั หนา ของ บรรดาศรัทธาชนสกั หนอย บรรดาศรทั ธาชนจํานวนมากท่พี วกเขาไมพอใจจากการเปนผูปกครองและระบอบการ ปกครองของทา น และเหตุผลที่วาฉนั ไดเรียกชื่อของทานออกมาโดยตรง (ซ่ึงทานถือวา มันเปน การดหู ม่นิ เหยียด หยาม) ก็เนอ่ื งจากอลั ลอฮ (ซบ.) เองกย็ ังขานชื่อศาสดาของพระองคด ว ยนามของศาสดาเหลา นั้นในคมั ภีรอลั กุ รอาน เชน โอดาวดู , โอย ะฮยา, โออซี า และฉันกเ็ หน็ วาส่ิงนัน้ มิไดถอื วา เปน การดูหม่นิ เหยยี ดหยามแกบรรดาอัมบิ ยาอแ ตประการใดเลย และในทางกลบั กนั อลั ลอฮ (ซบ.) ทรงเอยนามของ อบูละฮบั ดวยฉายา (มใิ ชชื่อ) เสีย ดวยซาํ้ และท่ีทานกลาววา ทาํ ไมฉันจงึ นง่ั ลงโดยทยี่ ังไมไ ดร ับอนุญาตจากทา นกอน ก็เนือ่ งจากฉันไดยนิ คําพูด หนง่ึ จากทานอมีรุลมอุ มินนี อะลี บนิ อบฏี อลิบ (อ.) ที่ทานไดกลาววา : ถาหากทานประสงคท ี่จะเห็นชายผูหน่งึ จากชาวนรก กจ็ งมองดเู ถิดวาผใู ดที่เขานั่งอยูแ ละบรรดาประชาชนยืนอยูรอบๆ กายเขา” เมื่อฏอวซู กลาวมาถงึ ตรงน้ี ฮชิ ามไดก ลาววา “โอฏ อวซู ! จงกลา วตักเตอื นฉันเถิด” ฏอวซู กลา ววา “ฉนั ไดยินทานอมีรุลมอุ มนิ ีน อะลี บิน อบีฏอลิบ (อ.) กลาววา : ในขุมนรกจะมีงูและ แมลงตา งๆ ท่ใี หญโตมาก งแู ละแมลงตา งๆ เหลานัน้ จะมีภารกจิ ในการฉกตอยผูนําท้งั หลายทีเ่ ขามิไดใ หค วาม ยุตธิ รรมแกประชนของตนเอง” เมื่อฏอวซู กลาวจบเขารบี ลกุ ข้ึนและออกไปจากท่นี ั่นอยา งรวดเร็ว. (1) 119 ปลดเกษียณ ชายชราผหู นงึ่ เปนชาวนศั รอนี เขาตอ งตรากตราํ ทาํ งานหนกั ตลอดชีวิตของเขา แตทวาเขาไมม ที รัพยส ิน หลงเหลืออยูเ ลยในขณะนแี้ ละมหิ นําซา้ํ ตายงั มาบอดเสยี อีก ทั้งยังชราภาพอีกทงั้ ไมมีอะไรเลย ทั้งหมดถกู รวมอยู ในตัวเขา จงึ ไมมหี นทางใดนอกจากการเปน ขอทาน เขาไดย ืนอยขู า งๆ ซอยและขอทานกบั ประชาชน ประชาชน ตา งไมม ีนา้ํ ในการหยิบย่นื บริจาคทานแกเ ขา จะมีกแ็ ตเ พยี งเลก็ นอ ยเทานัน้ และเขาก็ประทงั ชีวติ ตนเองดวย หนทางน้เี รือ่ ยมา จนกระทงั่ วันหนึ่งทานอมีรลุ มอุ มินนี อะลี บิน อบีฏอลบิ (อ.) ไดเดินผา นมาทางนนั้ พอดีและทานอมิ ามก็ ไดเ ห็นชายผูนอี้ ยูในสภาพของผูขอทาน ทา นอมิ าม (อ.) ไดไ ตถามถงึ สภาพของชายชราผนู ้ีทันทีวา ดว ยเหตุใดชาย ผนู ้ีจงึ มีสภาพเชนนใ้ี นทกุ วันนี้ หรือวาเขาไมม ลี ูกหลานเลยหรือที่จะคอยเลย้ี งดเู ขา? ไมมหี นทางอืน่ ใดอีกแลว หรือ ทช่ี ายผนู ้ีจะไมตองมาเปน ขอทานและใชอยางมเี กียรติในชวงบนั้ ปลายของชีวติ ? บุคคลทรี่ ูจักชายราผนู เ้ี ปน อยา งดไี ดม าหาทานอมีรลุ มุอมินีน อะลี (อ.) และไดย ืนยนั กับทา นอมิ ามวา ชายผนู เ้ี ปน ชาวนศั รอนี เขาคอื ผูที่เคยทํางานอยางแข็งขันเม่อื ยังหนุมและมีดวงตาดอี ยู แตท วา ตอนน้เี ขาไมไ ด ทํางานแลว เพราะแกชราและตาบอด ทรัพยสินสมบัตหิ รอื กไ็ มม ี เขาจึงตอ งกลายเปน ขอทาน ทานอมิ ามอะลี (อ.) กลาววา (1) ซะฟน ะตุล บิฮาร บาบ ฎซ . 186

“นา แปลกใจยิ่งนัก! ชายผนู ใี้ นอดีตคือในชว งเวลาหนง่ึ เขายงั มคี วามสามารถอยแู ละเขาไดท าํ งานรบั ใช มากอน ดวยเหตนุ ี้จงึ เปน หนา ท่ีของรฐั บาลและสังคมทจ่ี ะตอ งชวยเหลอื เกื้อกูลเขาถา หากเขายงั มีชวี ิตอยู พวกเขา จงไปนําเงนิ ของบัยตุลมานมาจายใหแกเขาอยา งสมา่ํ เสมอ” .(2) 120 แมกระทั่งคนขายทาส เร่อื งราวความรักของชายผูห นง่ึ ซึง่ มอี าชพี เปน พอคา ขายนา้ํ มันซัยตนู ที่มตี อทานรอซลู ุลลอฮ (ศ็อลฯ) ซ่ึง ทุกๆ คนไมวาใครก็ตามตางกร็ ูและเขา ใจวาเขานัน้ มคี วามรักอันจริงใจยิ่งนักตอ ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) และถา หากวนั ใดเขามิไดเ หน็ หนา ทานรอซูลุลอฮ (ศ็อลฯ) เขาก็จะอยแู บบไมม คี วามสขุ ไมว า เขาจะปฏบิ ัตภิ ารกิจใดก็ตาม แตเ ขากม็ ักจะตองใหเสน ทางของเขาผานไปมสั ยิดหรอื บานของทานรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) หรอื ทห่ี น่ึงทีใ่ ดก็ตามที่ ทา นรอซลู ลุ ลอฮอยู ณ ท่ีนนั่ เพือ่ ทเ่ี ขาจะไดเห็นหนา ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อล) ในวันนัน้ เพือ่ เปนกาํ ลังใจแกตนเอง ในการทํางานของเขา เสร็จแลวเขากจ็ ะมงุ ไปทาํ งานของตนเอง บางคร้งั ประชาชนจาํ นวนมากไดหอมลอ มทา นรอซลู ลุ อฮ (ศ็อลฯ) อยู และเขาก็ตองคอยชะเงอมองมา จากทางดา นหลัง เขาไดช ะเงอ ใหส ูงที่สดุ เพ่อื ท่จี ะไดเ ห็นหนา ทานรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) สักนดิ ก็ยงั ดี ในวันหน่ึงทา นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไดเหน็ เขายนื อยูข า งหลงั กลุมชน เขาพยายามชะเงอ มองมายังทาน ทา น (ศ็อลฯ) จึงแกลง ทาํ เปนยืดตัวขึ้นเพอ่ื ใหเ ขาเห็นไดง า ยๆ และเมอ่ื ชายผูนนั้ เหน็ ทานแลวก็จึงออกไปทาํ ภารกิจ ประจาํ วันของเขาทนั ที แตท วา ยังไมน านเทา ไรเขากไ็ ดหวนกลับมาอีกคร้งั และเมื่อทา นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) มองเหน็ เขาเปน ครงั้ ที่สองในวนั นี้ ทา น (ศอ็ ลฯ) จึงกวักมือเรียกเขาเขามาใกลๆ เขาไดเ ขา มาใกลท า นรอซลู ุลลอฮ และนัง่ ลง ทานรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) กลา ววา “วนั น้เี จาดูแปลกไปจากวันอืน่ ๆ เพราะวนั อื่นๆ เจาจะมาเพียงคร้ังเดยี วและออกไปทาํ งานของเจา แต วนั น้เี จาออกไปแลว แตกลบั มาอีกทําไมหรอื ?” ชายผูนน้ั ตอบวา “โอรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) ความจรงิ กค็ ือ วันนี้ฉนั รูสกึ วา ความเมตตาอนั มากมายของ ทานนั้นมันตรงึ อยูในหวั ใจของฉันเปนยิง่ นกั จนฉันไมสามารถท่ีจะทํางานใดได ฉนั จงึ ตองกลบั มาอกี ครั้งครบั ” ทา นรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ไดว งิ วอนดอุ าอใ หแ กเขา และหลังจากทีเ่ ขากลับบา นไปตง้ั แตวันนั้นก็ยงั ไมม ี ใครพบเขาอีกเลย เวลาผา นไปหลายวันทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไมเ หน็ แมแ ตเงาของชายผนู ัน้ แตอยา งใด ทาน รอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) จึงไดถ ามไถจากบรรดาซอฮาบะฮของทานถงึ ชายผนู ั้น ทุกคนตางตอบเปน เสียงเดียวกันวา “เราไมเ หน็ เขามานานแลว!” ทา นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) จงึ ลกุ ข้ึนออกไปเพอ่ื สบื เสาะหาขาวชายผูน้ันวาเกิดอะไรขน้ึ กับเขาหรือไม ทา น (ศ็อลฯ) พรอ มกบั ซอฮาบะฮจาํ นวนหนึ่งไดเดนิ ออกไปยงั ‘เซากุตเซต’ (ตลาดทีพ่ อคา ท้งั หลายจะขายนํ้ามนั กนั ) และเมื่อทานรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไดเ ดินทางไปถึงรานคา ของชายผนู ัน้ ท่ีอยใู นตลาดแหงน้ัน ทา นไดเหน็ วา มันปด อยู ทานจงึ ไดถามขาวคราวของเขาจากรา นคาขางๆ กไ็ ดรับคาํ ตอบวา “โอร อซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) เขาเสยี ชวี ิตแลว !” พวกเขายงั กลาวอกี วา “โอรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) เขาเปน ชายที่ดแี ละรกั ษาสัจจะยิ่งคนหนึ่ง แตเ ขามี ขอเสียอยูอยางหนึ่ง” รอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) “ขอ เสียอะไรกนั หรือ?” (2) วะซาอลี เลม 2 หนา 425. 187

พวกเขาเหลา น้ัน “เขาไมย อมออกหา งจากการกระทําบางอยางที่นาเกลยี ด เชนการจองมองผูหญิง” รอซลู ลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) “ขอพระองคทรงอภัยแกเขา และขอใหอยใู นความเมตตาของพระองคด วยเถดิ เขา มีความรักตอฉนั อยางเหลือลน ซ่ึงถาหากเขาเปนถึงคนขายทาส อลั ลอฮ (ซบ.) ก็จะยงั ทรงอภัยโทษใหแ กเ ขา แนนอน!” .(1) 121 คนขายแตงกวา ในศตวรรษทสี่ องของฮจิ เราะฮศักราช ปญหาการหยา รางสามครงั้ (ฏอลาค) กับผูหญิงใน สถานที่เดยี วและรอบเดียวถกู ยกมาถกเถียงกนั ในหมเู จา ของทศั นะทงั้ หลาย สว นมากของบรรดาอุ ละมาอแ ละนกั นติ ิศาสตรในชวงสมยั ตา งมีความเชือ่ วา การหยา รางสามคร้ังในหนเดียวโดยไมได ทิง้ ชว งในการหวนคนื มาอยดู วยกนั (รูอู ) ระหวา งพวกเขาท้ังสองถอื วาเปน สงิ่ ทถ่ี ูกตอง แตทวา อุ ละมาอแ ละนกั นติ ศิ าสตรทางฝายชอี ะฮท ด่ี าํ เนนิ รอยตามบรรดาอมิ าม (อ.) ผสู ูงสง ตา งลง ความเหน็ วาการหยา รา งสามครง้ั เชน นัน้ ไมมีผลใดๆ และเปน โมฆะ นกั นิติศาสตรทางฝายชอี ะฮก ลา ววา การหยา รา งสามครั้งกับหญงิ ทถ่ี ูกตอ งนน้ั ตอ งอยูใ น รปู ของการหยา รา งสามรอบ หมายถงึ ฝา ยชายไดห ยารา งกับภรรยาเสรจ็ แลว แตไดหวนกลบั คนื มา อยูด วยกนั อกี และไดหยา รา งอีกคร้ังและหวนกลบั คนื มาอยดู วยกนั อกี และไดหยา รา งอกี ครงั้ เปน คร้งั ท่ีสาม ในตรงน้ีเองท่ฝี า ยชายไมสามารถหวนกลบั มาคนื มาหาฝา ยหญิงไดอีกในชวงของอดิ ดะฮ (ชว งเวลาทผ่ี ูห ญงิ ไมส ามารถแตง งานใหมไ ดจ นกวา จะพน ชว งเวลาดังกลาวคอื ประมาณ 3 เดือน กบั 10 วัน) หรือถงึ แมว าฝา ยหญงิ จะหมดอิดดะฮแ ลว ก็ตาม ฝา ยชายก็ยงั ไมม สี ิทธท์ิ จ่ี ะหวน กลบั มาคนื ดีกบั ฝายหญงิ ไดอ กี เลย เวน เสยี แตว าจะตอ งมีชายคนหนง่ึ มาแตงงานและรว มหลบั นอน กบั ฝา ยหญิงกอ น (มฮุ ลั ลลิ ) หมายถงึ หญงิ ผนู นั้ จาํ เปน จะตองแตง งานกับชายอกี คนหน่ึงและรวม หลบั นอนกนั กอ นและมกี ารหยารา งเกดิ ขน้ึ หรือในระหวา งเขาทง้ั สองนน้ั ฝา ยชายไดเสยี ชวี ิตลง สามีคนเดิมจงึ จะมสี ทิ ธิห์ วนกลบั มาหาฝา ยหญงิ ไดอีกครง้ั มชี ายผหู นง่ึ ในเมืองกูฟะฮ เขาไดหยา รา งภรรยาเขาสามคร้งั ในหนเดยี ว แตต อมาเขาคิดได วาเขาผดิ ไปแลวเนอื่ งจากวา เขานนั้ มคี วามรกั ตอภรรยาของเขามาก แตดวยความไมพ อใจเพยี งชวั่ วูบเทา นน้ั ทเี่ ปน ตนเหตุของการหยา รา งของเขากบั ภรรยาในท่สี ุด ภรรยาก็เชน เดยี วกนั นางมีความ (1) เราเซะ กาฟย  หนา 77. 188

รกั ตอสามีของนางมาก ดว ยเหตนุ ท้ี ั้งสองจงึ หาหนทางเพือ่ ทจ่ี ะกลบั มาเปน สามีภรรยากันเหมอื น แตเ กา กอน เขาท้ังสองไดนําปญหานไี้ ปถามจากอลุ ะมาอของฝายชอี ะฮ อุละมาอฝา ยชีอะฮต า งตอบ เปน เสียงเดยี วกันวา เนือ่ งจากเปน การหยา รา งสามครง้ั ในหนเดยี วกนั จึงไมม ีผลใดๆและถอื วา เปน โมฆะ (การฏอลาคนน้ั เปนบาฏิล) และดวยเหตนุ ้ีเองเขาทงั้ สองจงึ ยงั คงเปนสามภี รรยาทีถ่ กู ตอ งทง้ั ทางกฎหมายและบทบญั ญติ (ชัรอีย) อยูใ นขณะน้ี แตทวา อีกดา นหนง่ึ ประชาชนสวนมากทีเ่ ขา ปฏบิ ตั ติ ามอลุ ะมาอแ ละนักนิตศิ าสตรคนอื่นๆ ตางกลาวกนั วา การหยารา งนน้ั เปน สง่ิ ที่ถกู ตอ งและ เขาทัง้ สองตองหลีกเลีย่ งการใชช ีวติ อยูร วมกนั โดยส้ินเชงิ นบั เปนปญ หาหนงึ่ ทแ่ี ปลกประหลาดยง่ิ นกั มันเปน เรอ่ื งของสิ่งทีอ่ นุญาต (ฮะลาล) และไม อนญุ าต (ฮะรอม) ในเรอ่ื งของการหลบั นอนระหวา งชายกบั หญิง ทงั้ สามแี ละภรรยาทงั้ สองพรอม ใจทจี่ ะใชช วี ิตรวมกนั เหมอื นดังเดมิ แตทวา พวกเขากย็ งั ไมส บายใจอยดู ี และไมแ นใ จวา การหยา รางของเขาท้งั สองนน้ั เปน ส่ิงทถ่ี ูกตองหรือเปลา ถาหากถูกตอง การอยรู ว มกนั ระหวา งเขาทงั้ สองก็ คงจะฮะรอม (ไมอนญุ าต) และตง้ั แตนเี้ ปน ตน ไปเดก็ ๆ ของพวกเขาก็จะถอื กําเนดิ มาอยา งไม ถูกตอ งตามกฎขอบัญญตั ิ ฝายสามีจงึ ตดั สินใจแลววา จะถอื เอาคาํ ชข้ี าด (ฟต วา) ของอลุ ะมาอฝ า ยชีอะฮม ายดึ ถือ ปฏบิ ตั ิ และถือวาการหยา รา งทไ่ี ดกระทาํ ขึน้ นน้ั เปน สงิ่ โมฆะและเหมอื นกบั วา ยงั ไมไ ดม กี ารหยา รา ง เกิดข้นึ เลย แตภ รรยาของเขาก็ไดกลา ววา “ฉนั จะยังคงไมสบายใจอยูดี นอกเสียจากวา ทา นจะได ไปถามและรบั เอาคาํ ตอบจากปญ หาของเราน้ีจากทา นอมิ ามญะอฟ ร ซอดิก (อ.) เสยี กอ น” ในชวงสมยั นนั้ ทา นอมิ ามญะอฟร ซอดกิ (อ.) อาศยั อยใู นเมอื งเกา แกแ หงหนง่ึ มนี ามวา ‘ฮิ เราะฮ’ ใกลๆ กับเมืองกฟู ะฮ ชว งหนึ่งทค่ี อลีฟะฮซะฟาฮแ หง อบั บาซยี ไดสง ตวั ทา นอิมามญะอฟ ร ซอดิก (อ.) จากนครมะดนี ะฮไ ปยังสถานทน่ี ้นั และอยใู นความดูแลของพวกเขาตลอดเวลา และไมม ี ใครสามารถทจ่ี ะไปมาหาสหู รือพบปะทา นอิมาม (อ.) ไดเลย แมกระทัง่ การพูดคุย ชายผนู ั้นไดพ ยายามทุกวถิ ที างทจ่ี ะเขา พบทา นอมิ ามญะอฟร ซอดกิ (อ.) ใหได แตกย็ งั ไม เปน ผล ในวนั หนงึ่ เขายนื อยไู มห างจากสถานทีพ่ กั ของทา นอิมาม (อ.) เทา ไรนัก และกําลงั ระดม ความคดิ เพื่อที่จะหาทางเขา ไปยงั บา นของทา นอมิ าม (อ.) อยูนน่ั เอง พลนั สายตาของเขาก็เหลือบ ไปเห็นชายชาวบา นธรรมดาคนหนึ่งเขา ซงึ่ เปน ชาวบา นที่อาศัยอยูแถวๆ นนั้ ซงึ่ มตี ะกราที่เตม็ ไป ดว ยแตงกวาอยูบนศรี ษะของเขา เขาไดต ะโกนไปเรือ่ ยๆ วา “แตงกวา แตงกวาครับ แตงกวาครับ!” เมอ่ื เขาเหน็ ชายชาวบา นผูนนั้ ความคิดหนง่ึ กผ็ ุดขนึ้ มาในสองของเขาในทนั ที เขามุงตรงไป ยังชายผนู นั้ และถามขน้ึ วา “แตงกวาทัง้ หมดน้รี าคาเทา ไร?” ชายชาวบานผนู ้นั กลา ววา “หนง่ึ ดิร ฮมั ” เขาจึงยนื เงนิ ใหแ ละกลาววา “เอาไปเลยน่หี นง่ึ ดริ ฮัม”และเขาไดข อรองชายชาวบานผนู นั้ วา “ฉนั จะขอเส้อื ผา ของเจามาสวมใสไมกนี่ าทจี ะไดไ หม?” และสญั ญาวาจะคืนใหโ ดยเร็ว 189

ชายชาวบานผูน้นั ตกลง เขาจงึ นําเสือ้ ผา ของชายชาวบา นผูนน้ั มาสวมใสแ ละกม ลงมองดูตัวเอง จนจรดเทา ซงึ่ เขาเหมอื นกบั ชายชาวบา นผูนนั้ อยางไมม ผี ดิ เพี้ยนเลยสกั นดิ เขาไดหยิบตะกราแตงกวา ขึ้นวางบนศีรษะและตะโกนออกไปดว ยเสยี งอันดงั วา “แตงกวาครบั แตงกวาครบั !” แตทวาปลายทาง ของเขามุงสูบ า นของทานอิมาม (อ.) และเม่ือมาเขามาถึงหนาบานของอมิ าม (อ.) มชี ายรบั ใชค นหน่ึงออกมาจากบา นของทานอิ มาม (อ.) และกลาววา “โอพ อ คาขายแตงกวา มานี่หนอย!” เขาจึงรบี มุง หนาไปยงั บา นทานอมิ ามทันที โดยทีผ่ ูคอยควบคุมไมม กี ารสงสยั คลางแคลงในตวั เขาแตอยางใด ทานอิมาม (อ.) ไดก ลา วกบั เขาวา “เยีย่ มมาก! เจา วางแผนไดด ีมาก จงกลาวมาเลยเจามี อะไรจะถามฉันหรือ?” ชายผนู ้นั “โอบุตรแหง รอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ฉันไดหยา รา งภรรยาของฉนั สามครัง้ ในหนเดียว และฉันได ถามปญหานี้จากผูรู (อลุ ะมาอ) ของฝา ยชีอะฮ พวกเขาตา งตอบปญหาเปนเสยี งเดียวกนั วา การหยา รา งเชนน้ัน ถือวา เปน โมฆะ (เปนการหยา รางทีไ่ มถ กู ตอง) แตท วาภรรยาของฉันกย็ งั ไมสบายใจอยดู ีและยังยอมรบั ไมได จนกวา ฉนั จะไดมาถามปญหานี้จากตวั ทา นเอง ดวยเหตนุ ้ีฉนั จึงตองปลอมตัวเพ่ือเขา มาพบกับทานและถามทาน ดวยของฉนั เอง และรบั ฟงคําตอบจากทา น” ทานอมิ าม (อ.) “ทา นจงกลบั ไปเถิด! และจงมน่ั ใจเถิดวาการหยา รางในครั้งน้นั ถอื เปนส่ิง โมฆะ ทา นและภรรยาของทา นยงั เปน สามภี รรยาอยางถกู ตองตามกฎหมายและนิตบิ ัญญัตอิ ย”ู .(1) 122 คาํ ยนื ยนั ของ อุมมี อะลาอ บรรดามสุ ลมิ ในนครมะดนี ะฮโ ดยรวมแลวแบงออกเปน สองกลุม ใหญๆ กลุมแรกคอื กลมุ ท่ี มีรกรากอาศัยอยูใ นมะดนี ะฮมากอนและอกี ลมุ คือกลุมท่ีมาจากนครมกั กะฮ คอื พวกเขาอพยพมา พรอ มกบั การอพยพของทา นรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) มายังมะดนี ะฮ และกลมุ นถ้ี กู เรยี กวา ‘มุฮาญิรนี ’ (ผูอพยพ) อกี กลุมหน่งึ มีรกรากอยูในมะดนี ะฮมากอ นถกู เรียกวา ‘อันศอร’ (ผชู ว ยเหลอื ) เนื่องจากบรรดามฮุ าญิรนี คอื ผูท เี่ ขาไดล ะท้ิงมาตุภมู ิ บา นเรอื น ทรพั ยส นิ เงินทอง บางคนถงึ กบั ตองหนี จากลูกเมียของตนเอง (เพราะหากไมห นีอาจถกู ฆา ดวยมือของพวกเขาเนอื่ งจากการเปนมุสลิม) เนอ่ื งจากความ รกั อนั ลน เหลือตออสิ ลาม พวกเขาจึงมายังมะดีนะฮแ บบตัวเปลา ดว ยเหตนุ ี้เองชาวอันศอรจงึ ตอ งแสดงออกถงึ ความเปนชายชาตรอี อกมาดว ยการรบั รองใหท ่ีพักพิงแกพนี่ องรวมสายธารเดียวกนั ของตนในบานของพวกเขาเอง แตไ มใชใ นฐานะเจาของบา นกบั แขกผมู าเยือนแตทวาเปนเสมือนอันหนึง่ อนั เดยี วกัน (พี่นองกนั ) พวกเขา (ชาวอนั ศอร) ถอื วาชาวมุฮาญิรีนมีสว นรว มในทรพั ยสินและการใชชีวิตของพวกตนทีเดียว และบางครงั้ บางคราวชาวอัน ศอรจะใหสิทธแิ กชาวมฮุ าญิรีนกอนตวั ของพวกเขาเอง ถึงแมว าพวกเขาจะยังมีความตองการอยมู ากก็ตาม (ซู เราะฮฮชั ร อายะฮท ี่ 9) อุศมาน บิน มซั อนู เปน ผหู น่งึ จากชาวมุฮาญริ ีนซง่ึ อพยพมาจากนครมักกะฮแ ละไดอาศัยอยใู นบานหลัง หนึ่งของชาวอนั ศอร ตอมาไมน านอุศมานไดล มปว ยลงในบา นหลงั นัน้ บุคคลในบานหลังนน้ั โดยเฉพาะอมุ มิอะ ลาอ เปน หนึ่งจากบรรดาสตรีที่มีศรทั ธาของชาวอนั ศอร และเปน บุคคลที่อยูใ นคนกลมุ แรกๆ ที่ไดใหส ตั ยาบันตอ (1) บฮิ ารุล อนั วาร เลม 11, พมิ พ กมั พานี หนา 154. 190

ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) อมุ มอิ ะลาอ ไดค อยปรนนิบตั ิรกั ษาอศุ มานตัง้ แตต น จนกระท่ังอาการของอศุ มานหนักลง ทุกวนั จนเขาเสียชีวติ ดวยการลม ปว ยดังกลา วในทีส่ ุด บคุ คลในบานหลงั น้นั ตา งรับรแู ละเหน็ ถงึ อะมลั้ ตา งๆ ของอุศมาน บินมซั อนู มานาน ตางยอมรับถึง ศรทั ธาท่ีเขามีอยา งสมบรู ณแ ละถือวา เขาน่ีแหละคอื มุสลิมท่เี ท่ียงแทแ นน อน และพวกเขากร็ ดู วี าความรกั ของชาย ผนู ้ี (อศุ มาน) ที่เขามีตอตวั ของทา นรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) นั้นมากมายเพยี งใด ดังน้นั สาํ หรับมนษุ ยปุถชุ นธรรมดาๆ คนหนง่ึ แลวหลักฐานอนั สําคญั สองประการขางตนคงจะพอยืนยันไดส ําหรบั เขาวาอุศมานคือชาวสวรรคอ ยาง แนน อน ในขณะทที่ กุ คนกาํ ลงั สาละวนอยูกับการตระเตรียมส่งิ ตา งๆ ในการจัดทาํ พธิ ศี พ ทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศอ็ ล ฯ) ไดเดนิ เขามา ขณะเดียวกนั อมุ มอิ ะลาอก ็ไดห นั หนา ไปทางรา งทีไ่ รวิญญาณของอุศมานและกลาววา “ความ เมตตาปรานจี ากพระผูเปนเจาจงมีแดท านเถิด โออ ศุ มาน! ฉนั เองสามารถท่จี ะยืนยนั (เปนพยาน) ไดเลยวา พระองคไ ดท รงนาํ เจา ใหอ ยูในความเมตตาของพระองคแลวอยางแนน อน” เม่ือคาํ พดู น้ขี องอมุ มอิ ะลาอส ิ้นสดุ ลง ทานรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) จึงกลาววา “เจาไดรบั รูม าจากไหน วาอัลลอฮ (ซบ.) ไดทรงนําอศุ มานไปอยูในความเมตตาของพระองคแ ลว ?” อมุ มอิ ะลาอ “โอร อซลู ลุ ลอฮ! ฉันก็พูดไปตามที่ฉันเห็น ถา หากไมใชเ ชน น้ันแลวจะใหฉ นั ทาํ ฉนั ใด?” ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) “อุศมานเขาไดไปยงั อีกโลกหนึ่งซึ่งในโลกดงั กลา วมา นบังตาท้ังหมดจะถูก กระชากออกจากดวงตาของเขา แตทวา ตวั ฉนั ก็มคี วามหวงั ทจี่ ะใหเขานัน้ พบกับความดีงามและความผาสุก แต ทวาฉนั กจ็ ะตองบอกกับเจา เชนกันวา ฉนั เปนถงึ ศาสนทูต (ผสู ่อื สาสน) ฉันจะไมยืนยันความแนนอนใดๆ แกตัว ฉันเองและแกผ ูอนื่ เชนนน้ั เด็ดขาด” ต้ังแตน นั้ เปน ตน มา อุมมอิ ะลาอก็ไมเ คยใหค ํายืนยันแกบ คุ คลใดเชน น้นั อีกเลย สําหรบั ทุกๆ คนที่ได เสยี ชวี ติ ลงถาหากใครไดถามนาง นางกจ็ ะตอบวา “พระเจาองคเ ดียวเทานั้นที่รวู าเขาจะอยใู นสถานภาพเชนใด?” หลังจากทอี่ ุศมานเสียชีวิตไปไดสักระยะหน่งึ อมุ มิอะลาอไดฝ น เหน็ อุศมานอยใู นสภาพของผทู เี่ ปน เจาของแมน า้ํ ที่มีนํา้ ไหลรนิ ตลอดเวลา นางไดนําความฝนไปเลาใหท านรอซลู ุลลอฮฟง ทา นรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดกลาววา “แมน า้ํ สายนั้นคอื อะมั้ลของเขาซงึ่ จะไหลรนิ อยตู ลอดเวลา”.(1) 123 เสียงอะซาน (เชญิ ชวนสูก ารนมาซ) ตอนเทย่ี งคนื ในชว งสมยั คิลาฟต (การดาํ รงตําแหนงผูนํา) ของราชวงศอุมาวยี  ชนชาตเิ ดียวที่มีอํานาจเบ็ดเสร็จในการ ปกครองอาณาจักรแหงอิสลามท้ังหมดคือชนชาติอาหรบั แตทวาในชวงสมยั คลิ าฟตของราชวงศอ ับบาซยี  ชนชาติ อิหรา นเร่ิมเขา มามีบทบาทและกุมอํานาจการปกครองทัง้ หมดในทีส่ ดุ บรรดาคอลีฟะฮข องราชวงศอบั บาซียพ วกเขาเปนชาวอาหรับ แตท วาพวกเขาไมคอ ยจะชน่ื ชอบชาว อาหรับสกั เทา ไรนกั การเมืองของพวกเขาคือตองการท่ีจะขจัดพวกอาหรบั ออกไปและนําเอาชาวอหิ รานเขา มา (1) ซอเฮ๊ยี ะฮบ ุคอรี เลม 9 หนา 48, อุซุดลุ ฆอบะฮ เลม 5 หนา 604. 191

แทนที่ แมก ระท่ังการยบั ย้ังการแพรหลายของภาษาอาหรับในบางเมืองของอหิ รานอีกดวย นโยบายทางการเมือง นไ้ี ดด ําเนินเรอ่ื ยมาจนกระทั่งถงึ สมยั การดํารงตําแหนงคอลฟี ะฮของมะอม นู (2) (2) ความนาเศรา ใจประการหนึง่ ท่ีบรรดานกั ปกครองแหง ราชวงศอ มุ ัยยะฮและราชวงศอบั บาซียะฮ รวมถงึ ผูป กครองของประเทศมสุ ลมิ ตา งๆ ไดนาํ มาสําหรับโลกอสิ ลามก็คือ การจุดประกายไฟแหง ชาตนิ ิยมขน้ึ มา ซ่ึง พวกเราก็รูกันดวี าอสิ ลามไดต อสูกับการมีอคตเิ หลา นมี้ าแลว และไดรบั ชัยชนะดวยเชน กัน อิสลามไดท ําใหชาชาติ ตา งๆ เผา พนั ธุ สีผิวทแี่ ตกตา งกันของอาหรบั , อหิ รา น, เติรก , โรม, ฮนิ ด และชนชาติอ่นื ๆ เขามาอยูภ ายใตรมธง ของหลักความเช่อื อันเดยี วกันไดอ ยางนามหัศจรรยยงิ่ อิสลามไดท ําใหความหวงั อนั สูงสดุ และประเสรฐิ ท่ีสุดของ มนษุ ยชาติ (ความเทาเทียมกัน) เปน จรงิ ข้นึ มาไดด ว ยบทบญั ญัติทีว่ า “โอมนษุ ยชาติท้ังหลาย! แทจ ริงเราไดส รา งพวกเจามาจากเพศชายและเพศหญงิ และเราไดใ ห พวกเจา แยกออกเปนเผา และตระกูลเพือ่ จะไดร จู ักกัน แทจ ริงผทู ี่มเี กยี รติยงิ่ ในหมพู วกเจา ณ อัลลอฮ นน้ั คอื ผทู ีม่ ีความยาํ เกรงยิง่ ในหมพู วกเจา” (อัล ฮญุ ริ อต : 13) แตทวา นักปกครองของราชวงศอับบาซียะฮแ ละอมุ ัยยะฮหรอื ผปู กครองคนอื่นๆ ท่ีลุมหลงในดุนยา ซึ่ง อํานาจการปกครองอยูในกาํ มือของเขา ไดริเรมิ่ จดุ ประกายไฟแหงชาตินิยมใหแพรหลายไปท่วั และจดุ หน่งึ ท่ี นาสนใจยิง่ นกั ก็คอื โดยสว นตัวแลว นกั ปกครองท้ังหลายหรอื ผูท่ีมีผลประโยชนในเรือ่ งน้ีกลับมองวา มันเปนเร่ืองท่ี นา สงั เวชย่งิ นัก พวกเขาไมม อี คติและความคิดเชนนนั้ แมแตน อ ย และมหิ นําซ้ํายังหวั เราะเยาะอยูในใจตอพวก สมองตื้นทตี่ กหลุมพรางของพวกเขาดวย ในประวตั ิศาสตรอสิ ลาม เรือ่ งราวสองเร่อื งราวทม่ี ืดมดิ และสวางไสว นาเกลียดและสวยงาม ไดอบุ ตั ิ ขึน้ มาพรอมๆ กนั สงิ่ แรกคอื ความมีอคติอันมืดมนแหงชาตินยิ มทถ่ี ูกจุดประกายขึน้ โดยนาํ้ มือของผมู อี ํานาจ ปกครองและบรรดาผูท ต่ี กอยใู ตอาณัติของพวกเขาเหลาน้ัน และส่ิงที่สอ ความรูส ึกของความเปน พ่ีนอ งกันในระหวา งชนชาติ เผา พนั ธุ สีผวิ วัฒนธรรม ภาษาท่แี ตกตา งกนั ใน สภาพแวดลอมของสถาบันแหงวชิ าการ วัฒนธรรม และสถานศึกษาศาสนาตา งๆ และยังรวมถึงสถานทีอ่ ัน ศักดิส์ ิทธิ์ในศาสนา เชน มัสยดิ สถานท่ขี องการทําอบิ าดะฮ สถานทีฝ่ ง ศพของบรรดาอมั บยิ าอ บรรดาอมิ ามผู บริสุทธิ์ (อ.) และแมก ระทัง่ สถานทสี่ าธารณะทปี่ ระชาชนใชอาศัยรวมกัน แผนการเพอ่ื หลอกลวงทัง้ หมดที่บรรดาผูมีอาํ นาจปกครองไดส รา งขึ้นมาเพ่อื สรางความแตกแยกนั้นได ถูกทาํ ลายลงอยางราบคาบดวยจติ วิญญาณอันบรสิ ทุ ธิ์และสูงสงของอัล อสิ ลาม ผวิ ดาํ ผิวขาว อาหรับ อิหรา น เติรก ฮินดหรืออื่นๆ ไดอ ยรู ว มกันในสถาบันแหงวิชาการและในแถวตางๆ ของการปฏบิ ตั นิ มาซ การรวมพลทหาร เพ่ือการตอ สหู รือในสงั คมโดยปราศจากความแตกตางใดๆ และใชชีวติ อยูรว มกันฉนั ทพี่นองกนั ในชวงสองสามศตวรรษหลังนี้ นกั ลาเมืองขนึ้ แหง ตะวนั ตกไดว างแผนการอันใหญหลวงและทมุ งบประมาณมหาศาลเพอ่ื สนับสนนุ นโยบายการจุดประกายไฟแหง ชาตนิ ยิ มในโลกอาหรบั (ประเทศมสุ ลมิ ตา งๆ) แตก็เปน ทน่ี า เสียใจอยไู มนอยท่ีพวกมันประสบความสําเรจ็ ในงานน้ีพอสมควร พวกมันไดส รางภาพหลอนนี้ (ความคดิ ชาตนิ ิยม) ขึ้นมาในหมูม ุสลิม และปลอ ยใหพ วกมุสลิมหมกมนุ อยแู ตเ รื่องดังกลาวเพอ่ื ที่พวกมันจะได ฉกฉวยโอกาสในชว งนัน้ ตกั ตวงผลประโยชนท ีพ่ วกมนั ตองการอยา งสบายใจเฉิบ หนงั สือหลายเลมดวยกนั ทีถ่ ูก เขยี นขึน้ สาํ หรับเรอ่ื งน้ี ทงั้ จากบุคคลที่เปนพวกของมนั และผทู ่ีทรยศตออิสลาม (มสุ ลมิ ) ซึ่งตอ มาภายหลงั ตาํ แหนงนัน้ ตาํ แหนง นกี้ ถ็ กู หยิบยื่นใหแ กเขา จึงถอื เปนสงิ่ จําเปนสําหรบมุสลิมทุกคนในปจจุบันนี้ทจ่ี ะตอ งเปด ตา ของตัวเองและพยายามทาํ ใหต ัวเองมสี วนรวมในการทําลายลา งกาํ แพงของความแตกแยกท่ถี ูกสรา งข้ึนโดยนัก ปกครองทเ่ี กา และใหมซ่งึ ไมห วังดีในทุกรูปแบบ และจะไมท าํ ใหค วามคดิ เชน นบ้ี ังเกิดขนึ้ อีกอยา งเด็ดขาด พงึ รูไว 192

ภายหลงั จากการเสียชวี ิตของมะอม นู นองชายของเขา มุอต ะซมิ ไดข ึ้นนัง่ แทน เปน คอลีฟะฮข องประชา ชาตอสิ ลามทันที มะอมูนและมุอตะซมิ มาจากคนละแมกัน แมของมะอม นู เปนชาวอหิ รา นและแมข องมุอต ะซมิ เปนชาวเตริ ก ดวยเหตุนี้เองชาวอิหรา นสวนมากจงึ ไมเห็นดวย (เน่ืองจากตําแหนงสาํ คัญๆ อยูใ นมือของพวกเขา) ตอ การข้ึนมาดํารงตาํ แหนงของคอลีฟะฮมอุ ตะซมิ แตชาวอิหรา นปรารถนาท่จี ะใหอ บั บาส บตุ รชายของมะอม นู ขึน้ ดํารงตาํ แหนงคอลฟี ะฮมากกวา มุอต ะซิมก็รเู ร่ืองนีเ้ ปน อยา งดีและก็รสู กึ กลวั อยเู หมอื นกันวา หลานชายของเขา อับบาส บนิ มะอมนู จะลุกขึน้ มาโคน ลม เขาโดยการสนบั สนุนของชาวอิหราน และเม่ือถงึ เวลานน้ั เขากค็ งจบส้นิ กัน ดวยเหตนุ ้ีเองเขาจงึ คดิ เร่มิ วางแผนการท่จี ะขจัดอับบาสและยึดอํานาจของชาวอหิ รานท่ีฝกใฝใ นอับบาส เสยี กอ นโดยจบั อบั บาสขงั คุก และในทีส่ ดุ อับบาสก็ไดจ ากโลกน้ีไปภายในคุกแหง น้นั และเพือ่ เปนการบั่นทอน อํานาจของชาวอิหราน แผนการทเ่ี ขาไดวางไวก ค็ อื การสบั เปล่ียนตําแหนง โดยการนาํ เอาบคุ คลอน่ื ขึ้นมานั่งแทนท่ี ชาวอหิ รานทันที โดยเขาไดสง บุคคลกลมุ หนึ่งจากชาวเตอรก ามานิสถานและมาวะรออลุ นะฮ (ประเทศตางๆที่อยู ใกลๆ กับเตอรก ามานสิ ถาน) ซึ่งมีเชอ้ื ชาตเิ ดียวกับมารดาของเขา ไปยงั เมืองแบกแดดและศูนยก ลางการปกครอง ของสมยั น้ันและมอบอาํ นาจอยางเบ็ดเสรจ็ และอํานาจตา งๆ ของพวกเขากม็ มี ากขึน้ จนสามารถมีเครอื ขาย ครอบคลุมชาวอิหรา นและอาหรับไดท ้ังหมด มอุ ต ะซมิ มีความไววางใจและเช่อื ม่นั ตอ ชาวเติรก เปนอยา งมาก จนเขาไดม อบตาํ แหนงอาํ นาจทาง การเมอื งแกพวกเขาวันแลววันเลาอํานาจตา งๆ จึงตกอยูใ นมือของพวกเขาจนหมดสน้ิ ดว ยเหตุน้เี องพวกเขาจึงมี อาํ นาจทางการเมืองอยางเบด็ เสร็จภายในเวลาอันสน้ั ชาวเติรกทั้งหมดเปนมุสลมิ และพวกเขากเ็ คยเรียนรภู าษา อาหรบั มาดว ย พวกเขาเปนผทู ร่ี ักษาไวซ ่งึ อัล อิสลาม แตทวา นบั ตงั้ แตก ารเรมิ่ ตนเขามาของพวกเขายงั ศนู ยก ลาง แหง อารยธรรมอิสลามจนถึงชว งทีพ่ วกเขาเขากมุ อํานาจการปกครองเปนชว งเวลาที่ไมน านนัก พวกเขาจึงยงั ไม รจู ักและเขา ใจถึงวัฒนธรรมและมารยาทตางๆ รวมถึงอารยธรรมแหงอิสลามมากมายนกั และพวกเขากไ็ มเ คย พานพบกับมารยาททางวัฒนธรรมของอสิ ลามเลย ซึง่ ผิดกับชาชาวอิหรานซง่ึ พวกเขามอี ารยธรรมอนั เกา แกม า กอ น และยงั เรียนรวู ฒั นธรรม มารยาทและจรยิ ธรรมของอิสลามดวย และมกี ิริยามารยาททา ทางแบบอิสลามเปน อยางดี และยงั ถือวาตัวเองคือผูท่เี คยรบั ใชอิสลามมากอ นใครดวย ในชว งสมัยหนึ่งทช่ี าวอิหรา นข้นึ มามีอาํ นาจใน การปกครองบรรดามุสลมิ สวนมากรูสกึ พึงพอใจพวกเขา แตท วาชนชาวเติรก ในชวงระยะเวลาอนั สั้นทพ่ี วกเขา ขึ้นมามอี าํ นาจก็เพราะไมพอใจและดวยโกรธแคนเทา น้ันเอง และพวกเขามกี ริยาท่ดี รุ า ยชอบขม ขู บรรดาทหารของชาวเติรกเมอื่ พวกเขาไดข้นึ ขี่บนหลงั มา พวกเขาจะควบมนั ไปตามซอกซอยและถนนใน เมืองแบกแดดโดยไมสนใจตอสิ่งใดเลยวา จะมีผูคนอยูบ นถนนในซอยหรือไม หลายตอหลายคร้ังดวยกันจึงเกดิ เหตุการณท่ีนา สลดใจ บางคร้ังเด็กๆ ผูหญงิ หรอื ผูค นท่อี ยูในวัยชราจึงตอ งสงั เวยใหกบั ฝเทาของมา ไปหลายคน ทีเดยี ว ประชาชนจงึ รวมตวั กนั มาหามุอต ะซมิ เพ่ือขอรองใหย า ยเมืองหลวงจากแบกแดดไปอยทู อี่ น่ื เสีย และ พวกเขายังกาํ ชับพรอ มกับขอรอ งวาถาหากเขาไมย ายไปทอี่ นื่ เราก็จะทาํ สงครามกับเจา แน มอุ ตะซิมจงึ กลา ววา “พวกมนั จะเอากําลังพลที่ไหนมาทําสงครามกับฉัน? ฉันมีกาํ ลังพลที่พรอมรบตลอดเวลาถงึ แปดหมน่ื คน” พวกเขาตอบกลับมาวา “ดว ยอาวุธแหง คา่ํ คืน หมายถงึ เราจะทาํ สงครามกับทานโดยการสาปแชงใน ชว งเวลาแหง ค่าํ คนื ” เถดิ วา ! ไมใ ชเพราะชนชาติ เชือ้ ชาติ ทจ่ี ะทําใหเ ลอเลิศและประเสรฐิ ได และมใิ ชเ พราะชาชาตแิ ละเชอ้ื ชาติท่ีจะทาํ ใหต ่าํ ตอ ยได. 193

หลงั จากทีม่ อุ ตะซิมไดฟงเชนนนั้ เขาจึงยอมตกลงตามคําขอรอ งของประชาชนโดยการยายเมืองหลวงไป จากแบกแดดสูซะมัรรออในที่สุด หลงั จากมอุ ตะซิมแลว ก็มาถึงยคุ ของ วาซิก, มตุ ะวกั กลิ , มุนตะซิร และคอลีฟะฮอ่ืนๆ อีกหลายคน เชนเดยี วกนั ชาวเติรก ก็ยงั คงกุมอาํ นาจเบด็ เสร็จเชนเดมิ และคอลีฟะฮก็ยงั เปนผูท่พี วกเขาสามารถช้ีนิ้วสง่ั ได บางสวนของคอลีฟะฮแ หง ราชวงศอบั บาซียเ คยประสงคท จ่ี ะบนั่ ทอนอํานาจของพวกเขาลงแตก ็ไมเปน ผลสําเรจ็ สักครง้ั จนกระทัง่ คนหนึ่งจากบรรดาคอลฟี ะฮข องราชวงศอ ับบาซียผมู ีนามวา อัล มุอตะฎิด ทีเ่ ขาไดล งมือบน่ั ทอนอํานาจของพวกเติรกไปไดส วนหนง่ึ ในสมัยของมุอตะฎดิ มีพอ คาชราคนหน่ึงเปนเจาหนอี้ ยจู าํ นวนไมนอ ยกับนายพนั คนหน่งึ แหงกองทพั ทหาร เขาไมรูเหมือนกนั วาจะเก็บหน้ขี องตนไดด วยวิธใี ด เขาจงึ ตัดสินใจที่จะเขา พบคอลีฟะฮเ พ่ือขอความ ชวยเหลือ แตท วาเขากไ็ มสามารถท่จี ะเขาพบคอลฟี ะฮไ ดสักทเี นื่องจากถูกกีดกนั จากผทู ่ีคอยเฝาอยหู นาประตูทกุ ครง้ั พอคาชราผนู ้จี งึ หมดหนทางและหมดหวงั ไมร ูวาจะมหี นทางใดอีก จนกระท่งั มชี ายผหู นึง่ ไดแ นะนําเขา ใหไปหาชางเยบ็ ผาคนหน่ึงในตลาดนดั วันองั คาร และบอกวาชา งเยบ็ ผาผูน้ันสามารถชว ยทา นไดแน พอ คา ผนู ้นั จึงมุงหนา ไปหาชางเยบ็ ผา ทันที และตอมาชา งเย็บผาผูน ้ันก็ไดส ั่งใหน ายพันผนู ้นั จายหนี้สนิ แกพ อคาคนน้ี และ นายพนั ผนู นั้ ก็คืนเงนิ แกพ อคา ผูน้นั โดยไมม ีกริ ิยาโตตอบใดๆ เลย (อยา งไมร อชา ) เหตุการณดังกลาวไดส รางความแปลกประหลาดใจแกพ อ คา ชราคนนน้ั เปน อยา งย่ิง เขาไดซ กั ถามจาก ชา งเยบ็ ผา ผนู นั้ เชงิ ขอรอ งวา “มันเปน ไปไดอยางไร! พวกเขาเหลานน้ั จะไมฟ งเสียงผใู ดเลยแตกลบั ยอมปฏบิ ตั ิ ตามคาํ ส่ังของทานอยางไมร อชา ?” ชา งเย็บผา ไดต อบวา : มนั มคี วามเปนมาซง่ึ ฉันจะเลา ใหทานฟง ในวนั หนึ่งขณะทฉี่ ันเดินผานถนนสาย หน่ึง และในชว งเวลาดงั กลาวมีหญิงนางหน่งึ หนาตาสวยงามกําลังเดนิ ผานถนนเสนน้นั ดวยเชนกัน ดว ยความ บังเอิญขณะนัน้ มีผูพันคนหน่งึ จากชาวเตริ กซงึ่ อยูในสภาพของผูมึนเมาไดอ อกมาจากบา นของเขาและยืนอยูหนา บานเพื่อมองดปู ระชาชนที่เดนิ ผานไปมา พลันสายตาของเขาก็เหลอื บไปเห็นหญิงผูเ ลอโฉมนางน้ัน เขาไดเขา ไป สวมกอดหญิงผูนนั้ ดวยความบา คลง่ั ทามกลางสายตาของประชาชน และฉดุ กระชากหญิงผูน น้ั เขาไปในบานทันที เสยี งรองขอความชวยเหลือจากหญิงผนู ้ันดังขึน้ “โอป ระชาชนทั้งหลาย ชว ยเหลอื ฉนั ดวย! ฉนั ไมเ คยทําเชน นี้ ฉัน มีศกั ดศิ์ รพี อ สามีของฉันเขาไดสาบานเอาไววาถา หากฉนั ไมไ ดก ลับบานเพียงคืนเดียว เขาจะหยาขาดจากฉนั ” แตท วา ไมม ผี ใู ดกลาท่จี ะมาขัดขวางนายพนั ผูน นั้ ไดแ มสักคนเดยี ว ฉนั ไดเ ขาไปขางหนา นายพันผูน ้ันและพูดขอรองใหเขาปลอยหญิงผูน้ันดว ยคําพูดท่ีออนโยน แตเ ขาไดใ ช ตะบองท่ีอยใู นมือของเขาตลี งบนศรี ษะของฉนั อยา งแรงจนศีรษะของฉนั แตก และลากตวั หญงิ ผูน ัน้ เขาไปในบา น ทนั ที ฉนั จงึ ไปรวบรวมคนมาไดจํานวนหน่งึ และพากันไปยงั หนา บานของนายพันคนน้นั และขอรองใหเ ขาปลอย หญิงผูนนั้ ออกมา ทนั ใดน้นั เขาพรอมกับสมนุ ของเขากลุม หน่ึงก็กรอู อกมาจากขางในบา นและรุมทาํ รายพวกเรา จนบาดเจบ็ กันทุกคน พวกเราทุกคนจึงตองหนีหัวซกุ หัวซนุ ฉนั จึงกลับมาบานของฉัน แตฉ นั ก็ยงั คงอดเปน หว งหญงิ ผนู ้ันไมไ ด ฉนั น่งั คดิ อยูคนเดียววา ถาหากหญงิ ผนู ้นั ตอ งอยกู ับนายพันผูน ้ันจนเชา ความเส่ือมเสียก็จะติดตวั เขาไปจนตลอด ชว งการใชชีวิตของเขา และคงจะไมม ีโอกาสท่ีจะไดก ลบั ไปยังบานของตนไดเปน แน ฉนั ไดน งั่ ครุนคิดอยจู นถึง เที่ยงคืน พลนั สมองของฉนั ก็ไดคดิ แผนการหนึ่งข้นึ มาได ฉันไดก ลาวกบั ตัวเองวา “ชายผนู ้เี ขามีอาการมนึ เมา ใน คํา่ คืนนเี้ ขาคงไมรวู าอยูในชวงเวลาใดแน และถาหากวาเขาไดยนิ เสยี งอะซานในขณะน้ีเขาก็คงคดิ วาเชา แลว และ 194

คงจะปลอ ยตัวหญงิ ผนู ั้นเปน อสิ ระอยางแนน อน” และในทส่ี ดุ หญิงผูนั้นก็สามารถทจี่ ะกลบั บา นของนางไดท ัน กอ นทีจ่ ะพนคืนนนั้ ไป ฉันจงึ มุง หนาไปยังมสั ยิดอยา งเรงรบี ฉันไดไปยืนบนยอดหอคอยสูงบนมัสยดิ และกลา วอะซานดวยเสียง อันดงั พรอ มกบั คอยระแวดระวงั ตามทอ งถนนและตรอกซอกซอยไปดวย เพื่อดวู า หญงิ ผนู ัน้ ไดรบั อสิ รภาพหรือยัง พลันฉนั ไดเหน็ ทหารจํานวนหนึ่งทง้ั พลมา และพลเดินเทา ตางกรูออกมาตามถนนและตางตะโกนกันวา “ใครกนั ท่ี ออกมาอะซานในยามวิกาลเชน น้?ี ” ฉันจงึ รูสกึ กลวั มากก็เลยรบี เขาไปรายงานตวั ทันทีและกลาวกับพวกเขาวา “ฉนั เองท่เี ปนคนอะซานเมอื่ สกั ครนู ้ี” พวกเขาจงึ กลา ววา “มานเ่ี ดยี๋ วน้ี! คอลฟี ะฮรับสงั่ เรียกตัวเจา ไปพบ” ฉันไดไป และเหน็ คอลฟี ะฮน่งั คอยฉนั อยู ทา นไดก ลา วถามฉันวา “ทําไมเจาจึงมาอะซานในชวงเวลาน้เี ลา?” ฉันจึงไดเ ลา ความจรงิ ตั้งแตต น จนจบใหคอลฟี ะฮรับทราบ คอลีฟะฮจ ึงออกคําส่ังทันทใี หนาํ ตัวนายพนั และหญงิ ผูนน้ั มาหา พวกเขาจงึ ถูกนําตัวมา หลังจากทีไ่ ดส บื สวนอยูพกั หนึ่งคอลฟี ะฮไ ดอ อกคาํ สงั่ ใหป ระหารชีวิต นายพนั ทหารผูนนั้ ทนั ที และยงั ไดส งตัวหญิงผนู ้ันจนถึงบานตอ หนาสามีของนางดวย และยังกาํ ชบั วาไมใหส ามี ของนางลงโทษประการใดแกนางโดยเดด็ ขาด และจงปกปองนางใหดีท่ีสดุ วย เน่ืองจากเปน ทกี่ ระจางชัดตอหนา คอลีฟะฮแ ลววานางไมม ีความผิดใดๆ ทง้ั สิน้ ขณะน้ันเองมอุ ต ะฎดิ ไดสัง่ แกฉ ันวา “คราใดกต็ ามท่ีเจาไดพบเห็นการกดขข่ี ม เหงเชน นกี้ ็จงปฏบิ ัตภิ ารกิจ อนั สุดยอดเชนนี้ไดเลยฉนั จะจัดการดวยตวั เอง” ขา วน้ีไดแ พรกระจายไปในหมูป ระชาชน ตัง้ แตวันนั้นเปน ตนมา พวกมนั จงึ เกรงกลัวฉันกันทกุ คน และนเี่ องคอื เหตุผลที่วา ทําไมเมื่อฉนั สั่งใหเขาคืนหนส้ี นิ แกทา นแลว เขาไดปฏิบตั ิ ตามโดยไมร อชา . (1) 124 ฟอ งรอ งสามี ทานอิมามอะลี (อ.) จะคอยเปนผูรบั ฟง ปญ หาและการฟอ งรอ งตางๆ ของประชาชนดวยตัวของทา นเอง เสมอในชวงทท่ี านดํารงตําแหนงคอลฟี ะฮ (ผนู าํ ) และทานจะไมป ลอยใหเ ปนหนาท่ขี องผอู ่ืนเลย โดยปกตแิ ลว ในชว งหนา รอ นประชาชนตา งก็จะพักผอนอยใู นบานกันเม่อื เวลาบา ยยา งเขา มา แตทา นอมิ ามอะลี (อ.) ไดอ อกมา จากดารุลอามาเราะฮ (สถานท่ีท่ีผนู าํ อาศัยอยู) และนงั่ อยูใตรมเงาของกําแพงแหงหน่ึง ซึ่งบางทีอาจจะมีใครบาง คนมีเรอื่ งเดือดเนือ้ รอ นใจหรอื ตองการฟองรอ งเก่ยี วกับผใู ดเขากจ็ ะสามารถฟอ งรองกับทานอมิ ามไดโ ดยตรง และ บางคร้งั ทา นจะเดินไปตามถนนตรอกซอกซอยเพื่อทจี่ ะสอดสอ งดูแลสถานการณตา งๆ โดยรวมอยางใกลชิด ในวันหนงึ่ ทม่ี ีอากาศรอนมาก ทานรูส ึกเหนื่อลาและเหงือ่ ไหลออกอยา งมาทานจึงมุงหนากลบั สูสถานที่ ทําการของทา น เมือ่ ใกลถ งึ ทา นไดเห็นสตรผี หู น่ึงยนื อยูหนาประตู และเมื่อสตรผี นู ้ันเหน็ ทานอมิ ามอะลี (อ.) นาง จึงรบี วงิ่ เขา มาหาและกลาววา “ฉนั มเี ร่อื งหนง่ึ ที่จะฟอ งรอ งตอทาน สามขี องฉนั เขาไดก ดขข่ี ม เหงฉนั เขาไดไ ลฉัน ออกจากบา นพรอมกับขูทีจ่ ะทํารายฉนั ดวย และถาหากฉนั กลบั ไปบานเขาจะทํารายฉนั แนๆ ดงั น้ันฉันจึงตองมา ฟองรอ งจากทานขณะนี้” อมิ ามอะลี (อ.) “โอบ า วแหง อลั ลอฮเอย! ขณะน้ีอากาศกําลงั รอ นมาก จงคอยสักพกั เถดิ ใหอากาศเยน็ ลงสกั หนอยนา จะดีกวา ฉนั จะไปกับเจา อยางแนนอนโดยประสงคของพระองค และจัดการเรือ่ งของเจาให” (1) ซฮุ รุล อิสลาม เลม 1 หนา 32, 33. 195

สตรนี างน้ัน “ไมไ ดเลย! เพราะถาหากฉันออกมานอกบานนานจะยงิ่ ทาํ ใหส ามีของฉนั โมโหหนักเขา ไป อีก และเขากต็ องรงั แกฉนั มากยิ่งขึ้นแน” ทา นอมิ ามอะลี (อ.) ไดก ม หนา ลงมองพนื้ และเงยหนาข้นึ มาอกี คร้งั ในขณะทป่ี ากของทา นพมึ พาํ ออกมา วา “ไม! สาบานตอ อัลลอฮ (ซบ.) วา การจดั การและการแกไ ขปญหาของผทู ีถ่ กู ดกขจ่ี ะไมม ีการลาชาเปนอนั ขาด การนําสิทธขิ องผูท ถ่ี กู กดขจี่ ากผูกดขีจ่ ะตองมีข้นึ อยางแนน อน และจะตอ งนาํ ความกลัวท่ีผกู ดขี่สรางไวแ กผ ูถกู กด ข่ีออกจากหัวใจของผถู กู กดข่ีใหจงได เพอื่ ทีเ่ ขาจะไดส ามารถยืนหยดั อยูเ บ้อื งหนา ผูกดข่โี ดยปราศจากความกลัว ใดๆ และเรยี กรองสทิ ธิของเขากลบั คืนมา” (1) ทา นอิมามอะลี (อ.) “ไหนบอกมาซิวา บา นของเธออยูท ไ่ี หน?” สตรีผูน้ัน “ทน่ี ั่นคะ” ทานอิมามอะลี (อ.) “ไปเราไปดวยกัน!” ทา นอมิ ามอะลี (อ.) จึงออกเดินทางมุง หนา สบู านของสตรีผูนนั้ พรอมกบั นางทนั ที เมอ่ื ไปถงึ หนาบาน ทานอิมามอะลี (อ.) ไดต ะโกนดว ยเสยี งอนั ดงั วา “โอเ จา ของบา น! อัสสะลามอุ ะลัยกุม” มชี ายผหู นงึ่ ออกมาทนั ที ซ่งึ เปน สามีของสตรีผูนน้ั นั่นเอง กอนหนา น้ีชายหนมุ ผนู นั้ ไมเ คยรูจ กั ทา นอมิ ามอะลี(อ.)มากอ นเลย เขามองดชู าย ผสู ูงอายซุ ึ่งมอี ายุประมาณหกสิบปเ หน็ จะไดซ ึง่ มาพรอมกบั ภรรยาของเขา เขาจึงเขา ใจทนั ทวี่ า ภรรยาของเขาได นาํ ชายผูนม้ี าเพื่อปรบั ความเขาใจและเคลียปญหากบั เขาอยางแนน อน แตเขาก็ไมปริปากพดู อะไรออกมา ทานอิ มามอะลี (อ.) จึงกลาววา “สตรีนางนคี้ อื ภรรยาของทาน เขาไดมาฟอ งรอ งฉนั เกย่ี วกับทาน นางกลา ววา ทา นไดก ด ขข่ี ม เหงนางและขบั ไลไสสง นางออกจากบา นพรอมท้ังขอู าฆาตจะทาํ รายรา งกาย ฉันจึงมาหาทานเพอื่ ที่จะบอก วา จงเกรงกลวั อัลลอฮ (ซบ.) เถิด และจงปฏิบัติกบั นางดว ยดี จงเมตตาปรานีแกน างเถิด!” ชายหนมุ ผูนั้นตอบวา “แลวมันกงการอะไรของทานทีฉ่ ันจะตองทําดีหรือทําไมดีตอภรรยาของฉนั เอง ใช! ฉนั ขูจะทาํ รายเขาดว ย และขณะทีน่ างไปหาทา นและพาทา นมาเพอื่ ชว ยพูดแทนนาง ฉันจะเผานางทั้งเปนใหดู” ทา นอมิ ามอะลี (อ.) รสู กึ ไมพอใจย่งิ นกั ตอความกราวราวของชายหนมุ ผูน ้ที เี่ ขาไดแสดงออกมา ทานจึง เออื้ มมอื ไปจบั ดาบและดงึ ออกจากฝกทันทแี ละกลา วออกมาวา “ฉนั ไดตักเตือนเจา! และฉันไดชกั ชวนใหท าํ ความ ดีและหา มปรามความชั่วรา ย แตเจา กลับตอบฉันเชนนีห้ รือ? และยังมหี นา มากลา วอยา งไมคดิ อกี วา จะเผาหญงิ ผู น้ีทง้ั เปน เจา คิดหรือวา ดุนยานจี้ ะมีสิ่งนเี้ กิดข้นึ ไดงายๆ?” คาํ ตะโกนของทา นอิมามอะลี (อ.) เสียงดงั จนทาํ ใหป ระชาชนแถวนัน้ ตางมารมุ ลอมดู ทกุ คนที่เขามา ตางยนื อยางใหเ กยี รติย่งิ ตอ หนาทา นอิมามอะลี (อ.) และกลาววนั วา “ขอความสันตสิ ุขจงมีแดท าน โออมรี ลุ มุอ มนี นี ” ชายหนุม ผูโ อหงั เพิ่งรูตวั วาเขากําลังอยูต อ หนา ผูใด เขาจงึ ถอ มตนลงและขอรองวา “โออมีรุลมุอมินนี ! โปรดอภัยใหแกฉ นั ดวย ฉนั ขอสารภาพผดิ ทกุ อยาง ฉันขอสญั ญาวา ตง้ั แตน ี้เปนตนไปฉนั จะปฏิบัติและเชอ่ื ฟง คําพูดของภรรยาของฉันอยา งแนนอน ไมว าเขาจะกลาวสิ่งใดฉันจะยอมรับฟง” (1) ตัวบทจรงิ ๆ คือ … ประโยคน้ีทานอิมามอะลี (อ.) ไดอางจากคําพดู ของทานรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ทา นอิมามอะลี (อ.) และซอฮาบะฮอ ีกหลายทา นไดร ายงานวา ทานรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดก ลา วเสมอวา “ไมมปี ระชาชาติใดเลยท่คี ูควรแกการใหเกียรตนิ อกเสยี จากวา เขาจะนําเอาสทิ ธิของผูออนแอจากผูท่ีแขง็ แรง (ผูมี อาํ นาจ) ใหไดเสียกอ น โดยพวกเขาเหลา น้นั สามารถทจ่ี ะเรียกรองสทิ ธขิ องพวกเขาไดโ ดยไมมคี วามเกรงกลัวสิ่ง ใดๆ (สามารถที่จะพูดโดยไมเ กรงกลัว)” (จาก กาฟย อมั ริบิลมะอร ูฟ วะนะฮอี ะนลิ มุงกัร, นะฮุล บะลาเฆาะฮ คําสง่ั ของมาลิกอซั ตรั ) 196

ทานอิมามอะลี (อ.) ไดหนั หนา ไปทางสตรนี างนั้นและกลาววา “เจา เขาไปอยูในบา นของเจา ไดแ ลว แต เจา ก็จงระวังตัวเองดวยซึง่ อยา งไดกระทาํ กริยาที่เปน เหตุใหเขาตอ งปฏบิ ัตเิ ชน นเ้ี ชนเดยี วกนั ” .(1) 125 ภารกจิ ตางๆ ภายในบา น หลังจากท่ีทา นอิมามอะลี บนิ อบีฏอลบิ (อ.) และทา นหญงิ ฟาฏมิ ะฮ ซะฮร อ (อ.) ไดสมรสและใชชีวติ คู รวมกนั แลว ทานทง้ั สองไดย กหนาทใี่ นการแบงภารกิจตางๆ ในบา นใหอ ยูในดุจพนิ จิ ของทา นรอซลู ุลลอฮ (ศ็อลฯ) ทา นทงั้ สองไดก ลาวแกท านรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) วา “โอรอซลู ุลลอฮ! (ศอ็ ลฯ) เราตองการใหท านเปน ผูแบง ภารกจิ การงานในบานของเราทัง้ สอง” ทา นรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) จึงแบง ภารกิจตา งๆ ภายนอกบา นใหเ ปนหนา ทขี่ องอมิ ามอะลี (อ.) และให ภารกิจตางๆ ภายในบานเปน หนาทีข่ องทานหญิงซะฮรอ มัรฎยี ะฮ(อ.) ทงั้ ทานอิมามอะลี (อ.) และทานหญิงฟาฏิ มะฮ (อ.) ตางพึงพอใจย่งิ นักท่ีทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดเ ขามามีสวนเกี่ยวขอ งในการใชชวี ติ คขู องทานท้ังสอง และไดยอมรบั และจดั การแบงภารกจิ ตา งๆ ใหแ กท า นทงั้ สองดวยความเมตตาปรานีและดว ยความรกั อนั สุดซ้ึง โดยเฉพาะทานหญงิ ฟาฏิมะฮ (อ.) ดีใจอยางออกนอกหนาทที่ านรอซลู ุลลอฮ (ศ็อลฯ) ไดยกเวน ทา นจากภารกจิ ตา งๆ ภายนอกบานโดยทานไดกลา ววา “ฉันดีใจมากทท่ี า นรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ไดย กเวน ฉันจากภารกิจการงาน ตางๆ ท่ีจะตองออกไปพบปะกับผูชาย” ต้งั แตวันน้นั เปน ตน มากจิ การตา งๆ เชน การนําน้ํามายงั บา น การตระเตรยี มอาหาร เช้อื เพลิง การ จบั จายตลาด คือหนาทขี่ องอมิ ามอะลี (อ.) และกิจการงานตา งๆ เชน การโมแ ปงจากขาวสาลแี ละขาวฟางกบั เคร่อื งโมด วยมอื การปรงุ ขนมปง ทาํ อาหาร ซักเส้ือผา และทาํ ความสะอาดบาน ตกอยกู ับทานหญิงฟาฏมิ ะฮ ซะฮ รอ (อ.) และในขณะเดียวกัน ถาหากทา นอมิ ามอะลี (อ.) มีเวลาวางทานกจ็ ะลงมือชว ยทานหญิงฟาฏิมะฮ ซะฮ รอ (อ.) ในกิจการงานภายในบา นอยูเปนประจํา วนั หน่ึงทา นรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ไดม าหาบุคคลทั้งสองทบี่ า นและ ทา นไดเหน็ ทั้งสองกําลังทาํ งานกันอยู ทา น (ศ็อลฯ) จึงถามขนึ้ วา “ระหวา งเจาทง้ั สองใครเหน่ือยกวากัน เพอ่ื ท่ีฉัน จะไดชว ยผนู ั้น?” ทา นอมิ ามอะลี (อ.) รบี ตอบทันทีวา “โอร อซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ซะฮรอ (อ.) เหน่ือยกวา” ทานรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) จงึ ใหท านหญงิ ฟาฏิมะฮพกั ผอนและทานกไ็ ดทํางานแทนทา นหญิงฟาฏมิ ะฮ (อ.) ทันที และเชน เดียวกันเม่ือใดก็ตามที่ทานอิมามอะลี (อ.) มีภารกจิ มากมายหรือตอ งเดินทางรอนแรมไปไกล หรือมกี ารญฮิ าด (สงครามเพ่อื อัลลอฮ) เกดิ ข้นึ ทานกจ็ ะออกไปปฏิบตั ภิ ารกิจนอกบานแทนทานอิมามอะลี (อ.) วธิ ีการเชนนี้ถูกปฏิบัติเรอ่ื ยมา ทานอิมามอะลี (อ.) และทานหญงิ ฟาฏมิ ะฮ (อ.) จะปฏบิ ตั ิหนาที่ของตนดว ยตัวของทา นเอง และทานทั้ง สองเหน็ วาไมม ีความจําเปนทจ่ี ะตอ งมีคนรบั ใชแตอยา งใด จนกระท่ังท้งั สองมบี ุตรคนหน่ึงซง่ึ เปนเด็กนอยทีเ่ ปน (1) บฮิ ารลุ อันวาร เลม 9 หนา 598 พมิ พเ บรตุ . 197

สดุ ท่รี กั ที่ไดถอื กําเนดิ มาในบา นหลังเล็กๆ หลงั หนึง่ แตท วามนั เปนแสงสวางและเต็มไปดว ยความบริสทุ ธผิ์ ุดผอง สาํ หรับทา นท้ังสอง เปน ธรรมดาอยเู องในชวงเวลานัน้ เองภารกิจตา งๆ ภายในบานจึงมีมากขึน้ กวา เดิม และทาน หญงิ ฟาฏิมะฮ ซะฮรอ (อ.) จึงตอ งเหนอื่ ยเพม่ิ ข้นึ อกี วนั หน่ึงทา นอมิ ามอะลี (อ.) รสู ึกสงสารทานหญงิ ฟาฏิมะฮ ซะฮรอ (อ.) ภรรยาของทานเปนอยา งยิง่ ซ่งึ ทา นไดมองเห็นเสือ้ ผาของทา นหญิงฟาฏมิ ะฮเ ปรอะเปอ นไปดว ยฝุนและเขมา ควันอนั เนอ่ื งมาจากการทาํ ความ สะอาดภายในบา นและภารกจิ ตางๆ ในครวั มหิ นําซํา้ การที่ทา นหญิงฟาฏมิ ะฮ (อ.) ไดโมแ ปงเพ่อื ปรงุ เปนขนมปง ดว ยมอื ของทานจนมือของทา นแตก และรองรอยของสายเชอื กท่ีประทบั อยบู นบาของทานในยามท่ที านตองแบก น้าํ จากขา งนอกเขา มาในบานดวยระยะทางที่แสนไกล ทานจึงเสนอแกภรรยาสุดทีร่ ักของทานวา จงไปหาทา นรอซู ลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) และขอคนรับใชจากทานสกั คนเพอ่ื ท่ีจะไดม าชว ยแบงเบาภาระของเธอไดบ าง ทา นหญิงฟาฏมิ ะฮ ซะฮรอ (อ.) รบั ฟง ขอเสนอของทา นอมิ ามอะลี (อ.) ทา นจงึ ออกมงุ หนาไปยังบานของ ทา นรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) แตด วยความบงั เอญิ ในวันน้ันทบ่ี านของทา นรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) มผี คู นมาหาทานหลาย คนและกาํ ลังนงุ พดู คุยกนั อยู ทา นหญงิ ฟาฏมิ ะฮ ซะอฮร อ (อ.) จงึ รสู ึกละอายแกใจทีจ่ ะบอกถึงความตองการของ ตนกับทานรอซูลุลลอฮ(ศ็อลฯ) ตอ หนาผูคนมากมาย ทา นจงึ กลับบานทนั ที แตท านรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) รวู า ทาน หญิงฟาฏมิ ะฮ ซะฮรอ (อ.) มาหาทา น และทา นกเ็ ขา ในทนั ทวี า บตุ รสาวของทา นมาหาคงจะมธี รุ ะอนั ใดอยาง แนนอน แตเธอเหน็ วามใิ ชเ วลาอันเหมาะสมท่จี ะกลา วธุระจึงไดห วนกลับบา นไป วนั รงุ ขนึ้ ทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) จึงไปยงั บา นของทานหญิงฟาฏิมะฮ (อ.) ดวยความบงั เอิญทา นอิ มามอะลี (อ.) และทานหญิงฟาฏมิ ะฮ (อ.) กาํ ลังพกั ผอ นอยู และมีผาหม ผนื ใหญปกคลมุ บุคคลท้ังสองอยใู น ขณะน้ัน ทา นรอซลู ุลลอฮ (ศ็อลฯ) ไดต ะโกนดวยเสยี งอนั ดังจากขา งนอกบา นวา “อสั สะลามุอะลัยกมุ ฯ” ทา นอมิ ามอะลี (อ.) และทา นหญงิ ฟาฏมิ ะฮ (อ.) รสู ึกละอายจึงมิไดต อบรบั สลามออกไป ทานรอซู ลุลลอฮ (ศ็อลฯ) จึงกลา วเปน ครั้งท่ีสองวา “อสั สะลามอุ ะลยั กมุ ฯ” ทา นท้งั สองก็ยังคงไมต อบรับสลาม ทานรอซู ลุลลอฮ (ศ็อลฯ) จงึ กลาวอีกเปน ครงั้ ท่สี ามวา “อสั สะลามอุ ะลัยกุมฯ” เปนธรรมดาแลวเมอ่ื ทานรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดไ ปยังบา นของผูหนึง่ ผูใดทา นจะกลาวใหสลามดวย เสยี งอนั ดังจากหนาประตูบา นทุกครง้ั ถาหากมเี สียงตอบรบั สลามดงั ออกมาทา นก็จะขออนุญาตเขา ไปขา งใน แต ถาหากไมมีเสียงตอบดังออกมาทานก็จะกลา วสลามซ้ํากนั สามครั้ง และถาหากยังไมมเี สียงตอบออกมาอีกทา นก็ จะกลับทนั ที ดงั นน้ั ทานอมิ ามอะลี (อ.) เห็นวาถา หากไมต อบรบั สลามของทานรอซูลุลลอฮ (ศ็อลฯ) ในคร้ังท่ีสาม ทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) ก็คงจะกลบั แนน อน และนัน้ หมายความวา ทานกต็ องเสียโอกาสอนั ดงี ามจากความสงู สง ของการมาเยอื นของทานรอซูลลุ ลอฮ (ศอ็ ลฯ) ทา น (อ.) จงึ ตะโกนตอบแกทา นรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) ดว ยเสียงอัน ดังทนั ทีว่ า “วะอะลัยกัสสะลาม ยารอซูลุลลอฮ เชิญขา งในครับ” ทานรอซูลุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) ไดเ ขา ไปขางในทนั ทีและเขา ไปนงั่ ใกลๆ กับบุคคลทงั้ สอง และไดกลา วแกทา น หญงิ ฟาฏิมะฮ ซะฮรอ (อ.) วา “เม่ือวานเจา ไปหาฉนั และกลับบา นมา ฉนั คิดวาเจาคงมีธุระแนน อน ไหนลองวามา ซิ!” ทา นอิมามอะลี (อ.) กลาววา “โอรอซลู ุลลอฮ! โปรดอนญุ าตใหฉ ันเปน คนพูดเองเถิดวา ฟาฏมิ ะฮไดไป หาทานดวยธรุ ะประการใด ฉันไดส งฟาฏิมะฮ (อ.) ไปหาทา นกเ็ นอ่ื งจากฉันไดเ ห็นวาในขณะนี้ภารกจิ ตา งๆ ภายในบานนนั้ มีมากข้ึนกวาเดิม ซึ่งฟาฏมิ ะฮตองตรากตรําทาํ งานมากขนึ้ ฉนั จึงรสู กึ สงสารเธออยางจบั ใจ ฉนั เห็น ดวยตาของฉันเองวา เสื้อผา ของเธอนัน้ เปรอะเปอ นไปดวยฝุน และเขมาควนั เนอื่ งจากการทาํ ความสะอาดบานและ 198

การหุงหาอาหารในครวั มือของเธอตอ งแตกเน่อื งจากการท่ีเธอตองนง่ั โมแ ปง ดวยมอื ของนางเอง รอ งรอยของการ หาบนํ้ามาใชท ่ีบานมีใหเ ห็นอยบู นบาของเธอ ฉนั เลยบอกแกเธอวาใหไปหาทา นเพ่ือท่ที านจะไดมคี าํ ส่ังแกเรา เพื่อใหมคี นรับใชสกั คนหนึ่งตัง้ แตน้ีเปนตนไป ซ่ึงจะไดช ว ยแบง เบาภาระของซะฮร อ (อ.) ไดบาง” ทานรอซูลลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) เองไมต องการทจ่ี ะใหการใชชวี ติ ของทานและสุดที่รักของทานมสี ภาพการใช ชีวติ ทเี่ หนือกวา ผูยากไรในหมูประชาชาติ (ทีพ่ วกเขามีปจจัยยังชีพอันนอ ยนิด) ของทา นเอง เน่ืองจากนครมะดี นะฮใ นชวงสมัยน้นั ประชาชนอยูกันแบบผยู ากไรขาดแคลนท้งั สนิ้ โดยเฉพาะชาวมุฮาญิรีนจํานวนหน่ึงที่มกี ารใช ชีวิตที่ยากลําบากอยางย่ิง และอีกดานหนงึ่ เทาที่ทานรอซลู ลุ ลอฮ (ศ็อลฯ) รเู กย่ี วกับจิตวิญญาณของบตุ รีของทาน คนนีค้ ือซะฮร อ (อ.) นน้ั มคี วามรักตอ การอบิ าดะฮและมะอนาวยี ะฮย งิ่ นัก และการราํ ลกึ ถงึ อลั ลอฮ (ซบ.) นั้นได สรางความดใี จและสดใสแกเธอเปนอยา งนิ่ง ดวยเหตนุ เ้ี องทา นจึงกลาววา “จะเอาหรือไมถาฉันจะสอนสิ่งหน่ึงแก เจาทง้ั สอง ซ่งึ มันเปน ส่ิงประเสริฐกวา สงิ่ เหลานี้ท้ังหมด?” ทานหญงิ ฟาฏมิ ะฮ (อ.) และทานอมิ ามอะลี (อ.) ตอบวา “เชญิ ครับ! โอร อซลู ลุ ลอฮ” ทา นรอซลู ุลลอฮ (ศอ็ ลฯ) กลา ววา “ทุกครั้งท่ีเจา ทัง้ สองจะเขา นอน อยาลืมที่จะกลาว ‘ซุบฮานัลลอฮ’ 33 ครงั้ และ ‘อลั ฮัมดุลิลลาฮ’ อีก 33 ครงั้ และ ‘อลั ลอฮุอักบัร’ อกี 34 คร้งั ซ่ึงประโยชนทีจ่ ะบงั เกิดกบั จิต วิญญาณของเจา เนือ่ งจากการปฏิบัติอะมลั้ น้ี ดีกวาและมากกวา ประโยชนท่เี จา จะไดรบั จากผรู ับใชใ นการใชชีวิต ของเจา เสยี อกี ” ซง่ึ ในขณะน้นั เองทา นหญิงฟาฏิมะฮ ซะฮรอ (อ.) ยังมิไดลกุ ออกมาจากผา หมเลย ทา นไดลุกขน้ึ มาดวย ความดีใจและกลาวสามคร้งั ติดตอ กนั วา “ส่ิงใดกต็ ามท่อี ลั ลอฮ (ซบ.) และศาสนทูตของพระองคทรงพงึ พอใจ ฉัน กพ็ ึงพอใจเชนกัน” .(1) (1) บฮิ ารุล อนั วาร เลม 10 หนา 24, 25. 199