เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2330 แตค วามทกุ ขหนักกลดั กลุม ทีส่ ดุ ขณะนี้ มนั ไปอยูท จี่ ติ อันหวงกงั วลตอ พี่ – เพ่อื น และผู รว มคณะคนอนื่ ๆ ซ่ึงหลอนเชอื่ วาคงตกอยใู นสถานการณรายมากกวา ดี หลอนจะมีโอกาสไดพบ หนา พใ่ี หญ – ไชยยนั ต เมย และผรู ว มคณะอนื่ ๆ หรือไม คดิ แลว กแ็ ทบจะหมดกาํ ลงั วงั ชาทรงตวั อยู ได เขา – จะคิดอยา งไร หลอนอานหวั ใจกระดางเปน หนิ ดวงน้ไี มอ อก เหน็ เคาหนา ดาํ เกรยี มดยู ากอยตู ามเดมิ ขณะน้กี าํ ลงั กวาดสายตาไปรอบๆ ตวั “เดีย๋ วมนั ตอ งมีทางใดทางหนงึ่ ถงึ อยา งไรเราก็ตองหาทางออกไปจากตรงนใ้ี หไดก อ น มืดสนิท สว นจะออกไปโผลท ไี่ หน เปนอกี เรอ่ื งหนง่ึ นอนกน เหวน่ไี มไ ดแน เพราะถาถึงมืดลง ใคร จะบอกไดว า ไอยกั ษท ี่ชกั ใยอยูบ นนนั้ จะไมย องลงมาเลนงานเรา นอกจากแมงมุมเหลา นัน้ แลวกย็ ัง ไมร ูวาจะมอี นั ตรายอะไรทยี่ งั มองไมเ ห็นอกี แตท ีแ่ นๆ กค็ อื หนาวตายกอ นทีจ่ ะตน่ื ข้ึนมาอีกครัง้ ” แลว กจ็ องไปยงั ลําธารที่ไหลผา นหนิ ริกๆ ออกมาจากใตซอกผาฝง หน่ึง หายเขาไปยงั ใต ผาอีกฝงหนึ่ง เปนชองอโุ มงคมืดสูงจากระดบั สายน้ําไหลข้นึ มาประมาณเมตรเดยี ว สว นกวา ง ประมาณ 3 วาเศษ ลาํ ธารสายประหลาดดูลล้ี บั สายนนั้ หางจากพื้นหินทท่ี ั้งสองยนื อยอู อกไป เล็กนอย สายน้าํ สขี าวคอ นขา งขุนเปน ตะกอน แสดงวา ตลอดเวลามนั ไหลเซาะผานมาใตแ ผน ดนิ และเยน็ เฉียบเหมือนนาํ้ แขง็ ดารนิ ดูเหมอื นจะทันในความคิดจองหนาเขม็ง กระซิบ “คณุ คิดวา มนั จะไหลไปออกทไี่ หน?” “ใครจะบอกไดว า ท่ไี หน แตม ันก็ตอ งออกทีใ่ ดทหี่ นึ่งแน ตามหลกั การไหลของ กระแสน้าํ ” “มันผา นเขา ไปใตภเู ขาทง้ั ลกู หนทางลึกลํ้าสกั ขนาดไหนกย็ งั ไมร ูได และขางในจะมี อะไรบา ง ระดบั นํา้ จะลกึ หรอื ต้นื แคไ หน เชย่ี วหรอื ชา อยา งใด...?” “คุณหญงิ วา ยนํ้าแข็งไหม?” “วายได แตจ ะแข็งสักแคไ หนกย็ งั ไมร ูเหมอื นกนั ” “หมอนยางประจําตวั ติดมาในเครือ่ งหลังหรือเปลา?” หญิงสาวเหว่ยี งยา มท่ีสะพายไหลอ ยูลงมา คน ครเู ดยี วกส็ น่ั ศีรษะ “ไมมี ฉนั นึกไดเด๋ียวนเี้ อง มนั ติดอยใู นหอเคร่อื งนอนท่ีพวกลูกหาบแบก” “จําไวเปน บทเรียนอนั ทรงคณุ คา ท่สี ดุ อกี บทหน่ึง ในการใชชวี ติ อยูในปา ...” เสยี งเขาพูดมาเรียบๆ เหมือนไมไ ดเกิดอะไรขึ้น “นนั่ คอื ในเครอ่ื งหลงั ตดิ ตวั จะตอ งมขี องใชจําเปนประจาํ ตวั บรรจุไวใหครบเตม็ อตั รา ศกึ อยูเสมอ อยาฝากความหวงั ไวกบั บคุ คลผรู ว มคณะ หรือเหตกุ ารณว า มันจะดาํ เนินไปดว ยความ ราบร่ืนเรยี บรอย เหตกุ ารณอันไมค าดฝน ทาํ ใหต องพลดั พรากแยกยา ยออกไปตามลําพงั อาจเกดิ ขนึ้ ไดเสมอ และเม่อื ความจาํ เปน เชนนนั้ มาถงึ เราตอ งชวยตวั เองโดยอสิ ระ นน่ั หมายถงึ ตองมสี ง่ิ ของ เครอื่ งใชจําเปน ตดิ ประจําตัวไวทุกขณะ หมอนยางสําหรับใหห นุนนอน เมือ่ เอาลมออกแลวพับ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2331 เหลือชิ้นเล็กนดิ เดยี ว นํา้ หนกั เพียงไมก กี่ รมั ควรจะใสประจําไวในยามสวนตัว ไมค วรแยกใหไ ปอยู ในสมั ภาระรวมใหพ วกลูกหาบแบกไป หมอนยางเดนิ ปา ชนิดนน้ั นอกจากใชหนนุ นอนแลว มนั ยัง แทนทนุ ชชู ีพไดอ ีกดว ย” ดารนิ ถอนใจเบาๆ ยกเทาข้นึ วางบนกอ นหนิ เอาขอศอกยนั เทาคางไวม องดูเขา “น่ีนายพราน ถาฉนั หรอื พวกเราทกุ คนรอบคอบและลวงรไู ปหมดเสียทกุ อยางสาํ หรบั การใชชีวิตอยใู นปา เราก็คงไมจา งใหคณุ นาํ ทางมาใหเ สียเงนิ – งัน้ ไมใชร ?ึ ” “เถียงอีกแลว แกเถียงอวดดีเสียจรงิ ทงั้ ๆ ทไี่ มร ูวา จะตายจากกันไปในวนิ าทีใดวนิ าที หนึ่งขา งหนา นี่!” พรานใหญปน หนาขรมึ พูดหว นๆ ขณะทงี่ ัดหมอนยางของตนเองออกมาเปา ลม ดาริน หนา แดงกํ่า ตาลกุ วาวขน้ึ มาในบัดน้ี “ออ! แลวนกึ วา ในยามคบั ขนั ขดี สุดนี้ คนอยา งฉันจะกลัวตายหวังพึ่งพาจนถึงกบั หงอ ใหค ุณตวาดไดงน้ั รึ เหน็ เหลอื กันอยเู พยี งสองคนเลยไดทีขมขูหรือยังไง ประเดยี๋ วไดเ หน็ ดีกนั เทา น้ัน” รพนิ ทรย กั ควิ้ เปา ลมเขาหมอนแกมโปง ไปพลาง “เหน็ ดยี ังไง?” “อยานึกวา ฉนั ไมก ลา นะ ถาดีเดือดเจบ็ ใจข้นึ มามากๆ” “ไมก ลาอะไร?” อกี ฝา ยยานคาง “เอาลกู ปนยดั เขาไปในขมองของคุณนะ ซ!ิ ” “แลวหลงั จากนน้ั ละ?” “นน่ั มนั เรื่องของฉัน – ฉนั ไมแครห รอก ชวี ติ ตอนนีม้ นั ไมมคี วามหมายเลยแลว ตายอยู ในปา กย็ ังดกี วา ท่จี ะยอมเสยี ศักดศ์ิ รใี หลกู จา งมาหมิ่น คนอะไรกไ็ มรู ประเดยี๋ วดีประเดย๋ี วรา ย ดไู ม ออกเลย ขอใหร ไู วดว ยทงั้ ๆ ทเี่ ห็นหนา กนั อยแู คสองคนเทาน้ัน ฉันกข็ อพูดวา ฉนั เกลียดข้หี นา คณุ !” เสียงของหลอ นดงั แหวขนึ้ อ็อกเทนแรงสูงโชยกล่ินไอไฟเขา ใหแ ลว “เอาละ ไดการ จบั เสอื ใสถงั พลังสงู ” พรานใหญพดู มาหนา ตาเฉย อุดจกุ หมอนปดลม ภายหลังเม่ือเปาลมเขา ไปพองเตม็ ท่ี แลว ทุมในลกั ษณะลูกบอลมาทีห่ ลอนโดยเร็ว ดารนิ รบั ไวด ว ยสญั ชาตญาณมากกวา จะต้งั ใจ ตายัง เขยี วดว ยความเดือดดาลจดั อยูเชน นนั้ และกอ นทหี่ ลอ นจะระเบิดอะไรออกมาดว ยความโทสะ เขากอ็ อกคําสงั่ ขงึ ขงั ตอมาวา “เอาเชือกประจําตวั ออกมา ผกู หมอนใบนน้ั ตดิ อกไว ยงั ไมรวู า น้าํ ตื้นลกึ แคไ หน จะตอ งเดินลยุ หรอื ลอยคอกนั ไปนานสักเทาไร ไอน นั่ มนั จะแทนชชู พี ตอนหมดแรง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2332 ดารินรองอะไรออกมาคําหน่งึ ทุมหมอนยางทิ้งลงกบั พ้ืน มิหนําซาํ้ ยังเตะกระเดน็ ไป ทางหน่ึงอยา งเดอื ดดาล “ฉันไมตอ งการ! แหม! เจ็บใจนัก...” “อา ว แลวกนั ...” “แลวกไ็ มไ ปกบั คณุ ดว ย จะไปไหนกเ็ ชญิ เถอะ แยกทางกนั ตรงนี้แหละ” “แนห รือ?” “ออ แนซิ...แนเ สยี ยงิ่ กวาแน อยานกึ วาฉนั จะคิดหวังพงึ่ คุณ เชอะ!” หลอนกลายเปน นังเสือดาวไปเสยี แลว “ถางนั้ กต็ ามใจ ผมไปกอ นละ ไมอ ยากเปน เหยอื่ อนั โอชะของแมงมมุ พวกนั้น ใคร อยากอยกู เ็ ชิญ” “ไป! ไปเสยี ใหพ น เดย๋ี วนี้ ไมตองเห็นหนา กนั อกี ตอ ไป!” ดารินตวาดเสยี งแหลมลัน่ รพนิ ทร ไพรวลั ย เหวยี่ งไรเฟลขึ้นบา เดนิ ไปเกบ็ หมอนยางใบนน้ั แลว กาวสวบๆ ทอ ง ลงไปยืนอยกู ลางสายธารนา้ํ ไหลซงึ่ มีระดับโคนขาเขา แลว หันกลบั ขึน้ มาบนฝง อีกคร้งั นอ งสาวของ นายจางยืนหนา งออยางโกรธจัดอยูทนี่ ัน่ ไมมีความหวาดกลัวพรั่นพรึงหรือหวนั่ วติ กใดๆ เหลอื อยู เลยในยามน้ี นอกจากความเกร้ยี วกราดฉุนเฉียว รางน้นั ซอ นยมิ้ ยกมือขึ้นแตะปกหมวก สง มาใหในลักษณะอําลา “ไมตอ งไล ไปเด๋ยี วนแี้ หละ ขอใหคุณหญงิ โชคดี” กลาวจบกห็ ันหลงั กลับ เดินลยุ นํ้าตรงไปยังปากทางอนั มืดมดิ ประหนงึ่ อุโมงคนั้น ช่ัว อดึ ใจเดียว รางของเขากก็ ลนื หายเงยี บลับตาไป ดารินกัดริมฝป ากแนน ทรุดตัวลงนัง่ บนแงหนิ ริมฝง เอาไรเฟล พาดไวก บั ตัก หร่ตี ามอง จบั ขึ้นไปยังใยแมงมุมยกั ษเ บอ้ื งบน ไมน านนกั หลอนก็ไดย นิ เสียงลยุ น้าํ เบาๆ กลับเขามายืนอยใู กลๆ หญงิ สาวเชิดหนา คอแข็ง ไมห นั กลับมามอง “รใู ชไหมวา จะตอ งกลบั มางอ ?” “ไมรู!!” “เวลาไมคอยทา รบี ไปกันเถอะ” “ไมไ ป!” “เอาไวใหปลอดภยั กวา นี้สกั หนอย แลว คอ ยงอนตอ ดกี วา !” “เอ! นายสกงั๊ คน ี่ เดี๋ยวเหอะ!...ไมไ ดย ินเหรอ ฉันเกลยี ดคณุ อยากจะหาทางรอดไปไหน กเ็ ชญิ ไปตวั คนเดยี วเถอะ ทง้ิ ฉนั ไวนแี่ หละ ตอ ใหต ายกไ็ มข อรว มทางอีกแลว!” หลอนหันกลบั มาตวาดล่ัน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2333 รพนิ ทร ไพรวลั ย เปาลมออกจากปากเบาๆ ซอยเปลอื กตามองดารนิ สะบัดหนา คอ นตา คว่าํ ทนั ทนี น้ั หลอ นก็ตองสะดุง สุดตวั หนั ขวบั มาดว ยความตกใจที่อบุ ตั ขิ ้ึนอยางกะทันหนั เม่ือได ยินเสียงเขารอ งออกมาสุดเสยี ง ดน้ิ น้ําแตกกระจายอยกู ลางธาร “โอย ! อะไรกดั !!...” ภาพที่เหน็ อยา งตกตะลงึ พรานนําทางคูอรติ าเหลอื ก หนาบูดเบยี้ วซวนเซอยกู ลางลาํ ธาร ตัวคูหงอกงอลงมีอาการเหมือนจะจมลงไปในน้าํ ตอหนา ตอตา “รพนิ ทร! ...” หลอนรองกองออกมาอยา งลืมตวั กระโจนพรวดลงไปในนํ้าประคองเขาไวด ว ยความ ตกใจเหลอื ทจี่ ะกลาว พยายามจะลากเขาฝง กวา จะรสู กึ ตวั รางของตัวเองก็ถูกมดั แนน อยใู นวงแขนกาํ ยําของคนท่ที ําทา จะตายมิ ตายแหลอยตู ะกี้ ปากหลอนละล่ําละลักถามอาการของเขา แลวกอ็ า คาง เสยี งขาดหายไปอยา งเฉลยี ว คดิ ไดเ มื่อดวงตาสอ ประกายขบขนั คูน ้นั จอ งหา งจากตาของหลอนเพยี งกระเบยี ดนวิ้ เดยี ว ชนิดที่ ปลายจมกู สีกนั “บา ! บารา ยกาจ คนผีทะเลนม่ี ารยาเปนเหมอื นกนั ร?ึ ” เสียงของคนแสนงอนเอ็ดลั่นไปหมดทัง้ หบุ เหว ท้งั ผลกั ท้งั ทุบ แตแ ผงอกนั้นมนั่ คง แข็งแรงราวกบั กาํ แพงเหล็ก ไมสะเทือนตอการระดมรวั ท้ังกาํ ปน และเลบ็ อันแหลมคมน้ัน เสยี ง หัวเราะหา วทุม ดงั กงั วานอยรู มิ หู แลว จอนหกู ับแกม ซกี น้นั ก็ถูกจบู ทวา ลักษณาการหาไดเปน ไป อยางกา วรา วรกุ รานไม สมั ผัสเปยมลน ไปดวยความออ นโยน ท่ีกลั่นกรองออกมาจากสวน ละเอยี ดออนท่สี ุดของหวั ใจ ราชสกุลสาวผงะ เบนหนา หลบ เงือ้ มอื ข้ึน ใบหนาน้ันไมส ะดงุ สะเทือนหรือหลีกหลบ แตค งกม ตา่ํ ลงมาหาอยา งแชม ชา ...หลอ น เง้อื มือคา ง...กระทั่งรมิ ฝปากแตะพบกนั มนั แผวแสนแผว อยา งคารวะ ระคนทะนุถนอม ดาริน วรา ฤทธิ์ กายส่ันพลวิ้ ตะลึงงนั ลมื ตวั ไปช่ัวขณะ “ถูกแลว ครับ คณุ หญิงจะไมม วี ันรว มทางกบั ผมหรอกบนเสน ทางแหง ชวี ิต และพราน ไพรต่ําศักดอิ์ ยา งนายรพนิ ทร ไพรวลั ย ก็ไมบังอาจเผยอคิดทจี่ ะรว มทางกบั หมอ มราชวงศหญงิ ดา รนิ วราฤทธ”์ิ เสยี งนัน้ กระซบิ แผวอยรู มิ หู “แตข ณะน้ี เดยี๋ วนี้ เราจําเปน ตองรวมทางเดินสายวบิ ากนชี้ ัว่ คราวกอน โดยมที าสผนู ี้ คอยปกปอ งรบั ใช เพราะอยา งนอ ยทีส่ ดุ มนั ก็เปน ภาระหนาท่ขี องคนที่ชอ่ื รพินทร” “ไหนเม่อื ก้นี บี้ อกวาถกู อะไรกดั ?” หลอนออมแอม ขดั เขนิ ซอ นอาการประหมา วา วนุ ไว เมนิ หลบตาไปทางอ่ืน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2334 “กไ็ มท ราบเหมือนกนั วาอะไรมนั กดั รูแตเพยี งวา ถูกกัดมานานแลว ไมใ ชเพง่ิ กดั เมื่อกนี้ ี้ หรอก กัดทห่ี วั ใจไมใชท ่ีรางกาย” “ฮึ! ลูกไมมากนกั นะ รองเสียงหลง ทําเอาใจหายใจควํา่ หมด” “สมมตวิ าอะไรมันกดั ผมจรงิ อยใู ตนํ้า คณุ หญิงกค็ วรจะยนื หวั เราะใหส าใจ สมนํ้าหนา อยูบนฝง ” ดารนิ ครงึ่ ย้ิมครงึ่ บึ้ง “ฉนั ไมใ จรา ยเหมอื นคุณหรอก เห็นหนา กนั อยูสองคนแคนี้ ยังไมว ายที่จะทําใหตอ งขัด ใจ ทาํ ไมถงึ ชอบยวนหาเรอื่ งชวนตบเรือ่ ยนะ” “คณุ หญงิ ถา ไมมโี มโหกไ็ มม ีแรง ตบผมสกั กี่คร้ังกไ็ ด ถา มันจะเปน การอุนเคร่ืองให คณุ หญงิ แขง็ แรงขน้ึ กวา น”้ี พรอ มกบั พดู เขายนื่ หนามาให หญิงสาวถอนใจเบาๆ “เอาละ ฉันจะพยายามมแี รงใหมากทีส่ ุด โดยไมต องโมโหคุณ ปลอ ยซิ...” “ถา ปลอยแลว จะกระโดดขนึ้ ไปยนื ตุปดตปุ อ งอยบู นฝง ทําใหเ สยี เวลาอีกหรือเปลา เรา กาํ ลังรีบ การลาชา เสียเวลาไปแมแ ตนาทเี ดยี ว อาจหมายถงึ ชีวติ ” “ดซู ิ วา ฉันอีกแลว...” เสยี งนัน้ แหวอยา งกระฟด กระเฟย ด เอามอื ยันอก ดิน้ สะบัดแตไ มห ลดุ และคร้ังนถ้ี กู ระดมจูบไปทวั่ ทั้งใบหนาจนตอ งยนื หลับตานงิ่ “บอกกอ น จะยอมไปดว ยกนั ไหม?” หลอนยังคงยนื หลบั ตานง่ิ อยเู ชนนน้ั “ถาไมยอมไป หรือยังถวงเวลาอยูอีก จะจบู ใหข าดใจไปเดยี๋ วนเี้ ลย “ไป...” “กแ็ คน น้ั เอง...ไมน า จะทาํ ใหเ สียเวลาอยเู ลย...” รพนิ ทรคลายวงแขนที่รดั รา งนนั้ ออก จดั การเอาหมอนยางผกู ตดิ กับดา นหนา ของหญงิ สาว แลว พนั สายเชอื กลงมามดั อยางแนน หนากับเขม็ ขดั ปนสั้นของหลอ น ตอ จากนั้นก็โยงมาผกู รอบเอวตนเอง เวน ระยะเชอื กหางจากกนั หน่งึ วา บอกตอ มาวา ... “ไมว าจะเกดิ อะไรขึน้ ไมวา เปน หรอื ตาย ภายในธารใตดินสายน้ี เราจะไมแ ยกหา งพลัดพรากจากกนั ” ดารนิ เปด เปลอื กตาข้ึน เหลอื บลงมองระดับน้าํ ทร่ี างกายแชอ ยเู กอื บถงึ โคนขา ซองปน .357 แมก็ นม่ั จมจุมลงไปคร่งึ หน่ึง แลว แลเขา ไปยงั ปากโพรงอันมดื มดิ ทส่ี ายนํา้ ไหลผานหายเขา ไป “ระดบั น้าํ มันคงไมขนาดนตี้ ลอดไปใชไ หม บางทมี นั อาจทว มมิดหวั เรา” หลอนพึมพําออกมาเหมือนจะเปรยกบั ตนเอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2335 “ไมมอี ะไรบอกได จะเดนิ ลยุ วาย หรอื ลอยคอไป มันกส็ ุดแลว แตเ หตกุ ารณ แตทแ่ี น ทส่ี ดุ กค็ ือ เราตอ งไปกบั มัน” หญิงสาวดงึ ปน ส้นั ออกจากซอง ซึ่งหม่ินเหมตอ การถูกนํา้ ทว มท้ังกระบอกนั้นออกมา เสยี บไวใ นเปห ลัง อดที่จะกงั วลตามเพศไมได “เราคงจะแชอยูในนํ้านาน ของคงเปย กนา้ํ หมด อะไรกไ็ มส ําคัญเทา กบั ลูกปน ถาดาน ใชก ารไมไดจะทาํ ยังไง?” “นั่นก็สดุ แลว แตเหตกุ ารณเหมอื นกนั ผมเชอ่ื วา ถา ไมแ ชน ํ้าอยนู านเกินไปนกั มันควร จะใชก ารไดเหมอื นเดมิ เพราะลกู ปนยุคนก้ี ันนา้ํ และความชน้ื ไดพ อสมควร แตถา แชน านเราจะตาย กอ นทม่ี ีโอกาสไปวิตกวิจารณถงึ มัน วา แตค ณุ หญิงมขี องสาํ คญั อะไรที่จะยอมใหเ ปยกนํา้ ไมไ ดบ าง” “ก็ไมม อี ะไร นอกจากยาสวนตวั เทา น้นั ” “มนั เก็บไวใ นอะไร ปลอดภยั เพยี งพอไหม ถาไมแ นใ จสง มาใหผม” “อยูใ นหลอดพลาสตกิ แนน พอสมควร สําหรบั การถูกฝนหรือเปย กนํ้าในสภาพ ธรรมดา แตใ นกรณีท่ีเราอาจตองลอยคอไปนานฉันกไ็ มแ นใจเหมือนกนั ” พรอ มกับบอก หลอ นสง หลอดยาให รพนิ ทรรบั มาพิจารณาดแู ลว เอาปลาสเตอรกันน้ํา ปด ผนึกรอยทจี่ ะทาํ ใหน ้าํ ซึมไดอ ยางแนน หนาจนแนใ จ สง คนื ไปให บหุ ร่สี าํ รองของหญิงสาวยงั เหลอื อยูอีกซองครึ่ง ถูกยดั เขา ถุงพลาสตกิ รวมกับบหุ ร่ีของเขาแลว ผนึกเชนกัน “พรอมแลวยงั ?” แทนคาํ ตอบ ดารินพยักหนา จอมพรานเหวย่ี งไรเฟลขึ้นสะพายบา ในทาเฉยี ง เพอื่ ใหกระชับตดิ ตวั อยา งแนนหนา ทีส่ ดุ โดยไมห ลุดไป ไมวา รา งกายจะเปะปะกระทบกระเทอื นเชน ไร ปลอ ยพานทา ยสว นหนึง่ ใหจ ม ลงไปในนาํ้ แลว ออกเดินลยุ นาํ ตรงไปยังปากอโุ มงคเ ต้ียๆ นกั มานษุ ยวิทยาสาวตามหลังมาอยาง กระชัน้ ชิด โดยมีสายเชอื กไนลอนผกู เอวโยงติดกนั อยู ครั้นแลวตา งกม็ าหยดุ ยืนน่งิ เคยี งไหลกนั อกี ครง้ั เมื่อถงึ ปากทางเขา ระดับปากอโุ มงค สงู กวา ศีรษะของรพินทรขน้ึ ไปประมาณศอกเดียวในชว งท่ียืนแชอ ยใู นลาํ ธาร หลอ นหนั มามองหนา เขา กพ็ บดวงตาสเี หล็กในกรอบลกึ คนู ้ันจบั นิง่ มากอ นแลว ย่นื มอื ออกมาใหจ บั ดารนิ กส็ ง มือของ หลอ นเองมาพบฝามอื ท้งั สองบบี กนั แนนกระชับทส่ี ดุ เขายิ้มให และหลอนก็ยมิ้ ตอบ “ขอใหพ ระพทุ ธคณุ และสงิ่ ศกั ด์สิ ิทธิ์ท้งั หลาย จงปกปก คุม ครองหมอ มราชวงศห ญิงดา รนิ วราฤทธิ”์ เสยี งเขากระซบิ เบาทีส่ ุด “และคมุ ครองปอ งภยั ให รพนิ ทร ไพรวัลย ดว ย” หลอ นกระซิบตอบในเสยี งเดยี วกนั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2336 จอมพรานเริม่ เคลื่อนท่ี โดยไมย อมปลอยมอื หญงิ สาว และจูงเขา ไปดวย หลอ นรูส กึ ถึง ฝามอื อนั อบอนุ แข็งแรงนน้ั ดุจหลักประกนั อันมั่นคงทส่ี ดุ ทามกลางความเงยี บ และมืดสนิทของโพรงลาํ ธารใตแผน ดิน ทั้งสองเดนิ ตามกนั ไป อยา งระมดั ระวงั ไดยนิ แตเ สียงเทาทงั้ สองคูท ่ลี ยุ นา้ํ ไปเทานั้น พอลับเขาปากทางไปไดส องสามกา ว พรานใหญก ฉ็ ุดหญงิ สาวจากลักษณะเดนิ เรยี งหนากระดาน ใหห ลบมาอยูท างเบ้อื งหลงั เขา เปด สวติ ชไฟฉายสอ งตรวจดทู างไปเปน ระยะ ลาํ แสงของฮนั เตอรแ ปดทอน แทบจะปราศจาก ความหมายภายในอุโมงคใ ตด ินน้ี เหลอื แสงสอ งเหน็ อะไรใหรางๆ รบิ หรีเ่ ทา นั้น แตม ันกย็ งั ดกี วาไม เห็นอะไรเลย พ้ืนผนงั สงู บา งสลบั กันไป มที ้ังหินและดนิ ภเู ขา บางตอนเพดานกต็ ํ่าลงมาเกือบจะจรด กบั ผิวนา้ํ ตอ งยอตัวตํ่ามดุ ลอดกันไปอยางลาํ บากยากเยน็ และโดยลกั ษณะชนิดนน้ั เอง รางกายก็ถกู บังคบั ใหเ ปย กน้ําจนโชก สดุ ทจี่ ะสงวนสวน ใดไมใ หถูกนํา้ ได กาว...กา วไปตอ ท่คี ลําทางกันไปในหนทางอนั ไมร ูจ ดุ หมายอนาคต เพียงแตห วงั ไวว า ณ ทใี่ ดทห่ี น่งึ มนั จะนาํ ออกไปสแู สงเดือนแสงตะวนั อกี ครั้ง หรือมฉิ ะนน้ั มนั กเ็ ปน สุสานท่ี กลืนรา งทง้ั สอง ชนดิ ทจี่ ะไมม ีใครตามคนพบอกี แลว ตราบช่วั กลั ปาวสาน รพนิ ทรใ ชไฟฉายอยา งถนอมถานทส่ี ุด เขาจะสอ งเพยี งแคใหเห็นและกาํ หนดลทู างได เปนชวงๆ เทา นั้น พอคะเนหมายตาไดแ ลวก็คอยๆ งมไปในความมดื พน้ื เบอื้ งลางขรขุ ระไปดวยหนิ สูงๆ ต่ําๆ ล่ืนจดั ดารนิ เหยยี บพลาดไถลลืน่ จะเสียหลกั ลม ลงหลายครง้ั แตยดึ หลงั พรานใหญเอาไว ได ชว ยกนั ประคองรดุ หนาไปอยา งยากเยน็ ทุรเขญ็ หญงิ สาวอุทานอุบอบิ อยูใ นลําคอ ไดอาศยั เกาะ รา งอนั มัน่ คงปานเสาหินยึดไวเปน หลกั ตลอดเวลา “มดื เหลอื เกิน มองอะไรไมเหน็ เลย ทาํ ไมถงึ ไมสองไฟไวใ หต ลอด” หลอนกระซบิ หอบๆ ขณะทร่ี า งอนั นําอยูเบื้องหนา หยดุ ชะงกั ลงช่ัวขณะ แลว หลอ นเซ เขา มาชน “เราตองสงวนถา นไฟไว เจยี ดใชมันใหน านที่สดุ เทา ทจี่ ะทําได เพราะยังไมร วู า เรา จะตอ งงมไปใตบาดาลนีอ้ กี นานสักเทาไหร” “ของฉันยังมีอีกกระบอกหนง่ึ ” “ดีแลว เกบ็ ไวเ ปนสํารอง อยา เพง่ิ เอาออกมาใช เราตอ งอาศยั มันแน ไมช าก็เรว็ ไมต อ ง กลัววา จะไมไดใชม นั หรอก” เขาตอบพรอมกบั เคลือ่ นตอ “นํา้ เยน็ เหลือเกิน” เสยี งดารินพึมพําสะทา นสน่ั มาจากเบื้องหลงั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2337 “คดิ ถึงนรกทงุ แฝกอันรอ นแทบดบั จิต และไฟประลยั กลั ปทเี่ ราเผชญิ กันมาเมอ่ื วานซืน แลวนํามาเฉลยี่ กบั ความหนาวเยน็ จากสายนา้ํ ใตบ าดาลทเ่ี รากาํ ลังฝาอยนู ีเ่ ถดิ ครับ บางทมี ันจะชว ยให เราอบอนุ ข้ึนไดบา ง” ในความเงยี บ เขาไดย นิ เสยี งฟน หลอนสน่ั กระทบกันกราว พูดอะไรอยูงมึ งําฟงไมไ ด ศพั ท ภายหลังจากนั้นกเ็ งยี บกันไป ตอ มากแ็ วว เสยี งกระซบิ เรยี ก “รพนิ ทร” เขาหยดุ รอ เอือ้ มมือควานไปเบ้ืองหลัง พบกบั เอวชว งกลมกลึงจงึ รงั้ ไวใหเ ขามาเบยี ด แนบ แกมอนั เย็นชืดของหญิงสาวพงิ อยทู ห่ี วั ไหล “ครับผม” “เพดานมันกดตาํ่ ลงมาทกุ ขณะ ทางขางหนา อาจจะเปน ชองน้ําไหลโดยเฉพาะ ชนดิ ที่ ไมมีชอ งวางพอใหเ ราหายใจได” จอมพรานเปด ไฟฉายสอ งตรวจไปเบือ้ งหนา จรงิ ดงั เชน ทห่ี ญิงสาวต้งั ขอ สงั เกต ระดบั ของเพดาน ซ่งึ อาศัยชูศรี ษะเหนือนํา้ หายใจไดน ัน้ มนั เตย้ี ตํ่าลงมาทกุ ที ทาํ ทาเหมือนจะจรดกบั สายนา้ํ “กต็ องเสีย่ งกนั ดู สายน้าํ ไหลไมแ รงนัก และเทา เรายงั ถงึ พนื้ ถาเหน็ วา จมกู เราโผลไม พนนํ้าเมอ่ื ไหร กถ็ อยกลับมาหาทางอ่ืนตอไป เสน ทางไหลของนาํ้ ไมไดม อี ยทู างเดยี ว ผมกเ็ หน็ มนั แยกไปหลายทาง แตเ ลือกเอาเสน ใหญท ส่ี ุดกอน” “รูสึกบางไหม?” “อะไรครบั ?” “ออกซิเจนมนั นอยลงทุกท”ี รพนิ ทรส ดู ลมหายใจหนักๆ เขาเริม่ รูสกึ ถงึ ความอึดอดั เพราะอากาศไมพ อ ทาํ ใหเ กิด อาการมึนงง และกําลังวงั ชาลดถอยลง ปญหาที่หลอ นกระตุนเตือนขนึ้ เปนสงิ่ ทน่ี าคิดท่สี ุด ถา ออกซิเจนในอากาศลดต่าํ ลงไมพอสาํ หรบั การหายใจเมือ่ ไร เม่อื นน้ั กค็ อื วาระสุดทายของชวี ติ กอนท่ี จะบกุ บนั่ ซอกซอนไปไดถ งึ ไหน แตด ว ยพลังใจอันเต็มไปดว ยความกราวแกรง เช่ือม่ันจาํ เปน อยา งย่งิ ทเ่ี ขาจะตองกลบ เกล่อื นปลอบใจหญิงสาวไว “คุณหญิงอุปาทานไปเอง เรายงั หายใจกนั ไดส บายอยนู ”ี่ “แตฉ ันรสู กึ หายใจไมส ะดวกเลย ย่ิงลึกเขา มาก็ยิ่งอดึ อดั เพิ่มข้ึนทุกท”ี “ทําเปนไมร ูไมช้ี อยา ไปคดิ ถึงมันเสยี ซคิ รบั ผดิ นกั ราํ คาญขน้ึ มากอ็ ยา หายใจมนั เสียรู แลว รูร อด” กําปนหนกั ๆ ซดั มากลางหลังเขาดังปก พรอ มกับเสียงหวั เราะครง่ึ ฉิวครง่ึ ขัน “บา! พูดอะไรกไ็ มรู ไมหายใจก็ตายนะซ”ิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2338 “กใ็ ครไปวา อะไรละ” “รสู ึกวา จะครนื้ เครง ไมอ าทรอะไรเลยนะ ทาํ ราวกับวา เดนิ เลน อยูในลาํ ธารสวน สาธารณะงั้นแหละ” “อาทรไปมนั กไ็ อแ คน น้ั สนกุ สนานรื่นเริงไวด กี วา ผมชอบทําตวั ใหม คี วามสุขสนุก บนั เทงิ เมื่อความทุกขย ากมนั รมุ ลอ มเขา มา คนท่ตี ายดว ยสหี นาเศรา ยมบาลจะตอ งดหู ม่นิ หัวเราะ เยาะ รไู หม” เดินไปพลาง พรานใหญห ลอกชวนนองสาวของนายจา งผูรวมชะตากรรมคุย “รูไดยังไง เคยพบยมบาลแลว เหรอ?” “เคย” “บา ! ท่ไี หนกนั ?” “ในหนงั ทวี ”ี “บาๆๆๆ อยามาทาํ ตลกตอนน้ีหนอยเลย ไมขาํ ดว ยหรอก” “ขาํ หนอ ยไมไ ดรึ หวั เราะเอาไว ดกี วารองไห มารอ งเพลงมารชกนั ดีกวา ผมจะเปน ตน เสยี ง คณุ หญิงคอยเปน ลกู คนู ะ” “เชญิ รอ งไปคนเดยี วเถอะ” “เอา! เดนิ – เดนิ – เดิน อยา ยอมแพใ คร ชาตไิ ทยตอ งเดนิ ...เดนิ – เดิน – เดนิ ถา หวงั กาวหนาเราตองพากันเดิน...เดนิ – เดิน – เดิน อยาทอ ทางไกลขอใหไ ทยเจริญ...ไชโย – ไชยะ ให ไทยชนะตลอดปลอดภัย ไชโย! ...” ดารนิ หวั เราะกกิ๊ ออกมาไดเปนคร้ังแรก เออื้ มมือมาผลักหลงั เขาเบาๆ “เกง นี่ ไหน รอ งตอไปซิ” รพินทรย าํ่ ลยุ นาํ้ ซูซา ไปเบอ้ื งหนา เขา จังหวะกบั เสียงแหกปากรองเพลงอยางครื้นเครง ของเขา “ใครขวางทางเดิน เราจะตอ งเชิญเคา หลีกทางไป – พบเสือเราจะสู พบศัตรูเราจะฆา พบอะไรขวางหนา เราจะฝาพน ไป!...เอา! เดิน – เดิน – เดิน ฯลฯ” หญิงสาวหวั เราะใสกงั วานในความมดื นํา้ ตาของหลอนคลอดว ยความรสู ึกอนั ด่าํ ดมื่ ประทับใจเรน ลบั บัดนีห้ ลอ นไมห วาดหวั่นพรนั่ พรึงตอ อะไรอกี แลว บอกไมถกู เหมือนกันวาอะไรทีท่ าํ ใหรูส กึ เหมอื นกบั วา หลอนไดรจู ักคนุ เคยกบั เขาผูน้ี มาตลอดชวี ติ ทงั้ ๆ ทเ่ี พ่ิงจะมโี อกาสวิสาสะ ทะเลาะเบาะแวง ขดั แยง ขดั อารมณ และรวมผจญภยั ทุกขยากดว ยกนั มาเพียงระยะไมเกิน 2 – 3 เดือนท่ีแลว ครัง้ หนึ่ง...ระหวางทีเ่ ดินยา่ํ เทา ลอยหนา รองเพลงลั่นขรมไปในความมืดมิดของโพรง ถา้ํ ใตแ ผน ดิน ศรี ษะของเขาชนปะทะเขา กบั แงห นิ ทีง่ อกสกดั อยเู บอ้ื งหนา ถงึ กับหงายหลงั ครางอมู า [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2339 ชนกับหลอ น ผูเ ดนิ ตามชดิ อยูเบื้องหลงั ดารนิ สวมกอดเขาไว กดศีรษะใหแ นบกบั ซอกไหลแลว เปา หนา ผากตรงบรเิ วณทถ่ี ูกชนให พรอ มกบั หวั เราะหวาน “เปนยงั ไงจะ พอนักรอ งเสียงเอก เจบ็ มากไหม?” “อูยย หวั โนหรือเปลา ก็ไมร”ู รพนิ ทรแยกเขยี้ วคลําปอ ย “เพย้ี ง! เปา ใหแ ลว หายนะ...ไป เดนิ รอ งเพลงตอ ไป” พูดพลางหวั เราะพลาง แลวหลอนกผ็ ลกั ใหเ ขานําหนาตอ ไป รพนิ ทรยงั ครางอยเู ชนนนั้ “รองอะไรไหวเลา เลน หลอกใหผมรองเพลง หัวชนหนิ เกือบพงั ตัวเองเดินหลงั สบาย มาก มคี นคอยนํารอ งรับเคราะหแ ทนกอ น” “ก็บอกแลว วาใหฉ ายไฟไว มวั แตเ สยี ดายกลัวถา นจะหมดอยนู นั่ แหละ รองไมไหวก็ไม เปนไร ฉันรองแทนกไ็ ด...เอา ! มาดว ยกนั มาดว ยกนั เลอื ดสพุ รรณเอย...” ดารนิ เรมิ่ สนกุ ผลกั ไสใหเขาออกเดินนําตอ พลางรอ งเพลงเชยี รใหอยางครกึ คร้นื แลว กล็ ืน่ ไถล เซชนกันจนลมขลุกขลักอยูในลําธารแคบๆ นนั้ เปย กปอนนา้ํ ไปหมดทง้ั ตวั ตางฝายตางอยู ในวงแขนของกนั และกัน ชว่ั ขณะหนง่ึ ทเี่ สยี งหยอกเยาหัวเราะตอ กระซกิ นนั้ สดุ ส้นิ ลง ความเงยี บ ทส่ี ุดของความเงยี บกแ็ ผซานเขา มาคลมุ จติ ใจ สมั ผสั ไดแ ตเสยี งหัวใจของแตล ะฝายเทานนั้ ท่ีเตน อย”ู “คุณหญิงครับ” “หือม? ” “ผมไมเสียดายชวี ิตของตวั เองเลย แตเ ปน หวงคณุ หญิงเหลือเกิน” เสียงกระซิบนนั้ สะเทือนลกึ ออกมาจากความรูสึกแทจ ริง ดารินยิ้มท้ังนาํ้ ตา มอื ทงั้ สองประคองลูบอยูทศี่ ีรษะและใบหนา ทแี่ นบชดิ อยนู นั้ “ไมตอ งกงั วลกบั ฉนั รพนิ ทร! เราจะไปดว ยกัน ตายกต็ ายดวยกนั คณุ พาฉนั ไปเถอะ ไม วา มนั จะไปสขู มุ นรกอนั มืดมิดชน้ั ไหน ฉันจะไปกับคุณถงึ ทีน่ น่ั โดยไมทาํ ใหคณุ ตอ งเปน ภาระเลย ฉนั รวู า คุณเปน หว งพะวักพะวนตอฉนั มาก และฉันกเ็ พ่งิ จะสํานกึ ตัวเอาเดย๋ี วนเี้ องวา ฉนั ไมค วรจะ รวมเดนิ ทางมาดวยในครัง้ น้ี เพอื่ ใหเ ปน ภาระกงั วลของคณุ เลย” มอื ทง้ั สองของหลอนถูกรวบเอาไปกุม และประคองข้ึนแนบไวก ับใบหนาอันสากไป ดว ยเครา “รับปากกบั ผมสกั คาํ ไดไ หม แลว มันจะทาํ ใหผมปลอดโปรงสบายใจอยา งทส่ี ุด” “อะไร?” “ไมวา จะเกดิ อะไรขึ้นกับผม ขอใหค ณุ หญิงเอาตัวรอดไวก อ น ไมต องพะวงถึงผม ทง้ั สิ้น” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2340 “แลวคดิ หรอื วา ฉันจะรอด ในเม่อื คณุ ไมร อด บอกแลว ยงั ไงวาอยา หว งอะไรเลย เรา ไมไ ดตกอยูในสถานการณคับขันรว มกนั เชนน้เี ปน ครง้ั แรก แตเราเคยผานรว มกนั มาแลว ครัง้ น้นั เราก็นึกวา เราไมรอดเหมือนกนั ” คาํ พูดของหลอน ทาํ ใหเขาตนื้ ตนั ในลาํ คอ ถูกแลว น่ีไมใ ชใ นครั้งแรก เพราะถงึ อยางไร ตลอดทัง้ ชีวิตนเ้ี ขาก็ไมสามารถจะลมื เหตกุ ารณทต่ี ิดลอ มอยใู นดงสางเขียว รว มกับผหู ญิงใจเดด็ คน หน่ึงเสยี ได ดว ยความกลาหาญอาจองและน้ําใจอันยิง่ ใหญ เยย่ี งบรุ ุษอกสามศอกของผูหญงิ คนน้นั มิใชหรือ...ทชี่ ว ยใหเ ขามชี วี ติ รอดมาไดจ นกระทั่งเดย๋ี วน้ี ทวา คร้งั น้ี มนั อาจเปน ครงั้ สุดทายแลว และถา มีการตอ รองแลกกนั ได เขาก็ยนิ ดีทจ่ี ะ สละชีวติ เพื่อใหหลอ นไดอ ยูรอดปลอดภยั โดยไมกลาวคาํ ใดอกี ทั้งสนิ้ เขาจงู มอื หลอนออกเดนิ และในครง้ั นกี้ ุมไวต ลอดเวลาไม ยอมปลอ ย หลอ นกจ็ ับฝามอื เขาไวแ นนเชน กัน กลางสายนํา้ อนั เยยี บเยน็ มดื สนิทนั้น ทงั้ คูเดินลยุ ไปเงยี บๆ ไมม สี ง่ิ ใดมาประกนั ใหได นอกจากโชคชะตาเทานน้ั ทกุ ส่ิงทกุ อยางสดุ แตย ถากรรม ซ่งึ ตางฝายตา งก็ตระหนักและปลงสตมิ ั่น “รพินทร...” ในทีส่ ุดเสยี งกระซิบเรียกเบาๆ ก็แทรกความเงยี บขึน้ อกี ภายหลงั ระยะเวลาอนั ยาวนาน “ครับผม...มอี ะไรหรอื ?” “ลองเรียกดูเทา นั้น เหน็ เงียบเหลอื เกนิ เลยไมแ นใ จวายังมวี ิญญาณอยหู รือเปลา หรือ เหลือแตเพยี งรา งกายท่ีเคลอื่ นไหวไดเ ทานน้ั ” “ถาง้นั เรากค็ วรจะคยุ กัน เพอ่ื พสิ จู นว าเราแตละฝายตา งยงั มีชวี ติ อย”ู “หาเร่ืองคุยทที่ าํ ใหม คี วามสขุ หนอ ยนะ” “คุณหญิงเคยมีความสุขทส่ี ดุ ในชวี ติ บา งไหม?” “รสู ึกวาจะยงั ไมเ คย หรอื มิฉะน้ันก็ยังหามาตรามาวดั ไมไ ดวา ระดับไหนถงึ จะเรียกวา ความสุขที่สดุ ในชีวิต ก็คุณละ ?” “ม”ี “อยางไร สภาพไหน ลองเลา ใหฟ ง ซ”ิ “อายุ 9 ขวบ พอยังไมต าย ในกลางคืนทฝี่ นตกหนกั และก็ซาลงเหลือปรอยๆ ซุกตัวอยู ในฟูกและผานวมหนา ฟงเสยี งอง่ึ อางรอ งประสานกนั ดงั มาจากชายทุงแวดลอมบา นทเ่ี ราอยอู าศยั ” “โถ เทาน้ันเองนะ หรอื ทีเ่ รยี กวาความสุข” “ครบั เปน ความสขุ ของเดก็ จนๆ คนหนึ่งกอนท่ีจะหลบั ไป ฝนตกอึ่งอางรอ ง ผมชอบ มากท่ีสดุ ในสมยั เดก็ ๆ แตตอ งมผี า หม หนาๆ และไมตอ งมามีภาระคอยกังวลวา จะตอ งลกุ ข้นึ มารอง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2341 นา้ํ ฝน เสยี งมนั รอ งวงั เวงดี ชวนใหง ว ง มนั รอ งดัง ‘อึ่งอาง กระถางแตก’ ...ฟงยงั ไงๆ มันก็ดังอยู อยา งน้นั ” ในความมดื ดวงตาของหญิงสาวที่ทอดมายงั เขาเปนประกาย “ความจริง ถา ไมเตะทาทาํ เปน คนชาเยน็ กระดา ง คณุ เปนคนมีอะไรนาคบมากนะ แมก ระทั่งการคยุ ไมน กึ เลยวา คนที่มีชอ่ื รพนิ ทร ไพรวลั ย จะคยุ ไดน า รักอยางนี้ ในชีวติ ของฉันยัง ไมเคยพบใครพดู คยุ อะไรทไี่ มเ ปนสาระแกน สาร แตก ็ซ่ือๆ นาเอน็ ดูอยางนี้เลย” เสยี งเขาหวั เราะเรอ่ื ยๆ ดงั ตอบมา “ความสงบเสง่ยี มเจยี มตวั ของผม บางขณะคนอ่ืนอาจมองเปนชาเยน็ แข็งกระดางหรอื เหย้ี มเกรยี มไป และถา จะคยุ อะไรกบั ใครไดผ มก็ชอบคุยซื่อๆ รูสกึ อยางไร มอี ะไรก็บอกไป ตามนัน้ ” “คุยตอ ไปซิ ฉนั ชอบฟง ” “ทาํ ไมใหผมคยุ อยขู า งเดยี ว โดยคณุ หญิงไมค ุยใหฟ ง บา ง” “อายุ 5 ขวบ หัวคํา่ ของคนื เดอื นหงาย พ่เี ลี้ยงมกั จะเอาฉันออกมานัง่ ดพู ระจนั ทรบ น ดาดฟา เขารองเพลงอะไรชนดิ หนึง่ ซ้าํ ๆ ซากๆ ใหฉ ันฟง ลองทายซิ เพลงอะไร” “ลาวดวงเดือน กระมงั หรอื ไมก็ ราตรปี ระดบั ดาว” “ไมใ ชหรอก เขารองวา จันเจาเอย ขอขาวขอแกง ขอแหวนทองแดง ผกู มือนองขา ขอชา งขอมา ใหน องขา ขี่ ขอเกา อ้ี ใหน อ งขา น่ัง ขอเตียงตง้ั ใหน องขา นอน ขอละครใหนอ งขา ดู ขอ ตุดตู มารอ งตุกแก!!” “แหม! ผมนกึ วาเร่ืองของคุณหญงิ จะคลาสสกิ กวาของผม ท่แี ทก ไ็ มเปน ภาษาพอๆ กนั นนั่ แหละ หลงตั้งใจฟงเสยี แทบตาย” “คุณอยากคยุ ยงั งัน้ ฉนั ก็คยุ ยังงม้ี ง่ั นะซิ ทําไมคณุ ไมค ยุ เร่ืองท่ีมนั เปน ภาษามากกวา นี้ ละ ” “ผมแปลกใจอะไรอยอู ยา งหนง่ึ อยากจะถามตง้ั นานแลว กไ็ มก ลา ถาม” “เกย่ี วกบั ฉนั ร?ึ ” “ใช! ” “เวลานีเ้ หมาะท่ีสุด เราจะพดู คยุ หรือถามอะไร กค็ ยุ หรือถามเสยี กอนทอี่ าจไมมีโอกาส ไดพ ดู กนั อีกแลว” “ความงามกับสติปญ ญา ความรู พระเจา หรอื มิฉะนนั้ ธรรมชาติกม็ กั จะไมประทานมา ใหใ นคนคนเดยี วกนั โดยเฉพาะอยางย่ิงผหู ญิง ก็แลว คณุ หญิงฉกฉวยคุณลกั ษณะทัง้ สองประการนี้ มาจากพระเจา ไดอยางไร?” “หมายความวา ไง ฉนั ไมเ ขาใจ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2342 “มองเห็นคณุ หญิงทีแรก ผมนกึ วา ควรเปน นางแบบ หรือไมก ็ดาราภาพยนตร แตพ อมา รวู ามดี ีกรีเปน ด็อกเตอรชน้ั เกียรตินยิ ม ผมก็ออกจะงงๆ ไมอยากเชื่อ ผหู ญงิ สาวสวยมักจะเรยี นไมไ ด ดกี รีสงู ๆ หรอก ไมว า จะมีพนื้ ฐานสนับสนนุ ดสี กั เพยี งไหน” “โอะโอ! เพง่ิ จะฟงรเู รอื่ ง...” หลอ นรอ ง พลางหวั เราะ แลว วา “นน่ั เปน สายตาทีค่ ณุ หลอกตวั เองตะหาก ถา คณุ เหน็ ฉนั ใสแ วนตาหนาเตอะ ไวผ มมวย ในระหวางเลกเชอร หรอื ปฏบิ ตั ิหนา ทอี่ ยบู นวอรด คณุ จะบอกกับตนเองวา นี่คอื ยายหมอแกๆ ครา่ํ ครทึ ่บี รมจจู แ้ี ละดุชะมดั ยาดทเี ดียว” “คณุ หญิงสวมแวนตาหนาเตอะ?” “ใช” “แลวกไ็ วผ มมวยดว ย” “น่ันคือสูตรของฉนั ในเวลาทํางาน รับรองวารองวากทเี ดยี ว พวกนกั เรยี นแพทยหรอื หมอประจําบา นหัวหดกันหมด” “แวน หนาเตอะท่ีวา นน่ั นะ เลนสเ ปน พลาสติกของเดก็ เลน หรือวาเปน เลนสของแวน สายตา” “เอะ! ถามแปลก มันเรอ่ื งอะไรทีฉ่ นั จะเซย้ี ว ใสแวนพลาสตกิ ของเดก็ เลน” “กแ็ ปลวา คณุ หญิงคงแกเ รยี นมาก และสายตาส้ัน” “ก็ไมถงึ กับคงแกเ รยี นหรอก แตส ายตาของฉนั ส้นั โดยเฉพาะอยา งย่ิงตอนอยูกบั ตาํ รา” “อยา งนเี้ ขาเรยี กวา โกหกอยา งไมรอบคอบ” “ทําไมมาวา ฉนั โกหก” “กผ็ มรูชดั อยูว า คุณหญิงไมไ ดสายตาส้นั เลยนะ ซิ ตรงขา มสายตาดีกวา บคุ คลในระดบั ปกติทั่วไปเสยี ดวยซาํ้ ตง้ั แตผ มรจู ักพบเหน็ คุณหญงิ มา ไมเคยเหน็ ใสแ วน หนาเตอะอยางที่วานน่ั เลย แลว กย็ งิ ปน ราวกับจบั วาง คนสายตาสนั้ อยา วาแตจะยิงปนทถี่ กู เปาหมาย ขาดแวน เสยี อยางเดยี ว กะ ชนั้ จะเดนิ ก็คลําทางไมถกู แลว ” “ฉันสายตาสัน้ ตอนอา นหนงั สือ” “การเลง็ ปน ใชสายตามากกวาการอา นหนงั สอื รอ ยเทา!” “ใครบอกวา ตอนเลง็ ปน ฉนั ใชส ายตา ฉนั ไมไ ดใชสายตาเลย แตใ ชประสาทสวนพเิ ศษ ของฉนั ตะหาก” “ประสาทสวนพเิ ศษ?” “ใช” “เปน ยงั ไง ประสาทสวนพเิ ศษอยา งทว่ี าน่ันนะ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2343 “ก็ประสาทสว นที่บังคบั ใหก ระสนุ พุงตรงไปยังเปาหมายตองการอยางเทยี่ งตรงนะซิ มันเกิดจากอํานาจความตง้ั ใจแนว แน ทํานองคลา ยๆ จะมีปาฏหิ ารยิ เ ขา ชว ยนั่นแหละ มันเปนซปู เปอรเนเจอรร ลั ซึ่งเกิดขึน้ กับตนเองโดยเฉพาะ” “คนขนาดมีปริญญาเอ็มดีเอม็ เอสซี พูดเปน หนงั สือญปี่ นุ ไปได” “อาว จริงๆ ฉันไมโ กหกหรอก การยงิ ปนแตละคร้งั โชคมกั จะเขาขางฉนั ทกุ ที มันไมไ ด เกี่ยวกับฝม ือซงึ่ ตองอาศยั สายตา แตมนั อาศัยโชคทีม่ ดี วงคอยชว ยสงเสรมิ อยู อยางคณุ ก็เหมอื นกนั ไมสงั เกตหรือ ยงิ เปา วตั ถุอนั ไมมชี วี ติ คณุ ฝม อื อยใู นขัน้ พอไปไดเ ทาน้ัน จะเอาดนี กั กไ็ มไ ด คือไม เขา แตม สบิ เสมอไป แตถา เปา หมายเปน สงิ่ มชี วี ิตหรือสิ่งทค่ี ณุ จะลา ฉันเห็นนดั ไหนนดั น้ันไมม ี พลาดสกั รายเดยี ว ถาปน ของคณุ ลั่น ชวี ติ ของสตั วไ มต ัวหนึ่งตวั ใดกต็ อ งจบสิ้นไป มันกเ็ กีย่ วกับ ประสาทสวนพิเศษของคณุ เหมือนกนั หรือจะพูดใหตรงก็คอื ดวงของคณุ เปน ดวงจอมพราน ทํา บาปขน้ึ ไมตอ งเลง็ อะไรประณีตเลย พอลน่ั ไกตูม กระสุนจะตองแลน เขา สูจุดตายของสัตวท ุกครงั้ ฉันเองรบั รองวาถา ยิงเปา กระดาษแขงกบั คณุ ฉันตอ คณุ สองเอาหนงึ่ เลย คณุ ไมมวี นั สฉู ันไดห รอก แตพ อยงิ สัตวม ีชีวิต ทงั้ ๆ ที่คดิ วา มันควรจะลมลงตายในทนั ที กลบั ปรากฏวาผดิ เสียเปน สว นมาก หรือถาถกู ก็ไมถ ูกทส่ี ําคญั ปลอยใหมนั หนรี อดไปได ผดิ กบั คณุ ซง่ึ ยงิ ทไี รควํา่ อยกู บั ทที่ ุกท”ี “เขา ใจหาเหตผุ ลมาอาง ท่ีผมยิงสตั วแ ลวมกั จะอยูก บั ท่เี ปนสว นมาก ก็เพราะผมรู จดุ ออนของสัตว รูดวี าตาํ แหนงไหนในรางกายของมนั ท่สี มควรจะวางกระสนุ และขณะทีล่ ่ัน กระสุนออกไป กม็ สี ตพิ รอม ไมเกดิ อาการตนื่ เตน ลกุ ลน หรือประหมา และในการยงิ สตั วแลว ถา จะเปรยี บเทยี บกบั การยิงเปา กระดาษ กไ็ มตอ งใหถงึ วงดําสิบแตม ชนิดทน่ี ักกฬี ายงิ ปนโอลิมปกเขา ตองการกนั หรอก เอาเพยี งแค 6 แตม กแ็ สนที่จะเพยี งพอแลว ขออยา งเดยี ว ใหแ นวกระสนุ มนั จบั เขาบริเวณสาํ คญั ที่เราตอ งการเทานัน้ สาํ คญั ท่ีสุดกค็ อื ...จะตอ งตัดสนิ ใจยิงอยางรวดเรว็ ทนั การ เพราะสัตวป า ไมใชเปน เปาน่งิ หรือเปากระดาษ ชนดิ ทผ่ี ดิ แลว ซาํ้ ใหมไ ด หรือวา ผิดแลว มันกจ็ ะน่งิ อยูเ ฉยๆ โดยไมส วนเขามาตอบแทนเรา ทีนน้ี กั ยงิ เปา กระดาษผเู ช่ยี วชาญเปนจบั วางอยา งคุณหญิง ถึงแมจะมีความแมน ยาํ เปนเลศิ ก็จรงิ แตก ย็ ังไมอ าจเอาชนะตนเองในดา นความตืน่ เตน ตกใจได ผล การยิงมันก็ยอมเปะปะพลาดเปา หมายที่ตองการไปเสีย เลยทาํ ใหยงิ ไมไ ดตวั เหตุผลยกมา เปรียบเทียบใหเหน็ ทง้ั สองขอนี้ มันไมเ กยี่ วกับประสาทสวนพิเศษทค่ี ณุ หญิงวาน่นั หรอก แตมนั เปน เร่อื งของความชาํ นาญท่แี ยกชนดิ กนั ออกไป และความชาํ นาญท่เี ก่ยี วกบั การยิงปนแลว ใครจะพดู วา สายตาไมสําคัญ ก็ตองไปพดู กับนกั ตกี อลฟ หรือนกั โยนโบวลิ่ง ไมใ ชเอาทฤษฎนี มี้ าพดู กบั คนมี อาชีพในการยงิ ปน อยา งนายรพินทร” “แลว คุณไมเ ชอ่ื ง้ันซวิ า ฉนั ใสแวน ตาในเวลาปฏบิ ตั หิ นาท”่ี “ผมเชื่อวา คุณหญิงอาจใสแ วน ตา หรืออาจทําตวั ใหดคู รนึ าเลอื่ มใสสักเพียงใดกไ็ ด เพ่อื ขูพวกลกู ศษิ ยห รือหมอลกู นอ งท้ังหลาย เพราะกค็ งจะรูต ัวอยูว า รูปโฉมโนมพรรณของตนมัน คา นกบั ความสําคัญในหนา ทีก่ ารงาน เปน การแอ็คเพ่อื วางมาตรการไปเชนนน้ั เอง ไมงั้นกลวั ลูกศษิ ย [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2344 หนมุ ๆ จะเจาชดู ว ย ขอถามหนอ ย ตอนเปน อาจารยสอนอยูในมหาวทิ ยาลัยแพทยศ าสตร คุณหญิง สอนอะไร?” “แอปไพลด อะนาโตม”ี “แหม! ผมก็ไมเ คยเปน นักเรยี นแพทยเสยี ดว ย ทาํ ไมถึงตอ งมคี ําวา ‘แอปไพลด’ ” “ประยุกตย ังไงละ กายวภิ าคประยุกต” “เอารา งกายสว นตางๆ ของมนุษยมาประยกุ ตป นเปกนั เขา เปนตน วา เอามอื ไปแทนเทา หรือเอามา มไปทําหนาทแี่ ทนหวั ใจกระมงั ” “มะเหงกแนะ ! มา มของคุณนะซิ เอาไปแทนหวั ใจตัวเองได เอาไหมละ จะผา ตดั สับเปลีย่ นหนา ท่ีให” “กถ็ ายังงัน้ มนั เปน ยังไงละ เคยรูจกั แตอ ะนาโตมกี ายวิภาควิทยาเฉยๆ แอปไพลด หรอื ประยกุ ตก ันอที าไหน?” “นจ่ี ะมาเรยี นศัพทเ ทคนิคในทางแพทย อตี อนเดินงมกนั อยใู ตบ าดาลนน่ี ะหรือ?” “รไู วใชว า ใสบาแบกหาม อยา งนอยกย็ งั พอจะเอาไปคุยหลอกยมบาลใหห ลงเชอื่ วา นายรพินทร ไพรวัลย กเ็ ปน หมอคนหนง่ึ เหมอื นกนั เผอื่ จะไดต าํ แหนง หมอประจาํ ตวั ยมบาล ไม ตองไปทาํ งานหนกั อนื่ ๆ เพราะขนึ้ ชอ่ื วา หมอแลว ตกนาํ้ ไมไหล ตกไฟไมไ หม เปน คนมปี ระโยชน ตอ ทกุ วงการ ขนาดขา ศึกจับไดย งั ไมฆาเลย เอาไวใหท าํ หนาท่รี ักษาพยาบาล เรยี กวา มีภาษกี วา คน อน่ื เขาทั่วๆ ไป” “เขา ใจคิดน่ี เอาละ เพอ่ื ใหค ณุ ไปหลอกเปนหมอเถือ่ นใหยมบาลไดส าํ เรจ็ ฉนั กจ็ ะบอก ให ‘แอปไพลด อะนาโตม’ี หมายถึง สาขากายวภิ าควิทยาอกี แขนงหนึง่ ซึ่งวเิ คราะหโ รคโดย เฉพาะทีเ่ กดิ ขน้ึ ยงั รา งกายสวนใดสว นหนง่ึ ตลอดจนหาทางรกั ษาเยยี วยา และการรักษาน้นั ก็ เก่ยี วกบั การทีจ่ ะตองทาํ ศัลยกรรมผาตัดชว ยเปนหลักใหญ” “แลว วอเตอร เมดซิ นี ละ หมายถึงอะไร?” “อะไรกัน วอเตอร เมดซิ นี ไปเอามาจากไหน ไมเคยไดย นิ สว นมากถาเปนเมดิซีนแลว ในทางเภสัชกม็ ักจะตอ งมลี กั ษะเปน ของเหลวเสมอ ไมจ าํ เปนจะตอ งเรยี กวา วอเตอร เมดิซีนหรอก คุณตั้งใจจะหมายถงึ ยาประเภทท่เี ปน น้าํ กระมงั ” รพนิ ทรยักไหล “ผมหมายถงึ นาํ้ ทีเ่ ปน ยาตะหาก เสรจ็ ! ด็อกเตอรด ารนิ วราฤทธ์ิ เรยี นยังไมถ ึง” “ฉนั ไมร ูจรงิ ๆ ไหนอธบิ ายซ”ิ หมอดารนิ พาซือ่ “ก็น้าํ ยาทใี่ ชคลุกกบั ขนมจนี ไง ‘ไชนีส เคก วอเตอร เมดิซีน’ ขนมจีนน้าํ ยา ไมเ คย รบั ประทานหรือยังไง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2345 คนทีเ่ ดนิ เกาะไหลอ ยขู า งหลงั รองเอ็ดล่นั ผลักคนเดนิ หนาโดยแรง เพราะโมโหทถ่ี กู ตม เสียสกุ เหตุการณอันเปลย่ี นแปลงอยา งกะทนั หันกเ็ กดิ ขึน้ ในพรบิ ตานนั้ ...เกนิ กวาทจ่ี ะรูสึก ลว งหนา หรอื ระมัดระวัง รางของรพนิ ทรที่ซุนคะมาํ ไปเบอ้ื งหนา จมวูบจากระดับทย่ี ืนอยเู พราะเทา เหยยี บพ้นื ไม ถงึ เสยี งรา งกายของเขาหลน ลงไปปะทะนํา้ ท้ังตวั ดงั ตมู ขณะเดยี วกนั โดยสายเชอื กท่ผี กู เอวไว พลอยฉุดกระชากดารนิ ผูอยหู ลงั ใหถลําตกลงไปยงั สวนลกึ น้นั ดว ย ท้งั สองจมผลุบโผลอ ยูในสายนํ้าทีพ่ ดั ไหลแรง เหมือนจะหลนลงมาสูล าํ ธารสายใหม อยา งกะทนั หนั เทา ของรพนิ ทรที่ท้ิงดง่ิ ลงมาในครั้งแรกนั้น กระทบกับพ้นื เบอื้ งลา งในขณะท่ี สวนสูงของเขาถูกกดจมลงไปหมด มันลกึ กวา ระดบั สวนสงู ของเขา ประมาณวาเศษ ทา มกลางความ ฉุกละหกุ น้ันพรานใหญถีบพน้ื ทะยานขึน้ มาเหนอื ผิวน้ําอยางตกใจ ในภาวะรอบตวั เองอนั มดื มิดท่ี พบใหม ควานมอื ตะครุบหาตัวนายจางสาว หลอนกําลังสาํ ลักนํ้า ตะเกยี กตะกายอยใู กลๆ เขา ซ่ึง เปน เวลาเดยี วกบั ทที่ ัง้ สองรางถกู สายน้ําพัดพาล่ิวไปอยา งรวดเร็ว “ระวัง! เกาะหมอนยางไว เราตกลงมาตรงกระแสน้ําลกึ และเชี่ยวแลว !” จอมพรานรอ งบอกละลา่ํ ละลกั “รพินทร คณุ เปน อะไรหรอื เปลา?” เสยี งหลอ นตะโกนแหลมลั่นมา ปนสาํ ลักนา้ํ “ผมไมเ ปน ไร! ยึดแขนผมไว นํา้ แรงมาก ระวังกระแทกหนิ ” ในความมดื ดารนิ โผเขาเกาะแขนเขาไว ทงั้ สองรางถกู สายนํ้าอนั เชย่ี วกราก แทงเขา ไป ติดอยูท่ีซอกหนิ ตอนหนง่ึ พรานใหญยดึ แงไ วม ั่น อีกแขนหนึ่งกอดรัดตวั หญงิ สาวไว พยุงตวั อยูกบั ที่ พยายามเอาเทา แกวง ควานหาพ้ืน แตม นั ลกึ เกินกวา ทจ่ี ะเหยยี บยืนได นอกจากรมิ ฝง ใกลผนงั อุโมงค อันเปนหนิ ตัดชัน แตเพดานดานบนรูส กึ วา จะโปรง สูงขึ้นไปมาก ไมเต้ียตํ่าจํากัดเหมือนเชน ทเี่ ดนิ คุมตวั กนั มาจนเกอื บเรยี ดนา้ํ เสยี งสายนาํ้ ตดั ผา นอุโมงคดงั อู “มันลกึ มาก เทา เหยยี บไมถ งึ แลวนํ้าเชยี่ วเหลือเกิน จะทํายงั ไงนี่ พยายามทวนสายนาํ้ กลบั ไปถงึ ท่ีเกา หรือ?” ดารินถามกระหดื กระหอบ “น้ําไหลเชี่ยวและลกึ แสดงวามันเปน รอ งนาํ้ ทไี่ หลสะดวก และแลวกาํ ลังใกลท างออก ทางรอดของเรากค็ ือไปกับมนั ไมใชย อ นกลับทางเดมิ มันจะตองนําออกไปสทู างนํา้ สายใหญนอก ภเู ขาแนนอน” เขาตะเบ็งเสยี ง...แขง กบั เสียงนา้ํ อนั ครางอูอ ยูใ นขณะนี้ มนั เซาะเลยี ดผา นไปในซอกหิน ฟง ไมผ ิดอะไรกับเสียงครางของปศาจ มหิ นําซํา้ ยงั มกี ระแสเยน็ เฉียบจนหนาวสะทานไปถงึ ข้วั หัวใจ “เราจะตองวา ยนํา้ ไป มนั เสี่ยงทส่ี ุด อาจถกู พดั ไปปะทะหิน อาจหมดกาํ ลังจมเสยี กอน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2346 “เสีย่ งเปน เส่ยี ง มันเปน ทางเดยี วเทา นน้ั สําหรบั คุณหญงิ ไมจ มแน เพราะมีหมอนยาง พยงุ ไว สวนผมเชอ่ื วาพอจะประคองตัวไมใ หจ มไปใหน านทสี่ ุด เราไมตอ งวายไปเลย ปลอยตวั ให หลุดจากแงห นิ นี้เมอ่ื ไหร กระแสนํา้ มันจะพัดเราไปเอง” “นํ้ามันอาจพดั แรงเช่ียวขนึ้ และเราอาจพลัดกนั ” “ถา เชอื กไมขาด เราจะไมพลดั กนั เลย ไมวาเปนหรือตาย” “ตกลง ไปกไ็ ป” ทัง้ คโู ตตอบกนั ดว ยเสยี งตะโกนฝาเสยี งนาํ้ ทค่ี รางอื้ออึงอยใู นขณะน้ี “พรอมแลว ยงั !” “โอเค พรอม!!” รพินทรถีบตัวเองออกจากแงห นิ ทีเ่ กาะอยู พรอมกบั ร้ังรางของดารินกอดตดิ มาดว ย ทันทีท่ีรา งทงั้ สองพน จากทยี่ ดึ กถ็ กู พัดล่วิ ๆ ไปตามกระแสน้ําอนั มดื มดิ น้นั อยางรวดเรว็ นาใจหายใจ ควาํ่ พรานใหญรองเตอื นใหหลอ นเกาะหมอนยางเอาไว ตนเองพยงุ ตวั ลอยประทงั ไวพ อไมใ หจ ม ปลอ ยใหก ระแสนาํ้ พดั ลอยไปตามบุญตามกรรม ตง้ั สติม่ันนึกภาวนาขอใหพ ระคุมครองจากพิบตั ภิ ยั ทั้งมวลท่จี ะเกดิ ข้ึน โดยไมม โี อกาสรเู ห็น ทา มกลางสายนา้ํ มืดสนิททแ่ี รงเชย่ี วกราก เพราะหมดทาง ที่จะคอยหลีกหลบหรือปอ งกนั อยางใดไดท ้ังสนิ้ สุดแลว แตโ ชคชะตา แลว กค็ ดิ ปลงตก...ไมหว งใย อาทรกบั ชีวิตของตนเอง รา งของเขาและดารินลอยเควงควางไปดวยกันอยา งไมมรี ะเบียบ บางขณะกป็ ะทะชน กัน บางขณะกผ็ ละแยกกนั ออกไป แตไ มห า งเกินกวาท่จี ะเอื้อมไขวค วา ถงึ กันได เพราะสายเชอื ก สั้นๆ ที่มัดตรึงติดเอวกนั และกันไว โชคดีเหลือเกนิ ...ทีเ่ ขาโยงสายเชอื กผูกเอวตดิ ตัวกบั หลอนไว กอน หาไมเ ชน นัน้ แลว ในภาวะเชน นี้ จะพลดั จากกนั ในทันที ระดบั นํา้ ยังลึกเวิง้ วางชนิดทีเ่ ทา ควานไมถ งึ พ้ืนอยูเชน นัน้ และกค็ งจะทวีความลกึ และ กวา งใหญขนึ้ ไปเปนลําดับ เทา ๆ กบั กระแสพัดพากย็ ง่ิ แรงขึน้ สังเกตไดจ ากเสยี งคาํ รนคํารามของนาํ้ ปะทะหนิ อนั ออื้ อึงสน่นั หวน่ั ไหวขน้ึ ทุกที บางขณะรางทงั้ สองวูบตาํ่ ลงไปจากระดบั เดมิ อยางกะทนั หัน แสดงถึงการเปลี่ยนระดบั ของรอ งน้ํา และบางขณะกถ็ กู พดั หมนุ อยใู นตําแหนง น้ําวน มอี าการเหมือนจะถกู ดดู ใหจ มดิง่ ลงไป ทวา แรงสงทพี่ ดั พามาโดยแรง ชว ยใหผ านพนไปไดห ลายครัง้ ทง้ั เขาและหลอ นรสู ึกวา รา งกาย บางสว นกระทบกบั ขอบฝง หรือมิฉะนนั้ กแ็ กงหนิ ท่งี อกดกั อยู แตเ พยี งแคเ ฉยี ด ไมถ งึ กบั รนุ แรงนัก กระนน้ั กย็ ังรสู กึ สะเทอื นไปหมดทง้ั กายเหมอื นแขนขาจะหกั สะบัน้ ไป เสยี งรพนิ ทรเ ตือนดารนิ อยตู ลอดเวลาใหร ะวังตวั และหญิงสาวกร็ องอทุ านออกมาดวย ความตกใจบอยครั้งเมื่อชนกบั แงห นิ กระเจดิ กระเจิงระหกระเหนิ กันไปในธารนํ้าเช่ยี วนนั้ ไมผ ดิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2347 อะไรกับเศษไมเล็กๆ บางครั้งก็จมลงไปมิดศีรษะ แลว กท็ ะลึ่งพรวดโผลข้นึ มาอกี ในลกั ษณะผลุบ โผล ชว งระยะเวลาอันทารณุ ทรมานชนดิ นี้ ไมส ามารถจะบอกไดว า มันผา นไปยาวนานสัก เพยี งใด ท้งั เขาและหลอ นออ นเพลียหมดกําลงั ลงไปทุกขณะ โดยเฉพาะอยางย่ิงหญงิ สาว บดั นี้ รางกายของหลอ นเรมิ่ แขง็ ชาข้นึ มาเปน ลําดับดวยความหนาวเยน็ มนั เร่มิ ต้ังแตปลายเทาขน้ึ มากอ น ลาํ พังตัวหลอนเองหมดแรงทีจ่ ะลอยคอพยุงตัวอยไู ดอ กี ตอไปแลว ถาไมไ ดห มอนยางแทนเครอ่ื งชู ชพี ชวยไว “รพินทร!...” หลอ นพยายามตะโกนบอก แทบจะไมม ีเสยี งหลุดลอดออกมาได “ฉนั กําลงั จะเปน ตะคริว กาํ ลงั จะตายอยเู ดยี๋ วนแ้ี ลว...” จอมพรานโผเขามาควาตัวนกั มานุษยวทิ ยา โอบพยงุ ไวใ นออ มแขน ตวั เขาเองกแ็ ทบจะ กระดกิ กระเดยี้ ไมไ ดเ ชน กนั เลอื ดในกายดรู าวกบั จะจับแข็งเปนกอ นไปหมด แตส กู ดั ฟนใชพ ลังใจ ตอตา นไว “แขง็ ใจไว อยา ปลอยหมอน” ไมมคี ําตอบใดๆ มาจากหญงิ สาวอกี ในความมืดนั้นเขารสู ึกเหมอื นกับวา ใบหนา ของ หลอ นจมคว่ําลงไปในนํา้ จงึ ขยมุ เสน ผม จกิ กระชากใหเ งยพนนาํ้ ขนึ้ แลวพลิกใหอยูในลกั ษณะนอน หงายหนั หลงั ใหแ กก ระแสนาํ้ ทพ่ี ดั พาพุงปราดไป ปลอกแขนดา นหนงึ่ รดั ไวใ ตค างในลกั ษณะชว ย คนทห่ี มดสติในนา้ํ เขาจะประคองหลอ นไวเชนน้ี จนกวาตนเองจะหมดแรงจมนาํ้ ลง ซงึ่ ความรูสึก บอกกับตนเองวา ...มนั คงจะมาถึงในไมน านนแ้ี ลว ครน้ั แลว ขณะจติ นนั้ เอง มา นตาอนั มดื มดิ ดุมมี า นดาํ มาขงึ กน้ั ไวโ ดยรอบของเขา กเ็ รม่ิ สมั ผสั กับแสงสลวั ทป่ี รากฏมาจากดา นทก่ี ระแสนํ้าพดั พุงไป คร้งั แรกเขาใจวา เปน อปุ าทานของคน ท่ีกําลงั จะสนิ้ ชีวิต แตแ ลว กต็ องเบกิ ตากวาง เมือ่ รสู กึ วา สภาพอันสลัวรางนน้ั เรม่ิ จะกระจางชดั ข้ึน เปนลาํ ดบั จนกระทั่งสามารถมองเหน็ สายนาํ้ ที่แวดลอ มอยรู อบตวั เหน็ ดารนิ ผนู อนในลักษณะครง่ึ สนิ้ สติครงึ่ สํานกึ รางๆ ในออ มแขน แลวกเ็ หน็ แกงหนิ กลางน้ํา ทว่ี ูบผา นตัว คณุ พระชว ย! เขาไมไ ดฝนเพอ ไปเลย เบอื้ งหนา หา งออกไปประมาณ 50 เมตร ในแสงสวางรางๆ นัน้ เขามองเหน็ ปากถา้ํ อนั เปน ทางนาํ้ ไหลออกอยา งถนดั เหน็ ขึ้นไปจนกระทัง่ โขดหนิ และใบไมเขียวทบึ ของดงดิบสองฝง ท่ี แนวโขดหินรมิ ฝง เปน ระลอกกระฉอกฉานไปดว ยละอองนํา้ ที่ปะทะฝง ตลอดจนพื้นนํา้ ทโ่ี ลด ทะยาน หมุนเปนเกลียวพุงออกไปยังหนาผานาํ้ ตกซงึ่ ไมห า งออกไปนกั “เรารอดตายแลว ทางออกอยูข างหนา น่นั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2348 รพนิ ทรตะโกนดว ยความยินดจี นลืมตัว รวบรวมกําลงั ฝน ประคองตัวและหญิงสาวใน ออมแขนไว เร่ยี วแรงอนั ออ นเปลีย้ แทบจะจมแหลมิจมแหลข องเขากลบั คนื มาอกี ครั้ง ดว ยกําลงั ใจท่ี มองเห็นทางรอด ความรสู ึกในยามนี้ เหมือนตายแลว เกิดใหม ดารนิ ดูเหมือนจะถกู ปลกุ ใหส าํ นึกตนรางๆ ข้ึนมาอกี คร้ัง แตก เ็ ปน ไปอยางอดิ โรยออ น เปล้ียทสี่ ดุ หลอนกระดกิ ตวั นอ ยๆ และมีเสยี งพนน้าํ ออกจากปาก พรอมทัง้ ทะลึง่ พรวดข้นึ เพื่อให จมูกพนระดบั นาํ้ จอมพรานยังคงประคองยกคางหลอนไวเ ชนนนั้ ยิง่ ใกลป ากทางออกเขา ไปเทา ไร กระแสนาํ้ กย็ ่งิ พดั เชย่ี วเรง็ แรงข้ึนทุกขณะ และบริเวณ ธารกแ็ ผข ยายกวางออกไปทกุ ที เสียงนา้ํ ทกี่ ระโจนลงไปจากหนา ผาตดั หกั ตา่ํ ไปเบื้องลาง ซง่ึ ยงั ไม สามารถคาํ นวณไดว า มนั ลึกลงไปสกั เทา ไร ดังครนื โครมสนั่นหว่นั ไหว ลักษณะของมนั เปนผา นาํ้ ตกเราดีๆ นน่ั เอง ไมถึงอึดใจตอมา รา งทั้งสองกถ็ ูกพดั ล่ิวพนจากปากถํา้ ออกมา ไมผ ิดอะไรกับเศษใบไม เลก็ ๆ ที่ปลวิ ตามกระแสนาํ้ เชยี่ ว รพนิ ทร ไพรวลั ย ผยู งั มสี ติครบถวนก็มองเห็นเงามรณะอันเปน ปญ หาเฉพาะหนาเกดิ ขึ้นอีกครั้ง สายนํา้ ท่ีลอยคอตามยถากรรมมาแตแรก อนั รสู ึกวา เปน ธารแคบๆ จํากดั และไมสูจะลกึ นกั น้ัน บดั นอ้ี อกมาบรรจบกบั แหลง นา้ํ กวา งใหญทไี่ หลเปน เกลยี วเพอ่ื กระโจนลงไปยงั เบอ้ื งลา ง มีพรายนา้ํ ขนาดกระดง ผดุ ผลกั่ และหมนุ วน แสดงถงึ กระแสอนั เชย่ี ว รนุ แรงนา สะพรงึ กลวั ที่สดุ เพยี งไมก พ่ี รบิ ตาขา งหนา นเี้ อง ถายังปลอ ยตัวใหลอยลว่ิ ไปตามสายน้าํ ท้ังเขาและหญิง สาวผูตกอยูในความรับผิดชอบ กจ็ ะตอ งหลุดพน หนา ผาลอยละลวิ่ ลงไปสูอนาคตอนั คาํ นวณไมถ กู พรอ มกับสายนํ้าเหลา นนั้ อยา งไมม ีปญ หา ถา ไมแ หลกละเอยี ดไปเพราะหลน ลงไปฟาดกบั แงห นิ เบ้อื งลา ง กค็ งจมดง่ิ หายไปกบั กระแสนํ้านน่ั เอง ไมมีประโยชนอ ะไรอกี แลว ท่ีเขาจะตองรองเตอื นใหด ารินรสู ึกตัวในภาวะคับขนั เบื้อง หนา ดว ยเหตทุ ่ีหลอ นไมสามารถจะชว ยตวั เองใดๆ ไดทงั้ สิน้ ในยามน้ี นอกจากฝากชวี ติ ไวในมอื ของ เขา รพินทรกดั ฟน ถบี กระทุม น้ําและใชก าํ ลงั แหวกวายเปน คร้งั แรก ผดิ กับอาการทพ่ี ยุง ลอยคออยูเฉยๆ เขาพยายามวายตดั สายนํ้าเขา หาฝงดานซา ย อันมองเหน็ โขดหินชายตลิ่งหา งออกไป ประมาณ 10 เมตร โดยฉุดลากรา งของดารินอนั เปนภาระอยูในขณะน้ไี ปดวย ไหนจะน้ําหนกั ตัวของ หญิงสาวที่ถว งอยู ไหนจะความเช่ยี วแรงของสายนาํ้ ซ่ึงพดั พาใหใกลห นา ผามรณะเขาไป มนั เปน การพนันขนั ตอ ชวี ิต วางไวเ ปน เดิมพนั อยา งแทจริงในความหมายทว่ี า ...ระหวา งกระแสนํ้าลน หลาม ที่พงุ ลิว่ ไป เพอื่ จะถึงขอบหนาผาแลว กระโจนลงไปสเู บือ้ งลาง กับการเพียรพยายามของมนุษยตัว เล็กๆ ที่จะกระเสือกกระสนพาตัวเองกบั อกี ชวี ิตหนงึ่ ในการจะมุงไปใหถ ึงขอบฝง สิ่งใดจะมาถงึ กอ นกนั ! [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2349 กาํ ลังเหลอื อยูเทาใด รพินทรก ็นําออกมาใชท งั้ หมด ไมม คี รัง้ ใดในชวี ติ ทเี่ ขาจะอยใู น ภาวะตะเกยี กตะกายตอสูกบั การเอาชวี ิตรอดเทา ครง้ั น้ี เรยี่ วแรงที่บนั ดาลขึ้นมาอยางมหาศาลในยาม นี้ ไมไดเ กดิ จากพระเจาชวย แตเปนพลงั งานสว นพิเศษของมนษุ ยท กุ รูปทุกนาม ยามเมอ่ื ดิน้ รนเพอื่ การอยูร อดของตนเองในวิกฤตการณคับขันขีดสดุ อาศาในการใกลฝ งที่หมายของเขา กระดืบใกลเ ขา ไปอยา งแชม ชา ท่สี ดุ เปน ตรงขามกบั องศาของการถูกพดั พาลิว่ รดุ ไปยังตาํ แหนง นาํ้ กระโจน!... โขดหนิ ลกู หนงึ่ งอกขวางอยกู ลางนาํ้ รมิ ฝง หางออกไปเพยี งเล็กนอ ย เขาถูกพดั ไหล ทแยงเขา ไปปะทะมนั โดยแรง กอ นท่ีจะหลุดพนไหลเลยตอ ไปนนั่ เอง รพนิ ทรก ็ควาแงห นง่ึ ของมัน ไวด ว ยมืออนั เหนยี วแนน ดงึ ดารินใหเ ขา มาหลบพักกาํ ลงั อยูหลงั หินกอนนั้น ปลอยใหก ระแสนาํ้ ท่ี แทงกรากมาจากเบือ้ งหลงั พดั อชู นตัวจนรสู กึ เจ็บ มนั แตกข้ึนเปน ปก เพราะรางกายทีข่ วางอยู สว น กวา งของหนิ ทใี่ ชหลบกําบังอยนู น้ั เพยี งแคช ว งแขนเดยี วเทานัน้ ถาเกาะพยงุ ตวั ไวไ มไ ดถ ลาํ หลุด พนจากเหล่ียมของมันออกไป สายนํ้าจะฉดุ กระชากใหป ลิวหลดุ ตามไปในทนั ที หยดุ หอบสําลัก รวมกาํ ลงั อกี ครงั้ แลว กม็ องเหน็ แสงแหง ความหวังเฉดิ ฉายอยูตรงหนา ระยะนี้เขาหา งจากฝง เพยี งแคส องวาเทา นนั้ และหา งบรเิ วณผาน้าํ ตกประมาณ 10 วา กระแสนํา้ ระหวา งกอ นหนิ ท่เี กาะพกั อยู กบั ชายฝง ไมแ รงนัก เพราะเขามาชิดชายฝง ถึงบรเิ วณนา้ํ ตืน้ มาแลว แล เห็นหนิ งอกระเกะระกะอยูใ ตน ํา้ พอจะเหยียบยืนถึง เปนชว งสดุ ทา ยของการระดมแรงกายและแรงใจ จอมพรานถีบหินทเ่ี กาะ พุงเขาหา ชายฝง พรอมกบั ลากหญิงสาวผหู ายใจรวยๆ ติดปลอกแขนมาดว ย เขาเซตามนา้ํ ไปสองสาวชว ง แลว ขากข็ ัดเขา กับซอกหินท่อี าศยั เหยยี บยืนได ทรงกายขึ้น คราวน้ไี มจาํ เปนตอ งวาย แตเ ดนิ ยํา่ ลยุ อยา ง สะบักสะบอมเขาไปจนบรรลถุ ึงรมิ ฝง สองสามอึดใจตอ มาเขากล็ ากหญงิ สาวขึ้นมาพนระดับน้ํา สูดลมหายใจชว งแรกของ บรรยากาศแหง การมชี ีวิตรอด เวลาจะผา นพน ไปนานสกั เทาใดไมทราบได ท้งั สองคนข้นึ มานอนฟุบอยบู นพน้ื ดิน ราบเรียบใตรม เงาไมใหญร มิ แอง นํา้ กระโจน อากาศสลัวมวั มนลงเปนลาํ ดบั รพนิ ทร ไพรวลั ย รูส กึ ตวั ขน้ึ อีกคร้ัง ยนั กายทรงตัวขึ้นอยา งโผเผ ขางๆ กายเขา ดารนิ วราฤทธ์ิ ยังคงนอนพงั พาบคว่ําหนา อยูต ามเดิม กายของหลอนสัน่ เทม้ิ เปนลูกนก เปย กชมุ โชกไป หมดท้ังตวั ซึง่ กเ็ ปนลักษณะเดยี วกนั กับเขา รพนิ ทรถ ลันเขา ไปเขยาเรยี กโดยแรง แตห ลอนยังคง นอนน่ิงรางกายแขง็ ชาอยเู ชน นั้น จอมพรานพลกิ หนา หงายขึน้ ประคองไวใ นออมแขน “คุณหญงิ !!” ใบหนา และตลอดท้ังตัวของหลอนซีดจนเขยี ว คางสัน่ กระทบกันกราวพรอมกบั อาการ สยิวตวั อยูเ ปน ระยะ มอื อนั ปราศจากสเี ลอื ดกาํ แนนตดิ อยกู ับอก รา งกายทุกสวนเยน็ เหมอื นศพ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2350 “หนาวเหลอื เกนิ หนาว!” เสยี งหลอนพมึ พําออกมาลกั ษณะเพอ แลว พดู อะไรตอ ไป ฟงไมไ ดศ พั ท รพินทรใจหาย วาบ ลักษณะของนายจา งสาวทีเ่ หน็ อยใู นขณะน้ี กําลงั ถูกตะครวิ จับท้งั ตวั เพราะความหนาวเยน็ จาก สายนํา้ ทแ่ี ชอ ยเู ปนเวลานาน และอยใู นขีดอนั ตรายของชีวติ เขาเหลยี วไปมาอยางกระวนกระวายใจเหลอื ทจ่ี ะกลา ว แลว จดั การปลดยามหลงั กบั ไร เฟล ท่ีสะพายในทาเฉียงติดตวั ของหลอนออก พยายามเอามือทงั้ สองลบู ขย้ที ใ่ี บหนา ของหญิงสาว แรงๆ พรอมกับรอ งเรียกชอื่ แตหลอนก็คงอยูใ นสภาพเดมิ ไมช ว ยใหอาการดีข้นึ ดวงตาทั้งคูป ด สนทิ ลมหายใจแขมว เจือจาง มนั มีอยวู ธิ ีเดยี วเทานนั้ ทจ่ี ะชว ยได ถาไมช า จนเกนิ ไปนกั ! พรานใหญต ดั สินใจเดด็ ขาด ผละจากรา งของหลอ น ปลอยใหน อนส่นั อยูต ามเดิม ตนเองสลัดเครอื่ งหลังและสิ่งเกะกะตดิ ตัวออกวางไว เหลอื แตเพยี งปน ส้ันทเ่ี หนบ็ เอว แลว กระโดด ลงไปหาฟนจากกิ่งไมแ หงใกลๆ บรเิ วณนน้ั เหมือนสวรรคจ ะเมตตากับชวี ิตที่เผชญิ กบั มหนั ตภยั หนกั มาแลว บริเวณน้ันอุดมไปดวยกงิ่ ไมแหง มากมายเหลอื เฟอ รพนิ ทรขนขน้ึ มากองไวร อบบรเิ วณ อยา งรวดเรว็ ชนิดแขงขันกับเวลา เขาทาํ งาน เหมือนเครื่องจักรกล ลมื ความอิดโรยออนเปลีย้ จนหมดสน้ิ เพราะภาวะฉุกเฉนิ ทเี่ กิดขึน้ ใหม ควัก ซปิ โปอ อกมาเปด ออก มันเปย กชุมน้ําเขาไปจนถงึ ไสใ นอันเนอื่ งมาจากแชอยนู าน ไมวา จะสกัดสกั เทา ใด ไสท ่อี มนาํ้ ชุมมปี ริมาณมากกวา นํา้ มนั ไมสามารถจะทาํ ใหล ุกติดขึน้ ได จอมพรานรอนใจดงั ไฟเผา เหลียวหนา เหลยี วหลังกระสบั กระสา ยไปหมด บัดนน้ั เอง ก็ เพงิ่ นึกขน้ึ มาไดว า เขามีไมข ีดสาํ รองฉกุ เฉินอยูแ ผงหนง่ึ ยัดใสรวมไวก บั ถุงพลาสตกิ ซึ่งบรรจบุ หุ รี่ และยา จึงถลาเขา ไปคนยา มโดยเร็ว อดึ ใจเดียวกค็ วามันออกมาแกย างทรี่ ัดไวอ อกอยา งลุกลน แลว แทบจะรอ งออกมาดวยความยินดี มันยงั แหงสนทิ และใชก ารไดด ีท่ีสุด เพยี งแคชวยเชอ้ื เพลงิ โดยการบบี นาํ้ มนั ซิปโปจ าก กระปอ งทม่ี ปี ระจาํ อยตู ลอดเวลาในเปห ลัง เขา ไปทกี่ งิ่ ไมพ อเปยกชมุ ไมข ีดกานเดยี วก็สามารถกอ เพลิงขึน้ มาไดอ ยา งรวดเรว็ รูส กึ วา นานสกั รอ ยปกไ็ มป าน ในการทจ่ี ะโหมใหไ ฟลกุ ฮือสวางจา ขึ้นเปนกองใหญ แลวขยายออกลอมสุมใหแ กร า งกายอนั นอนตวั สน่ั อยูนนั้ อากาศอันขมุกขมัว ก็โรยตวั มืดสนทิ ลงพอดี เมอ่ื กองไฟตดิ โชนสงรศั มอี นั อบอนุ ขึน้ จังหวะนเ้ี อง...เขาเพิง่ จะมีเวลาหยดุ มอื ใชสมองใครครวญถงึ สงิ่ รอบตัว มันจะหนาวแสนหนาว รางกาย ของตนเองเปย กนาํ้ โชกฉ่าํ เชน ไร รพินทรยามนก้ี ็ไมร สู กึ หนาวสกั นดิ เพราะการออกแรง ทํางานอยา งหนกั รวมทงั้ ความเรา รอนกงั วลใจท่ีสุมรุมอยใู นขณะน้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2351 ระหวา งทเ่ี ขาแบงกองไฟ ขยายเพื่อใหเขามาใกลต ัวหญิงสาวมากทสี่ ุดนน่ั เอง ก็ปรากฏ เสยี งครางเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง “รพินทร!...” พรานใหญห นั ขวับไปโดยเร็ว หญงิ สาวลมื ตาขน้ึ อยางออ นระโหย ตลอดทงั้ ตวั ยังแขง็ ชาและสะทานสั่นเปน เจา เขา อยูเ ชน นน้ั เขาถลนั เขา ไปหา เอามอื ทงั้ สองท่อี ังไฟจนรอ นผาวประคอง นาบดวงหนา ทัง้ สองของหลอ นไว “คณุ หญิง! ...รูส ึกเปนอยางไรบาง?” “หนาว...หนาวเหลอื เกนิ ...กระดกิ ตวั ไมไ ด” เสยี งของหลอนผา นริมฝป ากซีดเซยี วออกมาแทบจะฟงไมไ ดย นิ “ผมกอ ไฟแลว ประเด๋ียวคงคอ ยยังชวั่ ข้นึ ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวเลอื ดราชสกลุ ถอนใจเฮอื ก หลับตาลงอีกครง้ั “รพินทร. ..” “ครบั ...ผมอยูท่ีนี่ อยูข างๆ คณุ หญงิ ” “เรา...เราตายแลวหรือยัง?” “ยัง! เรารอดตายแลว เราถูกน้ําแทงออกมาปากถ้าํ นํา้ ตกลงและขึ้นฝงได” “ทําไมฉนั ถึงขยับเขย้อื นตัวไมไ ด” “คณุ หญิงเปน ตะคริว และหมดสตไิ ป” ริมฝป ากอันสัน่ ริก ขมุบขมบิ พยายามจะยกมอื และเหยยี ดนวิ้ อันแข็งเกรง็ ออกมา พราน ใหญควาไปกมุ ไว ใชม อื ทง้ั สองของเขาถูแรงอยไู ปมา ถา ยทอดความอุนให มอื อนั เยน็ ชดื ขา งน้ัน เร่ิมขยับเขย้ือนไดและกํามือเขาไวแนน “ไฟ...” หลอนพึมพํา แลวก็สําลักควนั ไอออกมาแรงๆ “เอามาใหใกลท ส่ี ุด” “ใกลกวา น้ไี มไ ดอีกแลว มนั จะไหมต ัว ทนหนอย ประเดยี๋ วกค็ อ ยยงั ชว่ั ” ลมหายใจของหลอ นเริม่ ชวงยาวข้ึน เหมือนจะพยายามสดู ไอความรอ นใหเ ขาไปอบ ภายในทีเ่ ย็นเฉยี บ ใบหนาอนั ซดี เซยี วเริม่ ปรากฏสเี ลือดขึน้ เลก็ นอ ย เขาหนั ปลายเทา อนั เปลา เปลอื ย ของหลอนใหเ ขาไปองั เปลวไฟจนใกลท ่สี ุด แลวจบั แขนท้ังสองยกขนึ้ ลงเปนการผายปอด ชว ยให เลอื ดลมทาํ งานขน้ึ “รพนิ ทร...” “ครับผม” รมิ ฝปากคนู น้ั มเี สยี งพดู แตเ บาทส่ี ุด จนเขาตองเอียงหลู งไปแนบแลว ตะลงึ งนั เมอื่ ได ยนิ วา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2352 “ถอดเสอ้ื ผาฉันออกใหห มดทุกชน้ิ ” “คณุ หญงิ !!” “ฉันเปนหมอ! ฉนั รดู ีวา การจะชว ยคนทกี่ ําลังจะตายเพราะแชน ้าํ ตอ งทําอยา งไร เร็ว เขา! ถา คณุ ยังไมต องการใหฉ ันตายเพราะความชื้น” ถูกแลว จรงิ ของหลอน และเขารวู ธิ ีน้ีดอี ยกู อ นแลว กองไฟผิง...มันจะชว ยประโยชน อะไรขึ้นมาได ในเม่อื รางกายของคนปว ยยงั ถูกหอหุมอยดู ว ยเสอื้ ผา ท่เี ปย กชมุ นํา้ เชน น้ี และถา หลอ นเปนเพศเดียวกบั เขา เขากค็ งจะถอดเส้ือผาเครือ่ งแตงกายของหลอนออกใหเ หลือแตต ัวเปลา ยางไฟนานแลว แตน่.ี ..สวรรคท รงโปรดเถอะ!... ตะลึงงันไปนานสกั เทาใดไมท ราบ มาไดส ตริ ูสึกตวั เมื่อเห็นหญงิ สาวพยายามชว ย ตวั เอง โดยการปลดดุมเส้ือของหลอ นอยา งยากเยน็ จึงขจดั ความรูส ึกอนั พพิ กั พพิ วนอลหมา นใจทง้ั มวลออกไปหมดสิ้น แกะเข็มขดั ปน สัน้ ของหลอ นออกไปกอน จากน้ันกค็ ลายเขม็ ขัดเอว ถอดขอ บนของกางเกงเดินปา กลนั้ ใจรูดซบิ ท่ตี ิดไวดา นหนาออก เล่อื นตัวไปทางปลายเทา ดึงกางเกงของ หลอ นรดู ออกไปพน ตวั เหลือแตผวิ กายเนื้อแทอนั สวา งโพลน ตัดกบั พืน้ หนิ ดาํ ทร่ี า งนน้ั ทอดนอน เหยยี ดยาวอยรู าวกบั แทง งาสลกั เสลา คงมีแตก ลางลาํ ตัวเทา นนั้ ทีป่ ด เปนรปู สามเหล่ียมไวดวย อนั เดอรแวรแบบบิกนิ อี ันแบบบางสดี ํา จากนน้ั เขากอ็ อ มไปถอดเสื้อหลอ นออกอกี ครัง้ เหลอื ไวแ ต บราเชียรตวั จว๋ิ ที่ประคองทรวงอกเครยี ดครดั เปน กอน ประดุจประทุมมาลยสีหยวกไวอ ยา งหมิน่ เหม ดารินถอนใจสะทา นเยือกอีกครง้ั พลิกตัวนอนควาํ่ หนา ลงกับแผน ดินทเ่ี ร่ิมจะรบั ไอไฟ อบอนุ ข้นึ เปนลําดบั เอาหนา หนนุ ไวกบั ทอ นแขน ปลอยใหเปลวไฟรอบดา นทล่ี กุ โชติแลบเลยี ไป ตลอดทั้งกายอันเปลือยเปลา รพนิ ทรไ มม องรางนั้นแมแ ตจ ะชาํ เลือง กาวขามรางงามไปเกบ็ เสอื้ กางเกงของหลอ น ลว งกระเปาเอาสง่ิ ที่บรรจุออกมาวางตงั้ ไว แลว บบี นา้ํ จนหมาดกางออกพาดผงึ่ ไอไฟไว เพอ่ื ใหความ รอนไลความชนื้ ออก จากนน้ั ก็ทรุดตวั ลงน่ัง ถอดรองเทาของตนเองออกบา ง วางของทเ่ี ปย กนาํ้ ทกุ อยางเรียงรายผิงไฟ พรอมท้งั งว นในการรือ้ คน สงิ่ ของจากยา มออกตรวจดู เพราะไมร ูจ ะทําอะไรให ดีไปกวาน้ี เสอื้ กางเกงของเขาเองก็เปยกโชกไมน อยไปกวาหลอน แตจ ากไอตวั และระเหยของไอไฟ มันก็คอยๆ แหง หมาดขน้ึ เอง ทวาไมน านนกั กอ็ ดไมไ ดทีจ่ ะตองหันกลบั ไปดรู างของหญงิ สาวดว ยความเปน หว ง การทําอาการประหน่ึงวาเฉยเมยหรือตะขดิ ตะขวงกระอกั กระอว นใจในภาวะเชน น้ี มันเทากบั วา ทอดทิ้งหลอ นอยา งใจดาํ ทส่ี ุด เขาเองกย็ งั ไมแนใจวา หลอ นปลอดภยั แลวหรอื ไมเ พยี งไร [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2353 ทา มกลางกองไฟท่ีสวางเรอื งรองแวดลอมอยเู ปนรศั มีวงกลม รางอันแทบจะเรียกไดวา เปลาเปลือยแรกเกดิ นนั้ ยงั คงนอนควา่ํ หนาสนิทนง่ิ อยเู ชน เดิม นานๆ ก็มอี าการสนั่ สะทานเปน ระลอกพลว้ิ ไปทงั้ กายสกั ครงั้ แสงไฟสง จบั ผวิ อนั ปราศจากอาภรณปกปดแลเปน สชี มพูเขม ความงามแหง สรีระโดยธรรมชาตนิ นั้ เปดเผยใหป ระจกั ษช ัดกบั สายตา โดยไมม เี ครอ่ื ง หอหมุ อําพรางใดๆ ทัง้ ส้นิ จากแผน หลังลาดลงมาหักเปน มุมอยูทเ่ี อวกลมคอดเล็ก แลว ผายโคงเปน ลอนงามท่ีชว งตะโพกหน่นั อวบกลม จากนน้ั ก็เปน ปลีลาํ ขาประดจุ ตนกลว ยลอกกาบซงึ่ อวบ แขง็ แรงตรงโคน คอยๆ เรียวอยา งไดส วนสดั ลงไปจนกระทัง่ จรดปลายเทา ชวั่ ขณะหนึ่ง...ทเ่ี ขาจองแลไปอยางตะลึงลานลมื ตวั วา วนุ อลหมา นใจเหลอื ทจ่ี ะกลา ว เคราะหกรรมพรหมลขิ ิตใดหนอ ชางชกั นาํ บันดาลใหพ รานหนุมกับนายจางสาวผูสงู ศกั ดิ์ ตอ งมา เกลอื กกลว้ั ใกลชิดกันอยใู นสภาพการณเ ชน น้ี เหตุการณประหน่งึ จะจงใจทาทายใหคณุ ธรรมและ เกยี รตศิ ักดชิ์ ายชาตรีของเขาตองแหลกสลายยอยยับลงไป หากเผลอสตปิ ลอยใจใหใฝต าํ่ เตลิดลอย ไปในธารแหง อารมณธ รรมชาติ มโนธรรมและความหนกั แกรง เปน เหล็กเพชรแหง ดวงจติ เทา นัน้ ท่ที าํ ใหเขาทอด สายตาจบั นิง่ อยทู ่ีเรือนรา งงามนั้นอยา งขันติ อยา งมากทส่ี ดุ ก็เพยี งแคล อบชมเชย และดูดซบั ความ งามนนั้ ไวดว ยความโสมนัสปลม้ื ปต อิ ยูภ ายในอันลึกลาํ้ เหมือนกระตายปา ทเ่ี หลอื บชะแงแลตะลึง หลงตอ สกาวโสมบนฟากฟาสงู เฝา แตพนิ จิ ช่ืนชม โดยมิอาจทจ่ี ะแตะตอ งลบู ไลจ นั ทรสูงสงน้นั ได ทง้ั ๆ ท่จี ันทรด วงนนั้ กห็ างเพยี งแคเอือ้ มเทา นั้น เคลิ้มคิด พศิ วงอยูนานสักเทา ใดไมท ราบได มารูสกึ ตวั อกี ครัง้ เมือ่ รางนั้นขยับเขย้ือน ไหวกายนอ ยๆ กองไฟแลบเลยี เขา มาถงึ ผวิ ซีกซายของหลอ น จนไดก ลน่ิ ผมไหม รพนิ ทรตกใจ เคล่อื นเขา ไปใกล อมุ รางของหลอนดงึ ใหถ อยหางกองไฟออกมาอกี เลก็ นอ ย แลวพลกิ รางอกี ซีก หนง่ึ ใหร บั ความรอนของไฟแทน ระหวางท่ีอุมประคองอยู เขารูสกึ ถงึ ผิวกายของหญงิ สาวท่ีบัดนผี้ ะ ผา วเพราะถกู ไฟลน และผมปอยหนงึ่ กรอบเกรียมไป ทง้ั ๆ ทบ่ี างสว นก็ยงั เปย กชมุ วางศีรษะของ หลอ นพาดไวก ับตัก ใชม อื ขย้ีปด เสนผมเพอื่ ใหรับกบั ไอไฟอยา งสมาํ่ เสมอ ครใู หญตอ มา มานตาคูนัน้ กค็ อ ยๆ เปดขึน้ ตาตอตาพบกนั ในระยะหา งเพียงคืบ ศรี ษะ ของหลอนยังพาดอยกู บั ตักเขา แววตาอนั เคยเล่ือนลอยแหงผากคนู นั้ คอ ยปรากฏแสงเปนประกาย ขึ้น ดเู หมือนหลอนจะจองพนิ ิจดไู ปตลอดทั้งใบหนา เขาที่กมมองลงมา เปน การดอู ยา งสาํ รวจตรวจ ตราประหน่ึงจะแยกสวนตา งๆ ของใบหนา ออกไปทีละสว นเพื่อใหแนใ จวา บุรษุ ผนู ีค้ อื รพนิ ทร ไพรวัลย ใชแ นหรือ? “รสู กึ เปน อยา งไรบาง?” เสียงถามออ นโยน ดังมาจากใบหนาน้นั เบาๆ สมั ผสั โสตจําไดถนัด ใชแ ลว...เขานน่ั เอง ยังอยูเคยี งขางหลอ นอยูตลอดเวลา ไมไ ดส ญู หายไปไหน ไมไดตาฝาดหรอื คิดเพอไปเอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2354 ดารินฝนตัว พยายามจะผงกศรี ษะข้ึน แตผ ูท เี่ สยเสนผมของหลอ นผง่ึ ไฟอยูในขณะนี้ กดใหนอนอยตู ามเดมิ “ถา ยงั รูสึกวาจะลุกข้ึนไมไ หวกอ็ ยาเพง่ิ พยายาม ถา ผมแหง สนิทอาการคงจะดกี วา น”้ี “ฉนั ...ฉันหมดสตไิ ปนานไหม?” “ก็ – นานพอท่จี ะยางสกุ ถา ไมเ ล่อื นใหพ น ไฟออกมาเสยี กอน” “เพลียเหลือเกนิ ” หลอ นพมึ พํา ตาหร่ีโรยลงอีกอยา งออนเพลยี “นอนเสยี ใหห ลับ ไมตอ งกงั วลอะไรทั้งสน้ิ ผมจะอยใู กลค ุณหญิงตลอดเวลา” “อยา ทิ้งฉนั ไปไหนนะ” “ตอ ใหว ิญญาณจะทงิ้ รางของตนเอง แตวญิ ญาณดวงน้ีจะไมม วี นั ทง้ิ คณุ หญิงเปนอัน ขาด” “ทําไมมันถงึ หนาวจบั ใจขนาดน”้ี “คณุ หญิงกําลงั ไมส บายมาก” “รพินทร” “ครบั ” “คณุ ถอดเสอ้ื ผา ฉันออกแลวยงั ?” “ไมอ ยากทาํ อยางนนั้ เลย แตห ลกี เลีย่ งไมไ ด มเี หลืออยูสองชน้ิ บราเชยี รก บั แพนตีส้  มัน ไมจําเปน เพราะบางมาก และขณะนก้ี ถ็ ูกไฟเกือบแหงสนทิ แลว” หลอนถอนใจลกึ แลวสนิทนิ่งไปอีก รพนิ ทรค อยๆ ประคองใหนอนราบลงกับพนื้ เอา ยามหลังรองศรี ษะไวใ ห ตนเองควา ไฟฉายกบั หมอ สนาม ขา มกองไฟเดนิ ลงไปตักน้ําทธี่ ารเบื้องลาง เอาขึ้นมาตั้งไฟตม ระหวางท่ีรอน้าํ เดือด กต็ ัดไมมาทํารา น คล่ีเสื้อผา ของหลอนออกกางยางไวเ พอื่ เรง ใหแ หงเรว็ ขึ้น มองไมเหน็ ความหวังเหมอื นกนั วาในสภาพของอากาศอนั หนาวเหนบ็ เยน็ ชน้ื ไป ดวยละอองนาํ้ และน้าํ คา งเชน นี้ กองไฟมนั จะทาํ หนาทนี่ ่งึ ใหแ หง เรว็ ขึ้นมาไดอ ยา งไร ยกเวน แตถ า ไมร ะวังใหด มี นั ก็จะตดิ ไฟลุกไหมสง ไปเลย อยา งไรกต็ ามเขารอื้ เสอื้ แจก็ เกตของหญิงสาวขึ้นมากาง ครอ มกองไฟไว พอมนั อบไอความรอ นไวพ อเพียง กน็ าํ มาหอ คลมุ ใหเจา ของในลักษณะเหมือนนึง ประคบ แลวเอาขึ้นไปยางใหม เมอ่ื มนั คลายความรอ นลง ทําสลบั กนั อยเู ชน นนั้ ครัง้ แลว ครั้งเลา ไรเฟล ทง้ั สองกระบอก ตั้งปก เอาลํากลองท่มิ กับพ้ืนพานทา ยชขู น้ึ เพอื่ ใหน ้ําท่ีขงั อยใู น ลาํ กลอ ง และกลไกตา งๆ หยดลง สงิ่ ของเครอื่ งกนั หนาวท่คี ดิ จะพง่ึ พาจากที่ตดิ อยใู นยา มหลงั บดั น้ี ใหป ระโยชนอ ะไรไมไ ดเ ลยสักอยา ง เพราะมันโชกนาํ้ หมด รือ้ ในยา มของหลอ น เผอ่ื วา จะพบบรน่ั ดี เพ่อื ชว ยกระตนุ ใหเ ลือดลมฉดี แรงขน้ึ แตก ็ผดิ หวัง ดารินไมไ ดพ กบรนั่ ดีติดยามหลอนไวด ว ยเลย นอกจากสง่ิ ของกระจกุ กระจกิ อืน่ ๆ ตามนสิ ยั ผหู ญิง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2355 สงิ่ ที่พอจะใชไดป ระโยชนบ างในยามนีก้ ค็ ือ ผา พลาสติกบางๆ ประจําตวั ของเขาและ หลอนซึ่งรวมกันเปน สองผนื ใชข งึ กันน้ําคา งเบ้ืองบนไว และชว ยอบไอไฟ เวลาอนั เงยี บเชียบ วังเวง ผา นไปโดยการงว นอยางไมห ยดุ มอื ของเขา เพ่อื ชว ยแกไ ข หลอ นใหด ีข้ึน คงไดยนิ แตเ สยี งไฟกนิ ไมป ะทุล่ันลกุ ฮืออยใู นกอง และเสียงสายนํา้ ทกี่ ระโจนตกลง ไปยังแกง เบอื้ งลา งอยูออ้ื อึงเทาน้นั เม่อื นาํ้ เดือด เขาจัดการราดลงกบั ผา ขาวมา แลวนาํ ไปอบประคบใหต ลอดทั้งกายของ นายจา งสาว เปนการชวยกนั อยางสุดหวั ใจ สุดความสามารถของพลังกายและสตปิ ญ ญาเทา ทจ่ี ะทาํ ไดใ นภาวะเชน น้ี ไออุนจากน้ํารอน ปลกุ นกั มานุษยวิทยาสาวใหรูสึกตวั ขน้ึ อกี ครงั้ ดวยความรูสกึ ทด่ี ีขน้ึ มาก หลอ นเปด เปลือกตา ในระหวางทเี่ ขาเอาผาประคบไวใหท่ีฝา เทาทงั้ สอง พบตนเองนอนศรี ษะ พาดยาม มเี สื้อแจก็ เกตทเ่ี ปย กชื้นแตอ นุ คลมุ ปด ต้ังแตท รวงอกลงไปถงึ โคนขา ใบหนา รูส กึ แสบรอน ดวยไอไฟ และอาการปวดเกร็งของตะคิวทจ่ี ับอยตู ลอดขาดา นซายทเุ ลาลงพอที่จะขยบั เขย้อื นได รา งทีก่ ม หนา กม ตาปฐมพยาบาลอยนู ้นั เงยหนา ขนึ้ โดยเรว็ เม่อื รูสึกวา คนปวยไหวตัว แลวกพ็ บดวงตาทแี่ ลจองมากอ นแลว กอนทจ่ี ะเอย ปากเชน ไร ดารนิ กย็ นั กายลกุ ขนึ้ น่งั ดึงขาทง้ั สอง เขามาชนั เขาไวก อดเส้อื แจ็กเกตไวแ นบกบั อก เขารินนํ้ารอนลงในฝาหมอ สนามแลว สงไปให “ด่ืมเสีย นํา้ รอนมนั จะชวยใหคณุ หญิงดขี นึ้ ” หลอ นรับมาถือประคองไวในมอื แลว ยกขนึ้ จบิ คลาํ สาํ รวจดตู วั เองไปยงั สวนตา งๆ จน ทัว่ เลือดเรมิ่ แลนสะดวกไปตลอดทงั้ กาย และบัดน้ีวง่ิ ข้นึ มาบม ผิวหนา อนั ซดี เซียวจนเปน สชี มพู เมอ่ื ตระหนักแนชดั อีกครง้ั วา ตนตกอยใู นลกั ษณะลอ แหลมหมนิ่ เหมเ พียงไร ซับในทง้ั สองช้นิ มนั ไม มคี วามหมายอะไรเลย เพราะมันบางราวกบั ใยบัว หนั มองฝาความมืดนอกกองไฟไปรอบๆ “นี่เราอยทู ี่ไหน?” “แวดลอ มรอบเราในขณะนี้เปน ดงดิบ รมิ แองผาน้ําตกทส่ี ายนา้ํ พดั พาเราออกมาจากใต ภเู ขา” “ไมน า เชอื่ เลยวา คณุ จะชว ยใหฉันฟน ขึน้ มาได” “ผมก็กลวั วาคณุ หญงิ จะไมฟน เหมอื นกัน” เขาบอก ทงิ้ กายลงไปนอนแผเหยียดยาวอยา งหมดเรี่ยวแรงเปน คร้ังแรก รสู ึกเหมือนจะ ผลอ็ ยหลบั ไปดวยความเหนด็ เหน่อื ยในทนั ทนี น้ั แตแลว กร็ ูสกึ วา ฝา มือของหญิงสาววางมากลางอก “รพนิ ทร...” “ฮอื ...” เขาครางโดยไมล มื ตา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2356 “ฉนั รสู ึกดีขนึ้ มาแลว คณุ ละ เปน อยา งไรบา ง?” “อยากนอนใหห ลับ และไมอ ยากตืน่ อกี แลว หรือถามเี ฮลิคอปเตอรสักลํามารับตวั นายจา งสาวของผมคนนีก้ ลับไปถึงกรุงเทพโดยปลอดภยั เสยี เดย๋ี วน”ี้ “สมมตวิ า มเี ฮลคิ อปเตอรม ารบั จรงิ และเจตนาท่ีจะมารบั เฉพาะนายจา งคนนี้ไปเพียง คนเดียว โดยไมร ับลกู จา งไปดว ย กเ็ ปนอนั แนน อนวา เฮลคิ อปเตอรล าํ นั้นจะตองผดิ หวัง” เสยี งกระซิบอยทู ่ีริมหู “ทาํ ไม?” “เพราะวา นายจา งพอใจทจี่ ะอยูกบั ลกู จางจนวนิ าทีสดุ ทา ยของชีวติ ไมว าจะรอดหรอื จะตายกันนะซิ ลืมสายเชอื กโยงชวี ติ ทเ่ี รามดั ตดิ ตวั กันไวเ สนนน้ั เสียแลวหรือ?” รพินทร ไพรวลั ย ลมื ตาขนึ้ คูอริในอดีตของเขา – หรอื คูวิบากคูร วมผจญในปจ จบุ ันนอนควา่ํ พงั พาบอยูใกลๆ ชนิด ผวิ สัมผัสผวิ ใบหนาน้นั ชะโงกมองจองอยูเ หนือหนา อนั นอนหงาย ศรี ษะวางราบกับพน้ื ของจอม พราน ลมดึกกรรโชกมาวบู หนงึ่ เปลวไฟในกองแลบฮอื เขามาใกล ความหนาวและความ อบอุนโชยมากระทบผวิ กายพรอ มกัน วูบนั้นเอง เขาก็พลิกกายตวดั เอารา งของหลอ นเขา มา สวมกอดประทบั ไวแนบสนทิ แทบจะเชื่อมใหเปนกายเดยี วกัน ไมม อี าการขัดขนื ตอ ตา นจากดาริน วราฤทธิ์ หลอ นแนบใบหนา ลงกับแกม ทร่ี กครึ้มไปดวยเครานนั้ แลวซุกศรี ษะลงเกลือกกล้ิงกับซอก คอ รพนิ ทรเต็มตนื้ รูสึกตนครงึ่ ฝน ครง่ึ จรงิ ยงิ่ รดั รา งนน้ั แนน กระชบั เขา มาอกี ฝา มอื อนั สนั่ เทา ลูบคลาํ ตัง้ แตเ สน ผมของรา งกายทเ่ี บยี ดซกุ อยูในออ มแขน ลงไปจนกระท่งั แผน หลงั อนั เปลา เปลือย ลอนตะโพกและโคนขา ตลอดทกุ สวน เหมือนจะไมแนใ จวา ใครท่อี ยใู นออมกอดประทับ ขณะนี้ “คุณหญงิ ดารนิ ...” “ใช...ดารนิ วราฤทธ์ิ ผหู ญิงคนท่เี ยอ หยิ่งทสี่ ุดคนน้ัน...” “แลว...ผมเปนใคร...นายรพนิ ทร...” “ใช...รพนิ ทร ไพรวัลย พรานไพรใจฉกาจ ผูชายตาํ่ ศักดย์ิ โสโอหงั คนนัน้ ...” “มนั เปนเพราะอะไรกันน่ี เพราะความเปล่ยี วเปลากนั ดาร ผนวกกับสญั ชาตญาณแหง เพศของเราทงั้ สองหรอื ?” “ฉนั กก็ าํ ลังพเิ คราะหอ ยูเหมอื นกนั ถา มนั เปนเชนนั้น มันก็ควรจะเกดิ ขึ้นกอนหนา น้ี นับครง้ั ไมถ วนแลว ไมใ ชหรอื ?” “หรอื วาเรา ตา งตกเปน หน้ชี วี ิตของกนั และกัน จนหมดทางทจ่ี ะปลดเปลือ้ ง?” หญงิ สาวเงยหนา ขึ้น ยิม้ เศราๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2357 “เราเห็นแกนของหัวใจกนั และกนั มากเกนิ ไป จนปฏิเสธเสยี มิไดท ง้ั ๆ ทอ่ี ยากจะปฏิเสธ เขาพดู กนั ไวถกู แลว ทวี่ า คนเราอะไรกไ็ มสาํ คญั เทา กับคุณธรรมน้าํ ใจ และในดานนแ้ี ลว...จะมใี คร อีกบา งไหมหนอ ทยี่ ิง่ ใหญไพศาลควรแกก ารคารวะยกยอ งไปกวา รพนิ ทร ไพรวลั ย คนน”้ี ถกู แลว ถา ไมต กระกําลาํ บากอยูดว ยกนั ถาไมใ ชเพราะเผชิญกับวกิ ฤตการณคับขัน รวมกันหลายตอ หลายครงั้ หลอ นจะไมมโี อกาสไดหยง่ั ซง้ึ ถงึ ธาตแุ ทของชายคนทหี่ ลอนไมถ กู ชะตา เมอื่ แรกพบคนนีเ้ ลย มนุษยเ ราไมสามารถอา นกันไดโดยสายตาเพยี งแคผาดเผิน เวลาและเหตุการณ เทานน้ั ท่จี ะเปนเคร่อื งพิสจู น มนั เทากบั เปนการเปดใจ ทเี่ ก็บงําซอ นเรนไวเ ปนเวลานานออกมาอยา งชนดิ ไมม อี ะไร จะตองเงื่อนงาํ ไวอ ีกแลว ชายผนู ี้ เงยี บขรมึ และอยใู นอาการสํารวมเสงย่ี มใจเชน เคยของเขา ไมไ ดถือโอกาส ลวงลํ้ากลาํ้ เกนิ อะไรหลอ นมากไปกวาการสวมกอดไวแนบอก แลว กเ็ ฝา จอ งหนาพนิ ิจดหู ลอ นดว ย สายตาท่ีเจอื แววถอ มรูประมาณตน และเศรา เรน ลับ เขาแลดูหลอน ประดุจมองส่ิงอันสูงคา ท่ีตกเขา มาอยใู นองุ มือ ซง่ึ มหี นาทจ่ี ะตอง ประคับประคองทะนุถนอมไวเพยี งชั่วขณะเทา นน้ั ปราศจากอาการเหมิ เกรมิ ลําพองทะยานใจ... ปราศจากอารมณท ด่ี าลเดือดขน้ึ ดว ยไฟปรารถนา...เหมือนมติ ร เหมอื นเพ่ือนตาย...เหมือนเสาหลัก หรอื มฉิ ะนน้ั ก็เกราะกําแพงสําหรับทีจ่ ะปกปองผองภัย หาใชชายหนุมและหญิงสาว ผูมีราคะตัณหา เขา มาเปนตวั กลางชักนาํ ไม สมแลว กับความกรา วกระดางตอชีวติ ของเขา นาํ้ ใจของบุรุษผนู ้หี นกั แนน ยง่ิ กวาหิน ผา! “หนาวไหม?” ในท่ีสดุ ความเงยี บกถ็ กู ทําลายข้ึนดว ยคาํ ถามลนุ ๆ ไมเสนาะโสตตามเคย แตบัดน้ี ดา ริน วราฤทธิ์ เปนสขุ ใจทจี่ ะไดย นิ ลีลาหรือประโยคแบบคยุ ๆ ชนิดน้ี มากเสยี กวา ถอ ยคําสํานวนอนั ออนหวานของเทพบุตรชาวเมืองยง่ิ นัก หลอนส่ันหนา “ไมห นาวแลว” “อนญุ าตใหผมกอดคุณหญงิ ไว จนกวา จะคอ ยยังช่ัวกวา น้ไี หม?” “ถา คิดวาการกอด เพอ่ื แบง ไอตัวให เปน การชว ยเหลอื สภาพอันหนาวเยน็ จนแทบจะ แขง็ ตายของฉนั ก็ทาํ ไมไมชว ยโดยวิธนี เ้ี สยี แตแ รก” “อยากจะทําเชน นน้ั แตไ มกลา” “ทําไม?” “มนั จะเปน การจาบจว งบงั อาจเกินไป” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2358 “กค็ ณุ ไมเ คยบงั อาจจาบจว งเชนนั้นกบั ฉนั มากอ นหรอกร?ึ ” “น่ันเปนเจตนาทีจ่ ะสรางความไมพ อใจใหค ุณหญงิ เพอ่ื หวงั ผลบางประการเทา นน้ั โดยแททจี่ ริงแลว ถา ไมจําเปน ผมไมเ คยกา วราวหยาบคายลว งเกนิ คุณหญงิ เลย” “แลวตอนท่ฉี นั หนาวสัน่ จะตายมติ ายแหลอ ยนู ัน่ นะ จาํ เปนหรอื เปลา ” “ผมกไ็ ดช ว ยคณุ หญงิ จนสดุ ความสามารถ อยา งทาสหรอื คนใชคนหนงึ่ จะพึงกระทําตอ นายแลว ” “คนื หนึ่ง ในถํา้ คุณกับฉนั ขนึ้ ไปติดลอมของสางเขียวดวยกัน แลวคณุ กเ็ กิดอาการ จับส่ันหนาวสะทา นข้ึนมา ยงั จาํ ไดไ หม?” “จําได” “แลวจําไดหรอื เปลา วา ฉนั ชว ยอาการหนาวสนั่ คุณไวอยา งไร?” “ใหยากิน” “ฉนั ‘กอด’ คุณไวท งั้ ๆ ที่ ‘เกลียด’ คุณอยา งทส่ี ุด!” “ผมจําเหตุการณต อนนนั้ ไมได เพราะหมดสต.ิ ..จรงิ หรอื ?” “จรงิ ” “มนิ า ผมถึงไดร อดตายในคนื นั้น เพราะไออุนจากออ มกอดของคุณหญิงนัน่ เอง” “ตรงขามกับฉนั หนาวส่นั จะขาดใจตาย คนใจดาํ จะทาํ ไดก แ็ ตก อไฟยา งฉันเทาน้ัน...” จบคําพูด หลอนผลกั อกเขาหา งออกไป แลว ผุดลุกขึน้ กวาดตาไปรอบๆ ถามโดยเรว็ วา “เอาเสอื้ ผาฉันไปไวไหนหมดแลว ” รพนิ ทรล กุ ตามขน้ึ มา ดารินเบีย่ งดา นขา งให กริ ยิ าของหลอนปราดเปรยี วแข็งแรงข้นึ และเริ่มมีความตะขิดตะขวงกระดากอายในสภาพอันเปลา เปลอื ยของตนเอง “กาํ ลังยางไฟอยนู น่ั มนั ยงั ไมแ หง หรอก” หลอนขยับจะเดินตรงเขา ไป แตพรานใหญก า วออกไปกนั้ หนาไว นกั มานษุ ยวิทยาสาว หอตวั ลง เอาแขนท้งั สองไขวป ระสานปอ งทรวงอกอนั งามสะพร่ังไว “ฉันจะสวมมนั เด๋ยี วน”ี้ “ขนื สวมเขา ไปกต็ ะควิ จับ หรอื ไมก็ปอดบวมแน บอกแลว วามนั ยังไมแ หง ” ดารนิ ลมื ตาโต “ตายละ นจ่ี ะใหฉ ันนงุ ไฟอยอู ยางนน้ี ะรึ?” “อยางนอ ยทสี่ ดุ กจ็ นกวา เสื้อผาจะหมาดกวา นี้ นงุ ไฟนะ ดีแลว มนั อุนยิง่ กวา อยใู น เสื้อผา ท่เี ปยกชื้นเสยี อกี ” “ฉันไมชอบนงุ ไฟหม ฟา อยกู บั ผูชายสองตอสองเลย แมวา ผชู ายคนน้ันจะสงู ดวย คุณธรรมสกั เพียงไหน ตอนนฉี้ ันคอ ยยังชว่ั มากแลว ถงึ เส้ือผาจะเปยกชื้นกไ็ มเ ปนไรหรอก หยบิ มา ใหฉ ันเถอะ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2359 จอมพรานสน่ั ศรี ษะ สหี นาของเขาราบเรยี บไมสอความรูสึกใดๆ “ผมก็ไมชอบใหผ ูห ญิงคนไหนมาเปลือยอยกู บั ผมสองตอ สองเหมือนกนั แมวา ผหู ญงิ คนนน้ั จะสวยสักขนาดไหน แตถา จาํ เปน กไ็ มร จู ะทาํ อยา งไรเหมือนกนั เช่ือผมดีกวา คุณหญงิ คอยยงั ชัว่ ดีแลว อยา เสี่ยงใหเปน อะไรขนึ้ มาอกี เลย สามช่ัวโมงเตม็ ๆ คณุ หญิงนอนไมไ ดส ติอยูก บั ผมสอง ตอ สองในสภาพเชน นี้ อีกสกั ก่ชี ่ัวโมงตอ ไปมนั ก็ไมเ กดิ อะไรขน้ึ หรอก” ดารนิ อดึ อัดเตม็ ไปดว ยอาการขวยเขนิ เม่อื เหตกุ ารณค ับขันชนิดขั้นเปนขน้ั ตายของ หลอ นคลี่คลายลง หอกายลงนัง่ ริมกองไฟกอดเขาไว พรานใหญไมไดห ันมาสนใจกับเรือนรางอัน งามสะพรัง่ มองเหน็ แทบทุกสวนสดั น้ัน เขาเดินไปพลกิ เสือ้ ผา ของหลอน และขา วของอนื่ ๆ ทผี่ ิงยา ง ไฟไว กลับใหม นั ไดร บั ไอความรอ นเสมอกนั ปากกถ็ ามเรอ่ื ยๆ มาวา “หวิ ไหม?” “ถงึ หวิ เรากจ็ ะเอาอะไรกิน นอกจากทอ นฟน ตดิ ไฟเหลานี”้ รพินทรไมเ อยวา กระไร กม ลงคนยามของเขา อดึ ใจเดียวก็เดนิ กลบั มาทรุดตัวลงนงั่ ขา งๆ เปด กระปองซปุ มะกะโรนี อันเปนเสบยี งในสนามรบของทหารอเมริกนั แบบท่หี ลอนเคยเหน็ มากอนแลว จดุ ไฟลนเขากบั เตาเบ็ดเสร็จ ซงึ่ เปน สาํ ลีชุบแอลกอฮอลในสว นลา งของกระปอ ง หญงิ สาวเปา ลมออกจากปาก ลมื ตาโตจองหนา “เมอื่ ไหรก ็เมื่อน้ันนะ คุณเปน คนรอบคอบและพรอมอยเู สมอ” เขายักไหล “เหตกุ ารณม นั สอนเราไวหลายครง้ั แลว แตผ มกไ็ มเหน็ คณุ หญงิ จําสกั ที เครอื่ งกระปอ ง เพยี ง 1 หรือ 2 กระปอ งทจ่ี ะตดิ ไวใ นยา มหลัง มันไมเ พม่ิ นํา้ หนกั อะไรมากนักหรอก แตม นั จะยดื ชวี ิตเราไปไดอ ยางนอ ยก็อีกวนั สองวนั ตอนทค่ี ณุ หญิงนอนสัน่ ไมไ ดส ติอยู ผมคนยา มคณุ หญงิ แลว พบสิ่งทีไ่ มนาจะพบคอื หมากฝรั่งหน่ึงกลอ ง ถกู น้าํ จนนาํ้ ตาลทเี่ คลือบไวละลายออกหมดแลว เหลอื แตยาง” หลอนเอยี งตวั เอาไหลกระแทกเขาเบาๆ “กฉ็ ันไมคิดวา ฉันจะมาตกอยใู นภาวะเชน นนี้ ี่ ออ ! นคี่ นของสวนตวั ของฉันรึ ไมรู หรอกหรอื วา มันเสยี มารยาท” “ถา จะเสียมารยาท ก็เสียตง้ั แตผ มลอกคราบคณุ หญงิ ออกตอนนน้ั แลว ตัวของคุณหญิง เอง ยงั บงั คบั ใหผ มถอดเสื้อผาออก แลวสมบตั สิ ว นตวั ของคุณหญิงมีความลบั อะไรนกั หนาทจ่ี ะให ผมคน ไมได อกี อยา งหนึง่ ผมก็ไมไ ดค น เพราะความสอดรสู อดเหน็ แตย ามของคณุ หญิงเปยกน้าํ จน โชก ผมตอ งการตรวจดูของเผือ่ วา จะมีอะไรทเี่ สยี หายและแกไ ขไดบาง” “นอกจากเส้อื กนั หนาว ฉนั มีเสอ้ื ผา สาํ รองอยอู กี ชุดหนงึ่ หอ ไวด วยพลาสติกบางๆ ฉนั อยากจะไดเ สือ้ ผาชุดน้นั เปลย่ี น” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2360 พรานใหญห วั เราะ บุยปากไปยังราวไม ซ่ึงบดั นี้แขวนอะไรตอ อะไรระนาวอยูเหนอื กองไฟ “มันไมใหประโยชนอะไรคณุ หญิง ดไี ปกวาชุดตดิ ตวั ทถ่ี อดออกไปแลว นนั่ หรอก เพราะเปย กโชกเหมอื นกนั ผมแขวนผง่ึ อยโู นนยงั ไง” ดารนิ ถอนใจอกี คร้ัง เหยยี ดเทา ราบออกไปผงิ ไฟ แขนท้ังสองยันพื้นไวท างดา นหลงั นง่ั ในทา เอน หมดอาลยั ตายอยากที่จะขวยเขนิ อยอู ีกตอ ไป “น่ฉี นั จะเปน นางระบาํ เปลอื้ งผาใหคณุ ดเู ชนน้ไี ปอีกนานสกั เทา ไหร? ” “อีกสกั สองสามช่ัวโมง คุณหญงิ อาจพอสวมเส้ือผา เหลานัน้ ไดบ า ง จะผง่ึ ไฟใกลนกั ก็ ไมไ ด ประเดี๋ยวไหมห มด ตองคอยๆ ใหความรอนไลค วามช้ืนออกไปทลี ะนอ ย ถามนั ถกู ไฟกนิ หมด จะยง่ิ ราย ดไี มด ีผมจะตอ งลําบากเย็บใบไมใ หค ณุ หญิงนุง ซ่งึ ผมก็ไมถนัดนัก” หลอนหัวเราะออกมาไดเปน ครง้ั แรก สลัดเสนผมรับไอไฟ แลว เงยหนา แหงนขนึ้ “คงเกดเี หมือนกนั นะ ฉนั จะไดเปนนางมนุษยถา้ํ ไปเสียรูแ ลวรูรอด วา แตย าของเรา เถอะ เสยี หายหมดแลว ซ?ิ ” “ปลอดภยั ครบั สาํ หรบั ยากบั บหุ ร่ี มันเปน สองอยา งเทา นน้ั ทีไ่ มไ ดเ ปย กนํา้ เลย เพราะ ผมผนกึ ไวในถุงพลาสตกิ อยา งแนน หนาทส่ี ุด” พรอมกับพูด เขาหยบิ ถงุ พลาสตกิ ท่ีรดั ไวด ว ยยางข้นึ มาชใู หห ลอนดู แลว แกะออก หยิบ บหุ รอ่ี อกมาคาบพลางสงให ดารนิ ย้มิ ออกมาเลก็ นอ ย หยิบขึน้ มาเคาะกบั ปลายเล็บ แลวกมลงตอ กบั ไฟท่ีเขายน่ื สง มาให อดั ควนั ลึก “ตอนทเี่ ราเดนิ ทอ งนาํ้ มุดใตด นิ มาดว ยกัน ฉนั ภาวนามาตลอดทาง ขออยาใหอ าการไข จับสัน่ ของคณุ กาํ เริบขนึ้ ในตอนนั้นเปน อันขาด อากาศมนั เยน็ ชนื้ แสลงตอ โรคเรือ้ รังของคณุ หยอกรึ แตแ ลวในทสี่ ดุ คณุ กลบั แขง็ แรงดี ไมเ ปน อะไรเลย ฉันเสยี อีก เกอื บตาย” “ผมก็บนบานศาลกลา วไวเ หมือนกนั วา ถา วาสนาชะตาชวี ิตของคณุ หญงิ ยงั ดอี ยู กข็ อ อยาใหผมเปน อะไรลงไปในตอนน้ันเลย ผมเองก็กลัวอยเู หมือนกัน แตแ ลวก็ผา นพนเหตกุ ารณน นั้ มาไดอยางปาฏิหาริยท สี่ ดุ ลาํ พงั ผมมันจะเปนอะไรกใ็ หม นั เปนไป สําคญั ถา ผมตาย หรอื พิการไปใน ตอนนัน้ คณุ หญงิ จะลาํ บาก” “แลวตอนนี้ คณุ รสู ึกอยา งไร – เราปลอดภยั แลวหรอื ?” หลอ นถามเบาๆ เหลยี วมองฝา ความมดื ไปรอบดา นอีกครงั้ “ไมมคี วามปลอดภยั ใดๆ เลย ในปามรณะน้ี แตอ ยา งนอ ยท่สี ดุ เรากร็ อดภาวะคบั ขนั ที่ ตดิ อยใู ตบาดาลนนั้ ออกมาไดแ ลว ความหวงั ทีจ่ ะรอดยอ มมีมากขึน้ ขอใหมองเหน็ ตน ไมเถอะ ผม ไมห วน่ั แลว ใกลหรอื ไกล ลึกล้าํ สักแคไหน ก็พอมีหนทางดนั้ ดนไปไดแ ลว สําคญั ลืมตาข้นึ มาแลว รสู กึ วา ถูกฝง อยูใตบ าดาลอยา งทีเ่ ราเผชิญคร้งั แรกนนั่ ซิ มนั ทาํ ใหมดื มนไปหมด รอใหสวางเสยี กอ น จะมองเหน็ ลูท างเอง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2361 “คุณมีแผนอยา งไรตอ ไป?” ดารนิ ถามเสียงแผวท่สี ดุ แววตาสลดลง เมอื่ หวนคดิ ถงึ สถานการณและพวกพอ งทกุ คน ท่ยี ังไมท ราบวา เปนตายรา ยดอี ยูท่ใี ดบาง รพินทรเ งยี บไปนาน แววตากรา นคูน ้ัน หรีซ่ ึมเครงเครยี ดลง เขาก็ตกอยใู นอาการ เดียวกบั หลอ น “เมือ่ เราชวยตวั เองไดแ ลวเชน น้ี เรากจ็ ะพยายามออกตดิ ตามคน หาพรรคพวกของเรา ตอ ไป” “ถาคน แลว...ไมพ บละ?” “ถา ไมพ บ หรอื ไมไดรอ งรอยอะไรอกี ท้งั สน้ิ หนา ทีข่ องผมกค็ อื เอาคณุ หญงิ กลบั ไปสง ทห่ี นองนํ้าแหง สถานีแหงแรกทเี่ ราเริม่ ออกเดินทางกันมา” หญงิ สาวหวั เราะสนั่ พราอยใู นลําคออยางขมขน่ื นา้ํ ตาคลอ “กแ็ ปลวา หนา ที่พรานนําทางของคณุ สิ้นสดุ ลง โดยความหายนะ – ความลม หายตาย จากของนายจา งทกุ คน เหลอื ไวแตเ พยี งฉนั คนเดยี ว...” “ผมจะทาํ อะไรไดมากไปกวา นนั้ ? และสิ่งน้นั ไมใ ชเ ปน ส่งิ ท่ีผมไดกลา วตักเตือนใหรู ลวงหนา ไปกอ นแลว หรือ ขอไดโปรดทราบไวด ว ยวา ผมมีความเศรา สลดใจจริงๆ ในเหตุการณที่ เกิดขึ้น และผมเองกไ็ ดป ฏิบตั ิหนา ทีอ่ ยางดที ีส่ ดุ แลว” เสยี งของรพนิ ทร ไพรวัลย สะเทอื นออกมาจากความรสู ึกภายในแทจรงิ มองประสาน ตาหลอ นน่งิ ดารนิ วางมือลงกบั ไหลเขา กลนั้ สะอื้น “รพินทร ไมม ใี ครตําหนคิ ณุ ไดห รอก ถกู แลว คณุ ปฏิบตั ิหนา ท่อี ยางดีที่สุด มนั เปน คราวเคราะหรา ยของพวกเราเอง ซง่ึ จะโทษอะไรไมไ ดทงั้ สน้ิ แตฉ ันไดต ัดสินใจเดด็ ขาดอะไรแลว อยางหนึง่ และขอใหคณุ ทําตามฉันดวย อยา คิดวาฉนั เปน นายจางผูที่จะออกคาํ สั่งกับคณุ แตจงคดิ วา ฉนั เปนเพอ่ื นตายท่ีกาํ ลงั วิงวอนขอรอ ง” “คุณหญงิ ตอ งการอะไร โปรดบอกผม” “ฉันจะไมย อมกลับอยางเดด็ ขาด แตจ ะออกตดิ ตามคนหาพ่ใี หญแ ละไชยยนั ตจ นกวา จะ พบ หรอื จนกวา จะไดห ลักฐานแนช ดั วาเขาตายเสยี แลว คุณตองเปนคนนาํ ฉันไปเกี่ยวกับการตดิ ตาม คน หาคร้งั น้ี โดยไมจ าํ กัดเวลา หรือสถานท่ี ไมวา มนั จะลําบากยากแคน สักเพยี งไหน ถา คุณตาย ฉัน คงตองตายกับคณุ ดว ย แตถ าฉนั ตายกอ น คุณก็หมดพนั ธะเดินทางกลบั บานไดเ ลย ฝง ฉันไวใ นปาน่ี แหละ” เสียงของหลอ นเนน ชดั เจน เฉยี บขาดมั่นคงย่งิ นกั รพินทร ไพรวลั ย กมศีรษะใหอ ยางคารวะ และบชู าซ้ึงในนํา้ ใจ “ถึงแมค ุณหญงิ จะเปน ผูหญงิ ก็ตาม แตน ้ําใจเสมอดว ยชายชาตรีอกสามศอก ไมเสียแรง เลยที่เปน นอ งสาวของคณุ ชายเชษฐา และนายชด ประชากร บรุ ษุ นกั ผจญภัยเลอื ดขน ทงั้ สองทา น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2362 นน่ั รพินทร ไพรวัลย ขอวางอาการคารวะไวแทบเทา...ตกลงครบั ...ทกุ ส่งิ ทุกอยา งจะเปน ไปตามท่ี คุณหญิงตอ งการ!!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2363 84 ความเงยี บปกคลมุ ไปชว่ั ขณะ คงไดย นิ แตเสียงสายนา้ํ ท่ีกระโจนครนื ครันลงไปยังวงั วนเบอ้ื งลา ง ซึ่งเปน เสยี งทเ่ี กิดชว่ั นิรนั ดรข องแองน้ําตกประหลาดนี้ ระคนไปกับเสยี งจักจน่ั เรไร ท่ี กรีดปกบรรเลงเพลงขับกลอมไพรราตรรี อบดาน นายจา งสาวกบั พรานหนุม ตางนงิ่ งนั อยูใ นหว งคดิ ตอ มา ซุบในกระปองท่ีลนไฟอยกู ็เดือดลนออกมา รพินทรชะโงกลงไปเปาไฟ อันเปน เตาพิเศษทซ่ี อนอยใู นกระปอ งเบอ้ื งลา งดบั ลง ใชผ าขาวมา ประคองจบั นาํ ไปตั้งตรงหนา หญงิ สาว ดารนิ ตืน่ จากความคดิ คํานงึ อันหนกั องึ้ เหลอื บตาขน้ึ สบกลนิ่ ไอของอาหารสําเร็จรูปทใ่ี ชใ นสนาม มนั ไมไดวเิ ศษอะไรไปเลย แตใ นยาม นกี้ ระเพาะอนั หิวโหยของหลอน กําลังตอ งการมันอยางทส่ี ดุ และรสู ึกวาไมเ คยมอี าหารชนิดใดใน โลก จะสงกลน่ิ โอชะเทา มัน “คณุ มีอยกู ระปอ งเดยี วหรือ?” “ครบั กระปอ งเดียว และกระปองสดุ ทาย” “ถา เชน น้ัน เรากต็ องแบง กนั ” พรอ มกบั พูด หลอนชะโงกตัวไปหยิบฝาหมอสนาม แลว เทซปุ มะกะโรนีในกระปอ ง ซ่งึ ปริมาณท่บี รรจอุ ยปู ระมาณ 1 ชามเปลเขอ่ื งๆ แบงลงไปในฝาหมอ นน้ั เลอ่ื นท่ีเหลอื อยูครงึ่ หนงึ่ ในกระปอ งกลบั คนื ไปใหเ ขา ระหวา งทพ่ี รานใหญข ยับปาก ดารินก็บอกมาอยางเด็ดเดย่ี ววา “ฉันจะไมแ ตะตองมนั เลย ถาหากคณุ ไมย อมกิน นีม่ นั ยงั ไมถ ึงเวลาอีกหรอื ทเี่ ราจะตอง แบง กนั ในทุกสง่ิ ทุกอยาง แมกระทงั่ ความตาย” เขาเขาใจความรสู ึกของหลอ นไดด ี ยิ้มออกมาเลก็ นอยไมก ลา วอะไรอกี ยกกระปอ งซุป ขึน้ ซด เมือ่ นั้นดารินจงึ ยอมกนิ อาหารทตี่ กลงถงึ กระเพาะ ถงึ แมม นั จะปรมิ าณอนั จํากดั กระเบยี ด กระเสียร แตก ็ชวยใหแ ชม ชน่ื และมีกาํ ลังข้นึ อยา งนอยกย็ ดื ระยะเวลาแหง การตอ สกู บั ชีวติ ออกไป อกี “พรงุ น้ี เราคงจะหาอาหารจากปานีไ้ ด” จอมพรานบอกอยางม่นั ใจ ภายหลังจากจดุ บหุ รี่สูบเปน ตัวทส่ี อง “ลักษณะของปา เปนอยางไร” หลอ นถามอยางมืดมน เพราะขณะทโี่ ผลออกมาจากใตอ ุโมงคนั้นตนเองหมดสติ ไม สามารถสังเกตเห็นอะไรได เพงิ่ จะมารูสกึ ตวั แนชดั กต็ อเมื่อมืดสนิทลงแลว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2364 “ผมก็ยงั มองไมเห็นชัดเหมือนกัน เพราะตอนทเ่ี ราโผลอ อกมา มนั ขมุกขมวั ลงเต็มที่ แต รสู กึ วา มนั จะเปน ดงดบิ ท่อี ดุ มสมบรู ณ ผดิ กับปาอ่นื ๆ ที่เราผา นมาในระยะหลังตัง้ แตเ หยยี บเขานรก ดาํ มานี่ ปา ถา มีน้าํ ตก มีธารน้าํ สายใหญไหลผาน มนั ยอ มเปนสัญลกั ษณแหง ชวี ติ ” ดารนิ เตม็ ไปดว ยความฉงนฉงาย เมื่อลาํ ดับภาพ “แปลวา ธารใตแผนดนิ ทเ่ี รางมกนั มา มนั ไหลออกมารวมกบั สายนา้ํ ตก โดยโผล ออกมาจากใตอ ุโมงคนัน่ หรอื ” “ครบั ” “เอ แปลก!...” หลอ นครางออกมายกมอื ขน้ึ จบั ปลายคางขบคิด ตาหรีล่ ง “คํานวณถกู ไหม นบั ตัง้ แตเราเริม่ เดินมดุ ลอดอโุ มงคใตด นิ จนกระทง่ั ถูกสายนาํ้ พดั มา โผลอ อกทน่ี ่ี มนั นานสกั เทาไหร? ” “ระยะทเ่ี ราเดนิ โดยเทา ถงึ พน้ื ประมาณชวั่ โมงเศษ และระยะเวลาท่ลี อยคอถูกนาํ้ พดั มา อีกประมาณชว่ั โมงหน่ึง” “ก็เพียงแคสามชว่ั โมงเปนอยา งมาก นบั ตงั้ แตเ ราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางจากปลองเหวนนั่ ทง้ั ท่ีเดนิ มาดว ยเทาและโดยกระแสน้ําพัด” “ก็ประมาณนแ้ี หละครบั โผลอ อกมาครง้ั แรกมนั ยังพอมองเหน็ อะไรไดร างๆ” ดารนิ เมมริมฝปาก จอ งหนาเขานิง่ อยเู ชน นน้ั “ถาง้นั มันกไ็ มควรหา งจากตําแหนง เร่ิมตนของเรามากนกั มรี ะยะท่เี รามดุ ลอดใตเขา โดยอาศัยลําธารใตด นิ เพยี งระยะสนั้ ๆ เทาน้ัน และถา คาํ นวณยอนไปถงึ ตาํ แหนง แรกที่เราหลดุ รวง ปลอ งเหวลงมา ปา น้ีก็ไมนา หา งจากปา แหง แลงทีเ่ ราเผชิญไฟปา สักเทาใด” จอมพรานยกมอื ขึ้นบบี ทตี่ น คอตนเอง เขากําลงั ใครครวญอยเู ชน เดยี วกัน “ก็นา จะเปน อยางทีค่ ณุ หญงิ วาเหมอื นกัน ถาจะพิจารณาในเหตุผลขอ นี้ แตต อนทเี่ ราฝา กนั มาในปาแฝก และภเู ขาทีแ่ หงแลง มองไมเหน็ ว่ีแวววา จะมีปาดงดบิ สว นใดอยใู กลเ คยี ง มนั เหมอื นกบั วาหา งไกลกนั ลิบลบั คนละซีกสวนทีเดยี ว นา ประหลาดเหลือเกนิ ทีจ่ ๆู เราพลัดตกปลอง เหว ถกู กระแสนาํ้ พาไหลผา นมาตามธารใตด นิ แลว กโ็ ผลออกในภมู ปิ ระเทศอนั เปน ลกั ษณะตรง ขามอกี อยา งหนึ่ง ราวกบั จะเปนคนละพภิ พโลกกันอยา งน้ันแหละ ภมู ปิ ระเทศมันดลู ้ีลับอยางไร บอกไมถ กู ” “ขอใหร ะลกึ ไวด ว ยวา เราตกลงมาจากทสี่ งู นะ และตลอดเวลากด็ ูเหมอื นจะถูกพัดพา ลงต่าํ เร่อื ยๆ ฉันจะไมสงสยั เลยถา เรามาโผลอ อกเมอื งบาดาล ทมี่ องเหน็ แผนดนิ เปนเพดานอยเู หนือ ศรี ษะข้นึ ไป แตน ร่ี ูสึกวา เราจะมองเหน็ แผน ฟา ไมใ ชห รอื ” พรอ มกบั พดู ดารินแหงนหนามองลอดก่งิ ไมอนั เปน ชอ งโหวเบื้องบน ซ่งึ แลเหน็ ดาว ดวงหนงึ่ ทอแสงอยรู ิบหรี่ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2365 “ครบั กแ็ ผน ฟา แผนเดยี วกนั นแ่ี หละ เราไมไดโผลอ อกเมอื งบาดาลของพญานาคที่ ไหน” เสียงตอบมาอยางเจืออารมณข ัน “ถา งน้ั จะเปนไปไดไ หม ท่ดี งดบิ ซง่ึ เราโผลออกมานเ่ี ปนหบุ เหวลกึ และกวา งใหญท่ี ซอ นเรนลับอยูในระหวา งขนุ เขาอนั แหงแลง เบอื้ งบน” รอยย้ิมแคน ๆ ปรากฏขึน้ ทีร่ มิ ฝปากอนั เขียวคร้ึมไปดว ยเคราน้ัน แววตาคนู ั้นปรากฏ แสงฉงนฉงาย สดุ ทจ่ี ะปลงใจเช่อื อะไรไดท ั้งสิน้ หลอนพยายามอานสีหนา แลว ก็รวู า เขาเตม็ ไปดว ย ความมึนงง “นัน่ เปนการสนั นิษฐานกันดว ยเหตุผลครบั ผมเองกอ็ ยากจะเห็นดว ยกับเหตผุ ลขอนี้ แตรูสกึ วามนั จะมสี ่งิ ขดั แยง กนั เองเกิดขนึ้ ในแงของภูมศิ าสตร สมมตวิ าท่นี ี่เปน ปาต่าํ กวา ระดบั ทเ่ี รา บกุ บ่ันกนั มา โดยอยใู นวงลอมของหุบเหวลกึ อยางท่ีคุณหญิงวา อยา งนอยทีส่ ดุ เรากค็ วรจะตอ งเหน็ รองรอยของมนั บาง ในระหวางทีก่ รํากนั มาในความแหง แลงกันดารชนดิ ที่มองไปทางไหนกเ็ หน็ แต ทงุ หญาอนั กรอบเกรียมและภเู ขาหนิ เราไมเคยเหน็ เหวหรอื หบุ ทมี่ ใี บไมเ ขยี วสดเลย หรอื ถา มันมอี ยู จริง มันก็จะตอ งถกู บังซอ นเรน ไวอยา งลลี้ ับมหศั จรรยท ส่ี ดุ จนเราสังเกตไมไ ด” “ก็แปลวาคณุ ยงั นกึ ไมอ อกเหมือนกนั นะ ซิวา ปาแถบนมี้ ันควรจะเปนอะไรอยูทไ่ี หน และจๆู เรากม็ าโผลไดอยางไร” หลอ นพดู เหมอื นกระซบิ “เหน็ จะตองใชเ วลาคดิ กนั หนอ ยละครบั ในชีวติ เดนิ ปาของผมทใี่ ครตอใครเขาเลอื่ งลือ กันนกั หนาวา ปรุโปรงสามารถ ไมเคยมปี าไหนทรี่ พินทร ไพรวัลยห ลงหรอื อบั จน มาเจอเขาคราวนี้ ผมก็ตองยอมรับสารภาพวากาํ ลังจนปญญา ตปี รศิ นามันไมแ ตกเลย...” แลว เขากห็ วั เราะออกมาเบาๆ “ตน ไมท กุ ตน กอ นหินทุกกอน ดูเหมอื นมันจะมีชวี ติ และกําลงั แสยะย้มิ เยาะผม” “แตฉ ันยงั มน่ั ใจอยเู สมอวา มนั ไมพ นความสามารถของคุณไปได” ดารนิ กลาวอยา งหนักแนนจรงิ จังในนาํ้ เสียง มนั กล่ันออกมาจากความรสู กึ อันเชอ่ื ม่นั ของหลอ นเอง “เช่อื ไวเ ชน นนั้ ก็ดี มนั จะเปน กาํ ลงั ใจไมใ หค ณุ หญิงทอ ถอย ลาํ พงั ผมเองไมว าจะหลง อยูในปาไหน รายกาจสกั เพยี งใด ผมไมห วนั่ หรอก เพราะปาคือธาตุชนดิ หน่ึงในตวั ผม ตรงขา มถา เปนปาคอนกรตี หรอื ดงของมนษุ ยผ มกลวั ที่สดุ พกั ผอนใหพ อมีกาํ ลังและสมองแจม ใสสกั นิด รอให ตะวนั ขน้ึ แลว เราจะเหน็ ลูท างเอง” กลา วจบ เขาก็ลุกขน้ึ เดนิ ไปที่กอนหนิ ซง่ึ วางไรเฟลท้งั สองกระบอก โดยปกเอาลาํ กลองลงกับพ้นื ไว บดั นีม้ นั สะเด็ดนํ้าแลว คงเหลือแตค วามช้นื ท่เี คลอื บอยตู ลอดทง้ั กระบอก สง เว เธอรบคี นื ไปใหเจา ของ ซ่ึงรับไปตรวจสอบดวยตนเอง แลว นัง่ ลงใกลๆ อกี ครง้ั ตา งคนตา งตรวจปน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2366 ปลดสปริงล็อกแหนบกระสนุ ถอดกระสนุ ท่บี รรจอุ ยูในรว งพรอู อกมา ถอดลูกเลือ่ นออกเชด็ จากนนั้ ก็เช็ดกระสนุ ทกุ นดั ทเี่ ปย กโชกนา้ํ อยูจนหมาด วางเรยี งรายผงึ่ รบั ไอไฟไว เสียงดารินรอ งครางออกมาอยางตกใจ เม่อื พบวาศนู ยกลอ งขยายสเ่ี ทา ทตี่ ิดประจําอยกู ับ .300 เวเธอรบ แี มก็ นั่ม ของหลอ น เลนสดานหนาแตกละเอยี ดไมมีชน้ิ ดี ตัวกลองคดและนํา้ เขาไป เตม็ ศูนยก ลองมนั จะพงั ไปตอนไหนก็ไมท ราบเหมอื นกนั เจาของเพิง่ จะมาสังเกตเหน็ เดยี๋ วนเี้ อง “เสรจ็ กัน ปนปห มดแลว !” รพินทรก ําลงั ใชผาขาวมา ซ่ึงเพ่ิงจะแหง ดว ยไอไฟของเขาเช็ดถลู กู เลือ่ นอยู เงยหนาขนึ้ โดยเรว็ นักมานษุ ยวิทยาสาวสงไรเฟลของหลอนมาใหด ู เขารับมาพิจารณาแลว เปาลมออกจากปาก “ผมนึกแลววา จะเตอื นแตแ รกกก็ ลวั จะไมเช่อื ศูนยกลองมันเปน ศูนยแ บบสํารวย ฉาบฉวยบอบบาง ไมเหมาะทจี่ ะนาํ มาใชใ นสภาพเดินปา สมบกุ สมบนั อยา งนี้ เพราะจะตองคอย ระมัดระวงั กระทบกระทงั่ กบั อะไรแรงๆ กก็ ลับบาน มนั เหมาะสําหรบั นักลา สตั วประเภทที่มคี นไล ตอนสตั วออกมาใหยิง หรอื ไมง้นั ก็เอาไวฆาตกรรมสตั วหรือคนในระยะใกล ถา รักจะเดนิ ปากัน แบบไมรอู นาคตแลว ศนู ยเหลก็ แบบเปด ที่โรงงานติดตง้ั มาใหพรอ มปนเปนดที ่สี ดุ กย็ ังโชคดอี ยบู าง ท่เี วเธอรบขี องคุณหญิงกระบอกน้ี มีศนู ยเปดตดิ ต้ังมาใหด ว ย ไมง้ันมันจะหาประโยชนอ ะไรไมได อกี เลย” เขาเอาไขควงเล็กๆ ทีม่ ตี ิดตวั อยเู ปน ประจาํ ไขสกรูทีย่ ดึ ขากลองตดิ กบั ฐานออก แลว กระชากกลองหลดุ จากโครงปน โยนลงไปตรงหนา หลอ น “เกบ็ ไวด ูเปนที่ระลกึ กไ็ ดน ค่ี รบั ” “เรือ่ งอะไรฉันจะเกบ็ มันไวใหหนกั กข็ วางมันทิ้งไปซ”ิ วาแลวเจาของปน กค็ วาขนึ้ มา ขวา งกระเดน็ หายออกไปนอกกองไฟ แลวทดลองยกข้ึน ประทบั ไหล เลง็ ตามศนู ยเ ปด ธรรมดา อันโรงงานติดต้ังมาใหพ รอ มปน “รูแลวรูรอดไปเสียที ดเี หมอื นกนั จะไดไ มเกะกะหนกั ดวย วา แตค ุณแนใ จหรอื วา กระสุนของเราเหลา นี้จะไมด า น” รพนิ ทรมองดลู กู ปนทีว่ างเรยี งรายอยู เมม รมิ ฝป ากนดิ หน่ึง เขาเองกแ็ คลงใจอยู เหมือนกนั จากสภาพท่ีเหน็ “ถงึ จะดานบา งก็คงไมห มดไปทกุ นดั และถา หากมนั ไดร บั ความรอนแหงสนทิ เจา นดั ท่ี ดานกค็ วรจะใชงานไดอ ีก สําคญั อยา เพ่งิ ใหเ ข็มแทงชนวน เจาะแกป ทา ยกระสนุ เสียกอ นเทานน้ั คณุ หญงิ มลี กู ตดิ ตัวอยูกนี่ ดั ?” หลอนขมวดคว้ิ นิง่ คดิ แลว ลุกผลนุ ผลนั ขึ้นไปควา ยา มสว นตวั ออกมาเปด คน ดู พบวา นอกจากทรี่ พนิ ทรเอามาเรยี งรายผงึ่ ไฟอยกู อ นแลวประมาณ 10 นัด ซึ่งเปนกระสุนทีเ่ ขาถอดออก จากกระเปา เสอ้ื ของหลอน กย็ ังมอี ยอู กี 1 กลอง 20 นดั ในยาม แตบดั นี้กลอ งกระดาษทบี่ รรจุอยถู กู น้ําจนเปอ ยยยุ หญงิ สาวรีบนาํ มันออกมาคล่เี รยี งผ่งึ ไฟทนั ที พรอ มกบั บนพํา นอกจากกระสนุ ไรเฟล [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2367 แลว หลอ นมลี ูกปน สน้ั .357 ติดเขม็ อยอู กี รวม 30 นดั และลูกกรดแมก็ น่มั สําหรบั ปน ส้นั ทเี่ สยี บติด ประจํายา มไวต ลอดเวลาอีก 1 กลอง จอมพรานก็เพงิ่ จะนกึ ออกเดย๋ี วนเี้ อง เขามองขา มอะไรไปเสยี อยา งหนง่ึ บุหรี่กับยายัง อุตสา หเ อาเขา ถงุ พลาสตกิ ผนกึ แนนกนั นํา้ และมนั กแ็ หงสนทิ ดี เหตุไรเขาจึงไมแ บงกระสุน บรรจุ กระสุนใสรวมไปกบั ถงุ พลาสติกนนั้ ไวบา ง แมจ ะเปน ชนิดละ 1 ขดุ ก็ยังดี อยา งนอ ยท่ีสุดมันกย็ ัง เชื่อมั่นเปน หลักประกนั ใหไ ดใ นนาทีฉุกเฉนิ ขดี สุด มาบัดนี้ลกู ปนทกุ นัดเปย กน้าํ หมด ทุกสง่ิ ทุก อยา งจึงฝากความหวงั ไวก ับกระสุนเปย กนํา้ เหลา นนั้ ซงึ่ เสยี่ งท่สี ุด ระหวางที่ชว ยกันทําความสะอาดปน และปรกึ ษาหารือกันไปพลาง พรานใหญก ็เลือก เอากระสนุ ชดุ ทเี่ ห็นวาผ่งึ ไฟจนแหงสนทิ และปลอกกระสนุ ถกู ไฟจนอนุ บรรจุเขาไรเฟล .458 ของ เขา แลวสง ลกู ข้นึ ลาํ กลอง ตบลกู เล่อื นลง “มาลองกันดสู ักนดั วามนั จะดานไหม?” เขาวา มองดหู นาหลอน ดารนิ เหน็ ดว ยในทนั ทนี ้ัน พยักหนา “เอาเลย ดเี หมอื นกัน” พรอ มกบั บอกหลอนเบนกายออกหา ง เอามอื ทง้ั สองอดุ หูไว รพินทรยกมอื ขึน้ ประทบั ไหล สองปากกระบอก 45 องศา ขน้ึ ไปบนทอ งฟา อยา ง ปราศจากเปา หมาย นง่ั หนั หลงั ใหดารนิ รรี อช่งั ใจอยคู รู พอหลอนรอ งเตอื นมาอีก เขาก็นาวไก เสียง .458 แม็กนม่ั แอฟรกิ นั ระเบดิ สะเทือนเลอ่ื นล่ันย่ิงกวา ฟา ผา ในความเงยี บสงบ ของราตรีเชน น้ี มันกึกกองครืนครันสะทอ นกังวานอยูไปมาและพรอ มกนั คนยงิ ในทา น่งั ก็หงาย หลังผลึ่ง ศรี ษะฟาดลงมาพาดอยูกบั ตกั ของคนทีน่ ัง่ อุดหอู ยดู านหลงั ตาตอ ตาประสานกันสนทิ อกี ครงั้ ในทา ท่ยี งั นอนหงายทบั ตกั อยนู นั้ ฝายหนึ่งเงย อกี ฝายหน่ึงกม ลงมอง ดวงตาสดใสแพรวพราวของเจาของตัก ดเู หมือนจะมีประกายยม้ิ พรอ มท้ังกระแสถาม มาในทํานองวา – มเี จตนามารยาทีจ่ ะแกลงนอนหงายเอาหัวมาชนอกนุมๆ แลวกเ็ ลยนอนสบายอยู บนตกั หรือเปลา อีกฝายหนง่ึ ตอบดวยกระแสตาเชน กนั วา – ขอโทษเปน อุปท วเหตุ แต...อึดใจเต็มๆ ผา นไปกย็ งั ไมยอมลกุ วางศีรษะหนนุ ปลขี างามอันเปลือยเปลา อยู เชน นนั้ มหิ นาํ ซํ้ายงั มีทาเหมือนอยากจะหลบั สูดลมหายใจลกึ เหมือนจะใหกล่นิ ผิวกายของเจา ของ ตกั เขาไปอาบอบอยใู นหัวใจ มันอบอวลหอมกรุนเคลาระคนกบั กล่ินดอกไมป า บางชนดิ ท่ีระชวย โชยมาตามลมดึก “ลูกปนไมดาน...” เสียงกระซบิ บอกลงมาเหมอื นจะเปน การเตอื น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2368 “ครบั แต. ..มนั ถีบแรงกวา ปกติ” อดีตคูปรับตอบ “ถึงขนั้ เปนอัมพาต จะตองนอนพาดตกั อยอู ยางนี้ตลอดไปไหม?” “ไมถ งึ กบั ข้นั นั้นหรอก แต...อยากหลบั บนน้ีมากกวา ” “ประเดย๋ี วจะใหหลับ...บนน้.ี ..ถาตองการ แตส ําหรับเด๋ยี วน้ีควรจะลกุ ขนึ้ กอน และลอง กระสุนทใี่ ชก บั ปนทุกกระบอกของเรา วา จะมีอะไรดา นไมน าไวใ จบา งไหม” รพนิ ทร ไพรวัลย ถอนใจยาว ดงึ กายลุกข้ึนนั่งอีกครงั้ อยางออนเพลยี งว งเหงา ออยอิ่ง และเสียดายในทา ที อกี ฝายรูท ันวางหนาเฉย แตแ ววตามปี ระกายยิม้ ๆ และเหมอื นจะตวดั คอ นนดิ ๆ สง ไรเฟลของหลอนซึ่งบรรจุกระสนุ เรยี บรอยไปใหเ ขาชว ยทดลองให พรานหนมุ ประคองไรเฟล กระบอกนน้ั ขน้ึ จนเหนอื ศรี ษะ ตามองหลอนแตทาํ ปากขมบุ ขมบิ เหมอื นจะบนบานภาวนาดว ยทา อนั ทําตลก แลว จอ งปากกระบอกข้ึนสูง และเหนย่ี วไกอกี ครั้ง มนั แผดระเบดิ กึกกอ งสนนั่ หวั่นไหวเชน เดยี วกัน แสดงวา กระสุนไมไดด าน ตวั คนยิง เองหงายหลังมาอีก ทวา เจา ของตักไหวทนั เสยี แลว เอาฝา มอื ทง้ั สองยนั รับไว พรอ มทั้งผลักจนคะมาํ ไปเบ้ืองหนา พลางหวั เราะเบาๆ ยัดเยยี ดปน สน้ั ประจาํ ตัวของหลอนทั้งสองกระบอกมาใหทดลองอกี กระสนุ .357 แม็กฯ และ .22 แม็กฯ จากปน ส้นั พสิ ูจนใหเห็นถึงผลติ กรรมช้ันเยย่ี มอีก ครั้ง โดยการลน่ั เปนปกตหิ รอื อยางนอ ยทส่ี ุดมนั กไ็ มดา นสาํ หรับนดั แรกทยี่ ิงออกไปของแตล ะ กระบอก และลาํ ดับหลงั สุด เปน .44 อันเปน ปน สัน้ ประจาํ ตวั ของเขาเอง นดั แรกกระสนุ จุดระเบดิ ชา ไปนดิ หน่ึง ทาํ เอาตองหนั มามองหนากนั แตน ัดท่สี องกล็ ่นั ตูมเหมอื นไมไ ดถูกแชน้ํามาเลย จาก การทดลองยงิ ปน ทกุ กระบอกเพื่อทดสอบสมรรถภาพของกระสุน ผลพอเปนที่ไวว างใจได รวมกระสุนทง้ั หมด 6 นัด จากปน ตางขนาดหา กระบอกทีก่ มั ปนาทเขยาไพรอนั สงบ เงยี บยามราตรี มนั ดังกองกังวานไปไกล ทั้งสองน่ิงเงยี บเงย่ี หพู ยายามสดบั ตรบั ฟงเสียงใดทีจ่ ะ เกิดข้ึน ภาวนาตรงกนั ขอใหม ีเสยี งปนทีไ่ หนแหงหนึง่ กงั วานลนั่ ตอบมา ทวา ไรผล ท้งั 6 นดั ทีล่ น่ั ออกไปแลวกงั วานกลนื หายไปกับความเงยี บอันนาพิศวงน้ัน ไมมอี ะไรกระโตกกระตากเลย ตางไดแ ตมองหนา กนั เงยี บๆ เคาหนา งามของหญิงสาวสลดซึมเศรา แววตาที่แลมายัง เขารันทดอยางนาสมเพช ในทสี่ ดุ กฝ็ นย้มิ จางๆ ยกมอื ทงั้ สองข้ึนลูบใบหนา “พวกนน้ั คงอยหู างไกลจากเราเกินไป” รพนิ ทรกลาวมาแผวเบาอยางปลอบโยน “หรือมฉิ ะนัน้ ก็ไมห ายใจกนั หมดแลว !” หลอ นตอ ประโยคมาอยางขน่ื ๆ ใชข อ น้วิ ปาดทห่ี างตาแลวสะบัดผมเงยหนา ขนึ้ “คุณไมไ ดพ กั ผอนเลยรพนิ ทร นอนเสยี เถอะ พรงุ นี้คอยวางแผนกนั ใหม” “แลว คณุ หญิง?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2369 “ตอนนฉี้ นั ยังไมงวงหรอก เพราะไดพกั มาหลายชว่ั โมงแลว แลวก็แขง็ แรงดแี ลว ไม ตองหว ง สงปน กบั ไฟฉายของฉนั มาวางไวใกลๆ น่ีเถอะ!” พรานใหญต รวจบรรจกุ ระสุนลงปนทุกกระบอกเตม็ อตั รา แลว สง ของหลอ นไปให พรอมกับไฟฉาย บดิ กายอยา งปวดลาเม่ือยขบไปหมด อา ปากหาว พลางเอนกายลงนอนหงายเหยยี ด ยาว โดยลากเอาถุงยา มมาแทนหมอน แตแ ลว กอ นทศ่ี รี ษะของเขาจะกระทบกับยามนัน่ เอง ก็รสู กึ วา ตนคอถกู ประคองรบั ไว ชะลอลงพาดกบั ตักนุมเนื้อออนละมุนยง่ิ กวา หมอนทิพยใดๆ ในโลก เขา ขมวดคิ้วนดิ หนงึ่ ลมื ตาขน้ึ โดยเรว็ กเ็ หน็ เจาของตักจอ งอยูกอนแลว ฝา มือลบู ไลอยกู ับเสนผม หยกั ศกยุงเหยงิ ของเขา “อยากหลับบนน้ไี มใชร ?ึ ” “อยาก...” “หลบั ตาลงเสีย แลวกข็ อใหฝ นด”ี “ไมหรอกครับ ใหต ายเสยี ยงั ดกี วา ทีผ่ มจะทรมานคุณหญงิ ” เขาพดู โดยเรว็ ผงกศีรษะข้ึนแลว พลกิ นอนควํ่า เอาขอ ศอกยันกายไว “ไมเปน การทรมานหรอก ตลอดเวลามา รพินทร ไพรวลั ย คนน้ีไมไ ดท กุ ขย ากทรมาน แสนสาหสั มากบั ผหู ญิงอวดดคี นหน่ึงดอกหรอื และเดยี๋ วนี้ผหู ญงิ คนนน้ั รสู ึกในคณุ คา แลว มนั อาจ สายเกินไปกไ็ ด แตยังดีกวา จะไมย อมสนองตอบเสียเลย” ใบหนา นั้นเครยี ดขรึมขึน้ ในบดั ดล แตสายตาออ นโยนคารวะ “เปนเกยี รตยิ ศ และความปลมื้ ปติของ รพนิ ทร ไพรวลั ย พรานปาถนาถาเปน อยางย่งิ ท่ี ไดยนิ หมอมราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธิ์ พดู เชนนี้ แตโ ปรดอยากังวลไปเลยครบั คณุ หญงิ เปน ส่ิงที่ ผมคารวะและเทิดทูนโดยสจุ รติ ใจจริงแลวไมเ คยเผยอคิดทีจ่ ะอาจเออ้ื มเรยี กรอ งการทดแทนใดๆ ท้งั สนิ้ ขอใหผมเปน ทาสรบั ใชค ุณหญงิ เชน นต้ี ลอดไปเถิด และทาสก็ควรจะรใู นฐานะหนา ทข่ี องตน โปรดนอนเสียเถดิ ครับ นอนขา งๆ พรานไพรตํ่าศกั ดคิ์ นนีแ้ หละ เพราะวา มนั จาํ เปน เหลอื เกนิ ทต่ี อง มาหลงปาระหกระเหนิ ทกุ ขย ากอยดู ว ยกัน ถาอยูในบานเมอื ง มอี ะไรตอ อะไรพรอ ม พรานคนนจ้ี ะ ใหค ุณหญิงนอนบนแทน และตนเองจะลดลงไปนอนกบั พน้ื เบื้องลาง” หยาดนา้ํ ตาของ ดารนิ วราฤทธิ์ คลอหนวย “คุณไมใ ชทาสของฉนั อยางทพี่ ยายามจะกดตนเองนน้ั หรอก แตค ุณเปนสภุ าพบรุ ุษ เปน ลูกผูชายแทๆ ชนดิ ท่ฉี นั ไมเคยคาดคดิ มากอ นวา ในโลกน้จี ะมสี ภุ าพบรุ ษุ อยา งคณุ ฉนั เคย บรภิ าษคณุ อยา งสาดเสียเทเสยี แตโดยแทท ่จี ริงฉนั ก็เวน ไมไ ดท ีจ่ ะตอ งสรรเสรญิ อยใู นใจตลอดเวลา มา และฉนั กไ็ มคิดหรอกวาคณุ จะดตี อ ฉนั เพยี งคนเดียว ถงึ ใครตอ ใคร คุณก็คงจะดกี บั เขา เชนเดยี วกันนแ้ี หละ มนั เปนมาจากกมลสนั ดานและธรรมชาติดีงามในตัวครุ เอง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2370 พรานใหญย ักไหล น่นั เปน ลกั ษณะอนั หยง่ิ ลําพองของเขา แตบ ดั นหี้ ลอ นมองดอู ยา งไม ถอื สา ตรงขา มกลบั นิยมลกึ ในทรวง หลอนเพ่งิ เขาใจเดี๋ยวน.้ี ..ก็นา จะหยงิ่ หรอก...เพราะวา เขาหยง่ิ ภาคภูมิ อยูในคุณธรรมมโนธรรมของตนเอง ซงึ่ ยากนกั จะเกิดขึน้ ไดในมนุษยท ั่วไปคนอ่นื ๆ “ผมไมข อบคุณคุณหญงิ และกไ็ มด ใี จสักนดิ เดยี วสําหรบั คําสรรเสรญิ น้ี” “เพราะรูตัวดอี ยแู ลว วาตนเองเพียบพรอ มใชไ หม?” “ไมม ใี ครในโลกนี้ ดตู วั ของตวั เองออกหรอกครับคุณหญิง สว นมากกม็ กั จะตอ งคิด เขาขางตนเองไวเสมอ...” เสียงนั้นเจอื แววขมข่ืน หวั เราะออกมาปราพรา คลายจะสะเทอื นไปถงึ รอยขมในอดตี อนั เจ็บปวด “ดกี วา เราดียงั ง้นั – เราดียงั ง้ี...แลว ทาํ ไมเหตุการณหรอื โชควาสนาชะตาชวี ติ มนั ไม เขาขางเราบาง ผมเคยคดิ เชน น้ันเหมอื นกัน แตเดยี๋ วน้ีปลงตกเสียแลว ” ดารนิ ลดกายลงคร่งึ น่งั ครง่ึ นอน จุดบุหร่สี บู อีกตวั หนึ่ง “ฉันสังเกตเหน็ มานานแลว ดคู ณุ เปนคนหมดอาลัยตายอยากกับชวี ติ อยา งไรพิกล” “ชวี ิตมดั ไมมอี ะไรสกั อยางเดยี ว นอกจากสังขาร อนิ ทรีย ชพี จร ลมหายใจ ยงิ่ จริงจังกับ มันเทาไร กย็ ง่ิ บอบชาํ้ เทา นน้ั กอ นนี้ผมก็เคยคดิ ทะเยอทะยาน แตเ ดยี๋ วนอี้ ยูไปแคว นั หน่งึ ๆ เทานนั้ ” “เพียงผหู ญงิ คนเดียวทอี่ สตั ยก ับคณุ ทําใหค นท่มี ีอนาคตไกลอยา งคณุ ตอ งปดขงั ตนเอง อยูในโลกแคบๆ ปลอ ยความทกุ ขทรมานใหกดั กรอนกนิ ใจตลอดไปเชนนี้หรือ?” อกี ฝายหวั เราะเสียงแตก “คดิ ดกู น็ าหวั เราะเยาะนะครับ” “แตฉ นั สมเพชคุณมากกวา ” “แลวกค็ งจะระคนไปกบั ความสงั เวช – ทเุ รศดว ย ผมยอมรบั วา ผมเปน คนคดิ ส้ัน และ จริงจงั กับชวี ติ เกนิ ไป” ประโยคหลงั หว นกระดา ง แลว พลกิ กายตะแคงหนั หลงั ให นอนหลบั ตาเสีย ระหวา ง เคลม้ิ ๆ จะเขา ภวังคนทิ รากส็ ัมผัสกับพวงแกมเย็นๆ ทีแ่ นบลงมายงั หวั ไหล และฝามอื อนั ออ นละมนุ ที่ลูบไลอยบู นใบหนา “ถงึ อยา งไร คุณกไ็ มมวี ันลมื เธอไดใ ชไหม – คณุ แสงโสมคนนนั้ !” “จะจใี้ จผมไปถึงไหน?” “ขอโทษ...บางท.ี ..ฉันอาจกงั วลกบั คณุ มากเกินไปกไ็ ด” เสียงพึมพาํ แผว เครือ ตอมารา งอบอนุ ทีเ่ บียดแนบอยูเ บอื้ งหลงั ก็คลายหา งออกไป แลว ทกุ สงิ่ ทกุ อยา งก็เงยี บ งัน คงมแี ตเ สียงฟน ปะทุไฟอยู ราวกบั วา ไมม ใี ครอยูใกลเคยี งเขาอกี แลวในขณะนี้ นอกจากตัวคน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2371 เดยี ว พลิกกลบั ลมื ตาขน้ึ มาดกู ็เหน็ รา งอนั ขาวโพลนนั้น นง่ั หันหลงั ใหเ หมอื นตกุ ตาปน เหมอ มอง กองไฟอยา งใจลอย รพนิ ทร ไพรวัลย พินจิ รา งน้ันทางเบือ้ งหลังเปนเวลานาน ตอมาจงึ ดึงกายขน้ึ โอบ ประคองไหลเปลอื ยทงั้ สองไวอยางแผว เบาทะนถุ นอม ดารนิ สะดุงเอยี งหนากลบั มามอง ใบหนา อนั สากไปดวยเคราจึงเคลยี แนบบนแกม เปน ครง้ั แรกท่หี ลอนแลเหน็ รอยย้ิมอนั แสนจะออ นหวาน ประโลมใจจากใบหนานั้น “ผมตะหากทจี่ ะตอ งขอโทษคณุ หญงิ ในความหยาบคาย เจาหญิงอยา นัง่ เหมอ ดไู ฟอยู คนเดยี วเชน นน้ั เพราะจะทาํ ใหท าสหลบั ไมล ง...” พรอมกบั พดู เขาซนุ ฟนทอ นโตๆ เพ่มิ เตมิ เขา ไปในกองไฟรอบตวั แลวเหนย่ี วรา งของ หลอ นใหล งมานอนดว ย คลี่ผาขาวมา ออกคลุมรางให ดารินโอนตัวตามแรงโอบ แลว รา งกายทอ น บนกท็ าบทับลงไปบนแผนอกของบุรุษผูเปนเพือ่ นตายในยามนี้ ฝา มอื ขา งหนึ่งของหลอ นวางลง พอดกี บั ตาํ แหนงอนั เปน ทต่ี ง้ั ของหัวใจเขา ไมต องใชห ฟู ง ของหมอ หลอนกต็ ระหนกั ไดดีวามนั เตน แรง หนักแนน เปน จงั หวะสมํา่ เสมอ หัวใจเหลก็ เพชรของผชู ายคนหน่ึง! ออ มแขนท้งั สองยังคงประคองกระหวดั รดั ไวรอบกายหลอ นเชน นนั้ และคราวนีด้ ทู ที า วา จะไมย อมคลายอีกแลว “เราทกุ ขย ากตกระกาํ ลําบาก เห็นหนากันเพียงสองชวี ิตแคน้ี โปรดอยาใหม อี ะไรกนิ แหนงกันเลยครบั ผมอยากจะกราบคณุ หญงิ ถาทําอะไรใหผ ดิ พอ งหมองใจ” เขากระซบิ แผว เบาตอมา ดารนิ ย้ิมเศรา ๆ สายหนา แชม ชา “ฉันไมไ ดม ีอะไรกินแหนงแคลงใจคณุ เลย และคุณกไ็ มไ ดหยาบคายอะไรกบั ฉัน ฉนั เองตะหากทมี่ กั จะสะกิดแผลใจของคุณอยเู รื่อย...ฉนั ไมไ ดเ จตนา” “ลมื มันเสยี เถดิ – หลับดว ยกนั – ต่ืนพรอมกัน – และถา แมวา เราจะตายกข็ อใหตายเคยี ง ขา งกนั ” “ถา เชนนนั้ ปลอ ยฉนั เถิด แลว ฉนั จะนอนอยูใ กลๆ คุณไมล ุกไปไหนหรอก” “นอนบนอกของพรานไพรใจทมฬิ นแี่ หละ แมว ามันจะอนาถา มนั กก็ วา งขวางพอ สําหรบั คณุ หญงิ ” “มนั เปน อกทแ่ี หลกสลายยอยยับไปเสียแลว ไมอ ยากใหมันตอ งรับนา้ํ หนกั บอบชา้ํ ลง ไปกวา นน้ั อกี ” “มันไดแ หลกไปแลว แมจ ะตองยบั เยนิ ลงไปอกี กช็ างมนั เถดิ ยกเวน แตว า มนั เปน อกอนั ต่ําตอ ยดอยวาสนา ไมสมควรจะรองรับ หมอ มราชวงศห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ ได” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2372 หญิงสาววางศรี ษะซบลงกบั แผน อกนนั้ ถอนสะอ้นื เบาๆ ตา งคนตางปด เปลอื กตาสนทิ ลง ลมดกึ อนั สุดแสนที่จะหนาวเยน็ กรูโกรยมาสัมผสั ผวิ กาย ทําใหต องสะทา นสัน่ อยูเปนระยะ “ฉันสังหรณวา ฉันจะไมไ ดก ลบั ไปเปน หมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ อีกแลว อาจ ตายอยใู นปาใหญน ้ีพรอ มคณุ ” “แตผ มม่นั ใจอยูเสมอวา เราทงั้ สองจะตอ งไมต าย และในทีส่ ดุ กต็ า งคนตา งแยกกนั ไป ตามวาระทิศทางของแตล ะคน จะอยางไรกต็ ามเม่ือกาลนน้ั มาถงึ หวงั วา คณุ หญงิ คงจะยังจําทาสของ คุณหญิงคนนไี้ ด” “กอ็ ยาแนใจนกั ฉันก็เปน แตเ พยี งผูหญิงสามัญธรรมดาคนหน่ึงเทา น้นั เหลาะแหละ – โลเล ปราศจากการสํานกึ ในบญุ คุณใคร – มารยาสาไถ – สบั ปลบั – หลอกลวง – มีสภาพดจุ เถาวัลย ใกลไ หนก็พนั น้ัน...” รพินทร ไพรวลั ย ยิ้มออกมาคนเดียวเงยี บๆ ผงกใบหนาขนึ้ จูบเสน ผมศรี ษะทห่ี นุนนอน อยูอ ยางแผว เบา “น่นั อาจเปนผหู ญิงอื่น ไมใ ช ดาริน วราฤทธิ์ คนน้หี รอก และถึงหากจะเปนเชน นนั้ จรงิ ผมกไ็ มเ สียใจเลย หวั ใจของ รพนิ ทร ไพรวัลย มันชาตายดา นไปนานแลว มนั เจ็บเสยี จนไมมีความ เจบ็ ปวดใดๆ จะเหลอื อยอู กี แตถึงจะเชน ไรก็ตาม ผมจะไมม ีวนั ลมื เหตกุ ารณท เ่ี รานอนกอดปน ผิง ไออุนกนั และกันเชน คนื นไ้ี ปจนกวาชีวิตจะสิ้น” หลอ นจูบลงทซ่ี ีกอกอันเปน ท่ีต้ังของหวั ใจ และน่ันเปนจบู แรกของราชสกลุ สาว ทมี่ ี ใหก บั พรานนาํ ทางอดตี คูอริ “จะเกบ็ ฉนั และเหตกุ ารณคนื นี้ไวใ นลน้ิ ชกั แหง ความทรงจาํ ท่ีเทาไหรห นอ” “ล้ินชักแหงความจําในอดีตของรพนิ ทรม ไี มม ากนกั โดยเฉพาะอยางยิง่ ในพฤตกิ ารณ แหง ความปลาบปลืม้ ปต ิสุข มนั ไมเคยมมี ากอนเลย ครั้นเม่อื จะมีขึ้นบา งมันกเ็ ปน สุขทร่ี ะคนไปกบั ความเศรา เปน เงาเลอื นรางอยูใ นหว งราํ พงึ เทา น้นั ” “ขณะนเี้ รากําลงั ฝน อยหู รอื ?” “เราอาจฝนไปกไ็ ด ฝนวาพรานไพรต่าํ ศักด์ิ กับราชสกลุ ดอกฟามาหลงปาทุกขยากรว ม ชีวติ อยดู วยกนั ความทุรเขญ็ กนั ดาร ความที่ตอ งผนึกชวี ติ รว มกันเปนชวี ิตเดยี วทําใหเราตอ งกอดกัน นอนอยเู ชน น.ี้ ..คุณหญิงครับ...” “คะ...” “ผมไมอ ยากจะตนื่ ขึน้ จากความฝน นี้เลย ถาไมค ํานงึ ถึงภาระหนา ท่ซี ึง่ ผกู พันอยูใน ขณะน”ี้ “เราอาจหลบั อยดู วยกนั อยางนี้ โดยไมมโี อกาสตน่ื ข้นึ อกี แลว กไ็ ด” “ไมหรอก ถงึ อยางไรผมก็ตอ งตน่ื ใหไ ด เพ่อื นําคณุ หญงิ ใหพ นจากภาวะเชน นี้ สกั วนั หนึ่ง รพินทร ไพรวลั ย คงจะหลบั โดยไมตน่ื แตตองไมก อ นหนา ท่ีคณุ หญงิ จะปลอดภยั แลว ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2373 เสยี งกระซบิ โตต อบย่งิ แผว และหา งระยะออกไปเปน ลาํ ดบั ท่สี ุดก็เงยี บสนทิ ทง้ั สองหลับไปดวยกนั ในภาวะอันยากแคน อนาถา นา อเนจอนาถใจเชน น้ัน ดกึ สงัด ชะรอยจะเปนเพราะกองไฟทก่ี อไวร อบดา นในระยะใกลห มดเชอื้ หร่โี รยลง รา งอันมแี ตเพยี งผา ขาวมาผนื เดียวคลมุ ของดาริน เยน็ จนชา หลอนผวาสะดุงลืมตาต่นื ข้ึนเพราะ ความเยน็ อนั โหดรายน้ี ผงกกายขนึ้ จากการนอนซบอยกู ับแผน อกของเพื่อนผูร วมสถานการณ ซ่ึง บดั น้นี อนนิ่งเหมือนคนตาย พรบิ ตาแรกทชี่ ันคอลืมตาขนึ้ นั่นเอง นกั ผจญภยั สาวเลือดราชสกุล กต็ ะลึงพรึงเพริด เหมือนกบั วาหัวใจจะหยุดเตน ลงในทันทนี ั้น ดวงตาหน่ึงจอ งหลอนอยกู อนแลว หางจากแนวกองไฟออกไปประมาณไมเ กนิ 5 วา ทา มกลางรศั มอี ันวอมแวมทส่ี องแสงเรืองๆ ของไฟทกี่ าํ ลงั โทรม บรรยากาศมืดสลวั แตม นั กไ็ มมดื เสียจนมองอะไรไมเหน็ รา งนน้ั สูงชะลูด คลมุ กายอนั มแี ตห นงั หมุ กระดกู ไวด วยผา เปลือกไมขาดปริสกี ลืนกบั กอ นหิน ศรี ษะโลน เกลี้ยง มลี ูกประคาํ แขวนอยรู อบคอ พระอรหนั ต!! มันจะเปนใครไปไมไ ดโ ดยเดด็ ขาด นอกจากศพตายซากพนั ปท พ่ี บเหน็ กันมาแลวน่นั เอง! เพียงแตว า ณ บดั น้ี มันเปน รางทเ่ี หน็ ชดั วาครองไวด ว ยวิญญาณ ดวงตาอนั เคยเหน็ วา ปด สนิทมานบั รอยๆ ศตวรรษ โดยไมม รี องรอยวาจะขยายเปด ข้นึ จากสภาพอนั เปน หินไดเ ลยนน้ั เปด ขยายกวาง มองไมผดิ อะไรกบั ตานกแรง เหน็ เปน สเี หลอื งลกู แกว แตวาวโรจนล ี้ลับยิ่งกวา ตา ของพอ มด รมิ ฝป ากอันแสนจะนาเกลยี ดนา กลวั นนั้ สยายยิ้มมายงั หลอ น! ดารินอาปาก ตอ งการจะกรีดรองออกมาใหส ุดเสียง แตค ณุ พระชว ย! ไมมเี สยี งใดๆ สามารถผานพน ลําคอของหลอ นออกมาไดเลย แมแ ตก ระดกิ กระเดย้ี ก็ปราศจากผล ราวกบั วา ประสาทเสน เอ็นและกลา มเนื้อทุกสวน ถกู ขงึ ยดึ ไวโ ดยอาํ นาจทม่ี องไมเหน็ หมดสิน้ ความเปน ตวั ของตวั เองโดยสิน้ เชิง ไดแ ตเ บิกตาโพลงจอ งประสานดวงตาอนั มอี าํ นาจมหัศจรรยน นั้ นงิ่ ลืมหมด ส้นิ ทุกส่งิ ทุกอยาง แมแ ตจ ะระลึกถึงพระพทุ ธคุณ... ในเรอื นกายสณั ฐานของมนษุ ยนน้ั มันเคล่อื นอยา งแชมชา เงยี บกรบิ ใกลเ ขา มา...ใกล เขา มาทีละนอย เห็นถนดั ชดั เจนข้ึนทุกที ในที่สดุ กป็ รากฏกบั คลองจักษตุ ลอดท้งั ตวั หยุดนิ่งอยยู งั แนวกองไฟดานนอก ซึ่งเปน ถานติดไฟแดงอยูประมาณ 2 วา ประหนึ่งวา พระเพลิงอนั รอนแรงจะ เปน รว้ั สกัดกนั้ มนั ไวใ หต อ งชะงกั งนั ลงชวั่ ขณะ ครน้ั แลว มืออนั ผอมยาวทั้งคู กย็ กขึ้นในระดับไหล เหยียดตรงออกมาเบือ้ งหนา ประหนง่ึ อาการเชิญชวนรับขวัญ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2374 อยางไมรูส ึกวา ตนเองกําลงั ทําอะไรอยู หญงิ สาวเปล่ียนอาการจากตะลึงจอ งมาเปน เหมอ ลอย ทรงกายข้นึ ยืนชาๆ ตายังมองประสานกับดวงตาเหลอื บเหลอื งขา งนน้ั เหมือนมแี มเ หลก็ ดงึ ดูด แลวกา วออกจากท่ี หลอนกาวออกไปไดเ พยี ง 2 ชวงเทา นนั้ คนทห่ี ลับนง่ิ อยูกล็ ืมตาตืน่ ขึ้นมาดวย สญั ชาตญาณพราน พรบิ ตาแรก เขามองไมเ หน็ อะไร นอกจากรา งอันยนื แขง็ ทอ่ื ของดารนิ ซ่ึงผดิ ปกติไป พรบิ ตาทีส่ อง เขากเ็ หน็ ส่งิ ท่ีปรากฏอยูน อกกองไฟ... รพินทร ไพรวลั ย กระชาก .44 แมก็ น่ัมจากเอว เรว็ ทส่ี ุดเทา ท่ีกําลังจะมีอยไู ด เหนี่ยวไก ทันที เสียงเข็มแทงชนวนกระแทกทายปลอกกระสนุ ดงั แชะ! สัญลักษณท ่เี ตอื นใหทราบวากระสุนดาน กระชากใจใหว ูบหววิ ออกไปจากทรวงอก พรานใหญสบั ไกซอนๆ กนั อกี สองนัด นรกจกเปรต! มันไมม ผี ลอะไรขนึ้ มาเลย ลูกปนทั้งสามนัด ดนั มาทรยศเอาในวินาที ฉกุ เฉนิ ขดี สุด “คณุ หญงิ ! หยดุ !!” เขารองตะโกนกึกกอ ง เส้ยี ววนิ าทีนนั้ ก็พงุ เขา รวบเอวราชสกลุ สาวไว กอนทีห่ ลอ นจะ กาวในลักษณะตกุ ตาไขลานลว งลาํ้ ออกไปนอกกองไฟ ลม กลิง้ ลงกบั พน้ื มัดไวแ นนในปลอกแขน ขา งหน่งึ แขนอีกขา งหนึง่ เหยยี ดปน ที่กําสอ งออกไปยังทศิ ทางทีเ่ ห็นไอผ ีดิบพนั ป ตองการจะสับนก ลงไปใหครบทุกนัดทบ่ี รรจอุ ยใู นโม แตแ ลว กช็ ะงักคา งเบกิ ตากวา งพยายามคน หาในความมดื อนั เปนฉากบดบังอยู รา งนน้ั อันตรธานไปเสยี แลว ดารนิ บดั นลี้ มลงนอนตะแคงอยูในออ มแขนอันรัดแนน ของเขา อาการของหลอน เหมอื นคนเพ่ิงต่นื จากหว งสะกด สะบัดหนาเราๆ อยางมนึ งง “รพินทร! !” “ผมเอง! ผมอยูนี่ คณุ หญิงเปน อะไรไป!...” พรานใหญเขยา ตวั เสยี งของเขาอยูในลักษณะตะโกนละลา่ํ ละลกั “ฉัน...ฉันเหน็ มัน ไอผ ีตายซากตัวนน้ั ...” “ผมกเ็ หน็ ...เหน็ ดวยวาคณุ หญิงกาํ ลังจะเดนิ ออกไปหามนั ” “คุณพระชว ย!” หลอ นรองออกมาฟง ไมไ ดศ พั ท จอมพรานฉดุ กระชากนายจางสาวข้นึ ถอยกลับเขา มา ยนื เตรยี มระวงั อยใู นกลางบริเวณท่พี กั ซง่ึ มีรศั มเี พียง 3 วา ในวงลอ มของถา นจากกองไฟทก่ี อ ไว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2375 กอ นทเ่ี ขาจะตดั สนิ ใจทําอะไรไดมากกวานนั้ นั่นเอง กแ็ ววเสยี งหวั เราะแหบๆ ดงั มาจากความมดื เบอ้ื งหนาอยา งเยย หยนั ดารินบัดนสี้ ตกิ ลับคืนมาครบถว นแลว กม ลงควา ปนสนั้ ประจําตวั ขน้ึ มากําไวแนน ดว ย กายอนั ส่ันเทมิ้ รพนิ ทรโอบรดั กายหลอนไวแ นนรองเตอื น “คุณหญงิ ...รสู ึกตัวหรอื เปลา ...ระวัง! อยูใกลๆ ผมไวอยาหมดสต”ิ “ฉนั รูตัวดแี ลว ไมตองหวง ยิงซิรพินทร ยงิ ออกไปตรงเสยี งที่ลอยมาน่นั ” “ลกู ปน ผมดานไปแลว สามนดั ! นัดตอ ไปยงั ไมรู อยา ขยับเขยื้อนไปไหน อยใู นน้ี แหละ” “ไดยนิ เสียงหวั เราะน่ันหรอื เปลา ?” “ไดยิน! มนั อยตู รงหนาเราใกลๆ นี่เองกลืนอยใู นความมืด” หลอนยกปน ในมอื สอ งไปทางดา นท่ไี ดย นิ เสยี งหวั เราะแผวเบา ท่แี วว ออกมานน้ั แลว เหนย่ี วไก แตแ ลว กแ็ ทบชอ็ ก! .357 แม็กนมั่ ของหลอน มีผลไมดไี ปกวาปน ของจอมพราน! มนั ดา นเชน กนั ! ระหวา งความตะลึงพรึงเพรดิ นเี้ อง เงาตะคุมกเ็ ริม่ ปรากฏขน้ึ อีก พรอ มกับเสียงหวั เราะ อันชวนขนหวั ลุกน้นั ทงั้ สองจอ งออกไปดว ยดวงตาแทบถลนปะทุ รางกายแขง็ เยน็ ไปอีกคร้ัง หมด พลังทจี่ ะกระดกิ กระเดี้ย นอกจากอาการยนื จังงัง มันปรากฏกายขึน้ อีกแลว ซากท่เี คยเหน็ เปนทอ นไมแ ขง็ ท่ือซากนน้ั คอ ยๆ เคลอื่ น เดน ชัดใกลก องไฟเขามา ในท่สี ุดกห็ ยดุ ยนื อยูรมิ รอบนอกของกองไฟ จมูกอนั งองมุ ริมฝปากที่ แสยะสยาย ผวิ หนาติดกระดกู ทม่ี ีรอยเหี่ยวยนเหมือนคางคกตายซาก ไมมสี ัญลกั ษณใดๆ ทจ่ี ะบอก ถงึ สภาพอันมชี ีพชนม นอกจากดวงตาคมวาวกลารศั มที ้งั คเู ทา นน้ั มันกลอกกลงิ้ โฉบเฉวยี นไปรอบดา น อยา งตาของสตั วมชี ีวติ และเสยี งหวั เราะดังมา จากมันแนน อน เห็นกนั ในระยะใกลห างไมเกนิ 4 – 5 วา รพนิ ทรก ัดกรามแนน รวบรวมสตสิ มั ปชญั ญะและพลงั ใจทั้งหมด ตอ สูกบั อํานาจ ลึกลบั ท่กี าํ ลังจะทาํ ใหก ลายเปนอัมพาต ยกปน ข้ึนอกี ครง้ั เลง็ ไปยงั กลางใบหนานั้น รัวน้ิวเหนย่ี วไก ติดตอ กนั ไปอยา งไมล ะความพยายาม ความหวังทัง้ หลายวบู เม่อื ตระหนกั วา ทงั้ 6 นัดท่บี รรจุอยูใน ปนหาประโยชนอ นั ใดมไิ ดเลย ไดย นิ แตเ สยี งนกทีต่ เี ข็มแทงชนวนเทานนั้ ส่ิงที่เขาจะทําไดใ นขณะน้ี ก็คอื กระชากมีดโบวจี่ ากเอวออกมาถอื กระชบั มัน่ ไวในมือ ขา งหน่งึ อกี ขา งหน่งึ กม ลงควาทอ นฟน ยาวประมาณ 1 วา ซ่ึงตรงปลายไหมเ ปนถานแดงโชน คมุ เชิงพรอ มปลงใจแนว แนแ ลววา ทนั ทที ีม่ ันกาวล้าํ แนวกองไฟเขามาก็ตะลุมบอนกนั ถึงตัวชนดิ ใครดี ใครอยู ดารินยามน้ีกค็ ุมสตไิ ดดีเยย่ี ม หลอ นกระชากฟน จากกองไฟขน้ึ มาถือไวเชน กัน ซํ้ายงั รอง เตอื นเขาละล่ําละลักมาวา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2376 “รพินทร ระวงั !” รางอนั เปน ส่ิงประหลาดมหศั จรรย ยงั คงหวั เราะแหบต่ําอยเู ชนนน้ั กระแสเสยี งของมัน ท้งั เยย หยนั และประสงครา ย ไมม ีสิ่งใดชวนสงสยั อีกเลย มนั เปน เสียงหวั เราะของคนทมี่ ีชีวิต “ในอาณาจกั รแหงตทู ่ีสูลวงล้ําเขา มานี้ พวกสจู ะถงึ แกม รณกาลทั้งหมด!” ไมต อ งสงสัยอะไรอกี เลย เสยี งพดู แหบหา วดังขึ้นจากชายผนู น้ั ! บอกไมไ ดว ามนั เปน ภาษาอะไร แตทง้ั รพนิ ทรแ ละดารนิ สามารถลวงรูเขาใจไดอยางแจมชดั ทีส่ ดุ บางทีมนั อาจมาจาก ประสาทสว นท่ถี ูกบังคบั ใหร บั รู ซึ่งเปน ไปอยางลลี้ ับ “เจา เปน ใคร?” จอมพรานสะกดใจรองถามออกไป จอ งชายลกึ ลับซึ่งจําไดแ นน อนวา เคยพบเหน็ ใน สภาพของศพตายซากแขง็ ทอื่ มากอ นนนั้ โดยไมก ะพริบตา และคมุ เชิงพรอ ม ดวงตาอันนากลัวเบนมาจับอยทู ่เี ฉพาะเขา การเคลื่อนไหวขยบั เขย้อื นกายเปน ไปอยา ง แชมชา ซอ นเอาความฉับไวปราดเปรียวเยย่ี งอสรพิษไวภ ายใน สภาพของมันครงึ่ แรง แกคร่ึงจงอาง “ตคู ือมันตรยั แหง นทิ รานคร!” มนั ขยบั ริมฝป าก เสียงพดู ตอบดงั มาจากปากอนั นาเกลียดนากลวั นนั้ อยา งไมต อ งมี อะไรเคลอื บแคลงอีก “พวกเราทําผดิ คิดรายอะไร เจาจงึ มาจองเวรอาฆาตทาํ ตัวเปนศตั รอู ยูเ ชน น้?ี ” รพนิ ทรถามกองออกไป มนั ตรยั – ชายผซู ึ่งไมมสี ิง่ ใดมาบอกไดว า เปนมนุษยห รืออมนุษย และไมประจักษวา ไดกอ กายกําเนดิ ข้ึนตงั้ แตประวัติศาสตรยคุ ไหน แสยะยิ้มออกไปจนแลเหน็ ฟน เหยเกซใ่ี หญนา สะอดิ สะเอยี น มนั เปน กระดกู ฟนทตี่ ดิ อยูกบั กะโหลกศพเกา แกม ากกวาท่ีจะเปนฟน ของสิง่ มชี ีวติ “พวกสเู หยยี บยาํ่ ลาํ้ แดนเขามาในอาณาจักรของตู กําลังจะมาทาํ ลายลา งอาถรรพณเ วท ทตี่ เู ปนเจาครอบครองอยู ความหายนะวบิ ตั ทิ ั้งหลายทพี่ วกสูไดร ับเปน ลําดับมา ตบู นั ดาลใหเ กดิ ขนึ้ ท้ังส้นิ พวกสจู ะตองพนิ าศ!” ดารนิ วราฤทธ์ิ ใชกําลงั ใจขีดสุดบงั คบั ตนเองไมใ หเ ปน ลมลม สลบไป ดวยความพรนั่ พรึงสยองใจขดี สุด ในพฤติภาพทป่ี รากฏอยเู ฉพาะหนา หลอ นเบยี ดกายเขา มาอยใู นวงแขนของจอม พรานแนน เหมือนจะแทรกละลายเขาไปเพ่อื ใหเปน บุคคลเดยี วกัน “พวกเราไมไ ดเ จตนาจะรุกลา้ํ หรือเปนศตั รใู ดๆ กับเจา มากอนเลย จิตวญิ ญาณอนั แปด เปอ นไปดว ยบาปของเจา แทๆ ทําใหค ิดประสงครา ยตอเรา ละอกุศลจิตนน้ั เสยี เถดิ มนั ตรยั เราตางคน ตา งไป ตางคนตางอยู ขออยา ใหมีบาปเวรตอ กันเลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2377 รพนิ ทรประกาศดังๆ น้ําเสียงของเขาออ นโยนบอกความเปน มิตรอยูในที ตาชาํ เลอื งไป ยังไรเฟล ทงั้ สองกระบอกทว่ี างอยกู ับพ้นื ชั่งใจอยวู า กระสนุ จะดานอกี หรอื ไม ถาโผนลงไปตะครบุ มนั ขน้ึ มา เพื่อนสาวผรู วมสถานการณก ด็ เู หมือนจะรทู ี หลอ นจอ งอยทู ไ่ี รเฟล นน้ั อยเู หมอื นกนั “พวกสตู องตาย! ไมม ีมนษุ ยตนในผานเขา มาในอาณาจักรของตแู ลวจะมชี วี ิตรอดอยู ได นทิ รานครตอ งการแตเลอื ดของทกุ ชวี ติ ท่ีผานเขา มาเทาน้นั ” “ถา เชนนัน้ เขา มา! เราก็อยากดเู หมอื นกนั วา เจา จะเกงกาจวเิ ศษสกั แคไ หน” จอมพรานตวาดลนั่ ขยบั ดนุ ฟน ตดิ ไฟในมอื เดนิ ปรเ่ี ขา ใส ปาดหญงิ สาวผพู ยายามจะ รองหาม และฉดุ เขาไวใ หห ลบอยเู บ้อื งหลงั พริบตานั้นเอง กอนทเ่ี ขาจะเผนขามกองไฟออกไป ดา รินก็กระโจนลงตะครุบไรเฟลของหลอ น ควาขึ้นมาสาดปากกระบอกไปยงั รา งสงู ตระหงา นทย่ี นื เปน เงาตะคุม อยู กัดฟนเหนีย่ วไก... วินาทีอันสยองใจขีดสดุ ถกู ทาํ ลายและกลบดว ยอานุภาพของ .300 แม็กนม่ั มนั ระเบดิ กึกกองเหมือนสายฟา ที่ผาลงไปกลางนรก ดังกวา ทกุ คร้งั ราวกับตวั ปน และคนยงิ จะพลอยระเบดิ แหลกลาญไปดว ย พรอมๆ กับกัมปนาทสะเทอื นเล่ือนลน่ั นนั้ รา งเหมอื นเสาชะลูดเสยี บผี กระเด็นพลกิ กลับไปในพรบิ ตา ดวยฤทธเ์ิ ดชของแรงปะทะสพ่ี นั กวาฟตุ ปาวด ลม ฟาดในอาการของไมท อน กระทบผางลงกลางพ้นื หนิ แนน่งิ อยกู บั ท่ี ไมไ ดกระดิกกระเดยี้ แมแ ตนดิ หนึ่ง รพินทรอุทานลั่นออกมาดวยความยนิ ดจี นลมื ตวั “ถูกลกู ปนแลว ! มนั คว่ําอยนู ่ัน...” หางเสียงของเขาถกู กลบดว ยเสียงไรเฟลจากดารินนดั ทส่ี อง หลอ นกระชากปลอกเกา ออกท้ิง ตบลูกเลือ่ นขึ้นลาํ อยา งฉับไวทสี่ ดุ แลวระเบดิ ซาํ้ ออกไปยงั รางทนี่ อนควาํ่ หนา หางไมเ กนิ 15 กาวนอกกองไฟ แลเหน็ ไดอยางถนัดท่สี ดุ วา กระสนุ แลนทะลผุ า นบรเิ วณใดบริเวณหน่ึงกลางลําตวั ของ มนั ไป เพราะรา งนั้นไหวสะเทอื นดวยแรงผา นของลกู ปน พอซ้ํานัดทสี่ องหลอนกพ็ รอมท่ีจะระเบดิ นดั ทสี่ ามออกไปไดอ ีกถาจําเปน ประทับปน จองพรอ มตาลกุ วาวเบกิ กวาง รพนิ ทรเองบดั น้ียนื จอ ง คาง พอไดส ตเิ ขากก็ มลงควา ไฟฉายและไรเฟลประจําตวั ขึน้ มา สองกราดเปน ลาํ จาออกไปในทนั ที นน้ั ในระหวา งเขาและหลอน ไมม ใี ครตาฝาดหรือคิดฝน ไปเองเลย กลางลําไฟฉายขนาด แปดทอ นทชี่ ว ยกันสอ งจับอยทู งั้ สองกระบอกขณะน้ี รา งของเจานักบวชโลนผูแสนจะลลี้ บั นอนควาํ่ หนา เหยยี ดยาวอยูท ่นี นั่ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2378 จอมพรานเผนขา มกองไฟวง่ิ ตรงเขาไปยังซากของมนั ในพริบตานนั้ ดารนิ ก็ถือปน ใน ทาเตรียมพรอม โจนตามหลังมาติดๆ พอถงึ เขากใ็ ชเทา เหยยี บกดลงไปกลางหลังมนั แลว กร็ องลน่ั ออกมาสดุ เสียง “นรก! มนั กลับเปนศพตายซากไปอกี แลว !!” พรอมกับอทุ าน เขาใชป ลายลํากลองไรเฟลงัดรางอันแขง็ โปกน้นั พลกิ หงายขนึ้ โดยแรง ดวงตาของมันปด อยางสนทิ ไมไดมีรอ งรอยอะไรเลยวาเมอื่ หยกๆ นี้เอง มนั ไดเ ปด ข้นึ เผยใหเห็น แกว ตาอันเต็มไปดว ยจิตตานภุ าพนา สะพรงึ กลัวที่สดุ เปลอื กตาบุบลึกตบี กลวงเขา ไปในกระบอกตา ทกุ สว นของรา งกายแขง็ และเย็นเปน ไมทอน เวลาขยบั เขย้อื นไปกบั พื้นหนิ มเี สยี งโกรกๆ สภาพเดมิ กบั ทเี่ คยพบมากอน กระสนุ นดั แรกของดาริน เจาะเขาทบี่ ริเวณไหลปลาราดานขวาทะลุเลยออกดา นหลงั นัดน้นั เองทีผ่ ลักมนั ใหห มุนควา งเปน กงั หนั แลวลมลง แตร อยบาดแผนแทบจะสังเกตไมเ ห็นเอาเลย เหมือนกับเอาเหล็กแหลมคมๆ แทงทะลุ ไมท อ นเราดๆี นีเ่ อง กระสุนเพยี งแตเ จาะผา น ไมไ ดเ ปด แผลหรือทาํ ลายเนือ้ ใหยอยยบั ไป อนั ควรจะเปน ลกั ษณะของเน้ือมนษุ ยห รือสตั วท ว่ั ไป ไมม เี ลอื ด หลง่ั ออกมาใหเหน็ แมแตส กั หยดเดยี ว สว นนดั ท่สี อง ทะลุเอวผานออกสีขางดานตรงขาม ลกั ษณะ ของรอยกระสนุ เชน เดยี วกับนัดแรก ดารนิ ขนลุกชนั ขนึ้ ท้ังตัว ความหวาดเสยี วสยองขวัญครง้ั ใดท่ีผานพบมา ก็หาเทาทเ่ี หน็ อยูค าตาขณะนีไ้ ม มันมาปรากฏกายใหเ ห็นในลักษณะของมนุษยปถุ ชุ น ไดย นิ ไดฟ งแมก ระทั่งเสียง ท่มี ันพดู อยางมงุ รา ยหมายขวัญ ครั้นแลว หลอ นก็ไดโอกาสล่ันกระสนุ ขนึ้ อยา งเผาขนทส่ี ดุ และถูก มันอยางจงั จนเหน็ คว่าํ ไปกบั ตา พอเขามาตรวจดู มนั กลบั กลายเปนซากหินไปอกี แลว อยา งฉบั พลนั กะทันหันที่สดุ “พระอรหนั ต...ชว ยลูกดว ยเถิด” หญงิ สาวภาวนาออกมาแทบไมเปนภาษา กอ นที่ทง้ั สองผยู นื ตะลึงจะตดั สนิ ใจปฏบิ ตั เิ ชน ไรตอไปนน้ั เอง กต็ อ งสะดงุ ขนึ้ สุดตวั อีกคร้งั เสียงคาํ รามปานปาถลม ดังสะเทือนข้ึนมาจากกอนหนิ ดา นลาง ใกลเ พยี งนดิ เดยี ว ไมมี ปญ หา นนั่ เปน เสียงของอะไรไมได นอกจากไอก าฬพยคั ฆ เสอื โครงดาํ หรอื สมิงพรายตัวนน้ั พรานใหญค วา แขนดารนิ กระชากออก วง่ิ เผนกลบั เขาไปอยใู นแนวลอ มของกองไฟ แลวเรง โยนทอ นฟนเพิ่มเตมิ เขาไปในกอง อนั กําลังจะมอดดบั อยา งลนลานรีบดว น ปากก็ ละลาํ่ ละลกั “ฉายไฟไว เรว็ !” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2379 ดารินเตน เราไปหมดท้ังกาย ระหวา งทร่ี พนิ ทรเ รง ทําไฟใหต ดิ เปนเปลว หลอ นประกบ ไฟฉายไวกบั กระโจม มือถือไรเฟลฉายกราดไปรอบๆ อยา งพรอมทกุ ขณะจติ ที่จะกระดิกไกปลอย กระสนุ ออกไปทันทีท่ีเห็นอะไรผา นเขา มาในแสงไฟ เสยี งพยคั ฆรายกรรโชกขคู าํ รนอยางดุรา ย เกรี้ยวกราด ระคนไปกบั เสียงตะกยุ ดินและโคนตน ไมราวกับใครเอาจอบขุด มนั เดนิ วนเวยี นงุน งาน อยใู นหมูโ ขดหนิ และปาทบึ รอบดา นใกลๆ นเ่ี อง โดยมีเงาของพมุ พงและโขดแกง อาํ พรางอยู ท้งั สองแทบจะลมื รา งของไอผตี ายซากอยา งสนิทเสยี ช่วั ขณะหนงึ่ หนั มาพะวงอยกู บั มฤตยูทีก่ รายเขา มาอยเู พียงแคป ลายจมกู “มนั อยใู กลแ คน ี้เอง รูสกึ จะชายโขดหนิ ตรงหนา นแี่ หละ!” ดารนิ รอ งออกมา “ระวงั ดใู หดี เห็นแมแ ตนดิ เดียวยงิ ทนั ท!ี ” เขาบอกเร็วปรอ๋ื เรง เปาไฟจนติดลุกเปน เปลวขนึ้ ระดมขนกิง่ ไมเ ขาสะสุมเพอื่ โหมให ตดิ โชนข้นึ รอบดาน แลว ถลามาทรดุ ตวั กาํ บงั กอ นหนิ อยูขา งหลอ น ฉวยไรเฟล ประจาํ มือพรอ มไฟ ฉาย ชว ยกราดคนหาอีกดา นหนึ่ง “ลองยิงปนของคณุ ดสู กั นดั มันจะดา นอกี หรอื เปลา” รพนิ ทรเหน็ ดว ยกบั คาํ พูดหญิงสาว เลง็ เดาสุม ไปยังพงไมอนั หนาทึบ ซ่ึงนา จะมไี อ มจั จุราชดาํ ปลอดแฝงกายอยแู ลวแตะไก .458 ระเบิดบึมราวกบั พลุ พมุ พงดานที่ปากกระบอกสอ งไป กระจายวอ นแหลกเปนทาง ลูกไรเฟลไมด า น มนั ยงั ซอื่ สตั ยด อี ยูเหมือนเดิม ชว ยใหก ําลังใจกลับคนื มาในทันทนี ้ัน “เอาละ สวรรคไมทอดท้งิ เรานกั ...ใหม นั เขามาใหเหน็ เถอะ ไมว า จะเปน อะไรท้ังนนั้ ” เขาประกาศกอ งออกมาดวยเสียงคาํ ราม กระชากลาํ เล่ือนสง นดั ใหมข นึ้ ประจาํ รังเพลิง อยา งเดือดแคน แลว เตือนใหห ญิงสาวเรง บรรจุลูกปน ในไรเฟลของหลอ นใหเ ต็มอตั รา เสยี งมันเงยี บไปช่วั ขณะหนงึ่ อยางเต็มไปดว ยเลศนยั ปศ าจ ตอมากไ็ ดย ินเสียงกอ นหนิ พลกิ อยูยงั ชายลําธารต่ําลงไปพรอ มกับใบไมแหง ล่ัน ชัว่ ไมน านกย็ ายไปดงั อยบู นชะงอ นผาดาน เหนอื ศรี ษะทสี่ ูงขน้ึ ไปเล็กนอ ย ทาํ ใหฝายมนษุ ยทงั้ สองชวี ิตในเปาหมายราวี ตอ งพะวกั พะวนคอย เหลยี วระวงั ประทับปน ไปรอบๆ ดานดว ยประสาทอันเขมง็ เกลยี วเครียดแทบไมห ายใจ ตางแนใจวา วนิ าทหี นง่ึ ในขางหนานี้ รา งอันใหญโตเตม็ ไปดวยพลานภุ าพของเจาเสือ ยักษค งจะโจนฝา ความมดื เขา มา พรอมดว ยเขยี้ วและกรงเลบ็ มจั จรุ าชของมัน ซ่งึ วนิ าทีนนั้ ความ รวดเร็วฉับไวพรอมท้งั กระสุนนดั ท่ที ําหนา ท่ีของมันอยา งซ่อื สัตยเทา น้นั จะเปน หลกั ประกนั ของ ชวี ิต ทวา บดั นกี้ ็ยังไมอ าจเชอื่ แนไ ดเ สยี แลว ทกุ สงิ่ ทุกอยา งจงึ ฝากไวก บั ดวงชะตา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)