เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2280 “กค็ งไมเ ปนไรมากนกั หรอก เศษหนิ เขา ไปบาดเย่อื ขอบตาดา นลาง เลอื ดออกนดิ หนอ ย เทานนั้ แตผ งฝุนทป่ี ลวิ เขา ตาครั้งแรก ทาํ ใหแสบมาก ลืมตาไมข้ึน นอนหลับตานงิ่ ๆ เสยี สักครู อาการจะดีขน้ึ เอง” “โลง อกไปที...” เชษฐาถอนใจ รูสึกเบาใจข้ึน “ยังสงสัยแตแรกวา ตอนทีพ่ วกเราไลกวดยงิ ไอมหากาฬวารายน่นั รพินทรหายไป ทางดา นไหน เพราะเห็นแลน นาํ หนาออกมากอน นีเ่ ห็นจะมวั แตย ืนเปน ไกตาแตกอยตู รงนีน้ ะซิ เวร แทๆ มันตองใหม เี หตุเปนไปทาํ ใหรพนิ ทรต อ งเสียโอกาสกับไอเสือวายรา ยนั่นทกุ ที ดเู อาเถอะ ลกู ปนของนอยทาํ ใหร พนิ ทรต อ งตาปด ไปในวนิ าทีเขาดา ยเขา เข็มทส่ี ดุ ไมร จู ะโทษอะไร นอกจาก จะคดิ วา มันไมถ งึ คราวท่ีเราจะเอาชนะมันได” ไชยยนั ตสบถพรู สาปแชง ตอเหตุการณ ตลอดเวลาอึดใจใหญๆ จอมพรานยงั น่งั กุมตา น่งิ อยูเชน น้นั เสยี งพรรคพวกพดู กนั แซดรอบตวั ถึงเหตกุ ารณท ี่เกดิ ขึ้น ซ่งึ เต็มไปดวยความขัดเคอื ง ผิดหวัง ทไี่ อเสือรา ยโดดเขามาคาบศพตายซากอนั เปน ตัวปรศิ นาพาหนไี ปไดซ ง่ึ ๆ หนาอยา ง ปาฏิหารยิ ท ี่สดุ โดยทไี่ มมใี ครสามารถจะสกดั ก้นั หรือหยุดยงั้ มนั ไวไ ดท นั บรรยากาศเต็มไปดว ย ความต่นื เตนเรา รอนใจและงนุ งงกันไปหมด แทบไมเ ชอื่ สายตาในสง่ิ ที่เกิดขน้ึ พวกพรานพ้ืนเมอื งท้งั ส่ีของรพนิ ทร พากนั เขามาน่งั ยองๆ รายลอมเจานาย ซึง่ ปด หนา อยใู นขณะนี้ รุมซักถามอยางเปน หว ง แตร พนิ ทรโบกมือ บอกกบั คนเหลานั้นไมใ หว ติ กกงั วลกบั อาการของเขา ตอมาจึงคอยๆ ลมื ตาขึน้ อกี ครงั้ ทกุ คนสงั เกตเห็นดวงตาขา งขวาของเขาแดงก่ํา มี นา้ํ ตาไหลซึมออกมาตลอดเวลา “ไพรวัลย นอนพกั เสยี กอนเถอะ” มาเรียบอกมาอยางเปน หว งน้าํ เสียงออ นโยน เอื้อมมือมาแตะไหลเขา เชษฐากับไชย ยนั ตก ็ชว ยกนั ขอรอ งมาอีก แตจ อมพรานสัน่ ศีรษะ ยม้ิ ใหกบั ทกุ คน “ไมเปนไรหรอกครบั หายแสบแลว พวกเราไมมใี ครยิงถูกมนั เลยหรอื เจบ็ ไปบา ง ไหม?” เขาถามอยา งเปน หว งตอเหตุการณโดยไมค าํ นงึ ถึงตนเอง เชษฐาย้ิมแคนๆ ถอนใจพรอ มกบั สา ยหนา “ผมเชอื่ วามันไมถูกลูกปน เลยสกั นดั เดยี ว เพราะภมู ปิ ระเทศอํานวยใหม นั มากเหลอื เกิน เราเห็นมนั ไดเพียงแวบๆ ขณะที่มนั กระโจนหลบไปตามหมกู อ นหนิ ทีข่ ึ้นอยสู ลบั ซับซอ นเทา นัน้ และท่ีระดมยิงกันออกไป กเ็ ปนการยงิ สมุ กนั ไปตามเรอ่ื ง อดแปลกใจไมไดอยจู นเดย๋ี วนวี้ า ทําไมมนั ถึงไดโอกาสแคลวคลาดลกู ปน ของเราไปไดท กุ คร้งั ท้งั ๆ ทม่ี นั ก็พวั พนั เขามาใกลชิดพวกเรา ตลอดเวลา อกี อยา งหนึ่ง เราไตก อนหนิ ไลมันไมท นั ประเดีย๋ วๆ กบ็ ังมมุ เสียแลว ไมม ีใครไดเ ปา เหมาะเลย นอ ยเปนคนแรกท่มี โี อกาสลนั่ กระสุนขน้ึ แตกย็ งั ชากวา มนั อยดู ี นอยยงิ ออกไปขณะทม่ี ัน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2281 เผนขึ้นไปบนยอดหนิ แลว มหิ นําซํ้าเจากรรม กระสุนของนอ ยยังทําใหเ ศษหนิ กระเดน็ เขา ตาคณุ เสยี อกี ” “ผมทะเลอทะลาแลนสวนออกไปพอดีครบั เศษหนิ กเ็ ลยกระจายใสห นา เตม็ เปา โลก มดื ไปหมดตอนนั้น พวกเราไมย งิ พลาดถกู กันเองกน็ ับวา บญุ ท่สี ุดแลว เพราะมนั ชุลมุนไปหมด ก็ นาจะจริงอยางท่ีคณุ ชายวา คอื ยงั ไมถึงโอกาสท่ีเราจะพชิ ิตมันลงได จึงบนั ดาลใหเ กิดเหตขุ ลุกขลกั เชน นีม้ าตลอด” “ไอเหตกุ ารณข ลกุ ขลักแตล ะคร้งั ก็ลว นเปน การล็อกตวั คุณไวไ มใ หท ําอะไรไดถ นัด ทกุ ทีไป เหมือนจะมีอาถรรพณอ ะไรงนั้ แหละ ดเู อาเถอะ ก่คี ร้ังมาแลว บา ง” ไชยยนั ตเสรมิ มาอยางหวั ฟด หวั เหวย่ี ง สบถดาอยูไ มข าดปาก ทุกคนกค็ รุน คดิ ฉงนฉงาย กนั ไปหมดในอุบตั ิการณท ่ปี รากฏจริงอยา งวา ในวนิ าทีสาํ คัญที่สดุ ตอ การโรมรันขบั เค่ียวกบั ไอกาฬ พยัคฆ จอมพรานตองมเี หตอุ ันเปน ไปใหเ ขาปฏิบตั ิสิง่ ใดลงไปไมถนดั ทุกคร้ัง แมจ ะเกิดข้นึ ในรปู บงั เอิญหรอื อุปทวเหตกุ ต็ าม และท่สี ําคญั ที่สุดในขณะนก้ี ค็ อื ไอผตี ายซากซ่ึงเห็นแลววาตกอยใู นกํามือชนดิ ไมมีทาง กระดิก แตแ ลว มนั กป็ าฏหิ ารยิ หนหี ายไปไดซึ่งๆ หนา โดยมีเสอื โครงดาํ ตวั นนั้ เปนพาหนะในการนาํ หนี กอนหนาทซ่ี ากของมันจะถูกทาํ ลายเพยี งนดิ เดียว ซงึ่ บัดน้ีก็เหน็ กันอยางชัดๆ แลว วา มนั มีสว นสมั พนั ธเ กย่ี วกับไอโครง ดาํ ตัวนั้นแนน อน เพยี งแตจะคนออกมาใหไ ดว า มันเก่ียวของในทางใดเทานน้ั สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ หลอ นมีอะไรแปลกๆ อยา งที่ทุกคนคาดคิดไมถ งึ ประจาํ ตัว บางขณะหลอนเปนคนเช่อื งชาทส่ี ดุ เพราะมัวตกตะลึง แตบ างขณะก็ฉบั ไวรวดเรว็ ที่สดุ เหมอื นกนั และรวดเร็วเหนอื กวา ทกุ คนดว ยซํา้ ไป โดยเฉพาะอยางยงิ่ เกยี่ วกับการระเบิดกระสนุ นดั ปฐมฤกษ บัดนี้หญิงสาวนัง่ ตวั สั่นเทา ไมสามารถเอยพูดคาํ ใดออกมาได เมื่อคดิ ถึงส่ิงท่ีเกิดขนึ้ เก่ยี วกบั ไอผีตายซากตวั นนั้ ใครจะเชือ่ วา มันจะหลุดรอดเงื้อมมอื ไปไดในแบบอศั จรรยท่สี ุด ทั้งๆ ที่ เหน็ ชัดวา ไมม ที างแลว “มนั รู. ..วา เรากาํ ลงั จะทําลายซากอนั เปน โครงมนษุ ยข องมัน รางของเสือก็มาขดั ขวาง คาบหนีไป” บญุ คําพูดขน้ึ ดว ยเสยี งแหบลึก หนาของแกเกรยี มดาํ ราวกบั กอนหนิ ทถ่ี ูกแดดเผาอยใู น ขณะนี้ และคําพดู ประโยคน้นั ทําใหทัง้ หมดเย็นไปทกุ ขุมขนแมว า อากาศจะรอนอบอาวเพียงไรก็ ตาม ระหวางทต่ี างนง่ิ ไชยยนั ตสะกดิ เขา เชษฐา กระซิบวา “ฉันคดิ วา ตลอดเวลามา เกย่ี วกับเสือและไอผีตายซากตวั น้ัน มีบญุ คําเขาใจไดถ กู ตอ ง อยูคนเดยี ว และในครั้งนกี้ ็เปน การพสิ ูจนใ นคาํ พดู ของแกอยา งเดน ชัดแลว ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2282 “ยงั มีอีกส่งิ หนึ่ง ทเ่ี ราตองการใหเ หน็ ชัดกบั ตาท่ีสดุ ” หวั หนาคณะกลา วดว ยความรูสึกอันม่ันคง เต็มไปดว ยสตแิ ละกาํ ลงั ใจอนั เปน คณุ – ลักษณะทด่ี ีของเขา “อะไร?” “เราตองการเห็นเสือตวั นน้ั แปรสภาพจากรา งของสัตวม ชี ีวติ กลายเปนหนิ อยา งคา หนังคาเขา เทา ๆ กบั ทอี่ ยากจะเห็นศพตายซากพันปค อยๆ เคลื่อนไหวข้ึนมาได จากอาการแขง็ ทอ่ื เปนทอ นไมของมนั พฤตกิ ารณท ีป่ รากฏมาแลว แมม ีอะไรโนมเอยี งใหน าเชื่อไดเชน นน้ั ถงึ 90 เปอรเ ซ็นตกต็ าม แตมนั ก็ยงั เปน เหตกุ ารณท ซ่ี อ นเงอ่ื นลี้ลบั บังเหล่ียมบงั มมุ กันอยู ทําไม? สมมตวิ า ถามนั ถอดวิญญาณกลับไปกลบั มาได ในระหวา งซากเสือกบั ซากคน ตอนท่ีเราปลอยใหมนั นอน ตากแดดอยู และกาํ ลังไปหาฟนมาเตรยี มเผา มนั จงึ ไมทง้ิ รางเสือซึง่ ขณะนน้ั นาํ ไปหลบซมุ อยูท ี่ไหน โดยท่ีเราไมเ หน็ แลวมาเขา สงิ รา งคนลุกขึ้นว่ิงหนเี ราไปเสยี ” “มันกโ็ งเทา นน้ั สิ ถาทําอยางนั้น...” ไชยยนั ตร องล่นั ออกมา ในการถกเถียงตีปญ หากบั สหายของเขา “พวกเราลอ มซากมนั ไวห มดทกุ ดาน ขนื กระดกิ กระเด้ียมีชวี ติ ขึ้นมา ถาไมถูกรุมซดั แหลกไป กม็ หี วังพรนุ ไปดวยลกู ปน รางกายของมนุษยย อมจะมพี ละกําลงั นอยกวา รางเสือชนิด เทยี บกนั ไมได มันจงึ ใชร า งเสือของมนั กระโจนลงมาแยง ซากไปตอหนา ตอตา เพราะเหน็ วา ซากคน จวนเจยี นเตม็ ที แลว ก็พาเผนหนหี ายไป ดกี วาทม่ี นั จะคืนวญิ ญาณกลบั เขา ซากคนแลวลุกข้นึ ว่งิ หนี เรา ซง่ึ เสยี เปรยี บกวา ทกุ ประตู และไมมีทางทจ่ี ะหนพี นได แตฉ นั กลา สาบานไดว า ถา เราคลอ ยหลัง ไมไ ดนงั่ จบั ตาเฝากนั อยู มันจะดอดลกุ ข้ึนมาเดินหนีเราทันทีอยางทม่ี นั เคยว่งิ หนเี รามาแลว เมอื่ ตอน พบทแ่ี องนาํ้ คร้ังแรกนัน่ – วา ยงั ไงนอย มนั ควรจะเปน อยางที่ฉันวานหี่ รอื เปลา?” ประโยคหลงั อดตี นายทหารปนใหญหนั ไปขอความเหน็ หมอดาริน ราชสกุลสาวสน่ั หนา โดยเร็ว ยกมอื ทงั้ สองขึน้ จข้ี มบั ตนเอง หลบั ตาลง “ฉนั พดู ไมอ อก บอกไมถ กู หรอก รอู ยางเดียววา ถา เรายังเผชิญกับเหตกุ ารณบา บอคอ แตกชนดิ น้ีอีกตอไป ฉันคงเสียสติไปกอ นทกุ คน ความจริงฉนั ไมเคยพร่ันพรึงกบั เหตุการณท ีอ่ ุตริ ผดิ ธรรมชาติวิทยาเชนนเ้ี ลย และถาไดย ินไดฟ งจากใครกเ็ หน็ วา มันเปน เรือ่ งชวนหัว แตเ ดยี๋ วนี้ ยอมรับวา กาํ ลงั จะบา ตาย ขวญั ไมอยกู ับเนอื้ กับตวั แลว ” มีมาเรียคนเดยี วเทานน้ั ทีน่ ง่ั หัวเราะจนใครๆ สงสัยหันไปมอง ไชยยนั ตถ ามวา “มอี ะไรขันหรอื ?” “กจ็ ะไมข นั ไดอ ยา งไร อะไรตอ อะไรมนั มหัศจรรยแ ปลกประหลาดเสียจนนาขนั ไป หมด พวกเราพากันตกอยใู นโลกพศิ วงทห่ี าคําตอบไมไ ด แลวก็เอาหลกั วชิ าที่เราคดิ วาเจริญสูงสุด แลว ของเรา เขามาเปน บรรทดั ฐานเพ่อื วเิ คราะหห าควิ อดี ี นา เสียดายเหลือเกนิ ทไี่ พรวลั ยก ับพใ่ี หญ ใจเย็นประมาทไปหนอ ย ถา ไมงน้ั ...กอนท่ีเราจะเสยี เวลาหาฟนมาเผาซากของมนั ใหค ณุ ทดลองเอา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2283 กระสุนขนาด 900 เกรน แรงปะทะ 6 พันกวา ฟตุ ปาวด ผากะโหลกของมันดู เราอาจไดเ หน็ ปรากฏการณแ ปลกๆ อะไรขึ้นก็ได” “ถงึ วา ซิ เราเสียโอกาสนน้ั ไปเสียแลว ” ไชยยนั ตร อ ง เหวยี่ งกําปนลงกับเขา ตนเอง “ผมคาดไมถงึ เลยจรงิ ๆ วามนั จะหนีเราไปไดโ ดยวธิ นี ้ัน...” รพินทรสารภาพ “ไมงนั้ มัดไวกอ นก็ดี หรอื มิฉะน้ัน แทนทีจ่ ะใหพ วกนั้นไปมวั หาฟน อยูใ หเ สยี เวลา ยอมเสยี ไดนาไมตส ักลูกยดั ตูมเขา ไป ซากของมันก็คงจะแหลกเปนผงไปแลว ผมเองก็นกึ บนบาน ทา ทายมันอยใู นใจเหมือนกนั วา ถา มนั มฤี ทธเ์ิ ดชจรงิ ก็ขอใหมันลุกขึ้นมาใหเ หน็ หนอ ยเถิด ไมค ดิ วา ไอเ สือตวั นน้ั จะกลายมาเปน พาหนะ นําซากของมนั หนเี ราไป แตไมเปน ไรหรอกครบั มันยิง่ สําแดง อะไรตออะไรใหเราเห็นเพิม่ ขน้ึ ไปเทา ไร ก็เทากบั เปน การเตอื นใหเ รารอบคอบระมัดระวงั เพมิ่ ขน้ึ เพยี งนนั้ และเทา กบั ใหเ รารชู น้ั เชิงของมันขน้ึ เปนลาํ ดับสําหรบั การเตรียมรับมือคราวหนา” “แนใ จหรอื วา ‘คราวหนา’ มนั จะมีสําหรบั เราอกี โดยที่ฉนั คณุ หรอื พวกเราคนใดมอี การครบสามสิบสองอยรู วมเหน็ หนา กันครบเชน น”้ี เสียงแผวเบาของดารินถามมา “นน่ั เปน เรื่องที่ข้ึนอยกู ับสมอง ฝมอื สตสิ ัมปชญั ญะและใจสูข องพวกเราทุกคน ไมใ ช การวงิ วอนภาวนาขอใหส ิง่ ใดมาชว ยได” พช่ี าย อนั เปน ผนู ําของคณะเดินทางทง้ั หมด ตอบแทนใหแกพ รานนําทาง แลว หวั เราะ ออกมาหาวๆ อยางไมห ว่นั ไหวตอเหตุการณ ไชยยนั ตกป็ ระกาศกอ ง “เอาละ ฟาดกบั มนั ตอ ไป คราวนี้เปน โชคของมนั หนีหลุดรอดไปไดก ็แลว ไป อยาให เจออีกกแ็ ลวกนั พอ บาเลอื ดแลว ! นอ ยอยา เสยี ขวัญ ยิงไวอยางเมอื่ ตะกนี้ ้นี ะดแี ลว แตคราวหลังอยา ยงิ ใหก อนหนิ กระเดน็ ใสตาพรานใหญข องเราอีก ถา เขาไมตาบอดไปเสียชั่วขณะอาจรูด ีรูช ว่ั กนั ไป แลว ” ดารนิ ยมิ้ เจือ่ นๆ ชาํ เลืองมองดูจอมพรานผนู ัง่ ตาแดงบวมอยู “รบั รองวา ไมยิงใหอ ะไรกระเด็นมาเขาหนีอีกหรอก แตอ าจยงิ พลาดเขาหซู าย ทะลุ ออกหูขวาไปเลยก็ได ระยะนไี้ มร ูเปนยงั ไง ยงิ ปนใชไ มไ ดเ ลย มอื ไมม นั สน่ั ไปหมด” นานแลวทรี่ พนิ ทร ไพรวัลย ไมไ ดย นิ คําแขวะชนดิ น้ี เมอื่ มาไดยนิ อกี ครงั้ มนั ก็เสมอื น จะเปนโอสถจรุงใจไดด เี ยี่ยมเหมอื นกนั จะผดิ กันไปบา งกแ็ ตเ พียง ประโยคถอ ยคาํ มนั แขวะก็จรงิ แต หางเสียงกระแสความ เจือไปดว ยการสัพยอดผูกมติ ร ทกุ คนรวมทงั้ หมอดาริน มคี วามเหน็ วา ควรจะใหเ ขานอนพักตอ ไป เกี่ยวกับอาการ อักเสบที่ตา แตพ รานใหญไ มยอมใหก ารบาดเจ็บเลก็ ๆ นอ ยๆ ของเขามาทาํ ใหการเดนิ ทางตอ งลา ไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2284 “เรายอมใหถึงเวลาคํา่ บนน้ีไมได ชยั ภูมไิ มเ หมาะ....” น่ันคือเหตุผลในการเรงออกเดนิ ตอของเขา “ถา จาํ เปนตองนอนกนั ในระหวา งปา หิน ทีแ่ วดลอ มรอบดานไปหมดเชน นล้ี ะก็ เราจะ ลาํ บาก...เพราะทกี่ ําบังมาก มันยองเขามาถงึ ตวั เมอื่ ไหรจ ะไมม ีโอกาสรับมอื มนั ไดทนั เลย ตอ งหาที่ โลงเขาไว” ดังนั้น ขบวนทงั้ หมดจงึ กรากกรําฝา เปลวแดดยามบายตอไปอยางทรหด ภายหลังทมี่ ี โอกาสไดพ กั เงารมชว่ั ระยะเวลาหนง่ึ ไมน านตอมานัก รอ งรอยของไอผ ีกองกอยก็นําตดั ไหลเ ขาลงทางดา นใตแลเหน็ ทงุ แฝก และหญาคา สลับไปกับเต็งกรอบเกรียมตายซากดว ยความแลง และเปลวอนั รอ งแรงของตะวนั ซง่ึ ปราศจากฝนมานบั แรมเดอื น ย่ิงตาํ่ ลงไปเทา ใดกเ็ หมอื นจะถกู ลอมรอบอยูดวยปา แดงแหงโกรน ไหนจะไอรอ นจา ท่แี ผดเผาลงมาจากเบอื้ งบน ไหนจะไอระอทุ ่ีระเหยอบขนึ้ มาจากพน้ื ราวกบั เดนิ ผานไปในเตาอบมหายกั ษ “ทะเลทรายซาฮารา มนั จะรอ นอยางนหี้ รือเปลา โวย !” ไชยยนั ตแหกปากออกมาอยา งเหลืออด เปา ลมออกจากปากตลอดเวลา “ทะเลทรายยังมีโอเอซสี แตน รกแฝกทแ่ี วดลอ มเราอยูนี่ พนันไดว าเราจะหาหนองนาํ้ ไมพ บเลย” เชษฐาตอบ “ไพรวลั ย หาทางเลีย่ งเถอะ พวกเราจะไปกนั ไมไ หว” มาเรยี หันมาตะโกนบอกพรานใหญผ เู ดนิ อยูเบอ้ื งหลงั เมื่อเหน็ ดารนิ ยกมือขน้ึ ปด หนาผาก มีอาการเหมอื นจะซวนเซลม ลง อาปากหายใจเอาหลังพงิ ตนเต็งตายซากไว จอมพรานเรง ฝเทาตามขนึ้ มาโดยเรว็ แลว ผานคณะนายจางเลยไปจนถงึ บญุ คาํ กบั คะหยน่ิ ผคู งทําหนา ท่แี บกของเดนิ ตปุ ด ตเุ ปนําหนา พดู อะไรกนั อยูครูพรอ มกบั หมนุ ตัวสังเกตทศิ ไปรอบๆ ขณะน้ันเชษฐากับพวกกเ็ ดนิ เขา มาถึง “บญุ คํานําตามรอยชบี้ อกของไอกองกอยมาเรอื่ ย มนั ตดั ไปกลางทงุ แฝกน่ีแหละครับ” เขาชม้ี ือบอก หวั หนา คณะแยกเขย้ี ว หร่ตี าลง ดึงปก หมวกใหห ลุบลงมาบังแสงแดดแรงกลาปด ขอบ ตา แลวยกนาฬกิ าขอ มอื ขน้ึ ดู ขณะนนั้ มนั เปนเวลาบา ยสองโมงเศษอนั เปนเวลาท่แี ดดดุรา ยท่สี ุด “ถา จาํ เปนจะตอ งตามมันไปกลางทะเลแฝกนจ่ี ริงๆ ละก็ เราเหน็ จะไมมที างฝาไปได ตอนน้แี นน อน นอกจากหาที่พักรอใหค ํ่าเสยี กอ นแลวเดนิ กันเวลากลางคนื หรือคณุ ไมแนใจวา พอจะหาที่หลบไดก ลางทงุ น”่ี ภายหลังจากคาํ นวณอยางรวดเร็ว รพนิ ทรก ต็ ดั สนิ ใจ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2285 “เปลย่ี นทศิ ออกเดนิ ทางดา นนด้ี กี วา ครับ เลาะไปตามชายเขาเตี้ยๆ ทเ่ี ห็นอยโู นน อยา ง นอยท่ีสุดมันกย็ งั คอยยงั ชวั่ กวาทจี่ ะบกุ ไปกลางทุง ” “เอางน้ั ดกี วา ผมวาไอกองกอยมันจะลอเราใหไปถูกยา งสกุ เสยี กลางนรกแฝกนน่ั ถา ขนื กะเลอกะลา ตามมนั เขา ไป” แทบทกุ คนตอ งด่ืมนา้ํ ดบั ความรอ นและกระหาย ดารนิ ถงึ กบั ยอมเทนํ้าจากกระตกิ ออกมาชโลมหนาและลําคอ มาเรีย ฮอฟมนั ผมู ีจุดออ นอยูใ นเรือ่ งอากาศรอ น ก็เร่ิมจะทนไมไ หว ขึ้นมาอีก ใบหนา ของหลอนแดงกํ่า กระสบั กระสาย ใบอันสากคายของแฝก ทําใหค ณะนายจางผผู วิ ยงั ไมสจู ะเคยชินนกั คนั ยบิ ไปหมด แมพรานพืน้ เมอื งเองท่ีวา ทรหดเย่ียมยอด กย็ ังหนา เหยรอ ง อุทธรณก นั พมึ สถานการณมนั ชกั จะไมเ ขาทาข้นึ ทุกขณะ รพนิ ทรเ องกเ็ พิ่งจะมารสู ึกวา หลวมตวั ปลอ ยใหบ ญุ คาํ นําดยุ เขามา จนแทบจะหมนุ ตัว แกไ ขอยางใดไมไดเ สยี แลว “เอง็ นําดี ตาเฒา...” เสยี งคะหยิน่ ผหู าบตามหลงั บนอบุ อิบ “ขากาํ ลังรอดูอยวู า ขากบั เอง็ ใครจะสกุ ไปกอ นกัน ถา พรานใหญไ มเ ปลยี่ นทิศ” “มงึ หุบปาก ไอค ะหยน่ิ ” บุญคาํ รองตวาดมาเบาๆ รางอนั ผอมเกร็งของแกลากนาํ ไอกะเหรี่ยงรางยักษเ ปไ ปเบอื้ ง หนา “พรานใหญใหกแู กะรอยไอก องกอยมา เม่ือคาํ ส่ังยังไมเปลีย่ น กกู ไ็ มเปลย่ี นเสนทาง เหมือนกนั ตบั ไตใครจะสกุ ไปบา งกก็ ็ไมรบั รู เพราะกูเองก็แยเ หมือนมึงเหมือนกนั เสอื กบนมาก กะเด๋ียวถกู ถีบ” “ตาแกอ ยา คยุ แรงจะเดนิ กแ็ ทบไมมีอยแู ลว ยกตนี ถีบขา เมอ่ื ไรก็ชักตายเมือ่ น้ัน” อดตี นายบานหลมชางพดู มาเบาๆ ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครึมสบถลนั่ ออกมาอยา ง เดอื ดดาล วางหาบลงจากบา หันกลบั มายกตนี สอ งราจะเหยยี บอกคะหย่นิ ใหไ ด พอดพี รานใหญเ ดนิ ผานเขา มาถงึ ตัวใชสายตาขรมึ ๆ มองผานหนา แวบ แกก็เลยหยดุ ชะงกั ยกหาบขนึ้ ใสบ า แบกตอไป แตไ มวายอาฆาตไว “ใหหยุดพกั มีเวลาเหมาะเสียหนอยเถอะมึง ไอคะหยิ่น” เสียงคะหย่ินหวั เราะฮๆิ ยว่ั โทสะ แลว กเ็ ดนิ หาบหลงั สวบๆ ตามไปดว ยพละกาํ ลงั และ ความทรหดปานแรด ภูมิประเทศทแี่ วดลอ มอยใู นระหวางนี้ ไมจ ดั อยใู นข้นั คับขันอันตรายเกนิ ไปนัก เพราะ ปราศจากซอกมุมกําบังสาํ หรบั ศัตรูรา ยทีจ่ ะจเู ขาโจมตีโดยงา ยเหมอื นเชน ทผี่ า นมาแลว การ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2286 ระมดั ระวังเตรยี มรบั มอื กบั ไอก าฬพยคั ฆจงึ ไมจําเปนนกั กลายมาเปน เตรยี มระวังสกู ับอนั ตรายจาก ธรรมชาติ รพินทร ไพรวลั ย กลับมาเปนผนู าํ อยูเบอ้ื งหนาอีกครั้ง ในขณะทเ่ี ชษฐาทาํ หนา ทป่ี ด ทา ยขบวน คณะท้งั หมดเดนิ จับกลุมกนั มาในระยะใกลช ดิ เปน หมู คนตนกบั คนปลายแถวหา งไมเกิน สิบเมตร สามารถพดู กนั เบาๆ กไ็ ดย ิน จอมพรานนาํ เล่ยี งหลบจากทุง แฝกอันกวา งใหญแ ลลบิ ล่วิ ไปสุดสายตา แทบจะหา ขอบเขตสน้ิ สดุ มิไดนน้ั ไปทางชายเขาดา นใตซง่ึ เปนทวิ อันสลบั ซบั ซอน ตดิ ตอกนั ไปยาวเหยยี ด เสมอื นกําแพงก้ันขอบจักรวาล ไมม ีสัญลกั ษณของความเขยี วสดของก่ิงไมใบหญา ใดๆ จะให สังเกตเหน็ ไดเลย นอกจากสีนํ้าตาลคลํา้ ของหมูโ ขดหนิ ชะงอนผา และสเี หลืองฟางของเถาวัลย ตลอดจนพงไมเ ตีย้ ๆ ซ่ึงในบางฤดูกาลอาจงอกเงยชอมุ ชืน่ ขึ้นมาไดบา ง จากฝนซงึ่ คงมอี ยูเ พยี งระยะ ส้ันๆ เทา นั้น สงั เกตไดจ ากการท่ไี มมีพชื พันธชุ นิดใด ซึง่ จําเปนตอ งอาศัยความชมุ ช้ืนของพ้นื ดนิ ข้นึ อยเู ลย นอกจากไมเ ลก็ ประเภทลม ลุก อกี ชว่ั โมงเตม็ ๆ ก็ยงั ไมอ าจหาทางตดั ลงจากไหลเขาลกู นั้นได นอกจากจะลงมาพบกบั ทุงแฝกกวางใหญไพศาลท่ีลอมไวโดยรอบตามเดมิ และแลวพอไตเนินอนั ทอดลาดตํา่ ลงมายัง บริเวณทีร่ าบตอนหนงึ่ บนยอดของเขาลูกที่ระดับตา่ํ กวา ลงไป ทุกคนกพ็ บกบั ความประหลาดใจ เล็กนอ ย เม่ือแลเห็นปากถ้าํ อนั กวางใหญถํา้ หน่งึ เจาะทะลเุ ปนชอ งเขา ไปใตล ูกเขายอดบน ซงึ่ ปากถ้ํา ก็คอื บรเิ วณพน้ื ทร่ี าบโลง ราวกบั มใี ครมาแตง ไว มบี ริเวณประมาณไรเ ศษอันทุกคนลงมายนื อยใู น ขณะนน้ี นั่ เอง พรานใหญพานาํ เดินหลบเงาแดดเลาะเฉยี ดเขา ไปใกลปากถํา้ น้นั พลางตรวจตราตาม พื้นอยา งถ่ีถว น ตา งหยดุ พกั รอนกนั เพยี งแคด่มื น้ําแลวตรวจตราไปรอบๆ ดว ยความฉงน ระดับจากเพดานหนิ ดานบนลงมายังพื้นปากถ้าํ เบือ้ งลา งในตอนท่ีสงู ท่สี ุด ประมาณ 20 เมตร และคอยๆ สอบตํ่าบีบแคบลงมาเมื่อลึกเขาไป ลักษณะของมันดเู หมือนอุโมงครถไฟมากกวา ถํา้ เพราะความใหญโ ตกวางขวาง แสงสวา งอนั เจดิ จา จากเบ้อื งนอกสอ งใหเ ห็นเขา ไปลึก ซึ่งเปน เสน ตรงด่งิ ยาวไมต่ํากวา 20 เมตร แลวตอ จากนัน้ ก็คอ ยๆ มดื สนิทจนไมสามารถเห็นเขาไปไดอ กี เพราะแสงลอดเขา ไปไมถ งึ ปากถาํ้ ตอนตน ๆ และทบี่ รเิ วณพนื้ โลงเบื้องหนา มกี อ นหนิ ลกู ยอมๆ เรียงรายอยเู กะกะ เชษฐากับไชยยนั ต กย็ นื พิจารณาดูมันอยางพินิจพิเคราะห ในระหวา งทจ่ี อมพรานเดนิ ตรวจลกึ เขา ไปอีก ดารนิ กบั มาเรียนั่งพกั ขาอยูท ่กี อ นหนิ เรียบปากทางอยางออ นลา พวกลูกหาบก็ ปลงหาบลงจากไหลช ่ัวขณะ เมอื่ ตางหลบเขา มายังใตเพงิ แหง นี้ กร็ สู กึ วาอากาศอนั อบอาวทรมาน เบอื้ งนอกทกี่ ราํ กันมาโดยตลอดนนั้ ผอนบรรเทาลงบางเล็กนอ ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2287 เม่ือเหน็ ทา วาพรานใหญจ ะตรวจลึกเขาไปมาก นายจางท้ังสองก็เคล่ือนออกจากท่ี สาวเทาตามเขา ไปพรอ มกบั รอ งเรียกไว รพินทรช ะงักหยดุ รออยู จนกระทงั่ เชษฐา ไชยยันต ตามเขา มาทัน “ไดร องรอยอะไรกระมงั ?” ไชยยนั ตถาม แมจ ะเปน คําพดู เสียงเบาๆ มนั ก็กงั วานสะทอนกอ งทา มกลางความเงียบ สงัด รพนิ ทรแหงนหนามองดตู ามเพดาน และผนงั ท้ังสองดาน “เปลา หรอกครบั เห็นลักษณะมนั แปลก ก็เลยทดลองเดนิ เขา มาดู รสู ึกบา งไหมครบั ยง่ิ ลกึ จากขางนอกเขา มาเทา ไร กด็ ูเหมือนอากาศจะเริ่มเย็นลงเทา น้นั ” ทง้ั สองหันหนา เขาเผชญิ กบั ดา นกน ถ้ําอันมืดสลัว แลวสูดลมหายใจลกึ เหมอื นจะ คน หากลนิ่ ไอแหง ความลลี้ ับดํามืดทแี่ ฝงซอ นอยภู ายใน แลว ก็รูส ึกไดต ามท่ีรพนิ ทรบอก มีลมเยน็ โชยริว้ เจอื จางออกมาเปน ระยะคลา ยๆ ไอของเคร่อื งแอรคอนดิชั่น ระคนกับกลนิ่ อบั ของตะไครน ํ้า ขณะนน้ั เอง ดารินกับมาเรยี ก็ตามเขามาหยุดยนื อยเู บอื้ งหลังเงียบๆ “ฮอื ม พลิ กึ อย.ู ..” เชษฐาคราง ลวงซปิ โปอ อกมาขีดเปลวไฟติดไสขึน้ แลว ยกชสู ํารวจดทู ศิ ทางลมเพอ่ื ความแนใ จ ทกุ คนสังเกตเหน็ ไดว า มกี ระแสลมเย็นออ นๆ โชยออกมาจากดา นกน ถา้ํ เพราะพดั เปลว ไฟออกไปทางดานตรงขา ม แตม ันเจือจางท่ีสุด “ลกั ษณะมันไมน า จะเปน ถํา้ เลย แตควรเปน อุโมงคเสยี มากกวา หนทางกค็ งกวางขวาง และซอนทะลุเขา ไปไกลลิบโดยทเ่ี ราก็คะเนไมถ กู วา มันจะไปถึงไหนบาง มรี ะยะถายเทอากาศท่ี โปรงดวยลมทพ่ี กั ออกมา เปนอากาศสดที่ผา นความชมุ ช่ืนผดิ ไปกวา ทกุ ถาํ้ ทเี่ ราเคยพบ นา แปลกท่ี ทาํ ไมมนั ถงึ มาอยูใ นทามกลางความแหง แลง รอบดาน และมันเกดิ ขน้ึ ไดอ ยางไร” รพนิ ทรเมมรมิ ฝป ากเบาๆ พยายามเงย่ี หฟู ง ทามกลางความเงียบสงดั ขนาดเข็มตกไดย นิ นน้ั แตเขากจ็ บั เสียงอะไรไมไดเ ลย มันเงยี บอยางนา พศิ วง “ผมคิดวา ลกึ เขา ไปควรจะมแี หลง นํา้ แตจ ะลกึ สักขนาดไหนกย็ ังเดาไมถกู เหมือนกนั มี สัญลักษณแหง ความชมุ ชนื่ ใหเราพบไดท น่ี ่ี ทามกลางความแหง แลง แตม นั กล็ ล้ี บั นา คดิ ” “ถาคุณจะคิดเดินเขาไปหานา้ํ ในนล้ี ะก็ ขอทว งไวก อ น...” ไชยยนั ตโ พลง ออกมาพรอมกบั หวั เราะแปรงๆ หอไหลล ง จอ งสายตาฝาเขาไปยังกน ถ้ํา ทเี่ ห็นลกึ กลนื หายไปในความมดื มิด “เราไมรวู ามันลึกเขา ไปถงึ ไหน และมีอะไรอยใู นนบ้ี า ง ภยั ใดๆ ก็ตามทม่ี นั จะมาถงึ ตวั พวกเรา ก็ขอใหมนั โผลอ อกมาใหเห็นกนั ชดั ๆ กับสายตา ดีกวาทจ่ี ะเดนิ งมเขา ไปในปากมฤตยู ซ่ึง เรามองอะไรไมเ ห็นเลยและท่สี ําคญั ทสี่ ดุ ไอผกี องกอยหรือแงซายก็ไมไ ดนาํ ทางเขามาในถา้ํ นไ่ี มใ ช ร?ึ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2288 “ไมมีครบั มันไมไดท าํ เครอ่ื งหมายใหเ ราผา นเขาไปในนี้ ผมเองกย็ งั ไมคิดวา จะเสยี่ ง เดินเขาไปโดยไมม ีเหตุผล เพยี งแตล องเลยี บเคียงเขา มาหาลทู างดเู ทา นนั้ ” “ฉนั กลาสาบานวา ถาหลังแตะพืน้ ทนี่ ี่เม่ือไร ฉนั จะหลับไปในทนั ที อากาศมันดกี วาไอ ทะเลทรายมหานรกขางนอกนน่ั สักรอ ยเทา” เสียงมาเรียพมึ พาํ สดู อากาศอนั เยน็ ร่ืนท่โี ชยแผวรวยรินออกมานั้นเขาเตม็ ปอดดว ย ความแชม ชน่ื ขึน้ ลักษณะเชนเดียวกับคนหนีรอนมาพง่ึ เยน็ และหลอ นจะยนิ ดเี ต็มใจอยางท่ีสุด ถา หากการเดินทางมหาวิบากของวนั นี้มาสุดสน้ิ หยดุ ยง้ั กนั ที่ถ้าํ นี้ ซ่ึงมันก็เปนความคดิ เชน เดยี วกับทกุ คน ยกเวน แตจ ะมคี วามจาํ เปนเขามาขวางกนั้ อยูเทา น้ัน “ถา หลับไปในท่นี ี้ ใครจะบอกไดว าคุณจะมีโอกาสตืน่ ข้นึ อกี หรือเปลา ” ไชยยนั ตวา แลว สะกดิ แขนพรานใหญ “ถอยเถอะรพินทร ผมไมไ วใ จมนั เลยพับผา เรามที ศิ ทางท่จี ะตอ งไปอยแู ลว อยา มามวั เสียเวลาสนใจกบั ไออ โุ มงคท าทางไมชอบมาพากลน่อี ยเู ลย ถารอยของแงซายนําเราเขามาในนี้ ก็ เปนเรือ่ งจาํ เปน ท่เี ลยี่ งไมไ ด แตน ี่คณุ ก็บอกอยูเ องแลว วามันไมไ ดผ า นเขามา บอกตามตรง ถาใต นา้ํ ตกตรงหบุ หมาหอนทเ่ี ราตามโขลงไอแ หวงเขา ไป ผมยงั ไมเสียวเทา กับอุโมงคม หศั จรรยท่ีเรามา ยืนกนั อยูน”่ี ไมเ พยี งแตไ ชยยนั ตเ ทานนั้ ท่จี ะรสู กึ เชนน้ี ทกุ คน แมก ระท่ังรพินทรเ องกย็ อมจะสาํ นกึ ไดเ ชน กัน ดว ยลางสงั หรณจ ากสภาพอนั ลกึ ลับแฝงเลศนยั ประหลาดเทา ทเี่ ห็น “ทาํ ไม? คณุ ไชยยันตก ลัววาจะเปน ถ้ําไดโนเสาร หรือมังกรตาไฟหรอื ครับ?” พรานใหญห ันมาถามยมิ้ ๆ อยางพยายามใหเกิดอารมณข ัน อดตี นายทหารปน ใหญ หวั เราะกรอ ยๆ “เปลา ! ผมกลวั วา รถดว นสาย กรุงเทพ – เชยี งใหม มนั จะวิง่ สวนออกมา ลักษณะดู เหมอื นถ้าํ ขุนตาลไมมีผิด” “กน็ า คดิ อยเู หมอื นกัน เพยี งแตว ารถดว นขบวนนน้ั ของแกแทนทจี่ ะว่งิ ดว ยลอ มนั คงจะ วง่ิ ดว ยตนี นับรอ ยๆ คูของมันอยา งทเ่ี ราเจอะกันมาแลว” เชษฐาเสรมิ เบาๆ ระหวา งทพ่ี รานใหญอ อกเลาะเลยี บเดนิ สาํ รวจถ่ีถว น ไปยังรมิ ผนงั ถ้ําเหมือนจะตดิ อก ติดใจอะไรบางอยางนั้น หวั หนาคณะกแ็ ยกไปตรวจดูตามพืน้ อีกดา นหน่ึง อดึ ใจตอมา ทกุ คนกเ็ หน็ จอมพรานทรุดตวั ลงน่ังกับพน้ื หลงั กอนหนิ เต้ียๆ ลกู หนง่ึ จุด ไลทเ ตอรข นึ้ สอ งคลา ยจะสะดุดใจอะไรบางอยาง มเี สยี งเขาพมึ พาํ เหมอื นจะพดู กบั ตนเองเบาๆ แลว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2289 เอามีดโบวแ่ี ซะพ้นื เสยี งกรอกแกรก ไชยยนั ตร อ งถามเขาไปอยา งสงสัย รพนิ ทรย ังไมตอบทันทนี น้ั อีกอึดใจนั้นเขากก็ ลับเขามายงั บคุ คลท้งั สามโดยเรว็ ในมอื ถืออะไรชนิดหน่งึ มาดว ย สงใหไชยยันต “ลองชวยกนั ดซู คิ รับ นีอ่ ะไร?” ไชยยนั ตข มวดคว้ิ หนั หนา เขาหาแสงสวา งปากถ้าํ พลิกกลบั ไปมาในมือพจิ ารณาดู ระหวางน้ันเอง หญิงสาวทงั้ สองกเ็ ขา มามงุ ทนั ใดนน้ั มาเรยี ก็แยง ไปจากมอื ไชยยนั ตอยา งรอนรน เอามอื ท้ังสองถูขยก้ี บั วัตถุนนั้ ยกขน้ึ สอ งกบั แสงสวา งแลว อุทานล่นั ออกมาดว ยความตืน่ เตน “ขวานหนิ ! โอกอ็ ด! นีม่ นั คือขวานหนิ !” “ขวานหนิ ? หมายความวาอยางไร?” ไชยยนั ตถ ามอยางงงๆ ไมร เู รื่อง แหมมสาวกล็ ะล่ําละลกั มาดวยคาํ พดู อนั เรว็ ปร๋ือวา “ก็ขวานท่ีทําดว ยหนิ นะซิ เคร่อื งมอื สาํ หรบั ตดั เฉอื น และเปนอาวุธเชนเดียวกบั มดี หรอื ขวานโลหะในยคุ ปจ จบุ ันนี่ แตท ีม่ นั ทาํ ดว ยหนิ ก็เพราะมนั เปน เครือ่ งมอื ของมนุษยด กึ ดาํ บรรพ ยุค แพลโิ อลธิ คิ หรือสมัยตนประวัตศิ าสตรน ่ันเอง” “แพลโิ อลธิ ิค!” ดารนิ รอ งเสียงสูง ลืมตาโต สีหนาอาการของมาเรีย ฮอฟมันยังเตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน อยูเชน นน้ั แทบจะลืมภาระเฉพาะหนา ในขณะนโ้ี ดยสิน้ เชงิ หนั ขวับไปทางจอมพราน ถามโดยเรว็ วา “ไพรวัลย นีเ่ ปนหลกั ฐานสาํ คญั ที่สุดของมนษุ ยชาติ ซง่ึ มีคณุ คาทางโบราณคดีอยางยง่ิ คณุ ไดม นั มาจากตรงไหน?” พรานใหญป ายหวั แมมอื ขา มไหลไ ปเบอ้ื งหลงั “ริมผนังถ้ําหลงั กอนหนิ นนั่ แหละ สงสยั วาอะไรมนั โผลยน่ื ออกมาสะดดุ เทา กเ็ ลยสอง ไฟแลวขดุ มันขน้ึ มา มนั จมอยูใ นกองขค้ี า งคาว เหน็ ลกั ษณะแปลกก็เลยเอามาใหด”ู “สวรรคทรงโปรดเถอะ นเ่ี รามาพบแหลง หรอื ถนิ่ ที่อยูของมนุษยย ุคตน ประวตั ศิ าสตร เขาแลว จากหลกั ฐานทีเ่ หน็ นี่ ฉันไมคิดวา มนั จะมีอยูอนั เดยี วหรอก ถาเรามเี วลาและชว ยกนั ขุดคน เราคงจะไดห ลกั ฐานอะไรเพมิ่ เตมิ ขน้ึ อีกมากทีเดยี ว อยา งนอ ยท่ีสุดกพ็ วกเครอ่ื งมือเครอ่ื งใชใ นยุค นั้น...และโครงกระดกู ” แหมมสาวกระหดื กระหอบพดู เต็มไปดว ยความกระตอื รอื รน ตาสเี ขยี วท้ังคูเปน ประกายยินดี ระหวา งท่ีรพนิ ทรกับดารินยังยนื นงิ่ อยูนัน้ ไชยยนั ตก ข็ อเอาไปพิจารณาดอู กี ครงั้ อยา ง ท่งึ ๆ วัตถุน้นั เปน ชน้ิ หนิ แกรง สีดาํ สนิท แผน ส่เี หลย่ี มขนาดเทา ฝา มือ ลกั ษณะของมนั เปน สเ่ี หลยี่ มสอบที่ปลาย ดา นกวา งมขี นาดประมาณ 4 นวิ้ ฝนไวบ างจนพอจะอนโุ ลมเปน ดา นคมใช สําหรบั ลับหรือเฉือนแซะได สว นดา นแคบเปนสันหนา กวาง 2 นิ้ว หนา 1 นิว้ รปู รา งของมันเปน ใบ ขวานเราดๆี นเ่ี อง ทางดา นคมนั้น เมอื่ ลูบดกู บั มอื กไ็ มร ูสกึ วา มันจะไมถงึ กบั คมกริบเหมอื นของมีคม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2290 ทีท่ ําดวยโลหะ แตถ าใชความแรงฟน หรือเฉอื นลงไปในวัตถุทอี่ อ นกวา ประเภทเนอ้ื กน็ า เชอ่ื วา มันมี พิษสงพอทีจ่ ะสรางบาดแผลไดท ันที โดยอาศยั ความแกรง ของเนื้อหนิ และดลุ ของนํ้าหนกั ท่ีทาํ ไว อยางเหมาะสม “คุณรไู ดอยา งไรวามันเปน ขวานหนิ ที่มนษุ ยย ุคตน ประวตั ิศาสตรใ ช มีอะไรเปน ขอ สันนิษฐานหรอื ?” ไชยยนั ตถามตาํ่ ๆ ขยี้จมูกอยางกังขา “พอฉนั นอกจากจะเปน พรานแลว แกยงั เปนนักคน ควา ทางโบราณวตั ถุ และท่ีชาํ นาญ มากท่ีสดุ กค็ ือการดูหินและซากฟอสซลิ แกพยายามจะสอนฉนั มาแตเลก็ ๆ ทเี ดยี ว ซง่ึ ฉนั เองกไ็ มเ อา ถา นเทาไหรน กั หรอกในเรอ่ื งนี้ เพยี งแตจาํ เจอยูก บั งานคน ควาของแกมาตั้งแตเล็กจนโตมนั ก็เลยเขา หัว เคยเหน็ มากอ นแลว ทงั้ ท่ีพอคน พบและในพพิ ิธภัณฑสมาคมคน ควาวตั ถโุ บราณหลายตอหลาย แหงในโลกนี้ ฉันพอจะดอู อกและกลา ทาพนนั ไดถ า คลาดเคลื่อนไป ขวานหนิ ทไ่ี พรวัลยพบอันน้ี ไมใชอ ันแรกทฉ่ี ันเคยเหน็ ” นกั ผจญภยั ชาวกรุงผูมีอดีตเปน นายทหารผิวปากหวอื มองไปทางเพอ่ื นสาวเหมอื นจะ ขอความเห็น “นอยมคี วามเหน็ ยังไง เธอเปนนักมานษุ ยวทิ ยาอยูแลว อยา งนอ ยทส่ี ุดนอกจากการสืบ ชาตพิ งศของมนุษยแ ลว เธอก็นา จะตองศกึ ษาเรยี นรเู กีย่ วกับขนบประเพณี วฒั นธรรม ววิ ัฒนาการ และเครื่องมือเคร่อื งใชของมนุษยใ นยคุ นน้ั ๆ มาบางไมใชหรอื ” หมอดารินทาํ หนา ยุง ซอยเปลอื กตาถีจ่ บั ไปยังหนิ ในมือของไชยยันตช ิน้ นัน้ อยา ง นา สนใจ แตก ส็ า ยศีรษะชาๆ สารภาพ “ฉันไมกลา ทจ่ี ะมองทะลุเขาไปจนถงึ ยคุ แพลโิ อลิธิคหรอก เพราะมันจะเปนการยกเมฆ เกินไปสําหรบั เทา ทีฉ่ ันเรียนรูมา หรอื จะพดู ใหตรงกค็ อื ยงั ศึกษาไปไมถ ึง แตเมยอ าจรูด กี ไ็ ด เพราะ เขาเปน สเปเชยี ลลสิ ทในทางน้.ี ..” แลวหลอนก็หนั ไปทางเพื่อนสาวตางผวิ ซงึ่ ยังยนื กรานอยดู ว ยความมั่นใจ “บอกไดไหมวา เน้ือหินจากใบขวานทเ่ี ธอวา อนั น้มี อี ายปุ ระมาณสกั เทาไหร” “ไมต า่ํ กวาสหี่ รอื หา หม่นื ป! ” มาเรียตอบโดยไมมอี าการลงั เลหรอื ขบคดิ ใหเสยี เวลา นํ้าเสยี งของอดตี ภรรยามา ยของ ดร.ฮอฟมนั หนักแนน จรงิ จงั ย่งิ “แลวคณุ วา มนั เปน อะไร นายพราน?” ดารนิ ถามพรานใหญเ บาๆ รพินทร ไพรวลั ย ยักไหล “ผมไมม ีความรูสกึ อะไรเลยในเรื่องน้ี เพราะเทาท่เี คยรูเคยเหน็ กค็ อื คร้งั หนึง่ สมัยทย่ี งั ทองเทยี่ วหาสตั วอ ยตู ามริมฝง แควนอยเขาไป พบชน้ิ หินลักษณะอยา งเดียวกนั นีใ้ นถ้ําหลายแหง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2291 เหน็ มันแปลกตาดกี ็เอาเกบ็ ตดิ ตวั มาไวด เู ลน ทบี่ า นพกั วนั หน่ึงฝรั่งเดนมารกเพอ่ื นเกา ไปเยย่ี มผม จนถึงที่พกั ...ตอ งการใหน ําออกลา สตั ว ไปเห็นช้ินหินชนิดน้ีเขาโดยบงั เอญิ กต็ น่ื เตนใหญ บอกผม คลา ยๆ ท่ีเมยบ อกนี่แหละ คอื บอกวามนั เปน ใบขวานของมนษุ ยย ุคหนิ แลวกไ็ มสนใจท่ีจะเทย่ี วปา ลาสัตวตามทเ่ี จตนาไว ตรงขา ม กลบั โทรเลขเรยี กพวกพอ งมาจากเมืองนอกอกี หลายคน ศาสตราจารยห รือดอ็ กเตอรอ ะไรบา งผมกจ็ ําไมไ ด คนทงั้ คณะซงึ่ เปน ผูเชี่ยวชาญในดานโบราณคดี เหลา นนั้ จา งใหผมนาํ ไปสํารวจและคน หาแหลงทีพบขวานหนิ เหลานี้ ผมกพ็ าไปขดุ ขนมาได กระบุงใหญๆ ฝรั่งเหลานั้นกข็ นกลับไปเมืองนอก เร่อื งมันก็เงยี บไป จนกระทงั่ ปรากฏเปน ขาวโลก ออกมาทางหนาหนังสอื พิมพต างประเทศ เกี่ยวกบั การสํารวจพบแหลง มนษุ ยห ิน พรอ มทัง้ หลักฐาน ในปา เมอื งกาญจนป ระเทศไทย เจา พวกนน้ั ดนั ผาระบชุ อ่ื ผมในฐานพรานนําทางเสียดว ย ทางกรม ศลิ ปากรก็เลยเตน โกลาหลกนั เปน ยกใหญ ท้ังๆ ทตี่ ลอดเวลามาไมเ คยสนใจ และท่รี า ยท่สี ุดก็คอื จะ เลน งานเอาคดมี าใสผมเขา ใหด ว ย ในขอหาวานําฝรง่ั ไปคนหาโบราณวตั ถอุ ันเปน สมบตั ิหรือทรัพย ของชาติ อะไรเทอื กๆ นแี้ หละ ทงั้ ทต่ี ลอดเวลามากอ นทฝ่ี รง่ั จะเอาไปทาํ เปน ขา วต่นื เตน กันขึ้นนนั้ พวกนกั เดินปาพื้นเมอื งไปคน พบกนั มากอ นแลว เสยี นกั ตอ นกั และก็ขนกันเอามาขวา งทิง้ เลน จนเตม็ บา นเมอื ง ไมเ ห็นวามนั จะมรี าคาคางวดอะไรเลย นอกจากเศษหินรูปรา งแปลกๆ กรมศลิ ปเ พิง่ จะมา แสดงความหวงแหน และรูวามันมีคาก็ตอนทพี่ วกนักโบราณคดขี องโลกเขามาสํารวจกนั นแี่ หละ กอ นหนา น้ันเขากค็ งจะเหน็ วามนั เปน ไอเ ศษหินภเู ขาธรรมดาๆ เทา นน้ั ” จากคําพดู เร่ือยๆ ของจอมพราน ไชยยนั ตกบั ดารนิ กม็ องเหน็ ชดั ขน้ึ มาทันทวี าสิ่งทีม่ า เรีย ฮอฟมัน บอกนั้นพอจะมีเคา แหงความจรงิ ขึน้ มาแลว ตางหันขวับไปจอ งหนา แหมม สาวเปน ตาเดยี ว “เมย เธอนาจะสนั นษิ ฐานไดถ ูกแลว ถา จะพจิ ารณาจากสิง่ ทพี่ รานใหญเ ลา มาใหฟง นี่ แตฉนั ยงั มองไมเหน็ เคาเลยวา ใบหนิ อนั นม้ี นษุ ยย คุ น้ันจะเอามาประกอบเปน ขวานไดอ ยา งไร เพราะมันเปน ตัวใบหินตนั ๆ ไมไ ดเ จาะ หรอื เซาะรไู วส ําหรบั ใหป ระกอบสวมกับดามเพ่อื จบั ถอื ได เลย และอกี อยา งหน่งึ สวนแบนตรงปลายน่ีดลู ักษณะวา ฝนไวจ นบางกจ็ รงิ แตม นั กไ็ มไดมคี วามคม อะไรมากนกั จะตัดหรือหน่ั อะไรเขา หรือ?” “เธอตอ งนกึ ถึงปญญาและความฉลาดของมนุษยสมยั ตนประวัตศิ าสตรด ว ยวา มันยงั ไมก า วหนานกั เทา ทส่ี ามารถดดั แปลงหนิ เอามาเปน เคร่อื งมือใชง านได ก็จดั วา ดเี ย่ียมแลว...” มาเรียอธิบายโดยเรว็ “พวกนน้ั ยังไมฉลาดพอทีจ่ ะเจาะ หรอื เซาะใบขวานใหสวมติดกบั ดามไดอ ยางแนน กระชับเหมือนขวานสมัยยคุ หลังๆ นว่ี ิธีประกอบดา มของเขาทาํ กันอยา งงา ยๆ คอื หาไมมาประกบ ตดิ กบั สวนทเี่ ปน สนั อันยาวแหลมยน่ื ออกมานนั่ แลว ใชห วายหรอื เถาวัลยมดั ไวอกี ทีหนึง่ ซง่ึ มันจะ กลายมาเปน อาวธุ ไดดกี วา มอื หรอื ไม หรอื กอ นหนิ กลมๆ ทีใ่ ชกนั อยเู ดมิ ตามธรรมชาติ สวนในดาน ความคมก็เหมอื นกนั จะใหม ันคมเหมือนโลหะยอมไมไ ด แตขอใหสังเกตถึงความแกรงของมนั เมอ่ื [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2292 ใชฟนลงไปแรงๆ มันกเ็ ขาเน้ือไดเหมือนกัน ไมเ ชอ่ื เธอลองเอากระแทกเฉอื นแรงๆ กบั เน้อื มนั จะ บาดทันท.ี ..” แลว หลอ นก็เหลียวมองไปรอบๆ ตวั พึมพาํ ออกมาวา “เคยมมี นุษยถาํ้ อาศัยอยทู ี่นม่ี ากอนแลว เมื่อ 4 หรอื 5 หม่นื ป ไพรวลั ยถ า ไมเ สียเวลา มากเกินไปนัก ชว ยพาฉนั เขา ไปตรงทค่ี ุณพบขวานหนิ อนั น้หี นอยเถิด ฉนั จะลองคนหาดู เชอ่ื วา จะตองพบอะไรอกี อยา งแนน อน” กอ นที่รพนิ ทร หรือใครจะเอย ออกมาเชนไรตอไปนัน้ เชษฐาผเู ดนิ แยกสาํ รวจหายเขา ไปทางซอกคูหาฝง ตรงขาม กโ็ ผลรางอนั สงู ใหญกา วเขา มาสมทบ สะพายไรเฟล ไวก บั ไหล มอื ทั้ง สองไขวไ วเ บอ้ื งหลงั คลายๆ จะถืออะไรซอ นไว ไชยยนั ตก็สง ขวานหินพรอมทงั้ บอกเลาใหฟงใน สง่ิ มหศั จรรยท ่คี น พบ แตอา ปากไดเพยี งคําเดยี วหวั หนา คณะกส็ อดแทรกขนึ้ ทนั ควนั วา “ฉันไดย นิ ตลอดแลว เร่ืองทพี่ ูดกนั นะ และเร่อื งขวานยคุ หนิ ฉันกเ็ คยไดยินไดฟ งมากอ น ตอนท่ฝี รัง่ ไปพบทีเ่ มอื งกาญจน เพราะฉะน้ันไมเ ปน ปญหาหรอก เมยเ ขา ใจไดถ กู ตอ งแลว แตดู อะไรน่แี นะ ฉนั มีมาอวดเหมอื นกนั ” กลาวจบ อดตี ทา นทูตทหารบกก็ยน่ื มอื ขา งขวาออกไปตรงหนาของทกุ คน เมือ่ สงิ่ น้ัน ปรากฏชัดกับสายตา ทง้ั หมดท่รี วมกลุม กนั อยูก ็อทุ านออกมาดว ยความประหลาดใจอีกครัง้ สิง่ ทีอ่ ยูในฝา มอื ของเชษฐาเปน เคร่ืองปน ดนิ เผาสดี ําสนิท ลักษณะเหมอื นจะเปน คนโท ใสน ํ้า ลูกขนาดผลนา้ํ เตาเลก็ ๆ สว นกลางปองกลมปากเรยี วสงู ปลายบานเล็กนอย ชิน้ สวนนน้ั เปน เศษแตกทเี่ หลอื อยูเพยี ง 1 ใน 3 ของใบจรงิ แตก พ็ อจะสงั เกตเหน็ ลวดลายทีส่ ลกั ไวเปนรูปบัวควาํ่ บวั หงาย และลายกงจักรไดชดั เจนพอสมควร “น่ีมนั เหน็ จะเปนคนละยุคแลว กระมงั กับสมยั หิน โดยหลักฐานของขวานทร่ี พินทรพบ เพราะมนษุ ยรจู ักเครื่องปน ดนิ เผาแลว มิหนาํ ซา้ํ ลักษณะของภาชนะตลอดจนลวดลายที่ปรากฏอยู มันยังแสดงใหเหน็ ถึงความรงุ เรืองในยคุ นนั้ กงจกั รกับดอกบวั เสียดว ย!” เชษฐากลาวขึน้ ชา ๆ ในระหวางท่ีอีกสามคนผลดั เปลยี่ นกนั พจิ ารณาดู ดว ยอาการ ใครค รวญพศิ วงเปน ลนพน มาเรีย ฮอฟมนั ไมส ามารถจะลงความเหน็ ใดๆ ไดท้งั สน้ิ เพราะมนั เปน วัตถทุ ีห่ ลอ นไม มคี วามชาํ นาญ แตพอมาถงึ มอื ของนักมานุษยวทิ ยา ภายหลงั จากพยายามทดลองหกั ปลายอันเปน รอยแตกดา นหนึง่ ออกดเู นอื้ หลอนกบ็ อกวา “คนโทนาํ้ หรือมิฉะนัน้ ก็เหลา ไมกเ็ ครอ่ื งสาํ อางสมัยที่อารยธรรมของอนิ เดียแผเขา มายังดนิ แดนนแี้ ลว ” “นานเจาหรือ....หรือวาหนองแส โยนกนาคนครอะไรนน่ั ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2293 คนประวัตศิ าสตรและโบราณคดีไมส จู ะกระดกิ หู เพราะตลอดเวลามาศกึ ษาแตอาวธุ และยุทธวิธี จนกระทั่งปจ จบุ นั น้ีกถ็ นดั แตเ รื่องสงิ สาราสัตว ถามมาออมๆ เสียง ดารนิ เมม ริมฝป ากนิดหนึง่ ตาหร่ลี ง ส่นั ศรี ษะนอยๆ “ฉนั กไ็ มแ นใจเหมือนกัน แตค ิดวา มนั คงไกลกวานน้ั ทคี่ ุณเอยอา งมามนั ยงั ไมน านมาน้ี นัก แตเ คร่ืองใชช้นิ นีก้ อนพทุ ธกาลยคุ ของเทพเจา ศาสนาพราหมณ” “เธอดจู ากอะไร?” ไชยยนั ตถามเรว็ ปรื๋อ “จากอายขุ องเน้ือเครือ่ งดนิ เผา และจากลวดลายทแี่ กะสลกั ใหเ ห็นอยปู ระกอบกัน ฉัน ไมก ลา กําหนดเวลาแนนอนลงไปวา มันนานมาแลว เทาไหร แตค ะเนวา คงไมต ํ่ากวาสี่พันปขึ้นไป ดอกบัวหมายถึงชมพูทวปี กงจักรเปน อาวธุ ของพระนารายณอ นั เปน เทพเจาสําคัญองคห นึ่งของลทั ธิ พราหมณ แลวตรงคอคนโทนี่ มันมลี ายอะไรอยูอกี อยางหนง่ึ ซงึ่ มันนาจะบอกไดชัดทีเดยี ว พจิ ารณาใหดๆี ซิ มนั เปน ลายอะไร?” พรอ มกับกลาว หลอนย่นื เศษแตกของชนิ้ คนโทโบราณน้นั ไปใหทุกคนดู “เอ...แปลก คลา ยๆ สวัสติกะแฮะ” ไชยยนั ตค รางออกมา และเพอื่ ความแนใ จ ดารนิ ยืน่ สง ไปใหมาเรยี พิจารณาเพอ่ื ขอ ความเหน็ อกี ครง้ั แหมม สาวตาโตอุทานออกมา “สวัสตกิ ะ จรงิ ๆ ดว ย!” “ถางน้ั กเ็ ปนคนโทของฮติ เลอร แอบหนีกองทพั สัมพันธมิตร ตอนเบอรล นิ แตกมาหลบ ตัวซอนอยทู ่นี เี่ อง!” ไชยยนั ตรองออกมาตามนิสยั ไมว ายตดิ สนกุ ดารนิ มองหนาแลวหวั เราะหๆึ “บา ! อยา ชักใบใหเรอื เสียหนอยเลย สวัสตกิ ะ ไมไ ดเ ปน เครอ่ื งหมายที่พวกนาซีทําข้นึ หากแตม มี าเกา แกโบราณแลว มันเปนเครอ่ื งหมายประจาํ เผาอารยัน ซ่ึงแทนลอเกวยี นอนั หมุนไป เบ้ืองหนา หมายถึงความยิง่ ใหญเจริญรงุ เรอื ง พวกอารยนั เขา ยดึ ครองแผนดนิ ชมพทู วปี โดยกระจาย ลงมาทางทะเลสาบแคสเปยนเมอ่ื หลายพันปม าแลว รกุ รานไลท พ่ี วกดราวเิ ดยี น อันเปน พวกปาเถ่อื น เจา ของแผน ดนิ เดมิ สถาปนาเผาของตนเองขน้ึ เปนใหญ ซง่ึ พวกนเ้ี ปน ตนตระกลู ของพวกภารตะใน ปจ จบุ ันน้ี นาํ เอาลัทธแิ ละความเจรญิ รุง เรอื งของตนเขามาแผ ศาสนาพราหมณเกิดขนึ้ ภายหลังจากท่ี อารยนั เขามามอี ํานาจอยแู ลว คนโทลกู นม้ี ลี ายสวัสตกิ ะตดิ อยูดว ย ซ่งึ หมายถึงอารยธรรมของพวก อารยันนั่นเอง ซึง่ มันตอ งกวาส่พี นั ปขึน้ ไป” “เขา เคา ไมม ใี ครเถียงเพราะไมร จู ะเถียงไดอ ยางไร หรือยงั ไงผกู อง?” ไชยยนั ตห นั ไปพดู กบั พรานใหญ หางเสยี งเยาๆ แตดารนิ ไมสนใจ พนิ จิ ดลู วดลายใน คนโทเกาแกโบราณนน้ั อยา งพเิ คราะหถ ่ถี ว น [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2294 “โบราณคดีในยุคท่ีมนษุ ยมีความรงุ เรอื งแลว ฉนั คดิ วา นอ ยนา จะวนิ จิ ฉยั ใกลเคยี งท่ีสุด เพราะเขาศึกษาเร่อื งน้ีมาโดยตรง” มาเรียยอมรับอยา งเลอ่ื มใสและศรัทธา “แตถึงอยา งไร มันก็คนละยคุ กบั ขวานหินนี่ และหา งไกลกันเหลอื เกนิ ทําไมมันถงึ มา อยูในถ้ําเดยี วกนั ได” รพินทรถ ามเปรยๆ “ไมส าํ คญั หรือมอี ะไรคานกนั เลย ในการที่เรามาพบเคร่ืองใชข องคนตา งยคุ ไมว า มนั จะนานหา งกนั สักเทาไหร” นักมานษุ ยวิทยาตอบ เคาหนาเต็มไปดว ยความขบคิดใครค รวญ ขณะนท้ี ุกคนแทบจะ ลืมความเหนด็ เหน่อื ยเมอ่ื ยลา และสถานการณแวดลอ มรอบตัวเสยี หมดสิน้ เพราะอารมณตน่ื เตน ตอ ส่งิ ที่คนพบใหม “มนุษยเกดิ และตายหมุนเวยี นผลัดเปลย่ี นไปตามยคุ ตามสมยั แตสถานทีม่ ันเปนแหง เดมิ อยเู ชน ไรก็เชนนน้ั หรือจะพดู ใหตรงก็คอื สถานที่มีอายุยนื นานกวา ชวี ติ อันแสนสน้ั ของคนเรา นกั ถํ้านีย้ ุคตน ประวตั ศิ าสตรเคยเปนท่อี ยูอาศยั หรอื มิฉะนนั้ ก็แหลง ผานไปมาของคนสมยั หินมา กอ น หลักฐานของการเปนอยขู องคนในยคุ นน้ั จงึ เหลือตกคางใหเ ราเหน็ เชน ขวานหินอันน้ี แลว ตอ มาอกี หลายหมน่ื หลายพนั ป มนษุ ยอกี ยคุ หนึ่งก็ไดใชเปนทีอ่ ยูอาศยั หรือท่ีสญั จรผานแลวก็มาท้งิ หลักฐานเอาไวอ กี กี่รอบเกิด ก่ีรอบตาย กไ็ มส ามารถจะเดาได แตอยางนอยเรากร็ ชู ัดแลว จาก เครอ่ื งใชส องส่งิ ทตี่ างสมัยกนั วามันเคยเปน ถ่ินของมนุษยม าแลวไมนอ ยกวา 2 สมัย...” แลวหลอ นก็มองไปยังพ่ชี าย ถามวา “พใี่ หญไ ปไดม าจากตรงไหนคะน?่ี ” “ก็ใกลๆ น่ีแหละ ในซอกคหู าขวามอื นนั่ ดนู ี่อกี อยางหนึ่งซ”ิ ขาดคาํ เชษฐากแ็ บมอื อกี ขา งหนง่ึ ท่ียังไขวห ลังไวอ อกไปใหท ุกคนเหน็ มันเปนกระพรวนโลหะอนั ขนาดเทา ตวั หอยแครงยอมๆ มรี อยผุกรอ นดว ยกาลเวลา แต เมด็ โลหะเลก็ ๆ ทใ่ี สอ ยูใ นตวั กระพรวนยงั กลง้ิ อยูในนน้ั เมอื่ เขยา มีเสยี งกงั วานเบาๆ ท้งั สองฝาของ กระพรวน ซึ่งคาบประกบกนั อยโู ดยมรี อยผาแตกเปน รปู หัวสงิ ห ลักษณะหนา ตาแปลกประหลาด กาํ ลงั แสยะเขยี้ ว ทุกคนผลัดเปล่ยี นดูมันอยา งมดื มน นอกจากจะสันนษิ ฐานไดอ ยางเดยี ววา น่ันเปน เครอื่ งประดบั ในยคุ โลหะ แลวกค็ ดิ ไปถงึ อดีตอันล้ลี ับซบั ซอนเกนิ กวา ท่ีจะมองเปนภาพได ยกเวนดา รนิ วราฤทธิ์ คนเดยี ว ท่ดี มู นั อยางมีความหมายทีส่ ุด ตาของหลอนเปนประกายวาววาม และคนอ่นื ๆ ก็รอฟง ความเหน็ ของหลอ น เพราะไมม ใี ครจะรูดีไปกวา ผูเชย่ี วชาญ “ชดั เลยคะ พใ่ี หญ กระพรวนอันนเ้ี ปนยคุ เดียวกับเคร่อื งดนิ เผานแี่ หละ หวั สิงหทเี่ ห็น อยนู ่ี มันเปนสงิ หแบบอนิ เดียโบราณ เปน ยคุ ทม่ี นุษยชาตขิ นึ้ ถึงขีดสุด ในดานอารยธรรม ศลิ ปกรรม [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2295 รวมกนั เปน เขตแควนอาณาจกั รขน้ึ แลว และมีกษตั รยิ ครองนคร ไมไ ดเ รร อ นพเนจรอยู จรงิ อยา งที่ เมยวา ถาเราพยายามคน คงจะไดห ลักฐานอะไรทเี่ ปน ประโยชนม ากทีเดียว พใ่ี หญพบมาสองอยา งนี้ เทา นั้นหรอื คะ?” “คดิ วา คงมอี กี มากนะ แตมนั มืดเหลือเกนิ ไมก ลา เดินงมเขา ไป อกี อยา งหนงึ่ ภาระ จําเปนเฉพาะหนา ของเรามี จะมีเสยี เวลาสาํ รวจอะไรอยไู มไ ด หนา ท่ขี องเรามอี ะไรอยบู า ง ทกุ คนรูดี อยูแลว ” ทัง้ หมดระลกึ ถึงภาระหนา ทเ่ี ฉพาะหนา ข้ึนมาได ตามที่เชษฐาพดู ความกระตอื รือรน สนใจท่จี ะคนควาแสวงหาความจริงออกไป ก็พลันตอ งชะงักงนั ลงแตเ พยี งเทานน้ั อยางนา เสยี ดาย ขณะนน้ั พวกพรานพ้ืนเมอื งสังเกตเห็นกลมุ เจานาย เขามายืนพูดอะไรกนั อยนู าน ผดิ ปกติ กข็ ยบั จะพากันเดนิ เขามาสมทบ เชษฐาจงึ พยกั หนาชวนทกุ คนใหกลับออกไปยังปากถํา้ ตามเดมิ ลงนงั่ พกั สูบบหุ ร่กี นั คนละตวั ไมมใี ครสนใจทจ่ี ะเกบ็ หลักฐานทคี่ นพบทัง้ สามอยา งนัน้ ไว นอกจากมาเรยี คนเดยี ว ซ่ึงหลอนขอจากเชษฐาและรพนิ ทรเกบ็ ติดตวั ไวใ นยา มหลัง “ถา มีโอกาสกลับไปสโู ลกเจริญได ฉันจะสงหลกั ฐานทคี่ น พบเหลานี้ เขา ตรวจสอบใน หอ งทดลองของสมาคมคน ควาวัตถุโบราณ ซ่งึ จะชว ยใหเ รารอู ายุของมนั ไดแนน อนขึน้ อกี ” ถงึ อยางไร มาเรยี ฮอฟมนั กเ็ ปน นกั ศกึ ษาคนหนง่ึ ตามเผาพันธสุ ายเลือดของพวก ศวิ ไิ ลซแ ลว เชน หลอน ซ่ึงไมยอมมองผา นอะไรไปเสยี งา ยๆ นอกจากการเพยี รพยายามทดสอบ คนควาเพอ่ื ใหเ ขา ถึงแกน ขอ เท็จจริงใหไ ด ทนั ใดนั้น ทกุ คนก็เหน็ รพินทร ไพรวัลย ลุกขึน้ ยืนอยางรวดเรว็ สีหนา และอาการของ จอมพรานสอแววสะดดุ ใจอะไรบางอยาง เขาเดินหางกลมุ พวกพองที่นง่ั พกั กนั อยปู ากทางเขา ของถํา้ ลกั ษณะประหลาดนัน้ ออกไปหยดุ ยนื อยกู ลางลานโลง แลวเพงพจิ ารณาภูมภิ าพไปรอบดา นอยา ง พเิ คราะห และในทสี่ ุดกห็ นั มาจอ งมองทางปากถา้ํ และบรเิ วณภูเขาดา นบนอีกครัง้ เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนเดยี วที่ตามทนั ในความคดิ เดนิ ตามเขามาหยดุ ยืนอยใู กลๆ เอย ขึ้นแผว เบา “พยายามจะคน หารอ งรอยใหไ ดใ ชไ หมวา ตรงนเี้ คยเปน ทต่ี งั้ เมอื งโบราณมากอนหรอื เปลา?” จอมพรานย้มิ กรานๆ เอาน้ิวเสยปก หมวกข้ึน ตาสเี หล็กท้ังคเู ปน ประกายแวววาว ขณะที่กราดไปรอบๆ “ครบั แตผ มมองไมเ หน็ เคาเลย หรือบางทกี าลเวลามนั อาจทาํ ใหภูมปิ ระเทศ เปลีย่ นแปลงไปจนไมเ หลอื รองรอยอะไรใหเ ราจบั สงั เกตได เปน ไปไดไ หมครบั สมมตวิ าที่นี่อาจ เคยเปนอาณาจกั รอะไรมากอ นท่ีถลม ลมสูญหายไปแลว ในอดตี กาลอันไกลโพน แบบเดยี วกับ ปอมเปอีหรอื กรุงบาบิโลน โดยเกดิ ขน้ึ เพราะแผนดนิ ไหว หรอื ภเู ขาไฟระเบดิ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2296 หวั หนา คณะกดั ริมฝป ากแนน จองใบหนาอนั ชาญฉลาดไปดว ยไหวพรบิ ปฏภิ าณของ พรานนาํ ทาง ดว ยความศรทั ธาเลอ่ื มใสและรกั ใครสนทิ “นา คดิ มากทีเดยี วนะรพนิ ทร เสียดายทเ่ี ราไมมีเวลาพอทจี่ ะสาํ รวจมนั ไดล ะเอียดกวา น้”ี “ผมกําลงั คดิ ถึงเสียงมโหระทึก เคร่อื งดนตรปี ระหลาด ที่ลอยแวว มาใหเ ราไดยินเมอ่ื คนื น้ี – คดิ ถงึ แผนภาพความฝน ของคุณหญิง ท่ีมองไปเหน็ ขบวนพยหุ ยาตราของนางกษตั รยิ อ งค หน่ึง และคิดถึงถอ ยคาํ ของแงซายทอี่ า งถึง พันธมุ วดี นางพญาแหงนครหลับ...” รพินทรพดู เหมือนจะราํ พึงกบั ตนเอง เสียงของเขาดังไมเกินกระซบิ ตาท้งั คูหร่ี “บางที ขณะนเ้ี ราอาจเหยียบยนื อยเู หนือดนิ แดนอาถรรพณประหลาดนแี้ ลว กไ็ ด” เชษฐากบ็ งั เกดิ อาการขนลุกเกรยี วขน้ึ โดยไมรสู ึกตัว “ผมยอมรบั วา ยังไมไดเ ฉลยี วใจคดิ จนกระท่งั ไดย นิ คณุ พดู ขึ้นเดยี๋ วนี้ ถามจริงๆ เถอะ คุณเชือ่ ตามท่เี มยก บั นอ ยสันนิษฐานในหลักฐานสองสามอยาง ทเ่ี ราคนพบหรือเปลา” “ทัง้ เมยก บั คณุ หญงิ มหี ลักวชิ าประกอบการสันนิษฐานครับ ผมเองกแ็ สดงความเหน็ อยา งใดไมได เพราะไมม ีภมู ิในเรื่องนเ้ี ลย ไมมีศาสตรแขนงใดในโลกนจ้ี ะล้ลี ับและมืดมนเทากบั วิชาโบราณศาสตร เพราะมนั เปน เรื่องของการมองยอนหลังไปถึงอดตี อนั ไมมที ่สี น้ิ สุด ใครจะ สามารถบอกไดว า โลกอนั เปน ดาวพระเคราะหด วงหนึ่งทเ่ี ราอาศยั อยนู ้ี มนั เรม่ิ เยน็ ลงและมสี ่ิงอันมี ชวี ติ เกดิ ขึน้ เมอื่ กีล่ านๆ ปม าแลว มนุษยและสตั วเกดิ ข้นึ มาในโลก ตลอดจนสญู พันธุหมดสิ้นไป แลว หวนมามวี ิวัฒนาการเรม่ิ ตน กนั ข้ึนใหม กยี่ คุ กนั มาบา งแลว ตามกฎแหงการหมุนเวียนเกิดดับ ใน ยุคของเราท่ีคดิ กนั เอาเองวาเจรญิ ขีดสุดจนถึงขัน้ จะกาวไปสูโลกอน่ื สมมตวิ า พรุงนี้หรือมะรืน ระเบิดนวิ เคลียรท ่ีรายแรงทส่ี ดุ อนั มนุษยสรา งขนึ้ เอง มนั เกิดระเบดิ ขึน้ จะเน่ืองมาจากสงครามหรือ อะไรก็ตามที หรือมฉิ ะน้นั ดาวหางดวงทแ่ี รงฤทธริ์ ายกาจมนั โคจรครบรอบเฉยี ดใกลโลกของเราเขา มา มนุษย สัตว และพชื ก็คงจะสญู สิ้นพชื พนั ธไุ ปจากโลกน้ี แลว ตอไปเมอื่ หมดฤทธเิ์ ดชแหงการ ทําลายลา งน้ัน ซ่งึ อาจเปนหมืน่ แสนปต อ มา สตั วโ ลกก็เริ่มเกิดข้ึนมาอกี คอยๆ ตั้งวิวฒั นาการตอไป อนาคตเบ้ืองหนา มนั ไมแ นน กั วา มนษุ ยเ ราจะเจริญยิ่งขนึ้ ไปกวา นี้ อาจกลบั กลายเปน มนษุ ยสมัยหนิ ไปอีกกไ็ ด ถามีอะไรมาทําใหต องเร่ิมตน กนั ใหม เพราะฉะนนั้ หลกั ฐานที่เราคน พบเหลา นั้น มนั เปน เครอ่ื งมอื เครื่องใชข องมนษุ ยใ นรอบววิ ฒั นาการท่เี ทาไร เราก็ยากทจี่ ะรูได นอกจากรอู ยางเดยี ววา มันเปน ยคุ หิน ยคุ โลหะ หรอื ยุคทอง ซง่ึ แตละยุคเหลา นน้ั มนั เกดิ ข้ึนเปน ครง้ั ทีเ่ ทาไหร ยงั เปนปญ หา คณุ หญิงสันนษิ ฐานตามหลกั เกณฑว า ลูกกระพรวนและเครอื่ งปน ดนิ เผานนั่ อยใู นราว 4 พันปเ ศษ ผมยงั สงสัยวา มนั จะเปน สีพ่ นั ปเ ศษของรอบเกดิ ท่เี ทา ใดของมนษุ ยชาติ เพราะถาจะคิดวามันเปน รอบทีพ่ วกเราเกดิ กนั มา และตง้ั ตน นบั ศกั ราชจารกึ ประวัติศาสตรก นั นี้ เราควรจะแลเหน็ หลกั ฐาน รองรอยของการเคยเปนอาณาจักรบา นเมืองของแถบนี้มากอน หรือไมก ็บรเิ วณใกลเคียง เพราะแคส ่ี พนั ป มนั ไมนานจนเกนิ ไปนกั ขนาดพีระมดิ ยงั อยใู หเ ห็นได คูเมอื งโบราณท่เี กา แกไปกวานก้ี ย็ งั พอ ใหคน พบ ผมอยากจะเดาเอาวามันตองนานกวา นนั้ ลบิ ลับทีเดียว ยอนหลงั ไปยังรอบววิ ฒั นาการคร้ัง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2297 กอ นๆ ไกลโพน และเจาสงิ่ เหลาน้ี เดิมทคี งจะถูกฝง จมอยใู ตแผน พภิ พอนั ลกึ ลํา้ ไมใชม าวางตง้ั อยู บนนต้ี ามรูปรอยเดมิ ของมัน ทีนปี้ รากฏการณเ ปลยี่ นแปลงทางธรรมชาติอนั เนือ่ งจากแผน ดนิ ไหว หรือภเู ขาไฟระเบดิ ดนั ปะทมุ นั ใหผ ดุ ขน้ึ มาสผู ิวโลกจากการทถ่ี ูกฝง จมอยูนานนม ขนาดท่เี รา สมมติฐานวามนั เกดิ จากอาํ นาจภเู ขาไฟ เราก็ยงั มองไมเ ห็นหลกั ฐานเดยี๋ วนี้เลยวา มีภเู ขาไฟอยูใน บริเวณนท้ี ี่ไหนบา ง การเปล่ยี นแปลงของผวิ โลกโดยอาศยั กาลเวลา มนั ทําใหอ ะไรเกดิ ขึน้ และอะไร หายไปได ใครจะกลา ยนื ยนั วา หิมาลยั ทงั้ เทือกจะไมถ ูกกดจมไปอยูใตกน สมุทรในอีกโกฏลิ า นป ขา งหนา เทาๆ กบั ท่ที ะเลทรายซาฮาราก็จะไมก ลายเปน ทะเลนาํ้ แข็งไปในระยะเวลาเดยี วกัน” นายจา งผูทรงศักดิ์ เอื้อมมอื มาตบไหลจอมพรานเบาๆ “ทฤษฎีของคุณมีเหตผุ ลชวนคิดดีเหมือนกนั คณุ ไมเ ชื่อใชไ หมวา สิ่งของท่ีเราคน พบ เหลานัน้ มนั จะถูกทงิ้ หรือวางไวในรปู รอยเดมิ ของมนั ” รพินทรส นั่ ศรี ษะ “ผมไมเชอ่ื ครบั เหตผุ ลของผมก็คอื สถานทีอ่ นั เปนปากถํ้า ซ่งึ เราคนพบสง่ิ ของเหลานี้ ไมใ ชส ถานทีอ่ ันควรจะเปน แหลงท่ีของเหลาน้ันถูกนํามาท้ิงหรอื เก็บไวเ ลย เพราะมนั ไมมรี ูปรอยให เห็นวาเปน เคหะบานเรอื น หรือถ่นิ ทีอ่ ยู มิหนาํ ซา้ํ ยงั มีของอยถู ึงสองยคุ ในบรเิ วณเดยี วกนั คือยุคหิน และยุคโลหะ ยคุ หนิ เกา แกกวายคุ โลหะมาก ทาํ ไมมันถึงจะมาอยใู กลเ คยี งกันไดเ ชน นน้ั จะวาคนใน ยุคโลหะ เกบ็ เครื่องใชใ นยุคหนิ ทีต่ นคน พบไวในฐานะวตั ถโุ บราณก็ใชท่ี ผมเช่ือวา ของทั้งสองยุค จะตอ งถกู ดนั ปะทขุ ้ึนมาจากใตดนิ อยางตามบญุ ตามกรรม โดยปรากฏการณทางธรรมชาตเิ ชนที่ กลาวแลว มนั ปนเปกนั ขึ้นมาจากระดบั หนิ ท่ตี า งช้ันกนั และครง้ั สดุ ทายก็ผุดขน้ึ สผู ิวโลกพรอ มกนั เชน ท่ีเราบังเอญิ ไปพบเขา” เชษฐาพยักหนา ชาๆ ตาวาวไปดวยความคดิ แลวบุยปากไปยังปากถาํ้ “คณุ คดิ วา ถาเราเดินเขา ไปในถ้ํานัน่ มนั จะนาํ เราไปถงึ ไหน และพบอะไรบา ง?” “ผมไมก ลาเดา แตเ ช่อื วาอาจมหี ลักฐานอะไรเพ่มิ เตมิ แนน อน บางที คําตอบในปริศนา ลกึ ลบั ทัง้ มวลทพ่ี วกเราเผชิญอยูขณะน้ี อาจอยูในนน้ั ก็ได ถา ...” เสียงของจอมพรานแหบเหอื ดไปเพยี งแคน ั้น ยักไหลข น้ึ นดิ หนงึ่ “ถา?” “ถา เรายังมีชวี ติ รอดอยไู ด ตลอดระยะเวลาแหง การลว งลาํ้ เขา ไปนะ ซคิ รับ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2298 82 ทง้ั สองชาย คนหนงึ่ นายจา ง อีกคนหนง่ึ พรานนาํ ทาง ยนื สบตากนั นง่ิ อยชู ว่ั ขณะ ระยะ แหงการรจู ักมกั คุนมันแสนสน้ั ถาจะนับตามกาลเวลา แตอ ะไรกบ็ อกไมถกู เหมือนกันวา เขาทง้ั สองมี ความรูส กึ ประหน่งึ คบหารว มเปน รวมตายกันมาตลอดชวี ิต คร้นั แลว ฝายสงู ศกั ดกิ์ ็ยม้ิ ให จบั แขนไว บบี แนน กระชบั “ผมปลอ ยใหค ณุ ตัดสนิ ใจรพินทร สาํ หรับการเดนิ ทางอีก 2 – 3 ชวั่ โมง กอ นค่าํ วนั น”้ี “เราตองหนั มาพิจารณาถงึ วา ท่ีเรามงุ หนา มานโี้ ดยถอื หลักอะไร น่ันเปน จดุ สาํ คัญทสี่ ุด ของการรกั ษาเปาหมาย เรากาํ ลงั ตดิ ตามรอยของแงซายและไอพวกกองกอย ตราบใดกต็ ามทมี่ นั ไมไ ดน ําเราเขา ไปในถ้าํ นี้ ถา เราเขา ไปในถ้ํากห็ มายถงึ วา เราท้ิงรอยของมนั หันเหไปยงั ท่อี ื่น ซึ่งเราก็ บอกไมถกู เหมอื นกนั วา อะไรเปน จุดหมายตอ ไป” “ถางนั้ เราแสวงหารอยของผีกองกอยกับแงซายตอไปงน้ั หรือ?” “กค็ วรจะเปน เชน นั้นไมใ ชหรอื ครับ” หานาทตี อ จากน้นั ขบวนทง้ั หมดก็ผละออกจากบริเวณหนา ถํ้า เลาะเลยี บชายเนนิ ฝา ความรอ นระอตุ อ ไป แนวทางเดนิ นนั้ วกเวยี นเลียบเหนอื ชายทุง แฝกอยูตลอดเวลา บางขณะกอ็ อ มหลีกขน้ึ สูง และบางขณะกว็ นตํ่าชดิ ขอบทุง แลวมิชา กผ็ านไปในปาแดงอกี ครั้ง บริเวณโคกอนั สูงๆ ต่าํ ๆ ลกู แลว ลกู เลา ทีก่ าํ หนดนับหรือประมาณได จอมพรานผูนาํ อยูเบ้อื งหนา พยายามแสวงหาเคา เงอื่ นรอ งรอยของพวกกองกอยอยู ตลอดเวลา ซง่ึ เขาก็ไมแนใ จเหมือนกนั วา ในการหลกี ทางเสยี จากนรกทะเลแฝกอนั รอ นแรงปานจะ เผาใหดับจติ ไปน้นั ตลอดเวลาทค่ี นหาหนทางใหมก อ นคา่ํ นี้ เขาจะพบหลกั ฐานอะไรทมี่ ันทําทง้ิ ไว ใหเหน็ อีกบางหรอื ไม บางทอี าจลมเหลวและตองไปเรมิ่ ตนกนั ใหมก ไ็ ด หรอื มฉิ ะน้นั ถา พวกมนั ปรารถนาทจ่ี ะใหติดตามตอ ไป ในเวลากลางคืน หลังจากหยดุ พัก เจาสัตวลกึ ลบั อาจแอบเขามาทง้ิ รอ งรอยอะไรไวใหเ รม่ิ ตน ใหมใ นวนั รงุ ขนึ้ ระหวางโยกตวั ไปขา งหนา เดินงุม ไตเ นนิ เต้ยี ๆ ลูกหนง่ึ ขึน้ ไป ทุกคนเหน็ รพินทรห ยดุ นิง่ ลงอีกครัง้ แหงนหนา ขนึ้ สูดอากาศรอบตวั พรอ มกบั ทาํ จมูกฟุดฟด บญุ คาํ กับคะหยนิ่ ทหี่ าบของ เคียงอยใู กลๆ กพ็ ลอยชะงกั กลมุ นายจา งตามหลงั กระชน้ั มาในระยะไมหางนกั จึงถงึ ตวั กนั ไดโดยเร็ว “เอะ! กลิน่ คลายๆ ควันไฟแฮะ” ไชยยนั ตรอ งออกมาดงั ๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2299 และบดั นนั้ เอง ทกุ คนก็ไดกลน่ิ อะไรชนิดหนง่ึ ลอยมาสมั ผัสฆานประสาทพรอ มกนั หมด มนั เปนกลิ่นควัน ลมโชยมาจากยอดเนนิ เบอ้ื งบน พดั เอาความรอนจา ผิดไปจากไอแดด ผานมา ปะทะผิวกายเหมอื นกับวามใี ครมาสุมไฟกองใหญไ วเหนอื ลม “ใครกอ กองไฟอยใู กลๆ บริเวณน”้ี มาเรยี สูดลมหายใจหนกั ๆ หลดุ ปากเปรยออกมาอกี คนหนึ่งดวยอาการตนื่ งง รพนิ ทรขมวดค้วิ ยน ลืมตาโพลง และทันทโี ดยไมไ ดเ อย คาํ ใดกับใครท้ังสน้ิ พรานใหญ วิ่งไตเ นินเบ้อื งหนา ข้ึนไปโดยเร็ว พอถงึ ยอดเนนิ ทัง้ หมดกเ็ หน็ เขายนื งันอยกู ับท่ี หันหนา จองไป ทางฝง ตรงขาม หมดอาการเคลือ่ นไหวทัง้ มวลลงทันทีเหมือนถูกอํานาจสะกด บญุ คํา คะหยนิ่ และ พวกพรานพ้นื เมืองทั้งหมด ซงึ่ ดูเหมอื นจะไหวทนั อยกู อ นแลว แลน ตามหลงั ขน้ึ ไปเปน พรวน ท้งิ กลมุ นายจา งทงั้ สไ่ี วเบอื้ งหลงั ภาพที่เหน็ ตอมากค็ ือ พวกพรานพ้นื เมอื งซง่ึ บดั นไ้ี ปยืนรวมกลมุ อยกู บั รพินทร กระโดด โลดเตน อยา งตืน่ ตระหนก หนั หนา ลงมาปองปากตะเบง็ เสียงบอกแซส นั่นลงมา ฟงแทบไมไ ดศ พั ท วา “นาย! บรรลัยแลว ไฟปา! มนั ลอมอยูข างหนา เรา!!” ดารนิ วราฤทธิ์ เพยี งคนเดยี วเทานั้น ท่ไี มเดียงสาวา ไฟปาทีพ่ วกนนั้ ตะโกนเสยี งหลง บอกลงมา มันจะมีความหมายรายกาจเชน ไร แตเ ชษฐา ไชยยันต และมาเรยี มีความรูสกึ เหมอื นจะ มอดดับลงไปในบัดนน้ั สะบาหัวเขา ออนไปหมด ขณะจติ ตอมานัน้ เอง กอ นที่ทง้ั ส่คี นจะตน่ื จากตะลงึ ละอองขีเ้ ถาและมานควนั กป็ ลวิ วอ นพน ยอดเนนิ ตลบอบอวลมาใหเ หน็ สามคนพงุ ตามขึน้ ไปบนยอดเนนิ ที่รพินทรก ับพราน พนื้ เมอื งจับกลุมกันอยกู อนแลวชนดิ ลืมหายใจ ดารนิ เปนคนสดุ ทายทีต่ ามขึ้นมาลาหลงั ทสี่ ุด เบ้ืองลา งแลเหน็ ชัดจากระดบั ยอดเนนิ ทัง้ ซีกซา ยมอื อันเปน ทงุ แฝกและปาแดงทาง ดา นขวา บดั นี้แวดลอ มไปดว ยมานควนั หนาทบึ ท่พี วยพงุ ขนึ้ ไปบนทอ งฟา ทา มกลางแสงตะวันอนั แผดกลา แมจะเปน ยามทแ่ี ดดฉายฉานอยูกต็ าม ยังสามารถจะสงั เกตเหน็ เปลวไฟทลี่ ุกตดิ อยกู บั ตน ไมไดอ ยางถนัดตา สว นทางดานทุง แฝกนั้น มันทะเลเพลิงเราดีๆ นี่เอง ไอแหงความรอ นระเหย ขน้ึ สูอากาศเบอื้ งบน แลเห็นเตน ระยบั ไปหมด ทกุ ดา น ทกุ รศั มีเทา ทีส่ ายตาจะกวาดไป ลว นไฟทก่ี ําลงั ลกุ ลามกนิ ปา อันแหงผากลอ ม เขา มาทง้ั สิ้น ไมมีบริเวณไหนวางอยูเ ลย และยามเมื่อขึน้ มายนื ดขู ณะน้ี สามารถไดย นิ เสียงคํารน คาํ รามของพระเพลงิ ซง่ึ กําลงั เผาผลาญปาทงุ อยชู ดั เจน เสยี งไมปะทแุ ตก เสียงหกั โคนและพายซุ ่ึง เรมิ่ จะกอเคาขน้ึ จากอํานาจไฟปาน้นั กลมุ ควันท่ปี ลวิ พดั ผานมากเ็ ริม่ หนาทบึ ขนึ้ อยางรวดเรว็ จน หลายคนสําลัก เปลวอนั รอ นกลา พัดตามลมวูบวาบเขา มาสมั ผสั อยเู ปน ระยะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2300 ทา มกลางความเงยี บ เหมอื นกับวา ปากของทุกคนมีตะปมู าตรึงไว เสยี งแหบของจอม พรานดงั ปลุกตะลงึ ของทกุ คนมาวา “ขอกลอ งสองทางไกลหนอยครบั เรว็ !” ไชยยนั ตร บี ลนลานหยบิ กลองสองทางไกลสง ให รพินทรย กข้นึ สอ งกวาดดรู อบๆ เหงือ่ ของเขาไหลพรง่ั ทุกขุมขน เวลาเดยี วกัน เชษฐากเ็ อากลอ งของดารินมาสอ งสํารวจดว ยอกี คน หน่งึ “กินเปน รปู ครง่ึ วงกลม ลอ มดักหนา เราไวห มด แลวกาํ ลังลุกลามเขามาเปนลาํ ดบั ทิว เขาใหญหลงั ทงุ ท้ังสองดา นโนน กเ็ ปน ทะเลเพลิงไปหมดแลว” จอมพรานพมึ พําออกมา สงกลอ งคืนไปใหไชยยันตด ูบา ง ตนเองยนื นิ่งอยูกบั ท่ี เบกิ ตา จอ งเหมือนจะยังตดั สนิ ใจไมไ ดอ ยูเชน นนั้ “กะถกู ไหม ระยะหางจากเราเทาไหร? ” เชษฐาถามเรว็ ปร๋อื “ประมาณกโิ ลเมตรคร่งึ ครับ และถา ลามเขา มาในรัศมีหา งเพียง 50 เมตรเทาน้ัน เราจะ อยูไมไ ด กระแสลมพัดมาทางที่เราอยนู ีด่ ว ย ผมยงั เดาไมถ ูกเหมือนกนั วา รศั มมี ันกินกวางไปถงึ ไหน บา ง แตเทา ทีเ่ ราเหน็ อยนู ี่ มนั เปนทะเลเพลงิ ไปหมดแลว ไหมล ามมาแลว ในอาณาบริเวณหม่ืนๆ ไร อากาศทีเ่ ราพบวารอนผิดปกติ นบั ตง้ั แตอ อกเดนิ ทางเชา วันนเี้ ปนตนมา อาจเปน เพราะไฟไหมป าก็ ได เสียทา เหลอื เกนิ ทเี่ รามารเู อาอยา งชนดิ ประจนั หนา จวนตวั อยางทสี่ ดุ ” “ตดั สินใจเรว็ เถอะ ไพรวลั ย จะเอายงั ไงดี มันใกลเ ราเขามาทุกขณะแลว ” มาเรยี หลุดปากออกมาดว ยเสียงสําลัก นยั นต าของหลอ นเหลือกลาน จอมพรานกดั รมิ ฝป ากแนน เตม็ ไปดว ยอาการกระสับกระสา ยหันไปสบตาทกุ คน ซ่งึ บดั นแี้ ลจบั มาทเ่ี ขาเปนตาเดยี ว รศั มีของพระเพลิง...ทางดานทีเ่ ปนปาไมย นื ตน ขยายเขามาไมเร็วนกั แตทีเ่ ปน บรเิ วณทงุ แฝกตายซากลกุ ลามกนิ แดนเขา มาอยา งรวดเร็วมาก เพราะแฝกเบากวา และเปน เชอื้ เพลงิ อยา งวิเศษสดุ เปน สื่อใหไ ฟตดิ ปา บรเิ วณใกลเคยี งอนื่ ๆ งายดายข้ึนอีก และไมผิดอะไรกบั ชอ ไฟพะเนยี ง การตัดสนิ ใจทฉี่ ับไวถูกตอ ง ประกอบกบั โชคชะตาเทานนั้ ท่จี ะทําใหเ ขาสามารถนาํ ทุก ชวี ิตภายใตก ารรับผิดชอบ รอดพนออกไปจากการถกู ยา งท้งั เปน จากไฟนรกนไ้ี ด ซ่ึงรพินทรกไ็ ม รับรองเหมือนกนั วา เขาจะทาํ ไดส าํ เร็จหรือไมจากภาวะจวนตวั นี้ “ถอยกลับทางเกา เร็วทีส่ ดุ !” เส้ยี ววินาทแี หง การปลงใจนนั้ เอง จอมพรานกต็ ะโกนกอ งออกมาแลว โบกมอื ไลพวก พรานพ้นื เมืองทีว่ ิง่ ลงเนินตรงไปยังสัมภาระท่วี างทงิ้ ไว นายจา งท้ังสไี่ มย อมใหเ วลาผานไปแมแ ต พริบตาเดียว รอ งเตือนกันแลวแลน ตามพวกลกู หาบลงมาอยางเรว็ ทสี่ ุด เทา ทก่ี าํ ลังวงั ชาจะอํานวยให ได รพินทรเปน คนสดุ ทา ยทห่ี อลงมาถงึ เขาบงการใหพ วกนน้ั หอบของเรงฝเ ทายอนกลับไปทางเกา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2301 โดยมกี ลมุ นายจางคร่ึงวิ่งครึ่งเดนิ หอมลอมมา ตนเองหนวงเดนิ อยขู า งหลงั สงั เกตทางลมไปพลาง อยา งรอนใจ พอถงึ ทางดานใหญแ ยกตดั ขนึ้ สูยอดเขาอีกลกู พรานใหญกต็ ะโกนบอกบุญคํา ซง่ึ หาบ ของคูค ะหยนิ่ นําลว่ิ ไปเบ้อื งหนาราวกบั ตดิ เครอื่ งยนต ใหแยกขน้ึ ซา ยมือนนั้ มนั เปน หนทางทย่ี ัง ไมไ ดผา นกนั มากอ น แตเขาก็เช่อื แนวา ...การหลบหนีพระเพลงิ ทกี่ าํ ลังลามจากปาทุงเบื้องลางไล หลงั ขนึ้ มาน้นั สถานทปี่ ลอดภัยควรจะหนขี ึ้นสงู ไมใ ชว กลงตํ่า ซึ่งเปน บรเิ วณทีน่ า จะเกิดเพลิงไหม ข้ึนหมดแลว ขบวนอนั ซมซานกนั มาอยางลนลาน กแ็ ปรทิศตามการโบกมือบอกของจอมพรานทันที ทุกคนรวบรวมกาํ ลงั กดั ฟน ไตขนึ้ ไปบนไหลเขาระดบั สงู กวา ที่เคยเลาะเลยี บผานกนั มาแลว แตไ มก่ี อดึ ใจนน้ั เอง พวกท่ีลว งหนา ข้นึ ไปหยุดยนื อยูบนตะพักชน้ั แรกของเชงิ เขาก็แทบผงะหลัง รศั มอี นั รอนจา และกลนิ่ ควันโชยตลบสวนทางลงมาจากยอดเขาลูกนนั้ “นาย มนั ไหมล งมาจากยอดเขาโนน ดว ย!” เสยี งบญุ คาํ ตะโกนบอกลงมาสดุ เสยี ง หมนุ ควาง พะวา พะวังหาทศิ ไมถูกอยตู รงนน้ั เอง กลมุ นายจา งซง่ึ กําลงั ไตต ามหลงั กนั ข้ึนไปจงึ หยดุ ชะงกั กระสับกระสา ยกันอยูครง่ึ ทางน้นั รพนิ ทร วิ่งสวนขน้ึ ไปโดยเรว็ พอพน เหลี่ยมผาใหญท่ีชะเงอ้ื มบังมุมอยู เขาก็ตกใจแทบจะส้นิ สติ จรงิ ดงั วา ตลอดแนวลาดเปน มุมสีส่ บิ หาองศาของเขาลกู ทค่ี ดิ จะบายหนา ขน้ึ ไปพ่งึ หลบ นัน้ ไฟโลกนั ตรก าํ ลังกนิ ตน ไมและปา หญา คารุกไลต่าํ ลงมา ระยะมองเหน็ กนั อยหู างไมเกนิ 500 เมตรน่ีเอง และสงู ข้ึนไปบนสันเขานน้ั เลา กโ็ ชตชิ ว งตลบอบอวลไปดว ยหมอกควนั หมดสิ้นแลว ดู ประหนงึ่ วา ปา ทุง และขุนเขาทกุ ตารางนวิ้ จะถูกจุดขนึ้ ดว ยไฟบรรลยั กัลป คงเหลอื บรเิ วณทยี่ งั ไม ถูกเผาผลาญเพยี งสวนนอ ย ซง่ึ กําลังถกู บีบลอมใหเ ขา มาบรรจบกนั ทกุ ขณะ และบดั นไี้ มมใี ครใจเย็นอยไู ด นอกจากรอนรุมกระสับกระสายกันไปหมดทุกคน เชษฐาเผนเขา มาถึงรางของจอมพราน ซ่ึงยืนจอ งนิ่งอยู กระชากแขนโดยแรง ตะโกน กรอกชอ งหู ฝา เสยี งพวกลูกหาบท่แี หกปากกันโวยวายจนฟง ไมไ ดศ ัพทขณะน้ี “อยา หมดสติรพินทร! มนั อาจมที างท่วี า งอยู และเราตองหนีออกทางดา นนั้นใหเ ร็ว ทสี่ ดุ เสีย่ งยอ นทางเดนิ ทเ่ี ราผานมาแลวดกี วา บนเขานไี่ ปไมไดแลว ” เสยี งของหวั หนา คณะเชน นน้ั เอง ปลุกใหเขาตืน่ จากภาวะตะลงึ งันอกี ครัง้ รพนิ ทรตอน พวกลูกหาบถอยลูลงมาอยา งไมเ ปนขบวน ลมลกุ คลกุ คลานกนั ลงมาตามหนทางลาดนั้นจนถงึ ทาง แยกเดมิ กระแสลมทีเ่ กดิ ขนึ้ เพราะบรเิ วณลุกไหมอ นั กวางใหญก รรโชกมาถงึ ตัวแลว และกาํ ลัง ปนปวนกลายเปนพายพุ ระกาฬ ยอดเต็ง และปาหญา แหง บางแหง สะบดั ไหวสนั่ พลิ้ว ดํากรอบเกรยี ม เพราะไอรอนทโ่ี ชยยา งมาถงึ ครนั้ แลว อยไู มอยกู ็ตดิ ไฟลุกฮือข้ึนไดเ อง ท้งั ๆ ที่เปลวจากแนวไฟซงึ่ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2302 กําลงั ไลลามเขา มานั้น ยงั ไมท ันจะแลบถึง ประเด๋ียวยอดนัน้ ลุก ประเดีย๋ วยอดโนน สวา งพรบึ ปะทุ ล่นั โผงผางเปร๊ียะประรอบตวั เตม็ ไปหมด ราวกับมไี ตท ม่ี องไมเหน็ แหยล นเขามา ดารนิ คนเดยี วเทานั้นท่ีขณะน้ีหลอ นพูดคาํ ใดออกมาไมไ ดเ ลย วงิ่ ตามพรรคพวกไป พลางเหลยี วซา ยแลขวา หลอนมองเหน็ ปรากฏการณของพระเพลงิ ทีล่ ุกตดิ ยอดไมส องฟากทางที่ ผา นไปเหมอื นตกอยใู นหว งฝนราย ไฟทีถ่ กู ความรอนบนั ดาลใหลุกติดยอดไมแ หง ขน้ึ เองเหลา น้ัน ปรากฏไลห ลงั มาเปน ลาํ ดบั เชษฐาเปนหวงพวกลูกหาบอยางทส่ี ดุ เพราะคนพวกนนั้ ตองแบกหามของหนกั ไป พรอ มกบั การวงิ่ ใหเ รว็ ทสี่ ุดเพอ่ื การเอาชีวิตรอด เขาตะโกนบอกไชยยันตใหคอยระวงั ดแู ลนองสาวกบั มาเรยี ไวไ มใ หเตลอดออกนอกทางไปดา นอื่น ตนเองถอยลงมาปดหลังอยทู ายขบวนคกู บั รพินทร รอ ง เตือนพวกลูกหาบท่ีรีบเรง ฝเทา อยูตลอดเวลา “ผกู อง! ถามันไมไ หวแลว สละของเถิด หนเี อาตวั รอด!” ทง้ั สองซึง่ วิง่ เหยาะๆ เหลยี วหนาเหลยี วหลงั สง ภาษากนั ดว ยเสียงตะโกน “ยงั กอ น จนกวา จะถงึ วนิ าทสี ุดทาย” พรานใหญแ ผดเสยี งฝาเสียงพายุ และเสยี งไฟทค่ี ํารนอยรู อบตัวมา “พวกลูกหาบจะวิง่ กันตอ ไปไมไหว มันหนักของ!” “ถา ไมไหวจริงๆ พวกน้นั ทงิ้ ของเอง ยงั มีกําลังอยูเอาสัมภาระของเราตดิ ตัวไปใหถ งึ ทสี่ ุด” เขาตอบแลว รอ งกาํ ชับสัง่ พวกลูกหาบทัง้ สามคู ใหพยายามแบกหามของไปจนถึงวนิ าที สุดทา ย พรานพืน้ เมอื งของเขาทง้ั สีค่ นรวมกับคะหย่ินและสา งปา ก็ทรหดเหลอื ราย คนเหลานน้ั ไมม ี ใครแสดงทาทวี าจะยอมสละของทแ่ี บกหามอยู แตพ ากนั ว่งิ ตะบึงไปจนกาํ ลงั เทาทม่ี ีอยู ซงึ่ ในภาวะท่ี ความตายกระชั้นไลหลังมาเชน น้ี ก็ดูเหมอื นจะเพิม่ ทวขี น้ึ อกี เทาตวั อันเปน สัญชาตญาณดน้ิ รนของ มนุษยส ตั วท ้ังปวง ยามเม่อื อันตรายถึงตัว สภาพเชนนมี้ ันทลุ ักทเุ ลเหลอื ทจ่ี ะกลาวไดของคนท้ัง 11 ชวี ติ ไชยยนั ตนน้ั ชนิ เสยี แลว สาํ หรบั ภาระรบั ผิดชอบแบง แยกหนาที่ เขาไมจ าํ เปน จะตองหนั มาหวงหลัง อันเปน ภาระของเชษฐากับรพนิ ทรอกี แตน าํ ขบวนตะลยุ ไปเบือ้ งหนา บุคคลที่ไมนา ไวว างใจทส่ี ดุ กค็ ือ ดารนิ วราฤทธ์ิ เกรงวา ความตระหนกตกใจควบคมุ สติไวไ มไ ด จะทาํ ใหห ลอน แลน เตลดิ ออกนอกทาง ไชยยนั ตค วา ขอ มอื ไวแนน นาํ ว่งิ กระเซอะกระเซงิ ไปดว ยกันชนดิ ไมยอม ปลอย มาเรยี นนั้ เขาไมหว งเลย เพราะเชอ่ื มือดอี ยแู ลว แหมม สาวติดหลงั มาอยา งกระช้ันชดิ ในทีส่ ดุ ตา งก็กระเจดิ กระเจิงมาถึงบริเวณลานกวา งหนา ปากถํา้ ทีผ่ า นกนั มากอ นแลว เมือ่ คร่ึงชว่ั โมงที่แลว เสยี งรพินทรตะโกนบอกพรอมท้งั ชี้ทศิ ใหย อ นตามหลงั ทางเดมิ ตอไป มา เรียซ่งึ สนั ทัดหนทางมากกวาไชยยนั ต จงึ รบั หนาท่อี อกนาํ หนา แทน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2303 แตแลว พอท้งั หมดผานหนา ถํ้าจะวกยอ นลงมาสปู าตนี เนนิ เบื้องตาํ่ ระยะหางมาไดเ พยี ง ไมกี่สบิ หลานน่ั เอง กต็ อ งหยดุ ชะงกั ลงกบั ท่ี... เสยี งชาง...แผดระงมประดงั กันขึ้นจนกลบสรรพสําเนยี งใดๆ ในขณะนลี้ งหมดสน้ิ ดัง สวนขนึ้ มาจากหุบเบื้องลา ง มันอ้ือองึ โกญจนาทสะทานสะเทือน ความรสู กึ ของทกุ คนยามน้ี เหมอื นกบั วา โลกนั ตรก ับสันดาป เคลื่อนทีเ่ ขา ชนกนั โดยมตี นเองอยตู รงกลาง เสยี งนน้ั บอกใหท ราบ ถึงปริมาณของมนั ไดเ ปน อยา งดี คงไมใ ชโ ขลงขนาด 20 – 30 ตวั เสียแลว แตก องทัพของชา งปา ทเี ดยี ว กองทพั หรืออกี นยั หน่งึ คลืน่ ของคชสาร ซง่ึ แตกเตลดิ หนไี ฟปาแลน สวนทางขึน้ มา มันมสี ทิ ธิ์ โดยทางธรรมชาตทิ ี่จะรักชวี ติ และหลกี หนภี ัยจากพระเพลิงในขณะน้ีไดเทา ๆ กบั ฝายมนษุ ย เหมือนกนั เสยี งของปาที่แตกเนนิ ลูถ ลมครนื โครม อนั ดังสวนทางมานั้น อุปมาหน่ึงรถถงั ทัง้ กอง พันกําลงั ดาหนาเขา หา แมว า จะมองไมเ หน็ ตวั กนั ในขณะนี้ เสยี งของมันบอกใหร ูวา ไมห างออกไป นกั ควนั จากฝนุ ธลุ รี อยตนี นบั รอยๆ คูที่หอ ตะบึง และควันจากมหาอัคคเี ปนหมอกหนา เห็นจับอยู ยงั ยอดไมแหงสวนที่ตํ่ากวาลงไป ซงึ่ เปนบริเวณหบุ นน้ั “โอ! โน!...โน!...” มาเรีย ฮอฟมนั ยืนตวั แขง็ กอดไรเฟลไวแ นบกบั อกหลดุ ปากออกมาดว ยเสยี งกระซิบ ขณะที่ตาลมื โพลงจอ งไปเบอ้ื งหนา ไชยยนั ตเองในขณะนีก้ ็ทําอะไรไมถ ูก ดึงเอาดารนิ เขา มากอดไว แนน เหมือนคนท่มี องเหน็ วาระสุดทายของตนเองรออยูขางหนา ในอนาคตอนั ใกล โดยสดุ ทจ่ี ะ แกไขหลีกเล่ียงไดอกี แลว “ไชยยนั ต น่คี งจะเปนวาระสดุ ทา ยของเราแลว กระมงั ” ราชสกุลสาวครางออกมาอยา งหมดสน้ิ เรี่ยวแรง ทอดอาลัย” “ทําใจดๆี ไวน อ ย มนั จะตอ งไมว ง่ิ สวนมาทางนี้ คงแตกไปทางอ่ืนมากกวา ” อดีตนายทหารปนใหญแ ขง็ ใจปลอบเพอื่ นสาวดว ยเสยี งแหบตาํ่ ตบเบาๆ ทต่ี น แขน แต เขาก็ไมอ าจขยบั เขยอื้ นอยา งใดไดเ สยี แลว ในขณะนัน้ ทั้งสามคนทีพ่ ากนั ยนื นิง่ มารสู ึกตวั ขน้ึ อกี คร้ังเม่ือถูกกระชากโดยแรงจากพรานใหญ และเชษฐา แลว หกู ส็ าํ เหนยี กเสียงตะโกน “หนีกลบั ขนึ้ หนาถา้ํ !” มาเรียถกู รพนิ ทรผ ลักหวั ซุนถลาไปกอน ตอ มาเขาก็กระชากไหลไชยยนั ตเ ซผงะ ในขณะที่เชษฐาโจนเขามาฉดุ มือนองสาวกระชากออกพากนั วง่ิ จนสดุ ชีวิต ยามนนั้ พวกลกู หาบทั้ง หกโกยแนบยอ นไตทางขนึ้ ไปบนหนา ถ้ํา อันเปนแผน ดินสวนเดยี วทีจ่ ะวิ่งไปยดึ เพ่ือยืดชวี ติ ไดใ น ขณะนี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2304 ระหวางทคี่ นอน่ื แลน ถลาออกจากที่ จอมพรานหนั หนา กลับเผชิญทางดานทก่ี องทพั ชางหนไี ฟแลน ตะบึงสวนทางเขา มาน้ัน เงยลํากลอ งไรเฟล ขึน้ ฟา เหนี่ยวไกปลอ ยกระสุนระเบดิ ตูม ขึน้ นัดหน่ึงเปน การยิงไล ปราศจากผลโดยส้ินเชงิ กมั ปนาทปานฟา ผา ของกระสนุ ขนาด .458 แมก็ นม่ั ไมมี ความหมายใดๆ ทง้ั ส้ิน สาํ หรบั ชา งปาอนั กาํ ลงั แตกตื่นโขลงนั้น หรอื มฉิ ะนน้ั อํานาจจากพระเพลงิ ท่ี ลุกไหมไ ลห ลงั มนั เขามาก็มอี ิทธพิ ลอยเู หนือกวา ไมม ที า เลยวา มันจะตกใจเสยี งปน เบนทิศไปทาง อื่น คงสงเสียงรองอยูแปรแ ปรน ยาํ่ บกุ ตะลุยตรงเขามาเปนพายุบแุ คม เสียงรอ งเหลาน้นั เปน เสียงท่ี สําแดงถงึ ความตนื่ กลวั ลนลานมากกวาท่จี ะเปนเสยี งแหง ความโกรธแคน หรอื สนใจกบั อ่นื ใดทัง้ ส้ิน บางทพี วกมนั อาจไมไดย นิ เสียงปน เสยี ดว ยซ้ํา พรานใหญก ็หนั หลังกลวั ว่งิ อยา งไมย อมเหลยี วหลังตามพรรคพวกท่ีลวงหนาขนึ้ ไป กอ นแลว เพราะเขาใจสถานการณไดด ีที่สดุ วา หมดโอกาสที่จะขบั ไลห รอื ยบั ย้งั มนั ไดเ สียแลว เชษฐาคอยสง มือใหจ บั ฉดุ กระชากเขาพนขอบอันสงู ชนั ขน้ึ มา พวกลูกหาบไดร ับคาํ สั่ง ใหวงิ่ ไปคอยอยูปากถ้ํากอ นแลว บัดนหี้ นาบริเวณลานคงมีแตคณะนายจางและพรานใหญท่ยี นื กระหดื กระหอบกนั อยู มองเห็นไฟกนิ ลามลอ มใกลเ ชงิ เขาเบ้ืองลางเขา มาทุกทิศ ความรอ นแรงที่ แผดเขามาแทบจะทนอยูไ มไ ด ดารนิ กับมาเรยี สําลักควนั ไฟจนตัวงอ แลวบัดนน้ั เอง ทา มกลางปาทกุ ดานอนั กลายเปนทะเลเพลิง เงาของแลว บัดนน้ั เอง ทามกลางปา ทุกดานอนั กลายเปน ทะเลเพลงิ เงาของภูเขาเคล่อื นท่ีจะคณานับได ก็โผลอ อกมาจากปา ตนี เนินพรอ มกบั เสียงแซระงมปานฟาถลมโลกทลายของพวกมนั ใชง วงผลักดันกันเอง ชงิ กนั บาย หนา วงิ่ เหยาๆ อยางไมเปน ระเบียบเหมอื นมดแตกรัง ตรงมายังชายผาหนา ถ้ําที่มนุษยข นึ้ มายดึ อยู กอนแลว “มนั ตรงข้นึ มาบนน!ี้ ” ไชยยนั ตสําลักลัน่ ออกมา “มันกําลงั หนไี ฟอยางเดยี วกบั เราเหมือนกนั มากมายเหลือเกินเปนกองทัพทเี ดยี ว จะ หลบไปทางไหนกนั น”ี่ เชษฐากระสบั กระสายแทบระเบดิ ยามนห้ี วั หนา คณะเองผูจัดวากําลงั ใจดีเยย่ี ม กแ็ ทบ จะคุมสตไิ วไ มไ ด ในภาวะคบั ขันขีดสุดที่จะมองเหน็ อยตู าํ ตา ระยะนั้นหา งลงไปประมาณ 150 เมตร และคบื ใกลเ ขามาทุกขณะอยางรวดเรว็ ทิศ ทางการบา ยหนา ของมันไมม กี ารหันเหไปท่ีอ่นื แนนอน นอกจากจะไตเ นนิ ตรงขนึ้ มายงั ปากถาํ้ ที่ มนษุ ยข นึ้ มาหลบอยู ซึง่ ความจริงมันกต็ อ งเปน เชนนน้ั แนนอน เพราะรอบดานไฟกําลงั ลามไลเ ขา มา ทกุ ทิศ ไมมหี นทางอ่ืนจะวงิ่ ฝา ไปไดเลย พริบตาตอ มานน้ั เอง ไรเฟล กระบอกหนง่ึ ในกลมุ กแ็ ผดเสียงกกึ กอ งขึน้ มนั มาจากมา เรีย ฮอฟมันนนั่ เอง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2305 ไมทันจะขาดเสียง ภาพท่เี หน็ เจาตวั ใหญที่ว่ิงหวั โยกดุม ๆ นําหนาใกลเ ขา มาทส่ี ุดทรุด คว่ําลงอยางไมเ ปน ทา แลว ชัว่ เสยี้ ววินาทนี นั้ เอง รา งอันมหึมาท่ีลม กล้ิงอยกู บั พนื้ ของมันกถ็ ูกคล่นื ของพวกมันเอง ซงึ่ ว่งิ ตามมาเบื้องหลังเหยยี บยาํ่ ขามตัวบงั มดิ หายไปหมด เพราะการยิงนาํ ขน้ึ กอ นโดยไมม ีหนทางจะปฏิบตั ิอะไรใหดกี วา นนี้ ั่นเอง เชษฐา ไชย ยนั ต และดารนิ กป็ ระทับไรเฟล ประจํามอื ขึน้ ไหล ตา งล่นั ไกกกึ กองประสานกนั ลงไป ความหวัง เพียงกระผกี ตาเลน็ ก็คอื บางทีเสยี งปนและการลม ตายของพวกมนั อาจทาํ ใหทัง้ โขลงหยดุ ชะงกั หรอื เปล่ยี นเสนทาง ภาพทป่ี รากฏตอมา จงึ เปนภาพทชี่ วนสงั เวช สามสี่ตวั มว นควาํ่ ลงไปอีก พรอ มกับสง เสียงรองแหลมยามโหยหวน แลวก็ถูกเพอื่ นๆ ของมนั เองเหยยี บกระทบื ผานพน ไปอยา งชนิดตวั ใคร ตวั มนั ตะลยุ บุกตรงแนว เขา มาตามเดมิ รพนิ ทรค นเดยี วเทา นน้ั ท่ียนื ถอื ปนเฉย เบิกตากวา ง จอ งไป ยังภาพเบอ้ื งลาง อกี ส่ีคนของคณะนายจางสลดั ปลอกกระสุนอยางรวดเรว็ หมายจะยงิ สกัดกนั้ ลงไป อกี แตแ ลว ราวกบั นดั กนั ไว ไรเฟลทงั้ ส่กี ระบอกจอ งคา ง ไมม ีใครลัน่ กระสนุ นดั ทีส่ องของตนลงไป เลย “ไมม ปี ระโยชน เราสกัดมันไมอ ยูแน มนั ยกโขลงใกลเ ขา มาเต็มทแี ลว !” เชษฐาละล่าํ ละลัก เหลียวพรวดพราดไปรอบๆ จะมองหาท่ีหลบกาํ บงั แตก ม็ องไมเหน็ ท่ีใดจะหลบกองทพั ชา งปาท่ีกําลงั ตะลุยตรงเขา มาเหลา นนั้ ไดเลย นอกจากกอนหนิ ยอมๆ ท่ีมีอยู หนา บริเวณปากถ้ําไมก ีล่ กู แลว โดยสัญชาตญาณแหง การเอาตวั รอด ไมจ าํ เปนตอ งเอยบอกกนั เชน ไรเลย ทงั้ สค่ี น ถอยผละจากทมี่ ่ันเดิม วิ่งอยา งไมค ิดชวี ติ ตรงไปยงั ตาํ แหนงปากถ้ําท่พี วกลกู หาบพะวา พะวังรวม กลุมคอยกันอยทู ีน่ ่นั กอ นแลว รพินทรเปน คนสดุ ทาย ที่ยืนสงั เกตทาทกี ารบา ยหนา ตรงเขา มาของโขลงชางจาํ นวน มากมายนบั ไมถ ว นนัน้ เสียงเชษฐากับไชยยนั ต และใครตอ ใครอีกหลายคนแผดตะโกนรอ งเรยี กเขา มาฟงไมไ ดศพั ท อึดใจตอ มาเขาจึงวิง่ เหลียวหนา เหลยี วหลังตรงเขาไปรวมกลมุ พวกพอ ง ซงึ่ บัดนส้ี ี หนา แทบจะไมเหลือความเปน ผเู ปนคน “มันหนไี ฟขนึ้ มาบนน้แี น และเราก็ไมมที จ่ี ะหลบ นอกจากถูกเหยยี บแหลกหมดถายัง ยนื กนั อยตู รงนี”้ จอมพรานพูดเร็วปร๋อื “ตายดาบหนา ทุกคน หนเี ขา ไปในถํา้ นั่นเร็ว!” เชษฐาประกาศกอ ง โบกมอื ไลพ วกลกู หาบใหล วงหนา เขาไปกอน ไชยยนั ตกใ็ ชสว น ยาวของไรเฟลผลกั ดนั หลังใหพวกนนั้ กระเจิดกระเจงิ เขาไปในอโุ มงคอ นั มืดมดิ ล้ลี ับ พลางตอนดา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2306 รินกบั มาเรยี ใหตามติดเขา ไปดวย เชษฐาตรงเขา กระชากแขนพรานใหญ ผยู ังกระสบั กระสายรีรออยู ปากทาง แตร พนิ ทรร อ งบอกวา “คุณชายเขาไปกอน ไมตองหวงผม – ผมจะตามเขา ไปทหี ลงั ” อยา งรูมอื กันดอี ยแู ลว หวั หนา คณะเผน ออกจากท่ตี ามกลมุ ของพรรคพวกทล่ี วงหนาเขา ไปกอนโดยเรว็ ท้ิงใหจอมพรานคมุ เชงิ สังเกตการณเ ปน ทัพหลงั ทงั้ ขบวนบกุ ตะลุยเดนิ คร่ึงวง่ิ งมกันไปในหนทางอันไมรอู นาคตนน้ั อยา งตามบุญตาม กรรม ไมม ใี ครคดิ ถงึ ปญหาอน่ื ใดได นอกจากมหันตภยั ที่ไลก ระชนั้ มาเบ้ืองหลงั อนั เปนปญหา เฉพาะหนา ขณะนี้เทา นั้น กตู ะโกนเรยี กหากนั อยตู ลอดเวลา มันไมมีครงั้ ใดของเหตกุ ารณท ่จี ะสับสนจา ละหว่ันจวนตวั เทาคร้ังน้ี หนทางนน้ั เมอื่ แรกก็พอจะมีแสงสวางสอ งใหเหน็ อยูบาง ครั้นแลว มันกค็ อยๆ มืดมนลงทกุ ขณะเม่ือล้าํ ลกึ เขา ไป ใน ท่สี ดุ ก็เหมอื นคนตาบอดทเี่ ปะปะกระเซอะกระเซงิ ไปในราตรอี ันดาํ สนทิ ตางชนปะทะแงและโขด หินเหลย่ี มมมุ ทข่ี วางดกั อยู ลมลุกคลกุ คลานอลหมา น แลวก็ชว ยกนั หอบหิว้ ฉุดดึงกนั ขน้ึ มา เสียงรองอทุ านดวยความเจบ็ ปวดตกใจ เสียงกเู รียกและสอบถามแซส่าํ ไปหมด เชษฐาตะโกนเรยี กชื่อนอ งสาวอยตู ลอดเวลา ดว ยความวา วนุ เปนหวงเหลอื ทีจ่ ะกลา ว ตัวเขาเองกส็ ะดุดหนิ ลม คะมาํ ลงหลายตอ หลายครงั้ แลวก็พยายามตะเกยี กตะกายยนั ตวั ขนึ้ มางม ตามหลงั ขบวนตอ ไปอยางจติ ใจไมอยูก ับเน้อื กับตัว โดยอาศยั เสยี งฝเ ทาและเสียงรอ งอทุ านที่ดงั อยู เบอ้ื งหนาเปน เคร่อื งหมายบอกทาง คร้นั แลว อดึ ใจตอมา ใครคนหน่งึ ในกลมุ พรานพน้ื เมอื งก็สามารถเอาไตขนึ้ มาจดุ ได ยกชขู ึ้นสอ งทาํ ใหช ว ยมองเห็นอะไรตออะไรไดรางๆ ทา มกลางผนังหนิ รอบดา น ซึ่งแยกแยะ ออกไปเปนชอ งเลก็ ชอ งนอยราวกับทางเดนิ ของรงั ปลวก การมุงหนาไป ปราศจากจดุ หมาย หลักเกณฑทแี่ นน อน สดุ แลว แตค นขางหนา จะนาํ ไปเชน ไร อึดใจตอ มานน้ั เอง เสยี งไรเฟลจาก รพินทร ไพรวลั ย ผูลา หลังอยูยงั บริเวณปากทางเขา กร็ ะเบิดกึกกองข้ึน ดงั สะทอ นเขามาไดย นิ ถนดั “รพินทร!...” ไชยยนั ตผ วู ิง่ ตะลยุ ตามหลงั พรานพ้ืนเมอื งไปหยดุ ชะงกั รอ งล่ันขน้ึ อยางตกใจหนั หลัง กลับ ซึง่ ก็ปะทะกับเชษฐาทแี่ ลนตามติดมา ตางจับแขนกนั ไวม นั่ “รพนิ ทรอยูทไ่ี หน เสยี งปน ดงั อยูข า งนอก” “อยปู ากถ้าํ บอกใหพ วกเราลว งหนาเขามากอ น” เชษฐาตอบรวั เรว็ ยงั ไมทันจะขาดเสยี งตางก็ไดย นิ ปน ระเบิดขึ้นอกี นดั หนึ่ง คราวนี้รสู กึ วา จะยายเขามาดงั อยูส ว นใดสว นหนึ่งของถ้าํ ตรงบริเวณดานหนา แลวกม็ เี สียงตะโกนแวว ๆ เขามา “ไมต องหว ง ผมจะพยายามปะทะไว หนตี อ ไปใหเ รว็ ทีส่ ดุ มนั กาํ ลงั จะบุกเขา มาในถา้ํ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2307 “ไป เชษฐา!” ไชยยนั ตรองเตอื น กระชากแขนสหายใหอ อกวิ่งตอไป แนล ะ ทกุ คนเต็มไปดว ยความ หวงหนาพะวงหลงั และหว งกันเองเหลือทีจ่ ะกลาวได แตใ นภาวะเชน น้ี การลังเลหรือตดั สินใจชา แมแตว นิ าทเี ดยี ว มันหมายถึงชวี ติ ...และตางก็ไดรบั การฝกปรือตลอดจนทําความเขา ใจซงึ่ กันและ กันมาเปน อนั ดีแลว จะมารรี อภวังคพ ะวงอยไู มได ปากถ้ําดานหนึ่ง รพินทร ไพรวลั ย เปน ผเู ดยี วเทา นัน้ ทปี่ ระจันหนากบั มหาภยั พิบตั ิ ซง่ึ เขาอานออกและแลเห็นชดั อยคู นเดยี วอยา งใกลช ิดทส่ี ดุ กระสนุ นดั แรกทล่ี นั่ ขึ้น เปา หมายคือเจา คชสารตวั แรกสดุ ท่ีโผลลา้ํ เนินขน้ึ มายังลาน หนา ถํา้ มันหลุดรวงหงายผง่ึ ลงไปในทนั ทที ่ขี าคูห นากา วเหยยี บขน้ึ มา แตแ ลว ขณะท่เี ขากระชากลกู เลื่อนสลัดปลอกทงิ้ นนั่ เอง ตัวท่สี อง สาม และสก่ี ็ดาหนากนั ข้นึ มาอยา งชนดิ ทล่ี กู ปน ปราศจาก ความหมายสาํ หรับพวกมัน พากนั วิง่ ดาหนา ตรงเขามายงั ปากทางเขาอยา งแสดงใหเ ห็นวา หนทาง รอดจากไฟนรกของมัน...อยทู ่ีการพาตัวซมซานเขามาในถาํ้ เชน เดยี วกับมนุษยน ่ันเอง และบัดนีม้ นั เปน ขอพิสูจนใ หเห็นชดั ไดแ ลว วา ถ้ํานั้นจะตอ งมที างทะลุออกไปยงั ทีใ่ ด ทีห่ น่งึ ซ่งึ เปน สถานทห่ี ลีกใหพ นจากไฟปา อนั ลุกลามอยรู อบทศิ ขณะนไี้ ด มฉิ ะน้ันชา งโขลงนจ้ี ะไม มุงหนา เขามาเลย อาจเปน ทางเรน ภยั ของมันอยเู ดมิ แลว สถานการณร า ยขดี สดุ กค็ ือ มนษุ ยหนี ลว งหนา เขาไปกอ น ในหนทางอันแคบจาํ กัด และเปน ทางเดยี วกนั โดยมโี ขลงมหึมาของพวกมัน แลน ตามติดหลังเขา ไป สง่ิ ทมี่ องเห็นอยูใ นอนาคตอนั ใกลก็คือ ท้งั 11 ชีวิต มหี วงั ถกู เหยยี บขยแ้ี หลกเปน ผุยผง ภายในอโุ มงคน ี้ ตราบใดก็ตามทม่ี นุษยไ มม ีความสามารถจะหยุดยัง้ ขับไลม ันได เทา ๆ กับทเี่ ดินใน ถาํ้ น้ันไดช ากวา พวกมนั อปุ มาไมผิดอะไรกบั รถไฟทัง้ ขบวนท่กี วดไลตามหลังมาบนรางอนั เดยี วกนั เปน คร้งั แรกในชวี ิตทคี่ นอยา งรพินทร ไพรวลั ยคิดถงึ พระอรหันต คดิ ไปถงึ บรุ พกรรม และบาปเวรทีต่ นอาจเคยกอนไว แลว กเ็ อาดวงชะตาขน้ึ มาเส่ียงอธษิ ฐาน เรยี กสตสิ มั ปชญั ญะเขามา รวมตวั มั่น เขาพรอมแลว ทจ่ี ะตายอยา งจอมพราน ตายอยา งคนท่ตี ลอดเวลามาก็รูสึกสาํ นกึ ตนวา มี ชีวิตอยกู ับมฤตยแู ทบทกุ ลมหายใจเขา ออก แลวพรานใหญก ็ผละจากปากถ้ําว่ิงเขาไปหยดุ คมุ เชิงอยดู านใน ซึ่งพรรคพวกลว งหนา เขา ไปกอ นแลว ระยะหางจากปากทางประมาณ 30 เมตร มองเห็นปากถํา้ ทางเขา นน้ั อยางถนัดใน แนวตรง ควักลกู ปนมาถอื พรอมไวใ นมอื เต็มกาํ ประทบั พานทายขนึ้ ไหล จอ งตาลกุ วาวรอจังหวะอยู นาทีตอมา เขาก็เหน็ ศีรษะอนั ใหญโตราวกับเงาราหูเหลานน้ั โผลล า้ํ เขา มา รพนิ ทรล ั่น ไกทนั ที พอตมู สีดอใหญตวั น้ันกฮ็ วบถลมลงคาขวางปากถ้ํา เขาสลัดปลอกอยา งเร็วท่ีสดุ ในชวี ิต การยิง และปลอ ยนดั ท่ีสอง และสามออกไปตามลาํ ดบั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2308 หนึ่งนดั ท่รี ะเบิดสะทานสะเทอื นจนหดู บั หมายถึงเจา คชสารตวั หนึง่ ทกี่ องลงไปกับพนื้ บรเิ วณทมี่ นั พยายามจะแลน ฝาเขา มานน้ั แลว ถอยลกึ เขา ไปตงั้ หลักบรรจกุ ระสนุ กระหนาํ่ ยงิ ออกมา อกี เขาไมม เี จตนาที่จะฆา มนั โดยตรง แตต องการใหซากอันใหญโ ตเหลาน้นั ลม ลงขวางปากทางเขา เปนอุปสรรคหรอื รั้วกนั้ ไมใ หพ วกมันทวี่ ิ่งประดงั ตามกนั มา...ไดผา นเขา มาสะดวกรวดเรว็ นกั ตวั หน่งึ ลม อกี ตัวหน่ึงกเ็ หยยี บไตศพเพื่อนเขามาอยางไมย อ ทอ รง้ั รอ พลางก็แผดเสยี ง รองแหลมอยา งต่ืนตระหนกอยเู ชน นนั้ แตก ็ไมมอี ะไรมายับย้ังมนั เสยี ได ตวั ที่สองมนั จะกองทับตวั แรก ชวยใหกาํ แพงขวางก้ันนนั้ สูงขนึ้ รพนิ ทรยนื กดั กรามแนน เขายงิ และยงิ ...ยิงอยางเหย้ี มโหดทีส่ ดุ เพ่ือการมชี ีวติ รอดของ ตนเอง กับผทู ่ตี กอยใู นรบั ผดิ ชอบทุกคน ดว ยความหวังอันเลือนรางวา หนทางของอโุ มงคมนั ไม กวา งขวางมากนกั ชางปาเหลา น้นั ไมส ามารถจะบุกเขา มาคราวเดียวไดม ากไปกวาการเรียงสอง และ ซากอนั ลมถลมกา ยกองซอ นทับกนั ของพวกมนั บางทจี ะเปนรว้ั ปดทางกไ็ ด สาํ คญั อยูท่วี า...เขา จะตองเลือกยงิ ใหม นั ลมกองสมุ ทบั กันอยใู นตาํ แหนงเดยี ว ‘มนษุ ย’ แสวงหาหนทางเพ่อื มีชวี ิตรอด ‘สตั ว’ อันเปนโขลงชา งเหลา นีก้ อ็ ยูใ น ความหมายดุจเดียวกัน ความจําเปนท่จี ะตองประหตั ประหารซง่ึ กนั และกนั ก็เพราะตางก็มีหวังอยทู ่ี หนทางหลบภยั เดยี วกนั นเี้ ทา นั้น เปน การชงิ โอกาสเพือ่ อยูร อด! แลวความหวังของรพินทรกม็ อดดับไปโดยสิน้ เชงิ เมอ่ื เห็นความพยายามของคชสาร โขลงนั้น ทล่ี มกล็ มไป ที่ประดังประเดผลกั ดันกนั มาจากเบื้องหลงั กห็ นนุ เนื่องกนั เขามาราวกบั ระ รอกคล่นื พอติดชะงักอยกู บั ซากของเพอื่ นทีส่ มุ กองอยู พวกมนั ก็ชว ยกันผลักดนั ฉดุ กระชากออก จากแนวกดี ขวาง แลว ตะลยุ เขา มาอีก เสยี งรองของพวกมนั ดับโสตประสาทของเขาหมดส้ิน ขณะทห่ี นั หลงั กลับออกวิ่ง เทา อันใหญโ ตคูหนาของตัวท่ีไลหลงั ใกลเ ขา มามากท่ีสุด หางจากเขาเพยี งไมเ กนิ 15 วา แลว รพินทรก ก็ วดมาทนั พรรคพวกทกุ คนท่กี ําลงั ตะเกยี กตะกายกนั อยู ตะโกนบอกขนึ้ สุดเสยี งวา “ระวงั มันตามเขามาถึงตวั แลว ” เชษฐา อันเปน คนรัง้ ทายสดุ แวงตวั กลบั มาพรอมกบั ปากกระบอกของ .460 กระแทก พรานใหญปลวิ ออกนอกทางไปดานหนึ่ง ครัน้ แลวกระสุนนัดนน้ั กป็ ะทคุ รนื ขน้ึ โดยท่ีมลี าํ กลอ ง หางจากปลายงวงเพยี งฝามือเดียว เปรยี บไมผิดอะไรกบั ขวานมหายกั ษท จี่ ามผาลงไปกลางกระ โหลดเจาไอยรา มันถอยผงะกลับสองกาวแลว ลมแผนดนิ สะเทือนขวางหนา เพอ่ื นทต่ี ามกระช้ันชดิ เขามาไว “ชว ยตวั เองโดยอิสระ ตวั ใครตัวมัน” นนั่ เปน เสยี งประกาศกกึ กองของเชษฐาคร้ังสุดทา ย แวว มากระทบหขู องทกุ คน กอ นท่ี โลกในสว นแคบๆ นั้นจะถลมทลายลงทามกลางมคิ สญั ญีอันมืดมิด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2309 บนความอลหมา นชนดิ ลาํ ดบั ภาพไมถ ูกนน้ั ทัง้ หมดมองไมเหน็ ชะตากรรมหรอื เหตกุ ารณทเี่ กดิ ขนึ้ ของพรรคพวกคนใดทง้ั ส้นิ นอกจากตวั ของตวั เองเทานน้ั ไตท ่ีถอื สอ งสวา งรางๆ ในมือของจนั ตกลงดับกบั พน้ื แลว ตางก็กระเสอื กกระสนเอาตัวรอดไปสดุ แตสัญชาตญาณจะบงั คับ หมดโอกาสจะใหก ารชว ยเหลือใดๆ กนั ไดท้ังสนิ้ รพนิ ทร ไพรวลั ย จําไดแ ตเ พยี งวา เขาวิ่งเขาไปยังชองทางแยกดา นซายมอื อนั หมายตา ไวกอนแลว โดยมีเงามหึมาของโขลงคชสารว่ิงไลหลงั มาตดิ ๆ เทา จะตะกายพาตวั เองโลดแลนไปได สกั กกี่ าวก็ไมท ราบได ทันใดกป็ ะทะเขา กับแงหนิ ท่ีโผลยื่นลํ้าออกมา ถึงข้นั กระดอนหงายหลงั เซ หักปก ไปยังหนทางอนั เทลาด เต็มไปดวยความลื่นชว งหนงึ่ และกเ็ หยียบวบู ลงไปบนอากาศอนั วา ง เปลา หาทก่ี าํ หนดมิได รา งกายทเ่ี ควงควางเหมอื นพลรม ซึ่งกระโดดผละจากเครอื่ งบนิ น้ัน ถูกดูดลอยละลว่ิ ลง ไปในความวางอยา งรวดเรว็ วาบหวิว ด่งั วญิ ญาณจะปลดิ ปลวิ ออกจากกาย มันตาํ่ ลงไป...ต่าํ ลงไปทุกขณะจติ หมดการยึดเหนย่ี ว หมดสุกส่งิ ทกุ อยาง นอกจาก สํานกึ ในหวงสดุ ทา ยวา นค่ี อื วาระสดุ ทา ยแหงชวี ติ !... ประดจุ คนทคี่ อ ยๆ ตน่ื ฟน ขน้ึ มาจากความฝน อนั วกวนทรมาน ประสาทแรกท่รี ับรกู ค็ ือ ความเจ็บปวดรวดรา วและเมอื่ ยขบไปทั่วสรรพางค เหมอื นกบั วารา งกายจะถกู แยกชนิ้ สว นออกจาก กนั ประเดี๋ยวหนงึ่ มนั ก็ชาดกิ มึนตอื้ ไปหมด และอีกประเดี๋ยวหน่ึงกร็ สู ึกในความขัดยอกเจบ็ ปวดนน้ั ขนึ้ มาอีก มันสลบั กันอยูเชนนนั้ สติสัมปชัญญะมันอยกู ึง่ กลางระหวางอาการรบั รูก ับอาการเล่อื นลอยเว้ิงวา ง นี่เขาเปน ใคร อยูท่ีไหน?... นาทตี อมาอกี สกั เทาใดกไ็ มท ราบ ความรูสึกอนั ขาดๆ หายๆ น้นั กเ็ รมิ่ จะแจมชดั ขน้ึ ที ละนอย แลว มนั กค็ นื เขาสเู จตสิกครบถวนเหมือนดวงไฟท่ถี กู บีบเขามารวมจดุ สมั ผสั แรกทางสรรี ะ กค็ ือความเยน็ ฉํ่าของนํ้าทห่ี ยาดหยดลงกระทบกลางใบหนา เปนจงั หวะ ทีละหยด แขนขาขดั ยอก จนไมแ นใ จวา จะกระดกิ กระเดีย้ เคลือ่ นไหวไดห รือไม ตอ มาสวนท่ี เจบ็ ปวดมากทสี่ ุดกค็ ือบริเวณศรี ษะ มนั หนวงหนักมนึ งงไปหมด เสียงแหมะ – แหมะ ที่ประสาทหสู ดบั ไดในขณะน้ี กค็ อื นาํ้ ท่ีหยดลงกระทบใบหนา น่ันเอง คร้นั แลว กร็ ูสกึ ถึงความเยน็ ช้นื ท่อี าบไปตลอดทงั้ กาย จอมพรานคอ ยๆ เปด เปลอื กตาอนั หนักองึ้ ขนึ้ อยา งยากเย็น แลวขยายกวางพยายามลืม เตม็ ท่ี ส่งิ แรกที่เหน็ อยา งพรา ราง คือรากไมข ดงออนั หน่งึ ลอยอยเู หนอื ใบหนา ซ่งึ อยูใน ลกั ษณะนอนหงายของเขาหา งขน้ึ ไปประมาณ 3 ฟตุ มนี า้ํ เคลือบเปย กชมุ อยตู รงสว นทยี่ อยต่ําสดุ นั้น และรวมตวั กนั ยอยเปน หยด หยาดลงมาบนหนา ผากของเขาพอดี นานๆ ครง้ั ตอหน่งึ หยด แตก ็ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

สม่าํ เสมอและคงจะพรมใหอยูเ ชนนนั้ ตลอดไปชว่ั กัลปาวสาน 2310 รองรบั อยูเชน น้ตี ลอดไป หากวา เขาจะนอนหงายเอาหนา แสงสวา งหลวั ๆ อนั ชวยใหม องเห็นนนั้ จะมาจากทางใดไมอาจบอกได แตมนั กย็ ังพอมี อยูราํ ไรหรุบหรู รพินทร ไพรวลั ย นอนลืมตาโพลง พนิ จิ ดูส่ิงแรกทจี่ กั ษรุ ับภาพไดน น้ั ไมแนใ จตนเอง วา เขาอยใู นโลกไหน...ตายแลว หรอื ยงั มีชวี ติ อยู “รพนิ ทร ไพรวลั ย! ” เขาเอยออกเสยี ง ขานนามของตนเอง ประสาทหู รับเสยี งอนั แหบพรา ของตนเองนน้ั ไวได “ดารนิ วราฤทธิ!์ ” อีกคําหนงึ่ ทท่ี ดลองใชเสียงผา นลําคอออกมาน้นั เขากไ็ ดยนิ เสียงของตนเองอยางแน ชดั อกี ตอ จากนน้ั กท็ บทวนเรียกช่อื ผรู วมคณะไปทีละนาม จนครบทั้ง 11 คน และทายสดุ เขาเอย เรียกแงซาย...ถกู แลว เขายงั ไมตาย เขายงั มีชวี ิตอยรู อดอยูในขณะน้ี พรอ มทั้งความทรงจาํ ท้งั มวล ครบถว นทกุ ประการ จอมพรานสดู ลมหายใจลกึ กดั ฟน แนนตอสกู บั อาํ นาจความปวดระบมเคล็ดขดั แลว ทดลองขยบั เคลอ่ื นแขนขา สวรรคทรงโปรดเถดิ ...เขายงั มีอาการครบสามสบิ สอง ไมไ ดม รี า งกาย สว นใดพกิ ารขาดหายไปเลย แมว า มันจะกะปลกกะเปลย้ี แทบไมมเี รยี่ วแรงเหลืออยูเลยก็ตาม บดั นัน้ เอง เขาก็รวบรวมกาํ ลงั กายและกาํ ลงั ใจทัง้ หมดเขา มา คอยๆ พยงุ ตวั ข้ึนน่ัง พบวา รางของเขาขณะนน้ั นอนติดอยกู ับสายระโยงรยางคอะไรชนิดหนงึ่ ลักษณะยวบ ไหวแกวง ไกวไดเหมอื นกระเชา ถกั และมนั กค็ ือรากไมกบั เถาวัลยท ่ีเกย่ี วพันประสานกันอยาง หนาแนน โดยงอกออกมาจากผนังหินทแี่ วดลอ มรอบตวั ของกนปลองเหวทใ่ี ดทห่ี นงึ่ แสงสวางสลัว ราง ทอดลงมาจากระดับที่สงู ขึน้ ไปประมาณ 5 เมตร และเบ้อื งลา งมองเห็นพนื้ หินระคนกรวดแฉะ ชุม มลี ําแสงจางๆ กระจายอยทู างซอกดานหนง่ึ ปลองทีล่ งมานอนติดคางเถาวัลยอยนู ี้ เปน วงกลม ตะปุมตะปา ขรขุ ระจากแงห นิ ท่ีโผลลา้ํ ชะโงก และเวา เขา ไปอยางปราศจากระเบยี บ เสนผา ศนู ยก ลาง ราวสองเมตรเศษ เขารอดจากรางกายแหลกเหลวเปน ภสั มธลุ ไี ดอยา งปาฏหิ ารยิ  ก็เพราะกระเชาเถาวลั ย และรากไมท แ่ี ปรสภาพเปน เปลกชู พี ซมุ น้ีเอง! การเคลื่อนไหวอยางตนื่ ตัวของเขา ทาํ ใหเ ปลธรรมชาติทนี่ งั่ อยไู หวลทู ําทาจะคลายตวั ออก รพินทรกลั้นใจหยดุ น่ิงอยูกบั ที่ เอามือยึดต้ังหลักไวม ั่น แลว ก็ใชเ วลาอนั ตงั้ สติเที่ยงนน้ั ใครครวญพจิ ารณาส่ิงแวดลอ มรอบตัว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2311 น่เี ขาหลุดรว งลงมาจากไหน และมาตดิ อยูทน่ี ี่ไดอ ยางไร? มนั ลกึ ล้ําหางไกลจากทเ่ี ขา พลัดลงมาครง้ั แรกสักเทา ใด เงยหนา สํารวจขน้ึ ไป จอมพรานก็ตอ งหลบั ตานิ่งไปอีกชัว่ ขณะหน่งึ เขามองไมเ หน็ อะไรเลย บนดา นศีรษะที่เปนปลองสงู ขน้ึ ไปนนั้ เพราะมันมืดมดิ เหมอื นผาดาํ คลุม หีบศพ เสยี วปลาบท่ีศรี ษะดา นหลัง เตอื นความเจบ็ ปวดขน้ึ อีก พอเอามือคลําสํารวจก็พบกบั เลือดอันอาบโชกเหนยี วเหนอะ และรอยแผลแตกมนั อาบชุมไปท้ังเสือ้ ดา นหลงั ทส่ี วมอยู ไมมี ปญหา ระหวา งทห่ี ลดุ ลอยเควง ควา งลงมา ศรี ษะของเขาจะตอ งฟาดกระทบเขากบั แงห นิ และน็อก สลบไปในทนั ที จากนนั้ มนั ก็คงหลน เปะปะลงมาตามบุญตามกรรม จนกระท่ังมาคางอยทู ่ีกระเชา เถาวลั ยนี่ อันเปรียบเสมือนเครือ่ งผอนแรงรบั เอาไว ขย้เี ลอื ดที่ตดิ มอื ขึ้นมาดู มนั เร่มิ จบั เปนกอ นเหนยี ว บอกไดท ันทวี า ระยะเวลามัน ลวงเลยหางมาไมน อ ยกวา 2 ชว่ั โมงแลว เงียบกริบ ปราศจากสํา่ สาํ เนยี งใดๆ ท้ังสน้ิ นอกจากเสยี งนาํ้ ท่ีหยดกระทบหินดังเสยี ง สูงๆ ตา่ํ ๆ สลับกันอยูเ ปน ระยะ และอีกเสยี งหนงึ่ กค็ ือลมหายใจของตนเอง จอมพรานคลําดูรอบๆ ตวั อยางระมดั ระวงั อีกครง้ั เพ่ือสํารวจสภาพของตนเอง ที่หลงั ของเขายังมีเปส นามตดิ อยตู ามเดมิ ไมไ ดหลดุ หายไปไหน พอสอดมอื ลว งเขา ไปก็พบกบั ดา มของปน สนั้ .44 แมก็ นั่ม ท่ีเขาเกบ็ ไวประจาํ นนั่ จงึ รีบดึงมนั ออกมาโดยเรว็ อยา งยนิ ดี เปดรังเพลงิ ตรวจ กระสุนเม่ือเหน็ วา ครบถวนเรยี บรอยเหมือนเดมิ ก็เหนบ็ มนั ไวที่เข็มขดั ขา งเอว มดี โบว่อี กี เลม หนึ่งก็ ยังสอดอยูในฝกขางเอวโดยไมไดส ญู หายไปไหน เมื่อนนั้ เอง เขาก็เรมิ่ มองเห็นความหวังข้ึนมาจาก ความมืดมดิ ทง้ั มวลที่แวดลอ มอยู แลว ขณะจิตนน้ั เอง เขาก็คดิ ไปถงึ คณะพรรคผรู ว มตายทกุ คน ปา นนี้ คนเหลานั้น กระจดั กระจายแยกยา ยกนั ไปอยูที่ไหน เผชิญกับชะตากรรมเชน ไรบา ง ความคิดชนดิ นนั้ ทาํ ใหตอง น่ิงตะลึงไปอกี ...ยากท่ีจะมีใครเหลอื ชีวิตรอดอยไู ด นอกจากตายกันหมดแลว ถาไมถ ูกโขลงชา งท่ี แลนเตลดิ ตามหลงั มาอยางกระชั้นชิดเหยยี บยาํ่ ละเอยี ดเปน ผง ก็คงจะหลุดรว งกันลงไปในปลอ งเหว ภายในถํา้ ซงึ่ เชอ่ื วาคงมอี ยแู ทบทุกฝกาวยาง แตอกี ใจหนึ่งกอ็ ยากจะเชื่อวา อาจมีใครรอดตายไปได บาง เพราะอยา งนอยที่สดุ ...เขาเองกย็ งั รอดอยไู ด ทวาเขาจะติดตามคน หาและสืบทราบเหตกุ ารณ ทงั้ หลายแหลท เ่ี กิดข้ึนนไี่ ดอ ยางไร มขี ออุปมาอปุ ไมยกนั เปนสํานวนวา ‘มืดมิดอบั จนเหมอื นตกอยใู นกน เหว’ ในภาวะ ของรพนิ ทร ไพรวัลย บดั นไ้ี มต อ งอุปมาแลว เพราะเขาไดม าตกอยใู นกน เหวจริงๆ เหวซึ่งไมทราบ วามันลกึ ลา้ํ สักแคไหน และจะหาทางขน้ึ ไปไดอ ยา งไร มาตรวาชะตารา ยมตี ัวตนใหม องเหน็ ไดใ น ขณะน้ี เขาก็อยากจะยนื ขึน้ และโคง คํานบั ใหอ ยา งงดงามท่สี ดุ ในกรณที ่มี นั ไดป ฏบิ ัตหิ นาท่ีของมัน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2312 ตอ เขา และคณะของเขาไดอ ยา งเจบ็ ปวดสาหัสท่ีสุด โดยที่ไมส ามารถจะเดาไดล ว งหนา ถกู ไมเ คยมี การผจญภยั ครง้ั ใดในชีวิต ซงึ่ ทําใหเขาตกอยใู นภาวะอบั จนส้ินทา เหมอื นเชนที่ไดเ ผชญิ อยูน้ี ครน้ั แลว บรุ ษุ ผมู ชี วี ิตเกดิ มาเพื่อดํารงชีพทาทายมฤตยกู ต็ ดั สินใจเดด็ ขาด ‘ชีวติ เมอื่ ยงั ไมส ิน้ ก็ตอ งดน้ิ ไปจนสดุ ฤทธ’ิ์ น่เี ปนสง่ิ ที่เขาถอื เปน หลกั ปฏบิ ัตอิ ยา งแทจ รงิ ไมใชเ ปนเพยี งคําพูด โกๆ ของนกั วาทะที่ใชช ีวติ ในเมือง เพราะคนเหลานน้ั ตง้ั แตเกดิ มาจนกระทัง่ ตายไปบนท่นี อน อาจ ยงั ไมเคยไดเ ขา ใจถอ งแทเลยวา การตอสเู พอ่ื ชวี ิตจรงิ ๆ นน้ั มันเปน เชน ไร การทีม่ วั คดิ ถึงเหตุการณด วยความสลดใจ และปลงวาสนาชะตากรรมของตนเองอยู มนั ไมชว ยใหเกดิ ประโยชนอ ะไรขึ้นมาไดทง้ั สิน้ นอกจากเทากับเปน การรอคอยวาระสดุ ทายแบบงอ มืองอตนี เทานน้ั เขาอาจถกู ขงั ตายอยใู ตแ ผน พิภพบาดาลนี้โดยไมม ีโอกาสไดเหน็ แสงตะวนั อกี แต น่ันมนั กห็ มายถงึ วา เขาไดด นิ้ รนจนลมหายใจชวงสุดทายแลว ระดับทกี่ ระเชา เถาวลั ยแขวนอยูน้นั มนั ไมหางจากพนื้ เบื้องลางลงไปเทาใดนกั จอม พรานเกาะสายหนง่ึ ของมันไวด ว ยมอื อนั เหนียวแนน แลวคอยๆ หยอนตวั เอาเทา ควานเหยยี บพกั พยงุ กายลงไปบนแงห นิ ทีง่ อกตะปมุ ออกมา ภายหลังจากพยายามอยคู รเู ดยี ว เขาก็ทิ้งกายลงมาถงึ พื้น แคบๆ อนั ชืน้ แฉะนนั้ ได มตี าน้าํ ซมึ แองเล็กๆ อยูทร่ี มิ ผนังดา นหน่งึ กวา งประมาณฟุตเดยี ว แตล กึ แคฝามือ เขา กา วอยา งโผเผตรงเขาไปทง้ิ ตัวคกุ เขา ลงกอบนาํ้ ใสป ากดืม่ กลวั้ คอแลวลบู ใบหนา พยายามเรยี ก พละกําลังกลบั คืนมา ครน้ั แลว บัดนน้ั เอง ส่ิงหนึ่งกผ็ านแวบขน้ึ สมอง แสงทชี่ ว ยใหเขาสามารถมองเหน็ อะไรไดร างๆ ในขณะนี้ มันเกดิ ขึ้นไดอยางไร มาจาก ไหน? รพนิ ทรกัดรมิ ฝป ากแนน กวาดตามองไปรอบๆ ทันทีก็ไปสะดดุ กกึ เขากับวตั ถอุ ะไร ชนดิ หน่งึ ลักษณะยาวดํามะเมอ่ื ม วางอยูริมกอนหนิ ยอมๆ ขา งผนังอกี ดานท่ีโผลข ึน้ มาเปนหลงั เตา เหลอื บเหน็ ในคร้งั แรกเกอื บสะดงุ ผงะ แตแลวภายหลงั เมอ่ื จอง เขากแ็ ทบจะรอ งอทุ านออกมาดังๆ ดว ยความยนิ ดี นรกสงเขาลงมายงั กน บาดาล แตสวรรคก ็ไมโ หดรา ยเกินไปนัก วตั ถุดํามะเมือ่ มท่ี โผลป ลายดานหนง่ึ ออกมา ซง่ึ มองทแี รกคดิ วาเปนงู แทท จี่ รงิ ก็คอื ปากกระบอกของไรเฟล จอม พรานคลานเขา ไปทม่ี ันโดยเร็ว ลากมนั ออกมาจากซอกทห่ี ลนอยู อะโฮ! วนิ เชสเตอร .458 แม็กน่ัม แอฟรกิ นั ประจํามอื ของเขานั่นเอง!! นอกจากดา มไมท ม่ี ีรอยบิน่ ไปเล็กนอย นอกนนั้ ทุกสิ่งทกุ อยา งคงสภาพเดิมของมนั หมด รพนิ ทรแ ยกเขย้ี วยิ้มออกมาได ภายหลงั จากตรวจมันจนแนใจแลว เขาก็กอดประทบั มันไวก ับ อกราวกับสิง่ มชี วี ิต ปนคชู พี ท่กี ลับคนื มาสมู ือพราน มนั ก็เหมือนกบั สิงหราชซงึ่ สวมไวแ ลว ดวย เข้ียวเลบ็ มีอะไรท่ีจะตองยั่นระยออกี สําหรับอนาคตเบอื้ งหนา ไมว า มนั จะมาในรูปใด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2313 ดว ยความรูสกึ อนั แชม ชืน่ อบอนุ เชอ่ื มน่ั ขึ้น ขวญั และกาํ ลงั ใจกลบั คืนมาเปนของเขาใน บัดน้ัน รพินทรนัง่ ลงใชสมองแกไขภาวะอบั จนของตนเองอยา งรอบคอบท่ีสุด ไมน านนกั เขากพ็ บ ลาํ ชองของแสงที่สวางลอดเขามา มนั เปน โพรงแคบๆ กวางเพยี งสองฟุตและสูงศอกเดยี ว อยชู ดิ ระดับพืน้ โดยทะลเุ ขาไปใตผ นงั หินอนั ตนั ทึบ ใกลเ คียงกบั แองน้ํานนั่ เอง พรานใหญท้งิ ตวั ลงนอนพังพาบราบกบั พนื้ คอ ยๆ ลอดศรี ษะเขา ไปสาํ รวจ เขามองเห็น กน ปลอ งเหวอกี สว นหนงึ่ ซงึ่ ลอดทะลุเชอื่ มกนั โดยชองนี้ ปรากฏอยขู า งหนา ไมห างออกไปนกั และ ชองน้ันก็กวางพอท่จี ะเลือ้ ยตวั ผา นเขาไปไดอ ยา งครือๆ มันจะนําไปสสู ถานการณท ดี่ ีขนึ้ หรอื เลวลง เชน ไรกต็ าม เขาก็ตองตัดสนิ ใจยา ยตวั เองโดยหยดุ นงิ่ อยไู มได อยางแชมชา และยากเยน็ ทสี่ ุด รพนิ ทรเ ล้ือยกระดืบเขาไปลากไรเฟล ตามไปดวย บางสว นมันแคบต่าํ จนเขาตอ งใชม อื ขุดกรวดและทรายใหเปนชองกวางขึน้ อากาศแวดลอมรอบตวั เตม็ ไปดว ยความเยน็ เยอื กชนื้ แฉะ ไมน านนกั เขาก็มาถึงตรงบรเิ วณทห่ี มายตาไวครงั้ แรก ลักษณะของมนั ไมผ ดิ อะไรกับ ปลองกนเหวเดมิ ทีห่ ลน ลงมาเลย เบอ้ื งบนเปน ทางสูงชนั แหงนคอตั้งบา และมดื มิด แสงรําไรมาจาก บรเิ วณดา นลา งเทานั้น ระดบั เหนอื ศรี ษะขึ้นไปเล็กนอ ยท่ีพอจะมองขนึ้ ไปเหน็ กร็ กรงุ รังไปดว ยราก ไม และเถาวลั ยลักษณะแปลกๆ พันกนั อยูเปนซุมกระเซิง ตําแหนงน้มี ีโพรงทะลแุ ยกออกไปหลาย สาย บางโพรงกล็ ึกดาํ มดื บางโพรงกเ็ ห็นแสงสวางปรากฏอยูไ มห างนกั เหมอื นจะเปนชองเดินของ สัตวเ ล้อื ยคลานบางชนดิ เพยี งแตว า มนั เจาะเขา ไปในผนังหินโดยธรรมชาติ พน้ื เบ้อื งลางเลา ก็เปน บอเลก็ บอ นอย ลักษณะกลมดิกราวกบั ใครเอาสวา นมาเจาะไว มนี ํ้าขงั อยเู ตม็ น่นั เปนลกั ษณะของ บอ ที่มักจะปรากฏพบเห็นอยตู ามเขานา้ํ ตกทง้ั หลาย รพนิ ทรตรวจบอ เหลา นน้ั อยา งใครค รวญระมัดระวัง เขาสังเกตเหน็ กระแสนาํ้ ในบอ ไมไ ดห ยดุ นง่ิ แตมนั เคล่ือนไหวเหมอื นจะมีลําธารน้าํ ไหลอยภู ายใต บางบอก็ตื้นเพยี งศอกเดียวแลว มีกนเปน รแู คบพอใหฝ ามือลอดลงไปไดจนสดุ ชว งแขน ขณะทเ่ี ออื้ มมือควานลงไป เขากส็ ัมผัสกับ การพดั ไหลของมันไดอ ยา งแนช ัด กระแสนาํ้ น้นั เย็นเฉยี บราวกบั แชน า้ํ แขง็ บางบอกล็ กึ เปน แนวตรง ลงไปชนิดท่ีไรเฟล อันยาวเหยยี ดแหยจ ากพานทายลงไปจนแทบจะถึงปากกระบอก ก็ยังไมก ระทบ กับอะไรเลย พน้ื หินบางตอนก็ตนั ทึบ บางตอนก็มเี สียงสะทอ นโปรงเหมอื นมโี พรงอยภู ายใต เขาตกลงใจทีจ่ ะมุดลอด โดยอาการเลื้อยตวั เองไปตามชอ งโพรงท่คี ดเคีย้ วเช่อื มโยงกนั อยูไปมาน้ันตอ ไป โดยมุง เขา หาดานท่ีพอจะเห็นสวา งโลง ขน้ึ มันผานออกมาพบกับบรเิ วณ กน ปลอง แคบบา งกวางบา ง ครัง้ แลวคร้ังเลาลกั ษณะเหมอื นเตาขนมครก อนั ดเู หมือนแทบจะหา สิน้ สุดมไิ ด ทุกคร้ังเมื่อพน จากโพรงใตหนิ ออกมาสปู ลอ ง เงยข้นึ สํารวจกม็ องไมเ หน็ อะไรจะเปนท่ี หมายไดทง้ั ส้ิน นอกจากรากไมเ ถาวัลยแ ละแงห นิ ระดบั ที่สูงชันขนึ้ ไปเล็กนอย ขนาดทีล่ ําแสงรางๆ จากเบื้องลางจะทอดขนึ้ ไปถงึ แลว กค็ อ ยๆ ดํามืดจนมองอะไรไมเ ห็นในระดบั ทสี่ งู ขนึ้ ไป มีบอน้ําให เห็นอยทู ว่ั ๆ ไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2314 คร้ังหนึง่ เม่อื พบเขา กบั บอ หนิ วงกลมกวา งประมาณ 3 ฟตุ จอมพรานทดลองคอยๆ หยอนตวั ลงไป ปรากฏวาระดบั นาํ้ ลึกจนเขาไมอ าจควานเทาหาพื้นไดพ บ นอกจากแงห นิ ภายใต บางสว น และกระแสนํ้าทพ่ี ดั อยขู างลางเชย่ี วกรากทําทาจะพดั พาดดู เขาใหหลุดตามเขา ไปดว ย ตอ ง เกาะขอบไวม นั่ และออกแรงเหนย่ี วดึงกายกลับข้ึนมาอยางยากเย็น บัดน้ี เขาแนใจแลววามลี าํ ธารใต ดนิ ไหลผา นกน ปลองนี้อยูขา งลา ง มนั จะเปน ทางน้ําทไี่ หลมาจากไหน และทะลอุ อกไปยงั ท่ใี ดกเ็ หลือ จะคาดคะเนได อยางไรก็ตาม จากความชํานาญการท่ีสังเกตเหน็ เถาวลั ยก ด็ ี รากไมทโี่ ผลแยงทะลุหนิ ออกมาก็ดี เขาอยากจะเช่ือวา ปลอ งเหวหรือกนบาดาลทห่ี ลน ลงมาตดิ อยูน ี้ มนั ไมน า จะลกึ ตา่ํ ลงไป จากระดบั ผิวโลกจนเกนิ ไปนกั ระบบถายเทของอากาศและอุณหภูมิ พอท่จี ะทาํ ใหเห็นรองรอยของ พชื เหลา น้นั ขน้ึ งอกเจรญิ อยไู ด พยายามตรวจดลู ักษณะของเสนเถาวลั ย และรากไมอยางพนิ ิจใครครวญ รพินทรก็พบ กับความมึนงงไปอกี คนสันทัดในทางพฤกษศาสตร และพชื ทข่ี ึ้นในปาดงอยา งเขาก็ไมสามารถจะ บอกไดว ามนั เปน เถาวัลย หรือรากของตน อะไรกนั แน ลักษณะทด่ี เู ปน เถาวัลยน นั้ มีแตเสน ปราศจากใบ สวนทม่ี องคลา ยรากไมเ มื่อสาํ รวจดใู กลๆ กไ็ มแนใ จเหมอื นกนั วา มนั จะเปน รากฝอย ของตนไมใหญท่ีชอบไซทะลหุ นิ ลงมา หรือวา เปนลําตน พืชประเภทเถา ท่ีอาศยั งอกขึน้ อยูในภมู ิ ประเทศใตเ หวอันชื้นแฉะหรอื ไม มันเล้อื ยเกาะไปตามรอยแตกของพน้ื หินคลา ยเหด็ รา และ บางขณะกง็ อกโผลย่ืนออกมาเกะกะรุงรงั มแี ตตุมตาเปน ขอๆ ไมน านตอมานกั ภายหลังจากผละปากบอ ที่ทดลองเอาตวั จมุ ลงไป ออกเดินสาํ รวจดู ตามชอ งโพรง เขาก็พบเขากบั โพรงใหญเ ขามุมหนึ่ง กวางขวางกวาทกุ ชองทางทใ่ี ชค ลานลอดเลาะ เขา มาแลว เพราะมนั พอจะเบยี ดตวั ผานเขา ไปไดใ นลกั ษณะกม และมลี าํ แสงผา นเขา มาใหเห็นมาก ท่สี ดุ อยา งไมม กี ารรีรอตอ ไป รพนิ ทรเลอื กทางนน้ั ทนั ที คอยๆ กม ตัวจรดเทาลัดเลาะเขา ไป ทีละกา วอยา งระวังตวั แจ เขารอดชีวติ มาไดแ ลว จะไมย อมใหอปุ ท วเหตหุ รือภยั อันตรายใดๆ ทไี่ ม สามารถจะรูตัวลว งหนา เขา มาเลน งานเพราะพลง้ั เผลอ หรอื ชะลา ใจเปน อนั ขาด หนทางมนั เรมิ่ ขยายกวา งขึน้ ทุกขณะ ตอมาก็แวว เสยี งนาํ้ ไหลผานโพรงหนิ ถนดั ขึน้ เปน ลําดบั บดั นน้ั เอง...จะเปนดวยอปุ าทานหรืออะไรก็สุดท่ีจะบอกได เขาไดย ินเสียงกรดี รอ ง แหลมกอง! แวว มากระทบโสดอันลน่ั กรง่ิ ดว ยความวิงเวียนออนเพลยี พรานใหญย ืนเบกิ ตาโพลง สะกดกล้ันลมหายใจ พยายามเงย่ี หู [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2315 ไมถึงอึดใจตอมา มันก็กองสะทอ นมาอีกครั้ง คราวนี้ไดย นิ ถนดั เสยี งนัน้ แวว ออกมา จากปากทางทก่ี ําลังจะบายหนา ไปน่ันเอง เปน เสียงรอ งอยางตระหนกตกใจ และหวาดสยองขีดสดุ ของมนุษย...และแนล ะ...ผูหญิง! มนั จะเปน เสยี งหลอก หรอื เสียงหลอน อนั เกิดจากประสาทหรอื อะไรกต็ ามที รพนิ ทร ไพรวัลย พุง ปราดออกไปดวยพลังวังชาที่กลับคนื มาโดยไมรสู กึ ตวั ช่วั กลัน้ ใจเทานัน้ เขากท็ ะลุ ออกมาสูบรเิ วณกวา งตอนหนึง่ ภมู ิประเทศมนั จะเปน อยางไรกไ็ มม โี อกาสทจี่ ะสาํ รวจมองไดใ น ขณะนี้ เพราะเสียงหวีดรอ งเปนครง้ั ท่สี ามดงั ลั่นลงมาจากซอกหนิ เหนอื ศรี ษะทเี่ ขาหลดุ ออกมายนื หมนุ อยนู น่ั เอง ในแสงทเ่ี หลืออยูเพียงสลวั รางเต็มที เขาเห็นกบั ภาพท่ีเกดิ มาไมค ิดฝน วาจะไดเหน็ อีก ภาพหนง่ึ ... ขงึ เปนสายสม่ี มุ ตดิ อยกู บั ผนังและแงห นิ สด่ี า นในระดบั ทีส่ ูงจากท่เี ขายืนอยขู นึ้ ไปราว 5 เมตร เปนตาขายอะไรชนดิ หน่ึง แตล ะเสน ของสายใยสดี ําสนทิ เหลา นน้ั มขี นาดใหญเ ทา เชอื ก มนลิ าเสนเขอ่ื งๆ อาณาบรเิ วณของตาขา ยประหลาดนกี้ วางใหญร าวกับคอรตแบดมนิ ตนั ขณะน้ี ท้ัง แผงของมนั กาํ ลังไหวอยยู วบยาบดว ยอาการดิ้นรนของสงิ่ มีชีวิตชนิดหน่งึ ที่ตดิ อยกู ับเสนตาขายดา น ทช่ี ดิ กบั ผนังหนิ ดานซาย เสียงกรดี อยา งสุดเสียง ดังมาจากรา งอันดนิ้ รนอยูไหวๆ น้ัน จากอาการดนิ้ และเสียงรองนน้ั เอง ดเู หมอื นจะเปน การเรียกเรง ใหเ จาของสายใยที่ขงึ ไว เคลื่อนตัวงมุ งา มจากหนิ ผาฝงตรงขาม ไตสายใยตรงเขา มาที่เหยื่อเรว็ ขน้ึ อีก มันเปน ลักษณะลกู กลม ขนาดใหญแ ละเลก็ เรียงตอ กนั สองกอ น สว นที่เลก็ เปน หวั และสวนใหญคือลาํ ตัว ประกอบไปดว ย ขายาวโคงซงึ่ แผออกไปเปน รศั มรี อบตัว 8 ขา นยั นต าท้ังคแู ดงกํ่า แวววาวเหมอื นทบั ทิม มขี นปกุ ปยุ เปนสเี ทาไปหมดทง้ั ตวั แมงมมุ ยกั ษ. ..กบั ใครก็ยงั บอกไมถ กู เพราะไมม ีเวลาทจ่ี ะสังเกตเหน็ ไดในวินาทคี ับขนั ขีดสุดน้ี ลําตวั อันแสนจะนาเกลยี ดนากลวั ขนาดกระดง ผัดขา วน้ัน ใชตนี ของมันโหนสายใยเสน เดียวที่ขงึ ติดผนังหินเขา มาถงึ บรเิ วณอนั เปน ตาขา ยแลว และบัดนกี้ ําลังยางสามขุมไปตาม ‘กบั ดัก’ ที่ มันขงึ ไว ตรงเขา ไปทเ่ี หยือ่ อยางแชมชา เขย้ี วเหนอื ปากท้งั คขู ยบั อยไู ปมา และเหน็ ถนัดราวกับเคียว เก่ียวขา ว อีกวาเศษจะถึงตวั และเสยี งกรีดกองขึ้นเปนครงั้ สุดทาย รพินทร ไพรวัลย จงึ ฟน จาก รางกายทแ่ี ขง็ ท่อื เปน หนิ และเคล่อื นไหวโดยฉบั พลนั ตวัดไรเฟลขน้ึ บา เลง็ เสยจากระดับเบอื้ งลา ง ขนึ้ ไปยงั บริเวณใตปากอนั นา กลัวนนั้ แลว กระดกิ ไกตูม กระสุนแตกระเบิดข้ึนสะเทอื นครนื ไปท้งั กนหุบ ในทีอ่ นั แวดลอมไปดว ยหนิ ผาทุก ดา นเชน นี้ มนั ย่ิงกวา ฟาผา วบิ ตาเดยี วกบั ท่ีเปลวไฟแลบวูบเปนทางออกไปพนปากกระบอก ปาก และเขยี้ วสวนหนาทส่ี ุดของบรเิ วณศรี ษะ...ของไอสตั วช กั ใยยุคโลกลานป กระจายเปนชิ้นสวนปลิว ข้ึนไปบนอากาศ ขาท้งั แปดที่เคลอื่ นไหวอยูง ุมงาม กระตุกหดเขามางอชิดตวั แลวเหยยี ดสะบดั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2316 ออกไปสลับกนั อยางรวดเร็ว ในลกั ษณะชกั พราด ของเหลวสคี ล้ําทะลักเปนสายพรรู ว งลงมากระทบ พ้ืนหนิ เบอ้ื งลา ง ราวกับใครเทวนุ ดําเละๆ ลงมาจากถัง รพินทรสลัดปลอกอยา งรวดเรว็ เลง็ อกี ครั้ง แตไมจ าํ เปน เสยี แลว กอนทจี่ ะลนั่ นดั ทส่ี อง ซํ้าขนึ้ ไป เจา โครตแมงมุมตัวนั้นพลิกหงายทอ งหลุดพลัดจากสายใยท่มี ันครอ มอยหู อ ยรอ งแรง ตดิ คา งอยกู ลางหาว โดยมสี องขาดา นหนาเกาะเกย่ี วตดิ อยกู บั สายใย ตวั ทเ่ี หน็ พองอยบู ดั น้ี หดเหย่ี วเหน็ แตก ลา มเนื้อทที่ อ งซง่ึ ไหวริว้ อยูเปน ระลอกชา ๆ สวนทเี่ ปน กนหดและยดื ยาวออกไปสลับกนั อยู เชนน้นั จอมพรานขยบั ตัวจะหาหนทางปนปา ยขนึ้ ไปยงั รางทีเ่ หน็ ดนิ้ ไหวๆ อยนู นั้ อยางรีบเรง แตแลว เขาก็ตอ งชะงักอยูท เี่ ดิม จองไรเฟล คูชพี เล็งอกี คร้งั อยา งใจหายใจควา่ํ กมั ปนาทเสยี งสะเทือน จากนัดแรกเมอื่ อึดใจทีแ่ ลว ทาํ ใหเกิดอาการปน ปวนพลุกพลานท่วั ไปหมดยงั ชอ งโตรกเหนอื ศรี ษะ ขึน้ ไป ซ่ึงขึงเตม็ สลับซบั ซอนไปดว ยใยมฤตยู เขาเพง่ิ จะสงั เกตเห็นไดช ัดเดีย๋ วนเี้ อง ระหวา งชองหนิ สองดานอันลกั ษณะเปน เหมอื นภูเขาใหญส องลูก แยกถางออกจากกน เปนรองน้ัน ลวนเตม็ ไปดว ย แมงมุมยกั ษท ชี่ ักขงึ ใยอยูเกะกะรุงรังไปหมด พวกมนั พากนั วิ่งพลา นอยไู ปมาบนตาขา ยทชี่ ักไว ทาํ ใหเกิดอาการแกวงไกวไหวอยู ยวบยาบไปทวั่ หมด เหมือนภาพหลอกหลอนในนิมติ รา ย แมจ ะยึดครองกันอยูคนละแผงใย และมี ระยะทหี่ า งกนั ออกไปก็ตาม อากัปกิริยาของพวกมนั ดูไมนา ไวว างใจนกั เพราะเรม่ิ แสดงอาการตนื่ รบั รูกับสง่ิ แปลกปลอม จะเปน ไปในลักษณะตระหนกหรอื ดรุ า ย กย็ งั ไมอ าจคะเนได แตความ ใหญโตมโหฬารของมนั ซง่ึ เมอื่ เปรยี บเทียบกับมนุษยซึ่งทีแ่ ปรสภาพเปนแมลงปอ หรือนกตวั เล็กๆ พลัดเขามาในแดงของมันเชน น้ี ทําใหต อ งเรง ระมัดระวังชนิดทป่ี ระมาทไมไ ดเ ลย หลายตวั ทําอาการว่งิ พลานและขยม อยบู นใยของมันเอง และอีกหลายตวั กไ็ ตย ุมยา มอยู ตามหนา ผาหนิ อนั เต็มไปดวยแกง แงและซอกโพลงดยู วั่ เยย้ี ชวนใหข นหวั ลกุ โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ขนาดอนั ใหญโ ตผิดธรรมชาตขิ องมัน อยางเลก็ ท่ีสดุ ก็ขนาดชามกะละมงั เข่อื งๆ ซ่ึงเกาะรวมกลุมกัน อยูบนแผงใยขนาดใหญท่สี งู ขน้ึ ไป โดยมีตวั แมเ ทาตมุ สามโคกหมนุ ตวั ควา งอยกู ลางใย เจาตวั หนึง่ ท่ีทาํ ใหจ อมพรานตอ งปาดศนู ยเ ขา ใสอีกคร้งั ก็คอื ตัวทีค่ ลานปร่ลี งมาจากแง หินดา นซาย ซง่ึ เปน ดานท่ีรา งเหยื่อตดิ อยใู กลท สี่ ดุ กริ ยิ าของมนั เตม็ ไปดวยความดุรายหวิ กระหาย มี อาการเหมือนจะกระโจนเขาใส เพยี งแตข ยบั ตวั เพอื่ หาตําแหนงเหมาะเทา นน้ั พรานใหญปลอ ย กระสนุ นดั ที่สองออกไปในชั่วพริบตานน้ั เปร้ยี งเดียว ท้ังแงหินและทง้ั ไอแ มงมมุ ยกั ษดุรา ย กระเดน็ หลุดออกจากแงผ าไปพรอ มๆ กัน ลอยควา งหลนพลก่ั เสยี งดังสนนั่ ลงมากับโขดหินขางลาง เขาบรรจุกระสนุ อยา งรวดเร็ว และเลือกยงิ ออกไปอยา งรบี ดว นอกี สองนัด โดยเล็ง เปาหมายไปยงั ตวั ทเ่ี คล่ือนเขา มาใกลที่สดุ ทา มกลางความเงยี บ .458 คํารนสนั่นหวน่ั ไหวไปทงั้ กน เหว หนิ รอบดานดูเหมอื นจะสะทานไหวไปหมดดวยอานุภาพแรงอดั ทง้ั สองตวั ผงะผลง่ึ ไมเ ปนทา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2317 ลงมาเสียงดังเหมอื นใครจับควายโยนลงมาทั้งตัว รวมทัง้ ตวั แรกทหี่ วั ขาดเอาตีนเกาะเกย่ี วไวก ับใย หอ ยรอ งแรง อยู บัดนตี้ ีนทเ่ี กย่ี วไวห มดกาํ ลัง ปลอ ยตวั เองใหหลน ลงมาเฉียดจากการบดทบั เขาไป อยางหวุดหวดิ เพราะมันกระทบพ้ืนหินปาบลงเบือ้ งหนา หางไมถ ึงวา ของเหลวสขี น ทะลักกระจัดกระจายกระเดน็ มาเปย กเปอ นตัวเขา และสงกลนิ่ คาวคลงุ เตม็ ไปหมด รพินทรว างไรเฟล พงิ ไวก ับแงหนิ กระชากปน สัน้ ข้นึ มาแลวกระโดดเกาะโขดหนิ ไต อยา งระมดั ระวงั ตรงไปยังรา งทนี่ อนติดอยรู มิ ใยราวกบั ถูกใครมดั ไวนนั้ อีกมอื หนงึ่ กุม .44 แมก็ นมั่ ก ระชับแนน ตาต่ืนเบกิ โพลงจอ งระวงั ไปรอบดาน เขาพรอมท่ีจะลนั่ กระสนุ ออกไปไดทนั ที เมอื่ เจา ตวั ใดตวั หน่งึ ตรงรีเ่ ขามา แตบ ัดน้ี...ความต่ืนตกใจตอเสยี งไรเฟล ดเู หมอื นจะทาํ ใหมันกระจายหนี หางออกไปหมด สองสามตวั ขยบั ทาํ ทา อยเู หมือนกัน แตแลว ก็ถอยกรดู งอหงิกไปเมื่อจอมพราน กระหนาํ่ ลูกปน เขา ใสอยา งเหี้ยมเกรียม แงห ินทไี่ ตขึ้นไปนั้นสงู ชนั หมนิ่ เหม และเตม็ ไปดวยคราบตะไครอ นั แสนล่นื มิหนําซ้าํ ยงั มีสายนา้ํ ไหลจากทีส่ งู ลงมาเปน ทางรนิ ๆ หลายอดึ ใจทเี ดยี ว ทีเ่ ขาพยายามพยุงตวั ขน้ึ ไปจนถงึ เสน โยงของสายใยดา นซา ยมือ รา ง ที่นอนตดิ อยูบดั น้ีลอยควางอยูก ลางหาว หา งจากระยะท่เี ขาจะชะโงกตัวเอ้อื มถึงประมาณ 1 วา และ มองเหน็ หนา กนั ถนัดทสี่ ดุ “รพินทร!” เสียงน้นั ลั่นออกมาสะทา นสนั่ ตระหนก และดีใจขดี สดุ ระคนกนั ราชสกลุ สาว – ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ สวรรคท รงโปรดเถดิ หลอนยงั มีชีวติ อย!ู ! “สง มือมาใหผม เร็ว!” จอมพรานชะโงกตัวไปสดุ ชว ง พรอ มกบั เหยยี ดแขนยน่ื ไปใหตะโกนบอกจนหมดเสยี ง นักมานษุ ยวิทยาสาวกดั ฟนแนน ชมู อื ไหวๆ เขา มาหมายจะใหถึงมือเขาทีย่ น่ื ออกไปรบั มันหางกนั ฟุตเศษ หลอ นพยายามตะแคงตัว ตาขายมฤตยูอันเปน ใยแมงมมุ ยักษน ้นั ตดิ พนั กายไวแ นน และโยก ไหวถว งหา งออกไปอกี ดว ยสปรงิ ยดื หยนุ ของมนั “จบั ไมถ ึง!!” หลอ นรอ ง สะบดั หนาอยไู ปมาอยา งทุรนทรุ าย พรานใหญใชมือและเทาอกี ดา นหนง่ึ เกาะแงห นิ ไวแ นน พยายามจะยดื ตวั ออกใหไดแ ตก ห็ มดหวัง “อยนู งิ่ ๆ กอน อยาเพ่งิ ขยับ!” เขารอ งบอกตอ มาแลว ถอยกลบั เขา ไปยืนตง้ั หลัก ดึงเชอื กไนลอนประจาํ ตวั ออกมาจาก ยา มหลังอยา งรวดเร็ว ผูกเปนบวงเขา แลว โยนไปใหห ลอ น ดารนิ เอือ้ มมือควา ไว หลอ นพลาดไป สองครง้ั และครั้งทส่ี ามจึงจับไดเหมาะม่ัน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2318 “เอาเง่ือนมดั ตดิ กับขอ มือไว อยาเพงิ่ ดงึ จนกวาผมจะบอก!” พรานใหญต ะโกนสั่งมาอกี หญิงสาวปฏิบตั ิตามคําสัง่ ทันที สอดขอ มอื เขาไปในวงบว ง ท่เี ขาทาํ ไว แลว แกวง มอื ใหส ายบวงรัดตดิ กับขอ มอื ขณะเดียวกนั กบั กาํ ไวอกี ช้ันหน่งึ จอมพราน ขมวดพนั สายเชือกไวก บั แงห นิ ทีย่ น่ื เปน จะงอยออกไปสามทบ เพือ่ ใชเปนหลักยดึ อันมั่นคง พอ เรียบรอยก็รองขึ้น “เอาละ ออกแรงดึงเชือก ระวงั ตัวเองดว ย ถาหลุดจากสายใยจะหลน แกวง เขาหาหนา ผา พยายามใชห ลกั ยืดหยนุ ยนั รับน้ําหนกั ตัวเองไว” ดารนิ แยกเขยี้ วรวบรวมกาํ ลงั ท่มี ีอยทู ง้ั หมดออกแรงดึงสายเชือกนน้ั คอยๆ ฉุดตวั เอง ใหหลดุ พน ออกมาจากการตดิ พันอันเหนยี วแนน ของใยแมงมุมทตี่ รงึ ไวร าวกบั กาว รพินทรชว ยฉุด อีกแรงหนงึ่ ...จากปลายเชือกดานท่ีมดั ตดิ แงไวก อ นแลว อึดใจใหญๆ ตอ มาของความพยายามจนสดุ ชวี ติ สว นไหลแ ละสะบกั ของหลอนกเ็ ผยอข้นึ มาได แลว แขนดา นขวาทถี่ กู ตรงึ อยูในลักษณะขงึ พดื ก็หลุดออกมาอกี ขา งหน่ึง เออ้ื มมาชวยจบั สายเชือกไวท ง้ั สองมือ ทนั ทีน้ันเอง หลอนก็ชะงกั การดงึ ฉดุ ตวั เอง รองบอกมาเสยี งหลง “ระวงั มังลงมาขาง หลัง” จอมพรานใจหายวาบควาปน สั้นที่วางไวบ นกอ นหนิ ขางๆ ตัวเหลยี วขวับข้ึนไปทนั ที ขาหนาของไอแ มงมมุ ยกั ษต วั ท่คี อยๆ ไตห นิ เงยี บลงมา บัดนยี้ กข้นึ ในลกั ษณะตะกายตบ หา งจาก ศรี ษะเขาเพยี งฝามือเดียว รพินทรส ับไก ปรากฏเสียงดังแชะ! เข็มแทงชนวนกระแทกเจาะลงไปบนทา ยกระสุน อนั วา งเปลา คุณพระชว ย! ท้ังหกนดั ในลกู โมข องซูเปอรแบลค็ ฮอ็ ค จายหวั กระสุนออกไปหมดสน้ิ แลว ในการยิงกราดไลของเขาเมอื่ ตะก!้ี พรอมกัน มนั กเ็ คลอ่ื นตวั วูบเขามา! ดารนิ มองเหน็ เหตกุ ารณรา ยน้นั ถนดั ตาทส่ี ดุ เพราะหางเพียงสองวาเทา น้นั หลอนรอง อุทานออกมาสดุ เสยี งอยา งขวัญหาย พรานใหญเองยามนี้กต็ กใจแทบส้ินสติ ความคบั ขนั ขดี สุดมาถึง เขาอกี แลว ทา มกลางแงโขดหินอันแคบจาํ กดั และสงู ชนั โดยมีเจา แมงมมุ ยกั ษซงึ่ มองเห็นกนั ใน ระยะใกลๆ เชน น้ี ไมม ีอะไรจะนา สยดสยองพร่ันพรึงเทา มันกาํ ลงั อาเขยี้ ว ตาลุกจาไลส กัดหมายขยา้ํ เขาอยู พรบิ ตาแรกทร่ี ูว า ปน หาประโยชนอ ันใดมไิ ดนน่ั เอง เขากห็ ดตวั ลงหลบยงั ซอกเบ้ืองต่ํา มนั ไตพรวดพงุ เขาหมายขยมุ เลยผา นลงไปยังกอนหินเบ้ืองลาง รพินทรต ะกายออมเลาะหนไี ปหลบ อยยู งั อกี ดา นหนงึ่ ของโขดหนิ ท่ใี ชเ ปนหลักยึดสายเชอื กของดารินไว มันกแ็ วง ตวั ...คลานไลเ ขา มา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2319 อยางดรุ า ยหมายมน่ั ลกั ษณะไมผ ิดอะไรกบั เสือแมลงวนั ขยายสวนขน้ึ สักลา นเทา และขณะนีส้ ภาพ ของเขาก็ไมผิดอะไรกับแมลงวนั ที่ปราศจากปก เลนเอาเถิดเจาลอกนั อยูใ นระหวางซอกมมุ หนิ อนั ระเกะระกะนน่ั เอง อาศยั ทมี่ นษุ ยเ ปนฝา ยตวั เล็กกวา และมีความคลองแคลวรวดเรว็ เหนอื กวา ในภมู ิ ประเทศแคบจาํ กดั เชนนี้ มันยังไมห นั ไปสนใจกบั ดารนิ ผตู ดิ คางอยกู ลางใยหา งออกไปเทาใดนกั แตเพียร พยายามทจ่ี ะกวดไลจับรพนิ ทรข ยาํ้ เคยี้ วเปน ภกั ษาหารใหไ ด ดกั หนา ดกั หลังบงั มมุ กนั อยชู ายแง น่ันเอง พรานใหญกระชากมดี โบวี่ออกมาถอื กระชบั แนน ไวในมอื พยายามหลบหลกี ออมวนอยใู น ซอกแคบชนดิ ที่ศีรษะอนั ใหญโ ตประดับดว ยดวงตาแดงกาํ่ เปนทับทมิ คูนั้น ไมสามารถท่จี ะเสอื ก ลอดเขา มาไดโ ดยสะดวก นอกจากใชขาหนา เขย่ี ตบและตะกายเขา มา พอไดจ ังหวะเขากก็ ระหนํา่ ฟน ขาน้นั สุดแรงเกิด ตดั สว นปลายของมนั กระเดน็ ขาดออกไปไดประมาณคบื เศษ ทําใหม นั เกรย้ี วกราด โกรธแคน ยงิ่ ขน้ึ รกุ ไลส กดั หนา สกดั หลังเขา มาอยา งกระช้นั ชิดติดพนั ชนดิ เอาเปนเอาตาย ทา มกลาง ความใจหายใจควํา่ ของดารนิ ผจู อ งตะลงึ มองภาพเหตุการณอนั นาหวาดเสียวนนั้ บนสายใย “ปนของฉัน!...” หลอ นรองตะโกนเอด็ บอกซา้ํ ซากมาหลายประโยคแลว แตเ ขาเพ่งิ จะไดยนิ เอาเดยี๋ วนี้ “ตกอยูห ลงั โขดหินแถวนน้ั พยายามดใู หด!ี !” บัดนนั้ เอง หนหี ลบไปพลาง เขาก็กวาดสายตาคน หาตามพ้นื ไปพลางอยา งรอ นรน แลว ก็เหมอื นแลเหน็ พระเจา มาโปรด เมื่อเหลอื บไปพบ .300 เวเธอรบ ีแมก็ น่มั ของดารนิ ตกในลกั ษณะ ตง้ั ตะแคงเอาปากกระบอกทิม่ พ้นื อยรู ิมโคนหินกอนหน่ึงในซอกบน เหนอื ระดบั ที่เขากําลงั เลนเอา เถิดเจาลอกับตวั นรกจกเปรตอยู ปญ หามันอยูท ว่ี า เขาจะออกจากโขดทหี่ ลบอยู. ..ข้ึนไปหยบิ ไรเฟล กระบอกนั้นมาได อยา งไร โดยไมใ หมันเขาถงึ ตัวเสียกอ น รพินทรแ กลงลอ หนา มาอีกทางหน่งึ แผดเสยี งตวาดขนึ้ ดังลัน่ มนั ผงะกลบั ไปนดิ หนึ่ง อยางตกใจ แลวกท็ าํ ตัวพองกระโชกเสียงฟเู ขา มา จอมพรานหลบฉากออ มไปทางดา นตรงขาม แลว เผนตะกายข้ึนไปยงั เนนิ เบือ้ งบน ตรงตาํ แหนงทีไ่ รเฟลของดารนิ ตกอยชู นดิ แขง มฤตยู เขาฉวยปน ไดใ นลกั ษณะทนี่ อนคว่ําพังพาบอยู กเ็ ปนเวลาเดยี วกับทมี่ นั โจนเขา ครอ ม อา เข้ียวขยํา้ กรว ม 1 ใน 100 ของวนิ าทีดับจติ นเ้ี อง จอมพรานจับคอปน กับกระโจมมอื ไวย กขึน้ ดนั สวนข้ึนไปตามบญุ ตามกรรม ในลกั ษณะทีพ่ ลิกหงายกลบั มา เขย้ี วทัง้ คู หนบี ขบลงไปกลางโครงเหลก็ ของไรเฟล ตดิ แนน ชนิดไมย อมปลอย ตัวมนั ยังครอมเขาอยเู ชน นนั้ แลวพริบตาตอมานั้นเอง หขู องรพินทรก ล็ น่ั เปรยี๊ ะดว ยเสยี งแผดแหลมของ กระสนุ นดั หนง่ึ ไอยักษท กี่ าํ ลงั เลนงานเขาอยถู อยพรวดพราดลนลานอยา งรวดเรว็ เขา ไปบดิ ตัวดวย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2320 ความเจบ็ ปวดอยูที่มุมกอนหนิ ปลอยรพินทรเ ปนอสิ ระชัว่ พริบตา และกอนทเ่ี ขาจะทนั ต้งั ตวั ตดิ หรอื เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไป เสยี งปะทรุ ะเบิดก็กกึ กอ งข้นึ อกี ตามตดิ ซํา้ เขา ไปทีแ่ มงมมุ ยกั ษต วั นัน้ .357 ของดารินนัน่ เอง มอื ขวาของหลอ นเปน อสิ ระจากการติดสายใยแลว และบดั นี้ กระชากปน สน้ั ออกมาจากซองขางเอว หลอ นลน่ั ไกทันทที เ่ี หน็ สวนทายของมันไดถ นัดตา เปน การ ยิงมาจากตาขายสายใยทีห่ ลอนยงั ติดคางอยู ชวยแกไ ขสถานการณรายของรพินทรใหค ล่คี ลายไปได อยางหวดุ หวดิ นดั ทส่ี องจากกระสนุ ปน สัน้ แรงสูงหวั ตดั แบบลาสตั ว เจาะผา นโพรงเนอื้ ไดย ินอยา ง ถนัด แลวทะลุเลยออกไปกดั หินเบือ้ งหลังเปา แตกกระจาย ภาพของแมงมุมยกั ษท ถี่ อยกรดู ไปซุกตวั หดอยูเ บ้ืองหนารพินทร หา งไมถึงสองวา มวนดิน้ ทรุ นทรุ ายระหวา งที่จอมพรานลมื ตาโพลงจอง มองมนั ในระยะใกล ดารนิ กอ็ ัดเปร้ยี งเขา มาอกี นดั หนึ่ง เจาะเขาระดับสายตาของมันพอดบิ พอดี เจา สตั วแปดตนี รปู รา งนา เกลียดนากลวั หงายทอ งผงึ่ แลว ดน้ิ สดุ แรงเกดิ เปน ครง้ั สุดทาย แถกไถไปรอบๆ รัศมีการดน้ิ ของมนั กวาดเขา มากระทบรพินทรผยู งั ยนื พิงเนนิ หินเอยี งลาด อยปู ดเขาพลดั หลุดจากชายผา หวั ปกตีลงั กาไมเ ปน ทา ลอยละลว่ิ ทาํ ทา จะเอาตวั โหมง ลงไปชนพน้ื หนิ เบือ้ งลาง โชคดีท่ลี อยผา นลงไปกลางตาขา ยใยแผงสุดทาย ตาํ่ กวา ระดบั ท่ดี ารินติดอยลู งไป ชน้ั หนึ่ง รา งของเขาจงึ ติดอยูยงั ตาขายรองรบั นน้ั โยนตัวแกวง ไกวกลางอากาศอยูโ ตงเตง ไรเฟล .300 ของดารินที่กอดตดิ แขนอยู พลดั หลดุ ลงไปยงั พนื้ เบือ้ งลาง ทา มกลางเสยี งรองอยา งตกใจของ ดารนิ หลอนปด ตาแนน เขาใจวา ถงึ อยา งไรเสียพรานใหญก็หมดโอกาสท่ีจะมีชีวิตรอดไดอีกแลว นอกจากคอหกั แหลกเหลวอยูยังพนื้ เบ้อื งลา งน้นั เมอื่ หลอนลืมตาข้นึ มาอีกครงั้ อยา งสยองใจ กลบั เห็นเขากาํ ลงั โหนตวั อยกู ลางสายใย อยางยากเยน็ แลวไมน านนกั กไ็ ตก ลบั เขา มาชิดชายผาได กาํ ลังปนยอ นกลับข้ึนมายงั ระดับทห่ี ลอ น น่งั ตดิ อยู ซวนเซเขามาเกาะแงห ิน อา ปากหอบ หนาซีดจนเขยี ว “สาวสายเชอื กเขามา เร็วเขา ...” เขารองบอกหลอ นมาขาดเปน หว ง แทบฟงไมร ูเรอ่ื ง ดารินยัดปน เขา ซอง ออกกําลงั ใชมอื ท้งั สองสาวสายเชอื กดงึ ตวั เองตอ ไปอยา งแขง กับ เวลา อึดใจใหญต อมา หลอ นก็หลดุ พน จากสายใยยดึ เหนย่ี วอนั เหนียวแนน นัน้ พลดั หลนวบู ลงไป กลางอากาศ แตแ ลว กต็ ิดสายเชือกท่ีมัดขอ มือ แกวง เขา หาหนาผาอันขรุขระไปดวยแงห ิน อาศยั ที่ สายเชอื กชวงนัน้ ไมย าวเทา ใดนกั การแกวง กระทบของหลอ นจึงไมร นุ แรง ประกอบกบั ที่รตู ัว คอย ใชปลายเทายนั ปะทะผอ นนา้ํ หนักอยกู อนแลว จอมพรานออกแรงเต็มที่อกี คร้ัง โดยการคอยๆ สาว นกั มานษุ ยวทิ ยาขึน้ มา ครูเดยี วหญิงสาวกก็ า วขึ้นมาถึงขอบผาท่เี ขายืนอยูกอ นไดอยา งทุลกั ทุเล รพินทรปลดเชอื กออกจากท่ผี กู ยึดไวก บั แงหิน แลวฉดุ แขนหลอ นนาํ ไตหนแี ดนมฤตยู นั้นกลบั ลงมายงั เบ้อื งลา งอยา งเรว็ ทีส่ ุด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2321 ท้ังสองเซถลาเขา มาทง้ิ ตวั น่งั หอบอยใู กลชะงอนปากโพรง ดา นทรี่ พนิ ทรโผลอ อกมา ในครง้ั แรก ยงั ไมอ าจพดู จากซักถามคําใดกนั ไดใ นขณะนั้น ดารนิ ลมกายลงไปนอนพงั พาบเหยยี ด ยาวอยูกับพนื้ กายสน่ั เทมิ้ สว นรพนิ ทรเ อาหลังพงิ กอนหนิ หายใจทางปาก ตา งอยูใ นภาวะนง่ิ ขึงตะลงึ ตะไลไปเหมอื นจะไมแ นใ จตอ สภาพในปจ จบุ ัน พักใหญจ งึ คอยสงบสติอารมณล งได แลวกห็ ันมาพบสีหนา และแววตาของกันและกนั ดว ยความรูสึกอนั ยากทจี่ ะบรรยาย “รพนิ ทร น.ี่ ..น่เี รายังมีชวี ิตอยูหรือ?” ดาริน วราฤทธิ์ หลุดปากทําลายความเงยี บงนั ข้ึนเปนประโยคแรก “ผมก็สงสัยอยเู หมอื นกนั ?” “แลว นี่เราอยทู ี่ไหน พวกเราคนอ่นื ๆ ละ?” หลอ นพึมพาํ กวาดสายตาไปรอบๆ รพนิ ทร ไพรวลั ย ฝน ยิ้มตอบมาแหบๆ โดยไมขยับ เขยือ้ น “สวรรค หรอื ไมก ็นรกเทา นน้ั ท่ีจะบอกได คุณหญงิ จําเหตกุ ารณคร้งั สุดทา ยไดไ หมวา มันไปยงั ไงมายงั ไง ผมชกั จะไมแ นใจเสยี แลว ลาํ ดับภาพไมถ ูก มนั เหมอื นตกอยใู นความฝนอัน สับสน” หญงิ สาวทาํ หนา เหมือนจะรอ งไห จอ งหนา เขาอยเู ชนน้นั พลางเหลียวไปรอบๆ อกี คร้ัง กระเดือกนํ้าลายอันแหงผากลงคอ “คุณพระชว ย!...” หลอนครางออกมา มอี าการงงงนั ไปเชนนัน้ นงั่ ชนั เขา เอามือจับปลายคางขมวดคว้ิ คดิ พดู ออกมาชาๆ เปน หว งเหมอื นจะทบทวนเรยี กความทรงจํา “เราถกู ไฟปาไหมลอมไวหมดทกุ ดานไมใชหรือ เราหนเี ขามาในถํา้ ...แลว ชางปาท้งั โขลงก็หนีหลบไฟ วง่ิ ตามหลงั เราเขามาในถา้ํ ดวย พวกเราหนไี มท ัน มนั ก็ถึงตัวตอนนัน้ ...” ดารนิ หยุดชะงกั ยกมือขน้ึ กมุ ขมับสัน่ หนาชา ๆ “ตอนนัน้ ฉันจาํ อะไรไมไดอ กี เลย เหตกุ ารณม นั เหมอื นหนงั ทขี่ าดวูบลง” “ถาเชนน้นั มนั กเ็ ปน ความจรงิ ไมใชค วามฝน ผมกจ็ ําไดอยา งนน้ั เหมอื นกนั วา แต คุณหญงิ มารูสกึ ตวั เม่ือไหร? ” “ประมาณสกั ไมเ กินครงึ่ ชวั่ โมงทีแ่ ลว มานเี่ อง ขณะทล่ี มื ตาขึน้ มาพบวาตัวเองนอนแช อยใู นสายนํ้าครึง่ ตวั ลึกประมาณโคนขา พื้นเบื้องลางเปน หินล่นื กระแสน้าํ นนั้ พัดไหลไปทางดา น หนึง่ ซงึ่ เปน โพรงมดื มิด แตม แี สงสวา งรําไรอยูตรงขามกับทศิ ทางนาํ้ ไหล ตอนนน้ั ฉันก็มนึ งงไป หมด ลาํ ดบั ภาพเหตกุ ารณเ ชน ไรยังไมถกู แปลกใจตนเองวา เหตใุ ดฉันจงึ มาตกอยใู นทีป่ ระหลาดนน้ั เพยี งคนเดยี ว ฉันลองตะโกนเรียกพรรคพวก แตร อบดา นมันเงยี บไปหมด ไดย นิ แตเ สยี งตวั เอง สะทอ นอยไู ปมากบั สายนํ้าไหลอยใู นอโุ มงคเทานนั้ ในท่สี ดุ ฉันตดั สินใจเดนิ ทวนกระแสนํ้า บาย หนา ไปยังแสงสวางสลัวๆ ทีเ่ ห็นอยปู ากทางไมห า งนกั พอข้นึ พน รองนาํ้ เดนิ ไปไดส องกา วเทา นนั้ ก็ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2322 ถลาลน่ื เพราะเปนทางลาดเท เตม็ ไปดว ยตะไคร ฉันลมกลิ้งเสียหลกั ลงมาทางชอ งอนั เทลาดนน้ั ตอ มาก็รูสกึ วา หลดุ พนปากปลองลอยวบู ลงมากลางอากาศ แลว กต็ ดิ อยสู ายใยแมงมมุ เหมอื นอยา ง ตอนทีค่ ุณเห็นนั่นแหละ ใยมนั ยดึ แขนขาของฉนั ไวห มดจนขยับเขยือ้ นไมไดแมแ ตนดิ เดยี ว ระหวา ง ท่ีพยายามดิน้ ชว ยตวั เองอยู ฉนั กเ็ ห็นไอแ มงมมุ ยกั ษนน่ั ไตลงมาจากหนาผา พยายามจะตรงมาทฉ่ี นั ฉนั ตกใจจนหมดสติ จะชกั ปน ส้นั ยงิ กไ็ มไ ด เพราะขยบั แขนไมอ อก...แลว นีค่ ณุ โผลอ อกมาเห็นฉนั ไดอ ยางไร จากไหน?” “ผมไดยนิ เสยี งรอ ง ขอบคณุ สวรรค ท่ีบันดาลใหค ณุ หญิงรอ งขนึ้ หาไมเชนน้ันแลว ผม จะตามมาไมถ กู ทางเลย หรือมิฉะนั้น ก็อาจโผลอ อกมาสายไป คร้งั แรกผมกไ็ มแนใ จนกึ วา หูฝาดไป โชคดีท่ีคุณหญงิ ใชเ สียงใหเ ปนประโยชนแ มจะไมต ง้ั ใจหรอื เจตนากต็ าม และกน็ า จะขอบใจไอแ มง มมุ ยกั ษน นั่ ดว ย ที่ชักใยไวตรงปากปลองนนั่ เต็มไปหมด ถาไมม ีใยแมงมุมมาขงึ คอยรับไว คณุ หญิง กค็ งจะตกลงมาแหลกเหลวไมมชี ิ้นด”ี เขาพูดเกือบไมม เี สยี ง เงยหนา ขึน้ มองไปยังสายใยอนั ขงึ อยเู ต็มชองผาสองดานน้ันอีก คร้ังอยา งสยดสยองระคนพศิ วง “ก็คุณละ ไปยงั ไงมายงั ไง?” ดารนิ ถามอยางไมส รา งงง “ผมก็ตกอยใู นสภาพเดยี วกบั คุณหญงิ น่ันแหละ จาํ ไดว าครง้ั สดุ ทา ยวาขณะทหี่ นีชา งซึ่ง ไลห ลังกระชนั้ ชดิ มา ผมเสยี หลกั ตกลงไปในเหวทม่ี องไมเห็น จากนนั้ กห็ มดความรูสึกไป มาฟน อีก ครงั้ ตวั นอนตดิ อยูบนตาขายเถาวลั ยก นปลอ งลกึ ตอนหนง่ึ มองไมเ หน็ ทางข้นึ สภาพของมันไมม ีผิด อะไรกับโลกใตบาดาล มหี นทางทะลุเช่ือมติดตอ กัน โดยโพรงทีซ่ อนไซเขา ไปใตด นิ ผมก็พยายาม คลาํ หาทางเปะปะมาตามบญุ ตามกรรม จนกระทัง่ โผลอ อกกน เหวตรงน้ี และไดย นิ เสียงคุณหญงิ รองนั่นแหละ” หญงิ สาวอทุ านอะไรออกมาอกี คําหนง่ึ “น่ีธรณสี ูบเราลงมาชดั ๆ ทเี ดียว เรากําลงั ตกอยูใตก นเหวอนั ลกึ ลาํ้ ทีส่ ุด” “แลวกย็ งั มองไมเ หน็ ทางออกแมแตน ดิ เดยี ว ในเมอื งบาดาลน”่ี อกี ฝา ยหน่ึงตอ ประโยคมาเสียงกระซบิ “ไดเคา เง่ือน รอ งรอยอะไรพวกเราบา งหรือเปลา?” นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวผรู วมชะตากรรมถามเรว็ ปรือ๋ อยางเรา รอ น จอมพรานสายหนา แชม ชา สายตาทแ่ี ลตอบไปยงั การจับจองของหญิงสาว เตม็ ไปดว ยความวา งเปลา “ผมฟน ขนึ้ เมอื่ ครึ่งชว่ั โมงท่แี ลว งมหาทางอยคู นเดยี ว แลวกง็ มหาพวกเราทกุ คนดว ย ไมไ ดร ะแคะระคายอะไรเลย จนกระทง่ั มาพบกบั คณุ หญิงเขานีแ่ หละ ทีแรก ผมคดิ วา มผี มคนเดียวท่ี รอดชีวติ อยไู ด” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2323 เคา หนา ของดารนิ สุดทีจ่ ะพรรณนาได มันเตม็ ไปดวยความหวาดหวนั่ พรน่ั พรึงตนื่ ตระหนก และพศิ วง ปนเปกันจนจําแนกไมถ ูก ขณะเดยี วกนั มนั กเ็ ปนคร้งั แรกทห่ี ลอนเหน็ แวว ทอดอาลัยสิน้ หวงั ปรากฏขนึ้ ท่ีดวงตาอนั แหงผากของจอมพราน “ชว ยกนั คดิ ใหด ี ในเมือ่ ฉนั และคณุ ตกมาอยูท่นี ่ี และพบกนั ได พวกเราทุกคนก็ไมค วร จะกระจดั กระจายออกไปหางไกลนัก มาชว ยกนั ตะโกนเรยี กกันเถอะ บางทีใครอาจไดย นิ เสียงและ ตอบเรามาบาง” รพินทรยกมือข้นึ บีบขมับ ยงั ไมกลาวอะไรออกมาไดใ นขณะนน้ั ดารนิ พรวดพราดข้ึน ยืนอีกคร้งั ปอ งปากตะโกนเรียกชื่อพี่ชาย และไชยยันตก กึ กองออกไป เสียงของหลอนสะทอ นอยใู น ระหวา งหนาผาและซองโพรงหนิ กองหลอกหลอนอยไู ปมา ฟงดเู กือบจะไมใ ชเสยี งมนุษย ทกุ ครัง้ ท่ี หลอนเปลงเสยี ง แมงมมุ ยกั ษท ีเ่ กาะประจาํ อยูย ังใยเบื้องบนทีข่ ึงอยรู ะเกะระกะ ไหวตวั สัมผสั กับ คลืน่ เสยี งน้นั ตอ มาหลอนกท็ ้ิงกายลงนั่งอยางหมดแรงส้นิ หวัง ใบหนา ขาวซีด ครางเรียกเขาเสยี ง เครือ “รพินทร! ...” แลว กน็ ้ําตาไหลพราก อยางสดุ ท่ีจะตา นทานกับความรสู กึ ภายในตอไปได บัดนห้ี ลอน เขาใจสถานการณท ีเ่ ผชญิ อยนู ไ้ี ดด แี ลว โดยไมจําเปนจะตองมคี าํ อธบิ ายใดๆ ในทสี่ ดุ กร็ อ งโฮ ออกมาอยา งลืมตวั ซบหนา ลงกับฝา มือทงั้ สอง พดู กระทอ นกระแทนแทบฟง ไมไดศ พั ท “...โธ พใ่ี หญ. ..ไชยยนั ต! นีเ่ ราไดมาถึงการวิบตั เิ สยี แลวหรอื รพนิ ทร! ทกุ คนตาย หมดแลว ใชไหม เหลือเราเพยี งสองคนเทา นนั้ ...” เปนครงั้ แรก...ท่ีความหว่นั ไหวออ นแอตามเพศแทจรงิ สาํ แดงออกมาใหปรากฏ หลอ น รองไหเหมอื นเด็ก อาการพิลาปร่ําอยางสะทกสะเทือน เพราะจติ ที่ถูกครอบงําอยดู วยความ หวาดกลวั ระคนทกุ ขโศกชนดิ นั้น ทาํ ใหรพนิ ทร ไพรวลั ย ตกใจเสยี ยง่ิ กวา สถานการณรา ยท่เี ผชญิ อยู ในขณะนี้ เขาถกู ปลกุ ใหตนื่ ขึ้นจากอาการภวังคม นึ ชานน้ั ในฉบั พลัน ในบรรดาสรรพความรสู กึ ที่รมุ ประดังอยใู นขณะนี้ ยังไมเ ทา กับความสงสารและวติ กกงั วลในอาการของนายจา งสาว ผูซ่ึงไมเ หลือ ความเขมแขง็ ใดๆ อยูอีกเลย พรานใหญรวบตนแขนอันส่นั สะเทอื นทงั้ สองไวแนน กระซบิ เรยี กใหส ติปลอบโยน ในขณะที่หวั ใจของตนเองกห็ นักอึง้ ดารินคงรองไหตวั งออยูเ ชนนนั้ ซบหนา ลงกบั แผนอกของจอม พรานอยา งหมดสิ้นการยดึ เหนย่ี ว ไมสามารถจะทนทานตอความรูสึกนานาประการที่คกุ คามอยใู น ขณะนไี้ ด เมอื่ สํานกึ บอกตนเองวา พชี่ ายรว มสายโลหติ เพอ่ื นรัก ตลอดจนผรู ว มคณะทกุ คนวบิ ตั ิ ยอ ยยบั ถึงแกชวี ิตไปหมดสน้ิ แลว... ถูกแลว ! หลอนเปนแตเ พียงผหู ญงิ ธรรมดาคนหนงึ่ เทา นน้ั ... ผหู ญิงซึ่งไมก ราวแข็งพอสาํ หรบั เหตกุ ารณอ ันบีบค้นั ความรสู ึกอยา งโหดรายทารุณชนิดนไี้ ด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2324 “โปรดทาํ ใจดๆี ไวค รับ คุณหญงิ เคยเปน คนที่มจี ติ ใจเขม แขง็ ทีส่ ุด จงเขมแข็งตอ ไป ความออนแอทอดอาลัย มนั ไมช ว ยอะไรเราไดเ ลย ขณะน้ีเรากําลังตอ สอู ยูกบั โชคชะตา ความกลา หาญมน่ั คงประกอบดว ยสตสิ มั ปชัญญะเทา น้นั ...ท่จี ะชวยเราได” หลอนหลบั ตาสะอื้นอยา งระทดระทวย สนั่ ศีรษะพดู ท้งั รอ งไห “ฉันเขมแขง็ ตอ ไปอกี ไมไดแ ลว ในเม่อื รวู า พีช่ ายคนเดยี วในโลกของฉนั เพ่อื นรักของ ฉัน ตลอดจนพวกเราทัง้ หมดเสียชีวิตลงหมดแลว ฉนั ควรจะตายเสยี พรอมๆ กบั พวกเรา ไมน าท่ีจะมี ชีวติ อยูมาพบกบั ความรสู กึ อันทารณุ รา ยกาจชนิดนเ้ี ลย” “ถงึ อยางไร คณุ หญงิ กย็ ังอยคู รบั ...” รพนิ ทรก ระซบิ ทขี่ างหูแผว เบา นาํ้ เสยี งปลอบประโลม “อยูเ พ่อื เผชญิ กบั เหตุการณอ นั รา ยกาจสารพัดส่ิง จนชนะหรือปราชยั กบั มัน ก็ดว ย กาํ ลังใจเขมแขง็ หรอื ทอ ถอยทอดอาลัยนแ่ี หละ กอ นออกเดนิ ทางมาดว ยกนั คณุ หญงิ ใหค าํ ม่นั สญั ญา กับผมแลว วา จะเขม แขง็ กลา เผชญิ กบั ทกุ ส่ิงทกุ อยางไมว า มันจะเลวรา ยสกั แคไ หน และตลอดเวลาที่ ผา นมา คณุ หญิงก็ปฏบิ ตั ไิ ดอ ยา งเครงครดั นาสรรเสริญท่ีสดุ จนผมอดทีจ่ ะยกยอ งบชู านาํ้ ใจเสยี มิได มาคราวนี้...จะยอมแพตอ โชคชะตาเสยี แลว หรือ” ดารินสะอึกสะอื้นวิปโยคอยคู รูใ หญ ตลอดเวลาพรานใหญพยายามพูดจาปลอบโยน ตอมาสติกก็ ลับคืนมาดวยคาํ พูดของเขา ราชสกลุ สาวหกั ใจขมอารมณ ยดื กายทรงตัวตรงขน้ึ ใบหนา นนั้ ขาวซีดราวกบั ศพ ดวงตาทงั้ สองแดงชํา้ เตม็ ไปดว ยรอยทุกขเ ศรา ทอดสายตาเหมอ ไปยงั ภูมิประเทศนาสะพรึงกลวั รอบ ดานอยางใจลอย ครั้นแลว รมิ ฝป ากแหง ผากคูน้ัน ก็ปรากฏรอยยิม้ เซียวสลดแทนอาการพิลาปร่าํ “เปนการงายยมิ้ ไดไมต อ งฝน เมื่อชีพชื่นเหมอื นบรรเลงเพลงสวรรค. ..” เสียงแผว ๆ แชม ชา ของเพ่อื นผรู วมเหตกุ ารณ และเหน็ กันอยูเพยี งสองชวี ติ ยามน้ีแวว ลอยๆ มา เปรยี บเสมือนโอสถท่ีหยาดมาจรรโลงปลุกปลอบหัวใจอนั ดาํ มดื ของหลอ นในขณะนี้ “แตค นทีค่ วรชมนิยมกนั ตอ งใจม่ันยิม้ ไดเ ม่ือภยั มา...” หลอนพึมพาํ ตอ ประโยค แลว หันกลบั มาสบตาเขาอกี คร้งั กล้ํากลนื ความรูสกึ ชนดิ หนงึ่ ลงคออยางยากเยน็ “ขอบใจมากนายพรานท่ใี หส ติ ฉันกเ็ ปนแตเพยี งผูหญิงใจเสาะคนหนง่ึ เทา นั้น ฉนั ไม หวาดหว่ันตอ เหตุการณทม่ี นั จะเกิดข้นึ กบั ตนเองหรอก แตทนไมไ หว เมอ่ื รูว าทัง้ พ่แี ละเพ่ือนของ ฉนั หาชวี ิตไมแ ลว โดยทตี่ วั ฉันเองกลบั รอดอยไู ดเ พียงคนเดียวเชน น”้ี รพินทรส ่ันศรี ษะ พูดพยายามใหน ํา้ เสยี งเรียบเปนปกติ อนั เปนตรงขา มกับความรสู กึ แทจ ริงภายในขณะนี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2325 “โปรดอยา เพ่ิงคิดในดา นรายถงึ เพียงน้นั ยงั ไมไดเหน็ ชดั กบั ตา เราจะลงความเหน็ ได อยางไรวา คณุ ชาย คุณไชยยนั ตต ลอดจนพวกเราคนอน่ื ๆ เสยี ชวี ติ ไปหมดแลว เม่อื เรายงั รอดอยไู ด เรากค็ วรจะหวงั วา คนอ่นื นา จะรอดไดเหมอื นกนั ” “ใช! แตม ันเปน ความหวงั เพยี งหนึง่ ในพนั เทานั้น...” หลอนเมม ริมฝปากกลั้นนา้ํ ตาทกี่ าํ ลังพรางพรอู อกมาอีก “คุณจําภาพเหตกุ ารณตอนนน้ั ไดไ หม” “ผมสารภาพวา จําไมไดเ ลย มนั สับสนชลุ มุนไปหมด และพวกเรากระจัดกระจายกัน ออกชนดิ ตวั ใครตัวมัน ไมมโี อกาสจะมองเห็นหรอื ใหการชวยเหลือกนั ไดเ ลย” “ฉันกเ็ หมอื นกัน...” หลอ นพูดแหบเครือ “รสู ึกครง้ั สดุ ทา ย ไดย นิ เสยี งพีใ่ หญตะโกนบอกใหหลบ แลวมีใครคนหน่ึงผลักฉันวิ่ง ถลาไปเบื้องหนา โดยแรง ฉนั ว่ิงเปะปะไปไดไ มถงึ อดึ ใจ ก็รูสึกวา เหยยี บลงไปในอากาศวา งเปลา จากนนั้ ก็หมดสตไิ ป” จอมพรานนงั่ ทบทวนความจําอยคู รู ก็บอกวา “กอนทช่ี างโขลงน้ันจะว่ิงตามพวกเราเขา มาทนั คณุ หญิงสังเกตเห็นภมู ปิ ระเทศภายใน ถํ้าทพ่ี วกเราหนีเตลิดกนั เขาไปไดถ นัดหรอื เปลา ” หลอ นเอามือกมุ ศีรษะ หลับตาคิดแลว พยักหนา “กพ็ อจะเหน็ เพราะจนั จดุ ไตส องนําทางเขาไป ชอ งทางภายในถาํ้ มนั แยกแยะออกไป รอบดานทีเดยี ว เปน หอ ง เปน คูหา เหมอื นทางเดินเขาวงกต ขบวนของเราเลือกทางเดนิ สายใหญ ท่สี ดุ หนกี นั เขา มา” “ถา งน้ั ผมกพ็ อจะสันนษิ ฐานไดแ ลว เมือ่ นาทวี กิ ฤตมาถึง พวกเราคงกระจัดกระจาย แยกกันหนไี ปตามเสนทางอนั แยกแยะเหลา นน้ั เอง ผมอยากจะเชื่อเสยี ดว ยซาํ้ วา ในถํ้าเต็มไปดว ย ปลองเหว พวกเราหนกี นั อยางจวนตวั และวงิ่ กนั ไปตามบญุ ตามกรรมมองไมเ หน็ ทางจึงอาจพลัด ปลอ งเหวทมี่ ีอยูทวั่ ไป หรือบางคนถา ไมต กปลอ ง ก็คงจะเตลิดเปด เปง ไปในเสนทางเขาวงกตนัน้ มฉิ ะน้ันก็คงถกู ชา งเหยียบตายกนั บาง ซ่งึ เปน สงิ่ ท่ีเรายงั ไมส ามารถจะรโู ชคชะตาของแตละคน เหลา นั้นได อยา งนอยท่ีสดุ รูกันแนๆ ก็คอื ผมกับคุณหญงิ ซ่งึ ตกอยใู นลกั ษณะถกู ธรณีสูบภายใต ปลอ งเหว กม็ ีลาํ ธารใตด ินไหลผา น ใครที่ตกลงมาตรงลําธาร ก็คงถกู นาํ้ ซดั ไปตามบญุ ตามกรรม อยางเชน คณุ หญิงเปน ตน สรุปแลวก็คอื เหตกุ ารณม ันบบี บังคับใหพวกเราตองกระจดั กระจาย แยกกนั หมด ใครจะเปน ตายรา ยดีอยา งไรกย็ งั สุดท่จี ะคาดคะเนได” “ปญ หาสําคัญทเ่ี ราควรคดิ กค็ ือ ขณะนีเ้ ราอยหู างจากทีเ่ กิดเหตุสกั เทา ไหร” เม่ือสงบสตอิ ารมณล งไดแ ลว อยางมัน่ คง ดารนิ เรมิ่ ใครค รวญเหตุการณร วมกบั เขา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2326 รพนิ ทรเ อาน้ิวคบี ดั้งจมูกหลับตานง่ิ ไปอดึ ใจ ก็เงยหนาขน้ึ “ยากเหลอื เกินท่ีจะคํานวณได...” เขากลาวอยา งหนักใจ “เทา ทีส่ งั เกตดู ทัง้ ผมและคุณหญิงไมไ ดพลัดหลุดลงมาเปนแนวเสน ตรงชนดิ ที่จะบอก ถกู วา บนปากเหวเหนือศีรษะเราขนึ้ ไป คือตาํ แหนง เดิมทเ่ี ราพลดั ตกลงมา แตเ ราคงจะกล้งิ ซกิ แซก กนั มาหลายทอดทีเดียวอยา งทส่ี ันนิษฐานแลวเมอ่ื ตะกี้ คอื มีลําธารหรือทางนํา้ ไหลอยูซ บั ซอ น ตามลาํ ดบั ชัน้ ตางๆ กันในเหวใตภ เู ขานี้ เราอาจพลัดตกลงไปในลําธารชนั้ แรกสลบไป ตอ จากนนั้ ก็ ถกู กระแสน้าํ พัดใหเ ลยหา งจากท่ีเดิม และหลุดรวงตอไปยังลําธารสายอืน่ อีกแบบเดยี วกบั ทอระบาย นาํ้ หลายช้ันทซ่ี อนกันอยู ทําใหห า งพน ตาํ แหนงรว งลงมาครง้ั แรกสกั เทา ใดกย็ ังไมท ราบ สําหรบั ทางดา นผมนน้ั ขณะท่ฟี น ครั้งแรกพยายามแหงนมองขนึ้ ไปขางบน ผมมองไมเหน็ อะไรเลย มนั มืด มดิ ไปหมด ตวั ผมเองกค็ งถูกสายนํา้ พดั หลนเปนทอดๆ แบบเดยี วกบั คณุ หญงิ เหมอื นกนั ทนี บ้ี ังเอญิ เหลือเกินที่คณุ หญงิ ฟน รูสกึ ตวั กอ นทนี่ าํ้ จะพัดตอไป และเดนิ ไถลลน่ื มาตกปากโพรงบนหนา ผาน่ัน ซ่งึ ไมหา งจากผมเทาไหรน ัก เรารว งเหวกันคนละปลอ ง แตวนเวยี นมาอยูในรัศมใี กลเ คยี งกนั ได” “แลว คณุ คิดหวงั เชน ไรบา ง สาํ หรบั พวกเราอีก 9 ชวี ติ ลองหลบั ตาวาดภาพเขาซิ?” หลอนแขง็ ใจพดู ออกมาแทบไมมีเสียง “กอ็ ยางท่ผี มบอกแลว นนั่ แหละ ตางคนตางเผนกระจายเอาตวั รอดไปตามลาํ พัง ปลอง เหวมอี ยูท ่วั ไปภายในถ้าํ เลก็ บางใหญบาง บางคนอาจตกลงไปเหมอื นเรา บางคนก็คงซอกซอนหลง เปะปะไปทางอื่น ใครเคราะหรายกค็ งจะถกู ชา งเหยยี บตายอยขู างบน สวนคนทพี่ ลดั หลน เหว ก็ สุดแตบ ญุ แตกรรม อาจรอดเหมือนเรา โดยตกไปอยยู ังทล่ี ึกลา้ํ แหง ไหนบา งไมทราบ และบางก็อาจ หลนลงไปแหลกเหลว กระจายแยกยา ยกนั ไปหมด ผมเชอ่ื วา นอกจากเราสองคนแลว นา จะมใี คร รอดอยูบางกไ็ ด” “แลวชา งปาพวกนนั้ ไมพลดั หลนเหวลงมาอยา งเราบา งหรือ?” จอมพรานสนั่ ศีรษะ “ไมห รอกครับ ชา งมันจะตองรูเ สน ทางชํานาญดอี ยแู ลววาตรงไหนเปนเหว ตรงไหน ผา นไปได เพราะเปนถนิ่ ของมนั พวกเราตางหาก ทว่ี ่ิงเปะปะกันเขา มาอยา งคนตาบอด เพราะไมร ู ภูมปิ ระเทศและมองไมเ หน็ เพราะมดื ทางอนั สลบั ซบั ซอนในถ้ําน้ี จะตอ งเปนแดนท่ีอาศัยผานเขา ออกของชา งและสัตวป า แถบน้ี สงั เกตเหน็ ไดชดั จากการทม่ี ันมุงหนไี ฟปา ตรงเขา มา นนั่ แปลวา หนทางรอดของมันอยูในถาํ้ น้ี ความจริงพวกเราทกุ คนจะอาศยั หลบไฟเขามาในถาํ้ นไ้ี ดอ ยา ง ปลอดภัยท่สี ุด ถาไมใ ชเ พราะถึงคราวเคราะหร าย โดยมไี อชางโขลงนั้นแตกต่ืนแลนไลห ลังเขา มา ดว ย มันไมไ ดเ จตนาจะมาทํารายหรอื เปน ภัยอยางใดตอ เรา แตเ ปน เรือ่ งของเหตกุ ารณบ ีบบงั คบั ขนาดที่ผมพยายามยงิ ไลใ หม ันเบนทิศเสยี ซากกองทบั ถมกันอยหู นา ปากถํา้ มนั ยงั ไมย อมหยุด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2327 ตะลุยขามศพของพวกมนั เองเขา มาดว ยความตืน่ กลัวไฟ สวนเราถา ไมเลอื กหนเี ขาถํา้ นนั่ กต็ าย เพราะถกู ไฟคลอกหมดเหมอื นกัน เหตกุ ารณทเี่ กิดขน้ึ ครงั้ นี้ จึงเปนคราวเคราะหของพวกเราจริงๆ” กลาวจบเขากแ็ หงนหนาขึน้ ไปยังยอดผาเบื้องบน อนั สงู ลว่ิ ทะยานเยีย่ มฟา แทบจะ กาํ หนดระยะไมไ ดวา มนั สงู ขึ้นไปสักเทา ใด แลไมผิดอะไรกบั กําแพงกน้ั จกั รวาลทบ่ี บี ขนาบไวท งั้ สองดาน โดยเวนวา งใหเปน ชองแยกไวแ คบๆ ระยะจากผนังผาทั้งสองดาน หางกันเพียงไมเ กนิ 20 เมตร แสงสวา งจากโลกเบ้อื งบนสาดลอดมาจากรอยแยกของขนุ เขามหึมา ตําแหนง นี้เอง ลักษณะ ของมนั ไมผิดอะไรกบั มีมดี มหายักษมากรดี ผาแบงแยก ทิวเขาใหญทั้งสองลกู ใหข าดออกจากกนั โดยมตี วั เขากบั นองสาวของนายจางตดิ อยใู จกลางสว นอันลึกล้ําท่สี ดุ ของรอยผานี้ โดยไมไดกลา วอะไรแกกนั ทง้ั สองผุดลุกขึน้ ยนื อกี ครงั้ เดนิ ออกจากเพงิ ชะงอนที่นงั่ อยู มาหยุดยนื แหงนคอต้ังบา พจิ ารณายอดเขาลบิ ๆ สุดสายตาขน้ึ ไปเบ้อื งบนทามกลางแสงอันขมุกขมวั โดยมใี ยของแมงมมุ ยักษก ัน้ เปน ตาขา ยไวหลายชนั้ ตางนงิ่ เงยี บกนั ไปนาน แลว ในทส่ี ดุ กห็ นั มาพบ ตาของกนั และกนั อกี ครัง้ ดว ยความรสู กึ อนั ไมอ าจบอกถกู รพินทรกม ลงหยบิ ไรเฟล เวเธอรบีของ หญิงสาวทยี่ งั ตกอยกู ับพนื้ สงคืนไปใหเ จา ของ ดารินรบั มนั ไปอยา งหมดอาลยั ตายอยาก ยมิ้ เศราๆ “มนั เห็นจะไมม ีประโยชน หรอื ชว ยอะไรเราไดอกี แลว ในภาวะเชน น”ี้ “พดู อะไรอยา งนนั้ ครบั มันมคี วามสาํ คญั เทากบั หวั ใจทย่ี งั เตน อยขู องเราในขณะน้ี เรา หมดลมหายใจแลว เมื่อไหรน ั่นแหละ มนั จึงจะไมม คี า อีกตอ ไป แตสําหรบั ผมรับรองไดวา ตอใหขาด ใจตาย ไรเฟลกจ็ ะยงั ติดแนน อยใู นมอื เสมอ...” แลว หลอ นก็แลเห็นรอยยิ้มทแี่ จม ใสปรากฏขนึ้ บนใบหนาของจอมพราน ประกายตาสี เหล็กคูนนั้ ฉายแสงเด็ดเดย่ี วกลาหาญ เตม็ ไปดวยสญั ชาตญาณสูยบิ ตา “ถงึ เราจะโชครา ยอยา งไร สวรรคก็ยังไมท อดท้ิงเกินไปนัก ไมเ ห็นหรือครับ อตุ สาห ประทานปนคมู ือและยา มหลงั ตดิ ตัวมาใหเ ราครบ เพื่อเปดโอกาสใหเ ราดน้ิ รนตอสูในการเอาชวี ติ รอด ท้งั เคร่อื งหลัง และไรเฟล มนั นา จะกระเดน็ หลดุ แยกจากตวั เราไปคนละทศิ ละทางทเี ดยี ว ขณะท่พี ลัดหลุดเหวลงมา แตม ันกย็ ังอยใู กลเคียงเราจนได และอยใู นสภาพทีใ่ ชง านไดต ามเดิมทกุ อยา ง ส่งิ ทย่ี งั โชคดอี กี ชนิดหน่งึ กค็ ือ ถึงแมใ ครจะเปนตายรายดแี ยกยายกนั ไป แตก ต็ กไปอยกู บั อีก คนหนงึ่ ...ไมถ งึ กบั โดดเด่ยี วตวั คนเดยี ว” “ฉันกบั คุณไมร ทู ําบาปอะไรรว มกนั มานะ ในภาวะคับขันเลวรา ยขีดสดุ บังเอิญตอ งให มาเหน็ หนา กนั อยเู พยี งสองคนแคน ้ี...คร้ังน้ีเปนครง้ั ทส่ี ามแลว” เสียงน้ันเหมอื นรําพงึ พรอ มกับสายหนา อยา งเศราใจ “กค็ งบาปเพราะตอนทส่ี ุขสบายดีๆ อยู ทะเลาะกนั ใหเจา ปา รําคาญมาตลอดเวลา เลย บนั ดาลใหมาตกทกุ ขไ ดย ากดว ยกันอยางนเ้ี สยี ใหเ ขด็ กระมัง” “และมันคงจะเปน ครงั้ สดุ ทา ยแลว” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2328 “อยาเพ่งิ ทอ ถอยทอดอาลัย นน่ั เวลาเทาไหรแ ลว?” ดารนิ วราฤทธิ์ ยกขอมือขนึ้ ดนู าฬิกาเดินปา ของหลอนแลวขมวดค้ิว แหงนขน้ึ ไปมอง แสงสวา งสลัวๆ เบอื้ งบนอกี ครง้ั ปากก็บอกวา “บายส่ีโมงพอด”ี รพินทรส ะดดุ เขา กับความพศิ วงในฉบั พลนั นนั้ รอ งถามเสียงสงู เร็วปรอื๋ มาวา “เทาไหรน ะ?” “16.00 น.” จอมพรานเบิกตากวาง อุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ อยา งประหลาดใจขีดสดุ “มนั จะเปน ไปไดอยา งไร?” เขารอ ง พรอมกบั ควาขอ มอื ของหลอนไปดเู วลาโดยเรว็ นาฬกิ าเดนิ ปาชั้นดขี องราชสกุลสาว หาไดตายหรอื เคร่ืองหยดุ ทาํ งานอยา งท่ีเขาสงสัย ไม แลเหน็ ไดถ นดั วาเข็มวินาทียังกระดกิ อยดู ิกๆ และทา มกลางความเงยี บสงดั เชนนเ้ี ขาไดยนิ เสยี ง ลานอตั โนมตั ิเดินอยูเปน จังหวะ พรานใหญง งไปหมด “ทําไม คณุ คดิ วาเวลามนั ผิดไปหรอื ?” “แปลกจรงิ มนั ไมน า จะเปน ไปไดเ ลย เทาทผี่ มจาํ ไดต อนที่เราหนีโขลงชา งเขา มาในถํ้า หรอื อีกนัยหนง่ึ ขณะท่เี กดิ เหตนุ ั่นเองนะ มันเปน เวลาประมาณบา ยสามโมง แลว นีเ่ พง่ิ จะส่ีโมงเทา นั้นเองหรือ แปลวา มันหางจากเวลาเกิดเหตุเพียงชวั่ โมงเดียวเทานนั้ แตผมวา มนั ตองนานกวานัน้ ” หญิงสาวจอ งหนา ชกั เอะใจขึน้ มาบาง ดนู าฬกิ าอยา งพจิ าณาอีกครง้ั แลว หลอ นก็รอง ลัน่ ออกมาอยา งตกใจ “คณุ พระชว ย! นี่มนั คนละวนั กนั เสยี แลวรพนิ ทร ดูทวี่ นั ท่นี ซ่ี ิ วนั นีม้ ันเปน วนั ที่ 15 แต วันท่เี กดิ เหตุ มนั วนั ที่ 14 คือเมอ่ื วานน้ี มนั หางมาถงึ 24 ช่วั โมงแลว!” จอมพรานแยกเขย้ี ว หรต่ี ายบิ หยลี ง ทรุดกายลงไปนั่งบนแงกอ นหนิ เอาพานทา ยไรเฟล ยันพื้นไว ดารินกท็ ง้ิ กายลงไปยงั กอนหินอกี ลกู หนงึ่ ตรงขาม วางแขนลงกบั เขา เทา คางสน้ิ อาลัย ตายอยาก ในทสี่ ดุ เขาก็ควกั กระเปา เส้อื หากลอ งบุหร่ี หยิบขึ้นมาคาบไวต วั หน่ึง พลางย่ืนสง กลอ งไปใหห ญงิ สาว แลว จุดไลทเ ตอรขน้ึ ผลดั กนั ตอ บุหรี่ของรพินทรป ลอดภยั เรยี บรอ ยตามเคย เพราะมันบรรจอุ ยูในกลอ งพลาสติกทผี่ นกึ แนนกนั ไดท้งั นํา้ และเหง่อื ภายหลงั จากอดั ควนั อยูครู ดารินก็รูสึกกระปรกี้ ระเปรา แชม ช่นื ขึน้ เลก็ นอย อยางไรก็ ตามตางคนยงั เงียบงัน เหมอื นจะตนั ความคิดไปหมด “ผมนกึ แลว ...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2329 ในท่ีสดุ พรานใหญก เ็ ปน ฝายทาํ ลายความเงยี บขึ้นกอน “สงสัยวา ทาํ ไมฟน ขน้ึ มายงั พอจะมองเหน็ ลาํ แสง มันแปลวาจะตองเปนเวลากลางวัน ซึ่งผิดความจริงไปมาก ผมเชอ่ื แนวา ผมสลบไปนาน – อยางนอ ยกน็ านพอทีจ่ ะตองลว งเลยไปถงึ คา่ํ ในวนั เดยี วกบั ทเี่ กดิ เหตุ แลวทําไมฟน ขึ้นมายงั เหน็ แสงอยอู กี ทแ่ี ทม นั กก็ ลายมาเปน อกี วนั หนง่ึ น่ี แปลวา เราสลบไปวันเตม็ ๆ ทเี ดียว” “ฉนั เพ่ิงจะนึกออกเดยี๋ วนเ้ี อง ตอนท่เี รายิงแมงมมุ ยกั ษน น่ั เสยี งปนมันดงั ลนั่ ไปหมด ถา พวกเรายังมชี วี ิตรอดอยไู ดและอยูใ นรศั มใี กลเ คียง เขาจะตองไดย นิ เสยี งปน ของเราและคงยงิ ตอบมา ใหร แู ลว นี่มันเงยี บเหลอื เกิน” เสยี งหลอ นเครือส่ันลงไปอีก “วาแตเ ราจะทาํ ยงั ไงตอ ไป” “กอนอ่ืน เราตอ งหาทางออกไปใหพ น จากกนบาดาลน”่ี เขาตอบอยา งมัน่ คง พรอ มกับลุกขึน้ ยนื อกี ครัง้ แหงนหนามองข้นึ ไปเบ้ืองบนอนั สงู สุด สายตา “โดยวิธไี หน ปน หนา ผาอนั สูงชันลิบๆ น่ีขนึ้ ไปนะหรอื ?” หญงิ สาวถามแผว เบา “คงจะไมใ ชว ธิ ีน้นั แน อยาวาแตปน เลย ตอใหม ีปก บนิ เราก็ไมส ามารถจะบินผา น สายใยไอแ มงมมุ ยกั ษท่ีขวางอยเู ปนตาขา ยมรณะนนั่ ขึ้นไปได” “ฉนั กว็ าอยา งน้ันเหมอื นกัน ถงึ ไมม ใี ยแมงมุมขวางดัก มนั กส็ ุดความสามารถทเ่ี ราจะ ปนขนึ้ ไปได เพราะมันชนั เปน เสน ต้งั ฉาก ไมม ีอะไรจะอาศยั ยึดเหน่ียวไดเ ลย ย่งิ กวานน้ั ยงั สงู เสียจน มองไมเห็นอะไร นอกจากเมฆ ลกั ษณะชอ งเขานแ่ี ปลกเหลือเกนิ ทาํ ไมมนั ถึงเปน รอยผา แยกลกึ อยา งน้นี ะ แลว กแ็ คบนิดเดยี วเทา นนั้ ” “กอนนี้ คงจะเปนทวิ เขาลกู เดียวกนั ประสานสนิท อาจเปน เพราะแผนดนิ ไหว เลยแยก สวนกนั ออกเปนสองซกี เหมอื นมอี ะไรมาผา ไว ลักษณะเหมอื นเราเอามดี ทตี่ ัดเคก แทง ยาวใหข าด จากกนั แลวยกมอื ออกโดยไมไดหยบิ ชิน้ ใดช้ินหน่ึงแยกหางออกไปนนั่ เอง” “แลว จะทาํ ยังไง?” หลอ นยืน่ คําถามมาอกี อยา งมืดมนไปหมด ทวา บนความสนิ้ หวงั ทุกส่งิ ทุกอยา ง ก็ยงั มี ความอบอุนอยูบ า ง อยา งนอ ยทสี่ ุด หลอนกไ็ มไดต กอยใู นสถานการณอ ันเลวรายกาจสดุ ยอดนต้ี าม ลําพังคนเดียว ยังมเี ขาดว ยอกี คนหนง่ึ ...รพนิ ทร ไพรวลั ย เจา ปาคนน!้ี โดยแทที่จริงแลว จะตกอยูในดงพงไพรอนั ลกึ ลํา้ กันดารสักเพียงไหน หลอ นไมเคย หวาดหวน่ั พรน่ั พรงึ เลย ขออยา งเดียวใหม องเห็นหนาชายผเู ปรียบเสมอื นหลักประกัน เกราะปอง ภัยผนู ้ีเทา น้ัน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)