เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2380 เวลาผานไปอดึ ใจใหญๆ รพินทร ไพรวลั ย กจ็ บั กระแสไดวา มนั พยายามเดนิ วนเวยี น อยูรอบๆ เหมือนจะหาลทู างอันถนัดทส่ี ดุ เพอ่ื เขาโจมตี หรอื มิฉะนนั้ กเ็ ดนิ ลอ หลอกสรา งใหเ กดิ ความสบั สน เพือ่ กลยทุ ธอะไรของมันสักอยา ง ทุกคร้ังทส่ี าดไฟออกไปเหน็ แตพมุ ไมและโขดหนิ ไมปรากฏรา งกายสวนใดของมนั เลย เหมือนกับวา มนั จะคอยหลบกาํ บงั ตวั ไวจากรัศมไี ฟฉายอยา ง นกรู และเมอ่ื ไมเหน็ ตวั กย็ งิ ไมไ ด “ลองยิงสุม ไลดูอกี สักนัดนะ” หญงิ สาวกระซิบ “อยา ดีกวา ไมมีประโยชน เสียงปน ชว ยอะไรเราไมไ ดเ พราะมนั ไมก ลัว รอจงั หวะให เหน็ ตวั ถนดั ถา ยงิ กใ็ หยิงถกู เลย” “รสู กึ วามนั จะเดนิ อยรู อบๆ ตัวเรา ระยะใกลๆ นี่เอง!” “ใช! บงั เหล่ียมหนิ และตน ไมห างกนั แคจ มกู นีแ่ หละ ดบั ไฟเสีย” ดารนิ ปด สวิตชไฟฉายในมอื ของหลอน ที่กราดฉายอยตู ลอดเวลาดบั วูบลง ทกุ สงิ่ ทกุ อยา งมืดมิดราวกบั เหวนรก คงสวางแตเ ฉพาะกองไฟรปู วงกลมทกี่ อไวเ ทาน้นั ตา งพยายามใช ประสาทหใู หเ ปน ประโยชนท สี่ ดุ “มนั จะพงุ เขา มาไหม?” “ถาไดจงั หวะของมัน โดยคดิ วาสามารถขย้ําเราทเี ดียวแหลกมันเอาแน แตถา ยงั ไม แนใจมันจะไมโผลใ หเ ราเหน็ เปนอันขาด” สภาวะเชน นี้มนั เปน การคมุ เชิงมน่ั ในระหวางมนุษยผรู วมชะตากรรมอยดู ว ยกนั สอง ชวี ติ กบั เจากาฬพยคั ฆอ นั มีวญิ ญาณรา ยเขา สิง ชนดิ ทฝ่ี ายใดพลาดก็ดบั สิ่งทจี่ ะตดั สนิ ก็คอื ลูกปน กบั เข้ียวเล็บและไหวพรบิ เหลยี่ มคขู องแตล ะฝายซ่ึงวางไวเ ปนเดิมพนั หลายนาทีตอ มาทค่ี อยระวังกนั อยจู นตวั ชาน้ัน กไ็ ดย ินเสียงกอ นหนิ เลก็ ๆ ถลมรว งแผว เบา ดงั ข้นึ มาจากชายผาดา นลําธาร พรานใหญแ ยกเขี้ยวจอ งฝาความมดื ไปทางดา นนน้ั ไฟฉายเตรยี มทจี่ ะสาดลําออกไปได ทนั ทพี รอมนวิ้ แตะรออยยู งั ไกปน ใชขอ ศอกเขี่ยเบาๆ ไปยงั สีขา งเปลา เปลอื ยเยน็ เฉยี บของนายจาง สาวผูรว มโชคชะตา “ระวงั ! มันกําลังไตขน้ึ มาทางกอ นหนิ ดานซายมอื นี่ อยา เพิ่งฉายไฟ คอยยิงอยางเดยี ว ผมจะฉายไฟเอง” ดารินสา ยปากกระบอกไรเฟล ท่จี องยังอีกดา นหนึง่ ยา ยกลับมายงั ตําแหนงทีร่ พนิ ทร บยุ ปากบอกประทับพานทา ยข้นึ แนบไหล เสยี งไตต ะกายกอ นหนิ ใหญด ังอยูเชนน้ัน แตมีจงั หวะขาดๆ หายๆ เหมอื นจะใชค วาม พยายามใหเ บาทีส่ ุด เพอื่ นาํ รา งอันใหญโตของมันขึ้นมาอยา งเงยี บกรบิ มันฉลาดเยย่ี มทเี ดยี วท่ี หาทางยอ งขึน้ มาจากดา นนัน้ เพราะโดยปกติแลวมนุษยย อ มจะไมเ ช่อื หรอื ระแวงสงสยั เปนอันขาด วา สตั วใดจะไตข ้นึ มาได เพราะเปนกอนใหญตดั ชัน และเบอื้ งลางเปน กระแสธารน้ําตกเชย่ี วกราก [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2381 พกั ใหญข องการรอคอยจงั หวะอันระทึกใจขีดสดุ น้ี เสียงของมนั ก็เงยี บสนทิ หายไปอกี อยา งเตม็ ไปดว ยปริศนาท่ีขบไมแ ตก ดารินขยบั ตัวแตจ อมพรานแตะไหลไวใ หสงบนิ่งตามเดมิ สี หนา ของเขาเตม็ ไปดว ยความพิศวงขดี สดุ พยายามเง่ียหูแมจะหนาวแสนหนาวเพยี งไร บัดน้เี หง่อื ที่ หนาผากผดุ ซมึ “มันเงยี บไปแลว” นกั มานษุ ยวิทยาสาวกระซบิ เบาท่ีสดุ ตายังจับจอ งไมก ะพริบไปยงั ทห่ี มายเดิม ในใจ ของหลอนนกึ สวดมนตภ าวนา ขอใหอ าํ นาจพระพทุ ธคณุ คุมครองอยูตลอดเวลา มนั เปนการ เผชิญหนา กบั ภยนั ตรายครัง้ แรก ท่หี ญิงสาวคดิ ถงึ พระถงึ เจา สว นพรานใหญใ นใจของเขาขณะนจี้ ะ อยใู นภาวะใด หลอ นไมอ าจทราบได เพยี งแตเหน็ สหี นา ดวงน้ันเหยี้ มเกรยี มแขง็ กระดา งเหมือนหนิ ดวงตาทง้ั ควู าวโรจนปราศจากอาการพรั่นพรึงใดๆ ท้ังสิ้น เสน ทข่ี มบั ข้ึนโปนเหน็ ชดั “ผมจะคอยรบั มอื มันทางดา นน้ีเอง...” ในท่สี ุดเขากระซิบตอบ “คุณหญิงฉายไปตรวจดทู างดา นหลังซ”ิ ดารนิ หมนุ ตวั กลับหนั หลังชนจอมพราน สงไฟปราดออกไปทนั ทนี ัน้ หลอ นกร็ อง ออกมาสุดเสียงอยางลมื ตัว “มนั หายไปแลว รพนิ ทร! มนั หายไปแลว” พรานใหญสะดุงสุดตวั หนั ขวับกลับมา... จากลาํ แสงไฟฉายของดารนิ ที่สอ งจาจบั ไปยังบรเิ วณหนิ อันเปนตําแหนงที่ซากของเจา มัมมีพ่ ันป นอนเปน ทอนหนิ อยูพ น้ื บรเิ วณน้นั บดั นวี้ างเปลา ซากของมันอันตรธานไปเสยี แลวช่ัว ระยะเวลาทท่ี งั้ สองมวั พะวงคอยรับหนา ไอก าฬพยคั ฆเพยี งไมก่ีนาทีมานเ่ี อง ระหวางทหี่ ญงิ สาวตัวแขง็ รพินทรนับจากหน่ึงไปถงึ สบิ อยา งแชม ชา เพื่อทบทวน ความรสู กึ ของตนเอง พสิ ูจนใ หแ นช ดั วา...ทเี กิดขน้ึ เหลา น.ี้ ..ไมไ ดเ ปน ความฝนที่หลอกหลอนตนเอง แลว กก็ ราดไฟอยางใจเย็นคน หาไปรอบๆ ไมมวี แ่ี ววหรอื รองรอยใดๆ ของเจานักบวชโลน ใหคนพบเลย มันหายไปจริงๆ ดารินหนา ซีดเผือด มอี าการเหมอื นจะเปน ลมหมดสตใิ นบดั น้ี ไมวา จะพยายามทาํ ประสาทใหกลาแข็งเพียงใด กายของหลอนสั่นเทาอยางคนจับไขห นกั แตเ พ่อื นตายของหลอนโอบ วงแขนกํายําอบอนุ กอดไวรอบไหลด ว ยอาการปลุกปลอบขวัญ ถา ยทอดความมน่ั คงแขง็ แกรง ให ดวงใจท่ีกาํ ลงั หวาดผวาแทบจะควบคมุ ไวไ มไ ดนนั้ “ไมต องกลวั ...รพนิ ทร ไพรวลั ย ยงั อยนู ี.่ ..ทอ งชือ่ รพนิ ทรไว” “รพนิ ทรๆ ๆๆๆ...โอย! ชว ยดวย...” หลอ นรอ งเหมือนคนกาํ ลงั จะสน้ิ ใจ ท้ิงปน กบั ไฟฉายลงหลับตาแนน ซบหนา ลงกบั แผนอกเขา สดุ ที่จะทนทานตอไปไดแ ลว กห็ มดสติพับแนนงิ่ ไปในออ มแขนนัน่ เอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2382 จอมพรานกัดกรามแนน ตะลึงไปอกี ชวั่ วบิ ตา เกือบจะทาํ อะไรไมถ กู เชน กนั ในความ คบั ขนั ที่เกิดซอ นข้นึ เฉพาะหนา แตแ ลว กต็ ดั สินใจเดด็ ขาด เขาไมอาจจะมวั พะวงอะไรอยกู บั หลอ น ได ในวนิ าทแี หงความเปนความตายทสี่ าํ คัญกวา ประคองวางรา งหญิงสาวราบลงกบั พน้ื ชว่ั คราว เพอ่ื ถอื ปน กับไฟฉายใหถ นดั ยิง่ ขน้ึ เตรยี มเผชิญหนาภยั ท่ีจะราวเี ขามาในพรบิ ตาใดพริบตาหน่ึง ในความเงียบ และในการเตรยี มรับมือน้นั เขาสําเหนยี กเสียงกอ นกรวด และกิ่งไมแ หง ลั่นหางออกไปอยา งแผวเบา ท่สี ุดกก็ ลนื หายไปในความมืดอันลล้ี บั ของไพรทะมึนท่ีแวดลอมอยู สงบใจคอยระวังพรอมอยูอีกเปนเวลานาน จนแนใจวามนั ไกลออกไปแลว จึงหนั มาจัดการแกไข หญงิ สาว แลวดารินกร็ ูสึกตัวขน้ึ มาอกี คร้งั ดวยความหวาดกลัวทจ่ี ับใจขีดสุด ทนั ทีท่ลี มื ตาเห็น หนา กก็ อดเขาไวแ นน เรยี กช่ือละลํ่าละลักฟง ไมไดศัพท รพินทรพ ยายามปลอบโยนอยูครูใหญ แต อาการของหญิงสาวไมดขี น้ึ ความรูสกึ ของหลอ นยามนอี้ ยากจะตายใหพ นจากภาวะอนั ทรมานเสยี รู แลวรรู อด “มนั ...มนั ไปแลว หรอื ?” พรานใหญห วั เราะปลอบใจ กอดประทับไวแ นบอก “ครับมนั ไปแลว มนั อยูเ พอื่ ทจี่ ะลองกบั ลกู ปนไมไ ดห รอก โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ลูกปน นัดทีไ่ มดา น” “ฉนั ...ฉนั กลวั เหลอื เกิน...ฉนั กําลังจะตาย...” เปนคร้งั แรกทน่ี กั ผจญภยั สาวเลอื ดราชสกลุ รองไหเหมือนเด็กๆ หลอ นรอ งไหเ พราะ ความกลัวและเสยี ขวญั สุดขดี รพนิ ทรค งหวั เราะอยเู ชนนน้ั ตบเบาๆ ที่ศีรษะอนั แนบอยกู บั ทรวงอก “เหลวไหล! จะตองกลัวอะไรนะ ดารนิ วราฤทธิ์ ไมเ คยหวาดกลัว หวน่ั ระยอตอ อะไร สกั อยา งเดยี ว ผา นผจญและชนะมาแลวทกุ สิง่ ทกุ อยาง ไมวามนั จะรา ยกาจนาสะพรงึ กลวั สกั ขนาด ไหน บอกแลว ...วาใหท อ งชอ่ื รพินทรเ อาไว ถา นกึ อะไรไมอ อก” “ครงั้ น้ีมันไมไหวจรงิ ๆ โอย คณุ พระคณุ เจา ...ลกู กลัวแลว...” หลอนสะอึกสะอนื้ ปด ตาแนน คราวนเ้ี ขาหวั เราะออกมาดังๆ ทัง้ ขนั ทั้งสมเพช “กด็ ี...ทองไว ‘คุณพระคุณเจา ’ มนั ดเู หมือนจะศกั ดิ์สิทธก์ิ วาทองคําวา ‘รพนิ ทร’ เสยี อีก อยา รองไหค รบั คณุ หญิง ไมข ายหนา ‘ตาพรานไพรใจฉกาจ’ บา งหรือยงั ไง เสียแรงสญั ญาทาทายกนั ไวอยางแข็งแรงวา จะเกง กลา สารพัด มาคราวนท้ี ําไมถงึ รอ งไห” ดารินไมมคี วามรูส กึ อ่ืนใดอกี แลว ยามน้ี นอกจากความหวาดกลวั อยางเดยี ว “ฉนั กลัวแลว ยอมแพแ ลว ไมข ออวดดีอกี ตอไป กอดฉนั ไวรพนิ ทร กอดใหแ นนทส่ี ดุ ” “อยากจะรวู า ถาอยูดว ยกนั ในเมอื ง จะขอรองใหพรานไพรต่าํ ศกั ดก์ิ อดอยา งน้บี า ง ไหม?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2383 เขาแกลง ยว่ั เยา หวงั วาจะใหห ลอนเกิดโทสะ ทวาปราศจากผล หญงิ สาวไมม ีปฏกิ ริ ยิ า ใดๆ ทั้งสน้ิ ซกุ กายสนั่ เทิม้ อยูในวงแขนอยา งนาเวทนาทส่ี ุด พมึ พาํ ในลําคอฟง ไมไดศ ัพท เปน ภาระ ท่ีเขาจะตองปลอบตอไปดว ยความออนโยนเอาใจ ครใู หญตอมา หญงิ สาวจึงสงบสติอารมณล งไดบ า ง ลมื ตาขึน้ อีกครั้งอยางโผเผ หมด สิน้ เรี่ยวแรง หนายังซีดเผือดอยเู ชนนน้ั แลวอาการหนาวสะทานกเ็ กดิ ขึน้ อีก ทง้ั ๆ ท่ีไอรอ นจากเปลวไฟจากกองรอบดา นแลบ เลยี เขา มาแทบจะยางสกุ รพนิ ทรส ง ไรเฟลของหลอ นไปให หญิงสาวแข็งใจรบั มาถอื ไวด ว ยมือท่สี น่ั เทา “ทําไมจะตองกลัวดว ย ในเมอื่ คณุ หญิงเองแทๆ ทีย่ งิ มนั ควํ่าลงไปกับมือ” เสียงหาวตา่ํ บอกตอมา พรอมกบั จับตนแขนทง้ั สองขางบีบกระชับไว เขยาเบาๆ ดาริน กลาํ้ กลืนความรสู กึ บางสงิ่ บางอยางลงอยา งยากเยน็ “ทาํ ไมมนั ถึง...ถงึ หายไปได มนั หายไปไดอ ยางไร?” คาํ ถามอยางสะทกสะทา นนน้ั ทาํ ใหเขาเองกง็ ันไปชวั่ ขณะ คําตอบมนั มีอยแู ลว เพยี งแต รอใหจ ติ ใจของหลอนกลาแขง็ ม่ันคงข้ึนกวาน้เี ทา นั้น “เดีย๋ วนค้ี ุณหญิงเช่ือหรอื ยังวา ระหวางซากเสือกบั ซากคน วญิ ญาณมนั ถา ยเทกันได” “ไมมีอะไรอีกแลว ท่ฉี นั จะอวดดไี มเชื่อ” “แลวเชื่อไหมวา ทนั ทีทีล่ ูกปนจากคณุ หญิงพงุ ตรงเขาใสมัน วญิ ญาณของเจานกั บวช นน้ั หนีออกจากรา งทันที ทงิ้ ซากของมนั ในลกั ษณะเกราะแกรง ใหเ ปนเปากระสุน ไมผิดอะไรกบั วตั ถเุ ชนทีเ่ ราพบกนั มาแลว ลกู ปนเจาะผานซากของมนั ไปจรงิ ผลกั กระเด็นไปดว ยอาํ นาจแรงปะทะ จริง แตคณุ สมบัติของมนั ในยามนนั้ เปน แตเ พยี งวัตถอุ นั ปราศจากชวี ิตเทา นน้ั ซากของเสอื จะตอ ง อยใู กลเคยี งกบั เราในขณะนน้ั ดวย ทนั ทีทผ่ี ละออกจากซากคน มนั ก็เขา สิงเสอื สรา งสถานการณร า ย ขนึ้ เพ่อื ใหเ ราเตรียมพะวงละมอื จากซากคนของมัน เพราะรูดีวาหากไมฉวยโอกาสน้ี เราก็อาจหาทาง ทาํ ลายซากของมันใหย อยยบั ไปเสีย เพราะเสอื ตัวนนั้ ทาํ ใหเราตองผละจากมนั คอยระวังรบั มอื มนั เอารางและอิทธฤิ ทธ์ขิ องเสอื ทาํ อบุ ายใหเ ราพะวาพะวงั วางกลทาํ ทา ทเี หมือนจะไตข ึน้ มาทางหนาผา นนั่ เรามวั แตจ ะคอยจองกันทางดา นน้นั วญิ ญาณมนั กถ็ อดกลบั เขาสิงรางคน ลุกขึน้ เดินหนไี ป พอ ซากของคนหลบหายไปไดใ หพน จากรศั มกี ารติดตามของเรา ทั้งเสอื และคนก็พากนั ผละหนไี ป อาจ โดยวธิ ีกลบั เขา สิงในซากเสอื แลวใชเสอื คาบซากคนไปก็ได เราโงไ ปกวามันหนอยเดยี วเทา น้ัน ถา รทู ันเสียกอน...ระหวางทีค่ อยคมุ เชิงเสืออยู เรายิงกระหนา่ํ ซํ้าไปที่รา งของคนมันใหย อ ยยับ ถึงแมจ ะ เปนลักษณะศพตายซากที่ปราศจากความหมายกจ็ ริง แตถ าโดนยิงซา้ํ เขาหลายๆ นดั ซากของมนั ก็ จะตองแหลกเหลวขาดวนิ่ พกิ ารออกไป วิญญาณกลับเขา มาสงิ อีกไมไดอยูเ อง น่ีมแี ตเพยี งรลู กู ปน ของคุณหญงิ เพยี งสองรู ทีเ่ จาะผานลําตัวไปเทา นน้ั คงไมทาํ อนั ตรายอะไรใหก บั ผดี บิ อยางมนั ได นี่ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2384 เปนเพยี งขอ สนั นิษฐานตามความเขาใจของผมเทานน้ั เทจ็ จรงิ มันจะมอี ยอู ยา งไร กส็ ดุ ทจี่ ะบอกได เหมือนกนั แตเ ราก็เหน็ อยกู บั ตาอยางน้แี หละ” ดารินนิ่งลืมตาโพลง ความรสู กึ ของหลอนยามนี้ บรรยายไมไ ด “หมายความวา มนั คือปศาจ แนห รือ?” “ผมก็ยังหาคําจาํ กัดความใหม ันไมไดเ หมือนกันวา มันคอื อะไรแน. ..” รพินทรพูดแปรง ๆ พรอ มกบั หวั เราะเสยี งแปลกไป “ถา จะเอากันตามความหมายของคําแลว ‘ปศ าจ’ เปนสิ่งไมมตี วั ตน มีแตพ ลงั งาน แตน ่ี มนั มตี ัวตนมวี ญิ ญาณจะอาศยั สงิ อยเู ปนทแ่ี นน อนลงไป ถา ไมอ ยใู นรางของเสอื ก็ถายมาสูร างของ คน และขณะทีว่ ญิ ญาณเขา สงิ อยู เราก็ยังไมมโี อกาสจะพิสูจนไดว า รา งกายนนั้ ๆ มสี ภาวะอยางชวี ติ ธรรมดาตามกฎของชวี วทิ ยาหรือเปลา สรุปไดใ นขณะนกี้ ค็ อื มนั เปนส่งิ มหศั จรรยท ่ีรายกาจนา กลวั ท่ีสุด แตเชื่อเถิดครบั วา มนั ไมวิเศษเหนือไปกวา ลูกปน หรือไอไฟหรอก ไมสงั เกตหรอื พอเราตัง้ รับ เตรยี มพรอม มันก็ไมกลา ทจ่ี ะจโู จมเขา มา ตอใหรางกายของเสือกเ็ ถอะ” “คุณแนใ จหรอื วา มันไปแลว” “อยางนอ ยกพ็ ากนั เปดแนบ หางเราออกไปชวั่ ขณะหนง่ึ มันไมแ นจ ริงหรอก เพราะมนั หนีเรา ถาอยยู งคงกระพนั วเิ ศษจริง กค็ วรเขามาประจนั หนาใหร ดู ีรชู ว่ั กันไปแลว เราสองคนไมม ี อะไร นอกจากลูกปนเทานน้ั แปลวา มนั กต็ องขยาดลูกปน เหมือนกัน” หญงิ สาวงนั ไปอีก ตะแคงหูเหมือนจะพยายามสดับตรับฟง ทุกเสียงทจ่ี ะแวว มาใหไ ด ยนิ แตห ลอนกไ็ มไ ดย นิ อะไรมากไปกวา สายน้ําตกทกี่ ังวานอยซู ูซา และส่าํ สําเสียงของไพรลึกยาม วกิ าลในสัญลกั ษณของธรรมชาตอิ ันสงบ โดยไมม อี ะไรแปลกปลอม รพินทรข ยบั ตวั ขนึ้ พรอมกับไฟฉายท่กี ราดสอง มีอาการเหมอื นจะกาวพนกองไฟ ออกไปสํารวจบรเิ วณใกลเคยี ง แตด ารนิ ดึงชายกางเกงเขาไวสัน่ ศีรษะเปน ความหมายหา ม “เปนตายรายดอี ยางไร ก็ขอใหมันเกิดขึน้ กลางกองไฟทม่ี องเห็นกนั ชดั ๆ อยางนแี้ หละ อยา!...ไมเ อา อยาออกไป!” เพ่อื เปนการเอาใจ เขาจําตองทรดุ ตวั ลงใกลๆ หลอนตามเดิม “ผมอยากจะใหแผวพานเขามาอกี ฟาดกนั ใหแ ตกหักไปขางหน่ึง เสยี ดายเหลอื เกนิ ที่ มันผละหนีไปเสยี กอน แตก ไ็ มแนเหมือนกัน กอ นทจี่ ะสวา งมนั จะมาเลน งานเราในรปู ใดอกี กย็ ัง ทายไมถกู รูแนอยางเดยี วกค็ อื นี่เปนโอกาสของมนั แลวทจ่ี ะเปด ฉากราวเี ราอยางดรุ า ยจริงจงั เพราะ รูดีวา ขณะนีเ้ ราพลดั จากพวกพองท่ีเหลอื กนั อยเู พียงสองคนเทานัน้ ทาํ ใจดๆี ไวค รับคณุ หญิง อยา ไปกลวั มัน ไมวาจะสําแดงฤทธ์ิเดชมาในรปู ใด ขณะนผี้ มตองการสตสิ ัมปชญั ญะและความองอาจ กลาหาญของคณุ หญงิ อยา งทสี่ ดุ เมอื่ ก้ีน้ีคณุ หญงิ กท็ าํ ไดถ กู ตองดีที่สุดแลว คอื ยิงมนั ควํา่ ไปคามอื จน เปนผลใหม ันตอ งถอยหนีไป ผมตองการใหคุณหญิงทาํ ไดเชนนั้นอกี ทันทที เ่ี หน็ มนั ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2385 หลอ นฝนย้ิมออกมายากเย็นทสี่ ุด ยม้ิ ทง้ั นํ้าตาแหงความหวาดหวน่ั พรั่นใจ พยกั หนา รบั คาํ เบาท่ีสุด “ฉนั จะพยายาม รพนิ ทร แมว า กําลงั ใจของฉันมนั จะไมอยกู ับเนอื้ กบั ตวั แลวในขณะนี้ ทฉ่ี นั ฉวยไรเฟล ขึน้ ยงิ มนั ไดต อนน้ัน กเ็ พราะความตกใจทเ่ี ห็นคณุ จะปรอี่ อกไปหามนั นน่ั เอง เปน การกระทําโดยไมร สู ึกตัว แตแลวยิงมนั ควา่ํ ไปกจ็ รงิ มันกลับลุกขึ้นเดนิ หนีไปไดอ กี ตอนเราเผลอ แบบนก้ี ห็ มดกาํ ลงั ใจท่ีจะไปคดิ ตอ กรกบั มนั อีกแลว สภาพของมันเปน อมตะ เปนสง่ิ ทีไ่ มต าย!!” พรานใหญสายหนา ไมเหน็ ดว ยอยางเด็ดเด่ียว เออื้ มมอื มาจบั มือนายจา งสาวกมุ ไวแ นน “เปนไปไมได! อยาคดิ วา มนั จะเปน ผูว เิ ศษ หรือสิ่งอมตะอะไรไปเลย เม่ือมันสามารถ บนั ดาลความตายใหแ กช วี ติ อ่ืนใดได มนั กจ็ ะตองไดร ับผลแหงการตายไดเ ชน กัน...คณุ หญงิ ไมเ ขาใจ ท่ีผมพดู หรอื มันอยูท ่จี งั หวะ และโอกาสอันเหมาะสมตะหาก ซึ่งเราจะตอ งจบั เคล็ดใหได การท่มี นั รบี หนีเราไปขณะจวนตัว บอกชัดอยแู ลว วา มนั กลวั เราจะทาํ ลายซากของมัน เมื่อไมมซี าก วิญญาณ ของมนั ก็หมดอทิ ธิฤทธ์ิ ถามันอมตะ หรืออยยู งคงกระพนั จริง ทําไมมนั ถึงไมเดนิ ฝาลูกปน เขามาทาํ รายเราซึง่ ๆ หนา ไมเหน็ หรอื วาถูกปน เขา ก็ผวาปลวิ ไปท้ังตัว รีบถอดวญิ ญาณทิ้งรางไปทันที แมร า ง เสือของมนั ก็เหมือนกนั เคยมีสกั ครง้ั ไหม ท่กี ลาเขา มาเผชิญหนากับลกู ปนของเรา นอกจากคอย เลี่ยงหลบอยู ดแี ตค อยจอ งหาโอกาสไดเปรยี บอันเปน กลวิธขี องสตั วรา ยทมี่ ชี ีวติ ธรรมดานน่ั เอง” เขาพยายามอยา งทส่ี ุด เพอ่ื จะปลกุ ขวญั และกาํ ลังใจของหลอนกลับคืนมา โดยเหตุผล ขอ เท็จจรงิ ท่ชี ใี้ หเห็น แตอ าการของดารนิ ยงั ตกอยใู นภาวะมดื มนทอดอาลัยอยเู ชน นน้ั “แลวเราจะสกู บั มนั ไดอ ยา งไรตอ ไปนี้ จวนตวั เหน็ จะเสยี ทา เราเม่อื ไหร มันก็ถอด วิญญาณทง้ิ ซากไวอกี อยางเมอ่ื ตะกนี้ ี้ พอเผลอก็เขา สิงรา งหาทางเลนงานเราอกี มิหนําซาํ้ ยงั มรี า ง ของเสือใหญม าคอยสนบั สนุนชว ยเหลืออยู เราจะมีวธิ ีใดถงึ จะฆามนั ได สําหรับสองรางคนกบั เสอื โดยมวี ิญญาณผรี ายคอยชกั จงู บงการอยเู ชน น”้ี จอมพรานหวั เราะเหย้ี มๆ ตาลกุ วาว “ไมต อ งไปคดิ ใหเปลอื งสมอง ไมตอ งหวน่ั วิตกกงั วลอะไรท้ังส้ิน เหน็ เสือ ยงิ เสอื เห็น คน ยิงคน ใหม ันเห็นคาตาชดั ๆ อีกครงั้ วา เมอื่ ถูกลูกปน ซากทงั้ สองกต็ กอยใู นสภาพอยา งไร ถา กลายเปนซากแขง็ ทือ่ ปราศจากชวี ิต เพราะตองการหลบหนีอาํ นาจลกู ปนของเรา กพ็ ยายามทําลาย ซากนน้ั ใหพ ินาศยอ ยยับไปเสียโดยเรว็ ท่ีสุด เมอ่ื วิญญาณขาดรา งใดรา งหนึง่ มนั กจ็ ะถูกจํากดั อํานาจ อยเู พยี งรา งเดยี ว ที่เหลอื อยูไมสามารถจะถายเทสับเปล่ยี นไดอกี แลว เราจะจดั การกบั ซากทีเ่ หลือ ของมนั ตอไปเปนลําดบั ผมเชือ่ วาอาํ นาจของมนั สว นใหญก็อยูใ นซากเสือนน่ั แหละ อาศัยจากเข้ียว เล็บ และพลังเลนงานเรา ซากคนจะมีไดก แ็ ตเพยี งอํานาจจติ และมนตม ายาเทานน้ั โปรดสังเกตดว ย วา มันทิ้งซากคนของมนั ใหเ ราพบเหน็ หลายคร้ังแลว เพราะเชือ่ แนว า มซี ากเสือคอยคุมกันปกปอง ใหไดเม่ือจวนตวั แตสําหรบั ซากเสอื นั้น ภายหลงั จากไดพ บครัง้ แรกโดยทีเ่ รายงั ไมทนั เฉลียวคดิ เทา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2386 ทันมากอ น มนั ก็ไมย อมใหเ ราพบเหน็ อกี เลย นอกจากในสภาพทม่ี ชี วี ติ เคล่ือนไหวไดเทาน้นั เพราะ กลวั วาเราจะทาํ ลายซากเสอื เสยี ทาํ ใหม นั หมดฤทธเ์ิ ดชลง” เปนครั้งแรกท่ีเขาอธิบายใหหลอนเขาใจในความรูสึกนึกคิดของตนเองอยางถี่ถวน กระจางชัดท่ีสุด โดยไมกลบเกลื่อนหรือบายเบี่ยงอําพรางไว ในภาวะคับขันขีดสุดเชนน้ี การให ความจริงตอกันยอมดกี วา ทจี่ ะอํา้ อึง้ ปด บงั เขาไมแครว า คนอยา ง ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ จะเห็น วาเปนเรื่องเหลวไหลชวนขบขันอีกตอไป เพราะขณะน้ี...หลอนไดเผชิญกับส่ิงแปลกประหลาด มหัศจรรยด ว ยตาตนเอง จนขวัญหนดี ฝี อไปหมดแลว สําหรับดาริน บุคคลผูเจริญขีดสุดในโลกของอารยธรรม เมื่อไดมาพบเห็นกับความ อาถรรพณล ้ลี บั ทสี่ ุดจังหนา ชนดิ ทค่ี า นกับทฤษฎีที่หลอนเคยศึกษาร่ําเรียนมาท้ังหมด มันแทบจะทํา ใหห ลอ นเปน บาเสยี สตไิ ป อาการของหลอ นยามน้ี ยงิ่ กวาพวกบา นปา ท่ไี มมกี ารศึกษาเสียอกี พวกนัน้ รูจกั แตค วาม หวาดกลัวอยางไรเหตุผล แตเม่ือเหตุการณอันพิลึกพิลั่นน้ันผานพนหนาไปแลว พวกเขาก็ไมเก็บมา คิดเปน ขอกังวลใจใหเปลอื งสมองอกี ตอไป จะเกิดความกลวั ข้ึน กต็ อเม่ือไดพ บใหมเทานั้น แตสมองทเ่ี จริญแลว อยางหลอนมีไวสําหรับไตรตรองคนหามูลเหตุ เจาความคิด ความ ไตรตรองเพื่อจะหาเหตุผลน่ีแหละ มันทําใหหลอนย่ิงพบกับความหวาดหวั่นขวัญสยองเสียย่ิงกวา พวกนน้ั หลายเทา ความรูสึกของหญิงสาวในขอนี้ รพินทร ไพรวัลย จอมพรานผูผานโลกแหงอารยธรรม มาแลว ยอมจะเขาใจไดดี ตลอดเวลามาสิ่งใดก็ตามท่ีมันเกิดข้ึนอยางผิดธรรมชาติ และพิสูจนไมได ในทฤษฎีวิทยาศาสตรของคนเมือง เขาก็พยายามกลบเกล่ือนเสีย หาทางลากมันใหเขามาอยูใน หลกั เกณฑแขนงใดแขนงหนง่ึ ที่ผมู กี ารศกึ ษาทันสมยั จะลงความเห็นพองดว ยได น่ันเปน วธิ ปี ลอบขวญั กันอยางดที ่สี ดุ แตสําหรับเหตุการณดังที่ไดเผชิญอยูบัดน้ี มันสุดความสามารถของเขาแลว ท่ีจะกลบ เกลื่อนเงื่อนงําไดเหมือนเดิม ปาท่ีแวดลอมรอบกายมัน ‘แรง’ รายกาจ อาถรรพณลี้ลับที่คุกคามมุง รายหมายขวัญ ก็ประกาศตัวของมันออกมาอยางชัดแจง ตัวเขาเองมีความเขาใจกับมันทั้งๆ ท่ีไม สามารถจะหยิบมันออกมาจําแนกพิสูจนได แลวก็ถึงคราวแลวท่ีเขาจะตองใหนายจางสาวผูรวม สถานการณไดร บั รเู ขาใจไว พรอ มท้งั กลาตอการเผชิญหนา ในเส้ียวหนึ่งของความคิดท่ีเกิดจากอํานาจสังหรณ บางที...ส่ิงตางๆ ท่ีไดพบเห็นน้ี มัน อาจหมายถึงลางรา ยแหงชวี ติ ซงึ่ จะไมม ีโอกาสนําออกไปบอกเลาใหใครฟง ไดอ กี แลว มันอาจเปนการรูเห็นกับส่ิงล้ีลับมหัศจรรย ชนิดที่มนุษยท่ัวไปทั้งหลายไมเคยพบเห็น หรือเชื่อวาจะมขี น้ึ ไดใ นพิภพโลก แลวหลงั จากนน้ั กต็ ายไป! [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2387 เวลาจะผานไปนานสักเทาใดไมทราบได ทามกลางความน่ิงซึมนั้น คนท้ังสองน่ังเอา สขี างองิ กนั อยูใ นวงแวดลอมของกองไฟ ไรเฟลพาดอยูกับตัก เปนครั้งแรกในชีวิตของการเดินปา ท่ี จอมพรานอยาง รพินทร ไพรวัลย บอกกับตนเองวา เขาไมชะลาพอที่จะเอาหลังแตะพื้นได เกรงวา จะเผลอหลับไปและการหลับนั้นหมายถึงไมมีโอกาสไดต่ืนอีกแลว ชีวิตของตนเองไมสําคัญแตอีก ชีวิตหนงึ่ ในความรับผิดชอบ...ยอมสาํ คญั ทส่ี ุด ระยะเวลาระหวางน้ี ตางคํานึงทบทวนวาดภาพถึงเหตุการณท่ีเกิดขึ้นวามันเร่ิมตน อยา งไร ซึ่งลงทายดว ยการฉุกละหุก โกลาหลจนลมื อะไรตอ อะไรยามน้ันเสยี หมด หน่ึงในสองจุดบุหรี่ข้ึน แลวสงไปใหเพ่ือนรวมตายที่แนบขางอยู ตางดูดควันอัดลึก จองตามองหนากันเพียงสองชีวิต เปนสายตาสองคูท่ีมีความหมายยิ่งกวาดวงตาของหนุมสาวท่ีน่ัง จองกนั อยูบนชายหาด หรอื เบาะฟูกอนั ออนนมุ แหงสวรรคว ิมานช้ันใดท้ังส้ิน ครั้นแลวตอมา รพินทรก็ถอดสรอยอันทําดวยโลหะเงินซ่ึงแขวนติดคอออกชาๆ มีไถ ถักเชือกดายขนาดยอมๆ แขวนติดสรอยอยู โดยไมไดพูดคําใดทั้งส้ิน เขาบรรจงสวมคลองผาน ศีรษะของหญิงสาวติดไวใหที่คอ ดารินต่ืนงงเล็กนอย เอามือทาบไถซ่ึงบัดน้ีประดิษฐานอยูบนรอง อกอันขาวผองของหลอน “อะไรน่ี คลอ งคอใหฉันทาํ ไม” ริมฝป ากบางไดร ปู อนั คา นกับความกรา นเกรียมของใบหนานน้ั ยมิ้ แคน ๆ “มันอาจไมมีคาอะไรเกินไปกวาสรอยเงินราคาถูก และไถดําสกปรกลูกน้ัน แตสําหรับ เดี๋ยวนี้ ยามท่ีจิตใจของคุณหญิงหว่ันไหวยากท่ีจะควบคุมสติได ก็จงรับไดเถิดครับ สมมติวาเภทภัย ที่เรากําลงั เผชิญอยู เปรยี บเสมือนกรด สง่ิ ท่ีคลอ งคอคุณหญงิ นัน่ กอ็ ปุ มาไดเ ชน ดาง มันจะคุมสติและ คุมผองภัยใหแ กค ุณหญงิ “โอ!...อะไรนี่ ท่ีอยใู นไถใบน?้ี ” หลอนรองออกมาเบาๆ หยิบไถลูกน้ันขึ้นคลําดูสิ่งท่ีบรรจุอยู อารมณอันหวาดหว่ัน แปรเปล่ยี นไปอยา งกะทันหนั กลายมาเปน ตืน่ ใจระคนขัน ย้ิมออกมาไดเปนครงั้ แรก “หลายอยา ง....” อีกฝายตอบมาแหบหาว “งาชางจํากัดท่ีลงอาคมไว หนังหนาผากเสือ เหรียญพดดวง เหรียญชวา อุลกะมณี หวายลากลูกนิมิต แลวก็เหล็กไหล ถาอาถรรพณมนตมืดเปนส่ิงมีจริง ของเหลานี้ก็เปนสิ่งสกัดกั้น ไดจรงิ เหมือนกนั ” ดารินมีสีหนาประหลาดใจ ประคองไถนั้นไวดวยมือทั้งสองที่พนมขึ้น หลอนเกือบจะ หัวเราะ แตแลวก็ชะงักฉงนอยคู รามครัน “คุณไดมาจากไหนน่ี?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2388 “บางอยางไดมาจากพอ และบางอยางก็ไดมาจากพรานเกาที่ช่ือหนานไพร มันอาจไมมี คาอะไรกับใครเลย แตมีคาท่ีสุดสําหรับชีวิตพรานไพรอยางผม มีติดตัวผมอยูตลอดเวลา ขณะท่ีใช ชวี ติ อยูใ นปา ผมไมเคยกลัวปา เพราะเคร่ืองรางเหลา นัน้ มสี ว นดลใจ” “แปลกจรงิ !” หลอ นอุทาน เกือบจะลืมเรื่องอื่นใดลงหมดสิ้นช่วั ขณะ “น่ีคุณเชื่อเรื่องอยางนี้เหมือนกันหรือ ฉันมองไมเห็นเคาสักนิดวาคุณจะเชื่อเรื่อง ไสยศาสตรอ าคม แลวก็ไมเ คยเห็นคณุ แขวนมากอ นเลย” “ถึงผมจะเชือ่ ผมกพ็ ยายามอยางที่สุดไมใหคุณหญิงทราบหรือเขาใจเชนนั้น และถึงแม ผมจะมีติดตัวดวยความศรัทธาอยูทุกขณะจิต ผมก็จะไมใหคุณหญิงหรือใครที่คิดวาตัวเองเปนผู เจริญแลวไดเห็นเปนอันขาด กลัวจะถูกดูหม่ิน กลัวจะถูกหัวเราะเยาะ กลัวหาวางมงาย ไมมี การศึกษา แตเดี๋ยวนี้มันจําเปนขึ้นมาเสียแลว คุณหญิงกําลังขวัญเสียขีดสุด คุณหญิงไดเห็นกับตา แลววาอาถรรพณมนตม ืดอนั ลลี้ ับมนั เปน เชนไร เท็จจริงเพียงไหน ผมก็ขอมอบสิ่งอันเปนเครื่องราง ปองกันไวปอ งกันตวั คุณหญิง จะเชือ่ หรือไมเ ชอื่ ในอาํ นาจของมันกต็ ามแต โปรดรบั ไวเถอะ” ดารินจองเขาอยางซาบซึ้งประทับใจ “ฉันศรัทธาในส่ิงน้ีดวยความจริงใจ รพินทร แต...มันเปนของดีประจําตัวคุณ ก็ควรจะ ตดิ ตัวไว เอามาใหฉันทําไม” พรอมพูด หลอ นขยบั จะถอดออก แตเ จา ของแตะมอื หา มไว “ผมเห็นหวงคุณหญิงมากกวาตัวเอง ผมมีกําลังใจกลาแข็ง พอท่ีจะเผชิญกับทุกสิ่งทุก อยางดวยตนเองโดยไมจําเปนตองมีอะไรชวย แตคุณหญิงไมมีอะไรสักอยาง ไมมีแมกระท่ังความ เชอ่ื มัน่ ตวั เองในขณะน”ี้ “มีซิ ทําไมจะไมม ี” “มอี ะไร?” “รพนิ ทร ไพรวัลย ยงั ไงละ ยงิ่ กวา สรณะใดๆ ทงั้ สน้ิ ในยามน้ี” “แปลวา เดยี๋ วน้ีไมกลัวแลว” “ไมก ลัว!” “นน่ั แหละ คอื อิทธพิ ลอํานาจของเครอ่ื งรางที่คลอ งคอคณุ หญงิ อย”ู “รสู ึกวา คุณพยายามจะเยยี วยาฉันในดานจติ วิทยาเหลือเกนิ นะ” ดารนิ พูดพรอมกับยิ้มฝดๆ กาํ ไถเครอ่ื งรางทค่ี ลองคอไวในมือแนน แลว เอาหนาผากชน พิงไหลเ ขา “เอาเถอะ อยากังวลไปเลย บอกแลววาฉันจะพยายามทําใจใหเขมแข็งที่สุด คนเรามี เพดานของความกลวั อยดู วยกันทุกคน เมือ่ กลวั จนถงึ ขดี สดุ เสียแลว กไ็ มม ีอะไรจะตอ งกลวั อีก วา แต คณุ ตน่ื ข้นึ มาเหน็ เหตกุ ารณตอนไหนนะ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2389 “ผมก็บอกไมถ กู เหมือนกนั ลืมตาสะดุงเหมือนมอี ะไรมาปลุก เห็นคณุ หญงิ กําลงั จะเดนิ ออกไปหามัน ลักษณะเหมือนคนละเมอฝน ผมควาปนส้ันขึ้นมายิงออกไปท่ีรางของมันสามนัด พอ กระสนุ ดาน ผมกโ็ จนเขา ไปกระชากตวั คุณหญงิ ไวก อนทจี่ ะเดินพน กองไฟออกไป” “ฉันจาํ ไดอยางดีแลววา ต่ืนข้ึนมาเพราะความหนาวและเม่ือยขบ พอลืมตาข้ึน ฉันก็พบ ตาของมันมายืนจองอยูกอนแลว จากน้ันก็ไมรูสึกอะไรอีก จนกระท่ังคุณเขยาเรียก ถาไมใชเพราะ คุณต่ืนข้นึ มา และฉุดฉนั ไวท ัน ฉันคงจะออกไปหามนั แลว และปานนจี้ ะเปนอยา งไรบางกไ็ มรู” “ผมก็อาจตืน่ ข้นึ มา แลวพบวาคุณหญิงหายไปแลว ” เขาพดู พรอ มกับหวั เราะดุๆ แยกเขยี้ วมองออกไปยังความมดื เบือ้ งหนา “ขณะน้ัน มันยองเขามา ใชอํานาจสะกดจิตเรียกคุณหญิง มันฝากองไฟเขามาไมได แต ใชการสะกดจิตชักจูงใหคุณหญิงออกไปหามันเอง ลูกปนเจากรรมก็ดันมาดานเขาในเวลานั้น ท้ังๆ ทีเ่ ราลองกนั อยา งดบิ ดีแลว” พูดถึงลูกปนดาน ดารินควาปนสั้น .357 ของหลอนข้ึนมาทันที เปดรังเพลิงเทลูก ออกมาตรวจสอบโดยเร็ว พบวาทุกนัดที่บรรจุอยู มีรอยเข็มแทงชนวนเจาะทายกระสุนบุบเขาไป ท้งั สิ้น แตไมม ีนดั ไหนลัน่ ออกไปไดเ ลย “มนั เกิดขนึ้ ไดอ ยางไรกันน่ี อทิ ธิฤทธอ์ิ าคมของมันอยางนน้ั หรือ?” หลอนกดั รมิ ฝปาก เอยข้นึ เหมอื นกับจะราํ พงึ กบั ตนเอง “ถาเปนดวยอิทธิฤทธ์ิอาคมวิเศษของมัน ลูกปนท้ังหมดของเราก็ควรจะดานหมดใน ขณะท่ียิงมัน แตน่ีลูกไรเฟลไมไดดาน ผลก็คือมันถูกคุณหญิงยิงกระเด็นไป ผมเชื่อวามันเปนคราว บังเอิญมากกวาที่กระสุนปนสั้นของเราท้ังสองกระบอก เกิดดานขึ้น สาเหตุมันก็มาจากที่แชน้ําอยู เปน เวลานานนนั่ เอง” “แตท าํ ไมตอนท่ีเราลอง มนั ถึงไมด า น?” “มนั ไมแนเ สมอไปนัก ตอนท่ีเราทดลองกัน บังเอิญไปเจอะเอานัดที่ไมดานเขา และเรา ก็ไมมโี อกาสทีจ่ ะลองยิงดูหมดทุกนดั เมือ่ เห็นวานดั แรกไมดาน ก็อนุมานเอาเองวาสวนมากของมัน ควรจะใชการได พอเกิดเร่ืองจําเปนที่จะตองใชข้ึนมา เจากรรมมันเกิดดานข้ึนมา และสาเหตุมันก็มี อยูแลว คือลูกปนถูกแชนํ้ามานาน ลูกปนส้ันมีปลอกกระสุนท่ีส้ันและบรรจุดินขับนอย โอกาสท่ีน้ํา จะซึมเขาไปทําใหเช้ือปะทุเปยกมีไดงายกวาลูกไรเฟล ซึ่งปลอกยาวกวา ผนึกหัวกระสุนไวไดแนน กวา ขณะน้ันเราตกตะลึงกันไปช่ัวขณะ พอรูสึกวาท้ังหกนัดที่บรรจุอยูใชการอะไรไมไดเลย เราก็ ไมไดค ดิ ถึงไรเฟลอีกตอไป โชคดีอยูบางท่ีคุณหญิงฉวยไรเฟลข้ึนมายิงออกไปดวยความตกใจ หรือ อาจเปนไปโดยสัญชาตญาณกต็ าม เหตกุ ารณม ันจงึ เปลย่ี นแปลงภายหลังท่ีกระสุนนัดแรกน้ันระเบิด ขน้ึ ” “แลว น่เี ราจะทาํ ยงั ไงกัน แปลวา ลูกปนส้นั มหี วงั ใชการไมไดอ กี แลว หรือ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2390 “อยาเพิ่งไปยุงอะไรกับมันกอนเลยครับ ปลอยทิ้งไวแหงสนิทมันอาจใชการไดดี เหมอื นกัน แตส าํ หรบั พวกท่ีเข็มแทงชนวนเจาะแกปทา ยกระสนุ ลงไปแลว เหลา นี้ ไมมีประโยชนอีก ตอไป” กลาวจบ เขาก็โยนลูกปน .44 แม็กน่ัมของตนเองที่ดานเหลานั้นลงไปกับพื้น พรอมกับ ถอนใจยาว กลาวตอมา “อยาเพ่งิ ไปหวังพงึ่ อะไรกบั ปนส้นั ในขณะนี้ ฝากทุกสิง่ ทุกอยางไวก ับไรเฟล ดีกวา ” แลวเขาก็ลุกข้ึนเดินไปยังราวท่ีตากผ่ึงเส้ือผาของราชสกุลสาวไว ควาขึ้นมาคลําตรวจดู อดึ ใจหนึ่ง กห็ อบท้งั เสือ้ และกางเกงนาํ มาสง ให “หมาดๆ พอจะสวมไดแ ลว ครับ ถูกไอตัวเขาหนอยก็จะแหงสนิทเอง” ดารนิ พมึ พาํ ขอบคุณ รับชดุ เดนิ ปา ของหลอ นมา แลวลุกขึ้นจัดการสวมอยางรวดเร็ว ถึง จะยังชื้นอยูเล็กนอยก็ยังดีกวารางกายเปลาเปลือยสะทานส่ันอยูเชนนี้ แมจะมีไอไฟชวยผิงสัก เพียงใดกต็ าม สภาพของหลอนท่ีสวมใสเสื้อผา เปนไปในลักษณะปกติ หมดความจําเปนท่ีจะตอง กระดากอายหรือหามุมลับตาใดๆ อีกตอไปแลว แมจะมี รพินทร ไพรวัลย ยืนอยูตรงหนา สภาพท่ี คลกุ คลีสนิทสนมคุนเคยกนั เชน น้ี มนั พนสภาวะที่จะตองมัวมาคอยตะขิดตะขวงใดๆ ท้ังส้ิน เกิดมาหลอนก็ไมเคยใกลชิดสนิทกับใครเหมือนกับชายผูนี้ แมจะไมมีความตั้งใจ หรือ คิดฝน มากอน มนั เกิดขึ้นเพราะความจําเปน แทๆ ความรูสึกของดาริน วราฤทธ์ิ ยามนี้ก็คือ อายเสือจนไมมีอะไรจะตองอาย และกลัวเสีย จนไมม ีอะไรจะตอ งกลัว ท่ีสําคัญที่สุดอันทําใหหลอนสนิทใจคลายกระดากก็คือ สายตาคูน้ันแมจะมองจับมาก็ จริง ทวามันก็เปนสายตาเพ่อื นตาย ซงึ่ ปราศจากความหมายซอ นเรน ใดมากไปกวา นน้ั ระหวางที่หลอนรูดซิปกางเกง เพื่อนยามยากของหลอนเขามาชวยกลัดดุมเสื้อให ไม เคยมีผูชายคนใดในโลกจะทาํ สิง่ น้ีใหแกห ลอ นเชน กนั แมแ ตพ่ีชายรวมสายโลหิตของหลอนเอง การ ปฏิบัติเชนนั้นกอใหเกิดความตันตื้นเต็มลนขึ้นกลางใจของ ม.ร.ว. สาว หลอนยืนน่ิง มองดู จนกระท่ังเขากลัดดุมเม็ดสุดทายให แลว ‘พี่เลี้ยง’ กลางไพรลึกของหลอน ก็ตบเบาๆ ท่ีตนแขนท้ัง สองขาง บอกตํ่าๆ วา “เอาละ อาการคงจะดีข้ึน ตัวเปลาๆ กลางปาลึกในเวลากลางคืนเชนนี้ มันทารุณไมใช เลน ตอใหม ีไฟผงิ ก็เถอะ ผมภาวนาขอใหเ สื้อผา ของคณุ หญิงแหงเรว็ ๆ” “เคยชวยถอด แลวกช็ ว ยสวมใหกับนายจา งผหู ญงิ คนไหนมากอ นบา งไหม?” คําถามแผว เบาเชน น้นั ทาํ เอาเขาเกือบสะดุง ชะงักกึกแทบจะลืมปญหาเฉพาะหนาอ่ืนๆ หมดส้นิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2391 “ไมเคย และผมกไ็ มม นี ายจา งผูหญิงมากนักหรอก ถามทาํ ไม?” หลอนส่ันศีรษะ ไมเอยอะไรอีก ทรุดกายลงนั่งกอดเขา รพินทรหันไปเติมเชื้อฟนอีก คร้ัง ถามมาวา “เวลาเทา ไหรแ ลว ?” “ตีสี่ กบั สองนาที ทาํ ไมหรอื ?” “เปน ครง้ั แรก ทผ่ี มมีความรูสกึ วา อยากใหส วางเสียโดยเรว็ ...” พรานใหญพูด แหงนมองขนึ้ ไปยังทอ งฟาอันมืดมิดเหมอื นผาดําขึงกน้ั อยู “เผลอหลบั เมื่อไหร เราก็ตายเมอ่ื นั้น ใชไ หม?” น้าํ เสยี งของหญงิ สาวเกอื บจะเปนกระซิบ “คณุ หญงิ พักเถอะครับ ผมอยยู ามเอง” “ฉันกลวั ” “กลัวอะไรอกี ?” “กลวั วาตื่นขน้ึ มาแลว จะไมพ บเห็นคณุ อกี ” “คงไมเ ปนเชน นั้นหรอกครบั ” “เราอยูเปนเพ่ือนกันดีกวา ลืมสุภาษิตโบราณเสียแลวหรือ ‘คนเดียวหัวหาย สองคน เพื่อนตาย’ เราต่ืนอยูดว ยกนั เกิดอะไรขน้ึ ก็รูเห็นคาตาดวยกัน ดีกวาที่คนหน่ึงหลับโดยไมมีโอกาสรู เหน็ เลยวา อะไรมันเกิดขน้ึ กบั อีกคนหน่งึ ” “ผมสญั ญาวาจะปลุกคณุ หญงิ ทนั ที ที่มอี ะไรผดิ ปกต”ิ “ไมห รอก ฉันไวใ จคณุ แตไ มไวใ จเหตกุ ารณ เรากําลงั อยใู นท่คี ับขันขดี สดุ แลว มนั เปน คนื มหาอบุ าทวท่สี ุด และมันช้ีโชคชะตาของเราดวย เผลอไมไ ดแ มแตข ณะจิตเดยี ว” จอมพรานหันกลับมา พบกับดวงตาคูท่ีเบิกสวางเต็มไปดวยประกายแข็งกราวของดา ริน ซ่ึงทอดมองออกไปนอกกองไฟ เหมือนจะคนหาอะไรที่มันแอบแฝงซอนเรนอยูในความมืดอัน ล้ีลับ มือทั้งสองลูบคลําอยูที่ไรเฟลซ่ึงพาดอยูกับตัก อาการนั้นเหมอลอยแลวสะดุงนิดหน่ึง เมื่อฝา มอื หนกั ๆ ของเขาวางลงมาท่ตี ัก “มันเปนไปไมไดหรอก คุณหญิงอิดโรยออนเพลียมากท่ีสุด ทั้งๆ ที่พยายามน่ังลืมตา สวางอยูอยางน้ี มันก็จะหลับไปท้ังลืมตาน่ีแหละ แตผมก็จะไมขอรองใหคุณหญิงนอนหรอก ดี เหมือนกัน เราตื่นอยูดวยกันอยางนี้จนกวาตะวันจะขึ้น เปนความบกพรองของผมเองที่เลือกชัยภูมิ พักไมเหมาะ ทางอันตรายมันมาไดรอบดาน แตตอนน้ันมันจวนตัวกะทันหันเหลือเกิน คุณหญิง กาํ ลงั หมดสติ และตอ งการความชว ยเหลือดว น ผมจึงตองตดั สินใจพักตรงนี้ เราตองระวังรอบตัวทุก ดา นทีเดยี ว เสยี งน้าํ ตกกช็ วยอําพรางเสยี งอื่นๆ เสยี หมด” “ตอนที่มันมายืนอยูนอกกองไฟ มันพูดกับเราใชไหม และคุณก็ไดโตตอบกับมัน ออกไป” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2392 หลอนพดู อยา งมึนงง ทบทวนเหตุการณเ หมือนจะไมแนใจ “ใช! ผมก็กาํ ลงั อยากจะถามคุณหญงิ เหมือนกนั คณุ หญงิ ไดยนิ เหมอื นกันหรือ” “ฉันไดยิน – ไดยินการพูดระหวางมันกับคุณ แตตอนนั้นมันเลือนๆ รางๆ ไมแนชัด คลา ยๆ ตกอยใู นหวงฝน อยา งไรพกิ ล” “คุณหญงิ ไดย นิ อยา งไร?” เขาถามโดยเร็ว จอ งตาเขมง็ “แปลกมาก...มันพูดดวยภาษาอะไร ฉันก็ไมอาจบอกไดเหมือนกัน แตรูสึกวาจะเขาใจ ไดดีที่สุด...มันมากลาวคําอาฆาตมาดรายเรา บอกวาเราลวงล้ําเขามาในดินแดนของมัน และเรา จะตอ งตายทง้ั หมด – ใชไ หมรพินทร ฉันเขาใจอยา งน้ถี ูกตองหรือเปลา ” รพนิ ทร ไพรวลั ย กดั ริมฝป ากแนน ขนลุกซขู น้ึ ท้ังกายอยา งไมรูสึกตัว ถูกแลว ดารินตก อยูใ นสภาวะเดียวกันกับเขาทุกอยาง น่ันคือไดยินและเขาใจในส่ิงที่ไอผีตายซากพันปพูดตรงกันทุก อยาง “ไดยนิ วา มนั พูดเชน ไรตอ ไปอกี บาง?” “มนั บอกวามนั คือ มนั ตรัยแหงนิทรานคร” “พยายามนึกอีกที เปรียบเทียบกับความฝนของคุณหญิงในคืนหนึ่ง มันเปนลักษณะ เดียวกันกับนักบวชโลน ที่ประกอบพิธีกรรมเดินนําหนาขบวนเสด็จของนางพญา ผูน่ังมาบนเสล่ียง คานหามนนั่ หรอื เปลา ” “ใชแ ลว คนเดียวกนั !!” นักมานุษยวิทยาสาวรองออกมาอยา งสะดุงผวา จอมพรานขบกรามนูนเปนสัน กวาดมองไปยังความมืดรอบดาน แลวเคนหัวเราะ ออกมา “ถา เชนนั้น มันก็คือ ปุโรหิตมันตรัย พอมดรายแหง ‘นครแหงความหลับ’ นครหนึ่งซึ่ง เคยรุงเรืองอยูเมื่อกี่หม่ืนก่ีแสนปมาแลวก็ไมทราบ โดยมี พันธุมวดี เปนนางพญาผูครองนคร และ เด๋ียวน้ี นครน้ันไดถลมจมหายไปแลวดวยกาลเวลา แตปุโรหิตมันตรัยมันยังอยู อยางนอยท่ีสุดก็ยัง วนเวียนอยูดวยวิญญาณอันชั่วรายบาปหนาของมัน อาจอยูดวยความแคน ความพยาบาทมาดราย ความมืดมัวอกุศล ซ่ึงจะมีสาเหตุมาจากอะไรก็ยังไมทราบ คอยปกปองหวงแหนเขตแดนของมันไว โดยจองลางทําอันตรายตอทุกชีวิตที่จะเหยียบยางผานเขามา คลายๆ กับวา ใครก็ตามท่ีเขามายัง อาณาเขตที่มันสิงสถิตอยูจะเปนผูมาเปนพิษเปนภัยตอมัน หรือสิ่งที่หวงแหนพิทักษไว ผมพอจะ มองเห็นอะไรไดรางๆ แลว คุณหญิงครับ ขณะน้ีเราสองคนกําลังยืนอยูในโลกอันมหัศจรรยท่ีสุด โลกท่ีเปรียบเสมือนเราฝนไป ทั้งๆ ที่ลืมตาต่ืนอยู และมีชีวิตเลือดเนื้อจริงในปจจุบันของเราเขาไป เกยี่ วของ” ดารนิ วราฤทธิ์ จอ งหนาเขาอยางตกตะลึง รอ งเสียงล่นั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2393 “รพินทร! คุณรูไดอยางไร คุณเอาอะไรท่ีไหนมาพูดไดเปนตุเปนตะเชนนี้ ปุโรหิตมัน ตรยั นางพญาพันธมุ วดี นามนม้ี าจากไหน?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2394 85 ตาคนู น้ั จอ งมองลกึ มาที่หญิงสาวเหมอื นจะพยายามเตอื นลงไปสคู วามทรงจํา ซึ่งบดั นี้ ภาวะอนั บีบคนั้ ทรมาน และสมองท่หี มุนวนไปดว ยเหตกุ ารณรา ย ทําใหม นึ งงเลอะเลือนไปหมด “โปรดระลกึ ใหด ี นามชนดิ น้ีพวกเราไดแ วว มาสัมผสั ความรสู กึ และไดขบคดิ ใครครวญ กันมากอ นแลว มนั ตรยั ปโุ รหติ พอมดราย และพนั ธมุ วดี นางพญาแหงนครหลบั ...พอจะนกึ ออก แลวหรือยงั วา คณุ หญิงไดย นิ ทั้งสองนามนม้ี าจากไหน?” ภายหลงั จากเอามือแตะขมับ เมมปากขมวดคว้ิ ทบทวนอยูอึดใจใหญ ดารินกล็ มื ตา โพลง รองออกมา “ฉันนึกออกแลว ! จรงิ ซิ เราเคยเอยอา งถงึ นามทั้งสองนก้ี ันมากอ นแลวในคืนหนึง่ ที่ พวกเราพากนั ตืน่ ข้นึ มาดว ยเหตุการณประหลาดๆ คณุ กบั พี่ใหญไ ดยนิ เสยี งฆอ ง กลอง เครอื่ งมโหรี ลกึ ลับทล่ี อยมาตามลม สวนฉันน้นั ไชยยนั ตเปน คนปลกุ ข้ึนมาหลังเพอื่ น พรอ มกับความฝน ท่เี หน็ ภาพนางพญาเสดจ็ มาบนวอทอง แวดลอมไปดว ยขบวนพยหุ ยาตรา ภายหลังจากปรึกษาถกเถียงกัน พี่ใหญเ ลาใหฟ ง ถงึ เร่อื งที่แงซายเคยเพอพดู เกย่ี วกับมายาวิน คมั ภีรมหาอบุ าทว มันตรัย ปุโรหติ และ พนั ธมุ วดี นางกษตั รยิ  ซง่ึ มันมาสอดคลอ งกบั ความฝน ของฉนั และไชยยนั ตเขา ทกุ ประการ จนเรา สนั นิษฐานวามนั จะตองเปน เหตกุ ารณเดยี วกนั คือนางพญาที่ฉันและไชยยนั ตเหน็ ในความฝน ควร จะมนี ามเชน นน้ั รวมทง้ั เจานกั บวชโลน หรอื ไอผ ดี ิบนั่นดว ย” “คร้งั แรก เราก็คิดกันวา มนั นาจะเปนเรอ่ื งเหลวไหล ไรส าระและอาจมองขา มไปเสยี แตเ ดยี๋ วนค้ี ุณหญงิ รูส กึ บา งหรอื ยังวา มนั นา จะมีมลู ความจริงข้นึ มาแลว ?” เคา หนาของนกั มานุษยวิทยางงงนั ไปหมด “คณุ เอง มักจะเปนคนสงวนปากคําและไมคอยจะยอมพดู อะไรมากอ น เกยี่ วกบั เรอื่ ง ชนิดน้ี มาครั้งนแ้ี หละท่ฉี นั ไดยินคณุ เริม่ จะมคี วามเหน็ ...” หลอนกลา วเหมอื นรําพงึ จอ งตาไมก ะพรบิ “คุณพอจะมองเหน็ เหตุผลในการสันนิษฐานมากกวา นห้ี รอื ” เขาผงกศรี ษะลง “ผมเห็นแลว และจะเสย่ี งตอ การผดิ พลาดเพยี งใดก็ตามในภาวะเชน น้ี ผมจาํ เปนจะตอ ง เปดเผยความรูสกึ แทจ ริงสว นตวั ออกไป กอนอ่ืนผมอยากจะใหคณุ หญงิ ทบทวนไปถึงเหตกุ ารณใ น คนื หนึง่ ท่พี วกเราเผชิญกับสัตวป ระหลาด ผมหมายถึงผีกองกอย คณุ หญิงพอจะจาํ ไดไ หมวา ในคืน นน้ั มนั เกิดอะไรขึน้ บา ง?” “ออ แนน อน ฉันจาํ ไดอ ยางแมนยําทเี ดียว เจา กองกอยตวั ท่เี รารูกนั ภายหลงั วา เปน หวั หนา ฝงู ทั้งหมด ไดล อบเขาไปในแคม ปขณะทพ่ี วกเราหลับกนั หมด มันเขา มาลบู คลาํ ตัวฉนั ทาํ ให [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2395 ตอ งต่ืนโกลาหลกนั ขนึ้ ในทสี่ ุด เรากจ็ บั ตวั มนั ได มัดไวเพ่อื นจะรอพิสูจนตอนตะวนั ข้ึน แตพ อต่นื ขนึ้ มา ปรากฏวา มนั หายไปพรอ มกบั แงซาย จนเปนผลใหเ ราตอ งออกติดตามแงซายมาจนกระทั่ง เดย๋ี วน”ี้ ดารนิ พดู รวั เรว็ เต็มไปดวยความตื่นเตน กระตอื รอื รน “แลวจําไดไหมวา เราชวยกนั ตรวจสอบรา งกายมัน?” “ใช ฉันเปนคนตรวจเอง ซ่ึงกพ็ บวา มนั เปน สตั วแ ปลกประหลาดมหศั จรรยท่สี ดุ มนั ไม มเี ลือด ไมมลี มหายใจ ไมมีชีพจรหรอื การเตนของหวั ใจ สามารถสมานแผลของตนเองไดอ ยาง รวดเรว็ ราวกบั ปาฏิหารยิ  ไมว า จะเกดิ บาดแผลขึน้ เชนไร” “ในความเห็นของคุณหญิง มันเปน สัตวห รืออะไร?” หลอ นสน่ั ศีรษะ “คุณก็รูอยแู ลว ฉนั ไมสามารถลงความเหน็ ไดในสง่ิ อันแปลกประหลาดผดิ ธรรมชาติ นัน้ และไมเขา ใจมันอยจู นกระทัง่ เดยี๋ วน”้ี “จําไดอ ีกไหมวา ขณะทเี่ ราลอ มดมู ันอยู มนั ไดส ง กระแสจติ เขาครอบงาํ แงซาย และพูด ตดิ ตอกบั เรา ซงึ่ ในขณะนน้ั เราเขาใจวา แงซายสรางสถานการณล กึ ลับข้ึนเอง” ราชสกุลสาวเมมรมิ ฝปากแนน ตาสวางวาว พยกั หนา “จาํ ตดิ หอู ยทู กุ ประโยคทเี ดยี ว คําแรก...มนั รองวา ‘ชวยดว ย’ อนั หมายถงึ ใหเราชว ย มนั ” หลอ นกลาวอยางแชม ชา พยายามทบทวนความทรงจําทผ่ี า นมาไมน านน้ีนัก “และคุณกับไชยยนั ตห าวา แงซายเลนตลก แตพวกเรากพ็ ยายามใหม นั พดู ผานแงซาย ตอ ไป คาํ พูดของมันประหลาดมาก มนั บอกวา มนั ไมใชสตั วแ ละไมใ ชคน ไมไดม าเพอ่ื ประสงคราย ตอ เรา แตมาเพอ่ื ตดิ ตอ ขอความชวยเหลือ คาํ พดู ของมนั เตม็ ไปดว ยปรศิ นาที่เราขบไมแตก มนั บอก แตเ พยี งใหเ ราชว ยปลดปลอ ยพวกมนั ใหห ลดุ พนจากบว งกรรม กรรมอะไรของมันเราก็เดาไมถ กู แลวขอรองใหเ ราบา ยหนาไปทางตะวนั ตก เพอ่ื เขาเขตนครแหงความหลบั ซึง่ เราจะไดรูความจรงิ เอง หางเสยี งของมันทํานองคลายจะเตอื นใหเราทราบลว งหนา แลวเหมือนกนั วา หนทางนเ้ี ตม็ ไป ดว ยอนั ตรายยง่ิ ซง่ึ เราจะตอ งตอ สูฟ น ฝา พยายามจะใหเ ราไปใหได และเดยี๋ วนีก้ ็ทาํ ไดจนสําเรจ็ คอื ชกั จงู พวกเรามาจนได โดยวิธีเอาแงซายและแผนทเี่ ดนิ ทางของเราเขาลอ ” “ไมม สี ่ิงทีจ่ ะมาทาํ ใหพ วกเราตายตามความหมายทีพ่ วกทา นเขาใจไดท งั้ ส้นิ ยกเวนสงิ่ เดียวเทา นนั้ คอื บญุ กศุ ล บาปเวรทุกขทรมานท่ีพวกเราไดร บั กค็ ือความไมร จู กั ตาย ถา เราตายเมอื่ ใด เรากพ็ นกรรมเมอ่ื น้นั ...” “ใชแลว ฉนั ยงั จาํ ได มนั พดู เชนนี้แหละ!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2396 “เราไมใ ชสัตว และเราก็ไมใ ชคน อกี ทั้งไมใชธ รรมชาตดิ วย! สงั ขารรางกายอนั นา เวทนาของเราถูกบนั ดาลขึ้นดวยกฤติยามนตอันลล้ี ับ วญิ ญาณของเราถกู จองจาํ กกั ขังและวนเวยี น ไมรผู ดุ รูเ กดิ ถกู กาํ หนดใหสงิ สูทรมานอยใู นรา งน้ีจนกวา กฤติยามนตน น้ั จะถูกทาํ ลายลางไป...” รพนิ ทรพึมพํา ทบทวนถอยคําท่เี ขายังจําไดแ ละกอ งอยูในหูขณะนี้ออกมา ดารินขนลกุ เกรยี วขึน้ ทั้งตวั จนตอ งเอามอื ลูบขยีแ้ ขน “จาํ ไดไ หมครับ มนั พดู เชน นี้” “มนั กอ งอยใู นหูของฉันทเี ดยี ว!” หลอนรบั ดว ยความรูส กึ รอนๆ หนาวๆ “ขณะนนั้ เรางงและไมเขาใจ แตเ ดย๋ี วนพ้ี อจะเหน็ อะไรเปน เลาๆ ขึน้ มาบางหรือยัง” สหี นา อนั ขาวเผือดของดารนิ ยงั ฉาบอยดู ว ยแววพศิ วงระคนขนพองสยองเกลา เชนนน้ั “ฉันยังมดื อย”ู “ลองพยายามใครค รวญใหด ที ส่ี ุด นกึ ซิ ไอผกี องกอยพยายามจะใหเ ราชวยเหลอื อะไร มัน?” “คลา ยๆ กับวา มันตอ งการใหเ ราชวยลางเวทมนตรอ าถรรพณอ ะไรสกั อยาง ทเ่ี ปนชนัก ตรงึ มันอยงู น้ั แหละ อยา งนัน้ หรือเปลา?” “คราวนี้ยอนมาถงึ เหตกุ ารณท ี่เราเผชญิ อยูห ยกๆ ตามทไี่ อผีดิบพันปนน่ั กลาวคําอาฆาต มาดรายเราไว มันสอดคลอ งกันไดไ หม” “ฉันนึกออกแลว!” ดารนิ รอ งขน้ึ ดว ยอาการต่ืนประหวนั่ “อาถรรพณเ วทของไอผตี ายซากตัวนนั้ นนั่ เอง พวกกองกอยชกั นําเรามาเพ่อื ให ‘ชวย’ มนั ซ่งึ เรากย็ ังไมรูชัดลงไปวา จะชว ยไดอ ยา งไร ทางไหน ขณะเดยี วกนั ไอผ ีดิบพนั ปน่ันก็เลยถือวา เราเปนศัตรซู ่ึงจะตองสกัดกน้ั ทําลายลา งเราเสยี กอน ทัง้ ๆ ทีเ่ ราไมเ ขาใจอะไรเลย และเดาไมถ กู วา มันเกย่ี วของผกู พนั กนั อยางไร ยกเวน แตจ ะสรุปความเหน็ ในขณะนี้ไดอ ยา งเดยี ววา พวกกองกอย เหน็ เราเปน มติ รท่จี ะมาเพ่ือชว ยเหลอื แตไอผีดบิ ตายซากนนั่ เหน็ เราเปน ศตั รู บางทีจะเปนเพราะการ มาของเราขัดตอ ผลประโยชนข องมันนน่ั เอง” จอมพรานหวั เราะกราวๆ ในลาํ คอ “ไมใชบ างที แตม ันตองขัดกนั อยางแนน อนที่สุด มนั จงึ จองจองลา งทาํ ลายพวกเราอยู ในขณะน้ี ระหวา งมันตรัยกบั สิ่งทีเ่ ราเห็นในรา งของสตั วป ระหลาดกองกอย จะตอ งมีอะไรผกู พนั กนั อยอู ยา งลล้ี บั ฝา ยหน่ึงยดึ ครองอาํ นาจ และอีกฝา ยหนึ่งตกอยใู ตอาํ นาจ ฝายหลงั ไปชักพาเอาพวก เรามาเพอ่ื หวงั จะใหช ว ย ฝา ยแรกกเ็ คยี ดแคน พยายามขัดขวางไว สว นสาเหตแุ หงการผูกพันน้นั ยงั เปน ส่ิงล้ีลับดาํ มดื อยู ซ่ึงถา เราไมต ายเสยี กอน มันกต็ อ งกระจางชดั ออกไปแนว า อะไรเปน อะไร ทีนี้ ยอ นกลับไปถงึ เหตุการณใ นคนื นั้นอีกครงั้ ระหวางที่คณุ หญิงกบั พวกเราคนอน่ื ๆ กาํ ลังมุงดูอยูที่ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2397 กองกอยตวั ท่ีเราจบั ได ผมกบั คณุ ชายกไ็ ดเลา ใหฟ งแลว วา เราเพยี งสองคนทสี่ ังเกตเห็นแงซายยนื หา งกลมุ ออกไปทางหนึง่ ในลกั ษณะภวังคเลือ่ นลอยเหมอื นตกอยใู นหว งสะกด จงึ เดนิ เขาไปดู แลว ก็ไดย นิ ประโยคหรือวลแี ปลก...ท่พี ึมพําออกมาจากปากของแงซาย และนั่นคอื ทม่ี าของคําวา มายา วนิ มันตรยั และพันธุมวด”ี “ลองบอกใหละเอียดซิวา แงซายพดู อยา งไรบาง” หลอนถามเรง มาอยา งกระหาย “นอกจากประโยคเหลาน้นั ทห่ี ลดุ ออกมาในลักษณะเหมอื นมีอะไรมาบงั คบั ใหพ ูด โดย ไมรูตวั แลว แงซายกบ็ อกถงึ ภาพท่ฝี น เห็นไป ตามทคี่ ณุ ชายไดน ํามาเลาตอใหพวกเราทุกคนฟง แลว คุณหญิงเองกไ็ ดยนิ อยูดว ย” “มันยงั ไมก ระจางชัดนกั ในคําเลา ของพี่ใหญ ถาเปนไปได ฉนั อยากจะไดย นิ ท่ีแงซาย พดู คําตอคาํ ประโยคตอประโยคทีเดยี ว เพอ่ื จะไดน ํามาประกอบขอสนั นิษฐาน คุณจาํ ไดทุกถอยคํา ของแงซายท่พี ดู ไวห รอื เปลา” “จาํ ได โปรดฟง ใหด ี ตอ ไปนเ้ี ปนคาํ พดู ของแงซายท่ีผมและคณุ ชายไดย ินพรอ มกนั ‘ผมเหน็ ปราสาทโบราณหลังหนึ่งสรางดว ยศิลาแลง ใจกลางคหู าหองใหญอนั ปรักหกั พงั เปนแทน หินออนสดี ําสนทิ เหนือแทนหนิ นน้ั หบี ศพใบหนง่ึ ประดษิ ฐานอยูเ ปนหีบทท่ี าํ ดวยแกว ผลกึ โปรงใส รางของสตรีนางหนึ่ง นอนสงบนิ่งอยูในหีบนน้ั ประหน่งึ จะจมอยใู นหว งนิทราชัว่ นิรันดร ถกู ละ นางควรจะอยใู นความหลบั เพราะรา งกายของนางมไิ ดเนา เปอย หรอื แหงเกราะตามสภาพของ ซากศพ หากแตอ่ิมเอบิ เปลงปลง่ั ประดุจกหุ ลาบแรกผลริ บั กบั นาํ้ คาง และแสงเดอื นเพญ็ ฉะน้ัน ความ งามของนางไมมคี าํ ใดเปรียบได นางแตงกายอยา งนางกษตั รยิ  นา ประหลาด ท่ีริมฝป ากอันจิม้ ล้มิ ดจุ กลบี กระจับของนางอาบอ่ิมไปดว ยสีแดง สีของเลอื ดสด!’...” ดวยการที่ส่นั เทา ดว ยแววตาที่ตืน่ กระหายตอ เร่ืองราวทีไ่ ดยนิ ขดี สดุ ดารินซักมาแทบ ไมหายใจ “แลวยังไงอกี ?” “ ‘ใตแ ทนที่นางนอน เปน โพลงคูหา คมั ภรี เ ลม หนึง่ ทาํ ดว ยหนังของมนุษย มีกรชิ อกี เลม หน่ึง ปก ทะลุคัมภรี ต รึงตดิ อยูก บั พน้ื มอี ักขระจารกึ ไวต ามพื้น และโพรงผนังภายใตทุกดา น’ ... นี่คอื ขอ ความทั้งหมดท่ีแงซายพูด โดยบอกวา ภาพทัง้ หมดเหลานเ้ี ปน ภาพท่มี องออกไปเหน็ ใน ขณะท่ีเขาภวงั ค แลว มนั กต็ รงกนั กบั ภาพฝนคณุ ไชยยนั ตเขาอีก โดยทีค่ ณุ ไชยยนั ตกย็ งั ไมด บั้ ฟง เรือ่ งราวน้ีมากอ น” “กรชิ ปก ตรงึ คัมภีรทาํ ดว ยหนังมนษุ ย อยใู ตแทนทนี่ างพญาองคน ัน้ นอนอย”ู หญิงสาวพมึ พาํ หรม่ี านตาลง “แนนอนละ ถานางพญาองคนั้น มีชอื่ วา พนั ธุมวดี ถาเจา ปุโรหิตนั่นคือมันตรยั คมั ภีร เลมน้ันก็คือมายาวนิ นน่ั เอง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2398 “ขณะนี้ เรากาํ ลังชวยกนั ประตดิ ประตอภาพอยู จากส่งิ ทเี่ ราระแคะระคายหรือแววมาที ละอยาง การสนั นษิ ฐานหรอื สมมตฐิ านคณุ หญงิ สองความคิดยอ มดกี วาความคิดเดยี ว” “ถาจะใหฉ นั เดาหรอื สันนษิ ฐาน ก็ขอผูกเรอ่ื งวา ผูท ีป่ ก กรชิ ตรงึ ไวกับคมั ภีรห นังมนษุ ย ใตแ ทนอนั มรี างของนางพญาพันธุมวดบี รรทมอยู กค็ ือปุโรหิตมนั ตรยั น่ันเอง และคมั ภีรอ นั นน้ั แหละ คืออาถรรพณเ วทอนั เตม็ ไปดว ยมหทิ ธิอาํ นาจบันดาลความลี้ลบั ซอนเงื่อนทกุ ส่งิ ทกุ อยางขึน้ ” หลอนกลาวอยางพยายามใชท กุ เซลลใ นสมองใหเ ปนประโยชน นยั นต าฉาบไปดว ย แสงแหง ความคิดฝน พยายามจะอานรหสั อนั ล้ีลบั ออกไปใหได “มนั มีอาํ นาจอยางไรนะ คมั ภรี เลมนน้ั ? ลกั ษณะของกรชิ ทีป่ กอยู ก็นา จะแปลวา..สาป กาํ กับตรงึ ไว เพ่ือใหเกดิ ผลประโยชนอะไรสักอยางหน่ึง และทาํ ไมพนั ธุมวดีจึงตองนอนหลับอยใู น โลงแกว แบบเจา หญิงนิทราเชน นั้น เธอตายหรอื เปลา จะมีโอกาสตนื่ ข้นึ มาอีกไหม พวกผีกองกอย ตกอยูในอาํ นาจของคัมภรี นน้ั อยางไร ลกั ษณะไหล และทีม่ นั ตองการใหเราชว ยแกไ ขปลดปลอย เรา จะทาํ โดยวธิ ใี ด...” ครน้ั แลว กจ็ องตาเขา ถามเหมือนกระซบิ วา “รพินทร คณุ จะทําอยางไร สมมตวิ า ถา เราไปพบเหน็ ภาพที่แงซายและไชยยนั ตฝน นี้ เขาจรงิ ?” “กค็ ณุ หญงิ ละ?” “ฉนั นึกไมออกเลย” “สิง่ ที่ผมจะทาํ ไดก็คือ ถอนกริชเลมนัน้ ออก โยนคัมภีรเ ขา กองไฟแลว ดูซวิ าอะไรจะ เกดิ ขึ้น และบางทอี าจเปน ความคิดชนดิ นขี้ องผมก็ไดทที่ ําใหเราถกู สกัดกนั้ ปองรา ยอยใู นขณะน”้ี “สงสัยวา เราจะตกเขา มาในนครตอ งสาปเสยี แลว คณุ คดิ อยา งน้นั หรือเปลา?” พรานใหญแ ยกเข้ียว กวาดตาไปรอบๆ ในความมืดมดิ “ไมใชเ พิ่งคดิ หรอก แตคดิ มานานแลว เวน ไวแตว า ไมก ลาพูดเทา นนั้ อาณาจกั รที่เรา หลงเขามาน.้ี ..เคยเปน เมืองคนมากอน นานนมมาแลวสักเทา ใดกส็ ดุ ทจี่ ะเดาได แตเด๋ยี วนม้ี นั กลายเปน แดนผดี ิบ หรอื มิฉะนน้ั ก็แดนของวิญญาณอนั บาปหนาทวี่ นเวยี นไมรูผุดรเู กดิ ตัวการ สาํ คัญทส่ี ุด ซงึ่ ทําตวั เปนศตั รกู ับเรากค็ ือมนั ตรยั ปโุ รหติ ทีป่ รึกษาผทู รงอาํ นาจของอาณาจกั ร ซง่ึ สมยั หน่ึงมนั กเ็ ปน มนษุ ยปุถชุ นธรรมดาคนหนึ่ง แตเ ดย๋ี วนม้ี ันเปน อะไรกส็ ดุ ท่จี ะบอกได อนั ทจ่ี รงิ เราจะไมมโี อกาสพบเหน็ กับสง่ิ ประหลาดนี้เลย ถาไมใ ชเ พราะไอพ วกกองกอยชักนําเรามาดว ย วัตถุประสงคทเ่ี รารูแตเ พียงวา มนั ตอ งการใหเ ราชว ย” ตา งเงยี บงนั กนั ไปชั่วขณะ ดว ยความรูส กึ นกึ คดิ ทีไ่ มอาจบรรยายได ณ บดั น้ี ความ ประหวน่ั พร่ันพรึงสยองกลัวตางๆ ของดารินคลีค่ ลายลงไปแลว กลายมาเปนความพศิ วงต่นื เตน ตองการรูและศึกษาคนควา ออกไปใหไ ด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2399 ดนิ แดนแหง ความลี้ลบั มหัศจรรยน้ี ไดค อ ยๆ ถูกคนพบเปด เผยออกไปทุกขณะแลว เฉพาะหลอ นกบั พรานนําทาง ซงึ่ มาหลงและเผชญิ อยูด ว ยกันเทา นนั้ นา เสยี ดายเหลือเกินท่ีคิดไปถึง พวกพอ งซ่ึงยงั ไมทราบวา พลัดพรากกระจัดกระจายเปน ตายรา ยดอี ยูทใ่ี ดบาง และมาตรวาคน เหลา นนั้ ยงั มชี วี ิตเหลือรอดอยูได เขาเหลา น้นั จะพบเงือ่ นงาํ ลา้ํ ลึกของมนั อยา งเชนทีห่ ลอ นกบั รพนิ ทรพ บนไี้ ปบา งไหม “ถาเชน น้ัน เปน ไปไดไ หม หลกั ฐานเครอ่ื งใชข องมนุษยส มัยหน่ึงทเี่ ราพบกนั หนา ถาํ้ ก็ คือหลกั ฐานของมนุษยใ นนครนนี้ ั่นเอง” ในทีส่ ุดหญงิ สาวก็ถามข้ึน วญิ ญาณของนกั ศึกษาคน ควา กลบั คืนมาเปน ของหลอนอกี คร้ัง มนั หมายถงึ สตสิ ัมปชัญญะอนั มั่นคงแนวแน กอปรไปดว ยวจิ ารณญาณซ่ึงหลกี พนจากการตก เปนทาสของความกลวั ทจ่ี ับใจอยู “ก็อาจเปน ไปได” “มันมีความเปน มาเชนไรหนอ เปน นครทเี่ กดิ ขน้ึ ในยคุ ใดเหมอื นปอมเปอี หรือเหมือน บาบิโลน หรอื อยางไร” หลอ นเอยเหมอื นราํ พงึ “มหศั จรรยเ สยี ยิ่งกวาปอมเปอี หรือบาบโิ ลนเสยี อกี เพราะวานครเกาแกเ หลานัน้ เหลือ ไวเ พยี งซากอนั เปนวตั ถโุ บราณใหค นรนุ หลังพบเทาน้นั แตนทิ รานครเหลือความอาถรรพณอ นั เลวรา ย เหลอื มนตมายาอันนา สะพรงึ กลัวที่สดุ สําหรบั เปน พษิ เปน ภยั ตอชีวติ ใดก็ตามทจ่ี ะหลงเขา มา มนั เปนแดนสนธยาทเี ดยี ว ผมไมอยากจะคดิ วา นทิ รานครทั้งอาณาจกั รไดต ายไปแลว แบบบาบิ โลน มันจะตองยังไมต ายเหมอื นอยางทเ่ี จา ผกี องกอยพดู นั่นแหละ หากแตเ ปลย่ี นแปลงสภาพไป เทา น้นั และแมกระท่งั ปรากฏการณของเจา ปุโรหติ มนั ตรัยท่เี ราเหน็ กจ็ ะตอ งเปน ลักษณะชนดิ หนง่ึ ที่ไดถ ูกเปล่ยี นแปลงสภาพไปจากความมีชวี ิตเปนอยูเดิมของมัน” มีหลายปญ หาเหลือเกินทีเ่ กิดซอนประดังประเดขน้ึ ในสมองของหมอดารนิ จนกระทง่ั มนึ ต้อื ไปหมด อะไรทท่ี าํ ใหน ครนี้ถลม ลมสูญหายไปจากสายตาของมนษุ ย และกลายสภาพมาเปน เชน นี้ มนุษยอ นั เปนเจาของอาณาจกั ร เปน ชนเผา ใด สบื เชอื้ สายมาจากไหน ในรอบ วิวัฒนาการท่เี ทา ไรของมนษุ ยชาติ พันธุมวดี นางพญา หรืออกี นัยหนง่ึ ราชนิ ผี ูค รอบครองอาณาจกั รผูเลอโฉม (ตามภาพที่ หลอนเห็นในฝน ) ฟง ตามกระแสเสียงสาํ เนียงนาม มันกระเดียดไปทางตระกลู มอญ เขมร เทา ที่ พน้ื ฐานการศกึ ษาชาติพงศว ทิ ยาของหลอ นจะประเมินเอาได นางเปน ชนเผา มอญ เขมร อนั เปน เจาของถ่ินสุวรรณภูมเิ ดิมกระนน้ั หรอื ถาจะมองยอนตน ไปหาประวตั ิศาสตรในยคุ ดังกลาว มนั ก็ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2400 คา นกบั ภูมิประเทศสถานถ่ินอนั แวดลอ มอยู เพราะถา เมืองน้เี คยมีอยจู ริง มันกต็ อ งเกาแกนานนม กอ นท่ีประวัตศิ าสตรจะศกึ ษาคนพบได แตถา จะบกุ ลกึ เขา ไปยงั สมยั ตน แหงมนษุ ยช าตดิ ึกดําบรรพ หลกั ฐานทางอารยธรรมท่ีคน พบกค็ านไวอกี เพราะยุคตนเปนยคุ หนิ นิทรานครในภาพฝนของ หลอนมีความรุงเรอื งรองมาแลว หลอ นแสดงความคิดเห็นนใี้ หพรานใหญฟง อยา งงนุ งง “ผมไมมีความรูจะมาชวยคุณหญิงวินิจฉัยหรือคนควาไดในเร่ืองประวัติศาสตร โบราณคดี หรือมานุษยวทิ ยา...” จอมพรานตอบแผวต่ํา ใบหนาของเขายามนี้กระทบแสงไฟจากในกอง แลดูมันเครียด คลํ้าราวกับภาพปน ของหินทง่ี อกอยใู นทะเลทราย “แตผ มเชอ่ื อยใู นหลกั ของศาสนา ทีว่ า โลกของมนษุ ยเราเกดิ แลว และดบั แลว ไดห ลาย ครัง้ หลายหนโดยไมจ าํ กัด และในโลกมีทัง้ มุมและเส้ียวสวนที่มนษุ ยเ ราไมส ามารถจะสาํ รวจพบได ปรโุ ปรง แมจ ะเขา ใจเอาเองวา สาํ รวจไดห มดสิ้นแลวกต็ าม เวน เสียแตว าเราจะพิจารณาวา... กรรมฐานหรือฌานของพระโสดาบนั เปนเร่อื งเหลวไหล และถาจะหนั มาทางทฤษฎตี ามหลกั ศาสนา ของผมดงั กลาวน้ี ผมก็อยากจะพูดวา นิทรานครทเี่ รากําลังเผชญิ กับอภินหิ ารอทิ ธิฤทธิ์ของมันอยูน ่ี จะใชก ารสันนษิ ฐานตามหลักของโบราณคดี เพ่อื อนมุ านคนหาอายุกาลเวลาของมัน ยอมเปน ไป ไมได ตราบใดก็ตามทเี่ ราไมส ามารถจะบอกไดว าไกเ กดิ กอนไข หรือวาไขเกดิ กอนตัวไกก ันแน มนั เปนปญ หา ‘อจนิ ไตย’ คอื พน ความคดิ บางทอี กี สกั ประมาณ ลานๆ ปขา งหนา อาจมีมนษุ ยชาตชิ าย หญงิ สองคน คนหนง่ึ ชือ่ รพนิ ทร ไพรวัลย อีกคนหนงึ่ ชอื่ หมอ มราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ มาหลง ปาดว ยกันอยา งนอ้ี กี ก็ได คือเหตุการณพ ฤติภาพนน้ั เวียนกลบั มาซา้ํ เมอ่ื ถึงรอบวาระของมนั เพราะฉะน้นั นครน้ีอาจเปน นครของชนเผา ทีน่ กั มานษุ ยวทิ ยาขนานนามเรยี กวา มอญ เขมร ก็ได แต เปน เผามอญ – เขมร รอบกอนๆ ทป่ี ระวตั ศิ าสตรจะหมนุ กลบั มาซา้ํ รอยเดมิ ซงึ่ ไมรวู า กีบ่ รรพ มาแลว ” หลอ นจอ งเขาอยา งพินจิ ตาเปนประกาย “แนวความคิดของคณุ แปลกมาก ฉันเพ่ิงจะไดย นิ เปน ครัง้ แรก และยอมรับวา ...มนั ชวน ใหนาคดิ เหมือนกัน ทั้งๆ ท่มี นั พน ความคดิ และปราศจากขออางองิ ” “ไมม ีอะไรเปน หลักฐานอา งองิ เพื่อจะทําควิ อีดตี ามหลักของนกั ทฤษฎไี ดเ ลย ตง้ั แตเ รา ออกเดนิ ทางจากหลม ชา งมาแลว ” หญงิ สาวหมนุ ตัวจากทนี่ ่ังเคยี งขนานกบั เขา หนั หนาออกไปดานตรงขา ม เอนหลังพงิ หลัง กระซบิ วา “แบงรัศมกี ารรบั ผดิ ชอบคนละครึ่งนะ ฉันจะระวังทางดา นน้ี คณุ อกี ดานหนึ่ง” “ตกลง ถาเห็นผมน่งิ ไป ก็ลองเขยาปลุกดว ย” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2401 “งวงมากไหม?” “เพลียเหลือเกนิ ” เสียงพมึ พําตอบมาแทบไมเ ปน ถอ ยคาํ “ถา ฝนไมไ หว กไ็ มเ ปนไรนะ อกี ไมน านกจ็ ะสวางแลว ฉนั อยยู ามเอง” หลอ นบอกมาอยางเหน็ ใจ เสยี งเขาหาวพรอ มทงั้ ถอนหายใจเฮือกแลว ก็ไมไดเ อยคําใด มาอกี เวลาผานไปในความเงยี บเชยี ว หนาววิเวกนั้น ตอมาหญงิ สาวทดลองขยับตวั ออกหาง จากการพงิ เอาหลงั ยนั กนั ไว รางของพรานใหญก็งว งงบุ ตะแคงลงไปคูก อดปน อยา งไมรสู ึกตวั ดา รนิ เอาหลงั มอื แตะแผว เบาทใี่ บหนานน้ั พิศดเู พื่อนยามยากของหลอนอยางสงสาร หลอ นรูวาเขา เหน็ดเหนื่อยหนักกรากกรําจนเกินสภาพทร่ี า งกายจะทนทานได จึงตกลงใจทจ่ี ะปลอยใหนอนพกั โดยไมร บกวน ณ บัดนี้ สติและกําลังใจของหลอ นกลับคนื มาแลวอยางเขม แข็งมน่ั คงทสี่ ุด พรอมที่จะ เผชญิ กบั ทกุ สง่ิ ทุกอยางโดยอสิ ระ ขออยา งเดยี ว อยาใหล กู ปน ดา นเทา นัน้ ! ไชยยนั ต อนนั ตรัย คนื ความรูส กึ ข้นึ มาทีละนอ ย ใครคนหนึ่งกําลงั เรยี กชอ่ื เขา พรอ ม ทงั้ เขยา พลิกใบหนาอยไู ปมาจากความสาํ นึกอนั ขาดๆ หายๆ เลอื นรางเหมอื นคนทีเ่ พ่งิ ฟนขนึ้ จาก ยาสลบ อดีตนายทหารหนมุ รูสึกเหมือนเคลม้ิ ฝน เหตกุ ารณห ลายชนิดสบั สนอลเวงอยใู นมโนภาพ จนสดุ ท่จี ะจาํ แนกได ครัง้ แรกคลา ยๆ กับตนเองกาํ ลงั เลน กอลฟ พนันเดิมพนั สงู ล่วิ อยูกบั เพ่ือนนายทหาร เหตกุ ารณมนั กําลงั เขา ดายเขา เขม็ และเครียดหนกั ตอ มากร็ สู กึ เหมอื นกบั วา กําลังฝกกระโดดรมดง่ิ พสธุ าคร้ังแรกในชวี ิต ถูกครฝู ก ถบี หลงั ลอยละลว่ิ ปะทะอากาศวูบลงมา ไดย นิ แตเสยี งตนเองสวด มนตภ าวนาสน่นั หวน่ั ไหวอยคู นเดยี วกลางมา นอากาศ ที่กระแดว ดิ้นแหวกวายลงมานัน้ อกี ขณะจติ หนงึ่ ก็เปนภาพสมยั ยงั เปน นักเรยี นนายทหารอยทู ีแ่ ซนดเ ฮรส ท แบกปนเดนิ ตบเทา ฝกแถวเหน็ดเหน่อื ยจนแทบจะลมลงขาดใจตาย ภาพเหลา นั้นมนั ซอนกนั อยเู หมือนภาพยนตรทฉี่ ายทับกนั บนจอเดยี ว ในโสตประสาท ก็ลั่นออื้ องึ ไปหมดราวกับนรกโลกนั ตรทงั้ ขุมเขาไปประดงั สง เสียงแซอยูในแกว หู สมองมนึ งงถวง หนกั นีเ่ ขาคงจะฉลองปใหม หรอื มิฉะนั้นกค็ รสิ ตมาสกบั เพอื่ นฝูงทีใ่ ดท่หี นงึ่ แลว กด็ ื่มจน เมาทส่ี ุดของความเมา อันเปน นสิ ัยทีเ่ คยปฏิบตั อิ ยูเปนประจํา หลังจากนั้นกก็ ลบั มานอนแผฝน รา ยอยู กลางสนามหญาในบา นของเขาเองกระมงั “ไชยยนั ต! เปน ยังไงบาง...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2402 เสียงเรียกซา้ํ ซากถ่ๆี นนั้ แวว ชัดเจนเขามาในโสตของเขาเปน ลาํ ดับ จนกระทงั่ รสู กึ เหมอื นวาผูเรียกอยใู นขณะนม้ี ีปากจอ อยูริมใบหู นาแปลกท่ีเสยี งเร็วปรอื๋ นนั้ เปนภาษาอังกฤษ และ เปนเสียงผูหญงิ สาวใชท ี่จะมาปลกุ เขาในขณะทนี่ อนเมากล้งิ อยกู ลางสนามหญาหนาบานคงไมพ ดู ฝรั่งแนน อน บางทีอาจเปน แคธรนี เมียของไมค จงั เกลอร ทหารจัสแมก็ เพือ่ นของเขา “เมรรี่ คริสตสมัส เค็ท ไอผ ัวซงั กะบว ยของเธอมนั หายหวั ไปไหนแลว ปาย! ไปลากมัน มาน่ี มาดวลแกว กนั ใหถึงเชา เลย ไชยยนั ตย ังไมเ มาโวย !...โอย...นํ้า เหน็ แกพ ระเจา หรือผีหาซาตานก็ ได...ขอน้าํ สักแกว...” เขาพึมพาํ แหบๆ ออกมาเปน ภาษาเดียวกนั ประโยคหลังมนั กลนื หายไปดวยเสยี งคราง พยายามจะเปด เปลือกตาอันหนักอ้ึงข้นึ “ไชยยนั ต! ไชยยันต! !” เสียงเรยี กและอาการเขยา ปลกุ น้นั แรงย่งิ ขนึ้ พรอ มกับนา้ํ อนั เยน็ เฉียบ กช็ โลมรดมาให ท่ีหนา อดีตนายทหารปนใหญล มื ตาโพลงขน้ึ สิง่ แรกทเ่ี หน็ ในความสลัวมัวมนรอบดาน กค็ อื ใบหนา ขาวเผอื ด และตาสผี กั ตบ ท่ีจอ งมาอยา งเรารอ นกระวนกระวาย หนา นน้ั หางจากเขาเพยี งศอก เดียวในลกั ษณะกม “เฮ! ยูไมใชเมยี ไอไ มคนห่ี วา ...” เขารอ ง เสยี งตบี อยูในลาํ คอ “เซอรเ ทนล่ี นอ็ ท!!...” หญงิ ผวิ ขาวผนู น้ั ตอบนาํ้ เสยี งผากพอกนั ประคองตน คอเขาขึน้ วกั นํ้า ซึง่ ดเู หมอื นจะเอา มาจากบริเวณใดบริเวณหนง่ึ ขางเคยี งรอบตวั น้ันเองใหด ืม่ ไชยยันตก ระเดือกกลนื แลว อาปากหายใจ จอ งอยางมนึ ตอ้ื หาปลายไมพ บ “ไชยยนั ต คุณกําลงั เพอ ...ละเมอ...” “ฮู อาร ยู?” “มา – รี – อา ฮอฟ – ฟ – มานน. ..” สตรีผคู ุกเขาอยูตรงหนาลากเสียงเนน หนกั แชม ชาเหมือนจะใหก ารออกเสยี งนนั้ เขา ไป ปลุกประสาททีย่ งั จับตนชนปลายไมถกู ของเขา บดั ใจแหง การเบกิ ตาจองนน้ั เอง ไชยยนั ต อนนั ตรัย กเ็ รยี กรองสติสมั ปชญั ญะ และ ความทรงจําทงั้ มวลกลับมาไดอยางพรวดพราด เขาผงกกายขน้ึ อยางรวดเรว็ แตแ ลวกแ็ ยกเข้ยี วรอ งล่นั ออกมาดว ยความขดั ยอกปวด เสียวทหี่ ลัง ตวั งอคูล ง มาเรยี จับตวั ไวแ นน กดใหน ่ิงอยกู บั ที่ “อยาเพิง่ ขยบั ตัว ไชยยนั ต คอ ยๆ กอ น...คณุ เจบ็ มาก ไมร หู ลังหกั หรอื เปลา ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2403 “เมย! ...” ไชยยนั ตพ ดู ลอดไรฟนออกมาอยางยากเยน็ มอื ท้งั สองตะครบุ กาํ ยดึ ไวท โี่ คนขาของ แหมม สาวเพ่ือนรว มทาง พยายามจะเงยตวั ขนึ้ อกี แตแ ลว กต็ องหนา บดู เบีย้ วดว ยความเจบ็ ปวดบอก ไมถูกวาเจ็บทไ่ี หนบา ง มนั ตลอดทง้ั สรรพางคกายทเี ดยี ว ทนั ทีทกี่ ระดกิ กระเดย้ี “ไปยังไงมายงั ไงกนั นี่ เราอยทู ี่ไหน?” “นรก! ธรณีมนั สูบเราลงมา คุณพอจะรสู ึกตัวจาํ อะไรไดแ ลว หรอื ยงั ?” เขากดั กรามแนน พยกั หนา ถามเรว็ ปร๋ือแทบไมห ายใจ “เชษฐา นอย รพินทร แลวพวกเราคนอน่ื ๆ...?” แทนคาํ ตอบ ภรรยามายของ ดร.ฮอฟมนั ผายมอื กวางออกไปพรอมกบั ยักไหล แลว ท้งิ แขนทง้ั สองลงอยางส้ินหวงั ตา งคนตา งจองตากนั ไชยยนั ตมีความรสู กึ เหมอื นหวั ใจจะหยดุ เตน แทบลืมความบอบชา้ํ สะบกั สะบอมที่ทรมานอยูในขณะนห้ี มดสิน้ ทรงตัว ตะเกยี กตะกายจะลุกข้นึ ใหไ ด แตล ม ๆ ลกุ ๆ กะโผลกกะเผลกอยเู ชน น้ัน พรอ มกบั ความแปลบปวดท่ีแผซา นข้ึนมาอกี แหมม สาวประคองปก ไว “อยาพยายามลุกเลย ไชยยนั ต ถึงยงั ไงมนั กไ็ มม ปี ระโยชนหรอก เราสองคนกาํ ลงั ตกอยู ในทีอ่ บั จน และยังไมมโี อกาสจะรถู งึ ชะตากรรมของพวกพอ งคนอื่นๆ เลยสกั นดิ เดยี ว” “คุณไดร บั อนั ตรายอะไรบางหรือเปลา และไปยงั ไงมายังไง ถึงไดม าปลกุ ผมขึ้นได? ” ไชยยนั ตถ ามเสียงแตกพรา กไ็ ดย นิ เสียงหวั เราะข้ึนเบาๆ เรียบสนทิ เหมือนไมไดเกดิ อะไรขนึ้ เลย หรือมฉิ ะน้นั มนั ก็ เปนอาการเยน็ สงบของคนที่ปลงตก หมดความอินงั ขงั ขอบตอชีวติ ตนเอง “ฉันตน่ื ข้นึ มา เหมอื นคนทเี่ พิ่งตน่ื จากความฝน อนั ปนเปอยางเดยี วกบั คุณนแ่ี หละ แต กอ นหนา คุณสกั ชว่ั โมงมาแลว นอนกระดิกกระเดย้ี ตวั ไมไ ดอ ยพู กั ใหญ พรอ มทงั้ พยายามนึก ทบทวนจนรูแนชัดวา สถานการณท่ชี วี ติ ไดเผชิญอยจู รงิ มันเปน เชน ไร ตอ จากนัน้ ฉนั กพ็ ยายามชว ย ตวั เอง อยากคดิ วาไมม อี ะไรมากนัก เพราะมฉิ ะนน้ั คงไมลุกข้นึ มาได ถึงเดย๋ี วน้ีฉนั กย็ งั ไมม เี วลามา สํารวจตัวเองเลยวา มนั เปน อยา งไรบา ง โชคดีมากท่พี บปน ตกอยขู า งๆ ตัวทนั ทีทต่ี นื่ ข้ึนมา ภายหลัง จากสังเกตลทู าง ฉันกอ็ อกเดนิ เดาสุมมาตามปลองถาํ้ แลว ก็มาพบคุณนอนสลบอยูนแ่ี หละ ทแี รกนกึ วา คณุ ตายแลว แตเหน็ ยังหายใจอยกู เ็ ลยพยายามแกไ ขขนึ้ มา” ไชยยนั ตย กมอื ขึ้นกุมศรี ษะ แลวเหลยี วสาํ รวจไปรอบๆ ตวั อันพอจะเหน็ ไดร างๆ ใน ระยะไมห างออกไปนกั มนั แวดลอมไปดว ยหลบื หนิ สูงๆ ต่าํ ๆ และซอกคหู าทซ่ี อกซอนเล้ยี วลดอยู ไปมาเหมอื นทางเดนิ ในเขาวงกต อากาศขนอบั ช้ืนกรนุ ไปดว ยกลิน่ ตะไครนํา้ กอนทจ่ี ะเอย อะไรออกมา กเ็ หน็ มาเรยี เดาะวตั ถแุ ทง ยาวดํามะเมอ่ื มขึ้นมาไวใ นมอื ท้งั สอง บอกตอ มาวา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2404 “ไรเฟลของคุณ มันอยูในสภาพเรยี บรอยใชก ารไดด เี หมอื นกนั ฉันพบมนั กอนที่จะพบ คณุ ตกคางอยใู นระหวา งงามหนิ หางออกไปซายมือน่ีไมม ากนกั ” ไชยยนั ตเ บิกตางันอยูเ ชน นัน้ “คุณแกไ ขผมอยูนานไหม เมย?” “สักหา หกนาทเี หน็ จะได รสู ึกเปนยังไงบา ง?” เขากระดกิ กายอกี ครง้ั สํารวจตวั เอง แลวแยกเขยี้ วกัดฟน กรอด ตอสูกบั ความปวดยอก แปลบเสียวไปตลอดทัง้ กาย ราวกับวากระดูกกระเดย้ี วจะแยกเคล่อื นออกจากกนั หมด แข็งใจเหนยี่ ว แงโ ขดหินท่ีงอกอยขู า งๆ พยุงกายข้นึ มาทรงตัวคกุ เขา คอู ยู “เหมือนใครจะเอาตะลุมพกุ มาตตี ง้ั แตหวั ถงึ เทา เลย แตค งไมเ ปนไรนกั หรอก รอให ประสาทต่ืนตวั กวา น้ีอีกนิด บางทีจะดขี น้ึ ” ชายหนมุ พดู อยา งทรหด ระคนไปกบั คํารามสาปแชงตอเหตุการณ พลางปลอ ยตัวลงไป นอนพงั พาบควํา่ หนา กับพน้ื รองบอกมาอกี วา “ชวยจบั ขอ เทา ผมกระชากที เมย กระชากใหแรงทีส่ ดุ พรอ มกันทงั้ สองขา งเลย” “โอ! ไมไดหรอก กระดกู มนั จะเคลอ่ื น ประเดยี๋ วก็พกิ ารไปเทา น้ัน” มาเรียรองโดยเรว็ แตไชยยันตส่นั หนา มอื ทั้งสองเหน่ียวแงห ินยดึ ไวแ นน ออกคําสั่งมา เกอื บจะเปน ตวาด “ทําตามท่ผี มสง่ั ! เร็ว! มันเปน วิธีเดยี วเทา นนั้ ท่ีคุณอาจจะชวยใหผมฟน จากการเปน งอ ย อยใู นขณะน้ี หลังผมไมห ักหรอก เพยี งแคเ คลด็ เทา น้นั แตก ระดกู โคนขามนั เคลือ่ น ลุกข้นึ ยนื ไมไ ด” แหมม สาวลังเลอยูอดึ ใจ พอไชยยนั ตร อ งเรงเตอื นมาอีกครงั้ หลอ นก็ตดั สนิ ใจ เดนิ ออ ม ไปทางดา นปลายเทา เขา จับขอ เทา ทั้งสองแนน กระชบั ไวในองุ มอื อนั แขง็ แรง คอ ยๆ ออกแรงดงึ ที ละนอ ย เสียงไชยยันตร องลั่นดว ยความปวด แลว ตะโกนสดุ เสยี ง “กระชากเลย ใหแรงทสี่ ดุ !” มาเรยี กระชากสดุ แรงเกิดเทา ทมี่ อี ยู เสียงกระดกู สว นใดสวนหน่ึงลนั่ กรวบ ไชยยนั ต อทุ านกองออกมาอกี คร้ัง มอื หลุดจากแงห ินท่ียดึ เหน่ยี วไว นอนคว่าํ หนา ยาวสัน่ ดกิ ไปตลอดท้ังรา ง แหมมสาวถลนั เขา ประคองเขาไว เขยาถามละลํา่ ละลกั อยา งตกใจ “ไชยยนั ต เปน อยา งไรบาง” นกั ผจญภยั ชาวกรงุ นอนหลบั ตากัดฟน แนน อยคู รู กค็ อยๆ พลกิ หงายตวั ขึ้น ลากขาอนั เหยยี ดยาวแข็งทื่อท้ังสองงอพบั เขา มาอยางยากเยน็ เขางอและยดื ขาสลบั กันอยูเชน นน้ั สองสามครัง้ ดว ยการเคลอ่ื นไหวที่คลองขนึ้ แลวเหนย่ี วเอาตวั มาเรยี เปน หลกั ดงึ กายข้นึ น่งั จากน้ันกเ็ กาะหิน คอยๆ พยงุ ทรงตวั ยืนตอ ไป โดยมเี พอ่ื นสาวตา งผิวประคองปกไว คอยรอ งถามสอบอาการอยู ตลอดเวลา “เอาละ ไมต อ งกังวลไปหรอก ผมพอจะเดนิ ไดแ ลว ถา ไดพ กั อุนเครื่องสักครู...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2405 เขาบอกพลางถอนใจเฮอื ก พยุงกายกะโผลกกะเผลกไปน่งั ทีแ่ งหนิ เอาไรเฟล .600 ไน โตรฯ ที่มาเรียสง มาใหย ันพื้นไวแ ทนไมเ ทา ชัว่ คราว อีกมือหน่ึงยกขนึ้ ตบตน คอแรงๆ เพ่อื ปลุก ประสาท “มนั หมายความวา อยา งไรนี่ เราพลดั ปลองเหวลงมาใชไ หม?” “กค็ งทาํ นองนนั้ แหละ...” มาเรยี ตอบ แหงนหนาพยายามสาํ รวจทางขึน้ ไปยงั ดา นบน ซึง่ เปน ชอ งทะลุปรุโปรง ราวกบั รงั ผ้ึง มีแสงสาดเปน ลาํ เขามารางๆ “เทา ทีจ่ าํ ไดครงั้ สุดทาย ตอนที่เราแตกกระจายกนั อยา งสบั สน ขณะท่โี ขลงชางมันแลน ตามเขามาถึงตวั ฉันว่งิ เหยยี บลงไปบนอากาศวางเปลา หลน ลึกลงมา จากนนั้ ก็หมดความรูส กึ ไป มา ฟน อกี ทีพบตวั เองติดอยกู บั รากไม มันมดื เหลอื เกิน มแี ตแ สงสวางรางๆ ดา นบน ฉนั ก็พยายามเกาะ แงหนิ ไตขนึ้ มา ระยะมนั สูงจากระดบั ทน่ี อนหมดสตอิ ยปู ระมาณ 10 เมตร แลวกถ็ งึ ระดบั อันมี ทางเดินคดเคย้ี ว ซ่งึ เปนระดบั เดยี วกับทฉ่ี นั เดนิ งมมาพบคุณเขา นแ่ี หละ” ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝปาก พยายามคิดทบทวนความจํา “ผมกเ็ หมอื นกนั รสู กึ ตัวครงั้ สุดทายวาพลดั รว งลงปลอ ง น่ีเราตกจากระดับเดมิ มาลกึ สักเทา ไหร? ” “ฉันตั้งคําถามนี้กอ นหนาคณุ แลว แตห นิ ใตแผน ดนิ เหลา น้นั มนั ไมย อมตอบคําถามฉัน” ชายหนุมเอามอื ลบู คาง แหงนขนึ้ ไปมองชองโหวด า นบนศรี ษะ ซง่ึ มีแสงสลวั ลอดเขา มาใหเห็น “ผมคดิ วาเราไมควรจะหลนลงมาลกึ นักหรอก เพราะเรายังรอดชีวิตอยไู ด บาดเจบ็ เพยี ง แคเคลด็ ขดั ยอกเทานน้ั ถาปลองเหวลึก ปา นนเ้ี ราคงแหลกเหลวไมมชี ้ินดแี ลว ” เสยี งเพื่อนสาวตา งผวิ หวั เราะแปรง ๆ อยูในลําคอ “ทแี รกฉนั ก็คดิ อยา งคณุ แตเด๋ยี วน้ยี ังสงสยั ” “ทําไม?” “ขณะท่ฉี นั กาํ ลังเดนิ งมอยู ชวงหนึ่งทผี่ านมาแลว กอนหนาจะพบคณุ น้ี ฉนั ไดย นิ เสียง อะไรชนิดหนง่ึ ดงั อยูบ นเพดานเหนือหวั ขณะทคี่ ลานลอดมา ถา บอกคณุ อาจจะไมเ ชอ่ื กไ็ ด” “เสียงอะไร?” “น้ําไหลผา นแงห นิ แตมนั ดังอยูขางบน มลี าํ ธารใตดินซอนทับอยเู หนอื เราขนึ้ ไป!” ไชยยนั ตอ ุทานล่นั ออกมาอยา งตกใจ ลืมตาโพลง “จริงหรอื ?” “ถาคณุ มแี รงพอ จะใหฉ นั พายอ นกลบั ไปฟงเสียงลําธารนนั่ ก็ได บางตอนท่ีฉันเดนิ มา เปน ทางน้าํ ไหล บางแหง กล็ กึ เกือบถงึ อก ฉันนกึ ไมออกเหมือนกนั วา ขณะนเี้ ราอยูทไ่ี หน ต่ําลงมา จากระดบั ที่เกดิ เหตุคร้งั สุดทา ยสกั เทาไหร แตค วามรสู กึ บอกตัวเองวามนั ไกลลิบ มีเหวอัน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2406 สลับซบั ซอ นอยใู ตพนื้ ถาํ้ ทเี่ ราหนีโขลงชา งเขามา และเราพลัดตกปลอ งเหวนน้ั ลงมา อยา งนอยทส่ี ุด คนทพ่ี ลดั เหว ก็มฉี ันกบั คณุ สองคน” “โอว!” “ฉนั กแ็ ปลกใจ ทําไมเราถงึ ไมต าย บางทเี ราอาจหลน ลงมากระทบสายน้ําของลาํ ธารใต ดนิ แลวถกู พัดไหลหา งลกึ มาเปน ระดบั จนกระท่งั มาติดคา งอยตู รงตาํ แหนงท่เี รานอนอยกู ็ได” นกั ผจญภยั ชาวกรุง กมลงมองไรเฟลทเ่ี ทา ยนั พืน้ อยู ใชค วามคดิ ดว ยอาการคลางแคลง พศิ วงอยูอดึ ใจ ก็สายหนาอยา งไมเหน็ ดวย “มันคา นกันอยูนะ เมย สมมติวา ถา เราตกลงมาบนสายนาํ้ และถูกพดั ไหลมาตดิ อยูท น่ี ี่ ไรเฟล ของเราจะไหลตามกระแสน้ํามาตกอยูขางตัวเราไดอ ยางไร มนั จะตอ งจมอยกู ับทใี่ นตําแหนง สดุ ทา ยท่ีมนั ตกลงกระทบพน้ื คงไมไ หลคมู ากบั ตวั เราดว ยหรอก” มาเรียยกั ไหล “ฉันตอบเหตผุ ลคณุ ขอ นี้ไมได และยอมรับวามันเปน เรอื่ งมหัศจรรยท ี่สดุ แตกลาทา พนนั ไดว า ถา คุณสามารถเจาะเพดานหนิ ทค่ี ลุมอยูเ หนือหัวเรานี้ขนึ้ ไปเปน เสนตรง คณุ จะไมพบกบั ตําแหนง แรกทเ่ี ราพลดั รวงลงมาแนน อน บางท.ี ..” หลอนเวน ระยะ ยิ้มแคน ๆ ตาเขยี วเขมเปน ประกายอยูในความมดื สลัว “อาจเปนพระเจา กระมัง ทกี่ รณุ าสง ปนมาใหเ ราดว ย ภายหลังจากทท่ี รงชวยครัง้ แรก ไมใหเราแหลกเหลวไป ทุกสงิ่ ทกุ อยา งทเ่ี ราเผชญิ อยนู ี้ ฉันไดพ ยายามคดิ พยายามหาเหตผุ ลมากอน แลว แตพ น ปญ หาพน ความคิด” “แลวคณุ คิดหาคาํ ตอบบางแลว หรอื ยงั วา พวกเราคนอื่นๆ ตกอยูใ นสภาพไร ที่ไหน?” “ฉันไมกลาคิดหรอก ไดแ ตภ าวนาวงิ วอนพระผูเปนเจา ขอใหทรงคุมครองคนเหลานั้น ไว ใหเ ขาแตละคนไดม ีลมหายใจอยตู อไป เพ่อื ตอสกู บั เหตกุ ารณปญหาอยางที่เราเผชญิ อยูใ น ขณะน”ี้ มาเรียตอบพรอ มกับหัวเราะเนอื ยๆ อยูในอาการเดมิ สังเกตไมไ ดวา ความรูสกึ ของ แหมมสาวในขณะนเี้ ปนอยา งไร หรอื ถา จะรูชดั ประการเดียวในสายตาของหนมุ ไทยก็คอื นกั ผจญ ภยั สาวเลอื ดเยอรมันผสมฝร่ังเศสผนู ้ี เยอื กเย็นมั่นคงยิ่งนกั เหตุการณค บั ขนั ขดี สุดทเ่ี ผชิญอยูใ นขณะน้ีอยา งไมรูอ นาคต ไมไดทาํ ใหหลอ นสะทก สะทานเลย ผดิ กับเขาซ่ึงรอนรมุ กระวนกระวายราวกบั ถกู ไฟเผา ชีวติ หรอื หนทางรอดสาํ หรบั ตนเองไมเปนสิ่งทีไ่ ชยยนั ตค ํานงึ ถงึ นัก แตไ ปหนกั อยใู น ความทกุ ขกังวลหวงถงึ เพื่อนรว มตายทั้งหลาย โดยเฉพาะอยา งย่งิ ราชสกุลสองพน่ี อ ง ซ่ึงในขณะน้ี เดาไมถูกวาตกอยูในสภาพเชนไรบาง เปน ตายรายดอี ยทู ่ีไหน แตรูปการมันนา จะสอ ไปในทางรา ย มากกวาอยางอน่ื แลว กจ็ องมองมาเรียอยา งหงดุ หงดิ อยูครามครนั ทเ่ี ห็นไมม ีความอาทรอะไรเลย ทง้ั สนิ้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2407 สตรีผูน เ้ี รารอ นแตใ นเรื่องเซก็ ส แตช าเย็นตายดา นเหลือเกินสาํ หรับเหตกุ ารณแ หง ความเปนความตาย! แตแ ลว ไชยยันตก ็หมดความคิดท่จี ะเคอื งหลอน เขา ใจไดด วี า มาเรีย ฮอฟมนั ตรี าคาคา ชวี ิตตนเองไวอ ยางปราศจากคางวด ชะรอยจะเปน เพราะชนิ ชาใกลช ิดกับความตายมาตลอดเวลา นนั่ เอง ถาจะพูดไปแลว หลอน ‘เดนตาย’ เสยี ยิ่งกวาใครทุกคนในคณะเสยี อกี “คุณคดิ ยงั ไงตอ ไป เมย?” ในทส่ี ดุ เขาถามเหมอื นจะหยัง่ ความเหน็ ตอ มา “สําหรบั ในขณะน้ี คิดอยแู ตเ พยี งวา คณุ มีกาํ ลังพอหรอื ไมส าํ หรบั การด้ินรนตอสูก ับ การมีชวี ิตอยูร อดในอนั ดบั ตอ ไปของเรา” “ผมไมไ ดเปน ทารกอยา งทีค่ ณุ คิดนกั หรอก! และพับผา เถอะ ดคู ณุ จะคอยวิตกกังวลอยู กบั ผมมากเสยี กวา ตวั เองอกี ” เขาโพลง ออกมาดว ยเสยี งกระดาง ทรงกายข้นึ ยนื อกี คร้งั สะบัดแขนขาออกไปโดยแรง แตแ ลว กต็ อ งนิ่วหนา สะกดกลนั้ เสยี งครางทีจ่ ะหลดุ ลอดออกมา จําตอ งทรดุ ลงไปนั่งหายใจหนกั ๆ ตามเดมิ มาเรยี ยมิ้ ดไู มอ อกวาจะเปน อาการหมนิ่ หรอื วาเพ่อื ที่จะเอาใจ เอ้ือมมอื มาวางบนไหลเขา แลวบบี แนน องุ มือนน้ั หนกั หนวงมนั่ คงราวกบั มอื ของผชู าย “ถูกแลว ฉันไมคอ ยหว งตัวเองนกั หรอก ชวี ิตฉนั มนั ไมม คี า อะไรสกั นดิ คุณซิอนาคต ยังอีกไกล และทีส่ ําคัญท่สี ดุ คณุ ยงั ไมไ ดแ ตง งานเลยไมใ ชห รือ รสู ึกเสยี ดายแทนมาก...ที่จะตอ งเอา ชวี ติ มาท้งิ เสยี พรอมกบั ผูห ญิงเดนตายคนหนึ่ง...” แลวหลอ นกห็ วั เราะเหมอื นไมไ ดเ กดิ อะไรขนึ้ “ฉันดีใจมากทเี่ ดินมาพบคณุ และแกไขคณุ ข้นึ มาใหพ บกบั ความทกุ ขท รมานรว มกับ ฉนั อกี แทนทจี่ ะปลอยใหค ณุ คอยๆ ตายไปเองโดยไมร สู ึกตวั อีกแลว” “คณุ เปนคนเลอื ดเยน็ เหลือเกนิ นะ” “ใช! เย็นทีส่ ดุ เม่ือถึงคราวท่จี ะเย็น และก็รอนเปนไฟบรรลยั กลั ปทเี ดยี ว เมอื่ ถงึ คราว รอน แตเดี๋ยวน้ี ถึงรอนสักขนาดไหน มนั กไ็ มมีประโยชนเ สียแลว เย็นไวดกี วา คอ ยๆ คิด คอ ยๆ หา หนทาง จะตายท้งั ที กข็ อใหพระเจาเห็นเสยี หนอ ยวาเราตายอยา งเลือดนกั สทู มี่ สี ติสมั ปชญั ญะ พรอม” คาํ พดู ของนักผจญภัยสาวตางผิว ทําใหไชยยนั ตส ํานกึ และบงั เกดิ ความละอายใจ ถกู แลว เม่ืออดึ ใจหยกๆ นเ่ี อง เขากาํ ลังจะคลุมคลัง่ ทุรนทุรายอยูกับส่งิ แวดลอม สถานการณทีแ่ วดลอม อยูเพราะความรอ นรุม พะวกั พะวง ไหนจะวิตกพรนั่ ในชะตากรรมของตนเอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2408 ไหนจะเปน ทกุ ขหวงกงั วลถงึ พวกพอง บดั น้ี มาเรียทาํ ใหเ ขาคดิ ขน้ึ มาได มนั จริงตามทหี่ ลอนพดู ทกุ ประการ กระวนกระวาย เดอื ดรอนไป มันก็ไมชว ยอะไรขึน้ มาไดท งั้ สน้ิ อดตี นายทหารหนุมฝนหวั เราะออกมา พยายามปรับจติ ใจใหเ ปนปกติ เขาเปนชายชาติ ทหารอกสามศอกแทๆ นับประสาอะไรกบั มาเรีย ฮอฟมนั จับมือของหลอนไว บีบหนกั หนว งตอบ “ขอโทษ ผมยอมรบั วา ตกใจมากเกินไป แลว ก็หยงิ่ อวดดเี สียดว ย บางทจี ติ ใจผมยงั ไม เด็ดเดย่ี วมน่ั คงเทาคณุ โดยเฉพาะอยางย่ิงเมื่อคิดไปถึงพรรคพวก ผมอยากจะคดิ ปลอบใจตัวเองวา พวกนนั้ รอดปลอดภัยกนั ทกุ คน มเี ราเพยี งสองคนเทา น้นั ท่ีเคราะหรายหนักกวาเพอ่ื น ความคิดเชน นี้ มันทาํ ใหสบายใจขนึ้ ” “ฉันรู วาคณุ เปนคนรกั เพอื่ นมากกวาตวั เอง โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สองพน่ี องคนู ัน้ ” “ถามจริงๆ เถอะ คุณไมไ ดหว งใครอ่นื เลยหรอื ?” “การหว งของฉนั ควรจะตองแสดงออกมาโดยคาํ พูด หรอื อาการตีโพยตีพายไหม?” ไชยยนั ตอ ง้ึ ไปอกี ครง้ั ในถอยคําของแหมม สาว ในความมดื สลวั ทีแ่ ลเห็นอะไรเพยี ง ตะคมุ ๆ น้นั ทงั้ สองนั่งมองหนากนั เงยี บๆ เหมือนเงาปศาจสองเงา ทจ่ี ับเจา อยใู นนรกกกั ขงั ตอ มา เขากห็ วั เราะข้นึ อกี โอบแขนไปรัดรา งอวบใหญน นั้ ใหแ นบชิดเขา มา สัมผัสของ มอื ทกี่ ระทบกบั ผิวอนุ เปลอื ยเปลา บอกใหท ราบวา เสือ้ ผาของหญงิ สาวขาดว่นิ ไมม ีชนิ้ ดี “เมย...” “อื้อหืมม?” “เราสลบไปนานสกั เทา ไหร? ” หลอนสน่ั ศีรษะ “ฉันเดาไมถ กู จรงิ ๆ นาฬกิ าของฉนั กไ็ มม จี ะดู จะสงั เกตทองฟา กม็ องไมเหน็ ตอนทม่ี า พบคุณนอนสลบอยู จะอาศัยดูนาฬิกาของคณุ ปรากฏวา มันแตกละเอียดคาขอมือคณุ อยนู ่ัน คงจะ ฟาดกระทบหนิ ในขณะทต่ี กลงมานน่ั เอง ตอนท่คี ลาํ ทางมากอ นพบคุณ บางแหง มแี สงสลวั พอจะ สังเกตเห็นอะไรไดร างๆ อยางตรงนี้ บางแหงกม็ ดื สนทิ ตรงไหนมดื ฉนั ใชไ ฟฉายประจาํ ตวั สอ ง แสงมนั เหลอื รบิ หรเี่ ตม็ ที แตย ังพอสงั เกตเหน็ อะไรไดใกลๆ ดีกวามองไมเ หน็ อะไรเสียเลย” ไชยยนั ตเอามอื อกี ขางหน่งึ คลําทีน่ าฬิกาขอมือแบบเดนิ ปา ของเขา แลว ก็พบวา หนา ปด และตัวเรือนแตกละเอยี ดไมม ีช้ินดี เหลือแตโครงกรอบเหล็กเทา นัน้ ชายหนุมสบถออกมาเบาๆ ถอด ออกจากขอ มอื โยนทง้ิ อดประหลาดใจไมไดวาขนาดนาฬกิ าขอ มือทงั้ เรอื นยังแหลกละเอียด เหตุใด แขนขา งนน้ั ของเขาจึงไมย อยยับไปดว ย หรือมฉิ ะน้ันกน็ าฬกิ ากรอบใหญเ ทอะเรอื นนั้นนน่ั เอง ท่ี ชว ยรับนา้ํ หนกั กระทบกระทง่ั เปนเกราะปอ งกันไวใ หเ สยี กอ น ปญ หาแรกที่จะตอ งขบคดิ กค็ อื มันเปนเวลาอะไร หา งจากเวลาเกดิ เหตคุ ร้ังสดุ ทา ยสัก เทา ไร [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2409 อดีตนายทหารปนใหญเ งยขน้ึ สังเกตลําแสงหรุบหรูทแี่ พลมลอดเขามาตามโพลงเหนอื ศีรษะขึ้นไปอยางใครครวญ แลวสดู ลมหายใจหนกั ลึกเหมือนจะทดสอบสภาพของอากาศทห่ี ายใจ “ยงั พอมีแสงใหเห็น ยังพอมีอากาศใหห ายใจ ก็นาแปลวา เราไมค วรหา งจากโลก ภายนอกนกั และเวลาน้ี กค็ วรเปน เวลากลางวันทต่ี ะวนั กาํ ลังกลาทีเดยี ว ไมเ ชน นน้ั มนั จะกระจาย แสงเลด็ ลอดเขามาใหเหน็ ไดอยา งไร” “ถาคดิ ตามกฎทัว่ ไปของธรรมชาติกค็ วรเปน เชน นน้ั ” ไชยยนั ตจองหนา อยา งเอะใจบางประการในคาํ พดู ของหลอน “ก็ถา ไมใชกฎทัว่ ไปของธรรมชาติ แลวมันจะมีอะไรอีก?” เสียงหลอนหวั เราะปรา แหงอยา งไมอาจทาํ นายความหมายถูก “ปรากฏการณพ เิ ศษ...ทนี่ อกเหนือไปจากธรรมชาติ ซ่ึงเราเคยเหน็ กันโดยปกตธิ รรมดา นะซิ แสงทีเ่ ราเห็นรางๆ อยูในขณะนี้ อาจสะทอ นมาจากไฟใตพ ิภพกไ็ ด” “ไฟใตพ ภิ พ!! หมายความวายงั ไง?” เขารอ งลน่ั ออกมา สะทอนกอ งไปอยูใ นระหวางซอกโพรงหนิ รอบดา น มาเรียลกุ ขนึ้ ยนื ยกแขนขึ้นปาดเหง่อื อันเกาะพราวอยูบนลําคอและใบหนา เพราะความ รอ นอบอาวผิดปกติของบรรยากาศ และบัดน้ันเอง ไชยยันตกเ็ พิง่ จะสํานึกรบั รูก ับไอระอุอันราวกบั อยูใ นเตาอบนนั้ ตลอดทัง้ กายของเขาชุม โชกไปดว ยเหงอื่ ซึ่งมันก็เปนเชนนี้มาแตแรกฟน คนื สตขิ นึ้ แลว เวน แตภ าวะท่ีตน่ื ตะลงึ ตกใจตอเหตุการณทําใหไ มท ันจะเฉลยี วคดิ รสู กึ ตัวเทา นนั้ “ฉนั เชือ่ วา จะตอ งมบี อ ลาวา กําลงั ระอุเดือดลุกเปน ไฟอยูไมห า งนกั เปนปลองหนึ่ง ของภูเขาไฟใตแผน ดินทกี่ ําลังกอ ตวั รศั มจี ากความรอนแรงของมนั แผก ระจายมาตามโพรงถ้ํา ทําให มองเห็นและเขาใจวา เปน แสงตะวัน...” แลวหลอ นกห็ นั ขวบั มาทางเขา ถามตอมาโดยเรว็ วา “คณุ ไดกล่ินอะไรไหม?” ไชยยนั ตข มวดค้ิว พยุงกายลุกขึน้ ยนื ตาม ความต่ืนเตน ตอเหตกุ ารณช นดิ ใหม ทําให แทบจะลมื ความเคล็ดยอกเจบ็ ปวดเสยี หมดส้นิ ทําจมกู ฟดุ ฟด สูดอากาศ “คลายกลนิ่ กาํ มะถนั ” “ถางน้ั ไมใชอปุ าทานของฉันเพียงคนเดยี ว ฉนั กไ็ ดกลน่ิ เผาไหมชนิดนอี้ ยกู อนคณุ แลว ” อดตี นายทหารหนมุ ลืมตาโพลง “กไ็ หนคณุ วา มลี าํ ธารใตดิน ไหลผา นอยเู หนอื หวั เราขึน้ ไป” “มนั ไมเ กยี่ วกนั หรอก” มาเรียตอบ เออ้ื มมอื ไปลูบคลําตามกอ นหนิ ริมผนังรอบดาน แลว ใชเ ปลวไฟจากซิปโป สอ งดู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2410 “ใตกนเหวของภเู ขาลูกทเี่ ราตกลงมาน่ี มันมรี วมกันอยูไ ดทัง้ ธารใตน้าํ และแหลงกอตวั ของภเู ขาไฟ สายนํ้าก็ไหลตามเสน ทางของมนั ไป สว นบอลาวากก็ อ กาํ เนดิ และคอยๆ ขยายตวั ของ มันไป ตราบใดทม่ี ันยงั ไมล กุ ลามมากมายจนถึงกบั ทาํ ใหธ ารนาํ้ เปลี่ยนเสนทางเดนิ หรอื เหือดแหง หายไปหมดภมู ิประเทศแถบน้ี ฉนั สงสยั และไดบ อกใหพ วกเราทกุ คนทราบมากอ นแลววา มนั อุดม ไปดวยหนิ ของภเู ขาไฟ ทง้ั ๆ ท่ขี ณะเมอ่ื อยขู า งบน เราไมพ บวแี่ ววของภเู ขาไฟเลย บางทเี มอื่ ลานป กอ นนี้ มนั อาจปะทุระเบิดมากอ นแลว และสงบดบั จมหายไปใตแผนดิน และตอ ไปอกี แสนๆ ป ขางหนา มนั ก็อาจระเบดิ ขน้ึ มาอกี ภายหลังจากคกุ รุนไดกาํ หนดของมัน บอลาวาหรือไฟใตพ ภิ พท่ี ฉนั หมายถงึ นี่ มนั คงเปน เพยี งจุดเรมิ่ ตน กาํ ลังกอ ตวั ข้นึ มาใหมเ ทา นนั้ สายน้ําบางตอนท่ีฉนั ลุยผา น มาพบวา มนั เปนสายน้าํ อุน เกอื บจะรอ น นน่ั แปลวามันจะตอ งไหลผา นมาในบรเิ วณใกลเ คียงกบั บอ ลาวากาํ ลงั เดือด และก็คงจะกลับเย็นลงอีก เมือ่ มนั ไหลหา งบริเวณออกไปไกลๆ คณุ ไมเคยทราบบา ง เลยหรอื แมก ลางมหาสมทุ รแทๆ กย็ งั มภี ูเขาไฟระเบดิ ใตน้าํ ข้นึ ได มนั ประทุข้ึนมาจากกน บาดาล ทเี ดียว ทง้ั ที่มนี ํ้าลึกเปน พนั ๆ เมตรปกคลมุ อยูขา งบน” เขาตะลงึ งนั ไปหมด สัมผสั ทกี่ ระทบกับประสาทในขณะนจี้ ากส่งิ แวดลอ ม ทําใหไ มมี ทางจะขัดแยงโตเ ถียงความเหน็ ของมาเรยี ไดเ ลย มนั นา จะเปนความจรงิ ตามที่หลอ นสนั นษิ ฐานเสีย แลว เอามอื คลาํ อยูกบั หินรอบดานในขณะน้ีก็รูสึกวามนั อุน ผดิ ไปจากสภาพของหินในถาํ้ ลกึ ท่ีเคย พบทั่วไป กลนิ่ กํามะถันเลา บางขณะกโ็ ชยมาฉนุ กกึ แทบสาํ ลักพรอมกับระบัดไอรอนท่ผี า นสมั ผสั ผวิ กายมาเปน ระยะ “อยางน้ีซหิ วา ถงึ เรยี กวาตกนรกแท! ” เขาพมึ พําออกมาเปน ภาษาไทยกับตนเอง มาเรียเหลียวมามองหนา อยางสงสัย “คุณวา อยา งไรนะ?” “เปลา ผมกาํ ลงั รําคาญใจในขอทว่ี า เหตุไรเราจึงไมพ ลดั หลนลงไปในบอลาวาเสยี ใหร ู แลวรรู อด...” แลวกห็ ัวเราะออกมาอยางหมดอาลยั อาวรณต อชวี ติ หรืออนาคต “ก็ดไี ปอยา งเหมือนกนั ผมชอบตายรอ นไมชอบตายเยน็ ” “ถา ง้ันเราก็คงไปดว ยกนั ไมไ ด ฉนั ชอบตายเยน็ มากกวา ตายรอ น” เพ่อื นสาวผูรวมสถานการณร า ย มอี ารมณข นั ตอบมา “กแ็ ลว ทาํ ไมเราถงึ ไมเลอื กท่ีตาย ใหม นั มอี ณุ หภมู เิ ฉลี่ยเทาๆ กนั ละ จะไดไมตองแยก ทางกัน แลว กย็ ุติธรรมดวย ไมม ีใครไดเปรยี บเสียเปรยี บ” มาเรยี ยิ้ม ตาสมี รกตเปน ประกายวาววบั อยใู นเงาสลวั ของบรรยากาศคลมุ เครอื เหมอื น ตาแมว ไชยยนั ตพ นิ ิจดดู ว ยความฉงน เขาไมเ คยเห็นสาวผิวขาวคนใดมจี ุดเรง เราใหเกดิ ความสนใจ ไดถงึ เพยี งน้ี โดยเฉพาะอยา งยงิ่ ในยามทห่ี ลอ นเผชญิ หนา กบั วกิ ฤตกิ ารณแ หงชวี ติ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2411 เสนห อ ันนา ทงึ่ นา นยิ มกค็ อื ความกลา หาญเด็ดเด่ยี ว กอปรไปดวยสตกิ าํ ลงั ใจอันมนั่ คง บกึ บนึ และทรหดจนไมนาเชอื่ วาจะมีขนึ้ ไดใ นมนษุ ยเ พศหญิง เขาอยากจะเชอ่ื วา หลอ นกราวแกรง อา จองเสียยิ่งกวา ด็อกเตอรฮ อฟมนั สามีผวู ายชนมข องหลอนเสยี อีก ผูห ญงิ อยางมาเรีย อาจไมใ ชภ รรยาทีป่ ระเสริฐพรอมตามทัศนคติทางตะวันออกนกั แต หลอนมีคุณสมบัตพิ เิ ศษอนั ยากทีจ่ ะหาไดใ นบรรดาสตรเี พศทง้ั หลาย น่ันกค็ ือ ความเปน เพ่อื นแท เพอื่ นตาย จะไมม วี นั ปลีกหนเี พอ่ื เอาตัวรอดตามลาํ พงั เลย เมอื่ ภาวะคบั ขันมาถงึ ซ่งึ คุณลักษณะ เชน น้ที รงคา และเปน ท่ีปรารถนายงิ่ ของเพอ่ื นมนษุ ย “ตกลง ไชยยนั ต ฉันก็ไมอ ยากเสยี เปรยี บคณุ เหมอื นกัน แตยังไมร วู า จะเลอื กทตี่ ายของ เราไดห รอื เปลา วา แตค ณุ พอจะมีกําลงั แลวหรือยัง?” “สาบานวามีแรงพอทีจ่ ะขมขนื คุณไดส าํ เรจ็ ตอ ใหคณุ ตอตานสักขนาดไหนกต็ าม” หลอ นเบิกตาโต หอ ปาก “สงวนเร่ียวแรงที่มพี อจะขมขนื ฉนั ไดสาํ เรจ็ ตามทคี่ ุณวานั้นไวต อสูกับเหตุการณด กี วา ความจริงฉันกช็ อบการถูกขม ขืนเหมอื นกนั มนั ตืน่ เตน เรงเรา มรี สชาติแปลกดกี วาการสมยอม ถา เรา ยงั ไมต ายจากกนั เสยี กอน และถาบรรยากาศมันเหมาะสมกวาน้ี บางทฉี ันจะทา คณุ ...” แลวแหมม สาวผมทองผูเ ปลอื ยอารมณ และเปลือยวาจาอยูเ ปนปกตวิ สิ ยั ก็สดู หายใจแรง พรอมกับหมุนตัวสังเกตไปรอบๆ บอกตอ มาวา “กด็ ีไปอยาง ทีม่ แี หลง ความรอ นอยใู ตก นเหวลกึ ลบั น่ี ความรอนชว ยดดู ใหมีอากาศ หมนุ เวียนถายเทข้ึน มันสงไอระอใุ หลอยสูงข้ึนไปทางหนง่ึ และดดู เอาอากาศทเ่ี ยน็ กวาใหเลด็ ลอด เขามาตามชอ งโพรงตางๆ ซึ่งเช่ือวา คงมอี ยทู ัว่ ไป ไมเชนน้ัน เราอาจไมม อี ากาศหายใจและตายไป แลว ” “ผมคิดวา เราควรจะมีทางรอดนะ สงั เกตดจู ากสภาพของอากาศท่ีเราหายใจอยูน่ี อยา ง นอยท่สี ดุ กร็ อดออกไปพน ไอนรกแหงน”ี้ ไชยยนั ตว า ตรวจสอบเปห ลงั ทยี่ ังตดิ คาตวั อยู แลว ก็พบดว ยความอบอนุ ใจขนึ้ วา ทุกส่งิ ทกุ อยา งทีบ่ รรจไุ วย ังอยคู รบถวนตามเดิม ไมม อี ะไรแตกหักสญู หายไปเลย แมกระทั่งกระตกิ เลก็ บรรจุบร่นั ดี ซ่งึ เขาจะตอ งมปี ระจํายา มไวเสมอ “ฉันกค็ ดิ อยา งนน้ั เหมือนกนั แตม ีความหวงั อยคู ร่ึงตอ ครง่ึ เทา นั้น มาเสย่ี งทางกนั กอ น ดีกวา เราจะเร่ิมตนกา วแรกของเราอยางไร?” “คุณรูสติมากอนผม และไดเริ่มทดลองออกคลําทางกอ นแลว กาํ หนดแผนไวแ ลว หรอื ยังวาจะไปทางไหน?” มาเรียยกแขนขึ้นปาดเหง่อื บนใบหนา เนอื้ สีชมพอู ันเครียดครดั ท่ที รวงอกสวา งโพลน ตดั กับเงาดาํ สลวั ทุกชนดิ ของบรเิ วณกนคหู าแคบๆ แลว มันกก็ ลืนหายวับไป ภายใตอ าํ พรางของเสอื้ ที่ มีรอยขาดวิ่นเปน ปากฉลาม เม่อื หลอ นเอาแขนลง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2412 “ฉันบอกแลววาฉันชอบ ‘ตายเยน็ ’ มากกวา ‘ตายรอ น’ เพราะฉะนน้ั แผนของฉนั กค็ อื พยายามหลกี เลยี่ งชอ งหรือปลอ งท่รี ศั มีของลาวาฉายเขามาใหห างมากทส่ี ุด งมหาทางไปตามชองท่ี มันมดื และเยน็ ” “แลวจุดหมายปลายทางหวังอะไรไว สําหรบั หนทางที่มดื และเยน็ นัน้ หรือเพียงแคใ ห ไปตายในท่ีเยน็ เทานนั้ ” “ถามันตัน กใ็ หมนั ไปส้ินสดุ ทกุ ส่ิงทุกอยา งเอาท่ีนน่ั แตก ็อยากหวงั วา ...ควรจะไปพบ สายใดสายหนงึ่ ของลําธารใตดิน และออกไปตามกระแสธารนน้ั เพราะเสนทางเดนิ ของน้าํ ยอมมี ทางออกอยเู สมอ ชาหรือเร็ว ใกลห รือไกลเทานัน้ ” “แตถาเลอื กเอาชอ งทางที่สวางไว เราจะสงั เกตเหน็ อะไรไดง า ยกวา ” เขาแยง “แปลวา คณุ ตอ งการจะไปตามชองทางที่มแี สงสวางแพลมออกมานน่ั นะ หรือ?” “กท็ ําไมเราไมล องเขา ไปดใู หเ ห็นวา บอลาวามันอยทู ไ่ี หน ทางออกอาจอยใู นบรเิ วณ ใกลเ คียงนน่ั กไ็ ด” “คุณรูหรือเปลา วา บอ ลาวาอันหมายถึงแหลง หินทหี่ ลอมละลายเดือดปุดๆ ราวกับนํา้ นั่นนะ ความรอ นมนั เทา ไหร?” “ผมเรียนฟส ิกส เคมีมาเทา ๆ กับคุณเหมอื นกัน บางทอี าจมากกวา เสยี อกี โดยเฉพาะ อยา งยิ่งกบั มลิ ิแทร่ี ไซแอน็ ซ” “แลว คุณคิดวาเราสองคนจะทนความรอ นไดสกั แคไหน ในการทีจ่ ะพยายามเดินเลยี บ ชดิ เขา หาปลอ งลาวาตามทคี่ ณุ วา อยา วา แตจ ะเขาไปใกลเ ลย ดไี มด สี าํ ลักกลนิ่ เผาไหมต ายเสยี กอ น ดวยซ้าํ ” “เราจะเขาไปใหใกลเคยี งทีส่ ุด เทาท่จี ะเขา ไปได แตไ มไ ดห มายความวาจะตองเขาไป ฆา ตัวตายทน่ี นั่ เราเพยี งตอ งการสงั เกตลทู างเทานน้ั ” “ถางัน้ ตกลงตามวิธีของคณุ นนั่ กอน ถามนั ไมสําเร็จหรอื มองไมเหน็ ผลอะไรข้ึนมาเลย ก็ลองวธิ ีของฉนั บา ง” มาเรีย ฮอฟมนั เปนคนตดั สินใจอะไรงา ยและรวดเรว็ เสมอ สมแลวกับการดํารงชวี ิตอยู ดวยการเสย่ี งภยั อนั ตรายรอยแปดของหลอ น ไชยยนั ตขยับตัวเตรยี มพรอ มอยา งรัดกุม เรียกพละกําลงั ทกุ ชนดิ กลบั คนื มารวมกัน กอนอน่ื เขาลว งกระตกิ บร่นั ดขี ้นึ มาเขยา ฟง เสียงจากสญั ญาณท่มี ันกระฉอกอยู พอจะกะประมาณได วา มันเหลอื อยู 1 ในสีข่ องกระตกิ แลว ปดจกุ สงไปใหม าเรียกอน “ฉันยังไมตองการนาํ้ ในขณะนี”้ “โน! คอญญกั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2413 สาวผมทองลมื ตาโตอยา งยนิ ดี ควาไปดมโดยเร็ว แลวรอ งแหลมออกมา “โอว! ดีอะไรยังงี้ พอ ทตู สวรรคจาํ แลง ตกนรกหรอื หลุดออกไปนอกโลกนะมนั เรอื่ ง เล็ก แตไ มม อี ะไรจะมาทําใหเ ลือดลมเดินสะดวกนซี่ ิ เรอ่ื งใหญ คุณรอบคอบนารกั ทสี่ ุด กต็ รงท่ีมไี อ น่ตี ดิ ตวั อยตู ลอดเวลานแ่ี หละ...” กลา วยงั ไมทนั จบประโยคดี หลอ นกก็ รอกกระตกิ เทบรนั่ ดีด่ืมอยา งเต็มกระหายเสยี หลายอึก แลว ถอนใจยาว สหี นา แชมชน่ื เปลง ปลงั่ ขน้ึ ทันตาเห็น “อีคราวนี้แหละ ตอใหเ ฮอรค ิวลิส หรือยักษโ กไลแอธ็ ก็มกี าํ ลงั สฉู ันไมได” ไชยยนั ตห วั เราะเบาๆ รับกระตกิ มาดม่ื กลว้ั คอบา ง แลว ปด จุกสงไปใหห ลอนบอกวา “เก็บติดตวั คณุ ไว เมย จะไดไ มต องเสียเวลาคอยขอจากผม เวลาคุณตอ งการหรือพลาด พลัง้ เราตอ งแยกจากกนั มันกย็ ังติดตวั คณุ ไปดว ยสาํ หรับเปน เช้ือเพลิงสาํ รองจนวินาทสี ุดทา ย” ตาคูน ้ัน ฉายแสงฉงน ยงั ไมย อมรบั กระตกิ บรนั่ ดจี ากเขา แตต วดั ไรเฟล ขน้ึ คลอ งไหล “ทําไมถึงคดิ วา เราจะตองแยกจากกนั ?” “อนาคตมนั เปน สิ่งไมแ น” “ในภาวะเชนนี้ ฉันจะแยกจากคุณก็ตอ เม่อื ไมหายใจแลว เทา น้นั เราไปกนั เถอะ” จบคาํ พดู เพยี งแคน ัน้ หลอ นพยกั หนาเปน ความหมายงา ยๆ เร่มิ ออกเดนิ นาํ ลอดเขา ไป ในชอ งคหู าแคบๆ ท่ีมลี ําแสงสวางเขา มาอยา งแคลว คลอง เหมอื นกับวา เดนิ อยูในถา้ํ จาํ ลองภายใน สวนสนุก ตากส็ อดสา ยสงั เกตลูทางไปทกุ ระยะ ไชยยนั ตย อ งตามหลงั มากระชน้ั ชดิ และปลอยใหมา เรยี เปนผูนําโดยปริยาย เพราะถงึ อยา งไรเสยี สายเลอื ดของนักเดนิ ปาอยา งหลอ น ยอ มจะมี ประสบการณค วามชํานาญเหนือกวา เขาอยูแลว เขาทักทว งหรอื แสดงความเหน็ ก็ตอ เมอ่ื เกดิ เปน ปญ หาใหตองขบคิดตดั สนิ ใจเทาน้นั ทง้ั คูงมกันไปใตบาดาล บางขณะกส็ ามารถเดินไดเต็มสวนสูง โดยมเี พดานเปน หนิ ยอย เรีย่ ระเกะระกะอยเู หนือศรี ษะเล็กนอ ย และบางขณะกต็ อ งกม หลบ หรอื คลานมดุ กนั เขา ไป เปาหมาย ก็คอื สวนเขา หาทิศทางที่มแี สงสวางสองลอดเขา มามากทีส่ ดุ พน้ื เบ้ืองลางเตม็ ไปดว ยแงและโขดหนิ ขรุขระตะปมุ ตะปา แตบางระยะก็ราบเรยี บราวกับใครมาปพู ้นื คอนกรตี ไวให นานๆ กพ็ บปลอ ง ทะลขุ นึ้ ไปสูเบอื้ งบนสกั คร้ัง แตบ อ ยคร้งั ทีส่ ดุ ท่หี นทางผานไปในระหวางปลองเหวอันดํามดื ทจ่ี ะ ดูดใหร ว งลึกลงไปสูอ นาคตท่ีทํานายไมถ กู หากกา วพลาด ไชยยนั ตไมอ ยากจะคดิ เปรยี บเทียบวา ภูมปิ ระเทศท่ีเขาเผชิญอยนู ้ี มันเปน เชน ไร บางที เขาอาจเคยพานพบมันมากอนแลวในความฝน กระเจดิ กระเจงิ ขณะทหี่ ลับไปดวยความเมาขีดสดุ และกล็ มื มนั เสยี อยา งสนิททนั ทที ี่ต่ืนข้ึนพรอมกับอาการเมาสรา ง ไมคดิ มากอ นวา ในแผน ดนิ พภิ พ โลกทีอ่ าศยั อยนู ี้ จะมภี ูมิประเทศพสิ ดารเชน นอ้ี ยจู รงิ มนั เปน การจดั สรรอยางพิลึกลํ้าของธรรมชาติ ทีเดยี ว มีทัง้ ความงดงาม และนา สยดสยองสะพรงึ กลวั ระคนกันสดุ ที่จะบรรยายได [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2414 ความเปนเอตทัคคะในการเดินปา เขาลําเนาหว ยของหลอ น แสดงใหเ ขาเห็นชัดอกี คร้ัง มาเรียนํากายผา นหนทางทุรกันดารมหาวบิ ากนนั้ ไปไดร าวกับสตั วประเภทเลียงผา หรอื มิฉะนน้ั ก็ เสือภเู ขา หลอ นสามารถพยงุ เล้ยี งตัวไปตามพน้ื อันสงู ๆ ตาํ่ ๆ ราวกับผิวมะกรดู น้นั โดยไมพลาดเสีย หลกั เลย ผิดกบั เขาซึ่งถลาํ เสียหลกั และลม ลงบอยครง้ั และถา ไมห วงพะวงทจี่ ะคอยรอ และคอยฉดุ รัง้ ชว ยเหลืออยู มาเรียคงจะเดนิ ลว งหนาทง้ิ เขาหายลบิ ไปชนดิ ตามไมท ันทเี ดียว คร้งั หน่ึง ระหวางทีน่ งั่ คอยเขาอยูแงห นิ หลอ นรําคาญขากางเกงที่ขาดกะรงุ กะริง่ เกะกะ เตม็ ที เพราะมนั เหลอื ตดิ กบั สว นบนเพยี งแครอยตะเขบ็ จงึ เอามดี พบั สปริงเฉือนแหวะขาดออกไป ทง้ั สองขาง เหลอื ไวแ ตท อนบนซึ่งต่าํ กวา ระดับเอวลงมาเพยี งแคคบื เดยี ว กลายเปน กางเกงขาสนั้ ไป เผยใหเ ห็นชว งขาออนสีชมพอู วบใหญแ ขง็ แรง ซ่ึงบดั น้ีเกาะพราวไปดว ยหยาดเหงอ่ื และรอยขีดขว น จากแงห นิ มีรอยเลือดซึมเหมอื นยางบอนเปนทางอยูทว่ั ไป ไชยยนั ตคลานตามเขา มาถึง เปน เวลาทห่ี ลอนโยนเศษผายีนของกางเกงทิ้ง แลว สงมดี พับที่ถอื อยใู ห “ชวยเฉือนแขนเส้ือของฉนั ออกที ทงั้ สองขา งเลย มนั กะรงุ กะรง่ิ เกะกะเตม็ ที เกีย่ วแง หินกระชากฉนั เกอื บจะพลดั ตกเหวหลายครง้ั แลว” หลอ นบอกอยา งรําคาญ ยกหลังมือข้นึ ปาดเหงอ่ื ไชยยนั ตร บั มีดมาเหนี่ยวแขนเส้ืออนั หอ ยรอ งแรงอยูตรงรอยตอ ของหัวไหล ขยบั จะเฉอื นออก แตแ ลวก็ชะงกั นดิ หนง่ึ “ผมวาปลอยมันไวด ีกวา อยางนอ ยที่สดุ มนั ก็ยงั ชว ยกนั ไมใ หถูกหนิ บาด” “ไมห รอก ถา คุณไมชว ยตัดให ฉนั จะกระชากมันออกเองเดย๋ี วนี้ มันเกะกะมาก ประเดี๋ยวเราจะตอ งปน ขึน้ สงู มวั แตมาเสยี ดายไอเ ศษผาข้ีร้ิวนีอ่ ยู ฉันอาจพลาดลงไปคอหักตายกไ็ ด คณุ โชคดีมากทเี่ ส้ือผา ไมชํารดุ มากนกั ของฉันมนั เปนริว้ ไปหมดราวกบั ถูกฉกี บางทจี ะเปน เพราะ เส้ือผา ของฉนั มันกรากกราํ มานาน เปอยเตม็ ทแี ลว ถูกอะไรขดี ขว งเขา กเ็ ลยขาดงา ยๆ” “คณุ เกอื บจะไมมอี ะไรหอ หมุ ตัวอยแู ลว นะ ตอนน้เี รากาํ ลงั ผจญกบั อากาศรอ นอบอาวก็ ไมก ระไรนกั หรอก แตถ า พบกับอากาศทเ่ี ยน็ ลงจะลําบาก ถึงจะขาดเปอ ยเมอ่ื มนั คลุมตวั อยกู ย็ ังดกี วา เนื้อเปลาๆ” “ฉนั รอนจะคลง่ั ตายอยูแ ลว ...” มาเรยี ระเบดิ ออกมาดวยเสยี งหอบ “บอกแลววาถา รอ น ฉนั ทนไมไหว แตต อ ใหศูนยองศาเซนเซียสฉันกอ็ ยูไดโ ดยไม จาํ เปน ตอ งมเี สอื้ ผาสกั ชน้ิ เดยี วตดิ ตัว และเดี๋ยวน้ีถาไมเ กรงคุณจะเขา ใจวาฉนั เสียสตไิ ปแลว ละก็ ฉนั จะถอดมันออกทัง้ หมดเสียดว ยซาํ้ ” ไชยยนั ตตดั แขนเส้ือทัง้ สองดา นใหหลอน จนเหลอื แคไ หล กลายเปนเสื้อไมมีแขน และตอ ใหต ัวเสื้อเดนิ ปา เองในขณะน้ี มนั กแ็ ทบไมมคี วามหมายอะไรมากไปกวาเศษผาท่ีพอจะคง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2415 รูปไดเ ฉพาะตะเข็บเทานนั้ มองทะลุเหน็ ผิวเนือ้ สว นบนท้งั หนา และหลงั แทบทกุ ตารางนิว้ จากรอย วิ่นปากฉลาม ราวกับใครจงใจเอากรรไกรห้ําไวอ ยา งไมเปนระเบยี บ พอกาํ จดั สว นที่รงุ รังเกะกะ ออกไปได ดูมาเรียจะรสู ึกคลอ งแคลวเบาตวั ข้ึนอกี มาก สภาพของหลอ นในขณะนี้ แลไมผดิ อะไรกับมนุษยส มัยหนิ คงมีแตท อ็ ปเดนิ ปา และ ไรเฟล เทาน้ันทคี่ า นอยู อยางไรก็ตาม มนั งามทส่ี ดุ ในแงข องศลิ ปแ บบแอป็ สแตรกต จติ รกรหลายคน อาจเคยคดิ ฝน และถายทอดภาพชนิดนใ้ี นแผน ผา ใบของเขา ชางภาพบางคนก็เคยสรรหานางแบบมา เพ่อื จะใหถ ายแบบออกมาเชน น้ี แตนน่ั เปน เพียงเหตกุ ารณสมมติเทานน้ั ทวามาเรีย ฮอฟมันในภาวะ เชน นี้ เปน สภาพของชวี ิตจริง ชวี ติ ของมนษุ ยทก่ี าํ ลงั ด้นิ รนตอสูกบั ชะตากรรมอันโหดรายทารณุ ที่สดุ ของธรรมชาตแิ วดลอ ม และเหตกุ ารณค วามสอดคลองกลมกลืนทช่ี วยใหเปน ภาพงามอยา งนา พศิ วง มันมาพอดิบพอดกี บั ทีน่ างแบบของธรรมชาติผนู ี้ เปน หญิงสาวใบหนา และทรวดทรงดีเย่ยี ม เขา ดวย “คณุ ไมมเี สือ้ ผาอีกแลว ใชไหม?” “สาํ รองอยใู นเปห ลงั ฉันอีกชดุ หนง่ึ แลว กส็ าํ รองอยใู นหอ สมั ภาระสวนกลางของเราอีก สามชดุ แตฉ ันคงไมม โี อกาสไดใ ชม ันอกี แลว ...” แลวหลอนกห็ วั เราะอยา งปราศจากมายา แลเห็นฟน เรียบเปนระเบียบสีมกุ งามผิดไป กวา ฟน ของพวกยุโรป โดยปกติทว่ั ไปทัง้ หลาย “ฉันเคยคิดอยกู ับตวั เองเสมอวา เวลาเราเกดิ เราไมม ีอะไรตดิ มาดว ย นอกจากตัวเปลา เมื่อยามเราจะจากโลกน้ไี ป เรากค็ วรจะไปอยางตวั เปลา เหมือนกนั เคยสัง่ สเตเกลไวเ สมอวา ในชวี ติ อยรู วมกนั ของเรานัน้ เม่อื ใดก็ตาม ท่ฉี นั ตายกอนเขา ขออยาใหเขาสวมใสอะไรใหฉ ันใหหนกั ตัว รุงรงั เลย ฉันตองการลงหลุมในสภาพเดียวกบั ท่เี กดิ ” “สเตเกลวา ยังไง?” เขาใชเ วลาพกั เหน่ือยสาํ หรับเตรยี มลูทางในอนั ดับตอ ไปนนั้ พดู คยุ กบั หลอ น อยา งนอ ย มันก็ทาํ ใหล มื ขอทกุ ขก ังวลที่สุมอยูใ นขณะน้ลี งไปเสียได “เขารับหลกั การของฉนั แตมขี อแมท บี่ อกใหทราบลว งหนาวา เขาจะตอ งจัดการกับศพ ของฉันดว ยมอื เองโดยตลอดจนกระท่งั เอาลงหลุม โดยไมใ หส ัปเหรอ คนใดเขา มาเกยี่ วขอ ง อกี ทัง้ ยัง ตอ งมาคอยอยยู ามเฝา ท่ีปากหลมุ ศพของฉันตลอดท้งั คืนท้งั วนั อกี อยา งนอยไมต ่ํากวา 3 – 4 วัน” “ทําไม?” “เขากลวั วาสปั เหรอ จะแอบขดุ ศพของฉนั ขน้ึ มานะซ”ิ มาเรยี ตอบหนา ตาเฉย แลว เปา ไอรอนออกมาจากปาก ไมกีอ่ ดึ ใจตอ มา สาวเลอื ดยโุ รปและหนมุ ไทย ก็พากนั ไตป ลองตามลาํ แสงที่เหน็ อยู เบ้อื งบนขึน้ มาอยา งระมัดระวัง โดยอาศยั เกาะกบั ผนงั หนิ ทงี่ อกเปนแกงแงอยูระเกะระกะ หนทาง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2416 จากพน้ื เบ้ืองลางทปี่ นขนึ้ มานน้ั สงู ประมาณ 20 เมตร มคี ่นั สําหรับพกั เพื่อใหคนหาลทู างปน ปา ยใน ลําดับตอ ไปอยเู ปน ระยะ เมอื่ ใกลป ากปลอ งข้ึนมา อากาศยงิ่ ทวีความรอ นอบอา วขนึ้ ทกุ ขณะ เหมือน คืบใกลเ ขาหาเตาอ้ังโลย กั ษทก่ี าํ ลงั สงไอรอ นอยู แสงสวา งทีเ่ คยเหน็ เพยี งรางๆ แตครงั้ แรก บัดนกี้ ็ เปลงรศั มีสวางจาข้ึนเปนลาํ ดับ มีแสงแดงกํา่ ราวกับแสงทที่ ะลแุ ผน แกว ทบั ทิมออกมา พรอมกับ หมอกควนั ทร่ี ะเหยกรนุ เปน ระยะ หอบเอากล่ินกาํ มะถนั ฉนุ ตลบเขา มาสัมผัสจมูกจนแทบทนไม ไหว ระหวา งทมี่ าเรยี นอนหมอบเกาะแงห นิ ไอสําลักอยู ไชยยันตปน ปายลา้ํ หนา ขน้ึ ไปกอ น แลว สงมือลงมาฉดุ เพอ่ื นสาวผรู ว มสถานการณล ากดึงกนั ขนึ้ ไปทีละชวง หวุดหวิดจะพลาดหลดุ จาก ปลอ งอันสูงชันนน้ั รว งลงไปกระทบพืน้ หนิ เบ้ืองลา งอยหู ลายครงั้ มชิ ามินาน ทง้ั คูกข็ น้ึ มานงั่ อยูยงั สว นบนอนั เปน บรเิ วณทีเ่ หน็ แสงพวยพุง ออกมานน้ั ทศั นภาพรอบตวั บัดน้ีสามารถจะมองเหน็ ทกุ ส่ิงไดเหมือนอยูบ นเวทีทฉ่ี าบไวดว ยไฟสี ซงึ่ กระจาย ออกมาจากหลืบท่วั ไป ตลอดทง้ั กายคนท้งั สองถกู ยอ มแดงปลั่งไปหมด โดยเฉพาะอยา งย่งิ มาเรยี ฮอฟมนั ผูซ ึ่งอยูในสภาพเกอื บจะเปลือยตลอดทั้งตวั แสงท่ฉี าบฉานอยูท่ัวไปอาบผิวเนอื้ แลดรู าว กับตกุ ตากงึ่ เปลือยท่ีสลักดวยแกว โกเมนงามตระการนา พศิ วง ระหวางท่ขี น้ึ มาหมอบลง ใชส ายตากวาดสาํ รวจดูโลกใหมที่สรรพสิง่ กลายเปน สีแสด แดงไปหมดนี้ ตา งไดยนิ เสยี งอะไรชนดิ หนึ่งแวว มากระทบโสตอยางถนดั มนั เปน เสียงคลา ยๆ โคลนปลักใหญที่กาํ ลังเดอื ดระออุ ยูเ ปนจังหวะ แตแ นล ะ แทนที่มันจะเปน โคลน มนั จะตอ งเปน หิน ทถ่ี กู จุดความรอ นกลางพิภพหลอมตวั เสีย จนกลายเปน ของเหลวไมผ ิดอะไรกับอาการละลายของ โลหะในเบา หลอมสง รศั มอี ันรอ นแรงสาดกระจายไปทว่ั ซอกมมุ ของคหู าถา้ํ เทา ที่ลําแสงของมันจะ สาดทะลอุ อกไปได ไมผ ดิ กบั โคมไฟดวงใหญท ีจ่ ุดไว มาเรยี คาดคะเนไวไมผ ดิ พลาดไปเลย ทั้งสองมองหนากนั ทา มกลางหยาดเหงื่อทีอ่ าบโชกกายจนเปย กชุม “ชอบกนิ บารบิคิว สเตก็ ไหม?” ทามกลางความรอ นระอุ และเสียงทคี่ ํารนคาํ รามมาอยางแผว เบา แตน า สยองขนยงิ่ นนั้ เพ่อื นสาวตา งผวิ ถามมาอยา งไมมีปม ขี ลยุ “ก็บางเวลา...ทาํ ไม?” “เครอ่ื งทาํ บารบคิ วิ สมัยใหมน ่ี เขาใชอ บในตกู ระจกดว ยแสงอนิ ฟราเรด คนกนิ จะน่งั รอ คอยดมู ันคอยๆ หมนุ ยา งอยูใ นตกู ระจกนน้ั อยางโอชะ แสงในตกู ระจกสกุ แดงปล่งั อาบกอ นเนอื้ สม่ําเสมอนา กนิ ทส่ี ุด...” “ถาจะถามวา ราดจุดไฟกอนเสริ ฟ ดวยบรน่ั ดอี ะไรดี กข็ อเลอื กคอรววั ซเิ ยร” “เปลา ฉนั ไมไดถ ามอยางนน้ั หรอก แตอ ยากถามวา เราสองคนจะสกุ สมาํ่ เสมอเหมอื น บารบิคิวในตอู บไหม” “เราจะไมรอใหต วั เราเองถกู ยา งสุก” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2417 เขาตอบ ตาคงทาํ หนา ท่กี ราดหาลทู างอยูเชน น้ัน มือหน่ึงจับแขนมาเรยี ไว และมนั กจ็ รงิ ดงั เชน ท่ีไชยยนั ตคาดไวเชนกัน เม่อื มาถึงบริเวณอนั อาบสวางไปดว ยแสงของรัศมีหลอมละลายของ ลาวา มองเหน็ อะไรไดถนดั เชน น้ี กพ็ บลทู างอันกวางขวางประหลาดตา ผดิ ไปจากกน เหวตอนลา งท่ี คลาํ กนั มากอนแลว ลักษณะเปนทางเดนิ ลาวาทแี่ ข็งตวั แลวจากการละลายในอดตี พาดสลับอยูไ ปมา เหมอื น สะพานลอยท่ีเชือ่ มระหวางผนังตอ ผนัง มหี นิ ยอยจากเพดานดานบนซงึ่ มีระดบั เวาแหวง สงู ตา่ํ ไม เสมอกัน ทอดลงมาเชอื่ มผนกึ กบั พื้นทางเดนิ เบือ้ งลา งราวกบั เสายดึ หรอื มฉิ ะนั้น กส็ ายเชอื กโยงรงั้ สะพานธรรมชาติเหลาน้ไี ว มนั ซอ นกันอยูห ลายชน้ั ท้ังต่าํ กวา และทงั้ ท่สี งู ข้ึนไป ดไู มผ ิดอะไรกบั ถนนกลางเหวของเมืองมหศั จรรยใ นเทพนยิ ายฉะนัน้ ถา อากาศมันไมรอ นระอุเปนนรกหมกไหมอ ยู เชน ทเี่ ผชญิ น้ี ไชยยนั ตก ็บอกกบั ตนเองวา เขาไดมาพบเขา กบั เมอื งเนรมติ ทีเดียว จากความสวยงาม วจิ ิตรบรรจงของธรรมชาติท่ีเสกสรรไว ชองคหู าดานขวามอื ซึง่ เปน ทางเดินของแนวสะพานลอยอันกวางท่ีสุด แสงสว นใหญ สาดออกมาทางดา นน้นั พรอ มทัง้ เสียงคํารนท่ฟี งคลายพายุตัง้ เคา มาแตไ กล สงั เกตดูความสวางของ แสงทีส่ าดออกมานนั้ จะเห็นไดว ามนั ไมสม่ําเสมอคงทนี่ กั บางขณะก็เปลงจาแดงกา่ํ เปนสีจดั ข้ึน และบางขณะก็หรโ่ี รยมดื สลวั สลับไปสลับมาอยเู ชนนน้ั “บอลาวาคงจะอยดู า นนัน้ เราจะพยายามเลยี บเขาไปใกลมันใหม ากทส่ี ดุ อยางนอยกด็ ู ไวใ หเปน ขวัญตา มันคงไมปะทุระเบดิ ขนึ้ มาในขณะน้ไี มใ ชหรือ?” ไชยยนั ตกลาวตอ มาระหวา งทมี่ าเรยี หายใจหอบ นง่ิ เฉยไมแ สดงความเหน็ ออกมาเชน ไร “ก็รูอยูแลววามันไมไดเปนอะไรมากไปกวาเตามหานรก ที่จะเผาผลาญทุกสิ่งใน ละแวกใกลเ คียงใหก ลายเปนจุณมหาจุณไป มอี ะไรท่ีคุณพสิ มัยจะเขา ไปใกลม ันนักหรือ?” เสยี งของมาเรียแหง ผากย่ิงกวาทะเลทราย อดีตนายทหารปนใหญย กั ไหล “วา ไดห รือ พอใกลเ ขา ไป เราอาจพบวามนั เปนไฟทพิ ยท ่เี ย็นเหมือนแสงจันทร แลว ก็มี สาวสองพนั ปข องแฮ็กการด กาํ ลังเปลอื ยรางอาบรศั มีของมันอยูกไ็ ด” แหมม สาวยิ้มออกมาได ทามกลางอารมณเ ครยี ดแทบระเบิด ตบหลงั เขาโดยแรง “ฉันชอบคุณอีตอนทมี่ อี ารมณข ันแมแ ตจะอยูในวินาทแี หงความเปน ความตายอยา งน้นี ี่ แหละ...ไป! ฉนั ตามใจคณุ ไปไหนกไ็ ปกนั ถา ‘ช’ี ของแฮก็ การด ไมมที บี่ อ ลาวานั่น ฉนั จะเปน แทน ใหกไ็ ด เพราะขณะน้ฉี นั กอ็ ยากจะแกผาเตม็ ทแี ลว!” เขาขยบั ตวั ออกไตสะพานลอยธรรมชาติน้นั ไป โดยมมี าเรียฝน ใจตดิ ตามหลงั มา แต แลว กอ็ ดเปนหวงไมไ ด หนั กลบั มาถามวา “พอจะทนไหวไหม?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2418 “เอาละ ไมตอ งหว งหรอก ถา ทนไมไ หวฉันก็จะยอมมอดไหมไ ปคาตาคณุ ทเี ดยี ว เมอื่ คุณทนมนั ได ฉนั ก็ทนได แมจะทรมานกวาก็ตาม” ตา งคบื หนากนั ตอไป และในครง้ั นี้ ไชยยนั ตเ ปน ผูนาํ นายทหารหนุมใชมือคลาํ ไปตาม หินขางทางทผี่ า นไป เพ่อื ทดสอบหาอณุ หภมู อิ ยูตลอดเวลา เขารสู กึ วามันรอ นระอคุ ลายๆ กอนหินท่ี ถูกแดดกลางเท่ยี งแผดเผา แตก ไ็ มเ กินกวา ทจ่ี ะจับตองได ยิง่ ใกลแหลงอนั เปน ที่มาของแสงเขาไป เทา ไหร ระดบั ความรอนของผนงั หนิ กเ็ พมิ่ ข้นึ เทา นน้ั และเสียงเดอื ดของหนิ ละลายก็ไดย นิ ถนัดขนึ้ ทุกที ไชยยนั ตค ลาํ ทางมงุ เขา หาอยา งทรหด เขาตัดสนิ ใจเด็ดขาดแลว ทจ่ี ะเคล่อื นเขาไปใกล มนั ใหมากที่สดุ จนกวาภาวะของรางกายจะทนไหว และบดั นี้ เบอ้ื งหลงั ของเขา ไมม อี ะไรตองหว ง เลย มาเรีย ฮอฟมัน ตามตดิ มาดวยวญิ ญาณของนกั ทา มจั จรุ าช โดยไมป รปิ ากอทุ ธรณใดๆ แมแ ตคํา เดียว นอกจากเสยี งหายใจทหี่ นกั แรง! ในทส่ี ุด เพียงไมน านตอ มานนั่ เอง ทงั้ สองชวี ิตกม็ าหยดุ ท่ีปากโพรงอนั สนิ้ สุดตอน หนึ่ง เหมือนกับวา ...หนทางของสะพานลอยซ่ึงมีสวนเรยี บชิดไปกบั ขอบผนงั นั้น จะมาชะงกั ขาด ตอนลงเพียงแคน้นั ถดั ออกไปเปนชอ งวางอันกวางใหญท ี่สวา งโชติชว งเหมอื นมีลูกไฟลุกอยูภายใต รัศมีเปนรูปวงกลม มีเสนผาศนู ยก ลางประมาณ 20 เมตร ลึกลับลว่ิ ลงไปเบอ้ื งลางประดุจบอหรือเหว นั้น ระยะตํา่ จากท่ีมาทรุดหมอบจอ งตะลึงกนั อยสู ักเทา ใดกส็ ดุ ทจี่ ะประมาณได ทามกลางรัศมอี นั เจดิ จาและมานควันขาวมัวทรี่ ะเหยขน้ึ มาเปน ระยะราวกลุมหมอก โคลนสแี สดทเ่ี ดือดพลงั่ อยใู นบอ นั้น คอื หินทก่ี าํ ลังละลายเปน นา้ํ ขนคลก่ั อะไรก็ตามท่พี ลัดหลน ลงไป มันจะละลายไปในพริบตาทส่ี ัมผัสกบั ของเหลวสีแสดสม สกุ ปลั่ง ราวกบั ทองคาํ ในเบา หลอมน้นั มนษุ ยห ญิงชายตา งผวิ ท้งั คู ผูเหยียบยนื อยบู นปลายจมกู ของมฤตยู บดั นี้จองตะลึง บรเิ วณสะพานลอยหรอื กง่ิ หนิ ท่ีหมอบอยูในขณะนี้ มันลอยอยูเหนือสวนหนึง่ ของบอน้นั กวาจะ รสู กึ ตวั และเหลือบลงไปเห็น กพ็ บตนเองโผลออกมาเหนอื บอ ของมนั เสียแลว ชะงอนหนิ บอบบางก่ิงหนงึ่ ที่ไชยยันตใ ชเ ทายันพยุงตวั อยู รบั นาํ้ หนกั ไมไหว หัก สะบัน้ ลง แลวหลดุ ลอยละลว่ิ ลงไปยงั บอลาวาเบอื้ งลา ง รางของเขาถลาํ วบู เสยี หลัก แตม อื อนั เหนยี ว แนน ทงั้ สองยดึ แงดา นบนไดอ ยางวอ งไว ทรงตัวคางอยอู ยา งหมิน่ เหม โดยมีขาขางหนง่ึ ลอยอยกู ลาง อากาศอนั รอนกลา มาเรียควา เข็มขดั ดา นหลังไวดว ยความรวดเร็วทนั กนั ออกแรงเหนยี่ วพยงุ รงั้ ตวั ใหก ลบั คืนขนึ้ มาหมอบอยบู นชานหนิ ปากบอ น้นั ไดอ ยา งยากเยน็ ครนั้ แลวพริบตาตอ มานน้ั เอง ทงั้ สองก็จอ งตากนั ตะลงึ พรงึ เพรดิ หวั ใจแทบหยดุ เตน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2419 ชานหินทย่ี ื่นลา้ํ ออกไปเหนอื ปากบอลาวา ซ่งึ เปน ก่ิงบอบบางไมสูจะแขง็ แรงม่นั คงนกั นัน้ ปรากฏเสยี งล่นั คกึ่ ไหวสะทา นนอ ยๆ ทาํ ใหอาการเหมอื นจะขาดสะบน้ั ลงไปทงั้ กระบิ เพราะ นํา้ หนกั ตวั ของคนท้ังสองท่ขี ึน้ ไปถว งอยู “อยาเพิ่งกระดกิ ตัว เมย! ” ไชยยนั ตร อ งบอกเรว็ ปรือ๋ กลน้ั หายใจ มาเรยี ฮอฟมนั บดั น้ีรสู ึกเหมือนหัวใจจะหยดุ เตน จอ งประสานตาเขานง่ิ มานตาทงั้ คู ขยายเบิกกวาง รมิ ฝป ากขมบุ ขมบิ เหมอื นจะสวดออ นวอนพระเจา แตกไ็ มป รากฏเสียงใดๆ ผา นพน ลาํ คอออกมาได ไชยยนั ตกดั กรามแนน เขาเองก็กําลังนึกถงึ พระอรหนั ต! เวลามนั ผานพน ไปนานสักเทา ใดไมท ราบได ในลักษณะท่ตี างฝายตางยังอยูใ นทานอน พังพาบแนบพนื้ หนั หนา ชนกันน้ัน รา งของหลอนอยทู างดา นในของปากบอ ลาวา สว นเขาหมนิ่ เหมอยดู านนอก ไมม ีสงิ่ ใดมาบอกไดว า หากคนใดคนหนง่ึ ไหวตวั แมแ ตหายใจแรงไปนิดเดยี ว ชะงอนหนิ สว นน้นั จะถึงกาลกริ ยิ าขาดหลดุ จากสว นใหญท ม่ี นั ย่นื ลํ้าออก หลดุ รวงลงไปยังบอหนิ ละลายท่กี าํ ลงั เดอื ดพลงั่ อยใู นขณะน้หี รอื ไม “เอาละ ตง้ั สติใหด .ี ..ไดยนิ ผมพูดไหม เมย? ” เขากระซิบแผว เบาที่สุด หายใจแขมว มาเรียพยกั หนาชา ๆ แทนคาํ ตอบ นนั่ หมายถึง สติสัมปชญั ญะของหลอ นยงั อยคู รบถวนพรอ มมลู “คอ ยๆ คืบถอยหลงั กลับไป...ชา ๆ และใหเบาทส่ี ุด!...” “มันอาจหักในทันทีทฉ่ี นั กระดิกตวั ” มาเรียกระซิบตอบมา แทบไมม เี สียง “ไมม ีทางเส่ียงอยางอื่น” เสียงหินสว นน้นั ล่นั ขึน้ อีกคร้ังเบาๆ สะเกด็ ดา นลางบางสวนเริ่มรวงพรู มาเรียหลับตา แนน วางหนาซบลงกับแผนหนิ ทน่ี อนอยู กลั้นหายใจ มนั ลัน่ ในชว งท่ดี งั ยาวกวาครั้งแรก แลว กห็ ยุดนงิ่ ไปอีกเมื่อหลอนคอยๆ เงยหนาข้นึ อีก ครัง้ กเ็ หน็ ไชยยันตยม้ิ ใหอ ยา งกลาหาญและใจเยน็ ท่สี ดุ ยิ้มน้ันดูเหมือนจะชว ยปลุกปลอบใจ และ กระตุน เตือนยาํ้ ในคําสง่ั ของเขา ภาวะนี้เองหลอ นเพิง่ ตระหนกั ถึงแกน แทของบุรุษเจา สาํ ราญ นกั ผจญภยั หนุมชาวไทยวายง่ิ ใหญเพียงไร สําหรับหลอ นเองน้นั กาํ ลังจะช็อกดวยความอกสัน่ ขวัญเตน “ถา ไมตัดสนิ ใจเสียวนิ าทนี ี้ เราจะไมม ีโอกาสอกี แลว” เสียงเรียบๆ เหมือนไมเ กดิ อะไรขน้ึ ของไชยยันต เตอื นมาเปนประโยคสดุ ทาย [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2420 มาเรียตดั สินใจเดด็ ขาด ปฏิบัตติ ามคาํ สง่ั ของเขา ใชข อศอกทัง้ สองยนั ตวั คอยๆ เยอื้ ง กายอยา งแชม ชา และแผว เบาทสี่ ุด...เลือ้ ยถอยหลัง หลอ นกระดบิ ถอยคนื เขาไปยังบรเิ วณชานหนิ รมิ ปากบออันแขง็ แรงกวาทลี ะองคุลี พรอ มกับภาวนาออนวอนพระผูเปน เจาไปพลาง แตล ะคืบ ทห่ี ลอ นถอยหลังไปในลกั ษณะเลอ้ื ย มนั นานเหมือนถกู กดจมนรกสักรอ ยป ไชยยนั ตน อนน่งิ มองดูอยางคมุ สติม่นั ครนั้ แลวก็มองเหน็ ชดั วา สวรรคป ระทานชีพคืนใหแ กเ พือ่ นสาวผรู ว มสถานการณแ ลว จากวนิ าทแี หง ความเปนความตายทแี่ ขวนอยูอยางหมนิ่ เหมท่ีสดุ นั้น หลอนถอยออกไปจนพน บริเวณอนั ตราย แลวลกุ ขน้ึ ยนื โดยเรว็ บดั น้นั เอง เสียงลนั่ จึงหลุดลอดลําคอออกมาได แทบไมเปน ภาษา “ฉันทาํ ไดส ําเร็จแลว ไชยยนั ต และกาํ ลังภาวนาใหค ณุ อยู” “สบายใจได เมย นํ้าหนกั ตวั คณุ พน ไปไดเสียคนหนง่ึ เปอรเซน็ ตร อดของผมกม็ ากขนึ้ ” เขารองตอบมาเต็มเสียง อยา งไมสะดงุ สะเทือน แลวก็คอ ยๆ คบื คลานตัวเองในอาการ เดียวกับหลอน กลบั คืนเขาหาริมปากบอดวยความระมดั ระวงั เตม็ ท่ี สองสามนาทหี ลงั จากนนั้ ไชยยนั ตกร็ อดพนจากวนิ าทีคบั ขันข้นึ มาได ชว งสดุ ทาย กอ นทีจ่ ะถึงขอบบอ มาเรียสง มอื มาคอยรอรบั เขายน่ื มอื ไปจับ พอควาไดถนดั หลอ นกอ็ อก แรงกระชากเตม็ เหนย่ี ว ฉดุ ใหหลุดพนข้ึนไปไดก อ นทค่ี วามแรงอนั เกดิ จากนาํ้ หนกั ถวงเพมิ่ เติมขน้ึ อยางกะทนั หนั อนั เน่อื งมาจากแรงฉุดนนั้ จะทําใหก ิ่งหนิ ขาดออกจากสวนใหญ หลุดรวงลงไปยงั บอลาวาเบื้องลางอยา งนา หวาดเสียว “โอ...แทง ค ก็อด!” แหมมสาวคราง หลบั ตาพรอมกับถอนหายใจเฮอื ก รางทัง้ สองขณะนลี้ มลุกคลกุ คลาน อยูร มิ ผนังหนิ โดยหลอนเสยี หลกั นงั่ พบั เพยี บ และไชยยนั ตศีรษะถลําเขามาซกุ อยูท่ีตกั แขนทง้ั สอง กอดรัดรอบเอวหลอ นไวแ นน ตอมานายทหารหนุมทรงกายขึ้น ฉดุ เพ่อื นสาวตา งผิวออกมาจนพน ระยะอันตรายอนั หมนิ่ เหมข องขอบบอนนั้ “เกิดมา...ผมกเ็ พ่งิ เคยเห็นบอลาวาคร้ังน้ีเปน ครงั้ แรก ไมน าเชือ่ เลยวามนั จะคุอยใู ตภ ูเขา ลูกน้.ี ..” พลางเขากเ็ งยขึ้นไปยงั เพดานทีค่ รอบเปนรูปกระทะควํา่ อยูเ หนอื บรเิ วณทง้ั หมด เปน ผนังเพดานหนิ ท่ีถกู ฉาบไวด ว ยสแี ดงคลํา้ จากประกายของรัศมีลาวาเบ้อื งลางซึง่ สงสะทอ นข้นึ มา “มนั ควรจะตองมีชองทางระบายควนั และไอความรอนออกไปเบอื้ งนอกแนๆ และเรา จะอาศยั ชองทางระบายนน้ั เปนทางออก” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2421 “ฉันเชือ่ วา จะตองเปน เชนนน้ั บอลาวาทเี่ ราเห็นอยนู ่ี อาจเปน เพยี งจดุ หนง่ึ ทกี่ อ ตัวใต ภเู ขานี้ และจะมีอีกสกั กล่ี กู กย็ งั ไมท ราบ แตมนั ยงั ไมมีปลองสาํ หรบั ระบายไอความรอ นเปน ชอ งตรง ขึ้นไปสูอ ากาศเบือ้ งนอกอยา งเชน ทเ่ี ราเหน็ ภูเขาไฟธรรมดาท่วั ไป หนทางระบายความรอนกค็ งจะ แผกระจายออกไปตามชองคหู าตา งๆ ที่เราผานกนั และออกไปสเู บอื้ งนอกไดห ลายทาง สงั เกตจาก อากาศทถ่ี ายเทหมนุ เวยี นกบ็ อกใหเราทราบชดั อยูแ ลว ” ไชยยนั ตเมม รมิ ฝปากแนน มองลงไปยงั บอ นรกน่ันอกี คร้งั อยางหวาดเสยี ว “มนั เปนไปไดอ ยา งไรน่ี ภูมปิ ระเทศทเี่ ราเห็น ตลอดจนการสาํ รวจทางภูมิศาสตร ไมได สอวีแ่ ววสักนดิ วาภาคพน้ื นจ้ี ะมแี หลงภเู ขาไฟ” มาเรียยม้ิ ฝดๆ เช็ดเหง่ือออกจากขนตา “ภูมิประเทศทเี่ ราเหน็ กด็ ี หรือบนั ทึกการสํารวจของภูมศิ าสตรกด็ ี เปนไปเฉพาะเหนอื ผวิ ดนิ เทา น้นั นักสํารวจไมเคยมีโอกาสมาเดินงมอยใู ตแ ผนดนิ อยา งเรา หรอื อาจเคยมีสํารวจพบเหน็ มากอนบา งแลว แตก ห็ มดโอกาสทีจ่ ะนาํ ไปบอกกบั ชาวโลกได ใตผ ิวดินของทุงอนั แหง แลง และ ภเู ขาหนิ ทป่ี ราศจากพชื พนั ธเุ ทา ท่เี ราเดินทางกรําผานมาแถบนี้ทงั้ หมด มนั อาจเต็มไปดว ยบอลาวา หรอื ภูเขาไฟใตดินก็ได ไอความรอ นของมนั ท่ีคุกรุน อยตู ลอดเวลา ทาํ ใหพ ชื ไมส ามารถเจรญิ งอก งามขน้ึ ได เกดิ ความแหง แลง ช่วั นาตาป และถา ถงึ รอบระยะเวลาเหลานีเ้ กดิ ระเบดิ ขน้ึ ก็จะทาํ ใหเกดิ แผน ดนิ ไหว ในระยะทางทผ่ี า นมาชว งหลงั น่ี ฉันเห็นรองรอยของแผนดินไหวอยูบางเหมอื นกัน และแปลกใจมากอ นแลว อกี อยางหนงึ่ ไฟปา ที่เราผจญกนั มาแลว จนถงึ กบั ตอ งเตลิดหนีแตกแยกกนั ออกทัง้ คณะกอ็ าจมผี ลมาจากความรอนของภเู ขาไฟใตด นิ เหลา นเี้ อง” ไชยยนั ตเพง่ิ จะมองเหน็ ความจรงิ ตามเหตผุ ลของเพ่ือนสาวตา งผวิ หลักฐานของการ คน พบรอ งรอยอน่ื ๆ มาลว งหนากอนแลว ก็ยงั ยนื ยนั ใหเ หน็ ชดั วา ขอสนั นิษฐานของมาเรีย ฮอฟมัน ไมนา จะคลาดเคลอ่ื นไป กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงภูมิศาสตรข องโลกไดเสมอ สดุ แตวา มนั จะ ใชร ะยะเวลานานสกั เทา ใดเทา นั้น สาํ หรบั การเปลย่ี นแปลงนนั้ ๆ “ถา ยังงัน้ เรากม็ ีทางออกแนน อน” เขากลาวอยางเตม็ ไปดวยความหวังท่สี ดใสขึ้น “ถา เราไมว นเวยี นหลงทาง และหมดแรงตายไปเสียกอนเพราะขาดอาหาร” มาเรยี ตอ ประโยคมา ตา งถอยผละจากบริเวณปากบอ ลาวา ไตยอนกลับมาทางเดมิ พรอมกับชว ยกนั สํารวจ ลูท างอยา งถีถ่ ว นรอบคอบไปพลาง ไหวพริบปฏิภาณและประสบการณความชํานาญทุกชนิด นาํ ออกมาใชเ พอื่ แสวงหาทางรอด ซ่งึ เรมิ่ จะเหน็ แสงแหงความหวงั ทวมี ากข้นึ จากความมดื มิดส้ินหวงั ทกุ อยางในครัง้ แรก ทส่ี ุดก็มาตง้ั จุดเริม่ ตน กันยังตําแหนงที่ปน ปลองเบ้อื งลา งขึน้ มาเม่อื ครูใ หญน อี้ กี คร้ัง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2422 “สังเกตทก่ี ลุมควนั นนั้ ...” ภายหลงั จากนงิ่ พิเคราะห มาเรยี สะกดิ แขนเขา บุยปากไปยังซอกโพลงของสะพานลอย ธรรมชาตอิ กี ดานหนงึ่ ซ่ึงเปน ชองมืดสลวั แคบๆ “รูสึกวามันจะถูกอากาศดูดใหลอยออกไปทางดานน้นั มากทีส่ ุด” “กค็ วรจะเปน ทางออกของเราดว ย งน้ั ไมใชร ึ?” ไชยยนั ตจองตาม ตาเปนประกายครุน คิดเสยี่ งทาย “พระเจา กาํ หนดเสน ทางของเราไวแ ลว เพียงแตเ รายงั ไมร ูเทา นั้นวาทา นจะสง เราไปสู ทางรอดหรอื ทางตาย เราไมม ีทางจะตอรองกบั เสน กําหนดของพระผเู ปน เจา ไดห รอก ไชยยนั ต...” “ถา เชน นั้นก็ลองมาดกู ันวา พระเจา กําหนดเสนชะตาของเราไวเชน ไร” กลาวจบ เขาควาแขนหลอ น ชวนเดินไตไปตามสะพานลอยดา นทแี่ ยกไปเชือ่ มตดิ กับ ผนงั อันเปนโพรงแคบทก่ี ลมุ ควันพากนั ระเหยหายเขาไปทางน้ัน ระหวางท่ีคอยๆ คลานลอดกนั เขา ไป มาเรยี สะกดิ หลงั เขา แลว บอกวา “ใหฉนั นาํ คณุ ดกี วา” ไชยยนั ตเบยี่ งตัวหลบทางโดยดี เพราะนัน่ ยอ มเปน วธิ ีทีถ่ กู ตองทสี่ ดุ ระหวา งเขากับ หลอ น ผจู ะทําหนา ทีเ่ ปนมัคคุเทศกท ่ีไดผลกวากค็ ือมาเรยี น่ันเอง หลอ นคลานลอดชองทีก่ ดตาํ่ ลกั ษณะเหมอื นโครงประตูนั้นเขาไปลวงหนา แสงสี โกเมนจากรศั มลี าวาทีส่ าดเรืองกระจายแผไ ปท่ัว ยงั สาดตามหลงั ชวยสองทางเขา มาพอใหสังเกต อะไรไดพอสมควร ภายในเปนเพดานสงู เหนอื ศีรษะข้นึ ไปเล็กนอ ย มที างแยกซา ยและขวาแทบทว่ั ๆ ไป ภายหลงั จากสาํ รวจใครครวญอยคู รู หลอนก็เริ่มออกเดนิ แลวในความเงียบสงัดจนไดย นิ แตเ สยี ง ของหวั ใจของตนเองเตนนั้น เสยี งอนั แจม ใสและมีกังวานของมาเรียกด็ ังทาํ ลายความเงยี บขึน้ หลอ นรอ งเพลงเปนภาษาอังกฤษ กระแสเสียงนั้นฟง ไมไ ดวาจะเปน ความสขุ สันตราเริง หรือวามันกล่ันออกมาจากความวา เหวเ งียบเหงาของหวั ใจ ทป่ี ราศจากจดุ หมายยดึ เหน่ียวในขณะนี้ อยางไรกต็ าม มนั ไพเราะเยน็ เยอื กอยา งนาพศิ วง เมอ่ื สดับในความหมายและสิง่ แวดลอมเขา มา ประกอบ เสียงเพลงน้นั กอ งอยูในซอกโพรงของหินผาศลิ ารายรอบตัว และสะทอนมากังวานลออยู ไปมาในลกั ษณะเสยี งเอ็คโค ราวกับผรู อ งจะรองอยใู นหองบนั ทกึ เสยี งชัน้ วเิ ศษสุดเพือ่ อดั ลงจาน เสยี ง เขาไมเคยไดย นิ มาเรยี ฮอฟมนั รองเพลงมากอ น เพิ่งจะครง้ั น้ีเปนครัง้ แรกและในภาวะและ สถานการณเ ชน นี้ จะไมมีนกั รองคนไหนรอ งไดนา ฟง นา คดิ มากกวา หลอ นอกี แลว “When I was just a little girl…I asked my mother what will I be…” หลอ นรองแชม ชา ขาดเปน หวง ปลอ ยใหเ สยี งสะทอ นลอ กังวานกองไปทกุ อณขู อง บรรยากาศ....ความหมายของเพลงที่ควรจะนา ฟง รา เริง แตขณะน้ีกลบั ฟง เศรา สรอ ยน้นั มีวา ‘เม่อื ฉันยงั เปนเดก็ หญงิ เล็กๆ อยใู นสมัยหนงึ่ นน้ั ฉันเคยถามแมว า ตอไป ฉนั จะไดเปน อะไร...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2423 “Will I be pretty? Will I be rich? This was she answered me…” ‘ฉันจะสดสวยงดงามไหม? แลวกจ็ ะร่ํารวยมคี วามสขุ กะเขาบา งไหม? แมก ต็ อบฉันวา ’ “เท็ค เซรา...เซรา...” ไชยยนั ตรองตอ ขอความใหห ลอน ดว ยเสียงหาวของเขา มันประสานกลมกลนื กนั ขึ้น ไดอ ยางสนทิ มาเรยี หนั มาชาํ เลอื งยมิ้ นดิ หน่งึ และรองประสานเสียงรว มกบั เขา ทามกลางความเงียบ นั้น เสียงเพลงของคนท้งั สองกงั วานกอ งไปท่ัว “What ever will be will be…etc” ‘แมก ต็ อบฉนั วา สุดแตโชคชะตาวาสนาชีวิตเถอะ มนั จะเปน อยางไร มันก็ตองเปน อยางนนั้ แหละ ไมม ีอะไรจะไปกาํ หนดกฎเกณฑอ นาคตได...’ ทอ นตอไปไชยยันตยงั รองเปน ภาษาอังกฤษ แตมาเรยี ฮอฟมนั เปล่ียนมาเปน ภาษาเยอรมัน แตอยูใ นลลี าของทํานองเดยี วกนั เดนิ คลําทางอยางไมร อู นาคตกันไป แลวก็รองเพลง เปน เพือ่ นกันไป มอบทุกสง่ิ ทกุ อยา งไวใหแ กพ รหมลิขติ (ตามท่ีไชยยนั ตค ดิ ปลง) และพระผูเปนเจา (ตามความคดิ ของมาเรีย) หนทางนนั้ รสู ึกวาจะเบนขนึ้ สงู เปน ลําดบั มนั จะหมดไปนานสักเทา ใดก็สุดท่ีจะทราบ ได แตเ สียงเพลงทรี่ อ งวนเวยี นกลบั ไปกลบั มาซาํ้ ซากนั้นยังไมจ บ ครน้ั แลว มนั ก็นําออกมาสหู องอนั กวา งใหญเหมอื นจะเปน หองโถง บัดนั้นเอง มาเรยี ผูเ ดนิ นําอยูเบื้องหนา ก็หยดุ ชะงกั กกึ เสยี งเพลง ของหลอ นแหบหายไปอยางกะทนั หัน ไชยยันตย ัง้ ไมท นั เดินมาประกบชนดา นหลงั แลว เขาก็แลไปเห็นสิง่ ที่ไมคาดฝน ดว ยหัวใจทด่ี เู หมือนจะหยุดเตนลงชวั่ ขณะ กดไหล หญิงสาวทรดุ หมอบวบู บงั หนิ ลงอยางรวดเร็ว... [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2424 86 ใจกลางของคหู ากวา ง ทม่ี ที างเดนิ จากดา นตา งๆ โผลออกมาบรรจบโดยรอบนั้น สง่ิ หน่ึง ทมี่ องเห็นเดนชดั ไปกวา กอ นหนิ ทุกกอ น อนั เปนสว นประกอบของภูมปิ ระเทศยามน้ี ปรากฏ อยูท ่นี ัน่ ! มันหมอบน่งิ อยตู รงพืน้ หินราบเรยี บเปน เงามนั ปลาบ เยื้องไปทางฝรง่ั ตรงขามที่ไชยยันต และมาเรียโผลอ อกมาพบอยางกะทนั หนั และหลบซุมอยูในขณะนี้ ตําแหนงนั้น มกี อนหินเต้ียๆ งอกขนาบอยสู องดาน เหมอื นกบั วา จะเปน ซมุ ประตูนําเขา ไปสูแ หลงพาํ นักนอนของพญาพยัคฆราช ผูมอี ํานาจเหนอื กวา ส่ําสตั วส ามญั ธรรมดาท่วั ไปทง้ั หลาย ขาอนั ใหญโตทัง้ สองขาง เหยยี ดยาวคขู นานราบไปกบั พืน้ เบ้ืองหนา ในทา ทรดุ หมอบ วางคาบซบอยกู บั ขาท้ังคูตะแคงหันหนามาทางดานท่ีมนษุ ยท งั้ สองตะลงึ จอ งอยู หางอนั ยาวเหยียด ทาบไปกบั พ้นื มสี ว นปลายตวดั งอเขา มาหาตัวเล็กนอย ไอกาฬพยัคฆ. ..เสอื โครง มหายักษตวั นนั้ !! แสงในขณะนม้ี ันจะมาจากทใี่ ดกต็ าม แตกม็ ีปรากฏอยูพอท่จี ะมองเหน็ ภาพอันดาํ สนทิ ราวกบั กอ นนลิ สลกั มหึมานน้ั ไดอยา งถนดั ชดั เจนพอสมควร ไชยยนั ตย กมอื ข้นึ ขยี้ตา ไมแ นใ จวา ภาพทเี่ หน็ อยเู บอื้ งหนาระยะหา งไมเกิน 20 เมตร ในขณะนี้ เกดิ ข้นึ จากอาํ นาจอปุ าทานหรอื เปลา พรบิ ตาเดยี วกนั น้ันเอง มาเรีย ฮอฟมนั ตวดั .375 แม็กนัม่ ขน้ึ ไหลอยา งรวดเรว็ ตามสัญชาตญาณ จ้ศี ูนยจับหมายไปแสกหนา ระหวา งดวงตาทงั้ สอง ซงึ่ ขณะนั้นมนั สลวั คลมุ เครอื ยังไมอาจทราบไดว า มนั หลับตาหรอื ลมื ตา กอ นท่ีนว้ิ ของแหมม สาวจะกระดกิ ไชยยนั ตก ็ขยมุ ขอมอื ไวแ นน...แทนคาํ ปราม หลอ น ยง้ั ไวทนั ดว ยประสาททีไ่ วสดุ ยอด ตางคนตา งยงั จองจับไปยังเปา หมายเบอ้ื งหนา ตาไมก ะพรบิ อยู เชนนน้ั ประสาทสัมผัสสง สัญญาณใหร ูต รงกนั ในความผดิ ปกตบิ างประการ มันน่งิ สงบเงยี บงนั เปนดษุ ณี มาเรยี ยังประทบั ไรเฟล พรอมอยกู บั ไหลเชนเดมิ ศนู ยไ มเปล่ียนทหี่ มาย มันส่ันไปมา นอ ยๆ ดวยมือของเจา ของ ซึ่งบัดนี้ใชพ ลงั ใจทง้ั หมดเขา ควบคุมบงั คบั ไว “หนิ !” อดตี นายทหารปน ใหญจอริมฝป ากกระซิบขางหเู พื่อนสาวเบาทส่ี ดุ “เราจะรูไ ดอ ยา งไร?” หลอ นกระซบิ ตอบ มแี ตเสยี งลมเทาน้นั ผา นพนรมิ ฝปากขมบุ ขมิบออกมา ตายงั จอ ง เขมง็ น้วิ แตะเกร็งอยูท ไ่ี ก “จองปนไวใ หด ี ผมจะลองมนั เอง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2425 ไชยยนั ตบ อก คอ ยๆ ควานมอื ไปหยิบกอ นกรวดเลก็ ๆ ขนาดหวั แมมือที่อยใู กลๆ ข้นึ มา กัดรมิ ฝป ากแนน แลว ขวางเบาๆ ไปยงั รา งทะมึนท่ีนอนหมอบเปนปรศิ นาอยูนนั้ ทามกลางความเงยี บขนาดเขม็ ตกไดย นิ นน้ั เสยี งกอ นกรวดกระทบพืน้ หินดังแซก็ แลว กระดอนเขาไปยงั รา งทน่ี อนหมอบอยูทางดานตะโพกหลัง มันนง่ิ ไมติงกายอยใู นอาการเดมิ ท้งั สองเหลือบมองตากนั โดยไมมคี ําพดู ใดๆ ท่ีจะผา นลาํ คอออกมาไดใ นภาวะของ ความรสู กึ อันไมอ าจบรรยายไดถูกนี้ ไชยยนั ตท ดลองอกี คร้งั ควา หนิ ข้นึ มาอกี กอน คราวนเ้ี ขอ่ื ง ขนาดเทา กบั กาํ ปน เผยอตวั ขน้ึ ขวางสุดแรงเกิดไปยงั รา งทเี่ หน็ เบอ้ื งหนา กอ นหนิ ไมไ ดก ระทบอะไร เปน อุปสรรค แตลอยตรงเขา ไปยังมันแลวกระทบอยา งจงั ทีส่ ดุ กลางลาํ ตัว เสยี งของการกระทบ เปน เสยี งของหินเล็กทีก่ ระแทกกับหินใหญ และในความเงยี บ เชน นั้น มันดงั กงั วานกอ งไปทงั้ คูหา จะอยา งไรก็ตาม ราวกบั นดั กนั ไว ทั้งสองไมไดขยบั เขยอื้ นจากทเี่ ดิม ประสาททุกสวน ยงั เขม็งเกลยี วเครยี ดแทบระเบิดอยเู ชน นั้น ความรา ยแรงของบอลาวาที่เผชิญกันมาเมอ่ื ครู ยังไมเปน วกิ ฤตการณของชีวติ ตดั สินใจอยา งไรไมถ กู เทาท่ีเผชิญอยูบัดน้ี มาเรียลดปน ลงจากบา อยา งแชมชา แตนิ้วยังแตะพรอ มอยูท ีไ่ กอยา งปราศจากความ ไววางใจใดๆ ทัง้ ส้นิ แมจะเห็นชัดจากการพิสจู นข องไชยยนั ตแ ลววา ส่ิงทีเ่ หน็ อยนู น้ั เปน แตเ พยี งหนิ กอ นหน่ึงเทา นนั้ เหตุการณท ไี่ ดผจญผา นกันมาแลว มนั ทําใหหลอ นหวาดสยองจนขนหวั ลุกไมอ าจ ประมาทมองขามเสยี ได “กอนหนิ !” เสยี งไชยยันตก ระซิบลอยๆ ขนึ้ อกี โดยยงั ไมยอมออกจากทม่ี ัน่ “พระเจา เปน พยานเถิด ขนาดและลกั ษณะของมนั เทากับเสอื หินทเ่ี ราพบมากอ นแลว เหมอื นตวั นน้ั ทุกอยาง ผิดกนั แตสถานที่ และอาการลักษณะทา ทขี องมันเทา น้นั ตวั นน้ั เราพบในทา ยืน แตต วั นห้ี มอบนอน” เพื่อนสาวตา งผวิ พดู ลอดไรฟนออกมา “กค็ งจะลกั ษณะเดยี วกนั กบั ซากของไอนักบวชโลน ศพตายซากพนั ปตัวนนั้ กระมงั เรา พบกันคนละเวลา คนละสถานท่แี ละคนละลักษณะ แตพ ิสจู นอ อกไปแลว วามนั เปนซากเดยี วกนั น่ันเอง แต...ทาํ ไมเราถึงพบมนั ทน่ี ?่ี ” มาเรียหนั มาจอ งหนาเขา ดว ยความรูส กึ ไมอ าจกลา วถูก คอแหง เปนผงกระซิบตอมา “คณุ วา มนั เปน เสือหินตวั เดียวกบั ที่เราพบมากอนน่นั ไหม?” ไชยยนั ตก ดั กรามแนน ดวงตาทงั้ คูหรี่ลง เขาเองกต็ กอยใู นอาการเดยี วกบั มาเรีย “ผมภาวนา ขอใหเปนเหตกุ ารณบ ังเอญิ ประจวบเหมาะ อยาใหม นั เปน ตวั เดยี วกนั เลย เขา ไปดกู นั ใกลๆ ดกี วา” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2426 กลา วจบ อดีตนายทหารหนมุ ขยบั ตวั ลุกขนึ้ แตม าเรยี ฉดุ แขนเขาไวอ ยา งหวาดระแวง “โน!” หลอ นรองพรอมกับส่นั หนา ดว ยความหวาดผวาจนลมื ตวั ไชยยนั ตฝ นหวั เราะเบาๆ ตบตนแขนเพอื่ นสาวผูรวมชะตารายอยา งปลอบใจ อึดใจ ตอมานั่นเอง มาเรียก็ดเู หมอื นจะรูสึกตวั พยายามสะกดกลน้ั ความกลวั ขมสตไิ ว ย้ิมอยางยากเยน็ ท่ีสดุ “สมมติวา ขณะทเี่ ราเขาไปใกลมนั และมนั ก็เกดิ กระดกิ ตัวข้นึ มาได” “ก็แหลกกนั ไปขา งหนึ่ง ไมเรากม็ นั อยา งนอ ยที่สุดถงึ จะตายทั้งทีเรากน็ า จะภูมใิ จทมี่ ี โอกาสไดเห็นสง่ิ อนั แปลกประหลาดมหศั จรรยท่สี ดุ ผมอยากจะเหน็ ชดั ๆ คาตาออกไปวา ทั้งๆ ที่ สภาพของมนั เห็นอยเู ชน นแ้ี ลวจๆู กเ็ กดิ เคล่อื นไหวมีชวี ิตข้ึนมาไดต อ หนา ตอ ตาเรา ถา คุณไมกลา ก็ หลบคุมเชงิ อยตู รงน้แี หละ ผมจะเขาไปดูมนั ใกลๆ เอง เตรยี มระวังใหด กี ็แลวกัน เหน็ ทาผดิ ปกติกย็ ิง ทันที ไมตอ งหวงผม” ขาดคาํ ชายหนมุ ขยับตวั อกี ครงั้ กระชับไรเฟล .600 ไนโตรฯ มัน่ มาเรียก็ถลันยนื ตาม ในพรบิ ตานนั้ “ฉันบอกแลววา ฉันจะไมแ ยกทางกบั คณุ ในภาวะเชน น้ี นอกจากจะหมดลมหายใจแลว เราเขาไปดว ยกนั ไชยยนั ต” ท้ังสองกมุ ปน ในทาพรอ มทจี่ ะระเบดิ กระสนุ ออกไปไดใ นทุกพริบตา แลวจรดฝเ ทา... เดินตรงเขาไปยงั รา งท่นี อนนงิ่ เปนดษุ ณนี น้ั ดว ยใจอนั เตนระทึก จนกระท่งั ในท่สี ดุ ตางก็มาหยุดยนื หา งจากรางน้ัน ทางดา นหลังประมาณเมตรเศษ เมอ่ื เขามาพจิ ารณาจนใกล ความเคลือบแคลงท้งั หลายกส็ ิ้นไป มันเปน หนิ จริงๆ ไชยยนั ตเ อาปลายลาํ กลองไรเฟลเข่ยี ไปทตี่ ะโพกบริเวณโคนหาง เสยี งโลหะของปากกระบอก .600 ไนโตรฯ กระทบกับ หนิ แกรง ปรากฏเสียงดงั กังวานกราก ทัง้ สองไดแ ตม องหนา กนั อยูเชนนนั้ ความรูสกึ อนั หวาดแสยงอยา งล้ีลับ ว่งิ เขา เกาะกมุ หวั ใจไมไ ดค ล่คี ลายลงแมแ ตน ดิ เดยี ว บงั เกดิ อาการรอ นๆ หนาวๆ เหมือนจะจับไข มาเรียใชปลายเทา เข่ยี ท่ปี ลายหางอกี คร้ัง เหมอื นจะยังไมแ นใจสนทิ นกั แลวออ มอยา ง แชมชา คอยๆ สํารวจถถี่ วนไปทางดานหนา ไชยยนั ตก็เดนิ วนรอบกายของมนั ไปยงั อีกดานหนง่ึ ตา งไปพบกนั ตรงบรเิ วณดานศรี ษะของเสอื หิน ซึง่ มีลกั ษณะเหมือนเทวรปู อนั ล้ีลบั ดาํ มดื น้นั เม่ือเขา มาประชดิ ตวั ใกลเ พยี งแคเ อ้อื มน้ี จงึ เพ่งิ จะสงั เกตเห็นวา บริเวณทม่ี นั หมอบอยเู ปนแทนหินเรยี บสงู จากระดบั พ้ืนขึ้นมาประมาณ 3 ฟุต ตําแหนงนั้น ไมม กี อ นหนิ อน่ื ใดบงั เกะกะอยูเ ลย เวน จากผนงั รอบดานทหี่ างไปประมาณ 5 – 6 เมตร ในรศั มขี องคูหาวงกลม ซงึ่ เตม็ ไปดวยซอกหลืบหนิ เหมอื น จะเปน หนทางนําออกไปสูท างเดนิ อันไมรูป ลายทาง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2427 “สาบานไดว า รปู รางและขนาดของมัน ก็คอื ไอเสือหินตัวแรกที่เราพบนน่ั เอง” ไชยยนั ตค รางออกมา ขณะที่แหงนหนา ขนึ้ จอ งศรี ษะอนั ใหญโตซ่ึงอยูในทาวางซบกับ ลําขาดา นซา ย สงบน่ิงแขง็ กระดางไปหมดท้งั ลําตวั นั้น ดวงตาทง้ั คขู องมันอยูใ นลักษณะเปด แตก ็ เปน ดวงตาของหนิ ทม่ี ีเพยี งสณั ฐานจากการแกะสลกั เทานัน้ “แลว กเ็ ทากันเสียดว ย...กับตวั ท่ีมชี วี ติ จริง ขบั เค่ยี วเลนงานพวกเราตลอดระยะทาง” มาเรยี พึมพํา ลาํ กลองไรเฟลของหลอนไมย อมเบนปากกระบอกหางไปจากจุดสําคญั ของเสือหนิ ตวั น้ัน แมจ ะเขา มาอยูใ นระยะประชิดตัวแลวก็ตาม และทนั ใดนน้ั แหมม สาวก็มีอาการ เหมือนจะเพ่ิงคิดอะไรขึ้นมาได ตาสวางขนึ้ ในความคิดนน้ั กดั รมิ ฝป ากเบาๆ คอยๆ เดินเลย่ี งออ มไป ทางดา นตะโพกขวาของเสอื หินอีกครัง้ เอามือลบู คลาํ อยกู ับเนือ้ หนิ บริเวณน้ัน ตอ มาไชยยนั ตก ็เห็น หลอ นลว งเอาซิปโปอ อกมาจดุ เปน เปลวไฟข้ึน สอ งตรวจดทู ่โี คนขาดานหลงั พรบิ ตาตอมานนั้ เอง กอนทเ่ี ขาจะเดนิ ออมเขามาถึง หลอนกด็ บั ไฟวูบ ลุกข้ึน ถลันเขา ควาขอ มือเขา กระชากถอยกรูดเขา หาหลืบหินซอกหน่งึ เย้อื งไปทางดา นหลงั ของรูปหนิ นั้นดว ย อาการลุกลน “ทําไม เกิดอะไรขนึ้ !” ไชยยนั ตถ ามอยา งต่นื ๆ มาเรีย ฮอฟมนั เงยี บกรบิ เหมอื นกับวามอี ะไรมายึดปากไว เขารูสกึ ไดช ดั ถึงอาการส่ัน เทาราวกบั จบั ไขข องแหมมสาว ขณะทร่ี างกายแนบประชิดเบียดกนั อยใู นขณะน้ี ดวงตาทง้ั คจู อง เขม็งไปยงั รปู เสือหินแทบจะถลนออกมานอกเบา อดีตนายทหารปนใหญ ยงิ่ ประหลาดใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว เขยากายหลอนถามซ้ําอยอู กี หลายประโยค มาเรยี จงึ หลุดปากออกมาดว ยเสียงทีฟ่ ง แทบจะไมรูเรอื่ ง “รอ ยเปอรเ ซน็ ตเ ต็ม ไชยยนั ต มันคอื ไอเ สือหินตัวแรกท่ีเราพบ! โอ...พระเจา โปรดชว ย ลกู ใหพน จากสถานการณอนั วิปรติ สยองเกลานด้ี ว ยเถดิ ” “คุณแนใ จไดอ ยางไร เมย” มืออันส่นั เทาของหลอน ชีไ้ ปท่ตี ะโพกหลังของมนั กระเดอื กน้าํ ลายลงคออยา งยากเยน็ หนาซีดราวกบั ศพ “ที่นัน่ ขาหลังดานขวาของมนั ...” “ทําไม?” ไชยยนั ตรอ งเรว็ ปรอ๋ื “เคร่ืองหมาย กากบาทเล็กๆ ยาว 3 เซนติเมตร ฉนั เปน คนแอบทาํ ตาํ หนิไวเอง ขณะท่ี พบเสือหนิ ครง้ั แรกในถํา้ ขณะนม้ี นั กย็ ังปรากฏเหน็ ชดั อยูทน่ี ่นั ตําแหนง และลักษณะเดยี วกนั ทกุ อยาง ฉันจาํ รอยตําหนิทที่ าํ ไวก ับมอื เองได. ..” มาเรยี พดู ดว ยอาการสําลกั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2428 “เครอ่ื งหมายกากบาท?...” “ใช!” “คุณทําไวอยางไร บนเนอ้ื หนิ แกรง อยางนนั้ ?” “ฉันปา ยไวด ว ยยาทาเล็บของนอย! นอยเขามีติดตวั มาดว ยขวดหน่งึ สชี มพสู วยมาก ฉัน ไมไดพกเครือ่ งสาํ อางมาเปน เวลาแรมปแลว พอเหน็ เขามพี กตดิ ตวั อยกู เ็ ลยออกปากขอ นอ ยก็ใหฉนั เขาบอกวา เขาไมไดเ อาตดิ ตวั มาเพอ่ื จะทาเล็บหรอก แตม ีไวส ําหรบั เคลอื บทายลูกปน ใหล กู ปน มี สมรรถภาพใชไดน านๆ โดยไมด าน เยน็ ของวันที่พวกเราขน้ึ ไปพบเสอื หนิ ในถา้ํ บังเอญิ ฉนั มีตดิ ตวั อยดู วย ฉันเลยแอบทาํ ตาํ หนกิ ากบาทดว ยยาทาเล็บขวดนน้ั ไวท่ขี าหลงั ดา นขวาของมนั ” “แลวรอยกากบาทนั่น กป็ รากฏอยูทขี่ าหลงั ดา นขวาเสือหินตวั ท่เี ราพบใหมน ี่?” ไชยยนั ตถ ามยา้ํ อยา งไมแ นใจ มาเรียไมตอบ เพียงแตพยกั หนา ลง แววตาของหลอ นยามนีส้ อความตืน่ เตน ตระหนก ตกใจสุดขดี ทง้ั ๆ ที่อากาศระอุอาวจนเหงื่อโชกไปหมดทง้ั กาย ไชยยนั ตบดั นรี้ ูสกึ เย็นวาบไปตลอดไขสันหลังราวกบั ใครเอาน้ําแขง็ มาราดรด ภายหลงั จากสะกดขม สตไิ ดอีกคร้งั เขาก็พยกั หนา ชวนแหมม สาวใหเ ขาไปชีร้ อยตาํ หนทิ หี่ ลอ นบอกใหด ูอกี ครัง้ มาเรยี อดิ เอ้ือนรีรออยคู รู กจ็ ําใจตอ งพาเขาจรดฝเ ทาเขา ไปทางดานหลังของรปู เสือหนิ อยาง หวาดๆ มันเปนความจริงตามท่หี ลอนบอกไวทุกประการ ทช่ี วงขาหลังดานขวาของมนั ปรากฏ ทางเลก็ ๆ สีชมพขู องยาทาเล็บสตรี ปายตัดกนั เปน รปู กากบาท สงั เกตเหน็ ไดช ดั จากแสงไฟทจ่ี ดุ บหุ รี่ซึ่งเขาเปนคนขีดจดุ ขนึ้ สอง และเอานว้ิ แตะดกู ย็ งั รูสกึ สมั ผัสได ตา งเคลื่อนถอยอยา งลมหายใจไมท วั่ ทอง กลับเขา มายังกําบงั ตามเดิม โดยไมต องบอก กลา วเตอื นกัน “ไมม อี ะไรจะตองสงสัยอีกตอ ไปแลว เมย! มันเปนเสอื ตวั เดยี วกนั แนน อน บางขณะ มนั กลายเปน หนิ และบางขณะมันกก็ ลบั มชี ีวิตขน้ึ โดยถอดวญิ ญาณสลบั สับเปลีย่ นกับไอผีดบิ ตาย ซากพนั ปน น่ั เราไดห ลักฐานชัดเจนทสี่ ุดจากรอยยาทาเลบ็ ทีค่ ณุ แอบปายไว” ไชยยนั ตก ดั กรามแนน พมึ พาํ อยใู นลําคอ ขณะทีข่ นลกุ ขน้ึ ทงั้ กาย มาเรยี ตะแคงใบหนาอนั โชกเหง่อื ของหลอ นดา นหน่ึงเชด็ กับหวั ไหล “ถาง้ันกต็ อ งแปลวา ขณะนไี้ อศ พตายซากของนักบวชน้นั กาํ ลังมีชวี ติ เดนิ อยทู ใี่ ดท่ี หน่ึง อยางทเี่ ราเคยตงั้ สมมตฐิ านกนั ไวแ ลว ?” “แนน อน! มนั ถอดวิญญาณกลบั เขา รางคน ภายหลงั จากรา งเสอื เขา มาหลบซอนพกั เปน หนิ อยทู นี่ ี่ เราโผลม าพบอยา งบงั เอญิ ที่สดุ และวิญญาณทกี่ าํ ลงั สงิ อยูในรา งคนกค็ งจะตองยังไมร ูต ัว หรือมฉิ ะน้นั มนั ก็คงจะกลบั เขา สิงรา งเสือ เผนเขาขย้ําเราแลว ขณะทีเ่ ราเขา ไปใกลเม่ือตะกน้ี ”้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2429 เขาตอบโดยเรว็ เหลยี วซา ยแลขวาเหมอื นจะหาทางตดั สินใจอะไรสักอยางหนึ่ง “ขณะนไี้ อผ ดี บิ โลนนน่ั อยทู ไี่ หน?” มาเรยี หลุดปากออกมา “ใครจะบอกได อาจอยใู กล หรอื ไกลจากทน่ี ี่ และทําอะไรอยสู ักอยา งหน่งึ นรกเทานน้ั จะรู หรอื บางทีมันอาจหลบซมุ มองเหน็ เราอยูในขณะน้ี รอคอยจงั หวะเหมาะทีส่ ดุ เพอื่ จะถอด วญิ ญาณเขา ครองรางเสือ และเลน งานทันทีทมี่ ันเหน็ วาเปนโอกาสของมนั ไมมีสงิ่ ใดมาเปน หลกั ประกนั ไดว า เมอ่ื ไหรไอเ สอื หินที่เราเห็นนอนหมอบแขง็ ทื่ออยนู ่ัน จะเคลอื่ นไหวลกุ ข้นึ มา พรอมกบั อํานาจเหนอื สตั วร ายธรรมดาทง้ั หลายอยางทเ่ี ราพบกันมาแลว ” “มันก็นาจะเปน โอกาสเหมาะทส่ี ุดของเราเหมอื นกนั ทม่ี าพบซากเสอื กลายเปน หนิ อยู เชน นี้ รีบจดั การทําลายมันเสยี เถอะ!” “ผมกําลงั มองหาทางอยู...” ไชยยนั ตตอบเรว็ ปรอื๋ กระดกลิ้นออกมาเลยี รมิ ฝป ากหมนุ ตวั ไปรอบๆ อยางพะวาพะวัง เหลอื ที่จะกลา ว “นัน่ มันกอนหนิ ทงั้ กอน นํ้าหนักไมตาํ่ กวา 5 – 6 ตัน ถา เรามีเครื่องมอื พรอ มเหมอื นเชน ที่เราเคยรว มขบวนกนั อยทู ้ังคณะของพวกเรา ก็ไมยากเลย เอาทีเอ็นทยี ดั ใสเขาไปเทา นนั้ แตน เี่ ราไม มอี ะไรเลย นอกจากลูกปน ไรเฟล และลูกไรเฟล ไมวา จะมแี รงปะทะสักขนาดไหน กค็ งไมม ีทาง ระคายผวิ ไอห นิ มหมึ าทง้ั ดนุ กอนน้ีไดแนน อน” “แลวเราจะทาํ ยังไงกนั ดี?” มาเรียเอยอยางกระวนกระวายรอ นรมุ กําไรเฟลในมือแนน หลายตอ หลายครงั้ ทห่ี ลอน ทาํ ทา เหมอื นจะประทบั ปน ขน้ึ พนกระสนุ เขา ใสร ปู หินนน้ั แตแ ลว กช็ ะงกั งนั เพราะเหน็ ชัดวามัน เปลาประโยชนใ ดๆ ท้ังสนิ้ นอกจากเปลอื งลูกปน และทําเสยี งอกึ ทึกครกึ โครมโดยปราศจากความ จาํ เปน เสยี เปลาๆ ไชยยนั ตเ องกจ็ นปญ ญา ตะลงึ งงไปพกั ใหญ มติขอ ตกลงใจของทง้ั คณะ ไดเ คยกําหนด กันไวก อนแลว เก่ยี วกบั ซากของเจา มัมมีพ่ นั ปและเสอื หนิ ในขอทวี่ า ถาพบอกี เมอื่ ไรจะตอ งหาทาง ทาํ ลายซากมนั เสียทันที โดยไมปลอยท้ิงไวอยา งเชน คร้ังแรกทีพ่ บและมองขา มไปเสยี ความคิดชนดิ นน้ั มนั ทําไดไ มยากเยน็ อะไรเลยในเมอ่ื อุปกรณเครือ่ งมือมีอยคู รบถวน พรอ มมลู แลวโอกาสทีห่ วังกันไวก ม็ าถึงเขา จริงๆ ซากของเสือหนิ ประหลาดถูกคน พบอกี ครัง้ ทวา มันเปนการพบโดยบุคคลเพยี งสองคน ซ่ึงรว มชะตากรรมเดยี วกัน หลงพลดั พรากจากเพอื่ นฝงู หมู คณะสวนใหญ ไมม ีอปุ กรณเ ครอ่ื งมอื ใดๆ จะชวยทําใหสําเร็จไดตามเจตนา นอกจากกระสนุ ปน ท่มี ี ตดิ ตวั กนั อยเู ทา นน้ั ซ่ึงไมชว ยอะไรขึ้นมาไดเลย มนั เปน หนิ แกรงใหญโตมหมึ าเกนิ อาํ นาจลูกปน ที่ จะทาํ ลายใหย อ ยยบั ลงได [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)