วรรณกรรมรางวัลพานเเว่นฟ้า พ.ศ. ๒๕๖๐

ตวั บา้ นสรา้ งจากไมส้ ซี ดี เกา่ สภาพโยเ้ ยจ้ วนพงั มพิ งั แหล่ รอบบา้ นเปน็ ดงหญา้ รกชนั ทว่ มหัว การมาถึงของชายแปลกหน้าท�ำให้เสียงเอะอะของผู้คนท่ีชุมนุมอยู่ใต้ถุน บา้ นเงยี บลง สายตากวา่ สบิ คมู่ องตรงมายงั เขาดว้ ยความแปลกใจ และนน่ั คอื ครงั้ แรก ทผี่ มได้พบเขา “พอ่ หนุ่มหลงทางมารึ” พอ่ ของผมรอ้ งถาม พลางแกะผา้ ขาวมา้ ท่ีคาดพงุ มาพาดไหล่ ชายคนดงั กลา่ วสงั เกตกลมุ่ คนทอ่ี ยเู่ บอื้ งหนา้ อนั ประกอบดว้ ยชายหลายวยั ปะปนกนั ตัง้ แต่เดก็ หน่มุ รนุ่ กระทงอย่างผมจนถึงชายสูงวัยอย่างพ่อของผม “ที่นี่คือบ้านดอนสักทองหรือเปล่าครับคุณลุง” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่าง สุภาพ เสียงของเขานมุ่ ทุม้ และแฝงอ�ำนาจอยา่ งแปลกประหลาด ชาวบา้ นพยกั พเยดิ ใหพ้ อ่ ของผมตอบ พอ่ จงึ กา้ วออกมาอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ เผย ใหเ้ ห็นโต๊ะที่ปูผา้ ไวอ้ ยา่ งหยาบๆ ด้านหลงั พวกเรา “ช่าย ที่นคี่ อื บา้ นดอนสกั ทอง พอ่ หนุ่มมีธรุ ะอะไรล่ะ” พ่อเทา้ สะเอวถาม ผมเสยี วแปลบเมอื่ เขามองไปทางดา้ นหลงั ของพวกเรา เขาคงรแู้ ลว้ วา่ พวก เราก�ำลังท�ำอะไรกันอยู่ แม้ว่าการพนันจะเป็นเร่ืองผิดกฎหมาย แต่กระแสของ กฎหมายส�ำหรับชนบทที่ห่างไกลเช่นน้ี มันติดๆ ดับๆ มาถึงบ้างไม่ถึงบ้างเหมือน กระแสไฟฟา้ ทมี่ าถงึ ทีน่ ่ี ดังนนั้ ชาวบา้ นจงึ ใช้ชีวิตกันไปตามประสา “ผมเป็นนายหน้า” เขากล่าวต่อไปด้วยน้�ำเสียงเรียบเฉย ราวกับว่าไม่ได้ ใส่ใจต่อสิง่ ที่พบเห็นตรงหนา้ “คุณมาหาซื้อท่ีดินเหรอ ดีเลยชาวบ้านที่นี่เขามีท่ีดินเยอะแยะตั้งแต่ปู่ย่า ตายายใหต้ กกนั มา อยา่ งผใู้ หญด่ ำ� น่ี แกมที ่ดี ินเปน็ ร้อยไรเ่ ชยี วนะคุณ” ตาคงขี้เมา ประจำ� หมบู่ า้ นใหข้ อ้ มลู พลางบยุ้ ปากมาทางพอ่ ของผม ผมสงั เกตเหน็ พอ่ อมยมิ้ อยา่ ง ภูมิใจนดิ ๆ ก่อนจะเอย่ ปากกบั ชายแปลกหน้าคนนนั้ 150 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟ้า

“เข้ามานง่ั กอ่ นสิคณุ ” พ่อเลือ่ นสารพดั ของบนแครอ่ อกเพอื่ ให้ชายหนุม่ มี ทนี่ ่งั “ทดี่ นิ ทน่ี ถี่ กู เหมอื นเหมอื นกาบหมาก วา่ แตค่ ณุ จะเอาไปทำ� อะไรเลา่ ครบั ดินมันแข็งเหมือนหัวโจรปลูกอะไรก็ไม่ข้ึน น�้ำท่าก็ไม่ดีฝนไม่ตกมาเป็นปีแล้ว หนองใหญ่กลางหมบู่ ้านน่นั ก็ขาดนำ�้ มานานโขแลว้ ล่ะ” “ผมไม่ได้มาซ้ือที่ดิน แต่ผมมีท่ีดินมาขาย” เกิดความเงียบขึ้นครู่ใหญ่ใน หมูพ่ วกเรา “ลอ้ เลน่ รเึ ปลา่ คณุ มาขายทกี่ บั พวกเรากเ็ หมอื นเอาควายไปกนิ นำ�้ ในหนอง แห้ง มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า” ค�ำพูดของไอ้สันต์เพื่อนสนิทของผมท�ำเอาพวกผม หวั เราะครนื หลายคนสา่ ยหนา้ กับคำ� พูดของชายหนุ่มผ้นู นั้ แตน่ ายหน้าหนุ่มยงั คง มีสีหนา้ วางเฉยไม่สนใจตอ่ ปฏิกริ ิยาของชาวบา้ นแต่อย่างใด “ทดี่ นิ ทผี่ มมาเสนอขายนี้ เปน็ โครงการใหญท่ ต่ี อ้ งการขายทดี่ นิ เปน็ จำ� นวน มากในราคาท่ถี ูกทสี่ ดุ อย่างทไี่ ม่สามารถหาซอ้ื จากทไี่ หนบนโลกน้ีได”้ พวกผมยง่ิ หวั เราะกบั คำ� โฆษณาชวนเชอื่ ของนายหนา้ ทดี่ นิ คนนนั้ ถงึ แมว้ า่ พวกผมจะอยู่ในชนบทท่ีห่างไกล แต่อย่างไรเสียพวกผมก็ได้รับการศึกษาตามท่ี รัฐกำ� หนดไว้อยา่ งสมภมู ิ ไอ้ที่จะมาหลอกลวงกนั น้นั คงไมไ่ ดก้ ินพวกผมหรอก “เอาละ่ พอ่ หนมุ่ อยา่ งไรกอ็ ตุ สา่ หข์ บั รถมาถงึ นี่ ลองบอกมาซวิ า่ ทดี่ นิ ทข่ี าย อยตู่ รงไหนกนั ” ผมรวู้ า่ พอ่ คงไมเ่ ชอื่ นายหนา้ คนนน้ั แตใ่ นเมอ่ื ทา่ นเปน็ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ ของท่นี ่คี รน้ั จะใหไ้ ลเ่ ขาไปคงไม่งามนัก “ผมขายทด่ี นิ บนดวงจนั ทร์ครับ” เกดิ ความเงยี บขนึ้ อดึ ใจหน่งึ ก่อนเสยี ง หัวเราะอีกครืนใหญ่จะระเบิดขึ้น ผมกับไอ้สันต์หัวเราะจนตัวงอ สมาชิกคนอื่นๆ ไม่ตอ้ งพดู ถึงบางคนถึงกบั หวั เราะจนน้�ำหูนำ�้ ตาไหล “น่คี ณุ ถา้ จะมาหลอกกนั ง่ายๆ อย่างนี้ ผมวา่ คณุ กลบั ไปดกี ว่า กอ่ นที่ผม จะแจ้งต�ำรวจมาจับคุณ” ผมพูดไปกล้ันหัวเราะไป มิจฉาชีพสมัยน้ีไม่แยบยลเอา ซะเลย หากจะหลอกกนั ซ่งึ หนา้ อย่างนเี้ อาปืนมาปลน้ กันเลยดีกว่า ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 151 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

“ชา่ ยๆ ไอด้ ินพดู ถกู กลับไปซะเถอะคุณ” ชาวบา้ นส่วนใหญ่สนบั สนนุ ผม อนั ทจี่ รงิ แลว้ ชาวบา้ นเหลา่ นมี้ กั จะเหน็ พอ้ งกบั ความคดิ ของพอ่ และผมอยเู่ สมอ ทง้ั น้ี ไม่ใชเ่ หตผุ ลอนื่ ใดนอกเสยี จากวา่ พ่อเป็นผใู้ หญ่บา้ น และผมเปน็ คนทจี่ บสูงท่สี ดุ ใน หม่บู า้ นดอนสกั ทองแหง่ นี้ ผมจบชน้ั มธั ยมศึกษาปที ่ี ๖ จากโรงเรยี นประจำ� อำ� เภอ และผมควรได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยแต่พอฝนแล้งติดต่อกันหลายปีท�ำให้ ขา้ วในนาไม่ใหผ้ ล พอ่ จึงไม่มีเงินส่งผมเรียนตอ่ ผมจำ� ตอ้ งออกมาชว่ ยทำ� งานเลก็ ๆ นอ้ ยๆ เพอื่ หาเงินมาประทังครอบครัวและเก็บเงินไว้ส�ำหรับเข้าเรียนอกี คร้งั แตน่ ่ีก็ ยา่ งเขา้ ปีท่ีสองแลว้ พวกเรายังไมม่ เี งนิ พอใหผ้ มไดก้ ลับไปเรยี นตอ่ เลย “ผมไม่ได้บังคับทุกคนนะครับ แค่ฟังข้อเสนอก่อนจะได้ไม่เสียใจทีหลัง” ชายหนุม่ ยังคงพดู ต่อไปอย่างไมส่ ะทกสะท้าน “ในอนาคต ที่ดินบนโลกน้ีจะไม่สามารถท�ำกินได้ เนื่องจากความ อุดมสมบูรณ์หมดไปจากการกระท�ำของพวกเราเองท่ีใช้ทรัพยากรอย่างไม่ถูกต้อง ดหู มบู่ ้านของพวกคณุ เป็นตัวอยา่ งกไ็ ด้” เกดิ ความเงียบงันข้ึน เพราะสิ่งท่นี ายหนา้ พดู นนั้ สง่ ผลกระทบตอ่ ความรสู้ กึ ของพวกเราทกุ คน กอ่ นหนา้ นห้ี มบู่ า้ นของเราถอื วา่ เปน็ หมบู่ า้ นทท่ี ำ� นาไดม้ ากทส่ี ดุ ในจงั หวดั นเ้ี ลยกว็ า่ ได้ แตเ่ พอื่ ใหผ้ ลผลติ เพมิ่ มากขนึ้ ชาวบา้ นเลยใชท้ ง้ั ปุ๋ยและยาฆ่าแมลงอย่างหนกั โดยไม่สนใจคำ� ตักเตอื นของเกษตร อำ� เภอ ในทสี่ ุดเม่อื หลายปกี ่อนข้าวของเราก็ออกรวงน้อยลง แมจ้ ะใสป่ ุ๋ยอยา่ งไรก็ ไม่เป็นผล ชาวบ้านจึงแก้ปัญหาโดยการตัดป่าเพื่อเพ่ิมพื้นที่ท�ำนาให้มากขึ้น แต่ อยา่ งไรเสยี ผลผลติ กไ็ มม่ ากเทา่ ทตี่ อ้ งการ แมว้ า่ พนื้ ทนี่ าจะมากขน้ึ กต็ าม สดุ ทา้ ยฝน กห็ ยุดตก พวกเราเลยต้องหยุดทำ� นา และผมตอ้ งหยุดเรยี นหนงั สือ “ทางรัฐบาลพยายามแก้ปัญหานี้ เลยปล่อยขายพื้นท่ีบนดวงจันทร์ซ่ึงยัง อุดมสมบูรณ์ เพื่อพวกคุณจะได้ข้ึนไปท�ำเกษตรบนน้ันแทน” แม้จะฟังดูเป็นเรื่อง ลวงโลกอย่างหน้าไม่อาย แต่วิธกี ารพูดของชายผนู้ ่นั ชวนเช่ือยง่ิ นัก และเมื่ออา้ งถึง รัฐบาลพวกเรากเ็ ริม่ ฟงั อยา่ งตง้ั ใจ 152 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

“ทกุ ประเทศทว่ั โลกไดร้ บั การจดั สรรทดี่ นิ บนดวงจนั ทรไ์ มเ่ ทา่ กนั ขนึ้ อยกู่ บั ความม่ันคงทางเศรษฐกิจของแต่ละประเทศ ส�ำหรบั ประเทศไทยไดร้ ับจดั สรรทดี่ นิ ท�ำกินไม่มากเท่าชาติอ่ืน แต่ก็ถือว่าไม่น้อยทีเดียว ท่ีดินที่เปิดขายเฟสแรกน้ันถูก จบั จองหมดแลว้ โดยนายทนุ และนเี่ ปน็ เฟสทสี่ องซง่ึ เราเปดิ ใหก้ บั เกษตรกรเปน็ หลกั เพอื่ ใหเ้ กษตรกรไดส้ ง่ ผลผลติ ไปปลกู บนดวงจนั ทร”์ แลว้ ชายผนู้ นั้ กพ็ ดู หลกั การทาง เศรษฐกจิ การเกษตร และอ่ืนๆ อกี มากมาย ผมแปลกใจว่าทำ� ไมทุกคนรวมถึงผม ยังคงน่งั ตาปรบิ ๆ ฟังชายคนนั้นพดู อยูเ่ ปน็ นาน แมว้ า่ ผมจะไม่เช่ือเรอ่ื งท่เี ขาพดู เลย แม้เพียงคำ� เดียวก็ตาม “ฟังมาก็นาน สรุปเลยได้ไหมว่าท่ีดินที่ว่านั่นจะขายเท่าไหร่” ตาเพียน ชายชราอกี คนในหมูบ่ า้ นถามข้ึนในทีส่ ดุ “อยา่ งทีบ่ อกไปว่าเราตง้ั ใจขายให้เกษตรกร เพื่อให้เปลยี่ นพ้ืนที่ว่างเปลา่ บนดวงจันทร์ให้กลายเป็นพ้ืนที่ท�ำกิน ดังน้ันเราจึงขายท่ีดินเฟสนี้ให้เกษตรกรใน ราคาที่ถกู กว่าเฟสทีแ่ ลว้ ” “แลว้ มนั เทา่ ไหรก่ นั ละ่ ฉันรอฟังอยู่” ตาคงขยับเข้ามาใกลก้ ว่าเดมิ “เราขายเพียงแค่ไร่ละสามร้อยบาทเท่านั้นครับ” เสียงอื้ออึงดังขึ้นแทบ ทนั ทีทชี่ ายผนู้ นั้ บอกราคา ผมนกึ ในใจว่าใครจะยอมซอ้ื ท่ดี ินที่พวกเราไม่มวี นั เขา้ ไป อยูอ่ าศัยไดแ้ ม้ในความฝนั ก็ตาม “แลว้ ถ้าสมมตวิ า่ พวกฉันซ้ือทด่ี นิ น่นั แล้วพวกฉนั จะเอาพืชผักข้ึนไปปลูก บนดวงจันทรไ์ ด้อยา่ งไรเลา่ ” ทุกคนพยักหนา้ หงกึ หงกั เห็นดว้ ยกับคำ� ถามของพ่อ “อันน้ีผู้ใหญ่ไม่ต้องกังวลครับ เพราะทางเราจะจัดการให้ทุกอย่าง เพียง แค่ทุกคนปลูกข้าวในนาของตัวเอง จากน้ันน�ำผลผลิตที่ได้ไปขายให้กับโรงสีข้าว ที่รับซ้ือข้าวให้กับรัฐบาลตามปกติ โดยให้แต่ละคนเขียนหมายเลขโฉนดที่ดินบน ดวงจนั ทรไ์ วบ้ นกระสอบขา้ ว แลว้ ทางเราจะนำ� เมลด็ ขา้ วเหลา่ นน้ั ไปปลกู ใหใ้ นทด่ี นิ ของแตล่ ะคนอยา่ งเรยี บรอ้ ย พอครบสามปผี มจะนำ� เงนิ จากการเกบ็ เกย่ี วผลผลติ บน ดวงจันทร์มาคืนให้กบั ทกุ คนครบั ” ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 153 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

“เราจะรู้ไดอ้ ย่างไรล่ะวา่ ข้าวของเราถูกปลูกบนดวงจันทร์แล้วจรงิ ๆ” ผม ถามขน้ึ อย่างเหลอื อด “ไม่ต้องห่วงครับ ทุกคนสามารถดูแปลงนาของตนเองได้จากท่ีน่ี” แล้ว นายหนา้ คนนน้ั กค็ วกั เอากลอ้ งอนั หนงึ่ ออกมาจากกระเปา๋ มนั เปน็ กลอ้ งสอ่ งทางไกล ชนดิ สองตาทีพ่ บเห็นได้ทัว่ ไป “เราจะแจกกลอ้ งส่องทางไกลใหเ้ จา้ ของทีด่ ินทกุ คน เมือ่ ทางเราปลกู ขา้ ว เรยี บรอ้ ยแลว้ ทกุ คนจะสามารถดกู ารเจรญิ เตบิ โตของตน้ ขา้ วในแปลงนาไดจ้ ากกลอ้ ง อันน้ี โดยเฉพาะในคืนท่ีพระจันทร์เต็มดวงหากใช้กล้องน้ีดูไปยังผิวของดวงจันทร์ ทกุ คนจะเหน็ ตน้ ขา้ วสเี ขยี วขจเี ตบิ โตอยบู่ นนนั้ ” หลายคนรบั กลอ้ งไปผลดั กนั สอ่ งดู “เราคงไม่เอาด้วยนะผู้ใหญ่ โกหกกันเห็นๆ ถ้าเมียรู้รับรองถูกด่ายับ” ตาเพียนเป็นคนแรกท่ีเสนอความคิดของตนเอง น่ันท�ำให้คนอื่นๆ พลอยเห็นพ้อง ตอ้ งกนั ไปดว้ ย “แม่ฉันคงด่าเป็นกระบุงเหมือนกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอก” ไอ้สันต์เสริม ความคดิ ของมัน “ฉนั ขอซอ้ื ” ทกุ คนหนั ไปมองทางตน้ เสยี งพรอ้ มกนั ตาคงควกั เงนิ จากชาย พกวางลงบนโตะ๊ “วันน้ีฉันชนะโปถ่ัวมา ฉันซ้ือไร่นึงละกันพ่อหนุ่ม” ทุกคนส่งเสียงอ้ืออึง อีกครงั้ เพือ่ ห้ามปรามตาคง “ไอ้คง เอ็งเก็บเงินไว้ให้เมียซื้อกับข้าวกับปลาไม่ดีกว่ารึ” ตาเพียนออก ความเห็น “ไอฉ้ ันมันคนขี้เมาไปวนั ๆ คิดมาตง้ั นานนมแล้วว่าจะกลบั เนอื้ กลบั ตวั ทำ� มาหากนิ แต่ยงั ไม่มโี อกาสซกั ที เอาแต่เล่นถว่ั เล่นโปไปเร่อื ย เห็นทีวันนคี้ งเป็นวนั ท่ี ฉนั จะไดท้ ำ� อะไรเปน็ เรอ่ื งเปน็ ราวบา้ งแลว้ ละ่ ” ทกุ คนนง่ิ เงยี บฟงั ความคดิ ของตาคง ขเี้ มา 154 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟ้า

“ถา้ ตน้ ขา้ วของฉนั มนั ไปโตบนดวงจนั ทรไ์ ดจ้ รงิ กค็ งดี ไอโ้ ลกนม้ี นั กซ็ อมซอ่ ผุพังลงทุกวัน น�้ำท่าดินดอนก็ไม่เหมาะไม่สมจะท�ำกินอีกต่อไปแล้ว ถ้าวันหนึ่ง ลกู หลานของเราขน้ึ ไปอยบู่ นดวงจนั ทรจ์ รงิ ๆ มนั จะไดม้ ขี า้ วไวก้ นิ นะพผ่ี ใู้ หญ”่ ตาคง สบตาพ่อนิ่งนาน “แล้วถ้าไอ้หนุ่มนี้มันหลอกเอ็งเล่าตาคง” พ่อถามอย่างไม่ต้องเกรงอก เกรงใจใครแลว้ คงด้วยสงสารตาคงข้ีเมาท่ีแกมเี งนิ ไมม่ ากมายนัก หากถูกหลอกไป จะเสยี ใจเปลา่ “อุวะ๊ พผี่ ้ใู หญอ่ ย่างนอ้ ยข้าวในนาก็ของฉัน ฉนั ปลกู เอาไปขายฉนั ก็ได้เงนิ ที่เหลือมันจะเอาไปปลูกบนดวงจันทร์หรือไม่ก็เรื่องของพวกมันแล้วละวะ” ตาคง ตบเขา่ ฉาดใหญ่ “แล้วเงนิ สามรอ้ ยละลงุ ” ไอ้สนั ต์ถามดว้ ยความหว่ งใย “กกู ค็ ดิ วา่ กซู อื้ ไอก้ ลอ้ งนน่ั ถา้ สอ่ งนาบนดวงจนั ทรไ์ มเ่ หน็ กเ็ อาไวส้ อ่ งอพี วก สาวๆ อาบน�้ำที่ท่าน�้ำจะเป็นไรไป” แลว้ ตาคงกห็ ัวเราะลั่น ท�ำเอาพวกเราแอบอด ยิม้ ไมไ่ ด้ “เอา้ เอาเงินไป แล้วฉนั ต้องทำ� ยงั ไงบ้างวะ” ตาคงยดั เงนิ ใสม่ อื นายหน้า “คณุ ลงุ ลงชอ่ื ในสญั ญา แลว้ เลอื กทดี่ นิ ไดเ้ ลยครบั ” ชายหนมุ่ กางกระดาษ ขนาดใหญ่มากแผน่ หนง่ึ บนโตะ๊ ขอบของมันเลยโต๊ะทัง้ สองด้านลงมา บนกระดาษ เป็นพิกัดแสดงอาณาเขตพ้ืนท่ีซึ่งถูกแบ่งออกเป็นแปลงๆ แต่ละแปลงมีหมาย เลยกำ� กบั ไว้ “แปลงที่เป็นสีแดงหมายถึงมีคนซ้ือไปแล้ว คุณลุงเลือกแปลงท่ีมีสีเขียว เท่าน้ันครับ” พวกเราจ้องมองในกระดาษแผ่นน้ัน พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นสีแดงเกือบ หมดแลว้ เหลอื เพยี งส่วนน้อยเทา่ นัน้ ท่ยี ังเปน็ สเี ขียวอยู่ “แปลงนนี้ ่าสนใจนะครบั ตดิ กับท่ีดนิ ของอยั การทา่ นหน่ึง ท่านเปน็ คนดี มากเลยครบั ” ชายหนมุ่ ชไี้ ปยงั พนื้ ทส่ี เี ขยี วขนาดกระจดิ รดิ ซง่ึ ตดิ กบั พนื้ ทสี่ แี ดงขนาด ใหญ่ทถี่ กู จบั จองแลว้ ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 155 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

“เอ้า เอาแปลงน้ีละวะ กูจะได้มีเพื่อนบ้านเป็นอัยการกันละคราวนี้ วา่ อยา่ งไรละ่ พ่ผี ู้ใหญ่” พอ่ จอ้ งกระดาษแผน่ นน้ั อยคู่ รใู่ หญ่ แลว้ ทา่ นกช็ ไี้ ปยงั ทวี่ า่ งสเี ขยี วหยอ่ มหนงึ่ พร้อมกับประกาศลั่น “ฉนั เอาตรงนหี้ า้ ไร”่ ผมอา้ ปากคา้ งพดู อะไรไมอ่ อก มนั เปน็ เรอื่ งทไี่ มม่ ที าง เปน็ ไปไดแ้ นน่ อน พอ่ เปน็ คนฉลาดรเู้ ทา่ ทนั คน สมยั ทชี่ าวบา้ นยงั ทำ� นาไดป้ ลี ะมากๆ พอ่ มกั จะเปน็ คนนำ� ผลผลติ ของลกู บา้ นไปขายใหอ้ ยเู่ สมอเพอื่ ปอ้ งกนั ไมใ่ หถ้ กู พอ่ คา้ คนกลางโกงเอาได้ แตค่ รนั้ พอทำ� นาไมไ่ ดช้ วี ติ ของพอ่ จงึ เปลย่ี นไป ในชว่ งแรกทกุ คน ให้ข้ออ้างว่าการเล่นพนันขนั ต่อน้ันเปน็ ไปเพือ่ คลายทกุ ข์จากเรอ่ื งนา แต่พอนานไป กลบั กลายเปน็ การเลน่ อยา่ งจริงจงั และพอ่ ก็ตดั สนิ ใจเปิดบอ่ นมันที่บ้านซะเลย วนั แรกทรี่ เู้ รอ่ื งผมไมส่ บายใจมากจนนอนไมห่ ลบั พยายามเกลย้ี กลอ่ มพอ่ ใหเ้ ลกิ ซง่ึ พอ่ รับปากว่าหากท�ำนาได้เม่ือไหร่จะกลับมาท�ำนาและเลิกเล่นการพนันทันที แต่นี่ก็ รว่ มปแี ลว้ บา้ นผมกย็ งั คงเปน็ แหลง่ รวมขาพนนั ชน้ั ยอดประจำ� หมบู่ า้ นอยไู่ มเ่ วน้ วาย ยงิ่ เวลาผา่ นไปเทา่ ไหรผ่ มยงิ่ รสู้ กึ วา่ ชาวบา้ นยง่ิ ลมื ไรล่ มื นา หลงลมื หนา้ ทแี่ หง่ ตน หลง มัวเมาอยูก่ บั อบายมุขอย่างไม่ลืมหลู มื ตาจนผมเองอดสูใจแทน “ฉนั เอาตรงนี้ ตรงใกลๆ้ ของไอค้ งมนั ยังไงกจ็ ะไดค้ อยดูกนั ตอนแก่เฒ่า” พ่อกอดคอตาคงพลางหัวเราะไปพลาง ผมเห็นผู้สูงวัยสองคนไม่หัวเราะอย่างน้ีมา นานแล้ว “ขนาดไอค้ งมนั ยังปลูกขา้ วบนดวงจนั ทรไ์ ด้ ผ้ใู หญ่ด�ำอย่างกูจะกลวั อะไร วะ” พอ่ หันมาพูดกบั ลูกบา้ นคนอื่นๆ ในขณะทพ่ี อ่ กบั ตาคงก�ำลงั น่งั เขยี นสญั ญาและฟงั การอธบิ ายรายละเอยี ด เร่อื งตา่ งๆ อยู่นัน้ ลกู บา้ นหลายคนกเ็ ลยี บๆ เคยี งๆ ดูทด่ี ินท่เี หลอื อยูพ่ ลางปรึกษา หารือกันอยา่ งเป็นกังวล “มันเหลือไม่กแ่ี ปลงแลว้ นะ ถ้ามนั เป็นอยา่ งพอ่ หน่มุ นว้ี ่าจรงิ พวกเราจะ อยกู่ นั อยา่ งไรเลา่ ” หลายคนเรมิ่ ลงั เล เมอื่ เหน็ คนอนื่ ๆ ทยอยเลอื กซอ้ื ทดี่ นิ กนั คนละ 156 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

ไรส่ องไร่ หลายคนกลบั บา้ นไปจงู ลกู จงู เมยี มาดแู ละเรมิ่ จบั จองทด่ี นิ บนดวงจนั ทรก์ นั เร่ือยๆ จนในท่ีสุดเมื่อตะวันบ่ายคล้อยทุกคนในหมู่บ้านดอนสักทองก็เป็นเจ้าของ โฉนดที่ดนิ บนดวงจันทร์กนั ทกุ หลังคาเรอื น ฤดเู พาะปลกู กำ� ลงั จะเรม่ิ ขนึ้ แตฝ่ นกย็ งั ไมต่ ก พวกเราตอ้ งขายขา้ วลอ็ ตแรก ให้แล้วเสร็จภายในสามปีเพ่ือที่จะได้ทันกับที่ทางรัฐบาลจะเอาเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น ขน้ึ ไปปลูกบนดวงจันทร์ในรอบแรก ไม่อยา่ งน้ันตอ้ งรออกี สามปี ชาวบา้ นที่เสยี เงิน ซ้ือทดี่ ินแลว้ ก็อยากได้ส่วนแบง่ ให้เร็วท่สี ดุ จงึ เปน็ กังวลท่ียงั ไม่สามารถปลูกข้าวได้ “ไดค้ วามวา่ อยา่ งไรละ่ ผูใ้ หญ่ เกษตรทา่ นแนะนำ� วา่ อย่างไร” ชาวบ้านมา รวมตัวกันท่ีบ้านของผมอีกครั้ง หลังจากที่พ่ออาสาไปปรึกษาปัญหาเรื่องปลูกข้าว กบั เกษตรอำ� เภอ “ท่านว่าให้พวกเราลองปลูกถ่ัวก่อน ถั่วมันอายุสั้นปลูกแป๊บเดียวมันก็ให้ ผล เกบ็ ผลเสรจ็ ก็ไถกลบไว้ใตด้ ินให้เป็นปุ๋ย ทำ� อย่างน้แี ล้วคอ่ ยปลูกขา้ ว” “ถา้ มวั แตป่ ลกู ถวั่ กนั อยู่ แลว้ จะปลกู ขา้ วทนั รผึ ใู้ หญ”่ ลกู บา้ นคนหนงึ่ ถาม “ฝนกย็ งั ไมต่ ก อยา่ งไรเรากย็ งั ปลกู ขา้ วไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี ปลกู ถวั่ ใชน้ ้�ำนอ้ ยกวา่ มนั คงรอดละวะ ลองดูกนั ก่อน” หลงั จากวนั นน้ั ชาวบา้ นในหมบู่ า้ นกข็ มขี มนั ปลกู ถว่ั กนั ยกใหญ่ รดนำ้� พรวน ดินประคบประหงมราวกบั ลกู ในไส้ พอถั่วอายไุ ดป้ ระมาณสามเดือนชาวบ้านก็เกบ็ เกยี่ วไปขาย บางบา้ นทด่ี แู ลอยา่ งดสี ามารถเกบ็ ผลผลติ ไดเ้ กอื บสองรอ้ ยกโิ ลกรมั ตอ่ ไร่ ซงึ่ นับว่าเปน็ รายได้ทที่ �ำให้ชาวบา้ นหน้าชนื่ ข้นึ ไดใ้ นรอบหลายปมี านี้ “ขา้ จะเกบ็ เงนิ นไ้ี วท้ ำ� ทนุ ปลกู ขา้ ว ขา้ วา่ จะสง่ ขา้ วสกั ยสี่ บิ เกวยี นขนึ้ ไปปลกู บนดวงจันทรใ์ ห้ได้” ไอส้ นั ต์คลเ่ี งินจากการขายถ่วั อวดผม “แล้วแกล่ะไอ้ดนิ ได้เงนิ แล้วจะท�ำอะไร” ผมไม่อยากฝันให้มาก เพราะอย่างไรเสียความคลางแคลงใจของผมก็ยัง คงอยู่ ชายผนู้ นั้ เปน็ ใครกนั แน่ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในหมบู่ า้ นของผมเปน็ เรอ่ื งจรงิ หรอื เรอ่ื ง หลอกลวง ผมเฝ้าถามตวั เองทกุ วีว่ นั แต่ไมเ่ คยได้รับคำ� ตอบสกั ที ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 157 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

เรอ่ื งดเี รอื่ งหนึง่ เกิดจากความกลวั ของพอ่ ซึง่ คดิ ว่าดินทเี่ ส่ือมโทรมมานาน อาจทำ� ใหไ้ ดข้ า้ วไมม่ ากพอ จงึ ชกั ชวนชาวบา้ นเรง่ ปลกู พชื ตามคนั นาและทด่ี นิ รกรา้ ง รอบบรเิ วณ ผมไมแ่ นใ่ จวา่ มใี ครสงั เกตหรอื ไมว่ า่ ตอนนท้ี ง้ั พอ่ และชาวบา้ นวนุ่ วายอยู่ กบั การเตรยี มปลกู ขา้ วจนไมม่ เี วลาวา่ งมาเลน่ ถวั่ โปกนั อกี แลว้ บอ่ นทบี่ า้ นของผมจงึ ปดิ ไปโดยปรยิ าย และในเมอ่ื ทกุ คนกำ� ลงั จะลมื มนั ผมจงึ ชว่ ยกำ� จดั หลกั ฐานสดุ ทา้ ย ของความทรงจ�ำอันยอดแย่ โดยในวันหน่ึงผมแอบเอาโต๊ะและอุปกรณ์การพนันที่ คลุมผ้าไว้ใต้ถุนบ้านไปย่อยเป็นชิ้นเล็กช้ินน้อยก่อนจะน�ำไปท�ำเป็นเชื้อไฟไล่ยุงให้ ไอข้ าวลกู ววั ตวั ใหมข่ องผม คนื นน้ั เมอื่ พอ่ กลบั บา้ นและไมซ่ กั ถามอะไรผมจงึ เฉยเสยี ฝนแรกตกหลังจากน้ันไม่นาน เม็ดฝนท่ีตกแทรกแผ่นดินซ่ึงแห้งแล้ง มายาวนานท�ำใหค้ วามร้อนที่สะสมคกุ รนุ่ ขนึ้ มาในอากาศ ส่งผลให้อบอา้ วไปท่วั แต่ ไมน่ านความอบอ้าวน้ันกถ็ กู แทนทด่ี ว้ ยความชุ่มเย็นจากพรของพระพริ ณุ ชาวบา้ นเฮละโลรอ้ งรำ� เปน็ การใหญเ่ พราะนนั่ หมายถงึ ฤดเู พาะปลกู ไดเ้ รม่ิ ขึ้นแล้ว พวกเราเรม่ิ ไถพรวนดนิ รอคอยการเพาะปลกู และความหวังที่จะมาถงึ เช้าวันพืชมงคลรายการโทรทัศน์ถ่ายทอดสดพระราชพิธีจรดพระนังคัล แรกนาขวัญ พวกเรากม้ ลงกราบพน้ื ดินขอขมาพระแม่ธรณี พระแม่คงคา และพระ แมโ่ พสพทลี่ ะเลยไมท่ �ำหน้าทขี่ องพวกเรามาช้านาน พอ่ ของผมเรม่ิ หว่านเมล็ดข้าว ลงในนา ผมยืนมองท่านพลางปาดนำ�้ ตาไปพลาง นานแค่ไหนแลว้ หนอท่ผี มไม่เหน็ ภาพน้ี เราท�ำการเกษตรอย่างไมถ่ ูกตอ้ งจนเกดิ ความเสียหายแลว้ พาลพาโลโทษดา่ เทวดาทท่ี �ำใหพ้ วกเราอดอยาก วนั นพี้ ่อกลบั มาท�ำนาอกี ครง้ั จะดว้ ยเหตผุ ลใดก็ตาม แต่น่นั ท�ำให้ผมซาบซึง้ ใจนักทเี่ ห็นแผน่ ดินกลับมาอุดมสมบรู ณอ์ กี ครัง้ กวา่ ผมและพอ่ จะหว่านข้าวเสร็จกเ็ ย็นยำ่� มากแล้ว ตกคำ�่ หลังจากอาบนำ้� จนตวั เยน็ จงึ ลงมอื ตง้ั วงกนิ ขา้ วกนั ทรี่ ะเบยี งบา้ น ดวงจนั ทรค์ นื นส้ี วยนกั พอ่ นงั่ แหงน มองอยู่เน่นิ นาน “เอง็ ว่าตน้ ข้าวของเรามนั จะชอบดินบนดวงจนั ทรห์ รือเปลา่ วะ” 158 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

ผมแหงนดดู วงจนั ทร์ตามทา่ น แมว้ า่ ในใจจะเชื่อเต็มร้อยวา่ พ่อโดนไอน้ าย หนา้ สบิ แปดมงกฎุ หลอกแตก่ ไ็ มอ่ ยากขดั ทา่ น อยา่ งไรเสยี เงนิ ทเี่ สยี ไปกไ็ มไ่ ดม้ ากมาย อะไร ถา้ แลกกับการท่ีพอ่ กลับมาทำ� งานอกี ครัง้ ผมว่าเงินแค่นี้คมุ้ คา่ สำ� หรบั ผมมาก “ไมร่ สู้ พิ อ่ ถา้ เขาขน้ึ ไปดมู าแลว้ วา่ ดี กค็ งดลี ะมงั้ ” ผมตอบแบบขอไปทเี พอ่ื รกั ษานำ้� ใจพ่อให้มากทสี่ ุด “ไมร่ ู้วา่ ทางไปดวงจนั ทร์จะไกลมากไหมนะ” “ไม่รสู้ ิ ผมไม่เคยไป” ผมดดู นิว้ มอื ทตี่ ิดนำ้� แกงอย่างเอรด็ อร่อย “พ่อว่าคงไม่ไกลไปกว่ากรุงเทพหรอกโว้ย” พ่อหัวเราะลงลูกคอ ผม ไมเ่ ขา้ ใจความหมายทพ่ี อ่ ซอ่ นไวใ้ นคำ� พดู แตอ่ ยา่ งใด ผมคดิ แคเ่ พยี งวา่ การกนิ อาหาร กับพอ่ ในค�่ำคืนนน้ั มันอรอ่ ยทีส่ ุดเลยทีเดยี ว หากเป็นคนต่างถิ่นเข้ามาในบ้านดอนสักทองตอนนี้คงประหลาดใจท่ีเห็น คนในหมบู่ า้ นนม้ี พี ฤตกิ รรมแปลกประหลาด ในเวลากลางวนั ชาวบา้ นทนี่ จี่ ะทำ� งาน อย่างเอาเป็นเอาตาย คอยดูหนูดูเพลี้ยไม่ให้มาท�ำลายต้นข้าวอ่อนๆ ที่ก�ำลังชูคอ อย่างน่ารักน่าชัง บางคนพูดคุยกับต้นข้าวเหล่าน้ันราวกับพวกมันมีชีวิต และหาก แอบฟังบทสนทนาของคนเหล่านั้นจะยิ่งแปลกใจใหญ่ เพราะพวกเขามักจะพูดกับ ต้นข้าวของเขาไม่พ้นด้วยประโยค “โตเร็วๆ นะลูกแล้วจะได้ไปอยู่บนดวงจันทร์” หรือ “ไปอยู่บนดวงจันทร์แล้วอย่าลืมโลกเรานะ” ตกกลางคืนชาวบ้านจะนั่งส่อง ดูดวงจันทร์ด้วยกล้องส่องทางไกล พลางยิ้มน้อยย้ิมใหญ่เหมือนคนละเมอเพ้อพก แมว้ า่ ผมจะเวทนากบั พฤตกิ รรมของชาวบา้ นเหลา่ นน้ั จนเพลยี ใจ แตห่ ากมองในแงด่ ี จะพบวา่ ชาวบ้านก็ไดก้ ลับมาท�ำงาน ทำ� หนา้ ท่ขี องตวั เองอกี ครั้ง ซ่ึงต่างจากก่อนน้ี เหมอื นหนา้ มือกับหลงั มอื “พผี่ ใู้ หญ่ เดอื นหนา้ ขา้ วของเราคงเกย่ี วไดแ้ ลว้ ” ตาคงมาหาพอ่ ในคนื หนง่ึ “จะเขา้ ไปขายเองหรือจะฝากกันไปเหมอื นคราวก่อนๆ ล่ะ” “พวกเราตกลงกันว่าจะรวมกันไปขาย และให้พ่ีเข้าไปต่อรองมันจะได้ มากกว่าแยกกนั ขายนะพ่”ี ตาคงนำ� ขอ้ ตกลงมาบอกพอ่ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 159 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

“ไดเ้ งนิ มางวดน้ี วา่ จะซอ้ื เสอื้ ใหมใ่ หเ้ มยี สกั ตวั ” ตาคงแหงนมองดวงจนั ทร์ อย่างมีความสขุ “พ่ีผูใ้ หญ่วา่ ไอน้ ายหน้าน่ันจะโกหกเราหรือเปลา่ ” ผมไมไ่ ดย้ นิ วา่ พอ่ ตอบวา่ อะไร แตท่ ง้ั คตู่ า่ งหวั เราะอยา่ งมคี วามสขุ สำ� หรบั ผมเสยี งหวั เราะเหลา่ นม้ี คี วามหมายอยา่ งทส่ี ดุ เพราะมนั ไมม่ ใี นบา้ นดอนสกั ทองมา นานแล้ว จนกระทั่งชายปริศนาผู้นั้นน�ำเร่ืองแปลกประหลาดเข้ามาในหมู่บ้านของ ผม จะดว้ ยเหตใุ ดกต็ ามความเกลยี ดชงั ทผ่ี มมตี อ่ ชายผนู้ น้ั กน็ อ้ ยลงทกุ ครงั้ ทผี่ มไดย้ นิ เสียงหัวเราะของชาวบ้าน หรือได้ยินเสียงเสียดสีกันของธนบัตรในกระเป๋ากางเกง ของผม เร่ืองทดี่ ูเหมือนนทิ านหลอกเดก็ ของชายผ้นู ้นั น�ำมาซึง่ ความหวังในรูปแบบ ทแ่ี ปลกประหลาดของชาวบ้านทนี่ ่ี สายลมโฉบผา่ นรวงขา้ วสที องอย่างแผว่ เบาเหมอื นจุมพติ คืนนพี้ ระจนั ทร์ เต็มดวงจึงยากนักที่จะมองหาดาวสักดวงเพ่ือถามไถ่ ทุ่งนาในหมู่บ้านดอนสักทอง ของเราวนั นเ้ี หลอื งอรา่ มอยา่ งถว้ นทวั่ ดว้ ยสขี องรวงขา้ วทก่ี ำ� ลงั สกุ เสยี งเขยี ดดงั แวว่ มา จากหนองนำ้� ทเ่ี ตม็ ปรม่ิ ทด่ี นิ วา่ งเปลา่ แตเ่ ดมิ บดั นร้ี ม่ ครม้ึ ไปดว้ ยปา่ สาธารณประโยชน์ ของหมู่บ้าน กล้องส่องทางไกลหลายอันแขวนอยู่บนก่ิงไม้ใหญ่อย่างไม่ใส่ใจ เวลา ลว่ งเลยผา่ นมานานเกอื บสามปแี ลว้ ตง้ั แตช่ ายหนมุ่ ผนู้ นั้ ปรากฏตวั ในหมบู่ า้ นของเรา หลายคนเลิกมองดวงจันทร์และหันมาท�ำนาอย่างแข็งขันด้วยเช่ือว่าตนเองถูกชาย ดังกล่าวหลอกลวง ชาวบ้านเหล่าน้ันเช่ือว่าเงินท่ีได้จากการท�ำนาในที่นาของตนมี ความแนน่ อนกวา่ การคาดหวงั เงนิ จากการทำ� นาบนดวงจนั ทรท์ ไี่ รห้ ลกั ฐาน ในขณะที่ อกี หลายคนยงั คงใชก้ ลอ้ งสอ่ งดดู วงจนั ทรท์ กุ คนื เพญ็ เพอื่ ดตู น้ ขา้ วของตนเอง ซงึ่ นน่ั รวมถึงพอ่ ของผมด้วย ผมกับพ่อน่ังอยู่ริมคันนาเช่นเดียวกับชาวบ้านอีกหลายคน ปีนี้เป็นปีที่ ชายหนุ่มผู้ลึกลับจะต้องน�ำเงินจากการขายผลผลิตบนดวงจันทร์มาให้เรา ดังน้ัน คนอีกจ�ำนวนหน่ึงจึงพร้อมใจกันออกมาดูรวงข้าวของตนจากตรงน้ีว่ามันให้ผลดี 160 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

มากนอ้ ยเพยี งใด สามปมี านพ้ี วกเราขายถว่ั และขา้ วไปหลายครงั้ ความอดุ มสมบรู ณ์ ทำ� ใหพ้ วกเราปลกู ข้าวได้ถงึ ปีละสองครั้ง คนทม่ี ีทีน่ ามากสักหนอ่ ยอย่างพอ่ ของผม จงึ กลับมามเี งินมีทองไว้เก็บหอมรอมรบิ อีกครัง้ “ปนี เ้ี ราไดข้ า้ วมากโขอยนู่ ะ พอ่ จะสง่ เอง็ ไปเรยี นมหาวทิ ยาลยั ในกรงุ เทพ” พอ่ ลดกลอ้ งสอ่ งทางไกลในมอื ผมมองทา่ นอยนู่ งิ่ นานกอ่ นจะสวมกอดทา่ นและแอบ เช็ดน้�ำตาเพ่ือไม่ให้ท่านรู้ ความหวังที่สุดของผมคือการได้เข้าไปเรียนหนังสือใน กรุงเทพ ผมอยากเรียนเกษตรเพ่ือจะได้กลับมาสอนชาวบ้านในหมู่บ้านให้ท�ำการ เกษตรอย่างถูกวิธี คืนท่ีพ่อบอกว่าดวงจันทร์คงไม่ไกลไปกว่ากรุงเทพคงหมายถึง เรือ่ งนี้นเี่ อง ผมจ�ำไมไ่ ดว้ า่ บอกขอบคุณพ่อไปกี่คร้งั แต่คงมากพอ ผมแหงนมองดูดวงจันทร์เช่นเดียวกับท่ีพ่อและชาวบ้านดอนสักทองชอบ ทำ� กนั และคืนนนั้ เปน็ คร้ังแรกท่ผี มตัดสินใจถามพ่อ “พ่อมองเห็นต้นข้าวของเราบนดวงจันทร์ไหมครับ” พ่อส่งกล้องส่อง ทางไกลให้ผม แม้ว่าผมจะมีมันมาเกือบสามปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยใช้มันเลยเพราะผม ไมเ่ คยเชอื่ เรอื่ งเหลา่ น้ี อกี ทง้ั ไมค่ ดิ วา่ กลอ้ งราคาถกู พวกนจ้ี ะทำ� ใหเ้ รามองเหน็ ไดไ้ กล ถงึ ดวงจนั ทรห์ รอก พอ่ ยิม้ ให้ผมอย่างอ่อนโยน “เห็นสิ ต้นขา้ วของเราเติบโตอยา่ งสวยงามอยู่ บนดวงจนั ทร์ ลองดูสิ” ผมค่อยๆ ยกกล้องขึ้นมาแนบตาและมองไปทางดวงจันทร์ท่ีส่องแสง สวา่ งจา้ อยบู่ นทอ้ งฟา้ ผมจอ้ งมนั อยนู่ ง่ิ นานกอ่ นจะสง่ กลอ้ งกลบั คนื ใหพ้ อ่ พรอ้ มกบั รอยย้ิมแบบเดยี วกับรอยย้มิ ท่พี ่อมอบให้ผมเสมอมา ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 161 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟา้

ในหมอก วัฒน์ ยวงแก้ว ๑. ปู่ครับ ผมไม่รู้ว่าปู่เคยดูหนังเร่ือง The mist จากบทประพันธ์ของ สตีเฟ่น คิงหรือเปล่า ผมหมายถึงหลังจากที่ปู่ตายไปแล้วหากยังวนเวียนอยู่กับ พวกเราบนโลก ปอู่ าจเคยไดด้ บู า้ งแลว้ กไ็ ด้ แตถ่ า้ ไม่ ผมจะเลา่ เรอ่ื งยอ่ ใหฟ้ งั มนั เปน็ เร่อื งราวของหมอกประหลาดจากภเู ขาท่ปี กคลมุ เมืองๆ หนึง่ ภายในหมอกหนาทึบ น้ันคือสัตว์ประหลาดยักษ์กินคน เหตุการณ์เกิดในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหน่ึง ท่ีผู้คน ต่างเผยเนื้อแท้แห่งตัวตนออกมาในภาวะท่ีหวาดกลัวและต้องเอาตัวรอด แต่ ไคลแมก็ ซอ์ ยทู่ ตี่ อนทา้ ยเรอ่ื ง เมอื่ พระเอกกบั ลกู และคนอน่ื ๆ อกี สามคนตดิ อยภู่ ายใน รถทีน่ ้ำ� มนั หมด ทา่ มกลางหมอกแห่งสตั วป์ ระหลาดยกั ษ์ พวกเขาเลอื กจะตาย แต่ กระสุนปืนมีสี่นัด และคนห้าคน พระเอกยอมเสียสละความตายอันธรรมดาจาก กระสนุ เจาะศีรษะ เสยี สละความเป็นมนษุ ยเ์ พ่อื ลนั่ ไกใสล่ ูกของตนเองและคนอนื่ ที่ ฝา่ ฟนั กนั มา ยอมเสยี สละรบั ความตายอนั สยดสยองจากสตั วป์ ระหลาด เมอ่ื กระสนุ ในรงั เพลงิ วา่ งเปลา่ เขาไมเ่ หลอื อะไรใหส้ ญู เสยี อกี แลว้ ความตายรปู แบบไหนกไ็ มใ่ ช่ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 163 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

สิง่ ทนี่ ่ากลัวอีก แต่กลับเปน็ ว่าเสียงครืนครางทน่ี ่ากลวั นนั้ ไม่ใชส่ ตั ว์ประหลาด หาก เป็นรถถงั ทหารท่จี ะมาชว่ ยพวกเขา ไม่สิ เพราะเหลือเขาเพยี งลำ� พงั หนงั เรอ่ื งนแ้ี วบเขา้ มาในหวั เมอื่ ผมจอดรถบนปากทางเขา้ ลานเกาะโพธ์ิ ดบั เครอื่ งยนต์ มอื กำ� ปนื ลกู โมบ่ รรจกุ ระสนุ เตม็ ภายนอกฝนยงั กระหนำ�่ ลงมาเปน็ เหมอื น หมอกสขี าวโพลนหม่ คลมุ รอบคนั รถ และอาณาบรเิ วณ มองเหน็ เพยี งเงาของตน้ โพธ์ิ ใหญค่ ล้ายสตั ว์ประหลาดยกั ษ์ มนั ยงั ไม่มาตามทน่ี ัด แต่ผมรวู้ ่ามันตอ้ งมา ผมกลัว ครับปู่ กลัวว่าผมจะตัดสนิ ใจเร็วไปเหมอื นตวั ละครในหนังเร่อื งนน้ั แต่เกาะโพธ์ิเป็น มากกวา่ ทรพั ยส์ นิ ของครอบครวั เรา มนั กลายเปน็ ศกั ดศิ์ รี และเปน็ ตวั แทนความเปน็ ชมุ ชนทเี่ ราตอ้ งรักษาไว้ ป่คู งคิดไมถ่ งึ ล่ะสวิ ่า ถึงวนั นี้ ลูกหลานของบรรดาคนทีเ่ คย ฆ่าฟันกันสมัยคอมมิวนิสต์กลับมาร่วมมือกับผมต่อสู้กับมัน เพียงเพ่ือผืนแผ่นดิน เลก็ ๆ ของเรา ท่ีเป็นสุสานแห่งความทรงจำ� ปู่รู้ไหม ไม่ถึงสิบปีมานี้ท้องทุ่งหลางอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ได้กลาย เป็นสวนยางสวนปาล์มน�้ำมัน และอาณาจักรโรงงานอุตสาหกรรมไปหมดแล้ว กท็ ่ีนาราคาถกู มันกวา้ นซ้ือในราคาไมก่ บ่ี าทต้งั แต่ก่อนสรา้ งถนน หมู่บา้ นเราทำ� นา มาแต่บรรพบุรุษ จริงอยู่ราคาข้าวไม่เคยท�ำให้ใครรวย แค่เพียงท�ำให้เราไม่ต้อง ซื้อข้าวกิน ส่วนกับข้าวก็มาจากในนาน่ันแหละเหลือเฟือ ยังจ�ำได้สมัยยังเด็ก ท่ีปู่ ตำ� ขา้ วดว้ ยครก กวา่ จะไดส้ กั หมอ้ สกั ถงั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ย แตใ่ นเวลานน้ั หากใครซอ้ื ขา้ ว กินนี่อาจโดนนินทาว่าสันหลังยาวเอาได้ ชีวิตเราก็พอมีพอสุขตามอัตภาพ แต่น่ัน แหละ ใครๆ กอ็ ยากรวย พอเหน็ เงนิ หม่นื เงนิ แสน ก็นกึ ถงึ สวนยางพาราท่ีทำ� เงนิ ได้ ทุกวัน จึงแห่ขายกันไปซื้อท่ีทางท�ำสวนยางพารากันเป็นทิวแถว วิถีชีวิตเราจึง เปล่ียนแปลงไป จนใครท่กี นิ ข้าวจากนาที่ท�ำเองกลายเป็นคนโงแ่ ละล้าหลงั ไปแล้ว แตน่ น่ั แคจ่ ุดเริม่ ตน้ หรอกปู่ หลังจากปู่ตายมอี ีกหลายอย่างเกิดข้นึ อย่างที่ ปไู่ มม่ ที างคาดถงึ ผมอยากเรยี กวา่ สงครามเหมอื นอยา่ งทปี่ เู่ คยเรยี ก แตค่ งไมไ่ ดห้ รอก เพราะถึงตอนน้ผี มอยากบอกปู่ว่า ผมยงั ไม่แน่ใจเลยว่าศตั รูแท้จริงคือใคร แม้กระทั่งในวันที่ผมกดโทรศัพท์หามันเพราะอับจนหนทาง ท้าทายแกม 164 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

ขอร้องมันโดยมิได้คาดหวังผลเท่าใดนักว่า ขอให้ออกมาวัดกันตัวต่อตัวอย่างท่ี ลูกผู้ชายพึงท�ำ มันรับค�ำท้า มันผู้เป็นเจ้าของอาณานิคมอันยิ่งใหญ่ ครอบครอง ลกู จ้างพนักงานนบั พันชวี ิต ขณะทีผ่ มมฐี านก�ำลงั เพียงกลมุ่ คนทีร่ สู้ ึกว่าเราก�ำลงั จะ สูญเสียความเป็นตัวตนของชุมชนและอยากรักษาไว้ ผมก็ยังไม่อยากเรียกว่าเป็น สงครามกบั ทนุ นยิ ม นนั่ ยอ่ มหมายความวา่ ตวั มนั เองกอ็ าจไมใ่ ชศ่ ตั รขู องผมดว้ ย ผม รสู้ กึ เหมอื นตวั เองอยู่ในหมอกหนาทบึ ที่เหน็ ทุกอย่างเลือนราง แต่มันตอ้ งตาย สายฝนกระหนำ�่ มาแลว้ หลายวนั น่ีถา้ เปน็ เมอ่ื ก่อน นำ้� คงหลากจากคลอง ลูกสดุ ทอ้ งให้เดก็ อย่างพวกเราไดต้ ัดตน้ กลว้ ยลอ่ งลำ� คลองกนั สนกุ สนาน ปู่ครบั ผม ยงั จำ� ไดถ้ งึ ตำ� นานทงุ่ หลางทปี่ เู่ คยเลา่ ใหฟ้ งั วา่ ครงั้ บรรพกาลกอ่ นมนษุ ยจ์ ะถอื กำ� เนดิ พื้นที่แถบนี้ไม่ใช่ทุ่งนาแต่เป็นผืนป่าดิบ งูยักษ์ครอบครัวหนึ่งเคยครอบครองท้ังผืน ป่า จนเมอื่ ออกลกู หลานมามากมาย อาหารไม่เพียงพอจึงเกิดการแย่งชงิ ต่อสู้แบ่ง เปน็ ฝกั ฝา่ ย ลกู หลานพญางูแตกเปน็ สองกก๊ เหลา่ มเี พียงลกู พญางูตัวสุดท้อง ท่ีรกั สงบฝักใฝ่การปฏิบัติธรรมจนฝึกคาถาได้เข้มขลัง ยามเมื่อสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน กลายเป็นสงครามงูยักษ์ขนาดมหึมาเท่ารถไฟนับร้อยตัวกอดรัดฟัดกันเป็นพัลวัน ผืนป่าใหญ่จึงราพณาสูรกลายเป็นพื้นทล่ี ุ่มโลง่ โดยมงี ูลกู สุดท้องของพญางูตัวเดียว ท่ีขดตัวอยู่กลางสงครามโดยไม่ได้ต่อสู้ เขาเห็นวงศาคณาญาติเข่นฆ่ากันอย่าง อนาถใจจนไมอ่ าจทานทนได้ จงึ รา่ ยคาถาสาปงทู กุ ตวั ใหก้ ลายเปน็ ภเู ขาหนิ ขดรดั กนั อยู่ข้างสมรภมู ิราบโลง่ ท่ตี อ่ มากลายเปน็ ผืนนาแห่งทุ่งหลาง สว่ นพนื้ ทข่ี ดตวั ของงจู อมขมงั เวทยก์ ค็ อื พนื้ ทเ่ี ดยี วทเ่ี ปน็ เนนิ อยใู่ นปจั จบุ นั เรียกกนั ว่า เกาะโพธิ์ หลงั จากบรรดาญาติพ่นี อ้ งของตนกลายเป็นภูเขา งตู ัวสุดทา้ ย จึงร่ายคาถากลายร่างตัวเองเป็นล�ำคลองไหลจากเทือกเขา ผ่านกลางสมรภูมิการ ตอ่ ส้คู ร้ังใหญ่ จึงมชี ่ือเรียกว่า คลองลกู สดุ ทอ้ ง แนน่ อนวา่ สง่ิ ทผ่ี คู้ นบา้ นเรากำ� ลงั ตอ่ สเู้ พอ่ื รกั ษาพน้ื ทส่ี ามไรน่ ไี้ วไ้ มใ่ ชเ่ พราะ มนั เปน็ ทข่ี ดตวั ของงยู กั ษใ์ นตำ� นานแตอ่ ยา่ งใด แตเ่ พราะหากปลอ่ ยใหม้ นั ครอบครอง ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 165 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟ้า

ผนื ดนิ แปลงนเี้ ทา่ กบั วา่ มนั สามารถขดี เสน้ รอบวงพน้ื ทอ่ี นั กวา้ งใหญใ่ หอ้ ยภู่ ายใตก้ าร ครอบครองของมนั แตต่ ราบทดี่ นิ ผนื นยี้ งั อยู่ ถนนเลก็ ๆ ทท่ี อดเชอื่ มออกไปเปน็ ทาง จ�ำเป็นกจ็ ะยงั อยู่ เป็นเส้นใยบางๆ แหง่ การครอบครองท่บี ง่ บอกวา่ อย่างนอ้ ยที่ดิน ฝัง่ ใตก้ ็ไม่ไดเ้ ปน็ ของคนมันทัง้ หมด แต่น่ีเพียงเหตุผลหนึ่งในหลายๆ เหตุผลหรอกครับปู่ เร่ืองราวหลังจาก ปตู่ ายมมี ากมายจนทำ� ใหผ้ มไมอ่ าจสรปุ วา่ สง่ิ เหลา่ นค้ี อื สงคราม โดยเฉพาะเรอื่ งราว ของพอ่ ออ...ปรู่ หู้ รอื ยงั วา่ พอ่ หายไป ตายไปในสงิ่ ทป่ี อู่ าจเรยี กวา่ สงคราม ความจรงิ อกี อยา่ งทป่ี คู่ วรรกู้ ค็ อื ถงึ ปจู่ ะมองวา่ พอ่ เปน็ พวกเหน็ แกต่ วั และไรอ้ ดุ มการณอ์ ยา่ งไร แต่ผมกอ็ ยากบอกว่า พอ่ นน่ั แหละทเ่ี ป็นคนแบกรา่ งปไู่ ปเผา ไม่ให้พวกปลาไหลมนั กนิ ศพ ผมไมเ่ คยลมื วนั ทป่ี กู่ บั พอ่ ทะเลาะกนั ปดู่ า่ พอ่ วา่ ไอข้ ขี้ ลาด ตอ้ งคอยเลยี ตนี ฝ่ายทางการ ท่ีวันๆ เอาแต่ขูดรีดเอาเปรียบ พ่อตอกกลับปู่ว่าแก่แล้วยังโดนพวก คอมมวิ นสิ ตล์ ้างสมอง ปยู่ ืนนิง่ เดินเข้าไปประจันหนา้ พอ่ ผมกับแมก่ อดกนั รอ้ งไห้ ทมี่ มุ ประตู แตย่ งั ไดย้ นิ คำ� พดู ปดู่ ี ถา้ มงึ ขน้ึ เขากจู ะอยดู่ แู ลลกู เมยี มงึ แตเ่ มอื่ มงึ ขขี้ ลาด กูจะไปเอง ต่อไปน้ีมึงไม่ใช่ลูกกู ที่ไม่มีเชื้อสายขี้ขลาดต้องคอยประจบสอพลอ พวกเอาเปรียบ ต่อไปน้กี ูคือคอมฯ มงึ คอื ทางการ น่ีคอื สงคราม เจอกันท่ีไหน ยงิ กนั ได้เลย ถา้ ท�ำได้ผมอยากสาปให้ทกุ คนกลายเปน็ หิน แต่ผมท�ำไม่ได้ พอ่ เองตอบโตป้ ู่ ดว้ ยถอ้ ยคำ� รนุ แรงเชน่ กนั แตป่ เู่ งยี บ เดนิ มาบบี ไหลแ่ ม่ แลว้ กอดผม ปไู่ มพ่ ดู แตผ่ มรู้ ผมกไ็ มพ่ ดู ทำ� ไดเ้ พยี งรอ้ งไหจ้ นปเู่ ดนิ ลงเรอื นไป และนนั่ คอื การพบปคู่ รงั้ สดุ ทา้ ยใน ขณะที่ปู่ยงั มชี ีวติ ผมย่งิ คิดถึงปูม่ ากขึน้ เท่าๆ กับรังเกียจพฤตกิ รรมของพ่อ พ่อพนิ อบพเิ ทา พวกหวั หนา้ ทหารทม่ี าตง้ั คา่ ยอยใู่ กลบ้ า้ นเรา ทง้ั ทมี่ นั สง่ สายตาแทะโลมแม่ วนั หนงึ่ ๆ พ่อต้องวิ่งโร่ไปบ้านผู้ใหญ่น้อมสลับค่ายทหารคาบข่าวรายงานโน่นน่ี บางคราวถึง กับพกปืนตามหลังผู้ใหญ่ไปเค้นถามเพ่ือนบ้านถึงข่าวคราวของพวกท่ีข้ึนภูเขาไป หน่งึ ในน้ันคือบ้านของลงุ เนินเพื่อนซขี้ องปู่ท่หี นีข้นึ เขาไปพร้อมกัน แต่เหตกุ ารณ์ท่ี 166 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

ผมเกลียดพ่อจับใจคือวันที่ทะเลาะกับแม่ แม่ท้วงติงเรื่องข่าวที่พ่อไปบอกผู้ใหญ่ว่า พ่ีปิงไปเป็นคอมฯ แล้ว แต่แม่ยืนยันว่าได้คุยกับบ้านน้ัน พวกเขาแค่อยากให้ลูก ปลอดภัยจึงส่งไปอยู่บ้านญาติที่จังหวัดอื่น พ่อถามแม่รู้อย่างไรว่าเร่ืองจริง แต่แม่ โต้ว่า ถ้ายังไม่รู้ชัดก็ไม่ควรปรักปร�ำใคร พ่อบอกว่า ยังไงก็ตามพ่อต้องมีข่าวแจ้ง ทางการบา้ ง ผใู้ หญน่ อ้ มเองกต็ อ้ งมรี ายงานเสมอวา่ บา้ นไหนหรอื ใครเปน็ คอมมวิ นสิ ต์ แตเ่ หตกุ ารณห์ ลงั จากนนั้ คอื ทหารไปเคน้ ถามครอบครวั นน้ั แลว้ จบั พปี่ พุ๊ ชี่ ายพป่ี งิ ไป ไมน่ านมคี นพบศพอยู่ในทงุ่ นา ยิ่งมีข่าวฆ่ากันตายมากข้ึนผมย่ิงเป็นห่วงปู่ แต่อุ่นใจได้หน่อยตรงที่รู้ว่า อยา่ งนอ้ ยลงุ เนนิ เพอ่ื นคหู่ ไู ปกบั ปดู่ ว้ ย ถงึ ปจู่ ะเกง่ และรอบรทู้ กุ เรอ่ื ง ยามปพู่ ดู ใครๆ ก็ฟัง แต่ตอนน้ันปู่ก็ใกล้ห้าสิบปีแล้วและสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง แต่เมื่อมีลุงเนิน ในฐานะโจรเกา่ แกรง่ กรา้ วดุดันไมก่ ลวั ใคร คงพอช่วยดูแลปู่ได้ ค่ายทหารช่ัวคราวผุดข้ึนในบริเวณท่ีเป็นชุมชนคอมมิวนิสต์ เพ่ือควบคุม ปราบปราม และน�ำเสนอแง่มุมอันช่ัวร้ายของคอมมิวนิสต์ อยู่ห่างออกไปไม่ถึง สามรอ้ ยเมตรตามทางถนนดนิ แดงเลยี บปา่ ไผห่ ลงั บา้ นเรา ขณะทอี่ กี ดา้ นของปา่ เปน็ ทางออกไปสู่ทุ่งนาหลาง ข้ามทุ่งหลางไปเป็นแนวเขาอันเป็นท่ีต้ังของชุมชนคอมฯ เรารวู้ า่ อกี ไมก่ วี่ นั จะมกี ารยกพลเขา้ ตคี า่ ย แมเ่ ตรยี มการพาผมไปอยบู่ า้ นญาตทิ สี่ ตลู เพือ่ ความปลอดภัย ก่อนการตคี า่ ยไมก่ ีว่ ัน มีคนมาแจ้งท่บี า้ นวา่ พวกคอมฯ โดนลอ้ มยงิ ท่เี กาะ โพธิ์ตายเรยี บ ๓ คน หน่ึงในนัน้ น่าจะเปน็ ปู่ ศพถกู ฝังไวห้ ยาบๆ ทเ่ี กาะโพธิ์ ในสมัย นนั้ การจดั การศพทำ� ไดย้ าก ทางการหา้ มกอ่ กองไฟโดยไมไ่ ดร้ บั อนญุ าต การเดนิ ทาง เคลอ่ื นย้ายตา่ งๆ กล็ �ำบาก ทกุ อย่างจงึ เป็นไปตามอัตภาพไม่ใหอ้ ุจาดเกนิ ไป แม่กับ ผมกอดกันร้องไห้ พ่อเมม้ ปาก น่ังลงบนเก้าอไี้ ม้เงยี บอยู่อย่างน้นั นบั ชว่ั โมง แม่บอกว่าปู่โชคดีแล้ว ได้ตายและถูกฝังในวัดและเป็นท่ีดินของตัวเอง ความจริงแล้วท่ีบริเวณนี้เกือบสามสิบไร่เป็นของปู่ทั้งหมดผืนนาแบ่งเป็นแปลง มี เพียงพื้นที่เกาะโพธิ์เท่านั้นท่ีเป็นเนินโดดเดี่ยวอยู่กลางแปลง อันที่จริงมันเป็นเนิน ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 167 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

เดียวท่ามกลางผืนนากว้างไปจรดตีนเขา สิบปีก่อนหน้าพระธุดงค์รูปหน่ึงได้มา ปกั กลด ชาวบา้ นเลอ่ื มใสจงึ นมิ นตใ์ หอ้ ยเู่ ปน็ ขวญั กำ� ลงั ใจของหมบู่ า้ น ตอ่ มาจงึ กลาย เปน็ สถานปฏบิ ตั ธิ รรม ทแี่ มจ้ ะมสี ภาพเพยี งศาลาไมเ้ ลก็ ๆ แตช่ าวบา้ นกเ็ คารพศรทั ธา ภายหลังจึงมีการสร้างเชิงตะกอน ชาวบ้านคนไหนท่ีไม่สะดวกไปวัดควนบนที่ไกล ออกไป ก็จะมาเผาศพกันท่ีวัดเกาะโพธ์ิแห่งน้ี แม้ทางเอกสารสิทธิยังเป็นของปู่แต่ โดยปรยิ ายป่ไู ด้ยกใหเ้ ป็นสมบตั ิสาธารณะไปเรียบร้อยแล้ว ภายหลังการลุกฮือคร้ังใหญ่และการต่อสู้กันอย่างดุเดือดที่นี่จึงรกร้างไป เหลือเพียงพระพุทธรูปองค์เดียวที่ประดิษฐานอยู่ในอาคารเล็กๆ ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ ตอนนนั้ เราไมร่ หู้ รอกวา่ ปคู่ ดิ และเชอื่ อยา่ งไร แตส่ ำ� หรบั ผมกบั แม่ การทปี่ ไู่ ดอ้ ยทู่ น่ี น่ั ในผนื ดนิ ของตนเอง ผนื ดนิ อนั เปน็ ผลบญุ กศุ ลของปู่ และอยตู่ อ่ หนา้ พระพทุ ธรปู องค์ นนั้ วญิ ญาณของปู่คงได้ขนึ้ สวรรค์ หากแตส่ องวนั ถดั มา อส.ชดิ ลกู นอ้ งของผใู้ หญน่ อ้ มอกี คน ซงึ่ เปน็ เพอื่ นพอ่ มาบอกวา่ พวกเหยี้ ขดุ ศพขน้ึ มาและตอนนพ้ี วกปลาไหลกก็ ำ� ลงั รมุ ทง้ึ ศพอยู่ พอ่ ควา้ มีดและปนื วิ่งลงไปในทุ่งนา กลบั ขึ้นมาพร้อมศพของปูท่ แ่ี ทบเหลือเพียงกระดูกหอ่ อย่ใู นกระสอบ เนอ้ื ตวั ของพอ่ โชกเลอื ด พอ่ เล่าให้ฟังว่ามนั เปน็ เลอื ดปลาไหล เม่ือ ไปถึงรอบตัวปู่ย้ัวเยี้ยไปด้วยปลาไหล ซอกซอนเข้าไปทางปากทะลุออกทางท้อง พันแนน่ จนไมเ่ ห็นศพ พอ่ ต้องแหวกใบหน้าแตล่ ะศพเพอ่ื ดวู า่ ศพไหนคอื ปู่ จากนน้ั ต้องใชม้ ดี ทง้ั ฟนั เลาะปลาไหลออกไป แล้วแบกปูก่ ลบั บา้ น พอ่ ไปขออนุญาตผใู้ หญเ่ พ่อื เผาศพ ผูใ้ หญ่บอกว่าใหท้ ำ� เงยี บๆ พอ่ จงึ ได้แต่ นำ� พระพุทธรปู มาวาง ทำ� พิธสี วดเล็กๆ ซ่งึ นอกจากครอบครัวเราแล้วกม็ ีแค่ อส.ชิด คนเดยี วท่รี ว่ มพธิ ี เราเขา้ ใจ ปเู่ ป็นคอมมิวนิสต์ คนทม่ี าร่วมกอ็ าจถกู เพ่งเล็งเอาได้ ซ่ึงต้องถือว่าเราได้รับอภิสิทธ์ิมากแล้วจากการท่ีพ่อกับ อส.ชิดเป็นคนสนิทของ ทางการ ผมเพง่ิ ไดย้ นิ เรอื่ งราวหลงั จากยา้ ยหนวี นั ปะทะไปอยกู่ บั ญาตขิ องแมท่ สี่ ตลู แลว้ แมเ่ ลา่ วา่ วนั นน้ั ปกู่ บั พวกลงจากเขา สง่ั ลงุ เนนิ กบั สหายอกี คนใหแ้ อบอยทู่ เ่ี รอื น 168 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

แนวร่วมรมิ ปา่ ปู่มาหาแม่ ซุม่ อยจู่ นแมอ่ อกมาท่ีครัวดา้ นหลัง จงึ กวกั มือเรียกให้ลง เรือนไปหาในป่าไผ่ แจ้งว่าคอมฯ ก�ำลังจะเข้าตีค่าย ให้แม่พาผมหนีไป ไม่ทันส้ิน ความพอ่ กล็ งไปเผชญิ หนา้ ทง้ั ปแู่ ละพอ่ เลง็ ปนื เขา้ หากนั แมห่ า้ มบอกวา่ ปมู่ าแจง้ ขา่ ว ท้ังคู่มีปากเสียงกัน ปู่บอกแม่ว่าไม่ต้องห้าม ปู่ต้องซ่ือตรงกับอุดมการณ์เช่นที่พ่อก็ ตอ้ งทำ� ป่ไู ลแ่ มใ่ ห้ขึน้ บนเรอื น กำ� ชบั ว่าอยา่ ลมื พาผมออกจากพื้นที่ ไมเ่ ชน่ นั้นจะยงิ พอ่ ให้ดับตรงนน้ั แมพ่ ยายามหา้ มเทา่ ไรก็ไม่เป็นผล ฝืนใจจากมา แตแ่ อบมองอยทู่ ่ี หลงั เสาเรอื น ปกู่ บั พ่อยนื หันหลังหา่ งกนั สบิ เมตร ปบู่ อกใหน้ ับถงึ สามพรอ้ มกนั คนทอี่ ยู่ ตอ้ งสญั ญาวา่ จะสง่ ผมกบั แมใ่ หห้ นไี ปอยทู่ ป่ี ลอดภยั หลงั เสยี งนบั สดุ ทา้ ย ปยู่ งั ยนื นง่ิ ไม่ไหวติง ขณะท่ีพ่อเองก็ยืนตัวส่ันไม่หันไปเช่นกัน หลังจากต่างฝ่ายไม่ได้ยินเสียง ปนื จากฝา่ ยตรงขา้ ม จึงมุ่งหนา้ จากไปคนละทาง แล้วป่กู ็โดนลอ้ มยิงทเี่ กาะโพธ์ิ การเขา้ ตคี า่ ยของคอมมวิ นสิ ต์ ทหารตายไปยสี่ บิ กวา่ ขณะทค่ี อมฯ แพพ้ า่ ย ยับเยนิ ด้วยก�ำลงั หนุนจากรถถังและเฮลิคอปเตอร์ ตายไปเปน็ จำ� นวนมาก ท่ีเหลอื จึงหนขี ้ึนเขาไปอีกคร้งั แมพ่ าผมกลับมาบา้ น มขี ่าวพดู ถงึ กันว่า ทหารรลู้ ว่ งหน้าถึง ก�ำหนดการเข้าตีจึงซุ่มก�ำลังล่อให้คอมฯ ลงจากเขามาติดกับ ก่อนระดมกระหน่�ำ ด้วยสรรพก�ำลังท่ีเหนือกว่า และท่ีมาของข่าวก็ไม่ใช่ใครอ่ืน คือพ่อนั่นเอง รวมถึง เป็นคนท่ีไปแจ้งทหารให้ดักซุ่มยิงปู่กับพวกตายท่ีเกาะโพธิ์ด้วย น้าหวางลูกลุงเนิน ถงึ กบั ประกาศอาฆาตพ่อไว้วา่ สกั วนั หนง่ึ ตอ้ งยงิ พอ่ ท้งิ ใหจ้ งได้ แตเ่ วลานน้ั ท้ังทหาร และผู้ใหญ่อยู่ฝ่ายพอ่ ท�ำให้ไมม่ ีใครกลา้ แม่ถามเรอ่ื งน้ี พอ่ ปฏิเสธ ผมเชื่อพ่อ แมว้ า่ เหตุการณ์ต่างๆ จะประจวบเหมาะช้ีไปท่ีพ่ออย่างท่ีคนอ่ืนต้ังข้อสังเกต แต่เพราะ ผมเห็นพ่อเป็นคนแบกศพปู่กลับมาบ้านด้วยตัวโชกเลือด ผมจึงไม่คิดว่าพ่อจะเป็น คนทำ� ตอนปู่ตาย ปคู่ งยงั ไมร่ ู้อนาคต คงมแี ตค่ วามหวงั ว่าพรรคคอมมิวนสิ ตไ์ ทย จะชนะ และสังคมอย่กู นั อย่างเท่าเทยี ม แต่ไม่เปน็ เชน่ นัน้ หรอกปู่ โลกเราซบั ซอ้ น กว่าน้ัน และถึงตอนน้ีคอมมิวนิสต์เองก็ได้แสดงความล้มเหลวออกมา ไม่ใช่เพราะ ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 169 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟ้า

ตัวอุดมการณ์หรอกครับปู่ แต่คงเป็นคนใช้อุดมการณ์มากกว่า อย่างเรื่องราวต่อ จากนน้ั ทีป่ ู่คงไมร่ ู้ เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนลงจากภูเขา รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ แต่ไม่จริงหรอก ในเมอ่ื คนเหล่านน้ั ก็คอื คนบ้านเรา คือญาติพ่ีนอ้ งของเรา เชน่ เดยี วกับคนที่ตายไป มากมายทั้งฝ่ายคอมฯ และฝ่ายทางการก็ล้วนเป็นคนของบ้านเรา ที่จริงคือเราทุก คนคือผูแ้ พ้ แตล่ ะบา้ นกล�ำ้ กลนื ความเศรา้ ความแคน้ ความเจบ็ ปวด แล้วดำ� เนิน ชีวิตต่อไป แตท่ ี่ผมพูดนีค้ อื การตีความเอาเองภายหลัง อันท่ีจริงตอนน้นั ผมยงั เด็ก ไม่รู้หรอกว่าผู้คนในเวลานั้นเขารู้สึกแท้จริงอย่างไร รับรู้เพียงเลาๆ แค่ว่ามีความ ตงึ เครียดด�ำรงอยเู่ วลาหนง่ึ ที่เราจะไดย้ ินคำ� วา่ ‘บ้านน้ันมนั คอมฯ นะ’ แต่สง่ิ ที่รับรู้ หลังจากน้ันไม่นานคือทุกครอบครัวก้าวผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ และลบเลือน รอ่ งรอยเหลา่ นนั้ จนหมดสิน้ เราจ�ำเปน็ ตอ้ งเคลื่อนผ่านวันเวลาเหล่านนั้ ม่งุ หนา้ ส่จู ุดมงุ่ หมายใหม่ คอื การเลี้ยงปากเล้ียงท้อง ผมเองก็ย่างเข้าวัยรุ่นความสนใจในเรื่องต่างๆ มีขอบเขต จำ� กดั มากขนึ้ คดิ ถงึ เฉพาะเรอื่ งตนเอง ชวี ติ ภายนอกเหมอื นอยใู่ นเมฆหมอกทพ่ี ดั ไป ตามกระแสลมเวลา แม้กระทั่งเรื่องพ่อกลายเป็นหัวคะแนนนักการเมือง และลง สมัครรับเลือกตั้งท้องถิ่น ผมก็ยังเรียนหนังสือในเมืองหลวงโดยไม่ได้สนใจ กระทั่ง แม้เหตกุ ารณพ์ ฤษภาคม ๒๕๓๕ ผมก็เพียงแคเ่ หน็ มันเปน็ ปรากฏการณห์ นง่ึ ไม่ตา่ ง กับเมื่อดาวหางผ่านโลก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกบั ตนเอง จนเมื่อได้ข่าวว่าพอ่ จะขาย ท่ดี นิ ของปแู่ ละหยา่ กับแม่ ผมจึงเดินทางกลับมาบา้ น ดว้ ยสายตาแหง่ การมองโลก ทเ่ี ปล่ยี นไป และพบวา่ บา้ นเราเปลยี่ นไปแลว้ อย่างแท้จริง พอ่ ผมคือคนใหญโ่ ตของหมูบ่ ้าน โดยมนี า้ หวางทเี่ คยปฏิญาณตัวว่าจะฆ่า พ่อใหจ้ งได้เป็นลกู น้องคนสนิท ขณะท่ีคแู่ ขง่ คอื ฝ่ายผใู้ หญน่ ้อมและพ่ีปงิ พอ่ บอกว่า แม่ขาดอดุ มการณ์ ไม่มีความทะเยอทะยานจะท�ำอะไรกค็ า้ น ไมม่ ที างทีค่ รอบครัว เราจะก้าวหน้าได้ อย่างเร่ืองขายทด่ี นิ ของปู่ พอ่ บอกวา่ การเลือกตั้งตอ้ งใช้เงนิ แต่ หากไดต้ �ำแหนง่ ทกุ อย่างกจ็ ะดขี ึน้ อย่างแนน่ อน แมค่ า้ น ทั้งคู่ทะเลาะกันรนุ แรง จน 170 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

แยกกันอยู่สักพักหนึ่งแล้วแต่แม่ปกปิดผม จนเมื่อกลับมาบ้านและยืนยันเห็นด้วย กบั แม่ กลายเปน็ วา่ ผมทะเลาะกบั พอ่ ไปดว้ ย แมย่ นื ยนั วา่ ทน่ี าแปลงนน้ั ปตู่ งั้ ใจจะยก ใหผ้ ม แตป่ ูไ่ ม่ไดท้ ำ� พนิ ยั กรรมไว้และผมในตอนนั้นยงั ไมบ่ รรลนุ ติ ภิ าวะ แตท่ ้ายสดุ เมอื่ พอ่ ยนื ยนั จะขายกไ็ มม่ ใี ครคดั คา้ นไดอ้ กี เพราะโดยทางเอกสารกฎหมายเปน็ ชอื่ ของพอ่ แมต่ อ่ รองขอที่สามไร่เกาะโพธไิ์ ว้ เพราะมันเปรียบเสมอื นทสี่ าธารณะและ เปน็ ความทรงจำ� ทห่ี ลงเหลอื ไวข้ องปู่ พอ่ ยนิ ยอม เพราะแมข่ วู่ า่ ไมเ่ ชน่ นน้ั จะฟอ้ งเรอื่ ง ทรัพยม์ รดก ในวนั ท่เี ราจดทะเบยี นโอนทีด่ ิน แมจ่ ึงจดทะเบยี นหยา่ ดว้ ย และจากวันนั้นผมก็ห่างเหินกับพ่อไปโดยปริยาย ส่วนหนึ่งอาจเพราะ เหตกุ ารณท์ ี่เกดิ ขน้ึ เหลา่ น้ี ผมไมอ่ ยากเชอื่ วา่ พ่อจะเลิกกับแม่ ผมไม่อยากเชอ่ื ว่าพอ่ จะฝ่าฝืนเจตนาของปู่ แต่ประเด็นส�ำคัญคือ ผมเริ่มไม่แน่ใจในส่ิงที่ผมเคยเชื่อเร่ือง คำ� กล่าวหาวา่ พ่อแจง้ ทางการให้ไปล้อมยงิ คอมมวิ นสิ ต์ทเี่ กาะโพธิ์ ผมตดั สนิ ใจกลบั มาอยบู่ า้ นเพราะไมอ่ ยากใหแ้ มอ่ ยคู่ นเดยี ว ทำ� ใหเ้ หน็ ความ เป็นไปหลายอย่าง และไม่อาจสลัดตัวเหนือความเป็นไปของชุมชนบ้านเราได้อีก ตอ่ ไป ๒. ปู่ครับ อย่างที่ผมได้บอกปู่ไปแล้วว่าชีวิตผมเหมือนอยู่ในหมอกหนาทึบ และในเมฆหมอกนน้ั เรากค็ งไมอ่ าจมองเหน็ สงิ่ ตา่ งๆ ไดช้ ดั เจน บางอยา่ งจงึ อาจผดิ เพย้ี นไปจากความเปน็ จรงิ เราอาจเหน็ สตั วป์ ระหลาดยกั ษแ์ ตเ่ พยี งบางสว่ น และคดิ ว่าเปน็ ทง้ั หมดของมนั แต่ไม่รู้เลยวา่ สัตวป์ ระหลาดแทจ้ ริงหน้าตาเป็นอยา่ งไร เรอ่ื ง ท่ีผมจะเลา่ ต่อไปน้ี ป่คู งไม่วา่ ผมโกหกนะครับ ผมคดิ วา่ มันดสี ำ� หรบั ผมและปู่ พอ่ ไดร้ บั การเลอื กตง้ั เปน็ นายก อบต. ชนะเหนอื ลกู ผใู้ หญน่ อ้ มฉวิ เฉยี ด พอ่ ซื้อบ้านหลังใหญ่ในตัวตลาดของอ�ำเภอ บารมีของพ่อแผ่ออกไปอย่างรวดเร็วเป็น จงั หวะเดยี วกบั ทม่ี นั เรมิ่ ตง้ั โรงงานและกวา้ นซอื้ ทน่ี าทงั้ หมด พอ่ แตง่ งานใหมแ่ ลว้ กบั ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 171 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

หญิงคนหนึ่งที่เป็นญาติห่างๆ กับนักการเมืองระดับภูมิภาค ผมรู้ว่าพ่อแต่งเพราะ อะไร หญงิ คนน้ันไม่อาจเทียบกบั แมไ่ ดเ้ ลย ชา่ งคลา้ ยกบั มนั เหลือเกิน มันกแ็ ตง่ กบั หญงิ ทีไ่ รซ้ ึ่งเสนห่ เ์ พยี งเพราะเป็นลกู สาวของเสี่ยเจา้ ของบรษิ ทั บ๊กิ ระดบั ประเทศ อันที่จริงสิ่งน้ีไม่ได้มีความหมายกับผมมากนัก นอกจากความรู้สึก เจบ็ ปวดใจ ชายคนนนั้ อยา่ งนอ้ ยกเ็ คยเปน็ พอ่ ของผม แมเ้ ขาจะเปน็ คนทมี่ โี ลกสว่ นตวั ที่ยากจะเข้าถึง แต่เขาก็เป็นพ่อของผม พ่อที่เคยรักและดูแลผมกับแม่ คนท่ีบอก เสมอวา่ ทำ� ทกุ อยา่ งเพอ่ื ครอบครวั ผมเจบ็ ปวดทตี่ อ้ งเหน็ พอ่ ของผมถกู แทนดว้ ยใคร คนอืน่ ทผ่ี มแทบไมร่ ู้จัก ทไ่ี ม่ไยดีแม่ ท่ขี ายทุกอย่างของปเู่ พื่อตัวเองยามเจอกนั พ่อ เข้ามาทักผมและย้ิมแหยๆ อย่างห่างเหินแบบขอไปที ซึ่งผมเองก็คงตอบไปด้วย อาการท่ีไม่ต่างกัน ผมเจ็บปวดใจที่ถูกกระท�ำและเป็นผู้กระท�ำ แต่ก็ไม่ถือว่าเป็น ผลกระทบรนุ แรงอันใด ผมกบั แมอ่ ย่กู นั ได้ไมข่ ดั สน ผมโตและเข้าใจอะไรได้มากพอ หากไม่มีเหตุการณบ์ างอยา่ งมากระทบกบั ผมโดยตรง พ่อกับมันผูกสัมพันธ์แนบชิดกันด้วยเหตุผลที่เข้าใจได้ พ่อทะเยอทะยาน ทางดา้ นการเมอื ง และสง่ิ นตี้ อ้ งใชเ้ งนิ นอกจากนน้ั พอ่ ตาของมนั ยงั เปน็ ถงั เงนิ ใหก้ บั พรรคการเมืองใหญ่ ขณะท่ีมันก็ต้องการสร้างอาณาจักรอุตสาหกรรมที่จะผลิต เมด็ เงนิ มหาศาลและส่งิ นี้ต้องใช้บารมีทางเมือง บารมีของพ่อทัง้ โนม้ น้าวและขู่เข็ญ จนมันได้ที่ดินในแถบนั้นเกือบทั้งหมด และโดยไม่มีใครรู้ล่วงหน้า หลังจากน้ันมี โครงการถนนชนบทตัดผ่านกลางนา ทะลุไปออกถนนสายเอเชียเลียบตีนเขา รถสิบล้อ รถแบ็คโฮ และเคร่ืองกลหนักเคล่ือนท่ีลงไปได้ไม่นาน ผืนนาทั้งผืนก็ กลายเป็นอาณาอุตสาหกรรมอวดตัวอยู่กลางสวนยางสวนปาล์มสุดลูกตา ถนนอีก สองสายตัดผ่านเป็นแขนงออกไปยังถนนสายรอง สิ่งปลูกสร้างของบริษัทผุดขึ้น รองรับจ�ำนวนคน ทุกปากทางเข้ามีป้ายบริษัทขนาดใหญ่ติดไว้ นอกนั้นก้ันไว้ด้วย รว้ั ลวดหนาม เวน้ แตท่ างเข้าเกาะโพธิ์ เวลานั้นทกุ ร้านกาแฟพูดกันเรอ่ื งน้ี แมต้ อ่ หน้าทกุ คนจะดูพนิ อบพิเทาพ่อ แตล่ บั หลงั พวกเขากลบั แชง่ ชกั หกั กระดกู เกยี่ วกบั เรอื่ งคอรร์ ปั ชนั ดา้ นหนงึ่ ลกู หลาน 172 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

ของหลายบา้ นกเ็ ปน็ พนักงานอยใู่ นอาณาจกั รของมนั แต่อกี ด้านหน่ึงพวกเขากร็ ้ถู งึ การรุกรานที่คบื คลานเขา้ มา พอ่ ออกหนา้ มาเจรจาขอซอื้ ทดี่ นิ บรเิ วณเกาะโพธกิ์ บั ผมและแมถ่ งึ บา้ น ผม เจบ็ ปวดใจทตี่ อ้ งเผชญิ กบั เหตกุ ารณเ์ ชน่ น้ี พอ่ ยนื อยฝู่ า่ ยมนั ฝา่ ยตรงขา้ มกบั ผมและ แมผ่ ยู้ นื เคยี งขา้ งพอ่ มาตลอดชวี ติ โดยเฉพาะบดั นี้ พอ่ อยตู่ รงขา้ มกบั ปถู่ งึ กบั ตอ้ งการ ท�ำลายอนุสรณ์หน่ึงเดียวท่ีปู่เหลือไว้ให้เรา จริงครับปู่ ผมปฏิเสธอย่างก้าวร้าว ไล่ พอ่ กบั สมนุ ออกจากบา้ นทนั ที สมนุ ของพอ่ คนหนงึ่ ซงึ่ กค็ อื ลกู คนสดุ ทอ้ งของนา้ หวาง​ ถงึ กบั ยงิ ปืนขึ้นฟ้าท่ีหน้าบา้ นไปสองนดั เหตกุ ารณน์ เี้ ปน็ ทก่ี ลา่ วขานไปทว่ั และถกู กระพอื ขน้ึ เกนิ ความเปน็ จรงิ ใน ฐานะลกู ทกี่ ลา้ แขง็ ขนื กบั พอ่ ผมู้ อี ทิ ธพิ ลเพอ่ื ความถกู ตอ้ ง และทด่ี นิ เกาะโพธไิ์ ดก้ ลาย เปน็ ตวั แทนของหมบู่ า้ นไป อยา่ งทบี่ อกไปละ่ ครบั ปู่ ผมรสู้ กึ เหมอื นชวี ติ อยทู่ า่ มกลาง หมอกทึบ หลังจากพ่อจะครบสองวาระ ได้เตรียมการส่งคนสนิทลงค่ันวาระส่ีปี ผใู้ หญน่ อ้ มก็เตรียมการส่งลูกเข้าชงิ ต�ำแหน่งอีกครัง้ แตท่ ้ายสุด ผใู้ หญ่เองถึงกับมา พบผมและออกปากให้ผมเป็นผู้สมัครแทน และโดยไม่สามารถมองภาพเหตุการณ์ ทจ่ี ะเกิดในอนาคตได้ชดั นกั ผมตกลง ปูค่ งไม่อยากเช่ือวา่ เบ้ืองหลังผม หรือเกาะโพธ์ิ หรอื อกี นยั หนงึ่ คอื หมู่บา้ น ของเรา คือคนท่เี คยยนื อยคู่ นละฝ่ายคนละอดุ มการณ์ เสมือนว่ามนั คอื เส้ือผา้ ท่เี รา สวมแล้วกลายเป็นคนหนง่ึ เมื่อเปลีย่ นเสือ้ ผา้ กก็ ลายเป็นอกี คนหนึง่ โดยทค่ี นเดิมก็ ไม่ได้หายไปไหน ผมเกลียดผู้ใหญ่น้อมไม่น้อยกว่าท่ีรักปู่ แต่ผู้ใหญ่คนน้ีกับผู้ใหญ่ คนน้ันเป็นคนละคนกัน ไม่เพียงแต่ผมหรอก คนอ่ืนก็เช่นกัน เช่น พี่วงกับปรีดาท่ี เคยฟาดปากกนั ทรี่ า้ นกาแฟเพราะเรอื่ งเสอ้ื เหลอื งเสอ้ื แดง กก็ ลบั มาเปน็ ฐานคะแนน ให้ผมอย่างกลมเกลียว การท่ีพี่ปรีดาเข้ามาเป็นส่วนหน่ึงของเราบ่งบอกอะไร หลายอย่าง พ่ีปรีดาไม่ใช่คนพ้ืนเพที่น่ี แกไม่สุงสิงกับใครแต่อัธยาศัยดีและช่วยเหลือ ผู้อนื่ เสมอ ใครๆ ก็รักและเคารพแก พี่ปรดี าจบเภสัชจากมหาวิทยาลัยมชี ือ่ มาเปดิ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 173 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟ้า

ร้านยาในหมู่บ้านเรา ชาวบ้านเรียกกันว่าหมอ แต่ภายหลังเกิดปรากฏการณ์ ทางการเมืองเสื้อเหลืองเส้ือแดง และแกเปิดตัวเป็นฝ่ายตรงข้ามกับคนบ้านเราที่ ภมู ภิ าคนยิ มไปในทางเดยี วกนั จงึ ไมม่ ใี ครเขา้ รา้ นยาของแกอกี เลย นอกจากสองสาม บ้านที่มีแนวคิดคล้ายกัน และแน่นอนว่าคนกลุ่มน้ันก็ถูกโจมตีด้วยถ้อยค�ำถากถาง ต่อวา่ ทงั้ ตอ่ หนา้ และลบั หลัง ดที ่ีแกเปน็ คนใจเยน็ และอดทน จนวนั ทพ่ี ่ีวงล�้ำเสน้ แก เกินไป โดยต่อว่าลูกสาวพี่ปรีดาที่เอาเงินไปไม่พอค่าของที่ซื้อว่าเส้ือสีน้ีมันโกงแม้ กระทั่งเด็ก พี่ปรีดารู้ความเข้าคว้าปืนไปร้านค้าพ่ีวงทันที เมื่อไปถึงพี่ปรีดาวางปืน โครมไวบ้ นโตะ๊ กระจกในร้าน แลว้ เดนิ ออกมาที่ลานหน้าบา้ นเรยี กพ่ีวงออกมา จาก เจตนาทแี่ สดงออกเช่นนัน้ ไทยมงุ ท่ีส่วนใหญ่เปน็ ฝา่ ยตรงข้าม ต่างรู้วา่ น่คี อื เกมของ ลูกผู้ชายท่ีไปเกินกว่าสีเสื้อ อุตลุดกันได้ไม่นานพ่ีวงก็ฟุบลงกับถังน�้ำมัน แม้ยัง พยายามยนั ตวั ลุกขึ้น แตพ่ ่ีปรีดาหยิบปนื แลว้ เดินกลับบา้ นไป วันท่ีมันส่ังลูกน้องวางเพลิงเผาเกาะโพธ์ิ พ่ีปรีดาผ่านไปเห็นควันไฟพอดี จึงขับรถเข้าไปดู รบี บ่ึงรถออกมามาจอดหนา้ ร้านคา้ พีว่ ง ชว่ ยกันระดมคนไปดับไฟ หลังจากน้ันทั้งคู่ได้เป็นหัวแรงระดมชาวบ้านถากถางเกาะโพธ์ิจนโล่งเตียนป้องกัน ไฟ นี่คือปรากฏการณ์หนึ่งที่ผมอยากเล่าให้ปู่ฟัง ถึงวันน้ีพ่ีปรีดายังคงเป็นเส้ือแดง พ่ีวงก็ยังคงเป็นเสื้อเหลือง และยังคงเฉยเมยต่อกัน แต่ท้ังคู่ร่วมมือกันอย่างจริงใจ หาเสยี งใหผ้ ม แนน่ อนวา่ เหตกุ ารณ์นมี้ นั กลายเป็นการต่อสู้ระหวา่ งผมกับพอ่ ใครก็ร้วู า่ พ่อสง่ นอมินเี ขา้ แข่งเพื่อสมัยหนา้ พอ่ จะกลับมาอีก หลีกเลยี่ งไม่ได้เลยท่หี ัวคะแนน ของผมเมื่อหาเสียงก็ต้องพาดพิงถึงพ่อ และนั่นเสมือนว่าเป็นสิ่งที่ออกมาจากปาก ผมเอง เม่ือเจอหน้ากัน พ่อจะย้ิมกับผมที่มุมปาก ไม่ใช่อย่างห่างเหินหรือรู้สึกผิด เหมือนอยา่ งในอดีต แต่เป็นย้มิ อยา่ งศัตรู ผลการเลือกตง้ั ออกมา ผมชนะตวั แทนของพ่อ หลังจากรผู้ ลคะแนน ผม รู้สึกว่าตัวเองควรต้องแสดงออกบางอย่าง จึงตัดสินใจไปหาพ่อที่บ้าน เพื่อกล่าว ค�ำขอโทษ แต่สง่ิ ทีผ่ มไดร้ ับคอื เพยี งเปิดประตรู ถ พ่อยนื อย่หู นา้ บ้าน ชี้หนา้ ไล่ผม 174 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

ออกไป โดยมีลูกน้องคนหนึ่งคอยคุมเชิงอยู่ แต่ผมเลือกที่จะลงจากรถเข้าไป เผชิญหน้ากับพ่อ ได้ยินเสียงพ่อตวาด มึงไม่ใช่ลูกกู ผมเปลี่ยนจากค�ำขอโทษเป็น คำ� ถาม คำ� ถามทผ่ี มเคยมคี ำ� ตอบอยใู่ นความคลมุ เครอื วา่ พอ่ เปน็ คนแจง้ ทางการให้ ไปล้อมยิงปูท่ ี่เกาะโพธ์ิหรอื ไม่ พอ่ ตอบวา่ ใชแ่ ลว้ จะทำ� ไม หลงั จากคำ� ตอบนน้ั เผยตวั ออกจากเมฆหมอก มนั กลบั ไมใ่ ชค่ วามสวา่ ง แต่ เปน็ ความมืดมิด หลงั จากทพี่ อ่ หายหรอื ตายไป ผมประกาศเจตนาชดั เจนวา่ จะขดุ คยุ้ ขอ้ มลู การทจุ รติ เพอื่ เปดิ โปงการทำ� งานของทมี บรหิ ารชดุ กอ่ น และในเมอ่ื ทกุ อยา่ งเชอื่ มโยง ถงึ มนั หรือพูดให้ถกู เกีย่ วข้องกับมนั โดยตรง มนั จงึ ประกาศตัวเปน็ ศัตรูกบั ผมอย่าง เปดิ เผย มนั กน้ั รวั้ ลวดหนามปดิ ทางเขา้ เกาะโพธ์ิ เมอื่ ชาวบา้ นไปรอ้ื ออก มนั กก็ นั้ อกี คร้ัง โดยมีชายฉกรรจ์สองคนยืนคุมปากทางอยู่ เกิดการเผชิญหน้ากันจนมีคน บาดเจ็บ ต้องขึ้นโรงพัก ผมด�ำเนินการจนทางเจ้าหน้าท่ีมาขอร้องมันให้เปิดทาง เพราะเปน็ ทางจำ� เปน็ สำ� หรบั ทตี่ าบอด มผี ลตามกฎหมายโดยปรยิ าย มนั เผชญิ หนา้ ผมและบอกว่า การถอยของมนั ไมใ่ ช่การยอมแพ้ นอกจากมนั จะเอาทด่ี ินแปลงนน้ั ใหไ้ ดแ้ ลว้ มนั จะเลน่ ผมในทกุ วถิ ที าง และสำ� ทบั ดว้ ยถอ้ ยคำ� สดุ ทา้ ยทเ่ี หมอื นผลกั ผม มาสูท่ างตัน มนั บอกว่าผมควรรกั ทรัพย์สนิ ให้มากกวา่ อุดมการณ์ แต่สิง่ ทผี่ มควรรัก มากที่สดุ คือแม่ ผมรวู้ า่ มนั ท�ำได้ ผมยอมรบั ครับปู่ วา่ ผมกลวั ผมเปน็ หว่ งแม่ ผมกลวั วา่ มัน เอาท่ีดินของปู่ ผมกลัวว่าถ้ามันแผ่อิทธิพลและสร้างอาณาจักรอันย่ิงใหญ่ของมัน สำ� เร็จและขนคนเข้ามาอยู่เตม็ พนื้ ทอี่ ยา่ งถูกกฎหมาย ความเปน็ หม่บู ้านของเราจะ ไมเ่ หลืออะไรอกี น่ยี งั ไม่นบั พนื้ ทตี่ ลาดและแหล่งโสมมต่างๆ ท่ีเรมิ่ กอ่ ตวั ขนึ้ บริเวณ โรงงานของมนั ซงึ่ นบั วนั ยง่ิ เจรญิ รงุ่ เรอื งขน้ึ ทกุ อยา่ งนถ้ี กู ถว่ งนำ�้ หนกั อยฝู่ า่ ยเดยี วกนั ตลอดมา แตผ่ มไมเ่ คยชง่ั น�้ำหนกั ของแตล่ ะสงิ่ เทยี บกนั เลย ผมเหมอื นพลดั หลงเขา้ สู่ เมฆหมอกท่ีมืดทึบในอีกรูปแบบหน่ึง ตลอดสามวันผมวนเวียนคิดอยู่เพียงเร่ืองน้ี ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 175 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

โดยแทบไม่รับรู้ความเป็นไปภายนอกเลย แต่ท้ายสุดยังพอมีทางให้สิ่งท่ีรักทั้งหมด อยูใ่ นฝา่ ยเดียวกนั ได้ แล้วจึงโทร.หามัน ผมพูดกับมันอย่างสุภาพว่าเราต่างความคิดความเชื่อ ในเร่ิมต้นขอให้เรา สะสางกนั ดว้ ยเหตุผล ตา่ งฝ่ายตา่ งยนื่ ขอ้ เสนอ และหากยอมรบั กนั ไม่ได้ ผมขอร้อง ให้เราวัดกันตามวิถีลูกผู้ชาย คร้ังหนึ่ง ปู่กับพ่อของผมก็เคยใช้วิธีดวลปืน เหนือ คาดคิด มนั จะรับค�ำท้าอย่างงา่ ยดาย ผมเช่ือว่าที่มนั รับค�ำท้า เพราะคิดว่าไม่มีทาง พลาดพลั้งใหผ้ มแน่ ใครกร็ วู้ า่ มันเปน็ คนคลงั่ ไคลป้ นื ขนาดไหน ถงึ กบั มีสนามยิงปนื สว่ นตัว รวมไปถงึ ศักยภาพในการจัดหาอาวุธที่ดีกว่า ขณะท่ผี มเพยี งเคยเรยี นตาม หลกั สตู รอบรมการใชอ้ าวธุ ของตำ� รวจเพยี งเลก็ นอ้ ย ถา้ ถงึ จดุ นนั้ จรงิ ๆ ไมต่ อ้ งสงสยั ถึงผลลพั ธ์เลย สามวันก่อนถึงวันนัด ฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตา จนบรรยากาศภายนอก ขาวโพลนเหมือนเมฆหมอกหนาทึบ มองเห็นได้เพียงระยะไม่กี่เมตร แต่ในใจผม เผชิญกบั ความรสู้ ึกคลมุ เครอื อยา่ งอ่ืน หลังจากการนดั นั้น ผมไม่ร้ถู งึ การตดั สนิ ใจท่ี จะเกดิ ขน้ึ เหมอื นเฝา้ มองสตั วป์ ระหลาดในเมฆหมอก วเิ คราะหค์ วามเปน็ ไปไดต้ า่ งๆ กอ่ นปลอ่ ยใหก้ ารตดั สนิ ใจสดุ ทา้ ยปรากฏตวั ขน้ึ ในวนั แหง่ การเผชญิ หนา้ โดยผมมอง เหน็ เพียงภาพรา่ งของการกระท�ำ หากมองอยา่ งผวิ เผิน ไม่มขี อ้ สงสยั ใดในเร่อื งความถูกตอ้ ง ผมไม่มีเจตนา อน่ื ใดนอกจากการปกปอ้ งตนเองและชมุ ชนจากผรู้ กุ ราน ขณะทม่ี นั คอื สตั วป์ ระหลาด ท่ตี อ้ งการเขมือบทกุ ส่งิ อยา่ งไม่ตอ้ งสงสัย ดเู หมอื นง่าย ฝ่ายดแี ละฝา่ ยช่ัว แต่เปลา่ เลยเหตุการณท์ ่ีผมตอ้ งตดั สนิ ใจน้ี กลับไม่งา่ ยอย่างน้นั ผมไมเ่ ชอ่ื ว่าเราจะคุยกนั เขา้ ใจ และถา้ เลยไปถงึ จุดที่เราตอ้ งวดั กันจริง ผม ต้องเป็นผู้แพ้อย่างไม่ต้องสงสัย ผมตายแต่มันอาจไม่ติดคุก เพราะหลังจากที่ สวนปาลม์ เขา้ ครอบครองพนื้ ท่ี เกาะโพธกิ์ ก็ ลายเปน็ แดนลกึ ลบั อบั ทบึ หรอื ตอ่ ใหถ้ กู สืบสาวความได้ คนอย่างมันก็ย่อมจัดการได้เสมอ หลังจากนั้นมันก็คงรุกรานแม่ เกาะโพธ์ิ ชมุ ชน และท�ำทกุ อย่างตามใจไดไ้ ม่ยากเย็น 176 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟ้า

ในทางกลบั กัน ถา้ มนั ตาย ผมถูกจับและตดิ คุก แตเ่ มื่อไม่มีมันเร่อื งทตี่ ้อง ห่วงก็น้อยลงหรือหมดไป และอย่างน้อยผมก็พอตอบปู่และคนอ่ืนๆ ได้ว่าผมท�ำดี ที่สุดแล้ว น่ีจึงเป็นทางเลือกเดียว มันต้องตาย ผมต้องลั่นไกทันทีท่ีมีโอกาส โดย ไมจ่ �ำเป็นต้องพูดคุยหรือเคารพกตกิ าการดวลแตอ่ ย่างใด แตเ่ มอื่ เวลามาถงึ กลบั รสู้ กึ เควง้ ควา้ ง ผมขบั รถฝา่ สายฝนขาวโพลนมาจอด นงิ่ สนทิ ทป่ี ากทางเขา้ เกาะโพธติ์ ามทน่ี ดั ภายใตเ้ หตผุ ลของการกระทำ� ทเ่ี หมอื นลอ่ ง เข้าไปในความคลุมเครือของเมฆหมอก แต่แล้วส่ิงท่ีผมคิดว่าเป็นทางออกแท้จริง แลว้ กลบั คลมุ เครอื ยงิ่ กวา่ เดมิ นผี่ มกำ� ลงั จะทำ� อะไร ผมนดั มนั เพอ่ื เจรจา หรอื ดวลกนั แบบลูกผูช้ ายอย่างเท่าเทยี ม ปคู่ รับ ภาพปแู่ ละพ่อดวลกันในป่าไผจ่ ากปากคำ� ของ แมฉ่ ายขนึ้ บนจอสขี าวดา้ นนอกตวั รถอยา่ งชดั เจน ผมรู้ ปไู่ มห่ นั หลงั กลบั ไปสนิ้ เสยี ง นบั ปูจ่ ะไมย่ งิ พ่อ ปู่หวังเพียงค�ำม่ันของพ่อว่าจะจดั การให้ผมกบั แมห่ นี ปยู่ อมตาย เพอ่ื เรา เพอื่ อดุ มการณข์ องปู่ และเพอ่ื พอ่ แมก้ ระทงั่ พอ่ เองทผี่ มอาจไมเ่ ขา้ ใจเหตผุ ล ดนี ัก แตอ่ ยา่ งน้อยพ่อก็เลือกท่จี ะยนื หันหลังใหเ้ ชน่ กนั ปู่กบั พอ่ ปืนคนละกระบอก และทางเลือกที่ตา่ งฝ่ายต่างมเี ท่ากนั เหตุการณ์ต่างกันเหลือเกินกับวันนี้ แต่แปลกที่ผมไม่อาจแยกความรู้สึก ของตวั เองออกมาได้ ผมกับมันภายใต้ขอ้ ตกลงท่ีเท่าเทียม เราต่างมีความต้องการ ของตนเอง มคี วามถกู ตอ้ งของตนเอง มโี อกาสทจ่ี ะเสนอแลกเปลยี่ น หรอื แมก้ ระทงั่ เราต่างมีปืนคนละกระบอก แมท้ กั ษะจะตา่ งกนั แต่เราก็มีมือเทา้ เทา่ เทียมกนั และ ที่ส�ำคัญคือ เรามีหน่ึงชีวิตอันเป็นท่ีรักของตนเองเท่าเทียมกัน มิติบางอย่างของ เหตกุ ารณท์ ำ� ใหผ้ มประหวดั คดิ ถงึ ความเหมอื นกนั กบั การเลอื กตงั้ อยา่ งนา่ ประหลาด และผมในฐานะผู้ก�ำชัยชนะตามวิถีทางนั้นก�ำลังจะฉกฉวยโอกาสทรยศอย่าง หน้าด้าน ปคู่ รบั จากตอนแรกทผี่ มคดิ วา่ ในรถทา่ มกลางเมฆหมอกทซี่ อ้ นทบั กนั หลาย ชนั้ หลายมติ เิ ชน่ น้ี ผมมแี ม่ ทด่ี นิ เกาะโพธขิ์ องปู่ และอดุ มการณ์ นงั่ อยภู่ ายใน ผมจะ ไมย่ ิงใคร แต่ผมจะยิงมัน กลบั กลายเปน็ วา่ คนทีน่ ั่งอยู่ดว้ ยกันกบั ผมมเี พียงคนเดียว ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 177 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

และใบหน้าของเขาคลมุ เครือ เหมือนบัดน้ีเมฆหมอกไดร้ ุกล�ำ้ เข้ามาภายในแลว้ ผม รเู้ พยี งวา่ ทนั ทที ผี่ มฉวยโอกาสลน่ั ไกสงั หารมนั นนั่ คอื ผมไดล้ น่ั ไกสงั หารคนในรถของ ผมคนนด้ี ว้ ย นนั่ ละครบั ปู่ ทผ่ี มบอกวา่ ผมเหมอื นตดิ อยใู่ นหมอกหนาเสยี จนผมมอง อะไรไม่ชดั กระทั่งไมอ่ าจเรยี กมันวา่ ศัตรูได้ ปูค่ รบั ผมจะทำ� อย่างไรดี เงาร่างหน่ึงเดินตรงมาทผี่ ม ผมกระชบั ปืนในมือ ยิ่งมันเดนิ เข้าใกล้ ผมยิ่ง ถกู บบี ใหต้ ้องเลือก โอกาสง่ายดายกวา่ ที่คดิ แคร่ อ แลว้ ลน่ั ไกออกไปจากในรถ มัน ตาย ทุกอย่างเป็นใจเหลือเกนิ หากไมเ่ พราะใบหน้าและตัวตนอนั คลมุ เครอื ของคน ที่อยู่ในรถกับผมตอนนี้มีใบหน้าเปล่ียนแปลงไปเร่ือยๆ ซึ่งผมพยายามแปล ความหมายไดห้ ลากหลาย อาจเปน็ ศกั ดศิ์ รี ความเทา่ เทยี ม ความเคารพตนเอง เปน็ ใบหน้าของประชาชนที่เลือกผม ใบหน้าของปู่ แม่ พ่อ หรือกระท่ังใบหน้าของ ประชาธปิ ไตย การทผี่ มเพยี งลนั่ ไกใสม่ นั คอื การทผี่ มลนั่ ไกใสส่ ง่ิ ทผี่ มรกั และหวงแหน เหล่านี้ ผมจะท�ำอย่างนัน้ ได้อย่างไรกนั ฉากหนงั เรอื่ ง The mist ชว่ งทตี่ วั เอกตดั สนิ ใจยงิ ลกู และคนอน่ื ๆ เพอ่ื หลกี หนีความตายจากสัตว์ประหลาด แต่แล้วพบว่านั่นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาด ใหญ่หลวงฉายขึน้ หัวใจผมเต้นแรงตามระยะทางท่ีมันใกล้เข้ามา จากภาพอันเลือนรางพอ มองออกว่าในมือมันไม่มีอะไร แต่ปืนอาจอยู่ที่เอว เงาร่างนั้นก้าวเดินช้าๆ มา ทา่ มกลางสายฝน ผมสะบัดศีรษะขับไล่อาการมึนงง เพ่อื ตดั สนิ ใจเลือก แตเ่ หมือน การกระทำ� นนั้ ทำ� ใหผ้ มปวดรา้ วทต่ี น้ คอ ลามลงมาถงึ หนา้ อก คลา้ ยหายใจไมท่ นั ผม ตอ้ งดม่ื นำ้� สกั หนอ่ ย ภายนอกเตม็ ไปดว้ ยนำ�้ แตใ่ นรถไมม่ นี ำ้� เลย อยา่ งไรกต็ ามอาการ เชน่ นน้ั เหมอื นดงึ ผมออกจากเมฆหมอก ความคดิ ผมแจม่ ใสขน้ึ ภายนอกยงั คลมุ ดว้ ย สายฝนขาวโพลน และร่างน้ันใกล้ผมเข้ามา ผมตัดสินใจได้แล้ว วางปืนลงท่ีเบาะ ขา้ งๆ ตรงที่ตวั ตนนน้ั นง่ั อยู่ ผมพร้อมเผชญิ หน้ากับอะไรก็ตามท่จี ะเกิด ผมไม่อยาก 178 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

พลาดเหมอื นตัวเอกในหนงั เรอื่ งนัน้ ผมเอนหวั พิงเบาะ สายตาจบั จ้องรา่ งของมนั ที่ ใกล้เขา้ มา แต่ปู่ครับเมื่อใกล้ในระยะประชิด ทุกอย่างชัดเจนขึ้น ใบหน้าของมันผู้ ชกั ปนื ขนึ้ มาจอ่ น้ัน คือใบหนา้ ของพอ่ นี่แหละครับ เรื่องราวทัง้ หมดทเี่ ลา่ ให้ป่ฟู ัง ๓. ผมเห็นปู่ย้ิม เป็นยิ้มแห่งความเอื้ออารีที่ผมคุ้นเคย ดวงตาเป็นประกาย เหมอื นบรรยากาศรายรอบทสี่ วา่ งไสวของทงุ่ ขา้ วเขยี วเวงิ้ วา้ งรอบเกาะโพธิ์ ทอ้ งฟา้ สีครามเข้มหว่านกระจายด้วยปุยเมฆ สายลมเบาๆ พัดผ่านสดช่ืนพร้อมกลิ่นหอม ของท้องทุ่ง ด้านหลังของปู่มองไปเห็นทิวเขาทอดตัวเหมือนงูคดเคี้ยวอยู่ลิบๆ ต้นโพธ์ใิ หญ่ใบดกสง่ เสียงกระทบกันชวนใหจ้ ติ ใจสงบเปน็ ทส่ี ุด นค่ี ือแดนสวรรค์ ปู่ อยู่ในสวรรค์อย่างแทจ้ รงิ ปูผ่ ายมือไปด้านหลังผม เม่อื หันไปดูพบว่าเป็นพ่อนนั่ เอง พอ่ เดนิ ใกลเ้ ขา้ มา ผมเหน็ รอยยม้ิ แบบเดยี วกบั ของปู่ ยม้ิ แหง่ รกั และเอน็ ดอู ยา่ งจรงิ ใจ พอ่ เออื้ มมอื ตบไหลผ่ มสองครงั้ พรอ้ มพยกั หนา้ ดว้ ยอาการชน่ื ชม พอ่ อยกู่ บั ปหู่ รอื ผม ถาม ป่ตู อบวา่ เราคอื ครอบครัวเดยี วกนั พอ่ ชใี้ หผ้ มดตู รงปากทางเขา้ เกาะโพธิ์ มรี ถกระบะคนั หนงึ่ จอดอยู่ ผมบอก พอ่ กับปูว่ ่า จะลองไปถามเขาดูหนอ่ ย เผื่อมีอะไรใหช้ ่วย ปกู่ บั พ่อยมิ้ พยกั หนา้ ผมเดินชา้ ๆ ไปยงั รถคนั นัน้ ทป่ี กคลมุ ไปดว้ ยหมอกหนาทบึ ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 179 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟ้า

Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟา้

มือฉกภาพเขยี น จันทรา รัศมที อง กลางดกึ ของคนื วนั ท่ี ๒๐ ตลุ าคม พ.ศ. ๒๕๕๙ ตลอดสปั ดาหท์ ผ่ี า่ นมา พายคุ วามเศรา้ โศกโหมกระหนำ่� ไปทวั่ ประเทศ อนั เนอ่ื งมาจากพระบาทสมเดจ็ พระปรมนิ ทรมหาภมู พิ ลอดลุ ยเดช ในหลวงรชั กาลที่ ๙ เสด็จสูส่ วรรคาลยั ทนั ทีทฟี่ ังแถลงการณ์จบลง ผมแทบหมดก�ำลังใจจะปฏบิ ตั ิภารกจิ ทั้งมวล งานในบริษัทจงึ ด�ำเนนิ ไปอยา่ งเฉอื่ ยเนอื ย แต่คืนน้ีผมยังมีความกังวลใจเร่ืองใหม่เข้ามาทับซ้อน จนนอนกระสับ กระส่าย พอภรรยาหลบั สนิท ผมจึงค่อยๆ ยอ่ งลงไปในห้องนงั่ เลน่ เปดิ ไฟสว่างจ้า พระบรมฉายาลักษณ์พ่อหลวงของปวงชนซ่ึงอยู่ฝั่งตรงข้ามกับประตู ดูวับวามงาม สงา่ กวา่ ทกุ ครง้ั ผมกม้ ลงกราบพระองคท์ า่ นดว้ ยความส�ำนกึ ในพระมหากรณุ าธคิ ณุ สว่ นผนงั ดา้ นขวามอื แขวนภาพอา่ วมาหยา แทนภาพครอบครวั วยั เดก็ ภาพ นั้นมพี อ่ กับแม่อยตู่ รงกลาง พวี่ ชิ ัยยนื ขา้ งพ่อและผมกอดเอวแม่ไว้ ทา่ มกลางผืนนา เขยี วขจใี นจงั หวดั ยโสธร แมเ้ ปน็ เพยี งภาพเขยี นจากศลิ ปินไร้นามในเมืองเล็กๆ แต่ ทุกตารางนิ้วแตง่ แต้มดว้ ยสายใยรกั ทีร่ อ้ ยรัดพวกเราไวอ้ ยา่ งเหนยี วแนน่ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 181 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟา้

ยามภารกิจรุมเร้า ผมอาจลืมเลือนภาพน้ันไปบ้าง แต่ระยะน้ีผมหมด กำ� ลงั ใจจะทำ� อะไรทงั้ สน้ิ สายลมเศรา้ ทพ่ี ดั โหมรอบตวั กห็ นกั หนาอยแู่ ลว้ ภาพเขยี น ของพ่อยงั หวนกลับมาทวงค�ำสัญญา ผมดงึ ตัวเองขน้ึ น่งั บนเกา้ อ้ตี ัวโปรด ปล่อยให้ แววตาอาทรของพ่อกบั แม่ และดวงตาคมดุของพี่วชิ ยั เต้นเรา่ อยูใ่ นความคิดคำ� นงึ ชว่ งปิดเทอมต้นเมอื่ ยี่สิบหกปกี ่อน ผมอายสุ บิ เจด็ ปี เรยี นอยชู่ นั้ มัธยมหา้ สว่ นพ่วี ชิ ยั อายุสบิ เก้าปี เราสองคนพน่ี ้องรักใครก่ ลมเกลียวกันดี แม้จะมนี สิ ยั ใจคอ ตา่ งกนั สดุ ขว้ั กต็ าม พว่ี ชิ ยั เปน็ คนผวิ คลำ�้ รปู รา่ งสงู ใหญบ่ กึ บนึ หนา้ ตาดดุ นั เหมอื นพอ่ ไมช่ อบ เรียนหนังสือ เม่ือย่างเข้าสู่วัยรุ่นก็ติดเพ่ือน หนีโรงเรียน พอจบมัธยมสามเลยเลิก เรียน ดว้ ยความใจร้อน โมโหง่าย ชอบพดู คำ� หยาบ เลยมีเรอื่ งชกต่อยกบั ผู้คนไปท่วั แตเ่ ขารกั อาชีพเกษตรกรมาก จงึ เปน็ หวั เรย่ี วหวั แรงในการช่วยพอ่ ทำ� นา สว่ นผมมรี ปู รา่ งสงู โปรง่ ผวิ ขาวเหมอื นแม่ ขยนั เรยี นหนงั สอื ใจเยน็ ไมน่ ยิ ม พูดภาษาท้องถิ่น ไม่ชอบกินปลาร้าหรืออาหารรสจัดทุกประเภท พอสอบเข้า มธั ยมหนง่ึ ทโ่ี รงเรยี นชอื่ ดงั ในกรงุ เทพฯ ได้ พอ่ กส็ ง่ ผมมาอยกู่ บั นา้ สาวผคู้ รองตวั เปน็ โสด ซึ่งท�ำงานอยู่ในกระทรวงศึกษาธิการ ชว่ งปิดเทอมพอ่ จะมารบั กลบั บา้ น ผมกับพว่ี ิชัยมเี รื่องคยุ กันทง้ั วัน แต่ถึง กระนน้ั เขาก็ยังวติ กวา่ ผมจะลมื วถิ ีชวี ติ ชนบท ลมื ถิ่นฐานบา้ นเกิด เลยชอบชวนผม ออกไปเที่ยวเล่นตามท้องไร่ท้องนา หรือไม่ก็พาไปพบปะเพ่ือนฝูง ผมท้ังรักทั้ง เกรงกลวั พ่ชี าย ถงึ จะเหนื่อยจะรอ้ นแค่ไหน ผมก็ยอมไปดว้ ยทกุ คร้ัง วันหนึ่งพ่ีชายขี่มอเตอร์ไซค์ พาผมเท่ียวไปตามเส้นทางเลียบแม่น�้ำชี แต่ ปลายทางเปน็ บา้ นสาวทเ่ี ขาหมายตาไว้ พช่ี ายคงอยากใหผ้ มรจู้ กั วา่ ทพ่ี สี่ ะใภ้ ซงึ่ เปน็ คนสวยมาก พวกเราคุยกนั ดว้ ยอธั ยาศยั ไมตรอี นั ดี ดว้ ยความครมึ้ อกครม้ึ ใจ ขากลบั พชี่ ายจงึ ขรี่ ถเรว็ มาก พอสวนกบั รถบรรทกุ ท่ีแซงกินเลนเข้ามา เลยหักหลบกะทันหัน รถเหวี่ยงเราสองคนลงข้างทาง ร่างผม 182 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

ถลาไปกองบนพนื้ หญา้ แหง้ ๆ สองมอื ควานสะเปะสะปะ มอื ซา้ ยปาดไปโดนตะปู ซง่ึ โผล่หัวออกมาจากท่อนไม้ผๆุ ที่ชาวบ้านทิ้งไว้ หลงั มือเปน็ แผลลึกยาวสองน้วิ เลือด ไหลโกรก พี่วิชัยตกใจมาก รีบพยุงผมซ้อนท้ายไปให้หมอท�ำแผล พร้อมกับฉีดยา ป้องกนั บาดทะยัก “อย่าเสอื กส�ำออยให้แมด่ า่ กูอกี นะ” พ่ีวิชยั สงั่ ห้วนๆ ใครๆ ก็รู้ว่าผมเป็นลูกรักของแม่มาต้ังแต่เกิด พอกลับถึงบ้านแม่โวยวาย ตามคาด ผมตอ้ งรบี สารภาพวา่ ซมุ่ ซา่ มไปโดนตะปขู ดู เอง พช่ี ายดแู ลผมอยา่ งดเี ยยี่ ม ผมเหน็ พอ่ อมยมิ้ หลงั จากแมห่ ายโมโห เรากล็ อ้ มวงกนิ ขา้ วกนั จนถงึ วนั นี้ ผมยงั เชอ่ื ว่าไมม่ ีลาบเปด็ ท่ีไหนอร่อยเทา่ สตู รเด็ดของแม่ “พอ่ หวงั วา่ ลกู ๆ จะรกั ใครก่ ลมเกลยี วกนั ตลอดไป ถา้ มเี รอื่ งผดิ พอ้ งหมองใจ ขอให้อดทนฟังเหตผุ ลของกนั และกันนะลูก” พอ่ เอ่ยข้ึนในวงข้าว “ต่อให้เรามีนิสัยต่างกันแค่ไหน แต่เราก็รักกัน พ่ออย่าห่วงเลย” พี่วิชัย ยกั ควิ้ ใหผ้ มอย่างอารมณ์ดี “ถ้าพ่อกับแม่ตาย ที่ดินให้แบ่งกันคนละครึ่ง แล้วก็ช่วยกันดูแลรักษาไว้ นะลูก” พอ่ พูดดว้ ยสีหนา้ จรงิ จัง พอ่ รกั แผน่ ดนิ เกดิ ของทา่ นมาก เดมิ ปแู่ บง่ ใหแ้ คส่ ามสบิ หา้ ไร่ พอ่ กบั แมต่ อ้ ง ต่อส้กู ับสถานการณ์ นาแล้ง นาลม่ แมลงศัตรพู ืชบุกทำ� ลาย จนรอดพ้นวิกฤตและ ขยับขยายเนอื้ ที่ออกไปได้อกี ยส่ี ิบห้าไร่ “รบั รองวา่ จะไม่มอี ะไรท�ำให้เราสองพีน่ อ้ งแตกแยกกันได้ครับ” ผมรีบให้ สัญญา เพราะไม่ชอบฟังเรื่องลม้ หายตายจากอันนา่ หดหู่ วนั ตอ่ มา ลุงกอ้ งพ่ีชายของแม่ ถา่ ยรปู ให้พวกเรากลางผนื นาหกสบิ ไร่ อัน เตม็ ไปดว้ ยรวงขา้ วสที องหอ้ ยยอ้ ย พอ่ ชอบรปู นนั้ มาก จงึ นำ� ไปใหร้ า้ นขายภาพเขยี น วาดข้นึ ใหม่ วันท่ไี ด้ภาพมา แมท่ ำ� อาหารมอ้ื พเิ ศษเพื่อฉลองภาพครอบครวั ตอนที่ เอาภาพเขียนซ่งึ ล้อมรอบด้วยกรอบไมส้ กั แขวนตดิ ข้างฝาบ้าน พอ่ ย้ิมนอ้ ยยิม้ ใหญ่ “พอ่ หวงั วา่ ภาพนจี้ ะคอยเตอื นสตลิ กู ทงั้ สอง ใหร้ กั ใครด่ แู ลกนั ตลอดไปนะ” พอ่ ย�ำ้ แล้วยำ้� อกี ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 183 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟ้า

“ช่างเปน็ ครอบครวั ทีน่ ่าอจิ ฉาเหลอื เกนิ ” ลุงก้องชูแก้วเหลา้ ขึ้น พวกเราได้แต่นึกสงสารลุงก้อง ท่ีครอบครัวแตกแยกไปคนละทิศละทาง ภรรยาพาลกู ๆ ไปอย่บู ้านเดิมที่จังหวดั ชุมพร หลังจากลงุ กอ้ งประสบความล้มเหลว จากกิจการรับเหมาก่อสร้าง เพราะถูกลูกน้องคดโกง จนแม่ต้องชว่ ยใชห้ นใ้ี ห้ แลว้ ก็ ชวนลงุ กอ้ งมาอยดู่ ว้ ย ระหวา่ งทยี่ งั ไมไ่ ดข้ ยบั ขยายไปทางไหนกช็ ว่ ยกนั ทำ� นาไปกอ่ น เมอ่ื จบมธั ยมหกผมกส็ อบเขา้ มหาวทิ ยาลยั พอจบปรญิ ญาตรดี า้ นวศิ วกรรม โยธา ผมขอเรียนต่อปริญญาโท ช่วงน้ันเองท่ีน้าสาวของผมเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ วายเฉียบพลนั พอเรยี นจบผมกไ็ ดง้ านในบรษิ ทั รบั เหมากอ่ สรา้ งระดบั กลาง พอ่ กบั แมแ่ ละ พี่ชายยินดีกับความส�ำเร็จของผมอยู่เงียบๆ ปล่อยให้ลุงก้องคุยฟุ้งไปคนเดียว ผม สังเกตเห็นว่าระหว่างผมกับพ่ีวิชัย ลุงก้องรักผมมากกว่าพ่ีชาย คงเห็นว่าผมเรียน สาขาวชิ าทใี่ กลเ้ คยี งกบั อาชพี เดมิ ของแก ซง่ึ ความลำ� เอยี งนผี้ มรบั ไวด้ ว้ ยความเตม็ ใจ “ทำ� งานบริษทั โกก้ วา่ เปน็ ชาวนาต้ังเยอะ” ลุงก้องกระซิบกบั ผม สว่ นพว่ี ชิ ัย หลงั จากบวชให้พ่อกบั แมแ่ ล้ว เขาก็แตง่ งานกับสาวลำ� นำ�้ ชี ผมู้ ี ต�ำแหน่งเทพีสงกรานต์พ่วงท้าย จากน้ันเขาก็ช่วยพ่อท�ำนาเรื่อยมา พ่อคอยก�ำชับ ผมเสมอ ใหน้ กึ ถงึ บญุ คณุ พี่ชายทช่ี ว่ ยส่งเสยี ให้เล่าเรียน “ปริญญาโทกค็ น ชาวนากค็ น อยา่ ดูถูกดูแคลนกนั นะลูก” ผมรบั ปากแขง็ ขนั แมค้ วามคดิ อา่ นจะแตกตา่ งกนั แคไ่ หน เรากป็ รบั เขา้ หา กันได้ พอ่ จะต้องไดเ้ ห็นความกลมเกลียวของเราสองพน่ี ้องตลอดไป พ่อปลูกบ้านใหม่ตอนผมท�ำงานปีแรก ผมมีภาระต้องผ่อนคอนโดมิเนียม เลยไม่ได้ช่วยเร่ืองค่าใช้จ่าย แค่ออกแบบบ้านให้ตามความรู้ที่ร�่ำเรียนมา แล้วก็ มอบหมายใหล้ ุงกอ้ งคมุ การก่อสรา้ ง พอปีที่สอง ผมก�ำลังเก็บเงิน ต้ังใจจะพาพ่อกับแม่ไปเท่ียวต่างประเทศ สักคร้ัง แต่ท่านทั้งสองก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ขณะเดินทางกลับจากทอดกฐิน ทีว่ ัดทางภาคเหนือ ผมกับพี่วชิ ัยกอดคอกันร้องไหจ้ นตาบวม 184 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

เสร็จจากงานศพ ผมเตรียมตัวจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ พ่ีวิชัยถามเรื่อง ที่นา ซึง่ เพมิ่ ขึน้ จากเดิมอีกย่สี ิบไร่ ผมบอกให้พ่ีท�ำกนิ ไปตามปกติ ถึงแบง่ แยกโฉนด ออกมา ผมก็ไมส่ ามารถจะทำ� อะไรให้งอกเงยข้นึ ได้ “ถ้าขา้ วราคาดี พ่ีก็โอนตงั ค์ไปช่วยผมผ่อนรถบา้ งละกนั ” ผมพดู เลน่ ๆ ไมไ่ ดค้ ดิ จะฉกฉวยก�ำไรจากหยาดเหงอ่ื ของพชี่ ายจรงิ ๆ เพราะ เขายงั ต้องเลีย้ งดูลูกๆ ด้วย “พอ่ วชิ ติ ชา่ งเปน็ คนดเี หลอื เกนิ ” ลงุ กอ้ งแสดงความชน่ื ชมอยา่ งออกนอก หนา้ ขณะเดนิ มาส่งผมทรี่ ถ “ผมมพี ช่ี ายคนเดยี ว อยา่ วา่ แตท่ น่ี าเลยครบั ไมว่ า่ เขาอยากไดอ้ ะไร ถา้ ผม มี ผมใหไ้ ด้ท้งั น้นั ” ผมยนื ยัน ต้ังใจใหว้ ิญญาณพ่อกับแม่รบั ร้ดู ว้ ย ลงุ กอ้ งบอกวา่ กำ� ลงั จะยา้ ยไปอยกู่ บั ภรรยาใหม่ ทอี่ ำ� เภอเลงิ นกทา โดยจะ รบั จา้ งกอ่ สรา้ งซอ่ มแซมสง่ิ ปลกู สรา้ ง ตามความถนดั ทม่ี อี ยเู่ ดมิ ผมสงั เกตเหน็ วา่ หลงั จากปลกู บ้านใหม่แลว้ พ่ีวิชัยกับลงุ กอ้ งดูมนึ ตงึ ต่อกนั เลยไมอ่ ยากทกั ทว้ ง เพียงแต่ มอบเงนิ ตดิ กระเปา๋ ให้ห้าพนั บาท หลงั จากความเศรา้ โศกลา่ ถอยไป ผมจงึ หนั มาพจิ ารณาสาวๆ ในบรษิ ทั แต่ ไม่มีใครต้องตาต้องใจผมเท่าลูกสาวเจ้านาย ผมจึงท�ำงานด้วยความมุ่งม่ัน ขยัน อดทน ในที่สดุ ผมก็ได้เปน็ ลกู เขยเจ้าของบรษิ ัท วนั แต่งงาน ลุงกอ้ งกบั ป้าสะใภเ้ ป็น ผใู้ หญฝ่ า่ ยผม พีว่ ิชยั จัดการเรื่องสนิ สอดทองหมัน้ ให้อย่างสมฐานะฝา่ ยเจ้าสาว ตอนค�่ำมีงานเลี้ยงฉลองในโรงแรม พี่วิชัยพาครอบครัวมาร่วมยินดีด้วย หลานชายผมกบั หลานของพส่ี ะใภ้ ซง่ึ มอี ายเุ จ็ดขวบ หา้ ขวบ และสีข่ วบตามล�ำดบั กำ� ลังอย่ใู นวัยซน พอเหน็ โต๊ะตัวยาวมีอาหารหน้าตาสวยงามวางเรยี งราย จึงพากนั กระโดดโลดเต้น ส่งเสียงพดู จาตามประสาเดก็ “ปา๊ ด! คอื นา่ กนิ แทว้ ะ” หลานชายวยั หา้ ขวบของผม พดู ดว้ ยสำ� เนยี งอสี าน ใสซ่ือ จนแขกที่ยืนอยู่พากันอมยิ้ม หรือบางคนอาจจะย้ิมเยาะก็ได้ เส้นแบ่งนั้น บางเบาจนผมไม่ทันสังเกตเหน็ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 185 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

พี่ชายกับพ่ีสะใภ้รีบดึงตัวเด็กๆ ออกไป ผมเหลือบเห็นแม่ยายส่ายหน้า อย่างร�ำคาญ สว่ นพอ่ ตากำ� ลงั คุยถกู คออยกู่ ับลงุ กอ้ ง แต่งานวันนัน้ กผ็ า่ นพ้นไปด้วย ดี ไมม่ กี ารกนิ มมู มามเลอะเทอะนา่ อบั อาย เหมอื นฉากในละครโทรทศั น์ ทช่ี อบฉาย ภาพความเซอ่ ซา่ ของคนต่างจงั หวดั ให้ผู้ชมหวั เราะกนั ทอ้ งคดั ทอ้ งแขง็ หลังแต่งงานผมย้ายจากคอนโดมิเนียม เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของ พ่อตาแม่ยาย เนื่องจากภรรยาผมเป็นลูกสาวคนเล็ก พ่ีสาวพี่ชายแบ่งเงินไปท�ำ กิจการส่วนตัวกันหมดแล้ว เธอจึงต้องอยู่กับบิดามารดา พ่อตาผมเป็นนักบริหาร ผูป้ ราดเปรื่อง ท่านมักจะสอนเหลย่ี มคูในการทำ� ธุรกจิ ให้ผมเสมอ การเรยี นรู้ในโลก แหง่ ความเปน็ จรงิ ตา่ งจากการเรยี นในมหาวทิ ยาลยั ลบิ ลบั แตผ่ มกต็ งั้ ใจวา่ จะยดึ มน่ั ในความสุจรติ อยา่ งทีพ่ อ่ เคยสอน ปีต่อมา ภรรยาผมให้ก�ำเนิดลูกสาวคนแรก พี่วิชัยพาครอบครัวมาเย่ียม พรอ้ มกับรบั ขวัญหลานดว้ ยสร้อยคอทองคำ� หนักสองบาท เขาพักอยู่ทีบ่ า้ นสองคืน กเ็ ดนิ ทางกลบั ยโสธร ผมตน้ื ตนั ในความมนี ำ�้ ใจของพชี่ ายมาก แตพ่ อ่ ตาผมกลบั มอง ไปคนละมุม “เมื่อไหรช่ ติ จะจดั การแบง่ มรดกกบั พช่ี ายซะที ได้ยนิ พก่ี อ้ งบอกวา่ ชติ ได​้ ที่ดนิ ตงั้ สี่สบิ ไร่เชียวเหรอ” เป็นค�ำถามที่ผมไม่เคยเตรียมค�ำตอบไว้ล่วงหน้า ถึงพ่อจะมีท่ีนาเพิ่มข้ึน เปน็ แปดสบิ ไร่ ผมกป็ ลอ่ ยใหพ้ ช่ี ายดแู ลมาตลอด บางปขี า้ วราคาดี เขากโ็ อนใสบ่ ญั ชี ใหผ้ มบา้ ง แตถ่ า้ หกั ลบกนั แลว้ เหลอื นอ้ ย ผมกใ็ หเ้ กบ็ ไวเ้ ปน็ ทนุ การศกึ ษาของหลานๆ ผมไมเ่ คยลมื ว่าพช่ี ายลงแรงชว่ ยพอ่ ทำ� นา สง่ เสียให้ผมเรียนจนจบปริญญาโท “ผมไม่เอาหรอกครบั ปลอ่ ยให้พ่วี ชิ ยั ทำ� กินไป” ผมบอกตามทีใ่ จคิด แต่พอ่ ตาผมไมเ่ ห็นด้วย เขาวา่ ท่ดี ินติดถนนในอำ� เภอเมืองราคาดมี าก ถ้า แบ่งออกมาส่สี ิบไร่ แล้วขายใหน้ กั พฒั นาอสังหารมิ ทรพั ยท์ จี่ อ้ งตาเป็นมัน คงได้เงนิ ก้อนใหญ่มาลงทุนท�ำธุรกิจ 186 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟ้า

“ร่�ำเรียนมาก็มาก อย่าให้พี่ชายเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว ตอนน้ีเธอมี ครอบครัวทีต่ อ้ งรับผิดชอบแล้วนะ” ด้วยความเกรงใจพ่อตา ผมจงึ โทรศพั ทไ์ ปขอใหล้ งุ ก้อง ช่วยเลยี บเคยี งกับ พว่ี ชิ ยั เรอ่ื งทดี่ นิ ผมกลวั พช่ี ายโกรธเลยไมก่ ลา้ พดู กบั เขาตรงๆ พผี่ มเปน็ คนโมโหรา้ ย ถ้าไม่พอใจใคร เขาจะเหว่ียงท้ังหมัดท้ังเท้าเข้าใส่จนหลบแทบไม่ทัน แต่ลุงก้องไป พดู จาอยา่ งไรผมไม่รู้ สองวนั ต่อมา พีว่ ิชยั ส่งเสยี งเกร้ียวกราดมาทางโทรศัพท์ “บกั ชติ มงึ กลวั กูจะโกงทดี่ ินของพ่อไวค้ นเดยี วหรือไงวะ อยากไดน้ กั กข็ ึน้ มาแบ่งกนั ใหส้ ้นิ เรือ่ งสน้ิ ราวไปเลย บกั หมาเอ๊ย...พอเปน็ เขยนกั ธรุ กิจเขา้ หน่อย คดิ จะขายทดี่ ินไปลงทุนกับเขา ระวังจะโดนหลอกหมดตัว” ไดย้ นิ ค�ำดูถูกของพ่ชี ายรสู้ กึ ระคายหูนกั ผมร�ำ่ เรียนมาต้ังเยอะ จะยอมให้ พอ่ ตาหลอกงา่ ยๆ ไดอ้ ย่างไร ทีแ่ ล้วมาท่านเข้าใจวา่ ผมไม่มีสมบตั พิ สั ถาน กย็ งั ยอม ยกลกู สาวให้ ผมเช่ือว่าท่านแนะนำ� เพราะหวงั ดจี รงิ ๆ “คอ่ ยๆ พูดกนั กไ็ ด้ ถา้ พยี่ งั ไม่อยากแบง่ ก็เกบ็ ไวก้ ่อน” “ไมเ่ กบ็ โวย้ รบี ขนึ้ มาจดั การใหไ้ วๆ” พว่ี ชิ ยั ตะโกนจนแสบหู “ทนี วี้ ญิ ญาณ พอ่ กจ็ ะเหน็ เองวา่ กนู แ่ี หละทตี่ ง้ั ใจจะรกั ษาแผน่ ดนิ เกดิ ไว้ สว่ นลกู รกั อยา่ งมงึ เปน็ ได้ แค่ไอ้ลูกเนรคุณ” อาการโมโหพงุ่ ปรด๊ี เมอ่ื พชี่ ายโยนปา้ ยลกู เนรคณุ มาคลอ้ งคอผม การทผ่ี ม ไดเ้ รยี นสงู ๆ กเ็ ทา่ กบั สรา้ งชอ่ื เสยี งใหว้ งศต์ ระกลู เหมอื นกนั ผมตอ้ งอดทนอยา่ งมาก กวา่ จะกา้ วมาถึงจุดน้ีได้ ใช่วา่ พช่ี ายทำ� นาเหน่ือยอยูฝ่ ่ายเดยี ว แตผ่ มขีเ้ กียจจะเถียง ด้วย จงึ ตดั สายโทรศพั ทไ์ ปเฉยๆ แลว้ ก็ไมไ่ ด้สนใจเรือ่ งที่ดนิ อกี หลายเดือน ช่วงนั้นลูกสาวผมก�ำลังน่ารัก ผมควรตักตวงความไร้เดียงสาไว้หล่อเล้ียง หวั ใจ เพอ่ื ทดแทนในยามทีแ่ กโตขึ้นมาแล้วด้ือรนั้ เช่อื เถอะ พ่อแม่เกอื บทกุ คนต้อง เจอชว่ งเวลาอันนา่ ใจหายใจควำ�่ ด้วยกนั ทัง้ น้นั “ป้อ” น�้ำเสียงอ้อแอ้ พร้อมสองมือท่ีตะกายจากอ้อมแขนพี่เล้ียงเพื่อโผ เขา้ หาผม ทำ� ให้ปลาบปลมื้ จนหายเหน่ือย ผมรับรา่ งนมุ่ นมิ่ มาเหวย่ี งเบาๆ ยายหนู หวั เราะเอกิ๊ อา๊ ก แลว้ ก็ดงึ ท้ึงแว่นตาผมอยา่ งซุกซน ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 187 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

แตพ่ ่อตาผมคงอยากใหห้ ลานสาวตวั น้อย มีหลักประกนั อันมั่นคง ทา่ นจึง กระตุ้นผมให้ไปพูดเรือ่ งทีด่ ินของพอ่ อีกครัง้ ถึงผมจะเกรงใจและเกรงกลวั พ่วี ชิ ยั แค่ ไหน แตพ่ อเห็นหน้าลูกท่ีก�ำลังย้ิมอวดฟนั ซีเ่ ล็กๆ ผมก็ได้คดิ ว่าถงึ เวลาตอ้ งหาอะไร ไวใ้ หล้ ูกบา้ งแลว้ คืนน้ันผมโทรศัพท์หาพ่ีวิชัย เพื่อนัดวันเวลาจะข้ึนไปจัดการแบ่งที่ดินให้ เรียบร้อย ซ่ึงก็เป็นไปตามคาดค�ำพูดเหน็บแนมทะลักไหลออกมาเป็นระลอก ผม อดทนฟังจนจบ กอ่ นจะขอใหเ้ ขาชว่ ยเตรยี มหลักฐานเอกสารตา่ งๆ ถ้ามขี นั้ ตอนใด ท่ีท�ำได้กอ่ นก็ชว่ ยจัดการไปเลย เมอื่ ถงึ วนั นดั ผมเดนิ ทางไปถงึ ยโสธรตอนสาย ทแี รกตง้ั ใจวา่ จะนอนคา้ งท่ี บ้านสักสามสี่คืน เพื่อตระเวนเยี่ยมญาติและถือโอกาสเที่ยวงานบุญบ้ังไฟด้วย แต่ พอเหน็ สหี นา้ บง้ึ ตงึ และไดย้ นิ ถอ้ ยคำ� บาดหตู ลอดเวลา ผมจงึ รบี จดั การแบง่ โฉนดให้ เสร็จสิ้น ต่อให้พี่วิชัยต้อนรับขับสู้อย่างดี ผมก็กระวนกระวายอยากกลับอยู่แล้ว เพราะคดิ ถงึ ลกู ยง่ิ เขาทำ� หนา้ เหมอื นกนิ ลาบเปด็ เหมน็ สาบ ผมกย็ งิ่ อยากไปใหพ้ น้ ๆ เราแบง่ ทด่ี นิ กนั คนละสสี่ บิ ไร่ เงนิ สดมเี หลอื ตดิ บญั ชอี ยไู่ มม่ าก เพราะพชี่ าย นำ� ไปลงทนุ ในการทำ� นาครงั้ ตอ่ ไป สว่ นบา้ นหลงั ใหมน่ นั้ คงตอ้ งยกใหพ้ วี่ ชิ ยั ดแู ล แต่ ลงุ กอ้ งโทรศัพท์มาบอกวา่ พช่ี ายอาจเกบ็ เงนิ ก้อนใหญข่ องพ่อเอาไว้ เขาแนะนำ� ให้ ขอเงนิ สดสกั สหี่ า้ แสน เพอ่ื แลกกบั กรรมสทิ ธใ์ิ นตวั บา้ น ผมเลยแกลง้ เอย่ ปากไปเลน่ ๆ คดิ วา่ ถา้ เขาใหม้ าจรงิ ๆ กจ็ ะคนื ใหเ้ ปน็ ทนุ การศกึ ษาหลานๆ แตพ่ อพวี่ ชิ ยั ไดย้ นิ กโ็ กรธ เปน็ ฟนื เป็นไฟ เขาอ้างว่าช่วยพ่อท�ำนาต้ังแต่มีที่ดินหกสิบไร่ จนบัดน้ีเพิ่มเป็นแปดสิบไร่ แล้วก็ส่งเสียให้ผมเรียนจนจบปริญญาโท มีหน้าท่ีการงานดี มีเมียรวย ขณะที่เขา ต้องต่อสู้กับแมลงศัตรูพืช ภัยแล้ง น�้ำท่วม และราคาผลผลิตท่ีขึ้นๆ ลงๆ จนน่า เวียนหัว เขาไดม้ ากกว่าผมแคบ่ า้ นหลังเดยี ว ผมยังหนา้ ดา้ นขอเงนิ สดเพิ่มอีก “บกั ห่ามงึ พอเปน็ เขยเศรษฐีกค็ ดิ แต่เรื่องกำ� ไรขาดทุน อยา่ โงใ่ ห้พ่อตามึง สนตะพายเอาตามใจชอบนะโว้ย” พีว่ ชิ ยั ด่าลนั่ ตอ่ หน้าหลานๆ 188 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

ความโกรธปะทขุ ้ึนทันที เมอ่ื พี่ชายพาดพงิ ถึงพ่อตาทีผ่ มเคารพนบั ถือ ผม จบปริญญาโท แตต่ อ้ งยนื ฟงั ชาวนาทจ่ี บแค่มธั ยมสาม ชหี้ น้าดา่ ครั้งแลว้ ครัง้ เลา่ ท่ี ผา่ นมาผมยอมใหท้ กุ อยา่ ง ไมเ่ คยสนใจแมแ้ ตร่ ายไดจ้ ากการขายขา้ ว แบง่ ใหเ้ ทา่ ไหร่ กเ็ ท่านน้ั บางปบี อกวา่ ไดก้ �ำไรน้อยผมกไ็ มเ่ อา แล้วผมเนรคุณตรงไหน “ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร เงินแค่ไม่กแี่ สนถอื ว่าตอบแทนบุญคุณให้จบส้นิ กันไป” ผมเหลอื บมองขา้ งฝาบา้ นแลว้ กน็ กึ อยากเอาคนื บา้ ง “แตผ่ มขอภาพเขยี นของพอ่ ไป ดว้ ย ถา้ ไม่ให้กไ็ ปเจอกันทศ่ี าล” ไม่ต่างจากโดนหมดั ฮคุ เสยเขา้ ปลายคาง พี่วชิ ยั โมโหจนหนา้ แดงกำ�่ เทา่ ที่ ผวิ คลำ้� แดดจะขบั สอี อกมาได้ เขาเกลยี ดการตดิ ตอ่ กบั ทางราชการทส่ี ดุ ถา้ ถงึ ขนาด ตอ้ งข้นึ ศาล คงเปน็ หายนะคร้งั ใหญ่ในชีวิตแนๆ่ “มึงจะเอาภาพเขียนของพอ่ ไปท�ำไม” เขาตะคอกดว้ ยน�้ำเสยี งดดุ นั “พไ่ี ดบ้ า้ นแลว้ ผมกอ็ ยากไดภ้ าพของพ่อไปเป็นท่รี ะลกึ บ้าง” พ่ีวิชัยก�ำหมัดแน่นพลางจ้องหน้าผมอยู่ครู่หน่ึง แล้วก็คลายมือออก เพื่อ ปลดภาพเขียนลงจากผนัง เขาคงคิดทบทวนจนแน่ใจแล้วว่า เสียภาพเขียนราคา ไมก่ พ่ี ัน ดีกว่าจา่ ยเงนิ สดต้ังสี่ห้าแสน ผมยนื่ มอื ไปรบั ภาพนนั้ ดว้ ยความสะใจ แผลเปน็ บนหลงั มอื ซา้ ย ทโ่ี ดนตะปู ขูดข่วนเม่ือหลายปีกอ่ นแจ่มชัดข้ึน ราวกับจะย�ำ้ เตอื นความทรงจ�ำดีๆ ระหว่างเรา แต่อารมณ์โกรธของผมเลยจุดประนีประนอมไปแลว้ “มงึ จะเอาทดี่ นิ ไปขายจริงๆ หรือวะ” เขาถาม “พ่อรกั แผ่นดนิ ผนื น้ีมาก จะทำ� อะไรกค็ ิดใหร้ อบคอบนะ” พ่ีวิชัยชอบส่ังโน่นส่ังนี่มาตั้งแต่ผมยังเด็ก ตอนน้ีผมจบปริญญาโทแล้วก็ ยังส่งั ราวกบั ผมคิดเองไม่เป็น “มันเปน็ ของผมแลว้ ผมจะเอาไปท�ำอะไรก็ได้” ผมโตต้ อบ เพือ่ ใหพ้ ช่ี าย ตระหนักถึงสิทธขิ องผมบา้ ง “ถ้ามึงจะขายเมื่อไหรบ่ อกกูดว้ ย” พ่ชี ายสั่งอีก ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 189 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า

“ยักยอกเงินพ่อไว้เยอะใช่ไหมล่ะ ถึงได้มีมากพอจะมาซ้ือที่คืน” ผมถาม ตามทลี่ ุงก้องตั้งขอ้ สงสยั แต่พี่วิชัยไม่เสียเวลาอธิบาย เขาเหวี่ยงหมัดมากระแทกไหล่ผมจนภาพ เขยี นเกือบหลุดมอื พส่ี ะใภก้ ับหลานๆ ต้องชว่ ยกันดึงแขนไว้ ผมเลยรบี ขับรถออก จากบ้าน กอ่ นทพ่ี ี่ชายจะทันไดว้ ิ่งไปหยิบปนื ในห้อง กลบั ถงึ บา้ น ผมจดั แจงแขวนภาพครอบครวั ไวใ้ นหอ้ งนง่ั เลน่ นกึ กระหยมิ่ ใจ ที่แกล้งพ่ีชายได้ส�ำเร็จ ต้ังใจว่ากลับบ้านคราวหน้าค่อยเอาไปคืน เพราะรู้ว่าพ่อคง อยากใหภ้ าพน้นั แขวนอยู่บ้านท่ยี โสธรมากกว่า ตั้งแต่วันน้ัน ผมก็ไม่ได้คุยกับพี่วิชัยอีกเลย เบื่อจะฟังเสียงด่าหยาบคาย เลยได้แต่โทร.ไปบอกพ่ีสะใภ้ให้ท�ำนาบนที่ดินผืนนั้นไปตามปกติ ผมยังไม่ได้คิดจะ ท�ำอะไรทงั้ น้นั นานๆ ทพี ส่ี ะใภ้กจ็ ะส่งขา่ วมาวา่ ได้ลงมอื ท�ำอะไรไปแลว้ บ้าง บางที มีคนรจู้ ักเขา้ กรุงเทพฯ เธอก็ฝากขา้ วสารมาให้ด้วย วันท่ีผมได้ลูกชายอีกคนมาเป็นเพ่ือนยายหนู พ่อตาก็ชวนให้ร่วมลงทุน ขยายกจิ การ แตผ่ มมเี งนิ ในบญั ชไี มม่ ากนกั พอ่ ตาจงึ บอกใหข้ ายทดี่ นิ สสี่ บิ ไรอ่ อกไป ผมตง้ั ใจจะเกบ็ ทดี่ นิ ผนื นน้ั ไวใ้ หล้ กู ๆ แตเ่ พอื่ รกั ษานำ้� ใจพอ่ ตา ผมจงึ รบั ปากอยา่ งขอ ไปที คิดว่าจะลองปรกึ ษาพว่ี ชิ ัยดูกอ่ น ปีเตม็ ๆ ท่ีเราไมไ่ ด้ถกเถียงกนั พี่ชายคงหาย โกรธ เหมอื นทีผ่ มลืมความบาดหมางไปหมดแล้ว ขณะทผี่ มก�ำลังเคลียร์งานอยูน่ ้ัน พว่ี ชิ ยั เปน็ ฝา่ ยโทรศพั ทม์ ากอ่ น ผมดใี จมาก คดิ วา่ เขาคงเลกิ ถอื สานอ้ งชายคนนแี้ ลว้ “บกั ส้นตนี มึงจะขายทีด่ นิ ของพ่อ โดยไมบ่ อกกเู ลยหรือวะ” พี่ชายทักทายผมด้วยค�ำด่า ก่อนจะโยนข้อหาตามมา คล้ายคนในสังคม บางกลุ่มท่ชี อบกลา่ วหาก่อน แลว้ ให้อกี ฝา่ ยหาหลักฐานไปตามแก้ “ผมยัง...” ผมพูดไดแ้ คน่ ั้น พช่ี ายก็ด่าเปน็ ภาษาท้องถนิ่ อีกชุดใหญ่ กอ่ น จะบอกเล่าเนื้อหาสาระว่า ผมให้ลุงก้องเป็นตัวแทนบอกขายที่ดิน เพ่ือไปท�ำบ้าน จดั สรร ซึ่งผมไมร่ ้เู รอ่ื งมากอ่ น พ่ีวิชัยด่าผมจนพอใจแล้วก็ตัดสาย ผมจึงโทรศัพท์ไปหาลุงก้อง เพื่อ 190 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

สอบถามรายละเอยี ด ลุงบอกว่ามคี นสนใจทดี่ ินแปลงนัน้ จรงิ เพราะเป็นท่ตี ดิ ถนน ทั้งสองด้าน มีอยู่รายหนึ่งให้ราคาสูงมาก แต่พ่ีวิชัยถืออ�ำนาจว่าเป็นพ่ีชายผมคอย กดี กันพวกเขาทุกอยา่ ง เพราะอยากเก็บเกีย่ วผลประโยชน์จากการทำ� นาไปเรอื่ ยๆ “ไอช้ ยั บอกวา่ จะไมย่ อมใหช้ ติ ขายทด่ี นิ เดด็ ขาด ลงุ กว็ า่ แบง่ กนั แลว้ จงึ เปน็ สิทธิข์ องหลาน มันกโ็ กรธ” ผมเกลียดการถืออ�ำนาจไปละเมิดสิทธิ์คนอื่น พอฟังลุงก้องพูดแล้วก็เกิด โมโหข้ึนมาทันที “พีช่ ัยไม่มีสทิ ธ์ติ ดั สินใจบนท่ีดินของผมนะครับ” “นน่ั ส”ิ ลุงกอ้ งคล้อยตาม “ต้งั แต่ไปสมุ หัวกับไอพ้ วกบ้าการเมอื ง บกั ชยั กเ็ ท่ยี วดา่ คนไปทว่ั วันๆ พูดแตเ่ รอ่ื งชนช้นั บา้ ๆ บอๆ เรื่องสทิ ธเิ สรีภาพ แล้วกเ็ รื่อง คนจนถกู เอารดั เอาเปรยี บ อะไรของมันก็ไม่ร้”ู คงจริงอย่างท่ีลุงก้องบอก เพราะพ่ีวิชัยก็ด่าผมเละเทะ ไม่เปิดโอกาสให้ ชแ้ี จงเลย คงเปน็ พวกชอบเสพตดิ ความคดิ เหน็ โดยไมส่ นใจวา่ ขอ้ เทจ็ จรงิ เปน็ อยา่ งไร แค่อยากเชอ่ื ใหต้ รงกับจรติ ตัวเองเทา่ น้นั “วา่ งๆ ผมจะข้ึนไปคยุ กบั เขาเอง” ผมเหลือบมองภาพเขยี นของพอ่ กำ� ลังคิดว่าจะนำ� ไปคนื ให้พีว่ ชิ ยั ดหี รือไม่ แต่พอนึกถึงถ้อยค�ำหยาบคายที่พรั่งพรูออกมา โดยไม่เห็นว่าผมเป็นน้องแล้ว เลย ตัดสินใจว่าจะแกลง้ เกบ็ ไวอ้ กี สักพัก “ทดี่ ินราคาตง้ั สิบกว่าลา้ น คนฉลาดๆ อยา่ งชติ อย่าให้คนอ่นื ใชป้ ระโยชน์ อยูข่ า้ งเดียวนะ” ลุงก้องเตือน ผมไม่เคยคิดว่าพ่ีวิชัยเป็นคนอ่ืน แต่เขากลับคิดว่าผมเป็นไอ้น้องจอม เนรคุณ ทโ่ี ง่พอจะถกู คนรอบข้างหลอกงา่ ยๆ ผมตอ้ งแสดงให้พชี่ ายเหน็ วา่ พ่อตา ผมมแี ตค่ วามหวงั ดี อยากใหผ้ มมสี ว่ นรว่ มในกจิ การ ทสี่ กั วนั กต็ อ้ งตกเปน็ ของผมกบั ภรรยาอยู่แล้ว ผมจงึ คดิ วา่ นา่ จะขายทด่ี ินผนื นน้ั ให้เสร็จสน้ิ “ลุงว่าผมควรขายท่ดี นิ จริงๆ หรอื ครบั ” ผมถามยำ้� เพ่อื ความมนั่ ใจ “ชิตจะเก็บโฉนดแผน่ เดียวไวเ้ พอ่ื อะไรล่ะ” ลุงกอ้ งถามกลับ ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 191 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

พอทง้ิ งานไดผ้ มกก็ ลบั บา้ นเกดิ เหน็ ตน้ ขา้ วออกรวงสที องอรา่ มตา ใจหวน คดิ ถงึ พอ่ กบั แม่ จนเกดิ ลงั เลวา่ ควรไปฟงั ความเหน็ ของพช่ี ายกอ่ นหรอื ไม่ แตพ่ อคดิ อกี ทผี มก็เปน็ ผ้ใู หญ่แลว้ ตอ้ งตดั สนิ ใจด้วยตวั เองใหไ้ ด้ ทลี่ งุ กอ้ งพดู มากถ็ กู ผมจะเกบ็ โฉนดแผน่ เดยี วไวเ้ พอ่ื อะไร ไหนๆ กไ็ มไ่ ดค้ ดิ จะกลับมาอยู่ ไม่ได้ท�ำมาหากินบนที่ดินผืนนี้อีกแล้ว สู้ขายเอาเงินไปลงทุนขยาย กิจการกบั พอ่ ตาดกี วา่ อยา่ งน้อยการมสี ่วนร่วมคงชว่ ยใหผ้ ม เดินเชดิ หนา้ ในบริษทั ไดอ้ ย่างภาคภมู ใิ จ ผมไม่อยากถกู นินทาวา่ เกาะเมยี กนิ เหมอื นท่ผี า่ นมา ผมขบั รถตรงไปบา้ นลงุ กอ้ งทเ่ี ลงิ นกทา บอกใหช้ ว่ ยตดิ ตอ่ ผทู้ จ่ี ะมาซอ้ื ทด่ี นิ เพ่ือต่อรองราคา สองวนั ตอ่ มา ผมกบั เจ้าของบริษทั พฒั นาอสังหาริมทรพั ยก์ ็บรรลุ ข้อตกลง ผมขอให้ลงุ กอ้ งชว่ ยเดนิ เร่ืองตา่ งๆ ให้เรยี บร้อย พร้อมจะโอนกันเม่อื ไหร่ ผมจะขึน้ มาอกี ที จากนั้นผมก็วานป้าสะใภ้โทรศัพท์ไปบอกพี่วิชัย ให้รีบหารถมาเกี่ยวข้าว ใหเ้ รยี บรอ้ ย แตพ่ วี่ ชิ ยั คงลมื ไปวา่ ทด่ี นิ ผนื นนั้ เปน็ ของผมแลว้ เพยี งชว่ั โมงเดยี วเขาก็ มาหาผมถงึ บา้ นลงุ กอ้ ง กลา่ วหาวา่ ผมซอ้ื ขายทด่ี นิ ลบั หลงั แลว้ กด็ า่ ทออยา่ งเคยปาก ผมเหลือจะทนใหค้ นทถ่ี ือตัววา่ เปน็ พี่ เหยยี บย�่ำศกั ดศ์ิ รอี ีกตอ่ ไป “จะหารถมาเกย่ี วขา้ วเอง หรอื จะใหผ้ มจา้ งรถมาไถใหร้ าบไปหมดละ่ ” ผม ตะโกนถามอยา่ งเดือดดาล “มงึ กล้าเหรอ” พี่วิชัยกำ� มอื แน่น “ข้าวทกุ ต้นกูปลูกมากบั มือ” “พ่กี ำ� ลงั บกุ รุกทผี่ มอยนู่ ะ” ผมเตอื น “เห็นแกค่ วามเป็นพี่เปน็ นอ้ ง ผมให้ เวลาพจี่ ดั การเก็บเก่ยี วใหเ้ สรจ็ ” “ไอน้ อ้ งเนรคณุ ตง้ั แตว่ นั นี้ มงึ กบั กขู าดกนั ” พว่ี ชิ ยั ดา่ ตอ่ อกี หลายคำ� กอ่ น จะยอมใหพ้ ่สี ะใภ้ดงึ ตัวไป ลงุ กอ้ งเขา้ มาโอบบา่ ผมอย่างปลอบโยน “ดแี ลว้ ทีช่ ติ ตอบโตบ้ ักชยั ไปบา้ ง อย่ายอมใหม้ ันข่มขอู่ ย่ฝู า่ ยเดยี ว” 192 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟ้า

ผมกลบั กรงุ เทพฯ ดว้ ยหวั ใจขนุ่ มวั การขายทดี่ นิ ลากเสน้ แบง่ เราสองพนี่ อ้ ง ราวกบั เหยยี บยนื อยคู่ นละแผน่ ดนิ หนั ไปมองภาพเขยี นทไี ร เหน็ แววตาพอ่ มองกลบั มาอยา่ งตดั พ้อทุกครง้ั ความร้สู กึ หวาดกลัวแลน่ ขน้ึ มาจุกอกจนอดึ อัด ยง่ิ ท่ีดนิ ของ ผมเป็นต�ำแหน่งเดยี วกบั ทอ่ี ยใู่ นภาพเขียนดว้ ย ผมยง่ิ ร้สู กึ ผิดตอ่ พอ่ เปน็ อยา่ งมาก บางทผี มดรู าคาหนุ้ อยใู่ นหอ้ งนง่ั เลน่ รสู้ กึ เหมอื นมใี ครจอ้ งมองอยดู่ า้ นหลงั จนสูญเสียความเป็นส่วนตัว บางวันก็รู้สึกคล้ายมีมือเย็นเฉียบยื่นมาตบบ่า พอหัน กลับไปเห็นภาพเขียนของพ่อถึงกับสะดุ้งเฮือก นานวันเข้าภาพเขียนก็สร้างความ หงดุ หงดิ ใหท้ ุกครั้งท่ีเห็น ครั้นจะปลดไปคนื พีว่ ชิ ยั ก็เกรงว่าจะโดนถากถางอกี ภรรยาผมเปน็ คนชา่ งสงั เกต เธอคงเหน็ อาการหวาดผวาของผมหลายครงั้ วันหน่ึงเธอถามว่ามีปัญหากบั ภาพเขยี นหรือเปลา่ ผมได้แต่ปฏเิ สธ “ถา้ คณุ โกรธพว่ี ชิ ยั จนไมอ่ ยากเหน็ หนา้ กใ็ หค้ นเอาภาพเขยี นไปคนื เขาซะ ฉนั เองกไ็ มช่ อบภาพนเี้ ชน่ กนั นอกจากฝมี อื หยาบแลว้ ฉากทงุ่ นากด็ เู ชยๆ เวลาเพอ่ื น ฝงู มาเหน็ แล้วถามถึงพ้ืนเพคณุ ฉนั กอ็ ายทกุ ที” เธอคงเข้าใจว่าผมชังน�้ำหน้าพ่ีวิชัยมาก จึงสารภาพความในใจจนหมด เปลือก แท้จริงแล้วผมหวาดกลัวผีพ่อจะมาทวงสัญญาผ่านทางพ่ีชายมากกว่า แต่ ภาพนน้ั หลอกหลอนผมไดแ้ ค่เดอื นเดยี วกส็ ิ้นฤทธ์ิ เมื่อเช้าวนั หนึง่ ทกุ คนในบา้ นตื่น ข้ึนมาพบว่า ภาพเขียนของพ่อถูกมือดีฉกไปจากฝาผนัง โดยไม่ได้แตะต้อง ทรพั ย์สินอื่นๆ ภรรยาผมรีบเสนอว่าอย่าแจ้งความ เพราะไม่อยากให้ต�ำรวจเข้ามาตรวจ สถานทเ่ี กดิ เหตภุ ายในบา้ น ขเ้ี กยี จตอบคำ� ถามวกไปวนมา แลว้ กไ็ มต่ อ้ งไลเ่ ลยี งคนใน บ้านให้ผดิ ใจกันเปลา่ ๆ หากวันหนา้ มีสิ่งอื่นหายอีกค่อยสอบสวนกันใหม่ ผมได้แต่พยักหน้าอย่างจนมุม เมื่อแอบได้ยินเด็กรับใช้พูดกันว่า สงสัย ภรรยาผมให้คนเอาภาพไปทิง้ เพราะเธอเคยบน่ วา่ รำ� คาญตา พอเหน็ ผมไมก่ ระตอื รอื รน้ ทจ่ี ะตามหาภาพเขยี นเลย เธอคงรอ้ นตวั จงึ เสนอ ให้เอาภาพต้นฉบับไปจ้างช่างเขียนวาดใหม่ เพียงแต่เปลี่ยนฉากหลังเป็นสถานที่ สำ� คัญในต่างประเทศ เพอื่ ใหด้ ทู ันสมัยขึน้ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 193 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

ผมไดแ้ ต่เงียบ เพราะรู้ว่าพ่อกบั แมค่ งชอบยืนอยู่กลางทุ่งนามากกว่า พอ ผมไมต่ อบรบั เธอจงึ ไปซอ้ื ภาพอา่ วมาหยามาตดิ ไว้ อาการหวาดกลวั ของผมคอ่ ยจาง หายไป พร้อมกับมีความโล่งใจของภรรยาขึ้นมาแทน เงนิ สบิ กวา่ ลา้ นทไี่ ดจ้ ากการขายทดี่ นิ ผมนำ� ไปลงทนุ กบั พอ่ ตา ทำ� ใหก้ จิ การ เติบโตอย่างก้าวกระโดด สองปีต่อมา พอ่ ตาผมเสียชวี ิตด้วยโรคมะเร็ง ผมจึงเขา้ รับ ตำ� แหนง่ ประธานบรษิ ทั แทน แสดงใหเ้ หน็ วา่ พอ่ ตาผมไมไ่ ดค้ ดิ จะหลอกเอาเงนิ อยา่ ง ท่พี ีว่ ชิ ยั เขา้ ใจ แนล่ ะ คนเรยี นเกง่ อย่างผมจะถกู หลอกงา่ ยๆ ได้อยา่ งไร ชวั่ เวลาแคแ่ ปดปี ผมกลายเปน็ นกั ธรุ กจิ ผมู้ งั่ คง่ั มภี รรยากบั ลกู สาวลกู ชาย คอยเป็นก�ำลังใจ ขณะที่ลุงก้องก็หมั่นมาเยี่ยมเสมอๆ พอเห็นความเจริญก้าวหน้า ของบริษัท ลุงก็เอ่ยชมความสามารถของผมไม่ขาดปาก เพราะลุงเป็นญาติผู้ใหญ่ คนเดียวที่ยงั ไปมาหาสู่ ผมจึงมอบเงนิ หลักหมื่นใหต้ ดิ กระเป๋าไปทุกคร้งั บางปขี ้าว ราคาตกมาก ผมก็ฝากเงนิ ไปให้หลานๆ ท้งั สามด้วย แตพ่ วกเขาคงโกรธผมจรงิ ๆ จึง ไม่โตต้ อบหรือขอบใจสกั ค�ำ ก่อนกลับลุงก้องไม่เคยลืม ท่ีจะเก็บค�ำด่าทอจากพี่วิชัยมาเล่าให้ฟังเสมอ ระยะหลงั ๆ ผมรำ� คาญมาก จงึ ขอรอ้ งลงุ กอ้ งไมใ่ หพ้ ดู ถงึ พว่ี ชิ ยั กบั ครอบครวั อกี นาน วันเข้าภารกิจที่ต้องรับผิดชอบ กลบฝังความทรงจ�ำเก่ียวกับวงศ์วานบ้านเกิดจน หมดส้นิ ผมไม่เคยไปยโสธร ไมเ่ คยพูดถึงญาตๆิ ให้ลกู ฟัง บางทีผมถงึ กับเผลอคดิ ว่า ตัวเองเปน็ คนกรงุ เทพฯ โดยกำ� เนดิ สว่ นลุงกอ้ งเปน็ เพียงญาตหิ ่างๆ ทแ่ี วะมาเยี่ยม นานๆ คร้งั เท่านัน้ ปที ่แี ล้ว ลูกสาววยั สบิ สองของผมท�ำคะแนนไดด้ เี ยี่ยมทกุ วิชา ผมจึงอยาก ใหร้ างวัลด้วยการพาไปเทยี่ ว โดยให้ลกู เลือกสถานท่ีเอง แกจึงเรยี กรอ้ งจะไปเทีย่ ว งานบญุ บงั้ ไฟ ไปดหู นิ หนา้ ตาแปลกๆ ทภี่ ผู าเทบิ ไปกนิ ขา้ วรมิ แมน่ ำ�้ โขง พอผมเสนอ วา่ จะพาไปดกู องหนิ สโตนเฮนจใ์ นประเทศองั กฤษ หรอื ไปลอ่ งแมน่ ำ้� ดานบู ในฮงั การี แทน เธอกโ็ วยวายใหญ่ 194 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

“หนูตั้งใจเรียนตามหน้าที่แล้ว หนูจึงมีสิทธ์ิท่ีจะเลือกไปไหนก็ได้ คุณพ่อ ต้องทำ� ตามสัญญานะคะ” “แต่พอ่ คดิ ว่าตา่ งประเทศนา่ เท่ียวกวา่ นะลูก” ผมแยง้ เสยี งออ่ ย เธอเชดิ หนา้ อยา่ งดอื้ รนั้ “หนจู ะไมย่ อมใหค้ ณุ พอ่ ขโมยสทิ ธิ์ ในการตดั สนิ ใจ ของหนูไปเด็ดขาด” ทุกคร้ังที่ลูกทวงถาม ผมได้แต่บ่ายเบ่ียงด้วยการยกเอางานข้ึนมาบังหน้า ผมไม่อยากไปเหยียบแผน่ ดินอสี านอกี จึงขอยดื เวลาออกไปเรอ่ื ยๆ แตก่ ่อนทผ่ี มจะ ต้องลกุ ขน้ึ มาสรา้ งสถานการณ์ ให้เกิดความว่นุ วายขน้ึ ในบริษทั เพื่อใชเ้ ปน็ ข้ออ้าง ในการยกเลิกสัญญา ยายหนกู อ็ อกอาการงอน จนไม่พูดถึงเร่อื งไปเทีย่ วอกี เดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๙ ยายหนูโตข้ึนอีกปีเดียวก็จริง แต่พัฒนาการ ทางความคดิ นา่ วติ กกว่าปีทแี่ ล้วมาก หลงั จากงอนผมอยพู่ กั ใหญ่ เธอก็ประกาศวา่ สักวันจะเดินทางไปเที่ยวด้วยตัวเอง แต่วันหน่ึงลูกว่ิงมากอดแขนผมด้วยท่าทาง ต่ืนเต้นดีใจ ผมจึงกลัวว่าลูกจะมาประจบ เพื่อขอให้พาไปเที่ยวยโสธรตอน ปดิ เทอมอกี “คณุ พ่อขา พ่ีวชั รเขา้ แพทยจ์ ุฬาฯ ได้คะ่ ” ธุรกิจท่ีขยายตัวอย่างต่อเน่ือง ขับไล่ตัวบุคคลที่ไม่ได้เก่ียวข้องกับชีวิต ประจำ� วนั ไปจนหมด ผมเลยนกึ ไมอ่ อกวา่ ไอเ้ จา้ พวี่ ชั รทล่ี กู พดู ถงึ เปน็ ใครมาจากไหน เข้าใจว่าคงเป็นดาราวัยรุ่นท่ีเด็กๆ คล่ังไคล้ ถึงขนาดต้องกระโดดตัวลอย เมื่อเขา สอบเข้ามหาวทิ ยาลยั ได้ “ถ้าเปน็ ดาราหรอื นกั ร้อง ลูกไปยินดกี ับเพ่อื นๆ ละกนั พอ่ ไม่รู้จกั พวกเขา หรอก” ผมสา่ ยหน้าอยา่ งเบอ่ื ๆ ลูกสาวผมเท้าสะเอวอย่างพร้อมจะเอาเรื่อง วันเวลาที่ขับเคลื่อนไปอย่าง เทย่ี งตรง ได้ลกั พายายหนูผ้นู า่ รักไปจากชวี ติ ผม ทง้ิ ไว้แต่ยายตัวแสบ หวั ดอื้ ท่คี อย ตั้งค�ำถามจนน่าเวียนหัว บางวันผมแทบส�ำลักกาแฟ เม่ือเธอถามว่าจังหวัดยโสธร พอคุน้ หบู ้างไหม ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 195 Downlode จากเพจ รางวลั พานเเวน่ ฟ้า

“คณุ พอ่ ความจ�ำเสอื่ มถงึ ขนาดจ�ำพว่ี ชั รชยั ลกู ชายคนโตของคณุ ลงุ วชิ ยั ไม่ ไดเ้ ลยเหรอ อยา่ บอกนะคะวา่ แมแ้ ต่พีช่ ายคนเดยี วกล็ ืมไปดว้ ย” จรงิ สิ ผมอาจหลงลมื พว่ี ชิ ยั ไปบา้ ง ตง้ั แตท่ ะเลาะกนั คราวนน้ั กไ็ มไ่ ดต้ ดิ ตาม ถามขา่ วอกี เลย มแี ตเ่ ขาทย่ี งั ดา่ ผมใหล้ งุ กอ้ งฟงั เสมอๆ ระยะหลงั ผมวนุ่ วายกบั ธรุ กจิ จนต้องเลือกฟังแต่สิ่งที่อยากได้ยิน เลือกมองแต่ส่ิงที่อยากเห็น เลยขอร้องลุงก้อง ไมใ่ หพ้ ดู ถงึ ญาตๆิ อกี พวี่ ชิ ยั จงึ หา่ งไกลจากผม ยงิ่ กวา่ กรงุ เทพฯ กบั ยโสธร พอลกู สาว พดู ถงึ หลานชาย ผมนกึ เคา้ หนา้ ไมอ่ อกดว้ ยซำ�้ ถา้ เดนิ สวนกนั ตามหา้ งคงไมร่ วู้ า่ เปน็ ญาตสิ นทิ แตค่ วามทรงจำ� เกีย่ วกบั พ่ชี ายคนเดียว ไมไ่ ดห้ ายไปจากใจผมจรงิ ๆ เพยี ง แตถ่ กู ฝังไวใ้ นหลุมต้นื ๆ ขดุ รื้อเมอื่ ไหร่ก็เจอเมือ่ นน้ั พว่ี ิชัยไม่ชอบเรยี นหนังสอื ถนดั แตเ่ รื่องทา้ ตีทา้ ต่อย และด่าเก่งจนผมกลัว แตป่ ีนลี้ กู ชายเขาเข้าแพทย์จฬุ าฯ ได้ ถือ เปน็ เรื่องนา่ ยนิ ดอี ย่างยิง่ แต่ผมจะยินดกี ับใครละ่ พวกเราตดั ขาดกนั ไปหลายปีแล้ว “ลูกตดิ ตอ่ กบั พวกเขาดว้ ยเหรอ” ผมถามอ้อมแอม้ “เผ่ือคุณพอ่ อาจจะลืมไป เราใชน้ ามสกลุ เดียวกนั นะคะ” ลูกสาวผมค้อน ขวับ “ตอ่ ให้คุณพอ่ โกรธคณุ ลุงแค่ไหน หนูก็ไมโ่ กรธด้วยหรอกคะ่ หมดสมยั แล้ว ที่ ผูใ้ หญ่จะบงั คับใหเ้ ดก็ คดิ ตามกรอบทีต่ วั เองวางไวท้ กุ เรื่อง” ใช่สิ พอ่ แมด่ ีกว่าตเู้ อทีเอ็ม ตรงทไ่ี ม่ตอ้ งใส่รหัสเท่านน้ั แหละ “ลงุ มาหาลกู บอ่ ยไหม” ผมไมร่ วู้ า่ พวกเขารจู้ กั กนั ไดอ้ ยา่ งไร เลยนกึ ไมอ่ อก ว่าควรยินดีหรอื กังวลใจ “เขา้ กรุงเทพฯ ทีไร คุณลงุ ก็ชวนหนไู ปกนิ ไอติมด้วยทกุ ครง้ั ” ลูกสาวเล่าอย่างภาคภูมิใจว่า ต้นปีท่ีแล้ววัชรชัยเข้ามาเป็นเพื่อนกับเธอ ในเฟซบกุ๊ จากนนั้ ท้งั สองก็แลกเบอร์โทรศพั ทก์ นั และนัดเจอกันทห่ี า้ งสรรพสนิ คา้ พร้อมกับพ่วี ิชัย ยายหนถู ึงไดร้ วู้ า่ บา้ นเดิมของผมอยยู่ โสธร จากนั้นพวกเขาก็ตดิ ต่อ กนั เร่ือยมา ทีล่ กู ร่�ำร้องจะไปงานบุญบ้ังไฟ เพราะอยากใหผ้ มกับพี่วิชยั คนื ดีกนั “ลงุ ให้ลกู มาขอเงินพ่อด้วยหรอื เปลา่ ” ผมรู้ดีว่าสองสามปีมาน้ี ราคาข้าวตกต�่ำมาก จนชาวนาผูกคอตายไป 196 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้ Downlode จากเพจ รางวลั พานเเว่นฟา้

หลายราย ถ้าพี่วิชัยเดือดรอ้ น แล้วมาเอ่ยปากกับผมตรงๆ ผมยนิ ดีช่วยเหลือเตม็ ท่ี อยา่ งนอ้ ยกเ็ พอื่ หลานๆ ซง่ึ ผมฝากลงุ กอ้ งใหน้ ำ� เงนิ ไปใหบ้ อ่ ยๆ อยแู่ ลว้ แตผ่ มไมช่ อบ เลย ท่ีเขาใช้ความไร้เดยี งสาของลูกสาวผมบงั หน้า เพอ่ื ให้แกมาเจรจาแทน “ท�ำไมคุณลุงตอ้ งขอเงนิ คุณพ่อด้วยคะ” ยายหนูทำ� หนา้ งนุ งง “ก็ข้าวราคาตก” ผมบอกสาเหตุท่ีได้ยินบ่อยๆ จนบางครั้งเสียงน้ันเสียด ลึกลงไปกระแทกกระดูกสันหลัง เมื่อหวนนึกถงึ อาชพี ดง้ั เดิมของบรรพบรุ ษุ “คณุ ลงุ ปลูกขา้ วหอมมะลิชนั้ หนึ่ง ขายได้ราคาสงู แลว้ กแ็ บง่ พ้ืนทท่ี �ำการ เกษตรครบวงจร เป็นแปลงนาสาธิตให้ผู้สนใจเข้าไปดูงาน ส่วนคุณป้าก็ตั้งกลุ่ม แปรรปู สนิ ค้าออกขายดว้ ย พวกเขาพอมเี งินค่ะ” ยายหนยู ืนยัน ผมไม่เคยรเู้ รอื่ งนีม้ าก่อน คงเปน็ เพราะผมสั่งห้ามลงุ กอ้ งพูดถงึ ครอบครัว พ่ีชาย แกเลยไมไ่ ด้เล่าให้ฟงั “ลุงสงั่ อะไรมาถึงพอ่ บา้ งหรือเปลา่ ” “คุณลุงฝากมาถามว่า ถ้าเขายอมจ่ายเงินสี่แสนบาท คุณพ่อจะคืนภาพ เขยี นของคณุ ป่ใู หไ้ หมคะ” “ภาพเขยี นเหรอ” ผมลมื ภาพน้ันไปสนิทใจ “ใช่ค่ะ แต่หนูไม่เคยเห็นภาพเขียนของคุณปู่เลย คุณพ่อแขวนไว้ในห้อง ไหนหรือคะ คงเป็นภาพที่สวยมาก คุณลุงถงึ อยากได้คืนเหลือเกิน” ผมเกิดความหวาดกลัวจับใจ ถ้าพ่ีวิชัยน�ำเงินสี่แสนมาให้ เขาก็ต้องรู้ ความจริง ซงึ่ อาจจะท�ำใหโ้ กรธแค้น จนถึงข้นั สง่ ผมไปกราบเท้าขอขมาพอ่ ในโลก หลังความตายเลยก็ได้ “ภาพนนั้ หายไปนานแลว้ ” ผมเหน็ ยายหนอู า้ ปากคา้ ง “แตห่ า้ มหนไู ปบอก คณุ ลุงเด็ดขาด ถา้ ไมอ่ ยากใหเ้ ขาเอาปืนมายิงพอ่ ตาย หนูบอกแคว่ ่าพ่อไมย่ อมขาย ให้ก็พอ” ยายหนูคงเกรงว่าผมจะได้รับอันตรายจึงยอมรับปาก แต่เธอไม่ได้เช่ือฟัง อยา่ งเบ็ดเสร็จ จงึ เท่ยี วไปถามคนในบา้ น ซึ่งให้การตรงกนั ว่าสงสยั ภรรยาผมเอาไป ทง้ิ เพราะเธอไม่ชอบภาพเชยๆ ของพ่อต้งั แตแ่ รกแล้ว ประจ�ำปี ๒๕๖๐ 197 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเวน่ ฟา้

“ไปถามคุณแม่กันเลยค่ะ ถ้ายังเก็บไว้จะได้เอาไปคืนคุณลุง” ยายหนูดึง แขนผมอย่างกระตอื รือรน้ “อย่านะลกู ” ผมรีบห้าม “มนั จะทำ� ใหค้ ุณแม่เสียหนา้ เปลา่ ๆ” ยายหนรู ักแมข่ องแกมาก จึงยอมคลอ้ ยตามเหตผุ ลของผม “แต่คณุ พอ่ ไม่ห้ามหนตู ดิ ตอ่ กบั คณุ ลุงใชไ่ หมคะ” ยายหนคู าดคัน้ “พ่อไม่กลา้ คุกคามสทิ ธขิ์ องลูกขนาดน้นั หรอก” ผมประชด แต่ยายหนูคง ฟังไม่ออกเลยไดแ้ ต่ยิม้ รับ จากวันน้ันเร่ืองของพี่วิชัยกับภาพเขียนของพ่อ ไม่ได้เข้ามารบกวนจิตใจ ผมอกี นานๆ คร้งั ลูกจะมาเล่าให้ฟงั ว่านดั เจอกบั วชั รชัย แล้วกพ็ ากนั ไปกินขา้ วใน หา้ งสรรพสนิ คา้ ตามประสาญาตสิ นทิ แตผ่ มกเ็ หมอื นคนใจด�ำ เพราะไมเ่ คยเอย่ ปาก ชวนหลานชายมาเทีย่ วบ้าน ด้วยเกรงว่าความลับเร่อื งภาพเขียนจะถกู เปดิ เผย นกึ ทบทวนดแู ลว้ ผมเพงิ่ รใู้ จตวั เองวา่ อยากคนื ดกี บั พว่ี ชิ ยั เหลอื เกนิ เพราะ สายใยความเปน็ พน่ี อ้ งยงั คลอ้ งเกยี่ วเราไวร้ าวกบั โซต่ รวน ทผี่ า่ นมาเราตา่ งกผ็ ดิ ดว้ ย กันทั้งสองฝ่าย หากยอมรับความจริง ยอมให้อภัยกัน ท�ำไมเราจะกลับมากอดคอ กันซดเบยี ร์แกลม้ ลาบเป็ดไมไ่ ด้ละ่ เช่ือว่าพี่วิชัยก็คงให้อภัยผมแล้ว ถึงได้ติดต่อผ่านทางยายหนู แต่ผมก็อด หวั่นใจไม่ได้ว่า ภาพเขียนของพ่อคงเป็นชนวนให้เราแตกร้าวกันอีกครั้ง ใครจะคิด วา่ ภาพเขยี นท่พี ่อสง่ั วาด เพื่อหวงั จะฝังรากความสัมพันธ์ระหวา่ งพีน่ อ้ ง กลับกลาย เป็นภาพท่ีถ่วงรง้ั เราไมใ่ หห้ นั หนา้ มาคนื ดกี ัน หรอื ผมจะตอ้ งปลอ่ ยเลยตามเลย ธุรกิจท่ตี ้องดแู ลไมจ่ ัดสรรเวลาใหผ้ มกลุม้ ใจเรื่องพ่ีชายนานนกั จนกระทง่ั กลางเดอื นกนั ยายน ลงุ กอ้ งมาหาพรอ้ มกบั เลา่ วา่ พวี่ ชิ ยั ใหเ้ ขามาตดิ ตอ่ ซอ้ื ภาพเขยี น คืนในราคาสี่แสนบาท ซง่ึ ผมรู้จากลูกสาวมากอ่ นหน้านนั้ หลายเดือนแล้ว ผมจ�ำใจ ต้องบอกความจริงว่าภาพน้ันหายไป ลุงก้องตกใจอยู่สักครู่ก็ได้สติ เขาบอกว่า ภาพถ่ายต้นฉบบั ยงั อยู่ ถา้ เอาไปจา้ งรา้ นขายภาพเขยี นให้วาดขนึ้ ใหม่ เช่ือวา่ พี่วิชัย คงจ�ำไมไ่ ดแ้ นๆ่ 198 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้ Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟา้

“เสียค่าวาดใหมส่ กั หมืน่ แตไ่ ดค้ นื ต้ังสามแสนกวา่ ” ลุงก้องแนะนำ� “ขอผมคดิ ดูกอ่ นนะครบั ” ผมปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม ถงึ พ่วี ิชยั อาจจะไม่รู้ แต่ผมรู้ ถา้ ผมทรยศคดโกง ไดแ้ ม้กระทั่งพชี่ ายตัวเอง ผมจะเปน็ พอ่ ท่ดี ขี องลูกๆ ได้อยา่ งไร “ถา้ ตกลงกโ็ ทร.ไปบอกลงุ ดว้ ย ลงุ อยากเหน็ พน่ี อ้ งกลบั มารกั ใครก่ นั เหมอื น เดิม อายกุ ็มากขึ้นทกุ วัน เลกิ โกรธกนั เถอะ เดย๋ี วนไ้ี มว่ ่าจะไปไหนเหน็ แต่คนขัดแยง้ กัน น่าเบ่ือ” ลุงก้องพูดตามประสาญาติผ้ใู หญใ่ จดี จรงิ อยา่ งทลี่ ุงกอ้ งพดู คนไทยแตกแยกกันมากเกนิ ไปแลว้ ในละแวกบา้ น ผม แคก่ งิ่ มะมว่ งหอ้ ยยอ้ ยขา้ มรวั้ ไปบา้ ง ยงั โกรธถงึ ขนาดควา้ ปนื ไลย่ งิ กนั แตพ่ อมอง ลึกลงไปในรายละเอียด ปรากฏว่ากิ่งมะม่วงเป็นเพียงข้ออ้าง แท้จริงทั้งสองฝ่าย อยากลกุ ขน้ึ มาหำ�้ หั่นกนั เพราะมีความเหน็ ทางการเมอื งไปคนละทศิ ละทาง ต่างฝ่ายต่างสร้างกับดักข้ึนมาขวางกั้นมิตรภาพในหมู่คณะ พอๆ กันกับ ขา่ วในจอโทรทศั น์ ซ่ึงมแี ตป่ ระเด็นความขัดแย้งอยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ราวกับจะไมย่ อมให้ ประชาชนไดม้ โี อกาสหายใจหายคออยา่ งโปรง่ โลง่ บา้ ง พอหมดเรอ่ื งโนน้ กส็ รา้ งเรอ่ื ง นใี้ หถ้ กเถียงกนั ไปเร่อื ยๆ แล้วท�ำไมผมกับพ่วี ิชยั จะต้องไปเพม่ิ คู่ขัดแย้งให้มากข้ึนอกี ละ่ ถ้าอยากให้ ประเทศเดินหน้าเข้าสู่ความปรองดอง ควรเริ่มจากคนในครอบครัวก่อน เมื่อ ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ผมจึงคิดจะวานลุงก้องให้เป็นตัวกลางในการไกล่เกลี่ย ส่วน เรื่องจะเอาภาพเขยี นใหม่ไปหลอกขายพ่วี ชิ ัยนัน้ ผมไม่มีวันทำ� เดด็ ขาด ตน้ เดอื นตลุ าคม ลงุ กอ้ งโทรศพั ทม์ าเรง่ รดั ใหผ้ มตดั สนิ ใจ ซง่ึ ผมกบ็ า่ ยเบย่ี ง อกี แตย่ งั ไมท่ นั ไดข้ อรอ้ งใหล้ งุ ชว่ ยเปน็ ตวั กลางประสานใหเ้ ราสองคน ลงุ กเ็ ตอื นผม ดว้ ยความหว่ งใยขึ้นมาก่อน “รีบหาช่างวาดใหม่ให้เสร็จๆ เถอะ ถ้าบักชัยรู้ว่าภาพเดิมหายไป มันคง เขา้ มาอาละวาดถึงกรุงเทพฯ แน”่ เปน็ การคาดเดาทผ่ี มกลัวจับใจ ผมจงึ คิดว่าจะชวนยายหนไู ปยโสธร เพือ่ ประจำ� ปี ๒๕๖๐ 199 Downlode จากเพจ รางวัลพานเเว่นฟ้า