ผมคิดฮอดพ่อใหญ่หลาย

ผมคดิ ถงึ ตา ทีส่ ดุ ในโลก ดวงใจ คะเชนทร เร่ือง / ภาพ

1 คำนำ วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง “ผมคิดถึงตาท่ีสุดในโลก” เป็นผลงานส่วนหนึ่งของรายวิชาภท 2101413วรรณกรรมเยาวชน เน้ือเร่ืองกล่าวถึงเรื่องราวแห่งความทรงจาของ ใกล้รุ่ง เด็กหนุ่มที่เร่ิมเข้าสู่วัยมหาวิทยาลัยและต้องอยู่ไกลบ้านเป็น คร้ังแรกทาให้ความทรงจาเก่ียวกับชีวิตที่บ้านและคุณตา ผู้ล่วงลับนั้นเร่ิมครุกรุ่นข้ึนมาอีกครั้งเรื่องราวแห่งความ อบอนุ่ ได้ถูกถ่ายทอดผา่ นขา้ วของแต่ละชนิ้ ในห้องเกบ็ ของ ขอขอบคุณอาจารย์นิธิชญา ใจเย็น ท่ีคอยให้ คาแนะนาในการจัดทาวรรณกรรมเยาวชนเรื่องนี้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวของใกล้รุ่งและคุณตา จะทาให้ผู้อ่านได้ระลึกถึงความอบอุ่นในบางช่วงชวี ิตท่ียงั มี ใครบางคนอยู่ในนั้น ดวงใจ คะเชนทร 16 / 02 / 2020

2 สารบญั หน้า 3 บทนา 7 บทที่ 1 ห้องเกบ็ ของ 13 บทที่ 2 นกกระดาษนกกระดาน 20 บทที่ 3 รถไขลานคันแรก 25 บทที่ 4 โทรศัพท์เครอื่ งแรก 35 บทที่ 5 ความหลงั 38 บทที่ 6 ก้าวแรกทจ่ี ะพลาดเป็นคร้งั สุดทา้ ย 51 บทที่ 7 ผมคดิ ถงึ ตาทสี่ ุกในโลก

3 บทนา สวัสดีครับผมช่ือใกล้รุ่ง ผมเป็นเด็กหนุ่มอายุ 19 ปี ท่ีกาลังจะเปลีย่ นจากการใช้ชีวติ นักเรียนเข้าสู่ชวี ิตมหาวิทยาลัย แบบเต็มตัว ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะรู้สึกอย่างไรกับ ช่วงชีวิตหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ดี จะตื่นเต้นดีใจที่จะได้ ใช้ชีวิตนอกบ้านแบบอิสระ หรือควรจะรู้สึกใจหายท่ีต้อง จากบา้ นท่ไี ม่เคยตอ้ งจากไปไหนดี วันพรุ่งนี้ผมต้องย้ายเข้าหอพักที่มหาวทิ ยาลัยแล้ว เย็นวันน้ีผมจึงต้องเริ่มจัดแจงเตรียมข้าวของต่าง ๆ ทีต่ อ้ งการเอาไปทหี่ อ แม่ของผมเตรียมกระเปา๋ ลากใบใหญ่ และเป้อีกหน่ึงใบมาวางไว้ให้ผมบนห้องก่อนจะรีบ แจ้น ลงไปในครัวเพื่อผัดน้าพริก และคงเตรียมจัดเสบียงที่ผม คิดว่าน่าจะไม่ต่ากว่าสี่ห้าอย่างแน่นอน บางทีแม่ก็ทา เหมือนกับว่ามหาวิทยาลัยของผมอยู่ในป่าทั้ง ๆ ท่ีมัน ก็ตั้งอยู่ในตัวเมืองน่ีเอง ส่วนพ่อก็ไปหาพระอาจารย์ที่วัด เพื่อขอเครื่องรางของขลังสาหรับให้ผมติดตัวและไว้บูชา ท่ีหอ ทุกคนในบ้านดูต่ืนเต้นกว่าผมซึ่งเป็นคนท่ีจะต้องไป เสียอกี

บทนา 4 คงมีแต่ผมที่น่ังมองกระเป๋าและกองเส้ือผ้าข้าวของท่ีวาง เกะกะอยู่บนพื้นห้อง ในใจมันโหวงเหวงพิกลแต่อีกใจนึง ผมก็อยากออกไปเผชิญโลกกว้าง ความรู้สึกมันช่าง ยอ้ นแย้งกันอยา่ งบอกไมถ่ กู แถมยังไมร่ ้วู ิธีจดั การอีกด้วย ...เฮ้อ... ผมสูดหายใจเข้าและปล่อยมันออกมา เฮือกใหญ่ ก่อนลงมือจับกระเป๋าลากที่ต้ังอยู่นอนลงพร้อม ดึงซิปเปิดออก แต่ซิปเจ้ากรรมกลับหักและหลุดติดมือของ ผมมาดื้อ ๆ เสียอยา่ งนัน้ “แม่ ซิปกระเป๋าลากมันหัก” ผมตะโกนเรียกแม่ และเดินลงไปยังห้องครัวท่ีเต็มไปด้วยควันโขมงเพราะแม่ กาลังผดั น้าพริกอย่างขมกั เขมน้ “เอ้าเหรอ งั้นรุ่งเข้าไปในห้อ งเก็บของนะ พวกอะไหล่ซิปน่าจะอยู่ในกล่องเข็มเย็บผ้าน่ะ ทาเองไป ก่อนนะแม่ยุ่งอยู่”

บทนา 5 แม่พูดกับผมพร้อ มกั บผัดน้า พริ ก ไปด้ว ย ค วั น ท่ี ลอยโขมงและกลิ่นฉุน ๆ ทาให้ผมรีบรับปากแม่แล้วเดิน ออกมา และตรงไปยงั หอ้ งเก็บของอยา่ งรวดเรว็ ผมผลักประตูไม้เก่า ๆ เข้าไป ในน้ีฝุ่นเยอะซะจน ผมต้องเอามือข้างหนึ่งข้ึนมาปิดจมูก ผมใช้สายตากวาดไป รอบ ๆ เพื่อหาสิ่งท่ีต้องการ ผมจาได้ว่ากล่องเข็มของแม่ เป็นกล่องเหล็กสีแดงที่อดีตเคยเป็นบรรจุภัณฑ์ของขนมคุ้กก้ี ยีห่ ้อหนึง่ “อา..อยู่น่ีเอง” ในที่สุดผมก็เจอมัน แต่มันถูกทับ ด้วยหนังสือเก่า ๆ หลายสิบเล่ม แฟ้มเล่มใหญ่ และกล่อง เหล็กสี่เหลี่ยมเก่า ๆ แต่ด้วยความเร่งรีบผมจึงคิดว่าไหน ๆ ห้องเก็บของน่ีมันก็รกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงลงมือดึงมัน ออกมาโดยไม่สนใจว่าของข้างบนจะร่วงหล่นมาอยู่ใน สภาพเละเทะขนาดไหน

บทนา 6 หอ้ งเกบ็ ของ บทท่ี 1 หอ้ งเกบ็ ของ ผมดึงสง่ิ ทผ่ี มต้องการออกมา และสงิ่ ของทีเ่ ทินอยู่ก็ลม้ ลง มาระเกะระกะ ในบรรดาหนงั สือเก่า ๆ ส่ีห้าเล่ม มีสมดุ เล่มหนึ่งทด่ี คู ้นุ ตา ปกของมันเขยี นด้วยลายมือขี้ริว้ ขี้เหร่ตัวโต ๆ ว่า “เดก็ ชายใกลร้ งุ่ ” ผมหยบิ มันขึ้นมาปัดฝ่นุ ออก

7 บทท่ี 1 หอ้ งเกบ็ ของ ผมดงึ ส่ิงท่ผี มต้องการออกมา และสิง่ ของท่ีเทินอยู่ ก็ล้มลงมาระเกะระกะ ในบรรดาหนังสือเก่า ๆ ส่ีห้าเล่ม มีสมุดเลม่ หน่งึ ท่ีดคู ุน้ ตา ปกของมนั เขยี นด้วยลายมอื ขร้ี ิว้ ขเี้ หร่ ตวั โต ๆ วา่ “เดก็ ชายใกลร้ ุ่ง” ผมหยบิ มนั ข้ึนมาปัดฝุน่ ออก และเปิดดู พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพราะตลกกับลายมือ ของตัวเองในวัยเด็ก ผมเปิดสมุดดูไปเรื่อย ๆ จนลืมไปเลย ว่าเป้าหมายสาหรับการเดินเข้ามาในห้องเก็บของน้ี คืออะไร ราวกับว่าความทรงจาเก่า ๆ มันดึงดูดให้ผม ละสายตาจากส่ิงท่ีอยู่ตรงหน้าไม่ได้ ผมเปิดมาจนถึงหน้า สุดท้ายของสมุด ในน้ันมีรูปวาด เป็นรูปวาดคนตัวเล็กจับ มือกับคนตัวโต บนหัวของคนตัวเล็กเขียนว่า “ใกล้รุ่ง” อีกคนเขียนไว้ว่า “คุณตา” และใต้ภาพเขียนกากับไว้ว่า “ผมรักคุณตา คุณตาน่ารักท่ีสุดในโลก” น่ันจึงทาให้ ผมนึกขึ้นได้ว่าสมุดเล่มน้ีเป็นสมุดเล่มแรกท่ีผมเขียน หนงั สอื แบบจริงจงั โดยมีคณุ ตาคอยจบั มือใหเ้ ขียน ...

หอ้ งเกบ็ ของ 8 ผมปิดสมุดลงด้วยความคิดถึง และความทรงจา เก่า ๆ ในวัยเด็กท่ีเริ่มพรั่งพรูข้ึนมาอย่างไม่หยุดหย่อน ความรูส้ ึกเช่นนี้มันยิ่งทาให้การไปอยู่ไกลบ้านครั้งแรกของผม ยากขึ้นไปอีก หรือจริง ๆ แล้ว ตาก็คงอยากมาอวยพรและส่ง ผมเหมือนกับคนอ่ืน ๆ ในบ้านกันนะ ผมฉุกคิดกับเรื่องน้ีอยู่ครู่หน่ึงก็เริ่มที่จะหยิบกล่อง เข็มของแม่ และจัดข้าวของที่ระเกะระกะเข้าที่และก้าวขา เดินออกจากห้อง แต่แล้วก็ต้องหันกลับเข้าไปท่ีกองข้าว ของน้ันแล้วลงมือรื้อมันอีกคร้ังเพื่อค้นเอาของเก่า ๆ ของตาข้ึนไปดเู ลน่ ๆ บนหอ้ งดว้ ย ผมค้นเจอสมุดบันทึกของตาอยู่หนึ่งเล่มแฟ้มใหญ่ ๆ อีกหนึ่งเล่มที่ในน้ันใส่ใบเกิด เกียรติบัตรต่าง ๆ รวมถึง ใบ ปพ. ของลูก ๆ ทุกคนของตา บางใบก็ยังพออ่านได้ บางใบก็เลือนลาง และเจอกล่องเหล็กซ่ึงถ้าผมจาไม่ผิดมัน คือของเล่นในวัยเด็กของผมอีกหนึ่งกล่อง ผมจึงหอบของ ทั้งหมดน้ันข้ึนมาบนห้อง เพ่ือระลึกถึงความทรงจาท่ีคิดถึง อกี ครัง้

หอ้ งเก็บของ 9 ผ ม เ ร่ิ ม จ า ก ก า ร เ ปิ ด แ ฟ้ ม เ ล่ ม ใ ห ญ่ ก่ อ น ใ น นั้ น มี ใบปพ.ของแม่ผมอยู่ด้วย ยังมีรูปนักเรียนแปะอยู่เลยไม่คิด วา่ แมจ่ ะโตมาได้สวยขนาดน้ี ผมยม้ิ ขน้ึ อกี ครัง้ และผมคิดว่า ตอนท่คี ุณตาหรือคณุ ยายเปิดดกู ็คงจะยมิ้ แบบนีเ้ หมือนกัน “นี่ ซ่อมได้ไหม หรือจะให้แมท่ าให้” จู่ ๆ แม่กเ็ ปดิ ประตูเข้ามาโดยไม่มปี ่ีมีขลุย่ ภาพวัย เด็กของแม่ช่างแตกต่างจากตอนนี้ไปเยอะมาก ผมหันไป มองแมแ่ ล้วก็อดย้มิ ไมไ่ ด้ “ยมิ้ อะไรของแก แม่ถามทาไมไม่ตอบ” “อ่อ .. ซ่อมไดค้ รับแม่ เดย๋ี วซ่อมเดี๋ยวนเี้ ลยครบั ” “เออแล้วไป” แลว้ แมก่ ป็ ิดประตูหอ้ งไปแบบสงสัย ผมตัดสินใจที่จะวางทุกอย่างลง และเร่ิมซ่อมซิป กระเป๋าจนสาเร็จ จากนนั้ จงึ เริม่ เก็บเสื้อผ้า ขา้ วของทค่ี ิดว่า ขาดไม่ได้ใส่ลงไปในกระเป๋าลากใบใหญ่ ก่อนที่จะ ปิ ด ก ร ะเ ป๋ า นั้ น ล ง แ ล ะตั้ ง ใ จ ไ ว้ ว่ า ห ลั ง จ า ก กิ น ข้ า ว เ ส ร็ จ จะขึ้นมาเปิดของเก่า ๆ ท่ีเอามาจากห้องเก็บของดูต่อ เสยี หนอ่ ย

หอ้ งเก็บของ 10 “กระเป๋ายังแฟบอยู่เลย เอาไอ้เผือกไปด้วยไหม” จู่ ๆ เสียงของพี่ชายของผมก็ดังข้ึนจากหน้าประตู พร้อม เสนอให้เอาไอเ้ ผือกหมาบางแก้วของเราไปด้วย “ท่ีหอหา้ มเล้ียงหมา” “งัน้ เอาฉนั ไปแทนได้ไหม” “กบ็ อกแล้วไงว่าทีห่ อเขาหา้ มเลย้ี งหมา” ผมและพ่ีชายถ้าไม่ทะเลาะกันเราก็มักจะหยอก ล้อเล่นกันแบบน้ีเป็นประจา แต่ตั้งแต่มันรู้ว่าผมสอบติด มหาวิทยาลัยและจะต้องไกลบ้าน มันก็ไม่เคยชวนผม ทะเลาะอกี เลย ลกึ ๆ แลว้ เราก็คงเป็นหว่ งกันนัน่ แหละ หลังจากท่ีผมเก็บข้าวของเสร็จก็ปาไปเกือบทุ่ม ผมจึงลงไปกินข้าวตามคาเรียกของแม่ พ่อซึ่งกลับมาพร้อม กับสร้อยพระ สายสิญจน์ และพระพุทธรูปองค์เล็กก็ได้นา สายสิญจน์มาผูกท่ีข้อมือของผมพร้อมกับอวยพร รวมถึง แม่ด้วย และเราก็นั่งกินข้าวกันอย่างปกติเหมือนทุก ๆ วัน แต่พรุ่งนี้ตอนเย็นมันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เพราะ พรุ่งนี้จะไม่มีผมบนโตะ๊ อาหารของครอบครวั

หอ้ งเก็บของ 11 ผมกวาดสายตาไปทั่ว ๆ ช้ันล่างของบ้าน มองพ่อ แม่ พี่ชาย และเจ้าเผือกที่นอนอยู่ใกล้ ๆ โต๊ะอาหาร ก็รู้สึก เศร้าขึ้นมาแปลก ๆ อยากจะลองร้องไห้เหมือนตอนเข้า เรียนอนบุ าลวนั แรกจังเลย “ไง นั่งเงียบแบบน้ี พรุ่งน้ีจะร้องตามพ่อกับแม่ กลับบ้านไม่ได้นะ” พ่อพูดขึน้ มาเหมอื นรู้วา่ ในใจของผมคิด อะไรอยู่นั่นแหละ “จะบ้าหรือพ่อ ผมโตแล้วนะครับ เดี๋ยวเจอสาว ๆ ผมก็ลืมบา้ นแลว้ ” ผมต้องพูดให้ตัวเองดูเข้มแข็งและน่าวางใจไวก้ อ่ น ไม่เช่นนั้นจะต้องโดนหัวเราะเยาะให้กับความง่ีเง่าแบบท่ี เคยเจอตอนเดก็ ๆ เป็นแน่ “ฉนั ร้นู ะว่าข้างในแกคิดอะไรอยูน่ ่ะไอ้รงุ่ เอ้ย” แต่ถึงแม้ว่าผมจะพูดออกมาด้วยท่าทางที่เข้มแข็ง เพยี งใดพ่ีชายของผมมันกด็ อู อกเสมอ

หอ้ งเกบ็ ของ 12 “โธ่ ลูกแม่ อย่าเศร้าไปเลยเดี๋ยวน้ีเขามีวิดีโอคอล ในโทรศัพท์แล้วนะ คิดถึงก็คอลมาดูหน้าพ่อหน้าแม่หน้าพ่ี เอง็ ได้ตลอด ” แม่พูดด้วยน้าเสียงเอ็นดูพร้อมกับหอมท่ีกระหม่อม ของผมฟอดใหญ่ ผมรู้ว่าแม่เองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องน้ีสัก เท่าไรแต่ก็พูดออกมาเพ่ือทาให้ผมใจชื้นข้ึน และผมก็รู้อีก ว่าหลังจากนี้พชี่ ายของผมก็จะมหี น้าท่ีเปน็ ครูสอนวิชาแช็ต ไลนแ์ ละคอลไลน์ใหก้ บั ท้ังพอ่ และแม่

13 นกกระดาษ นกกระดาน บทท่ี 2 นกกระดาษ นกกระดาน อันทจ่ี รงิ แลว้ ผมกไ็ ด้กินข้าวพร้อมหนา้ พร้อมตากบั พ่อ แม่ และพ่ชี าย แบบนี้มาได้ไม่กป่ี ีหรอก ตง้ั แต่ผม จาความ ได้ผมก็อาศัยอยู่กับตาสองคนในบา้ นหลงั น้ี สว่ นพี่ชายก็บวชเณรมาตลอด เพราะพอ่ แมข่ องเราต้องไป ทางานในเมืองเพ่ือหาเงินส่งเสียให้ท่ีบา้ น จนกระทง่ั เร่ิมลืม ตาอา้ ปากได้ อกี ท้งั ตากเ็ รม่ิ แก่ตัวลงมาก แม่และพ่อจงึ ตัดสนิ ใจกลับมาหางานทาใกล้ ๆ บ้าน และพีผ่ มก็สึก

14 บทท่ี 2 นกกระดาษ นกกระดาน อันที่จริงแล้วผมก็ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับ พ่อ แม่ และพี่ชาย แบบนี้มาได้ไม่กี่ปีหรอก ตั้งแต่ผม จาความได้ผมก็อาศัยอยู่กับตาสองคนในบ้านหลังนี้ ส่วนพ่ีชายก็บวชเณรมาตลอด เพราะพ่อแม่ของเราต้องไป ทางานในเมืองเพื่อหาเงินส่งเสียให้ท่ีบ้าน จนกระทั่งเริ่ม ลืมตาอ้าปากได้ อีกทั้งตาก็เริ่มแก่ตัวลงมาก แม่และพ่อ จึงตัดสินใจกลับมาหางานทาใกล้ ๆ บ้าน พ่ีชายของผม ก็สึกออกมาเรียนจนจบมัธยมศึกษาปีท่ี 3 และหางานทา พร้อมกับเรียน กศน. ไปด้วย รายน้ันเขาไม่ชอบโรงเรียน แต่ชอบจะลงมือทามากกว่า จึงช่วยเป็นลูกมือให้พ่อ เวลามีคนมาให้ซ่อมข้าวของเครื่องใช้ ต่างจากผมท่ีชอบ อ่านชอบเขยี นเสยี มากกว่า หลังจากช่วยแม่เก็บโต๊ะอาหารเสร็จแล้วผมก็เดิน ขึ้นบนั ไดตรงไปทห่ี ้องทันที ผมนั่งลงบนเตยี งแล้วหยิบ

นกกระดาษ นกกระดาน 15 กล่องเหล็กเก่า ๆ ใบหน่ึงขึ้นมาปัดฝุ่นและเปิด ออก ในนั้นมีของเล่นที่ล้วนเกิดจากการรังสรรค์ด้วยฝีมือ ของผมและตา ผมหยิบไม้แกะสลักท่ีดูคล้าย ๆ กับนกตัวน้อย ผมจาได้ว่ามันเกิดขึ้นตอนที่ผมเด็กมาก ๆ ตอนน้ันมีข่าว ความไม่สงบในภาคใต้ มีการประกาศให้เด็ก ๆ ในโรงเรยี น ตา่ ง ๆ รวมถงึ ประชาชนทั่วประเทศรว่ มกันพับนกเพ่ือส่งไป เปน็ กาลังใจใหก้ ับพี่น้องชาวภาคใต้ วันนั้นตาพาผมไปเที่ยวบ้านญาติท่ีอยู่ในหมู่บ้าน เดียวกัน และตอนนั้นบรรดาลูกพี่ลูกน้องของผมฮิตพับนก กันมาก ๆ ท่ีหน้าบ้านหลังนั้นจะมีต้นมะขามต้นใหญ่ และมีแคร่อยู่ด้านล่าง พวกเขาเอากระดาษจากไหนไม่รู้มา เป็นกอง ๆ บางคนผมก็เห็นว่าเขาดึงมาจากสมุดของ โรงเรียน ทุกคนนั่งบนแคร่ใต้ต้นมะขามพับนกกันอย่าง สนุกสนาน พวกเขาสอนผมพับด้วยแต่ด้วยความท่ีผมคง เดก็ ไปในตอนนั้น ผมพับอย่างไรมันก็ไมเ่ ปน็ นกเสียที ผมน่ังงุ่นง่านอยู่กับกระดาษท่ีพับแล้วพับอีกจน เละแลว้ เร่มิ ท่จี ะถอดใจ ส่วนพวกเขาพับนกไดเ้ ปน็ สิบ ๆ ตัว

นกกระดาษ นกกระดาน 16 และนาพวกมันมาร้อยด้วยด้าย จากนั้นก็เอาไป แขวนบนกง่ิ ของตน้ มะขามที่พอจะเอื้อมถงึ น ก ก ร ะ ด า ษ ป ลิ ว ไ ส ว ต า ม ส า ย ล ม ท่ี พั ด ไ ป ม า เป็นสีขาว ๆ เต็มไปหมด แต่บนนั้นไม่มีนกของผมซักตัว ผมอยากทาได้บ้างแต่ทาไมผมทาไม่ได้ และแล้วผมอาศัย จังหวะที่พวกลูกพี่ลูกน้องของผมหันไปสนใจอย่างอ่ืน กระโดดคว้าเอานกตวั หน่งึ ลงมาครอบครองจนได้ “ขโมยหรือ” เสียงเล็กแหลมดังขึ้นจากพี่สาวที่ เปน็ ลูกของน้าทาเอาผมตกใจ “อะไรกนั พวกเอง็ ” เสียงของตาก็ดังข้ึนด้วย มีเพียงผมท่ียืนก้มหน้า ไม่พูดไม่จาเพราะไม่รู้จะพูดแก้ตัวอย่างไร ท่ีทาลงไปนั้นก็ เพราะอยากแกล้งเขาจริง ๆ แล้วก็อยากได้นกกระดาษสัก ตวั ด้วย “น้องขโมยนกหนูจ้ะตา หนูอยากแขวนไว้ดูให้มัน สวย ๆ แตน่ อ้ งดึงลงมา” พส่ี าวเสยี งแหลมช้ีมาทีม่ ือของผม

นกกระดาษ นกกระดาน 17 “รงุ่ ขอโทษพเี่ ขาแลว้ เอานกคืนเขาไปเสยี ” “ขอโทษครบั ” ผมพดู แลว้ ยนื่ นกกระดาษคืนให้เธอ “ไมเ่ อามันยับหมดแลว้ พใ่ี ห้ไปเลย แต่วนั หลงั ตอ้ ง ขอพี่ก่อนนะ ไม่งั้นพจี่ ะแจง้ ตารวจ” “ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณเธอสาหรับนก กระดาษที่ผมทามันยับเอง บางทีถ้าผมลองขอเธอดี ๆ ตัง้ แต่แรกผมกอ็ าจจะไดน้ กกระดาษท่ีดูดกี ว่านี้ก็ได้ “หนูจ๋า นกน่ีมันพับอย่างไรหรือ สอนตาหน่อยสิ ตาจะได้ไว้ไปสอนน้องต่อท่ีบ้านได้” ตาของผมเริ่มสนใจ เรื่องนกกระดาษขึน้ มาจากวีรกรรมแย่ ๆ ของผม “ไดจ้ ้ะตา ทาตามหนูนะ งา่ ย ๆ นดิ เดยี ว” ต า แ ล ะ ผ ม นั่ ง ล ง ป ร ะ ก บ พ่ี ส า ว ตั ว น้ อ ย ท่ี ส ว ม วิญญาณผู้เชี่ยวชาญด้านการพับกระดาษอยู่ครู่ใหญ่ จนได้ นกกระดาษจากฝีมือของตาออกมาหน่ึงตัว ส่วนผมก็ยังคง ไดน้ กปว่ ย ๆ อกี ตามเคย

นกกระดาษ นกกระดาน 18 เม่ือฟ้าแดงตะวันจะตกดิน ตาก็พาผมซ้อนท้าย จักรยานโบราณคันใหญ่กลับบ้าน ระหว่างทางเป็นถนน ลกู รงั สองข้างทางเป็นบา้ นคนท่ีตั้งห่าง ๆ กนั เพราะถูกคั่น ด้วยไร่นา ตาจอดรถจักรยานลงตรงข้าง ๆ กองไม้เก่า ๆ ท่ีถูกทิ้งไว้ข้างทาง แล้วลงไปเลือกอย่างพิถีพิถันจนได้ไม้มา ท่อนหนึ่ง ตาให้ผมนั่งกอดมันมาตลอดทาง โดยที่ไม่บอก ผมสักคาวา่ จะเอามันมาทาอะไร “ตาเอาไมม้ าทาไม” “เด๋ียวตาจะทาอะไรให้ดู” ตาตอบไม่ตรงคาถาม ของผม แต่คาตอบของตาย่งิ กระต้นุ ใหผ้ มอยากรู้เขา้ ไปอกี “ไป ๆ อาบนา้ เสียก่อน ค่าแลว้ อากาศมนั เยน็ จะไมส่ บายเอา” หลังจากผมอาบน้าเสร็จผมก็เห็นตาง่วนอยู่ท่ีโต๊ะ ทาการบ้านของผม ผมเห็นตาใช้ดินสอวาดลงไปบนไม้ที่ใช้ กระดาษทรายขัดเอาผิวหยาบ ๆ ออกแลว้ “ตาจะทาอะไร” “ของเล่น”

นกกระดาษ นกกระดาน 19 ตาหันมาหาผม พยักหน้าให้พร้อมส่งรอยยิ้มและเสียง หวั เราะอนั เป็นเอกลักษณ์ท่ผี มไม่เคยลมื จากนน้ั ก็หันไปง่วนกับ กองไม้ท่ีถูกหนั่ และถูกขดั ไว้อีกคร้ัง ผมเลื่อนเกา้ อเี้ ข้าไปน่ังยิงโย่ ยิงหยกดูด้วยความต่ืนเต้นว่าของเล่นท่ีตาว่ามันจะออกมาเป็น แบบไหน “ไอ้หนไู ปนอนก่อนเถอะ” “ตาไมน่ อนหรือ” “เด๋ียวตาเสร็จแล้วกจ็ ะอาบน้านอนแลว้ เหมือนกนั ” ถึงผมจะลุ้นกับของท่ีตาทาขนาดไหนแต่ด้วยความง่วง ผมจึงตอ้ งยอมจานน เดนิ ดมุ่ ๆ เข้าไปทง้ิ ตวั ลงบนท่ีนอน ผมต่ืนขึ้นในกองผ้าห่มท่ีน่าจะเป็นตาน่ีแหละที่เอามา ถมใหผ้ มทกุ ๆ คืน ผมบิดขีเ้ กียจและเดง้ ตัวออกจากที่นอนทันที หลังจากนึกได้ว่าเมื่อคืนผมเฝ้าคอยของเล่นจากตาอยู่ และมัน ไม่ผดิ หวงั จรงิ ๆ บนโตะ๊ มีตุ๊กตาท่แี กะจากไมต้ ัวขนาดฝา่ มือของ ผมในวัย 5 ขวบ มองดูคล้าย ๆ เป็นรูปนก มันน่าเล่นกว่านก กระดาษทอี่ ยากได้เมือ่ วานเสียอีก

นกกระดาษ นกกระดาน 20 “ตา...” ผมหยิบตุ๊กตานั่นติดมือออกไปหน้าบ้านแล้วโผเข้า กอดท่ดี ้านหลงั ของตาทก่ี าลงั ยนื รดนา้ ต้นไม้อยูอ่ ย่างดีใจ “เปน็ ไง ชอบไหม เด๋ยี ววนั หลงั ตาจะสอนให้” ตาหัวเราะชอบใจในความชอบอกชอบใจของผม ตาเล่าให้ฟังวา่ ไม้ที่หามาได้ทาไดส้ ่ีตวั ตาแบ่งเอาไปให้ เณรซ่ึงคือพ่ีชายของผมสองตัวแล้วไว้ให้ผมสองตัว เด๋ียววันหลงั ถ้าหาไม้ได้อีกตาจะทาไปให้ลูกพ่ีลูกน้องของผมอีกคนละตัว จะไดไ้ ม่ต้องไปเสียสตางค์ซอื้ ของเลน่ แพง ๆ นั่นน่าจะเป็นวิชาแรกท่ีผมได้จากตามา เพราะตอนนี้ ผมก็ยังสามารถแกะไม้ให้เป็นรูปต่าง ๆ ได้อยู่บ้าง มันคงติดตัว ผมมาตง้ั แตว่ นั นนั้ ...

21 รถไขลานคันแรก บทท่ี 3 บทท่ี 3 รถไขลานคนั แรก

22 บทท่ี 3 รถไขลานคนั แรก ผมวางนกของเล่นตัวน้ันลงที่ข้าง ๆ ตัว และหยิบของ อีกชิ้นนึงข้ึนมา มันคือรถไขลานที่ล้อหน้าหายไปหนึ่งข้าง ขนาดของมันก็พอ ๆ กับเจ้านกของเล่นตัวเมื่อครู่น้ีนั่นแหละ กระจกรถท่ีเมื่อก่อนจาได้ว่าขาวใสมาก ๆ ตอนน้ีมันกลับเหลือง เพราะถูกเคลือบไปด้วยคราบของกาลเวลาขนาดของมันท่ีเคย เต็มไม้เต็มมือแต่พอได้สัมผัสมันอีกคร้ังก็กลับทาให้ผมรู้ว่าผม เองกโ็ ตข้ึนมากเหมือนกนั แฮะ ผมลองไขลานมันอีกคร้ัง เสียง ..แกร๊ก..แกรก๊ .. ของมัน กฝ็ ืดขน้ึ ตามท่คี าดเดาเอาไว้ ผมไขลานมันจนตึงก่อนปล่อยมันลง ให้มันว่ิงไปบนพื้นห้อง แม้ล้อหน้าของมันจะหายไปข้างหน่ึงมัน ก็ยังคงวิ่งได้ ความรู้สึกและความทรงจาในอดีตก็ค่อย ๆ ยอ้ นกลับมาอีกครงั้ วันน้ันเป็นช่วงเย็นของวันหนึ่ง ผมเลิกเรียนแล้วนั่งรถ สองแถวประจาทางมากับพ่ี ๆ ที่เป็นญาติตามปกติ รถท่ีผมข้ึน จะจอดทีต่ น้ มะขามใหญเ่ พราะญาติ ๆ ของผมส่วนใหญ่ก็จะมา

รถไขลานคันแรก 23 นั่งคุย และรอรับลูกรับหลานกลับบ้านกันที่ใต้ร่มมะขามนี้เป็น ประจา ตาของผมก็ด้วย ตาจะป่ันจักรยานคันเก่ามาส่งผมตอน เช้าหลังจากนั้นก็กลับบ้านไปปัดกวาดท่ีบ้าน แล้วก็จะปั่น จักรยานไปท่ีวัดเพ่ือไปหาเณรแล้วก็คุยกับพระอาจารย์หรือ เพ่อื น ๆ ที่วดั ตามประสาคนแก่ จากนัน้ ก็มารอผมทต่ี ้นมะขามน้ี ตอนบ่ายแก่ ๆ ทุกวัน บางทีตาก็แขวนเปลนอนจนหลับ บางทีก็ คุยสารทุกสุกดิบกับคนอ่ืนไปพลาง ๆ ระหว่างรอ เม่ือผมกลับ มาถึงตาก็จะพาผมข้ึนจักรยานปั่นกลับบ้านแบบไม่เคยบ่นว่า เหนอ่ื ยเลยสักคา วันนี้กเ็ ชน่ กนั เม่ือผมกลบั ถึงท่ี ตาก็พาผมปั่นจักรยาน ตรงไปยังบ้านของเราและจอดรถที่ร้านของชาเหมือนทุก ๆ วัน เพื่อซื้อกบั ข้าวสาหรับมือ้ เยน็ “ไอ้หนู” ตาเรียกผมพร้อมกับย่ืนเหรียญห้าบาทให้ผม สองเหรียญ ก่อนที่จะชี้ไปท่ีตู้หมุนไข่ ท่ีด้านในไข่จะมีเลขสลาก สาหรับแลกของรางวัลต่าง ๆ

รถไขลานคนั แรก 24 ผมแปลกใจท่ีวันนี้ตาใจดีกับเรื่องที่ตาเคยบอกว่ามัน ไรส้ าระ เคยบอกใหเ้ ก็บสตางค์ไว้ซื้อของกินอิ่ม ๆ ทอ้ งเสียดีกว่า แตผ่ มกเ็ ลอื กท่จี ะไมถ่ ามมากเพราะกลัวตาเปล่ยี นใจ “ขอบคุณครับตา” ผมใส่เหรียญลงในช่อง แล้วหมุน ๆ จนไข่ออกมา แต่ผมเลือกที่จะยังไม่แกะ ก่อนท่ีจะยื่นเหรียญห้า อกี เหรียญในมือใหก้ ับตา “ตาเลน่ ด้วยสิ แลว้ มาเปดิ พร้อมกัน” “เอาสิ มา ๆ” ตาไม่แม้แต่จะปฏิเสธ ผมคิดว่าตาก็คงอยากจะสนุก แบบเด็ก ๆ บ้าง แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่อาจจะเป็นกรอบครอบ ตาอยู่ ไม่ใช่กรอบของความทะนงตัวว่าเป็นผู้ใหญ่ แต่เป็นกรอบ แห่งความร้สู กึ รกั และเสียสละใหผ้ มต่างหาก “นึง ซอง ซั่ม” ผมและตานับเลขพร้อมกันและเปิดไข่ ในมือของตัวเองออก จริง ๆ แล้วผมในวัยห้าขวบเปิดมันไม่ออก หรอกครบั ท้ายที่สดุ ตาตอ้ งเปน็ คนเปดิ ไขท่ ้งั สองใบ

รถไขลานคันแรก 25 “แม่ค้าครับผมได้อะไร” ผมย่ืนเลขสลากในมือให้ แม่คา้ กอ่ นจะหันมาถามตาด้วยความลนุ้ “ตาได้อะไร” ตาเอาเลขที่อยู่ในสลากไปไล่เทียบกับ แผงของรางวัล ก่อนจะดึงรถของเล่นไขลานขนาดกะทัดรัด ออกมา ผมเองก็คิดว่าของท่ีผมได้ต้องใหญ่กว่าตาแน่ ๆ แต่เม่ือ แม่ค้าหยิบส่ิงที่ผมจับได้มาให้นั้นผมถึงกับผิดหวังเป็นท่ีสุด มัน เป็นเคร่ืองดื่มชูกาลังหนึ่งขวด ซ่ึงผมใช้ประโยชน์อะไรจากมัน ไมไ่ ดเ้ ลย “แลกกันนะตา” ในท่ีสุดเจ้ารถคันนี้ก็กลายเป็นรถไขลานคันแรกของ ผมต้ังแต่วันน้ันจนวันน้ี ผมเล่นมันอย่างคุ้มค่าที่สุด เพราะตา จะคอยบอกเสมอว่า ไม่ว่าจะเป็นของถูกหรือแพงก็ควรรักษามัน ให้ดี ของถกู ถ้าไม่รักษาทาพงั แล้วกซ็ ้ือใหมบ่ ่อย ๆ ก็ไม่ต่างอะไร กับของแพง แต่ต่อจากนี้ผมจะรักษามันไม่ใช่เพราะมันราคาถกู หรือแพงแต่เพราะมันเป็นของตา ในรถคันนี้มันบรรทุก ความทรงจาท่มี ีตาอยู่ด้วยซ่งึ มนั หาทไ่ี หนไมไ่ ด้อีกแลว้

รถไขลานคนั แรก 26 ผมหยิบรูปเกา่ ๆ ใบหนง่ึ จากในกล่องใบเดมิ ในนน้ั เปน็ รูปของตาสมัยหนุ่ม ๆ ซึ่งผมเองก็จาไม่ได้เหมือนกันว่าผมใส่มัน ลงไปในกลอ่ งตง้ั แต่ตอนไหน “คนอะไรวะ โคตรแรไอเทมเลย” ผมสบถออกมาเบา ๆ ผมในวยั 19 ปี นงั่ ส่งย้มิ ให้กับเร่ืองราวของรถคนั เล็ก ๆ น้ี ดว้ ยความคิดถึง บางทคี วามคดิ ถึงมนั กท็ าใหผ้ มคดิ ว่าชว่ งเวลาที่ ผ่านไปแลว้ นี่แหละมคี ่ามากกว่าทองคาเสยี อกี

27 บทท่ี 4 โทรศพั ทเ์ ครอ่ื งแรก

28 บทท่ี 4 โทรศพั ทเ์ ครอื่ งแรก “ทาอะไร เข้าไปนะ” จู่ ๆ พ่ีชายของผมก็ผลักประตูเข้ามาอีกแล้ว เขามักจะทาแบบน้ีเป็นประจา หลังจากทดลองบิดลูกบิดประตู แล้วพบว่าผมไม่ได้ล็อกจากด้านใน แต่ผมก็ไม่อาจจะว่าอะไรเขาได้ ไม่ใช่เพราะความเป็นพี่ชาย แต่เป็นเพราะว่าผมก็ทาแบบน้ีกับ ห้องของเขาเช่นกนั “มีอะไร” “อ่ะ พ่อให้เอาพระมาให้ อันนี้แกบอกว่าให้เอาไปไว้บน หิง้ ที่หอ แล้วนนั่ อะไรน่ะ” เขายื่นพระพุทธรูปองค์เล็กให้ผมแล้วนั่งลงบนเตียง ข้าง ๆ ตัวผมพร้อมกับย่ืนหน้าเข้ามาใกล้ ๆ กล่องของเล่นที่ผม ถืออยู่ก่อนจะถือวิสาสะหยิบของในน้ันโดยไม่ขออนุญาตผม สักคา

โทรศัพทเ์ ครอื่ งแรก 29 “เฮ้ย ! ของฉัน มารยาทอ่ะมีไหมครับพี่ชาย” ผมขยับ กล่องออกห่างจากมือของเขา “แหม... ขอโทษทีครับน้องชาย ขอผมช่ืนชมกรุสมบัติ ด้วยคนได้ไหมครับ” เขาทาหน้ากวนประสาทใส่ผม แต่นี่ไม่ใช่วิธีการย่ัวโมโห แต่อย่างใด ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเขาก็แค่อยากจะ ใช้เวลากับผมให้คุ้มก่อนที่ผมจะต้องไกลบ้านก็เท่าน้ัน ผมจึงยื่น กล่องนั้นแบ่งให้พชี่ ายดู “นี่แกเก็บกระป๋องปลากระป๋องไว้ทาไม ไอ้บ้าหอบฟาง เอ๊ย ฮ่า ฮ่า ฮา่ ” พี่ของผมเขาหยิบกระป๋องปลากระป๋องขึ้นมาจากกล่อง เราสังเกตเห็นว่าที่ใต้กระป๋องมีรูอยู่ ถ้าจาไม่ผิดน่ีคือโทรศัพท์รุ่น แรก ๆ ของเด็กบ้านนอกหลาย ๆ คนเลยล่ะ “อ๋อ ฉันจาได้แล้ว” พ่ีชายของผมเอ่ยขึ้นก่อนจะว่ิงลงไป ข้างล่างเหมือนกับเด็ก ๆ จากนนั้ จงึ วงิ่ ข้นึ มาพร้อมกระป๋อง

โทรศัพท์เครือ่ งแรก 30 ปลากระป๋องและเชือกว่าวอย่างหนา และนั่งลงท่ีเดิม พ่ีย่ืนปลาย เชือกใหผ้ ม เราตา่ งรู้กนั โดยไม่ต้องพดู วา่ ควรทาอย่างไรต่อไป “เสร็จแล้ว จะลองเลน่ ดไู หม” “ก่ีขวบแลว้ ครบั พ่ี” ผมทาหน้ากวนประสาทใส่เขา “จะเอาเหรอไอ้เดก็ ตูดหมึก” เขาขย้ที หี่ วั ของผม อย่างแรง “ก็มาดิครับพ่ี” ผมก็ขย้ีหัวของเขากลับไปเช่นกัน ก่อนที่เตียงของผมจะกลายเป็นเวทีมวยปล้าเหมือนเมื่อหลายปี ก่อน เราเล่นกันอยู่พักหน่ึงจนหมดแรง ผมและพี่ชายนอนแผ่ รา่ งหันหวั ชนกันอยูบ่ นเตยี งด้วยอาการเหนอ่ื ยหอบอยพู่ กั หนง่ึ “แกจาไดไ้ หมว่าทาไมเราถงึ มีโทรศัพทป์ ลากระป๋อง” จู่ ๆ พ่ชี ายกพ็ ดู ถงึ เร่ืองราวของเจ้าโทรศัพท์กระป๋องน่ีขน้ึ มา “จาได้สิ” ผมยกแขนข้างหน่ึงข้ึนก่ายหน้าผากแล้วนึกย้อนไป ตอนน้ัน ผมยังเป็นเด็กสิบขวบ ส่วนพี่ชายของผมก็สึกจากเณร ออกมาเรียนต่อชัน้ มัธยมแล้ว แน่นอนตาตอ้ งดแู ลหลานทก่ี าลัง

โทรศพั ทเ์ ครอื่ งแรก 31 จะเข้าสู่วัยรุ่นทง้ั สองคนด้วยตวั คนเดียว ส่วนพ่อแม่ของผมยังคง ตอ้ งทางานอยใู่ นเมืองเพ่อื หาเงินส่งเสียให้ทางบ้านเช่นเดิม เราท้ังคู่ก็เหมือนเด็กผู้ชายท่ัว ๆ ไปนั่นแหละครับ แต่ผมจะต่างจากพี่ตรงท่ีผมค่อนข้างจะเอาแต่ใจไปหน่อย ส่วนพี่ชายของผมเป็นเด็กดีกว่าผมหลายขุมเลยครับ ต้ังแต่สึก ออกมาเขาก็ทางานบ้านแทนตาได้แทบจะทุกอย่าง ยกเว้น กับข้าวที่ไม่ว่าใครก็สู้ตาไม่ได้ ผมจาได้ว่าวันน้ันท่ีวัดมีการจัด งานประจาปี ตาของผมทาหน้าที่เป็นโฆษกให้กับงานและอยู่ ประจาซุ้มขายเครื่องสักการะบูชา ส่วนผมและพ่ีชายก็จะคอย วนเวียนช่วยอยู่แถว ๆ นั้น ช่วงท่ีคนไม่ค่อยมีพวกเราจะหลบ ออกไปเดินเล่นเป็นพัก ๆ ไปเดินดูพวกของเล่น เครื่องเล่น ราวง ยอ้ นยคุ ตักไข่ แลว้ ก็วนกลับมายังซุ้มทตี่ าอยู่รอบแล้วรอบเล่า “ก้อง ฉันว่าเราไปเดินเล่นกันอีกรอบดีไหม ไปแถว ๆ รา้ นของเล่นน่ะ ” ผมในวัยสิบขวบชวนพี่ชายที่กาลังจัดดอกไม้ข้ึนวางไว้ บนพานสาหรบั ให้ผ้คู นมาหยิบไปไหวพ้ ระ “อีกเดี๋ยวนึงสิ พจี่ ัดดอกไม้เสรจ็ กอ่ น”

โทรศพั ท์เครอ่ื งแรก 32 ถึงช่วงน้นั พช่ี ายของผมจะแทนตัวเองว่าพ่ีตลอด แตผ่ ม ก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพ่ีเลยสักคร้ัง ไม่ใช่เพราะผมไม่นับถือเขาแต่ อย่างใด แต่ด้วยความรู้สึกอะไรผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมทา แบบน้นั แลว้ มันจะเขนิ ขนึ้ มาดอ้ื ๆ “ไอ้หนู ไปเล่นกันเถอะ คนไมค่ ่อยมีเท่าไรเดี๋ยวตาดเู อง” ตาอนุญาตให้พวกเราไปเล่นโดยที่ก่อนหน้าน้ันไม่ได้ สงั เกตว่าเราพากนั แวบ้ ไปแว้บมาสีห่ ้ารอบแล้ว “เอาน่ี เอาไปซื้อขนมกินกัน” ตาย่ืนแบงค์ยี่สิบให้ผม และพค่ี นละใบก่อนจะหนั หลงั ไปงว่ นกับกองดอกไม้ต่อ “อย่าไปไกลกันนะ” ตากาชับพวกผมผ่านไมค์ที่มือ ผมว่าตาคงลืมตัวว่าจะคุยกับหลานหรือจะทางานก่อน เราท้ังคู่ ก็หันไปตะโกนตอบก่อนจะวิ่งแจ้นไปต่ืนตาตื่นใจกับงานวัดอีก รอบ “ไปร้านของเล่นกัน” ผมผูกจิตผูกใจกับโทรศัพท์ของ เล่นท่ีทาเลียนแบบมือถือยี่ห้อดังท่ีด้านหลังมีรูปแตงโมแหว่ง เป็นเอกลักษณ์ แนน่ อนตาให้เงินมาคนย่สี บิ บาท

โทรศพั ท์เครื่องแรก 33 ไม่มีทางที่ผมจะได้มันมาครอบครองได้อยู่แล้วสมองอันชาญ ฉลาดของผมเริ่มทางาน ผมใชค้ วามรู้ทั้งหมดท่ผี มส่ังสมมาตั้งแต่ แบเบาะจนกระทั่งสิบขวบ คุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชาย แล้วประนม มอื ทั้งสองข้ึน “ก้องสุดหล่อ ฉันอยากได้โทรศัพท์ แต่ตังไม่พอขอตัง แกมารวมหน่อยดิ เราจะไดเ้ อาไปแบ่งกันเล่นไง นะ นะ” พี่ชายของผมก็เป็นพี่ชายที่แสนดีตามคาด เขากาเงิน ในมือไว้แน่นกอ่ นดึงตัวผมให้ลกุ ขึน้ จนผมยม้ิ ในใจ “ไปตกั ไข่กนั ” แต่จู่ ๆเขาก็ชวนผมไปทีซ่ ุ้มตกั ไขเ่ สียดอ้ื ๆ “ไปไหน ไม่เอาไม่ไปจะซอื้ โทรศพั ท์” ผมยังคงย้ือตัว แต่นั่นก็ไม่ได้ทาให้เขาย้ือยุดสู้กับผม แต่อย่างใด เขากลับปล่อยมือจากผมแล้วเดินไปคนเดียวจนผม ต้องเดนิ ตามเขาไปยังทห่ี มายท่เี ขาตอ้ งการจนได้ เขากอดคอของผมก่อนที่จะลากผมเขาไปในฝูงชนแล้ว ชีข้ องรางวลั ทเ่ี รามสี ิทธ์ิไดจ้ ากการตักไขใ่ ห้ผมดู

โทรศัพท์เครือ่ งแรก 34 “ฟังนะ โทรศัพท์ที่แกอยากได้มันราคาหกสิบเก้า บาท ต่อให้แกเอาของพี่ไปยี่สิบแกก็ยังซ้ือไม่ได้อยู่ดี แต่ถ้า แกตักไขแ่ กอาจจะมโี อกาสได้ ไอ้นนั่ ไม่ก็ไอ้นน่ั ” เขาทากระซิบกระซาบแล้วช้ีนิ้วไปท่ีธนบัตรสีแดง และสีฟ้า ที่ใส่ซองพลาสติกใสผูกโบว์ หนีบด้วยไม้หนีบผ้า อยบู่ นราวของรางวลั ใหผ้ มดู “ได้เลย เช่ือมือไอ้รุ่งเถอะพ่ีชาย” และเราก็พา กันเอาเงินท้ังหมดไปซื้อบัตรตักไข่มาได้ส่ีใบ เราแบ่งกันตัก คนละสองใบโดยแยกยา้ ยกันไปตัก “ไอ้นอ้ งตักแล้วเอามาให้พเ่ี ปิดทางนี้นะ” เราท้ังคู่ตั้งใจเล็งใบที่คิดว่าในน้ันมีเลขที่ตรงกับ ของรางวัลที่ต้องการ แลว้ ตักมนั ขนึ้ มา “อ้าวไอ้ก้องไอ้รุ่งสองคนเอ็งน่ะ มา ๆ เปิดตระกร้า เดียวกนั เลย ” เสยี งลงุ ขวญั กรรมการวัดท่รี ู้จักเราทัง้ คเู่ ปน็ อย่างดี เพราะพวกเรากค็ ลุกคลีอยู่กบั ทีว่ ัดมาต้ังแต่เด็ก

โทรศพั ท์เคร่อื งแรก 35 เรียกให้เราเอาไข่ที่ตักได้ไปใส่ตระกร้าเพื่อที่จะเปิดดูเลข ของรางวลั ผมและพช่ี ายยนื ดทู ุกกระบวนการ แตน่ ัน่ กเ็ ร็ว มากสาหรับพวกผม ผมไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่จะเร่งรีบไปไหน เหมือนกัน ผมทันเห็นเพียงแค่รอยยิ้มกร่ิม ๆ ของลุงขวัญ กอ่ นทแี่ กจะหันหลังไปแคน่ ้นั “ได้แล้วของพวกเอ็ง” ลุงขวัญยกถุงพลาสติกที่ ในนั้นมีปลากระป๋องสี่กระป๋อง น่ันก็แสดงว่าเราทั้งสองคน ตักไขไ่ ด้เบอรเ์ ดยี วกันทั้งหมด “โถ่ลงุ ลงุ แกล้งพวกผมหรือเปล่าเน่ีย” “เอ๊ะ ไอน้ ี่ของวดั ของวาข้าจะมาโกงเอ็งทาไม เอา ๆ มาเอาไปเรว็ ” “ครับลุง ผมขอโทษแทนน้องด้วยนะครับ” พ่ีชาย ท่ีแสนสุภาพของผมขอโทษขอโพยลุงขวัญก่อนจะรับถุง แล้วเดินออกมา “ก้อง ฉันไม่น่าเชื่อแกเลย” ผมต่อว่าพ่ีชายอย่าง หงุดหงดิ

โทรศพั ทเ์ คร่อื งแรก 36 “เอาน่า ถึงแกมีเงินจากฉันแกก็ยังซื้อโทรศัพท์บ้า นน่ั ไม่ไดอ้ ยดู่ นี ่นั แหละ หรอื จะขอตา” “ขอกโ็ ดนเอ็ดนะ่ สิ โอย้ หวิ ไปหมดแล้วเน่ยี ง่วงด้วย” เราพากนั เดินแบบหมดอะไรตายอยาก แต่ตากลับ ดีใจทเี่ ห็นพวกผมถือปลากระป๋องไปให้ “อ้าว พากันไปไหนมา ตักไข่เหรอได้ปลากระปอ๋ ง มาเยอะเลย” ตาพูดพรอ้ มหัวเราะก่อนจะหันไปหยบิ ถงุ พลาสติก ท่ใี นน้นั กม็ ปี ลากระปอ๋ งอยู่อกี สองกระปอ๋ ง “น่ีของตา ฮ่าฮ่าฮ่า” คนบ้านเราดวงสมพงษ์กับ ปลากระป๋องหรืออยา่ งไรกนั นะ ระหว่างท่ีเรากาลังเดินกลับออกจากวัดน้ันเราก็ เดนิ ผ่านรา้ นของเลน่ ทีม่ ีโทรศัพท์ทคี่ วรจะเป็นของผมแขวน ล่อตาล่อใจอยู่ ผมหยุดแล้วยืนมองมันด้วยสายตาละห้อย ก่อนท่ีตาจะหันกลับมายืนมองผมครู่หน่ึงแล้วก็จูงมือผม เดินออกไป

โทรศพั ท์เครือ่ งแรก 37 พวกเรากลับถึงบ้านโดยมีตาขวัญท่ีอาสามาส่ง ตาเดินเข้าไปในครัวพร้อมปลากระป๋องท่ีได้จากการตักไข่ แ ล ะ อ อ ก ม า พ ร้ อ ม กั บ ถ้ ว ย ท่ี เ ต็ ม ไ ป ด้ ว ย ป ล า ก ร ะ ป๋ อ ง พวกผมปร่ีเข้าไปตักข้าวมาน่ังกินกันอย่างไม่รอช้า แต่ตา เดินกลับเข้าไปในครัวเอากระป๋องเปล่า ๆ ท่ีล้างสะอาด แล้วออกมา ตาใช้ตะปูเจาะที่ตูดกระป๋องแล้วเอาเชือกว่าว รอ้ ยเขา้ ไปทีต่ ดู กระปอ๋ งทง้ั สองขา้ ง “ร่งุ ก้อง อะนโี่ ทรศัพท์ตาให้ เลน่ อันนไ้ี ปก่อน อัน น้ีทนกว่าของพลาสติกท่ีร้านนั่นเป็นไหน ๆ ไว้มีตังตาซ้ือ ของจริงใหค้ นละเครอ่ื งเลย” “ว้าว ขอบคุณครับตา” ผมเอ่ยปากขอบคุณทั้ง ๆ ที่กาลังเคยี้ วขา้ วตยุ้ ๆ เตม็ ปาก ผมแทบไม่ได้เอ่ยปากให้ตาได้ยินเลยด้วยซ้าว่า อยากได้ ตาคงรู้ตอนที่ผมไปยืนตาละห้อยอยู่หน้าร้านก่อน กลับน่ันแหละ ตามักจะหาของปลอบใจให้พวกเราได้เร่ือย ๆ แ ม้ มั น จ ะ ไ ม่ ไ ด้ มี ร า ค า ม า ก แ ต่ ต า ตั้ ง ใ จ ท า ใ ห้ พ ว ก เ ร า โดยเฉพาะ

โทรศัพท์เคร่ืองแรก 38 ผมว่ามันมคี ่ามากกว่าของแพง ๆ ที่ผลิตทีเปน็ โหล โดยไม่ร้ดู ว้ ยซา้ ว่าคนรบั จะเปน็ ใคร

39 บทที่ 5 ความหลงั “คิดถึงตาว่ะ” จู่ ๆ พีช่ ายของผมกพ็ ูดขึน้ แล้วลุกจาก ทีน่ อนข้ึนทาทา่ กอดเขา่ “อืม คิดถงึ เหมือนกนั ” ผมลกุ ข้ึนเชน่ กัน “พร่งุ นีเ้ ช้าไปหาตากันไหม” “ฉัน.....” ผมครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ผมคิดถึงตาพร้อมกับรู้สึก ผิดไปพร้อมๆกันความรู้สึกแย่ ๆท่ีมีกับตัวเองหวนกลับมาอีกคร้งั ตอนน้ีเหมือนมีแต่พายุฝนฟ้าคะนองอยู่ในใจของผม มันหนาว เสียจนอยากจะร้องไหอ้ อกมาอีกครง้ั “เร่ืองมันผา่ นมานานแล้ว ตาเขาไมโ่ กรธแกหรอก” พี่ของผมคงเหน็ ท่าทีของผมไมค่ ่อยดี เขาจึงเอามือขา้ ง หน่ึงมาจบั ท่ีหัวของผมแลว้ ลูบเบา ๆ แต่นั่นก็ไม่ได้คลายความรู้สึก แยท่ ่ีเร่ิมก่อตวั ข้ึนในตอนนีเ้ ลย “อืม” ผมพยักหน้าใหพ้ ชี่ ายโดยไมพ่ ูดอะไรไปมากกว่าน้ี “เดย๋ี วฉันไปอาบน้านอนละ แกเก็บของเสร็จกน็ อนได้แล้วนะ”

ความหลงั 40 ผมหยิบกล่องของเล่นข้ึนมาอีกครั้ง ใส่โทรศัพท์กระป๋อง ลงไป จากนั้นก็ปิดฝากล่องลง ก่อนเอามันไปใส่ในกระเป๋าเดินทาง ใบใหญ่ ผมคิดว่าผมจะพกมันไปด้วยเพื่อเอาไว้ดูเวลาคิดถึงบ้าน และคิดถึงตา ระหว่างท่ีผมยกกระเป๋าลากใบใหญ่ท่ีจัดเสร็จเรียบร้อย แล้วต้ังขึ้น เพื่อที่จะเอามันไปวางชิดริมผนังจะได้ไม่เกะกะ พื้นที่ในห้อง ผมก็เจอเข้ากับสมุดเก่า ๆ อีกหนึ่งเล่มที่ความหนา เท่ากับหนังสือนิยายเล่มใหญ่เลยก็ว่าได้ ใช่สิ... ผมหยิบมันข้ึนมา จากห้องเก็บของพร้อมกับของช้ินอ่ืน ๆ น่ีเป็นสมุดของตาที่ผมเคย เห็นในวัยเด็ก ตาจะใช้มันสาหรับจดสูตรยาท่ีฟังจากวิทยุสูตร อาหารที่ตาคิดออกแว้บ ๆ บทสวดมนต์ รายรับรายจ่ายของบางวัน หรือแม้กระท่ังแต่งกลอนเล่น ๆ ตามประสาคนแก่ ผมเช็ดฝุ่นออก นดิ หน่อยกอ่ นจะนามันไปเปิดและนั่งดบู นเตียง ถึงผมจะเคยเห็นมันมาก่อนแต่บางอย่างในนี้ผมแทบ ไม่รู้เลยว่าตาเก็บมันไว้ต้ังแต่ตอนไหน ในน้ีมีรูปของผมและ พ่ีชายตอนเด็ก ๆ อยู่ด้วย มันเริ่มจะเหลืองด้วยสีของกาลเวลา บางหน้าในสมุดนน้ั มีอยูส่ องสามหนา้ ทเี่ ขยี นรายรบั รายจา่ ย

ความหลัง 41 ผมเห็นว่าตาเขียนคาว่า “บุหร่ี” แล้วมีการขีดฆ่ามันอยู่หลาย ครง้ั แตค่ าเดยี วทไ่ี มเ่ คยถูกตาขดี ฆ่าเลยคือคาว่า“คา่ นมหลาน” ผมนั่งอ่านจนเพลินโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จู่ ๆ ก็มี แมลงตัวใหญ่ตัวหนึ่งบนมาเกาะเข้าท่ีจมูกของผมและด้วยความ ตกใจผมจงึ ใชห้ นังสอื ท่ีมือสะบัด ๆ ใสจ่ นมันบินไปทอ่ี ่นื แตผ่ มก็ ตอ้ งร้สู ึกจกุ กับของบางอย่างท่รี ว่ งลงมาจากหนงั สือในมอื “น่ีมัน...” ผมหยิบมันขึ้นมา ความหลังท่ีคุ้นเคยสะกิด ใจผมอกี ครั้งก่อนจะโยนมันออกไปให้ห่างจากตัว ผมทง้ิ ตวั ลงบน เตยี งแลว้ นัง่ กอดเข่ามองมนั อย่หู า่ ง ๆ ด้วยนา้ ตาที่เริ่มเออ่ ข้ึน ซองใส บรรจุผลึกขาวใสคล้ายน้าแข็ง มันถูกหนังสือ ทับไว้จนแบนเรียบ น่ีเป็นสิ่งที่ผมในวัยสิบหกปีโหยหามัน อย่างท่ีสุดและกว่าผมจะเอาตัวเองออกมาจากวังวนของมันได้ ทุกอย่างก็แย่ไปหมด จากท่ีเคยโหยหากลับกลายเป็นหวาดกลัว ขยะแขยง เพราะผมรูแ้ ล้ววา่ มันรา้ ยขนาดไหน

42 บทท่ี 6 กา้ วแรกทจี่ ะพลาดเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ย “ตาขอสตางค์มั่งดิ” เด็กชายสูงโปร่งผิวสองสี เอ่ยปาก ขอเงินตาด้วยท่าทีรีบร้อน เขาแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนแต่ มอมแมม เสื้อลอยชาย ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่น่าดู อีกทั้งยังยืนด้วย ทา่ ทนี กั เลง ไม่นา่ เอน็ ดูเหมือนตอนเด็ก ๆ “เอ็งเปลี่ยนไปเยอะนะไอ้รุ่ง เดี๋ยวนี้ทาตัวไม่น่ารัก เหมอื นก่อน แล้วดูขน้ึ มาบนศาลาวัด คนเฒา่ คนแก่เขาน่ังกันอยู่ ยังจะมายืนค้าหัวอยไู่ ด้” เสียงตาขวัญมัคนายกว่ากล่าวตักเตือนเด็กชายท่ีเขา เคยเอ็นดูเมือ่ หลายปกี อ่ น “ขอโทษ” เด็กชายตอบกลับด้วยน้าเสียงห้วน ๆ แล้วน่ังลง คุกเข่ากบั พนื้ ก่อนคลานเขา้ ไปหาตาที่น่ังมองเขาอยเู่ ชน่ กัน “ตา สตางคล์ ่ะ จะไปตัดผม” “เอารอบนีต้ ัดผมใหแ้ น่นะ”ตาตกั เตอื นดว้ ยทา่ ทีตึงเครียด “ขอบคุณครับ”

ก้าวแรกทจี่ ะพลาดเป็นครง้ั สดุ ทา้ ย 43 เขากลา่ วขอบคุณแลว้ รีบกลุ กี ุจอออกจากศาลาวัดและ บิดมอเตอร์ไซคอ์ อกไปดว้ ยความเรว็ ใกล้รุ่งจอดรถมอเตอรไ์ ซค์ทป่ี ากซอยหม่บู า้ นก่อนลงรถ แล้วเดินข้ามฝ่ังไปยังอีกหมู่บ้านหน่ึง เขาเดินลึกเข้าไปในซอยท่ี มีป่ารกร้าง สลับกับบ้านท่ีอยู่ห่าง ๆ กัน ท่ีน่ีไม่ใช่สลัมเพราะ ไม่ได้แออัดแต่กลับให้ความรู้สึกวังเวง แต่ท่ีนี่ดูจะเป็นท่ีท่ี ปลอดภัยในการเล่นสนกุ ของเหล่าวยั ร่นุ ทัง้ ในและนอกหมู่บ้าน “พ่เี ส ๆ” “เอา้ มาอีกแลว้ หรือไอร้ งุ่ เรม่ิ ถี่แลว้ นะมึง” ชายวัยรุ่นท่ีสภาพไม่ต่างจากจอมขมังเวทตอบกลับ ใกล้รงุ่ ด้วยนา้ เสียงเป็นกนั เอง “กูคิดวา่ มงึ จะไม่มาซะแล้วเพ่ือน” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่ง ด้วยสภาพที่ไมต่ า่ งจากใกล้รงุ่ ในตอนน้ี “ไอเ้ กม มงึ ดูเพ่ือนมึงสิมนั ติดใจใหญ่แลว้ เน่ีย ฮา่ ฮา่ ” พี่เสคนเดิมพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นจริง ๆ แล้ว ใกล้รุ่งเข้ามาถึงท่ีน่ีเพราะเกม เพื่อนช้ันมอสี่คนแรก

กา้ วแรกทจ่ี ะพลาดเป็นครั้งสุดทา้ ย 44 ของเขานั่นเอง ใกล้รุ่งเข้ามาที่นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ด้วยอาการโหยหาของบางอย่างเป็นท่ีสุด เขาเริ่มรู้สึก ว่าขาดมันไม่ได้หลังจากได้ลองไปเพียงคร้ังเดียว “พ่ีเส ไอ้นี่มันเลิกยังไง” ใ ก ล ้รุ ่ง โ พ ล ่ ง ถ า ม ขึ ้น ม า จ น ทั ้ง พี ่เ ส แ ล ะ เ ก ม ตกใจ ไม่คิดว่าคานี้จะออกจากปากลูกค้าคนใหม่ของ พวกเขาได้ “กูหยุดไปเลย ถ้าคิดว่าทาได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า” “ทาไมวะ มึงไม่ชอบแล้วเหรอ” เกมถาม “ไม่เชิงว่ะ แต่กูไม่เอาแล้ว ตอนน้ันกูแค่อยาก รู้ว่ามันเป็นยังไงเฉย ๆ แต่ตอนนี้กูรู้แล้ว เลยตั้งใจว่า จะพอ” “พอเหรอ แล้วตังในมือมึงอ่ะมึงเอามาทาไม อ่ออย่า บอกนะว่าจะมาขอซ้ือตาราถอนพิษจากพวกกูอ่ะ ฮ่าฮ่า ” พี่เสพูดด้วยท่าทีที่ทาให้ใกล้รุ่งรู้สึกว่าตัวเอง เป็นตัวตลกในดงเสือร้ายท้ังหลาย

กา้ วแรกทจ่ี ะพลาดเป็นคร้ังสุดทา้ ย 45 แม้ในใจของเขาต้องการจะเลิกแต่ด้วยอาการ อยากจึงทาให้เขาคิดว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว จริง ๆ ใ ก ล ้รุ ่ง เ ด ิน เ ข ้า ไ ป ใ น ห ้อ ง ที ่ ม ีข อ ง สิ ่ง นั ้น อ ยู ่ ก่อนหยิบสิ่งที่ต้องการออกมาตามจานวนเงินที่มีอยู่ และออกมายื่นเงินให้กับพี่เส “ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วกูจะไม่กลับมาหาพวก มึงอีก” “ไปให้รอดนะครับคุณลูกค้า” พี ่เ ส ต ะ โ ก น ไ ล ่ห ล ัง ใ ก ล ้รุ ่ง ที ่ก า ล ัง เ ด ิน จ้ า อ ้า ว ออกมาจากขุมนรกที่เคยสมัครใจเดินเข้ามา เขากาของ ในมือไว้แน่น ก่อนเดินไปควบรถมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไป ยังบ้านของตัวเอง ใ ก ล้รุ่ง นั่ง ล ง บ น ฟู ก ที่ต า ซื้ อ ม า ใ ห้สา ห รั บ ก า ร นอนแยกห้องครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนด้ว ยท่าที เหนื่อยหอบและโยนของนั่นลงกับพื้น เขานั่งปล่อย จิต ว่า ง เ ป ล่า ม อ ง ข อ ง ที่เ พิ่ง ไ ด้ม า อ ย่า ง ไ ร้ท า ง อ อ ก ว่าจะหยุดมันเช่นไร ตอนนี้เขากระสับกระส่าย ใจส่ัน

กา้ วแรกทจี่ ะพลาดเปน็ ครัง้ สุดท้าย 46 แต่จิตใจของเขายังรู้สึกถึงคว ามผิดช อบชั่ว ดีอยู่ และมันก็คงไม่ได้สายเกินไปที่เขาจะหันหลังให้กับมัน แต่ อย่ างไรก็ ตามเขาตั้ งใจไว้ แล้ วว่ านี่ จะเป็ นครั้ งสุ ดท้ าย และเขาจะหยุดมัน ก่อนที่ทุกคนที่บ้านจะรู้ เขาลุกขึ้นไปล็อกกลอนประตูห้อง ก่อนจะ เตรียมทาในสิ่งที่โ หยหาเป็นครั้งสุด ท้าย เว ลาน้ี คงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด เพราะพ่อกับแม่ไปตลาด ส่วนพี่ชายก็ไปธุระเรื่องเรียน และตาก็น่าจะยังไม่ กลับจากวัดง่าย ๆ “ไอ้รุ่ง” เสียงคุ้นหูเหมือนที่ได้ยินที่วัดเมื่อ สักพักใหญ่นี้ทาเขาสะดุ้งเก็บของที่ยังอยู่ในซองยัดใส่ กระเป๋ากางเกงโดยอัตโนมัติ “รุ่งเอ๊ยกลับมาแล้วหรือ วันน้ีฝ่ายป้องกันของ อาเภอเขามาขอตรวจค้นบ้านน่ะ ลงมาซิเอาน้าเอาท่า มาด้วยนะ” เสียงตาตะโกนขึ้นมาด้วยประโยคที่ทาเขาอก ส่ันขวัญผวา ก่อนจะรีบวิ่งไปท่ีห้องของตาและควัก

กา้ วแรกทีจ่ ะพลาดเป็นคร้งั สุดทา้ ย 47 ของในกระเป๋าไปใส่ไว้ในลิ้นชักของตาแล้วรีบเดินลง ไปด้านล่างโดยที่ไม่ได้หยิบน้าตามท่ีตาสั่ง “อ้าวไหนล่ะนา้ เอ..ไอ้หลานคนน้ีน่ี ” “ตาขวัญแกก็พาเขาค้น ให้เขาตรวจเลยเดี๋ยว ข้าลงมา รุ่งเอ็งก็พาเขาเดินดูด้วยล่ะ” ตาหันมาสั่งตาขวัญที่ตามมาด้วยอีกรอบก่อน จะเดินขึ้นบ้านไป ตาขวัญมองใกล้รุ่งด้วยสายตาแปลก ๆ ส่วนใกล้รุ่ง ก็ทาได้เพียงหลบสายตาเพชรฆาตของตาขวัญ “งั้นเด๋ียวพ่ีขออนญุ าตขึ้นไปข้างบนหน่อยนะ” เจ้าหน้าที่จากหน่วยงานป้องกันและปราบปราม ของทางอาเภอเอ่ยปากขออนญุ าตใกล้รุง่ “อ่อ ๆ ครับ” ใกล้รุ่งพยักหน้าและเดินนา เจ้าหน้าที่ข้ึนบ้านไป “เอ้าเชิญ ๆ เสร็จแล้วลงไปกินน้ากินท่ากันนะ”

กา้ วแรกท่จี ะพลาดเปน็ คร้งั สดุ ท้าย 48 ตาท่ีกาลังจะเอาน้าลงไปบริการเจ้าหน้าท่ีเดิน สวนพอดี “เอ็งอย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะไอ้รุ่ง เดี๋ยวเจอก่อน เถอะเอ็งได้เข้าสถานพินิจแน่” ต า ข ว ัญ ก ร ะ ซิบ ขู่ใ ก ล้รุ่ง จ น เ ข า หัว ใ จ เ ต้น ไ ม่ เป็นจังหวะ “เหลือห้องตาอีกห้องนึง” “เอ่อห้องตาไม่มีหรอกครับ ตาผมไม่มีทางมี ของแบบน้ันแน่ ๆ” “น้องครับ เราต้องตรวจสอบให้ครบนะครับ” ใ ก ล้รุ่ง เ ริ่ม ทา ตัว ไ ม่ถูก แ ต่ก็พ ย า ย า ม เ ก็บ อาการไว้ เขาไม่ได้เดินตามเจ้าหน้าท่ีและตาขวัญไปที่ ห้องของตาด้วยเพราะความกลัว อาการวิตกกังวล ที ่ม า จ า ก ส ถ า น ก า ร ณ ์ต ร ง ห น ้า ผ ส ม ก ับ ค ว า ม ก ร ะ สับ ก ร ะ ส่า ย ใ จ สั่น ทา ใ ห้เ ข า แ ท บ จ ะ เ ก็บ อ า ก า ร ไม่อยู่ จนต้องพาร่างถอยห่างออกจากห้องของตามา ยืนอยู่ริมหน้าต่าง

กา้ วแรกทจี่ ะพลาดเป็นครัง้ สุดท้าย 49 “ไอ้รุ่ง” เสียงตาขวัญดังข้ึน “ครับตาขวัญ” “พาเจ้าหน้าที่เขาลงไปกินน้ากินทา่ ไปเขาจะกลบั กันแลว้ ” น่า แ ป ล ก ที่พ ว ก เ จ้า ห น้ า ที่ ไ ม่ พ บ อ ะ ไ ร เ ล ย ทั้ ง อุปกรณ์ในกระเป๋านักเรียน และกัญชาในลิ้นชักของตา ใกล้รุ่งกลับมาหายใจเต็มปอดอีกคร้ัง “ขอโทษที่รบกวนและขอบคุณที่ให้คว าม ร่วมมือนะครับคุณตา ช่วงนี้หมู่บ้านเราเด็กติดยา เยอะมากพวกผมเลยต้องช่วยกันร่วมมือกับทาง ตารวจเพื่อกวดขันน่ะครับ” เจ้าหน้าที่กล่าวลาก่อน จะข้ึนรถกลับออกไป “ผมข้ึนบ้านก่อนนะตา” เขาสงสัยว่าทาไมเจ้าหน้าที่ถึงหาของไม่พบ เขาจึงรีบไปค้นล้ินชักในห้องของตา “รุ่งหาอะไรในน้ันหรือ” “ปะ...เปล่าครับ แค่หาคลิปหนีบกระดาษ”