ตัวอย่างรักร้าย

พมิ พ์ครังแรก : ตลุ าคม 2561 สถานที : กรุงเทพ, ประเทศไทย ผ้เู ขียน ธีรตา เวบ็ ไซต์ https://www.facebook.com/Terata-779707372099863/ อีเมลล์ teratafiction@gmail.com ออกแบบปกและจดั รูปเลม่ Khuncheay @Copyright 2011 By ธีรตา, All Rights Reserved สงวนลิขสทิ ธิตามพระราชบญั ญตั ิลขิ สิทธิ พ.ศ. 2537

แดค่ วามรัก... ทีต้องใช้ความเข้าใจ ธรี ตา

‘พนักงานตอ้ นรบั ของโรงแรมกลาวอยาง สุภาพทันทีท่ีการัณย์ก้าวผานประตูเข้ามา นา แปลกที่แม้จะเปนการกลาวต้อนรับ แตในความ รสู้ กึ ของการัณย์มันกลบั ฟงดนู ากลวั เสียเหลือเกิน มันเปนเหมอื นสัญญาณเตือนแรกที่บอกให้เขาร้วู า ตวั เองได้ก้าวผานประตูนรกเข้ามาแล้วจริงๆ และ คนท่ีรออยูดา้ นในก็คือซาตานทพ่ี ร้อมจะกดั กินเขา จนไมเหลือแมแ้ ตซาก’

1 เสยี งของเดก็ ๆ ในสถานสงเคราะห์ดงั แว่วมาจากสนาม เดก็ เล่นด้านหลงั ทีตอนนีมีเครืองเลน่ ใหม่สีสนั สดใสวางเรียงรายอยู่ เตม็ พนื ที บ้างกห็ วั เราะ บ้างกต็ ะโกนพดู คยุ กบั เพือนรัก บนใบหน้า มีรอยยิมน่ารักประดบั อยทู่ วั ทกุ คน เพราะนีนบั ว่าเป็นครังแรกเลยก็ ว่าได้ ทีพวกเขามขี องเลน่ มาให้เลอื กเลน่ มากมายแบบนี “เฮ้อ~ เจ้าเด็กพวกนี... พอมีของเล่นใหม่ก็มวั แต่สนกุ จนลืม มาชว่ ยพวกเราจดั สถานทีต้อนรับผ้บู ริจาคเลยนะครับ” เจ้าของเสยี งท้มุ บน่ ขนึ ขณะทอดมองไปยงั เดก็ ๆ ทีอยดู่ ้านนอก แตถ่ งึ อยา่ งนนั บนใบหน้าก็มรี อยยิมไม่แตกต่างกนั เขาท�างานเป็น เจ้าหน้าทีดแู ลของสถานสงเคราะห์เดก็ แห่งนีมาเกือบห้าปี ไมเ่ คยมี วนั ไหนเลยทีจะรู้สกึ ว่าทีนีมี ‘ครบ’ ทกุ อยา่ งเหมือนเช่นวนั นี ทงั อาหารแห้งทีถกู ซือส่งมาให้จนเต็มโกดงั เก็บของ ชดุ เครือง นอนใหมค่ ณุ ภาพดนี บั ร้อยชดุ จากทีเคยคิดว่าพระเจ้าชา่ งไมย่ ตุ ธิ รรม กบั เดก็ ตาด�าๆ เหล่านีเลย มาตอนนีเขาต้องเปลียนความคิดเสยี ใหม่ แล้วมองว่า บางทีทีผ่านมาพระเจ้าอาจต้องการทดสอบความอดทน

และความเชือของเด็กๆ ก็เป็นได้ “ปล่อยให้เด็กๆ เลน่ ไปเถอะครับครูชยั นานๆ จะได้เลน่ สนกุ แบบนีกนั สกั ที” อีกเสียงพดู กบั ชนาธิปพร้อมรอยยิม ก่อนจะหนั กลบั ไปเช็ด โต๊ะกบั เก้าอีทีเตรียมไว้ส�าหรับรับรองผ้บู ริจาคทีแจ้งมาก่อนล่วงหน้า เกือบๆ หนงึ อาทติ ย์ว่า ตนเองมคี วามต้องการจะเข้ามาเยียมเดก็ ๆ ที นีในบา่ ยวนั นี ใบหน้าหวานยิมแย้มอยตู่ ลอดเวลาจนชนาธิปอดไมไ่ ด้ที จะยิมตามไปด้วย “วนั นีครูรันดอู ารมณ์ดีมากเลยนะครับ” เจ้าของชอื ไมพ่ ดู อะไร เขาท�าเพียงยิมและตงั หน้าตงั ตาขดั เชด็ โต๊ะทีเตรียมไว้อยา่ งตงั ใจ เพราะแน่ใจว่าถงึ พดู ไปชนาธิปก็ไมม่ ีทาง เข้าใจความรู้สกึ ของเขา คนทีเติบโตขึนมาจากสถานสงเคราะห์แหง่ นีเชน่ เดียวกนั ไปได้ ในตอนนนั ชีวิตความเป็นอยู่ของการัณย์ไม่ได้ครึงของเด็กๆ พวกนีเลยด้วยซ�า เขากบั เพือนๆ ต้องอยกู่ ินกนั อย่างประหยดั โดยคน ทีดแู ลกม็ ีแคค่ รูทเี ขานบั ถือเหมอื นแมแ่ ท้ๆ ของตนเพยี งคนเดยี ว แต่ ถึงแม้จะพยายามประหยดั มากแคไ่ หน เงินชว่ ยเหลือและข้าวปลา อาหารกไ็ มเ่ คยพอเลยสกั วนั ตกกลางคืนเขากบั เพือนต้องนอนเบียด กนั เพือคลายหนาว ไมม่ ีผ้าห่มหนาๆ และหมอนนมุ่ ๆ เหมอื นทีมีอยู่ ตอนนี “หนาวเหรอรนั ...มานีสิ ฉนั จะกอดแกเอง” ยิมหวานคลีออกอีกครังเมือนึกถึงวนั วานทียงั ตราตรึงอย่ใู น ความทรงจ�า กว่าสิบปีแล้วทีเขาและเพือนเติบโตมาด้วยกนั แตท่ ว่า

ทกุ เรืองราวกย็ งั ชดั เจนอยใู่ นความรู้สกึ ราวกบั วา่ มนั เพงิ เกิดขนึ เมือวาน เพล้ง!! ไหล่บางสะด้งุ เฮือกเมือแจกันทรงสงู ร่วงจากมือของใครบาง คนลงสพู่ ืนทีกวาดเช็ดไว้อย่างดี การัณย์รีบทิงทกุ อยา่ งและตรงรีไป หาคนคนนนั อย่างรวดเร็ว “ครูไมเ่ ป็นอะไรนะครับ” “ไม่เป็นไรๆ ครูรีบไปหน่อย เลยเผลอท�าแจกันหลุดมือ” เจ้าของใบหน้าใจดีตอบ ก่อนจะก้มลงเพือเก็บเศษแจกนั ขึนจากพืน แตถ่ งึ ตอนนนั การัณย์ก็ชงิ ตดั หน้าท�ามนั เสียก่อนแล้ว “ไม่ต้องรัน.. เรา ไปท�างานของเราเถอะ เดียวครูจะจดั การตรงนีเอง” “ไม่เป็นไรครับครู ให้ผมท�าให้ดกี วา่ ครูไปพกั ก่อนนะครบั ” การัณย์ยืนกรานพร้อมกบั หนั ไปมองเจ้าหน้าทีอีกคนทีอยใู่ กล้ๆ “คณุ หมิวช่วยพยุงครูไปนงั พกั ก่อนนะครับ เดียวผมจะจดั การทีเหลือต่อ เอง” สดุ ท้ายจนั ทภาหรือ ‘ครู’ ของทกุ คนก็ต้องไปนงั พกั ตรงโซฟาที จะใช้รับแขกวนั นี ตาค่เู ล็กมองลกู ศิษย์ทีตวั เองดแู ลมาตงั แต่อ้อนแต่ ออกผา่ นแวน่ ตากรอบทองอย่างครุ่นคดิ เธอไมอ่ ยากเชือเลยจริงๆ วา่ การัณย์จะกลบั มาอย่ทู ีนีและดแู ลความเรียบร้อยทกุ อยา่ งตอ่ จากเธอ “ครูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าท�าไมรันถึงกลบั มาทีนี” จนั ทภาเริม พดู เรืองเดมิ ๆ ทีเธอมกั พดู อยบู่ ่อยๆ ตงั แต่การัณย์กลบั มา “ตอนทีรัน โทรมาเล่าวา่ เพลิงได้เซน็ สญั ญาเป็นนกั ร้อง ครูนึกว่าเราจะอย่ชู ว่ ย เพลิงท�างานทีกรุงเทพฯ ตอ่ เสียอีก” อีกครังทีพอเธอพดู ถึงเรืองนี การัณย์จะเงียบและมีสีหน้า

เปลียนไปอย่างเหน็ ได้ชดั จนั ทภาเคยคิดวา่ บางทีการัณย์กบั ภาวตั อาจทะเลาะหรือมีเรืองผิดใจกนั แต่พอคดิ วา่ สองคนนีรักและผกู พนั กนั มาตงั แต่เด็กๆ ข้อสงสยั นนั กถ็ กู ตดั ทิงไป อยา่ งการัณย์ไม่มีทาง โกรธภาวตั ถึงขนั ตดั เพือนและหนีกลบั มาอย่ทู ีนีแนๆ่ แต่ถ้าอย่างนนั มนั เรืองอะไรกนั ล่ะ ท�าไมการัณย์ถึงทิงชีวติ ทีกรุงเทพฯ และกลบั มา อยสู่ ถานสงเคราะห์เด็กเล็กๆ ในต่างจงั หวดั แบบนี “แต.่ ..มนั ก็ดีไมใ่ ชเ่ หรอครับทีครูรันกลบั มา” ชนาธิปทีฟังอยพู่ ดู แทรกด้วยน�าเสียงสดใส “ตงั แตค่ รูรันมาอย่ทู ีนี เราก็มีแต่เรืองดีๆ เข้า มาตลอด คราวกอ่ นกเ็ งนิ ชว่ ยเหลือจากทางรฐั บาล คราวนีกม็ ีผ้บู ริจาค ใจบญุ สง่ ทงั ของทงั เงนิ มาให้เยอะแยะ.. แถมพวกเดก็ ๆ ก็ชอบครูรัน มากด้วยนะครบั ” ประเด็นถกู เปลียนจากชนาธิป เขายิมและหวั เราะอย่างมี ความสขุ เมือนึกถึงชว่ งเวลาทีการัณย์มาท�างานทีนี ไมไ่ ด้มีแคเ่ ด็กๆ หรอกทีชอบการัณย์ เพราะเขาเองก็ชอบและอยากให้การัณย์อยทู่ ีนี ตลอดไปด้วย หลงั จากบทสนทนาจบลง ทกุ คนก็หนั กลบั ไปทา� งานทีคงั ค้าง อย่ตู อ่ การัณย์คอ่ ยๆ เก็บเศษแจกนั ขึนจากพืนอย่างระมดั ระวงั หาก แตใ่ นใจกลบั มีเรืองบางเรืองทีไมว่ ่าจะพยายามลืมเท่าไหร่ มนั ก็ยงั ชดั เจนอยอู่ ยา่ งนนั “เกิดอะไรขึน ท�าไมจู่ๆ ก็ลาออกแบบนีล่ะรัน” “ขะ..ขอโทษ..” “ไหนว่าจะอยู่ขา้ งๆ ฉนั ไหนว่าเราจะฝ่าฟันปญั หาไปด้วยกนั ยงั ไงล่ะ!!”

“เออ่ ...ฉนั ..ฉนั ....” “ฉนั นึกว่าเราสองคนเป็นเพือนแทก้ นั เสียอีก... ฉนั .. ฉนั ผิด หวงั ในตวั แกจริงๆ” หวั ใจเต้นแรงเมือนกึ ถงึ สหี น้าและแววตาของเพอื นรกั ในวนั นนั การณั ย์ไมอ่ ยากให้ความสมั พนั ธ์และค�าวา่ เพือนต้องจบลงแบบนีเลย แต่จะให้อย่ทู ีนนั และท�าเหมือนกบั ว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึนเขาก็ท�าไม่ ได้เชน่ กนั ภาวตั จะว่ายงั ไงถ้าได้รู้วา่ .... ความคดิ หยดุ ลงแคน่ นั การัณย์ถอนหายใจและดงึ ตวั เองออก มาจากอดีตทไี มอ่ าจหวนคืน เขาเลือกทีจะเริมต้นชีวิตใหมแ่ ล้ว เพราะ ฉะนนั เรืองทเี กิดขนึ มนั จะเป็นแคอ่ ดีต แน่นอนว่ามนั จะเป็นอดีตทีเขา จะไมม่ ีวนั ลืม แตก่ ็จะไม่ยอมให้มนั มาหยุดการด�าเนินชีวิตของเขา อย่างเดด็ ขาด การัณย์จะก้าวตอ่ ไปโดยไมส่ นใจบาดแผลทียงั ชดั เจน อยใู่ นใจอกี แล้ว “นายเลือกถูกแลว้ รนั ... แค่นีเราทกุ คนก็ไดใ้ นสิงทีตอ้ งการ” รถต้ ูสีด�าคันใหญ่ ก�าลังวิงไปบนถนนทีทอดยาวส่ ูเมือง เล็กๆ อนั ห่างไกล ตาคมเป็นประกายทอดมองออกไปยงั ทวิ ไม้สีเขียว ทีเรียงรายตลอดเส้นทาง ใบหน้าหลอ่ เหลาแสดงถงึ ความครุ่นคดิ อยา่ ง ชดั เจน จนถงึ ตอนนีเขากย็ งั ไมอ่ ยากเชือเลยวา่ ตวั เองจะยอมท�าเรือง บ้าๆ แบบนีจริงๆ “อกี ประมาณสิบห้านาทีจะถงึ แล้วนะครับ” เสียงของคนสนิททีนงั อย่ตู รงเบาะหน้าหนั กลบั มาบอก เขา

ถอนหายใจและรู้สกึ ว่าเวลามนั ชา่ งเชืองช้าจนนา่ โมโห อนั ทีจริงเขา ไม่จ�าเป็นต้องมาทีนีเลยด้วยซ�า แตเ่ พราะอยากมาเหน็ หน้าคนทีทงั โอหงั และเล่นตวั อยา่ งกบั ตวั เองเป็นผ้วู ิเศษมาจากไหนอกี สกั ครัง เขา เลยต้องทนนงั รถนานเป็นชวั โมงๆ เพือมายงั เมอื งเล็กๆ แหง่ นี ในใจ มาดหมายไว้ว่าหากเจอหน้าคนคนนนั เมือไหร่ เขาจะเลน่ งานจนอีก ฝ่ายพดู ไม่ออกเลยทเี ดียว “แล้วนายบอกกับทางนันไว้ยังไงบ้าง” เขาถามเสียงเรียบ ตาคมยงั คงมองออกไปยงั ทิวทศั น์นอกรถเชน่ เดมิ “ไมไ่ ด้บอกอะไรเป็นพิเศษครับ ผมบอกแคว่ ่าทางเราอยาก เห็นว่าเดก็ ๆ อยดู่ กี นิ ดีมากขนึ แคไ่ หนเทา่ นนั ” ค�าตอบเป็นทนี ่าพอใจ ร่างสงู พยกั หน้าและปลอ่ ยความคิดให้ ล่องลอยไปอกี ครัง อีกไมก่ ีนาทเี ท่านนั เขาก็จะได้เจอกบั คนทีท�าให้ตวั เองเจบ็ ใจได้ไม่สินสดุ แล้ว คดิ ไมอ่ อกเลยวา่ วินาทแี รกทีเหน็ เขาเดิน ลงจากรถ คนคนนนั จะท�าหน้ายงั ไง หลังจากจัดเตรียมทกุ อย่างเสร็จเรียบร้อย การัณย์และ เจ้าหน้าทีคนอืนๆ ก็จดั การต้อนเด็กออกมาจากสนามเดก็ เลน่ ก่อน จะสงั ให้ทกุ คนกลบั ไปทีห้องพกั และอาบน�าแต่งตัวใหม่จนหอมฟุ้ง ทงั นีกเ็ พือเป็นการสร้างความประทบั ใจให้แกผ่ ้บู ริจาคทีก�าลงั มาถึงใน อกี ไมก่ ีนาทีต่อจากนีนนั เอง “ครูรันคะ เขาจะเอาขนมมาให้เราด้วยรึเปลา่ คะ” เสียงเล็กๆ ของเกศริน เด็กหญิงตวั น้อยอายสุ ีขวบทีถกู ส่งมา

อย่ทู ีนีเมือสามปีกอ่ นเอ่ยถาม ตากลมคนู่ นั ดมู ีความหวงั จนการัณย์ ไม่กล้าทีจะท�าลาย “โบว์อยากกินขนมเหรอครับ” “คะ่ ...พโี อมบอกวา่ คนทีจะมาหาเราเขาจะเอาขนมมาให้พวก เราเยอะแยะเลย” “อืม...งนั ก็คงจะเป็นอย่างทีโอมบอกนนั แหละ แต่ว่าโบว์จะ ได้ขนมก็ตอ่ เมอื พวกเขากลบั ไปแล้วนะ” การัณย์ตงั ข้อแม้เพราะตงั ใจ ไว้ว่า หลงั จากทีผ้บู ริจาคกลบั ไป ตนเองจะไปซือขนมมาเลียงเด็กๆ ด้วยตวั เอง แม้จะไมไ่ ด้มีเงินเก็บมากมาย แตเ่ ขาก็ไมไ่ ด้จะควกั เงนิ เลียงเด็กๆ พวกนีทกุ วนั สกั หน่อย ถือเสยี ว่าฉลองส�าหรับเครืองเล่น สนามอนั ใหม่ กบั ความเป็นอย่ทู ีดีขนึ เหลา่ นีก็แล้วกนั “มาแล้วครับ! มาโนน่ แล้ว” หลงั จากชนาธิปตะโกนบอก การัณย์ก็ละสายตาจากเกศริน ขนึ มองรถต้สู ดี �าติดฟิล์มทบึ ทีก�าลงั แลน่ เข้ามาตามทาง เขาหนั ไปสง่ ยิมให้จนั ทภาทีดตู ืนเต้นไม่ต่างกับเขาและชนาธิปเป็นเลย ซึงก็ไม่ แปลกหรอกเมือผ้บู ริจาครายนีเรียกได้ว่าเป็นผ้บู ริจาครายใหญ่ทีสดุ เทา่ ทีเราทกุ คนเคยเจอมาเลยนี รถต้คู อ่ ยๆ ช้าลงกอ่ นจะจอดสนทิ อย่ตู รงหน้าการัณย์และทกุ คน ร่างบางอยากรู้จริงๆ ว่าผ้บู ริจาครายนีหน้าตาเป็นยงั ไง เพราะ ตังแต่ทีมีเอกสารยืนความจ� านงเรื องการบริ จาคเงินและข้ าวของ มากมายเข้ามา พวกเขาก็ไมเ่ คยมีโอกาสได้เหน็ หน้าหรือพดู คยุ กนั เลย สกั ครัง จะมกี ็แตเ่ ลขาของอีกฝ่ายทีท�าหน้าทีประสานงานติดตอ่ เรือง ทุกอยา่ งเท่านนั ทีการัณย์ได้มีโอกาสพดู คุยด้วย ซึงจากค�าบอกเล่า

เพยี งผา่ นๆ ก็ท�าให้เขารู้แคว่ า่ ผ้บู ริจาครายนีมธี ุรกจิ ส่วนตวั และชอบ ทีจะชว่ ยเหลอื เดก็ ๆ ทีด้อยโอกาสอยเู่ สมอๆ “ไมร่ ู้ว่าจะเป็นคนแบบไหนนะครับ” การัณย์อดกระซบิ คยุ กบั จนั ทภาไม่ได้ เขายิมบางๆ ขณะตาจ้องนิงไปทีประตรู ถทียงั ปิดสนทิ นบั ถอยหลงั ทีจะได้เห็นหน้าคนใจดที ีอตุ สา่ ห์เดินทางมาไกลถึงทีนี “ไมเ่ ห็นมขี นมเลยคะ่ ” ความตืนเต้นชะงกั กกึ เพราะเสยี งเล็กๆ ของเกศริน การัณย์ หลดุ หวั เราะและก้มลงมองเด็กหญิงตวั น้อยทีรอคอยขนมมากกวา่ การ ได้เห็นหน้าผ้มู พี ระคณุ “ใจเยน็ ๆ สิ ขนมนะ่ ต้องถกู ซอ่ นไว้ในรถคนั นีนีแหละ” “จริงเหรอคะ! ถ้างนั มนั คงมีเยอะแยะเลยใชไ่ หมคะ” ก่อนทีการณั ย์จะทนั ได้ตอบค�าถามของเกศริน เสียงเปิดประตู รถก็ดงั แทรกเข้ามาเสียก่อน เขายิมให้เด็กน้อยจากนนั กร็ ีบหนั สายตา กลบั มายงั เหตกุ ารณ์ตรงหน้า ตงั ใจว่าจะต้อนรับแขกผ้มู าเยือนด้วย รอยยิมทีเป็นมิตรทีสดุ เท่าทีจะท�าได้ เพือตอบแทนในน�าใจก้อนโตที ใช่วา่ จะมใี ครมาหยบิ ยืนให้กนั ได้ง่ายๆ ทว่าในตอนนนั เอง ความตงั ใจของเขาก็พงั ครืนลงมาราวกบั ก�าแพงหินทีถกู ทบุ ท�าลายเมือได้เหน็ หน้าของอกี ฝ่ายชดั ๆ ในสมองมี เพยี งสขี าวละเลงอย่ถู ้วนทวั พร้อมกบั ค�าถามทีเขาเองไมส่ ามารถหา ค�าตอบได้ ไมจ่ ริง เป็นไปไม่ได้ ท�าไมคนคนนีถึงมาอยู่ทีนี!! “สวสั ดีคะ่ ยินดีต้อนรับนะคะ” จนั ทภาพดู ขนึ ด้วยน�าเสยี งทีออ่ นโยน เธอยกมอื ขึนไหว้อย่าง

สภุ าพเพอื ให้เกียรติผ้บู ริจาคทีเธอเพิงรู้ว่า เขาเป็นหนมุ่ ใหญ่เจ้าของ ใบหน้าและรูปร่างราวกบั เทพบตุ ร ใบหน้าทีเรียบเฉยนนั นา่ มองและ มเี สนห่ ์อย่างไมน่ า่ เชือ เธอแนใ่ จว่าถ้าตวั เองเกิดช้ากว่านีสกั ยสี ิบหรือ สามสบิ ปี เธอคงตกหลมุ รักผ้ชู ายคนนีไปแล้วอย่างแนน่ อน “สวสั ดีครับ ทีนีอย่ไู กลไม่ใช่เล่นเลยนะครับ” เสียงท้มุ ตอบ กลบั หลงั จากกวาดตามองไปรอบๆ ยิมให้กบั เด็กๆ ทีแหงนหน้ามอง ตนจนคอตงั “ต้องขอโทษด้วยนะคะทีทางเราท�าให้คณุ ..เออ่ ...” จนั ทภาค้าง ไป ใช่แล้ว เธอยงั ไม่รู้ชือคนตรงหน้าเลย เพราะถึงแม้เงินและของ บริจาคจะมาถงึ มอื เดก็ ๆ แล้ว แต่เลขาทีท�าหน้าทีเป็นคนกลางก็ไม่เคย บอกชือของเจ้านายตวั เองให้เธอหรือการัณย์ได้รู้เลยสกั ครัง “ท่านชือคณุ ดอมครับ หรือคณุ อนิรุทธ์ พิพฒั นพงศ์ รอง ประธานกรรมการสถานโี ทรทศั น์ทีใหญ่ทีสดุ ของประเทศ” เลขาหน่มุ ทีเพิงลงมาจากรถบอกอย่างสภุ าพ ตาคมเหลือบ มองการัณย์วูบหนึง ก่อนจะหันไปทางอืนอย่างรวดเร็วเมือพบว่า ใบหน้าสวยหวานก�าลงั ซีดเผือดจนไร้ซึงสเี ลือด “อยา่ งนนั เหรอคะ ตายจริง...ต้องขอโทษด้วยนะคะทีทางเรา ไม่เคยทราบถงึ เรืองนีเลย” “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากประกาศตัวเองให้ใครรู้ นกั .... กลวั ว่า...” ประโยคค้างอยแู่ คน่ นั ในขณะทีสายตาลากไปหยดุ ยงั การณั ย์ ทียืนตวั แข็งหน้าซีดอย่ขู ้างๆ จนั ทภา รอยยิมทีคล้ายก�าลงั สะใจอะไร บางอย่างเหยียดออกอยา่ งชดั เจน

“เออ่ ...คณุ ดอมมอี ะไรรึเปลา่ คะ” จนั ทภาตดั สินใจถาม อะไร บางอย่างบอกเธอวา่ มีบรรยากาศแปลกๆ เกิดขึนรอบตวั เธอ “ออ่ ..เปลา่ ครับ ไมม่ อี ะไร” ร่างสงู ตอบหลงั จากปรับสีหน้าให้ กลบั มาเป็นปรกติอีกครัง “อืม...ข้างนอกเริมร้อนแล้ว ผมว่าเราเข้าไป ข้างในกนั ดกี ว่านะครับ” “นะ...นนั สิคะ ถ้างนั เชญิ ด้านในก่อนค่ะ” จนั ทภาเลิกสนใจในสญั ชาตญาณไร้สาระของตวั เอง เธอส่ง ยิมให้ชายหนมุ่ จากนนั ก็เดินน�าเข้าไปด้านในโดยมีเดก็ ๆ กล่มุ หนึง เดินตามไปติดๆ แตถ่ ้าหากจนั ทภาชา่ งสงั เกตขนึ อกี นดิ เธอก็จะพบว่า ในตอน นีอนิรุทธ์ไม่ได้เดินตามเธอมาด้วย ร่างสูงได้หยุดยืนอยู่ตรงหน้า การัณย์พร้อมกบั รอยยิมร้ายกาจ ตาคมจ้องเขมง็ ไปยงั ใบหน้าสวย หวานทีก�าลงั ซีดขาวราวกระดาษทีไร้ข้อความใด จากนนั จึงค่อยยืน หน้าเข้าไปใกล้เพอื พดู อะไรบางอยา่ งทีมเี พยี งการัณย์เทา่ นนั ทจี ะได้ยิน “คดิ จริงๆ เหรอว่าจะหนีฉนั พ้น... หึ! ฝันไปเถอะ”

2 ถ้าท�าได้ การัณย์อยากจะหายตัวไปจากโลกเสียตังแต่ ตอนนเี ลย เขาไมอ่ ยากมตี วั ตน ไมอ่ ยากต้องรบั รู้วา่ คนทีเขาทงั เกลียด และขยะแขยงได้หาตวั เขาพบแล้ว ความพยายามตลอดสีเดือนทีผ่าน มาได้กลายเป็นศนู ย์จนน่าเจ็บใจ ในสมองมแี ตค่ �าถามทีว่า ท�าไม ท�าไมถงึ หนีไม่พ้น ท�าไมถึงต้องโดนต้อนให้จนมมุ อย่เู สมอ ท�าไมเขา ถึงต้องพา่ ยแพ้ให้กบั คนคนนีทกุ ที ท�าไม... “ผมคดิ วา่ จะมเี ด็กๆ เยอะกวา่ นีเสียอีกนะครับ” การัณย์ถอนหายใจพร้อมกบั เมินหน้าไปทางอืนเมือได้ยินอ นิรุทธ์พดู ปนหวั เราะ ตาคมทอดมองเดก็ ๆ ในสถานสงเคราะห์นังกิน อาหารว่างชนั เลิศทีตวั เองไปเหมาซือจากโรงแรมในเมืองมาให้อย่าง อารมณ์ดี การัณย์รู้ดีว่ารอยยิมพวกนนั ไม่ใช่ของจริงอย่างทีใครๆ คดิ อนิรุทธ์ไม่ใชเ่ ทวดาหรือเทพบตุ ร ตรงกนั ข้าม คนคนนีคอื ปีศาจร้ายที พร้อมจะท�าทกุ อย่างเพือให้ได้ในสงิ ทีตวั เองต้องการ “ก่อนหน้านีทีนีมเี ด็กประมาณเจด็ สบิ คนคะ่ แตพ่ ออายเุ กิน

สิบแปดปีก็แยกย้ายกนั ไปตามทางของตวั เอง” “แล้วไมม่ ีใครทีคดิ จะอยชู่ ว่ ยงานทีนีต่อเหรอครับ” “มีสิคะ แตส่ ว่ นใหญ่ฉนั จะบอกให้พวกเขาลองออกไปใช้ชีวติ ของตวั เองดกู อ่ น บางคนไปเรียนตอ่ บางคนกไ็ ปท�างาน ถ้าคิดถึงที นีจะกลบั มาเยียมหรือกลบั มาช่วยงานเมือไหร่กไ็ ด้” จนั ทภาตอบ กอ่ น จะหนั ไปยิมให้การัณย์ทีเอาแต่ยืนเงียบมาตลอด “อย่างครูรันก็เป็น หนงึ ในลกู ศิษย์ของฉนั ทีกลบั มาคะ่ ” “ออ่ ...เหรอครับ” อนิรุทธ์ปรายตามองไปยงั ร่างบาง ยิมมมุ ปากเมอื เห็นวา่ อกี ฝ่ายมสี ีหน้าล�าบากใจอย่างชดั เจน “ครูรันคงผกู พนั กบั ทีนีมากสินะครับ ถึงได้ตดั สินใจกลบั มาชว่ ยงานทางนี” “ใช่แล้วคะ่ ครูรนั ถกู สง่ ตวั มาทีนีตงั แตอ่ ายไุ ด้หกขวบ จนอายุ สิบแปดก็ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลยั ในกรุงเทพฯ พร้อมกบั เพือนอีกคน เขานะ่ ...ทงั รักและก็ผกู พนั กบั ทกุ สิงทกุ อย่างทีนีมาก” จนั ทภาเลา่ ถึงตรงนีรอยยิมของอนริ ุทธ์กก็ ว้างขึนทนั ที ตาคม จ้องไปยงั การัณย์ทีพยายามจะท�าให้ตวั เองดูคล้ายอากาศธาตุมาก ทีสดุ เท่าทีจะท�าได้ “ดีครับ.. ผมชอบคนทีรู้จกั ตอบแทนบญุ คณุ ” อนิรุทธ์รู้ดีว่าประโยคของเขาได้ไปสะกิดอะไรบางอยา่ งในใจ การัณย์เข้าให้แล้ว เขายนื มองหน้าซดี ๆ ของการัณย์อย่างสนกุ สนาน ในใจย้อนคิดถงึ คืนนนั ... คนื ทีเขาจะไมม่ ีวนั ลืมไปชวั ชีวิต “อย่างนนั .... เก่งมากรัน...อา...อา” “ครูรันเป็นอะไรรึเปลา่ ครับ หน้าคณุ ซีดมากเลย” ความสนกุ สนานของอนิรุทธ์ถกู ขดั จงั หวะจากประโยคค�าถาม

ทีแฝงไว้ด้วยความรู้สึกมากมาย เขาหนั ไปมองเจ้าของประโยคทีตอน นีก�าลงั ใช้หลงั มือแตะเบาๆ ลงบนแก้มของการัณย์ พยายามนบั หนึง ถงึ สิบเพือไมใ่ ห้ตวั เองพ่งุ เข้าไปชกหน้า โทษฐานทีมายมุ่ ยา่ มกบั ของ ของตน “เอ่อ...รู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายนิดหนอ่ ยน่ะครับ” “เอ๊ะ! งะ...งนั เหรอครับ” ชนาธิปแตกตืนขนึ มาทนั ที เขาย้าย มือขึนไปทีหน้าผากของการัณย์ ก่อนจะพบว่ามันเย็นเฉียบจนน่า ประหลาดใจ ทงั ๆ ทีอากาศร้ อนถึงขนาดนีแต่การัณย์กลบั ตวั เย็น ราวกบั น�าแข็งได้อยา่ งไร “เออ่ ...ครูครับ ถ้าไงให้ครูรันไปพกั กอ่ นดไี หม ครับ” จนั ทภาหนั ไปมองการัณย์ด้วยแววตาห่วงใยอย่างเต็มเปียม เมือเช้าการัณย์ยงั ดปู รกตติ ดิ ไปทางร่าเริงมากด้วยซ�า พอตกบา่ ยกลบั ดเู หมอื นคนป่วยหนกั และไมพ่ ดู ไม่จาผดิ กบั นิสยั สว่ นตวั “จ๊ะ.. ถ้าอย่างนนั รันไปพกั ทีห้องพกั ของครูก่อนนะ.. ชยั ชว่ ย พารันไปหนอ่ ย หาหยกู หายาให้ด้วยนะ” การัณย์ทีปรกติแล้วมกั จะฝืนสงั ขารตวั เองไมไ่ ด้ปฏเิ สธความ ห่วงใย ตรงกนั ข้าม เขามีทา่ ทีเหมือนกบั อยากจะออกไปจากตรงนี เตม็ แกแ่ ล้วอยา่ งนนั จนั ทภาเลยมนั ใจวา่ การัณยจ์ ะต้องไมส่ บายจริงๆ แน่ บางทีอาจถึงเวลาทีเธอควรสงั ให้การัณย์พกั บ้างแล้ว “ดแู ลกนั ดีจงั เลยนะครับ” หลงั จากชนาธิปพาการัณยเ์ ดนิ ออกไป อนิรุทธ์ก็เริมพดู อกี ครัง แต่ครังนีไมม่ ีรอยยิมหรือแววตาระยิบระยบั มเี พยี งใบหน้าเรียบเฉย กบั แววตาน่ากลวั ทีจนั ทภาไมเ่ ข้าใจ

“คงเพราะมกี นั แคน่ ี กเ็ ลยต้องดแู ลเอาใจใสก่ นั เป็นพเิ ศษนะ่ ค่ะ แตเ่ ดก็ ดีอย่างครูรันอย่ทู ีไหนใครๆ ก็อยากช่วยเหลือค่ะ ฉนั เคย กลวั ว่าการย้ายไปใช้ชีวิตในเมืองใหญ่จะท�าให้เขาเปลียนไป แต่ สดุ ท้ายครูรันก็พิสจู น์ให้ทกุ คนเห็นว่า เขาไม่ใชค่ นแบบนนั ” อนิรุทธ์ได้แค่ฟังและยิม ส�าหรับเขา ไมจ่ �าเป็นต้องให้ใครบอก เขาก็รู้ดีวา่ การัณยเ์ ป็นคนยงั ไง เขาจ้องเขมง็ ไปยงั แผน่ หลงั ของการณั ย์ และชนาธิป ก่อนจะหนั ไปหาเลขาของตวั เองทียืนเงยี บมาตลอดตงั แต่ เดนิ เข้ามา และแม้ไมม่ บี ทสนทนาเกิดขนึ หากแตเ่ ลขาของอนิรุทธ์ก็เดนิ ตามสองคนนนั ไปราวกบั อา่ นใจผ้เู ป็นนายได้ เขาไมใ่ ช่คนหน่มุ ทีเพิง เข้ามาท�างานและเพิงเรียนรู้นิสยั ของเจ้านาย ดงั นนั แคม่ องตาเขาก็รู้ แล้ววา่ ตวั เองต้องท�าอะไรและยงั ไง ทงั นีกเ็ พือทีปัญหามนั จะไมบ่ าน ปลายไปมากกวา่ นีนนั เอง ทนั ทีทีพาการัณย์มาถึงยงั ห้องท�างานของจนั ทภา ชนาธิปก็ รีบพาอีกฝ่ายไปนงั พกั ก่อนจะหนั รีหนั ขวางเพือหายาลดไข้ให้ อาการ ของการัณย์ในตอนนีมนั ท�าให้เขารู้สกึ ห่วงมากจริงๆ ทงั หน้าซดี ๆ นนั และก็มือทีเยน็ เฉียบ อดกลวั ไม่ได้ว่าการัณย์จะเป็นลมหรือเป็นอะไร สกั อย่างทีร้ายแรงกวา่ นนั โชคดีทีอย่างน้อยๆ ตอนนีการัณย์ก็พูด โต้ตอบได้ ไมอ่ ยา่ งนนั เขาคงประสาทเสยี เพราะความเป็นหว่ งมากกว่า นีแน่ “เอ่อ...ครูชยั ครับ.. ผมไมเ่ ป็นอะไรแล้วล่ะครับ” การัณย์พดู

เสียงเบาหลงั จากเห็นชนาธิปพยายามรือหายาจากต้ดู ้วยท่าทีร้อนรน “ขอบคณุ ครูชยั มากนะครับทีอตุ สา่ หพ์ าผมมาพกั ทีนี” “อยา่ พดู แบบนนั สคิ รับ ผมเตม็ ใจชว่ ยครูรันนะครับ” ชนาธิปบ อกอยา่ งอ่อนโยน พร้อมกบั สาวเท้าเข้าไปหาและนงั ลงบนเก้าอีทอี ยู่ ใกล้ๆ มอื หนายกขึนแตะแก้มและหน้าผากของการัณย์อกี ครัง กอ่ น จะถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกเมือพบวา่ ร่างกายของการัณย์ไมเ่ ยน็ เฉียบ เหมอื นเมอื ครู่แล้ว “ผมวา่ ครูรันทา� งานหนกั เกินไปนะครับ ร่างกายมนั เลยประท้วงแบบนี ทางทีดี พรุ่งนีคณุ ควรจะนอนพกั อยทู่ ีห้องนา่ จะ ดีกว่า” การัณย์ร้ ู ดีว่าทังหมดทีเขาเป็ นไม่ได้ เกิดมาจากการท�างาน หนกั อยา่ งทีชนาธิปเข้าใจ แตจ่ ะให้บอกความจริงวา่ มนั เป็นเพราะเขา ตกใจทีเหน็ คนทตี วั เองพยายามหนีมาตลอดหลายเดอื นกค็ งไม่ได้ เขา จะให้ทกุ คนรู้เรืองทีเกิดขึนทีกรุงเทพฯ ไมไ่ ด้เด็ดขาด โดยเฉพาะคน ทีรักและหวงั ดีต่อเขาเช่นชนาธิปและจนั ทภา “ขอบคณุ ทีเป็นหว่ งนะครบั แตผ่ มไมเ่ ป็นไรจริงๆ พกั สกั หนอ่ ย ก็นา่ จะดีขนึ แล้ว” “ครูรนั เนียเป็นอยา่ งทีครูพดู ไว้จริงๆ ดือจนไมย่ อมรับสภาพ ตวั เอง” ชนาธิปกลา่ วตดิ ตลกพร้อมกบั ย้ายมือไปทีมอื นมุ่ ๆ ของการัณย์ ยิมอยา่ งอ่อนโยนให้กบั คนดือทีท�าให้เขายิมได้ทกุ ครังเมือนึกถงึ “ครู รัน... ผมเป็นห่วงคณุ จริงๆ นะครับ ตงั แตว่ นั แรกทีคณุ กลบั มาอยทู่ ีนี ผมก็รู้สึกมาตลอดว่าอยากดแู ลคณุ เหมือนทีคณุ ดแู ลเด็กๆ ระหว่าง เราสองคนผมเชือมาตลอดวา่ มนั คือโชคชะตา” “เอ๋?....เออ่ ...” การัณย์อกึ อกั และงุนงงกบั ค�าพดู ของชนาธิป

นีชนาธิปก�าลงั จะพดู อะไรกนั แน่ แววตาแบบนัน น�าเสียงแบบนนั อย่าบอกนะว่า.. “ครูรันครับ.....คอื ผมม.ี ..” ก๊อก! ก๊อก! บทสนทนาถกู ขดั จงั หวะจากเสยี งเคาะจากหน้าประตหู ้องทียงั เปิดกว้าง ชนาธิปรีบปลอ่ ยมือจากการัณย์ ในขณะทีการัณย์ก็รีบหนั ไปมองด้วยใจทีเต้นระรวั จนเมอื พบว่าเป็นเลขาคนสนิทของปีศาจร้าย เขาก็ได้แต่ถอนหายใจและเมนิ หน้าหนีไปทางอืน “เอ๊ะ...เออ่ ..คณุ เลขามธี ุระอะไรเหรอครับ” เลขาหนมุ่ ยิมบางๆ หลงั จากได้ยนิ ชนาธิปเรียกตนเช่นนัน นนั สินะ นอกจากการัณย์ ทกุ คนทีนีก็ยงั ไมม่ ใี ครรู้เลยว่าเขาชืออะไร “ผมชือพาทิศครับ หรือครูชยั จะเรียกว่าตรีก็ได้” เขาแนะน�า ตวั เอง “อ่อ...ครับ คณุ ตรี.. แล้ว...เออ่ ..คณุ ตรีมีธุระอะไรเหรอครับ” ชนาธิปถามอกี ครัง ขดั ใจเล็กๆ ทีพาทิศเข้ามาขดั จงั หวะโอกาสทีจะ พดู เรืองส�าคญั ของตน “อ่อ...พอดีเมือครู่คณุ จนั ทร์บอกว่าอยากให้ครูชยั ช่วยพาคณุ ดอมเดินชมทีนีต่อจากท่านนะ่ ครับ” “อย่างนนั เหรอครับ...” “ต้องขอโทษด้วยนะครับทีรบกวน แตค่ ณุ ดอมทา่ นอยากเห็น ทีนีทวั ๆ เผือว่าขาดเหลืออะไรจะได้จดั การให้เรียบร้อยเสยี ตงั แต่วนั นี เลย” “มะ...ไมค่ รับ..ไม่รบกวนเลย” เจ้าหน้าทีหนมุ่ รีบค้าน กอ่ นจะ

หนั ไปทางการัณย์ทีนงั ฟังเงยี บอยขู่ ้างๆ “เออ่ ...ถ้างนั ผมขอตวั ก่อนนะ ครับครูรัน เสร็จธรุ ะแล้วผมจะกลบั มาดคู ณุ อีกท”ี การัณย์พยกั หน้ายิมรับและนงั มองจนชนาธิปเดินออกไปจาก ห้อง หลงั จากนนั ช่วงเวลาของอดีตทีเขาอยากจะลืมๆ มนั ไปเสยี ก็เริม ต้นขึนด้วยค�าถามทีค้างคาอยู่ในใจตงั แต่วินาทีแรกทีเขาเห็นหน้าอ นิรุทธ์ทีนี “คณุ ตรี! คณุ กบั เจ้านายของคณุ มาทีนีท�าไม” “ผมมนั ใจวา่ คณุ รู้ค�าตอบอย่แู ล้วนะครับคณุ รัน” พาทศิ ตอบ เสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลานิงสนิทจนไมอ่ าจคาดเดาความคิดและ อารมณ์ได้ “ทา� ไมคณุ ถงึ คดิ แบบนนั ผมท�าทกุ อยา่ งตามข้อตกลงบ้าๆ นนั แล้ว ผมไมม่ ีอะไรจะให้เจ้านายคณุ อีกแล้วนะ แล้วท�าไมถงึ ต้องตาม มาจองล้างจองผลาญกนั แบบนีด้วย!” การัณย์ย้อนถามเสยี งดงั “ผมทราบครับ... แตม่ นั ก็ไมใ่ ชเ่ รืองทีฉลาดเลยทีคณุ จะหนีคณุ ดอมมาแบบนี” “แล้วคุณจะให้ผมท�ายังไงล่ะ! ให้อยู่ส้หู น้าทุกคนแล้วท�า เหมอื นวา่ เรืองชวั ๆ พวกนนั ไมเ่ คยเกิดขนึ อย่างนนั เหรอ.. ผมท�าไมได้.. ผมท�าแบบนนั ไมไ่ ด้” พดู ถงึ ตรงนีน�าตาก็คอ่ ยๆ ไหลออกมาช้าๆ การัณย์ไม่เข้าใจ ความคิดของคนพวกนีเลย อนิรุทธ์ท�าลายชีวิตเขาทงั ชีวติ บบี จนเขา ต้องท�าเรืองทีไมอ่ ยากท�า แถมต้องทะเลาะกบั เพือนรักทีคบหากนั มา เป็นสิบๆ ปี แล้วนียงั พดู เหมือนกบั วา่ เรืองทีเขาตดั สินใจเป็นเรืองทีผิด พลาด คนพวกนีมีหวั ใจมีความรู้สกึ อย่างทีคนปรกติเขามีกนั บ้างรึ

เปลา่ “คณุ รันครับ... ผมเข้าใจความรู้สกึ ของคณุ นะครับ แต่คณุ ไมร่ ู้วา่ คณุ ดอมเป็นคนยงั ไง” “ท�าไมผมจะไม่รู้!! คนอยา่ งเขามนั คอื ปีศาจ ปีศาจทีท�าทกุ อย่างตามความต้องการของตวั เองโดยไม่สนใจความรู้สกึ ของใคร” “ถ้าอย่างนนั คุณก็น่าจะรู้ว่าปีศาจทีคณุ ว่าจะโกรธมากแค่ ไหนถ้าได้รู้ว่า.. มีใครบางคนลองดีกบั เขาโดยการหนั หลงั ให้และหนี มาแบบนี” พาทศิ สรุป ในน�าเสยี งราบเรียบเจือปนไว้ซงึ ความกงั วลอยู่ ไม่น้อย “ถ้าคณุ ไมห่ นีมา ผมคงแนะน�าคณุ ได้วา่ จะต้องท�ายงั ไง แต่ ถึงตอนนี... ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องท�ายงั ไงถงึ จะท�าให้คณุ ดอมหาย โกรธได้” การัณย์อยากถามกลบั ไปอกี ครังว่า อยา่ งอนริ ุทธ์มสี ทิ ธิอะไร มาโกรธเขา เขาก็แคพ่ ยายามจะก้าวต่อไป แค่อยากมีชีวิตโดยทีไม่ ต้องกล�ากลนื กบั อดีตทีเคยเกดิ ขนึ เขาไมไ่ ด้ท�าผิด และอนิรุทธ์ก็ต้อง ยอมรับด้วยวา่ เรืองระหวา่ งพวกเขามนั จบลงตงั แตเ่ ช้าตรู่วนั นนั แล้ว แต่ถึงคิดเชน่ นนั การัณย์ก็รู้ดวี า่ พาทศิ ไม่มีทางรบั ฟังหรือเห็น ด้วยกบั ความคดิ ของเขา คนคนนีถกู ปีศาจซอื ใจไปเป็นทีเรียบร้อยแล้ว ตอ่ ให้เหน็ วา่ ปีศาจก�าลงั จะฆ่าเขาให้ตาย พาทิศกจ็ ะไม่มที างสนใจ “คณุ ดอมก�าลงั รอคณุ อยู่ครบั ” เวลาผ่านไปนานเทา่ ไหร่ไมร่ ู้ ทีการัณย์ปลอ่ ยตวั เองให้จมอยู่ กบั ความเศร้าเมือนกึ ถงึ เรืองเลวร้ายทีเคยเกิดขึน เขานงั นิงอยใู่ นห้อง

ท�างานของจนั ทภา พยายามไมอ่ อกไปพบหน้าหรือให้โอกาสอนริ ุทธ์ ได้พดู อะไรกับเขา ลึกๆ เขากลัวว่าอนิรุทธ์จะไม่หยุดแค่สงคราม ประสาทอยา่ งการแวะมาทีนี แตอ่ ีกใจกเ็ ชืออยเู่ ช่นกนั วา่ อนิรุทธ์ไมม่ ี ทางเอาตวั เองมาเสียงเพราะคนตวั เล็กๆ อยา่ งเขาแน่ ตอนนีเรืองที การัณย์กลวั จนอยากจะหนีไปให้ไกลๆ เลยมีแคเ่ รืองทีว่า หลงั จากวนั นีไปแล้ว อนริ ุทธ์จะแวะมาทีนีอีกหรือไม่ และจะท�าอะไรทีท�าให้เขา ต้องรู้สกึ เหมอื นหมาจนตรอกอกี บ้าง “เป็นยงั ไงบ้างครับครูรัน อาการดีขึนบ้างรึยงั ” ค�าถามจากชนาธิปชว่ ยเรียกสติการัณย์ให้กลบั มา ร่างบาง หนั ไปสง่ ยิมให้ กอ่ นจะพบวา่ เวลาได้ลว่ งเลยเข้ามาถงึ ชว่ งเยน็ แล้ว “ตายจริง.. นีมนั กีโมงแล้วครับเนีย” “ห้าโมงเย็นครับ” ชนาธิปตอบหลงั จากยกนาฬิกาข้อมอื ขนึ ดู การัณย์คงเหนือยมากจริงๆ ถึงขนาดไม่รู้ตวั เลยว่า เลยเวลาเลิกงาน ของตวั เองไปแล้ว “เอ่อ...แล้ว..แขกล่ะครับ พวกเขากลบั ไปรึยงั ” “อ่อ...พวกคุณดอมนะ่ เหรอครับ กลบั ไปได้พกั ใหญ่แล้วล่ะ ครับ ก่อนกลบั คณุ ดอมยงั บอกไว้ด้วยนะครับวา่ ถ้าทางเราขาดเหลอื อะไรก็ให้บอกไปได้เลย เขายินดจี ะชว่ ยเหลือเต็มที” การัณย์ได้แต่ถอนหายใจกบั ตวั เองเมือเห็นทกุ คนรอบตวั ชืน ชมอนิรุทธ์แบบนนั แตก่ น็ นั แหละ เรืองการหลอกลวงให้คนเห็นว่าตวั เองเป็นพอ่ พระคอื เรืองถนดั ของอนริ ุทธ์อยแู่ ล้ว ไม่แปลกหรอกถ้าชนา ธิปและจนั ทภาจะคิดและรู้สกึ เหมอื นอย่างทีเป็นอยู่ “แล้วนีครูรันจะกลบั เลยไหมครับ ถ้าไงให้ผมไปสง่ นะ”

“ไมเ่ ป็นไรครับ เกรงใจครูชยั ” การัณย์ปฏเิ สธเหมอื นทกุ ๆ วนั จะให้เขายอมให้ชนาธิปไปส่งทีบ้านได้ยงั ไงเมือบ้านของชนาธิปอยู่ คนละทางกบั บ้านของเขา “ผมบอกครูรันแล้วไงครับว่าไมต่ ้องเกรงใจ อกี อย่างวนั นีครู รันไมค่ ่อยสบายด้วย ขนื กลบั บ้านเองคนเดยี ว ครูจนั ทร์ต้องเป็นห่วง มากแน่ๆ” ชอื ของจนั ทภาถกู หยบิ ยกขนึ มาจนการัณย์ต้องคิดหนกั ถงึ จะ บอกวา่ ไมเ่ ป็นอะไรมากแล้วแตอ่ ยา่ งจนั ทภากค็ งอดหว่ งไมไ่ ด้อยดู่ ี เหน็ ทวี นั นีเขาคงต้องยอมให้ชนาธิปไปสง่ ทบี ้านสกั ครังเพอื ความสบายของ จนั ทภารวมถงึ ตวั ชนาธิปเอง “นะครับครูรัน ให้ผมไปส่งคณุ นะ” “เอ่อ..ครับ ถ้างนั วนั นีผมขอรบกวนครูชยั ด้วยนะครับ” รอยยิมสดใสคลีออกบนใบหน้าของชนาธิป หวั ใจเต้นแรง อย่างบอกไม่ถูกเมือคิดไปว่าการั ณย์ เริ มเปิ ดใจยอมให้ ตนบ้ างแล้ ว เพราะตงั แต่ทีการัณย์มาท�างานทีนี ทกุ วนั เขาจะอาสาไปส่งอีกฝ่าย ถงึ บ้านแตก่ ็ได้รับการปฏิเสธเสมอ วนั นีถงึ จะรู้ว่าสว่ นหนงึ เป็นเพราะ การัณย์ไม่อยากให้จนั ทภาเป็นหว่ ง แตเ่ ขาก็ยงั อดเข้าข้างตวั เองไม่ได้ อยดู่ ี ถ้าวนั หนงึ การัณย์รู้สกึ และคิดแบบเดียวกับทีเขาคิด มนั คง เป็นเรืองทีวิเศษทีสดุ ในชีวติ อยา่ งแน่นอน ใช้เวลาไม่นาน ชนาธิปก็ขบั มอเตอร์ไซค์คนั เก่าพาการัณย์มา

ส่งถงึ หน้าบ้าน ตลอดทางเขาได้คยุ กบั การัณย์ในเรืองทีไมเ่ คยได้คยุ กนั หลายตอ่ หลายเรือง ทงั เรืองชีวิตทีกรุงเทพฯ เรืองของเพือนสนิท ทีชอื ภาวตั ทตี อนนีได้กลายเป็นคนดงั ทีทกุ คนรู้จกั เป็นทีเรียบร้อยแล้ว ชนาธิปรู้สึกว่าได้รู้จกั การัณย์ในมมุ ทีตวั เองเขาเองไม่เคยรู้จกั โดย เฉพาะอยา่ งยิงมมุ ของความเข้มแข็งและเชือวา่ วนั ข้างหน้าจะต้องดี กว่าวนั นีเสมอ “ขอบคณุ ครูชยั มากนะครับทีอตุ ส่าหม์ าสง่ ” “ไมเ่ ป็นไรครับ อนั ทีจริงบ้านครูรันกอ็ ย่ไู ม่ไกลนะครับ ไว้ผม จะมาสง่ ทกุ วนั เลยนะครับ” “เอ๊ะ!! เอ่อ...อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ” การัณย์รีบปฏิเสธ แค่ วนั เดยี วเขาก็รู้สกึ ว่าตวั เองเป็นภาระจะแย่แล้ว “อกี แล้ว ค�าก็เกรงใจ สองคา� ก็เกรงใจ ผมบอกแล้วไงครับวา่ ผมเตม็ ใจชว่ ย” ชนาธิปย�าเรืองเดมิ ๆ ทีเขาไมเ่ คยเหนือยทจี ะพดู ตาคม ทอดมองอกี ฝ่ายอยา่ งออ่ นโยนและสือความหมาย อดคดิ ไมไ่ ด้วา่ ถ้า ตดั สนิ ใจพดู เรืองทีอย่ใู นใจออกมา ทกุ อยา่ งตรงหน้าจะพงั ครืนลงมา หรือไม่ “เออ่ ...คือ...ครูรนั ครบั ... คือ...เออ่ ...ผมมอี ะไรบางอยา่ งอยาก จะบอกคณุ น่ะครับ” “เอ?๋ ...อะไรเหรอครับ” การัณยเ์ ลกิ ควิ ถาม จากสหี น้าของชนา ธิปมนั ทา� ให้เขารู้สกึ แปลกอย่างบอกไม่ถกู และมนั ก็จริงอย่างทีการัณย์คิดเมือจ่ๆู ชนาธิปก็คว้ามือของ เขาไปกมุ เอาไว้ ตาคมสือความหมายลกึ ซงึ อย่างชดั เจน “ครูรันครับ.. ผมรู้ว่ามนั อาจจะเร็วเกินไปทีจะพดู เรืองนี แต่

ผมเชือจริงๆ ว่าระหวา่ งเราสองคนจะต้องไปด้วยกนั ได้ดีแนๆ่ ” “เอ!๋ !” เสียงอทุ านดงั ขนึ เองโดยอตั โนมตั เิ มือชนาธิปก�าลงั ท�า เรืองทกี ารัณย์กลวั อยจู่ ริงๆ เขาไม่รู้จะบอกชนาธิปว่ายงั ไง ว่าตวั เอง ไมค่ ิดทีจะคบหากบั ใครทงั นนั เขาอยากใช้ชีวติ แบบนีไปเรือยๆ อยู่ กบั เด็กๆ อย่กู บั จนั ทภาตลอดไป “เออ่ ..ครูชยั ครบั ...คือผม...” “ครูรันยงั ไม่ต้องพดู หรือตอบอะไรผมตอนนีหรอกครับ เพราะ ทีผมตดั สนิ ใจพดู มนั ออกมากเ็ พราะอยากให้ครูรันลองเปิดใจและหนั มามองผมบ้างเท่านนั ผมสญั ญานะครับว่า...” “ครูชยั พอเถอะครบั ..” การัณย์ตดั สนิ ใจหยดุ ค�าพดู ของชนาธิป ไว้ “ผมดีใจและรู้สกึ เป็นเกียรติมากจริงๆ ทีรู้ว่าครูชยั รู้สกึ กบั ผมยงั ไง ไม่ใช่วา่ คณุ ไม่ดีหรืออะไรนะครับ เพียงแตผ่ มไม่ได้....” หวั ใจทีพองโตเมอื ครู่คอ่ ยๆ ฟีบเลก็ ลงช้าๆ ชนาธิปอยากตบ ปากตวั เองทีดนั ใจเร็วพดู เรืองส�าคญั ๆ ออกไปตงั แต่ตอนนี ถ้าเขารอ อีกหน่อย อยา่ งเชน่ สกั หนึงถึงสองเดือนข้างหน้า บางทีการัณย์อาจ จะเปิดใจรับความรู้สกึ ของเขาก็เป็นได้ “ผมอยากใช้ชีวติ แบบนีไปเรือยๆ อยากชว่ ยครูดแู ลเดก็ ๆ ใน สถานสงเคราะห์ อยากเหน็ เด็กๆ ทกุ คนเติบโตและมีโอกาสเหมอื น อยา่ งทีผมกบั เพือนๆ เคยม”ี “เออ่ ..คอื ...” “ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ผมหวงั วา่ ครูชยั จะเข้าใจ” ชนาธิปจนปัญญาจะหาค�าใดมาตอบการัณย์ เขายืนเงียบ ขณะมองอกี ฝ่ายค้อมศีรษะลงเพือขอโทษซ�าแล้วซ�าเลา่ เขาแน่ใจว่า

ตวั เองไมไ่ ด้โกรธการณั ยเ์ ลย เพยี งแตไ่ มร่ ู้วา่ ต้องพดู อะไรถงึ จะไมท่ �าให้ บรรยากาศระหวา่ งเขากบั การัณย์ย�าแยม่ ากไปกวา่ นีเทา่ นนั เอง “อ่ะ...เออ่ ...เริมมืดแล้ว... ผมว่า...ครูรันเข้าบ้านเถอะครับ...” “ครูชยั ...” “พกั ผ่อนเยอะๆ นะครับ พรุ่งนีถ้าลกุ ไม่ไหวก็พกั อีกสกั วนั ไว้ ผมจะท�างานแทนคณุ เอง” ค�าพดู ของชนาธิปทา� เอาการณั ยร์ ู้สกึ ผิดจบั หวั ใจ ร่างบางถอน หายใจและมองอีกฝ่ายสตาร์ทรถขบั ออกไปโดยทีไม่รู้ว่าจะพดู อะไรดี แตถ่ งึ จะรู้สกึ เสียใจ อยา่ งน้อยๆ เขาก็โลง่ อกทีท�าทกุ อยา่ งให้มนั ชดั เจน ขนึ มาได้ พรุ่งนีพวกเขาสองคนอาจจะมองหน้ากบั ล�าบากอยสู่ กั หน่อย แตน่ านวนั ไปทกุ อยา่ งก็จะต้องกลบั มาเป็นเหมือนเดิมอยา่ งแน่นอน เมียว~ “อ๊ะ...โกโก้ หิวแล้วใช่ไหม.. มาๆ ฉันจะหาอะไรให้แกกิน” การัณย์รีบดึงตวั เองกลบั มาเมือเจ้าแมวน้อยทีตวั เองเก็บมาเลียงออก มาตามถงึ หน้าบ้าน เขายอ่ ตวั และอ้มุ มนั ขนึ มาจากพืน จากนนั ก็เดิน เข้าบ้านทีเช่าไว้ในราคาทีถกู แสนถกู “กินซะ” อาหารแมวถกู เทใสช่ ามสีแดงสดซึงเป็นหนึงในของใช้ประจา� ตวั ของโกโก้ การัณย์นงั มองมนั กินพร้อมกบั ปล่อยความคิดถงึ เรือง ราวมากมายทีเกิดขึนในวนั นี โดยเฉพาะอย่างยิงเรืองของอนิรุทธ์ที โผล่มาทีนีในคราบนกั บญุ จอมปลอม เขาอยากรู้ว่าทกุ อยา่ งจะจบลง แคน่ ีรึเปลา่ แคม่ าแสดงตวั ให้เห็นว่า เขาไมม่ ที างหนีอนิรุทธ์ได้อยา่ ง ทีคิดไว้แคน่ นั หรอกเหรอ

มนั จะงา่ ยขนาดนนั เชียว การัณย์ได้แตถ่ ามตวั เอง ก่อนจะถอนหายใจเพราะไมอ่ าจหา ค�าตอบได้ วนั นีเขาเจอเรืองหนกั หนาสาหสั มากเกินไป คงต้องพกั และ หยดุ เรืองบ้าๆ พวกนนั สกั ที ร่างบางเดินตรงไปยงั ห้องนอนด้วยสภาพของคนทีใกล้จะหมด สินเรียวแรง ทงั กงั วลทงั กลวั ว่าสดุ ท้ายจะต้องย้ายไปจากทีนีอีกครัง เขาไม่อยากย้ายไปไหนอีกแล้ว อยากอย่กู บั เด็กๆ อย่กู บั จนั ทภาผู้ หญิงทีเขารกั และนบั ถือเหมือนแมแ่ ท้ๆ ของตวั เอง ประตหู ้องถกู เปิดเข้าไปเหมอื นเชน่ ทกุ วนั การัณย์โยนเสือคลมุ ทีท�าจากผ้าเนือบางไปทีเก้าอที ีวางอย่ดู ้านข้าง จากนนั จงึ ค่อยล้มตวั ลงบนเตียงเลก็ ๆ ทีแม้จะไมน่ มุ่ สบายเหมอื นอยา่ งทีเคยนอน แตอ่ ยา่ ง น้อยๆ เขาก็รู้สกึ ปลอดภยั จากโลกภายนอกทีแสนโหดร้ายด้านนอก ตาคสู่ วยคอ่ ยๆ ปิดลงอยา่ งออ่ นล้าในขณะทีเรืองราวบ้าๆ ถกู ลมื เลอื นไปอย่างช้าๆ เขาต้องเลกิ คิดถงึ เรืองพวกนนั เสียที เลิกคิดถงึ ถ้อยคา� และการกระท�าชวั ร้ายพวกนนั ซะ “หึ!! กล้ามากนะทีท�าแบบนี” !!!! ตาทีเกือบปิดสนทิ เบิกโพลงทนั ทีเมือจ่ๆู เสียงของใครบางคน ก็ดงั ขนึ ในห้อง การัณย์ยนั ตวั ขึนนงั อยา่ งรวดเร็ว แตก่ ็ดเู หมือนว่าจะ ยงั ไมเ่ ร็วพอเมอื คนคนนนั กระโจนเข้ามาและผลกั เขาจนหงายหลงั กลบั ลงไปบนเตียงอีกครัง “อะไรน่ะ!! ปลอ่ ยนะ!!” การัณย์โวยวายสดุ เสยี ง ก่อนจะรีบตงั สติเพอื มองหน้าใครคน

นนั แตท่ วา่ ทนั ทีทีทกุ อย่างชดั เจน สตขิ องเขากแ็ ตกกระเจิงไปอกี รอบ เรืองมนั ไมไ่ ด้ลงจบง่ายๆ จริงๆ ปีศาจตนนีไมย่ อมปลอ่ ยเขาไปจริงๆ ใช่ไหม “คะ...คณุ ดอม...”

3 นีสนิ ะ ความรู้สกึ ของคนทวี ญิ ญาณล่องลอยออกจากร่าง การัณย์ชาไปทงั ตวั เมือจ้องไปทีตาของอนริ ุทธ์ ร่างสงู ก�าลงั คร่อมทบั และใช้มอื ทงั สองข้างยดึ ข้อมอื ของเขาให้ติดอยกู่ บั เตียง หวั ใจเต้นแรง จนแทบระเบิดออกมา เขาไม่นา่ โง่เลยทีไมท่ นั คิดว่า อยา่ งอนิรุทธ์จะ ต้องรู้แนๆ่ วา่ เขาพกั อย่ทู ีไหน เพราะถงึ ขนั รู้ว่าเขาหนีกลบั มาอยทู่ ีนี แล้วกบั อแี คท่ ีอยู่ ท�าไมคนคนนีจะไมม่ ีปัญญาสืบหา “ห!ึ ! หนีมาอยนู่ ีแคไ่ มก่ ีเดอื นก็ยอมให้คนนนั คนนีมาสง่ ถงึ หน้า บ้าน ท�าไมไม่ชวนมนั เข้ามาในห้องนีซะเลยล่ะ!!” “พดู อะไรของคณุ ! ปลอ่ ยผมนะ!!” การัณย์ไมส่ นใจประโยค ก้าวร้าวนนั เพราะเรืองทีเขาสนและต้องการมากทีสดุ ตอนนี คือการ ให้อนิรุทธ์ปลอ่ ยจากการพนั ธนาการและออกไปจากบ้านของเขาเดียว นี “ไมม่ ที าง!! ห!ึ ! ดดี ดินให้เต็มทีเลยนะรัน นายจะได้รู้สกั ทวี า่ ไมว่ ่ายงั ไงคนอย่างนายก็ไม่มที างหนีฉนั พ้น” “คณุ ท�าแบบนีท�าไมคณุ ดอม! ผมท�าทกุ อย่างตามข้อตกลง

นนั แล้ว เรืองของเรามนั ควรจะจบตงั แตเ่ ช้าวนั นนั แล้วไม่ใชร่ ึไง” “ห!ึ นายไปอยไู่ หนมาถึงได้คดิ วา่ ชวี ติ มนั งา่ ยแบบนนั ” อนริ ุทธ์ ย้อนถามเสียงต�า จากนนั กโ็ น้มตวั ลงจนปลายจมกู เบียดชดิ กบั แก้ม ของการัณย์ทีก�าลงั ร้อนผ่าวราวกบั คนมไี ข้ “ของของฉันก็คือของของ ฉนั มนั เป็นความจริงทีไม่ว่ายงั ไงนายก็ต้องยอมรับ” “ไม่มที าง! ผมไม่ใช่สิงของ ไม่ใชค่ นของคณุ ทงั หมดทีผมทา� ลงไปกเ็ พือแลกกบั ความส�าเร็จของเพลิงเทา่ นนั ” การัณย์ยนื กรานใน สิงทีเขาเป็น เขาไมใ่ ช่สมบตั หิ รือสิงของของปีศาจร้ายตนนีสกั หน่อย “ปลอ่ ยผม! ไมง่ นั ผมจะร้องให้คนช่วย” “เอาเลย!! เรียกใครมาชว่ ยดลี ะ่ ไอ้ผ้ชู ายทียนื จบั มือถือแขน นายเมือกีดีไหม” ประโยคท้าทายของอนิรุทธ์ท�าเอาการัณย์ถึงกบั กดั ฟันกรอด ทงั โกรธทงั เจ็บใจเมือต้องยอมรับว่า ไม่มใี ครสามารถช่วยเขาได้จริงๆ ในใจเฝ้าถามตัวเองว่า ท�าไมอนิรุทธ์ถึงต้องเป็นฝ่ ายทีชนะทกุ ครัง ท�าไมพระเจ้ าถึงได้ เข้ าข้ างคนใจร้ ายคนนีเสมอ “ดือ! อวดดี!! ถ้าคิดวา่ ใครจะมาชว่ ยนายได้จริงๆ กเ็ รียกมา เลย” ความหวงั ของการัณย์ค่อยๆ หรีเลก็ ลงเหมือนเทียนทีอบั แสง แตถ่ งึ อย่างนนั เขากไ็ มอ่ ยากพ่ายแพ้ให้อนิรุทธ์อกี ครังอยดู่ ี เขาต้องท�า อะไรสักอย่างเพือหลดุ รอดจากสถานการณ์เลวร้ ายนี แต่ต้องท�า อยา่ งไรละ่ เมือแคข่ นาดตวั ของเขากบั อีกฝ่าย ก็ตา่ งกนั ราวไม้ซีกกบั ไม้ซุง “นะ...นนั สิ...ผะ...ผม...ผมมนั ดือ..อวดดีไปเองจริงๆ” สดุ ท้าย

ไม้อ่อนก็เป็นตวั เลอื กทีดีทีสดุ การัณย์พดู ด้วยเสียงทีเบาลง พร้อมกบั หยดุ ขืนตวั เพือทีอนิรุทธ์จะได้รู้วา่ เขาไมค่ ิดจะต่อต้านแล้ว “.เออ่ ...ถ้า ไง...ระ...เรา...เราคยุ กนั ดๆี ดกี ว่าไหมครับ ผม....ผมอยากให้คณุ ดอม ฟังทีผมพดู สกั นิด” แม้จะไม่คิดว่าพวกเขาสามารถคยุ กนั ดีๆ ได้ แตด่ ้วยท่าทีที ออ่ นลงของการัณย์ ก็ท�าให้อนิรุทธ์ผอ่ นแรงทีมอื ลงเล็กน้อย ให้ตาย เถอะ นีเขาแพ้ตาเว้าวอนคนู่ ีจริงๆ เพราะแคไ่ ด้มอง ความโกรธทีสะสม มานานนบั เดือนก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือแคค่ วามหลงใหลทีไม่ว่า ใครก็ไมส่ ามารถทดแทนได้ “ฉนั ไมเ่ ข้าใจนายเลยรัน.. ท�าไม..ท�าไมนายถึงต้อง..” ปึ ก!! ก่อนทีอนิรุทธ์จะทนั ได้พดู จบ การัณย์ก็อาศยั จงั หวะนนั รีบ ผลกั อกี ฝ่ายออกไป อนิรุทธ์หงายหลงั ล้มลงบนเตียง สว่ นการัณย์ก็ รีบยนั ตวั ลกุ ขนึ และวิงไปทีประตดู ้วยความเร็วเทา่ ทีตวั เองจะเร็วได้ หมับ!! ตึง!!! “โอ๊ย!!” “คิดว่าจะหนีพ้นรึไง!!” อนริ ุทธ์ค�ารามเสียงดงั หลงั จากคว้าตวั การัณยแ์ ละเหวียงกลบั ลงไปทีเตียงได้ส�าเร็จ ตาคมแขง็ กร้าวยงิ กวา่ ทแี รกในขณะทีความโกรธ ทีเพงิ จางหายไปกค็ ่อยๆ ก่อตวั ขึนอีกครังเช่นกนั เขาอยากรู้จริงๆ ว่า เมือไหร่การัณย์ถงึ จะคิดได้ว่า ไม่ว่ายงั ไงก็ไมม่ ที างหนีเขาพ้น “ปล่อย!! ปลอ่ ยผม!! ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!” การัณย์เข้าตาจนอยา่ งไม่ต้องสงสยั เขาตะโกนขอความชว่ ยเหลือจน

สุดเสียงในขณะทีมือทังสองข้างก็ปัดป้องตัวเองจากปีศาจร้ ายสดุ ความสามารถ “เอาส!ิ ! ตะโกนอกี !! ตะโกนให้ดงั กวา่ นีอีก!!” “ช่วยด้วย!! ใครกไ็ ด้ช่วยผมด้วย!!” “ไม่มใี ครมาช่วย..” เพียะ!! เหมือนโลกหยดุ หมนุ ไปชัวขณะเมือจ่ๆู การัณย์ก็ฟาดมือไป โดนหน้าของอนิรุทธ์เข้าเต็มแรง ร่างบางสนั ไปทงั ตวั ทงั กลวั ทงั ตกใจ กบั สีหน้าของอกี ฝ่ายในตอนนี ตอ่ ให้เป็นคนโงท่ ีสดุ ในโลกก็ดอู อกว่า อนิรุทธ์ก�าลงั โกรธเสยี ยิงกว่าโกรธไปแล้ว “ผะ...ผม...ผม..ผมไม่ได้...ไม่ได้ตงั ใจ...ผม...อ๊บุ !!” กอ่ นทีการัณย์จะทนั ได้พดู เพือแก้สถานการณ์ ริมฝีปากของ เขาก็ถูกปิดลงจากปีศาจร้ายทีแบกความโกรธเกรียวเอาไว้ อนิรุทธ์ บดขยีริมฝีปากอยา่ งหนกั หนว่ งโดยไมเ่ ปิดโอกาสให้การัณย์ได้ประท้วง หรือหายใจ ตงั แต่เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าท�ากบั เขาแบบนี ทงั ปฏิเสธ ทงั ด่าวา่ ว่าเป็นปีศาจ นียงั กล้าดีถงึ ขนั ตบหน้าเขาอกี มนั จะมากเกินไปแล้ว ”ปลอ่ ย!! ปล่อยผมนะ!! คณุ ดอม!! คณุ ไมม่ ีสิทธิมาทา� กบั ผมแบบนี!!” การัณย์ตะโกนบอกอยา่ งเสยี ขวญั มอื บางพยายามผลกั อนิรุทธ์ออกไป แตย่ งิ เขาท�าแบบนนั อนิรุทธ์ก็ยิงพยายามเอาชนะด้วย การโถมตวั ลงมาจนการัณย์ขยบั เขยือนแทบไมไ่ ด้ “หึ!! อยา่ งฉันน่ะเหรอไมม่ สี ทิ ธิ ตอ่ ให้นายบอกว่าเรืองคืนนนั เป็นเพยี งการแลกเปลียน แตน่ ายกเ็ ป็นของฉนั แล้วจริงๆ ฉนั มีสทิ ธิใน

ตวั นายทกุ ตารางนิวจ�าเอาไว้” “แต่ผมไม่ใชส่ ิงของ ฮกึ ...ผมเป็นคน ฮอื ...มชี วี ติ มคี วามรู้สกึ ” หวั ใจทีแขง็ กร้าวอ่อนยวบลงอกี ครังเมือน�าตาไหลเออ่ ออกมา จากตาคู่สวย หากแต่อีกความรู้สึกทีล้นอยู่ก็ท�างานอย่างแข็งขนั เหมอื นเชน่ เดิม อนริ ุทธ์คิดถงึ ความรู้สกึ นีเหลอื เกนิ หลายเดือนทีผ่าน มาเขาไม่คดิ อยากกอดใครเทา่ กบั ทีอยากกอดการัณย์ ทกุ คนทีเข้ามา ท�าได้เพยี งแค่ปลดปลอ่ ยเขาจากความต้องการ แตไ่ มม่ ีใครลบภาพ ค�าคืนทีแสนหอมหวานระหว่างเขากบั การัณย์ได้เลยสกั คน มือหนาข้างหนึงยกขึนแตะแก้มทีช่มุ ไปด้วยน�าตา ก่อนจะ พยายามเชด็ มนั ออกอย่างอ่อนโยน ตาคมจ้องนิงไปยงั ใบหน้าสวย หวานทีเคยท�าให้เขาตกอยู่ในภวังค์ ช่างงดงามและน่ามองไม่ เปลียนแปลงไปเลย “ยอมรับความจริงซะรัน.. ไม่ว่านายจะคิดยงั ไง.. แต่สดุ ท้าย นายก็เป็นของฉนั อย่ดู ี เราสองคนไมใ่ ชค่ นแปลกหน้าของกนั และกนั เลยสกั นดิ ” การณั ย์สะอนื ขณะฟังทกุ ถ้อยค�าของอนิรุทธ์ ร่างบางพยายาม ใช้แรงเฮือกสดุ ท้ายดินรนออกจากการพนั ธนาการ แต่ผลลพั ธ์ของมนั กลบั ท�าได้เพยี งแค่สร้างความร�าคาญให้อนิรุทธ์เท่านนั ร่างสงู ถอน หายใจ กอ่ นจะรวบมือทงั สองข้างของการัณย์ขนึ และกดมนั ไว้เหนือ ศรี ษะเพอื หยดุ การกระท�าอนั ไร้ประโยชน์ อนริ ุทธ์พาตวั เองมาไกลเกิน กว่าจะหนั หลงั กลบั การัณย์อย่ตู รงนีแล้ว และเขาก็จะไม่มีวนั ปลอ่ ย ให้หลดุ มอื ไปอกี ครังอยา่ งเดด็ ขาด “ฮึก...อยา่ ..อย่าทา� ...ได้โปรด.. คณุ ดอม..”

ริมฝีปากและค�าอ้อนวอนถกู หยดุ ลงด้วยจบู อกี ครัง แตค่ รังนี อนิรุทธ์พยายามออ่ นโยนและไมป่ ลอ่ ยให้ความโกรธท�าร้ายการัณย์อกี แล้ว เขาอยากให้มนั เป็นเหมือนคืนนนั ทีพวกเขาตา่ งมคี วามสขุ เสยี ง ครางหวานนนั ท�าให้เขาลืมทกุ คนทีตวั เองเคยเกียวข้องด้วย สมั ผสั ออ่ นโยนและสีหน้าเอียงอายของคนทีไมป่ ระสปี ระสาชา่ งนา่ รกั จนห้าม ใจไว้ไม่อยู่ ทกุ อยา่ งมนั ควรจะเป็นแบบนัน เป็นแบบนนั อีกครัง “อมื ..” เสียงหวานครางฮือเมือในทีสดุ อนิรุทธ์ก็แทรกลินเข้าส่โู พรง ปากทีพยายามเม้มแน่นได้ส�าเร็จ เขาส�ารวจมนั เหมอื นอย่างทีเคยทา� อย่างละเอียด ในขณะทีมอื อกี ข้างก็เริมปลดเปลืองอาภรณ์แค่ไมก่ ีชนิ ทีติดตวั การัณย์ออก “ออื ...อย่า..ปลอ่ ย..ปลอ่ ยผม...” การัณย์พยายามประท้วงอีกครังหลงั จากทีริมฝีปากได้รับ อิสระ ก่อนจะสะด้งุ เฮอื กทงั ตวั เมอื ปลายลินอ่นุ ไล่ลงถึงยอดอกทีชชู นั เขาขดั ขืนและดินเพอื จะหนีจากสมั ผสั นนั แตก่ ลบั กลายเป็นว่ามนั ได้ ไปกระต้นุ ความรู้สกึ ให้ลกุ ฮือยิงกว่าเดิม ไม่นานการัณย์ก็ตกอยใู่ นสภาพเปลือยเปลา่ เขาหอบหายใจ หนกั เพราะทงั เหนือยและวาบหวาม ผิดกบั อนิรุทธ์ทีดไู ม่เหน็ดเหนือย อะไรเลย ซ�าร้ายสีหน้าและภาษากายของร่างสงู ยงั บอกด้วยวา่ ตวั เองก�าลงั ต้องการการัณย์มากแค่ไหน “เป็นเด็กดีนะ..” “เป็ นเด็กดีนะ..”

อนริ ุทธ์กระซบิ บอกด้วยประโยคทีเคยพดู กบั การัณย์มาไมร่ ู้กี ครังตอ่ กีครัง จากนนั กย็ ดื ตวั ขนึ และจดั การถอดเสือผ้าของตวั เองออก บ้าง เขาโยนทกุ อยา่ งลงไปทีพืนยกเว้นเนคไทสนี �าเงนิ เข้ม จากนนั ก็ โน้มตวั ลงและใช้มนั มดั มือทงั สองข้างของการัณย์ไว้กบั หวั เตียง “ไม่...อยา่ ท�าแบบนี...ขอร้องละ่ คณุ ดอม อยา่ ทา� กบั ผมแบบ นี” อกี ครังทีการอ้อนวอนไมเ่ ป็นผล อนิรุทธ์เลือนปลายจมกู ลง มาทีแก้มและซอกคอขาวๆ สดู ดมกลินหอมอ่อนๆ ทีเย้ายวนได้อย่าง ไม่น่าเชือ มือทงั สองทีตอนนีไม่จ�าเป็นต้องใช้รังตวั การัณย์อีกแล้ว ลบู ไล้ไปทวั โดยเฉพาะบริเวณต้นขาด้านในทีงา่ ยตอ่ การปลกุ เร้า “นา่ มองไม่เปลียนเลย” อนิรุทธ์พมึ พ�ากบั ตวั เองขณะจบู ไล่ลงมาถงึ หน้าท้องแบนราบ ลินสากโลมเลียอย่างกระหายราวกับคนอดอยาก และใช่.. เขา อดอยาก อดอยากความสขุ ทีเป็นความสขุ จริงๆ อดอยากความหอม หวานทีมแี คก่ ารัณย์เท่านนั ทีมอบให้เขาได้ “อ๊ะ!! อ๊ะ!!” การัณย์รู้สกึ เหมือนตวั เองถกู เหวียงขึนบนฟา้ โดยไม่ทนั ได้ตงั ตวั เมือจ่ๆู อนิรุทธ์ก็ลากลินลงสสู่ ว่ นอ่อนไหวกลางล�าตวั แขนแกร่ง ทงั สองข้างยึดขาเรียวทีพยายามเตะถีบเอาไว้ จากนนั ก็เริมยดั เยียด ความวาบหวามให้อกี ครังอย่างช�าชอง “อมื ..อมื ...ปลอ่ ย..ปล่อยผม..” แม้ในความคดิ จะกลายไปเป็นสีขาวโพลนไปแล้วก็ตาม หาก แตก่ ารัณย์ก็ยงั พยายามตอ่ ต้าน เขาไมอ่ ยากถกู อนิรุทธ์กอดอกี แล้ว

ไมอ่ ยากต้องก้มหน้ายอมรับว่าตวั เองได้กลายเป็นสมบตั ิชินหนึงของ อกี ฝ่ ายไปจริงๆ ขณะทีความรู้สกึ ก�าลงั ล่องลอยออกไป จๆู่ อนิรุทธ์ก็หยดุ ทกุ สงิ ทกุ อยา่ ง เขายืดตวั ขนึ พร้อมกบั ไลส่ ายตามองร่างกายงดงามทีตอน นีถกู แตง่ แต้มด้วยรอยจบู มากมาย ลมหายใจดงั ฟืดฟาดด้วยว่าหวั ใจ ก�าลงั เต้นแรง อนริ ุทธ์ไมอ่ าจทนตอ่ ความต้องการของตวั เองได้อีกแล้ว เขาต้องการการัณย์ และไมว่ ่าใครกไ็ ม่มีทางจะหยดุ มนั ได้ “อ๊ะ!! อย่านะ!! ไม่!! คณุ ดอมอย่า!!” การัณย์ร้ องเสียงหลงเมือเห็นอนิรุทธ์ก�าลงั ยกขาของเขาขึน พาดกบั ไหล่กว้าง ประสบการณ์ในคืนนนั ท�าให้การัณย์รู้วา่ ก�าลงั จะ เกิดอะไรขนึ หลงั จากนี ร่างบางพยายามดินหนี แตท่ งั มือและขาก็ถกู พนั ธนาการเอาไว้ สดุ ท้ายเรืองเดยี วทีท�าได้ก็คอื การอ้อนวอนแม้จะรู้ อยเู่ ตม็ อกวา่ มนั ไม่มที างได้ผล “อ๊ะ!! ไม่!! คะ..คณุ ดอม..เจบ็ ..ผมเจบ็ ” “อยา่ เกร็งสิ.. ฉนั เคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ” อนิรุทธ์ตอบ อย่างทองไม่รู้ร้อนหลงั จากรับรู้ถึงความรู้สกึ ตอดแนน่ เขากดั ฟันและ คอ่ ยๆ แทรกตวั เข้าส่ชู ่องทางของการัณย์ทีถงึ ตอนนีก็ยงั ให้ความรู้สกึ ทีวิเศษมากกวา่ ใคร “อา...แบบนนั ...อา...แบบนนั รัน” เหมือนการัณย์ค่อยๆ เรียนรู้เรืองทีตวั เองพยายามจะลืมอีก ครัง เขาผอ่ นอาการเกร็งเพราะไมอ่ ยากเจบ็ ปวดเหมือนเมือครู่ ดวงตา เริมพร่าเลอื นจนแทบมองไมเ่ ห็นหน้าของอนริ ุทธ์ทีอยหู่ า่ งออกไปแคไ่ ม่ กีคืบ

“อืม...เก่งมาก..เด็กดีของฉนั ” ค�าชมมาพร้อมกบั จบู ทีเร่าร้อน การัณย์รู้ตวั ว่าเขาได้พ่ายแพ้ ลงอยา่ งหมดรูปแล้ว เขาปลอ่ ยให้อนริ ุทธ์ท�าทกุ อย่างตามทีต้องการ ส่วนตวั เองก็ได้แตค่ รางฮือเพราะไมอ่ าจปฏิเสธความรู้สกึ ทีถกู ยดั เยยี ด ให้ได้เช่นกนั ในใจร้องถามพระเจ้าว่าเขาท�าผดิ อะไร ท�าไมพระองค์ ถงึ ได้ลขิ ิตให้เขาต้องมาเจอกบั ปีศาจร้ายอยา่ งอนริ ุทธ์ หากแต่ค�าตอบ ก็มีเพียงความว่างเปล่า พระเจ้าไม่ได้ตอบค�าถามของการัณย์ และ การัณย์เองก็โง่เขลาเกินกว่าจะรู้ได้เชน่ กนั “จะเริมแล้วนะ” เหมือนเป็ นค�าเตือนทีบอกให้ การัณย์ท�าใจตังรับกับเรื องที ก�าลงั เกิดขนึ ร่างบางกดั ฟันแนน่ กอ่ นจะคอ่ ยๆ หลบั ตาลงอยา่ งจ�ายอม เขาหนีไปไหนไม่ได้อกี แล้วจริงๆ สดุ ท้ายบทรักก็เริมขนึ อย่างทีอนิรุทธ์ต้องการ ร่างสงู ขยบั สะ โพกช้าๆ เพือถนอมร่างกายของคนทีท�าให้เขาทังโกรธทังคิดถึงมา ตลอดหลายเดือน มอื หนาทงั สองข้างประคองสะโพกกลมมนขึนเลก็ น้อย บบี คลงึ เบาๆ อย่างออ่ นโยน “อา..อมื ..รัน...อา...อา...อา” หวั ใจทงั สองดวงเต้นแรงขนึ เรือยๆ เมือความต้องการเริมขบั เคลือน เสยี งหวานครางไมเ่ ป็นภาษา เพราะแม้จะเจบ็ ปวดแต่ส่วน หนงึ สมั ผสั จากอนริ ุทธ์ก็ท�าให้รู้สกึ ลอ่ งลอยได้เชน่ กนั การัณยพ์ ยายาม บอกตวั เองวา่ ทงั หมดมนั เป็นแคฝ่ ันร้ายทีวาบหวาม แตพ่ อเสียงคราง ของอนิรุทธ์ดงั ขนึ ความพยายามทงั หมดกส็ ญู เปล่า เขาไมไ่ ด้ฝัน และ อนิรุทธ์กม็ ตี วั ตนอยตู่ รงนีจริงๆ

“อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…” เสียงครางดงั ระงมไปทวั ทงั ห้อง อนริ ุทธ์ค่อยๆ เร่งจงั หวะ แต่ กไ็ ม่ลมื สงั เกตสีหน้าของการัณย์ไว้ เขาไม่ได้อยากท�าร้ายการัณย์ ไม่ ได้อยากข่มเหงโดยทีการัณย์ไม่เต็มใจ แต่พอเหน็ หน้าและได้สมั ผสั ความคดิ นนั กถ็ กู หลงลมื ไปจนหมดสนิ ซงึ ทงั หมดอนริ ุทธ์ก็โทษการณั ย์ นนั แหละ ถ้าการัณย์ไม่หนีมา ป่ านนีเรืองมนั ก็คงไม่ออกมาเป็นแบบ นี “อา..รัน..อืม...อา...อา..อา” “ฮกึ ..อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…” สองเสียงดงั ประสานกนั อย่างเป็นจงั หวะ มนั เป็นบรรยากาศ ทีอนริ ุทธ์มโี อกาสได้สมั ผสั มนั แคไ่ มก่ ีครัง หากแต่มนั กลบั ฝังลกึ อยใู่ น ความทรงจ�า เขาคดิ ถงึ ห้องสวีทของโรงแรมทีตวั เองเลือกสรรไว้อย่าง ดีเพือการัณย์ คดิ ถงึ ห้องเชา่ รูหนกู บั ฟูกเก่าๆ ทีเพิงรู้ว่า แคค่ นทีนอน อย่ขู ้างๆ เป็นการัณย์ ต่อให้มนั เกา่ และเล็กแคไ่ หนเขาก็สามารถหลบั ฝันดีได้ “อา..อ๊ะ..คะ..คณุ ดอม...ผะ...ผม...ผม..อือ” “ดีใช่ไหม... อา... ชอบรึเปลา่ ” การัณยส์ ะบดั หน้าไปมาเพือปฏเิ สธ หากแต่ร่างกายส่วนอืนๆ กลบั ตอบรับสมั ผสั ของอนิรุทธ์อย่างเตม็ ที ช่องทางด้านหลงั เกร็งแน่น ขณะทีสะโพกก็ยกขึนเพือแอ่นรับ ทุกสัมผัสแนบแน่นและรุนแรง กระต้นุ ความเสียวซา่ นจนพงุ่ สงู ถงึ ขดี สดุ “อา..อมื ...แนน่ จงั รัน...ตอดอกี ...ครางดงั ๆ” “อ๊า...อ๊า...อ๊า....”

เสียงผบั ๆ ของการทีเนือกระแทกเนือดงั แทรกเสยี งครางเข้ามา เป็นจงั หวะ ในตอนนีร่างกายของการัณย์ตอบรับอนริ ุทธ์อย่างเตม็ ที แล้ว แกนกายเลก็ แขง็ ขืนและขบั น�าใสทีชวนให้ลิมชมิ ออกมามากมาย การัณยใ์ กล้จะขาดใจตายอย่แู ล้ว ไม่วา่ จะอีกกีครังกีคน เซก็ ส์ก็ท�าให้ เขาสติแตกได้เหมือนเดิม “อ๊ะ...อ๊ะ..อ๊า...คณุ ดอม...ผะ....ผม...อืม!!” “อืม..ใกล้แล้วใช่ไหม...อา...พร้อมกนั นะรัน...อมื ...” จงั หวะถกู เร่งให้เร็วและแรงขึนเมือความรู้สกึ ใกล้เอ่อล้นออก มาเตม็ ที อนิรุทธ์ยดึ สะโพกของการัณย์ไว้แนน่ จากนนั ก็โน้มลงจบู เพอื ตกั ตวงรสหวานทีตวั เองติดใจ จากทีเคยถามตวั เองว่าค้มุ รึเปลา่ ทีเสยี ทงั เวลา ทงั แรงคนไปมากมายเพือควานหาตวั การัณย์ จนเมือ ถงึ ตอนนีค�าถามนนั กม็ คี �าตอบ มนั ค้มุ เสยี ยิงกวา่ ค้มุ ค้มุ จนอนิรุทธ์ คดิ วา่ เขานา่ จะพยายามหาตวั การัณยใ์ ห้เจอตงั แตช่ ว่ งแรกๆ ทกี ารัณย์ หายตวั ไป “อ๊ะ..อ๊ะ...คะ..คณุ ดอม..อือ...อ๊ะ..อ๊ะ อือ!~” สินเสยี งสดุ ท้าย ในทีสดุ ทงั อนิรุทธ์และการัณย์ก็เดนิ มาถึงจดุ หมาย การัณย์หอบหนกั จนแทบหายใจไม่ทนั ในขณะทีอนิรุทธ์ฟบุ หน้าซบลงบนอกขาวๆ ทีก�าลงั กระเพือม ความรู้สกึ ทคี ิดถึง มนั กลบั มาแล้ว และเขาก็ไม่อยากให้มนั หายไปไหนอีก ทกุ อยา่ งหยดุ นงิ อยอู่ ยา่ งนนั นานร่วมนาที ก่อนอนิรุทธ์จะขยบั ตวั และเอือมมือไปแกะเนคไททียังมัดข้อมือของการัณย์ออก รู้สกึ ใจหายทีเห็นวา่ รอบข้อมอื เลก็ ๆ นนั มีรอยช�าจากการพยายามดินรน นี ถ้าการัณย์ไมด่ ือและพยายามหนีเหมือนทแี รก รอยพวกนีก็คงไมเ่ กิด

ขนึ “เจบ็ มากไหม” อนริ ุทธ์กระซบิ ถามเมือจบั มือของการัณย์มาดู ใกล้ๆ หากแต่ค�าตอบมเี พียงความเงียบ ซ�าร้ายการัณย์ยงั ดงึ มอื กลบั และพลกิ ตวั หนั หลงั ให้ จากนนั ก็ดึงผ้าหม่ ขนึ ปกปิดร่างกายของตวั เอง ซงึ นนั ก็ท�าให้อารมณ์ดีๆ ทีอนิรุทธ์เพิงได้มาจางหายไปเกือบหมด เขา จ้องเขมง็ ไปทีแผ่นหลงั เลก็ กอ่ นจะตดั สนิ ใจเมินหน้าและลกุ จากเตียง เพอื แต่งตวั วินาทีนีอนิรุทธ์ยังคิดไม่ออกว่าจะท�ายงั ไงกับการัณย์ต่อดี เพราะไมค่ ดิ ว่าจะเจอตวั งา่ ยๆ ท�าให้ตลอดหลายเดอื นทีผ่านมาเขาจงึ คิดแคเ่ พียงวา่ ถ้าได้เจอกนั จริงๆ ตวั เองจะท�ายงั ไงบ้าง ไมน่ กึ วา่ ทกุ อยา่ งจะเลยเถิดมาไกลขนาดนี อนิรุทธ์เชือว่าถ้าการัณย์ไมจ่ บั มือถือ แขนกับไอ้ผู้ชายคนนัน เขาคงจะพูดดีๆ และไม่ท�าเรืองแบบนีให้ การัณย์ต้องเสียใจ Tru tru~ Tru tru~ ท่ามกลางความเงียบขณะทีอนิรุทธ์ก�าลงั สวมเสือผ้า เสียง โทรศพั ท์ก็ดงั ขนึ จากทีไหนสกั แหง่ เขาหนั ไปมองการัณย์ทีตอนนีก�าลงั ขยบั ตวั และพยายามลกุ ขึนนงั รู้สกึ หงดุ หงิดอยา่ งบอกไม่ถกู ทีเห็นอกี ฝ่ายสนใจเสียงโทรศพั ท์มากกว่าค�าถามของตน จนถึงขนาดนีแล้ว การัณย์ยงั ไมร่ ู้อกี รึไงวา่ ใครคือคนทีตวั เองต้องสนใจเป็นอนั ดบั แรก “อ๊ะ!! คณุ ดอม!! เอาโทรศพั ท์ผมคืนมา” การัณย์โวยวายเทา่ ทีจะโวยวายได้เมือเห็นอนิรุทธ์สาวเท้าไปทีโต๊ะและหยบิ โทรศพั ท์มือ ถือเครืองเล็กของตนไปดู มอื บางพยายามจะเอือมไปคว้ามนั กลบั มา แตด่ ้วยเรียวแรงและสภาพในตอนนี การัณย์จงึ ท�าได้แคค่ ว้าอากาศที

อยตู่ รงปลายนิวมอื “เงยี บ! ถ้าไม่อยากโดนแบบเมือกีอกี ก็นงั เฉยๆ” อนิรุทธ์สงั จริงจงั แน่นอน จะไมใ่ ห้เขาจริงจงั ได้ยงั ไงเมือคน ทีก�าลงั รอสายอย่คู อื ชนาธิป ผ้ชู ายทีกล้ามาแตะต้องสมบตั ิของเขา เพงิ จะมาสง่ กนั ไม่ถึงชวั โมงแท้ๆ กร็ ีบโทรมาหาอยา่ งกบั ขาดกนั ไมไ่ ด้ หรือบางทีเขาควรจะท�าอะไรสกั อยา่ ง ชนาธิปจะได้เลกิ ยงุ่ กบั การัณย์ เสียที คดิ แบบนนั อนิรุทธ์ก็กดรบั สายและแนบโทรศพั ท์เข้ากบั หู เขา ตงั ใจจะแสดงตวั เพือให้ชนาธิปรู้ว่า การัณย์ไม่ใชค่ นทีใครจะมาย่งุ ว่นุ วายได้ แตท่ วา่ กอ่ นทีอนิรุทธ์จะทนั ได้พดู อะไร อกี ฝ่ายก็ชงิ พดู ขนึ ก่อนโดยไม่รอฟังคา� ทกั ทาย [ครูรันครับ เรืองเมือครู่ผมขอโทษนะครับ... ผมรู้ว่าคุณคง อึดอดั และก็ไม่พอใจทีจู่ๆ ผมก็สารภาพความในใจกับคณุ ผมคง ใจร้อนเกินไปจริงๆ เออ่ ...แต่...ครูรันครับ ผมอยากบอกคณุ นะครับ ว่าอย่าคดิ มาก จากค�าพดู ของคณุ ท�าให้ผมคดิ ได้ว่า คณุ คงยงั ไม่ พร้อมทีจะเปิดใจให้ผมในตอนนี เพราะฉะนนั ... ผมจะรอคณุ นะครับ รอวนั ทีคณุ ยอมเปิดใจและหนั มามองผม ผมสญั ญาว่าตอ่ จากนีผม จะพยายามให้มากขึน จะท�าให้คณุ เหน็ วา่ ผมจริงจงั และจริงใจกบั คณุ จริงๆ เอ่อ...สว่ นเรืองของ..] ไมร่ อให้ชนาธิปพดู จบ อนิรุทธ์ก็กดตดั สายและปาโทรศพั ท์ ของการัณย์ลงพืนอย่างเดอื ดดาล ทีแท้ ทีจบั มอื ถือแขนกนั เมือครู่ ก็ เพราะก�าลงั สารภาพรักกนั อย่างนันใช่ไหม มนั จะมากเกินไปแล้ว “โอ๊ย!! ผมเจ็บนะ!! คณุ จะท�าอะไรของคณุ น่ะ!!” อีกครังที

การัณย์ได้แต่โวยวายจนเสียงหลง เมืออนริ ุทธ์ตรงเข้ามากระชากเขา ขนึ จากเตียง ร่างบางพยายามต่อส้โู ดยไม่สนใจสภาพเปลือยเปล่า ภายใต้ผ้าห่มเกา่ ๆ นี เขาจะไมย่ อมให้อนิรุทธ์ท�าตามใจอกี แล้ว “มานี! ไม่อยากเจ็บตวั ก็ลกุ ขึนมา” “ไม!่ ! ปลอ่ ยผมและก็ออกไปจากบ้านผมได้แล้ว ผมไมม่ อี ะไร จะให้คณุ อีกแล้วนะคณุ ดอม!!” “อ่อ! นีนายไลฉ่ นั เหรอ ท�าไม!! เปลียนใจอยากรับรักไอ้หมอ นนั แล้วรึไง” “อะ...อะไร..ครูชยั โทรมางันเหรอ” อนริ ุทธ์ไมต่ อบ ใบหน้าหลอ่ เหลาขงึ ตงึ เขาทงั โกรธทงั หงดุ หงดิ ทีเหน็ ว่ามใี ครบางคนก�าลงั มาย่งุ กบั ของของตน แถมยงั ประกาศด้วย ว่าจะรอจนกว่าการัณย์จะเหน็ ใจ ฝันไปเถอะ วนั นนั ไมม่ ีทางมาถงึ แนน่ อน “อ๊ะ!! คณุ จะท�าอะไรนะ่ คณุ ดอม!! ปลอ่ ยผมนะ ปลอ่ ยผม ลงเดียวนี!!” อนิรุทธ์ไม่สนใจค�าพูดและเสียงโวยวาย เขาจัดการรวบ การัณย์ขนึ พาดบา่ โดยมีแคผ่ ้าห่มบางๆ ผืนเดยี วปกปิดร่างกาย จาก นนั ก็เดนิ ออกมาจากห้องและตรงไปทีประตบู ้านทีตอนนีมีพาทิศและ ลกู น้องอีกสองคนยืนรออยู่ “คณุ ดอมจะท�าอะไรครบั ” เลขาหนมุ่ รีบถาม ภาวนาขอให้เรือง ทีตวั เองคิดนนั ผดิ “คณุ ตรีช่วยผมด้วย! เจ้านายคณุ บ้าไปแล้ว!!” การัณย์ร้องขอ ความชว่ ยเหลือ เขาพยายามดินเพราะหวงั วา่ อนิรุทธ์จะท�าเขาหลดุ

มอื สกั ครัง แตท่ วา่ แขนแกร่งทีรังเอวเขาไว้ให้ตดิ กบั บา่ ก็แนน่ หนาเหลือ เกิน “ไปเปิดประตรู ถ ฉนั จะเอาตวั รันกลบั ไปด้วย” “จะดเี หรอครับ ถ้าจ่ๆู คณุ รันหายตวั ไป คนทีสถานสงเคราะห์ จะต้อง..” อนิรุทธ์ไมส่ นใจจะฟังค�าเตือนของพาทิศ เขาสาวเท้าเดนิ ตรง ไปทีรถต้สู ดี �าทีจอดรออย่หู น้าบ้าน ก่อนจะสง่ สายตาสงั ให้ลกู น้องคน อนื เปิดประตรู ถต้ใู ห้ เขาตดั สนิ ใจแล้ววา่ ยงั ไงก็ต้องพาตวั การัณย์กลบั ไปด้วย เขาจะไม่มีทางปล่อยการัณย์ให้อยู่ทีนีโดยมีไอ้ผ้ชู ายคนนนั ตามตอแยอยา่ งเด็ดขาด “ปล่อย!! ปลอ่ ยผมนะคณุ ดอม!! คณุ บ้าไป.. โอ๊ย!!” การัณย์จกุ จนพดู ไมอ่ อก หลงั จากโดนโยนลงบนเบาะรถทีห้มุ ด้วยหนงั สคี รีมอย่างดี มือบางพยายามดึงผ้าห่มขึนคลมุ ร่างกายทียงั เปลือยเปล่า ส่วนสมองก็คิดหาทางรอดให้กับตวั เองจนสดุ ความ สามารถ “คะ...คุณดอม...อย่าท�าแบบนีเลย ปละ....ปล่อยผมไป เถอะ....เรืองระหวา่ งเรามนั ..” “ไมต่ ้องพดู อะไรทงั นนั !!! ฉนั ตดั สินใจแล้ว ยงั ไงนายก็ต้องไป กบั ฉนั !!” อนิรุทธ์ตะโกนบอกเสียงดงั จากนนั ก็ก้าวตามมานงั ข้างๆ โดยทีมอื ข้างหนงึ ยงั จบั แขนของการัณย์เอาไว้ ตาคมหนั ไปมองพาทศิ ทีเดินตามมาทหี ลงั ด้วยสายตาทีคล้ายกบั จะถามว่า เขาจะท�าแบบนี ใครจะท�าไม จนเมือเหน็ วา่ พาทิศยอมหลบสายตา เขาจงึ คอ่ ยหนั ไป หาการัณย์ทียงั พยายามดินรนเพือให้หลดุ จากมอื ของเขาเชน่ เดมิ

ในความคิดนึกย้อนถึงวนิ าทีแรกทีเขาได้เจอกบั การัณย์ มนั เป็นเช้าทีแสนธรรมดาและเรียบง่ายเหมือนทกุ ๆ วนั เช้าทีมาพร้อม กลินกาแฟและค�าขอโทษทีทา� ให้ชีวิตของเขาต้องเปลียนแปลงไป “ขอโทษครับ ผมไมไ่ ดต้ งั ใจ”

4 หกเดือนก่อน เสียงของเพลงแจ๊ซทีถูกเปิดจากด้านนอกดงั ลอดเข้ามาใน ห้องน�าทีตอนนีมีไอน�ากระจายตวั ปกคลมุ ชายหนมุ่ ร่างสงู ยกยิมมมุ ปากคล้ายเหยียดหยนั เขาไม่เชือหรอกวา่ นีจะเป็นรสนิยมจริงๆ ของ นกั ร้องหน่มุ หน้าหวานอายแุ ค่สิบแปดปีทีเพงิ เดบวิ สดๆ ร้อนๆ ไปเมือ อาทิตย์ก่อน เพราะจากการทีได้พดู คยุ กนั ทงั คืน มนั ท�าให้เขารู้ว่า นอกจากความสามารถเรืองบนเตยี งแล้ว เด็กคนนีกม็ ดี แี คห่ น้าตาเทา่ นนั จริงๆ แตเ่ อาเถอะ เห็นแกค่ วามพยายามเมือคืน แถมยงั ย�านกั ย�า หนาว่านนั คอื ครังแรกของตวั เอง เขาจะไม่พดู หรือถามจบั ผดิ ความรู้ ด้านดนตรีให้ต้องเสียหน้าก็แล้วกนั “เช้านีรบกวนคณุ ดอมชว่ ยไปส่งผมทีบริษัทได้ไหมครับ” ทนั ทีทีร่างสงู เดินออกมาจากห้องน�า เด็กหน่มุ ก็รีบเข้ามา คลอเคลยี พร้อมกบั มองออดอ้อนอยา่ งรู้งาน มอื บางลบู ไลไ่ ปทวั หน้า ท้องทเี ต็มไปด้วยมดั กล้ามงดงาม มนั ท�าให้อนิรุทธ์มนั ใจวา่ ทีอีกฝ่าย

บอกวา่ ตวั เองยงั ไม่เคยมปี ระสบการณ์ในเรืองแบบนีมากอ่ นนนั มนั ก็ เป็นแคเ่ รืองทีกขุ นึ มาเพือท�าให้เขาพอใจเทา่ นนั “คงไมไ่ ด้..” อนริ ุทธ์ปฏิเสธออกไป แคค่ ืนเดียวเขาก็เบือเด็ก คนนีจะแยแ่ ล้ว “ไว้จะให้เลขาของฉนั โทรไปบอกให้คนทีบริษทั นายแวะ มารับก็แล้วกนั ” “เออ่ ..แต.่ ..” เด็กหนมุ่ ยงั อยากจะลองวดั ดวงอกี สกั ครัง แตพ่ อ แหงนหน้าขนึ สบตาดๆุ ของอนิรุทธ์ เขาก็ต้องทิงความตงั ใจนนั ไปซะ เขาไมอ่ ยากมาท�าเสียเรืองเอาตอนนี ขืนงีเงา่ จนอนิรุทธ์ไม่พอใจขึน มาละก็ ข้อเสนอทีจะให้เขาออกรายการโชว์มากขึนกบั จะชว่ ยโปรโมท เพลงผา่ นทางชอ่ งจะถกู ยกเลกิ เอางา่ ยๆ ได้ ถึงเขาจะไมไ่ ด้ฉลาดล�า เลศิ มาจากไหน แตเ่ รืองแบบนีก็ไมม่ ีทางยอมพลาดงา่ ยๆ หรอก “เออ่ .. ครับ แบบนนั ก็ได้ ผมแล้วแตค่ ณุ ดอมครับ” หลงั จากนนั ไมม่ บี ทสนทนาใดเกดิ ขนึ อกี อนิรุทธ์หยบิ ชดุ ทถี อด ทิงไปเมือคืนขึนมาสวมอย่างลวกๆ เขาแทบไม่ได้สนใจเด็กหนุ่ม หน้าตานา่ รักทีท�าให้ตวั เองมคี วามสขุ เกือบถงึ เช้าแม้แตน่ ิดเดียว อนั ทีจริงเด็กคนนีไมไ่ ด้อยใู่ นสายตาเขาตงั แตท่ แี รกแล้ว แตเ่ พราะวนั ก่อน จ่ๆู ทางเจ้าของค่ายทีเด็กนีสังกัดอยู่ก็มาขอพบและขอให้เขาช่วย สนบั สนนุ หรือพดู ง่ายๆ ก็ขอให้เขาชว่ ยดนั ให้เดก็ ไมม่ คี วามสามารถ คนนีเกิดในวงการนนั แหละ โดยมขี ้อเสนอเป็นเนือนมุ่ ๆ กบั ผิวใสๆ ของ เจ้าตวั ไอ้เขามนั กเ็ ป็นพวกปฏเิ สธใครไมเ่ กง่ ซะด้วย ก็เลยตอบรับข้อ ตกลงนนั ไว้ จะวา่ ค้มุ ก็ค้มุ อยหู่ รอก แตเ่ ชือสิ จากประสบการณ์ของ เขา ต่อให้ทางสถานีชว่ ยดนั มากแค่ไหน เด็กคนนีก็ไมม่ ีทางไปได้ไกล อย่างทีคา่ ยต้องการ ร้องเพลงกเ็ พียน เต้นกไ็ มเ่ อาไหน แล้วนียงั จะ

เอาร่างกายแลกกบั ความส�าเร็จอีก ถ้าแฟนคลบั ไมห่ หู นวกตาบอดจน เกินไป ไมเ่ กินสามปี ชือของเด็กคนนีก็คงจะหายไปจากวงการ “เออ่ ...แล้วเรืองรายการวาไรตีทีคยุ กนั เมือคนื .. คณุ ดอมคิดไว้ รึยงั ครับว่าจะเริมถ่ายได้วนั ไหน” เด็กหนมุ่ ยงั พยายามคว้าโอกาสให้ ตวั เอง “เออ่ ..คอื ...ผมจะได้บอกให้ทางคา่ ยชว่ ยเคลียร์ควิ ไว้ให้นะ่ ครบั ” “ยงั .. ถ้าไงฉนั จะให้โปรดวิ เซอร์โทรไปบอกอกี ทกี ็แล้วกนั ” “ขะ..ขอบคุณครับ... คุณดอมเนีย....น่ารักและก็ใจกว้าง เหมือนอย่างทีทกุ คนบอกไว้จริงๆ” ไม่พดู เปล่า เด็กหนมุ่ ขยบั เข้ามาและสวมกอดชายทีได้ชือวา่ ทรงอิทธิพลทีสดุ ในวงการบนั เทงิ เพราะถงึ แม้จะยงั อยใู่ นต�าแหนง่ รอง จากเศรษฐา พิพฒั นพงศ์ผ้เู ป็นพ่อ แตใ่ ครๆ ก็รู้ดวี ่าเศรษฐาได้วางมือ จากงานและมอบทุกอย่างให้อนิรุทธ์จดั การตังแตเ่ มือห้าปีก่อนแล้ว ฉะนนั ถึงจะไมใ่ ช่ประธานกรรมการและผ้ถู ือห้นุ ใหญ่ของชอ่ ง แตอ่ นิรุทธ์ก็มอี �านาจทีจะตดั สินอนาคตของดาราและเหลา่ นกั ร้องโดยไมม่ ี ใครกล้าท้วงติง “วนั นีผมนา่ จะเสร็จงานตอนประมาณสามท่มุ .. ถ้าไงคืนนี... เรามาเจอกนั อีกดไี หมครับ” “คืนนีเหรอ...อืม...เหมือนฉันจะมีนดั แล้วนะ” อนิรุทธ์ตอบ อยา่ งไมแ่ นใ่ จนกั เพราะคลบั คล้ายคลบั คลาวา่ วนั นีเขามนี ดั กบั ซีอีโอ ของค่ายเพลงไหนสกั ค่ายนีแหละ “ไว้จะให้เลขาฉนั เช็กดอู ีกทีก็แล้ว กนั .. ถ้าฉนั ว่างจะโทรไปหา” เด็กหน่มุ ตาเป็นประกายขนึ มาทันทีเมือคิดถึงโอกาสทีจะได้ ใกล้ชิดอนริ ุทธ์อีกครัง แหงละ่ ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าอนิรุทธ์ไมถ่ กู ใจจริงๆ ก็

อย่าหวงั ว่าจะได้มีความสขุ ร่วมกนั เป็นครังทีสอง นีหมายความว่า ความพยายามของเขาเมือคืนไมไ่ ด้สญู เปลา่ จริงๆ สนิ ะ “ดีใจจงั จะได้อย่กู บั คณุ ดอมทงั คนื อกี ” อนิรุทธ์ยมิ โดยไมไ่ ด้พดู อะไร แตใ่ นใจคดิ ภาพตวั เองก�าลงั นอน หลบั สบายอย่ใู นห้องนอนเป็นทีเรียบร้อยแล้ว แค่เมือคืนกท็ �าให้เขา เหนือยจนอยากจะพกั สกั สองวนั สองคนื อกี อยา่ งเดก็ คนนีก็ไมไ่ ด้วิเศษ จนท�าให้เขาน�าลายสอตอนทีคิดถึงภาพหน้าหวานๆ นนั สะบดั ไปมา บนหมอนสกั หน่อย แคค่ รังเดยี วแลกกบั โอกาสดๆี ในวงการก็ถือวา่ มากพอแล้ว “ฉนั ต้องไปแล้ว สว่ นนายถ้าหวิ หรืออยากกนิ อะไรก่อนออกไป ก็เรียกรูมเซอร์วิสได้เลยนะ” เขาหนั ไปบอกหลงั จากแต่งตวั เสร็จแล้ว จากนนั กล็ ้วงมือเข้าไปในสทู และหยบิ อะไรบางอยา่ งออกมาสง่ ให้เด็ก หนมุ่ “ถือวา่ เป็นค่าขนม ใช้ดๆี ละ่ ” ตากลมคสู่ วยลกุ วาวจนหมดทา่ เมอื ก้มลงมองของทีอนิรุทธ์สง่ ให้ มนั คือเชค็ เงินสดทีเขียนตวั เลขเอาไว้อยา่ งทีเขาคาดไมถ่ ึง นีมนั มี เลขศนู ย์กีตวั กนั เนีย ห้าตวั ..เอ๊ะ! หรือว่าหก “ขะ..ขอบคณุ ครับ! คณุ ดอมนา่ รักทีสดุ เลย” กอ่ นทีเดก็ หนมุ่ จะกระโดดเข้ากอดจนอาจท�าให้สทู ราคาแพง ยบั ไปมากกวา่ นี อนริ ุทธ์กร็ ีบถอยหา่ งและเดนิ ออกมาจากห้องเสียกอ่ น เขารู้วา่ เงินจ�านวนนนั มากเกินไปส�าหรับคนทีมีดีแค่เซ็กส์ แต่เห็นแก่ อายยุ งั น้อยและอนาคตในวงการกด็ ไู ม่คอ่ ยจะรุ่งสกั เทา่ ไหร่ ก็ถือเสีย ว่าเขาให้ทนุ เดก็ ไปตงั ตวั หลงั จากทีชือเสยี งในวงการหมดไปก็แล้วกนั “จะกลบั ไปเปลียนชดุ ทบี ้านก่อนไหมครับ”

ทนั ทที ีเดินมาถึงลฟิ ต์หน้าตาหรูหราทีเปิดรออยู่ เลขาหนมุ่ ที ท�างานด้วยกนั มาตงั แตว่ นั แรกทีผ้เู ป็นพ่อมอบหมายทกุ อย่างให้ก็เอ่ย ถามขนึ อนิรุทธ์หยดุ เพือก้มลงส�ารวจตวั เองเพราะไม่แน่ใจวา่ สภาพ มนั แย่ขนาดไหน ซงึ ถ้าไม่สนใจสทู ยบั ๆ นี ทีเหลอื กพ็ อถไู ถไปได้ละ่ นะ “ไมล่ ะ่ โทรไปทีบ้านให้คนเอาชดุ ใหมม่ าให้ฉนั ทีสถานีแล้วกนั ” อนิรุทธ์หนั ไปสงั ก่อนจะเดินเข้าไปในลฟิ ต์โดยมีอกี ฝ่ายเดินตามมา ทีหลงั “ออ่ ..แล้วก็โทรไปบอกผ้จู ดั การส่วนตวั ของเด็กนนั ด้วยว่า ให้ มารับก่อนเทียง” “เดก็ นนั ..” คนฟังทวนค�าอีกครัง อยา่ บอกนะวา่ ถงึ ตอนนีแล้ว อนิรุทธ์กย็ งั จ�าไม่ได้ว่าคนทีตวั เองนอนด้วยทงั คืนชืออะไร “เอ่อ..ก็..เจ้าเด็กหน้าอ่อนในห้องสวที คนนนั ไง” “อ่อ...เขาชือคณุ นทั ครับ ชือในวงการคือนทั ซ”ึ “นนั แหละ จดั การให้ด้วยแล้วกนั ” อนิรุทธ์พดู ปัดอย่างไมใ่ สใ่ จ นกั ขืนต้องจ�าชือของดาราทกุ คนทีนอนด้วย สมองเขาคงไม่มที ีว่าง พอส�าหรับคิดถงึ เรืองงานหรือเรืองอนื ๆ กนั พอดี “ดคู ณุ ดอมอารมณ์ไมค่ อ่ ยดีเทา่ ไหร่นะครับ หรือวา่ คณุ นทั ท�า อะไรให้คณุ ไมพ่ อใจ” อนิรุทธ์ถอนใจยาวเมือพบว่าเลขาคใู่ จหตู าไวไปเสยี หมด อด คดิ ไมไ่ ด้วา่ อกี ฝ่ายมญี าณทิพย์แบบทีสามารถอ่านใจคนได้รึเปล่า ถึง ได้รู้ว่าเขาคดิ หรือรู้สกึ อะไรอยเู่ สมอๆ “เปลา่ .... แคเ่ บือๆ นะ่ ” “เบือ..เบืออะไรครับ งานหรือวา่ ...” เลขาหน่มุ อมยิมนดิ ๆ เมอื