365 Days

โอวา้ ว ที่น้มี าของเลือกเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ ผมรสู้ กึ ตื่นตาตืน่ ใจเป็นอย่าง มาก ที่จะได้ซื้อของพวกนี้เป็นครั้งแรกในชีวติ ผมเดินสารวจไปเรื่อย ๆ แล้วก็ ไปเจอเข้ากับชั้นที่เรียงราย บะหมี่กึงสาเร็จรูป ที่มนุษย์สอง 2 ก่อนหน้านี้ซ้ือ ไป “เยอะแยะไปหมดเลยแฮะ” “มแี บบน้ีด้วยเหรอเนี้ย” ผมมองไปท่ี บะหมก่ี ึงสาเรจ็ รปู ที่มีมากมายหลายรสชาติ วางเรยี งกัน อย่างเป็นระเบียบ มีทั้งแบบซ่องที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ แต่มีรูปแบบถว้ ยอีกดว้ ย ผมย่อตัวลงไปดูชดั ๆ แล้วเห็นว่ามันเป็นแบบถ้วยทีส่ ามารถซื้อกินในถ้วยนี้ได้ เลย ตามท่ีข้างถว้ ยบอกไว้ “RT สามารถเลือกไดต้ ามสบายนะครับ” “อยา่ งงน้ั เหรอ?” 91

92

“แบบถ้วยก็สะดวกดีนะ RT” “น้ันสนิ ะ” ซิน่อนที่อยู่ในกระเป๋าพูดออกมาเมื่อเห็นผมดู บะหมี่กึงสาเร็จรูป แบบถว้ ยเปน็ พเิ ศษ แตว่ ่านะมันมีเยอะมากเลยล่ะ รสจะเลือกรสชาติไหนดีล่ะ หมูสบั ตม้ ยาแซ่บ เกาหลีแอนชิลี มนั มใี ห้เลอื กมากมายเลยละ เจอบะหม่ีกึงสาเรจ็ รูปท่ีเหน็ กอ่ นหนา้ น้ีแลว้ แต่ว่า บะหมี่กึงสาเร็จรูปที่มนุษย์ 2 คนก่อนหน้านี้ซื้อไป จะมีแบบ ถ้วยไหมนะ เพราะตอนนี้ผมหยิบแบบเป็นห่อมา แต่ผมอยากได้แบบถ้วย มากกว่า เลยรอเอาแบบห่อไปเทียบ ๆ กบั แบบถว้ ยแต่ละอนั ดู จะมหี รือเปล่านะ “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พ่ึงมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรียงพอดีเลยครบั ” !!!!!??????!! สะดุดอย่างสุดตัว เมื่อมีพนักงานเพศชายคนหนึ่งเข้ามาทักผมจาก ด้านหลัง เขาพูดขึ้นพร้อมแกะพลาสติกที่ห่อ บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยอไว้ ออกแลว้ ยืนมาทางผม เดยี วสิซนิ ่อนบอกว่าถ้าคนใหข้ องเรา เราต้องทาอยา่ งไง นะ ใชแ้ ลว้ กม้ ลง และพูดวา่ ขอบคุณครบั สิ 93

“ขอบคุณครบั !!!” แทนที่จะบอกว่าผมก้มลงเล็กน้อย เรียกว่าผมโค้งตัวลงไปเลยดีกว่า เพอื่ เป้นการขอบคุณเขาที่ชว่ ยผมหา บะหมีก่ ึงสาเร็จรปู เจอนะ ผมเงยหน้าขึ้น พร้อมหยิบบะหมี่กึงสาเร็จรูปจากเขา เขามองผมด้วยความอึ้ง ๆ เล็กน้อย กอ่ นจะเปล่ียนเป็นรอยยม้ิ แลว้ หวั เหราะออกมาอยา่ งรา่ เรงิ “ฮา่ ฮา่ ด้วยความยนิ ดคี รับผม” “ขอบคณุ อีกคร้ังนะครับ” ผมกล่าวขอบคุณพนักงานคนนั้นอีกครั้งก่อน จะเดินออกมาเลือกซ้ือ ของต่อสกั พัก ผมหยิบขนมน่าตาแปลก ๆ มาทัง้ ชิน้ เลก็ ช้นิ ใหญต่ ามที่ผมอยาก ลองใส่ตะกร้าที่ถือไว้ในมือ แล้วเดินไปหยิบน้ารสชาติต่าง ๆ อีกนิดหน่อย ท้ัง แบบขวด และ แบบกระป๋อง เกือบลืมเลยบะหมี่กึงสาเร็จรูปของผมถ้าใส่น้า รอ้ นก็กินไดเ้ ลยสนิ ะ เอ้ ที่กดน้าร้อนอยู่ตรงไหนนะ “อ้าวคณุ ลกู ค้าเมอื่ ตะกีน้ ้ี ทกี่ ดนา้ รอ้ นอยู่มางน้คี รับ” “อะ้ พนกั งานเมอื่ กี้น้ี” “เดียวผมทาใหไ้ หมครับ” เขายื่นมือออกมาเพื่อที่จะช่วยผมทา บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยน้ี 94

เขาเป็นคนดีจังนะ เป็นคิดแบบนั้น ก่อนที่จะนึกได้เขาบอกว่าจะช่วยผมสินะ แต่อยากทาเอง แต่ว่าผมไม่รู้จักวิธีใช้เครื่องนี้เลย ผมมองพนักงานคนนั้น เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะเอ้ยปากพดู ออกไปอย่างกล้า ๆ กลวั ๆ “... ชว่ ยสอนผมหน่อยไดไ้ หมครับ” ผมพูดออกไปแล้ว เขาจะว่าผมหรือเปล่านะ หรือผมทาตัวแปลก ๆ ออกไปหรือเปล่าผมเกิดความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด พนักงานคนนั้นทา หน้า งง เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแบบเดิมที่เขาเคยยิ้มเมื่อก่อน หนา้ น้ี “ฮา่ ฮา่ ไดอ้ ยูแ่ ลว้ สิครบั ตามผมมาเลย” พนักงานคนนั้นเดินนาผมไปที่เครื่องกดน้าร้อน แล้วเริ่มอธบิ ายให้ผม ฟงั ว่ามันต้องทาอย่างไงบา้ ง ผมทาตามทีเ่ ขาสอนอย่างทะมัดทะแมง แหงสิ ผม ไม่เคยทาแบบนี้มาก่อนเริ่มจากแกะพลาสติกออก แล้วเปิดฝาแบบนี้ เติม เคร่อื งปรงุ ลงไป แล้วกดนา้ ลงไปใหพ้ อดสี นิ ะ 95

96

“เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ ครับ สามารถไปจ่ายเงินแล้วนัน้ ทานที่นัง่ ตรงนนู้ ไดน้ ะครับ” “อา่ ขอบคณุ อีกครงั้ นะครับ” “ยนิ ดคี รับผม” เขาบอกผมแลว้ ชี้น้วิ ไปที่ ตรงบริเวณท่ีสามารถน่ังทานได้ท่ใี กล้ ๆ กับ ทางออกและใกล้กับบริเวณที่คิดเงินพอดีเลย ผมก้มหัวขอบคุณพนักงานคน นั้นเป็นครั้งที่ 3 ของวันแล้ว แต่ผมก้เต็มใจที่จะขอบคุณเขามากจริง ๆ ถึง คราวต้องคิดเงินก็มีปัญหาแค่เล็กน้อย แต่พนักงานที่นี้ช่วยผมดีมาก ๆ เลย ถงึ แม้ผมจะให้เวินเกนิ ไปมากแตเ่ ขายังบอกผม ไม่ได้ลกั เอาไปเหมือนในหนังท่ี เคยดกู ่อนหน้านแ้ี ต่อยา่ งใด “ขอขอบคุณทใี่ ช้บรกิ ารครบั ” เมื่อผมคิดเงนิ เสร็จเรียบร้อยแลว้ ก็มานั่งที่บริเวณที่นัง่ ที่สามารถมอง ออกไปด้านนอกได้อีกด้วย พระอาทิตย์ตกดินสวยจังเลยนะ ผมมองออกไปที่ ด้านนอกอย่างเหมอ่ ลอยชมธรรมชาติที่อยตู่ รงหน้า “ถา้ นายปลอ่ ยไว้นานกว่านมี้ ันอดื แน่” อะไรอืด ๆ นะ???? !!!!!! 97

พนักงานก่อนหน้าที่ ที่ค่อยช่วยผม มานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วครับ เอ๋ ทาไมล่ะ ผมทาอะไรผิดเหรอ หรือว่าผมนั่งผิดที่อย่างงั้นเหรอ? เหมือนกับว่า พนักงานคนนั้นจะอ่านสีหน้าผมออกจึงอธิบายเสริมให้ผมฟังว่า ถ้าปล่อย บะหมี่กึงสาเร็จรปู ไว้นาน เส้นมันจะดูดน้าเข้าไป แบบนั้นเรียกว่า เส้นอืด มัน จะนม่ิ ๆ นะ บะหม่กี งึ สาเรจ็ รปู นก้ี ซ็ ับซ้อนเหมือนกนั นะเนย้ี “นายเปน็ คนต่างชาติเหรอ พงึ่ ย้ายมาอยใู่ หม่ใชไ่ หม?” “เอ่อ คอื ว่า” เมื่อเขาสอนผมเสร็จ เขาก้เริ่มตั้งคาถามมาเป็นชุดเลยครับ ผมควร ตอบเขาไหมหรือว่าไม่ควรตอบ แต่ว่าซิน่อนบอกให้ผมฝึกเข้าสังคมนี้น่ะ ผม ควรตอบเขาไปสินะ ผมควรเริม่ จากอะไรดีล่ะ เอ่อ “โทษที ๆ ก่อนอ่ืนเลยฉันชื่อว่า พูก่ ัน ยนิ ดที ไ่ี ด้รู้จกั นะ” “อ่า ยินดีท่ีไดร้ จู้ ักเชน่ กัน” เราสองคนยืนมือมาจับมือกันเล็กน้อย เพื่อเป็นมาทักทาย ยังดีที่เขา เริ่มบทสารทนากอ่ น เริ่มเลยคลายความกังวลลงไปบ้างที่เขาดูเหมือนจะไม่ได้ ไมช่ อบอะไรผม ดแี ลว้ ละนะ “นายเป็นคนต่างชาติเหรอ? ชื่ออะไรล่ะ?” “…….. ฉันชอื่ วา่ RT นะ” 98

ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบเขาไปแบบนั้น ผมนึกถึงชื่อที่ซิน่อนชอบ เรียกผมเป็นประจา ถ้าหากผมบอกว่า ชื่อ RT100131145 ล่ะก็มีหวังเขามอง ผมเป็นตัวประหลานอย่างแน่นอน หลังจากที่ผมพูดจบเขาเหมือนจะคิดอะไร สกั อยา่ งก่อนจะพูดข้นึ “เอ้ ชื่อเป็นภาษาอังกฤษเหรอ มีชื่อที่เป็นภาษาไทยไหม จะได้เรียก งา่ ย ๆ หน่อยนะ” “อา่ ฉนั วา่ ฉนั ยงั ไม่มีนะ” “งั้นเรามาตั้งชื่อทเี่ ป็นไทยให้นายกนั ดกี ว่า!” ผมยิม้ ขาใหก้ บั ทา่ ทางร่าเริงของเขา ท่ดี ูจะเป็นคนชา่ งพดู แล้วดูจะเข้า กับคนอ่นื ได้ง่ายเปน็ อย่างมากเลย บรรยากาศรอบ ๆ ตวั เขาไม่มีความรู้สึกท่ีดู น่ากลัวเลยแม้แต่นอ้ ย ใช่ มนุษย์ไม่เหมือนอย่างที่เคยได้ฟังมาจากข่าวลือของ หนุ่ ยนต์ในเมืองจรงิ ๆ ดว้ ยสนิ ะ “แลว้ จะตั้งยังไงดีละ่ ?” “งัน้ กต็ ั้งจาก สิ่งทีน่ ายชอบท่ีน้กี ็ไดน้ ะ” ส่ิงทีช่ อบเหรอ คาพดู ของเขาทาให้ผมนง่ิ ไปสักพกั ก่อนจะเร่มิ คิดวา่ สง่ิ ท่ผี มชอบมันมี อะไรบ้างนะ แต่ละอย่างก็ไม่ได้มีอะไรที่ผมชอบเป็นพิเศษวะด้วยสิเนี้ย ยิ่งคิด ยิ่งทาให้ผมคิดหนักเลยทีเ่ ดยี ว ผมเลยกม้ ลงไปตักบะหม่ีกงึ สาเร็จรูปเขา้ ปาก 99

อรอ่ ยจงั กรงิ๊ ..... ผมก้มลงจนเกิดเสียงบ้างอย่างขึ้น นั้นก็คือเสียงสร้อยคอข้อผม กระทบกัน เรียกว่าสนใจจากพู่กันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้เป็นอย่างดี พู่กันเห็น สร้อยคอของผม จึงพูดข้ึน “สรอ้ ยคอสวยดจี งั ซอื้ จากที่ไหนเหรอ?” “สร้อยเส้นนี้ผมทาเองนะ ดอกไม้เป็นตัวแทนของเพือ่ นสนิทนะ ส่วน ฟันเฟอื ง........” “แทนตัวของฉนั นะ” ผมพูดออกไป พาลนึกถึงเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็น อย่างไรบ้าง คิดถึงเวลาที่เขาช่วยน่าเรื่องให้ผมมีอะไรให้คอดอยู่เสมอเลย สร้อยคอเส้นนี้เป็นตัวแทนมิตรภาพระหว่างเรา ว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป ถงึ แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนกต็ าม “ง้ันเอาอันน้ีเป็นชื่อของนายไหมละ่ !” “?? ชื่อฟนั เฟอื งเหรอ?” “ฮา่ ฮา่ ๆ ไม่ใช่ ๆ ชื่อว่า เกียร์ ตา่ งหากละ่ ” “..... เกยี ร์?” 100

101

เมื่อผมทาหน้าสงสัยออกไปเขาก็เลยอธิบายให้ผม ฟังว่า เกียร์ ที่ว่า มันคืออะไร เขาบอกว่าเพื่อนที่เรียนอยู่ วิศวะนะต้องมี เกียร์ อะไรสักอย่าง ท่าทีของเขาทาให้ผมรู้สึกว่า มนุษย์ เนี้ย มีเยอะแยะมาหมายจริง ๆ แต่ก ต่างกนั อย่างสิ้นเชงิ แต่สามารถเข้าถงึ กนั ได้อยา่ งสมบรู ณ์ “ถ้านายวา่ อยา่ งงัน้ กไ็ ด้นะ” “เยีย่ มเลย ง้นั นายเปน็ เด็กแลกเปลย่ี นเหรอ?” เหมือนเขาจะเขา้ ใจว่าผมเป็นนักศึกษาแลกปล่ียนสนิ ะ เหมือนในหนัง ที่ดูที่ตัวเอกไปเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ อะไรประมาณนี้ อ่าถ้าเขา เข้าใจแบบน้ันก็ เอาง้ดี กี ว่า “อา่ ผมเป็นนกั ศึกษาที่อยู่ในชว่ งปิดเทอมนะ เลยมาหาประสบการณ์ ทน่ี ”้ี “ว้าววว สดุ ยอดไปเลย แล้วนานไหม ๆ ?” ถ้ามาลองนับ ๆ ดูแล้วผมอยู่ที่นี้ได้ 4 - 5 เดือนแล้วสินะ นั้นก็ หมายความว่าผมเหลือเวลาชีวิตอกี แค่ 7 เดือนโดยประมาณเองสินะ “ฉนั อยู่ท่ีนี้ 1 ปี นะ ตอนเหลอื แค่ 7 เดอื นเอง ฮา่ ฮา่ ” “ไม่ใช่ ๆ ต้ัง 7 เดอื นเลยต่างหากล่ะ!!!” 102

เขาบอกกับผมแล้วชูนิ้วขึ้นมา 7 นิ้ว เพื่อให้ผมเห็นว่าเหลือเวลา อีก ตั้ง 7 เดือนแหนะ ผมหัวเราะให้กับท่าทางของเขา อ่า เราคุยกันนานมากพอ จนผมกนิ บะหม่ีกึงสาเรจ็ รูปจนหมดเลยเหรอเนีย้ “โอเค ตั้ง 7 เดือน ๆ ฮ่าฮ่า” “ใชแ่ ล้ว 7 เดือนนายสามารถทาอะไรไดเ้ ยอะแนะเลยนะ?” ผมสามารถทาอะไรได้เยอะแยะเลยเหรอ กับเวลาท่ีเหลืออยู่ 7 เดือน นี้ ผมสามารถทาอะไรได้มากมายขนาดนน้ั เลยเหรอ มันเกดิ เป็นคนสงสัยข้นึ ใน ใจของผมอย่างหา้ มไม่ได้ “……. แลว้ ผมควรเริม่ จากอะไรดีละ่ “ฉนั จะบอกให้ ถา้ นายยอมเป็น เพอ่ื น กับฉันนะ่ นะ” เพอ่ื นเหรอ? ตอนนผี้ มกาลงั จะมีเพื่อนเปน็ มนุษยแ์ ลว้ ใช่ไหม มันจะดี จรงิ ๆ ใชไ้ หมทีจ่ ะมีเพอ่ื นเป็นมนษุ ย์นะ แต่พู่กนั ก็ดูไมใ่ ช่คนที่โหกรา้ ยอะไรเลย ถ้าหากผมเหลือเวลาอยู่แค่น้อยนิดล่ะก็ ผมเองก็อยากลองดูสักครั้ง มีเพื่อน เป็น มนุษย์ ดูกค็ งไม่มอี ะไรจะเสียแลว้ ละ “ให้เวลาคิดนิดนงึ ก็ไดน้ ้า” “ไดแ้ น่นอน ตอนน้ีเราเป็น เพือ่ น กนั แล้วนะ” “เย้ จรงิ ๆ แลว้ ฉนั น่ะนะ..........” 103

หลังจากที่ผมตกลงเป้นเพื่อนกับเขาเสร็จ เขาก็เริ่มพูดถึงเหตุการณ์ ก่อนหน้านี้ที่เจอผม นั้นก้คือตอนที่ผมลงไปสารวจที่ใต้ตึกเป็นครั้งแรกนี้เอง เขาบอกผมว่าจริง ๆ แลว้ เขาอย่ตรงข้างห้องผมนเี้ อง บงั เอิญตอนเขากาลังจะ ออกไปขา้ งนอก แลว้ เหน็ ผมว่งิ เข้าหอ้ งไปอยา่ งรวดเร็ว เลยไม่ทันได้ทักทายกันสักที แล้วพอหลังจากนั้น เขาก็เริ่มเล่าเรื่อง ของตัวเองให้ผมฟัง ว่าที่นี้ มีที่เที่ยวเยอะแยะ ไว้วันหยุดงานของเขา จะชวน ไปเท่ยี วอย่างแน่นอน และอนื่ ๆ อกี มากมายเลย “โอเค ไวเ้ จอกันนะ” “ไดเ้ ลย ไวเ้ จอใหม่ ๆ” หลังจากที่คุยกันเสร็จ ต่าง ๆ นาๆ ก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไปห้องของ ตัวเองในที่สุด เนื่องจากห้องเราอยู่ตรงข้ามกนั เลยสามารถเดินขึน้ พร้อมกนั ได้ เพราะเขาพึ่งจะเลิกงานนั้นเองเลยอยู่คุยเล่นกับผม ได้ตั้งนานสองนานนั้นเอง ผมโบกมอื บ๊ายบายเขากเ็ ข้าห้องของตัวเอง เมื่อผมได้เข้ามาภายในห้องเป็นที่เรียบร้อยผมก็จัดแจงวางข้าวของ ต่าง ๆ ออกมาจากกระเป่าโดยที่ไม่ลืมหยิบ ซิน่อนออกมาจากกระเป๋าด้วย เมื่อเขาออกมาก็กลับไปเป็นหุ่นยนต์ดังเดิม พร้อมแสลงท่าทีตื่นเต้นออกมา อยา่ งปดิ ไมม่ ดิ เลยทีเ่ ดียวเชยี ว “ทาหน้าอะไรนะ ซนิ อ่ น ฮ่าฮา่ ” “ผมดใี จสุด ๆ ไปเลย RT ได้เพ่อื นใหมแ่ ลว้ เยๆ้ ” 104

105

ซิน่อนก็เปลี่ยนตัวเองมาเป็นหุ่นยนต์ดังเดิมแล้วกระโดดไปมา เพ่ือ แสดงความดีใจให้กับมีที่สามารถมีเพื่อนใหม่ได้ในที่สุด หรืออีกอย่างก็คือ บทเรียนการเข้าสงั คมของผม คงไดค้ ะแนนเตม็ 100 อยา่ งแน่นอนล่ะนะ “ผมบอกแล้ว มนุษย์ ไม่ใชม่ ีแต่ด้านไม่ดี ใชไ่ หมละครับ” “พู่กนั เองกด็ เู ป็นมติ ร ไมไ่ ด้ดโู หดร้ายอะไรเลย” “ใช่ไหมละ่ ๆ วันจบบทเรยี นแตเ่ พียงเทา่ นี้ครบั ผม” “ฮ่าฮ่า ขอบคณุ สาหรบั บทเรียนนะ” บันทึกในวันน้ี ผมไดเ้ พ่ือนเพิม่ อกี 1 คนแล้วครับเขาเป็น มนุษย์ ท่ีรา่ เรงิ และ ชา่ งพดู เปน็ พิเศษเลยละเขาบอกวา่ จะพาผมไปเทยี่ ว ในทต่ี า่ ง ๆ ดว้ ยในวันนผี้ มมีความสุขมาก ๆ เลย หวังว่าจะเป็นวันทีด่ ีอีกวนั นะ แล้วก้เจ้าต้นไมต้ ้นเล็กของผมเตบิ โตข้นึ อกี นิดแล้วละครับ BY RT100131145 106

107

108

5 “เวลาทีก่ าลังจะหมด” เหลอื เวลาอีก 3 เดอื น . . เวลาผา่ นไปอย่างรวดเร็วจรงิ ๆ ในช่วงเดือนแรก หลังจากที่ผมได้ทาความรู้จักกับ พู่กัน เพื่อนมนุษย์ คนแรกของผม ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เริ่มดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมเริ่ม เข้าใจการเข้าสังคมของมนุษย์มากยิ่งขึ้นแล้วเริ่มเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาเพ่ือ พูดคุยอกี ด้วยล่ะ “วันน้มี ีบะหมก่ี งึ สาเรจ็ รปู ออกใหม่ด้วยล่ะ!” “ว้าว รสอะไรเหรอ?” ถึงแม้ในช่วงแรก ๆ ที่เจอกัน จะรู้สึกวิตกกังวลอยู่บ้าง แต่พู่กัน ก็ เข้าใจแล้วชวนผมคุยก่อนเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม การพูดคุยของเขาที่ เจอไม่ได้มีอะไรมากมายในตอนแรกอาจจะเพราะเราพึ่งรู้จักกันไม่นานเลยมี อาการ เกร็งเล็กน้อย แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี บรรยายกาศตอนคุยกับเขา ผอ่ นคลายอยู่เสมอเลยไม่มีอะไรนา่ เปน็ ห่วง 109

“วันน้ีมีคนตา่ งชาติมาซอ้ื ของด้วยละ่ ตาสฟี า้ !” “สีตาเหมือนท้องฟ้าหรือเปลา่ !?” ในช่วงเดือนที่สอง ผมเริ่มมีอาการแสดงความรู้สึกออกไปบ้างใน บางครั้ง ถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ซิน่อนก็สังเกตเห็นแล้ว ดีใจเป็นอย่างมากที่ผม สามารถแสดงความรูส้ ึกแบบมนุษย์ออกมาได้แล้ว ซนิ อ่ นดูจะต่นื เตน้ เป็นอย่าง มากเลยล่ะ “แบบน้นั ล่ะครับ ความรอู้ ยากรอู้ ยากเหน็ ของมนษุ ย์!!” “ความอยากรูอ้ ยากเห็นเหรอ?” “ถูกตอ้ งครับ คุณเรม่ิ มีความร้เู หมือนมนุษยแ์ ล้วสินะ☆” ซิน่อนบอกกับผมอยู่เสมอว่ามนุษย์นั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาอะไร ต่าง ๆ ไดย้ าก ไม่เหมอื นหุ่นยนต์อย่างเรา ทรี่ ะบบปฏบิ ตั กิ ารจะเป็นศูนย์กลาง ในการประมวลผม ใหพ้ วกเราเขา้ ใจ ถึงสถานการณ์ทเ่ี กดิ ขนึ้ โดยอตั โนมัติ ผมเริ่มตั้งข้อสงสัยต่าง ๆ ออกมาเพื่อถาม พู๋กัน ว่าจริง ๆ แล้วอันน้ี คืออะไร ผมทาแบบนถ้ี ูกต้องหรือเปลา่ หรือผมทาอะไรผดิ ไหม เพอ่ื ให้เขาสอน ผมในเรื่องต่าง ๆ เขาสอนอะไรมากมายจริง ๆ เขาคงเข้าใจว่าผมเป้น ชาวต่างชาติ ที่มาเที่ยวที่นี้เลย ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย ถึงแม้ในบางครั้งผม จะถามอะไรแปลก ๆ ออกไปบา้ งกต็ าม 110

“ขอรบกวนด้วยครบั !” “เขา้ มากอ่ นสิ ๆ” “ฉันได้หนังเรอ่ื งใหมม่ าดว้ ยละ่ นไ้ี ง!!” ในเดือนท่ีสาม เราเริ่มสนิทกันมากยิ่งขึ้น ในบางครั้ง พู่กัน ก็เริ่มแวะ เวียนมาห้องผมในเวลาที่เขาว่างจากการทางานของเขา เพื่อมานั่งเล่นคุยกัน หรอื บางครั้งเขาได้อะไรแปลก ๆ มากจ็ ะรีบวง่ิ เอามาใหผ้ มดูถึงที่กนั เลยที่เดียว จนกลายเป็นว่าเราต้องดูหนังกันตลอด ในช่วงวันหยุดของเขานะน่ะ จนกระ ทั้งวันหน่ึง “วา้ ววว หนุ่ ยนตพ์ ดู ได้!!” “เออ่ คอื ” “สดุ ยอดไปเลยยย!!” เขาเปิดประตูเข้ามาเจอกับ ซิน่อนที่อยู่ในร่างหุ่นยนต์เข้าอย่างไม่ได้ ตั้งใจ นั้นทาให้ผมทาอะไรไม่ถูกกันเลยที่เดียว แต่ดูเหมือนซิน่อน จะมีไหว พริบท่ฉี ลาดเป็นอย่างมากเลย เขาแกลง้ กลายเปน็ หุ่นยนตขื องเล่นไปทันทีเพื่อ ตบตาเพ่ือนใหมข่ องผมในทส่ี ดุ นนั้ เอง “ทีต่ ่างประเทศมอี ะไรแบบนดี้ ว้ ยสินะ” “ฉันแปลกหรือเปล่า?” 111

“ไมเ่ ลย ๆ ฉันเองก็มาตุ๊กตาตัวโปรดเหมือนกัน! ฮา่ ฮ่า” เมื่อเขาเข้าใจว่าซิน่อนเป็นหุ่นยนต์ของเล่นผมไปแล้ว ผมเลยอธิบาย กับเขาไปวา่ หนุ่ ยนต์ตัวน้อี ยู่กับผมมาต้ังแตม่ เี กิด มีชวี ติ นัน้ เอง ซ่ึงก็เป็นอย่าง ที่ผมพูดจริง ๆ ตั้งแต่ผมมี ชีวิต แบบมนุษย์ และได้มาอาศัยอยู่บนโลกใบน้ี เพื่อเรียนรู้การเข้าใจความหมายขอคาว่า ชีวิต ซิน่อนก็อยู่กับผมมาโดยตลอด เลย ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาตื่นขน้ึ จนมาถึงเวลา 3 เดอื นสุดท้ายน้ี เขาอยู่กับผม มาตลอดเลย “เปน็ ความทรงจาทดี่ ีจรงิ ๆ ......” “นายพูดอะไรนะเกียร์ ดูสิ มนั พูดตามได้ด้วยล่ะ!” “ไมม่ ีอะไรเหรอ ๆ ตอ้ งทาได้สิ ฮา่ ฮา่ ” แล้วก็มาถึงในเดือนนี้ที่ผมกับพู่กัน และซิน่อน ได้ออกไปเที่ยวกันอีก ครั้ง ที่บอกว่าอีกครั้งนั้นก็คือก่อนหน้าน้ี ในเดือนที่สี่ที่เราสนิทกันถึงขั้นไป เทีย่ วดว้ ยกันได้ น้นั เราก็ไปเทีย่ วตามทตี่ า่ ง ๆ มาบา้ งแลว้ นะสิ แตท่ ่ีแรกทผ่ี มไดไ้ ปนนั้ ก็คือ สวนสาธารณะ ทม่ี ีของขายอยู่เต็มไปหมด เลย ผู้คนเดินเที่ยวชมธรรมชาติ แถมมีต้นไม้ขึ้นอยู่ทุกทอี ีกด้วย สวนนี้มขี นาด ใหญม่ ากเลยล่ะ มีหงสต์ ัวใหญม่ ากเลยละ่ “ฉันเคยมาทนี่ ้ีบ่อยมากเลยล่ะ ตอนทย่ี งั เดก็ นะ” “อยา่ งงน้ั หรอกเหรอ?” 112

113

“พูก่ ันดูสติ รงน้ีมี รา้ นขายสัตว์เล้ยี ง ด้วยละ่ !” “วา้ ววว มีงูขายดว้ ยละ่ ” และผมก็ได้รู้จัก สิ่งมีชีวิต ที่อยู่บนโลกนี้มากขึ้นไปอีกมากมาย ทั้ง งู หนูแฮมเตอร์ และอ่ืน ๆ อกี เยอะแยะเลยท่เี ดยี ว ผมไดเ้ รยี นร้เู พมิ่ อกี อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ เมื่อมนุษย์เกิดความรู้สึกอยากจะรักอะไรสักอย่างหรือรักใครสักคน แต่ไม่ได้อยากจะมีลูกที่มาจากตัวพวกเขาเอง สัตว์เลี้ยงก็เป็นอีกอย่างหนึ่งท่ี พวกเขาสามารถนามาเลี้ยงเพื่อทีพ่ วกเขาจะได้สามารถให้ความรักกับพวกมัน ได้อย่างเต็มที่ แทนการมีลูกจริงๆ พู่กันเล่าว่านอกจากเนื้อสตั ว์เล้ียงยงั เป็นตวั ชว่ ยในการบาบัดความเครยี ดได้อีกดว้ ย “นายอยากลองเลยี้ งอะไรบา้ งไหม ๆ?” “ฉนั วา่ มันอาจจะยากไปสาหรบั ฉันน-” “ไม่อยากเหรอ ปลาทอง นไี้ งเปน็ การเริม่ ต้นทีด่ ีนะ!” เลยกลายเป็นว่า ผมที่มาอยู่บนโลกมนุษย์นี้ ได้มีสัตว์เลี้ยงเป็นของ ตัวเองเป็นตัวแรก นั่นก็คือ ปลาทองนั้นเอง พู่กันบอกว่าปลาทองเป็นสัตว์ท่ี เลี้ยงง่าย แต่ก็ตายง่ายๆเช่นเดียวกัน เพราะมันมีความจาที่สั้น เพราะงั้นเวลา ให้อาหารกับพวกมันจาเป็นต้องดูเวลาให้ดีๆ ไม่เช่นนั้นปลาทอง พวกนี้จะกิน อาหารเข้าไปจนอาจจะทาให้มันตายไดถ้ ้ามันกนิ มากจนเกนิ ไปนะสิ อ่า ดูไม่เหมอื นจะงา่ ยสกั นดิ ฮา่ ฮา่ 114

“ตัง้ ชอื่ ให้มนั กันเถอะ!” “ช่อื เหรอ?” และน่นั กเ็ ปน็ เรอ่ื งราวทงั้ หมด ทผี่ มไดไ้ ปเทีย่ วหา้ งครง้ั แรกในชีวิตของ ผม แล้วผมก็ได้มีสัตว์เลีย้ งตัวแรกด้วยนั่นเอง โดยที่ผมกับพู่กันน้ันเถียงกันอยู่ กบั สกั พกั วา่ เราจะตัง้ ช่อื ใหว้ า่ มันว่าอะไรดี ผมกเ็ ลยมองไปทตี่ วั ของมนั มนั มีสที องประกายสดใส เหมือนกับสีของ พระอาทิตย์ตกดิน ในที่สุดเราก็ตกลงกันว่าปลาทองที่ผมซื้อมาเลี้ยง จะตั้งชื่อ ว่า พระอาทิตย์ เพราะสีของมันเหมือนกับสีของพระอาทิตย์ตกดินนั่นเองถึง แมจ้ ะเป็นการตง้ั ช่อื ทีง่ า่ ย ๆ แตเ่ ราสองคนกค็ ดิ วา่ มันเปน็ ชอ่ื ที่ดมี ากเลยทีเดยี ว “นายต้องซือ้ ตใู้ ห้มนั ดว้ ยนะ” “ต้?ู ” “ใช่ ตู้แลว้ กอ็ าหาร และบ้านหลงั เลก็ ๆ ในมันอยดู่ ้วย” “บ้าน? อาหาร?” “ทาหนา้ งงแบบน้ี แสดงวา่ นายไมเ่ คยเล้ียงสินะ ฮา่ ฮา่ ” “ฮา่ ฮา่ คงจะอยา่ งงัน้ ะสิ” 115

116

“ถงึ เวลากนิ อาหารแลว้ เจา้ พระอาทติ ย์” “มันกินใหญ่เลยล่ะ RT” ซิน่อนพูดกับมาด้วยท่าทางตื่นเต้น นี้ก็เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้ลอง เลย้ี ง สิง่ มีชีวติ ดู พกู่ นั ยงั เคยบอกกับพวกเราอีกด้วยว่า ปลาทองน่ะกเ็ ปน็ สง่ิ มีชวี ติ อยู่ กับพวกเรา เราควรจะให้ความรักกับพวกมันมากๆ เพราะถ้าหากคนเราไม่ สามารถให้ความรักให้กับกันและกันได้ ชีวิตนี้ก็คงจะไร้สีสัน แล้วคงจะไม่มี ความสุขเท่าไหร่ เขาบอกอีกว่าการได้เป็นคนที่ถูกรักและการได้เป็นคนที่รัก อะไรหรือใครสักสิ่งนึง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด แต่ก็ทาให้หัวใจ ของเราอบอุน่ ไดด้ ว้ ยนะ ได้เปน็ คนทีถ่ ูกรักและรักอะไรสักอย่างนึงเหรอ? มันก็คงเหมือนกับการท่ผี มให้ความรักกบั เจ้าปลาทองตัวน้ีนีค่ ือการให้ ความรักและ ซิน่อนที่คอยช่วยเหลือผมมาเสมอนั้นกค็ ือการที่ผมถกู ใครสักคน รักกลับสินะ เป็นความรสู้ ึกทีแ่ ปลกประหลาดจริงๆ ส่งิ มชี ีวิตเนยี่ ชา่ งเขา้ ใจยาก เสยี เหลอื เกินนะแต่มนั ก็ไม่ได้แยอ่ ะไรเลยในตอนน้ี “ดีแล้วละ่ ฉนั จะรดนา้ ต้นไมต้ อ่ เลย อยากช่วยฉนั ไหม ซนิ ่อน?” “กระผมอยากทาครบั !!” “ง้นั กเ็ ย่ียมไปเลย” 117

ผมส่งที่รดน้าต้นไม้ให้กับ ซิน่อนที่ยื่นมือออกมารอรับในตอนนี้ ต้นมะขามผมเริ่มเตบิ โตมาอกี ไม่นานก็คงเติบโตขึน้ ต่อไปเรื่อย ๆ ซิน่อนดูจะมี ความสุขมากที่ได้เสียงสิ่งมีชีวิตทั้งสองอย่างนี้ และในวันนี้ผมกับซิน่อนและ พู่กันมีนัดกันว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน โดยที่พู่กันบอกกับผมว่าวันนี้จะพาผมไป เปิดโลกกระทัดใหม่ด้วย ผมอดแปลกใจไม่ได้จริงๆเลย เพราะว่ามันจะเป็นท่ี ไหนกนั นะ “ฉนั มาแล้ววว” “ไง วันนเี้ ราจะไปไหนกนั เหรอ?” ผมกล่าวทักทายพู่กันที่กาลังเดินมาทางผม เขานัดผมมาที่หน้าป้าย รถเมล์แห่งหนึ่งที่ใกล้ ๆ กับบริเวณตึกของเราเขาบอกว่าในวันนี้เขาจะพาผม ไปเที่ยวในที่ที่ ผมไม่เคยไปอย่างแน่นอนแต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เราควรจะได้ไป มากทสี่ ุด เขาบอกผมวา่ ผมจะต้องชอบอยา่ งมาก “นายตอ้ งชอบแน่นอน อ้ะ รถเมยม์ าแล้ว” “ขน้ึ มาไดเ้ ลยคะ่ เชิญด้านในนะคะ” ก่อนที่เขาจะพูดจบรถเมล์ก็ได้มาพอดีเราสองคนเดินขึ้นไปบนรถเมล์ ละหาที่นั่งในสุดของรถ พู่กันเป็นคนจัดการว่าเราจะต้องลงที่ไหน หรือ จาเป็นต้องโดยสารรถอะไรต่อไปหรือเปล่า แต่ในครั้งนี้เหมือนว่าเราจะน่ัง รถเมล์คันนี้ไปจนถึงที่ที่เราจะไปกันเลยทีเดียวเพราะเขาบอกว่าเราจะไปกัน สุดสาย เมื่อเวลาผา่ นไปสักพักรถเมลก์ ไ็ ดม้ าจอดทีห่ มายปลายทางเสยี ที “เย้ ถึงสักที ไปกนั !” 118

“ทีน่ ้ีท่ีไหนกั-” วา้ วว สวยจังเลย “งานวดั อย่างไงล่ะ” “งานวัด เหรอ?” พวกกันอธิบายใหผ้ มฟงั วา่ มนั น้นั คืออะไร มันคอื สถานท่ีทผี่ ู้คนต่างพา กันมาเที่ยวและจับจ่ายซื้อของกันในสถานที่ที่เรียกว่า วัด โดยที่นี่จะสามารถ มาจดั งานได้แคป่ ลี ะคร้ังเท่านั้น ในครงั้ น้เี ขาบอกวา่ วันน้ีจะเป็นวันสุดท้ายแล้ว ของวันจัดงานเลยมากันที่นี่ เพราะที่นี่มีของให้ซื้อเยอะแยะไปหมดเลยเขาจะ พาผมไปแนะนาว่าวัฒนธรรมของเขาน้ันเปน็ ยังไง “นายเคยขอพร กบั สิ่งศักด์ิสิทธหิ รอื เปลา่ ?” “…สงิ่ ศักดิ์สทิ ธิ?” พู่กันอธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับวา่ การขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธ์ิในประเทศ ไทยนี้คืออะไร เขาอธิบายว่าถ้าเราตั้งจติ ให้แน่วแน่ แล้วขอพรในสิ่งที่อยากได้ ในใจ ถา้ สมหวงั ก็แปลว่าส่ิงท่ีขอนั้นกลายเป็นจรงิ แล้ว แคข่ อพรอย่างนั้นเหรอ จะเป็นจรงิ หรือเปล่านะ “นายตอ้ งพนมมอื แบบนี้นะ แลว้ ขอพรไดเ้ ลย” “แบบนเ้ี หรอ?” 119

เขาพาผมมาที่รูปปั้นที่เขาบอกว่ามันคือ พระพุทธรูป ขนาดใหญ่ที่ ต้งั อยใู่ จกลางวัด มีสที องอรา่ มแล้วกม็ ีผูค้ นมากมายกาลังขอพรอยู่ แล้วสอนให้ ผมรู้จักกับการพนมมือแล้วก็การคุกเข่าก้มกราบหลังจากนั้นก็สามารถขอพร ไดเ้ ลย เขาทาให้ผมดูเปน็ ตัวอย่างผมกห็ ลังจากน้นั ผมกท็ าตามที่เขาแสดงให้ดู ถงึ ผมไมร่ วู้ า่ ส่ิงศกั ด์ิสทิ ธิ ทเี่ ขาพูดนน้ั คืออะไร แต่ถา้ ขอแลว้ สามารถทาใหค้ าอธฐิ านของผมเปน็ จรงิ ไดล้ ะ่ ก็ ผมอยากจะขอ........ “นี้ นายขออะไรไปเหรอ?” “ฮา่ ฮ่า เป็นความลับน่ะ” “เอ้ ถ้าเราไปเทย่ี วงานวดั กนั ต่อดกี วา่ ไปกัน!!” เมื่อเขาพูดจบเขาก็ได้ละ่ ผมมาทีภ่ ายในงานวดั ที่มีแสงสีและไฟต่างๆ ประดับอยู่โดยทั่วมีร้านต่าง ๆ ตั้งขายของเรียงรายกันอย่างมากมาย มีทั้ง เครื่องเล่นต่าง ๆ ที่ผมไม่เคยเห็นซุ้มต่าง ๆ ที่มีของรางวัลแจกมากมายภายใน งาน แม้กระทั่งรวมไปถึงการแสดงโชว์ต่าง ๆ เพื่อสร้างสีสันให้กับภายใน งานวดั แห่งน้ี “ตรงนั้นมี หมึกยา่ งขายด้วยละ่ !!” 120

121

“ไปเลน่ ปาเป้ากัน ฉนั อยากไดร้ างวลั ใหญ่!” “ฮา่ ฮ่า นายปาพลาดแลว้ ” ที่นี่แตกต่างจากที่เมืองหุ่นยนต์ของผมเป็นอย่างมากที่เมืองหุ่นยนต์ ทุกที่สวนเป็นระบบและเป็นระเบียบต้องตรงตามแบบแผนที่ได้วางไว้ แต่ที่นี่ กลับแตกต่างไป ที่นี่เต็มไปด้วยสีสันมากมายแสงสีตระการตาที่ผมไม่เคยเห็น ในโลกของผม ไฟประดับประดาที่อยู่ท่ามกลางความมืดทาให้ส่องแสงสว่าง ออกมาอย่างสวยงาม มีสินะคงจะเรียกว่า งานวัด ทพี่ ู่กันอยากจะให้ผมไม่เห็น สกั ครงั้ ใน ชวี ิต รูส้ ึก “สนุกด”ี เหมือนกนั นะ งานวัดนะ . . “นายได้รางวัลใหญเ่ ลยนะเน้ีย” “บงิ โก เน้ียก็สนุกดนี ะ ฮา่ ฮา่ ” หลงั จากนัน้ พวกเราก็ได้ไปเล่นเกมที่มชี ื่อว่า บงิ โก วิธีการเล่นคือ เม่ือ คนประกาสพูดตัวเลขอะไรมา เราก็เอาฝาไปวางไว้ทับตัวเลขนั้นไว้ ถ้าเรา สามารถวางเรียงกันได้ติดต่อกันตามแบบแผนที่เขากาหนดไว้ เราก็จะชนะ รางวลั แล้วรางวัลท่ผี มได้มาก็คือ เตาอบขนาดเล็กรุ่นใหม่ท่ีเพิ่งวางขายเมื่อไม่ นานมานี้นเ่ี อง ถึงแมท้ ่บี ้านจะมีอยูแ่ ล้วเครอ่ื งนึงกต็ ามทนี านะ “เดยี วฉนั ไปหอ้ งน้า แปปนึงนะ” 122

“ง้นั ฉนั เดินไปรอท่ปี า้ ยรถเมย์ฝงั ตรงข้ามนะ” “โอเค เดียวฉนั ตามไป ๆ” เขาบอกกับผมขนาดที่ วิ่งไปเข้าห้องน้าที่อยู่ถัดไปจากซอยน้ีไปนิดนึง ผมเดินมารอขา้ มถนนท่ีทางมา้ ลายก็เจอกบั มนุษยผ์ ้หู ญิงคนหนึง่ ทกี่ าลังรอข้าม ทางม้าลาย แตเ่ หมือนว่าเธอจะเปน็ คนท่ีมอี ายุเยอะแล้ว เพราะเธอใช้ไม้เท้าใน การที่จะช่วยพยุงเดิน ถือทั้งสองข้ามถือข้าวของเล็กนอ้ ย ผมเห็นดังนัน้ จึงเดนิ เขา้ เข้าไปหาเธอ “ให้ผมช่วยไหมครบั คณุ ยาย?” “โอ้ ขอบใจมากนะจะ้ พ่อหนุม่ ” ในขณะที่ผมเข้าไปช่วยคุณยายคนนั้นถือของแล้วพาเธอข้ามทางม้า ลายที่มรี ถขับไปมาอยู่ เมือ่ สญั ญาณไฟเขียวท่ีคนสามารถเดนิ ข้ามได้ ผมก็ช่วย พยงุ คุณยายแลว้ เอาของมาถือแทน เพือ่ ให้คุณยายสามารถเดินได้อยา่ งสะดวก กอ่ นจะมคี าพดู บางอย่างผดุ ขน้ึ มาในหวั ผมอยา่ งอตั โนมัติ เหมือนกบั ว่า ผมเคยได้ยนิ เสียงน้ีมาก่อน อา้ ว พ่อหนุ่มพ่งึ ยา้ ยมาอยู่ใหมเ่ หรอ เมื่อมาถึงฝั่งตรงขา้ มอย่างปลอดภัยแล้ว ผมก็ช่วยพาคุณยายไปนั่งรอ ที่ที่นั่งระหว่างรอรถเมล์ที่กาลังมาพร้อมจัดข้าวของให้คุณยายอย่างเรียบร้อย ก่อนทคี่ ุณยายจะสังเกตเห็นใบหน้าของผมแลว้ กล่าวข้ึน 123

“อา้ ว พอ่ หนมุ่ ทเี่ คยเจอกันเม่อื หลายเดอื นก่อนนี้เอง?” “คณุ ยายจาผมได้ด้วยเหรอครบั ” “แหม ตอ้ งจาได้สิ เพราะสีตาของพ่อหนมุ่ นะจะ้ ” เมื่อผมสังเกตดูดี ๆ แล้วคุณยายคนนี้คือ คนเดียวกันกับคนที่ทักผม เมื่อวานที่ผมเดินไปสารวจที่ใต้คอนโดครั้งแรกตั้งแต่เริ่มมาอยู่ที่นี่นั่นเองเธอ ยังคงจาผมได้และยงั คงทกั ทายผมเหมือนอยา่ งเดมิ “สตี าของผมเหรอครบั ?” “ฮ่าฮา่ ใชแ่ ล้วจ้ะ สเี ขยี วเหมือนกับมรกต มนั สวยมากเลยละ่ ” “อ่า ขอบคณุ ครับ ฮา่ ฮ่า” หลังจากนั้นระหว่างที่รอพู่กันกลับมาหา คุณยายก็เริ่มถามถึงสาร ทุกข์สุขดิบของผมว่า ผมเป็นมายังไงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ชื่ออะไร พักอยู่ที่ไหน บรรยากาศรอบตวั ของผหู้ ญงิ คนน้ีไมร่ สู้ กึ ถึงอนั ตรายเลยแม้แต่น้อย มัน อบอุ่น และให้ความรูส้ ึกท่ีปลอดภัย ไมไ่ ด้น่ากลวั อยา่ งท่คี ิดจรงิ ๆ ดว้ ย ให้ความร้สู ึกเหมอื น พกู่ ัน เลย ในตอนแรกที่ผมเจอกับผู้หญิงคนนี้ผมคิดว่าเธออาจจะโหดร้าย เหมือนกับมนุษย์ที่ผมเคยได้ยินมาแต่จริง ๆ แล้วเหมือนกับที่ ซนิ อ่ นบอก อย่า มอง มนุษย์ แคด่ ้านเดยี ว อยา่ มองแค่วา่ คนอน่ื จะเล่าให้เราฟังอยา่ งไรลองมอง ด้านทีด่ ีของพวกเขาด้วย 124

เพราะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ นั้นคาดเดาอะไรไม่ได้เลย คนที่เรา คิดว่าเขาไมด่ ี จริง ๆ แลว้ เขาอาจจะเป็นคนดมี าก ๆ เลยกไ็ ด้ “เกียร์ ฉันมาแลว้ รอนานไหม ๆ” “ไม่เลย ๆ ไม่นานหรอก ฮ่าฮา่ ” พู่กันวิ่งมาด้วยท่าทีรีบร้อนแล้ว เหงื่อแตกมาหาผมในทันที ผมขา ให้กับท่าทีที่รีบร้อน จนผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง และวิ่งมายืนหอบอยู่ ตรงหน้าผม ผมหยิบน้าแล้วสง่ ไปให้เขาดื่มเพื่อดับความร้อนเหง่ือของเขาไหล ออกมาเป็นน้าตกเลยทีเดยี ว “อ้าว ท่แี ทนกเ็ พอ่ื นเราเองเหรอ พ่กู ัน” “ไมเ่ จอกนั นานเลยครบั ยายตา” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มทักทายกันตามประสาคนที่รู้จักกันมา ก่อน พู่กันเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าคุณยายคนนี้เคยขายของอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่เขาทางานอยู่แต่ด้วยความที่เขาเริ่มอายุเยอะแล้วเลยได้หยุดขาย ไปในช่วงที่ผมไดม้ าอยู่ทน่ี ่ี เพราะอย่างนัน้ เอง ผมเลยไมค่ ่อยเห็นยายคนน้ีเท่าไหรส่ นิ ะ หลังจากนั้นด้วยการเขาก็เริ่มถามว่าคุณยายมาที่นี่ยังไง อะไรยังไง ถามว่าคุณยายว่า คุณยายมากับใครมาที่นี่ ทาไมอะไรประมาณนี้ ตามประสา คนช่างพดู ของเขา 125

คุณยายก็มาเทยี่ วงานวดั เหมอื นกับพวกเราแล้วก็มันจะขน้ึ รถกลับ แต่ ดว้ ยขา้ วของท่พี ะรุงพะรังเลยทาให้ข้นึ รถได้ไม่สะดวก พวกผมเลยอาสาทจ่ี ะไป สง่ คณุ ยายแล้วช่วยถือของนน้ั เอง “ขอบใจมากนะจ้ะ” “ไม่เป็นไรเหรอครับ พวกผมยนิ ดี” “รถเมย์มาแล้วล่ะ!!” หลังจากนั้นเมื่อรถเมล์มาถึงพวกผมก็จะช่วยคุณยายให้ได้ขึ้นรถเมล์ โดยสะดวก และช่วยถึงกันถือของให้กับคุณยายเพื่อให้คุณยายไม่ต้องเหนื่อย มาก จนกระท่ังรถเมล์มาถึงที่ป้ายท่ีพบผมตอ้ งลงคุณยายหันมาหาพวกผมแล้ว พดู ข้ึนมาด้วยรอยยิ้มออ่ นโยน “ขอบใจมากนะจะ้ แบมอื มาสิ” “อะไรอ่ะ/ครบั ” “ขอตอบแทนเลก็ นอ้ ย ๆ ทช่ี ่วยยายนะจะ้ ” “ขอบคณุ ครับคุณยาย” เมอ่ื พวกผมแบมือออก ในมอื ของพวกผมก็มลี ูกกวาดหลากสีอยู่ในมือ คนละ 2-3 เม็ดอยู่ในมือ พู่กันบอกกับผมว่า ลูกอมพวกนี้เป็นลูกอมโบราณท่ี หากินได้ยากแล้ว คุณยายคนนี้เป็นคนที่ทาลูกอมโบราณพวกนี้เก่งมากและ อรอ่ ยมากดว้ ย ผมโชคดมี ากท่ีได้กนิ มัน 126

127

ผมยิ้มและเก็บลูกอมใส่ในกระเป๋าก่อนที่คุณยายจะกวักมือเรียกพวก ผม ให้ก้มลงไป การกระทาของคุณยายนั้นทาให้ผมอึ้งไปเลก็ นอ้ ย คุณยายเอา มือมาวางบนหัวของพวกผมทั้งสองแล้วลูบหัวของผมอย่างแผ่วเบา แล้วยิ้ม อยา่ งอ่อนโยนเหมอื นอยา่ งเคย “ขอใหพ้ วกเธอทัง้ คู่ โตไปเป็นเดก็ ที่นา่ รักแบบตลอดไปนะ” “แน่นอนสยิ าย ฮา่ ฮา่ ” หลังจากที่พวกผมส่งคุณยายเสร็จปุ๊บ พวกผมก็เดินขึ้นมาที่ชั้นของ ตัวเองแล้วต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองระบบมือลากันเหมือนอย่างเชน่ เคยก่อนที่ซีน่อนทีอ่ ยใู่ นกระเปา๋ ผมจะพูดขน้ึ “วนั นสี้ นกุ มากเลยล่ะ วา่ ไหม RT” “…. ใช่สนุกมากเลยล่ะ ฮา่ ฮ่า” หลงั จากนั้นพวกผมกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปจะเข้าของตัวเองแลว้ ตาพากันเข้า เขา้ นอน ในที่ของตัวเอง คาพดู ของคุณยายนั้นวนั น้ี กลบั ทาใหผ้ มนอนไม่หลับ ในสง่ิ ที่คณุ ยายพูดทาให้ผมฉดุ คดิ ข้ึนมาได้ว่าจรงิ ๆ แล้วผมนะ ผมนะ...... ไมส่ ามารถโตขน้ึ ได้แลว้ และเวลาของผมกก็ าลังจะหมดลง 128

129

130

6 “เข้าใจคาว่า ชวี ิต มากขน้ึ ” นับถอยหลงั 1 เดือนสดุ ท้าย “RT กระผมรดนา้ ต้นไม้ใหน้ ะครับ!!” “…….” “RT ครบั ได้ยินผมไหม?” เหมือนผมจะเหม่อลอยมากไปหน่อย ทาให้ ซิน่อนกระโดดมาหาผม แล้วกส็ ะกดิ ผมเลก็ น้อยเพื่อใหผ้ มไดส้ ติผมหักได้โทรสินม่นั ทีท่ าหน้าตาเป็นห่วง ผมอย่างมาก สีหน้าเขาแสดงออกถึงความกังวลใจเป็นอย่างมากว่าเกิดอะไร ขน้ึ กับเพอ่ื นของตัวเองกนั แน่ “อ่า โทษทนี ะ ไดส้ ิ ขอบคุณมากนะ” “RT มีอะไรไม่สบายใจหรอื เปล่า?” เมื่อซิน่อนได้ยินผมอนุญาตแล้วตอบกลับ เขาจึงกระโดดไปรดน้า ต้นไม้เสร็จ แล้วหันมาถามกับผมด้วยท่าทางที่เป็นห่วงไม่ใช่น้อย ผมที่มอง ออกไปนอกหน้าตา่ งอยา่ งไรจ้ ุดหมาย พระอาทิตยท์ ่สี ่องแสงอย่างเจอดจ้าและ เห็นเจ้านกน้อยที่ชอบมาดูเจ้าต้นไม้ของผมอยู่เป็นประจาตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี้ กาลังโบยบินอย่างอิสระ นนั่ ยิ่งทาให้ผมคิดได้ว่าถา้ หากวันหนึ่งผมไม่ได้อยู่ตรง นี้แล้วกค็ งไมไ่ ด้เหน็ ภาพเหล่าน้ีอีกแล้วสินะ 131

เจ้านกนอ้ ยตัวน้ันโตขึ้นขนาดแลว้ เหรอ ใกลถ้ งึ เวลาของผมแลว้ เหมอื นกันสินะ “ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรหรอก ซนิ อ่ น” “RT ผมนะเปน็ คนสอนใหน้ ายเข้าใจความร้สู กึ ของมนุษณ์นะ” “……..” “ถา้ รสู้ กึ ไม่ดี ละ่ กบ็ อกผมได้ไหม เราเปน็ เพื่อนกันนะ” คาพูดของซนิ อ่ น ทาให้ผมฉดุ ดคิดขึ้นมานิดนงึ เพ่อื นท่ีเขาเคยบอกกับ ผมนะ เป็นคนที่เราสามารถเราสามารถแสดงตัวตนของเราออกมาได้อย่าง เต็มที่ ไม่จาเป็นต้องเก็บเอาไว้ เพื่อนก็เปรียบเสมือนทีพ่ ักผ่อนจิตใจอย่างหนง่ึ ของเรา ถึงเขาบอกกับผมอย่างนั้น ถ้าผมพูดออกไป ซิน่อนจะว่าอะไรผมหรอื เปลา่ นะ? “1 เดือน......” “ครบั ?” “ฉนั เหลือเวลาอกี 1 เดือน” ผมก็บอกไปแล้ว ความรู้สึกที่ผมเก็บซ่อนไว้มาตลอดเวลา ตั้งแต่ เมื่อไหร่เดือนก่อนความรู้สึกนี้ยังคงอยู่ในใจผมเสมอ เศร้า เสียใจ ทาอะไรไม่ ถูกความรู้สกึ ของผมมนั ตกี ันวุ่นวายไปหมดนี่สนิ ะ 132

การมีชีวิต มันไม่ไดม้ ีแตส่ ่ิงสวยงามเสมอไปตงั้ แต่ตน้ อยู่แล้ว เขาชะงัก ไปนิดกับคาพูดของผมและนงิ่ เงยี บลงไปในทันที “RT ......” “ไมเ่ ปน็ ไรนะ ฉันขอออกไปข้างนอกคนเดียวได้ไหม?” ผมไม่รอให้เขาพูดจบหรือพูดอะไรตอบกลับมา ผมหยิบกระเป๋าและ เดนิ ออกไปจากบา้ นในทนั ที เสยี งของเขาตะโกนไล่หลังผมมาเล็กนอ้ ย “เดียวฉนั กลับมา อยูบ่ า้ นดี ๆ ล่ะ” เมื่อผมลงไปถึงชั้นล่าง สวนทางกับ พู่กัน ที่กาลังจะเดินไปเข้างาน ของเขาพอดี เขาเลยทักทายผมตามประสาของเขาเหมือนอยา่ งปกตเิ ชน่ ทุกวนั “เกียร์ กาลงั จะไปไหนเหรอ?” “ฮ่าฮา่ ฉนั จะไปข้างนอกสกั หน่อยนะ” ถึงเสียงของผมก็เหมือนจะหัวเราะออกไป แต่สีหน้าและแววตาของ ผมมันไม่ได้แสดงออกแบบนั้นด้วยเลย เขาเหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ของผมได้ เหมือนกับซิน่อน เขาเหมอื นกาลังจะพูดอะไรบางอยา่ งผมข้ึนมา ผม สวนเขากลับไปก่อนว่าผมจะต้องไปธุร ะขอตัวก่อนนะ แล้วค่อยเจอกันใหม่ ตอนเย็น เมื่อผมพูดเสรจ็ ก็เดินมาอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในทันทีเพื่อน่ังรถไปอย่างไม่ มีจุดหมาย 133

“ผ้โู ดยสาร ลงป้ายไหนคะ่ ” แลว้ ผมจะไปท่ไี หนละ “จอดป้ายนีค้ รับ” “เชญิ ค่า ระวังรถดา้ นซ้ายดว้ ยนะคะ” สถานที่ที่ผมเลือกมานั่นก็คือ ที่แรกที่ผมได้เอามาเที่ยวพร้อมกับ เพื่อนคนแรกที่เป็นมนุษย์ ของผมมันคือ สวนสาธารณะที่มีผู้คนอยู่มากมาย หลากหลายอยู่บนกันอยู่มีร้านขายของต่างๆเรียงรายกันอย่างละลานตาไป หมด ผู้คนต่างเดินจับจ่ายซื้อสอยสิ่งของที่ตนเองต้องการและชมธรรมชาติ แสนสวยงามไปด้วย “คณุ แม่คะ่ โตขึ้นหนูอยากเปน็ นกั วาดรูปค่ะ” “ในอนาคต ลูกจะตอ้ งทาได้อยา่ งแน่นอนจะ้ ” เตบิ โตขึ้น? อนาคต? คาพูดของสองแม่ลูกคู่หนึ่งที่เดินสวนกับผม พูดคุยกันอย่าง สนุกสนานผ่านผมไป เด็กคนนั้นในมือของเธอถือกระดาษวาดรูปอยู่ด้วย ลายเส้นที่แทบดูไปออกว่าคืออะไร แต่ก็ยังสามารถมองออกได้ว่า เธอวาดรูป ตัวเองกับแมข่ องเธออย่างแน่นอน ถงึ แมใ้ นตอนนีจ้ ะไม่สวยมาก แต่ในอนาคต เด็กคนน้จี ะตอ้ งเป็นนกั วาดรปู อยา่ งท่ีตั้งใจไว้อย่างแนน่ อน 134

พรบึ 135

รปู วาดของเด็กผหู้ ญิงคนน้ันตกลงมาใกล้กับบริเวณเท้าของผม ยังดีที่ ผมไมไ่ ดเ้ หยียบแต่อย่างใด ผมหยบิ รูปใบน้นั ขึน้ แลว้ มองไปที่เด็กสาวพร้อมกับ ตะโกนเรียกเดก็ สาวเพื่อท่ีจะได้คืนรปู ใหก้ ับเธอ “ขอโทษนะครับ หนูน้อยทารปู ตกมาใบนงึ นะครับ” “ตายจริง ขอบคุณนะคะ ที่ชว่ ยเกบ็ ไวใ้ ห้” “ไมเ่ ป็นไรครับ” “ขอบคณุ พ่ีเขาสจิ ะ้ มนี า” ผมคุกเข่าลงไป เพื่อคืนรูปวาดให้กับเด็กน้อย ที่ยืนมองผมตาแป๋ว เท่าที่ผมรู้ เธอน่าจะเป็นเด็กอายปุ ระมาณ 4-5 ขวบ น้องมีนาชือ่ ตามท่ีแม่ของ เธอเรียก ยื่นมือเล็กๆนั้นไม่หยบิ รูปวาดจากผม ก่อนจะทาท่าลังเลเล็ก ๆ แล้ว พดู ออกมาด้วยเสยี งรา่ เรงิ ตามประสาของเด็กวัยน้ี “ขอบคุณมากนะคะ พี่ชาย บ๊ายบาย ๆ” เดก็ นอ้ ยกล่าว ขอบคุณผมด้วยเสียงร่าเริงก่อน จะเดนิ จูงมือไปกับแม่ ของเขา ตามประสาของเด็กวัยนี้รอยยิ้มของเด็กสาวช่างดูบริสุทธิ์ ทาให้ผม รู้สกึ ว่าโลกใบนดี้ ีจริง ๆ ผคู้ นสามารถมอบรอยยม้ิ ใหแ้ ก่กันได้ ถงึ แม้ว่าเราจะไม่ รู้จักกันเลยก็ตาม เพียงแค่การกระทาเล็ก ๆ ก็สามารถสร้างความประทับใจ ให้กับผู้คนได้แล้วสามารถเป็นมิตรต่อกันได้ โดยไม่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนให้ มากมาย 136

ผมได้มาอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งก่อนมองไปที่บริเวณทิวทัศน์ข้างหน้า ที่มี ผู้คนต่างพากันพูดคุยกันอยา่ งสนุกสนาน ธรรมชาตทิ ี่รวมกันเขา้ กับสิ่งมีชวี ิตที่ เรียกวา่ มนษุ ย์ มนั กลับดูกลมกลนื และดเู ปน็ ภาพทส่ี วยงามมากสาหรบั ผม “อ้าว พอ่ หนมุ่ เจอกันอกี แลว้ ” “คุณยาย...” “เป็นอะไรไปจ้ะ หนา้ ตาไมส่ ดใสเลย” ผมได้เจอเข้ากับคุณยายที่ผมเคยช่วยเขาไว้เมื่อตอนก่อนหน้านี้ คุณ ยายที่ให้ลูกอมกับผมนะลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนกาลังยืนอยู่ตรงหน้าของผม และยังคงยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย ท่านได้เดินมานัง่ ทีม่ ้าน่ัง ตัวเดียวกบั ผมแลว้ พดู เลยถามผมขึ้น “มอี ะไรไม่สบายใจอยู่สินะ เลา่ ให้คนแก่อย่างฉันฟงั ก็ได้” “คอื วา่ ผมนะ.....” หลังจากที่คุณยายพูดจบ ผมก็ได้เริ่มเล่าเรื่องที่ว่าอีกไม่กี่วันนี้ผม จะต้องไปจากที่นี่ แล้วผมคงรู้สึกเศร้าและเสียใจเป็นอย่างมาก ที่จะต้องจาก ไปจากที่นี่ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทายังไงดี ผมทารู้สึกสับสนแล้วไม่รู้จะเอายังไง ต่อไปดีกับชีวติ นี้ ผมระบายทุกความรู้สึกให้คุณยายฟัง ทา่ นรบั ฟังผมโดยไม่ว่า อะไรเลย พรอ้ มลบู หวั ของผมเพอ่ื เป็นการปลอบโยนใหค้ วามเศรา้ หายไปบา้ ง “รู้สึกเศร้าสนิ ะ ทจ่ี ะต้องจากทีน่ ไี้ ป” 137

“คงจะอยา่ งงั้นครบั ” “ยายเล่าเรอื่ งของยายให้ฟงั บ้าง ดีไหมจะ้ ” ผมพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับให้คุณยายสามารถเล่าเรื่องของ ตนเองได้ คณุ ยายเรม่ิ เล่าตั้งแตต่ อนทีท่ ่านยังเป็นเด็กอยู่ทตี่ ่างจังหวดั ไม่มีความ เจริญเหมือนในตัวเมืองแบบนี้ ท่านเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน มีพี่น้องมาก ถงึ 10 คน ซึง่ ทา่ นเปน็ ครอบครัวใหญ่ทีม่ ีท่านเป็นพ่ีคนโต ทต่ี ้องหาเลี้ยงน้องท่ี ยังเล็กอยู่ สมัยตอนที่ยังเด็กท่านได้เรียนถึงแค่ป.2 เท่านั้น เพราะต้องออก ทางานเพอื่ แลกกบั ขา้ วสารเลก็ ๆ น้อย มาให้นอ้ ง ๆ ท่เี หลอื ได้กินไดอ้ ิ่มทอ้ ง “ตงั้ 10 คนเลยเหรอครับ” “ใชแ่ ล้วจ้ะ” ท่านเล่าต่อว่าเมื่อท่านเริ่มโตขึ้นมา ก็ตั้งสินใจที่มาทางานหาเงินที่ตัว เมือง เพราะมันสามารถหาเงินได้มากกว่า เริ่มจากการเป็นแค่เด็กล้างจานอยู่ ในร้านอาหาร ท่านเล่าอีกว่า ล้างจนบ้างครั้ง มือของท่านลอกไปหมดเลยละ แตเ่ งนิ ทไ่ี ด้มาท่านแทบไม่ไดแ้ ตะมันเลยตวั ซ้าไป “สง่ ไปให้กับพ่ีนอ้ งสนิ ะครบั ” “ฮ่าฮ่า ถึงจะมาอยู่ทีน่ แี้ ล้วกอ็ ดเป็นหว่ งไมไ่ ด้จรงิ ๆ” 138

ต่อมาทา่ นไดล้ าออกมาจากท่ีร้านอาหารแห่งน้นั แลว้ ย้ายมาทางานที่ โรงงานท้อผา้ แห่งหนงึ่ ท่ไี ดเ้ งินดกี ว่า ถงึ แมใ้ นตอนแรกจะไม่สามารถทาอะไรได้ มากมายแต่ทา่ นกส็ ามารถปรับตัวให้เขา้ กับของทน่ี ้ีได้ ท่านกไ็ ด้เจอเข้ากับมิตร แท้ ทค่ี อ่ ยชว่ นเหลอื ท่านในยามที่ลาบาก แล้วก็คชู่ วี ิตของตัวเอง “คนรักเหรอครบั ?” “ถกู ต้องแล้วจะ้ ฮา่ ฮ่า” หลังจากนั้นทา่ นก็เล่าความยากลาบากก่อนทีจ่ ะมาถึงทุกวนั น้ี ท้ังต้อง ย้ายบ้านอยู่บ่อยคร้ัง เพราะเงนิ ที่ไม่พอใช้ ตอ้ งปรบั ตัวกับสถานที่ใหม่ ๆ เสมอ เมื่อตอ้ งลาออกจากท่ีทางานก่อนหน้าท่ีจะมาเจอกับ คณุ ตา และเพ่ือนรักของ คณุ ยาย ท่เี ป็นกาลังใจให้เสมอ “เหน็ ไหมจ้ะ การจากลาไม่ไดแ้ ย่เสมอไป” “เข้าใจแลว้ ครับ” เรื่องราวของคุณย้ายทาให้ผมรู้ว่า มนุษย์ คนหนึ่ง ต้องเจอเรื่องราว ต่าง ๆ มากมายกว่าจะมาเป็นตัวเองในทุกวันนี้ แม้จะลาบากไปบ้าง แต่ก็มี ความสุข กับส่ิงทีไ่ ด้รบั กลบั มา ผมสงสยั อะไรบา้ งอย่างขน้ึ ในหัว “คณุ ยาย ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” “ไดส้ ิ ไม่ว่าจะอะไรตาม” 139

“ถา้ หากวันหนึง่ เรารวู้ า่ ตอ้ งจากโลกนไ้ี ป คณุ ยายจะร้สู ึกยังไงครับ” ผมพูดออกไปแล้ว ความรู้ที่ซ่อนในใจของผมมานาน ความรู้สึกเศร้า เสียใจ กระวนกระวาย สับสนในตัวเอง ที่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์มาก เกินไป ทาให้ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด คุณยายนิ่งไปสักพัก จนผมรู้สึกว่าผม ถามอะไรทไ่ี มด่ อี อกไปหรือเปลา่ “ฮา่ ฮ่า เปน็ เด็กท่แี ปลกจริง ๆ เลย” “???” อยู่ ๆ คุณยายท่นี ง่ิ ไปก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นน้ั ทาให้ผมมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนที่ท่านจะพูดอะไรต่อ ท่านยื่นมือมาลูบหัวผม อย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ๋ยขึ้นด้วยน้าเสียงที่อ่อนโยน ไร้ความรู้สึกโกรธอย่างที่ ผมเขา้ ใจผิดในความคิดด่อนหนา้ นี้ “ยายนะ ไมร่ ู้สกึ กลวั ที่จะจากโลกน้ีไปเหรอจะ้ ” “..... ทาไมถึง” ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรจบ คุณยายก่อนเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าทาไม ต่อให้พรุ่งนี้ท่านจากไปจากโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ แล้วไม่รู้สึกกลัวหรือกังวล อะไรเลย ไมเ่ สียใจ ไม่รอ้ งไห้ แตก่ ลบั รูส้ ึกวา่ ชวี ิต ของคนเรานะ มี เกิด ก็ตอ้ งมี จากลา ควบคกู่ นั ไป 140