365 Days

ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีคนรุ่นใหม่ออกมาเรื่อย ๆ แบบนี้นะสิ ชีวิต ของ มนุษย์เรา ไม่มีใครสามารถออยู่ได้ ค้าฟ้า หรือ ตลอดไป ทุกคน ล้วนเกิดมา เพื่อใช้ชีวิตให้มีความสุข และ จากลา อย่างมีความสุขเช่นกัน ถึงจะมีร้องไห้ เสียใจบ้างนั้นก็ไม่ผิดที่จะรู้สึก แบบนั้นเพราะทุกคนแตกต่าง มีความรู้สึกท่ี แตกต่างกัน ใช้ ชีวิต ที่เรามีให้เต็มที เพื่อให้เราได้มีความสุขกับการที่ได้ลอง มนั ดีกว่ามาเสยี ใจทีห่ ลังนะ “เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอยู่ตลอดไป” “ความทรงจา....” ความทรงจาต่าง ๆ ของเราที่มีร่วมกับเพื่อน คนรัก กับทุกคนบนโลก ใบนี้จะคงอยู่ตลอดไป ไม่มีวันจางหาย นั้นทาให้ยายไม่กลัวที่จะ จากโลกนี้ไป อย่างไงล่ะ “พอ่ หนมุ่ อย่ากลัวไปเลย จงใชช้ วี ติ ใหส้ นกุ สุดเหว้ียงไปเลยนะ” “ขอบคณุ มาก ๆ มากจริง ๆ ครบั คุณยาย” ท่านโอบกอดผมเอาไว้ ลูบหัวของผมเล็กน้อย แล้วพูดกล่าวกับผม อย่างอ่อนโยน แค่คาพูดที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่มันกลับมีความหมายมากมาย ขนาดนี้ สามารถลบล้างความรู้สึกที่เคย หวาดกลัว เศร้า เสียใจ ออกไปได้ อยา่ งหมดสิน้ ในตอนนผ้ี มเข้าใจแล้วละ่ “ตอนน้รี สู้ ึกดขี น้ึ แลว้ สนิ ะ” 141

“ดีขึ้นมากแล้วครับ อ้ะ เวลาขนาดแล้วเหรอเนี้ย คุณยายให้ผมไปสง่ ไหมครบั ?” “ไมเ่ ปน็ ไรเหรอจ้ะ วนั น้นี ะ” คุณยายพูดตอบพร้อมชี้นิ้วไปทางที่ มี คุณตาคนหนึ่งกาลังยืนถือ ดอกไม้อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากที่พวกเรานั่งอยู่ ผมหันไปเห็นก้รู้ได้ทันทีเลยว่า จะตอ้ งเปน็ คนรัก ของคุณยายอยา่ งแน่นอน ผมก้มหัวให้เขาเล็กน้อยเพื่อเปน็ การทกั ทาย คุณคนนั้นยิ้มกลับมาให้ อยา่ งเป็นมติ ร “ถงึ ยายจะอายุเยอะแลว้ มีนดั เดตครบครอบวนั แตง่ งานนะจ้ะ” “ฮา่ ฮา่ อย่างงัน้ เหรอครับ ขอใหส้ นกุ นะครบั ” ผมกล่าวลาคุณยายที่นั่งอยู่ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเองมา สะพายไว้แล้ว เดินออกมาให้คุณตากับคุณยายได้ใช้เวลา ชีวิต คู่กันต่อไป ก่อนท่ีผมจะเดินห่างออกไปจากม้าน่ังไม่ไกลนัก คุณยายก็ตะโกนไล่หลังผมมา ด้วยคาถามท่ถี า้ เป้นแตก่ ่อนผมลงไมร่ วู้ า่ จะตอบวา่ อยา่ งไรอย่างแน่นอน แต่ในตอนน้ี ผมสามารถตอบออกไปได้อย่างไมล่ ังเลเลยสกั นดิ “แล้วตอนนพี้ อ่ หนุ่ม อายเุ ท่าไหร่แลว้ จ้ะ” 142

143

“ผมจะอายุ 1 ขวบแลว้ ครบั !!!” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างสุดเสียงเพื่อใหค้ ุณยายได้ยิน แล้วโบกมอื ลาพวกท่าน ทั้งสองอีกครั้ง เพื่อเป็นกล่าวลา จนเงาของผมหายไปท่ามกลาง ผคู้ นท่เี ดินสวนกนั ไปมา “เปน็ เดก็ ทแ่ี ปลกจรงิ ๆ เหมือนคณุ เลยนะ” “ย้ิมอะไรเหรอจะ้ ที่รกั ” “ไมม่ อี ะไรมากเหรอจะ้ ไว้ยายจะเล่าใหฟ้ งั ” [ ห้องพัก ] ผมกลับมาถึงที่ห้องพักของตัวเองแล้ว ก่อนที่จะเปิดประตู ผม สังเกตเห็นโน้ตกระดาษ ใบเล็กที่ติดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องของผม มีดึง มนั ออกมา มนั มีเขยี นขอ้ ความเอาไว้ ขอ้ ความบนกระดาษ ถา้ กลับมาถงึ แล้ว มาทีห่ อ้ งของฉันหน่อยสิ BY พ่กู ัน 144

กอ๊ ก กอ๊ ก ผมเคราะประตูฝังตรงข้ามห้องของผมในเวลาต่อ ตามที่เจ้าของ กระดาษใบเล็กในมือเขียนเอาให้ ผมสงสัยเล็กนอ้ ยว่าเขามีเรื่องอะไรหรือเปล่า นะ หรือวา่ มีหนงั ใหมเ่ หรอ? แตด่ เู หมือนเจ้าของห้องจะไม่อยูน่ ะ “มาแลว้ ๆ เปิดประตเู ข้ามาได้เลยย” “นายมีเรื่อ-” ???!!!! “เซอร์ไพรส์x2!!!” พู่กันที่รอผมอยู่ที่หน้าประตูอยู่แล้ว พูดออกมาพร้อมกับซิน่อนที่อยู่ ในมือของเขา พูดออกมาพร้อมกันแล้วดึงพลุสายรุ้งออกมายิง เซอร์ไพรส์ ผม ทงั้ คูท่ าให้ผมตกใจเปน็ อย่างมาก ทั้งเซอร์ไพรส์ และซนิ อ่ นที่อยู่ในมือของเขาท่ี กาลังถือพลุสายรงุ้ อยาอกี ที ก่อนดี “เขา้ มาเลยยย ๆ” “เดยี วก่อนสิ งานเลี้ยงอะไรเหรอ?” ในขณะที่ผมกาลังถามเขา พู่กัน ก็ส่งซิน่อนมาให้ผมถือไว้ในมือ แล้ว ดนั หลงั ผมเขา้ ไปในหอ้ งของเขาทันที กอ่ นที่ผมจะไดถ้ ามอะไรมากกวา่ นี้ภาพท่ี เหน็ ตรงหน้าทาเอาผมพูดอะไรไม่ออกเลยทีเ่ ดยี ว 145

146

สุขสนั ต์วันเกิดล่วงหนา้ เกียร์ ( RT ) เพื่อนรกั ป้ายข้อความที่เขียนขึ้นมาด้วยลายมือของเจ้าของห้อง และลูกโป่ง ต่าง ๆ มากมายที่ประดับอยู่ในห้องทาเอาผมพูดอะไรไม่ออกจรงิ ๆ นี้มัน หรือว่า งานเลี้ยงเหรอ แต่ตามที่งานวันเกิดแบบนี้ที่เมือง หุ่นยนตเ์ ราจะเปน็ การงานเล้ียงร่วมกนั ของหุ่นยนต์ในรหัสที่ลงทา้ ยเหมือนกัน ซะมากกว่าแล้วฉลองรว่ มกัน แต่น้ี งานวันเกิดของผมคนเดียวเลยเหรอ? “ฉันกบั เจ้าตวั เล็กชว่ ยกนั ทานะ”พู่กนั เล่าว่าหลังจากที่เห็นผมเมื่อเช้า แล้วรู้สึกไม่สบายใจ หลังเลิกงานเลยมาหาผมที่ห้องแต่ไม่มีคนอยู่ เขาเลยไป เจอเข้ากับหุ่นยนต์ของผมที่อยู่ตรงประตูหน้าห้องแทน เลยคิดว่าผมทาตก เอาไวเ้ ลยเกบ็ มาไวใ้ ห้ แล้วทีจ่ ดั งานเลย้ี งวนั เกิดให้ผมกเ็ พราะว่า ระหว่างทรี่ อผมกลับมาเขา ได้เล่นพูดคุยกับซิน่อน เลยได้รู้ว่าวันเกิดของผมเลยวันที่ผมต้องอยู่ท่ีนี้ เลยได้ จดั งานเลี้ยงวนั เกดิ ใหผ้ ม พกู่ ันเลา่ ว่าหลงั จากทเ่ี หน็ ผมเม่ือเช้าแล้วรสู้ ึกไม่สบายใจ หลังเลิกงาน เลยมาหาผมที่ห้องแต่ไม่มีคนอยู่ เขาเลยไปเจอเขา้ กับหุ่นยนต์ของผมที่อยู่ตรง ประตูหน้าห้องแทน เลยคิดว่าผมทาตกเอาไว้เลยเก็บมาไว้ให้ แล้วท่ีจัดงาน เลี้ยงวนั เกดิ ใหผ้ มก็เพราะวา่ ระหวา่ งท่รี อผมกลบั มาเขาได้เลน่ พดู คุยกับซิน่อน เลยได้รู้ว่าวนั เกิดของผมเลยวนั ที่ผมต้องอยทู่ นี่ ้ี เลยได้จัดงานเลย้ี งวนั เกดิ ให้ผม 147

“ทาไมล่-” “เกบ็ เปน็ ความทรงจาทดี่ ีตอ่ กันอย่างไงล่ะ!!” เขาตอบกับมาด้วยน้าเสียงที่ร่าเริงเหมือนอย่างเช่นเคย เหมือนกับที่ คณุ ยายบอกเลย ถึงแม้จะไมไ่ ด้อยู่ดว้ ยกนั หรือจะอยู่หา่ งไกลกนั แค่ไหน ความ ทรงจาที่มีให้กนั จะคงอยู่ตลอดไป “ฮ่าฮ่า ฉนั ไม่รู้วา่ นายอายเุ ทา่ ไหร่เลยยงั ไม่ได้ปักเทยี นนะ” พกู่ นั เลา่ วา่ หลงั จากที่เห็นผมเมื่อเช้าแลว้ รู้สึกไม่สบายใจ หลังเลิกงาน เลยมาหาผมท่ีห้องแต่ไม่มีคนอยู่ เขาเลยไปเจอเขา้ กับหุ่นยนต์ของผมที่อยู่ตรง ประตูหน้าห้องแทน เลยคิดว่าผมทาตกเอาไว้เลยเก็บมาไว้ให้ แล้วที่จัดงาน เลี้ยงวนั เกดิ ใหผ้ มกเ็ พราะวา่ ระหว่างทร่ี อผมกลบั มาเขาไดเ้ ล่นพดู คุยกับซิน่อน เลยไดร้ ู้ว่าวันเกิดของผมเลยวนั ทผ่ี มตอ้ งอยทู่ น่ี ี้ เลยได้จัดงานเล้ยี งวันเกดิ ใหผ้ ม “ทาไมล่-” “เก็บเปน็ ความทรงจาที่ดีตอ่ กันอยา่ งไงล่ะ!!” เขาตอบกับมาด้วยน้าเสียงที่ร่าเริงเหมือนอย่างเช่นเคย เหมือนกับท่ี คณุ ยายบอกเลย ถงึ แม้จะไมไ่ ด้อย่ดู ว้ ยกัน หรอื จะอยหู่ า่ งไกลกันแคไ่ หน ความทรงจาทม่ี ีให้กนั จะคงอยู่ตลอดไป 148

“ฮา่ ฮ่า ฉันไม่รวู้ ่านายอายุเท่าไหร่เลยยงั ไม่ได้ปกั เทยี นนะ” “ไมเ่ ป็นไร แคแ่ ท่งเดียวก็พอแล้ว” “?? ถา้ นายพูอยา่ งงัน้ ก็ได้ ฮ่าฮา” ผมเอาซิน่อนวางไว้บนโต๊ะที่มีเค้กที่เขียนว่า สุขสันต์วันเกิดเกียร์ RT มีความสุขมาก ๆ ลายเส้นตัวอักษรที่อยู่บนหน้าเค้กทาให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เจา้ ของห้องต้องเป็นคนเขยี นอย่างแน่นอน “ฉนั เขียนไมค่ ่อยสวนเท่าไหร่นะ” “ไมห่ รอก มนั สวยมากเลย” ผมพูดตอบเขาไป เพราะเค้กก้อนนี้มันสวยมากในสายตาของผมจริง มนั มคี า่ มากกวา่ เค้กราคาแพงที่เคยเห็นร้าน เพราะมันใส่ความรสู้ ึกที่ดตี ่อกันไว้ ในเค้กชิ้นนี้ด้วย หลังจากที่จุดเทียนแล้ว ทั้งพู่กันและซิน่อนก้เริ่มร้องเพลง Happy Birthday ใหก้ ับผมกนั อยา่ งรา่ เริงและสนุกสนาน ผมพูดตอบเขาไป เพราะเค้กก้อนนี้มันสวยมากในสายตาของผมจริง มันมคี า่ มากกว่าเค้กราคาแพงทเ่ี คยเหน็ ร้าน เพราะมนั ใสค่ วามรู้สกึ ทดี่ ตี ่อกันไว้ ในเค้กชิ้นนี้ด้วย หลังจากที่จุดเทียนแล้ว ทั้งพู่กันและซิน่อนก็เริ่มร้องเพลง Happy Birthday ใหก้ บั ผมกันอย่างรา่ เริงและสนุกสนาน 149

“อธิฐานไดเ้ ลยยย x2” ผมยกมือข้นึ ประสานกันก่อนจะ อธฐิ าน อะไรบ้างอย่างในใจ “ขอให้นายใชช้ ีวติ ใหส้ นกุ สุดเหว้ยี งไปเลยยย” “ขอบคณุ มากนะ ฉันมคี วามสุขมากจรงิ ๆ” ทั้งสองคนพุดขึ้นหลังจากที่ผมเป่าเค้กเสร็จ ก็เริ่มตัดเค้กแบ่งกันกัน และมขี นมและอาหารอ่ืน ๆ ท่เี ขาเตรยี มไว้ให้พร้อมอยู่แลว้ เลยทาให้ปราตี้วัน เกดิ ในคร้งั น้ี ทาใหผ้ มรูส้ กึ มคี วามสุขมาก เลยละ่ นค้ี งจะเปน็ ความรสู้ ึกทนี่ ายอยากจะใหฉ้ ันเขา้ ใจมนั มาตลอดเลยสนิ ะ “แล้วเจอกันพรงุ่ นนี้ า้ ” “เจอกนั บา๊ ยบาย” ผมแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองในที่ มือของผมที่อุ้ม ซิน่อนไว้มือ เมื่อเข้ามานั่งที่โซฟาภายในห้องแล้วจะวางเขาลง แต่เหมือนเขาจะไม่ยอด ปลอ่ ยมือจากผมนสี้ ิ จนผมต้องสะกิดเขาเล็กนอ้ ย “ซิน่อน?” “......กระผมไม่อยากใหน้ ายจากไป” 150

“ความเศรา้ จงหายไป ความเศรา้ จนบนิ หายไป” เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดออกมาในที่สุด ผมพูดปลอบโยนเขา เหมือนกับที่เขาเคยพูดกับผม ในตอนที่ผมเริ่มมีความรู้สึกแบบมนุษย์ ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่า ชีวิต มีพบเจอก็ต้องมีจากลา ผมกอด ตอบเขากับไป และลบู หวั เขาอย่างอ่อนโยน เพอื่ ให้เขารสู้ กึ ดขี ้นึ “รสู้ ึกดีขึ้นไหม?” “.....กระผมจะขอให้ทา่ นผสู้ ร้าง หะ ให้คุณอยู่ต่อไป แลว้ ก็ผ-” ผมยกมือแตะที่บริเวณหน้าผากของซิน่อนเบา ๆ เพ่ือเปน็ การบอกให้ เขาใจเย็นลงก่อน เขาลงอยากจะให้ผมมีชีวิตต่อไปสินะ ผมยิ้มให้เขาอย่าง อ่อนโยนแล้วแล้วตอบเขาไป “ฉนั นะไม่เปน็ ไรหรอก ถ้าจะจากไป” “ทาไมละ่ แต่ถ้-” “ฉันไม่เปน็ ไรจรงิ ๆ แตฉ่ นั อยากจะขออะไรนายสกั อยา่ งไดไ้ หม?” “ได้ ได้ทุกอยา่ งเลยครับ” ผมได้เล่าให้เขาถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผมไปเจอมาในวันนี้ เรื่องเล่า ของคณุ ทที่ าให้ความรู้สกึ ของผมเปลี่ยนไป และ เริ่มเข้าใจความหมายของคา ว่า ชวี ิต มากย่ิงข้นึ เหตผุ ลที่ทาให้ผมจะไม่เสยี ใจกับการจากลาในคร้ังนี้ 151

“RT…….” “ฉนั ไมเ่ สยี ใจเลยสักนดิ ทุกอย่างดแี ล้วจรงิ ๆ” เพราะอย่างน้อย พวกเราทั้ง ก็ยัง มีความทรงจาที่ดีต่อกันมากมาย อย่างทค่ี ณุ ยายบอกเอาไว้ ตอ่ ให้เราจะหา่ งกนั แคไ่ หน หรอื จากลากนั ไป เราจะ รู้สึก เศร้า หรือ เสียใจก็ไม่แปลกเลยสักนิด เพราะตอนนี้เรามีความรู้สึกท่ี แตกตา่ งกันได้ ทั้งผมและซิน่อน ถึงแมจ้ ะจากลากนั ความทรงจาทมี่ ตี ่อกนั จะคงอยตู่ ลอดไปนะ “เพราะอย่างง้นั พวกเรามาใช้ ชวี ิต ให้สนุกสุดเหว้ยี งเลยนะ!!” “ครับ!! กระผมเข้าใจนายแลว้ นายเติบโตขนึ้ มากเหลอื เกิน” “แนน่ อนสิ กฉ็ นั จะ 1 ขวบแลว้ นน้ี า้ ฮ่าฮา่ ” 152

153

154

7 “วันสุดทา้ ย” เรม่ิ นบั ถอยหลัง 24 ช่ัวโมงสดุ ทา้ ย วันสดุ ทา้ ยก็ไดม้ าถึงในที่สดุ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้มองโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ ด้วยตา ตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก็ที่ผมจะเข้าสภาวะ หลับไปตลอดกาล หรือก็คือ 24 ชั่วโมง ก่อนจะถูกทาร้ายนั้นเอง ถ้าเป็นผมในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มการใช้ ชีวิต เหมือนมนุษย์ ก็คงเศร้า เสียใจ? ผิดหวังเหรอ กระวนกระวายใจ? ที่กาลังจะ ถูกทาร้ายลง “RT ผมรดนา้ ต้นไมใ้ ห้นะครบั !” “ได้สิ! ตามสบายเลย” แต่ตอนนี้ ผมได้เปลี่ยนความคิดของตวั เองไปแล้ว ผมไม่กลัวการจาก ลาอีกแล้วไม่ว่า อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะไม่หวาดกลัวอีก ต่อไปแล้ว ผมรู้แล้วว่า เราควรทาวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ขอแค่เรามีความสุข กับ ทุกวนั ทมี่ ีอย่อู ยา่ งเต็มทเ่ี ทา่ นน้ั กด็ ีแล้วละ่ ครบั ผมพูดตอบอกไป ก่อนส่งที่รดน้าต้นไม้ไปให้เขาได้รดน้าได้อย่าง สะดวก เขาตอบกลบั อยา่ งรา่ เริง “อย่ารดนา้ เกินไปนะ ซินอ่ น” 155

“รับทราบครบั ผม!” “ฮา่ ฮา่ ” ผมกวาดสายตาไปทั่วห้องของผม สถานที่ในวนั แรกที่ผมลมื ตาต่นื ขน้ึ ในห้องที่ไม่คุ้น สถานที่ไม่คุ้นเลย และแปลกตา มาพร้อมกับร่างกายที่ เปลยี่ นไป และไดเ้ กดิ เรือ่ งมากมายขึ้นในห้องแห่งน้ี ทน่ี ้ี ทไ่ี หนเนีย้ ยย?! “เดาไม่ออกเลยเหรอ วา่ มันเกดิ อะไรขนึ้ กับร่างกายน้ี” “……. ผมกลายเปน็ มนุษย์ ครบั ” พอมานึกถึงแล้วกอ็ ด ขา ตัวเองไมไ่ ดจ้ รงิ ๆนะ เหตุการณ์ท าให้ผมต้องมาอยู่ที่นี้ เพียงเพราะว่า ผมไม่รู้จัก ความหมายของคาว่า ชวี ิต แลว้ ทา่ นผ้สู รา้ งเลยปรับเปล่ยี นร่างกายของผมให้มี ความรสู้ ึก นกึ คดิ เหมอื นกบั มนุษยท์ ใ่ี นตอนน้นั แสนน่ากลวั ในความคิดของผม เป็นอยา่ งมาก และกผ็ มเจอกบั หุ่นยนต์ตัวหน่งึ 156

“ง้ันเรามาเร่ิมทาความรจู้ ักกันใหม่ดีไหม?” “…… วา้ ว ยม้ิ ได้นา่ กลวั มาก!!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นั้นเองครับ!!” “ความเศรา้ จงหายไป ความเศรา้ จนบนิ หายไป” ความทรงจาที่ผมกับซิน่อน ได้เจอกันก็คือที่ห้องแห่งนี้เช่นกัน เขาได้ สอนเรื่องราวต่าง ๆ มากมายให้กับผม สอนการใช้ชีวิต สอนการเข้าใจ ความร้สู กึ เขาสอนอะไรหลาย ๆ อย่างกับผมมากมายจริง ๆ และค่อยอยู่เคียง ข้างผมในวันที่ผมไมม่ ีใคร หรือในวันทีผ่ มรู้สึกเศร้าก็ตาม เพื่อนหุ่นยนต์อีกคน ทีผ่ มสามารถเรยี กเขาวา่ เพ่อื น ได้อย่างเต็มปาก “ถา้ ร้สู ึกไม่ดี ละ่ ก็บอกผมไดไ้ หม เราเป็นเพื่อนกันนะ” 157

158

ในขณะท่ผี มกาลังเหม่ออยู่นั้น ซินอ่ นกร็ อ้ งตะโกนอย่างตื่นเต้น แล้วรี ยกมาให้ไปดูบางอย่าง อย่างรีบร้อน เขาดูจะตื่นเต้นเป็นอย่างมากเลยที่เดียว ละ่ ฮา่ ฮา่ “RT ดสู ิครับ มนั มดี อกไมส้ ีขาวออกมาแล้วครับ!?” “ไหน ๆ วา้ ว จรงิ ดว้ ย” “เย้ ในท่สี ุดกอ็ อกดอกแลว้ ครบั !” “ดจี ังเลยน้า ซนิ ่อน” ผมมองไปท่ซี ินอ่ นที่กาลังทาท่าทางดีใจเป็นอย่างมากท่ี ดอกไม้ออกด อกมาแล้ว เขาเร่ิมมาข้อมูลว่าดอกไมช้ นิดนี้มันคือ ดอกอะไรกันแน่ จนในที่สุด กไ็ ดร้ ู้ชื่อของมันแลว้ น้นั กค็ อื ดอกเดซ่ี (Daisy) ดอกเดซี่คือตัวแทนของความไร้เดียงสา และบริสุทธ์ิ เหมือนเด็ก น้อยที่เต็มไปด้วยความสดใสและไม่ทุกข์ร้อน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เปรียบเสมอื นใครสกั คนที่ชอบทาให้คนอ่นื มีความสขุ อยู่ดว้ ยแลว้ มีแต่เสียงหวั เราะ เป็นความหมายที่ดีมากจริง ๆ ไม่เคยแปลกใจสักนิด ว่ามันนายถึงให้ ดอกไม้นี้กับฉัน นายรู้ความหมายของมันอยู่ รู้มาโดยตลอด และพยายามจะ ทาใหฉ้ นั ได้เขา้ ใจความของมนั สินะ 159

RT100110165 นายรู้ไหมในตอนนี้ฉันสามารถเข้าใจทุกอย่างที่นาย พยายามบอกแล้วนะ “RT เปน็ อะไรหรอื เปลา่ อยู่ ๆ กเ็ งยี บไป?” ซิน่อนดึงชายเสื้อของผมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความเป็นห่วง อ่าจริง สิ ตอนนี้ผมมีเพื่อที่เป็นหุ่นยนต์เพิ่มมานี้น้า ผมยกมือขึ้นลูบหัวซิน่อนอย่าง อ่อนโยน แล้วยิ้มให้เขาเลก็ น้อย ผมรู้แล้ววา่ ตอนนี้ผมไม่ได้โดดเดียวยังมีเขาท่ี อย่เู คยี งขา้ งผมจนถึงตอนน้ีสนิ ะ จบ๊ิ จบ๊ิ “อ้าว เจา้ นกนอ้ ย” เสียงนกตัวหน่งเรียกความสนใจจาผมและซิน่อน นั้นก็คือเจ้านกที่ ชอบมาเฝ้าดอกไม้อยู่ที่ขอบหน้าต่างอยู่เป็นประจา ผมเห็นดังนั้นจึง เดินไป เด็ดดอกเดซี่ ขึ้นมาดอกหนึ่ง แล้วยื่นให้เจ้านกน้อยเป็นของขวัญที่มาเฝ้าอยู่ ตลอด มันใช้ปากเล็ก ๆ นั้นคาบดอกไม้แล้ว บินกลับไปที่รังของมันที่มีคู่ของ มันอยู่ พร้อมมอบดอกไม้ที่ผมให้ไปกับคู่ของตวั เอง เพื่อนาไปประดับที่รังของ พวกมนั “ซนิ ่อนฉนั ให้นาย” “แต่วา่ !!....น้ีของสาคญั ของ RT นะ” 160

ผมยกบอกกับเขาดันกระถางดอกเดซี่ไปทางเขา ในตอนแรกเขา เหมอื นกันมที ่าทีปฎเิ สธแต่ผมขยันขยอให้เขารบั ไปจนได้ ผมยิม้ ใหก้ ับทา่ ทขี องเขาท่ีดตู กใจไมใ่ ชน้ ้อยเลยท่เี ดียว “เพราะวา่ มนั สาคญั ใหต้ ้อมมีนายดแู ลตอ่ ไงละ่ ” “RT……” “ช่วยดแู ลต่อ แทนฉนั ไดไ้ หม?” “ได้ ไดเ้ ลยครบั กระผมจะดแู ลมันให้ดีที่สดุ เลยครบั !!” ผมกับซินอ่ นยิม้ แลว้ หวั เหราะใหก้ ันอย่างมีความสุข แล้วเร่ิมพูดคุยถึง เรือ่ งราวตา่ ง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาทผ่ี ่านมา จนกระทั้งมีสัญญาณมาอย่างส่ง มาทตี่ ัวของซิน่อน “ทาไมทา่ นผสู้ รา้ งเรยี กถงึ ผมกันล่ะ” “ไม่เป็นไรซิน่อนไปเถอะ” “แตว่ ่-” 161

162

“เพราะฉันก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกนั ” ผมพูดแล้วเดินไปเตรียมของอีก 2 – 3 อย่างลงในกระเป๋าสะพายที่ ผมถือไปมาอยู่เป็นประจา ซิน่อนดูมีท่าทีลังเลเป็นอย่างมาก แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ สามารถขัดคาสั่ง ท่านผู้สร้าง ได้จึงชิงพูดออกไปก่อน แล้วเดินไปที่หน้าประตู ทางออก ก่อนจะนึกอะไรได้ เลยเขา้ ไปหยบิ ตูใ้ ส่เจ้า พระอาทติ ย์ ปลากทองท่ี ผมเล้ียงไว้ ไปดว้ ย แล้วผมหนั ไปพูดกลับซนิ ่อน ดว้ ยท่าทีย้ิมแย้ม “บ๊ายบาย ซนิ อ่ น!!” “RT ……” “ซิน่อนบา๊ ยบายฉัน...เหมอื นทเ่ี ราทากนั เปน็ ประจาสิ” “ครับ บ๊ายบายครบั RT แลว้ เจอกนั นะครับ!!!!” เขาตะโกนไล่หลังผมออกมา ผมยิ้มให้กับท่าทางของเขา ใบหน้าที่มี รอยยิ้ม แต่จอแสดงตาทั้ง 2 ข้างกับมีหยดน้าไหลออกมาทั้ง 2 ข้าง แสดงถึง ความร้สู กึ ทแ่ี ท้จรงิ ของเขา ใช่แล้ว บ๊ายบายนะ ซนิ อ่ น 163

“เอ้ ใหฉ้ ันเหรอ? “ใช่แลว้ ล่ะ ชว่ ยเลยี้ งมนั ต่อจากฉันได้ไหม” อีกคนที่ผมมาหาก่อน ก็คือ พู่กัน ที่ร้านสะดวกซื้อใต้ตึก ตรงกับ ชว่ งเวลาพักของเขาพอดี เลยได้เข้าไปพูดคยุ กบั เขาทนี่ ่ังอยู่ ร้านสะดวกซ้ือแห่ง นี้ เป็นสถาทีแรกท่ีผมได้เร่ิม เข้าสังคมมนุษย์ ได้เจอกับมนุษย์คนหนึง่ ที่เขามา หาผม โดยทไี่ ม่หวังส่ิงใดนอกจากคาว่า เพื่อน “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พึ่งมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรยี งพอดีเลยครับ” “โทษที ๆ กอ่ นอ่นื เลยฉันชื่อว่า พู่กนั ยินดีทีไ่ ด้รจู้ ักนะ” “ตงั้ ช่ือใหม้ ันกันเถอะ!” “นี้ นายขออะไรไปเหรอ?” ความทรงจามากมายที่เกิดขึ้นในสถานที่แห่งนี้และความทรงจาดี ๆ ที่มีใหก้ ันของผมและส่ิงมชี ีวิตท่ีเรยี กว่า มนุษย์ ซึง่ ในตอนน้ไี ด้กลายเป็น เพ่ือน ของผมไว้อย่างสมบูรณ์ มนุษย์ที่ผมเคยเข้าใจมาตลอดทั้งชีวิตของการเป็น หุ่นยนต์ พอมาเจอเข้าจริง ๆ มันไม่เหมือนกับที่เคยได้ยินมาเลยสักนิด พวก เขาไม่ไดโ้ หดรา้ ยเสมอไป พวกเขายังมีดา้ นท่ีดีและเปน็ มติ ร 164

165

“นายไม่เอาไปด้วยจะดเี หรอ?!” “คดิ ซะวา่ เจา้ พระอาทติ ย์เป็น ตวั แทน ของผมก็ได้นะ ฮ่าฮา่ ” มนษุ ยค์ นนท้ี ี่มี ชอื่ ว่า พู่กัน ได้สอนอะไรให้กับผมมากมาย สอนให้ผม รู้จักคาว่า เล่น รู้จักคาว่า เที่ยวรู้จักคาว่า สนุก ให้ผมได้เข้าใจถึงความ สนุกสนานของการใช้ชีวิต แบบมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่แสนวุ่นวายที่สุดในโลกใบนี้ ช่างเขา้ ใจยากและซบั ซ้อน จริง ๆ “ฮ่าฮา่ ไดส้ ิ ถา้ นายนายวา่ อยา่ งง้นั นะ!” “นายตอ้ งเลี้ยงมนั ได้ดีอย่างแนน่ อน” ผมต้องขอบคุณเขาจริงๆที่เข้ามาทาผมในวันนั้นถ้าวันนั้น เขาไม่เข้า มาทักผมตอนนั้น ผมก็คงไม่ได้มีเพื่อนเป็น มนุษย์ อย่างแน่นอน ความเข้ากับ คนอื่นง่ายและความช่างพูดของเขา ทาให้ผมนึกถึงเพื่อนของผมที่อยู่ที่เมือง หุ่นยนต์ พวกเขาเหมือนแสงสว่างในชีวิตของผมจริง ๆ เหมือนกับ ซิน่อน เหมือนกับ RT100110165 ไม่มีผิด เพราะฉะนั้นถ้าหากผมให้ดอกเดซี่ให้กับ ซีน่อนแล้ว คนทีจ่ ะสามารถเลี้ยงเจ้าพระอาทิตย์ต่อได้ก็คือ เขาคนนี้นี่แหละคน ที่ผมไว้ใจ คนที่จะสามารถเลี้ยงเจ้าปลาทองของผมให้ เติบโตข้ึนได้มากกวา่ นี้ “นายจะไปแลว้ สนิ ะเกยี ร์” “ใชแ่ ลว้ ละ่ พ่กู นั ขอบคณุ สาหรบั ทุกอยา่ งนะ!” “โอ้ ซ้ึงเลยนะเนี้ย งนั้ ทางนกี้ เ็ ชน่ กนั ” 166

“ง้นั กบ็ า๊ ยบายนะ พู่กัน!!” “บา๊ ยบายยยย สักวนั หนง่ึ เราคงไดเ้ จอกนั ใหมน่ ะ เพอื่ นรัก!” . . “จอดปา้ ยน้คี รบั !” “เชิญคา่ ระวงั รถทางด้านซา้ ยนะคะ” ผมขึ้นรถเมล์ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่ผมได้ไปเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เป็น มนุษย์ และเป็นสถานที่ที่ผมเข้าใจคาว่า ชีวิต มีคนที่สอนให้ผม เข้าใจถึง การเกิดและการจากลา การยอมรับมันและยิ้มรับกับทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงจะร้องไห้บ้างก็ไม่เป็นไร จะเสียใจบ้างก็ไม่เป็นไร ขอแค่เราทาทุกวันให้มี ความสุขกพ็ อ ขอแคใ่ ช้ชวี ติ อย่างมคี วามสขุ ในทกุ ๆ วนั กพ็ อแลว้ สวนสาธารณะ ท่แี สนธรรมดาแตก่ ็แสนพเิ ศษในเวลาเดยี วกัน สถานที่ที่รวมระหว่างสิ่งมีชีวิตที่เป็น มนุษย์ กับ ธรรมชาติ เข้าไว้ ด้วยกันอย่างลงตัว สถานที่ที่รวมของสองสิ่งนี้เข้าไปด้วยกัน มีสิ่งมีชีวิตน้อย ใหญ่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ มนุษย์รวมเข้ากับธรรมชาติอย่างกลมกลืนแล้ ว ธรรมชาติกส็ ามารถเข้ากนั กับมนุษย์ได้อย่างสมบูรณแ์ บบ ถึงแม้บางคนอาจจะ มองว่าเป็นแค่ที่ธรรมดาแต่สาหรับผมก็สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่สงบและพิเศษ มากเลยละ่ 167

ม้านั่ง ม้านั่งตัวนี้แค่มานั่งตัวเดียวกันกับในวันที่ผมรู้สึกสับสนกับชีวิตรู้สึก ท้อแท้และเสียใจ ผมไปเจอเข้ากับคุณยายคนนึงที่ทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาวา่ ชวี ติ มากข้ึน ปลอบโยนผมยงั อ่อนโยน ในวนั ที่ผมร้สู ึกว่าชีวิตผมมันก็ มีแค่นี้ผมก็ไม่สามารถทาอะไรได้มากกว่านี้ท่านเป็นคนหนึ่งที่ผมนับถือจากใจ จรงิ ผหู้ ญงิ ท่ผี ่านเรอ่ื งราวอะไรตา่ งๆมามากมายในโลกท่ีแสนว่นุ วายใบนไี้ ด้ ท่านพบกับรักแท้ที่สามารถอยู่กับท่านจนแก่ชราทาเป็นคนที่พิเศษ จริงๆ ผมไมแ่ ปลกใจเลยสักนิดท่ีคุณตาจะอยู่กับคุณยายมาไดน้ านจนถึงตอนน้ี ท้ังคู่เป็นคูร่ ักกันเหมาะสมกันจริงๆ “อา้ ว พอ่ หนมุ่ พ่งึ ย้ายมาอยู่ใหมเ่ หรอ” “ยายเลา่ เร่อื งของยายให้ฟังบ้าง ดีไหมจะ้ ” “พอ่ หนุ่ม อย่ากลัวไปเลย จงใชช้ วี ติ ให้สนกุ สุดเหว้ียงไปเลยนะ” “เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอยตู่ ลอดไป” ขอบคณุ นะที่สอนใหผ้ มเข้าใจความหมายของคาว่า ชวี ติ อยา่ งแท้จริง เข้าใจถงึ การเกิดและการจากลามนุษย์เราสิ่งมชี ีวิตทุกอย่างล้วนต้องมีเกิดและ มีจากลากันเป็นเรื่องธรรมดา คาสอนที่ผมจะจดจาตลอดไป ขอบคุณท่าน จริงๆ ขอบคุณทที่ ักผมในวนั แรกท่ีผมมาอยู่ทนี่ ่ีนะครับ ขอบคณุ คณุ ยายมากจรงิ ๆ 168

เอ๋ ต้นไม้ตน้ นม้ี ัน ในขณะทีผ่ มกาลังเดินไปรับรอบสวนถ้ามาถึงเหตุการณ์ต่างๆผมได้ไป สะดุดตาเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่งที่แสนคุ้นเคยมันเหมือนกับต้นไม้ที่ผมและ RT100110165 ชอบไปนั่งคุยกันอยู่เป็นประจา ต้นมันสูงใหญ่ให้ร่มเงา มากมายเป็นที่อาศยั ให้กับนกน้อยและสัตว์น้อยใหญ่ “เพราะวา่ ความสนุก มันทาใหเ้ รารูส้ ึกมคี วามสขุ นะสิ” “นายนะขอ ชวี ิต ไหมล่ะเหมือนกบั ต้นไม้ ต้นน้ีไง” “No No ไม่ใช่วินาทีสุดท้ายสิ หลังจากนี้คือการ เริ่มต้นใหม่ แทน หากล่ะ” “ฮา่ ฮ่า ๆ แนน่ อนอยู่แลว้ ขอบคุณสาหรับทกุ อย่างท่ผี ่านมานะ” คนแรกของผมท่ีทาใหผ้ มไดม้ าจนถึงทุกวนั นี้ถา้ หากไม่มีคาพูดของเขา ในวันนั้น ตอนนี้ผมก็คงเป็นแค่เศษเหล็กที่ถูกบดแลว้ นาไปทิ้งเป็นแค่ขยะกอง หนึ่งก็เท่านั้น ขอบคุณเขามากที่มอบโอกาสในการมีชีวิตให้กับผมให้ผมนะ เขา้ ใจความร้สู ึกในส่ิงท่เี ขารูส้ ึกมาโดยตลอด สิ่งทีเ่ ขาพยายามจะสื่อออกมา ส่ิง ท่ีเขาพยายามจะทาให้ผมเขา้ ใจ แตต่ อนน้ผี มเขา้ ใจแล้วนะ ขอบคุณนะมากจริง ๆ เพ่อื นคนแรกของผ 169

170

“บรรยายกาศดี จรงิ ๆ จงั เลยนะ” ผมเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น นั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน นับถอยหลัง เวลาที่เหลือของผมอีกไม่นานแล้วเวลาของผมกาลังจะหมดลงก็ได้มีเสียงใคร คนหน่งึ ทักผมข้ึนจากดา้ นหลังของตน้ ไมต้ น้ น้ี “เจา้ เดก็ น้อย เข้าใจความายของ คาว่า ชวี ิต แล้วสินะ” “ตอนนผี้ มเขา้ แลว้ ละ่ ครบั ทา่ นผูส้ ร้าง” “เสยี ใจไหม ทกี่ าลังจะจายโลกใบนไี้ ป” “ฮ่าฮ่า ไม่เลยครับ ตอนนี้ผมกาลังจะเขา้ ใจ ชีวิต ในตอนสุดท้ายแล้ว ละ่ ครบั ” “อยา่ งง้นั เหรอ?” “ใชแ่ ล้วครับ มีเกดิ ก็ต้องมีจากลา นี้แหละครับ ชวี ิต” “...... นายเปน็ ห่นุ ยนต์ท่ีแปลกจรงิ ๆ” “มนษุ ย์คนหนึง่ กพ็ ดู กบั ผมแบบนั้นเหมือนกนั ฮ่าฮา่ ” [ ร่างกายกาลงั จะเข้าสู้สภาวะ หลบั ไหลตลอดกาล ] [ นบั ถอยหลงั 5 วนิ าที หลงั จากนี้ ] 171

เวลาของผมมาถึงแลว้ สินะ 5 พกู่ นั นายจาไดไ้ หมวา่ นายเคยถามผมว่า 4 “น้ี นายขออะไรไปเหรอ?” 3 คาอธิฐาน ของผมนะ 2 ผมขอใหค้ นทีผ่ มรกั ทกุ คน มีความสขุ ยิง่ กวา่ ใคร ๆ นะ 1 [RT100131145 ไดเ้ ข้าสู้สภาวะ หลบั ใหล เป็นทเี่ รียบร้อย] ตด๊ื ดดดดดดดดด .......................................... 172

173

174

8 “จดุ จบคอื จดุ เรมิ่ ต้นใหมเ่ สมอ” . . ทาไม ผมถึงยังอย่ลู ่ะ? สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก็คือ เสียงระบบของผมที่ตัดสัญญาณว่า ผมได้ เขา้ สู่สภาวะหลบั ไหลตลอดกาลแลว้ หลังได้ยนิ เสียงสญั ญาณทุกอย่างก็มืด ไป หมด ผมไม่ได้ยิน แล้วก็ไม่ได้เห็น ภายใต้จิตสานึกของผม ทุกสิ่งทุกอย่างท้ัง ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ความว่างเปล่าที่ทาให้ผมรู้สึกสงบมัน ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด จรงิ ๆ “ไง ร้สู ึกอยา่ งไงบา้ งท่ไี ด้ การเกิดและการจากลา” “มันแปลก พลิ กึ เข้าใจยาก แตว่ า่ ร้สู กึ ......มีความสขุ ครบั ครับ” “ความสขุ อย่างนั้นเหรอ?” ต้นเสียงของ ท่านผู้สร้าง ดังออกมาจากหลังต้นไม้ จนกระทั่ง เขาได้ เดินออกมาจากด้านหลงั ของตน้ ไม้ใหญ่แล้วมาประจันหนา้ กับผมตรง ๆ 175

สิง่ ที่ผมเห็นตรงหน้าทาให้ผมพูดอะไรไม่ออกจรงิ ๆ “ทา่ นเปน็ ......... มนุษย”์ “ใช่ ฉันเป็นมนุษย์” “RT กระผมคดิ ว่านายจะไมฟ่ ้ืนซะแลว้ !!” ส่งิ ทผี่ มเหน็ ตรงหนา้ กค็ อื มนุษย์เพศชายวัยกลาง คนที่สวมเสอื้ กาวน์ เหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์ที่ผมเห็นในหนงั บนหัวไหล่ของเขามีซนนิ ่อนกอด อยู่ที่นั่น เมื่อเห็นผมเดินขึ้นมาก็กระโดดเข้ามาหาผมในทันทีแล้วก็ตรงใบไม่ ปล่อยพรอ้ มกับเอาหวั ถูผมไม่หยุด ลูบหวั เขาเบา ๆ “เกิดอะไรขึ้นไมใ่ ชว่ ่าผมจะต้องหลับไหลไปตลอดกาลเหรอ?!” “ใครบอก? ฉนั ไมเ่ คยพดู นะ” “แต่ว่-” “ผมอยากเข้าใจความหมายของ คาวา่ ชีวิต ใหม้ ากกวา่ น้ี!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะท่ี พูดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะทาให้มันเป็นจริงเอง ฉันทาให้เจ้าเข้าใจความหมายของ คาว่า ชวี ิต เอง ] พอมานกึ ดูดี ๆ แลว้ ทา่ นผู้สรา้ งบอกว่าจะทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาวา่ ชวี ิต ไม่ใชว้ ่าทา่ นจะทาลายผมลงหลงั จาก คาขอของผมเป็นเหรอ? 176

“นายกไ็ ด้เข้าใจคาว่า ชีวติ แล้วน้ี” “……ทา่ นไมไ่ ดจ้ ะทาลา-” “แล้วทาไมฉนั ต้องทาลาย หนุ่ ยนตท์ ่ีฉนั สร้างขึน้ มาดว้ ยล่ะ?” “กท็ า่ นบอกว่า.......” ผมได้บอกถึงสาเหตุว่าทาไมผมถึงคิดว่าท่านจะทาร้ายผมลงเพราะ ท่านเป็นคนพูดเองว่าจะ ทาลายหุ่นยนต์รุ่นเก่าออก ผมถึงได้มาอยู่ที่ตรงน้ี เพราะคาของผมมันทาให้เขาหัวเราะเป็นการใหญ่จริงลงไปกลิ้งขากับพ้ืน หญ้า นั้นทาใหผ้ มมึนงงเปน็ อย่างมาก “ฮ่าฮ่า ฉนั ปวดทอ้ งไปหมดแลว้ ” ท่านผู้สร้างอธิบายกับผมว่าจริง ๆ แล้วผมน่าจะเข้าใจผิดไปเล็กน้อย หุ่นยนต์ทุกตัวท่ี ฉันบอกว่าจะโละทิ้งนั่นคือ ฉันจะรีพวกเขาให้พวกเขา สามารถเข้าใจความรสู้ กึ เหมือนกบั มนษุ ยไ์ ด้หรือกค็ ือ เอาพวกเขามา รีไซเคิล จิตใต้สานึกของพวกเขายังคงอยู่เขายังคงรู้ว่าเขาเป็นใครแต่พวกเขา แค่ยา้ ยไปอยใู่ นร่างใหม่กเ็ ทา่ นนั้ “ใช่แล้วละ่ RT ท่านผู้สรา้ งเรียกผมไปเพราะเรื่องนคี้ รับ!!” เพราะร่างที่พวกเขาใช้นั้นมีความเก่าและเสื่อมโทรมลงไปตาม กาลเวลา มันไม่เหมาะกับเขาหรอกฉันอยากให้พวกเขาและเข้าใจความรู้สึก ของใครมีชวี ิตบ้างเลยสร้าง body ใหม่ ๆ ออกมาเร่ือยๆ 177

“ฉนั ต้องการใหอ้ นาคต มนษุ ยแ์ ละหนุ่ ยนต์ สามารถอยรู่ ว่ มกนั ได้” และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทาไมฉันจะต้องทาร้ายหุ่นยนต์รุ่นเก่าลง แค่ ภายนอกแต่โปรแกรมระบบของพวกเขายังคงอยู่ พวกเขายังคงจาได้ว่าพวก เขาเป็นใครพวกเขาต้องการอะไร ถ้าจะให้สิ่งที่เขาต้องการเสมอตอบแทนกับ สง่ิ ทเ่ี ขาทาให้กับฉนั และฉนั ไมไ่ ดล้ องพวกดขาเป็นแค่ลูกน้องหรือคนงาน “พวกเธอเองก็เป็นครอบครัวฉัน” ทั้งหมดคือครอบครัวของฉันเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้องเป็นครอบครัว ทฉ่ี ันสร้างข้ึนมาด้วยมือของฉนั เองฉนั ไม่มีวันจะทารา้ ยครอบครวั ฉันหรอกนะ “เข้าใจแล้วใชไ่ หม” “ครับ..... แลว้ หลงั จากนผี้ มจะเปน็ อย่างไงต่อ?” ผมถามทา่ นผู้สรา้ งออกไปด้วยความสงสยั ถา้ หากตอนน้ผี มสามารถมี ชีวิตตอ่ ไปได้แล้ว ตัวผมเองละ่ ผมต้องไปอยู่ที่ไหนไปอยู่ที่เมืองคนดังเดิม หรือ ว่าอยู่ที่นี่ตลอดไป คาพูด เหล่านั้นทส่ี รา้ งทาใหผ้ มพดู อะไรไม่ออกเลยจริงๆ เขายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แลว้ ตอบผม “นายนะ มชี วี ิต เปน็ ตวั เองแลว้ นะ” “ชวี ิต......ของผม?” 178

179

“ฮา่ ฮ่า ถกู ต้องแลว้ ล่ะ!!” ท่านผู้ทราบพูดอธิบายกับผมว่าแต่ตอนน้ีผมสามารถเข้าใจความรู้สึก เหมือนกับ มนุษย์ ได้แล้ว เข้าใจความรู้สึกเศร้า เสียใจ ร้องไห้ หรือแม้กระทง่ั มีความสุข ท่านผู้สร้างต้องการสรา้ งหุ่นยนต์ที่ สามารถเข้าใจความรูส้ กึ ตา่ ง ๆ ได้และสามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ ท่านบอกกับผมว่าผมในตอนนี้มีชีวิต เป็นของตัวเองแลว้ นะ ไมม่ ีใครสามารถกาหนดชีวิตของนายไดอ้ ีกแลว้ “แล้วนายอยากทางานกับฉนั ไหม” “งาน?” “เหมือนกบั กระผมครบั !!” งานที่เขาพูดถึงคือการทางานเป็นผู้ช่วยของเขาเหมือนกับที่ ซิน่อน กาลังทาอยู่ ช่วยเขาให้เขาคิดค้นหุ่นยนต์ที่สามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ อย่างสันตสิ ขุ โดยไมม่ กี ารแก่งแย่งกัน ไม่มีการทะเลาะเบาะแวง้ กัน “นายสามารถไปมาทง้ั 2 ทีไ่ ด้เลย” เขาพูดเสริมไม่ว่าในตอนนี้ถ้าหากผมทางานกับเขาผมสามารถมาท่ี โลกมนุษย์ได้ตลอดเวลาเพื่อกลับมาเจอกับเพื่อนของผมที่นี้ และยังสามารถ เข้าไปทเี่ หมือนเดมิ ไดต้ ลอดเวลาอีกด้วยผมหนา้ ทจ่ี ะเปล่ียนแปลงความคิดของ พวกเขาให้เปน็ เหมอื นผมได้ “RT ตอ้ งทาไดอ้ ย่างแนน่ อน!!” 180

“เจา้ หุน่ ยนตต์ วั นอ้ ยของฉันนายกด็ เี หมือนกันใชไ่ หมล่ะ ฮ่าฮ่า” สามารถสอนให้พวกเขาเข้าใจว่า มนุษย์ ทุกคนไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ เราคิดมนุษย์เพียงด้านเดียวมนุษย์ทุกคนมีทัง้ ดีและไม่ดีคนที่ดีก็มีเช่นเดียวกัน สามารถส่งให้พวกเขาร่วมกันกับมนุษย์ได้เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ มากกวา่ นจี้ ะช่วยใหท้ า่ นผู้สร้างสามารถคดิ คน้ สิ่งใหมๆ่ ข้ึนมา “นายมีสิทธทิ์ ่จี ะตดั สนิ ใจเสมอ” ท่านผู้สร้างบอกกับผมว่าตอนนี้ผมคือกุญแจสาคัญที่จะทาให้มนุษย์ และหุ่นยนต์สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขรายการสงครามงานอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะสามารถทาให้มนุษย์และหุ่นยนต์อยู่ร่วมกันได้บน โลกใบน้นี ่นั คอื สิง่ ที่ท่านผชู้ มคาดหวงั ในตัวผม “ผม.......” “RT ครับ?” “ว่าไง เดก็ น้อย” “ผมจะทาครบั !!!” “เย้/ฉนั ดีใจจริง ๆ” ทั้งเขาและซิน่อน เข้ามากอดผมทั้ง 2 ทางทาให้ผมรู้ว่าถ้าหากท่าน ผู้สร้างกบั ซนิ อ่ นสามารถอยู่รว่ มกนั ได้นนั่ ก็หมายความวา่ ........ 181

มนุษย์และหุ่นยนต์ ก็สามารถอยู่ร่วมกันไดเช่นกันผมจะทาให้ทั้งสอง สิ่งนี้สิง่ มีชีวิตและสิ่งทีไ่ ร้ชีวิตสามารถอยูร่ ่วมกนั ได้อย่างมีความสุขบนโลกใบนี้ อยา่ งแนน่ อน ขอเวลาผมหน่อย ผมจะทาให้ได้ “โลกท่มี นุษยแ์ ละหนุ่ ยนต์สามารถอยรู่ ว่ มกันได!้ !!” การเดินทาง ‘ครง้ั ใหม’่ ไดเ้ ริม่ ต้นขึ้นแล้ว !!! --------------------------------------------------------------------------------- 182

183

THE END? No This is not The End This is the Beginning. 184

185

คุณคิดว่ายังไงบ้าง ในตอนนี้คุณได้เห็นการเดินทางและเติบโตข้ึน ของหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แต่ในตอนนี้ เขาสามารถเข้าใจ ความหมายของคาว่า ชีวติ แลว้ ‘ชีวิต เมอ่ื มเี กิดก็ต้องมีจากลา คุณเข้าใจความหมายของมนั แล้วสินะ’ ‘จุดจบ คือจุดเร่ิมต้นใหมเ่ สมอ’ เหมือนกับหุ่นยนต์ตัวน้ี ที่สามารถเข้าใจความหมายของชีวิต มีความ ทกุ ข์ มคี วามสุขบ้าง รอ้ งไห้บา้ งก็ไม่เปน็ ไร ขอแคเ่ ราใช่ชวี ติ ให้มคี วามสุขในทุก ๆ กพ็ อแลว้ ในวันที่คุณคิดว่านี้คงเป็นจุดจบ มันอาจจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ขอสิ่ง ใหมก่ เ็ ป็นได้ ในชีวิตของเรา มีล้มบ้าง มีร้องไห้ มีเสียใจ มีโกร ธมีผิดหวังนัน่ แหละ คือรสชาติของชวี ิต ถ้าหากเรามีแตค่ วามสุขอย่างเดียวภายในชีวิตของเราชีวิต เรากค็ งจะไร้สสี นั เหล่านี้ไป การทเี่ ราได้ล้มคร้ังหนึ่งเราได้รูใ้ นสิ่งท่ีเราผิดพลาด มันคอื จดุ จบ การทเ่ี ราลุกขึ้นและเผชิญหน้ากบั มนั น่นั คอื การเริ่มตน้ ใหม่ ชีวิตของเราก็เปรียบเสมือนกับ การวิ่งล้มและการลุกขึ้นยืนและว่ิง ต่อไปเน่ยี คอื คาว่า ชีวิต ถ้าหากคุณได้อ่านมาถึงตอนนี้ เราอยากจะบอกกับคุณว่าคุณไม่ต้อง มองไปถึงอนาคตที่ไกลกับตัวคุณในตอนน้ีถ้าคุณรสู้ ึกแย่ ค้นหาสิง่ เลก็ ๆ ท่ีเป็น ความสขุ ให้กับคุณ การเลยี้ งปลาทอง เป็นเพือ่ นคลายเหงาหรอื สัตว์เลยี้ งตัวอ่ืน หาความสขุ เลก็ ๆ จากสง่ิ ท่ีอยูร่ อบตวั คุณ 186

การช่วยเหลือผู้คน การเปิดใจรับผู้คนใหม่ๆ จริงอยู่ที่คนเราสามารถ อยู่คนเดียวได้บนโลกใบนี้แต่การที่เรามี ที่พึ่งทางจิตใจมันก็ดีเหมือนกัน ไม่ จาเป็นต้องเป็นแค่ผูค้ นอาจจะเปน็ สิง่ ของสัตว์เลี้ยงหรือสิ่งอ่ืน ๆ บนโลกใบน้ีก็ ไดเ้ ช่นกนั คุณจามงกุฎดอกไม้ที่หุ่นยนต์ตัวน้อยมอบให้คุณได้ไหม ฉันอยากจะ ขอให้คุณเก็บมันไว้ในใจของคุณเสมอ ในวันที่คุณรู้สึกแย่ขอให้คุณจงจาไว้ว่า ในวันนงึ คณุ เคยมีความสขุ มากเลยนะ หุน่ ยนตต์ ัวน้อยก็คงอยากจะมอบให้คุณ เพอื่ เปน็ ของขวัญเช่นกนั แต่ตอนนไี้ ด้มาถึงตอนสดุ ท้ายของหนังสือเลม่ นี้แลว้ ฉันคงจะไม่มีอะไร จะบอกกับคุณแล้วล่ะ ก่อนที่คุณจะจากไปฉันขอให้คุณมคี วามสุขในทุก ๆ วัน นะ คณุ ไม่ต้องเปน็ คนทีเ่ ก่งทส่ี ดุ แตเ่ ป็นคนทีม่ คี วามสุขก็พอแลว้ ลากอ่ น หวงั วา่ เราจะไดเ้ จอกนั อกี นะ 187

188

189

190