365 Days

“น้ี ตอนนผ้ี มนะ มีชีวติ เหมือนกบั เธอแล้วนะ เจา้ ตัวเลก็ ” “อะ้ นัน้ นกที่ RT100110165 เลา่ ให้ฟงั สินะ” มีพูดขึ้นกับต้นอ่อนที่อยู่ในกระถางใบเล็กและนกน้อยที่บินมาเกาะที่ ขอบหน้าต่าง ที่ตอนนี้มาวางอยู่บนตรงเป็นที่เรียบร้อย แล้วเริ่มเดินสารวจไป ทั่ว ๆ ห้องของผมดูบ้าง ที่นี้มี ห้องน้า ห้องอาบน้า ห้องครัวที่มีข้าวของอยู่ ครบ และก็ห้องนอนที่ผมตื่นขึ้นมา ที่มันใหญ่พอจะเป็นห้องนั่งเล่นได้เลยล่ะ อยา่ งน้อยผู้สร้างกย็ ังใจดี ให้ส่งิ อานวยความสะดวกมามากเกนิ พอล่ะ “ลองออกไปเดนิ สารวจสักหนอ่ ยดกี ว่า” ผมเดนิ ออกไปทปี่ ระตูทางดา้ นหนา้ และกาลังจะเปิดมันออก ผมก็ฉุด คิดขึ้นมาได้ว่า ด้านหลังประตูนี้จะมี ใครหรือ อะไรอยู่หรือเปล่า แต่น้ันก็แค่ ความคดิ เทา่ น้นั เพราะตอนน้ผี มเปิดประตูออกเป็นท่ีเรยี บร้อยแล้ว ด้านนอกมี ประตูของห้องอื่น ๆ อยู่ด้วย นั้นก็คลาย ๆ กับหอพักที่ผมเลยอยู่สินะ แบบนี้ แสดงว่ามีใครอยู่ข้างห้องผมเหมือนหันสินะ ผมเดินไปลงลิฟต์ที่อยู่บนชั้นของ ผมเพอื่ ลงไปด้านลา่ งดู ท่ีน้ี มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วย “อ้าว พอ่ หนุ่มพง่ึ ยา้ ยมาอยูใ่ หม่เหรอ” มนษุ ยเ์ พศหญงิ คนหน่ึงทกั ข้นึ !!! ด้วยความตกใจที่มีคนมาทัก ผมเลือกที่จะหยักหน้าให้และโค้ง เลก็ นอ้ ย แล้วรับวิง่ กลับขึ้นลิฟต์ตัวเดมิ ทนั ที อา่ ผมหนีมาแล้ว เธอทกั ผม แล้ว ผมควรตอบหรือเปล่าหรือว่าไม่ดี หรือยังไงดี เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ผมอยู่ ผมก็ รีบวิง่ เข้าหอ้ งในทนั ที 41

เหย้ เอาเปน็ วา่ วนั นสี้ ารวจแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ “ท่ีนี้ ฉันต้องมาอ่านค่มู อื และทาความเขา้ ใจมนั เสียก่อนสนิ ะ” ผมหยิบหนังสือคู่มือมานอนอ่านที่เตียงและเริ่มทาความเข้าใจกับ ร่างกาย มนุษย์ นี้ กอ่ น คมู่ ือนถ้ี ึงจะดพู ิลึกแต่กช็ ่วยได้มากเลยละ มันบอกราบ ละเอยี ดและขอ้ มูลของร่างกายนี้อยา่ งละเอียดและเข้าใจได้ง่ายมาก “เอ้ ถา้ เขาทักทาย เราควรย้มิ แล้วทกั ทายกลับแบบนใี้ ช่ไหมนะ” ผมเรม่ิ ทาทา่ ทางตามรูปในหนงั สือ ดบู า้ ง เร่มิ จากการเดินไป ที่กระจกบานใหญเ่ ท่าตัวก่อนเลย ผมยืนมองตัวเองสักพักแล้ว ลองยิ้มแบบใน รปู ดูบา้ งเพ่อื เปน็ การฝกึ อย่างหนึง่ . . ทาไมมันดูไม่เป็นมติ รเลยล่ะ เหมอื นจะดูนา่ กลวั ด้วยซา้ หรือเราทาผดิ นะ กย็ กมมุ ปากขน้ึ เหมอื นในรูปน้ี...... “แบบน้ันมนั ผิดแลว้ !!!” !!!?????? 42

ผมตกใจแล้วรีบหันไปทางเสียงเล็กแหลมดังออกมาจากลูกบาศก์ท่ี ท่านผู้สร้างทิ้งไว้ให้ก่อนหน้านี้ อยู่ ๆ เจ้าลูกบาศก์ก็เริ่มขยับไปมาแล้วเริ่ม เอ่ แปลงร่างเหรอ? มันกาลังขยับปรับเปลีย่ นรูปร่างของตัวเองไปมา จนกลายมา เป็น ห่นุ ยนต์ ตวั เล็ก ขนาดเท่าฝา่ มอื เองละมัง้ มาก้มลงไปมองมนั ใกล้ ๆ “หนุ่ ยนต์สงสารเหรอ?” เพีย๊ ะ!! “โอ้ยย เจบ็ ๆ” เจ้าหุ้นยนต์ตัวจิ๋วตีเข้าที่หน้าของผมเต็มแรงของมัน ด้วยความที่ผม เอาหน้าเข้าไปใกลม้ นั เลยไม่เป้าในการตใี นครัง้ นท้ี นั ที แก้มของผมเป็นรอยมือ หุ่นยนต์เล็ก ๆ ทั้งทีข้างเลยครับ ตัวเล็กแต่แรงเยอะใชเ่ ล่นเลยนะเนี้ย ตัวก็แค่ นี้เอง ผมนึกด้วยความรู้สึกที่มนุษย์ น่าจะเรียกว่า อะไรนะ ตามคู่มือเมื่อก้ี นา่ จะเอน็ ดู ละม้ัง “อยากมาเรียกกระผมแบบนั้นนะ!!” 43

44

เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจในทันที ที่ตีผมเสร็จ ดูท่าว่าจะ ไมใ่ ชแ่ ค่ หนุ่ ยนตส์ งสารสินะ ผมจึงผายมอื ออกไป ให้เจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กได้เดิน ขึ้นมาบนฝ่ามือของผม ผมยกเขาขนึ้ มาในระดบั สายตา แตผ่ มหวังวา่ เจา้ ตัวเล็ก จะไม่ ตีท่ีตาผมหรอกนะ ในคมู่ ือบอกไว้ถา้ โดนตรงนี้คงเจบ็ น่าดเู ลยละ่ “งั้นเรามาเริ่มทาความรู้จักกันใหม่ดีไหม?” ผมยิ้มออกไปให้ดูเป็น มติ รท่สี ดุ “…… ว้าว ยม้ิ ไดน้ ่ากลวั มากครบั !!!” ดูเจา้ ตัวเล็กพดู เขาสิ ทาเอาซะผมหมดความมนั่ ใจไปเลยเน้ีย แต่ตอน ส่องกระจกเมื่อกี้ก็ดูน่ากลัวจริง ๆ นั้นแหละนะ ว่าแต่เจ้าตัวเล็กนี้ดูเป็น หุ่นยนต์ที่เข่ใจความรู้สึก หรือความเป็นมากกว่าผมซะอีกนะเนี้ย หรือว่าจะ เป็นห่นุ ยนตท์ ี่เข้าใจความรู้สกึ แบบมนษุ ย์ไดก้ นั นะ “ฉันเสียใจแยเ่ ลย แหะๆ” “เอาเถะ ๆ เดยี วกระผมจะสอนนายใหเ้ อง!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นนั้ เองครบั !!” เจ้าหุ่นยนต์หรือ ซีน่อน (Zenon) ตอบกลับผมด้วยเสียงที่ร่าเริงและ สดใส เขาโค้งเคารพผมเหมือนสุภาพบุรุษยุคกลาง หัวของเขาแทบติดไปกับ มือของผม เพื่อเป็นการทักทาย ผมยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดูกับความน่ารัก ของเขาเสียงที่สดใสร่าเริงของเขาทาให้ผมคิดถึงเพื่อนรักตัวเล็กของผมท่ี ตอนนี้ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ เขาจะเปน็ อย่างไรบา้ งนะ 45

“ฉนั ชื่อว่า RT100131145 ยินดที ี่ได้รู้จักนะ” “RT100131145 เหรอ?.....” ซีน่อนทาท่าคิดอะไรสักอย่างอยู่สักพัก ก่อนจะมองหน้าผมสลับไปมา เหมือนเขามีบางอย่างในใจแต่ไม่ยอมพูดออกมา สงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชื่อ ของผมมันแปลกประหลายอย่างงั้นหรือ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทาไมชื่อของ เขาถึงไม่มี RT นาหน้าและตามด้วยรหสั กนั นะ หรือเขาจะพิเศษว่าหุน่ ยนตต์ วั อน่ื ๆ เหรอ?? มีคาถามอยู่มากมายในหัวผมจนกระทั่งซีนอ่ น พดู ขัดผมขึ้นมา “ชื่อยาวจังเลยน้า เอาอย่างงี้ งั้นเพื่อเป็นการเริ่มความสัมพันธ์ที่ดี เรียกกระผมว่า ซนี ่อน ส่วนผมจะเรยี กนายว่า RT แลว้ กนั นะ” “อ่า ไดส้ ิ ๆ อย่างงน้ั กไ็ ด้” “เข้าเรื่องกันดีกว่า ท่านผู้สร้าง ส่งผมเพื่อให้มาช่วยเรื่อง ชวี ิตประจาวนั ของนายนะ” เขาถูกส่งมาเพื่อให้ช่วยผมเข้าใจในการใช้ชีวิตประจาวันของมนุษย์ มากยิ่งขึ้นอยา่ งนัน้ เหรอ นั่นแปลวา่ ทา่ นผู้สร้างยังพอใจดีอยู่บา้ ง ที่ไม่ได้ส่งผม มาอย่างเดียวดายโดยที่ผมไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกใบนี้ ถึงเขาจะดู กระตือรือร้นมากเกินไป แต่ก็ยังดีที่มีเขาเป็นเพื่อนในตอนนี้ดีกว่าลองผิดลอง ถูกละนะ “ถา้ อยา่ งง้ันก็เยี่ยมไปเลยสิ ฝากตัวด้วยนะ” “ทางกระผมเองกเ็ ช่นกนั ครับ ตง้ั แตว่ ันไปจนครบ 365 วนั ” 46

“กระผมจะทาให้คุณใช้ ชีวติ อย่างสนุกสดุ เหวย่ี งไปเลยยย☆” ท่าทางกระตือรือร้นของเขาทาให้ผมรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก มัน เหมือนกับเพอื่ นของผมที่มักจะทาทา่ ทางแบบนี้อยู่เป็นประจา ในตอนนน้ั ตอน ท่ผี มยังเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่เขา้ ใจความรู้สึก ผมเลยไม่เขา้ ใจว่าการกระทาของเขา นน้ั จะสอื่ ถงึ อะไร แต่ ณ ตอนน้ผี มเข้าใจแล้วว่าการกระทาของเขานน้ั พยายาม จะทาให้ผมรู้สึกถึงความสนุกนั่นเอง มันรู้สึกจักจี้หัวใจแบบแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ บอกไมถ่ กู เลยละ่ โครกครากกก !!!???? อยู่ ๆ ร่างกายบริเวณลาตวั ของผมกส็ ่งเสียงประหลาดออกมา อยา่ งที่ ผมไมเ่ คยได้ยินมาก่อน ผมสะด้งุ สุดขดี หรอื วา่ รา่ งกายผมจะมีอะไรผิดปกติกัน ระบบขดั ข้อง ระบบเกิดข้อผิดพลาดขึ้น หรอื ว่าร่างกายของผมจะมีปญั หา ผม ควรทายงั ไงดี ผมรูส้ ึกตื่นตะหนกั ไปอย่างมาก จนกระทงั่ ซนี อ่ นพดู ข้ึนมาว่า “ใจเยน็ ๆ ก่อน RT นนั้ คือความรู้สกึ หวิ นะ” “ฮิว หิว้ หิว??” แปะ แปะ “ดีเลย!! กระผมคิดวา่ น้ีเปน็ บทเรียนแรกทดี่ ีทเี่ ดียวละ่ ” 47

ซินอ่ นตบมอื แปะ แปะ แล้วกระโดดลงจากฝ่ามือของผม แล้วชี้มือเล็ก ๆ มาทางผมแล้วพูด พร้อมอธิบายว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นปฏิกิริยาของร่างกายมนุษย์ท่ี เมื่อร่างกาย ขาดสารอาหารจะส่งเสียงออกมาหรืออะไรสักอย่างที่มันจะบ่งบอกว่าตอนน้ี ร่างกายตอ้ งการสารอาหาร เพื่อเข้าไปเติมเต็มอะไรประมาณนี้ ที่เขาพยายามอธิบายเป็น วิทยาศาสตร์มากเกินไป จนผมไม่เข้าใจผมก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เขา พูดไปละนะ “แปลวา่ ฉนั ตอ้ งกนิ อาหารเพอ่ื ให้พลังงานเหมือนแบตเตอร์รสี่ ินะ” “ใชแ่ ลว้ ถา้ นายเข้าใจอะไรแบบนนั้ กไ็ ด้เหมือนกนั ” หลงั จากที่ ซีนอ่ นพูดจบ เขาก็พยายามเอาตัวเองข้นึ มาบนหวั ไหล่ของ ผมด้วยความทะมัดทะแมง ผมเห็นอย่างนั้นจึงช่วยดันเขาขึ้นมาบนหัวไหล่ ตามที่เขาต้อง เขาตีแก้มผมแปะ ๆ เบา ก่อนที่ซีน่อนชี้นิ้วไปทางด้านห้องครวั เหมือนจะใหผ้ มเดนิ ไป “กระผมวา่ เรามาหาอะไรกนิ กันดีกว่า!!” “ถ้านายวา่ อย่างง้ันนะ” เมื่อมาถึงที่ห้องครัวแล้ว ซีน่อนก็กระโดดลงจากหลายผมไปยืนบน หลังตู้อะไรสักอย่าง แล้วเหมือนพยายามจะเปิดตู้เย็นผมจึงช่วยเขาด้วยการ เปิดตู้ที่มีขนาดใหญ่นั้นเพื่อดูว่าข้างในมีอะไรบ้าง 48

“โอวา้ ววว” ผมกับซีน่อน อุทานขึ้นมาพร้อมกันภายในนั้น มีสิ่งของมากมาย เชน่ พืชผักและผลไม้ น้าเปล่า น้าดื่มน้าหน้าตาแปลกประหลาดตา่ ง ๆ เรยี งรายอยู่ ภายในตู้ ตามที่ผมดูมันน่าจะเป็นอาหารที่ผมควรจะกินเข้าไปเพื่อให้ได้รับ สารอาหารตามท่ซี นี อนเคยไดพ้ ดู ไว้ อะแฮ่ม อะแฮ่ม “กระผมขอแนะนานะครบั น้ีเรียกว่า อาหาร ครบั RT จาเปน็ ต้องกิน มนั ทุกวนั เพือ่ ให้มชี วี ติ รอด” “ฉนั ตอ้ งกนิ ทัง้ หมดนเ้ี ลยเหรอ??” “NO NO ไม่ใช่ท้ังหมด แคท่ ่ีนายกนิ แค่รสู้ กึ ว่าอ่มิ แลว้ นะ” อมิ่ ?? “ไม่ต้องทาหนา้ งง ไป เดียวนายก็เข้าใจเองนัน้ แหละ” เขาพูดกับผมแบบนั้นก่อนที่จะปีนลงไปที่ชั้นของ ที่มีของจาพวก เหมือนกล่องใส่อาหารเรียงกันอยู่ เขามองทุกอย่างอย่างพินิจแล้วก็เลือกหยิบ มาให้ผมอย่างละนิดอย่างละหน่อย เพื่อให้ผมได้ลองดูว่าอันไหนจะถูกใจผม มากที่สุด หน้าตาของพวกมันค่อนข้างแปลกประหลาดทีเดียวเชียว ไม่ เหมือนกับแบตเตอรี่ที่ผมเคยใช้เลยสักนิดที่พอแค่เสียบชาร์จ ก็สามารถใช้ พลังงานได้อย่างเต็ม แตกต่างจากตอนนี้มากโขทเี ดยี วแต่มันก็ดูน่าตืน่ เต้นเลย นะท่ีจะไดล้ องอะไรใหม่ ๆ ดูสกั ครงั้ ลองดูกค็ งไมเ่ สียหายอะไร 49

“พวกอาหารท่ีอยใู่ นกล่องพวกนน้ั นะ เลอื กมาสกั อันสิ” “เดยี วกระผมจะสอนวิธีอนุ่ ให้ด้วยครบั ” “อุน่ ???” ผมพูดออกไปอยา่ งสงสัย แตก่ เ็ ลอื กทจี่ ะหยบิ อาหารในกลอ่ งนัน้ มาสัก อย่างนึง ผมสุ่มหยิบมาอย่างหนึ่งบนกล่องเขียนว่า กระเพราไก่ หน้าตามันดู แปลกๆ ถงึ อยา่ งงน้ั เรากต็ อ้ งลองดูก่อนแลว้ กนั นะ ผมมองไปที่ซีน่อนที่กาลังกระโดดดุ๊กดิ๊ก ปีนขึ้นไปที่เจ้าเครื่อง ส่เี หลีย่ มขนาดไมเ่ ล็กไม่ใหญ่มาก เหมอื นเครื่องถา่ ยเอกสารแต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่ มีประตูที่เปิดสามารถนาอาหารเขา้ ไปวางได้ ซีน่อนไปถึงตรงน้ันแล้วก็กวักมอื เรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมหยบิ ข้าวกระเพราไกแ่ ลว้ เดนิ ตามเขาไป “น้เี รยี กว่า ไมโครเวฟ มีไว้อุ่นอาหารทแี่ ชเ่ ย็นให้อุ่นขึ้นนะครับ” “ไมเครเวฟ? อุ่นขน้ึ ???” “กระผมจะสาธติ ใหด้ ูนะครับ เราตอ้ งใส่แบบน้ี แล้วตงั้ เวลาแบบน้ี” ซนี ่อน สาธิตให้ดูเป็นตวั อย่างโดยเขาเอากล่องที่ผมหยบิ มาแตข่ องเขา เปน็ อกี อยา่ งนึงทแ่ี ตกต่างกันใสเ่ ข้าไปในเจ้าไมโครเวฟเครื่องน้ี หลังจากนัน้ เขา กเ็ รมิ่ กดอะไรบางอยา่ ง ท่ีอย่บู รเิ วณหนา้ จอของตวั เครอ่ื ง เขาสอนผมในการตั้งเวลาสาหรับอุ่นอาหารและตั้งความร้อน เพือ่ ท่ีจะให้มนั อนุ่ ข้ึน ซ่ึงจรงิ ๆแล้วผมกพ็ ยายามจะเข้าใจอยู่ 50

มันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ซีน่อนบอกกับผมว่าแค่นี้ก็สามารถทาให้ อาหารร้อนพรอ้ มรับประทาน “เชอ่ื กระผมสิ อาหารอุ่นอรอ่ ยกว่าอาหานเยน็ ๆ แนน่ อนครับ!” “อยา่ งงน้ั เหรอ ฉนั ขอลองดูบ้างแลว้ กนั ” ผมทาตามที่เขาบอกทุกขั้นตอนเริ่มจากเอาอาหารใส่เข้าไปในเครื่อง ปิดฝาเครื่อง กดปุ่มตั้งความร้อน แล้วกดปุ่มตั้งเวลาเท่านี้ก็เสร็จแล้ว รอแค่ อาหารครบตามเวลาก็สามารถทานได้แล้ว ซิน่อนตบมือให้ผมแปะ ๆว่าแล้ว บอกผมว่าเก่งมากน่ีเป็นการเร่มิ ต้นทดี่ ี เมื่อหาของผมและ ซีนอ่ นไดค้ รบแลว้ ผมอารเ์ ซนอลขึ้นมาวางไวบ้ นบ่า แล้วถืออาหารของเราทั้งสองไปที่โต๊ะที่ไว้สาหรับกินข้าวตามที่ ซีน่อนได้บอก ไว้หลังจากนัน้ กเ็ ร่ิมลองกินอาหารเปน็ ครง้ั แรก คนแรกทีเ่ ร่ิมกินกอ่ นจะซีน่อน เขาดคู นุ้ เคยกบั อาหารแบบน้ีเป็นอย่าง มากหนา้ ตาเขาดูมคี วามสุขเป็นอย่างมากที่ได้กินของเหล่าน้ีเขาไป เมื่อผมเห็น เขากินอย่างมคี วามสุขผมเลยลองทกั เข้าปากดูบ้าง “อร่อยจัง RT ลองชมิ ดูสิครับ” “ชมิ เหรอ?” “ตักเขา้ ปากแบบนี้ นะครบั อ้าม” “อ่า อา้ ม?” 51

52

“โอย้ ยย ระบบรบั รสของฉนั ” ผมรอ้ งขนึ้ มาอยา่ งสดุ เสยี ง เมื่อตักอาหารนัน้ เข้าปาก ระบบรับรสของ ผมที่อยู่ภายในปากส่งสัญญาณเตือนว่า มีอุณหภูมิที่มากเกินไปทาให้ผม จาเป็นตอ้ งรบี เอาเจา้ อาหารเหลา่ นอ้ี อกมาก่อน ซนี ่อนเมอ่ื เห็นดังน้ันจงึ รีบมาดู ผมในทันทีเขาดันนา้ มาให้ผมแลว้ พูดว่า “นน่ั เพราะอาหารร้อนแล้วมันเผ็ดนะสิ ท่ี RT เลอื กนะเป็น กระเพรา ไก่ ทมี่ สี ว่ นประกอบของพริกอยู่ดว้ ยครับ นัน้ ทาให้ระบบของนายเตือนนะสิ” ผมรีบรับของเหลวบรรจุใส่แก้วใส ที่ซีน่อนได้เตรียมไว้ให้ยกขึ้นมา กรอกใส่ปากในทันที มันช่วยบรรเทาอาการร้อนภายในปากได้เป็นอย่างมาก เมื่อผมดื่มจนหมดผมหันมาขอบคุณซีน่อน ที่ช่วยผมเอาไว้จะอาการที่เขา เรยี กวา่ เผด็ ร้อน อะไรสักอยา่ ง “รสเผด็ แล้วมนั เป็นอาหารไดอ้ ย่างไงกัน” “เพราะว่าเผ็ดนั้นแหละครบั ยิง่ ทาใหเ้ ราอยากท่ีจะกินมนั เขา้ ไป” เมื่อพูดจบ ซีน่อนก็สอนให้ผมรู้จักวิธีการเป่า เพื่อให้อาหารคลาย ความร้อนก่อนที่จะตักเข้าปาก ผมลองกินอีกสักครั้งกับพบว่ามันหายร้อน แล้วแต่กลับยังมีรสชาติเผ็ดหลงเหลืออยู่ มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดเป็น อย่างมาก แม้จะทาให้เราเกดิ อาการเผ็ดร้อนแต่ก็ยังรู้สึกว่าอยากจะกินมันเขา้ ไป เร่ือย ๆ ซีนอนอธิบายเกี่ยวกบั เจ้าตวั พริกนี้ว่ามันเป็นสารอะไรบ้างให้สักอย่าง ท่ชี ่วยทาให้มนุษยเ์ กิดความอยากอาหารเพราะรสชาตเิ ผด็ ของมัน 53

“กระผมแนะนาสักนิด เมื่อรู้สึกมีความสุขที่ได้กินอาหารนะ ต้องพูด วา่ อรอ่ ย ครับ” “ความสุขทีไ่ ดก้ ิน เพราะมันอร่อยเหรอ??” “ถกู ตอ้ งครับผม” ความสุขที่ได้กินอาหาร อร่อยๆ ตามที่ซีน่อนพูดงั้น ก็คือเวลาที่เรา ได้รับประทานอาหารทีม่ ีรสชาติที่อร่อยนะ แล้วเราอยากจะกินมันเขา้ ไปเรื่อย ๆ นั่นเขาเรียกว่าความสุขของการกินอาหารสินะ ซีน่อนบอกอีกว่าการกิน อาหารยังเป็นการช่วยคลายความเครียดได้อีกด้วย เมื่อเราได้กินของอร่อย ๆ เข้าไปความเครยี ดของเราจะลดลง ผมหมายถึงความเครียดในมนุษย์นะ่ นะ “อิ่มแล้วครบั บบ” ผมกับซีน่อนพูดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อกี้ผมพูดแปลว่า อิ่ม เหรอ เหมือนว่าร่างกายของผมจะสั่งให้ผมพูดออกไปอย่างนั้นนะ ผมกินอาหารจน หมดแล้วรู้สึกว่าร่างกายรู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ถึงได้พูดคานั้นออกมานี่มัน เปน็ สว่ นหน่ึงของรา่ งกายของมนุษยห์ รือเปล่านะสับสนอะไรอย่างนี้ “ฮ่าฮ่า ที่นี้ RT คงเข้าใจแล้วสนิ ะ” “คงจะอย่างง้นั ละ่ ฮ่าฮ่า” “ยม้ิ ออกมาได้อย่างเปน็ ธรรมชาติแลว้ !!!” 54

ผมไม่รู้ผมแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ซีนอนดูจะติดใจเป็นอย่าง มากที่ผมพูดแล้วหัวเราะเอาไปแบบนั้นยิ้มอย่างมีความสุขโดยธรรมชาติ เหรอ มันเป็นเรื่องที่แปลกใหม่สาหรับผมจริง ๆ ดูเหมือนว่าชีวิตของผมจะเริ่มมี เรื่องราวทน่ี ่าต่นื เตน้ เกดิ ข้นึ อย่างแน่นอน “โอ้ เรามาเร่มิ บทเรยี นตอนไปกนั ดกี ว่า RT พรอ้ มไหม!” “พรอ้ มอย่แู ล้ว!” หลังจากนั้นเป็นต้นมาซีน่อน ได้สอนเรื่องราวต่างๆมากมายให้กับผม ไม่ว่าจะเป็นการกินอาหารให้ครบ 5 หมู่ การเข้าห้องน้าเพื่อขับของเสียออก จากร่างกายที่มนุษย์ทุกคนควรจะต้องทาการอาบน้าเพื่อชาระล้างร่างกายให้ สะอาดก่อนเข้านอน “เราต้องกนิ อาหารให้ครบ 5 หมนู่ ะ จดไวด้ ้วย” “ครับ ๆ จดแล้วครบั ” การทาความสะอาดใบหน้าและรวมถึงการทาอาหาร การใช้เครื่อง ไฟฟ้าต่าง ๆ ที่แปลกตาเป็นอย่างมากและอื่น ๆ อีกมากมายที่นั่นเป็นคนที่ สอนให้ผมเข้าใจเรอ่ื งเหล่านไี้ ดด้ จี ริงๆ “ต้องใสอ่ นั นี้ กับอันนก้ี ่อนคอ่ ยเอาเขา้ ไมโครเวฟนะ” “แบบน้ีใช่ไหม??” 55

“ระวังมันระเบิดด้วยครับ!!” ตมู้ มมมม “เหวออ บอกช้าเกินไปแล้ววว” “ระวงั หนอ่ ยครับ RT” ชีวติ ของผมนับต้ังแตน่ ้ีคงจะมีสีสันมากมากมายอย่างแนน่ อน บนั ทกึ การใชช้ วี ติ ของผมกาลงั จะเรม่ิ ต้นขน้ึ ณ ตอนน้ี BY RT100131145 56

57

58

3 “ปญั หาเล็ก ๆ ในการใชช้ วี ติ ” 3 เดอื น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว “โอย้ ยย เจบ็ บบบ” ผมรอ้ งออกมาเสยี งหลงเม่ือน้วิ ก้อยของผมไปแต่เข้ากบั โต๊ะทต่ี ั้งอยู่กับ ที่นิ้วกอ้ ยเท้าของผมกท็ าไปแต่เข้าให้อย่างจังเสียงผมดังมากจนทาให้ซนี อ่ นว่ิง มาหาทันที “เกดิ อะไรข้นึ ! รอ้ งซะเสียงหลงเลย” “นวิ้ กอ้ ยเท้าของฉนั ไปเตะโดนโตะ๊ เขียนหนังสอื นะสิ เจบ็ ๆ” ผมบ่นอย่างโอดครวญ ผมกม้ ลงไปมองก็เห็นนวิ้ กอ้ ยของผม ในตอนน้ี เริม่ บวมแดงเพราะไปแตะเข้ากับขอบของโต๊ะเข้าในขณะทีผ่ มกาลงั จะไปรดน้า ให้กับเจ้าตน้ ไม้ตัวนอ้ ยทผ่ี มได้มาจากเพ่ือนรกั ของผมท่เี มืองหุ่นยนต์ “ฮา่ ฮา่ ระวงั อยา่ รดน้ามนั มากเกนิ ไปละ่ มันยงั เล็กอยูเ่ ลย” ซีน่อนบอกกับผมว่าต้นไม้ที่ที่ผมได้มาจาเป็นต้องได้รับน้าและ แสงแดดใหเ้ พยี งเพราะไมเ่ ช่นน้ันมันจะตาย ซ่ึงเป็นสิง่ ทดี่ มี ากท่ีเขาบอกกับผม วา่ อย่างนนั้ ตน้ ไม้ ตน้ นค้ี งไมน่ า่ รอดมาถึงตอนน้ีอยา่ งแน่นอน 59

ผมดูสภาพเท้าของผมเสร็จแล้ว ก็หยิบที่รดน้าต้นไม้ขึ้นมาหยอก ให้กับเจ้าตน้ ไม้ตน้ น้ีของผมอย่างแผ่วเบาไมใ่ หม้ ากเกินไปแล้วไม่ให้น้อยเกินไป จากนั้นนามนั ไปไวต้ รงที่หนา้ ตา่ งดว้ ยมาไดร้ บั แสงแดดอยา่ งเพยี งพอ เลกิ งานซะที เหนอ่ื ยจัง ไดก้ ลบั บา้ นแล้ว ซือ้ ขนมไปฝากเจ้าแดงดว้ ยดีกวา่ วันนก้ี นิ อะไรดนี า้ ส่งั ไกท่ อดมาดีไหมนะ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนเดินกันไปมา ในช่วงเวลานี้เป็น ช่วงเวลาเย็นของท่ีนีแ่ ลว้ นน่ั กแ็ ปลวา่ มนษุ ย์หลายคนต่างก็เลิกงานกันแล้ว จึง ทาให้มีผู้คนพลุกพล่านเป็นอย่างมาก ที่นี่ก็เหมอื นกับท่ีเมืองอุดรของผมที่เมอ่ื ถงึ เวลาหุ่นยนตท์ ุกตวั ก็ตอ้ งเลิกงานพร้อมกนั แล้วกลับไปอยูท่ ี่ที่ของตัวเอง “น้ี RT ดูอะไรอยนู่ ะ กินข้าวกันเถอะ!” “เปล่าหรอกๆ กาลงั ไปแล้ว ๆ” “วนั นม้ี ีของท่ีนายชอบดว้ ยละ่ ” ผมตอบซีน่อนไปแบบนั้นพร้อมกับตะโกนไล่หลังไป ก่อนจะนาที่รด ต้นไม้ไปเก็บยังที่ของมันแล้ว แล้วเดินไปที่ห้องครัวบนโต๊ะอาหารมีอาหารอยู่ อย่างสองอย่างตามแล้วแต่ที่ซีน่อนจะทา เขาชอบทาอาหารเป็นอย่างมากใน บางครั้งผมเอาก็สลับกันทาบ้าง แต่เขาดูเหมือนจะชอบทาอาหารมาส่วนใหญ่ เขาเลยจะเปน็ คนทา 60

ในวันนี้มีผัดกระเพราไก่ของที่ผมได้กินวันแรกตั้งแต่มาที่นี่ มันเลย กลายเป็นของโปรดของผมตั้งแต่ผมอยู่ที่นี่มา ซีน่อนที่รู้ว่าอะไรที่เป็นของเขา เลยทาอาหารออกมาหรือยังถูกปากผมมากที่สุดนั่นเอง มันอร่อยมากกว่า อาหารแช่แขง็ ที่อยู่ในต้เู ย็นซะอกี “ขอบคุณสาหรบั อาหารครบั ” ผมและซีน่อน พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่แต่ละคนจะลุกไปเก็บจาน ของตัวที่ที่ซิงค์ล้างจาน แล้ววันนี้กเ็ ป็นหน้าที่ผมล้านจานตามท่ีได้แบ่งกันตาม ข้อตกลงของซีนอ่ นไว้กอ่ นหน้านี้ “RT เสรจ็ แล้ว มานหี้ น่อยนะ ฉันมอี ะไรจะให้นายดูด้วย” “โอเค เดยี วฉนั ตามไป” เสียงซีน่อนตะโกนมาจากห้องนั่งเล่น ผมจึงตะโกนตอบกลับไป แล้ว จึงรีบล้างจานให้เสร็จเป็นที่เรียบร้อย เพื่อไปตามที่เขาเรียก ก่อนไปที่ห้องน่ัง เรียน ผมไม่ลืมที่จะหยิบของว่างหลังกินข้าวติดมอื มาด้วย ก่อนจะเทใส่ถ้วย 2 ใบไป เผ่ือซนี ่อนด้วย โอ้ วันนีเ้ ป็น บวั ลอยไขห่ วาน ซะดว้ ย ผมถือของว่างในมือไปว่างทีโ่ ตะ๊ ขนาดเล็ก หน้าจอทีวี ที่ไม่เคยได้เปดิ เลยเมื่อก่อนหน้านี้ เพราะส่วนใหญ่ ผมจะชอบเขียนบันทึกกับอ่านหนังสือซะ เป็นส่วนใหญ่ เพื่อจดทุกอย่างที่ซีน่อนสอนมาทบทวนอีกรอบซะมากกว่า ในชว่ งเดือน 2 เดอื นทผ่ี ่านมา 61

“เอานี้ ของว่าง มอี ะไรอย่างงัน้ เหรอ?” “โอ ขอบคุณครับ วันกระผมมบี ทเรียนใหมใ่ ห้นายดว้ ยล่ะ” “บทเรยี นใหม่เหรอ?” “ใชแ่ ลว้ บทเรยี นเกี่ยวกบั ความรู้สึก นะ!!” ผมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพยายามประมวลผมว่าเขากาลังจะสื่อถึง อะไร ก่อนหน้านี้ผมได้เรียนเกี่ยวกับมาใช้ชีวิตประจาวันไปบ้างแล้ว แต่อ ความรู้สึกที่ว่ามาเน้ีย คืออะไรนะ เหมือนกับที่เขาเคยบอกหรือเปล่า เวลากนิ ของอร่อยแลว้ มีความสขุ อะไรประมาณน้ไี หมนะ “อร่อยมากเลยครับ อิ่มแล้วว” “..... ความรู้สกึ ?” “ถูกต้องนะครับ!! วันนี้ผมจะสอนให้นายรู้ว่า มนุษย์ มีความรู้สึก พนื้ ฐานยงั ไงบา้ งนะครบั ” ความรู้สึกเหรอ จริงสิก่อนหน้านี้ผมเป็นหุ่นยนต์รุ่นเก่าที่ไม่เข้าใจว่า ความรู้สึกคืออะไรนี้นะ การที่ซีน่อนเข้าใจได้นี้ เขาคงเป็นหุ่นยนตร์ ุน่ ใหม่มาก เหมือนกับ RT100110165 แน่นอนเลย ซีน่อนดูตื่นเต้นมากกับการที่จะได้ สอนเร่ือง ความร้สู กึ ของมนุษยใ์ ห้กบั ผม 62

เดยี วสิ พ้นื ฐาน ? “ความรู้สึกพ้นื ฐาน ไมใ่ ช่ทั้งหมดเหรอ?” “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ ยากที่สดุ แลว้ ละครบั ” “..... เขา้ ใจยากเหรอ??” ผมได้แต่ทาหน้างง ว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร เสียงที่เขาพูดถึง มนุษย์ เม่อื สกั ครเู่ บาราวกับกระซิบ นา้ เสยี นง่ิ เหมอื นเขาตอนปกติ คาพูดท่ีเขา พูดออกมาเหมือนกับว่าจะแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ข้างในนั้น แต่เม่ือ ผมทวนคาพดู ของเขา ซีน่อนกเ็ ปน็ ทา่ ทไี ปโดยส้นิ เชิง กลบั มาเปน็ ร่าเริงเหมือน ปกตเิ หมอื นเช่นเคย “ชา่ งเถอะ ๆ เดียวกระผมไปเอาของอยา่ งหนงึ่ มา รอสักครู่นา้ !” “อา่ โอเค ฉนั จะรอ ๆ” หลังจากพูดจบ ซีน่อนก็กระโดดลงจากโต๊ะหน้าทีวไี ปดา้ นหลังของทีวี เพอื่ คน้ หาอะไรบ้างอย่าง “เจอแลว้ ล่ะ!” เขาพูดพร้อมลากถุงกระดาษใบใหญ่ มาด้วยความทุลักทุเล ผมแบบ นั้นจึงลุกไปช่วยเขาถือเจ้าถุงใบใหญ่นั้นแทน ข้างในเหมือนจะใส่อะไรบ้าง อย่างเอาไวด้ ว้ ย เยอะแยะไปหมดเลยละ่ 63

“นค้ี อื .....” “ทาดา๊ ☆ แผ่นซีดยี ังไงล่ะ ในน้ีมีหนังอยูเ่ ยอะแยะเลยครบั !” “หนงั เหรอ?” “ไม่ต้องสงสยั ไปเหรอนา้ RT ลองเลือกมาสักเรื่องสิ” ผมกวาดสายตาไปทั่ว แผ่นซีดีที่กระจายเต็มอยู่บนโต๊ะ ผมมองไปท่ี แผ่นซีดีแต่ละเรื่องที่รูปปกแตกต่างกัน ทั้งเด็กที่ใส่แว่นแล้วสวมผ้าหลุม เอ้ เยอะเยะไปหมดเลยนะผมจะเลือกอะไรดี จนไปสะดดุ เขา้ กับปกแผ่นหนังเรื่อง หนึ่งเข้า ที่มีรูปของผู้ชายคนหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ดูมี ความสุขมากขนาดน้ี ปกที่ดเู รียบง่าย ๆ จึงทาใหผ้ มเลือกหยิบขึ้นมาทนั ที “เรื่องนกี้ ไ็ ด้” I Am Sam สภุ าพบุรษุ ปญั ญานม่ิ “…..” “ซนี ่อน?” ทา่ ทีของเขาทน่ี ่งิ ไปจนผิดสงั เกต ผมจงึ สะกิตเขาเบา ๆ เพือ่ เรยี กสติเขา “เอ่อ กระผมแคเ่ หมอลอยเลก็ นอ้ ย นายเลอื กเรอ่ื งได้ดีมากจริง ๆ” 64

. 65

ผมไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อมากนัก ซีน่อนอธิบ่ายให้ผมฟังว่า แผ่นซีดี พวกนี้ คือหนังเรื่องราวต่าง ๆ ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง และเพื่อ ความสนุกในการดู เขาแนะนาว่าถ้าเรากินป๊อปคอร์น หรือ เม็ดข้าวโพดคั่ว คลุกเนย ไปดว้ ยระหวา่ งดูจะชว่ ยเพม่ิ สีสนั ในการดูไดอ้ ีกดว้ ย “งั้นเดียวฉนั ไปทา ป๊อปคอรน์ ให้นะ” “เย้ ใส่เนยเยอะๆ เลย” “ฮา่ ฮา่ ไหนบอกฉนั วา่ กนิ เนยเยอะไมด่ ไี ง” ผมยิ้มขาให้กับท่าทางของเขาท่ี ค่อนข้างจะชอบกิน ป๊อปคอร์น เป็น อย่างมาก ผมหายเข้าไปในครัวสักพักแล้ว นึกถึงเรื่องที่ซีน่อนพูก่อนหน้าน้ี ความรู้สึกเหรอ? มันเป็นอย่างไงกันแน่นะ เขาบอกว่ามนุษย์เป็นสิ่งที่เข้าใจ ยากอยา่ งง้ันสนิ ะ จริง ๆ แลว้ ……. มนุษยเ์ นี้ย มันยังไงกันแน่นะ ช่างน่าพศิ วงซะจรงิ ป๊งิ . 66

“ป๊อปคอรน์ มาแลว้ ๆ” “เย้ ผมเตรียมหนงั เสรจ็ พอดีเลยล่ะ” “ฮ่าฮา่ มาเริม่ ดกู นั เลย” ผมขากับท่าทีของเขา “นายจะไดอ้ ะไรมากมายจากหนังเร่ืองนี้เลยละ่ ” ซิน่อนพูดเสียงเบามาก จนผมแทบไม่ได้ยิน ผมได้ยินแค่อะไรมาก ๆ สักอย่าง สงสัยเขาจะชอบกินป๊อปคอร์นกับเนยมากจริง ๆ สินะ ไว้คราวหน้า ผมลองทารสชาติอ่ืนบ้างดีกวา่ แล้วหนังก็ไดเ้ ร่มิ ตน้ ขนึ้ หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องของ แซมชายคนนึงที่มีสติปัญญาเท่ากับเด็ก 7 ขวบ ทตี่ อ้ งเล้ยี งลูกเพยี งลาพังเพราะแม่ของเด็กคนนี้ไม่ได้ต้งั ใจให้เด็กคนน้ีเกิด มา จงึ หนีจาก แซมและลกู ไป ในวนั ทีเ่ ด็กคนน้ีไดเ้ กิดมาลืมตาดูโลกวนั แรกของ ชีวิต และมีอุปสรรคเข้ามามายมายในชวี ิตของแซมและลูก “เธอทาแบบนไี้ ดอ้ ย่างไง” “นา่ รักจงั เลย” “พ่อของเด็กเกง่ มากเลย” “ผู้ชายคนนนั้ ดนู ิสยั ไม่ดีเลย” 67

เสียงพูดของผมดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ขณะ ที่เนื้อเรื่องของหนังยังคง ดาเนินต่อไปเรื่อย ๆ หลายฉากที่ผมไม่เข้าใจ ซิน่อนก็ค่อยอธิบายให้ผมเขาใจ มากท่สี ุดวา่ สิ่งน้ีคืออะไร การกระทานี้คืออะไร ต้องขอบคณุ เขาล่ะที่ไม่ราคาญ ผม เมอื่ หนังยังคงดาเนนิ ต่อไปเรอ่ื ย ๆ ตง๋ิ “RT …. นายร้องไห้?” อะไรคอื รอ้ งไห้?? “ทาไมมนี า้ ใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของผมล่ะ” ผมยกมือขึ้นจับบริเวณที่มี น้าใส ๆ ไหลออกมาไม่หยุด ร่างกายผม ทางานผิดปกติอย่างงั้นเหรอ หรือว่าอะไร ผมไม่เข้าใจเลย จู่ ๆ ก็บริเวณท่ี เรียกว่า หัวใจ ของผมก็เจ็บขึ้นมาเสียดื่อ ๆ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม อย่างงั้นเหรอ? ย่ิงเจ็บที่หัวใจ หายใจติดขัด น้าใส ๆ ที่ตาก็ไหลออกมา จาก ขา้ งเดียวกลายเปน็ ทั้ง 2 ข้างแลว้ ในตอนนี้ ผมพดู เสียงสนั้ “…..ซะ ซิน่อน?” จู่ ๆ ซิน่อนก็ปีนขึ้นมาบนไหลของผม แล้วหยิบทิชชูมาซับน้าใส ๆ ที่ หางตาของผม ผมนิ่งไปให้เขาเช็คแบบนั้น ทั้ง 2 ข้าง แต่มันกลับไหลไม่หยุด จนเขาต้องเอามือเล็ก ๆ ของหุ่นยนต์นั้นขึ้นมา ลูบแก้มของผมอย่างแผ่วเบา เหมอื นเป็นการปลอบโยนให้ผมหายจากอาการเหลา่ น้ี 68

69

“ความเศรา้ จงหายไป ความเศรา้ จงบินหายไป” คาพูดปลอบโยนของซิน่อน ทาให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก มือ เล็กๆที่ค่อยลูบเบา ๆ นี้ทาให้ผมรู้สึกดีเป็นอย่างมากที่เดียว จนในที่สุด น้าใส ๆ ที่เคยไหลก็เริ่มแห้งแล้วจางหายไปที่ละนิด ๆ เมื่อร่างกายผมกลับมาเป็น ปกติแล้ว จงึ เอ่ยถามเขาขน้ึ “ความเศร้า.....?” “ฮา่ ฮ่า นายคงไมเ่ ขา้ ใจสินะ” “ความเศร้าเสยี ใจ คอื อารมณค์ วามรสู้ กึ อย่างหนง่ึ ของมนุษยน์ ะสิ” เขาเริ่มอธิบายถึงสาเหตุต่าง ๆ ที่สามารถทาให้เกิดอาการแบบนี้ ขึ้นมาได้ ร่วมถึงอธิบายความรู้สึกต่าง ๆ ที่ผมแสดงออกไปตอนดูหนงั เรื่องนัน้ อีกด้วย ว่าอารมณ์ร่วมเหล่านี้คืออะไรกันแน่ นั้นทาให้ผมเข้าใจคาพูดก่อน หนา้ นขี้ องเขาที่เคยพดู ไว้ “เธอทาแบบน้ีได้อย่างไง” “น่ารกั จังเลย” “พอ่ ของเด็กเกง่ มากเลย” “ผู้ชายคนนน้ั ดนู ิสัยไม่ดเี ลย” 70

ผมนึกย้อนกลับก่อนหน้าที่ผมจะดูหนัง ที่ซิน่อนจะสอนบทเรียนใหม่ ให้ผมใช่ไหม นั้นแปลว่า ในตอนที่ดูหนังอยู่เขาค่อยสังเกตผมอยาตลอดเลย เหรอ? ว่าผมจะมปี ฏิกริ ยิ าอย่างไรกบั หนงั เร่ืองนี้ “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ ยากทีส่ ดุ แล้วละ” คาพูดของเขาดังขึ้นมาในหัวของผม จนกระทั่งเขาพูดขึ้นมาคลาย ความสงสัยใหก้ ับผมอกี ครัง้ “ความรู้สึกก่อนหน้านี้ ที่นายแสดงออกมา มีมากมาย เช่น ความ โกรธ ความสุข ความเห็นอกเห็นใจ และความเศร้าเสียใจไปกับตัวละครใน เรอ่ื ง” “นี้แหละ ความสับสนของมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่เข้าใจอยากท่สุดในโลก ใบนี้ เราไมส่ ามารถคาดเดาอารมณ์ของพวกเขาได้เลย นแ้ี หละ ชวี ิต” ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าในสิ่งที่เขาพยายามจะบอกผมนั้นคือ อะไร ผมที่เคยบอกว่าเขาเป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่ที่เขาใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ ต้องนา่ ตนื่ เตน้ อยา่ งแน่นอน แต่ในทางกบั กัน 71

ถ้าหากเราจมดิ่งไปกับความรู้สึกใด ความรู้สึกหนึ่งของมนุษย์มาก เกนิ ไปเมอื่ ไหร่มันจะกลบั มาทารา้ ยตวั เราได้อยา่ งง้ันสนิ ะ ซิน่อน RT100110165 พวกนายทงั้ 2 คน เกง่ มากจริง ๆ ท่สี ามารถอยูร่ ่วมกบั ความรเู้ หลา่ น้ีได้มาตลอด ความรู้สึกของ มนษุ ย์ เน้ยี พลิ กึ ชะมดั เลยนะ “เอาละ่ RT นายลงเข้าใจแลว้ สินะ” “งอื เข้าใจแล้วล่ะ” เมื่อหนังจบลงผมก็เสยี น้าตาไปอกี ครัง้ แต่ก็มีซิน่อนที่ค่อยชว่ ยปลอบ อย่เู สมอ เขาบอกกับผมว่า ในบางครงั้ การได้ปลดปล่อยความรู้สึกออกมาอย่าง เต็มที่ก็ดีเหมือนกัน มันไม่ผิดทีเ่ ราจะมีความรู้สกึ ที่มากมายขนาดนี้ พอร้องไห้ ออกมาแลว้ กร็ สู้ กึ โลง่ ดเี หมือนกันนะ “ง้นั วนั นพ้ี อแล้วน้กี ่อนกนั นะ” “โอเค” “นี้ อาทิตย์เราไปซอื้ ของกนั ไหม?” “ซอ้ื ของ?” “ใช่ - ไป - ซอ้ื – ของ – กนั - เถอะ” 72

เขาเน้นประโยคท่ีละคาเพ่ือเปน็ การตอบย้าว่า ผมตอ้ งไปซอ้ื ของอะไร นั้นกลับเขาอย่างแน่นอน ซิน่อนอธิบายว่า การเริ่มเข้าไปใช้ชีวิตในสังคม มนุษย์ได้นะจาเปน็ ต้อง หันพูดคุย สื่อสารกันและเลอื กซื้อของให้เป็นด้วยเพือ่ ไมใ่ ห้เกดิ ชอ่ งโหว่ ได้ เพราะข้างล่างของตึกนี้ มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วย นั้นเลยเป็นการ เร่ิมต้นทีด่ ี ในการเข้าสงั คมการใช้ชวี ติ แบบ มนุษย์ อะไรประมาณนนั้ น่ะนะ 1 อาทิตย์ตอ่ มา “แลว้ นายจะไปกบั ฉันได้ไหม?” ผมถามซนิ ่อนข้นึ เพราะเขาไม่ได้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์อย่างผมเลยไม่ น่าจะสามารถกลมกลนื ไปกับพวกมนุษย์ได้ ถ้าให้ผมถอื หนุ่ ยนต์อันใหญ่เท่าฝา มอื คงไปซ้ือของดว้ ยมนั กย็ งั ไงๆ อยนู่ ะ “ง่ายมากเลย แบบนี้ไง!!” หลงั จากเขาพดู จบไปก็มเี สียงเหมือนทเ่ี ขาเปลย่ี นรปู ร่างมาเป็นแบบน้ี เมื่อก่อนหน้านี้นั้นเอง แต่ตอนนี้ดันกลับกันละนะ จากหุ่นยนต์ตัวเล็ก กลับ กลายเปน็ ลกู บาศกข์ นาดเล็กแทน มจี อแสดงสหี นา้ ของเขาเพ่มิ ขนึ้ มาแทน “แบบน้ีเปน็ ไงบา้ งครบั ” “วา้ ว” 73

ซินอ่ นทาหน้าตาแสดงผลประมาณวา่ ชมผมสิ ชมผม เขาน่ารักจรงิ ๆ “แบบนี้กส็ ะดวกดีเหมอื นกนั นะเน้ยี ” “แนน่ อน กระผมในร่างนี้สามารถประหยัดพลังงานไดเ้ ยอะเลยครับ” ผมมองไปตามหนา้ จอท่ีแสดงรปู ลูกศร ชีไ้ ปด้านหนา้ บนราวแขวนที่มี กระเป๋าผ้าห่อยอยู่กับ เสื้อผ้าอีกนิดหน่อย ผมเดินไปหยิบซิน่อนขึ้นมา แล้ว เดินไปหยิบกระเป๋าตอ่ ไป “ในนี้มีของที่นายจะใช้นะ เงินที่ท่านผู้สร้างให้มา กระผมแบ่งออก มาแลว้ ครบั ” “ให้ฉันเอากระดาษนไี้ ปซอื้ ของ?” “กระดาษที่นายพดู ถึง เขาเรยี กว่า ธนบัตรหรอื แบงคน์ ะครับ” ซิน่อนอธิบายเพิ่มเติมอีกว่า มันเหมือนกับเหรีญใบไม้ที่เมืองหุ่นยนต์ ที่เอาไว้ใช้แลกเปลี่ยนเป็นสินค้าแล้วก็บริการนั้นเอง เขาเสริมอีกว่านอกจาก แบงค์แลว้ ยงั มีเหรยี ญต่าง ๆ อกี ดว้ ย ของพวกนีก้ ็คงจะเหมอื นกบั เหรยี ญใบไม้ทเี่ มืองหุน่ ยนตข์ องผมสนิ ะ 74

75

หลังจากฟังอธิบายมาบา้ งแล้วก็ถึงเวลาไปซือ้ ของกันจริง ๆ ซะทีสินะ ซิน่อนจัดแจงอะไรต่าง ๆ ให้ผมอีกเล็กน้อย แล้วอิบายเพิ่มเติมให้ผมเข้าใจ เพ่มิ ข้นึ ว่าต้องทาตวั อย่างไงเวลาเจอ มนษุ ย์ เขาสอนให้ผมเรียนรู้การเข้าสังคมของ มนุษย์ว่า ผมควรปฎิบัติ อย่างไร เวลาเจอกับสถานการณ์แบบนั้น แบบนี้ มารยาทในการเข้าสังคม และการพูดคยุ กันอีกเล็กนอ้ ย “เอาล่ะ พรอ้ มไหม RT” อ่า ถงึ ไม่พรอ้ มกต็ อ้ งพรอ้ มแล้วละ่ “ไม่ตอ้ งพร้อมกต็ ้องพรอ้ มแล้วละ่ ” “RT ทาไดอ้ ยแู่ ล้วครับ ฮ่าฮา่ ” “ลยุ กันเร่มิ เลยย!!” 76

77

78

4 “เพื่อนใหม่ มิตรภาพ และความสุข” “……” “……” “น่งิ อยแู่ บบนมี้ าจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ RT” ผมหยุดอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองมาจะ ครึ่งชั่วโมง แล้วครับ เพราะอะไรนะเหรอครับ อยู่ ๆ ผมก็เกิดอาการที่น่าจะเรยี กอย่างเข้าง่าย ๆ ก็ คอื ความวติ กกังวล ขึน้ มาอย่างกะทนั หันนะครับ ตามทซ่ี นิ อ่ นบอกเป็นอาการ ที่สามารถเกิดขึ้นได้ปกติของมนุษย์ เวลาเจอสถานการณ์ที่ทาให้ คิดหนัก อยา่ งเช่นตอนน้คี รบั “เกดิ ปฏิกิริยาต่ืนเตน้ นดิ หน่อยนะ ซิน่อน” “เอ้ รูส้ ึกต่นื เตน้ หรอ?” คงจะเป็นอย่างที่เขาพูด มือของผมที่กาลังจะขึ้นไปบิดลูกบิด สั่นไม่ หยุดทั้ง 2 ข้างเลย ผมพยายามควบคุมร่างกายตัวเอง แต่เหมือนจะไม่ฟังเลย แถมที่มอื ก็มีสิ่งท่ซี ีนอนบอกว่ามันคือ เหง่ือ ออกมาดว้ ย ร่างกายของผมเย็นเฉียบอย่างฉับพลัน ซิน่อนบอกว่านี่เป็นอาการ ต่ืนเตน้ ของมนุษย์ ทมี่ นษุ ย์ทกุ คนเวลาเจอสถานการณ์ตา่ ง ๆ แบบนี้จะเป็นกัน แลว้ ผมจะทายงั ไงดเี น้ยี 79

“……..” “นี้ RT ทามือแบบนีต้ ามกระผมนะครับ” ซิน่อนเปลี่ยนกับไปเป็นหุ่นยนตอ์ ีกคร้ัง แล้วปีมออกมาจากกระเป๋าที่ ผมสะพายอยู่ มายนื บนตู้ใสข่ องใกล้ ๆ กบั ประตูทางออกแทน เขาเอามอื ทัง้ 2 ข้างแบออกแล้วเอามือมาประกบกันที่ตรงหน้าอกของเขา ผมมองเขาด้วย ความมึนงงเลก็ นอ้ ย กอ่ นจะลองทาตามเขาดู เอ้ ประกบมอื กันแบบนี้….. แปะ แปะ ๆ ??? เพ้ยี ยยยะ!!!!! “โอ้ยยยยยยย เจ็บบบ?!” ซิน่อนตบที่มือผม แปะ ๆ ก่อน จะที่เข้าที่มือผมอย่างเต็มแรงแล้วไม่ ย้ามือ ด้วยความที่เขาเป็นหุ่นยนต์เลยมีแรงที่ค่อนข้างที่จะเยอะอยู่แล้ว เลย ทาให้การตีในครั้งนี้ เจ็บเป็นพิเศษเลย มือของผมเป็นรอยแดงรูปมือหุ่นยนต์ ทง้ั 2 ข้างเลยครับ แรงกวา่ ตอนครั้งแรกทีเ่ จอกนั ซะอีก “ตฉี ันทาไมเน้ยี !” 80

81

“แตต่ อนนี้ มอื ก็หายสัน่ แล้วนะครบั ” จริงด้วยในตอนนี้มือที่เคยสั่นไม่หยุดทั้ง 2 ข้างของผมหยุดลงเป็นที่ เรียบร้อยแล้วครับ ผมยกมือขึ้นมากาและแบอยู่ครั้ง 2 ครั้ง ก่อนมองไปท่ี ซิน่อนทีก่ าลงั จะกระโดดลงกระเปา๋ อกี รอบ “ทาแบบนัน้ มนุษย์เรียกวา่ การเรียกสตินะครบั ” “อย่างงน้ั เหรอ? ขอบคณุ มากนะ ซนิ ่อน” “ไมเ่ ป็นไรครับ เราเปน็ เพื่อนกันน้ีครบั !!” เพื่อน? เหมือนแบบที่ผมกับ RT100110165 อย่างงั้นเหรอ นั้นสินะ ซนิ อ่ นก็เปน็ เหมอื นเพอ่ื นรักของผม เหมือนกนั พวกเขาทงั้ 2 เคยชว่ ยเหลอื ผม มาตลอดเลยนีน้ ะ ต้ังแตม่ าทน่ี ้ผี มแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะมีซิน่อนค่อยจัดการให้ด้วยเสมอ และสอนเรื่องราวต่าง ๆ ให้ ผมเยอะแยะเลย เหมือนกับ RT100110165 นี้ที่พยายามสอนให้ผมได้เข้าใจ ความรู้สึกท่ีเขามนี นี้ ะ ต้องขอบคุณทั้ง 2 คนจริง ๆ ที่อยู่เคียงข้างผมมาเสมอ นี้ก็เดือนที่ 4- 5 แล้ว ของการใช้ ชีวิต ของผมแล้วสินะ เวลาผ่านไปเร็วมากจริง ๆ จากที่ผม มาจากเมืองหุน่ ยนต์มาน้ี ซิน่อนก็ค่อยดูแลผมเสมอเลยสินะ แบบนี้แปลว่าเรา เปน็ เพอื่ นกนั แล้วสินะ 82

ว่าแต่ มนษุ ย์ นะจะมเี พอื่ นเหมือนกบั ผมหรือเปล่านะ หรือว่าต่างคนตา่ งอย่กู ันนะ? “นั้นสนิ ะ งนั้ เราไปกนั เถอะ!” “โอ้!” ซินอ่ นกลบั ไปเป็นลกู บาศก์จิว๋ ดงั เดมิ ก่อนมาจะหยบิ เขาใส่ลงกระเป๋า ท่ีผมสะพายอยู่ ผมเปดิ ประตูออกในทันทีท่ีพูดจบ ข้างนอกนผี้ มเคยออกมาแค่ ไม่กี่ครั้งเองนะเนี้ย ผมต้องไปที่ลิฟต์สินะ เพื่อลงไปข้างล่าง หวังว่าจะไม่เจอ มนุษย์ ระหว่างทางนะ ทางแบบนั้- ครบั เดยี วผมจะสง่ ให้เดียวนี้ วันนีม้ หี นังเร่ืองใหม่ด้วยละ วา้ ว จรงิ เหรอเธอ คิดไม่ทันจบ ผมก็เห็น มนุษย์ อยู่ประมาณ 2 – 3 คนอยู่บริเวณหน้า ลิฟต์ด้วย ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติโดยการหลบอยู่ตรงหัวมุมอยู่ทางเดิน เพ่อื รอให้มนุษย์ไปก่อน จะดกี วา่ ตอนน้ีผมคงไม่มีความกล้าพอที่จะเดินไปข้ึน ลฟิ ต์อยา่ งแนน่ อนเลยละ “น้ี มีอะไรเหรอ RT” “มนุษยน์ ะ อยตู่ รงลิฟต์” 83

“ทาไมล่ะครับ เราก็ไ-” “กลัว..... ฉันกลัว” ผมพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ซิน่อนจะพูดจบประโยคซะอีก ระบบความรู้สกึ ของผมกาลังบอกว่า ผมกาลังเกิดอาการ กลัว ขึ้นมา มนุษย์ที่ ผมรู้จักหรือเคยได้ยินมานะ พวกเขาแสนฉลาด อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม แสน เปราะบาง แต่ในทางกลับกัน มนุษย์ นะแสนพิศวง และน่ากลัว พวกเขา สามารถทาได้ทุกอย่างที่ตัวเองตอ้ งการโดยที่ไม่สนวิธีการ ถ้าหากพวกเขารู้วา่ ผมเป็นหุ่นยนต์ท่ีมาอยทู่ ่ีนลี้ ่ะ ผมอาจจะถูกจับไปการทาลองอะไรก็ ไม่ก็อาจจะถูกทาร้ายทิ้ง จับ แยกชน้ิ ส่วนเพอื่ หาสิง่ ทตี่ ้องการ หรอื เอาไปคิดคน้ เปน็ วิวัฒนาการใหม่ก็เป็นได้ หรือสืบสวนผมไปถึงที่เมืองหุ่นยนต์ล่ะ เพกเขาอาจจะทาร้ายผมแล้ว ทาร้าย ลา้ งเหลา่ หุ่นยนตท์ ั้งหลายท่อี ยูท่ นี่ ้นั ด้วยก็ได้ ทาอยา่ งไงดี ทาอย่างไงดี ทาอย่างไงดี ทาอย่างไงดี 84

85

“RT มนษุ ยน์ ะล้วนแตกต่างกนั ออกไป” “เราไมส่ ามารถคาดเดาอะไรได้เลย แต่ว่านะ.....” “เราไม่ควรมองแค่ด้านที่ไม่ดีนี้ ด้านที่ดีต้องมีอย่างแน่นอนเลย เช่ือ กระผมสิครับ” ด้านที่ดี และ ด้านที่ไม่ดีเหรอ? ผมเคยฟังมาทั้งหมดที่พวกหุ่นยนต์ที่ เมืองต่างพากันเลา่ แตส่ ิที่โหดรา้ ยของ มนุษย์นีน้ ะ ด้านทด่ี ี ๆ เหรอ เราไม่ควร มองอะไรก็ตามแค่ด้านเดียวสินะ พวกเขาอาจจะดีเหมือนที่ซิน่อน บอกเอาไว้ กไ็ ด้ ผมตอ้ งกลา้ เข้าไว้สิ ไหน ๆ ก็เวลาอีกแค่ 7 เดอื นเองน้ี แต่วา่ .....มนุษย์ที่ดี อยา่ งง้ันเหรอ “อ้าว พอ่ หนุ่มพึง่ ยา้ ยมาอยู่ใหม่เหรอ” คาพูดของ มนุษย์เพศหญิงคนหนึ่ง ที่เคยทักผมดังขึ้นมาในระบบนึก คิดของผม เมื่อนึกดูดี ๆ แล้ว มนุษย์คนนั้นยิ้มออกมาอย่าง อ่อนโยน มาก ๆ เลยน้ี บางที่เธออาจจะเปน็ มนษุ ย์ดา้ นทดี่ ี ๆ อยา่ งที่ซินอ่ นบอกกเ็ ปน็ ได้นะ จะ ไดเ้ จอกนั อกี ไหมนะ ครงั้ หนา้ ผมจะทักทายเธอกลับไดไ้ หมนะ “ฉนั จะลอง.....” “RT พูดวา่ อะไรนะครับ” ไมเ่ ปน็ ไรหรอก นายทาไดอ้ ย่แู ลว้ 86

“ฉนั อยากเข้าใจ มนุษย์ ใหม้ ากกวา่ นี้” “ฮ่าฮ่า นน้ั เปน็ คาตอบที่ดมี ากเลยละครบั !!” ตง๊ิ ดูเหมือนว่าระหว่างที่ผมกาลงั พูดคุยอยู่นี้ มนุษย์ ก่อนหน้านี้จะลงไป แล้วนะครับ อย่างน้อยก็ยงั มเี วลาให้ผมทาใจนิดหนอ่ ยล่ะนะ ผมเดินไปที่ลิฟต์ แล้วกดลงไปที่ชั้นล่าง เพื่อไปซื้อของต่อไปดีกว่า ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ ซิน่อน พูดมาดว้ ยน้าเสยี งตน่ื เต้นวา่ “เรามาเริม่ บทเรยี นใหมก่ นั เลยไหมครับ!!” “บทเรียนใหม่?” “ใชค่ รับ กต็ ้งั มาอยทู่ น่ี ้ตี ้ัง 4 เดอื นเข้าไปแล้ว” “แล้ว?” “RT ยงั ไมเ่ ลย เข้าสังคมมนษุ ย์ เลยนะครบั ” “……สังคมของมนษุ ย์?” หลงั จากที่พดู ออกไปแบบน้นั ผมไม่รวุ้ ่าผมทาหน้าแบบไหนออกไปแต่ ซิน่อนก็เลยเริ่มอธิบายเกี่ยวกับการเข้าสังคมให้ผมได้ฟัง ว่าในการ มีชีวิต นะ เราจาเปน้ ตอ้ งเขา้ สังคนไปพบประผูค้ นบา้ งเพ่ือเปน็ การสร้างมิตรท่ีดี 87

88

ก่อนที่ลิฟต์จะถึงชั้นล่างสุด ซิน่อนก็ได้สอนมารยาทในการเข้าสังคม ให้ผมอีกนิดหน่อย เพ่ือผมเจอใครจะได้ทักทายเขากลับได้ อย่างเปน็ ธรรมชาติ เช่น การสวัสดีกัน การจับมือเพื่อทักทาย หรือการโค้งตัวลงเพื่อทาความ เคารพอีกดว้ ย เราควรแนะนาตัวด้วยสินะ เอ้ ผมจะทาได้ไหมนะ? ตง๊ิ ประตูลิฟต์เปิดออก ผมเดินออกมาไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่ซิน่อนพูดถึงแลว้ ผมยังคงหลบอยู่ตรวมุมตกึ เช่นเคย เพื่อสังเกตดุ ว่าพวกเขาทาอะไรกันบ้างในร้านซื้อของ มันก็คลาย ๆ มีที่เมืองหุ่นยนต์อยู่ เหมอื นกันจงึ ไมน่ า่ ยากสาหรับผมเทา่ ไหร่นะ “บะหมก่ี ึงสาเรจ็ รูปออกรสใหมด่ ้วยละ” “ฉันว่ามนั ต้องอร่อยแน่นอน” “ฮา่ ฮา่ ฉันก็วา่ อยา่ งงนั้ ” บะหมก่ี งึ สาเร็จรปู เหรอ? “มันคอื อาหารที่พอเตมิ น้าเขา้ ไปแลว้ จะสามารถกินได้เลยนะครบั ” ซิน่อนอธิบายกับผมว่า เจ้า บะหมี่กึงสาเร็จรูป มันคืออะไร ดู เหมือนว่า มนุษย์สอนคนนั้นชอบมันมากเลยที่เดียวล่ะ แค่เติมน้าที่มีอุณหภมู ิ สงู รอเวลา 1-3 นาที กส็ ามารถรบั ประทานไดแ้ ลว้ อยา่ งงั้นเหรอ 89

“วนั นี้ RT สามารถซอ้ื ของทีน่ ายต้องการไดเ้ ลยนะครับ” “ท่ีฉนั ต้องการเหรอ?” “ถกู ตอ้ งแล้วครบั ” ซิน่อนพูดแบบนั้น พร้อมหน้าจอที่ลูกบาศก์ก็แสดงเป็นรูปหัวใจเป็น ด้วยตาทั้ง 2 ข้าง ของเขาแทน ซิน่อนอธิบายเสริมว่า ถ้าจะซื้ออะไรให้ดูท่ี ราคาก่อน แล้วค่อยไปจ่ายเงินกับพนักงาน หรือถ้าสงสัยอะไรก็สามารถถาม พนกั งานไดเ้ ลย พวกเขาจะบอกผมเอง อย่างนี้ นเี้ อง ไมน่ ่ายากเท่าไหร่ ต้อื ดอื ออ “ยินดีตอ้ นรับครับ” เสียงพนักงานคิดเงินที่อยู่ตรงที่คิดเงิน พูดทักทาย ผมเห็นดังนั้น จึง ก้มหัวหยักหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปดูตามชั้นวางของตามล็อกต่าง ๆ ที่ถูกจัดวางตามหนวดหมู่ และเป้นระเบียบเรียบร้อยที่สามารถให้เราเลือก หยิบได้ตามสบายเลย “หาสินค้าไม่พบสามารถสอบถามไดน้ ะครบั ” “คดิ งานช่องนี้ได้เลยนะคะ” 90