หนังสือ

โอวา้ ว ที่น้มี าของเลือกเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ ผมรสู้ กึ ตื่นตาตืน่ ใจเป็นอย่าง มาก ที่จะได้ซื้อของพวกนี้เป็นครั้งแรกในชีวติ ผมเดินสารวจไปเรื่อย ๆ แล้วก็ ไปเจอเข้ากับชั้นที่เรียงราย บะหมี่กึงสาเร็จรูป ที่มนุษย์สอง 2 ก่อนหน้านี้ซ้ือ ไป “เยอะแยะไปหมดเลยแฮะ” “มแี บบน้ีด้วยเหรอเนยี้ ” ผมมองไปท่ี บะหมก่ี ึงสาเรจ็ รปู ที่มีมากมายหลายรสชาติ วางเรยี งกัน อย่างเป็นระเบียบ มีทั้งแบบซ่องที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ แต่มีรูปแบบถว้ ยอีกดว้ ย ผมย่อตัวลงไปดูชดั ๆ แล้วเห็นว่ามันเป็นแบบถ้วยทีส่ ามารถซื้อกินในถ้วยนี้ได้ เลย ตามท่ีข้างถว้ ยบอกไว้ “RT สามารถเลือกไดต้ ามสบายนะครับ” “อยา่ งงน้ั เหรอ?” 90

91

“แบบถ้วยก็สะดวกดีนะ RT” “น้ันสนิ ะ” ซิน่อนที่อยู่ในกระเป๋าพูดออกมาเมื่อเห็นผมดู บะหมี่กึงสาเร็จรูป แบบถว้ ยเปน็ พเิ ศษ แตว่ ่านะมันมีเยอะมากเลยล่ะ รสจะเลือกรสชาติไหนดีล่ะ หมูสบั ตม้ ยาแซ่บ เกาหลีแอนชิลี มนั มใี ห้เลอื กมากมายเลยละ เจอบะหม่ีกึงสาเรจ็ รูปท่ีเหน็ กอ่ นหนา้ น้ีแลว้ แต่ว่า บะหมี่กึงสาเร็จรูปที่มนุษย์ 2 คนก่อนหน้านี้ซื้อไป จะมีแบบ ถ้วยไหมนะ เพราะตอนนี้ผมหยิบแบบเป็นห่อมา แต่ผมอยากได้แบบถ้วย มากกว่า เลยรอเอาแบบห่อไปเทียบ ๆ กบั แบบถว้ ยแต่ละอันดู จะมหี รือเปล่านะ “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พึ่งมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรียงพอดีเลยครบั ” !!!!!??????!! สะดุดอย่างสุดตัว เมื่อมีพนักงานเพศชายคนหนึ่งเข้ามาทักผมจาก ด้านหลัง เขาพูดขึ้นพร้อมแกะพลาสติกที่ห่อ บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยอไว้ ออกแลว้ ยืนมาทางผม เดยี วสิซนิ ่อนบอกว่าถ้าคนให้ของเรา เราต้องทาอยา่ งไง นะ ใชแ้ ลว้ กม้ ลง และพูดวา่ ขอบคุณครบั สิ 92

“ขอบคณุ ครบั !!!” แทนที่จะบอกว่าผมก้มลงเล็กน้อย เรียกว่าผมโค้งตัวลงไปเลยดีกว่า เพอ่ื เปน้ การขอบคุณเขาทีช่ ว่ ยผมหา บะหมีก่ ึงสาเร็จรูปเจอนะ ผมเงยหน้าข้ึน พร้อมหยิบบะหมี่กึงสาเร็จรูปจากเขา เขามองผมด้วยความอึ้ง ๆ เล็กน้อย กอ่ นจะเปล่ียนเป็นรอยย้ิมแล้วหวั เหราะออกมาอยา่ งรา่ เรงิ “ฮา่ ฮา่ ดว้ ยความยินดคี รับผม” “ขอบคุณอีกคร้งั นะครบั ” ผมกล่าวขอบคุณพนักงานคนนั้นอีกครั้งก่อน จะเดินออกมาเลือกซ้ือ ของต่อสกั พัก ผมหยบิ ขนมนา่ ตาแปลก ๆ มาทั้งชิน้ เลก็ ชนิ้ ใหญต่ ามที่ผมอยาก ลองใส่ตะกร้าที่ถือไว้ในมือ แล้วเดินไปหยิบน้ารสชาติต่าง ๆ อีกนิดหน่อย ท้ัง แบบขวด และ แบบกระป๋อง เกือบลืมเลยบะหมี่กึงสาเร็จรูปของผมถ้าใส่น้า ร้อนกก็ ินได้เลยสนิ ะ เอ้ ท่ีกดน้าร้อนอยตู่ รงไหนนะ “อ้าวคุณลกู ค้าเม่อื ตะกน้ี ้ี ท่ีกดน้ารอ้ นอย่มู างน้ีครบั ” “อะ้ พนกั งานเม่ือกี้นี้” “เดียวผมทาให้ไหมครบั ” เขายื่นมือออกมาเพื่อที่จะช่วยผมทา บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยน้ี 93

เขาเป็นคนดีจังนะ เป็นคิดแบบนั้น ก่อนที่จะนึกได้เขาบอกว่าจะช่วยผมสินะ แต่อยากทาเอง แต่ว่าผมไม่รู้จักวิธีใช้เครื่องนี้เลย ผมมองพนักงานคนน้ัน เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะเอ้ยปากพดู ออกไปอยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ “... ชว่ ยสอนผมหน่อยไดไ้ หมครับ” ผมพูดออกไปแล้ว เขาจะว่าผมหรือเปล่านะ หรือผมทาตัวแปลก ๆ ออกไปหรือเปล่าผมเกิดความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด พนักงานคนนั้นทา หน้า งง เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแบบเดิมที่เขาเคยยิ้มเมื่อก่อน หนา้ น้ี “ฮา่ ฮา่ ไดอ้ ยูแ่ ลว้ สิครบั ตามผมมาเลย” พนักงานคนนั้นเดินนาผมไปที่เครือ่ งกดน้ารอ้ น แล้วเริม่ อธิบายให้ผม ฟงั ว่ามันต้องทาอย่างไงบา้ ง ผมทาตามทเี่ ขาสอนอย่างทะมดั ทะแมง แหงสิ ผม ไม่เคยทาแบบนี้มาก่อนเริ่มจากแกะพลาสติกออก แล้วเปิดฝาแบบนี้ เติม เคร่อื งปรงุ ลงไป แล้วกดนา้ ลงไปใหพ้ อดีสนิ ะ 94

95

“เสร็จเรยี บร้อยแล้วครับ สามารถไปจ่ายเงินแล้วนั้นทานที่นั่งตรงนูน้ ได้นะครบั ” “อา่ ขอบคณุ อกี ครง้ั นะครบั ” “ยินดีครบั ผม” เขาบอกผมแลว้ ช้ีนิว้ ไปที่ ตรงบรเิ วณทีส่ ามารถน่ังทานได้ที่ใกล้ ๆ กับ ทางออกและใกล้กับบริเวณที่คิดเงินพอดีเลย ผมก้มหัวขอบคุณพนักงานคน นั้นเป็นครั้งที่ 3 ของวันแล้ว แต่ผมก้เต็มใจที่จะขอบคุณเขามากจริง ๆ ถึง คราวต้องคิดเงินก็มีปัญหาแค่เล็กน้อย แต่พนักงานที่นี้ช่วยผมดีมาก ๆ เลย ถึงแม้ผมจะให้เวนิ เกนิ ไปมากแตเ่ ขายังบอกผม ไม่ได้ลักเอาไปเหมือนในหนังท่ี เคยดกู อ่ นหน้าน้แี ตอ่ ย่างใด “ขอขอบคุณท่ีใช้บริการครบั ” เมื่อผมคิดเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งที่บริเวณที่นั่งทีส่ ามารถมอง ออกไปด้านนอกได้อีกด้วย พระอาทิตย์ตกดินสวยจังเลยนะ ผมมองออกไปที่ ด้านนอกอย่างเหม่อลอยชมธรรมชาตทิ ่ีอยูต่ รงหนา้ “ถา้ นายปล่อยไวน้ านกวา่ น้ีมนั อดื แน่” อะไรอดื ๆ นะ???? !!!!!! พนักงานก่อนหน้าที่ ที่ค่อยช่วยผม มานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วครับ เอ๋ 96

ทาไมล่ะ ผมทาอะไรผิดเหรอ หรือว่าผมนั่งผิดที่อย่างงั้นเหรอ? เหมือนกับว่า พนักงานคนนั้นจะอ่านสีหน้าผมออกจึงอธิบายเสริมให้ผมฟังว่า ถ้าปล่อย บะหมี่กึงสาเร็จรูปไวน้ าน เส้นมันจะดูดน้าเข้าไป แบบนั้นเรียกวา่ เส้นอืด มัน จะนมิ่ ๆ นะ บะหมก่ี ึงสาเรจ็ รปู นี้ก็ซบั ซ้อนเหมอื นกนั นะเนยี้ “นายเปน็ คนต่างชาตเิ หรอ พึง่ ย้ายมาอยูใ่ หม่ใชไ่ หม?” “เอ่อ คือวา่ ” เมื่อเขาสอนผมเสร็จ เขาก้เริ่มตั้งคาถามมาเป็นชุดเลยครับ ผมควร ตอบเขาไหมหรือว่าไม่ควรตอบ แต่ว่าซิน่อนบอกให้ผมฝึกเข้าสังคมนี้น่ะ ผม ควรตอบเขาไปสินะ ผมควรเรมิ่ จากอะไรดลี ะ่ เอ่อ “โทษที ๆ กอ่ นอื่นเลยฉันช่ือวา่ พกู่ ัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ” “อ่า ยนิ ดที ่ีได้รู้จักเชน่ กัน” เราสองคนยืนมือมาจับมือกันเล็กน้อย เพื่อเป็นมาทักทาย ยังดีที่เขา เริ่มบทสารทนาก่อน เริ่มเลยคลายความกังวลลงไปบ้างที่เขาดูเหมือนจะไม่ได้ ไมช่ อบอะไรผม ดแี ลว้ ละนะ “นายเปน็ คนต่างชาตเิ หรอ? ชื่ออะไรล่ะ?” “…….. ฉนั ช่อื วา่ RT นะ” 97

ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบเขาไปแบบนั้น ผมนึกถึงชื่อที่ซิน่อนชอบ เรียกผมเป็นประจา ถ้าหากผมบอกว่า ชื่อ RT100131145 ล่ะก็มีหวังเขามอง ผมเป็นตัวประหลานอย่างแน่นอน หลังจากที่ผมพูดจบเขาเหมือนจะคิดอะไร สักอย่างกอ่ นจะพูดข้ึน “เอ้ ชื่อเป็นภาษาอังกฤษเหรอ มีชื่อที่เป็นภาษาไทยไหม จะได้เรียก ง่าย ๆ หน่อยนะ” “อ่า ฉันว่าฉนั ยังไมม่ นี ะ” “งั้นเรามาตั้งชือ่ ทเ่ี ป็นไทยใหน้ ายกนั ดกี วา่ !” ผมย้ิมขาใหก้ ับท่าทางร่าเรงิ ของเขา ทด่ี จู ะเป็นคนช่างพดู แล้วดูจะเข้า กบั คนอ่ืนไดง้ ่ายเป็นอยา่ งมากเลย บรรยากาศรอบ ๆ ตวั เขาไม่มีความรู้สึกที่ดู น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ใช่ มนุษย์ไม่เหมือนอย่างทีเ่ คยได้ฟังมาจากข่าวลือของ หุ่นยนต์ในเมืองจรงิ ๆ ดว้ ยสินะ “แลว้ จะตัง้ ยังไงดีล่ะ?” “งั้นกต็ ั้งจาก สงิ่ ท่นี ายชอบท่นี ก้ี ไ็ ดน้ ะ” ส่งิ ทีช่ อบเหรอ คาพดู ของเขาทาใหผ้ มนงิ่ ไปสักพักก่อนจะเรมิ่ คดิ ว่า สงิ่ ทผ่ี มชอบมันมี อะไรบ้างนะ แต่ละอย่างก็ไม่ได้มีอะไรที่ผมชอบเป็นพิเศษวะด้วยสิเนี้ย ยิ่งคิด ย่งิ ทาใหผ้ มคดิ หนกั เลยที่เดยี ว ผมเลยก้มลงไปตกั บะหม่ีกึงสาเร็จรูปเข้าไปหนึ่ง คา 98

อร่อยจัง กริ๊ง ..... ผมก้มลงจนเกิดเสียงบ้างอย่างขึ้น นั้นก็คือเสียงสร้อยคอข้อผม กระทบกัน เรียกว่าสนใจจากพู่กันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้เป็นอย่างดี พู่กันเห็น สรอ้ ยคอของผม จงึ พดู ข้ึน “สรอ้ ยคอสวยดีจงั ซอื้ จากทีไ่ หนเหรอ?” “สร้อยเส้นนีผ้ มทาเองนะ ดอกไม้เป็นตัวแทนของเพือ่ นสนทิ นะ ส่วน ฟนั เฟอื ง........” “แทนตวั ของฉนั นะ” ผมพูดออกไป พาลนึกถึงเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็น อย่างไรบ้าง คิดถึงเวลาที่เขาช่วยน่าเรื่องให้ผมมีอะไรให้คอดอยู่เสมอเลย สร้อยคอเส้นนี้เป็นตัวแทนมิตรภาพระหว่างเรา ว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป ถึงแมจ้ ะผา่ นไปนานแค่ไหนกต็ าม “งั้นเอาอนั นเี้ ปน็ ชือ่ ของนายไหมละ่ !” “?? ช่อื ฟันเฟอื งเหรอ?” ผมตอบเอาไปตามสง่ิ ที่คดิ 99

“ฮา่ ฮ่า ๆ ไม่ใช่ ๆ ชือ่ วา่ เกียร์ ต่างหากล่ะ” “..... เกยี ร์?” 100

101

เมื่อผมทาหน้าสงสัยออกไปเขาก็เลยอธิบายให้ผม ฟังว่า เกียร์ ที่ว่า มันคืออะไร เขาบอกว่าเพื่อนที่เรียนอยู่ วิศวะนะต้องมี เกียร์ อะไรสักอย่าง ท่าทีของเขาทาให้ผมรู้สึกว่า มนุษย์ เนี้ย มีเยอะแยะมาหมายจริง ๆ แต่ก ตา่ งกนั อยา่ งสิ้นเชงิ แต่สามารถเขา้ ถงึ กันได้อยา่ งสมบรู ณ์ “ถา้ นายวา่ อย่างงั้นกไ็ ด้นะ” “เยีย่ มเลย ง้นั นายเปน็ เด็กแลกเปลี่ยนเหรอ?” เหมอื นเขาจะเขา้ ใจวา่ ผมเปน็ นักศึกษาแลกปลี่ยนสินะ เหมอื นในหนัง ที่ดูที่ตัวเอกไปเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ อะไรประมาณนี้ อ่าถ้าเขา เข้าใจแบบนัน้ ก็ เอาง้ดี ีกว่า “อ่า ผมเป็นนักศึกษาที่อยู่ในชว่ งปิดเทอมนะ เลยมาหาประสบการณ์ ที่น”ี้ “ว้าววว สดุ ยอดไปเลย แล้วนานไหม ๆ ?” ถ้ามาลองนับ ๆ ดูแล้วผมอยู่ที่นี้ได้ 4 - 5 เดือนแล้วสินะ นั้นก็ หมายความวา่ ผมเหลือเวลาชวี ิตอีกแค่ 7 เดือนโดยประมาณเองสินะ “ฉนั อยูท่ ่นี ้ี 1 ปี นะ ตอนเหลือแค่ 7 เดอื นเอง ฮ่าฮา่ ” “ไม่ใช่ ๆ ตัง้ 7 เดอื นเลยตา่ งหากล่ะ!!!” เขาบอกกับผมแล้วชูนิ้วขึ้นมา 7 นิ้ว เพื่อให้ผมเห็นว่าเหลือเวลา อีก ตั้ง 7 เดือนแหนะ ผมหัวเราะให้กับท่าทางของเขา อ่า เราคุยกันนานมากพอ 102

จนผมกินบะหม่ีกงึ สาเรจ็ รูปจนหมดเลยเหรอเนยี้ “โอเค ต้งั 7 เดือน ๆ ฮ่าฮ่า” “ใชแ่ ลว้ 7 เดอื นนายสามารถทาอะไรได้เยอะแนะเลยนะ?” ผมสามารถทาอะไรได้เยอะแยะเลยเหรอ กับเวลาท่ีเหลืออยู่ 7 เดือน น้ี ผมสามารถทาอะไรไดม้ ากมายขนาดน้นั เลยเหรอ มนั เกิดเป็นคนสงสยั ขึน้ ใน ใจของผมอย่างหา้ มไม่ได้ “……. แล้วผมควรเริ่มจากอะไรดลี ะ่ “ฉนั จะบอกให้ ถา้ นายยอมเปน็ เพือ่ น กับฉันนะ่ นะ” เพือ่ นเหรอ? ตอนนี้ผมกาลังจะมีเพื่อนเปน็ มนษุ ยแ์ ล้วใช่ไหม มันจะดี จรงิ ๆ ใช้ไหมทจี่ ะมเี พื่อนเป็นมนษุ ย์นะ แต่พกู่ ันก็ดไู มใ่ ช่คนที่โหกรา้ ยอะไรเลย ถ้าหากผมเหลือเวลาอยู่แค่น้อยนิดล่ะก็ ผมเองก็อยากลองดูสักครั้ง มีเพื่อน เป็น มนุษย์ ดกู ็คงไมม่ ีอะไรจะเสยี แล้วละ “ใหเ้ วลาคิดนดิ นงึ ก็ไดน้ ้า” “ไดแ้ น่นอน ตอนน้ีเราเป็น เพอ่ื น กนั แล้วนะ” “เย้ จริง ๆ แลว้ ฉนั น่ะนะ..........” หลังจากที่ผมตกลงเป้นเพื่อนกับเขาเสร็จ เขาก็เริ่มพูดถึงเหตุการณ์ ก่อนหน้านี้ที่เจอผม นั้นก้คือตอนที่ผมลงไปสารวจที่ใต้ตึกเป็นครั้งแรกนี้เอง เขาบอกผมวา่ จรงิ ๆ แล้ว เขาอยต่ รงข้างห้องผมนี้เอง บงั เอิญตอนเขากาลังจะ ออกไปข้างนอก แล้วเห็นผมว่ิงเขา้ หอ้ งไปอยา่ งรวดเร็ว 103

เลยไม่ทันได้ทักทายกันสักที แล้วพอหลังจากนั้น เขาก็เริ่มเล่าเรื่อง ของตัวเองให้ผมฟัง ว่าที่นี้ มีที่เที่ยวเยอะแยะ ไว้วันหยุดงานของเขา จะชวน ไปเท่ียวอยา่ งแนน่ อน และอน่ื ๆ อกี มากมายเลย “โอเค ไวเ้ จอกันนะ” “ไดเ้ ลย ไว้เจอใหม่ ๆ” หลังจากที่คุยกันเสร็จ ต่าง ๆ นาๆ ก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไปห้องของ ตัวเองในท่ีสุด เนื่องจากห้องเราอยู่ตรงขา้ มกนั เลยสามารถเดินขึน้ พร้อมกนั ได้ เพราะเขาพึ่งจะเลิกงานนั้นเองเลยอยู่คุยเล่นกับผม ได้ตั้งนานสองนานนั้นเอง ผมโบกมือ บ๊ายบายเขาก็เขา้ ห้องของตวั เอง เมื่อผมได้เข้ามาภายในห้องเป็นที่เรียบร้อยผมก็จัดแจงวางข้าวของ ต่าง ๆ ออกมาจากกระเป่าโดยที่ไม่ลืมหยิบ ซิน่อนออกมาจากกระเป๋าด้วย เมื่อเขาออกมาก็กลับไปเป็นหุ่นยนต์ดังเดิม พร้อมแสลงท่าทีตื่นเต้นออกมา อย่างปิดไมม่ ิดเลยท่เี ดียวเชียว “ทาหน้าอะไรนะ ซนิ ่อน ฮา่ ฮ่า” “ผมดีใจสุด ๆ ไปเลย RT ไดเ้ พือ่ นใหมแ่ ล้ว เยๆ้ ” “คงจะอยา่ งง้นั นะ ฮา่ ฮา่ ” 104

105

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ซิน่อนก้เปลี่ยนตัวเองมาเป็นหุ่นยนต์ดังเดิม แล้วกระโดดไปมา เพื่อแสดงความดีใจใหก้ ับมีที่สามารถมเี พื่อนใหม่ได้ในท่สี ดุ หรืออีกอย่างก็คือ บทเรียนการเข้าสังคมของผม คงได้คะแนนเต็ม 100 อย่าง แนน่ อนล่ะนะ “ผมบอกแลว้ มนษุ ย์ ไมใ่ ชม่ แี ตด่ ้านไมด่ ี ใช่ไหมละครบั ” “พกู่ ันเองก็ดูเปน็ มิตร ไม่ได้ดูโหดร้ายอะไรเลย” “ใชไ่ หมละ่ ๆ วันจบบทเรียนแต่เพยี งเทา่ น้ีครบั ผม” “ฮ่าฮ่า ขอบคณุ สาหรับบทเรยี นนะ” บนั ทึกในวันน้ี ผมไดเ้ พื่อนเพ่ิมอีก 1 คนแล้วครบั เขาเปน็ มนุษย์ ทีร่ ่าเริง และ ช่างพดู เป็นพิเศษเลยละเขาบอกว่าจะพาผมไปเที่ยว ในท่ีต่าง ๆ ดว้ ยในวนั นผี้ มมีความสุขมาก ๆ เลย หวงั ว่าจะเป็นวนั ทีด่ ีอีกวันนะ แลว้ กเ้ จา้ ตน้ ไม้ต้นเล็กของผมเติบโตข้ึนอีกนิดแลว้ ละครับ BY RT100131145 106

107

108

5 “เวลาทก่ี าลังจะหมด” เหลอื เวลาอีก 3 เดอื น . . เวลาผ่านไปอย่างรวดเรว็ จรงิ ๆ ในช่วงเดือนแรก หลังจากที่ผมได้ทาความรู้จักกับ พู่กัน เพื่อนมนุษย์ คนแรกของผม ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เริ่มดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมเริ่ม เข้าใจการเข้าสังคมของมนุษย์มากยิ่งขึ้นแล้วเริ่มเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาเพื่อ พูดคุยอกี ด้วยล่ะ “วันน้ีมบี ะหม่กี งึ สาเรจ็ รปู ออกใหม่ดว้ ยล่ะ!” “ว้าว รสอะไรเหรอ?” ถึงแม้ในช่วงแรก ๆ ที่เจอกัน จะรู้สึกวิตกกังวลอยู่บ้าง แต่พู่กัน ก็ เข้าใจแล้วชวนผมคุยก่อนเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม การพูดคุยของเขาท่ี เจอไม่ได้มีอะไรมากมายในตอนแรกอาจจะเพราะเราพึ่งรู้จักกันไม่นานเลยมี อาการ เกร็งเล็กน้อย แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี บรรยายกาศตอนคุยกับเขา ผอ่ นคลายอยู่เสมอเลยไม่มีอะไรน่าเปน็ ห่วง 109

“วันน้มี คี นต่างชาติมาซื้อของดว้ ยล่ะ ตาสีฟ้า!” “สตี าเหมอื นทอ้ งฟา้ หรือเปล่า!?” ในช่วงเดือนที่สอง ผมเริ่มมีอาการแสดงความรู้สึกออกไปบ้างใน บางครั้ง ถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ซิน่อนก็สังเกตเห็นแล้ว ดีใจเป็นอย่างมากที่ผม สามารถแสดงความรสู้ กึ แบบมนุษย์ออกมาได้แล้ว ซิน่อนดูจะต่ืนเต้นเป็นอย่าง มากเลยละ่ “แบบน้ันละ่ ครบั ความรอู้ ยากร้อู ยากเห็น ของมนุษย์!!” “ความอยากรูอ้ ยากเหน็ เหรอ?” “ถูกตอ้ งครบั คุณเริ่มมคี วามรเู้ หมือนมนุษย์แลว้ สนิ ะ☆” ซิน่อนบอกกับผมอยู่เสมอว่ามนุษย์นั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาอะไร ต่าง ๆ ได้ยาก ไมเ่ หมือนหุ่นยนต์อย่างเรา ท่รี ะบบปฏิบัตกิ ารจะเป็นศูนย์กลาง ในการประมวลผม ให้พวกเราเขา้ ใจ ถึงสถานการณ์ทเี่ กดิ ข้นึ โดยอตั โนมตั ิ ผมเริ่มตั้งข้อสงสัยต่าง ๆ ออกมาเพื่อถาม พู๋กัน ว่าจริง ๆ แล้วอันน้ี คอื อะไร ผมทาแบบนถ้ี ูกตอ้ งหรอื เปลา่ หรือผมทาอะไรผิดไหม เพอ่ื ใหเ้ ขาสอน ผมในเรื่องต่าง ๆ เขาสอนอะไรมากมายจริง ๆ เขาคงเข้าใจว่าผมเป้น ชาวต่างชาติ ที่มาเที่ยวที่นี้เลย ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย ถึงแม้ในบางครั้งผม จะถามอะไรแปลก ๆ ออกไปบ้างก็ตาม “ขอรบกวนดว้ ยครบั !” 110

“เขา้ มาก่อนสิ ๆ” “ฉันไดห้ นังเร่อื งใหม่มาดว้ ยล่ะ นไี้ ง!!” ในเดือนท่ีสาม เราเริ่มสนิทกันมากยิ่งขึ้น ในบางครั้ง พู่กัน ก็เริ่มแวะ เวียนมาห้องผมในเวลาที่เขาว่างจากการทางานของเขา เพื่อมานั่งเล่นคุยกัน หรือบางคร้ังเขาได้อะไรแปลก ๆ มากจ็ ะรบี ว่ิงเอามาให้ผมดูถึงท่ีกันเลยที่เดียว จนกลายเป็นว่าเราต้องดูหนังกันตลอด ในช่วงวันหยุดของเขานะน่ะ จนกระ ทัง้ วันหนง่ึ “ว้าววว หนุ่ ยนตพ์ ดู ได้!!” “เออ่ คือ” “สุดยอดไปเลยยย!!” เขาเปิดประตูเข้ามาเจอกับ ซิน่อนที่อยู่ในร่างหุ่นยนต์เข้าอย่างไม่ได้ ตั้งใจ นั้นทาให้ผมทาอะไรไม่ถูกกันเลยที่เดียว แต่ดูเหมือนซิน่อน จะมีไหว พริบท่ีฉลาดเปน็ อย่างมากเลย เขาแกล้งกลายเปน็ หุ่นยนตืของเลน่ ไปทันทีเพ่ือ ตบตาเพอ่ื นใหมข่ องผมในทส่ี ุดนน้ั เอง “ทต่ี ่างประเทศมอี ะไรแบบนด้ี ว้ ยสนิ ะ” “ฉนั แปลกหรือเปล่า?” “ไมเ่ ลย ๆ ฉนั เองกม็ าต๊กุ ตาตวั โปรดเหมอื นกนั ! ฮา่ ฮา่ ” 111

เมื่อเขาเข้าใจว่าซิน่อนเป็นหุ่นยนต์ของเล่นผมไปแล้ว ผมเลยอธิบาย กบั เขาไปว่า หนุ่ ยนต์ตัวน้ีอย่กู ับผมมาตั้งแตม่ เี กิด มีชวี ติ น้ันเอง ซ่ึงก็เป็นอย่าง ที่ผมพูดจริง ๆ ตั้งแต่ผมมี ชีวิต แบบมนุษย์ และได้มาอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ เพื่อเรียนรู้การเข้าใจความหมายขอคาว่า ชีวิต ซิน่อนก็อยู่กับผมมาโดยตลอด เลย ต้ังแตว่ ันแรกที่ลืมตาตน่ื ข้ึน จนมาถงึ เวลา 3 เดอื นสุดทา้ ยน้ี เขาอยู่กับผม มาตลอดเลย “เปน็ ความทรงจาทด่ี จี รงิ ๆ ......” “นายพดู อะไรนะเกยี ร์ ดูสิ มนั พูดตามได้ด้วยละ่ !” “ไม่มีอะไรเหรอ ๆ ต้องทาไดส้ ิ ฮา่ ฮา่ ” แล้วก็มาถึงในเดือนนี้ที่ผมกับพู่กัน และซิน่อน ได้ออกไปเที่ยวกันอีก ครั้ง ที่บอกว่าอีกครั้งนั้นก็คือก่อนหน้าน้ี ในเดือนที่สี่ที่เราสนิทกันถึงขั้นไป เท่ียวดว้ ยกันได้ นั้นเราก็ไปเทีย่ วตามทต่ี า่ ง ๆ มาบา้ งแลว้ นะสิ แตท่ แี่ รกท่ีผมได้ไปนัน้ ก็คือ สวนสาธารณะ ทมี่ ขี องขายอยู่เต็มไปหมด เลย ผู้คนเดินเทีย่ วชมธรรมชาติ แถมมีต้นไม้ขึ้นอยู่ทุกทีอีกดว้ ย สวนนี้มขี นาด ใหญม่ ากเลยละ่ มีหงสต์ วั ใหญม่ ากเลยล่ะ “ฉันเคยมาท่นี ีบ้ อ่ ยมากเลยละ่ ตอนทย่ี ังเดก็ นะ” “อยา่ งงน้ั หรอกเหรอ?” “ใชแ่ ล้ว ฉนั ชอบขอใหพ้ ่อมาเครือ่ งเลน่ ทนี่ ีน้ ะ” 112

“วา้ ว ฟงั ดนู ่าสนุกจัง” 113

114

“พูก่ ันดสู ิตรงนม้ี ี รา้ นขายสตั ว์เล้ยี ง ด้วยล่ะ!” “ว้าววว มีงขู ายด้วยละ่ ” และผมก็ได้รู้จัก สิ่งมีชีวิต ที่อยู่บนโลกนี้มากขึ้นไปอีกมากมาย ทั้ง งู หนแู ฮมเตอร์ และอ่นื ๆ อีกเยอะแยะเลยท่เี ดียว ผมไดเ้ รยี นรเู้ พ่มิ อกี อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ เมื่อมนุษย์เกิดความรู้สึกอยากจะรักอะไรสักอย่างหรือรักใครสักคน แต่ไม่ได้อยากจะมีลูกที่มาจากตัวพวกเขาเอง สัตว์เลี้ยงก็เป็นอีกอย่างหนึ่งท่ี พวกเขาสามารถนามาเลี้ยงเพื่อที่พวกเขาจะได้สามารถใหค้ วามรักกับพวกมนั ได้อย่างเต็มที่ แทนการมีลูกจริงๆ พู่กันเล่าว่านอกจากเน้ือสัตว์เลี้ยงยังเป็นตัว ช่วยในการบาบัดความเครียดไดอ้ ีกด้วย “นายอยากลองเล้ียงอะไรบา้ งไหม ๆ?” “ฉันวา่ มันอาจจะยากไปสาหรับฉันน-” “ไม่อยากเหรอ ปลาทอง นไ้ี งเปน็ การเริม่ ตน้ ที่ดนี ะ!” เลยกลายเป็นว่า ผมที่มาอยู่บนโลกมนุษย์นี้ ได้มีสัตว์เลี้ยงเป็นของ ตัวเองเป็นตัวแรก นั่นก็คือ ปลาทองนั้นเอง พู่กันบอกว่าปลาทองเป็นสัตว์ที่ เลี้ยงง่าย แต่ก็ตายง่ายๆเช่นเดยี วกนั เพราะมันมีความจาที่สั้น เพราะงั้นเวลา ให้อาหารกับพวกมันจาเป็นต้องดูเวลาให้ดีๆ ไม่เช่นนั้นปลาทอง พวกนี้จะกิน อาหารเขา้ ไปจนอาจจะทาให้มนั ตายได้ถ้ามนั กินมากจนเกนิ ไปนะสิ อ่า ดไู ม่เหมือนจะง่ายสักนิด ฮา่ ฮ่า 115

“ตัง้ ชอื่ ให้มนั กันเถอะ!” “ช่อื เหรอ?” และน่นั กเ็ ปน็ เรอ่ื งราวทงั้ หมด ทผ่ี มไดไ้ ปเทีย่ วห้างคร้ังแรกในชีวิตของ ผม แล้วผมก็ได้มีสัตว์เลีย้ งตัวแรกด้วยน่ันเอง โดยที่ผมกับพู่กันน้ันเถียงกันอยู่ กบั สกั พกั วา่ เราจะตัง้ ช่อื ใหว้ า่ มันว่าอะไรดี ผมกเ็ ลยมองไปทตี่ วั ของมนั มนั มีสที องประกายสดใส เหมือนกับสีของ พระอาทิตย์ตกดิน ในที่สุดเราก็ตกลงกันว่าปลาทองที่ผมซื้อมาเลี้ยง จะตั้งช่ือ ว่า พระอาทิตย์ เพราะสีของมันเหมือนกับสีของพระอาทิตย์ตกดินนั่นเองถึง แมจ้ ะเป็นการตง้ั ช่อื ทีง่ า่ ย ๆ แตเ่ ราสองคนกค็ ดิ วา่ มันเปน็ ชือ่ ที่ดีมากเลยทีเดียว “นายต้องซือ้ ตใู้ ห้มนั ดว้ ยนะ” “ต้?ู ” “ใช่ ตู้แลว้ กอ็ าหาร และบ้านหลงั เล็ก ๆ ในมันอยู่ด้วย” “บ้าน? อาหาร?” “ทาหนา้ งงแบบน้ี แสดงวา่ นายไม่เคยเล้ียงสินะ ฮา่ ฮ่า” “ฮา่ ฮา่ คงจะอยา่ งงัน้ ะสิ” 116

117

“ถงึ เวลากนิ อาหารแลว้ เจา้ พระอาทติ ย์” “มันกินใหญ่เลยล่ะ RT” ซิน่อนพูดกับมาด้วยท่าทางตื่นเต้น นี้ก็เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้ลอง เลย้ี ง สิง่ มีชีวติ ดู พกู่ นั ยงั เคยบอกกับพวกเราอีกดว้ ยว่า ปลาทองนะ่ ก็เป็น สง่ิ มชี ีวติ อยู่ กับพวกเรา เราควรจะให้ความรักกับพวกมันมากๆ เพราะถ้าหากคนเราไม่ สามารถให้ความรักให้กับกันและกันได้ ชีวิตนี้ก็คงจะไร้สีสัน แล้วคงจะไม่มี ความสุขเท่าไหร่ เขาบอกอีกว่าการได้เป็นคนที่ถูกรักและการได้เป็นคนที่รัก อะไรหรือใครสักสิ่งนึง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด แต่ก็ทาให้หัวใจ ของเราอบอุน่ ไดด้ ว้ ยนะ ได้เปน็ คนทีถ่ ูกรักและรักอะไรสักอย่างนึงเหรอ? มันก็คงเหมือนกับการท่ผี มให้ความรักกับเจ้าปลาทองตวั น้ีนค่ี ือการให้ ความรักและ ซิน่อนที่คอยช่วยเหลือผมมาเสมอนัน้ ก็คือการที่ผมถูกใครสักคน รักกลับสินะ เป็นความรสู้ ึกทีแ่ ปลกประหลาดจรงิ ๆ สงิ่ มชี วี ติ เนีย่ ช่างเข้าใจยาก เสยี เหลอื เกินนะแต่มนั ก็ไม่ได้แยอ่ ะไรเลยในตอนน้ี “ดีแล้วละ่ ฉนั จะรดนา้ ต้นไมต้ อ่ เลย อยากช่วยฉนั ไหม ซนิ อ่ น?” “กระผมอยากทาครบั !!” “ง้นั กเ็ ย่ียมไปเลย” 118

ผมส่งที่รดน้าต้นไม้ให้กับ ซิน่อนที่ยื่นมือออกมารอรับในตอนน้ี ต้นมะขามผมเริ่มเตบิ โตมาอีกไม่นานก็คงเติบโตขึน้ ตอ่ ไปเรื่อย ๆ ซิน่อนดูจะมี ความสุขมากที่ได้เสียงสิ่งมีชีวิตทั้งสองอย่างนี้ และในวันนี้ผมกับซิน่อนและ พู่กันมีนัดกันว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน โดยที่พู่กันบอกกับผมว่าวันนี้จะพาผมไป เปิดโลกกระทัดใหม่ด้วย ผมอดแปลกใจไม่ได้จริงๆเลย เพราะว่ามันจะเป็นท่ี ไหนกนั นะ “ฉนั มาแลว้ วว” “ไง วันนี้เราจะไปไหนกนั เหรอ?” ผมกล่าวทักทายพู่กันที่กาลังเดินมาทางผม เขานัดผมมาที่หน้าป้าย รถเมล์แห่งหนึ่งที่ใกล้ ๆ กับบริเวณตึกของเราเขาบอกว่าในวันนี้เขาจะพาผม ไปเที่ยวในที่ที่ ผมไม่เคยไปอย่างแน่นอนแต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เราควรจะได้ไป มากทส่ี ุด เขาบอกผมวา่ ผมจะต้องชอบอย่างมาก “นายตอ้ งชอบแนน่ อน อ้ะ รถเมยม์ าแลว้ ” “ขน้ึ มาไดเ้ ลยคะ่ เชิญด้านในนะคะ” ก่อนที่เขาจะพูดจบรถเมล์ก็ได้มาพอดีเราสองคนเดินขึ้นไปบนรถเมล์ ละหาที่นั่งในสุดของรถ พู่กันเป็นคนจัดการว่าเราจะต้องลงที่ไหน หรือ จาเป็นต้องโดยสารรถอะไรต่อไปหรือเปล่า แต่ในครั้งนี้เหมือนว่าเราจะนั่ง รถเมล์คันนี้ไปจนถึงที่ที่เราจะไปกันเลยทีเดียวเพราะเขาบอกว่าเร าจะไปกัน สุดสาย เมอื่ เวลาผา่ นไปสกั พกั รถเมลก์ ็ไดม้ าจอดที่หมายปลายทางเสียที 119

“เย้ ถงึ สกั ที ไปกนั !” “ทีน่ ท้ี ไ่ี หนกั-” ว้าวว สวยจงั เลย “งานวัด อยา่ งไงล่ะ” “งานวดั เหรอ?” พวกกันอธิบายใหผ้ มฟงั วา่ มนั นัน้ คืออะไร มนั คือสถานทท่ี ีผ่ ูค้ นต่างพา กันมาเที่ยวและจับจ่ายซื้อของกันในสถานที่ที่เรียกว่า วัด โดยที่นี่จะสามารถ มาจัดงานได้แคป่ ลี ะคร้ังเท่านน้ั ในคร้ังนี้เขาบอกว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้ว ของวันจัดงานเลยมากันที่นี่ เพราะที่นี่มีของให้ซื้อเยอะแยะไปหมดเลยเขาจะ พาผมไปแนะนาว่าวัฒนธรรมของเขานน้ั เปน็ ยงั ไง “นายเคยขอพร กบั ส่งิ ศักด์ิสทิ ธิหรือเปล่า?” “…ส่งิ ศักดส์ิ ิทธิ?” พู่กันอธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับวา่ การขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในประเทศ ไทยนี้คืออะไร เขาอธิบายว่าถ้าเราตั้งจิตให้แน่วแน่ แล้วขอพรในสิ่งที่อยากได้ ในใจ ถา้ สมหวังก็แปลวา่ ส่ิงที่ขอน้ันกลายเปน็ จริงแลว้ แคข่ อพรอย่างน้ันเหรอ จะเป็นจริงหรอื เปลา่ นะ “นายตอ้ งพนมมอื แบบนนี้ ะ แลว้ ขอพรไดเ้ ลย” 120

“แบบนเี้ หรอ?” เขาพาผมมาที่รูปปั้นที่เขาบอกว่ามันคือ พระพุทธรูป ขนาดใหญ่ท่ี ตงั้ อยใู่ จกลางวัด มสี ีทองอร่ามแลว้ กม็ ผี ู้คนมากมายกาลังขอพรอยู่ แล้วสอนให้ ผมรู้จักกับการพนมมือแล้วก็การคุกเข่าก้มกราบหลังจากนั้นก็สามารถขอพร ไดเ้ ลย เขาทาใหผ้ มดูเป็นตวั อย่างผมก็หลงั จากน้นั ผมก็ทาตามที่เขาแสดงใหด้ ู ถงึ ผมไมร่ ู้ว่า สง่ิ ศักด์ิสทิ ธิ ท่ีเขาพดู น้ันคืออะไร แตถ่ า้ ขอแล้วสามารถทาให้คาอธิฐานของผมเปน็ จริงไดล้ ่ะก็ ผมอยากจะขอ........ “นี้ นายขออะไรไปเหรอ?” “ฮา่ ฮา่ เป็นความลับน่ะ” “เอ้ ถา้ เราไปเทย่ี วงานวดั กันตอ่ ดกี ว่า ไปกนั !!” เมื่อเขาพูดจบเขาก็ไดล้ ะ่ ผมมาที่ภายในงานวัด ที่มีแสงสีและไฟต่างๆ ประดับอยู่โดยทั่วมีร้านต่าง ๆ ตั้งขายของเรียงรายกันอย่างมากมาย มีท้ัง เครื่องเลน่ ต่าง ๆ ที่ผมไม่เคยเห็นซุ้มต่าง ๆ ที่มีของรางวลั แจกมากมายภายใน งาน แม้กระทั่งรวมไปถึงการแสดงโชว์ต่าง ๆ เพื่อสร้างสีสันให้กับภายใน งานวดั แห่งนี้ “ตรงนนั้ มี หมึกยา่ งขายด้วยล่ะ!!” 121

122

“ไปเล่นปาเป้ากัน ฉันอยากไดร้ างวัลใหญ่!” “ฮา่ ฮ่า นายปาพลาดแลว้ ” ที่นี่แตกต่างจากที่เมืองหุ่นยนต์ของผมเป็นอย่างมากที่เมืองหุ่นยนต์ ทุกที่สวนเป็นระบบและเป็นระเบียบต้องตรงตามแบบแผนที่ได้วางไว้ แต่ที่นี่ กลับแตกต่างไป ที่นี่เต็มไปด้วยสีสันมากมายแสงสีตระการตาที่ผมไม่เคยเห็น ในโลกของผม ไฟประดับประดาที่อยู่ท่ามกลางความมืดทาให้ส่องแสงสว่าง ออกมาอย่างสวยงาม มีสนิ ะคงจะเรียกว่า งานวัด ที่พ่กู นั อยากจะให้ผมไม่เห็น สักครงั้ ใน ชวี ิต รู้สึก “สนกุ ด”ี เหมือนกนั นะ งานวัดนะ . . “นายไดร้ างวลั ใหญ่เลยนะเนี้ย” “บงิ โก เนยี้ ก็สนุกดนี ะ ฮา่ ฮา่ ” หลังจากนนั้ พวกเราก็ได้ไปเล่นเกมที่มชี ื่อว่า บงิ โก วิธีการเล่นคือ เมื่อ คนประกาสพูดตัวเลขอะไรมา เราก็เอาฝาไปวางไว้ทับตัวเลขนั้นไว้ ถ้าเรา สามารถวางเรียงกันได้ติดต่อกันตามแบบแผนที่เขากาหนดไว้ เราก็จะชนะ รางวลั แลว้ รางวัลทผ่ี มได้มาก็คือ เตาอบขนาดเล็กรุ่นใหม่ท่ีเพิ่งวางขายเม่ือไม่ นานมานน้ี เี่ อง ถงึ แม้ที่บ้านจะมีอยู่แลว้ เคร่อื งนึงก็ตามทีนานะ “เดยี วฉนั ไปหอ้ งน้า แปปนึงนะ” 123

“ง้นั ฉนั เดินไปรอท่ปี า้ ยรถเมย์ฝังตรงขา้ มนะ” “โอเค เดียวฉนั ตามไป ๆ” เขาบอกกับผมขนาดที่ วิ่งไปเข้าห้องน้าทีอ่ ยู่ถัดไปจากซอยนี้ไปนิดนึง ผมเดินมารอข้ามถนนท่ีทางมา้ ลายก็เจอกบั มนุษย์ผหู้ ญงิ คนหนึ่งทีก่ าลังรอข้าม ทางม้าลาย แตเ่ หมือนว่าเธอจะเปน็ คนท่ีมอี ายุเยอะแลว้ เพราะเธอใช้ไมเ้ ท้าใน การที่จะช่วยพยุงเดิน ถือทั้งสองข้ามถือข้าวของเล็กนอ้ ย ผมเห็นดังนัน้ จงึ เดนิ เขา้ เข้าไปหาเธอ “ให้ผมช่วยไหมครบั คณุ ยาย?” “โอ้ ขอบใจมากนะจะ้ พ่อหนุม่ ” ในขณะที่ผมเข้าไปช่วยคุณยายคนนั้นถือของแล้วพาเธอข้ามทางม้า ลายที่มรี ถขับไปมาอยู่ เมือ่ สญั ญาณไฟเขียวที่คนสามารถเดินข้ามได้ ผมก็ช่วย พยงุ คุณยายแลว้ เอาของมาถือแทน เพือ่ ใหค้ ุณยายสามารถเดินได้อยา่ งสะดวก กอ่ นจะมคี าพดู บางอย่างผดุ ขน้ึ มาในหัวผมอย่างอัตโนมัติ เหมือนกบั ว่า ผมเคยได้ยนิ เสียงนี้มาก่อน อา้ ว พ่อหนุ่มพ่งึ ยา้ ยมาอยู่ใหมเ่ หรอ เมื่อมาถึงฝั่งตรงขา้ มอย่างปลอดภัยแลว้ ผมก็ช่วยพาคณุ ยายไปนั่งรอ ที่ที่นั่งระหว่างรอรถเมล์ที่กาลังมาพร้อมจัดข้าวของให้คุณยายอย่างเรียบร้อย ก่อนทคี่ ุณยายจะสังเกตเห็นใบหน้าของผมแลว้ กลา่ วข้ึน 124

“อา้ ว พ่อหนมุ่ ที่เคยเจอกันเมอื่ หลายเดอื นก่อนนเี้ อง?” “คณุ ยายจาผมได้ดว้ ยเหรอครับ” “แหม ต้องจาไดส้ ิ เพราะสีตาของพอ่ หนุ่มนะจะ้ ” เมื่อผมสังเกตดูดี ๆ แล้วคุณยายคนนี้คือ คนเดียวกันกับคนที่ทักผม เมื่อวานที่ผมเดินไปสารวจที่ใต้คอนโดครั้งแรกตั้งแต่เริ่มมาอยู่ที่นี่นั่นเองเธอ ยังคงจาผมไดแ้ ละยงั คงทักทายผมเหมือนอย่างเดมิ “สตี าของผมเหรอครบั ?” “ฮ่าฮ่า ใชแ่ ล้วจะ้ สเี ขยี วเหมือนกับมรกต มนั สวยมากเลยละ่ ” “อ่า ขอบคุณครบั ฮา่ ฮ่า” หลังจากนั้นระหว่างที่รอพู่กันกลับมาหา คุณยายก็เริ่มถามถึงสาร ทุกข์สุขดิบของผมว่า ผมเป็นมายังไงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ชื่ออะไร พักอยู่ที่ไหน บรรยากาศรอบตัวของผู้หญิงคนน้ีไม่ร้สู ึกถึงอันตรายเลยแมแ้ ต่น้อย มนั อบอุ่น และให้ความรูส้ กึ ที่ปลอดภัย ไม่ไดน้ ่ากลวั อย่างทคี่ ดิ จริง ๆ ด้วย ใหค้ วามรสู้ ึกเหมือน พูก่ ัน เลย 125

ในตอนแรกที่ผมเจอกับผู้หญิงคนนี้ผมคิดว่าเธออาจจะโหดร้าย เหมอื นกับมนุษย์ทผ่ี มเคยได้ยินมาแต่จริง ๆ แล้วเหมอื นกับที่ ซิน่อนบอก อย่า มอง มนุษย์ แค่ด้านเดียว อย่ามองแค่ว่าคนอื่นจะเล่าให้เราฟังอย่างไร ลอง มองด้านที่ดีของพวกเขาด้วย เพราะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ นั้นคาดเดา อะไรไม่ได้เลย คนที่เราคิดว่าเขาไม่ดี จริง ๆ แล้วเขาอาจจะเป็นคนดีมาก ๆ เลยกไ็ ด้ “เกยี ร์ ฉันมาแลว้ รอนานไหม ๆ” “ไมเ่ ลย ๆ ไม่นานหรอก ฮา่ ฮ่า” พู่กันวิ่งมาด้วยท่าทีรีบร้อนแล้ว เหงื่อแตกมาหาผมในทันที ผมขา ให้กับท่าทีที่รีบร้อน จนผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง และวิ่งมายืนหอบอยู่ ตรงหน้าผม ผมหยิบน้าแล้วสง่ ไปให้เขาดื่มเพื่อดบั ความร้อนเหง่ือของเขาไหล ออกมาเปน็ นา้ ตกเลยทเี ดยี ว “อา้ ว ที่แทนก็เพือ่ นเราเองเหรอ พ่กู นั ” “ไมเ่ จอกันนานเลยครบั ยายตา” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มทักทายกันตามประสาคนที่รู้จักกันมา ก่อน พู่กันเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าคุณยายคนนี้เคยขายของอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่เขาทางานอยู่แต่ด้วยความที่เขาเริ่มอายุเยอะแล้วเลยได้หยุดขาย ไปในช่วงทีผ่ มได้มาอยทู่ ่ีน่ี เพราะอย่างนนั้ เอง ผมเลยไม่ค่อยเหน็ ยายคนนีเ้ ท่าไหร่สินะ 126

หลงั จากนั้นดว้ ยการเขาก็เริม่ ถามว่าคณุ ยายมาที่น่ยี งั ไง อะไรยังไงต่าง ๆ ถม่ ว่าคุณยายว่า คุณยายมากบั ใครมาท่นี ่ี ทาไมอะไรประมาณน้ี ตามประสา คนช่างพูดของเขา คุณยายก็มาเที่ยวงานวัดเหมือนกับพวกเราแล้วก็มันจะข้นึ รถกลับ แต่ด้วยข้าวของที่พะรุงพะรังเลยทาให้ขึ้นรถได้ไม่สะดวก พวกผมเลย อาสาทีจ่ ะไปส่งคณุ ยายแลว้ ชว่ ยถอื ของนั้นเอง “ขอบใจมากนะจ้ะ” “ไม่เปน็ ไรเหรอครบั พวกผมยนิ ดี” “รถเมย์มาแลว้ ล่ะ!!” หลังจากนั้นเมื่อรถเมล์มาถึงพวกผมก็จะช่วยคุณยายให้ได้ขึ้นรถเมล์ โดยสะดวก และช่วยถึงกันถือของให้กับคุณยายเพื่อให้คุณยายไม่ต้องเหนื่อย มาก จนกระทั่งรถเมลม์ าถึงที่ปา้ ยที่พบผมตอ้ งลงคุณยายหันมาหาพวกผมแล้ว พดู ขนึ้ มาดว้ ยรอยยิ้มออ่ นโยน “ขอบใจมากนะจ้ะ แบมอื มาสิ” “อะไรอะ่ /ครับ” “ขอตอบแทนเลก็ นอ้ ย ๆ ท่ชี ่วยยายนะจ้ะ” เมือ่ พวกผมแบมือออก ในมือของพวกผมก็มีลูกกวาดหลากสีอยู่ในมือ คนละ 2-3 เม็ดอยู่ในมือ พู่กันบอกกับผมว่า ลูกอมพวกนี้เป็นลูกอมโบราณท่ี หากินได้ยากแล้ว คุณยายคนนี้เป็นคนที่ทาลูกอมโบราณพวกนี้เก่งมากและ อร่อยมากด้วย ผมโชคดีมากที่ได้กินมัน ผมกับคุณยายยิ้มให้กับท่าทางร่าเริง 127

ของเขา “ขอบคณุ ครบั ยายตา อรอ่ ยมากเลย!!” “ขอบคุณครบั คุณยาย” 128

129

ผมยิ้มและเก็บลูกอมใส่ในกระเป๋าก่อนที่คุณยายจะกวักมือเรียกพวก ผม ให้ก้มลงไป การกระทาของคุณยายน้ันทาใหผ้ มอึ้งไปเลก็ นอ้ ย คุณยายเอา มือมาวางบนหัวของพวกผมทั้งสองแล้วลูบหัวของผมอย่างแผ่วเบา แล้วยิ้ม อย่างออ่ นโยนเหมอื นอย่างเคย “ขอให้พวกเธอท้งั คู่ โตไปเป็นเดก็ ทน่ี า่ รกั แบบตลอดไปนะ” “แนน่ อนสยิ าย ฮ่าฮ่า” “……. ครบั ” หลังจากที่พวกผมส่งคุณยายเสร็จปุ๊บ พวกผมก็เดินขึ้นมาที่ชั้นของ ตัวเองแล้วต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองระบบมือลากันเหมือนอย่างเชน่ เคยกอ่ นท่ซี ีน่อนทอี่ ย่ใู นกระเปา๋ ผมจะพูดขนึ้ “วนั นีส้ นุกมากเลยล่ะ ว่าไหม RT” “…. ใช่สนุกมากเลยล่ะ ฮา่ ฮา่ ” หลงั จากนัน้ พวกผมก็แยกยา้ ยกนั ไปจะเขา้ ของตัวเองแล้วตาพากันเข้า เขา้ นอน ในท่ขี องตัวเอง คาพดู ของคุณยายน้ันวันนี้ กลับทาใหผ้ มนอนไม่หลับ ในสง่ิ ทค่ี ณุ ยายพูดทาให้ผมฉดุ คิดขนึ้ มาไดว้ า่ จริง ๆ แลว้ ผมนะ ผมนะ...... ไม่สามารถโตขนึ้ ไดแ้ ลว้ 130

และเวลาของผมก็กาลงั จะหมดลง 131

132

133

6 “เข้าใจคาว่า ชวี ิต มากขน้ึ ” นับถอยหลงั 1 เดือนสุดท้าย “RT กระผมรดนา้ ตน้ ไม้ให้นะครับ!!” “…….” “RT ครบั ได้ยินผมไหม?” เหมือนผมจะเหม่อลอยมากไปหน่อย ทาให้ ซิน่อนกระโดดมาหาผม แล้วกส็ ะกดิ ผมเล็กน้อยเพื่อให้ผมไดส้ ติผมหักได้โทรสินม่นั ทีท่ าหนา้ ตาเป็นห่วง ผมอย่างมาก สีหน้าเขาแสดงออกถึงความกังวลใจเป็นอย่างมากว่าเกิดอะไร ขน้ึ กับเพอ่ื นของตวั เองกนั แน่ “อ่า โทษทนี ะ ไดส้ ิ ขอบคุณมากนะ” “RT มีอะไรไม่สบายใจหรอื เปล่า?” เมื่อซิน่อนได้ยินผมอนุญาตแล้วตอบกลับ เขาจึงกระโดดไปรดน้า ต้นไม้เสร็จ แล้วหันมาถามกับผมด้วยท่าทางที่เป็นห่วงไม่ใช่น้อย ผมที่มอง ออกไปนอกหน้าตา่ งอยา่ งไรจ้ ดุ หมาย พระอาทิตยท์ ่สี ่องแสงอยา่ งเจอดจ้าและ เห็นเจ้านกน้อยที่ชอบมาดูเจ้าต้นไม้ของผมอยู่เป็นประจาตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี้ กาลังโบยบินอย่างอิสระ นนั่ ยง่ิ ทาให้ผมคิดได้ว่าถา้ หากวันหนึ่งผมไม่ได้อยู่ตรง นี้แล้วกค็ งไมไ่ ด้เห็นภาพเหล่าน้ีอกี แล้วสินะ 134

เจ้านกนอ้ ยตัวนน้ั โตขนึ้ ขนาดแล้วเหรอ ใกลถ้ งึ เวลาของผมแล้วเหมือนกันสนิ ะ “ฮา่ ฮา่ ไม่มีอะไรหรอก ซิน่อน” “RT ผมนะเปน็ คนสอนใหน้ ายเข้าใจความร้สู ึกของมนุษณ์นะ” “……..” “ถา้ รสู้ ึกไม่ดี ล่ะกบ็ อกผมได้ไหม เราเป็นเพ่อื นกันนะ” คาพดู ของซนิ อ่ น ทาให้ผมฉุดดคดิ ขึ้นมานิดนงึ เพ่ือนที่เขาเคยบอกกับ ผมนะ เป็นคนที่เราสามารถเราสามารถแสดงตัวตนของเราออกมาได้อย่าง เต็มที่ ไม่จาเป็นต้องเก็บเอาไว้ เพื่อนก็เปรียบเสมอื นที่พักผ่อนจติ ใจอย่างหน่งึ ของเรา ถึงเขาบอกกับผมอย่างนั้น ถ้าผมพูดออกไป ซิน่อนจะว่าอะไรผมหรอื เปลา่ นะ? “1 เดือน......” “ครบั ?” “ฉนั เหลอื เวลาอีก 1 เดือน” ผมก็บอกไปแล้ว ความรู้สึกที่ผมเก็บซ่อนไว้มาตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อไหร่เดือน ก่อนความรู้สึกนี้ยังคงอยู่ในใจผมเสมอ เศร้า เสียใจ ทาอะไรไม่ถูกความรู้สึก ของผมมันตีกันวุ่นวายไปหมดนี่สินะ การมีชีวิต มันไม่ได้มีแต่สิ่งสวยงามเสมอ 135

ไปตัง้ แต่ตน้ อย่แู ลว้ เขาชะงักไปนดิ กับคาพูดของผมและนิ่งเงียบลงไปในทันที “RT ......” “ไมเ่ ป็นไรนะ ฉันขอออกไปขา้ งนอกคนเดยี วได้ไหม?” ผมไม่รอให้เขาพูดจบหรือพูดอะไรตอบกลับมา ผมหยิบกระเป๋าและ เดนิ ออกไปจากบา้ นในทนั ที เสียงของเขาตะโกนไล่หลงั ผมมาเลก็ น้อย “เดยี วฉนั กลับมา อยูบ่ ้านดี ๆ ละ่ ” เมื่อผมลงไปถึงชั้นล่าง สวนทางกับ พู่กัน ที่กาลังจะเดินไปเข้างาน ของเขาพอดี เขาเลยทักทายผมตามประสาของเขาเหมือนอยา่ งปกตเิ ช่นทุกวนั “เกยี ร์ กาลงั จะไปไหนเหรอ?” “ฮ่าฮา่ ฉันจะไปข้างนอกสกั หน่อยนะ” ถึงเสียงของผมก็เหมือนจะหัวเราะออกไป แต่สีหน้าและแววตาของ ผมมันไม่ได้แสดงออกแบบนั้นด้วยเลย เขาเหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ของผมได้ เหมอื นกับซนิ อ่ น เขาเหมอื นกาลังจะพูดอะไรบางอยา่ งผมข้นึ มา ผม สวนเขากลับไปก่อนว่าผมจะต้องไปธุร ะขอตัวก่อนนะ แล้วค่อยเจอกันใหม่ ตอนเย็น เมื่อผมพูดเสรจ็ กเ็ ดินมาอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในทนั ทีเพื่อน่ังรถไปอย่างไม่ มีจดุ หมาย “ผโู้ ดยสาร ลงปา้ ยไหนค่ะ” 136

แลว้ ผมจะไปทไี่ หนละ “จอดปา้ ยนี้ครบั ” “เชิญค่า ระวงั รถดา้ นซ้ายด้วยนะคะ” สถานที่ที่ผมเลือกมานั่นก็คือ ที่แรกที่ผมได้เอามาเที่ยวพร้อมกับ เพื่อนคนแรกที่เป็นมนุษย์ ของผมมันคือ สวนสาธารณะที่มีผู้คนอยู่มากมาย หลากหลายอยู่บนกันอยู่มีร้านขายของต่างๆเรียงรายกันอย่างละลานตาไป หมด ผู้คนต่างเดินจับจ่ายซื้อสอยสิ่งของที่ตนเองต้องการและชมธรรมชาติ แสนสวยงามไปด้วย “คณุ แมค่ ่ะ โตขึ้นหนอู ยากเป็นนักวาดรูปค่ะ” “ในอนาคต ลูกจะต้องทาไดอ้ ยา่ งแน่นอนจะ้ ” เติบโตข้ึน? อนาคต? คาพูดของสองแม่ลูกคู่หนึ่งที่เดินสวนกับผม พูดคุยกันอย่าง สนุกสนานผ่านผมไป เด็กคนนั้นในมือของเธอถือกระดาษวาดรูปอยู่ด้วย ลายเส้นที่แทบดูไปออกว่าคืออะไร แต่ก็ยังสามารถมองออกได้ว่า เธอวาดรูป ตวั เองกบั แมข่ องเธออย่างแน่นอน ถงึ แม้ในตอนนีจ้ ะไม่สวยมาก แต่ในอนาคต เดก็ คนน้ีจะตอ้ งเปน็ นกั วาดรูปอย่างที่ต้ังใจไว้อยา่ งแนน่ อน 137

พรบึ รูปวาดของเด็กผหู้ ญิงคนนัน้ ตกลงมาใกล้กับบริเวณเทา้ ของผม ยังดีที่ ผมไม่ได้เหยียบแต่อย่างใด ผมหยิบรูปใบนั้นขน้ึ แลว้ มองไปท่ีเด็กสาวพร้อมกับ ตะโกนเรียกเดก็ สาวเพอ่ื ทจี่ ะได้คืนรูปใหก้ ับเธอ “ขอโทษนะครบั หนูนอ้ ยทารปู ตกมาใบนงึ นะครับ” “ตายจรงิ ขอบคณุ นะคะ ทช่ี ว่ ยเก็บไว้ให้” “ไม่เป็นไรครบั ” “ขอบคณุ พเี่ ขาสิจะ้ มนี า” ผมคุกเข่าลงไป เพื่อคืนรูปวาดให้กับเด็กน้อย ที่ยืนมองผมตาแป๋ว เท่าทีผ่ มรู้ เธอนา่ จะเปน็ เด็กอายปุ ระมาณ 4-5 ขวบ น้องมนี าช่ือตามท่ีแม่ของ เธอเรียก ยื่นมือเล็กๆนั้นไม่หยบิ รปู วาดจากผม ก่อนจะทาท่าลังเลเล็ก ๆ แล้ว พูดออกมาด้วยเสียงร่าเรงิ ตามประสาของเดก็ วยั น้ี “ขอบคณุ มากนะคะ พี่ชาย บา๊ ยบาย ๆ” เด็กนอ้ ยกล่าว ขอบคณุ ผมดว้ ยเสียงร่าเรงิ ก่อน จะเดินจูงมือไปกับแม่ ของเขา ตามประสาของเด็กวัยนี้รอยยิ้มของเด็กสาวช่างดูบริสุทธิ์ ทาให้ผม รสู้ ึกว่าโลกใบนด้ี ีจรงิ ๆ ผู้คนสามารถมอบรอยยมิ้ ใหแ้ กก่ นั ได้ ถงึ แมว้ า่ เราจะไม่ รู้จักกันเลยก็ตาม เพียงแค่การกระทาเล็ก ๆ ก็สามารถสร้างความประทับใจ ให้กับผู้คนได้แล้วสามารถเป็นมิตรต่อกันได้ โดยไม่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนให้ มากมาย 138

ผมได้มาอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งก่อนมองไปที่บริเวณทิวทัศน์ข้างหน้า ที่มี ผูค้ นต่างพากันพูดคุยกนั อย่างสนุกสนาน ธรรมชาติท่รี วมกันเข้ากับส่ิงมีชีวิตที่ เรียกว่า มนุษย์ มันกลับดูกลมกลืนและดูเป็นภาพที่สวยงามมากสาหรับผม ในตอนน้ี 139