หนังสือ

140

“อ้าว พ่อหนุม่ เจอกนั อกี แลว้ ” “คณุ ยาย...” “เปน็ อะไรไปจะ้ หน้าตาไม่สดใสเลย” ผมได้เจอเข้ากับคุณยายที่ผมเคยช่วยเขาไว้เมื่อตอนก่อนหน้านี้ คุณ ยายที่ให้ลูกอมกับผมนะลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนกาลังยืนอยู่ตรงหน้าของผม และยังคงยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย ท่านได้เดินมานัง่ ที่ม้านงั่ ตวั เดียวกบั ผมแลว้ พดู เลยถามผมขน้ึ “มอี ะไรไมส่ บายใจอยู่สินะ เลา่ ให้คนแก่อย่างฉนั ฟงั ก็ได้” “คอื ว่า ผมนะ.....” หลังจากที่คุณยายพูดจบ ผมก็ได้เริ่มเล่าเรื่องที่ว่าอีกไม่กี่วันนี้ผม จะต้องไปจากที่นี่ แล้วผมคงรู้สึกเศร้าและเสียใจเป็นอย่างมาก ที่จะต้องจาก ไปจากที่นี่ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทายังไงดี ผมทารู้สึกสับสนแลว้ ไม่รู้จะเอายังไง ต่อไปดกี บั ชีวติ น้ี ผมระบายทกุ ความร้สู ึกให้คุณยายฟัง ท่านรับฟงั ผมโดยไม่ว่า อะไรเลย พร้อมลูบหัวของผมเพื่อเปน็ การปลอบโยนใหค้ วามเศรา้ หายไปบ้าง “รสู้ ึกเศร้าสินะ ทจ่ี ะต้องจากทีน่ ีไ้ ป” “คงจะอย่างง้นั ครับ” “ยายเลา่ เร่อื งของยายให้ฟังบา้ ง ดีไหมจะ้ ” 141

ผมพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับให้คุณยายสามารถเล่าเรื่องของ ตนเองได้ คณุ ยายเรมิ่ เล่าตง้ั แตต่ อนทีท่ ่านยังเป็นเด็กอยทู่ ่ตี ่างจังหวัด ไม่มีความ เจริญเหมือนในตัวเมืองแบบน้ี ท่านเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน มีพี่น้องมาก ถึง 10 คน ซ่งึ ท่านเปน็ ครอบครวั ใหญ่ทม่ี ีท่านเป็นพ่ีคนโต ท่ตี อ้ งหาเล้ียงน้องท่ี ยังเล็กอยู่ สมัยตอนที่ยังเด็กท่านได้เรียนถึงแค่ป.2 เท่านั้น เพราะต้องออก ทางานเพ่ือแลกกบั ข้าวสารเล็ก ๆ นอ้ ย มาให้นอ้ ง ๆ ทีเ่ หลอื ได้กนิ ได้อ่ิมท้อง “ตั้ง 10 คนเลยเหรอครบั ” “ใชแ่ ลว้ จ้ะ” ท่านเล่าต่อว่าเมื่อท่านเริ่มโตขึ้นมา ก็ตั้งสินใจที่มาทางานหาเงินที่ตัว เมือง เพราะมันสามารถหาเงินได้มากกว่า เริ่มจากการเป็นแค่เด็กล้างจานอยู่ ในร้านอาหาร ท่านเล่าอีกว่า ล้างจนบ้างครั้ง มือของท่านลอกไปหมดเลยละ แต่เงินทไ่ี ดม้ าทา่ นแทบไม่ไดแ้ ตะมันเลยตวั ซ้าไป “สง่ ไปให้กับพ่ีนอ้ งสินะครบั ” “ฮา่ ฮา่ ถงึ จะมาอย่ทู ี่นแี้ ล้วก็อดเป็นหว่ งไม่ไดจ้ รงิ ๆ” ตอ่ มาทา่ นได้ลาออกมาจากท่ีร้านอาหารแห่งนัน้ แลว้ ย้ายมาทางานที่ โรงงานท้อผ้าแหง่ หน่ึงที่ได้เงนิ ดกี วา่ ถึงแมใ้ นตอนแรกจะไมส่ ามารถทาอะไรได้ มากมายแต่ท่านกส็ ามารถปรบั ตวั ให้เข้ากับของท่ีนี้ได้ ทา่ นกไ็ ด้เจอเข้ากับมิตร แท้ ทค่ี ่อยช่วนเหลือท่านในยามท่ีลาบาก แลว้ ก็คู่ชีวติ ของตัวเอง 142

“คนรักเหรอครบั ?” “ถูกต้องแล้วจะ้ ฮ่าฮ่า” หลงั จากน้นั ทา่ นกเ็ ลา่ ความยากลาบากก่อนทจ่ี ะมาถึงทกุ วันน้ี ท้ังต้อง ยา้ ยบา้ นอย่บู ่อยคร้ัง เพราะเงนิ ทีไ่ ม่พอใช้ ตอ้ งปรับตัวกบั สถานท่ีใหม่ ๆ เสมอ เมอื่ ตอ้ งลาออกจากที่ทางานก่อนหนา้ ท่ีจะมาเจอกับ คณุ ตา และเพื่อนรักของ คุณยาย ท่เี ปน็ กาลังใจใหเ้ สมอ “เหน็ ไหมจะ้ การจากลาไมไ่ ด้แยเ่ สมอไป” “เขา้ ใจแล้วครับ” เรื่องราวของคุณย้ายทาให้ผมรู้ว่า มนุษย์ คนหนึ่ง ต้องเจอเรื่องราว ต่าง ๆ มากมายกว่าจะมาเป็นตัวเองในทุกวันนี้ แม้จะลาบากไปบ้าง แต่ก็มี ความสขุ กับสง่ิ ทไ่ี ดร้ บั กลับมา ผมสงสัยอะไรบ้างอย่างขึน้ ในหวั “คณุ ยาย ผมถามอะไรหนอ่ ยไดไ้ หมครบั ” “ได้สิ ไมว่ า่ จะอะไรตาม” “ถ้าหากวนั หน่ึง เรารูว้ า่ ต้องจากโลกนี้ไป คุณยายจะรู้สึกยงั ไงครบั ” ผมพูดออกไปแล้ว ความรู้ที่ซ่อนในใจของผมมานาน ความรู้สึกเศร้า เสียใจ กระวนกระวาย สับสนในตัวเอง ที่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์มาก เกินไป ทาให้ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด คุณยายนิ่งไปสักพัก จนผมรู้สึกว่าผม 143

ถามอะไรทีไ่ มด่ ีออกไปหรือเปลา่ “ฮ่าฮา่ เป็นเดก็ ท่แี ปลกจรงิ ๆ เลย” “???” อยู่ ๆ คุณยายทน่ี ่ิงไปกร็ ะเบิดเสียงหวั เราะออกมาอยา่ งห้ามไม่อยู่ น้นั ทาให้ผมมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนที่ท่านจะพูดอะไรต่อ ท่านยื่นมือมาลูบหัวผม อย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ๋ยขึ้นด้วยน้าเสียงที่อ่อนโยน ไร้ความรู้สึกโกรธอย่างท่ี ผมเขา้ ใจผิดในความคดิ ดอ่ นหน้าน้ี “ยายนะ ไมร่ ู้สกึ กลวั ทจี่ ะจากโลกน้ีไปเหรอจะ้ ” “..... ทาไมถึง” ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรจบ คุณยายก่อนเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าทาไม ต่อให้พรุ่งนี้ท่านจากไปจากโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ แล้วไม่รู้สึกกลัวหรือกังวล อะไรเลย ไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ แตก่ ลบั รูส้ ึกวา่ ชวี ิต ของคนเรานะ มี เกิด ก็ตอ้ งมี จากลา ควบค่กู ันไป ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีคนรุ่นใหม่ออกมาเรื่อย ๆ แบบนี้นะสิ ชีวิต ของ มนุษย์เรา ไม่มีใครสามารถออยู่ได้ ค้าฟ้า หรือ ตลอดไป ทุกคน ล้วนเกิดมา เพื่อใช้ชีวิตให้มีความสุข และ จากลา อย่างมีความสุขเช่นกัน ถึงจะมีร้องไห้ เสียใจบ้างนั้นก็ไม่ผิดที่จะรู้สึก แบบนั้นเพราะทุกคนแตกต่าง มีความรู้สึกที่ แตกต่างกัน ใช้ ชีวิต ที่เรามีให้เต็มที เพื่อให้เราได้มีความสุขกับการที่ได้ลอง มนั ดีกว่ามาเสียใจทีห่ ลังนะ 144

“เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอย่ตู ลอดไป” “ความทรงจา....” ความทรงจาต่าง ๆ ของเราที่มีร่วมกับเพื่อน คนรัก กับทุกคนบนโลก ใบนี้จะคงอยู่ตลอดไป ไม่มีวันจางหาย นั้นทาให้ยายไม่กลัวที่จะ จากโลกนี้ไป อย่างไงล่ะ “พ่อหนุม่ อย่ากลัวไปเลย จงใชช้ ีวิตใหส้ นุกสดุ เหวี้ยงไปเลยนะ” “ขอบคุณมาก ๆ มากจริง ๆ ครบั คณุ ยาย” ท่านโอบกอดผมเอาไว้ ลูบหัวของผมเล็กน้อย แล้วพูดกล่าวกับผม อย่างอ่อนโยน แค่คาพูดที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่มันกลับมีความหมายมากมาย ขนาดนี้ สามารถลบล้างความรู้สึกที่เคย หวาดกลัว เศร้า เสียใจ ออกไปได้ อยา่ งหมดสิ้น ในตอนน้ผี มเขา้ ใจแลว้ ล่ะ “ตอนนร้ี ู้สกึ ดีขน้ึ แล้วสินะ” “ดีขึ้นมากแล้วครับ อ้ะ เวลาขนาดแล้วเหรอเนี้ย คุณยายให้ผมไปสง่ ไหมครบั ?” “ไม่เป็นไรเหรอจะ้ วันน้ีนะ” คุณยายพูดตอบพร้อมชี้นิ้วไปทางที่ มี คุณตาคนหนึ่งกาลังยืนถือ ดอกไม้อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากที่พวกเรานั่งอยู่ ผมหันไปเห็นก้รู้ได้ทันทีเลยว่า จะต้องเปน็ คนรกั ของคุณยายอยา่ งแน่นอน ผมกม้ หวั ใหเ้ ขาเล็กน้อยเพ่ือเป็น 145

การทักทาย คุณคนน้นั ย้ิมกลบั มาให้อย่างเปน็ มติ ร “ถงึ ยายจะอายุเยอะแล้ว มีนัดเดตครบครอบวนั แต่งงานนะจ้ะ” “ฮ่าฮ่า อยา่ งงั้นเหรอครบั ขอใหส้ นกุ นะครับ” ผมกล่าวลาคุณยายที่นั่งอยู่ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเองมา สะพายไว้แล้ว เดินออกมาให้คุณตากับคุณยายได้ใช้เวลา ชีวิต คู่กันต่อไป ก่อนที่ผมจะเดินห่างออกไปจากม้านั่งไม่ไกลนัก คุณยายก็ตะโกนไล่หลังผมมา ดว้ ยคาถามท่ีถา้ เปน้ แต่ก่อนผมลงไมร่ ้วู า่ จะตอบวา่ อยา่ งไรอย่างแน่นอน แต่ในตอนน้ี ผมสามารถตอบออกไปได้อย่างไม่ลงั เลเลยสักนดิ “แล้วตอนนีพ้ อ่ หนมุ่ อายเุ ท่าไหร่แลว้ จ้ะ” “ผมจะอายุ 1 ขวบแล้วครบั !!!” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างสดุ เสียงเพื่อให้คุณยายได้ยิน แล้วโบกมอื ลาพวกท่าน ทั้งสองอีกครั้ง เพื่อเป็นกล่าวลา จนเงาของผมหายไปท่ามกลาง ผู้คนที่เดินสวนกันไปมา “เปน็ เดก็ ท่ีแปลกจรงิ ๆ เหมือนคุณเลยนะ” “ย้ิมอะไรเหรอจ้ะ ทรี่ กั ” “ไม่มอี ะไรมากเหรอจะ้ ไวย้ ายจะเลา่ ใหฟ้ งั ” 146

147

148

[ หอ้ งพัก ] ผมกลับมาถึงที่ห้องพักของตัวเองแล้ว ก่อนที่จะเปิดประตู ผม สังเกตเห็นโน้ตกระดาษ ใบเล็กที่ติดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องของผม มีดึง มนั ออกมา มนั มเี ขยี นข้อความเอาไว้ ขอ้ ความบนกระดาษ ถ้ากลับมาถึงแล้ว มาที่ห้องของฉันหน่อยสิ BY พกู่ ัน กอ๊ ก ก๊อก ผมเคราะประตูฝังตรงข้ามห้องของผมในเวลาต่อ ตามที่เจ้าของ กระดาษใบเล็กในมือเขียนเอาให้ ผมสงสยั เล็กนอ้ ยวา่ เขามเี ร่อื งอะไรหรือเปล่า นะ หรือวา่ มีหนงั ใหมเ่ หรอ? แตด่ ูเหมอื นเจ้าของห้องจะไม่อย่นู ะ “มาแลว้ ๆ เปดิ ประตูเขา้ มาได้เลยย” “นายมเี รือ่ -” ???!!!! “เซอร์ไพรส์x2!!!” 149

พู่กันที่รอผมอยู่ที่หน้าประตูอยู่แล้ว พูดออกมาพร้อมกับซิน่อนที่อยู่ ในมือของเขา พูดออกมาพร้อมกันแล้วดึงพลุสายรุ้งออกมายิง เซอร์ไพรส์ ผม ทง้ั คทู่ าให้ผมตกใจเป็นอยา่ งมาก ท้งั เซอร์ไพรส์ และซนิ ่อนที่อยใู่ นมอื ของเขาที่ กาลังถอื พลุสายรงุ้ อยาอีกที กอ่ นดี “เข้ามาเลยยย ๆ” “เดยี วกอ่ นสิ งานเลี้ยงอะไรเหรอ?” ในขณะที่ผมกาลังถามเขา พู่กัน ก็ส่งซิน่อนมาให้ผมถือไว้ในมือ แล้ว ดนั หลงั ผมเขา้ ไปในหอ้ งของเขาทนั ที ก่อนที่ผมจะไดถ้ ามอะไรมากกว่าน้ีภาพท่ี เห็นตรงหนา้ ทาเอาผมพดู อะไรไม่ออกเลยที่เดยี ว สขุ สนั ตว์ นั เกดิ ลว่ งหน้า เกียร์ ( RT ) เพ่อื นรกั 150

151

ป้ายข้อความที่เขียนขึ้นมาด้วยลายมือของเจ้าของห้อง และลูกโป่ง ต่าง ๆ มากมายทีป่ ระดับอยูใ่ นห้องทาเอาผมพดู อะไรไม่ออกจรงิ ๆ นี้มัน หรือว่า งานเลี้ยงเหรอ แต่ตามที่งานวันเกิดแบบนี้ที่เมือง หุ่นยนตเ์ ราจะเปน็ การงานเลี้ยงร่วมกนั ของหุน่ ยนต์ในรหัสที่ลงทา้ ยเหมือนกนั ซะมากกวา่ แล้วฉลองรว่ มกนั แตน่ ี้ งานวนั เกิดของผมคนเดียวเลยเหรอ? “ฉนั กับเจา้ ตัวเลก็ ชว่ ยกันทานะ” พู่กันเลา่ ว่าหลงั จากท่ีเห็นผมเม่ือเช้าแลว้ รูส้ ึกไมส่ บายใจ หลังเลิกงาน เลยมาหาผมที่ห้องแต่ไม่มีคนอยู่ เขาเลยไปเจอเขา้ กับหุ่นยนต์ของผมท่ีอยู่ตรง ประตูหน้าห้องแทน เลยคิดว่าผมทาตกเอาไว้เลยเก็บมาไว้ให้ แล้วที่จัดงาน เลีย้ งวันเกิดใหผ้ มกเ็ พราะวา่ ระหวา่ งที่รอผมกลับมาเขาไดเ้ ลน่ พูดคุยกับซิน่อน เลยไดร้ ู้วา่ วันเกิดของผมเลยวนั ท่ีผมต้องอยู่ทน่ี ี้ เลยได้จัดงานเลีย้ งวันเกิดให้ผม แทน “ทาไมล่-” “เก็บเป็นความทรงจาท่ดี ีต่อกันอย่างไงล่ะ!!” เขาตอบกับมาด้วยน้าเสียงที่ร่าเริงเหมือนอย่างเช่นเคย เหมือนกับที่ คุณยายบอกเลย ถึงแม้จะไม่ได้อยดู่ ว้ ยกนั หรอื จะอยู่หา่ งไกลกนั แค่ไหน ความ ทรงจาทีม่ ใี หก้ นั จะคงอย่ตู ลอดไป “ฮา่ ฮา่ ฉนั ไม่รวู้ ่านายอายุเท่าไหรเ่ ลยยังไมไ่ ด้ปักเทียนนะ” “ไม่เป็นไร แคแ่ ท่งเดยี วก็พอแล้ว” 152

“?? ถ้านายพอู ยา่ งงั้นก็ได้ ฮา่ ฮา” ผมเอาซิน่อนวางไว้บนโต๊ะที่มีเค้กที่เขียนว่า สุขสันต์วันเกิดเกียร์ RT มีความสุขมาก ๆ ลายเส้นตัวอักษรที่อยู่บนหน้าเค้กทาให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เจา้ ของหอ้ งตอ้ งเป็นคนเขียนอยา่ งแน่นอน “ฉนั เขยี นไม่ค่อยสวนเท่าไหรน่ ะ” “ไมห่ รอก มันสวยมากเลย” ผมพูดตอบเขาไป เพราะเค้กก้อนนี้มันสวยมากในสายตาของผมจริง มันมคี ่ามากกว่าเค้กราคาแพงทเ่ี คยเหน็ รา้ น เพราะมันใส่ความรสู้ กึ ทีด่ ีต่อกันไว้ ในเค้กชิ้นนี้ด้วย หลังจากที่จุดเทียนแล้ว ทั้งพู่กันและซิน่อนก้เริ่มร้องเพลง Happy Birthday ใหก้ ับผมกนั อย่างรา่ เริงและสนุกสนาน “อธิฐานได้เลยยย x2” ผมยกมือขนึ้ ประสานกนั กอ่ นจะ อธฐิ าน อะไรบ้างอยา่ งในใจ ฟู้ “ขอให้นายใช้ชีวติ ใหส้ นกุ สดุ เหวยี้ งไปเลยยย” “ขอบคณุ มากนะ ฉนั มคี วามสขุ มากจริงๆ” ทั้งสองคนพุดขึ้นหลังจากที่ผมเป่าเค้กเสร็จ ก็เริ่มตัดเค้กแบ่งกันกัน 153

และมขี นมและอาหารอนื่ ๆ ทเ่ี ขาเตรยี มไวใ้ ห้พร้อมอย่แู ล้ว เลยทาให้ปราตี้วัน เกิดในครง้ั น้ี ทาใหผ้ มร้สู กึ มีความสขุ มาก เลยละ่ นี้คงจะเป็นความรู้สึกท่ีนายอยากจะใหฉ้ ันเขา้ ใจมันมาตลอดเลยสนิ ะ RT100110165 “แลว้ เจอกนั พรุ่งนน้ี ้า” “เจอกัน บา๊ ยบาย” ผมแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองในที่ มือของผมที่อุ้ม ซิน่อนไว้มือ เมื่อเข้ามานั่งที่โซฟาภายในห้องแล้วจะวางเขาลง แต่เหมือนเขาจะไม่ยอด ปลอ่ ยมอื จากผมน้สี ิ จนผมต้องสะกดิ เขาเลก็ น้อย “ซิน่อน?” “......กระผมไมอ่ ยากให้นายจากไป” “ความเศรา้ จงหายไป ความเศรา้ จนบนิ หายไป” เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดออกมาในที่สุด ผมพูดปลอบโยนเขา เหมือนกับที่เขาเคยพูดกับผม ในตอนที่ผมเริ่มมีความรู้สึกแบบมนุษย์ ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่า ชีวิต มีพบเจอก็ต้องมีจากลา ผมกอด ตอบเขากบั ไป และลบู หัวเขาอย่างออ่ นโยน เพอ่ื ให้เขารู้สกึ ดขี ้นึ “ร้สู กึ ดขี ้นึ ไหม?” 154

“.....กระผมจะขอใหท้ า่ นผสู้ รา้ ง หะ ใหค้ ณุ อยู่ต่อไป แล้วก็ผ-” ผมยกมือแตะท่ีบริเวณหน้าผากของซิน่อนเบา ๆ เพ่ือเป็นการบอกให้ เขาใจเย็นลงก่อน เขาลงอยากจะให้ผมมีชีวิตต่อไปสินะ ผมยิ้มให้เขาอย่าง อ่อนโยนแลว้ แล้วตอบเขาไป “ฉนั นะไมเ่ ปน็ ไรหรอก ถ้าจะจากไป” “ทาไมล่ะ แตถ่ ้-” “ฉนั ไม่เปน็ ไรจรงิ ๆ แตฉ่ ันอยากจะขออะไรนายสักอย่างได้ไหม?” “ได้ ได้ทุกอยา่ งเลยครับ” ผมได้เล่าให้เขาถึงเหตุการณืต่าง ๆ ที่ผมไปเจอมาในวันนี้ เรื่องเล่า ของคุณ ที่ทาให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป และ เริ่มเข้าใจความหมายของคา วา่ ชีวติ มากยง่ิ ขนึ้ เหตุผลที่ทาให้ผมจะไมเ่ สยี ใจกับการจากลาในคร้ังน้ี เพราะ อย่างน้อย พวกเราทั้ง ก็ยัง มีความทรงจาที่ดีต่อกันมากมาย อย่างที่คุณยาย บอกเอาไว้ ตอ่ ให้เราจะหา่ งกันแค่ไหน หรอื จากลากันไป เราจะรู้สึก เศร้า หรือ เสยี ใจก็ไมแ่ ปลกเลยสกั นดิ เพราะตอนนเ้ี รามีความรสู้ ึกทีแ่ ตกตา่ งกนั ได้ ท้ังผม และซนิ อ่ น ถึงแมจ้ ะจากลากัน ความทรงจาท่ีมตี อ่ กันจะคงอยูต่ ลอดไปนะ “เพราะอยา่ งงน้ั พวกเรามาใช้ ชวี ิต ใหส้ นกุ สุดเหว้ียงเลยนะ!!” “ครับ!! กระผมเข้าใจนายแล้ว นายเติบโตขนึ้ มากเหลือเกนิ ” 155

“แน่นอนสิ กฉ็ นั จะ 1 ขวบแล้วนนี้ ้า ฮา่ ฮา่ ” 156

157

158

7 “วันสดุ ทา้ ย” เรมิ่ นับถอยหลงั 24 ชัว่ โมงสดุ ทา้ ย วนั สดุ ทา้ ยก็ได้มาถงึ ในท่ีสดุ วันน้ีเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้มองโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ ด้วยตา ตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก็ที่ผมจะเข้าสภาวะ หลับไปตลอดกาล หรือก็คือ 24 ชั่วโมง ก่อนจะถูกทาร้ายนั้นเอง ถ้าเป็นผมในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มการใช้ ชีวิต เหมือนมนุษย์ ก็คงเศร้า เสียใจ? ผิดหวังเหรอ กระวนกระวายใจ? ที่กาลังจะ ถกู ทาร้ายลง “RT ผมรดนา้ ต้นไม้ใหน้ ะครบั !” “ได้สิ! ตามสบายเลย” แต่ตอนนี้ ผมได้เปลี่ยนความคดิ ของตวั เองไปแล้ว ผมไม่กลัวการจาก ลาอีกแล้วไม่ว่า อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะไม่หวาดกลัวอีก ต่อไปแล้ว ผมรู้แล้วว่า เราควรทาวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ขอแค่เรามีความสุข กับ ทกุ วนั ทมี่ ีอยู่อยา่ งเต็มทเ่ี ท่านน้ั กด็ แี ลว้ ละ่ ครบั ผมพูดตอบอกไป ก่อนส่งที่รดน้าต้นไม้ไปให้เขาได้รดน้าได้อย่าง สะดวก เขาตอบกลับอย่างรา่ เริง 159

“อย่ารดน้าเกนิ ไปนะ ซินอ่ น” “รบั ทราบครับผม!” “ฮ่าฮา่ ” ผมกวาดสายตาไปทั่วหอ้ งของผม สถานที่ในวันแรกที่ผมลืมตาต่นื ขึ้น ในห้องที่ไม่คุ้น สถานที่ไม่คุ้นเลย และแปลกตา มาพร้อมกับร่างกายท่ี เปลี่ยนไป และไดเ้ กดิ เร่อื งมากมายข้นึ ในห้องแห่งน้ี ท่ีน้ี ทไี่ หนเนีย้ ยย?! “เดาไมอ่ อกเลยเหรอ ว่ามนั เกดิ อะไรข้ึนกบั รา่ งกายน้ี” “……. ผมกลายเปน็ มนษุ ย์ ครับ” พอมานึกถงึ แลว้ กอ็ ด ขา ตัวเองไมไ่ ด้จรงิ ๆนะ เหตุการณ์ท าให้ผมต้องมาอยู่ที่นี้ เพียงเพราะว่า ผมไม่รู้จัก ความหมายของคาว่า ชีวิต แล้วท่านผูส้ ร้างเลยปรับเปล่ียนร่างกายของผมให้มี ความรู้สกึ นกึ คดิ เหมอื นกบั มนุษย์ทีใ่ นตอนนั้นแสนน่ากลัวในความคิดของผม เปน็ อย่างมาก และกผ็ มเจอกับหุน่ ยนต์ตวั หน่ึง 160

“งั้นเรามาเรม่ิ ทาความรู้จักกนั ใหม่ดไี หม?” “…… วา้ ว ย้มิ ไดน้ า่ กลัวมาก!!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นนั้ เองครบั !!” “ความเศร้าจงหายไป ความเศร้าจนบนิ หายไป” ความทรงจาที่ผมกับซิน่อน ได้เจอกันก็คือที่ห้องแห่งนี้เช่นกัน เขาได้ สอนเรื่องราวต่าง ๆ มากมายให้กับผม สอนการใช้ชีวิต สอนการเข้าใจ ความร้สู ึก เขาสอนอะไรหลาย ๆ อย่างกับผมมากมายจรงิ ๆ และคอ่ ยอยู่เคียง ข้างผมในวันที่ผมไม่มีใคร หรือในวันทีผ่ มรู้สึกเศร้าก็ตาม เพื่อนหุ่นยนต์อีกคน ที่ผมสามารถเรยี กเขาว่าเพื่อน ไดอ้ ย่างเตม็ ปาก “ถา้ รู้สึกไม่ดี ละ่ กบ็ อกผมได้ไหม เราเปน็ เพ่ือนกันนะ” 161

162

ในขณะทผ่ี มกาลังเหม่ออยู่นั้น ซิน่อนก็รอ้ งตะโกนอย่างต่ืนเต้น แล้วรี ยกมาให้ไปดูบางอย่าง อย่างรีบร้อน เขาดูจะตื่นเต้นเป็นอย่างมากเลยที่เดียว ละ่ ฮา่ ฮา่ “RT ดูสิครับ มนั มีดอกไม้สีขาวออกมาแลว้ ครบั !?” “ไหน ๆ วา้ ว จริงดว้ ย” “เย้ ในท่ีสดุ กอ็ อกดอกแลว้ ครับ!” “ดจี ังเลยนา้ ซิน่อน” ผมมองไปที่ซิน่อนที่กาลังทาท่าทางดีใจเปน็ อยา่ งมากที่ ดอกไม้ออกด อกมาแลว้ เขาเรม่ิ มาข้อมลู วา่ ดอกไม้ชนิดน้ีมันคือ ดอกอะไรกนั แน่ จนในที่สุด กไ็ ดร้ ู้ชอ่ื ของมนั แล้ว น้ันก็คือ ดอกเดซี่ (Daisy) ดอกเดซี่คือตัวแทนของความไร้เดียงสา และบริสุทธิ์ เหมือนเด็ก น้อยที่เต็มไปด้วยความสดใสและไม่ทุกข์ร้อน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เปรียบเสมอื นใครสักคนท่ชี อบทาใหค้ นอนื่ มคี วามสุข อยู่ดว้ ยแล้วมแี ตเ่ สียงหัวเราะ เป็นความหมายที่ดีมากจริง ๆ ไม่เคยแปลกใจสักนิด ว่ามันนายถึงให้ ดอกไม้นี้กับฉัน นายรู้ความหมายของมันอยู่ รู้มาโดยตลอด และพยายามจะ ทาให้ฉันได้เข้าใจความของมันสินะ RT100110165 นายรู้ไหมในตอนนี้ฉัน 163

สามารถเข้าใจทกุ อย่างท่นี ายพยายามบอกแลว้ นะ “RT เป็นอะไรหรอื เปล่า อยู่ ๆ กเ็ งียบไป?” ซิน่อนดึงชายเสื้อของผมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความเป็นห่วง อ่าจริง สิ ตอนนี้ผมมีเพื่อที่เป็นหุ่นยนต์เพิ่มมานี้น้า ผมยกมือขึ้นลูบหัวซิน่อนอย่าง อ่อนโยน แล้วยิ้มให้เขาเลก็ น้อย ผมรู้แล้ววา่ ตอนนี้ผมไม่ได้โดดเดยี วยังมีเขาที่ อยูเ่ คยี งขา้ งผมจนถึงตอนน้ีสินะ จิ๊บ จ๊บิ “อ้าว เจ้านกนอ้ ย” เสียงนกตัวหน่งเรียกความสนใจจาผมและซิน่อน นั้นก็คือเจ้านกที่ ชอบมาเฝ้าดอกไม้อยู่ที่ขอบหน้าต่างอยู่เป็นประจา ผมเห็นดังนั้นจึง เดินไป เด็ดดอกเดซี่ ขึ้นมาดอกหนึ่ง แล้วยื่นให้เจ้านกน้อยเป็นของขวัญที่มาเฝ้าอยู่ ตลอด มันใช้ปากเล็ก ๆ นั้นคาบดอกไม้แล้ว บินกลับไปที่รังของมันที่มีคู่ของ มันอยู่ พร้อมมอบดอกไม้ที่ผมให้ไปกับคู่ของตัวเอง เพื่อนาไปประดับที่รังของ พวกมัน “ซิน่อนฉันใหน้ าย” “แต่วา่ !!....นีข้ องสาคญั ของ RT นะ” ผมยกบอกกับเขาดันกระถางดอกเดซี่ไปทางเขา ในตอนแรกเขา เหมอื นกันมีทา่ ทปี ฎเิ สธแต่ผมขยันขยอใหเ้ ขารบั ไปจนได้ ผมยม้ิ ใหก้ ับท่าทีของ เขาท่ีดตู กใจไม่ใช้น้อยเลยทเ่ี ดยี ว 164

“เพราะว่ามนั สาคญั ให้ต้อมมนี ายดแู ลตอ่ ไงละ่ ” “RT……” “ช่วยดูแลต่อ แทนฉันได้ไหม?” “ได้ ไดเ้ ลยครับ กระผมจะดูแลมนั ให้ดที ีส่ ดุ เลยครับ!!” ผมกบั ซนิ อ่ นยิม้ แลว้ หวั เหราะใหก้ ันอย่างมีความสุข แล้วเริ่มพูดคุยถึง เรือ่ งราวตา่ ง ๆ ที่เกิดขน้ึ ในช่วงเวลาท่ผี ่านมา จนกระท้งั มีสญั ญาณมาอย่างส่ง มาที่ตวั ของซนิ อ่ น “ทาไมทา่ นผสู้ ร้างเรียกถึงผมกันละ่ ” “ไม่เป็นไรซิน่อนไปเถอะ” “แตว่ ่-” 165

166

“เพราะฉันก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกนั ” ผมพูดแล้วเดินไปเตรียมของอีก 2 – 3 อย่างลงในกระเป๋าสะพายท่ี ผมถือไปมาอยู่เป็นประจา ซิน่อนดูมีท่าทีลังเลเป็นอย่างมาก แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ สามารถขัดคาสั่ง ท่านผู้สร้าง ได้จึงชิงพูดออกไปก่อน แล้วเดินไปที่หน้าประตู ทางออก ก่อนจะนึกอะไรได้ เลยเขา้ ไปหยบิ ตู้ใส่เจ้า พระอาทติ ย์ ปลากทองที่ ผมเล้ียงไว้ ไปดว้ ย แล้วผมหนั ไปพดู กลบั ซินอ่ น ดว้ ยทา่ ทยี ิม้ แยม้ “บ๊ายบาย ซนิ อ่ น!!” “RT ……” “ซิน่อนบา๊ ยบายฉัน...เหมือนทเ่ี ราทากันเป็นประจาสิ” “ครับ บ๊ายบายครบั RT แล้วเจอกนั นะครับ!!!!” เขาตะโกนไล่หลังผมออกมา ผมยิ้มให้กับท่าทางของเขา ใบหน้าที่มี รอยยิ้ม แต่จอแสดงตาทั้ง 2 ข้างกับมีหยดน้าไหลออกมาทั้ง 2 ข้าง แสดงถึง ความร้สู กึ ทแ่ี ท้จรงิ ของเขา ใช่แล้ว บ๊ายบายนะ ซนิ อ่ น 167

“เอ้ ใหฉ้ นั เหรอ?” “ใช่แลว้ ล่ะ ชว่ ยเล้ียงมนั ตอ่ จากฉันได้ไหม” อีกคนที่ผมมาหาก่อน ก็คือ พู่กัน ที่ร้านสะดวกซื้อใต้ตึก ตรงกับ ชว่ งเวลาพกั ของเขาพอดี เลยได้เข้าไปพูดคุยกับเขาท่นี ั่งอยู่ ร้านสะดวกซ้อื แห่ง นี้ เป็นสถาทีแรกท่ีผมได้เริ่ม เข้าสังคมมนุษย์ ได้เจอกับมนุษย์คนหนึ่งท่ีเขามา หาผม โดยท่ไี ม่หวังส่งิ ใดนอกจากคาว่า เพอื่ น “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พึ่งมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรยี งพอดีเลยครบั ” “โทษที ๆ ก่อนอ่ืนเลยฉันชอ่ื วา่ พูก่ นั ยนิ ดีทีไ่ ด้รู้จักนะ” “ตงั้ ช่ือให้มันกนั เถอะ!” “น้ี นายขออะไรไปเหรอ?” ความทรงจามากมายที่เกิดขึ้นในสถานที่แห่งนี้และความทรงจาดี ๆ ท่มี ีใหก้ นั ของผมและส่ิงมีชีวิตที่เรียกว่า มนษุ ย์ ซ่งึ ในตอนน้ีได้กลายเป็น เพ่ือน ของผมไว้อย่างสมบูรณ์ มนุษย์ที่ผมเคยเข้าใจมาตลอดทั้งชีวิตของการเป็น หุ่นยนต์ พอมาเจอเข้าจริง ๆ มันไม่เหมือนกับที่เคยได้ยินมาเลยสักนิด พวก เขาไมไ่ ด้โหดรา้ ยเสมอไป พวกเขายงั มีดา้ นทด่ี ีและเป็นมิตร 168

169

“นายไม่เอาไปด้วยจะดีเหรอ?!” “คิดซะว่า เจา้ พระอาทติ ยเ์ ปน็ ตัวแทน ของผมก็ได้นะ ฮ่าฮา่ ” มนษุ ย์คนนีท้ ่มี ี ช่อื วา่ พ่กู ัน ได้สอนอะไรให้กับผมมากมาย สอนให้ผม รู้จักคาว่า เล่น รู้จักคาว่า เที่ยวรู้จักคาว่า สนุก ให้ผมได้เข้าใจถึงความ สนุกสนานของการใช้ชีวิต แบบมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่แสนวุ่นวายที่สุดในโลกใบนี้ ช่างเข้าใจยากและซบั ซ้อน จรงิ ๆ “ฮ่าฮ่า ไดส้ ิ ถ้านายนายว่าอย่างงนั้ นะ!” “นายตอ้ งเลี้ยงมันได้ดอี ยา่ งแน่นอน” ผมต้องขอบคุณเขาจริงๆที่เข้ามาทาผมในวันนั้นถ้าวันนั้น เขาไม่เข้า มาทักผมตอนน้ัน ผมก็คงไม่ได้มีเพื่อนเป็น มนุษย์ อย่างแน่นอน ความเข้ากับ คนอื่นง่ายและความช่างพูดของเขา ทาให้ผมนึกถึงเพื่อนของผมที่อยู่ที่เมือง หุ่นยนต์ พวกเขาเหมือนแสงสว่างในชีวิตของผมจริง ๆ เหมือนกับ ซิน่อน เหมือนกับ RT100110165 ไม่มีผิด เพราะฉะนั้นถ้าหากผมให้ดอกเดซี่ให้กับ ซนี ่อนแลว้ คนทีจ่ ะสามารถเลย้ี งเจ้าพระอาทติ ยต์ ่อได้ก็คือ เขาคนนี้นี่แหละคน ที่ผมไว้ใจ คนที่จะสามารถเลี้ยงเจ้าปลาทองของผมให้ เติบโตขึ้นไดม้ ากกวา่ น้ี “นายจะไปแลว้ สนิ ะเกยี ร์” “ใชแ่ ล้วล่ะ พกู่ นั ขอบคณุ สาหรับทุกอยา่ งนะ!” “โอ้ ซง้ึ เลยนะเนยี้ งน้ั ทางนีก้ ็เช่นกนั ” 170

“งั้นกบ็ า๊ ยบายนะ พู่กนั !!” “บ๊ายบายยยย สักวนั หนงึ่ เราคงไดเ้ จอกนั ใหมน่ ะ เพ่ือนรกั !” . . “จอดปา้ ยน้คี รับ!” “เชิญค่า ระวังรถทางดา้ นซ้ายนะคะ” ผมขึ้นรถเมล์ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่ผมได้ไปเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เป็น มนุษย์ และเป็นสถานที่ที่ผมเข้าใจคาว่า ชีวิต มีคนที่สอนให้ผม เข้าใจถึง การเกิดและการจากลา การยอมรับมันและยิ้มรับกับทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงจะร้องไห้บ้างก็ไม่เป็นไร จะเสียใจบ้างก็ไม่เป็นไร ขอแค่เราทาทุกวันให้มี ความสุขก็พอ ขอแคใ่ ชช้ ีวิตอยา่ งมคี วามสขุ ในทุก ๆ วนั ก็พอแล้ว สวนสาธารณะ สถานที่ที่รวมระหว่างสิ่งมีชีวิตที่เป็น มนุษย์ กับ ธรรมชาติ เข้าไว้ ด้วยกันอย่างลงตัว สถานที่ที่รวมของสองสิ่งนี้เข้าไปด้วยกัน มีสิ่งมีชีวิตน้อย ใหญ่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ มนุษย์รวมเข้ากับธรรมชาติอย่างกลมกลืนแล้ว ธรรมชาติก็สามารถเขา้ กันกับมนุษย์ไดอ้ ย่างสมบรู ณ์แบบ ถึงแม้บางคนอาจจะ มองว่าเป็นแค่ที่ธรรมดาแต่สาหรับผมก็สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่สงบและพิเศษ มากเลยล่ะ 171

ที่แสนธรรมดาแต่กแ็ สนพเิ ศษในเวลาเดียวกัน มา้ น่งั ม้านั่งตัวนี้แค่มานั่งตัวเดียวกันกับในวันที่ผมรู้สึกสับสนกับชีวิตรู้สึก ท้อแท้และเสียใจ ผมไปเจอเข้ากับคุณยายคนนึงที่ทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาว่าชวี ติ มากข้ึน ปลอบโยนผมยงั อ่อนโยน ในวนั ทีผ่ มรู้สกึ ว่าชีวิตผมมันก็ มีแค่นี้ผมก็ไม่สามารถทาอะไรได้มากกว่านี้ท่านเป็นคนหนึ่งที่ผมนับถือจากใจ จริงผหู้ ญิงท่ีผา่ นเรอื่ งราวอะไรตา่ งๆมามากมายในโลกทแี่ สนวุน่ วายใบน้ีได้ ท่านพบกับรักแท้ที่สามารถอยู่กับท่านจนแก่ชราทาเป็นคนที่พิเศษ จรงิ ๆ ผมไมแ่ ปลกใจเลยสักนดิ ท่ีคณุ ตาจะอยู่กับคุณยายมาไดน้ านจนถึงตอนนี้ ทง้ั คูเ่ ปน็ ครู่ กั กันเหมาะสมกนั จริงๆ “อา้ ว พ่อหนุ่มพง่ึ ยา้ ยมาอย่ใู หมเ่ หรอ” “ยายเล่าเร่อื งของยายใหฟ้ ังบ้าง ดไี หมจ้ะ” “พ่อหนุ่ม อยา่ กลวั ไปเลย จงใชช้ วี ิตใหส้ นุกสุดเหว้ยี งไปเลยนะ” “เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอย่ตู ลอดไป” ขอบคุณนะทีส่ อนใหผ้ มเข้าใจความหมายของคาว่า ชวี ติ อย่างแทจ้ ริง เขา้ ใจถึงการเกิดและการจากลามนุษยเ์ ราส่ิงมชี ีวิตทุกอย่างล้วนต้องมีเกิดและ มีจากลากันเป็นเรื่องธรรมดา คาสอนที่ผมจะจดจาตลอดไป ขอบคุณท่าน 172

จรงิ ๆ ขอบคุณที่ทกั ผมในวันแรกทผี่ มมาอยู่ทนี่ ่นี ะครับ ขอบคณุ คุณยายมากจริงๆ เอ๋ ต้นไมต้ ้นนี้มนั ในขณะทีผ่ มกาลังเดินไปรับรอบสวนถ้ามาถึงเหตุการณ์ต่างๆผมได้ไป สะดุดตาเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่งที่แสนคุ้นเคยมันเหมือนกับต้นไม้ที่ผมและ RT100110165 ชอบไปนั่งคุยกันอยู่เป็นประจา ต้นมันสูงใหญ่ให้ร่มเงา มากมายเปน็ ทอี่ าศัยใหก้ บั นกน้อยและสัตว์น้อยใหญ่ “เพราะวา่ ความสนกุ มนั ทาให้เรารสู้ ึกมคี วามสุขนะสิ” “นายนะขอ ชวี ิต ไหมล่ะเหมอื นกับต้นไม้ ต้นน้ีไง” “No No ไม่ใช่วินาทีสุดท้ายสิ หลังจากนี้คือการ เริ่มต้นใหม่ แทน หากละ่ ” “ฮ่าฮ่า ๆ แน่นอนอยู่แลว้ ขอบคุณสาหรับทกุ อย่างที่ผา่ นมานะเพื่อน รกั ” คนแรกของผมที่ทาใหผ้ มได้มาจนถงึ ทุกวันน้ีถา้ หากไม่มีคาพดู ของเขา ในวันนั้น ตอนนี้ผมก็คงเป็นแค่เศษเหล็กที่ถูกบดแลว้ นาไปทิ้งเป็นแค่ขยะกอง หนึ่งก็เท่านั้น ขอบคุณเขามากที่มอบโอกาสในการมีชีวิตให้กับผมให้ผมนะ เข้าใจความรู้สกึ ในสิง่ ท่ีเขารสู้ ึกมาโดยตลอด สิ่งท่เี ขาพยายามจะสื่อออกมา สิ่ง ที่เขาพยายามจะทาใหผ้ มเขา้ ใจ แต่ตอนนผี้ มเขา้ ใจแล้วนะ ขอบคณุ นะมากจรงิ ๆ เพอ่ื นคนแรกของผ 173

174

“บรรยายกาศดี จรงิ ๆ จังเลยนะ” ผมเดินไปนั่งทีใ่ ต้ต้นไม้ต้นนั้น นั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน นับถอยหลงั เวลาที่เหลือของผมอีกไม่นานแล้วเวลาของผมกาลังจะหมดลงก็ได้มีเสียงใคร คนหนงึ่ ทักผมขน้ึ จากดา้ นหลังของตน้ ไม้ต้นน้ี “เจ้าเด็กนอ้ ย เขา้ ใจความายของ คาว่า ชวี ิต แล้วสินะ” “ตอนนีผ้ มเข้าแลว้ ละ่ ครบั ทา่ นผ้สู ร้าง” “เสยี ใจไหม ทีก่ าลังจะจายโลกใบนไี้ ป” “ฮ่าฮ่า ไม่เลยครับ ตอนนี้ผมกาลงั จะเขา้ ใจ ชีวิต ในตอนสุดท้ายแล้ว ละ่ ครับ” “อยา่ งงนั้ เหรอ?” “ใชแ่ ลว้ ครับ มีเกดิ ก็ต้องมีจากลา นี้แหละครับ ชวี ิต” “...... นายเป็นหุน่ ยนตท์ ี่แปลกจรงิ ๆ” “มนุษย์คนหนึ่งกพ็ ดู กบั ผมแบบนัน้ เหมือนกนั ฮ่าฮา่ ” [ รา่ งกายกาลงั จะเข้าสู้สภาวะ หลบั ไหลตลอดกาล ] [ นบั ถอยหลงั 5 วนิ าที หลังจากนี้ ] 175

เวลาของผมมาถึงแลว้ สินะ 5 พูก่ ัน นายจาได้ไหมวา่ นายเคยถามผมว่า 4 “น้ี นายขออะไรไปเหรอ?” 3 คาอธิฐาน ของผมนะ 2 ผมขอให้คนทผี่ มรกั ทุกคน มีความสุขยิ่งกวา่ ใคร ๆ นะ 1 [RT100131145 ไดเ้ ขา้ สูส้ ภาวะ หลับใหล เป็นท่ีเรยี บรอ้ ย] ตด๊ื ดดดดดดดดด .......................................... 176

177

178

8 “จุดจบคือ จุดเรม่ิ ตน้ ใหม่เสมอ” . . ทาไม ผมถึงยังอยู่ละ่ ? สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก็คือ เสียงระบบของผมที่ตัดสัญญาณว่า ผมได้ เขา้ สู่สภาวะหลับไหลตลอดกาลแลว้ หลงั ไดย้ ินเสยี งสญั ญาณทุกอย่างก็มืด ไป หมด ผมไม่ได้ยิน แล้วก็ไม่ได้เห็น ภายใต้จิตสานึกของผม ทุกสิ่งทุกอย่างทั้ง ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ความว่างเปล่าที่ทาให้ผมรู้สึกสงบมัน ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด จรงิ ๆ “ไง ร้สู ึกอยา่ งไงบ้างทีไ่ ด้ การเกิดและการจากลา” “มันแปลก พิลึก เขา้ ใจยาก แต่วา่ ร้สู กึ ......มีความสุขครับครับ” “ความสขุ อยา่ งนน้ั เหรอ?” ต้นเสียงของ ท่านผู้สร้าง ดังออกมาจากหลังต้นไม้ จนกระทั่ง เขาได้ เดินออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่แล้วมาประจันหน้ากับผมตรง ๆ สิ่งท่ี 179

ผมเหน็ ตรงหนา้ ทาใหผ้ มพดู อะไรไม่ออกจริง ๆ “ท่านเปน็ ......... มนุษย”์ “ใช่ ฉันเปน็ มนษุ ย์” “RT กระผมคดิ ว่านายจะไม่ฟื้นซะแลว้ !!” สง่ิ ทผี่ มเหน็ ตรงหนา้ ก็คือ มนุษยเ์ พศชายวัยกลาง คนทสี่ วมเสื้อกาวน์ เหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์ท่ีผมเห็นในหนงั บนหัวไหล่ของเขามซี นิน่อนกอด อยู่ที่นั่น เมื่อเห็นผมเดินขึ้นมาก็กระโดดเข้ามาหาผมในทันทีแล้วก็ตรงใบไม่ ปลอ่ ยพร้อมกบั เอาหัวถูผมไมห่ ยดุ ลูบหวั เขาเบา ๆ “เกดิ อะไรข้นึ ไม่ใชว่ า่ ผมจะต้องหลบั ไหลไปตลอดกาลเหรอ?!” “ใครบอก? ฉนั ไมเ่ คยพดู นะ” “แตว่ ่-” “ผมอยากเข้าใจความหมายของ คาวา่ ชวี ิต ใหม้ ากกว่านี้!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะท่ี พูดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะทาให้มันเป็นจริงเอง ฉันทาให้เจ้าเข้าใจความหมายของ คาว่า ชีวิต เอง ] พอมานึกดูดี ๆ แล้ว ท่านผสู้ ร้างบอกว่าจะทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาว่า ชวี ติ ไม่ใชว้ า่ ทา่ นจะทาลายผมลงหลงั จาก คาขอของผมเป็นเหรอ? 180

“นายกไ็ ด้เข้าใจคาว่า ชีวติ แล้วน้ี” “……ทา่ นไม่ไดจ้ ะทาลา-” “แล้วทาไมฉนั ตอ้ งทาลาย หนุ่ ยนตท์ ่ีฉนั สร้างขึน้ มาดว้ ยละ่ ?” “กท็ า่ นบอกว่า.......” ผมได้บอกถึงสาเหตุว่าทาไมผมถึงคิดว่าท่านจะทาร้ายผมลงเพราะ ท่านเป็นคนพูดเองว่าจะ ทาลายหุ่นยนต์รุ่นเก่าออก ผมถึงได้มาอยู่ที่ตรงน้ี เพราะคาของผมมันทาให้เขาหัวเราะเป็นการใหญ่จริงลงไปกลิ้งขากับพ้ืน หญ้า นั้นทาใหผ้ มมนึ งงเปน็ อย่างมาก “ฮ่าฮ่า ฉนั ปวดท้องไปหมดแลว้ ” ท่านผู้สร้างอธิบายกับผมว่าจริง ๆ แล้วผมน่าจะเข้าใจผิดไปเล็กน้อย หุ่นยนต์ทุกตัวท่ี ฉันบอกว่าจะโละทิ้งนั่นคือ ฉันจะรีพวกเขาให้พวกเขา สามารถเข้าใจความร้สู ึกเหมือนกบั มนษุ ยไ์ ด้หรือก็คือ เอาพวกเขามา รีไซเคิล จิตใต้สานึกของพวกเขายังคงอยู่เขายังคงรู้ว่าเขาเป็นใครแต่พวกเขา แค่ยา้ ยไปอยใู่ นร่างใหม่ก็เท่านนั้ “ใช่แลว้ ล่ะ RT ทา่ นผู้สรา้ งเรียกผมไปเพราะเรื่องนคี้ รับ!!” เพราะร่างที่พวกเขาใช้นั้นมีความเก่าและเสื่อมโทรมลงไปตาม กาลเวลา มันไม่เหมาะกับเขาหรอกฉันอยากให้พวกเขาและเข้าใจความรู้สึก ของใครมีชวี ิตบา้ งเลยสรา้ ง body ใหม่ ๆ ออกมาเรอื่ ยๆ 181

“ฉนั ต้องการให้อนาคต มนุษย์และหุน่ ยนต์ สามารถอยูร่ ว่ มกันได้” และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทาไมฉันจะต้องทาร้ายหุ่นยนต์รุ่นเก่าลง แค่ ภายนอกแต่โปรแกรมระบบของพวกเขายังคงอยู่ พวกเขายังคงจาได้ว่าพวก เขาเป็นใครพวกเขาต้องการอะไร ถ้าจะให้สิ่งที่เขาต้องการเสมอตอบแทนกับ สิ่งทีเ่ ขาทาใหก้ ับฉัน และฉนั ไมไ่ ดล้ องพวกดขาเปน็ แค่ลูกนอ้ งหรือคนงาน “พวกเธอเองกเ็ ปน็ ครอบครวั ฉัน” ทั้งหมดคือครอบครัวของฉันเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้องเป็นครอบครัว ทฉี่ นั สร้างขน้ึ มาด้วยมือของฉันเองฉนั ไม่มวี นั จะทารา้ ยครอบครัวฉันหรอกนะ “เข้าใจแล้วใชไ่ หม” “ครับ..... แลว้ หลังจากนีผ้ มจะเป็นอย่างไงต่อ?” ผมถามทา่ นผสู้ รา้ งออกไปด้วยความสงสัย ถ้าหากตอนนผ้ี มสามารถมี ชีวิตตอ่ ไปได้แล้ว ตัวผมเองละ่ ผมต้องไปอยู่ที่ไหนไปอยู่ที่เมืองคนดังเดิม หรือ ว่าอยู่ที่นี่ตลอดไป คาพูด เหลา่ น้ันที่สร้างทาใหผ้ มพดู อะไรไม่ออกเลยจริงๆ เขายม้ิ ออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วตอบผม “นายนะ มชี วี ิต เปน็ ตัวเองแล้วนะ” “ชีวิต......ของผม?” 182

183

“ฮา่ ฮ่า ถูกตอ้ งแลว้ ล่ะ!!” ท่านผู้ทราบพูดอธิบายกับผมว่าแต่ตอนน้ีผมสามารถเข้าใจความรูส้ กึ เหมือนกับ มนุษย์ ได้แล้ว เข้าใจความรูส้ กึ เศร้า เสียใจ ร้องไห้ หรือแม้กระท่ัง มีความสุข ท่านผู้สร้างต้องการสรา้ งหุน่ ยนต์ที่ สามารถเข้าใจความรูส้ กึ ต่าง ๆ ได้และสามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ ท่านบอกกับผมว่าผมในตอนนี้มีชีวิต เปน็ ของตวั เองแลว้ นะ ไม่มีใครสามารถกาหนดชวี ิตของนายไดอ้ ีกแลว้ “แลว้ นายอยากทางานกบั ฉันไหม” “งาน?” “เหมอื นกับ กระผมครับ!!” งานที่เขาพูดถึงคือการทางานเป็นผู้ช่วยของเขาเหมือนกับที่ ซิน่อน กาลังทาอยู่ ช่วยเขาให้เขาคิดค้นหุ่นยนต์ที่สามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ อย่างสนั ตสิ ขุ โดยไมม่ กี ารแก่งแยง่ กนั ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งกัน “นายสามารถไปมาทงั้ 2 ทีไ่ ดเ้ ลย” เขาพูดเสริมไม่ว่าในตอนนี้ถ้าหากผมทางานกับเขาผมสามารถมาท่ี โลกมนุษย์ได้ตลอดเวลาเพื่อกลับมาเจอกับเพื่อนของผมที่นี้ และยังสามารถ เข้าไปทเี่ หมอื นเดิมไดต้ ลอดเวลาอกี ดว้ ยผมหนา้ ที่จะเปลยี่ นแปลงความคิดของ พวกเขาให้เปน็ เหมือนผมได้ “RT ตอ้ งทาได้อย่างแนน่ อน!!” 184

“เจา้ หนุ่ ยนตต์ ัวน้อยของฉันนายก็ดเี หมือนกนั ใช่ไหมล่ะ ฮา่ ฮ่า” สามารถสอนให้พวกเขาเข้าใจว่า มนุษย์ ทุกคนไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ เราคิดมนุษย์เพียงดา้ นเดียวมนุษย์ทุกคนมีทั้งดีและไม่ดีคนที่ดีก็มีเช่นเดยี วกนั สามารถส่งให้พวกเขาร่วมกันกับมนุษย์ได้เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ มากกวา่ น้ีจะช่วยใหท้ า่ นผสู้ รา้ งสามารถคดิ คน้ สิ่งใหมๆ่ ขึ้นมา “นายมสี ทิ ธ์ทิ ี่จะตัดสนิ ใจเสมอ” ท่านผู้สร้างบอกกับผมว่าตอนนี้ผมคือกุญแจสาคัญที่จะทาให้มนุษย์ และหุ่นยนต์สามารถอยู่ร่วมกันไดอ้ ย่างมคี วามสุขรายการสงครามงานอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะสามารถทาให้มนุษย์และหุ่นยนต์อยู่ร่วมกันได้บน โลกใบนน้ี ่นั คือสิง่ ทีท่ ่านผชู้ มคาดหวงั ในตัวผม “ผม.......” “RT ครับ?” “วา่ ไง เดก็ น้อย” “ผมจะทาครบั !!!” “เย/้ ฉนั ดีใจจรงิ ๆ” ทั้งเขาและซิน่อน เข้ามากอดผมทั้ง 2 ทางทาให้ผมรู้ว่าถ้าหากท่าน ผู้สร้างกับ ซิน่อนสามารถอยู่ร่วมกนั ได้น่ันก็หมายความวา่ มนุษย์และหุน่ ยนต์ ก็สามารถอยู่ร่วมกันได้เช่นกันผมจะทาให้ทั้งสองสิ่งนี้สิ่งมีชีวิตและสิง่ ทีไ่ ร้ชีวิต สามารถอยรู่ ่วมกันไดอ้ ย่างมีความสขุ บนโลกใบนี้อย่างแน่นอน 185

ขอเวลาผมหน่อย ผมจะทาให้ได้ “โลกทมี่ นษุ ย์และหุน่ ยนตส์ ามารถอยู่รว่ มกนั ได!้ !!” การเดนิ ทาง ‘ครง้ั ใหม’่ ได้เรมิ่ ตน้ ข้ึนแล้ว !!! --------------------------------------------------------------------------------- 186

187

THE END? No This is not The End This is the Beginning. 188

189