หนังสือ

รบี วง่ิ เข้าห้องในทันที เห้ย เอาเป็นว่าวันนส้ี ารวจแค่นี้กพ็ อแลว้ ละ่ “ทนี่ ้ี ฉนั ต้องมาอา่ นคมู่ ือและทาความเขา้ ใจมันเสยี ก่อนสนิ ะ” ผมหยิบหนังสือคู่มือมานอนอ่านที่เตียงและเริ่มทาความเข้าใจกับ รา่ งกาย มนุษย์ นี้ กอ่ น คู่มือนี้ถงึ จะดพู ลิ ึกแต่กช็ ่วยได้มากเลยละ มันบอกราบ ละเอียดและขอ้ มูลของรา่ งกายนี้อย่างละเอยี ดและเข้าใจได้ง่ายมาก “เอ้ ถ้าเขาทกั ทาย เราควรย้ิมแลว้ ทกั ทายกลับแบบนใ้ี ช่ไหมนะ” ผมเริ่มทาทา่ ทางตามรูปในหนังสือ ดบู ้าง เร่มิ จากการเดินไป ที่กระจกบานใหญเ่ ท่าตวั ก่อนเลย ผมยืนมองตัวเองสักพักแล้ว ลองยิ้มแบบใน รปู ดูบา้ งเพื่อเปน็ การฝกึ อยา่ งหนึง่ . . ทาไมมันดไู ม่เปน็ มิตรเลยละ่ เหมือนจะดนู า่ กลัวด้วยซา้ หรือเราทาผดิ นะ ก็ยกมุมปากข้ึนเหมอื นในรูปน.้ี ..... “แบบน้ันมนั ผิดแลว้ !!!” !!!?????? 40

ผมตกใจแล้วรีบหันไปทางเสียงเล็กแหลมดังออกมาจากลูกบาศก์ท่ี ท่านผู้สร้างทิ้งไว้ให้ก่อนหน้านี้ อยู่ ๆ เจ้าลูกบาศก์ก็เริ่มขยับไปมาแล้วเริ่ม เอ่ แปลงร่างเหรอ? มันกาลังขยับปรับเปลี่ยนรูปร่างของตัวเองไปมา จนกลายมา เป็น ห่นุ ยนต์ ตวั เล็ก ขนาดเท่าฝา่ มือเองละม้ัง มาก้มลงไปมองมันใกล้ ๆ “หนุ่ ยนต์สงสารเหรอ?” เพีย๊ ะ!! “โอ้ยย เจบ็ ๆ” เจ้าหุ้นยนต์ตัวจิ๋วตีเข้าที่หน้าของผมเต็มแรงของมัน ด้วยความที่ผม เอาหน้าเข้าไปใกลม้ นั เลยไม่เป้าในการตีในครง้ั น้ที นั ที แกม้ ของผมเป็นรอยมือ หุ่นยนต์เล็ก ๆ ทั้งทีข้างเลยครับ ตัวเล็กแตแ่ รงเยอะใชเ่ ล่นเลยนะเนี้ย ตัวก็แค่ นี้เอง ผมนึกด้วยความรู้สึกที่มนุษย์ น่าจะเรียกว่า อะไรนะ ตามคู่มือเมื่อกี้ นา่ จะเอน็ ดู ละม้ัง “อยากมาเรียกกระผมแบบนัน้ นะ!!” 41

42

เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจในทันที ที่ตีผมเสร็จ ดูท่าว่าจะ ไมใ่ ชแ่ ค่ หนุ่ ยนตส์ งสารสินะ ผมจึงผายมอื ออกไป ให้เจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กได้เดิน ขึ้นมาบนฝ่ามือของผม ผมยกเขาขนึ้ มาในระดบั สายตา แตผ่ มหวังวา่ เจา้ ตัวเล็ก จะไม่ ตีท่ีตาผมหรอกนะ ในคมู่ ือบอกไว้ถา้ โดนตรงนี้คงเจบ็ น่าดเู ลยละ่ “งั้นเรามาเริ่มทาความรู้จักกันใหม่ดีไหม?” ผมยิ้มออกไปให้ดูเป็น มติ รท่สี ดุ “…… ว้าว ยม้ิ ไดน้ ่ากลวั มากครบั !!!” ดูเจา้ ตัวเล็กพดู เขาสิ ทาเอาซะผมหมดความมนั่ ใจไปเลยเน้ีย แต่ตอน ส่องกระจกเมื่อกี้ก็ดูน่ากลัวจริง ๆ นั้นแหละนะ ว่าแต่เจ้าตัวเล็กนี้ดูเป็น หุ่นยนต์ที่เข่ใจความรู้สึก หรือความเป็นมากกว่าผมซะอีกนะเนี้ย หรือว่าจะ เป็นห่นุ ยนตท์ ี่เข้าใจความรู้สกึ แบบมนษุ ย์ไดก้ นั นะ “ฉันเสียใจแยเ่ ลย แหะๆ” “เอาเถะ ๆ เดยี วกระผมจะสอนนายใหเ้ อง!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นนั้ เองครบั !!” เจ้าหุ่นยนต์หรือ ซีน่อน (Zenon) ตอบกลับผมด้วยเสียงที่ร่าเริงและ สดใส เขาโค้งเคารพผมเหมือนสุภาพบุรุษยุคกลาง หัวของเขาแทบติดไปกับ มือของผม เพื่อเป็นการทักทาย ผมยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดูกับความน่ารัก ของเขาเสียงที่สดใสร่าเริงของเขาทาให้ผมคิดถึงเพื่อนรักตัวเล็กของผมท่ี ตอนนี้ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ เขาจะเปน็ อย่างไรบา้ งนะ 43

“ฉันช่อื ว่า RT100131145 ยนิ ดีทีไ่ ด้รจู้ กั นะ” “RT100131145 เหรอ?.....” ซีน่อนทาทา่ คิดอะไรสักอย่างอยู่สักพัก กอ่ นจะมองหน้าผมสลับไปมา เหมือนเขามีบางอย่างในใจแต่ไม่ยอมพูดออกมา สงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ช่ือ ของผมมันแปลกประหลายอย่างงั้นหรือ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทาไมชื่อของ เขาถึงไม่มี RT นาหน้าและตามด้วยรหัสกันนะ หรือเขาจะพเิ ศษว่าหุ่นยนตต์ ัว อืน่ ๆ เหรอ?? มคี าถามอยมู่ ากมายในหวั ผมจนกระทงั่ ซีนอ่ น พดู ขัดผมขึ้นมา “ชื่อยาวจังเลยน้า เอาอย่างงี้ งั้นเพื่อเป็นการเริ่มความสัมพันธ์ที่ดี เรยี กกระผมวา่ ซีน่อน ส่วนผมจะเรยี กนายวา่ RT แล้วกันนะ” “อ่า ได้สิ ๆ อย่างง้นั กไ็ ด้” “เข้าเรื่องกันดีกว่า ท่านผู้สร้าง ส่งผมเพื่อให้มาช่วยเรื่อง ชีวิตประจาวันของนายนะ” เขาถูกส่งมาเพื่อให้ช่วยผมเข้าใจในการใช้ชีวิตประจาวันของมนุษย์ มากยิ่งขึ้นอยา่ งนั้นเหรอ นั่นแปลวา่ ท่านผู้สร้างยังพอใจดีอยู่บา้ ง ที่ไม่ได้ส่งผม มาอย่างเดียวดายโดยที่ผมไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกใบนี้ ถึงเขาจะดู กระตือรือร้นมากเกินไป แต่ก็ยังดีที่มีเขาเป็นเพื่อนในตอนนี้ดีกว่าลองผิดลอง ถูกละนะ “ถา้ อยา่ งงนั้ ก็เย่ียมไปเลยสิ ฝากตัวดว้ ยนะ” “ทางกระผมเองกเ็ ช่นกนั ครบั ตัง้ แตว่ ันไปจนครบ 365 วนั ” 44

“กระผมจะทาให้คุณใช้ ชีวติ อย่างสนุกสดุ เหวย่ี งไปเลยยย☆” ท่าทางกระตือรือร้นของเขาทาให้ผมรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก มัน เหมือนกับเพอื่ นของผมที่มักจะทาทา่ ทางแบบนี้อยู่เป็นประจา ในตอนนนั้ ตอน ท่ผี มยังเป็นหุ่นยนต์ท่ีไม่เขา้ ใจความรู้สึก ผมเลยไม่เขา้ ใจว่าการกระทาของเขา นน้ั จะสอื่ ถงึ อะไร แต่ ณ ตอนน้ผี มเข้าใจแล้วว่าการกระทาของเขานน้ั พยายาม จะทาให้ผมรู้สึกถึงความสนุกนั่นเอง มันรู้สึกจักจี้หัวใจแบบแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ บอกไมถ่ กู เลยละ่ โครกครากกก !!!???? อยู่ ๆ ร่างกายบริเวณลาตวั ของผมกส็ ่งเสียงประหลาดออกมา อยา่ งที่ ผมไมเ่ คยได้ยินมาก่อน ผมสะด้งุ สุดขดี หรอื วา่ รา่ งกายผมจะมีอะไรผิดปกติกัน ระบบขดั ข้อง ระบบเกิดข้อผิดพลาดขึ้น หรอื ว่าร่างกายของผมจะมีปญั หา ผม ควรทายงั ไงดี ผมรูส้ กึ ตื่นตะหนกั ไปอย่างมาก จนกระทงั่ ซนี อ่ นพดู ข้ึนมาว่า “ใจเยน็ ๆ ก่อน RT นนั้ คือความรู้สกึ หวิ นะ” “ฮิว หิว้ หิว??” แปะ แปะ “ดีเลย!! กระผมคิดวา่ น้ีเปน็ บทเรียนแรกทดี่ ีทเี่ ดียวละ่ ” 45

ตบมือ แปะ แปะ แล้วกระโดดลงจากฝ่ามือของผม แล้วชี้มือเล็ก ๆ มาทางผมแล้วพูดพร้อมอธิบายว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นปฏิกิริยาของร่างกาย มนุษย์ท่ี เมื่อร่างกายขาดสารอาหารจะสง่ เสยี งออกมาหรืออะไรสักอย่างที่มัน จะบ่งบอกว่าตอนนี้ร่างกายต้องการสารอาหาร เพื่อเข้าไปเติมเต็มอะไร ประมาณน้ี ที่เขาพยายามอธิบายเป็นวิทยาศาสตร์มากเกินไป จนผมไม่เข้าใจ ผมกไ็ ดแ้ ต่พยักหน้าเขา้ ใจในส่งิ ทเี่ ขาพูดไปละนะ “แปลวา่ ฉนั ตอ้ งกินอาหารเพือ่ ให้พลังงานเหมือนแบตเตอรร์ ี่สนิ ะ” “ใช่แลว้ ถา้ นายเข้าใจอะไรแบบน้ันกไ็ ด้เหมอื นกัน” หลังจากท่ี ซีนอ่ นพดู จบ เขาก็พยายามเอาตวั เองขนึ้ มาบนหวั ไหล่ของ ผมด้วยความทะมัดทะแมง ผมเห็นอย่างนั้นจึงช่วยดันเขาขึ้นมาบนหัวไหล่ ตามที่เขาต้อง เขาตีแก้มผมแปะ ๆ เบา ก่อนท่ีซีน่อนชี้นิ้วไปทางด้านห้องครัว เหมือนจะใหผ้ มเดินไป “กระผมวา่ เรามาหาอะไรกินกันดีกวา่ !!” “ถา้ นายว่าอยา่ งงั้นนะ” เมื่อมาถึงที่ห้องครัวแล้ว ซีน่อนก็กระโดดลงจากหลายผมไปยืนบน หลังตู้อะไรสักอย่าง แล้วเหมือนพยายามจะเปิดตู้เย็นผมจึงช่วยเขาด้วยการ เปิดตู้ที่มีขนาดใหญ่นั้นเพื่อดูว่าข้างในมีอะไรบ้าง “โอวา้ ววว” ผมกับซีน่อน อุทานขึ้นมาพร้อมกันภายในนั้น มีสิ่งของมากมาย เชน่ 46

พืชผกั และผลไม้ น้าเปลา่ นา้ ด่ืมนา้ หน้าตาแปลกประหลาดต่าง ๆ เรยี งรายอยู่ ภายในตู้ ตามที่ผมดูมันน่าจะเป็นอาหารที่ผมควรจะกินเข้าไปเพื่อให้ได้รับ สารอาหารตามทีซ่ ีนอนเคยไดพ้ ูดไว้ อะแฮม่ อะแฮม่ “กระผมขอแนะนานะครับ นี้เรียกว่า อาหาร ครับ RT จาเปน็ ต้องกิน มันทกุ วันเพ่ือให้มีชวี ติ รอด” “ฉนั ต้องกินทงั้ หมดนเี้ ลยเหรอ??” “NO NO ไมใ่ ช่ท้ังหมด แคท่ ่ีนายกินแค่รู้สกึ ว่าอ่ิมแล้วนะ” อม่ิ ?? “ไม่ต้องทาหนา้ งง ไป เดยี วนายกเ็ ขา้ ใจเองนนั้ แหละ” เขาพูดกับผมแบบนั้นก่อนที่จะปีนลงไปที่ชั้นของ ที่มีของจาพวก เหมือนกล่องใส่อาหารเรียงกันอยู่ เขามองทุกอย่างอย่างพินิจแล้วก็เลือกหยิบ มาให้ผมอย่างละนิดอย่างละหน่อย เพื่อให้ผมได้ลองดูว่าอันไหนจะถูกใจผม มากที่สดุ หนา้ ตาของพวกมันค่อนขา้ งแปลกประหลาดทเี ดยี วเชียว ไม่เหมือนกับแบตเตอรี่ที่ผมเคยใช้เลยสักนิดที่พอแค่เสียบชาร์จ ก็ สามารถใช้พลังงานได้อย่างเต็ม แตกต่างจากตอนนี้มากโขทีเดียวแต่มันก็ดูน่า ตื่นเต้นเลยนะที่จะได้ลองอะไรใหม่ๆดูสักครั้งชีวิตมีแค่ครั้งเดียว ลองดูก็คงไม่ เสียหายอะไร 47

“พวกอาหารท่อี ยใู่ นกล่องพวกนัน้ นะ เลอื กมาสกั อนั สิ” “เดยี วกระผมจะสอนวธิ อี นุ่ ใหด้ ว้ ยครับ” “อุ่น???” ผมพูดออกไปอยา่ งสงสยั แต่กเ็ ลือกทีจ่ ะหยิบอาหารในกล่องนั้นมาสัก อย่างนึง ผมสุ่มหยิบมาอย่างหนึ่งบนกล่องเขียนว่า กระเพราไก่ หน้าตามันดู แปลกๆ ถึงอย่างงั้นเรากต็ อ้ งลองดูก่อนแลว้ กันนะ ผมมองไปที่ซีน่อนที่กาลังกระโดดดุ๊กดิ๊ก ปีนขึ้นไปที่เจ้าเครื่อง สีเ่ หลีย่ มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก เหมอื นเครื่องถา่ ยเอกสารแต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่ มีประตูที่เปิดสามารถนาอาหารเขา้ ไปวางได้ ซีน่อนไปถึงตรงน้ันแล้วก็กวักมอื เรียกผมใหเ้ ดนิ เขา้ ไปหา ผมหยบิ ข้าวกระเพราไกแ่ ล้วเดนิ ตามเขาไป “นีเ้ รยี กว่า ไมโครเวฟ มีไวอ้ ุน่ อาหารทแี่ ช่เยน็ ให้อุ่นขน้ึ นะครับ” “ไมเครเวฟ? อุ่นข้ึน???” “กระผมจะสาธิตใหด้ ูนะครบั เราตอ้ งใส่แบบนี้ แล้วตั้งเวลาแบบน้ี” ซนี อ่ น สาธิตให้ดูเปน็ ตัวอยา่ งโดยเขาเอากล่องท่ีผมหยิบมาแต่ของเขา เป็นอกี อย่างนงึ ทแี่ ตกต่างกนั ใสเ่ ขา้ ไปในเจา้ ไมโครเวฟเครื่องน้ี หลังจากนั้นเขา ก็เร่ิมกดอะไรบางอยา่ ง ทอี่ ยู่บริเวณหนา้ จอของตวั เครื่อง เขาสอนผมในการตั้งเวลาสาหรับอุ่นอาหารและตั้งความร้อน เพอ่ื ที่จะใหม้ ันอ่นุ ขน้ึ ซ่ึงจรงิ ๆแลว้ ผมกพ็ ยายามจะเข้าใจอยู่ มันไม่ไดย้ ากอย่าง 48

ทค่ี ิด ซนี อ่ นบอกกับผมว่าแค่น้ีกส็ ามารถทาให้อาหารร้อนพร้อมรบั ประทาน “เชอ่ื กระผมสิ อาหารอุ่นอร่อยกว่าอาหานเยน็ ๆ แน่นอนครับ!” “อย่างงน้ั เหรอ ฉันขอลองดบู า้ งแล้วกนั ” ผมทาตามที่เขาบอกทุกขั้นตอนเริ่มจากเอาอาหารใส่เข้าไปในเครื่อง ปิดฝาเครื่อง กดปุ่มตั้งความร้อน แล้วกดปุ่มตั้งเวลาเท่านี้ก็เสร็จแล้ว รอแค่ อาหารครบตามเวลาก็สามารถทานได้แล้ว ซิน่อนตบมือให้ผมแปะ ๆว่าแล้ว บอกผมวา่ เกง่ มากนเ่ี ปน็ การเริ่มต้นทีด่ ี เม่อื หาของผมและ ซีน่อนได้ครบแลว้ ผมอารเ์ ซนอลข้ึนมาวางไว้บนบ่า แล้วถืออาหารของเราทั้งสองไปที่โต๊ะที่ไว้สาหรับกินข้าวตามที่ ซีน่อนได้บอก ไวห้ ลังจากน้ันกเ็ ร่มิ ลองกินอาหารเป็นครงั้ แรก คนแรกทเี่ ริ่มกนิ ก่อนจะซนี ่อน เขาดคู นุ้ เคยกับอาหารแบบนี้เป็นอย่าง มากหนา้ ตาเขาดูมคี วามสุขเปน็ อย่างมากที่ได้กินของเหล่านี้เขาไป เม่ือผมเห็น เขากนิ อยา่ งมคี วามสุขผมเลยลองทักเขา้ ปากดูบา้ ง “อรอ่ ยจัง RT ลองชิมดสู คิ รบั ” “ชมิ เหรอ?” “ตกั เข้าปากแบบนี้ นะครับ อ้าม” “อ่า อา้ ม?” 49

50

“โอ้ยยย ระบบรบั รสของฉนั ” ผมร้องขนึ้ มาอย่างสดุ เสยี ง เม่ือตักอาหารนน้ั เข้าปาก ระบบรบั รสของ ผมที่อยู่ภายในปากส่งสัญญาณเตือนว่า มีอุณหภูมิที่มากเกินไปทาให้ผม จาเป็นต้องรบี เอาเจา้ อาหารเหลา่ นี้ออกมาก่อน ซีนอ่ นเมอ่ื เห็นดงั นัน้ จงึ รีบมาดู ผมในทันทเี ขาดันนา้ มาให้ผมแลว้ พดู วา่ “นนั่ เพราะอาหารร้อนแลว้ มันเผ็ดนะสิ ที่ RT เลือกนะเป็น กระเพรา ไก่ ทีม่ ีส่วนประกอบของพรกิ อยู่ด้วยครบั น้ันทาให้ระบบของนายเตอื นนะสิ” ผมรีบรับของเหลวบรรจุใส่แก้วใส ที่ซีน่อนได้เตรียมไว้ให้ยกขึ้นมา กรอกใส่ปากในทันที มันช่วยบรรเทาอาการร้อนภายในปากได้เป็นอย่างมาก เมื่อผมดื่มจนหมดผมหันมาขอบคุณซีน่อน ที่ช่วยผมเอาไว้จะอาการที่เขา เรียกว่าเผด็ รอ้ น อะไรสกั อย่าง “รสเผ็ด แล้วมันเป็นอาหารไดอ้ ยา่ งไงกัน” “เพราะวา่ เผ็ดนน้ั แหละครับ ย่งิ ทาให้เราอยากท่จี ะกนิ มนั เขา้ ไป” เมื่อพูดจบ ซีน่อนก็สอนให้ผมรู้จักวิธีการเป่า เพื่อให้อาหารคลาย ความร้อนก่อนที่จะตักเข้าปาก ผมลองกินอีกสักครั้งกับพบว่ามันหายร้อน แล้วแต่กลับยังมีรสชาติเผ็ดหลงเหลืออยู่ มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดเป็น อย่างมาก แม้จะทาให้เราเกดิ อาการเผ็ดร้อนแตก่ ็ยังรู้สึกวา่ อยากจะกินมันเข้า ไป เรือ่ ย ๆ ซนี อนอธิบายเกีย่ วกับเจา้ ตวั พริกนี้วา่ มันเป็นสารอะไรบ้างให้สักอย่าง ที่ชว่ ยทาใหม้ นษุ ยเ์ กิดความอยากอาหารเพราะรสชาติเผด็ ของมนั 51

“กระผมแนะนาสักนิด เมื่อรู้สึกมีความสุขที่ได้กินอาหารนะ ต้องพูด วา่ อรอ่ ย ครับ” “ความสุขทีไ่ ด้กิน เพราะมันอรอ่ ยเหรอ??” “ถูกตอ้ งครบั ผม” ความสุขที่ได้กินอาหาร อร่อยๆ ตามที่ซีน่อนพูดงั้น ก็คือเวลาที่เรา ได้รับประทานอาหารทีม่ ีรสชาติที่อรอ่ ยนะ แล้วเราอยากจะกินมันเขา้ ไปเรือ่ ย ๆ นั่นเขาเรียกว่าความสุขของการกินอาหารสินะ ซีน่อนบอกอีกว่าการกิน อาหารยังเป็นการช่วยคลายความเครียดได้อีกด้วย เมื่อเราได้กินของอร่อย ๆ เขา้ ไปความเครียดของเราจะลดลง ผมหมายถงึ ความเครยี ดในมนุษย์นะ่ นะ “อม่ิ แลว้ ครับบบ” ผมกับซีน่อนพูดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อกี้ผมพูดแปลว่า อิ่ม เหรอ เหมือนว่าร่างกายของผมจะสั่งให้ผมพูดออกไปอย่างนั้นนะ ผมกินอาหารจน หมดแล้วรู้สึกว่าร่างกายรู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ถึงได้พูดคานั้นออกมานี่มัน เป็นส่วนหนงึ่ ของร่างกายของมนุษย์หรอื เปลา่ นะสบั สนอะไรอย่างน้ี “ฮ่าฮา่ ทีน่ ้ี RT คงเข้าใจแลว้ สินะ” “คงจะอยา่ งง้ันล่ะ ฮ่าฮา่ ” “ยิม้ ออกมาไดอ้ ยา่ งเป็นธรรมชาติแลว้ !!!” ผมไม่รู้ผมแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ซีนอนดูจะติดใจเป็นอย่าง 52

มากที่ผมพูดแล้วหัวเราะเอาไปแบบนั้นยิ้มอย่างมีความสุขโดยธรรมชาติ เหรอ มันเป็นเรื่องที่แปลกใหม่สาหรับผมจริง ๆ ดูเหมือนว่าชีวิตของผมจะเริ่มมี เรื่องราวทีน่ ่าตืน่ เตน้ เกิดขนึ้ อยา่ งแน่นอน “โอ้ เรามาเริ่มบทเรยี นตอนไปกันดกี วา่ RT พร้อมไหม!” “พรอ้ มอยู่แลว้ !” หลังจากนั้นเป็นต้นมาซีน่อน ได้สอนเรื่องราวต่างๆมากมายให้กับผม ไม่ว่าจะเป็นการกินอาหารให้ครบ 5 หมู่ การเข้าห้องน้าเพื่อขับของเสียออก จากร่างกายที่มนุษย์ทุกคนควรจะต้องทาการอาบน้าเพื่อชาระล้างร่างกายให้ สะอาดก่อนเข้านอน “เราตอ้ งกนิ อาหารใหค้ รบ 5 หมูน่ ะ จดไวด้ ว้ ย” “ครบั ๆ จดแลว้ ครับ” การทาความสะอาดใบหน้าและรวมถึงการทาอาหาร การใช้เครื่อง ไฟฟ้าต่าง ๆ ที่แปลกตาเป็นอย่างมากและอื่น ๆ อีกมากมายที่นั่นเป็นคนท่ี สอนใหผ้ มเข้าใจเร่อื งเหลา่ นไี้ ดด้ จี ริงๆ “ต้องใสอ่ นั นี้ กับอนั น้ีกอ่ นค่อยเอาเข้าไมโครเวฟนะ” “แบบน้ีใช่ไหม??” 53

“ระวังมนั ระเบดิ ดว้ ยครับ!!” ตมู้ มมมม “เหวออ บอกช้าเกนิ ไปแล้ววว” “ระวังหน่อยครับ RT” ชีวติ ของผมนบั ต้งั แตน่ ้ีคงจะมีสีสนั มากมากมายอยา่ งแนน่ อน บันทึกการใชช้ ีวิตของผมกาลังจะเรม่ิ ต้นขน้ึ ณ ตอนน้ี BY RT100131145 54

55

56

3 “ปญั หาเล็ก ๆ ในการใชช้ วี ติ ” 3 เดอื น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว “โอย้ ยย เจบ็ บบบ” ผมรอ้ งออกมาเสยี งหลงเม่ือน้วิ ก้อยของผมไปแต่เข้ากบั โต๊ะทต่ี ั้งอยู่กับ ที่นิ้วกอ้ ยเท้าของผมกท็ าไปแต่เข้าให้อย่างจังเสียงผมดังมากจนทาให้ซนี อ่ นว่ิง มาหาทันที “เกดิ อะไรข้นึ ! รอ้ งซะเสียงหลงเลย” “นวิ้ กอ้ ยเท้าของฉนั ไปเตะโดนโตะ๊ เขียนหนังสอื นะสิ เจบ็ ๆ” ผมบ่นอย่างโอดครวญ ผมกม้ ลงไปมองก็เห็นนวิ้ กอ้ ยของผม ในตอนน้ี เริม่ บวมแดงเพราะไปแตะเข้ากับขอบของโต๊ะเข้าในขณะทีผ่ มกาลงั จะไปรดน้า ให้กับเจ้าตน้ ไม้ตัวนอ้ ยทผ่ี มได้มาจากเพ่ือนรกั ของผมท่เี มืองหุ่นยนต์ “ฮา่ ฮา่ ระวงั อยา่ รดน้ามนั มากเกนิ ไปละ่ มันยงั เล็กอยูเ่ ลย” ซีน่อนบอกกับผมว่าต้นไม้ที่ที่ผมได้มาจาเป็นต้องได้รับน้าและ แสงแดดใหเ้ พยี งเพราะไมเ่ ช่นน้ันมันจะตาย ซ่ึงเป็นสิง่ ทดี่ มี ากท่ีเขาบอกกับผม วา่ อย่างนนั้ ตน้ ไม้ ตน้ นค้ี งไมน่ า่ รอดมาถึงตอนน้ีอยา่ งแน่นอน 57

ผมดูสภาพเท้าของผมเสร็จแล้ว ก็หยิบที่รดน้าต้นไม้ขึ้นมาหยอก ใหก้ ับเจา้ ต้นไม้ตน้ นี้ของผมอย่างแผว่ เบาไมใ่ ห้มากเกนิ ไปแลว้ ไม่ให้น้อยเกินไป จากนนั้ นามนั ไปไวต้ รงท่หี นา้ ตา่ งด้วยมาได้รับแสงแดดอย่างเพียงพอ เลิกงานซะที เหนอื่ ยจัง ไดก้ ลบั บา้ นแลว้ ซ้อื ขนมไปฝากเจ้าแดงด้วยดกี วา่ วันนี้กนิ อะไรดนี า้ สั่งไก่ทอดมาดีไหมนะ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนเดินกันไปมา ในช่วงเวลานี้เป็น ชว่ งเวลาเยน็ ของที่น่แี ล้ว นั่นก็แปลว่ามนุษย์หลายคนต่างก็เลิกงานกันแล้ว จึง ทาให้มีผู้คนพลุกพล่านเป็นอย่างมาก ที่นี่ก็เหมือนกับท่ีเมืองอุดรของผมทีเ่ มือ่ ถึงเวลาห่นุ ยนตท์ ุกตวั ก็ตอ้ งเลิกงานพร้อมกันแล้วกลับไปอยู่ท่ีทีข่ องตวั เอง “น้ี RT ดอู ะไรอยูน่ ะ กินขา้ วกันเถอะ!” “เปล่าหรอกๆ กาลงั ไปแล้ว ๆ” “วนั นม้ี ขี องทีน่ ายชอบด้วยละ่ ” ผมตอบซีน่อนไปแบบนั้นพร้อมกับตะโกนไล่หลังไป ก่อนจะนาที่รด ต้นไม้ไปเก็บยังที่ของมันแล้ว แล้วเดินไปที่ห้องครัวบนโต๊ะอาหารมีอาหารอยู่ อย่างสองอย่างตามแล้วแต่ที่ซีน่อนจะทา เขาชอบทาอาหารเป็นอย่างมากใน บางครั้งผมเอาก็สลับกันทาบ้าง แต่เขาดูเหมือนจะชอบทาอาหารมาส่วนใหญ่ เขาเลยจะเปน็ คนทา 58

ในวันนี้มีผัดกระเพราไก่ของที่ผมได้กินวันแรกตั้งแต่มาที่นี่ มันเลย กลายเป็นของโปรดของผมตั้งแต่ผมอยู่ที่นี่มา ซีน่อนที่รู้ว่าอะไรที่เป็นของเขา เลยทาอาหารออกมาหรือยังถูกปากผมมากที่สุดนั่นเอง มันอร่อยมากกว่า อาหารแช่แขง็ ท่อี ยใู่ นต้เู ย็นซะอกี “ขอบคณุ สาหรบั อาหารครบั ” ผมและซีน่อน พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่แต่ละคนจะลุกไปเก็บจาน ของตัวที่ที่ซิงค์ล้างจาน แล้ววันนี้กเ็ ป็นหนา้ ที่ผมล้านจานตามที่ได้แบ่งกันตาม ข้อตกลงของซีนอ่ นไว้กอ่ นหน้าน้ี “RT เสร็จแล้ว มานีห้ น่อยนะ ฉนั มอี ะไรจะให้นายดูดว้ ย” “โอเค เดยี วฉนั ตามไป” เสียงซีน่อนตะโกนมาจากห้องนั่งเล่น ผมจึงตะโกนตอบกลับไป แล้ว จึงรีบล้างจานให้เสร็จเป็นที่เรียบร้อย เพื่อไปตามที่เขาเรียก ก่อนไปที่ห้องนั่ง เรียน ผมไม่ลืมที่จะหยิบของว่างหลังกินข้าวติดมือมาด้วย ก่อนจะเทใส่ถ้วย 2 ใบไป เผ่ือซนี ่อนดว้ ย โอ้ วันน้เี ป็น บวั ลอยไขห่ วาน ซะดว้ ย ผมถือของว่างในมือไปว่างทีโ่ ต๊ะขนาดเล็ก หน้าจอทีวี ที่ไม่เคยได้เปดิ เลยเมื่อก่อนหน้านี้ เพราะส่วนใหญ่ ผมจะชอบเขียนบันทึกกับอ่านหนังสอื ซะ เป็นส่วนใหญ่ เพื่อจดทุกอย่างที่ซีน่อนสอนมาทบทวนอีกรอบซะมากกว่า ในชว่ งเดือน 2 เดอื นทผ่ี ่านมา 59

“เอานี้ ของวา่ ง มีอะไรอยา่ งง้ันเหรอ?” “โอ ขอบคณุ ครบั วันกระผมมบี ทเรยี นใหม่ใหน้ ายด้วยละ่ ” “บทเรยี นใหม่เหรอ?” “ใช่แล้ว บทเรยี นเกีย่ วกับ ความรู้สึก นะ!!” ผมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพยายามประมวลผมว่าเขากาลังจะสื่อถึง อะไร ก่อนหน้านี้ผมได้เรียนเกี่ยวกับมาใช้ชีวิตประจาวันไปบ้างแล้ว แต่อ ความรู้สึกที่ว่ามาเนี้ย คืออะไรนะ เหมือนกับที่เขาเคยบอกหรือเปล่า เวลากิน ของอร่อยแล้วมคี วามสขุ อะไรประมาณนี้ไหมนะ “อรอ่ ยมากเลยครับ อ่ิมแลว้ ว” “..... ความรู้สกึ ?” “ถูกต้องนะครับ!! วันนี้ผมจะสอนให้นายรู้ว่า มนุษย์ มีความรู้สึก พ้ืนฐานยงั ไงบ้างนะครบั ” ความรู้สึกเหรอ จริงสิก่อนหน้านี้ผมเป็นหุ่นยนต์รุ่นเก่าที่ไม่เข้าใจว่า ความรู้สึกคืออะไรนี้นะ การที่ซีน่อนเข้าใจได้นี้ เขาคงเป็นหุ่นยนต์รุน่ ใหม่มาก เหมือนกับ RT100110165 แน่นอนเลย ซีน่อนดูตื่นเต้นมากกับการที่จะได้ สอนเร่ือง ความรสู้ กึ ของมนุษย์ใหก้ ับผม เดียวสิ พ้ืนฐาน ? 60

“ความรู้สกึ พนื้ ฐาน ไมใ่ ชท่ ้งั หมดเหรอ?” “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ ยากทสี่ ุดแล้วละครับ” “..... เขา้ ใจยากเหรอ??” ผมได้แต่ทาหน้างง ว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร เสียงที่เขาพูดถึง มนษุ ย์ เมอ่ื สกั ครู่เบาราวกบั กระซบิ น้าเสยี น่งิ เหมือนเขาตอนปกติ คาพดู ที่เขา พูดออกมาเหมือนกับว่าจะแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ข้างในนั้น แต่เมื่อ ผมทวนคาพูดของเขา ซนี อ่ นก็เปน็ ท่าทไี ปโดยสน้ิ เชิง กลับมาเป็นร่าเริงเหมือน ปกตเิ หมอื นเชน่ เคย “ช่างเถอะ ๆ เดียวกระผมไปเอาของอยา่ งหนึง่ มา รอสกั ครูน่ า้ !” “อา่ โอเค ฉันจะรอ ๆ” หลังจากพูดจบ ซนี อ่ นก็กระโดดลงจากโต๊ะหนา้ ทีวไี ปด้านหลังของทีวี เพ่อื ค้นหาอะไรบา้ งอยา่ ง “เจอแลว้ ละ่ !” เขาพูดพร้อมลากถุงกระดาษใบใหญ่ มาด้วยความทุลักทุเล ผมแบบ นั้นจึงลุกไปช่วยเขาถือเจ้าถุงใบใหญ่นั้นแทน ข้างในเหมือนจะใส่อะไรบ้าง อย่างเอาไวด้ ้วย เยอะแยะไปหมดเลยละ่ “นี้คอื .....” 61

“ทาด๊า☆ แผน่ ซีดยี ังไงละ่ ในนี้มีหนังอยูเ่ ยอะแยะเลยครบั !” “หนังเหรอ?” “ไมต่ ้องสงสัย ไปเหรอน้า RT ลองเลอื กมาสักเร่อื งสิ” ผมกวาดสายตาไปทั่ว แผ่นซีดีที่กระจายเต็มอยู่บนโต๊ะ ผมมองไปที่ แผ่นซีดีแต่ละเรื่องที่รูปปกแตกต่างกัน ทั้งเด็กที่ใส่แว่นแล้วสวมผ้าหลุม เอ้ เยอะเยะไปหมดเลยนะผมจะเลือกอะไรดี จนไปสะดุดเข้ากับปกแผ่นหนังเร่ือง หนึ่งเข้า ที่มีรูปของผู้ชายคนหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ดูมี ความสุขมากขนาดน้ี ปกทดี่ เู รยี บงา่ ย ๆ จึงทาให้ผมเลอื กหยบิ ขึน้ มาทันที “เรอื่ งนีก้ ็ได้” I Am Sam สุภาพบุรษุ ปญั ญานิม่ “…..” “ซีนอ่ น?” ท่าทขี องเขาทน่ี ิ่งไปจนผดิ สังเกต ผมจึงสะกติ เขาเบา ๆ เพือ่ เรยี กสติเขา “เอ่อ กระผมแค่เหมอลอยเลก็ น้อย นายเลือกเรอ่ื งไดด้ ีมากจรงิ ๆ” ผมไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อมากนัก ซีน่อนอธิบ่ายให้ผมฟังว่า แผ่นซีดี พวกนี้ คือหนังเรื่องราวต่าง ๆ ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง และเพ่ือ 62

ความสนุกในการดู เขาแนะนาว่าถ้าเรากินป๊อปคอร์น หรือ เม็ดข้าวโพดค่ัว คลุกเนย ไปดว้ ยระหวา่ งดจู ะชว่ ยเพม่ิ สสี ันในการดูได้อีกดว้ ย “งนั้ เดยี วฉันไปทา ป๊อปคอร์น ใหน้ ะ” “เย้ ใส่เนยเยอะๆ เลย” “ฮา่ ฮ่า ไหนบอกฉันว่ากนิ เนยเยอะไม่ดีไง” ผมยิ้มขาให้กับท่าทางของเขาที่ ค่อนข้างจะชอบกิน ป๊อปคอร์น เป็น อย่างมาก ผมหายเข้าไปในครัวสักพักแล้ว นึกถึงเรื่องที่ซีน่อนพูก่อนหน้าน้ี ความรู้สึกเหรอ? มันเป็นอย่างไงกันแน่นะ เขาบอกว่ามนุษย์เป็นสิ่งที่เข้าใจ ยากอยา่ งง้นั สินะ จรงิ ๆ แล้ว ……. มนษุ ย์เนี้ย มันยงั ไงกนั แน่นะ ชา่ งนา่ พิศวงซะจรงิ ปิ๊ง . . 63

64

“ป๊อปคอร์นมาแล้ว ๆ” “เย้ ผมเตรียมหนงั เสรจ็ พอดเี ลยละ่ ” “ฮา่ ฮา่ มาเร่ิมดูกันเลย” ผมขากับท่าทีของเขา “นายจะได้อะไรมากมายจากหนังเร่ืองน้ีเลยล่ะ” ซิน่อนพูดเสียงเบามาก จนผมแทบไม่ได้ยิน ผมได้ยินแค่อะไรมาก ๆ สักอย่าง สงสัยเขาจะชอบกินป๊อปคอร์นกับเนยมากจริง ๆ สินะ ไว้คราวหน้า ผมลองทารสชาติอนื่ บา้ งดีกวา่ แลว้ หนังก็ไดเ้ ร่ิมตน้ ข้นึ หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องของ แซมชายคนนึงที่มีสติปัญญาเท่ากับเด็ก 7 ขวบ ที่ตอ้ งเลย้ี งลูกเพียงลาพังเพราะแม่ของเด็กคนนี้ไม่ได้ตงั้ ใจใหเ้ ด็กคนน้ีเกิด มา จงึ หนจี าก แซมและลกู ไป ในวนั ที่เดก็ คนนี้ไดเ้ กิดมาลมื ตาดโู ลกวนั แรกของ ชีวติ และมีอุปสรรคเข้ามามายมายในชวี ติ ของแซมและลูก “เธอทาแบบนไ้ี ด้อยา่ งไง” “น่ารกั จงั เลย” “พอ่ ของเด็กเก่งมากเลย” “ผ้ชู ายคนน้ันดูนิสัยไม่ดีเลย” เสียงพูดของผมดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ขณะ ที่เนื้อเรื่องของหนังยังคง ดาเนินต่อไปเรื่อย ๆ หลายฉากที่ผมไม่เข้าใจ ซิน่อนก็ค่อยอธิบายให้ผมเขาใจ มากทสี่ ุดว่าสงิ่ นี้คืออะไร การกระทานค้ี ืออะไร ตอ้ งขอบคณุ เขาล่ะท่ีไม่ราคาญ 65

ผม เม่อื หนังยังคงดาเนินต่อไปเรอื่ ย ๆ ตง๋ิ “RT …. นายรอ้ งไห้?” อะไรคือรอ้ งไห้?? “ทาไมมนี ้าใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของผมล่ะ” ผมยกมือขึ้นจับบริเวณที่มี น้าใส ๆ ไหลออกมาไม่หยุด ร่างกายผม ทางานผิดปกติอย่างงั้นเหรอ หรือว่าอะไร ผมไม่เข้าใจเลย จู่ ๆ ก็บริเวณท่ี เรียกว่า หัวใจ ของผมก็เจ็บขึ้นมาเสียดื่อ ๆ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม อย่างงั้นเหรอ? ยิ่งเจ็บที่หัวใจ หายใจติดขัด น้าใส ๆ ที่ตาก็ไหลออกมา จาก ข้างเดยี วกลายเปน็ ทั้ง 2 ขา้ งแล้วในตอนนี้ ผมพูดเสยี งสัน้ “…..ซะ ซินอ่ น?” จู่ ๆ ซิน่อนก็ปีนขึ้นมาบนไหลของผม แล้วหยิบทิชชูมาซับน้าใส ๆ ที่ หางตาของผม ผมนิ่งไปให้เขาเช็คแบบนั้น ทั้ง 2 ข้าง แต่มันกลับไหลไม่หยุด จนเขาต้องเอามือเล็ก ๆ ของหุ่นยนต์นั้นขึ้นมา ลูบแก้มของผมอย่างแผ่วเบา เหมอื นเป็นการปลอบโยนให้ผมหายจากอาการเหล่านี้ “ความเศร้าจงหายไป ความเศร้าจงบนิ หายไป” คาพูดปลอบโยนของซิน่อน ทาให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก มือ เล็กๆที่ค่อยลูบเบา ๆ นี้ทาให้ผมรู้สึกดีเป็นอย่างมากที่เดียว จนในที่สุด น้าใส 66

ๆ ที่เคยไหลก็เริ่มแห้งแล้วจางหายไปที่ละนิด ๆ เมื่อร่างกายผมกลับมาเป็น ปกตแิ ลว้ จงึ เอ่ยถามเขาขน้ึ “ความเศร้า.....?” “ฮ่าฮา่ นายคงไมเ่ ข้าใจสินะ” “ความเศร้าเสียใจ คอื อารมณ์ความรู้สึกอย่างหนึ่ง ของมนษุ ย์นะสิ” เขาเริ่มอธิบายถึงสาเหตุต่าง ๆ ที่สามารถทาให้เกิดอาการแบบน้ี ขึ้นมาได้ ร่วมถึงอธิบายความรู้สึกต่าง ๆ ที่ผมแสดงออกไปตอนดูหนงั เรื่องนน้ั อีกด้วย ว่าอารมณ์ร่วมเหล่านี้คืออะไรกันแน่ นั้นทาให้ผมเข้าใจคาพูดก่อน หนา้ นขี้ องเขาที่เคยพูดไว้ 67

68

“เธอทาแบบนีไ้ ดอ้ ยา่ งไง” “น่ารักจงั เลย” “พ่อของเดก็ เกง่ มากเลย” “ผู้ชายคนนั้นดนู สิ ยั ไม่ดเี ลย” ผมนึกย้อนกลับก่อนหน้าที่ผมจะดูหนัง ที่ซิน่อนจะสอนบทเรียนใหม่ ให้ผมใช่ไหม นั้นแปลว่า ในตอนที่ดูหนังอยู่เขาค่อยสังเกตผมอยาตลอดเลย เหรอ? ว่าผมจะมีปฏกิ ริ ยิ าอย่างไรกบั หนงั เรื่องน้ี “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ ยากทีส่ ดุ แล้วละ” คาพูดของเขาดังขึ้นมาในหัวของผม จนกระทั่งเขาพูดขึ้นมาคลาย ความสงสยั ให้กับผมอกี ครั้ง “ความรู้สึกก่อนหน้านี้ ที่นายแสดงออกมา มีมากมาย เช่น ความ โกรธ ความสุข ความเห็นอกเห็นใจ และความเศร้าเสียใจไปกับตัวละครใน เร่ือง” “นี้แหละ ความสับสนของมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่เข้าใจอยากท่สุดในโลก ใบน้ี เราไมส่ ามารถคาดเดาอารมณ์ของพวกเขาได้เลย นี้แหละ ชวี ติ ” ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าในสิ่งที่เขาพยายามจะบอกผมนั้นคือ อะไร ผมที่เคยบอกว่าเขาเป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่ที่เขาใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ ต้องน่าต่ืนเตน้ อย่างแน่นอน แตใ่ นทางกบั กนั ถา้ หากเราจมดิ่งไปกับความรู้สึก 69

ใด ความรู้สกึ หนึ่งของมนษุ ยม์ ากเกนิ ไปเมื่อไหร่ มันจะกลับมาทาร้ายตวั เราได้อย่างง้นั สินะ ซนิ ่อน RT100110165 พวกนายทง้ั 2 คน เกง่ มากจริง ๆ ท่สี ามารถอยู่รว่ มกับความรเู้ หล่านไ้ี ดม้ าตลอด ความรู้สกึ ของ มนษุ ย์ เนี้ย พลิ ึกชะมดั เลยนะ “เอาล่ะ RT นายลงเข้าใจแล้วสินะ” “งือ เข้าใจแลว้ ล่ะ” เมื่อหนังจบลงผมก็เสียน้าตาไปอีกครั้ง แต่ก็มีซิน่อนท่ีค่อยช่วยปลอบ อยู่เสมอ เขาบอกกบั ผมว่า ในบางครง้ั การไดป้ ลดปลอ่ ยความรสู้ ึกออกมาอย่าง เต็มที่ก็ดีเหมือนกัน มันไม่ผิดที่เราจะมีความรูส้ กึ ที่มากมายขนาดนี้ พอร้องไห้ ออกมาแล้วก็รู้สกึ โล่งดีเหมอื นกันนะ “งัน้ วันนี้พอแลว้ นี้กอ่ นกันนะ” “โอเค” “นี้ อาทิตย์เราไปซื้อของกนั ไหม?” “ซอ้ื ของ?” 70

“ใช่ - ไป - ซ้อื – ของ – กัน - เถอะ” เขาเนน้ ประโยคท่ีละคาเพื่อเป็นการตอบยา้ ว่า ผมตอ้ งไปซ้ือของอะไร นั้นกลับเขาอย่างแน่นอน ซิน่อนอธิบายว่า การเริ่มเข้าไปใช้ชีวิตในสังคม มนุษย์ไดน้ ะจาเปน็ ต้อง หนั พูดคยุ สือ่ สารกนั และเลือกซื้อของให้เป็นด้วยเพื่อไม่ให้เกิดช่องโห่วได้ เพราะข้างล่าง ของตึกนี้ มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วย นั้นเลยเป็นการเริ่มต้นที่ดี ในการเข้าสังคม การใชช้ วี ติ แบบ มนษุ ย์ อะไรประมาณน้นั น่ะนะ 1 อาทิตยต์ ่อมา “แล้วนายจะไปกับฉนั ได้ไหม?” ผมถามซิน่อนขึ้นเพราะเขาไม่ได้มรี ูปร่างเหมือนมนุษย์อย่างผมเลยไม่ น่าจะสามารถกลมกลืนไปกับพวกมนุษย์ได้ ถา้ ให้ผมถือหุน่ ยนต์อันใหญ่เท่าฝา มอื คงไปซือ้ ของด้วยมนั ก็ยังไงๆ อยนู่ ะ “ง่ายมากเลย แบบนี้ไง!!” หลงั จากเขาพดู จบไปกม็ ีเสียงเหมือนทีเ่ ขาเปลย่ี นรูปรา่ งมาเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนหน้านี้นั้นเอง แต่ตอนนี้ดันกลับกันละนะ จากหุ่นยนต์ตัวเล็ก กลับ กลายเปน็ ลูกบาศกข์ นาดเล็กแทน มีจอแสดงสหี น้าของเขาเพิ่มขึ้นมาแทน “แบบนก้ี ส็ ะดวกดีเหมือนกันนะเนีย้ ” “แนน่ อน กระผมในรา่ งนส้ี ามารถประหยัดพลังงานไดเ้ ยอะเลยครับ” 71

72

ผมมองไปตามหนา้ จอท่แี สดงรปู ลกู ศร ช้ีไปดา้ นหนา้ บนราวแขวนที่มี กระเป๋าผ้าห่อยอยู่กับ เสื้อผ้าอีกนิดหน่อย ผมเดินไปหยิบซิน่อนขึ้นมา แล้ว เดินไปหยบิ กระเป๋าตอ่ ไป “ในนี้มีของที่นายจะใช้นะ เงินที่ท่านผู้สร้างให้มา กระผมแบ่งออก มาแล้วครับ” “ใหฉ้ นั เอากระดาษนไ้ี ปซื้อของ?” “กระดาษทีน่ ายพดู ถงึ เขาเรยี กวา่ ธนบัตรหรอื แบงคน์ ะครบั ” ซิน่อนอธิบายเพิ่มเติมอีกว่า มันเหมือนกับเหรีญใบไม้ที่เมืองหุ่นยนต์ ที่เอาไว้ใช้แลกเปลี่ยนเป็นสินค้าแล้วก็บริการนั้นเอง เขาเสริมอีกว่านอกจาก แบงค์แล้วยังมีเหรียญตา่ ง ๆ อกี ดว้ ย หลังจากฟังอธิบายมาบ้างแลว้ ก็ถึงเวลาไปซือ้ ของกันจรงิ ๆ ซะทีสินะ “เอาล่ะ พร้อมไหม RT” “ไม่ต้องพรอ้ มกต็ ้องพร้อมแลว้ ละ่ ” “ลยุ กนั เร่มิ เลยย!!” 73

74

75

4 “เพื่อนใหม่ มิตรภาพ และความสุข” “……” “……” “น่งิ อยแู่ บบนมี้ าจะครึง่ ชั่วโมงแล้วนะ RT” ผมหยุดอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองมาจะ ครึ่งชั่วโมง แล้วครับ เพราะอะไรนะเหรอครับ อยู่ ๆ ผมก็เกิดอาการที่น่าจะเรยี กอย่างเข้าง่าย ๆ ก็ คอื ความวติ กกังวล ขึน้ มาอยา่ งกะทันหันนะครับ ตามท่ซี ินอ่ นบอกเป็นอาการ ที่สามารถเกิดขึ้นได้ปกติของมนุษย์ เวลาเจอสถานการณ์ที่ทาให้ คิดหนัก อยา่ งเช่นตอนน้คี รบั “เกดิ ปฏิกิริยาต่ืนเตน้ นิดหน่อยนะ ซิน่อน” “เอ้ รูส้ ึกต่นื เตน้ หรอ?” คงจะเป็นอย่างที่เขาพูด มือของผมที่กาลังจะขึ้นไปบิดลูกบิด สั่นไม่ หยุดทั้ง 2 ข้างเลย ผมพยายามควบคุมร่างกายตัวเอง แต่เหมือนจะไม่ฟังเลย แถมที่มอื ก็มีสิ่งท่ซี ีนอนบอกว่ามันคือ เหง่ือ ออกมาดว้ ย ร่างกายของผมเย็นเฉียบอย่างฉับพลัน ซิน่อนบอกว่านี่เป็นอาการ ต่ืนเตน้ ของมนุษย์ ทมี่ นษุ ยท์ กุ คนเวลาเจอสถานการณ์ตา่ ง ๆ แบบน้ีจะเป็นกัน แลว้ ผมจะทายงั ไงดเี น้ยี 76

“……..” “น้ี RT ทามอื แบบนต้ี ามกระผมนะครับ” ซิน่อนเปลี่ยนกับไปเปน็ หุ่นยนตอ์ ีกครั้ง แล้วปีมออกมาจากกระเป๋าที่ ผมสะพายอยู่ มายนื บนตู้ใส่ของใกล้ ๆ กับประตทู างออกแทน เขาเอามอื ท้งั 2 ข้างแบออกแล้วเอามือมาประกบกันที่ตรงหน้าอกของเขา ผมมองเขาด้วย ความมึนงงเล็กน้อย กอ่ นจะลองทาตามเขาดู เอ้ ประกบมือกันแบบนี้….. แปะ แปะ ๆ ??? เพีย้ ยยยะ!!!!! “โอ้ยยยยยยย เจ็บบบ?!” ซิน่อนตบที่มือผม แปะ ๆ ก่อน จะที่เข้าที่มือผมอย่างเต็มแรงแล้วไม่ ย้ามือ ด้วยความที่เขาเป็นหุ่นยนต์เลยมีแรงที่ค่อนข้างที่จะเยอะอยู่แล้ว เลย ทาให้การตีในครั้งนี้ เจ็บเป็นพิเศษเลย มือของผมเป็นรอยแดงรูปมือหุ่นยนต์ ทัง้ 2 ขา้ งเลยครบั แรงกวา่ ตอนคร้ังแรกทเี่ จอกันซะอกี “ตีฉันทาไมเนย้ี !” 77

78

“แต่ตอนน้ี มือก็หายสั่นแล้วนะครบั ” จริงด้วยในตอนนี้มือที่เคยสั่นไม่หยุดทั้ง 2 ข้างของผมหยุดลงเป็นที่ เรียบร้อยแล้วครับ ผมยกมือขึ้นมากาและแบอยู่ครั้ง 2 ครั้ง ก่อนมองไปท่ี ซนิ อ่ นท่ีกาลงั จะกระโดดลงกระเปา๋ อีกรอบ “ทาแบบนั้นมนุษย์เรียกวา่ การเรยี กสตนิ ะครับ” “อย่างงน้ั เหรอ? ขอบคุณมากนะ ซนิ ่อน” “ไมเ่ ป็นไรครับ เราเป็นเพอ่ื นกันน้ีครบั !!” เพื่อน? เหมือนแบบที่ผมกับ RT100110165 อย่างงั้นเหรอ นั้นสินะ ซนิ ่อนกเ็ ป็นเหมือนเพ่อื นรักของผม เหมือนกนั พวกเขาทง้ั 2 เคยช่วยเหลือผม มาตลอดเลยนี้นะ ตง้ั แต่มาทีน่ ผ้ี มแทบไมไ่ ด้ออกไปไหนเลย เพราะมีซิน่อนค่อยจัดการให้ด้วยเสมอ และสอนเรื่องราวต่าง ๆ ให้ ผมเยอะแยะเลย เหมือนกับ RT100110165 นี้ที่พยายามสอนให้ผมได้เข้าใจ ความรูส้ ึกทเ่ี ขามนี ้นี ะ 79

ต้องขอบคุณทั้ง 2 คนจริง ๆ ที่อยู่เคียงขา้ งผมมาเสมอ นี้ก็เดือนที่ 4- 5 แล้ว ของการใช้ ชีวิต ของผมแล้วสินะ เวลาผ่านไปเร็วมากจริง ๆ จากที่ผม มาจากเมืองหุ่นยนต์มาน้ี ซิน่อนก็ค่อยดูแลผมเสมอเลยสินะ แบบนี้แปลว่าเรา เปน็ เพื่อนกนั แลว้ สินะ ว่าแต่ มนษุ ย์ นะจะมีเพอื่ นเหมือนกบั ผมหรือเปลา่ นะ หรอื ว่าตา่ งคนตา่ งอยกู่ ันนะ? “นน้ั สินะ งน้ั เราไปกนั เถอะ!” “โอ้!” ซนิ อ่ นกลบั ไปเป็นลกู บาศก์จ๋วิ ดงั เดมิ ก่อนมาจะหยบิ เขาใสล่ งกระเป๋า ท่ผี มสะพายอยู่ ผมเปิดประตูออกในทันทีทพ่ี ูดจบ ข้างนอกนี้ผมเคยออกมาแค่ ไม่กี่ครั้งเองนะเนี้ย ผมต้องไปที่ลิฟต์สินะ เพื่อลงไปข้างล่าง หวังว่าจะไม่เจอ มนุษย์ ระหวา่ งทางนะ ทางแบบน้ั- ครับ เดียวผมจะสง่ ให้เดยี วน้ี วันน้ีมีหนงั เรือ่ งใหมด่ ว้ ยละ วา้ ว จรงิ เหรอเธอ คิดไม่ทันจบ ผมก็เห็น มนุษย์ อยู่ประมาณ 2 – 3 คนอยู่บริเวณหน้า ลิฟต์ด้วย ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติโดยการหลบอยู่ตรงหัวมุมอยู่ทางเดิน เพอ่ื รอให้มนุษย์ไปก่อน จะดกี วา่ ตอนน้ีผมคงไม่มีความกล้าพอท่ีจะเดินไปขึ้น 80

ลิฟต์อยา่ งแน่นอนเลยละ “นี้ มอี ะไรเหรอ RT” “มนุษยน์ ะ อยู่ตรงลฟิ ต์” “ทาไมละ่ ครับ เรากไ็ -” “กลัว..... ฉันกลวั ” ผมพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ซิน่อนจะพูดจบประโยคซะอีก ระบบความรู้สึกของผมกาลังบอกวา่ ผมกาลังเกิดอาการ กลัว ขึ้นมา มนุษย์ท่ี ผมรู้จักหรือเคยได้ยินมานะ พวกเขาแสนฉลาด อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม แสน เปราะบาง แต่ในทางกลับกัน มนุษย์ นะแสนพิศวง และน่ากลัว พวกเขา สามารถทาได้ทุกอย่างที่ตัวเองต้องการโดยที่ไม่สนวิธีการ ถ้าหากพวกเขารู้วา่ ผมเป็นห่นุ ยนตท์ ี่มาอยทู่ ีน่ ี้ล่ะ ผมอาจจะถูกจับไปการทาลองอะไรก็ ไม่ก็อาจจะถูกทาร้ายทิ้ง จับ แยกช้นิ สว่ นเพือ่ หาสงิ่ ทีต่ ้องการ หรือเอาไปคดิ ค้นเปน็ วิวัฒนาการใหม่ก็เป็นได้ หรือสืบสวนผมไปถึงที่เมืองหุ่นยนต์ล่ะ เพกเขาอาจจะทาร้ายผมแล้ว ทาร้าย ลา้ งเหล่าหุน่ ยนต์ทงั้ หลายทอ่ี ย่ทู ่ีนน้ั ดว้ ยก็ได้ ทาอยา่ งไงดี ทาอยา่ งไงดี ทาอย่างไงดี 81

ทาอยา่ งไงดี 82

83

“RT มนุษย์นะล้วนแตกต่างกันออกไป” “เราไมส่ ามารถคาดเดาอะไรไดเ้ ลย แต่วา่ นะ.....” “เราไม่ควรมองแค่ด้านที่ไม่ดีนี้ ด้านที่ดีต้องมีอย่างแน่นอนเลย เช่ือ กระผมสิครับ” ด้านที่ดี และ ด้านที่ไม่ดีเหรอ? ผมเคยฟังมาทั้งหมดที่พวกหุ่นยนต์ที่ เมอื งต่างพากันเลา่ แต่สิทีโ่ หดร้ายของ มนุษย์น้ีนะ ด้านทีด่ ี ๆ เหรอ เราไม่ควร มองอะไรก็ตามแค่ด้านเดียวสินะ พวกเขาอาจจะดีเหมือนที่ซิน่อน บอกเอาไว้ ก็ได้ ผมตอ้ งกลา้ เขา้ ไวส้ ิ ไหน ๆ ก็เวลาอีกแค่ 7 เดือนเองน้ี แต่วา่ .....มนุษย์ที่ดี อย่างง้นั เหรอ “อ้าว พอ่ หน่มุ พ่งึ ยา้ ยมาอยูใ่ หมเ่ หรอ” คาพูดของ มนุษย์เพศหญิงคนหนึ่ง ที่เคยทักผมดังขึ้นมาในระบบนึก คิดของผม เมื่อนึกดูดี ๆ แล้ว มนุษย์คนนั้นยิ้มออกมาอย่าง อ่อนโยน มาก ๆ เลยน้ี บางท่เี ธออาจจะเปน็ มนษุ ย์ดา้ นทดี่ ี ๆ อย่างท่ซี นิ อ่ นบอกกเ็ ป็นได้นะ จะ ได้เจอกันอกี ไหมนะ คร้ังหนา้ ผมจะทกั ทายเธอกลับได้ไหมนะ “ฉันจะลอง.....” “RT พดู วา่ อะไรนะครับ” ไม่เปน็ ไรหรอก นายทาไดอ้ ย่แู ลว้ 84

“ฉันอยากเข้าใจ มนุษย์ ให้มากกวา่ น้ี” “ฮ่าฮ่า น้ันเป็นคาตอบทด่ี ีมากเลยละครบั !!” ตง๊ิ ดูเหมือนว่าระหว่างที่ผมกาลังพูดคุยอยู่นี้ มนุษย์ ก่อนหน้านี้จะลงไป วะแล้วนะครับ อย่างน้อยก็ยังมีเวลาให้ผมทาใจนิดหน่อยล่ะนะ ผมเดินไปที่ ลิฟต์แล้วกดลงไปที่ชั้นล่าง เพื่อไปซื้อของต่อไปดีกว่า ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ ซนิ ่อน พูดมาดว้ ยน้าเสียงตื่นเต้นว่า “เรามาเริ่มบทเรยี นใหม่กันเลยไหมครับ!!” “บทเรียนใหม่?” “ใช่ครบั ก็ตั้งมาอยู่ทนี่ ี้ตั้ง 4 เดือนเข้าไปแลว้ ” “แลว้ ?” “RT ยังไม่เลย เขา้ สงั คมมนษุ ย์ เลยนะครับ” “……สังคมของมนุษย์?” หลงั จากทีพ่ ูดออกไปแบบน้ัน ผมไมร่ ้วุ ่าผมทาหน้าแบบไหนออกไปแต่ ซิน่อนก็เลยเริ่มอธิบายเกี่ยวกับการเข้าสังคมให้ผมได้ฟัง ว่าในการ มีชีวิต นะ เราจาเป้นต้องเข้าสังคนไปพบประผู้คนบ้างเพื่อเป็นการสร้างมิตรที่ดี และ 85

เหมือนกับการหาเพื่อนไปด้วยในตัว ถ้าหากเขาดีกับเรา เราก็ควรดีกลับไป ด้วยละ 86

87

ก่อนที่ลิฟต์จะถึงชั้นล่างสุด ซิน่อนก็ได้สอนมารยาทในการเข้าสังคม ให้ผมอีกนดิ หน่อย เพื่อผมเจอใครจะได้ทักทายเขากลบั ได้ อย่างเป็นธรรมชาติ เช่น การสวัสดีกัน การจับมือเพื่อทักทาย หรือการโค้งตัวลงเพื่อทาความ เคารพอกี ด้วย เราควรแนะนาตัวด้วยสินะ เอ้ ผมจะทาได้ไหมนะ? ตง๊ิ ประตูลิฟต์เปิดออก ผมเดินออกมาไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่ซิน่อนพดู ถึงแล้ว ผมยังคงหลบอยู่ตรวมุมตกึ เช่นเคย เพื่อสังเกตดุ ว่าพวกเขาทาอะไรกันบ้างในร้านซื้อของ มันก็คลาย ๆ มีที่เมืองหุ่นยนต์อยู่ เหมือนกันจงึ ไมน่ ่ายากสาหรับผมเท่าไหร่นะ “บะหมก่ี ึงสาเรจ็ รปู ออกรสใหมด่ ้วยละ” “ฉันว่ามันต้องอร่อยแนน่ อน” “ฮา่ ฮา่ ฉันก็ว่าอย่างงนั้ ” บะหม่กี งึ สาเรจ็ รูปเหรอ? “มนั คืออาหารทพี่ อเตมิ นา้ เขา้ ไปแลว้ จะสามารถกนิ ไดเ้ ลยนะครบั ” ซิน่อนอธิบายกับผมว่า เจ้า บะหมี่กึงสาเร็จรูป มันคืออะไร ดู เหมือนว่า มนุษย์สอนคนนั้นชอบมันมากเลยที่เดียวล่ะ แค่เติมน้าที่มีอุณหภมู ิ สงู รอเวลา 1-3 นาที ก็สามารถรบั ประทานไดแ้ ล้วอย่างงน้ั เหรอ 88

“วนั นี้ RT สามารถซอ้ื ของทนี่ ายตอ้ งการไดเ้ ลนนะครบั ” “ท่ีฉนั ต้องการเหรอ?” “ถูกตอ้ งแลว้ ครบั ” ซิน่อนพูดแบบนั้น พร้อมหน้าจอที่ลูกบาศก์ก็แสดงเป็นรูปหัวใจเป็น ด้วยตาทั้ง 2 ข้าง ของเขาแทน ซิน่อนอธิบายเสริมว่า ถ้าจะซื้ออะไรให้ดูท่ี ราคาก่อน แล้วค่อยไปจ่ายเงินกับพนักงาน หรือถ้าสงสัยอะไรก็สามารถถาม พนักงานไดเ้ ลย พวกเขาจะบอกผมเอง อย่างนี้ น้ีเอง ไม่น่ายากเทา่ ไหร่ ตือ้ ดือออ “ยินดตี อ้ นรบั ครับ” เสียงพนักงานคิดเงินที่อยู่ตรงที่คิดเงิน พูดทักทาย ผมเห็นดังนั้น จึง ก้มหัวหยักหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปดูตามชั้นวางของตามล็อกต่าง ๆ ที่ถูกจัดวางตามหนวดหมู่ และเป้นระเบียบเรียบร้อยที่สามารถให้เราเลือก หยบิ ได้ตามสบายเลย “หาสินค้าไมพ่ บสามารถสอบถามไดน้ ะครบั ” “คิดงานชอ่ งนไ้ี ด้เลยนะคะ” 89