หนังสือ

89

“แบบถว้ ยก็สะดวกดนี ะ RT” “นน้ั สนิ ะ” ซิน่อนที่อยู่ในกระเป๋าพูดออกมาเมื่อเห็นผมดู บะหมี่กึงสาเร็จรูป แบบถว้ ยเปน็ พเิ ศษ แตว่ า่ นะมนั มเี ยอะมากเลยล่ะ รสจะเลอื กรสชาติไหนดีล่ะ หมูสับ ตม้ ยาแซ่บ เกาหลีแอนชิลี มันมใี หเ้ ลอื กมากมายเลยละ เจอบะหมก่ี งึ สาเร็จรปู ทเี่ หน็ ก่อนหนา้ นแ้ี ลว้ แต่ว่า บะหมี่กึงสาเร็จรูปที่มนุษย์ 2 คนก่อนหน้านี้ซื้อไป จะมีแบบ ถ้วยไหมนะ เพราะตอนนี้ผมหยิบแบบเป็นห่อมา แต่ผมอยากได้แบบถ้วย มากกวา่ เลยรอเอาแบบหอ่ ไปเทยี บ ๆ กบั แบบถว้ ยแต่ละอนั ดู จะมีหรอื เปลา่ นะ “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พ่ึงมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรยี งพอดเี ลยครบั ” !!!!!??????!! สะดุดอย่างสุดตัว เมื่อมีพนักงานเพศชายคนหนึ่งเข้ามาทักผมจาก ด้านหลัง เขาพูดขึ้นพร้อมแกะพลาสติกที่ห่อ บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยอไว้ ออกแล้วยืนมาทางผม เดยี วสิซินอ่ นบอกวา่ ถ้าคนให้ของเรา เราตอ้ งทาอย่างไง นะ ใช้แลว้ กม้ ลง และพดู ว่า ขอบคณุ ครบั สิ “ขอบคุณครบั !!!” 90

แทนที่จะบอกว่าผมก้มลงเล็กน้อย เรียกว่าผมโค้งตัวลงไปเลยดีกว่า เพื่อเปน้ การขอบคุณเขาที่ช่วยผมหา บะหมกี่ ึงสาเรจ็ รูปเจอนะ ผมเงยหน้าขึ้น พร้อมหยิบบะหมี่กึงสาเร็จรูปจากเขา เขามองผมด้วยความอึ้ง ๆ เล็กน้อย กอ่ นจะเปลยี่ นเปน็ รอยยิม้ แลว้ หัวเหราะออกมาอยา่ งรา่ เริง “ฮา่ ฮา่ ด้วยความยินดีครับผม” “ขอบคณุ อกี คร้ังนะครบั ” ผมกล่าวขอบคุณพนักงานคนนั้นอีกครั้งก่อน จะเดินออกมาเลือกซื้อ ของตอ่ สกั พัก ผมหยิบขนมน่าตาแปลก ๆ มาท้ังช้ินเล็กชิ้นใหญต่ ามท่ีผมอยาก ลองใส่ตะกร้าที่ถือไว้ในมือ แล้วเดินไปหยิบน้ารสชาติต่าง ๆ อีกนิดหน่อย ทั้ง แบบขวด และ แบบกระป๋อง เกือบลืมเลยบะหมี่กึงสาเร็จรูปของผมถ้าใส่น้า รอ้ นก็กินไดเ้ ลยสินะ เอ้ ทีก่ ดนา้ รอ้ นอยูต่ รงไหนนะ “อ้าวคณุ ลูกค้าเมือ่ ตะก้ีน้ี ทกี่ ดนา้ รอ้ นอย่มู างนี้ครับ” “อะ้ พนกั งานเมือ่ กี้น้ี” “เดียวผมทาใหไ้ หมครบั ” เขายื่นมือออกมาเพื่อที่จะช่วยผมทา บะหมี่กึงสาเร็จรูปแบบถ้วยน้ี เขาเป็นคนดีจังนะ เป็นคิดแบบนั้น ก่อนที่จะนึกได้เขาบอกว่าจะช่วยผมสินะ 91

แต่อยากทาเอง แต่ว่าผมไม่รู้จักวิธีใช้เครื่องนี้เลย ผมมองพนักงานคนน้ัน เล็กนอ้ ย กอ่ นจะเอ้ยปากพดู ออกไปอย่างกลา้ ๆ กลัว ๆ “... ชว่ ยสอนผมหนอ่ ยไดไ้ หมครบั ” ผมพูดออกไปแล้ว เขาจะว่าผมหรือเปล่านะ หรือผมทาตัวแปลก ๆ ออกไปหรือเปล่าผมเกิดความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด พนักงานคนนั้นทา หน้า งง เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแบบเดิมที่เขาเคยยิ้มเมื่อก่อน หน้านี้ “ฮ่าฮา่ ไดอ้ ยู่แลว้ สคิ รับ ตามผมมาเลย” พนักงานคนนั้นเดินนาผมไปทีเ่ ครื่องกดน้ารอ้ น แล้วเริ่มอธิบายให้ผม ฟังวา่ มนั ต้องทาอย่างไงบ้าง ผมทาตามท่เี ขาสอนอยา่ งทะมัดทะแมง แหงสิ ผม ไม่เคยทาแบบนี้มาก่อนเริ่มจากแกะพลาสติกออก แล้วเปิดฝาแบบนี้ เติม เครอื่ งปรุงลงไป แลว้ กดน้าลงไปใหพ้ อดสี นิ ะ 92

93

“เสร็จเรยี บร้อยแล้วครับ สามารถไปจ่ายเงินแล้วนัน้ ทานท่ีนั่งตรงนนู้ ได้นะครบั ” “อา่ ขอบคณุ อีกครง้ั นะครบั ” “ยินดีครบั ผม” เขาบอกผมแลว้ ช้นี ้วิ ไปที่ ตรงบริเวณทส่ี ามารถน่ังทานได้ทใ่ี กล้ ๆ กับ ทางออกและใกล้กับบริเวณที่คิดเงินพอดีเลย ผมก้มหัวขอบคุณพนักงานคน นั้นเป็นครั้งที่ 3 ของวันแล้ว แต่ผมก้เต็มใจที่จะขอบคุณเขามากจริง ๆ ถึง คราวต้องคิดเงินก็มีปัญหาแค่เล็กน้อย แต่พนักงานที่นี้ช่วยผมดีมาก ๆ เลย ถึงแม้ผมจะให้เวนิ เกนิ ไปมากแต่เขายังบอกผม ไมไ่ ด้ลกั เอาไปเหมือนในหนังท่ี เคยดกู อ่ นหน้าน้แี ตอ่ ย่างใด “ขอขอบคุณท่ใี ช้บรกิ ารครบั ” เมื่อผมคิดเงินเสร็จเรียบร้อยแลว้ ก็มานั่งที่บริเวณท่ีนัง่ ที่สามารถมอง ออกไปด้านนอกได้อีกด้วย พระอาทิตย์ตกดินสวยจังเลยนะ ผมมองออกไปที่ ด้านนอกอย่างเหม่อลอยชมธรรมชาตทิ ี่อยตู่ รงหน้า “ถา้ นายปลอ่ ยไว้นานกวา่ น้มี ันอืดแน่” อะไรอดื ๆ นะ???? !!!!!! พนักงานก่อนหน้าที่ ที่ค่อยช่วยผม มานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วครับ เอ๋ 94

ทาไมล่ะ ผมทาอะไรผิดเหรอ หรือว่าผมนั่งผิดที่อย่างงั้นเหรอ? เหมือนกับว่า พนักงานคนนั้นจะอ่านสีหน้าผมออกจึงอธิบายเสริมให้ผมฟังว่า ถ้าปล่อย บะหมี่กึงสาเร็จรปู ไว้นาน เส้นมันจะดูดน้าเข้าไป แบบนั้นเรียกวา่ เส้นอืด มัน จะนม่ิ ๆ นะ บะหมี่กึงสาเร็จรปู นี้ก็ซบั ซ้อนเหมอื นกนั นะเนย้ี “นายเปน็ คนตา่ งชาติเหรอ พ่งึ ยา้ ยมาอยู่ใหม่ใชไ่ หม?” “เออ่ คือวา่ ” เมื่อเขาสอนผมเสร็จ เขาก้เริ่มตั้งคาถามมาเป็นชุดเลยครับ ผมควร ตอบเขาไหมหรือว่าไม่ควรตอบ แต่ว่าซิน่อนบอกให้ผมฝึกเข้าสังคมนี้น่ะ ผม ควรตอบเขาไปสนิ ะ ผมควรเร่มิ จากอะไรดีละ่ เอ่อ “โทษที ๆ ก่อนอ่นื เลยฉนั ช่ือว่า พู่กัน ยนิ ดีทไี่ ดร้ ู้จกั นะ” “อา่ ยนิ ดที ไี่ ด้รู้จกั เชน่ กนั ” เราสองคนยืนมือมาจับมือกันเล็กน้อย เพื่อเป็นมาทักทาย ยังดีที่เขา เริ่มบทสารทนากอ่ น เริ่มเลยคลายความกังวลลงไปบ้างที่เขาดูเหมือนจะไม่ได้ ไม่ชอบอะไรผม ดีแล้วละนะ “นายเป็นคนตา่ งชาติเหรอ? ช่อื อะไรล่ะ?” “…….. ฉนั ชือ่ วา่ RT นะ” ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบเขาไปแบบนั้น ผมนึกถึงชื่อที่ซิน่อนชอบ เรียกผมเป็นประจา ถ้าหากผมบอกว่า ชื่อ RT100131145 ล่ะก็มีหวังเขามอง 95

ผมเป็นตัวประหลานอย่างแน่นอน หลังจากที่ผมพูดจบเขาเหมือนจะคิดอะไร สกั อย่างก่อนจะพูดข้ึน “เอ้ ชื่อเป็นภาษาอังกฤษเหรอ มีชื่อที่เป็นภาษาไทยไหม จะได้เรียก ง่าย ๆ หนอ่ ยนะ” “อา่ ฉนั วา่ ฉันยงั ไมม่ ีนะ” “งน้ั เรามาต้งั ชือ่ ที่เปน็ ไทยให้นายกันดกี วา่ !” ผมยม้ิ ขาให้กับทา่ ทางร่าเรงิ ของเขา ทีด่ จู ะเป็นคนช่างพูดแล้วดูจะเข้า กบั คนอื่นได้ง่ายเป็นอยา่ งมากเลย บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขาไม่มีความรู้สึกท่ีดู น่ากลัวเลยแมแ้ ต่น้อย ใช่ มนุษย์ไม่เหมือนอย่างทีเ่ คยไดฟ้ ังมาจากข่าวลือของ หุน่ ยนต์ในเมอื งจริง ๆ ดว้ ยสินะ “แลว้ จะต้งั ยังไงดลี ะ่ ?” “งั้นกต็ ง้ั จาก สิง่ ทีน่ ายชอบทีน่ ีก้ ็ได้นะ” สิ่งท่ีชอบเหรอ คาพูดของเขาทาใหผ้ มน่ิงไปสักพกั ก่อนจะเร่ิมคดิ ว่า ส่งิ ท่ีผมชอบมันมี อะไรบ้างนะ แต่ละอย่างก็ไม่ได้มีอะไรที่ผมชอบเป็นพิเศษวะด้วยสิเนี้ย ยิ่งคิด ยิง่ ทาให้ผมคิดหนักเลยที่เดยี ว ผมเลยกม้ ลงไปตักบะหม่กี ึงสาเรจ็ รูปเข้าปาก อร่อยจงั กริง๊ ..... 96

ผมก้มลงจนเกิดเสียงบ้างอย่างขึ้น นั้นก็คือเสียงสร้อยคอข้อผม กระทบกัน เรียกว่าสนใจจากพู่กันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้เป็นอย่างดี พู่กันเห็น สรอ้ ยคอของผม จงึ พูดข้ึน “สร้อยคอสวยดจี ัง ซ้อื จากที่ไหนเหรอ?” “สร้อยเส้นนี้ผมทาเองนะ ดอกไม้เป็นตัวแทนของเพือ่ นสนิทนะ ส่วน ฟนั เฟือง........” “แทนตัวของฉนั นะ” ผมพูดออกไป พาลนึกถึงเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็น อย่างไรบ้าง คิดถึงเวลาที่เขาช่วยน่าเรื่องให้ผมมีอะไรให้คอดอยู่เสมอเลย สร้อยคอเส้นนี้เป็นตัวแทนมิตรภาพระหว่างเรา ว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป ถงึ แม้จะผ่านไปนานแคไ่ หนกต็ าม “ง้ันเอาอันนีเ้ ป็นช่อื ของนายไหมล่ะ!” “?? ช่ือฟนั เฟอื งเหรอ?” “ฮา่ ฮ่า ๆ ไม่ใช่ ๆ ช่อื วา่ เกยี ร์ ตา่ งหากล่ะ” “..... เกยี ร์?” 97

98

เมื่อผมทาหน้าสงสัยออกไปเขาก็เลยอธิบายให้ผม ฟังว่า เกียร์ ที่ว่า มันคืออะไร เขาบอกว่าเพื่อนที่เรียนอยู่ วิศวะนะต้องมี เกียร์ อะไรสักอย่าง ท่าทีของเขาทาให้ผมรู้สึกว่า มนุษย์ เนี้ย มีเยอะแยะมาหมายจริง ๆ แต่ก ต่างกนั อย่างสิน้ เชงิ แตส่ ามารถเขา้ ถงึ กันได้อย่างสมบูรณ์ “ถ้านายว่าอยา่ งงั้นกไ็ ด้นะ” “เยย่ี มเลย งั้นนายเป็นเดก็ แลกเปล่ยี นเหรอ?” เหมือนเขาจะเขา้ ใจว่าผมเปน็ นักศึกษาแลกปล่ียนสินะ เหมือนในหนัง ที่ดูที่ตัวเอกไปเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ อะไรประมาณนี้ อ่าถ้าเขา เข้าใจแบบนั้นก็ เอางีด้ ีกว่า “อา่ ผมเป็นนกั ศึกษาที่อยู่ในชว่ งปดิ เทอมนะ เลยมาหาประสบการณ์ ที่น”้ี “ว้าววว สดุ ยอดไปเลย แล้วนานไหม ๆ ?” ถ้ามาลองนับ ๆ ดูแล้วผมอยู่ที่นี้ได้ 4 - 5 เดือนแล้วสินะ นั้นก็ หมายความว่าผมเหลือเวลาชวี ิตอกี แค่ 7 เดือนโดยประมาณเองสนิ ะ “ฉนั อยทู่ ีน่ ี้ 1 ปี นะ ตอนเหลอื แค่ 7 เดือนเอง ฮ่าฮ่า” “ไมใ่ ช่ ๆ ต้ัง 7 เดือนเลยตา่ งหากล่ะ!!!” เขาบอกกับผมแล้วชูนิ้วขึ้นมา 7 นิ้ว เพื่อให้ผมเห็นว่าเหลือเวลา อีก 99

ตั้ง 7 เดือนแหนะ ผมหัวเราะให้กับท่าทางของเขา อ่า เราคุยกันนานมากพอ จนผมกนิ บะหมก่ี งึ สาเรจ็ รูปจนหมดเลยเหรอเน้ีย “โอเค ตง้ั 7 เดือน ๆ ฮ่าฮ่า” “ใช่แลว้ 7 เดอื นนายสามารถทาอะไรได้เยอะแนะเลยนะ?” ผมสามารถทาอะไรได้เยอะแยะเลยเหรอ กับเวลาที่เหลอื อยู่ 7 เดือน นี้ ผมสามารถทาอะไรไดม้ ากมายขนาดน้นั เลยเหรอ มันเกดิ เป็นคนสงสยั ขึน้ ใน ใจของผมอยา่ งห้ามไม่ได้ “……. แล้วผมควรเรมิ่ จากอะไรดีล่ะ “ฉันจะบอกให้ ถา้ นายยอมเปน็ เพื่อน กับฉนั นะ่ นะ” เพ่ือนเหรอ? ตอนน้ีผมกาลังจะมีเพ่ือนเป็น มนษุ ย์แล้วใช่ไหม มันจะดี จริง ๆ ใช้ไหมท่จี ะมเี พือ่ นเป็นมนุษยน์ ะ แตพ่ ่กู นั กด็ ูไมใ่ ช่คนท่โี หกร้ายอะไรเลย ถ้าหากผมเหลือเวลาอยู่แค่น้อยนิดล่ะก็ ผมเองก็อยากลองดูสักครั้ง มีเพื่อน เปน็ มนุษย์ ดกู ็คงไม่มอี ะไรจะเสยี แล้วละ “ใหเ้ วลาคดิ นิดนึงก็ได้นา้ ” “ไดแ้ นน่ อน ตอนนีเ้ ราเปน็ เพอื่ น กันแลว้ นะ” “เย้ จรงิ ๆ แลว้ ฉนั นะ่ นะ..........” หลังจากที่ผมตกลงเป้นเพื่อนกับเขาเสร็จ เขาก็เริ่มพูดถึงเหตุการณ์ ก่อนหน้านี้ที่เจอผม นั้นก้คือตอนที่ผมลงไปสารวจที่ใต้ตึกเป็นครั้งแรกนี้เอง เขาบอกผมวา่ จรงิ ๆ แลว้ เขาอย่ตรงขา้ งห้องผมนเ้ี อง บงั เอิญตอนเขากาลังจะ 100

ออกไปขา้ งนอก แล้วเห็นผมวิ่งเขา้ ห้องไปอย่างรวดเร็ว เลยไม่ทันได้ทักทายกันสักที แล้วพอหลังจากนั้น เขาก็เริ่มเล่าเรื่อง ของตัวเองให้ผมฟัง ว่าที่นี้ มีที่เที่ยวเยอะแยะ ไว้วันหยุดงานของเขา จะชวน ไปเที่ยวอยา่ งแน่นอน และอืน่ ๆ อกี มากมายเลย “โอเค ไว้เจอกนั นะ” “ไดเ้ ลย ไวเ้ จอใหม่ ๆ” หลังจากที่คุยกันเสร็จ ต่าง ๆ นาๆ ก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไปห้องของ ตัวเองในที่สุด เนื่องจากห้องเราอยู่ตรงขา้ มกนั เลยสามารถเดินขึ้นพร้อมกนั ได้ เพราะเขาพึ่งจะเลิกงานนั้นเองเลยอยู่คุยเล่นกบั ผม ได้ตั้งนานสองนานนั้นเอง ผมโบกมอื บา๊ ยบายเขากเ็ ขา้ ห้องของตัวเอง เมื่อผมได้เข้ามาภายในห้องเป็นที่เรียบร้อยผมก็จัดแจงวางข้าวของ ต่าง ๆ ออกมาจากกระเป่าโดยที่ไม่ลืมหยิบ ซิน่อนออกมาจากกระเป๋าด้วย เมื่อเขาออกมาก็กลับไปเป็นหุ่นยนต์ดังเดิม พร้อมแสลงท่าทีตื่นเต้นออกมา อย่างปดิ ไม่มิดเลยทเ่ี ดียวเชยี ว “ทาหนา้ อะไรนะ ซนิ ่อน ฮา่ ฮ่า” “ผมดีใจสดุ ๆ ไปเลย RT ไดเ้ พ่ือนใหม่แลว้ เยๆ้ ” “คงจะอย่างง้นั นะ ฮา่ ฮ่า” 101

102

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ซิน่อนก้เปลี่ยนตัวเองมาเป็นหุ่นยนต์ดังเดิม แล้วกระโดดไปมา เพื่อแสดงความดใี จใหก้ ับมีท่ีสามารถมีเพ่ือนใหม่ได้ในท่สี ดุ หรืออีกอย่างก็คือ บทเรียนการเข้าสังคมของผม คงได้คะแนนเต็ม 100 อย่าง แน่นอนล่ะนะ “ผมบอกแล้ว มนษุ ย์ ไม่ใชม่ แี ต่ดา้ นไมด่ ี ใช่ไหมละครบั ” “พูก่ นั เองกด็ เู ป็นมิตร ไม่ไดด้ ูโหดร้ายอะไรเลย” “ใช่ไหมละ่ ๆ วนั จบบทเรยี นแต่เพยี งเท่านค้ี รับผม” “ฮ่าฮา่ ขอบคุณสาหรับบทเรยี นนะ” บนั ทกึ ในวนั นี้ ผมได้เพ่ือนเพิ่มอีก 1 คนแลว้ ครบั เขาเป็น มนุษย์ ท่ีรา่ เริง และ ชา่ งพูดเป็นพิเศษเลยละเขาบอกวา่ จะพาผมไปเท่ยี ว ในที่ตา่ ง ๆ ด้วยในวันนี้ผมมีความสขุ มาก ๆ เลย หวงั ว่าจะเป็นวนั ทด่ี ีอีกวันนะ แล้วก้เจ้าต้นไมต้ ้นเล็กของผมเตบิ โตข้ึนอกี นิดแล้วละครับ BY RT100131145 103

104

105

5 “เวลาทก่ี าลังจะหมด” เหลอื เวลาอีก 3 เดอื น . . เวลาผ่านไปอย่างรวดเรว็ จรงิ ๆ ในช่วงเดือนแรก หลังจากที่ผมได้ทาความรู้จักกับ พู่กัน เพื่อนมนุษย์ คนแรกของผม ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เริ่มดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมเริ่ม เข้าใจการเข้าสังคมของมนุษย์มากยิ่งขึ้นแล้วเริ่มเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาเพื่อ พูดคุยอกี ด้วยล่ะ “วันน้ีมบี ะหม่กี งึ สาเรจ็ รปู ออกใหม่ด้วยล่ะ!” “ว้าว รสอะไรเหรอ?” ถึงแม้ในช่วงแรก ๆ ที่เจอกัน จะรู้สึกวิตกกังวลอยู่บ้าง แต่พู่กัน ก็ เข้าใจแล้วชวนผมคุยก่อนเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม การพูดคุยของเขาท่ี เจอไม่ได้มีอะไรมากมายในตอนแรกอาจจะเพราะเราพึ่งรู้จักกันไม่นานเลยมี อาการ เกร็งเล็กน้อย แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี บรรยายกาศตอนคุยกับเขา ผอ่ นคลายอยู่เสมอเลยไม่มีอะไรน่าเปน็ ห่วง 106

“วนั น้ีมคี นตา่ งชาตมิ าซือ้ ของดว้ ยล่ะ ตาสฟี า้ !” “สตี าเหมอื นท้องฟา้ หรอื เปลา่ !?” ในช่วงเดือนที่สอง ผมเริ่มมีอาการแสดงความรู้สึกออกไปบ้างใน บางครั้ง ถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ซิน่อนก็สังเกตเห็นแล้ว ดีใจเป็นอย่างมากที่ผม สามารถแสดงความร้สู ึกแบบมนุษย์ออกมาได้แลว้ ซิน่อนดจู ะต่ืนเต้นเป็นอย่าง มากเลยล่ะ “แบบน้นั ล่ะครบั ความรอู้ ยากรอู้ ยากเห็น ของมนุษย์!!” “ความอยากรู้อยากเหน็ เหรอ?” “ถกู ตอ้ งครบั คุณเรมิ่ มีความรู้เหมือนมนุษยแ์ ลว้ สินะ☆” ซิน่อนบอกกับผมอยู่เสมอว่ามนุษย์นั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาอะไร ต่าง ๆ ได้ยาก ไม่เหมือนห่นุ ยนต์อย่างเรา ที่ระบบปฏิบัตกิ ารจะเป็นศูนย์กลาง ในการประมวลผม ใหพ้ วกเราเข้าใจ ถงึ สถานการณ์ท่ีเกดิ ข้ึนโดยอัตโนมตั ิ ผมเริ่มตั้งข้อสงสัยต่าง ๆ ออกมาเพื่อถาม พู๋กัน ว่าจริง ๆ แล้วอันนี้ คอื อะไร ผมทาแบบนถี้ กู ตอ้ งหรอื เปล่า หรอื ผมทาอะไรผดิ ไหม เพ่อื ใหเ้ ขาสอน ผมในเรื่องต่าง ๆ เขาสอนอะไรมากมายจริง ๆ เขาคงเข้าใจว่าผมเป้น ชาวต่างชาติ ที่มาเที่ยวที่นี้เลย ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย ถึงแม้ในบางครั้งผม จะถามอะไรแปลก ๆ ออกไปบ้างกต็ าม “ขอรบกวนดว้ ยครับ!” “เขา้ มาก่อนสิ ๆ” 107

“ฉนั ไดห้ นงั เรื่องใหม่มาดว้ ยละ่ น้ไี ง!!” ในเดือนที่สาม เราเริ่มสนิทกันมากยิ่งขึ้น ในบางครั้ง พู่กัน ก็เริ่มแวะ เวียนมาห้องผมในเวลาที่เขาว่างจากการทางานของเขา เพื่อมานั่งเล่นคุยกัน หรือบางคร้ังเขาได้อะไรแปลก ๆ มาก็จะรีบว่งิ เอามาให้ผมดูถึงที่กันเลยท่ีเดียว จนกลายเป็นว่าเราต้องดูหนังกันตลอด ในช่วงวันหยุดของเขานะน่ะ จนกระ ทัง้ วนั หน่งึ “ว้าววว ห่นุ ยนต์พดู ได้!!” “เอ่อ คือ” “สุดยอดไปเลยยย!!” เขาเปิดประตูเข้ามาเจอกับ ซิน่อนที่อยู่ในร่างหุ่นยนต์เข้าอย่างไม่ได้ ตั้งใจ นั้นทาให้ผมทาอะไรไม่ถูกกันเลยที่เดียว แต่ดูเหมือนซิน่อน จะมีไหว พรบิ ท่ีฉลาดเปน็ อย่างมากเลย เขาแกลง้ กลายเป็นหนุ่ ยนตืของเลน่ ไปทันทีเพ่ือ ตบตาเพอ่ื นใหมข่ องผมในที่สุดนัน้ เอง “ที่ตา่ งประเทศมีอะไรแบบนด้ี ว้ ยสินะ” “ฉนั แปลกหรอื เปลา่ ?” “ไมเ่ ลย ๆ ฉันเองกม็ าตุ๊กตาตวั โปรดเหมอื นกัน! ฮา่ ฮ่า” เมื่อเขาเข้าใจว่าซิน่อนเป็นหุ่นยนต์ของเล่นผมไปแล้ว ผมเลยอธิบาย กบั เขาไปว่า หุน่ ยนต์ตวั น้อี ยู่กบั ผมมาตั้งแตม่ เี กิด มชี วี ิต นั้นเอง ซ่ึงก็เป็นอย่าง ที่ผมพูดจริง ๆ ตั้งแต่ผมมี ชีวิต แบบมนุษย์ และได้มาอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ 108

เพื่อเรียนรู้การเข้าใจความหมายขอคาว่า ชีวิต ซิน่อนก็อยู่กับผมมาโดยตลอด เลย ตั้งแต่วันแรกทีล่ ืมตาตน่ื ข้ึน จนมาถงึ เวลา 3 เดือนสดุ ท้ายน้ี เขาอยู่กับผม มาตลอดเลย “เปน็ ความทรงจาท่ดี ีจรงิ ๆ ......” “นายพูดอะไรนะเกียร์ ดูสิ มันพูดตามไดด้ ว้ ยล่ะ!” “ไมม่ ีอะไรเหรอ ๆ ต้องทาไดส้ ิ ฮา่ ฮา่ ” แล้วก็มาถึงในเดือนนี้ที่ผมกับพู่กัน และซิน่อน ได้ออกไปเที่ยวกันอีก ครั้ง ที่บอกว่าอีกครั้งนั้นก็คือก่อนหน้าน้ี ในเดือนที่สี่ที่เราสนิทกันถึงขั้นไป เทีย่ วด้วยกันได้ น้ันเราก็ไปเท่ยี วตามทตี่ า่ ง ๆ มาบ้างแลว้ นะสิ แตท่ แี่ รกทผ่ี มไดไ้ ปน้นั ก็คอื สวนสาธารณะ ท่ีมีของขายอยเู่ ตม็ ไปหมด เลย ผู้คนเดินเทีย่ วชมธรรมชาติ แถมมีต้นไม้ขึ้นอยู่ทุกทีอีกด้วย สวนนี้มขี นาด ใหญม่ ากเลยล่ะ มหี งส์ตัวใหญม่ ากเลยละ่ “ฉนั เคยมาท่นี ้บี อ่ ยมากเลยล่ะ ตอนทีย่ งั เด็กนะ” “อย่างง้นั หรอกเหรอ?” “ใชแ่ ล้ว ฉนั ชอบขอใหพ้ ่อมาเครื่องเลน่ ที่นนี้ ะ” “วา้ ว ฟงั ดนู า่ สนุกจัง” 109

110

“พูก่ ันดสู ิตรงนม้ี ี รา้ นขายสตั ว์เล้ยี ง ด้วยล่ะ!” “ว้าววว มีงขู ายด้วยละ่ ” และผมก็ได้รู้จัก สิ่งมีชีวิต ที่อยู่บนโลกนี้มากขึ้นไปอีกมากมาย ทั้ง งู หนแู ฮมเตอร์ และอ่นื ๆ อีกเยอะแยะเลยท่เี ดียว ผมไดเ้ รยี นรเู้ พิ่มอีกอย่างหน่ึง นั่นก็คือ เมื่อมนุษย์เกิดความรู้สึกอยากจะรักอะไรสักอย่างหรือรักใครสักคน แต่ไม่ได้อยากจะมีลูกที่มาจากตัวพวกเขาเอง สัตว์เลี้ยงก็เป็นอีกอย่างหนึ่งท่ี พวกเขาสามารถนามาเลี้ยงเพื่อที่พวกเขาจะได้สามารถใหค้ วามรักกับพวกมนั ได้อย่างเต็มที่ แทนการมีลูกจริงๆ พู่กันเล่าว่านอกจากเน้ือสัตว์เลี้ยงยงั เป็นตวั ช่วยในการบาบัดความเครียดไดอ้ ีกด้วย “นายอยากลองเล้ียงอะไรบา้ งไหม ๆ?” “ฉันวา่ มันอาจจะยากไปสาหรับฉันน-” “ไม่อยากเหรอ ปลาทอง นไ้ี งเปน็ การเริม่ ตน้ ที่ดนี ะ!” เลยกลายเป็นว่า ผมที่มาอยู่บนโลกมนุษย์นี้ ได้มีสัตว์เลี้ยงเป็นของ ตัวเองเป็นตัวแรก นั่นก็คือ ปลาทองนั้นเอง พู่กันบอกว่าปลาทองเป็นสัตว์ที่ เลี้ยงง่าย แต่ก็ตายง่ายๆเช่นเดยี วกนั เพราะมันมีความจาที่สั้น เพราะงั้นเวลา ให้อาหารกับพวกมันจาเป็นต้องดูเวลาให้ดีๆ ไม่เช่นนั้นปลาทอง พวกนี้จะกิน อาหารเขา้ ไปจนอาจจะทาให้มนั ตายได้ถ้ามนั กินมากจนเกนิ ไปนะสิ อ่า ดไู ม่เหมือนจะง่ายสักนิด ฮา่ ฮ่า 111

“ตัง้ ชอื่ ให้มนั กันเถอะ!” “ช่อื เหรอ?” และน่นั กเ็ ปน็ เรอ่ื งราวทงั้ หมด ทผ่ี มไดไ้ ปเทีย่ วห้างคร้ังแรกในชีวิตของ ผม แล้วผมก็ได้มีสัตว์เลีย้ งตัวแรกด้วยน่ันเอง โดยที่ผมกับพู่กันน้ันเถียงกันอยู่ กบั สกั พกั วา่ เราจะตัง้ ช่อื ใหว้ า่ มันว่าอะไรดี ผมกเ็ ลยมองไปทตี่ วั ของมนั มนั มีสที องประกายสดใส เหมือนกับสีของ พระอาทิตย์ตกดิน ในที่สุดเราก็ตกลงกันว่าปลาทองที่ผมซื้อมาเลี้ยง จะตั้งชื่อ ว่า พระอาทิตย์ เพราะสีของมันเหมือนกับสีของพระอาทิตย์ตกดินนั่นเองถึง แมจ้ ะเป็นการตง้ั ช่อื ทีง่ า่ ย ๆ แตเ่ ราสองคนกค็ ดิ วา่ มันเปน็ ชือ่ ที่ดมี ากเลยทเี ดียว “นายต้องซือ้ ตใู้ ห้มนั ดว้ ยนะ” “ต้?ู ” “ใช่ ตู้แลว้ กอ็ าหาร และบ้านหลงั เล็ก ๆ ในมันอยู่ด้วย” “บ้าน? อาหาร?” “ทาหนา้ งงแบบน้ี แสดงวา่ นายไม่เคยเล้ียงสินะ ฮา่ ฮ่า” “ฮา่ ฮา่ คงจะอยา่ งงัน้ ะสิ” 112

113

“ถงึ เวลากนิ อาหารแลว้ เจา้ พระอาทติ ย์” “มันกินใหญ่เลยล่ะ RT” ซิน่อนพูดกับมาด้วยท่าทางตื่นเต้น นี้ก็เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้ลอง เลย้ี ง สิง่ มีชีวติ ดู พกู่ นั ยงั เคยบอกกับพวกเราอีกด้วยว่า ปลาทองน่ะกเ็ ปน็ สง่ิ มีชวี ติ อยู่ กับพวกเรา เราควรจะให้ความรักกับพวกมันมากๆ เพราะถ้าหากคนเราไม่ สามารถให้ความรักให้กับกันและกันได้ ชีวิตนี้ก็คงจะไร้สีสัน แล้วคงจะไม่มี ความสุขเท่าไหร่ เขาบอกอีกว่าการได้เป็นคนที่ถูกรักและการได้เป็นคนที่รัก อะไรหรือใครสักสิ่งนึง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด แต่ก็ทาให้หัวใจ ของเราอบอุน่ ไดด้ ว้ ยนะ ได้เปน็ คนทีถ่ ูกรักและรักอะไรสักอย่างนึงเหรอ? มันก็คงเหมือนกับการท่ผี มให้ความรักกบั เจ้าปลาทองตัวน้ีนีค่ ือการให้ ความรักและ ซิน่อนที่คอยช่วยเหลือผมมาเสมอนั้นกค็ ือการที่ผมถกู ใครสักคน รักกลับสินะ เป็นความรสู้ ึกทีแ่ ปลกประหลาดจริงๆ ส่งิ มชี ีวิตเนยี่ ชา่ งเขา้ ใจยาก เสยี เหลอื เกินนะแต่มนั ก็ไม่ได้แยอ่ ะไรเลยในตอนน้ี “ดีแล้วละ่ ฉนั จะรดนา้ ต้นไมต้ อ่ เลย อยากช่วยฉนั ไหม ซนิ ่อน?” “กระผมอยากทาครบั !!” “ง้นั กเ็ ย่ียมไปเลย” 114

ผมส่งที่รดน้าต้นไม้ให้กับ ซิน่อนที่ยื่นมือออกมารอรับในตอนน้ี ต้นมะขามผมเริ่มเติบโตมาอีกไม่นานก็คงเติบโตขึ้นตอ่ ไปเรื่อย ๆ ซิน่อนดูจะมี ความสุขมากที่ได้เสียงสิ่งมีชีวิตทั้งสองอย่างนี้ และในวันนี้ผมกับซิน่อนและ พู่กันมีนัดกันว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน โดยที่พู่กันบอกกับผมว่าวันนี้จะพาผมไป เปิดโลกกระทัดใหม่ด้วย ผมอดแปลกใจไม่ได้จริงๆเลย เพราะว่ามันจะเป็นที่ ไหนกันนะ “ฉนั มาแล้ววว” “ไง วันนี้เราจะไปไหนกนั เหรอ?” ผมกล่าวทักทายพู่กันที่กาลังเดินมาทางผม เขานัดผมมาที่หน้าป้าย รถเมล์แห่งหนึ่งที่ใกล้ ๆ กับบริเวณตึกของเราเขาบอกว่าในวันนี้เขาจะพาผม ไปเที่ยวในที่ที่ ผมไม่เคยไปอย่างแน่นอนแต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เราควรจะได้ไป มากท่ีสุด เขาบอกผมวา่ ผมจะตอ้ งชอบอย่างมาก “นายต้องชอบแน่นอน อ้ะ รถเมย์มาแล้ว” “ขน้ึ มาได้เลยค่ะ เชิญด้านในนะคะ” ก่อนที่เขาจะพูดจบรถเมล์ก็ได้มาพอดีเราสองคนเดินขึ้นไปบนรถเมล์ ละหาที่นั่งในสุดของรถ พู่กันเป็นคนจัดการว่าเราจะต้องลงที่ไหน หรือ จาเป็นต้องโดยสารรถอะไรต่อไปหรือเปล่า แต่ในครั้งนี้เหมือนว่าเราจะนั่ง รถเมล์คันนี้ไปจนถึงที่ที่เราจะไปกันเลยทีเดียวเพราะเขาบอกว่าเร าจะไปกัน สุดสาย เมอ่ื เวลาผา่ นไปสักพกั รถเมล์กไ็ ด้มาจอดทหี่ มายปลายทางเสยี ที “เย้ ถงึ สกั ที ไปกัน!” 115

“ทีน่ ้ีท่ีไหนกั-” วา้ วว สวยจังเลย “งานวดั อย่างไงล่ะ” “งานวัด เหรอ?” พวกกันอธิบายใหผ้ มฟงั วา่ มนั นั้นคืออะไร มันคอื สถานท่ีทผี่ ู้คนต่างพา กันมาเที่ยวและจับจ่ายซื้อของกันในสถานที่ที่เรียกว่า วัด โดยที่นี่จะสามารถ มาจดั งานได้แคป่ ลี ะคร้ังเท่านัน้ ในคร้ังนเ้ี ขาบอกวา่ วันน้ีจะเป็นวันสุดท้ายแล้ว ของวันจัดงานเลยมากันที่นี่ เพราะที่นี่มีของให้ซื้อเยอะแยะไปหมดเลยเขาจะ พาผมไปแนะนาว่าวัฒนธรรมของเขาน้ันเปน็ ยังไง “นายเคยขอพร กบั สิ่งศักดิส์ ทิ ธหิ รอื เปลา่ ?” “…สงิ่ ศักดิ์สทิ ธิ?” พู่กันอธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับว่าการขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธ์ิในประเทศ ไทยนี้คืออะไร เขาอธิบายว่าถ้าเราตั้งจิตให้แน่วแน่ แล้วขอพรในสิ่งที่อยากได้ ในใจ ถา้ สมหวงั ก็แปลว่าส่ิงท่ีขอนั้นกลายเปน็ จริงแล้ว แคข่ อพรอย่างนั้นเหรอ จะเป็นจรงิ หรือเปล่านะ “นายตอ้ งพนมมอื แบบนี้นะ แลว้ ขอพรไดเ้ ลย” “แบบนเ้ี หรอ?” 116

เขาพาผมมาที่รูปปั้นที่เขาบอกว่ามันคือ พระพุทธรูป ขนาดใหญ่ท่ี ตั้งอยใู่ จกลางวดั มีสีทองอร่ามแล้วก็มีผู้คนมากมายกาลังขอพรอยู่ แล้วสอนให้ ผมรู้จักกับการพนมมือแล้วก็การคุกเข่าก้มกราบหลังจากนั้นก็สามารถขอพร ได้เลย เขาทาใหผ้ มดูเปน็ ตวั อย่างผมก็หลงั จากน้นั ผมก็ทาตามที่เขาแสดงใหด้ ู ถึงผมไมร่ วู้ า่ ส่ิงศักด์สิ ิทธิ ที่เขาพดู น้ันคืออะไร แตถ่ า้ ขอแล้วสามารถทาให้คาอธิฐานของผมเปน็ จริงไดล้ ่ะก็ ผมอยากจะขอ........ “นี้ นายขออะไรไปเหรอ?” “ฮ่าฮ่า เป็นความลบั น่ะ” “เอ้ ถา้ เราไปเท่ียวงานวดั กนั ตอ่ ดกี ว่า ไปกนั !!” เมื่อเขาพูดจบเขาก็ได้ละ่ ผมมาที่ภายในงานวัด ที่มีแสงสีและไฟต่างๆ ประดับอยู่โดยทั่วมีร้านต่าง ๆ ตั้งขายของเรียงรายกันอย่างมากมาย มีท้ัง เครื่องเลน่ ต่าง ๆ ที่ผมไม่เคยเห็นซุ้มต่าง ๆ ที่มีของรางวลั แจกมากมายภายใน งาน แม้กระทั่งรวมไปถึงการแสดงโชว์ต่าง ๆ เพื่อสร้างสีสันให้กับภายใน งานวดั แหง่ น้ี “ตรงนัน้ มี หมกึ ยา่ งขายด้วยละ่ !!” 117

118

“ไปเล่นปาเป้ากัน ฉันอยากไดร้ างวัลใหญ่!” “ฮา่ ฮ่า นายปาพลาดแลว้ ” ที่นี่แตกต่างจากที่เมืองหุ่นยนต์ของผมเป็นอย่างมากที่เมืองหุ่นยนต์ ทุกที่สวนเป็นระบบและเป็นระเบียบต้องตรงตามแบบแผนที่ได้วางไว้ แต่ที่นี่ กลับแตกต่างไป ที่นี่เต็มไปด้วยสีสันมากมายแสงสีตระการตาที่ผมไม่เคยเห็น ในโลกของผม ไฟประดับประดาที่อยู่ท่ามกลางความมืดทาให้ส่องแสงสว่าง ออกมาอย่างสวยงาม มีสนิ ะคงจะเรียกว่า งานวัด ที่พ่กู นั อยากจะให้ผมไม่เห็น สักครงั้ ใน ชวี ิต รู้สึก “สนกุ ด”ี เหมือนกนั นะ งานวัดนะ . . “นายไดร้ างวลั ใหญ่เลยนะเนี้ย” “บงิ โก เนยี้ ก็สนุกดนี ะ ฮา่ ฮา่ ” หลังจากนนั้ พวกเราก็ได้ไปเล่นเกมที่มชี ื่อว่า บงิ โก วิธีการเล่นคือ เมื่อ คนประกาสพูดตัวเลขอะไรมา เราก็เอาฝาไปวางไว้ทับตัวเลขนั้นไว้ ถ้าเรา สามารถวางเรียงกันได้ติดต่อกันตามแบบแผนที่เขากาหนดไว้ เราก็จะชนะ รางวลั แลว้ รางวัลทผ่ี มได้มาก็คือ เตาอบขนาดเล็กรุ่นใหม่ท่ีเพิ่งวางขายเม่ือไม่ นานมานน้ี เี่ อง ถงึ แม้ที่บ้านจะมีอยู่แลว้ เคร่อื งนึงก็ตามทีนานะ “เดยี วฉนั ไปหอ้ งน้า แปปนึงนะ” 119

“ง้นั ฉนั เดินไปรอท่ปี า้ ยรถเมย์ฝังตรงขา้ มนะ” “โอเค เดียวฉนั ตามไป ๆ” เขาบอกกับผมขนาดที่ วิ่งไปเข้าห้องน้าทีอ่ ยู่ถัดไปจากซอยน้ีไปนิดนงึ ผมเดินมารอข้ามถนนท่ีทางมา้ ลายก็เจอกบั มนุษย์ผหู้ ญงิ คนหนึ่งทก่ี าลังรอข้าม ทางม้าลาย แตเ่ หมือนว่าเธอจะเปน็ คนท่ีมอี ายุเยอะแลว้ เพราะเธอใช้ไมเ้ ท้าใน การที่จะช่วยพยุงเดิน ถือทั้งสองข้ามถือข้าวของเล็กนอ้ ย ผมเห็นดังนั้นจึงเดนิ เขา้ เข้าไปหาเธอ “ให้ผมช่วยไหมครบั คณุ ยาย?” “โอ้ ขอบใจมากนะจะ้ พ่อหนุม่ ” ในขณะที่ผมเข้าไปช่วยคุณยายคนนั้นถือของแล้วพาเธอข้ามทางม้า ลายที่มรี ถขับไปมาอยู่ เมือ่ สญั ญาณไฟเขียวที่คนสามารถเดินข้ามได้ ผมก็ช่วย พยงุ คุณยายแลว้ เอาของมาถือแทน เพือ่ ใหค้ ุณยายสามารถเดินได้อย่างสะดวก กอ่ นจะมคี าพดู บางอย่างผดุ ขน้ึ มาในหัวผมอย่างอัตโนมัติ เหมือนกบั ว่า ผมเคยได้ยนิ เสียงนี้มาก่อน อา้ ว พ่อหนุ่มพ่งึ ยา้ ยมาอยู่ใหมเ่ หรอ เมื่อมาถึงฝั่งตรงขา้ มอย่างปลอดภัยแลว้ ผมก็ช่วยพาคณุ ยายไปนั่งรอ ที่ที่นั่งระหว่างรอรถเมล์ที่กาลังมาพร้อมจัดข้าวของให้คุณยายอย่างเรียบร้อย ก่อนทคี่ ุณยายจะสังเกตเห็นใบหน้าของผมแลว้ กลา่ วข้ึน 120

“อ้าว พอ่ หนมุ่ ทีเ่ คยเจอกนั เม่ือหลายเดือนก่อนนเ้ี อง?” “คุณยายจาผมได้ดว้ ยเหรอครับ” “แหม ตอ้ งจาไดส้ ิ เพราะสีตาของพอ่ หน่มุ นะจะ้ ” เมื่อผมสังเกตดูดี ๆ แล้วคุณยายคนนี้คือ คนเดียวกันกับคนที่ทักผม เมื่อวานที่ผมเดินไปสารวจที่ใต้คอนโดครั้งแรกตั้งแต่เริ่มมาอยู่ที่นี่นั่นเองเธอ ยังคงจาผมไดแ้ ละยงั คงทกั ทายผมเหมอื นอยา่ งเดิม “สีตาของผมเหรอครบั ?” “ฮ่าฮา่ ใช่แลว้ จะ้ สีเขียวเหมอื นกับมรกต มนั สวยมากเลยละ่ ” “อา่ ขอบคณุ ครับ ฮา่ ฮา่ ” หลังจากนั้นระหว่างที่รอพู่กันกลับมาหา คุณยายก็เริ่มถามถึงสาร ทุกข์สุขดิบของผมว่า ผมเป็นมายังไงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ชื่ออะไร พักอยู่ที่ไหน บรรยากาศรอบตัวของผู้หญิงคนนี้ไมร่ สู้ ึกถึงอนั ตรายเลยแมแ้ ต่น้อย มนั อบอุ่น และใหค้ วามร้สู กึ ท่ปี ลอดภยั ไมไ่ ดน้ า่ กลวั อย่างทค่ี ิดจรงิ ๆ ด้วย ให้ความรู้สึกเหมอื น พกู่ ัน เลย ในตอนแรกที่ผมเจอกับผู้หญิงคนนี้ผมคิดว่าเธออาจจะโหดร้าย เหมือนกับมนุษย์ที่ผมเคยได้ยนิ มาแตจ่ ริง ๆ แล้วเหมอื นกบั ท่ี ซนิ ่อนบอก อย่า มอง มนุษย์ แค่ด้านเดียว อย่ามองแค่ว่าคนอื่นจะเล่าให้เราฟังอย่างไร ลอง 121

มองด้านที่ดีของพวกเขาด้วย เพราะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ นั้นคาดเดา อะไรไม่ได้เลย คนที่เราคิดว่าเขาไม่ดี จริง ๆ แล้วเขาอาจจะเป็นคนดีมาก ๆ เลยก็ได้ “เกียร์ ฉนั มาแลว้ รอนานไหม ๆ” “ไม่เลย ๆ ไม่นานหรอก ฮ่าฮ่า” พู่กันวิ่งมาด้วยท่าทีรีบร้อนแล้ว เหงื่อแตกมาหาผมในทันที ผมขา ให้กับท่าทีที่รีบร้อน จนผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง และวิ่งมายืนหอบอยู่ ตรงหน้าผม ผมหยิบน้าแล้วสง่ ไปให้เขาดื่มเพื่อดับความร้อนเหง่ือของเขาไหล ออกมาเป็นนา้ ตกเลยทเี ดียว “อา้ ว ทแ่ี ทนก็เพ่ือนเราเองเหรอ พูก่ นั ” “ไม่เจอกันนานเลยครบั ยายตา” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มทักทายกันตามประสาคนที่รู้จักกันมา ก่อน พู่กันเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าคุณยายคนนี้เคยขายของอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่เขาทางานอยู่แต่ด้วยความที่เขาเริ่มอายุเยอะแล้วเลยได้หยุดขาย ไปในชว่ งท่ผี มได้มาอย่ทู ีน่ ี่ เพราะอย่างน้นั เอง ผมเลยไม่ค่อยเห็นยายคนน้ีเท่าไหรส่ ินะ หลังจากนน้ั ด้วยการเขาก็เริ่มถามว่าคณุ ยายมาที่น่ียงั ไง อะไรยงั ไงต่าง ๆ ถ่มวา่ คณุ ยายว่า คณุ ยายมากับใครมาที่นี่ ทาไมอะไรประมาณนี้ ตามประสา คนช่างพูดของเขา คุณยายก็มาเที่ยวงานวัดเหมือนกับพวกเราแล้วก็มันจะขึน้ รถกลับ แต่ด้วยข้าวของที่พะรุงพะรังเลยทาให้ขึ้นรถได้ไม่สะดวก พวกผมเลย 122

อาสาที่จะไปสง่ คุณยายแลว้ ช่วยถอื ของนัน้ เอง “ขอบใจมากนะจะ้ ” “ไมเ่ ป็นไรเหรอครบั พวกผมยนิ ดี” “รถเมย์มาแล้วละ่ !!” หลังจากนั้นเมื่อรถเมล์มาถึงพวกผมก็จะช่วยคุณยายให้ได้ขึ้นรถเมล์ โดยสะดวก และช่วยถึงกันถือของให้กับคุณยายเพื่อให้คุณยายไม่ต้องเหนื่อย มาก จนกระทง่ั รถเมล์มาถึงที่ป้ายท่ีพบผมตอ้ งลงคุณยายหันมาหาพวกผมแล้ว พดู ขึ้นมาดว้ ยรอยย้มิ ออ่ นโยน “ขอบใจมากนะจ้ะ แบมือมาสิ” “อะไรอ่ะ/ครบั ” “ขอตอบแทนเล็กนอ้ ย ๆ ทช่ี ่วยยายนะจะ้ ” เม่ือพวกผมแบมือออก ในมอื ของพวกผมก็มีลูกกวาดหลากสีอยู่ในมือ คนละ 2-3 เม็ดอยู่ในมือ พู่กันบอกกับผมว่า ลูกอมพวกนี้เป็นลูกอมโบราณท่ี หากินได้ยากแล้ว คุณยายคนนี้เป็นคนที่ทาลูกอมโบราณพวกนี้เก่งมากและ อร่อยมากด้วย ผมโชคดีมากที่ได้กินมัน ผมกับคุณยายยิ้มให้กับท่าทางร่าเริง ของเขา “ขอบคณุ ครบั ยายตา อรอ่ ยมากเลย!!” “ขอบคณุ ครับคุณยาย” 123

124

ผมยิ้มและเก็บลูกอมใส่ในกระเป๋าก่อนที่คุณยายจะกวักมือเรียกพวก ผม ให้ก้มลงไป การกระทาของคุณยายน้ันทาใหผ้ มอึ้งไปเลก็ น้อย คุณยายเอา มือมาวางบนหัวของพวกผมทั้งสองแล้วลูบหัวของผมอย่างแผ่วเบา แล้วย้ิม อย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย “ขอใหพ้ วกเธอทัง้ คู่ โตไปเป็นเด็กท่ีน่ารักแบบตลอดไปนะ” “แนน่ อนสิยาย ฮ่าฮา่ ” “……. ครับ” หลังจากที่พวกผมส่งคุณยายเสร็จปุ๊บ พวกผมก็เดินขึ้นมาที่ชั้นของ ตัวเองแล้วต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองระบบมือลากันเหมือนอย่างเชน่ เคยกอ่ นท่ซี ีนอ่ นท่อี ยใู่ นกระเป๋าผมจะพูดขน้ึ “วันนสี้ นกุ มากเลยล่ะ ว่าไหม RT” “…. ใชส่ นกุ มากเลยล่ะ ฮา่ ฮา่ ” หลงั จากนน้ั พวกผมก็แยกยา้ ยกันไปจะเขา้ ของตวั เองแล้วตาพากันเข้า เขา้ นอน ในที่ของตัวเอง คาพูดของคุณยายน้ันวันน้ี กลับทาให้ผมนอนไม่หลับ ในส่งิ ท่ีคณุ ยายพดู ทาให้ผมฉุดคดิ ขึ้นมาไดว้ ่าจริง ๆ แล้วผมนะ ผมนะ...... ไม่สามารถโตขนึ้ ไดแ้ ล้ว และเวลาของผมกก็ าลังจะหมดลง 125

126

127

6 “เข้าใจคาว่า ชวี ิต มากขน้ึ ” นับถอยหลงั 1 เดือนสุดท้าย “RT กระผมรดนา้ ตน้ ไม้ให้นะครับ!!” “…….” “RT ครบั ได้ยินผมไหม?” เหมือนผมจะเหม่อลอยมากไปหน่อย ทาให้ ซิน่อนกระโดดมาหาผม แล้วกส็ ะกดิ ผมเล็กน้อยเพื่อให้ผมไดส้ ติผมหักได้โทรสินม่นั ทีท่ าหน้าตาเป็นห่วง ผมอย่างมาก สีหน้าเขาแสดงออกถึงความกังวลใจเป็นอย่างมากว่าเกิดอะไร ขน้ึ กับเพอ่ื นของตวั เองกนั แน่ “อ่า โทษทนี ะ ไดส้ ิ ขอบคุณมากนะ” “RT มีอะไรไม่สบายใจหรอื เปล่า?” เมื่อซิน่อนได้ยินผมอนุญาตแล้วตอบกลับ เขาจึงกระโดดไปรดน้า ต้นไม้เสร็จ แล้วหันมาถามกับผมด้วยท่าทางที่เป็นห่วงไม่ใช่น้อย ผมที่มอง ออกไปนอกหน้าตา่ งอยา่ งไรจ้ ดุ หมาย พระอาทิตยท์ ่สี ่องแสงอย่างเจอดจ้าและ เห็นเจ้านกน้อยที่ชอบมาดูเจ้าต้นไม้ของผมอยู่เป็นประจาตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี้ กาลังโบยบินอย่างอิสระ นนั่ ยง่ิ ทาให้ผมคิดได้ว่าถา้ หากวันหนึ่งผมไม่ได้อยู่ตรง นี้แล้วกค็ งไมไ่ ด้เห็นภาพเหล่าน้ีอกี แล้วสินะ 128

เจา้ นกนอ้ ยตวั น้ันโตขึน้ ขนาดแล้วเหรอ ใกลถ้ งึ เวลาของผมแลว้ เหมือนกนั สินะ “ฮ่าฮา่ ไม่มอี ะไรหรอก ซนิ ่อน” “RT ผมนะเปน็ คนสอนใหน้ ายเขา้ ใจความรสู้ กึ ของมนุษณ์นะ” “……..” “ถ้ารสู้ ึกไมด่ ี ล่ะกบ็ อกผมได้ไหม เราเป็นเพ่อื นกันนะ” คาพูดของซิน่อน ทาให้ผมฉุดดคดิ ขน้ึ มานิดนึง เพ่ือนท่ีเขาเคยบอกกับ ผมนะ เป็นคนที่เราสามารถเราสามารถแสดงตัวตนของเราออกมาได้อย่าง เต็มที่ ไม่จาเป็นต้องเก็บเอาไว้ เพื่อนก็เปรียบเสมือนที่พักผ่อนจิตใจอย่างหนง่ึ ของเรา ถึงเขาบอกกับผมอย่างนั้น ถ้าผมพูดออกไป ซิน่อนจะว่าอะไรผมหรือ เปล่านะ? “1 เดอื น......” “ครับ?” “ฉนั เหลอื เวลาอีก 1 เดือน” ผมก็บอกไปแล้ว ความรู้สึกที่ผมเก็บซ่อนไว้มาตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อไหร่เดือน ก่อนความรู้สึกนี้ยังคงอยู่ในใจผมเสมอ เศร้า เสียใจ ทาอะไรไม่ถูกความรู้สึก ของผมมันตีกันวุ่นวายไปหมดนี่สินะ การมีชีวิต มันไม่ได้มีแต่สิ่งสวยงามเสมอ ไปตัง้ แต่ต้นอย่แู ล้ว เขาชะงักไปนดิ กับคาพูดของผมและนิง่ เงยี บลงไปในทนั ที 129

“RT ......” “ไม่เปน็ ไรนะ ฉันขอออกไปข้างนอกคนเดยี วได้ไหม?” ผมไม่รอให้เขาพูดจบหรือพูดอะไรตอบกลับมา ผมหยิบกระเป๋าและ เดนิ ออกไปจากบา้ นในทันที เสยี งของเขาตะโกนไล่หลังผมมาเลก็ นอ้ ย “เดยี วฉันกลบั มา อยู่บา้ นดี ๆ ล่ะ” เมื่อผมลงไปถึงชั้นล่าง สวนทางกับ พู่กัน ที่กาลังจะเดินไปเข้างาน ของเขาพอดี เขาเลยทกั ทายผมตามประสาของเขาเหมือนอยา่ งปกตเิ ชน่ ทุกวัน “เกียร์ กาลังจะไปไหนเหรอ?” “ฮา่ ฮ่า ฉนั จะไปขา้ งนอกสักหน่อยนะ” ถึงเสียงของผมก็เหมือนจะหัวเราะออกไป แต่สีหน้าและแววตาของ ผมมันไม่ได้แสดงออกแบบนั้นด้วยเลย เขาเหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ของผมได้ เหมือนกับซนิ อ่ น เขาเหมือนกาลังจะพดู อะไรบางอย่างผมขน้ึ มา ผม สวนเขากลับไปก่อนว่าผมจะต้องไปธุร ะขอตัวก่อนนะ แล้วค่อยเจอกันใหม่ ตอนเย็น เมื่อผมพูดเสรจ็ กเ็ ดินมาอยู่ทีป่ ้ายรถเมลใ์ นทนั ทีเพื่อนั่งรถไปอย่างไม่ มีจุดหมาย “ผู้โดยสาร ลงป้ายไหนคะ่ ” แลว้ ผมจะไปท่ไี หนละ 130

“จอดป้ายน้คี รับ” “เชิญค่า ระวงั รถด้านซ้ายดว้ ยนะคะ” สถานที่ที่ผมเลือกมานั่นก็คือ ที่แรกที่ผมได้เอามาเที่ยวพร้อมกับ เพื่อนคนแรกที่เป็นมนุษย์ ของผมมันคือ สวนสาธารณะที่มีผู้คนอยู่มากมาย หลากหลายอยู่บนกันอยู่มีร้านขายของต่างๆเรียงรายกันอย่างละลานตาไป หมด ผู้คนต่างเดินจับจ่ายซื้อสอยสิ่งของที่ตนเองต้องการและชมธรรมชาติ แสนสวยงามไปดว้ ย “คุณแม่คะ่ โตข้นึ หนูอยากเป็นนักวาดรูปคะ่ ” “ในอนาคต ลูกจะต้องทาไดอ้ ยา่ งแนน่ อนจะ้ ” เติบโตขึน้ ? อนาคต? คาพูดของสองแม่ลูกคู่หนึ่งที่เดินสวนกับผม พูดคุยกันอย่าง สนุกสนานผ่านผมไป เด็กคนนั้นในมือของเธอถือกระดาษวาดรูปอยู่ด้วย ลายเส้นที่แทบดูไปออกว่าคืออะไร แต่ก็ยังสามารถมองออกได้ว่า เธอวาดรูป ตัวเองกับแม่ของเธออย่างแน่นอน ถงึ แม้ในตอนนีจ้ ะไมส่ วยมาก แต่ในอนาคต เด็กคนนีจ้ ะตอ้ งเป็นนักวาดรปู อย่างทีต่ ัง้ ใจไว้อย่างแน่นอน พรบึ รูปวาดของเด็กผู้หญิงคนน้ันตกลงมาใกล้กับบริเวณเทา้ ของผม ยังดีท่ี ผมไมไ่ ดเ้ หยียบแต่อย่างใด ผมหยบิ รูปใบน้นั ขึ้นแลว้ มองไปที่เด็กสาวพร้อมกับ 131

ตะโกนเรียกเดก็ สาวเพ่อื ทจี่ ะไดค้ นื รปู ให้กบั เธอ “ขอโทษนะครับ หนนู ้อยทารูปตกมาใบนงึ นะครบั ” “ตายจรงิ ขอบคุณนะคะ ท่ีชว่ ยเก็บไวใ้ ห้” “ไม่เปน็ ไรครับ” “ขอบคณุ พเี่ ขาสจิ ะ้ มีนา” ผมคุกเข่าลงไป เพื่อคืนรูปวาดให้กับเด็กน้อย ที่ยืนมองผมตาแป๋ว เท่าทผี่ มรู้ เธอน่าจะเปน็ เด็กอายปุ ระมาณ 4-5 ขวบ น้องมนี าชือ่ ตามท่ีแม่ของ เธอเรียก ยื่นมือเล็กๆนัน้ ไม่หยิบรูปวาดจากผม ก่อนจะทาท่าลังเลเล็ก ๆ แล้ว พูดออกมาดว้ ยเสยี งร่าเรงิ ตามประสาของเดก็ วยั นี้ “ขอบคณุ มากนะคะ พช่ี าย บา๊ ยบาย ๆ” เดก็ นอ้ ยกล่าว ขอบคณุ ผมด้วยเสียงร่าเรงิ ก่อน จะเดนิ จูงมือไปกับแม่ ของเขา ตามประสาของเด็กวัยนี้รอยยิ้มของเด็กสาวช่างดูบริสุทธิ์ ทาให้ผม ร้สู กึ ว่าโลกใบนดี้ ีจริง ๆ ผู้คนสามารถมอบรอยยมิ้ ใหแ้ กก่ ันได้ ถงึ แม้ว่าเราจะไม่ รู้จักกันเลยก็ตาม เพียงแค่การกระทาเล็ก ๆ ก็สามารถสร้างความประทับใจ ให้กับผู้คนได้แล้วสามารถเป็นมิตรต่อกันได้ โดยไม่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนให้ มากมาย ผมได้มาอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งก่อนมองไปที่บริเวณทิวทัศน์ข้างหน้า ที่มี ผคู้ นต่างพากันพูดคุยกนั อย่างสนุกสนาน ธรรมชาติทีร่ วมกันเข้ากับส่ิงมีชีวิตที่ เรียกว่า มนุษย์ มันกลับดูกลมกลืนและดูเป็นภาพที่สวยงามมากสาหรับผม ในตอนน้ี 132

133

“อ้าว พ่อหนุม่ เจอกนั อกี แลว้ ” “คณุ ยาย...” “เปน็ อะไรไปจะ้ หน้าตาไม่สดใสเลย” ผมได้เจอเข้ากับคุณยายที่ผมเคยช่วยเขาไว้เมื่อตอนก่อนหน้านี้ คุณ ยายที่ให้ลูกอมกับผมนะลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนกาลังยืนอยู่ตรงหน้าของผม และยังคงยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย ท่านได้เดินมานัง่ ที่ม้านงั่ ตวั เดียวกบั ผมแลว้ พดู เลยถามผมขน้ึ “มอี ะไรไมส่ บายใจอยู่สินะ เลา่ ให้คนแก่อย่างฉันฟงั กไ็ ด้” “คอื ว่า ผมนะ.....” หลังจากที่คุณยายพูดจบ ผมก็ได้เริ่มเล่าเรื่องที่ว่าอีกไม่กี่วันนี้ผม จะต้องไปจากที่นี่ แล้วผมคงรู้สึกเศร้าและเสียใจเป็นอย่างมาก ที่จะต้องจาก ไปจากที่นี่ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทายังไงดี ผมทารู้สึกสับสนแล้วไม่รู้จะเอายังไง ต่อไปดกี บั ชีวติ น้ี ผมระบายทกุ ความร้สู ึกให้คุณยายฟัง ทา่ นรับฟงั ผมโดยไม่ว่า อะไรเลย พร้อมลูบหัวของผมเพื่อเปน็ การปลอบโยนใหค้ วามเศรา้ หายไปบา้ ง “รสู้ ึกเศร้าสินะ ทจ่ี ะต้องจากทีน่ ีไ้ ป” “คงจะอย่างง้นั ครับ” “ยายเลา่ เร่อื งของยายให้ฟังบา้ ง ดีไหมจะ้ ” 134

ผมพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับให้คุณยายสามารถเล่าเรื่องของ ตนเองได้ คณุ ยายเรมิ่ เล่าตั้งแตต่ อนท่ีท่านยังเป็นเด็กอยทู่ ี่ต่างจังหวดั ไม่มีความ เจริญเหมือนในตัวเมืองแบบนี้ ท่านเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน มีพี่น้องมาก ถึง 10 คน ซ่งึ ท่านเป็นครอบครัวใหญ่ทมี่ ีท่านเป็นพี่คนโต ท่ีต้องหาเล้ียงน้องที่ ยังเล็กอยู่ สมัยตอนที่ยังเด็กท่านได้เรียนถึงแค่ป.2 เท่านั้น เพราะต้องออก ทางานเพื่อแลกกบั ข้าวสารเลก็ ๆ นอ้ ย มาใหน้ อ้ ง ๆ ท่เี หลอื ได้กนิ ได้อิม่ ท้อง “ต้งั 10 คนเลยเหรอครับ” “ใช่แลว้ จ้ะ” ท่านเล่าต่อว่าเมื่อท่านเริ่มโตขึ้นมา ก็ตั้งสินใจที่มาทางานหาเงินที่ตัว เมือง เพราะมันสามารถหาเงินได้มากกว่า เริ่มจากการเป็นแค่เด็กล้างจานอยู่ ในร้านอาหาร ท่านเล่าอีกว่า ล้างจนบ้างครั้ง มือของท่านลอกไปหมดเลยละ แตเ่ งนิ ที่ไดม้ าทา่ นแทบไม่ไดแ้ ตะมนั เลยตัวซ้าไป “สง่ ไปใหก้ บั พนี่ อ้ งสินะครับ” “ฮ่าฮ่า ถงึ จะมาอย่ทู ่นี ีแ้ ลว้ ก็อดเปน็ ห่วงไมไ่ ด้จริง ๆ” ตอ่ มาทา่ นได้ลาออกมาจากท่ีร้านอาหารแห่งน้นั แล้วย้ายมาทางานที่ โรงงานท้อผ้าแหง่ หนงึ่ ทไี่ ดเ้ งินดกี วา่ ถงึ แม้ในตอนแรกจะไมส่ ามารถทาอะไรได้ มากมายแต่ทา่ นกส็ ามารถปรับตวั ใหเ้ ข้ากับของท่ีน้ีได้ ท่านกไ็ ด้เจอเข้ากับมิตร แท้ ทีค่ อ่ ยชว่ นเหลือทา่ นในยามที่ลาบาก แลว้ ก็คชู่ ีวิตของตัวเอง “คนรกั เหรอครับ?” 135

“ถูกตอ้ งแล้วจะ้ ฮ่าฮา่ ” หลงั จากนัน้ ทา่ นก็เลา่ ความยากลาบากก่อนทจี่ ะมาถึงทุกวนั น้ี ท้ังต้อง ยา้ ยบา้ นอยบู่ ่อยคร้ัง เพราะเงนิ ที่ไม่พอใช้ ตอ้ งปรับตัวกบั สถานท่ีใหม่ ๆ เสมอ เมื่อต้องลาออกจากที่ทางานก่อนหน้าที่จะมาเจอกบั คุณตา และเพื่อนรักของ คณุ ยาย ทเี่ ปน็ กาลังใจใหเ้ สมอ “เหน็ ไหมจะ้ การจากลาไม่ไดแ้ ยเ่ สมอไป” “เข้าใจแลว้ ครับ” เรื่องราวของคุณย้ายทาให้ผมรู้ว่า มนุษย์ คนหนึ่ง ต้องเจอเรื่องราว ต่าง ๆ มากมายกว่าจะมาเป็นตัวเองในทุกวันนี้ แม้จะลาบากไปบ้าง แต่ก็มี ความสขุ กับสงิ่ ทไี่ ด้รับกลับมา ผมสงสยั อะไรบา้ งอย่างขนึ้ ในหัว “คณุ ยาย ผมถามอะไรหนอ่ ยไดไ้ หมครับ” “ไดส้ ิ ไมว่ ่าจะอะไรตาม” “ถ้าหากวันหนง่ึ เรารวู้ า่ ตอ้ งจากโลกนไี้ ป คณุ ยายจะรู้สกึ ยังไงครับ” ผมพูดออกไปแล้ว ความรู้ที่ซ่อนในใจของผมมานาน ความรู้สึกเศร้า เสียใจ กระวนกระวาย สับสนในตัวเอง ที่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์มาก เกินไป ทาให้ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด คุณยายนิ่งไปสักพัก จนผมรู้สึกว่าผม ถามอะไรทไี่ มด่ อี อกไปหรือเปลา่ “ฮ่าฮ่า เปน็ เด็กที่แปลกจริง ๆ เลย” 136

“???” อยู่ ๆ คุณยายท่ีนิง่ ไปก็ระเบิดเสียงหวั เราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ น้ัน ทาให้ผมมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนที่ท่านจะพูดอะไรต่อ ท่านยื่นมือมาลูบหัวผม อย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ๋ยขึ้นด้วยน้าเสียงที่อ่อนโยน ไร้ความรู้สึกโกรธอย่างที่ ผมเขา้ ใจผิดในความคิดดอ่ นหนา้ นี้ “ยายนะ ไมร่ สู้ กึ กลวั ทีจ่ ะจากโลกนไี้ ปเหรอจ้ะ” “..... ทาไมถึง” ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรจบ คุณยายก่อนเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าทาไม ต่อให้พรุ่งนี้ท่านจากไปจากโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ แล้วไม่รู้สึกกลัวหรือกังวล อะไรเลย ไมเ่ สียใจ ไมร่ อ้ งไห้ แต่กลบั รู้สึกวา่ ชวี ิต ของคนเรานะ มี เกดิ ก็ตอ้ งมี จากลา ควบค่กู ันไป ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีคนรุ่นใหม่ออกมาเรื่อย ๆ แบบนี้นะสิ ชีวิต ของ มนุษย์เรา ไม่มีใครสามารถออยู่ได้ ค้าฟ้า หรือ ตลอดไป ทุกคน ล้วนเกิดมา เพื่อใช้ชีวิตให้มีความสุข และ จากลา อย่างมีความสุขเช่นกัน ถึงจะมีร้องไห้ เสียใจบ้างนั้นก็ไม่ผิดที่จะรู้สึก แบบนั้นเพราะทุกคนแตกต่าง มีความรู้สึกท่ี แตกต่างกัน ใช้ ชีวิต ที่เรามีให้เต็มที เพื่อให้เราได้มีความสุขกับการที่ได้ลอง มนั ดกี ว่ามาเสียใจท่หี ลังนะ “เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอย่ตู ลอดไป” “ความทรงจา....” 137

ความทรงจาต่าง ๆ ของเราที่มีร่วมกับเพื่อน คนรัก กับทุกคนบนโลก ใบนี้จะคงอยู่ตลอดไป ไม่มีวันจางหาย นั้นทาให้ยายไม่กลัวที่จะ จากโลกนี้ไป อยา่ งไงละ่ “พ่อหนุ่ม อย่ากลัวไปเลย จงใชช้ วี ิตให้สนุกสุดเหวย้ี งไปเลยนะ” “ขอบคณุ มาก ๆ มากจริง ๆ ครับคุณยาย” ท่านโอบกอดผมเอาไว้ ลูบหัวของผมเล็กน้อย แล้วพูดกล่าวกับผม อย่างอ่อนโยน แค่คาพูดที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่มันกลับมีความหมายมากมาย ขนาดนี้ สามารถลบล้างความรู้สึกที่เคย หวาดกลัว เศร้า เสียใจ ออกไปได้ อยา่ งหมดสน้ิ ในตอนนผ้ี มเข้าใจแล้วล่ะ “ตอนนีร้ ้สู ึกดีข้นึ แล้วสินะ” “ดีขึ้นมากแล้วครับ อ้ะ เวลาขนาดแล้วเหรอเนี้ย คุณยายให้ผมไปสง่ ไหมครับ?” “ไมเ่ ป็นไรเหรอจ้ะ วนั นนี้ ะ” คุณยายพูดตอบพร้อมชี้นิ้วไปทางที่ มี คุณตาคนหนึ่งกาลังยืนถือ ดอกไม้อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากที่พวกเรานั่งอยู่ ผมหันไปเห็นก้รู้ได้ทันทีเลยว่า จะตอ้ งเปน็ คนรัก ของคณุ ยายอยา่ งแน่นอน ผมกม้ หัวให้เขาเล็กน้อยเพ่ือเป็น การทักทาย คณุ คนนัน้ ย้ิมกลับมาใหอ้ ย่างเปน็ มิตร “ถงึ ยายจะอายุเยอะแล้ว มีนดั เดตครบครอบวนั แต่งงานนะจะ้ ” 138