หนังสือ

“นี้ ตอนนผี้ มนะ มีชีวติ เหมือนกับเธอแล้วนะ เจา้ ตัวเลก็ ” “อะ้ นนั้ นกที่ RT100110165 เลา่ ใหฟ้ ังสินะ” มีพูดขึ้นกับต้นอ่อนที่อยู่ในกระถางใบเล็กและนกน้อยที่บินมาเกาะท่ี ขอบหน้าต่าง ที่ตอนนี้มาวางอยู่บนตรงเป็นที่เรียบร้อย แล้วเริ่มเดินสารวจไป ทั่ว ๆ ห้องของผมดูบ้าง ที่นี้มี ห้องน้า ห้องอาบน้า ห้องครัวที่มีข้าวของอยู่ ครบ และก็ห้องนอนที่ผมตื่นขึ้นมา ที่มันใหญ่พอจะเป็นห้องนั่งเล่นได้เลยล่ะ อยา่ งน้อยผู้สรา้ งกย็ งั ใจดี ใหส้ ิ่งอานวยความสะดวกมามากเกินพอละ่ “ลองออกไปเดินสารวจสกั หน่อยดีกวา่ ” ผมเดินออกไปทีป่ ระตูทางด้านหนา้ และกาลังจะเปิดมันออก ผมก็ฉุด คิดขึ้นมาได้ว่า ด้านหลังประตูนี้จะมี ใครหรือ อะไรอยู่หรือเปล่า แต่นั้นก็แค่ ความคิดเท่านั้นเพราะตอนน้ผี มเปิดประตูออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้านนอกมี ประตูของห้องอื่น ๆ อยู่ด้วย นั้นก็คลาย ๆ กับหอพักที่ผมเลยอยู่สินะ แบบน้ี แสดงว่ามีใครอยู่ข้างห้องผมเหมือนหันสินะ ผมเดินไปลงลิฟต์ที่อยู่บนชั้นของ ผมเพื่อลงไปด้านล่างดู ที่นี้ มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วย และมีคนขายของอยู่ตรง ด้านหน้าของตึกอกี ด้วย “อ้าว พ่อหนมุ่ พึง่ ยา้ ยมาอยใู่ หม่เหรอ” มนษุ ยเ์ พศหญงิ คนหนึ่งทักข้ึน !!! ด้วยความตกใจที่มีคนมาทัก ผมเลือกที่จะหยักหน้าให้และโค้ง เลก็ น้อย แลว้ รบั ว่งิ กลับขึน้ ลฟิ ต์ตวั เดิมทนั ที อา่ ผมหนมี าแล้ว เธอทกั ผม แล้ว ผมควรตอบหรือเปล่าหรือว่าไม่ดี หรือยังไงดี เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ผมอยู่ ผมก็ รีบว่ิงเข้าห้องในทนั ที 39

เห้ย เอาเป็นว่าวันนส้ี ารวจแค่น้กี ็พอแลว้ ล่ะ “ทีน่ ี้ ฉนั ตอ้ งมาอ่านค่มู ือและทาความเขา้ ใจมนั เสียก่อนสินะ” ผมหยิบหนังสือคู่มือมานอนอ่านที่เตียงและเริ่มทาความเข้าใจกับ รา่ งกาย มนุษย์ นี้ กอ่ น คู่มือนถ้ี ึงจะดูพิลึกแต่กช็ ่วยได้มากเลยละ มันบอกราบ ละเอยี ดและขอ้ มูลของร่างกายนี้อย่างละเอยี ดและเขา้ ใจได้ง่ายมาก “เอ้ ถ้าเขาทักทาย เราควรย้ิมแลว้ ทกั ทายกลบั แบบนใี้ ช่ไหมนะ” ผมเริม่ ทาทา่ ทางตามรูปในหนังสือ ดูบา้ ง เร่มิ จากการเดินไป ที่กระจกบานใหญ่เท่าตัวกอ่ นเลย ผมยืนมองตัวเองสักพักแล้ว ลองยิ้มแบบใน รูปดูบ้างเพ่ือเป็นการฝกึ อย่างหนึง่ . . ทาไมมนั ดไู มเ่ ป็นมิตรเลยล่ะ เหมือนจะดนู า่ กลัวด้วยซ้า หรือเราทาผดิ นะ ก็ยกมุมปากข้ึนเหมือนในรปู น.้ี ..... “แบบนัน้ มันผิดแล้ว!!!” !!!?????? 40

ผมตกใจแล้วรีบหันไปทางเสียงเล็กแหลมดังออกมาจากลูกบาศก์ท่ี ท่านผู้สร้างทิ้งไว้ให้ก่อนหน้านี้ อยู่ ๆ เจ้าลูกบาศก์ก็เริ่มขยับไปมาแล้วเริ่ม เอ่ แปลงร่างเหรอ? มันกาลังขยับปรับเปลี่ยนรูปร่างของตัวเองไปมา จนกลายมา เป็น ห่นุ ยนต์ ตวั เล็ก ขนาดเท่าฝา่ มือเองละม้ัง มาก้มลงไปมองมันใกล้ ๆ “หนุ่ ยนต์สงสารเหรอ?” เพีย๊ ะ!! “โอ้ยย เจบ็ ๆ” เจ้าหุ้นยนต์ตัวจิ๋วตีเข้าที่หน้าของผมเต็มแรงของมัน ด้วยความที่ผม เอาหน้าเข้าไปใกลม้ นั เลยไม่เป้าในการตีในครง้ั น้ที นั ที แกม้ ของผมเป็นรอยมือ หุ่นยนต์เล็ก ๆ ทั้งทีข้างเลยครับ ตัวเล็กแตแ่ รงเยอะใชเ่ ล่นเลยนะเนี้ย ตัวก็แค่ นี้เอง ผมนึกด้วยความรู้สึกที่มนุษย์ น่าจะเรียกว่า อะไรนะ ตามคู่มือเมื่อกี้ นา่ จะเอน็ ดู ละม้ัง “อยากมาเรียกกระผมแบบนัน้ นะ!!” 41

42

เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจในทันที ที่ตีผมเสร็จ ดูท่าว่าจะ ไมใ่ ชแ่ ค่ หนุ่ ยนตส์ งสารสินะ ผมจึงผายมอื ออกไป ให้เจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กได้เดิน ขึ้นมาบนฝ่ามือของผม ผมยกเขาขนึ้ มาในระดบั สายตา แตผ่ มหวังวา่ เจา้ ตัวเล็ก จะไม่ ตีท่ีตาผมหรอกนะ ในคมู่ ือบอกไว้ถา้ โดนตรงนี้คงเจบ็ น่าดเู ลยละ่ “งั้นเรามาเริ่มทาความรู้จักกันใหม่ดีไหม?” ผมยิ้มออกไปให้ดูเป็น มติ รท่สี ดุ “…… ว้าว ยม้ิ ไดน้ ่ากลวั มากครบั !!!” ดูเจา้ ตัวเล็กพดู เขาสิ ทาเอาซะผมหมดความมนั่ ใจไปเลยเน้ีย แต่ตอน ส่องกระจกเมื่อกี้ก็ดูน่ากลัวจริง ๆ นั้นแหละนะ ว่าแต่เจ้าตัวเล็กนี้ดูเป็น หุ่นยนต์ที่เข่ใจความรู้สึก หรือความเป็นมากกว่าผมซะอีกนะเนี้ย หรือว่าจะ เป็นห่นุ ยนตท์ ี่เข้าใจความรู้สกึ แบบมนษุ ย์ไดก้ นั นะ “ฉันเสียใจแยเ่ ลย แหะๆ” “เอาเถะ ๆ เดยี วกระผมจะสอนนายใหเ้ อง!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นนั้ เองครบั !!” เจ้าหุ่นยนต์หรือ ซีน่อน (Zenon) ตอบกลับผมด้วยเสียงที่ร่าเริงและ สดใส เขาโค้งเคารพผมเหมือนสุภาพบุรุษยุคกลาง หัวของเขาแทบติดไปกับ มือของผม เพื่อเป็นการทักทาย ผมยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดูกับความน่ารัก ของเขาเสียงที่สดใสร่าเริงของเขาทาให้ผมคิดถึงเพื่อนรักตัวเล็กของผมท่ี ตอนนี้ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ เขาจะเปน็ อย่างไรบา้ งนะ 43

“ฉันช่อื ว่า RT100131145 ยนิ ดีทีไ่ ด้รจู้ กั นะ” “RT100131145 เหรอ?.....” ซีน่อนทาทา่ คิดอะไรสักอย่างอยู่สักพัก กอ่ นจะมองหน้าผมสลับไปมา เหมือนเขามีบางอย่างในใจแต่ไม่ยอมพูดออกมา สงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชื่อ ของผมมันแปลกประหลายอย่างงั้นหรือ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทาไมชื่อของ เขาถึงไม่มี RT นาหน้าและตามด้วยรหัสกันนะ หรือเขาจะพเิ ศษว่าหุ่นยนตต์ วั อืน่ ๆ เหรอ?? มคี าถามอยมู่ ากมายในหวั ผมจนกระทงั่ ซีนอ่ น พดู ขัดผมข้ึนมา “ชื่อยาวจังเลยน้า เอาอย่างงี้ งั้นเพื่อเป็นการเริ่มความสัมพันธ์ที่ดี เรยี กกระผมวา่ ซีน่อน ส่วนผมจะเรยี กนายวา่ RT แล้วกันนะ” “อ่า ได้สิ ๆ อย่างง้นั กไ็ ด้” “เข้าเรื่องกันดีกว่า ท่านผู้สร้าง ส่งผมเพื่อให้มาช่วยเรื่อง ชีวิตประจาวันของนายนะ” เขาถูกส่งมาเพื่อให้ช่วยผมเข้าใจในการใช้ชีวิตประจาวันของมนุษย์ มากยิ่งขึ้นอยา่ งนั้นเหรอ นั่นแปลวา่ ท่านผู้สร้างยังพอใจดีอยู่บา้ ง ที่ไม่ได้ส่งผม มาอย่างเดียวดายโดยที่ผมไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกใบนี้ ถึงเขาจะดู กระตือรือร้นมากเกินไป แต่ก็ยังดีที่มีเขาเป็นเพื่อนในตอนนี้ดีกว่าลองผิดลอง ถูกละนะ “ถา้ อยา่ งงนั้ ก็เย่ียมไปเลยสิ ฝากตัวดว้ ยนะ” “ทางกระผมเองกเ็ ช่นกนั ครบั ตัง้ แตว่ ันไปจนครบ 365 วนั ” 44

“กระผมจะทาให้คุณใช้ ชีวติ อย่างสนุกสดุ เหวย่ี งไปเลยยย☆” ท่าทางกระตือรือร้นของเขาทาให้ผมรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก มัน เหมือนกับเพอื่ นของผมที่มักจะทาทา่ ทางแบบนี้อยู่เป็นประจา ในตอนน้นั ตอน ท่ผี มยังเป็นหุ่นยนต์ท่ีไม่เขา้ ใจความรู้สึก ผมเลยไม่เขา้ ใจว่าการกระทาของเขา นน้ั จะสอื่ ถงึ อะไร แต่ ณ ตอนน้ผี มเข้าใจแล้วว่าการกระทาของเขานน้ั พยายาม จะทาให้ผมรู้สึกถึงความสนุกนั่นเอง มันรู้สึกจักจี้หัวใจแบบแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ บอกไมถ่ กู เลยละ่ โครกครากกก !!!???? อยู่ ๆ ร่างกายบริเวณลาตวั ของผมกส็ ่งเสียงประหลาดออกมา อยา่ งที่ ผมไมเ่ คยได้ยินมาก่อน ผมสะด้งุ สุดขดี หรอื วา่ รา่ งกายผมจะมีอะไรผิดปกติกัน ระบบขดั ข้อง ระบบเกิดข้อผิดพลาดขึ้น หรอื ว่าร่างกายของผมจะมีปญั หา ผม ควรทายงั ไงดี ผมรูส้ กึ ตื่นตะหนกั ไปอย่างมาก จนกระทงั่ ซนี อ่ นพดู ข้ึนมาวา่ “ใจเยน็ ๆ ก่อน RT นนั้ คือความรู้สกึ หวิ นะ” “ฮิว หิว้ หิว??” แปะ แปะ “ดีเลย!! กระผมคิดวา่ น้ีเปน็ บทเรียนแรกทดี่ ีทเี่ ดียวละ่ ” 45

ตบมือ แปะ แปะ แล้วกระโดดลงจากฝ่ามือของผม แล้วช้ีมือเล็ก ๆ มาทางผมแล้วพูด พร้อมอธิบายว่าสิ่งที่เกิดขึ้นน้ันเป็นปฏิกิรยิ าของร่างกายมนุษย์ท่ี เมื่อร่างกาย ขาดสารอาหารจะส่งเสียงออกมาหรืออะไรสักอย่างที่มันจะบ่งบอกว่าตอนนี้ ร่างกายต้องการสารอาหาร เพื่อเข้าไปเติมเต็มอะไรประมาณนี้ ที่เขาพยายามอธิบายเป็น วิทยาศาสตร์มากเกินไป จนผมไม่เข้าใจผมก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เขา พดู ไปละนะ “แปลว่า ฉันตอ้ งกินอาหารเพอื่ ให้พลังงานเหมือนแบตเตอร์รี่สนิ ะ” “ใชแ่ ล้ว ถา้ นายเข้าใจอะไรแบบนั้นก็ได้เหมือนกัน” หลงั จากที่ ซีนอ่ นพดู จบ เขาก็พยายามเอาตวั เองขนึ้ มาบนหวั ไหล่ของ ผมด้วยความทะมัดทะแมง ผมเห็นอย่างนั้นจึงช่วยดันเขาขึ้นมาบนหัวไหล่ ตามที่เขาต้อง เขาตีแก้มผมแปะ ๆ เบา ก่อนที่ซีน่อนชี้นิ้วไปทางด้านห้องครวั เหมือนจะใหผ้ มเดินไป “กระผมวา่ เรามาหาอะไรกินกันดกี ว่า!!” “ถา้ นายว่าอย่างง้นั นะ” เมื่อมาถึงที่ห้องครัวแล้ว ซีน่อนก็กระโดดลงจากหลายผมไปยืนบน หลังตู้อะไรสักอย่าง แล้วเหมือนพยายามจะเปิดตู้เย็นผมจึงช่วยเขาด้วยการ เปิดตู้ที่มีขนาดใหญ่นั้นเพื่อดูว่าข้างในมีอะไรบ้าง 46

“โอว้าววว” ผมกับซีน่อน อุทานขึ้นมาพร้อมกันภายในนั้น มีสิ่งของมากมาย เชน่ พชื ผกั และผลไม้ นา้ เปล่า น้าดมื่ น้าหนา้ ตาแปลกประหลาดตา่ ง ๆ เรียงรายอยู่ ภายในตู้ ตามที่ผมดูมันน่าจะเป็นอาหารที่ผมควรจะกินเข้าไปเพ่ือให้ได้รับ สารอาหารตามที่ซีนอนเคยไดพ้ ูดไว้ อะแฮ่ม อะแฮ่ม “กระผมขอแนะนานะครับ นเ้ี รยี กวา่ อาหาร ครบั RT จาเปน็ ต้องกิน มนั ทกุ วนั เพอ่ื ใหม้ ีชีวติ รอด” “ฉันต้องกินท้งั หมดนเ้ี ลยเหรอ??” “NO NO ไมใ่ ช่ท้งั หมด แค่ที่นายกนิ แค่รสู้ กึ วา่ อ่ิมแล้วนะ” อมิ่ ?? “ไมต่ อ้ งทาหน้า งง ไป เดียวนายกเ็ ข้าใจเองน้นั แหละ” เขาพูดกับผมแบบนั้นก่อนที่จะปีนลงไปที่ชั้นของ ที่มีของจาพวก เหมือนกล่องใส่อาหารเรียงกันอยู่ เขามองทุกอย่างอย่างพินิจแล้วก็เลือกหยิบ มาให้ผมอย่างละนิดอย่างละหน่อย เพื่อให้ผมได้ลองดูว่าอันไหนจะถูกใจผม มากที่สุด หนา้ ตาของพวกมนั ค่อนข้างแปลกประหลาดทเี ดยี วเชยี ว ไม่เหมือนกับแบตเตอรี่ที่ผมเคยใช้เลยสักนิดที่พอแค่เสียบชาร์จ ก็ สามารถใช้พลังงานได้อย่างเต็ม แตกต่างจากตอนนี้มากโขทเี ดียวแต่มันก็ดูน่า ตน่ื เตน้ เลยนะท่ีจะได้ลองอะไรใหม่ ๆ ดสู ักครัง้ ลองดกู ็คงไมเ่ สยี หายอะไร 47

“พวกอาหารทอ่ี ยใู่ นกลอ่ งพวกนั้นนะ เลือกมาสักอนั สิ” “เดยี วกระผมจะสอนวธิ อี ่นุ ใหด้ ้วยครบั ” “อนุ่ ???” ผมพูดออกไปอย่างสงสัย แต่ก็เลอื กที่จะหยบิ อาหารในกลอ่ งน้ันมาสัก อย่างนึง ผมสุ่มหยิบมาอย่างหนึ่งบนกล่องเขียนว่า กระเพราไก่ หน้าตามันดู แปลกๆ ถงึ อย่างง้นั เราก็ต้องลองดกู อ่ นแลว้ กันนะ ผมมองไปที่ซีน่อนที่กาลังกระโดดดุ๊กดิ๊ก ปีนขึ้นไปที่เจ้าเครื่อง ส่ีเหล่ยี มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาก เหมือนเคร่ืองถ่ายเอกสารแต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่ มีประตูที่เปิดสามารถนาอาหารเข้าไปวางได้ ซีน่อนไปถึงตรงนั้นแล้วก็กวักมือ เรยี กผมให้เดนิ เขา้ ไปหา ผมหยบิ ข้าวกระเพราไกแ่ ลว้ เดินตามเขาไป “นี้เรยี กว่า ไมโครเวฟ มไี วอ้ ่นุ อาหารท่แี ช่เยน็ ใหอ้ ่นุ ขึ้นนะครับ” “ไมเครเวฟ? อนุ่ ขึ้น???” “กระผมจะสาธิตใหด้ ูนะครบั เราตอ้ งใส่แบบนี้ แล้วตง้ั เวลาแบบน้ี” ซีนอ่ น สาธติ ใหด้ ูเปน็ ตัวอย่างโดยเขาเอากล่องท่ีผมหยิบมาแตข่ องเขา เป็นอีกอยา่ งนงึ ทแ่ี ตกต่างกนั ใสเ่ ขา้ ไปในเจา้ ไมโครเวฟเครื่องน้ี หลงั จากน้ันเขา ก็เร่มิ กดอะไรบางอย่าง ที่อยู่บรเิ วณหนา้ จอของตวั เครอ่ื ง เขาสอนผมในการตั้งเวลาสาหรับอุ่นอาหารและตั้งความร้อน เพือ่ ทจ่ี ะใหม้ นั อนุ่ ข้ึน ซึ่งจรงิ ๆแล้วผมกพ็ ยายามจะเขา้ ใจอยู่ มนั ไม่ได้ยากอย่าง ทค่ี ิด ซนี อ่ นบอกกับผมวา่ แคน่ ีก้ ็สามารถทาใหอ้ าหารร้อนพร้อมรับประทาน 48

“เชอื่ กระผมสิ อาหารอนุ่ อร่อยกวา่ อาหานเยน็ ๆ แนน่ อนครบั !” “อย่างงน้ั เหรอ ฉนั ขอลองดบู ้างแลว้ กนั ” ผมทาตามที่เขาบอกทุกขั้นตอนเริ่มจากเอาอาหารใส่เข้าไปในเครื่อง ปิดฝาเครื่อง กดปุ่มตั้งความร้อน แล้วกดปุ่มตั้งเวลาเท่านี้ก็เสร็จแล้ว รอแค่ อาหารครบตามเวลาก็สามารถทานได้แล้ว ซิน่อนตบมือให้ผมแปะ ๆว่าแล้ว บอกผมวา่ เกง่ มากนเี่ ปน็ การเรมิ่ ต้นที่ดี เม่อื หาของผมและ ซีนอ่ นไดค้ รบแลว้ ผมอารเ์ ซนอลข้ึนมาวางไว้บนบ่า แล้วถืออาหารของเราทั้งสองไปที่โต๊ะที่ไว้สาหรับกินข้าวตามที่ ซีน่อนได้บอก ไวห้ ลงั จากนั้นกเ็ รมิ่ ลองกนิ อาหารเปน็ ครง้ั แรก คนแรกทเ่ี รมิ่ กินก่อนจะซีน่อน เขาดูคุน้ เคยกับอาหารแบบนเ้ี ป็นอย่าง มากหน้าตาเขาดูมคี วามสุขเปน็ อย่างมากท่ีได้กินของเหล่านี้เขาไป เมื่อผมเห็น เขากินอย่างมคี วามสขุ ผมเลยลองทักเขา้ ปากดบู า้ ง “อร่อยจงั RT ลองชมิ ดสู ิครับ” “ชิมเหรอ?” “ตักเขา้ ปากแบบนี้ นะครับ อ้าม” “อ่า อ้าม?” 49

50

“โอ้ยยย ระบบรบั รสของฉนั ” ผมร้องขนึ้ มาอย่างสดุ เสยี ง เม่ือตักอาหารนน้ั เข้าปาก ระบบรับรสของ ผมที่อยู่ภายในปากส่งสัญญาณเตือนว่า มีอุณหภูมิที่มากเกินไปทาให้ผม จาเป็นต้องรบี เอาเจา้ อาหารเหลา่ นี้ออกมาก่อน ซีนอ่ นเมอ่ื เห็นดังนั้นจึงรีบมาดู ผมในทันทเี ขาดันนา้ มาให้ผมแลว้ พดู วา่ “นนั่ เพราะอาหารร้อนแลว้ มันเผ็ดนะสิ ที่ RT เลือกนะเป็น กระเพรา ไก่ ทีม่ ีส่วนประกอบของพรกิ อยู่ด้วยครบั น้ันทาให้ระบบของนายเตอื นนะสิ” ผมรีบรับของเหลวบรรจุใส่แก้วใส ที่ซีน่อนได้เตรียมไว้ให้ยกขึ้นมา กรอกใส่ปากในทันที มันช่วยบรรเทาอาการร้อนภายในปากได้เป็นอย่างมาก เมื่อผมดื่มจนหมดผมหันมาขอบคุณซีน่อน ที่ช่วยผมเอาไว้จะอาการที่เขา เรียกว่าเผด็ รอ้ น อะไรสกั อย่าง “รสเผ็ด แล้วมันเป็นอาหารไดอ้ ยา่ งไงกัน” “เพราะวา่ เผ็ดนน้ั แหละครับ ย่งิ ทาให้เราอยากท่จี ะกนิ มนั เขา้ ไป” เมื่อพูดจบ ซีน่อนก็สอนให้ผมรู้จักวิธีการเป่า เพื่อให้อาหารคลาย ความร้อนก่อนที่จะตักเข้าปาก ผมลองกินอีกสักครั้งกับพบว่ามันหายร้อน แล้วแต่กลับยังมีรสชาติเผ็ดหลงเหลืออยู่ มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดเป็น อย่างมาก แม้จะทาให้เราเกดิ อาการเผ็ดร้อนแตก่ ็ยังรู้สึกวา่ อยากจะกินมันเขา้ ไป เรือ่ ย ๆ ซนี อนอธิบายเกีย่ วกับเจา้ ตวั พริกนี้วา่ มันเป็นสารอะไรบ้างให้สักอย่าง ที่ชว่ ยทาใหม้ นษุ ยเ์ กิดความอยากอาหารเพราะรสชาติเผด็ ของมนั 51

“กระผมแนะนาสักนิด เมื่อรู้สึกมีความสุขที่ได้กินอาหารนะ ต้องพูด วา่ อร่อย ครับ” “ความสุขทไ่ี ด้กิน เพราะมนั อรอ่ ยเหรอ??” “ถูกตอ้ งครับผม” ความสุขที่ได้กินอาหาร อร่อยๆ ตามที่ซีน่อนพูดงั้น ก็คือเวลาที่เรา ได้รับประทานอาหารที่มีรสชาติท่ีอร่อยนะ แล้วเราอยากจะกินมันเข้าไปเรือ่ ย ๆ นั่นเขาเรียกว่าความสุขของการกินอาหารสินะ ซีน่อนบอกอีกว่าการกิน อาหารยังเป็นการช่วยคลายความเครียดได้อีกด้วย เมื่อเราได้กินของอร่อย ๆ เข้าไปความเครยี ดของเราจะลดลง ผมหมายถึงความเครยี ดในมนษุ ย์นะ่ นะ “อิ่มแลว้ ครับบบ” ผมกับซีน่อนพูดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อกี้ผมพูดแปลว่า อิ่ม เหรอ เหมือนว่าร่างกายของผมจะสั่งให้ผมพูดออกไปอย่างนั้นนะ ผมกินอาหารจน หมดแล้วรู้สึกว่าร่างกายรู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ถึงได้พูดคานั้นออกมานี่มัน เป็นส่วนหนง่ึ ของร่างกายของมนษุ ย์หรือเปล่านะสบั สนอะไรอย่างนี้ “ฮ่าฮา่ ทีน่ ี้ RT คงเข้าใจแลว้ สินะ” “คงจะอย่างงน้ั ล่ะ ฮ่าฮ่า” “ย้มิ ออกมาไดอ้ ยา่ งเปน็ ธรรมชาติแล้ว!!!” 52

ผมไม่รู้ผมแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ซีนอนดูจะติดใจเป็นอย่าง มากที่ผมพูดแล้วหัวเราะเอาไปแบบนั้นยิ้มอย่างมีความสุขโดยธรรมชาติ เหรอ มันเป็นเรื่องที่แปลกใหม่สาหรับผมจริง ๆ ดูเหมือนว่าชีวิตของผมจะเริ่มมี เรื่องราวทน่ี ่าต่นื เตน้ เกดิ ขึ้นอย่างแน่นอน “โอ้ เรามาเร่มิ บทเรยี นตอนไปกนั ดีกวา่ RT พร้อมไหม!” “พรอ้ มอย่แู ล้ว!” หลังจากนั้นเป็นต้นมาซีน่อน ได้สอนเรื่องราวต่างๆมากมายให้กับผม ไม่ว่าจะเป็นการกินอาหารให้ครบ 5 หมู่ การเข้าห้องน้าเพื่อขับของเสียออก จากร่างกายที่มนุษย์ทุกคนควรจะต้องทาการอาบน้าเพื่อชาระล้างร่างกายให้ สะอาดก่อนเข้านอน “เราต้องกนิ อาหารให้ครบ 5 หมนู่ ะ จดไวด้ ว้ ย” “ครับ ๆ จดแล้วครบั ” การทาความสะอาดใบหน้าและรวมถึงการทาอาหาร การใช้เครื่อง ไฟฟ้าต่าง ๆ ที่แปลกตาเป็นอย่างมากและอื่น ๆ อีกมากมายที่นั่นเป็นคนท่ี สอนให้ผมเข้าใจเรอ่ื งเหล่านไี้ ดด้ จี ริงๆ “ต้องใสอ่ นั นี้ กับอันนก้ี ่อนคอ่ ยเอาเขา้ ไมโครเวฟนะ” “แบบน้ีใช่ไหม??” 53

“ระวงั มนั ระเบิดด้วยครับ!!” ตู้มมมมม “เหวออ บอกช้าเกนิ ไปแล้ววว” “ระวังหนอ่ ยครบั RT” ชวี ติ ของผมนบั ต้งั แตน่ ้ีคงจะมีสีสนั มากมากมายอยา่ งแนน่ อน บันทึกการใชช้ ีวิตของผมกาลังจะเรม่ิ ต้นขน้ึ ณ ตอนน้ี BY RT100131145 54

55

56

3 “ปญั หาเล็ก ๆ ในการใชช้ วี ติ ” 3 เดอื น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว “โอย้ ยย เจบ็ บบบ” ผมรอ้ งออกมาเสยี งหลงเม่ือน้วิ ก้อยของผมไปแต่เข้ากบั โต๊ะทต่ี ั้งอยู่กับ ที่นิ้วกอ้ ยเท้าของผมกท็ าไปแต่เข้าให้อย่างจังเสียงผมดังมากจนทาให้ซนี อ่ นว่ิง มาหาทันที “เกดิ อะไรข้นึ ! รอ้ งซะเสียงหลงเลย” “นวิ้ กอ้ ยเท้าของฉนั ไปเตะโดนโตะ๊ เขียนหนังสอื นะสิ เจบ็ ๆ” ผมบ่นอย่างโอดครวญ ผมกม้ ลงไปมองก็เห็นนวิ้ กอ้ ยของผม ในตอนน้ี เริม่ บวมแดงเพราะไปแตะเข้ากับขอบของโต๊ะเข้าในขณะทีผ่ มกาลงั จะไปรดน้า ให้กับเจ้าตน้ ไม้ตัวนอ้ ยทผ่ี มได้มาจากเพ่ือนรกั ของผมท่เี มืองหุ่นยนต์ “ฮา่ ฮา่ ระวงั อยา่ รดน้ามนั มากเกนิ ไปละ่ มันยงั เล็กอยูเ่ ลย” ซีน่อนบอกกับผมว่าต้นไม้ที่ที่ผมได้มาจาเป็นต้องได้รับน้าและ แสงแดดใหเ้ พยี งเพราะไมเ่ ช่นน้ันมันจะตาย ซ่ึงเป็นสิง่ ทดี่ มี ากท่ีเขาบอกกับผม วา่ อย่างนนั้ ตน้ ไม้ ตน้ นค้ี งไมน่ า่ รอดมาถึงตอนน้ีอยา่ งแน่นอน 57

ผมดูสภาพเท้าของผมเสร็จแล้ว ก็หยิบที่รดน้าต้นไม้ขึ้นมาหยอก ใหก้ บั เจ้าตน้ ไม้ต้นนี้ของผมอย่างแผ่วเบาไมใ่ ห้มากเกินไปแลว้ ไม่ให้น้อยเกินไป จากนนั้ นามันไปไวต้ รงที่หนา้ ตา่ งด้วยมาได้รับแสงแดดอย่างเพยี งพอ เลิกงานซะที เหนอ่ื ยจัง ได้กลับบ้านแล้ว ซ้อื ขนมไปฝากเจ้าแดงด้วยดกี วา่ วนั น้กี นิ อะไรดนี ้า ส่งั ไกท่ อดมาดีไหมนะ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนเดินกันไปมา ในช่วงเวลานี้เป็น ชว่ งเวลาเย็นของที่น่แี ล้ว นัน่ กแ็ ปลว่ามนุษย์หลายคนตา่ งก็เลิกงานกันแล้ว จึง ทาให้มีผู้คนพลุกพลา่ นเป็นอย่างมาก ที่นี่ก็เหมือนกับท่ีเมืองอุดรของผมที่เมื่อ ถงึ เวลาหุน่ ยนตท์ ุกตัวกต็ ้องเลกิ งานพร้อมกันแล้วกลับไปอยทู่ ่ีทขี่ องตวั เอง “น้ี RT ดอู ะไรอยนู่ ะ กินขา้ วกันเถอะ!” “เปล่าหรอกๆ กาลงั ไปแลว้ ๆ” “วนั นี้มขี องท่นี ายชอบด้วยละ่ ” ผมตอบซีน่อนไปแบบนั้นพร้อมกับตะโกนไล่หลังไป ก่อนจะนาที่รด ต้นไม้ไปเก็บยังที่ของมันแล้ว แล้วเดินไปที่ห้องครัวบนโต๊ะอาหารมีอาหารอยู่ อย่างสองอย่างตามแล้วแต่ที่ซีน่อนจะทา เขาชอบทาอาหารเป็นอย่างมากใน บางครั้งผมเอาก็สลับกันทาบ้าง แต่เขาดูเหมือนจะชอบทาอาหารมาส่วนใหญ่ เขาเลยจะเป็นคนทา ในวันนี้มีผัดกระเพราไก่ของที่ผมได้กินวันแรกตั้งแต่มาที่นี่ มันเลย 58

กลายเป็นของโปรดของผมตั้งแต่ผมอยู่ที่นี่มา ซีน่อนที่รู้ว่าอะไรที่เป็นของเขา เลยทาอาหารออกมาหรือยังถูกปากผมมากที่สุดนั่นเอง มันอร่อยมากกว่า อาหารแชแ่ ข็งท่อี ยู่ในตเู้ ยน็ ซะอกี “ขอบคณุ สาหรบั อาหารครบั ” ผมและซีน่อน พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่แต่ละคนจะลุกไปเก็บจาน ของตัวที่ที่ซงิ ค์ล้างจาน แล้ววันนี้กเ็ ป็นหนา้ ทีผ่ มลา้ นจานตามท่ีได้แบ่งกันตาม ข้อตกลงของซีนอ่ นไว้ก่อนหนา้ นี้ “RT เสร็จแลว้ มาน้หี นอ่ ยนะ ฉนั มีอะไรจะใหน้ ายดดู ้วย” “โอเค เดยี วฉนั ตามไป” เสียงซีน่อนตะโกนมาจากห้องนั่งเล่น ผมจึงตะโกนตอบกลับไป แล้ว จึงรีบล้างจานให้เสร็จเป็นที่เรียบร้อย เพื่อไปตามที่เขาเรียก ก่อนไปที่ห้องน่ัง เรียน ผมไม่ลืมที่จะหยิบของวา่ งหลังกินข้าวติดมือมาด้วย ก่อนจะเทใส่ถ้วย 2 ใบไป เผ่อื ซีนอ่ นด้วย โอ้ วันนเ้ี ป็น บวั ลอยไข่หวาน ซะดว้ ย ผมถือของว่างในมือไปว่างที่โตะ๊ ขนาดเล็ก หน้าจอทีวี ที่ไม่เคยได้เปิด เลยเมื่อก่อนหน้านี้ เพราะส่วนใหญ่ ผมจะชอบเขียนบันทึกกับอ่านหนังสอื ซะ เป็นส่วนใหญ่ เพื่อจดทุกอย่างที่ซีน่อนสอนมาทบทวนอีกรอบซะมากกว่า ในชว่ งเดอื น 2 เดอื นที่ผา่ นมา “เอาน้ี ของวา่ ง มีอะไรอย่างง้ันเหรอ?” 59

“โอ ขอบคุณครับ วันกระผมมบี ทเรยี นใหม่ใหน้ ายดว้ ยล่ะ” “บทเรยี นใหม่เหรอ?” “ใช่แล้ว บทเรยี นเก่ียวกับ ความรู้สึก นะ!!” ผมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพยายามประมวลผมว่าเขากาลังจะสื่อถึง อะไร ก่อนหน้านี้ผมได้เรียนเกี่ยวกับมาใช้ชีวิตประจาวันไปบ้างแล้ว แต่อ ความรู้สึกที่ว่ามาเน้ีย คืออะไรนะ เหมือนกับที่เขาเคยบอกหรือเปล่า เวลากนิ ของอรอ่ ยแล้วมคี วามสขุ อะไรประมาณน้ไี หมนะ “อรอ่ ยมากเลยครับ อมิ่ แลว้ ว” “..... ความรสู้ กึ ?” “ถูกต้องนะครับ!! วันนี้ผมจะสอนให้นายรู้ว่า มนุษย์ มีความรู้สึก พ้นื ฐานยงั ไงบา้ งนะครบั ” ความรู้สึกเหรอ จริงสิก่อนหน้านี้ผมเป็นหุ่นยนต์รุ่นเก่าที่ไม่เข้าใจว่า ความรู้สึกคืออะไรนี้นะ การที่ซีน่อนเข้าใจได้นี้ เขาคงเป็นหุ่นยนตร์ ุน่ ใหม่มาก เหมือนกับ RT100110165 แน่นอนเลย ซีน่อนดูตื่นเต้นมากกับการที่จะได้ สอนเร่ือง ความรสู้ กึ ของมนษุ ยใ์ ห้กบั ผม เดยี วสิ พน้ื ฐาน ? “ความรู้สึกพ้ืนฐาน ไมใ่ ช่ทง้ั หมดเหรอ?” “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ 60

ยากท่สี ดุ แลว้ ละครบั ” “..... เขา้ ใจยากเหรอ??” ผมได้แต่ทาหน้างง ว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร เสียงที่เขาพูดถึง มนุษย์ เมอ่ื สักครู่เบาราวกบั กระซิบ น้าเสียนิง่ เหมือนเขาตอนปกติ คาพดู ที่เขา พูดออกมาเหมือนกับว่าจะแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ข้างในนั้น แต่เม่ือ ผมทวนคาพูดของเขา ซีนอ่ นก็เปน็ ทา่ ทไี ปโดยสน้ิ เชิง กลบั มาเป็นรา่ เริงเหมือน ปกตเิ หมอื นเชน่ เคย “ชา่ งเถอะ ๆ เดียวกระผมไปเอาของอยา่ งหนงึ่ มา รอสักคร่นู ้า!” “อ่า โอเค ฉนั จะรอ ๆ” หลังจากพดู จบ ซนี ่อนกก็ ระโดดลงจากโต๊ะหน้าทีวไี ปดา้ นหลังของทีวี เพือ่ ค้นหาอะไรบา้ งอยา่ ง “เจอแล้วล่ะ!” เขาพูดพร้อมลากถุงกระดาษใบใหญ่ มาด้วยความทุลักทุเล ผมแบบ นั้นจึงลุกไปช่วยเขาถือเจ้าถุงใบใหญ่นั้นแทน ข้างในเหมือนจะใส่อะไรบ้าง อย่างเอาไว้ด้วย เยอะแยะไปหมดเลยละ่ “น้ีคอื .....” “ทาดา๊ ☆ แผ่นซดี ียงั ไงละ่ ในนม้ี ีหนงั อยเู่ ยอะแยะเลยครับ!” “หนังเหรอ?” 61

“ไม่ตอ้ งสงสัย ไปเหรอนา้ RT ลองเลอื กมาสักเรอ่ื งสิ” ผมกวาดสายตาไปทั่ว แผ่นซีดีที่กระจายเต็มอยู่บนโต๊ะ ผมมองไปท่ี แผ่นซีดีแต่ละเรื่องที่รูปปกแตกต่างกัน ทั้งเด็กที่ใส่แว่นแล้วสวมผ้าหลุม เอ้ เยอะเยะไปหมดเลยนะผมจะเลือกอะไรดี จนไปสะดดุ เข้ากับปกแผ่นหนังเร่ือง หนึ่งเข้า ที่มีรูปของผู้ชายคนหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ดูมี ความสขุ มากขนาดน้ี ปกท่ดี เู รยี บง่าย ๆ จึงทาให้ผมเลอื กหยบิ ข้ึนมาทันที “เรื่องนกี้ ็ได้” I Am Sam สุภาพบุรุษปญั ญานม่ิ “…..” “ซีน่อน?” ท่าทีของเขาท่ีนิ่งไปจนผิดสังเกต ผมจงึ สะกติ เขาเบา ๆ เพื่อเรยี กสติเขา “เออ่ กระผมแค่เหมอลอยเลก็ นอ้ ย นายเลอื กเรอื่ งได้ดมี ากจริง ๆ” . 62

ผมไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อมากนัก ซีน่อนอธิบ่ายให้ผมฟังว่า แผ่นซีดี พวกนี้ คือหนังเรื่องราวต่าง ๆ ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง และเพื่อ ความสนุกในการดู เขาแนะนาว่าถ้าเรากินป๊อปคอร์น หรือ เม็ดข้าวโพดคั่ว คลุกเนย ไปด้วยระหว่างดูจะชว่ ยเพิม่ สีสันในการดูไดอ้ กี ดว้ ย “งน้ั เดยี วฉันไปทา ป๊อปคอร์น ใหน้ ะ” “เย้ ใสเ่ นยเยอะๆ เลย” “ฮา่ ฮา่ ไหนบอกฉันวา่ กนิ เนยเยอะไมด่ ีไง” ผมยิ้มขาให้กับท่าทางของเขาที่ ค่อนข้างจะชอบกิน ป๊อปคอร์น เป็น อย่างมาก ผมหายเข้าไปในครัวสักพักแล้ว นึกถึงเรื่องที่ซีน่อนพูก่อนหน้าน้ี ความรู้สึกเหรอ? มันเป็นอย่างไงกันแน่นะ เขาบอกว่ามนุษย์เป็นสิ่งที่เข้าใจ ยากอยา่ งง้นั สนิ ะ จริง ๆ แลว้ ……. มนุษย์เน้ยี มนั ยงั ไงกนั แนน่ ะ ชา่ งนา่ พศิ วงซะจริง ปิง๊ . 63

“ปอ๊ ปคอรน์ มาแลว้ ๆ” “เย้ ผมเตรียมหนงั เสรจ็ พอดีเลยล่ะ” “ฮ่าฮา่ มาเริม่ ดกู นั เลย” ผมขากับท่าทีของเขา “นายจะไดอ้ ะไรมากมายจากหนังเร่ืองนี้เลยละ่ ” ซิน่อนพูดเสียงเบามาก จนผมแทบไม่ได้ยิน ผมได้ยินแค่อะไรมาก ๆ สักอย่าง สงสัยเขาจะชอบกินป๊อปคอร์นกับเนยมากจริง ๆ สินะ ไว้คราวหน้า ผมลองทารสชาติอ่ืนบา้ งดีกวา่ แล้วหนังก็ไดเ้ ร่มิ ตน้ ขนึ้ หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องของ แซมชายคนนึงที่มีสติปัญญาเท่ากับเด็ก 7 ขวบ ทตี่ อ้ งเล้ยี งลูกเพียงลาพังเพราะแม่ของเด็กคนนี้ไม่ได้ต้งั ใจให้เด็กคนน้ีเกิด มา จงึ หนจี าก แซมและลกู ไป ในวนั ทีเ่ ด็กคนน้ีไดเ้ กิดมาลมื ตาดโู ลกวนั แรกของ ชีวิต และมีอุปสรรคเข้ามามายมายในชวี ิตของแซมและลูก “เธอทาแบบนไี้ ดอ้ ย่างไง” “นา่ รักจงั เลย” “พ่อของเด็กเกง่ มากเลย” “ผู้ชายคนนนั้ ดนู ิสยั ไม่ดีเลย” 64

เสียงพูดของผมดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ขณะ ที่เนื้อเรื่องของหนังยังคง ดาเนินต่อไปเรื่อย ๆ หลายฉากที่ผมไม่เข้าใจ ซิน่อนก็ค่อยอธิบายให้ผมเขาใจ มากทีส่ ุดว่าสงิ่ น้ีคืออะไร การกระทาน้คี ืออะไร ตอ้ งขอบคุณเขาล่ะท่ีไม่ราคาญ ผม เม่ือหนังยงั คงดาเนนิ ต่อไปเร่อื ย ๆ ตง๋ิ “RT …. นายรอ้ งไห้?” อะไรคอื ร้องไห้?? “ทาไมมนี า้ ใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของผมล่ะ” ผมยกมือขึ้นจับบริเวณที่มี น้าใส ๆ ไหลออกมาไม่หยุด ร่างกายผม ทางานผิดปกติอย่างงั้นเหรอ หรือว่าอะไร ผมไม่เข้าใจเลย จู่ ๆ ก็บริเวณที่ เรียกว่า หัวใจ ของผมก็เจ็บขึ้นมาเสียดื่อ ๆ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม อย่างงั้นเหรอ? ยิ่งเจ็บที่หัวใจ หายใจติดขัด น้าใส ๆ ที่ตาก็ไหลออกมา จาก ข้างเดยี วกลายเปน็ ทั้ง 2 ขา้ งแล้วในตอนนี้ ผมพูดเสยี งสน้ั “…..ซะ ซิน่อน?” จู่ ๆ ซิน่อนก็ปีนขึ้นมาบนไหลของผม แล้วหยิบทิชชูมาซับน้าใส ๆ ท่ี หางตาของผม ผมนิ่งไปให้เขาเช็คแบบนั้น ทั้ง 2 ข้าง แต่มันกลับไหลไม่หยุด จนเขาต้องเอามือเล็ก ๆ ของหุ่นยนต์นั้นขึ้นมา ลูบแก้มของผมอย่างแผ่วเบา เหมือนเปน็ การปลอบโยนให้ผมหายจากอาการเหล่าน้ี “ความเศรา้ จงหายไป ความเศร้าจงบนิ หายไป” 65

คาพูดปลอบโยนของซิน่อน ทาให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก มือ เล็กๆที่ค่อยลูบเบา ๆ นี้ทาให้ผมรู้สึกดีเป็นอย่างมากที่เดียว จนในที่สุด น้าใส ๆ ที่เคยไหลก็เริ่มแห้งแล้วจางหายไปที่ละนิด ๆ เมื่อร่างกายผมกลับมาเป็น ปกติแลว้ จงึ เอย่ ถามเขาขนึ้ “ความเศรา้ .....?” “ฮา่ ฮ่า นายคงไม่เข้าใจสนิ ะ” “ความเศร้าเสียใจ คืออารมณ์ความรู้สกึ อย่างหนง่ึ ของมนษุ ย์นะสิ” เขาเริ่มอธิบายถึงสาเหตุต่าง ๆ ที่สามารถทาให้เกิดอาการแบบนี้ ขึ้นมาได้ ร่วมถึงอธิบายความรู้สึกต่าง ๆ ที่ผมแสดงออกไปตอนดูหนังเร่ืองนั้น อีกด้วย ว่าอารมณ์ร่วมเหล่านี้คืออะไรกันแน่ นั้นทาให้ผมเข้าใจคาพูดก่อน หน้าน้ขี องเขาที่เคยพดู ไว้ “เธอทาแบบนไ้ี ดอ้ ยา่ งไง” “นา่ รักจังเลย” “พอ่ ของเด็กเกง่ มากเลย” “ผูช้ ายคนนั้นดนู สิ ยั ไมด่ เี ลย” 66

67

ผมนึกย้อนกลับก่อนหน้าที่ผมจะดูหนัง ที่ซิน่อนจะสอนบทเรียนใหม่ ให้ผมใช่ไหม นั้นแปลว่า ในตอนที่ดูหนังอยู่เขาค่อยสังเกตผมอยาตลอดเลย เหรอ? วา่ ผมจะมีปฏิกิรยิ าอยา่ งไรกบั หนังเรือ่ งนี้ “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกใบนี้ มนุษย์น่ะนะ คือสิ่งที่เข้าใจ ยากทสี่ ดุ แลว้ ละ” คาพูดของเขาดังขึ้นมาในหัวของผม จนกระทั่งเขาพูดขึ้นมาคลาย ความสงสยั ใหก้ บั ผมอกี คร้ัง “ความรู้สึกก่อนหน้านี้ ที่นายแสดงออกมา มีมากมาย เช่น ความ โกรธ ความสุข ความเห็นอกเห็นใจ และความเศร้าเสียใจไปกับตัวละครใน เร่ือง” “นี้แหละ ความสับสนของมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่เข้าใจอยากท่สุดในโลก ใบน้ี เราไมส่ ามารถคาดเดาอารมณ์ของพวกเขาได้เลย นแ้ี หละ ชวี ติ ” ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าในสิ่งที่เขาพยายามจะบอกผมนั้นคือ อะไร ผมที่เคยบอกว่าเขาเป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่ที่เขาใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ ต้องนา่ ตน่ื เตน้ อยา่ งแน่นอน แต่ในทางกับกนั ถ้าหากเราจมดง่ิ ไปกับความรู้สึก ใด ความรสู้ กึ หน่งึ ของมนุษย์มากเกนิ ไปเมื่อไหร่ มนั จะกลับมาทารา้ ยตวั เราไดอ้ ย่างงั้นสินะ 68

ซิน่อน RT100110165 พวกนายทง้ั 2 คน เกง่ มากจริง ๆ ทสี่ ามารถอยรู่ ่วมกบั ความรู้เหล่านี้ไดม้ าตลอด ความรสู้ ึกของ มนษุ ย์ เนย้ี พลิ กึ ชะมัดเลยนะ “เอาล่ะ RT นายลงเข้าใจแลว้ สนิ ะ” “งอื เขา้ ใจแลว้ ละ่ ” เมื่อหนังจบลงผมก็เสียน้าตาไปอีกครั้ง แต่ก็มีซิน่อนที่ค่อยชว่ ยปลอบ อยู่เสมอ เขาบอกกับผมวา่ ในบางครั้งการได้ปลดปลอ่ ยความร้สู ึกออกมาอย่าง เต็มที่ก็ดีเหมอื นกัน มันไม่ผิดที่เราจะมีความรู้สกึ ท่ีมากมายขนาดนี้ พอร้องไห้ ออกมาแลว้ กร็ ู้สกึ โล่งดีเหมอื นกนั นะ “งั้นวนั นพ้ี อแลว้ นกี้ ่อนกนั นะ” “โอเค” “น้ี อาทิตย์เราไปซ้อื ของกันไหม?” “ซ้ือของ?” “ใช่ - ไป - ซ้อื – ของ – กัน - เถอะ” เขาเนน้ ประโยคทล่ี ะคาเพ่ือเปน็ การตอบย้าว่า ผมต้องไปซอ้ื ของอะไร นั้นกลับเขาอย่างแน่นอน ซิน่อนอธิบายว่า การเริ่มเข้าไปใช้ชีวิตในสังคม 69

มนุษย์ได้นะจาเป็นต้อง หันพูดคุย สื่อสารกันและเลอื กซื้อของให้เป็นด้วยเพ่ือ ไม่ให้เกิดช่องโหว่ ได้ เพราะข้างล่างของตึกนี้ มีร้านสะดวกซื้ออยู่ด้วย นั้นเลยเป็นการ เรม่ิ ตน้ ที่ดี ในการเขา้ สังคมการใชช้ วี ติ แบบ มนษุ ย์ อะไรประมาณนัน้ น่ะนะ 1 อาทิตยต์ ่อมา “แลว้ นายจะไปกบั ฉนั ได้ไหม?” ผมถามซนิ ่อนขน้ึ เพราะเขาไม่ได้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์อย่างผมเลยไม่ นา่ จะสามารถกลมกลนื ไปกบั พวกมนุษย์ได้ ถา้ ใหผ้ มถือหนุ่ ยนต์อันใหญ่เท่าฝา มอื คงไปซ้ือของดว้ ยมันก็ยงั ไงๆ อย่นู ะ “ง่ายมากเลย แบบนีไ้ ง!!” หลงั จากเขาพดู จบไปก็มีเสียงเหมือนที่เขาเปล่ยี นรปู ร่างมาเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนหน้านี้นั้นเอง แต่ตอนนี้ดันกลับกันละนะ จากหุ่นยนต์ตัวเล็ก กลับ กลายเปน็ ลูกบาศกข์ นาดเลก็ แทน มีจอแสดงสีหน้าของเขาเพม่ิ ขน้ึ มาแทน “แบบนเ้ี ปน็ ไงบา้ งครับ” “วา้ ว” ซนิ ่อนทาหนา้ ตาแสดงผลประมาณว่าชมผมสิ ชมผม เขานา่ รักจริง ๆ “แบบนกี้ ส็ ะดวกดีเหมอื นกันนะเน้ีย” 70

“แนน่ อน กระผมในรา่ งนีส้ ามารถประหยดั พลังงานไดเ้ ยอะเลยครับ” ผมมองไปตามหนา้ จอทแี่ สดงรูป ลูกศร ช้ีไปดา้ นหนา้ บนราวแขวนท่ีมี กระเป๋าผ้าห่อยอยู่กับ เสื้อผ้าอีกนิดหน่อย ผมเดินไปหยิบซิน่อนขึ้นมา แล้ว เดินไปหยิบกระเปา๋ ตอ่ ไป “ในนี้มีของที่นายจะใช้นะ เงินที่ท่านผู้สร้างให้มา กระผมแบ่งออก มาแลว้ ครบั ” “ใหฉ้ ันเอากระดาษน้ีไปซอื้ ของ?” “กระดาษท่ีนายพดู ถึง เขาเรยี กว่า ธนบัตรหรอื แบงค์นะครบั ” ซิน่อนอธิบายเพิ่มเติมอีกว่า มันเหมือนกับเหรีญใบไม้ที่เมืองหุ่นยนต์ ที่เอาไว้ใช้แลกเปลี่ยนเป็นสินค้าแล้วก็บริการนั้นเอง เขาเสริมอีกว่านอกจาก แบงคแ์ ล้วยงั มีเหรยี ญตา่ ง ๆ อีกดว้ ย ของพวกน้ีกค็ งจะเหมือนกับเหรียญใบไม้ท่เี มืองหนุ่ ยนต์ของผมสนิ ะ 71

72

หลังจากฟังอธิบายมาบ้างแล้วก็ถงึ เวลาไปซือ้ ของกันจริง ๆ ซะทีสินะ ซิน่อนจัดแจงอะไรต่าง ๆ ให้ผมอีกเล็กน้อย แล้วอิบายเพิ่มเติมให้ผมเข้าใจ เพ่ิมขึ้นว่าตอ้ งทาตวั อย่างไงเวลาเจอ มนษุ ย์ เขาสอนให้ผมเรียนรู้การเข้าสังคมของ มนุษย์ว่า ผมควรปฎิบัติ อย่างไร เวลาเจอกับสถานการณ์แบบนั้น แบบนี้ มารยาทในการเข้าสังคม และการพดู คยุ กนั อกี เลก็ น้อย “เอาละ่ พรอ้ มไหม RT” อา่ ถงึ ไม่พร้อมกต็ อ้ งพรอ้ มแล้วล่ะ “ไม่ตอ้ งพรอ้ มก็ตอ้ งพรอ้ มแลว้ ละ่ ” “RT ทาไดอ้ ยูแ่ ล้วครับ ฮ่าฮ่า” “ลุยกนั เรม่ิ เลยย!!” 73

74

75

4 “เพอื่ นใหม่ มิตรภาพ และความสขุ ” “……” “……” “นงิ่ อยแู่ บบนี้มาจะครึง่ ชั่วโมงแลว้ นะ RT” ผมหยุดอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองมาจะ ครึ่งชั่วโมง แล้วครับ เพราะอะไรนะเหรอครับ อยู่ ๆ ผมก็เกิดอาการที่น่าจะเรียกอย่างเข้าง่าย ๆ ก็ คือ ความวติ กกงั วล ขน้ึ มาอยา่ งกะทนั หันนะครับ ตามทซี่ นิ ่อนบอกเป็นอาการ ที่สามารถเกิดขึ้นได้ปกติของมนุษย์ เวลาเจอสถานการณ์ที่ทาให้ คิดหนัก อยา่ งเชน่ ตอนนค้ี รบั “เกิดปฏกิ ิรยิ าตื่นเตน้ นิดหนอ่ ยนะ ซิน่อน” “เอ้ รสู้ ึกต่ืนเตน้ หรอ?” คงจะเป็นอย่างที่เขาพูด มือของผมที่กาลังจะขึ้นไปบิดลูกบิด สั่นไม่ หยุดทั้ง 2 ข้างเลย ผมพยายามควบคุมร่างกายตัวเอง แต่เหมือนจะไม่ฟังเลย แถมทมี่ ือกม็ สี ่ิงที่ซนี อนบอกวา่ มนั คอื เหง่ือ ออกมาดว้ ย ร่างกายของผมเย็นเฉียบอย่างฉับพลัน ซิน่อนบอกว่านี่เป็นอาการ ตืน่ เต้นของมนษุ ย์ ทีม่ นษุ ย์ทกุ คนเวลาเจอสถานการณ์ต่าง ๆ แบบนี้จะเป็นกัน แลว้ ผมจะทายงั ไงดเี นย้ี “……..” 76

“น้ี RT ทามือแบบนต้ี ามกระผมนะครับ” ซิน่อนเปลี่ยนกับไปเปน็ หุ่นยนตอ์ ีกครั้ง แล้วปีมออกมาจากกระเป๋าท่ี ผมสะพายอยู่ มายืนบนตู้ใส่ของใกล้ ๆ กับประตทู างออกแทน เขาเอามอื ท้งั 2 ข้างแบออกแล้วเอามือมาประกบกันที่ตรงหน้าอกของเขา ผมมองเขาด้วย ความมึนงงเล็กน้อย กอ่ นจะลองทาตามเขาดู เอ้ ประกบมือกนั แบบนี้….. แปะ แปะ ๆ ??? เพยี้ ยยยะ!!!!! “โอ้ยยยยยยย เจ็บบบ?!” ซิน่อนตบที่มือผม แปะ ๆ ก่อน จะที่เข้าที่มือผมอย่างเต็มแรงแล้วไม่ ย้ามือ ด้วยความที่เขาเป็นหุ่นยนต์เลยมีแรงที่ค่อนข้างที่จะเยอะอยู่แล้ว เลย ทาให้การตีในครั้งนี้ เจ็บเป็นพิเศษเลย มือของผมเป็นรอยแดงรูปมือหุ่นยนต์ ท้ัง 2 ข้างเลยครบั แรงกวา่ ตอนคร้ังแรกทเี่ จอกันซะอกี “ตฉี นั ทาไมเน้ยี !” 77

78

“แต่ตอนน้ี มือก็หายสั่นแลว้ นะครบั ” จริงด้วยในตอนนี้มือที่เคยสั่นไม่หยุดทั้ง 2 ข้างของผมหยุดลงเป็นท่ี เรียบร้อยแล้วครับ ผมยกมือขึ้นมากาและแบอยู่ครั้ง 2 ครั้ง ก่อนมองไปท่ี ซนิ อ่ นทก่ี าลงั จะกระโดดลงกระเปา๋ อกี รอบ “ทาแบบนั้นมนษุ ย์เรียกวา่ การเรยี กสตนิ ะครบั ” “อย่างงน้ั เหรอ? ขอบคณุ มากนะ ซินอ่ น” “ไม่เปน็ ไรครับ เราเปน็ เพือ่ นกันนค้ี รบั !!” เพื่อน? เหมือนแบบที่ผมกับ RT100110165 อย่างงั้นเหรอ นั้นสินะ ซนิ อ่ นกเ็ ปน็ เหมอื นเพ่ือนรักของผม เหมอื นกัน พวกเขาทัง้ 2 เคยช่วยเหลือผม มาตลอดเลยน้นี ะ ต้งั แต่มาทีน่ ี้ผมแทบไมไ่ ด้ออกไปไหนเลย เพราะมีซิน่อนค่อยจัดการให้ด้วยเสมอ และสอนเรื่องราวต่าง ๆ ให้ ผมเยอะแยะเลย เหมือนกับ RT100110165 นี้ที่พยายามสอนให้ผมได้เข้าใจ ความรู้สึกท่เี ขามีนี้นะ ต้องขอบคุณทั้ง 2 คนจริง ๆ ที่อยู่เคียงขา้ งผมมาเสมอ นี้ก็เดือนที่ 4- 5 แล้ว ของการใช้ ชีวิต ของผมแล้วสินะ เวลาผ่านไปเร็วมากจรงิ ๆ จากที่ผม มาจากเมืองหุน่ ยนต์มานี้ ซิน่อนก็ค่อยดูแลผมเสมอเลยสินะ แบบนี้แปลว่าเรา เป็นเพอ่ื นกนั แล้วสินะ 79

ว่าแต่ มนษุ ย์ นะจะมเี พ่อื นเหมอื นกบั ผมหรือเปลา่ นะ หรอื ว่าต่างคนต่างอย่กู ันนะ? “นัน้ สนิ ะ ง้ันเราไปกันเถอะ!” “โอ้!” ซนิ ่อนกลบั ไปเป็นลูกบาศก์จ๋ิวดังเดิม กอ่ นมาจะหยิบเขาใสล่ งกระเป๋า ท่ผี มสะพายอยู่ ผมเปดิ ประตูออกในทันทีทีพ่ ูดจบ ข้างนอกนี้ผมเคยออกมาแค่ ไม่กี่ครั้งเองนะเนี้ย ผมต้องไปที่ลิฟต์สินะ เพื่อลงไปข้างล่าง หวังว่าจะไม่เจอ มนษุ ย์ ระหวา่ งทางนะ ทางแบบน้ั- ครบั เดียวผมจะสง่ ให้เดยี วนี้ วันนม้ี ีหนังเรื่องใหม่ดว้ ยละ วา้ ว จริงเหรอเธอ คิดไม่ทันจบ ผมก็เห็น มนุษย์ อยู่ประมาณ 2 – 3 คนอยู่บริเวณหน้า ลิฟต์ด้วย ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติโดยการหลบอยู่ตรงหัวมุมอยู่ทางเดิน เพอ่ื รอให้มนุษย์ไปก่อน จะดกี ว่า ตอนน้ีผมคงไม่มีความกล้าพอที่จะเดินไปขึ้น ลฟิ ต์อย่างแนน่ อนเลยละ “นี้ มอี ะไรเหรอ RT” “มนุษยน์ ะ อยูต่ รงลิฟต์” “ทาไมล่ะครบั เราก็ไ-” 80

“กลัว..... ฉันกลัว” ผมพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ซิน่อนจะพูดจบประโยคซะอีก ระบบความรูส้ ึกของผมกาลังบอกวา่ ผมกาลังเกิดอาการ กลัว ขึ้นมา มนุษย์ที่ ผมรู้จักหรือเคยได้ยินมานะ พวกเขาแสนฉลาด อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม แสน เปราะบาง แต่ในทางกลับกัน มนุษย์ นะแสนพิศวง และน่ากลัว พวกเขา สามารถทาได้ทุกอย่างที่ตัวเองตอ้ งการโดยที่ไม่สนวิธีการ ถ้าหากพวกเขารู้ว่า ผมเปน็ หนุ่ ยนตท์ ีม่ าอย่ทู ีน่ ล้ี ะ่ ผมอาจจะถูกจับไปการทาลองอะไรก็ ไม่ก็อาจจะถูกทาร้ายทิ้ง จับ แยกชิน้ ส่วนเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ หรอื เอาไปคดิ ค้นเป็นวิวฒั นาการใหม่ก็เป็นได้ หรือสืบสวนผมไปถึงที่เมืองหุ่นยนต์ล่ะ เพกเขาอาจจะทาร้ายผมแล้ว ทาร้าย ลา้ งเหลา่ หุ่นยนตท์ ัง้ หลายท่ีอยู่ทีน่ ั้นด้วยก็ได้ ทาอย่างไงดี ทาอยา่ งไงดี ทาอยา่ งไงดี ทาอย่างไงดี 81

82

“RT มนุษย์นะล้วนแตกต่างกันออกไป” “เราไมส่ ามารถคาดเดาอะไรไดเ้ ลย แต่วา่ นะ.....” “เราไม่ควรมองแค่ด้านที่ไม่ดีนี้ ด้านที่ดีต้องมีอย่างแน่นอนเลย เชื่อ กระผมสิครับ” ด้านที่ดี และ ด้านที่ไม่ดีเหรอ? ผมเคยฟังมาทั้งหมดที่พวกหุ่นยนต์ที่ เมอื งต่างพากันเลา่ แต่สิทีโ่ หดร้ายของ มนุษย์น้ีนะ ด้านท่ีดี ๆ เหรอ เราไม่ควร มองอะไรก็ตามแค่ด้านเดียวสินะ พวกเขาอาจจะดีเหมือนที่ซิน่อน บอกเอาไว้ ก็ได้ ผมตอ้ งกลา้ เขา้ ไวส้ ิ ไหน ๆ ก็เวลาอีกแค่ 7 เดือนเองนี้ แต่ว่า.....มนุษย์ที่ดี อย่างง้นั เหรอ “อ้าว พอ่ หน่มุ พ่งึ ยา้ ยมาอยูใ่ หมเ่ หรอ” คาพูดของ มนุษย์เพศหญิงคนหนึ่ง ที่เคยทักผมดังขึ้นมาในระบบนึก คิดของผม เมื่อนึกดูดี ๆ แล้ว มนุษย์คนนั้นยิ้มออกมาอย่าง อ่อนโยน มาก ๆ เลยน้ี บางท่เี ธออาจจะเปน็ มนษุ ย์ดา้ นทดี่ ี ๆ อย่างท่ซี นิ อ่ นบอกกเ็ ป็นไดน้ ะ จะ ได้เจอกันอกี ไหมนะ คร้ังหนา้ ผมจะทกั ทายเธอกลับไดไ้ หมนะ “ฉันจะลอง.....” “RT พดู วา่ อะไรนะครับ” ไม่เปน็ ไรหรอก นายทาไดอ้ ย่แู ลว้ 83

“ฉนั อยากเข้าใจ มนษุ ย์ ใหม้ ากกว่าน้ี” “ฮ่าฮ่า นน้ั เปน็ คาตอบที่ดมี ากเลยละครบั !!” ตง๊ิ ดูเหมือนว่าระหว่างที่ผมกาลงั พูดคุยอยูน่ ี้ มนุษย์ ก่อนหน้านี้จะลงไป แล้วนะครับ อย่างน้อยก็ยงั มีเวลาให้ผมทาใจนิดหนอ่ ยล่ะนะ ผมเดินไปที่ลิฟต์ แล้วกดลงไปที่ชั้นล่าง เพื่อไปซื้อของต่อไปดีกว่า ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ ซิน่อน พูดมาดว้ ยน้าเสยี งตน่ื เต้นวา่ “เรามาเริม่ บทเรยี นใหมก่ นั เลยไหมครับ!!” “บทเรียนใหม่?” “ใชค่ รับ กต็ ้งั มาอยทู่ น่ี ้ตี ้ัง 4 เดือนเข้าไปแล้ว” “แล้ว?” “RT ยงั ไมเ่ ลย เข้าสังคมมนษุ ย์ เลยนะครบั ” “……สังคมของมนษุ ย์?” หลงั จากที่พดู ออกไปแบบน้นั ผมไม่ร้วุ ่าผมทาหน้าแบบไหนออกไปแต่ ซิน่อนก็เลยเริ่มอธิบายเกี่ยวกับการเข้าสังคมให้ผมได้ฟัง ว่าในการ มีชีวิต นะ เราจาเปน้ ตอ้ งเข้าสังคนไปพบประผูค้ นบา้ งเพื่อเปน็ การสร้างมิตรท่ีดี 84

85

ก่อนที่ลิฟต์จะถึงชั้นล่างสุด ซิน่อนก็ได้สอนมารยาทในการเข้าสังคม ใหผ้ มอกี นิดหน่อย เพือ่ ผมเจอใครจะได้ทักทายเขากลับได้ อย่างเป็นธรรมชาติ เช่น การสวัสดีกัน การจับมือเพื่อทักทาย หรือการโค้งตัวลงเพื่อทาความ เคารพอีกดว้ ย เราควรแนะนาตวั ดว้ ยสนิ ะ เอ้ ผมจะทาได้ไหมนะ? ตง๊ิ ประตูลิฟต์เปิดออก ผมเดินออกมาไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน สะดวกซื้อที่ซิน่อนพูดถึงแล้ว ผมยังคงหลบอยู่ตรวมุมตึกเช่นเคย เพื่อสังเกตดุ ว่าพวกเขาทาอะไรกันบ้างในร้านซื้อของ มันก็คลาย ๆ มีที่เมืองหุ่นยนต์อยู่ เหมือนกนั จึงไม่นา่ ยากสาหรบั ผมเท่าไหร่นะ “บะหมกี่ งึ สาเร็จรปู ออกรสใหมด่ ้วยละ” “ฉนั วา่ มนั ตอ้ งอร่อยแนน่ อน” “ฮา่ ฮ่า ฉันก็ว่าอยา่ งงน้ั ” บะหม่ีกึงสาเร็จรูปเหรอ? “มันคอื อาหารทพ่ี อเติมนา้ เขา้ ไปแล้ว จะสามารถกินได้เลยนะครับ” ซิน่อนอธิบายกับผมว่า เจ้า บะหมี่กึงสาเร็จรูป มันคืออะไร ดู เหมือนว่า มนุษย์สอนคนนั้นชอบมันมากเลยที่เดียวล่ะ แค่เติมน้าที่มีอุณหภมู ิ สงู รอเวลา 1-3 นาที ก็สามารถรบั ประทานได้แลว้ อยา่ งงน้ั เหรอ “วันน้ี RT สามารถซอ้ื ของทน่ี ายตอ้ งการไดเ้ ลนนะครบั ” 86

“ทฉ่ี ันต้องการเหรอ?” “ถกู ต้องแล้วครับ” ซิน่อนพูดแบบนั้น พร้อมหน้าจอที่ลูกบาศก์ก็แสดงเป็นรูปหัวใจเป็น ด้วยตาทั้ง 2 ข้าง ของเขาแทน ซิน่อนอธิบายเสริมว่า ถ้าจะซื้ออะไรให้ดูที่ ราคาก่อน แล้วค่อยไปจ่ายเงินกับพนักงาน หรือถ้าสงสัยอะไรก็สามารถถาม พนักงานได้เลย พวกเขาจะบอกผมเอง อยา่ งน้ี น้เี อง ไมน่ ่ายากเท่าไหร่ ตือ้ ดอื ออ “ยินดตี อ้ นรับครับ” เสียงพนักงานคิดเงินที่อยู่ตรงที่คิดเงิน พูดทักทาย ผมเห็นดังนั้น จึง ก้มหัวหยักหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปดูตามชั้นวางของตามล็อกต่าง ๆ ที่ถูกจัดวางตามหนวดหมู่ และเป้นระเบียบเรียบร้อยที่สามารถให้เราเลือก หยบิ ได้ตามสบายเลย “หาสินค้าไม่พบสามารถสอบถามได้นะครับ” 87

“คดิ งานช่องนไ้ี ด้เลยนะคะ” โอวา้ ว ทีน่ ้มี าของเลือกเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ ผมรู้สกึ ตื่นตาต่นื ใจเป็นอย่าง มาก ที่จะได้ซื้อของพวกนี้เป็นครั้งแรกในชวี ิต ผมเดินสารวจไปเรื่อย ๆ แล้วก็ ไปเจอเข้ากับชั้นที่เรียงราย บะหมี่กึงสาเร็จรูป ที่มนุษย์สอง 2 ก่อนหน้านี้ซื้อ ไป “เยอะแยะไปหมดเลยแฮะ” “มีแบบนี้ดว้ ยเหรอเน้ยี ” ผมมองไปที่ บะหม่ีกงึ สาเรจ็ รูป ทม่ี มี ากมายหลายรสชาติ วางเรียงกัน อย่างเป็นระเบียบ มีทั้งแบบซ่องที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ แต่มีรูปแบบถว้ ยอีกดว้ ย ผมย่อตัวลงไปดูชดั ๆ แล้วเห็นว่ามันเป็นแบบถว้ ยที่สามารถซื้อกินในถ้วยนี้ได้ เลย ตามทข่ี า้ งถว้ ยบอกไว้ “RT สามารถเลือกได้ตามสบายนะครับ” “อยา่ งงน้ั เหรอ?” 88