หนังสือ

“ฮา่ ฮา่ อย่างงน้ั เหรอครบั ขอให้สนุกนะครบั ” ผมกล่าวลาคุณยายที่นั่งอยู่ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเองมา สะพายไว้แล้ว เดินออกมาให้คุณตากับคุณยายได้ใช้เวลา ชีวิต คู่กันต่อไป ก่อนที่ผมจะเดินห่างออกไปจากม้านั่งไม่ไกลนัก คุณยายก็ตะโกนไล่หลังผมมา ด้วยคาถามที่ถา้ เป้นแต่กอ่ นผมลงไม่รวู้ ่าจะตอบวา่ อย่างไรอย่างแนน่ อน แต่ในตอนนี้ ผมสามารถตอบออกไปได้อย่างไม่ลงั เลเลยสกั นิด “แล้วตอนนพี้ อ่ หนุ่ม อายเุ ทา่ ไหรแ่ ลว้ จะ้ ” “ผมจะอายุ 1 ขวบแล้วครับ!!!” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างสุดเสียงเพื่อใหค้ ุณยายได้ยิน แล้วโบกมือ ลาพวกท่าน ทั้งสองอีกครั้ง เพื่อเป็นกล่าวลา จนเงาของผมหายไปท่ามกลาง ผูค้ นท่ีเดินสวนกนั ไปมา “เป็นเด็กทีแ่ ปลกจรงิ ๆ เหมือนคณุ เลยนะ” “ยม้ิ อะไรเหรอจะ้ ทีร่ ัก” “ไม่มีอะไรมากเหรอจ้ะ ไว้ยายจะเล่าใหฟ้ ัง” 139

140

[ ห้องพกั ] ผมกลับมาถึงที่ห้องพักของตัวเองแล้ว ก่อนที่จะเปิดประตู ผม สังเกตเห็นโน้ตกระดาษ ใบเล็กที่ติดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องของผม มีดึง มันออกมา มันมเี ขียนขอ้ ความเอาไว้ ข้อความบนกระดาษ ถา้ กลับมาถงึ แล้ว มาท่หี ้องของฉนั หน่อยสิ BY พกู่ ัน ก๊อก ก๊อก ผมเคราะประตูฝังตรงข้ามห้องของผมในเวลาต่อ ตามที่เจ้าของ กระดาษใบเลก็ ในมือเขยี นเอาให้ ผมสงสัยเล็กน้อยวา่ เขามีเรื่องอะไรหรือเปล่า นะ หรือวา่ มหี นงั ใหม่เหรอ? แต่ดูเหมอื นเจา้ ของห้องจะไมอ่ ยนู่ ะ “มาแล้ว ๆ เปิดประตเู ขา้ มาได้เลยย” “นายมเี รอื่ -” ???!!!! “เซอร์ไพรส์x2!!!” พู่กันที่รอผมอยู่ที่หน้าประตูอยู่แล้ว พูดออกมาพร้อมกับซิน่อนที่อยู่ 141

ในมือของเขา พูดออกมาพร้อมกันแล้วดึงพลุสายรุ้งออกมายิง เซอร์ไพรส์ ผม ทงั้ คูท่ าใหผ้ มตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งเซอรไ์ พรส์ และซิน่อนทีอ่ ยู่ในมอื ของเขาที่ กาลังถอื พลุสายรงุ้ อยาอกี ที กอ่ นดี “เข้ามาเลยยย ๆ” “เดียวก่อนสิ งานเล้ียงอะไรเหรอ?” ในขณะที่ผมกาลังถามเขา พู่กัน ก็ส่งซิน่อนมาให้ผมถือไว้ในมือ แล้ว ดนั หลงั ผมเข้าไปในหอ้ งของเขาทนั ที กอ่ นที่ผมจะได้ถามอะไรมากกวา่ นี้ภาพที่ เห็นตรงหน้าทาเอาผมพดู อะไรไม่ออกเลยทเี่ ดยี ว สุขสนั ตว์ ันเกดิ ล่วงหนา้ เกยี ร์ ( RT ) เพอ่ื นรัก 142

143

ป้ายข้อความที่เขียนขึ้นมาด้วยลายมือของเจ้าของห้อง และลูกโป่ง ต่าง ๆ มากมายทีป่ ระดับอยูใ่ นห้องทาเอาผมพดู อะไรไม่ออกจรงิ ๆ นี้มัน หรือว่า งานเลี้ยงเหรอ แต่ตามที่งานวันเกิดแบบนี้ที่เมือง หุ่นยนตเ์ ราจะเปน็ การงานเลี้ยงร่วมกนั ของหุน่ ยนต์ในรหัสที่ลงทา้ ยเหมือนกัน ซะมากกวา่ แล้วฉลองรว่ มกนั แตน่ ี้ งานวนั เกิดของผมคนเดียวเลยเหรอ? “ฉนั กับเจา้ ตัวเลก็ ชว่ ยกันทานะ” พู่กันเลา่ ว่าหลงั จากท่ีเห็นผมเม่ือเช้าแลว้ รูส้ ึกไมส่ บายใจ หลังเลิกงาน เลยมาหาผมที่ห้องแต่ไม่มีคนอยู่ เขาเลยไปเจอเขา้ กับหุ่นยนต์ของผมที่อยู่ตรง ประตูหน้าห้องแทน เลยคิดว่าผมทาตกเอาไว้เลยเก็บมาไว้ให้ แล้วที่จัดงาน เลีย้ งวันเกิดใหผ้ มกเ็ พราะวา่ ระหวา่ งที่รอผมกลับมาเขาไดเ้ ลน่ พูดคุยกับซิน่อน เลยไดร้ ู้วา่ วันเกิดของผมเลยวนั ท่ีผมต้องอยู่ทน่ี ี้ เลยได้จัดงานเลีย้ งวันเกดิ ให้ผม แทน “ทาไมล่-” “เก็บเป็นความทรงจาท่ดี ีต่อกันอย่างไงล่ะ!!” เขาตอบกับมาด้วยน้าเสียงที่ร่าเริงเหมือนอย่างเช่นเคย เหมือนกับที่ คุณยายบอกเลย ถึงแม้จะไม่ได้อยดู่ ว้ ยกนั หรอื จะอยู่หา่ งไกลกนั แค่ไหน ความ ทรงจาทีม่ ใี หก้ นั จะคงอย่ตู ลอดไป “ฮา่ ฮา่ ฉนั ไม่รวู้ ่านายอายุเท่าไหรเ่ ลยยังไมไ่ ด้ปักเทียนนะ” “ไม่เป็นไร แคแ่ ท่งเดยี วก็พอแล้ว” 144

“?? ถ้านายพอู ย่างงั้นก็ได้ ฮ่าฮา” ผมเอาซิน่อนวางไว้บนโต๊ะที่มีเค้กที่เขียนว่า สุขสันต์วันเกิดเกียร์ RT มีความสุขมาก ๆ ลายเส้นตัวอักษรที่อยู่บนหน้าเค้กทาให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เจ้าของหอ้ งต้องเปน็ คนเขยี นอยา่ งแน่นอน “ฉนั เขียนไมค่ ่อยสวนเทา่ ไหร่นะ” “ไมห่ รอก มนั สวยมากเลย” ผมพูดตอบเขาไป เพราะเค้กก้อนนี้มันสวยมากในสายตาของผมจริง มนั มคี า่ มากกวา่ เค้กราคาแพงทเ่ี คยเห็นร้าน เพราะมันใสค่ วามรสู้ กึ ทดี่ ีตอ่ กันไว้ ในเค้กชิ้นนี้ด้วย หลังจากที่จุดเทียนแล้ว ทั้งพู่กันและซิน่อนก้เริ่มร้องเพลง Happy Birthday ใหก้ ับผมกนั อย่างร่าเริงและสนกุ สนาน “อธฐิ านได้เลยยย x2” ผมยกมือขน้ึ ประสานกนั กอ่ นจะ อธิฐาน อะไรบา้ งอย่างในใจ ฟู้ “ขอให้นายใช้ชวี ิตให้สนกุ สดุ เหว้ียงไปเลยยย” “ขอบคณุ มากนะ ฉนั มีความสุขมากจริงๆ” ทั้งสองคนพุดขึ้นหลังจากที่ผมเป่าเค้กเสร็จ ก็เริ่มตัดเค้กแบ่งกันกัน และมีขนมและอาหารอื่น ๆ ท่เี ขาเตรียมไวใ้ ห้พร้อมอยู่แล้ว เลยทาให้ปราต้ีวัน เกดิ ในคร้งั นี้ ทาใหผ้ มร้สู กึ มคี วามสขุ มาก เลยละ่ 145

นี้คงจะเป็นความรู้สึกท่ีนายอยากจะใหฉ้ ันเขา้ ใจมนั มาตลอดเลยสนิ ะ RT100110165 “แล้วเจอกนั พร่งุ นนี้ า้ ” “เจอกนั บา๊ ยบาย” ผมแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองในที่ มือของผมที่อุ้ม ซิน่อนไว้มือ เมื่อเข้ามานั่งที่โซฟาภายในห้องแล้วจะวางเขาลง แต่เหมือนเขาจะไม่ยอด ปลอ่ ยมอื จากผมนสี้ ิ จนผมตอ้ งสะกิดเขาเลก็ น้อย “ซิน่อน?” “......กระผมไมอ่ ยากใหน้ ายจากไป” “ความเศร้าจงหายไป ความเศร้าจนบินหายไป” เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดออกมาในที่สุด ผมพูดปลอบโยนเขา เหมือนกับที่เขาเคยพูดกับผม ในตอนที่ผมเริ่มมีความรู้สึกแบบมนุษย์ ในตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่า ชีวิต มีพบเจอก็ต้องมีจากลา ผมกอด ตอบเขากับไป และลบู หวั เขาอยา่ งออ่ นโยน เพอ่ื ให้เขารูส้ กึ ดขี ึ้น “รู้สึกดขี น้ึ ไหม?” “.....กระผมจะขอใหท้ า่ นผสู้ รา้ ง หะ ให้คุณอยู่ต่อไป แล้วกผ็ -” ผมยกมือแตะท่ีบริเวณหน้าผากของซิน่อนเบา ๆ เพ่ือเป็นการบอกให้ 146

เขาใจเย็นลงก่อน เขาลงอยากจะให้ผมมีชีวิตต่อไปสินะ ผมยิ้มให้เขาอย่าง ออ่ นโยนแลว้ แลว้ ตอบเขาไป “ฉันนะไมเ่ ป็นไรหรอก ถา้ จะจากไป” “ทาไมล่ะ แตถ่ ้-” “ฉนั ไม่เปน็ ไรจรงิ ๆ แตฉ่ ันอยากจะขออะไรนายสักอยา่ งไดไ้ หม?” “ได้ ไดท้ ุกอย่างเลยครับ” ผมได้เล่าให้เขาถึงเหตุการณืต่าง ๆ ที่ผมไปเจอมาในวันนี้ เรื่องเล่า ของคณุ ทที่ าใหค้ วามรู้สกึ ของผมเปลี่ยนไป และ เริ่มเข้าใจความหมายของคา วา่ ชวี ิต มากยง่ิ ขึ้น เหตผุ ลที่ทาให้ผมจะไมเ่ สียใจกบั การจากลาในครงั้ นี้ เพราะ อย่างน้อย พวกเราทั้ง ก็ยัง มีความทรงจาที่ดีต่อกันมากมาย อย่างที่คุณยาย บอกเอาไว้ ต่อใหเ้ ราจะหา่ งกนั แคไ่ หน หรือจากลากันไป เราจะรสู้ กึ เศรา้ หรอื เสียใจก็ไม่แปลกเลยสักนิด เพราะตอนนี้เรามคี วามรู้สึกทแ่ี ตกต่างกันได้ ทั้งผม และซนิ ่อน ถึงแมจ้ ะจากลากัน ความทรงจาท่ีมีต่อกนั จะคงอยตู่ ลอดไปนะ “เพราะอย่างง้นั พวกเรามาใช้ ชวี ิต ใหส้ นกุ สุดเหวี้ยงเลยนะ!!” “ครับ!! กระผมเข้าใจนายแล้ว นายเตบิ โตข้ึนมากเหลือเกิน” “แนน่ อนสิ กฉ็ นั จะ 1 ขวบแล้วนน้ี า้ ฮ่าฮา่ ” 147

148

149

7 “วันสุดทา้ ย” เรม่ิ นบั ถอยหลัง 24 ช่ัวโมงสดุ ทา้ ย วันสดุ ทา้ ยก็ได้มาถึงในที่สดุ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้มองโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ ด้วยตา ตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก็ที่ผมจะเข้าสภาวะ หลับไปตลอดกาล หรือก็คือ 24 ชั่วโมง ก่อนจะถูกทาร้ายนั้นเอง ถ้าเป็นผมในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มการใช้ ชีวิต เหมือนมนุษย์ ก็คงเศร้า เสียใจ? ผิดหวังเหรอ กระวนกระวายใจ? ที่กาลังจะ ถูกทาร้ายลง “RT ผมรดนา้ ต้นไมใ้ ห้นะครบั !” “ได้สิ! ตามสบายเลย” แต่ตอนนี้ ผมได้เปลี่ยนความคดิ ของตัวเองไปแล้ว ผมไม่กลัวการจาก ลาอีกแล้วไม่ว่า อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะไม่หวาดกลัวอีก ต่อไปแล้ว ผมรู้แล้วว่า เราควรทาวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ขอแค่เรามีความสุข กับ ทุกวนั ทมี่ ีอย่อู ยา่ งเต็มทเ่ี ทา่ นน้ั กด็ ีแล้วละ่ ครบั ผมพูดตอบอกไป ก่อนส่งที่รดน้าต้นไม้ไปให้เขาได้รดน้าได้อย่าง สะดวก เขาตอบกลับอยา่ งรา่ เริง “อย่ารดนา้ เกินไปนะ ซินอ่ น” 150

“รับทราบครับผม!” “ฮา่ ฮา่ ” ผมกวาดสายตาไปทั่วห้องของผม สถานที่ในวนั แรกที่ผมลืมตาต่นื ขึ้น ในห้องที่ไม่คุ้น สถานที่ไม่คุ้นเลย และแปลกตา มาพร้อมกับร่างกายท่ี เปล่ยี นไป และไดเ้ กดิ เรอ่ื งมากมายข้ึนในห้องแห่งนี้ ทีน่ ี้ ทีไ่ หนเนี้ยยย?! “เดาไม่ออกเลยเหรอ ว่ามนั เกดิ อะไรขน้ึ กับร่างกายนี้” “……. ผมกลายเป็น มนุษย์ ครบั ” พอมานึกถงึ แล้วกอ็ ด ขา ตัวเองไม่ได้จริง ๆนะ เหตุการณ์ท าให้ผมต้องมาอยู่ที่นี้ เพียงเพราะว่า ผมไม่รู้จัก ความหมายของคาว่า ชวี ติ แล้วทา่ นผู้สร้างเลยปรับเปล่ยี นร่างกายของผมให้มี ความรสู้ ึก นกึ คิดเหมือนกับ มนษุ ย์ทใ่ี นตอนนน้ั แสนน่ากลวั ในความคิดของผม เป็นอยา่ งมาก และก็ผมเจอกับหุน่ ยนตต์ วั หน่ึง 151

“งั้นเรามาเรม่ิ ทาความรู้จักกนั ใหม่ดไี หม?” “…… วา้ ว ย้มิ ไดน้ า่ กลัวมาก!!!” “กระผมมีชื่อว่า ซีน่อน จะมาเป็นคนสอนให้คุณเข้าใจการมี ชีวิต นนั้ เองครบั !!” “ความเศร้าจงหายไป ความเศร้าจนบนิ หายไป” ความทรงจาที่ผมกับซิน่อน ได้เจอกันก็คือที่ห้องแห่งนี้เช่นกัน เขาได้ สอนเรื่องราวต่าง ๆ มากมายให้กับผม สอนการใช้ชีวิต สอนการเข้าใจ ความร้สู ึก เขาสอนอะไรหลาย ๆ อย่างกับผมมากมายจรงิ ๆ และคอ่ ยอยู่เคียง ข้างผมในวันที่ผมไม่มีใคร หรือในวันทีผ่ มรู้สึกเศร้าก็ตาม เพื่อนหุ่นยนตอ์ ีกคน ที่ผมสามารถเรยี กเขาว่าเพื่อน ไดอ้ ย่างเตม็ ปาก “ถา้ รู้สึกไม่ดี ละ่ กบ็ อกผมได้ไหม เราเปน็ เพ่ือนกันนะ” 152

153

ในขณะทผี่ มกาลังเหม่ออยนู่ ้ัน ซนิ ่อนก็ร้องตะโกนอย่างต่ืนเต้น แล้วรี ยกมาให้ไปดูบางอย่าง อย่างรีบร้อน เขาดูจะตื่นเต้นเป็นอย่างมากเลยที่เดียว ละ่ ฮา่ ฮ่า “RT ดสู ิครบั มันมีดอกไม้สีขาวออกมาแลว้ ครบั !?” “ไหน ๆ วา้ ว จรงิ ด้วย” “เย้ ในทส่ี ดุ ก็ออกดอกแลว้ ครับ!” “ดีจังเลยนา้ ซนิ ่อน” ผมมองไปท่ซี ินอ่ นท่ีกาลังทาทา่ ทางดีใจเปน็ อยา่ งมากท่ี ดอกไม้ออกด อกมาแล้ว เขาเรม่ิ มาข้อมลู ว่าดอกไมช้ นิดนมี้ ันคือ ดอกอะไรกนั แน่ จนในท่ีสุด ก็ได้รู้ช่ือของมันแล้ว นั้นก็คือ ดอกเดซ่ี (Daisy) ดอกเดซี่คือตัวแทนของความไร้เดียงสา และบริสุทธ์ิ เหมือนเด็ก น้อยที่เต็มไปด้วยความสดใสและไม่ทุกข์ร้อน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เปรยี บเสมอื นใครสกั คนทชี่ อบทาให้คนอืน่ มคี วามสขุ อยู่ด้วยแล้วมีแตเ่ สยี งหวั เราะ เป็นความหมายที่ดีมากจริง ๆ ไม่เคยแปลกใจสักนิด ว่ามันนายถึงให้ ดอกไม้นี้กับฉัน นายรู้ความหมายของมันอยู่ รู้มาโดยตลอด และพยายามจะ ทาให้ฉันได้เข้าใจความของมันสินะ RT100110165 นายรู้ไหมในตอนนี้ฉัน สามารถเขา้ ใจทกุ อย่างที่นายพยายามบอกแลว้ นะ 154

“RT เป็นอะไรหรอื เปลา่ อยู่ ๆ ก็เงยี บไป?” ซิน่อนดึงชายเสื้อของผมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความเป็นห่วง อ่าจริง สิ ตอนนี้ผมมีเพื่อที่เป็นหุ่นยนต์เพิ่มมานี้น้า ผมยกมือขึ้นลูบหัวซิน่อนอย่าง อ่อนโยน แล้วยิ้มให้เขาเลก็ น้อย ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมไม่ได้โดดเดยี วยังมีเขาที่ อยู่เคียงขา้ งผมจนถงึ ตอนนี้สนิ ะ จบิ๊ จบิ๊ “อ้าว เจ้านกนอ้ ย” เสียงนกตัวหน่งเรียกความสนใจจาผมและซิน่อน นั้นก็คือเจ้านกท่ี ชอบมาเฝ้าดอกไม้อยู่ที่ขอบหน้าต่างอยู่เป็นประจา ผมเห็นดังนั้นจึง เดินไป เด็ดดอกเดซี่ ขึ้นมาดอกหนึ่ง แล้วยื่นให้เจ้านกน้อยเป็นของขวัญที่มาเฝ้าอยู่ ตลอด มันใช้ปากเล็ก ๆ นั้นคาบดอกไม้แล้ว บินกลับไปที่รังของมันที่มีคู่ของ มันอยู่ พร้อมมอบดอกไม้ที่ผมให้ไปกับคู่ของตัวเอง เพื่อนาไปประดับที่รังของ พวกมนั “ซนิ ่อนฉันใหน้ าย” “แต่วา่ !!....นี้ของสาคัญของ RT นะ” ผมยกบอกกับเขาดันกระถางดอกเดซี่ไปทางเขา ในตอนแรกเขา เหมอื นกันมที ่าทีปฎิเสธแตผ่ มขยันขยอใหเ้ ขารับไปจนได้ ผมย้ิมให้กับท่าทีของ เขาท่ีดตู กใจไมใ่ ช้น้อยเลยที่เดียว “เพราะว่ามนั สาคญั ใหต้ ้อมมีนายดแู ลต่อไงละ่ ” 155

“RT……” “ช่วยดแู ลตอ่ แทนฉนั ไดไ้ หม?” “ได้ ได้เลยครบั กระผมจะดูแลมันให้ดที ่สี ดุ เลยครับ!!” ผมกับซินอ่ นยมิ้ แล้วหวั เหราะให้กันอย่างมีความสุข แล้วเริ่มพูดคุยถึง เรอ่ื งราวต่าง ๆ ท่เี กดิ ขึ้นในช่วงเวลาท่ีผ่านมา จนกระท้งั มีสญั ญาณมาอย่างส่ง มาท่ีตวั ของซนิ ่อน “ทาไมทา่ นผสู้ ร้างเรียกถึงผมกนั ล่ะ” “ไมเ่ ป็นไรซนิ ่อนไปเถอะ” “แตว่ ่-” 156

157

“เพราะฉันก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกนั ” ผมพูดแล้วเดินไปเตรียมของอีก 2 – 3 อย่างลงในกระเป๋าสะพายท่ี ผมถือไปมาอยู่เป็นประจา ซิน่อนดูมีท่าทีลังเลเป็นอย่างมาก แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ สามารถขัดคาสั่ง ท่านผู้สร้าง ได้จึงชิงพูดออกไปก่อน แล้วเดินไปท่ีหน้าประตู ทางออก ก่อนจะนึกอะไรได้ เลยเขา้ ไปหยบิ ตูใ้ ส่เจ้า พระอาทติ ย์ ปลากทองท่ี ผมเล้ียงไว้ ไปดว้ ย แล้วผมหนั ไปพูดกลับซนิ ่อน ดว้ ยท่าทีย้ิมแย้ม “บ๊ายบาย ซนิ อ่ น!!” “RT ……” “ซิน่อนบา๊ ยบายฉัน...เหมอื นทเ่ี ราทากนั เปน็ ประจาสิ” “ครับ บ๊ายบายครบั RT แลว้ เจอกนั นะครับ!!!!” เขาตะโกนไล่หลังผมออกมา ผมยิ้มให้กับท่าทางของเขา ใบหน้าที่มี รอยยิ้ม แต่จอแสดงตาทั้ง 2 ข้างกับมีหยดน้าไหลออกมาทั้ง 2 ข้าง แสดงถึง ความร้สู กึ ทแ่ี ท้จรงิ ของเขา ใช่แล้ว บ๊ายบายนะ ซนิ อ่ น 158

“เอ้ ใหฉ้ นั เหรอ?” “ใช่แลว้ ล่ะ ชว่ ยเล้ียงมนั ตอ่ จากฉันได้ไหม” อีกคนที่ผมมาหาก่อน ก็คือ พู่กัน ที่ร้านสะดวกซื้อใต้ตึก ตรงกับ ชว่ งเวลาพกั ของเขาพอดี เลยได้เข้าไปพูดคุยกับเขาท่นี ั่งอยู่ ร้านสะดวกซอ้ื แห่ง นี้ เป็นสถาทีแรกท่ีผมได้เริ่ม เข้าสังคมมนุษย์ ได้เจอกับมนุษย์คนหนึ่งที่เขามา หาผม โดยท่ไี ม่หวังส่งิ ใดนอกจากคาว่า เพอื่ น “อ้ะ คุณลูกค้าครับ ถ้ารสไข่เค็มที่พึ่งมาใหม่แบบถ้วย กาลังจะเอาไป เรยี งพอดีเลยครบั ” “โทษที ๆ ก่อนอ่ืนเลยฉันชอ่ื วา่ พูก่ นั ยนิ ดีทีไ่ ด้รู้จกั นะ” “ตงั้ ช่ือให้มันกนั เถอะ!” “น้ี นายขออะไรไปเหรอ?” ความทรงจามากมายที่เกิดขึ้นในสถานที่แห่งนี้และความทรงจาดี ๆ ท่มี ีใหก้ นั ของผมและส่ิงมีชีวิตที่เรียกว่า มนษุ ย์ ซ่งึ ในตอนนไี้ ด้กลายเป็น เพ่ือน ของผมไว้อย่างสมบูรณ์ มนุษย์ที่ผมเคยเข้าใจมาตลอดทั้งชีวิตของการเป็น หุ่นยนต์ พอมาเจอเข้าจริง ๆ มันไม่เหมือนกับที่เคยได้ยินมาเลยสักนิด พวก เขาไมไ่ ด้โหดรา้ ยเสมอไป พวกเขายงั มีดา้ นทด่ี ีและเป็นมิตร 159

160

“นายไม่เอาไปด้วยจะดีเหรอ?!” “คิดซะว่า เจา้ พระอาทติ ยเ์ ปน็ ตัวแทน ของผมก็ไดน้ ะ ฮา่ ฮ่า” มนษุ ย์คนนีท้ ่มี ี ช่อื วา่ พ่กู ัน ได้สอนอะไรให้กับผมมากมาย สอนให้ผม รู้จักคาว่า เล่น รู้จักคาว่า เที่ยวรู้จักคาว่า สนุก ให้ผมได้เข้าใจถึงความ สนุกสนานของการใช้ชีวิต แบบมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่แสนวุ่นวายที่สุดในโลกใบนี้ ช่างเข้าใจยากและซบั ซ้อน จรงิ ๆ “ฮ่าฮ่า ไดส้ ิ ถ้านายนายว่าอย่างงนั้ นะ!” “นายตอ้ งเลี้ยงมันได้ดอี ยา่ งแน่นอน” ผมต้องขอบคุณเขาจริงๆที่เข้ามาทาผมในวันนั้นถ้าวันนั้น เขาไม่เข้า มาทักผมตอนน้ัน ผมก็คงไม่ได้มีเพื่อนเป็น มนุษย์ อย่างแน่นอน ความเข้ากับ คนอื่นง่ายและความช่างพูดของเขา ทาให้ผมนึกถึงเพื่อนของผมที่อยู่ที่เมือง หุ่นยนต์ พวกเขาเหมือนแสงสว่างในชีวิตของผมจริง ๆ เหมือนกับ ซิน่อน เหมือนกับ RT100110165 ไม่มีผิด เพราะฉะนั้นถ้าหากผมให้ดอกเดซี่ให้กับ ซนี ่อนแลว้ คนทีจ่ ะสามารถเลย้ี งเจ้าพระอาทติ ยต์ ่อได้ก็คือ เขาคนนี้นี่แหละคน ที่ผมไว้ใจ คนที่จะสามารถเลี้ยงเจ้าปลาทองของผมให้ เติบโตขึ้นไดม้ ากกวา่ น้ี “นายจะไปแลว้ สนิ ะเกยี ร์” “ใชแ่ ล้วล่ะ พกู่ นั ขอบคณุ สาหรับทุกอยา่ งนะ!” “โอ้ ซง้ึ เลยนะเนยี้ งน้ั ทางนีก้ ็เช่นกนั ” 161

“งนั้ ก็บ๊ายบายนะ พูก่ ัน!!” “บ๊ายบายยยย สักวันหนึ่งเราคงไดเ้ จอกนั ใหมน่ ะ เพอื่ นรกั !” . . “จอดปา้ ยน้ีครบั !” “เชญิ คา่ ระวังรถทางดา้ นซา้ ยนะคะ” ผมขึ้นรถเมล์ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่ผมได้ไปเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เป็น มนุษย์ และเป็นสถานที่ที่ผมเข้าใจคาว่า ชีวิต มีคนที่สอนให้ผม เข้าใจถึง การเกิดและการจากลา การยอมรับมันและยิ้มรับกับทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงจะร้องไห้บ้างก็ไม่เป็นไร จะเสียใจบ้างก็ไม่เป็นไร ขอแค่เราทาทุกวันให้มี ความสุขกพ็ อ ขอแค่ใช้ชวี ติ อยา่ งมคี วามสุขในทกุ ๆ วันก็พอแลว้ สวนสาธารณะ สถานที่ที่รวมระหว่างสิ่งมีชีวิตที่เป็น มนุษย์ กับ ธรรมชาติ เข้าไว้ ด้วยกันอย่างลงตัว สถานที่ที่รวมของสองสิ่งนี้เข้าไปด้วยกัน มีสิ่งมีชีวิตน้อย ใหญ่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ มนุษย์รวมเข้ากับธรรมชาติอย่างกลมกลืนแล้ว ธรรมชาติกส็ ามารถเขา้ กนั กบั มนุษย์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ถึงแมบ้ างคนอาจจะ มองว่าเป็นแค่ที่ธรรมดาแต่สาหรับผมก็สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่สงบและพิเศษ มากเลยล่ะ ที่แสนธรรมดาแตก่ ็แสนพิเศษในเวลาเดียวกัน 162

ม้าน่งั ม้านั่งตัวนี้แค่มานั่งตัวเดียวกันกับในวันที่ผมรู้สึกสับสนกับชีวิตรู้สึก ท้อแท้และเสียใจ ผมไปเจอเข้ากับคุณยายคนนึงที่ทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาว่าชวี ิตมากขึ้น ปลอบโยนผมยงั อ่อนโยน ในวันท่ผี มรูส้ ึกว่าชีวิตผมมันก็ มีแค่นี้ผมก็ไม่สามารถทาอะไรได้มากกว่านี้ท่านเป็นคนหนึ่งที่ผมนับถือจากใจ จรงิ ผูห้ ญิงทผี่ า่ นเร่ืองราวอะไรต่างๆมามากมายในโลกทีแ่ สนวนุ่ วายใบนไ้ี ด้ ท่านพบกับรักแท้ที่สามารถอยู่กับท่านจนแก่ชราทาเป็นคนที่พิเศษ จรงิ ๆ ผมไมแ่ ปลกใจเลยสักนิดที่คณุ ตาจะอยู่กับคุณยายมาไดน้ านจนถึงตอนน้ี ทั้งคเู่ ป็นค่รู ักกันเหมาะสมกนั จริงๆ “อ้าว พอ่ หนุ่มพึง่ ย้ายมาอยู่ใหมเ่ หรอ” “ยายเลา่ เร่อื งของยายใหฟ้ ังบา้ ง ดไี หมจ้ะ” “พ่อหนมุ่ อย่ากลัวไปเลย จงใชช้ วี ติ ใหส้ นกุ สุดเหว้ยี งไปเลยนะ” “เพราะถึงแม้ว่าร่างกายเราจะจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ความทรง จาจะคงอยตู่ ลอดไป” ขอบคุณนะท่สี อนให้ผมเข้าใจความหมายของคาว่า ชวี ติ อย่างแทจ้ ริง เขา้ ใจถงึ การเกิดและการจากลามนุษย์เราส่ิงมีชวี ิตทุกอย่างล้วนต้องมีเกิดและ มีจากลากันเป็นเรื่องธรรมดา คาสอนที่ผมจะจดจาตลอดไป ขอบคุณท่าน จรงิ ๆ ขอบคณุ ท่ีทกั ผมในวนั แรกทผี่ มมาอยู่ท่ีน่ีนะครับ ขอบคณุ คณุ ยายมากจรงิ ๆ 163

เอ๋ ต้นไม้ตน้ น้มี นั ในขณะท่ีผมกาลังเดินไปรับรอบสวนถ้ามาถึงเหตุการณ์ต่างๆผมได้ไป สะดุดตาเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่งที่แสนคุ้นเคยมันเหมือนกับต้นไม้ที่ผมและ RT100110165 ชอบไปนั่งคุยกันอยู่เป็นประจา ต้นมันสูงใหญ่ให้ร่มเงา มากมายเป็นท่ีอาศยั ให้กับนกนอ้ ยและสตั ว์น้อยใหญ่ “เพราะวา่ ความสนกุ มนั ทาใหเ้ ราร้สู ึกมีความสขุ นะสิ” “นายนะขอ ชีวิต ไหมล่ะเหมือนกับตน้ ไม้ ต้นน้ีไง” “No No ไม่ใช่วินาทีสุดท้ายสิ หลังจากนี้คือการ เริ่มต้นใหม่ แทน หากละ่ ” “ฮ่าฮ่า ๆ แน่นอนอยู่แลว้ ขอบคุณสาหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะเพื่อน รัก” คนแรกของผมท่ีทาใหผ้ มได้มาจนถึงทกุ วนั น้ีถา้ หากไม่มีคาพูดของเขา ในวันนั้น ตอนนี้ผมก็คงเป็นแค่เศษเหล็กที่ถูกบดแลว้ นาไปทิ้งเปน็ แค่ขยะกอง หนึ่งก็เท่านั้น ขอบคุณเขามากที่มอบโอกาสในการมีชีวิตให้กับผมให้ผมนะ เข้าใจความรู้สกึ ในสงิ่ ทีเ่ ขารู้สึกมาโดยตลอด สิ่งที่เขาพยายามจะสื่อออกมา สิ่ง ท่เี ขาพยายามจะทาให้ผมเขา้ ใจ แตต่ อนนผ้ี มเขา้ ใจแล้วนะ ขอบคุณนะมากจริง ๆ เพ่ือนคนแรกของผ 164

165

“บรรยายกาศดี จริง ๆ จงั เลยนะ” ผมเดินไปนั่งทีใ่ ต้ตน้ ไม้ต้นนั้น นั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน นับถอยหลงั เวลาที่เหลือของผมอีกไม่นานแล้วเวลาของผมกาลังจะหมดลงก็ได้มีเสียงใคร คนหน่ึงทกั ผมขึน้ จากดา้ นหลงั ของต้นไม้ตน้ นี้ “เจ้าเดก็ นอ้ ย เขา้ ใจความายของ คาวา่ ชีวติ แล้วสินะ” “ตอนนผ้ี มเขา้ แลว้ ล่ะครบั ทา่ นผ้สู ร้าง” “เสยี ใจไหม ที่กาลงั จะจายโลกใบนี้ไป” “ฮ่าฮ่า ไม่เลยครับ ตอนนี้ผมกาลังจะเขา้ ใจ ชีวิต ในตอนสุดท้ายแลว้ ล่ะครับ” “อย่างงนั้ เหรอ?” “ใชแ่ ลว้ ครับ มเี กดิ กต็ ้องมจี ากลา นแ้ี หละครบั ชีวติ ” “...... นายเป็นหุ่นยนต์ที่แปลกจรงิ ๆ” “มนษุ ยค์ นหนง่ึ กพ็ ูดกับผมแบบนนั้ เหมือนกัน ฮ่าฮ่า” [ รา่ งกายกาลังจะเขา้ สูส้ ภาวะ หลับไหลตลอดกาล ] [ นับถอยหลัง 5 วินาที หลังจากนี้ ] เวลาของผมมาถึงแล้วสินะ 166

5 พูก่ นั นายจาไดไ้ หมว่า นายเคยถามผมวา่ 4 “น้ี นายขออะไรไปเหรอ?” 3 คาอธฐิ าน ของผมนะ 2 ผมขอใหค้ นท่ผี มรักทุกคน มีความสุขย่งิ กว่าใคร ๆ นะ 1 [RT100131145 ไดเ้ ขา้ สู้สภาวะ หลบั ใหล เป็นท่เี รียบรอ้ ย] ตด๊ื ดดดดดดดดด .......................................... 167

168

169

8 “จุดจบคอื จุดเริ่มต้นใหม่เสมอ” . . ทาไม ผมถึงยังอยู่ละ่ ? สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก็คือ เสียงระบบของผมที่ตัดสัญญาณว่า ผมได้ เข้าสู่สภาวะหลบั ไหลตลอดกาลแลว้ หลงั ได้ยินเสยี งสัญญาณทุกอย่างก็มืด ไป หมด ผมไม่ได้ยิน แล้วก็ไม่ได้เห็น ภายใต้จิตสานึกของผม ทุกสิ่งทุกอย่างท้ัง ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ความว่างเปล่าที่ทาให้ผมรู้สึกสงบมัน ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด จริง ๆ “ไง รสู้ ึกอย่างไงบา้ งทีไ่ ด้ การเกดิ และการจากลา” “มนั แปลก พิลกึ เขา้ ใจยาก แต่วา่ รู้สึก......มคี วามสุขครับครับ” “ความสขุ อยา่ งนน้ั เหรอ?” ต้นเสียงของ ท่านผู้สร้าง ดังออกมาจากหลังต้นไม้ จนกระทั่ง เขาได้ เดินออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่แล้วมาประจันหน้ากับผมตรง ๆ สิ่งท่ี ผมเหน็ ตรงหน้าทาใหผ้ มพูดอะไรไมอ่ อกจรงิ ๆ 170

“ทา่ นเป็น ......... มนษุ ย”์ “ใช่ ฉันเปน็ มนษุ ย์” “RT กระผมคิดว่านายจะไมฟ่ ื้นซะแล้ว!!” สง่ิ ทีผ่ มเห็นตรงหน้า ก็คอื มนุษยเ์ พศชายวยั กลาง คนท่ีสวมเสื้อกาวน์ เหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์ที่ผมเห็นในหนงั บนหัวไหล่ของเขามซี นนิ ่อนกอด อยู่ที่นั่น เมื่อเห็นผมเดินขึ้นมาก็กระโดดเข้ามาหาผมในทันทีแล้วก็ตรงใบไม่ ปล่อยพรอ้ มกับเอาหัวถผู มไม่หยุด ลูบหวั เขาเบา ๆ “เกิดอะไรขน้ึ ไมใ่ ช่ว่าผมจะตอ้ งหลับไหลไปตลอดกาลเหรอ?!” “ใครบอก? ฉนั ไมเ่ คยพดู นะ” “แตว่ ่-” “ผมอยากเข้าใจความหมายของ คาว่า ชีวิต ใหม้ ากกวา่ นี้!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะท่ี พูดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะทาให้มันเป็นจริงเอง ฉันทาให้เจ้าเข้าใจความหมายของ คาว่า ชวี ติ เอง ] พอมานกึ ดดู ี ๆ แลว้ ทา่ นผู้สร้างบอกวา่ จะทาให้ผมเข้าใจความหมาย ของคาว่า ชีวิต ไมใ่ ชว้ า่ ท่านจะทาลายผมลงหลังจาก คาขอของผมเป็นเหรอ? “นายกไ็ ด้เขา้ ใจคาวา่ ชวี ิต แล้วนี้” 171

“……ทา่ นไม่ไดจ้ ะทาลา-” “แล้วทาไมฉันต้องทาลาย หุ่นยนต์ท่ีฉนั สรา้ งข้นึ มาดว้ ยละ่ ?” “กท็ ่านบอกว่า.......” ผมได้บอกถึงสาเหตุว่าทาไมผมถึงคิดว่าท่านจะทาร้ายผมลงเพราะ ท่านเป็นคนพูดเองว่าจะ ทาลายหุ่นยนต์รุ่นเก่าออก ผมถึงได้มาอยู่ที่ตรงนี้ เพราะคาของผมมันทาให้เขาหัวเราะเป็นการใหญ่จริงลงไปกลิ้งขากับพ้ืน หญ้า น้ันทาให้ผมมึนงงเป็นอย่างมาก “ฮา่ ฮ่า ฉันปวดทอ้ งไปหมดแลว้ ” ท่านผู้สร้างอธิบายกับผมว่าจริง ๆ แล้วผมน่าจะเข้าใจผิดไปเล็กน้อย หุ่นยนต์ทุกตัวท่ี ฉันบอกว่าจะโละทิ้งนั่นคือ ฉันจะรีพวกเขาให้พวกเขา สามารถเขา้ ใจความรู้สกึ เหมือนกับมนุษยไ์ ดห้ รือกค็ ือ เอาพวกเขามา รีไซเคิล จิตใต้สานึกของพวกเขายังคงอยู่เขายังคงรู้ว่าเขาเป็นใครแต่พวกเขา แคย่ ้ายไปอยู่ในร่างใหม่ก็เท่าน้นั “ใชแ่ ลว้ ละ่ RT ท่านผู้สร้างเรียกผมไปเพราะเรื่องนคี้ รบั !!” เพราะร่างที่พวกเขาใช้นั้นมีความเก่าและเสื่อมโทรมลงไปตาม กาลเวลา มันไม่เหมาะกับเขาหรอกฉันอยากให้พวกเขาและเข้าใจความรู้สึก ของใครมีชีวิตบ้างเลยสรา้ ง body ใหม่ ๆ ออกมาเร่ือยๆ “ฉนั ต้องการใหอ้ นาคต มนษุ ย์และหุน่ ยนต์ สามารถอยรู่ ่วมกนั ได้” 172

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทาไมฉันจะต้องทาร้ายหุ่นยนต์รุ่นเก่าลง แค่ ภายนอกแต่โปรแกรมระบบของพวกเขายังคงอยู่ พวกเขายังคงจาได้ว่าพวก เขาเป็นใครพวกเขาต้องการอะไร ถ้าจะให้สิ่งที่เขาต้องการเสมอตอบแทนกับ สิ่งที่เขาทาให้กับฉนั และฉนั ไม่ได้ลองพวกดขาเปน็ แค่ลูกน้องหรือคนงาน “พวกเธอเองก็เป็นครอบครัวฉัน” ทั้งหมดคือครอบครัวของฉันเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้องเป็นครอบครัว ทฉี่ ันสร้างขน้ึ มาดว้ ยมือของฉันเองฉันไม่มวี นั จะทารา้ ยครอบครวั ฉันหรอกนะ “เข้าใจแล้วใช่ไหม” “ครับ..... แลว้ หลังจากนผ้ี มจะเปน็ อยา่ งไงต่อ?” ผมถามทา่ นผู้สรา้ งออกไปดว้ ยความสงสยั ถา้ หากตอนนีผ้ มสามารถมี ชวี ติ ตอ่ ไปไดแ้ ล้ว ตัวผมเองละ่ ผมต้องไปอยู่ที่ไหนไปอยู่ที่เมืองคนดังเดิม หรือ ว่าอยู่ที่นี่ตลอดไป คาพูด เหล่านนั้ ทส่ี รา้ งทาให้ผมพดู อะไรไม่ออกเลยจรงิ ๆ เขายิ้มออกมาอยา่ งอ่อนโยน แล้วตอบผม “นายนะ มีชีวติ เป็นตัวเองแล้วนะ” “ชวี ติ ......ของผม?” 173

174

“ฮ่าฮา่ ถูกต้องแลว้ ล่ะ!!” ท่านผู้ทราบพูดอธบิ ายกับผมว่าแต่ตอนนี้ผมสามารถเข้าใจความรู้สกึ เหมือนกับ มนุษย์ ได้แล้ว เข้าใจความรูส้ ึกเศร้า เสียใจ ร้องไห้ หรือแม้กระทง่ั มีความสุข ท่านผู้สรา้ งต้องการสร้างหุ่นยนต์ที่ สามารถเข้าใจความรูส้ ึกตา่ ง ๆ ได้และสามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ ท่านบอกกับผมว่าผมในตอนนี้มีชีวิต เปน็ ของตัวเองแลว้ นะ ไมม่ ีใครสามารถกาหนดชีวติ ของนายไดอ้ ีกแล้ว “แล้วนายอยากทางานกับฉนั ไหม” “งาน?” “เหมอื นกบั กระผมครบั !!” งานที่เขาพูดถึงคือการทางานเป็นผู้ช่วยของเขาเหมือนกับที่ ซิน่อน กาลังทาอยู่ ช่วยเขาให้เขาคิดค้นหุ่นยนต์ที่สามารถอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้ อย่างสนั ติสุขโดยไมม่ กี ารแก่งแยง่ กนั ไม่มีการทะเลาะเบาะแวง้ กัน “นายสามารถไปมาท้ัง 2 ทไี่ ด้เลย” เขาพูดเสริมไม่ว่าในตอนนี้ถ้าหากผมทางานกับเขาผมสามารถมาที่ โลกมนุษย์ได้ตลอดเวลาเพื่อกลับมาเจอกับเพื่อนของผมที่นี้ และยังสามารถ เขา้ ไปที่เหมือนเดมิ ไดต้ ลอดเวลาอกี ดว้ ยผมหนา้ ที่จะเปลีย่ นแปลงความคิดของ พวกเขาให้เป็นเหมอื นผมได้ “RT ต้องทาได้อยา่ งแน่นอน!!” “เจ้าหุ่นยนตต์ วั นอ้ ยของฉันนายกด็ เี หมอื นกันใช่ไหมล่ะ ฮา่ ฮ่า” 175

สามารถสอนให้พวกเขาเข้าใจว่า มนุษย์ ทุกคนไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ เราคิดมนุษย์เพียงด้านเดียวมนุษย์ทุกคนมีทัง้ ดีและไม่ดีคนที่ดีก็มีเช่นเดียวกัน สามารถส่งให้พวกเขาร่วมกันกับมนุษย์ได้เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ได้ มากกวา่ นี้จะชว่ ยให้ท่านผ้สู ร้างสามารถคิดค้นสงิ่ ใหมๆ่ ขึ้นมา “นายมีสทิ ธทิ์ ่จี ะตดั สินใจเสมอ” ท่านผู้สร้างบอกกับผมว่าตอนนี้ผมคือกุญแจสาคัญที่จะทาให้มนุษย์ และหุ่นยนต์สามารถอยู่ร่วมกันไดอ้ ย่างมคี วามสุขรายการสงครามงานอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะสามารถทาให้มนุษย์และหุ่นยนต์อยู่ร่วมกันได้บน โลกใบนี้น่นั คือสง่ิ ทที่ ่านผชู้ มคาดหวงั ในตัวผม “ผม.......” “RT ครบั ?” “วา่ ไง เด็กนอ้ ย” “ผมจะทาครับ!!!” “เย้/ฉันดีใจจรงิ ๆ” ทั้งเขาและซิน่อน เข้ามากอดผมทั้ง 2 ทางทาให้ผมรู้ว่าถ้าหากท่าน ผู้สร้างกับ ซิน่อนสามารถอยู่ร่วมกันได้นั่นก็หมายความว่า มนุษย์และหุ่นยนต์ ก็สามารถอยู่ร่วมกันได้เชน่ กันผมจะทาให้ทั้งสองส่ิงนี้สิ่งมีชีวิตและสิง่ ทีไ่ ร้ชีวติ สามารถอยู่ร่วมกันไดอ้ ยา่ งมีความสขุ บนโลกใบนี้อยา่ งแนน่ อน ขอเวลาผมหน่อย 176

ผมจะทาใหไ้ ด้ “โลกท่ีมนษุ ยแ์ ละหุ่นยนต์สามารถอยรู่ ว่ มกนั ได!้ !!” การเดินทาง ‘ครงั้ ใหม’่ ไดเ้ ริม่ ตน้ ขน้ึ แลว้ !!! --------------------------------------------------------------------------------- 177

178

THE END? No This is not The End This is the Beginning. 179

180

คุณคิดว่ายังไงบ้าง ในตอนนี้คุณได้เห็นการเดินทางและเติบโตขึ้น ของหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แต่ในตอนนี้ เขาสามารถเข้าใจ ความหมายของคาว่า ชวี ติ แล้ว ‘ชวี ิต เมือ่ มเี กิดก็ต้องมีจากลา คุณเขา้ ใจความหมายของมนั แลว้ สินะ’ ‘จุดจบ คือจุดเริ่มต้นใหม่เสมอ’ เหมือนกับหุ่นยนต์ตัวนี้ ที่สามารถเข้าใจความหมายของชีวิต มีความ ทกุ ข์ มคี วามสขุ บ้าง รอ้ งไห้บา้ งก็ไม่เปน็ ไร ขอแค่เราใช่ชวี ติ ให้มีความสุขในทุก ๆ กพ็ อแล้ว ในวันที่คุณคิดว่านี้คงเป็นจุดจบ มันอาจจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ขอส่ิง ใหมก่ ็เปน็ ได้ ในชีวิตของเรา มีล้มบ้าง มีร้องไห้ มีเสียใจ มีโกร ธมีผิดหวังนั่นแหละ คือรสชาติของชีวติ ถ้าหากเรามีแตค่ วามสุขอยา่ งเดียวภายในชีวิตของเราชีวิต เรากค็ งจะไร้สสี ันเหล่าน้ีไป การทีเ่ ราไดล้ ้มคร้ังหนง่ึ เราไดร้ ู้ในส่ิงท่ีเราผิดพลาด มันคอื จดุ จบ การทีเ่ ราลกุ ขึ้นและเผชญิ หน้ากับมันน่นั คือการเรมิ่ ต้นใหม่ ชีวิตของเราก็เปรียบเสมือนกับ การวิ่งล้มและการลุกขึ้นยืนและว่ิง ตอ่ ไปเน่ียคอื คาว่า ชวี ิต ถ้าหากคุณได้อ่านมาถึงตอนนี้ เราอยากจะบอกกับคุณว่าคุณไม่ต้อง มองไปถงึ อนาคตที่ไกลกบั ตวั คุณในตอนนีถ้ ้าคุณรู้สึกแย่ ค้นหาสิง่ เล็ก ๆ ที่เป็น ความสุขให้กบั คุณ การเล้ียงปลาทอง เปน็ เพ่ือนคลายเหงาหรอื สัตว์เล้ียงตัวอื่น หาความสุขเล็ก ๆ จากสิ่งที่อยู่รอบตัวคุณ การช่วยเหลือผู้คน การเปิดใจรับ ผู้คนใหม่ๆ จริงอยู่ที่คนเราสามารถอยู่คนเดียวได้บนโลกใบนี้แต่การที่เรามี ท่ี 181

พงึ่ ทางจติ ใจมนั กด็ ีเหมือนกนั ไม่จาเป็นต้องเป็นแค่ผู้คนอาจจะเป็นส่ิงของสัตว์ เลยี้ งหรอื ส่งิ อนื่ ๆ บนโลกใบนี้ก็ไดเ้ ช่นกนั คุณจามงกุฎดอกไม้ที่หุ่นยนต์ตัวน้อยมอบให้คุณได้ไหม ฉันอยากจะ ขอให้คุณเก็บมันไว้ในใจของคุณเสมอ ในวันที่คุณรู้สึกแย่ขอให้คุณจงจาไว้ว่า ในวันนงึ คุณเคยมีความสขุ มากเลยนะ หุ่นยนต์ตวั นอ้ ยกค็ งอยากจะมอบให้คุณ เพ่อื เปน็ ของขวัญเชน่ กัน แต่ตอนนไี้ ด้มาถงึ ตอนสุดท้ายของหนังสอื เล่มน้ีแล้วฉนั คงจะไม่มีอะไร จะบอกกับคุณแล้วล่ะ ก่อนที่คุณจะจากไปฉันขอให้คณุ มีความสุขในทุก ๆ วัน นะ คณุ ไมต่ ้องเปน็ คนทเี่ ก่งทีส่ ดุ แต่เป็นคนท่ีมีความสุขก็พอแลว้ ลากอ่ น หวงั ว่าเราจะไดเ้ จอกันอกี นะ 182

183

184

185