นางหงส์ไร้ใจ กับมังกรไร้รัก

“ขาดมดงาน งานก็ไมส่ ําเร็จเจิน้ เดาถกู หรือไมค่ ณุ หนหู นี่ว์” โอรสสวรรค์ ทรงจดจ้องใบหน้างามนยั ย์ตาคมเหย่ียวจดจ้องประเมนิ สตรีตรงหน้าท่ีกด สายตามองเพียงพืน้ “จะมีเพียงมดงานแตข่ าดพญามดงานล้วนไมส่ ําเร็จเชน่ กนั เพคะ ทกุ หน้าท่ี ทกุ ตําแหนง่ ล้วนสําคญั ถ้าคานบนเอนคานลา่ งก็เบีย้ วเพคะ” หน่ีว์หลินเฟิ่ง ตอบออกไปทงั้ ยงั ขม่ มือไมใ่ ห้ไปบบี คอฮอ่ งเต้ปากมากตรงหน้า จากนนั้ จงึ ได้ยนิ เสียงกลนั้ หวั เราะของสตรีท่ียืนข้างๆ และเสียงกดั ฟันของโอรสสวรรค์ “เจ้า!” จงหวนิ ฮอ่ งเต้ได้แตก่ ดั ฟันกรอดไมม่ ีผ้ใู ดกล้าเหนบ็ แนมเขาได้อยา่ ง แนบเนียนเชน่ นีม้ ากอ่ น หนี่ว์หลินเฟ่ิงชา่ งเป็นสตรีท่ีนา่ สนใจนกั “ถ้าพระองคไ์ มม่ ีราชกิจที่ใดของเชญิ ทรงทอดพระเนตรภายในร้านกอ่ น เพคะ” หนี่ว์หลินเฟิ่งทลู เชิญอยา่ งนอบน้อมด้วยเสียงใสกงั วาล นยั น์ตา ดอกท้อสอ่ ประกายแวววบั ราวกบั ท้าทาย นางไมว่ ายกลา่ วเหนบ็ แนมตบ ท้ายไปด้วย “เจนิ ้ ยงั มีราชกิจอีกมากมายคงต้องเสียมารยาทแล้ว” ตรัสจบมงั กรหนมุ่ ก็ สะบดั ผ้าภษู าดบั พรึ่บหนั หลงั เสดจ็ กลบั ทนั ที ริมพระโอษฐ์หยกั ขนึ ้ เป็น รอยยิม้ ก่อนจะจางหายไปอยา่ งรวดเร็ว ในวนั ถดั มาร้านของนางเปิดรับลกู ค้าที่เข้ามาใช้บริการอยา่ งเนืองแนน่ พร้อมกบั ขา่ วลือที่วา่ ฮอ่ งเต้ทรงโปรดปรานนางก่อนเข้าวงั เชน่ กนั หนี่ว์ หลนิ เฟ่ิงได้แตท่ ําใจและเตรียมรับมือกบั แรงริษยาจากมวลบปุ ผา สว่ นจวน ทอสรี ุ้ง

ของเจ้ากรมพิธีการเองมีข้าวของมีคา่ และเหลา่ ขนุ นางมาร่วมยินดที ี่บตุ รี เป็นท่ีโปรดปรานตงั้ แตย่ งั ไมเ่ ข้าวงั หลายคนยอ่ มต้องอยากผกู มิตรและ เกาะใบบญุ กนั ทงั้ นนั้ สร้างความหนกั ใจให้กบั ผ้เู ป็นเจ้าของจวนย่งิ นกั

บทท่ี 12 หงส์เตรียมตวั เข้าวัง เมื่อวนั เวลาผา่ นไป วนั แหง่ โชคชะตาของหนี่ว์หลนิ เฟ่ิงก็มาถงึ เส้นทางเดนิ ท่ีจะนําพาให้ชะตาชีวติ ของนางเปล่ียนแปลงไปตลอดกาล เม่ือชว่ งเช้า ขนั ทีจากกรมวงั ได้สง่ เกณฑ์ระเบียบการคดั เลือกพระสนมมายงั จวนนาง และจวนของบรรดาขนุ นางน้อยใหญ่ท่ีมีบตุ รีอายรุ าว 14 – 15 ปี หน่ีว์หลิน เฟิ่งได้อา่ นรายละเอียดข้อกําหนดกฎเกณฑ์ตา่ งๆ ที่ระบไุ ว้ในแผน่ ผ้าสีขาว ครีมก็เลิกควิ ้ เรียวขนึ ้ ชา่ งเป็นกฎเกณ์ท่ีละเอียดและพิถีพิถนั อยา่ งยิ่ง นาง ไมค่ ดิ วา่ การที่จะถกู คดั เลือกเข้าไปเป็นสตรีของจกั รพรรดนิ นั้ ชา่ งยากเยน็ หลายขนั้ ตอนและยิบยอ่ ยเป็นอยา่ งมากบางทีนางอาจจะไมผ่ า่ นเข้าไปถึง ขนั้ นนั้ ก็เป็นได้ แตห่ นี่ว์หลินเฟ่ิงไมใ่ ชค่ นที่จะ ปิ ดหูขโมยกระด่งิ (หลอก ตวั เอง) ขีข้ ลาดท่ีจะแสร้งโง่งมให้ตนไมผ่ า่ นการคดั เลือก เพราะนาง ปฏิญาณกบั ตนเองไว้แล้ววา่ จะทําหน้าที่แทนเจ้าของร่างเดมิ อยา่ งเตม็ ท่ี “คณุ หนเู จ้าคะ ฮหู ยนิ ให้มาเรียนถามวา่ คณุ หนจู ะไปเลือกผ้าที่ร้านเองหรือ จะให้ที่ร้านนํามาให้เลือกดเี จ้าคะ” เสียงอิงองิ ทําให้หน่ีว์หลินเฟิ่งท่ีกําลงั นงั่ ใจลอยได้สติ ทอสรี ุ้ง

“ข้าจะไปพบทา่ นแมเ่ องดีกวา่ ” หนี่ว์หลินเฟิ่งคดิ วา่ เพียงคดั ตวั ดา่ นแรกก็ ต้องทมุ่ เงินตดั อาภรณ์ใหม่ ทงั้ ยงั ต้องซือ้ เครื่องประดบั ใหมอ่ ีกหลายชดุ ชา่ ง เป็นการสนิ ้ เปลืองเสียจริง การคดั เลือกนางสนมที่สามปี มีครัง้ ล้วนเป็นขา่ วใหญ่คล้ายเป็นเทศกาลท่ี ทําให้คนทว่ั แคว้นต่นื ตวั เงินสะพดั แตล่ ะวนั มากโขโดยเฉพาะร้านขายผ้า ร้านตดั เยบ็ และร้านเคร่ืองหอมเครื่องประทนิ ผิวตา่ งๆ ชว่ งนีจ้ งึ เป็นชว่ งท่ี เมืองหลวงคกึ คกั เป็นพเิ ศษ ร้านสปาของนางเองก็เชน่ กนั เหลา่ ผ้มู ีเงินผ้สู งู ศกั ดค์ิ ณุ หนตู ระกลู มงั่ คง่ั ล้วนตบเท้ายอมควกั เบยี ้ อฐั อยา่ งไมเ่ สียดายเข้า ไปใช้บริการในร้านของนางอยา่ งเนืองแนน่ จนลกู มือในร้านแทบทํางานไม่ ทนั ผ้เู ป็นเจ้าของจงึ ยมิ ้ หน้าบานนบั เงินเข้ากระเป๋ าอยา่ งอารมณ์ดี นางเร่ิม เหน็ ข้อดขี องการคดั เลือกสนมแล้ว “หน่ีว์เออร์แมก่ ําลงั จะไปหาเจ้าอยพู่ อด”ี ชิงเหลียนหรูเอย่ กบั บตุ รีอยา่ งใจ ร้อนเกรงวา่ จะไมท่ นั การณ์ นางรู้จากสามีวา่ จะมีกําหนดการคดั เลือกเหลา่ สตรีเข้าวงั เป็นพระสนมนนั้ บตุ รีของขนุ นางยอ่ มต้องถกู คดั เลือกเข้าอยู่ แล้วแตไ่ มร่ ู้วา่ จะรวดเร็วถึงเพียงนี ้เกรงวา่ จะไมเ่ กินจริงนกั ที่ขา่ ววา่ เบือ้ ง บนกลน่ั แกล้งให้เหลา่ สาวงามเตรียมตวั กนั ไมท่ นั เหมือนเป็นการทดสอบ ดา่ นแรกในการคดั ผ้ทู ่ีไมพ่ ร้อมออก

“ทา่ นแมด่ รู ีบร้อนเสียจริง ทางกรมวงั ยงั ไมป่ ระกาศวนั คดั เลือกรอบแรก เลยนะเจ้าคะ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งยิม้ น้อยๆ ให้กบั มารดาที่ดทู า่ จะตืน่ เต้นกวา่ นางเสียอีก “แมท่ ราบมาจากทา่ นพอ่ วา่ กําหนดการคดั เลือกรอบแรกเป็นปลายเดือนนี ้ เจ้าจะเตรียมตวั ทนั ได้เชน่ ไรป่ านนีร้ านเสือ้ ผ้าคงงานล้นมือแล้วกระมงั ” ชงิ เหลียนหรูเอย่ ด้วยสายตาท่ีเป็นกงั วล เกรงวา่ หากไปช้ากวา่ นีผ้ ้าที่ลวดลาย สวยงามและเครื่องประดบั สวยงามอาจถกู เลือกไปก่อนไหนจะต้องรอควิ วดั ตวั และตดั เย็บอาภรณ์ที่ต้องใช้เวลานานอีกไมร่ ู้จะทนั หรือไม่ “ก็ไมถ่ ือวา่ เร็วเกินไปนกั เจ้าคะ ทา่ นแมส่ งบใจก่อนเจ้าคะ่ ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่ง ยมิ ้ แก้มปริล้อเลียนท่ีมารดากงั วลเกินเหตุ “น่ีแนะ่ เจ้าลกู คนนีม้ ารดากงั วลวา่ เจ้าจะน้อยหน้าคณุ หนจู วนอื่นยงั มายิม้ ใจเย็นได้อีกหรือ” ชิงเหลี่ยนหรูตีแขนบตุ รสาวทีเลน่ ทีจริงสว่ นบตุ รสาวก็ แสร้งร้องลนั่ เรือน “ก็เลือกผ้าจากในคลงั ของจวนเราก็ได้เจ้าคะ่ เครื่องประดบั ทา่ นแมก่ ็มีอยู่ มากโขแตล่ ะชนิ ้ ก็ราคาแพง บางชนิ ้ หายากกวา่ ท่ีมีขายทว่ั ไปไมต่ ้องซือ้ ให้ เปลืองเลยเจ้าคะ” “ได้อยา่ งไร จะคดั ตวั ทงั้ ทีควรซือ้ ใหมไ่ มด่ กี วา่ หรือ” ชงิ เหลี่ยนหรูไมเ่ ข้าใจ ความคดิ ท่ีผดิ แปลกของบตุ รี ทอสรี ุ้ง

“ทา่ นแมล่ องคดิ ดนู ะเจ้าคะ ผ้าท่ีทา่ นพอ่ มอบให้ทา่ นแมล่ ้วนเป็นของหา ยากไหนจะเคร่ืองประดบั ตา่ งๆ ทา่ นแมล่ ้วนไมไ่ ด้นําออกมาใช้ลกู เสียดาย นะเจ้าคะ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งสง่ สายตาวบิ วบั ออดอ้อนจนมารดาจนยอมตกลง “เชน่ นนั้ ก็ตามใจลกู ก็แล้วกนั ” ชงิ เหลียนหรูยอมใจออ่ นกบั ทา่ ทีของ บตุ รสาว นางไมไ่ ด้หวงผ้าหรือเครื่องประดบั เพียงแตอ่ ยากให้บตุ รสาวได้ เลือกหาของที่ดเี ทา่ นนั้ แตเ่ ม่ือลองตรองดแู ล้วก็ไมผ่ ดิ ไปจากท่ีบตุ รีของ นางกลา่ วมา “ขอบคณุ เจ้าคะ่ ถ้าเชน่ นนั้ ลกู จะไปเลือกผ้าและเครื่องประดบั กบั องิ อิงเจ้า คะ่ ” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงเอย่ ขอบคณุ มารดาและหอมแก้มฟอดใหญ่ “แล้วจะให้ร้านใดชว่ ยตดั อาภรณ์ให้หรือแมจ่ ะได้ให้คนไปแจ้งทางร้าน” ชงิ เหลียนหรูเอย่ ถามกอ่ นจะยื่นกญุ แจห้องคลงั สมบตั ใิ ห้กบั บตุ รสาว “ไมต่ ้องหรอกเจ้าคะ่ ลกู จะตดั เย็บเอง” หน่ีว์หลินเฟ่ิงตอบอยา่ งภาคภมู ิใจ เหน็ นางเป็นลกู คณุ หนแู ตน่ างทําเป็นแทบทกุ อยา่ งเชียว ในโลกก่อนนนั้ นางมีเงินทองมากมายไมร่ ู้จะไปใช้ทําส่ิงใดดกี ็เลยซือ้ ครอสลงเรียนทกุ อยา่ งที่อยากเรียน “หน่ีว์เออร์/คณุ หน”ู เสียงนายหญิงของจวนและสาวใช้คนสนทิ ดงั ขนึ ้ พร้อม กนั อยา่ งตกตะลงึ นี่พวกนางพลาดสงิ่ ใดไปหรือ ถึงไมร่ ู้วา่ บตุ รีและคณุ หนู ของนางสามารถตดั เยบ็ อาภรณ์เองได้

“ลกู ก็หดั จากหนงั สือและฝึกเย็บถงุ หอมเจ้าคะ่ แคต่ ดั อาภรณ์คงไมย่ าก เกินเทา่ ใด” หนี่ว์หลินเฟ่ิงโกหกคําโตอยา่ งแนบเนียนจะให้นางบอกความ จริงวา่ ชาตกิ อ่ นนางเคยลงครอสเรียนการออกแบบเป็นดไี ซเนอร์ทกุ คงหา วา่ นางถกู ผีเข้าเป็นแน่ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงเดนิ เข้าไปในห้องเก็บของเคร่ืองประดบั และผ้าของมารดา เม่ือเดนิ เข้าไปนางต้องอ้าปากตาค้างอยา่ งตกตะลงึ ทา่ นแมข่ องนางเป็นผู้ รํ่ารวยมง่ั คงั่ ผ้หู นงึ่ เลยทีเดียว ผ้าดบิ และเคร่ืองประดบั ลํา้ ค้ามากมายถกู จดั เรียงไว้อยา่ งเป็นระเบยี บจดั วางเป็นหมวดหมอู่ ยา่ งสวยงามบง่ บอกวา่ ผู้ เป็นเจ้าของเป็นคนเชน่ ไร หนี่ว์หลินเฟ่ิงยืนเลือกผ้ากบั องิ อิงอยนู่ านก็สะดดุ ตากบั ผ้าไหมเนือ้ ลื่นมนั สีนํา้ เงินเข้มลวดลายแปลกตาจงึ อดไมไ่ ด้ที่จะหยิบ ขนึ ้ มาดอู ยา่ งสนใจ “เป็นผ้าท่ีงดงามย่งิ นกั เจ้าคะ่ ” องิ อิงมองผ้าในมือของคณุ หนตู าไม่ กระพริบจากนนั้ จงึ นําไปทาบกบั แขนเรียวของคณุ หนพู อมองดแู ล้วผ้าผืนนี ้ ชว่ ยขบั เน้นให้ผวิ กระจา่ งของหน่ีว์หลนิ เฟ่ิงให้ดขู าวเนียนละเอียดย่ิง กวา่ เดมิ “งามมากองิ อิง” หนี่ว์หลินเฟ่ิงก็รู้สกึ เชน่ กนั ผ้าสีนีด้ เู ข้ากบั นางมากกวา่ สี ชมพทู ่ีมารดาตดั ไว้ให้เตม็ หีบ “เหมาะกบั คณุ หนอู ยา่ งย่งิ เจ้าคะ่ ” อิงองิ เสริมทพั อีกแรง ทอสรี ุ้ง

“ถ้าเชน่ นนั้ เอาผืนนีแ้ ละสีขาวผืนนนั้ และสีทองผืนนนั้ ก็แล้วกนั ” หนี่ว์หลิน เฟ่ิงชีไ้ ปยงั ผ้าอีกสองพบั ที่แลดเู ข้ากนั จากนนั้ ก็ได้ยินเสียงของสาวใช้มา แจ้งวา่ มีคนต้องการพบนาง “ฮหู ยินเจ้าคะมีคนจากจวนทา่ นแมท่ พั ใหญ่มาขอพบคณุ หนเู จ้าคะ่ ” ผ้เู ป็น ฮหู ยนิ ของจวนมองหน้าบตุ รสาวอยา่ งไมเ่ ข้าใจเหตใุ ดคนของจวนแมท่ พั ถึง มาขอพบบตุ รสาวของนาง “ให้เข้ามา” เม่ือได้รับอนญุ าตจากเจ้าของจวนบา่ วหญิงสองคนท่ีถือกลอ่ ง สี่เหล่ียมขนาดเลก็ หนง่ึ ใบและขนาดใหญ่อีกหนงึ่ ใบก้มลงคาํ นบั สตรีทงั้ สองอยา่ งมีมารยาท “คารวะหน่ีว์ฮหู ยินและคณุ หนหู น่ีว์ข้าน้อยนําของจากเฉินฮหู ยนิ มามอบให้ เจ้าคะ่ ” สาวใช้ทงั้ สองคนย่ืนกลอ่ งให้กบั อิงองิ และย่ืนจดหมายให้แกห่ นี่ว์ หลินเฟ่ิ ง “ฝากขอบคณุ เฉินฮหู ยินด้วยและวนั หลงั ข้าจะไปตอบแทนด้วยตวั เอง” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงยมิ ้ แย้มเมื่อได้อา่ นจดหมายจากลี่เหมย่ จู พ่ีจจู ขู องนางชา่ ง แสนดีเหลือเกินไมต่ ้องบอกก็เดาได้วา่ เครื่องประดบั ที่ถกู สง่ มานนั้ มีคา่ ควร เมืองเพียงใด หน่ีว์หลินเฟิ่งแย้มเปิดกลอ่ งไม้สีดําเงาท่ีสลกั เป็นลวดลายออ่ นช้อยแค่ กลอ่ งท่ีใสย่ งั ประณีตถงึ เพียงนี ้เมื่อเปิดฝาออกแสงท่ีสอ่ งประกายจากปิ่น ปักผมลวดลายแปลกตาที่ด้ามของปิ่ นทําจากทองคํางดงามและดอดอิงฮ

วาทําจากหยกสีแดงคล้ายดอกองิ ฮวาของจริงรวมทงั้ ตา่ งหแู ละสร้อยคอท่ี เข้ากนั อยา่ งย่งิ “เฉินฮหู ยินให้ของลํา้ คา่ แกล่ กู ถึงเพียงนีเ้ชียวหรือ” ชิงเหลียนหรูอดไมไ่ ด้ที่ จะถามทงั้ ยงั ยินดกี บั ความสมั พนั ธ์ที่เฉินฮหู ยนิ ผ้นู ีม้ ีตอ่ บตุ รีของนาง “เจ้าคะ่ ทา่ นแม่ เชน่ นนั้ เครื่องประดบั ลกู ก็มีแล้วเพียงแตต่ ดั อาภรณ์ให้เข้า กบั เคร่ืองประดบั ก็พอ” หนี่ว์หลินเฟิ่งรู้สกึ โลง่ ใจความจริงแล้วนางยงั ไมร่ ู้วา่ จะใสเ่ ครื่องประดบั เชน่ ไรดีหากแตช่ ดุ เครื่องประดบั ที่ได้รับมานนั้ กลบั ตรง กบั ความต้องการนางพอดี ไมด่ อู ลงั การจนนา่ หมนั่ ใส้และไมถ่ อ่ มตวั จนเกินไป มือเรียวเอือ้ มไปหยิบป่ินขนึ ้ มาดอู ีกคราและสายตาก็ไปสะดดุ อยทู่ ี่ปลาย ของป่ินท่ีทงั้ ด้ามถกู ทําขนึ ้ จากทองแตส่ ว่ นปลายกลบั มีสีเงินยาวประมาณ หนง่ึ ข้อนีว้ ก้อยหากไมส่ งั เกตดีๆ ก็มองไมเ่ หน็ หน่ีว์หลนิ เฟิ่งจบั หมนุ ไปมา และครุ่นคดิ วา่ ชา่ งท่ีทําป่ินขนึ ้ มามีความคดิ ประหลาดแท้ เมื่อหยิบปิ่นเลก็ อีกสองอนั ขนึ ้ มากลบั พบวา่ สว่ นปลายมีสีเงินเชน่ เดยี วกนั นางจงึ นกึ ถึง บางอยา่ ง ‘ไว้ตรวจสอบพษิ ’ หน่ีว์หลนิ เฟิ่งได้แตข่ อบใจลี่เหมย่ จอู ยใู่ นใจ เพราะนางเองก็ลืมนกึ ถึงข้อนีไ้ ปเลยวา่ ดงบปุ ผายอ่ มต้องมีพษิ ทอสรี ุ้ง

บทท่ี13 หงส์เข้าวัง 1 หนี่ว์หลินเข้านอนตงั้ แตย่ ามซวี (19.00-20.59 น.) เพ่ือจะได้นอนหลบั อยา่ งเพียงพอไมง่ ่วงซมึ ในวนั พรุ่งนี ้นางจดั เตรียมทกุ อยา่ งเรียบร้อย รวมถึงชดุ ที่ใช้เวลาตดั เย็บเองร่วมสองสปั ดาห์ กอ่ นเข้านอนนางไมล่ ืมท่ีจะ พอกหน้าด้วยมะเขือเทศและแตงกวาสดท่ีหาได้ง่ายจากโรงครัวของจวน ทงั้ ยงั ไมเ่ สียเวลาและได้ผลลพั ธ์เป็นที่นา่ พอใจคาดวา่ ตืน่ ยามเช้าผวิ หน้า และผิวกายของนางต้องเนียนนมุ่ ชมุ่ ชืน้ อยา่ งแนน่ อน จริงๆ แล้วกวา่ จะ หลบั ลงได้เกือบถึงยามไฮ่ (21.00-22.59 น.) หนี่ว์หลินเฟ่ิงเองยงั กงั วลและ ตน่ื เต้นอยลู่ กึ ๆ หนี่ว์หลนิ เฟิ่งถกู ปลกุ ในยามอนิ๋ (03.00-04.59 น.) เพ่ือมาชําระร่างกายขดั ผวิ อบร่ําผวิ กายให้หอมและให้ทนั เข้าวงั หลวงในยามเฉิน (07.00-08.59 น.) นางนงั่ แชน่ ํา้ อนุ่ ราวหนงึ่ เคอ่ (15 นาที) แตไ่ มป่ ลอ่ ยเวลาให้เสียเปลา่ ทงั้ มือซ้ายถือมะขามเปี ยกสว่ นมือขวาถือใยบวบขดั ตวั ไปมาขณะท่ีอิงองิ ชว่ ยนวดขดั ผวิ และทานํา้ มนั หอมท่ีนางทําจากผงิ กวั่ (แอปเปิล้ ) และองิ เถา

(เชอร่ี) นํามาอบร่ําให้หอมซงึ่ เป็นสตู รที่นางคดิ ขนึ ้ มาจนได้กลน่ิ หอมหวาน อมเปรีย้ วคล้ายกล่ินเบอร์ร่ีในโลกก่อน เม่ือเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างงามผดุ ลกุ ขนึ ้ จากอา่ งไม้ซบั ตวั ให้แห้งรอกลนิ่ หอมจากนํา้ มนั ผงิ กวั่ ซมึ เข้าผิวจากนนั้ จงึ สวมทบั ด้วยอาภรณ์สีนํา้ เงิน ลวดลายเถาไม้สวยงามดนู า่ ค้นหามองแล้วดพู ลิ าสแปลกตา ผมดกดําราว มา่ นนํา้ ตกถกู ม้วนเกล้าขนึ ้ โดยเจ้าตวั หน่ีว์หลินเฟิ่งม้วนผมสลบั ถกั เปี ยไป มาให้ดเู รียบร้อยแตข่ ณะเดียวกนั ปรอยผมท่ีถกู คลายหลวมมองดแู ล้วเป็น ธรรมชาตเิ ข้ากนั กบั กรอบหน้าเรียว จากนนั้ จงึ ลงมือแตง่ หน้าด้วยสีสนั ท่ี สบายตาดไู มซ่ ีดเซียวหรือจดั จ้านจนเกินไปดแู ล้วลงตวั กบั เครื่องหน้าและ ผิวพรรณเนียนละเอียดท่ีราวกบั สรรค์สร้างมาให้งามเป็นธรรมชาตแิ ม้ไม่ ต้องแตเ่ ตมิ มากมาย สดุ ท้ายจงึ สวมเครื่องประดบั ท่ีได้รับมาจากลี่เหมย่ จู เป็นอนั เสร็จสิน้ “เป็นอยา่ งไรบ้างอิงองิ ” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงลงมือใสต่ า่ งหเู สร็จจงึ หนั มาถามอิง องิ วนั นีน้ างดมู น่ั ใจมากเพราะตงั้ แตม่ าอยใู่ นภพนีย้ งั ไมเ่ คยแตง่ ตวั จดั เตม็ เทา่ วนั นีเ้ลย “คณุ ..คณุ หนงู ด..งดงามมากเจ้าคะ่ ” องิ อิงพดู จาตดิ ขดั ทงั้ ต่ืนเต้นเป็น อยา่ งมากดวงตาเล็กเรียวเลกิ ขนึ ้ อยา่ งตกตะลงึ วนั นีค้ ณุ หนขู องนาง งดงามเป็นพเิ ศษแม้ปกตกิ ็งดงามอยแู่ ล้วแตว่ นั นีด้ งู ดงามพถิ ีพถิ นั กวา่ เดมิ ทอสรี ุ้ง

“พระพทุ ธรูปต้องมีทองห้มุ คนก็ต้องมีเสือ้ หอ่ ใชห่ รือไมอ่ ิงองิ ” หน่ีว์หลิน เฟิ่งยมิ ้ กว้างอยา่ งนกึ ขนั สาวใช้ตวั น้อยท่ีมองนางตาไมก่ ระพริบ นางไมร่ ู้วา่ หลงั จากวนั นีแ้ ล้วพวกนางจะมีโอกาสยมิ ้ ได้อยา่ งไมต่ ้องกงั วลสง่ิ ใดเชน่ นี ้ หรือไม่ “เป็นเชน่ นนั้ เจ้าคะ่ แม้คณุ หนไู มแ่ ตง่ ก็งดงามอยแู่ ล้วเจ้าคะ่ ” องิ อิงรีบตอบ ทนั ที กล่นิ กายของคณุ หนชู า่ งหอมยิ่งนกั เป็นกลนิ่ ท่ีอิงองิ ไมเ่ คยพบมากอ่ น แตเ่ หมาะกบั คณุ หนขู องนางอยา่ งย่ิง “ไปเถิดประเดยี๋ วทา่ นแมจ่ ะรอนาน” หนี่ว์หลนิ เฟิ่งมองดนู อกหน้าตา่ งเหน็ แสงอาทิตย์ท่ีโผลข่ นึ ้ ขอบฟ้ าสอ่ งแสงรําไรจวนได้เวลาจงึ อยากจะไปขอพร จากบดิ ามารดาเพ่ือเป็นกําลงั ใจให้นางก้าวผา่ นทกุ อยา่ งให้ราบรื่นอยา่ ง น้อยก็เป็นท่ียดึ เหน่ียวให้ใจนางเข้มแข็งขนึ ้ ก็ยงั ดี เมื่อเดนิ ออกจากห้องนอนกลบั พบบดิ ามารดาของนางนง่ั รอท่ีห้องรับรอง อยกู่ อ่ นแล้ว ร่างงามเดนิ อยา่ งชดช้อยราวเดนิ บนกลีบบวั ก้าวเท้าไปหา มารดาท่ีมองมาทงั้ ยงั ใช้ผ้าเช็ดหน้าซบั ที่หางตาจมกู รืน้ แดงกร่ําหนี่ว์หลิน เฟิ่งอดไมไ่ ด้ที่จะเข้าไปสวมกอดมารดาทนั ทีสว่ นเจ้ากรมพธิ ีการก็ตบไหล่ บางของฮหู ยินเพ่ือปลอบโยน “ลกู แมเ่ จ้าชา่ งงดงามนกั ” ชงิ เหลียนหรูเอย่ เสียงเครือพลางใช้มือลบู ไล้ ใบหน้าของบตุ รสาวอยา่ งแผว่ เบา นางคดิ วา่ เมื่อวนั นีม้ าถงึ อยา่ งไรเสีย

ต้องทําใจได้แตเ่ มื่อเหน็ ใบหน้าบตุ รีนํา้ ตาแหง่ ความหว่ งใยกลบั ไหลบ่ า่ ทํา ให้บตุ รสาวต้องกงั วลและเป็นหว่ ง “ทา่ นแมอ่ ยา่ ได้เป็นกงั วลลกู พาองิ องิ ไปด้วยอยา่ งไรเสียลกู ยงั มีทา่ นพอ่ ทา่ นแมอ่ ยขู่ ้างหลงั เจ้าคะ่ ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งเอย่ เป็นนยั ทงั้ ให้มารดาทําใจและ บดิ าเข้าใจในเวลาเดียวกนั นางเองทราบวา่ บดิ าเองก็มีฐานอํานาจท่ีไม่ อาจดเู บาซงึ่ ประโยคท่ีนางเอย่ ออกมานนั้ หนี่ว์จวินคงั ผ้เู ป็นบดิ าเองก็เข้าใจ ทนั ที “จะสง่ พระถงั ซมั จงั๋ ทงั้ ทีต้องสง่ ให้ถงึ ชมพทู วีป” หนี่ว์จวนิ คงั เอย่ ขนึ ้ เป็นนยั เชน่ กนั เขามีบตุ รสาวคนเดียวอยา่ งไรเสียก็ต้องสง่ นางให้ถึงฝั่ง อํานาจที่ เขาเพียรสร้างขนึ ้ มาก็เพื่อวนั นี ้ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงได้ฟังคาํ จากบดิ าก็มีแรง กําลงั ใจมากขนึ ้ อยา่ งน้อยในภพนีน้ างก็ไมไ่ ด้ตวั เปลี่ยวเดนิ คนเดียวแตย่ งั มี บดิ ามารดาและครอบครัวที่นางใฝ่ ฝัน ไมร่ ู้วา่ ไปคราวนีจ้ ะได้พบเจอกนั อีก ทีเมื่อใดคดิ ไปคดิ มาก็อดใจหายไมไ่ ด้ “ทา่ นแมก่ ็มีน้องชายสกั คนจะได้ไมเ่ หงาดีหรือไมเ่ จ้าคะ” หน่ีว์หลินเฟ่ิงไม่ อยากให้บรรยากาศหดหจู่ งึ เอย่ แซวจนมารดาหน้าแดงงดุ ลามไปถงึ หู บดิ า มารดาของนางยงั ไมแ่ ก่ถึงเพียงนนั้ หากพยายามเสียหนอ่ ยก็คงมีทายาท เพ่ิมอยา่ งแนน่ อน ทอสรี ุ้ง

“เจ้าลกู คนนี”้ ชงิ เหลียนหรูเอย่ หน้าแดงยง่ิ เหน็ สายตาวิบวบั เป็นส่ือจาก สามีท่ีมองมานางยิ่งแทบมดุ หน้าหนีไปทางอ่ืน เม่ือถงึ เวลาที่ต้องไปหน่ีว์หลินเฟิ่งจงึ นงั่ พบั เพียบลงที่พืน้ และพนมมือขนึ ้ กลางอกเฉกเชน่ ที่เคยทํากบั บพุ การีในภพก่อนและก้มลงกราบเท้าของ บดิ ามารดาทนั ทีสว่ นหนี่ว์จวนิ คงและชิงเหลียนหรูมองหน้ากนั ด้วยไม่ เข้าใจพฤตกิ รรมท่ีบตุ รีกําลงั กระทําในตอนนีแ้ ตภ่ ายในอกของทงั้ สองรู้สกึ หนว่ งๆ และตืน้ ตนั อนุ่ วาบในอกอยา่ งประหลาด “ทา่ นพอ่ ทา่ นแมถ่ นอมร่างกายด้วยเจ้าคะ่ ” หน่ีว์หลินเฟ่ิงสวมกอดมารดา ครัง้ สดุ ท้ายและก้าวขนึ ้ รถม้าที่เตรียมไว้ก่อนไปนางไมล่ ืมท่ีจะแนะนํา วธิ ีการนบั วนั ไขต่ กให้มารดาเผื่อจะมีน้องน้อยมาชว่ ยคลายเหงาได้บ้าง ระยะทางจากจวนเจ้ากรมพิธีการไมถ่ ือวา่ ไกลจากวงั หลวงเทา่ ใดนกั ใช้ เวลาราวหนง่ึ เคอ่ (15 นาที) รถม้าของจวนก็มาถึงประตวู งั สีแดงบานใหญ่ ของพระราชฐานชนั้ นอก คราแรกหนี่ว์หลนิ เฟ่ิงคดิ วา่ นางอาจมาเร็วเกินไป แตเ่ ม่ือมาถึงกลบั พบวา่ รถมาของคณุ หนจู วนอ่ืนๆ ตา่ งเข้าแถวยาวคล้าย รถตดิ ไฟแดงอยกู่ ่อนแล้วเพราะเหลา่ คณุ หนจู ะต้องยื่นหยกของตระกลู และ เทียบเชิญท่ีได้รับจากกรมวงั จากครัง้ ก่อนหากทําหายก็ต้องแจ้งและมี ขนั้ ตอนที่ยงุ่ ยากมากมาย จากนนั้ ก็รับบตั รควิ ตามลําดบั ท่ีมาถงึ ซงึ่ หน่ีว์ หลนิ เฟิ่งเองเป็นคนท่ี 38 เมื่อมาถงึ พระราชฐานชนั้ กลางทกุ คนต้องลงจาก รถม้าและเดนิ เท้าเข้าไปให้มีบา่ วรับใช้ตดิ ตามได้เพียงหนง่ึ คนเทา่ นนั้

หนี่ว์หลนิ เฟิ่งเดนิ ตามแถวท่ีเหลา่ กกู จู ดั ให้เดนิ มงุ่ หน้าไปยงั ลานคดั เลือก รอบแรก เหลา่ คณุ หนเู ดนิ เรียงกนั เป็นแถวๆ ละสบิ คนนางอยแู่ ถวที่ 3 คนท่ี 8 และเดนิ เคียงไปกบั อิงองิ หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงอดไมไ่ ด้ที่จะมองไปรอบๆ บริเวณ วงั หลวงที่กว้างใหญ่นางไมไ่ ด้รู้สกึ ตน่ื เต้นกบั ท่ีใหม่ แตร่ ู้สกึ ต่ืนตากบั ความ อลงั การของพระราชวงั จีนโบราณที่ไมร่ ู้วา่ จะอยใู่ นยคุ ไหนตอนนีน้ างกบั รู้สกึ โดดเดีย่ วและสนั่ ไหวในอกมากกกวา่ ยงั ดอี ยา่ งน้อยก็มีอิงองิ ที่เป็น เหมือนเพ่ือนแท้คนเดียวในยามนีจ้ งึ อดไมไ่ ด้ที่จะใช้ฝ่ ามือที่จบั กนั อยใู่ น แขนเสือ้ ยกขนึ ้ มากอดประโลมตวั เองเบาๆ “การคดั เลือกไหเ่ สวียน (เลือกสรรจากทว่ั แค้วน)ให้หวั แถวแตล่ ะแถวเรียง ตามแนวยาว สว่ นบา่ วรับใช้ให้แยกออกไปอยขู่ ้างนอก” เสียงของกกู ดู งั ขนึ ้ เรียกสตทิ ่ีลอ่ งลอยก่ใู ห้กลบั มา เหลา่ สตรีที่เข้าร่วมการคดั เลือกปี นีม้ ี ทงั้ หมดเกือบ 5,000 คน ถือวา่ น้อยกวา่ ทกุ ปี ก็วา่ ได้เนื่องจากการเตรียมตวั ไมท่ นั จากกําหนดการที่กระทนั หนั และอีกหลายอยา่ งคล้ายเป็นการคดั ออกกลายๆ “การคดั เลือกรอบแรกซูเสวียน (เลือกเฟ้ นครัง้ แรก) รอบนีเ้ป็นการคดั เลือก จากรูปร่าง สว่ นสงู ผวิ พรรณก่อน” ขนั้ ตอนนีม้ ีการการระบนุ ํา้ หนกั สว่ นสงู รูปร่างที่สมสว่ นอยกู่ ่อนแล้วคล้ายคดั นางงามก็ไมป่ านหนี่ว์หลินเฟ่ิงคดิ ใน ใจ รอบนีจ้ งึ เหลือสาวงามราว 4,000 คน ทอสรี ุ้ง

หน่ีว์หลินเฟ่ิงเหลือบตามองสตรีที่อยขู่ ้างซ้ายนางที่ทําทา่ ลกุ ลีล้ กุ ลนอยา่ ง ตืน่ เต้นเหมือนควบคมุ ตวั เองไมไ่ ด้ เหงื่อกาฬไหลอาบหน้าตวั จน เคร่ืองสําอางท่ีนางบรรจงพอกมาหลดุ ลอกคล้ายแผน่ แป้ งบาง หรือน่ีเป็น การคดั เลือกเหลา่ สาวงามอีกวิธีหนงึ่ ให้ยืนกลางลานเชน่ นี ้แตเ่ มื่อหนั มอง สตรีอีกหลายนางก็เชน่ กนั เครื่องสําอางท่ีพอกมาจนขาวลอดหลดุ แตกระแหงไปตามเหงื่อท่ีไหลกลิ่นตวั ท่ีเคยหอมหวนเมื่อยามแรกถกู กลบ ด้วยกล่ินตวั จนหน่ีว์หลนิ เฟิ่งแทบอ้วก ยงั ดที ี่นางใช้เคร่ืองสําอางท่ีบางเบา กนั นํา้ กนั เหงื่อเป็นพิเศษสว่ นนํา้ มนั หอมสตู รของนางยามนีก้ ลบั ชว่ ยได้ มาก ผ้ใู ดกนั หนอที่คดิ วธิ ีการคดั เลือกง่ายๆ แตล่ ดจํานวนสตรีลงราวครึ่ง ตอ่ ครึ่ง ผา่ นมาราวหนง่ึ ชว่ั ยามจํานวนสตรีเกือบสองพนั เมื่อครู่เหลือเพียง แปดร้อยกวา่ คนเทา่ นนั้ สว่ นผ้ทู ่ีถกู คดั ออกก็ร้องไห้ระงมและต้องกลบั จวน ไปสว่ นผ้ทู ่ีผา่ นเข้ารอบได้เดนิ ไปยงั อีกทีหนง่ึ ท่ีมีหลงั คาสงู คล้ายโดมสา มารจคุ นได้ราวพนั กวา่ คนได้ นางฟังจากกกู เู ลา่ วา่ ลานแหง่ นีใ้ ช้สําหรับจดั งานเลีย้ งและมีหลงั คากนั แดดกนั ลมทําให้เหลา่ หญิงงามถอนหายใจ พร้อมกนั อยา่ งโลง่ อกเกรงวา่ หากยืนนานกวา่ นีใ้ บหน้าท่ีถกู แตง่ แต้มมาคง ถกู ลบเป็นแน่ “ไมค่ ดิ วา่ คณุ หนหู นี่ว์จะผา่ นมาถงึ รอบนีไ้ ด้” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งมองไปตาม คาํ พดู ที่สบประมาทพบวา่ เป็นไป๋ ฮวาบตุ รีของเสนาบดไี ป๋ ท่ีชอบพดู จาขม่

นางเม่ือคราวที่แล้ว หน่ีว์หลนิ เฟิ่งได้แตม่ องหน้าอีกฝ่ ายน่ิงและไมพ่ ดู จา ตอบโต้ส่ิงใด นางไมอ่ ยา่ งมีเรื่องและถกู เหลา่ กกู ไู มพ่ อใจตงั้ แตร่ อบแรก “ฮึ!” ไป๋ ฮวาสง่ เสียงขนึ ้ จมกู อยา่ งเสียหน้าไมค่ ดิ วา่ อีกฝ่ ายจะน่งิ เฉยได้ เชน่ นี ้กลายเป็นวา่ นางเองท่ีชอบหาเรื่องผ้อู ื่นไปทวั่ เหลา่ สตรีที่อยใู่ กล้ไป๋ ฮวาตา่ งพร้อมใจกนั ก้าวหา่ งคนละนดิ สร้างความแค้นเคืองให้นางเป็น อยา่ งมาก เมื่อผา่ นดา่ นตรวจพรหมจรรย์เรียบร้อยเหลือสาวงามเพียงห้าร้อย กวา่ คนเทา่ นนั้ เพ่ือผา่ นไปสกู่ ารแสดงความสามารถและทดสอบความรู้ทกุ คนจะต้องตอบคําถามที่ได้รับมาซงึ่ หน่ีว์หลนิ เฟิงเองก็ผา่ นไปได้ทกุ รอบ อยา่ งไมย่ ากเยน็ จากรอบตอบคาํ ถามนนั้ ทําให้สาวงามลดลงเหลือเพียง หนงึ่ ร้อยนางเทา่ นนั้ “ทกุ ทา่ นที่ผา่ นมาถงึ ขนั้ ตอนนีแ้ ล้วถือวา่ เป็นหญิงงามท่ีมีความรู้และ ความสามารถ ตอ่ ไปจะเป็นการคดั เลือกโดยพระชายาทงั้ สี่ ตอนนีอ้ ยทู่ ี่ วาสนาของแตล่ ะทา่ นแล้วหมดหน้าที่แล้วพวกข้าน้อยขอให้นายหญิงทกุ ทา่ นโชคด”ี เม่ือสนิ ้ เสียงของกกู ทู ่ีรับผดิ ชอบในการคดั เลือกมาจนถงึ รอบ สดุ ท้ายเหลา่ สาวงามตา่ งนงั่ ลงอยา่ งสงบปากสงบคําเพื่อรอสี่พระชายา เสดจ็ หากถกู คดั เลือกก็จะได้รับถงุ หอมที่ปักลายดอกไม้ท่ีเป็นตวั บอกวา่ ได้อยู่ ตําหนกั ใดและสนมเอกขนั้ สองขนึ ้ ไปเทา่ นนั้ ที่จะมีตําหนกั เป็นของตวั เอง ทอสรี ุ้ง

สว่ นยศท่ีตํากวา่ นนั้ คล้ายจะเป็นตําหนกั ท่ีมีหลายห้อง สว่ นคนท่ีไมถ่ กู เลือกจะได้รับดอกไม้และกลบั จวนทนั ที “เจงิ ้ เสียนเฟยเสดจ็ แล้ว” เสียงขนั ทีประกาศตาํ แหนง่ ของหนงึ่ ในส่ีพระ ชายาขนั้ เอกลําดบั ท่ีสี่เป็นผ้ทู ี่เสดจ็ มาถึงก่อนเป็นคนแรก เหลา่ สาวงามจงึ ยอ่ กายคํานบั อยา่ งพร้อมเพรียงไมน่ านก็ได้ยินเสียงหวานใสอนญุ าตให้ลกุ ขนึ ้ หลงั จากที่ทรงประทบั นงั่ ตามเก้าอีต้ ําแหนง่ ท่ีจดั เรียงไว้แล้ว “ลกุ ขนึ ้ เถิด...พวกเจ้าคงจะเหนด็ หน่ือยนา่ ด”ู เจงิ ้ เสียนเฟยพดู ด้วยนํา้ เสียง ท่ีเป็นมิตรทงั้ มมุ ปากยงั ยกขนึ ้ น้อยๆ ดแู ล้วคล้ายแมพ่ ระผ้ใู จดที งั้ รูปร่าง หน้าตาล้วนการวางตวั ล้วนแตเ่ หมาะสมกบั ตําแหนง่ เสียนเฟยอยา่ งยิง่ “ขอบพระทยั เจิง้ เสียนเฟยเหนียงเหนียงเพคะ” เมื่อเหลา่ สาวงามค้อมตวั คํานบั ขอบพระทยั ผ้สู งู ศกั ดไ์ิ ด้ไมน่ านก็ต้องก้มคํานบั ผ้มู าใหมท่ ี่มียศสงู กวา่ อีกครา “ฮยุ่ ซเู ฟยและลเู่ ตอ๋ เฟยเสดจ็ แล้ว” เสียงขนั ทีผ้เู ดมิ ขานตําแหนง่ ของสตรี สองนางท่ีประคองกนั เข้ามาในโถง ทําให้หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงอดชําเรืองมองร่าง งดงามทงั้ สองสตรีผ้สู งู ศกั ดไ์ิ มไ่ ด้ ฮยุ่ ซเู ฟยผ้มู ีใบหน้างดงามปานนาง สวรรค์แตใ่ บหน้าและดวงตางามกลบั เศร้าสร้อย สว่ นลเู่ ตอ๋ เฟยนนั้ ก็ งดงามไมแ่ พ้กนั ใบหน้าและดวงตาคนู่ นั้ ดอู ยา่ งไรก็เหมือนไมค่ อ่ ยพอใจใน การต้อนนรับสนมใหมอ่ ยา่ งพวกนางเทา่ ใดนกั

บทท่ี 14 หงส์เข้าวัง 2 “คํานบั ฮยุ่ ซเู ฟยและลเู่ ตอ๋ เฟยเพคะ” เจิง้ เสียนเฟยยอ่ คาํ นบั อยา่ งออ่ นช้อย แตม่ ือสองข้างกลบั ให้บา่ วคนสนิทประคองไว้เกรงวา่ จะล้ม “น้องหญิงกําลงั ตงั้ ครรภ์เชน่ นีใ้ ยต้องลําบากฝ่ าลมแดดหากฝ่ าบาททรง ทราบจะไมพ่ อพระทยั เอาได้” ลเู่ ตอ๋ เฟยเอย่ ด้วยเสียงหวานฟังดแู ล้วคล้าย เป็นหว่ งแตอ่ ีกนยั เหมือนเป็นคําขมู่ ากกวา่ “ขอบพระทยั พี่หญิงท่ีเป็นหว่ ง หมอ่ มฉนั เพียงอยากมาต้อนรับเหลา่ น้องสาวเทา่ นนั้ เพคะ” เจิง้ เตอ๋ เฟยเองรีบก้มหน้าตอบทนั ทีสว่ นมืออีกข้างก็ ลบู ครรภ์มงั กรอยา่ งถนอมและเป็นการอวดอ้างไปในตวั สว่ นฮยุ่ ซูเฟยกลบั ยิม้ น้อยๆ และไมไ่ ด้ใสใ่ จทงั้ สองพระชายาที่กําลงั พดู จาด้วยภาษาดอกไม้ กระทบกระเทียบกนั ไปมา “หลนิ ก้ยุ เฟยเสดจ็ ” ไมน่ านสตรีที่มียศสงู สดุ ในสี่พระชายาก็เสดจ็ มาถึง ภายในโถงน่งิ เงียบจน แทบได้ยนิ เสียงใบไม้หลน่ จากต้น หญิงงามในชดุ สีแดงเลือดนกปัก ลวดลายหงส์พิลาสใบหน้างามเชดิ ขนึ ้ อยา่ งถือตวั กล่นิ อายความเยอ่ หยิ่ง ทอสรี ุ้ง

และนา่ กลวั ถกู แผก่ ระจายออกมาจากร่างบางที่เดนิ นวยนาดขนึ ้ ไปยงั ที่นงั่ ประธาน “คํานบั หลนิ ก้ยุ เฟยเหนียงเหนียงเพคะ” เหลา่ สาวงามและสามพระชายา ยอ่ คาํ นบั ผ้มู าใหมอ่ ยา่ งพร้อมเพรียง จากนนั้ เสียงทรงอํานาจเอย่ ขนึ ้ ไมด่ งั ไมเ่ บาจนเกินไปหากแตไ่ ด้ยนิ ครบทกุ คน “อยา่ เสียเวลาอีกเลยเมื่อมาครบกนั แล้วก็เริ่มคดั เลือกเถิด เป่ินกงยงั มีสงิ่ ท่ี ต้องทําอีกมาก” สตรีผ้มู ียศสงู สดุ เอย่ เสียงเรียบทงั้ สายตายงั คงจ้องมองอยู่ ท่ีปลอกเลบ็ สีทอง ทงั้ ประโยคของผ้เู ป็นใหญ่สดุ ในฝ่ ายในเอย่ ออกมาราว กบั เรื่องการคดั เลือกสนมใหมเ่ ป็นเพียงเรื่องทว่ั ไปไมส่ ําคญั อนั ใด และยงั ไมว่ ายหนั ไปเหน็บแนมผ้ทู ี่ตงั้ ครรภ์อีกด้วย หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงจงึ อดไมไ่ ด้ท่ีจะ เก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยไว้ หากต้องพบเจอเหลา่ ชายาผ้สู งู ศกั ดจ์ิ ะได้ ระวงั ตวั ถกู เหลา่ สาวงามเดนิ แถวเรียงหน้ากระดานสิบคนยืนตอ่ หน้าพระ ชายาทงั้ สี่ หากพระนางพอใจผ้ใู ดก็จะให้นางกํานลั ไปจดช่ือแซไ่ ว้หลงั จาก นนั้ ก็จะประทานถงุ หอมให้ซงึ่ หมายความวา่ สตรีนางนนั้ ผา่ นการคดั เลือก สว่ นตาํ แหนง่ นนั้ จะประกาศอีกที รอบนีจ้ งึ เป็นรอบเกือบสดุ ท้ายแล้วได้ยนิ จากกกู ทู ี่ประกาศเห็นวา่ เป็นรอบจิน้ ผนิ (พนิ จิ นสิ ยั ใจคอสตปิ ัญา) คาดวา่ คงจะเหลือสาวงามเพียง 20-50 คนเทา่ นนั้

“เจ้าช่ืออะไร” หลินก้ยุ เฟยเอย่ ถามไป๋ ฮวา เมื่อเหน็ วา่ หญิงสาวตรงหน้าดู จากภายนอกแล้วคล้ายเป็นคนฉลาด รูปร่างหน้าตาก็งดงามไมน่ ้อย “ข้าน้อยไป๋ ฮวาเจ้าคะ่ เป็นบตุ รสาวของเสนาบดีไป๋ ” ไป๋ ฮวายอ่ กายตอบ อยา่ งงดงามภายในใจตอนนีร้ ูสกึ ดีใจเป็นอยา่ งย่ิงที่หลินก้ยุ เฟยเอย่ ถาม นาง เชน่ นีย้ อ่ มต้องผา่ นการคดั เลือกอยา่ งแนน่ อน “งนั้ หรือ เจ้าเป็นสตรีท่ีงดงามท่ีเดียวเจ้ารู้หรือไมส่ นุ ขั จิง้ จอกแอบอ้างบารมี เสือจดุ จบมกั จะไมด่ ีนกั ” หลินก้ยุ เฟยพดู เปรียบเปรยกึ่งตอ่ วา่ ไป๋ ฮวาผ้นู ี ้ ภายนอกดฉู ลาดแตเ่ นือ้ แท้แล้วกลบั กลวงทงั้ ยงั โงง่ ม อาศยั อํานาจของ บดิ าขม่ เพื่อให้ได้ในสง่ิ ท่ีตนต้องการ แตห่ ลินก้ยุ เฟยต้องการคนประเภทนี ้ ย่งิ นกั จงึ เลือกไว้อีกทงั้ อํานาจของบดิ าไป๋ ฮวาผ้นู ีก้ ็ไมอ่ าจดแู คลน “ขอบพระทยั เพคะหลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียง” ไป๋ ฮวายอ่ กายรับถงุ หอมที่ ปักลวดลายดอกมตู่ านท่ีเป็นสญั ลกั ษณ์ตําหนกั มตู่ านของหลินก้ยุ เฟย อยา่ งดีใจ แตน่ างเองยงั งงกบั คาํ พดู ของหลินก้ยุ เฟยเม่ือครู่แตเ่ ม่ือคดิ ได้วา่ นางได้ถกู คดั เลือกแล้วจงึ เลกิ ใสใ่ จคาํ พดู นนั้ ไป ตอนหนั หลงั กลบั ยงั ไมว่ าย เบะปากใสห่ น่ีว์หลนิ เฟิ่งพร้อมเชิดหน้าใสอ่ ยา่ งผ้มู ีชยั เหนือกวา่ “แล้วเจ้าละ่ ” เจงิ ้ เสียนเฟยหนั ไปถามหญิงสาวอีกคนในแถวถดั มาท่ีดโู ดด่ เดน่ กวา่ ทกุ คนทงั้ หมดในแถว ร่างงามมีใบหน้าหวานซงึ ้ ราวเทพธิดา จําแลง เจิง้ เหมย่ ฉิงนกึ อยากดงึ ทงึ ้ ใบหน้าลอ่ ลวงให้เสียหายแตก่ ็ต้องขม่ กลนั้ ไว้อยา่ งน้อยตอนนีน้ างก็มีครรภ์มงั กรเพียงผ้เู ดยี งในบรรดาสนม ทอสรี ุ้ง

ทงั้ หมด นางรู้สกึ ดีทกุ ครัง้ ท่ีมีสายตาริษยาถกู สง่ มา ไมน่ านนางคงต้องได้ นง่ั บลั ลงั ก์หงส์แล้วจงึ ไมส่ นใจวา่ นางสนมใหมห่ รือสนมเก่าจะงดงาม เพียงใด “คํานบั เจงิ ้ เสียนเฟยเหนียงเหนียงหมอ่ มฉนั มีนามวา่ ลฟู่ างแซจ่ วงเพคะ” จวงลฟู่ างก้มศีรษะเลก็ น้อยสายตามองตา่ํ ดเู จียมตนสี่พระชายาจงึ ยิม้ อยา่ งพร้อมเพรียงนานๆ จะพบสตรีที่วางตวั นิ่งสงบและเฉลียวฉลาดอยา่ ง แท้จริง อีกใจก็นกึ หวนั่ กบั รูปโฉมท่ีงดงามของอีกฝ่ ายไมไ่ ด้ “ไมไ่ ด้กินแพะแตก่ ลิ่นสาบแพะตดิ ตวั ไป เจ้าเข้าใจความหมายหรือไม”่ เจงิ ้ เสียนเฟยตอ่ สํานวนเปรียบเปรยเพื่อทดสอบสตรีเบือ้ งหน้าคดิ วา่ โจทย์ที่ นางตงั้ ขนึ ้ มาคงยากพอที่คนไมฝ่ ักใฝ่ จะตอบได้ ผา่ นไปชว่ั จิบชาเสียงแวว่ หวานจงึ ลกุ ขนึ ้ ตอบด้วยเสียงนํา้ เสียงท่ีมนั่ ใจ “กราบทลู เจิง้ เสียนเฟยเหนียงเหนียงกินแพะแตก่ ลิน่ สาบแพะตดิ ตวั ไป หมายความวา่ หากเราไมไ่ ด้ประโยชน์จากส่ิงนนั้ แตก่ ลบั ต้องได้รับผลเสีย นนั้ เพคะ” จวงลฟู่ างตอบเสียงหวานใบหน้าน้อยยิม้ แตพ่ องามไมเ่ สียแรงท่ี นางพรํ่าอา่ นหนงั สืออยนู่ านหากถามยากกวา่ นีน้ างยงั ไมอ่ าจแนใ่ จวา่ จะ สามารถตอบได้หรือไม่ “ดี..ในเม่ือเข้าใจเชน่ นีก้ ็จงจดจําเอาไว้...หลวิ จวั่ มอบถงุ หอมให้นาง” เจงิ ้ เสียนเฟยหนั ไปสงั่ บา่ วคนสนิททนั ทีนางคดิ ไมผ่ ิดวา่ สตรีนางนีต้ ้องฉลาด

อยา่ งแนน่ อน แตก่ ็ขอให้อยรู่ อดในดงดอกไม้พิษนีก้ ็แล้วหากนางอยใู่ นท่ี ของนางไมร่ ะรานท่ีของผ้อู ื่นยอ่ มไมม่ ีปัญหาตามมา หน่ีว์หลินเฟ่ิงก้าวไปตามแถวจนมาหยดุ อยตู่ รงหน้าส่ีพระชายาตอนนีห้ าก จะบอกวา่ นางไมต่ ื่นเต้นก็ดจู ะเป็นการโกหกแตบ่ งั เอิญนางสามารถเก็บงํา ความตนื่ เต้นนนั้ เอาไว้ได้มากกวา่ เมื่อเหลา่ กสู งั่ ให้เงยหน้าจงึ เห็นวา่ ทงั้ สี่ พระนางจดจ้องมาที่ หน่ีว์หลินเฟิ่งเพียงผ้เู ดียว “เจ้าช่ืออะไร” หลินก้ยุ เฟยชงิ ถามก่อน เม่ือครูจวงลฟู่ างวา่ งดงามดง่ั เทพธิดาแล้วแตส่ ตรีตรงหน้ากบั งดงามเย้ายวนราวจิง้ จอกจําแลงดงู ดงาม ออ่ นหวานและเย้ายวนในคราวเดียวกนั สวรรค์ ! ใยทา่ นถงึ บรรจงสรรค์ สร้างสตรีนางนีม้ าด้วยความลําเอียงนกั ความหวาดกลวั เกาะกมุ หวั ใจสตรี ผ้สู งู ศกั ดทิ์ นั ที “คํานบั หลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียงหมอ่ มฉนั หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงเพคะ” เสียง กงั วานแวว่ หวานดงั ระฆงั แก้วถกู เอือ้ นเอย่ ออกมาทําให้ส่ีพระชายาถึงกบั ชะงกั มองพร้อมกนั เกินไปแล้ว ! เสียงไพเราะท่ีออ่ นหวานจบั ใจแม้ไมต่ ้อง ดดั แปลงถกู เอย่ ออกมาอยา่ งรื่นหขู นาดพวกนางเป็นสตรียงั เคลิบเคลมิ ้ แล้วมงั กรผ้ชู มชอบของสวยงามเลา่ ! “ข้าขอเป็นคนถามเจ้าก็แล้วกนั ” ฮยุ่ ซเู ฟยผ้มู ีใบหน้าเศร้าแตต่ อนนีน้ ยั น์ตา นนั้ มีประกายแวววบั แหง่ ความหวงั ซงึ่ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงเองยงั ประหลาดใจ ทอสรี ุ้ง

“เพคะ” “เมื่อครัง้ โจโฉต้องการยดึ แผน่ ดนิ ภาคกลางจงึ ดนั้ ด้นนําทพั มาจากแดน ไกลจนในที่สดุ ก็ได้ประจนั หน้ากบั เลา่ ปี และจกู ดั เหลียง แตว่ า่ ทหารเหนื่อย ล้ามากแทบยืนไมอ่ ยู่ โจโฉก็จนปัญญาจะส้รู บตอ่ ก็เลยสง่ สญั ญาณ ประโยคหนง่ึ ให้ทหารรับรู้ เจ้าทราบหรือไมว่ า่ ประโยคคาํ สง่ั ให้ถอยทพั คอื อะไร” เหลา่ สามพระชายามองหน้าฮยุ่ ซเู ฟยอยา่ งไมเ่ ข้าใจเหตใุ ดฮยุ่ เฟยผู้ ท่ีจมอยกู่ บั หนงั สือทงั้ วนั กลบั ตงั้ คําถามท่ียากราวกบั กลน่ั แกล้งเชน่ นี ้ สว่ นหน่ีว์หลนิ เฟ่ิงก็แทบจะบือ้ ใบ้ใยคาํ ถามของนางถงึ ยากกวา่ ผ้อู ื่นเลา่ จงึ ลองค้นสมองดวู า่ นางเคยอา่ นนยิ ายสามก๊กหรือไมย่ งั ดีท่ีพอผา่ นตามา บ้างจงึ โลง่ ใจไปเปราะหนง่ึ “เรียนฮยุ่ ซเู ฟย ประโยคนนั้ คอื ซี่โครงไก่เพคะ” ส่ีพระชายาเบกิ ตากว้าง พร้อมกนั สตรีตรงหน้าไมเ่ พียงมีหน้าตางดงามแตส่ ตปิ ัญญาก็มีมาก เชน่ กนั “จะทงิ ้ ซี่โครงก็เสียดายจะกินตอ่ ก็หาเนือ้ ไมไ่ ด้โจโฉจงึ เปรียบสถาณการณ์ นนั้ เป็นซี่โครงให้ถอยทพั อยา่ เสียดายเพคะ” หนี่ว์หลินเฟ่ิงกลา่ วตอ่ สว่ นฮยุ่ ซเู ฟิงจงึ ฉายรอยยิม้ ท่ีนานๆ จะปรากฏให้เห็นฮยุ่ ชงิ เจียวยิม้ กบั ตวั เองใน ท่ีสดุ สวรรค์ก็เห็นใจนางสง่ สตรีผ้นู ีม้ าคลายความทกุ ข์ในใจให้นาง

“ซิง่ หลนั มอบถงุ หอมให้นาง” ฮยุ่ ซูเฟยชงิ มอบถงุ หอมปักลวดลายเหลียน ฮวา (ดอกบวั ) ให้กอ่ นอยา่ งไรเสียสตรีผ้นู ีย้ อ่ มต้องได้รับยศที่ไมอ่ าจดู แคลน อยา่ งน้อยอยภู่ ายใต้ความดแู ลของเรือนเหลียนฮวานา่ จะดีกวา่ เมื่อการคดั เลือกมาถึงดา่ นสดุ ท้ายผา่ นไปเหลือหญิงสาวเพียงส่ีสิบกวา่ คน เทา่ นนั้ ซง่ึ หน่ีว์หลนิ เฟิ่งเองก็เป็นหนงึ่ ในจํานวนนนั้ ตอ่ ไปเป็นการประกาศ ตําแหนง่ ซง่ึ ฮอ่ งเต้จะเสดจ็ มาเลือกด้วยพระองค์เอง “ฮอ่ งเต้เสดจ็ จจจ” เสียงของขนั ทีท่ีอยขู่ ้างพระวรกายดงั ก้องราวประกาศ ตาํ แหนง่ ของผ้มู าเยือน เหลา่ สตรีทงั้ หลายจงึ พร้อมเพียงกนั ก้มคาํ นบั เหลา่ สี่ชายาก็เชน่ กนั “ถวายบงั คมฝ่ าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หม่ืนปี ๆ ปี ” เสียงหวานผสานกนั ราวดนตรีจากสวรรคท์ ําให้บรรยากาศดคู กึ คกั อยา่ งยิ่งมงั กรหนมุ่ รอเวลา เสดจ็ อยนู่ านไมค่ ดิ วา่ การคดั เลือกนางสนมจะใช้เวลานานถงึ เพียงนี ้ตงั้ แต่ พระองคไ์ ด้ทรงทอดพระเนตรรายชื่อผ้ผู า่ นการคดั เลือกก็แทบจะประทบั อยทู่ ี่ตาํ หนกั ไมไ่ หว จกั รพรรดหิ นมุ่ เดนิ ไปประคองเจิง้ เสียนเฟยให้ลกุ ขนึ ้ เกรงวา่ ทายาทมงั กรในครรภ์จะเป็นอนั ตราย “อ้ายเฟยเหตใุ ดจงึ ไมถ่ นอมร่างกาย” ฮอ่ งเต้หนมุ่ ทรงตรัสอยา่ งหว่ งใยแต่ ไฉนเลยหนี่ว์หลนิ เฟ่ิงจะมองไมอ่ อกวา่ มงั กรผ้นู ีก้ ําลงั เลน่ ละครสวม บทบาทเป็นสามีที่หว่ งใยภรรยา แตเ่ พียงประโยคท่ีทรงตรัสก็ทําให้ใคร หลายคนริษยาได้ ทอสรี ุ้ง

“ขอบพระทยั ฝ่ าบาทท่ีทรงหว่ งใยหมอ่ มฉนั กบั ลกู เพคะ” เสียงหวานเอย่ เจือ้ ยแจ้วเป็นธรรมชาตแิ ตก่ ลบั จงใจเน้นเรื่องท่ีนางตงั้ ครรภ์อยา่ ง แนบเนียน “เอาละ่ เจิน้ จะรีบแตง่ ตงั้ ให้เสร็จโดยเร็วอ้ายเฟยกบั ลกู จะได้ไปพกั ผอ่ น” จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้หยอดมาอีกประโยคทําให้เจงิ ้ เหมย่ ฉิงกระหยม่ิ ยิม้ อยา่ ง พอใจสนมใหมเ่ หลา่ นีน้ บั เป็นสง่ิ ใดได้ในเม่ือนางเป็นท่ีโปรดปรานอยา่ ง แท้จริง ตําแหนง่ แมข่ องแผน่ ดนิ คงไมไ่ กลเกินเอือ้ มอยา่ งแนน่ อนหากนาง ประสตู พิ ระโอรสให้กบั ฝ่ าบาท “ดีเพคะฝ่ าบาท น้องหญิงเจงิ ้ จะได้กลบั ไปพกั ผอ่ นหากอยนู่ านเกินไปจะไม่ ดกี บั ทายาทมงั กรในครรภ์เพคะ” หลินก้ยุ เฟยเอย่ ออกมา นางไมย่ อมให้ เจิง้ เหมย่ ฉิงได้หน้าเพียงฝ่ ายเดยี ว นงั แพศยานน่ั เพียงตงั้ ภรรค์เทา่ นนั้ ! ไมอ่ ยา่ งนนั้ ฝ่ าบาทคงไมเ่ อาอกเอาใจมนั จนออกนอกหน้าเชน่ นี ้ “หมา่ กงกงประกาศราชโองการได้” จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้หนั ไปสง่ั ขนั ทีคนสนิท เม่ือทรงพอพระทยั ที่ยว่ั เย้าเหลา่ บปุ ผาให้ร้อนรนได้แล้ว พระองคโ์ ปรด ปรานที่จะทอดพระเนตรเหลา่ บปุ ผาที่ตะเกียกตะกายปี นขนึ ้ บลั ลงั ก์หงส์ท่ี เป็นเพียงภาพมายา หากพระองค์ไมม่ อบให้สตรีนางใดแม้มีบนั ไดก็ไมอ่ าจ ปี นถึง

“ไป๋ ฮวา จากสกลุ ไป๋ สดใสร่าเริง เพียบพร้อม เหมาะสมกบั ตาํ แหนง่ ชงอี๋ สนมเอกขนั้ สองลําดบั ท่ีเจด็ มอบตาํ หนกั อวีห้ ลาน” “ขอบพระทยั เพคะ” ไป๋ ฮวาก้าวออกมารับราชโองการสีทองมาถือไว้และ ยอ่ คาํ นบั อยา่ งสวยงามแม้ในใจไมค่ อ่ ยพอใจเทา่ ใดนกั “จวงลฟู่ าง จากสกลุ จวง งดงาม กริยาเพียบพร้อมเหมาะสมกบั ตาํ แหนง่ ชงเยว่ียนสนมเอกขนั้ สองลําดบั ที่เก้ามอบตําหนกั หลนั ฮวา “ขอบพระทยั เพคะ” จวงลฟู่ างยอ่ รับราชโองการอยา่ งน้อมนอบมือสนั้ ระริก แตแ่ ววตาไมแ่ สดงออกวา่ พงึ พอใจหรือไมพ่ งึ พอใจ “จงิ ้ ลอู่ งิ นา่ รักเพียบพร้อมมีคณุ ธรรม เหมาะสมกบั ตําแหนง่ พระสนมขนั้ สามชนั้ เอกเจ๋ียยว๋ีมอบตําหนกั ซง่ิ ฮวา” “ขอบพระทยั เพคะ” จงิ ้ ลอู่ ิงเองก็ไมน่ ้อยหน้าเชน่ กนั นางไมไ่ ด้ควาดหวงั ตําแหนง่ เทา่ ใดนกั ขอเพียงไมต่ กไปถงึ ตําแหนง่ ไฉเหรินก็เพียงพอ เมื่อรับ ราชโองการเสร็จจงึ หนั ไปยมิ ้ ให้ไป๋ ฮวาทนั ที สว่ นไป๋ ฮวาเองก็ยิม้ กลบั มาแต่ เป็นรอยยมิ ้ ท่ีอยเู่ หนือกวา่ แม้จะเป็นสหายก็ตาม “หน่ีว์หลนิ เฟิ่ง จากสกลุ หน่ีว์งดงามดง่ั ดอกไม้ป่ า เพียบพร้อมเฉลียวฉลาด เหมาะสมกบั ตาํ แหนง่ พระสนมเอกขนั้ สองลําดบั ท่ีแปด ชงหรง มอบ ตาํ หนกั เหมยฮวา” ทอสรี ุ้ง

“ขอบพระทยั เพคะ” หนี่ว์หลนิ เฟิ่งยื่นมือขาวเรียวไปรับราชโองการสีทองใน ใจรู้สกึ ประหลาดใจที่สดุ นางคดิ วา่ เขาอาจจะมอบตาํ แหนง่ ไฉเหรินให้นาง ด้วยซํา้ คราแรกนกึ วา่ ต้องไปอยรู่ วมกบั สนมผ้อู ื่น ตาํ แหนง่ สนมเอกเชน่ นาง ถึงแม้จะอยใู่ นลําดบั ที่ยงั ไมส่ งู นกั แตก่ ็ไมไ่ ด้ด้อยจนเกินไปยงั พอให้คลาย กงั วลไปบ้าง หมา่ กงกงยงั ประกาศตอ่ ไปซงึ่ หนี่ว์หลินเฟ่ิงเองก็ไมไ่ ด้ใสใ่ จท่ีจะฟัง เม่ือ ฮอ่ งเต้เสดจ็ ออกไปแล้วเหลา่ พระชายาก็เสดจ็ ตามไปทนั ทีบรรยากาศ กดดนั เมื่อครู่จงึ คลายออกไปด้วย เหลา่ กกู จู งึ สงั่ ให้พวกนางแยกย้ายเข้า ตําหนกั ตวั เอง “คณุ หน.ู ..เออ่ หนี่ว์ชงหรงเป็นอยา่ งไรบ้างเจ้าคะ เออ่ ..เพคะ” องิ องิ ทงั้ ต่นื เต้นและดีใจทงั้ ไมช่ นิ กบั คําราชาศพั ท์ หน่ีว์หลนิ เฟิ่งจงึ ได้แตข่ ําขนั “เหน่ือยมากอิงองิ ” ตอนนีน้ างไมม่ ีแรงจะพดู จาส่งิ ใดเพราะท้องน้อยๆ เร่ิม หวิ ขนึ ้ มาแล้วจงึ ชวนอิงอิงเดนิ ตามกงหนี่ว์ (นางกํานลั )ไปยงั ตาํ หนกั ที่เพงิ่ ได้รับมา “พระสนมเพคะ คนของเฉินฮหู ยินนําจดหมายฉบบั นีม้ าให้ทา่ นเจ้าคะ่ ” องิ อิงรีบยื่นจดหมายสีขาวที่ปิดผนกึ ด้วยนํา้ ตาเทียนอยา่ งดกี ล่นิ จากซอง จดหมายเป็นกลนิ่ ของอิงฮวาซงึ่ บง่ บอกวา่ เป็นของพี่จจู อู ยา่ งแนน่ อน

“รีบเดนิ เถิดเดยี๋ วจะมืดค่ํา” หน่ีว์หลินเฟิ่งรีบเก็บจดหมายเข้าแขนเสือ้ ทนั ที นางคดิ วา่ เปิดอา่ นตรงนีค้ งไมด่ เี ทา่ ใดนกั ถงึ ตาํ หนกั คอ่ นอา่ นก็ยงั ไมส่ ายไป ทอสรี ุ้ง

บทท่ี 14 หงส์จัดการตาํ หนัก หนี่ว์หลินเฟิ่งเดนิ ตามกงหน่ีว์ (นางกํานลั ) ท่ีชว่ ยนําทางไปยงั ตําหนกั เหมย่ ฮวากงท่ีอยไู่ กลออกไปจากผ้อู ื่นดแู ล้วสนั โดษถกู ใจนางย่งิ นกั ทางเดนิ สองข้างทางซ้ายขวาเป็นสวนท่ีตกแตง่ ได้อยา่ งสวยงามร่มร่ืน สบายตายง่ิ นกั ทงั้ ยงั มีซุ้มดอกเจงิ ถิงหลวั ราวมา่ นนํา้ ตกหากถึงฤดอู อก ดอกคงงดงามไมน่ ้อย เมื่อเดนิ ใกล้ถึงเขตตําหนกั กลบั ได้ยนิ เสียงนกร้องขบั กลอ่ มไปมาและรายรอบด้วยต้นเหมยตวั บเิ วณสมกบั ช่ือของตําหนกั อยา่ ง ยง่ิ “ตาํ หนกั ตรงนนั้ เป็นของผ้ใู ดหรือ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งมองข้ามสระบวั ขนาดใหญ่ ไปพบตําหนกั ท่ีอยไู่ มไ่ กลเทา่ ใดสวยงามโออ่ าตงั้ อยกู่ ลางสระใหญ่ล้อม ด้วยปทมุ ดอกใหญ่หลากสีและได้กล่ินหอมพดั ลอยมาตามลม “ทลู หน่ีว์ชงหรง ตาํ หนกั แหง่ นนั้ คือเหลียนฮวากงเป็นของฮยุ่ ซเู ฟยเพคะ” นางกํานลั ผ้นู ําทางค้อมหวั ลงตอบอยา่ งมีมารยาทนางได้รับมอบหมายให้ นําทางหนี่ว์ชงหรงผ้นู ีท้ งั้ ยงั ต้องคอยเก็บรายละเอียดตา่ งๆ เพื่อไปรายงาน ให้ผ้เู ป็นนายทราบ จะเห็นวา่ สนมใหมผ่ ้นู ีส้ งบปากเป็นอยา่ งยง่ิ

“แสดงวา่ เหมย่ ฮวากงแหง่ นีก้ ็อยภู่ ายใต้การดแู ลของฮยุ่ ซูเฟยใชห่ รือไม”่ หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงสอบถามเพื่อความแนใ่ จวนั หลงั นางจะได้ไปคารวะผ้ดู แู ลไม่ ผดิ คน “เพคะ มีตําหนกั ที่อยภู่ ายใต้การดแู ลของฮยุ่ ซเู ฟยอยสู่ ามตําหนกั คือ สยุ่ เชียนกง ฝหู รงกง และเหมย่ ฮวากงเพคะ” นางกํานลั เอย่ ตอบพร้อมกบั เดนิ ไปด้วยพลางชีไ้ ปตามทศิ ของเหลา่ ตาํ หนกั ที่อยรู่ ายลอบหา่ งออกไป ตําหนกั เหมย่ ฮวาแหง่ นีเ้ป็นตาํ หนกั ท่ีอยใู่ กล้กบั ตําหนกั ของฮยุ่ ซเู ฟยที่สดุ และนางกํานลั ยงั บอกอีกวา่ ถดั ไปจากเหลียนฮวากงนนั้ เป็นตําหนกั ร้างไร้ ผ้คู นสญั จรผา่ นไปอีกด้วย แตห่ ากจะไปต้องผา่ นเหลียนฮวากงของฮยุ่ ซูเฟ ยกอ่ น ฉะนนั้ จงึ ไมม่ ีผ้ใู ดกล้าเดนิ เข้าไปอีกทงั้ เหลียนฮวากงยงั ไมต่ ้อนรับ แขกอีกด้วยนอกจากฮอ่ งเต้เทา่ นนั้ เมื่อเดนิ เข้ามาถงึ เขตบริเวณของตําหนกั เหมย่ ฮวากงแล้วหนี่ว์หลินเฟ่ิงจงึ ขอบใจกงหน่ีว์ผ้นู ําทางอยหู่ ลายประโยคและมอบสินนํา้ ใจเล็กๆ น้อย ตาม มารยาทเหน็ หรือไมจ่ ะขยบั ตวั ทําสิง่ ใดยอ่ มต้องใช้เงินทงั้ นนั้ นางเดนิ ดู รอบๆ กอ่ นเข้าไปภายใน เหมย่ ฮวากงแหง่ นีช้ า่ งงดงามสมชื่อเสียจริงหาก นางไมไ่ ด้ตําแหนง่ ชงหรงมีหรือจะได้เป็นเจ้าของตาํ หนกั สวยงามเชน่ นี ้ “พระสนมจะเข้าไปข้างในเลยหรือไมเ่ พคะ” อิงอิงเห็นพระสนมยืนมองรอบ นอกอยนู่ าน ทอสรี ุ้ง

“ประเดยี๋ วรอขนั ทีเอาของมาสง่ คอ่ ยเข้าไปพร้อมกนั ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งยงั อยากเดนิ ดรู อบๆ สกั พกั บริเวณรอบตําหนกั กว้างขวางและมีสวนหยอ่ มเล็กๆ มีเก้าอีไ้ ม้ยาวสีขาว อยใู่ ต้ร่มต้นเหมยท่ีกําลงั ผลิดอกเล็กๆ มีลานกว้างสําหรับไว้ใช้สอย สว่ น ทางด้านหลงั ก็มีครัวเล็กๆ สําหรับทําอาหารเองได้ด้วย หน่ีว์หลินเฟิ่งคดิ ออกทนั ทีวา่ จะหาดอกไม้ ผกั สวนครัว และสมนุ ไพรมาปลกู ไว้สําหรับ ทดลองทํานํา้ มนั หอม เพราะนางไมอ่ ยากอยากเบกิ จากกองงานเครื่อง หอม นางชอบกล่นิ หอมของผลไม้และสิง่ ท่ีเป็นสมนุ ไพรมากกวา่ เพราะ กล่ินของมนั ไมฉ่ นุ มาก สว่ นลานกว้างก็เอาไว้ทดลองทําครีมขดั ผวิ เพื่อ สง่ ไปยงั ร้าน นางจะไมป่ ลอ่ ยเวลาให้เสียเปลา่ อยา่ งแนน่ อนหากไมเ่ ป็นที่ โปรดปรานอยา่ งน้อยก็มีเงินเอาไว้ใช้สอย “พระสนมเหลา่ ขนั ทีขนของมาถงึ หน้าตําหนกั แล้วเพคะ” อิงองิ เดนิ เข้ามา แจ้งทนั ทีที่มองเหน็ ขบวนขนั ทีที่ขนของมาสง่ ท่ีตําหนกั “ขนเข้าไปไว้ในตาํ หนกั เลย” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงมองดหู ีบของท่ีถกู ขนมาและ สงั เกตเห็นวา่ มีขนั ทีผ้หู นง่ึ ท่ีแตง่ กายแตกตา่ งจากผ้อู ่ืนก็เข้าใจในทีวา่ ยอ่ ม ต้องเป็นหวั หน้าขนั ทีในชดุ นีท้ นั ทีจงึ เดนิ เข้าไปเพ่ือจะขอบคณุ “คาํ นบั หน่ีว์ชงหรงกระหมอ่ มซุนกงกงนํานางกํานลั และขนั ทีมาให้พระ สนมพะยะคะ่ ” ซนุ กงกงก้มคาํ นบั อยา่ งนอบน้อมและลอบมองหน่ีว์

ชงหรงอยา่ งละเอียด พระสนมผ้นู ีงามพลิ าศโดดเดน่ กวา่ สนมนางอ่ืนยิ่งนกั วนั หน้ายอ่ มเป็นท่ีโปรดปรานอยา่ งแนน่ อน ซนุ กงกงคาดเดาในใจ “ลําบากซุนกงกงแล้ว” หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงเอย่ อยา่ งมีมารยาทพลางเหลียวมอง ขบวนขนั ทีที่ยืนอยดู่ ้านหลงั มีจํานวน 8 คน และนางกํานลั อีก 6 คนตาม ตาํ แหนง่ ของนาง “พระสนมอยา่ ได้เกรงใจเป็นหน้าท่ีของข้าน้อยอยแู่ ล้วพะยะ่ คะ่ ” ซุนกงกง ได้ยินสตรีสงู ศกั ดต์ิ รงหน้ากลา่ วอยา่ งถอ่ มตวั ก็รู้สกึ ยง่ิ เกรงใจและรู้สกึ ผิดที่ เขาคดิ ไมด่ ใี นคราแรก สว่ นใหญ่พระสนมใหมท่ ่ีได้รับการแตง่ ตงั้ ให้ดํารง ตาํ แหนง่ เป็นถงึ พระสนมเอกนนั้ ไมค่ อ่ ยมีให้เห็นแตท่ ี่เหน็ สว่ นใหญ่ก็มกั จะ โอ้อวดเยอ่ หย่งิ และไมเ่ ห็นหวั บา่ วรับใช้เชน่ พวกเขา่ อีกทงั้ ยงั พดู จาดถู กู ให้ อบั อาย “อยา่ งไรข้าก็ต้องขอบใจทา่ นอยดู่ ีภายภาคหน้าข้าเองยงั ต้องขอคาํ ชีแ้ นะ จากซุนกงกงอีกมาก” หน่ีว์หลินเฟิ่งอมยิม้ ตอบ นางไมใ่ ช้คนถือยศถือศกั ด์ิ อวดเบง่ บารมีท่ีแหง่ ใหมน่ ีห้ ลากหลายผ้คู นสร้างมิตรยอ่ มดีกวา่ สร้างศรัตรู ไปทว่ั “หมดหน้าท่ีของข้าน้อยแล้ว..ข้าน้อยขอตวั ลาหนี่ว์ชงหรงพะยะ่ คะ่ ” ซุนกง กงโค้งคํานบั และไมว่ ายหนั ไปกําชบั เหลา่ ขนั ทีนางกํานลั ให้ดแู ละพระสนม อยา่ งดพี ร้อมกําถงุ บรรจอุ ฐั ที่หนี่ว์ชงหรงมอบให้เป็นสินนํา้ ใจคาดวา่ ข้างใน มีมลู คา่ ไมม่ ากมายและด้อยจนเกินไปอยา่ งแนน่ อน ทอสรี ุ้ง

เมื่อซนุ กงกงจากไปหนี่ว์หลนิ เฟิ่งจงึ เรียกนางกํานลั ขนั ที่ท่ีได้รับตาม ตาํ แหนง่ ของนางมายืนเรียงแถวเพ่ือทําความรู้จกั และมอบหมายงาน หนี่ว์ หลินเฟิ่งได้เปิดอา่ นจดหมายของล่ีเหมย่ จเู รียบร้อยแล้วจงึ รู้วา่ มีขนั ทีสอง คนและนางกํานลั อีกสองคนที่ล่ีเหมย่ จสู ง่ ให้มาดแู ลนาง สว่ นที่เหลือเป็น ของกองกลางที่สง่ มาทําให้หนี่ว์หลินเฟ่ิงรู้สกึ สบายใจไปเปราะหนงึ่ “พวกเจ้าคงรู้ดีแล้ววา่ จะต้องเข้ามารับใช้ข้า ตําหนกั แหง่ นีจ้ ะอยรู่ ่วมกนั เชน่ พี่น้อง” หนี่ว์หลินเฟ่ิงหยดุ พดู และเหลือบมองทา่ ทีของเหลา่ ข้ารับใช้ นางไมไ่ ด้อยากให้ผ้ใู ดมาเป็นทาสหรือข้ารับใช้นางแตเ่ มื่อเป็นไปตาม บทบาทยอ่ มต้องมีกฎเพื่อการอยรู่ ่วมกนั “ข้าขอให้ทกุ คนทําตามหน้าที่ของตนให้ดี เมื่อทํางานดีผลตอบแทนยอ่ มดี ไปด้วยข้าจะไมเ่ พียงดแู ลพวกเจ้าแตข่ ้าจะดแู ละครอบครัวพวกเจ้าด้วย” หน่ีซหลินเฟ่ิงกลา่ วถงึ ตรงนีก้ ็เกิดเป็นเสียงฮือฮาขนึ ้ พร้อมกนั เหลา่ ข้ารับใช้ พากนั ตกใจนกึ วา่ ตนได้ยินผดิ ตงั้ แตท่ ํางานมาไมเ่ คยได้ยินวา่ จะดแู ลถึง ครอบครัวจงึ เกิดความดีใจและโชคดีท่ีตนได้รับใช้พระสนมผ้นู ี ้ “แต.่ .” คาํ วา่ แตข่ องหนี่ว์ชงหรงทําให้ทวั่ บริเวณเกิดความเงียบอีกครัง้ “แตถ่ ้าหากผ้ใู ดไมท่ ําตามหน้าที่หรือคดิ ไมด่ ตี อ่ เหมย่ ฮวากงข้าก็จะไมไ่ ว้ ครอบครัวเชน่ กนั ” เมื่อสิน้ ประโยคนา่ เกรงขามเหลา่ นางกํานลั และขนั ที ตา่ งพากนั ก้มหน้างดุ ทนั ทีเสียงหวานกงั วาลของหนี่ว์ชงหรงท่ีกลา่ ว ประโยคนนั้ ออกมาทําให้พวกตนรู้สกึ อกสนั่ หวาดหวน่ั อยา่ งบอกไมถ่ กู

“อีกอยา่ งขอให้พวกเจ้าจงสงบปากสงบคาํ ไฟในห้ามนําออก สิ่งท่ีเกิดใน เหมย่ ฮวากงห้ามนําออกไปเลา่ เดด็ ขาด แยกย้ายไปทําหน้าที่ได้” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงพดู อยา่ งเดด็ ขาดและไมม่ ีทีเลน่ อยา่ งท่ีผา่ นมาใบหน้าและแววตาแสดง ออกมาอยา่ งท่ีพดู นางต้องสร้างเกาะให้ตนเองกอ่ นตอนนีน้ างยงั ไมไ่ ว้ใจ ผ้ใู ดทงั้ สิน้ นอกจากองิ องิ หลงั จากท่ีหนี่ว์หลนิ เฟ่ิงให้องิ องิ มอบหมายหน้าที่ให้เหลา่ นางกํานลั ขนั ที รวมทงั้ รายละเอียดยิบยอ่ ยแล้ว จากนนั้ จงึ ให้องิ อิงชว่ ยตรวจสอบสมั ภาระ ที่นางนํามาจากจวนอีกครัง้ ข้าวของของนางมีหีบน้อยท่ีบรรจขุ องใช้ที่ จําเป็นเทา่ นนั้ “พระสนมวางใจได้หมอ่ มฉนั ตรวจดขู องครบแล้วไมม่ ีสงิ่ แปลกปลอมหลง เข้ามาแนน่ อนเพคะ” องิ องิ รีบเดนิ มาแจ้งผ้เู ป็นนายทนั ทีตอ่ จากนีไ้ ปนาง ต้องรอบครอบให้มากและเป็นท่ีพงึ พาของพระสนมให้ได้ “นี่เป็นคืนแรกสินะ” หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงมองออกไปนอกหน้าตา่ งในห้องนอนที่ แสงตะวนั ใกล้ลบั ขอบฟ้ าเตม็ ทีหวงั วา่ นางคงไมโ่ ชคร้ายต้องปรนนบิ ตั ิ ตงั้ แตค่ ืนแรกหรอกนะ “ข้าน้อยได้ยินวา่ คืนนีฝ้ ่ าบาททรงพลกิ ป้ ายตําหนกั อวีห้ ลานกงของไป๋ ชงอี๋ เพคะ” เม่ือได้ยินอิงอิงพดู เชน่ นีห้ น่ีว์หลินเฟ่ิงก็เบาใจลงหลายสว่ นอยา่ ง น้อยนางก้ไมต่ ้องปรนนบิ ตั ติ งั้ แตว่ นั แรก อีกทงั้ นางยงั ไมอ่ ยากเป็นจดุ เดน่ โดนแรงริษยา ตอนนีไ้ ด้แตภ่ าวนาให้ฮอ่ งเต้ผ้นู นั้ จงลืมนางไปได้เลยยิ่งดี ทอสรี ุ้ง

อวีห้ ลานกง.. ไป๋ ฮวาหรือไป๋ ชงอี๋กําลงั เตรียมตวั รอรับเสดจ็ นางเป็นสนมใหมท่ ี่โชคดพี ง่ึ เข้าวงั วนั แรกก็ได้ถวายตวั รวดเร็วเชน่ นีเ้หน็ ทีวา่ ความงามของนางคงต้อง พระเนตรของฝ่ าบาทอยา่ งแนน่ อน “ทานํา้ มนั หอมเพิ่มอีกหนอ่ ย ทาแคน่ ีม้ นั จะไปหอมกระไร” เสียงเลก็ หวาน ตวาดจนนางกํานลั รับใช้พากนั ตกใจเป็นแถวพวกไป๋ ชงอ๋ีผ้นู ีจ้ ดั วา่ เป็นสตรี ท่ีงดงามเย้ายวนราวบปุ ผาแรกแย้มทงั้ ยงั ถกู แตง่ ตงั้ เป็นตําแหนง่ ชงอี๋ตงั้ แต่ แรกเข้า แตใ่ บหน้างดงามนนั้ ชา่ งขดั กบั วาจาและนิสยั ของนางเหลือเกิน ตอนนีพ้ วกนางประโคมทานํา้ มนั หอมจนเวียนหวั แตส่ นมผ้นู ีก้ ลบั ไมพ่ อใจ “ไป๋ ชงหรงเพคะเหลา่ กกู มู ากนั แล้วเพคะ” เม่ิงซว่ิ เข้ามารายงานผ้เู ป็นนาย ท่ีกําลงั ขดั เนือ้ ตวั อยนู่ านกวา่ สองชว่ั ยามแล้ว “เฮอะ! มากนั เร็วเยี่ยงนีข้ ้าจะเตรียมตวั ทนั ได้เชน่ ไรบอกพวกนางรอก่อนข้า ยงั แตง่ ตวั ไมเ่ สร็จ” ไป๋ ฮวาสง่ เสียงเกรีย้ วกราดอยา่ งไมพ่ อใจ เหลา่ กกู พู วก นีจ้ ะมาสอนวธิ ีปรนนบิ ตั แิ ก่นางซง่ึ เป็นถึงสนมเอกวธิ ีเหลา่ นีน้ างล้วนแตร่ ํ่า เรียนมาแล้วใยต้องเรียนซํา้ ซาก ผา่ นไปชว่ั จบิ ชากลบั พบวา่ มีนางกํานลั ราวห้าคนเดนิ เข้ามารุมล้อมไป๋ ฮวาหลาหลายมือดงึ ทงึ ้ ร่างนางไปมา

“น่ีพวกเจ้าทําอนั ใด เป่ินกง (ข้าผ้เู ป็นเจ้าของตําหนกั ) เป็นถงึ สนมเอกของ ฮอ่ งเต้คนชนั้ ต่ําอยา่ งพวกเจ้าควรเสียมารยาทได้หรือชา่ งไมร่ ู้จกั ฟ้ าสงู แผน่ ดนิ ตํ่า” เม่ือไป๋ ชงอี๋ถกู ลากออกมาจากอา่ งไม้และสวมอาภรณ์ เครื่องประดบั ให้นางอยา่ งรวดเร็วและไมต่ กใจกบั คําพดู ขดู่ า่ กราดของ สนมเอกผ้นู ีน้ กั “ขออภยั พระสนมพวกข้าน้อยเหน็ วา่ จวนถึงเวลาท่ีฝ่ าบาทจะเสดจ็ มาแล้ว จงึ เสียมารยาทเชน่ นี”้ ตวงกกู ผู ้เู ป็นนางกํานลั อาวโุ สรองจากเจียงมามา รีบมาก้มคาํ นบั แทน “เฮอะ! เอาเถิดอยา่ งไรฝ่ าบาทใกล้เสดจ็ มาแล้วเร่งเข้าเถิด” ไป๋ ชงอ๋ีเชิด หน้าขนึ ้ อยา่ งถือตวั ตอนนีน้ างไมอ่ ยากเสียเวลาตฝี ี ปากกบั เหลา่ กกู ใู ห้เสีย การใหญ่ “ข้าน้อยเจียงมามาเป็นนางกํานลั ข้างกายของหลินก้ยุ เฟยทงั้ ยงั มีหน้าที่ เตรียมตวั ให้พระสนมถวายงานคืนนีเ้พคะ” เจียงมามารอบสงั เกตสนมผ้นู ี ้ อยนู่ านก็พอจะดอู อกวา่ เป็นคนเชน่ ไรไป๋ ชงอี๋ผ้นู ีม้ ีนสิ ยั มทุ ะลวุ วู่ ามไมผ่ ดิ จากที่หลนิ ก้ยุ เฟยทรงบอกมาแม้แตน่ ้อย แตอ่ ยา่ งไรเสียนางยอ่ มต้องดแู ล หมากตวั นีใ้ ห้ผ้เู ป็นายอยา่ งดี ทอสรี ุ้ง

บทท่ี 15 ถูกตดั หน้า ไป๋ ชงอ๋ีชะเง้อคอจนแทบจะยืดได้ร่างงามเดนิ วนไปมาอยหู่ ลายรอบใช้นาง กํานลั ออกไปดกู ็อยหู่ ลายครายงั ไมเ่ ห็นแม้เงาขบวนเสดจ็ ตอนนีน้ างรู้สกึ ร้อนใจและเป็นกงั วลผสมปนกนั แตถ่ ้าให้ชง่ั นํา้ หนกั แล้วตอนนีร้ ูสกึ ร้อนใจ มากกวา่ ไป๋ ฮวาจ๊ปิ ากไปมาอยา่ งเสียอารมณ์ทงั้ ยงั ราคาญที่นางกํานลั พดู แตค่ าํ เดมิ วา่ ยงั ไมเ่ ห็นขบวนเสดจ็ \"เจียงมามาน่ีข้าก็ร่ําเรียนจนครบหนงึ่ ชว่ั ยามแล้วตามที่เจ้าบอกแล้วแต่ เหตใุ ดฝ่ าบาทยงั ไมเ่ สดจ็ มา\" ไป๋ ชงอี๋หาท่ีลงทนั ทีเม่ือครู่นางกํานลั เหลา่ นี ้ บอกกบั นางวา่ ฝ่ าบาทจวนจะเสดจ็ มาแล้วและบงั คบั ให้นางรีบแตง่ ตวั จน ตอนนีน้ ํา้ มนั หอมที่ทาเริ่มหมดกลน่ิ แล้วกระมงั \"ไป๋ ชงอี๋โปรดระงบั โทสะก่อนเพคะ ฝ่ าบาทพระองคท์ รงมีราชกิจมาก ตอนนีไ้ มม่ ีผ้ใู ดสามารถตอบหรือเร่งรัดพระองค์ได้หรอกเพคะ\" เจียงมามา ต้องพดู ปลอบอยหู่ ลายประโยคกวา่ สตรีตรงหน้าจะยอม นางได้แตส่ า่ ยหวั และปลงกบั ความโง่งมของไป๋ ชงอ๋ีท่ีไมม่ ีความอดทนหรือเก็บงําความคดิ แม้แตน่ ้อยคนแบบนีเ้หมาะแกก่ ารเป็นหนงั หน้าไฟให้ผ้อู ่ืนเอาไว้ใช้

ประโยชน์อยา่ งยง่ิ หากผ้เู ป็นนายไมเ่ ลง็ หมากตวั นีม้ ีหรือเจียงมามาจะ ยอมออ่ นน้อมลดตวั มาเจรจา หนงึ่ ชว่ั ยามกอ่ นหน้า... หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงกําลงั จดั แตง่ ห้องนอนของนางให้มีบรรยากาศโลง่ โปร่ง ระบายความชืน้ ได้ดเี หมาะแกก่ ารพกั ผอ่ นอยา่ งแท้จริงนางไมล่ ืมท่ีจะเอา ถงุ หอมและกํายานสตู รพเิ ศษที่นางคดิ ค้นขนึ ้ มาใช้แทนกํายานของคลงั หลวงและที่หงส์ล่ีหลินสปาของนางก็ถกู ใช้แบบเดียวกนั เป็นกลนิ่ ท่ีได้จาก ดอกไม้หอม และผลไม้ชนดิ ตา่ งๆ ไมเ่ วียนหวั หรือมีกลฉ่ิ นุ จนเกินไป เม่ือถงึ เวลาพลบคํา่ แตย่ งั คงมีแสงของดวงอาทิตย์ทอประกายคล้ายจะลบั ลงสระบวั ใหญ่หน่ีว์หลินเฟ่ิงเหน็ วา่ เป็นภาพที่สวยงามจงึ อดไมไ่ ด้ท่ีจะเดนิ ออกไปยงั ม้านงั่ เพื่อชมพระอาทติ ย์ตกอยา่ งน้อยตอนนีข้ อให้นางได้ซมึ ซบั บรรยากาศสวยงามเป็นพลงั ผลกั ดนั ให้นางอยรู่ อดในกรงทองได้อยา่ ง ปลอดภยั เม่ือเดนิ ไปถงึ สวนหลงั ตําหนกั กลบั พบแผน่ หลงั ของบรุ ุษที่ ค้นุ เคยยืนเอามือไพลห่ ลงั ชมอาทิตย์ตกอยกู่ ่อนแล้วทําให้ภาพที่เห็นเป็น ภาพท่ีงดงามและสมบรู ณ์แบบอยา่ งยิ่งหากบรุ ุษผ้นู นั้ ไมใ่ ชโ่ อรสสวรรค์! \"พระสนม\" องิ องิ เอย่ อยา่ งตกใจถ้านางจําไมผ่ ิดบรุ ุษท่ียืนอยตู่ รงนนั้ คือหวง ชา่ ง (ฮอ่ งเต้) มิใชห่ รือ อิงองิ ถึงกบั เขา่ ออ่ นรีบนงั่ ลงกบั พืน้ ทนั ที ทอสรี ุ้ง

\"ถวายพระพรฝ่ าบาท\" หนี่ว์หลินเฟิ่งยอ่ คาํ นบั เตม็ พธิ ีการ ไมใ่ ชอ่ ิงองิ พง่ึ บอกกบั นางหรือวา่ คนื นีท้ รงพลกิ ป้ ายตาํ หนกั อวีห้ ลานกงของไป๋ ชงอ๋ี \"ลกุ ขนึ ้ เถิดสนมรัก\" จงหวินตฮี ้ อ่ งเต้ทรงตรัสอยา่ งเป็นธรรมชาตนิ ํา้ เสียงที่ เปลง่ ออกมาทําให้หนี่ว์หลินเฟ่ิงไมอ่ ยากเช่ือหตู วั เอง \"เจนิ ้ เพียงแวะมาดแู ลความเรียบร้อยเทา่ นนั้ \" จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้ตรัสด้วย นํา้ เสียงอนั นมุ่ นวลทงั้ ยมิ ้ มมุ ปากทรงเสนห่ ์ลอ่ ลวง พระองค์ได้รับจดหมาย จากจเู ออร์ฝากฝังน้องสาวผ้นู ีย้ ํา้ นกั ยํา้ หนาวา่ ให้ดแู ลอยา่ งดจี งึ ตดั สินใจ ออกมาดดู ้วยตนเอง \"ขอบพระทยั เพคะ\" หนี่ว์หลินเฟิ่งอดแปลกใจไมไ่ ด้เขาเป็นถึงฮอ่ งเต้ใยต้อง ลงทนุ มาดแู ลนางด้วยตวั เองวนั นีเ้ขาจะเสดจ็ เยือนอวีห้ ลานกงแตก่ ลบั มา โผลท่ ี่เหมย่ ฮวากงเชน่ นีไ้ มใ่ ชว่ า่ กําลงั หาเหาใสห่ วั ให้นางหรือ \"สนมรักใยทําหน้าคดิ หนกั เชน่ นนั้ เจนิ ้ เพียงเดนิ ผา่ นมาเหน็ บรรยากาศตรง นีน้ า่ พกั ผอ่ นเลยเเวะชมเพียงครู่หวงั วา่ จะไมเ่ ป็นการรบกวนสนมรัก กระมงั \" หนี่ว์หลินเฟ่ิงที่ยงั ทําตวั ไมถ่ กู ได้ยินประโยคที่มงั กรหนมุ่ ตรัส ออกมาก็รู้สกึ อยากตะกรุยหน้าหลอ่ เหลายงิ่ นกั ทรงตรัสเชน่ นีไ้ มใ่ ช่ หมายถึงวา่ นางเป็นคนจิตใจคบั แคบหรอกหรือ \"วงั หลวงแหง่ นีห้ รือที่ใดล้วนเป็นของพระองค์หมอ่ มฉนั เป็นเพียงผ้อู าศยั คง มบิ งั อาจเอย่ ห้ามเพคะ\" จงหวินตีฮ้ อ่ งเต้ได้สดบั ฟังประโยคท่ีคล้ายเหน็บ เเนมจากสตรีตรงหน้าก็ยมิ ้ สลวลอยา่ งถกู พระทยั ฝี ปากนางชา่ งเสมอต้น

เสมอปลายยง่ิ นกั ตอ่ จากนีว้ งั ของพระองคค์ งมีอะไรท่ีไมน่ า่ เบ่อื อีกแล้วจงึ ได้แตท่ รงล้นุ วา่ บปุ ผาหนามดอกนีจ้ ะเตบิ โตได้อยา่ งไร หนี่ว์หลนิ เฟิ่งมองหาขบวนขนั ทีก็ไมพ่ บหมา่ กงกงที่เป็นขนั ทีคนสนิทแม้ นางกํานลั ตดิ ตามก็ไมม่ ีให้เหน็ จงึ รู้ได้ทนั ทีวา่ โอรสสวรรคค์ งแอบเสดจ็ มา ตามลําพงั อยา่ งแนน่ อน อยา่ งน้อยนางก็โลง่ ใจท่ีเขามาเพียงก่อกวนนาง เทา่ นนั้ ไมไ่ ด้คดิ จะทําให้นางเดือดร้อน แตถ่ ้าหากเหลา่ ข้ารับใช้รู้วา่ ฮอ่ งเต้ หายไปยอ่ มมาตามหาทกุ ตําหนกั ครานนั้ คงได้เดอื ดร้อนจริงๆ อยา่ งน้อยก็ ต้องรับโทสะจากไป๋ ชงอ๋ีอยา่ งแนน่ อน \"หากเจิน้ จะเปลี่ยนมาเยือนเหมย่ ฮวากงสนมรักคงไมข่ ดั ข้องกระมงั \" จง หวนิ ตีฮ้ อ่ งเต้ตรัสทีเลน่ ทีจริงทงั้ ยงั นกึ ขนั ในใจเมื่อเหน็ ทา่ ทางลกุ ลีล้ กุ ลนใน แววตาของนางที่พยายามปกปิดไว้อยา่ งมิดชดิ ก็นกึ ชมเชยอยใู่ นใจ เหลา่ สนมสว่ นมากยอ่ มต้องรีบมาขอบพระทยั หากพระองค์กลา่ วเชน่ นนั้ แตก่ บั สตรีร่างบางตรงหน้ากลบั นิ่งเฉยราวหาทางออกเพ่ืองหลีกเลี่ยงพระองค์ นางชา่ งท้าทายนกั ! \"หมอ่ มฉนั ต้องขอประทานอภยั เพคะ หมอ่ มฉนั ไมอ่ าจหกั หาญทําร้าย นํา้ ใจไป๋ ชงอี๋ที่กําลงั เตรียมตวั รอพระองค์เพคะ\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงหวั ใจเต้นรัว อยา่ งท่ีสดุ แทบควบคมุ มือเลก็ ไมใ่ ห้สนั่ ทงั้ พยายามบอกตวั เองให้มีสตแิ ละ คดิ วา่ เขาต้องการหยงั่ เชงิ และกลน่ั แกล้งนางเทา่ นนั้ โอรสสวรรคไ์ มช่ อบ ทอสรี ุ้ง

หน้านางตงั้ แตก่ อ่ นเข้าวงั มีหรือจะอยากให้นางถวายตวั จริงๆทรงอยากหา เรื่องกลน่ั แกล้งนางมากกวา่ \"สนมรักชา่ งมีจติ ใจงดงามเหน็ แกผ่ ้อู ่ืนยง่ิ นกั เห็นควรเจิน้ จะต้องมอบ รางวลั \" รางวลั อะไร! หนี่ว์หลนิ เฟิ่งได้แตม่ นึ งงแคน่ างสรรหาคําพดู ที่สวย หรูเพื่อเบี่ยงเบนการถวายตวั เทา่ นน่ั บรุ ุษตรงหน้ากลบั เสนอรางวลั แก่นาง \"เป็นพระกรุณายงิ่ เพคะ\" แม้จะไมเ่ ข้าใจแตห่ นี่ว์หลินเฟ่ิงก็ต้องยอ่ คํานบั ขอบพระทยั อยา่ งเสียไมไ่ ด้ ชวั่ จบิ ชาหนงึ่ อกึ นางมองเหน็ หมา่ กงกงว่งิ อยู่ ไกลลิบๆ กําลงั มงุ่ หน้ามายงั เหมย่ ฮวากงของนาง พวกเขาคงตามหา ฮอ่ งเต้อยา่ งแนน่ อนแตพ่ อหนั กลบั มานางก็ไมพ่ บเงาของฮอ่ งเต้เสียแล้ว ร่างงามอดถอนหายใจเฮือกใหญ่อยา่ งเสียไมไ่ ด้ \"อิงองิ กลบั เข้าตาํ หนกั เถิด\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงรู้สกึ โลง่ อกและเสียดาย บรรยากาศพระอาทิตย์ตกดนิ อยา่ งยงิ่ แตอ่ ยา่ งไรพรุ่งนีก้ ็ใชว่ า่ จะไมม่ ี \"เพคะหนี่ว์ชงหรง\" เมื่อองิ อิงเงยหน้าขนึ ้ มาก็พบเพียงพระสนมผ้เู ดยี วจงึ โลง่ ใจนกึ วา่ พวกนางจะต้องรับมือกบั แรงริษยาเคยี ดแค้นของไป๋ ชงอี๋เสีย แล้ว

อวีห้ ลานกง.. \"ฝ่ าบาทเสดจ็ จจจ\" เสียงขบวนเสดจ็ ของฮอ่ งเต้เข้ามาถึงเขตตาํ หนกั อวี ้ หลานกงท่ีช้าไปจากเดมิ ราวหนงึ่ ชวั่ ยาม ( 2 ชวั่ โมง) สว่ นเจ้าของตําหนกั ก็ ออกมายืนรออยกู่ วา่ คร่ึงชว่ั ยามเชน่ กนั \"ถวายบงั คมฝ่ าบาทเพคะ\" โอรสสวรรคร์ ีบเข้ามาประคองร่างงามทนั ที สว่ นไป๋ ชงอ๋ีเองก็ยิม้ เขนิ อายหน้าแดงอยา่ งมีจริตโทสะที่มีเม่ือครู่หายไปราว กบั ลมพดั ผา่ น \"สนมรักใยถงึ ลําบากมายืนรอ วนั นีเ้จนิ ้ มีงานมากจงึ มาช้าไปสกั หนอ่ ยหวงั วา่ สนมรักจะไมถ่ ือสา\" จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้ตรัสอยา่ งล่ืนไหลคาํ กลา่ วอ้างวา่ งานมากยงั ใช้ได้ผลทกุ ครา \"หมอ่ มฉนั มบิ งั อาจหรอกเพคะฝ่ าบาททรงมีงานมากให้หมอ่ มฉนั ชว่ ยผอ่ น คลายนะเพคะ\" ไป๋ ฮวาเอือ้ นเอย่ ด้วยเสียงยว่ั ยวนมือเรียวลบู ไล้ตามแขน มงั กรหนมุ่ ไปมาอยากมีความหมาย คนื นีน้ างต้องเป็นที่โปรดปรานจน ฮอ่ งเต้หลงไหลนางเพียงผ้เู ดยี วรสสวาทท่ีนางมอบให้ต้องสลกั ลงพระทยั ของมงั กรอยา่ งแนน่ อน นยั น์ตางามหนั ไปถลงึ ใสข่ ้ารับใช้ที่ไมร่ ู้งานให้ รีบเร่งออกไป เมื่ออยตู่ ามลําพงั นางจงึ วาดลีลาเย้ายวนทนั ที มือเลก็ เอือ้ ม ปลดอาภรณ์ให้เหน็ ไหลข่ าวท่ีกลมกลงึ โผลพ่ ้นออกมาอยา่ งเย้ายวน เพียง ชว่ั ลมหายใจเข้าออกก็เผยให้เห็นเอี๊ยมสีแดงสดุ เร่าร้อนปิดเนินขาวอวบไว้ ทอสรี ุ้ง

ไมม่ ดิ ขณะกําลงั จะบรรเลงเพลงรักนนั้ กลบั ต้องหยดุ ชะงกั กลางคนั อยา่ ง เสียอารมณ์เมื่อมีผ้เู ข้ามาขดั จงั หวะ \"ขอทรงลงพระอาญาพะยะคะ่ ฝ่ าบาท คนท่ีตําหนกั เหมยก้ยุ กงของเจิง้ เสียนเฟยให้มากราบทลู วา่ พระสนมเจงิ ้ เสียนเฟยทรงประชวรพะยะคะ่ \" หมา่ กงกงก้มคาํ นบั รายงาน เขาได้รับคําสงั่ จากฝ่ าบาทวา่ หากมีเรื่อง เร่งดว่ นให้เข้ามารายงานได้ทนั ที และท่ีเหมยก้ยุ กงเกิดเรื่องครานีอ้ าจ สง่ ผลถงึ หนอ่ เนือ้ เชือ้ มงั กรในครรภ์เขาจงึ ไมอ่ าจละได้เชน่ กนั \"ไปตาํ หนกั เหมยก้ยุ ตอนนี ้หมา่ กงกงรีบแตง่ ตวั ให้เจิน้ \" จงหวนิ ตรี ้ ีบแกะมือ บางที่ดงึ รัง้ แขนของพระองค์ออกทนั ทีพระองค์ต้องรีบไปดเู จงิ ้ เสียนเฟยท่ี ตงั้ ครรภ์เกรงวา่ จะไมท่ นั การและสญู เสียพระโอรสไปอีกครา \"ฝ่ าบาทแล้วหมอ่ มฉนั เลา่ เพคะ\" ไป๋ ชงอ๋ีหอบอาภรณ์วงิ่ ตามออกมาแตถ่ กู นางกํานลั รัง้ ไว้ก่อน \"ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทเพคะ ฝ่ าบาททท กรี๊ดดดดด\" เพล้ง!!!! เสียงเเจกนั ท่ีอยู่ ใกล้มือถกู ปาลงพืน้ อยา่ งไมส่ นใจมลู คา่ ไป๋ ฮวาดา่ กราดจนทกุ คนเข้าหน้า ไมต่ ดิ นํา้ ตาไหลนองอาบหน้าจนแทบไมเ่ หลือเค้าความงามให้เห็น \"นงั แพศยา! มาป่ วยทําไมตอนนี ้หหึ ึ เรียกร้องความสนใจสิ มารยาชดั ๆ\" ไป๋ ฮวาพงั ข้าวของกระจดั กระจายเตม็ ตําหนกั นางรู้ดวี า่ อยา่ งไรเสียฝ่ าบาท คงไมก่ ลบั มาแล้ว และนางจะมีโอกาสอีกเมื่อใด 'เจงิ ้ เสียนเฟย' ไป๋ ฮวาจด ความแค้นไว้ในใจตอนนี ้

\"พระสนมโปรดระงบั โทสะด้วยเพคะหากมีคนมาได้ยินจะเป็นเรื่องนะ เพคะ\" เมง่ิ ซิว่ รีบเข้ามาปลอบผ้เู ป็นนายทงั้ ยงั กําขบั นางกํานลั ผ้อู ื่นห้ามเอา เร่ืองนีไ้ ปพดู ไมเ่ ชน่ นนั้ นางไมเ่ อาไว้แน่ \"หากผ้ใู ดบงั อาจพดู ข้าจะตดั ลิน้ มนั ให้หมด เจงิ ้ เสียนเฟย แล้วจะได้เหน็ ดี กนั \" ไป๋ ฮวากํามืออยา่ งแค้นหากไมเ่ อาคืนคงไมอ่ าจมอดไฟแค้นท่ีสมุ อกให้ ดบั ลงได้อยา่ งแนน่ อน ทอสรี ุ้ง

บทท่ี 16 อยู่มาก่อนย่อมมากด้วยมารยา จงหวินตฮี ้ อ่ งเต้รีบเสดจ็ ออกจากอวีห้ ลานกงอยา่ งรวดเร็วไมส่ นพระทยั กบั เสียงหวีดร้องตามหลงั ความต้องการของพระองคม์ อดดบั ตงั้ แตไ่ ด้กลิ่น อบอวลของนํา้ มนั หอมจากร่างไป๋ ชงอี๋ \"ฝ่ าบาทเสดจ็ จจจจ\" ทนั ทีท่ีได้ยนิ เสียงขานดงั ของขนั ทีเหลา่ ข้ารับใช้ใน เหมยก้ยุ กงตา่ งพร้อมใจกนั ก้มหน้านง่ั ลงอยา่ งพร้อมเพรียงไมเ่ ว้นแม้แต่ หลนิ ก้ยุ เฟยที่มาถงึ ก่อนเพียงครู่ จากนนั้ จงึ ตามด้วยลเู่ ตอ๋ เฟยท่ีเสดจ็ ตามมาสบทบอีกที ขาดเพียงฮยุ่ ซูเฟยเทา่ นนั้ \"ถวายพระพรฝ่ าบาท\" หลนิ ก้ยุ เฟยยอ่ กายงดงามคาํ นบั ทนั ที นางได้ขา่ ววา่ เจงิ ้ เสียนเฟยเจบ็ ท้องอยา่ งหนกั คล้ายจะมีประสตู กิ ารจงึ พลาดไมไ่ ด้ท่ีจะ มาซํา้ เตมิ แตจ่ ะเป็นไปได้อยา่ งไรนางเพียงตงั้ ครรภ์ได้เพียงสองเดือน เทา่ นนั้ ไมใ่ ชว่ า่ การปวดท้องครานีน้ างจะรักษาเดก็ ในครรภ์ไว้ไมไ่ ด้หรือ \"ไมค่ ดิ วา่ เหลา่ อ้ายเฟยจะมารวดเร็วกวา่ เจนิ ้ เสียอีก\" มงั กรหนมุ่ ตรัสเชิง ประชดและเดนิ ผา่ นเข้าไปด้านในทนั ที สง่ ผลให้เหลา่ เฟยหน้าเสียไปตาม

กนั จากนนั้ จงึ เดนิ ตามหลงั ผ้เู ป็นใหญ่เข้าไปตามเสียงโหยหวนราวจะขาด ใจของผ้เู ป็นเจ้าของตาํ หนกั ภายในห้องนอนหรูหราบนเตยี งปรากฏร่างของสตรีท่ีนอนงอตวั ใช้มือกอบ กมุ ท้องท่ียงั แบนราบใบหน้างามอาบไปด้วยเหง่ือทว่ มตวั เปี ยกชืน้ ตามไร ผม \"เจงิ ้ เสียนเฟยเป็นอยา่ งไรบ้าง\" เสียงตรัสถามทรงอํานาจของโอรสสวรรค์ ทําให้หมอหลวงที่รายรอบแทน่ บรรทมพร้อมใจกนั ก้มหน้าอยา่ งหวาดหวนั่ จะตอบตามจริงก็เกรงอํานาจของเจงิ ้ เสียนเฟยที่ร้องโอดโอยราวจะขาดใจ จะทลู มสุ าไปก็เกรงพระอาญาจากโอรสสวรรค์หวั หน้าหมอหลวงผ้มู าก ประสบการณ์ผา่ นร้อนผา่ นหนาวจงึ รีบกราบทลู ไปในท่ีสดุ อยา่ งไรเสียชีวติ ของเขาก็ต้องรักษาไว้กอ่ นสว่ นเรื่องจริงคอ่ ยกราบทลู ในภายหลงั \"กราบทลู ฝ่ าบาทเจงิ ้ เสียนเฟยทรงพกั ผอ่ นน้อยและทรงเครียดมากเกินไป จ่ือกง (มดลกู ) จงึ บบี รัดตวั พะยะคะ่ \" หวั หน้าหมอหลวงกราบทลู อยา่ งลื่น ไหล เขาได้จบั ชีพจรของเจงิ ้ เสียนเฟยจงึ รู้วา่ เดก็ ในพระครรภ์ออ่ นแอยง่ิ นกั คาดวา่ คงไมพ่ ้นสามเดอื นนีเ้ป็นแนเ่ พราะพระสนมได้รับส่ิงแปลกปลอม บางอยา่ งมาเน่นิ นานและก็คงรักษาไมห่ าย คาดวา่ เดก็ ในครรภ์ก็คงยากท่ี จะรักษาไว้ได้ ซง่ึ เจงิ ้ เสียนเฟยเองก็ทราบดอี ยแู่ ล้วจงึ สง่ั ให้เขาปิดไว้เป็น ความลบั ทอสรี ุ้ง

\"แล้วตอนนีเ้ดก็ ยงั ปลอดภยั อยใู่ ชห่ รือไม\"่ เสียงร้อนรนของโอรสสวรรค์ทํา ให้ทกุ ผ้ทู ่ีอยตู่ รงนีป้ ระจกั ษ์ดีวา่ ทรงหว่ งใยทายาทมงั กรในครรภ์เพียงใด \"ตอนนีย้ งั ปลอดภยั อยพู่ ะยะคะ่ กระหมอ่ มจะจดั ยาบํารุงให้พระสนม ชว่ งนี ้ ขอเพียงพระสนมไมท่ รงเครียดและพกั ผอ่ นให้มากพะยะคะ่ \" หวั หน้าหมอ หลวงกราบทลู คําวา่ ‘ตอนนี’้ ของหมอหลวงที่กราบทลู ทําให้โอรสสวรรค์ เข้าใจได้ไมย่ าก จงหวินตฮี ้ อ่ งเต้รีบสาวพระบาทไปประทบั ลงข้างเตยี งและเชด็ เหง่ือที่ไหล ตามกรอบหน้าอยา่ งแผว่ เบาสายพระเนตรจบั จ้องไปยงั ท้องท่ีแบนราบขบ กรามดงั แนน่ ถงึ แม้พระองคช์ อบเหน็ สนมแกร่งเเยง่ ชิงดีแตก่ ็ไมป่ ราถนาให้ หํา้ หน่ั เลือดเนือ้ เชือ้ ไขพระองคต์ อนนีค้ งมีใครสกั คนเร่ิมลงมือทําบางอยา่ ง แล้วแนน่ อนพระองคจ์ ะไมท่ รงให้เหตกุ ารณ์เชน่ นีเ้กิดขนึ ้ เป็นครัง้ ที่สองเป็น แน!่ \"พวกเจ้าออกไปกนั ได้แล้วแยกย้ายกลบั ตาํ หนกั ของตนเอง เจงิ ้ เสียนเฟย จะได้พกั ผอ่ น\" คาํ ประกาศติ ของโอรสสวรรคไ์ มม่ ีใครกล้าขดั จงึ ได้แตแ่ ยก ย้ายตามกนั ออกไป แคน่ ีพ้ วกนางเหน็ อาการของเจ้าของตาํ หนกั ก็พอใจ แล้ว \"หมอ่ มฉนั ทลู ลาเพคะ\" เสียงหวานของหลนิ ก้ยุ เฟยเอย่ ลาเป็นคนแรก ก่อน ถอยหลงั ออกไปยงั ไมล่ ืมท่ีจะหนั ไปมองคนที่นอนอยบู่ นเตียงอีกครัง้ ริม

ฝี ปากบางที่แต้มด้วยชาดสีเข้มหยกั เป็นรอยยิม้ เพียงนดิ และจางหายไป อยา่ งรวดเร็วแตไ่ มอ่ าจพ้นสายตาของลเู่ ตอ๋ เฟยท่ียืนอยดู่ ้านข้างไมไ่ ด้ เมื่อทกุ คนเเยกย้ายออกไปหมดเหลือเพียงโอรสสวรรค์ที่ยงั จดจ้องใบหน้า งามที่เปลือกตาเร่ิมขยบั คล้ายรู้ชว่ งเวลาอยา่ งยงิ่ \"ฝ่ าบาทลกู ยงั อยกู่ บั หมอ่ มฉนั หรือไมเ่ พคะ\" เสียงเเหบแห้งดอู อ่ นแรงถกู เปลง่ ออกมาจากริมฝี ปากแห้งผากอยา่ งยากลําบาก วนั นีน้ างรู้วา่ ฝ่ าบาท จะเสดจ็ เยือนตําหนกั เหมย่ ฮวากงของสนมใหมจ่ งึ อยากเรียกร้องความ สนใจโดยเอาทารกในครรภ์เป็นข้ออ้างแตไ่ มค่ ดิ วา่ นางกลบั ปวดท้องขนึ ้ มา จริงๆ ในใจกงั วลและหวาดกลวั วา่ จะรักษาครรภ์เอาไว้ไมไ่ ด้ หากครรภ์นีม้ ี อนั เป็นไปความฝันท่ีจะได้เป็นฮองเฮาของนางคงดบั สลายไปเชน่ กนั กอ่ นหน้าฝ่ าบาทเสดจ็ มาเจงิ ้ เหมย่ ฉิงรู้จากหมอหลวงมาวา่ นางถกู วางยา โดยใครคนหนงึ่ มานานตงั้ แตเ่ ร่ิมตงั้ ครรภ์จนทําให้เดก็ ในครรภ์ออ่ นแอและ รักษาครรภ์นีเ้อาไว้ได้อยา่ งมากท่ีสดุ ก็ไมเ่ กินสามเดือนนางต้องแท้งอยา่ ง แนน่ อน ในใจเจงิ ้ เหมย่ ถิงปวดร้าวและเคียดแค้นเป็นอยา่ งมากนาง สาปแชง่ ผ้ทู ี่อํามหิตทําร้ายนางกบั ลกู แตพ่ อได้สตจิ งึ คดิ จะใช้เวลาสาม เดอื นนีใ้ ห้เป็นประโยชน์เพ่ือเรียกร้องความโปรดปรานอยา่ งน้อยก็ได้ แตง่ ตงั้ เป็นางเป็นฮองเฮาก่อนยงั ดี นางจะต้องหาตวั ผ้ทู ี่ทําร้ายนางและ เอาคืนอยา่ งสาสม ทอสรี ุ้ง

\"เดก็ ในครรภ์ปลอดภยั ดอี ้ายเฟยทําใจให้สบายเถิดแล้วจงพกั ผอ่ นชว่ งนีก้ ็ อยา่ คดิ สิ่งใดให้มาก\" โอรสสวรค์ปลอบใจสนมรักอยนู่ านกวา่ นางจะหยดุ ร้องไห้และหลบั ไปจากนนั้ จงึ เสดจ็ กลบั ตาํ หนกั เทียนกงทนั ที เม่ือคล้อยหลงั เจิง้ เหมย่ ถิงจงึ เรียกคนสนิทให้เข้ามา ความลบั นีย้ งั ไมถ่ ึง เวลาที่จะเปิดเผยนางต้องพลิกวกิ ฤตครานีเ้พื่อตวั เองเพื่อบลั ลงั ก์หงส์ \"หลิวจิ่วพรุ่งนีไ้ ปตามหมอหลวงมาพบข้าที่ตาํ หนกั บอกวา่ ข้าอยากปรึกษา เร่ืองเทียบยา\" หมอหลวงผ้ตู รวจนางเม่ือครู่รู้เร่ืองทกุ อยา่ งแตต่ อนนีย้ งั ไม่ อยากลงมือหากขอู่ ีกฝ่ ายได้สําเร็จคงไมต่ ้องมีใครมาสละชีวติ ขนาดนาง ระวงั ตวั เองทกุ ฝี ก้าวยงั ไมพ่ ้นมือคนเลวท่ีจ้องทําร้าย สองมือลบู ท้องแบน ราบอยา่ งอาลยั \"แมด่ ้อยวาสนายิ่งนกั ทง่ั ยงั ไร้ความสามารถไมอ่ าจปกป้ องลกู ได้แตแ่ มจ่ ะ แก้แค้นแทนให้มนั ผ้นู นั้ ตายตกไปตามกนั \" เจงิ ้ เหมย่ ถิงเอย่ สาบานด้วย นํา้ ตาที่ไหลบา่ ลงมาราวสายเลือด ตําหนกั เทียนกง... \"ฝ่ าบาททรงถนอมพระวรกายด้วยพะยะคะ่ \" หมา่ กงกงนงั่ คกุ เขา่ อ้อนวอน ผ้เู ป็นนายอยนู่ านตงั้ แตพ่ ระองคก์ ลบั จากเหมยก้ยุ กงก็ไมย่ อมพกั ผอ่ น ใบหน้าหลอ่ เหลานง่ั ครุ่นคดิ ไมย่ อมตรัสสิง่ ใด