นางหงส์ไร้ใจ กับมังกรไร้รัก

'วา่ แตน่ างเป็นใครอยดู่ ๆี ก็มาแขวะเธอเสียงนั้ หน้าตางดงามประหนง่ึ เทพธิดาแตว่ าจาจิกกดั เชน่ นี ้เฮ้อ หงส์เพลีย ' สมองของหงส์ต้องมา แปลภาษาดอกไม้เชน่ นี ้หงส์สติ าได้แตถ่ อนหายใจเงียบๆ \"เอาละ่ ทกุ คนเข้าท่ีได้\" เสียงกกู ู ร่างท้วมเสียงดทุ า่ ทางนา่ เกรงขามเอย่ ขนึ ้ \"เจ้าคะ่ \" เสียงหวานของเหลา่ คณุ หนตู อบรับอยา่ งพร้อมเพรียงและรีบกลบั เข้าไปนง่ั ท่ีของตนเองทนั ที หงส์สิตานง่ั อยแู่ ถวหน้าสดุ เพราะร่างใหมน่ ีต้ วั เลก็ นกั สงู ไมม่ าก ข้างซ้าย เป็นคณุ หนชู ดุ สีกลีบบวั วาจาจกิ กดั เมื่อครู่ ถดั ไปด้านขวาเป็นนางร้ายใน ละครหลงั ขา่ วสองนางท่ีกําลงั มองมาอยา่ งจะกินเลือดกินเนือ้ 'นี่ฉนั มีศรัตรู กี่คนแล้วนะ!' หงส์สติ าได้แตร่ ําพงึ ในใจ \"วนั นีเ้ราจะฝึกเดนิ ให้ออ่ นช้อยงดงามประหนงึ่ เหยียบยา่ งอยบู่ นกลีบบวั และการชงนํา้ ชาให้มีทว่ งทา่ ออ่ นหวานงดงาม สว่ นชว่ งบา่ ยนี ้ฮอ่ งเต้จะ เสดจ็ มาท่ีน่ีเพื่อให้กําลงั ใจพวกเจ้าทกุ คน\" กกู พู ดู จบเสียงอือ้ องึ ปนดีใจของ เหลา่ หญิงสาวก็ดงั ขนึ ้ อยา่ งต่ืนเต้น วนั นีช้ า่ งโชคดนี กั ท่ีจะได้พบพระพกั ตร์ ของฮอ่ งเต้ หญิงสาวตา่ งยมิ ้ อยา่ งขวยเขินและพยายามวางตวั ให้โดดเดน่ ที่สดุ คนที่นงั่ ด้านหลงั ก็พยายามยืดหลงั ให้สงู เดน่ เข้าไว้ สว่ นคนที่อยู่ ด้านหน้าก็เชดิ จนคอแทบหกั ทอสรี ุ้ง

สว่ นหงส์สติ าได้แตค่ ดิ ในใจวา่ มีฮอ่ งเต้แบบนีด้ ้วยหรือท่ีจะทรงเสดจ็ มาให้ กําลงั ใจหรือมาดเู หย่ือไว้ลว่ งหน้า..ไมแ่ นผ่ ้เู ป็นฮอ่ งเต้อาจเป็นตาแก่พงุ ย้วย อยากกินหญ้าออ่ น และชอบหาของเลน่ ใหมๆ่ เหอะ! \"วนั นีเ้ป็นโอกาสดีข้าจะทําให้สดุ ความสามารถเพ่ือให้ฝ่ าบาทสนพระทยั ใน ตวั ข้าให้ได้ เม่ือยามเข้าวงั ข้าจะได้มีตําแหนง่ ท่ีสงู ไมแ่ นน่ ะข้าอาจไปถึง ตําแหนง่ นนั้ ก็ได้\" หญิงสาวบดิ ตวั ขวยเขินไปมา \"น่ีเจ้าหวงั สงู ถึงตําแหนง่ นนั้ เชียวหรือ ข้าได้ยินวา่ ขนาดหลนิ ก้ยุ เฟยที่ พระองค์โปรดปรานนกั หนา ถวายงานตงั้ แตฮ่ อ่ งเต้ยงั ทรงดํารงตําแหนง่ องค์รัชทายาท ยงั ยากที่จะได้ตําแหนง่ นนั้ มา\" หญิงสาวอีกคนกระซบิ ซง่ึ หงส์สิตาเองก็ไมไ่ ด้อยากได้ยินเทา่ ใดแตบ่ งั เอิญนงั่ ใกล้พวกนางจงึ ได้ยนิ แวว่ ๆ อยา่ งไมต่ งั้ ใจ \"ข้าจะทําให้ได้ คอยดู ตาํ แหนง่ แมข่ องแผน่ ดนิ ต้องเป็นของข้า\" หญิงสาว พดู อยา่ งมาดมนั่ หงส์สติ าได้ยินเหลา่ คณุ หนตู า่ งซบุ ซบิ นนิ ทากนั อยา่ งสนกุ ปาก บางคนก็ ฝันเฟื่ องไปไกล แตท่ ี่แนๆ่ ทกุ คนที่อยใู่ นโถงนีล้ ้วนอยากเข้าไปเป็นสนมทกุ นาง คงยกเว้นเพียงเธอกระมงั ท่ีต้องมานงั่ อยตู่ รงนีเ้พราะ ‘หน้าที่’ ที่ไมไ่ ด้ เตม็ ใจ หากครอบครัวใหมข่ องเธอไมต่ ้องรับผลหากเธอหนีการคดั เลือกเธอ คงไมม่ านง่ั อยทู่ ่ีนี่แนน่ อน

'นางสนมคงเป็นอาชีพๆ หนงึ่ ที่มีเงินเดือนให้ทกุ เดอื น มีเสือ้ ผ้าอาหาร การกินให้อยา่ งสมบรู ณ์ ' หงส์สติ าคดิ ในใจ ตอ่ ไปนีน้ างจะคงจะทําตาม หน้าท่ีเหมือนพนกั งานคนหนงึ่ ก้แล้วกนั \"ข้าคดิ วา่ คณุ หนไู ป๋ ต้องได้รับคดั เลือกอยา่ งแนน่ อน และต้องเป็นตาํ แหนง่ ที่สงู สมกบั เป็นบตุ รสาวของทา่ นเสนาบดไี ป๋ อยา่ งแนน่ อน\" หญิงสาวสอง นางพดู กระเซ้าเยนิ ยอ ซงึ่ ดทู า่ ทางของคณุ หนไู ป๋ ผ้นู นั้ ก็ชอบใจไมน่ ้อย \"อยา่ พงึ่ มน่ั ใจเลย..ข้าคดิ วา่ ในที่แหง่ นีย้ งั มีหญิงงามหลายนางนกั ข้าอาจมิ ถกู เลือกก็เป็นได้\" ไป๋ ฮวายมิ ้ หวานใช้วาจาอยา่ งถอ่ มตนตรงข้ามกบั ใบหน้า งามท่ีเชดิ ขนึ ้ อยา่ งมน่ั ใจ \"ถ้าคณุ หนไู ป๋ มิงดงามในที่แหง่ นี.้. .ไมส่ ิ! แคว้นมนู่ ีจ้ ะมีใครงดงามละเจ้า คะ\" จงิ ้ ลอู่ ิงเอย่ ขนึ ้ แม้ปากของนางจะพดู เชน่ นนั้ แตแ่ ววตาของนางหาได้ คดิ แบบนนั้ ไม่ สตรีประเภทนีย้ อ่ มเป็นคนหน้าไหว้หลงั หลอกและเข้าหา ผ้อู ่ืนเพ่ือหวงั ผลประโยชน์ทงั้ สนิ ้ \"นน่ั สิเจ้าคะ\" ชางผิงเอินสบทบสนบั สนนุ ยงิ่ ทําให้ไป๋ ฮวากระหยิ่มพงึ พอใจ เป็นอยา่ งมากหากลอยได้ร่างบางคงลอ่ งขนึ ้ เหนืออากาศแล้วกระมงั \"อาจจะเป็นคณุ หนจู วงผ้สู งา่ งามหรือจะเป็นคณุ หนหู น่ีวว์อยา่ งไรเล่ \" ไป๋ ฮ วาเอย่ เสียงออ่ นหวานพลางสง่ สายตาจดิ กดั มายงั หงส์สติ า ทอสรี ุ้ง

'น่ียงั ไมเ่ ลกิ จิกกดั ฉนั อีกหรือน่ี เม่ือเช้านีเ้ธอก้าวขาไหนออกจากจวนกนั นะ' หงส์สิตาคดิ วา่ เธอจะนงั่ อยเู่ งียบๆ แล้วเชียวแตก่ ็ไมว่ ายถกู มองหาเรื่องอยู่ ดี สว่ นจวงลฟู่ างท่ีถกู กลา่ วถงึ ก็ได้แตม่ องผ้ทู ี่นินทาตนด้วยสายตาที่เรียบเฉย ประหนงึ่ ผ้สู งู สง่ ไมเ่ กลือกกลวั้ กบั ส่งิ สกปรก นางวางตวั สงู สง่ นง่ั จิบนํา้ ชา ตอ่ ไป ย่งิ ทําให้กลมุ่ ท่ีนนิ ทาตนแทบขบเขีย้ วเคีย้ วฟันจะกินเลือดกินเนือ้ ที่ อีกฝ่ ายนิ่งเฉยและเยน็ ชาไมท่ กุ ข์ร้อนกบั คําสอ่ เสียดที่ถกู พน่ ออกมา หลงั จากฝึกเดนิ ยา่ งบนกลีบบวั และขนั้ ตอนการชงชาแล้วจงึ รอ เพียงฮอ่ งเต้เสดจ็ มาเทา่ นนั้ ตอนนีห้ งส์สติ าง่วงนอนเป็นอยา่ งมากบา่ ยๆ เชน่ นี ้เธออยากงีบเอาแรงเสียกอ่ นไมร่ ู้วา่ ฮอ่ งเต้จอมเจ้าช้ผู ้นู นั้ จะเสดจ็ มา ยามใด บางท่ีเธออาจจะหลบั ได้หลายต่นื แล้ว คดิ ได้เชน่ นนั้ หงส์สติ าจงึ เดนิ เล่ียงผ้คู นออกมาที่ม้านง่ั ใต้ร่มไม้ด้านนอกที่หา่ งจากโถงไปไมม่ าก สายลมยามบา่ ยพดั เอื่อยกระทบเข้าหน้างามพาให้ร่างบางอดไมไ่ ด้ที่จะงีบ หลบั อยา่ งมีความสขุ ขณะท่ีกําลงั หลบั อยา่ งสบายนนั้ หงส์สติ ารู้สกึ วา่ มี ใครบางคนกําลงั จ้องเธออยู่ จงึ อดไมไ่ ด้ท่ีจะลืมตาขนึ ้ มาดู ขนตาหนางอน กระพริบถ่ีๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากบั แสง เม่ือสายตาชดั แล้วจงึ มองเห็น บรุ ุษร่างสงู ใหญ่ย่ืนหน้าหลอ่ เหลาอยไู่ มห่ า่ งจากใบหน้าของนาง ใบหน้า หลอ่ เหลาดดุ นั เชน่ นีเ้ธอเคยเจอท่ีไหนนะ พยายามคดิ เทา่ ไหร่ก็คดิ ไมอ่ อก

\"เจ้าคนอปั ลกั ษณ์” หงส์สติ าเบกิ ตากว้างสมองน้อยๆ ของเอประมวลอยา่ ง รวดเร็ว คนที่เรียกเธอวา่ อปั ลกั ษณ์มีเพียงคนเดยี วเทา่ นนั้ .. \"ทา่ นมาทําอะไรท่ีน่ี\" สมองน้อยๆ ประมวลเรื่องราวไปมาเหมือนหนงั ท่ี กําลงั ฉายซํา้ ไปซํา้ มา ทําไมโลกถึงกลมขนาดนีก้ นั \"บ้านข้าอยทู่ ่ีนี่แล้วเหตใุ ดข้าจะมาไมไ่ ด้\" ถ้อยคํายียวนของชายหนมุ่ ทําให้ หงส์สิตาแอบมองค้อนไมไ่ ด้ \"เจ้าคนโรคจติ ที่แหง่ นีม้ ิอนญุ าตให้บรุ ุษเข้ามา หรือเจ้าเป็นขนั ที\" ในวงั มี ขนั ทีหลอ่ เหลาขนาดนีเ้ชียวหรือ \"โรคจติ คือสิ่งใด\" มงั กรหนมุ่ สงสยั ในคําพดู ของหญิงสาวนกั เมื่อครากอ่ น นางก็พดู จาประหลาดเชน่ นีจ้ งึ ทําให้เขาต้องใช้ความคดิ อยนู่ านสองนาน \"ก็ทา่ นมาแอบมาดเู หลา่ คณุ หนู ถ้าไมโ่ รคจติ จะให้เป็นส่งิ ใด\" หงส์สิตา ถลงึ ตาใสเ่ จ้าคนบ้ากามอยา่ งไมเ่ กรงกลวั \"ฝ่ าบาททททท \" เสียงหมา่ กงกงร้องขนึ ้ พลางทําหน้าคล้ายจะร้องไห้ปนดี ใจท่ีพบองค์เหนือหวั เสียที \"ฝ่ า...ฝ่ าบาทงนั้ หรือ ทา่ น ...ทา่ นเป็นฮอ่ งเต้หรือ\" หงส์สิตากระพริบตา ปริบๆ พลางใช้มือเรียวยกขนึ ้ มากมุ ที่คอไว้ ขนกายลกุ ซู่ พลางคดิ ในใจวา่ หวั ของเธอจะหลดุ ออกจากบา่ หรือไม่ อะไรจะซวยขนาดนีไ้ มค่ ดิ วา่ เจ้าหน้า ทอสรี ุ้ง

หลอ่ วาจากอ่ กวนจะเป็นถึงฮอ่ งเต้ผ้สู งู สง่ มนิ า่ ละ่ กลิ่นอายรอบตวั เขาจงึ ดู นา่ เกรงขามแปลกๆ ตงั้ แตพ่ บเจอกนั ครัง้ แรกตอนนนั้ \"ใชเ่ จิน้ เป็นฮอ่ งเต้\" มงั กรหนมุ่ ยิม้ มมุ ปากสะใจท่ีได้เหน็ ทา่ ทางตกใจของ สตรีตรงหน้า และนยั ย์ตาท่ีเบกิ กว้างของนางดตู ลกย่ิงนกั \"ถวายพระพรฝ่ าบาทขอทรงพระเจริญหมื่นปี หม่ืนๆ ปี แต!่ !อยา่ คดิ วา่ เป็น ทา่ นฮอ่ งเต้แล้วข้าจะต้องกลวั นะเพคะ \" หงส์สิตารีบโค้งคํานบั และเดนิ จากไปอยา่ งรวดเร็วด้วยขาท่ีสน่ั พร่าราวจะหลดุ ออกจากตวั นี่แหละเขา เรียกวา่ 'ใจดสี ้เู สือโว้ย' หงส์สติ าปลอบตวั เอง \"เจ้า!\" กรอดดด เสียงกดั พระทนต์ (ฟัน) ของโอรสสวรรคด์ งั ก้องกราม ปรากฏสนั นนู ขนึ ้ หหึ !ึ นางชา่ งอปั ลกั ษณ์ไมเ่ ปล่ียนทงั้ วาจายงั เชือดเฉือน เชน่ เคย \"ฝ่ าบาท เสดจ็ เข้าไปด้านในเถอะพะยะคะ่ \" เม่ือหมา่ กงกงเดนิ เข้ามาถึงก็ ทลู เชญิ เสดจ็ ทนั ที หากตาไมฝ่ าดเมื่อครู่เขาเห็นฝ่ าบาทยืนคยุ กบั คณุ หนู น้อยสกั นางทา่ ทางเจ้าเหนือหวั พงึ พอใจมิน้อย หมา่ กงกงเองก็มองไมช่ ดั จงึ ไมร่ ู้วา่ นางเป็นคณุ หนจู ากตะกลู ใด \"ฝ่ าบาทททท เสดจ็ จจจ\" เสียงเลก็ แหลมของหมา่ กงกงประกาศเสียงดงั ก้อง เหลา่ สตรีทกุ นางในโถงโค้งถวายคํานบั อยา่ งพร้อมเพรียงตามท่ีได้ฝึก กนั มาอยา่ งไมม่ ีใครยอมใคร

\"ถวายพระพรฝ่ าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี \" เสียงออ่ นหวานของ เหลา่ คณุ หนดู งั ขนึ ้ อยา่ งพร้อมเพรียงยอ่ กายถวายบงั คมได้อยา่ งงดงาม ออ่ นช้อย \"ลกุ ขนึ ้ เถิด อยา่ ได้มากพธิ ี\" สายพระเนตรคมกวาดมองเหลา่ คณุ หนทู ี่เข้า มาฝึกฝนเพื่อเข้ามาเป็นสนมของพระองค์ และสายพระเนตรหยดุ ที่หญิง สาวนางหนงึ่ ที่ก้มหน้าก้มตามองพืน้ อยตู่ ลอดเวลามยิ อมเงยหน้าเหมือน สตรีนางอ่ืนท่ีตา่ งเชดิ ใบหน้าขนึ ้ เกรงวา่ พระองค์จะมองไมเ่ ห็น \"ขอบพระทยั เพคะฝ่ าบาท\" เสียงหวานของเหลา่ คณุ หนทู ่ีตา่ งพากนั เอียง อาย ฮอ่ งเต้หนมุ่ ทรงรูปงามสมคํารํ่าลือตา่ งคนตา่ งคดิ ในใจวา่ ตนต้องได้ นงั่ บลั ลงก์หงส์เคยี งข้างมงั กรรูปงามผ้ยู ิ่งใหญ่อยา่ งแนน่ อน \"เจนิ ้ มาวนั นีเ้พ่ือมาให้กําลงั ใจพวกเจ้าทกุ คน และเจนิ ้ จะเป็นผ้คู ดั เลือก นางสนมด้วยตวั เจนิ ้ เอง\" เสียงท้มุ ทรงเสนห่ ์ตรัสขนึ ้ พร้อมโปรยรอยยิม้ แบบ หนมุ่ เจ้าสําราญ ทําให้เหลา่ คณุ หนตู า่ งพากนั หน้าแดงเอียงอายย่งิ กวา่ เดมิ 'กะลอ่ นนกั เจ้าคนมกั มากในกาม ' เป็นฮอ่ งเต้มีสนมหลายพนั ยงั คดิ จะ เพม่ิ อีก วนั ๆ คงคดิ วา่ จะเสดจ็ ไปตาํ หนกั ไหนดี หญิงงามมีมาให้เลือกไม่ ขาดสกั วนั เถอะจะตดิ โรคตายก่อนแก่แนน่ อนหงส์สติ าคดิ ในใจพร้อมเบะ ปากนิดๆ ทอสรี ุ้ง

\"หมอ่ มฉนั ไป๋ ฮวา บตุ รสาวเสนาบดไี ป๋ หลานกงเพคะ เป็นพระมหา กรุณาธิคณุ อยา่ งย่งิ เพคะท่ีพระองค์เสดจ็ มา หมอ่ มฉนั เออ่ พวกหมอ่ มฉนั จะทําเตม็ ที่เพื่อได้ถวายการรับใช้ฝ่ าบาทเพคะ\" ไป๋ ฮวาสง่ สายตาหวาน หยาดเยมิ ้ เสนอตวั ขอบพระทยั แทนเหลา่ คณุ หนู ที่จริงแล้วนางอยากจะ แสดงตวั ตนให้โอรสสวรรค์ได้เห็นถึงความงามของตนตา่ งหาก \"ดี ดี\" ตรัสเพียงแคน่ ีฮ้ อ่ งเต้ก็เสดจ็ กลบั ทนั ที ฟ่ !ู !! หงส์สิตาถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก นี่คงเป็นเวรกรรมหรือส่งิ ใดกนั ที่ทํา ให้เธอมาต้องเจอผ้ชู ายเจ้าช้เู ชน่ นี ้หงส์สิตาเกลียดผ้ชู ายเจ้าชู้ และตนก็ กําลงั จะกลายเป็นเมียของผ้ชู ายเจ้าช้ทู ่ีมีเมียมากมายหลายพนั คน เวร กรรม เวรกรรม! นี่คือสง่ิ ที่หงส์สิตาคดิ ในใจ

บทท่ี 7 บุคคลท่ไี ม่อยากเจอ วนั นีห้ งส์สิตาวางแผนออกไปหาทําเลเพื่อประกอบธรุ กิจสปาของเธอ เพื่อให้เสร็จก่อนเข้าวงั เธอจําเป็นต้องหยดุ ทกุ ส่งิ เอาไว้กอ่ น เงินมนั ต้องมี มนั ต้องใช้หากเดอื นไหนฮอ่ งเต้เบยี ้ วจา่ ยเธอจะได้ไมเ่ ดอื ดร้อน หากไมม่ ี แหลง่ ผลติ เงินสรรองเกรงวา่ จะลําบากในอนาคต เมื่อชาตทิ ี่แล้วเธอพงึ่ ได้รับมรดกแตไ่ มม่ ีโอกาสได้ใช้แตอ่ ยา่ งไรก็เป็นมรดกของบดิ าซง่ึ อยา่ งไร เธอก็ไมเ่ อาอยแู่ ล้ว ถงึ ชาตคิ รอบครัวใหมข่ องเธอจะร่ํารวยแตอ่ ยา่ งไรเสีย เธอก็ยงั อยากหามนั ด้วยนํา้ พกั นํา้ แรงอยดู่ ี หากภายภาคหน้าฮอ่ งเต้เบอ่ื เธอ หรือเธอไมต่ ้องถวายงานปรนิบตั ยิ ่งิ ดี เพราะสตรีในวงั หลงั มีมากมายหลายพนั คนคงจําได้ไมห่ มดวา่ ใครเป็นใคร เธอได้ยนิ มาวา่ ฮอ่ งเต้ทรงอนญุ าตให้เหลา่ สนมที่ยงั ไมไ่ ด้ถวายตวั สามารถ ออกจากวงั ไปแตง่ งานใหมไ่ ด้ เพราะสนมมีมากจนล้นวงั เก็บไว้เฉพาะคนท่ี เคยถวายตวั หรือท่ีโปรดปรานจริงๆ เทา่ นนั้ หงส์สติ าหมายมาดในใจหาก มิได้ถวายตวั เธอก็จะขอออกมาบริหารธุกิจอยา่ งเตม็ ตวั และถือวา่ นา่ ที่ที่ เธอกระทําแทนหน่ีว์หลนิ เฟิ่งตวั จริงได้จบลง ทอสรี ุ้ง

คดิ ได้ดงั นนั้ เธอก็ได้แตภ่ าวนาให้ฮอ่ งเต้โรคจติ ลืมๆ เธอไปได้ยงิ่ ดี ไมต่ ้อง เรียกถวายตวั ยิง่ ดี เพียงแคเ่ ธอยอมเข้าวงั และทําหน้าที่แทนหนี่ว์หลินเฟิ่ง คนเกา่ สว่ นฮอ่ งเต้ไมเ่ รียกถวายงาน และเธอต้องออกจากวงั ก็ไมใ่ ช่ ความผิดเธอและเธอเองก้จะได้ไมร่ ู้สกึ ผิด \"คณุ หนเู จ้าคะ...คณุ หน\"ู อิงองิ เรียกคณุ หนอู ยนู่ านสองนานเมื่อเหน็ วา่ คณุ หนนู นั้ ยืนเหมอ่ ลอยอยนู่ าน ใบหน้างามแสดงอารมณ์หลากหลายทงั้ ยิม้ บดู บงึ ้ และเฉยชาสลบั กนั ไปมา นางกลวั วา่ คณุ หนจู ะไมส่ บายอีก \"มีสิ่งใดหรือองิ อิง\" หงส์สติ าสะด้งุ ตกใจ เพราะสตขิ องเธอนนั้ ลอ่ งลอยคดิ อะไรเร่ือยเป่ื อยฟ้ งุ ซา่ นไปไกล พอลองมองรอบๆ กลบั พบวา่ ตนได้มาถงึ กลางเมืองหลวงแล้ว ผ้คู นมากมายตา่ งกําลงั ซือ้ หาสินค้าอยา่ งเนืองแนน่ พอ่ ค้าตา่ งแคว้นกําลงั ขนสนิ ค้าเพื่อเตรียมวางขาย เรียกได้วา่ เป็นที่ท่ีมีคน พลกุ พลา่ นเหมาะแก่การลงทนุ อยา่ งยิ่ง \"ข้าน้อยเหน็ คณุ หนใู จลอยนกึ วา่ ไมส่ บายเจ้าคะ่ คณุ หนเู จบ็ ปวดตรงไหน หรือไมเ่ จ้าคะ\" องิ อิง รีบเข้ามาประคองคณุ หนขู องนางทนั ทีด้วยความเป็น หว่ ง \"อิงองิ ข้าสบายดีเจ้าอยา่ ได้หว่ งเลย..เราไปทางนนั้ กนั เถอะ\" หงส์สติ าเร่ิม เหน็ วา่ แมส่ าวใช้ตวั น้อยเร่ิมแสดงอาการเป็นหว่ งมากมายเกรงวา่ จะลาก เธอกลบั จวนและเสียเท่ียวเสียเวลา

\"คณุ หน!ู !\" องิ อิงถกู คณุ หนดู งึ แขนโดยไมต่ งั้ ตวั ร่างบางจงึ เซไปตามแรง ทนั ที สองนายบา่ วเดนิ มาเรื่อยๆ จนพบเรือนเลก็ ๆ ท่ีหนง่ึ ตดิ ป้ ายประกาศขาย เอาไว้ ซง่ึ เรือนนีอ้ าจจะดเู กา่ ไปบ้างแตท่ วา่ อยใู่ นท่ีที่มีผ้คู นสญั จรผา่ นไป มา ทงั้ ยงั บรรยากาศร่มร่ืนเหมาะแกก่ ารจบิ ชา ทําสปาผอ่ นคลายอารมณ์ อยา่ งยง่ิ หงส์สิตาจงึ เดนิ ดรู อบๆ บริเวณเรือนอยา่ งพอใจ \"ข้าชอบเรือนหลงั นี.้.ชอบมากเลยองิ อิง ทกุ ซอกทกุ มมุ นา่ อยยู่ ่งิ กวา่ โรงแรม หรูเสียอีก\" ดวงตาคสู่ วยหวานเปลง่ ประกายระยบั ยามกวาดสายตามอง รอบๆ ถงึ ตวั เรือนแม้จะดเู กา่ และทรุดโทรมไปบ้างหากตกแตง่ ปรับปรุงใหม่ คงนา่ อยแู่ ละงดงามอยา่ งแนน่ อน บริเวณลานกว้างขวางหากนําพนั ธ์ไม้ นานาชนิดมาปลกู ตกแตง่ คงคล้ายโฮมสเตย์ในยคุ ปัจจบุ นั อยา่ งแนน่ อน \"โรงแรมห้าดาว คือสิ่งใดหรือเจ้าคะ\" คราวนีอ้ ิงอิงมองหน้าคณุ หนดู ้วย ความฉงน เลกิ ควิ ้ มองด้วยแววตาสงสยั ยิง่ กวา่ เดมิ \"โถ่...อิงองิ ชา่ งเถอะเอาเป็นวา่ ข้าชอบที่นี่ก็แล้วกนั นะ\" คําถามขององิ องิ ทําให้หงส์สิตาชะงกั ไปชวั่ คราวไมร่ ู้จะหาถ้อยคําไหนมาอธิบาย สองสาวนายบา่ วจงู มือคยุ กนั กระหนงุ กระหนิงหยอกล้อกนั ไปตามทาง ขณะที่กําลงั เดนิ เข้าไปคยุ กบั เฒา่ แก่ผ้ปู ระกาศขายตกึ เพ่ือสอบถามราคา หงส์สติ าต้องชะงกั งนั เม่ือสายตาเหลือบแลเหน็ ร่างสงู ใหญ่ของใครบางคน ท่ีเธอไมอ่ ยากจะพบเจอที่สดุ บรุ ุษผ้นู นั้ กําลงั ยืนยกมือข้างหนง่ึ เสยผม ทอสรี ุ้ง

ลวกๆ โดยมีแสงแเดดออ่ นๆยามยา่ ยทอประกายระยบิ ระยบั ประกอบเป็น ฉาก จนหงส์สิตาอดท่ีจะตะลงึ ในเสนห่ ์ของอีกฝ่ ายไมไ่ ด้ ตะลงึ หรือ!! บ้าไปแล้ว หงส์สติ าพยายามดงึ ตวั เองออกจากพะวงั ลอ่ ลวง อนั ตรายของเขา และรีบเดนิ หนีไปอีกทางทนั ที แตเ่ หมือนร่างสงู จะมี สายตาท่ีคมเฉี่ยวดงั่ พญาอินทรีย์เพราะเขาแคม่ องเห็นเพียงปลายผมของ นางก็สามารถจดจําอีกฝ่ ายได้ มงั กรหนมุ่ ก้าวเท้ายาวพรวดเดยี วมาถึงร่างบางทนั ที กลิน่ หอมกรุ่นสงู ศกั ด์ิ ด้วยนํา้ หอมสตู รพิเศษกลิน่ อําพนั ทําให้หงส์สิตาเผลอสดู ดมเข้าไปเตม็ ปอดจงึ แสดงทา่ ทีกระอกั กระอว่ นใจออกมา ไมร่ ู้วา่ เธอเริ่มมีอาการตืน่ เต้น กบั ความหลอ่ เหลาร้ายกาจของเจ้าคนมกั มากตงั้ แตเ่ มื่อไหร่ \"ถวายพระพรฝ่ าบาท\" หงส์สิตายอ่ กายคาํ นบั ตามพิธีการไมข่ าดไมต่ กเธอ เหลือชอ่ งวา่ งระยะหา่ ง แตเ่ ขากลบั ก้าวเข้ามาใกล้ตวั ของนางอีกเพียงคบื เดยี วก็แทบจะชนกนั อยแู่ ล้ว \"ไมม่ ีใครรู้วา่ เรามาท่ีนี่ พดู ตามปกตเิ ถิด\" โอรสสวรรคใ์ นคราบของคณุ ชาย เจ้าสําราญเอย่ เสียงท้มุ \"เจ้าคะ่ \" หงส์สิตาเองก็ไมใ่ ชค่ นเข้าใจอะไรยากเย็น เขาก็คงเหมือนดาราที่ ต้องปลอมตวั ออกมาเท่ียว ก็ดีเหมือนกนั หากไมม่ ีตาํ แหนง่ สงู สง่ ของเขา เข้ามาเกี่ยวพนั เธอจะทําสงิ่ ใดล้วนไมต่ ้องเกรงพระอาญา

\"ไมค่ ดิ เลยวา่ เราจะได้พบกนั อีกครัง้ \" ดวงตาสองคปู่ ระสานสบกนั ชวั่ วนิ าที นนั้ โลกรอบกายคล้ายเลือนลาง ก่อนจะกลบั คนื สสู่ ภาพปกตอิ ยา่ งรวดเร็ว เมื่อมงั กรหนมุ่ กระตกุ ริมฝี ปากยิม้ ...มนั เป็นรอยยมิ ้ ทรงเสนห่ ์หากแฝงไป ด้วยความเจ้าเลห่ ์ร้ายกาจ เขาเป็นผ้ชู ายหลอ่ เหลามีเสนห่ ์ร้ายกาจ เค้าโครงหน้าคมเข้มดรุ ูปงาม ควิ ้ หนาเข้มดําสนทิ พาดอยเู่ หนือดวงตาสีนลิ คมกริบ จมกู โดง่ เป็นสนั โดยไม่ ต้องพงึ่ การทําศลั ยกรรม ปากเรียวเรือนร่างสงู ท่ีแนน่ ไปด้วยมดั กล้ามเนือ้ แบบกําลงั ดี ผิวสีแทนย่ิงสง่ ผลให้เขาหลอ่ เข้มดไู มส่ ําอางค์ รวมถงึ กลิ่น อายเข้มข้นแหง่ ความเป็นบรุ ุษเพศ หงส์สติ าไมค่ ดิ วา่ ตวั เองจะพิจารณาอีก ฝ่ ายได้อยา่ งละเอียดถงึ เพียงนี ้ สายตากรุ้มกร่ิมริมฝี ปากก็แย้มตามจนหงส์สิตาอดแปลกใจไมไ่ ด้ผ้ชู ายคน นีแ้ ท้จริงแล้วมีนิสยั อยา่ งไรกนั แน่ บางครัง้ ก็ดเู ยน็ ชาเงียบขรึม บางครัง้ ชอบยียวนกวนประสาท มาครานีย้ ิม้ อบอนุ่ บางครัง้ ก็เงียบ เฉย นง่ิ คล้าย กบั ท้องทะเลกอ่ นที่จะเกิดพาย.ุ .คงไมห่ รอกนะ คนประหลาดพรรค์นนั้ คง ไมม่ ีอะไรมาก บางทีเขาอาจจงใจอยากแกล้งเธอเพ่ือความสนกุ เทา่ นนั้ ครัง้ นีก้ ็เชน่ กนั \"ข้าเพียงมาเดนิ เที่ยวเลน่ ตามประสา ทา่ นอยา่ ได้ใสใ่ จ\" หงส์สติ ารีบจบการ สนทนาอยา่ งรวดเร็ว เธอต้องรีบไปเจรจาเร่ืองการซือ้ เรือนและไมอ่ ยาก เสียเวลา อีกอยา่ งผ้ชู ายประเภทนีเ้ธอไมอ่ ยากจะข้องเกี่ยวด้วย ทอสรี ุ้ง

\"อ้อ...เป็นเชน่ นนั้ ท่ีแท้คณุ หนหู น่ีว์เองก็ชอบเท่ียวเลน่ เชน่ กนั \" ไมร่ ู้วา่ เป็นคํา ชมหรือพดู เพ่ือสง่ิ ใดแตเ่ ธอคร้านจะสนใจจงึ รีบพดู ตดั บททนั ที \"เจ้าคะ่ ...ถ้าเชน่ นนั้ ข้าขอตวั ..ไปกนั เถิดองิ อิง\" หงส์สิตารีบลากแขนองิ อิง ไปอีกทางทนั ที แม้องิ องิ จะรู้สกึ ค้นุ หน้าบรุ ุษผ้สู งา่ งามแตน่ กึ เทา่ ไรก็นกึ ไม่ ออก และสงสยั วา่ เหตใุ ดเขาถึงได้มีทา่ ทีราวกบั รู้จกั กบั คณุ หนขู องตนมา กอ่ น โอรสสวรรค์ยมิ ้ ออกมาเม่ือเห็นสีหน้าและทา่ ทางของหน่ีว์หลินเฟิ่งท่ีทําราว กบั รังเกียจตนหนกั หนา ทงั้ ที่นางก็ทราบถงึ สถานะของพระองค์ตา่ งกบั หญิงอ่ืนท่ีแทบวง่ิ ถวายตวั โดยมติ ้องเอย่ ขอ วนั นีน้ างสวมอาภรณ์เนือ้ ดสี ี นํา้ เงินเข้มขบั ให้ผิวขาวเนียนของนางดผู ดุ ผอ่ ง ถึงเเม้จะเป็นชดุ ท่ีเรียบๆ หากสามารถดงึ ดดู สายตาให้ไมอ่ าจละจากนางไปได้เลย น่ียงั ไมน่ บั ใบหน้างามสวยหวานท่ีล้อมกรอบหน้าด้วยเรือนผมยาวสีดําสนทิ เกล้าเป็น มวยเรียบๆ นยั ย์ตาสวยซงึ ้ กบั ริมฝี ปากสีอิงเถานา่ หลงไหล \" เจ้าตวั อปั ลกั ษณ์\" ฮอ่ งเต้หนมุ่ คดิ ในใจ ทวา่ สง่ิ ที่พิเศษท่ีสดุ ของนางคอื แรงดงึ ดดู ประหลาดท่ีทําให้พระองคอ์ ยาก เข้าหาซง่ึ พระองค์เองยงั ตกใจวา่ ความรู้สกึ เชน่ นีเ้กิดขนึ ้ มาอีกครัง้ ได้ อยา่ งไร เม่ือพบกนั ครานนั้ ยงั เคืองนางไมห่ าย วาจาที่เชือดเฉือนฟังแล้วทํา ให้หงดุ หงิดใจ ความรู้สกึ แบบนนั้ จางหายไปทวา่ ตอนนีก้ ลบั รู้สกึ ประหลาด เม่ือได้พบกบั หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงอีกครัง้

'นางชา่ งเป็นสตรีที่ทําให้เลือดลม่ เเลน่ พลา่ นดจี ริงๆ เจ้าคนอปั ลกั ษณ หหึ 'ึ \"ซวยจริงๆ\" หงส์สิตารําพนั มาตามทาง เขาทําให้เธอต้องเดนิ อ้อมไปอีก ทางในระยะที่ไกลขนึ ้ กวา่ เดมิ หวงั วา่ เม่ือกลบั ไปที่เดมิ คงไมพ่ บเขา \"คณุ หน.ู ..คณุ ชายทา่ นนนั้ เป็นผ้ใู ดเจ้าคะ ถ้าจําไมผ่ ิดข้าน้อยเหมือนเคย เจอคณุ ชายทา่ นนนั้ มากบั ทา่ นเเมท่ พั \" องิ องิ รีบถามเจ้านายทนั ทีท่ีนกึ ออก วา่ เคยเจอบรุ ุษเม่ือครู่ที่ใด \"เขาเป็นฮอ่ งเต้ผ้วู า่ งงาน..แตอ่ ยา่ ไปสนใจเลย\" หงส์สติ ายใู่ บหน้าอยา่ งเสีย อารมณ์ นางต้องเม่ือยขาเดนิ ไกลจงึ พาลไปหมดทกุ สิง่ \"ฮอ่ ง..ฮอ่ งเต้หรือเจ้าคะ คณุ หนทู า่ นมิกลวั เออ่ .\" อิงองิ พดู กระตกุ จบั ความ แทบไมไ่ ด้ นางตกใจมากแทบหยดุ หายใจ ไมค่ ดิ วา่ บรุ ุษเม่ือครู่เป็นถงึ ฮอ่ งเต้ แล้วคณุ หนขู องนางพดู จาสิง่ ใดออกไปบ้าง จะต้องพระอาญา หรือไม่ ภายในใจขององิ อิงเป็นกงั วลยิ่งนกั \"อืม ไปกนั เถอะ ข้าเริ่มหิวแล้ว\" \"คณุ หนู ทา่ นมิเกรงวา่ จะต้องโทษที่กวา่ ววาจาเชน่ นนั้ หรือเจ้าคะ\" องิ อิง เหงือเร่ิมชืน้ ที่มือสนั่ กลวั และเริ่มวิตกกงั วล \"ข้ามิได้พดู ส่งิ ใดมิสมควร เป็นเขาเองที่บอกให้ข้าพดู ตามสบาย\" หงส์สติ า คดิ วา่ อิงอิงชา่ งออ่ นตอ่ โลกนกั เชน่ นีเ้มื่อเข้าไปอยใู่ นวงั จะดแู ลและ ทอสรี ุ้ง

ชว่ ยเหลือเธอได้อยา่ งไร เธอต้องการผ้ชู ว่ ยที่ฉลาด ทนั คน มีเลห่ ์เหลี่ยม บ้าง ในวงั หลงั ไมใ่ ชส่ วนสาธารณะท่ีตา่ งคนตา่ งเดนิ ตา่ งอยหู่ ากแตม่ นั คอื นรกบนดนิ หากพลาดเพียงก้าวนน่ั หมายถึงชีวิต แตอ่ ยา่ งวา่ ในยคุ นีฮ้ อ่ งเต้ เปรียบเสมือนเจ้าชีวิตยอ่ มเป็นท่ีนา่ เกรงขามและไมก่ ล้าลบหลจู่ งึ ไมแ่ ปลก ที่อิงอิงจะกงั วลถึงเพียงนนั้ \"อิงองิ ข้าขอบใจเจ้าที่เป็นหว่ ง แต.่ .. ข้ามอิ ยากให้เจ้าตระหนกไปกวา่ เหตุ มใิ ชเ่ เคเ่ ร่ืองนี ้ข้าเองรู้วา่ เจ้าซ่ือสตั ย์และหวงั ดกี บั ข้าแตเ่ จ้าต้องทนั คน เป็น มือเป็นเท้าเป็นหเู ป็นตาให้ข้า เข้าใจหรือไม\"่ หงส์สิตาไมไ่ ด้ตําหนิแตพ่ ดู ให้ สาวใช้ฉกุ คดิ และมีสตใิ ห้มากกวา่ เดมิ เทา่ นนั้ \"คณุ หนู ข้าน้อยขออภยั ข้าน้อยโง่เขลา\" องิ องิ รู้สกึ เสียใจที่ตนไมค่ ดิ ให้ถ่ี ถ้วน ต่นื ตระหนกเกินกวา่ เหตทุ ําให้ขาดสตยิ งั้ คดิ หากยงั เป็นเชน่ นีน้ างคง ไมอ่ าจดแู ลคณุ หนไู ด้ในภายภาคหน้า \"มใิ ชค่ วามผิดของเจ้าหรอก...ไมเ่ ป็นไรตอ่ ไปข้าจะชว่ ยเทรน เออ่ ชว่ ยสอน เจ้าเอง หากวนั หนง่ึ ข้าต้องเข้าวงั ซงึ่ เจ้าก็ต้องตดิ ตามข้าไปด้วย ข้ามิอยาก ให้เราต้องเอาชีวติ ไปทงิ ้ ทกุ ยา่ งก้าวต้องยา่ งอยา่ งมีสติ เข้าใจหรือไม\"่ หงส์ สิตาคดิ วา่ สาวใช้ของเธอต้องเรียนรู้ที่จะเป็นผ้ชู ว่ ยท่ีฉลาดทนั คน และเธอ เองก็ต้องลืมวา่ ตวั เองคือหงส์สิตา ตอ่ ไปนีเ้ธอคือ 'หนี่ว์หลนิ เฟ่ิง' ฮกึ ฮกึ ฮือ บา่ วตวั น้อยกอดผ้เู ป็นนายอยา่ งตนื ้ ตนั ...

บทท่ี 8 ท่านคือฮ่องเต้ผู้ว่างงาน หน่ีว์หลนิ เฟิ่งตดิ ตอ่ ขอซือ้ เรือนเรียบร้อย นางใช้ทรัพย์สินเดมิ ของ เจ้าของร่างเดมิ ไปกวา่ สามในสี่ เรือนหลงั นีร้ าคามิได้ยอ่ มเยาว์อยา่ งที่คดิ นางต้องเก็บเงินบางสว่ นไว้สําหรับตกแตง่ และลงทนุ อีกมาก ทงั้ ยงั หมาย มาดในใจวา่ ต้องได้กําไรคืนหลายเทา่ จากที่ท่ีลงทนุ ไป ผา่ นมาเกือบ 10 วนั หงส์สิตา..ไมส่ ิตอนนีเ้ธอคอื หน่ีว์หลินเฟิ่งในปัจจบุ นั เธอจะไมก่ ลา่ วถึงเรื่องที่ผา่ นมาเธอต้องเดนิ หน้าตอ่ ไปและอยกู่ บั ปัจจบุ นั ให้ได้ หนี่ว์เฟ่ิงควบคมุ การตกแตง่ เรือนด้วยตนเองจวนใกล้จะเสร็จตาม แผนและแบบที่วางไว้ ภายในต้องตกแตง่ ด้วยโทนสีเรียบอบอนุ่ สบายตา แยกเป็นหลายๆห้อง ซง่ึ แตล่ ะห้องตกแตง่ ด้วยแบบที่ตา่ งกนั ออกไป สว่ น อีกฟากหนง่ึ ของเรือนท่ีมีห้องโถงและระเบียงกว้างจดั เตรียมไว้สําหรับผ้ทู ่ี จะมาทําสปาเหมาะแกก่ ารกินขนมจิบนํา้ ชา \"คณุ หนู พกั สกั หนอ่ ยเถิดเจ้าคะ่ \" อิงอิง เห็นคณุ หนขู องนางเดนิ ไปเดนิ มา ไมห่ ยดุ พกั ก็รู้สกึ เป็นหว่ ง ทอสรี ุ้ง

\"ก็ดเี หมือนกนั เฮ้อ..ข้าเริ่มเม่ือยแล้วเชน่ กนั \" หนี่ว์หลินเฟ่ิงยมิ ้ หวาน พลาง ใช้มือหนง่ึ ปาดเหง่ือท่ีชืน้ ตามกรอบหน้า สว่ นอีกมือนวดขาไปมา \"ให้ข้าน้อยนวดให้เถิดเจ้าคะ่ \" อิงองิ รีบเข้าไปนวดให้คณุ หนทู นั ที ทงั้ ยมิ ้ อยา่ งเอน็ ดเู ม่ือคณุ หนขู องนางยน่ จมกู ออดอ้อนอยา่ งนา่ รัก \"เออ.. อิงองิ เจ้าพอจะรู้จกั สตรีสกั 10 คน ชายสกั 3 คน หรือไม่ เอาแบบท่ี วา่ งงาน เออ่ ไมม่ ีงานทํานะ่ \" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงต้องการคนท่ีจะมาเป็นคน ลกู จ้างในร้าน นางจะเป็นคนสอนเอง สปาเป็นสง่ิ ฟ่ มุ เฟื อย กลมุ่ ลกู ค้าเป้ าหมายของหน่ีว์หลนิ เฟ่ิงคอื บรรดาฮู หยนิ ขนุ นาง เหลา่ คณุ หนู คหบดีตา่ งๆ ซงึ่ มีความสามารถในการจา่ ยให้กบั ส่ิงฟ่ มุ เฟื อย หน่ีว์หลินเฟ่ิงจะเปิดให้บริการเก่ียวกบั การนวดตวั เพ่ือการ ผอ่ นคลายความเครียดความเมื่อยล้า การนวดผวิ ขดั ผิวเพื่อความงามซง่ึ การเลือกใช้นํา้ มนั หอมนวดตวั ต้องเป็นสตู รเฉพาะและมีกล่ินหอมท่ีไม่ เหมือนใคร ในร้านจะเน้นตกแตง่ รูป รส กลน่ิ เสียง ไมว่ า่ จะเป็นต้นไม้ รูปภาพ ผ้า คลมุ เตียง รสชาตขิ องชาที่หอมกลนุ่ กล่นิ ของนํา้ มนั ระเหยหรือเทียนหอม เสียงนํา้ ตกจําลองคล้ายเสียงธรรมชาติ ให้ทกุ คนที่ยา่ งก้าวเข้ามารู้สกึ ผอ่ น คลายตงั้ แตก่ ้าวแรกที่ก้าวเข้ามา

\"มีท่ีแหง่ หนงึ่ เจ้าคะ่ แตเ่ ป็นพวกเขาเป็นคนเร่ร่อนนะเจ้าคะ่ \" องิ องิ ตอบ ใน ท่ีที่ไกลออกไปมีกลมุ่ คนเร่ร่อนอาศยั อยคู่ นเหลา่ นีไ้ มม่ ีที่ไปซง่ึ เป็นผลพวง มาจากสงครามที่ผา่ นมา แม้ฮอ่ งเต้จะจดั การให้มีที่อยใู่ ห้แตก่ ลมุ่ คน เหลา่ นีก้ ็เป็นที่รังเกียจอยดู่ ี \"งนั้ เจ้าพาข้าไปท่ีแหง่ นนั้ หรือไม\"่ หน่ีว์หลินเฟ่ิงลกุ ขนึ ้ อยา่ งดีใจ คนเหลา่ นี ้ เป็นคนเร่ร่อนไมม่ ีรายได้หรือแม้กระทง่ั ที่อยอู่ าศยั หากให้งานให้รายได้คน เหลา่ นีอ้ าจสามารถยืนหยดั ด้วยตนเอง แตน่ างไมส่ ามารถชว่ ยทกุ คนได้ หรอกนะ คงอยทู่ ี่ความสามารถของพวกเขา สว่ นตลาดค้าทาสนางไม่ อยากเสียเงินซือ้ มาจากพอ่ ค้าหากไมไ่ ด้ตามที่ต้องการและเหมือนเป็นการ สง่ เสริมการค้ามนษุ ย์ถึงยคุ นีจ้ ะไมไ่ ด้คดิ ถึงเรื่องนีก้ ็ตาม นางคดิ วา่ ไปชวน คนท่ีอยากทํางานจริงๆ หรือมีใจอยากจะทํางานดกี วา่ ในสถานที่ที่ไกลออกไป เรียกวา่ หมบู่ ้านคนเร่ร่อน สถานที่แหง่ นีไ้ มม่ ีผ้คู น อยากเดนิ ผา่ นเข้ามาหรือ ยิ่งเป็นคณุ หนรู ่างบอบบางแลดเู ป็นบตุ รของ เหลา่ ขนุ นางชน่ั สงู ย่ิงเป็นไปไมไ่ ด้ที่จะเหยียบยา่ งพืน้ ที่สกปรกเเหง่ นี ้ หน่ีว์หลินเฟิ่งมงุ่ หน้าเข้าสหู่ มบู่ ้านคนเร่ร่อนทนั ทีโดยไมฟ่ ังคาํ ทกั ท้วงของ อิงองิ สาวใช้ตวั น้อยท่ีกําลงั ทําหน้ามยุ่ นางอาสาท่ีจะมาเลือกหาด้วย ตนเองแตค่ ณุ หนกู ็มิยอมดงึ ดนั จะมาชวนคนเร่รอนด้วยตนเองให้ได้ ซงึ่ องิ องิ เองก็จนปัญญาที่จะขดั จงึ ได้แตป่ ลอ่ ยเลยตามเลยหากฮหู ยนิ และนาย ทา่ นทราบองิ องิ แทบไมอ่ ยากจะคดิ ทอสรี ุ้ง

\"อยา่ กงั วลเลยอิงอิง ข้าจะอธิบายแกท่ า่ นพอ่ ทา่ นแมเ่ อง เลิกทําหน้าแบบนี ้ เถอะนา่ \" หน่ีว์หลินเฟ่ิงยมิ ้ เอ็นดแู ละรู้ถงึ ความหนกั ใจของสาวใช้ตวั น้อย แตน่ างเพียงอยากจะมาเลือกชวนด้วยตนเองเทา่ นนั้ นางมองดคู นเร่ร่อนมากมายจนนา่ ตกใจ บรรยากาศวงั เวงแปลกๆ ดไู ม่ เป็นมิตรเสียด้วย บางคนนอนกลางแดด บางคนเกียกกลิง้ ไปมาอยา่ งหมด อาลยั ตายอยาก แตส่ ายตาหลายคทู่ ี่สง่ มานนั้ กลบั ไมเ่ ป็นมิตร 'ออกไป ตอนนีท้ นั ไหมนะ' นางคดิ ในใจ โป้ ก!!!! \"โอ้ย\" เสียงบางอยา่ งกระทบเข้ากบั ศรีษะขององิ องิ จนเจ้าตวั ร้อง เสียงหลงนง่ั ลงกบั พืน้ \"อิงองิ เป็นอยา่ งไรบ้าง เจ็บหรือไม\"่ หน่ีว์หลนิ เฟิ่งรีบจบั หวั อิงองิ มาสํารวจ ดนี ะแคบ่ วมโนเทา่ นนั้ ไมถ่ ึงกบั แตก ร่างบางลกุ ขนึ ้ มองตาขวางและตะโกน ออกไป \"ผ้ใู ครเป็นคนขว้างมา.. \" หน่ีว์หลินเฟ่ิงรู้สกึ โมโห นางมาดีมไิ ด้มารุกราน หรือทําร้ายใคร ใยต้องกระทํารุนแรง \"ข้าถามวา่ ใคร มีสง่ิ ใดก็ออกมาพดู กนั ตรงๆ\" เสียงหวานตะโกนอยา่ ง เหลืออด

\"เจ้าเป็นพวกคนเร่รอนที่ขีข้ ลาดท่ีสดุ กล้าทําแตไ่ มก่ ล้ารับ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิง ตะโกนกร้าวทนั ทีแตท่ วา่ ก็ไมม่ ีใครแสดงตนหรือแสดงความรับผิดชอบ ออกมา สนิ ้ สดุ ประโยคพวกคนเร่รอนตา่ งพากนั ร้องตะโกนอยา่ งไมพ่ อใจ \"เจ้าลกู ผ้ดู ีวาจาสามหาว\" \"ชอบดถู กู ผ้อู ื่น\" \"พวกมนั จะมาไลท่ ่ีเราอีกแล้ว\" \"ออกไปให้พ้น\" \"ข้าไมไ่ ด้จะมาก่อกวนหรือขบั ไล\"่ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงยกมือห้ามทพั \"คณุ หนกู ลบั เถิดเจ้าคะ่ \" อิงองิ เกรงวา่ คณุ หนจู ะได้รับอนั ตราย คนเหลา่ นี ้ คงพดู จาไม้รู้เรื่องอาจเข้ามาทําร้ายคณุ หนขู องนาง \"องิ อิง ข้าขอคยุ กบั พวกเขาครู่เดยี ว\" \"พวกข้าไมเ่ ช่ือ ออกไปนางคณุ หนผู ้ดู \"ี เสียงขบั ไลแ่ ละขว้างปาสิ่งของ ตามมาอีกมากมาย ก้อนหนิ หนงึ่ ลกู ถกู เขวีย้ งมาทางนาง ทําให้ไมส่ ามารถ หลบทนั หน่ีว์หลินเฟิ่งหลบั ตาปี๋ รอรับความเจ็บปวด ผา่ นไปเนนิ่ นานไมร่ ู้สกึ ถงึ ก้อนหนิ ท่ีถกู ขว้างมาจงึ คอ่ ยๆ ลืมตาขนึ ้ เหลา่ คนเร่ร่อนเมื่อครู่หายไปไม่ เหลือแม้เงา พบแตบ่ รุ ุษผ้หู นงึ่ ร่างสงู ใหญ่กําลงั ยืนบดบงั ตวั นางจากส่งิ ของ ตา่ งๆ เมื่อเพง่ มองให้ชดั หน่ีว์หลินเฟ่ิงต้องเบกิ ตากว้าง ทอสรี ุ้ง

\"ทา่ น!!!!\" นี่เป็นเวรกรรมนําพาหรือเมืองหลวงคบั แคบเกินไป หรือฮอ่ งเต้ผู้ นีว้ า่ งงานจนเกินไปกนั แน่ \"พบกนั อีกแล้วคณุ หนหู น่ีว์\" โอรสสวรรคส์ ง่ ยมิ ้ ทกั ทาย พระองคบ์ งั เอิญ ผา่ นมาหมบู่ ้านคนเร่รอนและเพ่ืออกมาดคู วามเป็นอยขู่ องชาวบ้าน สายตาเหลือบเหน็ สตรีนางหนงึ่ ยืนเกรีย้ วกราดพน่ คาํ ดา่ คนเร่ร่อน เหตกุ ารณ์แปลกประหลาดเชน่ นีท้ ําให้พระองค์ต้องหยดุ ดู วาจาท่ีเชือด เฉือนเชน่ นีจ้ ะเป็นใครไปมไิ ด้นอกจากนาง 'หน่ีว์หลินเฟ่ิง' \"ทา่ นตามข้ามาด้วยเหตใุ ด หรือทา่ นคดิ มดิ มี ริ ้ายกบั ข้า\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงหรี่ ตามองบรุ ุษตรงหน้าอยา่ งจบั ผิด เขาต้องแอบตามนางมาอยา่ งแนน่ อน ความบงั เอญิ ไมม่ ีในโลกนางคดิ เชน่ นนั้ \"นี่หรือคณุ หนผู ้สู งู ศกั ดไ์ิ มม่ ีแม้แตค่ าํ ขอบคณุ ... ทงั้ ยงั หลงตวั เองอีกด้วย\" คําพดู ประชดทงั้ ยงั รอยยมิ ้ ทรงเสนห่ ์ยียวนถกู สง่ มา คนท่ีมีความอดทนตํา่ เชน่ นางแทบดนิ ้ พลา่ น \"ขอบคณุ เจ้าคะ่ \" เสียงห้วนๆ บง่ บอกวา่ นางไมพ่ อใจและพดู สง่ ๆ ไปเทา่ นนั้ แตท่ วา่ ก็ทําให้อีกฝ่ ายยมิ ้ อยา่ งพอใจ \"นกึ วา่ คณุ หนหู นี่ว์จะไมร่ ู้จกั คํานีเ้สียแล้ว..ดีที่ยงั กลา่ วเป็น\" นางลืมไปแล้ว หรือวา่ พระองค์เป็นฮอ่ งเต้ กริยาวางทา่ เชน่ นีค้ อื สง่ิ ใด หรือพระองคไ์ มน่ า่ เกรงขามแล้วหรือ มงั กรหนมุ่ ได้แตส่ บถและคดิ หนกั ในใจ

\"ทา่ นต้องการให้ข้าขอบคณุ ข้าก็ทําตามไปแล้วยงั ต้องพดู ประชดอีก\" เจ้า คนมกั มากนางรู้สกึ หมน่ั ใส้เขานกั คดิ วา่ ตวั เองเป็นฮอ่ งเต้แล้วอยากจะพดู อยากจะทําส่งิ ใดก็ได้หรือ เจ้าตวั จอมขดั ขวาง เมื่อคราวกอ่ นนางจะไป พดู คยุ เร่ืองซือ้ เรือนทําธกุ ิจสปา ก็พบเจ้าฮอ่ งเต้มกั มากจนนางต้องเดนิ อ้อมไปอีกทางจนปวดเม่ือยทงั้ ตวั ยงั ไมห่ ายดรี าวถกู กลนั่ แกล้ง มาครานีย้ งั จะตามมาขดั ขวางหรือวา่ เขาโกรธแค้นฝังหนุ่ ที่ข้าเคยขดั ขวางเร่ืองของเขา กบั พ่ีสาวจจู ู วนั นนั้ จําได้วา่ นางพดู ไมก่ ่ีคําจะทําให้เจ้าฮอ่ งเต้นนั่ ถึงกบั กดั ไมป่ ลอ่ ยและตามมาระรานทกุ ท่ีเชียวหรือ? \"ข้าต้องการแคค่ ําขอบคณุ ท่ีจริงใจกวา่ นี ้และท่ีสําคญั ข้าเพียงผา่ นมาและ เจอคณุ หนผู ้หู นง่ึ ท่ีชอบหาเร่ืองใสต่ วั ทะเลาะกบั คนเร่รอน\" มงั กรหนมุ่ พดู เย้าแหยเ่ ชิงประชด พระองคร์ ู้สกึ สนกุ ท่ีได้เอาคืนสตรีตรงหน้าบ้าง ปกติ แล้วพระองคม์ ใิ ชผ่ ้ทู ่ีชอบหาเรื่องอิสตรี สว่ นมากหากเป็นสตรีหน้าตาดีแล้ว พระองคจ์ ะพดู จาสภุ าพออ่ นหวานตามประสาฮอ่ งเต้เจ้าสําราญ แตก่ บั หนี่ว์หลินเฟ่ิงไมร่ ู้ทําไมพระองค์ถงึ อยากกลนั่ แกล้งให้อีกฝ่ ายทําหน้าโกรธ เคืองรู้แตเ่ พียงวา่ รู้สกึ ดีอยา่ งประหลาด \"ขอบคณุ เจ้าคะ่ \" หนี่ว์หลนิ เฟิ่งพดู อีกครัง้ อยา่ งจําใจหากมวั แตป่ ระชนั ฝี ปากคงไมไ่ ด้ลกู จ้างในร้านแนน่ อนตอนนีน้ างอยากให้เร่ืองราวจบๆไป \"เจ้าพดู สิง่ ใดนะ ข้าได้ยินไมช่ ดั \" โอรสสวรรคเ์ ห็นวา่ สตรีตรงหน้าเร่ิมเบอื่ หนา่ ยและหมดความอดทนแตอ่ ดไมไ่ ด้ท่ีจะกลน่ั แกล้งตอ่ ทอสรี ุ้ง

\"หมอ่ มฉนั ของบงั อาจแนะนํา..คราวหน้าถ้าหากฝ่ าบาทจะเสดจ็ ออกจาก วงั กรุณาแคะหดู ้วยนะเพคะ เผ่ือมีใครพดู คยุ ด้วยจะได้ยนิ ชดั เจน เดีย๋ ว ผ้อู ่ืนจะกลา่ วหาวา่ พระองค์เป็นฮอ่ งเต้ที่หหู นวก \" พดู เสร็จหน่ีว์หลินเฟ่ิงก็ ยอ่ กายโค้งคํานบั อยา่ งงดงามและลากสาวใช้ตวั น้อยท่ีตวั แขง็ ทื่อไปอีก ทางทนั ที \"เจ้า!!!\" มงั กรหนมุ่ หน้าตงึ ขนึ ้ ทนั ที ไมค่ ดิ วา่ นางจะปากคอเราะร้ายถึงเพียง นี ้ \"ออ่ ...อีกอยา่ งฝ่ าบาทคงเป็นฮอ่ งเต้ที่วา่ งงานมากเทา่ ที่หมอ่ มฉนั เคยพบ มา ถงึ ได้คอยตดิ ตามผ้อู ่ืนเย่ียงนี ้ขออภยั ที่ต้องกลา่ วตรงๆ หมอ่ มฉนั ขอตวั เพคะ\" หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงโค้งคํานบั อีกครัง้ พร้อมแสยะยิม้ อยา่ งผ้ชู นะ \"เจ้า!!!!\" ผ้ทู ี่ถกู กวา่ วหาวา่ เป็นฮอ่ งเต้ผ้วู า่ งงานได้แตย่ ืนมนึ หมดคาํ พดู พระองคโ์ ดนนางตอกกลบั มาซํา้ สอง...

บทท่ี 9 คนคดิ มาก \"หมา่ กงกง\" เสียงทรงอํานาจเอย่ เรียกขนั ทีคนสนทิ หลงั จากนง่ั ใคร่ครวญพิจารณา อยา่ งถี่ถ้วน และเหลือบสายพระเนตรมอง กองฎีกาท่ีกองทว่ มโต๊ะทรงงาน ด้วยสายพระเนตรเยน็ ชา \"กระหมอ่ มอยนู่ ่ีพะยะคะ่ ฝ่ าบาท\" หมา่ กงกงก้มหน้ารอรับคําสงั่ จากองค์ เหนือหวั สองสามวนั มานีฝ้ ่ าบาททรงแปลกไปไมเ่ สดจ็ เยือนวงั หลงั จน เหลา่ สนมเร่ิมอยไู่ มน่ ิง่ ขอพบพระองค์วนั ละสามเวลาซง่ึ เขาเองก็คร้านจะ บอกปัดไป \"เจ้าวา่ . ..ข้าเป็นฮอ่ งเต้ท่ีวา่ งงานเกินไปหรือไม\"่ หลอ่ เหลาดจู ริงจงั กบั คําถามจนขนั ทีคนสนิทเหงื่อชืน้ แผน่ หลงั เกรงวา่ หากตอบไมถ่ กู พระทยั คง ไมแ่ คล้วถกู โกรธเคือง คําถามขององค์เหนือหวั ทําให้หมา่ กงกงแทบตาถลนลนลานคดิ หนกั เรื่อง นีเ้ขาไมเ่ คยเลา่ ให้ผ้ใู ดฟังแม้ครึ่งคาํ วา่ องค์ฮอ่ งแตม่ วั แตอ่ อกไปเท่ียวเลน่ นอกวงั จะแทบไมอ่ า่ นฎีกาท่ีล้นตําหนกั ไมร่ ู้ทรงตดิ พระทยั เร่ืองใดชว่ งนี ้ ทอสรี ุ้ง

ทรงเสดจ็ ออกไปบอ่ ยยิง่ กวา่ เสดจ็ เยือนวงั หลงั เสียอีก ทําให้ฎีกากองเทา่ ภเู ขาแทบถลม่ ทบั เขาตาย หากทา่ นแมท่ พั เฉินไมม่ าปรามบ้างห้องทรง งานคงไมม่ ีแม้ทางให้พระองค์ทรงพระดําเนิน หมา่ กงกงเริ่มมีเหงื่อชืน้ เตม็ หน้าผากจงึ พยามตงั้ ตนให้เป็นปกตทิ ่ีสดุ \"ผ้ใู ดบงั อาจกลา่ วหาพระองค์ หมอ่ มฉนั จะไปลากคอมนั ผ้นู นั้ ไปลงโทษพะ ยะคะ่ พระองคเ์ ป็นฮอ่ งเต้ท่ีทรงงานหนกั ไมเ่ คยเที่ยวเลน่ เลยผ้ใู ดบงั อาจ กลา่ วความเท็จเชน่ นี\"้ หมา่ กงกงกลา่ วด้วยเสียงหนกั แนน่ ภาวนาให้โอรส สวรรคอ์ ยา่ เอยนามของตนในใจ \"อะแฮม่ .. .ไมม่ ีผ้ใู ดหรอก ข้าเพียงถามเลน่ ๆ\" มงั กรหนมุ่ กระแอมเหมือน รู้สกึ ถกู หลอกดา่ ซํา้ สอง เพียงชว่ งนีพ้ ระองคร์ ู้สกึ เบอ่ื ๆ พอได้ออกนอกวงั รู้สกึ ดีจงึ ละเลยฎีกาบ้างเทา่ นนั้ \"พะยะคะ่ \" ฟ่ วู ววเสียงถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกของหมา่ กงกงทําให้โอรส สวรรคห์ รี่ตามองอยา่ งสงสยั \"หมา่ กงกง ชว่ งนีเ้จนิ ้ จะงดเยือนหวงั หลงั อยา่ งไมม่ ีกําหนด และอยา่ ให้ผ้ใู ด เข้ามารบกวนชว่ งนีเ้จนิ ้ จะรีบสะสางฎีกาเหลา่ นี่\" นํา้ เสียงแนว่ แนข่ องโอรส สวรรค์ตรัสขนึ ้ หมา่ กงกงแทบอยากจะแคะหวู า่ ตนได้ยนิ ผดิ หรือไม่ หรือ องค์ฮอ่ งเต้ทรงประชวร งดวงั หลงั ได้ด้วยหรือ? ตงั้ ใจอา่ นฎีกา? ได้ด้วยหรือ หมา่ กงกงอยากจะย้อนถามใจแทบขาดแตเ่ กรงวา่ หวั จะขาดเลยได้แตย่ ืน น่ิงรับคาํ สง่ั

\"รับด้วยเกล้าพะยะคะ่ \" หรือการออกนอกวงั ครานีท้ ําให้ฝ่ าบาททรง ทอดพระเนตรเห็นความเป็นอยขู่ องราษฎรแล้วเกิดสงสารและกลบั มาทรง งานหมา่ กงกงยงั มีคําถามในใจ จากวนั นีเ้ขาต้องเตรียมรับมือและตอบ คําถามเหลา่ สนมจนไมม่ ีเวลาทําส่งิ ใดแนน่ อน ฮอ่ งเต้ผ้เู ยือนวงั หลงั สาม เวลาหลงั อาหารจะหยดุ เยือนวงั หลงั ไมม่ ีกําหนดบอกทีเถิดขนั ทีที่ใกล้ชิด อยา่ งเขาพลาดสิง่ ใดไป... หน่ีว์หลินเฟิ่งย้อนกลบั มาที่หมบู่ ้านคนเร่ร่อนตามเดมิ โดยไมฟ่ ังคําคดั ค้าน ขององิ อิง ขอเพียงวนั นีไ้ มพ่ บฮอ่ งเต้ผ้วู า่ งงานก็เป็นพอ นางมาท่ีหมบู่ ้าน คนเร่ร่อนทกุ วนั และถกู ไลป่ าด้วยสง่ิ ของทกุ วนั ก็ไมล่ ้มเลิก วนั นีก้ ็เชน่ กนั \"คณุ หนกู ลบั เถิดเจ้าคะ่ แขนของทา่ นยงั ชํา้ ไมห่ ายดีเลย\" อิงอิงรบเร้า คณุ หนทู ี่ไมร่ ู้จกั กลวั เกรงอนั ตรายทงั้ ชื่นชมในความอดทนและไมเ่ หน็ ด้วย \"วนั นีว้ นั สดุ ท้าย หากไมไ่ ด้คนงานเราคอ่ ยไปตลาดค้าทาสกนั \" หน่ีว์หลิน เฟ่ิงเอย่ อยา่ งมงุ่ มน่ั ไมย่ อมเเพ้และมน่ั ใจวา่ วนั นีต้ ้องทําให้คนเร่รอนยอมรับ เธอให้ได้ \"โถ่...คณุ หน\"ู องิ อิงเอย่ อยา่ งยอมแพ้ไมเ่ ข้าใจเจตนาของคณุ หนแู ม้แตน่ ้อย ทอสรี ุ้ง

\"ที่ข้ามาท่ีนี่...เพื่อมามอบโอกาสมอบงานให้ทกุ ทา่ น\" เสียงหวานตะโกนดงั ด้วยเสียงท่ีแนว่ แนจ่ ริงใจ เหลา่ คนเร่ร่อนยอมหยดุ และเงียบรอฟัง กบั คณุ หนสู ตไิ มส่ มประกอบท่ีเฝ้ าวนเวียนมาทกุ วนั แม้ถกู ขบั ไลท่ กุ วนั เชน่ กนั \"ใครจะอยากมาสนทนาหรือให้โอกาสพวกเรา เจ้าโกหก\" คนเร่ร่อนผ้หู นง่ึ กลา่ วขนึ ้ \"ใชๆ่ พวกเจ้ารังเกียจพวกข้าอยา่ งกบั ส่งิ ปฏิกลู เจ้ากลบั ไปเสียหากไม่ อยากเจบ็ ตวั \" เสียงขานรับกนั ไปมาของเหลา่ คนเร่ร่อน \"หากพวกทา่ นมีงาน มีอาชีพ มีเงิน พง่ึ พาตวั เองได้ก็มติ ้องไปสนใจหรือใส่ ใจผ้ใู ด\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงเอย่ ตอ่ ไปอยา่ งไมย่ อมแพ้ อยา่ งน้อยวนั นีค้ นเร่ก็ยอม เอย่ ปากพดู กบั นางบ้าง \"แล้วพวกข้าจะมนั่ ใจได้อยา่ งไรวา่ หากพวกข้าทํางานให้เจ้า แล้วจะได้ คา่ ตอบแทนจริงๆ และเจ้าจะไมห่ ลอกลวงพวกข้า\" เสียงอีกเสียงหนงึ่ ตะโกนแทรกขนึ ้ มา \"ใชๆ่ พวกเจ้าใช้เรางานแล้วไมใ่ ห้เงิน\" เสียงสมทบมีมาไมข่ าดสาย ทําให้ หนี่ว์หลินเฟิ่งพอจะเข้าใจสถานการณ์ที่ผา่ นมาวา่ พวกเขาคงเคยไปหางาน ทําแตโ่ ดนโกงคา่ แรง \"พวกข้าไมส่ นใจ ออกไปซะ เจ้าโกหก\" เม่ืออีกคนพดู เสร็จพวกคนเร่ร่อนก็ ขว้างปาสิง่ ของอีกครัง้ หน่ีว์หลินเฟ่ิงว่ิงหลบไปมา

\"แตข่ ้าเช่ือ..และข้าจะไปทํางานกบั ทา่ น\" เสียงห้าวเหมือนพง่ึ แตกหนมุ่ เอย่ ขนึ ้ มาทําให้คนเร่ร่อนหยดุ ข้างปาส่งิ ของทงั้ ยงั สมนํา้ หน้า สมเพสเดก็ ชายที่ ยอมเช่ือคณุ หนผู ้ดู นี างนี ้และเหลา่ คนเร่ร่อนตา่ งพากนั แยกย้ายไมส่ นใจ หน่ีว์หลินเฟิ่งอีกตอ่ ไป ทางด้านหนี่ว์หลินเฟ่ิงก็ดีใจอยา่ งยิง่ อยา่ งน้อยความพยายามตลอดหลาย วนั ท่ีผา่ นมาก็เกิดผล \"ข้าช่ือหน่ีว์หลินเฟ่ิง แล้วเจ้าละ่ ชื่อแซอ่ ะไร อายเุ ทา่ ใดแล้ว\" หนี่ว์หลินเฟิ่ง รีบปัดดนิ และเศษสิ่งของจากการขว้างปาและรีบมาทําความรู้จกั กบั หนมุ่ น้อยตรงหน้าทนั ที \"ข้าช่ืออาเหมาไมม่ ีแซ่ แตข่ ้าอยากได้งานทํา ข้าอายไุ ด้ 17 ปี แล้ว\" เดก็ หนมุ่ หลบตาและแอบมองสํารวจคณุ หนตู รงหน้าอยา่ งไมค่ อ่ ยวางใจ เขา ต้องการหาเงินเพ่ือไปรักษาแมแ่ ละดแู ลน้องอีก 4 คน น่ีจงึ เป็นทางเลือกท่ี ดที ่ีสดุ \"อาเหมาเจ้าพร้อมทํางานเลยหรือไม\"่ หนี่ว์หลินเฟิ่งยิม้ อยา่ งยินดี \"ข้าพร้อม แตข่ ้าขอไปลํ่าลาแมแ่ ละน้องๆ ก่อน\" อาเหมาพดู อยา่ งห้วนๆ เขายอมเส่ียงครัง้ นีเ้พ่ือหาเงินให้ได้ เพราะก่อนหน้าเขาได้ไปของานทําใน เมืองหลวงหลายวนั แตไ่ มม่ ีผ้ใู ดรับคนเร่ร่อนอยา่ งเขา เม่ือกลบั มาจงึ เห็น ทอสรี ุ้ง

คณุ หนนู างหนงึ่ ตะโกนบอกจะให้งานทํา แววตาทา่ ทางนํา้ เสียงแลดจู ริงใจ เขาจงึ อยากลองเส่ียงดอู ีกสกั ครัง้ \"เจ้ามีน้องๆ ด้วยหรือ ผ้หู ญิงหรือผ้ชู าย\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงกลา่ วนยั ย์ตาลกุ วาว อยา่ งดีใจ ถ้าชวนทงั้ ครอบครัวไปทํางานกบั นางคงจะดไี มน่ ้อย \"ข้าเป็นพี่ชายคนโต มีน้องชาย 1 คน และน้องสาวอีก 3 คน อายไุ ลเ่ ลี่ย กนั \" \"พาข้าไปหาคนครอบครัวเจ้าได้หรือไม\"่ \"ทําไม\" อาเหมาหรี่จ้องมองอยา่ งไมไ่ ว้ใจอีกครัง้ \"ข้าไมไ่ ด้จะทําร้ายเจ้าเสียหนอ่ ย ข้าจะชวนน้องๆ ของเจ้าและแมเ่ จ้าไป ทํางานไปอยดู่ ้วยกนั ข้ามีที่พกั ให้\" \"....\" อาเหมานิ่งเงียบเขาได้ยินผิดหรือไม่ คณุ หนตู รงหน้าไมใ่ ชแ่ คต่ ้องการ เขาแตน่ างต้องการเหลา่ น้องๆ และแมข่ องเขาด้วย เม่ือจ้องเข้าไปในตาสี นิลกลบั พบแตค่ วามจริงใจไร้การเสแสร้ง \"เชิญคณุ หนตู ามข้าน้อยมาขอรับ\" อาเหมายอมพาหน่ีว์หลินเฟ่ิงไปบ้าน ของตน จะเรียกวา่ บ้านก็กระไรอยสู่ ่ิงที่ หนี่ว์หลินเฟ่ิงมองเหน็ ตอนนีค้ ือท่ีที่ มีหลงั คาท่ีมงุ ด้วยฟางสว่ นพืน้ ก็ปดู ้วยฟาง มองเข้าไปเห็นสตรีวยั กลางคน กําลงั นอนสน่ั ด้วยความเหน็บหนาว และเดก็ 4 คนกําลงั กอดกนั เพ่ือให้ ร่างกายอบอนุ่ อยา่ งน้อยก็คลายความหนาวเยน็ ลงบ้าง หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงอด

มองภาพที่หดหดู่ ้วยนํา้ ตาคลอไมไ่ ด้ ยงั มีคนมากมายท่ีไร้บ้านกินไมอ่ ิ่ม นอนไมอ่ นุ่ โชคดีนกั ท่ีนางย้อนเวลามาอยกู่ บั ครอบครัวท่ีมีฐานะถือวา่ ยงั บญุ ที่ไมล่ ําบาก \"อาเหมา เอาเงินนี่ไปซือ้ ยา อาหาร และเสือ้ ผ้ามาให้แมแ่ ละน้องๆ ของเจ้า\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงยื่นถงุ เงินจํานวนหนง่ึ ให้ \"ให้ข้าทําไม ข้ายงั ไมไ่ ด้ทํางานเลย ข้ารับไมไ่ ด้หรอก\" อาเหมาซาบซงึ ้ ใจแต่ เขายงั ไมไ่ ด้ทํางานจะให้รับเงินเยี่ยงนีก้ ็ไมถ่ กู \"คา่ จ้างลว่ งหน้า และเป็นหลกั ประกนั วา่ เจ้าจะไปทํางานกบั ข้า พรุ่งนีใ้ ห้ เจ้ากบั น้องๆ ไปพบข้าที่เรือนแหง่ นี\"้ หนี่ว์หลินบอกทางไปยงั ร้านสปาของ นางที่ปรับปรุงเสร็จแล้วเหลือเพียงการตกแตง่ รายละเอียดเลก็ น้อย สว่ น เรือนพกั คนงานก็สร้างเสร็จเรียบร้อยสามารถเข้าอยไู่ ด้เลยอยา่ งน้อย ครอบครัวของอาเหมาก็ไมต่ ้องทนนอนหนาว \"ขอบพระคณุ ขอรับคณุ หน\"ู ปึก เสียงเขา่ กระแทกลงกบั พืน้ อยา่ งดใี จ เขาดี ใจที่คดิ ถกู เขาจะได้พาน้องๆและแมอ่ อกไปจากท่ีแหง่ นีไ้ ด้ \"ลกุ ขนึ ้ เถอะ เพียงเจ้าซื่อสตั ย์ตงั้ ใจทํางานก็เพียงพอแล้ว\" \"บญุ คณุ ครัง้ นีอ้ าเหมาจะไมล่ ืม ชีวิตของอาเหมาเป็นของทา่ นแล้ว\" \"อยา่ ถือเป็นบญุ คณุ เลย เอาเป็นวา่ พรุ่งน่ีข้าจะอธิบายรายละเอียดอีกที\" ทอสรี ุ้ง

\"ขอรับ\" อาเหมายิม้ อยา่ งดีใจและรีบวิ่งไปบอกขา่ วดีให้แมแ่ ละน้องๆ ได้ รับรู้และเตรียมตวั เดนิ ทาง \"คณุ หนทู า่ นชา่ งมีจิตใจเมตตานกั เจ้าคะ่ \" เมื่อกลบั ถึงเรือนอิงอิงนงั่ ลงเบอื ้ ง หน้าและชื่นชมคณุ หนขู องตน \"ตา่ งคนตา่ งชว่ ยกนั ตา่ งหากอิงอิง อาเหมาทํางานให้ข้า ข้าเป็นนายจ้าง ยอ่ มต้องตอบแทนเขาตามสมควร\" หนี่ว์หลนิ เฟิ่งกลา่ วอยา่ งท่ีคดิ \"เอาละ่ เจ้าไปเตรียมนํา้ อนุ่ เถิด ข้าเมื่อยทงั้ ตวั แล้ว\" พดู จบผ้เู ป็นคณุ หนกู ็บดิ ขีเ้กียจไลค่ วามเม่ือยล้า จนองิ องิ อดไมไ่ ด้ท่ีจะหนั มามองค้อนท่ีเห็นเจ้านายกําลงั เสียกริยา.... ในเวลาเดยี วกนั ภายในวงั หลวงก็ยงั มีคนบางคนท่ีกําลงั นงั่ กอด กองฎีกา ถามตวั เองซํา้ ไปซํา้ มาอยา่ งจิตตก สว่ นหน้าตาํ หนกั ปรากฏหญิง งามนบั สิบท่ีกําลงั ขอเข้าเฝ้ า.....

บทท่ี 10 หงส์ตงั้ ช่ือร้าน วนั รุ่งขนึ ้ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงตนื่ เช้ากวา่ ปกตเิ พื่อรีบไปท่ีร้านสปาของนางเพื่อ ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครัง้ วนั นีน้ างนดั ให้อาเหมาและครอบครัวมา พบที่ร้านเพราะมีเร่ืองที่ต้องพดู คยุ กนั หลายอยา่ งรวมทงั้ รายละเอียดงาน การวา่ จ้าง คา่ ตอบแทนตา่ งๆ รวมทงั้ ชื่อร้านท่ีนางเองยงั คดิ ไมอ่ อก “คณุ หนรู ับอาหารเช้าก่อนดีหรือไมเ่ จ้าคะ” อิงองิ เดนิ เข้ามาในเรือนนอน และพบวา่ คณุ หนกู ําลงั แตง่ ตวั ด้วยตนเองอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ตา่ งจากเม่ือ กอ่ นที่จะหยบิ จบั อาภรณ์ชนิ ้ ใดจะเก้ๆ กงั ๆ จบั ผิดจบั ถกู ราวไมเ่ คยสวมใส่ มากอ่ น “เอาแคห่ มนั่ โถวลกู เดียวก็พอ ข้าไปรอหน้าเรือนนะ” พดู เสร็จหนี่ว์หลนิ เฟิ่ง ก็เดนิ ผา่ นอิงอิงไปทนั ที สว่ นองิ องิ เองยงั ทําหน้าเหรอหราเตรียมอ้าปากจะ พดู ทอสรี ุ้ง

“โถ่คณุ หน”ู อิงองิ ได้แตบ่ น่ ตามหลงั ตงั้ แตค่ ณุ หนเู ริ่มสร้างสง่ิ ที่เรียกวา่ ซา ปานนั้ ก็ไมค่ อ่ ยมีเวลารับประทานอาหารเช้าร่วมกบั ฮหู ยนิ และนายทา่ น เลย แตเ่ ม่ือเหน็ รอยยิม้ และแววตามีความสขุ ของหน่ีว์หลินเฟิ่งแล้วอิงอิงก็ ได้แตก่ ลืนคําบน่ ลงคอไปทนั ที หน่ีว์หลินเฟ่ิงเดนิ ออกจากจวนมงุ่ หน้าไปที่เรือนสปาทงั้ เดนิ ทงั้ คดิ ชื่อร้าน ไปพลางๆ แตน่ างมีห้นุ สว่ นคนสําคญั คอื ลี่เหมย่ จจู งึ คดิ วา่ ควรให้ห้นุ สว่ น ร่วมตงั้ ชื่อด้วยนา่ จะดีกวา่ เพราะตอนที่นางเข้าวงั พ่ีจจู จู ะต้องเป็นคนมา ชว่ ยดแู ลคดิ ได้ดงั นนั้ หนี่ว์หลินเฟิ่งจงึ เปล่ียนเส้นทางจากไปร้านของนางไป ที่จวนแมท่ พั แทน แตน่ างไมล่ ืมที่จะให้คนไปรอรับอาเหมาและบอกพวก เขาวา่ นางจะเข้าไปท่ีร้านช้าสกั หนอ่ ย “คณุ หนจู ะไปพบฮหู ยนิ เฉินหรือเจ้าคะ” อิงองิ เอย่ ถามเม่ือเหน็ วา่ คณุ หนู เปล่ียนท่ีไปอยา่ งกะทนั หนั “ใช่ ข้าจะไปหาพี่จจู เู พ่ือให้นางชว่ ยคดิ ชื่อร้านให้ ทําไมหรือองิ องิ ” หน่ีว์ หลนิ เฟิ่งหนั มาตอบพร้อมทงั้ ยมิ ้ หวานจนตาหยี ในโลกกอ่ นนางก็เป็นคน คดิ เร็วปปุ ปับเชน่ นีแ้ ละยงั ทงิ ้ นิสยั แบบนีไ้ มไ่ ด้เสียที “คณุ หนทู า่ นจะไปขอพบเฉินฮหู ยินกะทนั หนั เชน่ นีจ้ ะไมเ่ ป็นการเสีย มารยาทตอ่ ฮหู ยินเฉินหรือเจ้าคะ” องิ องิ เอย่ ถามตอ่ เพราะเฉินฮหู ยนิ เป็น ถงึ ฮหู ยินของทา่ นแมท่ พั ใหญ่หากจะขอพบต้องแจ้งก่อนและคณุ หนขู อง

นางเพ่งิ พบเจอกบั เฉินฮหู ยินไมก่ ี่ครัง้ แม้จะลงทนุ ร่วมกนั ก็ตามทีแตอ่ งิ องิ ยงั ไมแ่ นใ่ จจะถือวา่ สนทิ สนมหรือยงั “เอาเถิด พ่ีจจู ไู มเ่ ป็นคนเชน่ นนั้ หรอก เช่ือข้าเถิดอิงอิง ตามข้ามาประเด๋ียว แดดจะร้อนเสียก่อน” เส่ียงหวานใสกงั วานดงั ขนึ ้ จนสาวใช้คนสนทิ อดที่จะ คล้อยตามไมไ่ ด้ เสียงหวานดง่ั ระฆงั แก้วสะกดใจผ้คู นได้ทกุ ยามเสียจริง “เจ้าคะ่ คณุ หน”ู จวนแมท่ พั ... หนี่ว์หลินเฟ่ิงเดนิ อยา่ งรีบร้อนใช้เวลาเกือบหนงึ่ เคอ่ (15 นาที) ร่างบอบ บางก็มายืนเหน่ือยหอบอยหู่ น้าประตไู ม้บานใหญ่สีดํามีป้ ายลายพระหตั ถ์ ฮอ่ งแตส่ ลกั ลงไม้เนือ้ ดีสีทองความวา่ ‘จวนแมท่ พั ไร้พา่ ยแคว้นมู่ ’ ฝี พระ หตั ถ์ตวดั ไปมาอยา่ งเรียบง่ายแตใ่ ห้ความรู้สกึ นา่ เกรงขามอยา่ งยิง่ หาก ตอนนีน้ างมีกล้องถ่ายรูปคงจะต้องหยิบขนึ ้ มาถ่ายเก็บไว้อยา่ งแนน่ อน นางช่ืนชมเพียงลายพระหตั ถ์เทา่ นนั้ ซงึ่ ไมเ่ ก่ียวข้องกบั เจ้าตวั เลย “คณุ หนทู า่ นนีม้ ีธุรอนั ใดหรือขอรับ” ทหารยามผ้เู ฝ้ าประตทู วารบานใหญ่ รูปร่างองอาจผวิ ดาํ คลํา้ จากการยืนตากแดดกรํ่าทงั้ วนั เดนิ ออกมาถามสตรี ร่างบางสองนางที่ยืนชะเง้อมองบานประตอู ยนู่ านแตก่ ลบั ไมย่ อมพดู ส่งิ ใด ทอสรี ุ้ง

“ข้ามาพบพี่จจู ู เออ่ ..เฉินฮหู ยนิ ” หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงรีบเอย่ นามนายหญิงของ จวนทนั ทีตอนนีน้ างรู้สกึ เหนียวไปทงั้ ตวั ยิง่ เห็นบรุ ุษตวั ใหญ่ที่ชมุ่ ไปด้วย เหง่ือตา่ งอาบนํา้ ทงั้ ตวั ย่ิงคล้ายจะเป็นลม “ให้แจ้งวา่ เป็นคณุ หนจู ากจวนใดขอรับ” เม่ือได้ยินวา่ ของพบฮหู ยิน นายทหารยามจําต้องสภุ าพนอบน้อมกบั สตรีตรงหน้าลงหลายสว่ น เพราะ ผ้ทู ี่ต้องการมาขอพบนายหญิงนนั้ แตล่ ะคนยอ่ มไมธ่ รรมดา เฉินฮหู ยนิ ผ้นู ี ้ ใชจ่ ะให้ผ้ใู ดเข้าพบได้งา่ ยๆ “ให้แจ้งเฉินฮหู ยินวา่ คณุ หนหู นี่ว์หลินเฟิ่งมาขอเข้าพบเจ้าคะ่ ” องิ องิ รีบเอย่ ตอบแทนทนั ที ตอนนีท้ ว่ั ทงั้ ใบหน้าของผ้เู ป็นนายเริ่มแดงสกุ ปลง่ั เน่ืองจาก แสงแดดที่เริ่มจ้า “ถ้าเชน่ นนั้ เชญิ คณุ หนเู ข้าไปนง่ั รอที่ศาลากอ่ นขอรับ ข้าน้อยจะไปแจ้งฮู หยินให้ขอรับ” นายทหารร่างสงู ใหญ่ใบหน้าดแุ ตใ่ จดีเดนิ นําทางหน่ีว์หลิน เฟ่ิงและอิงอิงเข้าไปสง่ ในศาลาอีกทงั้ ยงั ไมล่ ืมให้สาวใช้ในจวนจดั เตรียม ขนมและนํา้ ชามาให้พวกนางระหวา่ งรออีกด้วย พี่จจู ชู า่ งบริหารจดั การคน ได้อยา่ งเป็นระบบยง่ิ นกั หน่ีว์หลินเฟิ่งเร่ิมมองเห็นภาพการให้บริการ เรือนสปาของนางหากล่ีเหมย่ จเู ข้ามาชว่ ยบริหารจดั การธุกิจของนางยอ่ ม ก้าวไกลอยา่ งแนน่ อน

ผา่ นไปราวหนง่ึ เคอ่ นายทหารคนเดมิ วง่ิ กลบั มาอยา่ งรวดเร็ว และรีบแจ้ง ตอ่ หนี่ว์หลินเฟิ่งทนั ทีวา่ เฉินฮหู ยนิ จะรอพบพวกนางท่ีเรือนรับรองกระนนั้ พี่ จจู ขู องนางยงั ไมล่ ืมสง่ เกีย้ วแบบส่ีคนหามมารับนางเพ่ือไปสง่ ถงึ เรือน รับรองอีกด้วย ชา่ งนา่ รักเสียจริง! “ฮหู ยนิ เจ้าคะ คณุ หนหู น่ีว์มาถึงแล้วเจ้าคะ่ ให้นางเข้ามาเลยหรือไมเ่ จ้าคะ” เสียงสาวใช้คนสนทิ เดนิ มารายงานให้ผ้เู ป็นนายทราบทนั ที “ซือซือให้นางเข้ามาเร็วเข้าข้างนอกอากาศร้อนกวา่ ทกุ วนั นกั ” ล่ีเหมย่ จู เอย่ อยา่ งใจร้อน นานๆ ทีห้นุ สว่ นน้อยๆ ของนางจะยอมเดนิ ทางมาเย่ียม เยียนถงึ จวนสกั ครายอ่ มต้องต่นื เต้นเป็นธรรมดา แตจ่ ริงๆ แล้วไมค่ อ่ ยมี ผ้ใู ดมาหานางเลยตา่ งหาก ผา่ นไปชวั่ จิบชาหนง่ึ จอกก็ปรากฏร่างบอบบางของสาวน้อย ท่ีทําผ้เู ป็น นายหญิงของจวนต้องมานงั่ คอยและจดั เตรียมขนมนํา้ ชาไว้มากมายราว กบั จะจดั งานเลีย้ งแขกเหรื่อราวยี่สบิ คนได้ สาวน้อยหน้าตาจิม้ ลิม้ ผวิ ขาว อมชมพเู ลือดฝาดนวลปลงั่ ไปทว่ั แก้มพร้อมสง่ เสียงหวานกงั วาลดง่ั กระดงิ่ แก้วที่ปราศจากการดดั แปลงชวนให้ผ้คู นอจิ ฉา “คารวะพี่จจู เู จ้าคะ่ ” หน่ีว์หลินเฟ่ิงยมิ ้ อวดฟันขาวเรียงเป็นระเบยี บ นาง เดนิ เข้ามาในเรือนรับรองแล้วพบวา่ ล่ีเหมย่ จนู ง่ั รอนางอยกู่ ่อนแล้วจงึ รีบยอ่ กายคํานบั อยา่ งสวยงามทนั ทีถึงแม้นางจะสนทิ สนมกบั อีกฝ่ ายถึงขนั้ เรียก ทอสรี ุ้ง

ตดิ ปากวา่ พ่ีสาวนางก็ไมอ่ ยา่ งละพิธีการเคารพผ้ใู หญ่จนกลายเป็นเดก็ ที่ ไมร่ ู้กาละเทศะไป “เจ้ากลายเป็นเดก็ ดมี ีมารยาทตงั้ แตต่ อนไหนกนั เหตใุ ดเจี่ยเจี่ยผ้นู ีถ้ งึ ไมท่ นั ขา่ วกนั ” ลี่เหมย่ จเู อย่ แซวจนอีกฝ่ ายทําปากยื่นยอู่ ยา่ งนา่ รัก “พ่ีจจู อู ยา่ เย้าข้าเลยเจ้าคะ่ ข้าเป็นเดก็ ดียอ่ มต้องรู้จกั การวางตวั เป็น ธรรมดา อ๊ะ ! วา่ แตท่ ําไมวนั นีท้ า่ นถึงวา่ งงานได้ปกตเิ หน็ มีงานล้นมือ ตลอด” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งเบกิ ตากว้างอยา่ งลืมตวั วนั นีอ้ าจจะเป็นวนั โชคดีของ นางเพราะปกตลิ ี่เหมย่ จมู กั จะไมค่ อ่ ยวา่ ง “แสนรู้ดีไปหมด เพราะเจ่ียเจี่ยรู้อยา่ งไรเลา่ วา่ เจ้าต้องมาพบเจี่ยเจ่ีย” ลี่ เหมย่ จหู นั ไปบีบแก้มนมุ่ อยา่ งหมน่ั เขีย้ ว เดก็ น้อยผ้นู ีช้ า่ งฉอเลาะเกง่ กาจ นกั “โถ่...พ่ีจจู นู ่ีคาดเดาเกง่ จงั เลยนะเจ้าคะ วนั นีข้ ้ามีเร่ืองรบกวนทา่ นสกั หนอ่ ยเจ้าคะ” หน่ีวห์หลินเฟ่ิงรีบเข้าประเดน็ ทนั ทีถึงแม้ตอนนีน้ างอยากจะ อยจู่ ิบชาพดู คยุ กบั อีกฝ่ ายมากเพียงใด แตย่ งั มีอีกครอบครัวยงั รอนางอยู่ เชน่ กนั “ไมร่ บกวนสกั นิดหากเป็นหนี่ว์เออร์แล้วเจ่ียเจ่ียวา่ งตลอด มีเรื่องอนั ใดรีบ แจ้งมาเถิด” ล่ีเหมย่ จยู มิ ้ หวานรองฟังอยา่ งใจจดใจจอ่ นางอยากรู้เชน่ กนั วา่ ปัญหาใดท่ีทําให้สาวน้อยผ้มู ีไหวพริบกว้างไกลต้องถอ่ ร่างตากแดดมา ขอปรึกษานางถงึ จวน

“เรื่องชื่อร้านของเราเจ้าคะ่ ข้าขอพดู ตามตรงข้าคดิ เทา่ ไหร่ก็คดิ ไมอ่ อก” หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงขมวดควิ ้ เป็นปมเมื่อคดิ ถงึ ปัญหาใหญ่ของตนทงั้ ที่ร้านสปา ของนางกําลงั จะเปิดตวั อีกไมก่ ่ีวนั แตย่ งั คดิ ชื่อไมอ่ อก ถ้าเป็นเชน่ นีแ้ ล้วจะ โปรโมทร้านได้อยา่ งไร “ฮา่ ฮา่ ฮา่ แคช่ ื่อร้านเองหรอกหรือที่ทําให้เจ้าถึงกบั ยอมเดนิ มาหาเจ่ียเจ่ีย ถงึ จวน” ล่ีเหมย่ จหู วั เราะเสียงดงั จากนนั้ จงึ ใช้มือปาดนํา้ ตาท่ีเล็ดออกมา จากหางตาอยา่ งแผว่ เบา คราแรกนางคดิ วา่ มีเร่ืองคอขาดบาดตาย ยงิ่ ใหญ่ที่ทําให้คณุ หนผู ้แู สนฉลาดท่ีมกั แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้รวดเร็ว อยา่ งหนี่ว์หลินเฟ่ิงมาขอคําปรึกษาจากนางท่ีไหนได้กลบั เป็นเรื่องเลก็ น้อย เพียงนี ้ “พี่จจู ขู ําขนั สง่ิ ใด ข้ากงั วลมากนะเจ้าคะ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งยงิ่ ขมวดควิ ้ หนกั เข้าไปอีกนางไมเ่ ข้าใจวา่ เหตใุ ดพี่จจู จู งึ เหน็ วา่ ปัญหาของนางนา่ ขําขนั ถงึ เพียงนนั ้ “โถ่..เดก็ น้อยของเจี่ยเจ่ียอยา่ ทําหน้าเชน่ นนั้ สิ” ล่ีเหมย่ จใู ช้นวิ ้ เรียวราวแทง่ เทียนขาวลบู คลายควิ ้ ยน่ ของอีกฝ่ ายด้วยความเอน็ ดพู ลางพดู ตอ่ ไปวา่ “หน่ีว์เออร์ฟังเจี่ยเจ่ียนะ ช่ือร้านนนั้ ก็ต้องตงั้ ตามสิ่งที่เราขายและมีควรมี ชื่อของผ้ขู ายร่วมด้วยนา่ จะเป็นช่ือที่นา่ จดจําดมี ใิ ชห่ รืออยา่ คดิ ให้มากมาย ทอสรี ุ้ง

เลย เจ่ียเจี่ยคดิ วา่ หากเป็นชื่อที่หน่ีว์เออร์ตงั้ อยา่ งไรก็ไพเราะแนน่ อน” ล่ี เหมย่ จเู อย่ อยา่ งออ่ นโยน “ถ้าเชน่ นนั้ ข้าคดิ ออกแล้วเจ้าคะ่ หงส์ล่ีหลินสปา ช่ือนี่เป็นอยา่ งไรเจ้าคะ” หนี่ว์รีบเฟิ่งดดี นิว้ อยา่ งดีใจทําไมนางนกึ ไมอ่ อกวา่ ต้องตงั้ ชื่อนีน้ ะ “หงส์หยกท่ีสวยงามหรือเป็นช่ือที่ดีนะ ซาปานีค้ ือส่งิ ใดเจ่ียเจี่ยไมเ่ คยได้ยิน มากอ่ น” “เออ่ ...เอาเป็นวา่ มนั แปลวา่ การนวดเพื่อสขุ ภาพและความงามที่ครบครัน เจ้าคะ่ ซงึ่ ข้าคดิ ขนึ ้ มาเอง” หนี่ว์หลินเฟ่ิงไมร่ ู้จะอธิบายเชน่ ไรนางได้แตข่ อ โทษขอโพยผ้ตู งั้ คาํ วา่ สปาในใจ “งนั้ หรือ ก็แปลกดีสมกบั ท่ีเป็นเจ้านกั ” ลี่เหมย่ จยู ิม้ หวาน “ถ้าเชน่ นนั้ ข้าขอตวั ไปที่เรือนสปากอ่ นนะเจ้าคะ ยงั มีสงิ่ ที่ต้องทําอีกมาก” หนี่ว์หลินเฟ่ิงเอย่ ปากลํ่าลาเม่ือเลยยามอู่ (11.00-12.59 น.) แล้ว “ไมอ่ ยรู่ ับมือ้ เที่ยงกอ่ นหรือ” ล่ีเหมย่ จรู ีบเอย่ ท้วงทนั ทีเมื่อเหน็ อีกฝ่ ายมี ทา่ ทีจะลกุ ขนึ ้ เอย่ ลา และสา่ ยหวั ให้กบั ความแก่นแก้วของอีกฝ่ ายหากหน่ีว์ หลนิ เฟิ่งได้เข้าวงั วนั ใดวงั หลงั คงกระเจิงอยา่ งแนน่ อน “ขอบคณุ เจ้าคะ่ แตข่ ้าจะไปทานท่ีร้านเลยประเดี๋ยวงานไมเ่ สร็จทนั เดอื น หน้า..ท่ีข้าต้องเข้าวงั ” หน่ีว์หลินเฟ่ิงเอย่ ตอบเสียงกร่อยซงึ่ ลี่เหมย่ จเู องก็จบั นํา้ เสียงไมร่ ่าเริงนนั้ ได้ดี

“เอาเชน่ นีด้ หี รือไมเ่ จ้าไปจดั การเร่ืองอ่ืนก่อน สว่ นเจี่ยเจ่ียจะจดั การเรื่อง ทําป้ ายช่ือร้านเอง และพรุ่งนีเ้จ่ียเจี่ยจะเข้าไปที่ร้านอีกที” ลี่เหมย่ จพู อท่ีจะ รู้จกั ร้านทําป้ ายในเมืองหลวงอยหู่ ลายเจ้าท่ีพอจะตอ่ รองราคาได้จงึ อยากจะรับหน้าท่ีนีไ้ ปเพราะลําพงั นางเองก็ไมไ่ ด้จบั ส่งิ ใดมากนกั “ตามนนั้ เลยเจ้าคะ่ ข้าไปนะเจ้าคะ” หนี่ว์หลินเฟ่ิงยอ่ คาํ นบั อยา่ งสวยงาม และก่อไปไมล่ ืมที่จะวงิ่ ไปหอมแก้มพ่ีสาวหลายฟอดจนผ้เู ป็นนายหญิง ของจวนหน้าแดงอยา่ งเขินอายสา่ ยหวั ให้กบั ความซุกซนของอีกฝ่ ายอยา่ ง เสียไมไ่ ด้ และนางเองยงั จดั แจงรถม้าให้ไปสง่ ดรุณีน้อยถงึ ร้านเลยทีเดยี ว ทอสรี ุ้ง

บทท่ี 11 หงส์ผู้เป็ นข่าวลือ หน่ีว์หลินเฟ่ิงตนื่ นอนตงั้ แตย่ ามอิน๋ (03.00-04.59 น.) เพ่ือลกุ มาแตง่ ตวั ให้ งดงามสมฐานะเจ้าของร้านหงส์ล่ีหลนิ สปา เพราะวนั นีเ้ป็นวนั ที่นางเปิด ร้านเป็นวนั แรกและพ่ีจจู จู ะเป็นคนนําป้ ายมาเปิดงานเอง หน่ีว์หลนิ เฟิ่ง สวมชดุ สีชมพทู ่ีทําจากผ้าไหมเนือ้ ลื่นมนั เงาเนือ้ ดรี าคาแพงสวมใสส่ บาย คลมุ ไหลด่ ้วยผ้าโปร่งสีชมพอู อ่ นขลบิ สีทองลายดอกท้องดงามสมวยั ผม ยาวดกดาํ ราวเส้นไหมถกู ถกั ม้วนไปมาตามที่นางออกแบบเองและไม่ เหมือนใครปักด้วยป่ินสีทองประดบั ไขม่ กุ สองสามเลม่ พองาม หนี่ว์หลนิ เฟิ่งอายยุ า่ งเข้า 15 ปี รูปร่างหน้าตานางก็เปลี่ยนตามไปองค์เอวเร่ิมคอด หน้าอกเร่ิมมาที่สําคญั หน้าตาเค้าคล้ายภพเดมิ ที่จากมามากขนึ ้ จะวา่ เป็น สาวงามลม่ เมืองก็ไมผ่ ิด “คณุ หนเู จ้าคะ ฮหู ยนิ และนายทา่ นให้มาตามเจ้าคะ่ ” หนี่ว์หลินเฟิงได้ยนิ เสียงสาวใช้คนสนิทก็ละสายตาจากกระจกเบือ้ งหน้าและหนั ไปตอบรับ ทนั ที

“ทา่ นพอ่ ทา่ นแมต่ น่ื เต้นกวา่ ข้าอีกหรือองิ องิ ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งเอย่ ด้วยเสียง หวานกงั วานทงั้ ยงั ยมิ ้ ด้วยอารมณ์ คราแรกท่ีนางคดิ จะเปิดร้านเรือนสปา นนั้ หนี่ว์จวนิ คงั ผ้เู ป็นบดิ าและชงิ เหลียนหรูผ้เู ป็นมารดาไมเ่ หน็ ด้วยที่จะ ปลอ่ ยให้บตุ รีที่มีร่างกายออ่ นแอต้องออกไปตรากตรําทํางานหนกั เพราะ ทรัพย์สมบตั ทิ ี่มีของตระกลู ใช้สิบชาตกิ ็ไมห่ มด แตน่ างเองมงุ่ มนั และยืน หยดั ที่จะทําทงั้ ออดอ้อนอยหู่ ลายวนั กวา่ บดิ ามารดาจะใจออ่ น “เจ้าคะ่ คณุ หนู วนั นีท้ า่ นงดงามมากเจ้าคะ่ อิงอิงยงั ไมร่ ู้วา่ ในแคว้นมนู่ ีจ้ ะมี ผ้ใู ดงดงามกวา่ ทา่ นได้อีกเจ้าคะ่ ” อิงองิ พดู และยมิ ้ แววตาเป็นประกายแวว วบั “เวอ่ ร์ไปแล้วอิงองิ ” หน่ีว์หลินเฟ่ิงหยกิ แก้มสาวใช้ตรงหน้าอยา่ งหมน่ั เขีย้ ว ในความเยนิ ยอของอีกฝ่ าย “เวอ..คอื อนั ใดหรือเจ้าคะ” “เออ่ .. ไปกนั เถิดองิ อิง ทา่ นพอ่ ทา่ นแมค่ อยนานจะไมด่ นี ะ” หนี่ว์หลินเฟิ่ง เลี่ยงที่จะตอบทนั ทีและรีบเดนิ ออกจากห้องนอนเกรงวา่ สายกวา่ นีจ้ ะเสีย ฤกษ์ได้ เมื่อทงั้ สามคนพอ่ แมล่ กู เดนิ ทางมาถงึ เรือนสปาก็รีบลงจากรถม้าทนั ที พวกนางมาก่อนฤกษ์เปิดร้านราวครึ่งชวั่ ยาม (1 ชว่ั โมง) เพ่ือมาจดั เตรียม ของตา่ งๆ หน่ีว์หลนิ เฟิงให้อิงอิงพาทา่ นพอ่ ทา่ นแมเ่ ข้าไปนง่ั รอที่ด้านใน ก่อนสว่ นตวั นางจะเดนิ ดรู อบๆ วา่ มีส่งิ ใดขาดอีกหรือไม่ ทอสรี ุ้ง

“อาเหมาจดั เตรียมทกุ อยา่ งแล้วใชห่ รือไม”่ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงกวกั มือเรียก เดก็ ชายท่ีนางชวนมาทํางานด้วยทงั้ ยงั มองดเู หลา่ น้องชายน้องสาวของอา เหมาที่เร่งทํางานกนั อยา่ งแข็งขนั หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงจงึ ยมิ ้ ตามอยา่ งเอ็นดู “ขอรับคณุ หนู ข้าแบง่ หน้าท่ีให้พวกนางแล้วขอรับ” อาเหมารีบตอบทนั ที แตต่ ้องรีบก้มหน้าซอ่ นแก้มท่ีแดงอยา่ งเขินอายคณุ หนตู รงหน้าเขางดงาม ขนึ ้ กวา่ วนั แรกท่ีพบกนั มาก “ดมี าก ให้น้องสาวเจ้าชว่ ยแจกกระดาษแผน่ นีค้ นละหนงึ่ ใบให้กบั แขก ท่ีมาร่วมงานนะ” หน่ีว์หลินเฟิ่งยื่นแผน่ กระดาษส่ีเหล่ียมขนาดเทา่ ฝ่ ามือ ให้กบั อาเหมาในกระดาษแผน่ นนั้ เป็นโปรโมชนั่ ท่ีนางคดิ ขนึ ้ มาเป็นสว่ นลด 80% ฉลองเปิดร้านใหมท่ งั้ ยงั มีการสะสมแต้มในการใช้บริการเหมือนร้าน กาแฟในโลกกอ่ นอีกด้วย “ขอรับ” อาเหมารีบเช็ดมือกบั เสือ้ อยา่ งเร่งรีบก่อนจะย่ืนมือไปรับ แผน่ กระดาษนนั้ มาไว้ หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงเดนิ ดคู วามเรียบร้อยของสวนท่ีใช้รับแขกที่จะมาร่วมงานมือ เลก็ จดั เก้าอีใ้ ห้เข้าท่ีสกั เลก็ น้อยและได้ยินเสียงแวว่ ของหญิงสาวท่ีค้นุ เคย เรียกขานชื่อนาง “หนี่ว์เออร์” ลี่เหมย่ จเู ดนิ ทางมาท่ีร้านอยา่ งเร่งรีบกวา่ นางจะหนีออกจาก การกอดกมุ จากผ้เู ป็นสามีได้ก็ใช้เวลาหลายเคอ่

“พี่จจู ู ข้ารอทา่ นอยเู่ จ้าคะ่ ป้ ายของร้านเรียบร้อยดีใชห่ รือไมเ่ จ้าคะ” หน่ีว์ หลินเฟิ่งรีบกอบกมุ มือสตรีตรงหน้าอยา่ งยนิ ดีพลางมองใบหน้าหญิงงามที่ มีเหงื่อผดุ พรายเตบ็ กรอบหน้า สามีของพ่ีจจู ผู ้นู ีช้ า่ งหวงภรรยานกั ! “ก็เรียบร้อยด”ี ลี่เหมย่ จตู อบได้ไมเ่ ตม็ ปากเตม็ คําเทา่ ใดนกั นางได้แตค่ ดิ ในใจวา่ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงของไมส่ งสยั สิ่งใดกระมงั “พี่จจู ู ข้ามีเร่ืองขอร้องทา่ นอีกสกั เรื่องเจ้าคะ่ ” “มีสง่ิ ใดรีบวา่ มาเถิดข้าเตม็ ใจชว่ ยเหลือเจ้าทกุ เรื่อง” ล่ีเหมย่ จลู บู ผมนมุ่ อยา่ งเอ็นดนู บั วนั ดรุณีตรงหน้าย่งิ งดงามขนึ ้ “ข้าอยากขอร้องให้ทา่ นชว่ ยออกหน้าวา่ เป็นร้านของทา่ นได้หรือไมเ่ จ้าคะ” หนี่ว์หลนิ เฟิ่งนง่ั คดิ นอนคดิ อยหู่ ลายวนั จะดีกวา่ หรือไมห่ ากเจ้าของร้านนี ้ เป็นล่ีเหมย่ จเู พราะหากนางเข้าไปเป็นสนมในวงั ดจู ะไมเ่ หมาะและอีก หลายอยา่ งที่เป็นข้อเสียนางอยากบริหารอยเู่ บอื ้ งหลงั มากกวา่ สว่ นล่ีเหมย่ จเู องเป็นถึงฮหู ยินของทา่ นแมท่ พั คงจะมีอํานาจอยบู่ ้างชว่ นค้มุ ครองให้ ร้านของนางอยรู่ อดปลอดภยั “เจ้าไว้ใจเจี่ยเจ่ียถึงเพียงนนั้ หรือหนี่ว์เออร์” ลี่เหมย่ จขู มวดควิ ้ ถาม เรื่องจะ ให้นางออกหน้าเป็นเถ้าแก่เนี๊ยแทนนนั้ ไมใ่ ชเ่ รื่องใหญ่หลวงอนั ใดเพราะ นางเองก็เป็นห้นุ สว่ นเพียงแตน่ างไมอ่ ยากให้สตรีตรงหน้าไว้ใจคนอ่ืนมาก ทอสรี ุ้ง

เกินไปเกรงวา่ เม่ือเข้าไปในดงบปุ ผาพษิ แล้วจะเอาชีวิตรอดได้ยากเพราะ ความไว้ใจจากเปลือกนอกที่ลวงสร้างขนึ ้ มา “หากเป็นพ่ีจจู หู น่ีว์เออร์ไว้ใจทา่ นแตห่ นี่ว์เออร์มีความจําเป็นต้องทําเชน่ นี ้ เจ้าคะ่ เพื่อความอยรู่ อดของกิจการเรา” หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงพดู ถึงเหตผุ ลที่นาง กลวั ให้ล่ีเหมย่ จฟู ังและอีกฝ่ ายก็รับปากเป็นมน่ั “ถ้าเจ้าสบายใจเชน่ นนั้ เจี่ยเจ่ียก็จะรอวนั ท่ีเจ้าได้ออกจากวงั มา และขอให้ เจ้าหลดุ ออกมาจากกรงทองอยา่ งที่หนี่ว์เออร์ตงั้ ใจ” ล่ีเหมย่ จลู บู แก้มนวล ไปมาอยา่ งปลอบใจ นางก็หวงั จะให้ดรุณีตรงหน้าได้ออกมาใช้ชีวติ นอกวงั อยา่ งที่หวงั แตจ่ ะเป็นเชน่ นนั้ หรือไมก่ ็คงอยทู่ ี่ลขิ ิตฟ้ า “ขอบคณุ เจ้าคะ่ ” หนี่ว์หลินเฟิ่งสวมกอดลี่เหมย่ จอู ยา่ งดใี จนางรู้สกึ โชคดี มากท่ีอยา่ งน้อยชีวิตใหมน่ ีก้ ็ได้เจอคนท่ีจริงใจไมห่ วงั ผลตอบแทนเฉกเชน่ ที่ผา่ นมา แม้จะโชคร้ายในตอนแรกนางเช่ือวา่ ตอ่ จากนีน้ างจะลิขติ ชีวติ และเดนิ ตามทางที่นางเลือกเอง “คารวะเฉินฮหู ยินเจ้าคะ่ คณุ หนเู จ้าคะได้เวลาแล้วเจ้าคะ่ เชญิ เฉิน ฮหู ยินด้วยเจ้าคะ่ ” องิ องิ เดนิ มาเรียกคณุ หนเู ม่ือได้เวลาตามฤกษ์งามยาม ดีอยา่ งรู้หน้าที่

“ถ้าเชน่ นนั้ ไปกนั เถิด” ทงั้ สองหญิงงามจงู มือเดนิ ไปพร้อมกนั ทา่ มกลาง แสงแดดออ่ นๆ ท่ีโผลพ่ ้นขอบฟ้ าเป็นภาพท่ีงดงามคล้ายภาพวาดเลอคา่ ของจติ รกรชื่อดงั หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงยืนเคียงข้างล่ีเหมย่ จกู ลางแทน่ เวทีเตีย้ ๆ ท่ีทําขนึ ้ มาให้เดน่ เหมือนเวทีในโลกกอ่ นและให้ล่ีเหมย่ จเู ป็นผ้กู ลา่ วเปิดงานและนางเป็นคน แนะนําเรือนสปาเองวา่ ที่หงส์ล่ีหลนิ สปาแหง่ นีใ้ ห้บริการส่งิ ใดบ้างรวมทงั้ การจดั โปรโมชน่ั ให้กบั ลกู ค้าที่ได้รับคปู องจากเหลา่ น้องสาวของอาเหมาท่ี ยืนแจกอยหู่ น้างาน เม่ือถึงเวลาท่ีจะเปิดป้ ายร้านอยา่ งเป็นทางการแล้วหน่ีว์หลนิ เฟ่ิงจงุ ให้ลี่ เหมย่ จเู ป็นคนดงึ มา่ นเปิด เม่ือมา่ นสีทองถกู เปิดออกชื่อร้าน ‘หงส์ลี่ หลินสปา’ ปรากฏแกส่ ายตาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานจนทกุ สายตาต้องตะลงึ จดจ้องกบั ปลายลวดลายของตวั อกั ษรที่ชวนมองดเู รียบงา่ ยแตม่ ีพลงั บางอยา่ งที่มงุ่ มนั่ บางอยา่ ง หน่ีว์หลินเฟิ่งยืนมองตวั อกั ษรที่ตวดั ไปมาอยา่ งค้นุ เคยเหมือนเคยเห็นท่ีใด สกั แหง่ นางยืนนกึ อยนู่ านนกึ เทา่ ใดก็นกึ ไมอ่ อกพลนั ได้ยินเสียงร้องขาน มาแตไ่ กลฝงู ชนที่มาร่วมงานพร้อมกนั ก้มหมอบลงทนั ที ทอสรี ุ้ง

“ฝ่ าบาทเสดจ็ จจจ” เสียงเลก็ แหลมของขนั ทีประกาศเสียงดงั ถงึ ตําแหนง่ ผู้ ท่ีมาเยือนอยา่ งไมค่ าดฝัน ผ้ใู ดเป็นคนอญั เชญิ พระองค์หนี่ว์หลินเฟ่ิงได้แต่ คดิ ในใจทงั้ ยงั มนึ งง “ถวายพระพรฝ่ าบาททรงพระเจริญหม่ืนปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี ” “ลกุ ขนึ ้ ได้” เสียงทรงอํานาจเอย่ ขนึ ้ สว่ นผ้ทู ่ีเข้าเฝ้ าลอบกลืนนํา้ ลายเหนียว ลงคออยา่ งลําบากเหง่ือชืน้ ตามแผน่ หลงั กนั เป็นแถวไมค่ ดิ วา่ ผ้เู ป็นใหญ่ใน แผน่ ดนิ จะเสดจ็ มา เหลา่ ขนุ นางที่มาร่วมงานตา่ งยมิ ้ ยินดแี ละเสียดาย แทนผ้ทู ี่ไมไ่ ด้มาชา่ งไมเ่ สียเท่ียวที่มาร่วมงานนีเ้หน็ ทีวา่ เจ้าของร้านแหง่ นี ้ คงจะมีความสําคญั อยไู่ มน่ ้อย “เจนิ ้ ได้ขา่ ววา่ ฮหู ยินเฉินกบั ..” จงหวินตีฮ้ อ่ งเต้หนั ไปตรัสกบั ล่ีเหมย่ จแู ละ ปรายพระเนตรมองไปยงั หนี่ว์หลินเฟิ่งท่ียืนก้มหน้าคางชิดอก “เจนิ ้ ได้ขา่ ววา่ เฉินฮหู ยินเปิดกิจการจงึ ตงั้ ใจจะมาร่วมงาน” จงหวนิ ตี ้ ฮอ่ งเต้ตรัสออกมาทงั้ ยงั สลวลเบาๆ ทําให้บรรยากาศดผู อ่ นคลายลงหลาย สว่ น พระองคต์ งั้ ใจมาร่วมเปิดงานและเป้ าหมายคือกลน่ั แกล้งสตรีทียืน ก้มหน้าอยไู่ มไ่ กล นางฉลาดท่ีจะไมอ่ อกตวั วา่ เป็นเจ้าของร้านตวั จริง “ขอบพระทยั ในความกรุณาเพคะ” ลี่เหมย่ จยู อ่ คํานบั อยา่ งงดงามทงั้ ยงั ตา กระตกุ ยกิ ๆ อยา่ งไมท่ ราบสาเหตุ นางยงั มนึ งงวา่ ฝ่ าบาททรงเสดจ็ มาได้ อยา่ งไร

“วา่ แตป่ ้ ายช่ือร้านนีถ้ กู ใจเจ้าหรือไม”่ มงั กรหนมุ่ ตรัสลอยๆ และมองไป ยงั หน่ีว์หลินเฟิ่งที่ยงั ก้มหน้าตามองตํ่า ทนั ทีที่ได้ยนิ ประโยคคําถามในหวั ของหน่ีว์หลินเฟิ่งประมวลออกมาทนั ทีวา่ ลายมือท่ีเขียนป้ ายชื่อร้านของ นางเป็นลายพระหตั ถ์ของฮอ่ งเต้ผ้นู ีเ้ชน่ เดียวกบั ป้ ายจวนแมท่ พั นน่ั เอง หน่ีว์หลินเฟิ่งแทบอยากจะทงึ ้ หวั ตวั เองหากวนั นีน้ างไมใ่ ห้ลี่เหมย่ จอู อก หน้าเป็นเฒา่ แก่เน๊ียแทนนางคงเป็นที่อจิ ฉากอ่ นเข้าวงั เป็นแนไ่ มต่ ้องบออก ก็รู้วา่ ยามเข้าวงั นางจะโดนสง่ิ ใดบ้าง บรุ ุษผ้รู ้ายกาจ! “หามไิ ด้เพคะ ลายพระหตั ถ์ลํา้ คา่ ยอ่ มเป็นสิง่ มงคลแกร่ ้านหมอ่ มฉนั นกั เพคะ” ล่ีเหมย่ จรู ีบยอ่ กายตอบทนั ที ฮอ่ งเต้ผ้นู ีน้ างรู้จกั นิสยั เป็นอยา่ งดี พระองคต์ ้องการให้เหลา่ บบุ ผาหํา้ หน่ั แยง่ ชงิ กนั เอง โชคดนี กั ท่ีหนี่ว์หลนิ เฟ่ิงคดิ รอบครอบให้นางออกหน้าแทนไมเ่ ชน่ นนั้ คงกลายเป็นสตรีที่ถกู ร่ํา ลือวา่ โปรดปรานตงั้ แตไ่ มเ่ ข้าวงั เป็นแน่ และเกาทณั ฑ์ทกุ ทางยอ่ มหนั มา ที่หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงไมต่ า่ งจากแหฟ้ าตาข่ายดนิ (ถกู ศรัตรูล้อมหน้าล้อมหลงั ) อยา่ งแนน่ อน “เจนิ ้ ไมค่ ดิ วา่ จะพบคณุ หนหู นี่ว์ที่น่ีชา่ งบงั เอญิ นกั ” เม่ือความเงียบถกู ปก คลมุ ผ้เู ป็นใหญ่จงึ ตรัสขนึ ้ อีกครัง้ ทําให้ผ้ทู ี่มาร่วมงานล้วนได้ยินกนั ถ้วน หน้า ผ้รู ่วมงานอื่นๆ ทะยอยออกจากบริเวณร้านไปเหลือเพียงเหลา่ ขนุ นางที่ ต้องการเสนอหน้าให้เป็นที่จดจําเทา่ นนั้ ท่ียงั อยรู่ อรับเสดจ็ เมื่อเหน็ ฮอ่ งเต้ ทอสรี ุ้ง

ทรงตรัสกบั หนี่ว์หลนิ เฟิ่งอยา่ งเป็นกนั เองก็ได้แตล่ อบมองหน้ากนั สว่ น เจ้ากรมพิธีการกบั ชิงฮหู ยินก็ได้แตท่ ําสีหน้าอา่ นยากแตด่ รู วมๆ แล้วคล้าย เป็นกงั วลมากกวา่ “ถวายพระพรฝ่ าบาท เป็นพระกรุณาย่ิงเพคะ” หน่ีว์หลนิ เฟิ่งรีบยอ่ กายทลู ตอบกิริยาและนํา้ เสียงของนางท่ีเปลง่ และแสดงออกมาไมค่ ล้ายรู้จกั หรือ สนิทสนมแตอ่ ยา่ งใด ทําให้ของผ้เู ป็นใหญ่กระตกุ ไมค่ ดิ วา่ สตรีตรงหน้าจะ วางกริยาได้หา่ งเหินสมจริงย่งิ นกั “เจิน้ ได้ขา่ ววา่ เจ้าก็ร่วมลงทนุ ในร้านกบั เฉินฮหู ยินใชห่ รือไม”่ หลงหวินตี ้ ฮอ่ งเต้ยงั ทรงตรัสไปเร่ือยๆ เพื่อดอู ากปั กิริยาสตรีตรงหน้าวา่ จะหาทางเอา ตวั รอดจากสถานการณ์เชน่ นีไ้ ด้อยา่ งไร พระองคท์ ําเมินเฉินตอ่ สายตาจะ กินเลือดกินเนือ้ ท่ีลี่เหมย่ จสู ง่ มา สว่ นบรรดาเหลา่ ขนุ นางท่ีชอบสอดรู้สอด เหน็ ก็เงียบปากเงี่ยหฟู ังอยา่ งพร้อมเพรียง “หมอ่ มฉนั ยงั เป็นเพียงมดงานไหนเลยจะกล้าเป็นห้นุ สว่ นเพคะ” หน่ีว์หลิน เฟิ่งแทบกดั ฟันพดู เขาต้องการบบี นางเพ่ือสิง่ ใดนางยงั ไมอ่ ยากเป็นที่สนใจ แม้แตน่ ้อยส้อู สุ า่ ห์จะเก็บตวั เงียบเข้าวงั เป็นสนมท่ีไร้ตวั ตนและออกจากวงั มาอยา่ งไร้ตวั ตนเชน่ กนั แตเ่ ขาเหมือนสาดไฟมาท่ีนางอยา่ งโจง่ แจ้งคาด วา่ ภายภาคหน้านางคงรับมือกบั บปุ ผาหนามจนไมม่ ีมือที่จะทําสง่ิ ใดแล้ว กระมงั