นางหงส์ไร้ใจ กับมังกรไร้รัก

\"เจ้าไปพกั เถิดหมา่ กงกง\" เสียงโอรสสวรรคต์ รัสขนึ ้ หลงั จากทรงเงียบอยู่ นาน พระองคท์ รงมอบนํา้ เชือ้ สวรรคใ์ ห้กบั สนมท่ีปรนนบิ ตั ทิ กุ คนและไมไ่ ด้ ประทานยาห้ามครรภ์ตามท่ีไทเฮาทรงขอตงั้ แตฮ่ ยุ่ ซูเฟยแท้งครรภ์มงั กร ครานนั้ ก็ไมม่ ีสนมนางใดตงั้ ครรภ์อีกเลย จนเจงิ ้ ชงอี๋ตงั้ ครรภ์เป็นคนแรก จากนนั้ พระองคจ์ งึ เลื่อนตาํ แหนง่ ให้เป็นเจงิ ้ เสียนเฟย \"หามไิ ด้กระหมอ่ มเป็นบา่ วจะนอนก่อนนายได้อยา่ งไรพะยะคะ่ \" หมา่ กงกง รีบกราบทลู ทนั ที \"หลวิ เฟยตง\" จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้ทรงเรียกองครักษ์เงาไมน่ านเงาดําก็ปรากฎ เบอื ้ งหน้า \"พะยะคะ่ ฝ่ าบาท\" \"จงไปตามสืบเหตกุ ารณ์วนั นีอ้ ยา่ งละเอียดและเฝ้ าจบั ตาการเคล่ือนไหว ของเหมย่ ฮวากงด้วย\" พระองค์รู้สกึ วา่ เรื่องราวในวนั นีไ้ มช่ อบมาพากลจงึ ให้องครักษ์เงาไปตามสืบและในขณะเดียวกนั ก็ทรงอยากรู้ความ เคลื่อนไหวของหนี่ว์หลินเฟ่ิ งเชน่ \"น้อมรับพระบญั ชาพะยะคะ่ \" ทอสรี ุ้ง

ตาํ หนกั มตู่ านกง.. ร่างบอบบางของสตรีผ้มู ีตําแหนง่ สงู สดุ ในฝ่ ายในกําลงั จบิ นํา้ ชาคนื นีน้ าง ไมอ่ าจขม่ ตานอนหลบั ลงได้ \"หลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียงยงั ทรงกงั วลสง่ิ ใดอยอู่ ีกเพคะ\" เจียงมามาบา่ ว ข้างกายคนสนิทเอามือนวดขาให้ผ้เู ป็นนายอยา่ งเอาใจ \"นงั แพศยาผ้นู ีร้ อดจากพษิ ที่ข้าวางจนตงั้ ครรภ์มาได้แตก่ ลบั โดนใครบาง คนกําลงั จะสานงานตอ่ จากเราโดยท่ีเป่ินกงไมต่ ้องเหน่ือยใยต้องกงั วลเลา่ ฮฮึ \"ึ เสียงหวานถกู เปลง่ ออกมาอยา่ งพอใจ \"เจงิ ้ เสียนเฟยผ้นู ีค้ งระวงั ตวั อยา่ งมากถงึ รอดมาได้ซํา้ ยงั ตงั้ ครรภ์และเล่ือน ขนั้ ก้าวกระโดดเพียงนี\"้ เจียงมามากลา่ วสําทบั \"ดแู ล้วนงั แพศยาผ้นู ีค้ งไมอ่ ารรักษาครรภ์เอาไว้ได้ ชา่ งเป็นโชคดนี กั เพราะ เป่ินกงเองยงั คดิ หาทางกําจดั ให้เดก็ นน่ั ไมม่ ีโอกาสได้ลืมตาแตจ่ ะโทษผ้ใู ด ได้ต้องโทษท่ีนางไมม่ ีวาสนาพอ\" หลินก้ยุ เฟยแสยะยิม้ เหีย้ มแววตาสา สมใจ \"คดิ จะแขง่ บารมีกบั เหนียงเหนียงต้องรอหลายชาตเิ ลยเพคะ\" \"รอให้ข้าตงั้ ครรภ์กอ่ นเถิดมนั ผ้ใู ดก็ไมอ่ าจขวางทางข้าได้\" หลนิ ก้ยุ เฟยเผย รอยยิม้ ออกมาดแู ล้วชา่ งนา่ กลวั อยา่ งยงิ่

\"สนมใหมน่ างนนั้ หรือจะทนั มารยาอยา่ งผ้ทู ่ีอยมู่ าก่อน โชกโชนด้วย ประสบการณ์อยา่ งเจิง้ เหมย่ ฉิง\" หลนิ ก้ยุ เฟยยงั ไมว่ ายเหน็บแนมถงึ ไป๋ ชงอ๋ี ท่ีไมม่ ีปัญญาเหน่ียวรัง้ ฮอ่ งเต้ไว้กบั ตวั ได้ คาดวา่ พรุ่งนีอ้ ีกฝ่ ายคงได้ลิม้ รส ความอบั อายอยา่ งสมบรู ณ์แนน่ อน เหมย่ ฮวากง... หนี่ว์หลินเฟิ่งพลิกตวั ไปมาไมอ่ าจขม่ ตาหลบั ได้เชน่ กนั นางเข้าวงั มาวนั แรกก็เกิดเร่ืองขนึ ้ แล้วยงั ดีที่เจงิ ้ เสียนเฟยไมส่ ญู เสียเดก็ ในครรภ์ไปขนาดผู้ มากประสบการณ์ยงั พลาดพลงั้ คราวนีจ้ ะยกขายา่ งก้าวคราใดต้องคดิ ให้ดี ก่อนเหยียบลง อีกขา่ วท่ีร่ําลือไมแ่ พ้กนั คือไป๋ ชงหรงถกู ทงิ ้ ไว้กลางคนั เกรง วา่ พรุ่งนีเ้ช้าต้องเป็นขา่ วใหญ่อยา่ งแนน่ อน ได้ยินวา่ ตอนนีไ้ ป๋ ฮวา อาละวาดตาํ หนกั แทบพงั นางเองก็ต้องขม่ ตานอนให้ได้พรุ่งนีต้ ้องตน่ื เช้า เพื่อเข้าเฝ้ าหลนิ ก้ยุ เฟยตามธรรมเนียม ทอสรี ุ้ง

บทท่ี 17 ชุมนุมเหล่าดอกไม้ หลนั ฮวากง.. สตรีร่างบอบบางลกุ ขนึ ้ จากแทน่ บรรทมเมื่อได้ยินสาวใช้คนสนทิ เข้ามา รายงานขา่ วจากภายนอกครัน้ ได้ยินวา่ เจงิ ้ เสียนเฟยเจบ็ พระครรภ์ก็ตกใจ ขม่ ตานอนไมห่ ลบั จวงลฟู่ างไมอ่ าจหลบั ตาลงได้เกิดเหตกุ ารณ์เชน่ นีน้ าง จะมีกระจิตกระใจหลบั ลงหรือ \"โชคดนี กั ที่ฝ่ าบาทไมไ่ ด้พลิกป้ ายเลือกหลนั ฮวากงหากเป็นเชน่ นนั้ พระ สนมคงถกู ทงิ ้ ให้อบั อายเหมือนไป๋ ชงอ๋ีเป็นแนเ่ พคะ\" หลนั ซือนางกํานลั คน สนทิ ประคองผ้เู ป็นนายลกุ ออกจากเตยี ง \"คงเป็นคราวเคราะห์ของนาง\" มมุ ปากยมิ ้ น้อยๆ ราวไมส่ นใจถ้าไมใ่ ชเ่ รื่อง ของตวั หากเป็นนางท่ีถกู ทิง้ ไว้เชน่ นนั้ คงไมร่ ู้เชน่ กนั วา่ จะเป็นอยา่ งไร \"ลือกนั วา่ ไป๋ ชงอี๋อาละวาดตาํ หนกั แทบแทบพงั กรีดร้องอยนู่ านเชียวเพคะ\" หลนั ซือได้ยนิ นางกํานลั เลา่ ตอ่ กนั มา ไป๋ ชงอ๋ีผ้นู ีไ้ มม่ ีแม้แตค่ วามสามารถ จดั การปิดปากคนของตวั เอง

\"แล้วเจิง้ เสียนเฟยเป็นอยา่ งไรบ้าง\" จวงลฟู่ างถามตอ่ สาวใช้นางผ้นู ีห้ า ขา่ วเกง่ นกั มาอยทู่ ี่นี่ไมท่ นั ไรกลบั รู้เร่ืองราวหลายอยา่ งนบั 1-5 ได้ไมม่ ีตก หลน่ (อธิบายละเอียด) \"เจงิ ้ เสียนเฟยเหนียงเหนียงปวดท้องอยา่ งหนกั แตห่ มอหลวงจดั ยาให้แล้ว และเดก็ ยงั ปลอดภยั ดเี พคะ\" \"นบั วา่ เดก็ ยงั พอมีบญุ อยบู่ ้าง แตจ่ ะมีไปได้นานเทา่ ไหร่ขนึ ้ อยกู่ บั วาสนา ฟ้ าลขิ ิต\" ใบหน้างดงามหยาดเยมิ ้ สา่ ยหวั ไปมาอยา่ งปลงตก ท่ีแหง่ นีไ้ มม่ ี อะไรแนน่ อนหากจะอยรู่ อดก็ต้องมีอํานาจ ตําแหนง่ สงู แล้วอยา่ งไรหากไร้ อํานาจยอ่ มต้องโดนรังแกอยดู่ ี เหมย่ ฮวากง... หนี่ว์หลินเฟิ่งถกู ปลกุ ตงั้ แตพ่ ระอาทิตย์ยงั ไมข่ นึ ้ เพื่อมาเตรียมตวั เข้าเฝ้ า หลินก้ยุ เฟยผ้มู ีตาํ แหนง่ สงู สดุ และปกครองวงั หลงั นางไมอ่ ยากไปสายเพื่อ เป็นท่ีจบั ตามองนางอยากทําตวั หลบเงียบให้ทกุ คนลืมนางไปได้ยิง่ ดี หนี่หลนิ เฟิ่งสวมอาภรณ์สีฟ้ าครามสดใสปักลวดลายปยุ เมฆดสู บายตาสม ฐานะผมดกดําเกล้ามวยหลวมอ่ ิงฮวาท่ีล่ีเหมย่ จมู อบให้และปิ่นหยกอีก หนง่ึ อนั ไมม่ ากเกินแตไ่ มน่ ้อยจนด้อยฐานะ หากแตง่ ให้เดน่ เกินไปก็ชวนให้ หมน่ั ใส้แตถ่ ้าน้อยเกินไปก็ชวนให้เป็นท่ีครหานินทา ใบหน้างามลม่ เมือง แตง่ แต้มอยา่ งเป็นธรรมชาตไิ มจ่ ดั จ้านเกินงาม ทอสรี ุ้ง

\"หนี่ว์ชงหรงเกีย้ วมารอหน้าตาํ หนกั แล้วเพคะ\" องิ อิงเดนิ เข้ามาแจ้งกบั ผู้ เป็นนายวนั นีน้ างจดั เเจงและจดั เตรียมทกุ อยา่ งเสร็จตงั้ แตเ่ ช้าไมใ่ ห้เสีย การ \"ขอบใจมาก\" หนี่ว์หลนิ เฟิ่งหนั ไปขอบใจบา่ วคนสนิทและขยบั ป่ินให้เข้าที่ จากนน่ั จงึ เดนิ ไปขนึ ้ เกีย้ วทนั ที จะวา่ ไปตําแหนง่ นีก้ ็ดเี หมือนกนั มีเกีย้ วให้ นงั่ ไมต่ ้องเมื่อยเดนิ \"พระสนมทรงหวิ หรือไมเ่ พคะ\" อิงอิงถามด้วยความหว่ งใย พระสนมยงั ไมไ่ ด้รับสิ่งใดตงั้ แตเ่ ม่ือวาน \"เอาไว้กลบั มาเราคอ่ ยทํากินกนั เองก็ไมส่ าย\" หากจะบอกวา่ ไมห่ วิ ก็คงเป็น การโกหกแตน่ างไมอ่ ยากเสียเวลาเทา่ ใด เกีย้ วของหนี่ว์หลินเฟ่ิงลดั ไปตามทางเดนิ มีสนมยศตํ่ากวา่ นางเดนิ อยกู่ ็ ต้องหลบให้นาง เม่ือใกล้ถึงที่หมายนางมองเหน็ เกีย้ วของไป๋ ชงอี๋ที่อยไู่ กลๆ ผ้ทู ี่นง่ั อยบู่ นเกีย้ วก็มองเห็นนางเชน่ เดียวกนั \"หยดุ เกีย้ ว\" หน่ีว์หลินเฟ่ิงสงั่ หยดุ เกีย้ วเพ่ือให้อีกฝ่ ายไปกอ่ นนางไมอ่ ยากมี เรื่องตงั้ แตว่ นั แรกแตพ่ อเห็นเกีย้ วของอีกฝ่ ายท่ีมงุ่ มาทางนางก็ได้แตส่ บถ ในใจ หนี่ว์หลนิ เฟิ่งไมใ่ ชค่ นชอบแกวง่ เท้าหาเสีย้ นแตเ่ ป็นเสีย้ นที่ดแู ล้ว ตงั้ ใจลอยมาทิ่มเท้านางให้ระคายเคืองมากกวา่ ดจู ากเสีย้ นแล้วคงฝังอยใู่ น เท้าของนางให้ระคายผวิ อีกนาน

\"คํานบั ไป๋ ชงอี๋\" หนี่ว์หลินเฟิ่งก้มคาํ นบั ไป๋ ฮวาที่มียศสงู กวา่ นางอยา่ งนอบ น้อม หากแตอ่ ีกฝ่ ายกลบั ไมย่ อมเอย่ ปากอนญุ าต ราวกบั ตงั้ ใจปลอ่ ยให้ นางคาํ นบั เก้ออีกทงั้ ยงั ไมย่ อมลงจากเกีย้ วอีกด้วย \"นกึ วา่ ผ้ใู ดที่แท้ก็หนี่ว์ชงหรงน่ีเอง อ้ยุ ! ลกุ ขนึ ้ เถิดอยา่ ถือสาเปิ่นกงเลย\" เสียงเล็กรีบเอย่ ขนึ ้ อยา่ งแสร้งรู้สกึ ผดิ ไป๋ ชงอ๋ีจะไมร่ ู้ได้อยา่ งไรวา่ เป็น นางในเมื่ออีกฝ่ ายจ้องหน้านางตงั้ แตเ่ กีย้ วอยรู่ ะยะไกล \"ขอบคณุ ไป๋ ชงอ๋ี\" หน่ีว์หลินเฟิ่งยงั ต้องเอย่ ปากขอบคณุ ทงั้ ที่อยากจะกรอก ตามองบน นางรู้สกึ เหน่ือยกบั งิว้ เสียจริง \"เป็นผ้นู ้อยยอ่ มต้องหลีกทางให้ผ้ทู ี่มียศสงู กวา่ เป็นเรื่องท่ีถกู ต้องแล้ว หน่ีว์ ชงหรงทําได้ถกู แล้วท่ีหลีกทางให้เปิ่นกง\" ไป๋ ฮวาใช้คาํ แทนตวั วา่ เป่ินกง อยา่ งลื่นไกลไมก่ ระดากสกั นดิ ทงั้ ยงั รู้สกึ อยเู่ หนือกวา่ สตรีตรงหน้ายงิ่ นกั \"เป็นผ้นู ้อยยอ่ มต้องหลีกทางให้ผ้ทู ี่ยศสงู กวา่ ไป๋ ชงอี๋พดู ได้ถกู ต้อง แล้ว\" ชา่ งเหมือนฟ้ ามีตานกั ไป๋ ฮวาพดู ไมท่ นั ขาดคาํ ตวั นางเองก็ต้องลง จากเกีย้ วคาํ นบั ให้ผ้ทู ่ีมียศเหนือกวา่ นางเชน่ กนั \"คํานบั ฮยุ ซูเฟยเหนียงเหนียง\" สองสนมใหมย่ อ่ คาํ นบั พร้อมกนั \"ลกุ ขนึ ้ เถิด\" ฮยุ่ ซูเฟยเอย่ เสียงเรียบและมองหน้าสตรีทงั้ สองสลบั กนั ไปมา จากนนั้ ก็เดนิ ผา่ นเข้าไปด้านในของโถงโดยไมพ่ ดู กลา่ วสงิ่ ใดตอ่ ทอสรี ุ้ง

เม่ือฮยุ่ ซเู ฟยเดนิ เข้าไปด้านในแล้วไป๋ ชงอี๋ก็เดนิ ตามเข้าไปทนั ที ตามด้วย สนมคนอ่ืนๆ ที่ทยอยมาถงึ ผลดั กนั คาํ นบั ไปตลอดทาง \"คาํ นบั หนี่ว์ชงหรงเพคะ\" จวงลฟู่ างคาํ นบั หน่ีว์หลนิ เฟิ่ง นางเองจงึ เข้าไป พยงุ อีกฝ่ ายให้ลกุ ขนึ ้ ถ้าจําไมผ่ ิดจวงลฟู ่ างผ้เู ยอ่ หยงิ่ ไมค่ อ่ ยสนใจผ้ใู ด แต่ วนั นีม้ าแปลกอีกฝ่ ายเข้ามาทกั ทายนางกอ่ นราวกบั คนละคน \"ลกุ ขนึ ้ เถิด\" \"หน่ีว์ชงหรงเข้าไปพร้อมกนั เถิดเพคะ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงเงยหน้าขนึ ้ มองตาม เสียงของสตรีผ้มู ีใบหน้าออ่ นหวานงดงามมีรอยยมิ ้ ประดบั มมุ ปากอยู่ เสมออีกครัง้ แตก่ ็ยอมเดนิ ตามเข้าไปอีกยา่ งท่ีนงั่ ของนางและจวงลฟู่ างก็ ใกล้กนั เพราะตาํ แหนง่ ของนางสงู กวา่ อีกฝ่ ายเพียงลําดบั ชนั้ เทา่ นนั้ เม่ือเข้าไปด้านในโถงกลบั พบวา่ เหลา่ บรรดานางสนมได้นงั่ ประจํา ท่ีของตวั เองแล้ว ในโถงแหง่ นีม้ ีเพียงฮยุ่ ซูเฟยเทา่ นนั้ ที่มียศสงู ที่สดุ หนี่ว์ หลินเฟิ่งมองหาที่นงั่ ของตนและเดนิ เข้าไปนง่ั ทนั ที ที่นงั่ ของนางถือวา่ ไกล รองจากเก้าอีต้ วั สดุ ท้ายทงั้ เก้าตวั เพราะนางอยลู่ ําดบั ท่ีแปดสว่ นเก้าอีว้ า่ งก็ คอื ตําแหนง่ ที่วา่ งเชน่ กนั และถดั ไปก็เป็นจวงชงเยว่ียน สว่ นข้ารับใช้ไม่ อนญุ าตให้เข้ามานอกจากผ้ทู ่ีมีตาํ แหนง่ เฟยเทา่ นนั้ \"ลเู่ ตอ๋ เฟยเสดจ็ แล้ววว\" เสียงขนั ท่ีขานตาํ แหนง่ ผ้มู าถงึ เหลา่ สนมก็ลกุ ขนึ ้ คาํ นบั ทนั ที

\"คาํ นบั ลเู่ ตอ๋ เฟยเหนียงเหนียง\" เสียงดงั พร้อมเพรียงดงั ขนึ ้ แตผ่ ้มู ีตําแหนง่ เตอ๋ เฟยกลบั เดนิ ผา่ นไปหาฮยุ่ ซเู ฟยทนั ที \"คาํ นบั ฮยุ่ ซูเฟยเหนียงเหนียงเพคะ\" เสียงใสกงั วาลดงั ขนึ ้ จากร่างงามที่ยอ่ คาํ นบั อยา่ งมีจริตอาภรณ์สีสดใสปักด้วยป่ินลํา้ คา่ อยา่ งเป็นเอกลกั ษณ์ เสียงกระทบกนั ดงั กรุ๊งกริ๊งยามขยบั กาย \"ลกุ ขนึ ้ เถิดอยา่ มากพธิ ีเลย\" ฮยุ่ ซเู ฟยเพียงกลา่ วตามมารยาทและผินหน้า มองไปทางอ่ืน ทําให้ผ้ยู อ่ คํานบั จ๊ิปากอยา่ งไมใ่ คร่พอใจ \"ขอบพระทยั ฮยุ่ ซเู ฟยเพคะ\" เมื่อได้ยนิ คาํ อนญุ าตอิ ยา่ งไมใ่ สใ่ จ ลเู่ ตอ๋ เฟยก็ เสดจ็ ไปนงั่ ตามตาํ แหนง่ ทนั ทีเมื่อร่างบางนง่ั ลงและจดั อาภรณ์ให้เข้าท่ีแล้ว จงึ สง่ั ให้นางสนมนง่ั ลงได้เป็นการแผลงฤทธ์ิกลายๆ ของเตอ๋ เฟยผ้นู ี ้ หน่ีว์หลินเฟิ่งอยากจะยกผ้าซบั เหง่ือที่ซมึ ตามหน้าผากเหลือเกินเมื่อครู่ นางยอ่ ขาแทบหกั พยายามใช้เลบ็ จิกแขนอยหู่ ลายคราเพื่อบรรเทาความ เมื่อยทงั้ คดิ วา่ ลเู่ ตอ๋ เฟยผ้นู ีท้ ่ีดไู มค่ อ่ ยถือยศแตก่ ลบั มีฤทธ์ิให้แสบๆ คนั ๆ พอดู ผ้ทู ่ีมาถึงจดุ สงู ขนาดนีย้ อ่ มไมม่ ีใครธรรมดาใสใสไร้พษิ สง \"หลนิ ก้ยุ เฟยเสดจ็ จจจ\" ของจริงมาแล้วสินะ! แคล่ เู่ ตอ๋ เฟยยงั ทําเอานาง แทบขาหกั แล้วหลินก้ยุ เฟยเลา่ ร่างเรียวระหงส์สวมชดุ สีแดงเลือดนกปักลวดลายหงส์พิลาสราวแตง่ มา เพื่อขม่ ขวญั บรรดาสนมเกา่ และสนมใหมใ่ น วงั หลงั แหง่ นีน้ างคือ ทอสรี ุ้ง

ผ้ปู กครองสงู สดุ ถงึ ไมใ่ ชต่ ําแหนง่ ฮองเฮาแตท่ ําหน้าท่ีเฉกเชน่ ฮอ่ งเฮาอยา่ ง ไรนางก็คือเมียหลวง! \"คาํ นบั หลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียง\" เสียงหวานแวว่ เอย่ พร้อมกนั และลกุ ขนึ ้ คาํ นบั อีกครัง้ หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงสงั เกตเหน็ วา่ สว่ นมากไมม่ ีใครกล้าสบตา หลินก้ยุ เฟยตรงๆ นกั และบรรยากาศในห้องโถงท่ีคยุ กนั เจือ้ ยแจ้วกลบั เงียบลงสนทิ ราวป่ าช้าปกคลมุ ด้วยความอดึ อดั แทน \"นง่ั ลงเถิด วนั นีเ้ป็นวนั แรกในการพบปะสนมใหมเ่ ป่ินกงไมอ่ ยากทําให้เสีย บรรยากาศ\" เสียงทรงอํานาจของผ้มู ียศสงู สดุ เอย่ ขนึ ้ เมื่อนง่ั ลงบนเก้าอี ้ ประธานประโยคท่ีกลา่ วออกมาคล้ายกลา่ วเพ่ือต้อนรับพวกนางก็จริงแต่ แฝงให้คาํ นงึ วา่ พวกนางเป็นสนมใหมแ่ ละเป็นการเปิดตวั ผ้มู ากอ่ นอยา่ ง เป็นทางการจงึ ควรสงบปากสงบคาํ \"อยา่ งที่ทราบกนั ดีเมื่อคนื เจิง้ เสียนเฟยเกิดป่ วยอยา่ งกระทนั หนั จงึ ไมอ่ าจ มาร่วมพดู คยุ กบั เราได้\" เสียงทรงอํานาจป่ าวประกาศแจ้งขา่ วเคล่ือนไหว ในวงั หลงั ใบหน้าเรียบเฉยไมแ่ สดงความรู้สกึ ใดทงั้ สิน้ นี่หรือท่ีเขาเรียกวา่ นํา้ ขนุ่ เอาไว้ในนํา้ ใสเอาไว้นอกแม้หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงจะพยามสงั เกตความ ผดิ ปกตอิ ยา่ งไรก็ไมม่ ีให้เห็นแม้แตน่ ํา้ เสียงยงั ลื่นไหล คงมีเพียงแววตาของ หลินก้ยุ เฟยกระมงั ท่ีฉายแววเย็นชาและไมค่ อ่ ยพอใจ

\"ไป๋ ชงอ๋ีคือผ้ใู ด\" เสียงเรียกชื่อตําแหนง่ ทําให้ไป๋ ฮวาสะด้งุ ลกุ ขนึ ้ ยืนทนั ที นางยิม้ อยา่ งพอใจท่ีต้องยา่ งกรายออกไปให้ผ้อู ่ืนประจกั ษ์ \"หมอ่ มฉนั ไป๋ ฮวาเพคะหลนิ ก้ยุ เฟยเหนียงเหนียง\" ร่างบอบบางก้าวออกไป ยืนเบือ้ งหน้าหลนิ ก้ยุ เฟยอยา่ งมน่ั ใจไมม่ ีทา่ หวาดเกรงให้เห็นแม้แตน่ ้อย หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงยงั แอบช่ืนชมไป๋ ฮวาอยใู่ นใจทงั้ ยงั แปลกใจวา่ ไป๋ ฮวาผ้นู ี ้ พกพาความมนั่ ใจมาจากท่ีใด \"ไป๋ ชงอี๋ จากเหตกุ ารณ์เมื่อคืนเจ้าคงตกใจมากกระมงั \" หลินก้ยุ เฟยเรียก ไป๋ ฮวาออกมาไถถ่ ามคล้ายเป็นหว่ งความรู้สกึ หากคดิ ทบทวนให้ดีเหมือน อีกฝ่ ายต้องการตอกยํา้ ให้ไปชงอี๋ได้อบั อายมากกวา่ ซง่ึ ไปฮวาเองไมใ่ ชค่ น โงง่ มท่ีจะตคี วามไมอ่ อก \"เรียนหลนิ ก้ยุ เฟยหมอ่ มฉนั ต้องตกใจเป็นธรรมดาแตเ่ ป็นหว่ งเจงิ ้ เสียน เฟยย่ิงกวา่ สิง่ ใดจงึ ต้องเข้าใจสถาณการณ์เพคะ และอีกอยา่ งตอนนีห้ มอ่ ม ฉนั ก็หายตกใจแล้วเพคะเพราะวา่ ฝ่ าบาทตรัสวา่ จะนําของมาปลอบใจ เพคะ\" คราแรกไป๋ ฮวาก็นกึ เจบ็ ใจท่ีสตรีตรงหน้ากลน่ั แกล้งเรียกนางมาให้ อบั อายยงั ดีที่กอ่ นมามีคนจากตําหนกั เทียนกงมาแจ้งความประสงค์ของ ฝ่ าบาทนางจงึ ได้ตอกกลบั คืนเชน่ นี ้ \"ฝ่ าบาทชา่ งถนอมนํา้ ใจไป๋ ชงอี๋ยงิ่ นกั \" หลินก้ยุ เฟยเอย่ ด้วยใบหน้ายมิ ้ แย้ม แตใ่ นใจเดอื ดดาลอยา่ งย่งิ นางระบายอารมณ์โดยใช้ปลอกเลบ็ แหลมจกิ ทอสรี ุ้ง

ครูดลงบนเนือ้ เก้าอีอ้ ยา่ งอดกลนั้ พระองค์ชา่ งถนอมนํา้ ใจทกุ คนเชน่ เคย นะเพคะ! ยกเว้นเพียงหมอ่ มฉนั เทา่ นนั้ ! \"ขออภยั หลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียงพะยะคะ่ \" หมา่ กงกงถือราชโองการสี ทองในมือทกุ คนในห้องโถงตา่ งนง่ั ลงพืน้ อยา่ งพร้อมเพรียงไม้เว้นแม้แต่ หลนิ ก้ยุ เฟยยงั ต้องเดนิ ลงจากท่ีนง่ั เพื่อมาคํานบั พระราชโองการที่ เปรียบเสมือนตวั แทนฮอ่ งเต้ ภายในใจหลินก้ยุ เฟยตอนนีร้ อนรนนกั ในหวั คดิ ไถท่ วนคาดเดาไปตา่ งๆ นานา จะเป็นราชโองการแตง่ ตงั้ ไป๋ ชงอ๋ีหรือ จะเป็นไปได้อยา่ งไรในเมื่อไป๋ ชงอ๋ีผ้นู นั้ ยงั ไมถ่ วายตวั หรือจะเป็นรางวลั ปลอบใจท่ีพระองคท์ อดทงิ ้ นาง กลางห้องหอเม่ือคืน หลินก้ยุ เฟยคดิ หวั แทบแตกจนทําให้ร่างงามโอนเอน คล้ายจะเป็นลม เจียงมามาจงึ รีบมาพยงุ ไว้และกระซบิ ให้ผ้เู ป็นนายใจ เย็น ไป๋ ฮวามองเห็นหลี่กงกงก็ยมิ ้ กว้างอยา่ งยินดีไมค่ ดิ วา่ ฝ่ าบาทจะต้องการ เอาใจนางถงึ เพียงนีแ้ ตเ่ ม่ือเห็นหมา่ กงกงไมไ่ ด้เดนิ มาหานางแม้แตน่ ้อยทงั้ ยงั เดนิ ไกลออกไปจนนา่ ใจหาย และได้ยินช่ือผ้รู ับราชโองการแทนนางยง่ิ แค้นสมุ อก ใบหน้าที่ประดบั ด้วยรอยยมิ ้ บดิ เบยี ้ วด้วยแรงโทสะและความ ริษยา \"หน่ีว์ชงหรงรับราชโองการ\"

บทท่ี 18 ถูกกระชากออกมาให้คนอ่ืนอจิ จฉาเล่น \"หน่ีว์ชงหรงรับราชโองการ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงยงั งงงวยหดู บั ชวั่ คราว ภายในหู ยงั อือ้ องึ คล้ายจมอยใู่ นบอ่ ลกึ จนมีมือใครบางคนมาสะกิดท่ีไหลเ่ บาๆ นาง จงึ ได้สตแิ ละเดนิ ออกไปคกุ เขา่ ตอ่ หน้าหมา่ กงกง \"หน่ีว์ชงหรงงดงามทงั้ กายและใจ มีนํา้ ใจเป็นหว่ งผ้อู ื่นเจนิ ้ จงึ ขอมอบ รางวลั ให้เป็นผ้าไหมจากเจียงหนาน 10 พบั เคร่ืองประดบั 10 ชดุ และป่ิน ปักผมหงส์เคียงทิวาให้ปักทงั้ ยามทิวาและราตรี จบราชโองการ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงอยากเงยหน้าขนึ ้ ถามหมา่ กงกงวา่ อา่ นผดิ หรือจงใจกลนั่ แกล้งนาง หรือไม่ มีนํา้ ใจอนั ใด แล้วป่ินปักผมเลา่ คอื อนั ใด \"หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงน้อมรับราชโองการขอพระองคท์ รงพระเจริญหมื่นปี หม่ืนๆ ปี \" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงย่ืนมือไปรับราชโองการมาถือไว้ราวของร้อน ตอนนีแ้ ผน่ หลงั ของนางชมุ่ ไปด้วยเหงื่อเพราะถกู แผดเผาด้วยแรงริษยาที่ถกู สง่ มา จากรอบข้าง นางแทบไมอ่ ยากเงยหน้าขนึ ้ สบตากบั ผ้ใู ดเลยทีเดียว \"ยนิ ดีกบั หน่ีว์ชงหรงด้วยพระกรุณาของฝ่ าบาทคล้ายพริ ุณโปรยปรายทว่ั หวงั หลงั เสียจริง มีเรื่องนา่ ยินดเี ชน่ นีเ้ป่ินกงก็สบายใจ\" หลินก้ยุ เฟยกลนั้ ใจ เอย่ ออกมาอยา่ งยากลําบากแตส่ ีหน้าไมเ่ ปล่ียนแม้แตน่ ้อย มาดนางพญา ทอสรี ุ้ง

ยงั คงอยู่ แม้จะผิดคาดจากที่คดิ เอาไว้มากแตก่ ็ไมไ่ ด้ทําให้นางสบายใจ กวา่ เดมิ แม้แตน่ ้อยอีกทงั้ ยงั ต้องเฝ้ าจบั ตาหน่ีว์หลินเฟ่ิงเพ่มิ อีกคน \"ขอบคณุ หลนิ ก้ยุ เฟยเหนียงเหนียง\" หนี่ว์หลินเฟ่ิงยอ่ คํานบั ทนั ทีตอนนี ้ กลายเป็นวา่ นางยืนอยทู่ า่ มกลางเหลา่ สนมอยา่ งโดดเดน่ มือน้อยๆ กําราช โองการจนมือสนั่ มงั กรผ้นู น่ั เริ่มเอาคนื นางแล้วสินะ! \"เป็นรางวลั ท่ีเหมาะสมกบั หน่ีว์ชงหรงยิง่ แล้ว\" ฮยุ่ ซเู ฟยเอย่ ปากชมอีกคน เป็นประโยคแรกท่ีเอือ้ นเอย่ ตงั้ แตเ่ สดจ็ เข้ามาท่ีโถงกระมงั แม้แตห่ ลนิ ก้ยุ เฟยเองยงั อกแปลกใจไมไ่ ด้ \"เป็นที่นา่ อิจฉาเสียจริงพง่ึ เข้าวงั วนั แรกฝ่ าบาทก็เห็นถงึ ความมีนํา้ ใจของ เจ้าแล้ว วา่ เเตฝ่ ่ าบาททรงทอดพระเนตรเหน็ ตอนไหนหรือ\" ลเู่ ตอ๋ เฟยลงมา เลน่ บ้างนางชอบนกั ที่มีเหย่ือมาให้ขย้มุ เลน่ ให้คลายเบ่ือ คาํ ถามของลเู่ ตอ๋ เฟยคล้ายไมม่ ีส่งิ ใดแอบแฝงเพียงแตช่ ีช้ วนให้คดิ ตามวา่ ฝ่ าบาทได้พบกบั หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงตงั้ แตเ่ มื่อใด \"นนั่ สนิ ะเม่ือคืนฝ่ าบาทอยกู่ บั หมอ่ มฉนั แตไ่ ปทอดพระเนตรเหน็ หนี่ว์ชงหรง ได้อยา่ งไรชา่ งบงั เอิญเสียจริง\" ไป๋ ฮวาพดู ขนึ ้ บ้างครัง้ นีน้ างไมย่ อมแน่ อีก ฝ่ ายรับราชโองการตดั หน้านางไมพ่ อเหมือนเป็นการตอกยํา้ วา่ นางโอ้อวด ตอ่ หน้าหลินก้ยุ เฟยไปเมื่อครู่

\"เอาละ่ วนั นีพ้ อแคน่ ีก้ ่อนเปิ่นกงยงั มีสิ่งที่ต้องทําอีกมากไมม่ ีเวลามาฟัง เร่ืองไร้สาระ\" หลนิ ก้ยุ เฟยเอย่ ตดั ด้วยเสียงเบอ่ื หนา่ ยนางต้องรีบออกไป กอ่ นท่ีอารมณ์แค้นเจบ็ ในใจจะระเบดิ ออกมา กอ่ นจากไปยงั ไมว่ ายหนั ไป จ้องมองหน้าหน่ีว์หลนิ เฟ่ิงอีกคราราวกบั จะจดจําไว้ในใจก็ไมป่ าน \"น้อมสง่ หลินก้ยุ เฟยเหนียงเหนียง\" ทกุ คนกลา่ วน้อมสง่ ผ้เู ป็นใหญ่สดุ ของ วงั หลงั จากนนั้ ก็ตามด้วยฮยุ่ ซูเฟยและลเู่ ตอ๋ เฟยตามลําดบั ก่อนเสดจ็ กลบั ฮยุ่ ซูเฟยยงั เดนิ มาชวนหนี่ว์หลนิ เฟิ่งให้ไปจบิ ชาเหลียนฮวาท่ีเหลียน ฮวากงตําหนกั ของพระนางอีกด้วยตอนนีท้ กุ คนจงึ มองมาที่นางและ กระซิบกระซาบกนั \"เรื่องวนั นีข้ ้าไมจ่ บงา่ ยๆ แน\"่ ไป๋ ฮวามองหน้าหนี่ว์หลินเฟ่ิงราวจะกินเลือด กินเนือ้ สายตาชงิ ชงั ถกู สง่ ออกมาโดยไมป่ ิดบงั ทงั้ ยงั ขอู่ ีกหลายประโยค เห็นหรือไมว่ า่ ฮอ่ งเต้ผ้นู นั้ คงไมย่ อมให้นางอยอู่ ยา่ งสงบเป็นแน่ เขาคงแค้น ที่นางเคยพดู จาแหน็บแนม พอได้ทีสบโอกาสก็ถีบนางออกจากท่ีกําบงั อยา่ งไมท่ นั ตงั้ ตวั ตอนนีน้ างต้องคอยหลบเกาทณั ริษยาจากบรรดาสนม ของเขา สนมบางคนท่ียศตาํ่ กวา่ นางก็เข้ามาแสดงความยนิ ดบี างคนก็เมนิ เฉิยมีพดู กระทบบ้างแตน่ างคร้านที่จะใสใ่ จ \"หน่ีว์ชงหรงอยา่ คดิ มากเลยผ้ใู ดอยทู่ ี่แจ้งยอ่ มเป็นท่ีอิจฉาและโดนจบั ตา มองเป็นธรรมดาเพคะ\" หน่ีว์หลนิ เฟิ่งมองหน้าสตรีร่างเลก็ ท่ีเข้าพดู กบั นาง ทอสรี ุ้ง

จวงลฟู่ างไมเ่ พียงพดู ปลอบใจหนี่ว์หลินเฟิ่งเทา่ นน่ั แตค่ ล้ายกบั พดู ให้เหน็ ความจริงของวงั หลงั ซงึ่ หนี่ว์หลินเฟ่ิงก็อดแปลกใจสตรีตรงหน้าไมไ่ ด้ \"ถ้าหากหนี่ว์ชงหรงมีเวลาก็มานงั่ จิบชาที่หลนั ฮวากงของหมอ่ มฉนั บ้างนะ เพคะ\" พดู จบจวงลฟู่ างก็ยอ่ คํานบั และเดนิ จากไปทนั ทีกลายเป็นวา่ นางยืน อยผู่ ้เู ดียว และเป็นคนสดุ ท้ายที่เดนิ ออกจากโถงแหง่ นี ้ \"หนี่ว์ชงหรงกลบั ตําหนกั เถิดเพคะ\" อิงองิ ชะเง้อรอผ้เู ป็นนายอยนู่ านก็ไม่ เหน็ ออกมาเม่ือเห็นเหลา่ สนมคนอ่ืนออกไปหมดนางจงึ ร้อนใจเกรงวา่ พระ สนมจะเป็นอนั ใดไปจงึ ถือวสิ าสะเดนิ เข้ามา \"วนั นีค้ งสดุ เส้นทางสายเก่าและต้องเริ่มเดนิ ทางสายใหมแ่ ล้วละ่ องิ อิง\" อิง องิ มองหน้าพระสนมอยา่ งไมเ่ ข้าใจทางสายเกา่ ทางสายใหมอ่ นั ใด \"หนี่ว์ชงหรงจะเปล่ียนเส้นทางกลบั ตําหนกั หรือเพคะ\" หรือพระสนม หมายถึงเปล่ียนทางกลบั ตําหนกั กนั นะ องิ องิ ยงั ไมเ่ ข้าใจความหมายของผู้ เป็ นนาย หน่ีว์หลินเฟิ่งได้แตย่ มิ ้ และสา่ ยหวั ให้กบั สาวใช้ตวั น้อยคาดวา่ ตอ่ จากนีน้ าง ต้องสอนวชิ าคดิ เร็ว ทนั คน ให้กบั สาวใช้กอ่ นเป็นอนั ดบั แรกหากใสซ่ือคดิ บวก โลกสวยเชน่ นีค้ งยากจะอยรู่ อด

มตู่ านกง... \"ให้คนจบั ตามองหนี่ว์ชงหรงผ้นู ีห้ าทางให้คนของเราแทรกเข้าไปในตาํ หนกั เหมย่ ฮวากงให้ได้\" เสียงกดั ฟันเอย่ อยา่ งโกรธเคือง หลนิ ก้ยุ เฟยกลบั มาถงึ ตําหนกั ก็ขว้างปาสงิ่ ของทนั ที เจียงมามาเเทบไลเ่ หลา่ นางกํานลั ออกไปไม่ ทนั \"คงต้องใช้เวลาสกั พกั นะเพคะเหลา่ นางกํานลั ที่ตําหนกั เหมย่ ฮวากงล้วน ถกู คดั มาจากเทียนกงทงั้ นนั้ คงยากหากจะสบั เปล่ียน\" เจียงมามากราบทลู ตามท่ีสืบมาตอนนีน้ างยงั ทราบไมแ่ นช่ ดั วา่ เหตใุ ดนางกํานลั ที่ถกู สง่ ไปรับ ใช้จงึ มาจากเทียนกงทงั้ หมดคล้ายจดั วางไว้ \"หหึ ึ หน่ีว์ชงหรงผ้นู ีไ้ มธ่ รรมดาข้าอยกู่ บั ฝ่ าบาทมานานใยจะดไู มอ่ อก ทรง กางปี กปกป้ องกนั ให้ดีนะเพคะ หลบให้พ้นกงเล็บของหมอ่ มฉนั ให้ได้!\" หลินก้ยุ เฟยเอย่ เสียงตํา่ แสยะยมิ ้ นา่ กลวั นยั น์ตาแดงกรํ่านํา้ ตาคลอหนว่ ย \"แล้วปิ่นหงส์เคยี งทิวาเลา่ เพคะคือส่ิงใด\" เจียงมามายงั ตดิ ใจกบั ปิ่นปักผม ฟังจากช่ือแล้วไมอ่ ยากจะเดาให้ผ้เู ป็นนายชํา้ ใจ \"ป่ินหงส์เคยี งทวิ าหรือ ฮา่ ๆๆๆๆๆ\" หลินก้ยุ เฟยพดู ชื่อป่ินปักผมแล้วหวั เราะ อยา่ งบ้าคลงั่ นางไมส่ นใจปิ่นอาถรรพ์! เลม่ นนั่ ให้ระคายสมอง มาดกู นั วา่ วาสนาของหน่ีว์ชงหรงผ้นู ีจ้ ะส้อู าถรรพ์ของป่ินเลม่ นนั้ ได้หรือไม่ ป่ินหงส์ เคียงทิวาเลม่ นีน้ างเฝ้ าเพียรทลู ขออยนู่ าน ถงึ กบั เยือ้ แยง่ ลบั ฝี ปากกบั ฮยุ่ ซูเฟยอยหู่ ลายปี ผ้ใู ดก็รู้วา่ ฝ่ าบาททรงรักและหวงแหนป่ินเลม่ นนั้ ย่ิงกวา่ สงิ่ ทอสรี ุ้ง

ใด พระองคท์ รงทํามนั ขนึ ้ มาเป็นของแทนพระทยั ให้สตรีแพศยาผ้นู นั้ ที่มนั ไมม่ ีวาสนาได้ครอบครอง แตแ่ ล้วกลบั ทรงมอบให้สนมใหมผ่ ้ทู ี่พงึ่ เคยพบ เพียงไมถ่ ึงสามครัง้ คดิ แล้วนางปวดใจเจบ็ แค้นยงิ่ นกั ปลอกเลบ็ สีดําครูด ไปกบั อาภรณ์เนือ้ ดีราคาแพงอยา่ งไมเ่ สียดาย หลายปี ท่ีอยกู่ ินกนั มานาง นบั เป็นสง่ิ ใดในพระทยั ของฝ่ าบาทกนั \"หลนิ ก้ยุ เฟยเหนียงเหนียงจะทรงทําส่งิ ใดตอ่ ไปเพคะ\" เจียงมามามอง ใบหน้าผ้เู ป็นนายท่ีดวงตาแดงกร่ําแววตาเคียดแค้น \"ปลอ่ ยไปกอ่ น ตอนนีเ้ปิ่นกงอยากคดิ เรื่องของเจงิ ้ เสียนเฟยมากกวา่ \" หลนิ ก้ยุ เฟยยกมือปาดนํา้ ตาท่ีนองหน้าออกจากใบหน้าและใช้ผ้าซบั ไมใ่ ห้ เหลือความออ่ นแอเชน่ เม่ือครู่ คดิ จะทําการใหญ่นางต้องไมส่ นใจส่งิ เลก็ น้อยอีกอยา่ งหนี่ว์ชงหรงผ้นู ีอ้ าจ เป็นเพียงหมากบนกระดานของโอรสวรรค์ก็ที่ไร้พระทยั ผ้นู นั้ เป็นได้ ไมแ่ น่ อาจเป็นหมากให้ใครใช้งานอีกหลายคน แตอ่ ยา่ งไรเสียหนี่ว์ชงหรงก็ถกู จดั ไว้วา่ เป็นศตั รูที่นางต้องจดั การตอ่ จากเจงิ ้ เสียนเฟยอยา่ งแนน่ อน หนี่ว์หลนิ เฟิ่งเดนิ ไปตามทางลดั เพ่ือกลบั เหมย่ ฮวากงของนางอยา่ งออ่ น แรง ไมค่ ดิ วา่ ฮอ่ งเต้จะเลน่ ใหญ่ถงึ เพียงนี ้เขามอบราชโองการตดั หน้าไป๋ ฮวาไมพ่ อ ยงั เป็นการไมไ่ ว้หน้าหลนิ ก้ยุ เฟยอีกด้วย ท่ีสําคญั นางยงั ไมไ่ ด้ ถวายตวั หรือทําส่งิ ใดเป็นที่ประจกั ษ์แก่สายตา แตม่ งั กรหนมุ่ ผ้นู นั้ กลบั

มอบรางวลั ให้นางทําเชน่ นีจ้ ะไมใ่ ห้ผ้อู ่ืนคดิ ได้อยา่ งไรวา่ นางใช้มารยาแอบ ไปเสนอหน้าให้ฮอ่ งเต้ทรงเหน็ “คํานบั หนี่ว์ชงหรง หมอ่ มฉนั สยุ่ เหมย่ เหรินเพคะ ” สตรีสวมอาภรณ์สีชมพู ออ่ นเดนิ มาคาํ นบั หน่ีว์หลินเฟิ่งที่ยงั เหมอ่ ลอย จนอิงอิงต้องสะกิดแขนจงึ ได้สติ สยุ่ เหมย่ เหรินหรือสยุ่ อวีห้ ยาเข้าวงั มาพร้อมกบั หนี่ว์หลนิ เฟิ่งแตย่ งั ไมม่ ี โอกาสได้ถวายตวั ท่ีจริงแล้วนางก็แคอ่ ิจฉาสตรีตรงหน้าที่มีรูปโฉมงดงาม โดดเดน่ พง่ึ เข้าวงั มาพร้อมนางกลบั ได้รับความโปรดปรานหากเทียบกบั นางแล้วยงั ไปไมถ่ งึ ไหนเลย “ลกุ ขนึ ้ เถิด” หน่ีว์หลินเฟิ่งอดแปลกใจไมไ่ ด้ที่ตรีตรงหน้าเดนิ เข้ามาทกั ทาย นาง เพราะสนมคนอื่นตา่ งซุบซบิ นนิ ทาแทบไมม่ ีใครอยากมาพดู จากบั นาง ด้วยซํา้ แตพ่ อสงั เกตหน้าตาทา่ ทางของสยุ่ เหมย่ เหรินผ้นู ีแ้ ล้วก็พอจะ เข้าใจ การแสดงออกและการเข้าหาเชน่ นีห้ น่ีว์หลินเฟ่ิงพดู ได้เตม็ ปากเลย วา่ นางมีประสบการณ์และค้นุ เคยกบั ทีทา่ เชน่ นีม้ ากกวา่ ผ้ใู ด เม่ือครัง้ โลก ก่อนนางพบเจอกบั คนท่ีเข้าหานางเพ่ือหวงั ผลประโยชน์มากกวา่ มิตรแท้ จงึ ไมแ่ ปลกท่ีจะดอู อกอยา่ งงา่ ยดาย “หมอ่ มฉนั ขอแสดงความยินดกี บั หนี่ว์ชงหรงด้วยนะเพคะ หมอ่ มฉนั ไม่ แปลกใจเลยท่ีฝ่ าบาททรงโปรดปรานเพราะหน่ีว์ชงหรงชา่ งงดงามยิ่ง เพคะ” สยุ่ เหมย่ เหรินเอย่ เจือ้ ยแจ้วยกยออยา่ งลื่นไหล นางเพียงอยากอยู่ ทอสรี ุ้ง

ใกล้และดสู นิทสนมกบั หน่ีว์ชงหรงหากฝ่ าบาทเสดจ็ มาจะได้ทอดพระเนตร และเหน็ นางอยใู่ นสายพระเนตรบ้างเทา่ นนั้ อยวู่ งั หลงั หากไมม่ ีคนหนนุ หลงั แล้วคดิ จะตะเกียกตะกายขนึ ้ เองคงแก่หงําเหงือกโรยรายอ่ มต้องมีเลห่ ์ กลมารยาบ้างเป็ นธรรมดา \"ฝ่ าบาททรงโปรดปรานทกุ คนเทา่ เทียมไมม่ ีใครมากกวา่ ใคร\" หน่ีว์หลินเฟ่ิง อยากกรอกตามองบน นางพยายามหาทางหลีกเลี่ยงแตส่ ยุ่ เหมย่ เหรินผ้นู ี ้ ยงั คงพดู จ้อเกาะตดิ ไมย่ อมปลอ่ ย \"หากหน่ีว์ชงหรงไมร่ ังเกียจหรือมีงานสิ่งใดอยากให้หมอ่ มฉนั ชว่ ยเหลือก็ ทรงบอกนะเพคะ\" งานอนั ใด ชว่ ยเหลืออนั ใด ตอนนีส้ ายตาของหนี่ว์หลิน เฟิ่งมองไปยงั สยุ่ อวีห้ ยาเฉกเชน่ มองแมลงสาบ ซงึ่ สยุ่ อวีห้ ยาเองก็พอดู ออกวา่ คนตรงหน้าเริ่มอดึ อดั นางเพียงใด เพ่ือไมใ่ ห้เป็นการเสียแผนจงึ ยอมถอยกอ่ นชวั่ คราวจากนนั้ จงึ ยอมปลอ่ ยให้อีกฝ่ ายจากไปโดยไมร่ ัง้ ไว้ อีก \"นายหญิงจะให้หน่ีว์ชงหรงชว่ ยเหลือหรือเพคะ\" บา่ วคนสนทิ ของสยุ่ อวี ้ หยาเอย่ ขนึ ้ เม่ือหน่ีว์ชงหรงเดนิ ผา่ นไปแล้ว \"ผ้ใู ดชว่ ยข้าได้ข้าก็เข้าหาทกุ คนนนั้ แหละ ไมใ่ ชแ่ ตห่ น่ีว์ชงหรงเทา่ นนั้ \" ริม ฝี ปากงามบกขนึ ้ บดิ เป็นรอยยมิ ้ นางจะไมย่ อมหยดุ อยแู่ คต่ ําแหนง่ เหมย่ เหรินเป็นแน่ สยุ่ อวีห้ ยาหมายมาดในใจ

บทท่ี 19 กลัวถูกเอาคืน หน่ีว์หลินเฟ่ิงกลบั มาถงึ เหมย่ ฮวากงอยา่ งหมดแรง เม่ือก้าวมาถึงห้องนอน มือเรียวขาวไมล่ ืมท่ีจะคลายม้วนราชโองการอา่ นซํา้ อีกรอบ ในเม่ือนางก็รู้ ดีแก่ใจวา่ หมา่ กงกงคงอา่ นไมผ่ ิดอยา่ งแนน่ อนแตน่ างยงั ไมว่ างใจจงึ อา่ น ซํา้ เพ่ือความแนใ่ จ เมื่ออา่ นจบทบทวนถงึ สามรอบจงึ ให้องิ อิงนําไปเก็บไว้ บนหงิ ้ ! เพ่ือเชดิ ชพู ระบารมีของฮอ่ งเต้และเพ่ือตอกยํา้ สงครามเยน็ ระหวา่ ง เขากบั นางเชน่ กนั \"พระสนมกลอ่ งเครื่องประดบั และผ้าไหมเหลา่ นีจ้ ะให้หมอ่ มฉนั นําไปเก็บ เลยหรือไมเ่ พคะ\" องิ อิงเดนิ เข้ามาถามอีกรอบเมื่อจดั การแยกหมวดหมู่ อยา่ งเป็นระเบยี บและไมล่ ืมท่ีจะจดบนั ทกึ รายการไว้ตามท่ีพระสนมรับสง่ั ทกุ ครัง้ ที่ผ้ใู ดให้สง่ิ ของต้องจดบนั ทกึ ทกุ ครัง้ วา่ รับสงิ่ ใดมา จํานวนเทา่ ใด และวนั ไหนซง่ึ อิงอิงก็ทําตามขนั้ ตอนอยา่ งไมต่ กหลน่ \"เอาไปเก็บในคลงั ทงั้ หมด เอามาเพียงป่ินหงส์เคียงทวิ าเทา่ นนั้ \" นางเพิ่ง นกึ ได้ตามราชโองการยงั บงั คบั ให้นางปักป่ินอีกด้วย ฮอ่ งเต้ผ้นู นั้ ไมเ่ พียง ลากนางออกมาจากที่ซอ่ นกลบั ใช้นางเป็นเป้ าเพ่ือลอ่ บางอยา่ ง! ทอสรี ุ้ง

\"เพคะ\" องิ องิ ย่ืนกลอ่ งไม้สีดาํ เงาแกะสลกั เป็นรูปหงส์อยา่ งปราณีตและ บริเวณขอบถกู สลกั เป็นรูปเกลียวคล้ายเถาวลั ย์เลือ้ ยรอบกลอ่ งอยา่ ง สวยงาม หนี่ว์หลินเฟิ่งรับกลอ่ งไม้สีดาํ แกะหลายหงส์มารับไว้ มือบางแกะตวั ล็อก ออกและเปิดขนึ ้ ดสู ง่ิ ของภายใน เม่ือเปิดฝาออกก็พบปิ่นสีทองขนาดพอดี หวั ของป่ินถกู สลกั เป็นรูปหงส์คาบดวงอาทติ ย์สีแดงไว้ในปาก หนี่ว์หลิน เฟ่ิงหยบิ ปิ่นขนึ ้ มาสมั ผสั อยา่ งเบามือคลาดไมถ่ ึงวา่ เขาผลกั ให้นางมาเป็น ตวั ลอ่ และมอบของลํา้ คา่ เชน่ นีใ้ ห้แกน่ างเพื่อตอบแทน ชา่ งค้มุ คา่ เสียจริง! \"งดงามมากเพคะพระสนม ฝ่ าบาททรงโปรดปรานพระสนมนะเพคะ\" อิง อิงมองตาวาววบั และดใี จแทนผ้เู ป็นนาย \"ส่งิ สวยงามมกั ลอ่ ลวงให้แมลงเข้ามา\" หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงใช้มือเดียวเกล้าผม อยา่ งรวกๆ และปักป่ินตามลงไป แตย่ งั คงมีป่ินเล็กของลี่เหมย่ จทู ่ีให้นาง มากอ่ นหน้าซง่ึ นางเองก็ไมค่ ดิ จะถอดออกเชน่ กนั \"เหมาะกบั พระสนมมากเพคะ\" อิงองิ ยิม้ จนตาหยี และรีบขนย้ายของเข้า ไปในคลงั ทนั ทีอีกทงั้ นางเองก็อยากให้พระสนมได้พกั ผอ่ น หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงเอนหลงั อยเู่ พียงครู่ก็นกึ ขนึ ้ ได้วา่ นางยงั ไมไ่ ด้ไปคารวะฮยุ่ ซูเฟยผ้ดู แู ลทงั้ สามตําหนกั เลย หากไมไ่ ปเกรงวา่ จะเป็นการเสียมารยาท ตอ่ พระนางอยา่ งยง่ิ เม่ือรออิงอิงเก็บของเสร็จนางจงึ รีบเดนิ ลดั ไปตามทาง รอบสระบวั เพื่อไปยงั เหลียนฮวากงทนั ที ใช้เวลาครึ่งเคอ่ หน่ีว์หลินเฟ่ิงก็

มาถงึ เขตตาํ หนกั เหลียนฮวากง บริเวณรอบตําหนกั กว้างขวางกินพืน้ ที่ ด้วยสระบวั ขนาดใหญ่ ยามลมพดั โชยจะได้กลิ่นดอกบวั จากสระอนั เป็น เอกลกั ษณ์ของตาํ หนกั แหง่ นี ้ทงั้ ยงั เงียบสงบไกลผ้คู นยง่ิ นกั บง่ บอกได้วา่ ฮยุ่ เฟยผ้นู ีร้ ักสนั โดษเพียงใด \"คํานบั หนี่ว์ชงหรงเพคะ …ฮยุ่ เฟยเหนียงเหนียงให้มาทลู เชญิ เสดจ็ ไปที่ ศาลาริมสระบวั เพคะ\" นางกํานลั ผ้หู นงึ่ ของตําหนกั เหลียนฮวากงเดนิ ออกมาต้อนรับราวกบั รู้วา่ นางจะมาที่น่ี \"นําทางไปเถิด\" หน่ีว์หลินเฟิ่งตอบกลบั อยา่ งสภุ าพหากคดิ ในแงด่ ฮี ยุ่ ซูเฟย อาจมองเหน็ ตงั้ แตน่ างเดนิ เข้ามาแล้วกระมงั เม่ือเดนิ ไปตามทางจงึ มีโอกาสได้สงั เกตรอบตําหนกั แหง่ นี ้ดทู า่ แล้วฮยุ่ เฟย ผ้นู ีก้ ็ชมชอบปลกู ดอกไม้เชน่ กนั มองถดั เข้าไปด้านในก็เหน็ วา่ นางกํานลั ของตาํ หนกั ก็กําลงั ขนตํารามากมายออกมาผงึ่ แดดไลค่ วามชืน้ ตาํ หนกั แหง่ นีช้ า่ งเป็นเอกเทศดแี ท้ ฮอ่ งเต้คงจะโปรดปรานฮยุ่ ซูเฟยอยไู่ มน่ ้อยจงึ ทรงมีรับสง่ั ให้ตําหนกั แหง่ นีไ้ มต่ ้องมีผ้คู นเข้ามาวนุ่ วาย หน่ีว์หลนิ เฟิ่งมองทกุ อยา่ งจนเพลนิ เม่ือได้สตกิ ็มาถงึ ศาลาและฮยุ่ ซู เฟยได้มองนางอยกู่ ่อนแล้ว \"คํานบั ฮยุ่ ซูเฟย หมอ่ มฉนั เสียมารยาทแล้ว\" หน่ีว์หลินเฟิ่งยอ่ คํานบั ทงั้ ขอ อภยั ท่ีเสียมารยาทนางมวั แตส่ ํารวจส่งิ ตา่ งๆ จนลืมตวั ทอสรี ุ้ง

\"อยา่ ใสใ่ จเลย รีบเข้ามาข้างในเถิด\" เสียงแวว่ หวานของฮยุ่ ซเู ฟยเอย่ ขนึ ้ ทงั้ ยงั ขําขนั กิริยาสตรีตรงหน้าคล้ายเดก็ น้อยที่เพิง่ ค้นพบของเลน่ ชนิ ้ ใหม่ \"เพคะ\" หนี่ว์หลนิ เฟิ่งเดนิ เข้าไปในศาลาและนง่ั ลงฝั่งตรงข้ามเบือ้ งหน้ามี โต๊ะกลมที่กนั้ กลางระหวา่ งนางกบั ฮยุ่ ซูเฟย อีกทงั้ พระนางยงั ลงมือรินชา จากดอกบวั สีขาวให้นางด้วยตวั เองอีกด้วย \"เจ้าเดนิ มาเหน่ือยๆ จิบชาเหลียนฮวาสกั นดิ จะได้ชมุ่ คอ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิง มองตามมือขาวเนียนของฮยุ่ ซูเฟยท่ีตกั นํา้ ร้อนราดลงบนกลีบบวั สีขาวจน ขนึ ้ ไอและนํา้ ท่ีไหลผา่ นกลีบบวั ถกู ตกั ใสป่ ้ านชงชาสีขาว ทกุ ขนั้ ตอนพระ นางทําได้อยา่ งล่ืนไหลราวกบั มีมนต์สะกดให้ไมอ่ าจละสายตาออกไปได้ \"เป็นชาท่ีมีรสชาตดิ ียงิ่ เพคะ ไมฝ่ าดมาก ชมุ่ คอ และให้รสหวานตดิ ปลาย ลิน้ อีกด้วย\" หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงลองจบิ ชาท่ีฮยุ่ ซูเฟยสง่ ให้และบอกรสชาตติ าม จริง กลน่ิ ของดอกบวั ยงั ฟ้ งุ ในโพลงจมกู นางอยเู่ ลย \"ในชานีม้ ียาพิษ\" ฮยุ่ ซเู ฟยเอย่ เสียงเรียบราวพดู คยุ เรื่องทวั่ ไป เพล้ง!! ถ้วยชาจากมือของหนี่ว์หลนิ เฟิ่งหลดุ มือตกแตกทนั ที นางตกใจ อยา่ งมาก แทบขวญั กระเจิงเลยทีเดียว ใบหน้างดงามซีดขาวลงทนั ตา \"ฮา่ ๆ เจ้าชา่ งตลกและเชื่อคนง่ายเสียจริง อีกทงั้ ยงั ไว้ใจคนง่ายยิง่ นกั \" ฮยุ่ ซูเฟยขําขนั กบั ทา่ ทีเหรอหราของสตรีตรงหน้า สว่ นหนี่ว์หลินเฟยเองยงั ตกใจไมห่ าย ฮยุ่ ซเู ฟยผ้เู งียบขรึมกลน่ั แกล้งนางหรอกหรือ

\"หากในชานีม้ ีพิษเจ้าคงตายไปแล้ว จําไว้หากอยากรักษาชีวิตจงอยา่ ไว้ใจ ผ้ใู ดง่ายๆ เร่ืองจริงอาจจะลวง เร่ืองลวงอาจจะจริงก็ได้\" ฮยุ่ ซูเฟยเอย่ ด้วย นํา้ เสียงจริงจงั แววตาและสีหน้าไร้ความล้อเลน่ \"ขอบพระทยั ท่ีทรงเตือนหมอ่ มฉนั เพคะ\" หนี่ว์หลินเฟิ่งรู้สกึ พลาดอยาก หนกั ใครจะคดิ วา่ ตอ่ หน้าจะคดิ กล้าวางยาพิษ แตส่ ตรีตรงหน้ากลบั พดู ให้ นางฉกุ คดิ และเก็บไว้เป็นบทเรียนไมแ่ นค่ ราวหน้านางอาจไมโ่ ชคดีเชน่ นี ้ \"นอกจากฝ่ าบาทแล้ว เจ้าเป็นสนมคนแรกที่ได้เข้ามาในเหลียนฮวากงของ ข้าแม้แตห่ ลินก้ยุ เฟยยงั ไมไ่ ด้รับโอกาสเชน่ นี\"้ ฮยุ่ ซูเฟยเปรยขนึ ้ ขณะที่หนี่ว์ หลนิ เฟ่ิงกําลงั ทดลองชงชาแบบพระนางเมื่อครู่ \"เพคะ เออ่ ...ทําไมต้องเป็นหมอ่ มฉนั เพคะ\" หน่ีว์หลนิ เฟ่ิงอดมองดงู าม ไมไ่ ด้ นางพยายามมองหาทา่ ทีพิรุธ จากใบหน้างามเทา่ ใดก็มีเพียงรอยยมิ ้ บางและแววตาที่เศร้าเทา่ นนั้ \"เอาเป็นวา่ ข้าถกู ชะตากบั เจ้าก็แล้วกนั \" ฮยุ่ ซูเฟยอมยมิ ้ นางถกู ชะตากบั หนี่ว์ชงหรงผ้นู ีจ้ ริงๆ หากคนตรงหน้าเป็นท่ีโปรดปรานอยา่ งนางคาดเดาคง ดไี มน่ ้อย \"ขอบพระทยั ท่ีทรงเอ็นดหู มอ่ มฉนั \" อยดู่ ีๆ มีคนมาบอกวา่ ถกู ชะตากบั นาง จะไมใ่ ห้ตกใจก็แปลก ตงั้ แตม่ าอยภู่ พนีส้ ตรีตรงหน้าเป็นคนท่ีสองกระมงั ท่ี ทอสรี ุ้ง

บอกวา่ ถกู ชะตากบั นาง ถงึ อยา่ งไรหากไมใ่ ชพ่ ี่จจู กู บั องิ อิงแล้วหน่ีว์เฟิ่งก็ ยงั ไมอ่ ยากเชื่อใจหรือไว้ใจผ้ใู ด \"ปิ่นนีล้ ํา้ คา่ เลม่ นีเ้หมาะกบั เจ้าย่งิ นกั \" ฮยุ่ ซูเฟยเปล่ียนหวั ข้อสนทนาอยา่ ง รวดเร็วจนนางตามไมท่ นั มองดสู ายตาของฮยุ่ ซเู ฟยท่ีมองมาท่ีนางแวบ แรกมีความขมขื่นยิ่งนกั หน่ีว์หลนิ เฟิ่งจงึ อดสงสยั ท่ีมาของปิ่นท่ีปักบนหวั นางไมไ่ ด้ ฮยุ่ ซเู ฟยพดู คยุ และแนะนําสิ่งตา่ งๆ อยคู่ รู่หนง่ึ ก็อนญุ าตให้นางกลบั เหมย่ ฮวากงได้และยงั กําชบั ให้นางมาด่มื ชาเป็นเพ่ือนพระนางบอ่ ยๆ อีก ด้วย จากขา่ วท่ีนางได้ยินมาตา่ งลือกนั วา่ ฮยุ่ ซูเฟยผ้นู ีเ้ก็บตวั เงียบไม่ สมาคมกบั ผ้ใู ด น้อยครัง้ นกั จะเอย่ ปากพดู คยุ หากไมจ่ ําเป็นก็ไมเ่ ข้าร่วมทํา ส่งิ ตา่ งๆ หลงั จากที่สญู เสียพระโอรสในครรภ์ถึงสองพระองค์ แตว่ นั นีเ้ทา่ ที่ นางเหน็ ฮยุ่ ซเู ฟยก็พดู เป็นปกตดิ ีออกจะพดู มากกวา่ นางด้วยซํา้ พรุ่งนีค้ งมี ขา่ วลือวา่ ฮยุ่ ซเู ฟยโปรดปรานนางอีกคนคงจะวนุ่ วายไมน่ ้อย หรือท่ีพระ นางเคยเกริ่นวา่ จริงคอื ลวง ลวงคือจริงกนั หน่ีว์หลินเฟิ่งรู้สกึ ปวดหวั ย่ิงนกั \"พระสนมกลบั กนั เถิดเพคะ\" องิ อิงเข้ามาประคองผ้เู ป็นนายท่ีดทู า่ ออ่ นโรย ขนาดวนั แรกพระสนมของนางยงั เหน่ือบล้าราวออกรรบก็ไมป่ าน \"ก็ข้าไปออกรบมา\" หนี่ว์หลินเฟิ่งเอย่ อยา่ งรู้ทนั ความคดิ ขององิ อิง และ หวั เราะเบาๆ

ตาํ หนกั เทียนกง... จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้ฟังคํารายงานจากหมา่ กงกงและองครักษ์เงาที่สง่ ไปสืบ ความเคลื่อนไหวของหน่ีว์หลนิ เฟิ่งแล้วก็ทรงยมิ ้ อยนู่ าน พระองคท์ รงวาง เดมิ พนั ข้างหน่ีว์หลนิ เฟิ่งอยา่ งหมดหน้าตกั จะวา่ ใช้นางลอ่ เป้ าก็ไมเ่ ชิง จะ วา่ ทรงกลนั่ แกล้งก็ตรัสได้ไมเ่ ตม็ ปากนกั \"พระองคท์ รงมอบปิ่นเลม่ นนั้ ให้หนี่ว์ชงหรงจะไมเ่ ป็นอนั ใดหรือพะยะคะ่ \" หมา่ กงกงเองก็ยงั คาใจ ปิ่นที่ฝ่ าบาททรงหวงแหนไมท่ รงมอบให้ผ้ใู ดแม้ หลินก้ยุ เฟยทรงทลู ขออยนู่ านตงั้ แตย่ งั เป็นเชอ่ เฟย (ชายารอง) แตฝ่ ่ าบาท กลบั มอบให้หน่ีว์ชงหรงโดยท่ีไมต่ ้องเอย่ ปากขอ น่ีมใิ ชว่ า่ ฝ่ าบาทพงึ ใจนาง หรอกหรือ \"เก็บไว้ก็ไร้คา่ ส้มู อบให้หน่ีว์ชงหรงเก็บไว้นา่ จะมีประโยชน์กวา่ \" โอรส สวรรคต์ รัสเป็นนยั แม้แตห่ มา่ กงกงท่ีรับใช้มานานยงั ไมร่ ู้ความหมายพระ ประสงค์ของผ้เู ป็นนาย \"ตอนมอบให้นางมีทา่ ทีเชน่ ไรบ้าง\" พระองคอ์ ยากกลน่ั แกล้งหนี่ว์หลินเฟิ่ง ผ้มู ีฝี ปากคมดง่ั กรรไกรหากอยทู่ า่ มกลางเหลา่ บบุ ผาจะแหนบ็ แนมเก่งเฉก เชน่ ทํากบั พระองคห์ รือไม่ \"หนี่ว์หลนิ เฟ่ิงพดู เพียงขอบพระทยั ฝ่ าบาทเทา่ นนั้ พะยะคะ่ \" เมื่อได้ยินคน สนิทกราบทลู เชน่ นีจ้ งหวินตฮี ้ อ่ งเต้ก็ทรงสลวลดงั จนหมา่ กงกงตกใจ ทอสรี ุ้ง

\"แกล้งโงไ่ ด้ถกู เวลาย่งิ นกั \"หากเป็นสนมคนอื่นยอ่ มต้องพดู สําทบั อวดโอ้ ขนาดไป๋ ชงอี๋ที่พระองคย์ งั ไมม่ อบสิ่งใดให้ยงั อวดอ้างไปกอ่ น \"ฝ่ าบาทคนื นีพ้ ระองค์จะเสดจ็ ยืนตาํ หนกั ใดพะยะคะ่ \" หมา่ กงกงเหน็ ควร ได้เวลาเลือกป้ ายแล้วจงึ รีบยื่นถาดบรรจปุ ้ ายให้ทนั ที \"คืนนีเ้รามีงานมากเอาไว้พรุ่งนีก้ ็แล้วกนั \" จงหวินตฮี ้ อ่ งเต้ยงั ไมอ่ ยากเยือน ตาํ หนกั ใดทงั้ นนั้ คืนนีพ้ ระองคม์ ีภารกิจท่ีต้องไปทํา 'ท่ีเหมย่ ฮวากง' เหมย่ ฮวากง.. หนี่ว์หลินเฟ่ิงลงมือทําอาหารเองในมือ้ เย็น นางยงั ไมไ่ ด้กินข้าวตงั้ แตเ่ มื่อ วานหากไมน่ บั ซาลาเปาหนง่ึ ลกู ที่กินกบั นํา้ ชาที่เหลียนฮวากง หากลองชงั่ นํา้ หนกั ตอนที่รับรองวา่ ยอ่ มต้องหายไปเกือบสองกิโลอยา่ งแนน่ อน มือ้ เยน็ งา่ ยๆ อยา่ งผดั ผกั และแกงจืด กบั ข้าวสวยร้อนๆ ก็เป็นอะไรที่หรูหรา มากเกินในเวลาเชน่ นี ้ \"หน่ีว์ชงหรงให้หมอ่ มฉนั ชว่ ยไหมเพคะ\" เม่ียนซานหวั หน้าห้องครัวเอย่ ด้วย ใบหน้าคล้ายจะร้องไห้ ตงั้ แตเ่ ข้าวงั มานางยงั ไมพ่ บสนมนางใดลงมือเข้า ครัวเองเชน่ นี ้ผ้ทู ่ีอยหู่ ลงั เตามาเกือบคอ่ นชีวิตต้องมายืนมองสตรีสงู ศกั ดท์ิ ี่ ทําอาหารได้คลอ่ งแคลว่ ก็อดช่ืนชมไมไ่ ด้

\"เม่ืยนซานกงหนี่ว์ (นางกํานลั ) ชว่ ยหงุ ข้าวก็เเล้วกนั หนี่ว์หลินเฟิ่งเหน็ เจ้าของเตาทําหน้าลําบากใจก็เลยเอย่ ให้ชว่ ย เมียนซา่ นได้ยนิ คาํ อนญุ าตก็ กลุ ีกจุ อลงมือทนั ที \"พระสนมไมเ่ ห็นต้องลําบากเชน่ นีเ้ลย ทา่ นเหนื่อยมาทงั้ วนั แล้วนะเพคะ\" อิงอิงยืนหน้ามยุ่ อยดู่ ้านหลงั นางไมเ่ หน็ ด้วยท่ีพระสนมต้องมาลงแรงเชน่ นี ้ \"เอาเถิดอยา่ บน่ นกั เลย หรือเจ้าไมอ่ ยากกินอาหารฝี มือข้า\" หนี่ว์หลนิ เฟิ่ง หนั มาอมยมิ ้ ให้บา่ วคนสนิทท่ีแงง่ อนอยดู่ ้านหลงั ไมใ่ ชอ่ าหารท่ีเม่ียนซาน ทําไมถ่ กู ปาก นางเพียงอยากหาอะไรทําให้คลายเหงาและลืมชว่ งเวลาไป ได้บ้าง หากมวั แตน่ ง่ั รอกาปฏิทนิ รอแล้วคล้ายเวลาชา่ งเดนิ เชื่องช้าย่งิ นกั \"เจนิ ้ ตามหาสนมรักอยนู่ านที่แท้ก็มาหลบอยหู่ ลงั ครัวน่ีเอง\" นนั่ ไงเสียง สวรรค!์ หนี่ว์หลินเฟิ่งวางทพั พีและเชด็ มืออยา่ งรวกๆ \"ถวายพระพรฝ่ าบาท\" เม่ือเหน็ องคเ์ หนือหวั ทรงเสดจ็ เขามาถึงก้นครัวเหลา่ นางกํานลั รับใช้ก็ทะยอยออกไปอยา่ งรู้หน้าท่ี ตอนนีม้ ีเพียงหน่ีว์หลินเฟ่ิงที่ ยืนอยเู่ พียงคนเดยี ว มีเพียงเตาไฟที่คน่ั กลางระหวา่ งนางกบั เขาเทา่ นนั้ \"ไมค่ ดิ วา่ สนมรักจะทําอาหารได้คลอ่ ง วนั นีเ้จนิ ้ คงต้องฝากท้องที่เหมย่ ฮวา กงเสียแล้ว\" พระองคท์ รงตรัสอยา่ งรวบรัดไมเ่ ปิดชอ่ งวา่ งให้สตรีตรงหน้าได้ หาชอ่ งปฏิเสธได้ เสียงเดือดของหม้อต้มท่ีอยเู่ บือ้ งหน้าดงั ปดุ ปดุ ชา่ ง กลบความเงียบได้ดยี งิ่ ทอสรี ุ้ง

\"หมอ่ มฉนั ไมค่ ดิ วา่ ฝ่ าบาทจะทรงเสดจ็ มาท่ีน่ีและอาหารเหลา่ นีห้ มอ่ มฉนั เกรงวา่ จะไมถ่ กู พระโอษฐ์และระคายพระยคุ ลบาท\" เขาหาเรื่องให้นางเป็น ท่ีริษยาไมพ่ อทงั้ ยงั มาที่น่ีเพื่อกอ่ กวนอารมณ์นางอีกด้วย ตอนนีห้ น่ีว์หลนิ เฟ่ิงไมแ่ นใ่ จวา่ บรุ ุษตรงหน้าต้องการสงิ่ ใดจากนางกนั แน่ แตท่ ่ีมน่ั ใจนางคง ไมต่ ้องถวายตวั ในเวลาอนั ใกล้นีแ้ นน่ อน \"สง่ิ ใดท่ีสนมรักลงมือเองเจิน้ ยอ่ มพอใจ\" พดู จบโอรสสวรรค์ก็หนั หลงั เดนิ ออกไปทิง้ ให้เจ้าของตําหนกั ยืนเหรอหราทําตวั ไมถ่ กู หน่ีว์เฟิ่งกรอกตามอง บนถอนหายใจอยา่ งเหน่ือยหนา่ ยตอนนีน้ างไมเ่ พียงรับมือกบั เหลา่ สนมท่ี เร่ิมไมช่ อบนางเทา่ นนั้ ทงั้ ยงั ต้องแบง่ สมองมาคอยรับมือกบั ฮอ่ งเต้ผู้ วา่ งงานชอบกอ่ กวนประสาทอีกด้วย หน่ีว์หลินเฟิ่งจดั ทําอาหารทกุ อยา่ งเสร็จแล้วจงึ ให้นางกํานลั ชว่ ยเตรียม โต๊ะ นางเดนิ เข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์ท่ีเหม็นไปด้วยเหงื่อและกลน่ิ อาหารเม่ือ ครู่ จากนนั้ ก็เดนิ ไปท่ีโต๊ะอาหารทนั ที ใบหน้างามต้องฉงนและแปลกใจ เมื่อบนโต๊ะอาหารมีฮอ่ งเต้จอมกอ่ กวนนงั่ เคาะนวิ ้ รออยู่ คราแรกนางนกึ วา่ เขาออกจากตําหนกั ไปนานแล้วจงึ ไมไ่ ด้เร่งรีบแตง่ ตวั ไมค่ ดิ วา่ เขายงั รอ นางอยดู่ ้วยซํา้ ! \"นงั่ ลงส\"ิ เสียงทรงอํานาจเอย่ ขนึ ้ ราวเป็นเจ้าของตาํ หนกั และนางเป็นเพียง แขก

\"ขอบพระทยั เพคะ\" ไมพ่ อนางต้องขอบใจอีกฝ่ ายด้วยแม้ไมเ่ ตม็ ใจอยาก ต้อนรับและอยากไลเ่ ขาไปให้พ้นหน้าเพียงใดก็ต้องอดทน นางยงั ไมอ่ ยาก ถกู ประหาร \"เป็นอาหารที่หน้าตาประหลาดอยา่ งยงิ่ หวงั วา่ สนมรักคงไมค่ ดิ กลนั่ แกล้ง เจนิ ้ หรอกนะ\" หนี่ว์หลินเฟิ่งหร่ีตามองมงั กรผ้ยู ่งิ ใหญ่ตรงหน้าท่ีกําลงั ใช้เขม็ เงินทม่ิ ลงบนอาหารของนางอยา่ งไมไ่ ว้ใจ น่ีเขาคดิ วา่ นางจะวางยาฮอ่ งเต้ ซง่ึ ๆ หน้าเชียวหรือ ประสาท! ถงึ แม้นางอยากจะทําแบบนนั้ ก็ตามที \"หมอ่ มฉนั คงไมบ่ งั อาจคดิ ทําร้ายโอรสสวรรค์หรอกเพคะ\" นางอยาก ตะโกนใสห่ น้าอนั หลอ่ เหลาย่งิ นกั หากเขาระแวงถงึ เพียงนนั้ แล้วอยากจะ มากินกบั ข้าวของนางทําไมกนั ยงั ไมถ่ งึ เวลาที่นางคดิ จะเอาคนื ตอนนี ้ หรอกนะ \"เจิน้ ไว้ใจสนมรักเสมอเพียงแตเ่ จิน้ ต้องทําหน้าที่แทนหมา่ กงกงท่ีไมไ่ ด้มา\" จงหวนิ ตฮี ้ อ่ งเต้ตรัสด้วยน่งิ แท้ท่ีจริงแล้วพระองคก์ ็กลวั วา่ สตรีตรงหน้าจะ เอาคนื เชน่ กนั ไมใ่ ชก่ ลวั โดนยาพษิ แตก่ ลวั อยา่ งอื่นมากกวา่ \"อ้อ งนั้ หรือเพคะ\" หนี่ว์หลนิ เฟิ่งเอย่ ออกมาอยา่ งเสียไมไ่ ด้ เขาชา่ งโกหกได้ ลื่นไหลยง่ิ นกั ทอสรี ุ้ง

เมื่อลงมือรับประทานอาหารตรงหน้าจนหมดเกลีย้ งเเล้วนางก็ให้อิงองิ ไป เตรียมชามาถวาย ฮอ่ งเต้ทรงเตมิ ข้าวถึงสองครัง้ ชา่ งนา่ แปลกใจไมใ่ ชว่ า่ ฮอ่ งเต้ต้องกินอยา่ งละคาํ สองคาํ หรอกหรือ \"สนมรักทําให้เจิน้ ประหลาดใจได้ตลอดเวลาเสียจริง\" จงหวินตีฮ้ อ่ งเต้รู้สกึ อยา่ งท่ีพดู จริงๆ พระองค์ไมเ่ คยเสวยอาหารได้มากเทา่ วนั นี ้แม้เป็นอาหาร ง่ายๆ แตก่ ลบั รู้สกึ ดีและอร่อยถกู ปากเป็นพเิ ศษ \"หมอ่ มฉนั น้อมรับคําชมแตไ่ มข่ อรับรางวลั นะเพคะ\" หนี่ว์หลินเฟิ่งพดู ดกั ไว้ ก่อนหากมีรางวลั ตามมาอีกเหลา่ สนมคงได้พากนั มาพงั ตาํ หนกั นาง แนน่ อน คดีเกา่ ยงั ถกู ไป๋ ชงอี๋หมายหวั รอสะสาง \"ฮา่ ๆๆๆๆ\" เสียงสลวลของฮอ่ งเต้หนมุ่ ดงั ก้องตาํ หนกั หนี่ว์หลินเฟิ่งก็อดที่ จะแลมองไปรอบๆ กลวั คนผา่ นมาเห็น ทําไมต้องนางต้องรู้สกึ ราวกบั แอบ นดั พบชายหนมุ่ ด้วย \"น้อมสง่ เสดจ็ ฝ่ าบาทเพคะ\" นางเหน็ วา่ เร่ิมดกึ มากแล้วและไมอ่ ยากเป็น ขา่ วจงึ คาํ นบั สง่ เหมือนไปการไลท่ างอ้อม \"เจ้า!!!\" น่ีนางกล้าไลพ่ ระองคเ์ ชียวหรือชา่ งขวญั กล้าอยา่ งยง่ิ จะวา่ ไปเป็น พระองค์ที่แอบมาหานางเองไมแ่ ปลกท่ีจะโดนไล่ แตพ่ ระองคเ์ ป็นฮอ่ งเต้จะ ไปที่ใดก็ได้

เหลียนฮวากง ... \"ฝ่ าบาทเสดจ็ ไปที่เหมย่ ฮวากงอยา่ งลบั ๆ เพคะฮยุ่ ซูเฟยเหนียงเหนียง\" ซง่ิ หลนั นางกํานลั คนสนิทเข้ามารายงานผ้เู ป็นนาย \"เป็นอยา่ งท่ีคาดไมผ่ ดิ \" ฮยุ่ ซูเฟยยกนํา้ ชาจบิ ยมิ ้ น้อยๆ ’ฝ่ าบาททา่ นจะปิด เรื่องนีใ้ ห้มิดได้อยา่ งไรหน้าตา่ งมีหปู ระตมู ีชอ่ ง ทําเชน่ นีเ้ทา่ กบั เป็นการชี ้ เป้ าให้สตรีท่ีพระองค์สนพระทยั ตกที่นงั่ ลําบากและมีชีวิตในกรงทองสนั้ ลง' \"เป็นเชน่ นีก้ ็ดีแล้วไมใ่ ชห่ รือเพคะยอ่ มเป็นประโยชน์ตอ่ เรา\" ซิง่ หลนั กลา่ ว ตอ่ \"คดิ การใหญ่อยา่ สนใจเร่ืองเลก็ น้อยเหลา่ นี ้หน่ีว์ชงหรงก็เป็นคนนา่ คบหา ผ้หู นง่ึ เปิ่นกงยงั ไมอ่ ยากทําร้ายใคร\" ฮยุ่ ซเู ฟยเอือ้ นเอย่ แผว่ เบานางรู้สกึ ถกู ชะตากบั หน่ีว์หลนิ เฟิ่งจริงๆ ทอสรี ุ้ง