ရွှေတိုက်စိုး (ချစ်ဦးညို)

ဟု ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည။္ ႏႈတ္ဆကစ္ ကားပင္ မေျပာေတာဘ့ ဲ လွညထ့္ ကြ ခ္ ့ဲရျပန္သည္။ တစဆ္ ငို ္ေက်ာ္ ဆငို ေ္ ရွ႕ ရပရ္ ျပန္သည္။ မတိမ္မယမိ ္း အသကအ္ ႐ြယ္ရိွသူ ဆငုိ ္ရွငက္ ႂကပြ ါဟု ဆးီ ေျပာသည္။ အတတႏ္ ငို ္ဆံးု ႏးူ ညံ့ခ်ိဳသာစြာ ေမးၾကည့္သည။္ “တစခ္ ေု လး သိခ်င္လုပ႔ိ ါ ခင္ဗ်ာ။ ဒီဆုငိ တ္ နး္ မွာ ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖိုထကြ ္ ပစညၥ ္းေတြ ေရာင္းတ့ဲ သားအဖ” “က်ဳပက္ ဆငို ထ္ ြကတ္ ာမဟတု ဘ္ ူးဗ်” ဆံုးေအာင္ပင္ မေျပာလိကု ္ရ။ ဆိုင္ရွငက္ ေနာကေ္ ရာက္လာေသာ ဝယသ္ ေူ တြဘက္ လွည့္သာြ းသည္။ “ၾသ... ၾသ... ဘတ႔ုပိ ါလား။ မေနက႔ တည္းက လာမယထ္ င္ၿပးီ ေမွ်ာ္ေနတာ။ မႏစွ ္ကလဲ ဒအီ ခ်ိန္ပဲေနာ္။ ကဲ... ဆို ဘတ႔ုိ ထယသ္ ြား၊ တံစဥ္၊ ဓါးမ၊ ဓါးေမာက္အစပံု ဲလား။ ဒီႏစွ ္ ရဲဒင္းသာြ းေတြ ေကာင္းလိကု ္တာ။ တန႔္ၾကည္ေ့ တာင္ေၾကာက သံေတြ ဘရဲ႕” အေျခအေန မေကာငး္ ၿပီဟု သလိ ိကု သ္ ည။္ ဆိုငထ္ ကြ တ္ ာမၾကားေသးဘူးဟု ဆုိခသ့ဲ ူမွာ မႏစွ ္က ေဖာကသ္ ည္ေတြ ရေွိ နသည့္ အျဖစ။္ တစ္ဆငို ္ဝင္ တစ္ဆငုိ ထ္ ြက္ ေမးေန၍မျဖစေ္ တာ့။ အပငပ္ န္းခံ၍ ဆငုိ တ္ ကာေစ့ လုိကၾ္ ကညရ့္ ေတာ့မည။္ ပန္းပဲပစၥညး္ တန္းမွာ ေတာငး္ ႏစွ ္လံးု ထမ္း ႏွမ္းဖတသ္ ညတ္ စေ္ ယာက္ ေခါက္တေ႔ုံ ခါကျ္ ပန္ လးူ လာေနသညမ္ ွာ ျမငမ္ ေကာငး္ ေသာလ္ ည္း မတတ္သာေတာ့ၿပီ။ ေနပုိပူလာသည။္ တခၽြင္ခၽြင္ တထနထ္ န္ အသံမ်ားလညး္ ပု၍ိ ဆူလာသည။္ ေဈးဝယ္သတူ ႔ုိ ပိုစည္လာသည။္ ေခါင္းေပါငး္ ေအာက္မွ ေခၽြးသည္ နဖူးျပင္ကိျု ဖတလ္ ွ်က္ ၿပိဳကၿ္ ပဳိ က္က်ၿပီး အေလအ့ က်င့္မရေွိ သာ ပခုးံ မွာလညး္ ထမး္ ပုိးဒဏေ္ ၾကာင့္ နာက်ငခ္ ်ငလ္ ာၿပ။ီ ေတာင္းထမဲ ွ ႏမွ ္းဖတ္ေတကြ ပုေိ လးလာသည္ ထင္ရသည။္ ဂ်မး္ တို႔ မရွိၾကေတာ့ဘးူ ထင္ပါရဲ႕။ သတူ ု႔ိက ပ်ံက်ေရာငး္ တာဆုေိ တာ့ ေဈးတန္းန႔ဲ ဆိငု ္နခ႔ဲ ငး္ ၿပးီ ထကြ ႏ္ ိငု ္ၾကမွာမဟုတ္။ “ကငို း္ ... မြနး္ မတည့္ခင္ ဝယ္ထားၾကရွင့္။ မနြ း္ တည့္တာန႔ဲ ဆုငိ ္သိမး္ ေတာမ့ ွာ။ ေဟာဒမီ ွာ ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖုထိ ြက္ ပစၥည္းေတြရယ္ေနာ္။ ပပု ၸားနဲ႔ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ေၾကာမာွ ထကြ ္တ့ဲသံရငွ ့္။ သံကလညး္ သ၊ံ မးီ ကလညး္ မးီ ရငွ ့္။ ဖြဲသးုံ ဆပု ္မီး မဟုတ္ဘးူ ဖြဲတစျ္ ပည္မီး မဟတု ဘ္ ူး။ ဖြဲတစ္တင္းန႔ဲ ဖားဖုိဆထဲြ ားတ့ဲမီးရွင့္။ အဲဒီလိုမးီ န႔ဲ အဲဒီလိသု ံေတြ။ ထနြ ္မလား၊ ယက္မလား၊ 101

ခ်ကမ္ လား၊ ျပဳတမ္ လား၊ ခတု မ္ လား၊ ထိးု မလား၊ အဖုိးသားနားမမ်ားဘဲ အမ်ိဳးအစား တအားေကာင္းတ့ဲ ေ႐ႊေလာငး္ ပနး္ ပဲဖိုထြက္ ပစညၥ ္းေတြရယ္ေနာ။္ လာၾကရငွ ့ေ္ နာ္... လာၾကေနာ္” စခီ နဲ အသေံ ၾကာင့္ ေျခလွမး္ တ႔ုိ တုခံ႔ နဲ ရပသ္ ာြ းသည္။ ဂ်မ္းအသံမွ ဂ်မ္းအသံ စစစ္ စ္။ အစြန္ဘကဆ္ ုံး ဆငုိ မ္ ွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ယ္သူေတြ ဆုိင္ေရွ႕မာွ စုၿပံဳေနသည။္ ခၽြင္ခၽြငထ္ နထ္ န္ အသမံ ်ားလည္း ဆူညေံ နသည္။ အဆိုငး္ အဆိုငး္ ဆြဲထားေသာ ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ လူကို မျမငရ္ ၊ ေနပူထဲ သြားေနရသျဖင့္ မ်က္လးံု ေတလြ ညး္ ျပာေနၿပ။ီ “ဓါးလား ဘေထြး ေဟာဒဓီ ါး ယၾူ ကည့္စမး္ ပါ။ အမံ ယ္ အဲဒါ တျခားက သံႂကပြ ္မႈန႔္ဝင္ေနတာ။ လကန္ ဲ႔မသပ္နဲ႔၊ ေရာ့ ေဟာဒီအဝတန္ ဲ႔ သပခ္ ်လကို ္၊ ကဲ... ေတြလ႔ ား။ ဘာဆီမွ တင္စရာ မလိုဘးူ ။ သံက ေကာငး္ ၿပးီ သားဟာကုးိ ။ ေျပာင္လကလ္ ာတာေတာ့္။ သထံ ုတတ္ င္က်ည္း၊ ဓါးလည္းေျပာငေ္ ျပာင္ဆိုတ့ဲ စာဆနုိ ႔ဲ မညဘီ ူးလား။ တင္က်ညး္ ေမြးလုိ ညိဳေမာွ င္ေျပာငေ္ နတာရငွ ့္” “ရွင္... မမ်ားဘးူ ... မမ်ားဘးူ ။ ဘေထးြ ေနာ္ ဘေထးြ ကလညး္ ပစၥညး္ ေကာင္း ကငို မ္ ွေတာ့ ေဈးလဲပဲ မျဖစ္စေလာကေ္ တာ့ ပေုိ တာမ့ ွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းေပးရတ့ဲ ေဈးန႔ဲ မလုိကေ္ အာင္ ဘေထးြ စတိ ္ခ်မး္ သာလိမမ့္ ယ။္ ဟတု ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့ ေရာ့... ေရာ့” “ေၾသာ္... ေမာင္ႀကီးတိပု႔ ါလား။ ခုမွ ေရာကလ္ ာၾကသလား။ ဓါးအမိ မ္ ယေူ တာ့ဘူး။ ဓါးလတြ ္ပဲ ဟုတစ္ ။ မ႐ုမိ ေသေနာ္။ အဲဟုတိ ုငိ ္မွာ ေထာငထ္ ားတဲ့ ဓါးကုိၾကညစ့္ မ္း။ ေမာင္ႀကးီ ... တေကာင္းျပညက္ ေမာင္တင္တ့ ယရ္ ဲ႕ အသြားရစွ ္သစ္ဓါး၊ နဂါးခုတတ္ ဲ့ ေပါက္က်ဳိ င္းဓါးမတတု ႀ္ ကးီ ကေတာ့ လေူ ျခာက္ေယာက္မတာေတာင္ မႏုငိ ဘ္ းူ တ့ဲ။ သိဒတၶ ေၳ လာငး္ မငး္ ရဲ႕ ဓါးကလဲ ႏြားလည္ပငး္ ေတာင္ အကြင္းလုကိ ္ တိခနဲတဲ့။ အဲဒီလုိ ဓါးႀကီးေတကြ ေုိ တာ့ မမီဘူးပ ေမာင္ႀကးီ ရယ။္ သိေ႔ု သာ္လဲ အဲဒီဓါးေတြၿပီးရင္ ေမာငႀ္ ကီး အခုကုိင္ထားတဲ့ ဓါးမွ ဓါးမည္သတ့ဲ ေမာငႀ္ ကီးရဲ႕” “ကငုိ ္း... ကိုငး္ ... မြနး္ တည့္ေတာမ့ ယ္ေနာ္။ မနြ း္ တည့ေ္ တာမ့ ယ္။ ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖုထိ ြက္ဓါးေတြ ဝယ္ခ်ငလ္ ခွ ်ညရ္ ဲ႕ဆုလိ မုိ႔ ရေတာဘ့ ူးရငွ ့္” “ငွက္ႀကးီ ေတာင္လား။ စလူဖူးလား၊ ေလးကငး္ လား။ ခါးပတလ္ ား။ ေမာငး္ ခ်လား။ ဓါးေျမာင္လား။ ကုိင္းခတု လ္ ား။ ဦးတလို ား။ ဓါးခၽြနဓ္ ါးေမာကလ္ ား ႀကိဳကတ္ ာေ႐ြး၊ လုိတာဝယ၊္ စနည္းနာပါ၊ ကငုိ ္ၾကည့္ပါ၊ မ,ၾကညပ့္ ါ၊ ခုတၾ္ ကည့္၊ ယမး္ ၾကညပ့္ ါ။ ေ႐ႊေလာငး္ ပနး္ ပဲဖိုထြက္ ပစၥညး္ ေတြရငွ ့္ေနာ္” 102

ေဈးသည္တစေ္ ယာက္ ေဈးေရာငး္ ေနပံုႏွင့္ မတဟူ ု ထင္မိသည။္ ႏတႈ က္ လညး္ အဆကမ္ ျပတ္၊ ဝယဲ ာလက္အစံကု လဲ ရပ္နားသညမ္ ရွိ၊ ကုယိ ပ္ ုိငေ္ တးတစ္ပဒု ္ျဖင့္ သီဆကို ခနု ေ္ နေသာ ကေခ်သညတ္ စေ္ ယာကဟ္ ု ျမင္မိေနေလသည။္ ခ်စ္စရာေကာငး္ လိကု ္တာ ဂ်မး္ ရယ္... ပဲ့တငသ္ ံပါေသာ အသတံ စ္ခကု ို ၾကားလကို ရ္ ေသာေၾကာင့္ ေယာငယ္ မ္း၍ ေဘးဝန္းက်ငက္ ို လွညၾ့္ ကည့္မေိ သးသည္။ ေၾသာ္ ျဖစရ္ ေလျခငး္ ၊ ဘယ္သူ႔အသံမမွ ဟုတ္၊ ကိယု ္တငို ္၏အသံ၊ ရငထ္ မဲ ွာ ျမည္ေႂကးြ သာြ းေသာ အသံမထြကသ္ ည့္ ပဲ့တင္သံ မ်ကႏ္ ာွ ျပငမ္ ာွ သံမနႈ ္သ႔ ေံ ခ်းေတြ စြနး္ ထငး္ ေနသည့္ၾကားမွ ပါးမႏိ႔ု ွစဘ္ ကသ္ ည္ ေစးြ ေစးြ နီရလဲ ွ်က္၊ ပါးပါးလွပ္လွပ္ ရေိွ သာ္လညး္ ေစြ႔ေစြ႔ဖူးေနသည့္ ႏတႈ ခ္ မ္းႁမာြ တ႔သုိ ည္ အရပ္အနားမ့ဲ လပႈ ္ရာွ းလွ်က။္ နဖးူ ေပၚမွ ေခၽြးသးီ ေခၽြးေပါက္သည္ ႏာွ ေရာင္ကုိ ျဖတဆ္ င္းကာ လးုံ ဝနး္ ေသာ ႏာွ သးီ ထပိ ္ေပၚ၌ တဲြရ႐ဲြ ခလို ်ွ က္ရသွိ ည။္ ေခၽြးသးီ ကုိ ဂ်မး္ သုတရ္ န္ သတိမရ၊ ဓါးမ်ားဆမီ တွ ဆင့္ ေရာငျ္ ပန္ဟပေ္ နေသာ ေနေရာင္တြင္ ႏွာသးီ ေပၚမွ ဥေလးသည္ ဝငး္ ခနဲ ျပက္သြားျပန္သည္။ ေခၽြးစီးေၾကာငး္ စးီ ျဖတ္ခ့ဲရာ ႏွာတ႐ံ းို တြင္ ေသးမွ်င္ေသာ ႏာွ တံအေရးအသားေလး တစခ္ ျု ဖင့္ မနႈ း္ ျခယထ္ ားသကဲ့သိ႔ု ရိွေလသည။္ လညတ္ ငို စ္ ပ္ ပင္နရီ င္ေစ့ အထက္မာွ လညး္ ေခၽးြ တိျု႔ ဖင့္ ႐နဲႊ စေ္ နၿပီ။ ေခၽးြ ကကြ ထ္ င္ေသာေနရာသည္ ကႏိ ရၷ ီ၏ ဘယကတ္ စ္ခလု ုိ ကႏတု ္ဆနေ္ နသည။္ ျပည့္ေသာလညတ္ ငုိ ္တြင္ ပလု ပဲ တု းီ မရိွ၊ ဒါြ ဒရာလညဆ္ ဲြ မရိွ၊ သ႔ေုိ သာ္ ပကတိ တင့္တယဘ္ ိျခငး္ ။ အအားမထားေသာ လက႐္ ုံးႏစွ ္ခေု ၾကာင့္ ဂ်မး္ ၏ လံးု ဝနး္ ၿဖိဳးေမာကေ္ သာ ပခံုးသားတ႔ိုသည္ လိႈင္းႏယွ ္တအိအိ လႈပ္ရာွ းေနၾကသည။္ ထိပု ခးံု တ႔ထုိ က္ရိွ ဆံေတာကဖ္ ားဖားသညလ္ ည္း ေလျပငး္ ေအာကမ္ ွ အနု ္းလကမ္ ်ားႏွယ္ တဝဲဝဲတယမ္းယမ္း။ “က္ိငု း္ ... ေနမြန္းတည့္ၿပ။ီ ဆငို ္ပိတ္ၿပီေတာ့္။ ေဟာ အရီးဆိငု ္ပတိ ၿ္ ပဆီ ုိမွ ေရာကလ္ ာေတာ့တယ္။ ဘာလုိခ်င္လုိလ႔ ဲ။ ထယ္သြားဟတု ္လား။ အဘေရ... အဲဒီေခ်ာငထ္ ကဲ ထယသ္ ာြ းေတြ ျပလုကိ ္ပါဦး။ အရးီ မိ႔ု ေရာင္းတာေနာ္။ 103

ေ႐ေႊ လာင္းဖဆို ုငိ ္က ဆငုိ ္ပိတ္ၿပီဆိုရင္ အတြင္းသင္းမွဴးလာဝယ္ေတာင္ ေရာငး္ မွာမဟုတဘ္ ူးေတာ္။ ကဲ... ၾကည့ၾ္ ကည့္ အရးီ ။ ႀကဳိ က္တဲ့ ထယသ္ ြားေ႐ြး၊ ေဈးလား ေၾသာ္... အဟငး္ အရီးေပးေနက်ေဈးပဲေပါ့ အရးီ ရဲ႕” ထယ္သြားကိုငလ္ ွ်က္ မိနး္ မႀကးီ ထြက္သြားသည္ “အား... ေရာင္းလ႔ုိေတာ့ ေကာငး္ ပါရဲ႕။ ေညာင္းလုိက္တာေတာ္” ခါးကုိ ဘယည္ ာႏြဲ႔လွ်က္ ကၽြတ္ကၽြတခ္ ်ိဳးသည။္ ေမးကိုကုိင္၍လညး္ ဇကေ္ ၾကာခ်ိဳးသည။္ “ကိငု ္း... အဘ သိမး္ ႏငွ ့္ေတာ။္ က်ဳပ္ ဟိုဘကသ္ ာြ းၿပီး မန္းက်ညး္ ရည္ေလး ေသာက္ခ်ည္စမ္းမယ္” ဆိုင္ေပၚမွ ဂ်မး္ လွမ္း၍ ဆင္းသည။္ ေအာက္အဆင့္တြင္ ေျခအခ်၊ ဂ်မ္း၏ ဆက္ဆငး္ အေ့ံ ျခသည္ တုံ႔ခနဲ ရပသ္ ြားသည။္ ဝုိင္းစက္သြားေသာ မ်က္လံးု နကမ္ ်ားႏွင့္ ပြင့္အာသာြ းေသာ ႏႈတ္ခမ္းႁမာြ ။ “ေဟာ... ရွင္” စကားမျပန္ႏိုင္။ ၿပံဳး၍ ေခါင္းဆတ္ဆတ္ညတိ ္မိလုိကသ္ ည။္ ဂ်မး္ မတွ ္မိေပစြ။ ဝမး္ သာ၍ မဆးုံ ။ “ဟုဒိ င္း... ႏွမ္းဖတသ္ ည္ မဟတု ္လား” “ဟုတက္ ဲ့... ႏမွ း္ ဖတသ္ ညပ္ ါ” အခမု ွပင္ ထမ္းပိုးကို ပခံးု ေပၚမွ ခ်ပါေတာ့သည္။ အေရးထဲ အေတးြ ေရာက္ေသးသည္။ ထမ္းပုးိ ကိုေတာ့ ပခုံးေပၚက ခ်လကို ၿ္ ပဂီ ်မ္းေရ။ လစ္ဟာသြားတဲ့ အဲဒပီ ခုံးေပၚမာွ မငး္ ကုိတငၿ္ ပးီ ေတာသ့ ာ တစခ္ ါတည္း ခုိးေျပးသာြ းခ်င္ပါရဲ႕ဟု။ “ေတာႏ့္ ယွ ္ေတာ္။ ေပ်ာက္ခ်ကသ္ ား ေကာင္းလုကိ ္တာ။ အဘကေုိ တာင္ ေျပာရေသးတယ္။ ဟုတိ စ္ခါက ေတြဖ႔ ူးတဲ့ ႏွမး္ ဖတသ္ ည္ႀကးီ လဲ ေဈးေရာငး္ တာ မေတြ႔ေတာ့ဘူးလ။ုိ႔ မင္းတရားတပေ္ တာ္ထမဲ ်ား မငး္ မႈထမ္းလုိက္သာြ းၿပလီ ား မသဘိ းူ လ႔ု၊ိ ဟတု တ္ ယေ္ လ ေတာတ္ ႔လုိ ို” စကားကုိ ခဏနား၍ တစခ္ ်ကဝ္ င့္ၾကည့္သည္ကုိ သတိထားမလိ ကုိ သ္ ည္။ “အဲ... ေတာတ္ လိ႔ု ို အဆက္ေပါက္မ်ိဳးန႔ဲ ေယာက်္ ားေလးေတမြ နွ ္သမ်ွ အခုဆုိ ေ႐ႊနန္းရွင္ဆပီ ဲ ေရာကေ္ ရာက္ကနု ္ၾကတာကလား” “မဟုတပ္ ါဘူးဗ်ာ။ မင္းမႈထမး္ ဝါသနာလဲ မပါပါဘးူ ။ ကယုိ ဘ့္ ာသာကယို ္ အေရာင္းအဝယ္ေလးပဲ” 104

“အင္းေပါ့ေလ။ ဝါသနာပါရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပသ္ ာ ေယာက်္ ားေလးဆုိရင္ တပေ္ တာ္ထဲဝငမ္ ွာပဲ။ ခေု နခါ ေယာက္်ားဆတို ာ ရဲမက္အလုပ္နဲ႔ အလုကိ ္ဆးံု ပဲေတာ့္” ရငထ္ ဲမွာ ထတိ ခ္ နဲ ျဖစ္သြားသည။္ ေၾသာ္... သူက မင္းမထႈ မး္ ရမဲ ကေ္ တာသ္ ားကို အထငႀ္ ကီးရာွ သကူ ုိး။ “ေနပါဥးီ ... ေတာအ္ ခု ႏွမး္ ဖတ္သည္ပဲလား” “အာ... ဟတု ္ကဲ့။ ႏွမး္ ဖတသ္ ည္ပါပဲ” “အေရာင္းအဝယေ္ လးမ်ားေကာ ေကာငး္ ရဲ႕လား။ ေကာငး္ မွာပါေလ။ ေ႐ႊနန္းရွငလ္ က္ထကပ္ ဲဟာ။ အခုေတာ့ ေရာင္းကုန္ၿပီလား” မ်ကစ္ ိက အလုိလုိ ေတာင္းႏစွ ္လံုးဆီ ေရာက္သာြ းသည။္ ဂ်မး္ က တအံ့တၾသ ေရ႐ြတေ္ လသည။္ “ေဟာ့ေတာ္... ေတာ့္ဟာကလည္း ေတာင္းႏွစလ္ ုံးအျပည္ပ့ ါလား။ ဒအီ ခ်ိန္ႀကးီ ေတာင္ ေတာ္ကတစဖ္ တ္မွ မေရာငး္ ရေသးဘးူ လား။ ေအးေလ... ေတာက္ ႏတႈ န္ ညး္ လနြ ္းအားႀကးီ တာကိုး။ အဘလဲ ေတာလ့္ ိုပဲ။ ဖသို ႀူ ကီးသာ လုပ္ေနတာ စကားကမုိ ေျပာဘူး။ ဆြေံ႔ နသလား ေအာကေ္ မ့ရတယ္” ေကာင္းၾကေရာကြာဟု စတိ ထ္ ဲက ေရ႐တြ ္မိသည။္ အဘအတုိငး္ ပတဲ ့ဲ။ ကစိ မၥ ရိွ။ ကာလၾကာျမငစ့္ ြာ မဆမုံ ေတြ႔ ရွိခဲ့ေသာ တစႀ္ ကမိ တ္ စ္ခါတညး္ သာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ မိမကိ ို ဂ်မး္ ေကာင္းစာြ မွတမ္ ိေနသညက္ ပင္ အားတက္စရာ။ “ေရဘးူ ေလးေတြတ႔ ိငု ္း ေတာက့္ ုိ သတိရေနတာ။ ဟုတတ္ ယေ္ လ။ ဟုိတစခ္ ါ ေ႐ႊနန္းရွငက္ ဘယေက်ာ္သူကုိ ႏွိမ္နငး္ ၿပးီ ျပနအ္ လာမွာ က်ဳပ္တိ႔လု ဲ နန္းၿမိဳ႕ထဲအဝင္ ႐ႈပယ္ ကွ ္ခတသ္ ာြ းတာန႔ဲ ေတာ့္ေရဘးူ ကို ျပန္ေပးဖု႔ိ ေမ့သာြ းတယ္” ေရဘူးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေၾကာငပ့္ ဲျဖစျ္ ဖစ္ သတိတရရွိတယဆ္ ရုိ င္ ေတာၿ္ ပီ ဂ်မ္းရယဟ္ ု စတိ ္ထဲကပင္ ျပနေ္ ျပာမိေလသည္။ “ေတာ့ ဘူးသီးေျခာက္ကေလးကုိ သမိ ္းထားရတယ။္ အခုေတာင္ ပါလာေသးတယ။္ ဆိုင္ထကြ တ္ ိုင္း ယလူ ာရတာ။ တစ္ေန႔ ေတာေ္ ပါက္ခ်လာရင္ ျပန္ေပးလရ႔ုိ ေအာင္ေလ။ ခဏငာွ းတာဆၿုိ ပီး အပိုင္သိမး္ ထားတယဆ္ ိတု ာလည္း ခးို မတႈ စ္မ်ဳိ းပဲ မဟုတလ္ ား။ ခးို တယဆ္ ုတိ ာ မေကာငး္ ဘူးေလ” ခုးိ တယ္ဆတို ာ မေကာင္းဘူးေလ။ မ်က္ႏွာခ်ငး္ ဆုိင္ နးီ ကပ္စာြ ရိေွ နပါလွ်က္ အလနြ ္ေဝးကာြ သာြ းၿပဟီ ု ခံစားရသည္။ 105

“အဘေရ... ေအ... အဘ” ဆငုိ ္ဘကသ္ ႔ုိ လညွ ့္ကာ ဂ်မး္ ေအာေ္ ခၚျပနသ္ ည။္ “အဘ” “ဘာလဲဟ” “ဟို... ေရဘးူ ေလး ျဖဳတလ္ ုကိ စ္ မ္းပါ။ ဒီမွာ ပုိင္ရွင္ျပနေ္ ရာက္လာၿပီေတာ္” ဂ်မ္း၏အဘက ဆိုငေ္ ပၚမလွ ွမ္းၾကည့္သည။္ ဘာမမွ ထးူ ျခားေသာအသြင္ျဖင့္ မ်ကစ္ လိ ကႊဲ ာ တုငိ တ္ ြငခ္ ်တိ ္ထားေသာ ေရဘးူ ကုိ ျဖဳတ္၍ ကမ္းသည။္ ဂ်မး္ လမွ ္းယူၿပးီ တစဆ္ ငက့္ မး္ လွ်က္... “ေတာ့ဘူးသီးေျခာကက္ ေလး အေအးဓါတ္ ပ်ကမ္ ွာစုိးလု႔ိ ေရမျပတ္ထည့္ထားရတယ္။ ေရာ့...” ဘးူ သီးေျခာကက္ လို မွ ္းအယူတြင္ ဂ်မ္း၏လက္ေခ်ာငး္ မ်ားႏွင့္ ထေိ တ႔လြ ုကိ ္ရသည္။ အတြင္းေရးမွဴးစံအိမ္တကၿ္ ပးီ အလုပ္လုပခ္ ဲ့စဥက္ ထက္ ပုိ၍ လိႈကခ္ နု သ္ ြားေသာရငက္ ို သတထိ ားမိေလသည္။ “ကုငိ ္း... ပိငု ္ရွငလ့္ ကထ္ ဲ ပစညၥ ္းျပနအ္ ပ္ၿပီးၿပီ။ အခုမွ စတိ ္ထဲ ရငွ ္းသာြ းေတာ့တယ။္ ဟုတ္တယေ္ တာ့။ က်ဳပက္ အဘကုိ ေျပာေျပာေနတာ။ ေၾသာ္... ႏမွ း္ ဖတသ္ ညၾ္ ကည့္ရတာ က်ဳပတ္ ႔ိထု ကပ္ ၿို ပီး ဆင္းရပဲ ံုရတယ္လုိ႔ ခမ်ာေရဘူးတစဘ္ ူးဆို ဆသို ေလာက္ ႏွေျမာရွာမာွ ပဲလ႔ုိ။ က်ဳပျ္ ဖင့္ ဘးူ သးီ ေျခာကက္ ေလးျမငတ္ ငို း္ စတိ မ္ ေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတာ။ အခမု ွပဲ ေျဖသာေတာ့တယ္” ရယလ္ ညး္ ရယ္ခ်င္သည။္ စတိ ထ္ ဲမွာလညး္ တႏံု႔ႏံ႔။ု ေၾသာ္... သူငါ့ကို သတတိ ရ ရေိွ နတယဆ္ ိတု ာဟာ ဒီအဓပိ ၸါယ္ နဲက႔ းုိ ။ “ကဲ... က်ဳပ္သြားဥးီ မယ။္ မန္က်ည္းရည္ ေသာက္မလ႔ေုိ တာ္” ဂ်မ္း လႈပ္ရာွ းလာသည။္ “ေန... ေနပါဦး။ က်ဳပ္ အဲ... ကၽြနေ္ တာလ္ ဲ လုကိ ္ခမ့ဲ ယေ္ လ” ဂ်မး္ တစခ္ ်ကင္ ဲ့ၾကည္က့ ာ... “လုကိ ခ္ ်င္လဲ လကုိ ခ္ ဲ့ေလ။ မနက္ ်ည္းရည္ ေသာက္မလု႔ိလား” “ဟတု ္ပါတယ္” 106

“က်ဳပ္ ဝယ္တိုကပ္ ါ့မယ္။ ေတာ့္ အသျပာန႔ဲေတာ့ မေသာကရ္ က္ဘူး” “ဟုတက္ ပဲ့ ါ” ဂ်မး္ ႏွငယ႔္ ဥွ လ္ ်ွ က္ ေလ်ွ ာကရ္ ေသာ ေျခလမွ း္ မ်ားကား အႏုတ္အသမိ း္ အား ေကာင္းလွဘျိ ခင္း။ ***** 107

။၁၆။ မန္က်ညး္ ရိပ္ကလညး္ ေအးေအးျမျမ၊ မနး္ က်ညး္ ရည္ကလညး္ ခ်ဳိ ခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ၊္ သညထ့္ က္မူ ဂ်မး္ ႏွင႔အ္ တူ ရွိေနရေသာအျဖစက္ မနက္ ်ည္းရိပ္၊ မန္က်ညး္ ရညတ္ ႔ုိထက္ အဆေပါငး္ မ်ားစာြ ပကို လဲ ်ွ က။္ မိမိက နားေထာင္သမား၊ ဂ်မး္ ကေျပာသူ။ သတူ ႔ုသိ ားအဖအေၾကာငး္ ေတကြ ို တသြငသ္ ြင္ ေျပာရွာသည။္ သလူ သမီးအ႐ြယ္ကတည္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ သ႔ူအမိကုိ သူမမွတမ္ ိေၾကာငး္ ကအစ၊ အဘ၏ ေ႐ႊေလာငး္ ပန္းပဲဖို အေၾကာင္းအလယ၊္ အငး္ ဝေ႐ႊနနး္ ရွင္အေၾကာင္းအဆးံု ။ “သလိ ား။ အဘကုိ ပန္းပဲေတာခ္ နခ္႔ ်င္တာတ့ေဲ တာ္။ ပနး္ ပဲေတာဆ္ တို ာေကာ သိလား။ ဘရု င့္အေျမႇာက္အစားခံ ပန္းပဲသမားေပါ့ေတာ္။ အဘကလဲေလ အ,လုကိ တ္ ာ မေျပာန႔ေဲ တာ့။ ေ႐နႊ န္းေတာက္ ေျမာႇ ကစ္ ားခ်ငတ္ ယ္ ဆိတု ာေတာင္ အသနားခၿံ ပီး ျငငး္ လိုကတ္ ယ္ေလ။ ဘယလ္ ိုမလွ ဲ ေျပာလ႔ုိမရဘူး။ အားႀကးီ ေခါင္းမာတာ၊ သဖ႔ူ ထို ကဲ ေပတံးု ထက္ေတာင္ ေခါင္းမာလ႔ုိ အခု က်ဳပ္ေဈးသည္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ႏ႔ုိမမ႔ုိ ်ားဆိုရငေ္ လ အခုေနဆို က်ဳပအ္ ဝေ႐ႊနန္းေတာသ္ ူ ျဖစေ္ နၿပီေတာ္” “ဒအီ တိုငး္ ပဲ ေကာငး္ ပါတယဗ္ ်ာ” ဂ်မး္ ၾကားဟနမ္ တ။ူ “တမိ ္ေတာင္တက္ ဆထံ းုံ တုိဘ႔ ာတ႔ို၊ ေ႐ကႊ ်င္ခပ္ ပဝါတဘို႔ ာတ႔ို က်ဳပက္ သိပလ္ ပု ခ္ ်ငတ္ ာ၊ ေပးစမ္းပါဦး... ေနာက္တစ္ခြက၊္ ေတာ္ေကာ ယူဥးီ မလား ေနာကတ္ စခ္ ကြ ္” “ဟုတ္ကဲ့... အင္း” “အေဝးေဈး႐ုံေတာ္မွာ ဒဆီ ငို က္ မနက္ ်ညး္ ရညက္ အေကာင္းဆးုံ ပဲေတာ့္။ သူက႔ ို ႏွစ္ခကြ ေ္ သာကဆ္ ုငိ ္လ႔ို ေခၚတယ။္ တစ္ခြက္တည္းနဲ႔ မတင္းတမိ ္ႏုိငဘ္ းူ ေလ။ က်ဳပ္ေတာ့ ေဈးသိမး္ ၿပီးတိုင္း ႏစွ ္ခကြ ္ႏွစ္ခကြ ပ္ ဲ” ႏစွ ္ခါစားဆိငု ဆ္ ိေု သာ တစခ္ ါက အေၾကာ္ဆုငိ ္ကုိ သတရိ သျဖင့္ ၿပဳံ းမေိ လသည။္ သူတိ႔ု အဝမွာ ႏွစဆ္ င့္ေတြ မ်ားလွခ်ည့္လား။ “ဘာေတြ ၿပဳံ းေနတာလဲ။ ဘာလဲ က်ဳပ္အဝေ႐ႊနန္းသူ လုပခ္ ်င္တာကို ေလာွ ငတ္ ာလား” “ဟာ... မဟုတ္ပါဘးူ ။ မဟုတပ္ ါဘးူ ဗ်ာ” “ဒါျဖင့္ ဘာလဲ” “ဟုဟိ ာပါ ခင္ဗ်ာ။ အဲ... ဂ်မး္ နဲ႔ တမိ ေ္ တာင္တကဆ္ ထံ ုးံ ၊ ေ႐ႊက်ငခ္ တပ္ ဝါန႔ဲ ဆရို င္ သိပ္လွမွာပလဲ ို႔” 108

ေျပာမိေျပာရာေျပာလိကု ၿ္ ပီးမွ အားနာသြားသည။္ ဂ်မ္းစတိ ္ဆုးိ သာြ းေလမလား။ သု႔ိေသာ္ သကူ မူ... “ဒါေပါ့ ဒန္းနီဆးုိ လို႔ ကြမ္းေလငံုလု႔ိ ၿမတိ စ္ ုိ႔ဆထံ ုံးန႔ဲ ဆငစ္ ယြ လ္ ယ္ေတာန္ ႔ဲ ေျခနငး္ ေပ်ာ့ အစိမ္းေရာငေ္ လးနဲ႔ဆို သိပေ္ ပ်ာ္မွာ” အရညလ္ က္ေနေသာ မ်က္လုးံ ဝုိငး္ ႀကးီ မ်ားကုိ ၾကည့္ရငး္ မပွ င္... “ဟာ... ဒအီ တိုငး္ ပဲ ေကာငး္ ပါတယဗ္ ်ာ” “ဘာေျပာလကို တ္ ယ္ ႏမွ ္းဖတသ္ ည္” “ေၾသာ္... ဒီအတငို ္းလညး္ လွပါတယ္လုိ႔” ခစခ္ နဲ ဂ်မး္ ရယ္သည္။ ရွကစ္ ႏိးု အသြင္ ႐ြ႕ံ တနြ ္႔တနြ ္ဟ႔ န္မရွိ။ “ေျမႇာကေ္ တာ့ မေျပာနဲေ႔ နာ။္ က်ဳပက္ လဲ က်ဳပ္လွတယေ္ ျပာရင္ သိပသ္ ေဘာက်တာ” “တကယ္ေျပာတာပါ။ ေျမာႇ ကတ္ ာမဟတု ္ပါဘူး။ ဂ်မ္း တကယ္လတွ ာပါ” “ေတာက္ ေဈးေရာင္းေတာ့သာ အ,အႀကးီ ျဖစ္ေနတာ။ ခုလကို ်ေတာ့လဲ အသကြ ႀ္ ကးီ ပါလား” ေၾသာ္... ကုယိ ္က ျပန္ရကွ ္ရမယ့္အျဖစ္။ ဂ်မ္းေျပာလိကု ္ေတာ့မွပင္ ႏႈတ္ဆ႔သံြ ာြ းရျပန္သည။္ ဝံ့ဝ့ံစားစား တစခ္ ်နိ လ္ းုံ ေငးၾကညေ့္ နမိေသာ အၾကညမ့္ ်ားကိုလည္း ကမန္းကတန္း သိမး္ ကာ ေခါင္းငမ႔ုံ ိေတာ့သည။္ “ေၾသာ္... ေနပါဦး။ စကားသာေျပာေနတာ ေတာန့္ ာမညလ္ ဲ ခထု မဲ သိရေသးဘူး။ ႏွမး္ ဖတ္သည္ ႏွမး္ ဖတသ္ ညန္ ဲ႔ ေျပာရတာ တစမ္ ်ဳိ းႀကးီ ေတာ့္။ နာမည္ဘယလ္ ိုေခၚသတုးံ ” ဥးီ ေႏာွ က္ကုိ အလွ်ငအ္ ျမန္ အလုပ္လုပ္ေစရေတာသ႔ ည။္ ဆုတ္ဆိုင္း ေနလု႔မိ ျဖစ္။ အခုပငလ္ ်ွ င္ မူပ်ကခ္ ်င္ေနၿပ။ီ ထုိေ႔ ၾကာင့္ ထြကမ္ ထိ ြက္ရာ... “ငတက္... တဲ့” “ငတက။္ အဲ... ကနေ္ တာ့... ကန္ေတာ့။ ကိရု ငင္ တက္ ဟုတလ္ ား” “ဟုတ္ကဲ့။ ငတက္ပါ” 109

“အငး္ ... ေတာန့္ ာမည္က ခတု စေ္ လာ သတငး္ ေမႊးေနတ့ဲ ခုးိ သားႀကီး ငတက္ျပားန႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲေနာ္” “ဟတု ္ကဲ့... ဟတု က္ ဲ့” “အဘ၊ အမိေကာ ရိေွ သးလား” “အဲဒါလဲ ဟဂုိ ်မ္းလိုပဲ အမိမရိွေတာဘ့ ူး။ အဘအႀို ကီးန႔ဲ ေနရတယ္” “အဘအုိႀကးီ ကုိ လုပ္ေကၽြးေနတာေပါ့။ ေကာငး္ ပါေပေ့ တာ္ ေကာငး္ ပါေပ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ့္ နာမည္ႀကီးက ခုိးသားႀကီး နာမည္နဲ႔ သြားဆင္ေနတာ ဆိုးလွတယ္” “ခိုးသားႀကးီ ငတက္ျပားက ဆးို သလား ဂ်မ္း” “အဲ... ဘယ္လေို ျပာရမလဲ ကိရု ငင္ တက္ရယ။္ ခုိးသားႀကးီ က သပိ ္မဆုိးလဘွ ူး ေျပာၾကတာပဲ။ သတိၱလဲ သိပေ္ ကာင္း၊ သပိ ္လဲ စြမ္းတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခိးု တယ္ဆိတု ာကကို မေကာင္းဘးူ မဟုတ္လား” “ခးုိ တာမေကာငး္ ရင္ ခုးိ သားႀကီး ငတကျ္ ပားလညး္ မေကာင္းဘးူ ေပါ့ ဂ်မး္ ” “ဒါေပမယ့္ ခးုိ သားႀကီး ငတက္ျပားကေတာ့ ဟင္း... က်ဳပ္မေျပာတတေ္ တာ့ဘးူ ။ ကပဲ ါ... ကရုိ င္ငတကရ္ ယ္ ထားလကုိ ပ္ ါေတာ့။ ေတာ္... ေဈးဆကေ္ ရာငး္ ဥးီ မွာ မဟတု ္လား။ က်ဳပလ္ ဲ ျပနေ္ တာမ့ ယ္။ အဘေမ်ွ ာ္လွေရာ့မယ္” အတဆူ ကေ္ နခ်ငေ္ သးေသာလ္ ညး္ ေနရနအ္ ေၾကာင္းမရိွ။ လြင့္ပ်ံခ်င္ေသာ အေတးြ တ႔ိကု ုိ ထိန္းသမိ ္းလိုက္ရသည္။ “ဟုတ္ကဲ့... ေဈးေရာငး္ ရဥးီ မာွ ” “ကငို း္ ... သြားေပဦးေတာ့ ကိုရင္ငတက္ေရ” ဂ်မး္ လညွ ထ့္ ြကသ္ ြားသည။္ တျဖညး္ ျဖညး္ ေဝးကာြ ေပ်ာကက္ ယြ ္ေတာ့မညက္ ႔သဲ ု႔ိ ခံစားရသည။္ ဤအျဖစ္ကုိ မခံႏုိင။္ ဂ်မး္ ႏွငထ့္ ပ၍္ ... ႐ုတ္တရက္ အႀကေံ ပၚလာသည့္အတြက္ မမိ ကိ ိယု မ္ ိမိ ေက်းဇးူ တငရ္ မည။္ ဂ်မ္းေနာက္သုိ႔ ေျခလွမး္ က်ဲမ်ားျဖင့္ လကို ခ္ ဲ့ရင္း... “ဂ်မး္ ... ခဏေနပါဦး ဂ်မး္ ” “ဘာလဲ ကိုရငင္ တက္” “ဟိုဟာပါ။ က်ဳပ္အကအူ ညတီ စ္ခု ေတာငး္ ခ်င္လိ႔ပု ါ” “ဆို” 110

“ဒီလုိေလ က်ဳပက္ ႏမွ ္းဖတ္သညသ္ ာ ျဖစေ္ နတာ။ ေစ်းမေရာင္းတတဘ္ ူး။ ဒီပံနု ေ႔ဲ တာ့ အဘအုႀိ ကီးကို က်ဳပလ္ ပု ္ေကၽြးရတာ ဟန္မက်ဘူးေလ။ ဒေီ တာ့ အကယ၍္ ေပါ့ေလ။ တစေ္ နမ႔ ာွ အခု က်ဳပ္ရဲ႕ ႏွမ္းဖတက္ စိ ၥ ျပတ္သြားၿပီဆရုိ င္ေပါေ့ လ။ ဂ်မ္းတု႔အိ ဘက လကခ္ မံ ယ္ဆုရိ င္ ဂ်မ္းတ႔ုရိ ဲ႕ ပနး္ ပဖဲ ိုမာွ က်ဳပအ္ လပု လ္ ာလုပ္ခ်င္လ႔ိုပါ။ ဘာပဲလုပရ္ လုပရ္ ပါ။ အဲဒါ အဘကုိ ဂ်မး္ ေျပာေပးပါလား” မ်က္လႊာပင့္အၾကည့္ကုိ ရင္ဆိုင္လကို ္ရသည္။ ပထမဆးံု အႀကမိ ္ သ႔ထူ ံမွ အဓပိ ါၸ ယ္တစ္စတုံ စခ္ ုကို ဝကွ က္ ြယေ္ သာ၊ လွ်ဳိ ႕ဝွကအ္ နက္ တစ္ခုခကု ိေု ဆာင္ေသာ၊ စးူ စမး္ ခ်င့္ခ်ိနမ္ ႈ ပါေသာ အၾကည့္။ တတြတ္တြတေ္ ရ႐ြတ္ေသာ ကရားႏတႈ ္သးီ မွ ေရပန္းသာြ းသည့္ပမာလညး္ ရွိသည။္ ဆုတ္ဆိငု း္ ဆုိင္း အသြင္ကို ေတြရ႔ သည္။ ဂ်မ္း ေတာေ္ တာႏ္ ွငစ့္ ကားမဆို။ “ဘယ္ႏွယ့္လဲဟင္ ဂ်မ္း” မ်ကလ္ ံုး႐ြဲႀကးီ မ်ားကုိ မ်ကေ္ တာင္တစ္ခ်က္ ေလးပငျ္ ဖည္းေဆးစာြ ပုတ္ခတ္လ်ွ က္ တစ္လးုံ ခ်င္း သေူ ျပာေလသည။္ အသံခပတ္ းုိ တးို ျဖစ္သည္။ “အငး္ ေလ။ အဘကုိ က်ဳပေ္ ျပာၾကည့္ဥးီ မယ္” ေစ်း႐ံုေတာေ္ ထာငတ့္ စဖ္ က္သုိ႔ ဂ်မ္းခ်ဳိ းဝင္ေပ်ာက္ကယြ သ္ ာြ းသညအ္ ထိ ေနရာမာွ အစြဲအၿမဲရပ္ကာ အစဥတ္ စကို ၾ္ ကည့္ေနမိသည။္ ျမငက္ ြငး္ ထဲမွ ဂ်မး္ လံုးဝေပ်ာကက္ ယြ ္သာြ းေတာမ႔ ွပင္ ႏမွ ္းဖတေ္ တာငး္ ႏွစလ္ ုးံ တြင္ လ်ွ ဳိ ထားေသာ ထမး္ ပုိးကို ေကာက္ခ်ီလုိကသ္ ည။္ ထမး္ ပးုိ ႏွင့္အတူ ေလးလံလွေသာ ႏမွ း္ ဖတေ္ တာငး္ ႏစွ လ္ ံးု သည္ ေစ႔ခြ နဲ ေျမာက္ပါလာသည။္ အဆင္အေသြးစုံ လပိ ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ ရငထ္ မဲ ာွ ထကေ္ အာကစ္ ုနဆ္ န္လးူ လာေခါကတ္ ံျု႔ ဖတ္ ပ်ံသနး္ ေနသညက္ ုိ ခစံ ားရသည။္ ေျခလွမ္းမ်ားကလညး္ ေပါပ့ ါးလဘွ ိျခင္း၊ ‘အဝ’ ေျမႀကးီ ႏငွ ့္မွ ထပိ ါေလစ ထငရ္ သည္။ တစ္ခါမွ မႀကဳံ ဖးူ ေသာ ေပ်ာ႐္ ႊင္မႈမ်ိဳး။ ႏွမ္းဖတသ္ ည္ ႏွမး္ ဖတသ္ ည္ဗ်ဳိ းဟု မေအာ္မိလကုိ ေ္ စရန္ သတိထားေနရသည။္ ေက်ာကဂ္ ူမာွ က်န္ခဲေ့ သာ ဝရးီ ကို 111

သတိရသည္။ ဝရီး ငတကျ္ ပားေရ က်ဳပေ္ တာ့ ခ်စ္စရာအေကာငး္ ဆံးု မိနး္ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြခ႔ ၿဲ့ ပဗီ ်ိဳ႕ဟု တုိင္တည္မေိ လသည။္ “ဟင္” ႏတႈ မ္ ပွ င္ အသံထြကက္ ်သြားသည။္ အုိ... ဟုတ္ေပသားပဲ။ အငး္ ဝကို လာခဲ့သည္က စနည္းနာဖုိ၊႔ ဝရးီ ကို သတရိ မပွ င္ လာရင္းကိစကၥ ုိ သတရိ ေတာ့သည။္ ခကပ္ ါလားဂ်မး္ ေရ။ မငး္ နဲ႔ေတြတ႔ ာနဲ႔ပဲ အေယာင္ေယာငအ္ မာွ းမွား ျဖစရ္ ပါဘိ။ က်ဳပက္ စိ ေၥ တလြ ဲ က်ဳပ္ေမလ့ ုိ။႔ လူကြဲစျပဳလာၿပျီ ဖစ္ေသာ ေစ်း႐ုံေတာ္ အေနာကဘ္ ကသ္ ုိ႔ ေလွ်ာက္ခ႔သဲ ည္။ ပ်ံက်ေဈးသညသ္ ာ ရေိွ တာ့သည။္ အေၾကာ္ဆငို ္၊ ထမင္းဆငို မ္ ်ားတြင္ေတာ့ လူစည္ဆဲ၊ ထန္းရညမ္ ူးသမားတ႔ုိလညး္ စကားေဖာင္ေဖာင္ ေျပာစျပဳလာၾကၿပီ။ ‘စနညး္ နာ’ ဖ႔ုိ အေကာငး္ ဆးံု အေနအထား ထနး္ ရညဆ္ ုိငတ္ စဆ္ ငို ႏ္ ငွ ႔္ ကပ္လ်ွ ကရ္ ေသာ ထမင္းဆိုငေ္ ရွ႕ဘကတ္ ြင္ ႏွမး္ ဖတ္ေတာင္းကုိ ခ်လကုိ သ္ ည္။ ထမး္ ပုးိ ကုိ ခၽြတ္၍ ေတာငး္ ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္တင္သည။္ တကယ္ႏ့ ွမး္ ဖတ္သည္ႀကီးမ်ားအတိုငး္ ပဝါကုျိ ဖဳတ၍္ ေသွ်ာင္ကုိ ပငတ့္ င္၍ နဖူးထကမ္ ွ ေခၽြးမ်ားကို ပဝါျဖင့္ သုတ္လိုကသ္ ည္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေနၾကသည့္ ထန္းရည္သမားမ်ား၏ စားပႏဲြ ငွ ့္ ကပလ္ ်ွ က္ စားပတဲြ ြင္ ေနရာယလူ ုကိ သ္ ည။္ “ထမငး္ တစ္ပြဲေပးပါဗ်ဳိ ႕။ ဟင္းကေတာ့ ခ်ခ်င္ရာခ်ဗ်ာ” ***** “အဲဒါနဲ႔ က်ဳပလ္ ဲ သူတိ႔ု ထနး္ ရညဝ္ ုိငး္ ထဲ ဝင္ေရာလိုကတ္ ာေပါ့။ က်ဳပက္ ပဲ ႏွစ္ျမဴထပ္မွာေပးတာကိုး ဝရီးရဲ႕။ သတူ ႔ဆို ုတိ ာမ်ား ဝမး္ သာအားရနဲ႔ ထန္းရညေ္ မာ့ၾက၊ စကားေျပာၾကန႔ဲ” ဝရးီ ငတက္ျပားကလညး္ အငး္ ပင္မလုိကဘ္ ဲ ေဆးတကံ ိုသာအတြငသ္ ား ဖာြ ကာ တိတ္ဆိတ္စာြ နားေထာင္ေနသည။္ “ခိးု သားႀကီး ငတက္ျပားဟာတဲ့ ေပါင္မွာ ေၾကာင႐္ ုပ္ထုိးထားတယ္တ့ဲ။ သတူ ေု႔ိ ျပာစကားေလ၊ အင္းဝတစလ္ ႊားမာွ 112

ျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းေတြ၊ ငကွ ္ေပ်ာ႐ြကေ္ ပၚမာွ အိပ္ေနႏငို ္ေလာက္ေအာငထ္ ိ ကုိယေ္ ဖာ့ႏုငိ တ္ ာေတြေရာ၊ ေၾကာင္ဆငး္ ေၾကာင္တက္ အ႐ပု ထ္ ုးိ ထားတာေၾကာင့္ ေတာ႐္ ံုအျမင့္သိ႔ု လာႊ းခနဲ ခုန္ဆငး္ ႏိုငတ္ ာေတြေရာ စံုလို႔ပါပဲ” ဝရီး၏ ေဆးဆံမု ွ ေဆးေငြ႔မ်ား တလလူ လူ နြ တ႔္ ကလ္ ာသည။္ “အခ်ိဳ႕ကလဲ ငကွ အ္ ျမဳေတရထားတဲ့အတကြ ္ ငတကျ္ ပားဟာ စမြ း္ တယလ္ ုိ႔ ယံုၾကည္တယ္။ နန္းေတာ္ထဲက်ေတာ့ ငတက္ျပားဆတို ာ တျခားမဟုတ္၊ ဝိဇာၨ တစ္ဥးီ တ့ဲ။ ထကြ ရ္ ပ္ေပါက္အတကြ ္ ပစၥည္းတစ္ခခု ု လိုအပေ္ နလိ႔ု အဲဒီပစၥညး္ ကလဲ နန္းေတာထ္ ဲမွာရိေွ နတာမိ႔ု နနး္ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ရာွ ေနတာလု႔ိ သတငး္ ျဖစတ္ ယ္။ ဒပီ စညၥ း္ ရၿပးီ လ႔ုိ အဲဒဝီ ိဇၨာဟာ သ႔လူ မ္းေပါက္ၿပဆီ ုရိ င္ အငး္ ဝတစ္ျပညလ္ ံုးကို ကယတ္ င္လမိ မ့္ ယ္ ဆပုိ ဲဗ်” ေျပာရငး္ ရယမ္ သိ ည။္ ဝရးီ ကား အသံမျပဳ။ “ဘဇု ပတ္႐ြက္ကေတာ့ တယေ္ ရပန္းစားတာကုးိ ဝရီးရဲ႕။ က်ဳပ္ကုယိ တ္ ငုိ ျ္ မင္ခတ့ဲ ာ။ ေဈး႐ံုေတာအ္ ဝေတြမွာ ခငး္ ေရာင္းေနတာေလ။ အဲဒါကလဲ ဝယ္ခ်ငတ္ ငုိ ္းမရဘူး။ ပရေဆးဆငို ္ေတကြ ဘုဇပတ႐္ ကြ လ္ ုခိ ်င္ရင္ သူတ႔ဆို ငို ္က ဘာေဆးဆိုလား အဲဒါဝယမ္ ွတဲ့။ က်ဳပဝ္ ယမ္ လုိက႔ ပသ္ ာြ းတာ က်ဳပပ္ ကုံ ုၾိ ကညၿ့္ ပီး ဆိုင္ရွငက္ ႏွငထ္ ုတလ္ ၊႔ုိ ဒါေပမယ့္ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘုဇပတ္႐ြကက္ ုေိ တာ့ အေသအခ်ာ ၾကည့ခ္ ဲပ့ ါတယ္။ ဝရီးရာ ဘယ္ကလာ က်ဳပတ္ ႔ိအု ႐ကြ ္ရမွာလဲ၊ သတူ ဘု႔ိ ာသာသတူ ႔ုိ ဆးူ နဲေ႔ ဖာကၿ္ ပီး ေရးထားတာကလား” ရယ္စရာစကားပင္ ျဖစသ္ ည။္ ဝရီးကား မတုနမ္ လႈပ္ ရွိလနြ း္ လွသည။္ ဝရးီ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာငး္ လြနး္ ေသာေၾကာင့္ အားမလအို ားမရ ျဖစ္လာသည။္ “ဝရီး... က်ဳပ္ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား” ဝရီးထံမွ ပထမဆးုံ တ႔ံျု ပန္သရံ သည္။ “အင္း” “ဝရးီ ဘာေၾကာင့္ စကားမေျပာတာလဲ။ ေနမေကာငး္ ဘူးလား” “လကူ ေလး စနည္းနားခဲ့တာ ဒါပဲလား” အေမးကို အေမးျဖင့္ တျ႔ံု ပန္သည္။ “ဗ်ာ” “ေနျပညေ္ တာ္ထဲက သတငး္ ေတြကေတာ့ စလုံ ပွ ါၿပ။ီ ေ႐နႊ န္းေတာန္ ႔ဲ ဘရု င္ သတိးု မငး္ ဖ်ား သတင္းကေကာ” 113

“ေၾသာ္... ဒါလဲ က်ဳပ္ရခဲ့ပါတယ။္ ထမင္းဆိငု က္ ၿပီးေတာ့ ရမဲ ကေ္ တြ အပနး္ ေျဖတေ့ဲ နရာ ေရာကခ္ ့ဲပါတယ္” “အင္း... ဘာၾကားခဲ့သလဲ လူကေလး” “ငတကျ္ ပားကုိ ေျခရာခမံ မလိ ို႔ ရဲမကေ္ တြ ေတာကတ္ ေခါကေ္ ခါက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္” “ၿပီးေတာ့ေကာ” “တခ်ဳိ ႕ကေတာ့ ငတကျ္ ပားကုိ အဝတပေ္ တာသ္ ားေတြ မဖမ္းႏိငု တ္ ့ဲအတကြ ္ သူတ႔ုိကိုယ္သူတိ႔ု ရယစ္ ရာေတြ လပု ္ေနၾကတယ္” “ၿပီးေတာေ့ ကာ” “တခ်ဳိ ႕ကေတာ့ ငတကျ္ ပားကုိ ဖမး္ ဖို႔ တင္းက်ပ္တ့ဲ အစီအစဥ္ေတြ လပု ၾ္ ကေတာမ့ ယ္တ့ဲ” “အဲဒါကို က်ဳပလ္ ုိခ်င္တာ ဆကေ္ ျပာစမ္း လကူ ေလး” “ေလးျပင္ ေလးရပ္ ၿမဳိ ႕ေစာငတ့္ ပ္ေတြ ကငး္ တပသ္ ားေတြ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာကရ္ ဲမက္၊ လ်ွ ိဳ႕ဝကွ အ္ ေထာကေ္ တာ္ အစံပု ဲတဲ့ ဝရးီ ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဒီအစအီ စဥ္ေတြအားလံးု ကို ဘရု င့္ရဲ႕မင္းဆရာ ပတူးသဃၤရာဇာကယို ္တုငိ ္ စမီ ခံ ်မတွ ္ေပးသတဲ့” ဝရီးက သက္ျပင္းရွညႀ္ ကီးဆြဲကာ ေဆးတကံ ို ေက်ာက္တးုံ ထက္တြင္ ေခါကသ္ ည။္ ဆင္စယြ စ္ းူ ျဖင့္ ေဆးအိုးထဲမွ ေဆးႂကြင္းမ်ားကို အသာအယာ ျခစ္ထုတ္သည္။ ထိုေ႔ နာက္ သစ္နက္ရညအ္ တိ ထ္ မဲ ွ ေဆးမ်ားကထုိ တု က္ ာ ဆတံု ြငး္ သိ႔ု ျဖည့္သည္။ လပႈ ္ရွားမႈအားလုးံ လကတ္ စ္ဖက္တည္းျဖင့္။ ဝရးီ ေဆးတံေဆးျဖည့္သည္မာွ ၾကည့္ေကာငး္ လွသည္။ ကၽြမ္းက်ငေ္ သာ လက္ေခ်ာငး္ မ်ားက တိက်သပရ္ ပ္လွေလသည္။ ဝရးီ ဤသု႔ိ တိတဆ္ တိ စ္ ြာ ေဆးတံေဆးျဖည့္လ်ွ င္ တစ္ခုခကု ုိ အေလးအနက္ ေျပာေတာမ့ ညျ္ ဖစ္သည္။ ဆုံထဲမွာ ေဆးျပည့္ေသာအခါ လကမ္ ျဖင့္ ဖသိ ပိ ္ကာ မီးခတ္တြင္ မးီ ျခစ္လ်ွ က္ ဆံုႏႈတခ္ မ္းအတိငု ္း သံုးေလးပတ္လွညက့္ ာ မီးညသႇိ ည္။ တယုတယ ညငသ္ ာစြာ လပႈ ္ရာွ းေနျခငး္ မ်ဳးိ ။ မးီ ခိးု ေထာင္းေထာငး္ ထေအာင္ တစ္ခ်က္ဖာြ ၿပီးမွ ဝရးီ အသထံ ကြ ္လာသည။္ “မင္းဆရာ ပတးူ သဃၤရာဇာက စီမခံ ်မတွ ္တယတ္ ့ဲ ဟုတ္စ” “ဟတု က္ ဲ့” ေဆးတံေငြ႔မ်ား လြင့္ထလာျပန္သည္။ မးီ ခးုိ ေင႔ြမ်ားႏွင့္အတူ ဝရီးအေတးြ ပ်ံ႕လြငဟ့္ န္ရိွသည။္ သေ႔ုိ သာ္ အသြငက္ ပကတိ 114

ၿငိ္မ္သက္ေနသည္။ ဝရးီ က ၿငမိ ္သက္ေနေလေလ မိမိက စိတ္လႈပ႐္ ာွ းေလေလပင္။ ဂ်မး္ ႏွင့္ ဒုတယိ အႀကမိ ္ ေတြဆ႔ ံခု ဲျ့ ခင္းကုိ ေျပာမထြက။္ ပထမအႀကိမက္ လည္း မေျပာျဖစ္။ ဂ်မး္ အေၾကာင္းကို ခ်နထ္ ားခ့ျဲ ခငး္ သည္ အျပစ္ျဖစေ္ နေလမလားဟု ေတြးမိသလုိ၊ တစဘ္ က္ကလည္း ဂ်မး္ ကစိ ၥမာွ ဝရးီ ႏွငမ့္ ဆိငု ္ေသးဟု ေတးြ မျိ ပန္သည။္ ေလာေလာဆယ္ ဝရီးသိရန္ မလေို သး၊ တစ္ေန႔ေသာအခါက်မွပင။္ “လကူ ေလး” “ဗ်ာ” “အဲဒီ စနညး္ နာခဲတ့ ကဲ့ ိစၥ အသာထား။ လူကေလး တစေ္ နကနု ္တစ္ေနခနး္ အငး္ ဝထဲ သာြ းေနခ်ိန္မွာ က်ဳပလ္ ဲ ေက်ာက္ဂူထဲမာွ ဘာေတြလပု ္ထားသလဲဆိုတာ လူကေလးကုိျပရဥးီ မယ္” ဒါမ်ားဝရီးရယဟ္ ု စတိ ္ထဲကေျပာမေိ လသည။္ ဝရးီ ဘာေတြ လုပ္ထားရမလဲ။ အလပု ္လပု ္ထားတဲ့ ပစညၥ း္ ေတြကုိ အမ်ဳိးအစား သတ္သတစ္ ခီ ြဲၿပီး စပု ံုထားမာွ ေပါ့။ ဒါပမဲ ဟတု လ္ ား။ ဝရးီ က ေက်ာကဂ္ အူ တြင္းဘက္ေခၚသြားသည္။ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေအာက္တြင္ ရတနာမ်ားမာွ ၿပဳိ းၿပဳိ းျပက္ လငး္ လက္ေနၾကသည္ “လကူ ေလးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ အလပု လ္ ပု ္ထားၾကတ့ဲ ပစညၥ ္းေတြေလ။ ၾကည့စ္ မ္း” သညမ္ ွ်ေလာက္မ်ားျပားေနလိမ႔္မည္ဟု မထင္မ။ိ ဝရးီ ကအခုလို စနစတ္ က် ခဲြေဝစုပထုံ ားလိုက္ေတာမ့ ွပင္ အမ်ဳိးအမည္မ်ားသလို အေရအတြက္လညး္ မ်ားလခွ ်ည့္လားဟု သရိ ေတာ့သည။္ “ကငို း္ ... ၾကည့္စမး္ ၊ ေ႐ႊေငြ ပတၱျမား ပုလဲ ေက်ာက္မ်ဳးိ စံု၊ ဒါေတဟြ ာ လူကေလးန႔ဲ က်ဳပ္န႔ဲ အလုပ္အတလူ ပု ္၊ အတူပငို တ္ ဲ့ ပစညၥ း္ ေတြ။ ဒါေတြေတြ႔ရေတာ့ အခု လကူ ေလး စတိ ထ္ မဲ ာွ ဘယ္လုေိ နသလဲ” “ဘာေျပာတာလဲ ဝရးီ ” “လကူ ေလးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ပုငိ ဆ္ ငို ္တဲ့ ပစညၥ း္ ေတြေလ။ အငး္ ဝက အႀကးီ ဆးုံ သႂူ ကယြ ္ထက္ ဆယ္ဆေလာက္ ပိုမ်ားတဲ့ ရတနာေတြေလ။ လကူ ေလးဟာ မနည္းမေနာ ခ်မး္ သာတာမဟတု ္ဘးူ ။ လူကေလး ဝမ္းမသာဘးူ လား” မဆိုင္းမတြပင္ အေျဖေပးလကို ္သည္။ “ဘာဆိုငလ္ ု႔ိ ဝမး္ သာရမာွ လဲ ဝရီးရာ။ က်ဳပစ္ တိ ထ္ မဲ ွာ ဟုိတုနး္ ကလပို ဲ အခလု ဲရွိတယ္။ ဒါေတြပငုိ ္ရလု႔ိ ဘာမလွ ဲ မျဖစ္ပါဘးူ ။ ဒါေတြရဖု႔ိ အလပု ္လုပစ္ ဥ္အခ်ိန္ကေလးမာွ ပဲ အရသာေတ႔တြ ယ။္ လကထ္ ဲရလာၿပီးတ့ဲ အခါက်ေတာ့ ဘာမွ စတိ ထ္ ဲ ထထိ ိခိကု ္ခုကိ ္ မရလိွ ွပါဘူး။ ဘာျဖစလ္ ု႔ိ ေမးတာလဝဲ ရီး” 115

“လကူ ေလး တကယ္ေျပာတာလား” “တကယ္ပါ။ ေနစမ္းပါဥးီ ဝရီးက အခုမွ ဘာျဖစ္လ႔ုိ ဒါေတြ ေျပာေနရတာလဲ” “ေဟာဒမီ ွာ ၾကည့္ဦး လကူ ေလး” စားပြဲကဲ့သိ႔ု ျပဳလပု ္ထားေသာ မ်က္ႏွာျပင္ညီ ေက်ာက္ခ်ပေ္ ပၚမွာ သားေရလိပ္ တစ္ခုကို ဝရးီ ေကာကယ္ ကူ ာ ျဖန႔ျ္ ပသည။္ သားေရလိပေ္ ပၚတြင္ မ်ဥ္းႏစွ ္ေၾကာငး္ ေထာငလ္ ကို ္ တားထားသည္။ ေနရာသးုံ ခုရွိေနသည္။ တစ္ခစု ီ၏ ထပိ ္ဘက္တြင္ ဝရီး၏ႀကးီ မား၍ အ႐ပု ဆ္ ိုးလေွ သာ လက္ေရးမ်ားကုိ ေတရ႔ြ သည္။ ‘ဘုရားတည္ရန္အစု၊ သဆူ င္းရဲမ်ား ေဝငရွ နအ္ စ၊ု ကယို ့္ဖ႔ို အစု’ ‘ဘုရားတည္ရန္အစု’ဟူေသာ စာလးံု ေအာကတ္ ြင္ ရတနာပစၥညး္ အမ်ဳိးအမည္ႏွင့္ အေရအတကြ ္မ်ား ေရးထားသည။္ သားေရလိပ္ေအာက္ေျခအထိ စာလုံးမ်ား အျပည့္အက်ပ္။ ‘သူဆင္းရဲမ်ား ေဝငရွ န္အစု’ ဟေူ သာ စာလးံု ေအာကတ္ ြင္လညး္ ထုိအတိငု ္းပင္။ သ႔ိုေသာ္ ‘ဘုရားတညရ္ န္အစု’ ေလာက္ေတာ့ စာမမ်ား။ သားေရလပိ တ္ စ္ဝကေ္ လာကသ္ ာ ေနရာေရာက္သည္။ ‘ကုယိ ္ဖ့ ို႔ အစု’ ေအာကတ္ ြင္ကား အနညး္ ဆးံု သားေရလိပ္ သးုံ ခ်ဳးိ တစ္ခ်ဳိးပင္ မျပည့္ခ်င။္ “နားေထာင္စမ္း လကူ ေလး။ က်ဳပသ္ ိပအ္ ေရးႀကးီ တ့ဲ စကားေျပာခ်င္တယ။္ လကူ ေလး က်ဳပဆ္ ီေရာက္စတနု း္ က ခုးိ သားပညာေတြ သင္ေပးၿပီးတဲ့ေနာကမ္ ွာ က်ဳပေ္ ျပာခ့တဲ ့ဲ စကားေတြ မွတ္မိေသးလား” “မွတမ္ ပိ ါတယ္ ဝရီး” “သစၥာဆခုိ ဲ့တာကုိေကာ” “မွတ္မိပါတယ္ ဝရးီ ” “သစာၥ မဆခုိ င္ က်ဳပေ္ ျပာခဲတ့ ဲ့ စကားေကာ” “မွတမ္ ပိ ါတယ္ ဝရီး” “ဘာတဲ့လဲ” “ပစၥညး္ ေတြအေပၚမွာေလာဘမတကရ္ ။ မိမိတစ္ကုိယတ္ ညး္ အတကြ ္ ခံစားျခငး္ မျပဳရ။ မမိ အိ သက္ေမြးဝမး္ ေက်ာငး္ သည္ အဒိႏၷာဒါနကံ က်ဴးလြန္ေသာအမ၊ႈ ဤအမ၏ႈ ေမာွ ငမ္ ိကု ေ္ သာဒဏ္ကုိ ေကာငး္ မျႈ ပဳျခင္းဆုေိ သာ အလငး္ ျဖင့္ တစ္ဝက္တစျ္ ခမ္းပင္ ေက်ေစ၊ ကုစားရမညတ္ ဲ့ ဝရးီ ” 116

“ဟုတလ္ ကို ေ္ လ လူကေလးရယ္” ဝရီးက ေျပာေျပာဆုဆိ ို ပခးုံ ကို လွမး္ ဖက္သည္။ ဝရီးအသတံ နု တ္ နု ္ယငယ္ င္ ရွိလွသည္တစ္ေၾကာငး္ ၊ တစ္ေထြးတစပ္ ုိက္ႀကီး ပခံးု ကုိ ဖက္သညတ္ စ္ေၾကာငး္ ေၾကာင့္ ရငထ္ မဲ ွာ ဆ႔ိနု စ္ရေလသည။္ “ေကာငး္ မျႈ ပဳျခင္းဆုိတဲ့ အလင္းရဲ႕ တစ္ဝကတ္ စျ္ ခမ္းပင္ ျဖစ္ေစ ကစု ားရမယ္ဆုိတာ လကူ ေလး ခုနငက္ ဖတၾ္ ကည့္ခဲ့တဲ့ သားေရလပိ ေ္ ပၚက ဘုရားတည္ရနအ္ စုဆတုိ ာပဲ လကူ ေလး” “ဒါျဖင့္ရင္ ဝရးီ က” “ေနဦး လကူ ေလး။ က်ဳပေ္ ျပာဥးီ မယ။္ ဘရု ားတည္တယဆ္ ုိတာ သာမညမဟုတဘ္ ူးေနာ။္ ဒါထား က်ဳပဘ္ ရု ားတညမ္ ယ္ဆိတု ဲ့ ေနရာမွာ က်ဳပရ္ ဲ႕အကသု ိလု ေ္ တကြ ို တတ္ႏိုငသ္ မ်ွ ေဆးေၾကာခ်င္တဲ့အျပင္ တျခားရည႐္ ြယ္ခ်က္ရိေွ သးတယ။္ အဲဒါေျပာခ်င္လ႔ုိ” “ဟုတက္ ဲ့ ဝရီး” “ငတကျ္ ပားလုိ သူတစပ္ ါးမ်က္ရညေ္ ပါက္ႀကီးငယက္ ်မွ အလဆုိ ႏျၵ ပည္တ့ ့ဲ ခိးု သားႀကီးလုိ လဆူ ိးု လူမိကု ္ႀကီးကေတာငမ္ ွ သူခိးု ထားတဲ့ ပစညၥ း္ ေတြနဲ႔ ဘုရားတည္ခဲ့ေသးတာ၊ ငတက္ျပားေလာက္ မဆးုိ မမုိက္သ၊ူ ငတက္ျပားထက္ ဆးုိ မုိက္တဲ့သေူ တြလဲ အလားတူ ကသု ုိလ္ေကာင္းမမႈ ်ဳိး မျပဳသငေ့္ ပဘူးလား” “ဟတု တ္ ယ္ ဝရီး” “ဘရု ားတညမ္ ရွ ယ္ မဟတု ဘ္ ူးေနာ္။ ကိယု ္ႏိုင္သေလာက္ ကသု လို ေ္ ကာင္းမလႈ ပု ၾ္ ကရမာွ ။ ေလာကအီ ေရး၊ သသံ ရာအေရး” တအ့ံတၾသပင္ ဝရးီ ကို ေမာၾ့ ကည့္မိသည။္ ေက်ာက္ဖေယာင္းတုိင္မွ အလငး္ တြင္ ဝရီး၏အ႐ုပဆ္ းုိ ေသာ မ်က္ႏွာျပင္ႀကီးသည္ တစ္ျခမး္ ေမာွ င္ တစ္ျခမး္ လင္းလွ်က္ရွိသည္။ လင္းေနေသာ အျခမး္ ဘက္တြင္ ဝရးီ ၏ ဖထု စၾ္ ကမး္ တမ္းမ်က္ႏွာျပငက္ ုိ ေတြေ႔ နရသည။္ သေုိ႔ သာ္ မ်ကလ္ ုံးမ်ားကား ေတာက္ပေနၾကေလသည။္ ေၾသာ္... ျမငရ္ ေသာ ျမင္ကြငး္ ပငလ္ ွ်င္ ဝရးီ ၏ဘဝကို ေဖာ္ျပေနသေယာင။္ တစျ္ ခမး္ ေမာွ င္ တစျ္ ခမ္းလငး္ ေသာ မ်က္ႏွာ...။ “ဆၾို ကပါစု႔ိ လကူ ေလးရယ္။ ေနာင္ႏွစေ္ ပါငး္ မ်ားစာြ ၾကာတ့ဲအခါ အႏွစ္တစ္ရာႏစွ ္ရာ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပတ္ ိတ႔ု ညခ္ ဲတ့ ဲ့ ဘုရားပထု ုးိ လဲ ရေွိ နေသးတယဆ္ ုပိ ါေတာ့။ အဲဒီအခါ အဲဒအီ နာဂတ္က လူေတဟြ ာ ဒီဘုရားကလို ာဖးူ ရင္းနဲ႔ ေၾသာ္... ဒါဟာ ခးို သားႀကးီ ငတက္ျပားတည္ခဲ့တဲ့ဘရု ား၊ ၾကညစ့္ မး္ ၊ ခုိးလရု႔ိ တပ့ဲ စၥည္းေတနြ ႔ဲ တညခ္ တ့ဲ ့ဲဘုရား။ သေူ တာငမ္ ွ ဒစု ႐ကို ္ 117

႐ႊံ႕ႏြံအငုိ ႀ္ ကးီ ထဲမာွ ျမဳပ္ေနရင္းနဲ႔ ဒေီ လာက္ အသိတရား ရိွေနေသးတာ တ႔ုမိ ်ားဆို သူထ႔ က္ရရိွ မာွ ေပါ့ ဆုိတ့ဲ ဆင္ျခင္တရားေလး ဝငသ္ ြားခဲ့ရင္” “ဝရီး က်ဳပ္... က်ဳပ္ရငထ္ ဲ တစမ္ ်ဳးိ ႀကးီ ျဖစ္လာၿပဗီ ်ာ” “နားေထာငစ္ မ္းပါဦး လကူ ေလးရယ္။ ေနာက္တစ္ခု အဲဒီအနာဂတ္ကာလ ဟးုိ အေဝးႀကီးမွာ ဆုၾိ ကပါစ႔။ို က်ဳပ္ခိုးသားႀကးီ ငတကျ္ ပားဟာ က်ဴးလြန္ခဲတ့ ဲ့အျပစေ္ တြေၾကာင့္ မကၽတြ ္ႏိုငတ္ ့ဲ ၿပိတၱာႀကီး ျဖစေ္ နၿပပီ ထဲ ား။ ေစာေစာက ဘုရားဖူးေနၿပီး အမ်ွ အတနး္ ေပးေဝဖု႔ိမ်ား သတိရခဲရ့ င္ေတာ့ က်ဳပ္မကၽတြ ႏ္ ငို ္ပါလား လူကေလးရယ္” “ဝရီး က်ဳပင္ ိုခ်င္လာၿပဗီ ်ာ” ဝရီးထိငု ရ္ ာမွ ထသည္။ သားေရျပားကို ျပနလ္ ပိ ္သည္။ “ကငုိ း္ ... က်ဳပေ္ ျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ။ ဒီေတာ့...” သားေရလပိ က္ ို ေက်ာက္စားပြဲေပၚ တငလ္ ွ်က္... “က်ဳပ္တုိစ႔ ိတ္ေတြ အခေု လာေလာဆယက္ ုိ ျပန္ေရာက္ၾကရေအာင္၊ အဲဒလီ ို အဲဒီလုိ အမႈကိစေၥ တြအတြက္ က်ဳပတ္ ႔ုိ အလုပဆ္ က္လပု ္ၾကရဥးီ မယ္” ေလသေံ ျပာငး္ သြားသလို အသြငလ္ ညး္ ေျပာငး္ သာြ းသည။္ “ဆက္လုပၾ္ ကရမယ္ဆိေု ပမယ့္ က်ဳပက္ အလို ာၿပီ လူကေလး။ လူကေလးကေတာ့ တစရ္ ကၿ္ ပးီ တစရ္ က္ ႏပု ်ဳိလာသညန္ ဲအ႔ မ်ွ က်ဳပ္က အိုလကုိ လ္ ာၿပ။ီ ဒါေၾကာင့္ လကူ ေလးကိုပဲ က်ဳပဆ္ က္အားကးို ရေတာ့မယ္” “က်ဳပေ္ လ ဝရီး” “ခဏေလး လူကေလး။ က်ဳပစ္ ကားဆံးု ေတာ့မွာပါ။ ခဆု ရုိ င္ လကူ ေလး စနည္းနာခတ့ဲ ့ဲ သတငး္ ေတြအရ ငတကျ္ ပားကုိ ဖမ္းဖု႔ိ မင္းဆရာ ပတူသဃၤရာဇာကုယိ တ္ ုိင္ အစအီ မံေတြ ခ်ေနၿပီတ့ဲ ဟုတ္စ” “ဟုတ္ကဲ့” “က်ဳပ္ေျပာမယ္ လကူ ေလး။ မငး္ ဆရာ ပတးူ သဃၤရာဇာဆုိသူဟာ ပညာရိွပေု ရာဟိတ္ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သကူ သတိးု မငး္ ဖ်ားရဲ႕ ထးီ နန္းေရးမွာပဲ ကၽြမ္းက်င္သပူ ညာရွိ။ အခလု ုိ ခုိးသားတစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းဖိအု႔ ေရးဟာ ပတူးသဃၤရာဇာရဲ႕ အေရးမဟုတဘ္ းူ လူကေလး” “ဟင္... ဒါျဖင့္” “က်ဳပထ္ င္တယ။္ ထငတ္ ာမဟုတ္ပါဘူး။ အတပ္ေျပာရတဲ ယ။္ ဒီအေရးမာွ ပတးူ သဃၤရာဇာ မပါဘူး။ ေရွ႕ဆက္ၿပးီ က်ဳပ္တိ႔ု သတထိ ားရမယ့္သူက ႏွစဥ္ းီ ပဲရိွတယ္” 118

“ႏစွ ္ဦး ဟတု ္လား ဝရီး။ ဘရု ငသ္ တိးု မငး္ ဖ်ားက တစဥ္ းီ ဆုတိ ာေတာ့ က်ဳပသ္ ၿိ ပီးသား။ ေနာကတ္ စ္ဥးီ ကေကာ...” ရငအ္ ႀုံ ကးီ ဖုေိ မာကလ္ ာသညအ္ ထိ ဝရးီ ပင့္သက္႐ိကႈ သ္ ည္။ သက္ျပန္ေလႏငွ ့္အတူ ဝရီးစကားဆသုိ ည။္ ျပတသ္ ားတကိ ်စြာ။ “မငး္ ႀကးီ သလီ ဝပဲ” ***** 119

။၁၇။ “ေနာင္ေတာမ္ င္းႀကီး မေရာကေ္ သးဘးူ လား” သတုးိ မင္းဖ်ား၏အသြင္မာွ စတိ ္မရွည္ဟန္ အတိငု ္းသားေပၚေနသည္။ ပင္ကိုကပင္ အကဲဆတေ္ သာ သတုးိ မင္းဖ်ားသည္ မင္းႀကးီ သီလဝေရာကမ္ လာေသးသည့္အတကြ ္ မ်ကႏ္ ာွ ထား တင္းမာေနသည။္ အျခားတစ္ပါးေသာသူသာ ဤသို႔ ညဥဥ့္ ီးယံသဘငအ္ ၿပးီ စုညံ ီအခမး္ အနားသု႔ိ တက္ေရာကရ္ န္ေနာက္က်ေနမည္ဆုလိ ွ်င္ သတးို မင္းဖ်ားသည္ ႐ဴွ း႐ဴွ းရဲွရဲွျဖစ္ေနေလာကၿ္ ပီဟု မဖိ ရု ားေစာဥမၼာ ေတးြ မိေလသည။္ ယခေု နာကက္ ်ေနသူကား မငး္ ႀကီးသီလဝ ျဖစ္သည။္ ေ႐နႊ နး္ ရွင္သည္ အဘယမ္ ွ်ခက္ထန္ေစ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္မူကား ေ႐ႊနန္းရွင္သည္ ထနိ း္ ထနိ ္းသိမ္းသိ္မး္ ရတိွ တေ္ လသည။္ “ေနာင္ေတာမ္ ငး္ ႀကးီ မေရာကလ္ ာေသးဘူးလား” ဒတု ိယအႀကိမ္ ေမးျခင္းျဖစ္သည။္ သၪာၨ လေီ ရွ႕တြင္ ဒးူ တပု ေ္ နေသာ ပတူးသဃၤရာဇာ မေနသာေတာ့။ “မနွ လ္ ပွ ါ ဘနု း္ ေတာ္ေၾကာင့္ မဆုိစေလာက္ အခ်ိန္ေႏာွ င္းလမိ ့္မညျ္ ဖစေ္ ၾကာင္း မငး္ ႀကးီ အမာွ ေတာ္ရွိခဲ႔ပါ၏ ဘရု င္မငး္ ျမတ္” မဖိ ရု ားေစာဥမာၼ က ပတးူ သဃၤရာဇာကို မ်က္ရပိ ျ္ ပသည။္ သတုးိ မင္းဖ်ား၏အာ႐ံုကို လႊဲေျပာင္းေပးဖို႔ ျဖစ္သညဟ္ ု ပတူးသဃၤရာဇာလညး္ နားလည္လိကု ္သည။္ “ပတးူ သဃၤရာဇာ” “ဘနု း္ ေတာ္ေၾကာငပ့္ ါ နနး္ မေတာ္” “ေမာငေ္ တာ္ ဘရု ငမ္ င္းျမတ္ အဝကု္မိ တညခ္ ငက္ စစ္ကုငိ ္းန႔ဲ ပငး္ ယအရပမ္ ွာ တေဘာငစ္ နညး္ နာပံုကုိ ျပနေ္ လွ်ာက္စမ္းပါဦး။ နနး္ မေတာ္ နညး္ နည္းေမ့ေနတယ္” မဖိ ုရားေစာဥမၼာ၏ ပရယိ ာယ္ေနာကက္ ို ပတးူ သဃၤရာဇာ အရအမိ လိုက္နငး္ ေလသည္။ 120

“မနွ ္လပွ ါ။ ပငး္ ယအရပက္ ေတာ့ အေနအထားမေကာင္း၊ ရန္သလူ ာခ့ဲသည္ရေွိ သာ္ မလပႈ ႀ္ ကံသာရတိွ ာနဲ႔ပဲ ပငး္ ယကို ပယဖ္ ်က္ခဲပ့ ါတယ္ နနး္ မေတာ္” “အငး္ မွတ္မၿိ ပီ” “စစ္ကုိငး္ အရပ္ကို တညဖ္ ိ႔ု သင့္မသင့္ တေဘာင္နာတ့အဲ ခါက်ေတာ့ ဒီလို တေဘာင္ထကြ ပ္ ါတယ္” “ဆိုစမ္း” “ထဘေီ တာငး္ ေစ၊ ေျခေကာင္းေစ၊ တဘကခ္ ါးဆီး ေခၽးြ ႀကီးတစ္ျဖာ ပနး္ မွသာ ပါတ့ဲဘုရား” “တေဘာင္ကို အဓိပါၸ ယဖ္ ြင့္စမး္ ပါဦး” “တေဘာငက္ ို အဓိပၸါယဖ္ ြငတ့္ ယ္ဆိတု ာမ်ဳးိ ဟာ နက္နဲ႐ႈပေ္ ထးြ လပွ ါတယ္ နန္းမေတာ။္ ခြင့္ျပဳေတာမ္ ူမယ္ဆရုိ ငျ္ ဖင့္ အင္းဝအရပ္ သင့္မသင့္ တေဘာင္နာတဲ့အခါမွာ ထကြ ္ခ့တဲ ့ဲတေဘာငက္ ုိပဲ ေလ်ွ ာကတ္ ငပ္ ါရေစ” “ဆစို မ္း ပတးူ သဃၤရာဇာ” “အငး္ ဝကို ေ႐ြးရာမာွ ထြကတ္ ဲ့ တေဘာငက္ ျပယာယသ္ ေလာ၊ ျပယသ္ ေလာ၊ ျပယာယသ္ င့္တငို း္ ၊ ျမႏွင့္ႏႈိင္းသည္၊ ေစာက်ဳိငး္ ပတ္စာနကသ္ ေလာ၊ အေမြးတစ္ဖုံမွာ ခြဆုကံ ို ႐ယြ ္သေလာလို႔ ဆိပု ါတယ္” “အငး္ နန္းမေတာ္ မတွ မ္ ၿိ ပ။ီ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာငေ္ တာဘ္ ုရငမ္ င္းျမတဟ္ ာ စစက္ ငို း္ ပငး္ ယ ႏွစျ္ ပည္ေထာင္တပ္မအလးံု အရငး္ နဲ႔ တပႀ္ ကီးတပခ္ ငို ္ တပ္လုံးတညၿ္ ပးီ နဝရတ္ေ႐ႊေဖာငေ္ တာန္ ႔ဲ ခ်ီတက္တယမ္ ဟုတ္လား။ ေနဦး ပတူးသဃၤရာဇာ၊ ေ႐ႊေဖာငေ္ တာ္နဲ႔ ေမာင္ေတာ္ စေံ နတ့ဲ အရပ္က ဘာတ့ဲ” “ေယာဝအရပ္ပါ နန္းမေတာ္” “ေၾသာ္... အင္း၊ ဟတု ေ္ ပသား၊ ေယာဝအရပ္” စင္စစ္ မဖိ ရု ားေစာဥမာၼ သည္ ေပၚခဲေ့ သာ တေဘာငအ္ ားလုံးကုိလညး္ ေကာငး္ ၊ ေယာဝအရပ္ကုိလညး္ ေကာငး္ ေကာငး္ စြာ မတွ သ္ ားသိရိွထားၿပီး ျဖစသ္ ည္။ သိေ႔ု သာ္ သတးုိ မငး္ ဖ်ား ႏွလးံု မသာျဖစ္ေနျခင္းကို လႊဲေျပာငး္ ေပးရန္အတြက္ ကၽြမး္ က်ငလ္ မိ ာၼ စြာ စကားဆေုိ နျခငး္ ပင။္ ပတးူ သဃၤရာဇာႏွင္႔ အေမးအေျဖစကားဆိုရင္း ေစာဥမာၼ သည္ သတိုးမငး္ ဖ်ားထသံ ုိ႔ မသမိ သာ ငဲ့၍ ၾကည့္သည္။ ေစာဥမာၼ ၏ ရည႐္ ြယခ္ ်ကေ္ အာငျ္ မင္သည။္ ဘုရငသ္ ည္ စကားဝုိင္းကို စိတ္ဝင္စားဟနျ္ ဖင့္ ဆိတဆ္ တိ ္ နားေထာင္ေနသည္ 121

“အင္းဝတညဖ္ ုိ႔ ယာယတီ ဲနနး္ စေံ နတုနး္ က တဲေတာ္တုိင္ကုိ ေျမႀကီးေအာကက္ ေနၿပီး ေႁမြႀကးီ တစ္ေကာင္ ပတေ္ နေသးတာေကာ” “မွနလ္ ပွ ါ... စပါးႀကီးေႁမြႀကီးကို ေဘးမ့ဲလႊတရ္ ငး္ ကၽနြ ေ္ တာမ္ ်ဳိးႀကီး ကိယု ္တငုိ ္ ဤျမစ္ဆဝံု ၌ ျပည္ႀကီးျဖစ၍္ သာသနာေတာ္၏ ထြနး္ ပရာျဖစ္လတ၊ံၱ႔ ဤျပညႀ္ ကီးကိမု ီွ၍ အသကေ္ မးြ ေသာ သူတို႔သညလ္ ညး္ ခ်မ္းသာစာြ ျဖစလ္ တံၱ႔... ဆုၿိ ပီး နိမိတ္ဖတခ္ ဲ့ပါတယ္ နနး္ မေတာ္” ပတးူ သဃၤရာဇာမာွ ပဋိ ကေဗဒင္ ႏ႔ံွစပ္သူျဖစ္သည့္အတကြ ္ သပူ ုငိ ္ႏုိင္ကၽမြ း္ က်င္သည့္ နယပ္ ယေ္ ရာကလ္ ာေသာ စကားလံုးမ်ားကုိ အားပါးတရ ႐ြတေ္ လသည္။ မိဖုရားေစာဥမာၼ က ၿပံဳးသည္။ ဘုရင္သတုိးမငး္ ဖ်ားကား ေျပေလ်ာမ့ သြားေသးေသာ မ်က္ႏာွ ထားျဖငပ့္ င္ ခပ္မဆိတ္။ “မွန္လွပါ။ ေ႐ႊနန္းရွင္ရဲ႕အိပမ္ က္ေတာ္ ေျခာကရ္ ပမ္ ာွ လဲ ပထမအိပ္မကေ္ တာျ္ ဖစ္တ့ဲ လက္ပံပငႀ္ ကီးတစ္ပငေ္ ပါက္ျခင္း၊ ဒုတယိ အပိ ္မကေ္ တာျ္ ဖစ္တဲ့ လက္ပံပင္အဖ်ားမွာ ဆဒၵန္ဆငပ္ ်နံ ားျခင္း၊ တတိယအပိ မ္ က္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ခက္မေလးျဖာ၌ ပရကိ ရၡ ာရစွ ္ပါးႏွင့္တကြေသာ ရဟႏာၲ ျမတေ္ လးပါးတိ႔ု သီတငး္ သးုံ ေတာမ္ ျူ ခင္း၊ စတတု ၳအိပ္မက္ေတာျ္ ဖစတ္ ့ဲ...” “ငါေရာကၿ္ ပီ” ပတးူ သဃၤရာဇာ၏ သြငသ္ ြငစ္ ီးေလေသာ စကားအလ်ဥသ္ ည္ ႐တု ္တရက္ ျပတေ္ တာက္သာြ းသည္။ ငါေရာက္ၿပီဟူေသာ အသံဝါႀကးီ သည္ နန္းဦးေဆာင္ အဝင္တံခါးဝ၌ ေပၚလာကာ ငကွ ခ္ ါးေရာင္ ပိုးသားခန္းဆးီ စလပႈ ္သာြ းၿပးီ ေနာက္ ေလးလေံ သာ ေျခလမွ း္ ေ႐႕ႊ သံႀကးီ ကပုိ ါ ၾကားလိုက္ရသည္။ တံခါးဝ၌ ေပၚလာသညက္ ား မင္းႀကးီ သလီ ဝ။ မငး္ ႀကီးသလီ ဝကား ထံုးစအံ တုိငး္ သူအၿမလဲ လုိ ို ဆငယ္ င္ေလ့ရိွေသာ အျဖဴေရာင္ ပဆု းုိ ၊ အျဖဴေရာင္ ကတၱီပါေျခနင္းႏငွ ့္ ပခးံု ေပၚတြင္လညး္ ယငေ္ ျခာကရ္ န္အတြက္ အျဖဴေရာငပ္ ဝါစကို ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ တငထ္ ားသည။္ ထပို ိုးသားပဝါစကို ယင္ေျခာကရ္ နဟ္ ု ပခံးု ေပၚ၌ တငထ္ ားေစကာမူ မငး္ ႀကးီ ယငေ္ ျခာက္သည္ကို တစ္ခါမွ မေတ႔ဖြ ူးၾကေခ်။ ႀကးီ မားက်ယျ္ ပနလ႔္ ေွ သာ ေျခဖဝါးႀကးီ မ်ားကုိ ပတြ ္ေ႐ြ႕ကာ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝ နန္းဦးေဆာင္ထဲ ဝင္လာသည။္ သတိးု မင္းဖ်ားက ကိုယက္ ုႂိ ကြ၍ ခရးီ ဥးီ ႀကဳိ သည။္ မင္းႀကီးသည္ သတမ္ ွတထ္ ားေသာ ေနရာတြင္ ဝင္ထငုိ သ္ ည္။ ဘရု ငသ့္ လြနထ္ က္ အနညး္ ငယ္သာ နမိ ္ေ့ သာလ္ ည္း မငး္ ႀကီး၏ ထငို ္ခမံု ွ ေနာက္မီွမာွ သလနြ ္အထကသ္ ိ႔ု ျမငတ့္ ကေ္ နသည္။ “အိပမ္ ကေ္ တြေျပာေနတာ ငါၾကားတယ္။ ဆက္မေျပာန႔ဲေတာ့” ပတူးသဃၤရာဇာ ႏႈတ္ဆိတသ္ ြားေတာ့သည။္ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝ၏ ထိငု း္ မငႈိ ္းေလးကန္ေသာ လပႈ ္ရွားမမႈ ်ား ေနာကက္ ြယ္တြင္ သမူ တူေအာင္ ထက္ျမကႏ္ ုးိ ၾကားေသာ အာ႐ုမံ ်ား ရိွေနေၾကာင္း ပတူးသဃၤရာဇာ သၿိ ပးီ ျဖစေ္ လသည္။ 122

“ညေီ တာမ္ ငး္ တရား ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကေို ခၚသလဲ” တစ္ခ်နိ လ္ ံးု တင္းမာေနေသာ သတုိးမင္းဖ်ား၏မ်က္ႏာွ ထားသည္ ယခမု ွပင္ ေျပေလ်ာသ့ ြားေတာ့သည္။ က်င္စြယႏ္ ႈတခ္ မး္ ေမးႊ ကုိ လကျ္ ဖင့္ သပလ္ ွ်က္ သတိုးမင္းဖ်ားက ေရွ႕သက႔ုိ ိုယက္ ုိ ကငုိ ္းၫႊတက္ ာ... “ခးို သား ငတက္ျပားကိစၥပဲ ေနာင္ေတာ္မငး္ ႀကီး” ဆက္ေျပာဟေူ သာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ မင္းႀကးီ သီလဝၿငိမ္ေနသည္။ “ကိယု ္ေရာင္ေဖ်ာက္အေထာကေ္ တာ္၊ လွ်ဳိ႕ဝွကအ္ ေထာက္ေတာေ္ တနြ ႔ဲ ၿမိဳ႕ကင္းေစာငတ့္ ပ္မွဴးေတြဆကီ တညီတၫြတတ္ ညး္ သတငး္ ရတယ္ ေနာငေ္ တာ္မင္းႀကးီ ။ ရတဲ့သတင္းက ခုိးသားငတက္ျပားဟာ အဝေနျပညေ္ တာ္သ၊ူ ေနျပည္ေတာသ္ ားေတြရဲ႕ ေမတာၱ ကုိ ရေနသျူ ဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သငး္ ကို မဖမ္းႏုငိ ္တဲ့အတြက္ အဝသားေတြကလည္း သေဘာက်ေနသတ့ဲ။ သင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရဲမကေ္ တြ၊ တပေ္ တာ္ေတြထဲမွာေတာင္ ရယစ္ ရာတစ္ခု ျဖစေ္ နသတ့ဲ” “အတြင္းသင္းမွဴး ငႏစု ံအိမ္ ဒုတယိ အႀကိမ္ အခုိးခရံ တ့ဲ အေၾကာင္းေကာ ေမာငေ္ တာ္” “အုိ... ငႏုကို ထားစမး္ ပါ။ ဒအီ တြင္းသင္းမွဴးဟာ လူေရးတတ္တေ့ဲ ကာင္ မဟုတပ္ ါဘးူ ။ သငး္ စံအိမ္ဟာ ေနာက္ထပဆ္ ယ္ႀကိမ္ေလာက္ ငတကျ္ ပားအတက္ခံရဥးီ မာွ ” အတြင္းသင္းမဴွ းအေပၚ သတုိးမင္းဖ်ား မၾကည္မသာရေိွ ၾကာင္း မိဖရု ားေစာဥမၼာ သိရွိထားခ်ကမ္ ွာ ပ၍ုိ ေသခ်ာသြားေလသည္ “ငတကျ္ ပားအေၾကာငး္ ဆကဥ္ းီ မယ္ ေနာငေ္ တာ္မငး္ ႀကးီ ။ ေဟာဒီ ပတသူ ဃၤရာဇာက သယူ႔ ၾတာ၊ ဓါတဆ္ င္၊ ဓါတ္႐ိကု ပ္ ညာနဲ႔ ဒခီ းုိ သားကုိ အရအမိဖမး္ ဖို႔ အစအီ မံခ်ခ်င္ေၾကာင္း ညီေတာက္ ို တငတ္ ယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေတာ္လက္မခံပါဘူး။ ပတသူ ဃၤရာဇာရဲ႕ ပညာက တျခား၊ ခုိးသားအမကႈ တျခားလုိ႔ ညီေတာ္ယဆူ တယ္” “မွနတ္ ယ္” မင္းႀကီးသလီ ဝက ေရွ႕တညတ့္ ည့္သ႔ို ၾကည့္ရငး္ ေျပာလုိကသ္ ည္။ “ခးုိ သားအမဟႈ ာ ေနျပညေ္ တာ္မာွ ႀကီးမားတ့ဲအေရးတစ္ခုလို ျဖစ္လာၿပီ ေနာင္ေတာမ္ င္းႀကီး။ သပူ နု ္သူကနအ္ ေရးမဟုတဘ္ ဲ ခိုးသားတစေ္ ယာက္ကစိ ၥအတကြ ္ ေနာငေ္ တာ္မင္းႀကးီ ကုိ ပင့္ေခၚရတာလဲ ညီေတာ္စတိ မ္ သနပ္႔ ါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေရးမွာ ေနာငေ္ တာ္ဝငမ္ ွပဲ အေရးေတာ္ ၿပးီ လမိ မ့္ ယ္လုိ႔ ညေီ တာ္ယုံၾကညေ္ နတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီည ညဥ့္ဥးီ ယံ ညလီ ာခံအၿပီးမွာ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးကုိ ေခၚရတာ” 123

“အစက္ ုေိ တာမ္ ငး္ ႀကီး။ ညေနစာမ်ားေကာ ပဲြေတာ္တညၿ္ ပီးပါၿပီလား။ အေစာ ပဲြေတာျ္ ပင္ထားပါတယ္” ေစာဥမာၼ က လက္အုပ္ခ်လီ ွ်က္ ေျပာေလသည္။ “ငါစားခၿဲ့ ပီ” သတးို မင္းဖ်ားက ေစာဥမာၼ ကုိ စကားမေျပာရန္ လကရ္ ပိ ျ္ ပ၍ တားလကုိ ္သည္။ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝသည္ တ႐ူ ႈသ႔ုိ မမတွိ မ္ သုန္ ေငးငိုငၾ္ ကည့ေ္ နၿပီး အတနၾ္ ကာေသာအခါ မ်ကေ္ တာင္ကို ေလးလံစာြ ႏစွ ႀ္ ကမိ သ္ ံုးႀကမိ ္ပတု သ္ ည္။ “ငါလုပ္ေပးမယ္။ လူတစေ္ ယာက္လုမိ ယ္” “ေနာင္ေတာမ္ ငး္ ႀကးီ အလိုရိွရာလကူ ုိ ေျပာပါ။ အလိုရွိရင္ ညေီ တာ္ကယို ္တငုိ ပ္ ါ စာရငး္ ထည့္ပါ” “မငး္ မလိုေသးပါဘူး ညေီ တာ္မင္းတရား။ အခု အျမင့္ၿမဳိ ႕စားရိွလား” အျမငၿ့္ မဳိ ႕စား တရဖ်ားေစာ္ကဲကား မဖိ ုရားေစာဥမာၼ ၏ အစ္ကု၊ိ ဘရု ငသ္ တးုိ မငး္ ဖ်ား၏ ေယာက္ဖေတာ္။ အျမင့္ၿမိဳ႕စားသည္ အလြန္က်စလ္ ်စသ္ ိပ္သညး္ သူ ျဖစ္သည။္ နန္းဗိုလ္ပံုသ႔မုိ ဝင္၊ လူသူအစအု ေဝးကို ေရွာင္ကာ ေအးေဆးလြတ္လပစ္ ြာ ေနတတ္သူလည္း ျဖစေ္ လသည္။ “ေစာဥမၼာ ႏမွ ေတာ္ရဲ႕ အစက္ ုေိ တာ္ေကာ” “ေမာင္ႀကးီ ၿမိဳ႕စား သူ႔စနံ နး္ မွာပဲ ရိွမယ္ ေမာင္ေတာ္။ အခုအေခၚလတႊ ္ရမလား” မင္းႀကီးသီလဝက လက္ဖဝါးႀကးီ ကို ေလးဖင့္စာြ ေျမာႇ က္ကာလွ်က္... “ေနပါေစ။ ငါလိုတဲ့အခါ ေျပာမယ။္ သူေ႔ ျပာထားလုကိ ္” လက္ကျို ပန္ခ်ကာ ပံပု႔ ႔ုံႀကးီ ၿငိမ္က်သြားျပနသ္ ည္။ “ေကာင္းပါၿပီ ေနာင္ေတာမ္ ငး္ ႀကီး။ ေနာင္ေတာအ္ လုိရတိွ ့ဲအခ်နိ ္မွာ အျမင့ၿ္ မိဳ႕စားကုိ ေနာင္ေတာ့္ဆီ အခစားဝင္ရပါေစမယ္” “ေျပာစရာ ရေိွ သးလား” “လုိရာႂကြႏုိငပ္ ါၿပီ ေနာင္ေတာမ္ င္းႀကီး” မင္းႀကးီ သလီ ဝ ထုငိ ္ရာမွ ထသည။္ မညသ္ ူ႔ကုိမ်ွ မၾကည့္ဘဲ နန္းဥးီ ေဆာင္ တံခါးဆီသို႔ ေလ်ွ ာက္သြားသည။္ မိဖုရားေစာဥမာၼ က အလ်ွ ငအ္ ျမန္ ဥးီ ေအာငေ္ လွ်ာက္သာြ းကာ ပုိးသားခနး္ ဆးီ ကုိ လပွ ္ေပးသည။္ မငး္ ႀကးီ သီလဝ ထြက္သြားသည။္ 124

နနး္ ဥးီ ေဆာင္သည္ တတိ ္ဆတိ ၿ္ ငိမသ္ ကစ္ ာြ က်နရ္ စခ္ ေ့ဲ လသည။္ ***** 125

။၁၈။ ရက္အတနၾ္ ကာမ်ွ ေက်ာက္ဂထူ ဲတြင္ အနားယပူ နု း္ ေအာင္းေနခ့ဲရသညျ္ ဖစ၍္ အေၾကာအခ်ငမ္ ်ား ေလးတြဲ႔ခ်င္သလုိ ျဖစေ္ နသည။္ ဝရးီ ကလညး္ ခေု နာကပ္ ုိငး္ မွာ ဘုရားတညဖ္ ိ႔ုအေၾကာင္းကိုသာ တြငတ္ ြငေ္ ျပာေနၿပီး ရတနာပစညၥ ္း စာရငး္ ေတခြ ်ည္း တစခ္ ်နိ လ္ းုံ လုပေ္ နသည။္ ဝရီးကို သနားေသာေၾကာင့္သာ ဝရီးအလုိက် ဂူေအာင္း၍ ေ႐ႊပံုေငပြ ံေု တၾြ ကား စာရငး္ တကတု ္ကုတ္ လပု ေ္ နရေသာ္လညး္ စိတေ္ ရာကိယု ္ပါ ေညာင္းညာေလးလံေနသည္။ ဝရးီ က လကူ ေလး ဒီေန႔ေတာ႔ အျပင္ထြကၾ္ ကစုဟ႔ိ ု ေျပာလကို ေ္ သာအခါ ထခနု ္မမိ တတ္ ေပ်ာ္သြားသည။္ “ဘယ္အမိ သ္ ြားမလဲ ဝရးီ ” ဟု ေမးေသာအခါ... “ေ႐ေႊ ငြေက်ာက္သံပတျၱ မားကေတာ့ စံုသင့္သေလာက္ စၿုံ ပီ လကူ ေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လိခု ်ငတ္ ာ တစခ္ ု က်န္ေနေသးတယ္” “ဘာလဲ ဝရးီ ” “စိန္” “စနိ ္... ဟတု ္လား” “ေအး... က်ဳပ္လုခိ ်ငတ္ ဲ့ အ႐ြယအ္ စားရတိွ ့ဲ စနိ ္မ်ဳိးကေတာ့ ဘရု ငသ္ တိးု မင္းဖ်ား ေ႐ႊနနး္ ေတာန္ ႔ဲ ေ႐တႊ ိုကစ္ းုိ ရဲ႕စံအမိ ္ ဒႏီ ွစခ္ ုမာွ ပဲ ရမိွ ာွ ” “ဒါဆုိလဲ ဝရးီ ရာ ဘရု ငေ့္ ႐ႊနနး္ ေတာ္ဆပီ ဲ တစခ္ ါတညး္ ဝင္ အလပု ္လုပ္လကုိ ္ၾကရေအာင္လား” “ေလကွ ားဆိတု ာ ေအာက္ထစက္ ေန အထကက္ ုိ တကရ္ တယ။္ သ႔ူေလကွ ားထစအ္ တငုိ ္း ရေိွ နပါလွ်ကန္ ဲ႔ ခနု ေ္ က်ာ္ၿပီးတက္ရင္ လမိ ့္က်တတ္တယ။္ က်ဳပ္တု႔ဟိ ာက အလွ်ငစ္ လို မဟတု ္ဘးူ လကူ ေလး။ ေ႐ႊတုိကစ္ ုးိ ဆီမွာ မဟနမ္ ွ ေ႐နႊ နး္ ေတာ္ ဝငၾ္ ကတာေပါ့” “ဒီညေနာ္ ဝရးီ ” “မဟုတဘ္ းူ နက္ျဖနည္ လူကေလး” ***** 126

ေဆာငေ္ တာက္ းူ ပနး္ နံ႔သည္ ေလျပည္ထဲတြင္ တစ္ဆပု တ္ စေ္ ပႀ႔ြ ကီး ပါလာသည္။ အပငထ္ က္တြင္ ဤမ်ွ အန႔ံမသင္းပါ။ ေလျပညႏ္ ွင့္မွ အန႔ံသင္းတတ္ေသာ ေဆာင္ေတာက္ းူ ပနး္ ရန႔၏ံ ပရယိ ာယ္ကို သေဘာက်မသိ ည္။ ခ်ဳပည္ ေနရီ၏ ေအာကဝ္ ယ္ အေဝးဆီမွ အင္းဝေ႐ႊနနး္ ေတာ္ျပသာဒ္ကို ညဳိ ေမာငး္ စာြ ေတ႔ေြ နရသည္။ ျပျပေရးေရး အလင္းတြင္ ေ႐နႊ န္းေတာ္ျပသာဒသ္ ည္ တငတ့္ ယ္စာြ ေကာငး္ ကင္ထက္သိ႔ု ထုိးဝင္ေနသည္။ အေနာက္မိးု ကုတစ္ က္ဝုိင္း အေရးအေၾကာင္းဆီမွ ျဖာထြက္ေနေသာ ေနျခည္မွ်င္မ်ားသည္ ေလာကကုိ မခြဲခြာႏိငု ဟ္ န္ ကုတ္တြယထ္ ားသေယာင္ ရိွသည္။ ဝင္ဆဲေနလးုံ ႀကးီ ၏ ႏတႈ ္ဆက္ခန္းသည္ လွပလနြ ္းေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ခင္းလံးု ပျူ ပင္းခဲ့သမ်ွ ကုိ ခြင့္လႊတ္ရေတာမ့ လို။ တစ္ညေနလုံး ဝရးီ ႏငွ ့္အတူ ပြဲဝင္ေလ့က်င့ခ္ ့ဲေသာေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းေနေသာ အေၾကာအခ်င္မ်ားလညး္ ေျပသြားၿပီ။ ယေန႔ညအဖု႔ိ အလွဆံုး လပႈ ္ရွားၾကေတာမ့ ည့္ လကေ္ ခ်ာငး္ ကေလးမ်ားကုိ ဆပု ခ္ ်ည္ျဖန္ခ႔ ်ည္ လုပ္ၾကည့္မသိ ည္။ လက္မ၊ လကည္ ိဳႇ း၊ လက္ခလယ္၊ လကသ္ ူႂကြယ၊္ လက္သနး္ တစ္ေခ်ာင္းခ်ငး္ စကီ ုိ ေကးြ ၫတႊ လ္ ်ွ က္၊ တနး္ ဆန႔လ္ ွ်က၊္ ပးူ ကပ္လွ်က္၊ ဖဲခြာလ်ွ က၊္ ကပု ္သြင္းလ်ွ က၊္ ေကာ့လနလ္ ်ွ က္ ေလက့ ်င့္ၾကည့္သည။္ လေပါငး္ မ်ားစြာ အေလအ့ က်ငႏ့္ ွင့္ ထနိ ္းသိမး္ ေစာင့္ေရွာက္ထားမတႈ ု႔ိေၾကာင့္ စတိ ေ္ စတငုိ ္း လကေ္ ခ်ာင္းကေလးမ်ား အလုိကသ္ င့္ လႈပ္ရာွ းႏုိငၾ္ ကသည္။ ေက်ာကဂ္ မူ ်ကႏ္ ွာစာ႐ွိ ကမူထိပ္ေပၚတက္၍ ၾကည့္သည္။ ပို၍ ေဝးေသာ ပိ၍ု ျပန္႔ေသာ ျမငက္ ြင္းကို ေတြရ႔ သည္။ အင္းဝဆီတြင္ ျမဴဆုိငး္ ေလၿပ။ီ အျပာလဲ့တြင္ မိငႈ ္းညဳိႇ ႕ေသာ အေင႔တြ န္းမ်ားက ရွညလ္ ်ားလစွ ာြ ကနလ႔္ န႔္ျဖတ္ေနသည္။ အကယ၍္ သာ စ္ိမး္ ညႇဳိ ႕ေသာ ေတာႏငွ ့္သစ္ပင္မ်ားသာ မရိွပါက ေ႐ေႊ ရာင္ေတာကေ္ သာ ျမဴတအု႔ိ ၾကား ေကာငး္ ကငတ္ ြင္ လြငေ့္ မ်ာေနေသာ နတ္ဘုနံ တ္နနး္ တစ္ခဟု ု ဆိုႏငုိ ္ေပသည။္ “လူကေလး လာပါဦး။ အခ်ိန္ေစာပါေသးတယ္” ေက်ာက္ဂဝူ ဆီမွ ဝရီးက လမွ ္းေခၚသည။္ အပိ ္တန္းဝင္ အငး္ ဝကုိ မနညး္ သံေယာဇဥ္ျဖတက္ ာ ဝရးီ ထံ ေလ်ွ ာက္ခ့ဲရသည။္ ဝရီးကား ေဆးတစ္ဆံျု ဖင့္ အက်အန တင္ပ်ဥ္ေခထြ ငုိ ေ္ နေလသည။္ “ထိငု ပ္ ါဦး လကူ ေလး” 127

ဝရးီ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆငုိ ္တြင္ တငပ္ ်ဥေ္ ခထြ ငုိ လ္ ိုက္သည္။ ႏူးညရံ့ ွတ သျဲ ပင၏္ ေအးေသာ အေတြသ႔ ည္လည္း ႏစွ ္လိဖု ြယပ္ င္။ “ဒီညထြကၿ္ ပးီ အလပု ္လပု ္ရမွာက စိနေ္ နာ္ လူကေလး” “ဟတု က္ ဲ့” “ဘုရားအတြကေ္ နာ္” တစခ္ ါတစ္ခါ ဝရီးကုိ စိတမ္ ရွည္ခ်ငသ္ ည္မွာ သညလ္ ုအိ ေျပာမ်ဳိးပင္။ အသက္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္လားမသ။ိ ဝရးီ သည္ စကားသစ္တစခ္ ြန္းကို ေျပာခ်င္ၿပီဆိလု ်ွ င္ စကားေဟာင္းေတြ ေလးငါးဆယ္ခနြ ္း ခ်ခီ ်ေီ နတတသ္ ည။္ ၿပီးေတာ့ ေျပာရာမွာလည္း သတေိ ပးသံ၊ ႏိးႈ ေဆာ္သမံ ်ဳိး ပါေနတတ္သည။္ “လကူ ေလး အားလးုံ ေလ့က်ငၿ့္ ပီးၿပီေနာ။္ အာ႐အံု ားလုးံ ႏးို ၾကားေနၿပီေနာ္” နိဒါနး္ သြယခ္ ်င္သမွ် သြယေ္ စဟု ခြင့လ္ ႊတ္လုကိ ရ္ ေတာ့သည္။ “ခုိးသားေကာင္းတိ႔ရု ဲ႕ ဆင္ျခင္ႏွလုးံ သြငး္ မႈလဲ ရၿပမီ ဟတု လ္ ား” “ဟတု ္ကဲ့” “ဒီတစေ္ ခါက္ သိပ္အေရးႀကီးတယ္ လကူ ေလး” ယခုမပွ င္ လုိရငး္ သ႔ို ခ်ီေတာ့သည္ဟု ေအာက္ေမမ့ ေိ လသည္ “ဘုရားတည္ဖုိအ႔ တြက္ စနိ ္ဆိုတဲ့ ပစၥညး္ တစခ္ တု ည္းအတကြ ္ဆိုတ့ဲ ျပ႒ာန္းခ်က္န႔ဲ ထကြ ္ၾကရမာွ ။ အခါတငို း္ က်ဳပတ္ ိအ႔ု ျပင္ထြက္ၾကရင္ အလပု ္လပု ္မယ့္ အမိ ္ဝနး္ က်င္ အေျခအေနေတြေလာက္သာ ႀကဳိ တြကထ္ ားၾကတာ။ ႀကိဳေ႐ြးခ်ယ္ထားၾကတာ” “ဟုတက္ ဲ့ ေျပာပါဝရီး” “အလုပလ္ ုပ္မယ့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ အဆငသ္ င့္တပ့ဲ စၥညး္ ရတ့ဲပစၥည္းကုိ ရသလနို ညး္ န႔ဲ ယခူ ့ဲၾကတာ၊ ဘာပစညၥ ္း ညာပစၥညး္ ႀကဳိ ၿပီးသတမ္ ွတ္တာ မဟုတ္ဘးူ ”၏ “ဟုတက္ ဲ့” “အခုဟာက စိနက္ လြဲၿပီး က်န္တာဘာမွမယူရဘးူ ။ ျဖစႏ္ ငုိ လ္ ုိ႔ လညွ း္ ဆယ္စီးတကို ္ ေ႐ေႊ ငြ အဆင္သင့္ေတြ႔ေတာင္မွ က်ဳပတ္ ႔ုိ မ်ကက္ ြယျ္ ပဳပစ္ရမယ္။ ဒါကို လူကေလး ထပၿ္ ပးီ ၾကပၾ္ ကပ္ႏလွ းံု သြငး္ ထားစမ္း” 128

ဝရီးေလသံ အမနိ ႔္သံေပါကလ္ ာသည။္ “စိနမ္ ေတြ႔ရင္ အဆင္မသင့္ရင္ လကခ္ ်ညး္ ဗလာျပနၾ္ ကမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊတုိက္စးုိ အိမမ္ ာွ စိန္မေတ႔ြရငလ္ ဲ ဆကမ္ ရာွ ဘူး။ ဆုိလုိတာက ဘုရင့္ေ႐ႊနနး္ ေတာက္ ို မသြားဘးူ ” “ဘာေၾကာင့္ မသြားရမွာလဲ ဝရးီ ရဲ႕။ ေ႐နႊ နး္ ေတာ္မာွ စိန္အေသအခ်ာ ရွိေနတာပဲဥစၥာ” “ေ႐နႊ န္းေတာမ္ ာွ စိန္အေသအခ်ာရွိသလုိ အခါတိုငး္ ထက္ သံုးေလးငါးဆ ထူထပ္တ့ဲ အေစာင့္အေန၊ အကြပအ္ ညႇပလ္ ဲ အေသအခ်ာ ရိွေနမယဆ္ ိတု ာကို လူကေလး ထညမ့္ တကြ ္ဘူးလား” “ဟာ... ဝရီးရာ ဒါဆုလိ ဲ က်ဳပ္တ႔ဘို ကက္ ခါတိငု ္းထက္ သးံု ေလးငါးဆ ပုိၿပးီ ႀကဳိ းစားလုိက္႐ပံု ပဲ ” “အးို ... ဒါ လူကေလးက ငယ္သတူ ရ႔ုိ ဲ႕ မာနန္ ႔ဲ ေျပာတာကးုိ ” ဝရီးကလဲ ႀကီးသတူ ရို႔ ဲ႕ေပ်ာ့ညျံ့ ခငး္ နဲ႔ ေျပာတာပါဗ်ာဟု စိတ္ထကဲ ျပနေ္ ျပာမိသည္။ “နားေထာငစ္ မး္ လူကေလး။ က်ဳပ္မၾကာခငက္ မွ ေျပာခ့တဲ ာပါ။ လကူ ေလး ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ စနည္းနာထြက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ညကေလ” ဂ်မး္ ကို ျပင္းျပငး္ ျပျပ သတိရလကို သ္ ည္။ အေတးြ တိုသ႔ ည္ တသီတတန္းႀကးီ တစမ္ ဟု ုတခ္ ်ငး္ ေပၚလာသည။္ ေ႐ႊေလာငး္ ပနး္ ပဲဖုိသည္ မညသ္ ည့္အရပ္တြင္ ရိွသနည္း။ ေ႐ေႊ လာင္းဆသို ညမ္ ာွ အရပ၏္ အမည္လား၊ ပန္းပဲဖု၏ိ အမည္လား၊ ဂ်မး္ ကုိ မေမးလိကု မ္ သိ ည့္အတြက္ ယခုမပွ င္ ကုယိ က့္ ိုကယုိ ္ အျပစတ္ င္မဆံုး။ သည္အခ်နိ ္ေလာက္ဆို ဂ်မ္းတု႔ိသားအဖ ထမင္းစားၿပးီ ၾကေလာကၿ္ ပ။ီ ဂ်မ္းအဘက ဖတို ြင္ဝငေ္ နမည။္ ဂ်မး္ ကေတာ့ ေရာင္းရေသာ အသျပာေတကြ ုိ တြက္ေနမလား၊ ဗငို ္းငင္ေနမလား၊ ေနာက္တစေ္ န႔ ေဈးထြကဖ္ ႔ုိ ျပင္ဆင္ေနမလား၊ အုိ...။ “ဟတု တ္ ယမ္ ဟတု လ္ ား လူကေလး” “ဗ်ာ...” ဝရးီ က ေဆးတံကုိ ခၽြတလ္ ်ွ က္ မ်က္လံုးမ်ား ေဝယ႔ွ မ္းၾကည့္သည။္ “က်ဳပေ္ ျပာတာ လူကေလးမၾကားလုိကဘ္ ူး။ အာ႐ံုဘယ္ကုိ ျပနေ႔္ နသလဲ။ ခုလိုခ်နိ ႀ္ ကီးမွာ” ရွက္သြားသည္။ ပ်႕ံ လြင့္သြားေသာ စိတက္ ူးမ်ားအတကြ ္ ကိယု ့က္ ိကု ိုယလ္ ည္း အျပစ္တငလ္ ုိကမ္ ိသည။္ အလုပလ္ ုပ္ခါနးီ အျပင္ထြကခ္ ါနီး ယခလု ို အခ်နိ ္မ်ဳးိ မွာ စတိ အ္ ေတြးတ႔ုိ မပ်ံ႕လြင့္ေကာငး္ ။ “က်ဳပ္ တစခ္ ်က္ လစ္သြားတယ္ ဝရးီ ” 129

ဂ်မ္းေရ မငး္ ေဘးဖယ္ေနလုိကဥ္ ီးဟု စတိ ္ထကဲ ေရ႐တြ က္ ာ ပင္ပန္းစာြ ေမာငး္ ႏွငပ္ စ္လကို ရ္ ေတာ့သည္ “ေ႐နႊ နး္ ေတာရ္ ဲ႕အစီအစဥ္ အေစာင့္အေနေတြ ေနာကက္ ယြ မ္ ာွ မင္းႀကးီ သလီ ဝရိေွ နမယေ္ လ။ ဒါကုကိ ်ဳပ္ေျပာေနတာ” “ဟုတပ္ ါတယ္ ဝရီး” “သက႔ူ ုိ ကယုိ က္ မျမင္ရဘဲ ကိုယ့္ကို သူျမင္သာေနမယ့္ အဝနး္ အဝိုငး္ ထမဲ ွာ လူကေလးက အရစဲ နြ ္႔ခ်င္ေနသလား” “က်ဳပ္မွားသြားတယ္ ဝရီး” “ေကာင္းၿပီ လကူ ေလး ျပနမ္ ွနသ္ ြားၿပီ” “ေနဥးီ ... ဝရီး က်ဳပတ္ စခ္ ုေမးစရာ ရွိေနလို႔” “ဆုိ...” “ေ႐ႊတကို စ္ ုိးရဲ႕စအံ ိမ္မာွ ဝရီးလုခိ ်င္တဲ့ စနိ ္ရိေွ နမယဆ္ ုိတာေတာ့ ဟတု ္ပါၿပ။ီ ဝရီးက ဘာေၾကာင့္ ဒီလတုိ ြက္ရသလဲ။ အေသအခ်ာသလိ ုိ႔လား” “သလိ ပို႔ ဲ လူကေလး” “ဟင္... ဘာေၾကာင့္သိသလဲ” “လူကေလး က်ဳပ္ဆီမေရာက္ခင္ က်ဳပတ္ စ္ေယာက္တညး္ အလုပလ္ ပု စ္ ဥ္က ဒေီ ႐တႊ ုကိ စ္ းုိ ဟာ ဘုရငသ္ တိုးမင္းဖ်ားလကထ္ က္ အင္းဝေနျပညေ္ တာ္ရဲ႕ ေ႐တႊ ိကု စ္ းို အရာမျဖစ္ခငက္ စစ္ကိုင္းသူႂကယြ ္ ဘဝကတညး္ က သူ႔အိမက္ ုိ က်ဳပ္ေရာက္ခဲ့ ဝငခ္ ဲ့ ေတြခ႔ လဲ့ ပ႔ို ဲ လကူ ေလး” “ဟင္... ဝရီးဟာက ၾကာလွၿပီပဲ။ အခုေနခ်ိန္ အဲဒီစိန္ရိွပါဦးမလား” “သိပ္ရွတိ ာေပါ့ လကူ ေလး။ ဒီေ႐တႊ ိုကစ္ းို ဟာ စနိ ္ကို အ႐းူ အမူး ႏွစ္သကတ္ သ့ဲ ၊ူ လွဴဖတု႔ိ နး္ ဖ႔ိေု နရာမွာ သးုံ ဖေ႔ို ဝးေရာ၊ သကူ ိုယ္တုငိ ္စားဖိ႔ု စညး္ စိမ္ခဖံ ို႔အတြက္ေတာင္ စနိ က္ ိုသူ မထခု ဲြဘူး။ ညအပိ ္ရာဝင္တိုငး္ သူစ႔ ိနက္ ို သူထတု ၾ္ ကည့္ေနခ်င္တတတ္ ဲ့ လူမ်ဳိး” “ဒစီ ိန္ကို သူ ဘယ္ကရသလဲ” “ဒါ က်ဳပ္အလပု မ္ ဟုတဘ္ ူး လူကေလး။ သူဘယ္ကရရ၊ သဆ႔ူ ကီ က်ဳပတ္ ုိရ႔ ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား” “ဟုတပ္ ါရဲ႕ ဝရီးရယ။္ က်ဳပ္လဲ ဘာေၾကာင့္ မလတို ာေတြ ေလွ်ာကေ္ ျပာမပိ ါလိမ့္” “လကူ ေလး စိတ္မ်ား လႈပ္ရာွ းေနသလား” 130

“တစခ္ ်ီတစေ္ မာငး္ မထြက္ရတာၾကာလ႔မုိ ်ား စိတ္လႈပ္ရာွ းခ်ငသ္ လား မသဘိ ူး ဝရီးရဲ႕” ဝရီးရယေ္ လသည္။ အရယဆ္ းံု မွ ေဆးတံကုိ မီးညိကႇ ာ... “က်ဳပက္ ယုိ ခ္ ်ငး္ စာပါတယ။္ က်ဳပ္လဲ စိတ္လပႈ ္ရာွ းေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လႀူ ကီးဆေုိ တာ့ ထိနး္ သိမ္းႏုငိ တ္ ာေပါ့။ လူကေလးလုပိ ဲ က်ဳပ္လဲ ဒီတစ္ေခါကထ္ ြကရ္ တာ စတိ ္ထမဲ ွာ အလိပ္လိုက္အလိပလ္ ုကိ ္ ဝမး္ သာၿပးီ ေပ်ာေ္ နတယ္။ ဘရု ားတညဖ္ ုိ႔ဆုတိ ာကလညး္ ရိွေနေတာ့ က်ဳပ္ကိုယက္ ်ဳပ္ အလပု ္ထကြ လ္ ပု မ္ ယ့္ ခိးု သားလေ႔ုိ တာင္ မထငဘ္ ူး။ မ႐ိုေသစကား ကုယိ ေ္ စာငန့္ တမ္ ငး္ မ်ား ခြငလ့္ ႊတေ္ တာ္မပူ ါ။ သာသနာျပဳထကြ မ္ ယ့္ ပညာရသွိ ူေတာ္ေကာငး္ ႀကီးလိ႔ု က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ ထင္ေနတယ္” ဝရးီ ၏စကားအဆံုးကုိ ႀကိဳကလ္ ွသျဖင့္ ဟကဟ္ ကပ္ က္ပက္ ရယမ္ ေိ လသည္။ ဝရီးကလညး္ သူ႔စကား သူတဟားဟားရယသ္ ည။္ “သာသနာျပဳထြကမ္ ယ့္ ပညာရိွသူေတာ္ေကာငး္ ႀကီးတစ္ေယာကဟ္ ာ အခုလုိ အနက္ေရာငတ္ စက္ ိယု ္လုးံ ေတာျ့ ဖင့္ ဝတ္မထားတနေ္ ကာငး္ ပါဘူး ဝရးီ ရယ္” “အဟား... ဟား... ဟုတ္သပ။ သ႔ေို ပမယ့္ အနက္ေရာငမ္ ဝတ္ဘဲ ပညာရသွိ ူေတာ္ေကာင္းဟ့ဲ ဆုၿိ ပးီ ဝတျ္ ဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ထြကမ္ ယ္ဆိုရငလ္ ဲ အေမွာငထ္ ဲမွာ သေူ တာ္ေကာင္းႀကးီ ရဲ႕အျဖဴေရာင္က ထင္းခနဲေနမာွ ေပါ့ လကူ ေလးရဲ႕။ ဟား... ဟား... ဟား” မ်ကရ္ ညမ္ ်ားပင္ ထြကမ္ တတ္ရယ္ရသည္။ ေက်ာက္ဂထူ မဲ ွာလညး္ တဟားဟား ပ့တဲ ငတ္ ျံ႔ု ပနသ္ ည့္ရယသ္ ံတ႔ုိ ယခုလို ပဲ့တငမ္ ျပနသ္ ည္မာွ ၾကာလွေခ်ၿပီ။ အရယ္ရပလ္ ိကု ေ္ သာအခါတြင္လညး္ ဝရီးႏွငၿ့္ ပိဳင္တျူ ဖစ္ေနသည။္ တစ္ေယာကက္ ုတိ စ္ေယာက္ ၾကည၍့္ ထပရ္ ယ္ၾကျပနသ္ ည္။ အားရပါးရရယ္ရငး္ ဝရးီ က ပခံုးကုိ ဖက္လာသည္။ အားပါးတရရယ္ရငး္ ဝရီးကုိ ျပန္ဖကမ္ သိ ည။္ ကိယု ္လံုးမ်ား သိမ့သ္ ိမတ့္ ုနလ္ ွ်က။္ “သားရယ္... လူကေလးရယ္” ရယသ္ ံတျဖည္းျဖည္းအတတိ တ္ ြင္ ဝရီးႏတႈ ္မွ တးုိ ညင္းစာြ ထကြ ္၍လာသည္။ ဝရးီ ၏ ပခးုံ က်ယ္ႀကးီ ကို ဖကထ္ ားရငး္ ႏလွ းုံ သားသည္ အရည္ေပ်ာက္ ်သြားၿပီဟု ခံစားရသည။္ ရငဘ္ တ္သည္ တဒနိ ္းဒနိ ္းခုနလ္ ာသည္။ အာေစးထညထ့္ ားသလို ႏတႈ ္ဖ်ားသည္ ဆြအ႔ံ သြားခ်င္သည္။ 131

ဝရီးက ဖကထ္ ားေသာ လကက္ ို ျဖန္းခနဲ ခာြ လုိကသ္ ည။္ “ကငုိ္ း္ ... ထြက္ၾကစ႔ို လူကေလး” တစ္ခ်ကမ္ ်ွ လွည္မ့ ၾကည့္။ ဝရီးေက်ာကေ္ ဆာင္ေပၚတကက္ ာ အေမာွ ငထ္ ဲသို႔ ခနု ဆ္ င္းသာြ းသည။္ ဝရးီ ေနာကသ္ ႔ို အေမွာင္ထဲသ။ို႔ ေက်ာကဂ္ ႀူ ကီးထဲတြင္ ရယသ္ မံ ်ား၊ ထ႔ိေု နာက္ ‘သားရယ္... လကူ ေလးရယ္’ ဟူေသာ ေခၚသံ ပတဲ့ ငျ္ မည၍္ က်နရ္ စေ္ ပမည္။ ***** 132

။၁၉။ အေမွာင္ထဲမွာပင္ ေ႐ႊတိုကစ္ းုိ စံအိမ္ ႀကးီ က်ယခ္ မး္ နားျခင္းကုိ ေတေ႔ြ နရသည။္ ဘုရငန့္ နး္ ေတာ္ၿပီးလွ်င္ အင္းဝတြင္ ေ႐တႊ ုိကစ္ းုိ စံအိမသ္ ည္ အေဆာငေ္ ဆာင္ အခနး္ ခန္း အမ်ားဆံုးျဖစ္မည။္ ဝရီးေျပာေသာစကားအရ ေ႐တႊ ကို ္စိုးသည္ ဘရု င္သတးုိ မငး္ ဖ်ား လက္ထကေ္ တာ္တြင္ ေ႐တႊ ုိက္စုိး မျဖစ္မီကတညး္ က စစ္ကငို ္းသႂူ ကြယ္ျဖစ္ခသဲ့ ူပင္။ ထ႔ိေု ၾကာင့္ သူသည္ နဂကို တညး္ က ခ်မ္းသာႂကယြ ဝ္ ခေ့ဲ သာသ၊ူ စည္းစမိ ဥ္ စာၥ အေပၚတြင္ ဘရု ငသ့္ ူေကာင္းျပဳခံရသည္ဆိုေတာ့ သူမ႔ ာွ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈဆိသု ညက္ မလခုိ ်ငအ္ ဆးံု ျဖစလ္ မိ မ့္ ည။္ အႀကိမေ္ ပါငး္ မ်ားစြာ ျပဳေနက်အတုိငး္ ဝရီးသည္ ဝုိင္းတတံ ုငိ း္ သိ႔ု ကပသ္ ည္။ တံတုိငး္ မခု ္၏ အနားအေရးအေၾကာငး္ အျပငသ္ ု႔ိ ကယုိ တ္ စစ္ ြနး္ တစစ္ မထကြ ။္ မခု ႏ္ ငွ ့္တစသ္ ားတညး္ တစျ္ ပင္တညး္ ဝရီးေနာက္သ႔ို လုကိ ္ကပသ္ ည္။ အသကက္ ုိမ်ွ ဥ္း၍ ႐ဴွ သည္။ အခ်ငး္ ခ်င္းပင္ အသက႐္ ဴွ သံ မၾကားေစရ။ ကြမး္ တစယ္ ာညက္ မရိွတရိွ လူရပိ လ္ ျူ ခည္ ေစာငၾ့္ ကည့္သည္။ ကင္းလဲသည္ကုိ ေတြ႔လကို ရ္ သည္။ ကငး္ ေစာင့္အမထႈ မ္းတုိ႔ ထးံု စအံ တိုင္း စကားစျမည္ ေျပာၾကေသးသည္။ ရယ္ၾကသည။္ တဝါးဝါးသမ္းၾကသည္။ ကြမး္ သီးဖကမ္ းီ တရဲရဲဖြာၾကသည္။ ထိုအခ်နိ ္ကို အမိအရယူကာ ဝရီးတတံ ငို း္ တစဖ္ ကသ္ ႔ုိ ခနု ေ္ က်ာ္ဝငသ္ ည။္ ဝရီးအတုိငး္ တစ္ထပတ္ ည္း ဝ္ုိင္းထဲသ႔ုိ ဖတ္ခနဲ က်သည္။ ေၾကာငႏ္ ွစ္ေကာငက္ ်သညက္ မွ ေျခသံထကြ လ္ မိ ့္ဦးမည။္ တတံ ုငိ ္းေအာကေ္ ျခတြင္ ဝပလ္ ်ွ က္ ဝရးီ ခဏေစာင့္သည။္ လက္ယာဘက္ ခပလ္ မွ ္းလမွ း္ ဆီမွ ထူးျခားေသာ အသမံ ်ား ၾကားရသည။္ ႏာွ မတႈ ္သ၊ံ ဖ်ပဖ္ ်ပ္ခါသ၊ံ ႐ီႊး႐ႊးီ ယမ္းခါသ၊ံ အနခံ႔ ၾံ ကညလ့္ ုကိ ္သည။္ အာ႐ံုက ခ်ကခ္ ်ငး္ ေရာကသ္ ည။္ ျမငး္ ေခ်းန႔ံ၊ ျမငး္ ျခငမ္ ကိကု ္ေစရန္ မီးဖုထိ ားေသာ မးီ ခိုးအႂကြင္းအက်နမ္ ွ သစ္႐ြက္စိမး္ န႔ံ ေငြ႔ေငြျ႔ ဖစ္သည။္ ဝရီးကို လကျ္ ဖင့္ အသာတ႔ကို ာ ထုလိ က္ျဖင့္ပင္ ျမင္းေဇာငး္ ဆီသု႔ိ ၫႊန္ျပလိကု သ္ ည။္ ဝရီးက နားလညဟ္ န္ျဖင့္ အကိငု ခ္ ံ တေံ တာငဆ္ စ္ကုိ အသာအယာ ပတု ္သည္။ အလုပခ္ ်ိန္အတြငး္ စကားမေျပာၾကစတမ္းဟူေသာ စည္းကမ္းအတငုိ း္ ျဖစသ္ ည။္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္သာ အေမးအေျဖလုပသ္ ည္။ ေလက့ ်င့္မႈေပါင္း ဖနတ္ စရ္ ာေတခဲၿ့ ပျီ ဖစ၍္ လႈပ္ရာွ းမတႈ ိငု ္း၏ အဓိပၸါယ္ကုိ အျပနအ္ လွန္ နားလည္လာၾကၿပးီ သား။ 133

ေပါ့ေလ်ာ့ေသာ ပထမကင္းေစာင့္သည္ လံွရွညႀ္ ကးီ ကို ေျမႏငွ ့္လတြ ္ေအာင္ မ,မဘဲ အ႐ိးု ႏွင့္ ေျမႀကီး ပြတ၍္ တ႐ြတတ္ ိုက္ဆြဲသြားသည္။ ေ႐ႊတကို စ္ ုးိ ၏ ဝုိငး္ ေျမျပင္မွာ ေက်ာကစ္ ရစ္ခမဲ ်ား ခငး္ ထားေသာေၾကာင့္ လ႐ွံ းို ႏွင့္ ေက်ာကစ္ ရစ္ခဲပြတတ္ ိကု ္သသံ ည္ အတငုိ း္ သား က်စ္က်စက္ ်ီက်ီ ျမည္ေနေလသည္ အခြင့္အခါေကာင္း။ ထုိအသကံ ုိ အကာအကယြ ္ယူ၍ ႏစွ ေ္ ယာကသ္ ား စံအိမ္ အမိ ္မႀကီးနံရသံ ုိ႔ ေျပးကပလ္ ကို ၾ္ ကသည။္ လတ္လတဆ္ တ္ဆတ္ သုတ္ထားၿပးီ စ ေရနံေခ်းမ်ားႏငွ ့္ ထေိ တရ႔ြ သည။္ အလနြ ေ္ ကာငး္ ေသာ အေနအထားပင္။ တစအ္ မိ ္လံးု ေရနံေခ်းနံ႔မ်ားျဖင့္ ႀကဳိ ငေ္ လွာငေ္ နမည္။ စအံ ိမထ္ တဲ ြင္ အနခံ႔ ံအေကာင္းဆုးံ အမလဲ ကုိ ္ေခြးမ်ားရိွသည္ဆုဥိ းီ ၊ ထိုေခြးသညလ္ ည္း ငတက္ျပားတုိ႔၏ အနက႔ံ ို ရႏငုိ ဖ္ ယြ မ္ ရိွ။ ေရနံေခ်းမ်ား ကိယု ္တြငက္ ပလ္ ာေအာင္ နံရံကိုပတြ တ္ ကို ၍္ ေလ်ွ ာက္ခ့ဲၾကသည။္ စႀကႍသိ႔ု ေရာကၿ္ ပီ။ မီးေရာင္လဲလ့ ဲ့ ေတြ႔ရသည္။ တခးူ ခးူ တေခါေခါ ေဟာက္သမံ ်ားၾကားရသည။္ ဆနး္ သည့္ကစိ ၥမဟုတ။္ ဤအခ်နိ ္ကား အိမ္ရွင္အားလုံး ႏစွ ႏ္ ွစၿ္ ခိဳက္ၿခိဳက္ အိပေ္ မာက်ခ်ိန္။ အပိ ္မက္ပင္ မမကအ္ ားေလာကေ္ အာင္ အအပိ ္နစ္ေနသည့္ အခ်ိန။္ ဝရးီ က လက္ေမာင္းကို တသိ႔ု ည္။ ေဆာက္ ေတာငး္ ျခင္းျဖစသ္ ည္။ အသငထ့္ ုတ္ၿပးီ သား ေဆာက္ကုိ ကမ္းလိုကသ္ ည္။ အမိ ္မႀကီးႏွင့္ စားဖိေု ဆာငဆ္ ကထ္ ားေသာ စႀကႍေဘးတံခါးကုိ ဝရးီ ေဆာက္ျဖင့္ စ၍ထြငး္ ေကာသ္ ည္။ သဲ့သဲေ့ လးကလစဟ္ ေူ သာ အသတံ စခ္ ်ကထ္ ကြ ၿ္ ပီးသညေ့္ နာကတ္ ြင္ တံခါးသည္ တခံ ါးမဟုတ္ေတာၿ့ ပ။ီ တစက္ ိုယ္စာ ဝငသ္ ာ႐အံု ေပါကတ္ ြင္ ေရ႕ွ ဆငေ့္ နာက္ဆင့္ ဝင္လိုကၾ္ ကသည။္ အထဲေရာကၿ္ ပီ။ ေဟာကသ္ ံမ်ား ပုမိ ို၍ က်ယေ္ လာငလ္ ာသည။္ နရံ ံတစ္ဖကတ္ စ္ခ်က္ဆသီ ိ႔ု ကိယု ္စီကပလ္ ိုကၾ္ ကသည္။ တူညီေျခလမွ ္းမ်ားျဖင႔္ အတြင္းသ႔ို လမွ ္းခၾဲ့ ကသည္။ ဘယဘ္ ယ္ခ်င္း၊ ညာညာခ်င္း၊ အခန္းတစ္ခု၏ ေထာင့္စနြ ္းသေု႔ိ ရာကလ္ ာသည္။ နရံ ံကပ္စငတ္ ြင္ ထြနး္ ထားေသာ ဆမီ းီ ခြကတ္ စ္ခုမွ အလင္းသည္ ျဖာက်ေနသည္။ ဆမီ ီးခကြ က္ ား ေ႐ႊသားစစစ္ စ၊္ ေဖာင္းႂကကြ ႏုတပ္ န္းမ်ားအတိ။ သို႔ေသာ္ ဆီကား ခန္းလုၿပ။ီ မးီ စာသည္ အစြမး္ ကုန္ေတာက္ေနသည။္ မငိႈ ္းအနညး္ ငယ္ထကြ ္ေနသည။္ တစ္ခကြ ္လံုးလုးံ အဝအလင္ ဆေီ သာကသ္ ုံးထားေသာ မးီ စာသည္ ေနာက္ဆးုံ အခ်ိနတ္ ြင္ အလငး္ ဆုံးလင္းေနေခ်သည။္ 134

ထုမိ းီ ေရာငေ္ ပ်ာက္သည္အထိ ေစာင့္ရမညျ္ ဖစေ္ ၾကာင္း သိလိုကသ္ ည။္ မီးေရာင္တြင္ ဝရီး၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖ်တလ္ တေ္ နေသာဟနက္ ို ေတြ႔ရေလသည္။ အဝငး္ ဆးံု လင္းထိနၿ္ ပီးေနာက္ ဟုတ္ခနဲ မးီ ၿငိမ္းသာြ းသည္။ တစ္ခနဲ က္ အေမွာင္။ သိေ႔ု သာ္ မးီ ေသခါနးီ တြင္ မ်ကစ္ အိ စုံကုိ ပိတ၍္ အေမွာင္ထုကုိ ေလက့ ်ငယ့္ ူလိကု ေ္ သာေၾကာင့္ တကယ့္အေမွာငသ္ ည္ အေမွာငမ္ မည္ေတာ့။ က်င့္သားရၿပီး မ်ကလ္ းံု မ်ားကို ရရွိလကုိ ္သည။္ စတငေ္ ႐ြ႕လ်ားလကို ္ၾကသည္။ ေမြးပြေကာေ္ ဇာက လုၿံ ပီးသား ေျခသကံ ို ထပမ္ ၍ံ စပု ယ္ ူလကုိ ္သလုိ ရိွသည္။ ပိုးဟပတ္ စေ္ ကာင္ပငလ္ ွ်င္ ေ႐ြ႕လ်ားမႈက္ို သိႏိငု ္လမိ ့္မည္မဟတု ။္ ပထမအခန္း၊ ေနာက္တစ္ခန္း၊ နရံ ံအတငုိ ္း ပြတ္ေလွ်ာကၾ္ ကျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆးုံ တြင္ ေလွကားလက္ရနး္ တိုငက္ ုိ စမ္းမသိ ည္။ လကရ္ န္းတုိငသ္ ည္ ပယင္းစစစ္ စ္ပင္ျဖစ္သည။္ ေခ်ာမြတ္ေအးျမေသာ အေတြ႔အထ။ိ ေလွကားလက္ရနး္ တစ္ဖက္စီတြင္ ကပ္လွ်က္ ႏစွ ္ေယာက္သား အေပၚသတ႔ုိ ကခ္ ့ဲၾကသည္။ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးသိ႔ု ေရာကၿ္ ပ။ီ တစဆ္ စ္ခ်ဳးိ လက္ရန္းတိငု ္တြင္ ဆီမီးခြက္တစ္ခု။ သကူ ေတာ့ လငး္ ထနိ ဆ္ ဲ ေတာကဆ္ ဲ။ ဆီမးီ ခြက္ အလငး္ ျဖင့္ တစ္ဆစခ္ ်ဳးိ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ကီ ားမာွ ပုံတူျဖစသ္ ည။္ သယြ ေ္ လွ်ာင္းစလယြ ္၊ နားေတာင္း၊ ေဖာလ့ းုံ ျဖဴႏငွ ့္ စအံ ိမ္ရွင္ ေ႐တႊ ိကု စ္ းို ၏ ပတုံ ူျဖစ္သည္။ မ်က္အိမ္က်ဥ္းက်ဥး္ ၊ ပါးျပင္ျပည့္ျပည့္၊ ႏႈတခ္ မ္းေမႊးမွာ ေအာကသ္ ုကိ႔ ပု က္ ်ေနသည္ ဝရီးက တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္သည။္ အေပၚဆကတ္ က္ၾကစဟုိ႔ ူေသာ အဓိပါၸ ယ္။ အခန္းတံခါးမႀကီးေရွ႕တြင္ ရပ္လုိကၾ္ ကသည။္ ေ႐တႊ ုိက္စိုး၏ စကရ္ ာခန္းပင္ျဖစ္သည္။ ဝရီးက ေခါင္းညတိ ျ္ ပသည္။ ျပန၍္ ေခါင္းညိတျ္ ပလကို သ္ ည္။ တခံ ါးမႀကးီ ကို ဖြင့္ေတာဟ့ ေူ သာ အဓိပါၸ ယ္။ ဖြငပ့္ ါမည္ဟူေသာ အဓပိ ါၸ ယ္။ အတိ က္ ပ္အတြငး္ မွ စးူ ကုိ ထတု ္ယူသည။္ စေ႐းြ ကုိကပ္ တာၱ ၾကားထဲသိ႔ု စူးကုိ ထုိးထည့္လိုက္သည္။ ျဖည္းညငး္ စြာ အခ်နိ ္မွနစ္ ြာ စးူ ကုလိ ွည့္သည။္ ပတၱာသံသည္ လႊစာမႈန႔မ္ ်ားအျဖစ္သိ႔ု ကူးေျပာင္းသာြ းသည။္ တစခ္ ုျပဳတ္သာြ းၿပ။ီ ေနာကတ္ စ္ခု၊ ေနာကတ္ စ္ခ။ု 135

တံခါး႐ြကေ္ ပၚရိွ မငး္ တုပ္ သ႔မုိ ဟတု ္ တကံ ်င္သပ္ကုိ မက်ဳိးမပ်က္ေစဘဲ ဤသ႔ုိပတၱာကို ဖ်ကျ္ ခင္းမွာ ဝရီး၏ သငၾ္ ကားေပးမႈအတငုိ း္ ျဖစသ္ ည။္ ထုထည္ခိုငခ္ ့ံေသာ ႀကးီ မားေသာ တခံ ါး႐ကြ ္မ်ဳးိ ဆုလိ ်ွ င္ မင္းတပု ္ကုိမျဖဳတရ္ ။ ပတာၱ ဘကမ္ ွ ျဖဳတရ္ မည္။ မငး္ တပု က္ ို ျဖဳတလ္ ွ်င္ အခ်ိန္လညး္ ပၾို ကာမည။္ မငး္ တုပ္ျပဳတသ္ ာြ းၿပီထားဦး၊ ဖြင့္လုကိ ္လ်ွ င္ တံခါး႐ကြ ္ႀကီးလနြ း္ ေသာေၾကာင့္ ပတာၱ က ကၽြကီ ၽြီအသျံ မည္ႏိုငသ္ ညဟ္ ု ဝရီးသင္ဖးူ သည။္ ယခုဝရးီ သငၾ္ ကားခ်က္အတိငု ္း ပတာၱ ဘကမ္ ွ ျဖဳတ္ၿပီးၿပီ။ ႏွစေ္ ယာကသ္ ားမ၍ တံခါးတစခ္ ်ပက္ ုိ ေ႐ႊ႕လကုိ ၾ္ ကသည။္ ေ႐တႊ ိကု စ္ ုိး၏ စကရ္ ာခနး္ သည္ ဟငး္ လင္းပြင့္သြားေပၿပ။ီ စကရ္ ာခနး္ ထဲ၌ အေမးႊ န႔ႏံ ငွ ့္ ပန္းန႔မံ ်ား သင္းေနသည။္ အေမႊးန႔ံမွာ ေၾကးလင္ပန္းထဲ၌ မးီ က်ီခထဲ ားၿပးီ နံသ႔ ာမႈန္႔မ်ားကုိ ျဖဴးခ်ထားသည့္ အေမးႊ နံ႔မ်ဳးိ ။ မးီ က်ီခဲမ်ားၿငိမ္းေသစ ျပဳၿပျီ ဖစသ္ ည့္တုငိ ္ အေမႊးနကံ႔ ား သငး္ က်နေ္ နဆဲ။ ပန္းနက႔ံ လည္း ညဥ့္ဦးကမွ အမထႈ မ္းတု႔ိ ပနး္ လဲေပးထားဟန္ တူသည။္ လတဆ္ တသ္ င္းပ်ံ႕ဆဲ ျဖစ္သည။္ စကရ္ ာခနး္ ေထာင့္ ကႏတု ေ္ ဖာ္ ပတြ ္လးုံ ခံ ကၽနြ း္ ခုတငႀ္ ကီးေပၚတြငက္ ား ေ႐ႊတုကိ ္စုးိ သည္ ေမာွ ကခ္ ုႀံ ကီးအိပ္ေပ်ာေ္ နေလသည္။ ေျခရင္းတြငလ္ ညး္ ကယုိ ္လပု ေ္ တာႏ္ ွစ္ေယာက္ ခတု ငတ္ ငို ္ကိမု ီလွ ွ်က္ အပိ ္ေပ်ာေ္ နၾကသည။္ ဝတ္လာႊ ကပိုက႐ု၊ိ အေျပေျပအေလ်ာေ့ လ်ာ့။ ဝရီးက ခတု င္ေခါင္းရင္းသုိ႔ ကပသ္ ြားသည။္ အေရးအႀကးီ ဆးံု အဆင့္သုိ႔ ေရာက္ၿပီ။ စနိ ္ဘယ္မွာထားသနည္း။ ထားေသာေနရာကုိ မည္သုဖိ႔ ြင္မ့ ညန္ ညး္ ။ ဖြငၿ့္ ပီးလ်ွ င္ မည္သိယု႔ မူ ညန္ ည္း။ အညင္သာဆးုံ ၊ အတကိ ်ဆံုး လႈပ္ရာွ းရေတာမ့ ည့္ အဆင့ျ္ ဖစ္သည္။ ခတု င္ေခါင္းရငး္ တြင္ ဝရးီ က ရပ္လ်ွ က္ အျပင္းထနဆ္ ုံး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိနေ္ နဟန္ ရိွသည္။ ဝရီး၏ အရိပ္အျခည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။ ကုိယတ္ ိုငလ္ ည္း စနိ ္ေတထြ ားမည္ေ့ နရာကုိ စဥး္ စားသည။္ ေမွာက္ခႀုံ ကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေ႐ႊတုိကစ္ းုိ ကုိ ၾကည့္မိျပန္သည္။ တစစ္ ံုတစခ္ ုထးူ ျခားေနသလို ရွိသည္။ ေ႐တႊ ိုက္စုိးအိပ္ေနပံုမာွ ႏွစႏ္ ွစၿ္ ခိဳက္ၿခိဳက္ တေစတ့ ေစာင္း၊ တေမ့တေမာႀကးီ ။ သေုိ႔ သာ္ သူ၏ညာလကသ္ ည္ ခုတင္ေခါင္းရင္းတိုင္ကို မလြတတ္ မး္ ဆပု ္ကုငိ ္ထားသည္။ အအပိ ္နစ္ေနသူတစဥ္ ီး၏ လကသ္ ည္ ျဖစခ္ ်ငသ္ လုိ ျဖစ္ေနဖ႔ုိ ေကာင္းသည။္ ခတု င္ေပၚမာွ တြဲေလာငး္ ပဲ က်က်၊ ရင္ဘတေ္ အာက္မွာပဲ ပပိ ိ။ 136

ယခုမူ ထုိသုိ႔မဟတု ။္ ခတု င္ေခါငး္ ရငး္ တငုိ ္ကို မလြတ္တမး္ ဆပု ္ကုိင္လွ်က။္ ဝရးီ ၏စကားကို ၾကားေယာငေ္ နသည။္ “ဒေီ ႐ႊတိုက္စိးု ဟာ စိန္ကို အ႐းူ အမူး ႏစွ ္သက္တ့ဲသူ၊ လဴွ ဖုိ႔တနး္ ဖ႔ုေိ နရာမွာ သးုံ ဖိေ႔ု ဝးေရာ၊ သကူ ိယု ္တိငု ္စားဖို၊႔ စညး္ စမိ ခ္ ဖံ ႔ုိအတြကေ္ တာင္ စိနက္ ုိ မထခု ြဲဘူး။ ညအပိ ရ္ ာဝင္တုိငး္ သ႔ူစိန္ကုိ သူထတု ္ၾကညခ့္ ်ငေ္ နတတ္တ့ဲသူမ်ဳိး” ဝရီး၏စကားႏွင့္ မ်ကျ္ မငအ္ ေျခအေနတ႔ိုကုိ ဟပ္ၾကည့္လကို ္သည္။ အေျဖရၿပီ။ ဝရီးကုိ လွမး္ ၾကည့္လကုိ ္သည။္ ဝရီးကလည္း လွမ္းအၾကည့္ဆံသု ည္။ ၿပိဳင္တူပင္ ခတု ငေ္ ခါင္းရငး္ ကို ဆပု က္ ုငိ ္ထားေသာ ေ႐ႊတိကု စ္ ုိး၏လကဆ္ သီ ုိ႔ လမွ ္းၾကည့္လကို ္ၾကသည္။ ထ႔ေို နာက္ အၾကည့္ခ်င္း ျပနဆ္ သံု ည။္ အဓပိ ၸါယရ္ လာဒက္ ေတာ့ ရွငး္ သြားၿပီ ေနာကထ္ ပ္ အခကအ္ ခဲတစခ္ ုႏွင့္ ဆရုံ ေတာ့သည။္ ႏးုိ သည့္တိုင္ သူလ႔ ကက္ ို ခုတငတ္ ငုိ ္မွ လႊတ္လမိ ္မ့ ညမ္ ဟတု ္။ သကူ ားစိန္၌ ႐ူးသြပ္သ။ူ သူ႔လကအ္ လႊတ္ကုိ ေစာင့ေ္ နလိ႔ုမျဖစ္။ သဆုိ႔ ုိလွ်င္ တငး္ က်ပ္စာြ ဆုပ္ထားေသာ သ႔လူ က္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ တစ္ေခ်ာင္းခ်ငး္ အသာအယာ ခြာထတု မ္ လား။ အမကုိ မ္ ဲဆးုံ အႀကံျဖစ္သာြ းမည္။ အေၾကာငး္ မူ ေ႐ႊတိကု စ္ ုိး၏ ခတု င္အနီးတစ္ဝုိ္က္၌ ေသရညတ္ ေကာငး္ ၊ ေသရည္ခကြ ္မေတြ႔ရ။ ေ႐တႊ ကုိ စ္ ိုးသည္ ညဦးက ေသေသာက္ခမဲ့ ည္မဟုတ။္ ေသေသာကထ္ ား၍ ေသရညအ္ မးူ လြန္ေနသည္ဆလို ွ်ွင္ လက္ေခ်ာငး္ ေတကြ ုိ ခာြ လ႔ိုျဖစ္မည္။ ယခု ထုိသို႔မဟုတ္။ ပထမဆုံးလက္ေခ်ာငး္ ကုိ ျဖဳတ္ယူလကုိ ္ၿပီဆုိကတည္းက စနိ ၌္ ႐းူ သပြ ္ေနသာ ေ႐ႊတိုက္စးုိ သည္ ေလာဘႁပြနး္ ေသာ သတျိ ဖင့္ ဆတ္ခနဲ လန႔ႏ္ ုးိ လမိ ့္မည။္ သဆုိ႔ ုလိ ွ်င္... ဝရီးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုျပနသ္ ည။္ 137

ဝရီးက ေခါင္းညတိ ၍္ စတင္လႈပ္ရွားသည္။ ခတု င္တိုင၏္ အေပၚဆးံု ကႏတု ေ္ ဖာပ္ ြတ္လးုံ ဖုကို ကငုိ ၍္ လွည့္သည။္ ဝရးီ လက္ဆ ေကာင္းလေွ ခ်သည။္ အေပၚဆံုးပြတလ္ းံု ဖု ျပဳတ္သြားသည္။ မမိ ိအလွည့္၊ ဒုတိယပြတလ္ ုးံ ကို ျဖဳတ္သည။္ ျပဳတ္သာြ းသည္။ တတယိ ... စတုတၳ...။ ေခါင္းေပါကက္ ုိ ေတြ႔ၿပီ။ ဝရီး၏ညာလကသ္ ည္ ေခြေနေသာေႁမြတစေ္ ကာင္ ပါးပ်ဥး္ ေထာင္ထလာသည့္ပမာ လႈပ္ရွားလာသည။္ ေခါငး္ ေပါက္ထဲသုိ႔ ႏိႈကသ္ ည္။ တြင္းဝင္ေျဖာင့္ေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္အတုိင္းပင္ ဝရးီ လကျ္ ပန္ထတု ္သည္။ လကည္ ိႇဳးႏွင့္ လကခ္ လယအ္ ၾကားမွာ စနိ ္တစလ္ းုံ ၊ လက္ခလယႏ္ ငွ ့္ လက္သူႂကယြ ္ၾကားမွာ စနိ တ္ စ္လးံု ပါလာသည။္ ေခါငး္ ေပါက္က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ အႏိႈကလ္ ြယ္ေစကာမူ စနိ က္ ို လကဆ္ ုပ္ယူလိကု လ္ ွ်င္ လက္သီးဆပု ႏ္ ွင့္ ေခါငး္ ေပါက္မဆ့ံ၊ ျပန္ထုတ၍္ ရမည္မဟတု ။္ ထ႔ုိေၾကာင့္ ဝရီးလက္ေခ်ာငး္ ေတြၾကားညႇပ္၍ ထုတ္ျခင္း ျဖစသ္ ည။္ ဝရီးၿပးီ ေတာ့ မမိ ိအလညွ ့္။ ေခါင္းေပါက္ထဲသ႔ို လကႏ္ ိႈက္သည္။ ခၽနြ ္ျမေအးစက္ စိနတ္ ံးု ေလးမ်ား၏ အေတြ႔ကို လကေ္ ခ်ာင္းထပိ ္တြင္ ရလကုိ ္သည္။ ဝရးီ အတငို း္ လကည္ ဳိႇ း လကခ္ လယအ္ ၾကားတစတ္ းုံ ၊ လက္ခလယ္ လက္သူႂကြယ္ၾကားတစ္တံးု ႏွစ္တးုံ ညပႇ ယ္ ူကာ အျပငဆ္ ထဲြ ုတ္သည။္ ႏွစ္ေယာကေ္ ပါင္း ေလးတုံးရၿပ။ီ အထဲမွာ စိန္ေတြ ရေိွ သးသည။္ ဝရးီ ကုိ ၾကည့္ရသည္မာွ လညး္ လိုခ်င္ေသာ အ႐ယြ ္အစားကို ရဟနမ္ တူေသး။ ထပ္ယူဥးီ မည့္ပံု။ ဝရီးခုတင္ေခါင္းရင္းသ႔ုိ ခ်ဥး္ ကပျ္ ပနသ္ ည္။ ေ႐ႊတိုက္စိုးကား အိပ္ေမာက်ေကာငး္ ဆဲ။ ပြတ္လုးံ တုိင္ကို ဆပု ္ကငို ေ္ ကာင္းဆဲ။ သဆူ ုပ္ကုိငထ္ ားေသာ ခုတငတ္ ငို ထ္ မဲ ွ စနိ ္ေလးတးံု ေလ်ာ့သာြ းၿပီဆုျိ ခင္းကုိ မသိခ်က္သားေကာင္းဆဲ ဝရးီ ဒတု ယိ အႀကမိ ္ လက္ႏႈိကသ္ ည။္ ေနာကထ္ ပ္ႏွစ္လံုး။ 138

ပထမအလုံးမ်ားႏွင့္ အ႐ြယ္အတူတပူ င္။ ဝရးီ က ေနာကထ္ ပ္ ထပမ္ ႏႈိက္ရန္ မ်က္ရပိ ျ္ ပသည္။ လကႏ္ ွစ္ဖက္ကုိ ေရွ႕တြငထ္ ုတ္လ်ွ က္ တစ္ခခု ကု ုိ ကိုင္လညွ ့ျ္ ပသည။္ ထိုေ႔ နာက္ ပြတလ္ ုံးတုိငဆ္ သီ ႔ုိ လကည္ ႇိဳးၫနႊ ္သည္။ အဓပိ ါၸ ယန္ ားလည္လုကိ ၿ္ ပီ။ ယခႏု ႈိကယ္ ေူ နေသာ ပတြ ္လုးံ အဆင့္ထတဲ ြင္ အေသးစားအ႐ယြ ္ရိွ စိန္မ်ားခ်ညး္ ရိွသည္။ ပို၍ႀကးီ ေသာ စနိ ္မ်ား ေအာက္အဆင့္ပြတလ္ းံု ထဲတြင္ ရႏိွ ိုင္သည္။ ထုပိ တြ ္လံးု ကို ျဖဳတရ္ မည။္ ပြတလ္ းံု ကို လကဝ္ ါးႏစွ ္ဖကျ္ ဖင့္ အသာအယာ ဆပု ္သည။္ လက္ယာရစ္၊ လက္ဝဲရစ္ ခ်ိနဆ္ ကာ လညွ ့္လကုိ ္သည။္ လက္ထဲမာွ ပြတလ္ ံးု ပါလာၿပ။ီ လက္တစ္ဝါးစာ ေခါငး္ ေပါက္ကို ေတရ႔ြ သည။္ ဝရီးက ေခါငး္ တစခ္ ်က္ဆတ္ကာ ေခါငး္ ေပါကထ္ ဲသု႔ိ လကသ္ ြင္းလိကု ္သည။္ ဝရးီ လက္ေရာက္သြားပံကု ို ၾကညေ့္ ကာငး္ ေကာင္းျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည။္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဆီသ႔ို ဝရးီ အာ႐ံု လႊတ္ထားဟန္ ရိွသည။္ ထစုိ ဥ္... ဝရီး တစ္ကိယု ္လံးု ဆတခ္ နဲ တြနသ္႔ ြားသည။္ မ်ကလ္ းုံ ႀကးီ မ်ားလညး္ မ့ဲသာြ းကာ အဆမတန္ နာက်င္မျႈ ဖင့္ မ်က္စိအစုကံ ို ပတိ ္သည္။ ပြတလ္ ံးု ေခါငး္ ေပါကထ္ ဲမွ လကက္ ိုလညး္ ႐တု ္ခ်ညး္ ျပန္ႏုတသ္ ည။္ မ့ဲသာြ းေသာ မ်က္ႏွာသည္လည္း ခ်က္ခ်ငး္ ေဖြးေဖြးျဖဴသြားသည။္ တနု လ္ ပႈ ္ေသာ အမူအရာ ေပၚလာသည။္ ဝရီးညာလကေ္ ကာက္ဝတ္ကို ဘယ္လက္ျဖင့္ တင္းက်ပစ္ ာြ ဖ်စ္ညစႇ ္ထားသည။္ ဝရီး၏ လက္ခလယထ္ ပိ တ္ ြင္ကား ေသးငယ္ေသာ အေပါက္ကေလး ႏစွ ္ခ။ု ဝရးီ က ႏႈတ္ခမ္းကုိ စု၍ လႈပ္ျပသည။္ အသံမထကြ ။္ သုိေ႔ သာ္ ႏႈတ္ခမ္း၏ အဖြင့္အပိတ္ အလပႈ အ္ ရွားကုိ သလိ ုိက္ေပၿပီ။ ေႁမြ 139

ပြတ္လးုံ စနိ ္တးုံ မ်ား အာ႐ုထံ ဲမွာ မရေွိ တာ။့ ေစာေစာကေလးကမွ ေဖးြ ေဖးြ ျဖဴသာြ းေသာ ဝရးီ ၏မ်က္ႏာွ ႀကီးမွာ ခ်က္ခ်ငး္ ပင္ ညိဳပုတ္ပုတႀ္ ကီးျဖစလ္ ာသည္။ ဆုပည္ စႇ ္ထားေသာ ညာလကဆ္ တဆ္ တ္တုနေ္ နသည။္ ေသြးစ႔ိုရာ ႏွစစ္ က္၏ဝန္းက်ငမ္ ာွ လည္း ညိဳမည္းလာသည္။ ဝရီးထေံ ျပးကပလ္ ကို ္သည္။ ေျခသံထိန္းသိမး္ ဖု႔ိ သတမိ ရေတာ့။ ဝရးီ ၏ လက္ကုိ ဆြဲယူသည။္ ေဆာကသ္ ြားကုိ လကေ္ ခ်ာင္းေပၚတငက္ ာ စပါးလုံးဝက္ တစေ္ ထာကစ္ ာ ခဲြခ်လကို ္ၿပီး ေသြးမ်ားကုိ ညစႇ ္ထုတ္လကုိ ္သည္။ ဝရီးတစက္ ယုိ လ္ းံု တဆတ္ဆတ္ တနု ္ယင္လ်ွ က္။ ေဆာကသ္ ြားကုိ ဆီမးီ ေတာက၌္ ကင္သည္။ ထိုေ႔ နာက္ ဝရးီ လက္ေပၚမွ ခဲြရာေပၚတင္ကာ ဖိကပေ္ ပးလကို ္သည္။ မည္သေု႔ိ သာ ေႁမြ၊ မည္မ်ွ အဆပိ ္ျပငး္ ေသာ ေႁမြ ဆသို ည္ကို မသရိ ေသာ္လည္း ဝရီး၏ခစံ ားေနပံကု ုိ ၾကည၍့္ ေၾကာက္စရာအေကာငး္ ဆံုး အဆပိ ္အျပငး္ ဆံုး ေႁမြမနွ း္ ေသခ်ာသည္။ အသက္ေဘးထက္ ဘာမွ ပိ၍ု အေရးမႀကီးႏုိင။္ စနိ တ္ းုံ ၊ ေျခသံ၊ ကင္းေစာင့္။ ဘာကုိမွ ထညမ့္ တကြ ႏ္ ိုင။္ ဝရီးကိတု ြဲကာ အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆငး္ သည။္ ဝရီးေျခေထာကမ္ သယ္ႏငို ္။ ဒ႐တြ ္တုကိ ္ ပါလာသည္။ တစက္ ယုိ ္လံုး ေလ်ာရ့ ိေလ်ာရ့ ဲ၊ ေပ်ာဖ့ ပဖ္ ပ္။ ဝရီးေျခမလႈပ္ႏုငိ ္မွန္း သရိ သညတ္ ြင္ ဝမ္းဗိကု ္၌ ပခံးု လ်ွ ဳလိ ်ွ က္ ဝရီးကို ထမ္းလိကု သ္ ည။္ ဖြဲတစ္အတိ ္ႏယွ ္ ဝရးီ ေခါကခ္ ်ဳိးေကြး လုိက္ပါလာသည္။ အလာတနု း္ က တက္ခ့ဲစဥက္ ပးုိ ဟပတ္ စ္ေကာင္ ကပင္ အာ႐ုံမခံႏုိငေ္ သာ ေျခသံ၏ လွ်ဳ႕ိ ဝကွ လ္ ံုၿခဳံ မသႈ ည္လညး္ ယခအု ခါ ပ်က္စးီ သာြ းခၿ့ဲ ပီ။ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚတြင္ ေျခသံ ဒုနး္ ဒုန္း ဒုိင္းဒုိင္း။ ေအာက္ထပသ္ ု႔ေိ ရာက္သည္။ ဧည့္ေဆာင္ခနး္ မကို ျဖတ္သည။္ လာလမး္ စႀကဘႍ က္ဆီသို႔ မသြားေတာ။့ ဧည့္ေဆာင္ခန္းမ တံခါးခ်ကက္ ို ျဖဳတသ္ ည္။ တံခါးခ်က္အျဖဳတမ္ ွာပင္ အေပၚထပ္ ေဘးအေဆာငခ္ န္းမ်ားမွ စးူ စးူ ႐ြား႐ြားအသံမ်ား ထြကေ္ ပၚလာသည။္ “သူခိုး... သခူ ုးိ ” “ဝိငု း္ ေဟ့... လိုကဟ္ ” “ငါ့စိန္တံုးေတြ၊ ငါစ့ ိန္တံးု ေတြ... လုပ္ၾကပါဦး” ဆီမးီ မ်ားလင္းလာသည္။ ေရနံေခ်းမးီ တုတ္မ်ားကုိ ေဝေ႔ွ ဝွယ႔ မ္းယမ္း ေတ႔ရြ သည။္ အ့ံၾသလန႔ဖ္ ်ပက္ ာ ေျပးဝင္လာေသာ ကင္းေစာင့္ႏွင့္ ဘြားခနဲ ရင္ဆငုိ ္လုိက္ရသည္။ 140

အေထြအထူးတိုက္ခုကိ ္မေနႏုိင္။ ဝရးီ ကုိ ထမ္းထားလွ်ကက္ ပင္ ကုယိ လ္ ံုးႏွင့္ တုိးေဆာငလ့္ ကို ္သည္။ ကငး္ ေစာင့္ ေျခလက္ကားရားျဖင့္ ပက္လက္လနက္ ်သည။္ “သူခးို ... သခူ ုိး ဖမ္းလိုက္ၾကပါဗ်ဳိ႕” “အေသသတပ္ စၾ္ ကပါဗ်ဳိ႕” အနု ္းအုနး္ ကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္ကနု ္ၾကၿပီ။ အငး္ ဝ တစၿ္ မဳိ ႕လုးံ ႏုိးကနု ္ၾကၿပီ ထငသ္ ည။္ အေထြအထးူ မစဥ္းစားႏုိင္ေတာ့။ ဝရးီ ကုိ ဤသု႔ိ ထမ္းပုိးလွ်က္ ေျပးေနလွ်င္ ႏွစ္ေယာကလ္ ံးု စိစညိ ကည္ က္ ေၾကသာြ းႏိုင္သည။္ ထုေိ႔ ၾကာင့္ ျမင္းေဇာငး္ ရိွရာသုိ႔...။ ျမင္းေတြလန္ၿ႔ ပးီ ဟီသည္။ ခြာသံ ေျမာႇ ကသ္ ည္။ ပတပရ္ ပသ္ ည္။ တစ္ေကာငတ္ စေ္ ကာင္ တနြ ္းတုကိ ္တးို ေဝ႔ၾွ ကသည္။ လက္လမွ း္ မီရာ ျမင္းတစ္ေကာင္ကဆုိ ြဲယကူ ာ ျမင္းေက်ာကုနး္ ေပၚသ႔ို ဝရးီ ကို တငလ္ ကုိ ရ္ သည္။ ေမွာကခ္ ပံု င္ ျဖစ္သည။္ မိမိကလည္း လႊားခနဲ ခုနတ္ က္သည။္ ျမငး္ ေဇာငး္ အမထႈ မး္ ၏ ေပါေ့ လ်ာမ့ ႈကုိ ေက်းဇးူ တငရ္ မည္။ ျမင္းမာွ ကနု ္းႏီွးမရိေွ သာလ္ ညး္ ဇကႀ္ ကဳိ းရွိေနသည။္ ျမင္းဝမ္းဗိကု က္ ုိ ဖေနာင့္ႏငွ ့္ ခပျ္ ပင္းျပင္း ဆတ္သြင္းသည္။ ျမင္းႀကီးသည္ အနံစ႔ ိမး္ ကုရိ ကာ တစ္ခ်ကဟ္ လီ ်ွ က္ ျမငေ့္ ျမာက္စာြ ပတပ္ရပၿ္ ပီး လန္႔လန္႔ေျပးေျပး တစ္ဟနု ္ထိးု ထြကေ္ လေတာ့သည္။ ဝငဝ္ မွာ တတု ၊္ ဓါး၊ လံတွ ံတု႔ျိ ဖင့္ သဲသလဲ ႈပ္ေနေသာ လူအပု ္ႀကးီ ထဲသ႔ုိ ဇတြ တ္ ုိးဝငလ္ ုကိ သ္ ည။္ ေအာ္ဟစ္ကာ ေဘးသု႔ိရၾဲွ ကသည္ အျပင္ေရာကၿ္ ပီ။ အေမာွ ငထ္ ဲသ႔ို ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ႏငွ ္သည္။ ေကာငး္ စာြ က်က္မွတမ္ ေိ နေသာ အငး္ ဝၿမဳိ ႕ေတာ္ လမး္ ၾကားမ်ားမတွ စဆ္ င့္ ဒနု ္းစငုိ း္ ခဲ့သည္။ တဟးူ ဟးူ တုိက္ေနေသာ ေလသံကို ေဘးတကို ျ္ ပဳကာ ေနာကေ္ ၾကာင္းကို နားစြင့္ၾကညမ့္ သိ ည။္ အၾကားအာ႐ံတု ႔ို ေကာင္းဆဲျဖစ္သည။္ 141

သးုံ စီးထက္မနည္းေသာ ျမင္းစီးသမားမ်ား ေနာကမ္ ွလကို ္ပါလာၾကသညက္ ုိ ၾကားရသည။္ ဇကက္ နု ္ဖြင့္ခ်လုကိ ္သည။္ ဝရးီ ကား ေမာွ ကခ္ ံုျဖင့္ပင္ တလးူ လူး တလမိ လ့္ မိ ့္။ ***** 142

။၂၀။ ေ႐ႊမငး္ ဝေံ တာင္႐ုးိ သည္ ညဳိႇ ႕ေနေလသည။္ ရင့္က်က္ခိငု ္မာစာြ ေ႐ႊမင္းဝံေတာင႐္ ုးိ ႀကီး တည္ၿငမိ သ္ လုိ ဧရာဝတီသည္လညး္ ဣေႁႏႀၵ ကးီ မားလစွ ြာ ျပန႔ျ္ ပန္႔ျပဴးျပဴး ဝပစ္ င္းေနသည္။ အဆုပ္လုိကအ္ ခဲလိကု ္ တမိ ္တုိ႔သည္ ေ႐ႊမင္းဝံႏငွ ့္ ဧရာဝတကီ ို မ်ဥး္ ၿပဳိ ငက္ ်ဟန္ရွိသည။္ အသက္႐ဴွ စရာပင္ ရပိွ ါေလစ ထငရ္ ေလာကေ္ အာင္ ေလကလညး္ ၿငမိ ္ခ်က္သားေကာငး္ ဘိျခငး္ ။ လပႈ ္ရာွ းေနေသာ အရာဟ၍ူ အပိ ္တနး္ ျပန္ ဗ်ဳငိ း္ မ်ားႏငွ ့္ ျဖညး္ ေလးစြာ ေ႐ြ႕လ်ားေနၾကေသာ အစုနေ္ လွ၊ အဆန္ေလွမ်ားသာ ရေွိ လသည္။ တည္ၿငိမသ္ ပ္ရပလ္ ြန္းေသာ ဝနး္ က်ငေ္ လာကႀကးီ ကို ၾကည့္ရငး္ မာွ ပင္ ျမငက္ ြင္းတိ႔ု မနႈ ္မႊားေဝသီလာသည္။ ေလာကႀကးီ က ေဝသီသြားေသာေၾကာငမ့္ ဟုတ္။ ကိုယ္တငုိ ္၏ မ်က္ဝန္းအိမ္ထမဲ ာွ မ်က္ရည္မ်ားျပည့လ္ ာေသာေၾကာင့္ ျဖစသ္ ည္။ ျမင္ကြင္းရွင္းရန္ မ်ကခ္ ြံအစကုံ ို တငး္ က်ပ္စြာ မိတွ ္လကုိ ္ရာ ပါးျပငႏ္ ွစ္ဖက္တြင္ ပူေႏးြ သာြ းေလသည္။ ဆည္ မတန္ႏ႔ ုိင္ေသး။ ***** ဝရးီ မရွိရာွ ေတာၿ့ ပီ။ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လကသ္ းီ ဆပု ္သည္။ ဖ်စဖ္ ်စ္ျမညေ္ အာင္ အႀံ ကိတသ္ ည။္ အားတင္းခါမွပင္ မ်က္ရညပ္ ူတိ႔ု ပ၍ုိ က်လာသည။္ “ဝရီး... ဝရီး ငတက္ျပား မရွိေတာဘ့ းူ ။ ဝရးီ မရေိွ တာ့ဘူး” ***** မညသ္ မိ႔ု ်ွ ေမေ့ ပ်ာကပ္ စမ္ ရ။ မစဥ္းစားပဲ ေနလ႔ိုမရ။ ေသြးအငုိ ထ္ ဲမာွ ဝရီးဓါးခ်က္၊ လံွခ်ကေ္ ပါငး္ မ်ားစာြ တ႔ိျု ဖင့္ အသကေ္ ပ်ာက္လု ၾကားထမဲ ွ ညာလကက္ ုိ တန္းဆန႔္ကာ တစ္ေနရာဆီသိ႔ု ၫႊန္ျပသြားသည္။ ထိေု နရာကား ဘုရားတည္ရန္ ပစၥညး္ ဘ႑ာမ်ားကို အစအု ပံု လပု ထ္ ားေသာ ေနရာ။ 143

က်ဳပ္နားလည္ပါတယ္ ဝရးီ ရယ၊္ ဘရု ားတညျ္ ဖစ္ေအာင္ တည္ပါလုိ႔ ဝရးီ မွာသာြ းတယဆ္ ုတိ ာက။ို ေတာကတ္ စ္ခ်က္ေခါကသ္ ည။္ မည္သူအ႔ ျပစန္ ည္း။ ေ႐တႊ ိကု စ္ းုိ ၏ ခတု ငေ္ ခါငး္ ရငး္ ပတြ လ္ ံးု ထမဲ ာွ ထညထ့္ ားေသာ အဆပိ ္ျပငး္ သည့္ ေႁမြေၾကာငလ့္ ား၊ ေဆးျမစ္ရွာတာ အခ်နိ ္ၾကာသြားသည့္ မိမိအျပစလ္ ား၊ ေႁမြဆိပတ္ က္ေနေသာ ဝရီးကိုမွ မညႇာမတာ ဝုငိ း္ ဝန္းထိုးခုတ္ၾကသူ ေ႐တႊ ကို ္စးုိ ၏ ျမင္းစးီ ရဲမက္မ်ားေၾကာင့လ္ ား၊ သိုတ႔ ည္းမဟတု ္ ခးုိ မႈျဖင့္ အသက္ေမးြ ခ့ဲေသာ ဝရးီ ၏ အကသု လို က္ ံတိက႔ု ပင္ တစဖ္ န္ျပန္လည္ ဒဏခ္ တ္ေသာေၾကာငလ့္ ား။ မညသ္ ႔ပုိ ငျ္ ဖစ္ေစ ဝရးီ ကား မရေိွ တာ့ၿပ။ီ မေတြးခ်င္ေသာလ္ ည္း စတိ ္အစဥ္က မေန၊ ေသာကပရိေဒဝသည္ အရိွန္ေကာင္းဆဲ၊ ေလာငၿ္ မိဳကဆ္ ပဲ င္။ ***** ေက်ာကဂ္ ူအထိ ျမငး္ ကို ဇကဖ္ ြငႏ့္ ွင္ခဲ့သည။္ ေနာကမ္ ွ လုိက္လာေသာ ျမင္းစးီ သမားမ်ား မ်ကျ္ ခည္ျပတ္၍ က်နခ္ ့သဲ ည္။ ဝရီးကို ထမ္း၍ ေက်ာက္ဂူထဲ ဝငခ္ ဲသ့ ည္။ ဝရးီ ကား သတရိ တစခ္ ်ကမ္ ရတစ္ခ်က္။ သေ႔ို သာ္ သတိရလာေသာအခါတုိငး္ ဝရီးသတိေကာငး္ စာြ စကားေျပာသည။္ အသံကေတာ့ ထြက္သညဆ္ ိ႐ု ံမု ်ွ ၊ ပါးစပ္နားနား ကပေ္ ထာငရ္ သည။္ ပ်ံ႕ေနၿပျီ ဖစ္ေသာ ေႁမြဆိပ္မ်ားကုိ ေျဖရန္ တားဆီးရန္ ေဆးတုိက္ခငုိ း္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝရီးေျပာသမွ်ကုိ ႀကဳိ းစားနားေထာင္ကာ ဝါးဆစဘ္ းူ မ်ားကုိ ဖြင၍့္ ေဆးတကို ္ရသည္။ ဖိတ္တခ်ဳိ႕ စဥတ္ ခ်ဳ႕ိ ေဆးဝင္သည။္ အနည္းငယ္သက္သာလာဟန္ ရိွသည။္ ဝရီးက သတိကို ထနိ း္ လွ်က္ စကားတစ္ခြန္းထပေ္ ျပာသည။္ ႀကိဳးစားနားေထာင္ၾကည့္ရာ ေဆးလူးေပးဖ႔ုိ ေျပာျခင္းျဖစ္ေၾကာငး္ သရိ သည။္ ဝါးဆစ္ဘူးကို ဖြင္လ့ ုိက္ရာ ေဆးမႈန္႔မ်ားကို ေတြရ႔ သည။္ ဝရီးက လက္ကာျပလ်ွ က္ တစ္စတုံ စ္ရာေျပာျပနသ္ ည။္ ‘ေဆးျမစ္’ ဟု ဝရီးအသံျပဳသည။္ ထိ႔ုေနာက္ ဂူအျပင္သုေ႔ိ တာင္ေစာင္းေအာကေ္ ျခသိ႔ု ဝါးဆစဘ္ ူးကုိ ျပ၍ လကက္ ုိ ေဝယ႔ွ မး္ ျပသည္။ နားလညလ္ ကုိ ္သည။္ “ေဆးျမစသ္ ြားတးူ ၿပးီ အမနႈ ႔္နဲ႔ ေရာလးူ ရမာွ လား ဝရးီ ” 144

ဟေု မးေသာအခါ ဝရးီ ေခါင္းညိတျ္ ပသည္။ ဝရးီ ၏ သငၾ္ ကားမမႈ ်ားထမဲ ွ တစ္ခုကို ေအာက္ေမၾ့ ကည့္လကို ္သည္။ ဝရးီ ၏ သငၾ္ ကားမမႈ ်ားထဲမွ တစခ္ ုကို ေအာကေ္ မၾ့ ကည့္လိကု သ္ ည။္ ေတာထဲေနရသအူ ဖ႔ို အဆိပ္ရိွသတဝၱ ါမ်ားႏွင့္ ရငဆ္ ငုိ ႏ္ ုိငသ္ ည့္အတြက္ ေဆးျမစ္မ်ား ရွိရာႏငွ ့္ အသးုံ ခ်စရာမ်ားကုိ သတရိ သည္။ မသးံု ျဖစ္တာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးျမစ္ အသင့မ္ ရိွ။ ဝရီးကုိ ပ်ားဖေယာငး္ တိုင္ အလငး္ ေရာင္ေအာက္သ႔ုိ ေ႐ြ႕ကာ သက္ေသာင္သ့ က္သာရိေွ အာင္ ေနရာခ်ေပးလကုိ သ္ ည။္ ေဆးတန္ခိးု ေၾကာင့္ ျဖစသ္ ည။္ ဝရးီ ၏ မ်ကလ္ ုးံ မ်ား ၾကည္လငလ္ ာသည္ကုိ ေတ႔ရြ သည။္ ဝရီးက ေက်ာက္တံုးတြင္ ေခါငး္ မွရီ င္း ၿပံဳးျပသည္။ သသူ ကသ္ ာသြားၿပီဟူေသာ အဓိပၸါယ္။ ဝရီးကုိ စိတ္မခ်စာြ ျဖင့္ထားခ၍့ဲ ေတာင္ေစာငး္ ေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။ ***** စိုးရိမ္စတိ ျ္ ဖင့္ ေဇာကပေ္ နေသာေၾကာင့္ ေဆးျမစက္ ုိ ေတာေ္ တာႏ္ ငွ ့္ ရွာ၍မေတ႔ခြ ်င္။ ေတာင္ေစာင္းေအာက္မွာ ခ်ဳံႏြယ္ပတိ ္ေပါင္းမ်ားကလညး္ ပုိ၍ ထထူ ပေ္ နသည္။ သုံးေလးခါအထိ မလေို သာအပင္မ်ားကပုိ င္ အမာွ းမွားအယြငး္ ယြင္း ဆြဲႏတု ္ၿပးီ မွ ေဆးျမစပ္ င္ကို ေတြ႔သည္။ လံုးပတ္ လကမ္ ခန႔္ရိေွ သာေၾကာင့္ ဆႏဲြ ုတမ္ ရ။ ဓါးေျမာငျ္ ဖင့္ ေအာက္ေျခကုိ တူးရသည္။ ျမစ္မႀကးီ ကို ထမိ ညစ္ ိုး၍ ဝနး္ ဝိုက္တူးဆြရသညျ္ ဖစရ္ ာ အခ်ိနၾ္ ကာသာြ းသည္။ ေသာကျဖင့္ လႈပ္ရွားရသညျ္ ဖစ္၍ ဓါးထိရာ ေက်ာက္ခၽြန္စူးရာမ်ားအႏံွ႔။ ေနာက္ဆုးံ ေတာ့ ေဆးျမစ္ကုိ ရရွိခဲေ့ လသည္။ ခြာရွပ္သံ၊ ႏာွ မႈတ္သံ၊ လန္ဟ႔ သီ ံမ်ားကို ေက်ာက္ဂဆူ ီမေရာက္ခငက္ ပင္ သ့သဲ ၾ့ဲ ကားလကို ရ္ သည္။ ဝရးီ ထသံ ို႔ ျမားတစစ္ ငး္ ႏယွ ္ တစဟ္ နု ထ္ းုိ ေျပးလာခဲ့သည္။ ေက်ာကဂ္ ူအဝတြင္ စးီ သမူ ဲ့ ျမငး္ ေလးေကာငက္ ုိ ေတလ႔ြ ကို ရ္ သည္။ တစ္ေကာင္က မိမိစီးလာေသာျမင္း၊ ကနု း္ ႏီွးမရိွ။ က်န္သံးု ေကာင္က ကနု း္ ႏွးီ က် ႀကိဳးအျပည့္။ ျမင္းေလးေကာင္စလးံု လန႔ေ္ နၾကသည။္ ငယ္ထပိ ဆ္ ီ ေသြးတစ္ခ်က္ေဆာင့တ္ ကသ္ ညက္ သို ာ သိလိုကၿ္ ပးီ ေက်ာကဂ္ ထူ ဲသု႔ိ အေျပးဝင္ခသ့ဲ ည။္ ေတြလ႔ ိုကရ္ ၿပ။ီ 145

ျမင္ကြင္းမွာ အနီေရာင္အျပည့္။ ေက်ာက္ဂထူ တဲ ြင္ ရမဲ က္တစ္ေယာက္။ လံွတိုသည္ ရင္ဝ၌ တန္းလနး္ ။ အတြငး္ ဘက္မလမွ း္ မကမ္းတြင္ ေနာက္တစဥ္ းီ ။ မ်က္ႏာွ ျပငတ္ ြင္ ဓါးဒဏ္ရာျဖင့္ ႐ပု ္ပ်က္ဆင္းပ်က္။ ထေိ႔ု နာက္ အကြက္ခ်ငး္ ဆကေ္ နေသာ ေသြးအိုင္ထဲတိုအ႔ ဆုးံ ဝယ္...။ ဝရးီ ... ဝရးီ ကိုယေ္ ပၚတြင္ ဘယေ္ နရာ၌ ဘယ္ဒဏရ္ ာေတြ ဘယေ္ လာကမ္ ်ား ရထားသညမ္ သ၊ိ တစ္ကုယိ လ္ ံးု ျခငး္ ျခငး္ နီေန၏။ ဝရးီ တစေ္ ယာက္တညး္ မဟုတ။္ ဝရးီ ၏ဘယဘ္ ကလ္ က္ထတဲ ြင္ ရမဲ ကတ္ စဥ္ းီ ၏ လညပ္ ငး္ ရသိွ ည္။ အသားထဲသ႔ို နစဝ္ င္မတတ။္ ဝရးီ ၏လကေ္ ခ်ာင္းမ်ားက တင္းက်ပစ္ ြာ ဆပု ္ညစႇ ထ္ ားသည။္ ရမဲ က္မ်က္လံးု မ်ား ေပါက္ထကြ လ္ နု ီး ျပဴးလ်ွ က္ ရွိေနသည္။ သူလည္း အသက္မရိေွ တာ။့ ဝရးီ ကား သူလ႔ ညမ္ ်ဳကိ ို ဖ်စ္ညစႇ ္ထားေသာ ရမဲ ကအ္ သက္မထကြ ္မကီ တည္းကပင္ ေသဆံုးသာြ းခေ့ဲ လသည္။ ဝရးီ သည္ ေနာက္ဆံုးရန္သူကို မလြတစ္ တမး္ လက္ခ်ည္းသက္သကျ္ ဖင့္ သတု ္သင္ခေ့ဲ ခ်သည္။ ရမဲ ကမ္ ာွ ေကာက္ေကြတ႔ ြနလ႔္ ိမေ္ နသည္။ အေၾကာကအ္ ားႀကီးစြာ ေသဆံးု ခဲရ့ ဟန္ရွိသည္။ ေသသကူ မလတြ ္တမး္ လညက္ ိုညစႇ သ္ ာြ းခ့သဲ ည့္ အျဖစ္ပင္။ ဝရးီ ၏ က်နတ္ စ္ဖက္ ညာလက္ကား တစေ္ နရာဆီသုိ႔ တနး္ ဆနၫ္႔ နႊ ျ္ ပလ်ွ က္သား။ ထေို နရာတြင္ ဘရု ားတည္ရန္ ရတနာ ဘ႑ာအစုရသွိ ည္။ အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာ ေခ်ာက္ခ်ားထိတလ္ နစ႔္ ာြ အတနၾ္ ကာရပၾ္ ကည့္ေနၿပီးမွ ဝရီးေဘးတြင္ ဒူးမ်ားၫႊတ္ေခြက်သြားခဲ့သည။္ ရဲမက၏္ လညမ္ ်ဳေိ ပၚမွ ဝရီးလက္ေခ်ာငး္ မ်ားကုိ မနညး္ ခာြ ယခူ ့ရဲ သည။္ ရန္ငုတ္၊ သဲလြနစ္ မက်န္ရေအာင္ ဝရီးသည္ သတူ႔ ာဝနက္ သုိ ူ အၿပးီ တုငိ ္ ယူသာြ းခ့ေဲ ခ်သည္။ ***** 146

။၂၁။ “ဒါ... ဝရီးဖုိးထိန္နဲ႔ သသူ႔ မးီ ဂ်မ္းတုိေ႔ နတဲ့ ေ႐ေႊ လာင္းပန္းပဲဖပုိ ါလား ခင္ဗ်ာ” ဝိုင္းတံခါးဝအျပင္ဘက္ထြက္လာေသာ လူတစ္ေယာကက္ ို ေမးၾကည့္ရာ ထိသု ကူ ေခါင္းညတိ ၍္ ... “ဟတု တ္ ယ္။ သတူ ႔ိုသားအဖ ေဈးက ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ကရို ငေ္ တ႔ြခ်င္ရင္ ေဈးလိုကသ္ ာြ းပါလား” “မလုိကေ္ တာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီကပဲ ထုငိ ေ္ စာင့္ပါေတာမ့ ယ္” “ေစာင့္ခ်င္လဲ ေစာငေ့္ လ။ အဲဟကို ြပ္ပ်စ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေပါ့” “ဟတု ္ကဲ့” ဝုိငး္ ထဲဝင္ခဲ့သည။္ အငး္ ဝေ႐ႊၿမဳိ ႕ေတာ္ ရပက္ ကြ ္မ်ား ေျမေပါဟနတ္ ူသည။္ ဝိုငး္ မွာ အက်ယ္ႀကးီ ၊ ေစာေစာကလူ ျပသြားခဲသ့ ည့္ မနက္ ်ည္းပငမ္ ွ ကြပ္ပ်စေ္ ပၚ တက္ထုိကလ္ ကုိ သ္ ည္။ မနက္ ်ညး္ ရိပ္ကား ေအးျမဘိျခင္း။ ဝါဖနဖ္႔ န္႔ မနက္ ်ညး္ ႐ြက္မ်ား ကြပ္ပ်စ္ေပၚႏွင့္ ေျမျပငေ္ ပၚတြင္ ဟုတိ စ္စ သည္တစ္ျပန႔္ ခင္းလ်ွ က္သားရွိသည္။ ကြပပ္ ်စ္ေပၚတြင္ သစသ္ ားေခါင္းအုံးငယတ္ စ္ခ၊ု ကပြ ္ပ်စမ္ ွာ ပန္းပဲသမားအိမ္က ကပြ ပ္ ်စမ္ ိ႔ုထင္သည။္ သပေ္ နရာ စု႔ိေနရာမ်ားမာွ သံမႈႀိ ကီးမ်ား စြဲထားသည္။ ဆင္တစ္ေကာင္ တညေ္ နလွ်ငေ္ တာင္ ရႏငုိ သ္ ည္ဟု ထင္ရသည္။ ပဝါကိျု ဖဳတ၍္ ပခံုးေပၚတင္လိကု သ္ ည။္ က်ေနသည္ ပျူ ပငး္ ၍ ပဝါစတစဖ္ ကျ္ ဖင့္ ယပခ္ ပ္ယရူ ေလသည္။ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ဆြဲထားေသာ ထန္းေခါက္ဖာႏွင့္ ယုန္သားေျခာက၊္ ပ်ားရည၊္ ပုန္းရည္ႀကးီ ။ ထေ႔ို နာက္ ဂ်မး္ အတြကဟ္ ု ရည္စးူ ကာ ယလူ ာေသာ သစ္ခြပန္း၊ ဝါးက်ည္ေတာက္တိက႔ု ုိ မနက္ ်ည္းပင္ႀကးီ ၌ အစီအရီ ေထာငထ္ ားလုိကသ္ ည္။ ပစညၥ း္ မ်ားကို ဦးစြာစစ္ေဆးၾကည့္သည္။ ပန္းပဖဲ သုိ ႔ို အလုပလ္ ာေတာင္းေသာ စားရမ့ဲ ေသာကရ္ မ့ဲ ခိုကုးိ ရာမဲ့ တမၸဒပီ မွ ဒကု ၡသည္တစ္ဦးႏငွ ့္ တူမတွ ူပါေလစ။ ထနး္ ေခါက္ဖာထတဲ ြင္ မပဲ ုဆုိးႏွစထ္ ည္၊ ဖ်င္ခါးတုိႏွစထ္ ည၊္ ပဝါတစ္ထည္ပါသည္။ ေအာကဆ္ ံးု တြင္ လကႏ္ းီွ သာသာ အဝတစ္ တု ျ္ ဖငထ့္ ုပ္ထားေသာ ေ႐ဘႊ ယက္တစက္ းုံ ရိွသည။္ သည္အထပု က္ ေို တာ့ ဘယ္သမူ ွ မျမင္ေအာင္ သမိ ္းရေပမည။္ တမၸဒပီ မွ ခုကိ းို ရာမဲ့ လူတစ္ေယာကထ္ ံတြင္ ေ႐ဘႊ ယက္မရစိွ ေကာင္း။ ဖ်ငၾ္ ကမး္ ပတၱဴအတိ ႀ္ ကီးထဲတြင္ ယုန္သားေျခာကပ္ ါသည။္ ပ်ားရည္ပါသည္။ ပုန္းရညႀ္ ကီးပါသည္။ တမၸဒီပက လ၏ူ လကေ္ ဆာင္ သမိ႔ု ဟတု ္ ပန္းပဲဆရာႀကီးထံ မမိ ကိ ုယိ မ္ ိမိ အပႏ္ ွကံ ာ ပညာသင္ယူမည့္ လငူ ယ္တစ္ေယာက၏္ ပညာပေူ ဇာစ္ ရတိ ။္ သဘာဝက်သည္ဟု တြက္ထားသည္။ ထေိ႔ု နာက္ ဝါးက်ညေ္ တာက္တြင္ ထညလ့္ ာေသာ သစ္ခြပန္းသည္ 147

ဘယေ္ လာက္ရာွ းပါးေၾကာငး္ ေတာထဲေတာငထ္ ဲေနခ့ေဲ သာ မမိ ကိ အသိဆံးု ျဖစသ္ ည။္ သု႔ေိ သာ္ အငး္ ဝမာွ ေနေသာ ဂ်မး္ သမိ သွ ပိ ါေလစဟု ေတြးမသိ ည္။ ၿပးီ ေတာ့ ဂ်မ္းသည္ ပန္းတ႔ဘုိ ာတိ႔ု ႀကိဳကေ္ သာ မိနး္ ကေလးမွ ဟတု ္ပါေလစ။ အေတြးတို႔ တစဆ္ ိတလ္ ြန္ကဲလြနး္ ၍ ကုယိ က့္ ကုိ ုိယ္ ၿပံဳးမသိ ည။္ ဂ်မ္းပနး္ ႀကိဳက္မႀကဳိ က္ အထပိ င္ ေတြးမေိ နၿပီ။ မိမကိ ုိ လက္သငခ့္ ံ မခံက ဦးစြာစဥ္းစားရမည့္ကစိ ၥ။ အးုိ ... လကခ္ ံေကာငး္ ပါရဲ႕ေလဟု အားတငး္ ယူလုိကသ္ ည္ မနက္ ်ည္းရိပေ္ ၾကာင့္ အေမာေျပစ ျပဳသည္။ ေခၽးြ သပိ သ္ ာြ းသည္။ ေရငတလ္ ာေသာေၾကာင့္ ဘးူ ခါးကို ျဖဳတ၍္ ေမာ့သည။္ အေလန့ ညး္ ေသာေၾကာင့္ ဘူးခါးေပါကမ္ ွ ေရမ်ား ရင္ဘတေ္ ပၚသ႔ို ဖိတ္က်သည။္ ကိစမၥ ရွိ၊ ေရစုိစို ေခၽြးစုိစုိ ေနေလာငၿ္ မိဳကထ္ ားေသာအသြင္သည္ ရပ္ေဝးမွ ဒကု သၡ ညခ္ ရီးသည္အသြငက္ ို ပု၍ိ ေဆာင္လမိ ့္မည။္ ေရတဝေသာက္ၿပးီ ေအးျမသြားေသာ ရငျ္ ဖင့္ ဝိုငး္ ထဲသမ႔ုိ ်က္စကိ စားၾကည့္သည္။ မန္က်ညး္ ႐ြကေ္ ႂကြမ်ားမွအပ အမိႈကသ္ ႐ိကု မ္ ရိွ။ ဝိုင္းတစ္ေနရာတြင္ ထရကံ ို မ၍ွီ ေထာငထ္ ားေသာ ႏာြ းေခ်းေျခာကအ္ ခ်ပ္လိုက္ ေတြ႔ရသည။္ ႏြားေခ်းေျခာကအ္ ျပားႀကီးေတြ ႏစွ ္ရာေလာက္ရိွမည္ ထင္သည္။ ေယာက်္ ားႀကးီ လက္ဝါးခန္႔ အျပားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ပန္းပဲဖမို ီးအတြက္ သမု႔ိ ဟုတ္ လညွ ္းဘီးသံေခြအတကြ ္ အသံုးျပဳေသာ ႏာြ းေခ်းေျခာက္ျပားမ်ား ျဖစ္ႏငုိ သ္ ည္။ ဝုိင္း၏ေထာငတ့္ ြင္ လုးံ ထြငး္ ေလတွ စ္စင္းကုိ ေမာွ ကခ္ ုတံ ငထ္ ားသည္။ ပလဲြ ်က္မ်ား ဖာေထးၿပီးကာမွ ျဖစ္မည့္ သည္ေလကွ ုိ မညသ္ ူေလာွ ္ပါလမိ ္။့ ဂ်မး္ ပဲ ျဖစေ္ ပမည္။ ဝုိငး္ က ႀကးီ မားက်ယျ္ ပနေ္႔ သာ္လညး္ အလယက္ အပိ ္ကေလးမွာ ခပေ္ သးေသး ခပက္ ်ဥ္းက်ဥ္းပင္။ ျပတငး္ ကလည္း ေခါင္းရငး္ ကဲလား တစေ္ ပါကတ္ ညး္ ။ သိ႔ေု သာ္ ကလဲ ားေပါက္ အေတာ္ႀကီးသည။္ အိမခ္ ါးပန္းတြင္ သစ္သားထဲသုိ႔ ႏွစ၍္ ထြင္းထားေသာ စာလုံးကုိ ေတြရ႔ သည။္ ‘အရဟံ’ စာလံးု ကုိ ‘ဟံ’ ထတဲ ြင္ ‘အ’ ႏငွ ့္ ‘ရ’ အဆနထ္ ည့္ထားေသာ စာလးုံ ျဖစသ္ ည။္ ဂ်မး္ ၏လက္ရာ ျဖစ္မညမ္ ွာ ေသခ်ာသည္။ ပန္းပဲဖုကိ ား အမိ ္မ၏ ေနာက္ေဖးဘက္ ခပ္ကာြ ကာြ မွာ ရွိသည။္ ပနး္ ပဲဖိကု အိမ္ထက္ပင္ ႀကီးေနေခ်ေသးသည္။ 148

ဖားဖုႏိ ွစ္လးုံ ၊ အစီအရီ ေထာငထ္ ားေသာ ဖြဲအိတမ္ ်ား၊ ႀကးီ မားလွေသာ ေပခႀံု ကီးတစ္ခု။ ထ႔ုိေနာက္ အ႐ယြ ္အစားအမ်ဳိးမ်ဳိးတမူ ်ား၊ ညႇပမ္ ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးအမညမ္ သိႏုိငစ္ ြမ္းေသာ ဖိုသးံု လက္နကက္ ိရိယာမ်ား။ ဖားဖုႀိ ကးီ ႏစွ ္လံးု မွာ ျပာမ်ား အလးူ လးူ လိမ္းကပလ္ ်ွ က္ ရွိသည္။ ဂ်မ္းတ႔ုိ ဤဖားဖိုႀကီးကို သံးု လာသည္မာွ ႏွစေ္ ပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ မသိ။ ဖားဖိုဆြဲႀကဳိ းသည္ပငလ္ ်ွ င္ နက္ေမာွ င္ကာ အဆီတက္ေနေလၿပီ။ ပန္းပဲဖုေိ ဘးတြင္ အဝတ္ႀကဳိ းတန္းရိွသည။္ ႀကဳိ းတန္းေပၚတြင္ ဝရီး၏ပဆု ိးု သးုံ ထည္ကုိ လွမ္းထားသည္။ ပုဆးုိ ေဘးတြင္ ေရာွ ေစာင္ပုိင္းေလးတစ္ခု၊ အနႏီ ွင့္ အဝါခင္း ဖ်င္ၾကမး္ ၊ တစခ္ ်က္ရငခ္ ုန္ခ်ငသ္ ာြ းသည္။ ဂ်မး္ ရဲ႕ ေရာွ ေစာင္ပဲ ျဖစမ္ ွာပဲ။ သူမနက္မနက္ ဘရု ားဆမြ း္ ေတာက္ ပရ္ ာမွာ ပခံးု ေပၚလႊားတင္တယ္ ထငပ္ ါရဲ႕ ဝုိင္းထဲမာွ ၾကညစ့္ ရာ ကုန္သြားသည။္ ပနး္ ခင္းမရွိ။ ပနး္ ပငမ္ ရိွ။ ခါးပနး္ မွာ ဖနိ ပခ္ ၽတြ ္မာွ ခ်ိတဆ္ ြဲထားေသာ ခင္းတညထ္ ားေသာ ပနး္ အုိးမရွိ။ ပဘီ ိပနး္ ပဲသမား သားအဖအိမ္ပင္။ ၾကညစ့္ ရာဆ၍ုိ မန္က်ည္းပင္ႀကးီ ေဘးမွ ေရတြင္းသာ က်န္ေတာ့သည။္ ေရတြငး္ မာွ လည္း မည္ကာမတၱ တြင္းေဘာင္မရိွ။ အတု ္၊ ေက်ာက္စထီ ားျခငး္ မရွိ။ တစ္ထြာေလာက္သစ္သားျပားျဖင့္ ေလးဘကေ္ လးတန္ ရထံ ားသည္။ ေရခ်ဳိးရန္၊ အဝတေ္ လ်ွ ာ္ရန္ေနရာတြင္ ေက်ာကျ္ ပားႀကးီ ႏစွ ္ခ်ပ္ ဆကခ္ င္းထားသည။္ ေရႏတု ္ေျမာင္းသယြ ္ထားေသာေၾကာင့္ ေရဝပ္မေန။ ေျမာင္းကေလးသည္ ဝိုင္းအျပင္ထိ ထုးိ ထြကသ္ ြားသည္။ ေရတြင္းမွာ အျမငႏ္ ုတေ္ သာ္လည္း စက္သီးတုငိ က္ ေတာ့ ဟညး္ ထေနသည။္ ထြာဆုိငပ္ တလ္ ညေ္ လာက္ရိွမည္။ စကသ္ ီးတငုိ ႀ္ ကးီ ႀကီးမားသေလာက္ စကသ္ ီးကလည္း ႀကးီ မားလသွ ည္။ ဝရီးကယို တ္ ငို လ္ ုပ္ စက္သီးပငျ္ ဖစ္မည္။ စကသ္ ီးတုငိ အ္ လယတ္ ညတ့္ ည၌့္ စက္သးီ ႀကိဳးခ်တိ ဆ္ ထဲြ ားသညမ္ ာွ ဧရာမသစ္သးီ ႀကီးတစ္လံးု ႏငွ ့္ပင္ တူေသးေတာသ့ ည္။ စကသ္ းီ မွ တြဲေလာငး္ က်ေနေသာ ႀကဳိ းႀကီးကလည္း ေယာက္်ားႀကးီ တစေ္ ယာက၏္ လကမ္ မ်ားေလာက္ရမိွ ည္။ ႀကဳိ းက ထန္းေလ်ွ ာ္ႀကိဳး ေျခာကပ္ ငလ္ မိ ျ္ ဖစ္သည။္ ႀကဳိ း၏ တစဖ္ ကအ္ ဆးံု မွ ေရပုးံ က သစသ္ ားပံးု အမိ မ္ ်ားတြင္ အသုးံ ျပဳေလ့ရေိွ သာ ႏးွီ ပုံးမဟတု ္။ သစ္သားပုံးကလည္း လက္တစ္ေပြ႔ေလာကအ္ ဝန္းရိွသည။္ ပးုံ ႏႈတ္ခမ္းကို သံပတ္ျပား ကပြ ္ထားသည။္ ဝရီးလကရ္ ာ ျဖစသ္ ည္မာွ မလြဲ။ ေအးေလ ပနး္ ပဲဖိုရတွိ ဲအ့ မိ ဆ္ ိေု တာ့ ေရပံးု သည္ သညေ္ လာက္ႀကးီ မျွ ဖစ္မညေ္ ပပ။ ႀကီးမားလွေသာ စက္သီးတုိင္၊ စက္သီးႀကဳိ း၊ စက္သီးႏွင့္ သစ္သားပုံးႀကးီ ကုိ ၾကည့္ကာ အကစဲ မ္းခ်ငစ္ ိတ္ ေပၚလာသည္။ တစခ္ ်ကၿ္ ပဳံ းမိေသးသည္။ ေသြးထဲ သားထဲ အာ႐ုံေၾကာထမဲ ာွ စဝဲြ င္ေနေသာ ငတက္ျပားအက်င့္ႏွင့္ စူးစမ္းေတးမတွ ္လိုစတိ ္မ်ားကို သတိရလကို ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစသ္ ည္။ 149

တြငး္ ႏတႈ ္ခမး္ ေပၚမွ ေရပုံးကုိ မ,ကာ တြင္းထဲခ်လိကု ္သည္။ တစဖ္ က္ႀကဳိ းစကို ေဖး၍ ေလွ်ာ့ခ်လကို သ္ ည္။ ေရတြင္းသိပ္မနက။္ ခဏခ်င္းပင္ ပံးု ႏွင့္ ေရျပငထ္ သိ ည့္ ႀကဳိ းကိုဆလ်ွ က္ ပံးု ကို ေစာင္းနစေ္ စသည္။ လက္ထဲမွ ႀကိဳးကို ဆက္ခ်သည။္ ႀကဳိ းတင္းသြားၿပးီ ပးံု ထဲမာွ ေရျပည့္ၿပီ။ လကႏ္ စွ ္ဖက္ျဖင့္ စကုံ ုငိ ္လွ်က္ ဘယ္ညာေျပာင္းလ်ွ က္ ႀကဳိ းကို ဆြဲတငသ္ ည္။ ထငတ္ ာထက္ ပိေု လးလေံ နသည။္ လက္႐ုးံ အားကို မနည္းစုကိ ္ေတာမ့ ပွ င္ ပံုးေျမာက္ပါလာသည္။ သ႔အူ ေလးခ်ိန္ႏငွ သ့္ ူ စးီ ေနေသာေၾကာင့္ ေရျပညပ့္ ုးံ သည္ တြင္းႏႈတခ္ မး္ ကို မတိုက္။ တညမ့္ တစ္ ြာပင္ အေပၚသပ႔ို ါလာသည္။ ကငုိ ္းမွ ဆယဲြ ူကာ ေက်ာကျ္ ပားေပၚသိ႔ု ခ်လိုကသ္ ည။္ ပုံးထဲသိ႔ု လက္ႏစွ သ္ ည္။ ႏွစလ္ ုဖိ ြယ္ ေအးျမေသာ ေရပါေပ။ လက္ခပု ္ျဖင့္ က်ဳးံ ယကူ ာ လညက္ ပု ္ေပၚသုိ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပေ္ ရ႐ိကု ္သည္။ မ်က္ႏာွ တစျ္ ပငလ္ းုံ သ႔ုိ ေရဆြတသ္ ည။္ အားမရခ်င္ေသး။ ပးုံ ထဲသ႔ုိ မ်က္ႏွာႏစွ ္ခ်လကို သ္ ည္ ထုိအခကုိ ္မွာပင္... “ေဟာ... အဘေရ။ လူ... လူေတာ။့ လူဝငေ္ နတယ္” ေရပံးု ထဲမွ မ်က္ႏာွ ကုိ ဘြားခနဲ ေဖာက္ ာ ေနာကသ္ ိ႔ဝု ုန္းခနဲ လညွ ့္ၾကညသ့္ ည။္ မ်ကႏ္ ွာတစ္ျပငလ္ ုးံ ႐ဲႊ႐ဲႊစုိ၊ မ်က္လံးု ထဲမွာ ေရေတြဝငေ္ နပါလ်ွ က္ ဂ်မ္းမွနး္ သလိ ုိက္သည္။ မ်က္ႏာွ ေပၚမွ ေရမ်ားကိုသပခ္ ်၍ အေမာတေကာ... “ဂ်မး္ ... ဂ်မး္ ... က်ဳပ္ပါ။ က်ဳပရ္ ယပ္ ါ” မ်ကလ္ းံု ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားထဲမွ ထိတလ္ န႔္အ့ၾံ သပံု တျဖည္းျဖည္း ေျပေလ်ာ့သာြ းသညက္ ုိ ေတ႔ြရသည္။ “ၾသ... ေတာက္ းုိ ” 150