ရွှေတိုက်စိုး (ချစ်ဦးညို)

“ဟုတပ္ ါတယ္။ ေရာက္ေနတာ တစေ္ အာင့္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဂ်မး္ တ႔ိုမေရာကေ္ သးတာန႔ဲ ဒီကပြ ္ပ်စမ္ ာွ ထိုငေ္ စာင့္ေနရင္း” ေျဖရွင္းေတာငး္ ပန္စရာ မရပွိ ါဘဲ တသြငသ္ ြင္ ေျပာမိေလသည။္ ဂ်မ္း၏အဘက ေရာက္လာသည္။ ပခုံးထကတ္ ြင္ ႀကီးမားလေွ သာ တႀူ ကီးတစ္ေခ်ာငး္ ပါလာသည။္ ဘ၏ ထာြ းႀကဳိ င္းသန္မာမႈကုိ ပထမဆးုံ သတထိ ားမိသည္။ “အဘ ဟို ႏမွ း္ ဖတ္သညရ္ ယ္ေတာ့။္ က်ဳပက္ ခးုိ သားဝင္ေနတာ မတွ ၿ္ ပးီ ေအာ္လကုိ ္တာ” လကႈိ ခ္ နဲ ဖုိသြားသည။္ ‘ခိးု သားဝင္ေနတာမတွ ၿ္ ပးီ ’ တ့။ဲ ဂ်မ္းက ေျပာေျပာဆိဆု ုိ ရယရ္ င္း ကြပပ္ ်စ္အစြနတ္ ြင္ ဝငထ္ ငုိ သ္ ည္။ မနက္ ်ည္းပငတ္ ြင္ ေထာင္ထားေသာ ပစညၥ ္းမ်ားကုိ ျမငသ္ ြားသည။္ သစ္ခြပနး္ ထုိးထားေသာ ဝါးက်ည္ေတာကသ္ ႔ို အေရာက္တြင္ “ဟယ္... လလွ ကုိ တ္ ာ။ ဘာပနး္ လဲမသိဘူး။ ေတာ္ယူလာတာလား” ေၾသာ္... ဂ်မ္းရယ္ သစ္ခြပနး္ မွန္းမသ။ိ သိ႔ေု သာ္ လလွ ိကု ္တာဟု ႏႈတ္ထကြ ေ္ သာေၾကာင့္ ေျဖသာရာ ရေပေသးသည္။ “ဟုတပ္ ါတယ္။ က်ဳပ္ယူလာတာပါ။ ဂ်မ္းဖိပု႔ ါ။ သစခ္ ပြ နး္ ပါ” “သစခ္ ြပနး္ တဲလ့ ားဟင။္ ဒါဆို တနဖ္ ုိးႀကီးမာွ ေပါ။့ ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာသ္ ေူ တြ ေျပာသၾံ ကားဖူးတာပဲ” အေမးမေစာင့္ေတာ့ပဲ ဝါးက်ညေ္ တာကက္ ို ဂ်မး္ လမွ း္ ယသူ ည။္ ပန္းကို လွည္ပ့ တၾ္ ကည့္သည္။ ေမးႊ ၾကည့္သည။္ “လွေတာ့ အေတာ့္ကုိ လွသား။ အနကန္ ႔ဲ ခရမး္ ေရာင္ ေလ်ာ့ရဲေလးန႔ဲ အစငး္ ေလးေတြ ထငေ္ နတာ။ ဒါေပမယ့္ အနမ႔ံ ရိွဘးူ ေနာ္။ စပံ ယလ္ ုိ ေမႊးလိုကရ္ င္ သိပက္ ိဟု နက္ ်မွာ” ဂ်မ္းစကားတြင္ ဝင၍္ ေျပာရန္ အခ်ိန္က်ေပၿပီ။ အေရွ႕တြင္ ယယ႔ုိ ို႔ရပ္လွ်က္... “အဘ။ က်ဳပ္ အဲ... ကၽြနေ္ တာ္ အဘဆမီ ာွ ပနး္ ပပဲ ညာသင္ပါရေစ။ ကၽနြ ္ေတာ္က့ ုိ ငယ္ေမးြ ၿခံေပါက္ ကၽြနတ္ ပညလ့္ ို သေဘာထားပါ။ အခု ကၽြနေ္ တာ္မ့ ွာ” စဥ္းစားထားၿပးီ သား စကားလုးံ မ်ား ေပ်ာကခ္ ်ငေ္ နျပနသ္ ည္။ “ကၽြန္ေတာ့္မာွ ေမြးသဖခင္ႀကးီ လညး္ ဆံးု ပါးသာြ းပါၿပီ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်ငလ္ ညး္ မရိွေတာ့ပါဘးူ ။ ကၽြန္ေတာ္ တစေ္ ကာငႂ္ ကြက္ ခုိကးုိ ရာမဲ့ပါ အဘ။ အဘဆမီ ာွ ပညာသင္ၿပးီ ကၽနြ ္တပညလ့္ ုိ ေနပါရေစ” ေျပာရငး္ ဂ်မး္ ကို လညွ ၾ့္ ကညမ့္ ိသည္။ စးူ စိကု န္ ားေထာင္ေနေသာ ဂ်မး္ ကို ေတ႔ြရသည္။ သ႔မူ ်ကႏ္ ွာေပၚတြင္ က႐ဏု ာေငြ႔ ရပိ ခ္ နဲ သမး္ သြားသည္ဟု ထင္မေိ လသည္ 151

အဘစကားမဆို၊ မ်က္ေမာွ င္ကတု ္၍ ၿငမိ ္ေနသည။္ ထြင္းေဖာကမ္ တတ္ စူးစကို ္ၾကည့္ေနသည။္ အဘတြင္ ဖိသု မားတပညမ့္ ်ား ရိွဟနတ္ ူေသာလ္ ညး္ ယခလု ုိ အၿပးီ တုငိ ခ္ ိကု းို ရနလ္ ာသည့္ တပညမ့္ ်ဳိး ေတဖ႔ြ ူးဟန္မတူ။ ရင္တထတိ ထ္ တိ ္ျဖင္ပ့ င္ အဘစကားကုိ နားစြငေ့္ နရသည္။ ဂ်မး္ ကုိ မ်ကရ္ ပိ ခ္ းို ၍ ၾကည့္ျပနရ္ ာ ဂ်မ္းလည္း တတိ ္ဆိတ္ေနသည္။ တစ္ခခု ုေျပာခ်င္ေသာ္လညး္ ေျပာမထကြ ္ဟန။္ အေျပာရွက္ဟန္ျဖင့္ သူ႔အဘဆသီ ုိ႔ မ်က္လးုံ ႀကးီ ဝင့္လ်ွ က္ ၾကည့္ေလသည။္ ဂ်မး္ ေရ ကေူ ျပာေပးပါ၊ ကူေျပာေပးပါ။ “မငး္ ဖခင္ႀကးီ ဆးံု တာ ဘယေ္ လာကၾ္ ကာၿပလီ ဲ” အဘအသံႀကးီ ဟနိ ္းထြကလ္ ာသည။္ “ႏစွ ပ္ တ္ ရွိသြားပါၿပီ အဘ” “တမၸဒီပမာွ ပဲလား” “ဟတု ္... ဟုတက္ ဲ့” “တမဒၸ ပီ မွာ ေဆြမ်ဳးိ သားခ်ငး္ မရွိဘးူ လား” “သားအဖႏစွ ေ္ ယာက္တညး္ ပါ အဘ” “မင္းဟမို ွာတနု ္းက ဘာလုပသ္ လဲ။ ႏမွ ္းဖတေ္ ရာင္းတာအျပငေ္ လ” “ပ်ားဖြပ္ပါတယ။္ ေတာလုိကပ္ ါတယ္။ တစခ္ ါတစေ္ လ ေတာထမဲ ွာ ပန္းခးူ ၿပီး ဘရု ားမွာ ပန္းေရာင္းပါတယ။္ ႏမွ း္ ဖတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာမ္ ကၽြမ္းက်င္ပါဘးူ အဘ။ ကုနက္ ူးတုငိ း္ ႐ံဳွ းတာခ်ညး္ ပါပဲ” အဆငသ္ င့္ေဆာငထ္ ားေသာ စကားမ်ားကို တတတြ တ္ တြ ္ ႐တြ ္ျပလိကု ္သည္။ ပ်ားဖပြ ၊္ ေတာလိုကက္ စိ ကၥ ို တမင္ထည့္ေျပာျခင္းျဖစသ္ ည္။ သ႔ုိမွသာ ပန္းပဖဲ အို လုပ္သမား လပု မ္ ည့္သတူ စေ္ ယာကအ္ တကြ ္ အပင္ပန္းခံႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းရိွဖူးေၾကာင္း အဘ သေဘာေပါက္ႏုိင္မည။္ အဘ ေခ်ာင္းတစခ္ ်က္ ဟန္လ႔ ွ်က္... “အငး္ ... ပ်ားဖြပ္၊ ေတာလကုိ ္ခဲ့တဲ့ အကုသလို ္ တယ္ႀကီးသကုးိ ” 152

မွားျပန္ၿပီ။ မထငေ္ သာစကားျဖင့္ အဘတ႔ျံု ပန္ေလၿပ။ီ “ေကာငး္ ေသာ အသက္ေမြးမႈ မရခိွ ဲဘ့ ဲကးို ။ ဒါေၾကာင့လ္ ဲ ဆငး္ ရမဲ ႈ ဒုကၡေရာက္ၾကတာကပဲ။ အင္းေလ” ေခ်ာငး္ ရွငး္ သည။္ “ခကို ုိးရာမဲ့ဒကု သၡ ည္ဆတုိ ာ ကယ္,မ ေကာငး္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဆမီ ွာေန။ ငါပ့ ညာသင္၊ ငါထ့ မင္းစားရင္ေတာ့ မငး္ ရဲ႕ အရငက္ အကသု ုိလ္စတိ ေ္ တြကုိ ဖ်က္ပစ္ရလမိ ့္မယ္။ သူ႔အသကသ္ တတ္ ာ မေျပာန႔ဲ သဥူ႔ စၥာခိးု တာ အိုကြာ... မမနွ ္မုသားေျပာတာကအစ မင္း ေရာွ င္ၾကဥ္ရလမိ ့္မယ္။ ဘယ့္ႏယွ လ္ ဲ” အဘအတြငး္ သိ အစင္းသမိ ႔ို ေျပာေလသလား ထငရ္ သည္။ သ႔ူဥစၥာခိးု တာတ။့ဲ မမွနမ္ သု ားေျပာတာတဲ့။ အားလံုးပင္ အက်ဳံးဝင္ေနေခ်ၿပီ အေတြးကို အလိပလ္ ပိ ္ မ်ဳခိ ်လ်ွ က္... “ဟတု ္ကဲအ့ ဘ။ ဟုတ္ကဲ။့ အဘစိတတ္ ုိင္းက် ကၽနြ ေ္ တာ္ ေနပါ့မယ္။ အကုသလုိ စ္ ိတေ္ တလြ ဲ ဖ်က္ပစ္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့က္ ုိ အဘႀကဳိ က္သလုိ...” “ဟတု ပ္ ါၿပီေလ။ အသိတရားဝငရ္ င္ ေတာ္ပါၿပီ။ စကားေနာက္သာ တရားပါဖအ႔ုိ ေရးႀကးီ တာကလား။ ကိငု း္ ... သမီး ဒေီ မာင္ရင့က္ ို ၾကညစ့္ စီ ဥ္ေပးလုကိ ္။ ေနဖကု႔ိ ေတာ့ ပနး္ ပဖဲ ို နားမွာတစ္ဖကရ္ ပ္ တကဲ ေလး ထုိးလကုိ ္ေပါက့ ာြ ” အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေပၿပ။ီ ဝမး္ သာစတိ အ္ သြင္ကုိ မ်ကႏ္ ွာ၌ သပိ မ္ ထငေ္ စရေအာင္ သတထိ ားလွ်က္ ကြပ္ပ်စဆ္ ီသ႔ုိ အေျပးအလာႊ း ခ်ဥ္းခဲသ့ ည။္ ယနု ္သားေျခာက၊္ ပ်ားရည္၊ ပနု ္းရည္ႀကးီ တကိ႔ု ို တစ္ေပ႔ြတစ္ပိကု သ္ ယ္ကာ... “အဘအတြကပ္ ါ” အဘက တစခ္ ်က္သာ ေစာငး္ ငဲ့ၾကည့ၿ္ ပီး... “သမီး စီစဥေ္ ပးလကုိ ္” ဟု ဆုလိ ွ်က္ လွညထ့္ ြက္သြားေလသည္။ သံုးေလးလွမး္ ေရာက္မွ ျပန္လညွ ့က္ ာ ေမးျပန္သည။္ “ေမာငရ္ င့္နာမညက္ ဘာတဲ့” ဂ်မ္းပဲ မေျပာခဲ့ေလသလား။ အဘပဲ ေမ့ေနသလားမသိ။ “ငတကပ္ ါ အဘ။ ငတကပ္ ါတဲ့” 153

“ငတက္” အဘက အသံထပ္ျပဳသည။္ တစခ္ ုခကု ုိ စဥး္ စားမဟိ န္။ သိုေ႔ သာ္ ဘာမမွ ေျပာေတာဘ့ ဲ အိမထ္ ဝဲ င္သာြ းေလသည္။ ေမာဟကုိ စ္ ြာ သကျ္ ပငး္ ခ်ရင္း ဂ်မး္ ကို လွမ္းၾကညလ့္ ကုိ သ္ ည။္ မ်က္လာႊ မခ်၊ မ်ကလ္ ံုးမဖယ္ဘဲ အစင္းသား ျပန္ၾကည့္ေနေသာ ဂ်မး္ ကုိ ေတြ႔ရသည။္ “အဘလကခ္ ံလုိကတ္ ာ ေတာက္ ေံ ကာင္းတယ္မွတ္။ ဒါေပမယ့္ အဘအုပ္ခ်ဳပ္မေႈ အာကမ္ ွာ သစူ႔ တိ တ္ ုိငး္ က် ေနဖ႔ုိေတာ့ မလြယ္ဖူးေနာ။္ က်ဳပက္ က်ဳပအ္ ဘမ႔ို သတိ ာ။ အားႀကးီ ေခါငး္ မာတာ။ က်ဳပ္သာ သ႔ူသမးီ မ႔ို သနူ ႔ေဲ နႏုိငတ္ ာ။ ေအးေလ... ေတာ္ ၾကညက့္ ်က္ၿပးီ ေနထငို ္ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ လြင့သ္ ာြ းဦးမယ္” က႐ဏု ာသန္းေနေသာ စကားျဖစေ္ သာေၾကာင့္ ဘာမွျပနမ္ ေျပာႏုငိ ္ေအာင္ ဝမး္ သာၾကညႏ္ ူးေနမသိ ည္။ ပန္းပဲဖို ေျခရင္းဘကတ္ ြင္ တစ္ညေနအတြငး္ တစ္ဖကရ္ ပတ္ ဲေလးတစ္လးံု ထးို လုကိ သ္ ည္။ အိပစ္ ရာ ကြပပ္ ်စ္တစလ္ ံုး ႐ကုိ ္လုိကသ္ ည။္ သစ္သား၊ ဝါးအသင့္ရိွၿပးီ သားျဖစ၍္ ဘာမွ အခကအ္ ခဲမရွိ။ တဲအသစ၊္ ကြပ္ပ်စ္အသစထ္ ကတ္ ြင္ လဲွရငး္ ဘဝအသစ၊္ ခရီးအသစႏ္ ွင့္ ေလာကသစ၏္ ပထမဆးုံ ညကို ဆင္ျခငမ္ ိေလသည။္ “ဝရးီ ေရ။ က်ဳပ္အငး္ ဝၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနၿပီဗ်” ဘုရားရိွခုိးအၿပးီ တြင္ ဝရီးကို အမ်ွ အတနး္ ေပးေဝရန္မေမ့။ မ်ကရ္ ည္ပမူ ်ား က်ေသးသည္ပင။္ ***** 154

။၂၂။ ‘ဆိုၾကပါစို႔ လကူ ေလးရယ္... ေနာငႏ္ ွစ္ေပါင္းမ်ားစာြ ၾကာတအ့ဲ ခါ၊ အႏစွ ္တစရ္ ာ ႏွစ္ရာဆပုိ ါေတာ။့ က်ဳပတ္ တ႔ို ည္ခဲ့တဲ့ ဘုရားပထု ုိးလည္း ရေွိ နေသးတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲဒအီ ခါမွာ အဲဒီအနာဂတ္က လူေတဟြ ာ ဒီဘုရားကို လာဖးူ ရငး္ နဲ႔ ေၾသာ္... ဒါဟာ ခုိးသားႀကးီ ငတက္ျပားတညခ္ ဲ့တဲ့ ဘရု ား။ ၾကညစ့္ မ္း... ခးုိ လ႔ိရု တ့ဲပစညၥ း္ ေတနြ ႔ဲ တညခ္ ့တဲ ့ဲ ဘုရား။ သေူ တာငမ္ ွ ဒုစ႐ကို ္႐ံ႕ႊ ႏြံအိုင္ႀကီးထဲမာွ ျမဳပ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီေလာက္ အသိတရားရေိွ သးတာ။ တိ႔မု ်ားဆို သူ႔ထက္ရရိွ မွာေပါ့ဆတို ဲ့ ဆငျ္ ခငတ္ ရားေလး ဝငသ္ ြားခဲ့ရင္...’ ‘အဲဒီ အနာဂတက္ ာလ ဟုးိ အေဝးႀကးီ မာွ ဆိၾု ကပါစု။ိ႔ က်ဳပခ္ ိးု သားႀကီးဟာ က်ဴးလနြ ခ္ တ့ဲ ့ဲ အျပစ္ေတြေၾကာင့္ မကၽြတ္ႏိငု တ္ ဲ့ ၿပတိ ၱာႀကီးျဖစေ္ နၿပပီ ဲထား။ ေစာေစာက ဘုရားဖူးေတကြ ေနၿပးီ သတိရခ့ဲလိ႔ု ဘုရားဖူးရငး္ ဘရု ားဒါယကာ ခးုိ သားႀကီးကို အမွ်အတန္းေပးေဝဖို႔မ်ား သတိရခဲရ့ င္ေတာ့ က်ဳပ္မကၽတြ ္ႏငို ္ပါလား လူကေလးရယ္’ ဝရီး၏ ေနာကဆ္ ံးု ေန႔မစွ ကားမ်ားကို နားထမဲ ွ ထတု ္လု႔မိ ရႏုိင္ေသး။ သတိရတိငု ္းလညး္ မ်က္ရည္ပမူ ်ားကုိ မထိနး္ ႏုိင္ေသး။ ဘဝသစတ္ ြင္ အေျခက်ဖ႔ုိ ေကာင္းၿပီျဖစ္ပါလွ်က္ အေျခမက်ခ်င္။ ခ်စေ္ သာဂ်မ္းကုိ မ်ကတ္ စက္ မ္း လက္တစ္လွမး္ မွာ ေနစ႔ ဥ္ႏငွ ့္အမ်ွ ျမင္ေတြေ႔ နပါလွ်ကႏ္ ွင့္ ၾကည္ႏးူ မႈကို အျပညအ့္ ဝ မခံစားႏုိင္ေသး။ အဘ၏ ျပငး္ ထနေ္ သာ ခုငိ း္ ေစမႈေအာက၊္ မီးဖု၊ိ မီးေတာက္၊ မီးပာြ း၊ မးီ မႈနမ္ ်ားအလယတ္ ြင္ တစ္ကုိယလ္ ုံး ေခၽြးေတြ ႐ဲႊနစ္သညအ္ ထိ ပငပ္ န္းႀကီးပါလ်ွ က္၊ ဝရးီ ကုိ ပငပ္ နး္ မေႈ တၾြ ကားထမဲ ွာ သတရိ ေနသည။္ ဝရးီ အား သတိရေနေသာစိတ္ကုိ ပငပ္ န္းမႈျဖင့လ္ ည္း ခ်ဳးိ ႏွမိ ္မရ၊ ၾကည္ႏးူ မႈျဖင့လ္ ညး္ ခ်ဳးိ ႏိမွ ္မရ။ ဝရီးႏငွ ့္ပတသ္ ကေ္ သာ အနာကား ႏွလးံု ထက္တြင္ နက႐္ ိငႈ း္ စြာ ဒဏရ္ ာထငခ္ ့ေဲ လၿပီ။ ဝရီးစကားကို ၾကားေလတိုငး္ ဆုန႔ိ စရ္ သလို ေနာကဆ္ းုံ ျမငက္ ြငး္ ထမဲ ွ ဝရီးအသြင္ကို ျမင္မတိ ငို း္ ရငထ္ ဲမာွ ျပည့္ျပည့္လာသည။္ ဘရု ားတညရ္ န္ ဘ႑ာအစကု ို ညာလကျ္ ဖင့္ ၫႊန္ျပေနေသာ ဝရီး၏အေလာငး္ ။ ‘ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ေလာဘမသက္ရ။ မမိ တိ စက္ ုိယတ္ ညး္ အတကြ ္ ခစံ ား စံစားျခင္း မျပဳရ။ မမိ ၏ိ အသက္ေမြးဝမး္ ေက်ာင္းသည္ အဒႏိ ၷဒါနကံ က်ဴးလနြ ေ္ သာအမႈ၊ ဤအမႈ၏ ေမွာင္မကို ္ေသာဒဏ္ကုိ ေကာင္းမျႈ ပဳျခငး္ ဆေုိ သာ အလငး္ ျဖင့္ တစဝ္ ကတ္ စျ္ ခမ္းပင္ေက်ေစ ကစု ားရမည္’ 155

သစာၥ မဆိခု င္ ႐ြတ္ခဲရ့ သည့စ္ ကားလုံးမ်ား။ အထးူ သျဖင့္မူ ဝရးီ ကြယ္လြနၿ္ ပးီ ေနာက္ ဂ်မ္းတို႔ဆေီ ရာကၿ္ ပီးသည၏္ ေနာက္ ‘ပထမဆးံု အလပု ္ထကြ လ္ ပု ္’ သည့္ အခုလို အခ်နိ ္မ်ဳိးတြင္ ပ၍ို သတရိ ေလသည။္ လေပါင္းမ်ားစာြ ဝရီးႏွင့္ တတတဲြ ဲြ မခဲြအတူတူ လပု ခ္ ့ၾဲ ကရာမွ အခလု ုိ တစက္ ိယု ္တညး္ ‘ထြက္’ ရေသာအခါ သတရိ ရိွမသႈ ည္ အျပင္းထန္ဆးုံ ျဖစ္ရေလေတာ့သည။္ ေၾကကြဲမမႈ ်ားကို စိတမ္ ာန္တငး္ ၍ ေမာင္းထတု ပ္ စ္ရသည။္ ဝရီး၏ သငၾ္ ကားမေႈ ပါငး္ မ်ားစြာထဲမွ အေျခခံအက်ဆံးု အခ်ကတ္ စ္ခ်က္၊ အလပု ္ထကြ ္လုပခ္ ်ိန္တြင္ အလပု မ္ တွ ပါး အျခား မညသ္ ည့္အရာဆီကိုမွ စိတ္အာ႐ုံ မကပ္ၿငေိ စရ။ ***** အင္းဝသည္ ခါတိုင္းလပို င္ အပိ ္ေမာက်ေနေလသည။္ ခးို သားႀကးီ ငတက္ျပား ၿငမိ ္ခ်က္သားေကာင္းခ့ဲသည္မာွ တစလ္ ေက်ာသ္ ာြ းခ့ဲၿပီ ျဖစ္၍လည္း ေ႐ၿႊ မိဳ႕ေတာသ္ ည္ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိေနဟနတ္ ူသည္။ အကြကက္ ်၍ ေျဖာင္တ့ န္းေသာလမ္းမမ်ားကုိ ေရာွ င္ကြငး္ ကာ လမ္းေျမာငမ္ ်ားမွ တစ္လမ္းဝငတ္ စ္လမး္ ထြက္ ခရီးဆကခ္ ဲ့သည။္ တ႐ူ ူျပဳရာအရပက္ ား ‘ေ႐ႊတိုကစ္ ုိး၏ စံအိမ္’။ လမ္းခ်ဳိးအေကြ႔မွ အထြက္တြင္ ခပ္လွမး္ လမွ ္းဆီရွိ စအံ ိမ္ကုိ ဘာြ းခနဲ ေတလ႔ြ ုိကရ္ သည္။ အသကတ္ စ္ခ်က္ ျပငး္ ျပင္း႐ႈိက္၊ အံတစ္ခ်က္ တငး္ တင္းႀကိတ္ကာ ရငထ္ ဲမွ ႀကဳံ းဝါးတိုင္တညသ္ ည္။ “ဝရးီ က်ဳပ္ ေ႐ႊတုိက္စးုိ ဆကီ ုိ ထပသ္ ြားေနၿပ။ီ ဝရးီ အေလာငး္ ေရွ႕မွာ က်ဳပ္ေျမစုိင္ခကဲ ုိ ကိုင္ရငး္ အဓိ႒ာနျ္ ပဳခဲ့တဲ့အတုငိ ္း က်ဳပ္လပု ္ေနၿပီ” 156

“ဝရီးအသက္ေပးသြားရတဲ့ ဒီစံအမိ ဆ္ ကီ ဝရီးလိုခ်ငတ္ ့ဲ စိန္တးုံ ကို မရရေအာင္ က်ဳပယ္ ူေတာ့မယ္။ ဝရးီ မပါဘဲ ထြက္တဲ့ ပထမဆးုံ အေခါက္ဟာ ေ႐တႊ ကုိ စ္ းို အိမ္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိတု ့ဲ စကားအတငုိ ္း က်ဳပ္ထကြ ခ္ ၿ့ဲ ပီ” တင္းမာေနေသာ ရငက္ ို အလုပသ္ တိျဖင့္ ျပန္၍ ေျဖေလ်ာ့ခ်လကို ္သည္။ ျပတသ္ ားက်င့္ရၿပီး စတိ အ္ ာ႐ေုံ ၾကာင့္ ေျပေလ်ာက့ ်သြားေလသည။္ မေမ့မေပ်ာက္ ယူလာခဲေ့ သာ ပစညၥ း္ ကုိ ခါးၾကား၌ စမ္းၾကညလ့္ ကုိ ္သည္။ ပစညၥ ္းမွာ အသင့္။ ေမာွ ငရ္ ိပ္ကကုိ ြယလ္ ွ်က္ စအံ ိမဝ္ ိုငး္ သအုိ႔ ကပတ္ ြင္ တစခ္ ်ကၿ္ ပံဳးသည္။ ***** အခက္အခဲမရိွ ေ႐ႊတုိက္စုိး၏ ခုတင္ေခါငး္ ရငး္ သို႔ ေရာကခ္ ၿ့ဲ ပီ။ ဝရးီ ႏွငလ့္ ာစဥ္က လမ္းေၾကာင္းမ်ားအတိငု း္ အသံုးခ်ခ့ဲသည။္ ေ႐တႊ ိုက္စးုိ ကား ဟုတိ စ္ေခါကတ္ ုန္းကအတငုိ း္ ေမာွ က္ခံႀု ကီး အိပ္ေပ်ာက္ ာ လကတ္ စ္ဖက္ကလညး္ ေခါငး္ ရင္း ပြတ္လုးံ တငုိ ္ကုိ ဆုပက္ ိုငထ္ ားသည္။ အေပၚဆင့္ ပြတလ္ ုးံ တငုိ ္၊ ထုေ႔ိ နာက္ ဒုတိယ၊ ထ႔ုေိ နာက္ တတယိ ၊ သတႀိ ကီးစာြ ျဖဳတ္ယူသည။္ လိခု ်င္ေသာ ပြတလ္ ံးု ေခါငး္ ေပါကက္ ုိ ေတြ႔ရၿပီး ေခါင္းေပါကက္ ို မမတိွ ္မသနု ္ၾကည့္သည္။ ေခါငး္ ေပါက္အတြင္းမာွ ဝရးီ အသက္ကို တစဝ္ ကေ္ ႂကြေစခဲေ့ သာ ေႁမြရိွသည။္ ခါးၾကားထဲမွ ပစညၥ း္ ကို ထုတယ္ ူလုိက္သည။္ ႏြားႏု႔ထိ ဲတြင္ တစေ္ န႔လံုးစိမ္ထားေသာ ခ်ည္ခငလ္ းုံ သည္ ႀကိဳးစအတုငိ ္း ပါလာေလသည။္ ႀကိဳးမ်ားကို ကုငိ လ္ ်ွ က္ ႏနိ႔ု သ႔ံ ငး္ ထံေု နေသာ ခ်ည္ခင္လးုံ ကုိ ေခါငး္ ေပါကဝ္ တြင္ မထိတထိ တငေ္ ပးလုိကသ္ ည္။ ခဏေစာင့ၾ္ ကည့္သည္။ ပါးလပွ ေ္ သာ 157

အၾကားအာ႐ံကု ပြတ္လုံးထဲမွ ပြတတ္ ုိက္ေ႐ြ႕လ်ားသကံ ုိ ၾကားရသည္။ အသကက္ ို မ႐ွဴမထုတ္။ မ်ကေ္ တာငက္ ို မပုတ္မခတ။္ ေခါငး္ ေပါကဝ္ မွ တစ္ေ႐ြးမေ႐ြ႕။ တစ္ေစ့မဖယ္စတမ္း။ ခ်ညခ္ ငလ္ ုးံ ကို အေပၚသို႔ အနည္းငယ္ ျမႇင့္တင္လုကိ ္သည္။ ေခါငး္ ေပါက္ဝတြင္ ပထမဆးုံ ေပၚလာသည္က လ်ွ ပက္ ့ဲသျို႔ မနေ္ သာ ႏစွ ခ္ လြ ွ်ာျဖစ္သည။္ လ်ွ ာအဝငအ္ ထြက္သည္ မ်ကေ္ တာင္တစခ္ တ္ပင္ ၾကာမညမ္ ထင။္ ထုိ႔ေနာက္ ဒတု ိယေပၚလာသည္မွာ အေရာငတ္ လကလ္ ကထ္ ြကေ္ နေသာ ေသးငယ္သည့္ မ်ကလ္ ုံးအစုံ။ ထေ႔ုိ နာက္ ျပားခ်ပ္ေသာ သုံးေျမႇာင့္တစ္တစ္က်ေသာ ဥးီ ေခါင္း။ ထိ႔ေု နာက္ ၿပိဳးၿပဳိ းျပကလ္ က္သည့္ အေၾကးခြံအတိ လညက္ ုပ္သား။ ထုေိ႔ နာက္ တြန႔္လမိ လ္ ပႈ ္ရာွ းလာသည့္ ကိယု လ္ ံုး။ ခ်ညခ္ ငလ္ ုံးကို အေပၚသို႔ထပ၍္ ျမႇင့္သည။္ လက္သန္းလံးု ခန္႔ ေႁမြ၏လညပ္ ငး္ သည္ လက္ႏစွ ဆ္ စ္ခန္႔အထိ အထကသ္ ို႔ ေျမာကတ္ ကလ္ ာသည္။ ႏစွ ္ခြလ်ွ ာကား အဆက္မျပတ္ အရည္ဝင္လကုိ ထ္ ြကလ္ ုကိ ္။ ခ်ည္ခငလ္ ံးု ကို ဘယလ္ က္ကို တညၿ္ ငမိ ္စြာ ထားလုိကသ္ ည္။ ႏွစ္ခြလွ်ာသည္ ခ်ည္ခင္လးုံ ကို မထိတထိ ပတြ သ္ ပေ္ နသည။္ အႀကိဳကဆ္ းံု အေနအထားသု႔ိ ေရာကၿ္ ပ။ီ ညာလက၏္ အလွည့္။ ႏစွ ္ခြလွ်ာသည္ လ်ွ ပစ္ းီ ဆိုလွ်င္ ညာလက္သည္ မိုးႀကိဳးသာြ းျဖစ္ေပမည္။ ေႁမြ၏လည္ဆီသုိ႔ ညာလက္ ထစ္ခနဲေရာကသ္ ြားသည။္ မွ်ား၏ အျပငး္ ထနဆ္ ံုး တငး္ က်ပမ္ ႈကုိ မေလ်ွ ာေ့ စဘဲ ပတြ ္ေျခသည။္ ေႁမြကား စစိ ညိ ကည္ က္ ေၾကေလၿပီ။ 158

ပန္းပဲဖုတိ ြင္ အဘအလစ္ကုိ ေစာင့္၍ ရကသ္ တႏၱ ွစ္ပတ္လုံးလုံး စတိ ္ရွညလ္ က္ရွည္ လပု ္ခ့ဲရေသာ သံနနး္ ခတ္ လက္အတိ ္ကား အသးံု တညလ့္ ွေခ်သည္။ သူ႔အဆပိ မ္ ်ားျဖင့္ သူ လိမး္ က်ေံ နေသာ ေႁမြအေသေကာင္ကို စကဆ္ ပု ္႐ြံရာွ စြာ ခတု င္ေခါင္းရငး္ ၌ ခ်ထားလိုက္သည။္ သတိကုေိ လ်ွ ာ၍့ မျဖစေ္ သး။ ခ်ညခ္ င္လုးံ ကို ေခါင္းေပါက္တြင္ ထပက္ ပသ္ ည္။ ေ႐ႊတိုကစ္ ိုးသည္ ရာွ းပါလွေသာ ေႁမြေပြးျဖဴကုိ ႏစွ ေ္ ကာင္ရေအာင္ ရာွ မထားဟု မေျပာႏိငု ္။ အတနၾ္ ကာေစာင္ၾ့ ကည့္သည္။ ပြတလ္ ုံးထမဲ ွ အသမံ ၾကားရ။ သနံ န္းခတလ္ က္အိတ္ကုိ ခၽြတလ္ ကို ္သည။္ ခါးပကို အ္ ိတ္ထထဲ ည့္သည။္ ေခါင္းေပါက္ထဲသ႔ို လက္ႏႈကိ ္သည္။ လက္ညဳိႇ းႏွင့္ လကခ္ လယက္ ုိ သံုးႀကမိ ္တငုိ တ္ ုငိ ္ အသးုံ ျပဳရသည။္ ဆီးကင္းခန႔္ စိန္ေျခာကလ္ ုံးကို အထေျမာက္သြားသည္။ ေခါငး္ ေပါက္ထဲ၌ ဖနု မ္ နႈ တ႔္ စမ္ ႈန္႔မ်ွ ပင္ မရႏိွ ငုိ ေ္ တာ့။ ဗုလိ ္႐ႈခစံ င္ျမင့ထ္ ကမ္ ွ ဆင္းသကလ္ ာေသာ ဥပရာဇာတစပ္ ါး၏ တင့္တယ္ျခင္းမ်ဳးိ ျဖင့္ စအံ ိမ္ေတာေ္ အာကထ္ ပ္သုိ႔ ဆင္းခဲေ့ လသည္။ ***** 159

။၂၃။ မိဖုရားေစာဥမာၼ သည္ အစ္ကုေိ တာျ္ ဖစ္သူ အျမင့္ၿမိဳ႕စား တရဖ်ားေစာ္ကဲ၏ လကေ္ ကာက္ဝတက္ ို အားကုိးတႀကီး ဆုပ္ကငုိ လ္ ကို ေ္ လသည္။ အျမင့္ၿမဳိ ႕စားကလညး္ ညမီ ေတာ၏္ လကဖ္ မးုိ ေပၚမွအုပ္မိးု ၍ အားေပးႏစွ သ္ ိမသ့္ ည့္အေနျဖင့္ ခပ္တငး္ တငး္ ျပညလ္ ည္ဆပု က္ ငို ထ္ ားသည္။ သု႔တိ ိုင္ ေစာဥမာၼ ၏လကမ္ ်ားမာွ ႏွငး္ ႐ကို ခ္ ံထားရေသာ ပန္းတစ္ပြင့္လုိ ေအးစကေ္ နသည။္ တပ္မင္းႀကီး ေနမ်ဳိးသီဟပေတလ့ ညး္ ေခါင္းမေဖာ္ရဲ။ မင္းဆရာ ပတူးသဃၤရာဇာလည္း ေခါငး္ မေဖာရ္ ဲ။ အတြငး္ သင္းမဴွ း ငႏြယ္ႏကု ား နဖူးႏွငန့္ န္းၾကမး္ ျပင္ ျပားျပားကပလ္ ်ွ က္ရွိသည။္ အဝေ႐ႊတိကု ္စုိးဆလုိ ွ်င္ ေျပာစရာမရိွ။ ယခပု င္ ဘုရင္သတိးု မငး္ ဖ်ား၏ဓါးသည္ သ႔လူ ညက္ ပု ေ္ ပၚက်ေတာမ့ ည္မတတ္။ မင္းႀကးီ သီလဝထမံ ွလာေသာ အသတံ ေျဖာက္ေျဖာက္ ထကြ ေ္ နသည္။ မင္းႀကီးသီလဝသည္ တစေ္ လာကလးုံ တြင္ သ႔ေူ ရွ႕ရွိ စြနတ္ ာနီ ပဲေလွာ္သုပက္ ိမု ွအပ ဘာမွ် မရေွိ လဟန္ ေ႐ေႊ ရးခြကထ္ ဲမွ စြန္တာနပီ ဲေလွာသ္ ုပ္ကို တစ္ဇြန္းၿပးီ တစ္ဇြနး္ ေကာ၍္ စားေတာ္မေူ နသည။္ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပမ္ ငး္ ႀကးီ ေနမ်ဳးိ သခၤသူသည္ အနီးမွ ေ႐ႊတိကု ္စးုိ ကို ၾကည့္၍ သနားေနမေိ လသည္။ စင္စစ္ ေနမ်ဳိးသခၤသသူ ည္ ဤအဝ ေ႐ႊတိကု ္စုးိ ကုိ ေ႐တႊ ိုက္စုိးမျဖစ္မီ စစ္ကငို း္ သႂူ ကယြ ္ဘဝတည္းက မ်ကစ္ စိ ပါးေမြးစူးခဖဲ့ ူးသည္။ ေ႐ႊတုိကစ္ းို ၏ အစားၾကဴးပံ၊ု အာ႐ခံု ံစားပ၊ံု အအိပၾ္ ကဴးပတုံ ို႔အျပင္ ‘စိန္’ အေပၚ၌ ႐ူးသပြ ္ခမန္း အစဲြအလမ္းႀကီးမားပုံတုိ႔ကို တစေ္ လွ်ာက္လုံး ဘဝင္မက်ခဲ့။ ၾကားခါစကမူ ျဖစတ္ ာနညး္ ေသးဟု တပ္မင္းႀကီးေတးြ မေိ သးသည္။ သေိ႔ု သာ္ ေသြးဆုတျ္ ဖဴေရာ္မ်က္ႏာွ ၊ ညဳိ မည္းေသာမ်က္ကြင္း၊ နီရဲေသာ မ်ကလ္ ံုးႏွငတ့္ နု ယ္ င္ေနေသာ ကိယု ခ္ ႏာၶ ရိွသည့္ ေ႐တႊ ိုက္စးို ကို ျမင္ေသာအခါ သနားသြားသည။္ ေ႐ႊတိုကစ္ ုိးဘာေၾကာင့္ ႐ူးမသာြ းေသးသည္ကုိလည္း အၾံ့ သေနမေိ လသည။္ သအူ႔ သကဘ္ ူးလထုိ ားေသာ စနိ ္တးုံ မ်ား ခးို သားငတက္ျပားလကသ္ ု႔ိ ပါသာြ းျခငး္ က တစ္ခ်က္၊ ယငး္ ကုအိ ေၾကာငး္ ျပဳ၍ ေ႐ႊနနး္ ရွင္၏ ေပါက္ကြဲေဒါသေအာကသ္ ႔ုိ ေရာကရ္ ျခငး္ က တစ္ခ်က္ ေ႐တႊ ိုက္စးုိ ႐းူ သာြ းသငသ့္ ည္။ 160

ဘုရငသ္ တိုးမငး္ ဖ်ားကား ငႏြယက္ ုန္းစား ဘယေက်ာ္သကူ ုိ ကိယု ္ေတာတ္ ုငိ ္ အဲေမာင္းျဖင့္ သုတသ္ ငက္ ာ ဘယေက်ာ္သူအေလာင္း၏ ရငဘ္ တေ္ ပၚတြင္ ပြဲေတာ္စားခတ့ဲ ုန္းက ေဒါသမ်ဳိးျဖင့္ ျပငး္ ထန္စာြ ေပါကက္ လဲြ ွ်က္ ရွိသည။္ “ေႁမြလဲ စိစိညက္ညက္ ေၾကေနသတဲ့လား။ ဟတု ္လား” “ဟုတ္... ဟတု ္” ေ႐ႊတိကု ္စးုိ စကားမပေီ တာ့။ အေၾကာငး္ အရာတစ္ခုကို ႏွစခ္ ါထပေ္ မးၿပဆီ လုိ ွ်င္ ထအုိ ျခင္းအရာသည္ သတုးိ မင္းဖ်ား၏ေဒါသ အျမင့္ဆုံးကို ျပေသာအဓိပါၸ ယ္ပင္ ျဖစေ္ လသည္။ “ေႁမြေသေကာင္ကို သငေ့္ ခါငး္ ရင္းမွာ မဟတု ္လား” ေ႐ႊတိုက္စးုိ ျပန္မေျဖႏိုင္။ “စနိ တ္ ံုးေတြ အားလုံး ပါသြားတယ္ ဟုတလ္ ား” ေ႐ႊတုကိ ္စးုိ ထံမွ တအစအ္ စ္ င႐ုိ ကိႈ ္သံ ေပၚလာသည္။ “ကုိယ့စ္ အံ ိမ္ ကယို ္စက္မယ့္ ခုတငေ္ ခါငး္ ရငး္ ပတြ ္လးံု တုိငထ္ ကဲ အဆိပ္ျပင္းတ့ဲ ေႁမြေပးြ ျဖဴ ထားတၾဲ့ ကားထဲက ကယုိ စ့္ နိ ေ္ တြကုိ အခုိးခရံ တယဆ္ ိုတဲ့ ေ႐ႊတကို ္စုိး တစ္ေယာကဟ္ ာ တိုငး္ ျပညဘ္ ႑ာ မငး္ ဘ႑ာကုိ ဘယ္လိလု ပု ၿ္ ပီး ထနိ း္ သိမး္ ႏိငု ္ေတာ့မွာလဲ။ ဒီေတာ့...” “ေယာက္ဖေတာ္ ေ႐ႊနနး္ ရွင္” အျမငၿ့္ မိဳ႕စားက ကမန္းကတန္း ဝငသ္ ည္။ ‘ဒီေတာ့’ ဟူေသာ စကား၏ေနာကတ္ ြင္ ေ႐ႊတိုကစ္ းို အေပၚ ျပငး္ ျပင္းထန္ထန္ ရာဇဒဏ္ခ်ေတာမ့ ညျ္ ဖစေ္ ၾကာငး္ အျမင့္ၿမဳိ႕စား သလိ ကို ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစသ္ ည္။ “ေယာက္ဖေတာ္ ေ႐ႊနန္းရွင္။ ေနာငေ္ တာ္ ေျပာပါရေစ။ ေ႐တႊ ုိက္စးုိ ေပါ့ေလ်ာ့တာလဲ ေပါ့ေလ်ာ့တာေပါ့” “ေပါ့ေလ်ာတ့ ာမဟုတဘ္ ူး ေနာငေ္ တာ္ၿမဳိ ႕စား။ ဒါဟာ လရူ ည္ညံတ့ ာ ဒါဟာ ညဖ့ံ ်ငး္ တာ” “ထားပါ ေယာက္ဖေတာ္ ေ႐ႊနနး္ ရွင္။ ည့ံဖ်င္းတာပဲ ျဖစပ္ ါတယ္။ သေု႔ိ သာ္ တစဖ္ ကက္ ထညတ့္ ကြ ရ္ မွာက ဟိုခိးု သား ငတက္ျပား လရူ ညလ္ ေူ သြးထကလ္ ြန္းေနသည့္ ကိစၥပဲ” 161

မငး္ ႀကးီ သီလဝမ်ား တစ္စံတု စခ္ ု ဝင္ကေူ ျပာေလမလားဟု အျမင့္ၿမဳိ ႕စားက စကားကုိ တန္႔၍ မင္းႀကးီ ကုိ လမွ ္းအကဲခတ္ကာ အကအူ ညီေတာင္းသည္။ မငး္ ႀကီးသလီ ဝသည္ စနြ ္တာနီပဲေလွာ္ခကြ ္ထဲသု႔ိ ေနာကတ္ စဇ္ ြန္း ထပေ္ ကာေ္ နေလသည။္ အျမငၿ့္ မဳိ ႕စား အသက္႐ွဴ၍ ဆကေ္ ျပာရေတာ့သည။္ “ျပနသ္ ံုးသပ္ၾကည့္ဖုိ႔ လမို ယ္ ေယာကဖ္ ေတာ္ ေ႐ႊနနး္ ရွင္။ လနြ ္ခ့တဲ ့ဲ တစ္လေလာက္တနု း္ က သင္း ပထမဆံုးအႀကမိ ္ ေႁမြကကုိ ခ္ ံရၿပးီ သငး္ ျမင္းခိုးၿပီး ထြက္သြားရတယ္။ အေမွာင္ထဲေၾကာင့္၊ ၿပီးေတာ့ ရမဲ ကေ္ တြအားလံးု ႐ႈပ္ေထြးကနု တ္ ာေၾကာင့္ သင္းကို လူလုံးမကြဲခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတာဆ္ ံးု ျမငး္ စးီ ရမဲ ကသ္ းံု ဥးီ ေနာက္ကလိုကသ္ ာြ းၾကတယ္။ သုံးဥးီ စလးံု ျပန္မလာဘူး။ သင္းခုိးသြားတဲျ့ မင္းနဲ႔ ရဲမက္ေတြရဲ႕ျမင္းသုးံ စးီ ကပုိ ဲ ျပန္ေတ႔ြတယ္။ ျမငး္ ခာြ ရာေတြ ႐ႈပ္ေနတ့ဲ ဧရာဝတအီ ေရွ႕ဘကက္ မ္း ေက်ာက္ဂူတစ္ခုထဲမွာ သင္းေနသြားဟနလ္ ကၡဏာရေိွ ပမယ့္ ဘာမွ မေတြ႕ရေတာဘ့ ူး။ ခးို ဝွက္ထားတ့ဲ ပစညၥ ္းေတြလဲ စးုံ စးုံ ျမဳပ္၊ သင္း ခုးိ သားလည္း သတင္းေပ်ာကန္ ဲ႔ တစ္လလံးု လးုံ ကယြ ္ေနရာက အခုျပနေ္ ပၚလာတယ။္ ျပန္ေပၚလာၿပီး သငး္ စံအမိ ္ကုိထပတ္ က္၊ ေႁမြကုပိ ါသတၿ္ ပီး စိန္ေတြ ယူသာြ းတယ္။ ျဖစစ္ ဥက္ ို ျပနၾ္ ကည့္ ေယာကဖ္ ေတာ္ ေ႐နႊ နး္ ရွင္။ ငတက္ျပားဟာ ႐ြပ္႐ြပ္ခၽြံခၽြံ လူစြမ္းေကာငး္ ခုးိ သားျဖစေ္ နၿပးီ သင္းလုိအေကာငး္ မ်ဳိးန႔ဲ ေ႐ႊတုိက္စုးိ နဲ႔မွ ေတြ႔ရတယ္။ ေ႐ႊတုကိ ္စုးိ ဘာမွမတတႏ္ ုိင္တာ မဆန္းဘးူ ေယာကဖ္ ေတာ္ ေ႐နႊ နး္ ရွင္” အျမငၿ့္ မဳိ ႕စားသည္ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းသာြ းဟန္ျဖင့္ ေ႐တႊ ေကာင္းကုိ လွမ္းသည္။ ေစာဥမာၼ က ေရၾကညင္ ဲွေ႔ ပးရေလသည္။ အျမင့ၿ္ မဳိ ႕စားက ေ႐ခႊ ြက္တစ္ခြကအ္ ျပည့္ ေသာကခ္ ်ကာ စကားဆကသ္ ည။္ “လူရညည္ တံ့ ဲ့ ေ႐တႊ ိုကစ္ ုိးကုိ အျပစ္ေပးတာထက္ လရူ ညထ္ ကတ္ ့ဲ ခုိးသားကို အျမန္ဆးံု ဖမး္ ဖ႔ို စီစဥၾ္ ကတာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ” မငး္ ႀကးီ သလီ ဝထံ လွမ္းၾကည့္ အကအူ ညီ ေတာငး္ ျပန္သည။္ မငး္ ႀကီးသလီ ဝသည္ ႏႈတခ္ မး္ ကို ပဝါျဖင့္သုတ္ေနၿပီး ထူထနဲ က္ေမွာငလ္ ွေသာ မ်ကခ္ ံးု ႀကီးမ်ားအတြငး္ သု႔ိ က်ဳ႕ံ ဝင္ေနသည္။ ႏႈတခ္ မး္ ကို ပဝါျဖင့္သတု ၿ္ ပီးေနာက္ ေရွ႕မွ ေ႐ခႊ ကြ ္ကို ေကာကယ္ ၍ူ ပါးလတု ္က်င္းသည။္ ေစာဥမၼာက ေ႐ႊပိနး္ ခ်ေထြးခကံ ို ထုိးေပးလုိကသ္ ည။္ ခတံ ြငး္ ကို ေဆးၿပးီ ပဝါျဖင့္ ထပသ္ ုတ္ျပနသ္ ည္။ 162

စတိ အ္ ရွည္ဆးံု အျမင့္ၿမဳိ ႕စားပင္ မင္းႀကးီ သီလဝ၏ေႏးွ ေကးြ ေလးလံလွေသာ လႈပ္ရွားမကႈ ို သည္းမခံခ်င္ျဖစလ္ ာသည္ လက္ဝတ္တစက္ ြငး္ မွ ဝတ္မထားေသာ ႀကီးမားတုတ္ခိုငလ္ ွသည့္ လက္ေခ်ာင္းႀကးီ မ်ားျဖင့႔ မငး္ ႀကီးသလီ ဝသည္ ႏွာေရာငခ္ ကံု ုိ တစ္ခ်က္ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသံဝါႀကီးဟိန္းထကြ ္ လာေလသည္။ “မးီ က်ည္လုပ္တတတ္ ဲ့ေကာငေ္ တြ ငါလိုခ်ငတ္ ယ္” “ဘာလပု မ္ လုလိ႔ ဲ ေနာင္ေတာမ္ ငး္ ႀကးီ ” သတိုးမင္းဖ်ားက စတိ ္အားထကသ္ နစ္ ြာ ေမးသည။္ “မးီ က်ညလ္ ပု ္တတတ္ ဲေ့ ကာငေ္ တြသာ ငါ့ဆလီ ႊတလ္ ုိက္ပါ။ အင္း... ငါေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ အပိ ေ္ ရးပ်က္ဦးမယ္” မင္းႀကီးသလီ ဝဘာဆလုိ ုမိ နွ း္ ဘယသ္ မူ ွ မသိၾကသျဖင့္ အားလံုးၿငမိ သ္ က္ေနၾကသည္။ “မငး္ ေအးေအးေဆးေဆး စေံ န။ အခ်နိ က္ ်ရင္ မငး္ လပု ္ရမယ့္ အလပု က္ ုိ ငါေျပာမယ္။ ခုေတာ့ တရဖ်ားေစာက္ ဲ” “အမနိ ္ရ႔ ပိွ ါ ေနာငေ္ တာ္မငး္ ႀကးီ ” “မးီ က်ညလ္ ပု ္တတ္တဲ့ေကာင္ေတြ ေခၚၿပးီ မငး္ ငါဆ့ လီ ာခ့ဲ” မင္းႀကးီ သလီ ဝ ထငို ္ရာမွ ထသည။္ အာလးံု ပ်ပဝ္ ပၾ္ ကသည္။ ၾကမ္းျပငက္ ုိ ပတြ တ္ ကို ေ္ ႐ြ႕သြားေသာ ေျခသံေလးေလးႀကးီ ကုိ ၾကားရၿပးီ သညေ္ နာက္ မငး္ ႀကးီ သီလဝ ေပ်ာက္ကယြ ္သာြ းသည။္ အျမင့္ၿမိဳ႕စားက... “ေအးေအး စေံ နပါ ေယာက္ဖေတာ္ ေ႐ႊနန္းရွင္။ ေနာင္ေတာတ္ အိ႔ု ရာ ထားလကို ပ္ ါ။ ေနာငေ္ တာမ္ ငး္ ႀကးီ ကယုိ ္တိုင္ ကုိယ္ထလိ ကေ္ ရာကပ္ ါဝင္လာၿပီ မဟတု လ္ ား” ဘရု ငသ္ တိုးမင္းဖ်ား၏ ပါးလ်ားေသာ ႏႈတခ္ မ္းမ်ားကား တငး္ တငး္ ေစထ့ ားဆဲ ရိေွ လသည္။ ***** 163

တစ္တငး္ အတိ ဖ္ ြဲအိတ္ကုိ ထမး္ ကာ ဖားဖုိနားသု႔ိခ်လုကိ ္သည္။ မနက္ အ႐ဏု ္တကက္ တညး္ က ဖြဲအိတ္ေတြကို ဝုငိ း္ ေထာင္မ့ သွ ည္ ဖားဖိုဆသီ ု႔ိ တစ္အိတ္ၿပီး တစ္အိတခ္ ်ေပးရသညမ္ ွာ ယခုတစတ္ ငး္ ဝငဖ္ ြဲအိတေ္ ပါင္း သုးံ ဆယေ့္ ျခာက္အတိ ္ရၿိွ ပီ။ တစ္ကိုယလ္ ံုးလည္း ဖဲြေတႏြ ွင့္ ျမငမ္ ေကာင္း။ ဂ်မး္ က ဖားဖႀုိ ကးီ ကို စဆြဲလ်ွ က္ရွိသည။္ ဖားဖိမု းီ တရဲရဲေတာကေ္ လာငစ္ ျပဳေလၿပီ။ ဂ်မ္း၏ ဆေံ တာက္ဖားတြင္ ျပာမႈန႔မ္ ်ားကပ္လွ်က္ ရွိသည။္ မးီ ေရာင္ဟပ္ေသာ မ်ကႏ္ ွာျပင္ထက္က ပါးျပင္နီနရီ ဲရကဲ ို ၾကည့္ေကာင္းေကာငး္ ျဖင့္ အေမာေျပ ၾကည့္ေနမသိ ည။္ ယမန္ေန႔ညကပင္ အဘက ဒီမနကမ္ စွ ၍ ေဈးဆိငု သ္ းံု ရက္ မထကြ ္ဟု ေျပာထားသည။္ ဘာေၾကာငလ့္ ဲဟု ေမးေသာအခါ မနက္က်မွ ေျပာမညဟ္ ု ဆုိသည္။ အဘလညး္ တစည္ လးုံ လိလု ို သေံ ကာငး္ မ်ားကို ေ႐းြ ေနသည။္ သံေ႐ြးရင္း အဘက သမံ ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည။္ ေကာငး္ စြာနားမလည္ေသာ္လညး္ အေခၚအေဝၚမ်ားကိေု တာ့ မွတသ္ ားထားခဲ့သည။္ “ငတက္ မင္းက တမၸဒီပကလာတာဆေို တာ့ ဟေုိ သလညေ္ ၾကာငမ္ င္း လက္ထက္တုန္းက အဂၢိရတ္ ဓါတအ္ ပ္ပညာေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး တီးမေိ ခါက္မိမွာေပါ့” အေျဖခကသ္ ြားသည။္ ဘာမမွ သ။ိ သေို႔ သာ္... “ကၽြန္ေတာ္က ေတာထဲမာွ ႀကီးခဲရ့ တာဆေုိ တာ့ မနွ ္တ့ဲအတုငိ ္းေျပာရရင္ ဘာမွမသဘိ ူးအဘ” “ပကတိ ကလူ ဒႏၲတဇ္ ာတိ ေမာဟနဲ႔ေရာတ့ဲ ကိတၱိလာ ေဘာဂ သံဓါတ္အေၾကာင္းတ႔ုိ ဘာတိမု႔ ၾကားဖူးဘးူ လား” “မၾကားဖူးဘူးအဘ” “ဟ... သအံ မ်ဳးိ ေပါင္း တစရ္ ာေျခာကဆ္ ယ့္ခုနစ္မ်ဳးိ ရတွိ ယ္ေလ” “ဟင္... ကၽြနေ္ တာက္ သဆံ ိုတာ တစ္မ်ဳးိ ပဲ ရတိွ ယ္ထင္တာ” “ေကာငး္ ၾကေရာကြာ။ ကုိငး္ ... သမီး နငက့္ ုိရင္ကုိ အဂိၢရတ္မာွ အသးံု ဝင္တ့ဲ သခံ ုနစ္မ်ဳးိ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုကစ္ မ္း။ အလုပ္လပု ရ္ င္း အပ်ငး္ ေျပေပါ့။ ဉာဏ္ေကာငး္ တဲ့သဆူ လို ဲ မတွ မ္ တိ ာေပါ့” သညလ္ ိုေျပာကတညး္ က ႀကိဳးစားမတွ ္ရေတာ့မည္ဟု နားလညလ္ ိကု ေ္ လသည။္ ဂ်မး္ က မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားႏွင့္ လမွ း္ ၾကည့္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ႐ြတေ္ လေတာ့သည။္ “မွတ္ထား ကုရိ ငင္ တက။္ က်ဳပ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒါကရို ထားတာ၊ အဘက ဘရု ားရိွခိုးစာ ခ်ေပးၿပးီ တိငု း္ ဒါကို ခ်ေပးတာကိးု ။ အဲ ဘာတဲ့ ကုနး္ ဇယံသံတဲ့၊ ေတေဇာသံလိလ႔ု ဲေခၚတယ။္ ဝါနီ ျဖဴညိဳ ၿပိဳးျပကသ္ တ့ဲ။ ၿပးီ ေတာ့ ပါေယာသတံ ဲ့၊ ပိုး႐ြျခအံုကဲ့သ႔ုိ ရိွၿပးီ ညဳိ ဝါအဆင္းရွသိ တဲ့။ ေနာကတ္ စခ္ ကု ပထဝသီ ံတ့ဲ၊ ညိဳျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အဆငး္ ရတွိ ယ္။ ေနာကၿ္ ပးီ 164

ေကေလာကသံတ၊ဲ့ ညိဳျဖဴအဆင္းတ၊ဲ့ အစတိ အ္ မြ အကမဲြ ရွိ တစ္လုးံ တည္းတ။့ဲ ၿပီးေတာ့ အမၼေလာကာသတံ ၊ဲ့ ပတိ ုနး္ ေရာင္အဆငး္ တဲ့။ ပထဝီမကု ၡသံ၊ သကူ ေတာ့ ေငြအဆင္း။ သယဇံ ာတသံ၊ သကူ အာေပါသံလု႔လိ ဲ ေခၚတယ၊္ ဓါတ္ေလးပါးစလးံု ပါတယ။္ ကုိင္းမွတ္မၿိ ပလီ ား။ မရေသးလဲ ေနာကမ္ ွ ခ်ေပးမယ။္ ပန္းပဲသမားလုပ္မယ္ဆုိရင္ ဒါကုိ သမိ ွေတာ့္” “ဂ်မ္းသထိ ားရင္ ျပညစ့္ ုံပါၿပီေလ” လႊတခ္ နဲ ႏႈတ္မထွ ြက္သြားသည္။ “ဘာရယေ္ တာ္...” “ေၾသာ္... ေနာက္ဆုရိ င္ က်ကထ္ ားပါမ့ ယလ္ ု႔ိ” “ကုိရင္ငတက္... ေတာ္ တစခ္ ါတစ္ခါ စကားေျပာတာေတကြ က်ဳပ္ အဓိပၸါယေ္ ကာက္လိ႔ု မရဘးူ ။ တစ္မ်ဳးိ ႀကီးေတြ” “က်ဳပ္လဲ သတိ ာမဟုတ္ဘူး” “ေဟာေတာ္...” ဂ်မး္ ရယ္ေလသည။္ လြတလ္ ပပ္ ြင္လ့ ငး္ စာြ အ႐ုိးခံရယ္ရွာေလေသာ ခ်စ္သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့က္ ာ ပကတိ ေအးခ်မး္ ရေလသည္။ တစ္ခ်နိ တ္ ည္းမွာပင္ ရင္ထဲဝယ္ အဆုံ႔ ိငု း္ မႈိင္းမနႈ ္ျပနသ္ ည္ ဂ်မ္းရယ္ က်ဳပရ္ ဲ႕ဘဝအမွန္ကို မင္းမသ၊ိ က်ဳပ္ရဲ႕အခ်စက္ လို ဲ မင္းမသိ၊ ဒါေတကြ ို က်ဳပဖ္ ြင္ေ့ ျပာဖ႔ုိႀကဳံ လာတဲ့တစ္ေနမ႔ ာွ မင္းက်ဳပက္ ို ၾကည္ျဖဴႏိုငပ္ ါဦးမလား မနိ း္ ခေလးရယ္။ “ဖြဲအိတေ္ တြ ျပညပ့္ လားေဟ့” အဘအသံေၾကာင့္ အေတြးစတိ႔ု ကနု ္ဆုးံ သာြ းသည္။ အဘလက္ထတဲ ြင္ ဧရာမတူႀကီးတစလ္ က။္ အ႐ုဏပ္ ်ဳိ႕ နၾီ ကင္အလငး္ တြင္ အဘသည္ ေၾကးနဘီ ီလူးႀကးီ တစေ္ ကာငႏ္ ွယ။္ “သံုးဆယ့္ေျခာက္အတိ ္ အဘ” “အငး္ ... ေတာ္ၿပ။ီ ဟုိေကာင္မေလး ဖားဖုိရပဲ လား” “ၾကည့္ေလ” “အငး္ ... ဟုတၿ္ ပီ။ ငတက္ ႀကဳိ းအနီနဲ႔ ခ်ည္ထားတ့ဲ သေံ တယြ ူခ့ဲ” ပန္းပဲဖတုိ ုငိ ္ေျခရင္းမာွ ေထာငထ္ ားေသာ သေံ ခ်ာင္းစညး္ ကို ထမး္ ရသည္။ စည္းထားေသာႀကဳိ းအနီမာွ ထူးထူးျခားျခား 165

ေကာင္းလွသည။္ ပန္းပဲဖုိတြင္ အခါတုိင္း သံေခ်ာငး္ မ်ားကို စည္းေလရ့ ေိွ သာႀကဳိ းမွာ ႀကံဳရာ ေတ႔ြရာ ႀကဳိ းျဖစသ္ ည။္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏြားသားေရႀကိဳး အသုးံ မ်ားသည္။ ယခႀု ကိဳးအနီစကား တုတ္လည္းတတု ္သည။္ ေခ်ာလည္း ေခ်ာသည္။ ႀကဳိ းအနစီ ထးူ ျခားလွေသာေၾကာင့္ အဘကုိ ဖြငေ့္ မးရေလမည္။ “အဘ သံေခ်ာင္းေတြ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးက ေကာငး္ လွခ်ည္လား။ အရင္ကလဲ တစ္ခါမွ မေတဖြ႔ းူ ဘူး။ အဘ ဘယက္ ရသလဲ” သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာငး္ ကုိ ဖားဖမို းီ ထဲထည့္ရင္း အဘက... “မင္းမေနက႔ ႏြားေခ်းျပားေျခာက္ေတြ ထကြ လ္ မွ း္ ေနလ႔ုိ မေတ႔ြလကို ္တာကးုိ ။ အဲဒါ အျမင့္ၿမိဳ႕စား တရဖ်ားရဲ႕ အမနိ ္႔ေတာန္ ဲ႔ ေ႐ႊနနး္ ေတာ္ႀကးီ က ပုိလ႔ ုိကတ္ ဲ့ သေံ တြေလ။ ႀကိဳးကလညး္ ေ႐ႊနန္းေတာႀ္ ကီးက ပါးလကို ္တာ” “ၾသ... ဒါေၾကာငထ့္ ူးျခားေနတာကုိး။ ေနပါဦး အဘ ေ႐ႊနန္းေတာႀ္ ကီးက ဘာကစိ ပၥ ိလု႔ ုိက္တာလဲ။ အဘက အခု ပနး္ ပဲေတာ္ ျဖစေ္ နၿပလီ ား” သ႔ူအဘကို ေ႐နႊ န္းသံးု ပနး္ ပဲေတာ္ျဖစ္ေစခ်ငသ္ ညဟ္ ု ဂ်မး္ တစခ္ ါက ေျပာဖူးသျဖင့္ အေၾကာင္းဆက္ႏြယ္လ်ွ က္ ေမးၾကညျ့္ ခင္း ျဖစသ္ ည။္ အဘက မီးတရဲရဲထဲမွ သေံ ခ်ာင္းကို လွညပ့္ တရ္ ငး္ ... “သမီး... ေျပာျပလုကိ ္စမ္း” အဘစကားမ်ားမ်ား ေျပာေတာ့မညမ္ ဟတု ။္ သ႔ူအလုပ္ထဲသ႔ို စိတ္သြင္းလကို ္ၿပီး အဘ ပနး္ ပဲဖိဝု င္ၿပီဆိုလွ်င္ သီတငး္ သည္ ဥပသု ေ္ ဆာင္၊ ကမ႒ၼ ာနး္ ေဆာငဝ္ င္သည့္အလား စကားတတိ ္ဆတိ ္ သာြ းတတသ္ ည္။ ဂ်မး္ က ဖားဖိုႀကိဳးကို ဆြဲရင္း... “ဘယ္က ပန္းပဲေတာ္ ျဖစ္ရမာွ လဲ။ က်ဳပ္အဘက ဘာေၾကာငမ့္ ွန္းလမဲ သိ။ တစသ္ ကလ္ ံးု ပန္းပဲေတာ္မလပု ဘ္ ူးတ။ဲ့ အခု ေ႐ႊနနး္ ေတာႀ္ ကးီ က ပလု႔ိ ိကု ္တဲ့ ႀကဳိ းနစီ ည္း သံေခ်ာင္းေတကြ ဒသီ ံေတကြ ုိ အေကာင္းဆးုံ ဓါးေတလြ ုပဖ္ ိ႔ု ေ႐နႊ နး္ ေတာ္ႀကီးက အမိန္႔ေတာန္ ဲ႔ ခငုိ း္ လုကိ ္တာ” “အေကာင္းဆံုး ဓါး ဟုတ္လား” “အင္း... အငး္ ဝမာွ အဘရဲ႕ေ႐ႊေလာငး္ ပန္းပဖဲ ိုန႔ဲ အေရွ႕ျပငဘ္ ကက္ ဝရီးဖးို ျမစရ္ ဲ႕ ပနး္ ပဖဲ ုိ ဒီႏွစဖ္ ိပု ဲ ေ႐နႊ နး္ ေတာက္ အပတ္ ာေလ။ အဝမွာ အေကာင္းဆုံးဖိေု တြ မဟုတ္လားေတာ့္” ဂ်မ္းသည္ ဖားဖႀို ကိဳးကို ဆြဲလညး္ ဆြဲႏငို ္၊ ေျပာလည္း ေျပာႏငို ္စြ 166

“အေကာင္းဆးုံ ဖုႏိ စွ ္ဖုမိ ာွ အေကာငး္ ဆံးု ဓါးေတြ လပု ္ဖ႔ဟို တု ္လား။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ စစမ္ က္ေရးမ်ား ေပၚဥးီ မွာလား ဂ်မး္ ” “စစမ္ က္ေရး မဟတု ဘ္ းူ ေတာေ္ ရ႕။ အဲဒီဓါးေတြန႔ဲ ခိးု သားႀကီး ငတကျ္ ပားကို ဖမး္ ဖ႔ို ခတု ္ဖ႔ိုတ့ဲ သိလား။ ေတာ႔့ေျပာရတာ စကားသိပက္ ပ္တာပဲ” ဖားဖိုထဲမွ မီးက်ခီ ဲမ်ား မ်က္ႏွာဆသီ ႔ို ေျပးဝင္လာသလို ခံစားရသည။္ ဂ်မ္းႏႈတ္ထကြ ္သကံ ုိ ၾကားရၿပးီ ျဖစပ္ ါလ်ွ က္ မယုခံ ်င္သလုလိ ညး္ ျဖစေ္ နသည္။ အံ့ၾသသညလ္ ား၊ တုန္လႈပ္သည္လား မေဝခႏဲြ ုိင္။ “ေတာ္ကသာ ဝိုငး္ ထဲမာွ တင္ တကုပက္ ုပ္ အလပု ္႐ႈပ္ေနလု႔ိ မသိတာကိုရင္ငတကေ္ ရ။ က်ဳပက္ မနကတ္ ုငိ ္း ေဈးသြားသြားဝယေ္ နလုိ႔ အကနု ၾ္ ကားေနရတာ။ အဝေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာမ္ ာွ ခတု စေ္ လာ ခိးု သားႀကးီ ငတက္ျပား ျပနထ္ ေနတာ သိရဲ႕လား။ ေ႐ႊတကုိ ္စုိးအိမေ္ ပၚတကၿ္ ပးီ စိနေ္ တြယူသာြ းသတ့ဲ။ ေ႐တႊ ုကိ စ္ ုးိ ေမးြ ထားတ့ဲ ေႁမြေပးြ ႀကးီ ေတြ၊ ေႁမြေဟာက္ႀကီးေတြ။ အဲဒါက စိန္တံုးေတြကို ေစာင့္ေရွာကဖ္ ုိ႔ ေမြးထားတ့ဲ ေႁမြေတလြ ဲ ခုိးသားႀကီးက ဖေနာင့္န႔ေဲ ပါက္ၿပီး သတ္သြားသတ။ဲ့ စစိ ိညကည္ ကက္ ို ေၾကေရာတဲ့။ ကိုင္း... ဘယ္ေလာက္စမြ ္းသလဲ။ ခုးိ သားႀကီး ငတကျ္ ပားဆတုိ ာ အဆိပ္ရတိွ ဲ့အေကာငေ္ တြ မွနသ္ မွ်ကုလိ ည္း အဆိပ္ၿပးီ ထားတာကလား။ ဘယ္... အလဲ ုိ ေ႐တႊ ုကိ ္စးို ႀကီးရဲ႕ ေႁမြေပးြ ၊ ေႁမြေဟာက္ေလာကေ္ တာ့ ခးုိ သားႀကးီ က အေပ်ာေ့ ပါ့” ဂ်မး္ ေျပာပုံဟန္ မာနပ္ ါလသွ ျဖင့္ ရယခ္ ်ငမ္ ျိ ပနသ္ ည။္ “ေတာ္ စဥး္ စားၾကည့္ ကိုရငင္ တက။္ ဟင္... ေတာန့္ ာမည္ကလဲ ခးို သားႀကီးနာမည္န႔ဲ နီးလုိကတ္ ာေနာ။္ ဒါေပမယ့္ ဟကို လစူ ြမး္ ေကာငး္ ခိုးသားႀကးီ ။ ေတာန္ ဲ႔မ်ားေတာ့ ဘာမွ မဆိငု ္ဘးူ ။ ေအးေလ လူစမြ း္ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာက အေရးမႀကီးပါဘးူ ။ ကိယု္ ့္ဘာသာကိုယ္ မခုိးမဝွက္ပဲ ေအးေအးေလးေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေနာ္ ကိုရငင္ တက္” “အင္း... ဟုတတ္ ာေပါ့။ ဟတု တ္ ာေပါ့” “စကားေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလမိ ့္။ အဲ... ေတာ္စဥ္းစားၾကည၊့္ ေ႐တႊ ိုက္စိုးစံအိမ္တကတ္ ယ္ဆတို ာ နညး္ နည္းေနာေနာသတိၱလား။ ေ႐ႊနန္းေတာ္ႀကးီ က ရွက္မယဆ္ လို ဲ ရွကစ္ ရာေပါ့။ ဒေီ တာ့ သူတ႔ို အခု ခးို သားႀကီးကုိ အတငး္ မေိ အာင္ အတငး္ ဖမး္ ဖို႔ လုပၾ္ ကေတာ့မယေ္ လ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဓါးေတြ အပ္တာေပါ့။ သေံ ခ်ာငး္ ေတြ ခ်ညထ္ ားတဲ့ ႀကိဳးကၾို ကညပ့္ ါလား။ အဲဒါ ရာဇဝတသ္ ားကုိ တပု ္တႀ့ဲ ကိဳးမ်ိဳးေပါ့ ကရုိ င္ငတကရ္ ဲ႕။ ကငုိ း္ ... ၾကည္စ့ မ္း ခုးိ သားႀကီးတမ႔ို ်ား အဖမး္ ခံရဖ႔ုဟိ ာေတာင္ ဘယ္ေလာကႀ္ ကးီ က်ယ္သလဲ” “ေဟ့... ေကာင္မေလး တိတ္စမး္ ” ရဲရဲနီေနၿပီျဖစ္ေသာ သံေခ်ာငး္ ကုိ အဘညပႇ ျ္ ဖင့္ ယလူ ွ်က္ လွမး္ ၍ မာနသ္ ည။္ အဘက ေပေပၚတြင္ သေံ ခ်ာငး္ ကို တင္လွ်က္ ေနရာကို ဆလွ်က္... 167

“သတူ ပါး ဥစၥာပစညၥ း္ ခုိးတဲ့ အေၾကာင္းကိုမ်ား ၿမိနရ္ ည္ရွကရ္ ည္ ေျပာေနလကုိ ္တာ။ သဘူ႔ ာသာ ဘယ္ေလာကစ္ ြမး္ စြမ္း အဒိႏာၷ ဒါနာကံ က်ဴးလြနတ္ ာက က်ဴးလြနတ္ ာပဲ။ စကားမ်ားမေနန႔ဲ။ ႏာြ းေခ်းျပားေျခာက္ေတြ သာြ းယ၊ူ ထန္းေခါက္ေလွ်ာ္ေတာငး္ နဲ႔ က်ဳးံ ထည္ခ့ ဲ့” ဂ်မး္ က အဘမျမင္ေအာင္ ဇကက္ ေလးပလု ွ်က္ အဘကို မ်ကေ္ စာငး္ တစ္ခ်က္ ထိးု ကာ ထကြ ္သာြ းသည္ “ကိငု ္းေဟ့... ငတက္” အဘတလူ မွ ္းေတာင္းသည။္ လမွ း္ ေပးလုိက္သည္။ ရဲရနဲ နီ ီသံေပၚသုိ႔ အဘတႀူ ကီးျဖင့္ ငါးခ်က္ထုသည္။ ထခု ်က္ ငါးေနရာျဖစ္သည။္ အဘ၏ ကၽြမး္ က်ငမ္ ႈေၾကာင့္ ထလု ုကိ တ္ ငို ္းဖာြ းဖာြ းလြင့္သာြ းေသာ မးီ ပာြ းမ်ားသည္ ထုသဘူ ကသ္ ိ႔ု အမႈနတ္႔ စ္စက္မ်ွ မစဥ္။ အျပငသ္ ု႔သိ ာ ထြက္သည။္ “ေလာင္း” ပထမေရေလာငး္ ရာတြင္ အသုံးျပဳသည့္ ခကြ သ္ က္သက္ရွိသည္။ ထိေု ရခကြ သ္ ည္ အေရးအႀကီးဆုးံ ။ ေရအခ်နိ ္အဆ၊ ေနရာအခ်နိ အ္ ဆလြဲလွ်င္ သံသည္ အဘစကားအရ သ႐ံ းူ သံႏွမး္ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ သံ႐ူးသြားၿပီဆုိလ်ွ င္ ဓါးတစေ္ ခ်ာင္းဆးုံ ၿပ။ီ ေလာင္းခ်လိုကသ္ ည္။ ရဲွခနဲ အသံႀကးီ ႏွင့္အတူ ျဖဴဆတြ ္ေသာ အေငမ႔ြ ်ား ဝုန္းခနဲ ထကြ လ္ ာသည။္ မီးတမ်ွ အပူျပငး္ ေသာ အေငြျ႔ ပနသ္ ည။္ တူႀကီးကုိ ကငုိ ္လွ်က္ ကပု ္ပုးိ သားႀကီးမ်ား ခုံးထေနေသာ အဘကုိ ဆတြ ္ဆတြ ္ျဖဴအေင႔ြေျခာငး္ ေျခာင္းအၾကားတြင္ ျမင္ရသညမ္ ာွ မးီ ခးို လးံု ႀကးီ ဝနု း္ ခနဲထၿပးီ တကလ္ ာေသာ ရကၡိဳက္ႀကီးႏွငတ့္ ူလသွ ည။္ ျပငး္ ထနေ္ သာ အပူရိွန္ေၾကာင့္ ေလာငး္ ခ်လိုကေ္ သာ ေရမ်ားသည္ ရွဲခနဲအသံ၊ ေထာင္းခနဲအေငြတ႔ ိ႔ုႏွင့္အတူ ခ်က္ခ်ငး္ ေျခာကသ္ ြားသည။္ အဘက အနည္းငယ္ ျပားသာြ းၿပျီ ဖစ္ေသာ သံေခ်ာငး္ ကို မ်ကႏ္ ာွ ေရွ႕တည့္တညတ့္ ြင္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ အသြားတစ္ဖက္ ေရ႕ွ ဆက၍္ တစဖ္ ကက္ ုိ အေရာင္ႏွင့္ တစေ္ ျပးတညး္ ထားကာ မ်က္စိတစ္ဖက္မတိွ ၍္ ၾကည့္သည္။ ထု႔ေိ နာက္ မၾကာမီ ဓါးျဖစေ္ တာမ့ ည့္ သံေခ်ာင္းကုိ ေပအနးီ ရိွ စငထ္ ကသ္ ု႔ိ ပစ္တင္လိုက္သည္။ သူတို႔ ေနာက္တစႀ္ ကမိ ္ ဖြဲတစတ္ ငး္ မးီ ျဖင့္ ထပ္အပတူ ကုိ ္ၿပးီ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဓါးအျဖစသ္ ႔ို ေရာက္ေအာငထ္ ု႐ိုက္ရဥးီ မည။္ “ေနာက္တစေ္ ခ်ာင္း” 168

ေနာကထ္ ပ္တစေ္ ခ်ာငး္ ကို မီးဖုိထဲသုိ႔ ထည့္ရျပန္သည္။ ဖားဖုိကုိ ထပ္ဆစဲြ ရာမလေို သး။ ဂ်မး္ ဆထဲြ ားေသာ အရနွိ ္ျဖင့္ပင္ မးီ အားေကာင္းေနဆဲ။ သံေခ်ာင္းတစ္ဝကေ္ လာက္အေရာက္ နီရလဲ ာခ်နိ ္တြင္ ဂ်မ္းထနး္ ေခါက္ေတာငး္ ႀကးီ ႏွင့္ ျပနေ္ ရာက္လာသည။္ ထန္းေခါက္ေတာင္းကို ဂ်မး္ ပါးက သနပ္ခါးကကြ တ္ ုိ႔ ေခၽးြ စြန္းေနေလၿပ။ီ ထနး္ ေခါကေ္ တာငး္ ထဲက ႏြားေခ်းေျခာကႀ္ ကးီ မ်ားကုိ ထတု ္ယူကာ အတနး္ လိုက္ထပရ္ င္း ဂ်မး္ တတတြ ္တြတ္ ေျပာသည္။ “တကတဲေတာ။္ အဲဒေီ ႐နႊ န္းေတာႀ္ ကးီ ကလဲ တငုိ ္းျပညမ္ ွာေပၚတ့ဲ ခုးိ သားႀကးီ ကို သူရိွၿပီးသား လကန္ ကေ္ တြနဲ႔ ႏမိွ န္ ငး္ တာမဟတု ဘ္ ူး။ ခုိးသားႀကီးစြမ္းတုိင္း အလကားေနရငး္ သူမ်ားေတြ ပနး္ ပဖဲ ုိကို အလုပေ္ ပးတယ္။ ဒမီ ာွ လုပေ္ နရတဲ့ လူေတြက ဘယေ္ လာက္ပငပ္ နး္ တယမ္ ွတ္သလဲ။ ေဈးဆိုင္လဲ မထကြ ႏ္ ုငိ ဘ္ းူ ။ တကယပ္ ဲ၊ တကယပ္ ဲ” “တိတ္တိတေ္ နစမး္ ” အဘအသံႀကီးက ဟနိ ္းထြက္လာသည္။ ဂ်မး္ ထိတသ္ ာြ းသည။္ မီးရဲသေံ ခ်ာငး္ ကုိ ညႇပျ္ ဖင့္ ဆြဲလွ်က္ ေပေပၚတငသ္ ည္။ ညႇပ္ကုိ လက္ကမ္းယလူ ကုိ ္သည္။ အဘတႀူ ကီးကို ေျမာႇ က္သည။္ လက္မွ သံေခ်ာငး္ ကုိ အဘထုလိုက္တိငု း္ လႈပ္ခါမသာြ းေစရေအာင္ သတထိ ား ကုငိ ္ေပးရသည္။ ငါးခ်က၊္ ငါးေနရာ၊ ေရေလာင္း၊ ေရေငပြ႔ ပူ ူမ်ား။ “ေနာကတ္ စေ္ ခ်ာင္းထည့္။ ဟေို ကာငမ္ ေလး ဖားဖဆုိ ဲြ” စကားမေျပာႏငုိ ္အားၾကေတာ့။ ***** 169

။၂၄။ အႏဆု ပု ၊္ ကေရကရာ၊ ပဲႀကးီ ေလာွ ္၊ ေရေႏးြ ၾကမး္ ႏွင့္ အဘအတကြ ္ လက္ဖက္တစအ္ ပု ္။ ထမင္းစားၿပီး မနက္ ်ညး္ ပင္ ကြပ္ပ်စ္ႀကးီ ေပၚ၌ နားၾကခ်ိန္တြင္ လသည္ အေတာ္ျမင့္ျမင့္သို႔ တက္ေနေလၿပီ။ မန္က်ည္း႐ြက္ႏတု အ႔ုိ ၾကားမွ ေျပာကေ္ ျပာက္က်ားက်ား ထးို က်ေနေသာ လေရာငေ္ အာက္ရွိ ဂ်မ္းကုိ ခးုိ ၾကညမ့္ ိသည။္ ရစ္ေခြ၍ပနထ္ ားေသာ စပံ ယပ္ န္ရန႔ႏံ ငွ ့္ သနပခ္ ါးန႔ံတုသ႔ိ ည္ ေလညင္းထတဲ ြင္ တတိ ္တိတ္ကေလး ပါလာတတ္သည။္ လက္ဖက္တစေ္ ကာ္ယ၍ူ ၿမံဳ႕ၿပီးေနာက္ အဘေခ်ာငး္ ဟန္သ႔ ည။္ “ေန႔လညတ္ ုနး္ က သမီးေျပာတဲစ႔ ကားကို အဘမႀကဳိ ကဘ္ ူး။ ဘာတ့ဲ... ခုိးသားႀကီးက စမြ း္ တိုင္းအလကားေနရငး္ သမူ ်ားေတြကို အလပု ေ္ ပးတယ္ ဆုတိ စဲ့ ကား။ ၿပီးေတာ့ ရွိၿပးီ သားလက္နက္ေတနြ ႔ဲ ႏွိမန္ ငး္ တာ မဟုတ္ဘးူ တ့ဲ။ အဲဒီလို မေျပာရဘူး မွတ္ထား” “ဟင္... မဟတု ဘ္ းူ လားလို႔ အဘကလဲ” “မဟုတဘ္ းူ ” “အဘကသာ မဟုတဘ္ ူးေန က်ဳပျ္ ဖင့္ ဆိုင္မထကြ ္ႏုိငတ္ ာ ဘယႏ္ ွစရ္ က္ရွိၿပီလဲ” “ေဟ... ဒါ ဘရု င္ သတိုးမငး္ ဖ်ား အမိန႔္ေတာ္န႔ဲ အျမငၿ့္ မိဳ႕စား အမနိ ္႔ေတာ္အတိငု ္း လပု ္တာပဲ။ အဝေနျပညေ္ တာ္မာွ ေနရင္ အဝေ႐နႊ နး္ ရွင္ရဲ႕ အမနိ ေ္႔ တာ္ကုိ ဥးီ ထိပ႐္ ြက္ရမာွ ေပါ့” “အမေလးေနာ္။ အဘက အဲဒလီ ို မေျပာပါန႔။ဲ ဦးထပိ ္တင္ မဟတု ္ဘူး။ ႏာြ းေခ်းေျခာက္ျပားေတြကုိ ထနး္ ေခါက္ေတာငး္ ႀကီးနဲ႔ ႐ြက္ရသယရ္ လြနး္ လိ႔ု တစေ္ ခါငး္ လုးံ ကို က်ိန္းေနပါၿပီ။ မနည္းႀကီး ေခါင္းေလ်ွ ာပ္ စ္ရတာ သလိ ား” “ဟဲ့ သမးီ ... ဒီလုမိ ေျပာရဘးူ လ႔ုိဆိုေန။ ေ႐နႊ န္းေတာ္ကလဲ အလကားေနရငး္ အမႈေတာ္ဆင့္ပါ့မလား။ နင့ခ္ ိးု သားဆိုတဲ့အေကာင္က သိပေ္ သာင္းက်နး္ လနြ း္ လ႔ုိ လုပရ္ တာပဲ” “က်ဳပ္ခုိးသား ေသာင္းက်န္းတယ္ ထားပါဦး။ အဘရဲ႕ေ႐နႊ နး္ ေတာ္က သူ႔တပန္ ႔သဲ ူ မႏွိမ္နငး္ ႏိုငဘ္ းူ တဲ့လား... ။ တကတ”ဲ “ဟ... နင့္အေကာငက္ အာဂခးို သားမွ မဟတု ္ဘဲ။ ၾကာရငေ္ ႐နႊ န္းရွင္ရ႕ဲ အပိ ေ္ ဆာင္ေတာေ္ ပၚတက္ၿပီး မဖိ ုရားႀကီးေစာဥမာၼ ကေုိ တာင္ ထမး္ ေျပးခ်ငေ္ ျပးမာွ ” “အုိ... က်ဳပခ္ ိုးသားႀကးီ က အဲေလ... က်ဳပခ္ းို သားႀကီး မဟုတေ္ ပါင္ေတာ။္ အဘကလဲ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ထားပါေတာ။့ အဲဒခီ ုိးသားႀကးီ က ဒါမ်ဳးိ ေတြ မလပု ဘ္ းူ မွတ။္ သိပသ္ စၥာရွိတာ။ အခု ခးို တာေတၾြ ကညေ့္ လ။ ေ႐တႊ ုကိ ္စးို တ၊႔ို 170

အတြငး္ သငး္ မွဴးတိ႔ု၊ ကငုိ ္း... ၿပီးေတာ့ ဘဇု ပတ္႐ကြ ္ေလးေတြ ခ်ခ်ၿပးီ သူဆငး္ ရဲေတကြ ို သခူ ုးိ ထားတဲ့ ပစၥညး္ ေတြ ေဝငွေပးခတဲ့ ာေကာ။ ကုိငး္ အဘၾကည။့္ သခူ းို လကုိ ္ရင္ သူႂကယြ ေ္ တြ၊ သူေ႒းေတြ၊ အမဴွ းအမတေ္ တြ၊ ဝနေ္ တြဆီခ်ည္းပဲ မဟတု ္လား။ အံမာ အဘက သလိ ဲမသဘိ ဲနဲ႔မ်ား” “ေကာငမ္ ေလး... ငါက့ ို အဲသလေုိ တြ ႏႈတ္သးီ ေကာငး္ လ်ွ ာပါးလပု မ္ ေနန႔ဲ။ ဘာျဖစျ္ ဖစ္ ခိးု တာ ခိုးတာပဲ။ ကငံ ါးပါးမာွ ဒတု ိယကံကို ခ်ဳိးေဖာက္တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သဥ႔ူ စၥာကိုခးို ရတာလဲ။ အဝ ေနျပည္ေတာ္မွာ လပု ္စရာ အလုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ကိုင္း... ဒျီ ပင္မၾကညန့္ ဲ႔။ ဒီေကာင္ ငတက္ၾကည့္။ ငတက္... မငး္ နာမညက္ လကဲ ာြ ။ ခိုးသားႀကးီ နာမညန္ ႔ဲ နီးလိကု တ္ ာ။ ငါေခၚရတာ ႏႈတမ္ ရဲလုိက္တာ။ ထားပါေတာ့။ ငတက္ဆိုရင္ သူ႔အဖဆးုံ တယ္။ သူတမဒၸ ပီ ကုိ ခာြ ခ့ဲတယ္။ ႏမွ ္းဖတမ္ ေရာင္းေတာဘ့ းူ ။ ပန္းပဲဖလုိ ာလုပတ္ ယ္။ ဒါသမၼာအာဇဝီ ပဲ မဟုတ္လားေဟ့” “ဟတု က္ ဲ့ ဟတု ္ပါတယ္ အဘ” “မတွ ္ထားသမးီ ။ ငတက္ မငး္ လဲမတွ ္ထား။ ေလာကမွာ ဘယသ္ ူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယမ္ ပ်က္ေစန႔။ဲ မေကာင္းမႈဆတုိ ာ အာရတီ ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္အပတ္ ယ။္ က်ဳပေ္ တာျ့ ဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ ခလု လို ုပ္လိကု ရ္ ပါၿပီ။ ဘာညာနဲ႔ ဆင္ေျခမျပနဲ။႔ ကိုယ္ေကာင္းဖ႔ုိ အေရးႀကီးတယ္။ အဲ... အာရတီ ေဝးစာြ ေရာွ င္ၾကဥ္ရမယ္တ့ဲ။ ကုိငး္ ... အဲဒီ မေကာင္းမႀႈ ကးီ ကို လပု ဖ္ ို႔ ရငဆ္ ိုငႀ္ ကးီ ကို တုိးေနၿပတီ ဲ့။ ဘာလုပရ္ မလဲ။ ဝိရတီ အထူးသျဖင့္ ေရွာငၾ္ ကဥရ္ မယတ္ ့ဲ။ အဘဆရို င္ ကဲ... ဆိၾု ကပါစု႔။ိ ငတ္ၾကည့္စမ္း။ စားစရာမရွျိ ဖစ္စမ္း။ အဲဒအီ ခ်ိန္မွာ ကိယု ့္ဆီ ေ႐ထႊ ပု ္ႀကးီ ေရာက္လာမယ။္ ေတ႔ြမယ။္ ယူလုိကရ္ င္ ဘယသ္ မူ ွ မသဘိ ူး။ ပုိင္ရွင္လဲ မရိွဘးူ ။ ယမူ တလဲ့ ား။ ေဝးပါေသးတယ္။ အငတသ္ ာခမံ ယ္ေဟ့။ ကိုယ့္တူန႔ကဲ ုိယ့္ေပနဲ႔ ကိယု ဖ့္ ိုနဲ႔ လပု ္လု႔ကိ ုငိ ္လိရု႔ တာမဟတု သ္ ေ႐ြ႕ေတာ့ လက္ဖ်ားနေ႔ဲ တာင္ မတဘု႔ိ းူ ။ အဲဒါ ဝိရတီ-အထးူ သျဖင့္ ေရွာငၾ္ ကဥ္ျခငး္ ဆိတု ဲ့ မဂၤလာတရားေတာပ္ ဲကြ မွတ္ထားၾက” ဂ်မ္းဘာမမွ ေျပာေတာ။႔ အႏဆု ုပ္တစလ္ ံုးကို ေကာက၍္ ဝါးသည္။ အဘကေအးေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္ေသာ ေရေႏြးပနး္ ကနက္ ုိ ေကာက၍္ ... “ကငုိ္ ္း ဘုရားဝတ္ျပဳရဥးီ မယ္။ မနကလ္ ဲ ေစာေစာထရဦးမွာ။ ေနပူေတာ့ တထူ ုရတာ ပပို င္ပနး္ တယ္” အဘကြပပ္ ်စ္ေပၚက ဆငး္ သြားသည္။ အဘခပ္လမွ း္ လွမး္ ေရာကမ္ ွ ဂ်မး္ က ခပ္အုပ္အုပေ္ ျပာေလသည္။ “အဘ ခတု စေ္ လာ အေတာ္စကားမ်ားလာတယ္။ ဟိုတနု း္ က ဒီလမို ဟုတဘ္ ူး။ က်ဳပသ္ တိထားမိသေလာက္ေတာ့ ေတာေ္ ရာကလ္ ာၿပးီ မွ စကားေတြ သိပေ္ ျပာတာ။ သိလား... ကိရု င္ ငတက္” 171

“အငး္ ” ေလတစခ္ ်က္သုတ္သည။္ မန္က်ညး္ ႐ြက္တ႔ုိ ေျဖာေျဖာေဖ်ာကေ္ ဖ်ာက္ ေႂကြသၾံ ကားရသည။္ သနပခ္ ါးနံ႔၊ စံပယ္နက႔ံ လညး္ ေဝ့ခနဲ ျဖတ္သာြ းသည္။ “ဒါနဲ႔ ခုိးသားႀကးီ ဆလုိ ႔ုိ အခမု ွ သတိထားမတိ ယ။္ ေတာ္ကေတာ့ အေဝးကလာတလ့ဲ ူမု႔ိ သမိ ွာမဟတု ္ဘူး။ ခတု စေ္ လာ သူဘုဇပတ္႐ြကမ္ ခ်တာ အေတာၾ္ ကာၿပီ” “ဟုတ္လား” “ဟတု ္တယ။္ ေ႐ႊနနး္ ေတာရ္ ဲ႕ အစီအမေံ တြ ပုိမ်ားလာတာ သိလ႔ိုမ်ား ကုိယေ္ ယာငေ္ ဖ်ာကေ္ နသလား မသိဘးူ ေနာ္” “တျခား တစ္ေနရာေရာက္ခ်င္ေရာကေ္ နမွာေပါ့ ဂ်မး္ ရယ္” “သူ ဒီတစဝ္ ိုကက္ လြဲလို႔ ဘယ္သြားေနမာွ တံုး” “မေျပာတတ္ဘးူ ေလ ခုးိ သားအလပု ္ကို စြန္ၿ႔ ပီး တျခားအလပု ္ ေျပာငး္ လပု ္တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစမ္ ွာေပါ့” “က်ဳပ္ကေတာ့ သူဟာ ခိးု သားအလုပက္ ို စနြ မ႔္ ယ္ မထင္ဘူး။ သကူ သပိ ္စြမး္ တာ မဟတု ္လား” ဤမွ်လပွ ေသာ ညဝယ္ ဂ်မး္ ကို တစ္ခါေတာ့ ေသးြ တုးိ စမ္းၾကည့္လိကု မ္ ညဟ္ ု စိတ္ကးူ ေပၚလာသည။္ “ဂ်မ္း” “ေတာ္” “ခးုိ သားႀကီး ငတက္ျပားကို ေတြ႔ဖူးလား” “ဘယ္ေတဖြ႔ ူးမလဲ။ က်ဳပတ္ ငမ္ ဟုတဘ္ းူ ။ အဝေနျပည္ေတာတ္ စ္ခုလးုံ ဘယ္သူမွ ေတ႔ြဖူးတာမဟုတ္ဘးူ ။ သကူ ကိုယ္ေပ်ာကတ္ ာတဲ့” “ဂ်မး္ ” “ေတာ္... ေခၚလကို တ္ ာ ခဏခဏ” “ခိးု သားႀကီး ငတက္ျပားဆိုတာ တျခားလမူ ဟတု ္ဘးူ ။ က်ဳပပ္ ဲ” “ဘာရယေ္ တာ္” ဟေူ သာ ေမးခြနး္ သည္ ထပ္ၾကပမ္ ကြာ ေပၚလာသည။္ ထုိေ႔ နာက္ ဂ်မ္းၿငိမသ္ ာြ းသည။္ တဒဂမၤ ွ်။ ထ႔ေို နာက္... 172

ဂ်မး္ ရယေ္ လသည။္ ရယရ္ င္း ရယသ္ ံ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္... “ကုရိ င္ ငတက္။ ေတာ္မဟုတမ္ ဟတ္ေတြ သိပေ္ ျပာတာပဲ။ ဘာတ့ဲ... ခိးု သားႀကးီ ငတကျ္ ပားဆတို ာ တျခားလူမဟတု ္ဘူး။ က်ဳပ္ပဲတ။ဲ့ ေတာလ္ ား ခိုးသားႀကီး ျဖစႏ္ ုိငမ္ ာွ ။ နာမညသ္ ာတစ္ပိုငး္ တစ္စ သာြ းတေူ နတာပါ။ လခူ ်ငး္ ကေတာ့ အပံုႀကးီ ေဝး။ ဟုိက ကယုိ ္ေပ်ာက္တယ။္ ငကွ ္ေပ်ာဖတ္ေပၚ တကအ္ ပိ ႏ္ ိုငတ္ ယ္။ အျမင့္ႀကီးကလုိ ဲ ခုန္ႏုိင္တ့ဲ ေၾကာငန္ က္ေဆးလဲ ထိးု ထားတယ္။ ငကွ အ္ ျမဳေတလဲ မ်ဳိထားတယ္။ ေတာမ့္ ွာျဖင့္ ႏွမ္းဖတ္တစ္ဖတေ္ တာင္ ထကြ ေ္ အာင္ မေရာငး္ တတတ္ ာမ်ား” “ခုိးသားပါဆမုိ ွ ဂ်မး္ ရယ။္ ႏွမး္ ဖတ္ ဘယ္ေရာင္းတတပ္ ါ့မလဲ” “ေတာပ္ ါေတာ့ ကိုရင္ငတကရ္ ယ။္ က်ဳပအ္ ူနာလၿွ ပီ” “တကယေ္ ျပာတာ ဂ်မ္းရဲ႕ က်ဳပ္ဟာ ငတက္ျပား...” “ေတာ္ပါေတာ့လိဆု႔ ိ။ု ကိုငး္ ... ခးို သားဆုိရငလ္ ဲ ညဥ့္နကေ္ နၿပီ။ ခးို သားအလုပ္ ထကြ လ္ ုပေ္ တာ့။ က်ဳပ္အိပ္ေတာမ့ ယ။္ ေၾသာ္... ခဏေလး။ ခးို ခ်င္းခးုိ ရင္ သေူ ႒းသႂူ ကယြ ္အိမ္ေတြ သာြ းခိးု ေနာ္။ ကယို ္ေနတ့ဲ ပနး္ ပဖဲ ိုမွာေတာ့ ျပန္မခုိးနဲ႔ေနာ္ ခုိးသားႀကီးရဲ႕” ဂ်မ္းတသိမ့သ္ မိ ့္ရယ္လ်ွ က္ အိမထ္ ဲ ဝငသ္ ြားေလသည္။ ေၾသာ္... ဂ်မ္း။ ဟတု ္တာေျပာေတာလ့ ဲ မငး္ ကမယ။ုံ ေအးပါေလ။ တစေ္ န႔ေသာ အခါက်မွ က်ဳပဟ္ ာ အမနွ ္အတငို း္ ေျပာခဖဲ့ ူးပါတယဆ္ ိတု ာကို မင္းမျငငး္ ပါနဲ႔။ မင္းမကယြ ္န႔ဂဲ ်မး္ ေရ။ ***** ေ႐နႊ နး္ ေတာ္ အမိန႔ေ္ တာ္ျဖင့္ လပု ္ခဲ့ရေသာ ဓါးမ်ားၿပီးသာြ းၿပီျဖစသ္ ည္။ တစ္ဦးက လညွ း္ တစ္စီးငွားလ်ွ က္ ဓါးမ်ားကို ႀကဳိ းနီျဖင့္ပင္ စညး္ ေႏွာင္ကာ အျမင့္ၿမဳိ ႕စား၏ကယုိ ရ္ ံေတာ္တပ္ဗိုလ္ထံ လွညး္ တုိက္ပ႔ုိရသည္။ ထိုေန႔က ဂ်မး္ အိမ္ေစာင့္။ အဘက လွညး္ ထဲ ထုိင္လုိက္သည။္ တပဗ္ ိုလ္က ဓါးမ်ားကုိ စစေ္ ဆးယသူ ည။္ အဘ၏လက္ရာကုိ အားပါးတရ ခ်ီးက်ဴးသည။္ 173

အဘက ဒါက်ဳပ္အမိ ္မွာေနတဲ့ က်ဳပ္တပညဟ့္ ု တပဗ္ လုိ က္ ိုျပသည။္ တပဗ္ ုိလက္ “ေၾသာ္... ဟုတလ္ ား။ ေကာငး္ တယ။္ ေကာငး္ တယ။္ ေ႐ႊေလာင္း ပန္းပဖဲ ုသိ ူႀကီးရဲ႕ တပည့္ဆိရု င္ ေကာငး္ တာပ” ဟု ေျပာသည္။ ဓါးမ်ားကို တစေ္ ခ်ာငး္ ၿပးီ တစေ္ ခ်ာင္း စစေ္ ဆးရင္း စကားဖာြ ပုံရေသာ တပဗ္ ုလိ ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ခ့ဲသည။္ တပဗ္ လုိ ္က ခုးိ သားႀကးီ ငတက္ျပားအား ဖမး္ ဆီးမည့္အစီအမံမ်ားကို ဝင့္ဝင့္ႂကာြ းႂကာြ း ေျပာျပေလသည။္ ေလးျပင္ ေလးရပ္တြင္ ကငး္ ပနု း္ မ်ားခ်ထားပ၊ံု အဝၿမိဳ႕႐ိွ ‘ဝင္း’ တိုငး္ ၏ ေထာငေ့္ လးေထာင့္စီတြင္လည္း ကယုိ ေ္ ဖ်ာက္အေစာငမ့္ ်ား ထည့္သြင္းထားပတံု ႔ကုိ ုိ ႐ႊန္း႐နႊ း္ ေဝေအာင္ ေျပာေလသည။္ “အား... တယလ္ ဲ အားရစရာ ေကာင္းပါလား ဗုိလ္မငး္ ” အဘကလညး္ အားတက္သေရာ ေျပာသည။္ “ခင္ဗ်ား ငတက္ျပား ဒတီ စ္ခါေတာ့ ေခ်ာင္ပတိ မ္ တိ ့ဲသားေကာငျ္ ဖစၿ္ ပီ” “ေအးေလ။ အစီအမံကလဲ အကြကေ္ စ့။ ဝရီးဖုးိ ထိန္တ႔ိုဖုိက ဓါးေတကြ လဲ ေကာင္း၊ က်ဳပရ္ မဲ က္ေတကြ လဲ ဓါးေရး လွံေရး၊ ျမင္းေရးက ကၽြမး္ က်င္နဲ႔ေတာ့ ဟား... ဟား... ငတကျ္ ပားဆိုတေ့ဲ ကာင္ ေျမလ်ွ ဳးိ မလား၊ မိးု ပ်ံမလား၊ ပနု ္းစမး္ ကြ” တပ္ဗလို ္သည္ ေသရညလ္ ညး္ အနညး္ ငယ္ ယစေ္ နဟန္ရွိသည။္ “ႏိ႔ု ဒေီ ကာင္က ကုယိ ္ေဖ်ာက္တယဆ္ ို” “ထြီ... ဘယ္ကလာကိုယ္ေဖ်ာကရ္ မွာလဲ။ အေရွာင္အပုန္းေကာင္းေနလ႔ို ေပ်ာကေ္ ပ်ာက္သာြ းတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယေ္ လာကပ္ ဲ အေရွာငအ္ တိမး္ ေကာင္းေကာငး္ ဒတီ စ္ခ်ေီ တာ့အမိပဲ ဝရးီ ဖိးု ထနိ ရ္ ဲ႕” “မပိ ါေစဗ်ာ။ မိပါေစ” “အို... စိတသ္ ာခ်။ က်ဳပတ္ ုအိ႔ စီအမံ တစခ္ ုရွိေသးတယ္။ ဒအီ စီအမေံ ၾကာင့္ ဒီခုးိ သား ဘယ္လမို ွ မလြတေ္ တာ့ဘးူ သာ မွတလ္ ုကိ ဗ္ ်” “ဘာပါလမိ ့္ ဗိလု ္မင္းရယ္” “မးီ က်ညေ္ လ” “ဗ်ာ” 174

“မီးက်ည္... မီးက်ည။္ ေလးျပင္ေလးရပ္ ကငး္ ပုန္းေတြ၊ ဝင္းတငုိ း္ ရဲ႕ ေထာငေ့္ လးေထာငစ့္ လုးံ က ကုိယ္ေယာငေ္ ဖ်ာကအ္ ေစာင့ေ္ တြဆီမာွ မီးက်ည္ေတြရတိွ ယ္” “မးီ က်ည္ေတြ ေပးထားတယ္ ဟုတ္လား။ အဲသည္မးီ က်ည္ေတကြ ဘယလ္ ုျိ ဖစ္တာလဲ” “ယမ္းစမိ း္ နဲ႔ စနက္ လုပထ္ ားတာပဲ။ ဘယ္လိလု ပု သ္ လဲဆိတု ာေတာ့ က်ဳပ္မသဘိ းူ ။ ဒါေပမယ့္ ကင္းပနု ္းတစ္ေယာက္က သူမ႔ ်က္ႏွာမာွ ငတက္ျပားေရာကၿ္ ပီ၊ အမိ တ္ စခ္ ခု တု က္ၿပီ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခိုးၿပးီ ထကြ လ္ ာမလို႔ေတ႔ြၿပီဆိုရင္ မးီ က်ညစ္ နက္ကို မီး႐ႈိ႕လုကိ ႐္ ုံပဲ။ မီးက်ည္က အေပၚကို ေထာငတ္ က္သာြ းမယ္။ ေဟာ... ဝငး္ ထနိ သ္ ာြ းတ့ဲ အဲဒီေနရာကို အဝတစၿ္ မဳိ ႕လုးံ က ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒအီ ခါမာွ တစၿ္ မဳိ ႕လံးု ရွိတဲ့ ကငး္ ပုနး္ ေတြ၊ တပေ္ တကြ အင္အားတစဝ္ ကခ္ ၿဲြ ပီး မးီ က်ညေ္ ပၚတဲေ့ နရာကုိ ေလးဘက္ေလးတန္ ဝုိင္းပတိ လ္ ုကိ ၊္ ပတိ ဆ္ ႔ိပု စလ္ ုိက္ေတာ့ ဒလီ ူ ကၽနြ ္မသား ငတက္ျပား ဘယေ္ ျပးမလဲ။ ဟား... ဟား ... ဟား” တပဗ္ ုိလက္ ကုယိ ္လုံးယိမး္ ခါေနေလသည။္ “အလိေု လး ေကာင္းလကို ္တဲ့ မးီ က်ည္ဗ်ာ။ အျမငၿ့္ မဳိ ႕စားတမိ႔ု ်ား တယလ္ စဲ ိတ္ကူးရသကိးု ” “ဘာရယ္ဗ်” “ေၾသာ္... အျမင့္ၿမဳိ ႕စား ေျပာပါတယ္။ တယစ္ တိ ္ကးူ ရသကိးု လ႔ို” တပ္ဗိုလက္ အရယရ္ ပလ္ ွ်က္ မ်ကလ္ ံုးႀကီးျပဴးၾကညက့္ ာ... “ဝရးီ ဖုိးထိန။္ ဒီမွာ က်ဳပ္ေျပာမယ္” ေလသံနမိ ့္သြားသည။္ “အမနိ ေ႔္ တာက္ ေတာ့ အျမင့္ၿမဳိ ႕စားကုိယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အမိန္႔ေတာပ္ ဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒအီ စီအမံရဲ႕ တကယတ့္ ကယ္ လကသ္ ည္အစစ္က မငး္ ႀကးီ သီလဝဗ်။ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝ သရိ ဲ႕လား” “ဟင္... ဟုတ္လား” “ေၾသာ္... အေရးဆမို ွ။ ေ႐နႊ နး္ ရွင္က ေမတာၱ ရပ္သလားမသဘိ ူး။ ဒအီ ေရးမာွ မငး္ ႀကးီ သီလဝ ကုိယ္ေတာႀ္ ကးီ ကယုိ ေ္ တာတ္ ုိင္ ကိုငတ္ ြယ္တာဗ်။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ ဟအို ေကာင္ ငတကျ္ ပား ဒီအခ်ိန္ ဘယမ္ ွ မေျပးႏငုိ ္ေတာ့ဘးူ လို႔” “ေကာငး္ ပါ့ဗ်ာ ေကာငး္ ပါ့” “ကုိငး္ ... ဓါးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ စစေ္ ဆးၿပီးပလားေဟ့။ ကိငု း္ ...” 175

တပ္ဗလို ္ ေသရညထ္ ပမ္ ဝီွ ဲခ်ငဟ္ န္တသူ ည။္ အဘကလညး္ အရိပ္အကကဲ ို သသိ ည္။ တပ္ဗိလု က္ ို ႏတႈ ္ဆက္ေလသည္။ အဘႏႈတ္ဆက္အၿပးီ တြင္... “ဗုလိ ္မင္း... ကၽြနေ္ တာက့္ လုိ ည္း ခြင္ျ့ ပဳပါဦးခငဗ္ ်ား” တပ္ဗုိလ္က မ်က္စိေမွးစငး္ ၾကည့္လ်ွ က္... “ေၾသာ္... ေအး ေအး။ ေကာငး္ ၿပီကြာ။ ေဟ့... မင္းႀကဳိ းစားေနာ။္ ဝရီးဖးို ထိန္ဖုိထကြ ္ ပန္းပဲသမားဆတို ာ တစေ္ န႔ ေ႐နႊ န္းသးုံ ေတာင္ ျဖစ္ႏငုိ တ္ ာကြ” “ဟတု ္ကဲ့ခင္ဗ်ား” အျပန္တစလ္ မ္းလံးု လွညး္ ေမာင္းေနရင္း သာြ းေလသူ ဝရီးကုိ သတရိ လာသည။္ ေၾသာ္... ဝရီးရယ။္ ဝရးီ ေျပာခဲ့တဲ့စကား မွနလ္ ုကိ ေ္ လျခငး္ ။ တသ႔ို တထိ ားရမယ့္သူ ႏစွ ္ေယာက္ရိွတယ။္ တစေ္ ယာကက္ ဘုရင္သတုိးမငး္ ဖ်ားဆိုရင္ ေနာက္တစေ္ ယာက္က မငး္ ႀကးီ သီလဝပတဲ ့ဲ။ ***** 176

။၂၅။ ဂ်မ္းလညး္ ဆငုိ ျ္ ပန္ထြက္ၿပ။ီ ေ႐ႊနန္းေတာအ္ မိနျ႔္ ဖင့္ လုပ္ေပးရေသာ ဓါးမ်ားကစိ ၥတြင္ ပင္ပန္းခ့သဲ ညအ့္ တြက္ အဘလညး္ ပန္းပဲဖမို ဆင္းဘဲ ဂ်မ္းႏငွ ့္အတူ ဆုိငသ္ လုိ႔ ကုိ ္သည္။ ဆုိငတ္ ြင္ အဘ ေအးေဆးသကသ္ ာရွိသည္။ “လွညး္ ဘးီ သပံ တ္ေတြ အပထ္ ားတာရတိွ ယ္။ လညွ ္းက လညွ ္းယာဥ္မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ငနး္ ခြင္ ဝင္မယ့္ လွည္းေတြ။ ဒေီ လာက္ေတာ့ မငး္ လဲလပု တ္ တေ္ လာက္ၿပီ။ မင္းၾကညလ့္ ုပ္ထား” ဟု အဘက စိတခ္ ်လကခ္ ် အပသ္ ြားသည။္ အကအူ ျဖစလ္ ညး္ အဘ၏တပည့္တစေ္ ယာက္ ရိွသည္။ သူ႔အမည္မွာ အငး္ ဝေနျပညေ္ တာ္ လကလ္ ုပလ္ က္စား သဆူ ငး္ ရဲမ်ားတြင္ ေတြခ႔ ဲ့ရေသာ နာမည္။ ငသိဂါၤ ဟု ေခၚသည။္ နာမည္ကလေွ သာလ္ ည္း လူကကၽြဲတစေ္ ကာငလ္ ုိ မည္းနက္သည္။ ဥးီ ျပည္းေခါငး္ တုးံ ႏွင့္ ၿပးီ ေတာ့ ေမးြ ကတည္းက ေျခဝတဖ္ ိနပ္ မစးီ ဖးူ သ။ူ သာြ းကေခါေခါ လူကဂငတ္ ုိတ။ုိ ထုိသ႔ုိေသာ ငသိဂၤါသည္ ထုမိ ်ွ မကေသး။ ဆအြံ႔ ေနသူ ျဖစ္သည။္ နားလည္းမၾကား စကားလည္း မေျပာတတ။္ သေို႔ သာ္ အလုပက္ ေုိ တာ့ ႏြားတစေ္ ကာင္လုလိ ုပ္တတသ္ ။ူ အလုပ္လညး္ အလနြ အ္ ကငး္ ပါးသူျဖစ္သည။္ ငသိဂၤါအဖို႔ ေျပာငး္ ဖူးဖက္သုးံ လိပ္ႏငွ ့္ ခါးပ်စ္ေနေသာ ေရေႏြးတစ္အုိးရလွိ ်ွ င္ ေလာကႀကးီ သည္ ျပည့္စုံၿပီ။ ငသိဂၤါႏွင့္ တြဲလုပရ္ ေသာေၾကာင့္ အက်ဳးိ ေက်းဇူး ႏွစ္ခုရသည။္ တစခ္ ုမွာ အလပု တ္ ြင္ျခငး္ ျဖစ္ၿပးီ ။ ေနာကတ္ စခ္ ုမာွ စကား အေပါကအ္ စပ္ နညး္ ျခင္းျဖစသ္ ည္။ ထေိ႔ု ၾကာင့္ ငသဂိ ါၤ က လညွ း္ ဘးီ သံပတက္ ို ႏာြ းေခ်းေျခာကႀ္ ကီးမ်ားကို မးီ အံုၿပီး အပလူ ညွ တ့္ ိကု ္ေနစဥတ္ ြင္ စတိ က္ းူ ခ်င္ရာ ကူးလ႔ုိရသည္။ အဘ၏ ျပင္းထန္ေသာ ေမာင္းႏငွ ္မႈေၾကာင့္ လညွ း္ ဘးီ သံပတဆ္ သုိ ညမ္ ွာ ထမင္းစား ေရေသာက္အလပု ္ျဖစေ္ နေလၿပီ။ ဖားဖုထိ ဲမွ မးီ ၫနႊ ႔္ရဲရဲမ်ားကုိ ၾကည့္ရငး္ အနီးဆံုး အတိတက္ ုိ ျဖစ္စဥ္မ်ား ျပန၍္ စီၾကညမ့္ သိ ည။္ ေက်ာက္ဂ၏ူ အတြင္းအက်ဆုံး၊ ေမွာငမ္ ိကု ္ေသာ ေထာင့္တစေ္ နရာတြင္ ဝရးီ ၏ အေလာငး္ ကုိ ျမႇဳပခ္ ဲ့သည္။ ဝရးီ ၏ လကေ္ ခ်ာင္းမ်ားကို မနညး္ ခြာ၍ ထတု ခ္ ဲ့ရေသာ ရမဲ ကအ္ ပါအဝင္ ရမဲ က္သးုံ ဦးတက႔ုိ ုိမူ ေက်ာကတ္ းုံ မ်ားခ်ည္ကာ ဧရာဝတီျမစထ္ ဲသ႔ုိ ပစခ္ ်လိုက္သည္။ သိုမ႔ သွ ာ အစေပ်ာက္မည္။ အေလာင္းသးုံ ေလာင္းကုိ ေက်ာကဂ္ ူဆီမွ ျမစ္ကမး္ ပါးသိ႔ု သယ္ရဆြဲရ ေက်ာကခ္ ဲခ်ညရ္ သည္မာွ ပင္ပနး္ ႀကးီ လွသည္။ ေသးြ စ ေသးြ နေတြ မက်န္ရေအာငလ္ ညး္ ဂ႐စု ုိကထ္ ားရသည္။ ထကုိ စိ ၥျဖငပ့္ င္ တစ္ညလုံး ကနု ္ဆံုးခဲ့သည။္ 177

ျမငး္ ေလးစီးကကို ား ထကို သ္ ူရေစဟု ေျခာကလ္ နွ ္ထ႔ တု က္ ာ ႏွင္ပစ္လိုကသ္ ည္။ သည္ျမင္းမ်ားထတဲ ြင္ အနံ႔ေကာငး္ ေသာ သညာႀကးီ ေသာ ျမင္းတစစ္ းီ တစ္ေလ ပါႏငုိ ္သည။္ သို႔ျဖင့္ ေက်ာကဂ္ သူ ို႔ ျပန္ေရာက္ႏငို ္သည။္ မညသ္ ပ႔ို ငျ္ ဖစ္ေစ၊ ေက်ာကဂ္ ူစခန္းကိကု ား အၿပီးတငုိ ္ ေဖ်ာက္ကယြ ပ္ စရ္ ေပေတာ့မည။္ သညအ္ လုပ္ကား အခကအ္ ခဲ အပင္ပနး္ ဆံုးအလပု ္။ ဝရီးႏွင့္ ႏွစ္ေပါငး္ မ်ားစြာ အတတူ ဲြ၍ ‘အလပု လ္ ုပ္’ ထားခေ့ဲ သာ ရတနာပစညၥ ္းမ်ားကား မနညး္ မေနာ။ ရတနာမ်ားကုိ ပတၱဴအတိ တ္ ြင္ သီးျခားစီထည့္ကာ ပိ၍ု ျမင့္ေသာ ေက်ာက္ဂူတစခ္ အု တြင္းသ႔ုိ ေ႐႕ႊ ေျပာင္းရသည။္ ငါးရကလ္ ြန၍္ ဆ႒မေျမာကရ္ က္က်မပွ င္ ကစိ ၥအားလံးု ရငွ း္ သာြ းသည္။ ေဇာႏငွ ့္လပု ္ခ့သဲ ည့္ ထိရု ကမ္ ်ားအတြင္းက ဘာမွမျဖစေ္ သာလ္ ညး္ အားလုးံ ၿပးီ သြားေသာ အခါ၌ကား ပုလံ ်ွ က္သား လကဲ ်သာြ းေတာသ့ ည။္ သတိမကင္းေအာင္ မနညး္ ႀကိဳးစား၍ မိမကိ ိုယ္မမိ ိ ေဆးကုရသည္။ ဝရီးေဖာ္ခ့ေဲ သာ ေဆးမ်ားကား အစမြ ္းထက္ေလစြ။ သေု႔ိ သာ္ ေႁမြဆပိ ေ္ ျဖသည့္ ေဆးျမစတ္ စ္ခု ရိွမေနျခင္းေၾကာင့္ ဝရးီ အသကဆ္ းုံ ခေ့ဲ ခ်သညတ္ ကား။ ***** ငသဂိ ၤါက ဖားဖိုမီးေတာကထ္ ဲသုိ႔ သ႔ေူ ျပာငး္ ဖးူ ဖက္ကုိ ထိးု ထည့္သည။္ ထု႔ေိ နာက္ ပါးစပတ္ ြင္တပ္ကာ တေဖာငေ္ ဖာင္ဖြာေလသည္။ ေျပာင္းဖးူ ဖက္ကို ပါးစပမ္ ွ ျဖဳတလ္ ်ွ က္ လညွ ္းဘီးသံပတေ္ တကြ ုိ မးီ အးုံ ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျခဟနလ္ ကဟ္ န္ ျပသည။္ ႏြားေခ်းေျခာကေ္ တြအလယမ္ ွ လညွ ္းဘီးသံပတ္ကုိ ၾကညလ့္ ိုက္သည။္ အေငတ႔ြ အအူ ူ မးီ ခးုိ မ်ားၾကားတြင္ လညွ း္ ဘးီ သံပတ္သည္ ႐ုန္းႂကြမတတ္ရသွိ ည္။ စစ္ေဆးၾကည့္လိကု ္သည။္ လိေု သးသညက္ ုိ ေတ႔ြရသည။္ ‘မီးထပ္ၿပီး အးုံ လိုက္ဥးီ ’ ဟေူ သာ အဓိပါၸ ယ္ကို ေျခဟနလ္ က္ဟန္ျပလကုိ သ္ ည။္ ငသိဂါၤ က ေခါထကြ ေ္ နေသာ သာြ းကိုၿဖးီ ျပၿပးီ ေခါငး္ ညိတသ္ ည္။ ထု႔ေိ နာက္ ၾကပ္ခုးိ အထပ္ထပစ္ ြဲကာ ႐ုပလ္ းုံ ပင္ မေပၚေတာေ့ သာ သ႔ူေျမကရားကုိ ေကာက္ကငို ္၍ လညွ ္းဘးီ သံပတ္နားတြင္ အက်အန တငပ္ ်ဥ္ေခြ၍ ထုငိ ္လကို ေ္ လသည္။ ေျပာငး္ ဖူးဖကတ္ စ္႐ကိႈ ၊္ ေရေႏြးတစ္က်ဳိက္။ ငသိဂၤါ စည္းစမိ ႀ္ ကီးမားလြန္းေလစြဟု စဥ္းစားရင္း အေတးြ စဥသ္ ို႔ ျပန္၍ဝငလ္ ုကိ ေ္ လသည။္ ***** 178

ဂ်မး္ တဆ႔ုိ ေီ ရာကသ္ ည့္ေန႔မွစ၍ ယခုအထိ ငါးႀကိမ္ငါးခါ အလပု လ္ ုပ္ခ့ဲၿပးီ ၿပ။ီ ေ႐ႊတုကိ စ္ ုးိ စံအမိ ္ ၿပးီ သညေ့္ နာက္ စိန္တံးု ႏငွ ့္ ေႁမြေပြးျဖဴကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အတု ္အတု ္က်က္က်က္ ျဖစ္ခသ့ဲ ည္။ အကပြ အ္ ညႇပ္ အစီအမံေတြ ပ၍ုိ ျပင္းထနက္ ်ပ္တညး္ လာခဲ့သည။္ သိေု႔ သာ္ ေ႐ႊေလာင္းပနး္ ပဲဖို အလပု သ္ မားဘဝ၏ ေက်းဇူး၊ ေသရည္ယစတ္ တေ္ သာ၊ စကားဖြာတတ္ေသာ တပ္ဗလုိ ္၏ေက်းဇူးႏငွ ့္ ဂ်မး္ ေဈးထကဲ စေု ဆာင္းရရလိွ ာခ့ဲေသာ သတငး္ မ်ား၏ ေက်းဇးူ တု႔ိေၾကာင့္ သူ႔ထကက္ ယို က္ ဥးီ ခဲ့သညပ္ င္။ အင္းဝၿမဳိ ႕ေတာ၏္ ေလးျပင္ေလးရပ္၊ ဝင္းမ်ားဆသီ ိ႔ု သူတအု႔ိ ာ႐ံေု ရာက္ေနခ်ိန္တြင္ မမိ ိက တပေ္ တာ္မ်ားဘကသ္ ႔ုိ လညွ လ့္ ုကိ သ္ ည္။ တပ္ဗိလု ္၊ တပ္မငး္ ၊ ဗလုိ မ္ ဴွ းမ်ား စအံ ိမသ္ ႔ုိ အငိုက္ဖမ္း၍ တက္ခေ့ဲ လသည။္ တပေ္ တာသ္ ားမ်ားမာွ ၿမဳိ ႕တြင္းသူႂကြယသ္ ူေ႒းမ်ားေလာက္ ဘ႑ာရတနာ မရၾိွ က။ သု႔ေိ သာ္ ပကဲြ လို႔လွသည္။ ေ႐ႊနနး္ ရငွ ဘ္ ုရင္ သတိးု မငး္ ဖ်ားက သူတ႔ုိကို ခ်ီးျမႇငေ႔္ ျမာႇ ကစ္ ား ေပးသနားထားေသာ ေက်ာကစ္ ဓီ ါး၊ နဖူးစီးဘတ႔ဲြ ခံ နြ ္၊ လညဆ္ မဲြ ်ားကုိ သူတိ႔ု အျမတတ္ ႏးုိ သိမ္းထားၾကသည။္ သမိ း္ ထားသညဆ္ ေို စကာမူ လွ်ဳ႕ိ ဝကွ အ္ ံ၊ ေျမတိုက္ခန္း၊ စာတိုက္ဗ႐ီ ုိစသည္တုိတ႔ ြင္ အလုအံ ၿခံဳ ထည့္သြငး္ ထားၾကသညမ္ ဟုတ။္ ကေတာစ္ ိးု တိ႔ု ဂဏု ္ယလူ ိုၾကဟနျ္ ဖင့္ စအံ ိမ္ဧည့္ေဆာင္တြင္ ခ်တိ ္ဆထဲြ ားၾကသညသ္ ာမ်ားသည။္ ဓါးႏစွ ္လကယ္ ွကထ္ ားသည့္ ၾကားမွ ဒုငိ ္း၊ တံခနြ ္ေအာက္မွ နဖးူ စးီ ဘ႔ဲြ ေ႐ႊႀကိဳးလညဆ္ ဲြ၊ လက္ဝတ္မ်ားသည္ ဧည့္ခန္းေဆာငန္ ံရံတြင္ အတုငိ ္းသား။ အသာေလး ျဖဳတယ္ သူ ြား႐သုံ ာပင္။ ထုအိ ခါ အဝတစၿ္ မိဳ႕လုးံ ေသာေသာလပႈ လ္ ႈပ္ ျဖစ္သာြ းေလသည။္ ထအိ႔ု ျပင္ ကာလအတနၾ္ ကာ ပစထ္ ားခဲ့ရေသာ အလုပ္ကို ျပနေ္ ကာက္လပု ္ရသည္။ အျခားမဟတု ္၊ ဘုဇပတ႐္ ြက္ ခးို သားလက္ခံအားေပးေသာ ႐ြာဆၿို ပီး ပစညၥ ္းဘ႑ာေဝငွကာ ဘဇု ပတ႐္ ကြ ္ ခ်ေပးခ့ဲေသာ ႐ာြ တငုိ း္ ကို ရဲမကမ္ ်ားက ပ၍ို ဖိႏိွပၾ္ ကသည္ဟု ဝရီး တစ္ခါကေျပာဖူးသည္။ ယခအု ခါကား ဝရးီ လက္ထကက္ ႏွငမ့္ တူေတာၿ့ ပီ။ ဘုဇပတ္႐ြက္မ်ားေနာက္ ေျခရာေကာကဖ္ ုိ႔ထက္ ဘုဇပတ႐္ ြက္ ေတြ႔ေသာ႐ာြ ကုိ ခိးု သားအားေပးေသာ႐ာြ ဟု ညႇငး္ ပမး္ ရနထ္ က္ ငတကျ္ ပားကုိ အျမန္ဆုးံ ဖမး္ မိဖုိက႔ ုိသာ အေရးစိကု ၾ္ ကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည။္ 179

မည္သပ႔ုိ င္ ျဖစ္ေစ၊ အလုပအ္ ကုငိ က္ ေတာ့ အေပါကအ္ လမ္းတညေ့္ နသညသ္ ာပင္။ ထေ႔ုိ ၾကာင့္ မငး္ ႀကးီ သီလဝႏွင့္ အျမင့္ၿမဳိ ႕စား တရဖ်ားေစာက္ ဲတု႔ိ ဘယေ္ လာကပ္ င္ အစီအမံေကာင္းေနေစ၊ စုးိ ႐ံြ႕စရာ မရိွ။ သတူ အ႔ို ဖု႔ိ ေရငပု ္ေသာသူ ဘယ္ေနရာမွာ ေပၚမလဲဆိတု ာကုိ ေစာင့ၾ္ ကည့္ေန႐ံမု ွ်သာရမွိ ည္။ ကယုိ ့္အဖ႔ိကု ား လးူ သာလနြ ္သ႔ ာ ေရွာင္သာတမိ ္းသာ။ သေို႔ သာ္... မေထြးႏိငု ္၊ မအနႏ္ ုိငက္ စိ မၥ ်ား ရေိွ နသည။္ လတတ္ စ္ေလာ အေရးက စတိ ္ေအးစရာ ဆေို သာလ္ ည္း အနာဂတက္ ား မေတးြ တတ္ေလာကေ္ အာင္ ဝုးိ တဝါးရလိွ ြန္းလေွ ခ်သည။္ မေကာင္းမႈဆလုိ ွ်င္ အာရတေီ ဝးစာြ ေရာွ ငၾ္ ကဥ႐္ ုံမွ်မက ဝိရတီ အထူးသျဖင့္ ေရွာငၾ္ ကဥ္ရမည္ဟု ေႂကြးေၾကာက္ ာ ကိုယတ္ ငို ္လညး္ တရားႏွလုံးသြငး္ တတေ္ သာ အဘ။ ေလာကႀကီးကုိ အ႐းို ခံႏွလံုးသားျဖင့္ ၾကည့္ျမင္ကာ ေလာက၏ ေလကုိ သန႔္ရွငး္ စငၾ္ ကယစ္ ြာ ႐ဴွ ႐ိကႈ ္လွ်က္ ပကတိျဖဴစင္ေသာ ဘဝျဖင့္ ေနထိငု ္တတ္ေသာ ခ်စ္ေသာ ဂ်မ္း။ သၿူ ပတိ ၱာဘဝ ေရာကေ္ နရငေ္ သာမ္ ွ ဘုရားဖူးတစ္ဥးီ ဥးီ က သူ႔ဘရု ားဖးူ ၿပးီ အမ်ွ အတနး္ ေဝငွဖိ႔ု သတိရခဲ့လွ်င္ သမူ ကၽြတ္ရပါလားဟု တဖြဖြ ျမညတ္ မ္းခဲ့ေလေသာ ဝရးီ ။ ဝရးီ အတကြ ္ ဘုရားေစတ။ီ ထ႔ေို နာက္ အစုလုကိ ၊္ အပလံု ုကိ ္ ျမႇဳပ္ႏံထွ ားခ့ေဲ သာ ရတနာဘ႑ာမ်ား။ ထေိ႔ု နာက္မူ... ဘယေ္ သာအခါတြင္ က္ယုိ ့္ ‘ခုိးသားႀကးီ ဘဝ’ သည္ ဘယသ္ ုေ႔ိ သာ နဂိ းံု ကမၸတ္အဆုးံ သတ္ေလမည္နညး္ ။ ဝရးီ ကဲ့သို႔ သတၱႏရၲ ကပျ္ ဖင့္ အဆံးု သတ္အေ့ံ လာ။ ေရာဂႏရၲ ကပ္ျဖင့္ေလာ။ ထို႔ေနာက္မူ... 180

ခ်စလ္ စွ ြာေသာ ဂ်မး္ ။ ခးုိ သားႀကီး ငတက္ျပားဟေူ သာ လတူ စေ္ ယာက္ကို သဘ႔ူ ာသာ စတိ ္ကးူ ယဥ္ကာ ၾကည္ညိဳေလးစားေနသည့္ ဂ်မး္ ။ ကာယကံရွငက္ ဖြင့္ဟထတု ္ေဖာ္ ေျပာေသာ္လည္း လုံးဝအယအုံ ၾကည္မရိွသည့္ လကမ္ ခံသည့္ ရယ္သြမး္ မ်ားပင္ ေသြးလိကု ္သညအ္ ထိ ႐းုိ သားလစွ ာြ ေသာ ဂ်မး္ ။ အျဖစ္မနွ ္ကို သိလွ်င္ ဘယသ္ ို႔ တျ႔ုံ ပနေ္ လမည္ကုိ မသိတတ္ႏုိင္သည့္ ဂ်မး္ ။ ေၾသာ္... ငသဂိ ၤါရယ္။ ဘဝေအးခ်မး္ ေစဖို႔အတကြ ္ မငး္ ကဆံ႔ြအ,အ ျဖစ္လာခ့ေဲ လသလား။ ***** 181

။၂၆။ ေျမာကျ္ ပင္ ဝင္းေတာ္မဴွ းစံအိမ္မွ ထြကလ္ ာခ်နိ တ္ ြင္ ခုနစစ္ ငၾ္ ကယ္ပင္ အၿမီးလဲေနေပၿပီ။ စအံ မိ ္အမးို စြနး္ ၏ အေမွာင္ရိပ္ေထာင့္ခ်ဳိးသ႔ုိ ကပေ္ ကလ႔ြ ကုိ သ္ ည္။ ထိုစဥမ္ ာွ ပင္ မေမ်ွ ာလ္ င့္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ေပၚေပါက္သြားေလသည။္ ဟိုဘက္ေထာငခ့္ ်ဳိးကဘာြ းခနဲ ထကြ ္လာေသာ ရမဲ ကတ္ စ္ဥးီ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ပက္ပင္းတးို မိေလသည။္ ရဲမကက္ ား ႀကီးမားထြားက်ဳငိ း္ လသွ ူျဖစ္သည။္ သခ႔ူ ႏၶာကယုိ ႀ္ ကးီ ကို လတြ ္ေအာင္ ေရာွ ငခ္ ်နိ ္မရလကို ္ေတာ့။ လရပိ ္တြင္ ရဲမက၏္ တနု ္လႈပအ္ ၾံ့ သျခင္းႀကီးစာြ ေသာ မ်ကႏ္ ာွ ႀကးီ ကုိ အနးီ ကပ္ ေတ႔ြလုိကရ္ သည္။ ရဲမက္ႀကီးသည္ သတိလည္း အလြနေ္ ကာငး္ သူ ျဖစဟ္ နတ္ သူ ည္။ လကထ္ ဲမွ မီးက်ည္စနက္ကုိ ခ်က္ခ်ငး္ ညႇိသည။္ မီးက်ညသ္ ည္ တဖာြ းဖာြ း မးီ ေတာကမ္ ်ားကို ေနာက္ၿမးီ တြင္ လြင္ဝ့ ဲေစကာ အထက္ဆသီ ို႔ ထးို တကသ္ ြားသည္။ ပတဝ္ နး္ က်င္တစဝ္ ိုကလ္ င္းခနဲ ျဖစသ္ ာြ းသည။္ ရဲမကႀ္ ကီး သ႔ူမးီ က်ညက္ ုိ သဝူ မး္ သာအားရ ေမာၾ့ ကညေ့္ နခ်ိနတ္ ြင္ တစဟ္ နု ထ္ ုးိ ေျပးထကြ ္ခသ့ဲ ည္။ ေက်ာကုနး္ ကိုသာ သေူ တြ႔မည္။ မ်ကႏ္ ာွ ကုေိ တာ့ သူဘယလ္ ုနိ ညး္ ႏငွ မ့္ ွ် ျမငလ္ ုိက္မည္မဟတု ္။ သေ႔ုိ သာ္ အဝတစ္ၿမဳိ ႕လုးံ ေတာင္ျပင္၊ အေရွ႕ျပင္၊ အေနာက္ျပင္ဆမီ ွ အုတအ္ ုတ္သဲသဲ အသမံ ်ား ေပၚလာသည။္ အသံအားလံးု သည္ ေျမာက္ျပင္ဆီသို႔ စုေဝးလာၾကသည္။ ျမငး္ ခာြ သံ၊ ညာသ၊ံ ဓါးခ်ငး္ ခတသ္ ံ၊ ဓါးႏွင့္ ဒုငိ း္ ႐ုကိ သ္ ။ံ အဝေကာင္းကင္ကား ေနခ႔ ငး္ ျဖစ္သြားေလၿပ။ီ ရမဲ က္ႀကးီ သည္ မးီ က်ညမ္ ်ားကို တစခ္ ုၿပီးတစ္ခု ႐ိ႕ႈ လတႊ ေ္ နသည။္ အရပသ္ ုးံ မ်က္ႏာွ မွ အသံမ်ားသည္ မ်ကႏ္ ွာခ်ငး္ ဆုိင္ဆီသိ႔ု တစစ္ တစ္စ နီးကပ္တိးု ဝင္လာၾကသည။္ လြတ္လမ္းမရွိ၊ ေျပးေနျခင္းသညပ္ ငလ္ ်ွ င္ ေသမင္း၏ခတံ ြငး္ ဆီသုိ႔ တုးိ သာြ းျခငး္ ျဖစ္သည။္ ေနာကေ္ ၾကာငး္ ျပနလ္ ွည့္၍လည္း မျဖစ္၊ မထင္မွတ္ဘဲ အႏၲရာယႏ္ ွင့္ ရင္ဆငို ္ရၿပ။ီ ခ်ကခ္ ်ငး္ စတိ က္ းူ ကာ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္လကို သ္ ည္။ 182

အထပု က္ ို အနီးရွိ ေျမာင္းထဲသိ႔ု ပစ္ခ်လုိက္သည္။ လက္နကက္ ရိ ယိ ာ တန္ဆာပလာမ်ားစြာကို အိတ္ကပျ္ ပဳ၍ တဲြခ်ဳပ္ထားသည့္ ခါးပတစ္ လယြ က္ ိမု ူ မုိးႏံွခ်ဳႀံ ကီးတစခ္ ်ဳံထဲသု႔ိ ပစ္ထညလ့္ ိုကသ္ ည။္ ပစမ္ ထည့္ခင္ ဓါးေျမာႇ င္ကယုိ ၍ူ လက္ေမာင္း၊ ေပါငတ္ ုတိ႔ ြင္ ေသးြ ျဖာေအာင္ ျခစ္ခ်လကို သ္ ည္။ မ်က္ႏွာကလုိ ညး္ အညဳိ အမညး္ စြဲေအာင္ ကုတျ္ ခစလ္ ုိက္သည္။ ထ႔ိုေနာက္... လမး္ ေဘးသ႔ပုိ စ္လဲွလးူ လမိ က့္ ာ သံကနု ေ္ အာ္လုကိ ရ္ ေတာသ့ ည။္ “ကယေ္ တာ္မူၾကပါဗ်ဳိ႕။ ကယေ္ တာမ္ ူၾကပါ” ***** ဥးီ စြာ ဆြဲထလူ ကို ္သကူ ား ေစာေစာက ရမဲ ကႀ္ ကးီ ပင။္ သု႔ိေသာ္ သူလးုံ ဝမွတမ္ ဟိ န္မတ။ူ ေခါငး္ ေပါငး္ ပဝါကုလိ ည္း ေဖ်ာကဖ္ ်ကပ္ စ္လုိက္ၿပီး ဆပံ ငဖ္ ားလ်ား၊ ခါးတဖို ်ငၾ္ ကမး္ က စုတ္ျပတေ္ နသည။္ မ်ကႏ္ ွာႏွင့္ လကတ္ ိ႔ုတြငလ္ ည္း ဒဏရ္ ာေတြႏငွ ့္။ ဤသူသည္ ေစာေစာကသႏူ ငွ ့္ ရင္ဆုိင္တိးု မသိ ူဟု ရမဲ က္ႀကီး မွတမ္ ိစရာမရိွ။ “ဘာလဲ ဘာျဖစတ္ ာလဲေဟ့ သငူ ယ္” “သူခးုိ ႀကးီ ... သူခးို ႀကီးခင္ဗ်။ ခုိးသားႀကးီ ငတကျ္ ပား က်ဳပ္... က်ဳပက္ ုိ...” တေျဖာငး္ ေျဖာင္း ျမင္းခြာသံမ်ား အဆမတန္ က်ယ္ေလာင္လာၿပီးသည၏္ အဆံးု ဝယ္ ျမင္းသးုံ စီး၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ေတြ႔လကို ရ္ ေလသည္။ ရဲမကႀ္ ကီးသည္ ေျမသုိ႔ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည။္ ထိုေ႔ နာက္ အသဝံ ါႀကီးျဖင့္... “ကၽြန္ေတာမ္ ်ဳးိ နဲ႔ ဝင္းမွဴးစအံ ိမေ္ တာ္ေကြမ႔ ာွ ရင္ဆိုငတ္ ိုကမ္ တိ ယ္ ဘရု ား။ သငး္ လညွ ျ့္ ပန္အေျပးမွာပဲ ကၽြန္ေတာမ္ ်ဳိး မးီ က်ည္ကို လတႊ ္လကုိ ္တယ္ ဘရု ား။ ကၽြန္ေတာမ္ ်ဳိးက ေ႐ျႊ ပည္ခ်မ္းသာဝင္းရဲ႕ စေနေဆာင္မာွ တာဝနက္ ်ပါတယ္ ဘုရား။ ယူလာတဲ့ မီးက်ညစ္ နက္ေတြ ထုိငး္ မငိႈ း္ ေနလိ႔ု ဝငး္ မဴွ းစံအမိ က္ ုိ မီးက်ညအ္ သစလ္ ာလၿဲ ပီး အထကြ မ္ ွာ ငတက္ျပားနဲ႔ ေတြေ႔ တာ့တာပါပဲ ဘုရား။ 183

ငတက္ျပားဟာ အခဒု သီ ငူ ယက္ ုိ တိုက္ခုကိ ္ၿပီး ထကြ ္ေျပးသာြ းပါတယ္ ဘုရား” ရဲမက္ႀကးီ စကား ဘရု ားခ်ငး္ မႊန္ေနေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ဆုးံ မွ ျမင္းနက္ႀကီးေပၚသ႔ို မ်ကလ္ ႊာလနွ ္၍ ၾကညလ့္ ိုကသ္ ည။္ ရဲမက္ႀကးီ ထက္ ပု၍ိ ႀကးီ မားထြားက်ဳငိ း္ ေသာ ခႏာၶ ကုယိ ။္ ျမငဖ္ ူးသမ်ွ ထတဲ ြင္ အႀကီးဆးံု ခႏၶာကယို ္။ ထိ႔ုေနာက္ ထူထဲေကြးၫႊတ္ မ်က္ခံးု ေမးႊ မညး္ မညး္ ႀကးီ မ်ား၊ ေလးေထာင့္စပ္စပမ္ ်က္ႏာွ ၊ တင္းမာေသာ အသြင၊္ မ်က္ေတာင္မွ ခတ္ပါေလစဟု ထငရ္ ေလာကသ္ ည့္ မ်က္လးုံ ေသႀကးီ မ်ား ကယို လ္ းုံ အျဖဴေရာင္။ မီးတတု မ္ ်ား၏ အလငး္ ေရာငတ္ ြင္ ေတ႔ြလိုကရ္ ေသာ အသြင္ကုိ ျမငျ္ မင္ခ်ငး္ ပင္ သလိ ိုကသ္ ည္။ တစ္ခါမွ မေတဖြ႔ ူးေသာလ္ ည္း သိလကို ၿ္ ပ။ီ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝ။ “ကၽြနေ္ တာ္မ်ဳိးက ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖုမိ ာွ ေနတ့ဲ ပန္းပဲသမားပါ ဘရု ား။ ကာလသားဘဝ အပ်ဳလိ ွည့ၿ္ ပးီ ျပန္အလာမာွ ေဟာဒီေနရာအေရာက္ လူႀကးီ တစ္ေယာကန္ ဲ႔ ဝုန္းခနဲ တကုိ မ္ ိပါတယ္ဘရု ား။ မီးက်ညက္ လဲ ေကာငး္ ေနေတာ့ သကူ႔ ုိျမငတ္ ာနဲ႔ ခးို သားႀကးီ ငတက္ျပားပဲဆိုတာ သလိ ုိက္ပါတယ္ ဘရု ား။ ကၽနြ ေ္ တာ္မ်ဳိး သင္းကုိ အားမတန္ေသာလ္ ညး္ အတင္းခ်ဳပ္လဲွဖ႔ို ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္ဘရု ား။ ဒါေပမယ့္ သူက အဆမတန္ အင္အားႀကးီ တာမုိ႔ ကၽနြ ္ေတာ္မ်ဳိးကုိ ဓါးႏွင့္တြတ္ ထုးိ ႀကိတ္ၿပးီ ထြကေ္ ျပးသြားပါတယ္ဘရု ား” “ဘယဘ္ က္ကို ေျပးသလဲ” မင္းႀကးီ ၏ အသံဝါႀကးီ ေလးတြဲတ႔ ြဲေ႔ ပၚလာသည္။ “ကၽြန္ေတာမ္ ်ဳးိ မာွ ဒဏ္ရာေတြရခဲ့တာမ႔ို ဘယဘ္ ကေ္ ျပးသလဲ မသပိ ါ ဘရု ား” “သငး္ ကို ျမင္ရင္ မတွ ္မမိ လား” “ကၽြန္ေတာမ္ ်ဳိးကယုိ ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေၾကးမံုျပင္မာွ ျမငရ္ င္ မတွ မ္ ိသေလာက္ မတွ မ္ ိပါတယဘ္ ရု ား” သညအ္ ေျဖေပးရသညမ္ ာွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလစြ။ မငး္ ႀကီးထံမွ ဘာစကားမွ မၾကားရေတာ့။ စားမတတ္ ဝါးမတတ္ စကို ္ၾကည့ေ္ နေသာ အၾကည့္ဒဏ္ကို မခႏံ ိငု သ္ ျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ပစလ္ ကို ္ရသည္။ ထေ႔ုိ နာက္ ျမင္းႏွာမႈတသ္ ံတစခ္ ်က္ ၾကားလုိကရ္ ၿပီး မငး္ ႀကီး၏ျမငး္ ထကြ ္သာြ းသည္။ 184

လူေတြ ဝငို း္ အံုလာသည။္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးသမံ ်ားေၾကာင့္ စကားသမံ ်ားေရာေထးြ ေနေလသည။္ “ငတကျ္ ပား ဘယအ္ ႐ြယေ္ လာက္ ရၿိွ ပလီ ဟဲ င္” “သကူ ိုယ္ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္လားဗ်” “သမ႔ူ ွာ ႏႈတခ္ မး္ ေမးႊ ရွိလားရငွ ့္” “ဝတ္႐ုံနက္ႀကးီ နဲ႔ ဟုတ္လားေဟ့ သူငယ္” ရဲမက္မဴွ းႀကီးက ေအာဟ္ စ၍္ လူအပု က္ ုိ ေမာငး္ ထတု လ္ ကို ေ္ လသည္။ “သြားၾကစမ္း... သြားၾကစမး္ ။ ငတကျ္ ပားကိုသခိ ်င္ရင္ ႏွမေပးလကုိ ၾ္ က။ ေယာက္ဖေတာလ္ ကို ၾ္ က။ ေဟာဒီ ေနျပည္ေတာသ္ ားေတြဟာ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး။ ဟုိဟာသိခ်င္ ဒီဟာသိခ်ငန္ ။႔ဲ သာြ းၾကစမး္ ။ ဒီမွာက ဒဏ္ရာရထားတဲ့သူ” သေဘာေကာငး္ ေသာ ရဲမက္ႀကးီ သည္ ေ႐ႊေလာငး္ ပန္းပဖဲ ုိထိ အေရာက္တဲြ၍ ေက်ာပးုိ ၍ လိကု ပ္ ႔ိုရွာေလသည။္ ***** “ကုရိ င္ငတကရ္ ယ္။ ေတာက္ လဲ အခ်ိန္မေတာႀ္ ကးီ မာွ ဘာျဖစလ္ ုိ႔အျပင္ထကြ ရ္ တာလဲ။ ကႀံ ကးီ ေပလ႔ုိသာေပါ့ရွင္” ပါးေပၚမွ ပြန္းပဲ့ရာကို ပဝါစျဖင့္ ေဆးနီတို႔ေပးရငး္ ဂ်မ္းေျပာသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆငုိ ္ နီးကပ္စာြ ရေွိ လေသာေၾကာင့္ သစူ ကားေျပာေလတငို ္း အာေငြ႔ေႏြးေႏြးေလးသည္ သငး္ ပ်ံ႕စာြ ႐ိကု ခ္ တေ္ လသည။္ “စပ္ေသးလားဟင္” “မစပ္ပါဘူး” “ေက်ာ္မေကာငး္ ၾကားမေကာငး္ ေတာ။္ ခဟု ာက လကန္ ေ႔ဲ ျခေထာကက္ ပို ဲ ထလိ ိကု ္လ႔ို ေတာေ္ သးတာေပါ့။ ဟကို ဓါးနဲ႔ တြတ္လကို ္လို႔ ဗကို ပ္ ြင့္သြားရင္မ်ား ဘရု ား... ဘရု ား... ဒုကၡ” ဆမီ းီ ေရာင္တြင္ ဂ်မ္း၏ ညဳႇိ းငယေ္ သာ မ်ကႏ္ ွာ၊ စုးိ ရိမတ္ ႀကီးပူပန္ေသာအသြင္ ေတ႔ေြ နရသည။္ ေသာကျဖင့္ ဂ်မ္းမ်ကလ္ ုးံ မ်ားသည္ ေတာက္ေျပာငေ္ နၾကေလသည။္ အခ်နိ မ္ ေတာ္ႀကီးျဖစသ္ ည့္အတကြ ္ အဘကို မႏးိႈ ဘထဲ ားလကို ၾ္ ကသည။္ ဂ်မ္းက ဆငို ္ထြကရ္ န္ မနက္တုငိ း္ အေစာႀကးီ ထရသည။္ ဂ်မ္းအိပ္ရာထခ်နိ ၌္ လဝန္းအေနာကသ္ ႔ုိ မဆငး္ ေသး။ “ခိးု သားႀကီး ငတက္ျပား... ခးို သားႀကးီ ငတကျ္ ပားန႔ဲ ဒီေလာက္ အတင့္ရဲေနတာမ်ား ေတာမ္ လို႔ ႔ုိ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အျပင္ထြက္တယ္။ ေတာက္ ပုအိ တင့္ရဲရာက်ေနၿပ။ီ ၾကည့စ္ မ္းပါဥးီ ။ လက္ေမာငး္ က ဒဏ္ရာက နည္းလားလ႔ို” သူ အဝတ္စညး္ ေပးထားေသာ လကက္ ုိ ကငုိ ္ေျမႇာကၾ္ ကညျ့္ ပန္သည္။ 185

ဆံေကာက္ဖားဖား ေအာက္မွ ဝငး္ ဖန႔ေ္ သာ ကုပပ္ းုိ ကုိ ေတ႔ြရေသာအခါ ရင္တလွပလ္ ပွ ္ ရိေွ ခ်သည။္ “ကိရု င္ငတက္ရယ။္ ေတာေ္ လ ကသု ုလိ ္ကံမေကာငး္ ဘူး။ ကသု လုိ က္ လံ ည္း ေကာင္းတယေ္ ခၚရမယ္ေတာ့္ သလိ ား” အဘႏးို မည္စုးိ သျဖင့္ ေလသျံ ဖင့္သာေျပာၾကရသည္။ နးီ ကပစ္ ာြ ရိွၾကသညေ္ ၾကာင့္ ကိယု ္သင္းနံ႔ကုိပင္ အသက႐္ ွဴတိငု း္ ရေလသည္။ “ကံမေကာင္းတာက ေတာ္ ဒီလဒုိ ဏရ္ ာေတြရခ့ဲလ႔ိုသိလား။ ကေံ ကာင္းတာကေတာ့ ဘယ္သမူ ွ မျမငဖ္ းူ တဲ့ ခိုးသားႀကီးကို ေတာ္ ေတြခ႔ ဲ႔ရလ႔ုိ” ဂ်မ္းစတိ ္အားထကသ္ နလ္ ြနး္ သျဖင့္ ပခံးု စြန္းခ်င္း ထေိ နသညက္ ိပု င္ သူ သတိထားမိပုံ မရရွာ။ “ဘာပဲျဖစျ္ ဖစ္ေတာ။္ ေနာက္ကို ေနဝင္မိုးခ်ဳပတ္ ာန႔ဲ ကယို ဝ့္ ုိင္းထတဲ င္ ကိုယ္ေနပါ။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက ငါ့ကို မွတမ္ သိ ြားၿပီဆၿုိ ပီး ေတာ့္ကို လာသတ္ခ်င္ သတေ္ နမွာေတာ့္ သရိ ဲ႕လား။ ဟတု ပ္ ါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ။္ ခိုးသားႀကီး ငတကျ္ ပားဟာ ေတာက့္ ို ေစာင္ၾ့ ကည့္ေနေတာမ့ ာွ ။ အခြင့္သာတာန႔ဲ ဝငသ္ တသ္ ာြ းေတာ့မာွ ။ ဒကု ပၡ ါပဲ ကုိရငင္ တက္ရယ္” ငသုိ ံပါလာသည။္ တေမတ့ ေမာႀကီး သက႔ူ ုိ ေငးၾကညေ့္ နမိၿပီး သ႔ကူ ႐ဏု ာအေင႔ြတြင္ နစေ္ မ်ာေနမိသျဖင့္ သူ႔ေသာကကို ေျဖသိမ့္ရန္ပင္ သတမိ ရခဲ့။ “ဂ်မး္ ” သတိထားသညၾ့္ ကားကပင္ အသတံ ုနသ္ ြားၿပီဟု သိလုိက္သည္။ “ေတာ္” သဲသ့ ဲေ့ လး သူ ထးူ သည။္ သူ႔အသလံ ည္း တုနတ္ နု ယ္ င္ယင။္ “ခုိးသားႀကီးက က်ဳပက္ ို မသတ္ႏုငိ ္ပါဘးူ ဂ်မးရ္ ယ္” “အို... ဘာေၾကာင့္ မသတႏ္ ုိင္ရမွာလဲ။ ေတာက္ သေဘာေကာငး္ ေကာငး္ ၊ ႐ိးု ႐ိုးအအ၊ ဟကုိ သပိ ေ္ ၾကာကစ္ ရာေကာင္းတာ။ သပိ လ္ ဲရက္စကမ္ ွာေတာ့္” အေၾကာငး္ စုံကို တစခ္ ါတည္း ဖြင္ေ့ ျပာလုိက္ေတာ့မညဟ္ ု စိတက္ ူးၿပီးမွ မေျပာသာေသာ အေၾကာငး္ မ်ားကို စဥ္းစားမေိ လသည။္ သေ႔ို သာ္လည္း အဖူးအငံုအျဖစ္ မ်ဳိသပိ ထ္ ားရေသာ ေဝဒနာတကိ႔ု ား သ႔ူက႐ုဏာမိုးစက္ေၾကာင့္ ပြင့္အာၾကေလၿပီ။ 186

“ဂ်မ္း” “ေတာ္” ရငထ္ ိတထ္ ိတ္ခုန္သည။္ ေသြးတိ႔ု တလ်င္လ်င္ လညွ ပ့္ တ္ၾကကုန္သည။္ “က်ဳပ္တစ္ခုခုျဖစသ္ ြားမွာ သပိ ္စိးု တယ္လား ဂ်မး္ ” “အို” ေခါငး္ ငုံ႔ရာွ သည္။ မ်က္ႏွာျပန္မေဖာ္။ “ေျပာစမး္ ပါ ဂ်မး္ ရယ္” အေျဖမရ။ မ်ကႏ္ ွာကုိ အတြင္သာ ငံု႔ထားဆဲ။ “ဂ်မး္ မေျပာရင္ က်ဳပေ္ ျပာရမလားဟင္” ဆေံ တာကေ္ တြ ယမ္းသြားသညအ္ ထိ ေခါင္းငု႔ရံ င္း သေူ ခါင္းခါသည။္ “က်ဳပ္ေျပာေတာမ့ ယ္ ဂ်မး္ ရယ္” ေခါင္းခါေနဆဲ။ “ဒါျဖင့္ အဘကုိ ေျပာလိုကရ္ မလားဟင္” ေထာက္ထားေသာ သလူ႔ က၊္ လကဖ္ မိုးေပၚသု႔ိ ဖဖြ ြညင္သာ အပု မ္ ိသည္။ သလူ႔ ကေ္ တြ ေအးစက္ေနသည။္ မေဖာစ္ တမး္ ဝကွ ထ္ ားေသာ သူ႔မ်ကႏ္ ာွ ကုိ ယခမု ပွ င္ ၾကည့္ခ်င္လြန္းလွေခ်သည္။ “ေမာ့္ပါဦး ဂ်မး္ ရယ္” သူလ႔ က္ကို အသာအယာ ဆြဲႏတု ယ္ ူသည္။ ထေု႔ိ နာက္ ၾကားေလာက႐္ ံုေလသျံ ဖင့္ ဂ်မး္ ေျပာသည။္ “က်ဳပ္ ရွကတ္ ယ္ေတာ္” ***** 187

။၂၇။ “ကိုငး္ ... သမးီ ။ ဒခီ ိးု သားႀကးီ ငတက္ျပားေတာ့ အဘထင္တ့ဲအတုငိ း္ ျဖစ္ၿပီ သလိ ားေဟ့” ထမငး္ ဝိုင္းတြင္ စထိငု ထ္ ိငု ္ခ်ငး္ အဘေျပာသည။္ “ဘာျဖစ္လိ႔လု ဲဟင္ အဘ။ ခုးိ သားႀကးီ ကုိ ဖမ္းမသိ ာြ းၿပလီ ား။ ဖမး္ မိရင္လဲ ေကာငး္ ပါေပ့ေတာ္။ က်ဳပ္ကေလ အခ်နိ ္ရိွသေ႐ြ႕” ဂ်မး္ က သကူ႔ ို ေမးထိုးျပၿပးီ ... “သ႔ူအတြက္ ပေူ နရတာ။ သူက႔ ုိ ဘယ္ေန႔ လာသတမ္ လဲ၊ ဘယေ္ နလ႔ ာသတ္မလနဲ ႔ဲ” “အာ... ဒေီ ကာင္မေလး ကယ္ုိ ္ထင္ရာကိုယ္ စတြ ေ္ ျပာေနေတာတ့ ာကုိး။ ဘယ္က ဖမး္ မိရမာွ လဲ” “ဒါျဖင့္ ဘာတုန္းအဘရဲ႕” ယငေ္ ပါင္စာ ဆီျပနက္ ို တစဇ္ ြနး္ ေကာ္ထည့္ၿပးီ မွ အဘစကားဆကသ္ ည။္ “နင္က လစူ ြမ္းေကာင္းႀကီး။ သစၥာရွိတဲ့ ခိးု သားႀကီး ဘာညာန႔ဲ ေျပာေနတာေလ။ သာြ းၿပ။ီ နငလ့္ စူ ြမ္းေကာငး္ ႀကးီ အခေု တာ့” စတိ ္ဝင္စားလြန္းသျဖင့္ ဒန္႔သလြန္႐ြကဟ္ င္းခ်ဳခိ ပ္ ဇနြ း္ ထမဲ ွ ဟင္းရညမ္ ်ား မဖတိ ္စဥရ္ ေအာင္ ဂ႐ုထားလကုိ ္ရေလသည္။ “အကုသိုလဆ္ တို ာ ဒါပဲဟ။ ေမ်ာကမ္ ်ား ငပကိ ုငိ သ္ လုပိ ဲ။ ငါးပိနံ႔နံလုိ႔ ပတြ ေ္ လေလ အနစ႔ံ ဲြေလေလ။ ပြတ္ေလေလ အသားပဲေ့ လေလပဲ။ အခုၾကညေ့္ လ။ သဆူ ငး္ ရဲေတကြ ုိ ဘဇု ပတ႐္ ကြ ခ္ ်ေပး၊ ဘ႑ာရတနာေတြ ေဝေပးနဲ႔ ဟုတတ္ ိပတ္တလိ ပု လ္ ာခဲ့တာ အခုေတာလ့ ဲ ယတု ္မာတ့ဲ ဇာတိ႐ပု က္ ဘာြ းဘာြ းႀကီးကုိ ေပၚၿပီေကာ” “အဘကလဲေတာ။္ စကားေၾကာ သိပ္ရွည္တာပဲ” “အခု ေ႐ႊနနး္ ရွင္ ကယုိ ေ္ တာတ္ ငို ္က စစ္ကငို ္းေရဝွမ္းန႔ေဲ က်ာကေ္ မာ္အငး္ ကုိ ထပဖ္ ိဖု႔ ႔ိုန႔ဲ တာေတြတညဖ္ ို႔ဆုၿိ ပးီ ၿဗဲတကုိ ေ္ တာ္စာရင္းနဲ႔ လပု ထ္ ားတဲ့ ရတနာေတြကို ဒီအေကာငက္ စာရငး္ ေရာ ပစညၥ ္းပါ တက္ခးုိ သာြ းၿပီေလ” သတိလက္လြတျ္ ဖင့္ ဟငး္ ခ်ဳိအပူႀကးီ ကုိ ေသာကလ္ ကို မ္ ိေလရာ တဖးီြ ဖီးြ မတႈ ထ္ ုတလ္ ုကိ ရ္ သည။္ “ဟဲ့... ကနိ ကနိ ကနိ။ ေၾသာ္... ေမာင့္ဟာကေလ ကေလးမဟတု ္ သူငယမ္ ဟုတ္” ဂ်မး္ က လကသ္ တု ပ္ ဝါကို ယူေပးရငး္ ျမညတ္ နြ ္ရွာသည္။ အဘကို အသေိ ပးၿပးီ ပဆု ုိးတနး္ တငၿ္ ပီးကတညး္ က ဂ်မ္းသည္ ‘ကုရိ င္ငတက္’ ဟု မေခၚေတာ့ဘဲ ‘အေမာင္’ ဟု ေျပာင္းေခၚခဲ့ေလသည။္ 188

“တိုငး္ ျပညအ္ တြက္ လုပမ္ ယ့္ ဘ႑ာရတနာေတြ တကခ္ ုိး႐ံုတင္မကဘူးဗ်ာ။ ဘ႑ာေတာ္တိုကထ္ ဲမာွ ဘုဇပတ႐္ ြကေ္ တာင္ ခ်ခဲေ့ သး။ ဘုဇပတ႐္ ြကမ္ ွာ ေရးခပ့ဲ ုကံ ုလိ ဲ ၾကည့္။ အဝျပည့ရ္ ွင္ ဘုရငသ္ တိုးမင္းဖ်ား... ငါ့ကရုိ လွ်င္ သတရ္ တအံု ့ံ။ မရေသာက္ ား အဘယသ္ ူ ဝအ့ံ ့ံနညး္ ... တ့ဲ။ ကိငု း္ ” “ဟင္... ဟုတလ္ ား” “ဟုတပ္ ါ့ဗ်ား။ ခုိးသားပပီ ီ ယုတမ္ ာလာၿပေီ လ။ တုိင္းျပညဘ္ ႑ာကလုိ ဲ ေစာက္ ား။ ေ႐ႊနနး္ ရွငက္ ုိလဲ ေစာက္ ား လုပလ္ ာၿပီ” “အဘကလဲ ဘယလ္ လုိ ပု ္ သသိ လဲ။ အဘေနာ္ ရမ္းရမး္ မေျပာနေ႔ဲ တာ္” “ဟ... ငါလႀူ ကီးပါဟ။ အျမင္ၿ့ မိဳ႕စားရဲ႕ တပဗ္ ုိလ္ႀကီးက ေျပာျပတာ။ ေျပာျပ႐ံုတင္ မကဘးူ ။ သူ ခဏငွားထားတဲ့ ဘုဇပတ္႐ြက္ကုိေတာင္ ငါ့မ်ကစ္ နိ ဲ႔ တပအ္ ပ္ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ စာလဲ ဖတခ္ ့ဲရတယ။္ ကိုင္း” “ဒအီ တုငိ း္ ဆရုိ င္ေတာ့ ခုးိ သားႀကီးဟာ သစာၥ မ့ၿဲ ပီေပါေ့ နာ။္ ဒါဆရို င္ မၾကာခင္ ဖမး္ မေိ တာမ့ ွာပဲ။ ျမန္ျမန္မိပါေစေတာ။္ ေဟာဒကီ ိုယ္ေတာ္ျမတ္က ခိးု သားႀကးီ ကို ေတဖြ႔ းူ ထားတာ။ တစေ္ န႔တစ္ေန႔ သ႔ူအတကြ လ္ ဲ စုိးရိမ္။ ဟင္... အေမာင္ ထမငး္ စား နညး္ လွခ်ည္လား” “ဟိဒု ငး္ ... ေနလ႔ ယက္ ကေရကရာေတြ အစားမ်ားသာြ းလု႔ိ ဂ်မ္းရာ” လကေ္ ဆး၊ လကသ္ ုတ္ကာ ထမင္းပြဲမွ ထလာခ့ဲသည္။ ဆာဆာေလာငေ္ လာငျ္ ဖင့္ ထမင္းပဲြ ဝင္ထုငိ ခ္ ဲ့သညလ္ ည္း အမွန၊္ ဂ်မ္းလက္ရာ ပဲႀကးီ အးုိ ကပ္ ယင္ေပါငစ္ ာ ဆျီ ပန္ ပန္ေထြေဖ်ာ္ႏငွ ့္ ဒန္႔သလနြ ္႐ကြ ္ဟင္းခ်ဳိတက႔ို ုိ အားပါးတရစားလိုကမ္ ည္ဟု ႀက႐ံ ြယ္ခဲ့သည္လညး္ အမွန္။ သိ႔ုေသာ္ ထမင္းလတု ္မဆုိထားဘိ၊ ဟငး္ ခ်ဳရိ ညပ္ င္ လညေ္ ခ်ာငး္ ထဲသုိ႔ မဆင္းႏိုငေ္ တာ့။ စစက္ ငုိ ္းေရဝွမး္ ႏငွ ့္ ေက်ာ္ေမာ္အငး္ တုိအ႔ တကြ ္ ဘ႑ာရတနာမ်ားကို စာရင္းႏငွ တ့္ ကြ ခးို သြားသညတ္ ။ဲ့ ဘဇု ပတ႐္ ြကလ္ ည္း ခ်သြားခဲသ့ ညတ္ ။ဲ့ ဤအမကႈ ုိ မမိ ိမျပဳ။ အဘယသ္ ူသည္ ခုိးသားႀကးီ ငတက္ျပား၏ အမည္နာမကုိ ခိုလံႈကာ ႐ိုငး္ စိုင္းယုတမ္ ာစာြ ျပဳက်င္ေ့ နၿပီနညး္ ။ ထုသိ ူ ဘယ္သနူ ည္း။ ***** 189

အဝေဈး႐ံုေတာ၏္ အဂၤါေထာင့္တြင္ လက္ပပံ ငႀ္ ကီးတစ္ပင္ ရွိသည္။ ထုအိ ပင္ႀကီး၏ အျမင့္ဆုးံ အကိုငး္ ထကသ္ ႔ို တကခ္ ဲ့သည္။ အဝေဈး႐ုံေတာက္ ုိသာမက အေဝးဆီမွ ဝင္းမ်ားကိုပင္ အေပၚစးီ မွ ျဖနျ္႔ မင္ရသည္။ အိမအ္ မိုးမ်ားသည္ ေအာကေ္ ျခတြင္ ျပားျပားဝပလ္ ်ွ က။္ တနေ္ ဆာငမ္ နု း္ လျပည့ေ္ က်ာ္ တစရ္ ကေ္ န႔ညသည္ လျပည့္ညထကပ္ င္ လဝန္းပဝုိ ုိငး္ သေယာင္၊ လေရာငပ္ လုိ ငး္ သေယာင။္ ေ႐ႊနနး္ ေတာ္ ေမ်ွ ာ္စင္ထကသ္ ႔လို ညး္ လေရာငဆ္ ငး္ ေနသည္။ တင့္တယ္လွပေသာ အဝၿမိဳ႕ေတာႀ္ ကီးကုိ ျဖန႔ၾ္ ကကၾ္ ကည့္ရငး္ ‘ခိုးသား ငတကျ္ ပား’ ဆိသု ကူ ုိ တႏံႏု႔ ေ႔ံု ဒါသျဖစ္မေိ လသည္။ စငစ္ စ္ ယေန႔ညအလပု လ္ ပု ရ္ န္မဟတု ္။ ဂ်မ္းႏွင့္ အေၾကာငး္ ပါၿပီးကတည္းက အျပငမ္ ထကြ ္ခ့ဲ။ ဂ်မ္းက ခးုိ သားႀကးီ ရန္ကို စိးု ရမိ ္ရသညဆ္ ုိကာ မ်က္စေိ အာကက္ အေပ်ာကမ္ ခံ။ ဂ်မ္း၏ တားျမစ္ခ်ကအ္ ရေရာ၊ ကိယု တ္ ိုင္ကလညး္ မထြကခ္ ်င္ေသးေသာေၾကာင့္ပါ အျပငမ္ ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည။္ ယခုမူ မေနသာေတာ့ၿပ။ီ ခးုိ သားႀကးီ ငတကျ္ ပားဆိုသူကို အမိအရ ဖမ္းရေတာ့မည။္ အႀကံပက္စကေ္ သာ ထသို သူ ည္ ေရွ႕ခရးီ အတြက္ အႀကီးဆးုံ ဆးူ ေျငာင့္ခလုတျ္ ဖစသ္ ည္။ လဝန္းသည္ အေနာက္ယြနး္ ယြနး္ သု႔ိ တည္ေလၿပီ။ က်င့္သားမျပတ္ မ်ကစ္ အိ ာ႐ုံေၾကာင့္ လေရာငဆ္ မ္းေသာ အဝ႐ႈခငး္ ကို ေနခ႔ င္းႏွင့္မျခား ျမင္ေနရေလသည္။ ေ႐နႊ နး္ ေတာ္ၿမဳိ ႕႐ိုး အေရွ႕ဘက္ က်ဳံးထပိ ဆ္ ီမွ ေခးြ အသူ သံ ့သဲ ့ဲၾကားရသည။္ ေခးြ အသူ မံ ်ားသည္ တျဖညး္ ျဖညး္ စဲသြားသည။္ ထ႔ိေု နာက္ ေတာငဘ္ ကဆ္ သီ ို႔ ေ႐ြ႕လာေသာ တစ္ခ်ကတ္ စခ္ ်က္ ထုးိ ေဟာငသ္ ည့္ ေခြးေဟာင္သမံ ်ားကို ၾကားရျပန္သည္။ လက္ပကံ ုငိ း္ ကုိ ေျခတင္ကာ ကိုင္းေသးကို ကုိင္ဆပု ္ကာ ထအုိ ရပ္ဆသီ ိ႔ု အစြမ္းကနု ္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ အၾကားအာ႐ံုကို အျမင့္ဆံးု သ႔ုိ စြငထ့္ ားလကုိ သ္ ည္။ 190

လမ္းမေတာ္တစဖ္ ကဆ္ မီ ွ မန္က်ည္းပငတ္ နး္ ၊ တမာပင္တန္းမ်ားေၾကာင့္ ေအာက္ဘက္သုိ႔ မျမင္ရ။ သုိ႔ေသာ္ ထူးျခားေသာ အာ႐တံု စ္ခုက လကပ္ ပံ ငႀ္ ကးီ ဆီသု႔ိ တစခ္ ုခု တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်ဥး္ ကပလ္ ာသညဟ္ ု ခစံ ားရေလသည။္ ထိုအျခငး္ အရာကား တကယ္ပင္ ျဖစသ္ ည။္ ခကလ္ ကဖ္ ားေဝေသာ လက္ပံပင္ႀကးီ ေအာက္တြင္ အရပိ ္ေျပာကမ္ ်ား ထုိးက်ေနသည။္ ထုလိ င္းတကြက္၊ ေမွာငတ္ စ္ကြက္ေနရာသု႔ိ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူ ေရာကလ္ ာသည။္ လေရာငေ္ အာကတ္ ြင္ ထိုသူ၏ ဝတ္စံုမာွ ညိဳပပု ္ပုပ္ ျဖစေ္ နသည။္ မူလအေရာငသ္ ည္ နီညဳိ ရင့ေ္ ရာင္ ျဖစသ္ ည။္ ေပါင္လုံးခန႔္ လကပ္ ံကငုိ း္ ႀကီးကို ရင္ႏငွ ့္အပလ္ ွ်က္ ေအာက္ကလကူ ုိ မ်ကျ္ ခည္မျပတ္ ၾကည့္သည။္ လကပ္ ံပင္သု႔ိ ကပ္လိကု ္ပ၊ုံ ေဘးဆကီ ုိ လွည့ၾ္ ကညပ့္ ၊ံု နားစြင့္ပုံတကိ႔ု ို ၾကည့္ရသညမ္ ာွ ထိုသသူ ည္ လွ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ပါးနပသ္ ူ တစေ္ ယာက္ျဖစ္ေၾကာငး္ သသိ ာသည။္ သေုိ႔ သာ္ အရိပအ္ ျခည္ကို ေစာငၾ့္ ကည့္ရဥးီ မည္။ သသူ ည္ ‘ငတကျ္ ပား’ ေလာ။ တျခားသေူ လာ။ ဝတ႐္ နံု က္ႏွင္လ့ သူ ည္ ခါးၾကားမွ အထပု တ္ စ္ထုပက္ ုိ ဆထဲြ ုတယ္ ူသည။္ ပစၥညး္ မ်ားကုိ ထတု ၾ္ ကည့္သည္။ လေရာငတ္ ြင္ ကုငိ ္ေျမာႇ ကၾ္ ကညလ့္ ိကု ေ္ သာအခါ ၿပဳိ းခနဲျပကခ္ နဲ ျဖစသ္ ာြ းသည။္ ရတနာေ႐ႊေငမြ ်ားပင္ ျဖစ္သည။္ ထသို ူသည္ ပစၥညး္ မ်ားကုိ ျပနထ္ ပု ၿ္ ပးီ အတိ ႐္ ႕ႈံ ႀကီးကို ဆြဲ၍ တစပ္ တၿ္ ပီးတစပ္ တ္ခ်ညသ္ ည္။ လက၏္ လပႈ ္ရွားမႈမ်ား ေစ့စပ္ေသခ်ာလသွ ညက္ ုိ ေတြ႔ရသည။္ အထပု ္ကုိ ခါးၾကားထဲ ျပန္သြငး္ ကာ လကပ္ ပံ င္ႀကးီ ၏ အေခါက္ပ်ဥး္ လ်ွ ဳိထဲသုိ႔ ထုသိ ူဝင္သည။္ အခ်ိန္ေကာင္း။ တစဟ္ ုန္ထိုး လာႊ းခနဲ ခုနခ္ ်သည္။ ကနု ္းကနု း္ ကြကြျဖစေ္ နေသာ ထိသု ူ၏ ေနာက္ဘက္တစလ္ အံ ကာြ တြင္ ဖပ္ခနဲ ေျခအစကုံ ်သည္။ ေျမေပၚမွာ ႐ြကေ္ ျခာကမ္ ်ားရွေိ နေသာေၾကာင့္သာ ေျခသံၾကားရျခင္း ျဖစ္သည။္ ႐ကြ ္ေျခာက္သေံ ၾကာင့္ ထုိသူ ဖ်တ္ခနဲ လညွ ၾ့္ ကည့္သည။္ သ႔ူလကထ္ ဲမာွ ဝငး္ ခနဲ လက္သြားေသာ ဓါးေျမႇာငတ္ စ္ေခ်ာငး္ 191

အေရးစကုိ စ္ ရာမလ။ို လကပ္ ံပင္ေပၚမွ ခုန္ခ်ကတည္းက လကထ္ မဲ ွာ လက္ပံကငုိ း္ တစ္ကိုငး္ အသင့္ပါလာၿပီးသား။ သူဓါးေျမႇာင္ကုိ တစခ္ ်ကအ္ ဝင့္မာွ သလူ႔ ကထ္ ဲက ဓါးေျမာႇ င္ကို လကပ္ ံကိုင္းႏွင့္ ႐ကုိ ခ္ ်လိကု သ္ ည။္ ဓါးေျမႇာငအ္ ေဝးသု႔ိ လြငသ့္ ြားေလသည္။ ခက္ရငး္ ခြကဲ့သ႔ေုိ သာ လကပ္ ံကိုငး္ ျဖင့္ ထိုသူ၏လည္မ်ဳိကုိ ခြဘက္မွ ေထာက္ကာ လက္ပပံ ငသ္ ိ႔ု ဖိကပ္ထားလကုိ ္သည္။ လညမ္ ်ဳမိ အစရ္ ေအာင္ ထသုိ ူ ေမးကို ေမာ့တင္ထားရေလသည။္ သငး္ ကိခု ်ဳပမ္ ိၿပီ။ သငး္ ေသးြ မနညး္ ။ လကပ္ ကံ ငုိ ္းခြျဖင့္ လညမ္ ်ဳကိ ုိ အေထာက္အညပႇ ခ္ ထံ ားရသည့္တငုိ ္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသးြ ႐းူ ေသးြ တနး္ မျဖစ္။ လက္ပကံ ိုင္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆပု ္ကငုိ က္ ာ တြန္းဖယသ္ ည္။ မရ။ ေျခကားရား တနြ ္က႔ ာ အက်အန မေိ နေတာ့သည။္ “ေျပာစမး္ ၊ မငး္ ဘယသ္ လူ ဲ” လက္ပကံ ုငိ ္းကုိ အေပၚသ႔ို တြနး္ ျမငႇ လ့္ ိကု ္သည။္ သငး္ ပုိ၍ အေနဆးို မည္။ “ေျပာစမ္း၊ မင္းဘယသ္ ူလဲ” သူက လကပ္ ံကိုင္းကုိ ပုတ္ျပကာ ေအာက္ႏိွမ့ေ္ ပးရန္ လက္ဟန္ျပသည္။ ဟုတေ္ ပသားပဲ။ လညအ္ စက္ ာ ေမးေမာ့ထားရေသာသူ ဘယလ္ လို ပု စ္ ကားေျပာႏုိငမ္ ည္လဲ။ လကပ္ ံကုိင္းကုိ ေအာကအ္ နညး္ ငယ္ ႏိွမ့ေ္ ပးလုကိ သ္ ည္။ “ေျပာ” “က်ဳပ္ ခုိးသားႀကီး ငတကျ္ ပား” “ဘာ...” ေပါကက္ ြဲျခငး္ ႏွင့္အတူ ကုငိ ္းကို ထပ၍္ ဖဖိ ိႏပွိ ႏ္ ိွပ္ ျမႇငလ့္ ကုိ ္မိသည္။ သညေ္ နရာတြငပ္ င္ အေသသတေ္ တာမ့ ည္ဟု... ႐ုတ္တရကပ္ င္ ဝရီးကုိ သတိရလကုိ သ္ ည္။ အဒႏိ ာၷ ဒါနကကံ ို က်ဴးလနြ ္သအူ ဖ႔ုိ အတတႏ္ ိငု ဆ္ ံးု က်န္ေသာ ကံေလးပါးကုိ ေရာွ ငပ္ ါဟူေသာ ဝရီး၏ဆံးု မစကား။ ဆပူ ြက္ေနေသာ ေဒါသတက႔ို ုိ ပင္ပန္းႀကီးစာြ မ်ဳိခ်လွ်က္၊ လကပ္ ကံ ိငု ္းကို ျပန္ေလွ်ာေ့ ပးလကို သ္ ည။္ “မင္း... ငတက္ျပားမဟုတဘ္ ူး။ မနွ ္မနွ ္ေျပာ” “ဟတု တ္ ယ္။ က်ဳပ္ ငတက္ျပား” “မဟတု ဘ္ းူ ။ မဟုတ္ဘးူ ” 192

“ဟုတတ္ ယ။္ က်ဳပင္ တက္ျပား။ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ။ ရမဲ က္လား၊ သတ္ခ်င္ရင္ သတ္ပစ္လိုက္၊ စစက္ ုငိ း္ ေရဝွမ္းမာွ အေျခခ်ခဲတ့ ဲ့ ငတက္ျပားဆတုိ ာ က်ဳပ္ပဲ။ ေ႐ႊတကို ္စိုးရဲ႕ ရမဲ က္ေတကြ ို သတု ္သင္ပစ္ခ့တဲ ့ဲသူ။ ေ႐တႊ ိုကစ္ ိးု ရဲ႕ ေႁမြကိုသတ္ၿပးီ စိနေ္ တြကယုိ တူ သဲ့ ၊ူ ေနျပည္ေတာမ္ ာွ ဘဇု ပတ္႐ြက္ခ်တသ့ဲ ူ၊ သူဆငး္ ရဲေတကြ ို ေဝငေွ ပးတသ့ဲ ၊ူ အဲဒီငတကျ္ ပားဟာက်ဳပ္ပဲ” ဘုန္းေတာ္ႀကီးေရွ႕မာွ စာအံေသာ ေက်ာငး္ သားလို တတတြ ္တတြ ္ ႐တြ ္သာြ းသည။္ သူေျပာပုကံ ုိ ၾကားရေသာအခါ ေစာေစာက ေဒါသမ်ား ဘယ္ေရာကသ္ ြားသည္မသေိ တာ။့ အထူ ကဲ လိႈက၍္ လိႈက္၍ ရယခ္ ်ငလ္ ာေလသည္။ လက္ပကံ ငုိ ္းကို ေလွ်ာ့၍... “ကုိငး္ ... ေျပာစမ္းပါဦး။ ခုိးသားႀကးီ ငတကျ္ ပား။ ဒညီ ေကာ ဘာေတြခိးု ခ့ဲသလဲ” “ခိးု ခတဲ့ ယ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပးီ ေသးဘးူ ။ အခု ေ႐ႊနန္းေတာက္ ုိ တက္မလု႔ိ” အေယာငေ္ ဆာင္သကူ ပို၍သ႐ုပ္ပီေနေခ်ေသးသည္။ “ဟင္... ဟုတ္လား။ ေ႐ႊနနး္ ေတာ္ ဘယေ္ နရာလဲ” “ဘယ္ေနရာရမာွ လဲ။ သတးို မင္းဖ်ားရဲ႕ စကရ္ ာနန္းေဆာငေ္ ပါ့” “ဘရု င့္ စက္ရာေဆာငတ္ ကၿ္ ပီး မင္းက ဘာခုိးမွာလဲ” “ပတၱျမားေက်ာကစ္ ဓီ ါး ယူမလ႔ို” ဆက္၍ ဟနမ္ လပု ္ႏိုင္ေတာ။့ ဟက္ဟက္ပကပ္ ကပ္ င္ ရယ္မိေလသည္။ “ကိုငး္ ... ခးို သားႀကးီ ငတကျ္ ပားရယ။္ မငး္ ဘယ္သဆူ ိုတာကုိ အမနွ ္အတငုိ း္ သာ ေျပာပါေတာ့ကာြ ” “က်ဳပ္ ငတကျ္ ပားပါ ဆုိေနမွ ဘာေျပာရမွာလဲ” “ေဟေ့ ကာင္” လကပ္ ကံ ုိင္း ခကရ္ င္းခြဘကသ္ ို႔ ဘယလ္ က္ျဖင့္ တးို ကိုငက္ ာ ညာလကျ္ ဖင့္ သကူ႔ ယို က္ ်ပ္ ရင္ဘတ္စကုိ တငး္ တငး္ က်ပ္က်ပ္ပင္ ဆပု ္ကိငု ခ္ ါယမး္ ပစလ္ ုိက္သည္။ “ေဟေ့ ကာင္... ငတက္ျပားေရွ႕မာွ မင္းကယုိ ္မင္း အမွန္အတုိငး္ ဝန္ခစံ မ္း” “ဗ်ာ...” 193

တစခ္ ်ိနလ္ းုံ တငး္ မာေနေသာ ထုိသူ အရည္ေပ်ာက္ ်သာြ းသည။္ “ေျပာေလကြာ ေျပာစမ္း။ ငါေ့ ရွ႕မာွ မင္းဘယသ္ လူ ဲဆုိတာေျပာစမ္း” “ေနာင္... ေနာင္ႀကီးဟာ ခုးိ သားႀကီး ငတကျ္ ပားလား” “မင္းဘယသ္ ူဆိုတာကိသု ာ ေျပာစမ္း” သူ႔တစက္ ယုိ လ္ းုံ ဆတ္ဆတတ္ ုနလ္ ာသည။္ လကေ္ ခ်ာငး္ မ်ား ကားရားျဖန႔္လ်ွ က္ သဆူ က္ေျပာေလသည္။ “ေနာင္ႀကီးဟာ ခးို သားႀကီး ငတက္ျပားပဲေနာ။္ အမံ ယေ္ လး ဝမ္းသာလိကု တ္ ာ ေနာငႀ္ ကီးရာ။ ေနာငႀ္ ကီးကုိ က်ဳပေ္ တြ႔ခ်င္လြန္းလ႔ို ငတကျ္ ပားေယာင္ေဆာငခ္ ့ဲရတာပါ။ ငတက္ျပားအတုေပၚၿပီဆရို င္ ေနာင္ႀကးီ န႔ဲ တစ္ေန႔မဟတု ္ တစ္ေန႔ ေတြ႔မွာပဲဆုၿိ ပးီ က်ဳပအ္ ခုလို လပု ရ္ တာပါ။ က်ဳပ္ကုိ ခ်မး္ သာေပးပါ ေနာငႀ္ ကးီ ရယ္” မဆု ုးိ ၏ ေရွ႕ဝယ္သားေကာင္၏ ဇာတိမာန္ ဘာြ းခနဲ ေပၚေပၿပ။ီ “ေအးေျပာစမး္ ။ မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလပု ရ္ တာလဲ” “ေျပာပါမယ္။ ေျပာပါမယ္။ က်ဳပက္ ုိ ဒီဟာႀကးီ ဖယ္ေပးပါဥးီ ဗ်ာ။ က်ဳပလ္ ည္မ်ဳအိ စလ္ ွၿပီ” လက္ပကံ ငိ္ု ္းကို္ ဖယ္ေပးလကုိ ္သည။္ ထိုသကူ လည္ပင္းကို ပတြ သ္ ပလ္ ွ်က္... “က်ဳပ္ဟာဘရု င့္ကုယိ ရ္ ံေတာတ္ ပက္ တပ္သားရမဲ က္တစ္ဦးပါ။ အဝေနျပည္ေတာ္ တညေ္ ထာငစ္ ကတည္းက ဘုရငက့္ ိုယရ္ ံေတာ္တပ္ထဲ ဝင္ခဲတ့ ာပါ။ သစၥာရိွရနိွ ႔ဲ အမႈေတာထ္ မ္းခ့ဲသပူ ါ။ ဒါေပမယ့္ အဝဘုရငက္ က်ဳပရ္ ဲ႕သစၥာရမွိ ႈကို ေျခနဲ႔နငး္ ေျခဖ်က္ခဲ့တယေ္ လ” ႏမႈ း္ ခမ္းေမႊးစစ၊ အသားလတ္လတ္၊ အရပထ္ ာြ းထာြ း က်စလ္ ်စေ္ သာ ခႏာၶ ကယို ၊္ စူးရွေသာ မ်ကလ္ းုံ ၊ ပါးလ်ားေစစ့ ပ္ေသာ ႏႈတခ္ မး္ ၊ ေမး႐းုိ ကားကားႏွင့္ ထုိသူသည္ ကယို ္ရေံ တာရ္ မဲ က္ တပသ္ ားေကာင္းတစ္ဥးီ ျဖစ္ခဲ့မညဟ္ ု ေတြးမေိ လသည္။ “ဆစို မး္ ပါဥးီ ။ ဘယ္လို ေျခနဲန႔ ငး္ ခဲ့တာလဲ” “က်ဳပ္မာွ အင္မတနခ္ ်စ္ခဲရ့ တဲ့ ႏွမေလးတစ္ဥးီ လည္းရတွိ ယ္။ ေလာကႀကီးမာွ ဒီေမာင္ႏွမ ႏစွ ္ေယာကပ္ ဲရတိွ ာ။ ဒီႏွမေလးကို ဘုရင္သတးို မင္းဖ်ားက သူ႔ရဲ႕ဗုလိ မ္ ငး္ တစ္ေယာက္လကထ္ ကဲ ို အမနိ ႔ေ္ တာန္ ႔ဲ အပ္ႏွငး္ လိုကတ္ ယ္ေလ” “ဟ... မငး္ ႏွမ ဗလုိ ္မင္းကေတာ္ ျဖစသ္ ြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါခ်ီးျမငႇ ႔္ေျမႇာကစ္ ားတာပဲေပါ့” လကပ္ ံပငျ္ မစ္ဆကံု ုိ ထိုင္ခ်လုိကၿ္ ပးီ စကားဆက္ေျပာသည္။ 194

“ဘယက္ ခ်ီးေျမာႇ ကရ္ မာွ လဲ ေနာင္ေတာရ္ ာ။ အဲဒဗီ ိလု မ္ ငး္ က ေနျပည္ေတာ္တပေ္ တာေ္ တြရဲ႕ ဗုိလမ္ ငး္ ေတြထဲမွာ ေသရညအ္ ေသာကဆ္ ံုး၊ အက်င့္အေဖာကျ္ ပန္ဆံးု ၊ မယားအမ်ား အယဆူ းုံ လယူ တု မ္ ာႀကးီ ဗ်။ ဒါကို တစ္နနး္ ေတာလ္ ုံးအသိ။ သလိ ်ွ က္နဲ႔ ဘုရင္ဟာ သ႔ူဗုလိ ္မင္းကုိ သူလက္သပ္ေမးြ ၿပးီ က်ဳပ္ကေို စာက္ ား၊ က်ဳပႏ္ ွမေလးရဲ႕ ဘဝကို ပ်က္စီးေအာင္ ဒီလို လုပပ္ စ္လိကု တ္ ာ။ “ေတာက္...” ေတာကေ္ ခါကသ္ ံ ျမညလ္ ေွ ခ်သည္။ “ငါၾကားဖူးသေလာက္ေတာ့ ဘုရငဟ္ ာ မနွ ္ကန္တ့ဲသူလို႔ သရိ တာပဲ” “အဲဒါ ေနာင္ႀကီးတရို႔ ဲ႕အၾကား၊ တကယ့္တကယက္ ်ေတာ့ သတုးိ မငး္ ဖ်ားဟာ ဒလီ ိုမဟုတ္ဘးူ ဗ်။ အလြနေ္ ဒါသႀကးီ ၊ အလြနခ္ ကထ္ န္၊ အလြန္အမ်ကေ္ စာင္မာန္ႀကးီ တာ၊ မဖိ ုရားႀကီးေစာဥမာၼ ဆလို ဲ ေန႔စဥ္န႔ဲအမ်ွ မ်ကရ္ ညန္ ႔မဲ ်က္ခကြ ္” ဘရု ငႏ္ ငွ ့္မိဖုရားအေပၚ သေူ ျပာပံုဆိုေပါက္ ျပတသ္ ားလနြ း္ ၍ သေဘာက်မသိ ာြ းေလသည္။ “ဆိုစမ္းပါဥးီ ။ ဒါနဲ႔ပဲ မငး္ ... ခိးု သားႀကးီ ငတကျ္ ပားအေယာငေ္ ဆာင္ေရာလ့ ား” “က်ဳပက္ ို ခြငလ့္ တႊ ္ပါ ေနာငႀ္ ကီးရာ။ ဒဘီ ရု င္ကုိ ဘယန္ ညး္ န႔ဲ လက္စားေခ်ရမလဲ၊ လုပႀ္ ကံရေအာငက္ လဲ သ႔ူမာွ အေစာင့္ေတြက အထပထ္ ပ၊္ သကူ ယို ္တုိင္ကလဲ လက္နက္ငါးပါးကၽမြ ္းက်ငသ္ ူ၊ ဒီေတာ့ေနာက္ဆုးံ ဒီနည္းပဲေ႐ြးၿပီး သငး္ ကုိ အေႏွာင့္အယကွ ္ေပးမယ္ဟဲ့ဆုၿိ ပီး လပု လ္ ကို တ္ ာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဒီလို လုပ္ရင္ တစေ္ န႔ေသာအခါ ေနာင္ႀကီးနဲ႔ဆမုံ ွာပဲ၊ ဆံရု င္ ေနာငႀ္ ကးီ ဆီ တပည့္ခံမယ္ဆၿုိ ပးီ လုပ္လုိက္တာပါ” ေၾသာ္... ျဖစ္ရေလျခင္းဟု ရငထ္ ဲမွညည္းမေိ လသည္။ ဝရးီ လက္ထက္မွ စခ့ဲေသာ ‘ငတက္ျပား’ သည္ သးုံ ႏြယ္သံုးဆက္သိုတ႔ ိုင္မ်ား ဆင္းသကေ္ ပါကဖ္ ြားေလမညလ္ ားမသ။ိ “အငး္ ... မင္းေျပာတဲ့အတိုငး္ သာ မွနရ္ င္ ဘုရငသ္ တးုိ မင္းဖ်ားဟာ အက်င့ေ္ ဖာက္ျပားသူေပါ့” “ဟာ... ေနာငႀ္ ကီးႏယွ ္ ဘုရင္တင္ ဘယက္ မလဲ။ အတြငး္ သငး္ စား ငႏယြ ႏ္ ုဆုတိ ာလဲ အလကား။ သစ္ေခါငး္ ေပါကလ္ ို လူႀကးီ ဗ်။ ပတူးသဃၤရာဇာဆတုိ ာလဲ ေဗဒငတ္ ကြ ္လကုိ ္ ယၾတာေခ်လုိက္န႔ဲ မင္းဆရာသာဆိတု ာ ဘာေတြလပု ေ္ နမွနး္ လဲ မသဘိ းူ ။ အျမင့္ၿမိဳ႕စား တရဖ်ားေစာ္ကဲ ဆတုိ ာမလဲ ဘုရငေ့္ ယာက္ဖေတာဆ္ ုၿိ ပီး ေသးြ နားထင္ေရာက္ေနတာ။ တစ္နန္းေတာ္လံးု ဟာ စတိ ပ္ ်ကစ္ ရာခ်ညး္ ပဲ။ အဲ... အဲဒီထမဲ ာွ အဆိးု ဆံုးကေတာ့ မငး္ ႀကီးသီလဝေပါ့ဗ်ာ” “ေဟ... မင္းႀကးီ သီလဝက ဘယ္လုိဆုးိ သလကဲ ာြ ” “ဟာ... ဆုိးပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ လႀူ ကးီ ကလဲ အႀကးီ ႀကးီ ။ အစားကလဲ ႀကးီ ၊ အအိပ္ကလဲ စံုမက္၊ အပ်င္းကလဲ ထူလုိက္ပံုမ်ား၊ တစ္ေန႔လံးု ေနလ႔ုိ စကားသုံးခနြ း္ မေျပာဘးူ ။ ရမည္းသင္းစားသာဆုိတယ္ သ႔ူရမည္းသငး္ အတြက္ 195

သဘူ ာမလွ ပု ္ေပးတာမဟုတဘ္ ူး။ အဝေနျပည္ေတာမ္ ာွ ပဲ စည္းစိမအ္ မ်ဳးိ မ်ဳးိ ခံစားေနတာ။ ဘုရငက္ ုိယ္တိငု က္ ခန႔ည္ ားရတယ္ဆုိၿပီး သ႔ူကုိယသ္ ူ စၾကဝေတး ဗႏၶတ္မင္းေလာက္ ထငေ္ နတာ။ တငုိ း္ ေရးျပညရ္ ာ ျပည္သားျပညသ္ ူ အေရးအရာ ဘာဆိဘု ာမွ လုပတ္ တတ္ ာမဟတု ဘ္ းူ ။ က်ဳပျ္ ဖင့္ဗ်ာ အဝေ႐ႊနန္းေတာ္တစခ္ လု းုံ ကုိ မီးတကို ၿ္ ပီး ဧရာဝတီျမစ္ေရန႔ဲ ေဆးေၾကာပစ္ ခ်ငတ္ ာပဲ။ ဒါမွ အညစ္အေၾကးေတြ စင္သြားမွာ” ႏွမငယ္တစ္ဥးီ ကို အေၾကာငး္ ျပဳၿပးီ စတိ ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနဟန္တေူ သာ ထုိသကူ ၾုိ ကည့္ရငး္ သ႔ူစကားေတြနားေထာင္ေနရင္း ရယခ္ ်င္လာသည။္ သ႔ူေျပာစကားအတိငု း္ ဆုိလွ်င္ ဘယသ္ ူမွ အေကာငး္ မရိွေတာ။့ သု႔ေိ သာ္ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ဳိေသာ ထသို ႔ကူ ိုေတာ့ အျမင္ၾကညလ္ င္ေအာင္ လပု ္ေပးရလိမမ့္ ည။္ ‘ငတက္ျပား’ အမညခ္ သံ တူ စေ္ ယာက္တြင္ ထသို ေ႔ုိ သာ အန႒ိ ာ႐ုစံ ိတ္မရွေိ စရ။ “ဒီမယ္ ကုိယလ့္ ။ူ အဲ...မငး္ နာမညက္ ...” “ငျဖဴနက္” “အငး္ ... ငျဖဴနက။္ နာမညက္ လဲကြာ ဆနက္႔ ်င္ဘက္အေရာင္ႏွစ္ခုန႔။ဲ ထားပါေတာ့ ငျဖဴနက။္ မငး္ တကယပ္ ဲ ငါနဲ႔တြဲခ်င္သလား” “ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ ေနာင္ႀကီးရယ္” “ေကာင္းၿပ။ီ ငါကေတာ့ ဘယသ္ ူနဲမ႔ ွ တြဲတေ့ဲ ကာင္မဟုတ္ဘူး။ မငး္ ကလုိ ဲ ငါလကမ္ ခဘံ ူး။ မင္းခးုိ သားဆကလ္ ပု ္မယဆ္ ိုရင္ မငး္ ဘာသာမင္းဆကလ္ ုပ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုငါ တစခ္ ါတည္းမာွ လိုက္မယ္” “ဟတု ္... ဟုတ္ကဲ႔” “ေနရာတကာမွာ အေကာငး္ အဆးုိ ႐ွိတယ္။ ခိုးသားဆုတိ ာ နဂုိကမွ မေကာငး္ ေသာ အသကေ္ မြးသ။ူ ဒါေပမယ႔္ အဲဒမီ ေကာင္းတဲ႔ ခးို သားမွာလဲ ေကာင္းတာေလးေတြ ရွိရမယ။္ နားလညလ္ ား” “ဟတု ္ကဲ့ ေနာင္ႀကးီ ငတက္ျပား” “ေအး... ပထမအခ်က္က မင္းငါ့နာမညက္ ို အခကု စၿပးီ စနြ လ႔္ တႊ ္ပါ” “ေကာငး္ ပါၿပီ ေနာငႀ္ ကးီ ရယ္” “ဒုတယိ အခ်ကက္ မင္း ခုိးသားတစေ္ ယာက္ အေနန႔ဲ တကခ္ ်င္တ့ဲအိမ္တက။္ ဝင္ခ်ငတ္ အ့ဲ ိမ္ဝင။္ ေ႐နႊ န္းေတာ္အေရာက္ မင္းစြမး္ လ႔ို ဝငခ္ ်ငလ္ ဲ ဝင္။ ဒါေပမယ့္ ဘရု ငက္ ုိ ဘယ္ေတာမ့ ွ မေစာက္ ားန႔ဲ” “ေနာင္ႀကးီ ။ အဲဒီဘရု င္က က်ဳပက္ ုိ” 196

“တိတ္... ငါေျပာတာနားေထာင။္ တုိင္းေတာျ္ ပည္ေတာရ္ ဲ႕ အရငွ သ္ ခင္မွာ သဘ႔ူ ုန္း၊ သက႔ူ ၊ံ သပ႔ူ ါရမီရိွတယ္။ ဘုရငသ္ တးုိ မငး္ ဖ်ားဟာ မင္းအတြက္ တစ္ကကြ ္တစေ္ လ ဆးုိ ခ်င္ဆးို မယ။္ ဒါေပမယ့္ သဟူ ာ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေတြကုိ စစု ညး္ ၿပးီ အုပခ္ ်ဳပ္ႏငုိ တ္ ဲ့သကူ ြ။ အဝေနျပညေ္ တာႀ္ ကးီ ကို တညေ္ ထာင္ႏုိငခ္ ့ဲသူ။ ျပညသ္ ားျပည္သူေတြရဲ႕ ေကာငး္ ရာေကာင္းေၾကာငး္ လပု ေ္ နတဲ့သူ။ သမူ ေကာင္းရင္ သလ႔ူ မး္ သူထြငသ္ ာြ းလမိ ့္မယ္။ ထးီ ေရးနနး္ ေရး ႐ပႈ ္ေထြးလု႔ိ ထီးနနး္ အေမြဆကခ္ ံလသုိ ေူ တြရိွလု႔ိ အေရးေတာေ္ ပၚၿပီဆုိရင္ ဘုရငလ္ ုပသ္ ူက လုပ္ႀကံလိမမ့္ ယ။္ ဒါ သူတု႔အိ ေရး၊ မင့္အေရးမဟုတဘ္ ူး။ မင္း ဘရု ငလ္ ပု ခ္ ်င္ရင္ ဝ့ံရင္ အျပင္ထကြ ္ ပနု ္ကန္စား၊ လက္႐းုံ ႏွလုံးနတ႔ဲ ကုိ ္၊ ဒီလိုမွ မဟတု ္ရင္ မင္းခိုးသားပဲ လပု မ္ ယဆ္ ရို င္ ကယုိ ့္အလုပ္ကယုိ ္လပု ္ ၾကားလား” “ၾကားပါတယ္ ေနာငႀ္ ကးီ ” “ေအး... ခးို သားပသီ တဲ့ ခိုးသားျဖစ္ခ်င္ရင္ ဒါကုိ ပထမဆံုး ႏွလံုးသငြ ္း၊ ေနာက္ထပေ္ စာင္ထ့ နိ း္ ရမယ့္ ေရာွ ငၾ္ ကဥရ္ မယဟ့္ ာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခနု ငက္ ငါေျပာတာကုိ မငး္ အရငဆ္ ံးု ႏလွ ုံးသြင္းတတမ္ ွ က်နတ္ ာေတြကို ငါအလ်ဥ္းသင့္သလို ေျပာမယ္” “ေကာငး္ ပါၿပီ ေနာင္ႀကးီ ” လကပ္ ံပင္ အရိပသ္ ည္ အေနာက္ယြန္း လေရာင္ေၾကာင့္ အေရွ႕သ႔ုိ တိမး္ ေခ်ၿပီ “ေနစမး္ ပါဦး။ မင္းေစာေစာက ေျပာေတာ့ ဘုရငစ့္ က္ရာေဆာင္ကို တကမ္ လုိ႔ဆုိ” “ဟတု ္တယ္ ေနာငႀ္ ကးီ ။ ပတျၱ မား ေက်ာကစ္ ဓီ ါး တကယ္ မူ လို႔” ငျဖဴနက္၊ သကူ ား ဘရု င့္ကယုိ ္ရံေတာ္ တပ္သားျဖစခ္ ့ဲဖးူ သူ။ ဘရု င့္စက္ရာေဆာင္ကုိ သူ အေသးစတိ ္ ကၽြမ္းက်င္ေပလိမ့္မည။္ သညည္ ကား ထးူ ျခားေသာည။ ငျဖဴနက၏္ အကူအညျီ ဖင့္ ဘုရင့္စက္ရာေဆာင္သ႔ုိ ဝငလ္ ိုက္ရလ်ွ င္။ မိမိသည္ ဘရု ငန့္ န္းေဆာငက္ ို ကၽြမး္ က်င္သူမဟုတ။္ ငျဖဴနကက္ ပတၱျမား ေက်ာကစ္ ဓီ ါးကယို ူ၊ မိမကိ စနိ ္တံုးမ်ားကုိ... “ေဟ့ ငျဖဴနက္” “ခင္ဗ်ာ ေနာငႀ္ ကးီ ” “ငတက္ျပားအတု ငျဖဴနက္နဲ႔ ငတက္ျပားအစစ္ ငါန႔ဲ စေတတ႔ြ ့ဲညမာွ တႏိ႔ု စွ ေ္ ယာက္အတူ ေ႐ႊနန္းေတာက္ ို တကၾ္ ကစုိ႔လား” 197

“ဟာ... ေနာငႀ္ ကးီ ” “ဘာလဲကြ” “က်ဳပ္ ေသေပ်ာၿ္ ပီဗ်ာ။ က်ဳပ္ေသေပ်ာၿ္ ပီ” “ကုိင္း... ဒါျဖင့္ သြားၾကစို။႔ မင္း ဘရု င့္စကရ္ ာေဆာငက္ ုိ ကၽမြ း္ က်င္တယ္ေနာ္” “က်ဳပအ္ လြတေ္ တာင္ ရတယဗ္ ်ာ” “ေကာင္းၿပီ” “ေၾသာ္... ေနာင္ႀကီး” “ဘာလဲ” “ဘဇု ပတ္႐ြက္ ပါတယ္ေနာ္” “ငါ့မာွ မပါဘူးပဲထား၊ မငး္ မွာ ပါတယ္ မဟုတ္လား” “အလွဆံးု အႀကးီ ဆးုံ ဘဇု ပတ္႐ြက္ေတြခ်ည္းပဲဗ်” ႏစွ ဥ္ ီးသား ရယသ္ ံကို လကပ္ ျံ မစ္ဆုံ အေခါက္ပ်ဥႀ္ ကီးက ျပနလ္ ည္၍ ပတ့ဲ င္လကုိ ္ျပန္ေလသည္။ ***** 198

။၂၈။ ႏွစ္ေယာက္တြဲ မထြက္ရသညမ္ ွာ ဝရီးမရိွေတာက့ တညး္ က။ ၿပးီ ေတာ့ ငျဖဴနက္ကလညး္ ငတက္ျပား အမည္ခံသ။ူ စိတလ္ ႈပ္ရာွ းသလိလု ုိ ေပ်ာ္သလုလိ ို ျဖစေ္ နသျဖင့္ ကယုိ ္က့ ိကု ုယိ ္ သတိေပးေနရသည။္ ငျဖဴနက္ကား ေျပာသည့္အတုိင္း ေ႐ႊနနး္ ေတာက္ ို အလြတ္ရေနသူပင။္ ကင္းေစာင့္ရဲမကမ္ ်ား အဝငအ္ ထြက္ အေျပာင္းအလကဲ ိုပင္ အတအိ က်သိသ။ူ လံွရွညက္ ိုင္ ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာခ်ငး္ ခုိငး္ ၍ အေလ်ွ ာကတ္ ြင္ ေမာွ င္ရိပခ္ ုိ၍ ေႁမြႏစွ ္ေကာငလ္ ို ေလ်ာခနဲ ဝငလ္ ိုက္ၾကသည။္ နနး္ ၿမိဳ႕ေတာစ္ ပ္ထပိ ္အေရာကတ္ ြင္ သရက္ပင္ေလးပင္။ ကုကၠဳိ ပင္ သံုးပင။္ တမာပင္ ငါးပင္တကိ႔ု ို ေျပးဝင၊္ ေျပးကပ၊္ ေျပးထြကက္ ာ လပႈ ္ရာွ းခၾဲ့ ကသည။္ ငျဖဴနက္ကား ခုးိ သားေကာငး္ တစ္ေယာကျ္ ဖစဖ္ ႔ုိ အလားအလာ အလြန္ေကာငး္ ေနသည။္ ကုယိ ရ္ ေံ တာတ္ ပသ္ ားတစ္ဦး၏ အေလအ့ က်င့္သည္ သ႔ူအတကြ ္ အလနြ အ္ သးံု ဝင္ေနသည။္ ေျခသကံ ို သညထ့္ ကပ္ ၍ုိ လုံေအာင္၊ အသက႐္ ဴွ သကံ ို သညထ့္ ကပ္ ၍ို ၿငမိ ္ေအာငထ္ ိနး္ ႏုငိ ္လွ်င္ သူအေတာေ္ လး စတိ ခ္ ်ရေလာက္ၿပဟီ ု ထင္သည္။ “ဒါ ဗုိလ႐္ ႈခတံ ဲ့ေနရာ” ေလသံျဖင့္ ေျပာသည။္ စကားလံးု ဝမေျပာရဟု လက္ဟနျ္ ပလိုကသ္ ည။္ ေအးေလ... ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ခးို သားမွ မဟတု ္ေသးဘကဲ ိးု ။ အေမွာင္ရိပ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္းျဖငပ့္ င္ ဘရု ငစ့္ ကရ္ ာေဆာင္သု႔ိ ေရာက္ခ့ေဲ လၿပီ။ ေခါငး္ ရင္းက်က် ၾကမ္းျပင္ေအာကတ္ ြင္ ဒူးေထာကလ္ ်ွ က္ ငျဖဴနကက္ ုိ အေပၚသို႔ ၫနႊ သ္ ည့္ လကဟ္ န္ျပသည္။ အဓိပၸါယ္ကား နန္းၾကမး္ ျပင္ကုိ ခြာ၍ ဝင္ရန္။ ေခါငး္ ညိတ္ျပလုကိ သ္ ည။္ 199

အတိ ္ကပပ္ ါေသာ ခါးပတက္ ို ထတု ္လကုိ သ္ ည။္ ***** ေခါငး္ ဝင္ကယို ဆ္ ံ့ ၾကမး္ ေပါကျ္ ဖစသ္ ြားသည။္ ငျဖဴနကက္ ၾကမ္းေပါက္ဝတညတ့္ ညတ့္ ြင္ ဒူးႏစွ ေ္ ခ်ာင္းေပၚ လကေ္ ထာက္၍ ကုန္းကကြ ြ ရပ္ေပးသည္။ သပ႔ူ ခုံးေပၚသု႔ိ လကပ္ တု ္ျပသည္။ သ႔ူအေပၚတက္၍ ၾကမး္ ေပါကထ္ ဲသိ႔ု ဝင္ရန္... ေခါင္းခါျပလုိကသ္ ည။္ ပခးံု ေပၚတက္ၿပးီ ဝငရ္ န္မလိဟု ။ု လက္ခပု တ္ စ္ေဖာင္ခန္႔ အျမင့္ ၾကမ္းေပါကသ္ ို႔ ခုန္ဆလဲြ ကုိ ္သည။္ လက႐္ ုးံ အားကို သံုးကာ တစ္ကိယု ္လံးု ကုိ ေျမာႇ ကယ္ လူ ကို သ္ ည္။ ဘရု ငစ့္ ကရ္ ာေဆာင္၏ နန္းၾကမ္းျပငသ္ ို႔ ေျခတင္မိၿပီ။ ၾကမး္ ေပါကမ္ ွ ေအာက္ငၾုံ႔ ကည့္လုိကသ္ ည။္ ငျဖဴနက္ကို လက္တြဲ ေခၚရန္။ သိုေ႔ သာ္ ေအာက္မွာ ငျဖဴနကမ္ ရိေွ တာ့။ အလိလု ို ႏုိးၾကားတတေ္ သာ အသျိ ဖင့္ အႏၲရာယ္၏ အေငြ႔အသက္ကုိ ႐ွဴ႐ကိႈ ္မိလိကု ္သည။္ မာွ းၿပီဟေူ သာ အသိျဖင့္ ၾကမး္ ေပါကမ္ ွ ေအာကျ္ ပနဆ္ င္းရန္အျပင္... ႐ုတ္ခ်ညး္ မွာပင္ ကယို ေ္ ပၚသုိ႔ တစ္စတံု စခ္ ကု ်လာသည။္ ေလးလေံ သာ အရာတစ္ချု ဖစသ္ ည္။ ဝကဝ္ ႀံ ကီးတစေ္ ကာငေ္ သာမ္ ွ ႐နု း္ ထြက္ျခင္းငွာ မစမြ ္းသာသည့္ ႀကိဳးပုကိ ္ႀကးီ တစခ္ ု ျဖစ္သည။္ ***** 200