ရွှေတိုက်စိုး (ချစ်ဦးညို)

“မးို ေကာင္းဘရု င္ စစက္ ိုင္းရဲ႕ အခငး္ အက်င္းမနွ ္သမ်ွ ကုိ ကၽႏြ ္ပု ္အသဆိ ံုး ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ၍္ စစက္ ငုိ း္ ကုိ အလြယတ္ ကူ လုပ္ႀကသံ ိမ္းပကို ္ဖု႔ိအတြက္ တပ္ဥးီ မွာ စစမ္ ွဴးအျဖစ္ အရာေတာေ္ ပးမယ္ဆရုိ င္ ကၽႏြ ္ုပထ္ က္ပုိ၍ သင့္ေတာ္မယ့္သူ မရပိွ ါဘးူ ” “အင္း... ေျပာစမ္း” “မုးိ ေကာင္းတပေ္ တြလဲ အထိမနာ မပင္ပနး္ ေစရေအာင္ စစက္ ိုငး္ ကလုိ ဲ မုးိ ေကာငး္ ရဲ႕လက္ေအာကမ္ ာွ သြတ္သြင္းရေအာင္ စစက္ ုငိ း္ ကုိ ကၽြႏ္ပု ္လပု ္ႀကံပါရေစ” “ေဟ့... မင္းေျပာကဟ္ ာ မင့္ဘေထြးေတာ္ မဟတု လ္ ား” “မနွ ္ပါတယ္ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘေထြးေတာမ္ င္းေျပာက္ရဲ႕ အရည္အေသးြ ခ်ိဳ႕တ့ပဲ ုံကို ကၽႏြ ုပ္ ္အသဆိ ုံးျဖစ္ေနတာပါ” “စစက္ ိုငး္ ကို မင္းလပု ႀ္ ကံမယ္ ဟတု ္စ။ ေအး... အေရးေတာ္ပံေု အာငၿ္ ပီ ဆုပိ ါစုိ႔... မငး္ ဘာလုိခ်င္သလဲ” “ဘရု ငသ္ ခုိ ်ညဘ္ ြားရဲ႕ ဘနု ္းအာဏာ အဝန္းအဝုိငး္ ထမဲ ာွ ပါဝင္တ့ဲ စစက္ ငုိ း္ ၿမဳိ ႕စား သတိုးမငး္ ဖ်ားဆုရိ င္ ကၽြႏပ္ု ေ္ က်နပပ္ ါၿပီ” “ေဟ... ငါ့ရဲ႕ သစၥာေတာခ္ ံ စစက္ ငုိ ္းစားအျဖစ္ မငး္ ေနခ်င္တယ္ ဟတု လ္ ား။ ငါ့တပ္ကို တစဝ္ က္ခယဲြ ူၿပီး မင္းစစက္ ုိငး္ ကို ခ်ီေပေတာ့” “သည္းခပံ ါ မိးု ေကာင္းဘရု င္။ မုိးေကာင္းတပေ္ တြန႔ဲ ခ်ီသာြ းရင္ ဘေထးြ ေတာ္ မင္းေျပာကက္ ကၽြႏပု္ ္ကုိ မယုသံ ကၤာ ႐ွိသြားပါလမိ မ့္ ယ္။ ကၽြႏ္ပု ရ္ ဲ႕အင္အားန႔ပဲ ဲ ဥပါယသ္ းုံ ၿပီး တိကု ္ပါရေစ” “ေအး... မွန္တယ။္ အင္း... ငါ့အမတခ္ ်ဳပႀ္ ကီး မငး္ မဟာေျပာတာမွန္တယ။္ တေကာင္းၿမဳိ ႕စားဟာ လူငယ္ေပမယ့္ လပု ္ရညႀ္ ကံရည္ အေျမာအ္ ျမင္နဲ႔ ျပည့္စတုံ ယဆ္ တုိ ာ အခု ငါေတရ႔ြ ၿပီ။ ကငို း္ ၿမဳိ ႕ျပင္မွာ မင့္တပ္ေတြ ျပနစ္ ုေဝးေပေတာ့။ မင့္ဘေထြးေတာ္က ႐းူ မကို ၿ္ ပးီ ခုခံေနလုိ႔ အခြငမ့္ သာရင္ ငါ့ဆီ စစက္ ေူ တာင္း ၾကားလား။ ကဲ... သြားတကို ္ေခ်ေတာ့ သတးို မငး္ ဖ်ား” ဂူထဲတြင္ တတိ ္ဆိတ္မညး္ ေမွာင္သေလာက္ ဂူအျပင္ဘကတ္ ြင္ကား မ်ကစ္ တိ စ္ဆံးု ျပနျ္႔ ပဴးသာယာကာ ေနေရာင္ျခည္ ျဖာေနေလသည။္ ဂူဝေက်ာကေ္ တာင္အေပၚစီးမွ ၾကညလ့္ ်ွ င္ မုိးကတု ္စက္ဝုိင္းအနီးရွိ စစ္ကုိင္းၿမဳိ ႕ကို ပ်ပ်ေရးေရး ေတြ႔ေနရသည။္ ဘုဇပတ္႐ြက္ေပၚ၌ ‘ငတက္ျပား’ ဟု ဆူးခၽနြ ္ျဖင့္ ထြငး္ ကာ ေရးရေသာအလပု ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပ။ီ ဝရီး ငတကျ္ ပားစကားအရဆိုလ်ွ င္ အျပငထ္ ြက္ခဲ့သည္မွာလည္း ငါးႀကိမ္ ရွခိ ၿ့ဲ ပီျဖစ္သည။္ ကယို တ္ ုိင္ အလုပမ္ လုပ္ရေသးေသာလ္ ည္း ဝရီးအတြက္ အေကာင္းဆးံု အကူအညီမ်ား ေပးႏငုိ ္ခၿ့ဲ ပီ ျဖစ္သည္။ 51

ေတာအုပအ္ တြင္းမာွ စခနး္ ခ်ညအပိ ္ၾကသည့္ စစ္ကငုိ း္ ရမဲ က္မ်ား၏ တဲသု႔ိ ခ်ဥး္ ကပက္ ာ သတူ ိယ႔ု လူ ာေသာ ဘ႑ာေတာမ္ ်ားကုိ ခိုးယူခဲ့သည္က ႏွစႀ္ ကိမ္၊ စစက္ ုိငး္ ေနျပညေ္ တာ္ရိွ ထင္ရာွ းေသာ သႂူ ကယြ ႏ္ စွ ္ဥးီ ၏ အိမမ္ ်ားသုိ႔ တက္ေရာက္ ထြင္းေဖာက္ခဲ့သညက္ ႏစွ ႀ္ ကမိ ္၊ စစ္ကုိင္းႏွင့္ ပင္းယကးူ သနး္ ေဖာကက္ ားျခငး္ ျဖင့္ ခ်မး္ သာႂကယြ ္ဝေနေသာ သူႂကြယ္ႀကီး၏ အိမ္သ႔ို ထြငး္ ေဖာကခ္ ဲ့သညက္ တစႀ္ ကိမ္ စုစေု ပါင္း ငါးႀကိမ။္ ဤငါးႀကမိ တ္ ြင္ ‘လကူ ေလး မငး္ အလုပလ္ ပု ္လုိရ႔ ၿပီ’ ဟု ဝရီး ငတကျ္ ပားက ဆိုသည္။ ‘ဝရီး ဒါဆိကု ်ဳပ္ ငတက္ျပားျဖစၿ္ ပီေပါ့’ ဟေု မးေသာအခါ တဟားဟားရယရ္ ငး္ ‘ဟတု ္တယ္... ဟုတ္တယ။္ မငး္ ငတက္ျပား ျဖစ္ၿပီ’ ဟု ေျဖသည္။ သ႔ုေိ သာ္... ၿပီးခဲ့သည့္ ငါးႀကိမေ္ နာက္ပုငိ း္ တြင္ ဝရီးသည္ ဘာတာဝနမ္ ွ ေပးမလာခ့ဲ။ အျပငလ္ ည္း ထကြ ္ခြင့္မေပးေတာ့။ ဂထူ ဲရိွ ပစညၥ း္ မ်ားကုိ ထပု ပ္ းုိ သိမ္းဆညး္ ေနရာခ်ရငး္ ျဖင့္သာ အခ်ိန္မ်ားစာြ ကနု ္လာခ့ဲသည္။ ဝရီးသည္ အျပင္သို႔ မေခၚေတာ့။ အေဝးဆီမွ စစ္ကငို ္းၿမဳိ ႕ရိပ္ကုိေငးရငး္ တျပနတ္႔ ေျပာ ျမင္ကြငး္ ကို ၾကည့္၍ စိတလ္ က္လတြ ္လပ္ ေပ်ာ္႐ငႊ ္ရမည့္အစား ဂတူ ြင္းမွာေနရသလို စတိ က္ ်ဥ္းေျမာငး္ ေနသည။္ ဤကာလမ်ားအတြငး္ ဝရီးကုယိ ္တုငိ ္လညး္ သးုံ ႀကိမတ္ ိတိ သနး္ ေခါင္မတိုင္မီ ထကြ ္သာြ းၿပးီ မနက္လငး္ အားႀကီးတြင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သးုံ ႀကိမ္စလးံု လည္း မည္မည္ရရ ဘာပစညၥ ္းမွ ပါမလာခ့ဲ။ သေ႔ုိ သာ္ ဝရးီ ၏မ်က္ႏွာတြင္ ပစၥည္းမရခဲ့ေသာေၾကာင့္ စတိ ္လက္ညႇိဳးႏြမး္ ျခင္း အရပိ ္အသြင္ မရွိ။ တစ္ခခု ုကုိ ရွည္လ်ားနက္႐ငိႈ ္းစာြ ေတးြ ေနဟန္ျဖင့္ ပကတိ တိတ္ဆတိ ္ေနတတ္သည္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ ဝရီးကို အကနု အ္ စင္ ဖြင့္ေမးေတာမ့ ညဟ္ ု ဆးံု ျဖတ္လုိက္ခ်နိ ္မာွ ပင္ ဂဝူ မွ ဝရီး၏အသံ ေပၚလာေလသည္။ “လကူ ေလး ထမင္းစားၾကစု႔ိေဟ့” ေက်ာက္တံုးေပၚမွ ခနု ဆ္ ငး္ လိကု ္သည။္ အေလအ့ က်င့္ရေနေသာ ေျခေထာက္ဖ်ားက အလိုအေလ်ာကပ္ င္ ေျခဖ်ားျဖင့္ က်သြားသည။္ 52

ထမငး္ ဝုိင္းသည္ စကားစျမည္ေျပာရန္ အခြင့အ္ သာဆုးံ ပင္။ ဝရီးကုိ ဟငး္ လ်ာဦးခ်ၿပးီ ၿပီးခ်င္းမွာပင္ စကားစလကို သ္ ည။္ “ဝရီးကို က်ဳပေ္ မးစရာေတြ အမ်ားႀကးီ ရွိေနတယ္” “ေမးစရာေတြ ဟတု ္လား... ဆုစိ မ္း” ပထမဆံုးထမငး္ လတု က္ ုိ ပါးစပ္၌ေတ့ကာ ဝရီးကေျပာသည။္ “အခုေနာက္ပိုငး္ မွာ ဝရီးက်ဳပက္ ို အျပငမ္ ေခၚေတာဘ့ းူ ။ ဟုိေျမာကဘ္ ကန္ ဂိ ံုးက သႂူ ကယြ ္အိမ္ကုိ ေဖာကၿ္ ပီးကတည္းက က်ဳပ္ကို အျပင္မေခၚတာ က်ဳပစ္ ိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိ းျဖစေ္ နတယ္” ထမင္းလတု ္ကုိ သြင္းကာ ဝါးလွ်က္ ‘အငး္ ’ဟု ဝရီးဆသို ည။္ “ဝရီးလဲ ခတု ေလာ အျပင္အထြက္ ႀကဲတယ္။ ျပန္လာေတာလ့ ည္း ဘာမွ မည္မညရ္ ရ ပါမလာဘူး” ဟငး္ ခ်ဳိ ကုိ မႈတရ္ ငး္ ဝရးီ ေခါင္းညိတသ္ ည။္ “ၿပးီ ေတာ့ ဝရးီ ကုိၾကည့္ရတာလဲ တစမ္ ်ဳိ းႀကးီ ပဲ။ တစခ္ ုခကု ုိ အေတးြ နက္ေနသလိုပဲ။ အဲဒါေတြ က်ဳပစ္ ဥ္းစားမေိ နတာ။ အဲဒါေတြ ဘာျဖစလ္ ိ႔ု အဲဒလီ ုိ ျဖစ္ေနတာလဲဟင္ ဝရီး” ဟင္းခ်ဳသိ ုးံ ဇြနး္ ဆက္ေသာက္ၿပးီ မွ ဝရီးမ်ကလ္ းံု ပင့ၾ္ ကည့္သည။္ ေတ႔ျြ မင္ေနက်အတိုငး္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္႔က်ယ္လာေသာ အၿပဳံ းရိပ္မ်ားျဖင့္ ဝရးီ ငတကျ္ ပား၏ အ႐ပု ္ဆိးု ဆုိး မ်ကႏ္ ွာႀကးီ သည္ ေျပေလ်ာလ့ ာေလသည္။ “လကူ ေလး အေမးကို က်ဳပေ္ စာင္ေ့ နတာ။ လူကေလးသိခ်င္စတိ ္အားႀကးီ လာတ့အဲ ထိ က်ဳပ္က ေစာင့ေ္ နတာ။ အဲဒီလုိ သခိ ်င္စးူ စမ္းစတိ ္ ေပၚလာမွ ေကာင္းတာကလား။ ခုိးသားဆုိတာ အမွတ္တမ့ဲ မေနရဘူး။ အဲဒလီ ို စးူ စးူ စမး္ စမး္ ရွိရတယ။္ ကိငု း္ ... က်ဳပေ္ ျဖၿပီ နားေထာင္” လက္ထဲက ထမငး္ ဆပု ္ကို ျပနခ္ ်လိကု သ္ ည။္ ဆာေလာင္ျခငး္ ကလညး္ ဝမ္းဗိကု ထ္ မဲ ွာ မဟုတ္။ ရငထ္ ဲမာွ ျဖစ္သည္။ “အခု ေနျပညေ္ တာမ္ ွာ အေျပာင္းအလဲေတြ အႀကးီ အက်ယျ္ ဖစေ္ နတယ္။ ေနဥးီ လကူ ေလး ရွင္းေအာင္ က်ဳပ္ေျပာျပမ။ွ ဒေီ န႔ လျပည့္ေက်ာႏ္ ွစ္ရက္ေနာ္” “ဟတု က္ ဲ့ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ ႏစွ ္ရက္” 53

“အငး္ ... လြန္ခဲ့တဲေ့ လးလ။ အဲ... ကဆနု လ္ ထမဲ ွာ စစ္ကိုင္းပ်ကသ္ ာြ းခတ့ဲ ယ္။ ေနဥးီ ... လကူ ေလး ျဖတ္မေမးနဲ။႔ ေျပာျပမယ္။ ဟးုိ ျမစည္ ာဘက္မာွ တေကာင္းၿမဳိ ႕ဆိတု ာရွိတယ။္ အဲဒီ တေကာငး္ ၿမဳိ ႕စားက သတးို မငး္ ဖ်ားတဲ့။ အဲဒီနာမညက္ ို လူကေလး မတွ ္ထား။ က်ဳပဆ္ က္ေျပာမယ့္ အထဲမာွ သူဟာ အစဥ္လုကိ ္ ပါလာလိမမ့္ ယ္” တေကာငး္ ၿမဳိ ႕စား သတုးိ မငး္ ဖ်ားဟု စိတထ္ ကဲ မွတသ္ ားထားလုိကသ္ ည။္ “ဒလီ ုိ ပပူ ူေႏြးေႏြး ျပန္ေျပာရရင္ ပင္းယနရသကူ မုးိ ေကာင္းသခုိ ်ည္ဘာြ းဆီကို သဝဏလ္ ႊတ္တယ။္ စစ္ကုိင္းကုဆိ င္းလာတုကိ ္လွည္ပ့ ါတဲ့။ ဒေီ တာ့ သခုိ ်ညဘ္ ာြ းက စစက္ ိုင္းကို ဆင္းလာတယ္။ လမ္းမာွ ေစာေစာက တေကာင္းၿမဳိ ႕စားက သိခု ်ညဘ္ ြားကုိ ဆီးတိုက္တယ္။ သိုခ်ညဘ္ ာြ းအင္အားက နည္းတာမွ မဟုတဘ္ ကဲ လား။ သတိးု မင္းဖ်ား ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ အေရးနိမ့္သြားတယ။္ ဒါေပမယ့္ သတုးိ မငး္ ဖ်ားက ၿမိဳ႕ျပငထ္ ကြ ္လုရိ႔ ေအာင္ဆၿို ပီး ဥပါယန္ ဲ႔ စစ္ကုိငး္ ကို သူသြားတကို ္ေပးမယ။္ စစ္ကုငိ း္ ဘုရင္နဲ႔ သနူ က႔ဲ တူဝရးီ ဟာကုိး။ စစက္ ငုိ ္းကုရိ ရင္ သုိခ်ည္ဘြား လကေ္ အာကခ္ ံ အျဖစန္ ဲ႔ ေနပါမယ္ဆတို ယ္။ သုိခ်ညဘ္ ာြ းဆုိတ့ဲ ဘရု ငက္ လညး္ အင္အားႀကီးလိ႔ုသာ ေမာက္မာျပခ်င္တဲ့ ဘုရငန္ ဲ႔တူပါတယ္။ သတိုးမငး္ ဖ်ားကို စစက္ ငုိ ္း သြားတိကု ဖ္ ုိ႔ လႊတ္လကို ္ပါသတ့ဲ” “စစက္ ငုိ း္ က်ေရာလား ဝရးီ ” “ဒီလို မျဖစ္လာဘူး။ သတိးု မင္းဖ်ားရဲ႕အႀကကံ စစက္ ငို ္းန႔ဲေပါင္းၿပီး သိခု ်ညဘ္ ာြ းကို ျပန္တကုိ ္ဖိုက႔ ိးု ။ ဒါနဲ႔ သတုိးမင္းဖ်ား စစ္ကငို း္ ေရာက္လာေရာ။ သဘူ ာမွ မလုပႏ္ ုိင္ေသးခင္ ဘေထးြ ေတာ္ စစ္ကိုငး္ ဘုရင္က ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာတာလဲ။ တေကာင္းကေန ေနႏိငု ္ေအာင္ ခတံ ာမဟတု ္ဘူးဆၿို ပးီ သ႔ူတကူ ုိ သေံ ျခခ်င္းခတ္ၿပးီ ၾကခတဝ္ ရာ ပိလု႔ ကို ္တယ္” “ဟာ... စစ္ကိုငး္ ဘုရငက္ လည္း” “ေအး... သတုးိ မငး္ ဖ်ားကလညး္ ဘေထးြ ေတာ္ က်ဳပ္ကို ႏိငု ေ္ အာင္မခံဘးူ ဆိၿု ပးီ ဖမး္ တယ။္ သခုိ ်ညဘ္ ြားတပေ္ တြ စစက္ ငုိ ္းေရာက္လာမွ ဘေထြးေတာပ္ ဲ ႏငုိ ္ေအာင္ခံလု႔ိ ဆိသု ာြ းသတ့ဲ” “သူကေတာ႔ ၾကခတဝ္ ရာ ေရာက္သြားေရာလား” “ေရာက္သြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သခုိ ်ည္ဘြား စစ္ကိငု ္းခ်လီ ာေရာ။ စစက္ ငုိ း္ ပ်ကေ္ ရာ ဆပို ါေတာ့ကာြ ။ လကူ ေလးႏယွ ္... စစ္ကုငိ း္ ဘုရငမ္ ငး္ ေျပာကဆ္ တုိ ာ ထြကေ္ တာင္မတုကိ ္ဘးူ ။ တုိကဆ္ င္ေတကြ ုိ ကေစာ္ဖတ္ေကၽးြ ၿပးီ ၿမိဳ႕ျပင္လႊတ္လုိကတ္ ာ သိခု ်ညဘ္ ြားတပေ္ တြက ဆငေ္ တြကုိ ဝိငု း္ ပစ္ၾကေတာ့ ဆငေ္ တၿြ မဳိ ႕ထျဲ ပန္ဝင္ ကိုယ့တ္ ပက္ ုယိ ္နင္းေတာ့ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ၿမိဳ႕ေပါကက္ ေရာ။ မင္းေျပာက္လဲ ေလနွ ႔ဲ စနု ၿ္ ပီး ၾကခတဝ္ ရာ ေျပးေတာ့တာေပါ့။ စစက္ ုငိ ္းလဲ သုိခ်ညဘ္ ြားလက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္” 54

“စစ္ကုငိ ္းမွာ ဘုရင္မရေွိ တာဘ့ းူ ေပါ့ ဝရီး” “ေအး... သိခု ်ညဘ္ ြားဟာ ပငး္ ယဘုရင္ သဝဏေ္ စလု႔ိ ငါစစက္ ုိင္းကုိ တုကိ တ္ ယ္။ ဘာမမွ ရဘးူ ဆိၿု ပးီ ပငး္ ယကို ဆကတ္ ိုက္ပါေလေရာ။ အဲဒမီ ာွ ပင္းယလည္း က်ေရာဆိပု ါေတာ့” “တယ္႐ႈပ္ေထြးပါလား ဝရီး” “ေအး... နားေထာင္ဦး။ ပငး္ ယကသို မိ ္းၿပးီ သုိခ်ည္ဘာြ းတပေ္ တြ ျပနသ္ ာြ းတယ။္ အဲဒီမာွ က်နတ္ ဲ့ အမွဴးအမတေ္ တြ တိုင္ပငၿ္ ပးီ ဥဇနာေပ်ာငက္ ုိ ပငး္ ယဘရု င္ေျမာက္လကို ္ၾကတယ္” “ဟို ၾကခတဝ္ ရာမာွ ေကာ ဝရီး” “ၾကခတဝ္ ရာမွာ သတုးိ မင္းဖ်ားက အရငေ္ ရာကေ္ နတာ မဟုတလ္ ား။ သတုိးမင္းဖ်ားက လုပရ္ ညႀ္ ကံရည္ရွတိ ဲ့သူေလ။ စစ္ကငုိ း္ ဘရု ငမ္ ငး္ ေျပာကလ္ ဲ ေရာက္လာေရာ သတးို မငး္ ဖ်ားက သဘ႔ူ ေထးြ ေတာ္ကုိ လုပႀ္ ကံ၊ ပါလာတဲ့ အင္အားကို သမိ း္ လကို တ္ ယ္။ ေနာက္ အဲ... ေတာ္သလငး္ က်ေတာ့ သတိးု မင္းဖ်ား ပငး္ ယကိခု ်လီ ာၿပးီ ေတာ့ သိမ္းပစ္လိုကတ္ ယ္” “ဟင္ ႏစွ ္လ သံုးလအတြင္းမွာ အမ်ားႀကးီ ျဖစ္ခတ့ဲ ာပါလား ဝရးီ ” “ဟုတ္တယ္ လူကေလး စဥ္းစားၾကညက့္ ာြ ။ ကဆုနမ္ ာွ စစ္ကုငိ ္းပ်က္တယ္။ နယုန္မာွ ပငး္ ယပ်ကတ္ ယ။္ ဝါဆုမိ ွာက်ေတာ့ ပင္းယမာွ ဥဇနာေပ်ာင္ နနး္ တက္တယ။္ ေတာ္သလငး္ က်ေတာ့ သတးို မင္းဖ်ား ပင္းယကို သိမ္းလုကိ ္တယ္” “ဒါျဖင့္ အခု စစက္ ိုင္းမာွ ” “စစက္ ုငိ ္းကပ်ကၿ္ ပီ လူကေလး။ ပငး္ ယလဲ သတိုးမင္းဖ်ားက ၿမဳိ ႕ေနၿမိဳ႕ထား မေကာင္းဘူး ၿမဳိ ႕သစ္တည္မယ္လုိ႔ ေဒသရာွ ေဖြေနတယ္။ စစ္ကငုိ ္း ပင္းယပ်ကၿ္ ပီ ဆုပိ ါေတာက့ ာြ ” ေမြးရပ္ဇာတေိ ျမ စစက္ ုငိ း္ ပ်ကၿ္ ပဟီ ု သိရေသာအခါ ရင္ထတဲ ြင္ နာက်င္ရေလသည္။ ကစဥက့္ လ်ားရိွလွေသာ အေျခအေနတြင္ စစ္ကုိင္းသား ပငး္ ယသားတုိ႔ ဘယသ္ ို႔ရေွိ နမညန္ ည္းဟု စတိ ္မေကာင္းျခငး္ ႀကီးစာြ ေတးြ မေိ လသည။္ “သတုိးမငး္ ဖ်ား ၿမိဳ႕သစ္ရွာမေတြမ႔ ခ်င္းေတာ့ ဝါးအစညး္ ေျပတာကမွ ၾကညေ့္ ကာငး္ ဥးီ မယ္ လူကေလး။ အားလံးု ဖ႐ဖုိ ရဲျဖစေ္ နၾကတယ။္ ကိငု း္ ... လူကေလး သခိ ်ငေ္ နတာ က်ဳပဆ္ က္ေျပာေတာ့မယ္” ထမငး္ ပြဲသည္ အရာမယြငး္ ေသး။ “ေတာမးီ ေလာင္ေတာ့ ေတာေၾကာငေ္ တလြ ဲ လက္ပမ္းေပါက္ခတၾ္ ကသတ့ဲ။ လေူ တြဒကု ေၡ ရာကၾ္ ကရတဲ့အထဲမွာ လူယတု မ္ ာေတြလဲ ၿဖိဳင္ၿဖဳိ ငထ္ ၾကသေပါက့ ြာ။ ဒကီ ာလေတြ အတြငး္ မွာ က်ဳပ္လူကေလးကို အျပင္မေခၚတာ ဒါေၾကာငပ့္ ဲ” 55

“ဝရးီ ကယို တ္ ငို ္လညး္ ဒီအတြငး္ သးုံ ႀကမိ ပ္ ဲ အျပငထ္ ကြ ္တယ္” “ဟုတ္တယ္။ ငတက္ျပားဟာ ခိုးသားႀကးီ ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေတြ တစ္ထမး္ တစ္ပုးိ ႀကံဳေနရတဲ့ လေူ တြအေပၚမွာ ေတာေၾကာင္လို လက္ပမး္ ေပါကမ္ ခတ္ဘးူ ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အျပင္မထကြ ္ဘးူ ။ ထြကတ္ ဲ့အခါလည္း လူကေလးကမို ေခၚဘးူ ။ ရက္စက္ယတု ္မာမေႈ တြကုိ လကူ ေလး မေတေ႔ြ စခ်င္ဘူး။ ေတ႔ြရျမင္ရရင္ လူကေလးဟာ လငူ ယ္ပပီ ီ ေဒါသကို မထနိ း္ မသမိ း္ ႏိငု ျ္ ဖစ္မယ္။ အေျခအေနေတကြ လညး္ သိပ္႐ပႈ ္ေထးြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေတာ့ ေနရာတငို ္းမွာ အႏၲရာယေ္ တြ သပိ မ္ ်ားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခတု စ္ေလာ လူကေလးကို မေခၚတာပဲ” “က်ဳပ္ေမးထားတာ တစခ္ ုက်နေ္ နေသးတယ္ ဝရီး။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အေၾကာငး္ က်ဳပန္ ားလညပ္ ါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဝရးီ ခုတစ္ေလာ တစခ္ ခု ုကို အေတြးနကေ္ နသလုပိ ဲ” “ေျဖမာွ ပါ လူကေလးရယ။္ က်ဳပ္စဥး္ စားေနတာက တေကာငး္ ၿမိဳ႕စားအေၾကာင္းပဲ။ အခု သဟူ ာ ဘရု ငျ္ ဖစ္ေနၿပီေလ။ အသကအ္ ႐ြယ္ငယ္ေပမယ့္ လပု ရ္ ည္ႀကံရည္ အလနြ ္ရွိတယ္လ႔ုိ က်ဳပ္သိထားရတယ။္ အခု သဟူ ာ ပငး္ ယကို မႀကိဳက္လို႔ ၿမိဳ႕သစတ္ ညဖ္ ိ႔ု ေဒသေ႐ြးေနတယ္။ သူဘယ္ေနရာမွာ တညမ္ လဲ။ ေ႐ၿႊ မိဳ႕ေတာအ္ သစ္၊ ေ႐ႊနန္းေတာ္အသစ္ဟာ ဘယေ္ နရာမွာ ေပၚလာမလဲ။ အဲဒေီ နရာမွာ ဘရု ငသ္ တးို မငး္ ဖ်ား ဘယ္လိုလုပ္ အပု စ္ ိးု မလဲ။ သဘ႔ူ နု ္းတနခ္ ိုး ဘယ္ေလာက္အထိ က်ယျ္ ပန႔္လာမလဲ။ အဲ... သူ႔လကထ္ ကမ္ ွာ က်ဳပ္န႔လဲ ူကေလး ဘယလ္ ုဆိ ကအ္ လပု ္လပု ္ၾကမလဲ။ ဒါေတကြ ုိ စဥ္းစားေနတာ” “ဟာ... ဝရီးကလည္း မျဖစေ္ သးတဲ့အရာေတကြ ုိ ႀကိဳစဥး္ စားၿပီး အေတးြ နကေ္ န...” “မဟုတဘ္ းူ လကူ ေလး။ အျဖစအ္ ပ်က္ေတဟြ ာ သပိ ျ္ မန္ေနတယ။္ အဟနု ျ္ ပငး္ ေနတ့ဲ ေျပာငး္ လဲျခငး္ ေတြနဲအ႔ တူ ထက္ၾကပ္လုကိ ႏ္ ငုိ ္ဖို႔ ေတြးရေတာမ့ ယ။္ ခးို သားဆိုေသာ္လညး္ ဒါေတကြ ုိ လ်စလ္ ်ဴထားလုိမ႔ ျဖစ္ဘးူ ။ ၿပးီ ေတာ့ သတးို မင္းဖ်ားကို ေပါေ့ ပါတ့ န္တန္စဥး္ စားလ႔ို မရဘူး” “သဘူ႔ ာသာသူ ၿမဳိ ႕သစ္ပဲတည္ပါေစဥးီ ဝရီးရာ။ သတိးု မငး္ ဖ်ားရဲ႕ ၿမဳိ ႕သစ္ဟာ က်ဳပတ္ ု႔အိ တကြ လ္ ဲ ေနရာသစပ္ ဲေပါ႔” “ဟား ဟား ဟား... အဲဒါေတာ့ ဟုတသ္ ေဟ့။ ကိငု း္ ... စားလိုကၾ္ ကဦးစ႔ို လူကေလး” ဝရီး ငတက္ျပားကေတာ့ ၿမနိ ရ္ ည္ရွက္ရည္ စားျဖစ္သာြ းေလသည။္ ***** 56

။၁၀။ ပြဲေတာ္အပု ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ရငး္ နယ္စားဘယေက်ာ္သသူ ည္ ႏွစႏ္ စွ ၿ္ ခဳိ က္ၿခိဳက္ ၿပဳံ းလုိက္သည။္ ေ႐ႊေရးခြကမ္ ်ားတြင္ ထညထ့္ ားေသာ ဟင္းလ်ာေပါင္းမ်ားစြာကုိ တစ္ခြက္စီလကို ၾ္ ကည့္သည္။ တမၸဒီပေခတ္ကာလတြငး္ က အစားၾကဴးသည္ဆေုိ သာ ဘရု ငန္ ရသီဟပေတ့၏ ပြဲေတာ္အုပ္ထက္ မေလ်ာ့ဟု ေက်ာ္သေူ တးြ သည္။ ေမာင္းမ အေႁခြအရမံ ်ားသည္ ေနာကထ္ ပ္ ဟင္းလ်ာစမမဲ ်ားကုိ ယူလာၾကဆျဲ ဖစသ္ ည္။ ေသရည္တေကာင္းမ်ားကလည္း အစီရီ အဆင္သင့္ ရွိေနၾကသည။္ ကယို ္လုပေ္ တာတ္ စဥ္ ီးက ထမင္းအုပ္ကုိ ပကို လ္ ွ်က္ ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ “ဖြငလ့္ ကို ္စမ္း” ကယုိ ္လုပ္ေတာက္ ထမငး္ အုပ၏္ ေ႐ေႊ ရးခ်အဖံးု ကို ဖြငလ့္ ကို သ္ ည္။ သငး္ ပ်႕ံ ေသာ ရန႔ထံ ြကလ္ ာေလသည။္ ေသတေကာင္းဆီသ႔ုိ ဘယေက်ာသ္ ူ လက္ညိဳႇ းၫနႊ ္လုကိ ္သည္။ ကုိယ္လုပ္ေတာ္က ေသတေကာငး္ ထဲမွ ေသရညက္ ုိ ေ႐ခႊ ြကထ္ ဲသ႔ို ငွဲ႔သည။္ ေသရညက္ ်သံကို အရသာခ၍ံ ဘယေက်ာသ္ ူ နားေထာင္ေနလိုကသ္ ည။္ ေ႐ႊခကြ ္ထဲသ႔ို ေသရည္မ်ား က်သြားသကံ ို နားေထာင္ရငး္ ဘယေက်ာသ္ ူသည္ ‘ေရလဲႊ’ မ်ားမွ ေရမ်ား တေဝါေဝါက်သာြ းသည္ကုိ ျပနေ္ တးြ ေနမသိ ည္။ ေရလႊဲငါးခ႐ုငိ က္ ို စတိ ္ရိွတုိင္း ဖ်က္ဆးီ ခ့ဲသညမ္ ာွ လနြ ္ခေ့ဲ သာ သံုးရကက္ ျဖစသ္ ည။္ လယ္ယာမ်ားအတြက္ ဆညထ္ ားေသာ တာမ်ားကုိ ေထာင္းလေမာငး္ ေၾကေအာင္ ဖ်ကဆ္ ီးပစ္ခ့ဲသညမ္ ွာ အရသာ ေတ႔လြ သွ ည။္ တာတမံ ကတတု ္မ်ားကို ျမငး္ ျဖငန့္ ငး္ ၊ ဆင္ျဖင္တ႔ ိကု ္၊ ျမငး္ ဆဲြ ဆင္ဆဲြသစလ္ ံုးမ်ားျဖင့္ ခ်ိဳးေဖာက္ခ့ဲသည္။ တာမ်ားသည္ ေျဖာငး္ ေျဖာငး္ က်ိဳးပဲက့ ာ ဆညထ္ ားေသာေရမ်ားသည္ ေရတံခြနမ္ ်ားပမာ တေဝါေဝါ တစ္ရွိန္ထးို က်လာခၾ့ဲ ကသည။္ လယ္ကြကႏ္ ွင့္ ယာခင္းမ်ား ေရျပင္အတိ ျဖစသ္ ာြ းသည္။ တာတစ္ခု တမတံ စ္ခုတည္းမဟတု ။္ ႏွစ္ခု၊ သုးံ ခု၊ ဆယခ္ ုမက။ တစခ္ ႐ုိငတ္ ညး္ မဟတု ။္ ငါးခ႐ုိင၊္ ေရလႊဲ ငါးခ႐ုိင။္ 57

ေရလဲႊငါးခ႐ငို ္စလံုး ျမစ္ေရျပင္ ျဖစ္သြားသည္။ ပ်ဳိ းထားေသာ သးီ ႏွမံ ်ားအားလံးု ေရေအာက္တြင္ စံုးစံးု ျမဳပၾ္ ကသည။္ တာ႐းို ထိပ္မွ ရပ္ၾကည့္ရင္း ဆင္ဆြဲ ျမင္းဆြဲ ဖ်ကသ္ စလ္ းုံ မ်ားကို အမိန္႔ေပးရင္း ေဖြးေဖြးလပႈ ္သာြ းေသာ ေရျမဳပလ္ ယ္ကုိ ၾကည့္ရငး္ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာရသည့္ အရသာကုိ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခစံ ားရဆဲ။ တေကာငး္ ထဲမွ ေသရည္က်သံ ရပသ္ ြားသည္။ ေ႐ခႊ ကြ တ္ ြင္ ေသရည္ျပညေ့္ နၿပ။ီ အမနိ ္႔သမံ ၾကားရေသးေသာေၾကာင့္ ငဲွေ႔ ပးေနေသာ ကုယိ လ္ ပု ေ္ တာမ္ ာွ ဆက္လညး္ မင႔ရွဲ ဲဘဲ တနု လ္ ပႈ ေ္ နသည။္ ေက်းကၽြန၊္ အေႁခြအရံ၊ ေမာင္းမမိႆံ၊ ကယုိ လ္ ပု ္ေတာမ္ ်ားႏငွ တ့္ ကြ နယ္လူထျု ပည္သတူ ႔ုိ၏ အေၾကာက္ကို စားသးံု ရေသာပီတကိ ို ဘယေက်ာ္သူ ႏစွ ၿ္ ခဳိ ကလ္ သွ ည္။ လေူ တြ၏ အေၾကာကက္ ုိ ခယံ ူရသညမ္ ာွ ပဘီ ိ ခ်ိဳၿမိနသ္ ည့္အရသာ။ စစ္ကိငု း္ ၊ ပင္းယ မသင့္မျမတ္ရွိခဲၾ့ ကသညက္ ုိ သေဘာက်စာြ ျဖင့္ ဘယေက်ာသ္ ူ ေဘးမွ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သငး္ တိႏ႔ု ွစ္ျပညစ္ လုးံ စစ္ပန္းမွ အသာသမိ း္ မည္ဟု ႀကံခ့ဲသည္။ ယာလညး္ ညကေ္ စ၊ ၾကကလ္ ညး္ ေမာေစ သေဘာမ်ိဳး။ သိုေ႔ သာ္ တေကာငး္ ၿမဳိ ႕စား သတိးု မင္းဖ်ားက အားလုံးကို သမိ ္းကာ အင္းဝၿမဳိ ႕သစ္ တည္သည္။ အင္အားကို အစအု စည္းျဖစ္ေစသည။္ ဒါမ်ဳိ းကို လးုံ ဝသေဘာမက်။ ထေ႔ို ၾကာင့္ သင္း၏ ေရလဲႊခ႐ိုင္မ်ားကုိ ဖ်ကဆ္ းီ ျခငး္ ျဖင့္ တံ႔ျု ပန္ျပလိကု သ္ ည။္ ဖ်ကဆ္ းီ ခဲ့ရသည့္ အရသာ။ အပ်က္အစးီ ကုိ ၾကညေ့္ နရျခင္း၏ အရသာ။ ေၾကာက္႐ြ႕ံ တုန္လပႈ ္မကႈ ုိ စားသုံးရသည့္အရသာ။ “ဆက္စမ္း” ေ႐ႊခြက္ႏတႈ ္ခမး္ အထိ ျပည္လ့ ်ွ ေံ နေသာေၾကာငတ့္ စေ္ ၾကာင္း ကိုယလ္ ုပ္ေတာက္ ိုယတ္ ငို ္က ေၾကာက႐္ ြံ႕ကာ လကတ္ ုနေ္ နေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာငး္ ေသရည္အခ်ိဳ႕ ဖတိ စ္ ဥ္က်သာြ းသည။္ “ကၽြနစ္ တု မ္ ။ ဖတိ က္ နု ၿ္ ပီ သြား” ေ႐ခႊ ြကက္ ုိ လမွ း္ ယူမည့္ လက္သည္ ကုယိ ္လုပေ္ တာ၏္ မ်က္ႏာွ ေပၚသု႔ိ အရွိန္ျပငး္ စာြ က်သာြ းသည္။ “ထပင္ ွဲ႔” 58

လက္ဝတႏ္ ွင့္ ခိုက္မိသြားေသာေၾကာင့္ ႏွာေခါငး္ ႏွင့္ ပါးစပ္မွ ယစို ီးက်လာေသာ ေသးြ မ်ားကုိ ကယုိ လ္ ုပေ္ တာ္ မသတု ရ္ ဲ။ ေသရညထ္ ပ္ငွဲ႔ရသည္။ “ေတာၿ္ ပီ။ ဆက္” ေ႐ခႊ ြက္ကို လမွ ္းယူကာ ႏႈတ္ခမး္ ဝ၌ ေတ့လိုက္သည။္ ထုိအခ်နိ ္မာွ ပင္ ျမင္းေဇာငး္ ႏွင့္ ဆင္တငး္ ကုပဆ္ ီမွ ေအာသ္ မံ ်ား၊ ျမင္းခာြ သမံ ်ားကုိ ၾကားလကုိ ရ္ ေလသည္။ ေ႐ခႊ ြကက္ ငို လ္ ်ွ က္ ဘယေက်ာ္သူ ကယုိ က္ ုဆိ န႔က္ ာ စအံ မိ ္အျပငသ္ ုိ႔ လမွ း္ ၾကည့္သည္။ စအံ ိမ္ေစာင့္ရမဲ က္မ်ား ႐ပႈ ႐္ ႈပေ္ ထြးေထြး ေျပးလာႊ းေနသညက္ ို ေတြလ႔ ကို ရ္ သည္။ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကမူ မသမဲ ကဲြ။ ထးူ လတြ ္သာြ းေသာ ဆငတ္ စ္ေကာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္လမိ မ႔္ ညဟ္ ု ေတြးကာ ဘယေက်ာသ္ ူ ေသေသာကရ္ န္ ျပငလ္ ိကု သ္ ည္။ သိုေ႔ သာ္ ေ႐ခႊ ြကသ္ ည္ ႏတႈ ္ခမ္းႏငွ ့္မထလိ ုကိ ေ္ တာ။႔ စအံ ိမ္တံခါးဝဆမီ ွ ေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ.... ေလထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ရာ ပ်ံသနး္ လာေသာ အသံႀကးီ တစ္သကံ ုိ ၾကားလုိက္ရၿပးီ ေနာက္ ဘယေက်ာသ္ ၏ူ လက္ထဲမွ ေ႐ခႊ ြက္ လြင့္စငသ္ ြားသည။္ ေသရညမ္ ်ား ရငဘ္ တေ္ ပၚသို႔ ဖတိ စ္ ဥ္သာြ းသည။္ ဘယေက်ာသ္ ၏ူ ရငဘ္ တေ္ ပၚတြင္ ေသရည္မ်ားသာမက... ျခငး္ ျခင္းနီေသာ ေသြးမ်ားလညး္ တပြကပ္ ကြ ္ အနက္ ်လာသည။္ အဲေမာငး္ လံွရွညႀ္ ကီးတစ္ေခ်ာငး္ သည္ ပဲြေတာ္အုပ္ေပၚမွ ေက်ာျ္ ဖတ္ကာ ငႏယြ က္ နု း္ စား ဘယေက်ာ္သ၏ူ ရင္တြင္ စြဲဝင္နစျ္ မဳပ္ေနေလသည္။ အံ့ၾသထတိ လ္ န္႔ ေၾကာက႐္ ြံ႕ျခင္းျပငး္ စာြ ျဖင့္ ဘယေက်ာ္သူ မ်က္လုံးဖငြ ၾ့္ ကည့္သည။္ ဘယေက်ာ္သ၏ူ ေနာကဆ္ ံးု ျမငက္ ြင္းတြင္ ေတြလ႔ ကုိ ရ္ သည္ကား မမိ အိ ေပၚတြင္ ခြေက်ာ္၍ မီးထကြ ္မတတ္ မ်က္လုးံ မ်ားျဖင့္ မိမိကုိ စားမတတ္ ဝါးမတတ္ ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ႏာွ တစခ္ ျု ဖစသ္ ည။္ 59

ဘယေက်ာသ္ ူ ႏတႈ ခ္ မး္ မ်ား တနု ္ယင္စြာ ပြင့္လာသည။္ ေသြးစမ်ားႏငွ ့္အတူ ထြက္က်လာသည့္အသမံ ာွ ... “သ... တးုိ ... မငး္ ... ဖ်ား” ***** အဆံးု စြန္ေသာ ေဒါသျဖင့္ အဲေမာငး္ ကုိ ဆႏဲြ တႈ ္လိကု သ္ ည္။ ဘယေက်ာ္သူကား ေသြးအငုိ ္ထဲတြင္ အသကေ္ ပ်ာကေ္ နေပၿပီ။ သုိေ႔ သာ္ မုနး္ တးီ စက္ဆုပမ္ ႈကား မကနု ႏ္ ငို ္ေသး။ အဲေမာငး္ ကုိ ဆပု က္ ုငိ ္ထားသည့္လက္မ်ား ဆတ္ဆတ္တနု ္ေနၾကဆပဲ င။္ စအံ မိ ္ေတာ္ေပၚ တကလ္ ာေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုကေ္ သာ္လည္း သတးုိ မငး္ ဖ်ားသည္ လညွ ့မ္ ၾကည့္ဘဲ ဘယေက်ာ္သ၏ူ ကုယိ ေ္ ပၚ၌ ေျခစံုခြ ရပေ္ နဆဲ ရိွသည္။ ဦးစြာတက္လာသူကား သဃၤရာဇာ။ ထိေ႔ု နာက္ ေနမ်ိဳးသဟီ ပေတ့။ ထေ႔ို နာက္ အျမင့္ၿမိဳ႕စား တရဖ်ား ေစာက္ ဲ။ မသဲမကြဲ စုးိ ရမိ ္တႀကီး ေအာ္သႏံ ငွ ့္အတူ ေနာက္ထပအ္ ေျပးအလာႊ း ေရာကလ္ ာသူမာွ မဖိ ုရားေစာဥမာၼ ပင္ ျဖစသ္ ည္။ ေစာဥမၼာသည္ အနီးသု႔ေိ ရာက္လာၿပးီ မွ ျမင္မေကာငး္ ေအာင္ ေသးြ စိမး္ လ်ွ ံေနေသာ ဘယေက်ာသ္ ကူ ုိ ေတြသ႔ ြားၿပးီ စးူ စူးဝါးဝါး တစခ္ ်ကေ္ အာ္သည္။ အစ္ကေို တာ္ တရဖ်ားေစာက္ ကဲ ေစာဥမၼာကုိ ဆဲြေခၚသာြ းသည္။ ေနာကဆ္ ံးု ေရာကလ္ ာသကူ ား ရမည္းသငး္ စား မငး္ ႀကးီ သီလဝပင။္ ေလးလေံ သာ ေျခလမွ း္ မ်ားျဖင့္ ၾကမး္ ျပငေ္ ပၚတြင္ ပတြ တ္ ုကိ ေ္ ႐ႊ႕သံ ေပၚလာၿပးီ ေနာက္ မငး္ ႀကးီ သီလဝသည္ သတိုးမငး္ ဖ်ားအနီးသုိ႔ တးုိ ကပ္သြားသည။္ သတးုိ မင္းဖ်ားလကထ္ မဲ ွ လွံကုိ အသာအယာ လွမး္ ယူကာ တိုငလ္ ံုးတစ္လုးံ ဆီသ႔ုိ ပစ္စုိက္လိကု ္သည။္ ထေုိ႔ နာက္ သတးုိ မင္းဖ်ား၏ လက္ကုဆိ ကဲြ ာ ဖ်စ္ညစႇ ္လုကိ ္သည။္ 60

ထုိအခါမွပင္ ဘယေက်ာ္သ၏ူ အေလာငး္ ေပၚ၌ ခြေက်ာထ္ ားေသာ ေျခအစုံကို သတးုိ မငး္ ဖ်ား ျပန္သိမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။ ေနမ်ိဳးသဟီ ပေတ႔က ဘယေက်ာ္သ၏ူ အေလာငး္ ကို ပယ္ရာွ းေပးရန္ သတးုိ မငး္ ဖ်ား၏အမိနက႔္ ုိ အသင့္ေစာင့္ေနေလသည။္ သု႔ေိ သာ္ ဘုရငမ့္ ်က္ႏွာမွာ ေသးြ ေရာင္ျဖင့္ နီရဲေနေသာေၾကာင့္ ေနရာမွ မလႈပ္ရဲ။ မင္းႀကီးသီလဝကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြငလ္ ညး္ မင္းႀကီးသီလဝ၏မ်က္ႏွာမွာ ထုးံ စံအတိုင္း မ်က္ႏာွ ေသ။ အတနၾ္ ကာ တတိ ဆ္ ိတ္ေနၿပးီ မွ သတးို မငး္ ဖ်ား၏အသံ ေပၚလာသည္။ “စစ္ကုငိ ္းနဲ႔ ပငး္ ယၿမဳိ ႕အေနကို မႀကဳိ က္လ႔ို ငါအငး္ ဝကို တည္ခတ့ဲ ယ္။ ငါန႔တဲ ကြ အမဴွ းအမတ္ ဗလုိ ပ္ ါ ျပညသ္ ားျပည္သအူ ားလံုး တပင္တပန္း တည္ေထာငခ္ ရ့ဲ တ့ဲ ႏငုိ ္ငံေတာ။္ ငက်ညး္ အင္း၊ ေက်ာကေ္ မာအ္ ငး္ ၊ အင္းဖူးအင္း၊ ဥႏၷဲအငး္ ၊ ဒီအင္းေလးခုကုိဖၿု႔ိ ပးီ အင္းေလးခုအဝ ျမစ္ဆံအု ဝမွာ အင္းဝဆုိၿပးီ တည္ခတ့ဲ ယ္။ သးီ ႏွစံ ပါး ခငို ္ၿဖီးေအာင္ ေရလႊဲငါးခ႐ငုိ ္ကုိ ေဆာကခ္ ဲ့တယ္။ ဒါေတြအားလုံးကုိ ဒီလယူ တု ္ ဖ်က္ဆးီ ပစ္တယ။္ သင္းဘာသာသင္း ငႏယြ ္ကုနး္ နယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး မစားဘူး” သတိးု မင္းဖ်ား၏အသံ ဟိန္းထြက္ေနသည။္ မည္သမူ ွ် ေနရာမွ မေ႐ြ႕ရၾဲ က။ “ဒလီ ယူ တု ္ကုိ ငါလက္နဲ႔ သတမ္ ယဆ္ ိတု ဲ့အတငို ္း ငါသတရ္ ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သငး္ အေသျမန္တယ္” မင္းႀကးီ သီလဝလကထ္ ဲမွ သတးုိ မငး္ ဖ်ား ႐ုန္းထကြ ္သည္။ မင္းႀကးီ က လႊတေ္ ပးလုိကသ္ ည။္ သတးုိ မငး္ ဖ်ားသည္ ဘယေက်ာသ္ ူ၏ အေလာင္းဆီသုိ႔ ေလ်ွ ာက္သြားကာ ရင္ဘတေ္ ပၚသ႔ုိ ေျခတငလ္ ုကိ ္သည။္ “ၾကညစ့္ မး္ ... လူယတု မ္ ာ။ ျပည္သား လထူ ေု တြရဲ႕ မ်ကရ္ ညေ္ တြ၊ ေသးြ ေတြ၊ ေခၽးြ ေတနြ ႔ဲ ရငး္ ႏွီးထားတဲ့ ထမင္းကို စားမလ႔၊ို ၾကည့္စမး္ ... ျပငထ္ ားလုကိ တ္ ဲ့ ပြဲေတာစ္ ာ” ပြဲေတာ္အပု က္ ၾုိ ကည့္ရင္း သတးို မငး္ ဖ်ားသည္ တစစ္ တံု စ္ခကု ို ေတးြ မဟိ န္ျဖင့္ ဝိငု ္းရရံ ပ္ၾကည့ေ္ နေသာသူမ်ားကို လမွ ္းၾကည့္သည္။ တရဖ်ားေစာ္ကဲ၏ လက္ေမာငး္ တြင္ မ်ကႏ္ ွာအပ္ကာ ေၾကာက႐္ ံ႕ြ ေနေသာ မဖိ ုရားကို ေတသ႔ြ ြားသည္။ “ေစာဥမာၼ ” သတုိးမင္းဖ်ား၏ေခၚသမံ ာွ ဝမး္ ေခါင္းသႀံ ကးီ ျဖစသ္ ျဖင္႔ ေစာဥမာၼ တနု လ္ ႈပသ္ ာြ းသည။္ 61

“ေစာဥမာၼ ... ဒီပြဲေတာ္အုပ္ေတြ သိမ္းေပးစမ္း။ ၿပးီ ေတာ့ ရမဲ ကေ္ တြရဲ႕ ရိကၡာတစအ္ းို စာ ယူလာၿပးီ ဒီမာွ ပြဲေတာျ္ ပင္ေပးစမ္း” ဘယေက်ာသ္ ူ၏ အေလာငး္ နားသု႔ိ ေစာဥမၼာ မလာရဲ။ ေနမ်ဳိ းသီဟပေတ့က ေျခလမွ ္းျပငသ္ ည္။ “တပ္မဴွ းမလာပါနဲ႔။ ေစာဥမၼာ... ေမာငေ္ တာေ္ ျပာတာ လုပေ္ ပးစမး္ ပါ။ ဒပီ ဲြေတာအ္ ုပေ္ တြ သမိ း္ သြားၿပီးေတာ့ ရဲမကတ္ စေ္ ယာကေ္ ယာက္ရဲ႕ တစအ္ ုိးစားယူလာၿပးီ ေမာငေ္ တာအ္ တကြ ္ ပဲြေတာ္ျပင္ေပးပါ” ဘယေက်ာသ္ ူ၏အေလာင္းကုိ မျမင္မိေအာင္ မ်က္ႏာွ လလႊဲ ွ်က္ ေစာဥမၼာ ပဲေြ တာ္ျပင္ေပးရေတာ့သည္။ သဃၤရာဇာကား ဘုရငစ့္ ိတက္ းူ ကုိ ေတြးမသိ ြား မ်က္စိမ်ကႏ္ ာွ မေကာငး္ ေတာ့။ “ဟုတၿ္ ပီ ေစာဥမၼာ။ ပြဲေတာအ္ ပု ္ကုိ အဲဒီမွာ ခ်ထား” ဘယေက်ာသ္ ူ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ခမ္းနားလေွ သာပဲြေတာအ္ ပု ္မ်ား ေနရာတြင္ အင္းဝရမဲ က္မ်ားအတြက္ စမီ ံထားေသာ တစအ္ ုးိ စား ရိကာၡ ပြဲေတာ္အပု ္ ေရာက္လာေလသည္။ ရမဲ က္တု႔၏ိ တစ္အုိးစားရကိ ာၡ တြင္ ထမငး္ ၊ အသားေျခာက္ကင္ႏွင့္ ဆားမွအပ အျခားဟင္းလ်ာ မပါ။ သတိုးမငး္ ဖ်ား ပြဲေတာအ္ ုပ္ကို မ,ယလူ ုိကသ္ ည္။ သဃၤရာဇာ ထငသ္ ည့္အတငုိ း္ ျဖစ္လာေပၿပ။ီ သတးုိ မငး္ ဖ်ားသည္ ဘယေက်ာသ္ ူ၏ ေခါင္းရငး္ ထိပ္တြင္ ထုငိ လ္ ုကိ သ္ ည္။ ပဲြေတာ္အပု ္ကုိ ဘယေက်ာသ္ ၏ူ ရင္ဘတ္ေပၚသုိ႔ တင္လကုိ သ္ ည။္ ထမင္းလုတက္ ို ဆပု ယ္ ူလ်ွ က္ သတုိးမင္းဖ်ားဆိုသည။္ “ေရလႊဲငါးခ႐ငို ္ကို ဖ်ကဆ္ းီ တဲ့ဘယေက်ာသ္ ူရဲ႕ ရင္ဘတေ္ ပၚမွာ ငါပဲြေတာ္စားမယ္။ ေနာင္ အခုလို လေူ တြက တပငတ္ ပန္း ႀကိဳးစားတညေ္ ဆာက္ထားတဲ့ အရာေတကြ ို ဖ်ကဆ္ ီးမယ့္ လူယုတ္မာမ်ိဳးေပၚလာရင္ ငါကယုိ ္တိုင္ ငါ့လက္နဲ႔သတမ္ ယ္။ ဒါေပမယ့္ အခလု ို ရင္ဘတေ္ ပၚမွာ ပဲြေတာ္မစားဘးူ ။ ပဲြေတာအ္ ပု ္မျပငေ္ တာ့ဘဲ လယူ ုတ္မာရဲ႕ ရင္ကိခု ြဲၿပးီ အသည္းႏွလုးံ ကုိ စားမယ္” 62

သဃၤရာဇာႏွင့္ ေနမ်ဳိ းသီဟပေတမ့ ာွ မမိ ိတိ၏႔ု ထိပထ္ က္ေသးြ ကို ေဖာက၍္ အေသာက္ခရံ ေတာမ့ ေလာက္ ေၾကာက႐္ ြ႕ံ စြာျဖင့္ မ်ကႏ္ ာွ လဲႊလုကိ ၾ္ ကရသည။္ ေစာဥမၼာကား အစက္ ုိေတာ္ တရဖ်ားေစာ္ကဲ၏ ရင္ခြငတ္ ြင္ တငး္ က်ပ္စာြ မ်ကႏ္ ာွ အပလ္ ်ွ က္။ မင္းႀကးီ သလီ ဝတစ္ဦးတည္းသာ သတးို မငး္ ဖ်ားပဲြေတာတ္ ည္ေနပကံု ို စားသႏူ ငွ မ့္ ျခား ၿမနိ ္ရည္ရွက္ရည္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ***** 63

။၁၁။ “ကငုိ း္ ... လူကေလးေရ။ ဘဇု ပတ္႐ြက္ေတြေတာ့ ျပငထ္ ားေပေရာ့။ အလပု ေ္ ကာင္းေကာငး္ လုပရ္ ဖ႔ိုရိွတယ္” ဝရီး၏ တက္ႂကြေပ်ာ႐္ ငႊ ျ္ ခငး္ မ်ား ကးူ စကလ္ ာၾကသည။္ ဝရးီ က ႀကဳိ းေခြ၊ ဓါးေျမာႇ ငမ္ ်ားကုိ ျပင္ဆင္ေနသည။္ ဝရီး၏ ကၽြမး္ က်ငစ္ ြာ လႈပ္ရွားေနေသာ လကေ္ ခ်ာငး္ မ်ားကုိ ၾကညက့္ ာ ကာလၾကာျမင့္စာြ ေလးလထံ ိငု ္းမငိႈ း္ ေနခေ့ဲ သာ စတိ အ္ လ်ဥတ္ ု႔ိ လ်ငျ္ မန္စြာ လညွ ပ့္ တ္လာၾကသည္။ ျပာသိုည၏လသည္ ဂထူ ကတ္ ြင္ ျပည့္ဝနး္ ေနေပၿပီ။ “က်ဳပလ္ ုိကရ္ မယ္ မဟုတလ္ ား ဝရီး” “အား... လိုက္ရမာွ ပဗ်ာ” “စစက္ ိုငး္ ဘယဘ္ ကပ္ ုိင္းကို သြားမာွ လဲ” “စစက္ ငုိ ္းမဟတု ္ဘူး။ အငး္ ဝ... အငး္ ဝ... မငး္ ေနျပည္ေတာသ္ စ္” “ဟာ... ဝရးီ တကယ္လား” “တကယေ္ ပါ့။ အခု သတိးု မငး္ ဖ်ားဘရု င္ ငႏယြ က္ ုနး္ မာွ ပဲ ရေွိ နေသးတယ။္ အငး္ ဝကုိ ျပန္မေရာက္ေသးဘးူ ။ အခြင့္အလမ္းသာတုနး္ သူႂကြယ္စိုးအိမႏ္ ွစ္အိမ္သးုံ အမိ ေ္ လာက္ ဆကဝ္ င္လိုကၾ္ ကစု႔ရိ ဲ႕” “ဒီတစ္ညတည္းလား ဝရးီ ” “ေအးေလ...။ အျပငမ္ ထြက္တာ ဘယေ္ လာက္ၾကာၿပလီ ဲ။ ခလု ုိ သတိုးမငး္ ဖ်ားမရိွတုန္းမွာ ထကုိ ္ထိကု တ္ နတ္ န္ေလး ျဖစသ္ ြားေအာငလ္ ိ႔ု” တစ္ညအတြငး္ သးုံ အမိ ္ေလာက္ ဆကေ္ ဖာကမ္ ညဟ္ ု သရိ ေသာေၾကာင့္ တကႂ္ ကြေပ်ာ္႐ငႊ သ္ ြားမေိ သာလ္ ညး္ ဝရီး၏စကားကို ဘဝငမ္ က် ျဖစ္ရသည္။ “ေနပါဦး... ဝရီး။ အင္းဝမာွ သတိုးမင္းဖ်ားရေွိ နေတာေ့ ကာ ဘာျဖစရ္ မာွ တုံး” “အား... လကူ ေလးက အေၾကာင္းမသိေသးလုိ႔ကိးု ။ ဒဘီ ရု င္ဟာ အငမ္ တန္ ခက္ထန္တယ။္ က်ဳပ္ႏွစ္ရက္လးံု လုံး အင္းဝေ႐ၿႊ မိဳ႕ေတာ္ထဲ လညွ ၿ့္ ပီး စနညး္ နာခတဲ့ ယ။္ အခု ငႏယြ ္ကုနး္ စားနယ္ထဲေရာကေ္ နတာလဲ ငႏယြ က္ နု း္ စား ဘယေက်ာ္သကူ ေရလဲႊငါးခ႐ိငု က္ ုိ ဖ်က္ဆီးလို႔ ကယို တ္ ုိင္ထြက္ သတု ္သင္တာ။ သ႔ူလက္န႔သဲ တ္ၿပးီ ဘယေက်ာ္သူအေလာငး္ ရငဘ္ တ္ေပၚမာွ 64

ပြဲေတာ္တညသ္ တဲေ့ လ။ အခု သမူ ရတွိ နု ္းခကုိ ္မာွ မွ ၿမိဳ႕ထဝဲ ငရ္ တာ အဆငေ္ ျပတယ္။ ကိုငး္ ... လာ လကူ ေလး။ လျပညတ့္ ိမ္းေတာမ့ ယ္။ သြားၾကစုိ႔ရဲ႕” ႏငွ း္ ထကု ုိ ျဖတလ္ ာေသာ ခြာညိဳနသ႔ံ ည္ ေအးျမစာြ သင္းပ်႕ံ ေနသည္။ တိမ္ရပိ ္တုသိ႔ ည္ လျပည့္လကုိ ဖံုးကြယခ္ ကုိ ္ အေမွာငက္ ို အခြငေ့္ ကာင္းယူ၍ အငး္ ဝဘကသ္ ို႔ ကူးခၾ့ဲ ကသည္။ ေၾကာငႏ္ ွစ္ေကာင၏္ လ်ွ ငျ္ မန္ျခငး္ မ်ဳိ း။ အေနာက္ဘက္ေကာငး္ ကင္ဆီသု႔ိ လဝန္းတမိ း္ ခ်နိ ္တြင္ အင္းဝ၏ေသာငျ္ ပင္စပ္ကုိ ခ်ဥး္ ကပမ္ ၾိ ကေလသည။္ လေရာင္ေနာက္တြင္ နနး္ ၿမိဳ႕႐းို ႏွင့္ က်ံဳးေရျပင္ကို လပွ တငတ့္ ယ္စာြ ေတ႔လြ ုကိ ္ရေလသည။္ ၿမဳိ ႕႐းို ထိပ္ထက္ သရူ ဲခုႏိ ွင့္ျပသာဒမ္ ်ားဆီတြင္ လံွရွည္ထမး္ ကာ ကင္းေစာငေ့္ နေသာ ရမဲ က္မ်ားကိုလညး္ အထငအ္ ရာွ း ေတြ႔ရေလသည္။ က်ံဳးတတံ ား၏အတြင္းဘက္ အျပငဘ္ ကမ္ ်ားတြင္လည္း အေစာငရ႔္ ဲမက္မ်ား ရေွိ နသည။္ အစီအရင္ လၿုံ ခံဳေစ့စပ္သည္ကုိ နားလည္လကုိ ္သည္။ ေ႐ႊၿမဳိ ႕ေတာသ္ စက္ ား အကြပအ္ ညႇပ္ အေစာင့္အၾကပ္ ျပည့္စံလု ွေပသည္။ “ဝရီး ၿမဳိ ႕႐ိုးထဲဝင္မွာလား” “မဝင္ဘးူ ။ အေရွ႕ျပငမ္ ာွ ႏွစ္အိမ္၊ ေသာင္ျပင္မွာ ႏွစအ္ ိမ္၊ ၿမဳိ ႕႐ိးု အျပငဘ္ က္ပဲ” “ၿမဳိ ႕႐ုိးထဲဝင္ၿပီး အမဴွ းအမတ္ တစေ္ ယာက္ေယာက္စအံ မိ ္ကုိ တကရ္ ရင္ ေကာငး္ မလားလ႔ုိ” “စတိ မ္ ေစာနဲ႔ဥးီ လကူ ေလး။ နန္းၿမဳိ ႕ထဲက အေနအထားေတကြ ုိ ဘာမွ မေလလ့ ာမစးူ စမ္းရေသးဘးူ ” ေသာငျ္ ပငန္ ိဂံုးဘကသ္ ႔ို ထြကခ္ ဲ့ၾကသည။္ ႀကီးမားတတု ခ္ ငုိ ္လေွ သာ မနက္ ်ညး္ ပင္ႀကးီ မ်ားကုိ ေကာင္းစြာ အသးုံ ခ်ကာ အကာအကြယ္ ယႏူ ငုိ ခ္ ဲ့ေလသည္။ သနး္ လြဲညေအာက္တြင္ အင္းဝေ႐ၿႊ မိဳ႕ေတာသ္ ည္ ႏွစၿ္ ခိဳကစ္ ာြ အပိ ေ္ မာက်ေနသည္။ ႏွင္းမ်ား ပို၍ထူထပ္လာသည။္ ႏွာေခါင္းေပါက္မွ ႐ဴွ ထုတ္လကို ္တုငိ ္း အေငြ႔ေထာင္းေထာငး္ ထေနသည။္ ေဆာငး္ ၏ အေအးဓါတေ္ ၾကာင့္ ေမာဟိုက္ျခင္း အလ်ဥး္ မရွိ။ “ေရာကၿ္ ပီ” ဝရးီ က ေလသျံ ဖင့ေ္ ျပာ၍ ကုယိ ္ရွိန္ကုိသတလ္ ကုိ ္သည္။ က်ယျ္ ပန႔္ေသာ ၿခံဝုိငး္ ႀကီးတစခ္ ုေရွ႕သိ႔ု ေရာက္လာသည။္ ၿခံဝုိင္းေဘးတြင္ လက္ပံပင္ႀကီးတစ္ပင။္ ဝရးီ ဘာမမွ ေျပာေတာ့ဘဲ လကပ္ ပံ င္ေပၚတက္သည္။ ဤအခ်ိန္မွစ၍ ဝရးီ ငတကျ္ ပား စကားေျပာေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း နားလညလ္ ကို သ္ ည္။ ဝရီး၏မ်က္ရိပလ္ က္ရိပ္ အလႈပ္အရွားမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပးီ သင္ေ့ တာ္သလုိ လပႈ ္ရွားသြားရမည။္ ဂူထဲတြင္ အႀကမိ ္ႀကမိ ္ေလက့ ်င့ထ္ ားသည့္ အသမံ ့ဲ ဆကသ္ ယြ ္လပႈ ္ရွားမႈမ်ား။ 65

ဝုိင္းထဲသဝိ႔ု င္သည့္ သစ္ကငု္ိ ္းအတငုိ း္ ေႁမတြ စေ္ ကာင္လို တာြ းသာြ းခ့ဲၿပးီ ေနာက္ ခုန္ခ်လကုိ သ္ ည္။ ေျခသံႏွစ္သစံ လုးံ ပကတိ ဆိတၿ္ ငမိ ္စြာပင္။ မးီ ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္ ေခါင္စပမ္ ်ကႏ္ ာွ ၾကက္ႏွင့္ ျပတငး္ သစသ္ ားေပါင္ၾကားမ်ားဆီမွ ျဖာက်ေနသည္။ နရံ ံဆီသုိ႔ ေျပးကပသ္ ည။္ နံရံတြင္ နားတစဖ္ ကက္ ုဖိ ိကပ္ကာ အတြင္းမွအသံမ်ားကို နားစြင့္သည္။ အစြမး္ ကုန္ႏုိးၾကားေနေသာ အၾကားအာ႐တုံ ြင္ အိပေ္ မာက်ေနေသာ ေဟာက္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ အိမေ္ ျမာင္စုတ္ထိုးသကံ တစခ္ ်က္ ဝင္ျမညသ္ ည။္ အိမအ္ ေနာက္ဘက္သု႔ိ ပတ္ခဲ့ၾကသည္။ မီးဖုိေဆာင္ကား မညး္ ေမာွ င္ေနေလသည္။ မလွမး္ မကမး္ တြင္ က်ီသုးံ လံးု ကို စီ၍ ေဆာကထ္ ားသည္။ က်ီးထဲတြင္ စပါးမ်ား၊ ဆအီ းို မ်ားႏွင့္ အျခားရိကၡာမ်ား ရေိွ နမညမ္ ာွ ေသခ်ာသည။္ သု႔ိေသာ္ ဝရီးသည္ က်မီ ်ားဘက္ကို လွည့မ္ ၾကည့္။ အိမ္ထဲသ႔ုိ ဝငရ္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလကုိ သ္ ည။္ မးီ ဖေုိ ခ်ာင္ေထာင့တ္ ြင္ ဝရးီ ဒးူ ေထာက္ကာ လက္ကမ္းသည္။ စကားတစလ္ ုးံ မဆိ။ု သိ႔ုေသာ္ နားလည္စြာျဖင့္ ႀကဳိ းကို လမွ း္ ေပးလိကု ္သည္။ ႀကဳိ းေခြကို ပခံုးထကတ္ ြင္ ခ်တိ ္ကာ ဝရီးမးီ ဖုိေဆာငေ္ ခါင္မိုးေပၚသိ႔ု တက္သည္။ ဤအမိ ္တြင္ ဝရီးအေသအခ်ာ စနညး္ နာၿပးီ ျဖစ္ေၾကာင္း သသံ ယရစွိ ရာ မလိုေပ။ မီးဖိေု ခ်ာင္ေခါငမ္ ုိးေပၚေရာကသ္ ည္ႏွင့္ ဝရီးပခုးံ မွ ႀကိဳးေခကြ ုျိ ဖဳတ္ကာ အမိ မ္ ႀကီး၏ ေခါငမ္ ိးု အလယဆ္ င့္မွ ေရတံေလ်ာကအ္ စြန္းဆသီ ို႔ ပစ္လတႊ ္လုိကသ္ ည္။ ေရတံေလ်ာကစ္ နြ ္းတြင္ ႀကိဳးကြငး္ စပြ ္မိသည။္ မးီ ဖႏုိ ွင့္အမိ မ္ ႀကးီ ကို တင္းက်ပ္ခိုင္မာစြာ ႀကဳိ းတနး္ ဆက္မၿိ ပ။ီ တမိ ရ္ ပိ တ္ စ္ခု လေရာငက္ အုိ ကြယ္ ခဏတာမွ် ေမွာငသ္ ာြ းသည္။ တိမေ္ မွးရွင္းသြားခ်နိ တ္ ြင္ ႏစွ ဥ္ ီးစလးုံ အိမမ္ ႀကးီ ေပၚသ႔ို ေျခတင္မၾိ ကၿပ။ီ သူႂကယြ ္ႀကီးမွာ ခ်မ္းသာႂကြယဝ္ သျူ ဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသည။္ ေခါင္မုိးတြင္ ဘံအု ဆင္ေ့ လးထပ္တင္ထားသည။္ ေအာက္ဆံုးအဆင့္၏ အကာပ်ဥခ္ ်ပ္မ်ားဆီသို႔ ဝရးီ ကၾကည့္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဝရးီ ကုိ ေခါငး္ ျပနည္ တိ ္ျပလွ်က္ ပ်ဥ္ခ်ပမ္ ်ားကုိ ပခဲ ပြ ္အသာြ းျဖင့္ ထုိးေကာ္လိုက္သည္။ ပ်ဥ္ခ်ပေ္ လးခ်ပ္ ကြာၿပီးခ်နိ အ္ ထိ တတိ ္တိတဆ္ တိ ္ဆိတ္။ 66

ဘံုဆင့္အတြင္းသုိ႔ ဝင္ခၾဲ့ ကသည။္ မ်ကႏ္ ွာၾကကအ္ မိုးေပၚသု႔ိ ထုပတ္ နး္ မွ ယီးေလးခုကိ ာ ဆင္းလကုိ သ္ ည္။ ပငက့္ မူ ွ်င္မ်ားက မ်က္ႏာွ ဆီ အ႐ပႈ ္႐ႈပအ္ ေထးြ ေထးြ ၿငိတယြ လ္ ာၾကသည။္ အမိ ေ္ ျမာင္စတု ္ထးို သမံ ်ား ေပၚလာသည္။ မ်ကႏ္ ာွ ၾကကသ္ ည္ လွ်ာထးို စေ႐ြးကိုကမ္ ဟုတ္၊ ပ်ဥ္ခ်ငး္ အေစ့ဆက္ကာ အစပအ္ ၾကားကုသိ ာ ေဆးသတု ထ္ ားသည္။ ဝရးီ က ဓါးေျမာငက္ ထို တု ္ကာ ပ်ဥၾ္ ကားမွေဆးစမ်ားကို ဓါးဦးျဖင့္ ထုးိ ေကာလ္ ကို ္သည။္ ေအာကဘ္ က္က မးီ ေရာငသ္ ည္ ပ်ဥၾ္ ကားအစပ္မွတစ္ဆင့္ ဝငလ္ ာေလသည။္ မ်က္ႏာွ ၾကက္ပ်ဥက္ ုိ မ်ကႏ္ ာွ အပက္ ာ ေအာကသ္ ု႔ိ ငၾု႔ံ ကည့္သည။္ သႂူ ကြယႀ္ ကီး၏ အိပ္ခနး္ သည္ အတငို း္ သား။ သႂူ ကြယႀ္ ကးီ သည္ မအိပ္ခင္ ေသမူးမးူ ေသာကထ္ ားဟန္ ရွိသည။္ ေခါငး္ ရင္း သးံု ေခ်ာငး္ ေထာက္ စားပြဲေပၚတြင္ ေသခြကတ္ ေကာင္းမ်ား ဖ႐ဖုိ ရဲ။ ဝရီးက မ်ကေ္ တာင္ခတျ္ ပသည္။ ေခါင္းညိတလ္ ွ်က္ ပဲခပြ ျ္ ဖင့္ မ်ကႏ္ ာွ ၾကက္ပ်ဥ္ကုိ ခြာသည။္ ေခါင္းဝငက္ ုိယဆ္ ံ့အေပါကက္ ို ရၿပီ။ လက္ေမာငး္ အားကုိ အျပည့္အဝအသံးု ခ်လွ်က္ လက္ေထာကၿ္ ပးီ ေအာက္သို႔ ခုန္ခ်လုိက္သည။္ ေျခဖ်ားျဖင့္ ပိရစိ ြာ။ ခးူ ခးူ ေခါေခါ ေဟာကသ္ ံသည္ စညး္ ခ်ကက္ ်က် ေပၚေနသည္။ အခန္းေထာင့ရ္ ွိ ပ်ားဖေယာငး္ တုိင္သည္ လကတ္ စဆ္ စခ္ နသ႔္ ာ က်န္ေတာ့သည။္ ဖေယာငး္ ရည္ကို ဝလငစ္ ြာ စပု ယ္ ခူ ဲ့ရေသာ ၿငိမ္းေသခါနီးဖေယာငး္ တုိင္၏ မီးစာမွ မးီ ေတာကသ္ ည္ ေကာင္းစာြ လင္းထနိ ေ္ နသည။္ မးီ ေရာင္တြင္ ဝရးီ ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဘာမွ မထူးျခားသလိပု င္။ တပ္မက္ေသာ ေလာဘအေရာငမ္ ်ားလညး္ မရွိ။ ပူပန္ေသာ ေသာကအေရာင္မ်ားလညး္ မရိွ။ ဝရီး၏ လပႈ ္ရာွ းမစႈ တင္သည္။ ေခါင္းရငး္ ဘက္ရိွ စာတုကိ ဗ္ ႐ီ ိုေရွ႕သို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ ဗီ႐ိမု ်က္ႏာွ စာဝဲဘက္မွ ေၾကးေသာ့ကို ဝရးီ ကငို ၾ္ ကည့္သည္။ ေခါငး္ ယမး္ သည။္ မ်က္ႏွာစာယာဘက္မွ ပတာၱ ႏစွ ္ခုကုိ ကုငိ ္ၾကည့္သည။္ ေခါင္းညိတ္သည္။ 67

အေပၚမွ ပတာၱ ဆီသ႔ုိ ဝရးီ လွမး္ ကိုင္သည။္ နားလည္စြာျဖင့္ ေအာက္ပတၱာဆသီ ို႔ လမွ း္ လုကိ သ္ ည။္ လကမ္ ခန္႔ ကၽနြ း္ သားအႏစွ ျ္ ဖင့္ စိုေ႔ လးခ်က္ စြဲထားေသာပတာၱ သည္ စငစ္ စ္ပုဆနိ ျ္ ဖင့္ ေပါက္ခမဲြ ွသာ ျပဳတ္ႏုိင္ေလာကေ္ အာင္ ခိုင္ခံ့လေွ ခ်သည္။ သုေ႔ိ သာ္ ကၽြမး္ က်င္ေသာ လကႏ္ စွ စ္ တံု ိသု႔ ည္ ဓါးေျမာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ၿပးီ ေျမာက္သာြ းေလသည။္ ဗီ႐ုတိ ခံ ါးပြင့္သာြ းေလၿပီ။ တခံ ါးကုိ ေဖးကိုင္ထားခ်နိ တ္ ြင္ ဝရးီ က ဗ႐ီ ိုအေပၚဆးုံ အဆင့္သ႔ို လကက္ ို ထးုိ သြင္းလိကု သ္ ည္။ လကျ္ ပန္ထုတသ္ ည္။ လက္မႏငွ ့္လကည္ ိဳးၾကားတြင္ ကတပၱီ ါအတိ ္တစလ္ းံု ။ လကည္ ႇိဳးႏငွ ့္ လကခ္ လယ္ၾကားတြင္ ႀကိဳးဆဲြသားေရအတိ တ္ စလ္ းုံ ။ လက္သႂူ ကြယ္ႏွင့္ လက္သန္းၾကားတြင္ လကစ္ ြပက္ ြငး္ မ်ားကုိ တထဲြ ားသည့္ အပ္တစ္ေခ်ာင္းပါလာသည္။ ဝရီးက တစ္ခ်ကလ္ ွမး္ ၾကည့္ကာ မ်ကေ္ တာငခ္ တ္ျပသည္။ ေခါငး္ ညိတ္ၿပးီ ဗီ႐တို ခံ ါးကို ၾကမး္ ျပင္ေပၚခ်ကာ အိတ္ထမဲ ွ ဘဇု ပတ႐္ ကြ တ္ စ႐္ ကြ ္ကုိ ထတု လ္ ုိကသ္ ည။္ ဘုဇပတ္႐ြက္ကို ဗီ႐ိထု ဲထညမ့္ ညျ္ ပဳၿပီးမွ စိတက္ းူ ရကာ ဝရးီ ကုိၿပံဳးျပၿပးီ ဗ႐ီ ထုိ မဲ ထည့ေ္ တာဘ့ ဲ ျခငေ္ ထာင္ေဘးတြင္ ဘုဇပတ္႐ြကက္ ို အပ္ႏွငတ့္ ြယ္ေပးလုိက္သည္။ မူးယစအ္ ိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အထမဲ ွ သႂူ ကယြ ္ႀကးီ ကား တုတတ္ တု ္မ်ွ လပႈ ္ေဖာ္မရ။ ဝရးီ က မ်ကခ္ းုံ မ်ားပငၾ့္ ကညၿ့္ ပီးမွ ႏွစၿ္ ခဳိ က္စာြ ၿပဳံ းသည။္ အထြက္ကား လြယက္ ူလွေခ်သည။္ သူႂကယြ ္ႀကီး၏ အမိ ္ခန္းကိုဖြင့္၊ အိမမ္ ႀကီး တံခါးကိုဖြင့္၊ မီးဖိေု ဆာငထ္ ဲသုေိ႔ ရာက၊္ မီးဖုိေခါငမ္ ုိးေပၚတကက္ ာ ႀကဳိ းထံုးကိုျဖဳတသ္ ည။္ အိမ္မႀကီးအမိးု ရွိ ႀကဳိ းစတစ္ဖက္ကား မ်ကႏ္ ာွ ၾကကေ္ ပၚသိ႔ု မဆငး္ မီကတညး္ က ျဖဳတ္ခၿဲ့ ပီးေလၿပ။ီ ႀကဳိ းေခြကုိ ျပန္သမိ ္းကာ ၿခဝံ ိုငး္ ကုိ ခုနေ္ က်ာ္၍ ထကြ ္ခၾ့ဲ ကသည္။ ခြာညဳိ ၏ ေအးျမသင္းပ်ံ႕ေသာအနံက႔ ုိ တစ္ဝတစ္ျပည့္ ႐ဴွ ႐ိကႈ လ္ ုိက္ၾကေလသည္။ ေဆာငး္ ႏွင္းတ႔ကုိ ား ပိန္းပိတ္ထူထပ္ဆဲ။ 68

အေရွ႕ျပင္နဂိ ုးံ မွ အမိ ္ႏွစလ္ ုံးကိုလည္း အခကအ္ ခဲမရွိ ဝငခ္ ့ဲ ထကြ ခ္ ၾ့ဲ ကသည။္ အငး္ ဝမွထကြ ္ခဲ့ေသာ အခ်ိနတ္ ြင္ အ႐ုဏ္ပင္မသမး္ ေသး။ ဂ႐ူ ိရွ ာေက်ာက္ေတာငအ္ ေရာက္တြင္မွ အလငး္ ပ်ိဳ႕သည္။ လနး္ ဆတ္ေအးစိမ့္ ေဆာင္းနံနက္ ေလျပညက္ ို အရသာခကံ ာ ႐ဴွ သြငး္ ရင္း ဝရီးကို ေျပာလိုက္သည။္ “ၿမဳိ ႕ေတာ္သစက္ ိေု တာ့ ေအာငျ္ မငမ္ ႈနဲ႔ ဖြငလ့္ ိုက္ၿပီ ဝရီးေရ” “ငတက္ျပားႏွစေ္ ယာကေ္ ပပဲကြာ ဟား... ဟား... ဟား...” “ဒါေပမယ့္ က်ဳပသ္ ိပ္မေက်နပေ္ သးဘးူ ။ နနး္ ၿမိဳ႕ထဝဲ င္ၿပးီ ေဖာကလ္ ုကိ ခ္ ်ငေ္ သးတာ” “အလ်ငမ္ လနုိ ဲ႔ လကူ ေလး။ ဒီဘုရင္လက္ထက္မာွ နနး္ ၿမိဳ႕တြင္းဟာ အရင္စစ္ကိငု း္ လုိ ၿမဳိ ႕႐ိုးထက္ ပုၿိ ပးီ အေစာင့္အၾကပ္ သိပ္သညး္ မာွ ေသခ်ာတယ။္ ေလလ႔ ာစစုံ မ္းရဦးမယ္” ေရာင္နီပ်ိဳ႕ေသာ အလငး္ ေအာက္တြင္ နရီ ဲေနေသာ ဧရာဝတီဘကသ္ ႔ုိ ေမ်ွ ာၾ္ ကည၍့္ ထကသ္ န္စြာ စကားတစခ္ ြနး္ ေျပာလိုကမ္ သိ ည္။ “ဝရီး... နန္းၿမဳိ ႕ထဲကို ဝင္စံစု မ္းတဲတ႔ ာဝန္ က်ဳပတ္ ာဝနထ္ ားဗ်ာ” “ေဟ... တကယလ္ ား” “တကယ္ပါ။ က်ဳပ္သပိ ထ္ က္သန္ေနတယ္” “ေအးေလ... သြားခ်ငလ္ ဲ သြားေပါ့။ သတေိ တာထ့ ားေဟ့ လကူ ေလး” “ငတကျ္ ပားပါ ဝရီးရာ” ဂူအဝင္တြင္ တဟားဟားရယ္သြားေသာ ဝရီး၏ အသံသည္ ဂအူ ျပင္သ႔ို လ်ွ ထံ ကြ ္လာေလသည္။ ***** 69

။၁၂။ ႏွမ္းဖတထ္ ည့္ထားေသာ ေတာင္းႏွစ္လံုးကို ထမး္ ပိုးမွ ျဖဳတ္၍ ေအာကခ္ ်လုိက္သည္။ ထမ္းပိုးကိုေထာင္၍ ေခါငး္ ေပါငး္ တဘကျ္ ဖင့္ ေခၽြးသတု ္သည္။ ေဆာငး္ ၏ေန႔နံနကခ္ င္းသည္ စးူ စူးရွရွပူျပငး္ ေခ်သည။္ ေဈးတန္းမာွ စည္ကား႐ႈပေ္ ထြးလွသည။္ ပနး္ သညေ္ တကြ အမ်ားဆးုံ ျဖစသ္ ည။္ က်ံဳးလမ္းမဝဲယာတြင္ ပနး္ ေပါငး္ စုံရနံမ႔ ်ား ႀကဳိ င္လိႈငေ္ နသည္။ အငး္ ဝသူ အငး္ ဝသားတ႔ို၏ ၿပဳံ း႐ႊင္ေသာမ်က္ႏာွ မ်ားကုိ ေတရ႔ြ သည။္ နနး္ တြင္းသတူ ႔ုိ ၿမိဳ႕႐ုိးမခု ္မထွ ြက္လာၿပးီ က်ံဳးတံတားအတုိင္း ေလ်ွ ာကလ္ ာၾကသည္။ တစ္သတု ၿ္ ပီးတစ္သတု ္ နန္းတြင္းသအူ မ်ားအျပားမွာ တမိ ္ေတာငတ္ က္ ဆံထံုးျဖင့္ ထံုးဖြဲထ႔ ားၾကသည။္ ေ႐ကႊ ်င္ခတ္ပဝါကုိ အၿမတိ ႏ္ ွစ္ဖက္ အစနြ ္းခ်လွ်က္ ပေုံ တာ္ဖနိ ပ္ကုိ စးီ လွ်က္ ယပေ္ တာငက္ ုိ မခတဘ္ ဲ သညအ္ တုငိ း္ ဖြင့္ကုငိ ္လ်ွ က္ အငး္ ဝနနး္ တြငး္ သူတို႔ ဟန္ေရးထည္ဝါၾကကနု သ္ ည္။ တမိ ေ္ တာငတ္ က္ဆံေခြပတ္လညတ္ ြင္ သဇငပ္ န္းတ႔ိကု ုိ အတင့္အတယ္ ပနလ္ ာၾကသည။္ အခ်ိဳ႕က ကယို ္က်ပခ္ ါးတုိ၊ အခ်ိဳ႕က ကိုယ္ပြခါးရွည္၊ ေ႐ႊေရးကြပ္ လကဖ္ ်ားအဝက်ယ္၊ ခ်ည္အေသးြ စံု အဆငစ္ ုံ။ ေဆးေရာငေ္ ပါငး္ မ်ားစြာ ေရးစပမ္ နႈ ္းျခယ္ထားေသာ ပန္းခ်ကီ ားႀကီးသဖြယ။္ အသည္၊ အလာ၊ ဆငး္ ရဲသားေက်းကၽနြ မ္ ်ားႏွင့္ နန္းတြင္းသူ နန္းတြငး္ သားတုိ႔ သသိ ိသာသာ ျခားနားစြာ ဝတ္ဆငသ္ ည္ကုိ ေတြ႔ရသည။္ ေစ်းသည္တိ႔ကု ား အမ်ားအားျဖင့္ ဖ်ငခ္ ါးတုိ၊ လကတ္ ို၊ မထဲ ဘလီ ံခု ်ညခ္ ်ညး္ သာ ျဖစ္သည။္ ေခါင္းေပါင္းတြင္ ေခါင္းေပါင္းစမရိွ။ မ်က္ႏာွ မ်ားမွာ ႏငွ း္ ႐ိုက္ေနေလာင္ အသားအေရ။ ေဈးဝယန္ န္းတြငး္ သူတုိ႔ကား စုိျပည္ေသာ အသားအေရ၊ ဒနး္ နဆီ ိုးႏႈတ္ခမး္ ၊ ရတနာ နားေဋာင္းပန္၊ လကစ္ ြပ္၊ လကေ္ ကာက္ တခၽြငခ္ ၽြင္ခတသ္ ံညညံ ။ံ မင္းမထႈ မ္းသား၊ လပူ ်ဳိ ေတာ္သား၊ အေဆာင္ေတာသ္ ားတုိမ႔ ွာလည္း ေခါင္းေပါင္းတလပႈ လ္ ႈပ၊္ ပတေ္ ပါင္း အပု ္ေပါငး္ အမ်ိဳးစုံ။ အသြငအ္ ားျဖင့္ ကြာျခားၾကေစကာမူ အငး္ ဝေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ၏္ နံနက္ခင္းေစ်းရွိ လေူ တြအားလးံု မာွ တညူ ေီ သာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရိွသည္။ ယငး္ ကား မ်က္ႏွာကယုိ စ္ ေီ ပၚမွ အၿပဳံ းမ်ား ျဖစသ္ ည။္ စတိ ္ေအးခ်မး္ သာ ေဖာက္ကားေရာငး္ ဝယ္ေနၾကေသာ အၿပဳံ းမ်ား ကိယု ္စီရိွထားၾကသည္။ 70

ေၾကာင့္ၾကမဲ့ လႈပ္ရာွ းမမႈ ်ားျဖင္႔ ဥဒဟစို ည္ကားေနသည။္ ၾကည့္ေကာငး္ ေကာငး္ ျဖင့္ ၾကည့ေ္ နလိကု ္သည္မာွ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသညမ္ သိ။ “ႏမွ ္းဖတသ္ ည္... ေတာင္းေလး ဟုဘိ ကန္ ညး္ နညး္ ကပ္ေပးပါေတာ့္” ေဘးမွ အသတံ စသ္ ံ ၾကားလုိကမ္ သိ လလုိ ို။ သေိ႔ု သာ္ ေရွ႕မျွ ဖတေ္ လွ်ာက္သာြ းေသာ နနး္ တြင္းသူ တစ္အပု စ္ ုကို ေငးေနမ၍ိ အသံလာရာသ႔ုိ လညွ ့မ္ ၾကည့မ္ ိေခ်။ “ေဟာေ့ တာ့... နားမ်ားပင္းေနေရာ့သလား။ ႐ငွ ့္... ႏွမး္ ဖတ္သည္” ပခုံးကို တစ္စုံတစ္ခလု ာထသိ ည္။ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သာြ းၿပီး လညွ ့္လုိကသ္ ည္။ ေတာငး္ တစ္လံုး၊ ေတာငး္ ထဲတြင္ ထိးု ထိးု ေထာငေ္ ထာင္ ထြကေ္ နေသာ သထံ ည္အပိုင္းအစမ်ားကို ေတ႔လြ ိုက္ရသည။္ “ေရာ္... ခကေ္ နပါေပါလ့ ား။ ေတာ့္... အုိရွင့္... ႏွမ္းဖတ္သည္” “ဗ်ာ... က်ဳပ္ကုိလား” “ေရာ္... ဒီနားမွာ ႏမွ း္ ဖတသ္ ညဆ္ ုလိ ိ႔ု ေတာ္တစေ္ ယာက္တည္းရိွတာ။ ေတာ့္မေခၚလုိ႔ က်ဳပ္က ဘယေ္ လာကပါလနတ္မင္းကုိ ပငရ့္ မွာတုန္းေတာ့္” အေယာငေ္ ယာင္ အမွားမွား ရရိွ ေတာ့သည္။ သည္တြငမ္ ွ မိမသိ ည္ ႏွမး္ ဖတသ္ ညပ္ ါလားဟူေသာ အသိျပနဝ္ င္သည။္ မိမိကုယိ မ္ မိ ိ ေဈးသညဟ္ ေူ သာ အသိစိတ္ကုိ ျပန္သြင္းရသည။္ “ဟတု ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့” ႏွမ္းဖတ္ေတာင္းကုိ ေ႐ႊ႕ေပးလုကိ ္သည။္ “အဘလာ... ေနရာရၿပ။ီ အဘေတာင္းႀကီးက ေလးလုကိ ္တာ လနြ ပ္ ါေရာေတာ္” ခါးထစ္ခြင္ခ်ီထားေသာ ထနး္ ေခါကေ္ တာငး္ ကုိ ေအာကခ္ ်မရ ျဖစ္ေနသည။္ သ႔ေူ တာင္း သ႔ခူ ါးထစ္မွ မ,မႏုိင္။ “ေပး... ေပး က်ဳပက္ ူသယေ္ ပးမယ္” ေတာင္းကုိ ဆြဲယူလကုိ ္သည္။ တကယ္ပင္ ေလးလေံ ခ်သည။္ ေတာင္းထမဲ ွ သထံ ည္ပစၥညး္ မ်ားကုိ ၾကည့္လကုိ သ္ ည။္ စူး၊ ေဆာက၊္ တစံ ဥ္၊ ဓါးမ၊ ဓါးတုိ၊ ေယာကမ္ စသညပ့္ စၥည္းမ်ား။ 71

“အဘ... အဘ အဲဒီ အဘတစ္ေယာက္လည္း ဘယ္ေရာကသ္ ာြ းျပန္ၿပလီ ဲ မသဘိ ူး။ အေရးဆုိ ေအာ္ေခၚေနရၿပီ။ အဘေရ။ အို... အဘေရ။ ဒမီ ွာ ေနရာရပါၿပေီ တာ့္။ က်ဳပဒ္ မီ ွာ” “ေဟ... လာၿပဟီ မိန္းကေလးရ။ ဟမို ာွ ပန္းသည္ေတြ ၾကားညပႇ ္ေနတာန”႔ဲ ေထာငေ္ ထာငေ္ မာငး္ ေမာင္း လူႀကးီ တစေ္ ယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေခါင္းမွတဘကက္ ို ျဖဳတက္ ာ ေခၽြးသတု ္ေနသည။္ ရငအ္ ုပ္၊ လက္ေမာင္းႂကြကသ္ ားမ်ား အၿပဳိ ငး္ အ႐ိုင္း ရွိေနၾကသညက္ ို သတိထားမေိ လသည္။ “ႏွမ္းဖတ္သည္... တစဆ္ တိ ္ေတာ။္ ေ႐႕ႊ လကစ္ န႔ဲ ေတာငး္ ကုိ ဟဘုိ ကန္ ည္းနညး္ ထပ္ေ႐ႊ႕ေပးပါလား။ က်ဳပတ္ ို႔ ပစၥညး္ ေတြက ခ်ခငး္ လိကု ရ္ င္ ေနရာက်ယ္မွာေတာ့္” စူးစူးလြငလ္ ြင္ အသံရွငမ္ ိနး္ ကေလးကို သညေ္ တာ့မွ သတထိ ားၾကည့္မိသည။္ ဆံရစဝ္ ုိငး္ ၾကားထဲမွ မ်ကႏ္ ွာသည္ ႏုနယျ္ ခငး္ မ်ားျဖင့္ ႐နႊ း္ လက္ေနသည္။ ပါးကြကႏ္ စွ ္ခကု ပါးျပငအ္ ျပည့္ ဝိုငး္ ဝိုငး္ စကစ္ က္။ နား႐ကြ ္ဖ်ား၊ ႏာွ သီးဖ်ားမ်ား နီရဲေနသည္။ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့၊ မ်က္လုံးအိမ္နကေ္ မွာင္ေမွာငျ္ ဖင့္ ႏုပ်ဳိ လပွ ေသာ မ်ကႏ္ ွာေလးပင္။ “ေရာ္... ႏစွ ္ခြန္းသုံးခြန္းထပ္ထပ္ေျပာေနရတာခ်ညး္ ပါလား။ နားပငး္ တယ္န႔တဲ ူတယ္။ ႏွမ္းဖတသ္ ည္ႀကးီ ” ႏမွ း္ ဖတ္သညႀ္ ကီးဟူေသာ အသံက က်ယလ္ ာသည္။ “ဟုတ္ကဲ့... ဟတု ္ကဲ့။ ရပါတယ္ဗ်ာ” ေတာင္းႏွစ္လံးု ကို ပးူ ယွဥ္ထားေပးလုကိ သ္ ည္။ မိန္းမပ်ိဳက တစ္ခ်ကဝ္ င့ၾ္ ကညက့္ ာ ဖ်ငၾ္ ကမ္းစတစ္ထညထ္ တု ္၍ ေျမေပၚခင္းသည။္ ထုိေ႔ နာက္ ေတာငး္ ထဲမွပစၥညး္ မ်ားကို တစခ္ ုစီ ျဖနခ႔္ င္းေလသည။္ ျဖန္႔ခငး္ ရင္း ႏတႈ က္ စူးစးူ လြင္လြင္ ေအာ္ျပန္သည္။ “ေဟာဒီမာွ ေတာ႐္ ိ႕ု ။ ေ႐ေႊ လာငး္ ပနး္ ပဲဖထို ကြ ပ္ စညၥ ္းေတြ ေရာင္းၿပ။ီ တံစဥ္း၊ ဓါးမ၊ ဓါးတ၊ုိ စူး၊ ေဆာက၊္ တံစဥစ္ တုံ ယ္ ေတာ႐္ ိ႕ု ။ ေ႐ေႊ လာင္းပန္းပဲဖထုိ ြက္ေတြ၊ ေ႐ႊေလာင္းပစညၥ း္ ေတြ၊ မရမရွေိ စၾကန႔ဲ ေတာ္႐ုိ႕” တးုိ တိုးေဝ႔ေွ ဝွ႔ အုတအ္ တု က္ ်ကက္ ်က္ အသေံ တၾြ ကားမွာ သအူ႔ သကံ စီထကြ လ္ ာသည္။ ေဈးဝယ္မ်ား ေစာင္းၾကညၾ့္ ကသည။္ ၿပံဳးရယ္ၾကသည။္ မၾကာမီမွာပင္ ဝယ္သတူ ဖဖဲြ ဲြ ေရာက္လာေလသည။္ မိန္းမပ်ိဳကား ဇယ္စက္သလို ႏတႈ မ္ အား လကမ္ အား ေဈးေရာငး္ ေတာ့သည။္ နဖူးဆံစမွ ေခၽြးစကမ္ ်ား လိမ့္ဆင္းကာ ပါးကကြ ္ေပၚစးီ က်သာြ းသည္ကို ၾကညေ့္ ကာင္းေကာင္းျဖင့္ ၾကည္ေ့ နမသိ ည္။ ျပည့္တငး္ လးုံ ဝနး္ ေသာ ပခံုးမ်ား မနားတမး္ လႈပ္ရာွ းေနသည္။ 72

“လာၾက ေတာ႐္ ုိ႕၊ ေ႐ေႊ လာငး္ ဖထုိ ြက္ ဓါးေကာငး္ ေတြ” ဓါးမ်ား တခၽြင္ခၽြင္ တခၽြမခ္ ၽြမ္ခတျ္ ပသည။္ “ဟဲ့ မိနး္ ကေလး။ တစေ္ ဈးလုးံ နင့္အသံျဖစ္ေနၿပ။ီ တုးိ တုိးသက္သာ ေအာစ္ မ္းပါ။ ေစ်းေရာငး္ တာကလဲ ေလာဘတႀကီး” အဘိုးႀကီးခပ္အုပ္အုပ္ ေျပာသည။္ “အဘႏွယ္ ေအာ္တာပဲ တးုိ တးုိ သကသ္ ာ ရိွရမွာလား။ ေဈးေရာငး္ တာပဲ ေလာဘမႀကီးလု႔ိ ကမ႒ၼ ာန္း ထငို ေ္ နတဲမ့ ်က္ႏွာနဲ႔ေရာငး္ ရမာွ လားလို႔။ ဟငး္ ... အဘပစၥည္းေတြ ဘယေ္ လာကေ္ ကာငး္ ေကာင္း က်ဳပ္ေအာ္လ႔ို လူသိတာ။ လႀူ ကိဳကမ္ ်ားတာ။ မွတထ္ ားပါ။ လာၾက ေတာ္႐႕ုိ ” သူ ေခါငး္ ေမာ့အၾကည၊့္ ႐နႊ း္ လဲေ့ သာ မ်က္လးုံ အိမ္ႀကီးမ်ားကုိ ေတလ႔ြ ိကု ္ရမွ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာငအ္ မး္ အမ္း ျဖစသ္ ြားသည။္ “ေဟာဒီ ႏမွ း္ ဖတသ္ ည္ႀကးီ က်ေတာ့လဲ ဘာသံမွ မၾကားရပါလား” သကူ ၿပံဳး၍ ေျပာသည္။ “ေတာ္... အဲဒီလုိ ေဈးေရာငး္ ေနရင္ ေနရာတင္ျခေတာင္ပို႔ ျဖစသ္ ာြ းမယ။္ အခု အခ်ိနဘ္ ယ္ေလာကေ္ ရာငး္ ရၿပလီ ဲ” “ဗ်ာ... အင္း” “ဘယ္ေလာက္ ေရာင္းရၿပီလဲလ႔ို” “ဟုဒိ င္း... မေရာငး္ ရေသးဘးူ ” “ထင္သားပဲ။ ေတာ္က ေအာ္မွမေအာ္တာကုးိ ။ ေနပါဥးီ သူမ်ားဆကုံ ယူေရာင္းတာလား။ ကုယိ ့္ဆုံနဲ႔ ကယုိ ္ႀကတိ ္တာလား” “ဗ်ာ... အဲ... သမူ ်ားဆံကု ယူေရာင္းတာပါ” “ဘယ္ဆံလု ဲ ေတာငျ္ ပင္ကလား။ ေတာင္ျပင္ဆရုိ င္ ဝရးီ သာဆငုိ ္ဆုံ ရတွိ ယ။္ ဝရီးၿဖဳိ းဆံုရိွတယ။္ ကုရိ ငင္ ေတရဲ႕ဆုံရိွတယ။္ ဘယသ္ ဆူ႔ ံုလဲ” သေူ ျပာသြားသည္မ်ားကို တစခ္ မု ွမသိ၊ စကားမွားသာြ းေလၿပ။ီ “အာ... မဟုတ္ပါဘးူ ။ ကုယိ ္ပငို ဆ္ ပုံ ါ” 73

ဇြတပ္ င္စကားျပင္လကို ္ရသည္။ စကားေရွ႕ေနာက္လဲြသည္ကို သူသတိထားမိဟနမ္ တ။ူ ေဈးဝယတ္ စ္သိကု က္ ်လာသျဖင့္ သ႔ူအလပု ႏ္ ွင့္သူ ႐ႈပသ္ ြားသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မတႈ မ္ ေိ လသည။္ “အဲဒီ ဓါးမ,လား။ ေ႐ြးမေနနဲ႔ စတိ ခ္ ်သာယူသာြ းရငွ ့္။ သေံ ကာင္းေကာငး္ မီးေကာင္းေကာင္းန႔ဲ ထသု ားေပသားက်ေနတာ။ ေတာငျ္ ပင္တစ္ရပလ္ ုံး ေ႐ႊေလာငး္ ဖထုိ ြက္ ဓါးမေတြခ်ညး္ သးုံ ၾကတာ။ စိတ္ခ်ယူ” ေဈးသညမ္ ်ား စဲသြားျပန္သည္။ နဖူးမွ ေခၽြးစမ်ားကို သ႔အူ က်ဖႌ ်ငလ္ က္ျဖင့္သတု က္ ာ လက္ျဖင့္ သမ႔ူ ်ကႏ္ ွာသူ ယပခ္ တ္သည။္ “ေမာပါေ့ တာ္။ အဘ ေရဘူးလမွ ္းလိုကစ္ မ္းပါ” “ေရကနု ေ္ နတယ္ မနိ ္းကေလးရဲ႕။ အဘသာြ းခပလ္ ကို ဥ္ ီးမယ္” “လပု ္ၿပီ အဘတိ႔ုကေတာ့” ခါးမာွ ခ်တိ ထ္ ားေသာ ဘူးသးီ ေျခာကေ္ ရဘူးကုိ အလိုလုိ ျဖဳတ္မိသာြ းသည္။ ဘူးကလုိ မွ း္ ေပးရင္း... “က်ဳပ္မာွ ပါ,ပါတယ္။ ေရာ့... ေရာ့ ေသာကလ္ ိုကပ္ ါ” ဘာမွမေျပာဘဲ လမွ ္းယူကာ ဘးူ သးီ ေျခာက္ကို ေမာ့ေသာက္ေလသည။္ လည္ေၾကာစိမ္းျမတြင္ ေရမ်ားစးီ ဆငး္ သာြ းသည္ကိပု င္ ျမင္ရေလမလားဟု ခုနလ္ ပႈ ္ေသာရင္ျဖင့္ စတိ ္ေထြျပားစြာ ေငးၾကညမ့္ ိေလသည္။ “ရင္ထဲကို ေအးသြားတာပဲ။ သာဓေု တာ္ သာဓု” ႏႈတ္ခမး္ မွေရမ်ားကုိ လကခ္ ံျု ဖင့္သတု ္၍ ေရဘးူ ျပန္ေပးသည။္ ေက်းဇူးစကားမဆိဘု ဲ သာဓေု ခၚေနေသာ အသြငက္ ၾို ကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္လာသည။္ အလနြ ္ႀကီးက်ယခ္ ်ငေ္ သာ လူတတလ္ ပု ္ခ်င္ေသာ၊ သေ႔ုိ သာ္ မိမ၌ိ မိမိ ယၾုံ ကညစ္ ိတ္ခ်ေသာ ခ်စစ္ ဖြယ္မိန္းကေလးဟလု ည္း ေတးြ မေိ နသည္။ “အဘ... ဒီေနေ႔ ဈးေရာင္းေကာငး္ လုိကတ္ ာေနာ။္ ထူးထးူ ျခားျခား ဒေီ န႔မွအေစာႀကးီ ကုိ ေဈးဝယက္ ်တယ္” “ေအးဟ” အဘးို ႀကးီ က ေဆးတံထဲသ႔ိေု ဆးျဖည႔ရ္ ငး္ တံုးတတိ ဆိ သုိ ည။္ 74

“ခါတုငိ း္ ဒီအခ်ိန္မ်ဳိ း လူဒီေလာကမ္ စညဘ္ းူ ေတာ့္” “ေအးဟ” “နန္းၿမိဳ႕ထဲကလေူ တြ ဒေီ န႔ေစ်းဝယတ္ ာလဲ ကသုတ္က႐ကုိ ္ႏငုိ ္သလားလုိ႔” “အင္း” “ဟုိဘကက္ ပန္းသည္ေတြဆုိ ကုန္သြားၿပတီ ့ေဲ တာ္” ေဆးတကံ ုမိ ီးညေိႇ နသျဖင့္ အဘုိးႀကးီ ထံမွ အသံထကြ ္မလာေတာ။့ သူတိုစ႔ ကားၾကားရမွ ကယို ့္မွာ ႏွမး္ ဖတ္တစဖ္ တမ္ ွမေရာင္းရေသးသညက္ ို သတိရမိေတာ့သည္။ မသမိ သာ ၿပံဳးမသိ ည္။ ေဈးဦးပင္ မေပါက္ေသးေသာ တကယ့္ေဈးသညအ္ စစ္ဆုိလွ်င္ ခအု ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္စတိ ္ညစ္ေနမလဟဲ လု ည္း ေတြးမိသည။္ “အား... ဝရီးတုသိ႔ ားအဖပါလား။ ေရာငး္ ေကာင္းၾကလား” အသံတစသ္ ႏံ ွင့္အတူ လတူ စေ္ ယာက္ေရာကလ္ ာသည္။ ထမ္းပိုးတစဖ္ ကတ္ စခ္ ်ကတ္ ြင္ ႀကိမ္ေချြ ခငး္ ႏွစ္ခု။ ျခင္းထဲတြင္ ဘာမွမရိွ။ “ကိုရင္ငေျပာပ့ ါလား။ ျခင္းထဲလဲဗလာပါလား။ ကနု ္ၿပီနတ႔ဲ တူ ယ္” “ကုနရ္ မွာေပါ့ဗ်။ ဒါေတာင္ ဒေီ န႔ခါတိငု း္ ေနထ႔ က္ ပုၿိ ပးီ ယလူ ာတာ။ ဒီေန႔ေစာေစာ ကုန္မ်ားမ်ားေရာင္းရမယဆ္ ုတိ ာ သိၿပီးသားဟာကုးိ ” “ဟတု ္တယ္ေတာ့္။ က်ဳပ္တ႔လုိ ဲ ဒီေန႔မွေရာငး္ ေကာငး္ လိကု ္တာ။ အဘကုေိ တာင္ အခပု ဲ ေျပာေနေသးတယ။္ ဒီေနမ႔ ွထးူ ထးူ ျခားျခားလ႔ုိ။ နနး္ ၿမိဳ႕ထဲကလေူ တြလဲ ဒီေနမ႔ နက္ ေဈးဝယ္တာ ကသတု ္ကရက္န႔လဲ ႔ုိ” “ေဟာဗ်ာ။ နင္တကယ္မသိဘးူ ဟုတ္လား” “ဘာလဲ။ ဘာသိရမာွ လဲ” “ဝရီးထိနေ္ ကာ မသဘိ ူးလား” “ဘာကလုိ ဲဟ” “ေဈးသည္ခ်ငး္ သတငး္ သဲ့သဲ့မွ မၾကားမဘိ ူးလား” “ဘာၾကားရမာွ တးုံ ” 75

“ဟင္... နန္းၿမိဳ႕ထဲကလူေတြနဲ႔ စကားစျမည္ မစပ္မၾိ ကဘးူ လား” “ဘာကို စပ္မရိ မာွ တံုး။ ကိုရင္ငေျပာႀ့ ကီးေနာ္။ စကားေျပာရင္ ေဝ့လည္ေၾကာငပ္ တ္န႔ဲ” “ဂ်မ္း။ နငတ္ ကယမ္ သိဘးူ လား” ဂ်မ္းဟူေသာအမညက္ ို ေႏြးေထြးစြာ မွတထ္ ားလကုိ ္သည္။ ၾကမး္ တမး္ ေသာလ္ ည္း ခနြ အ္ ားျပညေ့္ သာအမညန္ ာမ။ လူႏငွ လ့္ ကုိ ္ဖက္ေလျခငး္ ဟု ေတြးမသိ ည္။ “ဘာတုနး္ ... ဘာတနု ္း။ ဘာသရိ မွာတုန္း။ က်ဳပ္က စိတ္မရညွ ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ေယာကမ္ န႔ဲ ထခုတ္လကို ရ္ ” “ဟ... ဟ ေနပါဥးီ ။ ဒီေန႔မနက္ နနး္ ၿမဳိ ႕ထဲကလူေတြ အေျပးအလႊား ေဈးဝယၾ္ ကတ့ဲအေၾကာငး္ ကို နငမ္ သဘိ းူ လား” “ေရာ္... မသိလုိ႔ ေမးေနပါပေကာလု႔ိ” “ေ႐နႊ နး္ ရွင္ ဒီေန႔ ငႏြယက္ နု ္းက ျပနေ္ ရာကမ္ ယေ္ လ” “ေၾသာ္” ျဖစ္သြားသည။္ ဟု သားအဖႏွစ္ေယာက္ ၿပဳိ င္တူ ေရ႐တြ လ္ ကို ္သည္။ ေသးြ ေၾကာမ်ားအတြင္း ဖ်ငး္ ခနဲ လာရက်ိဳးေတာန့ ပ္ေတာမ့ ည။္ အစြမ္းကနု ္နားစြငထ့္ ားလကို သ္ ည္။ ကရို င္ငေျပာ့ဆသို ူက ဆက္ေျပာသည္။ “နန္းၿမဳိ ႕တံခါးလဲ ဒီေန႔အေစာႀကီးဖြင့္ေပးမာွ တ့ဲ။ ေ႐နႊ နး္ ရွင္ျပနေ္ ရာက္လုိ႔ နနး္ ၿမိဳ႕ထဲ ဝငအ္ ၿပီးမာွ ပဲ တခံ ါးဖြင့္ေပးမွာတဲ့။ ဒီကေန႔ အသည္ေတြ၊ အလာေတြ ေရာက္လာသမ်ွ ေဈးသညေ္ တြအားလုံးကုိ မနြ ္းတည့္အထိ နနး္ ၿမိဳ႕ထဲ ေနခြငျ့္ ပဳမတဲ့။ ငႏြယက္ ုနး္ စားကို သတု ္သငေ္ အာငျ္ မင္တဲ့ အထမိ ္းအမွတတ္ ့ဲ” “ေကာင္းပါေ့ တာ။္ က်နတ္ ာေလးေတြကို နနး္ ၿမိဳ႕ထဝဲ င္ေရာငး္ လုိကရ္ င္ ဒေီ န႔ အကုန္ကုနမ္ ွာပဲ” “မနိ း္ ကေလး။ နင္ကအထဲဝင္ဦးမာွ လား။ ေလာဘေတာ္ေတာႀ္ ကီးေနာ္” “အုိ... အဘ အသာေနစမ္းပါ။ အဘဖုမိ ာွ ထ႐ု ိုကၿ္ ပးီ ရင္ အဘနမ႔ဲ ဆုငိ ေ္ တာဘ့ းူ ။ က်ဳပ္န႔ပဲ ဲဆုိင္ေတာ့တာ” “ကိငု း္ ... က်ဳပ္လဲ အမဲသားျပနယ္ ူဥးီ မယ္ဗ်ိဳ႕” “အငး္ ... သြား... သြား... ကိုရငင္ ေျပာ့” ကိုရင္ငေျပာ့ ထြက္သြားသည္။ “ႏမွ ္းဖတသ္ ည္ ေရဘူးေလးတစဆ္ ိတက္ မး္ ပါဥးီ ” ေရဘူးကိုေမာ့ခ်ၿပီး လက္ချုံ ဖင့္ႏႈတ္ခမး္ ကို သတု ၿ္ ပးီ ေနာက္တြင္ သအ႔ူ သံ စီခနဲ ထကြ လ္ ာျပန္ေလသည္။ 76

“ေဟာဒမီ ာွ ေတာ႐္ ႕ုိ ။ ေ႐ေႊ လာငး္ ဖိထု ကြ ပ္ စၥညး္ ေတြ ေဈးမကဲြခင္ေလး ယူထားၾကေနာ္။ ေတာၾ္ ကာ ေ႐နႊ နး္ ရငွ ္ႂကြေတာမ္ လူ ာ...” သူ႔အသံ တစ္ပိငု း္ တစ္စႏွငျ့္ ပတသ္ ြားသည္။ ႏႈတ္ခမး္ ဖြငလ့္ ်ွ ကသ္ ားျဖင့္ ေဈးလမး္ တစ္ဖက္ အစြနဆ္ ီသ႔ုိ မ်က္လးုံ မ်က္ဆျံ ပဴးကာ ၾကည့္ေနသည္။ သၾူ ကည္ေ့ နရာသ႔ို လမွ း္ ၾကညလ့္ ကုိ ္သည။္ ဆကမ္ ေျပာျဖစ္ေတာ့။ ျမငး္ ခြာသံမ်ား နးီ လာသည္။ ႂကလြ ာၿပီ၊ ႂကလြ ာၿပီဟူေသာ အုတအ္ တု ္က်ကက္ ်ကအ္ သံမ်ား ၾကားရသည္။ စစု ည္းကုငိ တ္ ြယ္လွီးျဖတလ္ ကို ္ေသာ ေကာက္ပင္မ်ားအလား အားလံုးေျမေပၚဒူးေထာက္သြားၾကသည။္ ေခါင္းငသ႔ံု ြားၾကသည။္ မ်က္ႏွာမေဖာ္ၾကေတာ့။ ႐ုိးတုးိ ရိပတ္ ိပ္ ျမငး္ ကြင္းအစပ္တြင္ ျမငး္ ေျခေတာ္မ်ားကသုိ ာ ေတြ႔ေနရသည္။ “မ်ကႏ္ ာွ ေတာ့ ေယာင္လိ႔မု သွ ြားမေဖာ္ေလနဲ႔။ အတြင္းသင္းမဴွ းဓါးက ကပု ေ္ ပၚက်လာမယ္” သေူ လသသံ ဲ့သဲျ့ ဖင့္... “ဒအီ တုိငး္ င႔ုထံ ားရငး္ မ်က္လးံု ပင့္ၾကည့္ရင္ ျဖစ္မလား” “ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္ ဒေီ နရာမွာေတာတ့ ူသြားၿပ။ီ က်ဳပလ္ ဲအၿမတဲ မး္ ဒလီ ိေု ခါငး္ င႔ုရံ င္း မ်က္လံုးပငပ့္ ငၾ့္ ကည့္တာပဲ။ ေတြဖ႔ းူ ခ်ငတ္ ာကုိးေတာ့္” “ဒါျဖင့္ က်ဳပ္ကေုိ ျပာျပစမ္းပါ။ ေဟာ... လာၿပီနတ႔ဲ တူ ယ္” “ဟုတတ္ ယ္ ဟုတ္တယ္။ ကယုိ ့္ေရွ႕မေရာက္ခင္ ၾကညထ့္ ားေနာ္။ ေရ႕ွ ေရာက္လာမွေတာ့ ဘယလ္ ိပု ဲၾကည့ၾ္ ကည့္ မျမင္ရေတာ့ဘးူ ” “အင္းပါ” “ေဟာဟုိ ျမငး္ အျဖဴႀကးီ စီးလာတာ ေ႐နႊ နး္ ရွင္” ရိပ္ခနဲၾကညၿ့္ ပးီ ႐ုပ္သြင္ကုိမတွ ထ္ ားလုိက္သည္။ အာ႐ုတံ ြငပ္ ါလာေသာ ႐ပု ္သငြ ္ကုိ အေသးစိတ္ မသမိ တွ ္ႏိုင္အားေသး။ “ေဘးကျမငး္ နကႀ္ ကီးနဲ႔က မငး္ ႀကးီ သလီ ဝလား” ႀကီးမားထြားက်ိဳင္းလေွ သာ ကုယိ ္ခႏၶာႀကီးကို ျမငး္ ေပၚတြင္ ေလးပင္စာြ တပထ္ ားရသည့္အသြင္။ “ဟဘုိ ကက္ မဖိ ုရားေစာဥမာၼ ေလ” 77

သကို ္ၿမိဳက္ခမ္းနားေသာ အလွက်ကသ္ ေရဟု မွတ္မလိ ကို သ္ ည။္ “ေနာကက္ ပါလာတာက အဲ... အဲ... ေခါငး္ င၊ံု႔ င႔ုလံ ိကု ေ္ တာ့။ ေရွ႕ေရာကလ္ ာၿပီ။ ေက်ာသ္ ာြ းမွ လွမ္းၾကည့္လကို ္” ျမင္းေျခေတာမ္ ်ား ျဖတသ္ ြားေလသည။္ ေခါင္းျပန္ေမာ့သည္။ ႐ႈပ႐္ ႈပေ္ ထးြ ေထးြ ျပနျ္ ဖစသ္ ာြ းသည္။ တံခြန္အလမံ ်ား စစ္သညတ္ ု၏႔ိ ကိုယက္ ်ပ္အစမိ း္ ေရာငမ္ ်ားႏွင့္ ေနေရာင္တြင္ ၿပိဳးျပက္ေသာ လံွသာြ းမ်ားေၾကာင့္ လမွ ္းၾကညေ့္ သာလ္ ည္း ျမင္ကြငး္ သည္ မသဲကြဲေတာ့။ “႐ပႈ ္ယကွ ခ္ ပသ္ ြားၿပေီ တာ့္။ လူလံုးမကြဲေတာဘ့ ူး” “ေနပါေစေတာ့ဗ်ာ” ၾကညေ့္ နရငး္ မာွ ပင္ ျမင္းစးီ မ်ားအားလုံး က်ဳံ းတံတားမွျဖတ္ကာ နန္းၿမဳိ ႕တြင္း ဝငသ္ ာြ းၾကသည္။ အားလးုံ ၿပိဳငထ္ ၾကသည္။ အသံမ်ားဆလူ ာသည။္ ေအာသ္ ၊ံ ေခၚသံ၊ ထးူ သံ၊ ေတာငး္ မ်ားလၿဲ ပဳိ သံ၊ ထမး္ ပိုးခ်ငး္ ထိခတ္သ။ံ “အဘေငးမေနနဲ႔။ ၿမဳိ ႕တံခါးဖြငထ့္ ားတယ္။ သာြ းၾကစု႔ိ” သူ႔အသံက စီခနဲေဖာက္ထြင္းလာသည။္ ေစ်းသည္မ်ားက်ံဳးတတံ ားဆသီ ို႔ အလအု ယက္ တးို သြားေနၾကသည္။ လအူ ပု ၾ္ ကားတြင္ အညပည္ ပ္အေထြးေထြး ေရာပါသာြ းသည။္ အဘ၊ အဘဟေူ သာ အသလံ ြငလ္ ြင္ တျဖညး္ ျဖည္း နစျ္ မဳပေ္ ဝးကြာသြားကာ လူအုပ္ၾကားတြင္ ေပ်ာက္သာြ းေလသည။္ တိးု ေဝတ႔ွ ြန္းတကုိ လ္ ်ွ က္ က်ဳံ းတံတားဆသီ ိ႔ု လာခ့ဲသည။္ လညက္ ိုစြင့္မတ္ကာ ရွာၾကညေ့္ သးသည္။ ဂ်မ္းတသို႔ ားအဖကုိ ရပိ ္ခနဲေတြ႔လိုက၊္ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ေပၚလာလုိက၊္ ကယြ ္သာြ းလုိက္။ က်ဳံ းကိုျဖတ္ၿပးီ ၿမဳိ ႕တခံ ါးမွဝငက္ ာ နန္းၿမိဳ႕တြင္းသ႔ို ေရာက္ခ့ဲသည္။ စမိ း္ စေုိ သာျမကခ္ ငး္ မ်ား၊ ျပန႔ျ္ ပဴးေသာလမး္ မ်ား၊ ေရာငစ္ ုံပန္း႐ံုဥယ်ာဥမ္ ်ား၊ ေ႐ေႊ ရာငဝ္ ငး္ ေသာအေဆာငမ္ ်ား၊ စလု စ္မနြ း္ ခၽနြ ျ္ ပသာဒႏ္ ွင့္ေ႐နႊ နး္ ေတာ္၊ က်ယ္ျပန႔္ေသာၿခဝံ ုိငး္ ႏွင့္ စအံ ိမ္ေတာ္ႀကးီ မ်ားကုိ ေတြ႔ရေလသည။္ လွံထမး္ ၊ ဓါးဆဲြ၊ ရမဲ က္အေစာင့္မ်ား ဥဒဟုိသာြ းလာေနၾကသည္။ ဂ်မ္းသည္ အာ႐ံုမွ ျပယလ္ ြင့္သြားေလသည။္ ႏုိးၾကားေသာအာ႐ကုံ ုိ လ်ွ င္ျမန္ေသာမ်က္စိႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ စၿဲြ မဲေသာအသအိ မွတ္အသားမ်ား စုေဆာင္းေနရသည။္ 78

အနးီ မလွ ူမ်ားကလို ည္း ေမးရစမး္ ရသည။္ နနး္ ၿမဳိ ႕တြငး္ ရွိ အကကြ ္အကြင္းကုိ စိတ္ထတဲ ြင္ ေျမပကံု ားခ်ပအ္ ျဖစ္ ကူးေျပာငး္ ယလူ ကုိ ္သည။္ “အတြငး္ သငး္ မွဴး စံအမိ ္ေတာ္က ဘယဟ္ ာလဲဗ်” “အဲ... ဟဟုိ ာ” ခပ္လွမး္ လမွ ္း ေရကန္ဥယ်ာဥ္တစ္ခအု နးီ မွ မငိႈ ္းညိဳ႕ညိဳ႕ အေဆာကအ္ အံု၊ အေဆာငအ္ ခန္းဖ႔၍ဲြ ခမး္ နားစြာ ရွေိ နသည္။ ဂ်မး္ ကိုရာွ ရန္ သတိမရေတာ့၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ၿမိဳ႕ျပငထ္ ကြ ္ခါနးီ အထိ အတြငး္ သင္းမဴွ းစအံ ိမ္အနီးတြင္ တဝလဲ ညလ္ ည္ ေနခဲ့သည။္ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ ျပနထ္ ြက္ခဲ့ရသည။္ ႏစွ ္ဖကအ္ ျပည့္ရေွိ နေသာ ေတာင္းႏွစ္လုံးကထုိ မ္းလ်ွ က္ အင္းဝကိုခြာခဲ့သည။္ ဝရးီ ကုိ ျပန္ေျပာျပသည့္အထဲတြင္ ေတာင္ျပငရ္ ပ္၊ ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဖဲ ိုမွ ပနး္ ပဲဆရာႀကီး ဝရးီ ထနိ ႏ္ ငွ ့္ သသူ႔ မီး ဂ်မ္းတိ႔ုအေၾကာင္းကုိ ထညမ့္ ေျပာဘဲ ထားလိကု ္သည။္ ေရဘးူ ေကာဟု ဝရးီ ကေမးေသာအခါမွ ဂ်မ္းဆီပါသြားေၾကာင္း မတွ ္မေိ တာ့သည္။ တိုးရငး္ ေဝ႔ွရင္း က်က်န္ရစ္ခဲ့သည္ ထင္ပါ့ဗ်ာဟု အလကို ္သင့္ ျပန္ေျပာလိကု သ္ ည္။ ညဘက္တြင္ ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ သစသ္ ားတံုးမ်ားျဖင့္ နနး္ ၿမဳိ ႕အကကြ ္အကြင္းႏွင့္ အတြင္းသငး္ မွဴး စအံ ိမေ္ နရာကို ပစံု ံခ်ကာ ဝရးီ ကုိရွငး္ ျပလုိက္သည္။ အာ႐ံု၏အစြန္အဖ်ားက်ေသာ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ေသးေကးြ မႈန္ဝါးစာြ စနြ း္ ထင္းတယြ ္ကပ္ေနသည္ကား ဂ်မး္ ...။ ***** 79

။၁၃။ နံနကည္ ီလာခံသဘင္ စဲသြားေသာ္လည္း သတးုိ မငး္ ဖ်ား ဘုရင့္အတြငး္ ေတာ္သု႔ိ မဝင္ေသး။ မင္းဆရာ ပတးူ သဃၤရာဇာ၊ တပမ္ င္းႀကီး ေနမ်ဳိ းသဟီ ပေတ့၊ အျမင့္မင္းတရဖ်ားေစာက္ တဲ ႔ုလိ ညး္ ဘရု ငအ့္ ရိပ္အျခညက္ ုိ ေစာင့္ၾကည့္ရငး္ ညီလာခနံ နး္ ေတာထ္ ဲမာွ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သဘငအ္ ခါေတာ္ႀကီး ၿပးီ သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိုးမငး္ ဖ်ားသည္ ပလႅငေ္ ပၚမဆွ ငး္ ကာ သကေ္ သာငသ့္ က္သာစြာျဖင့္ နန္းရင္ျပင္ဝရံတာ၌ ရပေ္ နသည။္ မိဖရု ားေစာဥမာၼ လည္း ဘုရင့္အနးီ တြင္ ဒးူ တပု ္လွ်က္ ရေွိ နသည္။ “ႏြယႏ္ ု ဘယမ္ ွာလဲ” သတးို မင္းဖ်ား သံျပတ္ျဖင့ေ္ မးသည္။ သဃၤရာဇာက နန္းေတာ္ေ႐ႊပိန္းခ် တိုငလ္ ံုးတစခ္ ုအကယြ ္တြင္ ဒးူ တပု ္ ပ်ပ္ဝပလ္ ်ွ က္ရွိေနေသာ လတူ စေ္ ယာက္ကို မ်ကရ္ ိပျ္ ပလိုက္သည။္ ထိုငေ္ နသူသည္ ဒးူ တပု ္လ်ွ ကပ္ င္ ေရွ႕သိတ႔ု ိုးလာသည။္ “အတြင္းသင္းမွဴး ေရာက္လာပါၿပီ ေ႐နႊ နး္ ရွင္” သဃၤရာဇာက လမွ း္ ေျပာသည္။ သတုးိ မင္းဖ်ားလွည့္ၾကည၍့္ ... “အင္း... ဆုိစမး္ ႏြယ္ႏု။ ညလီ ာခအံ စမဲ ွာ အေရးေတာတ္ စခ္ ု တင္ေလ်ွ ာကခ္ ်ငလ္ ိ႔ုဆုိၿပးီ သဃၤရာဇာဆကီ မငး္ ခြငေ့္ တာင္းလာတယ။္ အခုအားလးုံ နနး္ ေဆာင္က ထကြ သ္ ာြ းၾကၿပီ။ မင္းတငစ္ ရာရိွတာ တငႏ္ ုငိ ္ၿပီ” အတြငး္ သင္းမွဴး ငႏြယႏ္ သု ည္ နန္းၾကမ္းျပငထ္ ကတ္ ြင္ ေခါငး္ ငကို စ္ ိုကခ္ ်ရင္း တိတဆ္ တိ ္စြာ ရိွေနသည။္ ဘရု င္ကခြင့္ေပးေသာ္လညး္ စကားမစရဲျဖစ္ေနသည္။ အေျခအေနကုိ အၿမဲအကဲခတေ္ နေသာ သဃၤရာဇာက... “တင္လုိက္ေလ အတြငး္ သငး္ မဴွ း။ သငေ္ တာင္းပန္ထားလို႔ ေ႐နႊ နး္ ရွငေ္ စာင့္ေနတာ မဟုတလ္ ား” အတြင္းသင္းမဴွ းထမံ ွ အသထံ ြကမ္ လာဘဲ လႈပ္ရွားမသႈ ာေပၚလာသည္။ သုရိ ငး္ ထမဲ ွလကသ္ ည္ စလြယၾ္ ကားထဲသုိ႔ 80

ေရာကသ္ ြားသည။္ ျပန္ထုတလ္ ကုိ ေ္ သာအခါ အတြငး္ သငး္ မဴွ းလကထ္ တဲ ြင္ စိမ္းဖန္႔ဖန႔အ္ ရာတစခ္ ုပါလာသည။္ အတြငး္ သင္းမဴွ း၏လက္မ်ား တုန္ယငေ္ နသည္ကို ဘုရင္မွတပါး အားလုးံ သတိထားမိၾကသည။္ အတြင္းသငး္ မဴွ းက သဃၤရာဇာကုိ အားကးို တႀကးီ ၾကည့္လကို က္ ာ လက္ထမဲ ွ စမိ း္ ဖန႔္ဖနအ္႔ ရာကုိ ကမး္ လိုက္သည။္ သဃၤရာဇာကယလူ ုိက္ၿပးီ ထအုိ ရာကုိ င႔ုံၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ နားလညဟ္ နျ္ ဖင့္ ေခါငး္ တဆတဆ္ တည္ ိတ္ကာ ထအို ရာကို သတုိးမငး္ ဖ်ားလက္သ႔ုိ ဆကသ္ လိကု ္သည။္ လကထ္ ဲသိ႔ု ေရာကလ္ ာေသာအရာကို ၾကည့္ရငး္ သတိုးမငး္ ဖ်ား ေရ႐တြ ္ေလသည။္ “ဒသီ စ္႐ြက္ဟာ အဓိပါၸ ယ္ဘာလဲ” အတြင္းသင္းမဴွ း၏ဥးီ ေခါငး္ မာွ နနး္ ၾကမး္ ျပင္ႏွင့္ ပု၍ိ နီးကပ္စာြ ငကို က္ ်သာြ းသည။္ မ်က္ႏွာ မေဖာ္ရဲ။ သုရိ ငး္ ဝတ္႐ုေံ ပၚသု႔ိ ေခၽြးေပါကက္ ်ေနသည။္ “ဘာအဓိပါၸ ယလ္ ဲ။ ဒီသစ႐္ ြက္တစ္႐ြကက္ ို ငါ့ဆဆီ ကခ္ ်ငလ္ ႔ုိ ညလီ ာခံအစဲအထိ ေစာင့္ေနတာလား။ ဘာအဓပိ ါၸ ယ္လဲ” “တငလ္ ိုကေ္ လ အတြင္းသငး္ မွဴး” မဖိ ုရားေစာဥမာၼ က လွမး္ ေျပာသည။္ အတြငး္ သင္းမွဴး ေခါငး္ ေမာလ့ ာသည။္ ေသးြ ဆတု ျ္ ဖဴေရာ္မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား တြဲရ႐ြဲသးီ လွ်က္ရိွသည။္ ဆတဆ္ တတ္ ုန္ၿပီးေနာက္ ႏတႈ ္ခမး္ မ်ားပြငလ့္ ာသည္။ ထြကလ္ ာေသာ အသကံ လညး္ ၿပဳိ ကြဲထစ္ေငါစ့ ြာ။ “အဲ... အဲဒီ ဘုဇပတ္႐ြက္ေပၚမွာ ဆူးနဲေ႔ ပါကၿ္ ပီး ငတကျ္ ပားဆတုိ ့ဲ စကားလးံု ေတြ ေရးထားပါတယ္ ေ႐ႊနန္းရွင။္ အဲ... အဲဒါဟာ မေနည႔ က ကၽြနေ္ တာ္မ်ိဳးရဲ႕စံအိမ္ စကရ္ ာခနး္ ကုိ ေရာကလ္ ာခပ့ဲ ါတယ္။ မနက္လငး္ ေတာ့မွ ေတ႔ြရပါတယ္” ဘဇု ပတ္႐ြကက္ ုိ လက္ဝါးေပၚတင္ၾကည္ၿ့ ပးီ သတုးိ မငး္ ဖ်ား ေခါင္းညိတသ္ ည။္ သစ္႐ကြ ္ကုိ လံးု ေျခလကို ္ၿပးီ ... “ဆကေ္ ျပာစမး္ ...” “အဲဒီသစ္႐ြကေ္ ပၚကအမည္ဟာ ခိုးသားႀကီးတစေ္ ယာကရ္ ဲ႕အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အမိ ္တစအ္ ိမ္ကို တကခ္ ိုးၿပးီ တိုငး္ ခလု ိပု ဲ ဘဇု ပတ႐္ ြကတ္ စ္႐ြက္ ထားပစခ္ ဲ့ေလ့ ရိွပါတယ္ ေ႐ႊနန္းရွင္” “ဘာ” 81

တတိ ္ဆိတေ္ နေသာ နန္းမေဆာင္အတြင္း ဘုရင့္အသသံ ည္ ဟနိ ္းထကြ ္သာြ းသည္။ ေၾကေနေသာသစ႐္ ြက္ကို ျဖန႔က္ ာျပနၾ္ ကည့္ရင္း... “အတြငး္ သင္းမဴွ း သင့္စအံ ိမက္ ဘာပစညၥ ္းေတြ ပါသာြ းသလဲ” သဃၤရာဇာႀကီး ဝငေ္ မးသည္။ “လက္ဝတက္ ုးိ ကြင္းထညထ့္ ားတဲ့ ေ႐အႊ စ္၊ ေငြသား ရွစပ္ ိႆာ ထုပ္ထားတ့ဲ ကတပၱီ ါအိတႏ္ ွစလ္ ံုး၊ ပတၱျမားဘယက္ႏွစက္ ုံးနဲ႔...” “တိတ္... ဆက္မေျပာနဲ႔” နနး္ ေဆာင္တစ္ခလု ံုး သမိ ့္ခနဲ ခါသြားၿပီလားဟု အတြငး္ သင္းမဴွ း ထငမ္ ိသည။္ ဘုရင့္အမ်က္ေဒါသကုိ ေကာင္းစြာ သထိ ားသညျ္ ဖစ္ေလရာ ထုိင္ေနရင္းျဖင့ပ္ င္ တစက္ ိုယ္လံးု နနး္ ရငျ္ ပင္ေအာက္ နစ္ဝငသ္ ာြ းသလို ခစံ ားရေလသည။္ “နနး္ ၿမဳိ ႕တြငး္ က အတြင္းသင္းမွဴးတစ္ေယာကရ္ ဲ႕စအံ မိ က္ ို အခိုးခံရသတလ့ဲ ားဟင္။ ၿမိဳ႕တံခါးက အေစာင့္ရဲမက္ေတြ၊ မငစ့္ ံအိမ္က အိပ္ဖန္ေစာင္ေ့ တြ၊ ဝငး္ မွဴးေတြ၊ ကငး္ မွဴးေတြ ဘာလပု ္ေနသလဲ” “ကၽြနေ္ တာမ္ ်ဳိ းႀကီး” “မငး္ စက္ရာခနး္ ထဲအထိ ဝင္ခိုးသြားသတဲ့လား” အတြင္းသင္းမဴွ း၏မ်ကႏ္ ာွ မွာ ၾကမး္ ျပင္ႏွင့္ ထိကပေ္ နေတာ့သည္။ “တပမ္ င္း ေနမ်ိဳးသီဟပေတ့။ ၿမိဳ႕ေစာငတ့္ ပ္မင္းကုိ ကၽႏြ ္ုပဆ္ ီ ေခၚခ့ဲ” တပ္မငး္ ေနမ်ဳိ းသဟီ ပေတ့ေနရာမွ ေ႐ႊ႕မရ ျဖစေ္ နသည။္ ၿမဳိ ႕ေစာင့္တပ္မင္းႀကီး ေနမ်ိဳးသခၤသသူ ည္ ႀကီးေလးသည့္ ရာဇဝတ္သင့္ေတာ့မည္ဟု စာနာတနု လ္ ပႈ ေ္ နသည့္ မိဖရု ားေစာဥမၼာကား ပင္ကကို ပင္ စကားနညး္ သူျဖစေ္ လရာ ဘုရင၏္ နျီ မန္းေသာမ်ကလ္ ံးု မ်ားကို ၾကည့္ရငး္ ႏႈတ္ဆြံအ႔ ေနေလသည။္ “ကၽြနေ္ တာမ္ ်ိဳး တင္ပါရေစ ေ႐ႊနနး္ ရွင္” သဃၤရာဇာ၏အသံ တုးိ တိတစ္ ြာ ေပၚလာသည္။ “သဃၤရာဇာ ဒါသင့္အေရးအရာ မဟတု ဘ္ းူ ” သတးို မငး္ ဖ်ား၏ ေပါက္ကြဲမႈကုိ ထနိ ္းသမိ ္းေပးႏိုင္သူ မရိွေတာၿ့ ပ။ီ ထုအိ ခုိက္ နန္းေဆာငတ္ စ္ဖက္ အတြင္းခန္း 82

စႀကၤနလ္ မ္းမွေလးပင္စြာ ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ ေျခသတံ စသ္ ံ ေပၚလာသည။္ ေျခသံအဆုးံ ဝယ္ ေ႐ႊပိန္းခ်တိုငအ္ ကြယမ္ ွ ထြကလ္ ာေသာ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝကို ေတြ႔လကုိ ္ရေလသည္။ “ငႏြယ္ႏုအိမ္ အခးုိ ခံရတယ္ ၾကားလုိ႔ ျပနလ္ ာခတ့ဲ ာ” ေအးစကေ္ သာ အသံဝါႀကးီ ျဖင့္ မင္းႀကးီ သီလဝ ေျပာသည။္ “အခု အဲဒါေျပာေနၾကသလား” “ဟတု ္တယ္ ေနာင္ေတာမ္ ငး္ ႀကးီ ။ ခိုးသားတစ္ေယာကဟ္ ာ နန္းၿမဳိ ႕ထဝဲ င္ၿပီး ဘရု င့္အတြင္းသင္းမွဴး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စံအမိ ္ေတာ္ေပၚ တကခ္ ုးိ လု႔ိရေအာငအ္ ထိ ၿမဳိ ႕ေစာငတ့္ ပ္ေတြ ညဖ့ံ ်ငး္ ကနု ္ၾကၿပီ” “ခဏေနဥးီ ညီေတာ္မငး္ တရား” ႀကီးမားက်ယျ္ ပန္႔ေသာ လကဝ္ ါးႀကီးကုိ ကာျပလ်ွ က္ မင္းႀကးီ သလီ ဝ ေရွ႕တးို လာသည။္ အားလံးု အသက္႐ွဴေခ်ာင္ သြားၾကသည္။ အငး္ ဝတစ္ဝန္းလံုးတြင္ ခက္ထန္ရကစ္ ကေ္ သာ ဘရု င္သတးုိ မငး္ ဖ်ား ေလးစားခန႔္ညားရသူမာွ ရမည္းသငး္ စား မငး္ ႀကးီ သလီ ဝတစဥ္ ီးတည္းသာ ရေိွ လသည။္ “ဘုဇပတ္႐ြကေ္ ပၚ ဆးူ နဲ႔ေပါက္၊ ငတက္ျပားလေို႔ ရးသာြ းတယ္ ဟုတ္စ” “ဟုတ္ပါတယ္ မင္းႀကီး” သဃၤရာဇာက ဝင္ေျဖသည။္ “အင္း...” မင္းႀကီးသီလဝ၏ ထထူ ဲေသာ မ်က္ခုးံ ႀကီးမ်ား တနြ ္႔သာြ းၾကသည။္ မ်ကခ္ ကံြ ို ေလးလစံ ာြ ႏွစ္ခ်က္ပတု ခ္ တ္ရငး္ ... “ဒအီ ေကာငေ္ တြ ညလ့ံ ု႔မိ ဟတု ၊္ ခုိးသားစြမး္ လ႔ုိပျဲ ဖစ္ရမယ္” “မေျပာတတေ္ အာင္ ျဖစေ္ နပါၿပီ မငး္ ႀကီး” “အေရးအရာမယူဘဲ ဒီအတိုငး္ ၾကည္ေ့ နလိကု ္ၾကဦး” အားလံးု မင္းႀကီးသလီ ဝစကားကို နားစကုိ ေ္ ထာင္ၾကသည။္ “ဘယ္သူ... အဲဒီေကာင္ ခိးု သားဟာ” “ငတက္ျပားတဲ့ မငး္ ႀကီး” 83

“ၿငိမေ္ နလိကု ္။ သင္း ထပလ္ ာမာွ ပဲ” စကားကို တိခနဲျဖတ္လ်ွ က္ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝ နန္းေတာေ္ ဆာင္ တံခါးဆသီ ႔ို ေလွ်ာကသ္ ာြ းသည။္ သူေ႔ ျခသမံ ွတစပ္ ါး ခပ္သိမး္ သည္ တတိ ္ဆတိ ေ္ နသည္။ ေလးငါးလမွ း္ ေလ်ွ ာက္သာြ းၿပီးမွ ရပက္ ာ လညွ မ့္ ၾကညဘ့္ ဲ ေျပာျပနသ္ ည။္ “အာဂအေကာငပ္ ဲ” ***** ၿမဳိ ႕ဝနမ္ င္းစံအိမ၊္ လက္ဝဲဝငး္ မဴွ းစံအိမ၊္ ကိုယ္ရံေတာ္ဗုိလ္မွဴးစံအမိ ္၊ အေနာက္ေဆာင္ ကယို ္လပု ေ္ တာမ္ ်ား အေဆာငေ္ တာ။္ နနး္ ၿမိဳ႕တြင္းဝယ္ ဘုဇပတ႐္ ြက္မ်ား တစ္႐ကြ ၿ္ ပးီ တစ္႐ကြ ္ တိးု လာသည။္ ေ႐နႊ န္းေတာႏ္ ငွ ့္ ဘရု င့္အေဆာင္ေတာအ္ နီးသု႔ိ တစ္စတစ္စ နးီ ကပလ္ ာသည။္ ဘဇု ပတ္႐ြက္မ်ားသည္ နနး္ ၿမဳိ ႕၏ အလယဗ္ ဟိုရိွရာသ႔ုိ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည။္ ၿမိဳ႕ေစာငတ့္ ပ္သားမ်ား၊ နန္းတြင္းသူမ်ား၊ ရမဲ က္မ်ား၊ အမဴွ းအမတ္၊ ဝနက္ ေတာစ္ းုိ မ်ား၏ စကားဝုိင္းတြင္ ‘ခုိးသားႀကးီ ငတကျ္ ပား’ ဆိုေသာအမည္ ေမးႊ ႀကိဳင္ေနသည။္ ပၾဲြ ကည့္ခနး္ မ၌ စ႐ု းုံ မၾိ ကသည့္အခါတြင္လညး္ ဤအေၾကာင္း၊ ရဲမကတ္ ိ႔၏ု ဓါးလွံေလ့က်င့္ကြငး္ ႏွင့္ ဆငတ္ ငး္ ကပု ္၊ ျမငး္ ေဇာငး္ မ်ားတြင္လည္း ဤအေၾကာင္း၊ နန္းေတာ၏္ ေနရာတိုင္းတြင္ ခုိးသားငတက္ျပားအေၾကာငး္ ။ ဘဇု ပတ႐္ ြကက္ ို တစ္ေယာက္ေယာကက္ ယလူ ာေသာအခါ ၀ုငိ ္းအုံၾကည္ၾ့ ကသည္။ ဘဇု ပတ္႐ြကေ္ ပၚတြင္ အငး္ ကြကမ္ ်ားရွိေလဟန္ သတငး္ စကား ဆၾို ကသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ခးို သား ငတကျ္ ပားဆုိသည္မွာ တကယမ္ ရွိ၊ ဘရု င္မငး္ တရား၏ ဥပါယတ္ မံ ်ဥ္ျဖင့္ အထိတ္တလနျ႔္ ဖစေ္ သာ က်စီ ယ္မႈဟု ဆိၾု ကျပနသ္ ည။္ အခ်ိဳ႕ကလည္း ျပဒါးဝိဇာၨ တစဥ္ ီးဥးီ က ခးို သားဟန္ျပဳကာ ေ႐ႊနနး္ ေတာအ္ တြငး္ ရွိ လ်ွ ိဳ႕ဝကွ ္ေသာအရာတစ္ခခု ုကို လိုက္ရာွ ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာငး္ ရမ္းေရာေ္ တးြ ေတာၾကသည။္ အခ်ိဳ႕က ကုိယ္ေယာငေ္ ဖ်ာက္ေသာ ေျမလ်ွ ိဳးမိုးပ်ံႏိုင္ေသာ လစူ မြ ္းေကာငး္ ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ ေနာက္ေျပာငတ္ တ္ေသာ ရဲမကမ္ ်ားကမူ ဘုဇပတ္႐ကြ မ္ ်ား ခးူ လာကာ သတူ ု႔၏ိ အမည္ကုိ ေဖာက္ထြငး္ ေရးထုးိ လ်ွ က္ ငတကျ္ ပားဆသို ူမာွ အျခားမဟတု ္၊ မိမပိ င္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုရငး္ တေသာေသာ ရယ္ေမာၾကသည။္ ဘဇု ပတ႐္ ြက၏္ သတင္းသည္ နန္းၿမဳိ ႕႐ုိးကိုေက်ာ္လနြ ္ကာ ၿမဳိ ႕ေတာ၏္ ေလးျပငေ္ လးရပ္ဆသီ ိ႔ု ပ်႕ံ ႏ႔ွသံ ြားသည္။ 84

ထအို ခါမပွ င္ ေလးျပငေ္ လးရပ္ သေူ ႒းသႂူ ကြယ္မ်ားထံမွ ဘုဇပတ္႐ကြ ္မ်ားလညး္ ၿမိဳ႕ဝန္ထံ ေရာက္လာၾကေလသည။္ ဘုဇပတ္႐ြက္မ်ား ၿမဳိ ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္အႏ႔ံွ ျဖန႔္ၾကက္ခဲ့ေလၿပီ။ ေလတစခ္ ်က္အသတု ္တြင္ ေက်ာကဖ္ ေယာင္းတိငု ္ ဟတု ခ္ နဲ ၿငိမ္းသာြ းသည္။ ဖေယာင္းတုိင္ ျပနထ္ ြန္းရန္ မးီ ခတက္ ုိစမး္ သည္။ ဝရီးက... “မထြန္းနဲလ႔ ူကေလး။ ဒီအတိုငး္ ပဲ ေကာငး္ ပါတယ္။ လေရာငး္ လညး္ ရွိေနသားပဲ” ဝရးီ ကဟန္႔သျဖင္႔ မးီ ခတ္ကမုိ ယေူ တာ့။ ဝရးီ ေျပာသည္မာွ မွန္သည။္ လေရာငသ္ ည္ ေက်ာက္ဂူဝသဲျပင္ ကြက္လပ္ေပၚသို႔စီးက်ေနကာ သဲျပင္မေွ ရာင္ျပနသ္ ျဖင့္ ေက်ာကဂ္ အူ တြင္းမွာ ျဖဴလလ့ဲ ့ဲ ဝင္းလာသည္။ ဝရးီ ထမံ ွ ေဆးတနံ ႔ံရသည္။ ဝရီးေဆးဘယ္ႏစွ ဆ္ ုံ ရၿွိ ပလီ မဲ သ။ိ သည္ေနည႔ ဝရီး ေဆးတဖံ ာြ လနြ ္းလသွ ည္ ထငမ္ ေိ လသည။္ ထမင္းစားၿပီးကတညး္ က ဝရးီ သည္ ထငို ေ္ နက် ေက်ာက္ဖ်ာမွာ ထုငိ ္ေနက်အတိငု း္ တကပ္ ်ဥခ္ ်ိတ္ကာ မေ႐႕ႊ စတမ္း မလပႈ တ္ မး္ ထိငု ေ္ နသည္။ ခါတငို း္ လို စကားစျမည္ ေျပာျခငး္ မရွိ။ ႏွစေ္ ယာကတ္ ည္းေနေသာ ေက်ာက္ဂူထတဲ ြင္ တစေ္ ယာကက္ စကားမဆုိမေျပာရွိေသာအခါ မေနတတ္ မထိငု တ္ တ္ ျဖစလ္ ာသည္။ အရငက္ ဆလို ွ်င္ အျပငထ္ ြကခ္ ဲသ့ ည့္ အေတ႔အြ ႀကဳံ အေၾကာငး္ ကို စားၿမဳံ ႕ျပန္၍မဆံုး။ ဝရီးတစ္ေယာကတ္ ညး္ ‘အလပု လ္ ုပ္’ စဥက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ျပနေ္ ျပာျပတတသ္ ည္။ ဝရးီ စတိ လ္ ုိလက္ရရိေွ သာအခါမ်ိဳးတြင္ဆုိလွ်င္ ပိ၍ု နားေထာင္ေကာင္းသည။္ ေျပာရုံမက ဝရးီ သည္ ေျခဟန္လကဟ္ န္ပါ ျပတတ္သည္။ အလုပလ္ ပု ္မည့္ အမိ ဝ္ ိုငး္ ကုိ ေက်ာလ္ ႊားပံု အိမအ္ နီးပနု ္းေအာင္းပုံ ၿပးီ ေတာ့ အမိ ထ္ ဲအေရာက္ဝငပ္ ံု။ တစခ္ ါကမူ စစက္ ငုိ ္းသူႂကယြ ္တစ္ဥးီ အမိ သ္ ဝ႔ုိ င္၍ အလုပ္လပု ရ္ ာ မထင္မတွ ေ္ သာ အႏရၲ ာယေ္ ၾကာင့္ ဝရီး ေျခကုနသ္ ုတ္၍ ေရွာငတ္ ိမး္ ခရ့ဲ ပံု။ ထိအု ျဖစ္အပ်ကက္ ို နားေထာငၿ္ ပီး ရယ္လကို ရ္ သည့္ျဖစျ္ ခငး္ ။ “အမိ သ္ ား ဘယ္ႏစွ ေ္ ယာက္၊ ကၽြန္ဘယႏ္ စွ ္ေယာက္၊ သရူ င္းငာွ း ဘယ္ႏစွ ္ေယာကဆ္ တို ာေတကြ ုိ ေန႔ခငး္ ကတည္းက အားလုးံ ေလလ့ ာထားၿပးီ သားကြ။ ထးံု စအံ တိုငး္ ေပါက့ ာြ ။ ဘယ္သကူ ဘယေ္ နရာေနတယ္။ ဘယ္ေနရာအိပတ္ ယ္။ ဗ႐ီ ုိေသတၱာဘယေ္ နရာထားတယဆ္ တို ာကအစ အပ္ခ်မတ္ခ်သၿိ ပီးသား။ ဒါန႔ဲ ညဘက္သာြ းေရာ အိမ္ထဲအေရာက္အထကိ အားလုးံ အဆငေ္ ျပေျပပဲကြ။ ဗ႐ီ ုဖိ ြင့ေ္ တာမ့ ယဆ္ ိုမွ အေဆာင္ကူးစႀကႍဘကဆ္ ီက ကညငဆ္ ီမးီ တုိငႀ္ ကးီ ကိငု ၿ္ ပးီ လူတစေ္ ယာကထ္ ြကလ္ ု႔ိ ဗ႐ီ ိုေနာကမ္ ာွ ပနု း္ ေနလိုကရ္ တယ။္ မိနး္ မႀကီးတစ္ေယာကက္ ။ြ အသကက္ လဲ ႀကီးလၿွ ပီ။ ပနိ ္လိုက္တာလဲ အ႐ိုးေပၚအေရတင၊္ မနိ း္ မႀကးီ က ပါးစပ္ကတတတြ ္တတြ ္ ကညင္ဆမီ းီ တငုိ ႀ္ ကးီ ကိငု ၿ္ ပးီ တစ္အိမ္လုးံ ကြာ အေပၚတကလ္ ုိက္ ေအာက္ဆငး္ လုကိ ၊္ အခန္းေပါက္ေတြေရွ႕မာွ ရပလ္ ကုိ ၊္ ပါးစပက္ တတတြ ္တတြ ္ ႐ြတလ္ ိကု န္ ဲ႔၊ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘးူ ။ ခဏေနေတာ့ ဗီ႐ိုနားျဖတလ္ ာျပန္၊ ေအာက္ဆင္းသာြ းျပန္၊ အေပၚတကလ္ ာျပန္နဲ႔ ဘာမွကုိ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ သင္းပဲ ေလ်ွ ာက္ႏုိင္မလား၊ ငါပဲေစာင့္ႏိုင္မလားဆိုၿပီး ဇဲြခတ္ရငး္ ဗီ႐ုေိ နာက္မွာ ပုနး္ ေနလိုကတ္ ယ။္ 85

တကတညး္ ေမာငရ္ ာ ဒမီ ိန္းမႀကးီ ဟာ တစ္ညလံးု အပိ ္မွ မအိပ္တာကုိး။ တစအ္ ိမ္လုံး ဟဝို င္ သညထ္ ကြ ္ မးီ တငို ္ႀကီးကငို ္ၿပီး ပါးစပက္ ပြစပိ ြစ႐ိ ြတရ္ င္း ေလွ်ာကသ္ ြားေနေတာတ့ ာ အ႐ုဏသ္ ာပ်ိဳးေရာ။ ဗ႐ီ ုေိ နာက္ကေန ဘာမွမလုပ္ႏုငိ ဘ္ ူး။ အလပု လ္ ပု ္ေတာမ့ ယ္ ႀကလံ ိုကရ္ ငး္ မနိ ္းမႀကးီ ကေရာကလ္ ာျပနရ္ ငး္ ၊ ျပနပ္ ုန္းလိကု ရ္ င္းန႔ဲ ေနာက္ဆးံု ေတာ့ မနက္လငး္ လို႔ အမိ သ္ ားေတြႏးို လာရင္ ကုိယ္က်ဳိ းနည္းေတာ့မာွ ပလဲ ဆုိ႔ ိုၿပးီ မနိ ္းမႀကးီ ဟိုဘက္အထကြ ္သာြ းမွာ လာလမး္ အတိုငး္ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရတယ။္ အဲဒါေတာင္ အိမ္ျပတင္းေက်ာ္အထကြ မ္ ွာ အခန္းေထာငန့္ ားေရာက္ေနတဲ့ မနိ း္ မႀကီးက လမွ း္ ေမးလုကိ ္ေသးတယ။္ ဟဲ့... ငသာဝလားတဲ့။ ဟုတ္တယဗ္ ်လိ႔ု ျပန္ေျဖလိကု ္ရတယေ္ လ။ ဒေီ တာ့ ဘာေျပာတယမ္ တွ လ္ ဲ။ ေကာင္းတယ္ ေကာငး္ တယ္ ငသာဝတဲ့ ဒီအခ်နိ ဆ္ ုိတာ သခူ ုိးသူဝကွ ္မ်ား သိပႀ္ ကိဳကတ္ အ့ဲ ခ်နိ ္ေပါ့တ့ဲ။ မင္းခလု ုိ ဝီရိယရိွရိွနဲ႔ စစ္ေဆးေပးမတွ ဲ့ဗ်ား။ ဘာေျပာေကာငး္ မလဲ လာႊ းခနဲ လာႊ းခနဲေနေအာင္ ေျပးခရ့ဲ တာေပါ့” တစည္ လုးံ ပဲလား ဝရးီ ဟု ေမးေသာအခါ ဝရီးက တဟားဟားရယ္ရငး္ ျပန္ေျပာသည။္ “တစည္ လုးံ ပ ေမာင။္ မိန္းမႀကီးက ညလးံု ေပါက္ တစ္စကက္ ေလးမွ အိပ္တာမဟတု ဘ္ ူး။ တလႈပလ္ ပႈ ္နဲ႔ ေလွ်ာကသ္ ြားေနတာ။ ေနာကမ္ ွ သိရတာက ဒီမိန္းမႀကီးက သႂူ ကယြ ္ႀကးီ ရဲ႕ ဘာြ းႀကးီ တ့ဲ။ တစေ္ န႔ခငး္ လုးံ အခနး္ ေအာငး္ ၿပီး အိပ္၊ အစာမစားေရမေသာက္ ညညက်မွ အဲဒလီ ို အိမ္အႏံ႔ွေလ်ွ ာကသ္ ာြ းၿပးီ စားလုကိ ္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတာ။ စိတ္မႏွ႔ံဘူးတဲ့ေလ။ အသက္က တစ္ရာေက်ာ္ၿပတီ ဲ့။ သငူ ယ္ျပန္ခ်ငတ္ ငို း္ ျပနၿ္ ပီး ေန႔န႔ညဲ လဲြေနတာတ့ဲ... ကငို း္ ” စိတ္မႏ႔ေွံ သာ အဘြားႀကးီ တစေ္ ယာကေ္ ၾကာင့္ ခုိးသားႀကီး ငတကျ္ ပား အ႐ႈးံ ေပး တပ္ေခါက္ျပန္ခ့ရဲ သည့္ အျဖစ္။ ဝရီးေျပာျပသည့္ ဇာတ္လမ္းေတြ အနက္က တစ္ခေု သာဇာတလ္ မ္းမာွ လညး္ မတွ သ္ ားေလာက္စရာပင။္ သညတ္ စ္ခါေတာ့ ပငး္ ယဘကမ္ ွာ ျဖစ္သည္။ ထုးံ စံအတိုငး္ အေျခအေနအားလံုးကုိ ဝရီး ေက်ညက္ေအာင္ ေလ့လာၿပီး အလုပလ္ ပု ္မည့္ အမိ သ္ ို႔ကပ္သည္။ ေသတၱာထားသည့္ အခနး္ ရိွရာ အေပၚထပ္မွာ အျမငႀ့္ ကးီ ျဖစသ္ ျဖင့္ ဝရးီ ႀကိဳးေခြသုံးရသည္။ ႀကိဳးကြငး္ ကိုအေသခ်ာ စြပ္ၿပးီ ၿပ။ီ ဝရးီ အေပၚသို႔တကခ္ ါနးီ တြင္ ျပတငး္ မွအျခားႀကဳိ းတစေ္ ခ်ာငး္ က်လာသည္။ ႀကဳိ းခ်ည္းသကသ္ က္ မဟတု ။္ ႀကိဳးထပိ တ္ ြင္ အထုပ္တစထ္ ုပ္။ ၿပီးေတာ့ ေပ႐ကြ တ္ စ္႐ကြ ။္ ဝရးီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသခိ င္ ျပတင္းေပါက္မွာ မ်က္ႏွာတစခ္ ုေပၚလာသည။္ မီးတငုိ ္ကိုငထ္ ားသည။္ မီးတုိင္အလင္းတြင္ အသက္ဆယ့္သံုးေလးႏစွ ္ခန္႔ ေကာငေ္ လးတစေ္ ယာက္၏မ်က္ႏွာ။ ေကာငေ္ လးက ေျခဟန္လကဟ္ နျ္ ဖင့္ ႀကိဳးမ်ား အဝတထ္ ုပ္ႏွင့္အတူ ခ်ညထ္ ားေသာ ေပ႐ြကက္ ုိ ယဖူ တ္ၾကည့္ရန္ ၫႊနျ္ ပသည္။ ဝရီး ဆြဲဖတရ္ ေတာ့သည။္ “အဲဒေီ ပ႐ြက္ကုိ အမတွ တ္ ရ သိမ္းထားရတယ္” ဟဆု ကို ာ ဝရးီ က ထတု ္ျပသည။္ ဝိုငး္ စက္လွပေသာ ကညစစ္ ာလးုံ မ်ားကို ေတရ႔ြ သည။္ 86

‘ခုိးသားႀကီး။ အထပု ္ထဲမွာ ေ႐ေႊ ငြရတနာေတြ ထည့္ေပးထားသည။္ ယူသာြ းပါေလ။ က်ဳပက္ ို ေ႐ႊေငြရတနာမ်ားျဖင့္ ကုနသ္ ညသ္ ူႂကြယ္ လုပ္ခငို း္ ေနၾကသည္။ က်ဳပ္က သာသနာ့ေဘာငသ္ ာ ဝင္ခ်ငသ္ ည္။ ဤပစၥည္းမ်ားမရိွမွ က်ဳပတ္ ႔ုိ ဆငး္ ရဲသြားမွသာ က်ဳပ္သကၤနး္ ဝတ္ရေတာမ့ ည္။ သငယ္ သူ ာြ းလွ်င္ က်ဳပက္ ို ကညူ ျီ ခင္းပင္’ “က်ဳပ္ကို ခးုိ သားႀကီး ငတက္ျပားလ႔ို သိခ်င္မွသိမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပလ္ ႈပ္ရွားေနတာေတာ့ ေကာငေ္ လး အစအဆုံး ေစာင္ၾ့ ကညေ့္ နမာွ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို အစီအစဥလ္ ုပ္ေပးႏိုငတ္ ာေပါ့” ဟု ဝရးီ က ေျပာသည။္ ဒါျဖင့္ဝရီးက အဲဒအီ ထပု ္ကုိ မယခူ ဘ့ဲ းူ ေပါ့ ဟုတလ္ ားဟု ေမးေသာအခါ တဟားဟားရယ္၍ “ႏွစဥ္ းီ ႏွစဝ္ ေကာင္းက်ိဳးေပပဲ။ ေကာင္ကေလးက ကူညပီ ါလ႔ုိ ဆထုိ ားတာ မဟတု လ္ ား။ မလႊဲသာေတာ့လဲ ယူခဲ့ရတာေပါ့” ဟု ေျပာေလသည္။ ဝရီးအေတြအ႔ ႀကဳံ ေတြမွ အမ်ားႀကးီ ။ ဝရီးႀကဳံ ခ့ဲစဥက္ ရင္ဖလို ႈကိ ္ခုန္စရာ ျဖစ္ေကာငး္ ျဖစ္ခမ့ဲ ည္။ သ႔ုေိ သာ္ ျပန္ေျပာျပ၍ ၾကားရေသာအခါတြငမ္ ူကား ရယစ္ ရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဝရီးကလည္း အားပါးတရ ရယ္ေမာေျပာဆသို ညပ္ င။္ ထသုိ ုိ႔ အေတြအ႔ ႀကဳံ မ်ားအား တရယရ္ ယတ္ ေမာေမာ ျပန္ေျပာၿပီးတိုင္း ဝရးီ နိဂးံု ခ်ဳပ္ေနက် စကားတစ္ခနြ ္းရိွသည။္ “အမနွ ေ္ တာ့ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြအားလးုံ ကို ျပန္ေတးြ ၾကည့္ရင္ ရယ္စရာန႔ဲ သနားစရာေတြခ်ည္းပါပဲကြာ။ ဒီႏစွ ခ္ ုအနက္တစ္ခုခုမွာပဲ နိဂုံးဆုိက္ေတာတ့ ာပါပဲ။ ျဖစေ္ နတုန္းကသာ ဘာဟ့ဲ ညာဟျ့ဲ ဖစေ္ နတာပါ။ ေသခ်ာျပန္ေတြးေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ရယ္စရာလဲေကာင္း၊ သနားစရာလည္း ေကာင္း၊ အငး္ ... မနု ္းစရာ ႐စံြ ရာကုိ မရိေွ တာ့သေလာက္ပဲ” ဝရးီ ၏စကားလုးံ မ်ားကို တစ္ခါတစခ္ ါ နားမလညခ္ ်င။္ အရယရ္ ပၿ္ ပီး ေလးေလးနကန္ က္ ေျပာေသာစကားမ်ားဆလို ်ွ င္ ပုိ၍နားမလည္တတ။္ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ဝရးီ သည္ ခုိးသားႀကးီ တစေ္ ယာက္ဟု ထငရ္ ကစ္ ရာမရိွဟု ေတးြ မေိ လသည။္ “လကူ ေလး စဥ္းစားၾကညက့္ ြ။ ေလာကမွာ ခုိးသားဆိတု ာ ဘာေၾကာငေ့္ ပၚလာရသလဲ။ ကငို ္း လူတစ္ေယာက္ရတိွ ယက္ ြာ။ သဟူ ာ လယ္မလုပခ္ ်ငဘ္ ူးကာြ ။ ကနု မ္ သယြ ္ခ်င္ဘူးကာြ ။ မင္းမႈမထမး္ ဘူးကာြ ။ အမဲမလုကိ ဘ္ ူးကြာ။ သမားေတာမ္ လပု ္ဘူးကြာ။ ပနတ္ ်ာသည္ မလပု ဘ္ းူ ကာြ ။ ေလာကမွာ လုပစ္ ရာအလုပ္ေတြ ဒေီ လာက္ေပါပါလ်ွ က္ကနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ လုပစ္ ရာေတြကို တစ္ခုမွမလုပဘ္ ဲ သမူ ်ားေတြ အဲဒါေတလြ ုပ္ၿပီး ရထားသိမု းွီ ထားတ့ဲ ဥစာၥ ပစၥညး္ ေတြကိမု ွ သကူ ျပန္ခးုိ တယ။္ သူကေတာ့ ဘာမွသုမိ ွီးစေု ဆာင္းဖုိ႔ အလုပမ္ လပု ္ဘးူ ။ ကိုငး္ ... ဘယေ္ လာက္ဆုိးသလဲ” ဆိုးရင္ ဘာေၾကာင့္ ဝရီးက ခုိးသားလပု ေ္ နရသလဟဲ ု ေမးေသာအခါ... “ဘာေၾကာင့္ခးုိ သားလုပ္ေနရသလဲ ဟုတလ္ ား။ အင္း... တယစ္ ဥ္းစားဖိ႔ုေကာငး္ တ့ဲ ေမးခနြ ္းပဲ။ က်ဳပက္ ယို ္က်ဳပ္ေတာင္ တစခ္ ါမွျပနမ္ ေမးဖးူ ဘူး။ လကူ ေလးက ေမးလာေတာ့ က်ဳပ္စဥ္းစားၾကည့္ဥးီ မယ္။ အင္း... ဒီလိနု တ႔ဲ တူ ာပဲ။ က်ဳပဟ္ ာ 87

ခိးု သားလုပ္တာမဟုတဘ္ းူ ။ ခုးိ သားျဖစေ္ နတာ။ ဟတု ္တယဗ္ ်ာ။ ခုးိ သားျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနရတာကုိပဲ က်ဳပလ္ ဲ တျဖညး္ ျဖညး္ ေမြေ႔ လ်ာသ္ ြားဟန္တတူ ယ။္ ဘာေၾကာင္လ့ ဲဆိုေတာ့ ခိးု သားအလုပဆ္ ိတု ာ လြယတ္ ာမွမဟုတ္ဘဲ။ ခိးု သားပညာေတြအမ်ားႀကီး သံုးရတာ။ က်ဳပလ္ ဲ က်ဳပ္ပညာန႔ဆဲ ေုိ တာ့ ဟန္က်တာေပါ႔။ အမံ ာ... အင္း... တစ္ခလု ဲ ေတြးမိေသသဗ်။ တခ်ိဳ႕လေူ တြဆုိ ခိးု သားေလာက္ေတာင္ လက႐္ းုံ ရည္၊ ႏွလးံု ရညသ္ ုးံ စရာမလိုဘဲ ဥစာၥ ပစၥည္းေတြ တအားႂကြယဝ္ ေနၾကတာကလား။ ဘာမလွ ဲ ဟုတဟ္ တု ျ္ ငားျငား ပညာတစ္ရပ္ရပမ္ တတဘ္ ဲ ဥစၥာပစညၥ ္း ႂကြယဝ္ ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒီဥစာၥ ပစညၥ း္ ေတြကုိ ခုိးသားက သ႔ူပညာန႔ဲ ရေအာငယ္ ူေတာ့ အား... ဒါဟာ သူႂကြယသ္ ူေ႒းေတြထက္ ခးုိ သားကပိုၿပးီ ျမင့ျ္ မတတ္ ာေပါ့” ဟင္... ဝရးီ ဟာကလဲ ငါးပါးသီလမွာ တစပ္ ါးက်ဳိ းေပါက္ေနၿပဦ စၥာ။ ဘယ္လိလု ပု ျ္ မင့ျ္ မတေ္ တာ့မွာလဲဟု ေစာဒကတကၾ္ ကည့္သည။္ ဝရးီ ေတြသြားတတ္သည္။ နဖးူ ေၾကာႀကီးမ်ား တင္းလာကာ ႏတႈ ခ္ မ္းေမးြ ကုိ လက္ျဖင့္သပရ္ ငး္ ေလးေလးတြဲတြဲႀကီး ေျဖတတ္သည္။ “အင္း... အဒႏိ ာၷ ဒါနကေံ တာ့ က်ဴးလြနမ္ ိၿပီေပါ့ကာြ ။ သေိ႔ု သာ္လဲ ဒလီ ိုေတးြ ယရူ တာေပါ့။ ေလာကႀကးီ မွာ ကငံ ါးပါးအနက္ အနညး္ ဆံးု ႏစွ ပ္ ါးေတာ့ ေဖာကဖ္ ်ကတ္ ဲ့ သူခ်ညး္ ပါပဲ။ က်ဳပက္ ေတာ့ အဒႏိ ာၷ ဒါန တစ္ခုပဖဲ ်ကတ္ ယ္။ က်ဳပ္မသု ားမဆုဘိ းူ ။ ေသမေသာကဘ္ ူး။ သ႔အူ မိ သ္ ား မျပစ္မာွ းဘူး။ သအ႔ူ သက္မသတ္ဘးူ ။ အဲ... လူကေလးရဲ႕မဘိ သတ္တဲ့ ဟရုိ ဲမက္သုးံ ေယာက္ကေုိ တာ့ သတဖ္ ူးတယ။္ အနည္းဆးံု ႏွစ္ပါးသးံု ပါးပ်က္ေနၾကတ့ဲ ေလာကႀကီးမာွ က်ဳပ္ကတစပ္ ါးပဲပ်ကတ္ ယ္ဆေို တာ့ ေတာ္ေသးတယ္ ဆရို မာွ ေပါ့။ ဟုိ ဥစာၥ ပစညၥ ္းႂကြယ္ဝတ့ဲ သူေတြဆုိရင္ မပ်က္ဘူးဆို သံုးပါးေတာ့ပ်ကၿ္ ပီးသား” ဝရီးဟာလဲ ပစၥည္းဥစၥာႂကြယ္ဝသေူ တြ အေၾကာင္းမပါရင္ မၿပးီ ဟု ေျပာေသာအခါ... “ဟတု ္ပဗ်ာ။ ဘာေျပာေျပာ ဒပီ ုဂၢဳိ လေ္ တြက ပါပါေနတယ။္ ဒါလဲ သဘာဝက်ပါတယေ္ လ။ ခိုးသားဆတုိ ာ ဒါပဲ ေတြးရမာွ ။ တခံ ြနမ္ ရိွေသာ ရထား၊ မယားမရိွေသာလင္ဆိုတာ မတငတ့္ ယဆ္ ိုသလုိ သူႂကယြ မ္ ရိွေသာ ခးို သားလုလ႔ိ ဲ မရွေိ ကာင္းဘူး မဟုတလ္ ား... ဟား... ဟား... ဟား...” ဟု တစ္ဆုပတ္ စေ္ ထြးႀကးီ ရယေ္ လသည္။ အားရေအာင္ရယၿ္ ပးီ မွ... “က်ဳပထ္ င္တယ္။ ဟုတ္ဟုတျ္ ငားျငား ပညာမတတဘ္ နဲ ႔ဲ ဥစၥာပစညၥ း္ ေတြ သပိ ္ႂကယြ ္ဝေနတဲ့သူေတြ ရေိွ နလုိ႔ ခးို သားဆိုတာ ေလာကႀကးီ မွာ ေပၚေပါက္လာတာေနမာွ ။ ဥစၥာပစၥညး္ ဆိတု ာ တစ္ေနရာတည္းမာွ သြားၿပးီ စပု ံုေနတာ မေကာငး္ ဘူးေလ။ အေလးကဲတဲ့ ခ်ိနခ္ ြင္လွ်ာလို ေစာကထ္ းို ႀကးီ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဒအီ ခ်ိနတ္ ြင္ လွ်ာကိုတည္ေ့ အာင္ လ်ွ ာမထြက္ေအာင္ ျပနည္ ိေႇ ပးဖို႔ ခုိးသားကလဲ တာဝန္ယထူ ားေပးရတယ။္ ဒါမွ ေလာကႀကးီ ၾကည္ေ့ ကာင္းမွာ။ သႂူ ကြယ္ေတြဆီမာွ အလကားေနရငး္ မကုနႏ္ ိငု ္ မခနး္ ႏိုင္ တစပ္ ုံပံုျဖစ္ေနတ့ဲ ဥစာၥ ပစညၥ း္ ေတကြ ို ခိးု ယူ၊ ေဟာက္ပကျ္ ဖစ္ေနတဲ့ 88

လူေတြဆီျဖည့ေ္ ပး။ ကငို ္း... မမွ်သြားဘးူ လား။ ဒီေတာ့ မတတႏ္ ိုင္ဘးူ ။ တျခားပညာလဲ မတတ၊္ လပု ခ္ ်ငစ္ ိတ္လဲမရိွ၊ ကုိယ္တတ္တဲ့ခုိးသားပညာနဲပ႔ ဲ အလုပလ္ ပု ရ္ ေတာ့တာေပါ့” ဟု ေျပာေလသည။္ ခတု စ္ေလာ ဝရီး ထသုိ ုိ႔ေသာ စကားေတကြ ို မေျပာသည္မာွ ၾကာၿပီ။ တစ္ခုခေု တာ့ ထူးျခားေနၿပီထင္သည။္ ဝရးီ ဘာေၾကာင့္ ၿငမိ ခ္ ်က္သားေကာငး္ ေနသနည္း။ ေလာကႀကီးကို ရယစ္ ရာ၊ သနားစရာဟု ေျပာခ့ေဲ သာ ဝရီး ငတကျ္ ပားတစ္ေယာက္ မရယတ္ တ္၊ မသနားတတျ္ ဖစသ္ ြားၿပီလား။ မရယ္ႏိုင္၊ မသနားႏုိင္ ျဖစ္ေနၿပီလား။ ***** 89

။၁၄။ လေရာငသ္ ည္ ေက်ာက္ဂတူ ြင္းမာွ ပို၍ ျပန္ၾ႔ ကက္လာသည။္ အဆငုိ း္ အဆငို း္ တဲြရ႐ကဲြ ်ေနေသာ ေက်ာက္ေျမာင၊္ ေက်ာက္ဆြယမ္ ်ားသုတိ႔ ငုိ ္ လေရာင္ဟပ္သည္။ ေက်ာကဂ္ တူ ြင္းမာွ အခ်ိဳ႕ေနရာက ျဖဴျပာျပာအလင္း၊ အခ်ိဳ႕ေနရာက မည္းနက္နကအ္ ေမွာင္။ တတိ ဆ္ ိတျ္ ခငး္ ကုိ သည္းမခႏံ ုိင္ေတာသ့ ည့္အတကြ ္ အသံျပဳလုိကသ္ ည။္ “ဝရီး” ထးူ သံ မေပၚလာ။ ေဆးတံမွ အေငြ႔ ေထာင္းေထာင္းထကြ ္ေနသည့္အတကြ ္ ဝရးီ ငုိကျ္ မညး္ ေနျခငး္ လံုးဝမျဖစႏ္ ိုင။္ ၿပးီ ေတာ့ ဝရးီ ငကုိ ျ္ မညး္ တတသ္ ူမဟုတ။္ ထိနမဒိ ၶအလ်ဥ္းကငး္ သ။ူ “ဝရီး” ထပ္အသျံ ပဳလကို ္သည။္ ျပန္မထူး။ “ဝရးီ က်ဳပ္ေခၚေနတာဗ်” လပႈ ္ရွားသံ ၾကားရသည။္ တင္ပ်ဥေ္ ခြ အေနအထားကို ဝရီးျပငလ္ ိကု ္ျခငး္ ျဖစ္သည္။ အေဝးသ႔ို ေျဖာင့္တန္းစြာ ထြကသ္ ြားၿပးီ မွ အလိပလ္ ပိ ္ ေဝ့တကသ္ ြားေသာ ေဆးတအံ ေင႔ြမ်ားသည္ လေရာင္ေအာကခ္ ံတြင္ ဆြတ္ဆြတျ္ ဖဴလွ်က္ ရေိွ လသည္။ “ၾကားပါတယ္ လူကေလးရဲ႕။ ေတြးေနတာမျပတ္ေသးလု႔ိ မထူးတာပါ။ ေတးြ လက္စ အေတြးၿပးီ ျပတ္ေအာင္ ေစာင့ေ္ နတာ” ေက်ာက္ဖ်ာေပၚသ႔ို ေဆးတံဆုံ ေခါက္ခ်သံၾကားရသည။္ ဒါဆုိ ဝရးီ ေဆးတေံ သာက္ၿပီးသာြ းၿပ။ီ “ဝရးီ ဘာေတြ ေတြးေနတာတနု း္ ” “အင္းဝအေၾကာင္းပါ” “အငး္ ဝအေၾကာင္း ဟတု ္လား” “ေအး... အင္းဝအေၾကာငး္ ၊ သတိးု မငး္ ဖ်ားဘရု င္အေၾကာငး္ ” 90

“သတးုိ မင္းဖ်ားဘုရင္က ဘာျဖစလ္ ုိလ႔ ဲ” “အခုေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ တစခ္ ုခု ျဖစလ္ ာလိမမ့္ ယ္ ထင္တယ္ကြ” “ဘာျဖစလ္ ာမွာလဲ၊ စစ္ျပဳမွာလား၊ ထးီ ေျပာငး္ နနး္ လဲြ ျဖစ္မွာလား” “မဟတု ဘ္ းူ ကြ။ အဲဒါေတြ တစခ္ ုမွ မဟတု ဘ္ ူး” “ဒါျဖင့္ ဘာလဲ ဝရီး” “က်ဳပတ္ ိ႔ုနဲ႔ သကဆ္ ငို ္တဲ့ ကစိ တၥ စ္ခခု ု ျဖစလ္ ာလိမမ့္ ယ္န႔ဲ တတူ ယ္” “အာ... ဝရီးေျပာတာေတြ က်ဳပ္တစ္ခုမွ နားမရွငး္ ဘးူ ” ေက်ာကဖ္ ်ာေပၚမွ ဝရးီ ခုန္ခ်သည္။ ေျခဝတႏ္ ွင့္ ေျခဖဝါးႀကီးမ်ားျဖင့္ သျဲ ပငက္ နို င္းလ်ွ က္ ေက်ာက္ဂူအျပငဘ္ က္ ထြက္သြားသည။္ စိတ္႐ႈပေ္ ထြးစြာျဖင့္ပင္ ဝရီးေနာကသ္ ိ႔ု လိုကခ္ ့ရဲ ျပနသ္ ည္။ ေက်ာက္ဂူေရွ႕ကြက္လပသ္ ည္ ေဘာ္ေငြသားေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလုိ လငး္ လကေ္ တာကပ္ ေနသည္။ ဝရးီ က သဲေပၚထုငိ ္ခ်လိုက္သည။္ ဝရးီ ႏငွ ့္မ်ကႏ္ ွာခ်ငး္ ဆိုင္သ႔ုိ ဝငထ္ ိငု ရ္ ျပန္ေလသည။္ “ဒလီ ကုိ ြ လူကေလးရ။ က်ဳပေ္ တြးေနတဲ့အေတးြ က ခုတစ္ေလာမာွ က်ဳပ္တဝ႔ို ရီးႏွစ္ေယာက္ အဲ... သားအဖႏစွ ေ္ ယာက္ အငး္ ဝထဲသြားသြားၿပးီ အေတာ္ေလး ခပ္စပိ ္စပိ ္ အလပု လ္ ုပလ္ ကို ၾ္ ကတယ္ မဟုတလ္ ား။ ေနာက္ပုငိ း္ မွာ ၿမိဳ႕ျပင္ေလးရပက္ အိမ္ေတြတင္မကေတာဘ့ ဲ နနး္ ၿမဳိ ႕ထဲအထိဝငၿ္ ပးီ အလပု လ္ ုပ္ပစလ္ ုိက္ၾကတယေ္ လ။ ဟို... အတြင္းသင္းမွဴး စအံ ိမ္ေတာထ္ ိေတာင္ တက္လပု ္ပစ္ခဲ့ၾကေသးမဟုတ္လား။ လပု သ္ မ်ွ လဲ အထေျမာက္ခတ့ဲ ာခ်ညး္ ပဲ။ ၿမဳိ းၿမိဳးျမကျ္ မက္ ရခတဲ့ ာခ်ညး္ ပဲ မဟတု ္လား။ အလပု လ္ ုပ္ခဲ့ဖူးသမွ်ထမဲ ွာေတာ့ အရဆးုံ ေသာကာလေတပြ ဲ” အင္း လုိကလ္ ွ်င္ ဝရီးစကားလမ္းေၾကာင္းေျပာငး္ သာြ းမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ၿငမိ ေ္ နလိုက္သည။္ ဝရီးစကား ဘယ္ကို ေရွ႕႐ေႈ နမနွ ္းမသိေသး။ “ေနပါဦး လကူ ေလးရဲ႕။ ခုေနာကပ္ ငုိ း္ အလုပလ္ ပု ္ခ့တဲ ့ဲ အိမ္ေတကြ ို လကူ ေလး မွတ္မိေသးလား” ဝရီးစကားကုိ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င။္ ဤသုိ႔ သတိခၽတြ ေ္ ခ်ာ္ ေမေ့ လ်ာျ့ ခင္းမ်ိဳး မရွိအပ္ဟု ဝရးီ ကယ္ုိ တ္ ငို က္ သင္ၾကားေပးထားခဲ့သည။္ ယခု ဝရီးပဲ ျပန္ေမ့ေနသည္။ “ၿမဳိ ႕ဝန္မင္းစအံ ိမ္၊ လက္ဝဲဝင္းမဴွ းစံအိမ္၊ ကိုယရ္ ံေတာ္တပဗ္ ုိလ္မွဴးစအံ ိမ္၊ အေနာက္ေဆာင္ ကိုယလ္ ပု ္ေတာ္ေတြရဲ႕အေဆာင္” 91

အေထ့အေငါ့ မရွိ ရွင္းျပလိကု သ္ ည္။ ဝရးီ က တအင္းအင္းလုိကၿ္ ပီးမွ... “လူကေလး မတွ မ္ ေိ နသားပဲ။ ကုိင္း... အငး္ ဝနန္းၿမိဳ႕တြငး္ နန္းၿမဳိ ႕ျပင္မာွ က်ဳပတ္ ရ႔ို ဲ႕ ဘဇု ပတ္႐ကြ ္ေတြလဲ ခုတစ္ေလာ အေတာ္ကုိ မ်ားေနၿပီေနာ။္ ဟတု လ္ ား” စကားရွည္ရညွ ္ေဝးေဝးေျပာလွခ်ညလ့္ ားဟု စတိ ္တုခိ ်င္လာသည္။ “က်ဳပ္တ႔ုိ အေတာပ္ ဲ ပြဲစတိ သ္ ြားတယ္ လူကေလးရဲ႕။ လက္ရွိန္တကတ္ က္ ေသးြ ပူပူန႔ဲ လပု လ္ ုိက္ၾကတာ နည္းနည္း အခ်ီမ်ားသြားတယ။္ ခေု လာကဆ္ ို ဘဇု ပတ္႐ြကေ္ တကြ ို အေၾကာငး္ ျပဳၿပီး အငး္ ဝမာွ ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေနေလာကၿ္ ပ။ီ ဒအီ ျပင္မွာ နနး္ ေတာထ္ ဲက ဘရု င့္အမေႈ တာထ္ မး္ အမဴွ းအမတ္ စုိးမင္း ဝနမ္ ငး္ မ်ားရဲ႕ စံအမိ ္ေတာေ္ တပြ ါ အလုပခ္ ံရတာဆေို တာ့ ဒီသတငး္ ဟာ ဘရု ငန့္ ား မေပါက္ၾကားဘဲကို မေနႏငုိ ္ဘူး။ မုခ် ဘုရငသ္ မိ ာွ ေသခ်ာတယ္” “သေိ တာလ့ ညး္ ေကာင္းတာေပါဝ့ ရီးရာ။ ဘရု င့္ေ႐နႊ ားေတာ္ ေပါကၾ္ ကားတ့ဲ ခိုးသားဆတုိ ာ ႏွယႏ္ ွယ္ရရမွတလ္ ႔ို” “လကူ ေလး သတုးိ မင္းဖ်ားအေၾကာင္းေမ့ေနၿပီ မွတ္တယ။္ ဒီဘုရင္ဟာ သ႔ူထက္အငအ္ ားႀကးီ တဲ့ သိုခ်ညဘ္ ြားကုိ ဥပါယ္တမံ ်ဥ္နဲ႔ အႏိငု ယ္ ဖူ းူ တာေနာ။္ ၿပးီ ေတာ့ ငႏြယက္ ုနး္ စား ဘယေက်ာ္သလူ ို လူ႔ဘီလူးကုိ ကုိယတ္ ိငု ္လက္နဲသ႔ ုတသ္ င္ခဲ့တာ။ မင္းေျပာကတ္ ု႔၊ိ ဥဇနာေျပာငတ္ ိ႔ု၊ နရသတူ ႔ိုလုိ ႏံုန႔နဲ ႔ဲ ဘုရင္မ်ဳိ းမဟတု ဘ္ ူး။ အသကင္ ယ္ငယ္န႔ဲ နနး္ ၿပိဳင္ေတြကို ပယ္ရာွ းၿပးီ ဘုရင္လုပ၊္ အင္းဝၿမဳိ ႕သစ္ကုိ တည္ခဲတ့ ာကုိၾကည့္” “ဝရီး သတိုးမင္းဖ်ားကုိ ေၾကာက္ေနလိ႔လု ား” လႊတခ္ နဲေမးၿပီးမွ စကားမွားသြားၿပီဟု သိလုိက္သည္။ ဝရးီ မာွ ေၾကာက္ျခင္းလညး္ မရွိ။ မေၾကာက္ျခငး္ လညး္ မရိွဟု ဝရးီ ကိယု တ္ ငုိ ္ ေျပာဖူးသည္။ သတးုိ မငး္ ဖ်ားကုိ ေၾကာကေ္ နလ႔ိလု ားဟူေသာ ေမးခနြ ္းသည္ မေမးအပ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေခ်သည္။ သေု႔ိ သာ္ ဝရးီ စတိ ္ကြက္ဟန္မရွိ။ “အငး္ ဝဘရု ငက္ ုိ ေပါေ့ ပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ တကြ ္လမိ႔ု ရဘးူ လကူ ေလး။ က်ဳပ္ေတးြ ေနတာက ခခု ်နိ ္ဆုိ ဘုဇပတ႐္ ြက္ေတြရဲ႕ လက္သည္ကုိ ဖမး္ ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ခ်ေလာက္ၿပီးေနၿပီ။ က်ဳပ္တ႔ုသိ တိေပါလ့ ႔ို မျဖစဘ္ းူ ။ အလုပက္ ုိ ခဏနားထားရမယ။္ ခတု စ္ေလာ အလုပလ္ ုပထ္ ားတဲ့ ဘ႑ာပစၥည္းေတကြ ုလိ ဲ စာရငး္ မျပဳစုရေသးဘးူ ။ ဒၾီ ကားထမဲ ာွ ၿမိဳ႕ထဲ နနး္ ထဲဝင္ၿပးီ စနညး္ နာဖိ႔ု လုတိ ယ္” 92

ဝရီး၏ အစီအစဥ္သးုံ ခုကို မတွ ္ထားလကို ္သည။္ အလပု က္ ုိ ခဏနားရန္၊ ပစၥည္းေတြ စာရငး္ ျပဳစုရန၊္ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ စနညး္ နာရန္...။ ဝရးီ သည္ ဘယတ္ ုနး္ ကမွ မွားဖူးသမူ ဟတု ။္ ယခုလည္း ဝရးီ ၏အစီအစဥ္အတိုင္း လကုိ ္နာရန္မွအပ ဘာမ်ွ မရၿွိ ပီ။ “လူကေလးက ပစညၥ း္ ေတြ စာရင္းျပဳေပးထားစမ္း။ ပစညၥ ္းအမယ္ေတြ ပိုမ်ားလာၿပီေနာ္။ ေ႐သႊ တသ္ တ္ ေငြသတသ္ တ္ ပုလဲသတ္သတ္ အဲဒီလုိ အစုျပဳ႐ံုန႔ဲ မရေတာဘ့ ူး။ လက္ဝတ္လား၊ လညဆ္ လဲြ ား၊ ကမြ ္းအစတ္ လ႔ုိ ုိ ေရတေကာငး္ တု႔လိ ို ကလပတ္ လို႔ ို အသံးု ေဆာင္ အဲဒါပါ တတိ ကိ ်က် ရေအာင္ အစခု ဲြ။ ၾကားလား။ ၿပးီ ေတာ့ ရတေ့ဲ န႔ ရတဲ့စအံ ိမပ္ ငို ္ရွင္အမည္၊ အဲဒါေတြလဲ မေမ့ေစနဲ႔ ၾကားလားလကူ ေလး” ၾကားေနသည။္ သုေ႔ိ သာ္ ဘဝင္မက်လည္း ျဖစ္ေနသည။္ ေက်ာကဂ္ ထူ ဲမာွ ဘယႏ္ ွစရ္ ကေ္ လာက္ ေအာင္းေနရမည္ မသ။ိ သူတို႔အလုပလ္ ပု ္၍ ရထားေသာ ပစၥည္းေတြကုိ စာရင္းျပဳ၊ အစုခြဲရမည့္ အလပု ္ကလို ညး္ စိတ္မဝင္စား။ အလနြ ပ္ ်င္းရိၿငးီ ေင႔ဖြ ယြ ္ အလပု ္ဟု ထင္သည္။ ခးို သားမသ႔ို ာ ထိုပစညၥ း္ ေတြကုိ ခုိးသားပညာျဖင့္ ရေအာင္ ယလူ ိုက္ရသည္။ လက္ဝယ္ရၿပီးေနာက္တြင္ ထပုိ စညၥ ္းမ်ားသည္ ရေအာင္ယခူ ဲ့တုနး္ ကလို စတိ ္လႈပ္ရာွ းမႈကို မေပးစြမ္းႏုိငေ္ တာ့။ စာရငး္ ျပဳစု အစုခဲြသည့္အလပု ဆ္ ိသု ညမ္ ွာ ဘရု ငၿ့္ ဗဲတကုိ ္ေတာ္ အမႈထမ္းမ်ားႏွင့္သာ သက္ဆငုိ ္ေသာ အလုပျ္ ဖစသ္ ည္ဟု ထင္မိသည။္ ေပ႐ကြ ္ေတြ၊ ကညစ္ေတႏြ ွင့္ ေနေရာင္ျခည္ အထိမခံေသာ ၿဗဲတိုက္အေဆာင၏္ အမိုးေအာကမ္ ွာ ေန႔ရိွသေ႐ြ႕၊ အခ်နိ ္ရိွသေ႐ြ႕ တကုပက္ ပု လ္ ပု ္ေနရသည့္ အလုပမ္ ်ိဳး။ ခိုးသားတစ္ေယာကအ္ ဖို႔ အလြန္ေညာင္းညာပ်ငး္ ရိစရာ အလုပမ္ ်ဳိး။ “ဝရီး” “ဆို လူကေလး” “ဝရးီ ခြင့္ျပဳမယ္ဆို က်ဳပၿ္ မဳိ ႕ထဲဝငၿ္ ပးီ စနည္းနာတ့ဲအလုပပ္ ဲ လုပ္ခ်ငတ္ ယ္ဗ်ာ။ ဒီစာရင္းျပဳ အစုခြဲတဲ့အလုပ္ကိလု ဲ က်ဳပ္မကၽြမး္ က်င္ဘူး။ ပစၥညး္ အမယ္ေတြက သပိ ္မ်ားေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ရင္ အကုနေ္ ရာေထးြ ကနု ္မာွ လဲ စိုးရတယ။္ အဲဒါလဲတစ္ေၾကာင္း၊ ၿပးီ ေတာ့ ေနာက္တစ္ေၾကာငး္ က က်ဳပ္က ဂူထမဲ ာွ ေနၿပးီ အဲဒအီ လပု ္လုပ္ၿပီ ဆိပု ါေတာ့၊ ဝရီးက အင္းဝထဲသြားၿပးီ စနညး္ နာၿပီ ဆုိပါေတာ့။ ဝရးီ အတကြ ္ သိပ္မေတာလ္ ွဘးူ ထငတ္ ယ။္ ဘာေၾကာင့လ္ ဲဆိုေတာ့ ဝရးီ က ညဘက္အလုပ္လပု ခ္ ်ိန္ေတြမွအပ အငး္ ဝထဲေရာကဖ္ းူ တာ မဟတု ဘ္ းူ ။ ၿမိဳ႕သစ္နနး္ သစ္ရဲ႕ အေနအထားကို က်ဳပက္ နည္းနည္း အကၽြမး္ ဝင္ေနၿပ။ီ ဒေီ တာ့...” ဝရးီ ၏အၿပံဳးကုိ လေရာငတ္ ြင္ ထင္ထင္ရာွ းရာွ းပင္ ျမငလ္ ုကိ ္ရသည္။ 93

“အေၾကာငး္ ေတြ ျပမေနပါနဲ႔ေတာက့ ြာ။ လူကေလးက ၿမိဳ႕ထဝဲ င၊္ က်ဳပ္က ဂူထမဲ ာွ ေနရစ္ခ့ဲ၊ ဒါပမဲ ဟတု ္လား...” “ဟတု က္ ဲ့” “ႏမွ ္းဖတ္သညပ္ ဲလား” တစခ္ ါထြက္ခဲ့ဖးူ သည့္ အေယာင္ေဆာငေ္ ဈးသည္ဘဝကို ဝရီးေမးေလသည္။ အလပု တ္ ြင္ က်ကစ္ ားကြနျ႔္ မဴးေနေသာ အာ႐ုံသည္ တစစ္ ံုတစခ္ ုႏွင့္ ၿငိသြားသည။္ ႏွမ္းဖတ္သည္၊ အင္းဝၿမိဳ႕ျပငေ္ ဈး၊ ငႏယြ က္ နု ္းစားကုိ သုတသ္ င္ၿပးီ ျပနလ္ ာေသာ သတးုိ မငး္ ဖ်ား၊ ထေို႔ နာက္ ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖိထု ြက္ ပစၥည္းေတြ ေရာငး္ ေသာ ေဈးသည္မေလး ဂ်မး္ ။ ေမ့ေမေ့ ပ်ာကေ္ ပ်ာက္ ျဖစခ္ ်င္ေနေသာ အတတိ သ္ ည္ ဘယက္ ေန ဘယလ္ ေုိ ပၚလာမနွ း္ မသိ။ “ေဟ့ လကူ ေလး။ ႏွမ္းဖတသ္ ည္ပဲလားလု႔ိ” ေပါပ့ ါးျမဴးတူးစြာ ေျဖလကုိ ေ္ တာ့သည။္ “ဒါေပါ့ ဝရီးရာ။ တစဖ္ တ္မွ မေရာငး္ ရတဲ့ ႏွမး္ ဖတသ္ ည္ပဲေပါ့” “ကငုိ း္ ... ႂကြသြား ႂကြသြား။ သတဝိ ီရယိ နဲ႔ေတာ့ မျပတ္န႔ေဲ နာ္ လူကေလး” “ငတကျ္ ပားပါဆုေိ နမွပဲ ဝရးီ ရာ” ေက်ာက္ဂႀူ ကးီ ပင္ အတူ လကုိ ္ရယ္ေမာေနသည္ ထင္ရသည္။ ***** တစ္ခါက ထြကခ္ ဖဲ့ ူးေသာ က်ဳံ းလမ္းမဆသီ ပ႔ုိ င္ ေလ်ွ ာကခ္ ့ဲသည။္ အေရွ႕မခု ္၏ ေတာငဘ္ က၊္ ႏွစ္ခုေျမာက္ျပအးို ႏွင့္ တည့တ္ ည့္ မယဇ္ ယပ္ င္ႀကီးေအာက၊္ ဟတုိ စခ္ ါက ေဈးထကြ ္ခေ့ဲ သာေနရာ၊ သည္ေနရာမာွ ပင္ ဂ်မ္းႏွင့္ေတြ႔ခဲ့သည။္ အခ်နိ ္ကလညး္ ဟိုတစ္ခါက အခ်ိန္မ်ဳိ း။ ထမး္ ပိုးကုိ ခၽြတ္ကာ မယဇ္ ယ္ပင္ကို မီ၍ွ ေထာငထ္ ားလိုကသ္ ည။္ ေတာငး္ ႏွစ္လးံု အလယ္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ေခါင္းမတွ ဘက္ကို ျဖဳတ္၍ ေခၽြးသုတ္လုကိ သ္ ည္။ က်ဳံ းလမး္ တစ္ေလ်ွ ာက္မွ အငး္ ဝသအူ င္းဝသားမ်ားကို ေစာငၾ့္ ကည့္ရငး္ မျပတမ္ လပ္ေသာ မ်ကစ္ ျိ ဖင့္ အကဲခတ္ရသည္။ 94

ရဲမကတ္ စစ္ ု ျဖတ္သြားသည။္ ျမငး္ ေလးစးီ ေရွ႕ေနာကတ္ နး္ လ်ွ က္ စးီ ႏငွ သ္ ာြ းသည။္ မခု တ္ ံတားအေရာက္တြင္ ဘယဘ္ က္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ကာ အေရွ႕မုခမ္ ွ ဝင္သြားသည္။ ဝတ္ေကာငး္ စားလွျဖင့္ အင္းဝသူတုိ႔ လညွ ္းယာဥ္ေၾကာတ့ စစ္ ီးျဖင့္ ျဖတေ္ မာင္းသြားသည္။ မိနး္ မလေွ တြကုိ တငေ္ ဆာငသ္ ြားရေသာေၾကာင့္လားမသိ ႏႈတ္သကြ ္လွ်ာသကြ ္ျဖစေ္ နေသာ လွညး္ ဆရာ၏ လွညး္ ေမာငး္ သကံ ို နားစြင့္ရင္း ၿပဳံ းမိေသးသည။္ ေနျမငလ့္ ာၿပီ။ ေဈးသညေ္ တြ မေရာကလ္ ာၾကေသး။ မလွမ္းမကမ္းရွိ အေၾကာတ္ တဲ စ္ခုသာ စည္စည္ကားကား ရွိသည္။ ဟုိတစ္ေခါကတ္ နု ္းကလုိ က်ဳံ းလမး္ တစ္ေလ်ွ ာက္ ဗန္းကုခိ ငး္ ၊ အဆငို း္ ကိုခ်၍ တေၾကာေ္ ၾကာ္ ေဈးေခၚေရာင္းေသာ ေဈးသညမ္ ်ားကို မေတြရ႔ ။ လူရငွ ္းခ်က္သားေကာင္းလဘွ ိျခငး္ ။ တစ္ခခု ထု ူးျခားေနၿပဟီ ု သလိ ကုိ သ္ ည္။ လမ္းသာြ းလမး္ လာတုမိ႔ အွ ပ မည္သည့္ေဈးသည္မမွ ရွိ။ ဘုရင္သတုးိ မင္းဖ်ားသည္ ေဈးပတိ ္ရကဟ္ ၍ူ အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္လုိကေ္ လၿပလီ ား။ မေနသာေတာ့သျဖင့္ အေၾကာတ္ ဲဆသီ ိ႔ု သာြ းရသည။္ စားပဝဲြ ိုင္းအလတြ ္တြင္ ဝင္ထငုိ က္ ာ အ႐ြက္ေၾကာႏ္ ွင့္ ငါးေပါငး္ ေၾကာ္တစ္ပြဲ မာွ လကုိ ္သည။္ အေငြ႔တေထာငး္ ေထာင္းထေနေသာ အေၾကာပ္ ဲြ ေရာက္လာသည။္ ပန္းကနႏ္ တႈ ္ခမး္ တြင္ မန္က်ညး္ မွည့္တစပ္ ု၊ံ ဆားတစပ္ ံု၊ င႐တု ္သးီ တစပ္ ုံ၊ ဥတစလ္ ံးု ၾကက္သနြ န္ ီတစ္ပုံ တငေ္ ပးထားသည။္ ပန္းကနႏ္ ႈတ္ခမ္းတစဝ္ က္ ပတလ္ ည္အျပည့္။ “ကုရိ င္ၾ့ ကည့္ရတာ ရပ္ေဝးကနဲတ႔ ူတယ္” မနု ည္ ကႏ္ ငွ ့္ ၾကကသ္ ြနန္ ကီ ုိ အားပါးတရ နယေ္ နေသာသူက လွမး္ ေမးသည။္ တံေတာင္ဆစ္အထိ သူလ႔ က္မာွ မုနည႔္ က္ေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည။္ ပါးေစာငမ္ ွာ ေျပာငး္ ဖူးဖက္ အဖာြ မပ်က္။ “ဟတု ္စ ကုရိ င္။ ဧည့္သည္ မဟုတ္လား” “ဟတု ပ္ ါတယ္။ တမဒၸ ပီ ဘကက္ ပါ” “အဝကုလိ ာတာ ကုန္ကူးဖ႔ပို ဲ မဟတု လ္ ား” အဝဟု အသံထြကေ္ ၾကာင္း မွတ္ထားလိကု ္သည။္ “ဟုတ္ပါတယ။္ ပါတာေတာ့ ႏမွ း္ ဖတ္ေလး ဘာေလးပါပဲ” 95

စစီ ဥထ္ ားသည့္အတိငု း္ မဆငို ္းမတြ ေျဖလိကု ္ရသည္။ “ေကာငး္ တယ္။ ဘာကနု ္ပဲကးူ ကူး ရမွာပဲ။ အေရာင္းအဝယ္ တယ္ျဖစ္တာကလား။ အေရာငး္ အဝယတ္ ငမ္ ကပါဘူးေလ။ လယယ္ ာလပု လ္ ဲ ျဖစတ္ ာပါပဲ။ မင္းမထႈ မး္ ခ်င္သလား ထမ္းဦးရတယ္။ ေ႐ႊနန္းရွငလ္ ကထ္ ကေ္ တာက္ ်မွ တအားေခ်ာင္ခ်လိ ာတာကလား” မုန႔္ညကန္ ယ္သူသည္ စကားေျပာဆုိဝါသနာပါသူ စကားတေဖာင္ေဖာင္ ေျပာခ်င္သူမွနး္ သလိ ိကု ၿ္ ပီ။ “ေကာငး္ သဗ်ား။ ငါးေပါင္းေၾကာက္ ေလး” ငါးေပါငး္ ေၾကာ္ကုိ ဖဲ့၍ မနက္ ်ည္းမွည့္တြင္ႏစွ က္ ာ ဆားႏငွ တ့္ ိ႔ၿု ပးီ အားပါးတရ စားျပလကုိ ္သည။္ ထ႔ေို နာက္ င႐ုတ္သီးတစက္ ကုိ ္ ၾကက္သြန္တစ္ကကုိ ။္ “ေကာငး္ ရင္ စားသာစားဗ်ာ။ က်ဳပတ္ အ႔ုိ ေၾကာတ္ ဲဆုတိ ာက အဝအေရွ႕ က်ံဳးေဘးမွာ ႏစွ ပ္ စဲြ ားဆိုင္ ႏစွ ပ္ ြဲစားဆငို ္နဲ႔ နာမည္ႀကီးပဲ... ဟဲဟဲ” “ဘာလဲဗ် ႏစွ ္ပြဲစားဆငုိ ္ဆိုတာ” “စားေကာင္းလ႔ုိ တစပ္ ြဲတည္းနဲ႔ မတငး္ တိမႏ္ ငို ဘ္ းူ ေလ” “ၾသ... စာဆနို ဲ႔ကုကိ ပ္ ါ့ဗ်ား။ လုပ္ပါဥးီ ေနာကတ္ စ္ပဲြ” “ကငုိ း္ ... က်ဳပ္မေျပာဘးူ လား။ ႏစွ ္ပြဲစားဆငုိ ပ္ ါဆုိ... ဟဲ... ဟ”ဲ မုနည္႔ ကမ္ ်ား နယျ္ ပန္သည္။ “ဟဲ့ ငလံးု တာ။ စကားေတြ ေဖာင္မေနန႔။ဲ အ႐ကြ ေ္ ၾကာ္ ဒတီ စမ္ ယ္ ဆယ္ၿပီးရင္ ၾကကသ္ ြနထ္ ညရ့္ ေတာမ့ ာွ ။ တကတဲေတာ္ စကားေျပာဖိဆ႔ု ုရိ င္ ေတြ႔ရာလူေခၚႏမွ ေပးေယာကဖ္ ေတာၿ္ ပီး စကားထုငိ ္ေျပာခ်ငတ္ ာ” အေၾကာဒ္ ယ္ေနာက္မွ မနိ ္းမႀကီးက လွမး္ ေအာ္သည။္ မနု ႔ည္ က္နယေ္ နသကူ လည္း ျပန္ေအာေ္ လသည္။ “ခင္ဗ်ားတိ႔ု အဲဒါခက္တာပဲ။ ေဒြးေလး ခငဗ္ ်ားတိ႔ုက ပါးစပ္ဟာ စားဖိ႔ုေလာက္ပလဲ ို႔ သိတာ ေခးြ ေတာငမ္ ွ အူရေသးတယ။္ ၾကက္လဲ တြန္ရေသးတယ။္ ျမငး္ လဲ ဟီရေသးတယ။္ လူဆေုိ တာ့ ေျပာမေနန။႔ဲ စကားဆုတိ ာ ေျပာေကာင္းတယဗ္ ်။ ပါးစပ္ကုိ စားဖ႔အုိ လုပေ္ လာကပ္ ဲ ေပးထားရင္ ဘယ္ကလာ အသုံးက်ေတာ့မွာလဲ။ တေီ ကာင္တု႔ိ ပက္က်တိ ႔ုိ ကငး္ လပိ ္ေလ်ွ ာတိလ႔ု ို ျဖစသ္ ြားမွာေပါ့။ စားဖ႔ုိကလဲြၿပးီ ပါးစပက္ ုိအသးုံ မခ်တတ္တ့ဲ ၿပတိ ၱာေတြေလ” 96

“ဟဲ႔... အေကာင္။ စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြေရွ႕မာွ မေတာတ္ ေရာေ္ တြ ေလွ်ာက္ေျပာေနသလား။ ေသမင္းငင္ မသာရဲ႕” “အား... မေတာ္လို႔ဗ်ဳိ ႕။ ကနေ္ တာ့... ကန္ေတာ့” ငလးံု တာအမည္ရိွသကူ အင္တံုႏႈတ္ခမး္ မွ မနု ္ညက္ဖတမ္ ်ားကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်ေနသည။္ စကားေျပာခ်င္ေသာ သညလ္ ႔ကူ ို ေမးစမး္ ၾကည့္ရမည။္ “ကိရု င္ ငလံးု တာ” “ဗ်ာ” “အခါတုိငး္ ဆိုရင္ ဒေီ နရာ က်ံဳးလမ္းတစေ္ လ်ွ ာက္မာွ ေဈးဝယေ္ တြ ၾကက္ပ်ံမက်ပါ။ ခဟု ာက ရွင္းလ႔ိုပါလား။ ေဈးသည္ေတြ ဘယေ္ ရာက္ေနသလဲဗ်” “အား... ကရုိ င္ မသဘိ ဲကးုိ ။ ေအးပေလ။ တမၸဒီပကဆိေု တာ့လဲ အဝေ႐ႊၿမဳိ ႕ေတာသ္ စက္ ုိ စမိ ္းေနမာွ ေပါ့။ ဒလီ ဗုိ ်... ကရုိ င္ ေျပာသလို အေစာတုန္းကေတာ့ ဟတု တ္ ယ္။ ဒါေပသည့္ ေဈးသညေ္ ဈးဝယ္ေတနြ ႔ဆဲ ုရိ င္ နန္းၿမိဳ႕ေတာက္ ်ဳံ းလမး္ မဟာ သပိ ည္ စပ္ တမ္ ာွ စိးု လဆ႔ို ုိၿပီး ေ႐ႊနနး္ ႐ွင္ အမိနေ႔္ တာ္န႔ဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က အာဏာဆင့္လိကု တ္ ယ္ေလ။ ေဈးသညေ္ တြကို ဟိုဘက္ မနက္ ်ညး္ ပင္စုတန္းမာွ သတ္သတ္ေနရာခ်ေပးလကုိ ္တယ္။ ေဈး႐ံုေတာ္လည္း အသစေ္ ဆာက္ေနေလရဲ႕။ ဒါမွလဲ ေနရာက်ေလမကိုးဗ်။ ႏ႔ုမိ ုိ႔ဆုသိ ာဆရုိ င္ ဒေီ နရာတစဝ္ ကို က္ စညေ္ တာ့ စညပ္ ါရဲ႕။ ေဈးသညေ္ ဈးဝယ္န႔ဲ ရမဲ ကမ္ ငး္ မထႈ မ္းေတြနဲ႔ ႐ပႈ ္ယကွ ္ကိုခတ္ေနတာကလား။ ဒီအထဲ ညေနပငုိ း္ ေရာကပ္ လားဆုိမျွ ဖင့္ ထနး္ ရညသ္ မားတခ်ဳိ ႕က ရနစ္ ၿပီး ပြဲေတာင္းၾက၊ နပမ္းသတၾ္ ကနဲ႔ ဆေုိ တာ့” ငလံးု တာ၏ စကားကုိ ျဖတ္ပစ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ “အဲဒီ မန္က်ည္းပငစ္ တု နး္ မာွ ဟဒုိ င္း... ပနး္ ပထဲ ကြ ္ပစၥည္းေရာင္းခ်တ့ဲ ေဈးသညေ္ တြေကာ ရိွေသးရဲ႕လားဗ်” “ရွိပါေသာေ္ ကာ။ ပနး္ ပဲထြကပ္ စၥည္း ေဈးသညတ္ င္မကဘးူ ကိုရင္ ဘာလုိခ်ငသ္ လဲ။ စနိ ရ႒ကဖဲစ ယူမလား။ သူတိုလ႔ ပု ္တဲ့ ဟုိ... ေႂကြအုိးနဲထ႔ ညထ့္ ားတဲ့ ေသရည္ယမူ လား။ ႐ိုးမဘကက္ က်ားစယြ တ္ ု႔ိ၊ သင္းေခြခ်ပ္ အခြတံ ုိ႔ ယဥူ ီးမလား။ အဲဗ်ာ... ကိုရင္ အဲဒီသြားရင္ အထူးဆနး္ ဆးံု ပစၥညး္ တစခ္ ု ေတလ႔ြ မိ ့္ဦးမယ္” ေတာင္းႀကဳိ းကို ထမ္းပးို တြင္ ေကာကစ္ ပြ က္ ာ ထုငိ ရ္ ာမွ ထလကို ္သည္။ အေၾကာဖ္ းုိ ကို ပနး္ ကနျ္ ပားေဘးတြင္ ခ်ထားသည္။ ငလးံု တာ၏စကားကို ဆက္နားေထာငစ္ ရာ မလေုိ တာ့။ 97

“ၾကားလား ကရို င္။ အထးူ ဆန္းဆးံု ပစၥညး္ တစ္ခလု ဲ ေတ႔ရြ လမိ ့္ဥးီ မယ္။ ေရာငး္ တ့ဲသူကလည္း ေရာင္းသဗ်ာ။ ဝယတ္ ဲ႔သလူ ည္း ဝယ္ပ။ အဝသားေတြ ႐းူ ကုနၿ္ ပလီ ားမသ၊ိ ဘာမဟုတတ္ ့ဲ ဘဇု ပတ္႐ကြ ္ကုမိ ်ား ဝယရ္ တယ္လုိ႔” ေျခတို႔ တုနသ႔္ ြားသည္။ ဘုဇပတ္႐ြကတ္ ဲ့။ “ဟဲ ဟဲ ကရုိ င္ အံ့ၾသသြားသလား။ ခိးု သားႀကးီ ငတက္ျပားဆတုိ ာ မၾကားဖူးဘးူ လား။ သကူ ခုးိ ၿပးီ တဲ့အမိ မ္ ွာ သူ႔အမည္ကုိ ဆးူ နဲ႔ေဖာက္ေရးထားတဲ့ ဘုဇပတ႐္ ကြ ္ေတြ ခ်,ခ်သာြ းတယေ္ လ။ ေဈးသညဆ္ ိတု ာကလဲ ထစခ္ နဲဆို ဘာေရာငး္ ရမလဲပဲ စဥ္းစားေနတာကးို ။ အဲဒါ ခိုးသားႀကးီ ငတကျ္ ပား သတင္းေမႊးလတွ ယဆ္ ုၿိ ပီး သဘ႔ူ ုဇပတ႐္ ြက္ေတြဆိၿု ပီး ခ်ေရာငး္ တယ္ေလ။ ငတက္ျပားရဲ႕ ဘုဇပတ႐္ ကြ ္အစစ္လဲ ဟတု ္မထင္ေပါင္ဗ်ာ။ အစစ္ေတကြ ၿမဳိ ႕ေတာဝ္ န္အမနိ ႔္နဲ႔ သမိ း္ ထားၿပးီ ျဖစမ္ ွာပါ။ ဘာျဖစျ္ ဖစ္ေလ အဝေ႐ၿႊ မဳိ ႕ေတာတ္ ိမု႔ ်ား အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ႀကံဖန္ၿပးီ ခိုးသားရဲ႕ ဘဇု ပတ႐္ ြကက္ နာမည္ႀကီးေနရေသးတယ္” ထမ္းပုးိ ကို ေစြ႔ခနဲ ပခးံု ေပၚ ေကာကထ္ မ္းၿပီး ထကြ လ္ ာခ့ဲသည္။ ငလးံု တာ၏အသကံ ေနာက္မွ လုိက္လာဆဲ... “ဗ်ိဳး... တမဒၸ ပီ သား။ ကိုရင္က ပနး္ ပပဲ စညၥ း္ ဝယ္မလ႔လို ား။ အဲဒမီ ွာ ပနး္ ပဲပစညၥ ္းေဈးစဆု ုိၿပးီ သတ္သတေ္ နရာခ်ထားတယ္။ အေရ႕ွ ဘက္ေစ်းတန္း အလယေ္ ကာင္ေလာကမ္ ွာ။ ဟိုဘုဇပတ္႐ကြ ေ္ တြေတာ့ ေယာငလ္ ု႔ိမွ သြားမဝယေ္ လနဲ႔ အတေု တြဗ်ား... အတုေတြ...” ***** 98

။၁၅။ ေဆာကလ္ ုပစ္ ေဈး႐ံုေတာအ္ သစ္ကုိ လွမ္းျမင္ရသည။္ မလမွ ္းမကမ္းဆီမွ မန္က်ည္းပင္စတု နး္ ကလို ညး္ ေတြ႔ရၿပ။ီ စလူ႐ြက၊္ အငဖ္ က္၊ သကက္ ယ္မးို ေဈးတဲေလးမ်ားကို အတန္းလကုိ ္ေတ႔ရြ သည။္ ငလးံု တာ ေျပာသည့္အတုငိ း္ ပင္ အတအိ က်။ ေဈးသည္ ေဈးဝယ္တျ႔ို ဖင့္ စညက္ ားလွေသာ အဝေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ ေဈးသစသ္ ည္ အသကဝ္ င္ေနသည။္ အေရွ႕ဘက္အက်ဆုးံ ေဈးတန္းဆသီ ု႔ိ ဦးတညလ္ ိကု သ္ ည္။ ေရွ႕ေနာက္ ေတာငး္ ႏစွ လ္ ုးံ ဆင့္ ထမ္းပိုးသည္ ၫြတ္ပဲၫ့ ြတ္ပဲ့ျဖငပ့္ ါလာသည္။ လူအုပထ္ ဲသို႔ တိုးဝင္လကို သ္ ည။္ အတနြ း္ အတကုိ ္မ်ားေၾကာင့္ ခရီးမတငြ ။္ ေဈးတနး္ ၾကား လူသြားလမး္ သည္ က်ဥး္ ေျမာင္းသည္ မဆသုိ ာေသာ္လညး္ လူအပု ႏ္ ငွ ့္ ေနရာမဆံ့။ အေရွ႕ဘက္ေဈးတနး္ သ႔ုိ အကူးတြင္ ဆုငိ ္တန္းခငး္ ၍ ေရာင္းေနၾကေသာ ႏွမး္ ဖတသ္ ညအ္ စုကုိ ေတြ႔ရသည္။ အေရာင္းအဝယ္စညက္ ားလွသည။္ ေဈးေခၚသ၊ံ ေဈးဆစသ္ ံမ်ားျဖင့္ ဆူညေံ နသည။္ ႏွမ္းဖတပ္ ႀံု ကီးေတြ ဟီးထေနသည။္ ကယို ေ့္ တာင္းႏစွ လ္ ုံးထဲမွ မျဖစ္စေလာက္ ႏမွ း္ ဖတ္ေတကြ ို ေတးြ ၿပးီ ၿပဳံ းမိသည။္ ေဈးသည္အစစ္သာဆုိ ကုယိ က္ ်ိဳးနည္းေလာက္ၿပီ။ မနု ႔္ညက္နယသ္ ူ ငလးံု တာ ၫႊန္လုိကသ္ ည့္ အေရ႕ွ ဘက္ေဈးတန္းထပိ ္သိ႔ု ေရာက္ၿပးီ ေဈးတန္းထိပမ္ ွေန၍ အတြငး္ သလ႔ို ွမ္းၾကညလ့္ ကုိ သ္ ည။္ ဝဲယာမွာ ပန္းပထဲ ကြ ပ္ စၥည္းဆိုငေ္ တြခ်ညး္ ျဖစသ္ ည။္ လယယ္ ာသးံု ပန္းပဲပစၥညး္ မ်ား၊ မီးဖိသု းံု ပစညၥ ္းမ်ားသာမက ရဲမက္သုးံ လက္နကပ္ စၥည္းမ်ားပါ ေတရ႔ြ သည္။ ဆုငိ မ္ ်ကႏ္ ွာစာမ်ားတြင္ ဓါးလတြ ္မ်ား၊ ဓါးအမိ မ္ ်ား၊ လွံစညး္ မ်ား၊ လာႊ းမ်ား၊ ကာမ်ားက တြဲရ႐ြဲ ခ်တိ လ္ ်ွ က၊္ ပုံလွ်က၊္ ေထာငလ္ ်ွ က္ အမ်ိဳးမ်ဳိ း။ ဝဲယာႏစွ ဘ္ က္ေပါငး္ လ်ွ င္ ဆငုိ င္ ါးဆယ္ေက်ာေ္ လာက္ ရမိွ ည္ မွန္းသည္။ ဟင္း႐ကြ တ္ န္း၊ သားငါးတန္းလို ေဈးေခၚသံ၊ ေအာသ္ ံမ်ား မၾကားရေသာလ္ ညး္ ဝယ္သမူ ်ားအား ေဈးသည္မ်ားက ပစၥည္းကို ထတု ျ္ ပ၊ ႐ကုိ ္ျပ၊ ေခါကျ္ ပေနသျဖင့္ အသမံ ်ားက တခၽြငခ္ ၽြင္ ထေနသည္။ ဟဘို ကတ္ နး္ ေတြလုပိ င္ ဝယ္သေူ တြ ႀကတိ ္ႀကတိ တ္ ုိးေနသည။္ မညမ္ ွ် ႐ပႈ ေ္ ထးြ စညက္ ားေနေသာ ေဈးတန္းတြင္ ေတြ႔လိသု ူကို ရာွ ေတြႏ႔ ုိငပ္ ါ့မလားဟု ေတြးသည။္ ဂ်မး္ တုိ႔ သားအဖကေတာ့ သညေ္ ဈးတန္းမာွ ဆိငု မ္ ထွ ြက္ပါ့မလား။ ႀကဳံ ခဲသ့ ညက္ ေတာ့ သတူ ကုိ႔ ပ်ံက်ေရာငး္ သူေတြ၊ ပစၥည္းလည္း တစ္ထမး္ တစ္႐ကြ ္ တစ္ႏုငိ သ္ ာ ပါသူေတြ။ 99

“ႂကြပါခင္ဗ်ာ... ႂကြပါခင္ဗ်ာ။ အလိုရွိရာ ေ႐းြ ခ်ယ္ႏုိင္ပါေၾကာင္းဗ်ာ” “လက္ေတြ႔မ်ကျ္ မငလ္ ဲ စမး္ သပ္ႏုငိ ္ပါေၾကာငး္ ခင္ဗ်ာ။ အဖုိးသားနားလညး္ မနွ ္ အမ်ိဳးအစားလည္း မွနေ္ ၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ” ထိပဆ္ ငုိ ္မွ ေဈးသည္က ခရီးဦးႀကိဳသည။္ ေရာငး္ ေတာ့သာ ပနး္ ပထဲ ကြ ္ပစညၥ ္း၊ လူပကံု ျဖဴျဖဴႏြဲႏ႔ ြဲ႔၊ ေျပာပံုကလည္း ကႏြဲက႔ လ်၊ ေခါငး္ ပတ္ပဝါ ခၽြတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေသ်ွ ာငက္ လည္း အိက်ေနသည။္ မပဲ ုဆုးိ ကလညး္ ခါးပုံေတာင္ေ့ တာင့္၊ လက္မာွ လညး္ ပနး္ ပဲပစၥညး္ ေရာင္းသႏူ ွင့္ ဘာမမွ ဆိုင္ေသာ ေဒါငး္ ၿမးီ ယပ္ကို အညင္သာခတ္လွ်က္။ ရယခ္ ်င္စတိ ္ကို ဖးုံ ဖိကာ ဆုငိ ္ေရွ႕သု႔ိ ဝင္လုိကရ္ သည္။ “တစ္ဆိတက္ ေလး စစံု မ္းစရာ ရွိလပိ႔ု ါ” “ေမးပါ ေမးႏုိင္ပါေၾကာင္း ခငဗ္ ်” ဟူေသာ အသံက မပီမသ အသထံ ြက္ေနသည။္ မ်က္ခးုံ မ်ကစ္ ခ်ီ၍လည္း ေျပာသည္။ “ဟို... ေ႐ႊေလာင္းပန္းပဲဖထို ြကပ္ စညၥ း္ ေတြ ေရာင္းတ့ဲ သားအဖ၊ အဲ... အဘန႔ဲ သမးီ တစ္ေယာကတ္ ု႔ိမ်ား ဒီမွာ ရွိသလားလ႔ို” ပင့္ခ်ီထားေသာ မ်ကခ္ ုံး ျပန္က်သြားသည။္ “အဲဒါေတာ့ မသေိ ပါင္” ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေလသေံ ျပာင္းသြားသည္။ မႏွစ္မၿမဳိ ႕ဟန္ ဆကစ္ ကားမေျပာလုဟိ န္ ရိွသည္။ 'ခြင္ျ့ ပဳပါဦးဗ်ာ' ဟု ႏႈတ္ဆကၿ္ ပီး ထြကလ္ ာခဲ့သညအ္ ထိ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့။ ေဈးတနး္ ဘကလ္ မး္ ကို ျဖတက္ ာ တစဖ္ က္ ဓါးလယြ ္ခုတ္ဆငုိ ္သုိ႔ ကးူ ခဲ့သည္။ ဆငို ္ရွငက္ အသက္ႀကးီ ႀကးီ ၊ ေဖာင္းမေ႔ို နေသာ ပါးေစာင္ထမဲ ွ ကမြ ္းတံေတးြ ကို ပစ္ခနဲ ေထးြ ကာ အာလုပ္သံႀကးီ ျဖင့္... “ဘာအလုိရွိပါသလဲ ေမာငရ္ င္” ဟု ဆသို ည။္ “ေ႐ႊေလာငး္ ပန္းပဲဖိုထြက္ပစၥည္းေတြ ေရာငး္ တ့ဲ သားအဖဆငို ္မ်ား ဒီမာွ ရွိသလားလုိပ႔ ါ။ ကၽနြ ္ေတာ္က တမဒၸ ီပက လာတာပါ” ရပေ္ ဝးဧည့္သည္မွနး္ သိေအာင္ ေျပာလိကု သ္ ည။္ ဆုိင္ရွငလ္ ူႀကီးက ကမြ ္းတစခ္ ်က္ ထပ္ေထးြ ကာ... “ေျပာတတဘ္ းူ ဗ်ာ” 100