Sixth LALE

วนั น้ีก็เหมอื นเช่นทุกวนั ลูกค้าต่างทยอยเขา้ มาใช้บรกิ ารไม่ขาดสาย บา้ งกจ็ บั จองทน่ี ัง่ ภายในรา้ น บา้ งกส็ งั่ เคร่อื งด่มื กลบั บา้ น ความวุ่นวายภายใน รา้ นยง่ิ เพมิ่ สสี นั ใหห้ น้ารอ้ นดูมชี วี ติ ชวี า และบทสนทนาหน่ึงกด็ ุดนั รอ้ นแรงไม่ แพอ้ ากาศภายนอก “ผคู้ นรกั ฉนั มากกวา่ เธอ ไมเ่ หน็ เหรอ? เหตุผลทพ่ี วกเขามาทน่ี ่ีกเ็ พราะ ฉนั ” กาแฟเยน็ พดู ใสก่ าแฟรอ้ นอยา่ งถอื ตวั ขณะกวาดตามองรอบ ๆ รา้ น ลกู คา้ ต่างถอื กาแฟเยน็ ในมอื เป็นสว่ นใหญ่ “แคน่ ้ีกร็ แู้ ลว้ วา่ ใครดกี วา่ กนั ” “แต่เธออยา่ ลมื ส!ิ วา่ ฉนั คอื ลายเซน็ ของรา้ นน้ีเลยนะ ทุกคนมากเ็ พอ่ื ชมิ รส ’กาแฟตุรก’ี อยา่ งฉนั ช่อื เสยี งของฉนั ดงั ไกลไปทวั่ โลก” กาแฟรอ้ นตอบกลบั อยา่ งไมน่ ้อยหน้า ยม้ิ เยาะใหก้ าแฟเยน็ ก่อนจะเสรมิ ต่ออยา่ งถอื ดวี า่ “ถงึ ขนาดน้ี แลว้ ยงั ตอ้ งใหพ้ ดู อกี เหรอวา่ ใครเป็นทน่ี ิยมมากกวา่ กนั ” “กรุ๊งกรง๊ิ ” เสยี งกระดงิ่ ดงั เมอ่ื ประตูทางเขา้ ของรา้ นถูกเปิดออก “ยนิ ดตี อ้ นรบั คะ่ รบั อะไรดคี ะ?” พนกั งานขายเอ่ยถามอยา่ งสภุ าพ พรอ้ ม รอยยม้ิ สดใส เมอ่ื เหน็ ลกู คา้ ใหมเ่ ดนิ เขา้ มา “ขอกาแฟร้อนแก้วนึงค่ะ” หญิงสาวในชุดเดรสสอี ่อนเอ่ยสงั่ กาแฟกบั พนกั งานขาย “อากาศรอ้ นขนาดน้ีเน๊ียะนะ?” เพ่อื นสาวในชุดล�ำลองของเธอเอ่ยทว้ ง อยา่ งแปลกใจ เธอจงึ หนั มายม้ิ อยา่ งอาย ๆ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ฉนั ตกหลุมรกั น่ะส”ิ I98 กาแฟร้อนและกาแฟเย็น

“หอื ?” คำ� ตอบของเพอ่ื นสาวในชดุ เดรสยง่ิ ทำ� ใหเ้ ธอฉงนและตกใจ หญงิ สาวในชุดเดรสหลุดขำ� ออกมาก่อนจะเฉลยดว้ ยท่าทขี เ้ี ล่นวา่ “ฉันชอบกลนิ่ หอมของกาแฟตอนชงเสรจ็ ใหม่ ๆ มนั เป็นช่วงเวลาสนั้ ๆ ทเ่ี ธอสมั ผสั ไดจ้ ากกาแฟรอ้ นเท่านนั้ และไมอ่ าจลม้ิ รสชาตนิ ้ีจากกาแฟเยน็ ” “นนั่ สนิ ะ ฉนั เองกช็ อบด่มื กาแฟเยน็ ไมร่ วู้ ่าคดิ ไปเองรเึ ปล่า แต่ฉนั ว่า ความเยน็ ทำ� ใหม้ นั ขมน้อยลง ยง่ิ หน้ารอ้ นแบบน้ี กาแฟเยน็ น่ีแหละ ดที ส่ี ดุ ” หญงิ สาวขยบิ ตาใหเ้ พอ่ื นอยา่ งขเ้ี ล่น ก่อนจะหนั ไปสงั่ กาแฟดว้ ยน้�ำเสยี งเจอ้ื ยแจว้ “งนั้ ฉนั ขอเป็นกาแฟเยน็ นะคะ” “...” บทสนทนาของสองสาวเรยี กความสนใจของกาแฟและกาแฟเยน็ ได้ เป็นอย่างดี ความรอ้ นระอุเม่อื สกั ครู่หายไปเหมอื นกองไฟทถ่ี ูกดบั ดว้ ยสายน้�ำ ทงั้ กาแฟรอ้ นและกาแฟเยน็ หนั มามองหน้ากนั ก่อนจะเผลอยม้ิ และหลุดหวั เราะ ออกมา “เรามวั เสยี เวลามาเถยี งเรอ่ื งอะไรกนั กไ็ มร่ เู้ นอะ” “นนั่ สิ นายกเ็ ป็นนาย ฉนั กเ็ ป็นฉนั เอามาเปรยี บเทยี บกนั ไดซ้ ะทไ่ี หน ล่ะ” กาแฟทงั้ สองยม้ิ ใหก้ นั ก่อนจะหนั ไปมองบรรยากาศคกึ คกั ภายในรา้ นทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยรอยยม้ิ ของลกู คา้ และเสยี งพดู คยุ ในวงสนทนา ตอนน้ีทงั้ สองรแู้ ลว้ วา่ พวก เขาต่างกม็ สี ว่ นในการดงึ ลกู คา้ ดว้ ยกนั ทงั้ คู่ ไมต่ ่างอะไรจากผคู้ นภายในรา้ น ทุก I99 ฤดูเปล่ียนผา่ น

คนลว้ นมจี ุดเด่นและจุดดอ้ ยของตวั เอง แต่ทส่ี ำ� คญั คอื ทุกคนต่างกท็ ำ� หน้าทข่ี อง ตวั เองดว้ ยกนั ทงั้ นนั้ หน้าทใ่ี นการแต่งแตม้ สสี นั ใหโ้ ลกใบน้ีดว้ ย “ส”ี ของตนเอง โปรดปราน I100 กาแฟร้อนและกาแฟเยน็



13 THE HOT COFFEE AND THE ICED COFFEE โปรดปราน

July is the period when Turkey completely welcomes the summer season and the hot steam spread across all re- gions of the country. The heat in dry air which burns the skin makes the cafe crowd with people, even though it is full of customers generally. . Cafes are popular among Turkish people through- out the year. Coffee was first brought to Istanbul in 1554 and the first coffeehouse with a table-chair to sit was also in Istanbul. Coffeehouses became the main source of so- cial life for men until they are called “milk for chess play- ers and thinkers.” Today, the coffeehouses continue to be a I103 ฤดูเปลย่ี นผ่าน

place where men gather to socialize, talk politics, and play backgammon [ 14 ] over cups of tea and coffee. Coffee has become a part of the Turkish lifestyle. Today the café is packed with customers as usual. Some came in as a couple. Some are chit-chatting in a group. Some are ordering get- to-go coffee at the counter. The chaos within the café adds more color and brings the lively vibe to summer. And one of all conversations is as aggressive as the hot steam outside. “People love me more than you, can’t you see? The reason they are coming here is me.” The iced coffee said to the hot coffee vainly while looking around the shop. Most of the customers are holding ice coffee. “It’s so…so obvi- ous, who’s better.” “But don’t forget that I’m the signature of this shop. People came here just to taste me, turkish coffee. I’m well known around the world.” The hot coffee replied, smirked at the iced coffee before arrogantly adding. “So far…Do I still need to remind you who is better?” [14] A board game for two players with pieces moving around the board according to roll of dice. I104 The hot coffee and the iced coffee

“Rrrrrrriiiiinnnng” A bell tinkled as the door opened. “Welcome, what can I help you?” A staff asked po- litely with a lovely smile on her face when new customers walked in. “Can I have a cup of hot coffee, please?” A girl in a pastel dress said. “Excuse me?!! At this degree of weather??!! Hel- looooo” Another girl in casual wear said surprisingly. So the girl in dress turn to her and said quietly with a shyly smile on her face. “Because I fall in love” “What?!?!!” The answer of the girl in dress sur- prised and shocked her. While looking at her friend, the girl in dress giggled out before answering her friend clearly. “I like the smell of coffee when it’s newly brewed. A delighted moment that you can only get from hot coffee, but can never taste from iced coffee.” “You’re right…. And I like iced coffee. I’m not sure, but I think the coldness numb my sense of bitter taste. Iced coffee is the best for me, especially in this kind of heat.” The girl in casual wear gave her friend a playful wink before I105 ฤดเู ปล่ียนผ่าน

ordering hers. “I would like some iced coffee, please.” “…” The conversation between these two girls calms previous conversations of both the hot and iced coffee. The aggressive conversation is gone, like a fire that is ex- tinguishedwith water. The hot and iced coffee turn to each other, both are smiling and finally burst out laughing. “Can’t believe that we just wasted our time. What we have been arguing about.” “Well, I guess that’s who you are. And this is me, who I am. We have our own color. We can neither be com- pared nor be replaced.” Then both of them smiled at each other before turning to look at the lively atmosphere in the shop which is full of smiles and the giggling sounds of hap- piness. They now realize that they both attracted the crowd, no different from people in this shop. Everyone has their own strengths and weaknesses. But the most important thing is that everyone is doing their own duties ‘together’. We are coloring this world with our own shade, to make it more colorful. โปรดปราน I106 The hot coffee and the iced coffee

กาลเวลา ถ่ายโดย : ฮาซีฟ สลิกา Cumalikizik Mahallesi, Bursa

“ การรบั มอื กบั สง่ิ ตา่ งๆ ครง้ั แรก จึงควรเป็ นไปดว้ ยความไมอ่ คติ เปิ ดใจ และพรอ้ มลองผดิ ลองถกู หากไมเ่ ป็ นอยา่ งใจหวงั ก็ไมเ่ ป็ นไร เพราะหลายๆ อยา่ งของครง้ั แรกนเี่ อง ท่ีหลอ่ หลอมใหใ้ จเราเตบิ โต ” 14 คสรรรั้งพแรสก่ิง ลมเหนือ

เมอ่ื พดู ถงึ การทำ� อะไรครงั้ แรก มกั จะมเี ครอ่ื งหมายคำ� ถามมากมายเตม็ ไปหมด เพราะครงั้ แรกคอื อะไรกต็ ามแต่ทเ่ี รานึกภาพไมอ่ อกวา่ มนั เป็นแบบไหน อะไร อยา่ งไรบา้ ง ครงั้ แรกมกั เตม็ ไปดว้ ยความตน่ื เตน้ ใจสนั่ ลนลาน ซง่ึ เป็นความ รสู้ กึ ทพ่ี บเจอไดไ้ มบ่ ่อยนกั ในชวี ติ ประจำ� วนั ครงั้ แรกของการมาตุรกี ก่อนมากท็ ำ� วซี ่าครงั้ แรก เตรยี มเอกสารยาวเท่าหางวา่ วครงั้ แรก พกอาหารไทยเตม็ กระเป๋ า เหมอื นจะไปเปิดรา้ นชำ� ทต่ี ่างแดนครงั้ แรก ใจเตน้ รวั ตอนคน้ หาช่อื มหาวทิ ยาลยั แลว้ ภาพแรกทเ่ี หน็ มภี ูเขาหมิ ะเป็นฉากหลงั ครงั้ แรก หลงั จากทเ่ี ตรยี มเอกสารเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ตอนน้ีชวี ติ กโ็ ลดแล่น ณ ทแ่ี หง่ หน่ึง ทท่ี เ่ี ป็นดนิ แดนสองทวปี ทท่ี ย่ี งั คงหลงเหลอื ซง่ึ กลน่ิ อายของศลิ ปะวฒั นธรรม อนั งดงามราวกบั ถูกรา่ ยมนตเ์ อาไว้ ทน่ี ่ีทไ่ี หน ทน่ี ่ีตุรกี และเมอื งทจ่ี ะเรยี กวา่ บา้ น หลงั ทส่ี องต่อจากน้ีกค็ อื เมอื ง Kayseri (ไคเซร)ี I109 ฤดเู ปลีย่ นผ่าน

Kayseri (ไคเซรี) เป็นจงั หวดั ของประเทศตุรกี ท่ีตัง้ อยู่ในภูมิภาค อนาโตเลยี ตอนกลาง Kayseri (ไคเซร)ี เป็นเมอื งทค่ี อ่ นขา้ งสงบ การจราจรสะดวก ผงั เมอื งน่าอยู่ ผคู้ นน่ารกั สปั ดาหแ์ รกของการอยทู่ น่ี ่ีชวี ติ กเ็ ก้ ๆ กงั ๆ อยพู่ อตวั เน่ืองจากความแตกต่างของวถิ ชี วี ติ ประเพณี และวฒั นธรรม จงึ ตอ้ งมกี ารปรบั ตวั และเรยี นรเู้ พอ่ื ความอยรู่ อด ‘ครงั้ แรก’ ในต่างแดนกเ็ รม่ิ ขน้ึ แลว้ สง่ิ แรกทเ่ี จอคงหนีไมพ่ น้ เรอ่ื งอาหาร คนตุรกรี บั ประทานขนมปังเสมอื นสว่ นหน่ึงของชวี ติ อาหารตุรกสี ว่ นใหญ่จะหนกั ไปทางของมนั ซง่ึ ครงั้ แรกของการทานอาหารตุรกกี ผ็ ่านไปดว้ ยดี อาหารหน่ึง จานและน้�ำอกี สห่ี า้ แกว้ ก�ำลงั ดี (ยม้ิ ) ต่อดว้ ยการพบปะนกั เรยี นไทยในเมอื งเป็น ครงั้ แรก เตมิ แตม้ รอยยม้ิ ดว้ ยการทำ� อาหารไทยในต่างแดนครงั้ แรก จากไขเ่ จยี ว ทป่ี กตติ อนอยไู่ ทยนนั้ ดแู สนจะธรรมดา พอมาอยทู่ น่ี ่ีใครไดท้ านไขเ่ จยี วกห็ รหู รา แลว้ ตามมาดว้ ยการขน้ึ รถบสั หรอื รถเมลต์ รุ กคี รงั้ แรก ซง่ึ ทน่ี ่จี ะไมม่ กี ระเป๋ ารถเมล์ คอยเกบ็ เงนิ เหมอื นบา้ นเรา นึกถงึ ไทยแลว้ ภาพกระเป๋ ารถเมลด์ งึ ตวั ๋ ดว้ ยท่วงท่า และลลี าการบดิ มอื ทอนเงนิ ราวกบั บรรเลงดนตรบี วกกบั กบั เสยี งเคร่อื งยนตข์ อง รถกอ็ ดคดิ ถงึ ไมไ่ ด้ รถบสั ทน่ี ่ใี ชบ้ ตั รรถโดยสารสแกนแทนกระเป๋ ารถเมลซ์ ง่ึ วธิ กี าร ใชง้ านกเ็ ตมิ เงนิ ผา่ นบตั รแลว้ น�ำมาสแกน รถทุก ๆ คนั จะมเี ครอ่ื งสเเกนบตั รไวใ้ ห้ และแลว้ กถ็ งึ เวลานงั่ รถไปมหาวทิ ยาลยั ครงั้ แรก นงั่ ถอดรหสั ภาษาไมค่ นุ้ หคู รงั้ แรก ใชส้ กุลเงนิ ตุรกลี รี า่ (Turkish Lira) ครงั้ แรก และชวี ติ กว็ นไปไมม่ อี ะไรแน่นอน ซง่ึ เราตอ้ งทำ� ความคนุ้ เคยกบั ‘ความเปลย่ี นแปลง’ ใหเ้ หมอื นเพอ่ื นสนทิ หลงั จากทไ่ี ด้ ลองอะไรใหม่ ๆ วนั น้ีกค็ น้ พบวา่ พน้ื ดนิ ไมไ่ ดเ้ ป็นปกตเิ หมอื นเชน่ ทกุ วนั เน่ืองจาก มสี งิ่ เลก็ ๆ ทห่ี น้าตาคลา้ ยคลงึ กบั ปยุ นุ่นปปู ระกายอยเู่ ตม็ พน้ื ดนิ อยา่ งตอ่ เน่อื ง ครงั้ I110 สรรพสงิ่ ครั้งแรก

แรกของการเดตกบั หมิ ะกต็ ่นื เตน้ นิด ๆ เขนิ หน่อย ๆ ท�ำตวั ไมถ่ ูก การพบกนั ครงั้ แรกของเราและชาวหมิ ะดเู หมอื นจะไปไดด้ จี นกระทงั่ ไดต้ กลงปลงใจกบั เพอ่ื นรว่ ม หอ้ งวา่ จะไปภูเขาหมิ ะอยา่ ง ERCİYES DAĞI (ภูเขาเอรจเิ ยส) ซง่ึ เป็นภูเขาหน่ึงท่ี ตงั้ อยใู่ นเขตจงั หวดั Kayseri เหมาะสำ� หรบั นกั ทอ่ งเทย่ี วทอ่ี ยากมาทำ� กจิ กรรมใน ชว่ งฤดหู นาว ดว้ ยความทอ่ี ยไู่ ทยกไ็ มค่ อ่ ยไดไ้ ปภเู ขาหมิ ะทไ่ี ทยบ่อยนกั (ตามน้�ำ ไปก่อน) กน็ ึกภาพถงึ ความหนาวไมค่ อ่ ยชดั เจนสกั เท่าไหร่ จำ� ไดว้ า่ ใสอ่ ะไรกไ็ มร่ ู้ ดหู นาไปหมด หลายสง่ิ หลายอยา่ งเกดิ ขน้ึ จนกระทงั่ รตู้ วั อกี ทกี อ็ ยบู่ นภเู ขาลกู นนั้ เป็นทเ่ี รยี บรอ้ ย มนั เกดิ ขน้ึ แบบหนาว ๆ ชา ๆ ทุกสรรพสงิ่ บนเขาดหู นาวไปหมด เหมอื นใชช้ วี ติ อยใู่ นตไู้ อศกรมี หรอื หอ้ งแชแ่ ขง็ อาหารขนาดใหญ่ แลว้ ต่อดว้ ยการ เล่นสกกี บั รนุ่ พค่ี นไทยซง่ึ ผา่ นการฝึกฝนอยา่ งเตม็ ทใ่ี นปีทแ่ี ลว้ สว่ นตวั เรานนั้ เพงิ่ เคยลองแตะสกคี รงั้ แรกกง็ ง ๆ อยพู่ อตวั วนั นนั้ กไ็ ดท้ ำ� ความรจู้ กั กบั กฬี าสกแี ละ ทา่ ตลี งั กาแปดตลบอยา่ งสนิทสนม ลม้ แลว้ ลม้ อกี ลม้ ไมเ่ ป็นทา่ ลม้ จนลมื วา่ มาเลน่ สกเี กอื บคดิ วา่ มาซอ้ มทา่ ตุ๊กตาลม้ ลุกไปเสยี อกี แต่ความหนาวกย็ งั คงเหมอื นเดมิ ไมม่ ที ที ่าวา่ จะเปลย่ี นแปลงหรอื ลดลงเลย การพบกนั ครงั้ แรกของ ‘ฉนั ’ กบั ‘เขา’ กท็ ำ� ใหเ้ ขา้ ใจความหมายของคำ� วา่ “หนาวไปอกี กกกกกกกก” เม่อื ฤดูหนาวเขา้ มามบี ทบาท มอบรอยยม้ิ ใหร้ อยแผลจากการล่นื ลม้ เทสสี นั และรอ่ งรอยเสยี งหวั เราะทป่ี นตน่ื เตน้ กบั หน้าทช่ี า ๆ ตอนน้ีกถ็ งึ เวลาทต่ี อ้ ง โบกมอื อ�ำลาฤดหู นาวและตอ้ นรบั ฤดใู หมแ่ ลว้ ประเทศตุรกมี ที งั้ หมดสฤ่ี ดู ไดแ้ ก่ ฤดหู นาว ฤดใู บไมผ้ ลิ ฤดรู อ้ น และฤดใู บไมร้ ว่ ง เมอ่ื ฤดหู นาวจากลาไป ถงึ เวลา อา้ แขนรบั กบั ฤดกู าลใหมท่ ม่ี นี ามวา่ ฤดใู บไมผ้ ลิ ซง่ึ เรยี กไดว้ า่ เป็นฤดกู าลทน่ี ่ารกั ไมแ่ พพ้ ่ี ๆ ทงั้ สามของเขาเชน่ กนั เพราะฤดนู ้ีน่ีเองตน้ ไมแ้ ละดอกไมน้ านาพรรณ I111 ฤดเู ปล่ยี นผา่ น

จะเงยหน้าชูตาใหเ้ ราไดช้ ่นื ชมถงึ ความสดใสและผลตอบรบั ทไ่ี ดก้ ถ็ อื ว่ามากเลย ทเี ดยี ว ฤดูน้ีอากาศกเ็ รมิ่ เป็นใจ ผูค้ นเรม่ิ สานสมั พนั ธ์กบั สงิ่ แวดลอ้ มภายนอก มากขน้ึ บา้ งตงั้ วงสนทนา บา้ งนัง่ อ่านหนังสอื บา้ งกน็ ัง่ จบิ ชา เม่อื สงั เกตถงึ สงิ่ ทเ่ี กดิ ขน้ึ และการเปลย่ี นแปลงของฤดูกาลจงึ นึกขน้ึ ไดว้ ่าทุกความเปลย่ี นแปลง ย่อมมอี ะไรใหม่ ๆ ใหเ้ ราไดเ้ รยี นรอู้ ยเู่ สมอ บา้ งกท็ ำ� ใหย้ ม้ิ จนหยุดไมอ่ ยู่ บา้ งก็ พาลทำ� ใหน้ ้�ำตาคลอจนกลนั้ ไมไ่ หว แต่ถงึ อยา่ งไรชวี ติ กม็ สี ง่ิ ใหม่ ๆ รอใหเ้ ราไป โบกมอื ทกั ทายอยู่ การทำ� อะไรหลาย ๆ อย่างในครงั้ แรกอาจจะดนู ่าต่นื เตน้ แต่ เรากส็ นุกทไ่ี ดเ้ ตบิ โต ครงั้ แรกจงึ ไมจ่ ำ� เป็นตอ้ งเป็นสงิ่ ทย่ี งิ่ ใหญ่ อาจเป็นสง่ิ เลก็ ๆ แตท่ ำ� ใหร้ สู้ กึ ต่นื เตน้ สงสยั เชน่ เดยี วกนั กบั การเอาไมโลราดลงบนหมิ ะทำ� น้�ำแขง็ ไสครงั้ แรก เตมิ บตั รรถโดยสารแลว้ พดู เป็นภาษาไทยครงั้ แรก ยน่ื ธนบตั รไทยซอ้ื ขนมครงั้ แรก ใสร่ องเทา้ แตะลุยหมิ ะครงั้ แรก หลงทางครงั้ แรก รบั ประทานอาหาร ไทยในโรงอาหารซง่ึ มคี นตุรกเี ตม็ ไปหมดครงั้ แรก และหลาย ๆ อยา่ งของครงั้ แรก น่ีเองทห่ี ล่อหลอมใหใ้ จเราเตบิ โต ‘ครงั้ แรก’ พาใจเตน้ รวั ครงั้ แรกทท่ี ำ� ครงั้ แรกทเ่ี จอ ลว้ นมอบความหมาย บางอยา่ งใหเ้ ราเสมอ การรบั มอื กบั สงิ่ ต่าง ๆ ครงั้ แรกจงึ ควรเป็นไปดว้ ยความไม่ อคติ เปิดใจและพรอ้ มลองผดิ ลองถูก หากไมเ่ ป็นอยา่ งใจหวงั กไ็ มเ่ ป็นไร แคก่ าร ไดเ้ ปิดมุมมองแบบใหมแ่ ละรสู้ กึ วา่ “ออ้ มนั มแี บบน้ีดว้ ยเหรอ” กค็ ุม้ คา่ แลว้ เฉก เช่นเดยี วกบั การเปลย่ี นแปลงของฤดกู าลทม่ี นั จะสวยงามกต็ อนทเ่ี ราเออ้ื มมอื ไป สมั ผสั และทำ� ความรจู้ กั กบั มนั อยา่ งจรงิ ใจ “ฤดกู าลเปลย่ี นไป ประทบั ใจเหมอื นเดมิ ” ตุรกี ลมเหนอื 112 I สรรพสงิ่ ครง้ั แรก

BLUE MOSQUE ถา่ ยโดย : มูบิน สาเมาะ sultan Ahmet camii, istanbul

“ บางทีเมอื่ ความตา่ ง มาอยรู่ วมกนั สอนใหพ้ วกเราฟังมากกว่าแยง่ กนั พดู สอนใหเ้ ราแบ่งปันมากกวา่ แบ่งแยก เพราะถา้ แบ่งแยก อาจจะไมม่ พี ้ืนท่ีสงบสขุ ใหอ้ ยรู่ ่วมกนั ” 15 TSHTEILLSUSNHINES เด็กไม่รู้จกั โต

“จะไปทำ� อะไรทอ่ี สิ ตนั บลู ” เพอ่ื นตา่ งชาตหิ ลายคนทร่ี ว่ มชนั้ เรยี นไถถ่ าม เมอ่ื รวู้ า่ ฉนั กำ� ลงั จะออกเดนิ ทางไกลในอกี 24 ชวั่ โมง ในใจนึกเพยี งวา่ อยากลองลุยเดย่ี วออกไปใชภ้ าษาตุรกี ในสถานการณ์จรงิ ๆ ตามประสาคนรอ้ นวชิ า แต่ดว้ ยความรทู้ ม่ี อี ยนู่ ้อยนิดเพราะ เพงิ่ เรมิ่ เรยี นภาษาตรุ กไี ดเ้ พยี งเดอื นกวา่ ดงั นนั้ ไมแ่ ปลกใจเลยทเ่ี พอ่ื น ๆ ตา่ งถาม ฉนั ดว้ ยคำ� ถามน้ี การเดนิ ทางครงั้ น้ีไมไ่ ดว้ างแผนอะไรเลยและจุดหมายการเดนิ ทางมนี ้อยนิดเหลอื เกนิ อนั ทจ่ี รงิ ตอ้ งบอกว่าไม่มเี ลยดว้ ยซ้�ำ ในระหว่างทก่ี �ำลงั จดั เสอ้ื ผา้ ลงกระเป๋ าสะพายหลงั หน่ึงใบ พลางพดู คุยและไดค้ ำ� ตอบกบั ตวั เองว่า จรงิ ๆ แลว้ ฉนั ไมไ่ ดต้ อ้ งการคน้ หาอะไรทน่ี นั่ แคอ่ ยากปลุกเดก็ หญงิ ทซ่ี ่อนอยใู่ น ใจของตวั เองใหต้ ่นื ขน้ึ มาหลงั จากหลบั ใหลมาช่วงระยะเวลาหน่ึง 115 I ฤดเู ปลย่ี นผา่ น

ในบทเรยี นวชิ าประวตั ศิ าสตรค์ งจะไดย้ นิ ค�ำว่า “เอเชยี ไมเนอร”์ พน้ื ท่ี น้ีเป็นการเรยี กตามชาวกรกี และโรมนั ทต่ี อ้ งการแบ่งแยกพน้ื ทร่ี ะหว่างยุโรปและ เอเชยี ดว้ ยคาบสมทุ รอนาโตเลยี ทเ่ี ชอ่ื มแผน่ ดนิ 2 ทวปี เขา้ ดว้ ยกนั ปัจจบุ นั บรเิ วณ แห่งน้ีเป็นทต่ี งั้ ของประเทศตุรกซี ง่ึ อย่รู ะหว่างทะเลด�ำและทะเลเมดเิ ตอรเ์ รเนียน คนชอบเรยี กดนิ แดนน้ีวา่ เป็นสะพานเชอ่ื มสองทวปี ทน่ี ่ีเป็นจดุ ศนู ยก์ ลางทเ่ี ตม็ ไป ดว้ ยผคู้ นทห่ี ลงั่ ไหลจากสองซกี โลก สงิ่ ล้ำ� คา่ ทถ่ี อื วา่ เป็นสดุ ยอดของโลกในยคุ สมยั ต่าง ๆ ไดถ้ ูกสรา้ งในเมอื งน้ีแมว้ นั เวลาจะผา่ นมามากกวา่ 1,500 ปี ยอ้ นกลบั ไปก่อนทช่ี าวเตริ ก์ จะเรยี กเมอื งน้ีว่า “อสิ ตนั บูล” ทน่ี ่ีเคยเป็น เมอื งหลวงแหง่ ทส่ี องของชาวโรมนั และเป็นตน้ ก�ำเนิดของจกั รวรรดไิ บแซนไทน์ท่ี แยกตวั ออกมาเป็นโรมนั ตะวนั ออก ในชอ่ื เดมิ วา่ “คอนสแตนตโิ นเปิล” ก่อนทก่ี อง ทพั ออตโตมนั จะเขา้ มายดึ ครองและสถาปนาเมอื งหลวงแหง่ อสิ ลาม สามจกั รวรรดิ ทท่ี รงอำ� นาจในยคุ กลางมรี าชธานีแหง่ เดยี วกนั อสิ ตนั บลู เป็นเหมอื นฉากยอ้ นยคุ ของเหลา่ อศั วนิ และพระราชาผมู้ าพชิ ติ ดนิ แดนทใ่ี คร ๆ กห็ มายปอง การเผชญิ หน้า ระหวา่ งศาสนาครสิ ตแ์ ละอสิ ลามทำ� ใหอ้ สิ ตนั บลู โดดเด่น โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ดา้ น สถาปัตยกรรมทไ่ี มเ่ หมอื นทใ่ี ดในโลก และการเผชญิ หน้าระหวา่ งสองศาสนาน่ีเอง ทท่ี ำ� ใหโ้ ลกอสิ ลามของตุรกอี ่อนไหวไปกบั กระแสนิยมตะวนั ตกมากทส่ี ดุ เช่นกนั อสิ ตนั บลู ตงั้ อยบู่ นเนินเขาเจด็ ลกู การวางผงั เมอื งคลา้ ยทต่ี งั้ ของกรงุ โรม เมอื งหลวงของประเทศอติ าลใี นปัจจบุ นั สมยั ทอ่ี ยใู่ นการครอบครองของอาณาจกั ร กรกี เรยี กเมอื งน้ีว่าบแิ ซนเทยี ม ทน่ี ่ีเป็นเสน้ ทางการคา้ และการสงครามเพราะ ทำ� เลทต่ี งั้ อยปู่ ากทางเขา้ ช่องแคบบอสฟอรสั ในการเดนิ ทางครงั้ น้ีพาฉนั ไปรจู้ กั และสมั ผสั วถิ ชี วี ติ ของคนอสิ ตนั บลู ทต่ี ลาดปลาขนาดใหญ่ในยา่ น Yenikapı ทุก ๆ 116 I The sun still shines

เยน็ ชาวตุรกจี ะมานัง่ ปิกนิก บา้ งกต็ กปลา ในทะเลมารมะราจะมปี ลาทอ้ งถน่ิ ท่ี มชี ่อื เสยี งนนั่ กค็ อื Istavrit หรอื ปลาทแู ขก เมอ่ื ตกปลาเสรจ็ แลว้ กจ็ ะน�ำไปขายแก่ รา้ นคา้ ทอ่ี ยรู่ มิ ทางเดนิ ตลอดชายฝัง่ ถดั จากคนตกปลาจะพบคนตุรกนี งั่ ลอ้ มวงกนั เป็นครอบครวั บางวงกเ็ ป็นกลุ่มเพ่อื นสนิทต่างด�ำเนินบทสนทนาทห่ี ลากหลาย ตงั้ แต่ดนิ ฟ้าอากาศ วทิ ยาศาสตร์ เศรษฐกจิ สงั คมไปจนถงึ การเมอื ง สง่ิ ทข่ี าดไม่ ไดใ้ นวงสนทนาของคนทน่ี ่ีคอื ชารอ้ นและเมลด็ ทานตะวนั คนทน่ี ่ีสว่ นใหญ่จะด่มื ชารอ้ นจนแทบจะเรยี กไดว้ ่าด่มื ชาแทนน้�ำ เพราะหลงั มอ้ื อาหารแทบทุกมอ้ื ตอ้ ง มชี ารอ้ นตบทา้ ยอย่เู สมอ หากเรามโี อกาสไปเยย่ี มบา้ นของชาวตุรกี การด่มื ชา หลงั มอ้ื อาหารจะทานคกู่ บั ขนมหวานทม่ี ชี อ่ื เสยี งประจำ� เมอื งซง่ึ จะแตกตา่ งกนั ตาม จงั หวดั ในแต่ละภมู ภิ าคของประเทศ ฉนั จงึ ถอื โอกาสน้ีเขา้ ไปรว่ มนงั่ ในวงสนทนา ฟังเจา้ ถนิ่ พดู คุยกนั อยา่ งออกรส ฟังเขา้ ใจบา้ งไมเ่ ขา้ ใจบา้ ง แต่ความเป็นกนั เอง และอธั ยาศยั ทด่ี มี ากของเจา้ ถนิ่ ท�ำใหค้ นพลดั ถน่ิ อย่างฉันร่วมวงสนทนาโดยไม่ เคอะเขนิ ครงั้ น้ีไดร้ จู้ กั เพอ่ื นใหม่ แถมไดด้ ่มื ชาและแทะเมลด็ ทานตะวนั ฟรพี ลาง ดดู วงอาทติ ยต์ กกลางทะเลมารมะราอกี ดว้ ย อนั ท่จี รงิ ตามหลกั ชาติพนั ธุ์หน้าตาของชาวตุรกีละม้ายคล้ายกบั ชาว เอเชยี มากกว่ายุโรป แต่ถา้ สงั เกตดี ๆ ดูเหมอื นจะคลา้ ยกบั ชาวยุโรปมากกว่า เพราะภายหลงั ออตโตมนั ไดแ้ ผข่ ยายอทิ ธพิ ลในยุโรปตะวนั ออกตลอดคาบสมทุ ร บอลขา่ น ทรานซลิ เวเนียจนถงึ อาณาจกั รฮงั การี ตลอดลำ� น้�ำดานูบตงั้ แตเ่ บลเกรด เรอ่ื ยมาจนถงึ กรุงบดู า [ 15 ] จากนนั้ กองทพั ออตโตมนั สามารถยดึ กรุงเวยี นนาใน [15] ขณะน้ันยังไม่มีการรวมกรุงบูดากับเปสต์ โดยเมืองหลวงของอาณาจักรฮังการีคือฝั่งบูดา I117 ฤดเู ปลีย่ นผา่ น

ช่วงหน่ึงจงึ ท�ำใหก้ ารแต่งงานระหว่างชาวเตริ ก์ และชาวยุโรปตะวนั ออกนัน้ เป็น เรอ่ื งปกตติ งั้ แต่ชนชนั้ สงู จนถงึ สามญั ชน หากอยากรจู้ กั ศนู ยก์ ลางทางการเงนิ ในยุคออตโตมนั Grand Bazaar เป็นตลาดคลาสสกิ ทม่ี ขี นาดใหญถ่ กู สรา้ งขน้ึ ในปี ค.ศ. 1461 จดุ เดน่ อยทู่ ร่ี ปู ทรงตวั อาคาร มลี กั ษณะหลงั คาทโ่ี คง้ รบั กบั ซุม้ ประตูทม่ี อี ยู่ 18 แหง่ ภายในไดซ้ ่อนทาง เดนิ อนั สลบั ซบั ซอ้ นมากกวา่ 80 ทาง ปัจจบุ นั น้ีสนิ คา้ ทน่ี �ำมาขายคอื สนิ คา้ จำ� พวก ของทร่ี ะลกึ สำ� หรบั นกั ท่องเทย่ี วและของดอี ยา่ งผลไมอ้ บแหง้ ชา กาแฟเป็นสว่ น ใหญ่ ถงึ แมว้ า่ สนิ คา้ ทถ่ี กู น�ำมาขายจะแตกต่างจากสนิ คา้ ในอดตี แต่การไดซ้ มึ ซบั บรรยากาศจากผนงั เก่า ๆ แสงไฟสสี ม้ และผคู้ นพลุกพล่านทม่ี าจบั จ่ายซอ้ื ของก็ ทำ� ใหจ้ นิ ตนาการถงึ เมอ่ื หลายรอ้ ยกวา่ ปีทแ่ี ลว้ สนิ คา้ ทม่ี าจากตะวนั ตกและตะวนั ออกต่างเปลย่ี นเจา้ ของและออกเดนิ ทางไกลไปยงั อกี ซกี หน่ึงของโลกดว้ ยสะพาน เช่อื มสนิ คา้ และผคู้ น ณ ตลาดใหญ่แหง่ น้ี สงิ่ ทข่ี าดไมไ่ ดห้ ากมาเยอื นอสิ ตนั บลู นนั่ กค็ อื พพิ ธิ ภณั ฑ์ Aya Sofya สงิ่ มหศั จรรยข์ องโลกสองยคุ สมยั สถาปัตยกรรมชน้ิ เอกของไบแซนไทน์หรอื วหิ าร เซนตโ์ ซเฟีย ถูกสรา้ งขน้ึ ในปี ค.ศ. 537 โดยใชน้ วตั กรรมก่อสรา้ งทล่ี ้�ำยุคทไ่ี มม่ ี ใครเช่อื ว่าจะท�ำได้ จกั รพรรดจิ สั ตเี นียนใหส้ ถาปนิกออกแบบและเกณฑว์ ่าจา้ ง พลเมอื งในจกั รวรรดใิ ชเ้ วลาก่อสรา้ ง 5 ปี 10 เดอื น 4 วนั ความล้�ำยุคของการ ออกแบบเรมิ่ จากเทคนิคการถ่ายเทน้�ำหนกั ของหลงั คาลงสพู่ น้ื โดยใชผ้ นงั เป็นตวั รบั น้�ำหนกั ทำ� ใหไ้ มต่ อ้ งใชเ้ สาจำ� นวนมากไวค้ ำ้� ยนั วหิ ารแหง่ น้เี ดมิ ทเี ป็นโบสถข์ อง ชาวครสิ ตน์ กิ ายออรโ์ ธดอกซแ์ ละไดถ้ กู เปลย่ี นใหเ้ ป็นมสั ยดิ ในปี ค.ศ.1453 ซง่ึ เป็น I118 The sun still shines

ปีทถ่ี ูกมุสลมิ เขา้ ยดึ ครอง ต่อมาในปี ค.ศ.1935 ไดถ้ ูกเปลย่ี นใหเ้ ป็นพพิ ธิ ภณั ฑ์ จงึ ไดม้ กี ารเอาปนู ทเ่ี คยฉาบทบั จติ รกรรมปนู เปียก (fresco) และโมเสคในสมยั ออตโตมนั ออก [ 16 ] นบั วา่ เป็นเสน่หข์ องสถานทแ่ี หง่ น้ีทแ่ี สดงถงึ ศลิ ปะผสมผสาน ระหวา่ งศาสนาศรสิ ตแ์ ละอสิ ลาม บง่ บอกถงึ เรอ่ื งราวการเปลย่ี นผา่ นตามกาลเวลา ของสถานทแ่ี หง่ น้ีไดอ้ ยา่ งชดั เจน แมว้ า่ ทผ่ี า่ นมาเกดิ สงครามและการแยง่ ชงิ ดนิ แดนสบั เปลย่ี นเวยี นผา่ น ของผปู้ กครองในแหง่ น้ีเกดิ ขน้ึ มานบั ครงั้ ไมถ่ ว้ น แต่น่าสนใจวา่ ผคู้ นทน่ี ่ีไมไ่ ดร้ สู้ กึ จงเกลยี ดจงชงั คนทแ่ี ตกต่างจากตวั เอง หรอื การยกตนเองใหเ้ หนือกว่ากลุ่มคน อ่นื ทม่ี องว่าต่�ำกว่า แมแ้ ต่ทศั นคตทิ ม่ี องไปยงั พน่ี ้องเพอ่ื นบา้ นว่าต่�ำตอ้ ยกว่าตน ซง่ึ พฤตกิ รรมเหล่าน้ีพบเหน็ ไดจ้ ากคนรอบขา้ งในบา้ นเกดิ ของฉนั ทซ่ี ง่ึ สงคราม ใหญ่โตแบบรฐั ตอ่ รฐั อาจจะไมเ่ กดิ ขน้ึ แตค่ วามรนุ แรงในระดบั ประชาชนกด็ เู หมอื น พรอ้ มจะปะทุเสมอและดเู หมอื นจะฝังรากหยงั่ ลกึ ไปทุกทใี นสงั คมไทย เมอ่ื ยอ้ นมองในปัจจุบนั เราทุกคนอาศยั อย่บู นความซอ้ นทบั กนั ของอตั ลกั ษณ์ ความเชอ่ื ประวตั ศิ าสตรแ์ ละวฒั นธรรมอนั หลากหลาย ประเทศตุรกเี องได้ ผา่ นฤดเู ปลย่ี นผา่ นมากมายกวา่ จะมาเป็นตุรกอี ยา่ งปัจจุบนั ผคู้ นทน่ี ่ีใหบ้ ทเรยี น [16] เน่ืองจากศิลปะอิสลามมีข้อห้ามในการทำ�รูปส่ิงมีชีวิต ภาพปูนเปียกและโมเสครูปบุคคลในศาสนาคริสต์และจักรพรรดิไบ แซนไทน์จึงถูกฉาบปูนปิดไว้ อย่างไรก็ตามมีบันทึกระบุว่าภาพดังกล่าวไม่ได้ปกปิดทันทีท่ีฮาเกียโซเฟียถูกเปลี่ยนเป็นมัสยิด ใน ช่วงต้นของอาณาจักรออตโตมัน มุสลิมละหมาดภายใต้โดมที่ประดับด้วยจิตรกรรมไบแซนไทน์ กล่าวกันว่าสุลต่านเมห์เม็ดทรง ห้ามมิให้ทำ�ลายภาพดังกล่าวเพราะพระองค์ชื่นชมในความงามของชนต่างวัฒนธรรม การปิดทับจิตรกรรมในฮาเกียโซเฟียเพิ่ง จะเกิดข้ึนในสมัยสุลต่านอะห์เม็ดท่ี1 (ครองราชย์ ค.ศ. 1603-1617) โดยฉาบปูนปิดเพียงบางส่วน ต่อมาในสมัยสุลต่าน อัลดุลเมจิด (ครองราชย์ ค.ศ. 1847-1849) จึงโบกปูนปิดทับทั้งหมด I119 ฤดเู ปลี่ยนผ่าน

แกค่ นพลดั ถน่ิ อยา่ งฉนั ไดเ้ รยี นรแู้ ละเขา้ ใจวา่ การอยรู่ ว่ มกนั ทา่ มกลางความหลาก หลายอยา่ งสงบสขุ ผา่ นการทำ� ใหเ้ หน็ พลนั นึกถงึ คำ� พดู ของ คุณลุงชาวเคริ ด์ ทา่ นหน่ึงทเ่ี คยนงั ่ พดู คุยกนั ณ เมอื ง Van [ 17 ] “ความหลากหลาย ทางเชอ้ื ชาตใิ นดนิ แดนแถบน้ีทำ� ใหพ้ วกเราใจกวา้ ง มมี นุษยสมั พนั ธท์ ด่ี เี ขา้ กบั คน อ่นื งา่ ย บางทเี มอ่ื ความต่างมาอยรู่ วมกนั สอนใหพ้ วกเราฟังมากกวา่ แยง่ กนั พดู สอนใหเ้ ราแบ่งปันมากกว่าแบ่งแยก เพราะถา้ แบ่งแยกอาจจะไม่มพี น้ื ทส่ี งบสุข ใหอ้ ยู่ร่วมกนั ” คุณลุงพูดจบแลว้ ยม้ิ ออกมา สะพานเช่อื มใจเกดิ ขน้ึ ตงั้ แต่ตอน นนั้ เป็นตน้ มา เดก็ ไมร่ จู้ ักโต [17] เมืองวานเป็นจังหวัดทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศตุรกี มีชายแดนติดประเทศอิหร่าน I120 The sun still shines

8

COLORFUL MOMENT

THE SUNSET ถ่ายโดย : ธนาธร สุขวิมลพรรณ GölcÜk National Park, Bolu

“ หลงั จากความยากลำ� บาก จะมคี วามงา่ ยดาย เป็ นคำ� สญั ญาท่ีเป็ นจริงเสมอ และจะเป็ นจริงเชน่ นต้ี ลอดไป.. ” 16 ฤดูกาลท่ี เปล่ียนผ่าน กุ หลาบขาว

เมอ่ื เอ่ยถงึ คำ� วา่ “Season Change” หลายคนอาจนึกถงึ ฤดกู าลต่าง ๆ ท่ี เปลย่ี นไป ไมว่ า่ จะฤดรู อ้ น ฤดฝู น ฤดหู นาว ฤดใู บไมผ้ ลิ หรอื ฤดใู บไมร้ ว่ งกต็ าม บางคนอาจนึกถงึ การเปลย่ี นแปลงต่าง ๆ ในชวี ติ หรอื แมก้ ระทงั่ อาจนึกถงึ การ เป็นไขไ้ มส่ บายเน่ืองจากสภาพอากาศเปลย่ี นแปลง เป็นความจรงิ ทว่ี า่ ไมม่ ใี คร ทจ่ี ะอยกู่ บั ฤดกู าลเดมิ หรอื ฤดกู าลเดยี วไปไดต้ ลอด เราทุกคนลว้ นตอ้ งพบเจอกบั การเปลย่ี นแปลงดว้ ยกนั ทงั้ นนั้ เม่อื พูดถึงฤดูกาล แน่นอนล่ะว่าแต่ละประเทศย่อมแตกต่างกนั บาง ประเทศอาจมแี คส่ องฤดู สว่ นบางประเทศอาจมคี รบทุกฤดู ทุกอยา่ งบนโลกใบน้ี ลว้ นถูกก�ำหนดมาแลว้ ทงั้ สน้ิ และดว้ ยความแตกต่างน้ีแหละทท่ี �ำใหเ้ ราตอ้ งเรยี น รแู้ ละปรบั ตวั เองเพอ่ื ทจ่ี ะอยกู่ บั มนั ใหไ้ ด้ I125 ฤดเู ปลีย่ นผ่าน

“ฤดูเปลย่ี นผ่าน” อาจดูเป็นค�ำบอกเล่าธรรมดา แต่คดิ ว่ามนั คงเปรยี บ กบั เหตุการณ์ในชวี ติ ของคนเราไดเ้ หมอื นกนั เช่นตวั ผเู้ ขยี นเอง เปรยี บฤดรู อ้ น คลา้ ยกบั ช่วงชวี ติ ตอนเรยี นมธั ยม เพราะเป็นช่วงชวี ติ ทร่ี สู้ กึ มพี ลงั สดใส และไฟ แรง เปรยี บฤดฝู นคลา้ ยกบั ช่วงชวี ติ ทอ่ี ยใู่ นรวั้ มหาวทิ ยาลยั เพราะเป็นช่วงชวี ติ ทม่ี คี วามรสู้ กึ หลากหลาย จะรสู้ กึ อมึ ครมึ ตอนสอบ จะรสู้ กึ เหมอื นมฝี นตกเปียก ปอนตอนทส่ี อบตก และรสู้ กึ วา่ ทอ้ งฟ้าใสตอนทผ่ี เู้ ขยี นเรยี นจบ เปรยี บฤดหู นาว เหมอื นกบั ช่วงชวี ติ ทเ่ี ราท�ำงาน เพราะตอ้ งอดทน เตรยี มรบั มอื กบั สถานการณ์ ต่าง ๆ ทจ่ี ะเขา้ มา รจู้ กั เกบ็ ความรสู้ กึ มากขน้ึ สงิ่ รอบตวั บางครงั้ กด็ เู ศรา้ เครง่ ขรมึ ไม่สดใส ตอ้ งอาศยั ความพยายามและอดทน จนผ่านไปพบกบั ความสำ� เรจ็ ของ แต่ละชน้ิ งานทก่ี ว่าจะผลบิ านออกมาได้ และสุดทา้ ยเปรยี บฤดใู บไมผ้ ลคิ ลา้ ยกบั ชว่ งเวลาทก่ี า้ วขา้ มผา่ นสงิ่ ทเ่ี ราเรยี กมนั วา่ อุปสรรคความยากลำ� บากในชวี ติ การ กา้ วผา่ นอุปสรรคเพอ่ื ประสบความสำ� เรจ็ และพรอ้ มรบั สง่ิ ใหม่ ๆ เขา้ มาในชวี ติ ตอ้ งขอบอกก่อนวา่ ผเู้ ขยี นเรยี นจบปรญิ ญาตรที ป่ี ระเทศไทย หลงั เรยี น จบกอ็ อกไปหาประสบการณ์ เกบ็ เกย่ี วประสบการณ์การทำ� งานไดเ้ พยี งปีกวา่ ๆ หลงั จากนัน้ ไดร้ บั ทุนรฐั บาลตุรกไี ปศกึ ษาต่อในระดบั ปรญิ ญาโททป่ี ระเทศตุรกี เรอ่ื งราวทผ่ี เู้ ขยี นอยากจะเล่ามนั กเ็ รม่ิ ตน้ ขน้ึ จากตรงน้ีน่ีแหละ ผูเ้ ขยี นขออนุญาตตดั ภาพมาท่ี ‘วนั แรก’ ท่ผี ูเ้ ขยี นมาถงึ ประเทศตุรกี เช่อื ว่า ผูอ้ ่านบางท่านอาจจะนึกภาพไม่ออก ผูเ้ ขยี นมาถงึ สนามบนิ Istanbul ราว ๆ หกโมงเชา้ จากนนั้ กต็ ่อเครอ่ื งมาทเ่ี มอื งองั การา เมอื งหลวงของประเทศ ตุรกี เน่ืองจากผเู้ ขยี นไดร้ บั ทุนฯ มาเรยี นต่อทเ่ี มอื งน้ี เมอ่ื มาถงึ สนามบนิ Ankara มเี จา้ หน้าทร่ี อรบั อยเู่ พอ่ื พาพวกเราทุกคนไปสง่ ทห่ี อพกั ทเ่ี จา้ ของทุนจดั ไวใ้ ห้ มผี ู้ I126 ฤดูกาลทเี่ ปลีย่ นผา่ น

ไดร้ บั ทุนหรอื “เดก็ ทุน” จากหลาย ๆ ประเทศทวั่ โลกทเ่ี ดนิ ทางมาถงึ พรอ้ ม ๆ กนั ระหวา่ งทางผเู้ ขยี นไดพ้ ดู คยุ กบั เดก็ ทุนจากประเทศอ่นื ๆ โชคดที ไ่ี ดร้ วู้ า่ มบี างคน จะไดอ้ ยหู่ อเดยี วกนั กบั ผเู้ ขยี น เราจะไดช้ ว่ ยเหลอื ซง่ึ กนั และกนั เขาเป็นคนอาหรบั จากประเทศซาอดุ อี าระเบยี เจา้ หน้าทม่ี าสง่ ผเู้ ขยี นเป็นคนสดุ ทา้ ย เน่อื งจากหอพกั อยไู่ กลทส่ี ดุ หา่ งจากตวั เมอื ง จนเรยี กวา่ อยแู่ ถวชานเมอื งกว็ า่ ได้ ตอ้ งใชเ้ วลานงั่ รถ จากในตวั เมอื งประมาณ 50-60 นาที แมว้ า่ หอของผเู้ ขยี นจะอยไู่ กลจากเพอ่ื น ๆ คนไทยทอ่ี ยใู่ นองั การา และตอ้ งใชเ้ วลาเดนิ ทางคอ่ นขา้ งนาน บางครงั้ ผเู้ ขยี นกใ็ ช้ เวลาขณะนงั่ รถอ่านทบทวนหนงั สอื แต่บางครงั้ กใ็ ชเ้ วลาขณะนงั่ รถเป็นชว่ งเวลา แหง่ การพกั ผอ่ น คอื หลบั นนั่ เอง ผเู้ ขยี นไมเ่ คยคดิ วา่ การอยหู่ อพกั ไกลจากเพอ่ื นคนอน่ื ๆ จะเป็นอปุ สรรค ทย่ี ากลำ� บากอะไร คดิ แคว่ า่ เราโชคดที ไ่ี ดเ้ หน็ สง่ิ ต่าง ๆ มากมายระหวา่ งเดนิ ทาง ทค่ี นอ่นื อาจไม่ไดเ้ หน็ และไดพ้ บเจอในสง่ิ ทค่ี นอ่นื ๆ อาจไม่ไดเ้ จอ อย่างน้อย ผเู้ ขยี นกไ็ ดส้ มั ผสั กบั สงิ่ ต่าง ๆ ก่อนทค่ี นอ่นื ๆ จะมโี อกาสไดส้ มั ผสั หรอื พบเจอ มนั เวลาทค่ี ดิ แบบน้ีผูเ้ ขยี นจะรูส้ กึ สบายใจมาก ๆ และถ้าจะใหพ้ ูดเป็นภาษา วยั รุน่ สมยั น้ี ผเู้ ขยี นกอ็ ยากจะขอ ‘ขงิ ’ หรอื ทแ่ี ปลวา่ “อวด” วา่ หอพกั ทเ่ี จา้ ของ ทุนจดั ใหผ้ เู้ ขยี นนนั้ ดถี งึ ดมี าก เมอ่ื เทยี บกบั หออ่นื ๆ ทอ่ี ยใู่ นตวั เมอื งหรอื หอใกล้ มหาวทิ ยาลยั เน่ืองจากเป็นหอใหมเ่ พงิ่ สรา้ งเสรจ็ ไดไ้ มน่ าน ทุกอยา่ งดเู รยี บรอ้ ย ดมี าก แต่ไม่ว่าจะไดอ้ ย่ทู ห่ี อไหน วนั แรกหรอื คนื แรกทม่ี าถงึ เดก็ ทุนส่วนใหญ่ จะตอ้ งหลงั่ น้�ำตา ‘รอ้ งไห’้ กนั ไม่มากกน็ ้อย ผูเ้ ขยี นเองกไ็ ม่พน้ เป็นหน่ึงในนัน้ เพราะต้องจากบา้ นมาอยู่ต่างแดนเพยี งล�ำพงั ผูเ้ ขยี นยงั รูส้ กึ ไม่คุน้ กบั การไม่มี ครอบครวั หรอื เพ่อื นอยู่ใกล้ ๆ และรูส้ กึ เหมอื นถูกทง้ิ ใหอ้ ยู่ตวั คนเดยี วทงั้ เหงา I127 ฤดเู ปลย่ี นผา่ น

วา้ เหว่ เควง้ ควา้ ง มาก ๆ และไดแ้ ต่คดิ วา่ เมอ่ื กา้ วขา้ มผา่ นความรสู้ กึ เหล่าน้ีไป ไดท้ ุกอยา่ งกจ็ ะคอ่ ย ๆ ดขี น้ึ เหมอื นประโยคทว่ี า่ ‘หลงั จากความยากล�ำบากจะ มคี วามง่ายดาย’ เป็นค�ำสญั ญาทเ่ี ป็นจรงิ เสมอ และจะเป็นจรงิ เช่นน้ีตลอดไป.. ผเู้ ขยี นเช่อื เช่นนนั้ การเรยี นภาษาตุรกสี �ำหรบั คนไทยถือว่ายากในระดบั หน่ึง เน่ืองจาก ภาษาตุรกแี ตกต่างจากทงั้ ภาษาไทยและภาษาองั กฤษในเรอ่ื งของหลกั ไวยากรณ์ โดยเฉพาะภาษาตุรกจี ะมสี งิ่ ทเ่ี รยี กวา่ suffix เยอะมาก ๆ ตอ้ งใชท้ งั้ ความเขา้ ใจ และความจ�ำเยอะทเี ดยี ว ทส่ี �ำคญั จะต้องมคี วามอดทนและพยายามอย่างมาก ไปพร้อมกันด้วย จากวนั แรกท่ีมาถึงตุรกีจนถึงตอนน้ีเป็นเวลาเกือบหน่ึงปี แลว้ ผเู้ ขยี นไดป้ ระสบพบเจอกบั สง่ิ ต่าง ๆ มากมาย ไดเ้ จอความเปลย่ี นแปลง หลาย ๆ อยา่ ง เจอปัญหา เจออุปสรรค ความยากลำ� บาก ไมว่ า่ จะเป็นเรอ่ื งของ ผูค้ น วฒั นธรรม โดยเฉพาะเร่อื งอาหารการกนิ ทผ่ี ูเ้ ขยี นต้องปรบั ตวั เยอะเป็น พเิ ศษ เชน่ จากทผ่ี เู้ ขยี นเป็นคนไมช่ อบกนิ ผกั กต็ อ้ งพยายามฝืนกนิ จากทเ่ี ป็นคน ชอบกนิ อาหารรสเผด็ จดั กแ็ ทบไมไ่ ดก้ นิ อาหารรสเผด็ เพราะอาหารตุรกสี ว่ นใหญ่ รสชาตจิ ะออกไปทางเคม็ หวาน หรอื ไมก่ จ็ ดื ไมม่ รี สเผด็ เลย แถมคนตุรกยี งั นิยม กนิ ขนมปังเป็นอาหารหลกั มากกวา่ ขา้ ว ซง่ึ ต่างจากผเู้ ขยี นทช่ี อบกนิ ขา้ วแทบทุก มอ้ื การมาอยทู่ ต่ี ุรกคี รงั้ น้ีไดส้ อนอะไรใหผ้ เู้ ขยี นเยอะมาก ถงึ ตอนน้ผี เู้ ขยี นเชอ่ื แลว้ วา่ ไมว่ า่ จะเป็นใครกต็ อ้ งพบเจอกบั ปัญหากนั ทงั้ นนั้ จะเลก็ บา้ ง หรอื ใหญ่บา้ ง ขน้ึ อยกู่ บั จงั หวะเวลาและสถานท่ี สงิ่ ทผ่ี เู้ ขยี นเชอ่ื วา่ ทกุ คนควรจะทำ� คอื การตงั้ สติ พยายามแกไ้ ขปัญหาดว้ ยความอดทนและพยายาม โดยมองว่าทุกปัญหาทเ่ี จอคอื บททดสอบหรอื บทเรยี นทท่ี ำ� ใหเ้ ราเตบิ โตขน้ึ และ I128 ฤดูกาลที่เปลี่ยนผา่ น

แขง็ แกรง่ มากขน้ึ ตอ้ งไมน่ ้อยใจหรอื เศรา้ ใจเมอ่ื เจอปัญหา ตอ้ งคดิ ในแงด่ ไี วเ้ สมอ เพราะการคดิ ในแงด่ ยี อ่ มเป็นสงิ่ ทด่ี เี สมอ และผเู้ ขยี นเชอ่ื วา่ เพอ่ื น ๆ ทกุ คนจะตอ้ ง กา้ วขา้ มผา่ นมนั ไปไดไ้ มว่ นั ใดกว็ นั หน่ึง เพราะทกุ อยา่ งมเี วลาของมนั หากเขา้ ใจ ในเรอ่ื งน้ีเพอ่ื น ๆ กจ็ ะสามารถใชช้ วี ติ ไดอ้ ยา่ งมคี วามสขุ อยา่ งแน่นอน ‘ฤดหู นาว’ ของผเู้ ขยี นปีน้ีคอ่ นขา้ งยาวนาน และแมจ้ ะไมค่ อ่ ยชอบมนั สกั เท่าไหร่ สง่ิ ทเ่ี ราทำ� ไดค้ อื “อดทน” รอฤดกู าลถดั ไปทจ่ี ะหมุนเวยี นเขา้ มาแทนท่ี เพราะมนั เป็นความจรงิ ทเ่ี ราไมส่ ามารถยอ้ื สง่ิ ต่าง ๆ ใหห้ ยดุ อยกู่ บั เราไดต้ ลอดไป ไมว่ า่ จะชอบหรอื ไมก่ ต็ าม เราทกุ คนตา่ งตอ้ งพบเจอกบั การเปลย่ี นแปลงอยตู่ ลอด เวลา สงิ่ ทค่ี วรทำ� คอื การเตรยี มความพรอ้ มเพอ่ื รบั ความเปลย่ี นแปลงและอยกู่ บั มนั ไดอ้ ยา่ งเขา้ ใจ แลว้ เรากจ็ ะพบกบั ความสขุ ได้ ไมว่ า่ จะผา่ นไปกฤ่ี ดกู าลกต็ าม และอย่าลืมว่า.... ไม่ว่าฤดูหนาวของเราจะยาวนานสักแค่ไหน ฤดูใบไมผ้ ลกิ จ็ ะตามมาอย่างแน่นอน :) กุหลาบขาว 129 I ฤดเู ปลย่ี นผ่าน



FREEDOM ถ่ายโดย : มูบิน สาเมาะ On the ferry, Istanbul

“ ไมว่ า่ ความเปลย่ี นเเปลงเหลา่ นน้ั ที่ผา่ นเขา้ มามนั จะเลวรา้ ยแคไ่ หนก็ตาม ขอใหเ้ ราเป็ นตวั ของเรา และยึดมนั่ ในตวั ของเรา ใหม้ ากท่ีสดุ ก็พอ ” 17 LCIHFAENSGEEASON พยาบาลตัวน้อย

การศกึ ษาเป็นหน้าทอ่ี ยา่ งหน่ึงของมนุษย์ เราทุกคนจำ� เป็นจะตอ้ งศกึ ษา หาความรู้ ไม่ว่าจะเป็นศาสตรอ์ ะไรกต็ ามมคี วามสำ� คญั และน่าสนใจทจ่ี ะทำ� การ ศกึ ษาทงั้ นนั้ การศกึ ษาต่างแดนเองกถ็ อื วา่ เป็นสงิ่ ทท่ี า้ ทายมากเชน่ กนั เพราะเรา ตอ้ งพบเจอกบั บททดสอบหลาย ๆ ดา้ น ครงั้ หน่ึงดิฉันได้มีโอกาสเข้าร่วมงานแลกเปล่ียนประสบการณ์ของ Dr.Yunardi และ Dr.Jauharlina ท่านทงั้ สองเป็นค่สู ามภี รรยาทม่ี าจากจงั หวดั อาเจะห์ ประเทศอินโดนีเซีย ทงั้ สองท่านจบการศกึ ษาระดบั ปรญิ ญาโทจาก University of Leeds ประเทศองั กฤษ และจบการศกึ ษาระดบั ปรญิ ญาเอกจาก University of Waterloo และ University of Guelph ประเทศแคนาดา ท่านทงั้ สองไดก้ ล่าววา่ เมอ่ื นกั เรยี นคนหน่ึงไดอ้ อกจากบา้ นเพอ่ื เดนิ ทางสเู่ มอื งนอกหา I133 ฤดูเปล่ยี นผ่าน

ความรูต้ ามทไ่ี ดต้ งั้ เป้าหมายไวน้ ักเรยี นคนนัน้ จะพบเจอกบั ความเปลย่ี นแปลง ทย่ี งิ่ ใหญ่สำ� หรบั ชวี ติ กเ็ ป็นได้ จากเดก็ ตาดำ� ๆ คนหน่ึงสโู่ ลกภายนอกอนั กวา้ ง ขวาง ทำ� ใหเ้ ราไดข้ อ้ คดิ เกย่ี วกบั การศกึ ษาตา่ งแดน ซง่ึ สามารถสรปุ ได้ 4 ชว่ งดงั น้ี 1. Honeymoon Phase ทำ� ไมถงึ เรยี กวา่ ‘Honeymoon Phase’ เอะใจ ไหมละ่ ? แรก ๆ ทเ่ี ราไดเ้ หยยี บประเทศทเ่ี ราอยากไป ประเทศทเ่ี ราอยากเรยี นมนั เป็นความรสู้ กึ ทม่ี คี วามสขุ ต่นื เตน้ ดใี จอยา่ งบอกไมถ่ ูก ไดเ้ จอะเจอกบั สงิ่ ใหม่ ๆ ลอ้ มรอบไปดว้ ยผคู้ นใหม่ ๆ จนเกดิ ภาวะทเ่ี รยี กวา่ ‘CultureShock’[18] บรรยากาศ สวยงามทม่ี ที งั้ 4 ฤดู ไมเ่ หมอื นอยา่ งประเทศไทยทม่ี แี ค่ ฤดรู อ้ นและฤดฝู น อาหาร การกนิ ทแ่ี ปลกตา การแต่งกาย รวมทงั้ ความเป็นอยขู่ องคนทน่ี ่ี เช่อื วา่ แรก ๆ ท่ี เรามาตุรกี เราจะหลงใหลกบั ตุรกมี าก ๆ ไปไหนมาไหนกถ็ ่ายรปู จะกนิ อะไรก็ ถ่ายรปู ทำ� อะไรกถ็ ่ายรปู ถ่ายเกบ็ ไวเ้ พอ่ื เป็นความทรงจำ� ดี ๆ (เช่อื วา่ ทุกคนเคย เป็น) ชว่ งเวลาเหลา่ น้ีจะคงอยปู่ ระมาณ 3-4 เดอื นแรก ชว่ งน้ีเราเหน็ อะไรสวยงาม ไปหมด เพราะเหตุน้ีเราถงึ เรยี กมนั วา่ Honeymoon Phase 2. Homesick Phase เมอ่ื ช่วง Honeymoon ผา่ นไปแลว้ เราจะเรมิ่ เบ่อื หน่าย ความไมช่ อบ ความอดึ อดั เรมิ่ ตามมา เรม่ิ ไมช่ อบอาหารการกนิ ของทน่ี ่ี เรมิ่ ไมช่ อบความยากของภาษา เรมิ่ คดิ ถงึ อาหารไทย ชอบเหมอ่ ลอยคดิ ถงึ บา้ น จะ รอ้ งไหค้ ดิ ถงึ บา้ น เกดิ คำ� ถามขน้ึ มาในใจอยา่ งมากมาย วา่ ทำ� ไมฉนั ถงึ มาทน่ี ่ี ทน่ี ่ี [18] อาการที่เกิดจากความไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมซึ่งมักเกิดข้ึนกับผู้ท่ีต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ไม่ว่าจะไปเรียนหรือพ�ำนักอาศัย ส�ำหรับสาเหตุหลักของ Culture Shock จะมาจากความไม่คุ้นเคยทางวัฒนธรรม เม่ือ ได้พบเจอกับวัฒนธรรมที่แปลกใหม่ I134 Life season change

ไมไ่ ดด้ อี ยา่ งทค่ี ดิ ไว้ ช่วงน้ีเป็นช่วงทอ่ี นั ตรายช่วงหน่ึง ถา้ ใครทไ่ี มส่ ามารถยบั ยงั้ ความรสู้ กึ ณ ชว่ งน้อี าจจะทำ� ใหเ้ ราถอยกลบั ยอมทง้ิ ในสง่ิ ทเ่ี ราฝันและกลบั บา้ นได้ 3. Become Self Phase เมอ่ื ผา่ น Homesick Phase ถอื วา่ เราแกรง่ ขน้ึ และเขม้ แขง็ มากพอแลว้ ทจ่ี ะเจอะเจอกบั ปัญหา ไมว่ า่ ปัญหานนั้ จะยงิ่ ใหญ่แคไ่ หน เรากส็ ามารถตงั้ สตแิ ละรบั สกู้ บั มนั ช่วงน้ีเราจะรตู้ วั เองมากขน้ึ จะไมห่ ลงใหลกบั สง่ิ แวดลอ้ มภายนอก จะตงั้ คำ� ถามกบั ตวั เองและยอ้ นกลบั ไปนึกถงึ ช่วงแรก ๆ ท่ี เราอยากมา กลบั ไปคดิ วา่ เป้าหมายหลกั ของเราคอื อะไร? เรามาทน่ี ่ีท�ำไม? เรา ควรท�ำอะไรบา้ ง? เราควรทำ� อย่างไรใหป้ ระสบความสำ� เรจ็ ? คนทบ่ี า้ นเขารอดู ความสำ� เรจ็ ของเรา เป็นช่วงทก่ี ดั ฟันสแู้ ละอดทน พยายามท�ำทุกวถิ ที างเพอ่ื ให้ บรรลุเป้าหมายไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ ทส่ี ดุ 4. Familiarization Phase เป็นช่วงทค่ี ุน้ เคย เราจะคุน้ เคยกบั ทุกอยา่ ง รอบ ๆ ตวั ไมว่ า่ จะเป็นอาหาร การอยู่ ภาษา สภาพแวดลอ้ ม อากาศ ความเป็น อยขู่ องผคู้ นทน่ี ่ี ช่วงน้ีจะไมม่ คี วามต่นื เตน้ ใด ๆ ทุกอยา่ งเรยี บ ๆ ลอยไปตามน้�ำ (จากทไ่ี ดส้ งั เกตมาเพอ่ื น ๆ ทม่ี าจากประเทศแถบตะวนั ออกกลางจะเรมิ่ ชนิ กบั ท่ี น่ี บางคนกถ็ อดผา้ คลุมผมบา้ ง บา้ งแต่งตวั ตามแฟชนั่ ของทน่ี ่ี บา้ งบอกวา่ ฉนั ไม่ อยากกลบั บา้ นแลว้ อยากใชช้ วี ติ ทน่ี ่ี บางคนเปลย่ี นเป็นคนละคนไปเลย) ช่วงน้ี ถอื วา่ เป็นช่วงทอ่ี นั ตรายเลยทเี ดยี ว แต่โดยสว่ นใหญ่แลว้ คนทม่ี าจากแถบเอเชยี ไมว่ า่ จะหลงใหลขนาดไหนแต่กไ็ มเ่ คยลมื ประเทศบา้ นเกดิ ทุกๆ ช่วงของชีวิตเราท่ีมีการเปล่ียนแปลงจะมีทัง้ ข้อดีและข้อเสีย ขอเพยี งแค่เราคดิ และตงั้ สตเิ พ่อื จะต่อสูแ้ ละรบั มอื กบั มนั สุดทา้ ยมนั จะเป็นบท เรยี นทส่ี วยงามหากเราผา่ นชว่ งเวลาเหลา่ น้ีไปได้ และจะเป็นความภาคภมู ใิ จทไ่ี ม่ I135 ฤดเู ปลี่ยนผา่ น

อาจลมื วา่ ครงั้ หน่ึงเราเคยผา่ นมรสมุ อะไรมาบา้ ง ดงั นนั้ อยากจะฝากขอ้ คดิ สะกดิ เตอื นน้อง ๆ เพอ่ื น ๆ พ่ี ๆ รวมถงึ ตวั เองวา่ ไมว่ า่ ความเปลย่ี นเเปลงทผ่ี า่ นเขา้ มามนั จะเลวรา้ ยแคไ่ หน อยากจะขอใหเ้ ราเป็นตวั ของตวั เองและยดึ มนั่ ในตวั ของ เราใหม้ ากทส่ี ดุ กพ็ อ พยาบาลตวั นอ้ ย I136 Life season change

ดอกหญ้าท่ีเติบใหญ่ ถ่ายโดย : คอลิด มะหะหมัด Selçuklu , Konya

“ อยา่ ไดเ้ สียใจไปเลย เจา้ ดอกหญา้ นอ้ ย อยา่ ไดไ้ ปสนใจคำ� พดู ของคนอื่นเขา ถึงแมเ้ ราอาจจะดไู มค่ อ่ ยมรี าคา แตเ่ รามคี ณุ คา่ ในตวั เราเองเสมอนะ ” 18 ดอกหญ้า นิวเคลียสเซอร์

กาลครงั้ หน่ึง ณ สวนดอกไมใ้ นชนบทแห่งหน่ึงซ่งึ เตม็ ไปดว้ ยดอกไม้ สวย ๆ นานาชนิดบานสะพรงั่ อยเู่ ตม็ สวน สวนแหง่ น้ีเป็นแหล่งเพาะปลกู ดอกไม้ สวย ๆ เพอ่ื ตดั สง่ ใหร้ า้ นดอกไมใ้ นเมอื ง ความงามของพวกมนั ทำ� ใหผ้ คู้ นหลงใหล จงึ ทำ� ใหม้ กี ารซอ้ื ขายเพอ่ื ใชใ้ นงานหรอื โอกาสพเิ ศษต่าง ๆ จนกระทงั่ วนั หน่ึง เป็นเวลาทด่ี อกไมเ้ หล่านนั้ โตพอทจ่ี ะเกบ็ เกย่ี วเอาไป ส่งรา้ นดอกไมไ้ ดแ้ ลว้ เหล่าดอกไมต้ ่างพากนั ดใี จกนั ใหญ่ เพราะเป็นวนั ทพ่ี วก เขารอคอย “น่ีพวกเธอ! ฉนั ต่นื เตน้ มากเลยล่ะ ในทส่ี ดุ วนั น้ีกม็ าถงึ ” หน่ึงในดอกไม้ ในแปลงเอ่ยขน้ึ มาอยา่ งต่นื เตน้ “นนั่ สิ น่ีฉนั สวยพอรยึ งั ? โอ๊ย! ไมเ่ คยตน่ื เตน้ ขนาดน้ีมากอ่ นเลย” ดอกไม้ ขา้ ง ๆ เอ่ยรบั อยา่ งต่นื เตน้ ไมแ่ พก้ นั I139 ฤดเู ปลีย่ นผ่าน

ในขณะนนั้ เจา้ ดอกหญา้ น้อยตน้ หน่ึงซง่ึ งอกอยนู่ อกแปลงบรเิ วณใกล้ ๆ นนั้ มองบรรดาดอกไมส้ วย ๆ อยา่ งสงสยั เลยตะโกนถามบรรดาดอกไมใ้ นแปลง วา่ “น่ีพวกเธอ! พวกเธอจะไปไหนกนั เหรอ? ดตู ่นื เตน้ กนั เชยี ว” ดอกไมส้ วยตน้ หน่ึงตอบกลบั ไปวา่ “กพ็ วกเราจะไดอ้ อกไปในเมอื ง ไปใช้ ความสวยงามของพวกเราใหเ้ ป็นประโยชน์น่ะสิ ความสวยงามของพวกเราท�ำให้ ผคู้ นเขาหลงใหลอยา่ งปฏเิ สธไมล่ งเลยเชยี วล่ะ ใช่ไหมพวกเรา???” “ใช่!!!” ดอกไมใ้ นแปลงต่างเหน็ ดว้ ยอยา่ งมนั่ ใจ “ฉนั ขอตามพวกเธอไปดว้ ยส”ิ ดอกหญา้ พดู ออ้ น ดอกไมส้ วยกลบั ตอบกลบั อยา่ งดถู กู และหยง่ิ ยโสวา่ “น่!ี ดสู ภาพกำ� พดื ตวั เองสิ ต่ำ� ตอ้ ยขนาดน้ีไมม่ ใี ครเขาสนใจเธอหรอกนะ ไมเ่ หมอื นพวกเราทส่ี งู สง่ สวย สงา่ งาม มแี ต่คนเทดิ ทนู ยอมรบั ในความสวยงาม” “ฮา่ ๆๆๆๆ” เหลา่ ดอกไมส้ วย ๆ ทเ่ี หลอื กพ็ ากนั หวั เราะเยาะเจา้ ดอกหญา้ ดอกหญา้ รสู้ กึ เสยี ใจมากทโ่ี ดนพวกเขาดถู กู ขนาดน้ี ทนั ใดนนั้ มดี อกหญา้ ตน้ แกต่ น้ หน่ึงทเ่ี หน็ เหตุการณ์ทงั้ หมดน้ีไดป้ ลอบเจา้ ตน้ ดอกหญา้ น้อย “อยา่ ไดเ้ สยี ใจไปเลยเจา้ ดอกหญา้ น้อย อยา่ ไดไ้ ปสนใจคำ� พดู ของคนอ่นื เขา ถงึ แมเ้ ราอาจจะดไู มค่ อ่ ยมรี าคา แต่เรามคี ณุ คา่ ในตวั เราเองเสมอนะ” “เราเป็นแคด่ อกหญา้ ต่ำ� ตอ้ ยทไ่ี มม่ ใี ครเขาสนใจ เราจะมคี ณุ คา่ ในตวั เอง ไดย้ งั ไง แลว้ คณุ คา่ ของเราทำ� อะไรใหใ้ ครไดบ้ า้ งละ่ ?” ดอกหญา้ น้อยยอ้ นถามขณะ กำ� ลงั ยอ่ ทอ้ กบั ชวี ติ I140 ดอกหญ้า

ในขณะทต่ี น้ หญา้ แกก่ ำ� ลงั จะตอบนนั้ ชาวสวนกเ็ ดนิ มาทแ่ี ปลงพอดเี พอ่ื จะ ตดั ดอกไม้ เขากไ็ ดเ้ หยยี บตน้ หญา้ แกน่ นั้ ตายไปเสยี แลว้ เจา้ ตน้ หญา้ น้อยเหน็ อยา่ ง นนั้ กเ็ รมิ่ รอ้ งไห้ ตนยงั ไมเ่ ขา้ ใจในสงิ่ ทต่ี น้ หญา้ แก่พดู แถมเขายงั โดนเหยยี บตาย ต่อหน้าต่อตาอกี ดว้ ย “น่ีชวี ติ เราไรค้ ุณคา่ ขนาดน้ีเลยเหรอ ผคู้ นถงึ เหยยี บเล่นโดยไมร่ สู้ กึ อะไร เลย ฮอื ฮอื ” เจา้ ดอกหญา้ รอ้ งไหแ้ ละทอ้ กบั ชวี ติ มากกวา่ เดมิ เจา้ ดอกหญา้ รอ้ งไหเ้ สยี ใจอยนู่ านพอสมควร ในทส่ี ุดกไ็ ดส้ ตขิ น้ึ มา เขา อธษิ ฐานขอต่อพระเจา้ วา่ ขอใหช้ วี ติ ตนดกี วา่ น้ี ขอใหผ้ คู้ นเหน็ คุณคา่ ในชวี ติ ตน เขาอธษิ ฐานอยู่อย่างน้ีเร่อื ย ๆ ทุกวนั อย่างอดทนและมคี วามหวงั กระทงั่ ดอก ของมนั เรมิ่ แก่เป็นสดี ำ� และพรอ้ มทจ่ี ะรว่ งโรย พระเจ้าได้เหน็ ถงึ ความอดทนของเจ้าดอกหญ้า จงึ ส่งสายลมพดั โพย เมลด็ ดอกหญา้ ทก่ี ำ� ลงั รว่ งโรยทงั้ หลายนนั้ ไปยงั สถานทอ่ี นั ไกลโพน้ และไปตกอยู่ ทร่ี มิ ถนนแหง่ หน่ึง วนั เวลาผา่ นไป เหลา่ เมลด็ ดอกหญา้ กโ็ ตออกดอกบานสะพรงั่ ตามรมิ ถนน เตม็ ไปหมด ทำ� ใหน้ กั เดนิ ทางทเ่ี ดนิ ผา่ นแถวนนั้ อดแวะชมความสวยงามขา้ งทาง น้ีไมไ่ ด้ ในทส่ี ดุ ดอกหญา้ ทด่ี ตู ่ำ� ตอ้ ยกลบั กลายเป็นดอกหญา้ ทส่ี ามารถสรา้ งความ สขุ ความประทบั ใจใหก้ บั ผคู้ นมากมาย เพยี งเพราะมนั อยใู่ นจดุ ทเ่ี หมาะสมกบั มนั ทำ� ใหม้ นั มองเหน็ คณุ คา่ ในตวั เอง และเป็นคณุ คา่ ทไ่ี มม่ ใี ครสามารถดถู กู ในศกั ดศิ ์ รี ความเป็นดอกหญา้ ได้ I141 ฤดเู ปลี่ยนผา่ น

สุดทา้ ยดอกหญ้าจงึ คดิ ไดว้ ่า คุณค่าของดอกไมไ้ ม่ไดอ้ ย่วู ่าทม่ี นั จะเกดิ ทใ่ี ด แต่สำ� คญั ทว่ี ่ามนั จะสวยในสายตาของผพู้ บเหน็ หรอื ไม่ มากน้อยเพยี งใด เพราะคณุ คา่ ทแ่ี ทจ้ รงิ ของดอกไม้ คอื การสรา้ งสสี นั ใหโ้ ลกใบน้ีสวยงามตา่ งหาก ขอ้ คดิ : ชวี ติ เราเลอื กเกดิ ไมไ่ ด้ แตท่ กุ ชวี ติ มคี ณุ คา่ ในตวั เองเสมอ นิวเคลียสเซอร์ I142 ดอกหญา้



18 BUNGA RUMPUT นิวเคลียสเซอร์

Suatu ketika dahulu, di satu kebun yang terle- tak di kawasan desa yang penuh dengan bunga-bunga yang cantik berkembang didalamnya. Kebun ini adalah kebun yang menanam bunga-bunga yang cantik un- tuk hantar ke kedai bunga di dalam bandar. Kecanti- kannya sangat menarik orang. Dengan kehebatan itu kecantikannya menjadikan punca perdagangan untuk menggunakannya di dalam pelbagai perayaan. Pada suatu hari, bunga-bunga itu cukup tua un- tuk dituai. Bunga-bunga itu sangat gembira sebab hari ini adalah hari yang mereka menunggu. “Hei teman-teman, saya sangat gembira akhirn- ya hari ini datang.” suara dari satu bunga cantik I145 ฤดเู ปลยี่ นผ่าน

“Betul ! Hei! Adakah saya cukup cantik ? Saya tak pernah gembira macam niiii.” Satu bunga ditepi menjawab Pada masa itu, satu bunga rumput yang tumbuh di kawasan berdekatan itu melihat bunga-bunga cantik dengan heran, lalu dia bertanya “Wahai bunga-bunga cantik, kamu semua akan pergi kemana?” bunga rumput tanya. Satu bunga cantik menjawab “Kami akan pergi kedalam bandar untuk menggunakan kecantikan kami menjadi faidah, keindahan kami membuatkan orang ramai terpesona, betul tak teman-teman?” “İyaaa betullllll !” bunga cantik yang lain jawab dengan bangga diri. “Saya juga ingin mengikuti kamu semua.” Bunga rumput memintak Bunga cantik menjawab dengan hina “Lihat keadaan engkau sendiri dulu, kamu hanya adalah bun- ga rumput, tiada sesiapa pun yang berminat kepada engkau, tidak seperti kami yang mulia, cantik dan orang beri kehormatan.” I146 Bunga Rumput

Bunga-bunga cantik ketawa kepada bunga rum- put, bunga rumput sangat sedih kerana dihina oleh mereka. Tiba-tiba, ada satu rumput tua yang melihat- kan semua acara itu menenangkan bunga rumput “Jangan kecewa wahai bunga rumput, jangan berpeduli perkataan mereka itu, walaupun kita keli- hatan seperti tidak bernilai tetapi kita selalu memiliki nilai-nilai kita sendiri.” “Kita adalah bunga rumput yang rendah, tiada orang yang peduli, macam mana kita akan ada nilai dalam diri dan untuk apa nilai kita bisa digunakan?” Bunga rumput dalam perasaan kecewa dalam hidupn- ya. Sementara rumput akan menjawab, tukang kebun datang ke plot untuk memotong bunga, dia kemudian menginjak rumput tua itu dan mati. Bun- ga rumput melihat lalu dia menangis. Dia masih tidak mengerti apa yang dikatakan oleh rumput tua dan dia juga telah mati di depan matanya. “Apakah hidup ini tidak berharga? orang-orang menginjak tanpa merasakan apapun hu hu hu..” Bunga rumput menangis dan sedih dengan hidup lebih dari sebelum. Beberapa lama bunga rumput menangis, akhirnya dia sedar. Dia menduakan kepada tuhan agar I147 ฤดเู ปล่ียนผา่ น