งานวิวาห์จิ้งจอก

งานวิวาหจ์ ิง้ จอก (Jackie x Jekyll) -Pandora P.-

บทท่ี 1 เ ม ฆ ค รึ้ ม (การพบกนั ของเรากลางสายฝน) 1 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ฤดรู อ้ นท่ี 6 อากาศรอ้ นอบอา้ ว ความชืน้ เหนียวเหนอะหนะ ภเู ขาหลงั หมบู่ า้ นในชนบทไกลโตเกียว ทกุ อยา่ งท่กี ลา่ วมาไมใ่ ช่สิ่งท่ี โรคโุ จ คาสึมิ คนุ้ เคยเลยสกั นิด เด็กหญิงตัวน้อยปาดเหง่ือท่ีไหลออกมาตามไรผมสีแดง นึก คิดถงึ อากาศอบอ่นุ กบั ภเู ขาติดเมืองของแอลเอขนึ้ มาจบั ใจ ใช่แลว้ ...คาสึมิพ่ึงยา้ ยบา้ นมาตามงานของคณุ พ่อและตอนนี้ เธอกาลงั หลงทางอยใู่ นป่ากลางภเู ขา อันท่ีจริงจะพูดว่าหลงก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ตอนแรกเด็กรุ่นราว คราวเดียวกันในหมู่บา้ นเป็นคนพาเธอขึน้ มา คาสึมิเขา้ ใจว่าพวกเขา อยากผกู มติ ร ไมท่ นั คดิ ว่าน่จี ะเป็นการกล่นั แกลง้ กนั ‘เป็นจิง้ จอกก็ตอ้ งอยู่ในป่ าสิ ยัยจิง้ จอกขนแดง!’ เด็กพวกนั้น หัวเราะเอิก้ อา้ กแลว้ ว่ิงหนีไปคนละทิศคนละทาง ทิง้ คาสึมิเอาไวค้ น เดยี ว 2 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

รอบตวั มีแต่ตน้ ไมส้ งู อยา่ งท่เี ธอไมม่ ีทางปีนขึน้ ไปเพ่ือหาทิศทาง ได้ เด็กหญิงช่งั นา้ หนกั อย่นู านแลว้ สา่ ยหวั คงไม่คมุ้ เลยถา้ เธอตกลงมา แขนขาหกั การเดินสมุ่ ๆ ไปก็ไม่ใช่ทางเลือกท่ีดีเหมือนกนั ยิ่งเขา้ ไปลึก จะว่นุ วายไปกนั ใหญ่ คาสึมิคานวณระยะทางในใจ เธอใชเ้ วลาราวหน่ึงช่ัวโมงเดิน มาถึงตรงนี้ แปลวา่ จะตอ้ งไมไ่ กลจากหม่บู า้ นมาก น่งั รอใหค้ ณุ พ่อหาเจอนา่ จะเป็นวธิ ีท่ดี ีท่สี ดุ เม่อื ไดข้ อ้ สรุป คาสมึ ิจึงน่งั ยองๆ กอดเข่าใตต้ น้ ไมต้ น้ หนงึ่ แตไ่ ม่ กลา้ ทงิ้ ตวั ลงไปกบั พนื้ เพราะกลวั กระโปรงปักลายแอปเปิ้ลท่ีคณุ ย่ามอบ ใหเ้ ป็นของขวญั อาลาเลอะเทอะ คาสึมิรออยู่ตรงนั้นนานมาก ทั้งรอ้ น ทั้งกลัว ทั้งหิว แถมยัง ราคาญจิง้ หรีดท่กี รีดเสียงไม่หยดุ เธอหงดุ หงดิ จนเกือบรอ้ งไหอ้ อกมา ญีป่ ่ นุ งเี่ งา่ ! คาสมึ เิ กลยี ดอากาศท่นี ่ี เกลียดบา้ นหลงั ใหม่ เกลยี ดเดก็ นิสยั ไม่ ดที ่พี าเธอมาทงิ้ ไว้ เกลียดผใู้ หญ่ในหมบู่ า้ นท่รี งั เกียจเธอเพราะมีเชือ้ สาย ชาวต่างชาติ 3 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“แย่!” เด็กหญิงกรี๊ดแลว้ เตะเขา้ ท่ีลาตน้ ของตน้ ไมเ้ พ่ือระบาย อารมณ์ ปัก! เป็นลูกคร่ึงแลว้ ไมใ่ ช่คนเหรอ งเี่ ง่าๆๆๆๆๆ! ปัก! ปัก! ปัก! ในตอนนัน้ เอง คลา้ ยเทพเจา้ จะมองเห็นและตอ้ งการดัดนิสยั เด็กกาลงั พาล จึงส่งฝนซ่าใหญ่ลงมาทัง้ ๆ ท่ีแสงแดดสว่างจา้ ทอ้ งฟ้า แจม่ ใส คาสมึ อิ า้ ปากคา้ ง หมดคาพดู เด็กหญิงว่ิงหลบฝนเป็นพลั วัน ร่างเล็กพยายามทาตัวลีบแนบ ไปกบั ลาตน้ ของตน้ ไมซ้ ่งึ เป็นสนามอารมณเ์ ม่ือครู่ อาศยั ช่วงท่ีใบไมห้ นา ท่ีสุดกาบงั ฝน ไม่สนใจว่าโคลนจะเปื้อนกระโปรงหรือเศษเปลือกไมจ้ ะ ติดแก้มอีก ท่าทางท่ีใช้แขนโอบลา้ ต้นจนใบหน้าแนบเปลือกไม้น่ัน ทลุ กั ทเุ ลน่าสงสารมาก คาสึมิหลับตาลงดว้ ยความเจ็บใจ ไม่เคยมีคร้งั ไหนท่ีเธอทา ตวั เองใหเ้ ลอะเทอะไดข้ นาดนมี้ ากอ่ น เธออยากกลบั บา้ น...อยากใหค้ ณุ พอ่ กางรม่ มารบั เสียที 4 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หรือจะเป็นใครก็ได้ ภูตรกั ษาป่ าเขา นางฟ้าแม่ทนู หวั ชาวบา้ น ใครกช็ ่าง… ชว่ ยหาเธอใหเ้ จอสกั ทเี ถอะ แลว้ ในตอนนั้นเอง…หยดนา้ ก็เหมือนจะหยุดตกใส่ตัวคาสึมิ ไปดอื้ ๆ “หลงทางเหรอครับ สาวน้อย?” เสยี งนมุ่ ออ่ นโยนดงั ขึน้ ทา่ มกลางเสียงเปาะแปะของเมด็ ฝน ดวงตาสีเขียวใตห้ นา้ กากลายจิง้ จองจอ้ งมองเธออยู่ แขนแขง็ แรงถือรม่ วะกาสะ1เอาไว้ กนั ฝนใหห้ า่ งออกไปจากพวก เขาสองคน ร่างสูงกว่าเธอหลายช่วงตัวสวมชุดพิธีการเต็มยศเหมือน พวกขนุ นางสงู ศกั ดิ์ เป็นเครื่องแต่งกายแบบญี่ป่ นุ โบราณท่ีราวกับหลุด ออกมาจากหน่ึงรอ้ ยบทกลอน2 คาสึมิกะพริบตาลงอย่างเช่ืองชา้ หยาดฝนท่ีหยดผ่านแพขนตา ทาใหภ้ าพท่ีเหมอื นภาพมายาเบอื้ งหนา้ พรา่ มวั ไปช่วั ขณะ “คน...เหรอคะ?” จิตใตส้ านึกถามออกไปทาเอาคาสึมิตะครุบ ปากเอาไวแ้ ทบไม่ทัน ใบหนา้ เหลอหลาเหมือนทาผิดใหญ่หลวงทาให้ ชายหน่มุ หวั เราะเบาๆ 5 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“หลงทางเหรอครับ สาวน้อย?” เขาทวนประโยคของตัวเอง อีกครงั้ คราวนี้เด็กหญิงรีบพยักหน้าถ่ีระรัว ใจท่ีเหมือนหยุดเต้นไป กลบั มาเตน้ แรงอกี ครง้ั ดว้ ยความต่ืนเตน้ “พาหนกู ลบั บา้ นไดร้ เึ ปลา่ คะ?” ดวงตาและนา้ เสียงของเธอเป่ียมแววคาดหวงั เสียจนรา่ งสงู ตอ้ ง ขมวดควิ้ เขาหนั ไปมองทางหน่ึงในป่าอย่างหนกั ใจ ตวั ของเขาใหญ่บดบงั จนคาสึมิไม่รูว้ ่าเขากาลังมองอะไรอยู่ แต่แลว้ ...มือเล็กๆ ท่ีเกาะชาย แขนเสือ้ คลา้ ยหาท่พี ง่ึ พงิ ของคาสมึ ิก็ทาใหช้ ายหนมุ่ ตดั สินใจหนั กลบั มา เขาสง่ มอื ใหเ้ ธอ “เชิญครบั ” นา้ เสียงนุ่มนวลมาก แมแ้ ต่แรงท่ีใชก้ ุมมือก็พอดิบ พอดี ใหค้ วามรูส้ กึ ทะนถุ นอมและปลอดภยั ในเวลาเดียวกนั คาสึมิจาไม่ได้ว่าหลังจากนั้นออกมาจากท่ีน่ันได้อย่างไร เด็กหญิงรูแ้ ค่ว่าเธอจับมือขณะจอ้ งมองร่างสูงในชุดสง่างามน่ันจนไม่ ทนั มองทาง หนง่ึ กา้ ว สองกา้ ว สามกา้ ว ... 6 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ผ่านหินรูปร่างแปลกตา ผ่านท่งุ ดอกไมก้ วา้ ง ผ่านบนั ไดหลาย รอ้ ยขนั้ กว่าจะรูต้ วั อีกที ก็ตอนท่ี โรคุโจ ชูโตะ วิ่งกระหืดกระหอบมา กอดเธอไวอ้ ยา่ งแรง “คาสมึ !ิ ขอบคณุ พระเจา้ ท่ลี กู ปลอดภยั ” “คณุ ...พ่อ…?” เสียงพร่าบอกว่าตามหาตวั เธอจนท่วั คลา้ ยอย่ไู กลออกไป คาสึ มิมองซา้ ยขวา ไม่พบว่าพ่ีชายคนท่ีเดินมาส่งอย่ตู รงนนั้ อีกแลว้ ระหว่าง ท่ชี โู ตะอมุ้ เธอกลบั บา้ น เดก็ หญิงก็ยงั เอาแตม่ องหาเขาอย่นู ่นั เอง ตอนท่ีถึงบา้ นและถูกจับใหย้ ืนหน้ากระจกน่ันแหละถึงได้รูว้ ่า ทาไมคณุ พอ่ ดตู กใจมากขนาดนนั้ เธอเปียกปอนไปทงั้ ตัว ผมสีแดงพันกันยุ่งเหยิง เสือ้ ผา้ สกปรก มอมแมม แถมยงั เดนิ ออกมาจากป่าอยา่ งล่องลอย คนื นนั้ ชโู ตะยืนยนั จะนอนเป็นเพ่ือนคาสมึ ิเพราะเป็นห่วงสภาพ จิตใจของเธอ เขาบอกว่าตงั้ แต่กลบั บา้ นมาเธอดไู มม่ ีสติ อาจเป็นเพราะ ช็อคหลงั ผ่านเหตกุ ารณน์ ่าตกใจมา ถา้ ไม่ดีขึน้ ในสองสามวนั จะพาเธอ ไปพบจติ แพทยเ์ ดก็ 7 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

สองพอ่ ลกู ช่วยกนั ปฟู ตุ ง3 กอ่ นจะดบั โคมไฟลง เธอจบู ราตรีสวิสดิ์คณุ พ่อแลว้ ห่อตัวดว้ ยผา้ ผืนหนา จากนนั้ จึง พลกิ ตวั จอ้ งมองป่าผนื ใหญ่ทางหนา้ ตา่ ง แสงห่ิงห้อยท่ีเรืองรองในความมืด…สวยเหมือนดวงตาของ พ่ชี ายคนนนั้ ไม่มีผดิ เลย หลายวนั ถดั มา การกิ ารคิ งุ 4เย็นจดั สองแทง่ นอนน่งิ อย่ใู นถงุ พลาสตกิ คาสมึ สิ วมหมวกสานใบใหญ่ท่ชี ่วยปิดบงั เสน้ ผมสีแดงแปลกตา สะพายกระติกนา้ ลายแอปเปิ้ล และถือถงุ การกิ ารคิ งุ ไวใ้ นมือ เตรียมตวั จะออกไปขา้ งนอก “แน่ใจนะว่าไม่อยากใหพ้ ่อไปดว้ ย…” ชโู ตะถามดว้ ยความเป็น ห่วง แต่เม่ือคาสึมิส่ายหนา้ เขาก็ไดแ้ ต่ช่วยเธอสวมรองเทา้ สีครีมอ่อน อย่างจนใจ ไม่ว่าอย่างไร บ้านโรคุโจก็เลีย้ งลูกแบบตะวันตกมากกว่า ตะวนั ออกอย่แู ลว้ พวกเขาเคารพการตดั สินใจของลกู เสมอ 8 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“เม่อื วนั ก่อนเดินผา่ นท่งุ ดอกไมด้ ว้ ยค่ะ จะเกบ็ ดอกไมม้ าเผ่ือนะ คะ” ชูโตะไม่ไดพ้ ูดออกไปว่าภูมิประเทศแถวนีไ้ ม่น่าจะมีทุ่งดอกไม้ ชายหนมุ่ เพียงย่อตวั ลงระดบั สายตาพลางเอ่ยกาชับ “หา้ มไปเล่นท่ีไหนไกลนะคะ พ่อจะรอคาสึมิกลับมาทานข้าว เท่ียงดว้ ยกนั ถา้ เลยเวลาอาหารกลางวนั พอ่ จะออกไปหานะ” “ตกลงค่ะ รกั พ่อนะคะ” คาสึมิหอมแกม้ เขา ก่อนจะหมุนตัวว่ิง ออกจากบา้ นไป เธอวิ่งผ่านกลุ่มเด็กนิสัยไม่ดีท่ีพาเธอไปทิง้ ไว้บนภูเขา ไดย้ ิน เสยี งลอ้ เลียนมาไกลๆ ว่า ‘ยยั จงิ้ จอกขนแดง’ ขนแดงอะไรกนั ล่ะ วนั นอี้ ตุ สา่ หใ์ สห่ มวก ไมเ่ หน็ กนั รไึ ง! คาสึมิกลืนกอ้ นความฮึดฮดั ลงทอ้ ง นา้ หนักของไอศกรีมในมือ กบั เรอื่ งท่ีเธอวางแผนไวท้ าใหเ้ ดก็ หญิงอารมณด์ ีขนึ้ มานดิ หน่อย วนั นีเ้ ธอซือ้ การกิ ารคิ งุ มาสองแท่ง ตงั้ ใจจะใชม้ นั ขอบคณุ พ่ชี าย หนา้ กากจิง้ จอกคนนนั้ (แน่นอนว่าคนออกเงินอย่างชูโตะคิดว่ามันเป็น ความคิดไรเ้ ดียงสาของเด็กๆ ท่ีว่าจะหาพ่ีชายใจดีคนนนั้ พบ เพราะใน ความเป็นจริงแลว้ จะมีความเป็นไปไดส้ กั เท่าไหร่กันเชียวท่ีคนแปลก 9 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หนา้ ซ่ึงบงั เอิญพบกันระหว่างกาลงั หลงทางจะอยู่ท่ีเดิม หมายถึง ถา้ มี พ่ีชายท่ีว่าอย่จู ริงๆ น่ะนะ เพราะเขาไม่เห็นใครมาสง่ ลกู สาวสกั คน แต่ก็ ไม่เป็นไร เขาดีใจท่ลี กู สาวรูจ้ กั ขอบคณุ คน) คาสึมิไปยงั ภเู ขาหลงั หม่บู า้ น วิ่งขึน้ บนั ไดหินนบั รอ้ ยขนั้ เม่ือสดุ ทางกต็ ะโกนรอ้ งเรยี ก “พ่ชี าย~ พ่ชี ายคะ~” ทวา่ ไรเ้ สียงตอบรบั มเี พียงเสียงใบไมเ้ สียดสกี นั จากลมพดั ผา่ น คาสมึ สิ ง่ เสียงอีก “พ่ชี าย หนเู องคะ่ คนท่พี ่พี าไปสง่ เม่ือวนั ก่อน” เด็กหญิงไม่รูห้ รอกว่าอะไรท่ีทาใหพ้ ูดออกไปแบบนนั้ แต่คาสึมิ รูส้ กึ ว่า ถา้ เธอเรยี กเขาตอ่ ไปเรือ่ ยๆ เขาตอ้ งออกมาแน่ “วนั นหี้ นไู ม่หลงทางแลว้ ค่ะ มีการกิ าริคงุ มาฝากพ่ีชายดว้ ย~” “...” “ถา้ ไม่รีบออกมา การกิ ารคิ งุ จะละลายเอานะคะ” คาสมึ ิเอยี งคอครุน่ คดิ เล็กนอ้ ย 10 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หรือวา่ เธอจะเขา้ มาในป่ าไม่ลกึ พอ? แตถ่ า้ ลกึ ไปมากกวา่ นี้ จะตอ้ งหลงทางแนๆ่ … เด็กหญิงตวั นอ้ ยยอ้ นนึกถึงวิธีต่างๆ ท่ีเธอเคยอ่านเจอในนิทาน ทงั้ การโปรยหินของฮนั เซลกับเกรเทล การใชด้ า้ ยจากเสือ้ ผูกเอาไวท้ ่ีก่ิง ไมแ้ ลว้ เดนิ ไปเรอ่ื ยๆ… แซกๆ… แลว้ กต็ อนนนั้ น่นั ละ่ ท่คี าสมึ ไิ ดย้ ินเสียงรองเทา้ เกีย๊ ะ ร่างสูงโปร่งในชุดยูกาตะสีกรมท่าดูเป็นทางการน้อยกว่าเม่ือ วานเดินออกมาจากหลงั ตน้ ไมใ้ หญ่ เขายังคงสวมหนา้ กากจิง้ จอกอยู่ เหมอื นเดมิ นา้ เสยี งเจือความขบขนั เลก็ นอ้ ย “มนั น่าจะละลายตงั้ แตเ่ ธอเดินออกจากบา้ นมาแลว้ นะครบั …” เป็นเขาน่นั เอง พชี่ ายคนนนั้ !? คาสมึ ยิ มิ้ กวา้ ง “ไม่ละลายหรอกค่ะ หนูใส่นา้ แข็งมาดว้ ย” ว่าพลางชูถุงท่ีเร่ิมมี นา้ หยดุ ต๋งิ ๆ ออกมา มือเลก็ หยิบไอศกรีมแทง่ หนง่ึ สง่ ใหเ้ ขา “ใหค้ ะ่ ! ขอบคณุ ท่ีเม่อื วนั กอ่ นช่วยหนไู วน้ ะคะ” 11 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ดวงตาของเธอเป็นประกายใสซื่อ หากผรู้ บั กลบั ลบู คางอย่างใช้ ความคิด “สาวนอ้ ย---” “คาสมึ คิ ะ่ ” “...” “ไม่ใช่สาวนอ้ ย...หนชู ่ือโรคโุ จ คาสมึ ิ” “โรคโุ จ---” “คาสมึ คิ ะ่ ” “...” “...” “คาสมึ ิจงั …” ช่ือท่ีเรียกถูกเสียทีทาใหค้ าสึมิพยักหน้าอย่างพอใจเอ่ยถาม กลบั “พ่ชี ายละ่ คะ?” 12 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ร่างสูงน่ิงไปเล็กนอ้ ย แต่เพราะใบหนา้ ซ่อนอยู่หลงั หนา้ กากจึง ยากจะบ่งบอกอารมณ์ เป็นเวลาพกั ใหญ่ทีเดียวกว่าท่ีเสียงน่มุ ๆ น่นั จะ เอ่ยออกมา “โชจิ” “พ่โี ชจิ?” เธอทวนคาแลว้ ยมิ้ แปน้ “พ่โี ชจิ!” รอยยิม้ สดใสน่นั ทาใหโ้ ชจิเผลอยิม้ ตามอย่างควบคมุ ไม่ได้ มือ ขาวเอือ้ มไปรับการิการิคุงมาแกะ พวกเขาเลือกน่ังตรงบันไดหินขั้น บนสดุ มองหมบู่ า้ นท่อี ย่ไู กลลิบกนั เงยี บๆ กลิ่นหอมดอกไมอ้ ่อนๆ จากโชจิทาใหเ้ ด็กหญิงตวั นอ้ ยสดู จมกู ฟดุ ฟิด ทา่ ทางอยากรูอ้ ยากเหน็ ของเธอทาใหโ้ ชจหิ วั เราะเบาๆ “มีทงุ่ ดอกไมอ้ ยู่ อยากไปไหม?” “อยากค่ะ!” ดวงตากลมโตสีม่วงเป็นประกาย แต่เม่ือเห็นเมฆ ฝนตงั้ เคา้ เหนอื หมบู่ า้ นก็ยหู่ นา้ ลงทนั ควนั ท่าทางนนั้ ทาใหโ้ ชจถิ ามอยา่ งแปลกใจ “ไมช่ อบฝนเหรอครบั ?” 13 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“มนั เปียกน่ีคะ…” คาสึมิตอบเบาๆ จบั หมวกของตวั เองเหมือน กาลงั หาท่กี าบงั โชจกิ ดั การกิ ารคิ งุ คาสดุ ทา้ ยก่อนจะหวั เราะ “เปียกแลว้ กเ็ ย็นดนี ะ” “เปียกแลว้ กจ็ ะเป็นหวดั ตา่ งหากคะ่ ” แน่นอนว่าก่อนหนา้ นีค้ าสึมิไม่ไดร้ ูส้ ึกเกลียดหรือไมช่ อบฝนเป็น พิเศษ แต่เป็นเพราะสภาพทุลักทุเลของเม่ือวันก่อนทาใหเ้ ธอรูส้ ึกรบั ไม่ไดจ้ รงิ ๆ โดยเฉพาะฝนทตี่ กทงั้ ทที่ อ้ งฟา้ แจ่มใสนะ่ ...เกลยี ดทสี่ ดุ เลย! ความโกรธกง่ึ พาลแบบเด็กๆ ของคาสมึ ถิ กู ขดั ดว้ ยประโยคเรียบ เร่ือยของโชจิ “แตผ่ ม...พ่ชี อบนะ” “...” ร่างสงู น่งั เทา้ คาง มองไปยังกล่มุ เมฆฝนเหนือหมู่บา้ นตรงเชิง เขาแลว้ ชใี้ หเ้ ธอดแู ถบสีหลากสใี นอากาศ 14 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“เพราะทอ้ งฟ้าหลงั ฝนตกมีสายรุง้ เสมอ โดยเฉพาะถา้ เป็นหลงั งานวิวาหจ์ ิง้ จอกสายรุง้ จะสวยมากเป็นพิเศษเลยละ่ ” สายรุง้ ท่ีเขาชีใ้ หด้ จู ากตรงนีก้ ็สวยดีอยู่ แต่คาสึมิรูส้ ึกสะดุดใจ กบั บางอยา่ งมากกว่า “งานวิวาหจ์ ิง้ จอกเหรอคะ?” “เราเรียกฝนท่ีตกทงั้ ท่ีแดดออกว่างานวิวาหจ์ ิง้ จอกครบั มนษุ ย์ เช่ือกนั ว่าเป็นเพราะจิง้ จอกเสกฝนมาพรางตาขบวนเจา้ สาว” “เห...” คาสึมิอมยิม้ นึกสงสัยขึน้ มาว่าท่ีพ่ีชายพูดจะเป็นเร่ืองจริงรึ เปลา่ ขบวนเจา้ สาวจงิ้ จอกเหรอ...อยากจะเหน็ สกั ครงั้ จงั เลย “รีบกลับบ้านก่อนเถอะครบั เมฆฝนเคล่ือนมาทางนีแ้ ล้ว จะ เท่ยี งแลว้ ดว้ ย” “อ๊ะ…” คาเตอื นนนั้ ทาใหค้ าสมึ หิ ลดุ รอ้ งตกใจออกมา เธอรีบลกุ พรวดพราดขนึ้ ดว้ ยความกงั วลวา่ คณุ พ่อจะออกมาตามหาจรงิ ๆ 15 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสมึ ิเป็นเด็กรกั ษาคาพดู ถา้ เธอบอกว่าจะกลบั บา้ นไปทานมือ้ เท่ียง กต็ อ้ งทาอยา่ งนนั้ จรงิ ๆ ถงึ จะแอบอยากไปเทยี่ วเล่นกบั พชี่ ายมากกว่าก็เถอะ… คลา้ ยอา่ นสหี นา้ ของเธอออก โชจิจงึ ปลอบใจว่า “ถา้ อยากไป พ่จี ะพาไปนะ” “จรงิ นะคะ!” “ครบั พรุง่ นีข้ อคณุ พอ่ ออกมาเล่นนานหนอ่ ย แลว้ พ่ีจะพาคาสมึ ิ จงั ไปเอง สญั ญาเลย” คาสึมิกระโดดหมุนตวั ไปรอบๆ อย่างดีใจ ก่อนจะชะงักไปเม่ือ อกี ฝ่ายย่นื มือมาใหเ้ ธอ ชายแขนเสือ้ ของเขาพลิว้ ไหวไปตามลมพรอ้ มๆ กับเสน้ ผมสี ทองสว่างในตอนท่เี อ่ยว่า “เชิญครบั ” คาสมึ วิ างมือลงไปโดยท่ไี ม่รูต้ วั ดว้ ยซา้ “อืม!” 16 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสมึ ิใชเ้ วลาตลอดฤดรู อ้ นปีนนั้ กบั โชจิ ร่างสูงโปร่งของเขามักปรากฎตัวในชุดยูกาตะสบายๆ กับ หนา้ กากลายจิง้ จอก รองเทา้ เกี๊ยะ และรม่ วะกาสะ มือของเขาจบั จูงเธอ เดินไปดว้ ยกนั ทงั้ ทงุ่ ดอกไม้ ลาธารสายเลก็ หรอื ลานหินหนา้ ตาแปลกๆ บางครงั้ พวกเธอก็เล่นว่ิงไล่จบั บางคราวก็เล่นซ่อนแอบ ถา้ วนั ไหนอากาศรอ้ นมากก็ลงไปเล่นนา้ ในลาธาร คาสึมิชอบหิว้ ขนมกับของ ว่างต่างๆ ขึน้ มา ช่วงแรกยังเป็นการิการิคุงรสชาติไม่ซา้ กัน แต่พอทาน พวกมันครบแลว้ เธอก็เร่ิมขยับไปท่ีแซนดว์ ิชแบบอเมริกนั พอหลงั จาก นนั้ เธอกเ็ ร่มิ หดั ทาเบนโตะ ครง้ั หนง่ึ คาสมึ ิทาเตา้ หทู้ อดมา โชจกิ นิ พวกมนั หมดเรว็ มากแถม ยังชมไม่ขาดปาก แวบนึงคาสึมิถึงกับเห็นว่าเขามีหูแล้วก็หางงอก ออกมากระดกิ ด๊กุ ดกิ๊ “มาอ่านหนงั สือกนั เถอะครบั ” โชจิรีบกระแอมเปล่ียนเรื่อง กวกั มอื เรียกเด็กหญิงมานอนบนผา้ ใบท่ปี ไู วก้ ลางทงุ่ ดอกไม้ อ่านหนงั สือก็เป็นอีกกิจกรรมโปรดของทงั้ สองคน คาสึมิยงั เด็ก เธออ่านไดแ้ ต่นิทานภาพหรือวรรณกรรมเยาวชนท่ีไม่ยากมากนัก ถึง อย่างนนั้ ก็จะใชเ้ วลานานมาก ซง่ึ โชจิกส็ อนเธออย่างใจเย็นมาเรอื่ ยๆ 17 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ในมอื ของเขามกั มีหนงั สือเลม่ หนาเต็มไปดว้ ยตวั คนั จิท่ีเธออ่าน ไม่ออก พอถามออกไปเขากต็ อบกลบั มาวา่ ‘พฒั นาการของเกาะญี่ป่นุ ’ คาสมึ ิไมค่ อ่ ยเขา้ ใจเท่าไหร่ แตเ่ อาเป็นว่าพ่ีชายของเธอมคี วามรู้ กวา้ งขวางมาก วนั นีท้ งั้ สองคนเลือกปผู า้ ใบใตต้ น้ ไมต้ น้ หนึ่ง โชจิเอนหลงั พิงลา ตน้ อย่างสบายอารมณ์ ในขณะท่ีคาสึมิหยิบนิทานเกี่ยวกับนางเงือก ออกมา เธอรนิ ชาเขยี วจากกระตกิ เก็บความรอ้ นสง่ ใหเ้ ขา “ขอบคุณครบั ” ร่างสูงตอบรับ ถอดหน้ากากออกคร่ึงใบหน้า เพ่อื จิบชา การกระทานนั้ ทาใหค้ าสมึ ไิ ดแ้ ต่เอียงคอสงสยั จะวา่ ไป เธอไม่เคยเหน็ เขาถอดหนา้ กากเลย… “ทาไมพ่ตี อ้ งใสห่ นา้ กากตลอดเวลาดว้ ยเหรอคะ?” “แลว้ ทาไมคาสมึ ิจงั ตอ้ งใสห่ มวกปีกกวา้ งตลอดเวลาดว้ ยเหรอ ครบั ” โชจิยอ้ นถามเสียงนมุ่ อย่างท่ีฟังกร็ ูว้ ่าจงใจแกลง้ คาสมึ พิ องแกม้ “ไมเ่ หมือนกนั สกั หนอ่ ยคะ่ !” 18 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“เหรอครับ” เขาเอือ้ มมาโยกหัวของเธอเล่นด้วยความเอ็นดู ขณะท่ีเดก็ หญิงจบั หมวกเอาไวแ้ น่น กอ่ นจะเกรน่ิ ดว้ ยนา้ เสียงราบเรียบ “น่นี ่ะ...ใสเ่ อาไวบ้ งั สีผมของหนตู า่ งหาก” “ครบั ?” “พวกเด็กๆ ในหม่บู า้ นหาว่าสีผมของหนูเหมือนสีขนจิง้ จอกค่ะ น่าเกลียดน่ากลัว--ลูกคนน่ะ ไม่มีทางหัวแดงหรอกนะ ยัยจิง้ จอกขน แดง!?” ทา้ ยเสียง คาสมึ ิจงใจเลยี นเสยี งพวกเขาแลว้ ฝืนหวั เราะออกมา ไม่ว่าจะมองโลกในแง่ดีแค่ไหน คาสมึ ิก็ยงั เป็นเด็กอายหุ กขวบ การโดนเพ่อื นๆ ลอ้ เลยี นไม่ใช่เรอื่ งเลก็ สาหรบั เธอเลย ย่ิงคาสมึ ิถูกสอนมาใหใ้ หเ้ กียรติคนอ่ืนเสมอ เธอจึงไม่เขา้ ใจว่า เหตุใดจึงต้องโดนล้อเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกด้วย แม้จะฟังคุณพ่อ ปลอบว่าเป็นเพราะแถบชนบทในญ่ีป่ ุนยังมีความ ‘ชาตินิยม’ อยู่มาก (คาสึมิเข้าใจคานี้เพราะเอามาถามโชจิน่ีแหละ) ทาให้ไม่ต้อนรับ ชาวตา่ งชาตกิ ็ตาม เพยี งเพราะเธอแตกต่างเหรอ คนท่นี ่จี งึ ไม่ยอมรบั เธอ... โชจิน่ิงเงียบ เขามองเด็กน้อยท่ีพยายามไม่รอ้ งไห้ให้ใครเห็น แลว้ ใจออ่ นยวบ 19 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

แขนแข็งแรงรง้ั เธอมากอดไว้ ก่อนจะปลดหมวกของเธอออก แลว้ ลบู ศรี ษะเล็กๆ อย่างปลอบประโลม “ถงึ คนอ่นื จะไม่ชอบ แตพ่ ่คี ดิ ว่า ผมของคาสมึ ิจงั สวยมากเลยละ่ ” “จรงิ เหรอคะ” “ครบั ” “ไม่เหมือนขนจงิ้ จอกเหรอคะ” “จิง้ จอกขนสวยมากนะ น่มุ มากดว้ ย คาสมึ จิ งั เคยจบั รเึ ปลา่ ” เธอส่ายหนา้ เป็นเชิงว่าไม่เคย ทาใหโ้ ชจิย่ิงพูดเสียงหนักแน่น เขา้ ไปใหญ่ “ขนจิง้ จองราคาสงู แลว้ ก็หายากมาก มแี ต่พวกเชอื้ พระวงศห์ รือ ขนุ นางเท่านนั้ แหละถึงจะสามารถซือ้ ได”้ ขอ้ มูลใหม่ท่ีไดร้ บั ทาใหค้ าสึมิเบิกตากวา้ งอย่างแตกต่ืนใจใน ขณะท่ีปลายนวิ้ เรียวเกี่ยวผมของเธอทดั หใู ห้ “อีกอย่าง คาสึมิจังไม่คิดว่าผมของเธอเหมือนด้ายแดงบ้าง เหรอครบั ” คาสมึ เิ อยี งคอ รูส้ กึ ไม่เขา้ ใจมาก 20 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“ถา้ ไม่ใช่เพราะสีแดงของผมเธอโดดเด่นตัดกับสีเขียวของป่ า วนั นนั้ พ่ีคงไม่ทนั สงั เกตเห็นเธอ” “...” “เพราะฉะนั้น สาหรบั พ่ีแลว้ ผมของเธอก็เหมือนกับด้ายแดง สวยมากเลยละ่ ” รมิ ฝีปากของโชจยิ กขนึ้ เป็นรอยยมิ้ อบอ่นุ ทว่าเม็ดฝนท่เี รม่ิ ตกเปาะแปะก็ลบมนั ออกไปจนหมด คาสมึ ิมองแสงแดดท่ียงั สว่างจา้ ขณะท่ีโชจิหยิบรม่ วะกาสะคนั เดิมออกมากางพลางเอ่ยบอก “คาสมึ จิ งั วนั นพี้ วกเรากลบั เรว็ กนั สกั หน่อยเถอะ” แมจ้ ะงุนงง แต่คาสมึ ิก็พยกั หนา้ ช่วยโชจิพบั ผา้ ใบ เก็บกระติก ใสต่ ะกรา้ กอ่ นจะถกู จงู มอื พาลงจากภเู ขาเหมอื นทกุ วนั แตว่ นั น.ี้ ..เกีย๊ ะค่นู นั้ ท่ีหยุดตรงบนั ไดขนั้ สดุ ทา้ ยของตีนเขาทาให้ เธอแปลกใจ ปกตโิ ชจิจะเดนิ ไปสง่ เธอทบี่ า้ น 21 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“พ่ชี าย...?” เสยี งเลก็ ๆ กลนื หายไปกบั เสียงฝน เธอมองเห็นโชจิ ย่อตวั ลงมาจนอยใู่ นระดบั เดยี วกนั กอ่ นท่ชี ายหน่มุ จะปลดหนา้ กากลาย จิง้ จอกออก.. ผมของเขาลลู่ งเพราะเปียกฝนทาใหม้ หี ยดนา้ ไหลผ่านตามแกม้ ทวา่ น่นั กลบั ไม่ไดล้ ดความงดงามไรท้ ่ตี ิของใบหนา้ นนั้ ลงเลย… คาสึมิไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอหยุดหายใจไปจริงๆ รึเปล่า แต่ ใบหนา้ ของโชจิสมบรู ณแ์ บบจนเหมือนไม่มีอย่จู รงิ เขาสวมหน้ากากลายจิง้ จอกใหเ้ ธอ ดวงตาสีเขียวราวกับแสง ของห่งิ หอ้ ยยากจะคาดเดาอารมณ์ “คาสมึ ิจงั หลงั จากวนั นี้ พ่ตี อ้ งกลบั ไปท่ที ่ไี กลมากๆ…” “พ่จี ะไม่มาเลน่ กบั หนแู ลว้ เหรอคะ” คาสมึ เิ อ่ยถามอยา่ งใสซ่ือ ท่าทางชะงกั ไปอย่างชดั เจนทาใหเ้ ธอ เรม่ิ รูส้ กึ ไมด่ ี เดก็ หญิงเปลี่ยนคาถาม “หนเู ขยี นจดหมายหาพ่ีไดไ้ หมคะ” “...” 22 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ร ะ ห ว่ า ง พ ว ก เ ข า มี แ ต่ เ สี ย ง เ ป า ะ แ ป ะ ข อ ง เ ม็ ด ฝ น อ ยู่ น า น กอ่ นท่โี ชจจิ ะพดู ออกมาอย่างยากลาบาก “คาสมึ จิ งั ท่ที ่พี ่จี ะไป ไมม่ คี ณุ บรุ ุษไปรษณียห์ รอก” หนูไปเยีย่ มพบี่ า้ งไดร้ ึเปล่าคะ คาสึมิคิด แต่อะไรบางอย่างทา ใหเ้ ธอพดู ออกไปไมไ่ ด้ “แต่พ่ีจะกลับมารับเธอ...ในวันท่ีมีงานวิวาห์จิ้งจอกอย่าง แนน่ อน” “...” “เพราะอยา่ งนนั้ จนกว่าจะถงึ วนั นนั้ ชว่ ยเก็บหนา้ กากกบั ร่มคนั นไี้ วใ้ หด้ ีดว้ ยนะครบั ” อะไรบางอย่างสะกดให้คาสึมิขยับตัวไม่ได้ ทาให้เธอไร้ เร่ียวแรงทกั ทว้ งแมแ้ ตต่ อนท่เี ขาสง่ รม่ มาใหถ้ ือ พีช่ าย… เสียงในใจของเธอกรีดรอ้ งในตอนท่ีร่างสูงโปร่งกา้ ว ออกไปยืนนอกรม่ แลว้ โชจิก็ยิม้ ในวินาทีท่ีแสงอาทิตยส์ ่องลงมาสะทอ้ นเสน้ ผมสี สว่างของเขาพอดี 23 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสึมิกะพริบตา เธอเห็นชายแขนเสือ้ ยูกาตะสะบดั พลิว้ กลาง อากาศก่อนท่เี ธอจะเหลอื ตวั คนเดยี ว โชจจิ ากไปพรอ้ มกบั สายฝนสดุ ทา้ ยในยามท่แี ดดออก ทอ้ งฟ้าหลงั ฝนแจ่มใสมาก สายรุง้ เจ็ดสีพาดผ่านเป็นทางยาว ไกลสดุ ลกู หลู กู ตา แตค่ าสมึ ิกลบั รูส้ กึ ว่ามนั ไมส่ วยเลยสกั นดิ เดียว 24 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

บทท่ี 2 ฝ น พ รา (ฉนั อยากกลบั ไปยงั สถานท่ีแหง่ ความทรงจานนั้ จนกว่าวนั ท่เี ราพบกนั จะมาถึง) 25 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

แมจ้ ะดกึ มากแลว้ แตย่ า่ นชิบยุ ะก็ยงั มคี นพลกุ พลา่ น คาสึมิในวัย 22 ปีสวมเกาะอกสีดาคลุมทับดว้ ยเสือ้ คลุมลาย จิง้ จอก เสน้ ผมสีแดงเพลิงของเธอตัดกับแสงสีรอบดา้ น ขณะท่ีบูทหนัง สน้ สงู ยิง่ ขบั ใหร้ า่ งระหงดปู ราดเปรียวโดดเดน่ จากฝงู ชน ใ บ ห น้า ส ว ย โ ฉ บ เ ฉ่ี ย ว ต า ม ส ไ ต ล ์ลู ก ค ร่ึ ง อ ม ยิ ้ม ข ณ ะ พิ ม พ์ ขอ้ ความตอบซานะและมอิ ุ เพ่อื นสาวคนสนทิ MiuMiu!: @KasumiLoveJekyll ดึกขนาดนีแ้ ลว้ ยงั ไม่กลบั บา้ น ใชไ้ ม่ไดเ้ ลยนะ!? SanaTheAngel: @MiuMiu! น่าๆ ก็คาสึมิจังต้องช่วยคุณพ่อ ยา้ ยของไปท่อี อฟฟิศน่นี า.. KasumiLoveJekyll: @MiuMiu คนท่ีอีกเด๋ียวก็มีสเตจต้อง ขนึ้ นะ่ มาพดู แบบนมี้ นั ใชไ้ ดท้ ่ไี หนกนั !? ตงั้ แต่ยา้ ยเขา้ มาอย่ใู นโตเกียว อะไรๆ ในชีวิตของคาสมึ กิ ด็ เู ขา้ ท่ี เขา้ ทางไปเสียหมด เธอจบจากโรงเรียนมธั ยมปลายช่ือดงั แลว้ เขา้ เรียน ต่อในมหาวิทยาลยั ชั้นนา เธอมีเพ่ือนท่ีดี มีสงั คมท่ีดี เดทกบั ผูช้ ายท่ีดี (ถึงจะเลิกกันไปแลว้ ก็ตาม) และล่าสุด กิจการโรงหนังของคณุ พ่อยังดี มากจนสามารถสรา้ งออฟฟิศในโรงหนงั ยา่ นชนิ จกู ไุ ด้ 26 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

MiuMiu!: @KasumiLoveJekyll คนเคา้ อตุ สา่ หเ์ ป็นห่วงนะ! KasumiLoveJekyll: @MiuMiu นดั ฮเิ ดกไิ ว้ ไมเ่ ป็นไรหรอก ทาโอยางิ ฮเิ ดกิ กค็ อื แฟนเกา่ คนนนั้ ของเธอ หลายคนมองว่าเธอกับฮิเดกิเป็ นคู่ท่ีแปลกมาตั้งแต่ไหนแต่ไ ร ตงั้ แต่การพบกนั ท่ีดเู หมือนจะเป็นไปไมไ่ ดอ้ ย่างการน่งั กินเตา้ หู้ทอดขา้ ง กนั ช่วงเทศกาลดอกไมไ้ ฟ การเดทท่เี ป็นการไปต่อแถวรอซือ้ ลิปออกใหม่ ของแบรนดด์ งั การควงแขนไปโฮสตค์ ลบั และผบั บาร์ จนถงึ เหตผุ ลท่ีเลิก กนั แบบมนึ ๆ แลว้ ยงั กลบั มาคยุ กนั ไดแ้ บบหนา้ ตาเฉยในวนั รุง่ ขึน้ มีคนเคยบอกว่า มีสองเหตผุ ลท่ีเราจะกลบั ไปคยุ กบั แฟนเก่าได้ ปกตใิ นเวลาอนั รวดเรว็ หนึ่งคือเรายงั รกั กนั อยู่ สองคอื เราไม่เคยรกั กนั เลย คาสึมิไม่รูห้ รอกว่าเป็นขอ้ ไหน แต่ช่วงเวลาท่ีคบกบั ฮิเดกิก็เป็น ช่วงเวลาท่ีเธอมีความสขุ มากเหมือนกนั ฮิเดกิก็เห็นดว้ ย และก็ไม่คิดจะ เลกิ ติดต่อกบั เธอเพียงเพราะเลกิ กนั ไปแลว้ ‘ขืนปล่อยใหย้ ยั เซ่ออย่างเธอไปตะลอนกลางคืนคนเดียว เด๋ียว มีเร่อื งแน่’ ฮเิ ดกิพดู ไวแ้ บบนนั้ ละ่ 27 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

นิว้ เรียวกดออกจากหอ้ งแชทของสองสาวคนสนิท ก่อนจะเขา้ ไปในหอ้ งแชทของแฟนเก่าซ่ึงมีหนา้ โปรไฟลเ์ ป็นฮิเดกิแลบลิน้ โชวจ์ ิวท่ี เขาไปเจาะมา จะว่าฮอตก็ฮอตอยู่หรอก แต่บางทีคาสึมิก็อดคิดไม่ได้ว่า ฮเิ ดกินะ่ แรดมากจรงิ ๆ นวิ้ เรยี วรวั ขอ้ ความลงไปขณะเดนิ หลบหลีกฝงู ชน KasumiLoveJekyll: รา้ นเดิม? HandsomeHide: รา้ นเดิม KasumiLoveJekyll: โอเค คาสึมิพาตัวเองไปถึงรา้ นท่ีว่าอย่างรวดเร็ว พนักงานตอ้ นรบั แจง้ โปรโมช่นั ว่าวนั นเี้ ลดสี้ ามารถด่ืมฟรีถงึ ช่วั โมงซนิ เดอเรลลา่ 5ได้ เร่ืองนีท้ าใหฮ้ ิเดกิหัวเสียมาก เขาโวยวายยกใหญ่ว่าทาไมมีแต่ ผูช้ ายท่ีตอ้ งจ่ายทั้งค่าเขา้ ผบั และค่าเคร่ืองดื่ม ดังนนั้ เม่ือล่วงเขา้ ราวๆ หา้ ทมุ่ ชายหน่มุ ก็เรม่ิ ม่ยุ หนา้ แลว้ “กลบั กนั เหอะยยั บา้ ” “อกี แปบนา่ ...” 28 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“กลบั เหอะ!” เขางอแง ทาใหค้ าสึมิไดแ้ ต่ถอนหายใจ โบกมือลาหนุ่มหล่อท่ี กาลงั เตน้ อยบู่ นเวทอี ยา่ งเมามนั ส์ แต่โชคไม่ดีเท่าไหร่ท่ีฝนเทโครมลงมาในตอนนนั้ ทาใหฮ้ ิเดกิส่งั ใหเ้ ธอรออย่หู นา้ รา้ น สว่ นตวั เขาจะไปยมื รม่ จากพนกั งานตอ้ นรบั มา คาสมึ กิ ระชบั เสอื้ คลมุ รูส้ กึ หงดุ หงิดขนึ้ มาโดยไม่มีสาเหตุ ตงั้ แตเ่ ม่ือไหรไ่ มร่ ูท้ ่เี ธอเรม่ิ เกลยี ดฝน คุณพ่อเคยเล่าว่าเม่ือตอนอายุหา้ ขวบเธอเคยหลงทางในป่ า แถมยงั ตากฝนอย่นู าน อาจจะเป็นช่วงนนั้ ก็ได้ คาสึมิยอมรับว่าความทรงจาช่วงพักอยู่ในชนบทส้ันๆ นั้น เลือนรางมากจรงิ ๆ เธอรูต้ ัวว่าเคยเฝ้ารอฤดูรอ้ นกับสายฝนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ วนั นึงก็ค่อยๆ ลืมเลือนเหตผุ ลไป จากท่ีเคยเฝา้ รอก็กลายเป็นความรูส้ ึก ไมช่ อบ ราวกบั วา่ การเฝา้ รอนนั้ คือแสงหิง่ หอ้ ยท่สี กุ ใสตอนกลางคืนก่อน จะหายไปเม่ือพระอาทิตยข์ นึ้ สายฝนท่ที งั้ เปียกปอนแลว้ ก็หนาว…มีตรงไหนใหเ้ ธอเฝา้ รอกนั 29 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“ฮา่ ...เปียกหมดเลย” เสยี งน่มุ ดงั ขึน้ ท่ามกลางเสยี งเปาะแปะของเม็ดฝน ชายหนมุ่ ในเสอื้ เชิต้ สีขาวเปียกช่มุ กาลงั เสยผมขึน้ ไปดา้ นบนอยู่ ท่ไี หลข่ องเขามีเสือ้ สทู พาดเอาไว้ ดอู ย่างไรกเ็ หมือนพนกั งานออฟฟิ ศมา เท่ยี วผบั หลงั เลกิ งาน มือขวาท่ีสวยจนดูเหมือนแบบวาดรูปยกกระป๋ องเบียร์ขึน้ กระดก กอ่ นท่นี ยั นต์ าสเี ขียวจะเหลอื บมามองเธอ รมิ้ ฝีปากของเขากระตกุ ยมิ้ ยมิ้ ..ท่เี หมือนเจอของถกู ใจเสียที วนิ าทีนนั้ เอง โลกทงั้ ใบของคาสมึ ดิ รู าวกบั หยดุ หมนุ ช่วั ขณะ ส่วนลึกในจิตใจของคาสึมิรูส้ ึกคนุ้ เคยอย่างประหลาด เธอจอ้ ง หนา้ เขา พยายามเคน้ สมองออกมาแตก่ น็ กึ ไมอ่ อก ในตอนนนั้ เองท่เี ขาย่นื มือออกมา “เชญิ ครบั :)” 30 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

โดยท่ีไม่รูด้ ว้ ยซา้ ว่ากาลงั จะไปไหนหรือไปกบั ‘ใคร’ กนั แน่ เธอ หยบิ มือถือขนึ้ มาพิมพข์ อ้ ความหาฮเิ ดกิ KasumiLoveJekyll: คืนนจี้ ะไปต่อนะ กลบั กอ่ นเลย เสร็จแลว้ ก็ปิดโทรศพั ท์ ไม่สนใจเสียงรอ้ ง “เฮย้ !” ดงั ล่นั จากใน รา้ นอีกเลย เธอวางมอื ลงในมือของเขาอยา่ งเป็นธรรมชาติ ผชู้ ายคนนนั้ ยิม้ เหมือนรูอ้ ย่แู ลว้ เขาโยนกระป๋ องเบียรล์ งถังขยะ ตวดั เสือ้ สทู คลมุ ศรี ษะของเธอ “เปียกหน่อยนะ” เสียงกระซิบดังขึน้ เหนือหัวทาใหค้ าสึมิรูส้ ึก ใจเตน้ แรง เธอพยกั หนา้ รบั อยา่ งว่าง่าย แลว้ วงิ่ ฝ่าฝนออกไปกบั เขา คนื นนั้ โรคโุ จ คาสมึ ิจบกบั ชายหน่มุ ปรศิ นาท่ีโรงแรม 31 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

กล่นิ หอมของเบรคฟาสตค์ ือสงิ่ ท่ปี ลกุ คาสมึ ขิ ึน้ มายามเชา้ หญิงสาวขดตัวอยู่ในผา้ ห่มพักใหญ่ รูส้ ึกมึนหัวไม่น้อยเพราะ ผ่านคืนท่ีหนักหน่วงมา เธอใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะกวาดตามอง หอ้ งเปลา่ ๆ ซง่ึ ไรว้ ่แี ววของคนอ่นื โดยสนิ้ เชงิ ทั้งห้องเรียบร้อยมาก แม้แต่เสือ้ ผ้าท่ีกระจัดกระจายบนพืน้ เม่อื คนื กย็ งั ถกู พบั วางไวต้ รงปลายเตยี งอย่างเป็นระเบียบ บนโต๊ะข้างเตียงยังมีชุดอาหารเช้าสไตลอ์ เมริกันวางเอาไว้ มีทงั้ ขนมปัง เบคอน ออมเล็ต และนา้ ผลไมใ้ นแกว้ ทรงสูงซ่ึงคาสึมิเดา เอาว่าน่าจะเป็นการส่งั จากหอ้ งอาหารของโรงแรม ในถาดอาหารไม่มีการด์ อย่างเบอรต์ ิดต่อวางอยู่ แต่คาสึมิก็ไม่ แปลกใจเทา่ ไหร่ ถงึ เม่อื คนื จะเรา่ รอ้ นมาก แต่กเ็ ป็นเรือ่ งปกตขิ องวันไนท์ สแตนดท์ ่จี ะไมต่ ดิ ต่อกนั อกี อกี อย่าง...ช่ือของเขา เม่อื คืนกเ็ รยี กบ่อยจนจาไดแ้ ลว้ ดว้ ย คาสมึ ิยกนา้ ผลไมข้ ึน้ จิบ ทานขนมปังไปสองคาก็รูส้ ึกอิ่มขึน้ มา โดยไม่เหตุผลจึงลม้ เลิกความตงั้ ใจจะกินต่อ เธอพาร่างกายท่ีเพิ่งผ่าน สมรภูมิมาหมาดๆ ไปอาบนา้ ก่อนจะนึกแปลกใจท่ีมันสะอาดเหมือน ไดร้ บั การดแู ลมาแลว้ 32 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาดว่าคนู่ อนคงเช็ดตวั ใหเ้ ธอแน่ๆ ความใสใ่ จเลก็ ๆ นอ้ ยๆ นที้ าใหค้ าสมึ ิอารมณด์ ีมากจรงิ ๆ หญิงสาวแต่งตวั ดว้ ยชดุ ของเม่ือคนื หยิบคอนซีลเลอรม์ าปกปิด คิสมาร์กบนต้นคอเพราะหลังจากนี้มีแพลนจะเข้าไปหาคุณพ่อท่ี ออฟฟิ ศต่อ เธอแต่งหน้าบางๆ ใหใ้ บหนา้ ดูมีชีวิตชีวาเหมือนคนนอน เต็มท่แี ลว้ เช็คเอาทอ์ อกจากโรงแรม ระหว่างเบียดเสียดกับญี่ป่ นุ ชนบนรถไฟ คาสึมิยังตอ้ งพิมพค์ า ขอโทษพรอ้ มสานกึ ผิดยาวเหยยี ดสง่ ไปใหฮ้ ิเดกิดว้ ย อ่านไมต่ อบ...แลว้ กไ็ ม่อ่านไมต่ อบ เธอคงโดนงอนเขา้ แลว้ จรงิ ๆ น่นั ละ่ แต่ถามวา่ จะงอ้ มยั้ ...คาสมึ เิ กบ็ โทรศพั ทล์ งไปแบบไม่ตอ้ งคิด อย่างฮิเดกิน่ะ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาลากเธอไปไหนต่อไหน เองน่นั แหละ(?) [Shinjuku station...Shinjuku…] 33 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสึมิใชเ้ วลาไม่นานจากสถานีรถไฟมาถึงออฟฟิ ศของคณุ พ่อ พนักงานท่ีโรงภาพยนตรต์ ่างรูจ้ ักเธอดี จึงยกหมวกทักทายดว้ ยความ ยมิ้ แยม้ หญิงสาวใชป้ ระตูสาหรับพนักงานเพ่ือลงไปยังออฟฟิ ศท่ีอยู่ ชนั้ ล่าง สภาพขา้ วของท่ียงั ไม่เป็นระเบียบเรียบรอ้ ยนกั บ่งบอกว่าชูโตะ ยงั จดั ของไมเ่ สรจ็ ดี “คาสึมิ? กินอะไรมารึยังลูก ” ชูโตะโผล่หน้าออกมาจากลัง สนี า้ ตาล ทา่ ทางแจ่มใสเหมอื นไปเจอเรือ่ งอะไรดีๆ มา “ทานมานดิ หน่อยแลว้ คะ่ ” หญิงสาวตรงเขา้ ไปหอมแกม้ คณุ พ่อ ก่อนจะหยิบเสือ้ ผา้ สารองในล็อคเกอรด์ า้ นในสดุ ออกมา “ขอใชห้ อ้ งนา้ หน่อยนะคะ” “เม่อื คืนลกู ไม่ไดก้ ลบั บา้ นเหรอ?” “ไปเท่ยี วกบั ฮเิ ดกมิ าค่ะ” แลว้ ก็ทงิ้ เขาไวก้ ลางทางดว้ ย… ชโู ตะพยกั หนา้ รบั อย่างไม่ติดใจอะไรอีก เพราะเขากบั ฮิเดกิก็ถือ เป็นคนคนุ้ เคย เจอกนั บอ่ ยอย่แู ลว้ 34 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสมึ ิเปล่ียนมาสวมเสือ้ ครอปกบั มนิ ิสเกิรต์ สเี หลืองอ่อนเขา้ กบั อากาศรอ้ นของวนั นี้ เธอออกมาจากหอ้ งนา้ พบว่าคณุ พอ่ ยงั ดอู ารมณด์ ี อย่มู าก หญิงสาวเลิกควิ้ “เกดิ เรอ่ื งอะไรดีๆ ขนึ้ เหรอคะ?” “คอื วา่ นะ...” ชโู ตะเร่มิ เลา่ ดว้ ยนา้ เสียงตนื่ เตน้ เรื่องของเร่ืองก็คือ มีลูกค้าใจป๋ า(ตามคาของคุณพ่อ) เหมา โรงหนงั ของครอบครวั โรคโุ จเอาไวท้ กุ คืนจนจบหนา้ รอ้ น “เขาช่ือเฮนร่ี พอ่ คิดว่าคงเป็นชาวต่างชาติ” “ไมน่ า่ ละ่ กระเป๋ าหนกั เชยี ว” “เราไม่ตอ้ งกลวั ขาดทนุ แลว้ ละ่ ” คณุ พอ่ แทบจะเตน้ ราไปรอบๆ จนคาสมึ ิหวั เราะออกมา “จรงิ สิ! เขาบอกวา่ จะเขา้ มาเลือกหนงั บ่ายนี้ ลกู อยคู่ ยุ กบั เขาได้ รเึ ปลา่ ?” “ไดส้ คิ ะ” 35 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

และเพราะอย่างนั้น คาสึมิจึงสวมสูทแบบแคชวลลายสก็อต สีเทาทบั เสือ้ ขา้ งในอีกหนึ่งชนั้ แต่งหนา้ ใหม่ ปรบั ลคุ ใหด้ ทู างการขึน้ มา อกี เลก็ นอ้ ย เม่อื ถึงเวลานดั กเ็ ขา้ ไปน่งั รอในหอ้ งรบั รองดว้ ยมาดสาวสวยวยั ทางานน่าเช่อื ถือ พอเข็มนาฬิกาเคลื่อนเขา้ เลขหน่ึง ลกู คา้ คนสาคญั ก็เปิดประตู หอ้ งเขา้ มาพอดี หญิงสาวลกุ ขนึ้ ทกั ทายกอ่ น “สวัสดีค่ะเฮนรี่ซัง ฉัน โรคุโจ คาสึมิ เป็นตัวแทนจากโรงหนัง โรคโุ จ จะดแู ลคณุ ตลอดทงั้ บา่ ยวนั นคี้ ่ะ” ร่างระหงคอ้ มตัวลงตามมารยาท ก่อนท่ีเสียงของเขาจะทาให้ เธอกระชากเปลือกตาขนึ้ มาดว้ ยความตกใจ “ดูแลเลยเหรอ...อืม ถ้างั้นเร่ิมจากไปหาอะไรทานกันมั้ยครบั ผมหิวมากเลยละ่ ” ไม่ใช่เพราะเสียงของเขานุ่มมาก...แต่เป็นเพราะมันคือเสียงท่ี เธอไดย้ ินมาทงั้ คืน คาสมึ ิเหยยี ดตวั เต็มความสงู อยา่ งรวดเรว็ 36 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ใบหนา้ ท่หี ลอ่ เหลาอยา่ งรา้ ยกาจประดบั ไปดว้ ยรอยยมิ้ ภาพความทรงจาของเม่ือคนื ยอ้ นเขา้ มาในหวั เป็นฉากๆ ‘อา๊ ---ตรงนนั้ ---คณุ อา---’ ‘เจคลิ ’ ‘อะ๊ !’ ‘เรียกผม...วา่ เจคลิ ’ ‘เจเจ---’ “ผม เฮนรี่ เจคลิ ฝากตวั ดว้ ยนะครบั :)” 37 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หาอะไรทานกันท่ีว่า ก็คือคนสองคนท่ีมาน่ังกินการิการิคุงด้วยกันใน สวนสาธาณะ อันท่ีจริงตอ้ งพูดว่า มีเพียงเจคิลเท่านั้นท่ีกิน ส่วนคาสึมิเปิด แทบ็ เลต็ รอเขาเลอื กหนงั อยา่ งสภุ าพตา่ งหาก เธอวางหนา้ ไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าควรทาตวั มีพิธีการต่อไปดีรึควร พดู คยุ กนั สบายๆ มากขนึ้ … “ไม่กนิ เหรอครบั ?” เจคิลเลกิ ควิ้ ถาม “คลายรอ้ นไง” “ฉนั ไมค่ ่อยชอบนะ่ คะ่ ” “เหรอ...” เขามีท่าทางแปลกใจมาก แตก่ ก็ นิ ตอ่ โดยไมพ่ ดู อะไร อนั ท่จี รงิ คาสมึ กิ ไ็ ม่แน่ใจว่าทาไมเธอถงึ ไมช่ อบกินเจา้ ไอศกรีมน่ี ทงั้ ท่ีมนั ฮติ มากๆ ในหม่วู ยั รุน่ แมแ้ ต่มอิ ทุ ่เี ครง่ ครดั เรื่องการดแู ลตวั เองยงั แอบกินเป็นบางครงั้ เลย! ก็แค่...เหมือนเคยชอบกินมากๆ แลว้ ก็เลิกชอบไป แคน่ นั้ เอง “เฮนรีซ่ งั ...” “เรียกว่าเจเจอย่างเดิมเถอะครบั ผมก็จะเรียกเธอว่าคาสึมิจัง เหมือนกนั ” 38 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หญิงสาวกะพรบิ ตาสองสามครง้ั เร่มิ เขา้ ใจว่าเจคิลตอ้ งการให้ บรรยากาศระหว่างพวกเขาผอ่ นคลายในท่สี ดุ “เจเจอยากดหู นงั เร่ืองอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ เพราะเหมาโรง ทงั้ ฤดรู อ้ น ดงั นนั้ อาจจะมีบางเร่อื งท่ตี อ้ งไปขอเชา่ ลิขสทิ ธิม์ า” “คาสมึ ิจงั ชอบแนวไหนละ่ ครบั ?” “เอ๊ะ…” ในตอนนนั้ เธอถามแบบนนั้ เพราะไม่เขา้ ใจว่าความชอบของเธอ เกี่ยวอะไรกบั เรอ่ื งนี้ แต่อีกหน่งึ สปั ดาหถ์ ดั มา เธอก็รูค้ าตอบ เป็นเพราะเจคลิ เหมาโรงหนงั เอาไวเ้ ดทกบั เธอ แรกๆ เขาอา้ งว่าชวนเธอมาดดู ว้ ยเพราะดคู นเดียวมนั เหงา แต่ หลงั ๆ ทงั้ สองคนเร่มิ พดู คยุ กนั มากขึน้ และตงั้ แต่เม่ือไหรไ่ ม่รูท้ ่ีคาสึมิรอ คอยชว่ งเวลามฟู ว่เี ดทของพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ ก็เหมือนกบั สุนขั จิง้ จอกท่ีโดนเจา้ ชายน้อยฝึกจนเช่ืองและเฝ้า รอเวลาสโ่ี มงเยน็ … เจคลิ กล็ อ่ ลวงใหเ้ ธอชนิ กบั การมีเขาเหมือนกนั ไม่มผี ดิ เลย 39 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ใกลจ้ ะหมดฤดรู อ้ น วนั นคี้ าสมึ มิ นี ดั ชอ้ ปปิง้ กบั ฮิเดกิ รา่ งสงู โปรง่ ของฮิเดกิยืนโดดเด่นอย่ใู นแฟช่นั เสือ้ หนงั กบั กางเกง ยีนสข์ าดๆ หวั สีทองกบั รอยเจาะตามตวั ทาใหเ้ ขาดเู หมือนพวกแยงกีอ้ ยู่ มาก ดงั นนั้ กวาดตามองหาแปบเดียวกเ็ จอแลว้ “ยยั บา้ ทางน!ี้ ” เขาโบกมือสง่ เสียงทกั ทายจนคนรอบขา้ งตกใจไปตามๆ กนั ไม่รูจ้ ะตกใจออร่ารา่ เรงิ ขดั กบั ลคุ หรือตกใจหนา้ ตาท่ีดไู ม่เขา้ กบั ถงุ สชี มพหู วานในมอื กอ่ นด.ี .. “แอบไปซอื้ มาก่อนเหรอ” คาสมึ ยิ ีหวั เขาท่ไี ม่มมี ือมาหา้ ม “ก็เธอชา้ !” บ่นจบก็ควงแขนหงุงหงิงไปในตรอกลับย่านชินจูกุซ่ึงมีร้าน เสือ้ ผา้ สวยๆ มากมาย แต่ไม่ค่อยมีใครรูจ้ ักนักเพราะเป็นรา้ นสาหรบั โลคอล กว่าจะออกมาจากรา้ นก็บ่ายมากแลว้ ฮิเดกิลากเธอไปซือ้ เตา้ หู้ ทอดจากรา้ นรถเข็นแถวนนั้ ก่อนจะมาน่งั ชันเข่ากินแถวกาแพงมืดๆ ใน ตรอกแห่งหน่งึ เหมือนพวกเดก็ หนเี รยี นไมม่ ผี ิด 40 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

ชา่ งแตกต่างจากเจคลิ ท่ใี หล้ คุ พนกั งานออฟฟิ ศผจู้ รงิ จงั ฮิเดกิดู เหมือนอนั ธพาลมาก (แต่จริงๆ เขาต่อยตีคนซะท่ีไหน ออกจะเป็นมิตร ต่อเพ่อื นรว่ มโลก!) “เย็นนี้ขากลับจะแวะไปหาโต้ซัง6ด้วย ไม่ได้เจอนานแล้ว” ฮเิ ดกิเปรย “เอาสิ คณุ พอ่ บน่ คิดถึงนายพอดีเลย” “คนื นไี้ ปต่อปะ? ไม่ไดไ้ ปเท่ยี วกนั นานแลว้ ” “ไม่ว่าง มีนดั ” “อีกแล้วเหรอหล่อน!?” ชายหนุ่มโวยวาย ขยาถุงเตา้ หู้ในมือ กอ่ นจะเขวยี้ งมนั ลงถงั ขยะขดั กบั ท่าทางท่จี ะเขวยี้ งลงพนื้ มาก “ช่วงนีช้ วนไปข้างนอกทีไรก็บอกว่ามีนัด สารภาพมา แอบมี แฟนใชป่ ะ!?” “ไมใ่ ชส่ กั หนอ่ ย!?” ฮิเดกิเร่ิมงอแงขึน้ มาแลว้ แต่ไม่ใช่เพราะความหึงหวง คาสึมิรูด้ ี วา่ เขาแคเ่ ป็นหว่ งเธอมากๆ เทา่ นนั้ เอง 41 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

แต่ท่ีเธอไม่กลา้ เลา่ ใหฟ้ ังน่ะ เพราะกลวั ฮิเดกิจะหวั รอ้ นกวา่ เดมิ ถา้ รูว้ ่าคนท่ีเธอคยุ ๆ อย่ตู อนนีก้ ็คือคนเดียวกบั ท่ีทาใหเ้ ธอทิง้ เขาไวท้ ่ีผับ เม่อื คืนนนั้ ไงละ่ ! “ว่าไง จะบอกไดร้ ยึ งั ยยั บา้ !” “คอื …” “ไอห้ มอน่นั มนั เป็นใครวะ!?” “ผมเองครับ” เสียงน่มุ ๆ ดงั ขึน้ พรอ้ มกบั มอื ท่รี วบตวั คาสมึ ิเขา้ ไปกอด ความอบอุ่นท่ีไดร้ ับอย่างกระทันหันนั้นทาใหใ้ จของเธอเต้น แรงมากจนเหมือนจะระเบิดออกมา สมั ผสั ท่ีคนุ้ เคยทาใหร้ ูด้ ีเลยว่าใคร กาลงั กอดเธออยู่ “แก---ไหงหนา้ เหมือนฉนั วะ!?” “กรุณาหยดุ ย่งุ กบั เธอดว้ ยครบั ” คาสึมิถูกกดให้ใบหน้าไปซบอกของเขา จึงไม่ทันเห็นแววตา สเี ขยี วท่เี ปลย่ี นเป็นสีแดงเรืองรองทา่ มกลางตรอกมดื ไรแ้ สง “เพราะสาวน้อยคนนี.้ ..เป็ นของผม” 42 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

หลงั จากนนั้ คาสมึ กิ ไ็ ดย้ นิ เสยี งโวยวายของฮิเดกิยกใหญ่ แต่ขา ยาวๆ ของเจคลิ กพ็ าเธอออกมาจากตรงนนั้ อย่างรวดเรว็ รูต้ วั อีกทีทงั้ สองคนกม็ าน่งั อย่กู ลางรา้ นขนมช่อื ดงั แถวนนั้ แลว้ เจคิลส่งั ขนมไปสองสามอย่างตามความชอบของเธอ ท่าทาง ยมิ้ หวานแตเ่ ชือดเฉือนน่นั ทาใหค้ าสมึ ิรูส้ กึ ตวั เล็กลีบลงเหลือสองนวิ้ “คาสมึ จิ งั ไปทาอะไรในตรอกมดื ๆ แบบนนั้ เหรอค---” “ฮิเดกไิ มใ่ ช่คนไมด่ นี ะ!” หญิงสาวรวบรวมความกลา้ ขดั ขนึ้ ก่อน ดวงตาสีม่วงกลมแป๋ วชอ้ นมองเจคิลอย่างตอ้ งการใหเ้ ช่ือเขา จรงิ ๆ “เป็นเพ่ือนกนั มานานแลว้ ถึงเขาจะดูเหมือนแยงกีแ้ ต่ก็ไม่เคย ทาเรื่องอะไรไม่ดีเลยจริงๆ แค่ไปน่งั กินเตา้ หูท้ อดกันแถวนัน้ เพราะมัน เงียบดเี ท่านนั้ เอง” “...” “ฮิเดกิน่ะ เห็นแบบนั้นแต่ใจดีมาก เขาเคยกางร่มให้ลูกแมว ตอนฝนตก แถมยงั เคยชว่ ยพาคณุ ยายขา้ มถนนดว้ ย” 43 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“....” “ทัง้ ชวนกันทาเร่ืองบา้ ๆ เขา้ ใจผูห้ ญิงแถมยังสามารถชอ้ ปปิ้ง ดว้ ยกนั ได้ เป็นเพ่อื นท่อี ย่ดู ว้ ยแลว้ สบายใจมากเลยคะ่ ” อณุ หภูมิติดลบท่ีเหมือนจะแผ่ออกมาจากตวั เจคิลมากกว่าเดิม ทาใหค้ าสมึ ยิ ่นคอลงอีก เจคิลประสานมือไวใ้ ตค้ างดว้ ยทา่ ทางผดู้ ีมาก “ฮเิ ดมิจงั รูร้ เึ ปลา่ ครบั ว่าผมโกรธเร่อื งอะไร” หญิงสาวสา่ ยหนา้ “เป็ นห่วงท่ีไปอยู่ในสถานท่ีแบบนั้นกับผู้ชายคนอ่ืนน่ะ มัน ก็ สว่ นนึงครบั …” เจคิลเว้นจังหวะให้พนักงานเสริ์ฟแพนเค้กเล็กน้อย ก่อนท่ี มอื ขาวจะหยิบนา้ เช่ือมมาเทแลว้ เอ่ยตอ่ “แต่หลักๆ เลยคือ ผมไม่ชอบให้คาสึมิจังพูดถึงผู้ชายคนอ่ืน ครบั หงึ ” “!?!?!?” 44 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“คราวหนา้ น่ะ ไม่ว่าจะทาเร่ืองบา้ ๆ หรือชอ้ ปปิ้ง ก็อยากใหเ้ ธอ มาชวนผมนะ” เจคลิ พดู ทงั้ หมดน่นั ออกมาดว้ ยใบหนา้ เรียบเฉยคลา้ ยกาลงั พดู เรื่องลมฟ้าอากาศ เขาตัดแพนเค้ดแบ่งใส่จานของเธอด้วยท่วงท่า สงา่ งามเสยี ดว้ ยซา้ สว่ นคาสมึ ินะ่ เขินจนนอ็ กเอาทไ์ ปแลว้ เธอน่งั ทานขนมท่ีเจคิลตักมาให้ รูส้ ึกความหวานในปากไม่เท่า ความรูส้ กึ ‘ยบุ ยบั ’ กบั ‘มบุ มิบ’ ในใจตอนนเี้ ลยสกั นิด เจคิลดูเหมือนจะรู้ เขาจึงกระตุกยิม้ อย่างพอใจ ส่วนดวงตาสี เขยี วเหมือนแสงห่ิงหอ้ ยน่นั ทอประกายเอน็ ดู เขาตดั สนิ ใจเลกิ แกลง้ เธอดว้ ยการเปลีย่ นหวั ขอ้ สนทนา “คาสมึ ิจงั ชอบเทศกาลดอกไมไ้ ฟรเึ ปลา่ ?” “คะ?” “เม่ือวันก่อนผมเห็นโฆษณาเทศกาลดอกไม้ไฟของหมู่บ้าน เล็กๆ ในชนบทบนบล็อคท่องเท่ยี วน่ะ เห็นวา่ เพราะอยใู่ นชนบทเลยมีวิถี ดงั้ เดมิ เหลืออยคู่ ่อนขา้ งเยอะ” 45 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“อ๋อ---น่าสนใจนะ” “เราไปกนั มยั้ ?” “...” “...” “...” “...” “ชวนเดทเหรอ?” “ครบั ” คายอมรบั ง่ายๆ น่นั ทาใหค้ าสมึ นิ ่ิงไปกอ่ นจะหวั เราะออกมา “เอาสคิ ะ ระหวา่ งทางก็แวะท่ีเท่ยี วดงั ๆ ตามหวั เมืองดว้ ยเลย” “คิดเหมือนกันเลยครบั แลว้ ก็เอาหนังสือไปดว้ ย เผ่ือมาอ่าน ดว้ ยกนั ตอนกลางคืนในเรียวกงั ...” เจคิลเร่ิมร่ายแผนการท่องเท่ียวของเขาก่อนจะถูกขัดขึน้ ด้วย เสียงหวานๆ ของคนหายเขินแลว้ 46 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

“แตก่ ่อนจะถึงขนั้ นนั้ นะ่ ” คาสมึ ิดดู นา้ แอปเปิล้ ในแกว้ ของเธอจนหมดแลว้ ชอ้ นตามองเขา ในมมุ 45 องศาพอดบิ พอดี “คนื นไี้ ปโรงแรมกบั ฉนั กอ่ นไหมคะ เจเจ?” เจคลิ เลกิ ควิ้ ใหต้ าย..เขากาลงั โดนย่วั ! คืนนนั้ เจคิลมาสง่ คาสมึ ิหลงั เท่ยี งคืนไปแลว้ ชูโตะท่ีกาลังจะเขา้ นอนหาวหวอดขณะเดินลงมาตรวจความ ปลอดภยั ของลูกสาว ท่าทางเหน่ือยอ่อนของเธอทาใหช้ ายวัยกลางคน ไมซ่ กั ไซไ้ ลเ่ รียงว่าเธอไปไหนมา หากส่งั ใหเ้ ธออาบนา้ อ่นุ แลว้ เขา้ นอน “จรงิ สิ คาสมึ ิ” เขารง้ั สาวนอ้ ยท่กี าลงั เดินขนึ้ บนั ได “คะ?” “มีของของลูกปนไปกับลังกระดาษตอนยา้ ยของเขา้ ออฟฟิ ศ ดว้ ย พ่อเอากลบั ไปวางไวบ้ นโต๊ะใหแ้ ลว้ ละ่ ” 47 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

คาสึมิเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูห้องมาพบว่ามันคือร่ม วะกาสะเก่าๆ คันหนึ่ง กับอะไรบางอย่างท่ีถูกห่อไว้ด้วยกระดาษสี นา้ ตาลหลายชนั้ คาสมึ ินึกอยากเปิดดู แต่เธอก็ง่วงเกินไป เธอตัดสินใจทิ้งพวกมันไว้ก่อนแล้วเข้านอน พรุ่งนี้มีงาน มากมายท่ีเธอตอ้ งทาล่วงหนา้ เพ่ือไม่ใหค้ ุณพ่อลาบากมาจัดการแทน ช่วงท่เี ธอกบั เจคิลไปเท่ยี ว ทา่ มกลางความเงียบสงบของราตรี คาสมึ ฝิ ัน… ฝันวา่ เธอยอ้ นกลบั ไปสฤู่ ดรู อ้ นเม่ือปีนนั้ ในผืนป่ากวา้ งสดุ ลกู หลุ กู ตา บนบนั ไดท่ที อดตวั สงู ขึน้ ไปภเู ขา เ ธ อ ม อ ง เ ห็ น แ ส ง ห่ิ ง ห้อ ย สี เ ขี ย ว เ รื อ ง ร อ ง ก ล า ง ค ว า ม มื ด เหมอื นกบั ดวงตาของใครบางคน 48 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก

49 | ง า น วิ ว า ห์ จิ้ ง จ อ ก