อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน

101/160คงเปน็ ไปไมไ่ ด้ และโฟมเองกด็ ูเหมอื นวา่ จะลืมเรอื่ งนนั้ ไปหมดแลว้ ฉนัเหมือนไมม่ ีตัวตนในสายตาของโฟมเลยสกั นดิ จรงิ ๆ นะ สายตาอนั เฉยชาของโฟมบอกฉันแบบนั้น ฉันตอ้ งพยายามขม่ อารมณ์ และถา้ ฉนั ไม่ไดค้ ดิ ไปเอง ฉันว่าโฟมเองกเ็ หมือนตั้งใจทำทุกอย่างใหฉ้ ันเหน็ พร้อมสายตาหมางเมิน จรงิ ๆ แล้วฉันไมค่ วรร้สู ึกอะไรเลยใช่มย้ั ในเมื่อฉนั มีซีทแ่ี สนดีอยแู่ ลว้ ในใจ ถงึ แม้วา่ในใจฉนั จะแอบชอบโฟมแคไ่ หน แต่ฉันควรจะหกั ห้ามใจ ฉนั ไมค่ วรหาเรอื่ งใสต่ ัวให้มากไปกวา่ นี้ ฉนั พยายามกม้ หน้ากม้ ตา ทำงาน งานงานและงาน ไมพ่ ยายามหาเรือ่ งใส่ตัว พกั เที่ยงก็โทรหาซตี ลอด พยายามคยุ กับซี เพ่อื ท่ีฉันจะไดไ้ ม่คดิ อะไรบา้ ๆอีก ตกเยน็ ถา้ ไม่มอี ะไรตอ้ งทำกร็ บี กลบั บา้ นทันที ไมห่ าเร่ืองอย่ทู ำงานท่ีออฟฟสิ ถ้าไมจ่ ำเปน็ สองสามอาทตยม์ านี้ ฉันไม่ค่อยได้เหน็ หรือได้เจอโฟมเลย ได้ขา่ วมาวา่ โฟมไปดงู านที่ญป่ี ุน่ สองอาทติ ย์ ฉนั ควรจะโล่งใจสินะ ที่ไมต่ ้องคอยหลบหนา้ โฟมเพราะโฟมไมอ่ ยู่ตั้งสองอาทิตย์แบบน้ี แต่ในใจของฉนั ยงั คงมีหน้าโฟมผดุ ข้นึ มาตลอดเวลาแบบน้ี ทำไมฉันตอ้ งชอบโฟมขนาดน้ีดว้ ยนะ ทัง้ ๆท่ตี วั ฉันเองกม็ ีซีอยแู่ ลว้ ท้ังคน ฉันน่มี นั ไมไ่ ดเ้ รื่องเลยจริงๆ สองอาทิตย์ผ่านไปอยา่ งหวานๆ ปนขม ซีกบั ฉันเจอกันวันเวน้ วัน ซงึ่มันนา่ จะทำใหฉ้ ันมคี วามสขุ สินะ ซงึ่ ฉันกย็ อมรับว่าเวลาอยู่กับซีฉนั กร็ ้สู กึ มี

102/160ความสุขดี แตพ่ อได้อยคู่ นเดียวหรือมาทำงานท่อี อฟฟิสแล้วเนยี่ความร้สู ึกแบบนัน้ ก็เปลีย่ นไปทันที และวันนีเ้ ป็นอกี วนั ทฉี่ ันแอบรอคอย เพราะไดข้ า่ ววา่ โฟมจะกลบั มาทำงานวันน้ี แตต่ ลอดเชา้ จนบ่ายฉันยงั ไมเ่ ห็นโฟมที่ออฟฟิสเลย การเป็นหวั หนา้ คนนกี่ ็ดเี หมอื นกนั นะมแี ตค่ นมาลอ้ มหน้าลอ้ มหลงั จะเขา้ งานกโ่ี มงก็ได้ จะไปไหนกไ็ ด้จะกลบั กโ่ี มงก็ได้ ดเู ป็นงานสบายซะจริง เมื่อฉนั เคลยี ์งาน โดยการโทรตดิ ต่อประสานงานทุกสิ่งตามลสิ ทจ่ี ะตอ้ งทำ เพราะอีกไมก่ ี่วันฉันจะตอ้ งไปถา่ ยโฆษณาท่ีหัวหิน หลงั จากทีโ่ ทรตดิ ตอ่ ทกุ อย่างเรยี บรอ้ ยแล้ว ความเหนอื่ ยล้าบวกกบั อารมณเซง็ ๆ ทำให้ฉันหยิบกล่องบหุ รี่จากในกระเป๋า เดนิ ขึ้นลฟิ ท์และตอ่ บันไดข้ึนไปท่ีชน้ั ดาดฟ้า ท่ๆี โฟมเคยพาฉันข้นึ มาเม่อื คนื นน้ั สภาพดาดฟ้าตอนนี้ตา่ งกับคืนนนั้ เยอะ สพี ืน้ ปูนดดู า่ งๆ ดำๆ สขี องโซฟาก็ดซู ีดลงไปนิดนึง อาจจะเพราะจากพลังแสงแดดท่ีส่องโลมเลยี ลงมาแต่ถึงแม้จะดสู ีไม่สดใสเหมือนตอนกลางคนื แต่ที่น่ีกม็ ที ุกอยา่ งครบครันเปลยวนสีขาวน่านอนถกู ผูกเอาไว้กบั เสาสองเสาทถ่ี ูกฝงั อยูใ่ ตพ้ นื้ อย่างตง้ั ใจ ถึงแม้บรรยากาศจะดเู หงาไปบา้ งเพราะมีแต่เสยี งลมและแสงแดดนอ้ ยๆ ที่อยเู่ ปน็ เพอ่ื นฉนั ในตอนนี้ แต่ก็ดกี วา่ น่งั หลังแขง็ อยทู่ ่โี ต๊ะทำงานด้านล่าง แต่ยงั ไงกย็ ังถอื ไดว้ า่ เป็นท่พี กั ผอ่ นชน้ั ดเี ลยล่ะ ในเวลาทำงานแบบนี้ฉันตัดสินใจเดินไปนงั่ ทีโ่ ซฟาตัวเดมิ ที่เคยนั่งกบั โฟมวนั น้ัน ทัง้ หนงั สือและ

103/160ชุดสเตอรโี อทวี่ างรอคนมาใช้ กถ็ กู ฉนั ใช้บริการไปซะครบครัน ซดี เี ปน็ สิบๆ แผน่ วางระเกะระกะอยแู่ บบไมม่ ีระเบียบ ฉันเลือกเพลงคลาสสคิ ข้นึ มาเปิดฟังแผน่ นงึ ก่อนจะคอ่ ยๆ หยบิ มวนบหุ ร่ีขึน้ มาจุดสูบตัวนงึ บา่ ยๆแบบน้ี ยังไมค่ อ่ ยมีใครข้นึ มาสบู บหุ รเ่ี ท่าไหร่ ฉนั เลยไดน้ ง่ั ปลอ่ ยใจคนเดยี วอย่หู ลายสบิ นาที ลมเออื่ ยๆ ยามบ่ายแกๆ่ ทำเอาฉันเคลม้ิ แตย่ งั ไม่ทนั จะได้หลับตาฉนั กไ็ ด้ยนิ เสียงคนเดนิ ข้นึ มาและกำลงั ใกลเ้ ขา้ มาจากทางดา้ นหลัง ดว้ ยสัญชาตญาณ ฉนั รบี หันไปมองโดยไมร่ ู้ตวั “โฟม” ฉันเรยี กชอื่ โฟมออกไปอกี ดว้ ยความตกใจ แต่กต็ ้องรีบหันกลบั มาทันที เพราะไมก่ ล้าแมแ้ ต่จะสบตาโฟม โฟมเดนิ เอามือลว้ งกระเป๋ากางเกงตรงเข้ามาหาฉัน กอ่ นจะทิง้ ตวันั่งลงบนโซฟาขา้ งๆ ฉนั “แอบหลบั ในเวลางานเหรอ” โฟมพดู ก่อนจะเอือ้ มมือมาแย่งบุหรีท่ ี่ฉันใชส้ องน้วิ คบี อย่ไู ปสบู ต่อหน้าตอ่ ตาแบบไม่ใส่ใจว่าเจ้าของเขาจะว่ายงั ไงฉนั มองโฟมดว้ ยสายตางงมากมาย เพราะตามอารมณน์ ายนไี่ มค่ ่อยจะถกู จริงๆ นะ เดีย๋ วดเี ดี๋ยวร้าย แถมกอ่ นหน้านี้ก็ไมย่ อมคยุ กับฉนั ต้งั นาน แลว้อยดู่ ๆี นกึ จะดี ก็ดีแบบน้ี ซะง้ัน

104/160 “อะๆ ทำหนา้ งกอกี ไม่ดูดกไ็ ด้ อ่ะคืนๆๆ” พูดจบโฟมก็ซ๊ีดบุหรขี่ องฉนั ท่ีอยใู่ นมอื เข้าปอดไปเตม็ แรงสองสามที จนเหลอื แต่กน้ กรองกอ่ นจะส่งมาให้ฉนั ฉันย้มิ เพราะร้สู ึกขำแบบไม่รูต้ ัว โฟมเนีย่ ชอบทำอะไรแบบนเ้ี ร่อื ยเลย “แลว้ โฟมละ่ งานยุ่งเหรอ ไมค่ อ่ ยไดเ้ จอกนั เลยนะ” ฉนั เปน็ ฝา่ ยเอย่ ปากพดู บา้ ง มือสองขา้ งทว่ี า่ งอยู่กเ็ อามาหมุนแหวนที่ซีซ้ือให้เล่นไปมาต้ังแตไ่ ด้แหวนมา ฉันทำแบบน้ีเวลาอยสู่ องเวลาคอื เวลาทไี่ มร่ ้จู ะทำอะไรกับเวลาทร่ี ูส้ ึกดี หรือตืน่ เตน้ แค่นั้นแหละ่ คงไม่ตอ้ งบอกนะว่าเวลานี้ฉันกำลงั ร้สู กึ แบบไหนอยู่ “กย็ งุ่ เป็นปกติแหละ่ ” โฟมบอก ก่อนจะคว้ามือข้างทสี่ วมแหวนวงน้ันของฉนั ขึ้นมามองจ้องเพง่ พินิจ “พแี อนด์ซีเหรอ?.. ฮึ” พดู จบกป็ ล่อยมืฉนั ใหร้ ่วงหลน่ ไปแบบไม่สนใจใยดมี นั อกี เลย แล้วกเ็ ปลี่ยนไปเอามอื ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบบหุ รี่ของตวั เองข้ึนมาจดุ สบู บา้ ง “ที่เราไม่ได้เจอกนั เพราะเราไมอ่ ยากเจอพราวเองแหละ่ ” โฟมพน่ควนั ออกจากปากก่อนจะพดู ประโยคเมอ่ื กอ๊ี อกมา แต่ประโยคนข้ี องโฟมทำเอาฉันรู้สึกหนา้ ชาอย่างบอกไม่ถกู

105/160 “นโี่ ฟม เกลยี ดเราขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถามออกไปอยา่ งท่ใี จอยากรู้ “ไมไ่ ด้เกลยี ด แคไ่ ม่อยากเจอ เรามนั พวกฟนั แลว้ ท้งิ ไง ฟังดูแย่ดีปะ่ย่งิ สวยๆ อยา่ งพราว เราย่ิงอยากไดแ้ ลว้ กท็ ้ิงหลายๆ รอบเลย ” จู่ๆ โฟมก็บอกฉันแบบน้นั ฉนั ยิ่งรู้สึกปวดแปล๊บที่ใจ แคค่ ดิ ถึงเร่อื งนนั้ ฉันกร็ ูส้ ึกแย่จะตายอยแู่ ลว้ แตท่ ำไมโฟมจะต้องมาทำเปน็ พูดแบบน้ีดว้ ยนะ ไม่ต้องพดู หรอก แค่แสดงออกฉันก็เขา้ ใจแลว้ “ไม่เปน็ ไรหรอกโฟม คนใจงา่ ยอยา่ งพราวมนั กต็ ้องเจอแบบนแ้ี หละ่สมควรแล้วล่ะ” ฉันพูดจบก็ลุกและวิง่ เขา้ ตัวตึกและลงไปบนั ได วิ่งตรงไปที่หอ้ งน้ำทนั ที ปลอ่ ยให้โฟมนั่งอยูต่ รงน้ันคนเดยี ว คำพูดแย่ๆ ของโฟมทำรา้ ยจติ ใจของฉันอย่างแรง ฉนั มันโงเ่ องใช่มยั้ทคี่ ดิ ว่าเรอ่ื งคืนนัน้ มันเป็นเรอ่ื งพเิ ศศที่เกิดขน้ึ ระหว่างฉันกบั โฟม ฉนั มนัใจงา่ ยเองทยี่ อมมอี ะไรกบั โฟมในคนื น้นั และฉนั อีกนัน่ แหละ่ ท่ีคดิ ไปเองทง้ั นั้น ที่คดิ วา่ โฟมจะรูส้ ึกแบบเดียวกบั ฉนั ทั้งๆ ที่โฟมกแ็ ค่เหน็ ฉันเปน็ของเลน่ สนุกๆ สมนำ้ หนา้ ตวั เองจรงิ ๆ ฉันปาดนำ้ ตาด้วยมือขา้ งทใ่ี ส่แหวนของซี แสงวาบวับจากแหวนของซีทำใหฉ้ ันคิดได้ ฉนั จะตอ้ งพยายามลมื เรอื่ งคืนน้นั ให้ไดส้ ิ และฉันจะตอ้ งพยายามไม่คิดอะไรกับคนทเ่ี ป็นสเป็คแบบโฟมให้ได้ ฉนั จะตอ้ งหยุดความรสู้ ึกหลายใจแบบนัน้ ให้ไดจ้ รงิ ๆ นะ ฉันควรจะมซี แี ค่คนเดียวเทา่ น้นัในใจ

106/160 ฉนั นง่ั รอจนน้ำตาเหอื ดแหง้ เสียงสะอน้ื ไม่เหลืออยใู่ นลำคอ จงึ ค่อยกดโทรศัพทอ์ อกไปหาซี เวลาแบบน้ี จะมีใครทำใหฉ้ ันร้สู กึ สบายใจและปลอดภยั ไดเ้ ท่าซีละ่ “ทำอะไรอยู่จ๊ะตัวเอง” ฉนั ถามดว้ ยนำ้ เสยี งทพ่ี ยายามข่มอารมณใ์ ห้เหมือนไมม่ ีอะไรเกดิ ขึน้ “ดโู ปรเจค็ ตวั ใหมอ่ ย่จู ๊ะ ทร่ี กั ล่ะ” น้ำเสียงอนั คนุ้ เคยของซที ำใหฉ้ ันรู้สกึ ดขี ึ้นมาได้จริงๆ แตก่ แ็ คเ่ ลก็ น้อยเทา่ นั้น เพราะมันไม่ไดช้ ่วยให้ฉนั ลืมเร่อื งแย่ๆ ทีเ่ กิดขึน้ ได้เลย ยังไงฉนั ก็จะต้องอยกู่ ับมนั ไปอีกนานแสนนาน “เปล่าจะ คดิ ถึงตัวเองเฉยๆ ง้ันแคน่ ้ีนะจะ๊ ออิ ิอิ” ฉนั ฝืนหวั เราะใส่โทรศพั ท์ไปแบบนนั้ ซจี ะไดไ้ ม่ร้สู กึ ผดิ ปกตไิ งละ่ “อ้าว …555 เคา้ รกั ตวั เองนะคะ” ซบี อกฉันกอ่ นจะวาง จรงิ ๆ แล้วระหวา่ งวนั แบบน้ี ฉันไมค่ อ่ ยได้คยุ อะไรกบั ซเี ยอะนกั หรอก อาศัยวา่ โทรบ่อย เปน็ การข่มจติ ใจ เหมือนการบำบดั ไงละ่ คะ เมอื่ เราคดิ จะไม(่ อยาก)รักคนอนื่ อกี แล้ว เราควรจะตอกยำ้ ความรสู้ กึ ในหัวใจดว้ ยการสรา้ งความสุขความอุน่ ใจจากคนรกั ของเราบ่อยๆ อาทิตยต์ อ่ มา วนั นฉ้ี นั มอี อกกองถา่ ยภาพยนตรโ์ ฆษณาเครือข่ายโทรศัพท์ยีห่ ้อนงึ ซ่งึ ถือเป็นงานแรกของฉนั เลยท่ีไดอ้ อกกองถา่ ย และเปน็คนจัดหาโลเกชน่ั ซึ่งก็ต้องไปไกลถงึ หัวหินโน่น ฉนั ไมช่ อบทะเลเท่าไหร่ถา้ เลอื กได้ ฉนั ขอไม่ไปดกี ว่า ฉันไม่ชอบเสียงคลืน่ ไมช่ อบน้ำไมช่ อบความเปียก แต่งานนฉี้ นั ไมม่ สี ิทธิ์เลือกได้ว่า จะไม่ไป

107/160 “เอา้ ..เอก็ ตา้ ร์เมนอย่ไู หน ทำไมไม่เอามาเขา้ ฉาก จะรอให้แดดหมดก่อนเหรอไง” เสยี งโวยวายของโฟม ผ่านเครื่องขยายเสยี งดังลน่ั กองถ่ายริมทะเลแสงแดดเปรีย้ งๆ เผาผลาญพลงั งานในตวั ของฉนั ใหห้ มดไปรวดเร็วมากๆฉันรีบวง่ิ วุน่ หานอ้ งผ้หู ญิงเอ็กตา้ ร์เมนคนนัน้ ท่ีเธอแอบไปคยุ โทรศัพทอ์ ยู่ในห้องนำ้ โดยไม่บอกกลา่ วกัน จนฉนั ต้องโดนด่า “แล้วหมาล่ะ หมาอยไู่ หน เอาหมามาสิ อยา่ บอกนะว่าหมาไปเข้าหอ้ งนำ้ นะ่ ” ทง้ั ๆ ทยี่ งั ไม่ถงึ ควิ ของน้องหมาที่จะเขา้ ฉาก แต่ฉันก็โดนโฟมดา่ อีกอยดู่ ี แต่พอเอานอ้ งหมามาแล้ว ฉนั ก็โดนอีก โฟมเอาแต่หาเร่ืองดา่ ว่าฉนัจนฉันต้องวิง่ วุน่ ควิ ต่างๆ ดูรวนไปหมด ฉนั รีบไปเอานอ้ งหมาออกมาจากอ้อมอกของเจา้ ของทร่ี อควิ เขา้ ฉากอยู่ แต่พอเอามาแล้วก็ยงั ไม่วายโดนดา่อกี “เอามาทำไม มันถงึ คิวแล้วเหรอไง ประสานงานประสาอะไรเนยี่ เธอ” โฟมพูดจบกเ็ อากระดาษสครปิ ตท์ ่ีถอื อยใู่ นมอื ขว้างลงพน้ื จ้องตาฉันเขม็งเหมือนโกรธมาก จนฉนั ตกใจทำอะไรแทบไมถ่ กู และโฟมเองก็โวยวายด่าวา่ ฉนั ไม่เลกิ ดเู หมือนว่าฉันจะทำไม่เคยถูกเลยสกั คร้ัง อะไรที่ผดิ พลาดเปน็ ฉนั แทบท้ังหมด ฉันกลายเป็นท่ีจับตามองของคนในกองถา่ ยไปโดยปริยาย

108/160 “พโี่ ฟมใจเยน็ กไ็ ดพ้ ี่ น้องเค้ายงั ใหม่อยู่นะ เดย๋ี วก็ตกใจชอ็ คตายพอด”ี พ่พี ดุ คนในกองถ่ายพดู ข้ึนมา เหมือนช่วยชีวติ ฉนั แต่เอาเขา้ จริงๆแล้ว ยิง่ พดู ยิง่ แย่ไปกันใหญน่ ะ่ สิ “ใจเย็นทำไม เด็กใหม่แล้วทำไม ถ้าเป็นเดก็ ใหมแ่ ล้วทำงานไม่ได้เรอ่ื งแบบนี้ กไ็ ม่ตอ้ งมาทำงาน” โฟมบอก “เออจริงด้วยพี่ นอ้ งเคา้ ยงิ่ ผอมๆ เอ็กซ์ๆ อยูด่ ว้ ย อย่าใชง้ านเค้าหนกั เลยพี่ ใหน้ ั่งเฉยๆ ดกี ว่า สงสารนอ้ งเคา้ ” พกี่ นั ผู้ชว่ ยโฟมพดู สมทบขนึ้ มาอกี และตามมาดว้ ยเสียงวี๊ดวา๊ ว จนฉนั ไม่รูจ้ ะเอาหนา้ ไปไว้ทีไ่ หน “ถ้ามดี แี ค่สวยอยา่ งเดียว พรงุ่ นไ้ี ม่ตอ้ งมาทำงาน สวยแลว้ โงท่ ำอะไรไมเ่ ป็นกอ็ ยบู่ า้ นเฉยๆ เหอะ” โฟมยังคงไม่ยอมลดละ “โห พี่โฟมนี่ ไปจงเกลยี ดจงชังน้องเค้ามาจากไหนกันเนีย่ ” พกี่ ันคนเดิมพูดดว้ ยนำ้ เสียงงงๆ ไม่ผิดหรอกคะ่ ทจี่ ะงง เพราะฉันเองยังงง ทถี่ ูกโฟมหาเร่อื งทัง้ วนั แบบนี้ แสงแดดหมดและกำลงั จะลับขอบฟ้าไปแลว้ .. การถ่ายทำเสร็จสิน้ ไปแบบทุลักทเุ ล ฉันเพิ่งเห็นวา่ การทำงานโฆษณามันหินแบบนน้ี ี่เอง เสียงผิด สผี ิดนดิ หนอ่ ยก็ตอ้ งเทค ถ่ายใหม่ และการทำงานวันนี้ ทำใหฉ้ นั ได้เห็นสหี นา้ ทจี่ ริงจงั ของโฟมเป็นคร้ังแรก โฟมเป็นคนควบคุมงานชิ้นน้ี ถกู ผดิ ข้นึ อยู่ที่โฟมคนเดยี วเท่าน้ัน โฟมไมป่ ล่อยให้ความผิดพลาดเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ผา่ นเลยไปสกั ครงั้ แม้แต่นดิ เดียวก็ต้องแกไ้ ข

109/160และถ่ายใหม่ เล่นเอางานถ่ายวันน้ีที่ถงึ แมจ้ ะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่ก็เลน่ เอาทมี งานท้งั กองถา่ ยเหนอ่ื ยแทบตาย โดยเฉพาะฉนั เมือ่ จบงาน ฉนั พยายามเลยี่ งคนเยอะๆ และแอบไปนั่งกินกาแฟอยทู่ ี่อกี บงั กะโลนงึ ขา้ งๆ คงไมต่ ้องบอกสาเหตุของการแอบมาหลบอยู่คนเดียวแบบนห้ี รอกนะคะ คณุ ก็คงจะเขา้ ใจนะ เดก็ ใหม่ทเ่ี พ่งิ มาทำงานไดไ้ ม่กว่ี ันกค็ งยงั ไมค่ ่อยจะสนทิ กับใครและการออกกองวันแรกก็โดนหวั หนา้ เลน่ ซะยบั แบบนี้ แถมเปน็ เด็กใหมท่ เ่ี คยมีอะไรๆ กับหวั หนา้ งานตัวเองแบบหลบๆ ซ่อนๆ อีกด้วย และทสี่ ำคัญ หัวหน้างานคนนนั้ มีแตด่ า่ ว่าฉัน โดยที่เวลาปกตไิ ม่ได้สนใจจะคยุ กบั ฉนั เลยสักนิด จนทำให้ฉนั ร้สู ึกไปเองวา่ จริงๆ แล้วโฟมอาจจะไม่เคยชอบฉนั อยา่ งท่พี ูดเลยก็ไดน้ ะ แต่ทพี่ ดู ขน้ึ มาในคนื น้นั ก็แค่เมา และก็แคอ่ ยากได้ตัวฉันกแ็ ค่นน้ั หรือว่าปนี ี้ฉนั เปน็ ปชี งของฉันนะเนีย่ ถึงได้ซวยแตห่ ัวปแี บบนี้ “เฮ้อ…” ฉนั ถอนหายใจเสียงดงั จนลมื ไปว่าแถวๆ นั้นมีคนนง่ั อยอู่ กีสองสามโต๊ะ ยงิ่ คิดเร่ืองน้ัน ฉนั ก็ยิ่งร้สู ึกแย่ ทีเ่ ปน็ คนใจงา่ ย เหน็ คนหน้าตาดถี กู สเป็คเข้ามายุ่งดว้ ยหน่อยกย็ อมมอี ะไรๆ กบั เค้าแลว้ ฉันนีม่ นัแย่จรงิ ๆ ฉนั ยกมอื ข้างซา้ ยท่มี แี หวนของซสี วมอยู่ทน่ี ว้ิ นางขึน้ มาดูก่อนจะใช้นิ้วมอื อีกขา้ งหมุนมนั เลน่ ไปมา ชาตินี้ก็คงมีแต่ซเี ทา่ น้ันแหละ่ ทร่ี ักฉันจริงฉันยกแกว้ กาแฟทวี่ างอยู่ตรงหนา้ ขน้ึ จิบเลก็ นอ้ ย ก่อนจะหยบิ บุหรขี่ ้ึนมาจดุ และดดู มนั ซะเตม็ ปอด

110/160 เสยี งคล่ืนซัดสาดโครมคราม จะเสียงดังไปถึงไหนเน่ยี ฉนั นกึ ดา่คลนื่ ทะเลทเ่ี อาแตเ่ สียงดงั อารมณห์ งุดหงดิ ของฉันย่ิงเพ่ิมมากขนึ้ เม่อืนึกถึงท่าทหี มางเมนิ ของโฟม และอาการสนิทสนมพรอดรกั กันระหวา่ งโฟมกับยยั หมอก ทแ่ี ทย้ ยั หมอกกเ็ ป็นเลขาที่ดเู หมอื นจะเปน็ คู่ขากันซะมากกวา่โฟมกบั ยยั หมอกคงมอี ะไรๆ กันไปถึงไหนตอ่ ไหนแล้ว มินา่ ล่ะ คืนนน้ั ถงึไดห้ าเร่อื งมาตบฉันแบบน้นั นกึ ถงึ วันท่โี ดนยัยหมอกตบ ฉนั กเ็ อามือข้นึ มาลูบแกม้ เบาๆ ฉนั ยงั จำได้ดีวา่ มันเจ็บแคไ่ หน“เหนอ่ื ยม้ยั วันน้ี” อยดู่ ีๆ ก็มเี สยี งคนพดู ขึน้ ดงั มาจากขา้ งหลงั ฉนั หันไปมอง เห็นโฟมยืนอย่ทู ่เี คานเ์ ตอรส์ งั่ กาแฟ ฉนั มองโฟมดว้ ยสีหนา้ บอกบญุ ไม่รับ “อะ..อ้าว” ฉนั ไดแ้ คอ่ ้าวเท่าน้ัน ยังไมท่ นั ไดพ้ ดู คำอ่ืนออกไปอีก ก็รีบหันหลังกลบั มาแลว้ จิตใจมันไมก่ ล้าน่ะ ไมก่ ล้าแมแ้ ต่สบตา หรอื หนั ไปจ้องมองอกี ครงั้ ทัง้ โกรธ เกลียด และชอบ ความร้สู กึ แปลกๆ มันผสมปนเปกันไป “ไม่ไดย้ ินเหรอถามวา่ เหนือ่ ยมั้ยน่ะ” เสยี งของโฟมดังข้นึ อีกครงั้พร้อมๆ กับทโี่ ฟมเลอื่ นเก้าอี้ตวั ขา้ งๆ ของฉันออกและนงั่ ลงฉันยงั คงไม่ตอบอะไร หันหน้าออกไปมองทะเลท่ีฉันแสนจะเกลียดถึงแมฉ้ นั จะเกลยี ดทะเล แต่ตอนนีท้ ะเลและเสียงคลนื่ กเ็ หมือนกบัเป็นเพอ่ื นของฉนั ยงั ดกี ว่าเห็นหน้าของโฟมเปน็ รอ้ ยเทา่

111/160“จะไม่คยุ กบั เราจริงๆเหรอ” ประโยคน้ขี องโฟมเหมอื นเข้าไปขับเร่งนำ้ ตาทก่ี ำลังจะขึน้ มาเอ่ออยทู่ ่ีขอบตาให้มันไหลออกมาเรว็ กว่าเดมิ ฉันหันไปมองหนา้ โฟมท่ีจอ้ งฉันอยขู่ า้งๆ ฉนั ไม่ได้ร้องไหเ้ พราะเหน่อื ยจากงานวนั นี้ ฉนั คงรู้สึกแย่ๆ นอ้ ยใจเสียใจละ่ ม้งั ท่โี ฟมเย็นชากบั ฉนั เหลือเกนิ โฟมทั้งด่าท้งั ว่าฉนั มาตลอดวนัแบบนี้ “อ้าว รอ้ งไหท้ ำไมล่ะ เรายังไมไ่ ดท้ ำอะไรเลยนะ” ยงั มาแกล้งทำเป็นพูดดอี ีก ถ้าไม่ไดท้ ำอะไร ฉันจะรอ้ งไหท้ ำไมล่ะ ไอค้ นใจร้าย ไอ้คนบ้า ฉันเอามือข้างทใ่ี ส่แหวนของซขี ึ้นมาปาดน้ำตาใหอ้ อกไปพน้ ๆ หนา้แตก่ ด็ ูเหมอื นวา่ มันคงจะหายไปไดแ้ ปบ๊ เดียว เพราะน้ำตาของฉนั ยงั คงรืน้ขนึ้ มาตลอดเวลา“โกรธเราเหรอ” โฟมย่ืนหนา้ มาถามใกล้ๆ ฉันรบี หนั หนา้ หนีทันที “ไมต่ อ้ งมาสนใจหรอก ใครจะไปกล้าโกรธหัวหน้าล่ะ” ฉนั บอก และพยายามทำให้มนั เป็นแค่เรื่องงาน เราสองคนเป็นแคเ่ พอื่ นรว่ มงาน หวั หน้ากบั ลูกน้องแค่นน้ั “จรงิ ๆ แลว้ เราก็ไมอ่ ยากจะสนใจพราวหรอกนะ…ถา้ ” โฟมพดู มาถงึตรงนี้แล้วกห็ ยุดเงียบไปอดึ ใจนึง ทำเอาฉนั ที่เหมอ่ มองทะเลอยตู่ ้องเอ่ยปากถามตอ่ โดยท่ไี ม่ไดส้ นใจจะหนั กลบั มามองโฟมเลย

112/160 “แลว้ มาสนใจทำไมละ่ ” ฉนั พดู สายตายังคงจับจ้องอยู่ท่ีทะเลทก่ี ำลังม้วนคลืน่ เหมือนล้อเลียนความเศร้าของฉันอยู่ “กพ็ ยายามแล้ว ทำได้เทา่ นแ้ี หล่ะ” โฟมพูดพร้อมๆ กับเอามือมาควา้มอื ฉนั ไปจบั เอาไว้ “ขอโทษนะ ขอโทษอีกที ไมไ่ ด้ตั้งใจดุ แต่เวลาทำงานเราอยากให้ทกุ อย่างออกมาดี” โฟมเขย่ามอื ฉนั เหมอื นต้องการคำตอบ “ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ หวั หนา้ พราวทำงานไม่ดี ก็ตอ้ งโดนว่าเป็นธรรมดา” ฉนั พดู ด้วยน้ำเสียงราบเรยี บปนเสียงสะอ้ืน “ทำไมต้องมาเรียกเราว่าหัวหนา้ ด้วย โอเค.ๆ เราขอโทษเร่อื งวนั น้ีด้วย รวมไปถงึ เรอื่ งเมอ่ื วานดว้ ยนะ เราแค่รู้สกึ ไม่ดเี ลยที่พราวมไี อน้ ั่นอย”ู่โฟมบอก “ขอโทษทำไม ทผ่ี า่ นมาพราวมันใจง่ายเองแหล่ะ โฟมไมผ่ ดิ หรอก”ฉันพดู ทงั้ ๆทนี่ ้ำตายังไหลอยู่แบบนนั้ “พราวไม่ไดใ้ จง่ายหรอก เราชอบพราว พราวกช็ อบเรา เรื่องคนื นน้ัมันไมผ่ ดิ หรอกนะ” โฟมบอก สีหนา้ จริงจัง จะมาพดู เอาอะไร วันก่อนไม่เหน็ พูดแบบนเี้ ลยนน่ี า พูดจบกย็ นื่ กลอ่ งสเี ทาเลก็ ๆ วางให้ฉนั ตรงหน้า “แกะดสู ิ เราตั้งใจให้พราวนะ” โฟมบอก ฉันไดแ้ ตน่ ัง่ มองกล่องของขวญั กล่องเลก็ ๆ ไม่กลา้ หยิบมนั ขึน้ มา

113/160 “ไม่แกะเหรอ งน้ั เราแกะใหน้ ะ” โฟมพูดพลางเอามือเปดิ กลอ่ งเลก็ ๆนั้นออก เผยใหเ้ ห็นแหวนสีเงนิ ทรงสเ่ี หล่ียมทง้ั วง วาบวบั “จรงิ ๆ เราซือ้ มาต้ังนานแล้ว แตเ่ หน็ วา่ พราวมแี หวนวงน้นั ใส่อยู่แล้วเราเลยไม่กลา้ ให้ แตย่ ังไงวนั นก้ี ็ตอ้ งให”้ ฉนั มองแหวนและโฟมด้วยความรู้สึกดีๆ โฟมจบั มอื ข้างทมี่ ีแหวนของซสี วมอยขู่ ึ้นมา ก่อนจะสวมแหวนส่ีเหล่ยี มทซี่ อ้ื มาทับลงไปบนน้ิวเดยี วกนั “ถา้ พราวอยากถอดออกวันไหนกถ็ อดได้เลยนะ” โฟมพูด ทำไมโฟมจะต้องทำแบบนดี้ ้วยเนีย่ “แตพ่ ราววา่ เราหยุดและก็จบมันแบบน้ีแหล่ะ ดที ส่ี ุดแลว้ เราเปน็ แค่คนทร่ี ว่ มงานกันคงจะดที ่ีสุดแหล่ะ” ฉนั พยายามยุติความสมั พนั ธ์แบบนี้ให้มันจบๆไป ฉนั ไมอ่ ยากเสยี ซไี ป และถ้าอยู่ตอ่ ไป ฉันคงทนไม่ไดท้ ่ีวันนึงฉันจะตอ้ งเสยี โฟมไป “ไมห่ ยุด เราไม่หยุดหรอก เราจะลองแย่งพราวจากนายน่นั ดู ขอแค่พราวบอกเรามาอีกทวี ่า พราวชอบเราใชม่ ั้ย” โฟมบบี มือฉนั แน่น ดวงตาคู่น้ันจอ้ งฉันแบบจรงิ จัง คำถามของโฟม สะกิดใจฉนั จนฉันอกึ อกั ตอบไม่ได้จะบอกวา่ ไมช่ อบ กโ็ กหก แตจ่ ะใหบ้ อกว่าชอบเหมอื นอย่างที่ใจคิด มนั ก็ไมไ่ ด้และเรอื่ งคงจะแย่ไปกว่านแี้ น่ๆ ฉันก้มมองแหวนวงนั้นของซี และนง่ิฉนั ไมม่ ีคำตอบให้โฟม

114/160“ตอบไม่ไดเ้ หรอ” ฉนั สา่ ยหน้าเบาๆ และยังคงร้องไห้มากขนึ้ ไดโ้ ปรดอย่าให้ฉันพูดอะไรตอนนเี้ ลยนะ ฉนั ยังไม่พรอ้ มจริงๆ “เราร้วู า่ พราวลำบากใจ แลว้ เราก็รดู้ ว้ ยวา่ เรามาทีหลงั แตค่ นมาทีหลงัอยา่ งเรากม็ ีสิทธจิ์ ะรักใครจริงๆ ไดเ้ หมือนกนั นะ” นโี่ ฟมพูดอะไรออกมาเนีย่ รักเหรอ?? คงไมใ่ ช่หรอกมงั้ มันน่าจะแค่ความใคร่ช่วัประเดี๋ยวประดา๋ วมากกว่า คำพูดของโฟมทำเอาฉันย้มิ ทมี่ มุ ปาก เพราะไม่เชื่อในสงิ่ ทีโ่ ฟมพูด และรสู้ ึกสมน้ำหนา้ ตัวเอง “โฟม เอางี้ดีกวา่ นะ พราวจะไม่โกรธโฟมเลยจริงๆนะ ไมว่ ่าจะเร่ืองวนั น้หี รือวนั ไหนๆ แตโ่ ฟมไม่ตอ้ งมาทำเป็นโกหกว่าชอบพราวหรอก ไม่ต้องมาโกหกว่ารกั หรอื มาทำเปน็ รับผิดชอบความรู้สกึ มนั ไม่จำเป็นหรอกโฟม เรากแ็ ค่สนุกด้วยกนั แหล่ะ” ฉนั พดู แย่ๆ ออกไป เพราะอยากยตุ ิความสมั พันธแ์ บบนี้ ฉนั ไมค่ วรรสู้ ึกดีกบั คนอน่ื ๆ คนทีไมใ่ ชซ่ ี ฉนั ควรจะรักซีคนเดยี วเทา่ นน้ั “เออก็ได้ คิดอยา่ งนัน้ กด็ ี จรงิ ๆ แล้วเรือ่ งวันนัน้ เราจำแทบไม่ไดเ้ ลยด้วยซำ้ ” นำ้ เสียงของโฟมเปลีย่ นไปทันที อารมณ์ฉนุ เฉยี วของโฟมกลับมาอกี แล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะวา่ ทีโ่ ฟมพดู แบบน้ีเพื่อประชด หรอื ว่ารู้สึกแบบนัน้จริงๆ

115/160 “เออ แลว้ กไ็ ม่ต้องมาแอบมอง ไมต่ ้องมาคอยทำหน้าไม่พอใจเวลาที่เราอยกู่ ับคนอ่ืนด้วยล่ะ เห็นแล้วมนั รำคาญลูกตา” แตล่ ะประโยค แตล่ ะคำพูดของโฟม ทำรา้ ยจิตใจฉนั อย่างแรง แตเ่ ปน็ แบบนี้น่าจะดกี ว่าทกุ อยา่ งจะได้จบๆ ไป พูดจบโฟมกล็ ุกพรวดพราดและเดนิ จากไป ฉนั ฟบุ หน้ารอ้ งไห้ จริงๆฉนั ควรจะดีใจสิทีฉ่ นั สลัดโฟมออกไปไดแ้ ล้ว ฉนั จะได้รักกับซีได้อยา่ งมีความสขุ ไงละ่ แตท่ ำไมฉันถงึ ไดเ้ สยี ใจนกั กไ็ ม่ร.ู้ .

-9- หลังจากทฉ่ี นั พยายามห้ามนำ้ ตาไม่ให้ไหลอกี ต่อไป และพยายามทำหน้าให้ปกตทิ สี่ ดุ ไม่ใหม้ คี ราบนำ้ ตาหรือร่องรอยของการรอ้ งไหเ้ หลอื ท้ิงไว้บนใบหนา้ ใหค้ นอืน่ จับไดว้ ่าฉันเพิ่งผา่ นการร้องไห้มาหยกๆ ฉนั เดนิ กลับไปที่บงั กะโลทีท่ มี งานทุกคนพกั อยู่ ทุกคนอยใู่ นอริ ิยาบทสบายๆ น่ังดืม่ กินกนั บา้ ง เลน่ กตี า้ ร์บ้าง เปดิ วงไพ่กนั บา้ ง ในเม่ืองานเสร็จแลว้ นน่ี า เป็นธรรมดาทท่ี ุกคนจะพกั ผ่อนกนั เตม็ ที่ เพอ่ื ทจ่ี ะเดินทางกลบัในเชา้ ของวันพรุ่งน้ี ฉนั เดนิ ไปหยิบเบยี ร์ในเคานเตอร์มาหนง่ึ ขวด ก่อนจะเดินหลบไปนัง่ อยูท่ ี่ชายหาดรมิ ทะเลคนเดยี ว ถึงแม้ฉนั จะเกลยี ดทะเล แตก่ ็ต้องยอมรับจริงๆ วา่ ตอนนีฉ้ ันมเี พียงมนั เทา่ นนั้ ละ่ ท่ีอยู่เป็นเพอื่ น และคอยกลบเสียงสะอืน้ ของฉนั ไมใ่ หค้ นอ่นืได้ยนิ ฉนั น่งั อยรู่ ิมทะเลนานเทา่ ไหร่ไมร่ ู้ รูแ้ ตว่ ่าฟ้าคอ่ ยๆ มดื ไปเรอ่ื ยๆจากสีสม้ เข้มๆ ทอ้ งฟา้ ก็เปล่ยี นไปเป็นสีหม่น และดำสนิทในทส่ี ดุ แหวนสองวงทตี่ า่ งสไตล์กันสดุ ๆ สวมอยใู่ นน้วิ ของฉนั ฉันนั่งมองแหวนสองวงอย่างบอกไม่ถูกวา่ รสู้ ึกยังไง

117/160 ซโี ทรมาคยุ เป็นเพ่ือนฉันสามรอบแล้ว ต้ังแต่ที่ฉนั นง่ั อยตู่ รงนี้ ย่ิงทำใหฉ้ นั คิดถึงซีเขา้ ไปใหญ่ เบยี รข์ วดแรกหมดไปแลว้ ฉันเลยลุกขึน้ ตงั้ ใจจะเดนิ ไปหยบิ เบยี ร์อีกขวดมากนิ แตย่ ังไม่ทันจะเดินไป ฉนั กเ็ จอโฟมกบั หมอกเลขาคนสวย และพีๆ่ ทีมงานอกี สองสามคน นง่ั ดม่ื กินกนั อยู่ริมหาดถัดจากฉันไป ฉนั พยายามเดินเลี่ยง แต่กไ็ ม่รอด .. “นอ้ งพราวคนสวย มานหี่ นอ่ ยสิจ๊ะ” เสียงของพพ่ี ดุ ทีมงานคนเดิมตะโกนเรยี กฉนั ฉันทำเปน็ ไมไ่ ด้ยนิ และก้มหนา้ ก้มตาเดนิ ต่อไป “น้องพราว นอ้ งพราว มาหาพพ่ี ดุ หน่อยส”ิ แต่พพี่ ดุ ยงั คงตั้งหนา้ ตัง้ ตาเรียกฉนั “วา่ ไงคะพ่ี” ฉันเลี่ยงไมไ่ ด้ เลยแกลง้ ทำเปน็ ตะโกนถาม “มานีส่ ิ มาน่งั ด้วยกัน” พ่ีพุดบอก “เดีย๋ วหนไู ปเอาเบียร์กอ่ นค่ะพี่ เดยี๋ วมานะคะ” ฉนั พยายามปน้ั หน้าย้ิมๆ บอกพ่เี ค้าไปอย่างน้นั ฉนั จะทำยงั ไงดีล่ะเนย่ี ฉนั ไมอ่ ยากเข้าไปนั่งตรงน้ันเลย เพราะโฟมน่งั อยู่ตรงน้นั ด้วย และฉนั กไ็ ม่อยากเหน็ หนา้ ชาเฉยของโฟมและบทเลิฟซนี ของโฟมกับคนอ่นื แบบนน้ั เลย ฉันแกลง้ เดินไปเข้าหอ้ งนำ้ ก่อน เพ่อื เปน็ การถ่วงเวลา ไม่แน่กว่าฉันจะออกไปพพ่ี ุดเคา้ อาจจะลมื ไปแลว้ กไ็ ด้ว่าเมอ่ื กเี๊ รียกฉนั ใหเ้ ขา้ ไปนงั่ ด้วยกัน

118/160 หอ้ งน้ำวา่ งเปล่า ไร้คนมาใชบ้ ริการ อาจจะเป็นเพราะวา่ หลายคนเลีย่ งไปใช้หอ้ งนำ้ บนหอ้ งพักของตัวเองมากกว่า เพราะหอ้ งนำ้ น้อี ยหู่ ่างจากบริเวณท่นี งั่ ด่ืมกินพอสมควร ฉันใชเ้ วลาอย่ใู นห้องนำ้ นานพอดู ทง้ั เข้าหอ้ งนำ้ ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ลา้ งหน้าล้างตาอยหู่ ลายนาที ฉนั จอ้ งมองภาพสะทอ้ นของตวั เองในกระจกผิวหน้าทเี่ คยสว่างใส ดูหมองคลำ้ เพราะแดดเผาผลาญ ฉันถอดเส้ือแจก๊ เกตตวั นอกออก เหลือแต่เสอ้ื กลา้ มพอดีตวั ที่มกั จะใส่เป็นประจำ ผวิ ขาวจนซีดทอี่ ยู่ใตร้ ่มผ้าของฉันตัดกับรอยแดงๆ คล้ำไหม้เกรียมแดด ผิวของฉนั เป็นรอยไหมอ้ ยู่หลายที่มนิ ่าละ่ ฉนั เรมิ่ แสบๆ คนั ๆ ฉนั ลา้ งหน้าซะสะอาด และรวบผมทถี่ กู ลมทะเลพดั จนหลุดลุ่ยยุ่งเหยงิ ขน้ึ มาใหม่เกลา้ มวยสูงแบบแน่นๆ เป็นจุกเอาไว้ตรงกลางหวั เพราะไม่อยากให้ลมทะเลพดั มนั จนหลุดอกี เสยี งโทรศัพท์มอื ถอื ของฉนั ดงั ขนึ้ อีกครั้งแลว้ ฉันรีบหยบิ มนั ขน้ึ มาเพราะรวู้ ่ายังไงก็ต้องเปน็ ซีแนๆ่ ที่โทรมา ซไี ม่เคยปล่อยใหฉ้ นั เหงา “ฮัลโหล ทำไรอยคู่ ะทรี่ ัก” ซีถามฉนั “ไมไ่ ด้ทำอะไรจ๊ะ เบ่อื จะตายอยแู่ ล้ว เคา้ อยากกลับบา้ นอะ่ ตัวเองมารบั เค้าหนอ่ ยได้ม้ยั ” จู่ๆ ฉันก็อยากกลบั บ้านขึ้นมา “อา้ วทำไมอยู่ดีๆ ถงึ งอแงจะกลับบ้านขนึ้ มาละ่ คะเนย่ี ” ซีถามดว้ ยน้ำเสยี งเปน็ หว่ งปนหวั เราะ

119/160 “นะท่ีรักนะ มารบั เค้าหน่อยนะ แคน่ ีเ้ อง นี่ยังไม่ทุ่มนงึ เลย ขบั รถไม่กช่ี วั่ โมงกถ็ ึงแล้วนะๆ” ฉันพยายามออ้ นวอน ฉนั ไม่อยากอยทู่ ีน่ ีแ่ ลว้ จริงๆนะ “ท่ีรกั อยากกลบั จริงๆ เหรอ เปน็ อะไรหรือเปล่าคะเน่ีย” ซียังคงไม่เช่ือฉนั ว่าฉนั อยากกลับจรงิ ๆ ฉนั ไม่เปล่ยี นใจแน่นอน “เค้าคิดถงึ ตัวเอง เค้าอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยแู่ ล้ว มารับเค้านะตวั เองนะ” “โอเค.ๆ เด๋ยี วเคา้ ดเู วลากอ่ นนะ หกโมงสี่สิบ ไปถงึ กป็ ระมาณห้าทุ่มไดค้ ่ะได้เดี๋ยวเคา้ ไปรบั ว่าแต่ทรี่ ักไม่เปล่ยี นใจแน่นะ” “ไม่เปลี่ยนแนน่ อน เคา้ จะรอทรี่ ักนะ ท่รี ักขับรถดีๆนะ มาถึงหัวหนิแล้วโทรมานะคะ” ฉันบอก กอ่ นท่ีซจี ะวางสายไป ฉันร้สู ึกโลง่ อกอย่างบอกไมถ่ ูกที่จะไดไ้ ปจากทีน่ ี่แล้ว เลยรบี ขนึ้ ห้องพกั ไปแบกกระเปา๋ ลงมาวางรอไว้ท่ีหนา้ เคานเ์ ตอร์ดา้ นหนา้ “อ้าวนอ้ งพราวจะไปไหนจ๊ะเนีย่ ” บังเอิญท่ีพุดเดินมาเอาเคร่อื งด่ืมตรงเคาเตอรพ์ อดพ๊ี อดี “อ๋อ กลบั บา้ นน่ะค่ะพ่ี” ฉนั ตอบไปตรงๆ “เฮย้ จะกลับยงั ไงคะคุณน้อง มืดต๋ือขนาดน้”ี พพี่ ุดถามฉันหน้าตาแดงก่ำ ท่าทางพ่เี ค้าจะกนิ เบยี ร์เข้าไปเยอะ “เดยี๋ วแฟนมารับน่ะค่ะพ่ี” ฉนั ตอบพลางยกขวดเบยี ร์ข้ึนกระดก

120/160“แลว้ นีพ่ ีโ่ ฟมเคา้ รเู้ รอ่ื งหรอื ยังเน่ยี บอกพ่ีโฟมหรอื ยงั ” “ตอ้ งบอกดว้ ยเหรอคะ ทำไมต้องบอกด้วยละ่ ” ฉันถามดว้ ยความเบอื่ หน่าย อะไรก็พ่ีโฟม พโ่ี ฟม จะทำอะไรก็ตอ้ งรายงานโฟมไปหมดทุกเรอ่ื งเลยหรอื ไง “นอ้ งพราวนกี่ ็ถามแปลก หนจู ะกลับบา้ นก็ตอ้ งบอกพ่ีเค้าไวบ้ า้ ง เค้าจะไดร้ วู้ า่ หนูกลบั ไปแลว้ ไม่มอี ะไรนา่ เปน็ หว่ งนะ่ เค้าเปน็ หัวหนา้ กรปุ๊ เรานะ”พ่ีพุดสอนฉนั เปน็ ชดุ ๆ อย่างกับนักเรียน “มานี่มา ไปบอกพีเ่ คา้ หน่อย” พพ่ี ดุ พูดพลางดึงแขนฉนั ให้เดนิ ตามพ่ีเคา้ ไป ฉันเดินตามพี่พุดไปทตี่ รงทีก่ ลุม่ ของโฟมและนักแสดงนั่งอยดู่ ้วยความเบ่อื หนา่ ย “พโี่ ฟม นอ้ งพราวเค้าจะกลบั ก่อนนะพี”่ พพ่ี ดุ จัดการรายงานแทนฉนัเสร็จสรรพ แล้วจะลากฉนั มาทำไมเน่ยี “กลบั กลับไหน” โฟมเงยหนา้ ขึ้นมาจากแก้วแอลกฮอลลก์ อ่ นถามฉัน หน้าตาของโฟมตอนนห้ี าเรอ่ื งสดุ ๆ “กลบั บา้ น” ฉันตอบห้วนๆ ทำเอาสายทุกคหู่ นั มาสนใจฉนั ที่กลา้พดู จาไม่ดกี บั หัวหนา้ จอมโวยคนน้ี

121/160 “เอ๊า ทำไมหนพู ูดกับพี่เค้าไมเ่ พราะเลยละ่ จะ๊ นอ้ งพราว หนูเปน็ เด็กใหมแ่ ทๆ้ เคารพพเ่ี คา้ บ้างนะ” พพี่ ดุ ตำหนิฉนั ทันที เร่ืองพดู ไมเ่ พราะกบัโฟม แตน่ ึกเหรอวา่ ฉนั จะสนใจ ไม่มีทางซะหรอก “กลับยังไง เดินกลบั เหรอ ท่นี ไี่ มม่ รี ถไปส่งลูกคุณหนอู ยา่ งเธอหรอกนะ” โฟมเร่ิมเสยี งดัง “เด๋ยี วแฟนมารบั นะ่ ไม่ต้องเปน็ หว่ งหรอก” ฉันตอบหน้ามึนๆ ก่อนจะลุกและเดนิ หนีออกมาจากวงเหลา้ “อยากไปไหนก็เชิญเลย ไปเลย” โฟมตะโกนด่าไลห่ ลงั ฉันมา ทกุ คนเรม่ิ หนั มาสนใจฉนั ทันที ที่โดนหวั หนา้ อยา่ งโฟมไลต่ ะเพิดเอาแบบน้ี ฉนัเห็นหลายคนแอบซบุ ซิบกนั ใหญ่ เรอื่ งฉัน ฉนั เลยเดินไปทบ่ี ังกะโลขา้ งๆ ท่ีเคยมานัง่ กินกาแฟเม่อื ตอนเยน็ อกี ครง้ั ดกี วา่ น่ังเป็นขป้ี ากชาวบ้านอยทู่ ี่นูน่เป็นไหนๆ เบียรข์ วดทส่ี องทีฉ่ นั ถือติดมือมา ดจู ะไร้ค่าลงไปทันที เม่อื ฉนัเปลี่ยนร้านมาน่ังท่ีร้านใหมน่ ี้ จะมานั่งเปลา่ ๆ โดยไม่ส่ังเคร่ืองดม่ื รา้ นเค้าเลย กด็ จู ะใจร้ายและหนา้ มนึ เกินไป ฉนั จงึ ส่ังคอกเทลสีสวยมากนิ แกว้ นึงฉันชอบรสชาตขิ องคอกเทล แต่จรงิ ๆ คอกเทลกบั ฉันไม่คอ่ ยถกู กนั เท่าไหร่เพราะกินทีไรฉนั เมากว่าปกติทกุ ที จากมมุ ที่ฉนั นงั่ ฉันสามารถมองเหน็ โฟมท่ีนั่งอยใู่ นวงเหลา้ ฝง่ั นนู้ ได้อย่างชดั เจน ฉันพยายามไมม่ อง บอกตัวเองวา่ อย่าไปมอง แต่กห็ ้ามใจตัวเองไม่เคยไดเ้ ลย

122/160 ฉนั เหน็ โฟมทัง้ กอดทง้ั หอมยัยหมอกอย่างกับเลิฟซนี ในหนัง นายน่ีไมค่ อ่ ยมยี างอายเทา่ ไหรเ่ ลยนะ ท้งั ลกู น้อง ท้ังนักแสดงกน็ งั่ กันเตม็ ไปหมด แตส่ องคนก็ยังหอมแก้มและจบู กันได้ดดู ดืม่ เหมือนอยกู่ ันสองคน ฉันหันหลังกลับมา และพยายามไม่หันกลบั ไปมองภาพน้ันอีกเพราะไมอ่ ยากเหน็ มนั แล้ว โฟมจะไปมีอะไรกับใคร กไ็ มเ่ กีย่ วกบั ฉันซะหน่อยทำไมฉนั ถงึ หลายใจแบบนี้นะ ฉนั ยังด่าตวั เองเหมอื นทกุ วนั ท่มี ักแอบคดิ ถงึ โฟมอยูใ่ นใจแมก้ ระทง่ั เวลาทอ่ี ยู่กบั ซี ฉันไม่นา่ หลวมตัว ปลอ่ ยใจใหไ้ ปชอบโฟมเลย แตฉ่ ันกห็ า้ มใจตวั เองไมไ่ ด้จรงิ ๆนะ ในเมื่อโฟมมีทุกอย่างทฉี่ นั อยากไดจ้ ากตัวซี ท้งั ๆ ทีซ่ ีเองกม็ ที ุกอยา่ งที่ผูห้ ญงิ ต้องการแต่บางทฉี ันไม่ได้ตอ้ งการคนดีขนาดนั้น ฉนั ไมไ่ ด้ต้องการคนเรยี บร้อยแบบซี ฉันไมไ่ ด้ชอบคนท่แี ตง่ ตวั สภุ าพอย่างซีเลย ถา้ ถามกันตรงๆ ฉันอายท่ีมแี ฟนแตง่ ตัวเรยี บรอ้ ยแบบนี้ ผดิ กบั โฟมทม่ี ที ง้ั รปู รา่ งหนา้ ตาทเี่ ปน็สเปค็ ของฉัน ทกุ อยา่ งทโี่ ฟมมี เป็นสเป็คของฉนั ท้งั หมด ยกเว้นเรือ่ งอารมณร์ ้อน แตจ่ ะทำไงได้ล่ะ ในเมอ่ื ซีเองกไ็ ม่ได้ผดิ อะไร แม้วา่ ซีจะเชยและเรยี บร้อยเกินไปสำหรบั ฉนั แบบน้ี แต่ฉนั กบั ซีก็รักกนั มาส่ปี ีแล้วนะ ระหว่างทฉ่ี นั น่งั คดิ ทบทวนเร่ืองระหวา่ งฉนั กบั ซีและโฟมไปเรอื่ ยเปอ่ื ย ซกี โ็ ทรเขา้ มาอกี ครัง้ ฉันรีบกดรับด้วยความดใี จ หวงั วา่ เสยี งจากปลายสายจะบอกว่าออกมานานแลว้ แต่ผดิ คาด ซกี ลบั โทรมาบอกในสงิ่ ท่ฉี ันไม่คาดฝัน

123/160 “ทรี่ ัก เค้าคงไปรับตวั เองไมไ่ ด้แล้วละ่ ค่ะ พอดมี ีเรื่องนิดหน่อยเดย๋ี วเค้าตอ้ งไปธุระกบั ไอแ้ พรว เรื่องคอขาดบาดตายเลยละ่ อย่าโกรธเคา้นะ” น้ำเสียงของซฟี งั ดูนา่ เปน็ ห่วง ฉนั พยายามถามแลว้ ถามอีกวา่ ปัญหาเรอื่ งอะไร แตซ่ ีก็บอกแตว่ ่า เด๋ียวพรุง่ นฉี้ นั กลบั ไปถงึ กรุงเทพฯแลว้ จะเล่าให้ฟัง แล้วกร็ ีบรอ้ นวางสายไป ฉันโทรเข้าไปอีก ทีนีส้ ายกไ็ ม่ว่างแล้ว ฉนั เลยเปล่ยี นเปา้ หมาย กดโทรศัพทไ์ ปหาพ่ีแพรวแทน “พี่แพรวมเี รือ่ งอะไรกันเหรอพ”่ี “เออ แกรู้เรื่องแลว้ เหรอ” “กร็ บู้ า้ ง แต่ไมล่ ะเอยี ด ไหนพีแ่ พรวเลา่ ให้ฟังอกี รอบด่”ิ ฉันบอก จริงๆ ฉนั ไมไ่ ด้รรู้ ายละเอยี ดอะไรเลยสักนิด จะว่าไป แบบนี้เค้าเรยี กว่าหลอกถาม “กย็ ยั นอ้ งผงิ อะไรน่ันสิ มันโดนผู้ชายหักอก แลว้ มันก็กนิ ยาฆ่าตวั ตาย แลว้ ดนั๊ ส่งแมสเสจมาบอกไอ้ซีว่าลากอ่ น ไอ้ซโี ทรไปมันก็ไม่รบัไอน้ ่มี นั เปน็ ห่วงกลัววา่ จะเปน็ อะไรไปก็เลยรีบไปดู สรปุ น้ำลายฟูมปากอยู่บนเตยี ง ดไี ม่ตาย” ดที ี่ไหนละ่ นา่ จะตายๆ ไปซะ ได้ยินชือ่ “ผงิ ” ฉนั น่ีละ่ อยากจะกินยาฆ่าตัวตายตามมันไปจริงๆ เมื่อไหร่มนั จะออกจากชวี ิตของฉนั ไปซะทนี ะเนย่ี ยัยนี่นน่ั แหละ่ ค่ะ ทม่ี ีคดกี ับฉันเร่อื งของซี ท่ีซีไปทำดีดว้ ยจนคิดไป

124/160เลยเถดิ แล้วยงั หนา้ ดา้ นมาด่าฉนั ถงึ ทบี่ ้าน ทำเอาฉนั ต้องเลกิ กับซแี ละหนีไปแอล.เอ ก็เพราะยัยนนี่ ั่นแหล่ะ “แล้วน่พี ี่อยู่ไหน” ฉนั แกล้งถามดว้ ยนำ้ เสียงราบเรยี บ พยายามข่มความโกรธและอารมณ์หงึ หวงเอาไว้ ซกี ลับมาดี(กบั ผูห้ ญิงทกุ คน) เกนิ ไปอีกแลว้ ทำไมต้องไปหามนั ด้วย มันจะตายกป็ ล่อยมนั ไปสิ “จะอยู่ไหนละ่ ก็อยบู่ ้านด่ิ อยกู่ บั น้องอิม กบั แม่เนยี่ ดทู ีวีอยอู่ ่ะแกแคน่ ้ีนะ เดย๋ี วโทรไปใหม”่ พแี่ พรววางสายไปพรอ้ มๆกบั อารมณโ์ กรธของฉนั ท่กี ำลงั ปะทขุ ึน้ ฉันไมค่ ่อยเขา้ ใจซีเทา่ ไหร่แลว้ ทำไมซถี ึงเห็นวา่ แมน่ ัน่ สำคัญกว่าฉันนะ ถึงแม้มันกำลังจะตายก็เหอะ แต่จำไม่ไดเ้ หรอว่ายัยนั่นก็เปน็ แคค่ นอื่น แล้วส่วนฉันละ่ ฉันนะ่ แฟนไม่ใช่เหรอ?? ฉันยอมรับเลยว่าโกรธมาก ท้งั โกรธ ทั้งแค้น ทัง้ เสียใจ นำ้ ตาเริ่มไหลออกมาอกี รอบ วันนมี้ ันวนั อะไรเนี่ย วนั โลกาวนิ าศเหรอ หรอื วา่ เปน็วนั ลงโทษคนใจงา่ ยแบบฉนั ฉันฟุบหนา้ ลงกับโตะ๊ และปลอ่ ยโฮออกมา ความเศร้าถาโถม ความเมาก็เรมิ่ เขา้ ครอบงำ มันอธบิ ายยากจริงๆ นะ ว่าฉันรู้สกึ ยังไง แค่คิดว่าซีไมม่ ารับฉนั เพราะซีเป็นหว่ งคนอ่ืนมากกวา่ ฉนั ฉันกอ็ ยากจะตายแล้วไหนจะนกึ ภาพตอนซีอยปู่ รนนิบัติยยั นั่นอีก ฉันรนู้ ิสยั ซีดีว่าซีมักจะดแู ลเทคแครค์ นท่อี ยดู่ ้วยแบบดีมากๆ ทำไมซตี อ้ งเป็นคนแบบน้ีด้วยนะ นำ้ ตาของฉนั ไหลออกมาแบบไมร่ ูจ้ ักหมดสน้ิ

125/160 เร่มิ ดกึ เสยี งรอ้ งเพลงเล่นกีต้าร์จากพวกกองถา่ ยบริษทั ของฉนั เริ่มดงั ขึ้น ยง่ิ ดึก คนก็ย่ิงเมา ยง่ิ ดึกแคไ่ หนการกนิ เหล้ากย็ ่ิงดูจะเมามันข้นึส่วนฉันน่ะเหรอ กน็ ัง่ เหงาและเศรา้ อยู่ท่ีรา้ นเดมิ นะ่ สิ คอกเทลในท้องเริม่ออกฤทธท์ิ ำสมองฉนั มนึ ไปบา้ งเลก็ น้อย แต่ฉนั กย็ งั ไม่ยอมแพ้ ส่ังมาเพิม่อกี เหยือกนึง วันนี้ถา้ ไม่เมา กค็ งไม่ลมื เรือ่ งบ้าๆ เมามนั ให้ลืมๆ ไปเลยดีกวา่ หวั สมองของฉันเรมิ่ เอียงๆ เพลงในรา้ นที่ตอนแรกกฟ็ งั ดชู ิวดี แต่ย่งิดกึ เพลงกย็ ่ิงเศรา้ เอ.. หรอื ว่ามีฉนั เศรา้ อยู่คนเดยี วนะ ฉันนง่ั นึกเร่ืองตา่ งๆ เรื่องของซีสลบั ไปสลบั มากับเรื่องของโฟม ถา้ เอาซีกบั โฟมมาบวกกนัฉนั คงได้คนทีด่ ที ่สี ดุ มาเป็นแฟน หหึ ึหึ แต่คงไมม่ ีทางเปน็ ไปได้หรอก ฉนัย้ิมเยาะเย้ยตัวเองทง้ั น้ำตา อยดู่ ีๆ ก็มีมอื ของใครไมร่ รู้ วบเอวฉันข้ึนมากอดเอาไว้ ฉันไม่มีเร่ยี วแรงแม้จะด้นิ รน เทา่ ทที่ ำได้ตอนนก้ี ็คอื มองว่าใครกนั ทีม่ าทำกบั ฉนัแบบนี้ “เมามากก็กลบั ไปนอนได้แล้ว” ฉันเงยหนา้ ข้ึนไปมอง เจ้าของออ้ มกอดน้ัน โฟมน่ันเอง ทนั ทที ี่ฉันไดเ้ ห็นหน้าโฟม กเ็ หมอื นกบั วา่ ตอ่ มน้ำตาท่ใี กลจ้ ะแตกยบั เยนิ ของฉนั ยง่ิ ขยนั ทำงานใหญ่ ฉนั ก้มหนา้ และปล่อยโฮออกมาอกี ครง้ั จนยืนแทบไม่อยู่ “รอ้ งไห้ทำไม มอี ะไรเหรอพราว ใจเยน็ ๆนะ” นำ้ เสยี งของโฟมเปลยี่ นไปทนั ทที ่ีเห็นนำ้ ตานองหนา้ ของฉนั

126/160 “ซี ไมม่ าแล้ว ฮืออ..เค้าไมม่ ารับพราวแล้ว เคา้ ไม่รักพราวแลว้ ฮอืออ” ฉนั พรำ่ บอกเร่ืองซีสะอกึ สะอืน้ “ไม่มากช็ ่างมนั ไมต่ ้องร้องไห้ เด๋ียวเราไปสง่ พราวเองกไ็ ด้ ช่างหวัมนั ” โฟมบอก กอ่ นจะอ้มุ ฉนั เดนิ ไปทรี่ ถ ท่ามกลางสายตาเปน็ สิบๆ คขู่ องทมี งานบริษัทเดยี วกับฉนั “พโี่ ฟมจะไปไหนคา้ เนี่ย” เสียงแหลมๆ ของยัยหมอก ใกล้เขา้ มาเรอื่ยๆ แต่ดเู หมอื นกับวา่ โฟมจะไมไ่ ดส้ นใจหมอกเลย ยงั คงคอ่ ยๆ บรรจงเปิดประตูรถและอุ้มฉนั ไปนงั่ บนเบาะรถอย่างถนุถนอม “พโ่ี ฟมจะไปไหนล่ะคะ ไปไม่ไดน้ ะ เร่อื งอะไรจะทิง้ หมอกไว้ท่ีน่ีคนเดียวละ่ ” เม่อื หมอกเหน็ โฟมกำลังจะขึ้นรถฝัง่ คนขับ หมอกรีบวิ่งมาหาและเร่ิมโวยวายเสียงดังข้ึนเรื่อยๆ แต่โฟมไมส่ นใจหมอกเลยสกั นิด ปดิ ประตูรถและสตารทเ์ ครอ่ื งขบัออกไปทนั ทีโดยทไ่ี มไ่ ด้หันไปมองหมอกเลยแมส้ ักนิด เสียงกร๊ีดๆๆและกรด๊ี ของหมอกดังล่นั ย่งิ ดึงความสนใจผ้คู นบรเิ วณแถวๆ นั้นให้ย่ิงหนั ไปมองกนั มากขึน้ ไปใหญ่ ฉันร้องไหม้ าตลอดทาง ฤทธ์ิแอลกฮอลลท์ อี่ ยใู่ นตวั ฉันมนั ก็คอ่ ยๆออกฤทธม์ิ ากขึน้ มากขึน้ เรื่อยๆ เร่อื งของซีและยัยผิงยังคงผดุ ขนึ้ มาเตอื นความจำช้ำๆ ฉนั อยตู่ ลอดทาง ความจริงแล้ว ฉนั กับซีอาจจะไม่เหมาะกันตัง้ แตแ่ รกแล้วกไ็ ดน้ ะ ซีอาจจะเหมาะกับผงิ มากกวา่ ฉัน เมื่อเคา้ แคร์กนัขนาดน้ี แลว้ จะมฉี ันไปทำไม

127/160 ฉนั พยายามคดิ ทบทวนว่า ถา้ เป็นฉนั ละ่ ฉนั จะทำอยา่ งน้ันมย้ั ถ้ามีคนทเ่ี คยมคี ดีตอ่ กัน คนทที่ ำให้ฉนั ต้องเลกิ กบั แฟนไปแลว้ รอบนึงโทรมาหา ฉันจะรับโทรศพั ทแ์ ละไปหาเขาไหม ใจนึง ฉนั คดิ ว่าฉันคงไมท่ ำหรอกนะ แต่อกี ใจนงึ ฉนั กค็ ิดว่า ในเม่อืฉันเองยงั เคยแอบมีใจให้โฟมได้เลย แม้แต่ตอนน้ฉี นั กย็ ังรสู้ กึ กบั โฟมอยู่เพราะฉะน้นั เร่ืองนี้คงไมม่ ใี ครผดิ หรอกม้งั เพราะตา่ งฝา่ ยกต็ ่างแอบมใี จให้คนอื่นดว้ ยกนั ทัง้ คู่ ซีคงไม่ได้แยค่ นเดียว ฉนั ควรจะคดิ แบบนี้ใช่มั้ย “พราวรักมันมากเลยเหรอ” จๆู่ โฟมก็เอย่ ปากถามฉนั ทั้งๆ เงยี บมาตลอดทาง ใบหนา้ และสายตาของโฟมดูจริงจังเหลือเกิน หน้าตาของโฟมตอนน้ดี เู คร่งขรึมและซีเรยี ส “เคยรกั มาก ซีเค้าเป็นคนดีเกินไปสำหรับพราว ตอนน้ีไมอ่ ยากจะรักแล้ว พราวไมอ่ ยากร้องไห้แบบนี้อกี แล้ว ฮอื ออ” ฉันบอกโฟม น้ำตายังคงนองหนา้ โฟมเอ้อื มมือมาวางบนมอื ฉันและบบี มันแนน่ มนั ยิ่งทำใหฉ้ ันร้องไหม้ ากขนึ้ ไปอีก ในใจของฉนั คิดอย่างที่พดู ออกไปจริงๆ นะ เราคนมันมีเจบ็ คร้ังแรกได้ แตไ่ ม่ควรมีคร้งั ท่สี องแบบนี้ “อยากกลบั บา้ นเลยหรือเปล่า ถา้ ไม่อยากกลับบา้ น บอกเราไดน้ ะ”โฟมถาม ระหว่างทีข่ บั รถเขา้ ตัวเมอื งกรุงเทพฯ

128/160 “พราวไม่อยากกลบั บ้านไปตอนน้เี ลย ยงั ไม่อยากเจอใครทัง้ นัน้ ” ฉันตอบ ก่อนจะปาดนำ้ ตาหยดสุดท้ายบนใบหน้าให้แหง้ ไป ฉนั จะไม่รอ้ งไห้เรอ่ื งซีอีกต่อไปแล้ว ถ้าซียงั จะเปน็ แบบนอี้ ยอู่ กี ฉันบอกกบั ตัวเอง โฟมพยักหน้าเหมอื นเปน็ การรับรู้ ก่อนจะขับรถมาจอดสงบนงิ่ อยทู่ ี่ใต้คอนโดหรแู ห่งนงึ และพาฉันขึน้ ไปทีห่ อ้ งๆ นงึ “หอ้ งรกหน่อยนะ สงสัยวนั นแี้ มบ่ า้ นไม่ได้มาทำความสะอาดน่ะ”โฟมบอกระหว่างที่ใชก้ ารด์ วางไปบนเครื่องแสกนเปดิ กระตูหอ้ ง เมื่อประตูหอ้ งเปิด เผยใหเ้ ห็นหอ้ งสดี ำตดั กับขาว ถงึ แมเ้ จา้ ของหอ้ งจะบอกวา่ รกไปนิด ฉันยังไมเ่ หน็ วา่ มันจะรกตรงไหนเลย ความเศรา้ เสยี ใจเรือ่ งของซเี ม่ือกี๊ ถกู แทนด้วยความแปลกใหมท่ ี่ได้เหน็ ห้องของโฟมแทน ฉนั บอกแล้วไง วา่ ฉันจะไม่เสียนำ้ ตาใหซ้ ีอีกแลว้และฉันก็จะทำอะไรอย่างท่ใี จอยากทำ และซกี ็จะไมม่ คี วามสำคญั สำหรับฉันอีกตอ่ ไป ฉนั เคยคิดแบบนี้เมือ่ สองเดือนที่แลว้ เมื่อวันทมี่ ีเร่อื งกับผิงที่บา้ น ฉนั ตัง้ ใจเอาไวว้ ่าฉนั จะเลกิ กบั ซีให้ได้ แต่ตอนนั้นฉนั ก็ทำไมไ่ ด้ “ตามสบายเลยนะ คดิ ซะว่าเป็นบ้านของพราวเหมือนกนั ” โฟมพูดก่อนจะเดินไปที่ครัว ฉันน่งั ลงบนโซฟาสีขาวตัวยาวหนานมุ่ ท่ีต้ังอยรู่ ิมกระจกบานใหญ่ วิวทิวทัศน์ขา้ งนอกกระจกใส เผยให้เหน็ รถบนทางด่วนและถนนท่ัวมุมเมือง เหน็ แบบน้ีแลว้ ทำให้ฉนั นกึ ถงึ ดาดฟ้าท่ีออฟฟสิ ที่โฟมเคยพาฉันข้ึนไป

129/160 “โฟมนชี่ อบอยูท่ ี่สงู ๆ จงั นะคะ” ฉนั บอก ระหวา่ งทห่ี ันไปรับแก้วน้ำจากโฟม “ไมห่ รอก เราแคช่ อบอยู่คนเดียว บนน้มี ันเหมือนอยคู่ นเดยี วดีเวลาท่มี องออกไปนอกถนน กไ็ ดเ้ ห็นทกุ อยา่ ง แต่ไม่มีใครมองเราเหน็ ได้”โฟมพดู ก็แนน่ ่ะสิ อย่ซู ะสูงขนาดนี้ ใครจะไปมองเหน็ ล่ะ “ไม่รอ้ งไหแ้ ล้วเหรอ” “ไมแ่ ลว้ ล่ะ พราวจะพยายามไมร่ อ้ งไห้แล้ว” พูดถึงตรงน้ี ตาแดงๆของฉันกร็ ้ืนนำ้ ตาขนึ้ มาอกี ฉนั พยายามเงยหนา้ มองฟา้ เอาไว้ แค่นน้ี ำ้ ตาก็จะไม่ไหลลงมาแลว้ “โฟมๆ ถา้ สมมตุ ิวา่ พราวเป็นแฟนโฟม แล้วพราวขอใหโ้ ฟมไปนอนที่บ้านพราว โฟมจะไปมยั้ ” อยดู่ ๆี ฉนั กน็ กึ อยากจะถามคำถามนกี้ บั โฟม “ไปสิ ทำไมเราจะไม่ไปละ่ ” โฟมตอบด้วยสหี นา้ เจา้ เล่ห์ “ดจี ังเนอะ โฟมเชื่อมย้ั ว่าซีไม่เคยไปนอนบา้ นพราวเลย“ พูดถงึ ซีนำ้ ตาของฉันกไ็ หลออกมาอกี ครัง้ “ไหนบอกว่าจะไมน่ กึ ถึงมันแล้วไง มันดนี ักเหรอไง รกั มันมากจงั เลยนะ มันมีค่ามากพอทพ่ี ราวจะไปคิดถงึ มนั เหรอ” ทา่ ทียิ้มแยม้ ของโฟมเปลยี่ นไปทนั ที กลายเป็นอารมณห์ งุดหงดิ ขโี้ มโหเขา้ มาแทนท่ี โฟมจับไหล่และเขย่าตวั ฉนั อยา่ งแรง

130/160 “ไม่หรอกนะ พราวแค่อยากจะรู้แคน่ ้ันแหละ่ ว่าที่พราวคดิ นะ่ ถูกแลว้คนทเ่ี ปน็ แฟนกัน เคา้ ตอ้ งอยากอยดู่ ว้ ยกันใชม่ ัย้ แต่พราวไม่เคยได้รบัอะไรแบบนัน้ เลย พราวเลยแคอ่ ยากจะรู้ว่าท่ีพราวคดิ นะ่ มันไม่ผิด” ฉันพดูเสยี งดังออกไปแบบน้ัน “ตอนนีม้ นั อยไู่ หน” โฟมตะคอกถามฉันเสียงดัง “ใคร..??..” “ไอ้ซีอะไรนั่นนะ่ มันไปซุกหัวอยทู่ ี่ไหน” โฟมถามพรอ้ มๆ กับจ้องตาฉนั เขมง็ “ไมร่ ู้ ชา่ งเหอะ พราวไม่อยากจะไปสนใจเค้าอกี แลว้ ฮืออ..” ฉนัหลบสายตาและบอกปฏิเสธออกไป เพราะไม่อยากจะไปนึกถงึ เรื่องของซีอกี แล้ว “บอกมาสิวา่ มันอยู่ที่ไหน” “เคา้ ไปเย่ยี มผหู้ ญิงคนอืน่ ทโ่ี รงบาลนะ่ ฮือ..จะอยากรไู้ ปทำไม พราวยังไมอ่ ยากรแู้ ลว้ เลย” ฉันเริม่ สะกดอารมณข์ องตัวเองไมอ่ ยอู่ ีกแล้วในเมอ่ื โฟมท้ังเสยี งดงั และใส่อารมณ์ตะคอกฉันขนาดน้ี นำ้ ตาของฉันเริม่เออ่ และไหลออกมาอกี คร้งั “งน้ั มานี่เลย” โฟมท้ังลาก กระชากลากถกู พาฉนั ลงจากคอนโด ไปท่รี ถ และขับออกไป

131/160 “อยา่ ไปเลยนะโฟม พราวไมอ่ ยากเจอเคา้ อีกแล้วนะโฟมนะ” ฉนัพยายามอ้อนวอนโฟม ระหว่างทโี่ ฟมขบั รถดว้ ยความเร็วสูงออกไปจากตัวตึกไป..

-10- ภาพหญงิ สาวหน้าตาซดี เซียวทแี่ สนจะอดิ โรย นอนอยบู่ นเตยี ง มีคนรกั คอยกมุ มอื อยู่ขา้ งๆ ภาพๆ นฉ้ี นั มองเห็นมนั จากกระจกบานเลก็สเ่ี หลีย่ มท่ปี ระตู ช่างดูรักและเปน็ ห่วงกันดซี ะจริง ภาพของซีทคี่ อยกุมมอื ผิงอยู่ใกลๆ้ มันทำเอาฉันแทบจะกระอักเลือดทงั้ ๆ ทร่ี อู้ ยแู่ กใ่ จแล้ววา่ ถา้ มาทีน่ แี่ ลว้ จะได้เจอกบั อะไร ทัง้ ท่ีเตรียมใจมาแลว้ แต่ภาพแบบนก้ี ็ยังทำรา้ ยฉนั อยดู่ ี ฉนั ยนื มองภาพนี้ ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เจ็บเหรอ หรอื เสยี ใจหรอื วา่ เสียดาย ไมร่ สู้ ิ รู้แตว่ า่ ฉันรอ้ งไห้ออกมาอีกครงั้ คราวนร้ี นุ แรงอยา่ งกับคนบ้าทำไมซีถงึ ได้ทำกบั ฉันแบบนนี้ ะ โฟมทีย่ ืนอยขู่ า้ งๆ ฉนั ก็คงเหน็ ภาพเดียวกบั ทฉี่ นั เห็น เลยเออ้ื มมอืมาโอบไหลข่ องฉนั เอาไวเ้ หมือนพยายามใหก้ ำลงั ใจ “เขา้ ไปหามันกนั มา ไปกับเรา” โฟมพดู กอ่ นจะควา้ ขอ้ มือของฉนั ไปกมุ เอาไว้ และทำท่าเหมอื นกบั จะผลกั ประตูเข้าไป “ไม่นะ ฮือออ.. พอเหอะนะโฟม แคน่ ้ีพราวก็เจบ็ เหมือนกับจะตายอยแู่ ล้ว อยา่ พาพราวไปเจออีกเลยนะ ฮอื อ..นะคะ อย่าใจรา้ ยกับพราวเลย

133/160นะ..ฮอื ออ...” ฉันสะอึกสะอ้ืนและพยายามจะฝืนตัวไมใ่ ห้ไปตามแรงดึงของโฟม ฉนั ไม่อยากเขา้ ไปใหซ้ ีเหน็ หน้า ไมอ่ ยากไปเห็นสายตาแบบน้ันของซีอกี แลว้ สายตาทอี่ อ่ นโยนและดกี ับผหู้ ญิงทกุ คนแบบนี้ “มนั ทำให้พราวรอ้ งไห้ขนาดนี้ เราไมย่ อมหรอกนะ เขา้ ไปคุยกับมันให้รเู้ รอื่ งดกี ว่า อยกู่ บั เรา พราวไม่ต้องกลัวอะไรท้ังนนั้ ” พดู จบโฟมกผ็ ลกัประตเู ข้าไป ฉันทถ่ี ูกดึง เซเขา้ ไปตามแรงดงึ ของโฟม ฉันไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะเงยหนา้ ข้ึนมา ย่ิงก้มหน้าแบบน้ี นำ้ ตาทไี่ หลออกมามากมายของฉนั กย็ ่ิงไหลตกลงบนเสอ้ื จนเปยี กไปหมด “พราว...” เสียงของซฟี ังดตู กใจสุดๆ ที่เห็นฉนั ใช่สิ ในเวลาแบบนี้ซีคงไม่อยากเจอฉนั นะ่ สินะ ฉันยังคงได้แตก่ ้มหนา้ ไมก่ ลา้ เงยหนา้ ขนึ้ มา “ไอเ้ ลว แกไอ้ทุเรศ ปล่อยให้แฟนแกไปน่ังรอ แต่แกกลับมาดูแลคนอ่นื แบบนี้ แมง่ ...” พูดจบโฟมก็ปลอ่ ยมอื ฉนั และตรงเข้าต่อยซที ันที ฉันรบี วิง่ ไปห้ามโฟมทั้งน้ำตา “โฟมอย่าทำเค้าเลยนะคะโฟม ฮืออ” ฉันพยายามเอาตวั กนั โฟมออกจากซี แต่โฟมเหมอื นไม่สนใจเลย “พราวอย่ามายุ่ง มนั ทำใหพ้ ราวร้องไหไ้ มร่ กู้ ี่ครง้ั แล้ว มันตอ้ งโดนบ้าง” พดู จบโฟมกต็ รงเขา้ ต่อยซอี กี สองสามหมัด ซเี องกลบั เอาแต่ยนื น่ิงไม่สโู้ ฟมหรอื ปดั ปอ้ งโฟมกลับเลย เสยี งกรีด๊ ของยัยผงิ ดงั ลน่ั หอ้ ง ฉนั เองพยายามห้ามปรามโฟมอยู่หลายวินาทีเหมอื นกัน กวา่ ท่ีโฟมจะยอมหยุดฉนั ลากโฟมออกมาขา้ งนอกหอ้ ง

134/160 “กลับกนั เหอะ” ฉันบอกโฟมและพยายามดึงโฟมใหเ้ ดินหา่ งจากห้องทซ่ี อี ยู่ “เดย๋ี ว ขอเราไปพูดอะไรกับไอ้เลวนัน่ ก่อน เดย๋ี วเรากลับแน”่ โฟมพดู จบกส็ ะบดั มือทฉี่ ันจับอยู ว่งิ กลับไปท่ีหอ้ ง ที่ตอนนม้ี ีทงั้ พยาบาลและหมอเข้ามาออกันอยู่เตม็ ห้อง มพี ยาบาลคนนึง ดแู ผลท่หี นา้ ของซี ซง่ึ ตาของซีชำ้ และหอ้ เลอื ดไปหมด เม่อื ผงิ เหน็ โฟมกบั ฉันเข้าไปในห้องอกี ครั้งผงิ ก็กรด๊ี ขน้ึ มาอกี ด้วยความกลวั และตกใจ ขี้ตกใจจรงิ นะหล่อน “แก งั้นชน้ั ขอพราวละกันนะ ในเมือ่ แกก็มผี หู้ ญงิ คนนอี้ ยแู่ ล้ว” พดูจบ โฟมก็จงู มือฉันเดินออกนอกประตไู ป ทกุ คนหนั มามองโฟมกับฉนัเปน็ ตาเดยี วกนั เม่ือออกจากห้องนน้ั มา โฟมพาฉนั ข้นึ รถ และขบั กลบั ไปทีบ่ า้ นของฉนั เสียงรถของโฟมดังปลุกพแ่ี พรวกบั แมใ่ หต้ นื่ ขนึ้ มาเจอฉนั ที่ยงั คงตาแดงก่ำ และโฟมที่หน้าตาบอกบุญไมร่ บั ทัง้ แมแ่ ละพแ่ี พรวมองโฟมแบบงงๆ “มอี ะไรกนั หรือเปลา่ ลกู แล้วน่ีเออ่ ..ใคร” แม่ถาม หลงั จากท่ีรบั ไหว้จากโฟมเรียบรอ้ ย “ไม่มอี ะไรหรอกค่ะแม่ แมก่ ับพี่แพรวไปนอนเถอะคะ่ ” ฉนั ตอบแบบเลี่ยงๆ

135/160 “อะไรกันอะ่ พราว อยา่ บอกนะวา่ ทะเลาะกับไอซ้ ีมาอกี แลว้ นะ่ ” พ่ีแพรวถามฉนั หนา้ ตางวั เงยี “เปล่าไมม่ อี ะไร ไว้ค่อยคุยกนั พรุ่งนนี้ ะคะ วนั นพ้ี ราวไมไ่ หวแลว้ ล่ะ”ฉันยงั พดู ไมท่ ันจบ เสยี งในคอกเ็ ร่มิ สัน่ เครือขน้ึ มาอีกระลอก ทำใหฉ้ นั ตอ้ งหยดุ พดู ไม่อย่างนัน้ ฉนั ตอ้ งร้องไหโ้ ชว์แม่กับพแ่ี พรวแน่ๆ “แมฮ่ ะ วันน้ีผมขอนอนที่นน่ี ะฮะ “ อยูด่ ๆี โฟมกพ็ ดู ออกมาแบบนั้นทำเอาแม่กับพแี่ พรวตาเบิกโพลงมองกนั เลิก่ ลั่ก นา่ แปลกที่ประโยคนนั่ ของโฟม ทำฉนั รสู้ ึกอบอุ่นอยา่ งบอกไม่ถกู ใชส่ ิ ก็ในเมอ่ื ซีไมเ่ คยพดู ประโยคนอ้ี อกมาเลยน่ีนา แม่พยักหนา้ เหมือนเปน็ การอนุญาตแิ บบเลยตามเลยก่อนจะชวนพแ่ี พรวขน้ึ ไปนอน แมข่ องฉันไม่เคยมปี ัญหาอยแู่ ลว้ ที่ผา่ นมามีแตซ่ ีเทา่ นัน้ แหล่ะทม่ี ปี ญั หา กบั การมานอนท่บี ้านของฉนั ฉนั ยงั คงน่ังอยู่ท่ีหอ้ งรับแขกกบั โฟม ฉันพยายามหา้ มนำ้ ตาไม่ให้มันไหลออกมาอกี แตม่ นั ยงั คงไหลออกมาทุกครั้ง เมอ่ื ฉนั นึกถึงภาพที่ซนี ัง่ กุมมอื ของผงิ อย่ทู หี่ อ้ งในโรงพยาบาล “พราว พราวมาคบกบั เราได้ม้ยั ” เสยี งของโฟมแผ่วเบา แต่ยงั คงได้ยินชดั ดว้ ยความเงยี บของบา้ น โฟมทนี่ ัง่ อยขู่ ้างๆ จับมือของฉนั เอาไปกุมไว้ ฉนั พูดอะไรไม่ออก ถงึ แมจ้ ะเศร้าปางตายจากเรือ่ งของซี แตค่ ำพดูและการกระทำของโฟมก็ทำให้ฉันรสู้ กึ ดขี ้นึ ไดเ้ ยอะเลยเหมือนกัน แต่ก็เป็นโฟมเสมอเลยนะ ทค่ี อยอยู่ข้างๆ ฉนั เมือ่ ยามที่ฉันรู้สึกเจ็บปวด หรอืตอ้ งร้องไห้

136/160 “พราวใหโ้ อกาสเราบา้ งไดม้ ย้ั เราอาจจะไม่ใชค่ นดีอะไรแบบไอน้ ั่นเราอาจจะไมอ่ ่อนโยน เราข้ีโวยวาย แต่เราก็ชอบพราว เราจะไม่ทำให้พราวตอ้ งรอ้ งไห้แบบน้เี ลย คอยดูส”ิ โฟมพดู ซะยาว และทำตาปริบ ๆ ใสฉ่ นั หวงั จะให้ฉนั อารมณด์ ี ฉนัไม่เคยเห็นโฟมชา่ งพดู และขีเ้ ลน่ แบบนมี้ ากอ่ นเลย “555..” ฉนั เห็นตาปริบๆ และหน้าตาทะเล้นท่ีโฟมทำแลว้ ก็ต้องหลดุหวั เราะออกมา “ขอบคุณนะโฟม ทคี่ อยอยู่ข้างๆ พราวตลอดเลย” ฉันพูด ฉนั รสู้ กึ ดีมากขนึ้ นิดนงึ จากคำพดู ดๆี ของโฟม ถึงแมจ้ ะไมม่ ซี แี ล้ว โฟมก็ยงั คงอยู่ข้างๆ ฉนั เหมือนเดิม เสียงโทรศัพทม์ ือถือของฉันและโฟมดงั สลับกนั อยตู่ ลอดเวลา คนที่โทรเข้าเครื่องของฉันก็คือซี ส่วนเครอื่ งของโฟม คนท่ีโทรแบบหม่ันเพียรแบบน้ี จะมีใครไดล้ ะ่ ถ้าไมใ่ ช่หมอก ฉันหยิบโทรศพั ทข์ นึ้ มาดอู ีกครง้ั เม่อื มันดงั ขน้ึ มาอีก ก่อนจะตัดสนิ ใจปิดเคร่ือง ฉันกบั ซีคงไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ กันแล้วล่ะมั้ง เทา่ ท่ียงั จำไดอ้ ยู่ตอนนกี้ ็คือ ซีคงรกั และเป็นหว่ งผงิ มาก ถึงได้ไม่ยอมไปรับฉันกลับบ้านเม่อื ซที ำแบบนี้ ฉันก็คงจะต้องยอมรบั ความจรงิ ท่ีว่า ซีเห็นผิงสำคัญกวา่ ฉนัคิดไดแ้ คน่ ้ี เร่อื งทกุ อยา่ งมันกค็ วรจะจบไดแ้ ล้วละ่ ถึงแม้ในใจจะแอบเป็นห่วงซี เร่ืองท่โี ดนโฟมตอ่ ยไปตัง้ หลายทีแบบนัน้ อยู่ แต่ซีกค็ งมคี นเป็นหว่ งอยแู่ ล้ว ป่านนผี้ งิ คงดแู ลซีอยู่ข้างๆ

137/160 ฉันเปดิ ทีวีช่องเพลงทิ้งเอาไว้ เพราะไมอ่ ยากให้บ้านเงียบ ฉันนอนลงหนนุ ที่ตกั ของโฟม ทนี่ ่ังจ้องทีวตี าเขมง็ มือของโฟมลบู ไล้เส้นผมของฉันอยา่ งอ่อนโยน ฉนั ตอ้ งการทีพ่ กั พงิ ท่สี ดุ กต็ อนนี้แหล่ะนะ ฉนั หลบั ไปไดง้ า่ยๆ โดยที่ไมร่ ตู้ ัว ตน่ื มาอกี ทฉี ันก็นอนอยใู่ นออ้ มกอดของโฟมบนเตยี งในหอ้ งนอนของฉนั แล้ว “อ้าว เราทำใหพ้ ราวต่นื หรอื เปล่า” โฟมท่ยี งั คงไมห่ ลบั ถามฉนั “เปลา่ ค่ะ” ฉนั ส่ายหนา้ เบาๆ “นี่พราวหลับไปนานมัย้ คะเน่ีย” ฉันพยายามยนั ตวั ลุกขน้ึ นั่ง สมองมนึ ๆ ตึบของฉันทำเอาลกุ แลว้ แทบอยากจะลงไปนอนตอ่ จรงิ ๆ “ไม่นานหรอก สกั พกั น่ะ แตห่ ลบั ลกึ เหมอื นกนั นะ ขนาดเราอมุ้ พราวขึน้ มาบนหอ้ ง ยงั ไมร่ ู้เรอ่ื งเลย” โฟมบอก ฉันมองดโู ฟม ท่ีนอนอยู่บนเตยี งด้วยความรูส้ ึกดีๆ โฟมดแู ลฉนั อย่างดี และไม่ไดล้ ว่ งเกินฉนั เลยแมแ้ ตน่ ้อย โฟมแคน่ อนกอดฉันเฉยๆ แค่น้ันเอง และแคน่ ้ีเท่านน้ั แหล่ะที่ฉนั ตอ้ งการ จริงๆ นะ แคน่ ี้เทา่ น้นั แหละ่ ท่ีซไี มเ่ คยใหฉ้ ันได้เลย ฉันหยบิ เอาบหุ ร่ที ่ีวางอยู่บนโต๊ะเขยี นหนงั สือออกมาจุดสบู เวลาเครียดๆ แบบนี้บุหรเี่ ปน็ อกี ทางออก ทัง้ ๆท่ีในความเป็นจรงิ แลว้ มนั ไม่จริงเลยสกั นิด ท่ีคิดว่าสบู แล้วดขี ้นึ ฉนั คดิ ไปเองทัง้ นน้ั

138/160 ฉันมองออกไปทนี่ อกหนา้ ตา่ ง จากตรงนี้ มองเหน็ รถของโฟมที่จอดอยหู่ น้าบ้านได้อยา่ งชดั เจน ถา้ เปน็ เมือ่ กอ่ นนี้ รถท่จี อดขวางอยหู่ นา้ บ้านคงไมใ่ ช่รถสปอตค์ นั นี้หรอก คงจะเป็นรถญ่ีปุ่นของซมี ากกว่า ในสมองของฉนั แว่บคิดเรอ่ื งของซี ขน้ึ มานิดนึง และย่ิงเหมือนตาฝาด เหมอื นฝันหรือไมก่ ็เพ้อไปมากกว่า เม่อื ฉนั เหน็ รถของซี คอ่ ยๆ เคลอื่ นตวั เข้ามาจอดตอ่ จากรถของโฟม ฉนั แทบจะไมเ่ ชือ่ สายตาตัวเอง วา่ น่ันเป็นรถของซจี ริงๆจนเม่ือซี เปดิ ประตรู ถออกมายนื มองฉันที่ข้างๆ รถ ฉนั เดาว่าโฟมคงได้ยนิ เสียงรถของซีและคงเห็นสีหน้าตกใจของฉนัเลยรบี เดนิ มาดูทห่ี นา้ ต่างหอ้ ง ตอนน้ีฉันควรจะทำยงั ไงดีล่ะ ฉันควรจะเดินลงไปหาซีมยั้ หรือว่าฉันไม่ควรจะลงไป แคฉ่ นั เห็นซีที่หนา้ บา้ นตอ่ มน้ำตาของฉนั ก็แตกออกมาอกี รอบแลว้ ฉันเดินออกจากชอ่ งหน้าตา่ ง มาหลบอยตู่ รงกำแพงเพราะไม่อยากเห็นซีอกี ตอ่ ไปแล้ว ฉนั ยนื พงิ กำแพงกอ่ นจะคอ่ ยๆ ทรุดและน่งั ลงไปกบัพ้นื “โฟม พราวควรทำยงั ไงดี ฮอื อ..“ ฉันก้มหนา้ รอ้ งไห้ “ถามใจตัวเองละกนั นะ เราคงตอบแทนพราวไม่ไดห้ รอก” โฟมตอบฉัน ก่อนจะเดนิ เปดิ ประตูออกจากหอ้ งไป ฉนั รบี ว่ิงตามออกไปทนั ที เม่ือคดิ ไดว้ า่ ซยี ังคงยืนอยขู่ ้างนอก และโฟมเดินออกไปแบบนี้ คงไมด่ ีแน่

139/160 ฉันตามโฟมออกไปที่หนา้ บา้ น ผิดคาด โฟมไม่ไดท้ ำอะไรซีเลย ไม่แม่กระท่งั มอง แต่กลบั ขบั รถออกไปทันที ปลอ่ ยให้ฉันไดอ้ ยกู่ ับซอี ีกคร้งัทำไมคืนนมี้ ันถงึ ไดย้ าวนานนกั นะ ไม่จบไมส่ ิน้ ซะที ฉันเหน็ ซตี าแดงกำ่ ไมใ่ ชเ่ พราะเพ่ิงถูกต่อย แต่เป็นเหมอื นคนที่ผา่ นการร้องไหม้ าอย่างหนกั “ท่ีรกั คะ เค้าขอโทษตวั เองนะ เค้ามันไมด่ ีจรงิ ๆ” ซเี รม่ิ พดู กอ่ นฉนั จะเรียบเรยี งคำพูดออกมาได้ ฉนั เองก็ไม่ร้เู หมอื นกนั วา่ จะเรม่ิ พดู อะไรกอ่ นดีเลยได้แต่มองหน้าซี “เรอ่ื งผิงมนั ไม่ได้เปน็ อย่างทตี่ ัวเองเข้าใจเลยนะคะ เค้าอธบิ ายไดจ้ ริงๆ ” นำ้ เสยี งของซเี ริ่มตดิ ๆ ขัดๆ เสียงเริม่ สน่ั เครือ และร้องไห้ออกมาฉนั ไมเ่ คยเห็นซรี อ้ งไห้เลยสกั ครั้ง ซเี ปน็ คนไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ แต่คราวน้ีซเี หมอื นกบั เกบ็ น้ำตาไว้ไมอ่ ยู่แลว้ ซเี ออ้ื มมือมาจบั มือของฉนั ไว้ ถ้าเป็นเวลาปกติ หนา้ บา้ นแบบน้ี ซคี งไม่มที างกลา้ จับมอื หรือแสดงออกอะไรขนาดนแี้ น่นอน “ชา่ งมนั เหอะซี พราวไมว่ ่าอะไรซหี รอก ซไี ปคบกบั ผงิ เหอะนะ อย่ามายงุ่ กับพราวเลย” ฉนั บอกกอ่ นจะค่อยๆ ดงึ มอื ออกจากมือของซี ซีเองมองฉันด้วยสายตาทไี่ ม่เช่ือ วา่ ฉันจะทำแบบน้ี ทง้ั ๆ ท่ีกอ่ นหนา้ น้ี ฉันเองไมใ่ ช่เหรอท่เี ปน็ ฝา่ ยอยากใหซ้ ีแสดงออก จบั มอื ดแู ลเทคแครฉ์ นั ตอ่ หนา้ทส่ี าธารณะ แต่ตอนน้ีแคจ่ บั มือ ฉันเองยังไม่อยากได้จากซีเลย กม็ อื อ่นุ ๆแบบนี้ ไม่ใชเ่ หรอทเ่ี พ่ิงไปจบั และดแู ลคนอื่นมาเม่อื กนี๊ ี้

140/160 “ทร่ี กั ไม่รกั เคา้ แลว้ เหรอคะ” ซถี ามก่อนจะโผเขา้ มากอดฉนั ท่ีได้แต่ยนื นงิ่ “ พอเถอะซี อย่าเลย เราคงต้องเลกิ กนั แล้วละ่ เราเลกิ กันเหอะ” ฉนับอกซดี ้วยนำ้ ตา ท้งั ๆที่ซยี ังคงกอดฉนั แนน่ อยูอ่ ย่างน้ัน “ทร่ี กั จะไม่ฟงั เคา้ อธิบายเลยเหรอคะ ทุกอย่างเค้าอธิบายได้ เรือ่ งทัง้ หมด เค้ายอมรับว่าเคา้ ผดิ ทไ่ี ปสงสารและเหน็ ใจผงิ เค้าขอโทษนะคะแต่เคา้ คงปล่อยให้คนท่ีเคยรูจ้ ักกันฆ่าตวั ตายได้ลงคอหรอกนะคะ” ซีพยายามพดู ถงึ เหตุผล ฉันยงั คงเงียบ ฆา่ ตัวตายแล้วไงละ่ ห.ึ .ฉนั กลับไม่รู้สึกยนิ ดยี นิ รา้ ยอะไรกบั เหตผุ ลท่ีซบี อกกบั ฉันเลย จรงิ ๆ ฉันกพ็ อจะรู้เร่ืองมากอ่ นแลว้ ล่ะ วา่ ผงิ จะฆา่ ตัวตาย แต่ทฉี่ นั ไมค่ ่อยเขา้ ใจเทา่ ไหร่ กเ็ รื่องที่ซีไปนัง่ จบั มอื ดแู ล เป็นห่วงเปน็ ใย และไม่สนใจฉนั เลยวา่ ที่นัดกบั ฉันไว้ ฉันรู้สกึ ยงั ไง หรือว่า นี่ฉนั ควรจะดีใจไม่ใชเ่ หรอ ทมี่ ีแฟนใจบุญขนาดนี้ ชว่ ยชีวิตคนเอาไวต้ งั้ คนนึง ถนนหนา้ บ้านตอนนกี้ ็เงยี บดว้ ยเหมอื นกนั ไม่มแี มแ้ ต่รถ หรือคนที่เคลื่อนไหว มีแตฉ่ นั กบั ซีเท่าน้ัน ท่ียังยนื เงยี บงนั อยู่ ฉันพยายามขืนตัวออกจากออ้ มกอดของซี ฉันไมอ่ ยากร้องไห้อกี แล้ว ยงั ไงวันนฉ้ี นั คงต้องหาทางจบเร่อื งราวน่าเบอื่ แบบนไ้ี ปใหไ้ ด้ ฉนั รวบรวมความกล้าอกี คร้งั พรอ้ มนำ้ ตารืน้ ๆ ทข่ี อบตา ก่อนจะเอ่ยปากบอกซอี อกไป

141/160 “จริงๆ นะคะทร่ี ัก เราเลิกกนั เหอะนะ” ฉนั ย้ำกับซอี ีกครง้ัดูเหมือนวา่ คราวนซ้ี ีจะไม่ยอมอะไรงา่ ยๆ ฉนั ควรจะดใี จมย้ั นะ ที่ซีพยายามแสดงวา่ รกั ฉันมากมายขนาดนี้ “ทีร่ ักไม่รักเคา้ แล้วเหรอคะ ท่ีรักใหอ้ ภัยเคา้ อกี ซกั คร้งั นะคะ เค้ารักตัวเองมากแค่ไหนตัวเองก็รเู้ คา้ ไม่อยากจะเสียตวั เองไปอีกแลว้ นะ เค้าผิดไปแลว้ เค้าขอโทษ ยกโทษให้เค้าดว้ ยนะคะ อีกแคค่ รั้งเดยี ว” นำ้ ตาของซีไหลอาบแก้ม ฉันไมค่ ่อยไดเ้ หน็ น้ำตาของซีสักเท่าไหร่ เวลาที่มีเรอื่ งทะเลาะกัน ฉันทง้ั น้ันแหละ่ ทฟี่ ูมฟายรอ้ งไห้ อยู่คนเดียว นำ้ ตาของซแี ละความอบอมุ่ จากมือของซี ทำฉันน้ำตารืน้ ขนึ้ มาอีกรอบและฉันไม่สามารถกล้นั มันเอาไว้ไดอ้ กี แล้ว น้ำตาของซี นำภาพอดตี ทด่ี ีๆของฉันกับซีกลบั มา พรอ้ มๆ กับภาพของฉนั กับโฟม ฉันเองกผ็ ดิ ไม่น้อยไปกวา่ ซหี รอกนะ ฉันคงไม่เหมาะกับซอี ีกแล้วล่ะ “เคา้ ขอโทษนะคะทีร่ กั แตเ่ ราเลกิ กนั เหอะนะ ฮือออ” ฉันบอกน้ำเสียงแผ่วเบาปนสะอน้ื “ท่รี ักไม่รักเค้าแลว้ เหรอคะ” คำถามเดิมๆ ออกมาจากปากของซี ฉนั พยกั หน้าแทนคำตอบ ทีไ่ ม่สามารถพดู ออกมาได้ “ในเม่อื เรายังรักกนั เรามาเรม่ิ กันใหมไ่ ด้ใชม่ ยั้ คะ ทีร่ กั ใหอ้ ภยั เคา้เรากเ็ ริม่ กนั ใหมไ่ ด้นะ เคา้ สญั ญานะว่าจะไม่ไปสนใจใคร หรอื สงสารใครอีกตอ่ ไปแลว้ ถ้าทำแลว้ แฟนเคา้ จะเลิกกบั เค้าแบบนีน้ ะ่ นะคะ..”

142/160 “ไม่ได้หรอก” ฉันยงั คงปฏิเสธ เม่อื นกึ ถงึ เรอ่ื งระหวา่ งฉันกับโฟม “เคา้ รู้นะว่าที่รักใหอ้ ภยั เคา้ แล้ว ใชม่ ย้ั เค้าขอโทษสองร้อยทีเลยนะคะนะ ๆๆ เด๋ยี วเราไปเท่ียวท่ี..” “อย่าเลยนะซี พราวไมด่ ีแลว้ พราวมีอะไรกบั โฟมไปแล้ว ไมต่ ้องมาดกี บั พราวแล้ว ฮืออ..” ฉนั พดู แทรกซขี นึ้ มา ทั้งๆ ท่ซี ีกำลังวาดฝนั หวานๆทเ่ี ราสองคนจะได้ทำร่วมกนั ยังไม่ทันจบ แต่ฉันทนโกหกคนทแ่ี สนดีแบบซีไมไ่ ด้อีกแลว้ ฉันต้องบอกความจรงิ ให้ซีไดร้ บู้ ้าง ว่ายงั ไงซกี ็ยงั ดีกวา่ ฉันอยู่ดี ประโยคเมอ่ื กี๊ของฉนั ทำซเี งียบ และมองฉนั ด้วยสายตาไม่เช่อื ถือ มือทจ่ี ับสองมือของฉนั อยู่ก็คลายออกทนั ที แต่กไ็ มถ่ งึ กบั ปลอ่ ยใหม้ ือของฉนัหลดุ ไปหรอกนะ “ซไี ด้ยินม้ัยว่าพราวมอี ะไรกับโฟมไปแล้ว พราวมนั ไมด่ ี ซีอยา่ มาย่งุกบั พราวเลยนะ ฮือออ พราวขอโทษนะ” ฉันยงั คงพร่ำบอกซีและขอโทษซีถา้ ซีจะขอโทษเรอ่ื งทไี่ ปดูแลยัยนน่ั สองร้อยครงั้ ฉนั คงตอ้ งขอโทษซสี ามแสนคร้งั ไดม้ ัง้ “เมือ่ ไหร่คะ” ซเี งยหนา้ ที่มนี ำ้ ตานองอยขู่ ึน้ มาสบตาฉัน จติ ใจของฉนัว้าวุ่น ฉนั ควรจะตอบซีไปหรือเปลา่ “ต้ังแต่วนั น้ันท่พี ีแ่ พรวถกู โฟมตอ่ ย พราวขอโทษนะ”

143/160 “แลว้ ท่รี ัก รักโฟมหรือเปลา่ คะ” ซพี ดู ประโยคน้ีดว้ ยน้ำเสยี งสั่นเครอืสายตาจบั จ้องมาที่ฉันอยา่ งตอ้ งการคำตอบ ฉันยกนวิ้ ท่มี ีแหวนสองวงซอ้ นกันอยูข่ ้ึนมาให้ซีดู “พราวไม่ดี ซอี ยา่ มาย่งุ กับพราวอีกเลยนะ พราวมันคนเลว คนใจง่าย ฮอื อ.. ซีไปรกั คนทด่ี ีกว่าพราวดกี วา่ นะฮอื ออ..” ฉนั ไมต่ อบคำถามซีเพราะวา่ ตอบไม่ได้ แต่ประโยคท่ีฉันพูดออกไป มนั ก็เหมือนคำตอบแบบเล่ยี งๆ แล้วแหละ่ ฉนั ถอดแหวนของโฟมออกกอ่ นและค่อยๆ ถอดแหวนวงทซี่ ซี ื้อให้ออก แหวนทม่ี ชี อื่ ของเราสองคน และสง่ ให้ซีไป ซีกำมนั เอาไว้แนน่ ฉนั เห็นหยดน้ำตาของซีหล่นใสม่ นั ดว้ ย สว่ นแหวนของโฟม ยงั คงถูกฉันกำเอาไว้แนน่ อยู่ในอีกมือนงึ ฉันสะอกึ สะอ้นื จนตัวโยนเมอื่ พดู ความจริงกับซีไปแล้ว ท่ีเศรา้ ขนาดนี้ ก็เพียงเพราะกำลงั รสู้ กึ ว่าจะตอ้ งเสยี ซีไปแล้ว จากความใจงา่ ยของตวั เอง เรอื่ งของผิง เอาเข้าจรงิ ๆ ก็คงจ๊บิ จอ๊ ย ถ้าเอามาเปรยี บเทยี บกับเรื่องของฉนั กับโฟม ถึงแม้ฉันจะเสยี ใจทซี่ ีไปสนใจดูแลผหู้ ญิงคนอืน่ แต่พอนึกถึงเรือ่ งทฉ่ี ันทำกบั ซี ฉนั ก็รู้สึกสมน้ำหนา้ ตัวเองเหลือเกนิ ท่ีเจอเร่ืองแบบนี้ ซนี งิ่ เงียบ แต่นำ้ ตายังคงไหลอยู่ ฉันไม่เคยเหน็ ซีร้องไหม้ ากมายแบบนม้ี าก่อนเลย ฉันเตรยี มใจรับการเลกิ ราเอาไวแ้ ลว้ เมอ่ื ฉันเลว ฉันกต็ ้องรับมันใหไ้ ด้สิ ซเี งยี บอยู่นานหลายนาที ก่อนจะเงยหนา้ ขน้ึ มาบอกฉันวา่

144/160 “ถา้ เคา้ บอกว่า เค้าจะลมื มันละ่ ถา้ เค้าไมส่ นใจมนั ละ่ ถ้าเคา้ ปล่อยมันผ่านไป ขออยา่ งเดยี ว แค่ตัวเองรกั เค้า ตัวเองจะยังรกั เค้าเหมือนเดมิไดม้ ั้ย” คำพดู ของซี แตกต่างไปจากเดมิ อย่างสิน้ เชิง ฉันแอบโล่งใจอย่างบอกไมถ่ กู จรงิ ๆ แล้วในใจฉันก็ไมอ่ ยากจะเสียซีไปจริงๆ หรอกนะ เวลาทค่ี บกนั มา มนั กไ็ มใ่ ชน่ อ้ ยๆ สิง่ ดๆี ทีซ่ ีมใี ห้ มันกม็ ากมายจนไม่คิดวา่ ฉนัจะไดจ้ ากใครอีกแล้ว และน่ี ซยี งั จะให้โอกาสฉนั อีก ฉนั ควรจะรีบควา้ มนัเอาไว้หรอื เปลา่ นะ..

-11- เรื่องเมื่อคืน ทำเอาฉนั แทบไม่ได้นอน ตาของฉันยงั คงบวมเป่ง ซีเองกลบั บ้านไปนานแล้ว แต่ฉนั ยงั คงไม่ไดน้ อนอกี เลย ไดแ้ ต่นั่งคิดทบทวนเร่ืองต่างๆ ที่เหมือนไม่มีคำตอบและทางออกใหก้ ับตวั เองสักที แตย่ งั ไงกต็ ามฉันกม็ ีทางออกทพ่ี อจะทำไดใ้ นตอนน้ี เพ่อื ที่จะไดไ้ ม่มใี ครตอ้ งเจบ็ ไปมากกวา่ นี้ ด้วยหลายเหตุผล เช้านี้ ฉนั ไม่คอ่ ยอยากไปทำงานเลย แต่กอ็ ีกหลายเหตุผลเหมือนกันทจี่ ำเป็นต้องไปทำงาน เหตุผลที่ไมอ่ ยากไปกค็ ือหนง่ึ ..ฉนั จะตอ้ งไปเจอกบั โฟม ที่ตอนนฉี้ นั ไม่รเู้ ลยวา่ โฟมเปน็ ยงั ไงและรสู้ ึกยังไงกับฉนั บา้ ง สอง..ฉันคงกำลังตกเปน็ ขีป้ ากของคนท่ีออฟฟสิ เร่ืองท่ีเมอ่ื คืนโฟมอุ้มฉนั ขึ้นรถและขับกลบั กรุงเทพดว้ ยกันแบบนนั้ ป่านนเี้ รื่องของฉนั คงกำลงั ดังกระฉ่อนไปทั่วออฟฟสิ แลว้ ส่วนเหตผุ ลทต่ี ้องไปนะ่ เหรอ ข้อหน่งึ ฉันอยากจะรเู้ หมือนกนั ว่าเม่อืเจอกบั โฟมแล้ว ฉนั จะเป็นยงั ไงบา้ งและสองฉันจะตอ้ งไปทำในสิ่งที่ควรจะทำน่ะสิ

146/160 ฉนั ตัดสนิ ใจไปทำงาน ถึงแม้จะเป็นตอนบ่ายแกๆ่ แลว้ กต็ าม แต่ฉันก็ยงั ไป บา่ ยแก่ๆ แบบนี้ ทมี งานทุกคนกลับถึงออฟฟสิ กันหมดแลว้ หลายคนกลบั บา้ นไปพักผ่อน แตก่ ม็ ีหลายคนทต่ี ้องอยู่เคลยี ์งานจนเสรจ็ และกเ็ ป็นไปตามคาด เม่อื ฉันไปถึงออฟฟสิ ทุกคนกซ็ ุบซบิ เมา้ ท์ถึงฉนั อยา่ งออกรส ทำอย่างกับฉนั เป็นละครหลงั ขา่ วอย่างน้นั แหละ่ “น้องพราว เม่อื คนื ไปไหนกบั พโี่ ฟมเหรอจะ๊ ” พพี่ ดุ ตวั ดี รบี ถามเมือ่เจอฉนั “กไ็ ม่ไดไ้ ปไหนน่คี ะ พี่เคา้ ไปส่งที่บ้านเฉยๆ” ฉันตอบไปส่งๆ พพี่ ดุ ทำหนา้ ไมเ่ ชอื่ กอ่ นเดินจากฉันไปซบุ ซบิ กับเพื่อนอีกคนที่โตะ๊ ทำงาน ฉันถอนหายใจเฮือกใหญด่ ้วยความเบื่อหน่าย และหันไปมองที่หอ้ งทำงานของโฟม เหน็ เงาคนอยู่ในหอ้ ง เลยตดั สินใจเดินเข้าไปเคาะประตสู องสามที กอ่ นจะเปิดเข้าไป เม่ือโฟมเหน็ ฉัน ก็แกล้งทำเปน็ กม้ หนา้ กม้ ตาดูเอกสาร ไม่เงยมามองหน้าฉนั เลยสักนิด “โฟมคะ เปน็ ยังไงบ้าง” ฉันเอย่ ปากถามโฟมดว้ ยน้ำเสยี งท่ีประดษิ ฐ์เอาไวใ้ หร้ าบเรยี บทสี่ ดุ เหน็ โฟม ชะงกั นดิ นงึ กอ่ นจะตอบฉนั ว่า “กไ็ ม่เปน็ ไง สบายดีนี่” พดู จบโฟมกห็ ันไปหยิบสตอรี่บอรด์ ท่ีวางอยู่หลังโตะ๊ ขึน้ มาดู

147/160 “โฟมคะพราวขอโทษและขอบคณุ ทเ่ี มื่อคนื โฟมไมท่ ำอะไรซีอกี ” ฉันบอกดว้ ยความจริงใจ จรงิ ๆ นะ เม่ือคนื ฉันกลัวแทบตาย กลวั ว่าโฟมจะไปทำรา้ ยซอี กี แตผ่ ิดคาด โฟมกลับขับรถออกไปเลย “ขอบคณุ ทำไม เรามันคนอืน่ เรากต็ อ้ งไป กถ็ กู แล้ว พราวอยา่ มายุ่งกับเราเลย เรารำคาญ” โฟมตอบแบบทไี่ มม่ องหน้าฉันเลย แมแ้ ต่สบตายังไมส่ กั นิด ฉันเองกพ็ อจะเขา้ ใจ โฟมจะโกรธจะเกลยี ดฉันฉนั ก็คงห้ามอะไรไม่ได้ ในเมอ่ื ฉันมันเป็นพวกใจง่ายและโลเลแบบนี้ ฉนั วางซองสีขาว ทภ่ี ายในมีใบลาออกและแหวนวงสีเ่ หลยี่ มที่ฉันถอดคนื โฟมลงบนโต๊ะ กอ่ นจะใช้มือเลื่อนซองไปตรงหนา้ โฟม กอ่ นจะเดนิออกจากห้องของโฟมมาโดยท่ีไม่ไดห้ ันกลบั ไปมองอกี เลยโฟมอีกเลยว่าโฟมจะสนใจซองสขี าวซองนั้นม้ยั ฉนั ตดั สินใจลาออก เพราะไมร่ วู้ ่าจะจบมนั ได้ยังไงถ้าฉันยงั หนา้ ด้านทำงานท่นี ัน่ อยู่อกี ถงึ แม้ว่าฉนั จะชอบโฟมมาก แต่ฉันกร็ ักซีมากมายอยดู่ ีฉนั ควรจะหยดุ และจบมันไปก่อนนา่ จะดที ่ีสดุ สำหรับตอนน้ี ฉันเดนิ ออกมาจากบริษทั น้นั และไมไ่ ด้กลับไปอีกเลย สว่ นเรอื่ งระหวา่ งฉันกบั ซี มนั ลงไปแล้วต้งั แต่เม่ือคนื นน้ั ฉันยงั ไมส่ ามารถทำใจได้เลยแม้ว่าจะเปน็ เร่ืองไหน หรอื เรอ่ื งระหวา่ งใคร บางทีการที่คนอย่างฉนั จะต้องเสยี คนทรี่ กั ทงั้ โฟมและซีไปทัง้ ค่แู บบนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่ถกู ตอ้ งแล้วก็ได้ ตอนนีน้ วิ้ ของฉนั วา่ งเปล่า ไมม่ ีแม้แหวนสักวง ฉันฝงั ตัวเองอยใู่ นหอ้ งนอนโดยท่ีไม่ออกไปไหนมาสองสามวนั แล้ว จนแมแ่ ละพแ่ี พรวตอ้ งมา

148/160ดูอาการ ข่าวคราวของโฟมเองก็เงียบไปพรอ้ มๆ กบั ท่ีซเี องท่ีหายไปจากครอบครวั ของฉนั แมแ้ ตพ่ ีแ่ พรวทเ่ี ปน็ เพือ่ นสนิทแทๆ้ ยงั ไม่ไดย้ นิขา่ วคราวของซีเลย ซ่ึงในความเปน็ จริงแล้วฉนั เองกค็ วรจะดใี จไม่ใชเ่ หรอเมื่อทุกคนทำตามในสิ่งท่ีฉันอยากไดแ้ บบน้ี แต่ทำไมฉันยงั เศรา้ และเหงาอยูเ่ ท่าเดมิ เลยล่ะ ฉันใช้ชวี ติ ทกุ วนั ผ่านไปแบบไม่มีอะไรสนกุ กว่าจะนอนหลบั กด็ กึ ด่นืกวา่ จะตนื่ ก็เกือบบา่ ย ถา้ ไม่เบอ่ื จนทนไมไ่ ด้ ก็จะนง่ั อยบู่ ้านเฉยๆ แบบซงั กะตาย แต่ถา้ วนั ไหนเหงาจนเกินไป กอ็ าจจะขับรถไปหาทนี่ ่งั อ่านหนังสอื อาจจะเป็นรา้ นกาแฟบ้าง หรือตามสวนสาธารณะ แตท่ ุกท่ีต้องไม่ใช่ ท่ๆี เคยไปกับซีและโฟม ฉนั ไม่เคยรู้สึกเหงาขนาดนี้มากอ่ นเลยจรงิ ๆ นะ ฉนั ไมไ่ ด้อยคู่ นเดยี วแบบนีก้ ห็ ลายปีแลว้ เพราะฉะนั้นเม่อื วนั ท่ฉี นั ไม่มใี ครแบบน้ี ฉันทำอะไรแทบไมถ่ กู เลยเหมือนกัน ไม่รวู้ ่าจะไปทำอะไรกบั ใคร หรือวา่ ที่ไหนดี ฉนั พยายามใช้ชวี ติ แบบเงียบๆ ไม่ออกไปเท่ยี วกลางคืนกับพแ่ี พรวอกี เลย เบอรม์ ือถอื ฉันกอ็ ุตสา่ ห์เปล่ยี นไปใชเ้ บอร์ใหมเ่ พอ่ื ท่ีจะได้ไม่มีใครโทรมาหาฉันได้อกี และช่อื ของซี ก็กลายเปน็ สิ่งทที่ กุ คนหลีกเล่ยี งและพยายามไมเ่ อ่ยถึงเพราะทกุ ครงั้ ทพี่ แ่ี พรวหรอื แมเ่ อย่ ถงึ ฉันมักจะมีเอฟเฟต็ เสมอ ไม่ร้องไห้ก็อาจจะเดินหนีไปเลยกม็ ี พกั หลังๆ มาน่ี ฉนั เลยไม่ได้ยินช่อื ของซีอกี เลยโดนที่ไมต่ อ้ งเอป่ ปากขอร้องพี่แพรว ฉันผ่านช่วงวันเทศกาลทัง้ หลายแหล่ที่

149/160เคยวาดฝันเอาไว้วา่ อยากจะไปทำนนู่ ทำนกี่ ับซี ไปได้อยา่ งปลอดภัยถงึ แมจ้ ะไม่มซี ีอย่ขู ้างๆ หรือไมม่ ีโฟมมาคอยอวยพรเมอร่ีครสิ มาส หรอื แฮปปี้นวิ เยียรก์ ่อนใครอยา่ งทโี่ ฟมเคยสัญญาเอาไว้ แต่ฉนั ก็ผา่ นมันมาได้ถงึ แมจ้ ะแบบเมาเละกต็ าม ฉนั ใชช้ ีวติ ช่วงส้ินปีจนถงึ ปีใหมท่ ่ีบ้านของฝุ่นที่ภูเกต็ ฝ่นุ มนั อตุ ส่าห์ไมเ่ อาแฟนทอมของมันไปด้วย เพียงเพราะสงสารฉนั ฉนั เลยได้ฉลองความโสดและเคานด์ าวน์ไปแบบเมาๆ ก่อนจะกลับมากรงุ เทพอกี ทกี ก็ ลางๆ เดือนมกรานั่นแหละ่ การกลบั มาอยู่กรุงเทพอกี คร้งั ทำให้คนอกหักชำ้ รักอยา่ งฉัน ต้องกลับมาส่รู ะบบเดมิ ๆ ใช้ชีวิตแบบเซ็งไปวันๆ เหมอื นเดิม ความว่าง ทำให้ฉนั เรมิ่ คิดนูน่ คดิ นไี่ ปเร่ือยเป่อื ย จนบางครั้งกร็ สู้ กึ เสียดายและและเสียใจจนอยากจะไปหาทั้งซแี ละโฟมอกี สักครง้ั ถึงแม้จะผ่านมาหลายเดือนแลว้ แต่ในใจของฉนั กย็ ังไมอ่ ยากจะเชอ่ืวา่ ฉันจะเลกิ กบั ซีได้ อีกใจก็ไมอ่ ยากเช่อื อกี เหมือนกันว่าท้งั โฟมและซจี ะหายไปจากชีวติ ฉันไดจ้ ริงๆ ป่านน้ีแลว้ สองคนนน้ั คงลมื ฉันไปแล้วแหล่ะคงมแี ตฉ่ นั เทา่ นั้นแหล่ะท่ยี ังไม่ลมื บา่ ยวนั นึง ฉันนัง่ มองปฏทิ ินอันสวย ท่ีพ่แี พรวเอามาจากออฟฟิสฉนั นง่ั เปิดมนั ไปเรอื่ ยๆ เปดิ จากหน้าแรก เดอื นแรก สายตาไล่เรยี งตวั เลขบอกวันทแ่ี ละลูกเลน่ ของปฏทิ นิ ไปเรือ่ ยๆ ก่อนจะเปิดผา่ นมาทแ่ี ผ่นที่สามตัวหนังสือบ่งบอกเดือนวา่ เปน็ เดอื นกุมภาพนั ธ์ และเมือ่ เปดิ มาถงึ หนา้ น้ี

150/160สายตาของฉนั ก็ตอ้ งไปหยุดโฟกัสอยทู่ ีร่ ปู หัวใจดวงใหญ่สีแดงทพ่ี าดทบั ไปบนตัวเลข “14” ทำเอาฉนั ใจหายแว๊บ อีกไม่กี่วันแลว้ สินะ กจ็ ะถงึ วนั วาเลนไทน์ อกี แลว้ เหรอ จริงๆ วนั วาเลนไทน์จะเปน็ วันท่ไี ม่มผี ลอะไรกับฉนั เท่าไหร่นกั ถา้ ฉันมีคนอยขู่ ้างๆ แต่ปนี ้ี ฉันไมม่ ีใครอยู่ขา้ งๆ เลยสกั คน ฉันจึงรู้สกึ แปล๊บขึ้นมาท่ีหวั ใจ ก่อนจะฉนั ตดั สินใจทเ่ี ดนิ ทางอีกครั้ง เคยเป็นม้ัยคะ เวลาท่ีรสู้ กึแย่ๆ กไ็ ม่อยากจะอยกู่ ับทเ่ี ดมิ ๆ แบบนี้ การได้เปลี่ยนสถานท่ีใหไ้ ด้ตนื่ ตาตื่นใจ น่าจะทำให้ในจิตใจรสู้ ึกดีกวา่ อยู่ในทเี่ ดมิ ๆ แตค่ ราวนฉ้ี นั ต้งั ใจไปสถานท่ๆี หนงึ่ ซง่ึ ฉันตงั้ ใจและอยากไปมานานนั่นก็คือ “ปาย” ท่ๆี ฉันกบั ซีเคยอยากไปมากๆ และเปน็ อกี ทีๆ่ เคยฟงัโฟมพดู ถึงบ่อยๆ ฉนั บ๊คุ ตั๋วนง่ั เคร่ืองไปทล่ี งปายเลย เลอื กเดินทางเหงาๆแบบน้ี เพราะสะดวกสบายและปลอดภัยกวา่ สำหรับผู้หญงิ เดินทางคนเดียวแบบฉัน ฉนั มาถงึ ปายสองวันก่อนวาเลนไทน์ ในกระเปา๋ เป้ของฉนั มีหนังสือเปน็ ตงั้ ๆ ฉันกะเอามนั มาอ่าน อ่าน อ่าน และอา่ น เพอ่ื ทจ่ี ะไม่นกึ ถงึ วันเวลา ไม่อยากรู้วา่ วนั น้ีวนั อะไร พรุง่ นี้วนั ทเ่ี ทา่ ไหร่ ฉนั ต้งั นาฬิกาปลกุ เอาไว้เตือนแคเ่ พียงวันเดยี วคอื วนั ที่เดินทางกลับ นอกจากนนั้ ทีเ่ หลอื ฉันจะอยู่โดยท่ีไม่รูว้ นั เวลา เพราะไมอ่ ยากไปน่ังคิดมากเร่อื งวันวาเลนไทนอ์ ีก ท่ี “ปาย” สวยสมคำรำ่ ลอื และแอบอากาศเยน็ เลก็ น้อยใหพ้ อได้รวู้ ่าน่ีคือปาย ถึงแม้วา่ ทนี่ ี่คนจะเริ่มเยอะ และจะไมค่ อ่ ยมอี ะไรมาก แตร่ า้ นรวง