อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน

51/160 “พราว นเี่ พอื่ นเรานะ ไอ้นไ่ี อ้นทั ไอ้น่ีไอป้ ุ๊ก สว่ นน่ี หมอก ทกุ คนนี่พราวนะ” โฟมแนะนำฉนั กบั เพือ่ นๆ ทุกคนยิ้มให้ฉันอย่างเปน็ มติ รยกเว้นคนช่ือหมอกท่สี ่งสายตาไม่เปน็ มติ ร (อยา่ งแรง) มาให้ฉนั อยา่ งร้สู ึกได้ เพียงเวลาไม่นาน ทกุ คนในโต๊ะทฉี่ นั นง่ั อยกู่ บั โฟมเร่มิ นงั่ ไม่ติดท่ีโดนฤทธ์ิเพลงฮิปฮอปคกุ คามจนแด๊นซก์ ระจาย เพอื่ นๆ ของโฟมหนา้ ตาตา่ งกันสุดขว้ั คนช่อื นัทก็หน้าบวมๆ เล็กนอ้ ย ถึงแม้จะใสฟ่ ันเหล็ก แต่ดเู หมือนว่าฟันเหลก็ จะไม่ชว่ ยใหห้ น้าของนทั เลก็ ลงเลย อันนี้ฉนั ฟงั เขามานะ 555 สว่ นคนช่ือป๊กุ เป็นทอมไซตโ์ หลดแป๊ก หนา้ ตาพอไปวดั ไปวาได้ทุกคนแตง่ ตัวแนวเดยี วกันหมด คือออกจะเท่หต์ ามสมยั ดูจะมีแต่โฟมน่ีแหล่ะที่เซอรก์ วา่ ใครเคา้ ส่วนหนา้ ตานะเหรอ คงไม่ตอ้ งย้ำนะคะว่าโฟมนะ่หลอ่ แคไ่ หน กลอฟ์ไมค์ทว่ี ่าหนา้ สวยแบบผหู้ ญงิ ยงั อาจจะต้องแพ้ เพราะจะวา่ ไปนายน่กี ห็ ญงิ แทห้ นา้ สวยๆ ท่ีใสค่ วามทอมไปเกนิ รอ้ ยเปอรเ์ ซ็นต์เลยทั้งหล่อและเท่หม์ ากๆ ไมร่ ูจ้ ะบรรยายยงั ไง กางเกงขาเล็กๆ มกี ระเปา๋ใหญ่ของโฟมกเ็ ปน็ กางเกงท่ีฉนั อยากใหซ้ ีลองใส่บ้าง แตซ่ ีเองไมเ่ คยยอมใส่เลยสักที เพียงเพราะไมช่ อบท่ีจะแตง่ ตัวแบบนี้ ซชี อบแตง่ ตวั เน๊ียบๆ นะ่จะวา่ ไป สองคนนีช้ า่ งตา่ งกนั สดุ ข้วั จริงๆ ฉนั หม่ันเพียรมองไปทางโตะ๊ ท่ีถูกจองโดยพ่แี พรวบ่อยๆ และครง้ั นก้ี ็ดูเหมือนจะไม่พลาด เพราะฉนั เหน็ ท้ังซีและพ่ีแพรวมาน่งั ทโ่ี ต๊ะเรียบรอ้ ย

52/160แลว้ และอีกไม่ถึงสิบนาทกี ต็ ามมาด้วยพเี่ จน พ่กี ้ัง พ่ีปอย แกง๊ คเ์ ดิมเลยมากันครบแก๊งค์ ฉันแอบมองพฤติกรรมของซีอยตู่ ลอด เห็นซีกดโทรศพั ท์อยสู่ องสามที ไมต่ อ้ งบอกกค็ งรนู้ ะวา่ ซีโทรหาใคร โทรศพั ท์ของฉนัสอ่ งแสงวบั วาบ และโชวช์ ่ือ “ซี” หรา ซีคงโทรตามฉนั ใหม้ าท่ีรา้ นน่ะแหล่ะฉันกดโทรศัพท์ใหเ้ ป็นไซเรน และปล่อยใหม้ ันสั่นจนตดั ไปอยหู่ ลายรอบ “มองใครอยูเ่ หรอพราว” โฟมกระซบิ ถามฉนั ข้างๆหู “เปล่าๆ ค่ะ แหมเต้นมนั ส์ใหญเ่ ลยนะโฟม” ฉนั เปลี่ยนเรือ่ ง และเปลีย่ นความสนใจมาท่โี ฟมทันที โฟมยกั ไหล่หนึง่ ที ก่อนยกแกว้ ขึน้ มาชนกบั แก้วของฉัน ดูเหมอื นโฟมจะระแคะระคายเร่ืองท่ีฉนั พยายามมองไปทางซีเพือ่ ใหซ้ เี ห็นเลยสกั นิด ฉนั นง่ั โยกย้ายๆไปตามจังหวะเพลง ตอนน้ีเปน็ วงแบนดท์ อมล้วนวงประจำของทางร้านข้นึ มาเลน่ แล้ว วงน้ีร้องเพลงดีมากๆ ฉนั ชอบวงนี้สุดๆ เพลงมันกม็ ันมาก เวลาที่วงน้ีขึ้นเล่นทไี ร ฉันนั่งไมเ่ คยตดิ เลยสักทีแต่คราวนีม้ ากับกลุม่ คนไม่คนุ้ เคย แค่น่งั โยกๆ คงพอแลว้ ละ่ “พราวมาเตน้ กันเหอะนะ” โฟมพดู พรอ้ มเอาแขนรวบเอวฉันยืนขน้ึอีกมอื ของโฟมยังจบั มือของฉนั ใหข้ ยับตามจังหวะ ฉนั เลยเตน้ ไปแบบเลยตามเลย แอลกฮอลลล์ งตับไปแล้วดว้ ย วงนีก้ ว็ งโปรดอกี ตา่ งหาก ฉนัเต้นออกสเตป็ พอสวยงาม แบบว่ายังพอมียางอายเหลือเอาไว้บ้าง

53/160 ทั้งนัทและป๊กุ เพื่อนของโฟมเขา้ มาเต้นกบั ฉันอย่างสนกุ สนาน โฟมเองกอ็ ย่ไู ม่ห่างฉนั “ดใี จนะท่ีไดเ้ จอพราวอีกนะ่ ” อยดู่ ีๆ โฟมกม็ ากระซิบขา้ งๆ หูฉันอกีครั้ง ฉนั ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เขินและเขนิ จนไม่กลา้ สบตาโฟมเลย “พราวจำไดม้ ั้ยวา่ เราเป็นคนแฮปปี้นวิ เยียร์พราวคนแรกเลยนะ” โฟมยังกระซบิ อกี ครัง้ ฉนั เงยหน้ามามองโฟมแบบงงๆ พร้อมท้งั พยายามนึกเพราะจำเรือ่ งนน้ั ไม่ได้เลย เออ..จรงิ ดว้ ย ใช่สิ วันท่ีบนิ กลบั มา พอลงจากเคร่ืองปบุ๊ โฟมกพ็ ูดกบั เราวา่ “แฮปป้นี วิ เยยี รน์ ะฮะ” แคน่ ึกถึงบรรยากาศท้งั คำพูดและสายตาตอนนัน้ ของโฟม ทำเอาฉันกลับมาเคลม้ิ ไดอ้ กี ครัง้ ไม่อยากจะเช่อื เลยวา่ วันน้ฉี นั จะมายนื อยตู่ รงนข้ี า้ งๆ โฟม และกเ็ ป็นโฟมอีกแล้วท่ที ำอะไรแปลกๆ ให้ฉนั ประทับใจได้ตลอดเวลาน่ะ “ขอบคณุ นะโฟม ตอนนั้นพราวรูส้ ึกดีมากเลยนะ” ฉนั เป็นฝา่ ยกระซบิ บอกโฟมบา้ ง “ไมเ่ ป็นไรหรอกพราวไม่ตอ้ งขอบคุณ ตอ่ ไปเราจะแฮปปวี้ าเลนไทน์แฮปปีว้ ันสงกรานต์ แฮปปว้ี ันฮัลลาวีน เราจะบอกแฮปปพ้ี ราว ทกุ เทศกาลก่อนคนอน่ื เลยนะเราสัญญา” โฟมพดู หนา้ ตาจรงิ จงั ฉนั มองโฟมด้วยความอง้ึ และงง นน่ี ายจะดีไปไหนเนย่ี โดยมแี บล็กกราวนเ์ ป็นหนา้ บูดบึ้งของหมอก ทีด่ จู ะไมส่ บอารมณก์ บั ฉันเลยสกั นดิ “เพลงนมี้ คี นขอมาเพราะวา่ เบ่ือแฟนตวั เองสดุ ๆ ไหนขอเสียงคนเซง็แฟนตัวเองหน่อยส”ิ เสียงนกั รอ้ งนำของวงบอก และตามมาดว้ ยเสียงกรดี๊

54/160ด..ดดด ของบรรดาคนเซง็ แฟน โดยเฉพาะฉนั ทตี่ ัง้ หน้าต้งั ตาแหกปากกร๊ดี ไปแบบไม่รู้ตวั เพราะรสู้ กึ วา่ มนั โดนใจสุดๆ จนโฟมต้องเขา้ มาแซวเพลงเซ็งของกลอฟ์ไมค์ดงั ข้ึนมาแทรกเสียงกรด๊ี ทันที “เอา้ ใจเยน็ ๆ เดย๋ี วก็เป็นลมไปหรอก กรีด๊ ซะนกึ วา่ ใครทำอะไรซะอกี 555” โฟมบอกก่อนกระดกแกว้ เหล้าเข้าปาก แต่ฉันไมส่ นใจ ยงั คงกร๊ดีตอ่ ก่อนจะหันไปมองทางโตะ๊ ของพีแ่ พรวกับซีแบบอตั โนมตั ิ ถงึ แมจ้ ะมคี นมากมายยืนเบียดบังโต๊ะของซีอยู่ แต่ฉันกพ็ ยายามใช้สายตาแหวกชอนไชไปจนเหน็ ซกี บั พแ่ี พรวได้ แต่รสู้ กึ วา่ ตอนนโี้ ต๊ะพ่แี พรวจะมแี ขกซะแล้ว ไม่ไดม้ ีแต่ทอมแกๆ่ หา้ คนเทา่ น้ัน ยังมนี ้องหน้าชะแลม้คนนั้นคนเดียวกบั ที่เดินเกาะแขนซีท่พี ารากอนนนั่ ภาพนนั้ ทำเอาฉนั แทบชอ็ คซีนีมา่ มากๆ สรุปแล้วมนั ยังไม่จบใช่มัย้เรือ่ งของยัยนก่ี ับซยี ังไมจ่ บใช่ม้ยั ช่วงเวลาทีฉ่ นั อุตสา่ ห์ทำตัวหายไปสองอาทติ ยน์ มี่ นั ไม่ได้ทำใหซ้ ีรสู้ กึ อะไรเลยใช่มั้ย ฉนั พยายามมองใหแ้ น่ใจวา่ผูห้ ญงิ ท่ีน่งั ขา้ งๆซคี นนน้ั ฉนั ไม่ไดต้ าฝาด ฉันไมไ่ ด้มองผดิ วา่ อาจจะเปน็ เพือ่ นดท้ี ซ่ี ีพี่แพรวร้จู ัก เพราะหน้าอย่างน้ี มีเหรอฉนั จะจำไม่ได้หมวยๆ ขาวๆ สไตล์เดียวกับฉันแบบนี้ ไม่ผดิ ตวั แนๆ่ เม่อื รูว้ ่าไม่ผิดตัว ฉันเลยเดนิ เขา้ ไปหาโฟมท่เี ต้นท่าบา้ บออยอู่ ย่างเมามัน กอ่ นจะลากแขนโฟมให้เดินตามมา “ไปไหนพราว ไปฉ่เี หรอ มาเราพาไปกไ็ ด้ เปน็ คนอ่ืนใหไ้ ปเองนะเนย่ี ” โฟมยังคงพดู ตดิ ตลก แต่ฉันไมต่ ลกดว้ ยแลว้

55/160 “มากบั พราวหนอ่ ยนะ พราวขอรอ้ งโฟมอยา่ งนึงนะโฟม อย่าพดู อะไรท้งั นั้นนะ นะ” ฉนั หยุดเดินและหันมาขอรอ้ งโฟม สหี นา้ จริงจัง โฟมเองก็คงงงในสง่ิ ทีฉ่ นั กำลังจะทำ “กไ็ ดๆ้ สวยๆ อย่างพราวจะทำอะไรเรา เรายอมทงั้ นั้นล่ะ แต่หวงั ว่าคงไมพ่ าเราไปฆ่านะ” โฟมบอก ฉันลากแขนโฟมมาจนถึงโตะ๊ ที่ซแี ละพแี่ พรวน่ังกนั อยู่ ทุกคนในโต๊ะมองฉันกับโฟมเป็นสายตาเดียว คนทด่ี จู ะตกใจทสี่ ดุ คงเปน็ ซี ส่วนคนท่ีดูหลอนรองลงมากพ็ ีแ่ พรวนั่นแหล่ะ “พราว มาไดไ้ ง มากบั ใครคะเน่ีย” ซีถามดว้ ยความตกใจและงงเปน็ไก่ตาแตก “ซนี ี่โฟม เพอ่ื นพราว พราวมากบั โฟม แลว้ ซลี ะ่ มากับใคร” ฉนั พดูพร้อมใชส้ ายตามองไปท่ียัยหนา้ หมวยที่นั่งขา้ งๆซี “มากับไอ้แพรวนี่ไง” ซียงั ตอบไมต่ รงประเด็น “เฮ้ย พราวทำไมทำอยา่ งนี้ล่ะ มากับคนอ่ืนไดไ้ ง ไมป่ รกึ ษาพี่เลยนะแก” พ่แี พรวบอก ก่อนจะหนั ไปมองหนา้ โฟมอย่างเซ็งๆ เมอ่ื เห็นแบบนี้ โฟมคงเดาสถานการณถ์ ูก เลยรีบชนแก้วกบั ทกุ คนบนโต๊ะ แต่ขอโทษ อยา่ หวงั ว่านายน่ีจะไมม่ ฤี ทธเ์ิ ดชนะ “ใครบอกเธอละ่ เราไมไ่ ดจ้ ะมาเปน็ เพือ่ นเธอซะหนอ่ ย แตเ่ ราจบี เธออยนู่ ะพราว” พดู จบโฟมก็เอามอื อีกขา้ งทีเ่ หลืออยู่โอบเราตอ่ หน้าซีและพี่

56/160แพรว ฉนั รสู้ กึ แปลกอยา่ งบอกไม่ถูก สบั สน สะใจ เสียใจทุกอย่างรวมๆกนั ไปหมด ซเี องหน้าถอดสบี อกบุญไมร่ บั พีแ่ พรวเองกเ็ อามอื กุมขมับเหมือนเซง็ชวี ิต ส่วนฉนั น่ะเหรอ ถงึ แม้จะกำลังงอยู่ แต่พอเห็นว่ายัยหน้าหมวยคนน้นั นั่งชดิ ซีแค่ไหน กท็ ำเอาฉันแทบทนไมไ่ ด้ “แลว้ น่นี ่ะ ทำไมยังมาด้วยอกี ตกลงเป็นอะไรกนั แน่” ฉนั ช้หี นา้ ถาม “ไมม่ อี ะไรหรอกจะ๊ พราว อย่าเข้าใจผดิ นะ น้องเคา้ มาเทยี่ วด้วยเฉยๆ” ซบี อก “ไม่เป็นไรหรอกนะซี จำเอาไวล้ ะกนั ซีทำอะไรได้ พราวก็ทำได้เหมือนกนั เจอกันทบ่ี ้านนะพแี่ พรว” ฉนั พูดทงิ้ ทา้ ยกอ่ นลากโฟมเดินออกมาจากโตะ๊ น้นั “ขอโทษนะโฟม พราวขอตวั กลับกอ่ นละกันนะ พราวไม่ไหวแล้ว”ฉนั พูดระหวา่ งทเี่ ดินออกมา โดยทน่ี ้ำตาไหลออกมาเป้อื นหน้าอยู่ น่ฉี ันร้องไหอ้ กี แล้วเหรอเนีย่ ฉนั ยกมือข้นึ มาปาดน้ำตา “ถา้ พราวกลับเรากลับด้วย ไมต่ ้องร้องไห้นะ เดี๋ยวเราเดินกลับไปทง้ิเงนิ ใหเ้ พอ่ื นกอ่ นนะ พราวเดินไปกับเราดีกว่าเราไม่อยากทิ้งพราวไวค้ นเดียว” พูดจบโฟมกไ็ ม่รรี อคำตอบจากฉัน รีบเปล่ียนมาเปน็ ฝ่ายจูงมอื และพาฉนั เบียดฝูงชนทก่ี ำลังเต้นแบบลมื ตายไปที่โต๊ะที่เราน่ังกันอยตู่ อนแรก

57/160ยง่ิ ฉันกม้ หน้าเดนิ เท่าไหร่ น้ำตาของฉันกย็ ง่ิ ไหลไม่หยดุ และดเู หมือนกับว่าจะไหลมากกวา่ เดมิ ด้วยซำ้ ฉันไมอ่ ยากรอ้ งไหอ้ กี แล้ว มนั ปวดใจจรงิ ๆ นะ “เฮย้ ทุกคน ขอกลบั กอ่ นนะ พอดพี ราวตอ้ งรีบกลับนะ่ อะ่ นเ่ี งิน”โฟมพดู จบกว็ างแบงค์พนั กบั แบงคห์ า้ ร้อยหนึ่งใบให้บนโตะ๊ คนสามคนท่ีโตะ๊ มองฉนั เป็นตาเดยี วกัน(อีกแลว้ ) ฉันยงั คงกม้ หน้าอยู่ นำ้ ตามนั ไหลเยอะเหลอื เกนิ ฉนั ไม่มหี นา้ จะเงยขึน้ ไปบอกลาใครหรอกนะตอนนี้ โฟมบบี มอื ฉันแน่นในเวลาน้ี แค่การบีบมอื แบบนม้ี นั แทนการปลอบใจและคอยบอกว่ายงั มีคนอย่ขู า้ งๆได้ดเี ท่าคำพดู เลยล่ะ ฉันรสู้ กึ ดีนะ แต่ความเสยี ใจเรื่องของซยี งั คงทำฉนั รอ้ งไหอ้ ยู่ “จะรีบกลับไปไหนละ่ ไอบ้ า้ เอ๊ย” นทั บอกและเขย่าไหล่โฟมสองสามครงั้ “เออมธี รุ ะว่ะไปก่อนนะ” “พราวเคา้ รีบเหรอไอ้โฟม” ปุ๊กท่ีเตน้ อยู่กบั หญงิ ข้างๆ โต๊ะเดินโอบสาวคนเดมิ เข้ามาถาม “เออ รีบ ไปละบายนะ ไปนะหมอก” โฟมบอกลาทุกคนโดยเฉพาะหมอกสาวสวยหนงึ่ เดียวทีเ่ หลอื อยู่ในโตะ๊ นี้ “พโ่ี ฟมไมก่ ลับพรอ้ มหมอกเหรอคะ ขามากใ็ ห้หมอกมากับพีน่ ัททีนึงแลว้ ” หมอกเอ่ยปากถามโฟมหน้าตาดูงอนๆ

58/160 “ถา้ กลับกบั ไอน้ ทั ไม่ได้ก็กลบั เองละกนั นะ เลือกเอาว่าจะเอาแบบไหน” โฟมพูดจบก็จูงมอื ฉันเดินไปเลยโดยไม่ได้สนใจใครอกี แล้วว่าทโี่ ต๊ะจะมีใครทัดทานบา้ ง ประโยคเมือ่ กี๊ฟังดรู นุ แรงเหมือนกันนะ ถา้ ฉันเปน็หมอกฉนั คงรอ้ งไหไ้ ปแล้ว กวา่ โฟมจะพาฉันแทรกผคู้ นท่กี ำลงั แด๊นซแ์ ละเมามนั กนั อยูอ่ อกมาได้น้ัน ก็ใช้เวลาหลายนาที น้ำตาของฉันเมอื่ ไหร่จะหมดซะทนี ะ มนั ยังคงทำหนา้ ทไ่ี ดด้ ีเหลอื เกิน ย่ิงเวลาที่ฉันนกึ ถงึ เร่อื งของซี น้ำตาที่เหมือนจะเหอื ดแห้งเบาบางไปบา้ ง ก็เอ่อลน้ และไหลออกมาเทา่ เดมิ อกี มเี รอ่ื งถึงขนาดนี้แลว้ แต่นสิ ยั ของศฃซยี ังคงเหมอื นเดมิ ซีที่ไมเ่ คยเดนิ ตามงอ้ งอนฉันเลยเวลาโกรธ กย็ ังเหมือนเดิม คราวนที้ ี่ฉนั อยกู่ บั คนอ่ืนแบบนี้ ซียังคดิที่จะตามมาคยุ กบั ฉนั เลยสกั นดิ แม้วา่ จะออกมานอกร้านแล้ว โฟมเองยังคงไมป่ ล่อยมือจากฉัน เราสองคนคอ่ ยๆ เดนิ หา่ งรา้ นออกไป โดยทโ่ี ฟมไม่พดู อะไรอกี เลย “พโี่ ฟมรอหมอกดว้ ย” จู่ๆ กม็ ีเสยี งผหู้ ญิงตะโกนมาจากข้างหลงั แต่โฟมไมห่ ันไปมองและทำเป็นไมส่ นใจเสยี งนนั้ สกั นิด หรอื ว่าหตู งึ นะ “พโี่ ฟม!!” เสยี งนั้นเริม่ ใกล้เขา้ มา แต่โฟมยงั คงเดินไปขา้ งหน้าเหมอื นไมม่ ีอะไรเกดิ ขน้ึ ฉันเริ่มรสู้ กึ แปลกๆ เลยเงยหน้าเพอ่ื จะถามโฟมวา่ไมห่ ยดุ รอหมอกเหรอ แต่ยังไม่ทนั ไดถ้ าม หน้าของฉนั กถ็ กู แรงปะทะดงั เพ๊ียะจากฝ่ามอื ของหมอก แต่ฉนั ไดย้ นิ อกี “เพยี๊ ะ!!” นงึ ต่อกันทันที แต่มันไม่ใช่จากมือของ

59/160หมอกและไมไ่ ด้มาโดนท่หี น้าของฉันดว้ ย ท่ีแก้มของฉันโดนแค่ทีเดยี วเพีย๊ ะเดียวเทา่ นั้น และไมต่ อ้ งบอกนะวา่ มันเจ็บแค่ไหน และถ้าหูและสายตาของฉันดูฟังไมผ่ ิด ฉันเหน็ โฟมตบหมอกกลบั ทนั ทที ี่หมอกตบฉัน “พโ่ี ฟมตบหมอกทำไมคะ ฮอื ..อออ” ใช่แล้วล่ะ อกี เพยี๊ ะนงึ มาจากฝมี อื ของโฟมทต่ี บไปหน้าของหมอก หมอกเอามือจกมุ ไปทแี่ กม้ ดา้ นท่ีโดนตบ “กอ็ ีนี่มนั สำออยนคี่ ะ มนั ออ่ ยพี่โฟม มาทำเป็นร้องไห้ จะรีบพาพ่ีโฟมไปอยู่กนั สองคนน่ะสิแก ใชม่ ัย้ ” หมอกคนสวยท่ีตอนอยใู่ นร้านดเู ปน็คนทส่ี งบปากสงบคำมากๆ สบถออกมาอย่างที่ฉันนกึ ไม่ถึง และงงไม่เข้าใจว่าทำไมหมอกตอ้ งทำแบบน้ีด้วย มาตบฉนั ทำไมเนีย่ แลว้ โฟมเองก็ตบหมอกแบบทนั ทที ันใดอกี ตา่ งหาก ฉนั ยอมรับนะว่าตกใจทเี่ หน็ โฟมทำแบบนน้ั แตน่ าทีน้นั ก็เจบ็ ทีโ่ ดนตบมากกวา่ “จะหยดุ มย้ั หมอก” โฟมถามชักนำ้ เสยี ง ตอนนี้คนแถวๆ นนั้ เรม่ิหันมาสนใจเราสามคนแล้ว “ไมห่ ยดุ พโ่ี ฟมตอ้ งกลบั บ้านกับหมอกก่อน และตอ้ งเลิกยงุ่ กบั มันหมอกเกลียดมนั …หมอกอยาก..” “เพย๊ี ะ!!” หมอกยังดา่ ฉันไม่ทนั เสรจ็ เลยโฟมกต็ บเข้าไปทีแ่ กม้ ของหมอกอกีครั้ง คราวน้ีเหมือนจะไดผ้ ล หมอกเงียบลงทันที

60/160 “จะจบมย้ั หมอก” โฟมตะคอกเสียงถามซะจนฉนั เองยังกลัว ตาของโฟมจ้องเขม็งไปทห่ี มอกอยา่ งกับจะกลืนกิน นำ้ ตาของหมอกเออ่ ร้ืนขึ้นมาอีกครง้ั ตอนน้นั เหมือนกบั ทุกอย่างหยดุ น่ิง ผคู้ นรอบขา้ งเราหยดุ มองเราราวกบั ละครทีวีนำ้ เนา่ “กลบั บา้ นไปซะหมอก” โฟมพูดดว้ ยนำ้ เสียงที่ฟังดสู งบลงไปมากนายนี่อารมณ์ขน้ึ ลงรวดเรว็ จัง โฟม พูดจบกค็ วา้ ขอ้ มอื ฉันและพาเดินห่างหมอกท่ยี ังคงยนื ร้องไหอ้ ย่ทู เ่ี ดิมมาเรื่อยๆ “เดย๋ี วไปรถเรากอ่ นนะ อย่าเพิ่งขบั รถเลย” โฟมหนั มาบอกฉนั ท่ียงั คงนงิ่ อง้ึ อยู่ ฉนั ไม่ไดต้ อบอะไรออกไปแม้แตพ่ ยกั หนา้ กย็ งั ไม่ไดท้ ำ เพราะไม่รวู้ า่ควรจะทำยังไงต่อไปดี ฉันปล่อยให้โฟมจงู มือเดินไปจนถึงรถของโฟมวนั นี้มนั วันอะไรกันเนี่ย วนั โลกาวินาศเหรอ ถึงไดม้ ีแต่เรื่องแยๆ่ แบบนี้เจอซมี ากบั ผูห้ ญิงคนอ่นื ยงั ไมพ่ อ ฉนั ยงั โดนยยั หมอกตบอกี ทง้ั ๆท่ีเพ่งิรู้จกั กนั เม่อื ก๊ีนเี้ อง ถอื ดยี งั ไงมาตบฉันแบบน้ีละ่ เน่ีย “ไปกบั เรากอ่ นละกนั อยา่ เพิ่งกลบั บา้ นเลยนะ” โฟมบอกฉนั ระหว่างที่สตาร์ทรถและขับออกจากลานจอดรถไปส่ถู นนใหญภ่ ายนอก รถแพงๆของนายน่ี ดไู ม่เหมาะกับความเซอรด์ บิ และบา้ คล่งั ของโฟมซะเลยฉนั ไม่รหู้ รอกนะวา่ โฟมจะพาฉันไปไหน นาทนี ี้ ถา้ ฉันไมไ่ ว้ใจโฟมฉันก็คงจะต้องเดนิ ร้องไห้อยคู่ นเดียวไม่มใี ครอยขู่ ้างๆ แบบนี้เพราะฉะนัน้ ฉันขอเลอื กไวใ้ จโฟมละกนั

61/160 ฉนั รูอ้ ยูแ่ ก่ใจเหมอื นกนั นะวา่ ถา้ เกิดโฟมคนที่ฉันเพิง่ รจู้ ักคนนี้ คิดจะทำอะไรไมด่ กี ับฉนั ฉนั คงไมม่ ีเรี่ยวแรงอะไรไปส้ไู ด้ แต่ชีวิตของฉันคงไม่เลวรา้ ยไปกวา่ น้ีหรอกนะ ฉนั ภาวนาและพยายามบอกกบั ตวั เองแบบนน้ั “เราขอโทษนะ เร่ืองหมอกน่ะ เจ็บมากมย้ั ทำไมเธอถงึ ไม่สู้คนเลยนะ” โฟมพดู แทรกความเงยี บบนรถขน้ึ มาอีกคร้งั ด้วยหนา้ ตาท่ียงั คงบอกบญุ ไม่รบั เหมือนเคย แถมยงั วา่ ฉันวา่ ไม่สู้คนอกี ไอ้คนบา้ ”จะใหพ้ ราวไปสตู้ อนไหนล่ะ มาตบพราวเร่ืองอะไรพราวยงั ไมร่ ู้เลย”ฉันตอบไปแบบมอี ารมณ์นิดๆ ความเศรา้ เสียใจเรอ่ื งซีจางเบาบางลงไปนดินงึ แล้ว พูดกพ็ ูดนะ นายนท่ี ง้ั ดบิ และหา่ มสดุ ๆ อารมณข์ ึ้นๆ ลงๆ ง่ายดายเวลาโมโห กน็ ่ากลวั สุดๆ ฉันไมเ่ คยเห็นใครตบผหู้ ญงิ สวนไดแ้ บบทันควันแบบนเ้ี ลย นายน่ีตบหมอกคนทรี่ ูจ้ ักกันมากอ่ น เพยี งเพราะหมอกตบฉนัคนทเี่ พิ่งรจู้ กั กนั ฉนั ควรจะรู้สกึ ดหี รือเปล่าเนี่ย ท่ีมีคนมาปกปอ้ งฉนั แบบนี้ โฟมมาจอดรถทห่ี น้าตึกๆนงึ พอฉนั ลงไปเห็นตึกเต็มๆ ตา กร็ ้เู ลยว่าตกึ น้ีก็คือออฟฟสิ ของโฟมทฉี่ ันมาสมั ภาษณง์ านเม่ือเช้าไงละ่ พาฉนั มาทีน่ ่ีทำไมเนีย่ “คณุ โฟม เครียดเหรอครับ มาซะดกึ ดืน่ ” รปภ.ที่เขา้ เวรอยหู่ น้าตึกตะโกนถามโฟมทนั ทีทเี่ ห็นโฟมกบั ฉันลงมาจากรถ “นดิ หน่อยฮะพ”ี่ โฟมบอก

62/160 “เชิญตามสบายเลยครบั ” พีร่ ปภ.คนเดมิ บอก กอ่ นจะเบนความสนใจกลบั ไปทท่ี วี ีสีเครื่องเลก็ ๆ ท่ีตง้ั อยบู่ นโต๊ะตรงหนา้ “นมี่ ันออฟฟิสของโฟมไมใ่ ชเ่ หรอ พาพราวมาท่ีน่ีทำไมคะเน่ีย” ฉนัถามด้วยความงง “เราชอบมาที่นเี่ วลาไมส่ บายใจ เราเลยพาพราวมาไง เราเหน็ พราวไม่สบายใจ” โฟมบอกกอ่ นจะจงู มอื ฉนั พาขนึ้ ลิฟทไ์ ปช้ันบนสุด และต้องเดนิขน้ึ บันไดตอ่ ไปอกี สองชั้น เมื่อขึน้ มาถงึ ชน้ั บนสุดของตกึ ความสงู ขนาดยสี่ บิ กว่าช้นั แบบนที้ ำให้บนดาดฟ้าสามารถมองเหน็ ววิ ทิวทศั น์ยามค่ำคืนได้เกือบจะรอบกรุงเทพเลย ทอ้ งฟ้าสีดำ ตดั กบั แสงไฟวิบวับจากตกึ ระฟา้ ทั่วกรุงเทพฯ ถงึ แมว้ ่ามันจะค่อนข้างดกึ ดืน่ แลว้ กต็ าม แตก่ ย็ งั พอจะมีแสงไฟจากตึกให้ไดเ้ หน็ อยู่บ้าง ลมเยน็ ๆ ปะทะหน้าฉนั ไม่ขาดฉนั มองไปรอบๆ ดาดฟ้าของตึกน้ี มนั ไมไ่ ด้รกร้างเหมือนอย่างตกึอืน่ ๆเลย เพราะถกู ประดบั ประดาดว้ ยเฟอรน์ เิ จอรแ์ บบตงั้ ใจ เกา้ อไ้ี ม้กับโตะ๊ ไม้สขี าว สองชุด โซฟาหนานมุ่ ทหี่ ้มุ ด้วยหนังสแี ดงสองตวั สีขาวสองตัว ดูเผินๆ เหมือนหอ้ งน่งั เลน่ ตามบา้ นธรรมดา ตา่ งกนั ตรงทว่ี ่าทน่ี ม่ี ีหลงั คาเป็นท้องฟา้ และเย็นชืน้ ดว้ ยนำ้ ค้างแทนความเยน็ จากเครื่องปรบั อากาศ “ข้างบนน้สี วยดนี ะ” ฉนั บอกหลงั จากทเี่ อนหลังน่งั ลงบนโซฟาสแี ดงที่ตัง้ ชิดรมิ รั้ว

63/160 โฟมทย่ี ืนพงิ ร้ัวล้วงเอาบหุ ร่ีออกมาจากกระเป๋ากางเกงขน้ึ มาจุดสบูพน่ ควนั ออกมากอ่ นขยบั ปากตอบ “เรากบั น้องๆ ชว่ ยกนั ทำเอาไวน้ ่งั เล่นกนั นะ่ เวลาคิดอะไรไมอ่ อก ได้มานงั่ ปล่อยอารมณ์แบบนส้ี มองก็โล่งขึ้นนะ” ฉนั พยักหนา้ เหน็ ด้วย และหลังจากนน้ั ฉันและโฟมกไ็ ม่มใี ครพูดอะไรออกมา เม่ือตา่ งคนตา่ งเงยี บแบบนี้ บรรยากาศดๆี ก็ถกู ความเงยี บเข้ามาปกคลมุ และแทนทดี่ ้วยความเหงา เรื่องของซถี ูกความเงยี บขุดใหม้ ันผดุ ข้ึนมาในสมองของฉันอกี แล้ว “เฮ้อ..ออ” ฉนั ถอนหายใจเสียงดัง น้ำตาไหลออกมาอกี คร้งั โดยที่ไม่รู้ตวั ฉันพยายามเงยหนา้ เอาไวแ้ ล้วนะ เหมือนอยา่ งทเ่ี คยมีคนพดู เอาไวว้ ่าถา้ จะร้องไห้ ใหเ้ ชดิ่ หนา้ มองฟา้ เอาไว้ น้ำตาจะได้ไมไ่ หล แต่มนั กไ็ ม่เหน็ จะชว่ ยอะไรฉันไดเ้ ลย ยังคงเอ่อและลน้ จนไหลออกมา เม่ือเงยหนา้ มองฟา้ แลว้ ไมไ่ ดผ้ ล การก้มหน้าคงช่วยฉนั ได้ ฉนั ขยับขา เอาเข่าขนึ้ มากอด กอ่ นจะซบหน้าลงไปที่เขา่ ใหน้ ้ำตามนั ไหลเป้ือนเขา่ไป แบบน้ีคงไม่มีใครเห็น ฉนั ไม่ได้เงยหน้าขึน้ มาอกี เลย หลายนาทีผา่ นไป ทุกอยา่ งยังคงเงียบเงยี บซะจนดเู หมอื นเสยี งสะอนื้ ของฉนั ดงั ลนั่ ไปทว่ั ท้องฟา้ ซีคนท่ฉี ันรกั ซีคนทแ่ี สนดี ฉนั ควรจะทำยงั ไงตอ่ ไปดีนะ อยดู่ ีๆ ตอนน้ซี ีกม็ ีคนอนื่ ท่ีคอยอยขู่ ้างๆ แทนฉนั แลว้ ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตวั เองอีกแล้ววา่ ซีไมไ่ ด้คดิ

64/160อะไรกบั ผู้หญงิ คนน้ัน ไมอ่ ยากจะคิดแล้ววา่ ซีกแ็ ค่ทำดกี ับทกุ คนโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเหมือนทีผ่ ่านๆ มา คนทแี่ สนดีเกนิ ไปอยา่ งซอี าจจะไมไ่ ดเ้ หมาะกับฉันกไ็ ดน้ ะ สามปที ี่ผา่ นมาอาจจะเพียงพอแลว้ สำหรบั ความรักระหวา่ งฉนั กับซี ฉนั อาจจะตอ้ งยอมเสียคนทแ่ี สนดใี หไ้ ปอยกู่ บั คนทเ่ี หมาะสมกนั ฉันอาจจะไมไ่ ด้ชอบคนดีแลว้ กไ็ ดน้ ะ ถ้าเป็นคนดแี ลว้ ตอ้ งไปดีกบั คนอื่นๆ มากไปแบบน้ี ฉนั ขอเลือกไมม่ เี ลยจะดกี วา่ ยงิ่ คดิ แบบนี้ นำ้ ตาของฉนั กย็ ่งิ ไหลออกมามากขึ้นจนฉนั เริม่ ควบคมุ ทง้ั นำ้ ตาและเสียงสะอ้นื ไวไ้ ม่ไหวแลว้ “ไม่ต้องร้องหรอกนะพราว” โฟมนั่งลงขา้ งๆ ก่อนจะเอ้อื มมามาบบี ท่ีไหลข่ องฉันเบาๆ มันยง่ิ ทำใหฉ้ นั รอ้ งไห้มากข้ึนไปอีก โฟมยงั คงนง่ิ เงยี บโฟมไม่ถามอะไร เหมือนกับรู้วา่ ฉนั เองกค็ งไม่อยากพดู ถึงมันเหมือนกันเก็บเอาไวใ้ นใจฉันให้มันทำรา้ ยฉันไปเรื่อยๆ เหอะ เสียงสะอื้นของฉันถขี่ ้นึ เรอื่ ยๆ เม่ือคิดว่าเวลาของฉนั กบั ซจี บลงแลว้ในวันนี้ ตง้ั แต่ทฉ่ี ันออกจากรา้ นมา ซียังไมโ่ ทรตามฉนั เลยสักครง้ั แมแ้ ต่พ่ีแพรวกย็ งั ไม่โทรมาตามฉันเลย ซคี งไมต่ ้องการฉนั แล้ว ยงิ่ คดิ กย็ ง่ิ ปวดหวั ใจ ฉนั ยังคงรอ้ งไห้และขม่ เสยี งสะอื้นไมอ่ ยแู่ ลว้ จนโฟมทนี่ ั่งอยู่ขา้ งๆคอ่ ยๆ จับฉันให้ไปรอ้ งไห้ทไ่ี หลข่ องโฟมอย่างนมุ่ นวล ฉนั ยังคงร้องไหใ้ นอ้อมกอดของโฟมอยแู่ บบนั้น และไมม่ ีสมองคดิ วา่จะตอ้ งทำยังไงตอ่ จากน้ี รู้แตเ่ พียงว่าทอ้ งฟา้ คนื น้มี ดื หมน่ เพราะแมจ้ ะมีแสงจากดาวอยบู่ า้ ง แตน่ ำ้ ตาท่ีเออ่ ไหลตลอดเวลากท็ ำให้ฉันมองไม่เหน็

65/160แสงจากดาวอกี ต่อไปแลว้ ฉนั เคยจำไดน้ ะ ว่าเวลาน้ี ดกึ ๆอย่างน้ี เปน็ เวลาทฉี่ นั เคยมซี อี ยู่ขา้ งๆ แตต่ อนนี้กลับแทนทด่ี ้วยคนที่เพ่งิ รู้จักกนั อยา่ งโฟมตอนนแี้ ทนทฉี่ นั จะอยใู่ นอ้อมกอดของซที ี่แสนอบอนุ่ แต่ฉนั กลับรอ้ งไหอ้ ยู่ในออ้ มกอดของคนอนื่ คนท่แี สนจะดิบหา่ มแต่มีอะไรลึกๆ ทแ่ี สนจะออ่ นโยนแอบซอ่ นเอาไว้..

-5- “พราว พราว..ตนื่ หรือยงั จะ๊ ลูก พราว” เสียงของแมท่ ่ีชนิ หู ทำเอาฉันตอ้ งพยายามลมื ตาตน่ื อย่างยากเย็นลืมตาก็ไม่ค่อยขึ้น รู้สกึ หนกั ๆและปวดที่ตาเลก็ น้อย ใช่สิ เมื่อคืนนฉ้ี ันรอ้ งไหท้ ั้งคนื เลยน่ี “พราว เปิดประตูใหแ้ ม่เข้าไปหนอ่ ยสิลูก” เสียงของแมย่ งั คงดงั อยู่หน้าห้อง ฉันเลยต้องพยายามลากสงั ขารยันตัวขน้ึ จากเตยี งและเดินไปเปิดประตใู หแ้ ม่ กอ่ นจะหันกลบั มากระโดดขน้ึ เตยี งนอนเหมอื นเดิม “พราว มอี ะไรหรือเปล่าลูก พ่ีแพรวเคา้ ฝากแม่มาดหู นนู ่ะลกู ” แม่เดนิ มาน่ังลงบนเตียงขา้ งๆฉนั ฉนั ท่ีนอนคว่ำหน้าอยู่ คอ่ ยๆ พลิกตวั ขึ้นมานอนหงาย “แลว้ พีแ่ พรวไปทำงานแล้วเหรอคะแม่” ฉันถามน้ำเสยี งงัวเงีย “ไปแลว้ น่ีมันบา่ ยแลว้ นะลูก ไหนบอกแม่ซิวา่ มีเร่อื งอะไรกัน พ่แี พรวบอกว่าเราปดิ เครือ่ งตัง้ แตเ่ ม่อื คืนซีกับพี่แพรวเค้าเปน็ หว่ งกันใหญ่”

67/160 ได้ยินประโยคหลังจากแมท่ ำเอาฉนั ตาแทบสวา่ ง และเอามอื ควานหาโทรศัพทม์ อื ถือในกระเป๋าสะพายทวี่ างอยบู่ นโตะ๊ ข้างๆ เตียงขน้ึ มาดู ตายละ่ แบตหมดจรงิ ๆ ด้วย นท่ี ่ีฉันคิดวา่ ซไี ม่สนใจฉนั แล้ว ซีไมโ่ ทรมาตามฉนั ฉันคดิ ไปเองเหรอเนยี่ เปน็ เพราะโทรศพั ท์แบตหมดต่างหากเหรอเน่ยีฉันรบี กระเดง้ ขึน้ มาเสียบสายชารท์ แบตเตอรี่และเปดิ เครือ่ งทนั ที “ไหนเลา่ ให้แม่ฟงั หน่อยสลิ ูกมีอะไรหรอื เปล่า” แมถ่ ามพร้อมกบั เอามอื มาลบู หัวฉันเบาๆ อย่างทีแ่ มช่ อบทำบ่อยๆ “ไม่มอี ะไรหรอกคะ่ แม”่ ฉนั บอกปฏเิ สธแมไ่ ปสง่ ๆ เพราะไม่ยังไม่อยากเล่าใหแ้ มฟ่ ังตอนน้ี “กไ็ ดจ้ ๊ะ ไวอ้ ยากคยุ กบั แม่เมอ่ื ไหร่กม็ าคุยได้นะลกู หนกู ็รนู้ ี่ ว่าเรามีกนั อยู่แค่นี้ มอี ะไรก็ชว่ ยๆ กนั คิดนะลกู ” แมพ่ ูดจบก็เดินออกจากหอ้ งฉันไป ฉันเปดิ เครื่องไมถ่ ึงสิบนาที โทรศพั ท์ของฉนั กแ็ ผดเสียงเรียกฉันทันที ฉนั ดูช่ือทโี่ ชวห์ ราอยู่ก็คอื “ฝ่นุ ” เพ่ือนสนทิ ของฉนั มันคงกลบั มาจากเท่ยี วกบั แฟนที่เกาะเตา่ แล้ว “ไงแก” ฉนั กรอกเสยี งไปตามสายแบบเซง็ ๆ ชวี ิต “โอโ้ ห เพอ่ื นฉันทำไมทำเสียงซังกะตายจงั ล่ะ น่ีชนั้ ร้เู ร่ืองแลว้ นะแกแกก็ใจเยน็ ๆดิ่วา๊ ”

68/160 “จะให้ชนั้ ใจเยน็ ไดไ้ งฝนุ่ ซมี ีคนใหมน่ ะแก คราวนี้ท่าทางไม่ใชแ่ ค่ทำดีดว้ ยเฉยๆ แลว้ ช้นั เจอมนั อยู่ดว้ ยกนั สองทีแล้ว ชนั้ เสยี ใจมากเลยว่ะแก” น้ำเสยี งฉันเร่ิมส่นั เครอื “น่แี กตง้ั ใจฟงั ชนั้ นะ” ฝุ่นทำนำ้ เสยี งจริงจงั ฉนั เงยี บ ไมต่ อบอะไรกลบั ไป “เรอ่ื งมันเป็นอยา่ งน้ีวะ่ แก ที่แกเข้าใจน่ะมันผิด เคลยี ์ทลี ะเร่ืองเลยนะ เรือ่ งเมอื่ คืนก่อนเลยละกัน ที่น้องเคา้ ไปดว้ ยเมอื่ คืน เพราะพแ่ี พรวเคา้จะจบี เค้ากเ็ ลยใหซ้ ีพานอ้ งไปดว้ ยเมื่อคืน” ฝุ่นตงั้ หนา้ ตงั้ ตาเคลยี ก์ บั ฉนัทีละเรื่อง พ่ีแพรวกับซคี งโทรไปบอกให้ฝ่นุ โทรมาคุยกับฉัน เพราะมีมันคนเดียวล่ะ ทฉ่ี ันพอจะคุยด้วยรเู้ รือ่ ง ฝ่นุ ไมเ่ คยโกหกฉนั มนั เขา้ ใจฉนั ทกุเร่อื ง และมันอีกน่นั แหละ่ ทจี่ ะเป็นคนแสกนหาส่ิงไม่ดี หาเหตุผลทุกสิ่งอย่างจนได้คำตอบท่จี ริงทีส่ ุดมาให้ฉนั “แลว้ เร่ืองวันน้นั ทพ่ี ารากอนล่ะ ที่มนั เดินเกาะแขนกนั ละ่ แกจะให้ชนั้คิดยังไง” ฉนั ถามด้วยอารมณ์ “ใจเย็นๆดแิ่ ก เรอ่ื งวันน้ัน ซีมนั กย็ อมรบั ว่าผิดจรงิ ท่ียอมให้น้องเค้าเกาะแขน แต่กแ็ คเ่ กาะแขนว่ะแก พนี่ ้องทำงานดว้ ยกัน ก็สนทิ กนั บา้ งเกาะแขนนดิ ๆหนอ่ ยๆ ไมน่ ่าจะมอี ะไรนะ แถมพ่ีแพรวเคา้ ก็จีบอยนู่ ่ะแก” “แกเชอื่ เหรอฝุ่น แกไม่เหน็ อย่างท่ีชนั้ เห็นน่ี ขนาดเมอ่ื คนื นะซีน่งั ขา้งๆ ยัยน่ันเตม็ ที่เลยนะแก” ฉันยงั คงพยามหาเรอ่ื งแยง้

69/160 “แกนกึ ดดู ๆี นะ ซีนัง่ ข้างๆ น้องเคา้ หรอื นอ้ งเคา้ นงั่ ขา้ งๆ พ่ีแพรวกันแน่ยะ” ฝุ่นบอก ทำให้ฉันตอ้ งพยามนกึ ตามที่ฝุ่นพดู จรงิ ด้วยนะ ซีกับพแ่ี พรวถกู นง่ั คนั่ กลางดว้ ยน้องคนนั้นจรงิ ๆ นี่ฉนั คดิ มากไปเองจริงๆ หรือเนยี่ “ชน้ั วา่ เปล่ยี นมาคุยเรอื่ งแกกันดีกวา่ แล้วคนชื่อโฟมชอื่ โคมอะไรนนั่น่ะ มนั ใครกนั ” ฝุ่นเปลยี่ นเรอ่ื ง “ไมม่ อี ะไรหรอกแก ก็แคเ่ พือ่ นที่เพ่งิ รจู้ กั กันเทา่ นั้นแหละ่ ” ฉันตอบอำ้ ๆอ้งึ ๆ “ไม่เห็นเคยเล่าใหช้ ั้นฟงั เลย เพิง่ รจู้ กั กันแต่ไปเท่ียวกบั เคา้ แลว้ เนี่ยนะ ชั้นวา่ แกเองนะ่ ควรจะเปน็ ฝ่ายขอโทษซีมากกว่านะ แกไปกบั คนอืน่ ยงัไมพ่ อ แถมเอาเคา้ ไปเยย้ อกี ทำประชดกนั สนุกนกั เหรอ” ไดย้ นิ ฝุน่ พดู มาแบบน้ัน ทำเอาฉนั รู้สกึ แย่ไปเลย สรปุ แลว้ นคี่ ือ ซีเป็นคนถูกอีกแล้วเหรอ เรอ่ื งทงั้ หมดน้ีฉันผิดเองท้ังหมดเหรอ เรอื่ งมนั เกิดขนึ้ เพราะฉันเองที่ข้งี อน ขี้หึง ใจรอ้ นอยา่ งนน้ั เหรอ “จะให้ชั้นทำไงละแก แตต่ อนน้ันซีเคา้ กไ็ ม่งอ้ ชนั้ เลยนะทพ่ี ารากอนนะ่ ชั้นกลับบา้ นเองคนเดยี วเลย ซไี ม่สนใจชน้ั สกั นดิ ” ฉันหาเรอ่ื งมาฟ้องฝุน่ บ้าง “เออ มันจะแปลกตรงไหนละ่ แก แกก็รนู้ ่ี ตงั้ แตค่ บกนั มา ซมี นั เคยเดินตามไปงอ้ แกเหรอ มันมีแตโ่ ทรงอ้ ทกุ ทีน่ะ จรงิ ๆ เร่อื งน้ีชั้นก็รู้มาต้ังแต่

70/160วนั มเี รื่องแล้วล่ะ แตไ่ อซ้ ีมนั กบ็ อกชัน้ ว่าอยา่ เพ่ิงไปยุ่งกบั แกเลย มันก็รวู้ ่าตวั มนั น่ะผิด แล้วตอนนัน้ แกกโ็ วยวายซะลั่นหา้ งขนาดน้ัน ใครจะไปอยากตามง้อแกละ่ เป็นช้นั ก็อายนะ พออกี วนั มันก็โทรหาชั้นบอกวา่ โทรหาแกไมร่ ับ แล้วแกก็ไม่รบั โทรศัพทม์ ันอีกเลย ชนั้ จะโทรหาแก ไอซ้ ีกบ็ อกวา่อยา่ เพง่ิ โทรเลย ปล่อยให้แกอยู่กับตวั เองสกั พกั เดีย๋ วแกอารมณ์ดกี ็รับโทรศพั ท์มันเอง แตป่ ่านนแ้ี ลว้ ว่ะพราว ป่านนี้แลว้ แกยงั ไม่คดิ จะรับโทรศพั ทไ์ อซ้ ีมนั ซะที จะเอายงั ไงกันแนแ่ ก จะเลิกกบั มนั เหรอไง” ฝนุ่ ร่ายซะยาว แต่ละคำพูดของมัน ทำเอาฉันแทบกระอกั เลอื ดความจรงิ ในใจลึกๆ แลว้ ฉันไมไ่ ด้อยากจะเลิกกบั ซเี ลยนะ ทก่ี ลับมาจากอเมรกิ านกี่ เ็ พราะวา่ คิดถงึ ซไี งล่ะ ตง้ั ใจว่าจะกลับมาเรมิ่ ต้นกนั ใหม่ ไม่อย่างนั้นฉนั ไม่กลับมาหรอก ถา้ กลบั มาแล้วก็ตอ้ งมาเลกิ กนั อยู่ดนี ่ะ ฝุ่นวางสายไปนานแล้ว ฉันเองกย็ งั รู้สกึ แย่อยไู่ มน่ อ้ ย ทงั้ เรอ่ื งของซีและเรือ่ งของโฟม เม่ือคืนนี้ฉันอยู่กับโฟมท้งั คืนในอ้อมกอดของโฟมมันทำให้ฉนั รสู้ กึ ปลอดภยั อย่างบอกไม่ถกู ผดิ มัย้ นะที่ฉนั ทำแบบน้ี หรือเปน็ ฉนัเองนะทผี่ ิด คิดมากไป และฉันกย็ ่งิ รู้สกึ ผิดไปใหญ่ ที่ฉันพาโฟมไปเจอซีเพือ่ ประชด ถ้าเลือกได้ ฉนั ขอใหม้ นั ไมเ่ คยเกดิ ขน้ึ เลยจะดกี วา่ ฉันรวบรวมความกล้าท้งั หมด กดโทรศพั ทอ์ อกไปหาซีทนั ทที ่ีคิดไดว้ า่ ควรจะโทร ซีอาจจะผิดไปบ้าง แต่ฉนั ก็ไม่ใชว่ ่าจะถกู ไปหมดนัก ฉันเองกม็ สี ว่ นผิดอยมู่ ากเหมือนกนั โอเค. คำวา่ ขอโทษจากฉัน คงมีค่ากบั ซบี ้างนะ

71/160 “ฮัลโหล ว่าไงคะท่ีรกั คิดถึงจงั เลย” เสยี งซีจากปลายสายทำให้ใจฉันส่นั นอ้ ยๆ เอาเขา้ จริง ๆ แลว้ ฉนั ก็คดิ ถงึ ซีมากเหมอื นกนั นะ “ ทร่ี กั เค้าขอโทษนะ ฮืออ.. ตอ่ ไปน้ีเคา้ จะไม่ทำแบบน้ีอกี แลว้ ” ฉนัปล่อยโฮออกมาทันทที ่เี ปดิ ปากพูดกับซี นีเ่ ปน็ ครั้งแรกในรอบเกอื บสามอาทิตยเ์ ลยนะ ที่ฉนั ไดค้ ุยกับซี เพง่ิ รู้ตวั เองเหมือนกันว่าฉันคิดถงึ ซีมากขนาดน้ี “ไมต่ อ้ งขอโทษหรอกค่ะ เค้าก็ผดิ เหมือนกันนะ เรามาเรมิ่ กันใหมอ่ ีกซักตง้ั ไดม้ ยั้ คะตวั เอง” ซีถามฉัน “ไดส้ ิ ไดอ้ ยู่แล้ว ตวั เองก็รูว้ า่ เค้ารกั ตวั เองมากแค่ไหน” “ขอบคณุ นะคะทร่ี ักกนั ” ซบี อก ฉนั กบั ซีเราปรับความเข้าใจกนั ไดแ้ ลว้ นา่ แปลกที่การคุยโทรศัพทก์ บัซีคร้งั แรกครัง้ น้ี ซึ่งถอื ได้วา่ เป็นการปรับความเขา้ ใจ เราคุยกันแทบทกุ เร่อื งทที่ ี่เกดิ ขนึ้ นชว่ งเวลาที่เราห่างกัน ทุกเรอื่ งจริงๆ แม้แต่เร่ืองของเดก็ คนนัน้แตซ่ ี กลับไมเ่ คยเอย่ ปากถามฉนั ถงึ เรอ่ื งของโฟมเลยสกั ครัง้ ฉันเองกไ็ ม่เคยคดิ จะพดู ถึงมนั หรอกนะ ถา้ ซไี มถ่ าม ก็ปลอ่ ยมันใหผ้ ่านไปละกัน หลังจากทฉ่ี ันวางสายจากซีไป ความสขุ แบบเกา่ ๆ กห็ วนกลบั มาหาฉันอกี ครั้ง เม่อื ก่อนนฉี้ ันเคยมีความสขุ แบบนอี้ ยู่ตลอดเวลานี่นา ทำไมฉันถงึ พยายามผลกั ไสและทำตัวใหห้ า่ งจากความสขุ แบบท่ีผา่ นมาละ่ ตอ่ ไปน้ีฉันจะไม่ทำตัวแบบน้ันอกี แล้ว คอยดูนะ

72/160 เย็นนี้ฉันนัดกบั ซอี อกดินเนอร์ ดนิ เนอรแ์ รกระหว่างเรา ทก่ี ลบั มาคบกันเหมือนเดมิ ฉนั คนเดมิ คนนี้จะพยายามไม่หาเรื่องโกรธและจะไมข่ ้หี ึงเกนิ ไป ฉันสัญญากับตวั เอง เพอื่ นฉันแทบทุกคนรวมทงั้ พแ่ี พรวกับแม่มักจะพูดกรอกหูฉันอยเู่ สมอวา่ มแี ฟนนิสยั ดๆี นี่มนั ไมด่ ตี รงไหน หรอือยากจะได้ไอท้ ่แี ย่ๆ จริงสิ ฉันมแี ฟนดีๆ อยู่แล้ว ทำไมฉนั ไม่รักษาเคา้ ไวใ้ หด้ ีท่สี ดุ ละ่ เฮ้อ..ตกลงฉันโงห่ รือบ้านะ บ่ายแกๆ่ แล้ว ฉนั เองยงั งว่ นอยหู่ น้าคอมพิวเตอรเ์ วป็ ท่ีเปิดอยู่ตลอดทง้ั บ่ายนีก้ ค็ อื พวกเว็ปสมัครงาน เว็ปไซค์หางานไงล่ะ น่ฉี ันยงั ไมไ่ ด้งานทำเลยนะ บริษทั ของโฟมก็ไมเ่ หน็ ตดิ ต่อกลบั มา แต่อย่างว่า ฉนั เพ่งิ จะไปสมั ภาษณง์ านเมอื่ วานน้ีเองนี่นา เออจริงสิ พดู ถึงโฟม ปา่ นน้ีโฟมจะเปน็ยังไงบ้างนะ คงรำคาญฉนั ไปแลว้ ล่ะ เม่ือคืนน้ีฉันร้องไหข้ ี้มกู โป่งซะขนาดนั้น และทสี่ ำคญั เสื้อของโฟมกท็ ั้งเลอะท้งั เปยี กนำ้ มกู นำ้ ตาทไ่ี หลออกมาตลอดเวลาของฉัน ย่ิงคิดย่งิ รู้สกึ อาย ผดิ มยั้ นะ ถ้าตอนนฉ้ี ันจะโทรหาโฟม ไม่ผดิ หรอกม้งั ในเมื่อตอนนี้ฉนั คดิ ว่าฉันบริสทุ ธ์ใิ จมากกวา่ เม่อื วานเยอะ เพราะตอนนี้ฉันไมไ่ ด้จะโทรเพอื่ จะใชโ้ ฟมประชดใครเหมือนเมอ่ื วานสักหน่อย วนั นฉี้ ันกบั ซเี ราดกี ันเหมอื นเดิมแลว้ และฉนั กเ็ ชอื่ ใจตวั เองเสมอว่า เวลาทซี่ ีกบั ฉนั ไม่มปี ญั หาอะไร เวลาท่เี รารกั กนั ดี จะไมม่ ีใครสามารถมาแทรกตรงกลางระหวา่ งฉันกบั ซีได้แน่ๆ ฉันจะไมม่ ที างเปดิ โอกาสใหใ้ ครทั้งน้ัน

73/160 และกบั โฟม ถงึ แม้ฉันจะแอบชอบเค้าแค่ไหนกต็ าม คำวา่ เพ่อื นคงเหมาะท่สี ุดแล้วล่ะ ฉนั จะไมค่ ดิ อะไรมากไปกว่าน้ีจรงิ ๆ นะ ฉนั สัญญาเชื่อฉนั เถอะนะ วา่ แล้ว ฉนั ก็คงไมผ่ ิดใชม่ ้ยั ท่ีฉนั จะโทรหาโฟมตอนน้เี ลย “ฮัลโหลฮะ” มือเรว็ เท่าความคิด ฉนั กดโทรศพั ท์ออกไปหาโฟมเสียงรอสายดงั แคไ่ ม่กีท่ ี เสียงทุ้มๆ กด็ ังขน้ึ “เป็นไงบา้ งโฟม นีพ่ ราวเองคะ่ ” ฉนั บอก “ก.็ .ดี แล้วเปน็ ไงบ้างล่ะเรา ดขี ้นึ ยงั ” โฟมถาม “ดีแลว้ จะโทรมาขอบคณุ นะ่ ..เรื่องมะ..ว..” “พราว เดยี๋ วเราโทรกลับนะ พอดียุ่งอย”ู่ โฟมทำเสียงเข้มมากก่อนจะวางสายไปทันที ไม่มรี ่ำลา ฉันเองยังพูดไมจ่ บประโยคดว้ ยซ้ำ นึกว่าอยากคยุ ดว้ ยนกั เหรอไง ชิ…ไมค่ อ่ ยเข้าใจตวั เองเหมือนกนั วา่ แคโ่ ฟมบอกวา่ ยุ่งแลว้ วางสายไปเลย ทำไมฉันต้องร้สู ึกโกรธขน้ึ มานิดๆ ด้วยนะ ไหนบอกว่าจะไม่คดิ อะไรแลว้ ไงละ่ ฉนั นัง่ ขม่ ใจ พยายามไม่คดิ ทบทวนเรื่องที่โฟมทำ ทัง้ ๆ ที่ในใจแอบคิดมากอยเู่ หมอื นกนั วา่ โฟมเกลียดเราเหรอ ทีเ่ รามีแฟนแลว้ โฟมโกรธเราเหรอทเ่ี ราพาโฟมไปร้จู ักกับแฟนเรา ชา่ งเค้าเหอะ..ไมอ่ ยากคยุ กไ็ ม่คยุกไ็ ด้ ชิ..

74/160 เย็นน้ันท่รี ้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านโปรดของซี รา้ นนฉี้ นั เป็นคนออกไอเดียเองละ่ แบบว่าอยากเอาใจซเี ค้าบ้างนะ่ ทผี่ ่านมาทำตัวไม่ดีไปเยอะ ระหว่างทฉี่ ันกบั ซกี ำลังเอน็ จอยอีทติ้งกนั อยอู่ ยา่ งหวานสุดๆ นั้น โทรศัทพเ์ จา้ กรรมของฉันกด็ งั ขึน้ ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเปา๋ สะพายมาดูแบบไม่ได้คิดอะไร คดิ วา่ คงเปน็ พแ่ี พรวหรือไม่กแ็ ม่โทรมา แต่ท่ีไหนได้ชื่อท่โี ชว์หราอยู่บนจอโทรศพั ทก์ ลับเปน็ ช่อื ของ “โฟม” เม่ือเห็นวา่ โฟมโทรมาแล้ว ฉนั เกบ็ อาการแทบไมอ่ ยู่ หน้าตาท่ีอตุ ส่าห์แต่งมาซะสวย เริ่มเปลีย่ นมาเป็นลอ่ กแล่ก ถึงแมฉ้ นั จะไม่ไดค้ ดิ อะไร แต่ตอนนซ้ี ีน่งั อยดู่ ้วยแบบนี้ จะรบั ไดย้ งั ไงละ่ “ทำไมไม่รับละ่ คะทร่ี ัก” ซพี ดู ระหวา่ งที่ตง้ั ใจใชม้ ีดหั่นเนอ้ื ในจานอยู่ฉนั ทำหน้าแทบไมถ่ กู เลยกดไซเรนให้เสยี งเรยี กเขา้ มนั เงียบลงไปก่อนโยนใส่กระเปา๋ กลบั ไปตามเดิม “ข้เี กยี จคยุ นะ่ ทีร่ ัก เค้าหิว อยากกินกอ่ น แหะแหะ” ฉนั ตอบไปสง่ เดช หิวอะไรล่ะ กินไปตง้ั เยอะแลว้ “หวิ กท็ านเยอะนะคะ เอาอะไรเพ่มิ อีกมย้ั คะ” ซถี าม พลางยนื่ มอื ไปหยบิ เมนูสง่ มาให้ โฟมคงวางสายไปแล้วละ่ เพราะโทรศพั ท์ทอ่ี ยใู่ นกระเป๋ามันไม่สนั่ แล้ว แต่ยงั ไมท่ ันทฉี่ ันจะหยบิ เมนูจากมอื ของซเี ลย โทรศพั ท์กด็ ังข้นึ อีกแล้ว โอย..ฉนั จะทำยังไงดีละ่ เน่ีย ฉนั รบี หยิบมันขน้ึ มาดชู ื่อ “โฟม” อกี

75/160แลว้ เปน็ โฟมอกี แลว้ คราวนฉ้ี ันจะทำยังไงล่ะ ถ้าไมร่ ับกผ็ ิดสงั เกตุอกี คงตอ้ งรับแล้วล่ะ ฉันมองหน้าซี ยิ้มแหยๆ ก่อนกดรบั และมองไปทางอน่ื “ฮัลโหล ว่าไงว่าไง” ฉันทำเสยี งใหด้ ูเหมือนเพื่อนมากท่สี ุด “คุยไม่ได้เหรอ” ปลายสายถามมา “ออื ใช่ ถกู ต้องเลย5555” “แตเ่ ราจะคยุ อ่ะ พราวจะคุยม้ัย ถา้ ไม่คยุ ตอนนี้ ก็ไม่ต้องคุยแลว้ ”เสียงของโฟมดูโกรธเล็กน้อย จะโกรธอะไรอกี แลว้ ละ่ ฉันทำอะไรผดิ ซคี งเหน็ ว่าผิดสงั เกตุ ก็เลยเลิกค้วิ ขึ้นมองฉันแบบงงเลก็ นอ้ ยวา่ ใครโทรมา “เออ่ ทำไมล่ะ มีอะไร” ฉนั ถามน้ำเสียงไมค่ อ่ ยดีเหมอื นกัน พอปลายสายได้ยนิ ประโยคเมื่อกก๊ี ว็ างสายไปเลย นายนี่เปน็ อะไรมากม้ัยเนีย่ ไอน้ ิสยั นึกจะวางหกู ็วางเลยเน่ีย เมอื่ ไหร่จะเลิกซะที เม่อื เหน็ว่าโฟมวางไปแลว้ ฉันถอนหายใจด้วยความโลง่ อกอยา่ งลืมตัว “เฮอ้ …” “ใครโทรมาเหรอคะ” ซถี ามระหว่างทใ่ี ชม้ ีดหนั่ เนื้อในจาน “โรคจิตนะ่ ตอนแรกเหน็ มันพูดนึกวา่ ถามวา่ เบอรพ์ ราวใช่มัย้ พราวก็เลยบอกว่าใชๆ่ ๆ ถกู ต้องแต่คุยไปคยุ มา ออกแนวโรคจติ ทำเสยี งหนื่ กามนะ่ ซอี ยา่ ไปสนใจเลยคะ่ ” ฉันบอก หลงั จากท่นี ่งั นึกหาเร่ืองมาโกหกซีได้สำเร็จภายในสามวินาที แตห่ น้าตายงั คงดลู อ่ กแล่กเหมือนเดมิ บอกแลว้ ไงโกหกคนไม่คอ่ ยเนียนเท่าไหรน่ ่ะ

76/160 “ที่รกั กต็ อ้ งระวงั ๆนะคะ ท่ีหลังเบอรแ์ ปลกอยา่ ไปรับเลยนะ” ซีสุดทีร่ กั ของฉนั บอกฉันด้วยความเป็นหว่ ง ทำใหฉ้ ันยงิ่ รู้สกึ ผิดเข้าไปอกี ที่แอบคดิ อะไรกบั โฟมไปนดิ ๆหนอ่ ยๆ ฉนั พยายามหา้ มใจแล้วนะ แตม่ นัหา้ มยากซะจริง แตฉ่ ันเชอื่ ละ่ ว่าฉันทำได้ คืนน้ัน หลงั จากท่ีซมี าสง่ ฉันทบ่ี า้ นเรียบร้อยแลว้ ฉันนงั่ คยุ กบั พี่แพรวและแม่อยู่จนดึก “แมข่ ้ึนไปนอนก่อนนะลกู ปดิ ทีวีปดิ ไฟใหเ้ รยี บรอ้ ยละ่ ” แม่สงั่เหมอื นเดมิ มากๆ ส่งั แบบน้ีมาจะสิบปีแลว้ ม้งั ฉนั กับพแ่ี พรวพยกั หน้ารับอย่างว่างา่ ย “ฝันดนี ะคะแม่” ฉนั บอกและหันไปย้ิมใหแ้ ม่สุดท่ีเลิฟหนึ่งที “ฝันดีฮะแม่ แต่อย่าฝนั ถงึ ไอพ้ ราวนะ 555อย่างน้ันเรียกฝนั รา้ ย” พี่แพรวบอกแม่ พี่คนนนี้ ่ี มีกบั เคา้ อยู่คนเดยี ว ว่าฉนั ตลอดเลย้ ฉันทำหนา้ม่ยุ ส่งใหพ้ ีแ่ พรว แมเ่ ดินหวั เราะขนึ้ หอ้ งไป “ไมต่ อ้ งมาหวั เราะเลยแก ไอ้นอ้ งตวั แสบ ตกลงไอ้โฟมมนั ใครอ่ะ” พี่แพรวยิงคำถามทันทที ี่แม่เขา้ นอน “โฟมไหนพแี่ พรว เมาป่าว” ฉันถามกวนๆ เผอ่ื พี่แพรวอาจจะงงและจะจำอะไรไมค่ อ่ ยได้ “ไอท้ อมหล่อเม่อื คนื ไง แกมนั สวยตรงไหน ทำไมทอมหลอ่ ๆมันถงึมาชอบแกได้ หน้าก็ขาวตัวก็ขาวอย่างผีญีป่ ่นุ นมก็ใหญอ่ ย่างกบั แตงโม

77/160เหมือนจะจุกคอตาย555” น่ัน พี่บา้ ยังไม่เลิกวา่ ฉนั ไอ้ประโยคพวกน้ีฉนัโดนล้อมาตัง้ แต่เด็กๆ จนชินแล้ว หนา้ อกใหญ่เกนิ หนา้ เดก็ คนอื่นร่นุ ๆเดยี วกันมาตลอด เร่ืองขาวก็อีกเหมือนกนั ฉนั ไม่เคยเหน็ ประโยชนข์ องผวิขาวเลย จนมาตอนโตนแ่ี หล่ะ เพงิ่ รวู้ ่าความขาวกม็ ีส่วนดีเหมือนกนั เหน็ใครๆ กช็ อบฉันตรงท่ีขาวทั้งน้ัน “ถา้ บอกพี่แพรวไป พแี่ พรวจะบอกซมี ยั้ ล่ะ นอ้ งกบั เพื่อนพแี่ พรวจะอยขู่ ้างใคร บอกกอ่ น” ฉันถามเอาคำตอบก่อน ถา้ พแี่ พรวตอบไมเ่ ข้าหูฉันก็ไมเ่ ลา่ ใหฟ้ งั หรอก แต่จริงๆ แลว้ ฉนั กับพ่แี พรวแทบไมม่ ีเรือ่ งไหนปดิ บงั กนั เลยจรงิ ๆนะ ถึงแมพ้ ี่แพรวจะเปน็ ทอม ส่วนฉนั เป็นด้ี แต่เรากย็ งัเป็นพ่สี าวนอ้ งสาว เอย๊ พช่ี ายน้องสาวท่สี นิทกนั มากๆ อย่ดู ี “เออๆๆ ไม่บอกๆ ก็ได”้

-6- หลายเดือนตอ่ มา บริษัทท่ีฉันเคยไปสัมภาษณโ์ ทรมาบอกผลการสมั ภาษณว์ ่าฉันผา่ นและได้งานแล้ว จริงๆ บรษิ ัทน้ีกค็ ือบริษทั ที่โฟมทำงานอยนู่ ่ันแหละ่ ทน่ี ่ดี ีจงั สมั ภาษณ์แค่ครงั้ เดยี วกผ็ ่านแลว้ ถึงแมว้ ่าจะรอนานไปหนอ่ ยกต็ าม จริงๆ อาจจะเป็นดว้ ยเงนิ เดือนท่ฉี ันเรียกไปไม่ไดส้ งู มากเลยเปน็ ทตี่ ้องการของทกุ บริษทั ล่ะม้งั เดก็ ใหม่อย่างฉันมีสทิ ธิ์เลือกเงนิ เดือนแบบคนท่มี ีประสบการณไ์ ดท้ ไ่ี หนละ่ สว่ นเรอื่ งของโฟมกย็ ังคงวนเวียนอยใู่ นหวั สมองของฉนั เหมือนเดิมถงึ แมโ้ ฟมจะหายไปสองสามเดือนแล้วนับต้ังแต่วันนน้ั ท่ีโฟมไมโ่ ทรมาอกีเลย ฉันตัดสินใจวา่ ฉนั จะไมโ่ ทรไป ฉนั ควรจะหยดุ มนั อยา่ ไปใส่ใจความรู้สึกคนอ่ืน คนทีไ่ ม่ใช่ซี อนั น้ฉี ันบอกตวั เองนะวนั เรม่ิ งานของฉนั ก็คอื ต้นเดือนทีจ่ ะถงึ น้ี ฉนั ยังมีเวลาเตรยี มตัวและเตรียมใจอีกประมาณสิบกวา่ วัน และเมือ่ ไดง้ านแล้ว คืนนี้พี่แพรวเลยเจา้ กเ้ี จ้าการหาเรือ่ งกนิ เหลา้ แตใ่ ช้เรื่องการไดง้ านของฉันมาเป็นข้ออา้ งcmo

79/160 “ฉลองไอพ้ ราวไดง้ าน เฟรย้ ย เอ้าชนแกว้ หน่อย” พแ่ี พรวแหกปากซะลน่ั รา้ น ขนาดเพลงในร้านว่าดงั ๆ คนในร้านที่ยืนเตน้ อยแู่ ถวนัน้ ยงั หันมามองพ่ีแพรวกันเปน็ แถวๆเลย พี่แพรวกง็ ี้แหล่ะ ชอบทำอะไรให้คนขา้ งๆไดอ้ าย แต่กเ็ อานา่ พ่ี(ทอม)ฉนั ท้งั คน ทกุ คนยกแก้วขน้ึ มาชน วนั นม้ี ากันพรอ้ มหน้าพร้อมตาไอฝ้ ุ่นกบั แฟนมันกม็ า รวมไปถงึ นอ้ งหนา้ หมวยคนนั้นด้วย คนทเี่ คยเปน็ เรื่อง คนท่ีฉนัคิดไปไกล คนที่พ่ีแพรวจบี เธอชื่อ “อิม” ค่ะ คนื น้ีน้องอมิ ไม่ไดน้ ั่งขา้ งๆซอี ีกแล้ว ฉันต่างหากล่ะท่เี ป็นคนนั่งขา้ งๆซี เพลงในร้านดงั กระห่มึ ฉนั กับพ่ีแพรวไอฝ้ ุน่ และเพ่อื นๆ คนอื่นในโต๊ะลุกขึ้นเต้นอย่างไมต่ ้องนดั หมาย ยกเวน้ ซีกบั อิม ท่นี ั่งอยู่ตดิ เก้าอม้ี ากๆเปน็ เรอ่ื งปกติอยแู่ ล้วทซี่ ไี มเ่ ต้น เพราะซเี ปน็ คนชอบดืม่ แต่ไม่ชอบเต้น เปน็พวกไมค่ อ่ ยกล้าแสดงออกเท่าไหร่ ซเี ค้าลกู คุณหนนู นี่ า หนา้ ไม่หนาเท่าฉนักบั พีแ่ พรวหรอก ฉนั ทัง้ ดม่ื กินเต้นก็เต้นเต็มที่ กเ็ วลานี้ฉันมคี วามสุขนี่นา ฉันยืนเตน้อยตู่ รงหนา้ ซี ถึงแมซ้ จี ะไม่เตน้ แต่ ฉันเองก็ยังคงไม่ลมื แสดงความรกั กับซีจับมอื ซบี า้ ง เขา้ ไปกอดซบี ้าง ต่างจากซที ี่ไม่มักจะไมค่ อ่ ยแสดงความรกั ให้กบั ฉนั เท่าไหรน่ ัก เพราะซมี ักไมค่ อ่ ยชอบแสดงออกในที่สาธารณะ “เค้ารักตัวเองนะ” ฉนั เขา้ ไปใกล้ๆ กอ่ นกระซิบบอกซีทข่ี า้ งหู และหอมแก้มซีไปฟอดใหญ่ ฉนั มนั พวกชอบแสดงออก ตา่ งกบั ซลี บิ ลับ ท่ี

80/160ไมค่ ่อยชอบแสดงออกอะไรแบบน้สี กั เท่าไหร่หรอกนะ จะว่าไมเ่ คยเลยจะดีกว่า “โอยๆหม่นั ไส้ๆ มานอ้ งอิม พข่ี อหอมทนี ะมามะ” พแ่ี พรวทำเปน็พดู ทีเลน่ ทจี รงิ และหนั ไปทำหนา้ ทะเลน้ ใสน่ อ้ งอมิ น้องอมิ ทำหน้ารังเกียจใส่พแ่ี พรวเตม็ ทข่ี นาดนัน้ พแี่ พรวยงั ไมเ่ จยี มตัวอกี นอ้ งอิมเองคงร้สู ึกดีกับพแ่ี พรวบา้ งล่ะนะ ไมง่ ั้นคงไมม่ าเท่ียวด้วยแบบน้ีหรอก ฉนั พยายามคดิดกี ับผู้หญงิ คนนใี้ ห้มากที่สุด และลมื เร่อื งท่ีผ่านๆ มาไปให้หมด น้องอมิเองกด็ ยู งั เกรงๆ ฉันอยู่ เลยไมค่ ่อยจะกล้าพูดกบั ฉันเท่าไหร่ ฉันกไ็ มค่ ่อยไดส้ นใจหรอก ยงั ไงเธอกเ็ ปน็ คนอืน่ อยู่ดี ถงึ แมจ้ ะเปน็ วา่ ที่แฟนพ่กี เ็ หอะ ร้านเลกิ แลว้ เพลงช้าถกู เปดิ พร้อมกับไฟในร้านสวา่ งโร่ แอลกฮอลล์ในตวั ฉนั ทำปฏิกิรยิ ากับร่างกายไปเรียบร้อยแลว้ แต่ฉนั แค่เมานดิ ๆ กฉ็ นักินเหล้าไมเ่ กง่ อยู่แลว้ นี่ ซเี องกค็ อยกำชับคนชงเหล้าให้ชงใหฉ้ นั บางๆ อยู่ตลอดเวลา เมือ่ รา้ นเลิกทุกคนในโต๊ะเมา รวมทงั้ ซีดว้ ย ก็มแี ต่ฉันน่ีแหล่ะท่ีพอจะมสี ติอยู่คนเดียว พวกเราทยอยกนั ออกไปยืนอออยู่หน้าร้าน ไม่คอ่ ยเขา้ ใจเหมือนกนัว่าทำไมเวลาทรี่ า้ นเลกิ จะตอ้ งไปยนื กันอย่ทู ีห่ นา้ รา้ นไม่ยอมกลับบา้ นกลบัชอ่ งกันด้วยนะ ฉนั ยืนโอบกอดซีอยหู่ นา้ รา้ น มอื อีกข้างของซถี อื แก้วเหลา้ ทถ่ี ือติดออกมาจากในรา้ น “กลบั เลยมย้ั ไอ้แพรว เมาเปน็ แมวเลยแตล่ ะตวั ” ซีถามพแ่ี พรว

81/160 “ยาง… คราย..จา..กาบบ..กาบบบไปก่อนเลย” พแี่ พรวตอบเสยี งยานสดุ ๆ ทา่ จะแย่ ฉนั เห็นพ่ีแพรวสภาพน้นั แล้ว อดหวั เราะไมไ่ ด้ “ไม่กลบั แลว้ จะไปไหนจ๊ะพีแ่ พรว” ฉันแกลง้ ถาม พแี่ พรวตลกดเี วลาเมา “บ้านนนนอ้ งอีมมมมม” พี่แพรวบอก กอ่ นหนั ไปกอดน้องอิมท่ียนืหนา้ เมาอยู่ข้างๆ ฉันหันไปหัวเราะกับซี แตพ่ อหันกลบั มา กม็ ีคนหน้าคนุ้ ๆ ยืนนัวกับสาวสวยอยขู่ ้างๆ แบบติดๆ มายนื ต้งั แต่เมอ่ื ไหรแ่ ละตอนไหนกันเน่ีย เม่ือก๊ที ต่ี รงนี้ยงั ไม่มีคนยนื อยูเ่ ลยนอกจากพีแ่ พรวกบั นอ้ งอมิ แลว้ สองคนนน้ี กึว่าหนา้ ร้านเป็นโรงแรมหรือไงเนีย่ ทำอะไรไมอ่ ายใครเคา้ เลย ฉันยืนมองตาคา้ ง เพราะสองคนน้ีจบู กันอยา่ งกับฉากเลิฟซีนในหนัง ถึงแมค้ นอื่นๆเคา้ จะไมม่ ีคนสนใจคนู่ ัวคู่น้ี เพราะตา่ งคนก็ตา่ งเมาและกต็ า่ งนัวกันหลายคู่แต่ฉนั น่ี แหละ่ ที่สนใจ เพราะมองไปมองมา ทอมท่ียนื ทงั้ จูบท้ังกอดผ้หู ญิงอยตู่ รงหน้าคนน้ี คอื “โฟม” กบั “หมอก” นะ่ สิ “โฟม” ฉันหลุดปากเรียกโฟมออกไปโดยทีไ่ ม่ต้งั ใจ ทุกคนหันมามองตามเสียงฉันกนั เป็นตาเดียวทั้งพแ่ี พรว ซี นอ้ งอมิ คนทั้งคู่หยุดชะงัก ก่อนเงยหน้าหนั มามองฉัน “ใครอ่ะ ขอโทษนะเรารู้จกั กนั เหรอ” โฟมถามฉนั หนา้ บึ้งๆ อะไรกนัแค่นกี้ จ็ ำกนั ไม่ได้แลว้ เหรอ

82/160 “แค่นก้ี จ็ ำกนั ไมไ่ ด้ งน้ั ก็เชญิ ตามสบายนะคะ” ฉนั พดู ตัดบท หน้าฉนัรสู้ ึกร้าวและชาไปหมดแลว้ ทำอะไรไมถ่ ูก เลยไดแ้ ต่รบี หนั กลับมาหาซีท่ียนื มองฉนั อยา่ งงงๆ และโผเขา้ กอดและหอมแกม้ ซีฟอกใหญ่บา้ ง จริงๆไมอ่ ยากจะบอกหรอกวา่ ท่ีทำไปนะ่ ทำประชดโฟมบ้างก็เทา่ น้ัน “ท่ีรกั คะ เรากลับบ้านกันเถอะคะ่ พราวอยากกลบั บ้านแลว้ ละ่ ” ฉนัยื่นหน้าไปกระซบิ ท่ีข้างหซู ี และสง่ สายตาหยาดเยม้ิ สดุ ๆ ให้ตามไปอกี “อ้าววว อายยยโฟมมเหรอ 555…คนอารายยวา้ ชือ่ โฟมมมม…เอาไปทำกระทงดกี ว่ามา้ ยย..” เสียงพแ่ี พรวพดู ถึงโฟมในแนวที่ไมค่ ่อยดดี งั ลัน่คนท่ีอยแู่ ถวๆ น้นั ใช้สายตาเกือบร้อยคู่หันมามองต้นเสยี งอย่างพ่ีแพรวเปน็ ตาเดยี วกนั พี่แพรวน่ีเมาแล้วเปน็ งต้ี ลอดเลย ดเู หมือนวา่ โฟมจะชะงกั ไปนิดนงึ ก่อนจะหนั หนา้ มามองพแี่ พรวตัวดีของฉนั ด้วยสายตาอาฆาตแค้นสุดๆ “แกย่งุ อะไรเนย่ี ชื่อโฟมแลว้ มนั หนักสว่ นไหนของแกหรือไงวะ” โฟมผละออกจากน้องหมอกหันมาคว้าคอเสื้อพี่แพรวแล้วง้างมือ ก่อนจะปล่อยหมดั เขา้ แสกหนา้ พ่แี พรวไปหน่ึงที ท่ามกลางเสียงกรดี๊ ของนอ้ งอมิ “ทำไมนายตอ้ งทำถึงขนาดนด้ี ว้ ยเนี่ย” ฉนั รีบเข้าไปดพู แ่ี พรวทีน่ อนกองไมร่ ูเ้ รื่องอยู่กบั พนื้ ก่อนจะเงยหนา้ ขึ้นมาถามโฟมดว้ ยความโมโห “มันล้อชือ่ เรา” โฟมบอกด้วยหน้าตาท่ยี ังคงหย่ิงจองหองและดยู ังมีอารมณโ์ กรธอยู่ แค่โดนลอ้ เรอื่ งช่ือเนย่ี นะ ตอ้ งโมโหขนาดนี้ นายน่ีคดิ วา่

83/160ตัวเองใหญม่ าจากไหนเหรอไง ย่งิ คิดฉันกย็ ิ่งโมโห นายนย่ี ังปกติดีหรอื เปล่า แตฉ่ ันวา่ ตอ้ งมีปัญหาทางด้านอารมณแ์ น่ๆ “ไอค้ นทุเรศ ดแี ตใ่ ช้กำลงั ..เพย๊ี ะ…” ฉนั พดู จบก็ตบเข้าไปทหี่ นา้ โฟมหน่ึงครงั้ โดยไม่รูต้ วั โฟมจอ้ งฉันตาเขมง็ ฉันยังคดิ อยวู่ า่ อาจจะโดนตบกลับได้ แต่ไม่มอี ะไรเกดิ ข้ึน “พโ่ี ฟมตบมนั เลยค่ะพ”ี่ เสียงของยยั หมอกเชียรอ์ ยขู่ ้างๆ เชียรใ์ ห้โฟมตบเราเหมอื นอย่างทต่ี วั เองเคยโดนล่ะมั้ง แต่โฟมกลับยนื นงิ่ จอ้ งตาฉันเขมง็ แต่ไมไ่ ดท้ ำอะไรนอกจากกำมือแนน่ “ทร่ี กั คะ กลับบา้ นเถอะค่ะ” ซรี ีบเข้ามาหา้ มทบั และลากฉันกบั พ่ีแพรวออกจากตรงน้นั อย่างรวดเร็ว พแ่ี พรวน็อคจนแทบเดินไม่ไหว จริงๆแลว้ ทีน่ อ็ คน่ีอาจจะไม่ใชเ่ พราะหมัดของโฟมหรอกนะท่ีทำใหพ้ ีแ่ พรวเป็นถงึขนาดน้ี ฉันว่าเปน็ เพราะระดบั แอลกฮอลล์ซะมากกว่า ทพี่ แ่ี พรวกินไม่บันยะบันยังและเมื่อบวกกับแรงจากหมัดเหน็ ดาวของโฟมเขา้ ไป พีแ่ พรวเลยหลับไมร่ ู้เร่อื งเลยแบบนี้ไงล่ะ ฉันกบั ซีช่วยกันแบกพี่แพรวเดนิ กลับมาที่รถอยา่ งโกรธแคน้ คนบ้าอะไรก็ไมร่ ู้ ทำไมถงึ ไดอ้ ารมณ์ฉนุ เฉียวและข้ีโมโหขนาดนัน้ นะ ฉันนกึ ดา่ในใจ ซเี งยี บมาตลอดทาง โดยทีฉ่ ันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกนั ว่างซคี ิดอะไรอยู่ เพราะอะไรซีจงึ ไดเ้ งียบแบบน้ี หรอื อาจจะเป็นเพราะฉันท่ีไมไ่ ด้พดูอะไรออกมาเลย เพราะไม่รู้จะพดู อะไร ในหวั ของฉันตอนนี้ มีแต่ภาพท่ี

84/160โฟมกับหมอกจูบกนั ดดู ด่มื สลบั กับคำพูดที่ว่า “ขอโทษนะ เรารูจ้ ักกันเหรอ” ใชส่ ิ ปา่ นน้ีโฟมคงลืมฉันไปแล้ว เรารูจ้ ักกนั แคแ่ ปบ๊ เดยี วเองน่ี ยง่ิ นึกย่ิงคิด ฉันก็ยงิ่ นงั่ เงยี บ ฉนั ไมช่ อบใบหน้าหมางเมินแบบนน้ั ของโฟมเลย ผดิ กับพแ่ี พรว ทพี่ อเรม่ิ ได้สตกิ ็ทำเปน็ ซ่า โวยวายจะเอาเรื่อง “มาสิ มาต่อยกันมาๆๆๆ โดๆ่ ๆ” เสียงพ่แี พรวดังล่นั รถ “พแี่ พรว อยา่ มาทำเปน็ เก่งเลยน่ะ หมดเวลาไปนานละ มะก๊ีทำไมไมส่ ู้เค้าละ่ ” ฉันหันไปบอกพ่ีแพรวท่ที ำซา่ อยเู่ บาะหลังดว้ ยนำ้ เสียงเซง็ ๆ เม่ือถงึ บา้ นฉนั ไดไ้ มน่ าน ซรี อให้ฉนั อาบนำ้ ใหเ้ รียบรอ้ ย เพือ่ จะส่งฉนั เขา้ นอน เหมือนอยา่ งทท่ี ำอยเู่ ปน็ ประจำ ซีไม่ค่อยนอนทบี่ ้านฉนั หรอกซีบอกวา่ เกรงใจแม่ ฉนั เองกไ็ ม่เคยวา่ อะไร ทั้งๆ ที่อยากจะใหซ้ ีมานอนค้างกับฉนั ทบ่ี า้ นบา้ ง มแี ตฉ่ นั เท่าน้นั แหละ่ ท่ีเป็นฝา่ ยไปนอนบ้านซีบ้าง นานๆ ครง้ั “ถ้ามอี ะไรอยากบอกเคา้ ก็บอกได้นะคะ เค้ารักตวั เองนะคะ ฝันดคี ะ่ทรี่ ัก” ซบี อกหลังจากท่มี าสง่ ฉันที่เตียงนอน หอมแกม้ ฉนั หนึง่ คร้งั กอ่ นจะขอตัวกลับ มอี ะไรอยากบอกเหรอ ทซ่ี ีพดู แบบนัน้ คืออะไร ซีหมายถึงเรื่องของโฟมหรอื เปลา่ หรอื เปน็ เพราะวา่ ตง้ั แตเ่ กดิ เรื่องเมอื่ ก๊ีหนา้ ตาของฉันยงั ดูเซ็งๆ อยู่ ซเี ลยรูส้ กึ ได้วา่ ฉนั มีอะไรในใจหรอื เปลา่ นะ

85/160 ซีกลบั ไปนานแลว้ ส่วนนอ้ งอิมกข็ ึ้นไปดูแลที่แพรวบนห้องของพ่ีแพรวและคาดวา่ คนื น้ีนอ้ งอมิ กน็ ่าจะนอนคา้ งท่นี ี่ แตฉ่ นั ยังนอนตาคา้ ง เพราะเรอื่ งของโฟมยงั คงทำใหฉ้ ันเซ็งและคดิมากอยู่ ฉันกระวนกระวายกระสับกระสา่ ยนอนกล้ิงไปกลิง้ มา และพยายามข่มตาหลบั แต่ก็หลบั ไมล่ ง ไม่รเู้ หมอื นกนั ว่าเปน็ อะไร รู้แต่วา่อยากโทรไปหาโฟมมาก อยากหาเรือ่ งโทรคยุ กับโฟมบ้างก็เท่านน้ั ตอนน้ีโฟมเปน็ ยงั ไงบ้างก็ไมร่ ู้ ฉันตบโฟมเข้าไปซะฉาดใหญแ่ บบนัน้ นะ่ แถมตอนท่ตี บคนเห็นเยอะแยะเลย โฟมจะเจ็บและอายมากมัย้ นะ นฉ่ี นั ควรจะรสู้ กึ ผิดหรือเปลา่ นะ ทต่ี บหนา้ โฟมไปแบบนั้น แต่โฟมเองก็ไมน่ า่ มาตอ่ ยพี่แพรวแบบนน้ั เลยนน่ี าเฮ้อ..ฉันควรจะทำยังไงดีนะ “ฮลั โหลโฟม พราวเองนะคะ” แลว้ ฉนั ก็ทนไม่ไหว กดโทรศพั ทอ์ อกไปหาโฟมจนได้ “มีอะไรเหรอ” โฟมตอบกลบั มาแบบหว้ นๆ “เออ่ พราวจะโทรมาขอโทษน่ะคะ่ ท่ีตบหน้าโฟมไปแบบน้ัน” ฉันพดูคำขอโทษออกไปเพราะรู้สึกผิดอย่างแรง ถงึ แม้โฟมเองก็ทำผดิ เหมอื นกนั ก็เหอะท่ตี ่อยพีแ่ พรวซะลงไปกองแบบนัน้ น่ะ “ไมเ่ ปน็ ไรหรอกไมต่ อ้ งขอโทษหรอก เรามันพวกคนชอบใชก้ ำลังจริงๆ อยา่ งท่ีพราวบอกนัน่ แหล่ะ ใครๆ กว็ ่าเราอยา่ งงี้ อย่ามาสนใจเราเลย”โฟมบอกก่อนจะเงียบไปอีกครัง้

86/160 “ขอโทษจริงๆ นะ โฟมหายโกรธพราวเหอะนะ พราวจะไม่วา่ โฟมอกีแล้ว พราวสญั ญา” “สญั ญาเหรอ จะสญั ญาทำไม เราสองคนมนั กแ็ ค่คนอ่ืนน่ะ คนอ่นื ที่แทบจะไม่รูจ้ ักกนั ” โฟมพดู นา่ แปลกทป่ี ระโยคเมอ่ื ก๊ีจากโฟมทำเอาฉนัแทบสะอึก “ทำไมเราจะไม่รู้จักกัน โฟมจำไมไ่ ดเ้ หรอ คืนนนั้ เรายังน่งั คยุ กนั ทงั้คืน โฟมยังปลอบใจพราวเลย พราวขอโทษอีกทนี ะคะ ขอโทษจริงๆ ทวี่ ันนน้ั โฟมโทรมาแลว้ พราวไม่ยอมคยุ กับโฟมนะ่ พราวขอโทษนะ จะให้พราวทำอะไรกไ็ ด้ทงั้ นัน้ นะโฟมนะ” ฉนั พยายามบอกขอโทษโฟมอีกเป็นร้อยๆครง้ั “ใหท้ ำอะไรกไ็ ด้ทกุ อย่างจริงๆ เหรอ” พูดถงึ ตอนนี้ นำ้ เสยี งของโฟมเปลีย่ นไปดูมเี ลสนยั ยงั ไงไม่รบู้ อกไมถ่ กู จะมานึกทะล่ึงอะไรตอนน้ีเน่ีย “บา้ น่า โฟม หายโกรธเราแล้วใช่มัย้ จะ๊ ” ฉนั ถามดว้ ยความดีใจ “ถ้าอยากให้หายโกรธ งน้ั ลงมาเปิดประตูบา้ นให้เราหนอ่ ยส”ิ โฟมบอกฉัน ฉันถงึ กบั งงในสิง่ ท่ีโฟมพูด จะบา้ เหรอไง เปิดประตบู ้านเหรออย่าบอกนะว่าตอนนี้โฟมอยขู่ ้างลา่ งน่ะ “ห๋า.. ล้อเลน่ น่า ตอนนี้โฟมอย่ทู ไี่ หนเหรอ” ฉนั แกล้งถาม พลางเดนิไปดูทห่ี นา้ ต่างห้อง และมองลงไปเหน็ รถสปอต์หน้าตาคนุ้ ๆ จอดสงบนิ่งอยู่

87/160หน้าบา้ น เฮ้ย.. น่ันมันรถโฟมจริงๆดว้ ย หนา้ ฉันชาไปหมด ไม่อยากจะเชือ่ ว่าโฟมจะมาหาฉนั ท่บี า้ นแบบนีจ้ ริงๆ “เห็นแล้วยังไม่ลงมารบั เราอีก ตกลงจะลงมาม้ัย ไมล่ งมาเรากลบัแลว้ นะ” นนั่ อารมณเ์ สียอกี แลว้ คนบ้าอะไรเนย่ี แลว้ ทำไมฉนั ถงึ ตอ้ งไปกลัวคำขขู่ องโฟมตลอดแบบนี้ด้วยนะ “โอเคๆ รอแปบ๊ นงึ นะ วา่ แตจ่ ะดีเหรอโฟม พราวว่ามนั คงไม่คอ่ ยดีเทา่ ไหรห่ รอกมั้งนะ” ฉนั ถามออกไปดว้ ยอารมณง์ งๆ ฉันกำลงั จะพาโฟมเขา้ บ้านจรงิ ๆ เหรอเนีย่ ฉันควรจะปฏิเสธไปม้ัย “กไ็ หนว่าทำได้ทกุ อยา่ งไงละ่ แคเ่ ข้าไปน่งั คุยด้วยก็ไมไ่ ด้แล้ว งัน้ ไม่ไปไรเรากลบั บ้านก็ได”้ ฉนั รีบลงไปรับโฟมขนึ้ มาบนห้องอย่างระมดั ระวัง กลวั วา่ เสยี งดังแลว้แม่จะลงมาดู ส่วนพีแ่ พรวนะ่ เหรอ ไม่ตอ้ งหว่ งเลย เมาขนาดนน้ั ไมม่ ตี ่นืลงมาแนน่ อน โฟมหนา้ แดงกำ่ ดว้ ยฤทธแิ์ อลกฮอลล์ ในมือยงั ถอื ขวดเบยี ร์สเี ขียวขวดเลก็ ทมี่ เี บยี ร์เหลอื อยูค่ ่อนขวดขน้ึ มาด้วย “ห้องพราวรกไปหน่อยนะคะ อายจัง” ฉนั พดู แก้เขนิ จะไม่ใหเ้ ขินได้ไงล่ะอยู่ดีๆ กม็ ที อมหน้าหล่อทฉี่ นั แอบหลงรัก มานั่งอยู่ในห้องนอนของฉันโดยทไี่ มท่ นั ได้ตงั้ ตัว ถงึ แมฉ้ ันจะรู้สึกผิดต่อซีอยตู่ ลอดเวลา แต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แลว้ เมอ่ื ยนื อยู่ตรงหนา้ ในหอ้ งของฉนั แลว้ แบบน้ี

88/160 “ดูดบหุ รไี่ ดม้ ย้ั ” โฟมหนั มาถาม หลังจากเปิดหนา้ ต่างกระจกบานใหญ่ของฉนั ออกไปเรียบร้อย ฉันพยักหน้าและเดินไปหยบิ ทเ่ี ขีย่ บุหรสี่ ง่ ไปให้โฟมท่ียนื อย่รู ิมหนา้ ตา่ ง “แล้วทำไมโฟมถึงมาที่น่ลี ะ่ ” “กไ็ ม่รดู้ ิ่ ไม่รเู้ หมอื นกันวา่ ทำไมเราถงึ มาบา้ นพราว รแู้ ค่ว่าอยากมาเฉยๆ ยังดนี ะทีเ่ คยมาส่งพราววนั นัน้ ไม่งน้ั คงมาไมถ่ ูก” โฟมตอบพร้อมๆกบั พ่นควนั บุหรี่ออกไปนอกหนา้ ต่าง คำตอบของโฟมทำเอาฉันหนา้ ชา ทำไมโฟมต้องมาทำแบบนี้กับฉนัดว้ ยนะ ทำไมตอ้ งมาทำใหฉ้ นั รู้สกึ ดดี ว้ ยนะ ฉนั ไม่ควรจะรู้สกึ แบบนี้จริงๆนะ ฉันเงยี บเพราะไมร่ ้จู ะพดู อะไรออกไป ในห้องเรม่ิ เงยี บอกี แลว้ โฟมดูดบุหร่ใี นมอื ทเ่ี หลอื อยตู่ ดิ กน้ กรองเล็กนอ้ ย กอ่ นจะขยี้มนั ลงในที่เขย่ี “เขา้ เรอื่ งเลยดีกว่า เราออ้ มๆ ไมค่ อ่ ยเปน็ เราชอบพราว แลว้ กร็ ู้ดว้ ยว่าพราวมแี ฟนอยูแ่ ล้ว แต่กช็ อบ อยากคบดว้ ย ทำไงดี?..” อยดู่ ีๆ โฟมก็หันมาบอกฉันแบบนน้ั หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจงั หวะฉนั ไมอ่ ยากไดย้ ินคำพดู แบบนัน้ เลย ฉนั มีซอี ยูแ่ ลว้ ทัง้ คน ฉนั ยืนตวั แขง็ ทอ่ื อยู่กบั ที่ ไมอ่ ยากเชื่อหตู ัวเองเลย คนที่ฉนั รูส้ กึ ชอบตง้ั แต่แรกเหน็ ครั้งแรกทฉ่ี ันเจอโฟมทสี่ นามบิน Lax ทแ่ี อลเอ. ฉันก็รสู้ ึก

89/160ชอบโฟมมากอยา่ งบอกไมถ่ ูก แตก่ ค็ ิดว่ามนั ไมม่ ีทางเป็นไปได้แนๆ่ ในเม่ือเราเจอกนั ในทีๆ่ ห่างไกลแบบนน้ั แตว่ นั นี้ โฟมมาบอกชอบฉนั ท่นี ี่ ในห้องนอนของฉนั ฉันควรจะทำยงั ไงดนี ะ ในเมือ่ ฉันยงั มซี ผี ู้แสนดีอยขู่ ้างๆ “ไมต่ อ้ งพูดอะไรหรอกนะ รู้ไวล้ ะกนั วา่ เราชอบเธอ แลว้ เรากค็ ิดวา่เธอเองก็คิดไมต่ ่างจากเรา” พูดจบโฟมก็โผเข้ามากอดฉนั ทย่ี งั คงยนื ตวัแขง็ ทอื่ อยกู่ ับทแ่ี บบนัน้ กล่ินแอลกฮอลล์ผสมกลิน่ นำ้ หอมผูช้ ายจางๆ จากตัวของโฟม ทำใหฉ้ ันรู้สึกดอี ย่างบอกไมถ่ ูก โฟมกอดฉันแนน่ มากจนฉนัแทบหายใจไม่ออก เม่ือฉันร้ตู ัวและไดส้ ติ (กว่าตอนแรก) ฉันรีบผลักโฟมออกจากตัว “อย่าเลยนะโฟม เมาหรือเปลา่ เนย่ี 555 แบบน้ีไมด่ ีหรอกคะ่ ” ฉนับอกโฟมแกเ้ ขินโดยทีม่ อื ก็ยังคงปดั ปอ้ งสองแขนที่ยังพยายามโอบกอดของโฟมอยู่ โฟมยกนว้ิ ชขี้ นึ้ มาทำท่าจุ๊ๆ ท่ีปาก ฉนั นิง่ ลง แต่ยงั คงไมห่ ยุดพยายาม “ไม่ดหี รอกนะโฟม พราววา่ ..อ.ย่า..” ฉนั ยงั ไม่ทนั พดู จบ โฟมก็โผเขา้กอดและกม้ ลงมาจูบฉนั ทันที คราวน้ีฉนั ไดเ้ งยี บแบบจริงๆ ฉนั ตะลงึ ตาเบิกโพลง ทำอะไรไมถ่ กู จากท่พี ยายามดน้ิ รนขัดขนื และหลบปากของโฟมฉันกก็ ลบั หยุดดิ้นและยอมใหโ้ ฟมจูบฉันอยอู่ ยา่ งนนั้

90/160 เราสองคนจูบกันเน่ินนาน ภาพของซีค่อยๆ จางไปจากความนึกคิดความร้สู กึ ผดิ หายไปบา้ งแต่ก็ยงั แอบกลับมาทำรา้ ยฉนั อยตู่ ลอด นาทีน้ีความอบอนุ่ และรสจบู ของโฟมทำให้ฉันเกือบลมื ซีไปแล้ว ฉันปล่อยใจให้ลอ่ งลอยไปกับโฟม ถงึ แมว้ า่ ฉนั จะรสู้ ึกผดิ มหนั ต์ แต่อารมณใ์ นตอนน้ันความถกู ผิด มันถกู ทำลายไปหมดแล้ว.. อ้อมกอดของโฟมอบอ่นุ และผอ่ นคลาย รสจูบของโฟมดดุ นั แตแ่ สนน่ิมนวล ฉนั ปล่อยทงั้ ตัวและใจใหก้ บั โฟมไปแล้วในคนื นน้ั …

-7- เช้าน้ฉี ันตืน่ แบบเพลียๆ จะว่าไป ตงั้ แต่ที่โฟมกลบั บ้านไปเมื่อตอนสาย ฉนั ยังไมไ่ ดน้ อนเลย ความรสู้ กึ ทกุ ยา่ งมันถ่าโถมเขา้ มาใส่ฉนั จนฉันรบั แทบไม่ทนั ท้งั ความรู้สกึ ผิดทีท่ ำผิดต่อซี ความอบอุ่นแบบแปลกๆ ท่ีได้จากโฟม ฉันมีอะไรกับโฟมไปแล้วเมอ่ื คนื น.ี้ . คณุ อา่ นไม่ผิดหรอก คุณจะด่าวา่ ๆฉันแย่หรือใจง่ายแค่ไหน ฉนั กจ็ ะไมเ่ ถยี ง เพราะฉันเองกร็ ู้ตวั ดที กุ อย่าง รู้ตัวในสง่ิ ท่ีทำ และจะไม่อา้ งดว้ ยวา่ทที่ ำลงไปมนั คือความพลาดพลั้ง เปลา่ เลย ฉนั ไม่ได้พลาด แต่มันคือสิ่งที่ฉันตงั้ ใจ สิ่งท่ีฉันต้องการ และแอบซอ่ นอยู่ในจติ ใจของฉนั เม่อื คืนนีห้ ลังจากท่ีโฟมมีอะไรกบั ฉนั แล้ว กย็ ังนอนกอดฉนั อยจู่ นเช้าท้ังๆทีฉ่ ันไล่ให้โฟมรบี กลับบา้ นไป เพราะกลวั วา่ จะมีใครเขา้ มาเห็นเข้า แต่โฟมกไ็ มย่ อมกลับ “ขอเราอยู่ตอ่ อกี แป๊บไดม้ ยั้ ” โฟมบอก ตอนที่ฉนั ยังอยใู่ นอ้อมกอดของโฟม กอ่ นทโ่ี ฟมจะหอมหน้าผากฉันอกี ที ฉนั ยงั จำใบหนา้ เรียวๆ และสายตามาดม่ันคนู่ ั้นของโฟมได้แม่น

92/160 วนั นี้วันเสาร์อีกแลว้ สินะ จริงๆ วันเสาร์ทีไร ฉันก็มกั จะดีใจ เพราะฉนั เฝา้ รอวนั นี้อย่ทู กุ อาทิตย์ เหตผุ ลท่วี นั เสารเ์ ป็นวันพเิ ศษ กเ็ พราะว่า วนัเสารแ์ บบน้ีซีจะหยุดงานและไดม้ ามเี วลาอย่กู บั ฉนั ไดท้ ้งั วนั และทง้ั คนื แตว่ นั เสาร์วันน้ี ทำไมจติ ใจของฉนั กลับไม่รู้สกึ ดใี จและไม่อยากให้มันเปน็ วันเสาร์เลยนะ หรอื เพราะว่าฉนั ไม่อยากเจอซี ไม่สิ ฉนั อยากเจอซีแตใ่ นใจของฉันมันมคี วามรู้สกึ ผดิ มากกว่า กลวั จะแสดงอะไรออกไปให้ซีรู้กลัวจะเกบ็ อารมณ์ออ่ นไหวเอาไว้ไม่ได้ แต่ยังไงฉันก็จะพยายามละกันนะทำเร่อื งไวข้ นาดน้ัน กต็ ้องพยายามทำทุกอยา่ งละ่ วันนฉ้ี ันยอมใหซ้ อี อกไอเดียวา่ จะไปไหน และยอมให้ซีเปน็ คนคดิโปรแกรมทงั้ หมด โดยทไ่ี มม่ ขี ้อแม้อะไรทั้งส้ิน ต่างจากทุกคร้ัง ทฉี่ นั จะต้องเอาแต่ใจตวั เอง เปล่ียนนู่นเปลี่ยนนี่ วางโปรแกรมเองทกุ อยา่ ง บางครง้ั ก็ฝืนใจซีแทบทกุ คร้งั ไมใ่ ช่สิ ความจริง ฉันมักจะฝืนใจซที ุกครง้ั เลยก็วา่ ได้ แต่ฉนั กย็ ังเลอื กทีจ่ ะทำเพ่ือแคค่ วามพอใจของตัวเอง และไมเ่ คยทำตามความพอใจของซีเลยสักคร้ัง แตค่ ราวน้ี ฉนั จะลองทำมันดบู า้ ง ฉันรแู้ ลว้ ว่าตวั เองกไ็ ม่ไดด้ แี ละซอ่ื สัตย์เลย เพราะฉะน้ันถ้าฉันพอจะทำอะไรให้ซไี ด้มคี วามสุขบา้ งฉนั ก็จะทำ วนั นี้ซีก็เลยวางแผนแบบไมค่ ่อยจะแนใ่ จนักวา่ ฉันจะมาเปลีย่ นแผนของซีทีหลงั หรือเปล่า วา่ วนั น้ีจะทำอะไรกนิ กันทบี่ ้านของฉนั และอาจจะนั่งด่มื กินกบั พวกพแี่ พรวและแมแ่ ทนการออกไปข้างนอก

93/160 อยบู่ ้านเหรอ.. ก็ดีเหมอื นกันนะ เพราะที่ผ่านมาในวนั ทซ่ี ีวา่ ง หรือมีเวลาใหก้ บั ฉัน ฉนั ไม่เคยคดิ อยากจะอยูบ่ า้ นเลย อยากจะหาเรือ่ งออกไปนูน่ ไปน่ี ไปชอ็ ปป้งิ ดูหนัง ซอื้ ของอยตู่ ลอดเวลา และมันกท็ ำให้ฉนั เพงิ่ รู้เดยี๋ วนี้ด้วยวา่ ถา้ เลอื กได้ ซกี ็ไมอ่ ยากจะออกไปไหน แค่ไดอ้ ยบู่ า้ นกบั ฉนัซีก็มคี วามสขุ มากมายแล้ว เพราะฉะนั้นสถานท่ีเดียวทีฉ่ นั กบั ซีจะออกไปดว้ ยกนั ในวนั น้ี กค็ ือซูปเปอร์มารเ์ ก็ตเพื่อเลอื กซอื้ ของไปไวใ้ ช้ทำอาหารและเครอื่ งดืม่ สำหรับเยน็นี้ พแ่ี พรวและน้องอิมอยู่ชว่ ยแมจ่ ัดเตรียมสถานท่ี ซ่ึงจริงๆ ก็ไมไ่ ด้มีอะไรมากหรอก แค่ปัดๆ เชด็ ๆ ฝุ่นท่ีจับอยตู่ ามชดุ โต๊ะปิดนคิ หนา้ บา้ นเท่านัน้ แหละ่ ฉนั เลือกของกินมาเต็มรถเข็น ฉนั ไมค่ ่อยไดม้ าซุปเปอรม์ าเกต็ เลยอันนี้กเ็ ป็นอกี หน่งึ ข้อท่ีเพิ่งรตู้ ัวเองเหมอื นกนั “โอโ้ หท่ีรักขา ทีร่ ักจะเหมาใหห้ มดซปุ เปอร์เลยมัย้ เน่ีย” ซีถามฉนัย้มิ ๆ ระหว่างที่เขน็ รถเขน็ อยูต่ รงทางเดินในชอ่ งขนมจกุ จกิ แต่ดูเหมือนฉันจะไมส่ นใจคำแซวของซสี ักเท่าไหร่ แต่กลบั สนใจขนมหวานนำเข้ากลอ่ งน้ันมากกวา่ “อุ๊ย ยีห่ ้อนเี้ ค้าชอบกนิ มากเลย วา๊ ยๆๆ” ฉันพดู ไปก็วิ่งไปทช่ี ัน้ วางขนมคุ๊กกีส้ ดุ โปรดยห่ี ้อน้ี

94/160 “ใจเย็นๆ ค่ะท่ีรกั เดี๋ยวเปน็ ลมไปหรอกนะ อยา่ ดีใจมาก555” ซีแซวฉันอกี รอบ ก่อนจะเอือ้ มมอื ช่วยฉนั หยิบไอ้เจ้าขนมทท่ี ำฉันตืน่ เตน้ อยแู่ ละเอามันมาใสไ่ วใ้ นรถเขน็ ห้ากล่อง “เอาอกี ม้ัยคะ พอเหรอหา้ กลอ่ งนะ่ ” ซถี าม “พอแล้วจะ๊ ตัวเองอะ่ ประชดเคา้ เหรอชิชิช”ิ ฉนั ตอ่ ว่าซี “เปล่านะคะ เค้าเหน็ ทร่ี กั ชอบกินน่ีนา เลยอยากซือ้ ใหเ้ ยอะๆ” ซพี ดูพรอ้ มกบั หยบิ ขนมแบบเดิมมาอกี สองสามกลอ่ ง “ของชอบน่ะ กต็ ้องกนิ เยอะๆนะคะ แตร่ ะวงั อ้วนละ่ ” ฉนั มองซีทแี่ สนดีแลว้ รู้สกึ แปล๊บๆทหี่ ัวใจ ซที ี่แสนดขี องฉนั กย็ ังคงแสนดเี หมือนเดิม คนทไ่ี มด่ ีมันคือฉนั ต่างหากล่ะ คนใจงา่ ยหลายใจมันก็คือฉนั อกี ยิ่งคิดกย็ ิ่งรสู้ กึ แย่ ฉันมองซีทีก่ ำลงั มีความสุขดว้ ยความรู้สกึทรมาน “เค้ารักตวั เองนะคะ” ฉนั บอกกอ่ นจะหอมแก้มซีฟอดใหญ่ ในรอบหลายปที ค่ี บกันมา ฉันทำแบบนอ้ี ยู่บ่อยๆ แต่ความรสู้ ึกตอนนม้ี นั แตกต่างกับทกุ ครั้งอย่างบอกไม่ถกู เวลาทฉี่ นั ทำแบบน้ี เชน่ หอมแกม้ หรอื กอดซใี นที่สาธารณะ ซีมักจะต่อวา่ ฉนั เพราะซไี ม่คอ่ ยชอบให้ฉันแสดงออกตอ่ หนา้ สาธารณะแบบน้ันตวั ซีเองก็ไม่ชอบแสดงออกตอ่ หน้าคนอนื่ ด้วยเหมอื นกัน

95/160 “จะออ้ นเอาอะไรคะเน่ยี มาหอมเคา้ แบบนนี้ ะ่ ” ซีบอก ฉันส่ายหน้าและพยายามเขน็ รถเขน็ หนไี ปที่ชน้ั วางเครอ่ื งดมื่ ทันที เยน็ น้นั ระหวา่ งท่ีบารบ์ ีควิ กำลงั ลำเลียงลงเตายา่ ง โดยฉนั และน้องอมิเสยี งโทรศัพทม์ ือถือของฉนั กแ็ ผดเสียงดังขนึ้ มาจากในบ้าน “อยุ๊ ๆ อมิ พ่ฝี ากดูหนอ่ ยนะ เดยี๋ วไปรับโทรศพั ท์กอ่ น” ฉนั บอกน้องอมิ ก่อนจะเอามือเชด็ ผา้ กันเป้อื นอย่างลวกๆ แลว้ ว่ิงเข้าบา้ นไป แตฉ่ นั ยังไมท่ นั ไปถึง ซีกต็ ะโกนบอกมาจากในบ้านว่ารับให้แล้ว ใจฉันหล่นแป๊วไปอยู่ทีต่ าตุ่ม เมอ่ื ได้ยินว่าซพี ดู ขึ้นวา่ โฟมโทรมา “ท่รี กั คะ คนชื่อโฟมโทรมาค่ะ” ซบี อกฉันอย่างนัน้ ระหว่างท่สี ่งโทรศัพทม์ อื ถอื ให้กบั ฉนั ฉนั มองหน้าซเี พ่ือดูปฏกิ ิรยิ า แต่ซีก็ยังคงดูเป็นปกตดิ ี ไม่มีอาการหรอื อารมณ์โกรธอะไร และเดินออกจากบ้านไปหาทกุ คนทส่ี นามหน้าบ้านเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ ฉนั รวบรวมความกลา้ ก่อนจะทกั ทายโฟมไป “ค่ะ” ฉนั ตอบ แต่สายตายงั คงจับจอ้ งอยทู่ ี่ซี ทท่ี ำนู่นทำนอี่ ยหู่ น้าบา้ น “แคโ่ ทรมาบอกว่าคดิ ถึง แค่น้ันแหละ่ เมอื่ ก๊คี นนัน้ รบั ใชม่ ย้ั คนที่ยนืกอดพราววนั น้ันนะ่ ” โฟมถาม “ใชค่ ะ่ แฟนพราวเอง โทษทนี ะ ไม่ได้มารบั เอง” ฉันบอก แล้วทำไมฉันตอ้ งไปขอโทษโฟมด้วยล่ะเนีย่

96/160 “ตอ่ ไปนเ้ี ราจะไม่โทรมาแล้วนะ ถา้ มอี ะไรหรือถา้ พราวคดิ ถงึ กโ็ ทรหาเราเอง” “ทำไมละ่ คะ กโ็ ทรมาได้นน่ี า” “ไม่ดีกว่า ง้นั บายนะ” โฟมวางสายไป ฉันยงั อึ้งอยกู่ บั ทกุ คำพูดของโฟม นายคนนน้ี มี่ ีอะไรปกตเิ หมือนชาวบ้านเคา้ บ้างมัย้ เน่ีย เด๋ียวดี เดี๋ยวรา้ ย ตามไม่ค่อยได้ รับไมค่ อ่ ยทนั เลย “เอ้าๆ ชนแกว้ ” พแ่ี พรวจอมซ่าบอกทุกคน พรอ้ มกับย่นื แก้วท่ีมนี ้ำสีเหลอื งเกอื บเต็มแกว้ ออกมากลางวง เราทกุ คน พรอ้ มใจกนั ยื่นแกว้ ทอ่ี ยใู่ นมอื ข้ึนมาชนแกว้ กับพี่แพรว “นมี่ ันงานอะไรกันเนี่ย เลยี้ งฉลองวนั อะไรกันเหรอลกู ” แม่ถามระหว่างทีส่ าละวนกบั การยา่ งบาร์บีคิวสูตรของแม่อยหู่ น้าเตา “วันพเิ ศษฮะแม”่ ซีบอกแม่ หลงั จากกระดกแกว้ เหล้าในมอื เขา้ ปากไปแลว้ “วนั อะไรเหรอลกู ไม่เหน็ บอกแมเ่ ลย วนั เกิดใครเหรอ ทำไมแม่จำไมไ่ ด้” แมพ่ ดู พลางเดนิ ถอื บาร์บคี ิวสูตรพิเศษมาวางไวใ้ หใ้ นจาน “กว็ ันครบรอบของไอ้สองตวั นไี้ งแม”่ พ่แี พรวบอก

97/160 อะไรกนั ฉันรบี นึกถงึ วันท่ี ว่าวันนี้วนั ทเ่ี ท่าไหร่ เดือนอะไร เพราะไม่อยากเชือ่ ที่พี่แพรวพูด และไมอ่ ยากจะเชื่อวา่ ฉันจะลมื วนั พิเศษของเราสองคนแบบน้ี แต่ให้ตายเหอะน่ีวนั ท่ี 23 กรกฏาจรงิ ๆด้วย นฉี่ นั ลมื มันไปได้ยังไงกันเนี่ย ฉันหนา้ ตาเหรอหราและทำอะไรไมถ่ กู ทันทที ่จี ำได้วา่ วันนคี้ ือวนั ครบรอบสี่ปีทฉ่ี ันและซีคบกันมา ซเี ดนิ เขา้ ไปในบ้านก่อนจะออกมาพรอ้ มช่อดอกไมแ้ ละกล่องของขวัญเล็กๆ หน่งึ ใบ เอามายนื่ ให้ฉัน “เค้ารักตวั เองนะคะ แม้วา่ ตัวเองจะอารมรร์ อ้ นหรือขหี้ งึ แคไ่ หน เคา้ ก็จะรักตวั เอง และเค้าก็ขอโทษดว้ ยที่คอยทำให้ตัวเองต้องคิดมากอยู่ตลอดเวลา” ซพี ูดจบกห็ อมแก้มฉนั หน่ึงที เปน็ ไมก่ คี่ รง้ั ในรอบสปี่ ี ที่ซีจะทำอะไรแบบนใ้ี นทส่ี าธารณะ ฉนั รบั ดอกไม้และกลอ่ งของขวัญเล็กๆ มาถือเอาไว้ในมือ นำ้ ตาของฉนั รื้นขึ้นมาเออ่ ทข่ี อบตา และไหลออกมาในทีส่ ดุ ฉันโผกอดซีโดยไม่อายใครอกี แลว้ ไม่อายแม่ ไมอ่ ายพแ่ี พรวหรอืแม้แตน่ อ้ งอมิ เม่ือคนื ฉันทำอะไรลงไปเนย่ี ฉนั ทำรา้ ยคนทร่ี ักฉนั โดยท่ีเขาไม่รตู้ วั เลยสกั นิด ซีผ้แู สนดขี องฉนั “ขอบคุณนะคะทร่ี ัก ขอบคณุ และก็ขอโทษด้วย เค้ารักตัวเองนะฮือออออ” ฉนั รอ้ งไหส้ ะอึกสะอน้ื จนฟังแทบไม่ออกว่าพูดอะไร ฉนั ขอโทษซีออกไป โดยทซ่ี ีเองก็คงไมร่ ู้หรอกวา่ ฉนั ขอโทษเรื่องอะไร แต่ฉันรู้ดอี ยู่แก่ใจดีวา่ ฉันทำตวั แย่แค่ไหน ขอแค่ฉันได้ขอโทษซบี ้างเถอะนะ

98/160 “ขอโทษเรอื่ งอะไรคะไมต่ อ้ งขอโทษเคา้ หรอกนะคะ เค้ารกั ตัวเองนะคะ ไมต่ ้องรอ้ งไหน้ ะคะ” ซีโอบกอดฉันราวกับผ้าหม่ อบอุ่นทค่ี อยซับนำ้ ตาและใหค้ วามอบอุ่น แถมดว้ ยความรกั แมก่ บั พแี่ พรวและนอ้ งอิมมองฉนัสองคนอยา่ งสุขใจ “เปิดกล่องของขวญั ดสู ิคะ วา่ อะไร” ซบี อก กอ่ นจะใช้มือประคองหน้าของฉันและใช้นิว้ โป้งเช็ดน้ำตาเบาๆ “เออเกะเลยเกะเลย อยากรู้เหมือนกันวา่ ไอ้ซีมนั จะซือ้ อะไรให”้ พ่ีแพรวเชียร์ใหเ้ ปดิ กลอ่ งดู “แกะเลยค่ะพพ่ี ราว น้องอิมกอ็ ยากดดู ้วย” นอ้ งอิมเชยี รอ์ กี คน ฉันหันไปมองหนา้ แมแ่ ละซี ท้งั สองคนพยักหน้า ฉันจงึ คอ่ ยๆบรรจงเกะห่อกระดาษสีดำทีห่ ่อมาอย่างสวยงามอย่างระมดั ระวงั เม่ือเปิดกลอ่ งออกมา เผยให้เหน็ แหวนทองคำขาวเกลยี้ งๆ 2 วง มีรอยสลักตวั P&C ช่ือย่อของเราสองคน ก็ทำเอาฉันต่อมนำ้ ตาแตกอีกครั้งซีรีบสวมมนั เข้ากับนิ้วนางขา้ งซ้ายของฉันทนั ที แหวนแบบน้ี แหวนท่ีฉนัเคยอยากให้เราสองคนใส่เหมือนกันมานานแลว้ ตงั้ แต่ชว่ งแรกๆ ที่เราคบกัน แตซ่ ีทำเหมือนไม่เคยสนใจ แตว่ ันนซี้ ี กลับสั่งทำมันใหฉ้ นั “ซีหมั้นแล้วนะฮะแม”่ ซบี อกแม่ท่กี ำลังนงั่ ย้ิมอยู่ “เอาไปเลยจ๊ะลูก แม่ยกให้แถมข้าวสารอกี ถงดว้ ย 555” แมพ่ ดู ตดิตลก ฉันยิ้มท้งั นำ้ ตา

99/160 ทง้ั ความสขุ และความรูส้ ึกผดิ ตอ่ ซีถาโถมใสฉ่ นั อย่างไมย่ ั้ง เพราะฉนัเองก็คงจะมคี วามสุขมากกวา่ น้ี ถ้าเร่อื งเม่ือคืนจะไม่เคยเกดิ ขึ้น น่าแปลกที่การอยู่บ้านกบั ซีแคน่ ้กี ็สร้างความสขุ ให้ฉนั ได้มากกวา่ การออกไปดูหนังช็อปป้งิ หรือใช้ชวี ติ กับซนี อกบ้านเปน็ ไหนๆ ความสุขบนความรสู้ ึกผดิ ๆ ของฉันที่ซเี ปน็ ฝา่ ยสร้างมันข้นึ มาให้หมดวันไปอย่างช้าๆ และถงึ แมค้ นื นั้นซีกย็ ังไมย่ อมทจี่ ะนอนคา้ งกับฉันท่ีบ้านเหมือนเคย แต่ฉนั กพ็ ยายามท่ีจะไม่รู้สกึ อะไรอย่างอ่นื มากไปกวา่ความร้สู ึกดีๆ และต้ืนตันท่ีฉนั มีอยู่ วนั ครบรอบสี่ปขี องฉนั ทีฉ่ นั ลมื มันไปซะสนิทวนั นี้ ทำให้ฉันรวู้ า่ ซีรกัฉนั แคไ่ หน และฉนั กร็ ักซมี ากแคไ่ หน แต่อกี ไมก่ ว่ี นั แลว้ สินะ ที่ฉนั จะตอ้ งไปทำงานทบี่ ริษทั เดยี วกับโฟม ฉันรสู้ กึ หนักใจอย่างบอกไมถ่ ูก น่ีฉันควรจะบอกซีม้ยั นะ เรอื่ งของโฟม ฉันควรจะทำยงั ไงด.ี .

-8- ฉนั เร่มิ ทำงานท่ีบริษทั เดียวกับโฟมมาได้เปน็ เดือนแลว้ โตะ๊ ทำงานของฉันอยหู่ นา้ สดุ ของแผนก ฉนั ทำงานในตำแหน่งประสานงานกองถ่ายเวลาทจ่ี ะมถี ่ายทำหนังโฆษณา ฉันก็ตอ้ งหาโลเคชนั่ ติดตอ่ ทุกอยา่ งท่ีจำเปน็ ในงานโฆษณาหน่ึงชิ้น และอกี หนง่ึ ขา่ วท่ีฉันเพ่ิงรู้กค็ อื ฉันอยกู่ รุป๊เดียวกับโฟมน่ะสิ แต่ตงั้ แตม่ าทำงาน ฉนั กลับได้เจอโฟมแค่ไมก่ ีค่ ร้ังเอง โฟมหายไปจากชวี ติ ของฉันเลย ฉันเองกย็ งั ไม่รู้เลยวา่ ถ้าจะตอ้ งมาเจอหนา้ กันทน่ี ่ี ฉันควรจะทำหน้ายงั ไงดีนะ “หวัดดี นอ้ งใหม”่ แต่แล้วโฟมกเ็ ปน็ ฝ่ายทกั ฉนั กอ่ น ทันทีที่เจอหนา้ กันแบบจงั ๆ ในแผนก โดยทฉี่ นั ไมม่ เี วลาไดป้ ั้นหนา้ เลยวา่ ควรจะทำหน้ายังไงดี นนั่ คอืประโยคเดียวท่ีโฟมพดู กับฉนั แรกๆ ฉันเองก็รูส้ ึกเฉยๆ นะ พยายามปล่อยให้มันผ่านเลยไปเผอื่ ว่าอะไรๆ มนั จะดขี ้นึ เอง พยายามลืมสิ่งที่เกิดข้ึน และคดิ วาฉนั ไมค่ วรสรา้ งปญั หา แต่เวลาที่เห็นโฟมอย่กู ับหมอก หรือสาวๆ ทอี่ อฟฟิสบอ่ ยๆเข้า ฉนั เริม่ ทำใจไมไ่ ด้ ทง้ั ๆที่รอู้ ย่แู กใ่ จแลว้ วา่ เร่ืองระหวา่ งเราสองคนมนั