อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน

151/160ทต่ี กแต่งเอาไวเ้ กๆ๋ และรา้ นกาแฟร้านขายของโปสการ์ดที่เรียงรายตามรายทาง กท็ ำให้ฉันฆา่ เวลาในแตล่ ะวนั ใหห้ มดไปได้ แต่ละวนั ผา่ นไปแบบเรอ่ื ยๆ บรรยากาศดีๆ แบบน้ีทำเอาฉันเหงาไดเ้ หมือนกนั นะ ความเหงาบวกความเยน็ ของอากาศ เปน็ แรงขับเคลื่อนตอ่ มน้ำตาของฉันไดด้ ีทเี ดียวแตล่ ะคนื ฉนั จะเขา้ นอนพรอ้ มขวดเบยี รท์ ่ตี อ้ งซอ้ื ติดมอื เข้ามาดว้ ยทกุ คนืเพราะร้ตู วั ว่า ถ้าไม่มเี บยี ร์ฉนั คงนอนไมห่ ลบั แนๆ่ คนื นกี้ ็อีกเหมอื นกัน ทฉ่ี นั กบั เบียรข์ วดเขียวได้ใชเ้ วลาอยดู่ ้วยกันตา่ งกนั กแ็ ค่ตรงที่วันนี้ฉันเลือกทจี่ ะน่ังกนิ ทรี่ ้านเลก็ ๆ ชลิ ๆ รา้ นนึงแถวๆเกสเฮาส์ทฉ่ี ันเข้าพกั ท่เี ลือกร้านนี้ เพราะวา่ เปดิ เพลงเพราะ และคนไม่พลกุ พลา่ นมากนกั วนั น้ดี ูเหมือนจำนวนคนที่มาเท่ยี วปายจะเยอะมากข้นึ กว่าสองวันแรกทฉี่ ันมาถงึ และฉันสังเกตุวา่ ส่วนมากแตล่ ะคนกม็ ากันเป็นคู่ๆ กนั ทงั้ น้ันมีแต่ฉันน่แี หล่ะทม่ี าคนเดยี ว ฉนั นั่งกนิ ไป ก็ใชส้ ายตามองซ้ายมองขวาดูทกุ สงิ่ ทุกอยา่ งรอบตวั ไปเร่อื ยๆ แกเ้ ซง็ บนโตะ๊ เลก็ ๆ ตรงหน้า ยงั คงมีหนังสอื แปลเล่มหนาทอ่ี ่านค้างไว้เปิดอยเู่ ปน็ เพือ่ น โตะ๊ ทีฉ่ นั นง่ั อยู่ตรงริมทางเดนิ หน้ารา้ น ทำใหส้ ามารถมองเห็นผู้คนทเี่ ดนิ ผ่านไปผ่านมาหนา้ ร้านไดเ้ ปน็ อยา่ งดี หลายคนจูงมอื กันเดนิ ดูน่นู น่ีกินบรรยากาศกันอย่างหวานชน่ื ระหวา่ งทฉี่ ันละสายตาจากผๆู้ คนบนถนน มาท่ีหนงั สอื เล่มเดิมท่ีอา่ นค้างอยู่ จูๆ่ กเ็ สียงใครไม่รู้ พดู ข้นึ มา

152/160“ขอน่งั ด้วยคนนะ” ฉันเงยหนา้ ขน้ึ มองเจา้ ของเสียงด้วยความตกใจสดุ ขดี อุตส่าห์มาไกลถงึ นี่ ฉนั ยงั ต้องมาเจอคนรู้จกั อีกเหรอเนี่ย “โฟม...” ความตกใจเปล่ยี นเป็นความดใี จแทน เหมอื นเหน็ หน้าเจา้ ของเสยี งแบบเตม็ ๆ ใชโ่ ฟมจริงๆ ดว้ ย ฉันคงไม่ได้ตาฝาดหรอกนะฉนั สาบานได้วา่ ฉันเห็นโฟมตวั เป็นๆ แบบจริงๆ ทนี่ ่งั อยู่ตรงหน้า “มาจนได้นะ ปายเนี่ย” โฟมพูดตอ่ หลังจากท่ีเอาขวดเบยี ร์ทถี่ ือติดมอื มาวางบนโต๊ะ ฉันพูดอะไรไมอ่ อกเลย ไม่อยากจะเชอื่ วา่ ฉันจะได้เจอโฟมอกี ตอนนท้ี กุ อยา่ งรอบตัวของฉนั เหมือนกบั หยุดนิง่ “โฟม มาได้ไงเนย่ี ” ฉันพูดพร้อมน้ำตาทไี่ หลออกมาแบบไม่รูต้ วั ในใจจรงิ ๆ อยากจะเขา้ ไปกอดโฟมให้สมกับที่คิดถงึ แตก่ ็ยงั ไมก่ ล้า “อ่ะ นี่ แฮปปวี้ าเลนไทน์ หวังวา่ เราคงบอกพราวเป็นคนแรกนะ” พูดจบกค็ ว้ามอื ฉันขน้ึ มา กอ่ นจบั แหวนสี่เหลย่ี มวงเดมิ วงนั้น ใส่นิ้วกลับมาให้ฉัน และโฟมยงั คงเป็นคนแรกอยู่เสมอ เหมอื นอย่างทโี่ ฟมเคยบอกเอาไวจ้ริงๆ ด้วย ปีนย้ี งั ไม่มใี ครแฮปปว้ี าเลนไทนฉ์ ันเลย “เราเอาแหวนมาคืนพราวนะ จะใส่ไมใ่ ส่กเ็ อาไว้ท่ีพราว ในเมื่อเราให้พราวแลว้ กค็ วรจะอยู่ท่ีพราวส”ิ โฟมบอก จรงิ ๆ แล้วหูของฉัน จบั ใจความในสิ่งทโี่ ฟมพูดไม่ค่อยถนัดนกั หรอก ฉันหูออ้ื ด้วยความตืน่ ตนั ใจ

153/160จนฟงั แทบไมร่ ู้เร่อื ง ถึงแมว้ ่าฉนั จะเปน็ ฝา่ ยเดนิ จากโฟมมาเอง แต่ในใจของฉันตอนนี้ กลับรู้สกึ ดีใจมากมายทีไ่ ด้เจอโฟม “ขอบคณุ นะคะโฟม พราวจะร้องไหแ้ ลว้ นะเน่ยี โฟมอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะกลั้นนำ้ ตาเอาไวไ้ ม่ไหว “อย่าร้องไห้สิ ทพี ราวหนีเรามาไกลขนาดน้ี เรายงั ไมร่ ้องเลยนะ ข้แี งจัง” โฟมพูด ก่อนจะยกขวดเบียร์ขึ้นกระดก “พราวกไ็ ม่อยากร้องหรอก ฮอื ..อออ แต่มันกล้นั เอาไว้ไมไ่ ด้ พราวคิดถงึ โฟมมากเลยนะ” ฉันบอก ก่อนจะ “เรื่องท่ีผา่ นมา เราขอโทษพราวนะทกุ เรอ่ื งเลย เรามาเรมิ่ กันใหมไ่ ด้ม้ยั ” “ขอบคุณนะโฟม แต่วา่ ..” ฉันนงั่ คุยกับโฟมอยู่พกั ใหญ่ ฉันยังคงให้คำตอบอะไรกับโฟมไมไ่ ด้ในตอนนี้ ฉนั ทัง้ สบั สนและว้าว่นุ ในใจ ฉันควรจะทำยงั ไงดีล่ะ ฉันยงั คงร้สู กึ กบั โฟมอยู่เหมือนเดมิ นะ แตฉ่ ันกย็ งั ลมื ซีไม่ไดเ้ หมือนกนั กอ่ นท่ีเราสองคนจะออกจากรา้ น โฟมขอเดินไปสง่ ฉันที่เกสต์เฮา้ ส์ฉันก็ไม่ได้ขัดขนื อะไร เพราะในใจกย็ ังอยากจะไดอ้ ยูใ่ กลๆ้ โฟมแบบน้ี ระหวา่ งทางท่ีฉันกับโฟมกำลงั เดินทางกลบั ไปทเ่ี กสเฮา้ ส์ พ่ีแพรวก็โทรเขา้ มาหาฉัน น่าแปลกจังที่รู้สกึ ว่าวันนพี้ แี่ พรวโทรมาหาฉันบ่อย

154/160เหลือเกิน พแี่ พรวคงเปน็ ห่วงฉนั ล่ะมง้ั กลัวว่าจะเมาตายวันวาเลนไทน์พอดี “ฮัลโหลพี่แพรว ว่าไงพ่ี” “เปน็ ไงบ้างแก เหงามย้ั ” พแี่ พรวมาไม้ไหนเน่ยี “ก.็ .ไม่เหงาเทา่ ไหร่หรอกพ่ี เหงากำลงั ดเี ลย555” ฉันตอบแบบขำๆกลบั ไป กอ่ นจะแอบมองโฟมทเ่ี ดินอย่ขู ้างๆ “แล้วน่แี กทำไรอยู่ ทไ่ี หน ร้านไหน บอกมาซิ พ่ีเปน็ ห่วง” พ่แี พรวถามเป็นชดุ “อ๋อ กำลงั เดนิ กลับหอ้ งแลว้ ละ่ พี่ เมาละ” ฉนั บอก “ออ๋ แลว้ นี่ถึงเกสต์เฮาสห์ รือยงั ” “ยงั เลย อีกไมถ่ งึ ห้านาทกี ถ็ งึ ไม่ไรเปล่า” “ไมๆ่ ๆๆ แคน่ นี้ ะ บายๆๆๆ” พแี่ พรววางสายไปแลว้ แบบเร่งดว่ นกระทนั หนั ฉันล่ะงงกับพ่ีสาว เอย๊ พช่ี ายของฉนั ซะเหลอื เกนิ ฉนั และโฟมเดนิ คุยกันมาตลอดทาง ถึงแมเ้ รื่องระหวา่ งฉนั กับโฟมจะเหมือนกบั ว่าใชเ้ วลารว่ มกนั ไม่นาน แต่เรากม็ เี รื่องคยุ กันซะมากมายเหลอื เกิน เราสองคนเดนิ มาถึงหนา้ เกสเฮาสท์ ฉี่ ันพกั อยู่ ระหวา่ งท่ฉี นั กำลงั ร่ำลาโฟม อยดู่ ีๆ สายตาตัวดีของฉันกเ็ หน็ ซีเดนิ ตรงเขา้ มาหา เป็นอีกคร้ังที่ฉัน

155/160แทบไมเ่ ชือ่ สายตาตวั เอง ซีทำเอาฉันก้าวเท้าแทบไมอ่ อก ฉันทำอะไรไมถ่ ูกเลยไดแ้ ตย่ นื นง่ิ อยุต่ รงน้ัน “ทีร่ ัก แฮปป้ีวาเลนไทนน์ ะคะ” ซีเดนิ เขา้ มาพร้อมดอกไมช้ ่อใหญ่มากก่อนจะยืน่ มันมาใหฉ้ นั ท้ังโฟมและซี เมอื่ ต่างคนตา่ งเห็นกนั ก็ได้แต่ยนื น่งิ อยนู่ าน จนฉนัเองต้องเป็นฝ่ายพดู ขึ้นมาก่อนเพื่อทำลายบรรยากาศมาคุ “นดั กนั หรอื เปลา่ เน่ยี โฟมกม็ า ซกี ม็ า” ฉนั พูดพลางยิ้มเฝอื่ นๆ ส่งไปให้คนทงั้ คู่ “ทร่ี ักยังรักเค้าอยใู่ ช่ม้ัย เราเริ่มกันใหม่นะคะ” ซไี ม่สนใจ ในสง่ิ ท่ีฉนัพูดเลย พูดจบซีกโ็ ผเขา้ กอดฉนั ตอ่ หน้าโฟม และตอ่ หนา้ คนแถวๆ น้นั อีกเปน็ สบิ ๆ คู่ ทั้งๆ ที่กอ่ นหนา้ น้ี ซีไมเ่ คยแสดงออกแบบนี้มาก่อนเลย ฉนั เห็นสายตาของโฟม มองซแี บบมอี ารมณน์ ิดหนอ่ ย สว่ นซกี ็พยายามทำเปน็ ไม่สนใจโฟมเลย เทา่ ที่ฉันเห็นหนา้ ซีชดั ๆ ฉนั ว่าซีดูทรุดโทรมลงไปถนดั ตา ไมเ่ หน็ เหมอื นซีคนเดมิ ที่ฉนั คนุ้ เคยเลย และฉนั ก็ไม่อยากจะเขา้ ข้างตวั เองหรอกนะวา่ ทซี่ ีเป็นแบบนั้นมันเป็นเพราะฉัน “ตวั เองมาได้ไงเน่ยี รู้ไดไ้ งว่าเคา้ อยทู่ ี่น่ี” ฉันพยายามปลย่ี นเรื่องและลากคนทงั้ คมู่ าน่ังทโ่ี ซฟารบั รองแขก “แพรวมนั บอกเค้า ถา้ ไม่ไดม้ ัน เค้าตอ้ งไมไ่ ดเ้ จอตวั เองอีกแลว้ ดนี ะทไ่ี อ้แพรวมันสงสารเค้า” ซคี ่อยๆ เลา่ เร่ืองแผนการณต์ ่างๆ ท่ีมพี ีแ่ พรว

156/160เปน็ ผู้สมรรู้ ว่ มคดิ ใหฟ้ ัง ซมี าทนี่ ่ีเพราะรมู้ าจากพ่แี พรวว่าฉนั มา ตา่ งกับโฟมทีม่ าทนี่ ี่เพยี งเพราะจำคำที่ฉนั พดู เอาไวไ้ ด้วา่ วนั วาเลนไทนอ์ ยากจะไปปายสักคร้งั อยดู่ ๆี โฟมก็ลกุ พรวดพราด ทำทา่ จะเดินออกไปจากเกสเ์ ฮา้ ส์ ฉันเลยคว้าแขนของโฟมเอาไวไ้ มย่ อมให้ไป ฉนั เหน็ ปฏิกริ ยิ าของซแี ลว้ รสู้ กึปวดแปลบท่ีใจ เพราะดูเหมือนซีจะเจบ็ ปวดจนต้องเบอื นหน้าหนี ที่เห็นฉันร้ังโฟมเอาไว้ “อยา่ เพ่ิงไปนะ ขอเวลาพราวก่อน” ฉนั บอก ทั้งๆ ทีค่ ิดว่ายงั ไงโฟมก็คงไมย่ อมหยุดหรอก แต่ผิดคาดโฟมกลับยอมหยุดเดิน และทำตามฉันแต่โดยดี โดยทีไ่ ม่เดินหนีฉันไปเหมือนอยา่ งท่เี คย บรรยากาศเร่ิมมาคุ เม่อื ต่างฝา่ ยไดแ้ ต่เงยี บ โฟมกเ็ งียบ ซกี ็เงยี บฉันเองเลยไมร่ ู้จะพดู อะไร เพราะเวลาที่จะหนั ไปคยุ กบั ใคร อกี ฝา่ ยก็ออกออาการไมพ่ อใจอย่างเห็นได้ชัด ในหัวใจของฉนั เริ่มออกอาการย่ำแยล่ งถึงแมจ้ ะรสู้ กึ ดีที่ได้เจอคนท่ฉี ันคดิ ถึงทงั้ คู่ แตท่ ำไมทกุ อยา่ งมนั ต้องประดงัประเดมาพรอ้ มกนั แบบนด้ี ้วยนะ ทำไมท้งั ซีและโฟมจะตอ้ งตามจนเจอฉันท่นี ่ดี ว้ ย ถงึ แม้กอ่ นหน้าน้โี ฟมจะใจร้ายกับฉัน ในบางเร่ือง และซีเองก็ทำฉนัให้ร้องไห้เพราะไปดแู ลผ้หู ญิงคนอนื่ แบบนัน้ แต่ความร้สู กึ เจ็บปวดในเรอ่ื งเหลา่ นนั้ มันหายไปหมดแลว้ จะเหลือก็แต่ความร้สู ึกห่วงหา คิดถงึ เหงาและอยากเจอคนทงั้ คูท่ ี่เหลอื อย่ใู นใจของฉัน

157/160 คนื นั้นหลงั จากทไ่ี ม่มใี ครพดู อะไรขึน้ มาอกี เลย ฉันเลยตดั สินใจเทา่ทพ่ี อจะทำได้ โดยการขอร้องใหท้ ้งั โฟมและซี กลบั ไปเจอกนั ที่กรงุ เทพเพอ่ื ขอเวลาให้ฉนั ได้เคลยี ์กับตวั เองก่อน ตอนนี้ฉันท้ังสบั สนและตดั สนิ ใจไมไ่ ด้วา่ ฉนั ควรจะทำยังไง เมอ่ื ทัง้ ซแี ละโฟมกต็ ่างมสี ิ่งท่ีฉันอยากได้ และต่างคนก็ตา่ งเป็นคนทฉ่ี นั รักทงั้ คเู่ ลย ชว่ งเวลาหลายเดอื นทผ่ี ่านมา ทฉ่ี ันไม่มโี ฟมและซอี ยู่กเ็ ป็นการพสิ จู นใ์ ห้ตัวเองไดร้ ูแ้ ลว้ ว่า ตวั ฉันเองสามารถอยู่ไดโ้ ดยทไี่ มม่ ีใคร แตฉ่ นั เองไม่สามารถหาความรู้สึกทีเ่ รยี กวา่ ความสุขได้เลยในช่วงเวลาทีแ่ สนเหงาแบบน้นั และถงึ แม้กอ่ นหนา้ น้ี ฉนั จะเปน็ คนที่เดนิ จากทงั้ สองคนมา แต่วา่ตอนนฉ้ี ันรู้ตวั เองแลว้ ละ่ ว่าฉันอยากไดท้ ้งั สองคนเอาไวข้ า้ งๆ กายแบบที่ไม่อยากเสียใครไปเลยสักคน แล้วทีน้ีฉันควรจะทำยงั ไงดีนะ ซีกแ็ สนดแี ละโฟมก็ดีไม่แพ้ซีเลย ฉันควรจะทำยังไงดีนะ ในเวลาท่สี ับสนแบบนี้ ฉันควรจะเลือกใครสกั คนมัย้ หรือฉนั ควรจะอยู่คนเดียว กบั ตวั เองอย่างท่ผี ่านมา ฉันเขา้ หอ้ ง และก้มหน้าร้องไหก้ ับหมอน ทำไมความรกั ของฉนั มันถึงไดว้ ุ่ยวายขนาดน้ี ฉนั ควรจะทำยังไงกบั ชีวติ ของฉันดี การทีม่ คี นมารักเรามากกว่าหนง่ึ คนมันควรจะเป็นสิง่ ท่ีดไี มใ่ ชห่ รอ แต่มนั แย่ตรงที่ตัวฉนั เองกลับรู้สกึ รักทง้ั สองคนเท่าๆ กันเลยนะ่ สิ แบบนี้มนั กเ็ ลยทำใหฉ้ ันตดั สนิ ใจไมถ่ ูกและเกิดอาการเลอื กไม่ได้

158/160 แล้วถ้าเปน็ คณุ ล่ะ คณุ ดิ วา่ คณุ จะเลือกรกั คนเกา่ ทแี่ สนดี หรือคนใหมท่ ี่ถูกสเป็คตรงหัวใจใหเ้ คา้ ยืนอยู่ขา้ งๆ คุณจะเลือกแบบไหน หรอื จะเก็บเอาไว้ในใจทง้ั สองคน...



@Created by PDF to ePub